DOLLFIE
ตุ๊กตาต้องสาป
14
เมื่อก่อนผมไม่เคยรู้หรอกว่าอาการผีอำมันเป็นยังไง รู้แต่ว่ามันน่ากลัวมาก ตั้งแต่เล็กจนโตผมเคยได้ยินประสบการณ์มากมายเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ บางคนมันก็เล่าซะเห็นภาพ บางคนมันก็เล่าเอาขำๆไม่คิดอะไร แต่สำหรับไอ้เต๋าแล้วไม่ว่าจะเล่าออกมาในแนวไหนทุกอย่างคือน่ากลัวหมด เรื่องผีอำเป็นสิ่งที่น่ากลัวครับ...
ก็ลองคิดดูสิ ถ้าคืนหนึ่งคุณกำลังหลับฝันหวานเห็นน้องพริตตี้นุ่งกระโปรงสั้นสีชมพูพรุ้งพริ้ง เกาะอกสะบึ้มที่แบกนมเอาไว้เป็นลิตรๆแทบจะหกกำลังนอนยั่วคุณอยู่ แล้วอยู่ๆก็มีอะไรไม่รู้มาทับร่างกายจนอึดอัดเหนี่ยวรั้งไม่ให้คุณกระโจนเข้าใส่น้องพริตตี้คนนั้น เป็นคุณๆจะตกใจมะ? มันเหมือนกับการดับฝันหวานดีๆแล้วพอลืมตาขึ้นมาอีกทีดันมาโผล่อยู่ในห้องของคุณเอง พร้อมด้วยภาพอันสยดสยองเป็นเงาตะคุ่มๆท่ามกลางความมืด กำลังคลืบคลานทาบทับร่างกายของคุณอย่างช้าๆ และคิดในใจว่ากูโดนเล่นแล้ว...!
สองขาถูกทับ สองแขนถูกกดด้วยฝ่ามือใหญ่ ร่างกายของคุณแข็งทื่อเหมือนรูปปั้นไม่อาจที่จะขยับตัวได้ ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจแล้วมองฝ่าความมืดเพื่อให้เห็นภาพที่ชัดเจน จินตนาการว่าไอ้สิ่งที่เห็นมันจะน่ากลัวมากแค่ไหนในความมืด...
นะ... น่ากลัว...
น่ากลัว... น่ากลัวกับผีสิวะ!
"ทำอะไร?" ย่นคิ้วให้คริสที่อยู่ตรงหน้ากำลังยิ้มแฉ่งเสมือนถูกหวย...
เฮ้ย! มันยังไม่ออกมันออกพรุ่งนี้ นี่ซื้อไว้กำลังรอลุ้นอยู่เลยอยากถูกเหมือนกันนะแต่ซื้อมาทั้งชีวิตยังไม่เคยถูกเลย บังเอิญไม่ค่อยจะมีดวงทางนี้เท่าไร แต่ไม่เข้าใจว่าไอ้ตุ๊กตาบ้านี่กำลังเล่นอะไรของมัน พอหันไปทางไอ้ไก่ อ้าวเฮ้ย! เพื่อนกูหายไปไหน!
หันขวับไปทางคริสพลางเบิกตาโพลงเตรียมจะอ้าปากถามด้วยความตกใจ "กะ..."
"ไก่ไปนอนที่โซฟา"
"ฮะ?" อะไรนะไอ้ไก่มันไปนอนที่โซฟา ตอนไหน? เมื่อไร? ยังไง!? เมื่อก่อนหน้ามันยังเอาขาเกยตัวผมอยู่เลยหลังจากนั้นก็โดนผมยันจนมันตกเตียง... เอ่อ....
กูถีบมันลงไปเองนี่หว่า... แหะๆ สงสัยมันคงจะรำคาญ...
ว่าแต่... ไอ้บ้านี่มันจะทำอะไรกับผมวะ! พยายามดิ้นขลุกขลัก
สบตาสีครามที่ทอดมองลงมา...
หวา! ถึงห้องมันจะมืดสลัวๆแต่แสงไฟจากเมืองกรุงที่ส่องสว่างนี่ก็ทำให้ผมเห็นใบหน้าของคริสได้ชัดเจนเช่นกันเมื่อดวงตาสามารถปรับสภาพได้แล้ว ใบหน้าหล่อเหลาที่ยิ้มร้าย ดวงตากรุ้มกริ่มที่ทอดมองลงมาทำเอาหัวใจของผมเต้นระทึกเสียยิ่งกว่าโดนผีอำจริงๆ
กลีบปากอวบอิ่มขยับพูดช้าๆ "ตามสัญญา" แล้วมันก็ยิ้มให้ผมจนตาหยี...
"สัญ... สัญญาอะไร"
บังเอิญเต๋าเป็นคนความจำสั้นว่ะครับ อะไรนิดหน่อยก็ลืมแล้ว โดยสัญชาติเป็นญาติกับปลาทองก็เลยไม่ชอบบริโภคปลาจึงโง่อย่างที่เห็น ไม่เก็ทด้วยว่านี่กำลังจะสื่อถึงอะไร ขอทำหน้าแอ๊บแบ๊วว่าหนูไม่รู้แปบ... (ทำตากลมๆกระพริบตาปริบๆ)
"หึ"
อึก!
แค่นเสียงหัวเราะจนผมเผลอกลืนน้ำลายอึก น่ากลัวโว้ย! มาเล่นอะไรกลางดึกเงียบสงัดแบบนี้มันไม่ดีนาไอ้เต๋ายิ่งเป็นคนปอดแหกกลัวความมืดกลัวอยู่ด้วย แถมมันยิ้มน่ากลัวพิลึก หรือผมพูดอะไรไม่เข้าหูมันว๊า?... เอ๊า! ก็คนมันไม่รู้จริงๆนี่!
"เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าให้หิวมากๆ"
แนะมีขู่ด้วย พอได้ยินแบบนี้แล้วผมเก็ทขึ้นมาในทันทีพร้อมด้วยอาการใจฟ่อหน้าเจื่อน
"ก็ไม่อยากให้หิวนี่ แต่... ก็ไม่อยากให้ทำอ่ะ" ก็มันเจ็บน๊า เจ็บมากด้วยถึงจะรู้สึกดีก็เถอะ...
"..."
มันเงียบไปเหมือนกำลังใช้ความคิด ส่วนผมนี่พยายามกระพริบตาปริบๆทำหน้าบ้องแบ๊ว กอดตัวเองแน่นพยายามทำตัวให้น่าสงสารที่สุด เห็นใจป๋มเถอะ ป๋มไม่อยากถูกกิน
ดวงตาสีครามหลับตาลงแล้วถอนลมหายใจเบาๆก่อนจะลืมตาสีครามนั่นขึ้นมาอีกครั้ง "ถ้าเกิดทำแล้วไม่เจ็บล่ะ?"
"ได้ด้วย!" โพล่งเสียงด้วยความดีใจ
ชะอุ้ย! เก็บอาการแปบ ว่าแต่ทำได้ด้วยเรอะ!?
คริสจุดยิ้มที่มุมปากร้าย มันดูเจ้าเล่ห์ชอบกลจนไม่น่าไว้วางใจ ผมเผลอย่นคิ้วชักสีหน้าหวาดระแวงมองร่างสูงที่ค่อยๆเหยียดหลังตรงทอดมองลงมา ว่าแต่.... ช่วยลุกออกไปจากช้างน้อยข้าที่กำลังหลับอยู่ตรงเป้าเอ็งก่อนได้มะ?
"ได้สิถ้าเพื่อเจ้านายแล้ว แต่... ต้องให้กินเยอะๆนะ"
ฮะ? อะไรนะจะกินเยอะๆ ป๊าดดดดด ป่าดดๆๆๆๆ ของี้ฆ่ากูเลยเถอะ!
"จะ จะบ้าเรอะ!" ให้ก็บ้าแล้วสิ
"ถ้าอย่างนั้น... พรุ่งนี้เตรียมขุดหลุมฝังศพไก่ได้เลย"
ผมนี่กลืนน้ำเฮือกๆด้วยความกลัวระคนลำบากใจเลยให้ตายสิ! นี่มันเอาไอ้ไก่มาขู่อีกแล้วอะไรวะ! แต่ถ้าปล่อยเลยตามเลยให้ไอ้ไก่มันเผชิญกับชะตากรรมตามลำพังนี่ก็เป็นเพื่อนที่เลวเกินไปนะที่ไม่ได้ช่วยเพื่อน
แต่สมัยนี้เขาไม่ฝังกันแล้วเว้ย! เข้าเตาเผากันอย่างเดียว สงสัยจะอยู่หลังเขามานาน...
ว่าแต่มันใช่เรื่องไหม!
"ไม่เอา อย่าทำอะไรไอ้ไก่มันนะนี่สั่งเลย!" ข่มขู่ไปนี่อย่าคิดว่ามันจะกลัวครับ ไม่เลยนี่ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเล้ย!
"ขอมาสิเจ้านาย" แล้วมันก็ยิ้มตาหยีข่มขู่แบบกวนๆ
ฮอล์ลลล... เต๋าอยากจะ Cry ทำไมต้องบังคับกันด้วยขอดีๆไม่ได้เรอะ?
"กะ ก็ได้... แต่ตอนนี้มันคงไม่เหมาะม้างงงงงงง..." พยายามที่จะแถสด และโน้มน้าวมันอีกครั้ง คริสเลิกคิ้วเหมือนสงสัยในคำตอบผมเลยมองไปทางไอ้ไก่ซึ่งเห็นหัวมันดำๆอยู่ตรงโซฟาก่อนจะมองมาทางคริสเพื่อสื่อว่า ถ้าไอ้ไก่อยู่กรูไม่ทำนะเว้ย! อย่างน้อยคืนนี้ก็อดไปก่อนละวะ!
"กังวลว่าไก่จะตื่น?" ผมพยักหน้ารัวๆ
แม่นแล่ว... ถ้าขืนทำกิจกรรมยามค่ำคืนแล้วไอ้ไก่เสือกตื่นขึ้นมานี่ไม่แย่เรอะ แล้วอีกอย่าง มันแปลกๆนะที่จะ... จะบะระฮึ่ยกันโดยที่มีคนอื่นอยู่ด้วย น่าอายจะตาย!
สบตาคริสที่เป็นประกายฝ่าความมืดแล้วใบหน้าหล่อๆก็ยิ้มร้ายอีกครั้ง "ไม่ใช่ปัญหา" แล้วมันก็ดีดนิ้วดังเป๊าะ!
พรึบ!!!
หืมมมมมมม!!??? โหวววววววววว!!!!!
OMG! โอ้พระเจ้าช่วยกล้วยทอด!!! นี่มันอะไร!?
"ทะ ทำได้ไง"
ผมขยี้ตาแล้วขยี้ตาอีก ภาพตรงหน้านี่มันคือวิมานชัดๆ! ยิ่งกว่าแฟนตาซีอีกเถอะ นี่ผมเข้ามาอยู่ในโลกแห่งเทพนิยายหรือไง! มองไปรอบๆที่เต็มไปด้วยปุยเมฆ และกลิ่นหอมๆของดอกไม้ มีผีเสื้อกระพือปีกบินประปลายราวกับว่าผมอยู่ในสรวงสวรรค์ เตียงของผมกลับกลายเป็นเตียงเสาสี่ต้นลายเถาแซมดอกไม้ที่ดูแปลกตา ประดับด้วยม่านสีขาวพรุ้งพริ้ง ที่นอนนุ่มๆใหญ่พอที่จะกลิ้งเท่าไรก็ไม่มีทางหล่นเตียงแน่นอนนี่มันช่าง... โอ้วววววววววว!!!! นี่ผมกำลังฝัน! ผมกำลังตกตะลึงไปกับความวิเศษของมันชนิดที่ว่าอ้าปากค้างอยู่นานมากจนลืมใครบางคน...
นี่ไม่ใช่เวลามาตกตะลึง!
ระ แล้วคริสล่ะ!
กวาดสายตาไปรอบๆเพื่อมองหาร่างสูงที่เคยนั่งอยู่บนตัวผม บัดนี้เขากลับหายไปซึ่งมองไปทางไหนก็มีแต่ปุยเมฆเต็มไปหมด เฮ้ย! นี่ผมโดนทิ้งปะ?... หรือเปลี่ยนใจไม่กินแล้ว ฮูเล่! งี้ก็ดีสิ! งั้นเต๋าขอนอนก่อนละกันอยากนอนที่ๆสบายๆแบบนี้มานานละ เหมือนตัวเองเป็นเจ้าชายเลยเว้ย! ฮ่าๆๆๆ
แต่ลั้นลาได้ไม่นานหรอกครับ...
เสียงดนตรีที่แว่วมาทำให้ผมต้องลืมตา และเลิกผ้าขึ้นมอง และต้องตกตะลึงในสิ่งที่เห็นอีกครั้งเมื่อสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าใส่ซีทรูอกสะบึ้มตามสเปคไอ้เต๋า ทรวดทรงองค์เอวนี่ไม่อยากจะบอกว่าน่ากินสุดๆ! ผิวขาวๆที่นวลเนียนพอต้องแสงแล้วพาลให้เลือดกำเดาแทบพุ่ง! ผมนั่งอ้าปากค้างตาแทบถลนมองคนตรงหน้าด้วยความตกตะลึง สาวน้อยที่ผมเห็นนั่นมัน.... คริส!
เอิ่ม... นี่มันเล่นอะไร?
ช็อคไหม? บอกได้เลยว่าช็อคมาก มันมากกว่าอาการเห็นสาวๆหุ่นเอ็กซ์ที่อยู่ตรงหน้าแล้วส่อน้ำลายไหลให้กระชุ่มกระชวยหัวใจ ถึงคริสมันจะดูดีสวยตามสเปคจากคริสหล่อแมนกลายเป็นคริสตี้อกสะบึ้มยืนยั่วผมอยู่ตรงหน้า แต่ยังง้ายยยยยย!!! ยังไงไอ้หุ่นแมนๆของมันนี่ก็ติดตาไม่เคยลืมเลือน...
ขอโก่งดากข้างเตียงแล้วอ้วกแปบ...
ไอ้บร้า! นี่มันเล่นตลกอะไรของมันวะ!
"ทะ... ทำอะไรน่ะ" ถามมันด้วยอาการตกตะลึง ตกใจ ตกกระเด็น...
ตกน้ำ ตกรถ ตกเรือ ตกท่าน้ำ ตกเครื่องบิน ตกโต๊ะ ตกเตียง ตกตู้ ตกสอบ สอบตก ให้คางคกกัด
ให้งูรัด ให้โดนพัดลมบาดมือ บาดนิ้ว และบาดแขน บาดขา...
บร๊ะ! นี่ยังมีอารมณ์มาร้องเพลงกำลังซีเรียสนะเว้ย!
คริสไม่ตอบผมเดี๋ยวนั้นแต่เขากลับยิ้มด้วยใบหน้าที่โคตรจะเซะซี่... โอ้ม้ายยยยยยยย... ทำไมเธอถึงได้ยั่วผมเช่นเน้รรรรรร!!!!....
เดี๋ยว! เดี๋ยวนะ เบรกอารมณ์แปบ เมื่อก่อนหน้ายังคิดจะอวกอยู่เลย ไหงกลายเป็นว่าไอ้คนที่ยืนบิดตัวทำท่าเซะซี่ปิดเรือนร่างวับๆแวมๆนุ่งน้อยห่มน้อยนั่นมันดูยั่วจนเผลอกลืนน้ำลายอึกขึ้นมาเสียดื้อๆงี้วะ!
เฮ้ยๆๆ
รีบถอยตัวหนีร่างสูงที่ดูยั่วบาดใจกำลังคืบคลานขึ้นมาบนที่นอนค่อยๆเข้าหาอย่างช้าๆ หนองโพที่คับเสื้อในจนล้นนั่นมันเป็นจุดสนใจทำให้ผมเกิดอาการปากสั่นใจเต้นแรงจนแทบจะกระเด็นออกมา หน้าเหน้อมันนี่แทบจะไม่ได้มองเลยเหอะเมื่อสิ่งที่น่าสนใจมันคือ นม! ผมนี่หิวนมขึ้นมาเลยครับ...
ไม่ช้ายยยยยย!!!
"ชอบไม่ใช่หรอทำไมถึงทำหน้ากลัวแบบนั้น?" นี่มันจงใจถามเพื่อกวนประสาทหรือหน้าผมมันแสดงอาการออกมาแบบนั้นจริงๆวะ?
เผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่มองคริสที่กลายเป็นคริสตี้สาวสวย แต่จิตใต้สำนึกของผมมันบอกย้ำเตือนอยู่ในใจว่า ไอ้สิ่งที่เห็นนั่นมันภาพลวงตาชัดๆในเมื่อคริสน่ะเป็นผู้ชาย! ไม่อยากจะคิดเลยว่าไอ้ตุ๊กตาบ้านี่จะกลายร่างเป็นสาวได้ด้วย ถึงมันจะดูสวยแต่ก็น่ากลัวพิลึก
"มะ... ไม่ได้หมายความว่าจะให้เป็นแบบนี้" ตอบกลับไปเสียงสั่นพยายามไม่มองหนองโพที่อยู่ตรงหน้า โอ้ยยยยยย เอาหน้าออกไป อย่าเข้าม๊า!
"คิกๆ ชอบก็พูดมาสิคริสยอมเจ็บแทนเลยนะ"
หืม? เห? หา? เหอออออออ!!!!
สบตาไอ้คนที่ยิ้มจนตาหยีกำลังคร่อมร่างผมแบบยั่วอารมณ์ให้น้องชายตื่นตัว แถมด้วยการหัวเราะคิกคักให้ดูมุ้งมิ้งน่ารักในฉบับสาวสวย อะไรคือเจ็บแทนนนน!!!
"ชะ ชอบมันก็ชอบหรอก..." เหลือกตาดูดูมๆที่แซะเข้ามาใกล้ "แต่ไม่ชอบแบบนี้ เอ่อ..." จะบอกว่าไงดีวะ ชอบนี่มันก็ชอบนะ แต่ไม่ชอบให้มาหลอกกันงี้เว้ย! เต๋าเป็นคนจริงใจ ใจจริงนะเออ ไม่ชอบการปรุงแต่งถึงแม้ว่าตัวเองจะชอบมโนว่าจะมีสาวสวยมายั่วตรงหน้าแบบนี้สักครั้ง แต่อย่างนี้ไม่ไหว ไม่ไหวจริงๆครับ
"ไม่ชอบหรอ? แล้วแบบนี้ล่ะ"
หืม!?
แล้วมันก็ดีดนิ้วดังเป๊าะ! อีกครั้งร่างสาวสวยที่อยู่ตรงหน้าแตกตัวกลายเป็นควันสีขาวต่อหน้าต่อตาของผมจนเกิดอาการสำลัก "แคกๆ" ปัดป่ายให้ควันจางหายไปก่อนที่ผมจะตายเพาะไอ้ควันบ้านี่แหละ เล่นบ้าอะไรของมันวะเนี่ย!
"แบบนี้โอเคไหม?" ผมหรี่ตาที่เคืองๆเพราะกลุ่มควันก่อนที่มันจะจางหายไปปรากฏเป็นสาวน้อยร่างเล็กหน้าตาแอ๊บแบ๊วแต่หน้าอกยังคงสะบึ้มเหมือนเดิม พรืดดดดดด!!!
เลือดกำดำพุ่งสิจะเหลืออะไร!
"จะบ้าเรอะไม่ใช่โอตาคุเว้ย! เลิกเล่นสักที!" ก่อนที่กูจะเลือดหมดตัวซะก่อน นี่มันบ้าอะไรวะเนี่ย!
"เฮ้อ! เจ้านายนี่เอาใจยากจัง" แล้วมันก็ดีดนิ้วเหมือนเดิม มีควันเหมือนเดิม ก่อนที่ควันจะจางหายไปปรากฏเป็นร่างแกร่งที่เปลือยกายคร่อมร่างผมอยู่ตรงหน้า เหยียดหลังตรงทอดมองลงมาด้วยดวงตาสีครามที่ดูมีเสน่ห์
"..."
นี่มึงพร้อมจะเผด็จศึกกูเลยสินะ...
"เล่นอะไรบ้าๆเนี่ย" ถามด้วยความไม่พอใจเท่าไรพยายามปาดกำเดาที่ไหลย้อยออกไปจากปลายจมูก เอาซะเส้นเลือดฝอยแตกเลยไอ้บ้า!
"ก็..." มันกรอกตาไปมา "อยากให้เจ้านายมีความสุขก็เท่านั้น" แล้วมันก็ยิ้มจนตาหยี
เลือดร้อนไหลเวียนกระจุกอยู่ที่ใบหน้าของผมอีกแล้วให้ตายเหอะ! ไอ้ผมนี่ก็ซูดไปสิเลือดน่ะ แถมมันยังพูดอะไรก็ไม่รู้มันจักกระเดี๋ยมหัวใจชะมัด รอยยิ้มของเขาทำให้ผมโกรธไม่ลง...
บ้าเรอะ!
"ลุกออกไปสิ" นั่งทับอยู่ได้ เดี๋ยวช้างน้อยก็ฟาดงวงเข้าให้
"เลือด..." มันก้มลงมองผมเอาซะชิดจนใจผมเต้นแรง มองมันด้วยสายตาที่ระแวงว่าจะทำอะไร คริสค่อยๆใช้มือหนาๆอังมาที่จมูกโด่งๆของผม รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่น่าประหลาดก่อนที่ผมจะหายใจหายคอสะดวก ไม่ได้มีกลิ่นเลือดของตัวเอง มองคริสที่ยิ้มให้ผม
"มากินกันเถอะ" แล้วมันก็ตั้งท่าจะโน้มตัวจูจุ๊บ
"ว๊ากกกก!!! หยุดก่อน!" ยกมือห้ามให้ไว!
มองใบหน้าหล่อเหลาที่ย่นคิ้วทำหน้าอ้อนๆเมื่อมันยังเห็นผมไม่ยอมให้กินง่ายๆ ทำไมมันต้องทำหน้าแบบนี้ด้วยวะ รู้ไหมว่าผมใจเต้นแรงจนเกือบจะใจอ่อนอีกแล้วนะ แต่จะให้กินทั้งทีให้ไปเฉยๆนี่มันไม่เสียเปรียบไปหน่อยหรือไง ไหนๆก็ไหนๆแล้ว...
"จะ... จะขอพร"
คริสทำสีหน้าประหลาดใจก่อนที่เขาจะยิ้มจนตาหยี "ขอมาสิ"
ผมเบือนใบหน้าไปทางอื่นเพราะไม่อยากจะเห็นหน้าเขานัก มันมักจะทำให้สมองผมขาวโพลน แล้วหลังจากนั้นก็จะพลาดสิ่งสำคัญที่กำลังคิดอยู่
"ละ แล้วต้องมีข้อแม้อะไรบ้างล่ะ"
คริสถอนลมหายใจออกมาเบาๆ แต่ผมไม่ได้มองเขาหรอกว่าเขาทำหน้ายังไง "สิ่งที่คิดว่ามันน่าจะเป็นไปได้จริงๆ คริสไม่สามารถคืนชีพคนตาย ไม่สามารถดึงวิญญาณของคนที่ตายแล้วกลับคืนมา ไม่สามารถควบคุมจิตใจทำให้คนมีความรักได้ และแน่นอนว่า..."
หันกลับไปมองคริสเมื่อเขาเงียบเสียงลงเหมือนกำลังคิด "อะไรล่ะ"
ดวงตาสีครามหันกลับมามองผมก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ "ไม่สามารถทำให้คนธรรมดามีพลังเหมือนกับคริส..."
ชิ๊! กำลังจะขอเลย อยากเป็นยอดมนุษย์บ้างก็ไม่ได้ อ่ะโด่ววววว!!!
"รู้แล้วน่า! แล้วขอไม่จำกัดได้จริงหรอ?"
มันพยักหน้าดูไม่ได้ซีเรียสอะไรไม่เหมือนกับผมที่จริงจัง จะขออะไรมันก็ต้องรอบคอบก่อนสิเว้ย! ถ้าเข้าเนื้อเดือดร้อนตัวขึ้นมาจะได้ป้องกันตัวได้ทัน ใครจะรู้ว่าหลังจากขอแล้วจะเกิดอะไรขึ้นนอกจากโดนมันกิน... เอ่อไอ้นั่นล่ะจนอิ่ม...
"ขอเรื่องใหญ่ๆได้สามครั้ง"
"อ้าว! ทำไมได้แค่สามครั้งมันไม่ซ้ำกับจินนี่เรอะ!?" ผมขอค้าน!
"ฮะๆ เจ้านายนี่ตลกดีนะ"
มันยังมีหน้ามาหัวเราะแห้งๆ ไอ้บ้า! ไม่ตลกเว้ยนี่ซีเรียสจะเป็นตุ๊กตานำโชคทั้งทีนี่มันต้องเป็นให้ถึงที่สุดสิ!
แต่ดูเหมือนเขาจะอ่านใจผมออก "ไม่ต้องห่วงหรอกถ้าเรื่องเล็กๆน้อยๆคริสทำให้เจ้านายได้ เพียงแค่..." มันแผ่วเสียงลงแล้วยิ้มที่มุมปาก ดูเจ้าเล่ห์ชอบกลแฮะ
"แค่อะไรล่ะ" นี่อยากรู้นะเออ บอกมาเร็วๆสิ!
"ก็... ให้คริสกินอิ่มหลับสบายก็พอ"
บร๊ะ! ไอ้นี่มันกวนประสาทดีแท้ ไม่พ้นเรื่องกินจริงๆ "แล้วจะรู้ได้ไงว่าขอครบแล้ว" ทุกทีก็บอกให้ขอๆไม่เคยพูดถึงรายละเอียดสักที
คริสถอนลมหายใจ "ทำไมชอบสงสัยจังนี่เห็นเป็นเจ้านายที่พิเศษหรอกถึงอยากให้พรแบบไม่อั้นไม่ดีหรอ?"
ผมส่ายหน้า ไม่เข้าใจอ่ะ...
"แล้วถ้าเกิดขอครบแล้วจะเกิดอะไรขึ้นล่ะ"
"..."
ไม่ถามก็ได้วะ สามก็สามแค่นี้ก็ต้องหงุดหงิดด้วย โด่วววววว ก็คนมันสงสัยนี่ สงสัยแล้วก็ต้องถามสิ
สีหน้าของเขาดูเปลี่ยนไปเหมือนผมไปสะกิดต่อมอะไรบางอย่างเข้า...
"คริสเคยบอกไปแล้วนะ บางคนถูกกินชีวิตก่อนที่อายุขัยจะหมด... แล้วคริสก็กลับไปเป็นตุ๊กตานอนหลับเพื่อรอคอยเจ้านายคนต่อไป..." คำตอบของคริสทำให้ผมขนลุกชอบกล...
"นะ... นายฆ่า?"
"ก็บอกว่าบางคน"
"อ้าว! งั้นบางคนที่เหลือล่ะ"
"ก็ถูกกินแบบนี้ไปเรื่อยๆไง แต่ส่วนใหญ่พอครบก็ถูกกินหมด"
"แล้วแบบนี้มันใช่ตุ๊กตานำโชคเรอะ!?"
"มันไม่ใช่พรที่ดี มันคือพรชั่วร้ายที่ได้จากซาตานต้องมีข้อแลกเปลี่ยนสิ"
"อ้าว! อย่างนี้มันเข้าข่ายหลอกลวงผู้บริโภคกันชัดๆ!"
"ขอมาเถอะน่าคริสไม่ปลอยให้เต๋าเป็นอะไรหรอก รับลองว่าจะไม่ทำร้าย"
"จะรู้ได้ไง นายนี่มันน่ากลัวว่ะ ออกไปเลย!"
"เต๋า!"
ตึงงง!!!
อึก!
กลืนน้ำลายอึกลงคอด้วยความตกใจเมื่อร่างแกร่งที่อยู่ข้างบนฟาดมือลงบนที่นอนนุ่มๆเหมือนกำลังโกรธจัด ใบหน้าหล่อเหลาถมึงทึงราวกับคนละคน ดวงตาสีครามวาวโรจน์เสมือนปีศาจร้าย... มันดูน่ากลัว...
ว่าแต่... นี่ผมพูดอะไรผิดวะ?
เขาจ้องผมตาแข็งค้างดูน่ากลัวก่อนที่จะพยายามสงบสติของตัวเองให้กลับคืนไป "เอาล่ะ... อยากรู้ใช่ไหมเรื่องนี้"
ผมส่ายหน้ารัวๆ ไม่อยากรู้แล้วอ่ะเค้ากลัว....
"ถ้าไม่ขอพรมา... ถ้าซาตานรู้... เขาจะตามล่าพวกเรา ถ้าหากคริสไม่ได้พลังชีวิตของเต๋าไปส่วนหนึ่ง เข้าใจไหม?" ผมส่ายหน้า หึ ไม่รู้โว้ย
คริสพ่นลมหายใจอีกครั้ง "ถ้าไม่ฆ่าซาตานคำสาปก็ไม่มีทางหมด และคริสก็ไม่สามารถผิดคำสั่งไม่อย่างนั้นคริสจะไม่มีโอกาสที่จะกลับมาเกิดเป็นมนุษย์อีกแล้ว..."
"ตะ แต่... มันต้องมีทางอื่นอีกสิ"
เขายิ้มออกมาบางๆมันดูเย็นยะเยียบร้าย "ทางเดียวที่มีในตอนนี้ ตามหาพ่อมดนั่นที่กลับมาเกิดใหม่ ไม่สิ... เท่าที่จำได้ก่อนที่มันจะตายไม่เคยมีใครเห็นศพมันด้วยซ้ำ สรุปไม่ได้ว่ามันตายไปจริงๆหรือเปล่า แต่ถ้าคิดจะตามหามันก็คงจะยากหน่อยแทบจะพลิกโลกหาเลยล่ะมั้ง"
"เอ้า! มันก็มีทางนี่ทำไมนายไม่ตามหาไอ้พ่อมดนั่น"
"ก็เพราะติดพันคำสาปรับใช้เจ้านายเพื่อเจ้านายอีกที"
ขอโทษครับบังเอิญเต๋าโง่ ไม่เข้าใจเว้ย!
"งั้น... ถ้าเกิดไม่ขอล่ะ"
คริสเงียบไปครู่ใหญ่เหมือนกำลังคิดก่อนตอบ และเขาดูเหมือนไม่อยากตอบผมนัก...
"รู้อะไรไหม? ซาตานมักจะเลือกวิญญาณถ้าเขาพอใจใครสักคนเขาจะส่งคริสมา และแน่นอนว่าเต๋าก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่... คริสไม่อยากส่งเต๋าให้เขา คริสเคยทำผิดครั้งหนึ่ง และแน่นอนว่าครั้งนี้ไม่อยากให้มันผิดซ้ำสอง"
ผมสบตาเขานิ่งแววตาของเขามันดูเศร้าอีกแล้ว... หรือเขากำลังพูดถึงเด็กคนนั้นกัน...
"ละ แล้ว... มันเจ็บไหมถ้าเกิดถูกดึงชีวิตไปส่วนหนึ่ง..."
คริสยิ้ม "ไม่หรอก ไม่รู้สึกอะไรเลย เพียงแค่ตะเกียงชีวิตที่สว่างจะค่อยๆลดแสงลง อายุขัยจะลดไปส่วนหนึ่งเท่านั้น... ถึงแม้ว่าไม่อยากจะทำ แต่อย่างน้อยก็ยืดเวลาไปได้พักใหญ่ๆเพื่อให้เขารู้ว่าคริสไม่ได้คิดที่จะแข็งข้อ... นะ ได้โปรดอย่าถามอีกเลย..."
เราสบตากันนิ่งไปพักใหญ่เมื่อความตึงเครียดเข้าครอบงำพวกเราทั้งสองคน แววตาที่ดูเศร้าลงทำให้ผมรับรู้ว่าทั้งชีวิตเขาคงเจอเรื่องร้ายมามาก การฆ่าคนไม่ใช่เรื่องที่น่าสนุกหรอกจริงไหม? เขาเหมือนพยายามที่จะปกป้องผมซึ่งมันสวนทางกับหน้าที่ๆเขาจะต้องทำ มัน... เจ็บปวดจะตาย...
ถึงอยากจะช่วยแต่มันก็มืดแปดด้านในเมื่อผมเป็นมนุษย์ธรรมดาที่อยู่บนโลก อย่างน้อยสิ่งที่ทำได้สิ่งเดียวนั่นคือยอมรับชะตากรรมของตัวเอง และรอคอยปาฏิหาริย์ว่าสักวันพระเจ้าจะรับรู้ความทุกข์ของคริส และช่วยเขาให้พ้นจากความทุกข์ทรมานนี้ออกไป อย่างน้อย... ผมก็อยากให้เขามีความสุขสักครั้งในชีวิต...
คิดเป็นหนังการ์ตูนอีกละ...
"ถ้าถึงเวลานั้นจะปกป้องเต๋าไหม? จะส่งเต๋าให้ซาตานไหม? แล้วเต๋าจะเป็นยังไงต่อจากนี้? ให้เต๋า... ใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อน และครอบครัวให้นานกว่านี้อีกได้ไหม...." คำถามที่รู้สึกโหวงเหวงพรั่งพรูออกมาจากปากของผม มันทั้งกังวล และรู้สึกกลัวมาก มันเหมือนเป็นความโชคดีที่มาพร้อมกับความโชคร้ายในคราเดียวกับ แต่สัจธรรมโลกสอนให้คนรู้จักใช้ชีวิต มีเกิดก็ย่อมมีตายไม่ช้าก็เร็วอยู่ที่ว่าเราจะตายช้าตายเร็วมากแค่ไหน ไม่อย่างนั้นศาสนาจะสอนให้ทุกคนทำดีหรือ? ผมเริ่มเสียดายเวลาที่สูญเสียไปที่ว่าทั้งชีวิตผมทำดีเข้าวัดฟังธรรมแทบจะนับครั้งได้เลยด้วยซ้ำ ไม่แปลกอะไรที่สิ่งชั่วร้ายจะต้องการผม...
รู้สึกว่าตัวเองดูมีสาระขึ้นมาในทันที...
การตายมันน่ากลัวนะ...
คริสเงียบไปครู่หนึ่งหลังจากที่ผมถาม ก่อนที่เขาจะตอบกลับมา "ไม่มีใครทำร้ายเต๋าได้ทั้งนั้น คริสสัญญา" แล้วเขาก็ยิ้มออกมา มันเป็นยิ้มที่ดูเหมือนมีความสุขที่สุดเลยก็ว่าได้ มันทำให้ใจของผมเต้นแรง และรู้สึกดีในคำตอบนั้น ผม... ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงได้ถูกชะตากับคริสในครั้งแรกที่เราได้เจอกัน...
"งั้น... เต๋าขอ..." เขานิ่งเงียบเพื่อรอคอยคำตอบจากผมที่กำลังจะพูดมันออกมา รวบรวมความกล้าที่อยู่ในใจพยายามคิดอย่างรอบคอบที่สุด "ขอ... ขอให้คริสใช้เวลาอยู่กับเต๋าให้นานที่สุด อยากไปเที่ยวให้ทั่วเมืองไทยสักครั้งไปด้วยกันนะ"
พรืดดดดด!!!
แล้วเขาก็หัวเราะออกมา "อะไร!? มันน่าขำตรงไหน" ยู่ปากด้วยความไม่พอใจนัก คริสพยายามที่จะกล้ำกลืนเสียงหัวเราะของเขากลับคืนไปแล้วสบตาผมอีกครั้ง ฝ่ามือใหญ่ๆสัมผัสแก้มของผมเบาๆผะแผ่ว และอ่อนโยน ดวงตาที่ทอดมองมันทำให้ผมรู้สึกดี...
"เป็นการขอที่ฉลาดมาก" แล้วเขาก็ยิ้มให้ผมจนตาหยี ก่อนที่เขาจะค่อยๆโน้มใบหน้าเข้าหาผมอย่างช้าๆ หลับตาลงรับสัมผัสอ่อนโยนที่ค่อยๆบดเบียดเข้ามา มันลึกล้ำ และนุ่มละมุนจนผมรู้สึกเคลิบเคลิ้ม ในนาทีนั้นเหมือนโลกมันหยุดหมุน และขาวโพลนไปเสียทุกๆอย่าง ผมไม่เคยคิดหรอกว่า... ตัวผม... จะหลงรักดอลฟี่ของตัวเองเข้าให้แล้ว...
"พรของท่านจะสมหวังดังปราถนา..."
แพลนกล้องไปที่โคมไฟ...
......
ใจเย็นๆคับพี่น้อง....
หัวข้อ: DOLLFIE ตุ๊กตาต้องสาป -UPตอนพิเศษ คริสอู๋เต๋ารีเทิร์น 2/5/58 p14 (อ่าน 101826 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก