กระผมขอซุ่มเงียบ...
DOLLFIE
ตุ๊กตาต้องสาป
ตอนพิเศษ ภาคต่อ
เคาท์ดาวน์ปีใหม่
มันไม่มาแน่ๆ มันไม่มาชัวร์ๆ ไหนบอกว่าตัดผมแล้วสิ่งที่หวังจะเป็นจริงวะ แบบนี้มันเข้าข่ายหลอกลวงต้มตุ๋นกันนี่หว่า จะเป็นคริสหรืออู๋ก็ยังโกหกวันยังค่ำ! แหงนมองนาฬิกาที่ตอนนี้มันก็ปาเข้าไปเกือบจะห้าทุ่มแล้ว ถ้าจะให้ผมเดินไปเคาะห้องมันหรอ? ไม่มีทางอ่ะ รอไอ้เต๋ากินยาเกินขนาดก่อนนะเดี๋ยวจะทำแบบนั้นจริงๆ
เฮ้อ! ถอนลมหายใจอย่างสุดเซง ผมว่าผมควรเข้านอนได้แล้ว ไม่ต้องเลี้ยงข้ามคืนปีใหม่หรอกปีนี้ขอนอนข้ามปีก็ได้วะ! แต่พอผมเตรียมตัวลุกจากโซฟาเพื่อที่จะเข้านอนเสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้น ผมนี่รีบเดินดุ่มๆแล้วเปิดผลั้ว! ออกมาทันที...
"คะ... คริส!" ไม่รู้ว่าเมาขี้ตาหรือเป็นเพราะว่าผมง่วงเกินไป สิ่งที่ผมอยากเห็นมาตลอดเกือบปีกำลังยืนหล่ออยู่หน้าห้องของผม สิ่งที่ผมปรารถนาเป็นจริงอย่างนั้นหรอ? หัวใจเต้นแรง มันแรงมากขนาดที่ว่าได้ยินเสียงดังตึกตัก ลมหายใจติดขัดจนพาลอยากจะร้องไห้ กระโดดกอดคอร่างสูงเอาไว้หมับ! จนมันเซไปข้างหลังหลายก้าว
"พี่ๆ อย่าเพิ่งมาดีใจตอนนี้อู๋หนัก"
หืม?
ทำไมเรียกตัวเองว่าอู๋วะ! ย่นคิ้วแทบจะติดผละใบหน้าออกมาจากอกแกร่งที่ยืนอยู่ ย่นคิ้วมองใบหน้าหล่อๆที่ยิ้มกวนๆให้กับผม
"เหมือนใช่มะล่ะดอลฟี่ นี่ยอมลงทุนไปหาซื้อชุดที่คล้ายๆภาพในรูปที่พี่วาดเลยนะ"
ฮะ? นี่อย่าบอกนะว่าไม่ใช่คริส...
รู้สึกทึ่งเล็กน้อย....
ขอกลับเข้าไปในห้องแปปนะครับ เดินดุ่มๆไปที่ห้องน้ำแล้วหยิบด้ามไม้ถูพื้นออกมา ตรงดิ่งไปที่ได้ห้องไปทางไอ้เด็กเวรที่มันกำลังวางสัมภาระที่หอบหิ้วมาเอาไส้บนโต๊ะญี่ปุ่น "อย่าอยู่เลยไอ้เด็กเวร!"
"ว๊ากกกกกกกก!!!! นี่พี่จะทำอะไร"
"ตลกมากป่าววะ เดี๋ยวพ่อฟาดด้วยด้ามไม้ถูกพื้น"
"เฮ้ยๆๆๆพี่ ไม่เดี๋ยวแล้วนี่จะฟาดจริงๆ"
"เออ! มึงตายยยยยยย!!!!!"
"พี่!!!!!!!!"
"...."
นั่นล่ะครับ... ข้อหาเล่นตลกกับหัวใจ ผมอุตส่าห์ยอมลงทุนตัดผมเพื่อที่จะได้เจอกับคริสอีกครั้ง ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่ได้หวังว่าเขาจะกลับมาจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็รู้ว่าเขาไม่มีทางทิ้งผมไปไหน
"เจ็บอ่ะ... ทำไมต้องรุนแรงแบบนี้ด้วย" มองไอ้เด็กบ้าที่แกล้งนั่งสะอึกสะอื้นร้องไห้หลังจากที่ผมแพ่นกะบาลไปจนหัวโน ผมนี่อยากจะกดหัวโนๆนี่ของมันจริงๆ พยายามทายาหม่องให้มันด้วยความรู้สึกหมั่นไส้
"แล้วเอ็งกวนข้าทำไมล่ะ รู้ไหมว่าไม่ชอบ"
มันเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาสีครามถึงแม้ว่ามันไม่ใช่สีตาจริงๆของเขา แต่มันกลับทำให้ผมใจเต้น และสะกิดใจไม่น้อย เวลาที่เห็นนี่พาลให้เกิดความรู้สึกที่สงสาร... แต่คริสมันไม่เคยมานั่งร้องไห้หมดมาดผู้ชายแบบนี้หรอกนะ แต่พอเห็นแบบนี้แล้วมันก็น่ารักไปอีกแบบ
"ไม่ชอบก็ไม่ชอบสิจะได้เดินกลับไปเปลี่ยน ก็ผมเห็นว่าพี่ชอบดอลฟี่ก็เลยอยากให้พี่ชอบผมบ้างไม่ได้หรอ?" แล้วมันก็ยื่นหน้าทำหน้าอ้อนๆเข้ามาใกล้...
เฮ้ยๆๆๆๆ! ไอ้บ้า อย่าทำแบบนี้สิวะมันมีผลต่อหัวใจของพี่เต๋านะเว้ย!
"อะ... เออ! รู้แล้วน่าเอาหน้าของเอ็งออกไป" แล้วผมก็ดันหัวมันออกไปเบาๆ
"ฮ่าๆๆๆ" เสียงหัวเราะของมันทำให้ผมรู้สึกอายยังไงชอบกล เลยทุบไปที่แขนมันแรงๆเต็มเหนี่ยว ไม่อยากจะบอกว่ามันเหมือนคริสเกินไปจนทำให้ผมใจสั่น เผลอมองเขาอยู่นานจนลืมตัว กระทั่งมันหันมาถาม
"พี่ตัดผมแล้วหล่อนะ ทำไมชอบไว้ผมไว้หนวดเหมือนโจรยังไงยังงั้นคราวหลังไม่เอานะผมชอบแบบนี้มากกว่า" แล้วมันก็ยิ้มให้ผมจนตาหยี
รู้สึกถึงเลือดที่ไหลเวียนขึ้นสู่ใบหน้าจนเห่อร้อน "อะ เอ็งนี่ยุ่งวุ่นวายจริงๆ นี่จะเป็นอะไรมันก็เรื่องของพี่เว้ย!" แล้วทำไมเสียงผมต้องสั่นด้วยวะ!
"ถ้าอย่างนั้นอู๋จะทำแบบพี่นะ?"
หันไปมองมัน "เพื่อ?"
"เอ้า! ก็โบราณว่าไว้ ว่าถ้าเนื้อคู่กันจะเหมือนกันไง" แล้วมันก็ยิ้มทำตาปริบๆจนน่าจิ้มให้คอนแทคมันติดลูกตาจริงๆ
"กวนตรีน"
"ไรอ่า นี่อุตส่าห์หวานแล้วนะยังไม่ชอบอีก"
"ไม่ชอบเว้ย! หล่อเกินมาตรฐานชายไทยไม่ผ่านQC" หันตัวหนีมันที่เขย่าแขน นี่มันจะอ้อนผมทำไมวะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนหน้ายังกวนบาทาผมอยู่เลย ผมชอบแบบนั้นมากกว่าเพราะมันทำให้ผมเป็นกันเองกับมัน แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่ในเมื่อมันแต่งตัวเหมือนกับคริสซะขนาดนั้น ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็คือคนที่จากไปแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นเสียงที่เรียกหรือสีหน้าที่กำลังทำอยู่...
"พี่! ผมคนจีนไม่ใช่คนไทย"
"เออนั่นล่ะ!"
"อ่า...." แล้วมันก็ครางแบบงอแงที่สุด นี่มึงช่วยนึกถึงสภาพร่างหมีกับท่าทางคิกขุอาโนเนะเป็นอนุบาลหมีน้อยด้วยเถอะว่ามันเหมาะไหม๊!
"ไม่ได้จริงๆหรอ?" มันทำเสียงอ่อนลง ผมกอดอกแล้วพยักหน้าหงึกหงักแกล้งมัน แล้วมันก็ทำเสียงครางออกมาอีกก่อนที่จะเงียบเสียงไปครู่หนึ่ง
"ถ้าอย่างนั้น..." หันไปมองมันที่ท่าทางกำลังเปลี่ยนไป "ถ้าเกิดเป็นคริสพี่จะยอมคบกับผมใช่ไหม" แล้วมันก็หันมาทำสายตาจริงจัง ดวงตาคู่สวยนี่ทำให้ผมใจเต้นแรงมากจริงๆ
"ทำไมล่ะทั้งๆที่เหมือนคนนั้นมากแท้ๆ หรือผมดีไม่เท่าเขา?" กระแสเสียงที่อ่อนลงมันพาลให้ผมอยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ
รู้ได้ไงว่าเหมือนเขาทั้งๆที่นายไม่ใช่ แล้วทำไมต้องทำสีหน้าเจ็บปวดแบบนั้นในเมื่อกูตามจีบมึงมาตลอด แต่มึงกลับเล่นตัวแถมกวนบาทาใส่... ไม่สิ ปกติแล้วเวลาที่ผมเจอมันๆไม่เคยหลบหน้าหรือหนีผมเลย แถมยังกวนผมกลับมาทำให้ผมรู้สึกหมั่นไส้ และสนุกเวลาที่เจอกันเสมอ เพียงแค่ว่าพวกเราไม่เคยบอกความรู้สึกออกไปจริงๆ อีกอย่าง... เขาไม่ใช่คริสคนเดิมที่อ่านใจผมได้แต่เป็นอู๋ที่เป็นมนุษย์เหมือนกันกับผม...
"พี่... พี่จะเชื่อไหมถ้าผมบอกว่า... ถึงผมไม่ใช่เขาแต่ผมก็รักพี่ไม่ได้น้อยไปกว่าคนๆนั้นเลย" คำพูดของมันทำให้ผมรู้สึกตื้นตันใจแปลกๆ หัวใจเต้นแรงด้วยความดีใจยังไงชอบกล ผมเบือนใบหน้าหนีเขาเมื่อน้ำตาที่เอ่อคลอพาลจะไหล มันยิ่งทำให้ไอ้เด็กบ้ารู้สึกผิดหวังที่คิดว่าผมไม่ยอมรับ มันหันกลับไปทางทีวีทางเดียวกับผมแล้วเริ่มร้องไห้ออกมาเผลาะๆ เฮ้อ! ไอ้เด็กขี้แยนี่มันผิดกับภาพลักษณ์ในสายตาของชาวบ้านที่มองมันจริงๆ
"ร้องไห้ทำไม" ถามเสียงเครือพยายามพูดให้น้ำเสียงเป็นปรกติที่สุด
มันตอบเสียงอู้อี้ "พี่เกลียดผม"
"ไม่แสบตาหรือไงร้องไห้ตอนใส่คอนแทคเนี่ย"
มันส่ายหน้า "ผมอยากตาย"
เอ้า! ไอ้นี่มีชีวิตดีๆไม่ชอบอยากจะตายซะละ แอบอมยิ้มก่อนจะพยักหน้าทำสีหน้าขรึมๆ ตบหลังมันปักๆ "เอาน่า มีคนหล่อๆตังเยอะแยะ สาวๆก็รุมล้อม แบบนี้หาแฟนไม่อยากหรอก"
"ไม่เอาอ่ะ ไม่ใช่สเปคไม่ได้ชอบคนหล่อ"
อ้าว! ไอ้นี่วอน นี่เอ็งกล้าว่าข้าไม่หล่อเรอะ! อยากตบเด็กขึ้นมาซะงั้น
ถอนลมหายใจ "แล้วชอบแบบไหนวะ"
"แบบพี่ไง" เออกูไม่น่าถาม ขอโทษคร้าบบบบบบบ!!! มองหน้ามันที่น้ำตาเปรอะเปื้อนเต็มแก้ม
"..." โว้ยยยยยยยยยยย!!!!!! หมั่นเขี้ยวเด็กไปทนแม่มละ!
"งั้นยอมอยู่ล่างมะล่ะ?" มันทำหน้างงๆใส่ แบบไม่เก็ทสุดๆ
เฮ้ย! นี่ยอมอ่อยแล้วนะทำไมมันไม่เก็ทวะแถมทำหน้าเป็นหมางงอีก ผมนี่รู้สึกอายจริงๆที่พูดเรื่องนี้ออกไป ถ้าเอ็งยอมเป็นฝ่ายรับข้าจะยอมรับเอ็งเป็นเด็กในสต็อก รับสิทธิพิเศษเป็นแฟนออกสื่อเลยนะ เด็กๆข้าเยอะถ้าไม่รับข้อเสนอเดี๋ยวเปลี่ยนใจไม่เอานะเว้ย!
"อะไรอ่ะพี่ อยู่ล่าง แบบนี้น่ะหรอ?" แล้วมันก็ลงไปนั่งจุมปุกนั่งพับเพียบเรียบร้อยได้น่าถีบมาก...
นี่เอ็งเกรียนข้าใช่ไหมไอ้อู๋!
อยากจะยีหัวเกรียนๆของตัวเองให้รู้แล้วรู้รอดแล้วลากแขนมันขึ้นมา เดินดุ่มๆไปที่เตียงเหวี่ยงมันลงไปประหนึ่งเล่นบทจำเลยรัก มองร่างหมีที่กอดตัวเองเอาไว้แล้วมองผมด้วยอาการตื่นๆ
"นี่พี่จะทำอะไรน่ะ!?"
"ฉลองปีใหม่ข้ามคืนไงเด็กน้อย"
"งะ งั้นผมไปเตรียมของก่อนนะ"
ตุบ!
ชันแขนคร่อมร่างที่สั่นเทาพลางเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ กลัวละซี๊! หึหึ เจอพี่เต๋าเอาจริงเข้าหน่อยถึงกับตัวสั่นเทาเลยหรา วันนี้ล่ะพี่จะเผด็จศึกลูกหมีน้อยที่สั่นเทาคนนี้ มาเป็นของพี่เสียเถิดคนดีโอ้มายเบบี๋น้องรัก...
"พะ พี่จะทำอะไรน่ะ..."
"ยะ... อย่านะพี่ ผม.... ผม...."
"หึหึ มาเป็นของพี่เถอะน้อง"
ตุบ!
หืม?
"ผมจะบอกว่า อย่าใจร้อนผมยังไม่ได้ถอดเสื้อผ้าเลย"
เห?
มองไอ้หน้ายิ้มหล่อที่คร่อมร่างผมด้วยความงุนงง เมื่อครู่ผมยังอยู่เหนือมันกว่าเลยทำไมตอนนี้กลายเป็นว่าผมถูกมันครอบครองเสียแล้ว สบตาคมสีครามตาปริ่มๆที่ยิ้มให้ผมจนตาหยี ความกระหายที่อบอวลแผ่ออกมาจากร่างหมีที่อยู่ข้างบนนี่มันคืออะไรวะ!
"เฮ้ย! ดะเดี๋ยว นี่จะทำอะไร๊!?" เสียงนี่ก็หลงได้อีก
มันหัวเราะ "ฮ่าๆๆๆ ก็พี่จะเอาแบบนี้ไม่ใช่หรอ?" ไอ้หน้าใสซื่อนี่มันชวนอยากให้เอานิ้วจิ้มตามันจริงๆ
"ไม่ใช่เว้ย!" แหวเสียงใส่มันแบบหัวเสีย "พี่ต้องอยู่บนแล้วเอ็งอยู่ล่าง ไม่ใช่พี่อยู่ล่างแล้วเอ็งอยู่บนแบบเนร๊!" แล้วมันก็เลิกคิ้วเหมือนเข้าใจ
ฮ่วย! ทำอะไรนี่ต้องให้บอกไม่เก็ทเลยว่ะ เล่นกับเด็กนี่มันปวดสมองจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ดีนะในเมื่อเด็กมันไม่ตะสีตะสาโดนผมหลอกง่ายๆแบบนี้ มองร่างสูงที่พยักหน้าหงึกหงักเข้าใจแล้วยอมผละตัวออกมา ผมเลยต้องรีบลุกขึ้นนั่งโดยเร็ว
"อ๋อออออออ...." มันครางพร้อมพยักหน้า กว่าจะรู้เรื่องนะเอ็งทำเอาซะข้าเสียวหลังวาบ "ก็ได้ถ้าอย่างนั้นถอดเสื้อให้ผมด้วยสิ"
ฮะ!
"ก็พี่อยากอยู่บน อยู่บนสบายจะตายก็ต้องหางานเพิ่มสิ"
อ๋อ! เออมันก็ฉลาดดีนี่หว่า นี่สงสัยจะเตรียมพร้อมมาดี ผมยิ้มร่า "แน่ใจ?" มันพยักหน้าแบบอารมณ์ดีสุดๆ
เอาละครับท่านผู้ชมไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงให้เปลืองน้ำลาย ไม่ต้องสาธยายให้ยืนยาว ขอหม่ำหมีน้อยอย่างน้องอู๋นี่ละกันครับ! หมับ! กระโดดคร่อมร่างแล้วปลดชุดของมันที่ถอดไม่ยากนัก เหมือนเสื้อผ้าถูกดีไซน์ออกมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ ยามเมื่อสบตาคมสีครามที่คอยทอดมองผมในยามที่แกะกระดุม มันพาลให้ใบหน้าของผมเห่อร้อนเสียทุกที...
อย่าน่า! อย่าให้มันรู้ว่าหวั่นไหว เดี๋ยวมันได้ใจ กฏของผู้อยู่บนต้องนิ่งขรึม และมาดแมน คนอย่างพี่เต๋านี่มีคุณสมบัติพอครับ!
ค่อยๆปลดกระดุมด้วยอาการมือไม้สั่นเทา... ฮึ่ม... ผมนี่อยากตบมือตัวเองเพื่อเรียกสติกลับมาจริงๆ กว่าจะถอดเสื้อผ้ามันออกมาจนหมดนี่ก็กินเวลาไปหลายสิบวิ มองแผ่นอกที่เห็นแล้วพาลให้ใจเต้น... โอ้ย! อิจฉาเว้ย! คนมีซิกแพกเนี่ย ทำไมเราไม่มีเหมือนเขาบ้างวะที่มีนี่ก็แค่ก้อนไขมันหย่อมนึงตรงหน้าท้อง เห็นแล้วหมั่นไส้จริงๆ
"ชอบหรอ?" มันถามผมที่เอาแต่จ้องอยู่นานเลยเงยหน้ามองมัน ทำหน้าปูเลี่ยนใส่ "ชอบทำไมนี่ก็มีเถอะ" ไม่ได้โม้ด้วย นี่เดี๋ยวโชว์ให้ดู... แล้วก็เลิกเสื้อทำท่าจะถอด...
"อะ อื้อออออ..." เชี่ย! ทำอะไรวะสยิวสัด!
มองไอ้อู๋ที่ตอนนี้มันยิ้มเจ้าเล่ห์ยามเมื่อได้แกล้งผม มือของมันค่อยๆลูบไปตามแผงอกของผมอย่างช้าๆ ในขณะที่ผมกำลังถอดเสื้อ รู้สึกแปลกๆยามเมื่อถูกสัมผัส มันรู้สึกดี และคุ้นเคยจนตอบสนองไปกับมือนี้จนน่าแปลก เสียงลมหายใจของเขาที่โน้มเข้าหา ช่วยถอดเสื้อของผมออกไปอย่างช้าๆ สูดกลิ่นจากพวงแก้มแล้วกระซิบกระซาบจนขนลุกตั้งชัน
"ผมรักพี่เต๋านะ รักมากกว่าคริสอะไรนั่นเป็นสิบเท่าอีก"
ไอ้เด็กขี้โม้เอ๊ย!
มองมันที่ยิ้มให้จนตาหยี ก่อนที่ผมจะปริปากด่าก็ถูกครอบครองด้วยริมฝีปากหนาเสียแล้ว ริมฝีปากนิ่มๆกดจูบดูดเม้ม แลกลิ้นรุกล้ำเข้าหาภายในอย่างร้อนแรงราวกับอดอยากมานานแรมปี มือหนาปัดป่ายไปตามร่างกายของผมจนรู้สึกเหมือนถูกกระตุ้นทุกสัดส่วน หอบหายใจหนักแทบขาดอากาศหายใจ เมื่อเสียงจวบจาบของลิ้นพยายามดื่มด่ำผมให้มากที่สุด...
เฮ้ย! นี่มันจะเก่งไปไหน!
"อา... ฮึก" กลืนน้ำลายหลังจากที่ถูกปลดปล่อย สบวงหน้าหล่อที่ดูพึงพอใจมาก มันค่อยๆพาผมเอนหลังไปบนที่นอนนุ่มก่อนจะปลดกางเกงบ๊อกเซอร์ของผมออกจากร่างกาย...
"น่ารักจัง..."
"อย่าพูดนะเว้ย!" ไอ้บ้ามาชมช้างน้อยเก๊าว่าน่ารัก แค่นี้ก็อายสุดๆแล้วให้ตายเถอะ!
มันหัวเราะครืนในลำคอ ก่อนจะโน้มตัวเพื่อใช้จมูกชอนไชไปตามร่างกายของผม มือหนาคอยรูดคลึงส่วนที่อ่อนไหว จากที่อ่อนยวบค่อยๆพองโตจนคับแน่น รู้สึกเสียวไปตามท้องน้อย และร่างกายจนรูขุมขนตั้งชัน เคลิบเคลิ้มไปตามสัมผัสนั้นที่มันกำลังมอบให้ รู้สึกล่องลอยราวกับว่าผมคุ้นชินกับมันเป็นอย่างดี...
ริมฝีปากหนาค่อยๆจูบไปตามร่างกายของผม ไล่จากท้องน้อยมาจนถึงยอดอก ขบเม้มเบาๆจนผมสะดุ้ง และคราง "อือ..." เสียงกระเส่า ปรือตามองอู๋ที่เคลื่อนตัวทาบทับ แล้วจุมพิตลงบนริมฝีปากผะแผ่วแล้วผละออกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เคลื่อนตัวลงเบื้องล่างสู่กลางลำตัวของผมอย่างช้าๆ ก่อนที่ผมจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อความเปียกชื้นเข้าครอบงำส่วนที่อ่อนไหว "อะ อา.... อือ อู๋อย่าดูดแรง" พยายามดูดดุนแก่นกายราวกับว่ามันคือขนมหวาน เสียงดังจวบจาบพร้อมๆกับจังหวะเร่งเร้ายิ่งสร้างความกระสันในกาย แหงนหงายเรือนร่างก่อนที่อารมณ์ของร่างกายจะถึงขีดสุด มันอัดอั้นแทบจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆก่อนที่มันจะทนไม่ไหว ปลดปล่อยน้ำขาวข้นมากมายเต็มกระพุ้งแก้ม เสียงอึก! ยิ่งเพิ่มความอายให้ผมเป็นเท่าตัวเมื่อมันกำลังดื่มด่ำลิ้มรสชาติลูกๆของผมไปจนหมด...
ไม่ว่าจะคริสหรืออู๋ ม๊านนนนน!!! ก็ชอบกินไอ้นั่นอยู่ดี มันอร่อยตรงไหนวะ?
"แฮ่กๆ ฮึก" หอบหายใจหนักเมื่อร่างกายเหมือนถูกสูบวิญญาณออกไป มองร่างแกร่งที่เข้าทาบทับผมอีกครั้ง ไม่ได้ออกศึกนานนี่มันเหนื่อยจริงๆ มองอู๋ที่ยกยิ้มแล้วโน้มตัวกระซิบกระซาบกับผมผะแผ่ว...
"พร้อมนะ?"
เห?...
"ฮะ เฮ้ย! พร้อมอะไร!" ดันอกมันออกไปเมื่อมันทำท่าดูเหมือนจะเผด็จศึกใช้ปืนใหญ่ทะลวงประตูด่านเข้ามาภายในร่างกายของผม ไอ้คนถูกถามทำหน้าใสซื่อ "อ้าว ก็พี่เสร็จแล้วขอผมเสร็จบ้างสิ" แล้วมันก็กระพริบตาปริบๆเหมือนใสซื่อ
"มะ ไม่ใช่เว้ย!" มันต้องไม่ใช่แบบนี้ "เอ็งต้องอยู่ล่างสิพี่จะอยู่บน!" ผมนี่ร้องจนลิ้นแทบจะพันกัน
"อ๋ออออ โทษๆผมลืม" มันยังมีหน้ามายิ้มแล้วผละตัวออกมานอนรอ ไม่พอมันยังดึงผมให้กลิ้งตามแล้วอยู่ในท่าที่คร่อมร่างมันอยู่ ช้างน้อยของเราแนบชิดเหมือนรู้จักสนิทสนมกันมานาน มองไอ้เด็กเวรที่ยิ้มร่าแล้วถามว่า "เอ้า! จะรออะไรล่ะครับ เครื่องผมกำลังร้อนได้ที่เลย"
เออๆๆๆ นี่ก็เร่งจัง รู้จักไหมคำว่ายางอาย พยายามยกสะโพกขึ้นเพื่อหวังจะทำหน้าที่เผด็จศึกไอ้เด็กนี่ให้รู้จักผู้หลักผู้ใหญ่ อย่างข้านี่ต้องเป็นฝ่ายรุกเท่านั้น! วะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
แต่ไม่ทันที่ผมจะลุกขึ้นสูงเพื่อขยับตัว "อ๊า!!!!" เสียงร้องด้วยเจ็บความระงมหวานแหกปากลั่นเมื่อส่วนที่แข็งขืนทิ่มพรวดเข้ามา ใบหน้าเหยเกมองหน้าไอ้เด็กเวรที่กล้าหักหลังกันซึ่งๆหน้า มันยิ้มร่าแล้วพูดหน้าตาย
"แหะๆ ขอโทษครับพอดีทนไม่ไหวแล้วจริงๆ"
"อะ ไอ้ อ๊า! อือๆ"
มะ มันยังมีหน้ามาตอบอะไรที่น่า.... อะ อื้ออออ ไม่ไหวแล้วมันเสียวท้องจนพูดไม่ออก....
ร่างกายขยับขึ้นลงไปตามจังหวะของมือแกร่งที่คุมเกมขยับสะโพกให้เข้าออกเป็นจังหวะที่ร้อนแรง รู้สึกเจ็บ และเสียวในคราเดียวกันปนเปไปหมด...
"มะ ไม่..." มันต้องไม่ใช่แบบนี้!
มองใบหน้าหล่อเหลาที่เคลิบเคลิ้มไปกับร่างกายของผมที่ตอกเสาเข็มจนสุดด้ามก่อนจะดึงออกมาแล้วตอกลงไปใหม่ เวลาเห็นสีหน้าแบบนี้ทีไรนี่พาลให้รู้สึกหมั่นไส้ทุกที แต่ตัวผมเองก็รู้สึกดีไม่แตกต่างรับความสุขเล็กๆที่เขามอบให้ก่อนที่จังหวะนั้นจะถึงขีดสุดอารมณ์หมาย ปลดปล่อยอารมณ์ที่อัดอั้นในเวลาต่อมาอีกรอบ.... ฮืออออออออ...
บอกเลยว่า... "เหนื่อย!"
บ่นไอ้ร่างหมีที่นอนข้างๆตีพุงอิ่มเอมสบายอุราได้แบบน่าถีบให้หล่นจากที่นอนมาก นี่ถ้าไม่กลัวว่าอะไรมันจะไหลออกมาจากตัวพ่อจะทำจริงๆ... ฮรึก... ไอ้เต๋าโดนหลอกกินฟรีๆแบบเสียเนื้อเสียตัวเต็มที่ ทำไมชีวิตนี้ถึงโดนเป็นฝ่ายกระทำอยู่ฝ่ายเดียวมันไม่ยุติธรรม!
"เหนื่อยหรอ? เดี๋ยวพรุ่งนี้อู๋ดูแลเป็นพิเศษเลยดีไหม?" ชำเลืองมองมันที่ยิ้มอ่อนโยนให้กับผม นิ้วแกร่งคอยเกลี่ยพวงแก้มของผมเบาๆด้วยความสนุกมือ
"จริงอ่ะ" ถามมันด้วยน้ำเสียงที่ไม่เชื่อเท่าไร ไอ้เด็กนี่มันไม่น่าไว้ใจเท่าไร
"อื้ม! ยอมเป็นเบ๊ให้วันนึง ไม่สิทุกๆวันเลย แล้วพรุ่งนี้เอ้ย วันนี้ก็ฉลองปีใหม่ด้วยเลยดีไหมเดี๋ยวโชว์ฝีมือเอง"
"จะท้องเสียปะ?"
มันหัวเราะให้กับคำถามผม "ฮ่าๆๆๆ พี่นี่ตลกอ่ะ กินได้สิระดับนี้แล้ว!" โธ่ไอ้ขี้คุยทำก่อนแล้วค่อยโม้ก็ได้...
"ว่าแต่..." ลืมตามองมันอีกครั้งเมื่อผมทำท่าจะหลับไปแล้ว
"อะไรอีกล่ะ" ถามมันเสียงดุๆ เพื่อบอกว่าผมเหนื่อย และง่วงนอนเต็มที่
มันทำเสียงอึกอักแถมทำหน้างอพ่วงไปด้วย นี่มันจะกวนประสาทผมอีกหรือไงวะ! แต่พอได้ยินคำตอบทำเอาผมอึ้งไม่น้อย "พี่ยังไม่บอกรักผมเลย"
ง่ะ... รู้สึกผงะ และเลือดไหลเวียนกระจุกอยู่ที่หน้าอีกแล้ว นี่มันถามอะไรของมันวะ? ให้ขนาดนี้ยังจะถาม "ไม่บอกเว้ย! ของดีต้องเก็บเอาไว้"
"โหยยยย ไรอ่ะ นะนะ พูดหน่อยสิปีใหม่ทั้งที บอกชอบก็ยังดี"
"ไม่เว้ย ไม่พูด เอ็งมันเกรียนพี่ไม่พูดหรอก"
"หูยพี่ ทำไมอ่ะผมยอมพี่ขนาดนี้แล้วนะ...
"
ผมยันตัวมองหน้ามันแบบหน้างอสุดๆ "ยอมพี่จริงๆเมื่อไรเมื่อนั้นแหละถึงจะบอก!" แลบลิ้นใส่มันไปทีก่อนจะหันหลังหนีด้วยความรำคาญ งอนเว้ย! เสียท่าให้ไอ้เด็กนี่แล้วมันหงุดหงิด นอนดีกว่า...
"พี่เต๋า ตื่นมาคุยกับอู๋ก่อนเร็วๆ"
จ้างให้ก็ไม่ฟื้น....
แอบรอบยิ้มยามที่ได้ยินเสียงงุ้งงิ้งข้างหู เสียงโอดครวญมันทำให้ผมสนุกที่ได้แกล้งแหย่ แม้จะสงสารบ้างแต่ไม่มีทางยอมทำแบบนั้นหรอก เพราะอะไรน่ะหรอ... ถ้าขืนพูดออกไปผมว่ามันคงไม่จบแค่นั้น....
เสียงที่คอยเรียกผมจนน่ารำคาญค่อยๆเงียบเสียงลงไปอย่างช้าๆก่อนจะกลายเป็นความเงียบที่เข้าปกคลุม จนผมเผลอนึกว่ามันเหนื่อยที่จะเซ้าซี้ แต่เมื่อผมตั้งท่าจะหลับกลับได้ยินเสียงที่ชวนให้ใจเต้นแรง...
"ผมรักพี่นะ..." พร้อมๆสัมผัสที่กดจูบมาที่ข้างขมับของผมผะแผ่ว...
มันเป็นของขวัญปีใหม่ที่ทำผมรู้สึกดีใจจนไม่อาจหุบยิ้มได้เลย...
อือ... ฉันก็...นาย... ไอ้เด็กบ้า...
.....
แฮ่! สวัสดีปีใหม่จ้า! ถึงจะช้าไปบ้าง... ไม่บ้างอ่ะช้าโครต! แต่ก็.. สวัสดีปีใหม่จ้า
เอาล่ะ! ตอนพิเศษเชื่อว่าหลายคนอาจจะงง เอาไว้อ่านจนถึงตอนจบแล้วย้อนมาอ่านนี่ใหม่คงจะทำให้หลายๆคนเข้าใจมากขึ้น (เพื่อ?555) ตอนพิเศษนี่ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องที่อัพอยู่เน้อ มันคือหลังจากที่เรื่องราวจบลงไปแล้ว ครุคริ อยากอัพเพื่อให้คนอ่านงง (โดนถีบ...) เอาเป็นว่าสวัสดีปีใหม่รอบที่สาม หวังว่าทุกๆคนจะมีความสุข และใช้เวลาอยู่กับครอบครัวให้เต็มที่... พรุ่งๆเปิดงานแล้วสิเนอะ ใครมีเรียนก็เรียนต่อปาย... ขอให้สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต ใครโสดขอให้เจอะเนื้อคู่ ร่ำรวยเงินทอง อย่าเจ็บอย่าไข้สุขภาพแข็งแรงนะค้าบบบบบบ!!!!
บายๆ
หัวข้อ: DOLLFIE ตุ๊กตาต้องสาป -UPตอนพิเศษ คริสอู๋เต๋ารีเทิร์น 2/5/58 p14 (อ่าน 88205 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก