ก้าวที่ห้า
เมื่อเดินทางไปถึงวิทยาลัยแล้ว
ผมก็รีบเดินไปให้ถึงห้องธุรการและจัดการกับธุระโดยเร็ว
จากนั้นก็ต้องรีบเดินเพื่อออกไปจากวิทยาลัยให้เร็วที่สุด
จะว่าไอ้เอิงมันห่วงผมเกินไปมันก็ไม่ค่อยจะถูกนัก
เพราะขนาดผมเองยังมีลางสังหรณ์แปลก ๆ เลย
รู้สึกหนังตาข้างซ้ายมันกระตุกยังไงก็ไม่รู้
เลยไม่รู้ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับผมรึเปล่า
อีกอย่างผมเองก็เคยเจอกับไอ้เดฟมาจัง ๆ โดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่มาแล้วครั้งหนึ่ง
ผมจะไม่มีวันให้มันเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองเด็ดขาด
" เฮ้ย มึงน่ะ "
จู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากข้างหลัง
ขณะที่ผมกำลังจะเดินพ้นจากรั้ววิทยาลัย
ทำให้ผมหยุดชะงักไปพักหนึ่ง
เพราะเสียงที่เรียกนั้นเป็นเสียงที่ค่อนข้างจะคุ้นหูผมเป็นอย่างดี
ผมจึงได้ตัดสินใจเดินต่อไปจนออกไปนอกรั้ว
แล้วจึงได้เร่งเดินให้เร็วขึ้นไปอีกจนแทบจะต้องวิ่ง
เพราะรู้สึกว่ามีคนกำลังเดินตามอยู่แล้วรู้สึกว่าจะไม่ได้มีเพียงคนเดียวซะด้วย
ถึงแม้จะเป็นกลางวันแสก ๆ ก็เหอะ แต่บริเวณแถบนี้คนก็ไม่ได้พลุกพล่านมากนัก
หรือเรียกได้ว่าไม่มีคนเดินไปมาเลยก็ว่าได้
จนถึงป้ายรถเมล์แล้วผมจึงได้หันหน้ากลับไปมองที่ด้านหลังผมว่ามีคนเดินตามมารึเปล่า
ก็เจอกับแก๊งค์ของเด็กเทคนิคกลุ่มหนึ่ง
ประมาณห้าคน
หนึ่งในนั้นก็มีไอ้เดฟนั่นแหละครับ
ผมถึงกับต้องผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก
โชคดีที่ผมไม่หยุดเดินแล้วหันกลับไปตามเสียงเรียกนั่น
ไม่งั้นผมคงไม่รอดมาจนถึงตอนนี้แน่( สงสัยเพราะไอ้เอิงมันพูดกรอกหูทุกวันเรื่องความน่ากลัวของไอ้แก๊งค์นี้ ผมเลยกลัวตาม )
ผมยืนรอรถเมล์นานพอสมควร โดยระหว่างนี้ผมก็ต้องคอยหันหน้าไปดูกลุ่มนั้นเรื่อย ๆ
ก็ไม่เห็นว่ามันจะสนใจผม หรือว่ามีท่าทีว่าจะมาก่อนกวนสักนิด
พอรถเมลล์สายที่มันผ่านปากซอยบ้านผมมาถึง
ผมก็รีบวิ่งไปขึ้นประตูหน้าทันที
โชคดีที่ช่วงนี้เป็นช่วงที่คนไม่เยอะ
ทำให้รถว่างพอสมควรไม่ต้องไปเบียดเสียดคนอื่นวุ่นวาย
ผมเลือกที่จะนั่งกับพี่ผู้หญิงคนหนึ่ง
พอผมนั่งลงเรียบร้อยรถก็ออก
ผมจึงเพิ่งจะสังเกตได้ว่า ไม่มีใครวิ่งตามผมมาขึ้นรถเลยสักคนเดียว
จะมีก็แต่....
กลุ่มไอ้เดฟนั่นแหละครับ
ที่มันนั่งอยู่ตอนท้ายของรถ
ห่างจากที่ผมนั่งไปสามสี่ตอน
ผมจึงได้รีบหันกลับมาแล้วแกล้งทำเป็นไม่สนใจ
ทั้ง ๆ ที่ในใจเริ่มตุ้ม ๆ ต่อม ๆ แล้ว
ผมนั่งรถได้ประมาณไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
ก็จะถึงซอยเข้าบ้านผมแล้ว
โดยผมต้องเดินข้ามสะพานลอยไปอีกฝั่ง
แล้วก็เดินเข้าไปในซอย
หรือไม่งั้นก็ต้องนั่งวินเข้า
ซึ่งวินของซอยนี้จริง ๆ แล้วมีแค่ไม่กี่คัน
แล้วช่วงกลางวันแบบนี้ก็อย่าฝันไปเลยครับว่าจะมี
เพราะส่วนมากแล้วคนที่อยู่ซอยผมจะเข้าออกซอยกันตอนเช้ากับตอนเย็นพร้อม ๆกัน
ในตอนกลางวันแบบนี้ไม่มีคนเข้าออก วินมอไซด์ก็เลยไปหากินที่ซอยอื่นแทน
หรือซอยผมจะมีสักคันก็นาน ๆ ที
พอผมกดกริ่งเตรียมที่จะลง
ก็อดที่จะชำเลืองไปดูพวกนั้นไม่ได้
ซึ่งก็เห็นพวกมันยังนั่งปกติกันอยู่
ทำให้ผมโล่งใจมาก เพราะอย่างน้อยก็ไม่ต้องไปผจญภัยอะไรกับพวกมัน
กลับไปจะได้อาบน้ำนอนพักก่อนที่จะไปทำงานในตอนเย็นอย่างสบายใจ
เมื่อรถจอดจู่ ๆ พวกมันก็กรูกันลงจากรถพร้อม ๆ กับผม
แต่เป็นคนละประตูกัน
พอผมลงจากรถได้
ผมก็เผ่นแนบเลยสิครับจะรอให้มันเดินเข้ามาก็กระไรอยู่
ในใจผมก็ภาวนาขอให้มีวินมอไซด์หรือไม่ก็แท็กซี่สักคันให้ผมนั่งไปที่บ้านด้วยเถอะ
แต่ผมก็ต้องผิดหวัง
เพราะไม่มีมอไซด์สักคัน
คนที่จะเดินเข้าออกซอยก็ไม่มีสักคน
มองไปไอ้พวกนั้นก็เดินเข้ามาแล้วด้วยสิ
เอาไงดีละทีนี้
ผมยืนตัดสินใจอยู่พักหนึ่ง
ถ้าผมเสี่ยงเดินเข้าไปในตอนนี้
ไอ้พวกนั้นมันก็ต้องเดินตามไป
ซึ่งก็จะทำให้ผมตกอยู่ในวงล้อมของไอ้พวกนั้นตามลำพัง
แต่ถ้าหากว่าผมยืนอยู่ตรงนี้
อย่างน้อยมันก็ยังติดถนนที่พอจะมีรถสัญจรไปมาบ้าง
มันคงจะไม่กล้าทำอะไรผมหรอก
เมื่อคิดได้ดังนั้นผมเลยยืนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อการเดินมาของพวกมันอยู่ตรงนั้น
พร้อมกับสายตาที่สอกส่องหาวินมอไซด์หรือไม่ก็แท็กซี่ไปด้วย
ติ๊ดดดดดด ตี๊ดดดดดดดดด
ขณะนั้นเองเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
พอผมเอาขึ้นมาดูก็เป็นไอ้น้องชายผมเองครับ
มันคงจะโทรมาเช็คว่าตอนนี้ผมปลอดภัยดีอยู่ในอาการครบสามสิบสองรึเปล่านั่นแหละ
" เออ ว่าไง "
" ว่าไงล่ะพี่ ผมสิต้องถามพี่มากกว่า เป็นไงบ้าง กลับถึงบ้านยัง "
ไอ้น้องชายผมมันถามมาตามสาย
" ยังเลยเนี่ย พี่ยืนอยู่หน้าปากซอย รอวินอยู่ "
" เอ้า ทำไมไม่เดินเข้าไปล่ะ ปกติก็ชอบเดินไม่ใช่หรอ "
" ก็ชอบหรอกนะ แต่ตอนนี้มันเดินไม่ได้ "
ผมพูดพลางชำเลืองมองไอ้พวกนั้นที่มันยืนเกาะกลุ่มกันไม่ห่างจากผมมากนัก
" พี่อิง พี่เป็นไรป่ะเนี่ย ทำไมทำเสียงแบบนั้น "
" ก็ตอนนี้พี่ยืนอยู่ปากซอยบ้านเรา กับพวกไอ้เดฟน่ะสิ มันยืนอยู่ข้าง ๆ เนี่ย "
ผมเอามือป้องปากพูด พร้อมกับชำเลืองมองพวกมันอีกครั้ง
ซึ่งครั้งนี้ผมก็พบว่าพวกมันเองก็มองตามผมอยู่เหมือนกัน
" หา ว่าไงนะ พวกนั้นมันตามพี่มาอย่างงั้นหรอ โธ่ พี่อิง ไม่น่าเล้ยยยยย ผมอุตส่าหลบหลีกไม่ให้มันรู้ที่กบดานตั้งนาน พี่กลับพามันมาซะงั้น ... "
น้องผมมันบ่นอะไรต่อไปอีกยืดยาว
สงสัยมันจะลืมว่าที่ผมต้องมายืนอกสั่นขวัญแขวนอยู่กับไอ้พวกนี้เนี่ย ก็เพราะมันแท้ ๆ
" ไม่เป็นไรหรอก อยากน้อยพี่ก็ยังไม่เข้าบ้าน พี่พาพวกมันไปที่อื่นก่อนได้ไหมล่ะ "
" จะบ้าหรอ แกจะให้พี่ไปไหนอีก ตอนนี้พี่ง่วงจะตายอยู่แล้วเนี่ย แล้วอีกอย่างนะ ไอ้พวกนั้นไม่ใช่เด็กอนุบาลนะ พี่จะได้หลอกให้มันตามพี่ไปได้ง่าย ๆ น่ะ "
" เออ นั่นน่ะสิ เดี๋ยวแปบนึงนะพี่ "
จากนั้นไอ้น้องชายผมมันก็หันไปปรึกษากับพรรคพวก
ก่อนที่จะมาพูดสายกับผมอีกครั้ง
" งั้นพี่ก็รอวินมอไซด์ ไม่งั้นก็แท็กซี่อยู๋นั่นแหละ อย่าเดินเข้าไปคนเดียวเด็ดขาดนะ หรือถ้ารถยังไม่มา พี่ก็ยืนรอตรงนั้นแหละ ปลอดภัยที่สุด ตอนนี้ผมกำลังเก็บของอยู่ เดี๋ยวเสร็จแล้วจะตามไป พี่ก็พยายามอยู่ในที่คนเอยะ ๆ ไว้แล้วกัน แค่นี้นะ เดี๋ยวผมรีบไป "
พูดจบไอ้น้องผมมันก็วางสายไปทันที
พร้อมกับที่ผมเริ่มกวาดสายตามองหาที่คนเยอะ ๆ ตามที่ไอ้เอิงบอก
แต่ก็ไม่เห็นมีสักที่
นอกจากว่าจะเดินไปที่ป้ายรถเมล์ที่ไกลพอสมควร
ซึ่งนั่นก็เสียงอีกเหมือนกันเพราะไม่รู้ว่ามันจะมีคนอยู่รึเปล่า
ผมจึงตัดสินใจยืนอยู่ตรงนั้น
เพราะมันคงไม่กล้าเข้ามาทำอะไรหรอกมั้ง
อย่างน้อยผมก็รู้แล้วว่าที่มันตามผมมาเพื่อที่จะรู้ที่อยู่ของไอ้เอิงนั่งเอง
แต่ผมก็ไม่รู้อีกนั่นแหละว่า
ทำไมมันถึงได้มาแบบเปิดเผยแบบนี้
ทั้ง ๆ ที่ถ้ามันจะสืบอะไรมันก็ควรที่จะมาแบบลับ ๆ มากกว่า
" เฮ้ย ยืนรออะไรวะ "
เสียงไอ้เดฟมันถามขึ้นขณะที่มันเดินเข้ามาใกล้ผม
ทำเอาผมหัวใจแทบจะหลุดไปที่ตาตุ่มเลยทีเดียว
" รอวินมอไซด์ "
ผมตอบไปตามความเป็นจริง
" เดินไปไม่ได้รึไง "
มันถามกลับมาอีก
" ไกล ขี้เกียจเดิน "
ผมตอบสั้น ๆ พร้อมกับมองไปรอบ ๆ เพื่อหาคนมาช่วยชีวิตอีกครั้ง
" กูขี้เกียจรอแล้ว "
มันพูดขึ้นอีก
เหมือนเป็นการกดดันให้ผมทำตามที่มันต้องการ
' แล้วมึงมารอทำไมไม่ทราบ '
ประโยคนี้ผมได้แต่คิดในใจแค่นั้นแหละครับ
เพราะถ้าผมพูดออกไปจริง ๆ มีหวังคงได้เละคามือพวกนี้แน่
" เฮ้ยไอ้เดฟ แท็กซี่มาแล้วว่ะ "
ผมยังไม่ทันได้ตอบคำถาม
เสียงของใครสักคนก็ตะโกนขึ้นมา
พร้อมกับที่แท้กซี่คันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดข้าง ๆ พวกผม
ไอ้เดฟมันก็ไม่รอช้า
ลากผมขึ้นรถแท็กซี่ทันที
ปล่อยให้เพวกเพื่อนๆมันรออยู่หน้าปากซอย
" ลงไหน "
มันหันมาถามผม
แต่ผมก็ไม่สนใจจะตอบ
" ทาวเฮ้าส์ สีฟ้า ถัดจากเซเว่นครับ ท้ายซอยครับ "
จนพี่คนขับเขามองหน้าผมผ่านกระจก
ทำให้ผมต้องจำใจตอบ
สักพักก็มาถึงบ้านผมจนได้
ผมกำลังยื่นมือไป่างเงินค่ารภ
แต่ไอ้เดฟมันก็ชิ่งจ่ายตัดหน้าผมไปจนได้
ผมจึงรีบเปิดประตูลงจากรถ
แล้วเดินไปเปิดประตูรั้ว
เพื่อที่จะเดินเข้าไปข้างใน
แต่รีรอที่จะเปิดประตูบ้านด้านใน
เพราะไม่แน่ใจว่าควรจะเปิดดีรึเปล่า
มันดูเหมือนเป็นการชักศึกเข้าบ้านยังไงไม่รู้
" มึงจะเปิดไม่เปิด อยู่ตรงไหนกูก็เอามึงได้ทั้งนั้นแหละ ถ้ากูจะทำ "
มันพูดขึ้นด้านหลังผม
เป็นเหตุให้ขนที่ขอผมลุกซู่ขึ้นมาเลยทีเดียว
จากนั้นมันก็เดินเข้ามาดึงกุญแจที่มือผมเอาไปไขซะเอง
พอเปิดประตูบ้านได้
มันก็ผลักผมเข้าไป
แล้วลากผมไปนอนลงที่โซฟา
พร้อมกับที่ปากมันประกบลงมาที่ปากผม
มือก็เริ่มที่จะเคล้าคลึงไปทั่วร่าง
พร้อมกับที่มันถอดเสื้อผมออก
ปากมันก็เริ่มซุกไซร้ลงมาเรื่อย ๆ
จากลำคอลงมาที่ยอดอก
ไอ้เดฟมันขบเม้มเบา ๆที่ส่วนยอด
แล้วลากลิ้นโลมเลียลงมาที่แอ่งสะดือ
จากนั้นก็.........................
" น้องคะ "
เสียงเรียก
พร้อมกับแรงสะกิดเบา ๆ ที่ต้นแขน
ทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมา
ผมงัวเงียปรับสภาพสายตาสักพัก
จึงได้รู้ว่าผมกำลังนั่งหลับอยู่บนรถเมล์
" ขอทางด้วยค่ะ "
อ้อ
พี่แกจะลงนั่นเองครับ
แล้วผมก็นั่งขวางทางแกอยู่
ผมจึงได้หลีกทางให้แกเดินออกไป
พร้อมกับหันไปมองที่ด้านหลังของรถ
ก็ไม่เห็นไอ้พวกนั้นแล้วครับ
แสดงว่าพวกมันลงไปแล้ว
เฮ้ออ
เกือบไปแล้วไหมล่ะ
มีอย่างที่ไหนมานั่งฝันวาบหวิวบนรถเมล์
ที่สำคัญ
ดันฝันว่าจะทำอะไรกับไอ้เดฟนั่นซะด้วย
แล้วทำไมผมต้องฝันถึงมันด้วยเนี่ย
สงสัยผมจะอ่านนิยายในเล้ามากไป
หรือไม่ก็เป็นเพราะไอ้เอิงมันพูดกรอกหูทุกวันทำให้ผมเริ่มประสาทไปแล้วแน่ ๆ
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
จบอีกก้าวค้าบบบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
