"ก็ทีนายยังหายไปทุกคืนบ่อยๆเลย แล้วทำไมชั้นจะไปไม่ได้"
"อ๋อ ที่แท้มึงก็ยังไม่เลิกคิดเรื่องนี้อยู่ดี มึงอยากรู้อะไรถามมาเลยดีกว่า"
อ้อ
มันเปิดทางมาขนาดนี้
มีหรอที่ผมจะปล่อยไปง่ายๆ
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
ก้าวที่ยี่สิบเจ็ด
"เมื่อคืนนายไปดูเพื่อนมาจริงๆหรอ "
"ก็เออดิวะ มึงไม่เชื่อกูรึไง "
".................."
มันถามกลับมาผมก็ได้แต่เงียบสิครับ
ไม่ใช่ไม่เชื่อมันนะครับ
แต่ผมถามมันดีๆ
ทำไมมันต้องตะคอกกันด้วยล่ะ
"มึงโทรถามเพื่อนกูเลยไป นี่ เอ้า "
มันพูดพร้อมกับกดเบอร์เพื่อนมัน
แล้วยื่นโทรศัพท์มาหาผม
แล้วมีหรอที่เสือ(หรอ)จนตรอกแบบผมจะไม่รับไว้
เพราะมีคนเคยบอกผมว่า
ไอ้พวกคนที่ชอบโกหกมันมักจะท้าเพื่อให้เราเชื่อใจ
แต่ไม่ใช่ผมครับ
มันยื่นมาเองนะ
ผมไม่ได้ขอสักหน่อย
เอ่อ
ว่าแต่ผมจะคุยอะไรกับเพื่อนมันน่ะครับ
ขนาดชื่อผมยังไม่รู้เลย
แล้วหน้าตา ผมเองยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเคยเจอรึเปล่า
หรืออาจจะเคยเจอ
แต่ผมคงไม่ได้จำหรอกครับ
เพราะตั้งแต่รู้จักกับไอ้เดฟมา
ผมยังไม่ได้คุยกับเพื่อนมันเลย
กรรมของเวรเลยจริงๆ
"เพื่อนนายชื่อว่าอะไร "
ในที่สุดหลังจากที่ผมยืนจ้องโทรศัพท์ในมืออยู่สักพัก
ก็คิดได้ว่าควรจะตัดสินใจถามมันดีกว่า
"สิงห์"
"ชั้นเคยเห็นหน้าป่ะ"
"เคย"
"ตอนไหน"
"ก็ตอนมึงไปวิทยาลัยไง มึงนี่ถ้าจะเบลอ อย่าบอกนะว่าจำเพื่อนกูไม่ได้สักคน"
ผมถามกลับผมมาอย่างเอือมระอา
"ก็นายเคยแนะนำให้ชั้นรู้จักรึไงเล่า"
ใช่สิครับ
มันไม่ใช่ความผิดผมนะ
เพราะมันเองต่างหากที่ไม่แนะนำให้ผมรู้จักเอง
"แล้วมึงก็ไม่คิดที่จะอยากรู้อะไรเกี่ยวกับกูเลยรึไง "
มันถามผมอย่างฉุนๆ
"อ้าว.."
จะไม่ให้ผมงงได้ไงล่ะครับ
ก็มันเองไม่ใช่หรอที่ไม่ให้ผมยุ่งเรื่องของมัน
แล้วมันเป็นบ้าอะไรของมันเนี่ย
จู่ๆจะให้ผมไปยุ่งเรื่องของมันซะงั้น
ไอ้นี่
สงสัยต้องไปซื้อ สตรีเพ็บภาค เวอร์ชั่นปรับปรุงโฉม มาให้มันกินหน่อยแล้ว
ประจำเดือนมาไม่ปกติแน่ๆ
""ทำไม เวลากูยอมกลับทำงง แล้วก็มาทำงอน มาน้องใจกูอีก"
"......................"
บ๊ะเจ้า
ไอ้เดฟมันไปกินอะไรมาครับ
ไม่น่าเชื่อ
หรือว่าตอนนี้วิทยาลัยผม
เขาเริ่มมีสอนจิตวิทยาแล้ว
มันถึงได้เริ่มเข้าใจคนอื่นแล้ว
แต่
เดี๋ยวครับ
ดูเหมือนว่ามันจะพาผมออกนอกเรื่องมานานแล้ว
ไม่ได้
"แล้วทำไมก่อนไปนายไม่บอกชั้นก่อน"
"กูจะไปรู้รึไงว่ามึงอยากรู้"
มันตอบกลับมาสั้นๆ
แต่ได้ใจความ(หรอ)
"แล้วนายคิดยังไงถึงมาอกชั้นตอนนี้"
"ก็กูคิดว่ามึงน่าจะอยากรู้"
เอากับมันสิครับ
ที่ผมบอกว่ามันไปเรียนจิตวิทยามา
ผมขอถอนคำพุดนะครับ
เพราะดูจากสภาพแล้ว
ผมว่ามันน่าจะเมาแดดมามากกว่า
"แล้วคือก่อนๆ ล่ะ นายหายไปไหนมา"
"มึงจะอยากรู้ไปทำไม"
มาอีกแล้วครับ
คำถามที่เคยจุกอกผมทุกครั้ง
เวลาที่มันย้อนกลับมา
แต่ไม่ครับ
วันนี้มันเป็นวันของผม
"ทำไม หรือมีอะไรปิดบังชั้น"
"กูจะปิดอะไรมึง "
"ไม่รู้ล่ะ ถ้าไม่ตอบก็ไม่ต้องคุยกันแล้ว ชั้นจะไปนอน"
"อ้อ เดี๋ยวนี้มีขู่ .... น้องมึงคงจะสอนมาล่ะสิ ถึงได้มาแข็งข้อกับกุแบบนี้น่ะ "
เอ่อ
ผมไปยั่วอารมณ์(โกรธ)มันรึเปล่าไม่รู้นะครับ
แต่หน้าตามันแบบว่า
น่ากลัวขึ้นมาอีกแล้ว
ซวย ๆ ๆ
"....................."
"มึงอยากรู้จริงๆดิ"
แต่มันก็ไม่ทำอะไรครับ
ผมล่ะกลับอารมณ์กับมันไม่ทันจริงๆ
"ไม่รู้แล้วชั้นจะถามรึไงล่ะ"
นั่นแหละครับ
ริจะเป็นผู้กล้า
ต้องกล้าให้สุดๆ
และไม่กลัวตาย
"กูก็ไปกินหล้า ไปเที่ยวกับเพื่อนกูตามปกติ"
มันพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติครับ
แต่จะว่าไป
หากมันไม่แคร์ที่ผมอยู่ด้วย
หรือแคร์ส่ามชผมเป็นอะไรกับมัน
มันก็คงเป็นเรื่องปกติที่คนอย่างมันทำแหละครับ
"........................"
"เฮ้ย งอนกูอีกแระ"
"......................."
กูไม่ได้งอนโว้ยยย
กูโกรธ
แล้ะน้อยใจ
....................มากด้วยย
"แต่กูก็กลับมาทุกคืน มึงก็เห็น "
"................."
"กูไม่ได้ไปนอนกับใครมาด้วย มึงโทรไปถามไอ้สิงห์เลยไป มันรู้เรื่องกูมากที่สุดแล้ว"
"................"
"ทำไม ไม่พอใจอะไรกูอีก นี่กูยอมมึงมากแล้วนะ "
จริงๆผมก็หายข้องใจไปแล้วแหละครับ
เพราะอย่างน้อย
คนอย่างมัน
คงไม่พูดโกหกหรอก
และถึงแม้มันจะโกหก
ก็แสดงว่ามันคงจะแคร์ความรู้สึกของผมมั่งแหละ
ไม่งั้นมันจะโกหกผมไปทำไม
แล้วอีกอย่าง
มันจะเสียเวลามาอธิบายกับผมทำไม
ถ้ามันไม่แคร์ผม
จริงไหมครับ
"........................."
"มึงจะเอายังไงว่ามาดีกว่า พอกูบอกก็ไม่พูด หรือมึงยังไม่เชื่อกูอีก"
"เปล่า ชั้นเข้าใจแล้ว แต่ง่วง เดี๋ยวเย็นนี้ชั้นต้องออกไปข้างนอกอีก "
ผมพูดไปแล้วก็นึกอยากกัดลิ้นตัวเองทันทีเลยครับ
"ว่าไงนะ"
มันถามเหมือนกับได้ยินไม่ชัด
แต่ผมว่ามันคงต้องการจะฟังอีกทีให้แน่ใจมากกว่า
"ชั้นง่วง"
"ต่อจากนั้น"
มันจ้องหน้าผมอย่างคาดคั้น
"ชั้น ๆ เอ่อ ...."
"มึงจะไปทำอะไร แล้วจะไปกับใคร"
" ไปกินข้าว "
"กับใคร!"
"ไอ้เอิง "
"ทุกคนเลยไหม"
"อะไรทุกคน "
"กับพวกมันทุกคนเลยใช่ไหม "
"ชะ ใช่ เดี๋ยวชั้นไปนอนก่อน ง่วง"
ผมพูดพร้อมกับตั้งท่าว่าจะเดินเข้าไปในห้อง
"ถ้ามึงเดินไปอีกก้าวเดียว กูจะเอามึงจนไม่มีแรงลุกจากที่นอนเลย แล้วมึงอย่าหวังเลยว่าจะได้ไปไหนอีก"
" อะไรอีกล่ะ ชั้นแค่จะออกไปกินข้าวกับพวกน้องชายชั้น มันจะอะไรนักหนา"
ผมแสร้งทำหน้าตาและน้ำเสียงหงุดหงิด
กลบเกลื่อนที่ผมไม่ได้บอกมันก่อน
" ไปน่ะไปได้ แต่กูเคยบอกกับมึงว่าไง"
"....................."
"แล้วมึงได้บอกกูไหม"
มันเดินเข้ามาใกล้ผมขึ้นเรื่อยๆ
ในขณะที่ผมก็ได้แต่ถอยหลังร่นไปเรื่อย ๆจนหลังชนฝาเช่นกัน
"ชั้นก็กำลังจะบอกนายแล้วไง"
"แล้วมึงคิดจะบอกกูตอนไหน "
"ก็ถ้าชั้นไม่พูดออกไปนายจะรู้ไหมล่ะ "
"............................"
พอผมพูดจบ
มันก็ได้แต่ยืนจ้องหน้าผมนิ่ง
ยิ่งเพิ่มบรรยากาศความน่ากลัวเข้าไปอีก
" ........................."
"มึงเข้าไปข้างในไป เดี๋ยวกูจะตัดสินใจอีกทีว่าจะให้มึงไปรึเปล่า"
"นายว่าไงนะ "
"เดี๋ยวกูจะบอกอีกทีว่าจะให้มึงไปรึเปล่า"
"แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินใจแทนชั้น"
พอผมพูดจบมันก็มองหน้าผมอีกแล้วครับ
"เข้าไปนอนในห้องได้แล้ว"
"กะ ก็ได้ "
เหอๆ ๆ
อารมณ์มันเป็นแบบนี้
มีเหรอคับที่ผมจะไปสู้มันได้
ไว้รอให้มันอารมณ์ดีก่อนดีกว่า
แล้วค่อยขอมันอีกที
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
จบตอนแบบสั้นๆเน้อออ
ไปแระ
ฟิ้ววววววววววววววววว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
