หัวข้อ: หมดใจ ♡ หมดโปรฯ (พิเศษ 2/2) (1/10/62 p.25)

[drasil]

นั่ลล้ากกกกก หวานๆ ชอบๆ เอาอีกกก

[jirojiro]

เขินเลย

[Kelvin Degree]

ก๋งมาเห็นทำไงน่ะ 5555

[Freja]

น้องเคสู้ๆเข้าค่ะ    ถ้าสำนึกตัวแล้วก็อย่าได้ถอยเชียว   เอาทุกทาง  เข้าหาก็ได้เดี๋ยวป้าดูต้นทางให้


แอร๊ยยยยย     คุณ Phut  ขาาาา  น้องปุกมีแฟนใหม่แล้วหรือ?   ถ้าใช่ก็ขอให้ดีกว่าอินพน้า จะได้หัวเราะเยาะมันให้ฟันร่วง  ถ้ายังเป็นอินพอยู่ก็...........

[iceman555]

 

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

เริ่มหวานกันแล้วคู่นี้ ดูเคเป็นผู้ใหญ่มานิดนึง

[A-J.seiya*]

ให้เวลาพี่เจี๋ยหน่อยยยยยย
พี่เขาแก่แล้ว มีเรื่องให้คิดเยอรอไปก่อนนะเด็ก

[mukmaoY]

เคกรุณาแปลด้วย 

[twinmonkey0311]

ประเด็นที่พี่ติกังวลคือกลัวก๋งรับไม่ได้ที่เป็นเกย์ใช่มั้ย   ตอนนี้เคดูใจเย็นเป็นผู้ใหญ่ขึ้น

[ฝัullล้วlv]

เป็นการอ่านที่มาราธอนมาก~!

อ่านแล้วมันคันยิ๊กๆ หัวใจ จริงๆ

[B52]

อย่าให้รอนานมากน่ะพี่เดี๋ยวแก่เกินแกง

[JustWait]

ประนม กับ คั่ว นะตัว ตัวพิมพ์เป็นประณมกับขั้ว

กรี๊ดด อิเคน่ารักอะตอนนี้

[May@love]

เจ๊!!!!!! ไม่งามค่ะ ไม่งาม นี่มันกลางบ้านนะเจ๊ 55555

อิเคนี่กระไร มาคลอเคลียเจ๊ติลับหลังก๋ง

แถมพูดจา  "จุดจุดจุด เจี๋ย จุงงง"

เจ๊แกจะรู้เรื่องได้งัย เลยวัยแบ๊วมาไกลเกิน

ตอนหน้ามีแดงนี่คือ. เรื่องเปิดเผยอิเคหัวแตก
หรือเจ๊กับอิเคกีอเหตุเลือดกำเดาไหล แดงทั่วเรื่อง

[เกรียนเหมียว]

  โอ้ย...ฟินฮาๆ อ่านไปขำไปในมโนความคิดของพี่ติ 

[BeeRY]

พี่จิตติคนดี ให้กำลังใจนะ ก๋งคงเข้าใจ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องยาก แต่บางทีมันก็อาจจะง่ายกว่าที่คิดก็ได้
ก่อนอื่นก็เปิดใจให้เคอีกครั้งแล้วกันเนอะ

[kosmos]

ก๋งขาาาา ถ้าก๋งรู้แล้วอย่าดราม่าใส่พี่เจี๋ยมากนะคะ

[่jum]

  เรื่องแดง!!! แดงยังไง ใครทำแตกเอ่ย 

[thyme812]

 

[snowboxs]

มาถูกทางแล้วน้องเค
รอพี่เจี๋ยมั่นใจในหัวใจตัวเองอีกนิดนะ

[kun]

สู้ต่อไปเค พี่ติมีใจอยู่แล้ว แต่เคก็ต้องมั่งคงน่ะ

[fay 13]

 

[Lovetree]

เนื้อเรื่องตอนนี้ช่างอบอุ่นจริงๆค่ะ. ทุกคนดูน่ารัก
คุณก๋งก็เอ็นดูเคอย่างที่เคเคยบอกไว้
คุณป้าอ้อยก็เรียกหาเป็นคุณหนูเคเลย
คุณแม่ของเคก็ยินยอมให้เคเอาของฝากมาให้ก๋งถึงที่บ้านแทนตนเลย
พี่เจี๋ยก็นึกถึงความรู้สึกของเคบ้างแล้ว  ส่วนความคิดอ่านของพี่ก็ช่างขำฮา ชอบมากมายค่ะ
ส่วนคนที่น่ารักสุดในตอนนี้ก็คือน้องเคผู้มีรักมั่น  ทำทุกสิ่งเพื่อพี่เจี๋ยของเรานี่เอง หลงรักเลย555
ชอบตอนที่นั่งทานข้าวด้วยกัน แล้วหยอกกัน แอบหวานกัน คุณก๋งสังเกตเห็นบ้างไหมนะ
และเคก็ตักกับข้าวให้ก๋งด้วย. นายมันน่ารักมากมาย  ดูแลไปถึงผู้ใหญ่ของคนรักด้วย  สุดยอด
 
ตอนหน้าเรื่องแดงแล้วหรือค่ะ แอบเสียดาย  แอบคบกันก็ตื่นเต้นเร้าใจไปอีกแบบนะคะ555
รอลุ้นต่อไปค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะนักเขียน. เนื้อเรื่องตอนนี้อ่านแล้วมีความสุขจัง

[nicksrisat]

เครวบรัดขอเอากบก๋งเลยยย

[TONG]

นิ่งแบบเจี๊ย เจอตื้อดื้อด้านแบบน้องเคจะไปไหนรอด

[เกรียนเหมียว]

  เมื่อไหร่จะมาหน่ออออ. 

[ทิวลิปสีส้ม]

อร๊ายยยยยยย ตอนนี้น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ชอบจัง จุดจุดจุด อรั้ย!!
แรดได้อีกนะคะคุณหนูเค เทใจให้เลย เจ้ติก็นะ
กลางบ้าน ก๋งไม่เห็นไม่ใช่ว่ากู๋มาเห็นเข้าล่ะ เกิดเปลี่ยนใจอยากมาวันนี้ล่ะฮาเลย
ว่าแต่เดี๋ยวนะ แกงไก่มันอยู่ไกลแล้วไหงอิตอนตักกับข้าวแกข้ามมาตักให้ก๋งได้วะ
ให้คุณเคเอ้ย ออกนอกหน้ามากอ่า 55555555
รอตอนต่อไปค่า อยากอ่านพาร์ทของพ่อยอดชายบ้างละ
 
ความจะแตกอย่างไร บ้านจะบรึ้มไหม สินสอดทองหมั้น ขั้นหมากจะมาไหม

[Phut]

สวัสดีที่รัก เค้ายังไม่ตาย คิดถึงเค้าม๊ายยย
วันนี้ เอามาลงให้อ่านกันพอให้รู้ว่ายังไม่ทิ้งนะ แม้ภาระท่วมหัว หึหึหึ
ใครชอบหวานประกาศอีกครั้งว่าไม่ใช่แนวเค้านะ ทำใจกันสักนิดนึง แหะๆ

หมดใจ 28

     หลายคนไม่อยากแก่ แต่เชื่อเถอะ...การถูกใครๆ มองว่าเป็นเด็กมันไม่น่าภูมิใจนักหรอก


ผมพยามยามใจเย็นอย่างยิ่งยวด ปรับมุมมองให้กว้างขึ้น และเก็บทุกคำสอนของมารดามาทบทวน แม่พูดถูก... ผมกำลังทำเขาลำบากใจ แต่ให้ตายเถอะ ...คุณเจี๋ยหลายชายคุณตาจรัญเล่นแรงเป็นบ้า

"กูไม่เคยคิดกับมึงถึงขั้นนั้น..."

"มึงยังเด็ก เค... เด็กมากจริงๆ "

แม้น้ำเสียงจะหนักแน่นแต่คุณเจี๋ยกลับหลบสายตา มันไม่ใช่เรื่องปกติสำหรับคนอย่างเขา ผมหลงคิดว่าการที่ผมพยายามทำให้ทุกอย่างชัดเจนอย่างจริงจังจะทำให้เขามั่นใจในตัวผมมากขึ้น แต่แผนมัดมือชกกลับใช้ไม่ได้ผล ยอมรับว่าผมเลือกของขวัญครบปีของเราผิดโอกาสไปหน่อย และที่ไม่พูดเพราะคิดว่าเขาคงจำได้ แต่ก็นั่นล่ะ ผมคิดเองอีกแล้ว เขาไม่เคยใส่ใจจำมันด้วยซ้ำ น่าน้อยใจไหม

ผมมองแหวนทองคำหนึ่งสลึงที่ไม่ได้มีราคาค่างวดอะไรมากมายถูกถอดออกจากนิ้วยาวราวลำเทียน ก้อนมวลความรู้สึกตีตื้นขึ้นมาในลำคอแห้งผาก จะให้พูดอะไรได้อีก

จิตติดูเหมือนคิดอะไรตลอดเวลา  ระยะเวลาหนึ่งปีผมไม่ได้ปล่อยให้สูญเปล่า ประสบการณ์ที่ผ่านทำให้ตอนนี้ผมรับรู้และคาดเดาได้ว่าเขาคิดอะไร

ถึงเขาจะหนีปัญหา
ผมก็คงต้องยอมรับนิสัยส่วนนี้ของเขาไปด้วย ทำไงได้ล่ะครับ...ก็ผมรักของผมไปแล้ว

ผมถูกพามาปล่อยที่บ้านตัวเองด้วยอาการเสียเซลล์อย่างถึงที่สุด บางทีก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรทุกอย่างถึงจะออกมาดีอย่างที่หวัง แต่ที่มั่นใจได้คือเรารู้สึกตรงกันและผมไม่ยอมถอดใจแน่

"เป็นอะไรอีกล่ะหนุ่มน้อย สามวันดีสี่วันหงอย ทำอย่างกับต้นไม้ขาดน้ำไปได้ แล้วนี่แวบไปไหนมา"
แม่เพิ่งกลับมาจากออฟฟิศวิจารณ์อาการของผมจนเสีย ผมไม่ได้เป็นอย่างที่แม่พูดสักหน่อย...

"ไปดูหนังมา ...นี่ครับ เขาฝากขนมมาไหว้แม่"
 
ถึงท่านจะไม่เห็นด้วยที่ผมทำอะไรผลีผลามแต่ท่านไม่ได้ห้ามอย่างจริงจัง เพียงแค่ให้ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไปและอยู่ในกรอบเกณฑ์ที่ดี ไม่ใช่อยู่ๆจะไปบอกว่าจีบหลานชายเขา ถึงผมจะไม่กลัวโดนสอย แต่ดีไม่ดีถ้าท่านเป็นลมหงายตึงขึ้นมาคราวนี้ล่ะงานใหญ่ของจริงแน่ๆ

"อัฐยายซื้อขนมยายรึเปล่า"

ดูเหมือนแม่จะเมตตาจิตติเพราะเห็นเป็นหลานคุณตา ส่วนเรื่องที่ทิ้งผมไม่ดูดำดูดีผมก็อธิบายแล้วว่าเขาไม่รู้เรื่องผมเข้าโรงพยาบาล

"หาว่า เขาซื้อมาให้จริงๆ " ผมเปิดขนมเปี๊ยะให้แม่ ท่านเดินมาหยิบไปชิมแล้วพยักหน้าเบาๆ "...ซื้อที่ไหน"

"ไม่รู้ครับ"ผมตอบตามจริงพลางอมยิ้มไปด้วย ท่าทางแบบนี้แสดงว่าถูกใจแม่

"อย่ามาคิดซื้อใจแม่ด้วยขนมเปี๊ยะกล่องเดียวนะ บอกไว้ก่อน"
กล่องเดียวที่ไหนมีตั้งสี่กล่อง...

"ใครเขาจะคิดแบบนั้นเล่า"

แม่ไม่ได้สนใจฟังผมหรอกท่านหยิบมือถือออกมาแชะภาพได้สองสามช็อตก่อนจะบ่นงึมงำ

"ความจำเต็ม... ว่างๆ ถ่ายลงพีซีเก็บไว้ให้แม่หน่อย เดี๋ยวไปจีนไม่มีให้ถ่ายภาพ พูดถึงไปจีน... ถ่ายรูปกับแม่หน่อยซิ"

"ครับ ? "

"เอามือถือเราน่ะ ถ่ายคู่กับแม่หน่อยแท็กเฟสให้ด้วย แม่จะเอาไปอวดเพื่อนทริปจีน..."

"เพื่อนแม่เขาเห็นผมจนเบื่อแล้วมีอะไรให้อวดอีก" ผมว่าพลางล้วงมือถือออกมาเซลฟี่ แม่ใครเนี่ยวัยรุ่นบางคนยังอาย...

"บ่งเบื่ออะไร มีลูกชายน่ารักแม่ก็ต้องอวดเป็นธรรมดา เอาให้เห็นกล่องขนมชัด ๆ เอามุมที่แม่สวยๆ นะ" ท่านยิ้มหวานไม่แพ้สาววัยกระเตาะ แม่ผมถ่ายมุมไหนก็สวยอยู่แล้ว ถึงขนาดที่ว่ามีบางภาพบางมุมที่เพื่อนไม่สนิททักหาว่าเป็นแฟนผม เฮียเจก็เคย โคตรฮา...

"ไหนดู" แม่รับมือถือไปเลื่อนดูรูปภาพเป็นสิบช็อตก่อนจะเลยไปถึงรูปของจิตติที่ยิ้มกว้างซึ่งผมแอบถ่ายตอนเขาเผลอ ให้ตายสิ ถึงผมจะสนิทกับแม่แต่เรื่องแบบนี้มันเขินนะครับ

"เป็นมากนะเรา...หลงอะไรเขาขนาดนั้น"

"ไม่ใช่แค่หลง..."  ให้ตาย... ไม่เคยคิดว่าต้องมาพูดเรื่องทำนองนี้กับแม่ตัวเองเลย

"ผมเอาจริง"

"แม่จะคอยดูแล้วกันนะพ่อหนุ่ม แต่บอกไว้ก่อนว่ามีอะไรขึ้นมาแม่ไม่รับรู้ด้วยนะ"

"ครับ"

เชื่อไหมผมไม่เคยหนักแน่นเท่านี้มาก่อนเลยจริงๆ

หลังจากนั้นเกือบสองสัปดาห์ระหว่างที่ผมหัวหมุนกับธุรกิจของครอบครัวแบบเต็มตัว แม่กลับจากทริปเที่ยวจีน น่านับถือในความพยายามของท่านจริงๆ เพราะคุณนายศศิธรหอบหิ้วข้าวของกลับมาแบบที่ผมเห็นแล้วต้องทึ้ง

"ทำไมมันเยอะแยะแบบนี้ แม่ใช้ใครช่วยหิ้วรึเปล่าเนี่ย ... "

"โอย...ระบมไปทั้งตัวเลย เคช่วยเฮียจัดการต่อให้แม่หน่อย ไม่ไหวแล้ว ขออาบน้ำเดี๋ยว"

ผมมองข้าวของหลายถุงบนหลังกระบะไล่มามองหน้าสารถีที่เพิ่งไปรับแม่มาหมาด พี่เจมันยักคิ้วกวนเบื้องล่างก่อนจะพ่นควันบุหรี่โขมงโฉงเฉง

"ไอ้เฮีย...ช่วงนี้สูบเยอะไปป่ะวะ"

"เรื่องของกู แม่ใช้อะไรทำให้ว่อง อย่าลีลา...ระวังแตกด้วย ของฝากบ้านโน้น"

เป็นอันรู้กันล่ะครับว่าบ้านไหน ผมไม่สนใจพี่เจที่เอาแต่ยืนเต๊ะท่ายิ้มกวนตีนอีกต่อไปเพราะผมมีเป้าหมายใหม่
ผมรอแม่อาบน้ำจนเสร็จก่อนจะรีบเสนอหน้าต้อนรับ บีบๆ นวดๆ อีกนิดหน่อยจนแม่รู้ทัน

"ไม่ต้องทำหน้าแป้นแล้น"

"ใครทำ" ผมนี่เสียงสูงเลย ให้ตาย...ใครจะไปทำหน้าเกลียดแบบนั้น

"อยู่บ้านเป็นเด็กดีรึเปล่า"

"ดีมากเลยครับ"

"จ้ะพ่อเด็กดี..."แม่ปรายตามองก่อนจะเบะปากด้วยความเอ็นดูระคนหมั่นไส้ ท่านมองข้าวของอยู่ครู่หนึ่ง

"จะไปก็ไป... ไปแทนแม่เลยแล้วกันแม่เมื่อยเนื้อเมื่อยตัว"

เยส ! !

"แม่ไม่กลัวผมได้กินลูกตะกั่วแล้วเหรอ"

"เคโตแล้ว รู้ว่าอะไรเป็นอะไร อะไรควรไม่ควรลูกก็ตัดสินใจเองได้แล้ว ถ้าเคจริงจังแม่ก็ไม่ว่า รับผิดชอบตัวเองแล้วกันนะลูกนะ เคเป็นอะไรไปแม่ก็ยังมีพี่เจ..." แม่ลูบหัวผมโปะๆ รักผมน่าดูเลยให้ตายสิ

"โธ่...แม่..."

"จะรักใครแม่ก็รักด้วยขอให้เขาเป็นคนดีพากันไปในทางที่ดีก็แล้วกัน คิดอะไรก็เผื่ออนาคตไว้ด้วยนะลูก... เจี๋ยเขามีพ่อมีแม่มีญาติผู้ใหญ่ให้เคารพ จะทำอะไรก็ให้เกียรติผู้ใหญ่ก่อน อ่อนน้อมไว้เป็นดีรู้ไหมลูก ทำตัวให้เขารักให้เขาเมตตามันก็ดีกับตัวเรา"
"ครับ"



ก็นั่นแหละครับ นับจากวันนั้นผมก็พยายามหาโอกาสหลังเลิกงานมาหาเขาบ่อยขึ้น อย่างน้อยก็สัปดาห์ละหนึ่งถึงสองครั้ง มีความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่ได้กินข้าวด้วยกัน พูดคุยกันด้วยเรื่องรอบตัว ชีวิตต่างจังหวัดบ้านเรามันก็มีความสุขดี แม้ตอนนี้จะยังสุขไม่สุดก็ตาม
"ว่าไง วันนี้หอบหิ้วอะไรมา"

"น้ำพริกอ่องครับคุณตา วันนี้แม่ผมเข้าครัวเองเลยเอามาให้ชิมครับ" ผมจะมาฝากท้องอยู่ฝ่ายเดียวผมก็เกรงใจ
"มา...ขึ้นมาก่อน"

ผมเข้านอกออกในบ้านนี้อย่างคุ้นเคยแต่ดูเหมือนหลานชายเจ้าบ้านเขาจะไม่คุ้นสักเท่าไหร่ หากอยู่ต่อหน้าคุณตาจิตติจะระวังตัวไม่พูดเล่นหัวกับผมอย่างเห็นได้ชัด ทั้งๆ ที่ผมบอกกับคุณตาว่าเราสนิทกัน ขัดแย้งกันซะไม่มี

"คราวก่อนบอนไซที่เอามาน่ะ อาคเชนทร์เค้าชอบเขาเลยฝากถามว่าไปหามาจากไหน"

"ร้านเพื่อนครับ ไว้ผมแนะนำให้ก็ได้ครับ"
ผมว่าพลางตักน้ำพริกอ่องให้คุณตา ลามเลยมาให้คนข้างที่เอาแต่นั่งเงียบ อดไม่ได้ที่จะแอบบีบเอวเขาเบาๆ เจ้าตัวจึงซัดผัวะเข้าที่ต้นขา

"ยุงชุมนะครับ เกาะขาเคตัวเบ้อเริ่ม"

แสบครับแสบ... มือหนักเป็นบ้า

"ว่าแต่เจ้าแสบมาเที่ยวหาฉันบ่อยๆ แบนนี้เอาเวลาที่ไหนไปให้แฟนล่ะเรา ยังหนุ่มยังแน่นสาวๆ คงติดเยอะสิท่า"
ผมได้แต่ส่งยิ้มแทนคำตอบ ไม่อยากพูดเลยครับ สาวตัวเท่าหมีนั่งอยู่นี่ ! เดี๋ยวตาจะช็อคเสียเปล่าๆ

"ยิ้มทำเชี่ยไร"
จิตติกระซิบลอดไรฟัน โอ้ย... เขาทำผมจี้เป็นบ้า

"กำลังตามจีบอยู่ครับ แต่เขายังไม่ยอมแนะนำกับที่บ้าน ผมก็รออยู่"
"บ๊ะ ไอ้นี่เห็นเงียบๆ ไม่เบานะเรา"

"ก็ต้องมีบ้างสิครับ ผมจริงจังมากด้วยสิ หวังก่อร่างสร้างครอบครัวกับเขาเลยแหละ แต่เขาขี้อายน่ะครับ คงต้องรออีกสักพักให้เวลาทำใจกันหน่อย"

"เอ้อ...ดี คิดวางแผนไว้แต่เนิ่นๆ ตั้งแต่อายุยังน้อยนี่แหละดี มีเวลาเรียนรู้กันอีกนาน ซ้ำยังมีแรง ช่วยกันทำมาหากิน จะมาคิดตอนแก่มันจะไม่ทันการ"


"ครับ" ผมก็คิดแบบนั้นแหละครับ กะจะรวบหัวรวบหางเสียวันนี้พรุ่งนี้เลย เพราะเดี๋ยววัวแก่ของผมเกิดหลงไปติดใจหญ้าอ่อนสวนอื่น โดนหญ้าบาดคอบาดเนื้อขึ้นมา แย่แน่ๆ

"ก๋งทานยาก่อนอาหารรึยังครับ" เขาเปลี่ยนเรื่องไม่มีปี่มีขลุ่ย ซ้ำยังมองผมราวกับรู้ทัน แฟนใครวะโคตรน่าแกล้ง !

"กินแล้ว ฉันยังไม่แก่ขนาดจะหลงลืมกินยาน่า..." คุณตาว่าพลางยกน้ำขึ้นดื่มดูเหมือนท่านจะอิ่มพอดี ขณะจิตติเหลือบมองผมอีกครั้ง

"มึงอะรีบๆ กินเข้าให้ผู้ใหญ่รอได้ไง"

"เอาเถอะไม่ต้องรีบ ฉันไม่ถือ"

คึคึคึเป็นไงล่ะ ผมก็หลานรักนะครับ นิ่งครับนิ่ง หน้านิ่งๆ แต่ฟีลลิ่งพี่คงอยากทุบผมเต็มแก่ โอ๊ย ! เขาจะทำผมขำไปถึงไหนวะ
หลังทานข้าวเสร็จผมพาแฟนมานั่งรับลมริมหาดคุ้งวิมานยามค่ำคืน  เรานั่งกันในซุ้มหลังคามุงจากเสียดลมทะเลหวีดหวิว แสงสลัวจากไฟนีออนดูน้อยนิดเมื่อเทียบกับความมืดที่ปกคลุมทั่วทิศทางในคืนเดือนมืด ที่นี่ไม่มีคนพลุกพล่านดังในบางแสนหรือพัทยา แรงงานในร้านอาหารที่ปิดให้บริการตั้งแต่หัวค่ำออกมานั่งเล่นคุยกันอยู่ไกลๆ ในสายตาคนอื่นความสัมพันธ์ของเราคงไม่ต่างจากเพื่อนที่มานั่งดื่มเหล้าเคล้าบรรยากาศทะเล แต่คุณเจี๋ยไม่ชอบใจเท่าไหร่กับการที่ผมดื่มแอลกอฮอล์หลังจากที่ผมดื่มสาโทจนเมาข้ามวันข้ามคืนเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน วันนี้จึงมีเพียงน้ำอัดลมกับขนมขมเคี้ยวหลากหลายยี่ห้อเป็นมิตรแก้เหงาปากเท่านั้น

"พามาทำไร"

"พามาปล้ำมั้ง" ผมเอนบ่ากระเซ้ากับไหล่เขา "ก็อยากจู๋จี๋บ้างอะไรบ้าง"

"พยายามไปไหม๊"
ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เขาดูผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด แขนทั้งสองข้างเท้าไปด้านหลังก่อนจะหลับตาลงรับลมที่พัดมาเอื่อยๆ เสียงคลื่นกระทบฝั่งแว่วยินอยู่เนืองๆ ช่วยทำให้ผมรู้สึกมีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อ ผมอยาก...หยุดเวลาไว้ตรงนี้

"ยังคิดจะกลับชลอยู่ไหม"

ผมเอนศีรษะพิงกับไหล่เขา ช่วงหลังมานี้ผมเริ่มคิดถึงอนาคตอย่างจริงจังและผมอยากให้เขาเข้ามาเป็นส่วนสำคัญในนั้น แต่ทุกอย่างมันคงไม่ง่ายในเมื่อผมไม่ใช่ผู้หญิงและเขาเองก็เป็นผู้ชาย...
"บ้านกูอยู่ที่นั่น..."

"เดี๋ยวอีกหน่อยพี่ก็ต้องแต่งเข้าบ้านผมอยู่ดี"

"น้อยๆ หน่อย" เขาผลักหัวผม "เดี๋ยวนี้ชักเพ้อแล้วมึง"

"อย่าดับฝันเด็กได้ไหม ให้กำลังใจอนาคตของชาติบ้างดิ"

เขาส่ายหน้าทั้งยังอมยิ้ม ยกมือขยี้หัวผมอย่างที่เขาชอบทำประจำ

"บางทีกูก็ห่วงก๋ง... แต่กูก็ยังรักบ้านหลังนั้น"

แล้วเราล่ะ

ผมเก็บกลืนคำถามเด็กๆ พวกนั้นไว้กับตัวเอง ถ้าเขาจะกลับจริงๆ ผมก็คงต้องเดินทางไกลขึ้นหน่อย จันทบุรีกับชลบุรี... มันก็ไม่ได้ไกลกันนัก...

ให้ตาย...อย่าให้ใครรู้เชียวว่าผมต้องมานั่งปลุกปลอบใจตัวเองแบบนี้...

"คิดอะไรอยู่..."
"เปล่า"
"เบื่อกูแล้ว"
"เปล่า"
"อย่างอนเลยน่า เดี๋ยวกูซื้อจูป๊ะจุ้บให้สองอัน"
เขายืนหน้าเขามากดจูบเร็วๆ บนแก้มของผม ให้ตายสิ ! หลอกเด็กเป็นบ้า
"เอารสแอปเปิลนะครับ พี่เจี๋ย" ผมชูสองนิ้ว ประกอบด้วยดวงตาปิ้งๆ
"มึงนี่มัน..." เขาหัวเราะลงคอ พร้อมรอยยิ้มเต็มแก้มจนเห็นลักยิ้มบุ๋มบนผิวขาวจัเที่พราวระยับดั่งดวงดาวบนผืนฟ้ามืดสะท้อนลงมาในทะเลสีดำกำมะหยี่

ทำไมผมถึงหลงรักเขาได้ถึงเพียงนี้นะ

"ชอบที่นี่ไหม"

"ชอบสิ"

"ชอบก็อยู่ยาวเลยไม่ได้เหรอ"

"..."
"ผมกำลังจะรับช่วงต่อจากที่บ้าน... คงทำตัวเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้...คงไม่ได้กลับไปชลอีก" ผมเหม่อมองฝ่าความมืดออกไปอย่างไรจุดหมาย ผมไม่จำเป็นต้องมองหาเพราะจุดหมายที่แท้จริงของผมอยู่ตรงนี้แล้ว เพียงแค่กระชับไว้ให้แน่นขึ้น

"..."

"อยู่ที่นี่เถอะนะ ..."
ผมคงไม่เห็นแก่ตัวเกินไป...

"อย่ามาอ้อน" จิตติดีดหน้าผากผมเบาๆ แม้จะไม่แสดงท่าทีอะไรมากนัก แต่ผมเชื่อว่าเขาต้องหวั่นไหวบ้างสักนิดน่า
"ไม่รู้ล่ะ พี่ต้องรับผิดชอบผม ได้ผมแล้วต้องอุปการะตลอดชีวิต ยังไงผมก็ไม่ให้กลับ"

"งอแงใหญ่แล้ว"

"ตอบผิด !" ผมจี้เอวจิตติอย่างบ้าคลั่งด้วย
ความรักระคนมันเขี้ยว จนในที่สุดเขาก็ต้องยอม

"เออๆ ๆ ไม่กลับ ! หยุด ! หยุ๊ดดด กูจั๊กจี้ ! ! " เขาพูดไปหัวเราะไปทั้งยังดิ้นพล่านอย่ากับไส้เดือนโดนขี้เถ้า หน้าตาแดงก่ำไปถึงใบหู น่ารักเป็นบ้า ! ไม่ต้องคิดทบทวบผมก็ทำอย่างที่ใจต้องการ

"กูบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเลียปาก สันดารเสีย"
เขาตะครุบปากผมทั้งน้ำตาคลอจากการหัวเราะ ผมเลียปากตัวเองก็ผิดเหรอ แม่งเกือบได้แล้วเชียว รู้บ้างไหมกว่าผมจะได้โอกาสลวนลามเขามันยากเย็นแสนเข็ญขนาดไหน !

จะให้ทำยังไงล่ะครับนอกจากเสยผมด้วยความหงุดหงิดจิตหงุดเงี้ยว เขากดยิ้มมุมปากก่อนกัดจมูกผมด้วยความเอ็นดู ไม่วายกระซิบเสียงซ่าน

"ไว้วันอาทิตย์นะ"

นี่มันยั่วกันชัดๆ ! ชัดเลย !

"จะทบทั้งต้นทั้งดอกเลยคอยดู"

"ไปกลับบ้านได้แล้ว เกรงใจก๋งกูบ้าง น้าศิเขาจะเป็นห่วงมึงด้วย"
เราเป็นผู้ชายการออกมาเที่ยวดึกๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายตรงไหน แต่ก็นั่นแหละครับถึงไม่น่าห่วงคนที่เขารักเราก็อดห่วงไม่ได้
ทั้งที่ไม่อยากกลับผมก็จำใจต้องเดินอิดออดมาขึ้นรถฝั่งคนขับ พาคนรักมาส่งถึงบ้านเรือนไทย จนเจ้าตัวก้าวลงรถไปครึ่งตัวผมยังไม่วายบ่นงึมงำ

"พี่ไม่มีมัดจำให้ผมหน่อยเหรอ..."
"อย่าเยอะ"
"ค่าแรงคนขับล่ะ รางวัลคนพาเที่ยว กำลังใจเด็กก็ได้"
"กูไม่ได้ใช้มึงสักหน่อย"
"ทีเดียว"
"เค..."
"แก้มพอ..."

จิตติพรูลมด้วยความหน่ายใจ มองไปทางบ้านเรือนไทยที่เปิดไฟไว้เพียงดวงเดียว

"มึงมันดื้อ"

เขาชะโงกหน้ากลับเข้ามาขณะที่ผมยื่นแก้มให้ด้วยความเต็มใจ มืดขนาดนี้ใครจะเห็นล่ะครับ
นอกจากผีสางเทวดา

แต่เพียงเสี้ยววินาทีที่กลีบปากอุ่นและหยุ่นผละออกไป บ้านเรือนไทยทั้งหลังก็สว่างโล่ขึ้นมาทันตา

ฉิบหายแล้วครับ ! ใจผมร่วงไปอยู่ตาตุ่มขณะผู้ร่วมคดีหน้าซีดเป็นไก่ต้ม เมื่อได้เห็นร่างสง่าที่ยืนไพล่หลังอยู่บนยอดบันไดบ้าน

"ค...คุณตายังไม่นอนเหรอครับ" ผมยิ้มฝืดพลางบีบมือคนรักเบาๆ มือเขาชื้นเหงื่อแต่มันทำให้ผมใจชื้นเมื่อเขาบีบตอบกลับมาก่อนเสียงทรงอำนาจจะเอ่ยเรียบๆ แต่ทรงพลังและกดดันกันจนแทบหายใจไม่ออก

"มีอะไรจะพูดไหม"

*********

[BlueCherries]

สวัสดีค่าคุณ Phut


มาทีไรทีมาม่าพร้อมส่งทุกทีเลยนะคะ

เคสู้ว้อยยยยยบบบ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

เราว่าคุณก๋งรู้ แค่ไม่พูดออกมา
รอเด็กๆ มาบอกกล่าวเองแน่ๆ

[ฝัullล้วlv]

พูด พูดไปเลย
ตารู้อยู่แล้วแหละ (มั้ง?)