เดือนเกี้ยวเดือน #4
"เชี่ยโย ออกไปไหนมั้ยวันนี้"
"ไม่โว้ย สองวันที่แล้วก็แดก วันนี้กูไม่แดก"
"กลัวผิวเสียเหรอ"
"เออ"
"ไอ้สำอาง"
"ถ้ากูไม่สำอางป่านนี้มึงก็ไม่มีเพื่อนเป็นเดือนคณะวิทย์ละ"
"เดือนคะน้งคณะอะไรคงไม่เกี่ยวหรอกมั้ง มึงอยากดูดีให้เดือนมหาลัยหันมามองมากกว่า"
"เก็บปากไว้แดกเหล้าเหอะ"
"ถ้าเหงาก็โทรให้แก๊งนางฟ้ามาช่วยคลายเหงาให้นะมึง"
"เก็บปากไว้ให้กูเอาเท้ายัดเหอะสัด"
"ฮ่าๆๆ แค่นี้แหละ"
ผมกดวางสายไอ้เชี่ยมิ่งในคืนวันหนึ่ง...ทั้งเมื่อวานและก็วันนี้ผมไปกิจกรรมรับน้องที่คณะมาบอกเลยว่าน่วมเป็นน่วม กองประกวดตอนนี้ก็ไม่มีอะไรแค่ให้ไปซ้อมเต้นทุกเย็น และวันเสาร์นี้ก็เตรียมตัวถ่ายภาพเคลื่อนไหวที่หน้าคณะตัวเองและก็ถ่ายภาพเคลื่อนไหวรวมที่สนามกีฬาใหญ่
ฟังดูเหมือนง่ายนะครับแต่ผมโคตรเหนื่อย...ตอนกลางวันเริ่มมีการเรียนปรับพื้นฐานสำหรับเด็กคณะวิทย์กันแล้วผมไม่ค่อยได้เข้าไปเรียนหรอก อาศัยชีทเพื่อน(แก๊งนางฟ้า)ของผมอ่านเอาเดี๋ยวไม่ทันคนอื่น รู้สึกว่าร่างจะพังยังไงชอบกล ปวดเมื่อยไปทั้งตัว
ได้มาสก์หน้าแล้วรู้สึกดี...ผมกำลังหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะ...อะไรวะคนกำลังจะนอน ผมลุกขึ้นยืนไปส่องดูว่าใครมาเคาะ เท่านั้นแหละ ผมตกใจแบบขนหัวลุก
ใครจะรู้ว่าเกิดมาครั้งหนึ่งไอ้พี่ป่ามันจะมาเคาะประตูห้องผมด้วยอารมณ์คนปกติไม่ได้โกรธอะไร(เช่นตอนที่เขาคิดว่าผมแอบด่าเขาว่าไอ้เหี้ยครั้งนั้นทั้งๆที่ผมอุทาน) เขาอยู่ในชุดนิสิตหลุดๆลุ่ยๆแต่ก็ยังหล่อชิบหายยยยยยย ทว่าเขามาเคาะในตอนที่ไม่เหมาะอย่างรุนแรงในเมื่อตอนนี้หน้าผมขาวโพลนอย่างกับผีญี่ปุ่น มันเป็นมาสก์โคลนสีขาวนำเข้าที่ล้างออกยากมากกกกกกกกและไม่มีวันล้างออกหมดภายในสองสามนาทีแน่...
...แม่งเอ๊ย ร้องไห้แป๊บ
"ไอ้เตี้ยนมชมพู มึงไม่อยู่เหรอ"
พี่ป่างึมงำๆแต่ผมได้ยินชัดเจน...โคตรพ่องเตี้ยนมชมพูห่าไร...ทำไมไม่เอาหัวในการคิดฉายาบ้าๆบอๆให้ผมไปจำอวัยวะคนวะ ไอ้เตี้ยบ้าง เตี้ยนมชมพูบ้าง และก็กระทิงบ้าง...
ช่างเหอะ...ตอนนี้ผมควรทำไงดีเนี่ย อยากคุยกับเขาเต็มแก่แต่สภาพไม่เอื้อ!!!!!
ยิ่งไม่ได้เจอเขาที่กองประกวดหรือที่หอสองวันเต็มๆผมยิ่งอยากเจอแถมอยากคุย แม้จะคุยกันได้ไม่ดีก็เถอะ
เอาวะ ผีญี่ปุ่นก็ผีญี่ปุ่น...
...ในเมื่อดูดีไปมันก็ไม่เคยมองผมอยู่แล้วนี่
"ว่าไง"
ผมเปิดประตูออกไปเห็นไอ้พี่ป่ากำลังจะเดินหนีพอดี ยิ่งไปกว่านั้น...ผมได้อายเพิ่มอีกคูณสองเพราะที่อยู่ไกลออกไปนิดหน่อยก็คือพี่บีมและก็พี่คิท
แม่ง...เห็นผีญี่ปุ่นกันหมดเลย
"เชี่ยยยยยยยยย" พี่ป่าร้อง
"ตัวอะไรวะ!!!!" อันนี้พี่บีม
"ฮ่าๆๆๆๆ" พี่คิท...
กูอยากตาย...
"หวัดดีครับพี่ๆ" ผมไหว้ทุกคนยกเว้นไอ้พี่ป่า...ผมไม่เคยคิดว่าเขาเป็นพี่นี่
"ทำห่าไรกับหน้ามึง" พี่ป่ามองผมเหมือนผมเป็นแมลงไชขี้
ทำห่าอะไรก็ได้กับหน้าเผื่อมึงจะมอง! "เรื่องของกู..."
"น้องมันจะประกวดก็ปล่อยมันรักษาความหล่อไปเถอะน่า" พี่คิทครับ...นี่ถ้าไม่ติดว่าชอบพี่ป่านะผมจีบพี่คิทไปละ...
"แม่งก็ขี้เหร่เหมือนเดิมนั่นแหละ" พี่ป่าพูดตามสไตล์...ใครจะไปหล่อเทพเหมือนเมิง... "ฝากเอาชีทคืนพริ้งที พวกกูจะไปติวกันข้างนอก เขาต้องอ่านคืนนี้..."
เข้าใจละว่าทำไมหายไปสองวันจากกองประกวด...
...มีสอบนี่เอง...
หมอเปิดเทอมก่อนคณะอื่นน่ะครับ...
ผมพยักหน้า "แล้วพี่เขาจะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ"
"อีกสักพัก กูรอไม่ไหว"
"ไม่ทำให้ฟรีๆหรอกนะ" ผมแบมือ...กวนประสาทพี่ป่าเข้าให้ซึ่งเขาก็จิ๊ปาก ไอ้พี่คิทเอาแต่หัวเราะอย่างเดียวส่วนพี่บีมเริ่มเปิดชีทอ่านไปพลางๆ
"จะเอาอะไร เงินไปซื้อนมเย็น?"
หัวใจมึงต่างหาก...
"เอานี่ไปก่อนละกัน" พี่ป่าล้วงเอ็มแอนด์เอ็มออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา "สาด มึงแย่งเสบียงกู กูชอบแดกตอนอ่านหนังสือ"
ผมไม่รู้จะพูดไรดีเอาแต่ดีใจที่เขาให้ขนมผม(ก็เอ็งขอเองมั้ง...)
"ไปอ่านด้วยกันมั้ยน้อง" พี่คิทถามผมสีหน้ายิ้มๆ
ผมกระแอม "ผมยังไม่เปิดเทอมเลย"
"เอาการ์ตูนไปอ่านสิ"
"เอ่อ..."
"แล้วใครจะรอคืนชีทให้พริ้งล่ะ"
ดับฝันกูเรื่องที่จะไปนั่งดูมึงอ่านหนังสือหมดไอ้ป่า...
"เอาหนมกูไปแล้วก็อย่าลืมทำหน้าที่ล่ะ" พี่ป่าพูดทิ้งท้ายก่อนจาก...
"กูรู้แล้ว!" ผมพูดก่อนที่จะไม่ลืมทำอะไรบางอย่าง "มึง..." ผมว่าผมเรียกเบานะ แต่พี่ป่าได้ยิน มันคงดังไม่มากพอเพราะพี่บีมกับพี่คิทที่เดินนำไปก่อนไม่ได้หันมาด้วย
"มีอะไร...หรือจะเอานมเย็นให้ได้?"
เห็นผมเป็นพวกบ้านมเย็นไปซะแล้ว... "แค่จะบอกว่า..."
พี่ป่าเลิกคิ้วรอฟัง...
"...สู้ๆ"
ใจเต้นเป็นบ้ากว่าจะพูดออกมาได้ ผมกลืนน้ำลายจนมาสก์บนหน้าขยับตาม...
"เก่งๆอย่างกูไม่ตกหรอก"
มันจะไปปลื้มอะไรกับคำที่ผมรวบรวมความกล้า(อยู่นานห้าวิ)พูดให้มันฟัง
เออ...พ่อคนเก่ง...
ถ้ามันหันมาอีกนิดมันจะเห็นผมมองมันไปจนสุดสายตา...
แทนที่ผมจะได้หลับได้นอน...ผมกลับต้องรอเจ๊พริ้งแพรวพรรณกลับห้องซะก่อน(แพรวพรรณเติมเข้าไปเอง) สี่ทุ่มเข้าให้แล้วนางก็ยังไม่กลับ...ให้ตายเถอะผมง่วงมากเลยครับ มาสก์บนหน้าถูกล้างเรียบร้อยพร้อมนอนเต็มที่แต่นอนไม่ได้เพราะสิ่งที่ไอ้พี่ป่ามันฝากฝังเอาไว้
เอ็มแอนด์เอ็มที่ไม่ได้ถูกแกะกินถูกวางไว้บนโต๊ะข้างๆรูปพี่ป่าในกรอบที่ผมถ่ายเองตอนสมัยมัธยม ตอนนั้นพี่ป่าหัวเกรียนๆผิวคล้ำแดดเพราะเรียนรด. แต่ก็ทำให้สาวๆโรงเรียนอื่นกรี๊ดสลบได้ตอนแข่งบาส และตอนนั้นก็เป็นอะไรที่ดีมากๆสำหรับการได้มองพี่ป่าอย่างเต็มที่โดยไม่ต้องกลัวว่าเขาจะเห็นหรือไม่
พี่ป่าตอนนั้นที่ผมไม่เคยได้คุยกับตอนนี้ที่ผมได้คุย(แม้จะด่ากันไปมา)ตอนไหนจะกวนประสาทมากกว่ากันนะ...
และข้างๆกรอบรูปนั้นคือกล่องของขวัญสีน้ำเงินที่บรรจุกำไลสีดำ มันเป็นของขวัญที่ผมอยากจะให้พี่ป่าตอนพี่เขาเรียนจบมอหกแต่ดันมีอุบัติเหตุซะก่อน
ผมจำได้ว่ามันเป็นประโยคที่ผมได้ยินพี่ป่ากับพี่บีมคุยกันเมื่อสองสามปีที่แล้ว...
'สัดบีม กูชอบผู้หญิงเว้ยยยย'
'จริงอ่ะ ถ้ามีผู้ชายมาชอบมึงก็ไม่เอางั้นสิ'
'เออ'
'หราาาาาาา กูจะคอยดูนะ!'
จากที่จะแอบวางไว้บนโต๊ะผมรีบวิ่งไปเอามันคืนมาก่อนที่พี่ป่าจะเห็น ตอนนั้นผมช็อคมากกกกกกกกกก มากกกกกกกกกก มากกกกกกกกกกกที่สุด เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองอกหักทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่มทำอะไร แต่ถึงกระนั้นผมก็ไม่สามารถตัดใจจากไอ้พี่ป่าได้
และการที่ผมคิดถึงพี่ป่าใจแทบขาด ทำให้ผมมีเวลาทำอะไรอย่างอื่นเพื่อที่จะไม่คิดเรื่องพี่ป่าตอนที่ผมอยู่มอหกซึ่งนั่นก็คือ...ดูแลตัวเอง
...ผมดูแลตัวเองจนพี่ป่าจำไม่ได้ เรียกว่าผมมาไกลมั้ยล่ะครับ
และยิ่งมาไกลมากขึ้นกว่าเดิมเพราะพี่ป่าไม่มีความคิดว่าผมเป็นน้องโรงเรียนเก่าหลงเหลืออยู่เลย ซึ่งนั่นก็ดีแล้วล่ะ จะให้เขารู้เรื่องยุคมืดของผมทำไม น่าอายชิบหาย
กอกแกกๆ
เล่าไปเสียยืดยาวเจ๊พริ้งกลับมาที่ห้องแล้วครับ...
เวลาห้าทุ่มกว่า...ขอบคุณมากเจ๊
ผมลุกขึ้นจากเตียงอย่างขี้เกียจ(แตกต่างจากตอนพี่ป่ามาลิบลับ) และตอนที่ผมกำลังจะหมุนลูกบิดเปิดประตูนั่นเอง
"ขอบคุณมากนะป่าที่มาส่ง"
หือ...หมายความว่าไง
"ดึกๆผู้หญิงกลับคนเดียวมันอันตรายอยู่แล้ว"
ผมหมุนลูกบิดประตูห้องตัวเองออกทันที...
ในที่สุดก็เห็นตัวจริงเจ๊พริ้งห้องตรงข้าม
สวย...
และนั่นคือสิ่งที่ผมจะนิยามให้กับตัวเจ๊พริ้งได้ ยิ่งยืนกับพี่ป่าด้วยแล้วยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าผมเหมือนหมาเข้าไปทุกที...
"เอ้อ พอดีเลย" ไอ้พี่ป่าฉวยชีทในมือผมไปให้เจ๊พริ้ง "พอดีฝากไอ้เตี้ยนี่คืนชีทให้พริ้งน่ะ"
"อ๋อ" เจ๊เขายิ้มให้ผมซะสวย "ขอบคุณมากเลยนะจ๊ะ"
"เข้าห้องได้แล้ว ไม่ต้องอ่านอะไรอีกแล้วนะ พวกป่าจะแย่เอาเพราะพริ้งดึงมีนสูง"
แทนตัวเองว่าป่าด้วย...
"บ้า ป่านั่นแหละท็อปตลอด"
"ไปละ พวกไอ้คิทรออยู่น่ะ"
"จ้า..."
ก่อนจากพี่ป่ายีผมนิ่มๆของพี่พริ้งด้วยมือใหญ่ๆของเธอด้วย...
ผมนี่เหมือนหมาเลยครับ...
หมาหัวเน่า...
หมาขวางคอดูคนเป็นแฟนเขาสวีทกัน...
"มึงเหม็นอะไรทำไมทำหน้างั้น" ไอ้พี่ป่าหันมามองผมแล้วถาม
ผมไม่รู้จะตอบยังไง ได้แต่รู้ว่าโลกของผมตอนนี้โคตรไม่สดใสเลย
"เป็นเชี่ยไร" พี่ป่าถามย้ำ
"..."
"อย่าคิดว่ากูหลอกใช้มึงนะ ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าพริ้งจะโทรให้ไปรับ"
"..."
"ไม่ได้ตั้งใจให้มึงรอคืนชีทพริ้งให้"
"..."
"โกรธห่าไรเนี่ย"
ไม่ได้โกรธเว้ย กูอิจฉา!!!!!!!!!!!
พูดแทนตัวเองว่า ป่า กับพี่พริ้งแถมยังยีผมเค้าอีก...สำหรับกูคงชาติหน้าตอนบ่ายๆสินะ
แม่งเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย....
"เตี้ย..."
"พ่อมึงสิเตี้ย กูไม่ได้เตี้ย กูมีชื่อ เรียกกูสักทีสิ!"
"กูไม่ชอบเรียกชื่อมึง"
"ทำไม..."
"ไม่บอก"
กวนตีนว่ะแม่ง...
"ไอ้เหี้ยยยยยย!!!!"
"มึงว่าไงนะ"
"มึงเหี้ยไง"
คราวนี้พี่ป่าเริ่มชักสีหน้า... "ไอ้เตี้ยกูให้โอกาสมึงแก้ตัวอีกที"
"..."
"กูใจดีไม่ได้ตลอด อย่าหาว่ากูไม่เตือน"
เป็นครั้งแรกที่ผมคิดว่าพี่ป่าน่ากลัว...
เขาพูดเสียงเย็นแต่หน้าตาของเขากลับแข็งกร้าวราวกับว่าสิ่งที่เขาจะทำนั้นน่ากลัวกว่าคำพูดของเขาหลายเท่านัก...
ผมมันก็แค่นั้น เป็นแค่เด็กที่กวนตีนเขาไปวันๆ ไม่มีอะไรพิเศษมากไปกว่านั้น...
...มีแค่นั้นจริงๆ
"นมเย็นกูซื้อมา"
ผมมองไปที่สิ่งที่นิ้วพี่ป่าชี้ ปลายเท้าผมข้างๆช่องประตูห้องผมที่เปิดอ้าซ่าคือนมเย็นเต็มแก้วที่ดูเหมือนเพิ่งเอามาวางไว้
"อย่าลืมแดก"
พูดจบก็เดินหนีไป
จะให้โกรธหรือน้อยใจพี่ป่าผมทำได้ไม่นานจริงๆ...
เพราะเขาเป็นอย่างงี้ไงผมถึงมองใครไม่ได้เลยในชีวิตนี้...
ว่าแต่...พี่ป่าจะมีแฟนยังวะ
เช้าวันต่อมาก่อนเข้าไปกองประกวด ผมยังคงใจลอยเรื่องนี้ตอนทานข้าวเช้ากับไอ้มิ่ง
ใจจริงแล้วผมอยากจะโทรไปหาพี่คิทแล้วถามเสียให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็กลัวโดนพี่เขาล้อว่าชอบเพื่อนพี่เขาทำไมไม่บอกกกกกกก...อะไรเทือกๆนั้น ก็เลยได้แต่นั่งคิดเองเออเองไปต่างๆนานาและมันทำให้ผมปวดหัวเป็นบ้า
"เป็นห่าไรวะ" ไอ้มิ่งเซนส์ไวสัมผัสได้ทันที เร็วยิ่งกว่าคุณริว...
"มึง..."
"อะไร"
"ไอ้พี่ป่ามันโสดมั้ย"
"สดมั้ยเหรอ โหมึง กูว่าหญิงผ่านมือมากกว่าสิบ"
"โสดดดดดดดด ไม่ใช่สดเว้ย" คนนะเว้ยไม่ใช่ซีฟู๊ด
"เรื่องนี้เหรอวะ..." มิ่งกัดหลอดโค้กทำหน้าครุ่นคิด "...ไม่รู้จริงๆว่ะ แต่ก็ได้ยินๆมาเหมือนกัน"
"ได้ยินว่า..." ไอ้เห้ ลุ้นยิ่งกว่าผลแอดมิชชั่น
"...กิ๊กเป็นแสน เด็กเป็นล้าน ใครๆก็อยากมีเกี่ยวข้องกับเดือนมหาลัย"
รู้สึกอยากตาย...
ไอ้ที่ยากอยู่แล้วดูยากขึ้นไปอีก...
"แต่ที่เห็นลือมาหนาหูสุดๆ พวกดาวเค้าเม้าท์กัน คนที่พี่ป่าน่าจะคบ ก็คนในคณะเดียวกันกับพี่เขาอ่ะแหละ"
ฟ้าผ่าเปรี้ยง...ใส่กลางหัวใจผม...
จะใครซะอีก คนที่อยู่ห้องตรงข้ามผมนั่นไง
ดูแคร์กันอย่างกับอะไร
"มึง..."
"โยมึงไหวป่ะกูแค่พูดในสิ่งที่กูได้ยินมาเฉยๆ"
"กูโดดกองนะ"
"โย มึงโอเคมั้ย..."
"บอกเจ๊กิ่งทีว่ากูตายไปแล้ว..."
แม่ง ยังไม่เริ่มทำอะไรเลยก็เฮิร์ทมากอะไรมาก!
ใช่สิ กูมันไม่ใช่ผู้หญิง! กูมีลูกให้มึงไม่ได้! ไม่มีนม! เอวไม่คอด! ไม่เซ็กซี่! ไม่มีเหี้ยไรดีพอสำหรับมึง!
"สาดดดดดด หล่อนักเหรอ" ผมกำลังโยนก้อนหินลงสระ มันเป็นสระหลังมอที่ไม่ค่อยมีใครผ่านในเวลานี้เนื่องจากยังเช้าอยู่ เป็นที่ๆจะคึกคักในตอนเย็นน่ะครับ แหล่งยอดฮิตสำหรับออกกำลังกายเลยทีเดียว
จ๋อม
"เชี่ยเอ้ยยย" หยิบอีกก้อนขึ้นมากำลังจะโยน แต่มีมือหนึ่งคว้าข้อมือผมไว้ซะก่อน
จำไอ้พี่จตุรภูมิได้มั้ยครับ ไอ้พี่โฟร์ทนั่นแหละ...
"อ้าวพี่"
"โดนหัวปลาแล้วปลาตายทำไงวะ" พี่โฟร์ทแย่งหินในมือผมออกไป "เป็นเชี่ยอะไรอีกแล้วเนี่ย มึงนี่ตัวขัดเวลาสูบบุหรี่ของกูเลยนะเนี่ย"
"พี่อยู่แถวนี้นานแล้วเหรอ"
"อืม กูอยู่ตรงนั้น" เขาชี้มือไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของเขา "เห็นหมดแหละว่ามึงทำไร กลัวมึงจะทำร้ายปลาในสระมากกว่านี้เลยต้องรีบมาห้ามมึงไว้" พี่โฟร์ทอยู่ในชุดบ้านๆขาสั้นกับเสื้อยืดสีขาวดูธรรมดาแต่หล่อชิบหาย
จะว่าไปคนรอบตัวผมนี่แม่งมีแต่คนหล่อๆ คงมีแต่ผมคนเดียวนี่แหละมั้งที่ขี้เหร่สุด
"โดดกองหรือไงมึง ทำตัวไม่ดีเลยนะ"
"ผม..."
"มึงกับตัวของมึงคือตัวแทนของผู้ชายทั้งคณะ ทำตัวแบบนี้มันเสียหมดเคยคิดถึงเรื่องนี้บ้างมั้ย..." ท่าทางเถื่อนดิบก็จริงแต่สาระมาเต็มจนผมรู้สึกผิด
"มันอึดอัด" ผมพูดออกไปตรงๆ ไม่รู้ทำไมผมถึงกล้าพูดกับพี่คนนี้ อาจเป็นเพราะพี่เขาชอบอยู่ตอนที่ผมไม่สบายใจมั้ง
"อึดอัด?"
"ครับ"
"มีดาวตบกันแย่งมึงหรือไง"
ดาวตบกันแย่งผมเนี่ยนะ... "บ้าเหรอพี่"
"ถ้างั้นก็ยังไม่สมควรที่จะอึดอัด" พี่โฟร์ทมองไปข้างหน้า "ปีที่แล้วมีคนอึดอัดกว่ามึงเพราะมันเป็นสาเหตุทำให้ทั้งกองวุ่นวาย"
"พี่โฟร์ทเหรอ"
"ก็แย่แล้วครับ หน้าอย่างกูผู้หญิงเค้าไม่ตบตีเพื่อแย่งกันหรอก ต้องเป็นไอ้ที่เลอค่ามากกว่ากูดิ"
"..."
"หมอพนา..."
ผมไม่น่าเสียเวลาคิดเลย...
"ไอ้บ้านั่นแม่งคือศูนย์รวมแห่งความสมบูรณ์แบบ สูงขาวขายาวแถมยังเรียนเก่ง ที่บ้านรวยมากอีกต่างหาก แค่มองหน้าผู้หญิงนิดเดียวเขาก็คิดไกลแล้ว" ผมกระแอม ผมโดนมามากกว่าแค่มองหน้าผมยังคิดไกลเลย... "ปีที่แล้วดาวสองคณะตบกันเพราะแย่งกันจีบไอ้ป่า พูดแล้วก็ขำ แต่ขำไม่ออกตรงที่สองคณะนั้นโดนแบนไม่ได้เข้าประกวดเนี่ยดิ"
เสียวสันหลังวาบเลยตู...รู้สึกผิดมากแม้เวลาจะสายไปแค่ชั่วโมงนิดๆก็ตาม..
"ไอ้ป่าหนักกว่ามึง ต้องใช้คนหลายคนไปตามมันกลับมาประกวด มันไม่ชอบเรื่องแบบนี้ไม่เคยชอบเลย แต่ไม่มีใครเหมาะกับการเป็นเดือนแพทย์มากกว่ามัน มันเลยต้องประกวด"
"..."
"ถ้ามึงคิดว่ามึงอึดอัด ให้มึงลองคิดถึงคนที่อยู่ในสายตาคนอื่นตลอดเวลาอย่างไอ้ป่าดู...แล้วจะรู้ว่าความอึดอัดของมึงมันแค่เรื่องขี้ประติ๋ว"
"..."
"จะกลับไปมั้ย"
ผมจะพูดอะไรได้อีกล่ะ... "ก็คงต้องกลับดิ" ผมหันหลังกลับ
"คิดได้ก็ดี..." พี่โฟร์ทเขย่ากุญแจมอไซค์ "มาสิ กูจะไปส่ง"
ผมโยนความรู้สึกแย่ๆทิ้งลงสระไปก่อนที่จะพยายามรวบรวมสติว่าควรแยกแยะหน้าที่กับเรื่องส่วนตัว...แม้ว่าจะทำได้ยากเต็มที
"พี่โฟร์ท...ขอบคุณมากพี่..."
"งั้นเย็นนี้ก็เลี้ยงข้าวกูสิ..."
"วิทยาศาสตร์"
"มาค่ะ"
"เดือนล่ะ..."
"..."
"มาแล้วครับๆ ขอโทษครับพี่ ขอโทษครับ" ผมรีบไหว้อย่างขอโทษขอโพยจากใจจริง ดีที่คณะผมเป็นคิวถ่ายตอนท้ายๆไม่งั้นโดนสวดยับแน่(ตอนแต่งหน้าเจ๊กิ่งก็บ่นจนหูชา)
"เรียบร้อยนะ เตรียมถ่ายต่อจากคณะครุศาสตร์นะจ๊ะ"
"ครับผม..."
ผมหายใจหอบโดยที่มีเนตรยิ้มแห้งๆให้ หันไปมองไอ้มิ่งที่ยื่นหน้ามามองผมอยู่ท้ายๆมันได้คิวถ่ายไกลกว่าผมอีก ผมสายไปนิด...แต่ผมก็มาทันนะ
"ตั้งใจล่ะ แล้วเย็นนี้เจอกัน" พี่โฟร์ทในชุดบ้านๆท่ามกลางดาวเดือนที่แต่งชุดไทยแบบราชปะแตน(แต่งเพื่อถ่ายคลิปโปรโมทโดยเฉพาะ) เดินมาสะกิดหลังผม "เออว่ะ แม่งเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อยแต่งแบบนี้"
"ผมหล่อน้อยกว่าพี่แต่ผมก็ยังหล่อนะ ฮ่าๆ" ผมพูดติดตลก "แล้วผมจะติดต่อพี่ยังไง"
"มึงก็เอาเบอร์มาสิ"
ไอโฟนของพี่โฟร์ทถูกยื่นมาให้ ผมจิ้มเบอร์ผมให้ทันทีแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด "ขอบคุณมากพี่ เจอกันครับ"
"เออ อย่าขี้แยล่ะ"
"ผมยังไม่เคยร้องไห้นะ"
"ก็เกือบอ่ะ"
"เหี้ยพี่โฟร์ท"
"ฮ่าๆๆๆ"
"สัดโฟร์ท..."
เสียงเย็นๆดังขึ้น...เป็นไอ้พี่ป่านั่นเองที่โผล่เข้ามา และนั่นก็ทำให้ผมหุบยิ้มฉับ...
"ไอ้คิทเรียก"
"เออ เดี๋ยวกูไป" พี่โฟร์ทโบกมือให้ผมแล้วเดินหนีไป
พี่ป่าจ้องมองผมเขม็ง "มึงตื่นสาย?"
"เปล่า" ผมมองดูชุดนิสิตเต็มยศของเขา... "มึงไม่ไปสอบล่ะ"
"สอบบ่าย..."
"อืม"
"อืมเหรอ"
"ก็อืมไง"
"เมื่อวานยังให้กำลังใจอยู่เลยนะ"
"ฮะ..." ผมไม่ได้ยินเลยครับเมื่อกี้ ไอ้พี่ป่าพูดงึมงำในลำคอมาก
"ช่างเหอะ มึงก็แค่เป็นมึง"
อะไรวะ...
งงไม่เข้าใจ...
ผมมองตามหลังพี่ป่าไปอย่างแปลกประหลาดใจ
ไม่นานนักไอ้มิ่งก็เดินมาหาผม...จะว่าไปก็มีแต่เดือนทั้งนั้นที่เดินมาหา... "ไอ้เหี้ยโย...เมื่อกี้แม่งอย่างกับละคร"
"เชี่ยไร"
"พี่ป่าเค้าหึง ฮ่าๆๆๆๆๆ"
"บ้านพ่อง บ้าเหรอ" ผมไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด แม้ว่าหน้าจะเริ่มแดงก็ตาม
"ไม่รู้พูดไปตามที่เห็น"
"..."
"ถ้ามันเป็นจริงๆขึ้นมาล่ะ วุ่นวายชิบหายแน่ๆ มึงจะคือศูนย์กลางดวงใจของเทพบุตรคณะแพทย์กับคณะวิศวะเลยนะเว้ย มันส์แน่"
"มึงดูละครเยอะเกินไปละไอ้มิ่ง"
"จริงไม่จริงเดี๋ยวก็รู้..." มิ่งชี้มือไปที่นมเย็นสีชมพูที่ละลายไปมากแล้ว "มึงคงเริ่มอยู่ในสายตาไอ้พี่ป่าแล้วล่ะ..."
"มันซื้อมาเลี้ยงทั้งกองมั้ง" ผมไม่อยากคิดไปเอง...
"ไม่..."
"..."
"...ของมึงคนเดียว"
"..."
"ตอนมึงหนีไปดราม่า พี่แกเดินมาใกล้ๆกู เอานมเย็นมาวาง และก็บอกสั้นๆง่ายๆว่า...ของเพื่อนมึง"
แม่ง...
เหี้ยพี่ป่า...
มึงไม่ต้องทำอะไรมึงก็ได้ใจกูไปอยู่แล้วป่ะ
"เดี๋ยวกูมา"
"เชี่ยยยยย มึง อย่าเพิ่งไป"
พี่ป่าเดินไวมาก จะถึงรถของเขาอยู่แล้ว ผมบันทึกทุกอย่างทั้งรุ่นรถและก็ป้ายทะเบียนอย่างรวดเร็ว
จริงๆไม่ต้องจำให้ยากหรอก นิสิตอะไรวะขับออดี้ 2013...ในมอคงมีแค่มันคนเดียวมั้งครับ...
พรึ่บ ร่างสูงๆหันขวับมาหาผม
"มีอะไร"
"กู..."
"หายโกรธกูแล้วใช่มั้ย"
โกรธ???
เรื่องไหนวะ
"กูไม่ได้หลอกให้มึงนอนดึกรอพริ้ง กูไม่รู้ว่ากูจะได้เจอเขาเอง..."
"..."
"เอาเถอะ จะโกรธก็โกรธไป กูไม่สนใจเด็กอย่างมึงอยู่แล้ว"
งง...
นี่อย่าบอกนะว่า...เขาคิดว่าผมกำลังโกรธเขาเรื่องนี้อยู่
บ้าป่ะเนี่ย...
"จะสอบใช่มั้ย...มึงเอาท็อปไปเลยนะ"
แผ่นหลังใหญ่ๆนั่นหยุดชะงัก...ก่อนที่จะหันมาหาผม
"สอบเสร็จคะแนนจะบล็อคนี้จะประกาศเลยถ้ากูได้ท็อปล่ะ?"
"..."
"มึงจะให้อะไรกู"
ทำไมต้องให้คิดตอนนี้ด้วยฟะ...
"เอ็มแอนด์เอ็ม..."
ผมก็คิดได้เท่านั้นแหละครับ
"เด็กเตี้ยเอ้ย..." พี่ป่าส่ายหน้าเบาๆให้ผม "...เย็นนี้พากูไปแดกซูชิละกัน"
ประตูออดี้สีขาวปิดไปแล้ว...
ทิ้งให้ผมยืนยิ้มดีใจอยู่ลับหลังคนเดียว
ไอ้เหี้ยยยย นี่จะเป็นเดทแรกป่ะวะ...
กิ๊ง...
เมสเสจเข้า ผมหยิบโทรศัพท์มือถือผมขึ้นมาดู
เย็นนี้หมูกระทะหลังมอ...มึงเลี้ยงไม่ไหวกูจ่ายเองก็ได้ จาก...จตุรภูมิ
ชิบหายแล้ว....
TBC
chiffon_cake talk : งานนี้มึนไม่พอมีซึนคู่...วุ่นวายเข้าไปอีก...อัพก่อนไปทริปกับคณะนะคะ อาทิตย์หน้ามีสอบสองตัวเลย ต้องรอดค่ะ T___T ปล.รักคนอ่านค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
