หัวข้อ: man and child ซีรี่ส์*Hard For Heart (แนวM-Preg) ตอนที่18+ส่งท้าย p.11 (14/4/58)

[takara]

สงสารนพคุณอะ

[Pawaree]

 

[aiyuki]

สงสารนพคุณมากเลย

[PharS]

 

[Phut]

น้ำตาร่วงเลยจ้า สงสารคุณและเข้าใจนพคุณนะ

เป็นกำลังใจให้มาต่อไวๆ อยากอ่านแล้ว ><

[entirom]

พี่เสือมาปลอบคุณเร็วน้าาา

คุณท้องแล้ววว

[kawisara]

สงสารน้องคุณ
ชีวิตที่โดดเดี่่ยวและ รู้สึกผิด ตลอดเวลา
จะหาความสุขจากที่ใหนได้ แล้วพ่อก็คือครอบครัว ที่เหลืออยู่คนเดียวของน้องคุณ
แต่ ไม่เคยใส่ใจน้องคุณเลย แย่จริงๆ แถม อิพี่เสือก็ยังเลวร้ายใส่ตลอดอีก
อย่าคิด สั้นนะน้องคุณ รักตัวเองให้มากๆ
ถ้าคิดท้อแท้ ก็ ขอเข้าไปทำงานที่โรงเรียน แบบที่เพียวทำก็ได้นะ
พี่มังกร ตัดใจได้แล้วดีจัง

[hibarihao]

 

[aom2529]

  จะเศร้าอีกนานไหมนี่ 

[jum1201]

หน่วงใจดีแท้ น้ำจิไหลแล้ววววว สงสารคุณ

[mystery Y]

นพคุณน่าสงสาร อิพี่เสือสมควรโดนแล้ว!!

[pattapong200320]

สงสารน้องคุณจังเลยค่าาาา

[minenat]

น้องคุณน่าสงสารจัง

ตามมน้องอังมา

[JUPJIB]

ตอนที่ 5




นอกจากเสือแล้วยังมีนพสินอีกคนที่ตามหานพคุณเป็นบ้าเป็นหลัง แม้จะต้องตามหาอย่างเงียบๆ ตามหาด้วยตัวเองแต่เขาก็ยังออกจากบ้านแต่เช้าและกลับบ้านดึกทุกวันเพื่อค้นหาพี่ชาย

“ตาสิน!”

นพสินเพิ่งเดินเข้าบ้านตอนตีสาม เขากลับบ้านเวลานี้มาหลายวันแล้ว วันนี้ช่อแก้วผู้เป็นแม่จึงอดรนทดไม่ไหวต้องมาดักรอเขา

“คุณแม่...”

 ช่อแก้วลุกขึ้นจากโซฟา เดินไปทางลูกชายที่กำลังจะขึ้นบันได ใบหน้าของเธอบึ้งตึง เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“แกไปไหนมา กลับดึกกลับดื่นได้ทุกวัน”

คนโดนถามหลบสายตาไปเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาสบสายตายามพูด

“ผมไปเที่ยวกับเพื่อน”

“แกก็รู้ว่าคุณพ่อไม่ชอบ”

นพสินทำหน้าจ๋อย เขารู้ดีว่าพนพไม่ชอบให้ลูกๆเที่ยวกลางคืน แม้จะเป็นนพสินที่รูปร่างและท่าทางพอดูแลตัวเองได้ก็ตาม

“ผมจะไม่เที่ยวจนดึกขนาดนี้อีกครับ”

ช่อแก้วพยักหน้าเมื่อได้รับคำตอบที่น่าพอใจ

“แม่เข้าใจว่าเราอึดอัด อยากเที่ยวเตร่บ้าง แต่รอจนอายุเราครบยี่สิบ จะออกไปอยู่ข้างนอกคุณพ่อก็คงไม่ว่า”

ช่อแก้วไม่ได้เอ่ยห้ามลูกชายเที่ยวอย่างจริงจังนัก เธอไม่ได้ว่าเรื่องเที่ยว ที่เธอไม่พอใจคือลูกชายเที่ยวไม่ดูเวลาจนมันอาจจะทำให้พนพไม่พอใจ และเป็นสาเหตุให้เธอและนพสินโดนพนพต่อว่าเอาได้ ซึ่งเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากให้มันเกิดขึ้น

“ครับ ขอโทษคุณแม่ด้วย”

ช่อแก้วพยักหน้าให้ลูกชาย ก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบน

“ปิดไฟให้หมดนะ”

นพสินรับคำก่อนจะมองตามมารดาขึ้นไป พอลับหลังก็แอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ความไม่แตกว่าเขาไม่ได้ไปเที่ยวอย่างที่ว่า เขาปิดไฟจนเรียบร้อยก่อนจะขึ้นไปนอนบ้าง ในใจก็ครุ่นคิดตลอดเวลาว่าจะตามหานพคุณได้ที่ไหน

.........................................

มังกรเหม่อไปมากหลังจากที่น้องชายแวะมาหา เพียวไม่แน่ใจนักว่าสองพี่น้องทะเลาะกันเรื่องอะไร แต่คิดว่าคงร้ายแรงมากพอดูทีเดียว ไม่เช่นนั้นคนที่ดูใจเย็นอย่างมังกรคงไม่ถึงขั้นลงมือแถมยังควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนั้น

แน่นอนว่ามังกรไม่เล่าให้เพียวฟังแน่อยู่แล้ว เพียวเองก็ไม่ได้อยากรู้เรื่องส่วนตัวของมังกร แต่เพียวไม่ชอบเลยที่มังกรเหม่อๆซึมๆแบบนี้

“คุณ ไม่เป็นไรนะครับ”

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงทำให้มังกรหันมามองคนถามอย่างเต็มตา เพียวเป็นเหมือนสายน้ำเย็นชะโลมใจอย่างไรก็อย่างนั้น เขาเพียงแค่มองเห็นอีกฝ่ายในสายตาก็เหมือนเรื่องร้อนรุ่มในอกจะเลือนหายไปจนหมด หรือนี่เป็นความสามารถอย่างหนึ่งตัวเพียวกันนะ

“ผมไม่เป็นไรครับ”

เพียวทำหน้าไม่เชื่อ มังกรจึงปั้นยิ้มเรียบๆส่งไปให้ มันไม่ใช่การเสแสร้งหรือแกล้งทำ มังกรยอมรับว่ารู้สึกหวิวๆยามนึกถึงเรื่องนพคุณกับน้องชายตัวเอง แต่เขาไม่ได้รู้สึกเกลียดทั้งคู่ ไม่โกรธหากพวกเขาจะรักกัน ไม่แม้แต่จะคิดขัดขวางหรือต่อว่า ส

“วันนี้คุณหนีไปทำงานอีกแล้วใช่ไหมครับ”

เพียวทำปากยื่น รู้ว่ามังกรตั้งใจเปลี่ยนเรื่องคุยแต่ก็ไม่เซ้าซี้

“ผมไม่ได้หนีนะ”

มังกรไม่อยากให้เพียวทำอะไรจึงคิดจ่ายค่าจ้างเพิ่มเพื่อให้เพียวอยู่เฉยๆ ไม่ต้องทำงาน แต่เพียวกลับไม่ยอม การคลอดเด็กจากมดลูกเทียมทำได้โดยการผ่าตัดเท่านั้น การฟื้นตัวของคนอุ้มท้องเป็นเรื่องที่สำคัญ เพียวจึงไม่ยอมนั่งอยู่เฉยๆเขาเลือกที่จะทำงาน การได้ขยับตัวเท่ากับเป็นการออกกำลังกาย งานของเพียวไม่ได้หนักด้วยเพียวจึงยังทำไปตามปกติ

“คุณไม่ได้หนีแค่แอบออกไปตอนผมไม่เห็น”

มังกรอยากให้เพียวอยู่เฉยๆ ส่วนเรื่องออกกำลังกาย เขาอยากให้เพียวออกกำลังอย่างถูกต้องมากกว่าใช้การทำงานแทนการออกกำลังกายแบบนี้ แต่เมื่อเพียวไม่ยอม เขาก็บังคับไม่ได้ เพราะในสัญญาไม่มีเรื่องนี้เขียนเอาไว้ เขาจึงก้าวก่ายมากไม่ได้

“เอาเถอะ คุณมาเรียกผมไปกินข้าวเย็นใช่ไหมล่ะ”

มังกรลุกขึ้น เดินไปโอบประคองเพียวไว้ เขารู้ตัวว่าออกจะเกินไปซักหน่อย คนท้องต้องระวังตัวมากก็จริง แต่ไม่ใช่ว่าจะบอบบางมากขนาดต้องคอบประคองทุกฝีก้าว มังกรรู้ แต่ก็ยังอยากจะทำตัวเกินๆแบบนี้ ก็ในท้องเพียวน่ะ ลูกเขานะ เขาจะเกินไปบ้าง เห่อไปบ้าง ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร

.............................

นพคุณนั่งมองดาวอยู่ที่เก้าอี้หน้าบ้าน ในมือมีไดอารี่ของแม่ถือเอาไว้

“แม่ครับ แม่มีความสุขอยู่ใช่ไหม คุณอยากเห็นแม่มีความสุขนะ”

ตาจ้องดาวที่กำลังกระพริบ นพคุณหวังว่าคำพูดของตัวเองจะส่งไปถึงแม่ได้

“ผมไม่อยากเป็นอย่างนี้เลยครับแม่ ไม่อยากเลย”

ประสบการณ์ที่ได้เจอทำร้ายจิตใจนพคุณมากเกินไป เรื่องแย่ๆประเดประดัง นพคุณอยากย้อนเวลากลับไป ย้อนไปแก้ไข ถ้าทำได้เขาจะรักแม่ให้มากๆ เขาจะไม่ยอมตกลงคบกับมังกร และเขาจะไม่ยอมให้ตัวเองรักคนใจร้ายคนนั้น

“ฮัดเช้ย! บ้าจริง”

พอเริ่มดึกอากาศก็เริ่มเย็นทั้งที่เมื่อบ่ายร้อนแสนสาหัส อากาศเปลี่ยนไปมาแบบนี้อาจจะทำให้เป็นหวัด นพคุณไม่ได้ใส่เสื้อหนามากพอเสียด้วย

“เข้าบ้านดีกว่าเรา”

เขาลุกขึ้นยืนก่อนจะเซไป โชคดีที่ใช้มือยันผนังบ้านไว้ได้ทัน

“ลุกเร็วไปหรือไงนะ”

นพคุณรู้สึกว่าตัวเองหน้ามืดบ่อยเกินไปแล้วช่วงนี้ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ จนรู้สึกว่าไหวแล้วจึงค่อยๆเดินเข้าบ้าน หายากินก่อนจะรีบไปนอน นพคุณอยู่คนเดียวจึงพยายามดูแลตัวเองไม่ให้เจ็บไข้ ไม่อย่างนั้นก็อาจจะเกิดเรื่องใหญ่

“เฮ้อ หรือจะเพราะกินข้าวน้อยเกินไปนะ”

นพคุณกินข้าวไม่ค่อยลง ความอยากอาหารแทบไม่มี บางทีนึกอยากกินอะไรแปลกๆ แต่พอกินไปคำสองคำก็หมดความอยาก และเขาคิดว่าคงเพราะเหตุนี้จึงหน้ามืดเหมือนจะเป็นลมอยู่บ่อยครั้ง คงจะเพราะหิว

“สงสัยตั้งแต่พรุ่งนี้ต้องขุนตัวเองหน่อยแล้ว”

นพคุณนึกเมนูอาหารที่อยากกิน บอกกับตัวเองว่าจะต้องแข็งแรง จะต้องไม่เป็นอะไร ตอนนี้ไม่ไหวก็หลบอยู่ที่นี่ไปก่อน แต่เมื่อไหร่ที่พร้อมเขาก็ต้องกลับไปเผชิญหน้ากับเรื่องที่เกิดขึ้น นพคุณรู้ดีว่าไม่สามารถหนีไปได้ตลอดชีวิต และเขาจะไม่ยอมกลับไปในสภาพทรุดโทรมดูไม่เป็นผู้เป็นคนเด็ดขาด

.......................

เสือร้าวไปทั้งหน้า ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาตอนนี้กลับปูดบวม แม้จะมีสภาพแบบที่เรียกว่าดูไม่ได้ แต่เจ้าตัวก็ยังออกจากบ้านเพื่อไปตามหานพคุณเหมือนทุกวัน ตามตรงนั้นตรงนี้ แม้จะเป็นที่ๆมีโอกาสน้อยมากที่จะเจอ เสือก็ยังไป

“ไม่ทำงานหรือเสือ”

หลังจากตามหามาทั้งวัน เสือจึงเลือกมาหาเพื่อนสนิท ฤทธิ์ยาที่เพิ่งกินเข้าไปทำเอาเขาตาปรืออย่างคนง่วงนอน

“หน้ากูแบบนี้ควรไปทำงานหรือไง”

แม้จะง่วงสุดแสนแต่ก็ยังต่อปากกับเพื่อนสนิทได้อยู่

“มึงนอนไปเลย”

แพนเห็นเพื่อนจะไม่ไหวก็ไม่ต่อความยาว เขารู้ว่าเสือไม่ได้พักมาหลายวันแล้ว เจ้าตัวเอาแต่หาแล้วก็หานพคุณ แพนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เสือไม่ได้เล่าให้แพนฟัง แต่เขารู้จักเสือมานาน การที่เสือวุ่นวายตามหานพคุณขนาดนี้ มีหรือจะดูไม่รู้ว่าเสือนี่แหละที่เป็นต้นเหตุให้นพคุณหายไป ยิ่งไปกว่านั้นมันเห็นได้ชัดมากว่านพคุณมีความสำคัญต่อเสือมาก ส่วนแผลบนหน้า เสือบอกแล้วว่าฝีมือมังกร แพนจึงเดาเรื่องได้หลายส่วน

“พี่สะใภ้กับน้องสามี นี่มันศตวรรษไหนแล้ว ยังมีเรื่องแบบนี้อยู่อีกหรือเนี่ย”

แพนส่ายหน้า มองเพื่อนที่นอนหลับหน่ายๆ แล้วกลับไปทำงานของตัวเองต่อ

 

เสือนอนหลับได้ไม่นานก็สะดุ้งตื่น เขาลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปล้างหน้าเตรียมพร้อมที่จะไปตามหานพคุณต่อในช่วงกลางคืน

“มึงกลับไปพักดีกว่าไหมวะ คนที่แกจ้างมีออกเยอะ”

แพนเตือนสติเพื่อน แต่เสือส่ายหน้า

“กูอยู่เฉยไม่ได้ว่ะ”

เขากังวลใจ รู้สึกเหมือนว่าถ้าหยุดตามหานพคุณก็จะยิ่งหายลับไป ดังนั้นเขาจึงต้องหาอีกฝ่าย หาไปเรื่อยๆ หาจนกว่าจะเจอ

“กูไปก่อนนะ”

เสือออกมาแล้วขับรถตรงไปที่สวนสาธารณะที่รู้มาว่านพคุณเคยมาบ่อยๆ ตั้งแต่นพคุณหายไปเขาก็มาที่นี่ทุกวันทั้งเช้าและเย็น แต่ก็ไม่เคยเจอนพคุณสักครั้ง วันนี้เสือหวังว่าจะเจอ

เสือเดินไปนั่งยังเก้าอีกประจำ เก้าอี้ที่สามารถมองเห็นได้เกือบทั่วทั้งสวน เขานั่งลงและมองไปรอบๆ สายตาสอดส่องเผื่อว่านพคุณมาเขาจะได้เห็น ผู้คนมากมายผ่านไปผ่านมา มีทั้งคนที่มานั่งเล่นหย่อนใจ คนที่มาเพื่ออกกำลังกาย และก็มีคู่รักมาจู๋จี๋อยู่หลายคู่ แต่ไม่มีนพคุณ เสือยังคงนั่งมองไปรอบๆ นั่งอยู่อย่างนั้นจนมืดและได้เวลาปิดสวนสาธารณะเขาจึงได้กลับไปขึ้นรถ ขับออกไปตระเวนตามร้านอาหารและผับต่างๆ ตั้งแต่หัวค่ำจนเกือบเช้าของวันถัดมา แต่มันก็เหมือนเดิม ไม่มีแม้แต่เงาของนพคุณ

“คุณ ไปอยู่ที่ไหนนะ พี่ห่วงจะแย่แล้วรู้ไหม”

เกือบเช้าแล้วและพรุ่งนี้เสือยังต้องตื่นไปเริ่มตามหานพคุณใหม่ตั้งแต่เช้าอีกครั้ง แผลบนหน้าเริ่มเจ็บขึ้นมาอีกหลังจากหมดฤทธิ์ยา แต่เจ็บแค่นี่เสือทนได้ เขารู้ว่าเขาผิดเอง ดังนั้นให้เขาได้เจ็บบ้างก็ควรแล้ว

เสือรู้ว่ามันยากที่จะหานพคุณให้เจอ แต่เขาไม่เคยละความพยายามและไม่เคยหยุดค้นหา แม้ยิ่งเวลาผ่านไปเขาก็ยิ่งหวั่นและท้อ แต่เขาก็จะไม่หยุด เขาเชื่อว่าแม้วันนี้ไม่ได้เจอ พรุ่งนี้ก็อาจจะเจอก็ได้

เสือนอนมองเพดานอยู่ชั่วครู่ นึกถึงไปถึงว่าหากได้เจอนพคุณอีกครั้ง เขาจะไม่ปิดบัง ไม่เก็กขรึม ไม่หาเรื่องทะเลาะหรือต่อว่านพคุณอีก หากได้เจอเขาจะดีกับนพคุณให้มากๆ ระหว่างเขาและนพคุณ เสือจะทำให้มันดีขึ้นมาให้ได้

ความตั้งใจของเสือ เขาไม่รู้หรอกว่า สุดท้ายก็ไม่ได้ทำอย่างที่คิด เวลา สถานการณ์ และผู้คนรอบข้างต่างก็เป็นปัจจัยให้เสือต้องเลือกทำอย่างที่ไม่อยาก

แต่ไม่ว่าเขาจะทำอะไรลงไป เสือก็รู้ตัวอยู่เสมอว่า ทั้งหมดที่ทำไปนั้น ก็เพื่อนพคุณ

..............................

มีต่อค่ะ

[JUPJIB]

ตอนที่ 6



“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับ”

เพียวถามมังกรด้วยความเป็นห่วง หลายวันมานี้...ตั้งแต่น้องชายอีกฝ่ายมาแล้วมีเรื่องชกต่อยกันครั้งนั้น มังกรก็ดูจะเคร่งขรึมมากขึ้น และยังเหม่อบ่อยๆท่าทางเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา สองสามวันแรกที่มังกรมีอาการแบบนี้ เพียวยังพอเฉยๆอยู่ได้ แต่พอหลายวันเข้าเพียวจึงอดที่จะถามไถ่ไม่ได้

“ไม่มีอะไรหรอกครับ”

มังกรหันมายิ้มตอบอย่างอ่อนโยน แต่เพียวไม่เชื่อจนนิดเดียว

“ผมไม่รู้หรอกนะครับว่ามีเรื่องอะไรแต่ถ้ามันทำให้คุณไม่สบายใจจนต้องมานั่งคิดตลอดเวลาอยู่แบบนี้ ทำไมไม่ลงมือทำอะไรสักอย่างล่ะครับ”

เพียวใช้ตัวเองเป็นบรรทัดฐาน เขาไม่รู้ว่ามังกรคิดเรื่องอะไรอยู่ แต่หากเป็นตัวเพียวเองถ้ามานั่งคิดไม่ตกคิดไม่เลิกก็เป็นเพราะเอาแต่นั่งคิด ไม่ลงมือทำเสียที เขาจึงแนะนำให้มังกรลงมือทำอะไรบ้าง

“มันไม่ใช่เรื่องที่ผมทำอะไรได้น่ะสิ”

“อ้าว!”

 “บางทีเรื่องของคนอื่นนี่แหละที่ทำเอาผมกลุ้ม”

“แล้วทำไมคุณต้องกลุ้มด้วยล่ะครับ กลุ้มไปแล้วทำอะไรได้หรือเปล่า”

มังกรส่ายหน้า

“งั้นก็อย่าไปกลุ้มเลย ปล่อยให้คนที่เขาทำอะไรได้กลุ้มไปก็พอแล้วมั้งครับ”

มังกรหัวเราะ ที่เพียวพูดมาก็ถูก แต่จะทำอย่างที่ว่านั่นมันก็ยาก ยิ่งเป็นเรื่องของคนที่เขารักทั้งสองคน จะให้มังกรไม่คิดอะไรเลยก็เห็นจะไม่ได้

“ผมจะพยายาม”

แม้มันจะยาก แต่มังกรก็รู้ว่ามันจริง ต่อให้เขากลุ้มใจหรือคิดมากไปกว่านี้อีกร้อยเท่ามันก็ไม่มีประโยชน์ ตอนนี้เขาคงได้แต่หวังว่าเรื่องมันจะจบลงด้วยดี ไม่ต้องมีใครต้องเจ็บปวด...ส่วนตัวเขา แม้จะเจ็บแต่เขาก็จะทน!

......................

นพคุณเกาะขอบอ่างล้างหน้าไว้เป็นหลักยึดขณะโก่งคออาเจียน เขาเป็นแบบนี้มาได้หลายวันแล้ว ตื่นตั้งแต่ยังไม่สว่างดีเพราะอาการคลื่นไส้จนทนไม่ไหว อาเจียนเอาน้ำย่อยออกมาเพราะยังไม่ได้กินอะไร แต่หลังจากอาเจียนแล้วกลับไปนอน เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งกลับไม่มีอาการคลื่นไส้อีก

“สงสัยจะเป็นโรคกระเพาะจริงๆ”

ด้วยตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เขาไม่ได้กินข้าวเป็นเวลา บางทีรอจนหิวมากๆจนทนไม่ไหวถึงจะเริ่มลงมือทำอะไรกิน

“เฮ้อ”

บ้วนปาก ล้างหน้าแล้วกลับมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ก่อนจะถอนหายใจออกมาในความไม่แข็งแรงของร่างกายตัวเอง ทบทวนในใจว่าจากนี้คงต้องเริ่มกินข้าวเป็นเวลาบ้างแล้วเพื่อจะได้ไม่ต้องตื่นมาอาเจียนแต่เช้ามืด แล้วบางทีอาจจะลดอาการหน้ามืดที่พักนี้ชักจะเป็นบ่อยๆได้ด้วย

“แล้วก็คงต้องออกกำลังกาย”

นพคุณคิดว่าเพราะทุกวันนี้เขาได้แต่นั่งๆนอนๆ ร่างกายก็เลยฝืดๆอมโรค เป็นนั่นเป็นนี่อยู่เรื่อย ถ้าได้ขยับแขนขยับขาบ้างอาจจะทำให้แข็งแรงขึ้น

แต่คิดก็ส่วนคิด จะทำให้ได้อย่างที่คิดนั่นลำบากนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งการออกกำลังกาย ก็ลำพังแค่นพคุณจะลุกขึ้นเดินเหินยังหน้ามืดอยู่บ่อยๆ แล้วจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปออกกำลังกายจริงจังได้ สุดท้ายจึงทำได้เพียงเดินเล่นอยู่รอบๆเพียงเท่านั้น

นพคุณเดินไปรอบๆบ้านแล้วก็เดินเลยไปจนถึงต้นไม้ที่เคยมาปีนเล่นบ่อยๆเมื่อครั้งเป็นเด็ก เขาจับลำต้นที่ใหญ่โตและแข็งแรงขึ้นตามระยะเวลา ซึ่งช่างตรงข้ามกับตนเองที่ยิ่งโตขึ้นกลับยิ่งอ่อนแอ

นพคุณจำได้ว่าตอนเด็กๆ ไม่ว่าจะเสียใจมากแค่ไหนเขาก็ไม่เคยแสดงความอ่อนแอออกมาให้ใครเห็น ไม่แม้แต่จะหนีหน้าใคร เขาตอนยังเด็กเผชิญหน้ากับความเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่าได้อย่างสงบ แต่ตอนนี้น่ะหรือ...นพคุณกลับเอาแต่ทำตัวน่าสมเพช แถมยังเอาแต่หนี

เขาไล่ฝ่ามือไปตามลำต้นก่อนจะทรุดตัวลงนั่งพิงต้นไม้ต้นนั้นไว้ เหม่อมองไปทางทะเลสาบที่อยู่ไม่ไกล เห็นแล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าตั้งแต่วันที่ช่วยมังกรขึ้นมาจากทะเลสาบนั่นเองที่เสือเปลี่ยนไป แต่เขาก็แค่ช่วยมังกรเท่านั้น จำไม่ได้ว่าได้ทำความผิดอะไรหรือทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจตรงไหน นพคุณหลับตา บอกให้ตัวเองเลิกคิดถึงเรื่องเก่าๆแต่มันก็ทำไม่ได้

“บางทีมันก็แค่คนๆนั้นเห็นคนอื่นสำคัญกว่าเรา”

ว่าแล้วยิ้มอย่างสมเพชให้ตัวเองที่ผ่านมาตั้งเป็นสิบปีก็ยังคิดไม่เลิกว่าอะไรคือเหตุผลที่ทำให้เสือเปลี่ยนไป การที่ยังคิดไม่เลิกก็พอจะบอกได้ว่าสำหรับตน เสือยังมีความสำคัญไม่เปลี่ยน ทั้งที่เจ็บ ทั้งที่เสียน้ำตาให้คนๆนี้มาตลอดไม่ว่าจะเป็นตอนนั้นหรือตอนนี้

“เรามันก็แค่คนโง่เท่านั้นสินะ”

นพคุณพึมพำกับตนเอง เขาโง่ โง่ทั้งเรื่องครอบครัว แล้วยังโง่ในเรื่องความรักอีก

สายลมเอื่อยๆพัดผ่านไม่ขาดสาย คล้ายกับจะช่วยมาปลอบประโลมใจ แต่แม้บรรยากาศรอบตัวจะดีแค่ไหนก็ไม่มีอะไรมาช่วยเยียวยารักษาใจของนพคุณได้เลย

........................

“หาพี่คุณเจอไหมสิน”

นพสินที่กำลังเหม่อมองท้องฟ้าสะดุ้ง ก่อนจะถอนหายใจอย่างผ่อนคลายลงเมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาทักคือนพเก้า

“ไม่เจอเลย”

นพเก้าเม้มริมฝีปาก เป็นห่วงพี่ชายเพียงคนเดียวของตนเหลือแสน

“พี่เสือก็หาไม่เจอเหมือนกัน พี่คุณไปอยู่ที่ไหนนะ”

ชื่อเสือที่หลุดออกมาจากปากพี่ชายทำเอานพสินหน้าตึง เขาส่งเสียงเยาะในลำคอก่อนจะเอ่ยปาก

“ไม่ใช่เพราะมันหรือพี่คุณถึงได้หายไป”

นพเก้าไม่กล้าตอบ จริงอยู่ว่าครั้งสุดท้ายที่ได้พบกันเป็นวันที่เสือพาตนเองไปยังคอนโดของนพคุณจึงมีความเป็นไปได้ว่าเสือนี่เองที่ทำให้นพคุณหนีหายไป แต่หากจะให้มองในอีกแง่ บางทีการที่นพคุณหายไปอาจจะไม่ใช่เพราะเสือ แต่อาจจะเป็นเพราะตัวนพเก้าเองก็ได้

“อย่าโทษกันไปมาเลยสิน พี่เสือเองก็หาตามหาพี่คุณไม่ได้หยุด หามากกว่าที่เราๆทำกันเสียด้วยซ้ำ”

นพสินกำหมัด ที่นพเก้าพูดมาไม่ผิด เสือทุ่มเทในการตามหานพคุณมาก ไม่ว่าจะทางไหนก็พยายามตามตัวให้พบอย่างสุดชีวิต ในขณะที่ตัวนพเก้าหรือนพสิน ทำได้อย่างมากก็แอบตามหาเงียบๆ ไม่สามารถที่จะทำมันอย่างเต็มที่ได้

ทำไมนะ ทั้งที่เขาเองก็ห่วงนพคุณไม่น้อย หากจะให้พูดไป เขาคิดว่าตนเองห่วงนพคุณมากกว่าเสือเสียอีก แต่เขาก็ทำอะไรมากไม่ได้ ทำไม่ได้!

นพสินได้แต่เจ็บใจตัวเองที่ไม่แข็งแกร่งพอ

“อย่าคิดมาก”

นพเก้ากุมมือน้องชายที่กำแน่นแล้วช่วยค่อยๆให้น้องคลายมือนั้นออก

“พี่คุณเก่งจะตาย ต้องสบายดีแน่อยู่แล้ว”

นพเก้าพูดเองก็คิดเองว่ามันไม่ได้จริงสักเท่าไหร่ นพคุณเป็นเหมือนไข่ในหิน ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็มีแต่คนคอยปกป้องดูแลทั้งที่เจ้าตัวรู้และไม่รู้ ตอนที่ไปอยู่ที่คอนโดคนเดียวก็ได้มังกรคอยดูแลให้ แต่มาตอนนี้นพคุณหนีหายไป ไม่มีใครคอยปกป้องดูแลอย่างที่เคย นพเก้าถึงได้กังวลและเป็นห่วงมาก แต่เขาแสดงออกไม่ได้ ไม่เช่นนั้นนพสินคงยิ่งเครียดเพิ่มขึ้นอีก

“พี่คุณจะไปอยู่ที่ไหนได้ พี่เก้าพอนึกออกไหม”

นพสินถามคำถามนี้กับนพเก้ามาหลายรอบด้วยเห็นว่าพี่ชายทั้งสองคนสนิทกัน และนพเก้าก็บอกสถานที่ทั้งหมดที่ตนเองพอจะนึกออกได้ไปหมดแล้ว แต่ไม่ว่าจะที่ไหนนพคุณก็ไม่ได้ไป

“ระหว่างที่ไปอยู่คอนโด พี่คุณอาจจะมีเพื่อนที่พี่ไม่รู้จัก”

นพเก้าเจ็บใจตัวเองนัก ตอนนั้นตนเองน่าจะดื้อดึงไปอยู่กับนพคุณให้ได้ เวลานพคุณจะไปไหนทำอะไรกับใครเขาจะได้รู้

“พี่เก้าอย่าโทษตัวเองเลย พี่ก็รู้ว่าเราทำอะไรไม่ได้”

นพสินเห็นที่พี่ชายกำลังโทษตัวเองก็ถอนหายใจ สถานะของเขาทั้งสองทำให้การจะทำอะไรต้องเก็บเป็นความลับ ไม่สามารถจะโจ่งแจ้งได้ สุดท้ายไม่ว่าจะเขาหรือนพเก้าก็ได้แต่มานั่งเจ็บใจตัวเอง

“คุยอะไรกันลูก หน้าเครียดเชียว”

พนพเดินเข้ามาหาลูกชายทั้งสองโดยมีช่อแก้วเดินตามหลังมาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนที่มีติดบนใบหน้าเป็นนิจอยู่เสมอ

“ไม่มีอะไรครับ พวกผมกำลังคิดว่าพรุ่งนี้เราออกไปร้านสเต็กประจำกันดีไหม”

นพเก้ายิ้มให้พ่อกับแม่ก่อนจะเอ่ยแก้ตัวอย่างเร่งรีบเท่าที่จะนึกได้

“อ้าว พ่อเห็นทำหน้าเครียดๆกัน นึกว่าอะไร นี่คุยกันเรื่องของกินหรอกหรือ”

พนพหัวเราะลูกชายอย่างอารมณ์ดี

“ก็นายสินไม่อยากไปน่ะสิครับ”

นพเก้าว่าแล้วเข้าไปกอดแขนพ่อไว้อย่างออดอ้อน

“เราไม่ต้องสนใจนายสินแล้วไปกินสเต็กกันนะครับคุณพ่อ”

“อ้าวพี่เก้า”

นพสินเองก็เหมือนจะเริ่มตั้งตัวได้และตามทันนพเก้าจึงแกล้งอุทานออกมา

“อะไร ก็นายไม่อยากไปนี่”

“ผมไม่ได้ไม่อยากไป แค่อยากไปกินหม้อไฟมากกว่า”

“งั้นนายก็ไปกินคนเดียวเลย พี่กับคุณพ่อคุณแม่จะไปกินสเต็ก”

“ได้ไง ไม่เอาหรอก”

“พอๆ เถียงอะไรกันเป็นเด็กไปได้ลูก”

ช่อแก้วปรามลูกชายทั้งสอง แม้จะเอ่ยปากดุแต่ดวงตายามมองลูกๆก็เต็มไปด้วยความรักและเอ็นดู

“ไปกินสเต็กตอนเที่ยงแล้วหม้อไฟตอนเย็นดีไหม”

พนพเสนอพลางลูบหัวลูกชายคนกลางของตนเองด้วยความเอ็นดูไม่ต่างจากช่อแก้ว

“ก็ได้ครับ”

นพเก้าทำปากยู่แต่ก็ยอมรับข้อเสนอแต่โดยดี

“เข้าบ้านกันเถอะค่ะคุณพี่ ปล่อยเด็กสองคนนี้ไว้เถอะ”

ช่อแก้วส่ายหน้ายิ้มๆแล้วชวนผู้เป็นสามีเข้าบ้าน ลับหลังจากที่พ่อและแม่เข้าบ้านไป ทั้งนพสินและนพเก้าต่างก็พากันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ครั้งนี้ยังกลบเกลื่อนไปได้

“หัวใจจะวายตาย ดีนะที่พี่เก้านึกเรื่องได้ทัน”

นพเก้าเห็นด้วยกับน้องชาย คราวนี้ยังโชคดีที่ตนเองนึกเรื่องไร้สาระออกมาได้ทันท่วงที ไม่อย่างนั้นคงโดนจับได้ว่าคุยกันเรื่องนพคุณแน่ๆ

“พี่ก็ว่างั้น เฮ้อ รู้สึกเหมือนตัวเองโกหกเก่งขึ้นทุกวันๆ แถมบาปยังท่วมหัวอีกต่างหาก”

นพสินหัวเราะขืนๆ เรื่องโกหกกับเรื่องบาป ทั้งเขาและนพเก้ายิ่งนับวันก็คงมีแต่จะยิ่งทับถมเพิ่มขึ้นๆเท่านั้น บาป...ที่บางทีมันอาจจะอยู่ในสายเลือดก็เป็นได้

................................



TBC

[Phut]

 

............
พุ่งพรวดเข้ามาอ่าน คุณจุ๊บจิ๊บน่ารักมากๆ มาต่อให้เร็วดีจัง

ทำไมสินกับเก้าไม่บอกพ่อแม่ รึมันมีเบื้องลึก?

ตาม ~

[takara]

มีเรื่องอะไรอีกนะ

[mukmaoY]

อยู่ตัวคนเดียวอีก เฮ้ อ 

[B52]

หายไปนานๆน่ะคุณ รอจนคลอดก่อนก็ได้ อยากเห็นพวกนั้นอกแตกตายเพราะความทุกข์ระทม

[wikawee]

ทำไมคนในครอบครัวของนพคุณเป็นเเบบนี้อ่ะ พ่อคงมีลูกแค่สองคนสินะ นพคุณช่างโดดเดี่ยวเหลือเกิน  แล้วทำไมเก้ากับสินต้องทำลับๆด้วยล่ะ แล้วยังบอกว่าดารโกหกมันอยู่ในสายเลือดอีก.

นพคุณดูแลตัวเองดีๆนะ อย่าเป็นอะไรไปให้คนพวกนั้นมาสมเพชนะ เข้มเเข็งไว้ ไม่มีใครอยู่กับเราก็จริง แต่เราต้องอยู่เพื่อลูกที่จะเกิดมานะ

[Mouse2U]

ไม่อยากให้ใครเจอคุณเลยค่ะ
พวกคนใจร้ายย... ปากบอกว่ารัก ว่าประคบประหงม แต่ไม่เคยที่จะเอาใจไปสัมผัสกับใจของคุณเลยสักนิดเดียว~

[่jum]

ติดตาม รอตอนต่อไปนะ

[rayaiji]

อิหนูเองก็ท้องไม่รู้ตัวอี๊กกกก

[lizzii]

สงสารคุณอ่ะ ไม่มีคนดูแลเลย
สินกับเก้านี่ห่วงพี่จริงๆ ใช่ปะ ??
ส่วนพี่เสือทำไมหาน้องไม่เจอซักทีเล่าาาา

[mystery Y]

นพคุณกำลังท้องแน่เลย!

[fannan]

คุณท้องแน่ๆๆๆ


เครียดๆๆๆสงสารคุณอะ

[Jthida]

พ่อแม่คุณไม่คิดจะถามหาลูกตัวเองเลยรึไง เห้อ

[zeroj]

สงสาร คุณ จัง   

ความรัก ความอบอุ่น  หาได้จากครอบครัว  แต่ครอบครัวของ คุณ หาคำว่า รัก  ไม่เจอเลย

 

[nunda]

นพคุณน่าสงสารอ่ะ โดดเดี่ยวเสียจริง T_T
พี่มังกรก็น่าเห็นใจ ถึงจะเลิกไปแล้ว แต่ก็เจ็บน่าดู เฮ้อออ

ครอบครัวนี้มันมีอะไรนักหนา อิตาพ่อไม่ห่วงลูกเลยรึไงฟระ!!!

[PharS]