หัวข้อ: หมดใจ ♡ หมดโปรฯ (พิเศษ 2/2) (1/10/62 p.25)

[TR]

ฮาอารมณ์ขันแบเจี๋ยๆมาก แต่ละมุกในความคิดเจ้ตินี่มันขำไปไหน
ในเมื่อยังไงเจ้ก็หนีเคมันไม่พ้นละ ก็เคลียร์ๆกันแล้วดับเครื่องชนก๋งไปเลย

[lizzii]

เห้ออ อ่านไปก็สงสารเคนะ
แต่นั่นแหละ ชั้นทีมพี่ติ 5555555

[A-J.seiya*]

น้องง้อ เรียกง้อมั้ย???
แต่พี่ติ ใจแข็งมาก แข็งแบบไม่ฟังด้วย
ยากแล้วล่ะเค ฮือออ
เอาใจช่วยนะ
พี่ติทำแบบนี้ก็ดี เบื่อพวกชอบสงสาร โดนซะบ้างชิ
เอ๊ะ เราฟีลไหนนนน

[mek_it]

หมั่นไส้เค เจ็บแทนเค / ตามๆ

[Lovetree]

นายเคเมื่อไรจะโตเป็นผู้ใหญ่สักทีนะ. มางอน มาว่าพี่ติใจร้ายอีก. ดีนะที่ไม่ร้องไห้แล้ว
นายนะใจร้ายกว่าพี่ติอีก  ที่ทำให้พี่ติต้องมาเห็นภาพที่นายกำลังกอดปลอบน้ำนะ. ไม่เคยจำเลย
แถมมาว่าพี่ติไม่เคยบอกอะไรเลย. แล้วนายทำไมไม่เคยคิดเองบ้างว่าต้องทำตัวยังไงให้แฟนไว้ใจนะ
(เหนื่อยใจกับนายเคเหมือนพี่ติเลยเรา555อินๆ)

พี่ติมีแววจะใจอ่อนแน่เลย. ดูจาก2ประโยคสุดท้าย. ไปกังวลที่ก๋งโน้น. เพราะพี่ติรู้ใจตัวเองอยู่แล้วใช่ไหม
ก็ถ้ารู้ว่านายเคเข้าโรงพยาบาลก็คงใจอ่อนตั้งแต่อยู่ที่ชลบุรีแล้วแน่ๆ ทำไมถึงรักนายเคมากขนาดนี้เนี่ย
อย่าเพิ่งใจอ่อนนะคะพี่ติ คราวนี้ให้นายเคได้ทำอะไรบ้างให้สมกับที่พี่ติรักนักรักหนา555

ส่วนก๋งคิดว่าไม่น่าจะว่าอะไรถ้าพี่ติรักใครก๋งคงไม่ขัดขวาง เพราะจากประสบการณ์ที่ผ่านมาเรื่องแม่ของพี่ติ
แต่ถ้าก๋งรู้ว่าใครเคยทำให้พี่ติต้องเสียใจอะไรมาบ้างนี่สิไม่แน่555

อยากรู้ว่าจะมีคู่แข่งนายเคบ้างไหม เป็นใคร. อายุมากกว่าหรือน้อยกว่าพี่ติ จะออกมาให้เห็นเมื่อไร
555ไม่มีอะไรมาก. แค่อยากเห็นนายเคหึงหวงพี่ติบ้างค่ะ 555
แต่ยังคงเอาใจช่วยน้องเคเหมือนเดิมค่ะ
ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ แม้จะดึกก็มาอัพให้  เป็นกำลังใจให้นะคะ

[่jum]

ใจอ่อนให้เคจี๊ดนึง ยังไงชั้นก็ทีมพี่ติ 

[ceylon]

มนต์รักสวนผลไม้ 

[paladin.kn]

ให้อภัยเถอะน้าพี่ติ

ให้อิเคมันไปฟันฝ่ากับก๋งแทน

[jinjin283]

ถ้าก๋งรู้พี่ต อาจได้สามีเป็นตัวเป็นตนจากสวนข้างๆทันทีก็ได้น๊าา

[broke-back]

ต้องให้มีปัญหา..น้ำตาถึงจะไหล
เพราะฉะนั้นต้องเพิ่มความใส่ใจ..ความมั่นใจถึงจะกลับมา

ทำตัวเองทั้งนั้นนี่
ตามแก้ปัญหาที่ก่อให้หมดแล้วกัน

เมื่อนั้น..เมียถึงจะยอมใจอ่อน
พยายามเข้าไว้ ถ้าต้องการพี่ติ จริงๆ

ให้ไวๆๆๆๆๆ เลยไอ่เค
 

[yanggi]

หนีใจตัวเองอ่ะ มันยากนะ 
อ่านแล้วอยากรู้เลย จะจบไง ใจอ่อนยอมคืนดี แข็งใจหาผ้วใหม่  เอาไงดี???

[seaz]

หวังว่าจะดีกันนะครับ

[Kelvin Degree]

ถ้ามันจะเป็นเนื้อคู่ ยังไงก็หนีไม่พ้น แต่ก๋งจะว่าไงนะ

[lovenadd]

รอ เจี๋ย

[ycrazy]

  อ่านเพลินเลย

[Lovetree]

คิดถึงพี่ติ หลงรักพี่ติ ทีมพี่ติ555 

[punchnaja]

จริงๆพี่ติควรบอกก๋งแต่แรกนะว่าหลานคนนี้เป็นเกย์555555+ เพราะถ้าโดนเตะโด่งก็แค่กลับไปอยู่บ้านเดิม ยังไม่ผูกพันธ์กะก๋งมาก

[kun]

คู่กันแล้วไม่แคลว คืนดีๆๆๆ

[zhai]

กูติสแตก กูเสียศูนย์ นอกูหดแต่เสือกมีเขาโผล่ขึ้นมาแทน โคตรจี๊ดจนอยากร้องกรี๊ด !
ชอบๆๆๆๆๆ
วลีในใจของเจ๊ติ  หรือคุณเจี๋ย  ได้ใจมั่กๆๆๆๆ
อ่านไป ไม่เคยเครียดเลยอ๋ะ
ทั้งๆ ที่เรื่องชวนเครียดมากเลย (ซดมาม่ากันช่วงนี้)
แต่ มีให้ขำ ให้ฮาแตกตลอด

[BlueCherries]

เคลียร์กันนะ      สงสัยมีการปีนบ้านก๋งเข้าหาหลานก๋งแน่ๆ
ว่าแต่กู๋คเชนทร์จะไม่ทราบเชียวเหรอว่าหลานเจี๋ยเป็นเกย์  ต้องสืบมาแล้วน่า
ดีกันเร็วๆนะ    ชักอยากอ่านถึงเฮียของเคแล้วสิ  สะท้านตรงคำว่ากล้ามนี่แหละ

กล้าม......แซ่บ

 

[Phut]

สวัสดีนักอ่านที่รัก เสิร์ฟตอนนี้แล้วข้าพเจ้ามีภารกิจอันยิ่งใหญ่จำต้องลาไปตาย... เป็นเวลานาน ใคร่ขอให้ท่านอ่านให้สนุกนะจ๊ะ เสร็จภาระกิจแล้วจะรีบมาปั่นให้อ่านกัน หวังว่าพวกท่านยังไม่หมดใจกันไปเสียก่อน กระซิก...

ตอนนี้เป็นหน้าที่ยอดชายนายคิมหันต์เล่า เรื่องจะยังไม่คืบเพราะอยากให้เห็น มุมมองน่าเวทนาของฮี

ไม่แน่ใจว่าสลัดของพี่ติแกจะทำหน้าที่ได้ดีหรือไม่ จะน้ำเน่าไป ดำเนินเรื่องช้าไป ยืดยาดไป หรือน่าเบื่อเกินไป หรือจะเป็นเรื่องความสมเหตุสมผล และอารมณ์ของแต่ละคนในเรื่อง ท่านสามารถ ท้วงติ อบรบสั่งสอนได้

ด้วยรัก ...

บ๊ายบาย (โบกมือลา ปาดน้ำตาด้วย)


หมดใจ 25



     ใครๆ ก็บอกว่าอาการจะเป็นจะตายของผมคือความหลงเพียงชั่วครู่ พวกเขามักพูดว่าเมื่อเวลาผ่านไปผมก็จะทำใจได้เอง ซึ่งมันไม่จริง ระยะเวลาสองเดือนทำให้ผู้ชายสุขภาพดี มีเสน่ห์อย่างที่หลายๆ คนเคยหลงรักกลับกลายเป็นคิงคองอดอยากหลุดมาจากป่าดงดิบแทบไม่เหลือความเป็นผู้เป็นคน

 ผมรักจิตติ ทั้งรักทั้งหลงจนแทบอยู่ไม่ได้เมื่อไม่มีเขา โดยเฉพาะเมื่อเราต้องแยกกันทั้งๆ ที่เขายังเข้าใจผิดอยู่แบบนี้ ไม่เกินไปนักหรอกที่บางคนบอกว่าอยากจะตายเพราะความรักไม่สมหวัง ผมพิสูจน์มาแล้วด้วยตัวเอง และครั้งนี้ผมอาการหนักกว่าทุกครั้งที่เคยเป็น ทั้งที่พยายามจะไม่ให้กระทบกับงาน ไม่อยากขาดความรับผิดชอยแต่ผมก็ได้ใบเตือนจนได้
บางเวลาผมได้แต่ก่นด่าตัวเอง... ผมมันโง่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาสักอย่าง

เดือนเศษกับการไปเฝ้าหน้าบ้านเขาทุกวันมันช่วยอะไรไม่ได้ ผมรู้ว่าจิตติจะรักต้นไม้จึงปักใจแน่วแน่ว่าถึงอย่างไรเขาก็ต้องกลับมาดูแลบ้านบ้างจนกระทั่งได้รู้จากป้าเพื่อนบ้านว่าจิตติจ้างเธอรดน้ำต้นไม้ให้ กระปุกเองก็ไม่ยอมบอกอะไรผมเลย ผมได้แต่พยายามปลุกปลอบใจตัวเองว่าเขาแค่โกรธถึงได้ไม่ไปเยี่ยมผมที่โรงพยาบาล เขาแค่โมโหถึงได้งอนจนตัดการติดต่อ แต่ระยะเวลาที่ผ่านมาและทุกๆ อย่างชี้ชัดว่าเขาต้องการตัดขาดจากผมอย่างจริงจัง
เขาไม่ได้รักผม... ผมทำเขาหลุดมือไปแล้วจริงๆ ระยะเวลาเกือบสองสัปดาห์ต่อจากนั้นผมเมาหัวราน้ำจนเพื่อนๆ ส่ายหน้าแต่ก็ต้องขอบคุณพวกมันที่อย่างน้อยก็ไม่ทิ้งผม

' ไอ้เค... เหล้ามันแก้ปัญหาทุกอย่างไม่ได้นะเว้ย จะคิดจะทำอะไรก็คิดถึงแม่มึงบ้าง'

เพราะคิดถึงแม่น่ะสิผมถึงได้ไม่บ๊ายบายโลกตอนอกหักตั้งแต่สมัยยังหัวเกรียน ให้ตายสิ ผมไม่ได้สิ้นคิดขนาดนั้น... แต่แม่งทำไมถึงเจ็บหัวใจได้ขนาดนี้วะ

ผมคิดถึงเขา...ถึงแม้ว่าเขาอาจจะไม่ได้คิดถึงผมเลย
พอคิดมากก็ยิ่งดื่มมากจนร่างกายรับไม่ไหวในที่สุดผมก็ป่วย คราวนี้ถึงผมไม่อยากกลับบ้านผมก็ต้องกลับเพราะแม่เองก็ไม่ยอมผมเหมือนกัน

' กลับบ้านสักพักดีไหม ให้อะไรมันดีขึ้นก่อน เห็นเคตอนนี้แล้วบอกตรงๆ นะ ถ้าแม่เป็นแฟนเคแม่ก็ทิ้งเหมือนกัน '

ครับ... แม่รักผมมาก... จนผมต้องขำทั้งน้ำตาตกใน
 
' ให้โอกาสเขา ให้โอกาสตัวเองทบทวนความรู้สึกทบทวนการกระทำว่ามันพลาดตรงไหน แล้วถ้าถึงเวลาที่ได้เจอกันอีกครั้ง จะได้ไม่ทำพลาดซ้ำอีกเข้าใจไหม '

' แล้วถ้าเขามีแฟนใหม่... '

' ก็ถ้าเขามีรักใหม่มีคนที่ดีแม่ก็อยากให้เคยินดีกับเขา แสดงว่าเขาไม่ใช่คู่เรา ลูกผู้ชายต้องยอมรับความจริง แต่ถ้าเขาไม่มีมันก็อีกเรื่อง...ถึงตอนนั้นเคจะพยายามอีกครั้งก็ไม่เสียหาย จริงไหมลูก '

เพราะผมยังมีครอบครัว ยังมีแม่... ธุรกิจของที่บ้านก็งานล้นมือ นอกจากมีสวนผลไม้และรับซื้อเพื่อส่งออกแล้ว ยังมีโรงงานผลิตผลไม้กระป๋อง ทุกวันดูยุ่งเหยิงวุ่นวายไปหมด อีกหน่อยผมกับพี่เจคงต้องสืบทอดทุกอย่าง ผมถึงได้อยากประวิงเวลาออกไปเพื่อจะได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นอย่างที่ต้องการ ซึ่งยับเยินจนน่าเป็นห่วง การกลับมาช่วยทำธุรกิจของที่บ้านคงช่วยผมได้บ้าง แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่มีกะจิตกะใจจะดูแลตัวเองนัก น้ำหนักที่ลงไปเกือบสิบโลคงทำให้ขึ้นมาเหมือนเดิมภายในวันสองวันไม่ได้ ผิวไหม้แดดนี่ก็เช่นกันช่างเหมาะเจาะกับหนวดเป็นตอในมาดโจรจริงๆ

"ทำเองเลยหรือเฮีย"

"มาได้จังหวะพอดี... มึงดูทุเรียนเป็นนี่ ขึ้นมาๆ"
พี่เจเป็นคุณชายที่ไม่ชอบใช้แรงงานนอกจากการออกกำลังเพาะกล้ามกับการเล่นกีฬาในร่มผ้า ดังนั้น การที่เฮียแกลงมือเองแสดงว่าไม่ธรรมดา

"สวนคุณตาจรัญเหรอครับ"

"อืม... สวนของตาผมเอง"

"..." ตั้งแต่แวบแรกที่ได้สบตาจวบกระทั่งได้เห็นหน้าเขาอย่างชัดเจน ความดีใจระคนแปลกใจตีกันจนยุ่งเหยิงไปหมด เขายังเหมือนเดิมทุกอย่าง ดูสบายดีซึ่งผมควรดีใจ แต่มันกลับมีความน้อยใจและเสียใจเจือปนมาด้วย...

       "ไง..." รอยกดยิ้มมุมปากอย่างที่เขามักทำเป็นปกติ กับคำทักทายที่แสนเรียบง่ายราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"..." มีแค่ผมคนเดียวที่ตีโพยตีพาย เป็นห่วง คิดถึง เสียใจ ทุรนทุรายราวกับคนบ้า... ผมมันบ้าไปเอง เขาไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยสักนิด ทำไมผมต้องรักคนอย่างเขาด้วยวะ !

"นี่น้องผมครับ เพิ่งกลับมาอยู่บ้านเมื่อไม่กี่วันนี่เอง เค นี่คุณเจี๋ย... เขาเป็นหลานแท้ๆ ของคุณตาจรัญ"
เขามันเลือดเย็น คิดดูเถอะว่าแค่ชื่อเล่นเขายังไม่เคยบอกผมเลย ! แต่แม่งเอ๊ย... ทำไมผมต้องตัดใจจากเขาไม่ได้วะ ! บ้าฉิบ ! !

"ผม...ขอเบอร์โทรศัพท์ด้วยครับ"

หลังจากเฝ้ามองกันและกันอยู่นานคล้ายหยั่งเชิง ผมชักเกลียดเวลาเขาเลิกคิ้วเสมือนลำพองว่าผมต้องทำอย่างที่เขาคิด จิตติทำเหมือนล้อเล่นกับความรู้สึกของผม ซึ่งมันไม่สนุกสักนิด แต่หลังช่างใจดูแล้วผมก็เลือกมองข้ามสิ่งเหล่านั้นไปเพียงเพราะอยากมีเขาอยู่ใกล้ๆ คิดว่าพฤติกรรมยั่วประสาทพวกนี้คงจะหายไปเองหากเราปรับความเข้าใจกัน...ซึ่งมันไม่ง่ายเอาเสียเลย

เขาไม่รับสายผมทั้งที่ตกลงกันไว้แล้ว มันทำให้ผมบ้าพอที่จะบุกมาสวนเขาโดยไม่ดูหน้าดูหลัง ภาพผู้ชายคนที่มีอิทธิพลต่อความรู้สึกของผมกำลังนั่งหลับตารับลมสบายไม่แยแสต่อโลกภายนอก ไม่สนว่าใครจะเป็นอย่างไรหรือรู้สึกอย่างไร มันทำให้อกผมอัดแน่นจนแทบระเบิด

การโถมกอดเขาทั้งตัวเป็นสิ่งเดียวที่ผมคิดออกในตอนที่ใจกำลังลุกเป็นไฟ อยากรัดให้แน่นจนแหลกคามือจะได้หนีผมไปไหนไม่ได้อีก แน่นอนว่ามันทำให้เขาตกใจ กำปั้นใหญ่ไม่แพ้ของผมทุบลงกลางหลังไม่ยั้งมือ ให้ตายสิ... เขาจะใจร้ายกับผมไปถึงไหน นาทีนี้ผมไม่ได้ห่วงศักดิ์ศรีลูกผู้ชายหรืออะไรทั้งนั้น อย่างน้อยเขาก็น่าจะสงสารผมบ้าง...

"กูใจร้าย ? "

คำถามกับเสียงแค่นหัวเราะของเขามันไม่น่าฟังเอาเสียเลย

"พี่ก็รู้ว่าผมรัก... ทิ้งกันมาเฉยๆ แบบนี้ถ้าไม่เรียกใจร้ายแล้วเรียกอะไร"

"มึงดันทุรังเอง"

การที่ผมพยายามปรับความเข้าใจ มันดันทุรังมากเลยเหรอ ? เขาทำเหมือนผมมันน่ารำคาญขณะที่ผมได้แต่ส่งสายตาตัดพ้อ โคตรเกลียดนิสัยแบบนี้ของตัวเองเลย ! หากผมใจแข็งได้อย่างเขาทุกอย่างมันคงง่ายกว่านี้ และปัญหามันคงไม่บานปลายมาถึงทุกวันนี้

"มึงอย่าทำเหมือนไม่รู้ว่ากูเป็นคนยังไง มึงว่ากูใจร้ายแล้วที่มึงทำไม่ใจร้ายเหรอ เรื่องมันจบไปแล้วมึงจะมาฟื้นฝอยหาส้นตีนอะไร เคยคิดถึงความรู้สึกกูบ้างรึเปล่าเค..."

จบของเขาคนเดียวน่ะสิ ผมรักของผม...ใครจะยอมง่ายๆ  !

"บอกตรงๆ ว่ากูเหนื่อย แล้วถ้ามึงรักกูอย่างที่ปากพล็อยๆ ของมึงพูดจริง มึงก็ควรจะรู้ว่ากูรอมึงตัดใจจากเขามานานแล้ว กูไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะเค จะได้ไม่รู้สึกรู้สา ต้องทนเหรอ ห้ามเจ็บเหรอ ห้ามรู้สึก หรือจะห้ามกูหายใจด้วยเลยไหม " จิตติยิ้มขื่น นั่นทำให้ผมจุกจนพูดไม่ออก ผมคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเขาจะเก็บกดอะไรไว้มากมายขนาดนี้

"กูเบื่อกับปัญหาคาราคาซังเรื่องเดิมๆ ไม่จบไม่สิ้น กลายเป็นคนหูหนวกตาบอดทั้งที่กูรู้ทุกอย่างอยู่แก่ใจ และมึงเองก็รู้... "

ผมได้แต่กุมขมับ เขาคิดว่าผมหลอก ซึ่งมันไม่จริงเลยสักนิด

"ผมไม่รู้ พี่ไม่เคยบอกอะไรผมสักอย่าง ไม่เคยพูดว่ารู้สึกอย่างไร กระทั่งคิดอะไรอยู่ พี่ไม่เคยแชร์อะไรให้ผมรับรู้ด้วยสักอย่าง ผมก็รู้แต่ความรู้สึกและความคิดตัวเองเท่านั้น
รักผมก็บอกรัก คิดถึงผมก็บอกว่าคิด กับแฟนเก่าผมก็เลิกและไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว ผมแค่อยากให้รับฟังผมบ้าง ทำไมชอบคิดเองเออเองไปซะหมด"

"..."

"ผมบอกพี่ไปแล้วว่าผมไม่เคยนอกใจ ไม่ได้หักหลัง ผมไม่ได้มีอะไรกับเขา ทำไมไม่เชื่อผมบ้าง"

"พอเถอะว่ะ... "

กี่ครั้งแล้วที่เขาหันหลังให้ผม แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งผมก็ไม่ชิน ผมไม่ชอบ ใจมันโหวงราวกับถูกกระแสลมอันเอื่อยอ่อยนั่นพัดพาไปอย่างไร้จุดหมาย มันทำให้ผมกลัว...จนต้องกอดเขาไว้แน่นเท่าที่จะทำได้

"อย่าเดินหนีผมได้ไหม อย่าทิ้งผมไว้แบบนี้ ขอร้อง... "

กลัวว่าเขาจะไม่หันกลับมาอีก... ทั้งที่ความจริงเขาก็ไม่เคยหันกลับมา

"สองเดือนมานี่พี่ทำผมแทบบ้ารู้ตัวบ้างรึเปล่า" เสียงผมสั่น

"เค..." ชื่อผมที่ออกจากปากเขาเสมือนการเรียกสติ แต่ผมไม่ได้เสียสติและทบทวนทุกอย่างดีแล้ว

"ผมจะไม่ขอโอกาส จะไม่งี่เง่า แต่อย่าผลักไสผมได้ไหม..."

น่าอาย ตัวผมสั่นอย่างกับเจ้าเข้า... ช่างน่าสมเพชจริงๆ

เนิ่นนานที่ผมซบหน้าลงกับลาดไหล่เก็บกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ก้อนเนื้อเท่ากำปั้นกำลังเต้นอย่างหนักหน่วงจนปวดหนึบไปทั้งอก เขายืนนิ่งก่อนจะยกมืออุ่นวางทับแขนผมนั่นทำให้หัวใจแห้งแล้วชุ่มชื้นขึ้นมาทันตา อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้แกะมือผมออก ใบหน้ากระจ่างผินมาเล็กน้อยแล้วนิ่งไปครู่ใหญ่ด้วยแววตาที่อ่านไม่ออกเสมือนกำลังช่างใจ

ถึงจะดูแข็งกระด้างแต่ผมก็ไม่เคยลืมว่าเขาเคยดีกับผมแค่ไหน ภาวนาขอให้เขายังไม่หมดใจรักผมไปซะก่อน ขอเพียงเยื่อใยบางๆ มีให้กันแม้เพียงสักนิด...

ผมกลั้นหายใจรอลุ้นกับคำตอบจนแทบจะขาดใจตาย ชั่ววินาทีที่กลีบปากบางจะเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาผมก็ทำสันดารเสียด้วยการพลิกคนรักให้หันมาเผชิญหน้าแล้วประทับปิดปากเขาให้สนิท ผมไม่อยากได้ยินคำปฎิเสธเพราะถึงอย่างไรผมก็จะไม่ยอม...
ดั่งน้ำเชี่ยวกราดที่สาดเซาะหินผา ผมหยุดตัวเองไม่อยู่หรืออีกนัยหนึ่ง...ผมไม่คิดปกปิดและหักห้ามความรู้สึกตัวเอง สัมผัสอันหอมหวานที่ผมแสนคิดถึงกำลังทำผมคลั่ง ยิ่งเขานิ่งเฉยไม่ตอบรับหรือปฎิเสธยิ่งเหมือนจะเชื้อเชิญและท้าทายให้ผมลงมือทำลายแท่นศิลาอันแข็งกล้า กระทั่งลมหายใจหอบหนักและเสียงคำรามฮือจากลำคอขาวบ่งบอกว่าเขายังคงมีความรู้สึก... จิตติยังคงหวั่นไหวกับผม

"มึงมันเลว...คิมหันต์"

เขาบีบกรามผมแน่นเพื่อยุติทุกอย่าง สบถอย่างหัวเสียคล้ายเสือหงุดหงิดเมื่อบางอย่างหลุดจากการควบคุม ...บางอย่างที่ทำให้ผมต้องระบายยิ้มออกมา

"ไม่มีขอโต้แย้งครับ"

ผมไม่กล้าเอ่ยคำรัก เพราะมันคงไม่มีความหมายเมื่อหลุดออกจากปากคนเสียเครดิตอย่างผม แต่ผมพร้อมพิสูจน์ให้เขาเห็นด้วยความสัจจริง...

มือขาวจับหน้าผมพลิกซ้ายพลิกขวาแล้วผลักเบาๆ เขาคงเห็นคิงคองขาดสารอาหารที่หนวดเป็นตอกำลังจะยาวเป็นเคราในไม่ช้า ให้ตายสิ ! ผมคงดูแย่มากขณะที่คุณเจี๋ยหลานชายคนเดียวของคุณตาจรัญยังคงความเนี้ยบทุกกระเบียดนิ้วในชุดเสื้อเชิตลายสก็อตกางเกงยีนส์แม้เสื้อจะชื้นเหงื่อไปบ้างก็ตาม

"สภาพมึงดูไม่ได้... กลับบ้านไปไป๊"
จิตติย่นจมูกใส่ก่อนจะเหยียดยิ้ม ให้ตาย...ผมคงต้องเริ่มดูแลตัวเองซะแล้วสิ !




 


"ตายแล้ววันนี้พายุเข้าแน่ๆ ลูกชายแม่ถึงแต่งหล่อได้..." แม่ร้องทักตอนที่ผมลงมาทานมื้อเช้ากับครอบครัว พ่อกับพี่เจมองผมเป็นตาเดียวทุกคนดูแปลกใจ

"จะไปไหนไอ้เสือ" บิดาวัยห้าสิบถามเสียงเข้มขณะผมทิ้งตัวนั่งอย่างอารมณ์ดี
"เปล่าครับ ทำไมต้องตื่นเต้นกันขนาดนั้น"

"โกหกไม่เนียนเลยมึง... " พี่เจมันเหมือนจะรู้แต่ผมไม่พูดทุกคนก็ไม่ได้เซ้าซี้ จนกระทั่งมื้อเช้าผ่านไปด้วยความคึกครื้นกว่าทุกวัน ผมเข้าออฟฟิศทำงานเหมือนที่เคยทำ รอจนกระทั่งเลิกงานจึงยกของฝากซึ่งเป็นจำพวกโสมบำรุงสุขภาพขึ้นรถโฟร์วิล ผมคงแสดงอาการออกนอกหน้าไปหน่อยแม่จึงสังเกตเห็น
"อะแฮ่ม จะไปไหนจ๊ะพ่อหนุ่มน้อย"
"ไป... สวนคุณตาจรัญครับ"
"หือ... น่าแปลกใจจริง นึกยังไงล่ะเรา"
"ผมจะไปจีบหลานเขา" ผมสนิทกับแม่มากแทบไม่มีเรื่องปิดบังเลย แต่ถึงจะกล้าพูดเต็มปากผมก็ยังกระดากอายอยู่ดี แม่มองผมอึ้งๆ ก่อนจะหัวเราะลงคอ
"อำแม่เล่นสินะ โกนหนวด แต่งหล่อจนแม่เกือบเชื่อแหนะ"
"ผมพูดจริง"
"จะจีบเจี๋ย ? " แม่พยักหน้ากับตัวเองคงคิดว่าผมฝันกลางวัน "ลืมพ่อหนุ่มเซเว่นแล้วรึไง"
" คนเดียวกันครับ"

"ตาเค ! " คุณนายศศิธรตาโตราวกับไม่เชื่อหู ก็พอจะรู้อยู่ว่าชื่อเสียงของคุณตาเป็นอย่างไร เรื่องพ่อแม่ของจิตติผมก็พอได้ยินแม่เล่ามาบ้าง แต่ทำไงได้ล่ะครับ
"อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น จำคนผิดรึเปล่า เพ้อแล้วมั้งลูก"
" แม่... "
"โอย... แม่ยังไม่อยากเป็นกำพร้าลูกตอนแก่หรอกนะ เขารู้รึเปล่าว่าหลานชอบผู้ชายน่ะ"
"ผมไม่รู้..."

"โอ๊ยตาย..." แม่ผมทำท่าหมดแรง ยิ่งกว่าตอนรู้ว่าพ่อลืมวันครบรอบแต่งงานเสียอีก พอจับต้นชนปลายได้ผมก็โดนแม่สอนซะหูชา
"...จะทำอะไรคิดหน้าคิดหลังให้ดีอย่าใช้อารมณ์หรือความคิดชั่ววูบ แม่ไม่ได้อยากจะห้ามหรือตัดสินผิดถูก แต่แม่กับคุณอานับถือกันมานาน แม่ไม่อยากจะมองหน้ากันไม่ติด...เคเข้าใจแม่ไหม..."
"ผมเข้าใจ..."

"แล้วเจี๋ยเขาว่ายังไง ปรึกษากันแล้วหรือยัง เขาลำบากใจรึเปล่า"
"ผมก็ไม่รู้ ตอนนี้ผมอยู่ในช่วงพิสูจน์ตัวเอง ผมแค่อยากเข้าตามตรอกออกตามประตู ไม่อยากให้มีปัญหาในภายหลัง... สู้ให้รู้ดำรู้แดงกันไปเลยไม่ดีกว่าหรือครับ"
แม่มองลึกเข้ามาในตาผม ก่อนจะทอดถอนใจออกมาเบาๆ
"คนนี้แน่แล้วใช่ไหม" ดูท่านถามสิ แม้แต่แม่ยังไม่เชื่อใจผมเลย ให้ตายเถอะ...
"แน่ ! ครับ ! "
"แล้วถ้าแม่ไม่ยอมล่ะ...รู้จักนิสัยใจคอกันดีแค่ไหนเชียว อย่าใจเร็วด่วนได้คิดอะไรง่ายๆ นี่มันเรื่องใหญ่นะเค..."

"แม่ ! "

ผมรู้แล้วว่าความรักไม่ใช่แค่เรื่องของคนสองคน มันเป็นยังไง...


 

[snowboxs]

จิัมๆๆๆไว้ก่อน

โล่งไปสำหรับครอบครัวฝั่งเค
อย่าทำอะไรให้พลาดอีกล่ะเค
คงไม่มีโอกาศเป็นครั้งที่ 3 นะ

ให้โอกาศคนให้ได้ 2 ครั้งแต่อย่าให้ถึง 3

[Belove]

 


นี่ถ้าเป็นแม่เคคงตบหัวทิ่ม

[mukmaoY]

ครอบครัวน่ารักเนาะ

[Doranaii]

ฝ่าด่าน ก๋ง ให้ได้ก่อนนะเค 
คนเขียน โชคดีนะครับ 

[B52]

สู้ๆเค

[ceylon]

อุปสรรคเยอะกว่าดอกเห็ด  สู้นะเคนะ

[May@love]

แหมๆๆๆๆอิเค เดี๋ยวปัดเหนี่ยวแทนเจ้ติเลย.

เอามือจิ้มๆๆๆหน้าผากแรงๆซักที

ถ้าถอยหลังกลับไม่สู้เพื่อเจ้ล่ะก็

จะเอาทุเรียนตีหัวซะเลย

ปล.คนเขียนเดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ

[lizzii]

เอ้า ลองดูแล้วกันนะเค ว่าจะผ่านด่านๆๆ ไปได้ไหม

[naruxiah]

รักชนะทุกสิ่งค่ะเค เราอยู่ข้างเคนะ อย่าไปยอมอะไรทั้งนั้นค่ะ