การใช้หนี้ครั้งที่ 3 : back to schoolสองสัปดาห์แล้วที่ผมมาอยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้ เป็นสองสัปดาห์ที่ผมออกไปไกลสุดคือตอนปีนไปเก็บลูกมะพร้าวหลังบ้าน เพราะเจ้าของบ้าน(เสือก)อยากจะกินห่อหมกมะพร้าวอ่อน
แล้วทุกคนในบ้านก็เห็นดีเห็นงามให้ผมเป็นคนไปเก็บ เห้ย บ้านนี้มียักษ์ตั้งหลายตัวทำไมไม่ใช้ครับ ทำได้แค่ตะโกนถามในใจ เมื่อคุณพิทยื่นข้อเสนอมาผมก็ต้องรับโดยดุษณี
' ถ้าคุณเป็นคนปีนเองเราจะคิดเงินเพิ่มเป็น 3 เท่าของค่าแรง '
ทุกลมหายใจของผมมีแค่เรื่องเงิน(ใช้หนี้)เท่านั้น
" พี่บอส " เอ่อ เพิ่มเรื่องนี้อีกเรื่องละกัน
ผมกับน้องปันเราสนิทกันเร็วมาก เรียกว่าถ้าน้องปันอยู่ที่ไหนจะมีผมอยู่ด้วยตลอด เว้นแค่เวลาไปโรงเรียนและเวลาเข้านอน
" ว่าไงคะ " เห็นผมพูดแบบนี้นึกว่าผมเป็นพี่ที่น่ารักหรอ เปล่าเลย ผมโดนบังคับต่างหาก
" ไปเล่นในห้องปันกันเหอะ " สถานที่ที่เราเล่นกันส่วนใหญ่จะเป็นบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้าน แต่ถ้าแดดแรงจะเปลี่ยนเป็นห้องนั่งเล่น นี่ถือเป็นครั้งแรกที่น้องปันชวนเข้าห้องนอน
" พี่ว่ามันไม่ดีนะคะ " ถึงผมจะไม่ได้ชอบผู้หญิงและเอ็นดูน้องปันเหมือนน้องสาวแท้ๆ แต่การที่บุรุษเพศอย่างผมจะไปอยู่ในห้องกับเด็กสาววัย 14 สองต่อสองเป็นการไม่สมควรอย่างยิ่ง
" งั้นเอาน้าอุ่นไปเล่นด้วยก็ได้ " เอิ่ม น้าแกใกล้เกษียรแล้ว จะดีหรอ " นะนะ " เจอแบบนี้ก็หมดทางเลือก
" โอเคค่ะ แต่ต้องไปชวนน้าอุ่นให้ได้ก่อนนะ "
" เย้ น้าอุ่นนนนนน "
ไม่มีอะไรที่ยัยตัวแสบทำไม่ได้ น้าอุ่นที่กำลังเตรียมมื้อเย็นอยู่ต้องหยุดกิจกรรมแต่เพียงเท่านั้น เพื่อมาเล่นเป็นแม่มดใจร้าย อ่านไม่ผิดหรอก วันนี้ไม่รู้นึกอะไร อยู่ๆ ก็ชวนเล่นเรื่อง เจ้าหญิงนินทรา
" พี่บอสมานอนตรงนี้ "
" ไม่นอนไม่ได้หรอ "
" อย่างอแงสิ " อ้าวเห้ย ใครเป็นพี่ใครฟะ สรุปผมก็ต้องนอน นอนเพื่อรอเจ้าชายปันมาจุมพิต มันใช่ป่ะเนี่ย
ผมนอนหลับตาฟังเสียงเจ้าชายสู้กับแม่มดอยู่นาน จนในที่สุด เสียงนั้นก็ดูไกลห่างออกไป
" ตื่น "
ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเพราะรู้สึกอุ่นๆ ที่ริมฝีปาก
จุมพิตจากเจ้าชาย?
แต่ทำไมมันมีกลิ่นแปลกๆ วะครับ
" มึงมานอนอะไรตรงนี้ "
ชัดเลย ใครสั่งใครสอนให้ปลุกคนนอนด้วยเท้าฮะ
" กูถามว่ามึงมานอนในห้องปันทำไม แล้วนี่รอยอะไร " คิ้วหนาของเจ้าหนี้ชนกันจนเกือบผูกเป็นโบว์ น้ำเสียงบ่งบอกอารมณ์เดือดดาล ไม่เว้นแม้แต่การกระทำที่ใช้แขนแกร่งกระชากตัวผมให้ลอยติดมือไปที่หน้ากระจก
รอยลิปติกสีแดงที่แก้มข้างขวา ทำให้นึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่ภาพจะมืดไป เจ้าหญิงนินทรา? น้องปัน?
เจ้าชายของผมไปไหน ทำไมในห้องถึงเหลือแต่เจ้าหนี้
" น้องปันล่ะ"
" กูต้องเป็นคนถามมึงมากกว่า มึงทำอะไรปัน รอยจูบที่แก้มมึงมาจากไหน "
มาจาก เอ่อ
" น้าอุ่น / ปันเอง " คนมาใหม่ตะโกนกลบเสียงที่เบาเหมือนกระซิบของผม ทำเอาเจ้าหนี้เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ไม่รอช้าผู้หญิงคนเดียวในห้องเลยพูดอีกครั้งแต่เพิ่มความหนักเน้นในน้ำเสียง " ปันจูบพี่บอสเอง " พี่รู้ว่าการโกหกเป็นสิ่งไม่ดี แต่ ณ เวลานี้พี่ไม่อยากให้น้องพูดความจริงเลย
" มึง " ไอ้คุณชายปรี่เข้ามากำคอเสื้อผมแน่น ง้างมือข้างที่ว่างเตรียมปล่อยหมัดใส่ผมเต็มที่ เห้ยๆ น้องเอ็งมาจูบข้าเองนะ ข้าโดนลักหลับ ข้าไม่รู้เรื่อง
" พี่ปูน " นี่แหละครับเวลาที่น้องสมควรพูดอย่างยิ่ง น้องปันเดินตรงเข้ามาเอาตัวบังผมไว้ ก่อนจะผลักพี่ชายของตัวเองออก
" ถ้าพี่ปูนทำร้ายพี่บอส ปันจะไม่พูดกับพี่ปูนตลอดชีวิต "
เอาสิๆ ต่อยผมเลย กล้าเปล่า มาเลยๆ
" โธ่เว้ย " คนที่แพ้ก็ต้องดูแลตัวเอง บ้ายบาย พี่ชายน้องปัน
ทันทีที่เจ้าพ่อเงินกู้เดินหัวเสียออกจากห้องไป ผมก็กลับมาคาดโทษน้องสาวมันต่อ เกือบทำผมซวยแล้วมั้ยล่ะ เห็นผมหลับแทนที่จะปลุก กลับปล่อยให้นอนรอจุมพิตจาก(เท้า)เจ้าหนี้ซะได้
ยัยตัวแสบบอกว่าปลุกผมแล้ว(ด้วยจูบ)แต่ผมไม่ตื่น น้องแกเลยไปช่วยน้าอุ่นเตรียมอาหารเย็นแทนผม เพราะเห็นผมเหนื่อยมาเยอะแล้ว เลยอยากให้พัก เกือบจะซึ้งนะ ถ้าไม่ติดว่าคุณชายดันมาเจอเข้าซะก่อน
หลังอาหารมื้อเย็นผ่านพ้นไป ผมก็กลับมาอาบน้ำที่ห้องก่อนจะล้มตัวลงนอน การไปเฝ้าพระอินทร์ของผมก็ถูกขัดขวางโดยคุณเลขาหน้าล่อ เอ้ย หล่อ
" คุณชายเชิญที่ห้องครับ "
เรือหายแล้วครับ คงถูกเรียกไปจัดการเรื่องคดีเก่าชัวร์ น้องปันอยู่ไหน ช่วยพี่ด้วย
" คุณพิทออกไปก่อน ผมมีเรื่องจะคุยกับมันตามลำพัง "
" ครับคุณชาย " ผมอยากจะวิ่งไปกอดเอวคุณพิสิษฐ์แล้วพูดเหมือนนางเอกซีรี่ย์เกาหลีว่า อย่าไป แต่รังสีอำมหิตจากดวงตาคมคู่นั้น ทำเอาขาทั้งสองเป็นอัมพาตในทันที
" มีอะไรครับ "
" มึงเรียนอยู่ชั้นไหนแล้ว "
" ม.6 ครับ " อารมณ์ไหนวะ
" รู้แล้วใช่มั้ยว่าโรงเรียนเขาไล่มึงออกอ่ะ "
ลาออกออกครับ ไม่ใช่ ไล่ออก
ถึงภายในจะปฏิเสธแต่การแสดงออกก็ตรงกันข้าม ผมพยักหน้าส่งไปให้เจ้าหนี้
เมื่ออาทิตย์ก่อนคุณพิทบอกผมว่าทำเรื่องลาออกให้เรียบร้อย ถึงจะพยายามทำใจยอมรับชะตากรรม ใช้หนี้ทั้งชีวิต แต่ก็อดเสียดายไม่ได้ อีกแค่เทอมกว่าๆ ก็จะจบม.6 แล้ว
" คิดไว้รึยังว่าจะเข้าคณะอะไร "
หื้ม กินอะไรผิดมารึเปล่า ตัวเองเป็นคนทำให้ผมต้องออกจากโรงเรียนแท้ๆ จะถามอีกทำไม
" วิศวะครับ " เหตุผลน่ะหรอ ผู้ชายเยอะไง ดีนะมันไม่ถาม
" ยังอยากเรียนอยู่มั้ย " อยากสิถามได้ ผมพยักหน้ารัวๆ ให้เจ้าหนี้ มันก็พยักหน้านิดๆ เป็นอันรับรู้
" กูมีข้อเสนอมึงจะได้กลับไปเรียน เรื่องค่าใช้จ่ายทุกอย่างไม่ต้องห่วง กูไม่เอาไปรวมกับหนี้ของพ่อมึง และเวลาเรียนกูจะคิดเงินให้เท่ากับเวลาทำงาน แต่มึงต้องไปเรียนโรงเรียนเดียวกับน้องกู " แค่นั้นเองไม่มีปัญหา เรียนฟรีในโรงเรียนอินเตอร์สุดหรูแถมได้เงินด้วยดีจะตาย ผมเบื่อการขุดหาไส้เดือนเต็มทนละ
" ห้องเดียวกับปัน "
เห้ยยยยย ปันอยู่มอ 2 !!!
ถ้าเรียนกับปันกว่าจะจบก็อีก 4 ปี ผมไปเรียนวิศวะได้ปริญญาใบนึงเลยนะ
" กูไม่บังคับ แล้วแต่มึง "
" จะไปหรือไม่ไป "
ผมเคยบอกไว้ใช่มั้ย ลูกหนี้อย่างเราไม่มีทางเลือกมากนักหรอก " ไปครับ " สิ้นคำผมเจ้าหนี้ก็ยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ ก่อนจะอนุญาติให้ผมกลับห้องตัวเอง
" Good Morning Teacher "
ผมบอกแล้วว่านี่โรงเรียนอินเตอร์ ต่อไปนี้จะเป็นการแทรน-สะ-เลท โดยกลูเอง = =
" สวัสดีเด็กๆ วันนี้ครูมีข่าวดีมาบอก ห้องเราจะมีสมาชิกใหม่เพิ่มนะจ๊ะ ปรบมือ " ครูสาวสุดเปรี้ยวอายุคงราวๆ 25 ยืนพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มอยู่หน้าห้อง " แนะนำตัวเลยจ๊ะ " ครูคนสวยผมทองหันมามองผมที่ยืนข้างๆ เป็นเชิงอนุญาติให้พูด
" สวัสดีครับ ผมยศพัทธ ควรรักษ์ยิ่ง เรียกว่าบอสก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักครับ " ประโยคภาษาอังกฤษสุดคลาสสิคได้ถูกถ่ายทอดออกไป ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบกริบ ก่อนที่เด็กๆ ในห้องจะเริ่มปฏิบัติการซุบซิบนินทา ไม่นานก็มีเด็กผู้ชายหลังห้องหน้ากวนบาทายกมือขึ้น เมื่อผมพยักหน้า หมอนั่นก็เริ่มคำถามทันที
" อายุเท่าไหร่แล้ว "
" 18 "
" แก่ว่ะ " ประโยคนั่นเรียกเสียงหัวเราะร่วนของคนทั้งห้องได้
จึ่ก เจ็บว่ะ ความจริงผมไม่ได้แก่นะ แค่โตเกินกว่าจะเรียนมอต้นเฉยๆ
" พี่บอส " เด็กสาวตัวเล็กเดินออกมาหน้าชั้นเรียน ก่อนจะยื่นมือมาจับแขนผมให้เดินตาม " ไปนั่งกับปันนะ "
หลังจากที่ทุกคนในห้องรู้ว่าผมรู้จักกับปัน ก็ไม่มีใครล้อผมว่าแก่หรือแม้แต่มองด้วยสายตาแปลกๆ อีกเลย คนบ้านนี้มีอิทธิพลจริงเว้ย เกิดเป็นคนรวยช่างน่าอิจฉา
" หวัดดีครับ ผมชื่อโทนี่ " เด็กหนุ่มหน้าตาดีแบบฉบับลูกครึ่งหันมาทักผมทันทีที่ผมนั่งเก้าอี้ข้างน้องปัน " พี่เป็นพี่ชายปันหรอ ทำไมคนละนามสกุล "
เอ่อ ผมเป็นพี่สาว ไม่ๆ ผมเป็นลูกหนี้ โอ้ย ไม่เห็นมีอันไหนหน้าตอบซักอัน
" พี่บอสไม่ใช่พี่ชายปันหรอก พอดีพ่อพี่บอสไม่อยู่บ้าน พี่ปูนเลยรับพี่บอสมาอยู่ด้วย " น้องสาวต่างไส้อธิบายแทน คงเห็นว่าผมลำบากใจเกินกว่าจะตอบ
" อ่อ พ่อพี่รู้จักกับพี่ชายปันนี่เอง "
" เออ ประมาณนั้นแหละ " ผมไม่ได้โกหกนะ ก็รู้จักกันจริงๆ แต่ในสถานะที่คนตรงหน้าคาดไม่ถึงเท่านั้น
การเรียนหลักสูตรมอต้น(อีกครั้ง)ไม่ใช่เรื่องยากอะไร ติดตรงที่ภาษาผมไม่แข็งแรง โชคดีที่มีน้องปันคอยช่วย ไอ้โทนี่อะไรนั่นพึ่งไม่ได้หรอกครับ มันเป็นลูกครึ่งอังกฤษ-เกาหลี พูดไทยไม่ได้ซักคำ พูดให้ถูกคือทั้งห้องหรืออาจจะทั้งโรงเรียนมีแค่ผมกับปันที่เป็นคนไทย
เท่าที่ผมสังเกตปันไม่มีเพื่อนอย่างที่น้าอุ่นว่าจริงๆ แม้แต่นายโทนี่นั่นก็ไม่ได้สนิท ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ที่แน่ๆ ไม่ใช่ปัญหาทางด้านภาษา เพราะน้องปันพูดคล่องมาก
มื้อกลางวันทางโรงเรียนจะจัดอาหารบุฟเฟ่ท์นานาชาติไว้ให้ในแคนทีนกลาง ถ้าไม่พอใจสามารถไปซื้ออาหารตามสั่งได้ แต่ต้องจ่ายเงินเอง
ชุดยูนิฟอร์มของนักเรียนชายจะเป็นเสื้อแขนยาวสีขาว ที่อกข้างขวาเป็นกระเป๋าเสื้อพร้อมทั้งปักตราโรงเรียน ใส่คู่กับกางเกงขายาวสีดำ ส่วนโรงเท้าก็ฟรีสไตล์ ผมเลยเลือกใส่ผ้าใบเก่าๆ สีตุ่น เอาจริงๆ คือมันเป็นรองเท้าคู่เดียวที่ผมมีตั้งแต่ออกจากบ้านมา
ส่วนของนักเรียนหญิงจะเป็นเสื้อลักษณะคล้ายกัน ต่างกันที่พวกเธอมีเนคไท ใส่กับกระโปรงสั้นเหนือเข่าสีเดียวกับไท
เมื่อเสียงระฆังดังบอกเวลาว่าคาบสุดท้ายของวันสิ้นสุดลง นักเรียนทุกคนต่างพากันเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน น้องปันพาผมมาขึ้นรถลีมูซีนสีดำที่หน้าโรงเรียน
เมื่อเช้าผมเคยคิดว่ามันเว่อร์นะที่เด็กมอต้นมีลีมูซีนราคาเป็นล้านๆ มาส่ง แต่พอมาถึงโรงเรียนผมก็เข้าใจ ยานพาหนะที่โรงเรียนนี้ล้วนแปลกตา ไม่ใช่รถญี่ปุ่นตามท้องถนน แต่เป็นสปอร์ต พอร์เช่ บีเอ็ม เบนซ์ แลมโบกินี่ รวมถึงยี่ห้ออื่นที่ผมไม่รู้จัก แอบสงสัยไม่ได้ว่าพ่อแม่ของเด็กเหล่านี้ทำอาชีพอะไร บางทีอาจจะปล่อยเงินกู้เหมือนเจ้าหนี้ผมก็ได้
" ลุงเพิ่มแวะห้างก่อนกลับบ้านนะ "
" ครับคุณหนู "
ผมหันไปสบตากับเด็กสาวข้างตัว พยายามมองเข้าไปให้ถึงสมอง อยากจะรู้จริงๆ ภายใต้รอยยิ้มสดใสกำลังคิดจะสร้างวีรกรรมสุดแสบอะไรอีก
----------------------------------
TBCฮัลหลิวๆ อัพเร็วอีกแล้ว = = ตอนแรกคิดไว้ว่าจะอัพอาทิตย์ละตอน แต่เห็นคนอ่านรอแล้วทำไม่ลง
ใครอยากเป็นเจ้าหญิงนิทราบ้าง ยกมือๆ คนเขียนขอบายละกันนะ ฮ่าๆ
วันนี้ไม่รู้ผีตัวไหนสิงเจ้าหนี้เรา ใจดีส่งนุงบอสกลับไปเรียนด้วย ดูเหมือนทุกอย่างจะเริ่มเข้าสู่ภาวะปกติ ??
แต่ไม่รู้ว่าน้องปันของเราจะยอมให้เป็นแบบนั้นรึเปล่า? ติดตามกันในตอนต่อไปนะจ๊ะ
โพลล์
หัวข้อ: ~ เจ้าหนี้หรือสามี บอกผมสิจะเป็นใคร~ [ตอนพิเศษ 4 ต้อนรับวันแม่] |P.39| (อ่าน 354530 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก