ข่ม ขืน ฝืน รัก
ตอนที่16
“ถ้านายดูแลลูกและหลานฉันไม่ได้ ฉันจะพามินกลับบ้าน”
ในตอนค่ำของวันนั้น พ่อและพี่ชายของเขาทั้งสองมาบุกที่บ้านสุริยะทิพย์เมื่อรู้เรื่องของเขาที่โดนลอบทำร้ายจากกลุ่มใครสักคน มิ่งภพนั่งนิ่งหน้าดุมองอาคมที่นั่งไขว้ห้างมองหน้ากัน อาคมหน้านิ่งไม่แพ้อีกฝ่าย
“หลานของนายก็หลานของฉันเหมือนกัน”
“เรื่องนั้นฉันรู้ แต่ถ้านายดูแลไม่ได้ ฉันจะดูแลเอง”
“นายมั่นใจขนาดไหนว่าถ้ามินไปอยู่กับนายแล้วจะปลอดภัยกว่าอยู่กับฉัน”
ทั้งสองฟาดฟันกันอย่างไม่มีใครยอมใคร มินได้แต่มองทั้งสองคนเถียงกันนิ่งๆ ข้างๆเขามีครามนั่งกุมมือเขาไว้ตลอดเวลา และตรงกันข้ามมีคิมที่จ้องมองเขาอยู่ตลอด
“ให้มินอยู่ที่นี้เถอะครับ ผมจะดูแลลูกและเมียผมอย่างดี จะให้ดีกว่าที่ผ่านมา” ครามพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นพร้อมบีบมือมิน มินหันไปมองหน้าครามที่ทอดสายตามองเขาอยู่อย่างห่วงใย
“นายมั่นใจใช่ไหมว่าจะดูแลน้องฉันได้” ปรมัตภ์พูดขึ้น เขามองเห็นสายตาและท่าทางของครามที่มีต่อน้องของเขาแล้วอดเบาใจไม่ได้ ครามดูห่วงใยน้องของเขาจริงๆ
“ผมมั่นใจครับ ที่ผ่านมาผมก็ไม่ได้นิ่งเฉย ผมสั่งให้ลูกน้องดูแลมินอยู่ห่างๆตลอด แต่ไม่คิดว่ามันจะฉวยโอกาสในวันนั้นทำร้ายมิน”
“ว่าไงมิ่งภพ นายยังจะเอาลูกชายนายกลับไปอยู่ที่บ้านอีกหรือเปล่า” อาคมยืดตัวมองหน้ามิ่งภพก่อนจะกระตุกยิ้มแล้วพูดต่อ
“นายมั่นใจเหรอว่าจะดูแลลูกของนายได้ นายวางมือจากอำนาจมืดแล้วไม่ใช่เหรอ นายจะเอาอะไรไปปกป้องลูกของนาย”
มิ่งภพมองท่าทีดูแคลนของอาคมแล้วจ้องอีกฝ่ายอย่างดุดัน
“ฉันมีคนฝีมือดีอยู่ ยังไงฉันก็ดูแลลูกฉันได้”
“ฝีมือดีแต่ก็สู้จำนวนเยอะไม่ได้หรอก ถ้าพวกนั้นพากันมาเยอะนายก็จบ” อาคมเว้นช่วงหยุดสบตากับมิ่งภพก่อนจะพูดต่อ “นายไม่น่ารีบว่ามือจริงๆ ทั้งๆที่กำลังจะรุ่งแท้ๆ”
“ฉันไม่อยากให้ลูกของฉันต้องมาพัวพันและเสี่ยงกับอำนาจมืดอีก”
“แต่ตอนนี้นายก็เลี่ยงมันไม่ได้” อาคมกระตุกยิ้มก่อนจะมองมิ่งภพหัวจรดปลายเท้าและคลี่ยิ้มบางๆ “นายไม่น่าโง่ตามผู้หญิงคนนั้นเลย”
“หุบปากอาคม !!” มิ่งภพพูดขึ้นเสียงดันและแววตาดุดันกว่าเคย
อาคมเห็นท่าทีของอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มออกมาอย่าสมเพช ไม่รู้สมเพชมิ่งภพหรือสมเพชตัวเองกันแน่
“ผู้หญิงคนนั้นยังเป็นอะไรที่แตะต้องไม่ตลอดเลยสินะ”
“นายก็รู้ดีนิ” มิ่งภพพูดก่อนจะเหยียดยิ้มร้าย “ยังไงฉันก็ไม่มีวันลืมเนตร”
“ทั้งๆที่มันตายไปหลายปีแล้วนี่นะ !!” อาคมเสียงดังขึ้นพร้อมแววตาที่แข็งกร้าว แต่ใครจะรู้ว่าลึกๆเขาเจ็บ
“พอเถอะ มันไม่ใช่เรื่องที่เราจะมาคุยกัน” มิ่งภพพยายามควบคุมตัวเองพร้อมบอกปัด เขาหันมามองหน้ามินแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
“พ่อให้มินตัดสินใจว่าจะเอาไง”
มินที่นั่งมองอาคมและมิ่งภพเถียงกันถึงอะไรบางอย่าง และในนั้นก็มีชื่อของแม่เขา ความสัมพันธ์ของพ่อเขาและอาคมต้องมีอะไรที่มากกว่านั้นแน่นอน
“มินจะอยู่ที่นี้ครับ” มินตอบพ่อพร้อมยิ้มบางๆ ที่เขาอยากอยู่ที่นี้เพราะที่ยี้บอดี้การ์ดเยอะกว่าที่บ้าน เขาคงปลอดภัยกว่า และที่สำคัญกว่านั้นคือ เขาต้องรู้ให้ได้ว่าคืนนั้นมีใครบ้าง และเหตุผลอะไรที่อาคมเกลียดแม่ของเขานักหนา
“มินแน่ใจใช่ไหม” รถภพหรือมนต์ที่นั่งนิ่งอยู่นานถามมินขึ้น
“มินแน่ใจครับ คุณพ่อและพี่ๆไม่ต้องห่วง” มินยิ้มให้ทั้งสามคน
แม้ในทั้งงสามคนจะเป็นห่วงขนาดไหนก็บังคับมินไม่ได้ เขาเคารพการตัดสินใจของมิน
มินนั่งบนเตียงนิ่งระหว่างที่ครามกำลังอาบน้ำ เขาลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆอย่างให้ลูกของเขารับรู้
“แม่จะปกป้องหนูเอง ไม่มีใครจะทำอะไรหนูได้” มินพูดกับลูกเบาๆ เขาอดที่จะคิดถึงแม่ของเขาที่เสียไปไม่ได้ แม่ก็คงรักเขา เป็นห่วงเขาเหมือนเขาตอนนี้สินะ
“ยังคิดมากเรื่องวันนี้อยู่เหรอคุณ” ครามที่เดินเปลือยท่อนบนออกมาจากห้องน้ำถามขึ้นเมื่อเห้นมินนั่งนิ่งอยู่บนเตียง
“เปล่าหรอก” มินแค่นยิ้มให้อีกฝ่าย ครามนั่งข้างมินก่อนจะกอดมินจากด้านหลัง
“ผมจะป้องคุณและลูกด้วยชีวิต เชื่อผมเถอะ จะไม่มีใครทำอะไรคุณและลูกได้” ครามพูดพร้อมหอมหัวมินเบาๆ มินนั่งนิ่งพิงครามไว้ก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ
“ด้วยชีวิตเลยเหรอ”
“ใช่ จะไม่มีใครทำอะไรคุณได้”
มินยิ้มพอใจกับคำตอบของคราม มินหันหน้ามามองอีกฝ่ายก่อนจะลูบหน้าครามเบาๆ
“ฉันดีใจนะที่ได้แต่งงานกับคุณ”
“ผมก็ดีใจที่มีคุณข้างๆ” ครามตอบพร้อมจูบมินเบาๆ สำหรับเขามินคือคนที่มาคอยอยู่ข้างๆทำให้เขารู้สึกดี ทำให้เขารู้สึกรักและอยากจะปกป้อง มินคือคนที่มาเติมเต็มรอยอดีตของเขา เขาอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น เขาจะดูแลลูกของเขาอย่างดี ให้ความอบอุ่น ให้ในสิ่งที่เขาไม่เคยได้รับ
เช้าวันถัดมา มินนั่งเล่นในห้องนั่งเล่น เขาเปิดทีวีไว้เพื่อไม่ให้ห้องเงียบจนเกินไป แต่ในมือเขากำลังกดโทรศัพท์เพื่อติดต่อใครบางคนในคืนนั้น ตอนนี้เขาอยากรู้ว่าในคืนนั้นมีใครบ้าง และใครจะเป็นพ่อของลูกชองเขาบ้าง
“ฮัลโหล” มินกรอกเสียงลงไปเมื่ออีกฝ่ายรับสาย
“ฮัลโหล นั้นใคร”
“จำเราไม่ได้แล้วเหรอพัฒน์”
“.....” มินยิ้มทันทีเมื่ออีกฝ่ายเงียบไป เขาได้เบอร์ขงพัฒน์มาจากนพที่สามารถหาเบอร์ของอีกฝ่ายมาให้เขาได้อย่างง่ายดาย
“เรามิน”
“มินเองเหรอ คิดว่าใครซะอีก” ปลายเสียงเงียบไปแปปนึงก่อนจะพูดต่อ “โทรมาหาเราทำไม ไม่กลัวผัวว่าเอาเหรอ ฮ่าๆ”
อีกฝ่ายหัวเราะออกมาอย่างติดตลก มินเบ้ปากหมั่นไส้อีกฝ่าย พัฒน์เคยจีบเขาเมื่อก่อนแต่เขาไม่เล่นด้วย เพราะความขี้โม้ โอ้อวดที่ทำให้เขารำคาญ
“เราคิดถึงพัฒน์ไง”
“แหม่ กล้าพูดเนอะ กำลังท้องอยู่ไม่ใช่เหรอ มาบอกคิดถึงผู้ชายคนอื่นแบบนี้ไม่ดีนะ”
“จะเป็นไรไปละ ก็ในเมื่อพัฒน์ก็เคยเป็นผัวเรานิ” มินใส่หมัดฮุก พัฒน์ไม่ใช่คนฉลาดที่จะเก็บอะไรไว้
“ตอนไหนวะ”
“ก็คืนนั้นที่เราโดนข่มขืนไง พัฒน์ก็อยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ”
“หึ ไม่คิดว่ามินจะโง่ขนาดนี้ คืนนั้นพวกนั้นแค่จ้างเราให้ล่อมินออกมาจากผับและพวกนั้นก็เอาไปจัดการต่อ”
พัฒน์พูดถึงตรงนี้ทำให้เขาคิดได้ คืนนั้นเขาไปเที่ยวและโดนพัฒน์ลากออกมาด้านนอก เขายืนคุยกับพัฒน์ไม่นานก็สลบไป และมาโผล่อีกทีก็โดนพวกนั้นข่มขืน
“แปลว่าพัฒน์ไม่ได้ยุ่ง”
“ใช่ กูอยากจะยุ่งกับมึงใจจะขาดมิน แต่พวกเหี้ยนั้นหวงฉิบหาย มันเลยฟาดหัวกูด้วยเงินเบาๆ แสนนึง”
มินเบ้ปากกับความขี้โม้ โอ้อวดของอีกฝ่าย
“แล้วคืนนั้นมีใครบ้าง”
“กูไม่รู้วะ คนที่ออกมาอุ้มมึงก็พี่คราม และในรถอีก2-3คนมั้ง”
มินกำหมัดแน่น ในคืนนั้นมีนายครามจริงๆ
“โอเค ขอบใจมาก”
“เดี๋ยวนะ นี่มึงโทรมาหลอกถามกูเหรอ”
“เออ เพิ่งจะรู้เหรอไอ้ควาย!!” มินพูดจบวางสายทันทีก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างสะใจ เขาปิดเครื่องโทรศัพท์เครื่องเก่าที่เอามาใช่เพื่อการณ์นี้โดยเฉพาะ
มินเหม่อมองทีวีที่เปิดตั้งไว้แล้วคิด คืนนั้นไม่มีต่อ และ พัฒน์ เหลือคราม คิม เกมส์ เขาจะเข้าหาเกมส์ได้ยังไงในเมื่ออีกฝ่ายกูไม่โง่เหมือนพัฒน์และเป็นเพื่อนสนิทกับคิมอีก
มินขยับตัวเองที่นั่งบนเตียงในห้องด้านล่างอย่างลำบากเล็กน้อย เพราะตอนนี้ท้องเขาใหญ่ขึ้น มินย้ายมานอนห้องด้านล่างกับครามตั้งแต่ไปหาหมอครั้งล่าสุดตามคำแนะนำของหมอที่ไม่อยากให้เขาขึ้นลงบันไดนัก กลัวจะอันตรายต่อลูกในท้อง
“มินเป็นอะไร ปวดท้องหรือเปล่า” ครามที่นั่งทำงานอยู่เงยหน้าจากกองเอกสารมามองมิน มินท้องใหญ่ขึ้น เด็กในท้องสมบูรณ์ทุกอย่าง เขารู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เห็นหน้าลูก
“เปล่า ฉันแค่ปวดหลัง”
“นั่งอยู่บนเตียงนั้นแหล่ะ เดี๋ยวฉันเซ็นอันนี้เสร็จจะไปนวดให้”
มินมองครามที่รีบก้มไปจัดการเอกสาร ครามทำหน้าที่สามีได้ดี ดูแลเขาอย่างดีมาตลอด คอยนวด คอยทำหน้าที่เตรียมตัวที่จะเป็นพ่อคนอย่างดีที่สุด เขาหวังว่าเมื่อเจ้าตัวเล็กคลอดออกมาอีกฝ่ายจะเป็นพ่อที่ดี
“มา ฉันนวดให้”
ไม่นานนักครามมานั่งซ้อนหลังเขาพร้อมค่อยๆนวดที่บั้นเอวเขาเบาๆ มินยิ้มให้กับอีกฝ่ายเบาๆ
“เป็นไงดีขึ้นบ้างไหม”
“ดีขึ้นเยอะเลยละ” มินพูดเอาใจอีกฝ่ายทำให้ครามยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่เขาได้เห็นบ่อยขึ้นหลังจากที่รู้จักกันมาเกือบปี
“ก็อกๆ”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้เราสองคนหลุดจากการจ้องมองกัน ครามที่ได้สติก่อนถามขึ้นเสียงดัง
“ใคร”
“ผมเองพี่ จะมาคุยเรื่องงาน”
“อื้ม เข้ามาสิ”
คิมเปิดประตูเข้ามา ภาพแรกที่เขาเห็นคือครามกำลังนวดหลังให้มินอยู่บนเตียง มินที่ท้องโตเพราะใกล้คลอดขึ้นทุกวัน ทำไมนะความรู้สึกของเขาถึงอยากไปอยู่ตรงนั้นแทนพี่ชาย
“แกมีอะไร”
คิมชะงักเล็กน้อยสติกลับมา ก่อนจะยื่นเอกสารให้พี่ชายตัวเองดู
“ผมอยากให้พี่ดูตรงนี้หน่อย ผมไม่ค่อยเข้าใจ”
“เดี๋ยวฉันมานวดให้นะ” ครามพูดกับมินเบาๆก่อนลุกขึ้นไปที่โต๊ะทำงาน
คิมสบตากับมินเบาๆ คิมจะก้าวไปหามินจะโดนพี่ชายเรียกไว้ซะก่อน
“มานี่สิคิม” คิมที่ยินอย่างนั้นเดินไปหาพี่ชายที่โต๊ะทำงานอย่างอดไม่ได้
มินนั่งมองครามที่อธิบายงานให้น้องชายอย่างละเอียด ตอนนี้คิมขึ้นปี4แล้ว และเขาเรียนจบแล้ว เขาไปทำเรื่องเรียนจบเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมานี่เอง รอรับปริญญาตอนปีหน้า
คิมและครามมีเค้าโครงหน้าที่คล้ายกันมาก เพียงแต่แววตาของทั้งคู่แตกต่างกัน คิมมีแววขี้เล่นและกวนๆ ส่วนครามจะดูจริงจังกว่าและดุดันกว่า รูปร่างสูงใหญ่พอๆกัน ถ้าลูกของเขาในท้องเป็นลูกของคนใดคนหนึ่ง ออกมาหน้าตาก็คงจะไม่จืดนัก ดูเนียนๆไปได้เ แต่ถ้าเป็นลูกของเกมส์ขึ้นมานี่สิ แย่แน่
ในตอนค่ำของวันนั้นมินออกมาเดินเล่นในขณะที่ครามหลับไปแล้วเพราะพรุ่งนี้มีประชุมแต่เช้า มินออกมาเดินเล่นในสวน ดึกๆแบบนี้เงียบๆและสงบดี อากาศก็เย็นสบาย
“ออกมาเดินเล่นตากน้ำค้างอะไรตอนนี้ เดี๋ยวไม่สบายนะคุณ” มินหันไปมองเจอคิมที่ยืนกอดอกมองเขาอยู่
“ฉันไม่กระหม่อมบางขนาดนั้นหรอก”
“ที่ผมพูดเพราะเป็นห่วงหรอก” คำตอบของคิมทำเอามินขมวดคิ้วเบาๆ วันนี้อีกฝ่ายจะมาไม้ไหน
“งั้นฉันก็ขอบใจที่เป็นห่วงฉัน”
มินหันไปประชันหน้ากับคิมที่เดินเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ
“ทำไมนายถึงตอแยฉันนัก ทั้งๆที่นายก็หน้าตาหล่อเหลา ใครๆก็ชอบ จะหาใครมาเคียงข้างกายไม่ยากเลย” มินถามขึ้นในประเด็นที่เขาสงสัย
“คุณไม่มีวันเข้าใจหรอก” คิมพูดพร้อมผละออกจากเขา เหม่อมองท้องฟ้า
“ก็บอกให้ฉันเข้าใจสิ”
“บอกตอนนี้อะไรๆสายไปแล้วละ” แววตาของคิมดูเศ้ราขึ้นอย่างเห้นได้ชัด คิมหันมามองหน้ามินก่อนจะลูบหน้ามินเบาๆ
มินยืนนิ่งให้ฝ่ายลูบไปเรื่อยๆ คิมก็พูดขึ้น
“คุณไม่เคยรู้หรอกว่าผมคอยมองคุณมาเสมอ ตั้งแต่คุณเรียนปี1 คุณคือแรงบันดาลใจให้เด็กที่เกเรตอนม.6 ตั้งใจอ่านหนังสือเพื่อที่จะได้เรียนมหาลัยเดียวกับคุณ ผมพยายามเข้าหาคุณแต่คุณก็มีกำแพงคอยขวางกั้นไม่ให้ผมเข้าไปได้ ใครๆก็สนใจคุณ คุณสวย น่ารัก สง่า หยิ่ง เชิ่ด ไม่สนใคร แต่นั้นไม่ทำให้ผมหยุดที่จะมองคุณ แต่มันกลับทำให้ผมสนใจในตัวคุณมากขึ้นไปอีก ใครหลายคนสนใจในตัวผมคอยถวายตัวให้ผมสนใจ แต่ทำไมนะ ผมกลับไม่สนใจคนพวกนั้น เพราะผมเอาแต่มองคุณไงละ มองคุณมาตลอด4ปี”
คำพูดที่ไม่ต่างจากคำสารภาพรักของคิมทำเอามินอึ้ง เขาพอจะรู้จักอีกฝ่ายมาบ้าง นายคิม วิศวะ หนุ่มหล่อ รวย ที่ใครๆก็รู้จัก ถ้าเขาสังเกตดีดีว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเห็นหน้านายคิมบ่อยมาที่ดรงอาหารคณะของเขา แต่ตอนนั้นเขาก็คิดว่าอีกฝ่ายแค่มาเหล่หญิง
“แล้วทำไมนายไม่จีบฉันละ ก่อนที่จะเกิดเรื่องราวต่างๆ” มินถามอีกฝ่ายขึ้น
คิมแค่นยิ้มก่อนจะลดมือที่ลูบหน้าใบหน้ามินลง
“คนอย่างคุณมันจีบง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ เข้าหาง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วยิ่งตอนนั้นคุณคบกับนายเทพอยู่ ใครจะไปกล้าจีบคุณ”
มินนึกถึงเรื่องราวในอดีต เทพคือแฟนเก่าของเขาที่คบกันมาได้สองปีก็เลิกกันเพราะอีกฝ่ายมีคนอื่น ก็เพราะหมอนี้ทำให้เขาอัพเลเวลความหยิ่งและจีบยาก เพราะเขาไม่คิดว่ารักแท้จะมีในโลก
“ฟ้าคงลิขิตไม่ให้เราสองคนมาคู่กัน”
“ใครจะรู้ฟ้าอาจจะเล่นตลกกับเราสองคนอยู่ก็ได้” คิมตอบมินพร้อมรอยยิ้มที่จริงใจ
มินมองอีกฝ่ายที่เดินออกไปอย่างแน่นิ่งและอดไม่ได้ที่จะลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆ
หรือเด็กในท้องจะเป็นลูกของนาย
คิม!!
__________________________________________________________________________________
มาต่อให้แล้วครับ ตอนนี้เปิดเผยอะไรๆไปพอสมควรเลย
มินใกล้คลอดแล้วนะ เย้ เย้ หลังคลอดรับรองเรื่องจะใส่พริก ใส่มะนาวเพิ่มขึ้นแน่นอน ไม่ท้องแล้ทำอะไรก็สะดวกขึ้น อิอิ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านและคอมเม้นต์ครับ มีอะไรติชมได้
หัวข้อ: { ข่ม ขืน ฝืน รัก } MPREG ตอนที่34 ตอนจบ หน้า50 19/1/2559 (อ่าน 508601 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก