หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END]

[nutty]

นมชมพูสื่อรักนะเนี่ย พี่ป่าพาฟิน
ปีที่แล้วดาวแย่งเดือน
แต่ปีนี้มีแววเดือนแย่งเดือน 555
งานเข้านัดซ้อน รอลุ้นตอนหน้า

[aeecd]

 

[Chiffon_cake]

เดือนเกี้ยวเดือน #5












   ซูชิ หรือ หมูกระทะ

   ตอนนี้คำถามนี้กำลังล่องลอยอยู่ในหัวของผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ชั่วโมงแล้วก็ตาม ที่แน่ๆผมนัดกับพี่โฟร์ทไว้แล้วและพี่เขาก็บอกเสร็จสรรพว่าจะโทรหาเพื่อออกไปกินกัน แต่ทว่าสำหรับกรณีไอ้พี่ป่าที่พูดเองเออเองว่ามันจะได้ท็อปและผมจะได้ไปกินซูชิกับมัน อันนี้ผมว่าผมต้องคุยกับมันดูอีกทีแล้วล่ะ

   มันอาจจะกลายมาเป็นเดทแรกก็จริง...แต่มันดูไม่โอเคเอาเสียเลยเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมฟังผมว่าผมยินยอมหรือเปล่า

   ไอ้พี่ป่ามันอยากให้ผมไปกินซูชิกับมันทำไมฟะ...มันชอบผมเหรอ...ใช่เหรอ...แม้ว่าจะมีนมเย็นหลายแก้วจากพี่ป่าผ่านเข้าปากผมแต่ก็ไม่มีอะไรที่ทำให้ผมปักใจเชื่อได้ว่าพี่มันชอบผมแล้วจริงๆ อาจเป็นเพราะถ้อยคำหลายอย่างที่เขาพูดกับผม และอีกอย่างหนึ่งก็คือสายตาที่เขามองผมมันไม่ได้พิเศษไปมากกว่าใครคนใดคนอื่นเลย
   นี่คือสิ่งที่อยู่ในหัวผมตลอดเวลาที่อยู่ในกองประกวดดาวเดือน และสิ่งที่ผมจะทำต่อไปหลังจากไตร่ตรองพิจารณาถี่ถ้วนดูแล้วก็คือ...ผมจะไม่ไปกินซูชิกับไอ้พี่ป่า และจะง่ายขึ้นหากมันสอบบล็อคนี้ไม่ได้คะแนนท็อป(ซึ่งเปอร์เซ็นต์เป็นไปได้ต่ำมาก เคยได้ยินคำว่าเทพป่ะครับ นั่นแหละครับ คือไอ้พี่ป่าขนานแท้)

   เย็นนี้ผมจะพูดกับพี่ป่าว่าไงดีวะ...

   แม้จะเสียใจและก็เสียดายจนอยากจะเอาหัวมุดดำผุดดำว่ายที่สระหลังมอให้หายเซ็งมากก็ตามแต่ผมก็จำเป็นต้องทำ
   “เฮ้ออออ...” ผมถอนหายใจยาวเฮือก และคนที่ได้ยินนั้นเป็นใครคนอื่นไปไม่ได้นอกจากเพื่อนผมเอง
   “ทำไมมึง คิดวิธีผลิตมีดอีโต้ไม่ออกเหรอวะ” ไอ้มิ่งนั่งชันขาทำตัวสบายใจเหมือนอยู่บ้าน ระหว่างอยู่ในช่วงพักการซ้อมเต้นเปิดตัวในเวลาที่เริ่มเย็นแล้ว
   “ทำไมกูต้องผลิตมีดอีโต้?” กูเรียนวิทยาศาสตร์กูไปเก็บตัวอย่างมาศึกษาไม่ดีกว่าเหรอฟะ...
   “เอามา ’สับ’ รางไง”
   มันพูดหน้าตาย นั่นมุขมึงเหรอ โอ้ยพ่องตาย... “มึงอย่าไปเล่นที่ไหนอีกนะ ไม่อายตัวเองก็เห็นแก่หนังหน้ามึงบ้าง ห่าไรเนี่ย”
   “ก็ไม่อยากให้มึงเครียดอ่ะ”
   “กูไม่ได้เครียด” ผมโกหกคำโต...ท่านเจ้าที่กองประกวดอย่าเพิ่งสาปผมนะ แค่นี้ผมก็ตัดสินใจลำบากจะแย่
   “เหรอ เอาแต่ใจลอยไปหาเดือนคณะนั้นคณะนี้”
   “พ่องสิ”
   “ทำตามที่ใจมึงอยากทำดิ แค่นี้เอง ง่ายจะตาย”
   “ไม่ได้” ผมสวน “กูนัดพี่โฟร์ทไว้แล้ว”
   “เออ พี่คนนี้นี่มันยังไง สนใจอะไรในตัวเพื่อนกูวะ”
   “เขาดีนะ...ถ้าไม่มีเขากูก็คงไม่ได้มานั่งหน้าสลอนรอซ้อมเต้นต่อหรอกว่ะ”
   “…”
   “เป็นคนแปลกๆดี ทำตัวเถื่อนๆแต่ความคิดดีมาก โคตรเจ๋ง”

   “สัดโย”

   “ไร”

   “อย่า หลาย ใจ”

   “ไอ้มิ่ง!!!” ผมจะเอื้อมมือไปตีหัวมันแต่มันหลบทัน
   “เจอเดือนอีกคนเข้าหน่อยทำเป็นใจสั่น เลือกได้นะมึงน่ะ”
   “กูไม่ได้ใจสั่น ไอ้เหี้ย”
   
   “พวกมึงมาอู้อะไรกันอยู่ตรงนี้วะ” เสียงที่สามดังขึ้นขัดผมกับไอ้มิ่ง ไอ้มิ่งยกมือไหว้อย่างไว ส่วนผมได้แค่ทัก

   “พี่โฟร์ท” ผมทัก พี่แกเปลี่ยนชุดแล้ว กางเกงยีนส์กับเสื้อยืดดำ ง่ายๆแต่ดูหล่อร้ายมากมายเหลือเกิน ดูได้จากสายตาชะนีแท้ชะนีเทียมที่นี่

   พี่แม่งไอดอลสัด...ผมประกวดเสร็จผมจะไปไถข้างสักลายมั่งดีมั้ยนะ...
   
   จะสักลายลูฟี่...

   เอ่อ…ไม่โอเคเหรอครับ
   
   “เพราะพวกมึงใช่มั้ยเขาถึงซ้อมเสร็จกันช้า” พี่โฟร์ทดูชิวๆแต่ก็เขย่ากุญแจรถพร้อมไปทุกเมื่อ
   “เปล่านะพี่ มันยากมากต่างหาก” ไอ้มิ่งเอ่ย มันสนิทกับพี่โฟร์ทพอควรหรือไม่ก็เป็นคนง่ายๆทั้งคู่เลยคุยกันง่าย...ถ้าซัมวันมันเข้าใจง่ายๆก็คงจะดีเพื่อนผมจะได้กล้าเข้าไปคุยด้วยหน่อย...นี่ผมไม่ได้หมายถึงพนา ก้องธานินทร์นะครับ
   “ยากอะไร กากๆกูยังผ่านมาได้เลย”   

   ถ้าอย่างพี่โฟร์ทเรียกว่ากาก...ผมกับไอ้มิ่งคงมีคำว่าเดนตามหลัง กากเดน

   “ได้ข่าวว่าจะพาไอ้โยไปกินข้าวเย็นด้วยเหรอพี่” มิ่งถามยิ้มๆแต่ผมดูมันออก มันกำลังรอดูปฏิกริยาของพี่โฟร์ททุกอย่างตั้งแต่สีหน้า แววตา ลามไปจนถึงเสียงที่พูด “ผมไปด้วยได้มั้ยอ่ะ”
   “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ไปดิ แต่เยอะกว่านี้ไม่ได้นะ กูไม่สนิท”
   ไอ้มิ่งมองหน้าผมราวกับว่าพี่โฟร์ทเหนือความคาดหมายของมันมาก...เดือนปีสองคณะมันดูจะไม่สะทกสะท้านอะไรหากไอ้มิ่งจะไปด้วย และพี่เขาจะสะทกสะท้านอะไรล่ะ ก็แค่พี่น้องกินข้าวเย็นกันธรรมดาป่ะวะ
   “เอ่อ…” มิ่งถึงกับไปต่อไม่ถูก มองหน้าผมอย่างขอความเห็น
   “ไปสิ กินหลายคนก็หนุกดีออก”
   “งั้นผมไปด้วยนะพี่” มันเกาะไหล่ผม
   “เออ พวกมึงก็ตั้งใจซ้อมกันดีๆล่ะ กูรออยู่แถวนี้แหละ”
   “เกรงใจนะเนี่ย ให้พี่มารอ” ผมเริ่มพูด

   “งั้นค่าหัวหมูกระทะกูมึงกับไอ้มิ่งก็ช่วยกันหารดิครับ”

   พอพี่โฟร์ทเดินไปไกลแล้ว...ไอ้มิ่งถึงกับใช้นิ้วสะกิดสีข้างผม

   “พี่มันชอบมึงมั้ยเนี่ย”
   “ไม่ได้ชอบมั้ง บ้าเหรอ หน้ากูเหมือนคนมีนะหน้าทอง ใครรักใครหลงเหรอวะ”
   “เดี๋ยวก็รู้...” ไอ้มิ่งมองตามพี่โฟร์ทที่เริ่มไปนั่งคุยกับเดือนปีสองคณะอื่นที่กลายเป็นเรื่องปกติของกองประกวดไปแล้ว “…แล้วมึงจะจัดการยังไง”
   “เรื่องอะไรวะ” ผมเริ่มลุกจากที่นั่ง เมื่อเจ๊กิ่งที่ยืนอยู่ข้างเนตรกวักมือเรียกผมยิกๆ นั่นหมายความการซ้อมกำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้งหนึ่งแล้ว
   “เรื่องเดือนอีกคนไง”

   ผมหันไปตามสิ่งที่ไอ้มิ่งมองไปด้วย พูดไปด้วย

   หมอป่าที่แต่งตัวเรียบร้อยตั้งแต่หัวจรดเท้าแต่ขาดเนกไทเดินเข้ามาพร้อมๆกับสะพายกระเป๋าหลุยส์ใบเล็กสีดำและก็มีกระดาษหนึ่งใบอยู่ในมือ มันพยักหน้ารับคนที่ไหว้มัน พยักหน้าทักคนที่อยู่รุ่นเดียวกับมัน ก่อนที่จะเดินมาหาผมด้วยท่าทางที่เท่โคตรๆ มองกันทั้งแถบ...
   
   แปะ…
   
   กระดาษใบนั้นแปะเข้ากลางกบาลน้อยๆของผม
   ทำอย่างกับว่าไอ้กระดาษนั่นมันเป็นยันต์และผมเป็นผีดิบ

   “อะไร…”
   “ดูสิ” พี่ป่าปลดกระดุมเสื้อออกหนึ่งเม็ดต่อหน้าผม ท่าทางเขาอึดอัดมานานเต็มทน

   …แต่จำเป็นต้องมาปลดต่อหน้าคนอย่างกูมั้ยครับ...คอมันโคตรขาวเลย เหอะ

   “ดูอะไรคอกู ดูกระดาษสิ”

   เชี่ย เสือกเห็นด้วย ผมกระแอม ก่อนที่จะดูกระดาษใบนั้น...   
   คะแนนบล็อคที่มันเพิ่งสอบไป เรื่องต่อมไร้ท่อ
   
   นศพ.พนา ก้องธานินทร์ 29.5 คะแนน

   “เต็มห้าสิบเหรอวะ”
   “เชี่ย” มันทำท่าจะโบกหัวผม “เต็มห้าสิบ กูก็ต้องได้สี่สิบเก้าดิ”
   “งั้น…เต็มสามสิบเหรอ”



   มันพยักหน้าหนึ่งครั้ง



   เหี้ยยยยย คนหรือเทพ...



   “แล้วมีใครได้เต็มมั้ย” ผมกวาดสายตามองดูปราดเดียว ไม่มีใครได้ถึง 29.5 เลยสักคน อย่าว่าแต่คะแนนนั้นเลย ถึง 27 คะแนนยังหายาก “ไม่มีเลยเหรอ”
   “แดกซูชิ” นี่คือสิ่งที่ไอ้พี่ป่าสรุป...
   
   ผมกลืนน้ำลาย มองดูพวกดาวเดือนปีหนึ่งที่เริ่มเข้าไปซ้อมเต้นกัน แล้วก็พยายามรวบรวมความกล้าบอกพี่ป่าเรื่องมีนัดแล้ว
   เหมือนน้ำท่วมปากผม มันพูดออกไปยากมาก ยิ่งเห็นหน้าของคนที่ผมชอบอยู่ตรงหน้าแล้วผมยิ่งอยากพูดอะไรที่ไม่ใช่ว่าผมกำลังจะไม่ได้ไปกับเขา เหมือนมันสวนทางหัวใจอย่างแรง

   “ป่า…”

   มีผู้หญิงเรียกพี่ป่า เขาหันไปมอง...

   …เจ๊พริ้งครับ

   “อยู่นี่เอง ไปกินซูชิกัน บีมกับคิทบอกว่าป่าอยากกินมากแต่ไม่มีเพื่อนไป เราว่างแล้วนะ”

   เจ๊พริ้งหันหน้าไปทักทายคนนั้นคนนี้ไปทั่วท่าทางจะรู้จักมักจี่กันดี ก่อนที่จะเดินมาหาพี่ป่า และดูเหมือนว่าเธอจะรู้อยู่แล้วว่าเขาจะตอบตกลง
   พี่ป่าหันมามองผม...เขาดูไม่มีท่าทีลำบากใจเลยสักนิด

   “อืม พริ้งก็อยากกินเหรอ” เดือนแพทย์ปีสองหันไปถามผู้มาใหม่
   “ช่าย…”
   พี่ป่ากระพริบตาเหมือนจะตัดสินใจ... เขามองหน้าผมและก็พูดขึ้นมาว่า “งั้นมึงซ้อมไปเหอะ กูจะไปกินกับพริ้ง”

   ในใจของผมเหมือนมีฝนตกหนักและก็เหมือนโดนสาดเทน้ำใส่ยังไงก็ไม่รู้

   “อืม…”

   ได้แต่ตอบออกไปแบบนั้นทั้งๆที่ลึกๆแล้วก็โคตรจะต่อต้าน
   จะว่าไป...ผมเป็นใครวะถึงมีสิทธิ์ไปโกรธหรือน้อยใจไอ้พี่ป่า...ผมก็แค่คู่กัดที่อยู่ดีๆเดินไปให้กำลังใจมัน(แบบที่มันไม่รู้)และก็ดันไปกระตุ้นต่อมท้าทายของมันเรื่องการได้คะแนนท็อป(แบบที่ไม่ตั้งใจ) มันก็ไม่แปลกอะไรที่พี่ป่าจะผิดคำพูดที่พูดไว้ เขาไม่คิดว่าผมจริงจัง และเขาก็คงจะไม่จริงจังกับมันตั้งแต่แรก
   และหลายชั่วโมงที่ผ่านมาผมเสียเวลากับการนั่งคิดเรื่องของเขาไปทำไมกัน

   มันไม่มีอะไรทั้งนั้น...ในสายตาของเขา

   สองหล่อสวยคณะแพทย์ทักทายและร่ำลาคนอื่นอยู่นานแสนนาน(รวมถึงพี่โฟร์ทด้วย) ผมที่เดินกลับเข้าไปซ้อมมองตามและก็รู้สึกปวดอกปวดใจยังไงชอบกล
   “สนิทกันเนอะ” ไอ้มิ่งที่เต้นใกล้ผมได้ทีก็ซุบซิบกับผมเป็นการใหญ่ “ใช่คนที่ต้องสงสัยว่าคบกับพี่ป่าป่ะวะ”
   ผมหน้าสลด...
   “ดาวแพทย์...และก็ดาวมหาลัยปีสองด้วย” เนตรกระซิบ...เธอก็คงมองสองคนนั้นเหมือนกัน และก็รู้ว่าผมกับมิ่งกำลังพูดถึงใคร
   
   ดาวกับเดือนงั้นเหรอ...

   อืม…ก็เหมาะกันดีนี่...












   “มิ่ง เพื่อนมึงเป็นอะไร”
   “…มัน…ป่วยใจครับ”
   “เป็นไรวะ”
   “ที่บ้านหมามันนอกใจเมียมันไปหาตัวเมียตัวอื่น” ไอ้มิ่งพูดเรื่อยๆ ยัดหมูสามชั้นเข้าปากมันแบบไม่แคร์แคลอรี และดูสิ่งที่มันพูดดิ มันจะไม่ให้ผมออกมาจากภวังค์ได้ยังไง
   “กวนตีน”
   “แดกเยอะๆดิไอ้โย ชีวิตมึงมีเหี้ยอะไรนักหนาให้เครียดเนี่ย เอ้าแดกเข้า”
   พี่โฟร์ทตักผักมาให้ผม...ผมโค้งหัวให้เป็นเชิงขอบใจ...แม้บรรยากาศโดยรอบจะเต็มไปด้วยความคึกคัก แต่ร้านหมูกระทะและก็อาหารอันโอชะที่เรียงรายและตักได้ไม่จำกัดก็ไม่สามารถทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นได้

   ชอบเอง รักเอง คิดไปเอง เจ็บเอง และก็หายเอง...

   มันเป็นแบบนี้มากี่ปีแล้ว

   “พี่โฟร์ทรู้จักแฟนพี่ป่าป่ะ” ไอ้มิ่งถามเหมือนถามเรื่องลมฟ้าอากาศ ผมหันขวับไปมองหน้ามันทันที มันยักไหล่และก็บอกให้ผมรอคำตอบจากพี่โฟร์ท พูดง่ายๆก็คือมันถามให้ผมอ่ะแหละ...ขอบใจนะมึง

   …เอาล่ะ...ร้านนี้มีเหล้าให้ปีหนึ่งแดกอยู่ใช่มั้ย...ถ้ามีก็จัดมา...พร้อมรับชะตากรรมอันโหดร้ายแล้ว...

   พี่โฟร์ทที่กำลังพลิกหมูบนกระทะทำหน้างง “แฟนไอ้ป่า?”
   “ก็พี่คนที่สวยๆที่มาหาพี่ป่าเมื่อกี้ไงครับ”
   “อ๋อ พริ้งอ่ะนะ”
   “ครับ”
   “ทำไม มึงชอบเหรอ” เดือนปีสองวิศวะถามเดือนปีหนึ่งคณะตัวเองแบบไม่เครียด
   มันส่ายหน้าดิก “พี่ก็ดูคนที่เจ๊แกมาหาดิ ใครจะสู้ได้”
   “เจ๊แกที่มึงพูดถึง ก็สู้ใครไม่ได้”
   “หมายความว่าไง...”
   “พริ้งก็ชอบไอ้ป่าเหมือนที่ใครๆหลายคนชอบมันน่ะแหละ เพียงแต่ว่าไอ้ป่ามันไม่คบใครจริงจังสักทีตั้งแต่เข้ามหาลัย”
   
   รู้สึกใจชื้นขึ้นยังไงไม่รู้ครับ...

   “หรือมึงชอบไอ้ป่าวะมิ่ง”
   “บ้าเหรอพี่!!!!!”
   “ป่าเดียวกันกับมิ่งไรงี้”
   “ไม่เอาพี่ ผมไม่เอา ผมไม่ชอบ ไอ้โยยังโอเคกว่าอีก” ไอ้มิ่งกอดคอผมทันที ท่าทางมันตกใจมากและก็เป็นอะไรที่มันรับไม่ได้เอามากๆ...
   “เห้ย ถามกูยัง” ผมแกล้งมัน
   “ฮ่าๆๆ ดูหน้ามันดิโย” พี่โฟร์ทยิ้ม ในขณะที่ผมเองก็ยิ้มเหมือนกัน... “ยิ้มแล้วก็น่ารักดีนี่  ทำไมไม่ยิ้มบ่อยๆวะ เอาแต่หลบตัวไปตะโกนคนเดียวอยู่ได้”
   
   เงียบเลยกู...จะพูดอะไรต่อได้อีกล่ะ...

   “พี่ว่าโยมันน่ารักเหรอครับ” ไอ้มิ่งยิงคำถามต่อ...ปืนที่มันถืออยู่คงเป็นปืนรูปร่างคล้ายๆเครื่องหมายคำถามสินะ
   “ก็…ไอ้นี่ก็ถามจัง มันนั่งอยู่ข้างหน้ากูเนี่ยจะให้กูตอบไง”
   “ทำเหมือนไม่อยู่ที่นี่อ่ะพี่”
   “ก็…มันก็ดูดี” พี่โฟร์ทตอบแค่นั้น ยกเบียร์ขึ้นมาจิบ “…แต่ไม่น่าจะเป็นเดือนมหาลัยปีนี้ได้”
   “อ้าว ไอ้เชี่ยพี่โฟร์ท” ผมแกล้งโกรธ
   “ก็มึงดูน่ารักมากกว่าหล่อ เอามึงไปยืนเทียบกับไอ้ป่าดิ มันใช่แนวเดียวกันที่ไหน มิ่ง วิศวะเราเตรียมตัวได้ตำแหน่งเดือนมหาลัยปีนี้ได้เลย”

   นี่มันช่วงพี่น้องช่วยกันอวยชัดๆ...

   “ถ้าผมได้เป็นล่ะ...”
   “ไม่ได้เป็นหรอก เลิกฝันเหอะ”
   “ก็ถ้าผมได้เป็น...”
   “อ่า…กูก็คงจะ...ให้รางวัลมึงมั้ง”
   “คอยดูเหอะพี่ เตรียมตังค์พี่ไว้เลย”
   “มึงดูอารมณ์ดีขึ้นกะทันหันนะโย มึงเป็นเชี่ยไรวะเนี่ย” พี่โฟร์ทมองผมอย่างทึ่งๆ

   “สงสัยหมาที่บ้านมันตัวนั้น จะกลับมาหาเมียมันน่ะครับ...” มิ่งพูดยิ้มๆ
   “มึงไปเป็นนักเขียนมั้ยน่าจะรุ่ง มโนเก่งชิบหาย” ผมด่ามัน
   “ก็พูดไปตามสภาพ”
   “รู้ดีนักนะมึง...”

   มันยื่นหน้ามากระซิบข้างหูผม... “ก็มึงยิ้มไม่หุบเลยตั้งแต่รู้ว่าพี่ป่ายังโสดอ่ะ”


   แม่ง...มึงจะพูดความจริงทำไมวะ...












   คืนนั้น...
   นอนไม่หลับ ไม่ว่าจะยังไงก็นอนไม่หลับ ผมเลิกคิดภาพที่ไอ้พี่ป่าไปกับเจ๊พริ้งไม่ได้สักทีแม้จะรู้ความจริงว่าทั้งคู่ไม่ได้คบกันอยู่แต่มันก็ไม่สามารถลบภาพนั้นออกไปจากสมองได้ พวกเขาเหมาะสมกันมาก และมันเป็นอะไรในแบบที่ควรจะเป็นก็คือพี่ป่าชอบผู้หญิง เขาควรคบกับผู้หญิงและเดินเคียงข้างไปกับผู้หญิง
   ส่วนผมที่เป็นตัวผู้ ตัวสูงชะลูดแถมยังมีทุกอย่างเหมือนไอ้พี่ป่าเด๊ะ...คงหมดสิทธิ์
   หมดตั้งแต่วันที่พี่ป่าเรียนจบและก็คุยกับพี่บีมว่าไม่ชอบผู้ชายที่เข้ามาจีบแล้ว...
   คิดมากจนเป็นผู้หญิงไปแล้วไอ้โยเอ๊ย...ว่างนักก็ไปหาอะไรมากดสิวไป๊...ผมดิ้นไปมาอยู่บนเตียงเหมือนหมาโดนน้ำร้อนลวก เพราะรำคาญตัวเองที่เอาแต่คิดเรื่องคนที่ตัวเองอยากเจอนักหนาแต่พอเจอกลับด่าใส่
   หรือจะให้น้ำร้อนลวกจริงๆเผื่อทุกอย่างจะดีขึ้น...

   ห้องฝั่งตรงข้ามมีเสียงดัง...ท่าทางเจ๊พริ้งจะกลับมาแล้ว...ผมอาศัยความเป็นปีหนึ่งและก็ความแบ๊วที่สั่งสมมานาน(?) เปิดประตูไปหาเจ๊แกแล้วถาม

   “อ้าว พี่ป่าล่ะครับ” คอสเพลย์เป็นคนที่สนิทกับไอ้พี่ป่าม๊ากมากและเจ๊พริ้งก็คงจะคิดว่าผมเป็นน้องซี้พี่ป่าไปแล้ว
   เจ๊แกคิดอย่างนั้นจริงๆครับ...“อ้าว น้องเดือนคณะวิทย์...ถามหาป่าเหรอ...กินข้าวเสร็จก็หายไปติวให้เพื่อนต่อน่ะจ้ะ”

   มีอย่างที่ไหนที่ถามเรื่องของคนที่เราแอบชอบจากคนที่ชอบคนเดียวกันกับเรา ดีนะที่เจ๊แกดีไม่กั๊กอะไร...

   “สอบวันนี้แล้วยังจะมีสอบต่ออีกเหรอครับ” ผมถามอย่างสงสัย
   “ป่าไปติวให้เพื่อนที่ไม่ผ่านวันนี้น่ะจ้ะ เขามีสอบแก้กันมะรืนน่ะ”

   เก่งไม่พอแถมยังใจดีอีก...
   ไม่แปลกหรอก นึกถึงนมเย็นที่มันเลี้ยงผมสิ...
   …มันเป็นคนที่ใส่ใจคนอื่นมาก

   “แล้วจะกลับเมื่อไหร่เหรอครับ”
   “มีธุระอะไรกับป่ารึเปล่าจ๊ะ”

   นั่นไง...เซนส์ไว...คงจะรู้ว่าผมคิดซัมติงกับพี่ป่ามั้ง...นี่เดา
   ขอโทษนะครับเจ๊พริ้งแพรวพรรณ ผมเตรียมคำตอบไว้แล้ว

   “ว่าจะถามเรื่องประกวดเดือนนี่แหละครับ”
   “อ๋อ เดี๋ยวก็คงกลับแหละ แต่ดึกหน่อย”
   “ผมไม่รู้ห้องพี่ป่าอ่ะ” …เนียนเลย ไอ้โยเนียนเลย...
   “อยู่ชั้นสามห้องสามจ้ะ”

   เหยด รู้ทั้งเวลากลับ รู้ทั้งเลขห้อง...โว้ย วันนี้มันวันโชคดีอะไรเนี่ย! (เมื่อเช้ายังเกือบจะโดดสระหลังมออยู่หยกๆ)

   “ขอบคุณครับพี่พริ้ง”
   “จ้า มีอะไรก็เรียกพี่ได้น้า”

   สวยและดีขนาดนี้ทำไมไอ้พี่ป่าไม่ชอบหว่า...
   …แต่นั่นก็เป็นเรื่องดีสำหรับผมไม่ใช่เรอะ ผมจะสงสัยทำไม...

   ผมกลับเข้ามาในห้อง นอนกลิ้งเล่นไปเรื่อย ขณะที่เปิดหน้าต่างส่องดูว่าออดี้สีขาวจะขับเข้ามาที่ลานจอดรถหน้าหอหรือยัง ซึ่งก็ยังครับ...ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเป็นสี่ทุ่ม สี่ทุ่มครึ่ง ห้าทุ่ม ห้าทุ่มสิบห้า...
   ฝนตกแล้วเนี่ย แม่งไปติวอยู่ร้านเรื่องเหล้าเช้านี้หรือยังไงวะ!
   ร้อนใจจนต้องลงมารออยู่ข้างล่าง แค่ได้เห็นว่าเข้าห้องปลอดภัยผมก็พอใจมากแล้ว ว่าแต่ผมต้องรออีกนานเท่าไหร่ ถ้าวันนี้เขานอนหอเพื่อนล่ะ...

   เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนที่ออดี้สีขาวเทียบจอดที่ลานจอดรถหน้าหอ...ผมหลบเสาแทบไม่ทันแน่ะ แต่ว่าไอ้พี่ป่าจอดรถตรงนั้น และมีฝนที่กำลังตกหนักสาดใส่เขาแบบนั้น เขาก็เปียกดิ...
   ในมือผมมีร่มอยู่เพราะบางครั้งผมก็เดินไปที่ถนนเพื่อดูว่าไอ้พี่ป่ากลับมาหรือยัง...เพราะฉะนั้นตอนนี้มันน่ามีประโยชน์สูงสุด ผมทำท่าเดินออกไปข้างนอก ตอนที่พี่ป่าเปิดประตูรถลงมาพอดี

   “อ้าวมึง...” ทำเนียนว่าเพิ่งเจอ และก็ยื่นร่มไปกางให้ “…ไม่กลัวเป็นหวัดเหรอ มึงคิดว่ามึงถึกขนาดนั้นเลยเหรอ”

   ไอ้พี่ป่าชะงัก เขาเพิ่งจะก้มไปเก็บกระเป๋าข้างในรถเอง คงจะงงว่าผมโผล่มาจากไหน “นี่มึงรอกูเหรอ”   

   “บ้า…บังเอิญผ่านมา จะไปซื้อยา” มองเห็นร้านยา ก็เลยบอกว่าจะไปซื้อยา ผมคิดได้แค่นั้นแหละ
   “เป็นอะไร ป่วยแดกเหรอมึง”
   “เอ่อ…” ไม่ได้เป็นอะไรเลย...เอาไงดีเนี่ย ตอบไงดีวะกู “จะไปซื้อวิตามินเสริมอ่ะ...ช่วงนี้รู้สึกว่าหน้าไม่ค่อยเหมือนพี่โดม”
   “ก็เหมือนนี่ โดมเดอะสตาร์อ่ะ”
   “ไอ้…”
   “ดึกแล้ว ทำไมไม่หลับไม่นอน”
   
   ก็รอมึงเนี่ย... “มัวแต่จิตตกไง คิดว่าหน้าไม่ค่อยเหมือนพี่โดม”

   มันกำลังคิดว่าผมบ้าแน่ๆ...ซึ่งผมก็คิดเหมือนกันว่าผมน่ะบ้า...
   “กูนึกว่ามึงเจ็บตาซะอีก”
   หมายความว่าไงน่ะ “ทำไมวะ”
   “ก็ตามึงแดง”
   “อ๋อ คอนแทคเลนส์” โบกมือลาแว่นน้อยกลอยใจไปเมื่อปีที่แล้ว...และปฏิญาณกับตัวเองอย่างเด็ดขาดว่าจะไม่ใส่ออกสื่อที่ไหน เพราะผมใส่แว่นกับไม่ใส่แว่นนั้นต่างกันสุดขั้ว “ใส่นานยังไม่ได้ถอด มันเลยแดงไง มึงรู้เรื่องอะไรกับเขาบ้างมั้ยเนี่ย”
   “มึงสายตาสั้น?”
   “เยส”
   “สมควร” พี่ป่าปิดประตูเสียงดัง ผมขยับร่มตามพี่เขาแทบไม่ทัน “โอ้ย ไอ้เตี้ย มึงนี่ทำอะไรเกินตัวนะ” พี่ป่าโยนกระเป๋าของเขาให้ผมและแย่งร่มของผมไปถือ มันไม่ทุลักทุเลอีกต่อไปเมื่อคนถือร่มสูงกว่าคนที่อยู่ในร่ม
   
   ผมใจเต้นไม่เป็นส่ำ เมื่อรู้ว่าตอนนี้ผมอยู่ใกล้ไอ้พี่ป่ามากแค่ไหน...
   
   “เป็นคนดีกับเขาก็เป็นนี่หว่า ไอ้เตี้ย”

   คนดีน่ะกูเป็นอยู่แล้ว แต่กูก็เป็นคนกวนตีนด้วย เข้าจ๋ายยยย?
   กูถึงจะเข้ากับมึงได้ไง...ฟาย

   “มึงจะไปไหน”
   “ร้านยาไง”
   “อ้อ” แถไปก็ลืมไปเอง โอ้ย ไอ้เหี้ยโย... “เออ..”
   “มีไร”
   “มึงเก่งนะ สอบได้ท็อปด้วย”

   มันไม่ตอบอะไร เอาแต่เดินไปข้างหน้า...
   
   “แต่เสียอย่างเดียว กวนตีนไปหน่อย”

   ไอ้พี่ป่าหันมา ทำหน้าราวกับว่าถ้าเป็นสถานการณ์อื่นป่านนี้คงไล่เตะตูดผมไปแล้ว...

   “มึงไม่กวนเลยเนอะไอ้เตี้ย”



   หึ



   ถ้าไม่กวนตีนมึง ชาติหน้ามั้งถึงจะได้คุยกับมึงแบบไหลลื่น...


   กูกวนตีนเยอะแบบนี้เฉพาะแค่กับมึงเท่านั้นแหละ...









chiffon_cake : ไปทริปกลับมาร่างพังแต่มือยังไหว...อัพอีกแล้ว อย่าเพิ่งเบื่อน้าาา...ขอบคุณมากๆเลยนะคะ คอมเม้นท์พุ่งขึ้นแบบไวมาก ตกใจเหมือนกัน พล็อตมันยังดูเด็กๆอยู่เลย T_T แต่ยังไงก็จะพยายามอย่างเต็มที่นะคะ เรื่องนี้ฟีลกู๊ดดราม่าน้อยเน้นน่ารักเน้อ อยากจรรโลงใจแนะนำให้อ่านต่อไปจ้า 5555 ฝันดีค่ะ : ) ปล.รักคนอ่านนะค้า

   

[Autonomyz]

กรี๊ดดดดดดดดดด
น้ำตาจะไหล ในที่สุดตอนที่5ก็มา!!!!!
พี่ป่ายังคงคอนเซ็บซึนนนนนนนน
และอึนมากกกกกกกกกกกกกกก
คืออัลไล ผช ไม่ชัดเจนแบบเน้!!
เราเป็นน้องโยนี่จิตตก
จะรักจะจีบจะชอบจะอะไรไม่ชัดเจนสักอย่าง -"-
แล้วนิสัยอ่ะ ชอบทิ้งโยเวลาพริ้งมาทุกที
นิสัยไม่ดี!
เห็นชัดๆว่าคนออกตัวแรงแบบโฟร์ทนี่เท่กว่า ฮ่าๆๆๆ
พูดคำไหนคำนั้น ดูแลเทคแคร์น้องโยตลอดดด
แอบกรี๊ดกร๊าดกับพี่โฟร์ทเบาๆ นี่มาแบบเนียนๆชกทีเปรี้ยงสองเปรี้ยงให้น้องโยสะเทือน
ถ้าน้องโยไม่เอา เราขอนะะะ5555

[์NRNAAM]

อยากรู้อิมเมจของน้องโยค่ะ ช่วยบอกหน่อยได้มั้ยค่ะ 

[nutty]

ประเภทแอบรัก พลอตยอดฮิต
แต่ได้ใจทุกเรื่อง อิอิ
ไม่มาม่าก้อดีแล้ว ฟินทุกตอน
ชอบตรงน้องมโนเจ้าที่
กับพี่ป่าที่ชอบบ่นกับตัวเอง
เค้าใจตรงกันไม่รู้ตัวแน่ๆ

[MintNR]

อัพบ่อยๆๆนะคะ เริ่มติดเรื่องนี้แล้ววว

ขอ nc ด้วยไปป่ะ เยอะๆ ฮ่าๆๆ ไม่ใช่แหละ 
สนุกมากๆๆค่ะ ชอบๆ

[sey19]

ทำไมพี่ป่าถึงปฎิเสธการไปทานซูชิกับน้องโยทั้งๆ ที่เป็นฝ่ายชวนเองด้วย แต่ดันเลือกไปทานกับชะนีซะได้ ทำให้น้องโยน้อยใจเหมือนกัน

ขอบคุณครับ

[toou]

มาต่อทุกวันแบบนี้ต่อไปน๊าาาาา
ติดเรื่องนี้แล้วค่าาาาาา
น้องโยเสน่ห์แรงน่าดู อิอิ

[tang]

น่าร้ากกกคร้าาาา

[badcow]

บอกเลยว่า อัพไว เเละสนุกที่สุด ชอบมากเรื่องนี้

[kinjikung]

ขำโยอ่ะ มันมโนได้โล่ห์จริง ๆ คิดเองทุกอย่าง 5555

[Deery]

เอาเดือนวิศวะก็ได้ลูก เดือนมหาลัยเล่นตัวหมั่นไส้

[owo llยมuมข้u]

  ความน่ารักในคามอึนมึนนี้อะไร 55555

[B52]

ฉันรักเรื่องนี้

[PaTtO]

หวานฉ่ำเชียว ฝนตก
แค่พี่ป่ากางร่มให้ ก็ฟินตายและ
สรุปแล้วพี่ป่ามันซีนจริงๆใช่มั้ย
ยังโง่อยู่ มาให้ความหวัง มาอ่อย แล้วจากไปกับชะนีพริ้ง
ทำเพื่ออะไรคะพี่ป่า
ถ้ายังไม่ชัดเจนอยู่เรื่อยไป
จะหันไปเชียร์เดือนวิศวะแล้วนะคะ

[My_yunho]

มุ้งมิ้งๆๆๆๆๆๆ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ทำไมพี่ป่าใจโลเลแบบนี้
ดูดิปล่อยให้น้องคิดมาก แล้วก็ปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

[Viewonohm]

โอ้ยโยลูกแม่ เนียนมากเลยยลูกก  ถถถถถถ 

[Tennyo_Y]

เริ่มจะเอนเอียง ขอพี่โฟทอทนได้มะ เอาหมอพนาหลบไป หมั่นไส้ แต่โยก็นะ คิดเอง เจ็บเอง หายเอง หึหึ ต๊องว่ะ

[becrazie]

เดาพี่ป่าไม่ถูกจริงๆ

[yymomo]

    โอ๊ยยย นู๋โย จะฟอร์มจัดไปไหนเนี่ย อิพี่ป่าก็นะ เก๊กจริงๆ อยากจะรู้จังว่าใครจะเผยก่อนกัน 

[♠DekDoy♠]

พี่ป่ามันใจดีไปทั่วป่ะเนี่ย

[badbadsumaru]

โอ้ยยยย พี่ป่าแม่งงง
เชียร์พี่โฟล์ทแปป
5555555

[anntonies]

ในที่สุดตอนห้าก็มาาาา ฟินโคตรๆ
ฟินลืม อัพทุกวันเลย เย้ 5555555

[Snowermyhae]

พี่ป่าซึนหรือแกล้งซึน กองประกวดนี้ไม่ต้องการดาว เดือนเค้าจะเกี้ยวจะคลุกวงในกัน

ปล.แอบจิ้นโฟร์ทมิ่ง

[bluecoco]

เรื่องนี้อ่านแล้วฮา
นายเอกพร่ำเพ้อได้ฮามาก กวนตีนอีก

ริวสัมผัสได้ถึง พลังบางอย่างจากพี่ป่าเขาลำเนาไพร เรื่องนี้อาจมีพลิกล็อก
ชอบมิ่งหวะ อ่านเพื่อนขาดแบบสุดๆ

อ่านแล้วสบายอารมณ์ ชอบๆ ทุกตัวละครมีเสน่ห์ดีค่ะ
 

[•♀NoM!_KunG♀•]

อ้อยย จิกหมอนน เอาอีกกกกก

[nnA]

 

[Fullmoon34]

  สรุปพี่ป่าคิดอะไรกับโยไหมเนี่ยยยย เหมือนจะคิดแต่ก็ไม่ได้คิดอ่ะ
แต่อยากให้พี่โฟร์ทจีบโย 555555555555