“!” เขาสะดุ้งตื่นก่อนจะล้วงมือไปใต้หมอนเพื่อกดปิดนาฬิกาปลุก พลางเหลือบมองเพื่อนร่วมห้องเห็นฝ่ายนั้นขยับเปลี่ยนท่าแล้วหลับต่อก็ถอนหายใจก่อนจะลุกไปอาบน้ำแต่งตัว สีหราชเอานาฬิกาปลุกไว้ใต้หมอนเพราะไม่อยากรบกวนเพื่อนร่วมห้องเนื่องจากพวกเขาเรียนอยู่กันคนละคณะฯ ตารางเรียนจึงไม่ตรงกัน
หลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเขาเอาโจ๊กที่เหลือครึ่งซองมาเทใส่ถ้วยแล้วออกไปกดน้ำร้อนของหอพัก แม้จะเป็นหอในแต่เรื่องความสะดวกสบายนั้นสีหราชค่อนข้างพอใจมากทีเดียว ที่นี่มีห้องรีดผ้า ห้องทีวี ห้องคอมพิวเตอร์ไว้ให้ใช้ตามช่วงเวลา เขาต้องการเท่านี้จึงไม่รู้สึกว่าขาดอะไร เขาจัดการโจ๊กครึ่งถ้วยเสร็จจึงเตรียมตัวไปเรียน อีกไม่กี่อาทิตย์จะมีการประกวดดาว-เดือนมหาวิทยาลัยแล้ว แล้วทุกวันนายอิ่มเอมก็จะมาบ่นกับเขาว่า รู้สึกคิดผิดเหลือเกินที่ยอมไปประกวดแทนเขา
สีหราชก็ได้แต่ฟังเท่านั้น
“วันนี้มึงไปส่งเสบียงกูเลย” นายอิ่มเอมตบบ่าเขาเต็มแรงหลังจากนั้นก็นั่งลงข้างๆ
“พี่เขาไม่ไปส่งให้หรือ?”
“ก็ส่ง แต่กูอยากสร้างกระแสว่ะ”
“สร้างกระแส?”
“เรียกเรตติ้ง”
“เรตติ้งอะไร?”
“แบบเอามึงไปเรียกคะแนน”
“ยังไง?”
“เขาจะได้คิดว่าคณะฯเรามีแต่คนหล่อๆไง”
“......” สีหราชถอนหายใจ พลางนึกในใจว่ารีบไปส่งแล้วรีบไปทำงานพิเศษก็แล้วกัน ที่ยอมทำตามเพราะอีกฝ่ายอุตส่าห์ยอมลำบากแทนเขานี่นะ
“สิงห์!” เจ้าของรอยยิ้มกว้างวิ่งเข้ามาหาคนแรก เขาชะงักเท้าก่อนจะพยายามทำให้สิ่งที่เต้นเร่าอยู่ในอกข้างซ้ายสงบลง
“หวัดดี”
“หวัดดี สิงห์มาทำอะไรอ่ะ?”
“เอาเสบียงมาส่งอิ่มเอม”
“เหรอ?”
“....”
“แล้วของฉันล่ะ?”
“...เอ่อ” แล้วทำไทต้องทำหน้าหงอยด้วยเล่า? “มีเผื่อนายด้วยนะ”
“จริงเหรอ? ขอบใจนะ!” พลันรอยยิ้มสวยก็กลับมาอีกครั้ง สีหราชยกมือขึ้นตบอกข้างซ้ายตัวเองเบาๆทำเอา
คีตกาลมองท่าทางนั้นอย่างไม่เข้าใจ แค่นี้อีกฝ่ายก็พอใจแล้วหรือ?
สีหราชยิ้มตอบโดยไม่รู้ตัว...
เขาไม่ได้ยินว่าคนรอบข้างอุทานว่าอย่างไร เช่น คนคนนั้นยิ้มสวยเป็นบ้า หรือ ทำไมคนนั้นถึงไม่ประกวดเดือนมหาวิทยาลัยนะ? มีแต่อิ่มเอมที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวเพราะสร้างกระแสได้
“วันนี้ไปทำงานที่ร้านเมารักเหรอ?”
“เปล่า วันนี้ไปร้านหมูกระทะ”
“ร้านหมูกระทะ? ทำที่ใหม่อีกแล้วเหรอวะ?” อิ่มเอมเดินเข้ามาคว้าถุงขนมไปเปิดดูแล้วเอ่ยถาม
“อืม”
“งั้นคืนนี้เราซ้อมเสร็จแล้วไปกินหมูกระทะกันนะ?” คีตกาลหันมาเขย่าแขนคนตัวโต
“เฮ้ย คืนนี้ไม่ว่างแล้ว”
“อ้าว”
“ชวนเพื่อนคนอื่นมึงไปดิ” อิ่มเอมแนะนำ คนตัวเล็กกว่าขมวดคิ้วปากยู่ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อตกลงใจได้แล้วว่าจะชวนใครไปดี ...นายชายชาญไง!
.
.
.
“เป็นไงบ้างวะ?” สีหราชตบบ่าเพื่อนซึ่งกำลังยืนกระสับกระส่ายไปมาอย่างให้กำลังใจ อิ่มเอมสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วพรูออกสองสามทีก่อนจะหันมาตอบ
“ตื่นเต้นชิบห_ย!” วันนี้เป็นวันประกวดดาว-เดือนมหาวิทยาลัยแล้ว สีหราชขอหยุดงานพิเศษทุกที่เพื่อมาให้กำลังใจเพื่อนโดยเฉพาะ อันที่จริงแล้ว...ก็ไม่เพียงเฉพาะอิ่มเอมหรอก คนต่างคณะฯอย่างคีตกาลเขาเองก็เอาใจช่วยเช่นกัน การแสดงของอิ่มเอมเขาก็มีส่วนช่วยเพื่อนซ้อมบ้างสองสามครั้งเวลาที่ว่างจากกิจกรรมหลังเลิกเรียน
“เอาน่า เดี๋ยวกูวิ่งไปซื้อดอกกุกลาบมาให้”
“เออ! เอามาให้เยอะๆเลยนะมึง” อิ่มเอมว่า ก่อนจะชกไหล่สีหราชเบาๆแล้วเตรียมตัวขึ้นแสดง สีหราชออกมาจากหลังเวที พยายามเบียดเสียดกลุ่มคนเพื่อออกไปซื้อกุหลาบมาให้เพื่อน เพราะคะแนนส่วนหนึ่งจะนับจากดอกกุหลาบที่ได้ด้วย ดังนั้นสีหราชจึงเจียดเงินเก็บจากงานพิเศษมาซื้อ เขาเหลือบมองดอกไม้ 10ดอก ในมือแล้วถอนหายใจ หันหลังกลับออกมาแล้วยืนนิ่งก่อนจะเดินกลับไปอีกครั้ง...
การแสดงของอิ่มเอมเป็นนาฏลีลาผสมมวยไทย หรืออะไรสักอย่างที่สีหราชเรียกไม่ถูก ทั้งสองคนกับพิม ดาวคณะฯต่างก็แสดงได้ดีมากทั้งสวยงามและดูแข็งแกร่งในเวลาเดียวกัน สีหราชวิ่งเอาดอกกุหลาบช่อโตไปให้ทั้งสองคน
อิ่มเอมเบิกตากว้างเมื่อเห็น เขารู้ว่าสถานะการเงินของสีหราชนั้นเป็นอย่างไรจึงค่อนข้างตกใจมากพอดูกับดอกไม้ช่อนี้
สีหราชยืนรอการแสดงของคณะฯต่อไป เขาไม่ได้เข้าไปหาอิ่มเอมและดาวคณะฯหลังการแสดงจบ เขารอ...เพื่อจะดูใครอีกคน สีหราชไม่รู้ว่าคีตกาลจะแสดงอะไรเพราะแทบไม่เคยได้ยินคีตกาลพูดถึง หรือแม้แต่อิ่มเอมก็ด้วย จนเมื่อการแสดงของคณะฯอื่นๆผ่านไปประมาณสอง-สามคณะฯจึงเป็นคิวของคีตกาล สีหราชค่อนข้างตื่นเต้น เขากำช่อดอกไม้ในมือแน่นจนชื้นเหงื่อ
คีตกาลออกมาพร้อมกับดาวคณะฯของตัวเอง ทั้งคู่อยู่ในชุดไทยดูแปลกตา การแสดงเป็นรำไทยสวยงามก่อนไฟจะดับลงแล้วสว่างขึ้นใหม่พร้อมกับการแต่งกายของทั้งคู่ที่เปลี่ยนไป ร่างโปร่งอยู่ในชุดกางกางยีนส์ขาดๆเผยให้เห็นต้นขาขาวเป็นริ้วๆ ฝ่ายหญิงก็อยู่ในชุดเซ็กซี่พอกัน แล้วจังหวะเพลงก็เปลี่ยนเป็นเพลงสากล
Just shoot for the stars
If it feels right
And aim for my heart
If you feel like
Can take me away and make it OK
I swear I'll behave
You wanted control
So we waited
I put on a show
Now I make it
You say I'm a kid
My ego is big
I don't give a s**t
And it goes like this
Take me by the tongue
And I'll know you
Kiss me 'til you're drunk
And I'll show you
All the moves like Jagger
I've got the moves like Jagger
I've got the moves like jagger
I don't need to try to control you
Look into my eyes and I'll own you
.
..
…
เพลงของวง Maroon 5 ที่ทำเอาทั่วทั้งฮอลกระโดดเต้นไปพร้อมคนบนเวที และเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นเมื่อร่างโปร่งถอดเสื้อเชิ๊ตออกเผยให้เห็นรอย Tattoo บนแขนและไหล่ทั้งสองข้าง แผ่นอกราบเรียบและหน้าท้องแบนราบ ผิวขาวเนียนสะท้อนแสงไฟ ไม่ว่าผู้ชายหรือผู้หญิงต่างร้องเรียกชื่อของคีตกาลเป็นเสียงเดียว ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้ม ดวงตาคู่สวยขยิบมอบส่งให้ทุกคนทั่วบริเวณ คนบนเวทีมีเสน่ห์ชวนหลงใหล สีหราชมองภาพนั้นแล้วยืนนิ่ง ก่อนนี้เขาตื่นเต้น ยามเมื่อเห็นอีกฝ่ายบนเวทีหัวใจเขาเต้นแรง...หากพอผ่านไป...เขากลับค่อยๆหยุดหัวใจตัวเองเอาไว้...ยิ่งเมื่อได้ยินเสียงร้องเรียกและรอยยิ้มนั่น...สีหราชค่อยๆก้าวถอยหลังออกมาก่อนจะชนเข้ากับใครบางคน
“เฮ้ย มึงจะไปไหนวะ?” อิ่มเอมรั้งแขนเพื่อน เห็นใบหน้าซีดขาวนั้นแล้วขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าเพื่อนเป็นอะไร
“จะกลับแล้ว”
“อ้าว ไอ้เพลงแสดงใกล้จะเสร็จแล้วนะ”
“อืม ฝากให้เขาด้วย” สีหราชยัดช่อดอกกุหลาบใส่มืออิ่มเอม
“เฮ้ย! เดี๋ยวซิวะ!” อิ่มเอมพยายามรั้งเพื่อน หากสีหราชก็เบียดกายหนีหายไปอย่างรวดเร็ว คนตัวโตเกาหัวแกรกก่อนจะเดินไปหน้าเวทีอย่างยากลำบากเพื่อเอาดอกกุหลาบให้คนบนเวทีที่เพิ่งแสดงจบ
“ขอบใจนะ” คีตกาลเลิกคิ้วแปลกใจเมื่อเห็นอิ่มเอม
“ของไอ้สิงห์มัน”
“แล้ว?”
“มันเป็นอะไรไม่รู้ เดินหน้าซีดออกไปแล้ว”
“?” คีตกาลเงยหน้าขึ้น กวาดสายตาไปทั่วบริเวณเพื่อมองหาหากไม่เห็น แต่ตอนนี้วุ่นวายไปหมด เขาต้องจัดการงานตรงหน้าให้เสร็จแล้วค่อยตามหาแล้วกัน
ดอกไม้หนึ่งดอกถือว่าแพงมากสำหรับเด็กที่ต้องทำงานส่งเสียตัวเองเรียน หากแต่สีหราชก็ยังเอาเงินส่วนนั้นมาซื้อดอกไม้ให้เขา คีตกาลนอนมองช่อดอกกุหลาบสีแดงแล้วถอนหายใจ สุดท้ายแม้งานจบเขาก็ไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของสีหราช เขาได้เป็นเดือนมหาวิทยาลัยด้วยคะแนนที่มากกว่าอิ่มเอมเพียงคะแนนเดียว
.
.
.
สองวันก็แล้ว!
สามวันก็แล้ว!
นี่สีหราชคิดจะหลบเขาหรือเปล่า? คีตกาลสงสัยหนัก ตั้งแต่วันที่จบการประกวดเขาก็ไปหาอีกฝ่ายที่คณะฯ หากแต่เหมือนโดนเลี่ยงเพราะไม่เคยได้เจอนอกจากอิ่มเอม ไปหาที่ร้านหมูกระทะก็เห็นว่าลา ไปร้านเมารักก็เห็นว่าเปลี่ยนกะกับเพื่อนร่วมงาน คีตกาลนั่งร้านเมารักมาสองคืนติดโดยมีชายชาญมาเป็นเพื่อน วันก่อนเขาเมาหนักจนชายชาญทนไม่ไหวเนื่องจากไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน เช้ามาเลยไปโวยใส่อิ่มเอมถึงคณะฯเพราะหาสีหราชไม่เจอ หากวันนี้อีกฝ่ายติดธุระมาด้วยไม่ได้ ชายชาญออกปากห้ามเขาไม่ให้มาคนเดียวแต่เขาก็ดื้อด้านมาจนได้ คืนนี้ดูซิว่าจะเจอไหม!
คีตกาลนั่งเฝ้าร้านเมารักตั้งแต่หัวค่ำ เขาเห็นว่าสีหราชไปเสิร์ฟโต๊ะอื่นๆแต่ไม่ยอมมาโต๊ะเขา เขาเอ่ยขอให้
สีหราชมาเสิร์ฟก็โดนปฏิเสธ คีตกาลโมโหหนักสั่งเครื่องดื่มอะไรไปบ้างก็จำไม่ได้ รู้แต่ว่าเขายกดื่มๆไม่ยั้ง พอรู้ตัวอีกทีก็เห็นเงาลางๆของคนที่อยากพูดคุยด้วยมายืนอยู่ตรงหน้า
“พอได้แล้ว”
“พอ พออาราย?” เสียงใสอ้อแอ้ ดวงตาคู่สวยปรือปรอย นิ้วเรียวยกชี้หน้าคนตัวโตอย่างไม่พอใจ “นายจงใจหลบหน้าฉัน!”
“นายเมาแล้ว กลับบ้านไปเถอะ”
“ใคร๊? ใครเมา ไม่มี~สักกะ-น่อย เอิ้ก!” เขามีสตินะแต่เขาแค่ควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้เท่านั้นเอง!
“เลิกดื่มได้แล้ว แล้วกลับบ้านไปซะ อย่ามาที่ร้านนี้อีก!” สีหราชดึงแก้วออกจากมืออีกฝ่าย มือคีตกาลจะยื้อไว้แต่เขาใช้แรงแค่นิดเดียวก็แย่งได้ สีหราชคิดเงินทั้งหมดโดยควักเงินของตัวเองจ่ายไปโดยที่คนเมาไม่รู้เรื่อง
“ทำไม?” คนเมายังไม่ยอมลุก มือขาวเกาะเก้าอี้แน่น หากสีหราชก็ดึงอีกฝ่ายออกมาสำเร็จ และแน่นอนว่าเขาก็ต้องลากคนเมากลับหอพักตัวเองไปด้วย จะปล่อยให้ขับรถแบบเมาๆอย่างนี้คงได้ไปตามเก็บซากอยู่ข้างทาง โชคดีว่าวันศุกร์และเสาร์เพื่อนร่วมห้องของเขาจะกลับบ้านทุกอาทิตย์
“มันไม่ดี นี่ไม่ใช่ร้านที่นายควรมา” เขาห้ามเพราะสองสามคืนมานี้คีตกาลดื่มค่อนข้างเยอะ แม้ไม่เมามายแต่ก็ถือว่าหนักสำหรับคนไม่เคยดื่ม จนมีเสียงนินทาเข้าหูเขาหลายรอบ เดือนมหาวิทยาลัยฉลองตำแหน่งใหม่สองคืนติดไม่เลิกรา มีผู้หญิงหลายคนเข้าหาคีตกาลอย่างเปิดเผยหากมีชายชาญคอยกันเอาไว้ แต่คืนนี้อีกฝ่ายมาคนเดียวและเมามากกว่าคืนไหนๆ มีผู้ชายบางคนเตรียมเข้ามาแล้วหากแต่สีหราชเห็นเสียก่อน เขาขอหยุดงานกลางคันแล้วเดินเข้ามา คีตกาลไม่รู้หรอก ว่าตั้งแต่คืนประกวดคืนนั้น...ตัวเองตกเป็นเป้าหมายของใครไปทั่ว หน้าตาหล่อเหลาหมดจด รอยยิ้มสวยและดวงตาชวนมอง...ยิ่งอวดเรือนร่างแบบนั้นยิ่งล่อฝูงจระเข้มากหน้าหลายตา
“ทีนายยังมาได้เลย”
“ฉันมาทำงาน”
“ฉันก็มาดื่มไง!”
“ที่นี่ไม่เหมาะกับนาย”
“.....ถ้านายเลิกทำงานร้านนี้ฉันก็จะไม่มา”
“....” สีหราชขบกรามแน่น ทำไมถึงดื้อนักนะ! อันที่จริง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาห้าม สีหราชห้ามตั้งแต่แรกด้วยซ้ำแต่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ! ร้านหมูกระทะก็เหมือนกัน ไปทุกวันที่เขาทำงานเลย เดี๋ยวได้อ้วนตาย!
“นายทำงานร้านไหนฉันก็ไปร้านนั้นแหละ”
“ทำอย่างนี้ทำไม?” ในที่สุดเขาก็ถาม จะทำตัวเป็นเงาตามเขาไปทุกที่เพื่ออะไร!
“ก็อยากเป็นเพื่อน”
“เคยบอกแล้วไงว่าฉันกับนายต่างกันเกินไป”
“ต่างกันตรงไหน”
“...ต่างก็คือต่าง”
“เราเป็นคนเหมือนกัน นายกับฉันไม่เหมือนกันที่ตรงไหน ห๊า!”
“....”
“ฉันมีจู๋นายมีจิ๋มเรอะ!”
“คีตกาล!” สีหราชพยายามระงับความโกรธที่พุ่งขึ้นมา นายน่ะซิมีจิ๋ม!
“ทำไมห้ะนายสีหราช!” คีตกาลเท้าเอวตะโกนเสียงดัง แม้จะโงนเงนไปมาก็ยังจะทำท่าขึงขังใส่คนตัวโตกว่า
สีหราชอยากจะโกรธก็โกรธได้ไม่สุดเพราะท่าทางนั้น
“อย่าเสียงดังได้ไหม!”
“ทำไม! ก็นายตั้งใจหลบหน้าฉัน!” ยิ่งห้ามคนเมาก็ยิ่งตะโกน สีหราชตะปบปิดปากอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว
“นายโทรศัพท์ให้คนที่บ้านมารับเลยไป”
“ไม่เอา!” คีตกาลอู้อี้ตอบโต้เพราะสีหราชยังคงปิดปากเอาไว้
“กลับบ้านไปซะ แล้วอย่าทำอย่างนี้อีก”
“ทำไมล่ะ? สัญญากันไว้แล้วนี่” ในที่สุดคีตกาลก็แกะมือหนาออกจากปากตัวเองสำเร็จ เขาถามอย่างไม่เข้าใจ
“สัญญาอะไร?”
“ก็ที่เราสัญญากันไง ว่าถ้าโตมาแล้วเราจะเป็นเพื่อนกัน”
“!” สีหราชเบิกตากว้าง เขาจ้องมองอีกฝ่ายอย่างคาดไม่ถึง คีตกาลจำได้อย่างนั้นหรือ?
สัญญาที่ให้กับเด็กกำพร้าคนหนึ่ง....
สัญญาที่เขาคิดว่าอีกฝ่ายจะจำไม่ได้...
โปรดติดตามตอนต่อไป..
-
แถมของตอนที่ 8 อีกนิด“คุณคีย์ ทานข้าวเถอะค่ะ” สายใจวิ่งปรี่เข้ามาคว้าแขนคีตกาลเมื่อเขาโผล่ขึ้นเรือนในเวลาเที่ยงวัน ที่เด็กสาวคะยั้นคะยอลากเขามากินข้าวเพราะเมื่อเช้าคนเป็นนายของเธอแกล้งคีตกาลจนไม่ได้กินข้าวเช้านั่นแหละ
“น้ำพริกอะไรนี่ น่ากินเชียว” คีตกาลนั่งลงบนเก้าอี้ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มดับความกระหาย เมื่อเช้าหลังจากโมโหเขาก็ควบเจ้า Music ไปทำงานทั้งอย่างนั้น ข้าวซักเม็ดจึงไม่ตกถึงท้อง ยิ่งมาเห็นอาหารตรงหน้าเขาถึงกับน้ำลายสอขึ้นมาทันที
“น้ำพริกมันปูค่ะ เครื่องเคียงเป็นผักสด ไข่เจียวหอมๆและข้าวสวยร้อนๆ” สายใจเอ่ยพลางตักข้าวใส่จาน ร่างโปร่งคว้าช้อนตักข้าวด้วยความหิว หากเขากลับชะงักก่อนจะเหลียวมองไปรอบบ้านเมื่อเห็นว่ามันเงียบผิดปกติ
“คนอื่นล่ะ?”
“คนอื่นๆทานหมดแล้วค่ะ แต่อันนี้พิเศษสำหรับคุณคีย์คนเดียว” ชายหนุ่มยิ้มเมื่อได้ฟังก่อนจะจัดการอาหารตรงหน้าอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานจานทุกใบก็เกลี้ยงเกลา ไม่เว้นแม้ผักสดชิ้นสุดท้าย คีตกาลก็หยิบมาปาดน้ำพริกจนเกลี้ยง
“อร่อยมาก!” คีตกาลชมเปราะ เมื่อท้องอิ่มอารมณ์จึงดีขึ้น ยิ่งอาหารอร่อยแบบนี้ยิ่งรู้สึกดี
“ใช่ไหมคะ ขนาดสายใจยังชอบเลย” เด็กสาวตบมือฉาดแล้วยิ้มกว้าง
“ป้าแช่มทำหรือ? ฉันนึกว่าสายใจทำเสียอีก” ชายหนุ่มว่าพลางเอามือลูบพุงป่องๆของตัวเองแล้วหัวเราะ
“อ้อ ไม่ใช่หรอกค่ะ”
“?”
“เนี่ย ฝีมือคุณสิงห์”
“!” คีตกาลเบิกตาโพลง เขาเหลือบมองถ้วยเปล่าตรงหน้าแล้วเหลียวมองรอบห้องอีกครั้ง กลัวว่าคนทำจะอยู่แถวนี้ เกิดเห็นท่าทางของเขาเมื่อครู่แล้วแอบหัวเราะละแย่แน่
“แม่บอกว่าน้ำพริกมันปูเนี่ยเอาไว้ใช้ตอนผัวเมียทะเลาะกัน”
“อะไรนะ?” คีตกาลหันขวับเมื่อได้ฟัง
“สูตรชาววังเชียวนะคะเนี่ย แม่บอกว่าถ้าบ้านไหนผัว-เมียทะเลาะกัน เจอน้ำพริกมันปูอร่อยๆเข้าไปละคืนดีกันทันทีเพราะความอร่อยของมัน” สายใจยิ้มกว้างเอ่ยต่อ รู้สึกราวกับตัวเองเป็นผู้รอบรู้ทั้งๆที่ฟังมาจากมารดาอีกทีทั้งนั้น
“......” ส่วนคนฟังอย่างคีตกาลถึงกับหน้าร้อนผ่าว พอรู้ว่าใครทำก็ใจเต้นแรงพอแล้ว ยิ่งมารู้เรื่องเล่ายิ่งทำเอาเขาหน้าร้อนผ่าวๆเลยทีเดียว
“คุณสิงห์หัดทำตั้งนานนะคะกว่าจะอร่อยแบบนี้ แต่หนูกินฝีมือแม่นะ ฝีมือคุณสิงห์น่ะนอกจากแม่หนูแล้วก็เห็นมีแค่คุณคีย์นี่แหละค่ะที่ได้กิน”
“โอ๊ย! สายใจจะฆ่าฉันหรือไง!” คีตกาลซบหน้าลงโต๊ะกินข้าว โผล่ให้เห็นแต่หูแดงๆ
“คะ?”
“แต่ละประโยคจะทำฉันตายอยู่แล้ว!”
“?” เด็กสาวก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีนั่นแหละ! สายใจละงง คุณคีย์ทานน้ำพริกอย่างเอร็ดอร่อย พอรู้ว่าใครทำก็เขินจนหน้าจนหูแดงไปหมด พิลึกคน! .....หรือว่า?
คุณคีย์เขินเพราะคุณสิงห์ทำให้ทาน?
ทีคุณอิ่มเอมไม่เห็นเขินเลยตอนบังคับคุณสิงห์ทำอาหารให้ทาน ....หรือคุณสิงห์กับคุณคีย์เป็นมากกว่าเพื่อน?
ถ้อยคำของอิ่มเอมแล่นเข้ามาในหัว “เพื่อนคนพิเศษ” ที่ว่านั่น....ตายแล้ว! สายใจใจเต้นแรงมาก แล้วนี่เธอจะไปเม้าท์กับใครดีละ อ้อ คุณอิ่มเอมไง!
.
.
คีตกาลเงยหน้าจากแขนตัวเอง เห็นสายใจวิ่งออกจากห้องจึงเหลือบมองถ้วยน้ำพริกอีกครั้ง แล้วก็อมยิ้มอยู่คนเดียว... เอาเถอะ เพราะน้ำพริกอร่อยหรอกนะ ไอ้ที่แกล้งเขาเมื่อคืนกับเมื่อเช้าน่ะ จะยกโทษให้ก็ได้...
.
.
.
.
.
สวัสดีค่ะ อืม...อันที่จริงแล้วตอนแทรกๆเข้ามานี่เป็นตอนที่ 2 แล้ว มันก็ไม่ใช่ตอนพิเศษอ่ะนะ มันเป็นพาร์ทของอดีต จะเรียกตอนหลักก็ได้มั้ง? เหมือนเล่าเรื่องสลับไปมากับพาร์ทปัจจุบัน ค่อยๆให้ทุกคนได้รู้เรื่องราวของทั้งสองคนว่าเจอกันได้ยังไงและรักกันได้ยังไง แต่ทีนี้เราเลยไม่รู้ว่าจะใส่หมายเลขตอนยังไง คือจะเป็นตอนที่9 รึจะให้เป็นตอนเสริมอะไรยังงี้ เพราะที่จริงแล้วมัน..ก็ต่อกันอ่ะนะ สลับไทม์ไลน์ไปมา หวังว่าจะไม่งงกันนะคะ^^
ปล. ติดตามทวงถามกันได้ที่ทวีต Novel By Sine @sine501 ค่ะ^^
ปลล. เพลงที่น้องเพลงเต้นตอนประกวดเป็นของ Maroon5ค่ะ บอกแล้วว่าเธอเป็นติ่งวงนี้ 5555
https://youtu.be/iEPTlhBmwRg เพลงที่น้องเต้นค่ะ ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
