คืนครั้งที่9 คนป่วยที่เริ่มรู้สึก ☻✿
“อุ่นมากินยาเดี๋ยวนี้!” ผมหันหลังเดินหนีแทนครับ แม่ผมตื้อให้กินยาทั้งที่ผมยังไม่เป็นอะไรเลยด้วยซ้ำ กับแค่ตากฝนนิดหน่อยผมคงไม่เป็นอะไรหรอกครับ มั้ง เพราะช่วงนี้ผมเพลียๆด้วยสิครับ
“ไม่! กิน!” ผมเน้นทุกคำย้ำๆใส่แม่ก่อนที่จะปิดประตูห้องมาโดดขึ้นนอนกอดหมอนข้าง ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบกินยาหรอกครับ แต่ผมแค่เห็นว่ามันไม่จำเป็นจะต้องกินเท่านั้นเองครับ ผมถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย อย่างที่เห็น ผมทำการบ้านจนเสร็จแล้วเลยว่างไม่มีอะไรจะทำครับ
ผมคว้าโทรศัพท์มาเลื่อนดูนู่นนี่ไปเรื่อยๆแต่ก็นั่นล่ะครับ โทรศัพท์ของคนโสดเล่นไม่นานมันก็น่าเบื่อ ไม่มีใครจะให้คุยด้วย ยิ่งคนไม่มีเพื่อนแบบผมยิ่งแล้วใหญ่ ผมเลื่อนดูหน้าไทม์ไลน์เฟสไปเรื่อยๆก่อนที่แจ้งเตือนจะเด้งขึ้น ผมหรี่ตามองแล้วกดที่รูปคนที่เพิ่งเด้งแจ้งเตือนครับ
Athit Theeramethakul
Confirm Delete
ผมขมวดคิ้วแน่นแล้วก็กดรับไปก่อนที่จะล็อคสกรีนวางไว้ข้างหัวแล้วหลับตาลงครับ ถ้าเป็นเฟสของพี่ทิตย์ต้องมีคนคุยด้วยเยอะแน่เลยครับ อาจจะเป็นกระต่ายหรือคนที่พี่ทิตย์กำลังจีบอยู่ ทางไหนก็ดูน่าอิจฉาครับ ผมก็เป็นผู้ชายเหมือนกันแท้ๆ แต่คงเพราเป็นคนที่ไม่มีจุดเด่นอะไรเลยมั้งครับ หรือผมควรเริ่มจีบใครสักคนดี?
ก็เพ้อไปเรื่อย…
ผมดีดตัวขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเตียง คว้ากระเป๋าที่วางไว้ข้างเตียงขึ้นมาแล้วรูดซิปกระเป๋าเล็กออกครับ อะไรก็ไม่รู้ถูกยัดไว้เต็มไปหมด ผมใช้มือป้อมๆของตัวเองกวาดมันออกมาจนหมด
“อือ…” ผมครางบ่นในลำคอเพราะกังหันลมกระดาษมันยับยู่ยี่เลยครับ ผมใช้มือกดมันลงกับเตียงแล้วถูเบาๆมันก็ไม่มีท่าทีว่าจะกลับมาเรียบเหมือนเดิมผมเลยเลิกสนใจมันแล้วหันไปมองของชิ้นอื่นแทนครับ มีอมยิ้มวันแรกกับกล่องแลคตาซอยเท่านั้นที่ผมทิ้งมันไปแล้ว
ที่ผมมีตอนนี้ก็เทปใสของวันที่เตรียมงานวันอาเซียน ยางลบของวันงานอาเซียนที่พี่ทิตย์ให้หลงจากโดนขังไว้ในห้อง พูดถึงตอนในห้องวันนั้นพี่ทิตย์เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ผมไม่ได้ยินครับ แล้วผมก็รู้สึกว่ามันจะเป็นแบบนี้มาหลายครั้งแล้วด้วย อยากรู้นะครับแต่ก็ไม่ได้อยากขนาดนั้นเพราะมันอาจจะไม่ใช่อะไรที่สำคัญก็ได้
เอาล่ะปล่อยผ่านไป… ผมก็สงสัยว่าผมเป็นนักเก็บขยะหรือเปล่านะเนี่ย โชกี้ห้าอันวันที่ผมเรียนพละกับกำไรเรืองแสงที่ตอนนี้แสงมันเริ่มจะหายไป
เอ๊ะ…
ผมสงสัยอีกอย่างนึงว่าทำไมผมถึงได้จำวันที่พี่ทิตย์ให้มาได้แม่นขนาดนี้ก็ไม่รู้สิครับ ผมเม้มปากแน่นกวาดทุกสิ่งใส่กลับไปในกระเป๋าเหมือนเดิม รูดซิปปิดกระเป๋าแล้วนั่งขัดสมาธิอยู่ท่าเดิมครับ พี่ทิตย์นี่ก็แปลกว่ะ ทำไมต้องมาทำมาซื้อของหงุ้งหงิ้งให้ผมด้วยก็ไม่รู้ เงินมีเยอะแยะก็มาไถเอาที่ผม
เหมือนจะเข้าใจเหตุผลของพี่ทิตย์แต่ก็ไม่เข้าใจ ทำไมวะทำไม ผมลืมคิดเรื่องอะไรไปหรือเปล่าเนี่ย แต่ตอนนี้คิดไม่ออกครับ เลยทิ้งตัวลงกับหมอนนิ่มๆแทนที่จะคิดอะไรก็ไม่รู้ให้ปวดหัว
ครืดดดด ครืดดดดดดด
โทรศัพท์ผมสั่นเป็นเจ้าเข้าหลังจากที่นายอาทิตย์คนที่เพิ่งจะแอดเฟสผมมารัวไลค์แบบไม่เกรงใจเลยครับ ไอ้ที่ผมลงหน้าตัวเองน่ะมีไม่กี่รูปหรอกครับ แต่ที่พี่ทิตย์ไลค์น่ะรูปรวมห้องบ้างรูปหลุดบ้าง ต้องการอะไรวะเนี่ยแล้วรูปบ้างรูปผมลืมปแล้วว่าเคยมีอยู่บนโลกใบนี้พี่ทิตย์ก็ขุดขึ้นมาจนหมดเลยครับ
Athit theeramethakul sent a photo
น่ารักอ่ะรูปนี้555555
ตลกมากเหรอ-.-
ผมพิมพ์ตอบไปทันทีที่เห็นรูปที่พี่ทิตย์ส่งมาครับ รูปไม่นานมากหรอกผมจำบรรยากาศห้องได้ แต่รับประกันความฮาของหน้าตาผมครับ จำได้ว่าช่วงนั้นห้องผมฮิตเล่นถ่ายรูปตอนเพื่อนพรีเซนต์งานหน้าห้อง และผมแม่งโคตรจะเอือมกล้องที่ยกขึ้นมาถ่ายหน้าผมเลยครับ รูปที่ออกมาเลยเป็นผมกำลังเบ้ปากอยู่
ไม่มากหรอก
อย่าให้ขุดบ้าง
อยากขุดก็ขุดเลยอุ่น
พอดีหน้าตาดีรูปเผลอก็ดูดี
เกลียดครับ สาบานได้เลยว่าผมเกลียดความหลงตัวเองของพี่ทิตย์มากจริงๆครับ ผมวางโทรศัพท์ไว้บนเตียงแล้วเดินลากขาไปปิดไฟเตรียมจะนอนครับ
Athit theeramethakul sent a photo
ผมขมวดคิ้วแน่นอีกครั้งเพราะไม่รู้ว่าพี่ทิตย์ไปแคปรูปไหนมาอีกครับ แต่พอเลื่อนดูก็ต้องยิ้มออกมาอย่างรู้สึกบอกไม่ถูก จำได้ไหมครับวันงานอาเซียนที่พี่ทิตย์มันบ้าถ่ายรูปผมอยู่รูปนึงตอนที่ผมกำลังดูพี่โจถ่ายรูปกับชาวบ้านอยู่ กล้องหลอกตามากครับทำผมหน้าตาดูได้ขึ้นเยอะเลยเหอะ
พี่ตั้งใจถ่ายนะอุ่น
บางทีก็ให้ตั้งตัวบ้างก็ได้
ผมกดเซฟรูปนั้นไว้ในเครื่องของผม ก่อนจะชั่งใจอยู่เล็กน้อยว่าจะเอามันตั้งเป็นดิสไลน์ดีหรือเปล่าเพราะมันดูดีอ่ะครับ อยากเอารูปดีๆให้ชาวบ้านเห็นบ้าง เออ นี่แหละครับ ผมตัดสินใจเอาตั้งดิสแล้วก็ไม่ได้ทำอะไรอีกพี่ทิตย์ก็ตอบกลับผมมาอีก ผมก็ตอบ สุดท้ายคืนนั้นก็ลงท้ายด้วยการที่ผมตัดบทไปว่าฝันดี
…………………………………………………………………………………………………………………………….
ปวดหัวหนืบๆมากเลยครับให้ตายเถอะ ผมน่าจะเชื่อแม่ที่ให้ผมกินยาดักไว้ก่อน หน้าผมซืดอย่างเห็นได้ชัดจนผมยังแทบไม่อยากจะมองหน้าตัวเองครับ น้ำมูกก็น่ารำคาญสุดๆแถมวันนี้มีประชุมให้ไปเข้าแถวที่ลานโดมรวมกันทั้งโรงเรียน ถึงมันจะมีโดมใหญ่ๆบังแดดก็จริงครับแต่แม่งสูงเกินไปสูงจนแดดส่องเข้ามา และด้วยความที่เข้าแถวตามตึกเรียนเหมือนเดิม ไอ้ตึกอย่างผมก็รับแดดไปเต็มหัวไม่เหมือนตึกฝั่งพี่ทิตย์ที่โคตรจะร่มรื่นเหลือเกิน
รู้สึกมึนๆเหมือนจะเป็นลมแต่ก็พอทนไหวอยู่ครับ ผมมองเห็นพี่เนยที่อยู่ถัดจากผมไปไม่กี่แถว พี่เนยสูงนะครับแต่มาเข้าแถวหน้าๆเพราะมาตามเพื่อนมั้งครับผมก็ไม่แน่ใจ พี่เนยหันหน้ามาขมวดคิ้วแน่นใส่ผมพร้อมถามแบบไม่มีเสียงว่า ‘ไม่สบายเหรอ’ ผมยิ้มรับแล้วตอบไปว่านิดหน่อย กระต่ายที่มองผมกับพี่เนยสลับกันไปมาก็ถามผมขึ้นมาครับ
“รู้จักพี่เขาด้วยเหรอ” จะว่ารู้จักก็ไม่เชิงด้วยสิครับ เพราะอยู่ดีๆพี่เนยก็เข้ามาคุยกับผมเหมือนเคยรู้จักกัมาก่อนทั้งที่จริงๆไม่เคยเลยสักนิดนะครับ กระต่ายใช้สายตาเหมือนบังคับให้ผมตอบผมเลยถอนหายใจออกมาแผ่วเบาแล้วเอ่ยปากตอบไปครับ
“ไม่รู้จักหรอก” ผมตอบไปตามตรงเพราะผมรู้สึกว่าผมไม่ได้รู้จักพี่เนยจริงๆนะครับ แต่ดูท่าว่าคำตอบของผมจะทำให้กระต่ายไม่พอใจสักเท่าไหร่ผมเลยโดนทำหน้าหงุดหงิดใส่เสียอย่างนี้ครับ เอ้า แล้วผมทำอะไรผิดอีกวะ
“อย่ากวนได้ป่ะล่ะ ก็เห็นๆอยู่ คุยกับพี่เนยอยู่เหรอ พี่อาทิตย์รู้เรื่องนี้ไหม” ชักจะไปกันใหญ่แล้วครับไม่รู้ว่ากระต่ายตอนนี้คิดไปถึงไหนแล้ว ผมได้แต่โบกมือไปมาเพื่อปฏิเสธมั่วไปหมดเลยครับ กระต่ายนี่ก็พูดอะไรไม่ได้ดูหน้าผมเล๊ย น้ำหน้าอยากผมเหรอจะมีปัญญาไปคุยกับพี่เนยได้
“ไม่ใช่แล้ว พี่เขาเคยขอให้เราช่วยงานมั้งเลยอาจจะรู้จักกันนิดหน่อย” ผมยิ้มออกไปแห้งๆแล้วไม่ได้ตอบอะไรระต่ายอีกจนเคารพธงชาติเสร็จครับ
จะบ่นอะไรนักหนาก็ไม่รู้ครับ ผมร้อนจนเหงื่อท่วมตัวอาการปวดหัวก็ยิ่งปวดหนักจนจะอ้วก เมื่อเย็นตากฝนก่อนเข้าบ้านตอนเช้ายังจะต้องมารับแดดอีก ให้ตายเถอะครับอากาศประเทศไทย ผมนั่งเอียงตัวหลบแดดรอเวลาเขาปล่อยแล้วก็ปล่อยจนได้ครับ ผมว่าผมจะไปซื้อน้ำก่อนเพราะตอนนี้หัวจะระเบิดอยู่แล้วครับ
“เอ้า… เฮ้ยเป็นอะไรวะ หน้าซีดน่ากลัวว่ะ” จะใครนอกจากไอ้พี่รหัสผมครับ ผมไม่ได้ตอบอะไรแต่รับขวดน้ำเปล่ามาจากพี่คนขายมันก็ยังจะเอามือมาแตะหน้าแตะคอผมครับ ผมก็ปล่อยๆไปไม่ได้ใส่ใจอะไรแต่ก็ส่งสายตาเนือยๆใส่ครับ จะปล่อยเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน จะได้ไป
“ตัวร้อนมากเลยว่ะ ไหวหรือเปล่า” แล้วมันก็ยอมละมือออกจากตัวผมครับ ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วบิดขวดน้ำยืนดูดอยู่อย่างนั้นแล้วค่อยตอบไปครับ
“นั่งตากแดดไม่ร้อนก็บ้าแล้ว” มันพยักหน้างึกงักเข้าใจแล้วทำท่าจะโบกมือลา ผมสูดน้ำมูกใส่แทนคำลาก่อนจะเดินกลับตึกตัวเองเพื่อเรียนต่อครับ ปวดหัวจริงๆเลยปวดหัว ปวดหัว ปวดหัว ผมบ่นพึมพำกับตัวเองพร้อมส่ายหัวไปมาก็เห็นว่าพี่ทิตย์กับกลุ่มเพื่อนยืนอยู่แถวนั้น พี่ทิตย์มองตามผมมาโดยที่ทำสีหน้าไร้อารมณ์ใส่ผม ผมก็ทำเหมือนมองไม่เห็นไป
“อุ่นไหวจริงๆใช่ไหมเนี่ย” ขึ้นห้องมาก็เจอแอร์เย็นๆครับ ร่างกายผมมันเริ่มปรับตัวไม่ไหวเสียแล้วมั้งครับ ผมหายใจไม่ค่อยออกหัวก็ปวดตัวก็ยังร้อนอยู่นิดๆเพื่อนในกลุ่มเลยถามผมขึ้นมาครับ ตอนนี้ผมกำลังนั่งหันหน้าเข้าหากลุ่มผู้หญิงด้านหลังเพราะอาจารย์ให้จับกลุ่มแบบแถวครับ
“ไหว…” เปล่าหรอกครับตอนนี้มันยิ่งแย่ขึ้นเรื่อยๆ ผมได้แต่ฝืนยิ้มช่วยออกความคิดเห็นในการทำมายแมปปิ้งของกลุ่ม คนในกลุ่มช่วยกันพูดช่วยกันเขียนโดยเฉพาะแกงค์สาวๆตรงหน้าผมนี่ล่ะครับพูดออกความเห็นกันไม่หยุดเลยครับ จริงจังบ้างเล่นบ้างแต่สุดท้ายก็เสร็จครับ
“เฮ้อ…” ผมถอนหายใจออกมาเบาๆเพราะอาจารย์กำลังจะปล่อยให้ผมไปกินข้าวครับ แต่ผมไม่มีแรงจะลงไปกิน ไม่หิวแล้วก็รู้สึกปวดหัวจนจะอ้วกเลยครับ
ผมเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูเวลาดูอะไรเรื่อยเปื่อยก่อนจะวางมันไว้บนโต๊ะครับ
ผมคิดอะไรไม่ออกแต่พออาจารย์เขาปล่อยผมก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันทีกะจะนอนสักงีบแล้วตื่นมาค่อยลงไปกินข้าวครับ ปวดหัวจริงๆนะครับ อยากกลับบ้านแล้วตอนนี้ หน้าพ่อหน้าแม่ลอยมาเลยครับ โดยเฉพาะตอนที่แม่บอกให้ผมกินยากันไว้ก่อนทำไมผมต้องดื้อไม่กินด้วยก็ไม่รู้ครับ แต่ตอนนี้ช่างมันครับผมจะนอน
ครืด…
เสียงเก้าอี้พลาสติกตรงหน้าผมดังขึ้น ทำไมกินข้าวแล้วขึ้นมาเร็วจังวะเนี่ย แต่ผมไม่ได้สนใจใครอยู่แล้วครับ ผมหลับตาแล้วคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยจนเริ่มเคลิ้มหลับไป
ผมฝันครับ… ผมฝันว่ามีใครกำลังจ้องมองผมอยู่ ผมกระหริบตาถี่ๆเพราะแสงสว่างที่มากจนเกินไปส่องเข้ามาในตาผม ไม่รู้ว่าผมหลับไปนานเท่าไหร่แต่อาการของผมเหมือนจะดีขึ้นนิดหน่อย
“เฮ้ย..” ผมอุทานออกมาอย่างตกใจเพราะไอ้ที่อยู่ตรงหน้าผมคือพี่ทิตย์แทนที่จะเป็นเพื่อนร่วมห้องของผม พี่ทิตย์ขมวดคิ้วแผ่วเบาแถมทำหน้านิ่งใส่ผมก่อนจะยกถุงพลาสติกขึ้นมาวางบนโต๊ะผม ให้ทายว่ามันคืออะไร มันคือข้าวกล่องครับ ผมยกมือขึ้นขยี้ตาเบาๆแล้วเอียงคอมองพี่ทิตย์แบบโคตรจะงงครับ
“กินเร็ว จะได้กินยา พี่อุตส่าห์เดินไปเอายามาให้ เป็นไงบ้าง” หน้าผมโดนแตะเป็นครั้งที่สองหลังจากที่พี่รหัสผมแตะ แต่ผมกำลังงงอยู่เลยปล่อยเลยตามเลยไปครับ ที่ผมงงเพราะห้องพยาบาลโรงเรียนผมน่ะมันไกลมากครับ ไกลมากจริงๆ ไกลจนคนป่วยยังขี้เกียจเดินจนไม่เอายาก็ได้น่ะครับ
แต่นี่มันอะไร พี่ทิตย์ซื้อข้าวกล่องซื้อน้ำแถมยังไปเอายามาให้ผมอีก ผมไม่เข้าใจว่าพี่ทิตย์ต้องการอะไร แล้วอีกอย่างคือพี่ทิตย์รู้ได้ยังไงว่าผมไม่สบาย แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือพี่ทิตย์จะโดดเรียนบ่อยเกินไปแล้วนะครับ ผมขมวดคิ้วมองคนตรงหน้าที่กำลังมองผมตอบด้วยสายที่ดูจะห่วงผม
“ซื้อมาทำไม” ผมถามไปแต่พี่ทิตย์กลับเงียบตอบผมแล้วมองหน้าเหมือนกำลังเอือมผมอยู่ครับ มือพี่ทิตย์เอาข้าวกล่องออกมาจากถุงจัดการเปิดให้ผมเรียบร้อยจนกลิ่นของพะแนงที่ผมชอบมันอบอวลไปหมด ช้อนพลาสติกถูกจิ้มลงไปบนข้าวเป็นอันเสร็จพิธี
“กินเร็วจะได้กินยา” ผมเบ้ปากออกเล็กน้อยหลังจากโดนออกคำสั่งพร้อมสูดน้ำมูกใส่แม่งเลยครับ มือก็เขี่ยๆตัวข้าวยัดเข้าใส่ปาก ข้าวยังร้อนๆอยู่เลยครับ ก็ดีอ่ะ รสชาติเดิมๆเหมือนทุกวันที่กิน ก็ม่รูจะบรรยายอะไรหรอกครับ เกรงใจคนที่ซื้อมาให้ไม่รู้ว่าได้กินข้าวมาหรือยัง
“อย่ามองดิ พี่ทิตย์กินข้าวยัง” พี่ทิตย์ส่ายหน้าแล้วเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดครับ แล้วไง แล้วซื้อมาให้ผมไม่ซื้อของตัวเองมาด้วย ซื้อมาให้ชาวบ้านทั้งที่ผมไม่ได้ขอเลยแถมตัวเองก็ยังไม่ได้กินเนี่ยนะ ตกลงพี่ทิตย์เขาต้องการอะไรจากผมวะ ผมลอบมองพี่ทิตย์ไปเขี่ยข้าวในกล่องไป
“อิ่มแล้ว…” ผมพึมพำขึ้นมาแล้วปิดกล่องข้าวบนโต๊ะ พี่ทิตย์ละสายตาจากโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมองผม เป็นอะไรก็ไม่รู้ครับทั้งทีปกติจะชวนผมคุยอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะ ให้ผมยิ้มให้ดูบ้าง พูดอะไรที่ไม่รู้เรื่องบ้าง หรือไม่ก็ล้อเลียนผม แต่วันนี้เงียบทำหน้านิ่งใส่ผมอีกครับ ผีเข้าผีออกจริงๆ
“เอ้าน้ำ กินยาด้วย” ขวดน้ำถูกเลื่อนมาตรงหน้าผมพร้อมแผงยาที่เอามาสองเม็ดพอดี ผมเงยหน้ามองพี่ทิตย์สลับกับมองโต๊ะครับ ยกน้ำขึ้นมาดูดออย่างไม่เกรงใจแล้วทำหน้ามุ่ยตอบกลับไป
“บอกให้ผมยิ้มแล้ววันนี้ทำไมทำหน้าบึ้งเองล่ะ” ผมบ่นขึ้นมาพร้อมยิงฟันโชว์เหล็กทั้งบนและล่างให้พี่ทิตย์เห็นแน่นอนว่าพี่ทิตย์ดูชะงักไปแว๊บนึงแต่ก็ระบายลมหายใจออกมาพร้อมดันหัวผมเบาๆ ผมก้มหน้าแล้วแอบยิ้มออกมาจริงๆเพราะเป็นครั้งแรกเลยมั้งเนี่ยที่ผมเล่นกับพี่ทิตย์ทั้งที่พี่ทิตย์เหมือนจะไม่ได้เล่นกับผม
“หืม อุ่นยิ้มอะไร” คำพูดที่ดูจะสลับบทไปหน่อยทำให้ผมหุบยิ้มทันทีครับ ผมฉีกเอายาออกมาทั้งสองเม็ดแล้วกรอกปากตามด้วยน้ำ บอกแล้วว่าผมไม่ใช่คนกินยายากแต่ผมแค่ขี้เกียจครับ พี่ทิตย์เลิกคิ้วมองผมแต่ก็ยังคงเงียบอยู่ดี
คนในห้องเริ่มทยอยกันขึ้นมาเจ้าของโต๊ะที่พี่ทิตย์นั่งก็ขึ้นมาแล้วด้วยครับ แต่มันคงไม่กล้าแย่งเลยไปนั่งที่อื่น ผมอ้าปากกะจะถามประโยคคลาสสิคที่ผมถามแทบจะทุกครั้งคือทำไมไม่ไปเรียน พี่ทิตย์ดันพูดแทรกผมขึ้นมาก่อนครับ
“นอนต่อไหม พี่ไม่กวนแล้ว” ผมส่ายหน้าพรืดทันทีครับ แน่นอนว่าผมยังไม่หายปวดหัวหรอกแต่จะให้ผมมานอนทั้งทีเพิ่งจะมีคนเอาน้ำเอายาให้ ถ้าไม่ใช่แม่ผมก็ต้องเกรงใจสักหน่อยไหมครับ แต่ผมสงสัยอยู่อย่างว่าพี่ทิตย์รู้ได้ยังไงว่าผมไม่สบายหรือเพราะตอนที่เจอที่ร้านน้ำ แสดงว่าหน้าผมก็ต้องดูชัดมากแน่เลยครับ
“ไม่อยากนอน พี่ทิตย์ไม่มีเรียนเหรอ”
“มี” ตอบหน้าตายมากครับผมล่ะนับถือพี่เขาจริงๆ
“แล้วทำไมต้องโดดเรียนด้วย หลายวันแล้วนา” ผมพูดพี่ทิตย์ก็ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจครับ ผมเลยขมวดคิ้วหนักยิ่งกว่าเดิม
“ก็มีเด็กคนนึงมันไม่สบายแล้วยังเข้าแถวตากแดด เดินหน้าซีดไปซื้อน้ำปล่อยให้ไอ้เหี้ยนั่นแตะทั้งตัว ข้าวก็ไม่กิน นอนหน้ามุ่ยอยู่นั่นแหละ” โดนร่ายยาวใส่แบบนี้ผมก็เอ๋อไปนิดหน่อยครับ เด็กคนนึงที่ว่าเนี่ยผมใช่ไหมครับ อันนี้ผมรู้น่าไม่ได้ซื่อบื้อขนาดนั้น
“แล้วมันต้องโดดเรียนมาซื้อให้ผมแบบนี้ไหมล่ะ หาเรื่องโดดเรียนมากกว่า” ผมพูดไปอย่างนึกหมั่นไส้ครับ
“จะคิดยังไงก็แล้วแต่อุ่นแล้วล่ะ” ผมก็ยักไหล่บ้าง แปลกที่นั่งคุยกับพี่ทิตย์ผมก็เหมือนลืมเรื่องที่ตัวเองกำลังปวดหัวไปเลยครับ คนในห้องเริ่มทยอยขึ้นมาเรื่อยๆรวมไปถึงกลุ่มผู้หญิงหลังห้องเจ้าเดิมที่มองผมกับพี่ทิตย์ก่อนจะเดินไปนั่งอยู่ด้านหลังผมแล้วเสียงซุบซิบเบาๆก็ลอยเข้าหูผม แต่ผมจับใจความไม่ได้หรอกครับ
“ฟุบหลับไปก่อน ถ้าไม่ไหวพี่ว่าไปนอนห้องพยาบาลนะ” พี่ทิตย์ถือถุงข้าวกล่องแล้วยัดซองยากับขวดน้ำไว้ในนั้นก่อนจะส่งมันลงถังขยะด้านหลัง พี่ท่านโยนไม่ได้เกรงใจหัวแกงค์ด้านหลังผมเลยครับแต่แม่งก็ลงถังขยะซะงั้น
“ข้าวเนี่ยคืนของวันนี้เหรอ ต้องทอนให้เปล่า” ผมควักแบงก์หลายใบจากกระเป๋ายื่นให้พี่ทิตย์แต่พี่ทิตย์ปัดมือผมออกครับ ผมก็งงสิ
“ถ้าจะคืนให้พี่ตอนเย็นค่อยคืน” ผมพยักหน้างึกงักไปครับ ยกนาฬิกาขึ้นดูเวลาก็เห็นว่ามันเลยคาบพักของผมมาแล้ว เพื่อนมากันเต็มห้องแต่พี่ทิตย์ไม่ยอมไปไหนจนเจ้าของเก้าอี้ตรงหน้าผมมันไปนั่งอยู่พื้นหลังห้องครับ
“เดี๋ยวอาจารย์จะเข้าแล้ว พี่ทิตย์ไป…” ยังพูดไม่ทันขาดคำอาจารย์ก็เปิดประตูพรวดเข้ามาพอดีครับ ไอ้เจ้าของเก้าอี้มันมายืนกดดันพี่ทิตย์ พี่ทิตย์เลยลุกขึ้นยืนเตรียมจะออกไปผมเลยโบกมือบ๊ายบายเบาๆไปครับ พี่ทิตย์ยิ้มออกมาแล้วเดินไหว้อาจารย์ก่อนออกจากห้องทำให้อาจารย์พูดแซวขึ้นมา
“แหม มาเฝ้าเด็กเหรออาทิตย์”
“ครับ” ตอบได้หน้าตายมากครับ ผมแอบเบ้ปากเล็กน้อยด้วยความหมั่นไส้
แต่เดี๋ยว…
มาเฝ้าเด็ก? ห้องนี้? แต่พี่ทิตย์ไม่ได้จีบกระต่ายไม่ใข่เหรอครับ ผมว่าผมเข้าใจถูกแล้วนะ หรือจริงๆทุกคนหลอกผม แล้วจะหลอกผมทำไมวะ ไม่แน่อาจจะเป็นคนอื่นในห้องก็ได้มั้งครับ มันก็จะเข้าล็อคที่พี่ทิตย์มาตีสนิทผมพอดี หรือจะยังไงก็แล้วแต่ครับ ไม่ใช่เรื่องของผมอยู่ดี
“ไม่เบานะมึง คนไหนวะเอาณัชนิฐไว้ไหนเนี่ย”
“โหย เลิกกันแล้วครับ”
และอีกหลายประโยคที่พี่ทิตย์คุยกับอาจารย์ก่อนที่จะออกไป ผมนั่งทนฟังสูตรหาแรงหรืออะไรสักอย่างอยู่พักนึงความง่วงก็เริ่มโจมตีครับ ผมกวาดสมุดลงใต้โต๊ะให้เรียบร้อยก่อนจะก้มหน้าฟุบลงกับโต๊ะ กะพริบตาถี่ๆก่อนจะหลับตาลงเผื่อว่าอาการปวดหัวหนึบๆแบบนี้มันจะลดลงบ้าง
……………………………………………………………………………………………………………………………….
พี่ทิตย์โทรเรียกผมให้ลงไปที่สนามหญ้าเล็กๆข้างตึกโดยบอกว่ามีอะไรจะบอกอีกแล้วครับ ผมก็เก็บกระเป๋าเดินลงไปอย่างว่าง่าย แต่ยืนรออยู่นานพี่ทิตย์ก็ไม่มาสักทีจนผมเริ่มจะหงุดหงิดแล้วครับ
“ขอโทษนะ อาจารย์พี่ปล่อยช้ามากเลย” ผมหันหลังกลับไปก็เห็นพี่ทิตย์ยืนหอบพร้อมเอามือเช็ดเหงื่อที่ปรากฏขึ้นประปรายบนกรอบหน้าครับ ผมคลายมือจากการกอดอกจนพี่ทิตย์เดินเข้ามาใกล้ เลิกคิ้วมองพี่ทิตย์ที่อึกอักไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักที
“พี่…มีอะไรจะบอกก่อนที่จะบอกอีกเรื่องพรุ่งนี้”
“อะไร” ผมยกมือขึ้นเกาหัวแบบงงๆแล้วเอียงคอรอฟังที่พี่ทิตย์จะพูดครับ ลมแรงๆที่พัดมาช่วยลดความตื้นเต้นและสงสัยในตัวผมออกไป พี่ทิตย์ถอนหายใจออกมาแผ่วเบาแล้วเริ่มเปิดปากพูด
“ไม่กี่วันที่ผ่านมา พี่อยากให้รู้ว่าทุกๆอย่างที่พี่ทำให้อุ่น พี่ตั้งใจ”
“พี่ไม่ได้จีบกระต่าย ไม่ได้จีบเลย ไม่เคยตอบกระต่ายเลยสักครั้ง”
“พี่กำลังจีบเด็กคนนึงที่ไม่ได้รู้อะไรกับเขาเลยว่าพี่จีบ ไม่เคยใส่ใจอะไรพี่หรอก แต่วันนี้น้องเขาทำให้พี่มั่นใจว่าพี่อาจจะยังพอมีหวังบ้าง”
“พี่…ชอบอุ่นนะ”
“อะไรนะ!?” ผมเผลอพูดสวนไปด้วยความตกใจครับ
ยอมรับจริงๆเลยว่าผมฟังผ่านหูซ้ายทะลุหูขวาไปเลยครับ รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างแต่ก็พอจับใจความได้อยู่นิดหน่อยครับ แต่ผมที่ก้มมองพื้นอยู่ก็ต้องเงยหน้าขึ้นมองพี่ทิตย์แล้วเบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราไอ้ประโยคสุดท้ายที่ผมดันได้ยินเต็มสองหูแล้วจับใจความได้ทันที
“พี่ชอบน้ำอุ่น น้ำอุ่นที่ยืนอยู่ตรงนี้” พี่ทิตย์พูดย้ำอีกครั้ง ผมเข้าใจแต่ก็เหมือนไม่เข้าใจเลยสักนิดเดียว
“ไม่ตลกนะพี่ทิตย์” ผมพูดพร้อมขมวดคิ้ว เล่นอะไรไม่รู้เรื่องครับ พี่ทิตย์ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบไปอีกครั้ง มันทำให้ผมหงุดหงิดขึ้นอีกหลายเท่าและกำลังจะพาลผมเลยกัดปากตัวเองไว้อย่างนั้น
“พี่ก็ไม่ตลก พี่พูดจริงๆ พี่ชอบอุ่น” โอ๊ย ประสาทจะกินครับ ผมสูดน้ำมูกฟุดฟิดก่อนจะเริ่มปรับท่าทางของตัวเองไม่ถูกครับ พี่ทิตย์มองผมโดยแทบจะไม่กะพริบเลยด้วยซ้ำแล้วผมก็ไม่กล้าหลบตาครับ แม่งแย่มากแน่จริงๆที่ผมไม่กล้าหลบตาแล้วยังไม่กล้าขยับตัวไปไหน
พี่ทิตย์จีบผมอยู่เหรอ? เป็นเรื่องไม่ตลกที่น่าหัวเราะมากครับ
ผมยกมือขึ้นหยิกแก้มที่เริ่มยุ้ยของตัวเอง เจ็บครับ มันก็เจ็บอยู่หรอก แต่มันก็ทำให้รู้ว่าไม่ได้ฝัน ตอนนี้มีแค่เสียงลมพัดผ่านไปช้าๆ ผมงงครับ ผมคิดว่าพี่ทิตย์ล้อเล่นแต่กลับดูจริงจังมากจนเกินไปนิดหน่อย ปวดหัวครับ ผมยกมือขึ้นขยี้หัวอย่างไม่สบอารมณ์
“พี่กำลังบอกว่าพี่จีบผม? พี่จะบ้าเหรอ เมาอากาศหรือเปล่า ไม่สบาย? ติดหวัดผมหรือไง” ในขณะที่ผมกำลังวุ่นวายกับความคิดในหัวของตัวเองที่เริ่มตีกันพี่ทิตย์กลับยืนยิ้มอยู่นิ่งๆทำให้ผมวุ่นวายหนักกว่าเก่า ถ้ามันคือเรื่องโกหกจริงๆผมคงไม่วุ่นวายใจขนาดนี้
“พี่ไม่ได้บ้า ไม่ได้เมา พี่สบายดี ต้องให้พี่ทำยังไงอุ่นถึงจะเชื่อ” ผมเผลอขยับตัวออกห่างเองอัติโนมัติเมื่อพี่ทิตย์ขยับเข้าใกล้ สายตาผมกวาดมองระยะห่างตอนนี้แล้วถอยออกอีกก้าวพี่ทิตย์ก็ชะงักไปครับ
ผมไม่ได้รังเกียจแต่ผมยังไม่อยากเข้าใกล้พี่ทิตย์เท่าไหร่ครับ
“ผมงงอ่ะ” ผมพูดไปตามตรงครับ ไม่รู้จะทำหน้ายังไงแล้วครับตอนนี้
“พี่ให้เวลาอุ่นคิดนะว่ารังเกียจพี่หรือเปล่า พี่อาจจะบอกกะทันหันไป แต่พี่ตัดสินใจมาดีแล้วจริงๆ” บอกผมว่าล้อเล่นยังจังดีกว่าครับตอนนี้ ผมปรับอารมณ์ไม่ทันในหัวมีแต่เรื่องที่สงสัยเต็มไปหมดแต่ไม่ได้ถามอะไรไปครับ ผมยืนเงียบเพราะอยากจะหายไปจากตรงนี้
“อันนี้ของวันนี้”
“พรุ่งนี้พี่จะรอคำตอบนะ”
“ถ้าอุ่นรังเกียจพี่ พี่จะไม่ยุ่งกับอุ่นอีกเลย”
พี่ทิตย์ยื่นลูกบอลนิ่มๆอันเล็กสีเหลืองที่มีลายเป็นรูปยิ้มให้ผม มันไม่ได้ทำให้ผมยิ้มตามเลยครับ ผมบีบมันไว้แน่นแล้วเงยหน้ามองพี่ทิตย์ด้วยความสับสน บอกแล้วว่าผมไม่ได้รังเกียจอะไร แต่ผมไม่คิดว่าสิ่งที่พี่ทิตย์ทำๆมามันจะเป็นเพราพี่ทิตย์ชอบผม ไม่ใช่เพราะชอบกระต่ายหรือคนอื่น
“แล้วผมต้องทำยังไง? ถ้าสมมติผมไม่ได้รังเกียจพี่” แค่สมมตินะเว้ยทำไมต้องทำหน้ามีความหวังซะขนาดนั้นวะ
“พรุ่งนี้ตอนเย็นๆพี่จะรออุ่นที่นี่ จะมาหรือไม่มาก็แล้วแต่อุ่น แต่พี่จะรอแล้วกัน”
“อืม ผมกลับบ้านแล้วนะ” ผมเดินหลีกทางออกไปทันทีโดยที่ไม่ได้หันกลับไปมองพี่ทิตย์อีกเลยครับ ทำไงดีวะ ผมเนี่ยจะทำไงดี
……………………………………………………………………………………………………………………………….
“ยิ้มบ้าอะไร หลอนเหรอ” ผมนอนมองไอ้ลูกบอลสีเหลืองที่ยิ้มให้ผมแล้วพึมพำด่ามันออกมาเบาๆ ตอนนี้ผมนอนเลื้อยอยู่ที่โซฟากลางบ้านครับ
“มีลูกเป็นบ้าแล้วฉัน ไปกินข้าวกินยาได้แล้วเดี๋ยวจะไปโรงเรียนไม่ได้กันพอดี” ผมสะดุ้งปล่อยลูกบอลตกใส่หน้าตัวเองเพราะอยู่ๆแม่ผมก็เดินออกมาจากห้องครับ ไม่เจ็บหรอกครับแค่ตกใจเฉยๆลูกบอลนิ่มจะตาย
ผมก้มลงเก็บลูกบอลที่กลิ้งหล่นไปบนพื้นก่อนจะคว้าแขนแม่ให้มานั่งข้างผม ถามว่าพ่อผมไปไหนเหรอครับ พ่อผมทำงานเกี่ยวกับการขนส่ง ไม่ค่อยกลับบ้านหรอกครับ ถ้ากลับผมก็นอนแล้วอยู่ดีเลยเหมือนว่าผมอยู่กับแม่สองคนตลอด แต่ผมก็ไม่ใช่เด็กมีปัญหาอะไรนะครับ
“แม่ ผมมีเรื่องปรึกษาอ่ะ” แม่เลิกคิ้วอย่างสงสัยผมก็เงียบอย่างชั่งใจครับ เรื่องแบบนี้ผมไม่มีประสบการณ์จริงๆนะครับ เพื่อนก็ไม่มีให้ปรึกษา คนที่โรงเรียนก็ไม่รู้จักใครเท่าไหร่ จะไปปรึกษาไอ้เหี้ยพี่รหัสก็ใช่ที่ เลือกที่จะบอกแม่ตัวเองยังดีซะกว่าครับ
“ว่ามา” แม่ขานรับแล้วรอผมอย่างตั้งใจครับ ผมถอนหายใจออกมาแผ่วเบาแล้วเริ่มต้นพูดกับแม่
“มีคน... บอกว่าเขาชอบผม แล้วก็จีบผมอยู่” แม่พยักหน้าแล้วยิ้มล้อเลียนผมออกมา
“แต่พี่เขาเป็นผู้ชายว่ะแม่”
กริบ… เงียบกริบเลยครับ คาดว่าแม่ผมจะช็อคไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วถึงได้เบิกตากว้างอย่างตกใจแล้วนิ่งอยู่อย่างนั้น ผมได้แต่นั่งห่อไหล่ถอนหายใจออกมาแรงๆ จนแม่เริ่มปรับสีหน้ากลับมาเป็นแม่คนเดิมได้ครับ
“แล้วอุ่นจะทำยังไง ใช่คนที่มาส่งตอนที่แม่ไปรับอุ่นหรือเปล่า” ผมพยักหน้างึกงักช้าๆแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อครับ
“แม่… ผมว่าผมไม่ได้รังเกียจพี่เขา แต่ผมว่าผมไม่ได้ชอบผู้ชาย” ผมพูดเสียงแผ่วออกไปแม่ก็ยกมือขึ้นลูบหัวผมไปมาเหมือนกำลังโอ๋เด็ก ถ้าเป็นวันอื่นผมไม่ยอมนะครับ แต่วันนี้ผมกลับรู้สึกว่ามันทำให้ผมใจเย็นขึ้นเยอะเลยครับ
“แม่รู้ว่าโลกมันเปลี่ยนไปเยอะ อุ่นคิดดีๆแล้วกัน อุ่นเพิ่งอายุเท่าไหร่กันเอง หืม…?” ผมเงียบมองหน้าแม่อย่างไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ใช่ครับ ผมคงเด็กมากเกินไปจริงๆ แต่พี่ทิตย์ก็อายุห่างกับผมแค่ปีเดียวเองไม่ใช่เหรอครับ ทำไมผมถึงต้องมาคิดมากขนาดนี้ก็ไม่รู้
“ผมจะคิดดูแล้วกันครับ”
_________________________________________________________________________________________
แต่บอกตอนนี้ไม่รู้จะเร็วไปหรือไม่
ขอบคุณทุกๆบวกเป็ด ทุกๆคอมเมนต์ ทุกๆอย่างทุกๆยอดวิวเลยนะคะ อิอิ
ใครที่ไม่มีล็อคอินของเล้าเราฝากแท็ค #น้องครับยืมตังหน่อย ไว้ด้วยนะคะ
เหลือวันสุดท้ายแล้ววววว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
