→เจอปะป๊าแล้ว!
เฮ้อ! น่าเบื่อจัง
เนี่ยตั้งแต่ละเมอหาปะป๊านะ ครูแก้วก็ชอบจ้องตลอดเลยอ่า
ครูจะห่วงหนูเกินไปแล้วหน่า
ทียายกับหม่าม้ายังปล่อยๆเลย
แถมกันไม่ให้ต้อมกับหนูเล่นด้วยกันอีก
เพราะเล่นทีไรต้อมชอบเล่นแรง
ครูเลยให้เราเล่นวิ่งไล่จับแค่แป้บเดียว แต่ถ้าเป็นอย่างอื่นก็เล่นได้ปกติแหละ
แต่หนูก็อึดอัดอยู่ดี
“ครูคะ...หนูปวดฉี่”
แง่ว จู่ๆก็ปวดฉี่ตอนจะนอนกลางวัน
แหะๆ จริงๆแล้วหนูปวดหน่อยเดียว
หนูแค่ไม่อยากหลับเฉยๆ
“งั้นเดี๋ยวครูพาไปละกันเนอะ เพื่อนหลับกันหมดแล้ว”
“ค่า”
ครูแก้วพาหนูไปห้องน้ำหลังตึก
หนูไม่ชอบห้องน้ำโรงเรียนเลย น่ากลัวมากๆ
มีต้นผักบุ้งขึ้นเต็มไปหมด
แต่บางทีก็แอบมาเด็ดดอกผักบุ้งกับแก๊งหนูนะ
เอาไปทำต้มยำผักบุ้งใส่กะลา เอาค้อนทุบๆให้ละเอียด เติมน้ำเข้าไปก็ขายให้พวกผู้ชายกิน
“ครูคะ ใช่เสียงมือถือครูป่าว”
หนูเดินออกมาจากห้องน้ำพอดีก็ได้ยินเสียงเพลงเกาหลี
ฮ่าๆ ครูแก้วน่ะบ้าเกาหลีมากๆเลยล่ะ
ชอบเอารูปนักร้องมาแจกเวลาเล่นเกมกัน
หนูว่าก็หล่อดี แต่ชอบแบบปะป๊าตอนใจดีมากกว่า
“อุ้ย! หม่าม้าหนูโทรมานี่นา....สวัสดีค่าคุณแม่น้ำหวาน”
อ่า..หม่าม้าจะโทรมาทำไมหว่า
ไม่มีเรื่องอะไรแล้วนี่นา ก็ผ่านมาหลายวันแล้วนะ
“ห๊า!! ได้ค่ะๆ ได้ค่ะ...ใจเย็นๆนะคะคุณแม่”
ครูแก้ววางโทรศัพท์ หน้าตาแตกตื่นมาก
...ท่าทางครูไม่น่าจะใจเย็นนะ
“คืองี้นะน้ำหวาน เดี๋ยวหม่าม้าหนูจะมารับ”
“มารับตอนเลิกเรียนใช่ไหมคะ เย่ๆ”
“ไม่ใช่ค่ะ...มาตอนนี้เลย....น้ำหวานฟังครูนะลูก....ม้าหนูจะมารับไปโรงพยาบาล”
“จะพาหนูไปตรวจเหรอ หนูไม่ได้เป็นบ้านะคะ”
งือ...เบะอีกแล้ว
ช่วงนี้หนูเศร้าทุกวัน เลยน้ำตาไหลง่าย
“โอ๋ๆ อย่าร้องนะคะ...ไปเก็บกระเป๋ารอหม่าม้ากับครูดีกว่า”
.
.
.
.
ตกลงหม่าม้ามารับหนูทำไม ก็ยังไม่รู้
รู้แต่ว่าคงจะไม่ดีมากๆ
เพราะยายคิ้วขมวดตลอดเวลา
ส่วนหม่าม้าขี้แยน่ะเหรอ น้ำตาไหลเป็นทางอยู่เงียบๆ
ไม่รู้ทำได้ยังไง
ทำไมผู้ใหญ่ชอบปิดๆซ่อนๆง่ะ
“ใจเย็นๆน่ะวิว”
ยายเตือนหม่าม้าที่ทำท่าเหมือนจะกระโดดออกจากแท็กซี่
หนูว่าถ้าม้ากระโดดไปคนเดียวยายก็คงไม่ว่าหรอก
แต่คนสวยของหนูดันจูงมือหนูไปด้วยไง
เลยโดนดุเลย
“ตกลงมีไรกันเหรอคะ บอกหนูหน่อย หนูไม่ฉีดยาแล้วนะ หนูฉีดไปแล้ว ปวดแขนจะตาย”
เมื่อวันนู้น มีหมอมาฉีดยากันโรคให้ที่โรงเรียน
เพื่อนหนูนะร้องไห้กันระงม
ปวดแขนมากด้วย
“ไม่ใช่หรอกลูก...ป๊าหนูรถชน”
ห้ะ! รถชนที่มันคว่ำแบบในข่าวอ่ะเหรอ
แล้วก็มีคนตายหลายคน....
.
ฮึก....ปะป๊าตายแล้วใช่มั้ย
“แงงงงงงงงง ปะป๊าอย่าตาย คืนดีกะหนูก่อน แงงงงง”
“อย่าร้องๆ ป๊าไม่ได้ตาย ไม่เอาไม่ร้องลูก”
ฮือออ ทีหม่าม้ายังร้องเลย แสดงว่าปะป๊าต้องไม่รอดแล้วแน่ๆ
ปะป๊ายังไม่ได้บอกหนูเลยว่าทิ้งเราไปทำไม หนูไม่ยอมให้ตาย ฮือ
หนูร้องงอแงลั่นโรงบาลเลย
ดื้นๆไปกะพื้นเพราะหนูไม่มีแรงเดินแล้ว
ใจหนูมันเป็นไรก็ไม่รู้
เหมือนจะพังๆ
หนูไม่อยากให้ปะป๊าตาย
ถึงปะป๊าจะทิ้งเราแต่หนูก็ไม่อยากให้ใครตาย ฮือออ
หนูยังเชื่อเสมอว่าป๊าจะกลับมาดีกับเรา
หนูไม่ยอมให้ป๊าไปไหนแน่
“อุ้มเถอะวิว เฮ้อ..น่าเวทนาจริงๆ”
หนูปล่อยให้หม่าม้าอุ้มไปไหนก็ไม่รู้
แต่เห็นหมอบอกนั่งรอหน้าห้องอะไรอีกก็ไม่รู้นั่นแหละ
ไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง...ฮึก
ไม่รู้ด้วยว่าป๊าเป็นหนักไหม...
ปะป๊าขา...กลับมาหาหนูนะ
อย่าเพิ่งตายนะ....
.
.
.
เฮือก! หนูฝันว่าปะป๊าตาย
ป๊าเดินไปไม่กลับมา
....มองไปรอบๆก็เห็นยายนั่งหลับพิงไหล่ม้าที่หลับเหมือนกัน
ห้องตรงหน้าไม่มีทีท่าว่าจะเปิดเลย
หนูลงจากเก้าอี้ไปที่ประตูสีขุ่นๆ
...ฮือ มองไม่เห็นอะไรเลย
ป๊าจะตายมั้ย...
.
คนที่มองมา หรือพยาบาลก็ยิ้มให้
คงเห็นว่าน่ารักมั้ง
ถ้าหนูอารมณ์ดีกว่านี้จะเล่นกับเขานะ
แต่ว่าตอนนี้ไม่มีอารมณ์
เพราะว่าหมอยังไม่ออกมา ทั้งๆที่ฟ้าก็มืดแล้ว
“น้ำหวาน...จะเดินไปไหนลูก?”
หม่าม้างัวเงียตื่นมา
“มองหาป๊าค่ะ”
“ยังไม่ออกมาอีกเหรอ...หิวข้าวไหม เดี๋ยวหม่าม้าไปซื้อให้”
“เฉยๆ”
หนูไม่อยากอาหารตอนนี้ แต่ถ้าม้าซื้อมาให้ก็กินได้
เบื่อๆ ไม่อยากกินไรเท่าไหร่
“กินข้าวก่อนลูก”
ม้าเอาข้าวกล่องมาให้กิน ส่งกลิ่นหอมฉุยเลย
หนูขอกินข้าวก่อนละกัน
แบ่งให้หม่าม้าด้วยนะ หนูคนเดียวกินไม่หมดหรอก
ทั้งๆที่มันหอมแต่ทำไมกินแล้วไม่มีรสชาติเอาซะเลย
“กินเยอะๆลูก..เดี๋ยวปะป๊าก็ออกมาแล้ว”
หม่าม้าบอกเสียงหวานแบบง่วงๆ
บอกให้หนูกินเยอะๆ
แต่ตัวเองกินข้าวแค่สองสามคำ
“เดี๋ยวแม่พาน้ำหวานกลับไปนอนที่บ้านดีกว่านะ คืนนี้ วิวจะอยู่เฝ้าเค้าเอง”
ม้าบอกยายที่เพิ่งตื่น
“อะไรกัน หมอเยอะแยะ ..กลับไปพร้อมกันนี่แหละ”
“แม่ก็รู้ว่าพี่แทนเค้าไม่มีใคร คนป่วยเขาก็ต้องการกำลังใจนะแม่”
“...เฮ้อ! ตามใจละกัน ให้ได้แค่นี้นะ ที่แกสัญญาไว้ก็อย่าลืม..เอ้อ..ไปไหว้ศาลกับแม่มั้ย ไหว้สักหน่อยจะได้สบายใจ นี่ก็เข้ามาตั้งนานแล้วทำไมยังไม่ออกก็ไม่รู้”
“ไม่เอาอ่ะ วิวกลัวหมอออกมาตอนที่เราไม่อยู่”
“งั้นหนูไปกับคุณยายก็ได้ค่ะ”
ยายชอบไหว้พระ ทำบุญ
ยายบอกว่าใจจะได้สงบ ไม่วุ่นวาย หนูเลยขอไปด้วยดีกว่า
อยากใจไม่วุ่นวายเพราะเป็นห่วงป๊า
“ดีเลยหวาน...ถ้าหมอออกมาแล้วไม่ดี ก็อย่าใจร้อนนะวิว”
หม่าม้าพยักหน้ารับทราบ
แต่ว่าตอนที่หนูกับยายกำลังหันหลังออกมา ประตูก็ดั๊นเปิดพอดี
แล้วที่ม้าพยักหน้าว่าจะใจเย็นก็คงจะทำไม่ได้เมื่อเห็นเตียงที่มีปะป๊านอนอยู่
คนสวยน้ำตาแตกพอเห็นสภาพป๊า
หม่าม้าเข้าไปกอดป๊าแน่น ร้องห่มร้องไห้ลั่นโรงบาล หมอต้องมาปลอบกันเป็นแถว
แล้วก็บอกว่าคนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว
หนูก็ร้องตามไปด้วย หม่าม้าน่าสงสารมาก
ส่วนปะป๊าก็น่าสงสารนะ
คนหล่อๆตัวใหญ่ๆ มีผ้าพันที่มือทั้งสองข้าง มีสีแดงๆออกมาด้วย
ส่วนขาก็พันเหมือนกัน
พันไอ้ที่แข็งๆ แต่หนูไม่รู้จักชื่อ
ตามแขนตามหน้านี่มีแต่รอยช้ำแดงๆ กับรอยข่วน
หนูเห็นแล้วเจ็บแทน
หมอเข็นเตียงป๊าไปอยู่ห้องพิเศษ ห้องไม่ได้ดูหรูเหมือนในละครเลยแฮะ
คนหล่อๆหลับสนิทบนเตียง
ดูใจดีเหมือนเมื่อก่อนเลยล่ะ
บางทีหนูก็อยากเห็นภาพนี้ไปนานๆนะ
ภาพที่หม่าม้ากุมมือป๊าไว้ บางทีก็หอมมั่ง ลูบมั่ง โดยที่ป๊าไม่ทำท่ารำคาญ
ส่วนหนูดีกว่าม้าอีก เพราะหนูนั่งบนเตียงกับปะป๊าเลย!
“งั้นเดี๋ยวแม่ไปเอาของใช้มาให้ อยู่กับหวานไปดีกว่า เผื่อแกจะเพี้ยนร้องไห้จนช็อกตาย”
ยายพูดไม่ผิดหละ หม่าม้านะร้องไห้อยู่นั่น
หยุดๆร้องๆ หนูเดาอารมณ์ไม่ถูกเลย
หม่าม้าไม่เหนื่อยรึไง หนูยังร้องจนเหนื่อยเลยนะ
“แต่ว่ามันดึกแล้วนะแม่ วิวไปเองดีกว่า พี่แทนไม่ได้เป็นไรแล้ว..วิวสบายใจขึ้นแล้วครับ”
“ชั้นก็ห่วงแกเหมือนกันนะ ดึกๆมืดๆใช่ว่าแท็กซี่จะมองเป็นผู้ชายนะพ่อคุณ”
“โหยถ้าเค้าชอบผู้หญิง ยังไงๆก็ไม่ปล้ำวิวหรอก”
เฮ้อ! เบื่อผู้ใหญ่จริงๆ
ให้หนูไปเอาก็จบแล้ว
“หนูว่านอนก่อนดีกว่า หนูง่วงแล้ว นอนทุกคนเลย ..นะคะๆ”
ลองอ้อนบ้างให้สนใจหนูมั่ง
ง่วงจนตาจะปิด นอนเบียดข้างๆป๊านี่แหละ
พอคนหล่อตื่นมาต้องดีใจแน่เลย
“น้ำหวานระวังโดนมือป๊าด้วยลูก เห็นหมอบอกว่ามือเหวอะมากเลย”
“ก็มันห่วงแต่หน้าตัวเอง มือเลยพัง”
“แล้วแม่จะเลือกอะไรล่ะระหว่างหน้าเละกับมือเละ”
แม่ลูกคู่นี้เถียงกันตามเคย..
สู้หนูกับหม่าม้าก็ไม่ได้ น่ารักมุ้งมิ้งด้วยกันสองคน
.
.
.
.
งอน!
หนูตื่นเช้ามาก็นึกว่าจะได้นอนข้างๆปะป๊า ที่ไหนได้โดนอุ้มไปนอนบนพื้น
หม่าม้านะหม่าม้า หลอกหนูอ่ะ!
หนูจะงอนซักชั่วโมงนึงแล้วค่อยคืนดี
เพราะหนูก็ห่วงมือป๊าเหมือนกัน
“น้ำหวาน....”
อุ๊ย! เสียงเข้มๆ ทุ้มๆของป๊า!!
ป๊าตื่นแล้วๆ!
หนูถือบาร์บี้ตัวใหม่ เป็นของขวัญจากลุงกริชไปหาปะป๊า
ป๊ายิ้มมาแต่ไกลเลย กลับมารักหนูแล้วใช่ป่าว
แต่หนูขอเล่นตัวก่อนนะ หายหน้าไปตั้งเป็นเดือน
หนูไม่คืนดีง่ายๆร้อกกก
“ทำไมอยู่คนเดียวล่ะลูก”
คนหล่อถามเสียงแหบๆ
แต่ว่าหน้าตอนนี้ไม่ค่อยหล่อหรอกนะ มันช้ำทั้งหน้าเลย
“ป๊าไปทำไรมาถึงรถชนคะ”
“ป๊าขับรถตามโจรอยู่น่ะสิ เกือบจับได้แล้วเชียว แต่ก็พลาด”
“เจ็บมือมากมั้ยเนี่ย”
“มากครับ...เจ็บทั้งตัวเลย”
“ก็ดีแล้วค่ะ ปะป๊าจะได้นอนแบบนี้ไปนานๆ ไม่ทำให้หนูกับม้าร้องไห้อีก”
ไม่รู้หนูพูดไรผิด ปะป๊าถึงทำหน้าอึ้ง
หนูว่าหนูก็พูดถูกแล้วนะ ?
“เอ่อ..ตกลงม้าเราไปไหนซะละ”
“หม่าม้าไปคุยกับหมอกับยายค่ะ เลยให้หนูอยู่เฝ้าป๊า นี่ๆ หนูได้บาร์บี้ตัวใหม่จากลุงกริชด้วยนะ”
หนูอวดบาร์บี้ผมสีดำให้ป๊าดู เอาชุดไทยให้รัตนาวดีใส่ด้วยแหละ
เธอสวยมากๆเลย
หนูจะเอาไปนั่งข้างๆเจ้าหญิงมรกต
“อะไร...มันมาเยี่ยมป๊าเหรอ”
“ค่ะ เมื่อเช้าตอนป๊าหลับ ...ลุงกริชใจดีนะคะ แถมไม่ได้มาจีบม้าด้วย....เย่ๆ หม่าม้ามาแล้ว”
“ฟื้นแล้วเหรอครับ”
หม่าม้าเดินมากับยาย มีหมอตามหลังมาอีกคน
หมอหล่อมากๆ ข๊าวขาว
“อืม...”
หม่าม้ายื่นหลอดให้ดูดน้ำ
ป๊าคงคอแห้งมั้ง เห็นดูดน้ำทีเดียวหมดแก้ว
ดูทุกคนอยากจะพูดไรนะ
แต่ก็ไม่พูด
จนหมอหล่อตรวจทุกอย่าง ตรวจหน้า นู่นนี่นั่น หนูมองไม่เห็นหรอก ตัวเตี้ยอ่ะเลยยืนไม่ถึงเตียง
แต่ที่รู้ๆคือหมอบอกว่าป๊าขยับมือไม่ได้ เส้นๆอะไรที่มือเกือบขาดมั้ง
ก็ป๊ามัวแต่ห่วงหล่อ ตอนที่กลิ้งออกมาจากรถ ป๊าเอามือปิดหน้าไว้ มันเลยครูดไปกับถนน
แถมขายังหักอีก กระดูกงี้ทิ่มออกมาเลย
โอยคิดภาพแล้วหวาดเสียวชะมัด
ทำเอาไม่อยากนั่งรถแล้ว
“แล้วจะมีโอกาสกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหมครับหมอ”
ป๊าถามถึงมือทั้งสองข้างนะ
“มีครับ แต่ใช้เวลาค่อนข้างนาน..แต่คนไข้โชคดีนะครับที่มีครอบครัวน่ารักๆดูแลแบบนี้”
หมอสุดหล่อพูดแล้วหันมามองหนูด้วย
โอ่ยย แถมยังยักคิ้วหลิ่วตา น่ารักสุดๆเลย!
“มองตาเยิ้มแล้วหลานเอ๊ย...คุณหมออย่าไปแกล้งเด็กมันสิคะ”
โถ่! ยายอย่าพูดสิ เห็นมะคุณหมอรู้ตัวเลย
“ไม่มีอะไรแล้ว..งั้นหมอขอตัวนะครับ”
“ขอบคุณค่า”
หนูรีบพูดขอบคุณ หมอน่ารัก หนูต้องน่ารักตอบ อิอิ
.....อ่า....พอหมอออกไปแล้วทุกอย่างก็เงียบ
เงียบเป็นเป่าสาก
ไม่แน่เป่าสากอาจจะดังซะกว่า
หนูล่ะไม่เข้าใจว่าทำไมหม่าม้าไม่เข้าไปกอดป๊า
ที่เมื่อคืนร้องไห้นี่คืออาไร
บอกว่าอย่าทิ้งวิวไปอย่างงู้นอย่างงี้
พอป๊าตื่นมาก็เงียบเฉยๆ ไม่มองหน้าป๊าซะอย่างนั้น
เอ...หรือว่าม้าเล่นตัวเหมือนเรา?
งั้นก็ดีเลย ! หนูจะช่วยหม่าม้าเอง หนูเข้าใจๆ
“น้ำหวานครับ...เล่นอะไรลูก ม้าขอเล่นด้วยคนสิ”
“มาๆค่ะ หนูอยากเปิดร้านก๋วยเตี๋ยวพอดี”
หนูช่วยทำให้ป๊าไม่มีเพื่อนเล่นดีกว่า
“หวานหายงอนม้าแล้วเหรอครับ”
อุ้ย....เรางอนม้าอยู่นี่นา.....ไม่เป็นไร ไหนๆปะป๊าก็ตื่นแล้ว
หายงอนฉลองละกัน
“หายแล้วก็ได้..ถ้าหม่าม้าเล่นกับหนู”
“โอเคครับ...”
ฟอดดด หม่าม้าหอมแก้มซ้ายขวาจนเจ็บเลย
แสดงว่าอารมณ์ดีแล้วล่ะสิ
หม่าม้านั่งเล่นกับหนูหลายเรื่อง
ทำเป็นไม่สนใจคนบนเตียง
แต่ไม่รอดสายตาอันเฉียบแหลมของหนูไปได้ร้อก ว่าถึงจะเล่นตัวแต่ก็เหลือบมองปะป๊าตลอด
ตอนป๊าหิวข้าวหิวน้ำก็คอยป้อนนะ
แถมป๊ายังลุกไปไหนไม่ได้ด้วย เลยต้องฉี่บนเตียง
ดูแลดี๊ดี ไม่รังเกียจเลย
แต่ว่าอย่าถามถึงอาการปะป๊านะ
คนหล่อมักหยิ่ง เรียกใช้หม่าม้าเสียงทื่อชะมัด แทนที่จะอ้อนหน่อย เขาอุตส่าห์มาดูแลตัว
ชิ!
ส่วนยายอ่ะเหรอ หลับบนโซฟาไม่รู้เรื่องเล้ย
.........
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ 
เรามีเพลงประจำนิยายด้วยนะ555
http://youtu.be/QrDkgDd6SqE
สิ้นเยื่อขาดใย-พัชรา แวงวรรณ
จริงๆอยากได้หลายเพลงมาก คิดซะว่าคนแต่งไม่มีไรทำก็ได้
แต่สุดท้ายเอาเพลงนี้ละกัน เพราะเอ็มวีก็เข้ากั๊นเข้ากัน
เสียงของคุณเอ๋เนี่ยเศร้าบาดจิตทุกเพลงจริงๆ
หัวข้อ: ••► เรื่องของหนู หม่าม้าและปะป๊า ****2กย59*****แจ้งข่าวนิดนึง เรื่องลุงกริช (อ่าน 117597 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก