ข่ม ขืน ฝืน รัก
ตอนที่12
“ผมจองบ้านพักริมทะเลหลังนี้ไว้ให้คุณ คุณชอบไหม” ครามพูดพลางกอดมินจากด้านหลัง
มินยิ้มให้กับคำพูดของครามไม่ตอบอะไร มินมองไปตรงด้านหน้า ทะเลสีเขียวอมฟ้า น้ำใสสมกับเป็นสถานที่ท่องเที่ยวชื่อดังระดับโลก ชายหาดนี้ค่อนข้างส่วนตัวและก็สวยมาก เขาอยากมาทะเล และครามก็พาเขามาจริงๆหลังจากบอกไปเพียงไม่กี่อาทิตย์
“ว่าไง คุณไม่ตอบแปลว่าไม่ชอบเหรอ” ครามยังคาดคั้นเอาคำตอบ เขาให้เลขาจองบ้านพักที่สวยสุด ริมชายหาดที่สวยที่สุดเพื่อทริปฮีนนีมูนครั้งนี้
“ชอบสิ สวยมากๆเลยละ” มินตอบพร้อมหันหน้ามามองคราม ครามยิ้มน้อยๆให้มินก่อนจะลูบหน้าอีกฝ่ายเบาๆ
“ผมดีใจนะที่คุณชอบ”
มินยิ้มน้อยๆตอบรับ ก่อนจะเดินเข้าห้องพักไป มินนั่งลงบนเตียงก่อนจะเหลือบมองครามที่เดินตามเข้ามา
“ฉันไม่คิดว่าคุณจะพาฉันมาฮันนีมูนเร็วขนาดนี้”
“ผมรีบเคลียร์งานเพื่อคุณเลยไง ช่วงที่ผ่านมาผมอาจจะกลับบ้านช้าบ้างเพราะต้องรีบเคลียร์งานจะได้มาเที่ยวกับคุณแบบสบายไง” ครามตอบพร้อมกับนั่งลงข้างๆมิน
“ขอบคุณนะ” มินพูดพร้อมยิ้มให้ครามอย่างจริงใจจนครามอดที่จะยิ้มตามไม่ได้
“เราไปเดินเล่นกันเถอะ” ครามลุกขึ้นพร้อมยื่นมือให้มิน
มินมองครามเล็กน้อยก่อนจะยิ้มและจับมืออีกฝ่าย
ทั้งสองคนเดินจูงมือกันเลียบชายหาดไปเรื่อยๆ บรรยากาศในตอนนี้ไม่ค่อยร้อนนัก ทำให้อากาศเหมาะแก่การเดินเล่น
“เราไม่ค่อยรู้จักกันเลยว่าไหม ทั้งๆที่แต่งงานกันแล้ว” มินถามขึ้นพร้อมมองหน้าอีกฝ่าย ครามแปลกใจเล็กน้อยกับคำถามอีกฝ่ายแต่ก็พยักหน้าตอบ
“เราลองมาแนะนำตัวเองกันไหม” มินหยุดเดินแล้วมองหน้าคราม ครามสบตากับมินก่อนจะยิ้มน้อยๆกับท่าทีอีกฝ่ายแล้วตอบ
“ก็ได้ คุณเริ่มก่อน”
“โอเค ฉันชื่อมิน อายุ22ปี เรียนคณะบริหารธุรกิจ เป็นลูกคนเล็กของตระกูล มีพี่ชายสองคน ชื่อว่ามัตถ์และมนต์ แม่ของฉันเสียไปตอนฉันอายุ12 หลังจากนั้นฉันก็อยู่กับพ่อและพี่มาตลอด พ่อกับฉันไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่หรอก”
มินก้าวมาเดินด้านหน้าและผายมือให้อีกฝ่ายพูดบ้าง
“ฉันชื่อคราม อายุ23ปี เรียนจบจากคณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยเดียวกับเธอ เป็นลูกชายคนโตของตระกูล ตอนนี้ก็ทำงานในบริษัทของพ่อตัวเองอยู่”
“แล้วแม่นายละ”
“แม่ของฉันไปอยู่ต่างประเทศตั้งแต่ฉัน5ขวบ ไม่ค่อยกลับไทยมาหาฉัน นอกจากฉันจะไปหาเอง”
ครามพูดแล้วเลี่ยงเดินต่อ มินเลยรีบเดินตามแล้วถามอีก
“ทำไมแม่นายถึงไปอยู่ต่างประเทศตั้งแต่นายยังเด็กละ”
ครามหยุดเดินและหันมามองหน้ามิน
“พ่อกับแม่ฉันเลิกกัน ไม่ใช่สิ บางทีพ่อกับแม่ฉันอาจจะไม่เคยรักกันเลยก็ได้” ครามพูดพร้อมทอดสายตามองทะเล แววตาของครามมีแววขมขื่น แต่เพียงแว่บเดียวเท่านั้นก็กลับมาเป็นปกติ
มินเห็นท่าทีของอีกฝ่ายก็จับมืออีกฝ่ายมาบีบให้กำลังใจ ครามหันมามองหน้ามินก่อนจะยิ้มให้น้อยๆ
“แล้วทำไมคุณกับพ่อถึงไม่ค่อยลงรอยกันละ”
“ช่วงนั้นพ่อไม่ค่อยสนใจฉัน เอาแต่ทำงาน และฉันก็หัวเลี้ยวหัวต่อทำให้ฉันประชดพ่อ เที่ยว ทำตัวเรียกร้องความสนใจ ทำให้เราสองคนทะเลาะกันบ่อย ไม่ค่อยได้คุยกัน คุยทีไรก็ทะเลาะกัน จากแผลเล็กๆก็ค่อยๆใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ” มินยิ้มเศร้าๆให้คราม ครามมองอีกฝ่ายด้วยสายตาอ่อนโยนก่อนจะรวบมินเข้ามากอด
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เรามาฮันนีมูนกัน เราคุยแต่เรื่องของเราสองคนดีกว่า”
“นั้นสิเนอะ” มินกอดตอบอีกฝ่าย ก่อนเหลือบมองครามแล้วกระตุกยิ้มร้าย
คนเราต่อให้เข้มแข็งขนาดไหนก็มีจุดอ่อนแอเหมือนกัน
อยู่ที่ว่าใครจะรู้หรือไม่
“ลงไปเล่นน้ำกันเถอะ” มินผละออกจากครามและลากอีกฝ่ายลงน้ำไป
“เดี๋ยวสิคุณ” ครามยื้ออีกฝ่ายเล็กน้อย เพราะตกใจกับท่าทีร่าเริงของอีกฝ่าย
“เล่นกันเถอะ ไหนๆก็มาถึงแล้ว” มินลากอีกฝ่ายลงน้ำสำเร็จ และสาดน้ำใส่ครามเบาๆ
“ไม่เล่นคุณ” ครามพยายามปัดป้องอีกฝ่ายที่สาดน้ำใส่
“ไม่เล่นเหรอ นี่แน่ นี่แน่” มินยังสาดน้ำใส่อีกฝ่ายเรื่อยๆ ครามหัวเราะออกมาเบาๆก็ท่าทียังกับเด็กของอีกฝ่าย
“ได้ จะเล่นใช่ไหม” ครามพูดจบกระโดนกอดอีกฝ่ายจนล้มลงเปียกหมดตัว
“นายขี้โกงนี่” มินยู่ปากเล็กน้อยก่อนจะพยายามปัดน้ำที่เข้าตา
“ขี้โกงตรงไหน เสร็จแน่คุณ” ครามสาดน้ำใส่มินมากขึ้น มินหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วสาดน้ำใส่อีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้
ทั้งสองคนเราต่างลืมเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างกัน ในตอนนี้มีแค่คนสองคนที่มาเที่ยวกันเท่านั้น ลืมความแค้น ลืมหน้าที่
“อ๊ะ”
มินโดนครามสวมกอดจากด้านหลัง ครามเอาคางเกยไหล่อีกฝ่ายเบาๆก่อนจะ
“ฟอด !!”
“คราม!!”
“เรียกชื่อฉันทำไม” ครามยิ้มล้อๆเมื่อเห็นอีกฝ่ายหันหน้าไปมาอย่างกลัวคนเห็น
“เดี๋ยวก็มีคนเห็นหรอก”
“เห็นแล้วจะเป็นไร ผัวเมียจู๋จี๋กันผิดตรงไหน” ครามยื่นหน้าเข้ามาใกล้มินเรื่อยๆ แทนที่มินจะหลบกลับจ้องตาอีกฝ่ายกลับ
ครามเห็นท่าทีของอีกฝ่ายเลยก้มลงมาจูบมินเบาๆ
“ขึ้นก็เถอะ ก่อนที่จะไม่ได้ขึ้น”
ครามจูงมินกลับไปที่บ้านพักทันที มินยิ้มกับตัวเองน้อยๆเมื่อเห็นท่าทีของอีกฝ่าย
หลังจากเสร็จภารกิจบนเตียงของทั้งคู่มินอาบน้ำเสร็จออกมาก็ไม่เจอครามแล้ว มินเดินมาที่เตียงก็เจอโน๊ตเล็กๆตั้งอยู่ มินหยิบมันมาดู
** แต่งตัวน่ารักๆแล้วไปเจอผมที่ร้านอาหารริมทะเลนะ **
มินยิ้มกับข้อความนั้นแล้วเลือกที่จะแต่งตัวตามที่อีกฝ่ายพูด มินเดินตามทางมาเรื่อยๆ เขาก็โดนเรียกจากด้านหลังซะก่อน
“คุณมินใช่ไหมครับ” มินหันไปเจอผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับเขายืนอยู่
“ใช่ครับ”
“คุณครามบอกให้ผมนำทางคุณไปร้านอาหารครับ”
มินพยักหน้าเข้าใจเดินตามอีกฝ่าย ในเวลาค่ำอย่างนี้ลมพัดเบาๆทำให้เขารุ้สึกดีอย่าบอกไม่ถูก เขามองพระจันทร์กลมโตบนท้องฟ้าแล้วยิ้ม
เอาจริงๆเขาก็อดตื่นเต้นไม่ได้ที่ครามทำอะไรแบบนี้
เดินมาจนถึงร้านอาหารที่ว่า ร้านอยู่ริมทะเลบรรยากาศของร้านตกแต่งด้วยเทียนหอมทั้งร้านทำให้ดูสว่างละสวยงามดั่งดาวบนดิน รับกับแสงจันทร์ที่ทอดลงมาจากฟ้า เขามองรอบๆร้านไม่มีคนเลยทุกโต๊ะดูว่าง มินเดินมาจนสุด เห็นครามนั่งอยู่เพียงผู้เดียว อีกฝ่ายใส่เสื้อกล้ามสีขาวทำให้เห็นกล้ามแขนแกร่งและกล้ามอกที่แน่น รับกับกางเกงขาสั้นเหนือเข้า อีกฝ่ายอยู่ในลุคสบายๆ แต่เขายอมรับเลยว่าดูหล่อไม่น้อยเลยทีเดียว
“คราม” มินเรียกอีกฝ่ายแผ่วเบา ครามหันมายิ้มให้มินก่อนจะเดินมารับอีกฝ่ายไปนั่ง
มินนั่งลงบนเก้าอี้ก่อนกวาดสายตามองไปรอบๆที่นี้มีเพียงเขาสองคน อาหารทะเลบนโต๊ะดูสดใหม่ เพิ่งทำ เรียกน้ำย่อยในท้องเขาได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
“ฉันจัดมันไว้ให้คุณ เรามาฮันนีมูนกันทั้งทีฉันก็อยากจะให้คุณประทับใจบ้าง” ครามยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ครามมองมินในชุดเสื้อกล้ามสีขาวทับด้วยเสื้อเชิร์ตสีชมพูอ่อน รับกับกางเกงขาสั้นพอสมควรสีขาวโชว์เรียวขาขาวสวย มินดูน่ารักมากๆอย่างที่เขาสั่งไว้จริงๆ
“ขอบคุณนะคราม” มินยิ้มออกมาแผ่วเบาสบตากับอีกฝ่าย
“กินกันเถอะ ฉันรู้ว่าคุณใช้พลังงานไปเยอะ” ครามพูดก่อนยิ้มล้อ มินยู่ปากใส่อีกฝ่ายก่อนจะพูดขึ้น
“เพราะใครกันเล่า”
“ฮ่ะ ฮ่ะ” ครามหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะลงมือทานอาหารตรงหน้า
เสียงเพลงบรรเลงเปียโนดังขึ้นคลอกับบรรยากาศมินมองคนด้านหน้าก่อนจะลงมือทานอาหารตาม เสียงเพงขับกล่อมไปพร้อมกับบรรยากาศทำให้ดูโรแมนติกไม่น้อย
ครามทานอาหารไปเรื่อยๆจนอิ่ม เขานั่งมองมินที่ยังทานไม่หยุด ครามมองมินอย่างเอ็นดูเมื่ออีกฝ่ายมีเศษอาหารติดปาก
“คุณมองอะไรฉันนักหนา” มินทักขึ้นก่อนเสหันไปมองทางอื่น เขาไม่อยากยอมรับว่าเขินเหมือนกันนะที่มีคนมาจ้องมองขนาดนี้
“มองเมียตัวเองผิดตรงไหน” ครามเท้าคางมองอีกฝ่ายล้อๆเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเขิน
“หยุดมองเดี๋ยวนี้นะ” มินแกล้งทำตาดุใส่คราม ทำเอาครามหัวเราะออกมาเบาๆ
“ทำไม คุณจะทำอะไร”
“ฉันขี้เกียจเถียงกับคุณแล้ว” มินขี้เกียจเถียงต่อ เพราะเขาหิวมากๆและรู้สึกชอบอาหารทะลตรงหน้ามากๆ
“ไม่คิดว่าคุณจะกินเยอะขนาดนี้” ครามแปลกใจเล็กน้อย อีกฝ่ายตัวผอมๆไม่คิดว่าจะกินจุ
“ก็อาหารทะเลมันอร่อย” มินแถเป็นเรื่องอื่นเมื่อนึกได้ เขาจะให้อีกฝ่ายจับผิดไม่ได้ว่าเขาท้อง
ครามพยักหน้าไม่พูดอะไร แต่จ้องมองมินอยู่ตลอด เขาชอบเวลาที่อีกฝ่ายเผลอแบบนี้ ไม่ต้องเชิ่ด ไม่ต้องหยิ่ง ทำตัวเป็นนางหงส์ตลอดเวลา
มินรู้ตัวว่าอีกฝ่ายมองเขาอยู่แต่ขี้เกียจพูด อยากมองก็มองไป ไม่สนใจแล้ว ลูกฉันหิวโว้ยยยยย
ตลอดเวลาทั้งสามวันสองคืน ครามดูแลมินอย่างดี พามินเที่ยวรอบเกาะ บรรยากาศของคนสองคนดูดีขึ้น ไม่มึนตึงอย่างเช่นตอนแรก และครามดูก็ยิ้มมากขึ้นเมื่ออยู่กับมิน
คืนหนึ่งก่อนกลับกรุงเทพมินนอนซบที่อกของครามมินเขี่ยหน้าอกแกร่งของครามเล่น ครามเลื่อนโทรทัศน์ดูไปเรื่อยๆ
“คุณไม่คิดถึงแม่บ้างเหรอ”
“หื้ม..” ครามวางรีโมทแล้วมองหน้ามิน แปลกใจที่อีกฝ่ายถามถึงเรื่องนี้
“ว่าไง”
“คิดถึงสิ แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ไปหาหรอก งานฉันเยอะ”
“คุณยังดีนะที่มีแม่ให้ไปหา” มินพูดเสียงเศร้า ครามรับรู้ถึงความเศร้าของอีกฝ่ายเลยกระชัดกอดอีกฝ่ายแน่นขึ้น
“อย่าคิดมากเลย”
“นั้นสิเนอะ ถ้าฉันมีลูกฉันอยากให้ครอบครัวของฉันมีความสุขที่สุด ไม่อยากให้เหมือนฉัน” มินพูดพร้อมเหม่อมองไปด้านหน้า
“ฉันเหมือนกัน ฉันจะดูแลลูก เอาใจใส่ ให้ความรัก ให้ในสิ่งที่ฉันไม่เคยได้มัน” ครามพูดออกมาแผ่วเบาในประโยคหลังแต่มินจับใจความได้ซะก่อน มินกระตุกยิ้มเล็กน้อย
“อีกไม่นานแล้วละที่เราสองคนจะมีลูก” มินเท้าคางมองอีกฝ่ายล้อๆ
“แน่นอนอยู่แล้ว เชื้อฉันแรงนะจะบอกให้”
ทั้งสองคนหลุดยิ้มออกมาทั้งคู่ ครามยกมือลูบหน้าอีกฝ่ายแล้วพูดขึ้น
“กลับไปฉันคงต้องทำงานหนักหน่อย แต่ผ่านโปรเจ็คใหญ่ของบริษัทไปเมื่อไหร่ ฉันจะไม่กลับดึกเหมือนที่ผ่านมาแล้ว”
ครามพูดจบมินนึกถึงอะไรได้บางอย่างเลยด้มหน้าแล้วพูด
“รู้ไหมช่วงที่คุณกลับบ้านดึก คิมเขามาเกาะแกะฉันตลอดเลย” มินแสร้งทำหน้าหนักใจก่อนจะมองอีกฝ่าย ครามหน้านิ่งทันทีที่มินพูดจบ
“มันยังไม่หยุดเหรอ”
“มินไม่อยากจะบอกคุณเลยกลัวคุณคิดมาก กลัวคุณไม่เชื่อ แต่ฉันก็ต้องบอก ฉันไม่อยากให้ใครตราหน้าว่าเล่นชู้” มินพูดพร้อมกับแสร้งทำหน้าเศร้า กอดครามซบลงตรงอก มินเหลือบมองครามที่เหม่อลอยก่อนจะยิ้มสะใจ
“.....”
ครามเงียบไม่พูดอะไร มินยิ้มมุมปากก่อนจะผละออกจากครามแล้วยิ้มสดใส
“มินไม่น่าบอกคุณเลย คุณอย่าคิดมากนะ มันไม่มีอะไรหรอก” มินพยายามทำให้อีกฝ่ายไม่คิดมาก แต่ครามก็ยังนิ่ง
“ไม่เอาไม่ทำหน้าบึ้งสิ” มินฉีกยิ้มอีกฝ่ายให้ยิ้ม ครามเห็นท่าทีของคนตรงหน้าก็อดที่จะยิ้มไม่ได้
“โอเค ผมไม่คิดมากแล้ว” ครามถอนหายใจก่อนมองมิน
“ดีมากครับผม” มินยิ้มรับอีกฝ่าย ครามมองท่าทีคนตรงหน้าแล้วดึงอีกฝ่ายมากอดแน่น
“อ๊ะ ” มินแอบตกใจกับท่าทีของอีกฝ่าย แต่ก็ยอมให้กอดโดยดี
“ผมเชื่อใจคุณได้ไหม” ครามถามมินเสียงแผ่วเบา มินเบ้ปากเล็กน้อยก่อนตอบ
“ก่อนที่คุณจะมาถามว่าเชื่อใจฉันได้หรือเปล่า คุณควรห้ามไม่ให้น้องชายคุณมายุ่งกับฉันมากกว่า” มินพูดจบผละออกจากอ้อมกอดครามและลุกขึ้นไปที่ระเบียง
ครามเดินตามมินมาที่ระเบียง ครามยืนข้างๆอีกฝ่ายก่อนจะมองอีกฝ่ายเต็มตา
“ทำไมคุณพูดอย่างนั้น” ครามถามเสียงเข้ม มินเหลือบมองอีกฝ่ายเล็กน้อย ก่อนจะทอดสายตามองด้านหน้า
“เพราะคุณก็น่าจะเห็นอยู่ว่าฉันไม่ได้เป็นฝ่ายไปตอแยน้องชายคุณ แต่น้องชายคุณตังหากที่มาตอแยฉัน”
“แต่ถ้าคุณไม่เล่นด้วย มันคงไม่มีอะไรที่น่ากังกวล”
“นี่นายมาหาว่าฉันไปเล่นด้วยเหรอ” มินหันมามองคราม มินมองอีกฝ่ายอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะเบ้ปากเล็กน้อยแล้วพูดต่อ
“นายคิดว่าฉันจะร่านขนาดที่เอาทั้งพี่ทั้งน้องเลยเหรอ”
“มันไม่ใช่นะมิน” ครามพยายามจะแก้ตัว เขารู้สึกสับสน อีกฝ่ายก็น้องชาย อีกฝ่ายก็ภรรยา
มินโบกมือให้อีกฝ่ายหยุดก่อนจะพูดขึ้นมา
“มันจะไม่ใช่ได้ไงในเมื่อคำพูดของนายหมายถึงแบบนั้น แต่ฉันจะบอกอะไรไว้นะ นายอย่าลืมสิว่าฉันก็เคยนอนกับน้องของนายมาก่อน” มินหยุดพูดพร้อมมองท่าทีอีกฝ่าย ครามมองมินดุทันที มินเลยพูดต่อ
“ก็ในวันที่นายข่มขืนฉันพร้อมกับน้องชายของนายไงละ จำได้ไหม”
“นั้นมันเรื่องในอดีต” ครามพูดแล้วพยายามจะเดินเข้ามาหามิน แต่มินกลับถอยหลังออกห่าง
“อดีตเหรอ สำหรับนายเรื่องนั้นคงผ่านไปง่าย แต่สำหรับฉันกว่าจะลืมเรื่องนั้นได้ฉันต้องพยายามมันขนาดไหนรู้ไหม อดีตที่เลวร้ายบางทีอาจจะส่งผลถึงอนาคตก็ได้” มินพูดจบจับระเบียงแล้วเหม่อมองไปที่ทะเล มินเม้มปากแน่นด้วยความโกรธ
“ผมอยากให้คุณลืมมันไปซะ แล้วเริ่มต้นใหม่กับผม” ครามพูดพร้อมจับมือมินให้มาเผชิญหน้า สายตาของครามที่มองมาไม่ได้ทำให้มินรู้สึกดีขึ้นเลย
“นายอยากให้ฉันลืม ฉันจะพยายามทำให้นาย แต่นายก็ต้องไว้ใจฉัน” มินสบตาอีกฝ่ายแล้วพูดขึ้นอย่างจริงจัง
“ผมจะไว้ใจคุณ”
“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นในอนาคต นายจงจำไว้ว่าคนเริ่มไม่ใช่ฉัน แต่น้องของนายไม่แน่”
มินเบ้ปากก่อนจะมองอีกฝ่าย ครามขบกรามตัวเองแน่นมองอีกฝ่ายดุ และบีบมือที่จับอยู่แน่นขึ้น
“ทำไมเธอพูดแบบนี้ !!”
“ก็วัวเคยขา ม้าเคยขี่ เหตุการณ์ในอดีตนายก็มีส่วนร่วม เพราะฉะนั้นผลของมันจะเกิดอะไรขึ้นนายก็ต้องรับผิดชอบ”
มินพูดจบสะบัดมืออีกฝ่ายแล้วเดินเข้ามาในห้องพัก
ครามมองอีกฝ่ายเดินเข้าห้องไปนิ่งๆ ครามถอนหายใจออกมาแผ่วเบา เขาไม่อยากจะคิดว่าน้องชายที่เกิดคลานต่ามกันมาจะมายุ่งกับเมียเขาจริงๆ แม้ว่าอีกฝ่ายแสดงท่าทีให้คิด แต่เขาก็ยังเชื่อใจน้องชาย ส่วนอีกฝ่าย ภรรยาหมาดๆที่เพิ่งแต่งงานกัน เขารู้สึกหลงใหลอีกฝ่าย และอีกฝ่ายเป็นคนที่กำลังจะทำให้เขารุ้สึกถึงคำว่าครอบครัว คำที่เขาไม่เคยได้รับจากผู้เป็นพ่อ
ครามกำมือตัวเองมองทะเลที่ซัดกระทบฝั่ง เหมือนเรื่องราวในอดีตกำลังกลับมาทำร้ายเขาอีกครั้ง เขาไม่คิดเลยว่าเหตุการณ์คึกคะนองในอดีตจะส่งผลร้ายแรงในปัจจุบันขนาดนี้ และเป็นเครื่องมือที่อีกฝ่ายเอามาต่อรองเขาได้อย่างร้ายกาจ
__________________________________________________________________________
ปั่นนานมากกว่าจะเสร็จ ฮ่าๆ รู้สึกว่าตอนนี้จะยาวไม่น้อย อยากให้ฮันนีมูนจบกันไปในตอนนี้เดียว อิอิ
เพราะหลังจากนี้หวานๆคงจะมาพร้อมขมๆ เอ๊ะ ยังไง
ขอบคุณทุกคนที่อ่านและคอมเม้นต์ครับ
มีอะไรติชมได้ค้าบ
หัวข้อ: { ข่ม ขืน ฝืน รัก } MPREG ตอนที่34 ตอนจบ หน้า50 19/1/2559 (อ่าน 508488 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก