หัวข้อ: ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง ตอนที่ 84(ตอนจบ) (21/1/2559)

[musddmp]

ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 38

          วัฒน์สะดุ้งนิดหน่อยตอนที่เห็นใบหน้าของเด็กหนุ่มที่รออยู่บนรถ เขาไม่แน่ใจว่าตนควรจะรู้สึกผิดหรือเปล่าที่ปล่อยให้อีกฝ่ายรอเสียนาน แต่ก็พยายามทำเมินแล้วขึ้นรถไป

          “ช้ามากเลยนะครับ ลาอะไรกันนานนักหนา ทำอย่างกับจะลี้ภัยไปต่างประเทศ ไม่ได้เจอกันเป็นปีๆอย่างนั้นล่ะ”

          มันเริ่มก่อนนะ…

          “ฉันก็รีบแล้วไง แค่นี้ทนเอาหน่อยไม่ได้หรือไง…แว้ก!! ทำบ้าอะไรของนายวะ!”

          จะไม่ให้ร้องได้ไง ในเมื่ออยู่ๆอีกฝ่ายก็โน้มหน้าเข้ามาคล้ายกับจะจูบกันเสียตรงนี้เลย เท่านั้นยังไม่พอ มีการดึงมือไปจับของสงวนให้ชวนระทึกหนักอีก แถมที่น่าระทึกกว่าคือไอ้เบื้องล่างของมันดูจะกำลังประท้วงหาทางระบายอยู่นี่ล่ะ

          และที่ไม่น่าให้อภัยก็คือ ตัวเองที่ดันตื่นเต้นจนเริ่มเกิดอารมณ์กับสถานการณ์แบบนี้นี่แหละ

          “ก็ผมบอกแล้วไงว่าจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว” เสียงทุ้มแหบเอ่ยกระซิบอยู่ข้างแก้ม เล่นเอาขนลุกไปทั้งตัว “ก็เพราะคุณช้านั่นล่ะ มันถึงได้เป็นแบบนี้”

          “งะ….งั้นก็ทนเอาหน่อยสิวะ ด…เดี๋ยวฉันจะรีบขับกลับบ้านน่า…”

          “ไม่เอา”

          แกไม่เอา แล้วแกมายุ่งอะไรกับของฉันละหา

          “เดี๋ยวสิ…ปะ…ปล่อยนะเฮ้ย!” วัฒน์ร้องเสียงสั่น ใจหนึ่งก็อยากจะห้ามเพราะไม่ต้องการทำอล่างฉ่างในที่สาธารณะ แต่อีกใจมันดันดื้อดึงอยากลิ้มลองสีสันของชีวิตที่ไม่เคยสัมผัส เล่นเอาไม่รู้จะดึงมืออีกฝ่ายออกดี หรือจะปล่อยตามใจแบบนั้น แต่อันที่จริง ต่อให้เลือกข้อแรกเขาก็ต้านแรงไอ้เด็กหื่นตรงหน้านี่ไม่อยู่หรอก “ถ้าไม่เอา แล้วแกจะให้ฉันทำยังไงล่ะวะ”

          “ก็ทำตรงนี้ไง”

          “ไม่ว้อยยย” อยากลองยังไงตูก็ไม่เอาเด็ดขาดดดดดด

          “ผมก็รู้ว่าคุณจะต้องพูดแบบนั้นอยู่แล้วไง ถึงต้องทำแบบนี้”

          ยังไม่ทันจะได้ร้องตอบก็โดนอีกมือปิดปากไว้ ส่วนอีกมือที่เลื้อยอยู่แถวจุดอันตรายก็พยายามทลายปราการเข้าไปแบบไม่เกรงกลัว เท่านั้นยังไม่พอ เนยังโน้มหน้าเข้าหาส่วนอ่อนไหว และลงมือจัดการปลุกเร้าโดยไม่ยอมให้อีกฝ่ายตั้งรับทัน

          “อื้อ!…อื้อ!!” หนุ่มใหญ่ดิ้นหนี แต่พื้นที่ก็แสนจะจำกัด แรงที่กดทับก็เยอะจนลำบากจะต้านไหว ข้างล่างก็ใส่อารมณ์เข้าหาอย่างกับคลื่นซัด จนเขาไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้าน

          ปลายลิ้นอุ่นยกลากไล้ผ่านผิวเนื้อที่เริ่มร้อน ท่อนเนื้อตรงหน้ากระตุกไหวเป็นจังหวะทุกครั้งที่เขากระตุ้น มือหนากอบกำและขยับเร่งเร้าอย่างไม่หยุดพัก แต่กระนั้นเนก็ยังคอยระวัง ไม่ให้เตลิดไปตามใจตัวเอง เพราะไม่เช่นนั้นคงไม่อาจได้ในสิ่งที่ตนต้องการ

          “อึก…” วัฒน์ระบายลมหายใจออกมายกใหญ่ ทั้งที่สถานการณ์ในตอนนี้มันล่อแหลมว่าจะโดนใครเห็นมาก และเขาก็กลัวว่าใครจะมาเห็นแทบตายแท้ๆ แต่ไม่ว่าจะพยายามสะกดกลั้นอารมณ์แค่ไหน ไอ้ที่ไม่ควรจะลุก มันก็ลุกขึ้นเริงร่าท้าลมร้อนแบบไม่เกรงกลัวเลยสักนิด

          นี่ตูเป็นอะไรของตูวะ!!! หรือติดใจในลีลาของไอ้เด็กบ้านี่จนไม่สนเวลาและสถานที่ไปแล้วหรือไงวะเนี่ยยยย

          แม้จะรู้ว่าเสียเปล่า แต่ก็ยังคงดิ้นไม่หยุด แม้เรี่ยวแรงในตอนนี้ไม่เหลือไว้ให้ต่อต้านมากเท่าใดแล้วก็ตาม ความร้อนที่กอบกุมส่วนอ่อนไหวของตนทำหน้าที่ได้ดีเหลือร้าย แรงดูดดุนเป็นจังหวะทำเอาเขาเผลอกระตุกรับตามอย่างลืมตัว ทั้งที่ในหัวก็กลัวแทบตาย แต่จะให้หยุดกิจกรรมสวาทก็เสียดายเป็นที่สุด

          “อึก” หนุ่มใหญ่กระตุกวาบเมื่อเนถอนตัวขึ้นมา ใบหน้าชื้นเหงื่อและเต็มไปด้วยความข้องใจหันมองคนนั่งข้าง ที่ยังคงมีสีหน้านิ่งเหมือนกับเรื่องที่ทำไปเมื่อครู่เป็นเรื่องสามัญธรรมดาก็ไม่ปาน

          “คราวนี้ คุณเองก็คงขับรถไปทั้งอย่างนี้ไม่ได้แล้วสินะครับ” เด็กหนุ่มยิ้มพราย “หรือถึงทำได้ ผมก็จะลงไปจัดการให้คุณเหยียบคันเร่งไม่ไหวอยู่ดี”

          “แกจะทำแบบนี้ไปทำไมวะ ไหนบอกว่ารีบไง” เสียงทุ้มว้ากใส่อย่างสั่นระริก ส่วนหนึ่งหงุดหงิดที่โดนปล้ำในรถ อีกส่วนคือไม่พอใจที่โดนปลุกอารมณ์แล้วจากนั้นก็โดนปล่อยให้ค้างกลางอากาศ

          ใบหน้าเรียวกลับมานิ่งอีกครั้ง ดวงตาสีน้ำตาลเลื่อนมองทางซ้ายทีขวาที ก่อนจะเอ่ยในสิ่งที่ทำให้คนฟังเผลออ้าปากค้าง “ผมต้องการให้คุณทำกับผมอย่างที่ผมทำเมื่อกี้”

          “หา” ที่จริงก็ฟังชัดทุกพยางค์ แต่ไม่อยากจะเชื่อหูก็เท่านั้น

          “ก็ปกติเวลาผมทำกับผู้หญิง ผมก็เล่นทุกลีลาทุกท่าได้หมด เพราะฉะนั้น คุณที่บอกว่าจะช่วยระบายความใคร่ให้ผมก็ต้องทำให้ได้หมดด้วยสิครับ หรือไง แหย ไม่กล้าทำหรือครับ” เนรัวคำพูดใส่ไม่ยั้ง เพราะกลัวเหลือเกินว่าอีกฝ่ายจะรู้ว่าอันที่จริงตนอยากให้ลุงแกลองใช้ปากกับตนมาตั้งนานแล้ว

          “อะ…แอะ..เออะ…ละ…แล้ว…แล้วทำไมต้องปากวะ มือก็ได้นี่นา” วัฒน์ละล่ำละลัก ไม่คิดว่าจะเจอเหตุการณ์เช่นนี้ ในรถ ณ ลานจอดรถในผับ ซึ่งมีเพื่อนร่วมงานอยู่ในร้านกันตรึม และอาจจะเดินผ่านมาเห็นเมื่อไหร่ก็ได้ “ตะ…ตอนนี้ใช้มือปะ….ไปก่อนก็ได้นี่นา …ถ้า….ถ้าถึงบ้านนายอยากจะเล่นท่าไหนก็ค่อยว่ากันอีกทีสิ”

          ประโยคหลังนั่นน่ะ ผมทำแน่นอนครับ แต่ไม่ตกลงข้อเสนอของคุณหรอก

          “ก็ถ้ามันเลอะเสื้อผ้าตอนนี้คงไม่ดีใช่ไหมล่ะครับ ใช้ปากนั่นล่ะดีแล้ว ไม่เลอะแน่นอน” เนยังคงแถไม่เลิก และเริ่มออกอาการกระฟัดกระเฟียดกลบเกลื่อนและเพื่อเป็นการเร่งให้อีกฝ่ายยอมตกลงโดยง่าย “จะรีบกลับไม่ใช่หรือไงครับ ผมเองก็ไม่อยากจะให้ใครมาเห็นนักหรอก เร็วสิ! แล้วผมจะได้ช่วยคุณกลับ ไม่ต้องห่วงเรื่องโรคครับ ผมไปตรวจมาแล้ว และก่อนหน้าจะมาที่รถผมก็ไปทำความสะอาดแถมมาให้แล้วด้วย มีอะไรจะขัดอีกไหม”

          “…แต่ฉันไม่ได้ทำ…”

          “ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ”

          เมื่ออีกฝ่ายดึงดันไม่เลิก บวกกับได้ข้อเสนอชวนระทึก แม้จะกลัวโดนเห็น แต่ในเมื่อไม่มีทางเลือกมากเท่าไหร่นัก เลยทำตามอย่างเสียไม่ได้ ซึ่งแน่นอนว่าเขาย่อมไม่ลืมที่จะออกอาการรังเกียจและไม่อยากทำเสียเต็มประดาออกมาแบบโจ่งแจ้ง ถ้าให้เลือกระหว่างโดนคนอื่นเห็นกิจกรรมเอาท์ดอร์ กับโดนเนล่วงรู้ความในใจ เขายอมทำโชว์ดีกว่า

          เด็กหนุ่มสะดุ้งเมื่อโดนไออุ่นจากมือที่เข้ามาอย่างกล้าๆกลัวๆ ความตื่นเต้นเล่นเอาเขาเกือบระงับอารมณ์ไม่อยู่ เนกลัวว่าถ้าเกิดเสร็จขึ้นมาเสียก่อน แล้วอีกฝ่ายจะอ้างไม่ยอมทำในสิ่งที่ตนต้องการ จึงได้แต่พยายามอดทนคิดเรื่องอื่นไปเรื่อย…อย่างน้อยสีหน้าไม่อยากทำของวัฒน์ก็ช่วยระงับอารมณ์เขาไปได้เยอะ ถึงแม้ก่อนหน้าจะพยายามนึกท่องสูตรคูณจนถึงแม่สิบห้าไปแล้วก็เถอะ

          วัฒน์มองสิ่งมีชีวิตตรงหน้าที่กำลังยืนเด่นเป็นสง่าอยู่กลางลำตัวของเด็กหนุ่ม ถ้าเป็นเมื่อก่อนหน้าที่จะโดนอีกฝ่ายขืนใจ เขาต้องรู้สึกขยะแขยงเพียงแค่มองเป็นแน่แท้ เพราะงั้นไม่ต้องพูดถึงเรื่องใช้ปากหรอก มีหวังได้สำรอกของเก่าออกมาหมดลำไส้ใหญ่พอดี แต่ตอนนี้ ไอ้ความรู้สึกพวกนั้นดันระเหยไปไหนแล้วก็ไม่รู้ มีแต่ความรู้สึกแปลกๆที่ทำเอาใจสั่นระรัว จนตาพร่ามัวเพราะเลือดสูบฉีดแรงเกิน

          แม้จะรู้สึกอายแทบตาย แต่หากยิ่งอ้อยอิ่ง ของตอบแทนก็จะช้าตาม อีกทั้งรังแต่จะหาเรื่องให้คนอื่นอาจเดินมาเห็นด้วย หนุ่มใหญ่เลยพยายามทำใจ แล้วตรงเข้าจัดการให้เสร็จๆอย่างที่อีกฝ่ายต้องการโดยเร็ว

          เสียงหอบกระเส่าของเด็กหนุ่มดังขึ้นเป็นระยะ ความรู้สึกที่ได้รับมันเย้ายวนชวนเคลิ้มจนอยากหยุดอยู่เช่นนี้ให้เนิ่นนานเสียเหลือเกิน เนเลื่อนสายตามองลงเบื้องล่าง ศีรษะของอีกฝ่ายสั่นไหวไปตามแรงเคลื่อน แม้เขาจะไม่เห็นหน้าวัฒน์ก็จริง แต่พอจินตนาการถึงใบหน้าในยามนี้แล้ว…เขาล่ะอยากจิกหัวหนุ่มใหญ่ขึ้นมาขอดูให้ชัดๆจริงๆ…

          …เฮ้ย คิดบ้าอะไรของตูวะ…ขืนทำแบบนั้น มีหวังไม่จบพอดี

          “คุณวัฒน์…คุณวัฒน์…หยุดก่อน…” เมื่อรุนแรงไปอาจจะไม่ดี เขาเลยแค่เรียกและดึงไหล่อีกฝ่ายขึ้นมาแทน

          “อะไร…” เจ้าของชื่อนิ่วหน้ามอง…จากนั้นก็นึกหวั่นว่าตนอาจจะทำเหมือนกระหายอยากได้มากไปหน่อย ถึงได้โดนเรียกให้หยุด

          “…เปล่าครับ…ทำต่อเถอะ…ผมไม่ขัดแล้ว”

          แม้จะยังงงๆแต่ก็ขี้เกียจจะเสียเวลาสงสัย เลยดำเนินการต่อไป โดยหารู้ไม่ว่าอีกฝ่ายกำลังหน้าแดงเป็นมะเขือเทศไปเสียแล้ว

          ทันทีที่เนถึงจุดหมาย วัฒน์ก็ผละขึ้นมา แล้วหันหน้าไปอีกทางด้วยอาการเหมือนคนจะเป็นลม ส่งผลให้เด็กหนุ่มตกใจและเป็นห่วง นึกว่าลุงแกจะหน้ามืดเพราะทำจนลืมหายใจ หรือไม่ก็สำลักน้ำจนเกือบขาดอากาศ

          “แหวะ…ขมเป็นบ้า…”

          ก่อนที่จะได้ถามเพราะเป็นห่วง เจอคำพูดของวัฒน์เข้าไปทีเดียวถึงกับผงะ ยิ่งเห็นสีหน้าเหมือนเพิ่งกินบอระเพ็ดเข้าไปแล้ว ยิ่งทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกเสียความมั่นใจไปโข เท่านั้นยังไม่พอ มีดึงกระดาษทิชชู่หน้ารถออกมาเช็ดปากรัวๆอีกต่างหาก

          “พูดอะไรของคุณน่ะ ตั้งแต่ผมทำมา ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนพูดแบบนี้เลยล่ะ ลิ้นคุณมันเสียหรือเปล่า” แม้จะเสียเซลฟ์เอาการแต่ก็ไม่คิดจะยอมรับง่ายๆเพราะไม่เคยเสียประวัติมาก่อน

          “เสียหรือเปล่าฉันไม่รู้ รู้แต่รสชาติของนายมันโคตรบรรลัยเลย” คุณลุงพ่นคำด่าออกมาอย่างสุดจะทนและไม่คิดจะเห็นใจแต่อย่างใด “เจอแบบนี้บ่อยๆมีหวังประสาทรับรสฉันได้เสียเข้าสักวันแน่”

          และไม่รู้เพราะหงุดหงิดที่โดนวิจารณ์แบบไม่ไว้หน้าหรือเปล่า ถึงได้กล้าทำเรื่องบ้าสุดโต่งขนาดนี้

          วัฒน์ได้แต่ค้างเมื่ออยู่ๆก็โดนดึงเข้าไปจูบ เนื่องจากมันไม่ใช่จูบดูดดื่มอะไรนัก อีกทั้งยังเกิดขึ้นเร็วมาก หนุ่มใหญ่จึงได้แต่ค้างนิ่งยันจบรายการ

          “…”

          ทันทีที่ถอนลิ้นออกมา เนก็รีบหันหลังและออกอาการเหมือนวัฒน์ก่อนหน้านี้เด๊ะๆ และยังไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ย เด็กหนุ่มก็หันมาด้วยสีหน้าไม่ยอมแพ้

          “เฮอะ ของแบบนี้มันก็รสชาติเหมือนๆกันนั่นล่ะ ของคุณล่ะ รสชาติดีนักหรือ ถึงได้มาว่าของผมเสียๆหายๆน่ะ”

          “ฉันจะไปรู้เรอะ คนบ้าที่ไหนเขาจะเคยชิมของตัวเองกันเล่า!” หนุ่มใหญ่อยากจะสติแตกจริงๆ ไม่คิดว่าเพื่อนร่วมงานรุ่นลูกมันจะยกหัวข้อบ้าๆนี่มาเถียง อายก็อาย งงก็งง แล้วก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นบ้าอะไรถึงได้เถียงอีกฝ่ายด้วยเรื่องบ้าบอพรรค์นี้

          “ได้ งั้นเดี๋ยวผมลองให้ ถ้าแย่ผมจะบรรยายให้ละเอียดเลย”

          ฟังแล้วอยากจะห้าม แต่ถ้าไม่ได้ทำ ก็มีหวังได้ใจสั่นตลอดการเดินทางกลับบ้านเป็นแน่…โอ๊ย ตูจะบ้าตาย…

          วัฒน์เพียงแต่ขืนหนีในทีแรก ในเมื่อหนีไม่ได้ และไม่ค่อยอยากจะหนี เลยได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจ หวังจะให้มันจบให้เร็วที่สุด…

          …ไอ้บ้าเอ๊ย ถ้าแกจะรุนแรงกับฉันขนาดนี้ สู้แกเอาฉันตอนนี้เลยดีมั้ยหา จะดูดแรงอะไรขนาดนี้วะ…โอ๊ย แล้วทำไมตูถึงต้องรู้สึกดีเป็นบ้าแบบนี้ด้วยวะเนี่ยยยย!!!!

          วัฒน์หอบหายใจระรัวทันทีที่เสร็จกิจ หนุ่มใหญ่มองเจ้าเด็กบ้าที่ยังคงนิ่งค้างไม่เลิก ยังดีหน่อยที่ถอนปากออกไปแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่รับประกันว่าไอ้หนูของตนที่เพิ่งนอนมันจะลุกขึ้นมาเรียกร้องอีก

          “เรียบร้อยแล้วครับ รีบกลับเถอะ เสียเวลามามากแล้ว”

          หนุ่มใหญ่ยังคงมองหน้าอีกฝ่าย ที่ทำเก๊กนิ่งเสียจนอยากจะตบกะโหลกมันสักที “ไหนนายว่าจะบ่นไง มีอะไรก็บ่นสิ จะได้เจ๊ากับที่ฉันว่าไปไง”

          เนนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปอีกทาง แล้วดึงกระดาษทิชชู่ออกมาหนึ่งผืน “ห่วยแตกพอกันนั่นล่ะ”

          เขาก็ไม่ได้หวังว่าตนจะเลิศเลอขนาดนั้น ก็แค่อยากให้พูดๆ เรื่องจะได้จบๆ แล้วไม่ต้องขุดขึ้นมาแขวะกันอีก…โดยหารู้ไม่ว่าเนไม่ได้พูดความจริง

          ทำไมหวานล่ะวะ

          เขาก็พอเคยรู้ๆมาบ้างล่ะว่าปกติมันอาจจะมีรสหวาน แต่เห็นของตัวเองโดนว่าซะเสียหาย เลยคิดว่าอีกฝ่ายที่แก่กว่าตั้งเยอะ อะไรๆมันน่าจะรสชาติเฝื่อนกว่าตน แต่กลับตรงข้ามอย่างน่าหมั่นไส้…

          ….

          ……..แล้วเราจะไปติดใจรสชาติบ้าๆพรรค์นั้นทำไมกันวะ โอ๊ย อยากจะบ้าตาย!

 

___________________________
 

ลงตอนนี้แล้ว อาจจะไปลงอีกทีตอนปลายเดือน ไม่ก็สิงหาโน่นเลยนะงับ ตอนนี้กำลังเร่งจัดการรวมเล่มของเรื่อง รัก SM ฯ อยู่ ถ้าลงเรื่องนี้ไปทำไปท่าทางจะไม่ทันแล้ว ปั่นโดแถมตาตั้งแล้วตอนนี้ T^T

[boboman]

ฉากนี้มัน...
เขินว่ะ -//-

แต่ตอนนี้มีดราม่าอยู่นะ...ดราม่าตรงที่บอกว่าจะอัพอีกทีปลายเดือนรึต้นสิงหาเนี่ย #ร้องไห้หนักมาก T^T
สู้ๆ จ้า จะรอน้า

[suikajang]

  
แต่พออ่านประโยคสุดท้าย  นานอะ แต่ยังไงเค้าก็รอ

[่jum]

ลงแดงแน่เลย กว่าจะได้อ่านตอนต่อไป

[agava1313]

ปลายเดือนเลยเหรอ  ฮือ..จะรอจ้ะ ยังไงก็จะรอ

[brookzaa]

สึงตึงทั้งคู่

รอนานเลยที่นี้

[ขนมโก๋]

ยังรอเสมอนะ

[fahsida]

เนอย่าบอกนะว่าเริ่มติดใจอีกแล้วอ่ะ

[yuyie]

ไม่กลัวคนเห็นกันรึไง 

[cowinsend]

รอค่ะ  สนุกมากๆเลย

[musddmp]

ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 39

          “อ้าว อาวัฒน์ล่ะครับ”

          สิทธิ์ผู้ยังไม่ได้นอนเดินเข้าครัวมาอย่างประหลาดใจ เพราะถ้าเดินลงมาในเวลาหกโมงกว่า เขาควรจะเห็นวัฒน์กำลังกินข้าวอยู่แท้ๆ แต่นี่กลับเห็นแค่คนสวนของบ้านที่กำลังจกแกงส้มชะอมไข่อยู่คนเดียว

          “ยังไม่ลงมาครับ” รุตตอบตามจริงหลังจากกลืนข้าวลงคอ “คงไม่มีอะไรหรอกมั้งครับ เนก็อยู่ห้องเดียวกัน ถ้าเป็นอะไรขึ้นมา เด็กนั่นคงตะโกนเรียกแล้วล่ะ”

          “…ก็จริง…” ทั้งที่พูดแบบนั้นแต่สีหน้าของสิทธิ์กลับกังวลไม่เลิก “ถ้าเกิดล้มหมอนนอนเสื่อขึ้นมา เนก็คงไม่อยู่เฉยอยู่แล้วนี่นะ…”

          รุตเลิกคิ้วมองเจ้านายหนุ่มของตน แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรนัก เพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงแค่เป็นห่วงเพราะเห็นว่าวัฒน์ก็อายุมากแล้วเพียงเท่านั้น

          แต่ถามเขา รุตก็รู้สึกแปลกอยู่เหมือนกัน เพราะเจ้าลุงหน้านิ่งทำอารมณ์ให้เข้ากับสถานการณ์ได้ห่วยนั่น ไม่เคยลงมาช้าขนาดนี้มาก่อน เรียกได้ว่าชีวิตเดินตามตารางเวลาเป๊ะๆมากอย่างกับหุ่นยนต์ยังไงยังงั้น ดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจนักที่สิทธิ์จะออกอาการเป็นห่วงแบบนี้

          “อ้าว คุณสิทธิ์ วันนี้จะออกไปไหนหรือครับ”

          แต่เพียงไม่นาน เจ้าตัวก็เดินหน้านิ่งมาให้เจ้านายหายห่วงได้ประจวบเหมาะ เลยทำให้รุตเลิกคิดมากแล้วรีบเติมพลังงานต่อ

          “อ๋อ เปล่าหรอกครับ แค่มาหาอะไรกินนิดหน่อย” สิทธิ์หัวเราะเสียงแห้ง “ว่าแต่วันนี้แปลกจังนะครับ ที่อาวัฒน์ลงมาช้า…”

          น้ำเสียงที่ขาดหายไปทำให้รุตเผลอละจากจานข้าวอีกครั้ง สิ่งที่เขาเห็นคือ วัฒน์ที่ดูเป็นปกติ แต่คนพูดกลับมีท่าทางเหมือนเห็นอุกาบาตวิ่งผ่านโลก

          “เสียเวลาเตรียมเอกสารอยู่น่ะครับ ขอโทษที่ต้องทำให้คุณสิทธิ์เป็นห่วง ผมไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ” หนุ่มใหญ่ร่างเพรียวตอบกลับราวกับอ่านใจอีกฝ่ายได้ ก่อนจะเดินไปตักข้าว ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้จะรู้ว่าสิทธิ์สังเกตเห็นว่าตนกำลังหงุดหงิดอยู่ก็ตาม

          ส่วนสาเหตุน่ะหรือ คงกำลังอาบน้ำกับแก้มบวมๆเพราะโดนบาทาของเขาลูบไล้เอากระมัง

          ที่จริงเมื่อคืนเนก็ไม่ได้ทำอะไรรุนแรง หรือจัดหนักให้หายอยากสมกับที่เว้นว่างไปสามสี่วันหรอก แต่ที่ทำให้วัฒน์หงุดหงิดก็เพราะหลังจากที่มันได้ระบายความใคร่ของตัวเองเรียบร้อยนั่นล่ะ

          เพราะเจ้าเด็กบ้านั่นเรียกชื่อเขาใส่ข้างหูด้วยน้ำเสียงโหยหานี่แหละ แถมไม่ได้เรียกแค่ทีเดียว แต่ดันเรียกเสียงอ่อนจนม่อยหลับ ปล่อยให้คนฟังได้แต่อึ้งตะลึง จนกว่าวัฒน์จะได้นอนหลับก็ปาไปเกือบตีสาม

          ตกลงมันคิดอะไรกับตูหรือเปล่าวะ

          เขายอมรับว่ามันทำให้ตัวเองใจสั่นอย่างน่าอายอยู่ แต่แน่นอนว่าต่อให้สั่นไปมากกว่านี้จนอาจจะทำให้เป็นโรคหัวใจ เขาก็ไม่มีวันอยากรักเจ้าคนที่(เข้าใจว่า)เป็นศัตรูของเจ้านายแน่

          และที่สำคัญกว่านั้นคือสิ่งที่ผุดขึ้นมาในใจทุกครั้งที่นึกอยากมีความสัมพันธ์เกินเลยกว่าคำว่าเพื่อนร่วมงานกับเนนี่ล่ะ ที่คอยฉุดรั้งให้เขาได้สติตลอด

          ถึงเธอจะบอกให้ฉันคบกับคนอื่นก็เถอะ…แต่ทำไมต้องเป็นหมอนั่นด้วย…กับไอ้เด็กปากหมา ช่างปีนเกลียวที่มีดีแค่เซ็กซ์พรรค์นั้น ฉันไม่เอามันแน่!!! ต่อให้มันพยายามทำตัวดีแค่ไหนก็เถอะ ไอ้เรื่องไปคบกับผู้ชายที่เด็กกว่าเป็นรอบแบบนั้น มันก็เหมือนกับกระโดดลงเหวทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าต้องตายแน่ๆนั่นล่ะ

          เพราะอย่างนั้น ช่วยดึงฉันเอาไว้ทีเถอะ…อย่าให้ฉันต้องลงเหวไปเลยนะ…

          ฉันไม่อยากเจ็บอีกแล้ว…

          “คุณวัฒน์ครับ…เฮ้ย!”

          เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออยู่ๆหน้าของคนที่เข้ามาเดินเล่นในใจโดยไม่ได้รับอนุญาตโผล่เข้ามาตรงหน้าตน หนุ่มใหญ่เลยเผลอถอยหลังอย่างลืมตัว และด้วยความที่ก้าวเร็วไปหน่อย เลยทำท่าจะหงายหลัง ซึ่งแน่นอนว่า ไม่มีใครเที่ยวยืนเฉยๆเมื่อเห็นคนทำท่าจะล้มแน่นอน

          “…”

          เนเกือบจะถามออกไปแล้วว่าเป็นอะไรหรือเปล่า แต่เมื่อนึกได้ว่าสภาพในตอนนี้มันชวนหวาดเสียวแค่ไหน เขาเลยได้แต่อ้ำอึ้ง และค้างอยู่ในท่าเดิม มือหนึ่งรวบเอวบางๆของอีกฝ่ายเข้ามาแนบร่างตน ส่วนอีกมือก็ประคองไหล่เอาไว้ จนดูๆแล้วเหมือนเด็กหนุ่มกำลังกอดและทำท่าจะจูบวัฒน์ยังไงยังงั้น

          และที่สำคัญคือ เนเกือบจะทำแบบนั้นจริงๆนั่นล่ะ ตรงหน้าบ้านแถวที่จอดรถเลยด้วย ยังดีที่สีหน้าซีดๆของวัฒน์ช่วยเรียกสติเขาให้กลับมาได้เสียก่อนจะทำอนาจารคุณลุงกลางแจ้ง

          “…อะ…อะไรของคุณเนี่ย นี่จะขับรถออกไปทั้งสภาพเหมือนผีตายซากแบบนี้หรือไงกัน ผมยังอยากตายบนเตียงนะ ถ้าเหนื่อยนักให้ผมขับเองดีกว่า” เนรีบผละออกจากวัฒน์ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ หวังว่าอีกฝ่ายจะไม่ทันรู้ว่าเมื่อครู่เขาตื่นเต้นและอยากจูบลุงแกแค่ไหน

          และนั่นก็ทำเอาใจหวั่นไหวของวัฒน์กลับมาเข้าที่เช่นกัน เล่นเอากำลังคิดหนักอยู่เปลี่ยนเป็นเลิกคิดทันที

          “ก็มันเพราะใครกันล่ะ เมื่อคืนเอาแต่ละเมอเรียกชื่อฉันอยู่ได้ ถ้ายังทำไม่พอนักก็ทำให้มันหายอยากไปซะเลยสิวะ จะ…”

          ประโยคที่ว่า ‘จะมาเรียกให้ฉันรำคาญจนนอนไม่หลับทำไม’ ได้โดนพัดปลิวไปจากสมองจนสิ้น เมื่อเห็นอีกฝ่ายที่น่าจะรำคาญพอกัน ดันมาอ้าปากค้างหน้าแดงใส่นี่แหละ

          “นะ…นั่นเพราะคุณนั่นล่ะ” ตอนนี้หัวมันหมุนจนชักแถไม่ถูกทางเท่าไหร่แล้ว “ใช่ เพราะคุณนั่นแหละ ใช้งานผมจนหนัก จนผมเก็บไปฝันว่าโดนคุณทรมานใช้แรงงานเยี่ยงทาสเลยน่ะสิ ไม่งั้นผมจะเพ้อเรียกคุณทำอะไรกันล่ะ”

          วัฒน์ได้แต่งงกับคำแก้ตัวนั่น เขาว่าพักนี้นี่แทบจะไม่ได้ใช้แรงงานอะไรเนเลยนะ แต่ในเมื่ออีกฝ่ายบอกแบบนั้น เขาก็ไม่รู้จะเค้นหาอะไรเหมือนกัน

          “ถ้างั้นผมขับให้แทนละกัน” เนตัดบทแล้วรีบแย่งกุญแจก่อนที่อีกฝ่ายจะได้ตั้งหลักค้าน “คุณไปนอนหลังรถเถอะ”

          “ไม่ๆ ฉันไม่ได้เพลียขนาดนั้น” วัฒน์รีบแย้ง ก่อนจะยื่นมือหมายจะเอากุญแจคืน แต่มีหรือที่เด็กหนุ่มจะคืน

          “ผมบอกแล้วไงว่าไม่ได้เป็นห่วงคุณ แต่ห่วงตัวเองว่าจะไม่ได้ไปถึงบริษัทโดยสวัสดิภาพต่างหาก” ส่วนหนึ่งเขาพูดหวังปิดหวังความรู้สึกจริงๆ และอีกส่วนก็คิดแบบนั้นจริงๆ ใครมันจะกล้าฝากชีวิตให้กับคนที่เหม่อตั้งแต่กินข้าวจนถึงตอนที่กำลังจะขับรถกันล่ะ

          วัฒน์บึ้งหน้าเล็กน้อย แม้จะไม่อยากยอมรับเท่าไหร่ แต่ความจริงทำให้เขาเถียงไม่ออก “เออ ตามใจ แต่ฉันไม่นอนหรอกนะ” จากนั้นก็ขึ้นไปนั่งยังฝั่งข้างคนขับ แล้วสะบัดสายตาคมกริบใส่เด็กหนุ่ม “เร็วสิ เดี๋ยวก็สายหรอก”

          ครึ่งหนึ่ง เนสุดแสนจะโล่งใจที่อีกฝ่ายกลับมาหน้าบูดดังเดิม เกิดโดนรู้ถึงเหตุผลที่เรียกอีกฝ่าย มีหวังเขาคงอยากมุดดินหนีแน่ และที่สำคัญคือ อีกฝ่ายคงพร้อมเตรียมขุดหลุมให้เขาด้วย ข้อหาผิดสัญญาซ้ำสอง

          แต่อีกส่วนลึกๆแล้วก็เจ็บเหลือเกินที่โดนรังเกียจและรำคาญออกนอกหน้าขนาดนั้นเหมือนกัน…และก็ต้องไม่เข้าใจตัวเองทุกครั้งที่เผลอคิดแบบนั้นด้วย

          และประเด็นคือเขาไม่คิดจะยอมรับด้วย ไอ้รักอะไรนั่นน่ะ เขาไม่ใช่นักโบราณคดี ที่จะปลื้มกับของลายครามสักหน่อย…ถึงจะรู้สึกติดใจนิดๆก็เถอะ!!

          แต่ต่อให้เราจริงจังก็เถอะ อีกฝ่ายจะมาคิดอะไรกับเด็กอย่างเรากันล่ะ

 

          หลังจากจบวันทำงานที่แสนจะเหนื่อยหน่ายและชวนกดดันกับบรรยากาศกลืนไม่เข้าคายไม่ออก วัฒน์กับเนก็กลับบ้านมาด้วยสีหน้านิ่ง แต่ในใจว้าวุ่นกับเรื่องของกันและกัน ทั้งที่ตะโกนบอกตัวเองกันว่าจะต้องไม่สนใจอีกฝ่ายไปตั้งไม่รู้กี่ร้อยครั้งก็ตาม

          แต่ถึงจะบอกแบบนั้น แต่เล่นต้องทำงานที่เดียวกัน อยู่ห้องเดียวกัน แถมยังทำอย่างว่าด้วยกันอีก จะไม่ให้คิดอะไรเลยนี่สิที่แปลก

          ถึงที่ผ่านมาเนก็เคยเจอกรณีนี้มาหลายคน แต่เขาก็ไม่เห็นว่าตัวเองจะมานั่งปวดหัวกับใครนานเท่านี้มาก่อน อย่างมากก็แค่ติดใจอยู่ราวสองสามอาทิตย์ จากนั้นก็ไม่รู้สึกอะไรเสียนอกจากเพื่อนร่วมงานกับเพื่อนร่วมเตียง และอีกฝ่ายเองก็เช่นกัน ถ้าจะมีคนที่คิดเกินเลยสักหน่อย เพียงแค่เด็กหนุ่มทำตัวเฉยเมย ไม่นานก็จบ

          แต่กับลุงนี่ไม่จบง่ายจริงๆ หมายถึงตัวเขาเองน่ะนะ…

          รู้ทั้งรู้ว่าไอ้ทางที่อยากจะเดินมันไม่สวยเลยสักนิด แต่น่าแปลกที่กลับไม่อาจตัดใจได้สักที ทั้งที่มันไม่ควรจะรู้สึกคาใจแบบนี้เลยสักนิด

          ดูสิ ดู! แก่ก็แก่ เหี่ยวก็เหี่ยว มนุษย์สัมพันธ์ก็หาดีไม่ได้ ขนาดชาวบ้านเองเขายังไม่ค่อยอยากจะอยู่ด้วยกันเลย แล้วจะให้ไปคบด้วยเนี่ยนะ มีแต่คนบ้าเท่านั้นน่ะที่จะทำ

          แต่ทั้งอย่างนั้นกลับตัดใจไม่ได้สักทีนี่มันอะไรกันฟะ!!!!

          เสียงเรียกเข้าของมือถือที่ฟังแล้วสุดแสนจะโบราณเข้ากับเจ้าของดังเรียกสติที่กำลังแตกกระเจิงของเด็กหนุ่ม เนหันไปมองวัฒน์ที่หยิบมือถือขึ้นมาด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย ดูสงบนิ่งและชวนให้เขาอยากมองเหลือเกิน…

          …หยุดฟุ้งซ่านซักทีสิว้อยยย

          “…ไง” วัฒน์นิ่วหน้ามองเพื่อนร่วมงานรุ่นลูกที่ทำหน้าเหมือนคนคลั่ง ก่อนจะเอ่ยทักในสายด้วยอาการผวาเล็กน้อยเพราะกลัวเนจะตกมันขึ้นมา “อะไรนะ”

          น้ำเสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ เรียกสติเด็กหนุ่มให้กลับมาได้อีกครั้ง สีหน้าของหนุ่มใหญ่ดูข้องใจมาก และดูจะเหนื่อยใจร่วมด้วย

          “ตามมาด้วยกันหน่อย” ก่อนที่เนจะได้ถาม วัฒน์ก็เรียกอีกฝ่ายแล้วถอนใจ “เรื่องที่นายทำมันก่อเรื่องแล้วไง”

          “หมายความว่าไง ผมไม่เข้าใจ” เนนิ่วหน้า แม้จะไม่เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูดเท่าไหร่ แต่ก็ยอมกลับขึ้นรถแต่โดยดี

          วัฒน์เว้นช่วงอยู่นานพอสมควร ท่าทางเหมือนกระดากใจที่จะพูดเล็กน้อย “เรื่อง…ที่นายทำท่าเหมือนจะไปจูบกับฉัตร…แต่จริงๆคือไม่ได้จูบน่ะ มันแดงออกไปแล้วน่ะสิ”

          “หา” ตะโกนลั่นรถเลยทีเดียว “เดี๋ยวสิ จะว่าไป ใครเป็นคนบอกคุณเรื่องที่ผมจะจูบกับตาลุงนั่นน่ะ”

          เขาไม่ได้บอกใครแน่ และคิดว่าอีกฝ่ายก็ไม่น่าจะบอกใครด้วย อีกทั้งถ้าฉัตรเป็นคนบอกวัฒน์จริง วัฒน์ก็น่าจะบอกตั้งแต่ทีแรกแล้วว่าฉัตรเป็นคนบอกเรื่องจะจูบ

          “เปล่า ไม่ใช่คนนั้น” วัฒน์เลี่ยงที่จะไม่ตอบชื่ออย่างโจ่งแจ้ง ก่อนจะนิ่วหน้าเหมือนกำลังสงสัย “แต่เป็นต่อ”

          นอกจากจะรู้สึกโกรธแล้ว ยังรู้สึกขนลุกชันอย่างไม่ทราบสาเหตุอีกต่างหาก ไม่แคล้วสัมผัสที่หกของเจ้าหนุ่มหน้าตายนั่นคงมีเอี่ยวด้วยแน่นอน เพราะไม่งั้นมันควรจะเป็นปาล์มมากกว่า แต่ดูลุงแกคงจะไม่ได้เชื่อเรื่องผีสางเท่าไหร่นัก ไม่อย่างนั้นคงไม่นิ่งขรึมได้ขนาดนี้…

          เมื่อกี้ตูคิดอะไรวะ!! คิดว่าหน้านิ่งๆพรรค์นั้นดูดีน่ามองได้ยังไงวะ!!!!!!!

          “ละ…แล้วจะให้ผมไปทำอะไร” เด็กหนุ่มถามเสียงลน พยายามปัดความเพ้อเจ้อออกจากหัว “ให้ไปบอกว่าจริงๆไม่ได้มีอะไร แค่เข้าใจผิดกันเฉยๆเหรอ ถ้างั้นบอกทางโทรศัพท์ก็ได้นี่”

          “มีคนอยากฟังหลายคน แล้วเขาก็อยากได้ข้อพิสูจน์ด้วย”

          แล้วจะให้พิสูจน์เหวอะไรวะเนี่ย!

_______________________________________________________________

เราเกือบเป็นอิสระแล้วววว วะฮ่าๆๆ บ้าคลั่ง คิดถึงมากมายเลยฮับ ;w; (แต่จริงๆก็ยังไปๆมาๆอยู่แถวนี้ หาได้หายไปไหนไม่หรอก ฮา)

[boboman]

มาอัพแล้ววว T^T

[brookzaa]

ยินดีต้อนรับกลับเล้าครับคุณหนู

[วัวพันปี]

เนหลงเสน่ห์เครื่องลายครามวัฒน์แล้วสิ

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

ฮากระจาย

[ขนมโก๋]

กลับมาแล้ว

[musddmp]

ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 40

          เหล่าลูกน้องในสังกัดของสิทธิ์ทั้งที่ทำงานอยู่ที่นี่และที่ไม่ได้ทำต่างพากันนั่งรวมกลุ่มคุยอยู่ที่เคาท์เตอร์กันเสียงขรม และทันทีที่ผู้ติดตามที่มีสีหน้าเป็นอาวุธเดินเข้าไปด้านใน พวกเขาก็รีบกรูมาเข้าแถวเสียเรียบร้อยราวกับนักเรียนกำลังจะเคารพธงชาติก็ไม่ปาน

          วัฒน์มองไปรอบๆร้านที่ตระเตรียมไว้จนพร้อมเปิดร้านได้ทุกเมื่อ ก่อนจะเบนสายตากลับมายังเหล่าคนที่เดินมาเรียงแถวทั้งที่เขาไม่ได้สั่ง “ว่างดีนะ”

          ใจจริง เขาก็แค่พูดจากที่เห็นนั่งจับกลุ่มโม้กัน ไม่ได้คิดเรื่องประชดอะไรสักนิด แต่แน่นอนว่าคนฟังไม่ได้คิดเหมือนกันหรอก ไม่อย่างนั้นคงไม่ตระหนกหน้าซีดกันเป็นแถบๆหรอก

          ยกเว้นคนที่ตามมาด้วยนี่แหละ ที่ไม่นึกกลัวอยู่คนเดียว และไม่ทันคิดด้วยว่าวัฒน์ประชด เพราะเนรู้ดีว่าเวลาโดนประชดจริงๆเป็นยังไง…ประสบการณ์มันเยอะ

          “ถ้าอย่างนั้น นายจัดการเอาละกัน” วัฒน์บอกก่อนจะเดินไปรอที่แถวประตู เหมือนกะว่าจบธุระก็กลับบ้านทันที

          เนนิ่วหน้ามองเหล่าผู้คนตรงหน้า ความรู้สึกเหมือนกำลังเดินขึ้นเวทีเพื่อกล่าวสุนทรพจน์ต่อหน้านักเรียนยังไงยังงั้น

          “…ฉันบอกไว้ตรงนี้เลยนะว่าไม่ได้คิดอะไรกับอ…คุณฉัตรทั้งนั้นแหละ ฉันชอบผู้หญิงนะ จะให้พิสูจน์ตอนนี้เลยก็ได้” เนเกือบจะหลุดเรียกคำนำหน้าคนที่แก่กว่าตั้งเยอะเป็น ไอ้ ไปเสียแล้ว ยังดีที่หน้าลูกชายลุงช่วยให้เขายับยั้งชั่งใจได้หน่อย “แต่ตา…พ่อของนายเหอะ ที่น่าจะเป็นเกย์ซะมากกว่า”

          คนฟังพากันเงียบไปห้าวินาที ก่อนจะปล่อยฮาลั่นร้าน

          “ถ้าพ่อฉันเป็นเกย์ รับรองว่าหิมะต้องตกที่ประเทศไทยแน่นอน” ปาล์มพูดด้วยสีหน้านิ่ง แต่ดูจะมั่นอกมั่นใจเสียเต็มประดา ในขณะที่เนกลับส่งเสียงแค่นหัวเราะออกมาอย่างไม่ปิดบัง “แล้วถ้าไม่เป็นจริงๆ ทำไมนายต้องตั้งท่าเหมือนจะจูบกับพ่อฉันล่ะวะ แถมยังมาทำกะลิ่มกะเหลี่ยใส่ฉันอีก เห็นแบบนี้ฉันไม่มีรสนิยมพรรค์นั้นนา”

          เนรู้สึกเหมือนโดนรังสีบางอย่างแทงจากข้างหลัง ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากคุณลุงหน้าบูดนั่น และเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมวัฒน์จะต้องแผ่รังสีดำมืดใส่เขาด้วย

          “ฉันไม่ได้จูบ ฉันแค่จ้อง…จ้องหน้าหาเรื่องน่ะ เข้าใจไหม พ่อนายมันกวนส้น…กวนโมโหฉันนี่หว่า แล้วพอเห็นนาย ฉันเลยแค่นึกอยากแกล้งเพราะเห็นนายหน้าเหมือนคุณฉัตรก็แค่นั้น ไม่มีอะไรในกอไผ่ทั้งนั้นแหละ” เขาพูดความจริงเพียงครึ่งหนึ่ง เรื่องอะไรจะบอกว่าที่ทำไปเพราะตงิดใจที่ไม่รู้สึกรังเกียจกันล่ะ ต่อให้ไม่ได้หมายความในทางนั้นก็มีหวังไม่พ้นโดนตัดสินว่าหวังแอ้มไอ้พ่อลูกคู่นี้เป็นแน่แท้

          ท่าทางเหล่าผู้ฟังดูจะยังไม่เชื่อเท่าไหร่นัก พวกเขาพากันมองไปยังต่อที่เป็นคนเดียวที่นั่งไกลไปถึงเคาท์เตอร์ด้านใน สีหน้าที่มักจะดูนิ่งดูหวาดกลัวออกมาอย่างเห็นได้ชัดจนน่าแปลก เพราะตั้งแต่รู้จักมา เนไม่ค่อยได้เห็นต่อทำหน้าแบบนั้นเท่าไหร่นัก ก็สิ่งที่ชาวบ้านเขากลัวกัน มันก็คุยเป็นธรรมชาติเสียขนาดนั้นแล้วนี่ ยังจะมีอะไรต้องกลัวอีก

          “ฉันก็เล่าตามที่เขาบอกมาอีกทีเท่านั้นเอง…” เสียงทุ้มนิ่งและราบเรียบดังขึ้นพร้อมกับแสดงอาการคล้ายคนรู้ตัวว่าผิด “เห็นใกล้ขนาดนั้น ก็นึกว่าจะใช่นี่นา…”

          “ไม่ใช่ว้อย!! แล้วก็กรุณาให้ความเป็นส่วนตัวที่ควรจะเป็นส่วนตัวจริงๆบ้างเหอะ ถึงจะโดนใครขอร้องมาก็เหอะ ไม่มีใครอยากโดนถ้ำมองตอนกำลังทำเรื่องส่วนตัวหรอกนะ” และเพราะอีกฝ่ายกำลังรู้สึกผิด เนเลยรุกไล่หวังไว้ว่าคงจะไม่มีเรื่องแบบนี้อีก นึกแล้วกลัวขึ้นมาทันทีเลยทีเดียว เกิดสิ่งปริศนาแอบล่วงรู้ความสัมพันธ์ของเขากับวัฒน์ในตอนนี้ มีหวังโดนฝังแน่นอน หรือถึงวัฒน์จะไม่ฝัง เขาก็จะมุดดินหนีเอง

          “ไม่เป็นก็ดีแล้ว” ปาล์มทำหน้าโล่งใจสุดขีด “เกิดมารักฉันขึ้นมา เครียดตายชัก คนยิ่งน่ารักๆอยู่ด้วย”

          ถึงแกจะหน้าตาดีจริง แต่ฉันก็ไม่คิดจะเอาหรอกว้อยย

          “หมดเรื่องแล้วใช่ไหม งั้นฉันกลับล่ะ” เนรู้สึกเหมือนโดนสูบพลังชีวิตชอบกล แต่สิ่งที่เขาทำก็เพียงแค่หันหลังเท่านั้น

          คนที่น่าจะยืนรออยู่แถวประตูเพียงคนเดียว กำลังยืนคุยกับชายสามคนอยู่ คนหนึ่งที่ตัวเล็กเหมือนเด็กประถม…ซึ่งเนจำได้ว่าเป็นคนเดียวกับที่เคยลุกขึ้นห้ามต่อพูดเรื่องผีเมื่อตอนรวมพลก่อนหน้านั้น ชื่ออาร์ม ส่วนอีกคนที่ยืนยิ้มหน้าบานเป็นจานเชิงด้วยใบหน้าดูเป็นผู้ใหญ่ ที่ไม่รู้ทำไมเนเห็นแล้วรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมา คือศาสตร์ผู้ที่แม้จะนอนพังพาบบนเตียงคนไข้ก็ยังดูดีอย่างเป็นปริศนา และคนสุดท้าย เขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แต่เป็นคนที่ทำให้เขาอยากจะวิ่งไปเตะเดี๋ยวนี้

          เพราะไอ้บ้านั่นมันจับมือถือแขนลุง ซ้ำยังมีกอดรัดฟัดเหวี่ยงเสียจนชวนอิจฉา…เอ๊ย น่าหมั่นไส้…เอ๊ะ ไม่สิ ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรสักหน่อย แค่มันดูไม่เคารพผู้อาวุโสจนน่าติติงก็แค่น้านนนนนน

          “เสร็จแล้วหรือ” และที่ชวนให้เนหน้าบูดกว่าคือวัฒน์ก็มีใบหน้าระรื่นด้วย แค่มุมปากที่ยกขึ้นแค่เล็กน้อยนั่นก็เป็นหลักฐานเกินพอแล้ว แถมยังดูเสียอกเสียดายอีก แม้อันที่จริง สิ่งที่คนทั่วไปเห็นคือ วัฒน์ยังคงหน้านิ่งเหมือนเดิมก็ตาม

          “ครับ” เด็กหนุ่มตอบเสียงห้วน จนคนฟังเลิกคิ้วขึ้น

          “อ้อ นี่โค้ก ที่วันก่อนเราไปเยี่ยมแต่เขายังอยู่ในห้องไอซียูน่ะ”

          เนถึงบางอ้อ เจ้าคนบ้าแมวนั่นเอง “หวัดดีครับ ผมเน ผู้ติดตามคุณสิทธิ์ที่ทำงานกับคุณวัฒน์ตลอดเวลาครับ”

          หนุ่มใหญ่มุ่นคิ้ว ทำไมต้องขยายความเสียเยอะขนาดนั้นด้วย

          “หวัดดีไอ้น้อง” คนฟังสะดุ้งทันที เพราะมองๆแล้ว เนคิดว่าอายุโค้กน่าจะพอๆไม่ก็น้อยกว่าตนหน่อย แถมตัวก็ยังเล็กกว่าด้วย ถึงจะไม่เยอะจัดเหมือนอาร์มก็เถอะ รายนั้นถ้าไม่บอกว่าอายุยี่สิบหกนี่นึกว่าเด็กป.หก “ได้ยินว่าไปช่วยพี่มีนเปิดร้านไว้ด้วย แต๊งกิ้วมากเลยนะ”

          แม้อีกฝ่ายจะทำตัวเป็นมิตร และปกติเขาเองก็มักจะปั้นหน้ายิ้มทักทายกับคนแปลกหน้าตลอด แต่คราวนี้ไม่รู้ทำไม เลยยิ้มไม่ค่อยจะออกเท่าไหร่ จึงได้แต่ปั้นหน้านิ่งพยักรับแทน อย่างน้อยอีกฝ่ายก็ดูจะร่าเริงเกินกว่าจะสังเกตเห็นอารมณ์หงุดหงิดของเน เลยไม่ต้องมีเรื่องกันไป

          “ถ้าอย่างนั้น พวกฉันขอกลับก่อนละกัน” เมื่อจบธุระ หนุ่มใหญ่ก็ขอตัวทันที นั่นทำให้เนแอบดีใจขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ

          “อ้าว อะไรกัน เพิ่งจะมาเองไม่ใช่หรือครับ อยู่คุยกันต่อเถอะ”

          เขาพยายามระงับแล้วนะ แต่เล่นเจอพูดแบบนั้นใครจะไม่ของขึ้นไหว แถมยังมีการมาควงแขนลุงแกอีก ขึ้นโว้ย ขึ้น!!

          “เอ้อ ผมว่าคงไม่ดีมั้ง นี่ก็ดึกมากแล้ว รีบกลับน่าจะดีกว่านะครับ เดี๋ยวต้องไปสะสางงานต่ออีกนี่”

          “เอ๋ แต่…”

          “ที่สำคัญ คุณคงไม่ปล่อยให้คุณสิทธิ์อยู่ที่บ้านคนเดียวหรอกนะครับ”

          และสิ่งที่วัฒน์เข้าใจคือ อีกฝ่ายกำลังดูถูกความเป็นผู้คุ้มครองของตน

          “ฉันรู้แล้วน่า ไม่ได้บอกว่าจะไม่กลับนี่” หนุ่มใหญ่ขึ้นเสียงใส่อย่างเสียอารมณ์ ก่อนจะหันไปหาโค้ก “โทษทีนะ แต่ฉันคงอยู่นานไม่ได้หรอก ไว้วันหลังละกัน”

          “เอ๋ ถ้างั้น วันไหนว่างๆผมจะไปหานะ เดินทางปลอดภัยนะคร้าบ”

          มันยังจะมาหากันถึงที่เลยเรอะ!!!

 

          “สนิทกับสองคนนั้นจังเลยนะครับ”

          ทันทีที่รถเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถของร้าน เนก็เอ่ยสิ่งที่อัดอั้นตันใจมานาน ดวงตาเรียวเต็มไปด้วยความไม่พอใจปรายมองคนขับ ที่ดูจะสงสัยเสียเต็มประดาเช่นกัน ว่าทำไมเด็กหนุ่มถึงมีพฤติกรรมประหลาดมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว

          “แล้วทำไมฉันจะสนิทไม่ได้ล่ะหา” วัฒน์ย้อนเสียงขุ่น “นายน่ะ โมโหอะไรอยู่ ทำหน้าเหมือนจะกัดคนอยู่ได้”

          เนชะงักเล็กน้อย นั่นสิ ในเมื่อเขาบอกตัวเองอยู่ทุกนาทีว่าตาลุงที่นั่งอยู่ข้างๆเป็นแค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้น แล้วเขาจะโกรธไปทำไม มันไม่มีเหตุผลเลยสักนิด…

          แต่ที่แน่ๆ ไม่ได้หึงแน่นอนว้อยยยย

          “ผมก็แค่เห็นคุณเลือกปฏิบัติ” เนเริ่มรายการแถแหลกแหกโค้งลงเหว “ก็วันนี้ทั้งวัน คุณเอาแต่หลบหน้าผม พอจะพูดทีก็ทำอย่างกับผมเป็นผีไปได้ ผมเป็นเพื่อนร่วมงานคุณนะ อย่างน้อยก็ช่วยเห็นผมเป็นแบบนั้นหน่อยสิครับ”

          เห็นแกเป็นศัตรูมาตั้งนาน จะให้ล้างตามองแกใหม่เลยมันยากว่ะ

          “อืม…” ปากก็พูดแบบนั้น แต่น้ำเสียงไม่ไปด้วยกันสักนิด “ก็ฉันยังโมโหเรื่องก่อนหน้าอยู่นี่หว่า จะให้อารมณ์ดีง่ายๆคงไม่ได้หรอก”

          เนชักสีหน้าเล็กน้อย “ผมไม่ทำผิดซ้ำสองหรอกน่า อีกอย่างตอนนั้นผมโดนแกล้งนี่นา ไม่งั้นไม่มีทางเกิดเรื่องแบบนั้นหรอก”

          อย่าให้รู้ละกันว่าจริงๆไม่ใช่เพราะแบบนั้น ฉันนี่แหละที่จะเอาแกถ่วงทะเล จะได้ไม่ต้องรู้สึกบ้าๆแบบนี้สักที ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลย

 

          “อ้าว ไอ้วัฒน์กลับไปแล้วเหรอ”

          หนุ่มใหญ่ร่างยักษ์ร้องถามพลางหันมองไปทั่วร้าน ซึ่งตอนนี้เปิดให้บริการเรียบร้อยแล้ว ฉัตรหันกลับไปหาลูกชายที่เพิ่งจะเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ลูกค้าสาว เพื่อรอคำตอบ

          “กลับไปตั้งนานละ มีอะไรหรือป๋า”

          “ก็ฉันกะจะบอกเรื่องที่พวกแกจะรวมตัวไปทดสอบความบ้าประจำปีนี่”

          ปาล์มหน้าเสียทันที “เดี๋ยวสิ พ่อจะบอกอาวัฒน์ทำไมล่ะ อาเขา…”

          “มันรู้หมดนั่นแหละว่าพวกแกแอบดอดไปทำอะไรที่ไหนยังไง มันก็แค่…ไม่พูด…เท่านั้นมั้ง” ประโยคหลังฉัตรไม่ได้ขู่แต่อย่างใด เพราะเขาก็หวั่นเหมือนกัน “พอดีเที่ยวนี้ฉันมีเหตุจำเป็นต้องให้มันเข้าร่วมด้วยน่ะสิ ไหนจะไอ้หนูเนนั่นอีก”

          “ถ้างั้นก็โทรไปบอกก็ได้นี่” เด็กหนุ่มว่า ก่อนจะหันไปทำงานต่อ

          จริงๆมันก็ทำได้อยู่หรอก แต่ถ้าแบบนั้นละครพิสูจน์ตนของเขามันก็ไม่ได้อารมณ์พอดีน่ะสิ

          “แล้วไอ้หนูโค้กกับไอ้หนูศาสตร์ล่ะ”

          ผู้เป็นลูกเพียงแต่ชี้ไปยังโต๊ะด้านในสุด ปล่อยให้คุณพ่อเดินจากไปโดยที่ตนก็ยังทำงานต่อ

          “อ้าว ว่าไงลุงฉัตร”

          “…ฉันว่าจะถามนานแล้วนะ ทีกับไอ้วัฒน์แกเรียกอา แต่กับฉันเรียกลุงเนี่ยนะ สองมาตรฐานไปหรือเปล่าวะ ฉันกับมันห่างกันแค่ปีเดียวเองนะโว้ย” หนุ่มใหญ่ทำหน้าบูดใส่ก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นั่งอีกฝั่ง
         
          “อะไรกัน ผมไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย ก็แค่เรียกให้ดูเหมาะเท่านั้นเอง ไม่ถูกหรือคร้าบ” โค้กบอกด้วยน้ำเสียงแกมหยอก “ว่าแต่ลุงเหอะ เรียกพวกเรามาทำอะไรหรือ”

          ทีแรกเขาก็กะว่าจะได้ดูฉากคนหึงกันสักหน่อย แต่ดันติดงานมาช้า เลยต้องใช้แผนสองแทน

          “พวกแกจะมางานทดสอบความบ้าได้หรือเปล่า” เขาก็แค่อยากจะถามให้มั่นใจ แต่เจ้าพวกบ้าได้โล่อย่างสองคนนี้ ต่อให้เพิ่งฟื้นไข้มันก็คงตั้งใจจะมาพร้อมกับที่ห้อยน้ำเกลือแน่

          “แหม มาอยู่แล้วครับ ต่อให้ต้องคลานไปก็มา ใช่มั้ยศาสตร์” โค้กรับเสียงระรื่นก่อนจะหันไปถามความเห็นเพื่อนที่นั่งข้าง ซึ่งพยักหน้ารับให้ทันที “บอกไว้เลยว่าต่อให้เพิ่งฟื้นไข้ ผมก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกนา ลุงก็ห้ามลำเอียงให้ไอ้ปาล์มมันละกัน”

          “ฉันไม่ทำเรื่องไร้สาระพรรค์นั้นหรอกน่า” เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอ “เออ รอบนี้ฉันว่าจะให้ไอ้วัฒน์มันไปช่วยฉันด้วย แค่ฤทธิ์กับก้องมันจัดการไม่ทันเท่าไหร่”

          หน้ามันบานเป็นกระด้งอย่างน่าขนลุกเลยทีเดียว

          “เอ๋ จริงง่ะ แล้วไอ้พวกหัวขวดมันไม่ค้านกันหรือ เห็นผมเสนอทีไร ค้านหัวชนฝากันทุกที” โค้กว่าก่อนจะกระดกเหล้าลงคอ

          “นั่นสิครับ เอาจริงๆให้อาวัฒน์มาแทนพี่ฤทธิ์ได้ยิ่งดี รายนั้นท่าทางอยากจะเล่นเองมากกว่าเป็นฝ่ายก่อกวนละมั้ง เอาแต่แกล้งไม่หยุดอยู่ได้”

          “อย่าพูดให้หมอนั่นได้ยินเชียว แกยิ่งสเป็คมัน เดี๋ยวโดนลวนลามไม่รู้ตัวหรอก” ฉัตรขู่ศาสตร์ด้วยน้ำเสียงล้อเล่น แต่ก็ทำเอาหนุ่มหน้านิ่งออกอาการสยองขึ้นมาได้ “เพราะงั้นฉันเลยอยากจะขอร้องให้พวกแกช่วยไปบอกไอ้วัฒน์ให้หน่อยน่ะ”

          และทั้งคู่ก็ถามด้วยประโยคเดียวกันกับของลูกชายเป๊ะๆ

          “แกคิดว่าถ้าชวนแต่ไอ้วัฒน์แล้วมันจะมาหรือ” ชายหน้าบากบอกเสียงเหนื่อยใจ “ใครกันที่ต่อให้บุกน้ำตะลุยไฟ หรือต่อให้ทำเรื่องน่าอายมากแค่ไหน ไอ้วัฒน์ก็ยอมทำทุกอย่างน่ะ”

          ฉัตรเว้นช่วงเพื่อดูว่าคนฟังมันเข้าใจในสิ่งที่เขาสื่อหรือเปล่า ซึ่งใช้เวลาได้นานจนน่าร้องไห้ กว่าพวกคุณๆจะถึงบางอ้อ เล่นเอาหนุ่มใหญ่เกือบยิ้มไม่ออก

          “นั่นล่ะ ไปชวนคุณสิทธิ์มาด้วย”

______________________________

ตอนหน้าเราจะมาดูพายุหึงกันนะก๊ะ XD

[boboman]

มหกรรมงานซึน~
หราาา ไม่หึงจริงหราเน ^^+ หึหึ

[brookzaa]

เฮ้อ นานอ่ะ สงสารเน

[yuyie]

เอิ่ม เนี่ยนะไม่หึง 

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

ง่อววว ฉลาด   

[Ra poo]

เมื่อไรคู่นี้จะเปิดตัวกันน้อ มีวันนั้นมั้ย 55555555

[่jum]

พายุหึง 

จะหึงกุันจริงเหรอ ไม่ใช่มหกรรมแถสีข้างถลอกกันอีกนะ 

[Apple_matinie]

แป๊ะไว้ก่อน้าา

[agava1313]

อื้อหือ... ลุงฉัตรนี่ชอบหาเรื่องยุ่งๆมาเป็นอุปสรรคกับคู่นี้จริงๆเลย แบบนี้ต้องให้คุณศรีภรรยามาบิดหูถึงจะเอาอยู่ล่ะมั้งเนี่ย?

[musddmp]

ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 41

          หลังจากกลับมาจากที่ทำงาน เนกับวัฒน์ต่างก็พากันแปลกใจเมื่อพบว่ามีรถแปลกหน้ามาจอดอยู่หน้ารั้วบ้าน แต่พอเห็นท่าทีของวัฒน์ที่ดูเหมือนนึกบางอย่างออก เนจึงเดาว่าน่าจะเป็นของคนรู้จัก

          “ไงคร้าบ”

          เห็นหน้าไอ้คนที่น่าจะเป็นคนรู้จักทำเอาเนเผลอชักสีหน้าใส่ทันที แถมไม่ได้มาแค่คนเดียว แต่มาเป็นแพ็คคู่อีกต่างหาก ซึ่งเนกลับมาเก๊กหน้านิ่งทันก่อนที่โค้กกับศาสตร์จะสังเกตเห็น แม้ในใจจะลุกเป็นไฟเมื่อเห็นภาพบาดตาตรงหน้าก็ตาม

          “โค้ก? ศาสตร์? มีธุระอะไร ทำไมไม่โทรมาล่ะ” วัฒน์ถามพลางมองชายหนุ่มหน้าเป็นที่คว้าแขนตนด้วยความสงสัย

          “โทรมันจะไปได้อารมณ์ยังไงล่ะครับ มาหาดีกว่า”

          อารมณ์อะไรของเอ็ง...บ้าฉิบ อดทนไว้ๆ...

          “ที่จริงเรามาหาคุณสิทธิ์น่ะครับ” ศาสตร์บอกเสียงนิ่ง และแม้สีหน้าจะนิ่งเหมือนน้ำเสียง แต่ไม่รู้ทำไมเนกลับรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายอยากจะพุ่งไปคว้าอีกแขนของวัฒน์ “เรื่องงานทดสอบที่จะถึงในวันศุกร์นี้...”

          วัฒน์มองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าที่นิ่งเช่นกัน “แล้วคุณสิทธิ์ว่ายังไง”

          “ต้องไปแน่นอนอยู่แล้วสิครับ”

          เสียงของเจ้าบ้านดังไล่หลังมาจากด้านใน สิทธิ์เดินออกมาจากห้องทำงานชั้นล่างอย่างกับเด็กที่วิ่งหาพ่อ ท่าทีระชื่นอย่างบอกไม่ถูก และนั่นทำให้หนุ่มใหญ่ได้แต่ถอนหายใจออกมาเพราะรู้ความหมายของอาการเหล่า นั้นดี

          “อาก็รู้ว่าผมอยากไปจะตาย ไม่ยอมพลาดง่ายๆหรอก” ท่าทีของสิทธิ์เหมือนทำเป็นไม่สนใจสีหน้าที่คัดค้านอย่างโจ่งแจ้งของคนอายุมากกว่า

          “แต่ผมว่ามันไม่ปลอดภัยนะครับ”

          “เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงครับ พวกผมเตรียมการไว้ให้เรียบร้อยแล้ว สบายใจได้เลย” โค้กช่วยพูด “อีกอย่าง งานนี้ถ้าไม่ใช่คนเข้าร่วมก็ไม่รู้หรอก ว่าจัดเมื่อไหร่ที่ไหน เพราะงั้นสบายใจเถอะครับ พวกเราจัดกันมาทุกปี ยังไม่เคยเกิดเรื่องสักปีเลยนะครับ”

          “พวกเราให้ความสำคัญเรื่องความปลอดภัยอยู่แล้วครับ” ศาสตร์เสริมด้วยใบหน้านิ่งเรียบ “อีกอย่าง พวกเราไม่ได้คิดจะชวนแค่คุณสิทธิ์หรอกครับ พวกเราตั้งใจชวนอาวัฒน์กับเนด้วยนะครับ”

          เจ้าของชื่อพากันเลิกคิ้ว

          “ส่วนหนึ่งก็เพื่อความปลอดภัยของคุณสิทธิ์และความสบายใจของอาวัฒน์ไงครับ อีกอย่าง อาเอาแต่ทำงาน เดี๋ยวเครียดมากๆเสียสุขภาพเปล่าๆนาครับ น่าจะหาเวลาคลายเครียดบ้าง” โค้กบอกเสียงระรื่น “แล้วพวกผมก็อยากเพิ่มความสนิทสนมให้กับเด็กที่เพิ่งเข้ามาทำงานตรงนี้ ซึ่งไม่ได้รู้จักใครเลยนอกจากไอ้ปาล์ม พี่อรรถแล้วก็ไอ้ต่อไง”

          ว่าแล้วก็เข้ามากอดคออย่างสนิทสนมเสียจนเนขนลุก ไอ้เรื่องไม่ค่อยคุ้นกับการโดนเพศเดียวกันทำตัวเป็นมิตรก็เรื่องหนึ่ง อีกเรื่องหนึ่งก็คงเพราะไม่ได้อยากจะสนิทนักด้วย จะด้วยเพราะเหตุอันใดก็ไม่ทราบใจตัวเองเช่นกัน

          แต่ต้องไม่ใช่เพราะมันไปทำตัวออเซาะกับลุงแกแน่นอน!

          “นั่นสิครับ นอกจากงานที่เก่า เนมันก็แทบไม่รู้จักใครเลยนอกจากผู้หญิงนี่” สิทธิ์ช่วยเสริม “ไปเถอะนะครับ”

          วัฒน์ไม่เห็นด้วยแน่ แต่เนรู้ดีว่าหนุ่มใหญ่ไม่คิดจะปฏิเสธหรอก ยิ่งคนขอเป็นสิทธิ์ด้วยแล้ว ต่อให้ไม่อยากแค่ไหน ลุงแกก็เซย์เยสอย่างเดียวนั่นล่ะ

          แต่ทั้งอย่างนั้นก็เถอะ!!

          “ไปนะครับ นะน้า”

          เนพยายามควบคุมกล้ามเนื้อบนหน้าและแขน ยิ่งเห็นโค้กอ้อนนัวเนียคลอเคลียเสียแนบชิดเกินเหตุยิ่งทำเอากล้ามเนื้อมันกระตุกๆ และที่ทำเอากระตุกยิ่งกว่าก็เจ้าคนที่โดนนัวเนียกลับไม่แสดงอาการรังเกียจ เลยสักนิด ทั้งยังไม่ว่าอะไรอีกต่างหาก

          ทีกับเรา แค่แตะนิดเดียวแทบจะกระโดดหนี...
         
          แล้วเราจะน้อยใจทำมะเขืออะไรฟะ!!!

          “ทำไมปีนี้ถึงเปลี่ยนใจ ชวนคุณสิทธิ์กันเสียล่ะ ปกติคุณสิทธิ์เองก็ขอร่วมด้วยตลอด แต่พวกนายก็ปฏิเสธกันนี่” หลังจากตอบตกลงจนโค้กและสิทธิ์พากันกระดี๊กระด๊า วัฒน์ก็ถามขึ้น
         
          “...ก็เพราะเห็นใจคุณสิทธิ์นั่นล่ะครับ ปีนี้ถึงได้ชวน” โค้กตอบเสียงระรื่น “จริงๆพวกที่บาร์ก็อยากชวนคุณสิทธิ์อยู่หรอกครับ เสียแต่ว่าพวกมันเกรงใจ แล้วก็เป็นห่วงสวัสดิภาพของคุณสิทธิ์ ถึงได้บ่ายเบี่ยงกันตลอดนั่นล่ะครับ”

          “อะไรกันเล่า ห่วงไม่เข้าเรื่องจริงๆ” สิทธิ์ส่งเสียงงอน “รอบหน้าถ้าไม่ชวนอีกนี่จะใช้อำนาจของหัวหน้าแทนแล้วนะ”

          “โอ๋ๆ อย่าโกรธสิครับ” โค้กหยอกพลางทำท่าเหมือนกลัว “เอาเป็นว่าเรื่องวันเวลาก็...”

          โค้กหันรีหันขวางอย่างกับว่าตอนนี้อยู่นอกสถานที่และอาจจะมีใครแอบฟัง จากนั้นก็ทำในสิ่งที่เนถึงกับเบิกตาจนแทบถลน

          มันกระซิบหรืออะไรฟะ ใกล้ไปแล้วเฟ้ยย

          “ใกล้ไปแล้วนะ”

          แต่ก่อนที่จะพลั้งปากออกไป ศาสตร์ก็พูดและดึงแขนของโค้กออกมาจากวัฒน์ด้วยท่าทีไม่พอใจอย่างแรง...ก็แค่น้ำเสียงและคิ้วที่ขมวดเข้าหากันเท่านั้น ส่วนอวัยวะบนหน้าอย่างอื่นอยู่นิ่งเหมือนเดิมหมด

          “แหม ก็กระซิบ จะให้ห่างกันก็ไม่ได้ยินสิ” โค้กเอ่ยด้วยน้ำเสียงยียวน ก่อนจะหันมายิ้มให้กับหนุ่มใหญ่ “ถ้างั้นก็ตามนั้นนะครับ พวกผมขอตัวก่อนนะครับ คุณสิทธิ์ คุณวัฒน์ เน”

          “อืม กลับดีๆล่ะ” วัฒน์รับไหว้ อดยิ้มให้กับความร่าเริงของอีกฝ่ายไม่ได้

          “เป็นอะไรน่ะเน ทำหน้าอย่างกับปวดท้อง”

          เนสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อโดนสิทธิ์ทัก จนวัฒน์ที่ยืนส่งแขกหันหลังมามองอีกคน เล่นเอาอาการขุ่นเคืองระเหิดหายไปหมดจนเหลือแต่ความหวาดหวั่นอย่างไม่รู้สาเหตุ

          “ปะ...เปล่านี่ครับ ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย แค่สงสัยไอ้งานที่เราจะไปกันก็เท่านั้น”

          “อ๋อ ก็แค่เทศกาล” ทั้งที่สิทธิ์พูดเหมือนไม่ใช่เรื่องร้ายแรง ทั้งยังเป็นเรื่องสนุกด้วยซ้ำ แต่วัฒน์กลับทำหน้าเหมือนจะไปรบที่เขตชายแดน “อารมณ์ประมาณกีฬาสีนั่นล่ะ สบายๆ เอามันส์อย่างเดียว”

          สำหรับเน ถ้าไม่ต้องแข่งกันจริงจังเคร่งเครียดเหมือนตอนไปเตะบอลกับวิน เขาก็โอเคทั้งนั้น

 

          “นายคิดจะทำอะไรน่ะ”

          โค้กหันมองคนที่นั่งขับรถด้วยใบหน้านิ่งเรียบ แน่นอนว่าน้ำเสียงของศาสตร์เต็มไปด้วยความหงุดหงิด กระนั้นคนที่นั่งข้างคนขับกลับไม่แสดงทีท่าวิตกสักเท่าใดนัก ซ้ำยังกระหยิ่มยิ้มย่องราวกับสนุกเสียเหลือเกิน

          “มีโอกาสก็สาวได้สาวเอา” โค้กว่าเสียงระรื่น “ด้านได้อายอดสิ จริงไหม ฉันไม่อยากเหมือนใครบางคนที่เอาแต่นิ่งไม่ยอมพูดสักทีหรอกนะ”

          คิ้วหนามุ่นเข้าหาเมื่อได้ยินคำตอบ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยคำใดนอกจากเก็บความขุ่นข้องหมองใจเอาไว้แทน

          “นายคิดยังไงกับเด็กที่ชื่อเนนั่นล่ะ” เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่เงียบ โค้กจึงพูดต่อพลางเหม่อมองทิวทัศน์ด้านข้าง ซึ่งมีแต่ตึก “ท่าทางหมอนั่นสนิทกับอาวัฒน์น่าดูเลยนะ...แถมยังไม่กลัวอาวัฒน์เหมือนคนอื่นๆอีก...เหมือนพวกเราเลยเนอะ”

          คนขับก็เพียงแต่ขับรถต่อไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่แน่นอนว่าโค้กรู้ดีว่าในใจของศาสตร์ไม่ได้นิ่งเหมือนภายนอกแน่

          “ไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่าคุณสิทธิ์จะหาผู้ติดตามมาเพิ่ม...ทำไมไม่บอกอะไรกันบ้าง เลยเนอะ ไม่อย่างนั้นคงมีคนแถวนี้รีบสมัครไปก่อนใครเพื่อนแล้วแท้ๆ...แอ่ก!”

          ถ้าไม่ได้ใส่เข็มขัดนิรภัย หัวของโค้กคงพุ่งไปจูบกระจกหน้าเต็มรักเป็นแน่

          “นายจะบอกว่าเด็กที่ชื่อเนนั่นคิดอะไรกับอาวัฒน์หรือไง” ศาสตร์ถามก่อนจะขับรถต่อไป และแม้สีหน้าจะยังคงนิ่ง แต่มือที่บีบพวงมาลัยแน่นบ่งบอกให้รู้ว่าไม่ได้นิ่งอย่างที่เห็น

          โค้กยักไหล่พร้อมยิ้มให้เหมือนต้องการจะกวน

          “หมอนั่นทำหน้าเหมือนนาย ตอนเห็นฉันคุยกับอาวัฒน์ คิดว่าไงล่ะ”

          ศาสตร์ถึงกับบึ้งหน้า

          “แหม อยู่บ้านเดียวกัน...แถมคุณสิทธิ์ยังบอกว่านอนห้องเดียวกับอาวัฒน์ด้วยนี่...ไม่รู้ว่าจะเผลอมีอะไรกัน...”

          โค้กเงียบเสียงลงเพราะศาสตร์เหยียบเบรกอีกแล้ว แต่ครั้งนี้โชคดีกว่าและตั้งตัวทัน เลยไม่ต้องพุ่งไปหากระจกเหมือนครั้งที่แล้ว

          “ไม่มีทาง อาวัฒน์ไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย”

          “แต่เจ้าเด็กนั่นก็ไม่แน่” โดนสวนแบบนั้น คนที่กำลังอารมณ์ขึ้นถึงกับชะงัก “นายไม่เห็นหรือไงว่าหมอนั่นทำท่าหึงอาวัฒน์แค่ไหนน่ะ”

          “ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องเป็นอะไรกันนี่”

          “เพราะอย่างนั้นฉันก็มีโอกาสไง”

          แม้จะโดนศาสตร์ทำท่าเหมือนจะงับหัว โค้กกลับหาได้กลัวแต่อย่างใด ทั้งยังยิ้มยียวนใส่อีกต่างหาก

          “ถ้าไม่อยากโดนแย่งนัก ก็รีบเสียสิ...เอ แต่คนที่เอาแต่เงียบมาเป็นสิบปีอย่างนายคงไม่คิดจะทำอะไรอยู่แล้วนี่เนอะ...”

          คนฟังชักสีหน้า แต่ก็เถียงกลับไม่ได้ เลยได้แต่นิ่งเงียบแทน

          “ฉันทำแน่ ถ้าไม่ติดเรื่องพี่ปิ่น” หลังจากเงียบไปจนเกือบจะถึงที่หมาย ศาสตร์ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงคับอกคับใจเต็มทน “นายก็เถอะ รู้อยู่แล้วว่าอาวัฒน์เขายังตัดพี่ปิ่นไม่ขาด ไม่คิดถึงความรู้สึกของอาวัฒน์บ้างหรือ”

          “ก็ตกลงจากกันด้วยดีไปแล้วนี่นา” โค้กว่าเสียงสูง “อีกอย่าง ถ้าไม่พยายามทำให้อาวัฒน์ลืมได้ ต่อให้สมหวังก็แพ้พี่ปิ่นอยู่ดีนี่ ใช่ไหมล่ะ”

          ศาสตร์นิ่วหน้ามองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจนัก

          “ฉันไม่ยอมแน่ ไม่ว่ากับนายหรือเด็กนั่น”

          ทั้งที่โดนประกาศศึก โค้กกลับไม่ได้แสดงท่าทีร้อนรนออกมาแต่อย่างใด ชายหนุ่มเพียงแค่ผิวปาก กวนอารมณ์อีกฝ่ายไปเรื่อย

 

          เนมองตึกร้างที่สูงราวยี่สิบชั้นตรงหน้าอย่างไม่แน่ใจนัก ตึกตรงหน้าตั้งอยู่แถบชานเมืองที่เงียบเหงาและวังเวง ทั้งยังชวนขนลุกกว่าเดิมเมื่อมาในยามกลางคืนเช่นนี้ ผนังด้านหน้าเป็นตึกเปลือยที่ไม่มีกำแพงกั้น แต่ด้านในมืดสนิทจนมองอะไรไม่เห็น บริเวณรอบตึกเต็มไปด้วยหญ้าคาที่ขึ้นสูงจนน่ากลัวว่าจะมีงูสักฝูงสองฝูง อาศัยอยู่ และเหมาะกับคนที่หมายจะลอบทำร้ายด้วย

          “ตรงนี้แน่หรือครับ” เนอดถามไม่ได้ เด็กหนุ่มปรายตามองเพื่อนร่วมงานที่ยืนอยู่ข้างตัว ท่าทางของวัฒน์ดูไม่ค่อยกังวลเท่าใดนัก

          “ที่นี่” หนุ่มใหญ่บอกเสียงเรียบ “เคยมีอยู่สักทีหรือสองปีนี่ล่ะ ที่ใช้ที่นี่”

          “แล้วคนอื่นๆละครับ ยังไม่มากันหรือ นี่ก็ถึงเวลานัดแล้วนะ” สิทธิ์ที่เดินมองตึกตรงหน้าไปมา หันมาถามอย่างตื่นเต้น “หรือแอบเข้าไปรอเรากันแล้วหว่า

          ผู้ติดตามทั้งสองสะดุ้งเมื่อเจ้านายเดินดุ่ยเข้าไปแบบไม่กลัวเกรง จนต้องรีบตามไปติดๆ เข้าไปยังตัวตึกทันที

          ด้านในของชั้นหนึ่งมืดสนิท มีเพียงแสงไฟสลัวจากด้านนอก กับแสงไฟจากด้านในที่ส่องลงมาจากบันไดที่อยู่ในสุดของตึก ซึ่งจากที่มองไปรอบๆชั้นนี้ซึ่งมืดสนิทและไร้ผู้คน พวกเขาจึงเข้าใจว่าคนอื่นน่าจะรออยู่ด้านบน ทั้งสามเลยมุ่งไปยังบันไดทันที

          “โอ๊ะ”

          เสียงอุทานดังขึ้นตัดกับเสียงวัตถุลอยแหวกอากาศเข้ามา สิทธิ์ไม่ได้หลบวัตถุปริศนานั่น แต่รับเอาไว้อย่างเผลอตัว

          “ระวังครับ!!” ด้วยความที่เข้าใจว่าเป็นระเบิด เนเลยรีบปัดสิ่งที่อยู่ในมือสิทธิ์ออกโดยเร็ว

          แผละ

          เสียงของมันทำเอาพวกเขานิ่วหน้า และเมื่อใช้ไฟฉายในมือถือส่อง ก็พบว่าสิ่งที่กองเละอยู่ที่พื้น คือน้อยหน่าตามความหมายโดยตรง

          “อึก”

          สงสัยกันได้ไม่ทันไร เสียงของวัฒน์ที่ดังขึ้นทำเอาคนที่เหลือหันไปมอง หนุ่มใหญ่กำลังโดนล็อคคอจากด้านหลัง โดยชายร่างยักษ์ที่สวมโม่งดำ

          “แก!” เนร้องเสียงหลง ก่อนจะพุ่งเข้าไปชกศัตรู “เอ๋”

          แม้จะตกใจที่อีกฝ่ายรับหมัดของตนได้ แต่เพราะคนที่โดนล็อคคอเองก็ยกมือห้ามตนด้วย และถึงจะแสดงอาการอึดอัด แต่กลับมีความหงุดหงิดร่วมด้วย

          “ปล่อยได้แล้ว ฉัตร” พอได้ยิน เนถึงกับเบิกตามองอย่างไม่อยากจะเชื่อ

          “แหม กำลังมัน” คนสวมโม่งบอกอย่างเสียดายก่อนจะถอดโม่งสีดำออก “แกรู้ได้ไงวะว่าเป็นฉัน หมดสนุกเลย”

          “คิดว่าอยู่ด้วยกันมากี่ปีแล้วล่ะ แค่เห็นมือฉันก็รู้แล้วว่าเป็นนาย”

          อึก...

          เนรู้สึกเหมือนมีเข็มเล็กๆมารุมแทงเข้ากลางอก ทั้งที่ทั้งคู่ไม่ได้แสดงอาการสนิทสนมมากไปกว่านี้แท้ๆ...

          เห็นแค่มือก็รู้เลยว่าเป็นใคร...นี่สนิทกันมากแค่ไหนเนี่ย

________________________________________________

ตอนหน้าเราจะมาดูกันงับ ว่าลุงฉัตรแกจะทำอะไร เอิ๊กๆ

[่jum]

เหวอศาสตร์ คู่แข่งมาแล้ว

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

รอ

[agava1313]

แอบเนื้อหอมนะเนี่ยอาวัฒน์

[boboman]

ลุงแกนี่ฮอตในหมู่เด็กๆ ไม่เบานะเนี่ย 555
เชียร์เน อิอิ
พายุลูกหึงพัดกระหน่ำเลยจ้า