ตอนที่ 16 วิธีจัดการลูกค้าจอมป่วน ตลาดนัดวันจันทร์ ยังมีลูกค้าเลือกเดินซื้อของมากมาย จนหนาตากว่าที่เคย เพราะวันนี้เงินเดือนออก สาวโรงงาน คนงานรับจ้าง ต่างพากันมา
ใช้จ่าย ร้านค้าที่เตรียมของมากมายมาขายเพื่อรับมือกำลังซื้อของลูกค้าในวันนี้ รวมถึงผักของยายที่ มีจำนวนมากเพราะมี 2 ผู้ช่วยเก็บมากได้เยอะ
ทั้งสดใหม่จากสวน ตามที่ลูกค้าต้องการ เพราะผักปลูกเองเป็นที่นิยมมากตอนนี้ ร้านผักร้านอื่นๆไปรับมาอีกที แล้วก็มาแบ่งขาย ทำให้ดูไม่สด ที่สำคัญ
อาจจะมียาฆ่าแมลงแถมมาด้วย ลูกค้าส่วนใหญ่เลยเลือกที่จะซื้อร้านของยายเป็นอันดับแรกๆ ทำให้ยายขายดีมากในวันนี้
"วันนี้ลูกค้าผักยายเยอะมาเลย ขายดีมาก" ชินพันต์พูดเมื่อส่งถุงผัก หลายถุงให้ลูกค้าที่พึ่งเดินออกไป
"ก็เพราะพ่อหนุ่มทั้ง 2 คน มาช่วยยายเก็บผัก แล้วก็รีบมาขายทั้งที่ผักยังสดใหม่ ก็เลยขายดีไง" ยายยิ้มขอบคุณ
"ลูกชิ้นของผมเลยได้ อนิสงไปด้วยเลย ฮ่าๆๆๆ " ชินพัตน์พูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี เมื่อลูกค้าซื้อทั้งผักทั้งลูกชิ้นคู่กัน
R R Rrrrr
"ว่าไงต้น อืม พี่อยู่ตลาดนัดแล้ว"
[ต้นรับเงินลูกค้ามาแล้วนะครับ แต่เมื่อวันเสาร์ ผมลืมเอาให้เพราะพี่รีบกลับไปก่อน}
"เงินอะไร เงินออเดอร์ของลุกค้าเหรอ?" ชินพัตน์สงสัย
[ ครับ เห็นลูกค้า บอกว่าได้รับของจากพี่แล้ว เขาเลยเอาเงินมาให้ที่ร้าน 1000 บาท ผมฝากไว้กับยายานะครับ"
"ลูกค้า คนใหนทำไมพี่จะไม่ได้"
[ลูกค้าที่มาประจำๆ ที่เคยสั่งให้ไปส่งที่แคมป์อ่ะครับ"
".......ลูกค่าจอมป่วนนี้เอง"
[ พี่ชินพูดว่าอะไรนะครับ? ]
"ปะ เปล่าๆ ไม้ต้องหว่งนะ ตั้งใจเรียนนะต้น ไว้ค่อยโทรคุยกันใหม่"
[พะ พี่ ชิน.... ] ต้นกล้าเรียกไม่ทัน ชินพัตน์วางสายไปก่อน ต้นกล้าจะบอกว่าตนเองได้ให้เบอร์ลุกค้าไป แต่เห็นอีกฝ่ายไม่ได้พูดถึง
ก็ไม่แน่ใจว่า ลูกค้าคนนั้นได้โทรไปหาชินพัตน์หรือเปล้า
นนทนัฐไปประชุมที่กรุงเทพตั้งแต่ช่วงเช้า ส่งมอบโครงการที่สร้างใกล้เสร็จสิน เหลือเพียงเก็บรายระเอียดเล็กน้อย ก็สามารถให้ลูกค้าเข้ามาดู
ตึกได้ เพื่อให้เช่า หรือซื้อ นั้นก็เป็นหน้าที่ของฝ่ายขายจัดการ นนทนัฐเหมือน ยกภูเขาออกจากอก เพราะงานสำเร็จไปได้ด้วยดี
ช่วงบ่าย นนทนัฐเข้าไปหาแม่ที่บ้าน เพราะผิดสัญญามาหลายรอบแล้ว ถึงแม้ผู้เป็นแม่ให้ค้างคืนไม่อยากให้รีบกลับ แต่นนทนัฐก็ยังเอางาน
ที่แคมป์มาเป็นขออ้างในการรีบกลับ เพื่อต้องไปให้ทันตลาดนัด และจัดการกับหลายๆอย่าง ที่ยังคงค้างคาใจมาหลายวัน
"ลุกพี่ วันนี้กลับมาเร็วนะครับ"
"อืม ประชุมเสร็จไวนะ"
"ลุกพี่ให้ผม ไปซื้อลูกชิ้นให้ใหมครับ"
"......" นนทนัฐเว้นจังหวะคิด ว่าถ้าไปเองก็ไม่รู้จะเริ่มคุยกับคุณเจ้าของร้านยังไง ให้ลูกน้องไปรับหน้าก่อนแล้วกัน
"งั้นฝากซื้อ 10 ไม้แล้วกัน และรีบกลับมานะ เข้าใจมั้ย" นนทนัฐกำชับเพื่อให้แน่ใจว่าร้านลูกชิ้นมาแน่ ไม่ได้หนีหน้าไปใหน
"ได้ครับลูกพี่ " ดำรีบตอบ และเดินไปยังตลาดนัด
ชินพัตน์ที่ช่วยยายขายผัก ก็ต้องรีบไปช่วยนพคุณขายลูกชิ้นเพราะลูกค้าเข้ามาที่เดียวเยอะมาก นพคุณคนเดี่ยวรับมือไม่ไหวแน่
แค่ปิ้งอย่างเดี่ยวก็จะไม่ทัน ใหนจะต้องใส่ถุง ใส่ผัก ตักน้ำจิ้มหากมีลุกค้าสั่งแยก ก็จะใช้เวลาเพิ่มขั้นอีก ลูกค้าบางคนก็ใจดีมากๆ ช่วยปิ้ง
ช่วยใส่ถุงให้ด้วยบางที่ เพราะลูกค้าเยอะจริง ผักที่เตรียมมาตอนแรกก็หมด ยังไม่มีเวลาหันเพื่ม ลุกค้าก็ไม่ว่า บอกว่ากินลูกชิ้นอย่างเดี่ยว
ก็อร่อย น้ำจิ้มก็รสเด็ดอยุ่แล้ว ทำให้ทั้งชินพัตน์และนพคุณยิ้มไม่หุบ หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
ช่วงที่ลูกค้ายังไม่มี ก็ยังไม่วายต้องมานั่งเสียบลูกชิ้นเพิ่มอีก หันผักเตรียมไว้ น้ำจิ้มต้องอุ่นให้ร้อนถึงจะอร่อยเข้ากัน ทั้งสองคนก็ง่วน
กับการเตรียมของเพิ่ม และปิ้งเพื่อไว้ สัก 20-30 ไม้ เพราะลุกค้าแต่ละคนสั่งมากน้อยไม่เท่ากัน เตรียมตัวไว้ก่อน กลิ่นหอมของลูกชิ้นปิ้ง
ทำให้แม่ค้าหลายๆคนที่ มั่วแต่ขายของเพลินหิวขึ้นมา ต้องรีบออกจากร้านมาซื้อ ช่วงที่ลูกค้ายังไม่มาเช่นเดี่ยวกัน ชินพัตน์ก็มักจะไปอุดหนุน
ร้านแม้ค้าเหล่านั้นเหมือนกัน
"น้อง ลูกชิ้น 10 ไม้ ด่วนๆ"
"ได้ครับ จิ้มน้ำจิ้มเลยหรือแยกครับ " ชินพัตน์รีบเอาลงจากเตา
"จิ้มเลย พี่รีบ " ชินพัตน์จำได้ว่าลูกค้า จากแคมป์ก่อสร้าง
"ได้แล้วครับ 100 บาท แถม 1 ไม้ครับ" รีบส่งลูกชิ้นไปให้พร้อมยิ้มการค้า
" เดี่ยวลูกพี่ของพี่กินหมดต้องก็มาซื้ออีกแน่ เชื่อพี่ กั๊กไว้สัก 10 ไม้นะน้อง " พูดทิ้งท้ายไว้แล้วรีบเดินอกไป
".....???" ชินพัตน์งงกับคำพูดของลูกค้า แต่เมื่อทวนคำพูดเมื่อกี่
ลูกพี่งั้นเหรอ? หรือว่าจะเป็นลูกค้าจอมป่วนคนนั้น ให้ลุกน้องมาดูลาดเลาก่อนงั้นเหรอ ได้เดียวเจอดีแน่ !!!!!!
"พี่ใหญ่ เดี่ยวผมมาไปซื้อของแปบนะ"
"ซื้อขนมครกมาฝากด้วย เร็วๆนะ"
"คร้าบบบ คร้าบบบบ"
ชินพัตน์รีบไปหาของ เมื่อได้ตามที่ต้องการแล้ว ก็รีบไปซื้อ ขนมครกมาให้พี่ชายกับยาย เห็นกระเป๋าสะพาย แล้วทำให้คิดถึงต้นกล้า
เลยซื้อกลับมาฝากคนที่กำลังตั้งใจเรียนอยู่ตอนนี้ เดินยกยิ้มสบายใจกับของในมือ เดินผ่านร้านใหน พ่อค้าแม่ค้า ต่างทักทาย ว่าวันนี้ ชินพัตน์
อารมณ์ดี เดินไปยิ้มไป
"ยายครับผมซื้อขนมมาฝากครับ" ชินพัตน์เดินไปหายายก่อนหันกลับไปหาพี่ตนเอง
"แล้วขนมครกของพี่อ่ะ"
"ไม่ลืมน่า ชอบกินขนมครกเหมือนต้นเลย เห็นมาที่ต้องซื้อกินทุกที่" ชินพัตน์พูดขึ้นเมื่อเห็นว่านพคุณขอบเหมือนกัน
"แล้วทำไมกลับมาช้า ซื้อขนมแค่นี้"
"เจอกระเป๋า เลยซื้อมาฝากต้น เอาไว้สะพายไปเรียน" ตอบนพคุณไป "นี้ครับยายสวยใหมต้นต้องชอบมากแน่เลย" ให้ยายดูกระเป๋าที่หยิบออกมาจากถุง
"........"นพคุณเงียบไป เมื่อเห็นชินพัตน์ใส่ใจกับต้นกล้าเป็นพิเศษ
นนทนัฐนั่งรอลูกน้อง อยู่ที่ป้อมยามหน้าทางเข้าแคมป์ ตอนแรกก็รออยู่ในออฟฟิศแต่คิดว่ามาช้า เลยมารอข้างหน้าแคมป์เหมือนไม่ทันใจ
ชะเง้อมอง ทางเดินที่มาจากตลาด เห็นกลุ่มลูกน้องเดินกลับมา
"มาแล้วครับ ลูกพี่ ลูกชิ้นร้อนๆ"
"ทำไมมาช้าจัง "
"ผมรีบสุดๆ แล้วครับ ลุกค้าร้านนั้นเยอะมาก รอคิวนาน" ลูกน้องพูดโม้ เพราะตนเองมั่วแต่แซวสาวอยู่
"มีลูกค้าเยอะเหรอ?" นนทนัฐพูดขึ้นเหมือนไม่ได้ถามลูกน้องตรงหน้า
"ครับ ผมรอคิวนานมากลูกค้าเยอะเต็มร้านเลยครับ" ดำรีบใส่ไข่เพิ่มเมื่อเห็นนายถาม
"อืมๆ ขอบใจแล้วกัน ไปใหนก็ไปเถอะ" ลูกน้องก็เดินกลับเข้าบ้านพักไป
"ลุงยามครับ ลูกชิ้นนี้ผมให้ "
"แล้วคุณนนท์ ไม่ทานเหรอครับ"
"ผมว่าจะ ไปซื้ออีกนะครับ ลุงทานตามสบายเลย"
"ครับ งั้นลุงขอเอากลับไปฝากคนที่บ้านแล้วกันนะครับ" ลุงยิ้มดีใจเมื่อมีของอร่อยๆกลับไปฝากคนที่บ้าน
"ตามสบายเลยครับลุง" นนทนัฐยิ้มน้อยๆ และเดินออกจากหน้าป้อมยามไปยังตลาด
นนทนัฐเดินเข้ามาภายในตลาด แต่ยังคงเดินดูอยู่รอบๆ ไม่ได้เดินไปยังร้านลูกชิ้น เพราะมีลกค้าเข้าร้านเรื่อยๆ นนทนัฐยังคงเดิน
แวะร้านนั้นร้านนี้ แต่ก็ยังคอยหันมามองมาที่ร้านลูกชิ้นตลอด เพื่อหาจังหวะเข้ามา ไปๆมาๆก็ คนก็เริ่มบางตา แม่ค้าเริ่มเก็บของเพราะว่าขายดีๆ
จึงรีบตัดสินใจเดินเข้าไปที่ร้าน ลูกชิ้นเพราะกลัวลูกชิ้นหมดก่อน
"เออ.... ลูกชิ้นหมดหรือยังครับ" นนทนัฐเดินเข้าไปยังหน้าร้านรีบถามขึ้น
"........"ทั้งนพคุณและชินพัตน์มองหน้ากัน และมองไปยังลูกค้า คนสุดท้าย
"เดี่ยวผมขายเองพี่ พี่ไปช่วยยายเก็บของเถอะ"
"อ้าว แต่ว่า...."
"ไม่เป็นไรพี่เดียวผมจัดการเอง" ชินพัตน์หันไปยิ้มเจ้าเล่ห์กับผู้เป็นพี่
เมื่อเห็นนพคุณเดินไปช่วยยายแล้ว ก็หันกลับมาหาลูกค้าที่ยืนหน้าร้านนิ่ง จ้องมองกับมาหาชินพัตน์ไม่วางตา อยากกินลูกชิ้นใช่มั้ย
เดี่ยวจัดให้ ยกยิ้มการค้าส่งไปให้ลูกค้าทันที ทำให้นนทนัฐที่ยืนเกร็ง ว่าคนตรงหน้าจะต่อว่าอะไรตนเองหรือเปล่า แต่กลับมีรอยยิ้มบนหน้าของ
คุณเจ้าของร้านส่งกลับมาให้ ทำให้นนทนัฐใจชื่นที่คนตรงหน้า ไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียดตนเอง อย่างที่คิดมากมาตลอด เลยส่งยิ้มกลับไปบาง
"ผมจะสั่งลูกชิ้นครับ ยังมีอยู่ใหมครับ"
"มีครับ คุณลุกค้าจะรับเท่าไรครับ" ยิ้มการค้าส่งไปเช่นเคย
"ผมขอ 10 ไม้ครับ"
"ลาดน้ำจิ้มไปเลยนะครับ 100 บาทครับ ไม่มีแถมนะครับ เหลือ 10 พอดีครับ" ชินพัตน์รีบส่งให้พร้อมรอยยิ้ม
"ครับ ไม่เป็นไรครับ" นนทนัฐรีบส่งเงินให้และรับมาไว้ในมือ
"ครับ ทานให้อร่อยนะครับ" ยิ้มการค้าส่งไป
"ครับ เออ คือ ....ผม.." นนทนัฐจะชวนคุยต่อแต่เห็นรอยยิ้มนั้นหุบลงทันที่ที่เขาจะคุยต่อ
"ขอโทษนะครับ ผมจะรีบเก็บร้าน ได้ของก็กลับไปสิครับ" ชินพัตน์ปรับน้ำเสียงทันทีเมื่อ เห็นลูกค้าจอมป่วนชวนคุยต่อ
"......." นนทนัฐไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะคุณเจ้าของร้าน หันหลังเก็บข้าวของไม่สนใจตนเองเลย
เก็บร้านทั้ง 2 ร้านเสร็จ ก็เตรียมตัวกลับเพื่อไปส่งยาย ชินพัตน์ยังคงอารมณ์ดีจน นพคุณสังเกตเห็น ต่างจากวันเสาร์ ที่เจอ
กับลูกค้าเจ้าประจำคนนั้น ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง คงมีเรื่องแค่เข้าใจผิดเท่านั้น ยังไงก็เป็นลูกค้า น้องชายเลยคงไม่ได้ ใส่ใจอะไรมาก
"ยายครับ กระเป๋านี้ไว้ให้ต้นด้วยนะครับ"
"ขอบใจแทนเจ้าต้นด้วยนะ"
"ไม่เป็นไรครับยาย ผมคิดว่าต้นต้องชอบแน่ครับ"
"......."นพคุณนิ่งเมื่อเห็นกระเป๋า
"ไปพี่กลับกันเถอะ ยายพวกผมกลับก่อนนะครับ"
"ขับรถกลับดีๆนะจ๊ะ"
ขึ้นรถมานพคุณก็ถามเรื่องที่สงสัยขึ้นมาทันที เรื่องที่น้องชายจะจัดการกับลูกค้าเจ้าประจำคนนั้น ว่าจัดการไปอย่างไง
"ชิน พี่สงสัย"
"สงสัยอะไรพี่"
"ก็ใหน นายบอกว่าลูกชิ้น หมดแล้วไง แล้วตอนเย็นนายเอาลูกชิ้นที่ใหนให้ลูกค้าของนายไป"
"ลูกค้าจอมป่วนนั้นนะเหรอ ผมให้ลูกชิ้นพิเศษจากใจ ให้ไปพี่ ฮ่าๆๆๆ"
"ลุกชิ้นอะไรของนายว่ะ"
"เถอะน่าพี่ พิเศษจริงๆ" หันกับไปยิ้มตอบที่ชายที่ขับรถอยู่ " จนไม่กล้ามาป่วนที่ร้านอีกแน่ หึหึ " ท้ายประโยคพูดเบาในลำคอ
"วันนี้อารมณ์ดี เป็นพิเศษเลย ลูกค้าประจำของเรามาใช่ใหมล่ะ"นพคุณแซว
"พี่ใหญ่!!!! เค้าไม่ได้เป็นลูกค้าประจำของผมสักหน่อย ฮึ่ย!!!" ชินพัตน์ปฎิเสธเสียงแข็ง เลยหันหน้าหนีไม่อยากคุยต่อ อารมณ์เสีย!!!!!!
นนทนัฐเดินกลับมายังห้องพักตนเอง หยิบลูกชิ้นภายในถุงขึ้นมากิน และนั่งนึกถึงหน้าคุณเจ้าของไปด้วย ที่ยังคงมีรอยยิ้มให้กับเขาเหมือนเดิม
แสดงว่าไม่ได้โกรธตนเองแน่ๆ หยิบลูกชิ้นเข้าปากเพื่อรับรู้ถึงความอร่อยอย่างสบายใจ แต่!!!!!!!!!!!!
" แหวะ!!!!...... ทำไมมันทั้งเผ็ดทั้งขม แบบนี้ล่ะ?!!" นนทนัฐคายลูกชิ้นที่ยังไม่ได้เคียวออกมาทันทีที่รับรู้รส
ยกลูกชิ้นในถุงขึ้นมาดู ลูกชิ้นทุกไม้ ปิ้งจนใหม้เกรียม น้ำจิ้มก็เหมือนจะเพิ่มพริกสดแล้วก็พริกไทยป่นเข้าไปอีกจนน้ำจิ้มแดงเถือก ความฉุนจนขึ้นจมูกไปหมด
แสบคอจนต้องรีบหาน้ำมาล้างปาก นนทนัฐพลาดที่ตนเองไม่ได้ดูตั้งแต่ตอนแรกที่รับของมา เพราะยังคงมองดูแต่หน้าคุณเจ้าของร้านที่ยิ้มให้
.
.
.
.
.
.
คิดว่าตนเองโดนเล่นงานเข้าให้แล้ว
.
.
.
.
.
.
"ใจร้ายเกินไปแล้ว คุณเจ้าของร้าน!!!!!!!"
ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆ หมูล้วนๆมาแล้วจ้า
อาทิตย์หน้ามินมินไปต่างจังหวัดนะคะ ถ้ากลับมาแล้วจะรีบมาอัพเพิ่มนะคะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนิยายของมินมินนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
