กาลครั้งหนึ่ง เมื่อผมมีมังกรเป็นผู้พิทักษ์(หัวใจ) ตอน พิเศษ page 7 END!!!
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: กาลครั้งหนึ่ง เมื่อผมมีมังกรเป็นผู้พิทักษ์(หัวใจ) ตอน พิเศษ page 7 END!!!  (อ่าน 45924 ครั้ง)

ออฟไลน์ xlomx

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 26
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 02-01-2016 21:49:19 โดย xlomx »

ออฟไลน์ xlomx

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 26
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
Intro
รัตติกาลอันมืดมิด ห้องล้อมไปด้วยท่วงทำนองแสนเศร้า หยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่า ร่วงหล่นกระทบกับแผ่นอกที่เปรอะไปด้วยหยดเลือดสีแดงฉาน
มันรู้สึกได้ว่าความตายกำลังกลืนกินมันอย่างช้าๆ
“อย่าตายเลยนะ”เสียงกระซิบแผ่วเบาของผู้เป็นเจ้าของน้ำตา
ทั้งที่ไม่รู้จักกันสักนิด แต่เขาคนนั้นกลับหลั่งน้ำตา…เพื่อข้า
“ได้โปรด อย่าตาย”
ข้าไม่รู้ว่าทำไมเด็กมนุษย์นี่ถึงไม่อยากให้ข้าตาย แต่ใบหน้าแสนเศร้านั้นทำให้ข้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อนานขึ้นมาอีกนิด เพื่อหาคำตอบให้กับคำถามที่ค้างคางใจ
…เหตุใดเจ้าจึงได้หลั่นน้ำตาเพื่อข้า?

ออฟไลน์ xlomx

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 26
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
1

   “ยูไปโรงเรียนได้แล้ว”

   “เห็นแก่โลกที่ยังหมุนอยู่ ขอฉันนอนอีกสักงีบเถอะ”

   เด็กหนุ่มหน้าตาธรรมดาบ้านอย่างผม ชื่อ ยู  อาศัยอยู่ในเมืองเล็กๆแห่งหนึ่งของญี่ปุ่นแต่ด้วยความอลังการของบ้านสไตล์ดั้งเดิมแบบยากูซ่า ทำให้มีคนเข้าใจผมผิดบ่อยๆว่าเป็นลูกชายยากูซ่า หรือไม่ก็พวกลูกคนรวย ทั้งที่ความจริงแล้วแม่ของผมเป็นแม่บ้าน และคุณพ่อเป็นเกษตรกรธรรมด๊าธรรมดา(ที่ไท่ธรรมดา) เพียงแต่บ้านหลังนี้เป็นมรดกตกทอดจากรุ่นสู่รุ่นเท่านั้น

   “ยูถ้านายไม่ลุกภายในสามวิ ฉันจะเอาน้ำสาดนายซะ!”

   ส่วนคนที่ยืนขู่ผมอยู่นั่น เป็นทาสผมเอง มีชื่ออันเพราะพริ้งว่า ริว (แน่นอนว่าผมเป็นคนตั้งให้)ถึงแม้ว่าหน้าตาเขาจะดูเป็นผู้ดีกว่าผม(มาก) สูงกว่าผม(มาก) และหล่อกว่าผม(มาก) ก็ตามเขาก็ยังยอมเป็นผู้ติดตามอันซื่อสัตย์ของผมอยู่ดี และที่สำคัญเค้าไม่ใช่คน

   “ริว ฉันยังไม่ได้นอนสักนิดเดียวมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ ให้ฉันนอนเถอะ”ผมโอดครวญ

   “วันนี้เป็นวันจบการศึกษาของนายแล้วไม่ใช่รึไง”

   เพราะงานบ้านั่นแหละทำให้ผมไม่ได้หลับไม่ได้นอน… ตอนนี้ผมอยากจะนอน นอนเท่านั้น! อาจารย์ใช้ให้ห้องเรียนของผมซึ่งอยู่ปีสุดท้ายตกแต่งสถานที่ พอตกแต่งเสร็จแล้วแต่อาจารย์ก็เดินกลับเข้ามาแล้วบอกให้แก้แล้วแก้อีก ! ต้องขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้อาจารย์พอใจได้สักที !!

   “ไม่ไป เหนื่อย”

   ซ่าาา

   “เฮ้ยยย”

ถังน้ำขนาดย่อมถูกเทลงราดร่างเล็กที่นอนอุตุไม่ยอมลุกออกมาจากเตียงทันใดนั้นเด็กหนุ่มผู้มีขอบตาดำคล้ำประหนึ่งแพนด้าร้องลั่นกับความเย็นชุ่มช่ำของน้ำในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ก่อนจะตวัดตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยสีแดงไปยังริวที่ยังถือถังน้ำอันว่างเปล่าเอาไว้ ไม่ต้องถามเลยรู้เลยว่าใครเป็นตัวตนเหตุของการเปียกปอนครั้งนี้

   “เมื่อวานนายเป็นคนสั่งฉันเองว่า ‘ถ้าวันนี้ฉันไม่ยอมไปโรงเรียนให้เอาน้ำสาดฉันได้เลย’ ”

   ผมอ้าปากค้างมองริวที่ผมมองด้วยสายตาสงบนิ่ง ที่เหมือนต้องการจะสื่ออะไรบางอย่าง ทันทีที่ผมกำลังจะอ้าปากด่าสั่งสอนสักยกสองยกให้รู้ซึ้งถึงคำว่าเจ้านายกับทาสเสียหน่อย อีกฝ่ายก็ชิงพูดตัดหน้าผมขึ้นมาก่อน “ใกล้จะถึงเวลาเริ่มพิธีแล้ว”

   “ไอ้….เอ่อ โว้ย ให้มันได้งี้สิ!”

ผมสะบัดตูดออกจากเตียงยับยู่ยี่ที่ยังไม่ทันนอนให้เตียงอุ่นด้วยซ้ำด้วยความหงุดหงิดแบบฆ่าคนได้

   ริวมองร่างเล็กที่เดินย้ำหนักๆเข้าห้องแต่งตัวไปก่อนจะปิดประตูดังโครมใหญ่สะท้อนอารมณ์ของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี คนตัวใหญ่ถอยหายใจเบาๆ ก่อนจะลงมือเก็บกวาดผ้าปูเตียงให้เข้าที่เข้าทาง ดูเหมือนว่าเจ้านายของเขาจะลืมไปว่าวันนี้เป็นวันสำคัญของเขา เฮ้อ..

   “ริว…”เสียงเรียกแผ่วๆของอีกฝ่ายทำให้เจ้าของชื่อต้องเดินเข้าไปหาด้วยความแปลกใจ

   “…กันไหม”

   “อะไรนะ?”

   “ฉันถามว่า ไป-ด้วย-กัน-ไหม”ผมค่อยๆสะกดทีละคำ ช้าๆเน้น ให้ได้ยินแบบชัดๆ

   ร่างสูงเลิกคิ้วมองอีกฝ่ายอย่างประหลาดใจ ยูเมินหน้าหนีด้วยความเขินเล็กๆกับแก้มที่แดงระเรืองตามประสาคนปากหนัก

อะไรเล่าผมก็แค่อยากจะให้ริวมาช่วยถือของแค่นั้นเอง ! ที่จริงไม่ได้อยากชวนไปด้วยเลยสักนิด

“อืม”ริวเอื้อมมือไปจับมือของเจ้านายไว้หลวมๆ ยูเบ้ปากจับมือของริวเอาไว้หลวมๆทำท่าเหมือนจำใจแต่จริงๆแล้วก็ดีใจที่อีกฝ่ายยอมไปด้วย

สองหนุ่มจูงมือกันเข้าโรงเรียนซึ่งเป็นภาพที่แปลกประหลาดไม่น้อย สายตานับสิบจับจ้องไปที่ริวเป็นส่วนใหญ่ภาพหนุ่มหล่อในเมืองเล็กๆแบบนี้หาได้ยากยิ่งกว่างมเข็มในเม็ดทรายแต่กลับมีสิ่งที่ไม่เข้ากันอยู่หนึ่งอย่าง มือที่สอดประสานกันของเด็กหนุ่มร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเดินจนมองไม่ออกว่าเป็นใครกันแน่ที่เป็นผู้โชคดีได้จับมือกันหนุ่มหล่อคนนั้น

ยูที่เดินขนาดข้างริวแทบอยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีไปซะสิ้นเรื่องสิ้นราว ครั้งจะปล่อยมือก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะโดนพวกสาวๆรุมทึ่งซะก่อน

ริวมองยูที่เดินก้มหน้าแต่ลำคอกับใบหูแดงก่ำด้วยความเอ็นดูปนขำ เขายอมให้อีกฝ่ายจูงไปที่ค่อนข้างลับตาคนก่อนจะปล่อยมือออก

“นายรออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันต้องเข้าหอประชุมแล้ว”

“อืม”

ริวมองตามร่างเล็กไปจนสุดสายตา เมื่อมองไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้านายแล้วสายตาคมก็กวาดมองไปรอบๆโรงเรียนอย่างสำรวจ ดอกซากุระบานสะพรั่งเข้ากับความคึกคักของเหล่านักเรียนที่ตั้งใจจัดบูทขายของกันอย่างขะมักเขม้น มีเด็กสาวหลายคนจ้องมองเขาเหมือนเสือเห็นเนื้อไม่มีผิด แถมพวกหนุ่มๆมองเขาด้วยสายตาอิจฉาแทบลุกเป็นไฟ

คนเหล่านี้เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาที่แสนอ่อนแอเช่นเดียวกับเจ้านายของเขา เปราะบางและพร้อมที่จะแตกสลายได้ทุกเมื่อ

ใช่แล้ว… เขาไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นปีศาจ

สายเลือดของยูนั้นเรียกหาปีศาจและเทพอารักษ์ซึ่งสืบทอดมารุ่นต่อรุ่นจากบรรพบุรุษเหมือนเป็นคำสาปร้าย เพราะแบบนั้นทุกคนจึงต้องมีปีศาจรับใช้ที่ซื่อสัตย์และเก่งพอที่จะปกป้องผู้เป็นเจ้านายได้ แต่ลักษณะทางสายเลือดนี้จะยังไม่ชัดเจนจนกว่าจะอายุครบสิบแปดปีบริบูรณ์ นั่นก็คือคืนนี้นั่นเอง

แต่เจ้าตัวดูเหมือนจะลืมว่าวันนี้เป็นวันเกิดอายุครบสิบแปดปีของตัวเอง

“ริวววว”

“หืม?”

“เหม่ออะไรของนายไม่ทราบ”ผมยืนเท้าเอวมองอีกฝ่าย ที่เหมือนจะจิตหลุดไปดาวอังคารเรียกเท่าไหร่ก็ไม่หันมาสักที

“วันนี้…”

“ใช่ วันนี้เป็นวันที่วุ่นวายที่สุดในโลก มาช่วยฉันถือของหน่อยเร็วเข้า”

ฉันจะบอกว่าวันนี้เป็นวันเกิดของนาย…

ริวรับของทุกชิ้นมาถือไว้อย่างว่าง่ายโดยที่มีเจ้านายของตนยืนยิ้มแป้นกระโดดหยองแหยงอย่างอารมณ์ดีผิดสังเกต ครั้งจะอ้าปากถามก็โดนขัดจังหวะเสียก่อน

“พี่คะๆ”

ชายเสื้อของริวถูกกระตุกเบาๆจากเด็กผู้หญิงหน้าใสคนหนึ่งให้เดาว่าเธอคงจะอยู่ปีหนึ่งจากจำนวนดาวที่ติดอยู่บนปกเสื้อ แต่ริวยังคงนิ่งจนเด็กสาวเริ่มหน้าเสีย ยูสะกิดร่างสูงเบาๆพร้อมส่งสายตาดุแกมบังคับจนริวยอมเหลือบสายตาไปมองเด็กสาวแวบหนึ่ง

“มีอะไร”

“พูดดีๆหน่อยสิ”ยูดุ

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ ! คือว่าฉันชอบพี่ช่วยรับเอาไว้ด้วยนะคะ”ว่าแล้วเด็กสาวก็ยัดห่อกระดาษสีชมพูใส่มือของชายหนุ่มร่างสูงก่อนจะ
วิ่งหนีไปด้วยความเขินอาย

ยูที่ยืนอยู่ข้างๆถึงกับเหวอไป อารมณ์ดีๆที่พิธีจบการศึกษาเป็นไปด้วยดีเป็นอันหายวับไปกับตา

อะ… อะไรเนี้ยเป็นแค่ทาสแท้ๆแต่ดันทำตัวหล่อเกินหน้าเกินตาจนน่าหมั่นไส้ เขาอยู่โรงเรียนนี้มาตั้งสี่ปียังไม่มีสาวมาให้ของสารภาพรักเลยสักคน แต่พอพาเจ้านี่มาโรงเรียนไม่ถึงสองชั่วโมงดันมีสาวมาหลงผิดชอบมันเข้าให้ !

ริวหันไปมองยูที่จ้องเขาด้วยสายตาร้องแรงก็นึกเข้าใจผิด

“ยู ให้”ริวยื่นซองสีชมพูของเด็กปีหนึ่งเมื่อกี้ให้เจ้านาย

“หา? นายเอามาให้ฉันทำไม”

“ก็เห็นจ้องอยู่นึกว่าอยากได้”

“ถึงฉันจะอยากได้ แต่เด็กคนนั้นเขาให้นาย มันเป็นของนายแล้วเข้าใจไหม”ยูกัดฟันอธิบายอย่างชอกช้ำใจไม่อาจทำใจรับความจริงที่ว่า ตัวเขานั้นไม่เคยมีสาวมาสารภาพรักสักคน

“แต่ฉันเป็นของนาย อะไรที่เป็นของฉันก็เป็นของนายอยู่ดี…”ยูตาเหลือกระโดดตะคลุบปากของอีกฝ่ายแทบไม่ทัน ภาวนาอย่าให้ใครมาได้ยินไอ้ประโยคสองแง่สองง่ามนั่นทีเถอะ! มีหวังชาตินี้หาแฟนไม่ได้ทั้งชาติแหงๆ

ริวเลิกคิ้วมองยูเป็นเชิงถามว่าเค้าพูดอะไรผิด ยูเพียงแค่ขึงตามองเป็นเชิงบอกให้อีกฝ่ายหุบปากซะ

“นายน่ะทำตัวให้มันดีๆหน่อย”

“อืม”ถึงแม้ว่าจะไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิดตาม แต่ถ้าเจ้านายว่าผิดก็คงต้องผิดละนะ และยังไม่ทันที่จะบ่นไปมากกว่านี้ก็มีเด็กสาวอีกคนโพล่งขึ้นมาคั่นบทสนทนาของทั้งสอง

“พี่คะ ! รับของหนูไว้ด้วยสิคะ”

“พี่คะ !รับไว้ด้วยค่ะ”

“พี่คะ !!”

แล้วความโกลาหลก็เกิดขึ้นเมื่อบรรดาเสือสาวพุ่งเข้ามาตะครุบเหยื่อที่มีชื่อว่าริวอย่างหิวกระหาย ทำเอาพระเอกของเรื่องอย่างผมโดนชนปลิวออกไปนอกวงโดยส่งสายตาเจ็บช้ำมองไปที่ริวเป็นระยะๆ

อะไรเนี้ยวันนี้เป็นวันจบการศึกษาของฉันนะพวกเธอต้องเอาของขวัญมาให้ฉันสิ เอาไปให้เจ้าปีศาจนั่นมันทำไมกัน !!

“ยู”

เหมือนได้ยินเสียงเรียกจากสรวงสวรรค์ชายหนุ่มหันขวับไปยิ้มให้กับเจ้าของเสียงหวาน เขาแทบจะจำได้ทันทีเลยว่าใครเป็นเจ้าของเสียงนั้น

ก็แน่สิ แอบหลงรักเธอมาตั้งสี่ปี จำไม่ได้ได้ไงกัน !!

“งะ ไง สวัสดีครับยูริจัง” ขนาดชื่อของเธอยังคล้ายชื่อของผมเลย เราต้องเกิดมาเป็นคู่กันแน่ๆ

“สวัสดีค่ะยู นี่ของขวัญวันจบการศึกษา”สาวสวยยื่นกล่องของขวัญขนาดเล็กให้ซึ่งยูก็รับไว้ด้วยความยินดี พร้อมกับยื่นถุงขนมทำมือให้ยูริเป็นการตอบแทน

“ขอบคุณมากนะคะ”

อ่า ช่างเป็นรอยยิ้มที่เปล่งประกายจนละสายตาไม่ได้จริงๆ

“เอ่อ ยู ฉันมีเรื่องรบกวนหน่อยหน่อย”แก้มระเรืองสีชมพูก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสบตาประหนึ่งเหมือนจะสารภาพรักกับเขา

“อะ อะไรหรอ”หรือว่า !! เธอจะมาสารภาพรักกับผมจริงๆ

“ริวน่ะ”

“หา?”

“คือฉัน…ชอบเขามาตั้งนานแล้วละ”

คือฉัน…ชอบเขามาตั้งนานแล้วละ


คือฉัน…ชอบเขามาตั้งนานแล้วละ

คือฉัน…ชอบเขามาตั้งนานแล้วละ

เหมือนได้ยินเสียงแอคโค่สะท้องก้องดังไปดังมาอยู่ในหัว เมื่อจู่ๆสาวที่ตัวเองแอบหลงรักมาสี่ปีมาบอกว่าชอบคนอื่นต่อหน้าต่อตาเขา หัวใจอันรวดร้าวเจ็บจนน้ำตาแทบไหล แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าสาวต้องอดทนฝืนกลั้นทำตัวแข็งแกร่งฉีกยิ้มให้ดูเหมือนปกติเข้าไว้

“เจ้านั่นนะ…”

“ยูสีหน้านายแย่มากเลยเป็นอะไรรึเปล่า”

“ปะ เปล่าฉันสบายดี”แต่ทำไมโลกมันเอียงๆ ชอบกล


วูบบบ


“กรี๊ดด ยู”ยูริร้องลั่น

ริวที่คอยมองยูอยู่ห่างๆวิ่งพรวดทิ้งของขวัญในมือทั้งหมดลงพื้นอย่างไม่ใยดี พุ่งตัวเข้าไปรับยูไว้ด้วยสองแขนก่อนที่อีกฝ่ายจะเอนตัวล้มนอนขนานกับพื้นโลกไว้ได้ทันอย่างฉิวเฉียด แต่แล้วก็ต้องตกใจกับใบหน้าซีดเผือดเปรอะไปด้วยเลือดกำเดาที่ไหลเป็นทางประหนึ่งท่อประปารั่ว

“ยู ยู อย่าหลับ รู้สึกยังไงบ้างตอนนี้”ริวตบแก้มของคนในอ้อมแขนเบาๆ

“ระ…ริว เวียนหัว”ร่างเล็กกำชายเสื้อของอีกฝ่ายเบาๆอย่างไร้เรี่ยวแรง

“รีบพายูไปห้องพยาบาลเถอะค่ะ”

“จะ…จะกลับบ้าน แคกๆ”ยูที่พูดโพล่งขึ้นมาสำลักเลือดที่ไหลลงคอไป ไม่ต้องบอกว่าตอนนี้สภาพของเขาแย่แค่ไหน

ซอบบี้ในเรื่องเรสิเดทอีวิลยังต้องยอมแพ้ ผมค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้นเพื่อจะตรงดิ่งกลับบ้านให้ไวที่สุด ตอนนี้เรากลายเป็นจุดสนใจของสายตาประชีแล้ว

“ยังไหวรึเปล่า”ริวที่เห็นผมเดินเร็วกว่าเต่านิดหนึ่งถามขึ้นอย่างเป็นห่วง

“ยังไม่ตายง่ายๆหรอกน่า”ผมพยายามปาดเลือดที่ไหลออกมาไม่ให้เข้าปาก รสชาติฝืดคอแถมกลิ่นคาวทำเอาผมอยากจะอ้วก
จริงๆ แม้ว่าจะเป็นเลือดตัวเองก็ตาม

“ต้องอุ้มไหม”

“อย่าแม้แต่จะคิด”เพราะแค่นี้ฉันก็หาแฟนไม่ได้แล้ว นายอย่าทำร้ายฉันไปมากกว่านี้เลย

“นายเดินช้าอย่างกับหอยทาก”ว่าแล้วริวก็อุ้มผมในท่าเจ้าสาวอย่างที่ผมกลัวจริงๆ ถึงแม้ว่าจะพ้นจากบริเวณที่มีคนพลุกพล่านมา
แล้วก็ตาม แต่ผมอาย ! เป็นผู็ชายแล้วโดนผู้ชายคนอื่นอุ้ทแบบนี้มันเสียเชิงชายจริงๆ !

ทันทีที่เท้าของยูลอยจากพื้นริวก็ออกวิ่งทันทีเพื่อให้กลับถึงบ้านได้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถึงแม้ว่าจะมีเสียงบ่นและเสียงโวยวายดังเป็นระยะๆก็ตาม โชคดีที่บ้านของขาอยู่ใกล้ๆยูในสภาพนี้ให้ใครเห็นไม่ได้เด็ดขาด ถึงแม้เจ้าตัวจะยังไม่รู้ตัวก็ตาม

ตึง ตึง ตึง !!

“อ้าวริว ยู ทำไมกลับมาไวกันละลูก”

“แม่ครับ ยูเป็นอะไรไม่รู้”

ผู้เป็นมารดาเดินเข้าไปใกล้คนโดนอุ้มอย่างรีบร้อนก่อนจะผงะอย่างตกใจในสภาพมอมแมมเป็นซอมบี้ของลูกชาย ผู้เป็นแม่จึง
หยิบทิชชู่ม้วนๆแล้วยัดเข้าไปในจมูกของผู้เป็นลูกเพื่อหยุดเลือดกำเดา

“อุ๊ย ตายแล้วสงสัยว่าเราคงต้องเริ่มพิธีก่อนกำหนดซะแล้ว พ่อจ๋ามาช่วยกันหน่อยเร็ว”

“อิอีอะไอ”(พิธีอะไร)

“นายจำไม่ได้จริงๆสินะ”

“อา?”(หา)

ริวหยิบกระจกที่มารดาของยูทิ้งไว้ให้ยื่นให้ยูมาส่องตัวเองให้เต็มตา ลวดลายอักขระสีดำกระจายวงกว้างไปทั่วตัวโดยเฉพาะ
บริเวณเปลือกตาทั้งสองข้างและลำคอ ซึ่งเจ้าตัวก็ตกใจจนโยนกระจกทิ้งดังคาด

“อ้ากกกก”ยูร้องลั่นตาเหลือกมองริวอย่างขอความช่วยเหลือ

“ไม่ต้องตกใจ วันนี้วันเกิดนาย”ริวอธิบายอย่างใจเย็น

“…”ยูทำหน้าเหมือนพึ่งนึกได้ว่าวันนี้ตัวเองอายุครบสิบแปดปีแล้ว

“มันควรจะเป็นตอนกลางคืน ไม่ใช่ตอนนี้”ริวขมวดคิ้วยุ่ง ยูที่รู้สึกดีขึ้นก็ดึงทิชชู่ออกจากจมูกเพราะชักจะเริ่มหายใจไม่ออก

“มันก็ถูกแล้ว ฉันเกิดตอนเช้า ไม่ได้เกิดตอนกลายคืน”

ทุกคนที่วุ่นวายกับการเตรียมของชะงักกึก

“เอ๋? แม่จำได้ว่าลูกเกิดตอนห้าทุ่มนี่หนา”

“ผมเกิดตอนสิบเอ็ดโมงเช้าครับแม่”ยูพูดอย่างเหนื่อยใจ

“เอาเถอะ พิธีพร้อมแล้วยูมายืนตรงนี้เลยลูก”

ห้องครัวขนาดใหญ่ถูกเคลียร์ให้เป็นพื้นที่โล่งๆ ท่านพ่อเขียรอักขระแปลกตาลงบนพื้นด้วยเลือดของอะไรสักอย่างเป็นวงกลมสาม
ชั้นเหมือนในหนัง ผมก้าวขายาวๆเข้าไปกลางวงพยายามไม่ให้เท้าไปโดนอักขระไม่น่าไว้ใจพวกนั้น เสร็จแล้วพ่อก็สาดเหล้าขาว
ทั้งขวดมาที่ผม

“พ่อทำอะไรเนี้ย” ที่จริงแล้วมันใช้แค่แก้วเดียวไม่ใช่เรอะที่ล่ทั้งขวด พ่อกะจะแกล้งอะไรผมรึเปล่าเนี้ย

“เงียบซะพ่อจะเริ่มพิธีแล้ว”

ผมเคยเห็นพิธีนี้มาหลายต่อหลายครั้งจากญาติๆ ก่อนจะทำพิธีต้องเชิญคนของตระกูลใหญ่เข้ามาเป็นสักขีพยานด้วย แต่นี่เป็นพิธี
ที่เงียบที่สุดตั้งแต่ผมเคยเจอมีแค่ผม พ่อ แม่ และริวเท่านั้น อักขระเหล่านั้นเริ่มมีแสเรืองรอง ความอบอุ่นถูกถ่ายทอดเข้าสู่
ใจกลางอกแผ่ขยายไปทั่วร่าง สบายจนต้องหลับตาเคลิ้ม

“ริวเข้าไปในนั้นซะ”มารดาตบบ่าของริวเบาๆ

ผมมองอีกฝ่ายด้วยท่าทางตื่นๆ ส่วนนี้เป็นส่วนที่สำคัญที่สุดของการทำพิธี มันเป็นการผูกมัดอีกฝ่ายไว้ด้วยพันธะสัญญา
ดวงจิตเชื่อมดวงจิต ไม่มีความลับใดๆต่อกันอีก

“ริว…”

ปีศาจจะเป็นฝ่ายเลือกว่าจะประทับตราลงตรงส่วนไหนของร่างกายของผู้เป็นเจ้านาย ถึงแม้ว่าจะรู้อยู่ก่อนแล้วแต่ก็อดตื่นเต้นไม่
ได้อยู่ดีเมื่ออยู่ในสถานการณ์จริง ริวปลดกระดุมชุดนักเรียนของผมออกซึ่งผมไม่สามารถขัดขืนได้ ความไม่ยินยอมเพียงน้อยนิด
ของเจ้านาย อาจทำให้พิธีล่มได้ซึ่งผมเคยเห็นกับตามาแล้วและผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นกับเรา

ถึงแม้ว่าเขาพึ่งจะเป็นคนทำให้ผมอกหักดังป๊อกก็ตาม คิดแล้วยังอดเจ็บใจไม่ได้

ริมฝีปากอุ่นประทับลงที่กลางอกนี่กะว่าถ้าใครจะทำลายพันธะสัญญาของเราคงต้องเอามีดทิ่มอกผมสินะ ริวค้างอยู่ในท่านั้นอยู่
นานจนผมเริ่มเมื่อย กว่าอีกฝ่ายจะยอมถอยออกไปลวดลายคล้ายรอยสักสีดำเข้มก็ปรากฏบนผิวกลางอกอย่างสวยงาม เป็นรูปมังกรกินหางตัวเองขดเป็นวงกลม

“ยินดีด้วยย”

แม่แอบซับน้ำตาด้วยความซึ้งใจกับอกของพ่อที่น้ำตาคลอเบ้า

ผมยิ้มอย่างดีใจที่เห็นพ่อกับแม่ดีใจ หรือแม้แต่ริวก็ยังยิ้มกว้างอย่างหาได้ยาก เหงื้อเม็ดใหญ่ที่ไหล่ลงมาตามขมับของร่างสูงทำให้ผมรู้ว่าเจ้ามังกรตรงหน้าของผมต้อใช้ความดทนกับการทำพันธสัญญามาพอควร พวกปีศาจมันจะต้องเจ็บปวดเสมอเมื่อต้องทำพิธีกรรมอันศักดิ์สิทธิ์นี้

 “ไปนอนกับเถอะริว” ผมบ่าริวดังปั๊กๆ

“อืม”ริวจูงมือผมอย่างระมัดระวังขึ้นห้องนอนไป

อย่าได้เข้าใจผิดว่าผมจะนอนกับเขา ถึงแม้ว่าเราจะนอนห้องเดียวกันก็ตาม !

ผมนอนบนเตียง ส่วนเขานอนบนพื้น ห้ามคิดจะเอาผมไปจิ้นกับไอ้ปีศาจนั่นเด็ดขาดเชียว

“นอนด้วย”

“ไม่”

“ไม่สน”

ผมหน้าเหวอทันทีที่อีกฝ่ายปีนขึ้นมาบนเตียงแล้วถือวิสาสะกอดผมต่างหมอนข้าง ให้มันน้อยๆหน่อยมันไม่ได้โรแมนติกอย่างที่
คิดสักติ๊ด ! ผู้ชายตัวโตๆสองคนนอนกอดกันแถมผมยังไม่ได้อาบน้ำอีกต่างหากเน่าจะตายถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่รังเกียจแต่ผม
รังเกียจ

“ริวนายไม่ใช่เด็กแล้ว ปล่อยฉัน”

“เจ้านาย พันธะสัญญาคืนแรกอย่าลืมสิ”

เอ่อ ลืมสนิท ลืมไปเลยว่าคืนแรกที่ทำพันธะสัญญาเราจะห่างกันไม่ได้เพราะเป็นช่วงเวลาที่เปราะบางมาก แต่ถ้าจะนอนกอดจน
ผมหายใจไม่ออกขนาดนี้ก็ไม่ไหวมั้งครับ เหมือนกับอีกฝ่ายจะรู้ใจจึงคลายอ้อมออกออกเล็กน้อย

“เฮ้อ ฉันเน่าขนาดนี้นายไม่เหม็นรึไง”

“ไม่เป็นไรทนได้” แสดงว่าเหม็นสินะ !!

ริวยิ้มกับความคิดของคนเป็นเจ้านาย ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะรู้ตัวรึยังว่าความคิดของตัวเองมันดังมา

นอนเถอะเจ้านายของผม

เสียงของริวดังก้องในหัวของยูอย่างชัดเจนจนอีกฝ่ายอ้าปากค้างในความมืด ยูอ้าปากด่าพะงาบๆในความคิดซึ่งมั่นใจอย่างเต็ม
เปี่ยมว่าริวจะได้ยินชัดเต็มสองหู

เหอะ ฝันดีริว


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-11-2014 11:43:07 โดย xlomx »

ออฟไลน์ SLEEPERINDY

  • I am a normal girl.
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 69
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0

ออฟไลน์ แมวดำ

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 784
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-2
แปลกดีอยากอ่านต่อและ

ออฟไลน์ tou

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 55
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
น่าสนใจๆ มาต่อเรื่อยๆนะคะ :pig4:

ออฟไลน์ PJansam

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 344
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-1
อัยยะ สมกับเป็นมังก๊รมังกรชื่อ..ริว
รอตอนต่อไปนะคะะะ ชอบอะไรแฟนตาซีๆ อิอิ

ออฟไลน์ may5658

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 41
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-1
 :really2: มานั่งรอตอนที่สอง

ออฟไลน์ Jthida

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1549
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-3

ออฟไลน์ Min*Jee

  • เอวรี่ติงจิงกะเบล
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2797
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-5
น่าสนใจค่ะๆ
มาต่อไวๆน้าาาา :katai2-1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ xlomx

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 26
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
2
ผมลืมบอกไปว่าตระกูลของผมมีความสามารถพิเศษกันทุกคน เช่นท่านแม่ของผมเป็นหมอผีที่เก่งกาจส่วนท่านพ่อมีพรสวรรค์ในการขับไล่สิ่งอัปมงคลด้วยพืชมงคล ส่วนผม…ทำอาหารเก่ง ทำงานบ้านได้ดีไร้ที่ติ ซึ่งผมไม่แน่ใจว่านั่นจะเรียกได้ว่าเป็นความสามารถพิเศษได้รึเปล่า

   “นายเก่งจนผู้หญิงอาย ภูมิใจไว้เถอะ”ริวพูดแทรกความคิดของยูที่กำลังคิดฟุ้งซ่าน

   “หรือลูกอยากให้แม่ทำกับข้าวให้ละ”

   ความทรงจำอันน่าสยดสยองสุดขีดแวบเข้ามาในสมองของทุกคน ปลาที่โดนทอดจนเละเกรียมแทบไม่มีเค้าเดิมของปลา กับไข่ต้มที่แข็งอย่างกับหินไม่รู้ว่าทำออกมาได้ยังไง แต่อย่างน้อยๆ มันก็ทำให้เขากระตือรือร้นที่จะทำอาหารที่กินได้มากกว่านี้ละนะ

   “คุณนี่ละก็!” คุณแม่ตีแขนของพ่อดังเพี๊ยะ เจ็บจนคนถูกตีหน้าเบ้

   “ผมว่าบางที แต่งเจ้าสาวสักคนเข้าบ้านน่าจะดีกว่านะครับ”ยูตักข้าวใส่ถ้วยส่งให้ทุกคน

   “ไม่ได้เด็ดขาด ลูกชายแสนดีขนาดนี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนในโลกเหมาะสมกับลูกหรอก”ผู้เป็นมารดาแย้งเสียงแหลม

   “แม่จะให้ผมแต่งกับผู้ชายรึไง !”ยูหน้าบูดสนิท

   ผมยังอยากมีเจ้าสาวสวยๆแล้วก็ลูกๆที่น่ารักนะ !!

   “ถ้าลูกแต่งกับริวแม่ก็โอเคนะ”

   “ยินดีครับ”ริวตอบเสียงเรียบ

   “จะบ้ารึไง แม่แค่เล่นมุขไม่ต้องตอบแบบจริงจังขนาดนั้นก็ได้”ยูยกทัพพีเคาะหัวคนตัวสูงว่าเบาๆก่อนจะยื่นชามข้าวที่มีข้าวพูนล้นถ้วยให้

   กริ้งง

   กริ่งหน้าบ้านดังขึ้นขัดจังหวะครอบครัวสุขสันต์ ยูลุกไปเปิดประตูบ้านอย่างรู้หน้าที่ก่อนจะพบกับหนุ่มสุดเท่ห์ที่เหมือนกับหลุดออกมาจากนิตยาสาร   ยูจ้องอีกฝ่ายด้วยความอิจฉาในความเท่ห์และความสูงจนตาแทบลุกเป็นไฟ อารมณ์ดีๆถูกไฟริษยาจุดให้ลุกพรึบ จนเผลอกระแทกเสียงออกไปด้วยความไม่พอใจ “เอ่อ มาหาใครครับ”
   
“บ้านตระกูลฮารุกะรึเปล่าครับ”

   “ครับ”

   “จดหมายจากทางบ้านใหญ่ส่งมาครับ”

   ซองกระดาษสีน้ำตาลประทับตราตระกูลบ่งบอกถึงความสำคัญของจดหมายมากน้อยเพียงใด สำหรับซองนี้แล้วดูท่าจะไม่
ธรรมดาเอาเสียเลย ยูเหลือบตามองบุรุษไปรษณีย์ก่นจะก้มลองมองจดหมายในมือแล้วคิดในใจอย่างปลงๆ คนส่งจดหมายสมัยนี้หน้าตาพัฒนาถึงขนาดนี้เลยหรอ

   “ขอตัวก่อนนะครับ”

   “ขอบคุณครับ”ผมยิ้มส่งแขกเงียบๆก่อนจะยื่นจดหมายให้ผู้เป็นมารดาที่นั่งรออยู่นานแล้ว ซองจดหมายถูกแกะอย่างปราณีตเพื่อไม่ให้เสียถึงตัวจดหมายที่อยู่ด้านใน ยูแอบลอบสังเกตสีหน้าของมารดาเงียบๆ ใบหน้าสวยหวานที่มีรอยยิ้มอยู่เป็นนิจเงียบขรึมลงมาถนัดตา

   “ยู”

   “ครับ”

   “บ้านใหญ่มอบหมายงานให้ลูก ไปตามปิดคดีที่หลังเขามิวะงานก็ไม่มีอะไรมากแค่ไปตรวจสอบความเรียบร้อยเท่านั้น”

   “ผม?”

   “ใช่ ลูกกับริว”

   ผมลืมบอกไปเลยว่าใครก็ตามที่ทำพิธีบรรลุนิติภาวะแล้ว จะมีงานมอบหมายมาเรื่อยๆจนกว่าจะถึงวัยเกษียร พ่อกับแม่ของผมก็มีงานแบบนี้มาบ่อยๆเหมือนกัน และบางครั้งผมก็อยู่กับริวแค่สองคนนานเป็นเดือนๆเลยทีเดียว

   “แค่ตรวจสอบสถานที่เองครับ แม่ไม่ต้องห่วง”ยูยิ้มกว้างคีบเนื้อวางบนชามข้าวของผู้เป็นมารดาที่พร่องลงไปเพียงเล็กน้อย

   “จ้าๆ พ่อคนเก่งของแม่”ผู้ป็นแม่ยิ้มจาง

   หลังจากที่ทานข้าวล้างจานชามเสร็จริวก็ลากยูขึ้นห้องเหมือนมีเรื่องเร่งด่วน ฝีเท้าเร่งรีบจนแทบจะกลายเป็นกระโจน เท้าของยูลอยจากพื้นขึ้นมาเล็กน้อยเรียกได้ว่าถูกดึงจนปลิวจะขัดขืนตอนนี้ก็กว่าจะเจ็บหนักจึงได้แต่ยอมโดนฉุดกระชากลากตัวปลิวแบบนี้ไปเรื่อยๆจนถึงห้องนอน

   “อะไร มีอะไรริว?”ยูถามอย่างมึนๆ

   “ยู”

“มีอะไร”

“อย่ากังวล”

ดวงตาของยูเบิกกว้างกับคำปลอบใจนั้น เขามั่นใจแน่ๆว่าไม่ได้แสดงท่าทีกังวลใจออกไปสักนิดแต่พอเห็นสายตาของริวก็นึกขึ้นมาได้ว่า จิตวิญญาณทั้งสองได้ถูกผูกมัดกันเอาไว้แล้ว ไม่มีอะไรที่สามารถเก็บไว้เป็นความลับได้อีก ไม่แปลกใจเลยที่อีกฝ่ายจะรับรู้ได้ถึงอารมณ์และความรู้สึกที่แท้จริงของเขา ไม่ว่าจะพยายามเก็บซ่อนมันไว้ลึกแค่ไหนก็ตาม

“ฉันจะปกป้องนายเอง”

อ้อมกอดของริวยังคงอบอุ่นเสมอ ถึงแม้ว่าภายในใจของเขาจะสับสนจนมือเย็นเฉียบแต่ความรู้สึกอบอุ่นภายในหัวใจทำให้เขารู้สึกดีมากจริงๆ

“พูดไรของนายเนี้ย ไปเลียนแบบบทละครในหนังมารึไง”

“ฉันพูดจริง”

ยูยิ้มขำก่อนจะยกมือลูบหัวทุยของอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู อ้อมกอดใหญ่จากคนตัวใหญ่กระชับแน่นเป็นการแลกเปลี่ยนความรู้สึกดีๆที่ส่งผ่านกัน ริวชอบความรู้สึกที่โดนอีกฝ่ายลูบหัวลูบหลังด้วยความรักพอๆกับที่ยูชอบความรู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่อยู่ภายใต้อ้อมแขนแข็งแกร่ง

“ตัวโตตั้งขนาดนี้ยังชอบกอดฉันอยู่ได้ ใครมาเห็นเข้าต้องถูกเข้าใจผิดแหงๆ”

“ช่างมันสิ”

“ช่างมันได้ไงกัน ถ้าฉันหาเจ้าสาวไม่ได้ใครจะรับผิดชอบ”

“ฉันไง”

“หา?”

“ฉันจะเป็นเจ้าสาวให้นายเอง”

“…”

บางทีเขาอาจจะต้องต้องสอนเจ้าปีศาจนี่ใหม่ตั้งแต่ต้น… ว่าผู้ชายปกติๆเค้าไม่แต่งงานกันเอง !!

“ฉันละเหนื่อยกับนายจริงๆให้ตาย”

ริวยิ้มกอดผมไม่ปล่อย “นายยังต้องเหนื่อยกับฉันไปอีกนาน เจ้านาย”

“เฮ้อ.. ฉันเหนื่อยแล้ว อยากนอนจะแย่ปล่อยฉันได้แล้วริว”

“ขอนอนกอดได้ไหม”

“ออกไปนอนนอกห้องเลยไป๊ ไอ้มังกรโรคจิต!”

โครมมม !!

ว่าแล้วร่างใหญ่ก็ถูกเหวี่ยงออกจากห้องอย่างสวยงาม ยูทำหน้ายักษ์ปิดประตูใส่หน้าอีกฝ่ายดังโคร่มใหญ่ ริวมองประตูอย่างหงอยๆก่อนจะนั่งลงพิงประตูเงียบๆ

คาดว่าถ้าทำเสียงหงิงๆแบบน้องหมาได้คงจะทำไปแล้ว

“ยู”

ริวกระซิบเรียกเสียงแผ่ว

“ยู”


แกร๊ก !

ลูกบิดประตูถูกเปิดออกโดยเจ้าของชื่อที่มองอีกฝ่ายด้วยสายตาหงุดหงิด “มองอยู่นั่นจะเข้าหรือไม่เข้า”

ยูเป็นพวกปากร้ายใจดีเสมอ ริวตระหนักถึงข้อนั้นได้ดีกว่าใคร “อืม”

“เพราะฉันสงสารนายหรอกนะ นอนซะพรุ่งนี้ยังมีงานต้องไปทำแต่เช้า”

ริวมองฟูกหนานุ่มที่ปูไว้บนพื้นข้างๆเตียงอย่างดีทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยังยัดอยู่ในตู้อยู่เลยแท้ๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเป็นคนทำ ริวเอนตัวลงนอนช้าๆแต่สายตากลับจดจ้องไปยังเจ้านายเพียงหนึ่งเดียวของตน ยูดึงผ้าห่มมาคลุมร่างของริวเหมือนปกติก่อนจะดับไฟในห้องให้มืดสนิท

เจ้านายที่ใจดีขนาดห่มผ้าให้เขาที่เป็นเพียงแค่ปีศาจในพันธะสัญญา

ความใจดีของยู เขาไม่ต้องการที่จะแบ่งให้ใคร และไม่ยอมให้ใครมาแย่งไป

งานพรุ่งนี้คงเป็นอะไรที่หนักหนาสาหัสเอาการสำหรับยูที่ไม่เคยออกไปไหนเลยนอกจาก ตลาด บ้าน และโรงเรียน เขามีลางสังหรณ์ไม่ดีอย่างน่าประหลาดสำหรับงานที่ได้รับมา แต่ถึงยังไงตราบใดที่มีเขา จะไม่มีใครแตะต้องยูได้แม่แต่ปลายเล็บ

ฝันดีนะริว

เสียงกระซิบของผู้เป็นเจ้านายส่งผ่านมาทางความคิด

ฝันดีเจ้านายของฉัน


### 50%###


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 14-11-2014 11:44:38 โดย xlomx »

ออฟไลน์ yaoisamasang

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 246
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-3
    • https://www.facebook.com/pages/Yaoi-Sama/463499467036395?ref=hl

ออฟไลน์ rule

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 430
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +55/-2

ออฟไลน์ Min*Jee

  • เอวรี่ติงจิงกะเบล
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2797
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-5
บางทีริวก็เหมือนเด็กน้อยยย
น่ารักๆ

ออฟไลน์ ทั่วหล้า

  • ไม่ช่างพูดแต่ช่างพิมพ์
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1049
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-3
ริวนายเป็นมังกรหรือหมาเอาให้แน่5555

รอครับ

ออฟไลน์ cher7343

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1686
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +133/-4
ชอบจังเลย
มาติดตามค่ะ

ออฟไลน์ xlomx

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 26
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
Ch2 part2

ลมหนาวของฤดูใบไม้ผลิเป็นอะไรที่ทรมาณกายและใจของยูเป็นอย่างมาก เมื่อต้องตื่นแต่เช้าในช่วงที่หนาวที่สุดของเดือน ลมหายใจที่ถูกพ่นเป็นไอสีขาว ยิ่งเข้าใกล้หุบเขามิวะมากเท่าไหร่ความเย็นยะเยือกที่เสียดแทงผิวกายให้สั่นสะท้านยังเพิ่มมากขึ้น

“ไหวไหมยู”ริวที่สวมเพียงเสื้อแขนยาวบางๆกลับไม่สะท้านกับสภาพอากาศที่เลวร้ายแบบนั้นสักนิด

“หวะ หวะ หวะ ไหว….ไหวอยู่”

“เราต้องเดินอีกไกลแค่ไหน”ริวกวาดสายตามองรอบด้านที่เต็มไปด้วยต้นไม้

“อีก…สักพัก”ยูทอดสายตาออกไปเบื้องหน้า

หุบเขามิวะเป็นหุบเขาเล็กๆที่มีป่าสีเขียวทึบตลอดปี เมื่อเดือนที่แล้วทางตระกูลได้รับรายงานข่าวว่ามีอุบัติเหตุจำนวนมาเกินขึ้นกับนักปีนเขาและข่าวบ้านที่เข้ามาหาของป่าในแถบนี้เป็นจำนวนมาก แต่พ่อและแม่ของเขาได้เข้ามาจัดการเรียบร้อยแล้ว คงเป็นความจงใจของตระกูลที่จะส่งเด็กใหม่ไปตรวจสอบผลงานของผู้เป็นพ่อและแม่ของตัวเอง

“เราไปพักตรงนั้นกันก่อนแล้วกัน”ยูชี้ไปยังใต้ต้นไม้ใหญ่แห่งหนึ่ง

และยูก็ได้ทำในสิ่งที่เขาคาดไม่ถึงอีกครั้ง ด้วยการหยิบเสื่อปิกนิกออกมาปู พร้อมรินชาร้อนๆจากขวดเก็บอุณหภูมิ

“นาย…เอามาตั้งแต่เมื่อไหร่”ริวรับชามาถามย่างแปลกใจ

“ก็..ตั้งแต่เมื่อคืน ฉันคิดว่าเราคงจะได้อยู่ที่นี่ทั้งวันเลยเตรียมของมาเยอะน่ะ”ยูอธิบายด้วยความภูมิใจในความรอบคอบของตัวเอง กระเป๋าใบหนักที่ให้ริวแบกมาเต็มไปด้วยสารพัดของกินทั้งขนมปังแซนวิช และผลไม้อีกเล็กน้อย

“ฉันบอกให้นายอย่ากังวล แต่ไม่ได้จะให้นายทำตัวสบายขนาดนี้นะยู”

“เงียบแล้วทานไปซะ”ยูหยิบแซนวิชยัดปากริว

“แล้วทำไมถึงใส่เสื้อบางขนาดนี้หา เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"ยูปลดผ้าพันคอออกมาพันให้ริวพร้อมกับบ่นยกใหญ่ คนถูกบ่นก้มจับผ้าพันคอที่ยังมีกลิ่นอุ่นของยูเหลืออยู่ก่อนจะยิ้มบางพาลจมอยู่กับความคิดของตัวเองไม่ได้ยินเสียงบ่นของอีกฝ่ายไปซะอย่างนั้น
แกรก !

เสียงเหยียบกิ่งไม้ทำเอากิจกรรมการบ่นของยูหยุดชะงัก ริวดึงยูไปอยู่ทางด้านหลังอย่างระแวดระวังบรรยากาศขงที่นี่จะว่าแปลกก็แปลก แต่ไม่สามารถอธิบายได้ว่าแปลกตรงไหน

“อะไรน่ะ”ยูกระซิบถามริว

ริวไม่ตอบแต่สายตาจ้องไปที่ต้นเสียงเขม่ง เขาไม่ได้กลิ่นของสิ่งมีชีวิต หรือกลิ่นของปีศาจเลย บางทีอาจจะเป็นความบังเอิญที่กิ่งไม้มันตกลงมา

“เราไปจากที่นี่กันเถอะ”ริวดึงมือยูที่เกาะหลังเขาออกเดินไปด้วยกัน

“ระ….ริว”

“หืม?”

“นั่น…ไม่ใช่มือของฉัน”

ริวมองสิ่งที่ถืออยู่ในมืออย่างอึ้งๆก่อนจะพบว่าสิ่งที่ตนถืออยู่นั้นเป็นมือคนที่ขยับได้ มือขาวซีดที่น่าขยะแขยงถูกปาออกไปแทบจะทันที ก่อนจะกระโจนพรวดเดียวเข้าประชิดตัวยูแล้วอุ้มขึ้นมาด้วยแขนข้างเดียวซึ่งยูก็เกาะไหล่อีกฝ่ายเอาไว้โดยอัตโนมัติ

ยูพลันขนลุกซู่โดยไม่มีสาเหตุราวกับว่ามีคนจ้องมองเขาอยู่ใกล้ๆ แต่เมื่อหันไปโดยรอบกลับไม่พบอะไรเลย มีเพียงเสียงต้นไม้ที่เอนไหวไปตามลมหนาวเท่านั้น

“มีบางอย่างกำลังจ้องเราอยู่”ยูกระซิบเสียงเบา มือทั้งสองบีบลงบนไหล่แกร่งแน่นอย่างไม่รู้ตัว

“ไม่ต้องกลัวนายมีฉันอยู่ทั้งคน”

“อะ อืม”

แกรบ !

ทุกสิ่งรอบตัวดูน่าระแวงไปหมดจนยูแอบจะโอดครวญในใจไม่ได้ว่าทำไมงานแรกของเขาต้องระทึกใจขนาดนี้ด้วยไม่ทราบ เขาเป็นผู้ชายที่มีหัวใจบอบบางนะ จนใจนิดเดียวอาจจะช็อกตายได้

“กลิ่น…มนุษย์”เสียงพูดที่แหลมเล็ราวกับเสียงขูดกระจกดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง

“น่ากินเหลือเกิน”

“หอมเหลือเกิน”

ริวหรี่ตามองอย่างไม่หยี่ระ เดิมทีปีศาจกระจอกพวกนี้ไม่คณามือเขาอยู่แล้ว

“นายกลัวปีศาจกระจอกพวกนี้รึไง เสียชาติเกิดลูกชายหมอผีหมด”

นั่นมันแม่ฉัน ไม่ใช่ฉันสักหน่อยปัดโธ่ !!

“คะ…ใครกลัวห๊า ฉันหมายถึงอะไรบางอย่างที่จ้องเราอยู่ต่างหาก ไม่ใช่ปีศาจชั้นต่ำพวกนั้นเสียหน่อย”อันที่จริงผมก็พูดมั่วไปงั้น
แหละ ผมแยกไม่ออกด้วยซ้ำว่าตัวไหนเป็นปีศาจชั้นต่ำ ตัวไหนชั้นสูง

ทันทีที่ยูพูดจบบรรยากาศโดยรอบก็ถูกปกคลุมด้วยหมอกและไอเย็นของสิ่งชั่วร้ายที่เราเรียกกันว่าไอปีศาจ อากาศเริ่มเย็นราวกับอยู่ในฤดูหนาวหมอนหนาบนบังทัศนียภาพโดยรอบ ท้องฟ้ามืดครึ้มเหมือนฝนใกล้จะตกทั้งๆที่กรมอุตุวิทยาแจ้วว่าวันนี้มีแดดออกตลอดวัน

ริวยังคงสงบนิ่งต่อความเปลี่ยนแปลงโดยรอบ แต่ยูหน้าซีดสนิทวิงเวียนศีรษะคล้ายจะเป็นลม

นี่มันเป็นวิกฤตการขั้นร้ายแรงเลยนี่หว่า ! ทางตระกูลต้องจงใจแกล้งเด็กใหม่อย่างเขาแน่ๆ
ความหล่อของผมนี่มันเป็นพิษจริงๆ(ไม่เกี่ยว)

ริวยิ้มกบความคิดของยูที่ถึงแม่จะอยู่ในสถานการณ์ย่ำแย่แค่ไหนก็ยังอุตสาห์คิดจินตนาการอะไรแปลกๆแบบนี้ได้เสมอ ตลอดเวลา และทุกสถานที่ด้วย

“บางทีนายน่าจะยอมรับได้แล้วนะว่านายน่ะ น่ารักมากกว่าหล่อ”

“พูดแบบนี้เอามีดมาแทงกันเลยมา”


ไม่เอามีแต่เอาอย่างอื่นแทงแทนได้ไหม

“ห๊า? มือกี้นายคิดว่าอะไรนะริว ฉันได้ยินไม่ค่อยชัด”

“เปล่า นายคงจะคิดไปเอง สนใจสถานการณ์ตรงหน้าก่อนเถอะ”

พวกปีศาจตัวเล็กๆเริ่มโผล่หน้าออกมาจากกลุ่มหมอก บางทีก็มีมือยืนออกมาหมายจะจับริวและเขาที่ยืนเป็นเป้าอยู่กลางวงแต่ริวก็หลบได้อย่างสบายๆทุกครั้ง จนยูแอบหมั่นไส้ในความเก่งเกินหน้าเกินตาของริว เขาที่เป็นเจ้านายยังสู้ริวได้ไม่ถึงครึ่งเท่านั้น ที่เขาทำได้ก็มีแต่ เข้าครัว ทำงานบ้าน ทำขนม และชอบเด็กๆก็เท่านั้น (นี่มันคุณสมบัติของกุลสตรีชัดๆ)

“ริวระวังทางซ้าย”

“ยูกอดฉันแน่นๆหน่อยสิเดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก”

ยูปล่อยมือจากไหล่ของริวย้ายไปโอบรอบลำคอของร่างสูงแทน “นายก็รีบจัดการเจ้าพวกนั้นสักทีจะหัวใจจะวายตายแล้ว”

“ครับเจ้านาย”

ว่าแล้วริวก็ปลดปล่อยพลังอำนาจที่ซ่อนเร้นออกมา มังกรที่ขึ้นชื่อว่าเป็นหนึ่งในตำนานเทพจะอย่างไรก็ต้องแข็งแกร่ง ทั้งยังมีไอ
ที่สามารถขัดไล่ปีศาจได้ นับว่าเป็นโชคดีสุดๆที่ทำให้ยูได้มาพบกับอีกฝ่ายได้โดยบังเอิญ

ไอหมอกส่วนหนึ่งสลายไปจนเริ่มเห็นเป็นเส้นทางเดิน เหล่าปีศาจชั้นต่ำต่างหลบหนีกันหัวซุกหัวซุน เพราะใครๆต่างก็รู้ว่าปีศาจเป็นหนึ่งในอาหารจานโปรดของมังกร พวกมันคงรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณจึงได้ไม่เหลือปีศาจสักตัวเลยแม้แต่เงา

“สงบแล้ว….มั้ง?”

“อืม”

อ๊ะ !

ยูตัวเกร็งแบบเฉียบพลันเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่น่ากลัวกำลังจับจ้องเขา มันไม่ได้เป็นความรู้สึกที่คิดไปเองความเย็นวาบที่กระดูกสันหลังทำเอาขนทั้งตัวลุกชัน ร่างผอมบ้างสั่นสะท้านเฮือกลมหายใจพลันติดขัดใบหน้าซีดเผือดสะท้อนความกลัว

“ระ…ริว มีบางอย่างกำลังจ้องเราอยู่”

ริวกอดปลอบยู  “ไม่เป็นไร”

“โอ้ ไม่คิดว่าจะได้เจอของดีทั้งๆที่อยู่ในที่กันดารแบบนี้”เสียงนุ่มทุ่มเอ่ยขึ้น เจ้าของเสียงเป็นหนุ่มหล่อรูปร่างสูงใหญ่ นัยต์ตาสีแดงคมกริบนั่งทำให้เขารู้ทันทีว่าไม่ใช่มนุษย์ ผมสีเงินเปล่งประกายท่ามกลางความมืดดูลึกลับและมีเสน่ห์อย่างน่าดึงดูดจนยูเผลอจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่ดระพริบตา

“กลิ่นของเจ้ามันหอมจนน่าหงุดหงิด”ชายหนุ่มปริศนาเอื้อมมือหมายจับยูเข้ามาสูดกลิ่นใกล้ๆ ยูหลับตาปี๋แบบที่คิดว่าหนีไม่รอดแล้วแน่ๆ

เพี๊ยะ !

ริวปัดมือของอีกฝ่ายออกก่อนที่ปลายเล็กจะแตะเข้ากับร่างเล็ก มังกรหนุ่มแทรกเข้าไปยืนขั้นกลางระหว่างเจ้าปีศาจนั่นกับยู
ดวงตาสีทองของริวจ้องอีกฝ่ายนิ่ง “อย่าคิดจะมาแตะของคนอื่นเขาง่ายๆสิ”

ปีศาจหนุ่มมองมือของตัวเองที่สั่นระริกก่อนจะแยกเขี้ยวขู่คำรามด้วยความโกรธ “อย่าคิดว่าเป็นมังกรแล้วข้าจะทำอะไรเจ้าไม่ได้”

“เป็นแค่ปีศาจชั้นต่ำอย่ามากำแหงแถวนี้”

ยูมองปีศาจทั้งสองตกที่ขู่กันแง่ๆ อย่างหวาดๆ ภาวนาขออย่าให้มีการต่อสู้เกิดขึ้นแต่ดูเหมือนความหวังนั้นมันช่างริบหรี่เหลือเกิน
ปีศาจหนุ่มเป็นฝ่ายเปิดฉากโดยการตวัดกรงเล็บแหลมยาวในมือเข้าจู่โจมก่อน ริวก้มตัวหลบก่อนจะอุ้มยูขึ้นมาในท่าเจ้าสาวแล้วกระโดดถอยไปตั้งหลัก

“หนีกันเถอะริว”ยูกระตุกเสื้อร่างสูงที่อุ้มตนอยู่รัวๆ

ริวขมวดคิ้วยุ้งก่อนจะพูดขึ้นมาหนึ่งประโยค “ด้วยเกียรติแห่งมังกร ฉันจะไม่ยอมทำอะไรที่เป็นการหมิ่นศักดิ์ศรีตัวเองโดยการหนีหรอกนะยู”

อึก… นายจะบอกว่าฉันขี้ขลาดงั้นสิ !!!

ไอ้บ้าเอ้ย มนุษย์ธรรมดาอย่างฉันจะเอาที่ไหนไปสู้พวกนายได้ละ ถ้าฉันสู้ได้ฉันสู่ไปแล้วเฟร้ย !!! จากการประเมินด้วยสมองอันแสนฉลาดของฉัน การหนีไปตั้งหลักเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดตอนนี้

“ฉันสู้ได้น่า”ริวมองยูอย่าอ่อนใจ

“อย่าทำเป็นเมินกันสิโว้ย!”ว่าแล้วกรงเล็บแหลมๆก็ตวัดลงมา ทำเอาผมที่ยังไม่ทันตั้งตัวต้องทิ้งตัวนอนราบไปกับพื้นแล้วกลิ้งๆๆ
ไปอีกฝั่งให้ห่างจากเจ้าหมาบ้าสองตัวนี้มากที่สุด

บ้าจริง ! เลือดของผมกำลังไหลลงมาเป็นทางยาวตามซอกนิ้ว เพราะตกใจจนเผลอข่วนตัวเองเข้าอย่างแรง แบบนี้เรียกว่าโง่หรือ
โง่กันแน่เนี้ย

ความหายะนะมาเยือนเมื่อเจ้าปีศาจทั้งสองตัวนั่นหยุดชะงักกึกแล้วหันมามองผมตาวาวจนผมขนลุกซู่รีบกดแผลห้ามเลือดเอาไว้
อย่างเร่งด่วน กลิ่นเลือดของผมน่ะมันค่อยข้างพิเศษสำหรับพวกจมูกดีอย่างเจ้าพวกนั้นอย่างแรง

ริวที่เห็นยูบาดเจ็บก็โกรธจัดสะบัดหน้าหันมาตวัดขาเตะไอ้เจ้าตัวเกะกะจนปลิวก่นจะตามลงไปเหยียบๆๆซ้ำอย่างโหดร้ายชนิดที่ว่ายูทนมองไม่ได้ต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น จนกระทั่งเมื่อเหยียบจนแน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายจะไม่ลุกขึ้นมาก่อกวนเขาอีกเขาก็หันไปสนใจยูแทน

“ยู”

“อย่าเข้ามานะ!”ตานายมันบอกว่านายอยากจะกินฉันลงไปทั้งตัว น่ากลัวกว่าเจ้าตัวเมื่อกี้อีก !!

“สมองเพี้ยนไปแล้วรึไง ส่งแขนมา”ริวพูดอย่างหงุดหงิด

ยูอึกอักลังเลเล็กน้อยก่อนจะยื่นแขนให้อีกฝ่ายแต่โดยดีเมื่อริวเริ่มทำหน้าโหดใส่คนเป็นเจ้านายอย่างไม่ค่อยได้เห็นนัก

“เจ็บรึเปล่า”

“นิดหน่อยแต่ไม่เป็นไร”ยูทำท่าอยากจะดึงแขนกลับแต่ริวกลับยึดแขนอีกฝ่ายไว้แน่น

“อยู่นิ่งๆ”

ลิ้นร้อนแตะลงบนบาดแผลเบาๆทำเอายูสะดุ้งครั้งจะชักมือกลับ แต่อีกฝ่ายก็ยึดไว้แน่นลากลิ้นเลียทุดหยาดหยดโลหิตคล้ายคน
หิวกระหาย ยูที่กำลังตกใจเผลอสบเข้ากับดวงตาสีทองนั่นเข้าอย่างจังเผลอตัวมองใบหน้าได้รูปนั้นย่างหลงใหลจนลืมตกใจ ลมหายใจร้อนของริวเป่ารดหน้าของยูเบาๆอย่างเอาใจ

“เจ็บตรงไหนอีกรึเปล่า”

ยูส่ายหน้ามองแผลที่สมานตัวไร้ริ้วรอยใดๆหลงเหลือไว้อย่างแปลกใจ

“มีนายนี่สะดวกดีจริงๆ”

ยูยิ้มอย่างสบายใจไร้รอยแผลก่อนจะลุกเดินไปดูเจ้าปีศาจท่าทางยับเยินจนหน้าสงสาร “ตาย…แล้วหรอ”

“ยัง”

ยูเพ่งพินิจอย่างพิจารณา ถ้าได้เจ้านี่มาเป็นพวกอีกตนก็คงจะดี

“อย่าได้คิดจะสร้างฮาเร็มถ้ายังมีฉันอยู่นะยู”ริวหน้าบูด

“จะบ้าหรอ ฮาเร็มอะไร ฉันว่าเขาน่าสงสารออกนะ”ยูยิ้มขำๆก่อนจะพูดต่อในสิ่งที่ริวไม่อยากจะได้ยินมากที่สุด “ถึงยังไงเราก็ต้อง
จับเขาไปตรวจสอบอยู่ดี”

“รู้แบบนี้ฆ่าทิ้งซะก็ดี”

“ริว !”

“ครับๆ รู้แล้วครับเจ้านาย”

ริวได้ทำการมัดปีศาจอีกตนไว้ด้วยเชือกที่ยูเตรียมมา เขาเชื่อแล้วว่ายูเตรียมทุกอย่างมาจริงๆถ้ามองไม่ผิดเมื่อกี้เขาแอบเห็นพวกอุปกรณ์ทำอาหารแบบครบเซตในกระเป๋า ริวแบกเจ้าปีศาจนั่นขึ้นพาดบ่าไม่วายมีเจ้านายห้อยกระเตงแขนมาอีกข้าง

“กลับบ้านกันเถอะ”ยูยิ้มเอนตัวพิงไหล่ริวแบบแกล้งให้หนักเล่น

ใจจริงก็อยากจะอุ้มอีกฝ่ายอยู่หรอก แต่ถ้าไม่ติดว่าคืนนี้จะไม่ได้นอนในห้องก็ไม่ขอเสี่ยง

“อืม”

“ดีมาก”วันนี้…มานอนด้วยกันไหม

“หืม?”ริวชะงัดกึก

“อะไร?”

“เมื่อกี้…นายบอกว่า…”

ยูเม้มปากหน้าขึ้นสีแดงระเรืองสองข้างแก้มอย่างน่ารัก “ก็ตามนั้นแหละน่าอย่าถามมาก !”

ริวมองยูที่โวยวายเสียงดังลั่นป่า ก่อนจะอมยิ้มเดินตามร่างเล็กเงียบๆ

   คืนนี้ต้องให้นอนกอดแน่นๆ ค่าใช้แรงงานฉันหนัก ริวคิด

   หยุดความคิดของนายแล้วเดินไปเงียบๆ แล้วก็ห้ามอ่านใจฉันด้วยไอ้เจ้ามังกรหื่น !!

   

ออฟไลน์ ชัดเจนกาบ

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1695
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-23
นายเอกไม่เก่งเลยนอกจากงานครัว ไม่แปลกใจมที่พระเอกจะตายอ่ะ แต่ชอบนะแนวนี้อ่ะ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 14-11-2014 15:42:15 โดย ชัดเจนกาบ »

ออฟไลน์ xlomx

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 26
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
3
   ครอบครัวสกุลฮารุกะกอดอกยืนมองปีศาจที่ลูกชายตัวดีแบกกลับมาอย่างสงสัย เพราะงานก่อนหน้านี้พวกเขาทั้งสองแน่ใจแล้ว่ากำจัดพวกปีศาจออกไปจากบริเวณนั้นหมดแล้วแท้ๆ หุบเขามิวะจึงไม่น่าจะมีพวกปีศาจมาอาศัยอยู่ อย่างน้อยก็ไม่นานจะใช่เร็วๆนี้แน่เพราะไอศักดิ์สิทธิ์จากการปัดเป่ายังคงหลงเหลืออยู่แต่พวกเขาก็ไม่ทรายจริงๆว่าเพราะอะไร

   “ยูลูกแน่ใจนะว่าที่นั่นมีปีศาจเต็มไปหมด”

   “นี่ไงครับหนึ่งในหลักฐาน”ยูตวัดสายตามองปีศาจปริศนานั่น

   “แล้วลูกเป็นอะไรรึเปล่า ไม่บากเจ็บตรงไหนใช่ไหม”

   “ไม่เป็นไรครับ”ยูยิ้มกว้างาก่อนจะหันไปมองริวที่เปิดปากหาวอย่างเบื่อๆ

   “อือออ”เสียงครางในลำคอของปีศาจทำให้ทุกคนหยุดบทสนทนาลง

   ดวงตาเรียวสีแดงค่อยๆขยับปรือขึ้นมาก่อนจะชักสีหน้าเจ็บปวดเพราะร่องรอยบาดแผลทั่วร่างกายนั้น ก่อนจะตกใจเมื่อเห็นคนทั้งสามและปีศาจอีกหนึ่งยืนค้ำหัวอยู่ “พวกมนุษย์ !!!”

   “โอ้ เป็นปีศาจที่มีพลังไม่ธรรมดาเลยทีเดียว”ท่านแม่พูดขึ้นอย่างสนใจ

   “เจ้าปีศาจ จงบอกมาว่าทำไมแกถึงไปอยู่ที่นั่นได้กันหา”ท่าพ่อตีหน้าโหดท้าวเอวถามตีหน้าครึม

   เจ้าปีศาจเบือนหน้าหยีอย่างไม่คิดจะเสวนากับมนุษย์ทั้งสอง จนท่านพ่อและท่านแม่คันไม้คันมืออยากจะหยิบอาวุธขึ้นมาฟันเจ้าปีศาจไร้มารยาทตนนี้ทิ้งซะ ยูยิ้มแห้งรีบห้ามปรามก่อนที่หลักฐานชิ้นสำคัญจะกลายเป็นซากไปเสียก่อน

   “พ่อ กับแม่ ไปพักก่อนเถอะครับ ผมทำเค้กผลไม้ทิ้งไว้ในตู้เย็นเมื่อเช้าน่ะ ลองไปชิมดูหน่อยสิครับ”

   “อะไรลูกเห็นแม่เป็นคนเห็นแก่กินหรอ”

   “ปะ เปล่า ผมแค่เป็นห่วงแม่เท่านั้นเอง”

   “ก็ได้ถ้าลูกว่าอย่างนั้น ถ้าแม่กับพ่อทานเสร็จแล้วจะมาสืบสวนเจ้านี่ต่อ”

   “คะ…ครับ”

   ริวทำท่าจะเดินตามท่านพ่อและท่านแม่ออกไปแต่ผมดึงคอเสื้ออีกฝ่ายไว้ก่อน เกินเจ้าปีศาจนี่เกิดคลั่นขึ้นมากัดคอเขาแล้วใครจะช่วยเล่า !!

   “เค้ก…”ริวทำหน้าละห้อย

   “ฉันเก็บส่วนของนายไว้แล้วน่า”

   ได้ยินแบบนั้นเจ้าตัวถึงได้ยอมเดินมายืนข้างๆผมแต่โดยดี ไอ้มังกรเห็นแก่กินสักวันเถอะฉันจะแอบใส่ยาระบายลงไปในขนม

   “นายไม่กล้าทำหรอก”

   “อย่ามาอ่านความคิดของคนอื่นเขานะ!”

   ยูสะบัดหน้าหนีทำเป็นเมินไม่สนใจร่างสูงอีก หันไปสอบสวนเจ้าปีศาจอย่างเอาจริงเอาจัง

   “นายมาจากไหน คงไม่ได้อยู่ที่เขามิวะตั้งแต่แรกใช่ไหมะ”

   “…”คำตอบยังคงมีแต่ความเงียบ

   ยูคิ้วกระตุกก่อนจะเดินย่างสามขุมเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างลืมกลัว

   “นายจะตอบดีๆหรือฉันให้ฉันเล่นบทโหด”ยูนั่งยองๆลงตรงหน้าอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

   อีกฝ่ายยังคงเงียบพลางคิดไปว่าเด็กมนุษย์ที่อ่อนแอเอาแต่หลบอยู่ด้านหลังจะทำอะไรเขาได้ แต่เขาคิดผิด ผิดไปมากๆเลยด้วย อย่างยูไม่เรียกว่าอ่อนแอเสียด้วยซ้ำแต่แค่ขี้เกียจมากต่างหาก !

   “ฉันจะถอนฟันนายออกมาทีละซี้ ดูซิว่านายจะยังปากแข็งได้แบบนี้อยู่ไหม”ยูขยับคีมดัดเหล็กอันขนาดพอดีมือดังแกรกๆ ซึ่งไม่รู้
ว่าไปเอามาจากไหน

   “ริว ง้างปากมันออกซะ”

   เจ้าปีศาจยังคงทำใจแข็งคิดว่าอีกฝ่ายแค่ขู่ไปเท่านั้น สำหรับยูแล้วไม่เคยมีคำว่าขู่ ริวจัดการง้างปากของอีกฝ่ายออกตามคำสั่งเจ้านาย เจ้าปีศาจได้แต่เบิกตาโพล่งอย่างตกใจเมื่อคีมเหล็กนั่นสอดเข้ามาในปากของเขาแล้ว

   กึก !

“อ้ากกกกก!!!”

   การถอนฟันสดที่ไม่ใช้ทั้งยาชาและยาสลบแถมเป็นฟันกรามสร้างความเจ็บปวดจนอีกฝ่ายได้ดิ้นพลาดอย่างบ้าคลั่ง เลือดสีแดงพุ่งปรี๊ดอาบย้อมทั้งปากไหลย้อยลงมาจรดปลายคางอย่างงดงามแถมกระเด็นเปรอะแก้มขาวซีของยูเล็กน้อย ริวหรี่ตามองอย่างหวาดเสียวก่อนจะยกนิ้มโป้งปาดเลือดที่ข้างแก้มของยูออกอย่างเบาๆมือ

   “เอาผ้ากันเปื้อนไหม”ริวทอดสายตามองอีกฝ่ายด้วยสายตาอ่อนโยน บอกตรงๆเลยว่าเขาของยูเวอร์ชั่นนี้มากจริงๆ ให้ความรู้สึกเหมือนโดนเทพสงครามกดดันจนรู้สึกหมดทางสู้

   “ไม่จำเป็น”ยูสะบัดเลือดที่ติดคีมเหล็กทิ้งเล็กน้อยก่อนจะดึงเจ้าปีศาจที่ลงไปดิ้นให้ลุกขึ้นมานั่งในระดับสายตาดังเดิม

   “เอาละที่จริงแล้วฉันเกลียดการนองเลือดโดยไม่จำเป็นอะไรแบบนี้มากนะตอบคำถามมาซะดีๆอย่าทำให้ฉันเสียเวลาทำเค้ก…เอ้ย
เขียนรายงานส่งตระกูลใหญ่”

   อีกฝ่ายยังคงเงียบแต่สายตาเชือดเฉือนนั่นดูท่าแล้งคงจะยังไม่ยอมตอบออกมาแต่โดยดี นั่งทำให้ยูคี่ยิ้มบางก่อนจะพูดออกมาอีกหนึ่งประโยคที่ทำเอาอีกฝ่ายหน้าซีดเผือด

   “นายมีฟังทั้งหมด 40 ซี่ นายคิดดูสิว่า ถ้าฉันถอนมันออกทีละซี่มันจะเกิดอะไรขึ้น”

   แกรก !

   “ริว”ทันทีที่ยูเรียก ร่างสูงง้างปากอีกฝ่ายออกอย่างรู้งาน

   กึก !

   “อ้ากกกก”

   ยูโยนฟันทิ้งลงแทบเท้าของเจ้าปีศาจให้เห็นกันจะจะตาเลยว่านี่เรื่องจริงไม่ได้ฝันไป

   “ถอนอีกซี่เลยละกัน”ยูยิ้มเย็นเตรียมจะดึงฟันกรามอีกซี่ออกตามที่พูด

   “เดี๋ยวว เดี๋ยวก่อน”เจ้าปีศาจดิ้นพล่าน

   ยูชะงักกึกนั่นรอฟังอีกฝ่ายอย่างใจเย็น “ว่าไงจะยอมพูดดีๆรึยัง”

   “ข้าพูดก็ได้ เจ้าจะถามอะไรก็ถามมา”

   “พูดง่ายแบบนี้ตั้งแต่แรกก็ไม่เจ็บตัวแล้ว”ยูโยนคีมในมือทิ้งก่อนจะสอบถามเรื่องราวอย่างละเอียด
   
“อย่างแรก นายชื่ออะไร”

   “โทระ”

   ยูพยักหน้ารับรู้ก่อนจะถามถึงความเป็นมาทั้งหมดก็ได้เรื่องว่า จากที่ๆเคยอาศัยอยู่ซึ่งอยู่ที่หุบเขาถัดไปอีกสี่ลูกจู่ๆที่นั่นก็มีตัวประหลาดมายึดพื้นที่แถมไล่พวกเขาออกมา

   “คงจะมีพวกเยอะสินะ ถึงได้ไล่พวกนายออกมาได้”

   “เปล่าเลย มีแค่ตัวเดียว”โทระกัดฟันพูดอย่างเจ็บใจ แค่มองตาอีกฝ่ายก็พาลแข็งทื่อไปทั้งตัวรู้ตัวอีกทีขาทั้งสองก็พาตัวเองหนี
ออกมาเสียแล้ว

   “เจ้านั่นรูปร่างยังไงเป็นตัวอะไร”ริวเลิกคิ้วขึ้นถามบ้างด้วยความอยากรู้ ปีศาจที่แข็งแกร่งขนาดนั้นตั้งแต่เขาลงมายังโลกก็ไม่เคยเจอสักครั้ง

   “ไม่รู้”

   “อะไรนะ ไม่รู้?”

   “ไม่แปลก พวกปีศาจมักจมูกไวกันอยู่แล้ว แค่รู้ได้ถึงอันตรายก็พาลเผ่นหนีไปกันหมด”ริวอธิบายแทน

   “เฮ้อ ให้ฉันได้อยู่อย่างสงบเถอะ”ยูถอนหายใจยาวก่อนจะก้มหน้าเขียนรายงานอย่างจำใจ ถึงแม้จะต้องรู้แน่ๆว่าตระกูลใหญ่จะต้องหาเรื่องใช้งานเด็กใหม่อย่าเขาอีกแน่ก็ตาม

   “ฉันพึ่งจะอายุสิบแปดเองนะ อีกไม่กี่เดือนก็จะเข้ามหาลัยแล้วด้วย”เสียงบ่นกระปอดกระแปดเหมือนตาลุงแก่ของยูทำเอาริวยกยิ้มขำ

   “มันเป็นหน้าที่ของนาย”

   “ฉันรู้แล้วน่า”

   “แล้วเจ้านายจะเอายังไงกับเจ้าปีศาจนั่น”ริวเหลือบมองโทระด้วยหางตา

   “ฉันชื่อโทระ !”

   “คงต้องอยู่กับเราสักพัก”

   “ใครจะไปอยากอยู่กับมนุษย์อย่างเจ้า !!”

   ยูยิ้มสวยก่อนจะหยิบอาวุธพิฆาตคีมเหล็กถอนฟันขึ้นมา “ยะ…ยอมแล้วขอรับ”โทระก้มตัวลงต่ำแสดงความจำนนออกมา

   “ดีมาก แล้วก็ช่วยเก็บเรื่องระหว่างเราสามคงไว้เป็นความลับด้วยนะ”ยูยิ้มสดใส

“ขอรับ…”

“ก็แค่นั้น”ยูเก็บคีมเหล็กลงกระเป๋าก่อนจะแก้เชือกให้โทระ โดยที่มีริวคอยระแวดระวังไม่ห่าง

   “ริวนายจับตาดูโทระไว้แล้วกัน”ริวได้ยินแบบนั้นก็หน้าบูดเป็นตูด

   “ไม่เอา”

   “ฉันให้นายนอนกอดฉันจนกว่าจะจบงานเลย”ยูยื่นข้อเสนอซึ่งมันน่าสนใจมากสำหรับริว แทบไม่ต้องคิดอะไรมาก

   “ต้องทำข้าวหน้าเนื้อให้ทานทุกเสาร์ด้วย”ริวเพิ่มเงื่อนไขอย่างไม่ยอมขาดทุน

   “ได้”

   โทระมองริวกับยูอย่างไม่เข้าใจว่าคุยกันเรื่องอะไรแต่พอจะสรุปได้ว่าเขาคงจะต้องอยู่ที่นี่ไปสักพักละนะ

   มื้อเย็นแรกที่โทระได้ร่วมโต๊ะกับทุกคนในครอบครัว มันทำให้เขาได้รู้แล้วว่าทำไมพวกปีศาจหลายตนถึงได้ยอมก้มหัวรับใช้พวกมนุษย์ที่อ่อนแอกว่าด้วย เพราะมันทั้งสบายแล้วก็สะดวกนี่เองโดยเฉพาะกับข้าวที่ไม่ต้องทานแต่เนื้อสดๆ แต่มีหลายๆอย่างรวมกันจนเรียกได้ว่าอร่อยจนเกือบจะทำให้โทระเปลี่ยนมาเป็นคนรับใช้อยู่บ้านนี้ด้วยอีกตน

   “ยูลูกทำยังไงให้โทระยอมพูด้วยนะหืม?”

   “ริวเป็นคนง้างปากโทระน่ะครับ”ยูยิ้มบาง

   “อืม”ริวที่เคี้ยวข้าวเต็มปากคราองฮือเบาๆก่อนคบเนื้อที่วางอยู่บนจานเข้าปากอีกกะจะไม่แบ่งใคร
   โทระมองยูอย่างไม่แน่ใจว่าเขาควรจะพูดออกไปรึเปล่าว่าถูกยูถอนฟันไปหนึ่งซี่ เจ็บจนแทบร้องหาสวรรค์เลยทีเดียวทำเอาเขา
เข็ดขยาดไปอีกนาน แต่พอเห็นรอยยิ้มสยองของยูเขาก็เลือกที่จะหุบปากเงียบแล้วไปฟาดฟันแย่งอาหารกับริวแทนจนกระทั่งไม่หลงเหลือเศษอาหารใดบนจานแล้วสงครามแย่งข้าวเย็นนั้นจึงจบลง
   ยูยืนล้างจานอยู่ในครัวส่วนท่านพ่อและท่านแม่แยกตัวออกไปสวีทกันที่สวนสองคน เหลือเพียงริวกับโทระที่ยังนั่งจ้องตากันอยู่จนโทระเป็นฝ่ายทนไม่ไหวก่อนจึงได้ทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดด้วยการถามคำถามที่ค้างคาใจ

   “ทำไมเจ้ามนุษย์นั่นถึงต้องแกล้งอ่อนแอด้วย”

   “บางทีนายก็ต้องอ่อนแอเพื่ออยู่รอด”

   “คุยอะไรกัน”เสียงของยูดังแทรกขึ้นมา

   “เปล่า”ริวหันไปกอดยูที่มือยังเปียกจากการล้างจาน ยูจึงถือโอกาสนั้นเช็ดมือเปียกๆไปกับเสื้อของริว
   ริวยิ้มให้ยูก่อนจะตวัดสายตาคมกริบไปทางโทระ ซึ่งโทระพอจะอ่านสายตานั้นได้ว่า ออกไปซะย่ามาขัดจังหวะความสุขของฉันกับริว

   “ข้าไปนอนก่อนละ”โทระโพล่งขึ้นก่อนจะลุกออกไปด้านนอกซึ่งยูทำท่าจะห้ามไว้แต่ก็ถูกริวรั้งเอาไว้ก่อน

   “มันไม่หนีไปไหนหรอก”ริวก้มหน้าไปซุกซอกคออุ่นของยู

   “นายไปเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าโทระจะไม่หนีไป”

   “ฉันจะตามไปลากคอมันกลับมาเอง”

   ยูจ้องริวอย่างจะเอาเรื่องแต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ให้กับเจ้าของนัยน์ตาสีทองสว่างนั้น จึงได้แต่ยกแขนทุบไหล่ของอีกฝ่ายอย่าง
เคืองๆเมื่อเขาไม่เคยจะชนะริวสักครั้งเมื่อเจอเหตุการณ์แบบนี้ ไม่ได้เป็นเพราะความใจอ่อนแต่เป็นเพราะความเชื่อใจจนน่าโมโห

   “นายเกลียดฉันรึเปล่าริว”

   “หืม?”

   “ฉันอ่อนแอ เอาแต่หลบอยู่ด้านหลังนาย”

   “ความจริงคืออะไร นายรู้ดีอยู่แก่ใจยู”

   ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของยู ความจริง ความสามารถ และพรสวรรค์ ที่ต้องปกปิดไว้กับทางตระกูล ไม่สามารถบอกให้ใครรู้ได้
แม้กระทั่งพ่อและแม่ของตนเอง

   “นายอาจจะโกหกใครก็ได้ แต่ไม่ใช่ฉัน”ริวแนบแก้มกระซิบข้างหูยู ลมหายใจร้อนๆเป่ารดใบหูเกลี่ยงเกลา

ยูเอียงคอหนีความรู้สึกแปลกใจในก่อนจะผลักริวออกอย่างไม่จริงจังนักแน่นอนว่าร่างสูงไม่มีทางยอมปล่อยเด็ดขาด นานทียูจะยอมอยู่นิ่งๆให้กอดนี่

   “บางทีพวกตระกูลใหญ่อาจจะรู้แล้วก็ได้ บางทีโทระอาจจะเป็นปีศาจของตระกูลใหญ่”ยูกระซิบเสียงแผ่วอย่างไม่แน่ใจปน
หวาดระแวง

   “ไม่มีทาง”ริวบอกได้โดยสัญชาติญาณ ปีศาจที่ไม่ได้ขัดเกลามักจะมีไอปีศาจที่แหลมคมและหยาบกระด้างเสมอ

   “เหอะ มั่นใจจริงนะ”

   “มีเรื่องที่ฉันเคยพูดผิดด้วยรึไง”

   ยูกรอกตาใส่ริวอย่างหมั่นไส้ทุดทน แต่ก็ต้องยอมรับว่าริวไม่เคยพูดผิดเลยสักครั้งจริงๆตามที่พูด

   “พรุ่งนี้รายงานคงจะส่งไปถึงตระกูลใหญ่ คงต้องมีเรื่องวุ่นวายตามมาอีกเป็นพรวนแหงๆ”

   “นอกจากเรื่องงานบ้าน นายก็เห็นเรื่องอื่นเป็นเป็นเรื่องวุ่นวานหมดนั่นแหละยู”

   “อ้าวลูกๆ สวีทกันอยู่นั่นไปนอนได้แล้ว”ผู้เป็นแม่แซว

   ยูรีบผลักริวออกเต็มแรงอย่างตกใจ เพราะพวกเขาอยู่ในท่าที่ล่อแหลมมต่อการถูกเข้าใจผิดเป็นอย่างมาก

   “ไม่ได้สวีทกันสักหน่อย แม่อ่ะ !!”ยูร้องเสียงหลงหน้าแดงด้วยความอับอายเล็กๆ

   “จ้าๆ”เสียงหัวเราะคิดคักของท่านแม่ดังก้องตลอดทางเดินพร้อมๆกับเสียงกระซิบกระซาบของ
ท่านพ่ออย่างมีความสุข

   “เจ้าเด็กโง่นั่นความรู้สึกช้าจริงๆ”

   “เด็กผู้ชายก็แบบนี้แหละแม่”

   “เฮ้อ”
   


ออฟไลน์ Tennyo_Y

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 739
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-2
รอติดตามตอนต่อไป ยูต้องเก่งมากแน่ๆ ไม่งั้นสยบมังกรไม่ได้หรอกเนอะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ cher7343

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1686
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +133/-4
มาอัพอีกไวไวนะ :katai4:

ตัวเองอัพวันที่ที่มาอัพ พร้อมเลขหน้าด้วย คนอ่านจะได้เห็นว่ามาอัพแล้ว
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 16-11-2014 11:35:58 โดย cher7343 »

ออฟไลน์ Min*Jee

  • เอวรี่ติงจิงกะเบล
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2797
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-5
อร๊ายยยยยยยยยยย
ชอบริววววววที่สุดดดดด
รอตอนตอไปน้าาาาา ยูมีความลับอะไรน้อออออ

ออฟไลน์ เกริด้า(๐-*-๐)v

  • ไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้นแหละ
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3191
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +349/-29
สนุกดี 555+ ตลกตรง"นี่มันคุณสมบัติกุลสตรี"นั่นแหละ มาต่ออีกไวๆนะจ๊ะ ยังไม่รู้ที่มาที่ไปเท่าไหร่เลย ^^

ออฟไลน์ Whatever it is

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3959
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +380/-8

ออฟไลน์ โชติกา บุญเติม

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 45
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0

ออฟไลน์ xlomx

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 26
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
4
ผมยื่นรายงานให้กับผู้ส่งสารคนเดิมที่มารออยู่หน้าประตูเหมือนรู้งานแต่เช้าตรูด้วยจิตใจที่หนักอึ้ง มีประโยคหนึ่งที่ผมอยากจะฝากไปถึงทางตระกูลใหญ่ซึ่งมันเป็นเรื่องสำคัญมาก

   “ฝากบอกไปกับทาตระกูลใหญ่ด้วยว่า… พวกนายพยายามจะฆ่าฉันใช่ไหมห๊ะ !”

   ปัง !!

   หลังจากที่ได้ตะโกนใส่หน้าผู้ส่งสารเสร็จก็ปิดประตูกระแทกอย่างใส่อารมณ์ ริวกับโทระที่นั่งมองอยู่ห่างๆถึงกระสะดุ้งโหยงกับพลังเสียงทะลุทะลวงแก้วหูนั้น

   “ยู ทำแบบนั้นเดี๋ยวก็โดนทางต้นตระกูลลงโทษหรอกลูก”ผู้เป็นแม่ยิ้มสวย

   “ผมโมโหจนจะบ้าตายอยู่แล้ว ถ้าไม่ระบายมันออกไปบ้างอาจทำให้ผมเป็นบ้าได้นะครับ”

   “จ้าๆ ว่าแต่โทระมากับฉันหน่อยิจ๊ะ”

   “ห๊า? ทำไมข้าต้องไปกับเจ้าด้วย”

   โทระทำท่าจะปฏิเสธแต่พอเหลือบไปเห็นรอยยิ้มสยองของท่านแม่ที่ไม่ต่างจะยูแล้วก็ต้องหุบปากเงียบ ยอมก้มหน้าเดินตามแต่โดยดี มนุษย์นี่มีแต่พวกน่ากลัวรึยังไงกันนะ

   เหลือเพียงยูและริวเท่านั้นที่ยังยืนอยู่ ริวหันกลับมามองยูด้วยสายตาคาดหวัง

   “อะไร?”

   หมับ !

   ริวอ้าแขนกอดยูแน่นแถมก้มหน้าลงคลอเคลียถูไถกับหัวไหล่ของยูเบาๆ ร่างเล็กที่ถูกจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวสะดุ้งโหยง

   “นี่นายเป็นมังกรหรือแมวเนี้ยริว”

   “เมี้ยว”

   ยูเขกหัวร่างสูงที่อ้อนคลอเคลียไม่ห่างอย่างหมั่นไส้ แต่ริวก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้วเรียกว่าชินก็ไม่แปลก ร่างเล็กในอ้อมกอดยกแขนขึ้นมาโอบเอวริวเบาๆก่อนจะลูบไปมาฟัดกันไปมาอยู่นานริวก็ยอมเปิดปาก

   “พลังของนายกำลังเพิ่มขึ้น”ริวกระซิบ

   “อืม… ต้องเอามันออกไปก่อนที่ทางบ้านใหญ่จะส่งคนมาตรวจสอบ”ยูพึมพำ

ริวฝังจมูกของตัวเองเข้ากับไหล่บางก่อนจะหันไปมองยูด้วยสายตาร้อนแรงอย่างที่เห็นไม่บ่อยนัก “เรามาทำมันกันเถอะ”

ยูหน้าแดงวูบก่อนจะเม้มปากแน่น นายช่วยหาคำพูดที่มันดีกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไงเจ้าบ้า ศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชายของฉันป่นปี้หมด

“หึ ศักดิ์ศรีของนายมันจบลงตั้งแต่นายเลือกฉันแล้วละฮารุกะ ยู”

ผลั๊วะ !

หมัดลุ่นๆของยูเสียบเข้าไปที่ท้องน้อยของริวอย่างเลือดเย็น ร่างสูงค่อยๆรูดไหลลงมากองกันพื้นอย่างด้วย สีหน้าเหยเก ถึงจะเจ็บแต่ก็ยังไม่วายส่งสายตาตัดพ้อให้ยูอย่างคาดโทษ

“สงสัยฉันต้องสั่นสอนนายให้รู้ความร้ายกาจของฉันซะแล้ว!!”

ยูกระโจนเข้าฟัดริวอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่มีรึที่แรงน้อยๆของยูจะทำอะไรริวได้ นอกจากริวจะไม่สะทกสะท้านแล้วยังเต็มใจให้อีกฝ่ายลูบไล้ลวนลามเต็มที่(?) แต่สุดท้ายแล้วยูก็ได้แต่นอนอ้าปากพะงาบๆบนอกกว้างของริวอย่างเหนื่อยหอบ ริวฉวยโอกาสนี้โอบเอวของอีกฝ่ายไว้ด้วยมือข้างเดียวส่วนอีกข้างใช้เชยคางของยูขึ้นมา

ทันทีที่สายตาสบเข้ากับดวงตาสีทองทอประกาย ร่างกายก็พลันหยุดชะงักแม้กระทั่งลืมหายใจไปชั่วขณะหนึ่ง ริมฝีปากแดงระเรืองบวกกับผมสีเงินยวงยาวตัดกับผิวขาวจัดนั่นได้อย่างลงตัวไม่ว่าจะมองอีกกี่ครั้งก็ไม่เบื่อเลยสักครั้งเดียว ยูเอื้อมมือไปลูบผมสีเงินนั้นด้วยความอ่อนโยน ริวที่สังเกตเห็นว่าอารมณ์ของยูที่เปลี่ยนไปก็ก้มหน้าลงต่ำจนจมูกของทั้งสองฝ่ายจรดกันจบรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่ชวนให้เคลิบเคลิ้มละเตลิดไปไกล

“ริว…ไม่ใช่ที่นี่”

ยูเอ่ยขัดจังหวะอารมณ์วาบหวามที่ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆจนริวหน้าเบ้ด้วยความขัดเคืองใจเล็กๆ

ยูดันตัวออกจากอีกฝ่ายอย่างทุลักทุเลเล็กน้อยเพราะริวดันอิดออดไม่ยอมปล่อยเสียที

“ตอนนี้มันยังกลางวันแสกๆอยู่เลยนะ จะรออีกหน่อยไม่ไดรึไง”

รอให้ถึงกลางคืนก่อนะเถอะ… ต่อให้นายไม่อยากทำก็ต้องทำ

ริวยิ้มกับเสียงความคิดของยูที่ค่อยๆหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆจนเหมืนจะระเบิดได้ ริวจึงจูบที่หน้าผากของยูเบาๆก่อนจะยอมปล่อยอีกฝ่ายเป็นอิสระแต่โดยดี

กริ้งง

เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้นยูรีบกระเด้งตัวออกห่างจากริวก่อนจะวิ่งไปเปิดประตูด้วยท่าทางรีบร้อนผิดปกติ

“ครับ …อ้าวยูริจัง”

“อ้า ยูดีจริงๆที่เจอนาย ฉันนึกว่าจะหลงทางซะแล้ว อ๊ะ! สวัสดีค่ะคุณริว”ริวพยักหน้าส่งๆอย่างไม่ค่อยสนใจมากนัก ทำเอาสาวเจ้า
ผิดหวังมิใช่น้อย

“ไปไงมาไงครับเนี้ย เข้ามาก่อนสิครับ”ยูยิ้มกว้างผิดกับริวที่ทำหน้าบูดแล้วบูดอีกจนต้องเดินหนีไปในที่สุด

“อ๋อเปล่าหรอกจ๊ะ พอดีกว่าฉันเดินผ่านมาแถวนี้พอดีเลยแวะมาทักทาย”

“เข้ามาก่อนสิครับ ผมทำพายผลไม้เอาไว้ ถ้ายูริจังไม่รังเกียจก็เข้ามาทานก่อนสิครับ”

 “งั้น…รบกวนหน่อยนะคะ”เธอหวังว่าจะได้เห็นหน้าชายหนุ่มที่เธอหลงรักนานกว่านี้อีกสักนิดก็ยังดี สายตาของเธอคอยมองหา
ชายหนุ่มตลอดจนยูสังเกตได้ จำใจต้องเรียกริวมาถึงแม้จะต้องปวดใจมากก็ตาม

“ริวมานั่งนี่สิ”ยูเรียวริวเสียงแผ่ว

ริวทำตาขวางมองยูริก่อนกระแทกตัวนั่งฝั่งตรงข้ามเธอ ยูริยิ้มกว้างอย่างเบิกบานไม่ทันได้สังเกตสีหน้าของยูเลยสักนิดว่าสายตาที่ทอดมองเธอมันดูเศร้าสร้อยแค่ไหน ความรู้สึกของยูที่ริวรับรู้ได้ทำให้เขาแทบอยากจะไล่หญิงสาวออกไปให้พ้นๆหน้าซะ

ยูตัดพายผลไม้ออกเป็นชิ้นเล็กๆจัดใส่จานส่งให้ทั้งยูริและริว มีดที่ตัดลงบนแป้งพายให้ความรู้สึกเหมือนกำลังจะตัดใจของเขาให้ขาดเป็นชิ้นๆ ยิ่งพอมองหนึ่งหนุ่มกับอีกหนึ่งสาวแล้วพวกเขาช่างเหมาะสมกันยิ่งหว่ากิ่งทองใบหยก

ฉึก !

   “โอ๊ะ !!”เลือดสีแดงฉานอาบไหลหยดลงบนพื้นหยดแล้วหยดเล่า

   “ยู !!”ริวลุกพรวดวิ่งเข้าไปดู

   บาดแผลลึกเป็นทางยาวกลางผ่ามือ ยูริที่กำลังมึงงงๆกับสถานการณ์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อในสมองของเธอเอาแต่คิดเรื่องคนตรงหน้าที่เธอชอบเท่านั้น แต่ภาพของทั้งสองที่ใกล้ชิดกันทำให้เธอเจ็บแปลบที่อก สายตาแบบนั้นเขาไม่เคยมองมาที่เธอเลยสักครั้งกลับจ้องมองยู จนในใจเธอยากจะเดินเข้าไปกระชากริวออกแล้วบอกให้เขามองมาที่เธอเท่านั้น

   “ฉันไม่เป็นไรๆ”ยูกุมมือที่อาบไปด้วยเลือดแน่น

   “อย่าโง่น่ายูแบบมือเดี๋ยวนี้”ริวตะคอก

   “ยูริจังมองอยู่”ยูกระซิบเตือนสติริว

   ริวสะบัดหน้าไปมองยูริอย่างเย็นชา “เธอไปได้แล้ว”

   “คะ?”

   “ริวอย่าพูดกับผู้หญิงแบบนั้นนะ”ยูดุเสียงเข้ม

   “ฉันบอกให้เธอไปซะ แล้วเลิกมารบกวนเราสักที”

   เธอมองภาพตรงหน้าเหมือนโลกทั้งใบเอียงวูบไป ถูกคนที่แบชอบมาตั้งแต่แรกพบออกปากไล่กันซึ่งๆหน้าแบบนั้น ก็ทำเอาทั้งเจ็บและจุกจนพูดไม่ออกไปเหมือนกัน ในสถานการณ์แบบนี้เธอกลับได้ทำสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด

   “ฉะ…ฉัน…ฉันชอบคุณริวค่ะ !!! ”

   “แต่ฉันเกลียดเธอ”

   “ริว !!” ยูตะหวาดริวอย่างโมโห

   เพี๊ยะ !!

   ริวตะลึงใบหน้าได้รูปสะบัดไปตามแรงตบ กลิ่นเลือดหอมหวานเข้มข้นติดอยู่ข้างแก้มของเขาอย่างรูปสึกได้ว่ามันดำลังไหลย้อย
แตะที่มุมปากของเขา เลือดของยูกำลังให้เขาคลั่งจริงๆ

   “ขอโทษนะ ยูริจังวันนี้ริวอารมณ์ไม่ค่อยช่วยกลับไปก่อนได้ไหม”

   “อะ อือ”เธอลุกเดินออกไปโดยที่ไม่ได้บอกลา ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่ายูกำลังเสียเลือดมากแค่ไหนเธอเอาแต่มองเสี้ยวใบหน้าของ
ริวที่เบือนหน้าหนีเธอราวกับไม่อยากมองเต็มแก่

   สุดท้ายแล้ว สายตาของเธอก็ยังเอาแต่มองริว ไม่ว่าจะกี่ครั้ง กี่ครั้ง สิ่งที่เธอมองหามันจะไม่ใช่เขา ถึงจะเป็นความจริงที่น่าปวดใจ
แต่ริวก็เป็นหนึ่งคนสำคัญมากของเขาเช่นกันหากว่าทั้งสองรักกัน เขาก็พร้อมที่จะแสดงความยินดี รึเปล่านะ?

   “หยุดความคิดไร้สาระที่มันไม่มีทางเป็นไปได้นั่นซะ”ริวกระชากคอเสื้อของยูเข้ามาใกล้

   “ฉันมักจะอ่อนโยนกับนายเสมอดูเหมือนนายจะไม่ได้รับรู้อะไรเลยนะ”

   “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะริว !”

   “แปดปีแล้ว ที่เรารู้จักกัน แต่นายดูเหมือนจะไม่รู้อะไรเลย”ริวตะโกนบ้าง

   ร่างสูงปล่อยมือจากคอเสื้อของคนเป็นเจ้านายก่อนจะดึงมือที่อาบไปด้วยเลือดขึ้นมากัดอย่างโมโหจนยูเผลอหลุดปากร้องโอ๊ย ลิ้นร้อนลากผ่านใจกลางฝ่ามือที่เป็นแผลใหญ่ที่สุดก่อนจะลากลิ้นไปตามรอยยาวของบาดแผลอย่างอ่อนโยนและอ้อยอิ่ง

   ยูสะดุ้งเป็นพักๆด้วยความเจ็บแสบแต่ก็ไม่มากเท่าตอนแรกแล้ว พลันสายตาก็ปะทะกับแก้มแดงเถือกที่ปรากฏเป็นรูปรอยมือชัดเจน นิ้วเรียวแตะเบาๆลงบนแก้มของร่างสูง

   ริวเหลือบตามองก่อนจะหันไปงับนิ้วที่ยืนมาแตะเบาๆ “เจ็บรึเปล่า” ยูถาม

   “เจ็บ”

   “คราวหลังอย่าพูดแบบนั้นอีก เข้าใจไหม”

   “ไม่เข้าใจ ทำไมฉันต้องพูดดีๆกับหล่อนด้วยไม่ทราบ”

   ยูถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจกับเจ้ามังกรจอมหยิ่งผยองตรงหน้า

   “กลับกัน ฉันพูดว่าฉันเกลียดนาย นายจะรู้สึกยังไง”ยูเอ่ยเสียงอ่อน แต่ริวก็ไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่คิดตามเงียบๆเท่านั้น

   “ถึงนายจะไม่ชอบเธอก็จริง แต่เราควรจะให้เกียรติผู้หญิงถึงจะเรียกตัวเองได้ว่าเป็นสุภาพบุรุษนะริว”

   “ยุ่งยากซะจริง กฎของพวกมนุษย์”

   “นี่แหละมนุษย์ ยุ่งยากและซับซ้อนเสมอ”ยูยิ้มลูบหัวริวอย่าทีจริงทีเล่น

   ริวก้มหัวลดตัวลงให้ยูลูบได้สะดวกๆ ก่อนจะจับมือข้างที่เปื้อนเลือดขึ้นมาล้างน้ำ บรรจงขัดเลือดที่เกรอะอยู่ตามซอกนิ้วออกให้อย่างตั้งใจ

   ยูยืนนิ่งมองความเอาใจใส่ของริวเงียบๆ ก่อนจะเลื่อนสายตามองพายผลไม้ที่เล็กเพราะเลือดของตนอย่างเสียดายเล็กๆ เดิมที
แล้ว เขาอยากจะให้ริวที่ไม่ค่อยชอบกินผักผลไม้ลองทานดูแท้ๆ

   “เลือดนายอร่อยกว่า”

   “นอกจากจะชอบกลายร่างเป็นแมวแล้ว นายยังเป็นผีดูดเลือดด้วยสินะ”

   “ปีศาจตนไหนก็อยากจะกินนายกันทั้งนั้นแหละ”

   “เห รวมถึงนายด้วยรึเปล่า”ยูยิ้มแซวอย่างที่จริงทีเล่น

   “ฉันละอยากจะกลืนกินนายไปทั้งตัวเลยด้วยซ้ำ”

   ดวงตาสีทองฉายประกายแววตาอันตราย ยูขยับยิ้มไม่ได้นึกกลัวเลยสักนิดถึงแม้ว่าริวอยากจะทำอย่างที่ว่าจริงๆก็ไม่มีทางทำได้ เพราะตราบใดที่เขาต้องตกตาย ริวเองก็จะต้องตายด้วยเช่นกัน

   “อย่าคิดจะขู่ฉันซะให้ยาก”

   “อืม”

   “โอ้โห นึกว่ากลิ่นหอมอะไรลอยมาแต่ไกลที่แท้ก็เพราะเจ้านี่เอง”โทระยืนพิงขอบประตูมองเข้ามา

   ริวตวัดสายตาเป็นเชิงบอกให้อีกฝ่ายหุบปาก โทระจึงได้แต่ไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ


   “ตายแล้ว ทำไมห้องครัวเละแบบนี้ละลูก”

   “ผมทำน้ำแดงหกนะครับแม่ ของทำตัวสะอาดก่อนนะครับ”

   “จ้าพ่อลูกชาย เสร็จแล้วก็เข้ามาคุยกับแม่ที่ห้องนั่งเล่นหน่อยนะ”แววตาของผู้เป็นแม่สั่นระริกเพียงชั่ววูบก่อนจะเปลี่ยนกลับเป็น
สีหน้าแช่มชื่นในช่วงพริบตา

   “ได้ครับ”

   “เอ้อ ริวด้วยนะ”

   “ครับ”

   โทระเลิกคิ้วมองอย่างสงสัยว่าไอ้ที่เลอะนั่นมันเลือดชัดๆ ไม่ใช่น้ำแดงเสียหน่อย

   “อย่าบอกแม่นะโทระ”ยูพูดโดยไม่ออกเสียง เจ้าปีศาจจึงได้แต่พยักหน้ารับเงียบๆโดยที่ไม่ต้องหาเหตุผล เพราะเดิมทีมันก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขาที่จะต้องไปยุ่งกับพวกมนุษย์อยู่แล้วด้วย

   “ริวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ เดี๋ยวรอยเลือดจะซักไม่ออกเอา”

   “อืม”

   ถึงจะตกปากรับคำแต่ริวก็ยังไม่ยอมขยับไปไหนจนยูที่เช็ดรอยเลือดไปดวงๆบนพื้นต้องหันกลับมามอง

   “อะไร?”

   “ไปอาบด้วยกันไหม”

   “นี่นายกี่ขวบแล้ว ริว ไปได้แล้วไม่ต้องมายึกยัก”

   “ชิส์”

   ยูมองร่างสูงที่เดินไปอาบน้ำอย่างงุ่นงานจากไปด้วยรอยยิ้มขำๆที่ริวชอบทำตัวเป็นเด็กไม่เลิก ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ทันทีที่ริวพูดว่า
เกลียดยูริจังเขาถึงได้รู้สึกดีใจลึกๆ ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นสิ่งไม่ดีที่เขาต้องเก็บซ่อนเอาไว้ในส่วนลึกของจิตใจ

   “เฮ้อ สงสัยว่าเราจะเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ”

   หลังจากทำความสะอาดเสร็จ ริวก็อาบน้ำเสร็จพอดี ทั้งสองจึงเข้าไปหาผู้เป็นท่านหญิงของบ้านพร้อมๆกัน

   “ยูมหาลัยเปิดเทอมเมื่อไหร่”

   “อีกหนึ่งเดือนครับ”

   “แม่มีข่าวร้ายจะบอก”ผู้เป็นแม่ทำสีหน้าอึดอัดใจ

   “แม่พูดมาได้เลยครับ ผมจะพยายามทำใจรับมันให้ได้”ยูก็พอจะเตรียมใจมาบ้างแล้ว แต่พอเห็นผู้เป็นแม่พูดขึ้นมาเป็นไปตามสิ่ง
ที่เขาคิดก็อดใจหายไม่ได้

   “ทางตระกูลใหญ่เรียกตัวลูกเข้าศึกษาวิชาที่สำนักใหญ่”

   ยูตัวแข็งทื่อไม่คิดว่าทางตระกูลใหญ่จะเล่นไม้นี้กับเขาเพื่อเป็นการดึงตัวพวกหน้าใหม่ ช่างเป็นความจริงที่โหดร้ายและไม่อยากจะยอมรับ แต่ถ้าหากไม่ยอมรับจริงๆครอบครัวของเขาจะต้องลำบาก

   “ยูถ้าลูกไม่อยากไปจริงๆ ก็อย่าไปเลยลูก”ท่านแม่ผู้เข้มแข็งแตะที่แขนของเขาอย่างอ่อนโยน
   ตระกูลใหญ่เป็นสิ่งที่เขาวิ่งหนีมันมาตลอดทั้งชีวิตที่เกิดมาสิบแปดปี ราวกับว่าชะตะฟ้าลิขิตให้ต้องเป็นแบบนี้ ก็คงจะขัดขืนอะไรไม่ได้นอกจากยืดอกเผชิญหน้ากับมัน

   ริวกุมมือของยูไว้ถ่ายทอดความรู้สึกอบอุ่นให้อีกฝ่ายได้รับรู้ว่ายังมีเขาอยู่ตรงนี้อีกคนไม่ไปไหน

   “ผมจะไปครับแม่”

   “แม่ขอโทษนะยู”ผู้เป็นแม่เอ่ยเสียงครือ

“แม่ไม่ต้องขอโทษยูหรอก ก็แค่ทางตระกูลใหญ่เรียกไปศึกษาวิชา ไม่ได้ให้ผมไปออกรบเสียหน่อย”

   “ผมจะต้องออกเดินทางเมื่อไหร่ครับ”

   “เดือนหน้าจ๊ะ”

   “แม่ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ ผมมีริวอยู่ทั้งคน”

   “เอาเถอะถ้าลูกว่าอย่างนั้น เราก็ต้องเตรียมตัวกันหน่อยแล้วละ ตอนนี้ไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

   “ครับ”

   ยูกับริวเดินกุมมือกันเงียบๆบนทางเดินมือสลัวกระทั่งเข้าห้องนอนไป

 “เราต้องจัดการมันเดี๋ยวนี้”ริวพูดขึ้นทำลายความเงียบที่โณยตัวลงมา

   เรื่องราวเลวร้ายเหมือนจะพร้อมใจกันถ่าโถมเข้ามา ยูอยากจะบอกกับริวไปเหลือเกินว่าสภาพจิตใจตอนนี้ของเขาไม่ไหวที่จะทำเรื่องนั้นตอนนี้ แต่เวลาก็ไม่เหลือแล้วเช่นกัน

   “รีบทำให้มันจบๆกันแถอะ”ยูเอ่ยตัดบทขยับตัวซุกเข้าไปในอ้อมแขนของอีกฝ่าย

   ริวกอดปลอบร่างเล็กที่สั่นเทาในอ้อมแขน วันนี้ช่างเป็นวันที่หนักหนาแต่ทั้งเขาและริวยังคงมีเรื่องที่ต้องทำ

   “ไม่ต้องกลัวนะยู”

   “อื้อ”

   ดวงตาสีทองเรืองรองในความมืดเขาพร้อมสำหรับเรื่องนี้เสมอ มือเรียวปลดเปลื้องเสื้อผ้าของอีกฝ่ายออกอย่างง่ายดาย ไม่นานนักผิวขาวผ่องของยูก็ได้ออกมาอวดสายตาที่มองเห็นได้ดีในความมืด อากาศเย็นที่แตะลงบนผิวทำทำให้ยูขนลุกชันอย่างไม่สามารถควบคุมได้

   “กอดฉันให้แน่นๆละยู”

ออฟไลน์ หมูน้อย

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 319
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-1
อยากได้ตอนต่อไปเร็ว



บอกเลย ฟินสุดดดดดด ยอดดดดด



 :hao6: :hao6:


รอฉากเรียกเลือด หุหุ

ออฟไลน์ Min*Jee

  • เอวรี่ติงจิงกะเบล
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2797
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-5
อะไรอ่าาาาาาาาาาา
ค้างงงงงงงงงงงงง
รอตอนต่อไปนะคะ

ออฟไลน์ cher7343

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1686
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +133/-4

ออฟไลน์ ชัดเจนกาบ

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1695
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-23
เขากำลัง...กัน อ่ะ แต่แปลก มีแต่ทำแบบนี้แล้วเพิ่มพลัง แต่เรื่องนี้กับลดพลังแหะ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด