หัวข้อ: **หลุดจอง1ชุด** {ปาฏิหาริย์รักของลูกหมู} ลูกหมู & ลีโอ......[31/1/60]

[badbadsumaru]

โถ่ สงสารลูกหมูจริงๆ

[RoseBullet]

พี่ลีโอยึดติดน้องจริงๆด้วย เลยแอบฝังหัวน้องไว้แต่เด็กๆให้น้องไม่มีความมั่นใจในตัวเอง
ปกติเราอ่านพล็อตประมาณนี้จากพวกนิยายวายแปล ประมาณพระเอกยึดติดนายเอกม๊ากมากเลยฝังหัวให้มีแต่เค้าคนเดียวไรงี้
ซึ่งบางเรื่องก็เข้าขั้นแปลกในสายตาคนทั่วไปเลย แต่เราก็รับได้นะ หลายเล่มก็ชอบด้วย
แต่พออ่านเคสลูกหมูนี่รู้สึกแอบสงสารน้องซะงั้น ทำไมก็ไม่รู้ อาจจะเพราะพอเป็นนิยายไทยมันให้ความรู้สึกใกล้ชิดกว่านิยายแปล
พอเราจิ้นลูกหมูเป็นเด็กน้อยน่ารักที่ชอบดูถูกตัวเองแล้วมันรู้สึกเห็นใจน้องอ่า
แต่คิดว่าถ้าได้อ่านไปเรื่อยๆ ได้เห็นพัฒนาการของทั้งน้องทั้งพี่ลีโอ เราน่าจะมีมุมมองที่เปลี่ยนไปเนอะ

พี่ลีโอเธอก็ช่วยเลิกปากเสียขี้งอนเป็นตาแก่หัวล้าน แล้วบอกน้องไปตรงๆเถ๊อะะะ สร้างความมั่นใจและเชื่อมั่นให้น้องใหม่
ให้น้องได้รู้สึกมีคุณค่าและภาคภูมิใจในตัวเอง รวมถึงมั่นใจในความรักของคุณพี่ด้วยนะคะ
ความลับที่ว่า เราก็แอบคิดเหมือนคนอื่นๆนะว่าอาจจะเป็น mpreg หรือเปล่านะ
แล้วที่ลูกหมูหัวกระแทกงี้ เห็นพี่ลีโอแกดักคอไว้แล้วว่าน้องคงไม่ตื่นมาแล้วความจำเสื่อมเหมือนในละครหรือหลับยาว
แต่เห็นคุณเพื่อนก็เน้นเรื่องหัวกระแทกบ่อยอยู่ เลยคิดว่าอาจกระทบกระเทือนทางอื่นหรือเปล่านะ เช่นบุคลิกเปลี่ยนไป อะไรพวกนั้น

แล้วก็ขอแสดงความเห็นนิดนึงค่ะ ช่วงประโยคที่ปูนพูดบรรยายว่าลูกหมูตกบันไดอะไรยังไง
ประโยคนี้น่ะค่ะ > 'ลูกหมู  ลอยละลิ่ว  มองมาที่ผมด้วยแววตาตื่นๆ  และร้องอย่างเจ็บปวด  ก่อนหมดสติไป'
ส่วนตัวเราคิดว่ามันเหมือนการบรรยายโดยบุรุษที่สามมากกว่าที่จะเป็นประโยคคำพูด ด้วยคำศัพท์ที่ใช้น่ะค่ะ
รอติดตามตอนหน้าค่า
 

[BeeRY]

ลูกหมูอย่าเป็นอะไรนะจ๊ะ

[MiSS-U]

พี่ลีโอยึดติดน้องจริงๆด้วย เลยแอบฝังหัวน้องไว้แต่เด็กๆให้น้องไม่มีความมั่นใจในตัวเอง
ปกติเราอ่านพล็อตประมาณนี้จากพวกนิยายวายแปล ประมาณพระเอกยึดติดนายเอกม๊ากมากเลยฝังหัวให้มีแต่เค้าคนเดียวไรงี้
ซึ่งบางเรื่องก็เข้าขั้นแปลกในสายตาคนทั่วไปเลย แต่เราก็รับได้นะ หลายเล่มก็ชอบด้วย
แต่พออ่านเคสลูกหมูนี่รู้สึกแอบสงสารน้องซะงั้น ทำไมก็ไม่รู้ อาจจะเพราะพอเป็นนิยายไทยมันให้ความรู้สึกใกล้ชิดกว่านิยายแปล
พอเราจิ้นลูกหมูเป็นเด็กน้อยน่ารักที่ชอบดูถูกตัวเองแล้วมันรู้สึกเห็นใจน้องอ่า
แต่คิดว่าถ้าได้อ่านไปเรื่อยๆ ได้เห็นพัฒนาการของทั้งน้องทั้งพี่ลีโอ เราน่าจะมีมุมมองที่เปลี่ยนไปเนอะ

พี่ลีโอเธอก็ช่วยเลิกปากเสียขี้งอนเป็นตาแก่หัวล้าน แล้วบอกน้องไปตรงๆเถ๊อะะะ สร้างความมั่นใจและเชื่อมั่นให้น้องใหม่
ให้น้องได้รู้สึกมีคุณค่าและภาคภูมิใจในตัวเอง รวมถึงมั่นใจในความรักของคุณพี่ด้วยนะคะ
ความลับที่ว่า เราก็แอบคิดเหมือนคนอื่นๆนะว่าอาจจะเป็น mpreg หรือเปล่านะ
แล้วที่ลูกหมูหัวกระแทกงี้ เห็นพี่ลีโอแกดักคอไว้แล้วว่าน้องคงไม่ตื่นมาแล้วความจำเสื่อมเหมือนในละครหรือหลับยาว
แต่เห็นคุณเพื่อนก็เน้นเรื่องหัวกระแทกบ่อยอยู่ เลยคิดว่าอาจกระทบกระเทือนทางอื่นหรือเปล่านะ เช่นบุคลิกเปลี่ยนไป อะไรพวกนั้น

แล้วก็ขอแสดงความเห็นนิดนึงค่ะ ช่วงประโยคที่ปูนพูดบรรยายว่าลูกหมูตกบันไดอะไรยังไง
ประโยคนี้น่ะค่ะ > 'ลูกหมู  ลอยละลิ่ว  มองมาที่ผมด้วยแววตาตื่นๆ  และร้องอย่างเจ็บปวด  ก่อนหมดสติไป'
ส่วนตัวเราคิดว่ามันเหมือนการบรรยายโดยบุรุษที่สามมากกว่าที่จะเป็นประโยคคำพูด ด้วยคำศัพท์ที่ใช้น่ะค่ะ
รอติดตามตอนหน้าค่า
 

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และคำแนะนำดีๆนะคะ
อ่านเพลินมากๆเลย  เดี๋ยวลองอ่านลูกหมูกะลีโอไปเรื่อยๆเนอะ
มีอะไรติชมได้เลยค่ะ  เพราะเรื่องความรู้สึกของตัวละคร
หรือมุมมองในบางเรื่อง  รวมถึงเรื่องสำนวน  เราอาจจะยังทำได้ไม่ดีนัก
ยินดีรอรับคำแนะนำเพื่อพัฒนาการแต่งนิยายต่อไปค่ะ

ขอบคุณจริงๆที่เสียสละเวลาอ่านและเม้นท์ให้กันยาวขนาดนี้
เรารู้ว่าถ้าไม่รักไม่ไม่เอ็นดูกันจริงๆ  ไม่เสียเวลาอ่านและพิมพ์ให้ขนาดนี้แน่นอน
(ในฐานะที่เป็นคนอ่านนิยายคนหนึ่ง  อิๆ)

เลิฟสุด ^^

[BlueCherries]

ต่อตอนนี้เลยค่ะ รอจนวันอาทิตย์ไม่ไหวแล้วววววววววววว 

[shoi_toei]

คุลีโอ นี่น่าโดนตบนะ น้องเลยกลายเป็นคนขาดความมั่นใจเลย

ส่วนความลับ เด็กน้อยของเราท้อได้ใช่ป่าวววว 555

[yuyie]

น้องท้องได้รึเปล่านะ 

[HanATarO]

อย่าเป็นอะไรน้า ลูกหมู

ลีโอ นายมันน่าตบจริงๆ เลยนะแล้วแบบนี้ ลูกหมู จะเรียกความมั่นใจในตัวเองกลับมาได้มั้ยเนี่ยะ

เฮ้อ!!!

[วัวพันปี]

ลีโอ นายออกมาตอนนี้เพื่อฆ่าปูน (ของชั้น)

[nn~~NN]

เอาจริงๆเกลียดพระเอกค่ะ 5555  ยิ่งโตแล้วก็ควรรู้สิว่าที่ทำน่ะไม่เหมาะสม
ขอให้ลูกหมูโกรธมั่งละตามง้อให้เข็ดนะ ชิส์...

[marine893]

กรี๊ดดด เพิ่งเห็นว่าคนเขียนลงเรื่องใหม่แล้ว 
อ่านไปอ่านมาแล้วสงสารลูกหมูจังเลยค่ะ คือคิดแบบดูถูกตัวเองมาก มากจนเกินกว่าที่พี่ลีโอคิดซะอีก
พี่ลีโอน่าจะบอกน้อง อธิบายให้ฟังได้ตั้งนานแล้วนะคะ ยิ่งพอมาอ่านตอนที่พี่แกอธิบายเองนี่ แทนที่จะเข้าใจ เรากลับยิ่งหมั่นไส้พี่แกมากขึ้นไปอีก เฮ้อออ เตรียมทำตัวดีๆ ไว้แก้ตัวกะน้องเลยนะพี่ลีโอ 

ปล. สงสารปูนจังค่ะ ขอคู่ให้ปูนหน่อยนะคะ ><

[MiSS-U]

ตอนที่ 4

ลูกหมู

ผืนหญ้าเขียวขจีใต้ฝ่าเท้าที่ผมเดินผ่าน  นุ่มและชื้นไปด้วยหยดน้ำบนยอดหญ้า  และถูกประดับประดาด้วยสีสันของดอกหญ้าเล็กๆหลากสี  ยามลมพัดผ่านทั้งใบและดอกเล็กๆไหวไปตามแรงลม  ก่อนกลับมายืนต้นดั่งเดิม  ผมถึงกลับอมยิ้มให้กลับความแข็งแกร่งและความน่ารักแสนเจียมตัวของมัน 

พอเหลือบมองไปรอบกายทำเอาผมตกตะลึง  เพราะละลานตาไปด้วยดอกไม้ป่านานาชนิด  ที่มีรูปร่างแปลกตาไม่เคยพบเห็นมาก่อน  พวกมันส่งกลิ่นหอมแปลกๆคุ้นจมูกคละคลุ้งไปทั่วบรรยากาศ  พาให้สดชื่นจนเผลอสูดกลิ่นนั้นเสียเต็มปอด  และยกยิ้มกว้างอย่างไม่รู้ตัว

ผมเงยหน้าหลับตาพร้อมกางแขนออก  ก่อนจะหมุนรอบตัวเองช้าๆ  ทำให้กลิ่นหอมของดอกไม้ป่ายิ่งแจ่มชัดในความรู้สึก  ไหนจะได้กลิ่นของดินหลังฝนที่ระเหยขึ้นมาแตะจมูกบางเบา  ยามที่สายลมอ่อนๆพัดโชยมา  บวกไอแดดอุ่นๆของดวงอาทิตย์ส่องกระทบผิวกาย  เหมือนได้เติมเต็มพลังแห่งชีวิต  จนรู้สึกกระปี้กระเป่าอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

‘เมอร์คิวรี่...ข้าคิดถึงเจ้านัก’  เสียงหวานใสเจือแววอบอุ่นลอยมาเข้าหู  แม้จะไม่เคยได้ยินมาก่อน  แต่ผมก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด  ผมเปิดเปลือกตาขึ้นและกวาดมองไปรอบกาย  แต่ก็ไม่พบใครนอกจากตัวเองที่ยืนอยู่กลางป่า

“นั่นใคร”  การตอบรับคือสายลมอบอุ่นพัดโชยมาโอบล้อมผิวกาย  ก่อนจะม้วนตัวไปรอบร่างผม  และรวมกลุ่มเป็นไอหมอกหนาทึบอยู่ตรงหน้า 

สิ่งมหัศจรรย์ที่ผมเห็นกลับไม่ได้สร้างความแตกตื่นให้แก่ผมเท่าใดนัก  เพราะสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่เป็นมิตร  พลังงานนั้นถึงขั้นสร้างความอบอุ่นใจให้แก่ผม  แต่ผมมาตกใจจนสะดุ้ง  เมื่ออยู่ๆกลุ่มหมอกหนาที่ผมยื่นมือไปสัมผัส  กลับสลายตัวในฉับพลัน  และแตกตัวไปเป็นเหล่าผีเสื้อปีกขาวนับร้อย  ที่ค่อยๆโบยบินขึ้นไปยังฟ้าสีครามเบื้องบน  แต่มีเพียงตัวเดียวที่ไม่ยอมบินไปไหน  มันยังคงกระพือปีกช้าๆบินวนไปมาอยู่ตรงหน้า  ก่อนจะบินมาเกาะยังหัวไหล่ผม 

ปีกสีขาวสะอาดกระพือเบาๆอย่างไม่อนาทรร้อนใจ  ผมไม่ได้คิดไปเองว่ามันกำลังให้ความสนใจและมองตรงมาที่ผม  พาเอาผมยกยิ้มด้วยความเอ็นดู  พอผมลองยื่นนิ้วเข้าไปใกล้หวังแตะปีกสีขาวสะอาด  ซึ่งผีเสื้อก็เชื่องพอที่จะบินมาเกาะยังปลายนิ้ว  ผมจึงยื่นใบหน้าเข้าหาด้วยอยากมองมันให้ชัดกว่าเดิม  แต่แล้วอยู่ๆผีเสื้อปีกขาวกลับกลายร่างเป็นมนุษย์  ผู้มีใบหน้าและรูปลักษณ์ภายนอกชวนตื่นตะลึง

เมื่อผมสังเกตดีๆรูปกายภายนอกที่ปรากฏ  กลับไม่ใช่หญิงแต่เป็นชาย  ด้วยแผ่นอกที่แบนราบขัดกับใบหน้าหวานละมุน  เขาตรงหน้าเป็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งที่มีเส้นผมดำขลับยาวกรอมเท้า  และสวมชุดขาวสะอาดกรุยกรายที่มีความยาวไม่ต่างจากเส้นผม  ผู้ที่มีดวงหน้าสดใสเปล่งปลั่งละมุนตา  ให้ความรู้สึกว่าสวยมากกว่าหล่อเหลาตามเพศที่ปรากฏ   

หากให้ทายอายุผมก็บอกไม่ได้ว่าเขาคนนี้มีอายุเท่าไหร่กันแน่  เพราะแม้ใบหน้าและผิวพรรณจะยังเปล่งปลั่งไร้รอยเหี่ยวย่น  แต่ในดวงตาคู่คมหวานที่จ้องมายังผมนั้น  เต็มไปด้วยแววแห่งประสบการณ์  และลุ่มลึกยากแก่การคาดเดาว่ากำลังคิดอะไรอยู่  ยามผมได้จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่เดียวกันนี้  ผมกลับหยั่งไม่ถึงความคิดที่อยู่ภายใน  และไม่มีทางที่คนอายุน้อยๆจะมีแววตาเช่นนี้ได้  ซึ่งน่าแปลกที่แววตาคู่เดียวกันกลับทอประกายอบอุ่น  ให้ความรู้สึกว่าเจ้าของแววตานั้นเอ็นดูผมนักหนา 

ผมยืนประจันหน้ากับเขาอยู่นาน  แม้เราไม่ได้พูดอะไรต่อกัน  แต่ผมกลับรู้สึกว่าผูกพันกับคนๆนี้เป็นพิเศษ  ถึงขั้นโหยหาอ้อมกอดอบอุ่น  จนอยากเข้าไปกอดร่างโปร่งอย่างห้ามใจไม่อยู่

สิ่งแรกที่ผมสัมผัสได้คือกลิ่นหอมสดชื่นของดอกไม้ป่าที่เคยคละคลุ้งอยู่รอบกาย  หรือต้นกำเนิดของกลิ่นที่แท้จริง  จะมาจากผู้ชายคนนี้กันแน่  สัมผัสต่อไปที่เด่นชัดในความรู้สึกผมคืออ้อมกอดอันแสนอบอุ่น  อ้อมกอดที่ทำให้ผมน้ำตาไหลอย่างไม่รู้ตัว  แม้ไม่มีเสียงปลอบ  แต่เพียงแค่ฝ่ามืออุ่นๆที่ลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง  มันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผมคลายสะอื้นจากความตื้นตันใจ

ผมผละออกจากเจ้าของอ้อมกอดอบอุ่นอย่างช้าๆ  จนได้พบกับรอยยิ้มหวานละมุนตา  ก่อนปลายนิ้วเย็นๆของคนที่เคยโอบกอดผมไว้  จะยื่นมาไล้เกลี่ยให้อย่างนุ่มนวล  เพื่อเช็ดคราบน้ำตาออกจากผิวแก้ม  ผมมองตามการกระทำดังกล่าวไม่กระพริบ  ด้วยอยู่ๆก็เกิดความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั้งหัวใจขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ

‘เมอร์คิวรี่  ข้าดีใจที่ได้พบเจ้าอีกครั้ง...มันใกล้ถึงเวลาแล้ว  ที่เจ้าจะได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเจ้า’  แม้ผมจะไม่ค่อยเข้าใจความหมายของประโยคนี้นัก  และไม่คุ้นหูกับชื่อที่เขาใช้เรียกผม  แต่กลับคุ้นเคยชื่อนี้อย่างประหลาด  ผมเลือกที่จะทำเพียงยืนคลี่ยิ้มส่งให้แก่เขา 

แต่แล้วผมต้องใจหาย  เมื่อเจ้าของฝ่ามือเย็นชืดที่กอบกุมแก้มผมอยู่นั้น  เอ่ยประโยคต่อมา

‘เด็กน้อยแห่งข้า  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น  เจ้าจงเข้มแข็งให้สมกับธาตุแห่งชีวิตที่ไหลเวียนอยู่ในตัวเจ้า  อย่าดูถูกตัวเอง  จงยอมรับในสิ่งที่เจ้าเป็น  เพราะความพิเศษนี้  คนพิเศษเท่านั้นถึงจะได้ครอบครอง...ข้าต้องไปแล้ว  เจ้าเองก็ต้องกลับไปในที่ของเจ้า  จงดูแลตัวและหัวใจรักของเจ้าให้ดี...เมอร์คิวรี่ลูกรักแห่งข้า’ 

คนที่เรียกผมว่าลูกระบายยิ้มเศร้าอย่างน่าใจหาย  ก่อนร่างโปร่งจะกลายเป็นผีเสื้อตัวเดิม  และกระพือปีกโบยบินไปยังฟากฟ้าเบื้องบนอย่างช้าๆ

“เดี๋ยว!  ท่าน!  ท่านอย่าเพิ่งไป!”  ผมทั้งตะโกนและวิ่งตามผีเสื้อตัวนั้น  ที่แม้จะเพิ่มความเร็วในการวิ่งเท่าไหร่  ก็ดูเหมือนว่าจะยิ่งช้าลง  ก่อนผีเสื้อปีกขาวจะบินลับไปจากสายตา 

ผมมองสิ่งเหล่านั้นผ่านม่านน้ำตาที่ทำให้ภาพท้องฟ้าตรงหน้าพร่ามัว  ก่อนจะมีหมอกหนาจัดมาบดบังรอบกาย  ดวงตาแยกไม่ออกว่าสิ่งไหนคือผืนหญ้า  ดอกไม้ป่า  หรือแม้แต่ท้องฟ้าที่เคยสดใส  ความรู้สึกหดหู่และหวาดกลัวเริ่มเข้าเกาะกุมในใจ  และคนที่ผมนึกถึงเป็นคนแรกคือคนสำคัญของผมอย่างพี่ลีโอ  มันจะดีแค่ไหนที่จะมีพี่อยู่ตรงนี้ด้วยกัน  แต่มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะพี่ลีโอโกรธผมอยู่

“ฮึก  ฮือออ  พี่...พี่ลีโออยู่ไหน  ช่วยลูกหมูด้วย  พี่ครับ”

“ลูกหมู!  หมูน้อย  ไม่เป็นอะไรแล้วนะ  ชู่ว์ๆๆๆ  พี่อยู่นี่  พี่อยู่กับหมูน้อยแล้ว”  ทั้งสัมผัสอุ่นชื้นที่หน้าผากและเสียงที่ได้ยิน  ผมจำได้แม่นว่าเป็นของพี่ลีโอ  ประกอบกับฝ่ามือที่ผมกุมไว้  สร้างความอุ่นใจจนผมรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา 

ภาพแรกที่ผมลืมตามาเห็นคือ  ภาพรอยยิ้มกว้างขวางด้วยความดีใจบนใบหน้าหล่อเหลา  แม้จะมีแววเหน็ดเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัดของพี่  ทำให้ผมถึงกับดีใจจนโผเข้าหาอ้อมกอดใหญ่โต  แต่อาการเจ็บจี๊ดกะทันหันที่หัว  ทำให้ผมหลุดเสียงโอดโอยออกมา

“เจ็บตรงนี้ใช่มั้ย...[ฟู่ๆๆ]...เบาเจ็บลงมั้ยหมูน้อย”  นี่ผมนอนมากไปจนละเมอ  และฝันไปว่าพี่ลีโอเป่าลมใส่หัวผมให้หายเจ็บ  เหมือนช่วงที่ผมยังเป็นเด็กอยู่ใช่มั้ย 

ความฝันของผมยังไม่จบเท่านั้น  เพราะพี่ลีโอลูบหัวก่อนจะแตะริมฝีปากเข้าที่หน้าผากผม  ทำเอาผมตกตะลึงความร้อนวิ่งขึ้นหน้าแบบไม่ทันตั้งตัว  และมาแน่ใจในนาทีถัดมานี่เองว่าผมไม่ได้ฝันไป  ด้วยอาการเจ็บแปลบที่ท่อนขายามที่ผมขยับตัวเพราะโดนดึงตัวเข้าสู่อ้อมอกแสนอบอุ่นของพี่

“พี่ขอโทษ!  หมูน้อยเจ็บมากมั้ย  พี่ดีใจมากไปหน่อยที่เราฟื้น  นอนก่อนนะครับ  พี่ตามหมอก่อน”  ผมคว้าเข้าที่ข้อมือของพี่ทันทีที่รับรู้ว่าพี่จะไม่ได้อยู่ข้างๆผม 

การกระทำของผมทำให้ดวงหน้าหล่อเหลาหันกลับมาสบตาด้วย  จนผมประหม่าหลบตาคู่คมที่มีแววตาแห่งคำถาม  และทำท่าจะปล่อยข้อมือพี่  ด้วยรู้สึกว่าตัวเองเอาแต่ใจมากไป  แต่พี่กลับเป็นฝ่ายคว้ามือผมไปกุมไว้  จนผมต้องค่อยๆเงยหน้ามองพี่อย่างกล้าๆกลัวๆอีกครั้ง  ด้วยความไม่แน่ใจว่าจะโดนพี่ดุเข้าให้รึเปล่า

สิ่งที่ผมกังวลไม่ได้เกิดขึ้น  เพราะไม่มีแม้แต่ความไม่พอใจ  หรือแววตำหนิให้เห็นจากพี่ลีโอ  มีแต่รอยยิ้มบางเบาชวนเคลิ้มที่พี่มอบให้แก่ผม  พร้อมกับฝ่ามือใหญ่ที่วางบนหัว  ก่อนพี่จะลูบหัวผมช้าๆอย่างอ่อนโยน  ให้ความรู้สึกอบอุ่นจับใจผมมากนัก

“พี่ไม่ได้ไปไหน  แค่จะกดกริ่งตามหมอ...นี่ไงครับ”  แท่งสัญญาณที่มีสายโยงมาจากผนังห้องข้างหัวเตียงถูกยื่นมาตรงหน้าผม  ก่อนพี่ลีโอจะกดปุ่มตามอย่างที่พูด  แถมพี่ยังกระตุกยิ้มล้อเลียนนิดๆมาให้ผมแก้มร้อนเล่นอีกด้วย 

ผมจึงเสหลบตาแก้เก้อ  แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากกว่านั้น  เพราะมือถูกยึดและขาเดี้ยง  ได้แต่นอนหมดสภาพอยู่บนเตียง  ‘บนเตียงของโรงพยาบาล!’  ใช่แล้วผมตกบันไดที่ตึกคณะ  ระหว่างทางที่กำลังจะกลับบ้านนี่หน่า!?

“ลูกหมูตกบันได  นี่...โรงพยาบาล  แล้วพี่ลีโอ!?”  คำตอบของคำถามคือรอยยิ้ม  พร้อมอาการพยักหน้าง่ายๆของพี่

“หลับไปตั้งสองคืนกับสองวัน  ทำพี่เป็นห่วงมากเลยรู้มั้ยหมูน้อย  ต่อไปไม่ทำแบบนี้อีกแล้วนะ”  สีหน้าและแววตาเป็นห่วงเป็นใยผสมเศร้าสร้อยของพี่  ทำเอาผมรู้สึกผิดมากมาย  ลำคอตีบตันขึ้นมาเฉยๆ  และได้แต่เอ่ยขอโทษพร้อมตอบรับเสียงแผ่ว 

บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความเข้าใจระหว่างผมกับพี่  จนผมรู้สึกสบายใจและปลอดโปร่งเป็นที่สุด  ทำให้คิดไปว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาเป็นเหมือนฝันร้ายและมันไม่เคยเกิดขึ้น  เพราะผมได้พี่ลีโอที่แสนดีคนเดิมของผมกลับมาแล้ว  นาทีนี้ผมรู้สึกคิดถึงพี่ลีโอมากอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน  ยิ่งใบหน้าหล่อเหลาและรอยยิ้มนุ่มๆชวนละลายของพี่  โดยเฉพาะดวงตาคู่คมที่ทอประกายระยิบระยับฉายชัดว่าพี่กำลังมีความสุข  สำคัญที่ดวงตาคู่นั้นกำลังมองตรงมายังผม  ทำให้ผมสำคัญตัวเองไปว่าผมคือความสุขของพี่ลีโอ  หากตอนนี้คือความฝันผมก็ไม่อยากตื่นเลยทีเดียว

ระหว่างที่ผมมัวแต่ชื่นชมพี่ลีโอและละเมอเพ้อพกคนเดียวอยู่นั้น  ผมไม่รู้ตัวเลยว่าคนที่ผมปลื้มแสนปลื้มได้ก้มหน้าลงมาหาผม  กระทั่งลมหายใจอุ่นๆเป่ารดใบหน้า  ผมถึงรับรู้ได้ว่าใบหน้าที่แสนดูดี  อยู่ห่างจากหน้าผมเพียงแค่ฝ่ามือคั่น  รู้ตัวเลยว่าหัวใจกระตุกและเผลอกลั้นลมหายใจไว้ด้วยความตื่นเต้น 

ผมกับพี่ลีโอเราจ้องตากันเงียบๆ  ก่อนผมจะปิดเปลือกตาลงช้าๆ  ด้วยตัดสินใจแล้วว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้  ผมยอมรับผลที่จะตามมา  ด้วยเหตุผลจากความไว้ใจและรักที่ผมมีให้พี่  ซึ่งก่อนที่ริมฝีปากสีสดจะแตะที่กลีบปากผม  เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น  ตามมาด้วยเสียงบานประตูที่ถูกเปิดออก

“...เอิ่ม  ขอโทษค่ะ  คนไข้ฟื้นแล้วใช่มั้ยคะ  ขอหมอตรวจร่างกายคนไข้ก่อนนะคะ  เดี๋ยวค่อยสานต่อ  เอ๊ย!  คุยกันต่อ  ดีมั้ยเอ่ย”  คุณหมอสาวมีอาการตกใจนิดหน่อยที่เปิดมาเจอสภาพของผมกับพี่  แต่ก็ดูเหมือนว่าเธอจะปรับตัวได้เร็ว  เพราะประโยคท้ายๆถูกเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใสกึ่งหยอกเย้า 

ถ้าผมฟังไม่ผิดเหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วๆตามมาด้วย  แต่ผมไม่รู้หรอกว่าคุณหมอกับคุณพยาบาลจะแสดงสีหน้าแบบไหน  เพราะทันทีที่จบคำขอโทษของคุณหมอนั้น  ใบหน้าผมก็ถูกรั้งให้ซบเข้าไปกับแผ่นอกกว้าง

“ครับ”  พี่ลีโอตอบรับสั้นๆ  ก่อนจะประคองร่างผมให้กลับไปนอนตามเดิม 

นาทีนี้ผมไม่กล้ามองหน้าใครทั้งนั้น  ได้แต่ก้มหน้าคางชิดอก  และโฟกัสสายตาเพียงแค่ปมเสื้อชุดคนไข้ของตัวเองเท่านั้น  ก่อนปล่อยให้คุณหมอและคุณพยาบาลคนสวยตรวจร่างกายไป  ยามที่เหลือบมองข้างกายก็ให้อุ่นใจที่เห็นพี่ลีโอยืนอยู่ใกล้ๆและมองมาที่ผมตลอดเวลา 

ตั้งแต่ผมฟื้นขึ้นมาพี่ลีโอใจดีกับผมมาก  แสดงออกทั้งคำพูดและการกระทำ  ไม่มีโกรธเคืองที่ผมซุ่มซ่าม  จนทำให้พี่เดือดร้อนต้องมาเฝ้ากันสักนิด  และดูเหมือนว่าพี่ลีโอจะเลิกโกรธกับเหตุการณ์วันนั้นไปแล้วด้วย  แม้ต้องเจ็บตัวมากกว่านี้ผมก็ถือว่าคุ้ม  ที่ได้ใกล้ชิดและได้รับความใจดีจากพี่  จะให้เจ็บอีกกี่ครั้งผมก็ยอม

“ร่างกายคุณลูกหมูปกติทุกอย่างนะคะ  ยังไงคงต้องรออาจารย์หมอมาตรวจพรุ่งนี้อีกครั้ง  แต่คิดว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง  คุณลีโอสบายใจได้ค่ะ”  ผมมองคุณหมอคนสวยกับพี่ลีโอที่ยืนคุยกัน  และรู้สึกห่อเหี่ยวขึ้นมาซะเฉยๆ  เมื่อเห็นพี่ลีโอระบายยิ้มกว้างให้คุณหมอ  จึงก้มมองเพียงชายผ้าห่มที่กองอยู่ตรงเอว

เมื่อเหลือบมองไปที่ทั้งคู่อีกครั้งก็เห็นว่าพี่กับคุณหมอกำลังยืนฉีกยิ้ม  ให้คุณพยาบาลถ่ายรูปให้  ลีโอแห่งวง  Chic  ไม่ว่าจะไปที่ไหน  มักได้รับความสนใจจากแฟนเพลงเสมอ  โดยเฉพาะแฟนเพลงที่เป็นผู้หญิง  นี่ถ้าผมไม่ได้ถูกครอบครัวอัครภูมิเมธีรับมาเลี้ยง  เด็กกำพร้าอย่างผมคงไม่มีวันได้เข้าใกล้ลีโอแห่งวง  Chic  แน่นอน 

อยู่ๆผมก็รู้สึกว้าเหว่ขึ้นมาเสียเฉยๆ  และภาพคนในฝันที่ผมไม่น่าจำได้ก็ลอยขึ้นมาในหัว  พร้อมคำพูดให้กำลังใจที่ผมจดจำได้ทุกคำพูดจนขึ้นใจ

“ลูกหมู...หมูน้อย!  ใจลอยไปไหน  หืม”  ไม่เพียงพี่ลีโอจะกระแทกเสียงใส่  แต่สีหน้าและแววตาก็ดุและแฝงไปด้วยความกังวล  จนผมใจเสียพาลไม่กล้าสบตาด้วย 

ผมเลือกที่จะก้มหน้าซ่อนหัวตาร้อนๆจากพี่  และเม้มปากไว้จนแน่น  เพื่อปิดกั้นเสียงสะอื้นที่อาจจะหลุดออกมา  จนทำให้พี่ลีโออารมณ์เสียขึ้นมาอีก  ทำไมผมถึงมีอารมณ์แปรปรวนแบบนี้กันครับ  หรือจะเป็นเพราะตกบันไดหัวกระแทก  เพราะตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา  ผมไม่เป็นตัวของตัวเองเลย  หากเป็นผมในยามปกติ  ผมคงไม่น้อยใจและเสียใจง่ายๆแบบนี้หรอก...มั้ง!?


มีต่อ
.
.
.

[MiSS-U]

อ่านต่อกันเลยค่ะ^^
.
.
.


“เฮ้อออ”  ผมสะดุ้งกับเสียงถอนหายใจพรืดใหญ่ของพี่  และยิ่งรู้สึกผิดที่เห็นพี่ตีหน้ายุ่ง  ทั้งๆที่ยืนกอดอกหลับตาคิ้วขมวดอยู่ 
ผมคงทำให้พี่ลีโอโกรธอีกแล้วสินะ  น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ร่วงเผาะมาตามแก้มอย่างกลั้นไม่อยู่  แต่ผมจะไม่มีทางปล่อยเสียงสะอื้นออกมาให้พี่ลีโอได้ยิน  จนต้องโกรธผมมากขึ้นกว่าเดิม  ผมกัดริมฝีปากตัวเองไว้เพื่อกลั้นเสียง  และพยายามใช้หลังมือป้ายคราบน้ำตาทิ้งเร็วๆ

“หมูน้อย~...ปล่อยครับ  ไม่กัดปากตัวเองแบบนี้”  พี่ลีโอทอดเสียงอ่อนเรียกชื่อผม  ก่อนจะเชยคางผมขึ้น  และขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเห็นว่าผมร้องไห้  แต่อาการเสียใจน้อยใจที่ผมมีกลับค่อยๆเบาบางลง  เพียงแค่พี่ห้ามปรามผมด้วยเสียงอ่อนๆ  และไล้ปลายนิ้วไปมายังกลีบปากให้ผมคลายแรงกัดลง

ยามนี้สีหน้าแววตาของพี่ลีโออ่อนโยนเสียจนผมมองเพลิน  ปล่อยตัวให้พี่เช็ดน้ำตาที่แก้ม  และไล้ปลายนิ้วที่กลีบปากช้ำๆของตัวเอง  กระทั่งพี่ยื่นหน้าเอาปากเข้ามาแตะริมฝีปาก  ผมก็ยังไม่รู้ตัว  ต่อเมื่อลิ้นนิ่มๆไล้เลียไปมา  ทำเอาผมตัวอ่อนยวบเอนกายเข้าหาพี่  และเปิดปากให้ลิ้นร้อนๆเข้ามามอบความหวานลึกล้ำให้ 

ผมเพลินไปกับเรียวลิ้นของพี่ที่กวาดต้อนลิ้นผม  และฝ่ามืออุ่นๆที่ลูบไปทั่วแผ่นหลัง  เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้  รู้แต่ตอนนี้ผมแทบขาดใจ  เผยอปากรับอากาศเข้าปอด  ชดเชยมวลอากาศที่ถูกพี่ขโมยไป  พี่เองก็ลูบหลังลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน  พร้อมโอบกอดผมไว้อย่างหลวมๆ  แต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นใจแก่ผมมากนัก 

ผมนั่งอ่อนแรงปล่อยตัวปล่อยใจให้พี่กอด  ทั้งๆที่ใบหน้าร้อนฉ่าแทบมอดไหม้  แต่ริมฝีปากกลับหุบยิ้มไม่ลง  ‘ผมชอบอ้อมกอดของพี่ลีโอที่สุดเลยครับ’  พี่ลีโอก็แสนรู้ใจนั่งกอดผมไม่ยอมปล่อยเช่นกัน  จนกระทั่งมีเจ้าหน้าที่นำอาหารมื้อเย็นมาส่ง  พี่ถึงผละกอดเพื่อไปรับถาดอาหาร  แม้ผมจะเสียดายอ้อมกอดของพี่  แต่ก็มีข้อดีที่ทำให้ผมมีเวลาปรับสีหน้าเก้อเขินที่เป็นอยู่

“ลูกหมูทานเองได้ครับ”  ผมเอนตัวหนีปลายช้อนที่ถูกยื่นมาจ่อปาก  แต่ตาคมๆที่ฉายแววจริงจังกึ่งบังคับ  ทำให้ผมต้องอ้าปากรับข้าวต้มที่ถูกเป่าจนอุ่นนั้น

“ไม่ดื้อแบบนี้สิน่ารัก”  คำชมและรอยยิ้มของพี่ลีโอ  ทำให้ผมไม่คิดจะขัดขืนขอกินเองอีกเลย 

ผมอ้าปากรับข้าวต้มจืดๆที่พี่ป้อนจนเกือบหมดชาม  ไม่ใช่ว่ามันมีรสชาติอร่อยมากมายอะไร  แต่เป็นเพราะแววตาอบอุ่นและรอยยิ้มชวนมองของพี่ต่างหากที่ทำให้ผมเจริญอาหาร  จบมื้อด้วยยากำใหญ่ที่ทำให้ผมน้ำตาเล็ด  หลังพยายามกล้ำกลืนพวกมันลงคอ  แต่ความขมติดปลายลิ้น  และอาการท้องอืดเพราะดื่มน้ำแทบหมดเหยือกของผมก็ถูกลืมไปในพริบตา  เมื่อพี่ลีโอยื่นหน้ามากระซิบชมว่าผมเก่งข้างๆหู  แถมด้วยประทับจูบที่หน้าผากเนิ่นนาน

“ได้เวลาพักผ่อนแล้วครับ  ฝันดีนะหมูน้อย...เช้าแล้วต้องตื่น  ขอให้รู้ไว้ว่าพี่รอเราอยู่”  พี่ลีโออวยพรให้ผมฝันดีด้วยเสียงนุ่มดุจกำมะหยี  และระบายยิ้มบางเบาชวนตะลึง 

‘นี่ผมไม่ได้ฝันอยู่ใช่มั้ย’  ผมได้แต่หลับตาตามคำสั่งของพี่อย่างเต็มใจ  และแน่ใจว่าตัวเองกำลังยกยิ้ม  แต่นาทีนี้ผมห้ามใจไม่อยู่จริงๆ  ด้วยพี่ลีโอใจดีกับผมเป็นพิเศษ  พาลคิดไปว่าไม่อยากให้ตัวเองหายป่วยเอาเสียดื้อๆ

“ได้ฟังอาการของลูกหมูจากคุณหมอแล้ว  ดิฉันค่อยหายห่วงหน่อยค่ะ  ต้องขอบคุณมากนะคะ  ที่ดูแลลูกของเราอย่างดี”  ผมจำได้ว่าเป็นเสียงของคุณป้า  ท่านคงกำลังคุยกับคุณหมอคนสวยอยู่สินะครับ

หากเปิดตามาผมกลับพบว่าเป็นหมอคนละคนกับเมื่อวาน  ด้วยคุณหมอคนนี้เป็นคุณหมอผู้ชายเลยวัยกลางคน  กำลังยืนคุยกับคุณป้า  คุณลุง  และพี่ลีโอ  แต่ยังไม่มีใครสังเกตเห็นว่าผมตื่นแล้ว  และผมเองก็ไม่อยากขัดจังหวะเวลาที่ผู้ใหญ่คุยกัน

“ครับ  ถือว่าคนไข้โชคดีที่ตกบันไดแล้ว  มีบาดแผลไม่ใหญ่นักที่ศีรษะ  และแค่กระดูกขาร้าวเท่านั้น  ใช้เวลาสักเดือนร่างกายก็จะหายเป็นปกติดี  พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับ  แต่หลังจากนี้คงต้องใช้ไม้เท้าหรือไม่ก็รถเข็นไปก่อนนะครับ” 

ได้ฟังอาการของตัวเองจากปากคุณหมอก็ให้เบาใจ  ขืนผมต้องนอนโรงพยาบาลนานๆ  ผมคงได้ตกรุ่นเพราะจบไม่พร้อมเพื่อนเป็นแน่  แม้จะแอบเสียดายความใจดีของพี่ลีโอยามที่ผมป่วยก็ตามที

“แล้วอวัยวะภายในปกติดีใช่มั้ยคะ...เอ่อ  คุณหมอวิทยาได้ติดต่อมาหาคุณหมอรึยังคะ”  คุณลุงหมอวิทยาเป็นหมอประจำตระกูลให้อัครภูมิเมธีน่ะครับ  ท่านคงต้องดูแลผมต่อจากคุณหมอท่านนี้

“ครับ  ทุกอย่างปกติดี  ตั้งแต่ได้คุยกับทางหมอวิทยา  ผมต้องยอมรับว่าประหลาดใจมาก  ไม่เคยเห็นเคสแบบลูกหมูมาก่อน  ภายนอกเครื่องเพศเป็นผู้ชายปกติ  แต่ภายใน...”

“ลูกหมู!...หมูน้อยตื่นนานรึยังครับ”  พี่ลีโอหันมาเห็นผมเข้าพอดี  จึงทักออกมาแบบนั้น 

คุณหมอที่กำลังเล่าผลตรวจร่างกายของผมแก่ทุกคนหยุดชะงักกลางคัน  พร้อมๆกับที่ทุกคนหันมามองผมด้วยสีหน้าตกใจ  โดยเฉพาะคุณป้า  ก่อนที่พี่ลีโอจะเดินเข้ามายืนข้างเตียง  ส่งยิ้มพร้อมกับคำถามแสดงความห่วงใยมาให้ผม  มีลูบหัวและยื่นแก้วน้ำมาให้ผมดูดน้ำจากหลอดอีกด้วย

รอยยิ้มและท่าทางอ่อนโยนที่พี่มีให้  ทำให้ผมลืมเลือนถึงข้อสงสัยในคำบอกเล่าของคุณหมอเจ้าของไข้ไปเลย  หันไปอีกทีทั้งคุณลุงคุณป้าและคุณหมอก็ออกจากห้องไปแล้ว  ซึ่งท่าทางผมที่กวาดตามองไปรอบห้อง  ทำให้พี่ลีโอส่งคำถามแสดงความห่วงใยตามมาอีกมากมาย 

อย่างคำถามที่ว่าผมอยากเข้าห้องน้ำมั้ย  หิวรึยัง  หรือแม้แต่เจ็บตรงไหนรึเปล่า  แน่นอนว่าคำถามเหล่านั้นถูกถามด้วยเสียงนุ่มๆ  สอดคล้องไปกับแววตาอบอุ่น  และท่าทางที่แสนอ่อนโยน  จึงไม่แปลกที่ผมแทบจำอะไรไม่ได้  แม้แต่คำถามที่ค้างคาใจ  จนกระทั่งผู้มีพระคุณทั้งสองคนกลับมา

“พระคุ้มครองนะลูก...ต่อไปลูกหมูห้ามลืมทานข้าวอีกนะครับ  ดูสิครั้งนี้เลยต้องเข้าโรงพยาบาลเลย  คุณลุงกับป้าเป็นห่วงเรามากนะรู้มั้ย  ดีที่พี่ลีโอมาเฝ้าลูกด้วยตัวเอง  ไม่งั้นป้าคงไม่สบายใจ  และต้องโทษตัวเองมากกว่านี้แน่ๆ  ที่ดูแลเราได้ไม่ดี”  ผมกราบลงบนอกอุ่นของคุณป้า  เพราะรู้สึกผิดเต็มหัวใจที่เป็นต้นเหตุแห่งความไม่สบายใจของท่าน

“ลูกหมูขอโทษครับ  ลูกหมูสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้ดี  จะไม่ทำตัวให้คุณป้าและคุณลุงเป็นห่วงอีก”  ผมเงยหน้าส่งยิ้มอ้อนๆใส่ดวงตาที่กำลังเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาของคุณป้า 

ท่านเองก็ระบายยิ้มบางเบาและพยักหน้าน้อยๆ  ก่อนแตะจมูกลงที่แก้มพร้อมกอดผมไว้หลวมๆ

“เรื่องร้ายๆก็ผ่านไปแล้ว  ลุงเชื่อว่าต่อไปจะมีแต่เรื่องดีๆเข้ามาในชีวิตของลูกหมู”  คุณลุงยืนเอามือไพล่หลัง  พร้อมระบายยิ้มเมตตาส่งให้ผม

ผมรับคำคุณลุงพร้อมยกมือขึ้นไหว้ท่าน  ด้วยถือเป็นคำอวยพรที่แสนมีค่าสำหรับผมมากนัก  หลังจากนั้นคนบ้านภักดิภูมิเมธีก็ตัดสินใจอยู่ทานข้าวเช้ากับผมที่ห้องพักคนไข้  แรกรู้ผมถึงกลับอึ้งก่อนจะน้ำตาคลอหน่วย  ด้วยความซาบซึ้งที่ทุกคนแสดงออกชัดว่าเป็นห่วงผม 

คุณลุงที่มีศักดิ์เป็นถึงหม่อมหลวงหนึ่งในราชสกุล  กลับนั่งรับประทานข้าวที่คุณป้านำมาจากบ้าน  โดยที่ท่านทั้งคู่นั่งทานกันง่ายๆอยู่บนโต๊ะข้างเตียงที่ผมนอน  ส่วนพี่ลีโอก็มานั่งป้อนข้าวให้ผมเช่นเดิม  พร้อมๆกับทานของตัวเองไปด้วย  จึงทำให้มื้อนี้ของผมเป็นมื้อที่พิเศษและอร่อยที่สุด  ตั้งแต่ผมมีโอกาสร่วมทานข้าวกับทุกคน  เพราะผมรับรู้ได้ว่าตัวเองได้รับความรักและความใส่ใจจากคนบ้านอัครภูมิเมธีอย่างแท้จริง 

ก่อนที่คุณลุงคุณป้าจะกลับออกไป  ท่านทั้งคู่ยังคงเมตตาผม  ด้วยการย้ำกับพี่ลีโอให้ดูแลผมอย่างดี  ก่อนหันมาบอกผมว่าให้เชื่อฟังพี่  ห้ามรั้นทำในสิ่งที่จะทำให้ผมเจ็บตัวมากขึ้นเด็ดขาด  เพราะพรุ่งนี้พวกท่านจะรอรับการกลับบ้านของผมอยู่ที่บ้านอัครภูมิเมธี  ได้ฟังเช่นนั้นผมถึงกลับห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่  จึงสร้างความลำบากให้พี่ลีโอต้องมาปลอบ

“คุณลีโอจะเช็ดตัวให้คุณลูกหมูเองเหมือนเดิมมั้ยคะ”  ผมสะบัดหน้าพรืดหันไปมองคนที่โดนตั้งคำถามทันที  ยอมรับว่าตกใจไม่น้อย  ที่ได้ยินคำถามนี้จากคุณพยาบาลผู้ช่วยที่นำยาหลังอาหารมาให้ผม 

สิ่งที่ได้ยินแปลได้อย่างเดียวว่าพี่เคยเช็ดตัวให้ผมด้วยตัวเอง  ในยามที่ผมนอนไม่ได้สติ  และคำตอบของพี่อย่างการพยักหน้าพร้อมยกยิ้มน้อยๆนั้น  ทำให้ผมตกใจมากขึ้นไปอีก  ผมมองพี่ตาค้างสติหลุด  ไม่รู้ตัวแม้กระทั่งว่าพยาบาลผู้ช่วยคนนั้นออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่  เพราะสายตาผมได้แต่ไล่มองตามแผ่นหลังกว้างที่หายไปในห้องน้ำ  ก่อนพี่ลีโอจะออกมาพร้อมกับอ่างน้ำใบไม่ใหญ่นักและผ้าขนหนูผืนเล็กอีกผืน 

พี่ลีโอวางของที่ถือมาบนโต๊ะล้อเลื่อนที่ใช้สำหรับทานข้าวเมื่อครู่  มีเงยหน้าส่งยิ้มอ่อนๆมาให้ด้วย  แม้รอยยิ้มนั้นจะเป็นรอยยิ้มปกติของพี่  แต่แววตาแพรวพราวในตาคู่คมกลับดูไม่ปกติสำหรับผมเลย  ทำเอาผมหลบตาเสียดื้อๆ  พร้อมๆกับรู้สึกว่าแก้มร้อนฉ่า  ด้วยแววตาของพี่ที่ผมเห็นนั้น  ยังคงแปลกใหม่สำหรับผมมากนัก  แม้ในช่วงที่ป่วยผมจะได้เห็นมันหลายครั้งแล้วก็ตาม  จะว่าไปอาจจะไม่มีอะไรเลยก็ได้  ผมน่าจะคิดมากไปเอง  เพราะพี่น่าจะกำลังขบขันในท่าทางตื่นๆของผมเสียมากกว่า 

แต่อย่างไรซะผมว่ามันให้ความรู้สึกที่มากกว่านั้นอยู่ดี  ความรู้สึกที่ว่าพี่กำลังถูกใจในอะไรบางอย่าง  อะไรที่ว่าคือการเช็ดตัวให้ผมนี่แหละ  ‘ไม่มีทาง!?’  พี่ลีโอจะต้องรู้สึกถูกใจทำไมกัน  ในเมื่อความจริงพี่น่าจะแสดงอาการไม่พอใจมากกว่า  หรือไม่พี่ก็น่าจะรังเกียจที่ต้องมาเช็ดตัวให้เด็กในบ้านอย่างผมสิ  เพราะไม่ใช่หน้าที่ที่พี่จะต้องมาทำอะไรแบบนี้ให้ผม  ที่สำคัญรูปร่างอ้วนตุ๊ต๊ะอย่างผมมันไม่มีอะไรน่าดูสักนิด  ไม่มีเหตุผลที่พี่ลีโอจะถูกใจในสิ่งที่ทำได้เลย

“[แคร่กๆ  แคร้กกกก]...เช็ดตัวนะครับ  จะได้สบายตัวขึ้น”  เสียงรูดผ้าม่านรอบเตียงเรียกสติผมกลับเข้าร่าง  ก่อนผมจะนั่งอึ้งอีกครั้งกับคำพูดที่ดังขึ้น  แต่สายตาที่แปลกไปจากเมื่อครู่ของพี่  ทำให้ความคิดสับสนในหัวค่อยๆสงบลง

ดวงตาคู่สวยจ้องผมอย่างอ่อนโยน  ไร้แววหยอกล้อหรือแววรังเกียจอย่างที่ผมคิดไปเอง  ร่วมกับฝ่ามืออุ่นๆที่พี่ลีโอยกขึ้นมาลูบหัว  จึงไม่ยากนักที่ผมจะพยักหน้าตอบรับคำพี่  และผมก็ได้แต่นั่งซ่อนหน้าแดงๆของตัวเองอยู่กับอก  เมื่อนิ้วเรียวสวยยื่นมาดึงปมเสื้อคนไข้ที่ผมสวมทีละปมๆจนหมด  ปมสุดท้ายที่คลายออกพร้อมๆกับจังหวะหัวใจที่เต้นกระชั้นขึ้นมา 

ผมไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ลีโอจะมีสีหน้าแบบไหน  จะตกใจกับไขมันตามเนื้อตัวผมมากถึงขั้นช็อกไปเลยหรือไม่  เพราะนาทีที่เสื้อผมหลุดไปจากร่าง  พี่ลีโอยังคงยืนนิ่งไร้ซึ่งเสียงใดๆให้ผมได้ยิน  ผมจึงตัดสินใจเงยหน้าแดงๆของตัวเอง  เพื่อสังเกตปฏิกิริยาของพี่  ทันได้เห็นพี่มีสีหน้าตื่นตะลึง  พาลทำให้หัวใจในอกไหววูบและเจ็บหน่วงไปหมด  ด้วยคิดว่าพี่กำลังตกใจรูปร่างอ้วนจนน่าเกียจของตัวเอง  ผมรีบก้มหน้าและพยายามคว้าเอาเสื้อตัวเดิมมาสวมกลับ

“ดะ...เดี๋ยวลูกหมูเช็ดตัวเองก็...อ๊ะ!”  ผมที่ละล่ำละลักพูดไม่เป็นคำ  พร้อมกับพยายามสวมเสื้อเหมือนเดิมต้องชะงัก  เมื่อพี่ยื่นมือมากุมมือผมไว้

“หมูน้อยทำอะไร  พี่บอกว่าจะเช็ดตัวให้ไงครับ”  เสื้อตัวนั้นหลุดออกไปจากมือผม  แต่มือพี่ก็ยังกุมมือผมไว้ 

ผมเองก็ยังไม่กล้าเงยหน้ามองพี่เช่นเดิม  ด้วยรู้ว่าพี่ฝืนใจที่จะทำให้  แต่ในเมื่อพูดออกมาแล้ว  พี่ก็คงไม่อยากผิดคำพูดของตัวเอง

“หมูน้อยเป็นอะไร...คิดอะไรไม่เข้าท่าอยู่ล่ะสิ  หืม...ลูกหมูมองพี่”  พี่เชยคางผมขึ้น  พร้อมกับส่งคำถามเหล่านั้นมา  แต่ผมก็ไม่กล้าสบตาพี่อยู่ดี 

จนกระทั่งคำสั่งกลายๆที่ได้ยิน  ทำให้ผมต้องฝืนใจหันมามองพี่อีกครั้ง  จึงพบกับรอยยิ้มอ่อนโยนที่ทำเอาน้ำตาที่คลอหน่วยไหลลงมาตามข้างแก้ม  โชว์ความอ่อนแอให้พี่เห็นจนได้  ‘พี่ลีโอจะรำคาญลูกหมูขี้แยคนนี้มั้ยครับ’

“อย่าคิดอะไรไปเองคนเดียว...ขอให้รู้ว่าพี่เต็มใจดูแลเรา  ไม่เคยรังเกียจหมูน้อยของพี่สักนิด  สักนิดก็ไม่มี  พี่ก็แค่มองเพลินไปหน่อย”  ทั้งคำพูดอ่อนโยนและนิ้วอุ่นๆของพี่ที่เช็ดคราบน้ำตาให้ผม  ทำให้หัวใจผมอบอุ่นขึ้นมาฉับพลัน

หลังจากนั้นผมก็ไม่รู้ตัวนัก  ด้วยเหมือนสติไม่อยู่กับตัวเท่าไหร่  รับรู้แค่รอยยิ้มอบอุ่นที่พี่คอยส่งให้ผมเป็นระยะเท่านั้น  ผมโชคดีจังครับที่มีพี่ลีโอคอยดูแล  ไม่ต่างจากผมเป็นน้องชายคนหนึ่งของพี่  แต่ทำไมผมถึงสบสายตาคมกล้าของพี่ไม่ได้นานก็ไม่รู้  สายตาพี่ลีโอเปลี่ยนไปตั้งแต่ผมเข้าโรงพยาบาลรอบนี้สินะ 

แม้สายตานั้นมันจะทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ  จนผมไม่กล้าสบตาพี่นานนัก  เพราะพาลทำให้หัวใจในอกเต้นแรงจนแทบทะลุออกมาทุกครั้งที่มอง  แต่ผมก็รู้สึกตื่นเต้นและพอใจในสายตาคู่นั้นไม่น้อย  พร้อมๆกับเกิดความรู้สึกหวงแหน  พาลไม่อยากให้พี่ใช้สายตาแบบนี้กับใครอีก

คิดมาถึงตรงนี้  ผมยอมรับว่าตกใจในความคิดของตัวเองมาก  จนต้องพยายามกำจัดความคิดไม่ดีนั้นทิ้ง  พี่ลีโอไม่ใช่ของผม  ผมไม่มีสิทธิ์คิดแบบนั้นกับพี่  ผมนี่มันน่ารังเกียจจัง

‘ถ้าพี่รู้ว่าลูกหมูคิดไม่ดีด้วย  พี่คงเกลียดลูกหมูใช่มั้ยครับ’

..................................................

โปรดติดตามตอนต่อไป^^

หมูน้อยเอ๊ยๆๆๆ  ทำไมถึงน่ารักน่าสงสารจนอยากขโมยมาฟัดนักก็ไม่รู้ 
ตอนนี้คงทำให้ใครหลายคนหลงรักลูกหมูเหมือนเราบ้างล่ะน้า
และคงแอบหมั่นไส้นายลีโอไม่มากก็น้อย 

ส่วนชื่อตอน ‘คนในฝัน’ ตั้งใจให้หมายถึงทั้งลีโอและคนที่ปรากฏในตอนต้นๆ
ซึ่งต้องคอยติดตามกันต่อไปว่าเขาคนนั้นเกี่ยวข้องอะไรกับลูกหมู
หรืออาจจะเป็นแค่ความฝันในยามจิตใจอ่อนแอเท่านั้น

ตอนหน้าเจอกันวันศุกร์นะคะ

+1และเป็ดสำหรับทุกเม้นท์  ขอบคุณทุกการติดตาม

ปล.3เม้นท์ต่อจากนี้รอรับการติดต่อเพื่อรับ magnet น้า
(ขอข้ามท่านที่เคยรับไปแล้วนะคะ)

    

[harumi]

หมั่นใส้อีตาลีโอนี่จัง
 แต่แหมชักเขินแทนหมูน้อยแล้วสิ

[BlueCherries]

หืมม? หมูน้อยฝันแบบแฟนตาซีซะด้วย แต่ฟินมว้ากกกที่พี่ลีโอเช็ดตัวให้ น่าจะกอดหนุบหนับอีกซัก 10 นาทีนะ

(เราชอบคนจ้ำม่ำ  )

[Mouse2U]

'พี่ลีโอเป็นโลกทั้งใบของลูกหมูจริงๆ'  รักลูกหมูจัง.น่าร้ากกจังเลยย.ถึงจะขี้กลัวไปหน่อยก็ยังน่ารักอยู่ดี. อร๊ายย~ อยากได้

[Melonlove]

หมูน้อยจะน่ารักไปใหนเนี่ย

[Ѷanᴉ££a]

ลูกหมูน่าจะท้องได้

และอาจจะมีพลังพิเศษรึป่าวนะ

[B52]

ลูกหมูจะคุยกับตัวเองอีกนานไหมลูก 55555

[rmlab]

ลูกหมูน้อยมาจากดาวดวงไหนน้า

[tuckky]

เด็กน้อยน่ารัก 

[silverphoenix]

ลูกหมูตัวน้อยๆเอ๋ย
โดนจุ๊บๆขนาดนั้น ยังไม่คิดเข้าข้างตัวเองอีก
คุณพี่ลีโอนี่ไม่รู้ฝังความคิดน้องไว้ยังไง ถึงได้จำฝังจิตฝังใจขนาดนั้น

เอ  ว่าแต่เรื่องนี้จะ  mpreg  หรือเปล่าน้า

[taroni]

พี่ลีโอหายโกรธน้องแล้ว ดูแลอย่างดี 
น้องลูกหมูไม่ธรรมดา

[yokky34]

เอาล่ะสิ ลูกหมูจะท้องได้ใช่มั้ยน้า

[ujen]

ลูกหมูกับพี่ลีโอดีกันแล้ว

 

[๐๐ตะวัน๐๐]

ลูกหมูน้อยน่ารักน่าฟัดที่สุด

พี่ลีโอก็ชัดเจนได้แล้วน่ะ สงสารลูกหมู

[Min*Jee]

น่ารักจริงเชียวหมูน้อยยยยย อยากจะขโมยมากอดที่บ้านจังงงง
คน(?)ตอนต้นต้องเป็นคน(?)ที่เฉลยปมต่างๆของหมูได้แน่ๆ
รอตอนต่อไปนะะะะ

[rule]

ลูกหมูใสซื่อเกิน คุณพี่จ้องจะกินยังไม่รู้ รอดูว่าจะมีมารมาขวาง??หรือเปล่า

[nn~~NN]

หมูน้อยเป็นเทพเมอร์คิวรี่ 
ปาฏิหาริย์ตามชื่อเรื่องคือหมูน้อยจะท้องได้ใช่ไม๊ลู๊กกกกกกกกก

[mystery Y]

ลูกหมูน่ารักจริงๆเลย แถมยังจะท้อง(?)ได้อีก!?