ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง ตอนที่ 84(ตอนจบ) (21/1/2559)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง ตอนที่ 84(ตอนจบ) (21/1/2559)  (อ่าน 162026 ครั้ง)

ออฟไลน์ musddmp

  • อิอิ คริคริ
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 155
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-01-2016 21:40:35 โดย musddmp »

ออฟไลน์ musddmp

  • อิอิ คริคริ
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 155
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-0
เรื่องนี้ เคะลุง/เมะน่ารักนะก๊ะ \=w=/
เรื่องนี้จะมีบางส่วนโยงกับเรื่อง รักSMของหนุ่มดอกไม้ แต่แยกอ่านได้ เพราะเนื้อเรื่องแยกกัน โดยเรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนงับ =w=


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 02-05-2015 12:50:22 โดย musddmp »

ออฟไลน์ musddmp

  • อิอิ คริคริ
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 155
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-0
ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 1


          “คุณวัฒน์คะ คุณวัฒน์”

          เสียงสาวใช้ร่างท้วมวัยกลางคนเอ่ยเรียกชายผู้มีอายุน้อยกว่าเกือบสิบปีซึ่งกำลังนั่งจัดการเอกสารบนโต๊ะทำงานในห้องนอน เจ้าของชื่อหันกลับไปมองตามเสียงเรียกก่อนจะยิ้มให้

          “ผมบอกแล้วไงครับ พี่นางไม่ต้องเรียกผมแบบนั้นก็ได้”หนุ่มวัยสี่สิบบอกด้วยท่าทีเกรงอกเกรงใจ “คนกันเองแท้ๆ ผมไม่ใช่คุณสิทธิ์สักหน่อย อย่าเรียกแบบนั้นเลย รู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้”

          “แหม เห็นเธอนั่งทำงานแบบนี้ทีไร พี่ลืมตัวทุกทีนี่นา”สาวใหญ่ถอนใจบอกพลางพิจารณามองคนตรงหน้า“แต่พี่ว่าไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย เธอเองก็เป็นลูกของคุณเอก แถมตอนนี้ยังเป็นคนจัดการงานทุกอย่างในบ้านหมด ก็เหมือนหัวหน้าของพวกพี่นั่นล่ะ”

          “ไม่เอาน่า”เขาโบกมือ “ว่าแต่พี่มีอะไรหรือครับ”

          เมื่ออีกฝ่ายทัก สาวเจ้าเนื้อก็ตบมือราวกับเพิ่งนึกออก “จริงด้วย คุณสิทธิ์เรียกเธอแน่ะ เห็นว่ามีคนงานใหม่อยากให้เธอรู้จักน่ะ”

          หนุ่มใหญ่เลิกคิ้ว ความรู้สึกที่กังวลมาตลอดเริ่มก่อตัวขึ้นมาบนใบหน้าเมื่อได้ยินประโยคนั้น แต่พยายามกลบเกลื่อนด้วยการแสดงหน้านิ่ง เพราะไม่อยากให้ใครรู้ถึงความรู้สึกอ่อนแอและน่าสมเพชนี่

          เขารู้ดีว่าตัวเองก็อายุไม่ใช่น้อยๆแล้ว แม้ว่างานส่วนใหญ่ที่เขาทำเป็นงานที่ใช้สมองมากกว่าออกแรงก็จริง แต่ในฐานะที่เป็นผู้ดูแลคอยติดตามเจ้านายที่มีกิจการออกจะเสี่ยงภัยต่อการโดนคู่แข่งทำร้ายอยู่ตลอดเวลา การแก่ตัวลงนั่นเป็นสิ่งที่โหดร้ายต่อการทำงานนี้เป็นอันมาก และตัวเขาเองก็ใช่ว่าจะเก่งกาจอะไร หรือถ้าพูดให้ถูก นอกจากเรื่องใช้ปืนกับเรื่องหนี ทักษะการป้องกันตัวอย่างอื่นสุดแสนจะต่ำเตี้ยเรี่ยดิน เขาเองยังนึกประหลาดใจเลยว่าทำไมเจ้านายตนถึงทนให้เขาเป็นผู้ติดตามอยู่ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเก่งเรื่องจัดการเอกสารกับเรื่องภายในบ้านก็คงโดนเด้งไปเป็นคนสวนแล้ว

          และดูเหมือนว่าความอดทนของผู้เป็นนายคงจะสิ้นสุดลงแล้วกระมัง…

          “อ้อ หรือครับ ขอบคุณนะครับพี่นาง”วัฒน์ลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน แล้วขอตัวออกไปจากห้อง ยังคงตีสีหน้าเป็นปกติทั้งที่ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

          ‘ผมว่าเปลี่ยนงานดีกว่า’

          ‘อาแก่เกินกว่าจะทำงานนี้แล้ว’

          วัฒน์ได้แต่คิดวนไปวนมาทั้งๆที่พยายามห้ามความคิดหลายต่อหลายครั้ง แต่กลับอดตีตนไปก่อนไข้ไม่ได้ทุกที จริงอยู่ว่าตัวเขาอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด ครอบครัวของเขารับใช้เจ้านายบ้านนี้มาหลายชั่วอายุคน

          แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะเป็นตัวการันตีว่าจะทำงานนี้ไปได้ตลอดนี่

          ถ้านั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับคุณสิทธิ์ เราก็ต้องยอมล่ะนะ

          หนุ่มใหญ่ลอบถอนใจเดินลงบันไดเข้ามาภายในห้องรับแขกที่โอ่โถง ชายหนุ่มอายุคราวหลานกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟานุ่มภายในห้อง เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมคายได้รูป ไว้ผมสั้นเกือบติดหนังหัว และยังมีชายอีกคนซึ่งนั่งอยู่ด้านข้าง อายุไม่ห่างจากอีกคนเท่าไหร่ แต่อาจจะเด็กกว่าเล็กน้อย รูปร่างผอมบางแต่ก็ยังพอมีกล้ามเนื้อให้เห็น ใบหน้าหวานเสียจนวัฒน์ไม่แน่ใจว่าเป็นผู้ชายจริงๆหรือเปล่า ดวงตาเรียวคมนั้นหันมามองทางวัฒน์และยืนขึ้นเมื่อหนุ่มใหญ่เดินเข้ามาใกล้ และนั่นเป็นการเรียกให้อีกคนละสายตาออกมาจากหนังสือพิมพ์

          “อาวัฒน์”ชายหนุ่มที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ทักผู้สูงวัยกว่าด้วยรอยยิ้มใสซื่อ แต่คู่สนทนากลับรู้สึกกระสับกระส่าย “ขอโทษนะครับที่เรียกมาตอนกำลังยุ่ง”

          “...ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็แค่จัดเอกสารไว้สำหรับวันพรุ่งนี้เท่านั้นเอง”เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จงใจให้เรียบนิ่ง ดวงตาเรียวปรายมองไปทางเด็กหนุ่มอีกคน “เด็กคนนี้...”

          “อ้อ นี่เน เขาจะมาเป็นผู้ติดตามของผมอีกคน ฝากอาช่วยสอนงานให้ด้วยนะ”

          ว่าแล้ว

          “ครับ”หนุ่มใหญ่เอ่ยรับอย่างง่ายดาย และยังคงยิ้มเพื่อปกปิดความรู้สึกภายใน

          “ฝากตัวด้วยนะครับคุณวัฒน์”เด็กหนุ่มเอ่ยทักทายผู้เป็นรุ่นพี่ตามมารยาท รอยยิ้มพริ้มพรายบนใบหน้านั่นช่างชวนให้วัฒน์รู้สึกเหมือนโดนดูถูกตงิดๆ

          “ถ้าอย่างนั้น วันนี้ผมไปบริษัทคนเดียวละกัน”

          “เอ๋ แต่ว่ามันอันตรายเกินไปนะครับ”

          ทั้งหนุ่มน้อยและหนุ่มใหญ่ต่างร้องเตือนเจ้านายพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย และนั่นทำให้ทั้งคู่หันมองหน้าซึ่งกันและกันแทบจะทันที แถมยังมีสีหน้าประหลาดใจปนขุ่นเคืองเหมือนกันอีกต่างหาก

          สิทธิ์เลิกคิ้วมองทั้งคู่ก่อนจะยิ้มขำๆให้ “แค่ไปบริษัทหลักเอง แล้วสองทุ่มผมจะรีบกลับมาละกัน”

          เมื่อผู้เป็นนายพูดอย่างนั้น ลูกน้องก็ได้แต่ทำตามกันอย่างเสียมิได้

          หลังจากส่งเจ้าบ้านขึ้นรถไปแล้ว วัฒน์ก็ทำตามหน้าที่ที่ได้รับทันที เขาพาเนแนะนำคนงานที่อยู่ภายในบ้านทุกคน จากนั้นก็พาเดินรอบๆบ้าน ในทีแรกวัฒน์ไม่คาดว่าอีกฝ่ายจะจดจำสิ่งที่เขาบอกได้ทั้งหมดในทันทีหรอก แต่เด็กหนุ่มกลับทำได้ดีกว่าที่คิดไว้มาก มากเสียจนคนแก่อย่างเขาอึ้งและรู้สึกแพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันได้แข่งกัน

          และยังมีอีกสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกไม่ชอบใจด้วย

          “คุณวัฒน์ทำงานที่นี่มานานแล้วหรือครับ”ในขณะที่กำลังเดินอยู่บนทางเดินยาวซึ่งเป็นทางไปยังห้องพักคนรับใช้ในบ้าน เนก็ถามทำลายความเงียบขึ้น

          “ตั้งแต่เกิดแล้ว”เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดกวน แต่ปากมันไวเกินกว่าจะห้ามทัน หรืออาจเป็นเพราะกำลังหงุดหงิดเรื่องของตัวเองอยู่ก็เป็นได้ “แล้วนายล่ะ ดูท่าทางจะรู้จักกับคุณสิทธิ์มาก่อนหน้านั้นแล้วสินะ”

          และไม่รู้ว่าเป็นผลจากการกวนเมื่อครู่หรือเปล่า รอยยิ้มของเด็กหนุ่มถึงได้แฝงความชั่วร้ายเต็มพิกัดจนวัฒน์รู้สึกแหยงขึ้นมา “ผมเคยเรียนมัธยมเดียวกับคุณสิทธิ์น่ะครับ แล้วหลังจากผมหนีออกจากบ้านมา คุณสิทธิ์เขาก็ชวนผมมาทำงานที่ผับน่ะครับ...อ้อ แต่กับคุณผมคงไม่ต้องพูดอ้อมๆก็ได้สินะครับ ผมเป็นแมงดาคุมผับมาระยะหนึ่ง ก่อนที่คุณสิทธิ์จะให้ผมมาเป็นผู้ติดตามของเขานั่นล่ะครับ”

          เนเล่าด้วยน้ำเสียงรื่นเริงทั้งที่เนื้อหาบางส่วนไม่น่าฟังเท่าไหร่ และแน่นอนว่าเขาตั้งใจพูดออกมาเพราะหวังจะดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย

          “อ้อหรือ ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่ต้องเป็นห่วงว่านายจะเกิดกลัวแล้วลาออกไปเหมือนคนก่อนหน้านั้น ดี ฉันจะได้สอนงานนายได้เต็มที่หน่อย” นอกจากจะไม่แสดงอาการตกใจหรือรังเกียจเรื่องที่เนเคยเป็นแมงดามาก่อนแล้ว วัฒน์ยังเอ่ยเหมือนเป็นเรื่องน่ายินดีเสียจนคนพูดแปลกใจแทน “วันนี้ก็เท่านี้ก่อนก็แล้วกัน แล้วพรุ่งนี้จะแนะเรื่องงานในบริษัทหลักก่อน...แต่ท่าทางเรื่องด้านหลังคงไม่ต้องพูดให้มากแล้วสินะ”

          “ไม่หรอกครับ ผมก็ยังไม่สันทัดเนื้องานนักหรอกครับ ส่วนใหญ่ผมทำงานอยู่แค่ที่ผับแถมยังแค่ที่เดียวเท่านั้นเอง เรื่องงานอื่นผมคงต้องให้คุณวัฒน์ช่วยสอนอยู่ดีนั่นล่ะ คุณเป็นคนเก่าคนแก่ คงรู้เรื่องงานทุกอย่างดีจนหลับตาทำยังได้เลยสินะครับ”

          เงียบเสียงไปครู่หนึ่ง ต่างคนต่างไม่มองหน้ากัน แต่ในใจกำลังแช่งชักซึ่งกันและกันอย่างเต็มที่

          วัฒน์ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเจ้านายอายุน้อยของตนถึงได้ให้เด็กอมมือแบบนี้มาทำงานเป็นผู้ติดตามกัน ถึงจะยอมรับว่าเนจำงานเก่ง และดูท่าทางจะทำงานเป็นมากกว่าคนที่ผ่านมาด้วย

          แต่เขาไม่ไว้ใจ ไม่รู้ว่าเด็กที่ชื่อเนนี่จะจริงใจต่อเจ้านายของตนมากเท่าไหร่เชียว

          ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนใกล้ตัวบางคนทำหน้าซื่อแต่ใจคดเสียยิ่งกว่าเขาวงกตซ้อนกันสามชั้น คอยจ้องเล่นงานสิทธิ์อยู่ล่ะก็ วัฒน์เองก็คงไม่คิดกังวลนักหรอก เมื่อเร็วๆนี้เขาเองก็ได้ยินมาเสียด้วยว่าเจ้าจิ้งจอกนั่นวางแผนส่งลูกน้อง ให้แอบมาตามติดสิทธิ์เพื่อดูความเคลื่อนไหวหาทางโกงกินเงินของสิทธิ์ หลังจากที่รู้ข่าวเรื่องที่ผู้ติดตามคนก่อนของสิทธิ์ทำงานไม่ไหวจนต้องลาออก

          และนั่นอาจจะเป็นไอ้เด็กปากดีที่เดินตามหลังเขาอยู่ก็ได้

          เนจ้องมองอีกฝ่ายที่เดินนำไม่วางตา อันที่จริงใช่ว่าเจะชอบมาทำงานแบบนี้สักหน่อย เป็นคนคุมผับมีสาวๆล้อมหน้าล้อมหลังเป็นของชอบของเขาแท้ๆ แล้วนี่อะไร ต้องมาแต่งสูทยืนเก๊กขรึมกับตาลุงที่ปล่อยรังสีไม่เป็นมิตรแบบนี้ ไม่ใช่รสนิยมของเขาเลย แถมยังไม่มีอาหารตาอีกต่างหาก ถ้าไม่เป็นเพราะแอบไปได้ยินบทสนทนาคุยกันในผับที่เขาเคยทำงานอยู่ เกี่ยวกับการปองร้ายสิทธิ์แล้วล่ะก็ เขาไม่คิดจะทำหรอก แย่หน่อยที่เขาฟังไม่ถนัด อีกทั้งยังไม่เห็นหน้าคนที่คุยกัน แต่รู้เพียงแค่ว่าเป็นคนสนิทของสิทธิ์เท่านั้น

          แต่เมื่อมาได้ยินน้ำเสียงของอีกฝ่ายที่เหมือนกับเสียงที่เขาได้ยินดูท่าทางอาจจะเป็นตาลุงตรงหน้าเขาก็เป็นได้

          หมอนี่สินะ...

          “อาวัฒน์ค้า!!”

          เสียงใสของสาววัยหลานร้องเรียกเสียดหูขึ้น เนหน้าระรื่นเมื่อพบว่าเจ้าของเสียงรูปร่างหน้าตาไม่เลวเลยทีเดียว ส่วนวัฒน์เพียงแต่เลิกคิ้วมอง

          “แย่แล้วค่ะแย่แล้ว...” เด็กสาวชะงักเมื่อเห็นเด็กหนุ่มรุ่นใกล้กันที่หน้าตาต้องใจ เธอรีบสำรวมกิริยาก่อนจะพูดขึ้นต่อ ด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกเช่นเดิม “คือว่าคุณสิทธิ์ให้หนูจัดห้องให้ผู้ติดตามคนใหม่...”

          ไม่วายยังขอเหล่มองให้ชื่นอกชื่นใจอีก

          “แล้วมีปัญหาอะไรหรือแมว”วัฒน์รู้สึกเหนื่อยใจเมื่อเห็นอาการของสาวใช้

          “อ้อ คือว่าห้องมัน...”เธอพูดโดยไม่กล้าสบตาผู้สูงวัยกว่าราวกับมีความผิด “พอดีหนูกับเอมแค่จะขนของไม่ใช้ออกมา...แล้วรีบไปหน่อย...ก็เลย...”

          ยังพูดไม่ทันจบความเด็กสาวร่างท้วมอีกคนก็วิ่งหน้าตั้ง ท่าทางไม่ทันเห็นวัฒน์กับเน ไม่เช่นนั้นเธอก็คงไม่หลุดปากเรื่องที่ไม่น่าพูดเป็นแน่

          “แมว เตียงที่ฉันทำหักไปตอนนี้มันพังหมดแล้ว จะทำยังไงดี”

          แมวหันกลับมองหน้าตื่น ในขณะที่พนักงานคนใหม่กับผู้อาวุโสได้แต่ยืนเบิกตามองโดยไม่พูดอะไรสักคำ และทันทีที่เอมมองเห็นวัฒน์ก็กรีดเสียงลั่น ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงล้มโครมครามเหมือนบ้านพังดังขึ้น แค่นั้นล่ะ วิ่งไปทางต้นเสียงกันแทบไม่ทัน

          ที่หน้าห้องพักที่เปิดประตูทิ้งไว้มีฝุ่นคลุ้งออกมา วัฒน์โบกมือปัดฝุ่นที่คลุ้งตรงหน้า ภาพที่ค่อยๆชัดขึ้นสร้างความตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง

          วัฒน์ได้แต่อ้าปากค้าง สภาพห้องบัดนี้ได้กลายเป็นเศษซากปรักหักพังราวกับเพิ่งเกิดแผ่นดินไหวมาก็ไม่ปาน คนอื่นๆที่ตามมาต่างก็มีสีหน้าไม่ต่างกันนัก โดยเฉพาะสองสาวต้นเรื่องที่ออกอาการคล้ายคนอยากจะเป็นลมเพื่อหนีความผิด

          “นี่พวกเธอทำอะไรกันเนี่ย”ถ้าบอกว่าเป็นผลจากการขนของละก็ มันก็เวอร์เกินไปแล้ว นี่ยิ่งกว่าเฮอร์ริเคนพัดผ่านเสียอีก

          “ข...ขอโทษค่ะ พ...พวกหนูไม่ได้ตั้งใจ”สาวร่างบางก้มหน้าพูดเสียงสั่น

          พอเห็นเด็กๆทำท่าจะร้องไห้ อารมณ์โมโหก็มอดเสียดื้อๆ “ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันจะเรียกช่างมาซ่อมก่อนก็แล้วกัน ระหว่างนั้น....”

          เนเลิกคิ้วเมื่อโดนมอง ก่อนจะฉีกยิ้มให้ “งั้นไหนๆพวกเธอป็นคนทำห้องฉันพังก็ควรจะชดใช้ใช่ไหม”

          อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ซะชัดขนาดนั้น ในฐานะผู้ดูแลแล้ว ใครมันจะยอมกัน ท่าทางขอให้ไม่มีหาง พ่อคุณคงฟาดหมด

          “งั้นอยู่ห้องเดียวกับฉันก็แล้วกัน ไหนๆนายเองก็มาเป็นผู้ติดตามอยู่แล้วนี่ เวลามีอะไรจะได้บอกเลย”

          หน้าบูดเป็นตูดเป็ดซะขนาดนี้ คงไม่พอใจที่รู้สันดานล่ะสิไอ้เด็กหน้าหม้อ

          “...นั่นสินะครับมีเหตุผลดี” เด็กหนุ่มว่าขึ้น ใบหน้านิ่งคล้ายมีเลศนัย “ถ้างั้นก็ฝากตัวและหัวใจด้วยละกันนะครับคุณวัฒน์”

          หนุ่มใหญ่กระตุกยิ้ม นึกสมเพชอีกฝ่ายอยู่ในใจ โดยหารู้ไม่ว่าอีกฝ่ายก็คิดแบบเดียวกัน

          …อยู่ใกล้ๆจะได้จับตาดูง่ายหน่อย…

          ห้องของวัฒน์ไม่ได้อยู่ในส่วนของห้องพักคนรับใช้ หากแต่อยู่ในตัวบ้านใกล้กับห้องของสิทธิ์ สร้างความแปลกใจให้กับเนมาก มากเสียจนวัฒน์เห็นโดยไม่ต้องเสียเวลาสังเกต แถมด้านในก็ใหญ่และหรูเสียจนไม่น่าจะเป็นห้องคนรับใช้

          “ใหญ่โตดีนะ” เนเปรยขึ้นมาก่อนจะวางกระเป๋าสัมภาระใบเป้งใกล้กับตู้เสื้อผ้า แล้วบิดขี้เกียจ

          “คุณสิทธิ์เขาว่าอยู่ใกล้ๆแล้วเรียกใช้งานได้ง่ายกว่า อีกอย่าง ถ้าเกิดมีพวกจะลอบทำร้ายจะได้ไม่ต้องเสียเวลาด้วย”

          “เหรอ...” เด็กหนุ่มลากเสียงรับเหมือนอยากยั่วโมโห “เอ...แล้วแบบนี้เมียคุณจะไปนอนที่ไหนล่ะถ้าให้ผมมาอยู่ด้วย...ถ้าให้ผมนอนพื้นไม่เอาหรอกนะ ผมยอมไปนอนโซฟาเอาดีกว่า”

          “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่มีเมีย” วัฒน์บอกเสียงขรึม “นายนอนฝั่งโน้นละกัน ส่วนข้าวของก็จัดตามสะดวกเลย อย่ายุ่งกับโต๊ะทำงานของฉันก็พอ”

          “กลัวผมจะไปเจอของที่ไม่สมควรหรือครับ”เด็กหนุ่มเอ่ย ยังคงน้ำเสียงยียวนไม่เลิก

          วัฒน์ชักอยากบีบคอคนขึ้นมาตงิดๆ “ฉันแค่ไม่อยากให้คนที่ไม่รู้เรื่องมาเที่ยวแตะเอกสารสำคัญโดยไม่จำเป็น เดี๋ยวจะมีปัญหาไปถึงคุณสิทธิ์เอาเปล่าๆ”

          พออ้างชื่อเจ้านาย เนจึงได้แต่มุ่นหน้าให้ ยอมทำตามแต่โดยดี

          วัฒน์ยังคงมองอีกฝ่ายไม่วางตา เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไรก็เข้าห้องน้ำทันที ส่วนเด็กหนุ่มก็จัดการสัมภาระของตน ก่อนจะเหล่มองโต๊ะทำงานด้วยความกังขา

          ถ้าไม่ใช่สิทธิ์ ใครก็ไม่มีทางมาเที่ยวสั่งเขาได้หรอก

          เนเดินไปหาโต๊ะต้องห้ามอย่างไม่กลัวเกรง ดวงตาคมมองเอกสารที่จัดไว้อย่างเรียบร้อย เก๊ะทุกเก๊ะล็อกเอาไว้หมด เหลือแค่ลิ้นชักบนสุดที่สามารถเปิดดูได้ แต่ก็ไม่พบอะไรเป็นพิเศษ นอกจากบัญชีธนาคารซึ่งจำนวนเงินก็ไม่น่าสนใจเท่าไหร่

          ซ่อนหางเก่งนักนะ ตาลุงเจ้าเล่ห์

          เมื่อไม่พบอะไร เนจึงยอมตัดใจกลับไปนั่งพักบนเตียง รอใช้ห้องน้ำต่อ

          และตอนนี้กำลังอยากใช้มากๆเสียด้วย

          “เฮ้ย”

          ทันทีที่วัฒน์ออกมา เด็กหนุ่มแทบจะพุ่งตัวเข้าห้องน้ำกระแทกหนุ่มใหญ่กระเด็นไปจูบกำแพง

          “บ้าเอ๊ย ปวดนักทำไมไม่บอกเล่า” วัฒน์ตะโกนเข้าไปอย่างหงุดหงิด แต่กลับไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา “อะไรของเขา”

          ด้านในห้องน้ำ เด็กหนุ่มกำลังนั่งนิ่งอยู่บนโถส้วมด้วยใบหน้าชื้นเหงื่อ เขาแทบไม่ได้ยินด้วยซ้ำว่าเจ้าของห้องพูดอะไรเข้ามา สายตาก็สนใจอยู่แต่เบื้องล่างเจ้ากรรมที่คับแน่นอยู่ภายในกางเกงของตน

          วันนี้ทั้งวันยังไม่ได้ทำเลยนี่นะ

          เนไม่พูดพร่ำทำเพลง เขารีบชักอาวุธคู่ใจขึ้นมาจัดการระบายความใคร่ที่สุมไว้ มือขยับขึ้นลงเป็นจังหวะไม่หยุดหย่อน เพียงไม่นานก็เสร็จสม หากแต่กลับไม่รู้สึกพอใจเลยแม้แต่น้อย เขาเริ่มทำซ้ำอีกหลายต่อหลายครั้งจนหมดแรงจะรีดต่อ หากทำต่ออีกเขาคาดว่าตนคงได้เป็นลมคาห้องน้ำแน่

          “โธ่เว้ย” เขาสบถออกมา ถ้าเป็นเมื่อก่อนล่ะก็ ไม่ต้องอดทนก็มีคนพร้อมมาเป็นที่ระบายให้แท้ๆ “รอให้จับได้เมื่อไหร่นะ พ่อจะกวาดสาวให้หมดผับเลย”

          หงุดหงิดจบก็รีบจัดการอาบน้ำแล้วออกมาก่อนที่คนข้างนอกจะนึกว่าเขาตายในห้องน้ำ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้คิดแบบนั้น

          เพราะไม่มีใครอยู่ในห้องเลยนอกจากเขา

          และพอดูเวลาก็เข้าใจว่าทำไม

ออฟไลน์ musddmp

  • อิอิ คริคริ
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 155
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-0
ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 2


          “อะไรกัน มารับพร้อมกันเลยนะ”

          หนุ่มร่างใหญ่เอ่ยเป็นเชิงล้อเมื่อเห็นวัฒน์กับเนมารออยู่หน้าบ้านหลังโต แต่ผู้ติดตามทั้งสองได้แต่ยิ้มแห้งๆกลับ

          “พอดีสอนงานเสร็จแล้วก็เลยว่างน่ะครับ เนเขาก็เป็นงานเร็วดีด้วย”

          “ยังไม่เจองานยากๆด้วยละครับ แล้วคุณวัฒน์เองก็สอนเข้าใจง่ายด้วยเท่านั้นเอง”

          ต่างฝ่ายต่างเหล่มองกันโดยแสดงความขุ่นเคืองไว้เพียงแววตาเพราะไม่อยากให้เจ้านายรู้ว่าไม่กินเส้นกันตั้งแต่แรกเจอ และไม่อยากกล่าวหาอีกฝ่ายทั้งๆที่ไม่มีหลักฐานสักชิ้น…จะจัดการทั้งทีก็ต้องเอาให้ดิ้นไม่หลุด

          “งั้นหรือ งั้นก็ดีแล้ว”เมื่อเห็นว่าทั้งคู่ดูจะเข้ากันดี สิทธิ์ก็ไม่ติดใจสงสัยท่าทางแปลกๆของลูกน้อง “งั้นฉันขอตัวก่อนละกัน ส่วนเอกสาร อยู่ในรถ ไปเอาได้เลยนะ”

          ทันทีที่ได้รับคำสั่ง วัฒน์แทบจะร่อนไปกับสายลม ส่วนลูกน้องคนใหม่ที่ยังไม่รู้งานก็ได้แต่วิ่งตามอีกฝ่ายไปอย่างไม่น้อยหน้า

          “แล้วพวกเราจะต้องจัดการกับเอกสารยังไงล่ะครับ”

          หลังจากนำขึ้นมาไว้ในห้องนอนเรียบร้อยแล้ว เนก็เอ่ยถามขึ้นอย่างสนอกสนใจ ดวงตาคมก็คอยจับจ้องอยู่ตลอดเวลาจนวัฒน์รู้สึกถึงแรงกดดันและรังสีไม่เป็นมิตรที่ฟุ้งกระจายแบบไม่มีกั๊กของเด็กหนุ่ม

          “ก็แยกระหว่างเอกสารสัญญาออกไปไว้อีกกอง ส่วนเอกสารที่เกี่ยวกับตัวเลขแล้วก็เอกสารอันนี้เป็นของฝ่ายขาย ก็ให้ไว้อีกกอง เสร็จแล้วก็เอาเอกสารสัญญาไปไว้ที่ห้องคุณสิทธิ์เขา แล้วที่เหลือฉันจัดการเอง”

          “...ผมว่าคุณไปด้วยไม่ดีกว่าหรือ เดี๋ยวผมเอาไปไว้ผิดขึ้นมามันจะแย่เอานะ”

          หนุ่มใหญ่เหลือบมองกลับ เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเนถึงพูดขึ้นมาแบบนั้น ถ้าอีกฝ่ายเป็นลูกน้องของเจ้างูพิษนั่น นี่ก็เป็นโอกาสที่ดีไม่ใช่หรือที่จะได้เข้าห้องสิทธิ์ และเขาเองก็จงใจเปิดโอกาสเพราะหวังจะแอบดูพฤติกรรมด้วย

          ส่วนเนเองก็คิดไม่ต่างกันนัก เขาไม่อยากปล่อยวัฒน์เอาไว้คนเดียวเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเล่นตุกติกลงบนเอกสารที่เหลือในขณะที่เขาไม่อยู่ แล้วยิ่งเอกสารส่วนใหญ่เป็นเอกสารด้านการเงินเสียด้วย แค่หนึ่งนาทีก็อาจหมายถึงค่าความเสียหายเป็นล้าน

          พูดง่ายๆก็คือตอนนี้ต่างคนต่างเข้าใจผิดกันทั้งคู่ แถมเข้าใจผิดแบบไม่น่าให้อภัยกันเสียด้วย

          “อ้อหรือ งั้นก็ได้” วัฒน์รู้สึกกดดันเพราะเข้าใจไปว่าโดนดักแผนของตัวเองได้ แต่ก็ยอมทำตาม ยังไงเสียเขาเองก็จะได้เฝ้าไม่ให้เนลอบหาข้อมูลไปด้วย

          ห้องของสิทธิ์อยู่ใกล้กับห้องของวัฒน์ชนิดเปิดประตูปุ๊บก็เคาะประตูของอีกฝ่ายได้ทันที ด้านในไม่ต่างจากห้องของวัฒน์มากนัก ผิดกันตรงที่รกกว่าเยอะ ทั้งเสื้อผ้าที่ทิ้งไว้ทั่วห้องอย่างกับจงใจให้คนรับใช้ทำงานอย่างคุ้มค่าเงินเดือน ทั้งเอกสารที่กองพะเนินอยู่เต็มโต๊ะจนบางส่วนล้มครืนลงมาอยู่ที่พื้น เศษขยะกองไว้เป็นหย่อมๆ ยกเว้นขวดเบียร์เปล่าๆที่วางเรียงไว้ข้างประตูอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยที่สุดภายในห้อง

          ผู้มาใหม่ถึงกับตะลึงไปกับความรักสะอาดของผู้เป็นนาย ถ้าใครสักคนจะพยายามหาเอกสารสำคัญในห้องนี้ล่ะก็ คงทั้งเสียเวลาและน้ำตาในการใช้แรงกายเข้าสู้กับรังหนูแสนโสโครกเป็นแน่

          “เอกสารที่วางไว้ด้านขวาของโต๊ะกับบนพื้นนี่เก็บกลับไปได้เลยเพราะคุณสิทธิ์จัดการหมดแล้ว” วัฒน์เอ่ยเสียงระรื่นเมื่อเห็นสีหน้าของเน “แต่ถ้าอยู่กลางๆก็ดูก่อนละกันว่าคุณสิทธิ์เซ็นไว้แล้วหรือยัง นอกนั้นก็ยกมาไว้ในห้องฉันได้เลย

          “อ้อ ครับ” เด็กหนุ่มตอบรับเสียงตื่น ท่าทางยังตกใจไม่หายกับความสะอาดสุดๆในห้อง เขารีบจัดการยกเอกสารกองโตออกจากห้องไปทันที ไม่ยักจะปากมากเหมือนเมื่อกลางวัน

          ซึ่งไม่ต้องเสียเวลาคิดวัฒน์ก็รู้ดี แรกๆเขาก็ไม่ต่างจากเนเท่าไหร่นักหรอก

          “นายจะนอนเลยก็ได้นะ” วัฒน์บอกขึ้นหลังจากขนงานกลับห้องเรียบร้อย

          “แล้วคุณล่ะ” เนแสดงอาการไม่ยอมทันที

          คิดจะจัดการโกงตอนฉันหลับหรือ ไม่มีทาง

          “ฉันต้องจัดเอกสารให้เสร็จก่อนพรุ่งนี้”

          นอนๆไปเหอะ คิดจะมาแอบดูตัวเลขในบัญชีบริษัทแล้วเอาไปบอกไอ้หมอนั่นล่ะสิ

          “งั้นผมขอดูด้วย ยังไงซะมันก็เป็นงานของผู้ติดตามอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ”

          เมื่ออ้างถึงงาน วัฒน์ก็ได้แต่มุ่นหน้าใส่ด้วยความไม่พอใจ เขาไม่อยากโพล่งในสิ่งที่คาดคิดไว้เพราะกลัวจะเสียเรื่อง(แต่ดูแล้วท่าทางจะให้ผลตรงกันข้ามมากกว่า) เลยต้องยอมอย่างเสียมิได้

          อยากดูก็ดูไป อยากรู้เหมือนกันว่าจะทำยังไง

          เกือบห้าทุ่มกว่าทั้งสองจะได้นอน อันที่จริงมันก็ไม่ใช่งานหนักหนาสาหัสอะไรขนาดนั้น แต่ที่เสียเวลาไปมากโขเพราะมัวแต่เหล่กันไปเหล่กันมาจนกล้ามเนื้อตาแทบจะเป็นเหน็บ

          “ราตรีสวัสดิ์”

          ไม่วายก็ยังคงรักษามารยาททิ้งท้าย เพราะต่างฝ่ายต่างกลัวจะโดนจับได้ว่ากำลังสงสัยในเรื่องที่ไม่ใช่ความจริงกันเลยแม้แต่เสี้ยวเดียว

 

          เป็นเรื่องปกติที่ผู้เป็นลูกน้องจะต้องตื่นก่อนเจ้านาย และวัฒน์เองก็เป็นคนที่ตื่นตีห้าครึ่งทุกวันไม่ว่าจะนอนดึกแค่ไหน อาจเพราะอายุที่มากแล้วเลยไม่ต้องนอนเยอะด้วย เขาจึงไม่มีปัญหาเท่าไหร่

          ยกเว้นวันนี้

          ทีแรกเขานึกว่าตัวเองโดนผีอำ ทั้งที่ลืมตาตื่นแล้วแต่โลกทัศน์กลับยังมืดอยู่ แถมขยับตัวก็ไม่ได้อีก แต่แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เพราะผีหรอก

          แต่เพราะเขาโดนเพื่อนร่วมเตียงกอดรัดเขาแน่นเสียอย่างกับเขาเป็นหมอนข้างน่ะสิ

          “....” วัฒน์พยายามจะส่งเสียงแต่ยังลังเลว่าจะเรียกอีกฝ่ายอย่างไรดี มือทั้งสองก็พยายามดันร่างหนาออกไป แล้วไม่รู้ว่าเพราะตนแรงน้อย หรือเจ้าเด็กบ้านี่มันตัวหนักเกิน ถึงได้ไม่ขยับเลยสักนิด “เน…เน”

          เจ้าของชื่อยังคงนอนพริ้ม ท่าทางไม่ได้ยินเสียงเขาเลยสักนิด สร้างความหงุดหงิดให้กับเจ้าของห้องจนวัฒน์เดือดปุดๆ

          “เฮ้ย! ไอ้เน ตื่นได้แล้ว” เขาตะโกน ยังคงขลุกอยู่ในอ้อมแขนของอีกฝ่าย “เฮ้ ตื่นสิวะ”

          ทั้งที่ก็นอนพร้อมกันแท้ๆ มันจะหลับลึกเกินเหตุไปหรือเปล่าวะ

          ในขณะที่กำลังปลุกอีกฝ่าย วัฒน์ก็รู้สึกถึงวัตถุบางอย่างแถวกลางลำตัว และนั่นทำให้เขาสะดุ้งพร้อมกับเลื่อนสายตาลงไปมองในผ้าห่ม

          “โอ๊ย”

          เสียงทุ้มของเด็กหนุ่มดังลั่นห้อง เขาผละออกจากเตียงราวกับติดสปริงเพราะโดนกระชากส่วนอ่อนไหว ถึงจะไม่แรง แต่ก็เจ็บจนตื่นเต็มตา เขามองกลับขึ้นไปบนเตียงด้วยความโมโห แล้วกระแทกเสียงใส่อย่างลืมตัว

          “ทำบ้าอะไรของนาย ถ้าเกิดฉันเป็นหมันไปจะว่าไง”

          วัฒน์เองก็มีสีหน้าไม่ต่างจากเด็กหนุ่มเท่าไหร่นัก “แล้วใครใช้ให้นายนอนกอดฉันแล้วเอาไอ้นั่นมาแทงเอวฉันล่ะวะ ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น ฉันก็เลยต้องดึงสิ”

          เนอ้าปากค้าง ท่าทางจะเริ่มเรียกสติกลับมาได้ครบแล้ว ใบหน้าที่โกรธขึ้นเมื่อครู่ถึงได้ดับวูบลง กลายเป็นสีหน้านิ่งแทน “อ้อหรือ งั้นก็ขอโทษคุณด้วยก็แล้วกัน”

          พูดจบก็เข้าห้องน้ำไปทันที ปล่อยให้คุณลุงที่ตื่นก่อนได้แต่นั่งแค้นที่โดนแย่งห้องน้ำอยู่บนเตียง

          น้ำพุ่งออกจากฝักบัวลงหัวของเด็กหนุ่มไม่ขาดสาย เนยังคงอารมณ์เสีย ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยโดนทารุณกรรมน้องชายเยี่ยงนี้มาก่อน

          แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่เขาหงุดหงิด

          “เป็นบ้าอะไรของเราวะ”

          เขาไม่เข้าใจ ว่าตัวเองไปกอดอีกฝ่ายได้ไง มาคิดอีกทีแล้วก็รู้สึกขนพองสยองเกล้า ตัวเองก็เคยไปนอนบ้านเพื่อน แต่ก็ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ถ้าเป็นผู้หญิงก็ว่าไปอย่าง แต่นี่อะไร ตาลุงงี่เง่าเนี่ยนะ

          “...สงสัยเพราะเมื่อวานไม่ได้อึ๊บเลยแหงมๆ”

          หนุ่มเซ็กซ์จัดเริ่มสบายใจเมื่อคิดได้อย่างนั้น เขาสะบัดผมจนน้ำกระเด็นไปทั่ว สีหน้ากลับไปเป็นหนุ่มมั่นเหมือนเดิม รีบอาบน้ำอาบท่าแล้วออกไป...

          “ชักช้าเป็นบ้า เดี๋ยวก็สายหรอก”

          เนอ้าปากหวอเมื่อเห็นเรือนร่างกึ่งเปลือยของชายวัยสี่สิบตรงหน้า มันไม่ควรจะดึงดูดแท้ๆ จริงๆน่าจะรู้สึกห่อเหี่ยวด้วยซ้ำ แต่เพราะเอวที่แสนบางจนผู้หญิงยังอาย กับผิวเกรียมแดดที่เรียบเนียนนั่นทำให้เขาจ้องอย่างลืมตัว ไม่คิดว่าจะซ่อนรูปขนาดนี้

          “ยืนขวางอยู่ทำไมเล่า” วัฒน์ชักเริ่มหงุดหงิดหนักข้อ ใช้มือดันอีกฝ่ายให้พ้นทาง “รีบๆไปแต่งตัวได้แล้ว เพราะนายถึงได้เสียเวลานะ”

          คำจิกกัดเรียกสติเด็กหนุ่ม เขาตอกกลับทันทีตามประสา “ครับๆ งั้นคุณก็รีบๆไปอาบน้ำได้แล้ว เพราะคุณนั่นล่ะที่จะสายกว่าผม”

          “เออ”

          วัฒน์ปิดประตูใส่อย่างไม่เกรงใจและไม่เป็นห่วงประตู ส่วนเด็กหนุ่มก็รีบแต่งตัว เนมุ่นคิ้วครุ่นคิดหลังจากแต่งตัวเสร็จ เขาหันไปมองยังประตูห้องน้ำ ใบหน้าร้อนผ่าว ไม่แน่ใจว่าเพราะหงุดหงิด หรือเพราะภาพที่เห็นเมื่อครู่

          ไม่มีทางหรอก...ไม่มีทาง...

          คนอย่างเราไม่มีทางใจเต้นกับเรือนร่างของตาลุงนั่นแน่นอน

ออฟไลน์ musddmp

  • อิอิ คริคริ
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 155
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-0
ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 3


          วัฒน์แทบกระชากสายฝักบัวออกมาสาดใส่ร่าง ยิ่งนึกถึงเรื่องเมื่อครู่แล้วอยากจะเอาสายฝักบัวไปรัดคอเจ้าคนต้นเรื่อง

          ไอ้เด็กเวรนั่น น่าหมั่นไส้ชะมัด

          เขาก้มลงมองร่างของตัวเอง คิ้วขมวดเข้าหาแสดงอาการหงุดหงิด เขาไม่ได้หงุดหงิดที่แตะของไม่น่าดูแต่เช้า แต่เพราะเห็นความคึกคักของเด็กหนุ่มแล้วทำให้คิดถึงเรื่องน่ากลุ้มของตัวเองต่างหาก มันเป็นเรื่องที่เขาไม่เคยปริปากบอกใครเลย สำหรับผู้ชายแล้วมันเป็นเรื่องน่าอายและอัปยศเกินจะกล้าป่าวประกาศ

          ใช่...อายุอย่างเขาน่ะ ถ้าบอกว่ายังไม่มีคู่เลยก็ออกจะแปลก ที่จริงเขาเคยแต่งงานมาแล้วถึงสองครั้ง...แต่สุดท้ายกลับจบลงด้วยความล้มเหลวของตัวเขาเสียเอง จนถึงกับต้องหย่า

          มันไม่ตั้ง

          แน่นอนว่าทั้งหายามาโด๊ปก็แล้ว หาทั้งหมอเถื่อนหมอผีหมอเฉพาะด้านก็แล้ว แต่เมื่อไหร่ที่จะต้องสู้ศึก กลับตกม้าตายตั้งแต่ยังไม่ทันบุกปากถ้ำเสียด้วยซ้ำ แถมยังหาสาเหตุไม่ได้ด้วย ทั้งที่ถ้าช่วยตัวเองกลับทำได้สบายแท้ๆ อย่างเดียวที่หมอบอกเขาก็เพียงแค่ว่าเป็นปัญหาทางด้านจิตใจ

          บอกแค่นั้นแล้วหมาที่ไหนมันจะรู้วะ

          แน่นอนว่านอกจากหมอ ไม่มีใครรู้สาเหตุจริงๆเลย ภรรยาคนแรกเองก็เข้าใจเพียงแค่ว่าเขาไม่ได้รักเธอถึงไม่มีอารมณ์ร่วม ซึ่งเขาก็ยอมให้เข้าใจผิดไปแบบนี้ ดีกว่ารู้ความจริงแล้วอาจเอาไปโพนทะนาว่าเขาโคตรจะไร้น้ำยาอย่างไม่น่าให้อภัย ถ้าเป็นแบบนั้นยอมโดดตึกตายดีกว่า

          และนี่เป็นเรื่องที่เขาทิ้งไปตั้งหลายปีแล้ว ไอ้เด็กเวรนั่นกลับมาสะกิดแผลใจเขาเสียได้ จะไม่ให้อารมณ์เสียอย่างไรไหว

          ยิ่งพอคิดว่าอีกฝ่ายอาจมีความคิดจะปองร้ายสิทธิ์แล้ว ก็ยิ่งคั่งแค้นเข้าไปทวีคูณ

          แค้น แค้น แค้น แค้น แค้นโว้ย ฉันจะกระชากหน้ากากแกออกมาให้ได้ ขอเอาชีวิตเป็นเดิมพันเลย!!

 

          ถึงปากจะบ่นว่าสาย แต่อันที่จริงแล้ว นี่เพิ่งจะหกโมงสิบห้าเท่านั้นเอง นอกจากเขากับเน ก็มีนางที่ตื่นเวลานี้ พอแต่งตัวเสร็จก็ทำเป็นลืมเรื่องบาดหมางก่อนหน้า เข้าครัวไปนั่งกินข้าวอย่างเงียบเชียบและเรียบร้อย แม้ท่าทางอีกฝ่ายจะแสดงสีหน้าแค้นฝั่งหุ่นให้ก็ตาม

          “ช่วยยกเอกสารพวกนี้ไปไว้ในรถกับฉันหน่อย” เขาบอกโดยไม่หันไปมองคู่สนทนา ตรงไปยังโต๊ะทำงานของตนทันที

          “ครับๆ” เนตอบรับง่ายๆแต่น้ำเสียงเหมือนตอบส่งๆ ก่อนจะเข้าไปช่วยยกที่เหลือ”วันนี้มีงานง่ายๆอะไรให้ทำอีกหรือเปล่าครับ”

          “มีอยู่แล้วล่ะและก็ได้ทำเยอะแน่ ไม่ต้องห่วง” หนุ่มใหญ่สวนกลับอย่างมีอารมณ์ “งานของพนักงานบริษัทก็คงน่าเบื่อสำหรับนายน่าดูละนะ”
         
          ตีหน้าเหม็นทันทีตั้งแต่ยังไม่ทันได้เห็นงานด้วยซ้ำ

          เนแปลกใจที่วัฒน์ไม่ได้เอาเอกสารไว้ที่รถสิทธิ์ แต่กลับเป็นรถของวัฒน์ซึ่งจอดอยู่ติดกัน และยิ่งแปลกใจกว่าเมื่ออีกฝ่ายสั่งให้เขาขึ้นรถ

          “แล้วคุณสิทธิ์ล่ะ” เนร้องถาม เขาคิดว่าการเป็นผู้ติดตามน่าจะอยู่กับเจ้านายตลอดเสียอีก

          “คุณสิทธิ์จะเข้าบริษัทแค่วันจันทร์กับศุกร์ หรือไม่ก็มีธุระจำเป็นเท่านั้น นายกับฉันต้องไปจัดการรวบรวม ตรวจตรา แล้วก็แจกแจงงานให้คนในบริษัท อย่างน้อยก็ต้องเข้าสี่วันต่อสัปดาห์ แต่ช่วงแรกๆฉันคงต้องพานายเข้าไปดูงานทุกวันก่อน” วัฒน์ตอบตามประสาคนมีประสบการณ์ หน้าตาแสดงอาการหน่ายเต็มที่ “ถึงจะบอกว่าเป็นผู้ติดตามก็เถอะ แต่เรียกว่าคนรับใช้ควบตำแหน่งพนักงานในบริษัทมากกว่า จะได้ทำงานเป็นผู้ติดตามจริงๆก็ต่อเมื่อคุณสิทธิ์ไปดูงานส่วนตัวเท่านั้น”

          ส่วนตัวที่วัฒน์พูดถึง เขาไม่ต้องขยายความเนก็รู้ดีว่าหมายถึงกิจการผับ บาร์ และอาบอบนวดกว่าสิบแห่งทั่วกรุงเทพ ทั้งหมดเปิดอย่างถูกกฎหมาย แต่นั่นก็แค่ฉากหน้าเท่านั้นล่ะ ความจริงก็คือทำงานค้าเนื้อสดเป็นงานหลักต่างหาก แน่นอนว่าขายทั้งหญิงและชายเพื่อกำไรที่เทน้ำเทท่าจนเททิ้ง แต่สิทธิ์ไม่เหมือนกับผู้ค้าเนื้อสดเจ้าอื่น ส่วนใหญ่เด็กที่นำมามักจะเต็มใจกันทั้งนั้น และเขาเองก็ดูแลพนักงาน(?)ทุกคนเป็นอย่างดีเลยทำให้ใครต่อใครอยากมาร่วมงานด้วย

          เพราะอย่างนั้นถึงได้มีศัตรูคู่ค้าสายดำมืดที่คอยจ้องเล่นงานสิทธิ์อยู่ไม่เว้นแต่ละวัน มีตั้งแต่เบาะๆอย่างเช่นมาพังร้านบ้าง ปาไข่เน่าใส่สิทธิ์ตอนเผลอบ้าง ยันขั้นหนักจนถึงเอากันตายก็มี และมีจำนวนใช้ได้เสียด้วย

          แน่นอนว่าอย่างหลังวัฒน์เป่าดับก่อนจะได้เข้าถึงตัวสิทธิ์หมดทุกราย แล้วยัดใส่ถังดรัมเทปูนถ่วงอ่าวไทยหมดแล้ว

          เด็กหนุ่มรู้สึกเบื่อหน่ายและหงุดหงิดเมื่อรู้ว่าต้องไปทำงานน่าเบื่อๆ และยิ่งไปกับตาลุงน่าเบื่อที่ไม่ยอมแสดงท่าทีมีพิรุธสักนิดเดียวแล้วยิ่งน่าเบื่อเข้าไปอีก นึกแล้วอยากจะเค้นคอถามให้รู้แล้วรู้รอดไปเสียเลย จะได้กลับไปยังสรวงสวรรค์ที่จากมาเสียที

          แต่นั่นล่ะ ใครมันจะปริปากบอกกัน ถ้าเป็นเขาเองก็ไม่คิดจะบอกแน่

          ตอนที่เนทำเสียงสูงเหมือนไม่อยากไปด้วย วัฒน์ก็นิ่วหน้าใส่แทบจะทันที มองผ่านๆเขาอาจจะคิดไปว่าเด็กหนุ่มคงเป็นห่วงเจ้านายตนมาก แต่ถ้าคิดกลับกันก็คือ อยากอยู่เพราะจะได้จับตามองแล้วเอาไปรายงานหัวหน้าที่แท้จริงของมันได้ง่ายๆมากกว่า

          ฝัน ไป เถอะ ไอ้ เด็ก เวร

 

          บริษัทหลักที่ทั้งสองเดินทางไปก็เป็นของสิทธิ์ ซึ่งเป็นงานสุดแสนจะบริสุทธิ์ผุดผ่องเฉกเช่นเดียวกับผลิตภัณฑ์ที่ขาย ซึ่งสิทธิ์ตั้งไว้แค่อยากให้คนนอกเข้าใจว่าเขาทำงานเป็นประธานบริษัทขายผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดต่างๆก็เท่านั้น คนส่วนใหญ่ในบริษัทไม่รู้เรื่องงานจริงๆของสิทธิ์เลยสักคน

          แต่เขาไม่ใช่คนที่ชอบทำอะไรแบบขอไปที เพราะฉะนั้นเลยตั้งใจทำเสียจนบริษัทเติบโตเป็นอย่างดีเกินความจำเป็น แต่จะให้ทิ้งๆขว้างๆก็ไม่ใช่นิสัย แต่ก็ไม่ได้ว่างมากขนาดที่จะสามารถเข้ามาดูแลได้ทุกวัน เพราะฉะนั้นงานส่วนใหญ่จึงมอบหมายให้วัฒน์เป็นคนช่วยดูแลเกือบทั้งหมดแทน

          “ยกทั้งหมดแล้วตามมา” วัฒน์ใช้ให้เนแบกเอกสารทั้งหมดลงจากรถ ส่วนตนก็เดินนำเป็นทองไม่รู้ร้อนไปยังทางเข้าบริษัทโดยไม่คิดแม้แต่จะรอเด็กหนุ่มแต่อย่างใด

          เนมองอีกฝ่ายแล้วตีหน้าหงุดหงิด ถ้าทำได้ เขาล่ะอยากจะวิ่งเข้าไปกระโดดถีบขาคู่ใส่แล้วชี้หน้าด่าพ่อล่อแม่แบบไม่ต้องมานั่งคิดเรื่องความอาวุโสเสียจริง แต่ติดตรงที่ว่าถ้าทำลงไป ความพยายามที่สู้อุตส่าห์ยอมทนอยู่คู่กับตาลุงนั่นก็เป็นอันสูญเปล่า แล้วยังไม่สามารถช่วยเจ้านายที่ตนเคารพและนับถือด้วย เขาจึงได้แต่กลั้นความโกรธทำตามคำพูดอีกฝ่ายโดยดี แต่ในสมองก็คิดหาวิธีสายมารสารพัดร้อยแปดเพื่อมาต่อกรกับตาลุงเจ้าเล่ห์นั่น

          วัฒน์เองก็มีสีหน้าไม่ต่างจากเจ้าคนที่อยู่ข้างหลังเท่าใดนัก เขากำลังคิดหาวิธีให้สิทธิ์นึกอยากไล่เนออกไปให้พ้นหูพ้นตาพ้นชีวิตทั้งเขาและสิทธิ์เสียที ถ้าให้ดีอุ้มไปนั่งยางได้ เขายินดีเป็นคนอาสาเผาเจ้าเด็กนี่เองเสียด้วยซ้ำ

          ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดออก เสียงกระแทกส้นดังตึงตังพรักพร้อมกันจนผู้คนในชั้นนั้นพากันสะดุ้งแล้วหันมามองกันด้วยความตื่นตระหนก แต่เจ้าของเสียงก็หาได้ลดความแรงในการกระทืบเท้าแต่อย่างใด ทั้งวัฒน์และเนต่างกระทืบเท้าจนถึงห้องกระจกด้านใน ซึ่งเป็นห้องเล็กๆมีโต๊ะทำงานหกตัวแบ่งข้างเรียงข้างละสามหันหน้าชนกัน และยังมีอีกโต๊ะที่อยู่หัวแถว โต๊ะที่อยู่ด้านปลายสุดทั้งสองโต๊ะมีเอกสารและข้าวของวางระเกะระกะบ่งบอกให้รู้ว่ามีเจ้าของแล้ว ส่วนโต๊ะอื่นที่อยู่แถวเดียวกันว่างเปล่า โต๊ะหัวแถวเองก็ดูสะอาดไม่แพ้กับโต๊ะเปล่า เพียงแต่ว่ามีกระดาษเปล่ากับที่ทับกระดาษวางไว้อยู่

          “วางไว้ตรงนี้” หนุ่มใหญ่เอ่ยเสียงห้วนพลางชี้นิ้วไปยังโต๊ะที่อยู่ใกล้โต๊ะหัวแถวมากที่สุด วัฒน์แทบจะไม่มองหน้าเนเสียด้วยซ้ำ เขาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ที่อยู่ถัดไปแล้วหยิบกระดาษกับที่ทับออก “จัดแยกเอกสารทั้งหมด มีเอกสารบัญชี เอกสารสัญญา เอกสารรายงานการซื้อ แล้วก็ขาย รายงานประจำเดือนของฝ่ายออกแบบผลิตภัณฑ์ ฝ่ายขาย ฝ่ายจัดซื้อ แล้วก็บันทึกการประชุมบอร์ด...อันนี้แยกวันกับแยกแผนกให้ด้วยละกัน”

          วัฒน์พูดเร็วและเยอะเสียจนดูอย่างไรเนก็ไม่มีทางจำได้หมดแน่(ซึ่งแน่นอนว่าวัฒน์ตั้งใจ) เขาปรายตามองดูท่าทีอีกฝ่าย แอบหวังไว้ว่าเด็กหนุ่มคงกำลังกระอักกระอ่วนต่องานมากมายก่ายกองขนาดนั้น แต่สิ่งที่เขาเห็นกลับเป็นภาพเนนั่งหน้านิ่ง มือหยิบเอกสารออกมาแยกประเภทไว้บนโต๊ะอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวเสียได้ ทำให้วัฒน์อดหงุดหงิดไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ นั่งจัดการงานของตนอย่างเงียบๆ รอดูท่าทีเป็นระยะ เพื่อหาพิรุธของเด็กหนุ่ม

          เนกวาดสายตามองรายละเอียดของกระดาษแต่ละแผ่นแล้วจัดเรียงตามหน้าที่ มองผ่านๆเหมือนกำลังทำงานอย่างขะมักเขม้นแต่ที่จริงกำลังตรวจหาความผิดปกติของเอกสาร แต่เขาเองก็ไม่ได้รู้เรื่องเกี่ยวกับการทำบัญชีเอกสารรายงานพวกนี้มากเท่าไหร่นัก ที่ทำได้ก็แค่มองดูพวกตัวเลขราคาการซื้อขายแล้วเทียบกับราคาปกติที่เขาเคยนั่งหาข้อมูลเผื่อไว้ก่อนหน้าก็เท่านั้น

          “สวัสดีค่ะ...เอ๊ะ”

          เสียงหวานทักมาจากประตูดึงดูดความสนใจจากเนเป็นอย่างมากถึงขนาดวัฒน์เขม่นใส่ หญิงสาววัยใสวัยยี่สิบกว่าผมหยักศกมองด้วยความแปลกใจ แต่ท่าทางจะเน้นความสนใจไปทางหนุ่มหน้าตาดีมากกว่า และแน่นอนว่าเนเองก็หันไปยิ้มให้หญิงสาวแทบจะทันทีราวกับไฮยีน่าอดอยาก

          และก็แน่นอนว่าวัฒน์อารมณ์เสียทันทีที่เห็นภาพนี้

          “ว่าไงเขม” วัฒน์เอ่ยเสียงขรึม อาการไม่พอใจชัดแจ้งจนหญิงสาวผวาหน้าซีดเผือด

          “เอ่อ คือว่า เอกสารที่คุณวัฒน์สั่งไว้เมื่อวานน่ะค่ะ...” หญิงสาวได้สติก็รีบรายงานเสียงกระตุก ก่อนจะรีบยื่นเอกสารให้เจ้านาย

          หนุ่มใหญ่รับเอกสารมาไว้ในมือ ตรวจผ่านๆอยู่ครู่หนึ่ง ซึ่งไวมากจนเนแอบสงสัยว่าตรวจจริงๆหรือแกล้งทำเป็นมองให้ดูเท่ๆ หญิงสาวผู้นำเอกสารก็ไม่ได้เดินจากไปไหน ยังคงยืนรออยู่ที่เดิม และมีท่าทางหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด

          “เอ้า” วัฒน์หยิบเอกสารในมือออกมาราวสามสี่แผ่นคืนกลับ “จำนวนสินค้ากับตัวเลขที่แจ้งมาก่อนหน้าไม่ตรงกัน ไปบอกฝ่ายขายให้กลับไปแก้ด้วย และถ้าไม่รู้ว่าเป็นตัวไหนกับบริษัทอะไรก็ให้นพดลมาหาฉันเอง ส่วนนี่...”

          เนแอบทึ่งอยู่ในใจ เขาไม่คิดว่าวัฒน์จะเก่งกาจขนาดนี้ อย่างน้อยๆเขาก็ยังทำไม่ได้ถึงขั้นนั้น

          แต่ที่เขาแปลกใจจริงๆคือเนื้องานที่วัฒน์กำลังบอกให้หญิงสาวมากกว่า เพราะทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นช่องว่างที่คนอยากโกงชอบกันทั้งนั้น

          แต่วัฒน์กลับสั่งให้ไปแก้ ซึ่งผิดวิสัยของคนที่คิดจะแทงหลังเจ้านายอย่างแรง

          ไม่ แค่นี้ยังตัดสินไม่ได้ หมอนี่อาจจะทำบังหน้าเราก็ได้ ก่อนหน้านั้นต้องโกงไปเยอะแล้วแน่ๆ

อย่างน้อยๆสิ่งที่เขาฟังมามันก็เป็นเรื่องจริง เนจึงปัดความแปลกนั้นลงและยังคงตั้งหน้าหาหลักฐานการโกงของวัฒน์ต่อไปทั้งๆที่มันไม่มีอยู่จริง

 

          “ไปพักได้แล้ว”

          วัฒน์บอกเมื่อถึงเวลาสิบเอ็ดโมงครึ่ง เขารู้สึกแปลกใจเพราะเนทำงานเร็วมาก ถ้าสิทธิ์ไม่บอกว่าเด็กหนุ่มจบแค่ม.ปลายด้วยเกรดเฉลี่ยแบบเฉียดก้น วัฒน์ก็คงไม่เชื่อ งานที่เขาให้ไปปกติต้องทำราวๆสองวันแท้ๆ แต่แค่ช่วงเช้า เนก็จัดการไปได้เกือบครึ่งแล้ว ซึ่งมองมุมไหนก็ดูไม่เหมือนคนที่เพียงเข้ามาเพื่อสอดแนมเลยสักนิด

          แต่หมอนี่อาจจะหลอกให้ตายใจก็ได้...หัวหน้าเจ้าเล่ห์ยังไง ลูกน้องก็พิษสงร้ายไม่แพ้กันสินะ

          ทันทีที่ได้ยิน เนแทบจะดีดตัวออกมาจากเก้าอี้แล้วพุ่งออกจากห้องราวกับทนไม่ไหวแล้ว วัฒน์ได้แต่มองตามอย่างตะลึง ไม่ทันที่เขาจะได้อ้าปากต่อว่าเรื่องที่เด็กหนุ่มวิ่งด้วยซ้ำ

          แล้วมันรู้หรือวะว่าต้องกลับมาตอนไหน

          เขายังคงสงสัยว่าเนเป็นอะไรถึงได้รีบเสียขนาดนั้น ถ้าจะบอกว่าต้องรีบไปรายงานหัวหน้าที่แท้จริงก็ไม่น่าจะใช่ เพราะจนถึงตอนนี้เนก็ยังไม่ได้รู้เรื่องราวที่น่าสนใจหรือมีประโยชน์ต่อการโกงเลยสักนิด

          แต่เขาก็ปล่อยไป เพราะคิดว่า ถ้าไม่ฉี่ ก็อึ

 

          วัฒน์กลับเข้าตึกต่อเมื่อถึงเวลาเที่ยงครึ่ง เขาไม่พบเนที่โรงอาหารหรือตรงที่พักทานข้าวบนชั้นของพนักงานเลย ไม่เห็นแม้แต่เงาจนน่าสงสัย

          แต่สงสัยเรื่องนั้นได้ไม่นานก็มาแปลกใจกับเรื่องอื่นต่อ

          เพราะตอนนี้เขาเห็นพนักงานชายสี่ห้าคนพากันยืนอยู่แถวหน้าห้องน้ำอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน คอยซุบซิบกันอย่างกับสาวช่างเมาท์กันเสียได้

          “ทำอะไรกัน” เสียงทุ้มสร้างความตื่นตระหนกให้กับบรรดาพนักงานหนุ่มตรงหน้า ผู้เป็นลูกน้องพากันมองหน้าไปมาเที่ยวผลักหน้าที่รายงานให้กันและกันไม่ยอมหยุดราวกับกลัวโดนด่า

          แต่ไม่ต้องรายงานวัฒน์ก็รู้แล้วว่าเป็นเรื่องแบบไหน เพราะทันทีที่เหล่าลูกน้องเงียบ เสียงจากในห้องน้ำก็ดังชัดเสียจนเขาได้ยิน

          “อ๊ะ...ตรงนั้นค่ะ ใช่เลย โอ้ว แบบนั้นล่ะค่ะเน...แบบนั้นล่ะ!”

          “สุดยอดไปเลยครับพี่เขม...เร้าอารมณ์ดีเหลือเกิน...อ๊ะ...อืม...”

          วัฒน์ยืนค้างตาโตเป็นไข่ห่านอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะได้สติ แทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

          แค่วันเดียวมันก็เอากันแล้วเรอะ!!!!!
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 03-05-2015 09:50:54 โดย musddmp »

ออฟไลน์ irksome

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 277
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-0
เจิมมมม
ชอบบๆ ตลกทั้งคู่555555555
พยายามจับผิด แต่ยังไงก็ไม่มีทางจับได้
เนหื่นมาก ตาลุงเอ้ยยยพี่วัฒนต่อไปเสร็จแน่
นกเขาไม่ขันไม่เป็นไร ไม่ได้ใช้อยู่แล้ว
รอต่อนะะะ^^

ออฟไลน์ เข็มวินาที

  • Those who make the worst use of their time are the first to complain of its shortness
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 190
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
ชอบเคะลุง แอร้ยยยย เอาอีกๆ เอาตอนต่อไปมาาาา  :ling1:

ออฟไลน์ agava1313

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1060
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +43/-5
หื่นจริงๆนะเนี่ย(ฮา) กรี๊ดกร๊าดมาก เมื่อเปิดมาเจอเรื่องนี้

ออฟไลน์ boboman

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1189
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-2
เคะลุงน่าย้ากกก >O<
รอวันที่คนแก่ถูกกด อะคึ อะคึ -.,-

ออฟไลน์ bulldog17

  • ❤GOT7
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3689
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +265/-12
เคะลุงคือดีงาม แอร๊ยยยยยยยยย

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ musddmp

  • อิอิ คริคริ
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 155
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-0
ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 4

          วัฒน์เตะป้ายห้ามเข้าที่วางขวางไว้และกระแทกประตูห้องน้ำเข้าไปแบบไม่เกรงใจและไม่ไว้หน้าอินทร์หน้าพรหมใดๆ เขาเดินเข้าไปยังห้องน้ำห้องที่สามที่ยังคงปิดอยู่ และกระแทกหมัดลงประตูเสียงดังลั่นจนหญิงสาวที่นำเอกสารมาให้เขาเมื่อเช้ากรีดเสียงลั่นด้วยความตกใจ

          “ออกมาเดี๋ยวนี้!”

          คำสั่งดังลั่นจนเกือบจะได้ยินกันทั้งชั้น และไม่ต้องบอกก็รู้ว่าวัฒน์โมโหแค่ไหน ขนาดพนักงานชายที่มายืนรวมกลุ่มฟังบทบรรเลงเพลงรักยังรีบพากันหนีหายไปยังโต๊ะทำงานของตนกันทันทีเพราะไม่อยากโดนหางเลขด้วย

          คนในห้องน้ำก็หาได้ทำตามคำสั่งแต่โดยดี แถมยังเอ่ยประโยคที่ดูเหมือนจะยั่วโมโหอีกฝ่ายเสียเต็มประดา

          “ขออีกรอบแล้วจะออกไป”

          ถ้าพังประตูได้ วัฒน์คงทำไปแล้ว แต่พอดีแรงไม่มากพอ บวกกับไม่อยากทำลายทรัพย์สินของบริษัทโดยไม่จำเป็น และโดยเฉพาะต้องทำเพราะเรื่องงี่เง่าเกินบรรยายเช่นนี้

          วัฒน์ยิ่งยัวะเมื่อเนดูจะไม่แยแสเขาเลยแม้แต่น้อย หนุ่มใหญ่หันรีหันขวางมองไปรอบๆห้องน้ำ เขาพบถังน้ำที่วางอยู่ด้านในสุดของห้องน้ำ และก็เดินเข้าไปหยิบมารองน้ำอย่างไม่รอช้า และสาดเข้าไปยังช่องว่างด้านบนของห้องน้ำทันที

          แน่นอนว่าคราวนี้ไม่ถึงนาที คนด้านในก็ออกมาด้วยสภาพเปียกโชกและหลุดลุ่ย หญิงสาวยังสวมเสื้อไม่เสร็จดีนัก และเธอก็กำลังเร่งแต่งตัวให้เสร็จ ส่วนเด็กหนุ่มคู่ชู้ชื่นมีสภาพเรียบร้อยแล้ว ยกเว้นแค่เปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำ และท่าทางโมโหสุดๆ เพียงแต่พยายามสะกดกลั้นไว้อยู่

          “มานี่”

          วัฒน์กระดิกนิ้วเรียกโดยไม่สนอารมณ์อีกฝ่ายแล้วเดินนำไปด้วยใบหน้าไม่ต่างจากเนนัก เด็กหนุ่มมองตามอย่างหงุดหงิด เขาสะบัดน้ำบนเสื้อออกก่อนจะเดินตามไปอย่างอิดออด ไปยังห้องทำงาน

          “ทำบ้าอะไรของนายน่ะ!?” ปิดประตูถึงวัฒน์ก็ตวาดใส่หน้าเนเสียงดัง ยังไงเสียในห้องนี้ก็เก็บเสียงได้อยู่แล้ว เลยปล่อยอารมณ์ใส่น้ำเสียงได้เต็มที่ “ที่นี่ไม่ใช่ซ่องที่นายเคยอยู่นะ อย่านึกว่าจะมาทำอะไรตามใจชอบได้ คิดบ้างหรือเปล่าว่าถ้าคนที่นี่รู้เรื่องงานอื่นของคุณสิทธิ์เข้าแล้วจะเกิดเรื่องอะไรบ้าง หา!”

          เนนิ่วหน้าเบือนสายตามองไปทางอื่นอย่างไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่ได้เถียงกลับแต่อย่างใด เพราะตนก็เห็นด้วย

          “ครับ”

          ยิ่งตอบรับง่ายดายปานหมาน้อยสำนึกผิดแล้ววัฒน์ก็ยิ่งโมโหขึ้นไปอีก ทำไมเขาจะดูไม่ออก เนไม่สำนึกผิดต่อสิ่งที่ทำลงไปเลยสักนิด

          “ก็มันเป็นเรื่องปกติสำหรับผมนี่นา” เนบอกเสียงเฉื่อย “ขอโทษนะครับ แต่พอดีผมต้องมีเซ็กซ์กับใครก็ได้อย่างน้อยวันละสองครั้งไม่อย่างนั้นผมจะลงแดงน่ะครับ”

          ฟังแล้วยิ่งน่าโมโหสุดๆสำหรับคนที่ปลุกยังไงก็ไม่สู้อย่างวัฒน์

          “นั่นมันเรื่องของนาย นายต้องจัดการเอง และต้องจัดการยังไงก็ได้โดยไม่ทำให้คุณสิทธิ์เขาเดือดร้อน” วัฒน์ว่าต่ออย่างไม่แยแส แอบนึกดีใจด้วยซ้ำที่สามารถหาทางไล่อีกฝ่ายไปให้ไกลๆได้ “ถ้าคิดว่าทำไม่ได้ก็ลาออกแล้วกลับไปคุมซ่องเหมือนเดิมซะ”

          นั่นเป็นสิ่งที่เด็กหนุ่มอยากทำสุดๆ แต่ต้องหลังจากตอนที่เขากระชากหน้ากากจอมปลอม(คิดเองเออเอง)ของคนตรงหน้าออกก่อน

          “และก็อย่าคิดจะไปเอาสาวใช้ที่บ้านด้วย ถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกล่ะก็ ฉันจะรายงานคุณสิทธิ์ทันที” วัฒน์ใช้อาวุธสุดท้าย ซึ่งได้ผลสุดๆ

          เนนิ่วหน้า ก่อนที่จะมาทำงานตรงนี้สิทธิ์ก็ถามเขาแล้ว แต่เพราะอยากช่วยรุ่นพี่ผู้มีพระคุณ เลยโกหกสิทธิ์ไปว่าถึงไม่มีเซ็กซ์เขาก็อยู่ได้ เพื่อให้ผู้เป็นนายยอมให้เขาทำงานนี้ ขืนสิทธิ์รู้เข้าละก็ มีหวังได้กลับสวรรค์ทั้งที่ยังไม่ทันจัดการปีศาจร้ายเสร็จแน่

          แต่เขาไม่ยอมตกเป็นรองอีกฝ่ายแน่นอน ไม่ว่าด้วยเหตุใดก็ตาม

          “แต่ผมไม่เห็นว่าเรื่องนี้มันจะไปเกี่ยวกับเรื่องงานอื่นของคุณสิทธิ์ตรงไหนเลยนะครับ” เนแสร้งทำเป็นไม่กลัวต่อคำขู่ของอีกฝ่าย “ผมก็แค่มีเซ็กซ์ ผิดอะไรนัก”

          ผิดโว้ย ผิดเวลาและสถานที่อย่างแรงด้วย

          “แต่มันทำให้คุณสิทธิ์เขาเสียหาย รู้รึเปล่า ถ้าคนอื่นรู้เข้า เขาก็ต้องพากันคิดสิว่าคุณสิทธิ์สั่งสอนลูกน้องยังไงถึงได้ทำตัวมั่วไม่เลือกแบบนี้”

          ว่าถึงไม่ได้หรอก เจ้านายคนนี้เขาเอาขึ้นหิ้งบูชาวันละห้าเวลาเชียวล่ะ

          “งั้นถ้าถูกที่ถูกเวลาก็โอเคแล้วสินะ”

          วัฒน์ชะงักกับคำถามนั้น อันที่จริงมันก็ได้อยู่หรอก

          ถ้าเป็นพนักงานปกติทั่วไปล่ะนะ...

          “ไม่ได้ทั้งนั้นล่ะ” วัฒน์สั่งเสียงเฉียบ “ไม่ว่าเวลาไหนนายก็จะทำแบบนี้ไม่ได้ทั้งนั้น”

          “หา มันจะมากไปแล้วนะ”

          เนเกือบพลั้งปากเรียกวัฒน์ว่า ตาแก่ ไปแล้ว แต่ดีที่รั้งไว้ทัน

          “ในเมื่อนายอยากจะมาเป็นคนติดตามของคุณสิทธิ์ นายก็ควรจะห้ามใจตัวเองได้ไม่ว่าเรื่องอะไรของตาม” จริงๆก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่เพราะหมั่นไส้กับความปึ๋งปั๋งบวกกับอยากแกล้งเพราะ(เข้าใจว่า)อีกฝ่ายเป็นลูกน้องของศัตรูในคราบมิตร “ถ้าคิดว่าทำไม่ไหว จะลาออกไปก็ได้นะ”

          มีหรือโดนท้าแล้วจะยอม

          “ได้อยู่แล้วล่ะครับ” เนรับคำ แต่ใบหน้าเคียดแค้นไม่เข้ากับน้ำเสียงนอบน้อม “ไม่ว่าอะไรถ้าเพื่อคุณสิทธิ์ผมก็ยินดีทำได้ทุกอย่างล่ะ”

          ได้ยินเด็กหนุ่มรับคำเช่นนั้นแล้ว วัฒน์ก็อดเผยยิ้มออกมาไม่ได้

          เหอะ อยากรู้นักว่าจะปากดีไปได้ซักกี่น้ำกัน

 

          อยากอึ๊บโว้ย

          เนอยากจะโขกหัวให้เลือดออกจนหน้ามืดให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย เขาแอบนึกเสียใจทีหลังอย่างแรงที่หลวมตัวไปสัญญาเรื่องที่ไม่มีทางทำได้ลงไป แต่จะขอเปลี่ยนใจก็ไม่อยากทำ และทำไม่ได้เสียด้วย ทุกอย่างจึงต้องจบลงด้วยการนั่งช่วยตัวเองในห้องน้ำแทน

          “อุ...”

          เนพยายามกดเสียงตัวเองไว้ให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ เด็กหนุ่มปรือตามองผลงานที่เลอะตัวไปทั่วด้วยความหงุดหงิด สำหรับเขา ทำคนเดียวมันไม่สนุกเลยสักนิด อย่างมากก็แค่ทำให้เขาหมดแรงจนพอจะระงับความอยากของตัวเองได้เท่านั้น

          อยาก........ไม่ได้ว้อยยยยย

          เด็กหนุ่มกัดฟันกรอด พยายามต่อสู้กับกิเลศของตัวเองอยู่พักใหญ่ กว่าจะทำใจเมินแล้วจัดการอาบน้ำได้ รอบนี้เขาอาบทีหลังจึงไม่ต้องกังวลว่าเจ้าของห้องจะบ่นหรือไม่ แม้จะรู้สึกขัดใจตัวเองตรงที่ปล่อยให้วัฒน์อยู่กับเอกสารคนเดียวตั้งนานสองนานเสียได้(ซึ่งเป็นการกระทำที่เสียเปล่าสุดๆ)

          วัฒน์เหล่มองอีกฝ่ายที่เดินอาดๆออกมาจากห้องน้ำ นึกหงุดหงิดเมื่อเห็นว่าเนไม่ได้มีท่าทีลงแดงอย่างที่คิด

          แน่นอนว่าเขามีแผนแกล้งให้เด็กหนุ่มตบะแตกอยู่แล้ว

          “อาวัฒน์คะ น้ำชาที่สั่งได้แล้วค่ะ”

          เด็กสาวเอ่ยเสียงใสพร้อมกับเคาะประตู ช่างมาได้จังหวะเสียจริง

          “เข้ามาเลย” วัฒน์บอกโดยไม่สนว่าตอนนี้เพื่อนร่วมห้องของตนจะอยู่ในสภาพเกือบโป๊ก็ตาม และแน่นอนว่าทันทีที่เด็กสาวเดินเข้ามาก็ต้องตะลึงพรึงเพริดไปกับอาหารตาตรงหน้า

          ตอนที่เนเห็นใบหน้าขาวนวลของเด็กสาว ความเหนื่อยล้าที่อุตส่าห์สร้างเสียนานกลับหายเป็นปลิดทิ้งกลับมาดีดดิ้นตั้งตรงแบบไม่ต้องสั่ง

          “อ๊ะ ขอโทษด้วยค่ะ” แมวบอกเสียงตื่น แต่ตาจ้องไม่กะพริบ “แมวไม่รู้ว่าพี่เนยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ต้องขอโทษด้วยจริงๆค่ะ”

          “อ้อ ไม่เป็นไรหรอกครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างสุภาพบุรุษ แม้ว่าอยากจะกลายเป็นคนป่าเถื่อน ณ ตอนนี้เลยก็ตาม ถ้าไม่ติดว่าวัฒน์อยู่ล่ะก็...เสร็จ!

          ว่าแล้วก็แอบเหล่ไปมองเจ้าของห้อง ซึ่งไม่ต้องเสียเวลาคิดให้มากความเนก็รู้ได้ทันทีว่านี่เป็นแผนของตาลุงนี่ชัดๆ

          เสียใจลุง แค่นี้จิ๊บๆ

          “งานฉันเสร็จแล้ว นอนเลยละกัน” หลังจากแมวออกจากห้องไปแล้ว วัฒน์ก็ทำทีเป็นลุกจากโต๊ะทำงานแล้วเดินไปนอนบนเตียงแสนนุ่ม “ฉันนอนก่อนนะ”

          เนได้แต่พยักหน้าให้อย่างหงุดหงิด เขารู้ว่าวัฒน์แกล้งทำเป็นนอนก่อนเท่านั้น เพราะกะว่าเขาคงจะแอบย่องไปหาสาวใช้สุดสวยเป็นแน่
         
          เขาไม่ยอมทำตามแผนนั้นเสียหรอก....แม้ว่าจะอยากใจจะขาดก็เถอะ

          วัฒน์แปลกใจที่เนขึ้นมานอนอยู่บนเตียงนานผิดปกติ เขาคิดว่าเนน่าจะแอบย่องออกไปจากห้องภายในครึ่งชั่วโมงเสียอีก

          หรือจะไม่ได้ผล

          หนุ่มใหญ่อยากจะหันไปมองให้แน่ใจว่าเนหลับจริง แต่ก็แอบกลัวว่าอีกฝ่ายจะยังไม่นอน เขาไม่อยากให้เนรู้ว่าตนยังไม่นอน จึงได้แต่นอนนิ่งอยู่ท่าเดิมจนเหน็บรับประทาน

          เนนอนจ้องแผ่นหลังของหนุ่มใหญ่ตรงหน้าไม่วางตา เขารอให้อีกฝ่ายพลิกตัวมาดูเขา แต่อีกฝ่ายก็ไม่ทำสักทีราวกับหลับไปแล้ว เขาเองก็อยากจะข่มตาหลับเสียเหลือเกิน จะได้ไม่ต้องนึกถึงเรื่องใต้สะดือที่แสนคิดถึง แต่ก็กลัวว่าถ้าหลับไปแล้วอีกฝ่ายจะหันมา ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็ไม่รู้สิ ว่าเหตุการณ์ทั้งหมดเมื่อครู่เป็นเรื่องที่เขาคิดไปเอง หรือเป็นแผนของคนตรงหน้านี่

          แล้วสุดท้าย ทั้งสองก็ไม่ได้คำตอบที่ต้องการ แถมยังต้องอดนอนจนเกือบเช้าอีกต่างหาก

 

          “เป็นอะไรทำไมขอบตาคล้ำกันอย่างนั้นล่ะ”

          สิทธิ์เลิกคิ้วมองผู้ติดตามทั้งสองที่มีสภาพอิดโรยทั้งคู่ ที่จริงแล้วมันไม่ใช่เรื่องแปลกเท่าไหร่ แต่ที่เขาแปลกใจก็เพราะเมื่อวานไม่ได้มีงานมากมายถึงขนาดต้องโต้รุ่งกันเสียหน่อย

          “พอดีทำงานดึกไปหน่อยน่ะครับ” ทั้งสองตอบพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมาย หลังจากตอบเสร็จก็พากันเหล่มองอีกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้ที่กล้าโกหกเหมือนกัน

          “อะไรกัน จะขยันไปแล้ว” หนุ่มผมสั้นร่างโตเอ่ยอย่างร่าเริง “แบบนี้ผมเองก็คงจะขี้เกียจอยู่ไม่ได้แล้วล่ะสิ”

          ทั้งคู่ได้แต่หัวเราะเสียงเจื่อนกับเจ้านาย ทั้งที่ภายในใจอยากจะควักมีดมาแทงใส่กันและกันเสียให้ได้

          “จริงสิ ผมมีเรื่องจะคุยกับอาวัฒน์เป็นการส่วนตัวหน่อย เดี๋ยววันนี้ไม่ต้องเข้าบริษัทก็ได้นะ” ชายหนุ่มบอกก่อนจะลุกจากโต๊ะอาหาร “เน นายกินข้าวรอก่อนก็ได้ หรือจะไปเที่ยวไหนก็ได้ วันนี้ฉันอนุญาตให้หยุดงาน”

          วัฒน์หันไปมองสิทธิ์อย่างรวดเร็วจนคอเกือบเคล็ด ส่วนเนเมื่อได้ยินประโยคยั่วน้ำลายเช่นนั้นแล้วก็ถึงกับยิ้มออกมาอย่างลืมตัว

          แต่ก็แค่สามวินาทีเท่านั้น

          “ขอบคุณครับ แต่ไม่เป็นไรหรอก ผมยังอยากทำงานต่อ” เนโกหกผู้เป็นนายพร้อมกับยิ้มสู้ทั้งๆที่ตอนนี้สู้ไม่ค่อยจะไหวเท่าไหร่แล้ว “ผมรออยู่ที่นี่ก็แล้วกัน”

          สิทธิ์ดูจะแปลกใจ แต่วัฒน์กลับรู้สึกตรงข้ามเมื่อได้ยินคำตอบ

          “เอ้า ก็ตามใจนายละกัน” ชายหนุ่มผู้เป็นนายบอกก่อนจะเดินนำขึ้นไปบนห้องทำงานซึ่งอยู่ถัดจากห้องอาหารไปอีกสองห้อง

          วัฒน์เหล่มองหน้าเน แม้จะไม่แสดงอาการใดๆแต่เด็กหนุ่มก็รู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังข่มขู่ตน แล้วมีหรือที่เขาจะกลัว เด็กหนุ่มทำเป็นทองไม่รู้ร้อนนั่งลงกินข้าวต้มตรงหน้าสบายใจเฉิบ ไม่สนใจผู้อาวุโสกว่าแต่อย่างใด

          ถ้าถีบมันได้ก็คงทำไปแล้ว

          วัฒน์ได้แต่คิดแค้นอยู่ในใจ ก่อนจะผละออกจากห้องอาหารอย่างเสียมิได้ เขาไม่อยากให้สิทธิ์รู้เรื่องนี้เท่าไหร่นัก

          “มีเรื่องอะไรหรือครับ”

          เมื่อเข้ามาถึงห้องทำงานส่วนตัวภายในบ้านหลังโตแล้ว หนุ่มใหญ่ก็เอ่ยถามผู้เป็นนายด้วยความสงสัย

          “ก็ไม่มีมากอะไรหรอก” สิทธิ์บอกเสียงเรียบ “ก็แค่อยากถามอาว่าเนเขาเป็นไงบ้าง”

          ฟังปุ๊บ เลิกคิ้วสูงซะจนเกือบเกยไปถึงไรผมกันเลยทีเดียว

          “เป็นไงนะหรือ...” หนุ่มใหญ่ทวนคำอย่างไม่แน่ใจ ว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไรกัน

          “ก็อย่างเรื่องนิสัย แล้วก็เรื่องเวลาทำงาน อะไรแบบนั้นน่ะครับ” ร่างสูงพูดต่อ “คือ…เนเขาอาจจะเอาแต่ใจไปบ้าง แต่เขาก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอกนะครับ ผมรู้จักกับเขามานานแล้ว ผมกล้ารับประกันได้เลยว่าเนเขาเป็นคนดีทีเดียวเลยล่ะ”

          เริ่มนิ่วหน้าแทนเมื่อได้ยินคำชมที่ไม่อยากจะฟัง เขาไม่เชื่อหรอกว่าไอ้เด็กนั่นมันจะดีจริง แม้ว่าคนที่กำลังพูดอยู่จะเป็นเจ้านายที่ตนภักดีก็ตาม “ไม่รู้สิครับ นี่ก็เพิ่งวันเดียวเอง ผมคงพูดอะไรมากไม่ได้...”

          วัฒน์กำลังชั่งใจว่าเขาควรจะพูดเรื่องที่เนไปฮัดช่ากับเลขาของเขาที่บริษัทดีหรือเปล่า...อันที่จริงอยากฟ้องซะเดี๋ยวนี้เลย แต่เพราะอยากเล่นงานให้หนักกว่านี้นี่ล่ะ เลยอุบเงียบไว้ก่อน กะรอรวบยอดทีเดียวไปเลย

          “อ้อ อีกเรื่อง” สิทธิ์เอ่ยเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ “คือ...เนเขาออกจะเป็นคนที่แรงเหลือเฟือจัดไปหน่อย แล้วก็รสนิยมแปลกกว่าคนอื่นไปนิด ถ้าผ่อนผันให้เขาออกไประบายบ้างก็ได้นะครับ ผมกลัวเขาจะลงแดงตายเสียก่อน”

          ไม่ทันแล้วล่ะครับ...

          “ได้ครับ” วัฒน์รับคำ “แล้วผมจะเป็นคนบอกเนให้เอง คุณสิทธิ์วางใจได้เลย”

          ผมจะไม่บอกมันแน่นอน เอาให้มันทนไม่ได้ขาดเซ็กส์ตายๆไปให้พ้นหูพ้นตาเลย

          “งั้นผมฝากด้วยละกันนะครับ” พอเห็นรอยยิ้มของผู้เป็นนายก็แอบรู้สึกผิดไม่ได้ แต่เพื่อเจ้านาย ต่อให้ต้องโกหกหรือกลายเป็นมารร้ายก็จะทำ “แค่นี้ล่ะครับ ฝากด้วยละกัน”

          “ครับ”

          รับฝากไว้แล้ว ผมจะจัดการให้อย่างดีเลย

 

          ตอนกลับไปห้องอาหาร วัฒน์ก็พบว่าข้าวต้มหม้อโตเกลี้ยงหมดแล้ว แถมกับยังเหลือเป็นเศษเสียจนไม่น่าดู วัฒน์ได้แต่จ้องมองจานข้าวของตนที่เหลือเพียงซาก ก่อนจะมองไปยังเจ้าคนที่กล้าบังอาจมาแย่งข้าวเช้าของเขาอย่างหน้าด้านๆ

          “อ้าว ผมไม่รู้นี่ครับ”

          จริงๆ นาง ผู้เป็นแม่ครัวบอกเขาเรียบร้อยแล้ว แต่ด้วยความหมั่นไส้ และอยากเอาคืนเรื่องเมื่อวาน บวกกับกำลังหิวโซเลยซัดเรียบ

          “จริงๆไม่ต้องมีใครบอกมันก็น่าจะรู้ได้เองอยู่แล้ว” วัฒน์กัดใส่ เขารู้อยู่เต็มอกว่าเด็กหนุ่มจงใจแกล้งเขาชัดๆ “แล้วนี่จะอยู่ทำไม กินเสร็จแล้วไม่ใช่หรือ”

          “ผมก็รอคุณไงครับ” เนยิ้มระรื่น “ผมมาฝึกฝนงานกับคุณนี่นา จะให้ผมไปไหนมาไหนตามลำพังได้ไง จริงไหม”

          ฟังดูมีเหตุผลดี แต่ที่จริงแล้ว เพราะไม่ต้องการให้อีกฝ่ายละสายตาไปทำเรื่องไม่ดีต่างหาก (ซึ่งแน่นอนว่านั่นเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเกิดขึ้นจริง)

          “ก็ดี” วัฒน์ตอบสั้นๆ ก่อนจะใช้ทัพพีขูดซากข้าวต้มใส่ถ้วย แค่น้ำข้าวก็ยังดีวะ

          “ถ้าไม่อิ่มผมก็ขอโทษด้วยละกัน” เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงแสนจะสำนึกผิดแต่ใบหน้ากลับยิ้มระรื่นอย่างสะใจ “อย่าว่ากันเลยนะครับ แบบว่าผมหิวมากเลยล่ะ”

          แล้วก็อยากเห็นคุณอดข้าวม้ากมากเลยล่ะ

          “ไม่เป็นไร ฉันกินน้อยอยู่แล้ว” ถึงจะบอกว่าน้อย แต่ถ้าเหลือแต่น้ำข้าวแบบนี้ ไม่วายพยาธิในท้องคงร้องระงมไปจนถึงเที่ยงโน่น “ว่าแต่นายแน่ใจนะว่าจะไม่พักจริงๆ คุณสิทธิ์เขาอุตส่าห์กรุณาอนุญาตแล้วนี่ จะไปก็ได้นะ”

          แล้วฉันจะได้แอบให้คนตามนายไปดูพฤติกรรมเผื่อจะได้เจอจุดอ่อนอะไรอีก ถ้ายิ่งเห็นหลักฐานว่าแกไปติดต่อไอ้เวรนั่นได้ยิ่งดี

          “ไม่หรอกคร้าบ ถึงผมจะอยากแต่ก็ไม่ถึงขั้นทุรนทุรายอดตายซักหน่อย เพราะงั้นไม่เป็นไรหรอก”

          ฉันจะคิดบัญชีทบต้นทบดอกให้สาสมเลย ที่กล้าบังอาจทำให้ฉันต้องทรมานเจียนตายแบบนี้ ถ้ามีหลักฐานว่าแกตั้งใจหักหลังคุณสิทธิ์เมื่อไหร่นะ ฉันจะทำให้นายทรมานเหมือนกับฉันเลย คอยดู

          แม้นใบหน้าทั้งสองจะพากันยิ้มแย้มให้กันและกัน หากแต่ข้างในกลับคิดสารพัดพิษเอาไว้รอเล่นงานอีกฝ่ายไม่ขาด

          แต่ตอนนี้วัฒน์กำลังได้เปรียบกว่าสุดๆเพราะรู้จุดอ่อนสุดสำคัญของอีกฝ่ายแล้ว

          “จริงๆที่นายอดทนก็นับว่าดีล่ะน้า” หลังจากซดน้ำข้าวหมดถ้วยก็เปรยขึ้นมาเสียงสูง “ถ้าลูกน้องทำตัวไม่ดีน่ะ มันส่งผลมาถึงภาพลักษณ์ของหัวหน้าเลยนะ รู้หรือเปล่า”

          เนชักสีหน้าขึ้นมาเล็กน้อย เขารู้แล้วว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหน

          “อย่างน้อยๆตอนนี้ก็ถือว่านายเป็นพนักงานในบริษัทแล้วล่ะนะ ถ้าเกิดเรื่องไม่ดีอย่างเมื่อวานอีกล่ะก็ คุณสิทธิ์คงเสียใจที่อุตส่าห์ไว้วางใจนายซะดิบดีล่ะนะ”

          ไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์

          “ผมรับรองว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีกแน่” และถึงแม้จะผิดต่อตัวเองสุดๆ แต่เพราะทิฐิงี่เง่าทำให้เขาพลั้งปากออกมา

          “ก็ดี ทำให้ได้อย่างที่พูดล่ะ”

          ตายแน่แก ไอ้เด็กผี!!

 

          ตลอดทั้งวันนี้วัฒน์แหย่เนจนเกือบสติแตกอยู่ตลอดเวลาที่มีโอกาส สาวใช้ที่ปกติแทบจะไม่น่ามาเจอหน้าดันเที่ยวเดินผ่านหน้าผ่านตาแทบไม่ขาด เขาไม่รู้หรอกว่าวัฒน์กล้าถึงขนาดเอาคนรู้จักตัวเองมาเป็นเหยื่อล่อเขาไหม หรือแค่เอามาให้เขาสติแตกเล่นเฉยๆ และถ้าเกิดหน้ามืดไปจริงๆ ก็เข้าทางตาลุงนั่นอีก

          แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหน สิ่งที่เขาต้องทำก็มีเพียงอย่างเดียวคือ ทน ทน ทน และ ทน

          แม้นว่าจะเริ่มทนไม่ค่อยไหวแล้วก็ตาม



แก้เลขตอนงับ ขอบคุณคุณbulldog17 ที่บอกก๊าบ *////*
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 04-05-2015 08:23:51 โดย musddmp »

ออฟไลน์ fannan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +141/-6
เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว



รออ่านตอนต่อไปค้าบ

ออฟไลน์ bulldog17

  • ❤GOT7
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3689
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +265/-12
ใส่เลขตอนผิดหรือเปล่าเอ่ย?
พอเนตบะแตกคงได้เฮแน่งานนี้
.
.
.
สาววายหน่ะเฮ5555

ออฟไลน์ insomniac

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1482
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-3
จ้องจับผิดกันอย่างนี้ คนร้ายตัวจริงก็สบายไปเลยสิ

ออฟไลน์ boboman

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1189
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-2
สนุกอ่ะ ชอบมว้ากกก >O<//
เมื่อไรเนจะได้กดวัฒน์สัก (หลายๆ) ทีล่ะเนี่ย รอวันเนตบะแตก ฮาาา

มาต่อไวๆ นะค้าาา

ออฟไลน์ Roman chibi

  • Death is not the end. Death can never be the end. Death is the road. Life is the traveller. The soul is the guide.
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +58/-3

ออฟไลน์ MiU

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 229
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-3
อ๊ายย ชอบแนวเคะแก่  :katai5:

แกล้งมาก ๆ ระวังจะโดนเด็กเอาคืนนะลุง 5555  :laugh:

ออฟไลน์ musddmp

  • อิอิ คริคริ
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 155
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-0
ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 5


          วัฒน์อดชื่นชมไม่ได้ นี่ก็ผ่านไปเกือบสี่วันแล้ว แต่ไอ้เด็กหื่นตัวดีกลับไม่ยอมสติแตกอย่างที่หวังไว้สักที ทั้งๆที่ดูจากสีหน้าแล้วเหมือนสิงโตอดอยากใกล้ตายอยู่รอมร่อ

          เขาเองก็อุตส่าห์ยอมเอาเหยื่อชั้นดีมาวางพาดหน้าให้แล้วแท้ๆ แต่เป้าหมายกลับไม่ยอมงับเหยื่อ(อาบยาพิษ)เสียนี่

          มันจะทนไปได้ถึงไหนวะ

          ถึงจะชื่นชมแต่ก็ไม่ได้อยากรอนานเท่าไหร่นัก การอยู่นานไปก็รังแต่จะทำให้วัฒน์ต้องระวังตัวจนทำงานลำบาก หวั่นใจเสียเหลือเกินว่าจะเผลอหลุดความลับของเจ้านายออกมาเข้าสักวัน

          “ระวังหน่อย นั่นเอกสารสัญญาสำคัญนะ”

          หนุ่มใหญ่ร้องบอก เมื่อเห็นแฟ้มเอกสารลื่นหลุดมือของเด็กหนุ่มในขณะที่กำลังถือเข้าไปในห้องนอนสิทธิ์

          “ขอโทษด้วยครับ” เนตอบเสียงต่ำ ใบหน้าระโหยโรยแรงเหมือนคนอดนอนและอดอาหารไม่มีผิด ทั้งๆที่ก็นอนก่อนตื่นทีหลัง แถมยังแย่งข้าวเขากินจนพักนี้วัฒน์ได้กินข้าวแค่ครึ่งเดียวแท้ๆ แต่ท่าทางการงดกามกิจจะส่งผลต่อการใช้ชีวิตประจำวันเป็นอันมากทีเดียว

          “ไม่ไหวแล้วหรือไง” วัฒน์ถามยั่ว อยากได้ยินว่า ‘ใช่’ สักที ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม

          “ไหวสิครับ” มีหรือที่เนจะยอมทำอย่างที่อีกฝ่ายต้องการ ต่อให้ล้มลงเสียตรงนี้ก็ไม่มีทางเสียหรอก “ผมแค่เพลียนิดหน่อยเท่านั้นเอง”

          วัฒน์อยากจะหัวเราะ ขอบตาดำเป็นหมีแพนด้าน่ะหรือเรียกว่าหน่อย

          กิจกรรมของวันนี้ก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ไปบริษัทตอนแปดโมงเช้า ตรวจเอกสาร จัดงาน รวบรวมงาน กลับบ้าน เอางานวางไว้ในห้องสิทธิ์ เอางานที่เสร็จแล้วออกมา เอามาตรวจอีกที แล้วก็นอน จะมีกิจกรรมเพิ่มมานิดหน่อยก็เรื่องที่วัฒน์ให้สาวใช้มาเที่ยวเทียวไปเทียวมาเดินโฉบฉายยั่วตบะเนเป็นบางคราว(แบบถี่ๆ)ก็เท่านั้น

          “แล้ววันนี้ก็อย่ามานอนก่ายฉันล่ะ” วัฒน์พูดในขณะที่เนอาบน้ำเสร็จ และเขากำลังจะล้มตัวลงไปนอน

          “ครับๆ” เนตอบส่งๆเหมือนอย่างทุกที “ก็ไม่ได้อยากก่ายนักหรอกครับ”

          “ไม่อยาก แต่ก่ายทุกวันเนี่ยนะ” ถ้าตบหัวมันได้คงทำไปแล้ว “จะนอนดิ้นก็ให้มันน้อยๆหน่อย”

          “ครับๆๆ” เด็กหนุ่มชักเริ่มหงุดหงิด “เลิกบ่นได้แล้วครับ กะไอ้แค่ก่าย มันคงไม่ทำให้ถึงตายหรอก”

          นึกว่าตูอยากก่ายเอ็งตายล่ะ ตาแก่หนังเหนียวอย่างเอ็งมีอะไรให้พิศวาสฟะ ถ้าเลือกได้ฉันก็อยากนอนกับสาวน่ารักๆดีกว่าเยอะ...อย่างน้อยก็ไม่ขอเอาลุงอย่างเอ็งแน่นอน...ไอ้ที่ตูเผลอจ้องตาค้างไปเมื่อวันก่อนน่ะ ก็แค่แอบทึ่งที่อายุก็สี่สิบแล้วแต่เอวเล็กกว่าเด็กสาวๆก็เท่านั้นเองว้อย ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษสักหน่อย

          “มันร้อน แล้วฉันก็หายใจไม่ออกนี่หว่า ตื่นมาทีไรนึกว่าผีอำ”

          ไม่ตาย แต่ตูรังเกียจเอ็งว้อย ที่ก็กว้าง จะมานอนเบียดหาพระแสงของ้าวอะไรของแกไม่ทราบ แถมยังเอาไอ้อวัยวะเบื้องล่างมาโด่งโดนฉันอีก ขยะแขยงเฟ้ย หมั่นไส้ด้วย จะตั้งอะไรนักหนา อยากอวดนักเรอะ เดี๋ยววันดีคืนดีพ่อจะหักกลางลำเข้าสักวัน คอยดู

          ทั้งคู่จ้องหน้าด้วยสายตาจะกินเลือดกินเนื้อกันอยู่ห้านาที ก่อนจะหันหลังเข้าหากัน แล้วนอนลงบนเตียงโดยไม่พูดอะไรต่อ

          จนกระทั่งถึงตอนตีห้าครึ่ง

          “ไอ้เน”

          วัฒน์ร้องโวยวายเมื่อรู้สึกอึดอัดจนสะดุ้งตื่น เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะโดนกอดรัดฟัดเหวี่ยงจนดิ้นไม่ได้อีก แล้วรอบนี้ก็หนักถึงขนาดที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากส่งเสียง คิดๆแล้วรู้สึกเสียใจตงิดๆ ที่ดันปล่อยให้สิทธิ์ทำผนังห้องนี้เป็นแบบเก็บเสียงเพื่อเป็นของขวัญตอนแต่งงานรอบที่สองของตน ไม่อย่างนั้นแหกปากทีเดียว ทั้งบ้านคงวิ่งขึ้นมาช่วยงัดไอ้เด็กนี่ออกไปให้แล้ว

          “ไอ้ห่าเน ตื่นสิวะ”

          ไม่รู้จะเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่เขาหันหลังให้เน เลยไม่ต้องเอาหน้าไปซุกอกมัน แต่นั่นก็ทำให้เขาไม่รู้จะปลุกเด็กหนุ่มอย่างไรดีนอกจากเรียก ถ้าเป็นวันก่อนๆก็ใช้มือหยิกได้อยู่

          แล้วเด็กหนุ่มแสนดีก็ตื่นยากเสียเหลือเกิน ขนาดว่าตะโกนใกล้หูเสียขนาดนี้มันยังไม่รู้สึกตัวสักนิด...หรืออาจเป็นเพราะความเพลียจนถึงขีดสุดก็เป็นได้ เลยทำให้เด็กหนุ่มยังคงนอนนิ่งไร้สติ

          โอ๊ย แล้วจะทำไงดีวะ

          ในขณะที่กำลังหาทางออกจากการโดนรัด วัฒน์ก็รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่รดต้นคอ มันเข้ามาใกล้กว่าทีแรก...

          และตอนนี้มันไม่ใช่แค่ลมหายใจ...

          “เฮ้ย”

          หนุ่มใหญ่ร้องเสียงหลงเมื่อโดนริมฝีปากเด็กหนุ่มสัมผัสเข้าที่ซอกคอ เท่านั้นยังไม่พอ ลิ้นอุ่นก็ลากเลียพร้อมกับจุมพิตอย่างดูดดื่มเสียหลายดอก พอจะหันหน้าหนี ก็ไล่ตามมาไม่มีลดละและปรานี แต่ละครั้งที่ลงจูบนั้นหนักหน่วงจนช้ำ มือหนาที่คอยพันธนาการร่างกายก็เริ่มลูบไล้ซุกซนไปตามผิวกาย แรงกดขย้ำเข้าร่างจนวัฒน์รู้สึกเจ็บและเสียวสะท้านปะปนกันไป เขาพยายามเรียกสติตัวเองและฝ่ายตรงข้าม ขืนตัวออกจากการโดนลวนลาม แต่เรี่ยวแรงก็ไม่อำนวยช่วยกันสักเท่าไหร่นัก แถมเนยังจะกอดเสียแนบแน่นกว่าก่อนหน้าเสียอีก และยิ่งโดนสัมผัสเข้าตรงส่วนอ่อนไหว ไอ้ที่ขัดขืนแทบตายก็ชักจะระทวยไปกับปลายนิ้วชวนหวิวอย่างลืมตัว

          “มะ...” วัฒน์อยากจะร้อง แต่เสียงที่ออกมากลับฟังดูน่าอายเกินกว่าจะพูดให้จบ สัมผัสที่รู้สึกดีอย่างน่าประหลาดสร้างความลังเลที่จะเอ่ยห้ามไม่ให้เลยเถิดไปมากกว่านี้ และกว่าจะมานึกได้อีกทีว่าไม่ควร เจ้ามือจอมซนก็ลงไปเดินเล่นอยู่ใต้กางเกงนอนเสียแล้ว

          วัฒน์เกือบร้องออกมาตอนที่โดนจับส่วนกลางที่มักไม่ชอบทำงานตามใจอยาก เขาตกใจมาก เพราะคิดว่าเนต้องตื่นขึ้นมาแน่ๆ ลองจับเจอหางคนอื่น มันก็ต้องรู้ว่าที่อยู่ในอ้อมแขนไม่ใช่ผู้หญิงน่ะสิ

          แต่มันก็ไม่ตื่น

          มือของเด็กหนุ่มยังคงลูบไปมาทั้งๆที่ยังไม่ตื่น ผู้เป็นเจ้าของพยายามดิ้นหนีจากมือร้อน แต่อีกใจกลับรู้สึกเสียดายความสุขที่โดนปลุกปั่นในขณะนี้

          บ้าเอ๊ย ไม่นะ ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็...

          “แมวจ๋า”

          ละเมอผิดคนแล้วเฟ้ย

          หลังจากได้ยินคำพูดนั่น เรี่ยวแรงที่ไม่รู้มาจากไหนก็ถาโถมโจมตีเข้าอีกฝ่ายชนิดไม่เหลือความเมตตาไว้ให้แม้แต่น้อยวัฒน์ใช้หัวกระทุ้งเข้าที่คางเนเต็มรัก จากนั้นก็แจกศอกเข้าสีข้างสุดแรง เท่านั้นยังไม่พอ แถมถีบตกลงเตียงอย่างสวยงาม
         
          “ตื่นหรือยังหา!” และก่อนที่เนจะได้โต้ตอบใดๆวัฒน์ก็ว้ากใส่แบบไม่เว้นจังหวะให้ “ไหนบอกจะไม่นอนก่ายฉันไง”

          เขาไม่บอกรายละเอียดอื่นหรอก ว่าจริงๆมันมีมากกว่าก่าย

          สีหน้าของเนเหมือนคนยังไม่ตื่นดี ท่าทางเหมือนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ารอยช้ำที่ร่างกายมาได้อย่างไร เขามองเจ้าของห้องอย่างงงๆ เกาหัวแกรกๆ หาวหวอดๆก่อนจะลงไปฟุบต่อที่พื้นพรมอย่างไม่ใส่ใจ

          วัฒน์เลิกคิ้วมองอย่างไม่แน่ใจนัก เขาเอาเท้าเขี่ยหน้าเนสองสามครั้ง แต่นอกจากจะไม่รู้สึกตัว ยังดึงผ้าห่มลงไปนอนต่อข้างล่างเสียอีก

          ท่าทางอาการหนักแล้วแฮะ

          แต่แน่นอนว่านั่นถือเป็นเรื่องดี ดูจากท่าทางแล้วคงทนอยู่เช่นนี้ได้อีกไม่นานหรอก

 

          ยามบ่ายแก่ๆของวันเสาร์ที่ช่างชวนให้รู้สึกอยากนอนตีพุงดูโทรทัศน์อยู่กับบ้านเป็นอย่างยิ่ง วัฒน์นั่งตรวจเอกสารที่ไปหอบมาจากห้องสิทธิ์บนห้องนอนของตนอย่างที่ทำอยู่ปกติ ส่วนเนยังคงหลับเหมือนคนอดนอน แน่นอนว่าเจ้านายเขาก็เหมือนกัน ปกติสิทธิ์มักจะหมกตัวอยู่ในห้อง นั่งจัดการเอกสาร ไม่ก็เข้าไปดูหุ้นในเว็บ ถ้าออกจากห้องส่วนใหญ่ก็ถ้าไม่ใช่เรื่องด่วนก็ไปทำสัญญากับบริษัทอื่น

          ยกเว้นตั้งแต่ตอนเย็นของวันเสาร์จนถึงวันจันทร์ที่สิทธิ์จะว่าง...

          วัฒน์รู้สึกเหนื่อยใจ เพราะวันว่างของเจ้านายนั้น อาจหมายถึงวันงานเข้าของตน และสำหรับตอนนี้ซึ่งเหมือนงานเข้าอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว เขาจึงอดเพลียไม่ได้ ไม่รู้ว่าวันนี้จะต้องเจออะไรบ้าง วัฒน์ได้แต่หวังว่าวันนี้สิทธิ์จะนึกอยากนอนเล่นอยู่กับบ้าน ไม่อย่างนั้นก็ต้องไปงานเลี้ยงของบริษัทหรือของเพื่อนคนไหนก็ได้

          และเขาก็สมหวัง

          “เดี๋ยวหกโมงผมมีนัดต้องไปงานวันเกิดคริตนะ”

          สิทธิ์บอกเสียงงัวเงียในขณะที่วัฒน์เข้าไปเอาเอกสารชุดที่สอง มือหนากวัดแกว่งไปมาเหมือนกำลังหาของ

          “ตอนนี้บ่ายโมงสี่สิบครับ” วัฒน์บอกอย่างรู้ทัน สิทธิ์เองก็เลิกควานหานาฬิกาปลุกข้างตัวทันที “แล้วผมจะปลุกตอนสามโมงครึ่งนะครับ จะให้เตรียมของรองท้องไว้ด้วยหรือเปล่าครับ”

          “โจ๊กละกัน”

          หนุ่มใหญ่รับคำก่อนจะหอบเอกสารกลับห้อง และตอนนี้ไอ้เด็กฝึกงานแสนขยันมันก็ยังนอนอุตุไม่ยอมตื่นเสียที ทั้งๆที่เมื่อคืนก็นอนพร้อมกันแท้ๆ เขาไม่อยากสนใจเท่าไหร่ วัฒน์เอาเอกสารที่น่าจะสำคัญเอาไว้ในลิ้นชักและล็อกกุญแจ จากนั้นก็เดินลงชั้นล่าง ตรงไปยังห้องครัว

          “พี่นางครับ”

          “อ้าว ว่าไง นึกว่าลืมเวลากินข้าวจนสลบคาโต๊ะทำงานแล้วนะจ๊ะ” หญิงร่างท้วมละจากงานแกะกระเทียมบนโต๊ะไม้สี่เหลี่ยมที่วางอยู่กลางห้องครัว หันมาเอ่ยแซววัฒน์ “เอ้าๆ มานั่งตรงนี้เลย อาหารพี่เย็นชืดหมดแล้ว”

          เขาหัวเราะเสียงเจื่อน ก่อนจะยอมนั่งลงบนโต๊ะอย่างเสียมิได้ “รบกวนพี่นางช่วยทำโจ๊กให้คุณสิทธิ์ทีนะครับ คิดว่าคงประมาณสี่โมงได้”

          “จ๊ะ วันนี้คงไปออกงานที่ไหนอีกล่ะสิ” หญิงวัยห้าสิบเอ่ยอย่างรู้ดี “เอ้อ แล้วพ่อเนเขาล่ะ พี่ยังไม่เห็นเขาตั้งแต่เช้าแล้วนะ”

          ได้ยินชื่อ คิ้วก็กระตุกขึ้นทันที

          “นั่นสิอาวัฒน์ พี่เนเขาไปไหนเหรอคะ” แมวที่นั่งอยู่บนโต๊ะเดียวกันซึ่งช่วยนางแกะกระเทียมก็เอ่ยขึ้นมาบ้าง สีหน้าสนอกสนใจแบบไม่ปิดบัง “หรือยังไม่ตื่นคะ งั้นเดี๋ยวหนูไปปลุกให้ก็ได้นะ”

          “พูดอะไรของเราน่ะ เป็นสาวเป็นนาง เดี๋ยวนี้เอาใหญ่แล้วนะ” นางติก่อนที่วัฒน์จะให้คำตอบ

          “ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา ถ้ายังไง แม่ก็ให้พี่เนเป็นเจ้าบ่าวหนูก็ได้นะคะ อิๆ”
         
          รับรองว่าถ้าขึ้นไปปลุก พี่นางได้ลูกเขยเป็นไอ้เนแน่นอน...

          “หยุดเลย ถึงอยากจะให้เราเป็นฝั่งเป็นฝายังไง แต่ไอ้เรื่องไม่งามแบบนี้ ไว้รอเราสามสิบก่อนแล้วค่อยว่ากันใหม่แล้วกัน”

          “เอ๋ แม่ใจร้ายอะ กว่าจะถึงตอนนั้นพี่เนแต่งงานมีลูกไปแล้วมั้ง” เชื่อเถอะแมว...อาว่าอย่างไอ้เด็กผีนั่น มันคงเป็นเอดส์ตายก่อนถึงสามสิบแน่ ไม่อย่างนั้นก็คงโดนยิงตายเพราะเผลอไปเอาแฟนชาวบ้านแหงมๆ “แหม แต่นานๆทีจะมีคนหน้าตาดีมาอยู่บ้านเรานี่นา พี่เนออกจะน่ารักน่าฟัด...จะว่าไปคนก่อนก็ใช้ได้น้า เสียดายไม่น่ารีบลาออกเลย~”

          “เลิกพูดเรื่องไร้สาระ แล้วก็ตั้งใจทำงานได้แล้ว ดูอย่างเอมสิ ไม่เห็นจะชอบพูดมากเหมือนอย่างเราเลย” นางพูดถึงสาวเจ้าเนื้อที่ขะมักเขม้นกับการแกะกระเทียมเต็มที่โดยไม่สนใจว่าวัฒน์มานั่งข้างๆเธอด้วยซ้ำ “...ว่าแต่วัฒน์ เธอจะกินให้หมดเลยหรือ เดี๋ยวก็ไม่เผื่อเหลือเนหรอก”

          เมื่อเห็นหนุ่มใหญ่ซัดข้าวเป็นชามที่สองเลยเอ่ยถามขึ้นอย่างแปลกใจ เพราะปกติคนๆนี้ไม่เคยกินเกินครึ่งจานด้วยซ้ำ ไม่ว่าเธอจะทำของโปรดให้ก็ตาม

          “ก็ผมหิว” จริงๆท้องจะแตกอยู่แล้ว แต่เพราะนึกคั่งแค้นใครบางคนเลยเผลอกินเกินจำกัดตัวเอง “อีกอย่าง เดี๋ยวเย็นนี้ก็ต้องไปงานเลี้ยงเพื่อนคุณสิทธิ์ด้วย ยังไงเนก็คงได้ไปกินที่งานนั่นล่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงเด็กนั่นหรอกครับพี่นาง”

          ปล่อยให้มันหิวจนตายได้เลยก็ดี ผมรับผิดชอบเป็นคนโยนศพมันลงอ่าวเอง

___________________________
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านก๊าบ >w< ตอนนี้เนก็ใกล้ละ ฮา

ออฟไลน์ เข็มวินาที

  • Those who make the worst use of their time are the first to complain of its shortness
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 190
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
เขม่นกันเข้าไปปป ระวังจะได้กันไม่รู้ตัวนะ ก๊ากกกก :m20: รอตอนต่อไปจ้า เป็นกำลังใจให้เสมออ

ออฟไลน์ fannan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +141/-6
เกือบเคลิ้มแล้วนะ



จะรอดได้อีกนานแค่ไหนละเนี่ย



รออ่านตอนต่อไปค้าบ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
ขาดเรื่องแบบนั้นไปนี่เหมือนคนอดข้าวอดนอนเลยนะเน
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

ออฟไลน์ qilarsy39

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 240
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-1
 :hao7: :hao7:
เคะลุงน่ารักเสมอ

ออฟไลน์ musddmp

  • อิอิ คริคริ
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 155
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-0
ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 6


          เนลืมตาตื่นขึ้นอย่างงงๆ เขากำลังสงสัยว่าทำไมตัวเองมานอนบนพรมเสียได้ พอลุกขึ้นดูก็เห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องเลย

          “อืม สบายจังแฮะ”

          เมื่อคืนเขาฝัน แต่พอตื่นมาก็จำอะไรไม่ได้เลย อย่างเดียวที่รู้คือรู้สึกดีมาก เขาไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้วนับตั้งแต่ปฏิญาณตนว่าจะงดกิจกรรมใต้ผ้าห่ม(ซึ่งอันที่จริงมันก็ผ่านมาแค่ไม่กี่วันเท่านั้น) เนลุกขึ้นเดินตาพริ้มเข้าห้องน้ำอย่างไม่คิดอะไร พยายามรำลึกถึงความรู้สึกซาบซ่านให้คงอยู่กับเขาให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้

          “ตื่นแล้วเรอะ”

          แล้วก็วูบลงทันทีที่ได้ยินเสียงชวนห่อเหี่ยวหัวใจนั่น

          “ครับ” เนพยายามข่มอารมณ์เอาไว้ เขาเหลือบมองไปยังนาฬิกาติดกำแพงบอกเวลาบ่ายสองสิบสี่ “ทำไมคุณไม่ปลุกผมล่ะ”

          “มันใช่หน้าที่ฉันหรือ” วัฒน์สวนกลับ ไม่หันหน้าไปมองเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นสีหน้าเหมือนคนใกล้ตายของเขา...ไม่น่าฝืนยัดเข้าไปเล้ย... “คนที่รู้ตัวว่ามาทำงาน ก็ควรจะรับผิดชอบต่อตัวเองด้วยไม่ใช่หรือไง”

          ตอกกลับซะเจ็บจี๊ดไปถึงเครื่องใน แล้วใครมันจะยอมฟะ

          “แต่คนที่รู้จักไอ้สิ่งที่เรียกว่าความรับผิดชอบก็น่าจะแสดงให้เห็นบ้างนะครับ หรือจริงๆแค่ดีแต่ปาก สุดท้ายก็ไม่ได้รู้จักความรับผิดชอบจริงๆก็ไม่รู้”

          อยากเอามันไปถ่วงทะเล ณ บัดนี้เลยว้อยยย

          “รีบไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว” วัฒน์บอกอย่างรำคาญ “เย็นนี้นายกับฉันต้องตามไปงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนคุณสิทธิ์”

          ทันทีที่ได้ยินว่าเป็นงานเลี้ยง เด็กหนุ่มก็วิ่งเข้าห้องน้ำแทบมองไม่ทัน

 

          วัฒน์อยากจะเอาโซ่ล่ามเนให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยเมื่อเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนตื่นเต้นไม่หยุดเหมือนหมาเจอของเล่นใหม่ ตั้งแต่มาถึงห้องโถงในโรงแรมซึ่งเป็นที่จัดงาน เนก็เอาแต่มองไปมองมาไม่หยุด

          “ระวังมารยาทหน่อย” วัฒน์กระซิบพร้อมกับถีบเข้าที่ข้อพับหัวเข่าจนเนเกือบคว่ำไปนอนบนพื้น

          “ฮะๆๆ ไม่เอาน่าอาวัฒน์ นี่งานเลี้ยงนะ ไม่ใช่งานทางการอะไรสักหน่อย” สิทธิ์หัวเราะเพราะนึกว่าลูกน้องกำลังหยอกกัน “วันนี้เต็มที่ได้เลยเน งานนี้ของเพื่อนฉัน ทำตัวตามสบายได้เต็มที่”

          คำประกาศิตปล่อยวิญญาณร้ายชัดๆ!

          พอสิทธิ์อนุญาต เนก็วิ่งโร่ไปที่โต๊ะวางอาหารที่ยาวเป็นทิวแถวทันที ที่จริงนี่ก็โรงแรมเจ้าของงาน แถมคนอื่นๆเองก็สนุกกันเต็มที่ยิ่งกว่าปาร์ตี้ส่วนตัวในบ้านเสียอีก กลายเป็นว่าวัฒน์ดูแปลกไปทันทีเมื่อเดินอยู่ในงาน

          หนุ่มใหญ่ยืนพิงกำแพงเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ใกล้ประตูทางเข้า เขามองสิทธิ์ซึ่งกำลังเฮฮากับเจ้าของงานได้ที่ ก่อนจะหันไปมองไอ้เด็กผีที่อยู่ห่างไปไม่ใกล้ ท่าทางกำลังมีความสุขอย่างไม่เคยมีมาก่อน แน่ล่ะ มีสาวล้อมหน้าล้อมหลังเป็นความฝันของมันเลยนี่นะ

          พอเห็นว่าในงานไม่มีสิ่งผิดปกติและเนไม่น่าจะทำเรื่องไม่ดีต่อสิทธิ์(ซึ่งเจ้าตัวเองก็ไม่คิดจะทำอยู่แล้วด้วย)วัฒน์จึงตัดสินใจไปดูลาดเลาข้างนอกแทน

          “แหม เป็นน้องคุณสิทธิ์หรือจ๊ะ น่ารักไม่หยอกเลยนะเนี่ย” หญิงสาวเอ่ยเสียงนุ่ม นิ้วเรียวงามเลื้อยไล้ตามใบหน้าเด็กหนุ่ม ดวงตากลมคู่สวยจับจ้องราวกับเสือสาวที่หิวกระหาย

          “เปล่าครับ ผมเป็นรุ่นน้องน่ะครับ” ไม่ว่าเปล่ามียิ้มหวานทำตาหยาดเยิ้มให้คนมองพากันใจละลาย “ผมเป็นผู้คุ้มกันคุณสิทธิ์น่ะครับ”

          พูดให้เวอร์นิดเพื่อความดูดีเป็นงานถนัดนักล่ะ

          “เอ้าๆ จีบกันใหญ่เลยนะ” สิทธิ์แซวเพื่อนสาวลั่น “เดี๋ยวนี้กินเด็กกันแล้วเรอะ”

          “แหม นิดหน่อยจะเป็นไรไปยะสิทธิ์” สาวผมสีออกม่วงยาวเคลียไหล่พูดก่อนจะเบ้ปากให้ เธอสะบัดกระโปรงชุดราตรีสีน้ำเงินใส่เพื่อนหนุ่ม ก่อนจะหันไปโอบคอเนแล้วทำตาหวานใส่ “ใช่ไหมจ๊ะน้องเน”

          “ใช่ครับพี่หญิง” เด็กหนุ่มยิ้มระรื่นพร้อมกับโอบเอวกลับ

          งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อจนเกือบห้าทุ่ม เนก็ยังคงรื่นเริงไปกับเหล่าสาวๆที่รายล้อมเขาอย่างไม่ลืมหูลืมตา และกว่าจะมารู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อตอนที่สังเกตเห็นว่าวัฒน์ไม่อยู่ในงาน

          ตูมาทำงานนี่เพราะต้องการหาหลักฐานความชั่วจับผิดตาแก่นั่นนี่หว่า ปล่อยให้คลาดสายตาได้ไงกันวะ

          เนขอตัวออกไปจากสาวรุ่นพี่อย่างเสียดาย ตอนนี้คนน้อยมากแล้ว ที่เหลืออยู่ส่วนใหญ่ก็เป็นเพื่อนที่สนิทๆกันเท่านั้น

          “เน”

          เด็กหนุ่มหันกลับไปมองเจ้าของเสียง ก่อนจะยิ้มกลับ “ครับคุณสิทธิ์”

          “เป็นไง ท่าทางสนุกล่ะสิ” ชายหนุ่มหัวเราะพร้อมกับตบบ่า ใบหน้าแดงเรื่อจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ “แบบนี้ค่อยสมกับเป็นนายหน่อย ฉันเป็นห่วงนายนะ เห็นตั้งแต่มาทำงานท่าทางเหมือนคนอมโรค”
         
          “ฮะๆๆ งั้นหรือครับ” เด็กหนุ่มยังคงยิ้มให้ แต่ในใจอยากจะระเบิดออกมาเดี๋ยวนี้เลย

          แหงล่ะครับ ก็ไอ้ตาลุงหน้าบูดนั่นหาเรื่องปลุกผมตั้งแต่ไก่ยังไม่ทันตื่นทุกวัน แถมใช้ให้ผมทำแต่งานหน้าเบื่อตั้งแต่เช้ายันเย็น จะทำอะไรทีก็จ้องมองจนแทบกระดิกไปไหนไม่ได้ เท่านั้นยังไม่พอ ยังห้ามไม่ให้ผมเที่ยวออกไปไหนอีก ผู้หญิงก็ห้ามด้วย นี่ผมยังสงสัยตัวเองอยู่เลยว่ามาทำงานเป็นผู้ติดตามคุณ หรือมานั่งวิปัสสนากรรมฐานขั้นสูงในวัดก็ไม่รู้ เล่นเอาผมเหี่ยวแห้งจะตายแหล่มิตายแหล่อยู่แล้ว แล้วทั้งๆที่ห้าม แต่กลับหาเรื่องแกล้งเอาผู้หญิงมาล่อหน้าล่อตาเหมือนอยากให้ผมตบะแตก อย่างนั้นล่ะ นี่ดีนะว่าผมเป็นคนมีความอดทนสูง ไม่อย่างงั้นผมคงตกหลุมพรางตาแก่นั่นแล้ว

          “เออ ไหนๆก็มาทำงานได้เกือบอาทิตย์แล้ว ฉันมีอะไรจะถามนายหน่อย” สิทธิ์ชวนเนนั่งลงบนโต๊ะที่อยู่ใกล้ๆ “นายทำงานกับอาวัฒน์เป็นไงมั่ง”

          คุณสิทธิ์รู้มั้ยว่าตาแก่นั่นมันจ้องจะเล่นงานคุณนะ!!!!มันคิดจะฮุบกิจการทรัพย์สินของคุณอยู่นะ

          อยากพูดแบบนั้นจะตายอยู่แล้ว แต่พูดปากเปล่ามันจะไปน่าเชื่ออะไร

          “อาวัฒน์แกค่อนข้างเข้มงวดเรื่องงาน นายอาจจะรู้สึกกดดันบ้าง แต่จริงๆเขาไม่ได้คิดร้ายอะไรหรอกนะ”

          “คุณสิทธิ์รู้จักกับคุณวัฒน์มานานแล้วหรือครับ” อยากจะค้านใจจะขาด แต่พอเห็นเจ้านายรับรองเสียดิบดีก็อดถามไม่ได้

          “เจอหน้ากันตั้งแต่เกิดแล้ว” สิทธิ์หัวเราะ “พ่อของอาวัฒน์เขาทำงานกับพ่อฉัน แล้วพอพ่ออาวัฒน์เกษียณงาน อาวัฒน์เขาก็มาดูแลงานส่วนนี้ต่อน่ะ เห็นดุๆอย่างนั้นแต่จริงๆใจอ่อนจะตาย ตอนเด็กๆน่ะ ฉันชอบขอให้อาวัฒน์แอบพาฉันหนีเที่ยวอยู่เรื่อยเลยนะ”

          “งั้นหรือครับ” หน้าไม่ให้ว่าเป็นแบบนั้นเลยล่ะครับ...จากที่ผมโดนอยู่น่ะ “เขาดูจริงจังกับงานมากจนผมเผลอจริงจังไปด้วยเลยล่ะครับ”

          “ฮ่าๆ แล้วอย่าลืมปลดปล่อยบ้างก็แล้วกัน ฉันเป็นห่วง” ชายหนุ่มตบบ่าอีก เล่นเอาแทบหัก “ฉันรู้น่าว่าอย่างนายอยู่ห่างผู้หญิงไม่ได้ ถ้าเลิกงานก็ไปบ้างเถอะ ไม่ต้องจริงจังกับงานมาก”

          “แต่ว่ามันจะดีหรือครับ” ถึงเจ้านายอนุญาตแต่ถ้ามันทำให้เสียหายถึงสิทธิ์ เขาก็ไม่เอาด้วยหรอก

          “ทำไมล่ะ ก็ฉันฝากบอกอาวัฒน์ไปแล้วนี่ว่าให้นายออกไปเที่ยวได้”

          หา!

          “อะไรนะครับ”

          “หืม อาวัฒน์ไม่ได้บอกนายหรือ” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว

          เนนิ่วหน้า สายตาจ้องมองรุ่นพี่ด้วยความสงสัยอยู่สามวินาที ก่อนที่จะเริ่มรู้ตัว

          ไอ้แก่นั่น!!!!! มันกล้าหลอกให้ฉันอดอยากผู้หญิงเรอะ!!!!!

          “อ้อ บอกแล้วล่ะครับ แต่พอดีผมมัวแต่ทำงานเลยลืม” เนยิ้มตอบ ทั้งๆที่ข้างในกำลังเดือดพล่าน

          “อะไร ทำงานไม่ทันไรติดโรคบ้างานจากอาวัฒน์แล้วรึ” สิทธิ์หัวเราะก่อนจะกระดกเบียร์ดื่ม “เอาเถอะ ได้ยินอย่างนี้ฉันก็เบาใจ ไม่ต้องห่วงว่านายจะตายคางานเพราะขาดผู้หญิงล่ะนะ”

          ครับ ไม่ต้องห่วง...ผมไม่ตายง่ายๆหรอก...

          และรับรองได้เลยว่าผมจะมาทำงานแทนตำแหน่งตาแก่นั่นด้วย!!!

          “อ้าว อาวัฒน์ ไปไหนมาน่ะ”

          เจ้าของชื่อเดินมาจากฝั่งทางเข้าออกห้องโถง เขาแสดงสีหน้ารังเกียจเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะกลับเป็นสีหน้านิ่งอย่างที่มักเป็นเวลาเจอหน้าสิทธิ์ แต่ตาจ้องมาหาเนแบบอาฆาตมาดร้ายมาก

          และแน่นอนว่าเนเองก็จ้องกลับเช่นกัน และรุนแรงกว่าด้วย เพราะเพิ่งได้รู้ความจริงที่น่าแค้นมาแล้ว

          “ออกไปเดินรับลมน่ะครับ” เขาตอบตามจริง วัฒน์ไม่ถนัดงานแบบนี้สักเท่าไหร่นัก ถ้าไม่นั่งเงียบๆจนกลืนหายไปกับบรรยากาศ ก็จะออกไปสูดอากาศข้างนอกแก้มึน

          “ผมจะกลับแล้ว” สิทธิ์บอกก่อนจะลุกขึ้นหาว แล้วมองนาฬิกา “เพลินจนลืมเวลาเลย”

          วัฒน์ไม่พูดอะไรนอกจากพยักหน้ารับ แล้วเดินตามสิทธิ์ทันที ไม่สนใจคนที่มาด้วยแต่อย่างใด

          เนปรายตามองหนุ่มใหญ่ด้วยสีหน้าหมั่นไส้เต็มที่ ก่อนจะทำใจลุกตามหลังไปติดๆ พยายามระงับความแค้นที่สั่งสมมานานแรมอาทิตย์ที่กำลังจะระเบิดอยู่รอมร่อ

 

          “มีอะไร”

          วัฒน์ถามอย่างหงุดหงิด เขาไม่รู้ว่าทำไมเนถึงเอาแต่จ้องเขานัก และมันก็ไม่ใช่สายตาที่ชวนให้รู้สึกดีแต่อย่างใด ดูอย่างไรก็เหมือนเนกำลังคิดวางแผนสังหารเขายามเผลออยู่ชัดๆ

          มันจะมาไม้ไหนของมันอีก

          “ไม่มีอะไร”

          และเนก็ตอบแบบนี้มาตลอดทุกทีที่ถาม

          ทำเป็นไม่รู้เรื่องเก่งนักนะ

          “ท่าทางในงานจะสนุกเลยเถิดเหลือเกินนะ” วัฒน์เริ่มแขวะตามพิธี...จริงๆเขาก็หาเรื่องแขวะเด็กหนุ่มอยู่ทุกวันนั่นล่ะ หวังไว้ว่ามันจะช่วยให้เด็กผีนี่ทนไม่ไหวเผยธาตุแท้ออกมาสักที

          เนนิ่วหน้า ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าเล่นจุดนี้ จุดที่เขารู้ความจริงทั้งหมดแล้ว และกำลังกริ้วสุดๆด้วย

          “สนุกบ้างจะเป็นไรไปล่ะครับ คุณสิทธิ์เองก็อนุญาตด้วย” เนตอบเสียงนุ่ม โดยหันหลังไปอีกทางเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นหน้าเขาในตอนนี้ “แค่ในงานนี้มันคงไม่ทำให้คุณสิทธิ์เสียหน้าหรอกครับ”

          วัฒน์เหล่กลับด้วยความขุ่นเคืองไม่แพ้กัน อุตส่าห์ทำให้แห้งเกือบตาย กลับฟื้นคืนมาได้เพียงแค่เจองานเลี้ยงครั้งเดียว

          “งั้นก็อย่าให้มันตลอดละกัน” หนุ่มใหญ่บอกน้ำเสียงรำคาญพลางถอดเสื้อนอกโยนลงตะกร้า ใจจริงอยากปาใส่หัวเพื่อนร่วมงานมากกว่า แต่เนื่องจากไม่แรงเท่าไหร่ อย่างดีก็คงทำให้โมโหมากกว่า “เดี๋ยวมันจะเสียถึงคุณสิทธิ์”

          เนได้ยินก็หัวเราะขึ้นจมูก

          “นั่นเพราะไม่อยากให้เสียหายถึงคุณสิทธิ์จริงๆ หรือเพราะเหตุผลอื่นกันแน่หรือครับ”

          หันกลับมามองแทบไม่ทัน

          “คุณสิทธิ์ไม่ได้ห้ามผมเรื่องผู้หญิง แต่คุณปิดผม” เนเริ่มใส่อย่างอารมณ์เสียพร้อมกับเดินเข้าไปเหมือนจะเอาเรื่อง

          ถึงจะโดนจับได้แล้ว แต่วัฒน์ก็ไม่มีท่าทีตื่นกลัวแต่อย่างใด เขายืนประจันหน้ากลับอย่างไม่กลัวเกรงด้วยซ้ำ วัฒน์ทำหน้าเหมือนทองไม่รู้ร้อน ไม่รู้สึกรู้สาต่อสิ่งที่ทำลงไปแต่อย่างใด

          “ขนาดห้ามยังไปเอาเลขาที่บริษัท ถ้าบอกนายมิเล่นผู้หญิงทุกคนที่เจอเลยเรอะ”

          “ผมไม่ใช่คนแบบนั้น” รู้ดีนักนะตาแก่ “แต่ที่คุณทำน่ะ มันแกล้งผมชัดๆ”

          “ทำไมฉันจะต้องแกล้งนายไม่ทราบ” ถ้าแกยอมแพ้ตั้งแต่เนิ่นๆก็ไม่ต้องทรมานแล้ว หรือถ้าให้ดีเปิดปากว่าเจ้านายแกกำลังวางแผนอะไรอยู่ด้วยก็ดี “ฉันก็แค่ระวังภัยให้คุณสิทธิ์เอาไว้ก่อน ถึงคุณสิทธิ์จะให้นายทำตามใจชอบ แต่นายก็ควรจะคิดถึงว่าสิ่งที่นายทำอาจจะทำให้คุณสิทธิ์เสียหายได้ ฉันถึงห้ามไม่ให้นายไปมั่วกับผู้หญิงที่ไหนไง...แม้แต่คนใช้ในบ้านก็ไม่ได้ พวกเขาไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ใคร่ของนายนะ”

          เหมือนได้ยินเสียงบางอย่างในหัวขาดผึง...

          “งั้นถ้าไม่ใช่ข้างนอก แล้วก็ไม่ใช่กับผู้หญิงก็โอเคสินะ”

          “หืม”

          กว่าที่วัฒน์จะส่งเสียงจบ เขาก็พบว่าตัวเองลงไปนอนอยู่บนเตียงแล้ว

          โดยมีเนคร่อมเขาอยู่ มองด้วยสายตาโหดเหี้ยมและหื่นกระหายแบบไม่ปิดบัง

____________________________

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน/เมนท์นะก๊าบ \=w=/

และตอนนี้ เขากำลังจะได้กันโดยไม่รู้ตัว(?) ฮา

ออฟไลน์ meanmena

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 248
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-1
รอออออ

ออฟไลน์ boboman

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1189
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-2
ค้างงงงงง >O<
คนแต่งใจร้ายมาก มาตัดตอนนี้ได้ยังไงงง
มาอัพต่อไวๆ เลยน้าาา
#ฉากที่รอคอยมาถึงแล้ว หึๆๆ

ออฟไลน์ chard

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 25
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
รออ่านตอนต่อ ขอบคุณครับ

ออฟไลน์ MiU

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 229
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-3
ลุงจะโดนกด ๆ ๆ ๆ ๆ  :z10:

ลุ้นอ่ะ มาต่อเร็ว ๆ น้า ใจจะขาด มโนไปไกลแล้วเนี่ย 555  :hao7:

ออฟไลน์ aom2529

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 885
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-0

ออฟไลน์ agava1313

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1060
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +43/-5
อ้ากฮว๊าก!!!!!!!!!! ตอน7  ตอนที่ 7 รีบมาเลย ค้างอย่างแรง :z3:

ออฟไลน์ เข็มวินาที

  • Those who make the worst use of their time are the first to complain of its shortness
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 190
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
ลุงจะเสร็จเนรึเปล่า เอร้ยยยย อย่าหักมุม อย่าหักมุม อย่าหักมุม (ภาวนาให้เนกดวัตน์) :oo1:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด