ก้าวที่ยี่สิบสองสองเดือนผ่านไป ไวเหมือนโกหก
..
.....
........
............
"เห็นอะไรบ้างไหมครับ"
คุณหมอถามผมหลังจากที่ลอกผ้าที่ปิดตาผมเอาไว้หลังจากผ่าตัดนานกว่าหนึ่งสัปดาห์
" พอจะมองเห็นครับ แต่ยังไม่ชัดเท่าไหร่"
ผมตอบไปตามความเป็นจริง
เพราะยังรู้สึกเหมือนตามัวๆพร่าๆ อยู่มาก
จะเรียกว่ามองเห็นก็ไม่ใช่ซะทีเดียว
แต่หากจะบอกว่ามองไม่เห็นมันก็ไม่ใช่
เพราะแต่ก่อนนั้นมันค่อนข้างจะมืดสนิท
หรือไม่ก็เหมือนกับเวลาเราหลับตาแล้วหันหน้าเข้าหาแสงเท่านั้น
แต่ในครั้งนี้ที่เป็นการผ่าตัดครั้งที่สองแล้ว
ผมก็รู้สึกว่าอะไรๆมันเริ่มจะดีขึ้นมาบ้างแล้ว
เพราะอย่างน้อยมันก็ไม่มืดสนิทเหมือนครั้งแรก
ถึงแม้มันจะยังมัวๆอยู่ก็ตาม
"ครับ นั่นถือว่าเป็นสัญญาณที่ดีนะครับ แสดงว่าการผ่าตัดครั้งนี้สำเร็จตามที่คาดไว้ เดี๋ยวลองหลับตาพักผ่อนนะครับ ดวงตาจะได้พักผ่อนอีกครั้ง แล้วพอลืมตาตื่นขึ้นมาผมกรับรองได้เลยครับ ว่าคุณต้องมองเห็นอะไรได้ชัดแจ๋วเลยทีเดียว คงต้องให้เวลากับมันมากหน่อย "
คุณหมอพูดเสร็จก็เดินออกไป
"เป็นไงมั่ง มองเห็นหน้ากูไหม"
หลังจากที่หมอออกไปแล้ว
ไอ้เดฟก็วิ่งเข้ามาหาผมเป็นคนแรก
ซึ่งสาเหตุที่มันวิ่งมาเป็นคนแรกก็คงไม่ใช่เพราะมันเป็นห่วงอะไรผมนักหนาหรอกครับ
แต่เพราะในห้องมีเพียงแค่ผมและมันอยู่สองคนมากกว่า
พวกไอ้เอิงมันไปเรียนกันหมดครับ
ผมชักรู้สึกว่าพักหลังๆ
ไอ้เอิงมันชักจะปล่อยให้ไอ้เดฟดูแลผมมากขึ้นนะครับ
ผิดกับแต่ก่อนที่มันจะต้องมาดูแลผมจนไม่ค่อยเป็นอันเรียนเท่าไหร่
แต่ก็ดีแล้วแหละครับ
ให้มันตั้งใจเรียนเข้าไว้
อีกหน่อยจะได้สบาย
"เห็นหน้ากูยัง"
มันยังคงถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
ทั้งๆที่มันก็ได้ยินว่าคุณหมอให้ผมหลับตาพักผ่อนอยู่
แล้วตอนนี้ตาผมก็ปิดสนิทอยู่ด้วย
แล้วผมจะไปมองเห็นมันได้ยังไงเนี่ย
"เห็น "
ผมตอบมันอย่างกวนๆ
ทั้งๆที่ตายังปิดอยู่
และเพราะระยะเวลาสองเดือนที่ผ่านมา
ผมค่อนข้างจะได้ใกล้ชิด
ได้รู้จัดไอ้เดฟในหลายๆมุมมากขึ้นกว่าเดิม
ทำให้ผมกล้าที่จะคุยเล่นกับมันได้มากขึ้น
และดูเหมือนมันเองก็พยายามที่จะทำตัวมันให้ดีขึ้นอยู่เหมือนกัน
"กวนกูนะ ....แล้วเป็นไงมั่ง เจ็บไหม"
"ไม่หรอก แผลมันหายตั้งนานแล้ว "
"แล้วนี่จะหลับอีกนานไหม"
"ไม่รู้ จนกว่าจะรู้สึกสบายแหละ ทำไม อยากให้หายเร็วหรอ"
"แล้วมึงไม่อยากหายรึไง หรือว่าอยากนอนอยู่แบบนี้"
"ใครจะอยากไม่สบายล่ะ แต่ก็ม่เห็นต้องมาเร่งกันนี่"
"กูไม่ได้เร่ง กูแค่อยากรู้ว่ามันหายรึยัง"
"อยากให้ออกจากโรงบาลก็บอกมาเหอะ ชั้นก็บอกนายแล้วไงว่าไม่ต้องมารักษาก็ไม่เชื่อ ค่ารักษาก็ใช่ว่าจะถูกๆ "
"เงียบเลยน่า "
"....."
"หายแล้วไปอยู่คอนโดกับกู"
มันบอกเรียบๆ
เหมือนเป็นประโยคธรมดาสามัญ
แต่ผมก็ยังคงรู้สึกว่ามันเป็นประโยคคำสั่งอยู่ดี
และนี่ก็เป็นสิ่งหนึ่งในตัวมันที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงแหละครับ
คือการชอบเป็นผู้สั่ง
สั่งโน่นสั่งนี่ทุกอย่าง
ยิ่งเวลาที่มีมันคอยดูแลเวลาที่น้องผมติดเรียนแล้วล่ะก็
แทนที่จะรู้สึกดีขึ้นที่มีคนคอยดูแล
แต่กลับต้องมาคอยรับคำสั่งมันว่าให้ทำโน่นทำนี่มากกว่า
อย่างเช่น
กินข้าว
กินยา
เปลี่ยนเสื้อ
ฯลฯ
ซึ่งแต่ละคำสั่งก็มักจะเป็นคำห้วนๆสั้นๆ
จะพูดเพราะๆ หวานๆไม่มี
และไอ้คำว่ามึงกูเมื่อไหร่จะเลิกพูดก็ไม่รู้
"ไปอยู่ทำไม บ้านชั้นก็มี "
"...."
"...."
"งั้น.... กูไปอยู่บ้านมึง"
"ไม่เอา อยู่ได้ไง ตอนนี้ก็แทบจะเหยียบกันตายอยู่แล้ว แล้วไม่รู้ว่าชั้นไม่อยู่บ้านสองสามเดือนเนี่ย น้องชายชั้นมันจะพาใครมาอยู่เพิ่มรึเปล่า"
ผมพูดไปเพื่อกันไม่ให้ไอ้เดฟไปอยู่ด้วย
และเพื่อไม่ไม่ให้ได้ไปอยู่กับมัน
"น้องมึงมันชอบเอาคนมานอนที่บ้านหรอ ผู้ชายหรือผู้หญิงวะ "
ไอ้เดฟมันถามด้วยน้ำเสียงตกใจ
"จะไปรู้กับมันหรอ พูดไปงั้นแหละ มันจะพาใครเข้ามาได้ล่ะ พี่มันก็อยู่นี่ หรือกลัวว่ามันจะพาเมียเก่านายไปกก"
ผมแอบพูดกระทบที่เห็นมันมีท่าทีเดือดดาลเมื่อผมพูดเรื่องที่ไอ้เอิงพาคนไปที่บ้าน
เพราะผมยังจำไม่ลืมว่าที่พวกมันมีเรื่องกัน
ก็เพราะผู้หญิง....
"มันจะเอาก็เอาไปดิ กูจะหวงไว้ทำไม แล้วอีกอย่าง พวกนั้นไม่ใช่เมียกู มึงจะให้กูบอกกี่ครั้ง"
"บอกครั้งเดียวชั้นก็จำได้แล้วแหละ ไม่ได้โง่ขนาดนั้น ที่จะต้องให้คนมาพูดย้ำสองสามครั้ง"
"นี่มึงเป็นอะไรเนี่ย ตื่นขึ้นมาก็หาเรื่องกูตลอด หรือว่าเห็นกูไม่เอาเรื่องเอาราวเลยได้ที"
มันย้อนถามผมด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
ซึ่งมันก็จริงครับ
ผมเองยังไม่รู้เลยว่าผมเป็นอะไร
แต่รู้สึกว่ามันโหวงๆยังไงไม่รู้
รู้สึกใจหาย
เหมือนพรุ่งนี้ผมจะไม่ได้อยู่กับความสุขที่ผมมีมาตลอดสามเดือน
"ไม่รู้สิ โทษทีนะ "
"อ้าว กูพูดแค่นี้ร้องไห้อีกแล้ว เดี๋ยวตาก็ไม่หายสักทีหรอก อยากอยู่โรงบาลต่อรึไง"
"......"
ใช่แล้วครับ
สิ่งที่ทำให้ผมน้อยใจ
และรู้สกใจหาย
เป็นเพราะ...
เมื่อผมหายดีแล้วผมก็ต้องออกจากโรงพยาบาล
แล้วไอ้เดฟก็จะไม่ได้ดูแลผมอีก
ผมเองก็อดที่จะรู้สึกเป็นสุขไม่ได้เมื่อมีมันคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ
ถึงแม้ว่ามันจะทำด้วยสาเหตุใดก็ตาม
ผมก็ยังอยากที่จะเก็บเอาวันเวลาดีๆเหล่านี้เอาไว้ให้มันนานกว่านี้
ให้มันนานที่สุดเท่าที่จะทำได้
แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็ต้องหมุนเวียนไปตามกาลเวลา
เพราะหากจะให้ผมไปอยู่กับมันที่คอนดด
ผมเองก็คงจะทำใจไม่ได้แน่นอนครับ
ที่จะกลับไปสู่วิถีทางเดิมๆ
กลับไปสะกิดบาดแผลเดิมๆ
ให้มันกลับมาเจ็บอีกครั้ง
ผมยังไม่กล้าพอ
"ไม่เป็นไรหรอก มันหายแล้วแหละ พรุ่งนี้บอกหมอได้เลย ชั้นจะกลับบ้าน"
"มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย งองแงมากขึ้นทุกวันแล้วนะ "
มันพูดเหมือนกับดุเด็กที่กำลังงอแง
พอพูดเสร็จมันก็เดินเปิดประตูออกไปเลยครับ
สงสัยว่าผมคงงี่เง่ามากเกินไปจริงๆ
ก็ผมไม่รู้จริงๆนี่ครับว่าผมควรจะทำยังไง
จะให้ไปอยู่กับมันเดี๋ยวเหตุการณ์เดิมๆมันก็เกิดขึ้นอีก
แล้วผมเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าระหว่างผมกับไอ้เดฟเราคืออะไรกัน
ผมไม่รู้ว่าที่มันมาดูแลผมเพราะมันเป็นห่วงผมหรือว่ามันแค่รู้สึกผิด
ไม่มีทางที่จะแน่ใจได้เลย
.................................
.................................
.................................
"เอาของไปเก็บในตู้สิ ยืนนิ่งอยู่ได้"
มันหันมาดุผมอีกแล้วครับ
สงสัยมันคงคิดว่าผมเป็นลุกมันแน่ๆ
ดุเอาดุเอา
ไอ้ผมก็จะทำอะไรได้ล่ะครับ
ได้แต่หันไปมองค้อนมันอย่างเดียว
มีหรอครับที่มันจะสำนึก
ไม่มีซะหรอก
มันยังคงบังคับให้ผมทำโน่นทำนี่อีกเหมือนเดิม
ซึ่งหนึ่งในนั้นคือการมาอยู่ที่คอนโดมันเนี่ยแหละครับ
ไอ้น้องชายผมก็เข้าขากันดีเหลือเกิน
อ้างนั่นนี่เยอะจัด
เดี๋ยวบอกจะมีเพื่อนมาอยู่ด้วย
มีเพื่อนมาทำงาน
ไม่มีเวลาดูแล
ทั้งๆที่ผมก็บอกไปแล้วว่าตาผมมันก็มองเห็นค่อนข้างชัดแล้ว
ถึงแม้จะยังไม่ใสแจ๋วซะทีเดียว
แต่ก็อ่านหนังสือออกแล้วกัน
แต่ไอ้น้องชาย กับไอ้เดฟมันก็ยังบังคับให้ผมมาอยู่ที่นี่อยู่ดี
ไอ้เดฟนี่ก็ดีใจหาย
อยากได้อะไรจัดให้หมด(เฉพาะที่มันเห็นชอบนะ ถ้ามันไม่ชอบอย่าหวังว่าจะได้)
ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตผมกันแน่เนี่ยครับ
"เอามานี่มา"
มันคงเห็นว่าผมยืนนิ่งอยู่นานมั้งครับ
เลยตัดสินใจดึงของจากมือผมไปเก็บเอง
ซึ่งก็มีแค่กระเป๋าเสื้อผ้าเท่านั้นแหละครับ
ก็ห้องมันมีทุกอย่างอยู่แล้ว
ผมก็ไม่รู้ว่าจะหอบเอาอะไรมาเพิ่มเติม
อีกอย่าง
ผมเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะได้อยู่ที่นี่นานแค่ไหน
ดีไม่ดี
อยู่แค่วันสองวันแล้วต้องกลับไปอยู่บ้าน
จะให้ขนข้าวของเยอะแยะกลับมากลับไปคงไม่ไหวเหมือนกัน
เอามาแค่นี้แหละดี
จะไปไหนมาไหนก็สะดวก
"""""""""""""""""""""""""
จบตอนแล้วค้าบบ
สั้นมากกกกกกก
แหะๆ ๆ ๆ
ข้าน้อยขอน้อบรับความผิดไว้แต่เพียงผู้เดียว
เดี๋ยวสุดสัปดาห์นี้จะไม่อยู่เลยรีบเอามาลงไว้ก่อน
เพราะต้องไปถ่ายรูปทำงาน
งานก็ไม่เสร็จ
เฮ้อ
มัวแต่บ้าผู้ชาย(อื่น)อยู่
จุ๊ๆ ๆ
ใครที่รู้สาเหตุอย่าบอกคนอื่นนะค้าบบบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
