หัวข้อ: รักฤๅผูกพัน . . . ก็เจ็บปวดเท่ากัน

[RAJCHABUT]

ตอนที่  ๒๙



   การหักดิบ . . .

   มันทรมาน  แต่ผมจะเขียนให้รู้อย่างไร  ให้เห็นภาพความทรมานอย่างไรนั่นนะสิยาก  คนที่ไม่มีความรัก  ไม่มีวันรู้ถึงความสุขของการได้รัก  ไม่มีวันสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียของที่เรารัก

   ทุก ๆ  อย่างเหมือนหยุดนิ่ง . . .

   . . .ที่ได้ยินคือความเงียบ

   สิ่งที่เย็นเฉียบ . . .

   คือ . . . หัวใจ

   ทุกซอกของบ้านที่สายตามองไป . . .  มีแต่ความเจ็บปวด  ที่พร้อมจะระบายออกมาเป็นน้ำตา  ที่ตรงนั้นเคยมีมัน . . .

   . . . ณ ตรงนี้มันนอนเล่น  

   ทุกอย่างเหมือนยังอยู่  หากมันเหมือนอะไรบางอย่างที่วิ่งเข้าสู่หัวใจอย่างรวดเร็ว  ก่อนที่มันจะแผ่กระจายเข้าเต็มหัวใจ

   มันบีบ . . . เหมือนใครมากำหัวใจเอาไว้

   สิ่งเดียวที่ทำได้ในตอนนั้น . . . นอนกอดตัวเองเอาไว้  ทั้ง ๆ  ที่เตรียมใจกับการหักดิบ  แต่มันยังเจ็บปวดเจียนนี้ . . .

   แล้ว . . . โกเมศวร์  มันจะเจ็บแบบที่ผมเจ็บมั้ย

   สุดท้ายผมยังอดห่วงมันไม่ได้อยู่ดี . . .

   . . . แล้วสิ่งที่ผมหักดิบไป  มันจะมีประโยชน์อะไร  

   . . . อดทนนะอาร์ม  อดทนเอาไว้  แกทำดีที่สุดแล้ว  แกทำดีที่สุดแล้ว ถ้าไม่มีใครรักแก  แต่แกมีฉันไง  ฉันอยู่กับแก . . .  

   สิ่งที่ผมปลอบตัวเองยามอ่อนแอ   ผมกอดตัวเองเอาไว้  และใช้อีกมือลูบศรีษะตัวเอง  ทั้ง ๆ  ที่น้ำตาอาบแก้ม

   ในเวลานั้น . . .

   บ้านหลังนี้  ผมอยู่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว  ที่ตรงนี้  มันมีแต่ความเจ็บปวดแสนสาหัส  ผมจะไม่ทนอยู่  จะต้องมีสักที่  สำหรับผม  แต่ไม่ใช่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว  ในเมื่อผมเลือกที่จะเดินไปข้างหน้า . . .

   อะไรที่อยู่ข้างหลัง . . .

   . . . ตัดทิ้งเสียให้หมด

   แต่ . . .

   ผมไปทำงานนะ  ผมไปทำงานตลอดทั้งสามวันที่เป็นช่วงที่ทรมานที่สุดในการหักดิบ  อย่างน้อยที่สุด  ผมได้เจอเพื่อน  และที่สำคัญ  ผมไม่อยากให้เพื่อนต้องมาทุกข์ใจที่ผมเป็นแบบนี้  แรก ๆ  มันอาจจะสงสาร

   หาก . . . ยิ่งนานวัน  ถ้าผมไม่หายล่ะ

   มันจะมานั่งทุกข์ใจกับผมอีกมั้ย  หรือมันเบื่อผมที่ผมไม่สามารถจะลุกขึ้นเดินได้เสียที  สิ่งเดียวที่ผมคิด  ผมต้องเข้มแข็ง  ผมต้องลุกให้ได้โดยเร็วที่สุด    แต่จะลุกมาเดินอย่างไรนี่สิ . . .

   ผมยังมองไม่เห็นทางเลยจริง  ๆ

   ผมผ่านสามวันแห่งความเป็นความตายมาได้ . . .

   เวลาที่ผ่านมามันสอนผม    เวลาเยียวยาความรู้สึกทั้งหมดที่ผมมี . . .  

   . . . ตอนนี้ผมเดินได้  แม้แข้งขาจะยังอ่อนแรงอยู่  แต่ผมก็อยู่ได้  โดยไม่มีมันมาเป็นเดือนแล้ว  ถึงจะคิดถึงมัน  แต่ผมบอกตัวเองเสมอ . . .

   . . . นั่นคือทางที่ดีที่สุดสำหรับทุกฝ่าย

   โดยเฉพาะมัน . . .

   . . . คนที่ผมรัก . . .  

   จะได้ไม่เจ็บปวดกับความรักที่เห็นแก่ตัวของผมอีก  ผมไม่ได้รักมันด้วยหัวใจ  แต่ผมรักมันด้วยข้อแม้  หลาย ๆ  เรื่องที่ผมพยายามบอกตัวเองว่าผมแย่  เพราะมันจะทำให้ผมทำใจได้เร็วมากขึ้น

   ผมคิดเสมอ . . .

   . . . ความสุขของมัน  มาก่อนความสุขของผมนะ

   “แดน . . . คืนนี้ไปหาอะไรกินกันมั้ย”    ผมเลื่อนเก้าอี้ของตัวเองมาที่โต๊ะทำงานของมัน ที่นั่งติดกัน   ในขณะที่มันง่วนอยู่กับงานเอกสารหน้าคอม

   ความนิ่งเงียบ . . .

   . . . เฉยชา

   ผมเกลียดอาการนี้ของมัน  เกลียดจับหัวใจเลยทีเดียว  เพราะผมไม่ได้มองหน้าแล้วยิ้ม  หรือคุยกับมันเหมือนก่อนมานานแล้ว  ตั้งแต่ที่มันสิ้นศรัทธากับสิ่งที่ผมทำลงไปกระมัง

   “ไม่พอใจอะไรกูหนักหนาว่ะ  พูดด้วยไม่ยอมพูด”  

   “ผมอยากรู้จักพี่อาร์มคนเดิม  ผมไม่ชอบพี่อาร์มที่อยู่กับความแค้น”  มันพูด  หากแต่สายตามันไม่หันมามอง

   “ก็ไม่ได้เปลี่ยนไป  ยังเหมือนเดิม”

   นิ้วมันหยุดคีย์งาน  สายตามันหันมามองผม  ผมยิ้มให้มันบาง ๆ  

   “พี่อาร์ม พี่อาร์มลองหยุด  แล้วมองในมุมที่พี่ไม่เคยมองบ้างก็ได้    บางทีพี่อาจจะเจออะไรในนั้น  ผมไม่อยากเห็นพี่แบบนี้หรอก  พี่ลองดูสภาพตัวเองตอนนี้เหอะ  ดูได้เสียที่ไหน . . .”

   “หยุดเรื่องอะไร  หยุดแล้วจะเอาอะไรกินเข้าไป”  ผมพยายามจะเบี่ยงประเด็นที่มันพยายามจะโยงเข้ากับเรื่องที่ผมคุยกับมันก่อนหน้านี้  เรื่องที่เต็มไปด้วยการแก้แค้น  เพราะเรื่องที่ผมกับโกจบกัน  ยังไม่มีใครรู้  ผมยังไม่ได้บอกใครกับเรื่องนี้

   สามวันแรก . . .

   . . . เจ็บเจียนตาย

   หาก . . . พ้นช่วงนั้นมา

    ผมพยายามอยู่กับตัวเองช้า ๆ  ค่อย ๆ  ประคองตัวเองให้ลุกมาให้ได้  ตอนนี้เดือนกว่าแล้ว  ที่ผมอยู่ได้  แม้จะมีอาการทุรนทุรายอยู่บ้าง  แต่มันไม่นานเท่าเมื่อก่อน

   ผมได้แต่หวัง . . .

   . . . แผลที่เกิดจะหายสนิทในไม่ช้า

   ผมเลือกที่จะไม่เปิดโทรศัพท์ . .  .

   หากใครโทรมา  ถ้าเป็นคนที่ควรโทรกลับผมโทร  แต่มีบางเบอร์ที่ผมมอง  แล้วพยายามลบมันทิ้งไป  ไม่อยากจดจำเอาไว้อีกแล้ว  ที่ผ่านมาเพียงพอกับความเจ็บปวด

   เทคโนโลยี่ลบออกได้ . .  .

   หาก . . . ที่ติดในหัวใจลบมันอย่างไร ?

   “. . . มันไม่ตลกนะพี่  พี่อาร์มถ้าใครบนโลกนี้เขาไม่ต้องการเรา  มันไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกนะพี่  แต่หากว่าเราไม่ต้องการตัวเรานี่สิ  เราจะยืนหยัดอยู่บนโลกนี้ได้อย่างไร  พี่ลองถามตัวเอง  พี่ยังต้องการตัวเองอีกมั้ย”

   “พูดอะไร้   ไม่เห็นรู้เรื่อง . .  .”    ผมยานคง  

   “. . . มาชวนเพราะรู้ว่ารัก  มีคนที่พี่รักไม่กี่คนหรอกบนโลกนี้  และคนที่เห็นเป็นคนแรก ๆ  ก็มีแกอยู่ด้วย  แต่ถ้ารำคาญก็ขอโทษ  อีกหน่อยเหอะจะไม่อยู่ให้รำคาญอีกแล้ว”  ผมบอกก่อนที่จะเลื่อนเก้าอี้กลับไปที่โต๊ะของผม  

   “จะไปไหน”

   “ทำงานดิ . . .”   ผมหันกลับมามองมัน

   “ไม่ใช่ตอนนี้ที่บอกว่าจะไม่อยู่ให้ รำคาญ”  มันจ้องหน้าผมเอาไว้  สายตามันอ่อนลงมากว่าหลาย ๆ  วัน

   “ไม่รู้ . . .”   ผมยักไหล่    

   “. . . ถ้าอยากไปก็ตามไปร้านเดิมแล้วกัน”   ผมเอี้ยวตัวมาบอกมัน  ก่อนที่จะกลับไปสนใจกับงานตัวเองอีกครั้ง  

   “น้องอาร์ม”     เสียงพี่รัตน์  ผู้จัดการคนสวยของผม  วันนี้ลงทุนเดินมาหาผมถึงที่โต๊ะ

   “ครับพี่”

   “ยุ่งอยู่มั้ย . . .”

   “ก็ไม่นะครับ”

   “พี่อยากให้น้องอาร์มคิดดูอีกรอบดีมั้ย”   พี่รัตน์  ชูซองในมือแกว่งไปมา   

   “คิดมาแล้วพี่    นั่งคิดนอนคิด  ตีลังกาคิดก็แล้ว  เลยออกมาแบบที่พี่เห็นไง  เอาน่าพี่  ไม่เปลี่ยนใจ”  ผมยิ้มให้พี่รัตน์

   “โอเค  งั้นพี่จะเซ็นต์ส่งให้ผู้ใหญ่แล้วกัน”

   “อะไรเหรอพี่รัตน์”  เสียงไอ้แดนถาม

   “อ๋อ  จดหมายลาออกจ๊ะ  น้องอาร์มลาออก”

   “พี่อาร์ม . . .”  ไอ้แดนหันมามองหน้าผม

   “. . . จะบ้าเหรอ  ลาออกไปทำอะไร  แล้วทำไมไม่เห็นบอกกันเลย”  สีหน้ามันสงสัย

   ผมยิ้มให้มัน . . .  

   คำถามนี้ ผมยังไม่ตอบมันได้ใหม ?     ผมหันกลับมาที่หน้าจอคอมผมยังเปิดค้างอยู่ . . .

   . . . เมล์ตอบรับการรับเข้าทำงานจากสายการบินริมทะเลอาระเบียน . . .




   ร้านประจำที่เรานั่ง  เป็นร้านริมถนนแถววัดเสมียนนารีที่จะทุลุมาริมคลองประปา  ร้านติดสี่แยก  ฝั่งตรงกันข้ามีร้านสะดวกซื้อ  แม้จะเข้าสู่เดือนกุมภาพันธ์แต่ลมหนาวยังมิจางหาย  อากาศสบายแบบนี้  นั่งนอกร้านก็เหมือนติดแอร์   เพราะการจัดร้านมีที่นั่งเอนหลัง  มองรถที่แล่นผ่านไปมา

   “เดือนหน้ากูจะบวชนะโว้ย”  ไอ้เพื่อนรักบอก

   “ห๊า  จะเอาเมียแล้วเหรอ”    ผมยิ้มให้มัน

   “เออดิ . . . จะสามสิบอยู่แล้ว  แต่พวกมึงสองตัวไม่ต้องไปก็ได้มันไกล”  ไอ้คนใกล้เข้าวัด  ยกแก้วขึ้นดื่ม

   “บวชที่ไหนหรือพี่โอ๋”   แดนถาม

   “บ้านพ่อ . . . ธาตุพนม”

   “โหย . . . ริมโขง”

   “ถึงบอกไงว่าไกล  ไปก็หยุดหลายวันอีก  ไม่อยากให้เสียงาน  บวชสิบห้าวันเอง  ไม่ต้องไปก็ได้  แต่บอกให้รู้ว่าจะบวช”

   “วันที่เท่าไหร่”

   “ยี่สิบ”

   “อีกตั้งเดือนกว่าแน่ะพี่  ไปกันนะพี่อาร์มผมว่าง”   แดนมันหันมาชวน

   . . . ยี่สิบ . . .  ส่วนงานใหม่ผมเดินทางยี่สิบสาม  ยี่สิบสองถึงกรุงเทพฯ  เตรียมตัวเอาไว้ก่อนก็คงทัน . . .

   “ไปสิ ไปได้  ไม่ใช่สิ . . . ต้องไป  ถึงอยู่กันครึ่งฟ้าก็ต้องมา  ต้องบินกลับมา”    ผมบอกมันยิ้มให้มัน

   “โห  พ่อสำบัดสำนวน  ต่อให้ครึ่งฟ้า  ก็ต้องบินมา”  มันยิ้ม

   มันไม่เข้าใจที่ผมบอกมันเลยหรือ . . .

   . . . ก็ดีเหมือนกัน  อีกหน่อยมันก็คงจะเข้าใจกับสิ่งที่ผมกระทำลงไปทั้งหมด

   “เออ  คอนโดแต่งเสร็จแล้วนะมึง  ย้ายเข้าได้เลย . . .”    ไอ้เพื่อนรักมันหันมาบอกผม  

   “. . . คนบ้าอะไรมีบ้านอยากอยู่คอนโด”

   “ไอ้เหี้ยนี่  ทีกูถามว่าดีมั้ย  บอกดี ๆ  เอาดิ  ซื้อเลย  กูจะได้ขอมึงห้องนึง  พอทีแบบนี้ทำมาบ่น”

   เรื่องธรรมดาครับ  มันกับผม . . . เถียงกันได้เป็นกิจวัตร  แต่เวลาที่มันทำซึ้ง  เล่นเอาผมพูดอะไรไม่ถูกเหมือนกัน

   “พี่อาร์มซื้อคอนโดเหรอ”  แดนมองหน้า

   “อืม”

   “มันอยากได้มาก  เร่ง ๆ  ยิก ๆ  ไปดูห้องที่เขาบอกขาย  แล้วมันนัดโอนรุ่งขึ้นเลย  ไม่รู้ว่ามันจะรีบทำไมนักหนา”

   “อ้าว  ทำซะให้เสร็จ ๆ  จะได้หายห่วงไง”   ผมยิ้มให้พวกมัน  

   “พ่อคนห่วงเยอะ  มีอะไรอีกมั้ยที่ยังห่วงอยู่”

   “น่าจะหมดแล้วมั้ง . . . อ้าวชนหน่อย  ถือว่าเลี้ยงส่ง . . .”   ผมยิ้ม   พวกมันมองหน้า  หากผมกลบเกลื่อนทันทีเหมือนกัน

   “. . .ส่งเพื่อนเข้าวัด”  

   ความหมายผม . . .

   . . . พวกมันไม่รู้กันหรอก  ผมเจอความทุกข์มามากต่อมาก  ต่อจากนี้ผมจะเล่นซ่อนหากับความทุกข์  จะไม่ยอมให้ใครได้รู้อย่างเด็ดขาด

   “หมดห่วงแล้วดิ๊  เลยลาออกซะงั้น”

   “ใครลาออกว่ะไอ้แดน”

   “พี่อาร์มนะดิ    ผมเพิ่งรู้วันนี้เอง  พี่รัตน์เดินมาถามที่โต๊ะ  ไม่อย่างนั้นผมไม่รู้หรอก  ก็ดีที่รู้  ผมเลยลาออกตามเลย  พี่รัตน์ด่ามาชุดใหญ่เลย แกโวยวายตายแน่ ๆ  จะหาใครทำงานแทนทันลาออกทีเดียวสองคนเลย”

   “เฮ้ย  มึงจะลาออกทำไม”  ผมมองหน้ามัน  แต่นึกภาพพี่รัตน์ออก  เวลาที่แกโวยวาย  ภาพนั้นผมยิ้มได้ทุกครั้ง  เพราะแกจะจริงจังกับงานเสมอ

   “จริง ๆ  พี่  ไหน ๆ  ก็ไหน ๆ  แล้ว  ทำไปก็ไม่รวย  แถมแม่เร่งให้ไปช่วยงานส่งออกที่บ้านอีก  นี่ถ้าผมไม่ติดว่าพี่อาร์มทำที่นี่ผมลาออกนานแล้ว”  

   ความจริงที่มันทำงานที่นี่ . . .

   . . . ไม่ใช่เพราะงาน

   “ไอ้แดนมีที่ไปแล้ว  ทีนี้มึงไอ้อาร์ม  ทำไรต่อ”  เพื่อนรักมันห่วงผมมั้ง

   “ก็ไปหาหลวงพ่อก่อน . . . ไปลา”  ผมพูดอะไรออกไปว่ะ  

   “เฮ้ย  ไปขอพร  ให้มีความสุข  กับการเริ่มต้นชีวิตใหม่  สนุกกับงานที่จะทำใหม่  แล้วก็คงมางานมึง”

   “จากกรุงเทพฯ  ไปเชียงใหม่   ลงมากรุงเทพฯ  แล้วไปธาตุพนมนี่นะ  อย่าไปเลยมึง  ลำบากตายห่า  กูไม่อยากให้มึงเหนื่อย”  แววตามันห่วงผมจริง ๆ  

   “ไปดิมึง  บอกแล้วถึงอยู่ครึ่งฟ้า  มึงบวชกูก็ต้องบินกลับมา . . .”   ผมยิ้มให้มัน

   ความหมายของผม   มันไม่เข้าใจจริง ๆ ด้วย

   แต่ก็ดีเหมือนกัน  เพราะถ้ามันรู้ตั้งแต่วันนั้น  บางที  ผมอาจจะต้องใจอ่อนกับลูกอ้อนของมันอีก  เอาไว้ก่อน  ไปลาหลวงพ่อ  แล้วค่อยกลับไปบอกมัน  ถึงเวลานั้น  มันก็รั้งผมเอาไว้ไม่ได้แล้วล่ะ  

   ”. . . แปบมีสายเข้า”  เบอร์แปลก ๆ  อีกแล้ว  ไม่ค่อยอยากรับเท่าไหร่หรอก  แต่ก็ต้องรับเพราะไม่อยากให้มันสั่นเรื่อย ๆ  ทำลายบรรยากาศในวงเหล้าหมด

   “สวัสดีครับ”  

   “พี่อาร์ม  ถามอะไร  เล่ามาจริง ๆ  ได้มั้ย”    เสียงนั่น  เสียงที่หายไปนานมากแล้ว  สีหน้าผมเริ่มเปลี่ยนเป็นเครียด

   เกลียดชิบไอ้คำถาม ประมาณนี้

   “ถามมาตอบได้ก็ตอบ  ตอบไม่ได้ก็ไม่ตอบ”    คำตอบที่ผมบอกไป   มันก็กั๊กแหละ  มีหรือที่คนอย่างผมจะยอมจนมุมง่าย ๆ    

   เสียงอีกฝ่ายอึกอัก  เหมือนละล้าละลัง . . .  

   นั่นแหละสิ่งที่ผมกลัวมาตลอด    กลัวคำถามนั้นแหละ  มันคงจะถึงเวลาแล้วล่ะ  ที่ผมจำต้องตอบคำถาม  

   แม้จะรู้ . . .  ว่าเมื่อตอบไปแล้วผลมันจะตามมาเช่นไร  

   “พี่อาร์ม  พี่กับพี่โก มีอะไรกันปล่าว”

   เห็นมั้ยล่ะ . .  .

   น้องชะนีน้อยเล่นไม่เลิก  ผมปวดจิ้ด  ขึ้นมา  มันจะถามผมเพื่ออะไร  ในเมื่อตอนนี้ผมไม่อยู่ในสถานะใดอีกแล้ว      เอาเหอะ  น้องชะนี  เมื่อน้องด้านที่จะถาม  พี่ก็ด้านที่จะตอบแล้วกัน  

   . .  . ให้มันรู้กันไป  ใครมันจะด้านกว่าใครกัน . . .

   เพราะในเวลานี้  ผมไม่มีมันให้ต้องแคร์อีกแล้ว  อยากรู้อะไรถามมาเลย  แม้วันก่อนจะบอกไปแล้ว  แต่เข้าใจว่ารอยหยักในสมองเขาคงน้อย  เขาเลยปล่อยเวลาผ่านมาเป็นเดือนแล้วค่อยโทรมาถาม

   “น้องครับ  น้องลองคิดดูนะครับ  มีผู้ชายที่ไหนบ้างที่จะเข้าไปยุ่งกับเรื่องของผู้ชายอีกคน  ถ้าเขาสองคนไม่มีอะไรกัน  แล้วผู้ชายที่น้องคบ  ทำไม  มันถึงต้องเดินออกมาจากบ้านน้องเมื่อพี่บอกให้มันออกมา  มันเดินออกมาทันที  เรื่องแบบนี้  น้องยังคิดไม่ได้อีกหรือ  สมองนะมีไว้คิดนะครับไม่ได้มีไว้กั้นหู”    ผมพูดแบบเดิม  หากมีแอบด่าน้องชะนีไปเล็ก ๆ  

   แมร่งชะนีตัวนี้โง่น่าดู  ไม่เหมาะกับการเอามาสืบพันธุ์ . . .

   เป็นได้แค่ . . .

   . . . เครื่องบำบัดความใคร่

   “ก็หนูไม่เคยคิดไง  หนูคิดว่าพี่อาร์มเป็นพี่ชายคนนึง  หนูไม่เคยคิดว่าพี่จะมีอะไรกับพี่โก”

   โถ . . . โถ   ชะนีน้อย  

   น่าสงสารเสียเหลือเกิน . . .  

   ทำตัวได้ไร้เดียงสาชะมัด  นี่ถ้าผมไม่รู้มาก่อนว่าเจ้าหล่อนไปนอนแบให้เพื่อนผมอีกคนขย่มตั้งแต่ก่อนเป็นนางสาว   ผมจะคิดว่ามันบริสุทธิ์ผุดผ่อง  ไม่ผ่านเรื่องร้าย ๆ  มาเป็นแน่  

   แต่ . . .

   บังเอิ๊ญ บังเอิญ

   เพื่อนผม  ที่มันถอยออกมาทั้งน้ำตา  เมื่อแม่ชะนีน้อยทะเลาะกันตอนหลังปีใหม่  แล้วมันค่อย ๆ  แทรกเข้ามาในชีวิตไอ้โก  

   เพื่อนผม . . .  

   . . . มันก้อนามสกุลเดียวกับไอ้โก  

   มันบอกผม    “ถ้าโกมันอยากได้ผมถอยพี่  ผมไม่อยากมีปัญหากับพี่น้อง”

   รักแท้คือการเสียสละจริง ๆ  พ่อคุณ . . .  

   . . . ถ้าวันนั้นมันไม่เสียสละ  

   วันนี้ผมจะมานั่งเอาหัวแม่ตีนเขี่ยหน้าผากแบบนี้มะนี่  แต่ช่างเหอะ  ตอนนี้ผมอยากถอยมั่งแร่ะ  ผมมะใช่เสียสละหรอก  เพียงแต่ผมรู้สึกว่ามันควรถอยออกมา  ไม่ควรทำร้ายคนที่เรารักอีกต่อไป . . .

   “นี่น้อง  พี่จะบอกให้  ไอ้โกมันมาอยู่กับพี่ตั้ง ๗ ปี  ล่อกันน้ำเป็นขวดโค้กแล้ว  ขนาดตอนที่มันคบกับน้องมันยังนอนเอากับพี่ได้ทุกคืน  พี่ไม่อยากพูดตรง ๆ  พยายามให้น้องได้รู้ด้วยตัวเอง  ถ้าน้องไม่คิดก็หัดคิดซะ  แล้วมันก็ออกไปจากชีวิตพี่แล้วด้วย  มันจบลงแล้ว  ถึงมันจะกลับมา  ก็ไม่ได้มีอะไรให้พี่ต้องนึกถึงมันอีก  เพราะคนแบบพี่ไม่อยากใช้ของร่วมกับคนอื่น  แค่นี้นะครับ”

   ผมกดวางสายทิ้งไป . . .

   สะใจอยู่ลึก ๆ  กระมัง   ในเมื่อมันออกไปจากชีวิตผมแล้ว  ผู้คนรอบ ๆ  ตัวของมัน  ก็ไม่มีความหมายอะไรกับผมอีก  แล้วผมจะต้องแคร์ทำไม  ว่าใครจะรู้สึกอย่างไร  ในเมื่อผมกับมัน

   เรา . . . คนละชีวิต  คนละวิญญาณ

   “พี่อาร์ม”  ไอ้แดนมองหน้าผม  สายตามันตำหนิผมอยู่ในที

   ผมยิ้ม . . .

   ผมผิดหรือที่บอกไปแบบนั้น  ในเมื่อผมไม่ได้เป็นฝ่ายโทรไประรานเขา  เขาต่างหากที่เดินเข้ามา  และดูเหมือนว่าจะไม่ยอมออกไปจากชีวิตของผมสักที  ผมก็ต้องปกป้องหัวใจผมเอง  ไม่อยากให้ใครเดินมาทำร้ายตัวผมได้อีก

   “ใจเย็นสิมึง”  ไอ้โอ๋  กุมมือผมเอาไว้

   หากแต่ . . .

   . . . อีกฝ่ายเหมือนยังไม่จบ  

   ผมกดรับอีกครั้งเมื่อเขาโทรเข้ามา

   “พี่อาร์ม  คือ  อย่าโกรธนะถ้าหนูจะถามอะไรอีกสักอย่าง”    นั่น  น้องชะนีไม่เลิก  เดี๋ยวเหอะมึง   เตรีมตัวรับพระเพลิงเหอะ  ตอนนี้ความเดือดในใจมันพุ่งถึงร้อยองศาแล้วกระมัง  

   “มีอะไรอีก”

   “คือ...คือ  ...”  เสียงอีกฝ่ายคล้ายลังเล

   “ถามมาเหอะ  อยากรู้อะไรวันนี้ตอบหมด”  ผมบอกไปห้วน ๆ  จะต้องมีอะไรที่ผิดบังกันอีก  มันคงไม่มีอะไรอีกแล้วล่ะ  เพราะตอนนี้ผมว่า  ผมเหลือสุดที่จะทานกับคนของไอ้โกมันแล้ว

   “ตอนพี่อาร์มมีไรกับพี่โก  พี่อาร์มทำไรกันยังไงเหรอ”

   เอาล่ะดิ๊ . . .  

   น้องชะนี  กล้ามาก . . .  

   ผมอายเลยนะ  ผมอายทุกครั้งนะที่ต้องเล่าว่าผมมีอะไรกับมันยังไง  แต่นี่ผมได้ยินเต็มรูหู  ไอ้ความร้อนในร่างกายมันพุ่งจิ้ดขึ้นจุดสูงสุดในบัดดล

   “นี่  แล้วตอนที่น้องนอนให้ไอ้ชัยมันเอา  น้องทำไรกันบ้างล่ะครับ  พี่ไม่เคยถามน้องเลยนะครับว่าน้องเอากันท่าไหนบ้าง  ส่วนพี่  พี่เอากับไอ้โกตั้งแต่นมน้องยังไม่แตกพานเลยมั้งครับ  แล้วน้องจะอยากรู้ทำไม  ว่าพี่เอาท่าไหน  เอายังไง  เพราะถึงยังไง  พี่ก็ไม่จำเป็นต้องบอกน้องหรอกว่าพี่เอากับมันยังไงบ้าง  ถ้าน้องอยากรู้ทำไมน้องไม่ถามไอ้โกมันเองล่ะครับ”    แมร่ง  มาถามกูแบบนี้ได้ไง  เรื่องแบบนี้  มันควรเอามาถามกันมั้ย  ผมไม่รู้นะ  มันกินในที่ลับจะมาไขในที่แจ้งได้ไง

   การศึกษา . . .

   . . . ผมเชื่อสอนให้คนรู้จักอายด้วย  ผมอายเป็น

   “ถามแล้ว  แค่อยากรู้  ว่าพูดตรงกันมั้ย”

   โห  กล้ามากน้องชะนี  ผมนี่โครตที่อายเลยนะนี่ มองหน้าไอ้แดนพลาง  ไอ้โอ๋พลาง  ไอ้สองคนนั้นก็จ้องอยู่เสียด้วย   มันด้านกว่ากระหรี่สงครามโลกแฮะ

   “น้องอยากโดนมันเอา  ก็เชื่อมันเหอะ  แต่พี่ขอบอก  บทเซ็กส์มันห่วยแตกมาก  ถึงไอ้นั่นมันจะใหญ่คับปาก   แต่มันเอาไม่ทน  ไม่ต้องมาถามพี่หรอกว่าเอากันท่าไหน  ในเมื่อน้องอยากได้  พี่ยกให้ไปแล้วไง  พี่ไม่มีวันทวงคืนเด็ดขาด   ไม่ต้องกลัวหรอก   คอยดูแล้วกันว่าพี่ทำได้ตามที่พูดมั้ย  เพราะพี่ไม่กินของที่ผิดกลิ่น  มันแสลง  พี่บอกให้อย่างนึงนะน้อง  ผู้ชายลองมันมีอะไรกับผู้ชาย  มันไม่มีวันกลับไปนอนกับผู้หญิงได้สนิทใจหรอก  แค่นี้นะ”

   สะจายยยยยยยยยยยยยยย  แมร่งอยากรู้ไร  อีกหน่อยคงถามมั้ง  หมอยพี่มีกี่เส้น  ของพี่โกมีกี่เส้น  อีดรอกกกกกกกกก  

   ผมปิดเครื่อง  ก่อนยกแก้วกระดกหมดแก้ว . . .

   “เวรชิบหาย  กล้าถามกูละอายเลย”    ผมยิ้มเยาะตัวเอง  ไม่กล้าสบตาไอ้เพื่อนรัก  เสียบรรยากาศการกินเหล้าหมด . . .

   “มึงนี่สุดยอดเลยว่ะ  ทำไปได้ไง”   ไอ้เหี้ยโอ๋โอบบ่าผมเอาไว้

   “ก็กูทำแบบที่อยากทำ  แบบที่มึงบอกไง  ถอยมาแค่พี่  แต่ในเมื่อมันไม่เก็บคนของมันเอาไว้  มาระรานกู  กูไม่ถอยเหมือนกัน  ใครจะยอมก็ยอม  แต่ไม่ใช่กูแน่ ๆ  ถ้ากูผิดกูจะรับคำพิพากษา  แต่ถ้ากูไม่ผิด  อย่าหวังเลย  หน้าไหนจะมาบังคับให้กูรับ”  ผมมองหน้าแดน

   ผมว่ามันคงเข้าใจที่ผมพูด มากกว่าตอนที่มันหายไปจากชีวิตผมสองสามเดือน . . .

   มันทำให้ผมจิ้ดขึ้นมาอีก   คืนนั้นเหล้าเลยไหลลงคอผมมาก  มากกว่าที่ผมตั้งใจแค่ว่าไปกินกับเพื่อน  ไปคุยกันสนุกสนานเฮฮา  แต่สิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นโทรเข้ามา  มันรบกวนหัวใจผมเหลือเกิน

[AidinEiEi]

ง่า...ขออีกซักตอนได้ไหมคะยังเศร้าค้างอยู่อ่ะ
โชคดีนะที่พี่อาร์มกับโกไม่เป็นอะไร
โกรักพี่อาร์มนะไม่ว่าแบบไหนก็คือรัก พี่เคยพอใจเท่านี้ไม่ใช่หรือคะ
พี่อาร์มก็ยังคงรักโกมาก มากกว่าตัวเองเหมือนเดิม
 

สิ่งที่ผมมีแค่น้ำตา . . . ผมตั้งใจเด็ดขาด  ชาตินี้ผมจะไม่มีวันทำร้ายมันอีก  ผมจะไม่ยอมทำร้ายมันอีกแล้ว  ผมจะออกไปจากชีวิตของมัน  ไปให้สุดขอบฟ้า  ที่ผ่านมาผมทำร้ายมันฝ่ายเดียวมาโดยตลอด

   ผมจะไม่ยอม  จะไม่มีวันยอมทำร้ายคนที่ผมรักอีกแล้ว . . .


เพราะอย่างนี้รึเปล่าคะพี่อาร์มถึงไม่ให้โอกาสโกเข้ามาในชีวิตของพี่อีกครั้งง่า......

[DEK-JANGRAI™]

อ่านทีรัยบีบหัวใจทุกที  โครตเศร้า

[DEK-JANGRAI™]

เอาอีกตอนได้หมดอ่ะคร้าบ


กำลังมัน  ขาดตอนซะมั้น


หัวใจผมยังไม่หายตื่นเต้นเลยคร้าบ

[kdds]

เวลาพี่อาร์มสติหลุดนี่ น่ากลัวจิงๆ 

ตอนนี้ยังคงเศร้าเหมือนเดิม 

[pongsj]

 

ไม่ทำร้ายคนที่เรารัก แต่เลือกทำร้ายใจตัวเอง

[แก้ว]

โชคดีจริง ๆ ค่ะที่ปลอดภัย    
แก้วเคยได้ยินคนพูดว่า




"  ตายน่ะ..เรื่องง่าย    ชีวิตหลังความตายนี่สิ  นรกชัด ๆ  "

[~NeMeSiS_PURE~]

เข้ามาอ่านแล้วออกไป พร้อมกับน้ำตา

ไปดีกว่า  

พี่อาร์ม  รักษาสุขภาพด้วยน้า

อย่ากินยามากไปน้า

[iloveyou]

สุดท้าย.....มันก็คงเป็นตราบาปที่อยู่ในใจเราตลอด
.
.
.
แล้วจะทำอย่างไงเพื่อชดใช้หนี้นั้น หนี้ที่รู้ว่าไม่สามารถขดใช้ให้หมดได้
.
.
.
ควรจะทำอย่างไงกับมันดีล่ะกับความรู้สึกที่ติดตัวเราตลอดไป

[imon]

เป็นอีกตอนที่เสียน้ำตา
ทำไมนะคนอกหักต้องฆ่าตัวตาย (ผมก้อเคยคิด แต่ทำมะด้าย คิดถถึงแม่)
แต่ก้อนะชีวิต
เศร้าได้อีก เศร้าได้อีก
.
.
.
.

[Bliss_Destiny]

พี่อาร์มโทษตัวเองตลอดเลยนะคะที่อ่านมา

พี่เป็นคนดีนะ...^^ 

พี่รู้ไหมคะ  ว่าที่พี่เจ็บ พี่โกอาจจะไม่ได้ถึงครึ่งของพี่  เพราะเขาไม่ใช่ฝ่ายถูกหลอกลวง...

เราทำร้ายเขา เขาเจ็บ แต่เราน่ะเจ็บกว่า

บาดแผลนี้มันหายยาก  เพราะทุกครั้งที่มันกำลังจะหาย พี่จะกรีดมันลงไปให้ลึกขึ้นกว่าเดิม...

อย่าทำร้ายตัวเองเลยนะคะพี่อาร์ม

พักบ้างก็ดีนะคพ... หนูห่วงพี่มากๆเลย

มา... ขอกอดให้กำลังใจค่ะ      

[imon]

พรุ่งนี้ 7 โมงเช้าเจอกัน


.
.
ตอนต่อไปกุจะร้องไห้ลั่นออฟฟิตเลย
.
.

.

ราตรีสวัสนะคืนนี้.................บาย
ฝันดีนะครับ
..
.
.

[naumi]

เฮ้อ...ขออาร์มให้มาต่ออีกตอน เพราะคิดว่าตอนนี้อาร์มคงจะอยู่เหนือน่านฟ้าแล้ว แต่....
ความจริงยังวกให้มาเจอกะโกอีกจนได้ จะเปนไรมะ ถ้าจะบอกว่าขออีกตอน แห่ะๆๆ
ขอให้อาร์มออกไปให้พ้นๆจากโกซะที ทรมานจนจะทนไม่ไหวแล้ว

อ้อ เหนด้วยกะโอ๋นะ คนตายน่ะไม่รู้สึกอะไรหรอก แต่คนที่อยู่ข้างหลังนี่สิ ต้องแบกรับความเจ็บปวดไปชั่วชีวิต

ปล. "ผมจะไม่ยอม จะไม่ยอมทำร้ายคนที่ผมรักอีกแล้ว"
แน่ใจหรออาร์ม ว่าที่เปนอยู่ตอนนี้ อาร์มไม่ได้กำลังทำร้ายใคร.......

[RAJCHABUT]

ตอนที่ ๒๙  (ต่อ)



   คืนนั้น . . . ผมเมา 

   . . .เมามากที่สุดในชีวิตก็ว่าได้   

   เพราะผมตั้งใจ  หลังจากนี้  ผมจะกลับมาเป็นคนเดิม  ดูแลเอาใจใส่ตัวเองสักที  งานใหม่ที่ผมจะเริ่ม  มันทำให้ผมต้องดูแลรักษาตัวเอง  รักษาหน้าตา  รักษาสุขภาพ

   หากผมไม่พร้อมทุก ๆ  ด้าน . . . 

   . . . ผมจะดูแล  และคอยบริการคนอื่น ๆ  ได้อย่างไร

   “ไอ้โกมาแล้ว  มีคนมารับแล้ว”   ไอ้เพื่อนรักมันชี้ไปที่ร้านเซเวนฝั่งตรงกันข้ามกับร้านที่ผมนั่งอยู่

   ผมหันไปตามที่มันบอก . . .

   คนที่ยืนรอสัญญาณไฟอยู่  ผมจำได้ดี  ผมไม่เคยลืมมันออกไปจากหัวใจผมเลย  จะว่าดีใจที่เห็นมันก็ดีใจ  แต่มันไม่ใช่  ในเมื่อตอนนี้ผมยังไม่พร้อมที่จะเจอมัน

   “มึงโทรไปเหรอ”

   “เออดิ  บอกว่ามึงเมามาขับรถกลับไม่ได้”

   “มึงทำอะไรลงไป  กูกับมันจบกันแล้ว  มันย้ายออกไปจากที่บ้านกูเป็นเดือนแล้ว  กูไม่อยากเจอมัน  กูไม่อยากเจอ”  ผมมองมัน  ไม่รู้สิ  ผมไม่พร้อม

   “เฮ้ย  กูไม่รู้  มึงไม่บอกกูว่ะ  อาร์ม”  มันจับมือผมเอาไว้

   ผมหันไปอีกฝั่งถนน   

   คนที่เดินใกล้เข้ามา . . .

   . . . ใกล้เข้ามา . . .

   ผมเห็นหน้ามัน  แต่แปลกจัง  หัวใจผมเจ็บ  ทำไมหัวใจผมเจ็บแบบนี้ก็ไม่รู้  เหมือนใครมาบีบหัวใจผมเอาไว้  มันแน่นอยู่ในหัวอก

   “กูขอโทษ”  มันบอก  เมื่อเห็นแววตาผม

   “หวัดดีพี่โอ๋  พี่แดน”  มันยกมือไหว้เพื่อนผม   

   “. . . พี่อาร์ม”

   เสียงมันเรียกผม . . .

   ผมนั่งก้มหน้า  รอเดี๋ยวนะ  ขอรวบรวบความรู้สึกทั้งหลายสักครู่ได้ไหม  ตอนนี้มันยังไม่พร้อมที่จะมองหน้าใครทั้งนั้น    แต่ยิ่งพยายามสร้างความเข้มแข็ง  เหมือนตัวเองยิ่งอ่อนแอ

   “เมาอีกแล้ว  จะกลับยัง”   มันจับไหล่ผม

   ผมสะบัด  แหงนหน้ามองมัน  แววตามันทำไมมองผมแบบนี้  ผมไม่ชอบแววตาที่มองผมด้วยความสงสาร   ผมอยู่ได้  จะมามองเย้ยผมอีกทำไม   ผมเจ็บปวดกับสายตาที่มันมอง 

   ทำไมหรือ ? 

   ทำไมผมต้องมาเจอมันอีก ในเมื่อตอนนี้  ผมกำลังอยู่ในช่วงที่ทำใจ ว่าผมไม่มีมันแล้ว   ในเวลาที่ผมไม่อยากจะเจอ

   ผมพร้อมที่จะเจอหรือ . .  .

   “มาทำไม  มาดูผลงานเหรอ  ยังไม่ตาย  ยังหายใจอยู่นี่ไง”    ผมจ้องหน้าโก  ผมอยากรู้เหมือนกัน  คนเราจะไม่เจ็บปวดเลยหรือ

   มันใจดำกับผมขนาดนั้นเลยหรือ . . .

   . . . แววตามันสลด . . .

   “ไอ้อาร์ม . . .”  โอ๋มันตบไหล่ผม 

   “. . . พูดดี ๆ  กับน้องมันหน่อย”

   “ดีที่สุดแล้ว  คงอยากรู้สินะ  ผลงานชิ้นโบว์แดงที่ฝากเอาไว้มันจะเป็นอย่างไร . . .”  ผมยิ้มเยาะตัวเอง   

   “. . .  ก็ได้นะ  ถ้าเห็นมาก  จะทำให้ดู  จะตายให้ดูเดี๋ยวนี้”   

   ในตอนนั้นผมเหมือนคนบ้า . . .

   . . . ผมวิ่งออกจากร้านอย่างรวดเร็ว . . .

   “ไอ้อาร์ม  ทำบ้าไรมึง”  เสียงเพื่อนผมร้องเรียกดังลั่นไปหมด

   “โกอย่า”  เหมือนเสียงไอ้แดนร้องห้าม

    . . . ผมวิ่งไปหยุดกลางถนน . . . 

   เสียงแตรรถบีบดังสนั่นไปหมด  หูผมอื้อสายตาผมพร่าไปหมด . . . 

   เสียงเบรกพร้อมกลิ่นเหม็นไหม้ของดอกยางลอยมาปะทะจมูก  เสียงทุกอย่างมันดังอยู่รอบ ๆ  ตัวผม  บางที  อาจมีรถสักคันมาปะทะร่างผม  แล้วผมก็คงลอยละลิ่วตามแรงปะทะ  ก่อนที่ผมจะหมดลมก็เป็นได้  มันจะได้เห็นภาพนั้น ภาพที่น่าจะสวยงามที่สุดสำหรับมัน

      เสียงคนหวีดร้องดังลั่นไปหมด เสียงแตรรถ  เสียงอะไรต่ออะไรไม่รู  ผมฟังไม่รู้เรื่องเลย  ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วเพียงแค่สายลมพัดผ่านเท่านั้น   ผมรู้แค่ว่า  ตอนนั้น  มีอีกร่างที่มากอดผมเอาไว้ที่กลางถนน   

   . . . อ้อมกอดนั้นกอดผมเอาไว้แน่น 

   ไม่มีการขยับตัวหนีจากคนที่กอดผมเอาไว้   สองมือที่กอดผมเอาไว้  เหมือนอะไรสักอย่างที่คอยปกป้องสิ่งที่ตัวเองรัก  . .  . ผมแปลได้อย่างเดียว 

   . . . มีคนอยากตายพร้อมกับผม . . .

   อ้อมกอดที่ผมคุ้นเคย . . .

   . . . หัวใจผมอบอุ่นอย่างประหลาด

   รถคันแรกเฉี่ยวผมไปแค่คืบ   เหมือนมีวัตถุอะไรผ่านร่างผมไป  เร็วเหลือเกิน  แรงมันทำให้ผมยืนสั่น. . . หากผมยังหลับตานิ่งในอ้อมกอดนั้น 

   มันทำแบบนั้นทำไม . . . 

   มันมากอดผมเอาไว้แบบนี้ทำไม   รถคันหลังตั้งสติได้กระมัง  เขาชะลอ  หากผมได้ยินเสียงด่า  หลาย ๆ  เสียง

   “อยากตายห่าหรือไง . . . ไฟเขียววิ่งมาทำบ้าไร”

   หาก . . .

   ผมไม่รับรู้ . . 

   ผมรู้แค่ว่า  ตอนนั้นผมร้องออกมาดังมาก  ร้องมากกว่าทุก ๆ  ครั้ง  มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตผม  ทำไม  มันไม่เดินออกไปจากผมสักที  มันมาทำกับผมแบบนั้นไว้ได้อย่างไร 

   ผมเจ็บนะ . .  .

   . . . เจ็บมากเหลือเกิน

   “ขอโทษครับพี่  ขอโทษครับ  เพื่อนผมเมา”  เสียงที่ตามมา  เสียงไอ้โอ๋   กับไอ้แดน   ผมรู้แล้วตอนนี้ผมอยู่ในพันธนาการของใคร

   ผมมันเหมือนคนที่ไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้ว . . . 

   . . . ผมปล่อยโฮออกมากลางถนนแบบนั้น    สองขาไร้เรี่ยวแรงจะหยัดยืนบนโลกนี้อีกแล้ว  ผมปล่อยตัวเอง  ให้อีกร่างประคองผมเอาไว้

   ผมเจ็บ . .  .

   . . .  เจ็บมากกว่าวันที่มันเดินออกไปจากชีวิตของผมเสียอีก  มันทำแบบนี้ทำไม  มันกอดผมไว้ทำไม  ถ้าเมื่อสักครู่  มันไม่อยากตายพร้อมผม  ก็หมายความว่าตอนนี้ . . .

   . . . ผมเป็นหนี้ชีวิตมัน . . .

   หนี้รัก . . .

   ยังไม่ชดใช้

   . . . หนี้ชีวิต  ผมจะใช้คืนอย่างไรกัน

   “อย่าทำแบนนี้เลยพี่  อย่าทำ  ถ้าพี่ตายผมตายด้วย  ให้ผมตายกับพี่ก็ได้”     มันร้องไห้  มันกอดผม  มันได้แต่บอกคำนั้นออกมาที่ข้าง ๆ  แก้มผม

   . . . น้ำตามัน  รดรินที่ข้างแก้มผม

   ผมรู้แล้ว . . .

   ผมร้องออกมาเหมือนคนบ้า  ผมทำอะไรลงไป  ผมทำสิ่งที่คนดี ๆ  เขาไม่ทำกันหรอก  อารมณ์ชั่ววูบที่ผมตัดสินใจ  มันเกือบทำลายทุก ๆ  อย่าง 

   มันไม่ใช่แค่ผม . . .   แต่มันหมายถึงคนอื่น ๆ  อีก

   เพื่อนผม . . .

   . . . น้องผม . . .

   แล้วยังมีคนที่ขับรถอีก  ถ้าตอนนั้นเขาชนผมจริง ๆ  ลูก  เมีย  ญาติพี่น้องเขาอีก  ผมได้แต่ยืนร้องไห้  ในอ้อมกอดของมัน  คนที่เดินไปจากชีวิตผมเมื่อเดือนที่ผ่านมา  มันกลับเข้ามาหาผมอีกทำไมกัน

   มันกลับมาทำร้ายผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างนั้นหรือ ?

   “เป็นเหี้ยไรมึง  มีสติหน่อย  นึกถึงใจกูบ้าง  นึกถึงคนรอบ ๆ  ตัวบ้างก็ได้   ไม่ใช่แต่มึงนะที่จะตาย  คนอื่น ๆ  อีกล่ะ  . . .”    ไอ้โอ๋ตบกบาลผมเต็มแรง  แรงพอที่จะเรียกเอาความฉลาดมาหาผมได้บ้าง     

   “. . . เกือบตายทั้งคู่แล้วมั้ยล่ะ  ไป ๆ    กลับบ้านเลยไป  อยู่ก็อายเค้า  เอาโกกุญแจรถ   ไปส่งถึงบ้าน  แล้วนอนเป็นเพื่อนมันด้วย  เดี๋ยวมันคิดสั้นอีก  อย่าทิ้งมันนะ  เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่เข้าไป”

   “ครับพี่”  มันรับคำ  ก่อนดึงผมไปที่รถ

   คนโง่ที่ทำร้ายตัวเอง . . . 

   . . . จะอยู่บนโลกนี้ให้เปลืองอากาศหายใจทำไมก็ไม่รู้  ผมเกลียดตัวเองจับใจเลยในตอนนั้น

   เพราะอารมณ์อยากประชดมัน . . . 

   . . . อยากให้มันรู้ . . .   

   ความรักของผม  มากกว่าที่มันคิด  ถ้าความตายแปลว่าผมรักมันในสายตาของมัน  ผมก็จะตายให้มันดู

   ผมฆ่ามันด้วยการกระทำ . . . เมื่อวันก่อน

   วันนี้ . . . ผมเกือบฆ่าอีกแล้ว

   สิ่งที่ผมมีแค่น้ำตา . . .

   ผมตั้งใจเด็ดขาด  ชาตินี้ผมจะไม่มีวันทำร้ายมันอีก  ผมจะไม่ยอมทำร้ายมันอีกแล้ว  ผมจะออกไปจากชีวิตของมัน  ไปให้สุดขอบฟ้า  ที่ผ่านมาผมทำร้ายมันฝ่ายเดียวมาโดยตลอด

   ผมจะไม่ยอม  จะไม่มีวันยอมทำร้ายคนที่ผมรักอีกแล้ว . . .

[Junrai_Hyper™]

อืมมม บีบหัวใจกันเข้าไป

ใกล้ถึงเวลาแล้วนิ

รอดูชะตากรรม

 





ลป.

สีตัวหนังสือมันเพี้ยนนะจ๊ะ

เด่วก็มีเฮหรอก

เอิ๊กๆๆ

 

[iamhappywood]

ทรมานสุดๆ พี่อาร์ม
นีั่ผมทำงานไป ใจลอยไปเลยนะครับ พูดไป ก็นึกถึงเรื่องนี้ไป
ถ้าจบแล้วผมขอเก็บด้วยคนนะครับ

ผมไม่เคยรักใครเท่านั้น และก็ไม่เคยมีใครรักแบบนั้น

ผมก็มีความสุขเสมอเวลาเห็นคนรักกัน แต่ต้องไม่ได้เป็นแบบนั้นนะครับ

[sun]

  พี่เอามีดมาเฉือนเนื้อ ซินเลยมา     

    จำความรู้สึกครั้งแรกได้เลย ที่ได้อ่าน ตอนนั้นได้อยู่เลยนะพี่

กลับมาอ่านอีกครั้ง.... ความรู้สึกนั้น มันก้อไม่จางหาย เหมือนตอกย้ำว่ะ   


กรี๊ดดดดดดดดดดด....ซินล่ะเชื่อเลย   คนเขียน ใจร้าย >>  "ใจร้ายกับความรู้สึกตัวเอง"     


แต่พี่กลับเขียนมันออกมาได้อีกครั้ง     ยกนิ้วให้

ป๋อลล๋อ*..เป็นซิน ซินคงสะบัดตูด เปิดเเท่แล่....ไม่หลังหลังกลับไปเขียนมันหรอก  ...(อ้าว.... ยังไง)   

ป๋อล๋อ2*... สีเหมือนเดิมแย้วพี่  ฮ่าๆ   

[kaporzung]

 

[RAJCHABUT]

ตอนที่ ๓๐
   


   ผมไม่เคยเข้าใจมัน  หรือเพราะผมไม่เคยมองไปให้ถึงหัวใจของมันกันแน่ ผมทำอะไรอยู่  ผมได้แต่ร้องไห้  ทำไมผมต้องเป็นแบบนี้ด้วย  ผมไม่เข้าใจ  ไม่เข้าใจตัวเอง  หรือเพราะตอนนั้น  ผมไม่เคยรักตัวเอง

   ที่ผมบอกว่ารักมัน . . .

   . . . ผมเคยรักมันจริง ๆ  หรือเปล่า ?

   ผมได้แต่ถามตัวเอง . . .

   หากแต่ไม่มีคำตอบหรอก  จะมีได้อย่างไร  คนทีสติแบบผมมีสติหรือ  ผมมีสติ  คงไม่คิดจะทำแบบนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง

   เมื่อรถข้ามสะพานพระนั่งเกล้ามา  มันเหยียบด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น  เพราะดึกแบบนี้แทบจะไม่มีรถ  ตอนนั้นผมรู้แค่ว่า  ทำไมหัวใจผมมันเจ็บปวดแบบนี้ก็ไม่รู้  มันเจ็บเหลือเกินแล้ว

   ผมเปิดประตู  ในขณะที่รถมันแล่นไปข้างหน้าอย่างกับพายุ . . .

   “พอเหอะพี่อาร์ม  อย่าทำอะไรแบบนี้อีกเลย”    มันดึงเสื้อผมเอาไว้  พร้อม ๆ  กับที่มันลดความเร็วลง   มันจอดรถไว้ข้างทาง 

   มันกอดผมเอาไว้ . . .

   . . . มันร้องไห้ . . . 

   แต่ตอนนั้น . . .   

   ผมมันสติแตกไปแล้ว  ผมจะทนอยู่กับมันได้อีกหรือ  ในเมื่อผมเองพยายามที่จะทำตัวเองให้เข้มแข็ง แต่ดูเหมือนกับว่ามันยิ่งทำ  ยิ่งตอกย้ำให้ตัวเองรู้ว่า  ผมไม่มีความเข้มแข็งหลงเหลืออยู่อีกแล้ว  ผมมันแค่คนอ่อนแอคนนึงเท่านั้น

   “อย่าทำแบบนี้เลยพี่   อย่าทำร้ายตัวเองอีกเลยพี่อาร์ม”

   “แล้วพี่จะอยู่ไปเพื่ออะไร  อยู่ไปทำไม  มันเจ็บ  มันทรมาน”    ผมนะหรือ  หนักกว่ามันด้วยซ้ำ  ร้องไห้กับมัน

   มันดึงผมไปกอดเอาไว้  แล้วมันขับกลับไปบ้านอย่างช้า ๆ . . .

   “ทำอะไร”  ผมถามมันเมื่อมันเดินตามผมเข้ามาในห้อง

   “นอนไง”

   “ไปนอนห้องโน้นเหอะ  อยากอยู่คนเดียว”

   “ไม่ได้  พี่โอ๋สั่งไว้  เดี๋ยวพี่ทำแบบเมื่อกี้อีก  สองรอบแล้วนะพี่  ผมไม่ยอมให้พี่ห่างตาผมจนกว่าพี่โอ๋จะกลับมา”  มันบอกผม

   ผมจ้องหน้ามันนิ่ง

   “แค่นั้นใช่มั้ย  แค่คำสั่งไอ้โอ๋ใช่มั้ย  ในความรู้สึกที่แท้จริงของโก  เคยห่วงพี่บ้างมั้ย  เคยอยากที่จะทำอะไรเพื่อพี่บ้างมั้ยโก”  ผมเขย่าตัวมัน

   “ไม่ตอบ  แปลว่าไม่มี  ใช่  ที่ผ่านมา  มันไม่เคยมีค่าอะไรเลย  มันไม่มีค่าอะไรสำหรับคนแบบโก”

   “พี่อาร์ม  เมามากแล้ว  นอนเหอะ”

   “เมาเหล้าไม่เท่าไหร่มั้ง  แต่เมาชีวิตนี้สิ  ที่ผ่านมาพี่คิดตลอด  พี่ไม่เคยโกหกคนที่พี่รัก  พี่ไม่เคยทรยศต่อเขา  พี่ไม่คิด  ไม่เคยคิดว่าเขาจะทรยศพี่ได้  ตอนนี้เป้นไงล่ะ  สาสมใจหรือยัง  สาสมกับที่อยากเห็นหรือยัง  ที่เป็นแบบนี้สมแก่ใจที่พี่ทำเอาไว้หรือยัง  เอาดิ  ถ้ายังไม่พอ  เอาเลย . . .”  ผมเอามือไปจับมือมัน

   ผมจับมือมัน  ตบหน้าผม  ตบมันแรง  ๆ  ให้สมกับความโง่ที่ทำอะไรลงไป  ถ้าผมไม่เดินล้ำเส้นไปตั้งแต่คราวนั้น  มันคงไม่มีใครต้องมาเจ็บปวดกับเรื่องแบบนั้น  มันขัดขืน 

   “ไม่ตบเหรอ  ได้  ไม่ทำ  พี่ทำเอง” 

   ผมเอามือตบแก้มผมสุดแรง . . .

   ไม่รู้กี่ครั้งที่ต่อกี่ครั้งที่แก้มผมโดนแรงตบจากมือตัวเอง  มันเจ็บ  มันชาไปหมด    ผมทำไปเพื่ออะไรในตอนนั้น  ทำไมผมไม่รักตัวเองเลย  ทำไม่ศรัทธาตัวเองเลย  ผมทำไปเพื่ออะไรกันก็เมื่อผมเองเลือกที่จะจบลงแบบนี้เอง  แล้วผมจะทำแบบนี้เพื่ออะไรกัน 

   ผมไม่รู้ . . . ผมไม่รู้   

   ผมรู้แต่ว่า . . . ทุกสิ่งที่ผ่านมา  ผมผิด  ผมผิดเอง  ผมผิดตั้งแต่แรก  ผิดตั้งแต่ที่รักมัน  ผิดตั้งแต่ที่ไม่ห้ามหัวใจตัวเอง

   “พอเหอะพี่อาร์ม  พอ”  มันมากอดผมเอาไว้ 

   ตอนนั้นผมเสียใจ . . .   

   . . . แล้วมันล่ะ . . .

   มันเคยร้องไห้เหรอ  ที่ผ่านมา  มันเก็บความรู้สึกเก่งจะตาย  แต่ที่มันกอดผมอยู่ตอนนี้มันร้องหนักกว่าผมเสียอีก  มันกอดผมเอาไว้แน่น  ราวกับว่า  ผมจะจากมันไปตั้งแต่ตอนนั้น

   ผมแยกไม่ออกหรอกว่าอันไหนคือน้ำตาของผม . . .

   . . . หรือ . . .

   ส่วนไหนกันแน่  น้ำตาของมัน  มันปนเปกันไปหมด  ใบหน้ามันจดอยู่บนใบหน้าผม  แบบนี้หรือ . . . ความรัก

   มันมีแต่ความเจ็บปวดทรมานแบบนี้เอง

   “โกกลับมาอยู่บ้านนะ กลับมาอยู่กับพี่”

   ส่วนลึกที่สุดในตัวของผม  ความปรารถนาที่ผมมี  สิ่งนี้กระมัง  ผมบอกกับมัน  ในตอนที่เรานิ่งเงียบกันนาน  ผมนอนซุกในอ้อมกอดของมัน   

   ถ้า . . .

   วันนั้นมันกลับมา . . .

   . .  . ถ้า . . . มันมาตามคำเรียกร้องของผม

   วันข้างหน้าผมคงไม่เดินมาไกลขนาดนี้ . . .

   ผมพร้อมที่จะทิ้งทุก ๆ  อย่างที่ผมมี  จะแปลกอะไร  ในเมื่อผมรู้หัวใจตัวเอง  มันอยู่ในหัวใจผมตลอดเวลา   

   เวลาที่ห่างกันผมรู้  ผมเจ็บ . . . 

   แต่ . . . พอผมเจอมัน    ผมเจ็บยิ่งกว่า 

   ตอนนี้ . . .

   ผมไม่อยากเสียมันไป  ไม่อยากให้มันต้องจากผมไปอีกแล้ว  ผมเจ็บเกินที่จะทนแล้ว  มันเกินหัวใจดวงน้อย ๆ  ของผมที่จะรับมันไหวอีก

   “คืนนี้ได้  พรุ่งนี้ได้  แต่หลังจากนั้น  พี่ต้องอยู่ให้ได้นะพี่อาร์ม  พี่ต้องทำได้”  มันกอดผมเอาไว้ 

   มันเองก็แต่ทำไมเจ็บ . . .

   แล้วทำไม . . .

   . . . มันไม่กลับมาหาผม

   “พี่ขอโทษนะโก  พี่ขอโทษ  กลับมาได้มั้ย  กลับมาอยู่กับพี่  แล้วโกจะทำอะไรก็ได้  พี่ยอม  ยอมทั้งนั้น”

   “พี่อาร์ม  อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย  นอนเถอะนะ”

   “ไม่ . . . ไม่อยากนอน  ไม่อยากหลับ  กลัวว่าตื่นขึ้นมา  แล้วพี่จะไม่ได้เห็นหน้าโกอีก  พี่ไม่อยากตกใจตื่นมาโดยไม่มีโกแบบที่ผ่านมาอีก  โกรู้มั้ยมันทรมานขนาดไหน  เมื่อก่อน  ก่อนนอนคนที่นอนตรงนี้  มีโก  เวลาพี่ตื่นตอนเช้า  คนที่พี่เห็นคือโก  แล้วเดือนกว่าที่ผ่านมา  พี่ตื่นมาพร้อมคราบน้ำตาทุกเช้า”     ผมร้องไห้  เมื่อนึกถึงสิ่งที่ผ่านมา

   “พี่อาร์ม  เข้มแข็งไว้นะพี่  พี่ต้องผ่านช่วงนี้ไปให้ได้  ต้องผ่านมันไปให้ได้”  มันกอดผมเอาไว้  มันเองก็ไม่แตกต่างไปจากผมหรอก 

   ผมไม่รู้หรอกว่าตอนนั้นระหว่างผมกับมัน . . .

   . . . ใครเจ็บปวดมากกว่ากัน

   “โกช่วยพี่ได้มั้ย  ช่วยกลับมาอยู่กับพี่ได้มั้ย”

   “อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลยพี่อาร์ม  เรื่องบางอย่างมันต้องใช้เวลานะพี่  ตอนนี้ผมอยากให้พี่เข้มแข็ง  อยากให้พี่ยืนให้ได้”

   “พี่จะอยู่ได้อย่างไรถ้าไม่มีโก”

   “ต้องได้พี่  ต้องได้  พี่ต้องอยู่ได้”   มันซุกหน้าเข้ากับอกผม  มันร้องเหมือนเด็ก ๆ  ที่เสียใจอย่างมาก 

   สิ่งที่มันทำ  ผมไม่เข้าใจเลย  ไม่เข้าใจมันจริง ๆ  . . .

     ผมบอกตัวเองเสมอ . . .

   . . . ผมรู้จักมันดี 

   แต่แท้จริงแล้ว  ผมไม่รู้จักมันเลย  ไม่รู้จักมันสักนิดเดียว  ถ้าวันนั้นผมมองมันให้ลึกกว่านั้น  ผมจะรู้ว่าแท้จริงแล้วเรื่องที่มันเกิดขึ้นมาทั้งหมด . . .

   ใครกันแน่ที่ผิด . . .

   คืนนั้น . . .

   . . . มันนอนกอดผมเอาไว้ทั้งคืน . . .

   หากรุ่งเช้า . . .

   ผมปวดหัวแทบลุกไม่ขึ้น  มันเหมือนคนเมาค้าง  ทุกอย่างหนักไปหมด  คล้าย ๆ  มีใครเอาลูกตุ้มเหล็กมาวางทับไว้บนหัว   มันปวดจนหัวแทบจะระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ  แล้วผมก็หนาว . .

   แปลก . . . ไม่เปิดแอร์  หนาวได้ไงหว่า

   “พี่อาร์ม  กินข้าวเร็ว  ทำกับข้าวเสร็จแล้ว มียำหมูยอด้วย  ผมไปซื้อมายำเองเลยนะ  อร่อยจริง ๆ  รับรอง”      มันมาเรียกผม  ก่อนเที่ยงเล็กน้อย

   “ไม่หิว”   ผมส่ายมือไปในอากาศ

   “ลุกกินสักหน่อยค่อยนอนต่อ”

   “ไม่อ่ะ  เมาค้างแน่เลย  ขอนอนก่อนนะ  แล้วไม่ต้องเรียก  เดี๋ยวเย็น ๆ ตื่นมา คงหาย”  ผมบอกกับมัน  ก่อนหลับตาลงอีก

   “เอางั้นหรือพี่”

   “อือ”

   “ก็ได้  งั้นพี่นอนนะ  เดี๋ยวผมลงไปซักผ้าให้พี่นะ  ใส่ไว้ไม่ยอมซักเลย  กางเกงในมีเหลือแค่สองตัวแล้ว  เดี๋ยวก็ไม่มีใส่หรอก”

   เสียงมันบ่น  หากผมน้ำตาไหล . . . 

   ทุกอย่างที่เคยผ่านมา  มันกำลังกลับมาอีกครั้งกระนั้นหรือ  หากแต่อาการเมาค้าง  กับที่ผมร้องไห้เกือบทั้งคืน  ทำเอาผมหลับไป  ผมหลับไปนานแค่ไหนไม่รู้ . . .   

   . . . รู้เพียงแต่ว่ามารู้สึกตัวอีกทีบนเตียงแคบ ๆ

   ผมพยายามปรับสายตา . . .

   โรงพยาบาล . . . ผมบอกตัวเองช้า ๆ      ที่หลังมือข้างซ้ายคล้ายมีอะไรฝังอยู่ในเนื้อ  ผมมองดู  สายน้ำเกลือ . . .  นี่ผมเป็นอะไร

   “โอ้ย . . .”  ผมขยับตัว  แต่รู้สึกมึนหนักไปอีก

   “ฟื้นแล้ว พี่โอ๋  พี่อาร์มฟื้นแล้ว”    มันมาประชิดผมที่เตียง

   “กูเป็นอะไร”  ผมไอ  เหมือนคอแห้งเสียเหลือเกิน

   “ไงล่ะมึง  แม่งต้องให้กูกับน้องมึงแบกมาโรงพยาบาลเลยนะ. . .”  มันยิ้มให้ผม  ก่อนเอาน้ำใส่แก้วมาให้ 

   “. . .เบา ๆ นะมึง  อย่าเพิ่งสำลักน้ำตายไปเสียก่อน”  ไอ้เพื่อนรักมันเอาน้ำให้ผมกินช้าๆ

   “ไอ้เหี้ยยังไม่อยากตาย”

   “ปากดี  ทีเมื่อคืนอยากตายซะงั้น   เล่นเอากูใจหายแว๊บ  หัวใจแทบหยุดเต้น”

   “ไม่ใช่กูแล้วที่มึงเห็นนะ”  ผมยิ้มให้มัน  เพื่อนที่ไม่เคยทิ้งผมไปเลย   

   “เออ  ปากดีให้พอเหอะมึง  ดีนะที่กูแวะไปเมื่อบ่าย  ไอ้โกมันบอกมึงเมาค้าง กูติด ๆ  ในใจเลยขึ้นไปดู  สัสเอ้ย  ตัวร้อนอย่างกะไฟ  แถมเพ้อ  เรียกหาแต่
แม่  กูงี้หัวใจหล่นตาตุ่ม  ไอ้โกเลยช่วยกูแบกมานี่ไง”

   มันเล่าให้ฟัง . . . ผมมองหน้ามัน  อำกูหรือนี่  ผมเป็นอะไรไปขนาดนั้นเลยเหรอ  ผมมองหน้ามันอีกครั้ง  เพื่อให้มันบอกว่า  แน่ใจในสิ่งที่มันพูด

   “กูพูดจริง  สาบาน  ตกใจชิบหายเลย”

   “แล้วหมอบอกเป็นไร”

   “อ่อนเพลีย  พักผ่อนน้อง แอลกอร์ฮอร์ในเลือดมาก  เครียดหมอให้ยาคลายเครียดไปแล้ว  ห้ามเครื่องดื่มที่มีแอลกอร์ฮอร์  ให้นอนดูอาการคืนนึงก่อน”

   “ขอบใจนะโว้ย”

   “เออ  ไม่เป็นไร  แต่ถ้าให้ดี  ขอบใจคนแบกมาดีกว่า”  มันหันไปทางโกเมศวร์

   ผมมองหน้ามัน . . .

   ไม่รู้สิ  ผมไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี    ทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นในชีวิตของผม  ความจริงหรือความฝันกันแน่ . . .   

   ยิ่งมันดีกับผมมากเท่าไหร่ . . . 

   . . .  ผมยิ่งเจ็บปวดที่ทำแย่ ๆ  กับมัน



   หลังจากเหตุการณ์ในครั้ง ไอ้เพื่อนรัก  มันไม่ปล่อยให้ผมคลาดสายตาอีกเลย  มันคุมแทบจะเรียกว่าทุกฝีก้าวก็ได้  เพราะถ้าวันไหน  มันเข้ากะที่ไม่ตรงกับผม  มันก็จะให้ไอ้แดนมานอนเป็นเพื่อนผม

   มันกลัว . . .

   . . . กลัวว่าผมจะคิดสั้นอีก 

   แต่สำหรับผม  คงไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นอีกแล้ว  เพราะผมเมื่อผมหายเมา  ผมมานั่งทบทวนดู  ผมขนลุกเกรียว 

   . . .  ผมไม่อยากเชื่อว่าผมทำแบบนั้นลงไปได้อย่างไร

   ส่วนโกเมศวร์ . . .

   มันค่อย ๆ  หายไปจากชีวิตผมช้า ๆ  เหมือนตะกอนที่ค่อย ๆ  นอนลงเมื่อน้ำเริ่มนิ่ง   มันไม่โทรมา  และผมเองก็ไม่ได้โทรไปหามัน    ทั้ง ๆ  ที่ผมคิดถึงมันใจแทบขาด 

   แต่ . . .

   ผมไม่เจ็บปวดแบบที่ผ่านมา  ไม่เจ็บปวดเหมือนตอนวันที่มันเดินออกไปจากบ้าน . . .

   ผมควรหยุด . . .

   . . . หยุดทำร้ายคนที่ผมรักได้แล้วกระมัง

   . . . และ . .

   เพราะเหตุการณ์ครั้งนั้น . . .

   ทำให้ผมรู้ . . .

   . . . ความรักมันอยู่รอบๆ  ตัวเรานี่แหละ

   คนที่รักกัน . . . ไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่ด้วยกัน  แต่เราคงต้องใช้เวลาอีกสักระยะ  ที่จะลืมมัน  สิ่งที่ผ่านมามันเกิดจากการใช้เวลา  การที่เราจะลืมอะไรสักอย่าง  ก็ต้องให้เวลาเหมือนกัน

   บางที . . .

   . . . การห่างหาย

   อาจจะทำให้เรารู้จักหัวใจของตัวเองได้ดีขึ้นก็เป็นได้ . . .

   อีกไม่นาน . . .

   ผมก็ห่างจากคนที่ผมรักแล้ว  บางทีการเดินจากไปของผมคราวนี้  อาจจะทำให้เรื่องร้าย ๆ  มันดีขึ้นมาก็ได้  ทุกคนต่างได้รู้ในสิ่งที่ตัวเองเป็น    ผมคงจะไปทำงานอย่างมีความสุข  อย่างน้อยสิ่งที่ติดในหัวใจผม  มันก็น้องลง

   ผมรู้แค่ . . . ผมต้องเดินไป  เพื่อตัวผมเองในวันข้างหน้า

   “พี่อาร์ม”   

   “อืม  พี่โอ๋จะบวชนะ  วันที่ยี่สิบนี้  รู้หรือยัง”  ผมกรอกเสียงไปตามสาย

   “ยังเลยครับ”

   “บวชที่ธาตุพนม  ไกลอยู่  แต่บอกเอาไว้  เดี๋ยวหาว่ามีอะไรไม่บอก”  ผมโทรหามัน    หลังจากที่พยายามหาเรื่องที่จะคุยกับมัน  แต่ไม่รู้จะคุยกับมันเรื่องอะไรดี

   “ครับ . . .”   มันตอบมา

   แปลก . . .

   ตอนนี้มันเหมือนคนแปลกหน้าของผมไปแล้ว มันไม่ใช่คนที่รู้จักกันอีกแล้ว 

   ไม่ใช่พี่ . . . 

   . . . ไม่ใช่น้อง  หรืออาจเพราะเวลาเดือนกว่า ๆ  มันทำให้ผมลืมสิ่งที่เคยทำกันมาหมดไปแล้ว  เวลาสั้น ๆ  ทำให้เราลืมกันได้ง่าย ๆ  หรือ

   ไม่ใช่หรอก . . .

   เพียงแต่เหมือนว่าตอนนี้ทั้งมันและผมมีอะไรในใจมากกว่า  สิ่งที่ทั้งมันและผมถอยมายังจุดที่จะมองอีกฝ่ายมากกว่า   

   สำหรับผม . . .

   ผมรู้แค่  ไม่อยากทำร้ายมันอีกแล้ว  ผมเหนื่อยเกินกว่าที่จะทำร้ายคนที่ผมรักได้อีก  ไม่อยากได้  อยากมี  อยากดึงมันมาอยู่ใกล้ ๆ  ผมเหมือนเมื่อก่อนอีก  อาจเพราะผมต้องทำใจให้เย็นลง เพราะผมมีเวลาอีกไม่นาน

   หาก . .  . ผมตัดมันไม่ได้

   . . . ไกลสุดฟากฟ้า . . .

   ก็ทรมานเจียนตาย  แล้วผมจะอยู่กับความทรมานไปจนตายได้หรือ

   “กินข้าวหรือยัง”

   “เรียบร้อยแล้วครับ  พี่อาร์มละครับ”

   “กินมาจากที่ทำงานแล้ว  จะนอนแล้วล่ะ  พรุ่งนี้มีธุระแต่เช้า  อย่านอนดึกมากนักล่ะ  แค่นี้นะ”

   “เดี๋ยว . . .”

   “อะไรหรือ”

   “อย่ากินเหล้าอีกนะ  มันไม่ดีพี่”

   “อือ”

   ผมวางสายจากมัน  ผมยิ้ม  ผมไม่ได้ทุรนทุรายที่ไม่มีมันอยู่ใกล้ ๆ  ผมมีความสุขกับการได้คุยกับมัน  ได้ยินเสียงของมัน 

   เวลา . . .

   . . . . เป็นสิ่งที่สอนให้รู้

   ของบางอย่าง . . .  อยู่ที่ระยะเวลาของมัน 

   สิ่งใดก็ตามแต่  มีระยะเวลา  บางทีในตอนที่มันร้อนเราไม่ควรเข้าไปจับ  หากแต่ต้องใช้เวลาสักระยะ  ให้มันค่อย ๆ  เย็นลงก่อน  แล้วเราค่อยแตะ

   เวลามันสอนให้ผมรู้จักความหมาย . . .

   . . . ใกล้ใจ  แม้ไกลตัว . . .




   ตอนนี้ผมไม่ได้ไปทำงานที่เดิมแล้ว    เพราะผมลาออกเรียบร้อยแล้ว  ผมมีเวลาอีกไม่มากในเมืองไทย    ผมยังไม่ได้ตระเตรียมข้าวของอะไรเลย  ผมรู้เพียงแต่ว่า  มีอะไรบ้างที่ผมควรจะเอาไป  สิ่งที่ขาดไม่ได้  แลปท้อป  เพราะบริษัทแจ้งเอาไว้แล้วตั้งแต่ต้น  ว่ามีการสั่งงานผ่านเน็ท   และ  หากมีการเปลี่ยนแปลงก็จะแจ้งผ่านมือถือ

   ตอนนี้ผมยืนอยู่ริมตึกใหญ่แถวสุขุมวิท . . . 

   . . . บริษัทเรียกเข้ามาเซ็นสัญญา

   ผมสูดลมหายใจเข้าปอด  ชีวิตผมเมื่อเดินก้าวเข้าไปในตึกแห่งนี้  ผมจะเปลี่ยนไปแล้ว  ทุกอย่างที่กรุงเทพฯ  จะกลายเป็นอดีตไปหมด  ผมจะเริ่มชีวิตใหม่  เริ่มชีวิตการทำงานที่หลายคนใฝ่ฝัน

   แต่ . . .

   ไม่ใช่ผม . . . ไม่ใช่งานที่ผมฝันเอาไว้แน่ ๆ    ถึงไม่ใช่งานที่ผมใฝ่ฝัน  แต่ผมก็ตั้งใจแล้ว  ทำมันให้ดีที่สุด

   หน้าที่ . . .

   . . . ทุกคนมีภาระหน้าที่และความรับผิดชอบแตกต่างกัน . . .

   ผมเพียงแค่ . . . อยากเดินออกไปจากชีวิตของใครบางคน

   ผมรู้ดี . . .

   ผมทำร้ายเขามามาก  ที่ผ่านมาทั้งหมด  ผมที่เริ่มเองทั้งนั้น    แล้วเมื่อวันหนึ่ง  ผมจะเดินจากไป  ก็มิใช่เรื่องแปลกอะไร  ผมเดินก้าวเข้าไปในตึกนั่น  อย่างมั่นใจที่สุดกับการตัดสินใจ

   เส้นทางที่เปลี่ยนชีวิตของผม . . .

   ผมนั่งอ่านเอกสารปึกใหญ่  ที่เจ้าหน้าที่เอามาให้อ่าน  และถ้าตกลงใจก็เซ็นชื่อ  และมีเอกสารบางชุดที่ผมต้องกรอก . . .

   สัญญาการทำงาน . . .ปีต่อปี

   ผมยอมรับได้  ไม่เป็นไร  แค่ปีเดียวเอง  ต้องฝึกสามเดือน  ที่ฐานการบินของสายการบิน  ไม่ใช่ปัญหา  ผมยอมรับได้  เพราะผมตัดสินใจแล้ว  ไม่เห็นจะแปลกอะไรก็ผมไม่ได้ทำงานกับบริษัทในเมืองไทยนี่หว่า

   . . .  ได้สิทธิ์กลับบ้าน ๑๕ วัน ในทุก ๆ  ๖ เดือน  . . . ไม่กลับหรอก  มีไว้ก็เท่านั้น  กลับมาทำไมตั้งสิบห้าวัน  ไปแล้วจะกลับมาอีกทำไม  สู้เปิดหูเปิดตาบินเที่ยวยุโรป  หรืออเมริกาดีกว่า  ก็ราคาตั๋วถูกดี

   . . . พนักงานมีสิทธิ์ได้ตั๋วราคา   0%  10%  หรือ  20% . . .  และ  ฯลฯ    ของราคาตั๋ว  ขึ้นอยู่กับอายุของงาน  เห็นมะ  สวัสดิการดีจะตาย  ถ้าราคาตั๋วร้อย  จ่ายสิบเอง  มิน่าใคร ๆ  ถึงอยากเป็นนางฟ้ากันจัง . . .

   . . . มีรูทบินกลับประเทศบ้านเกิด (ในกรณีที่บริษัทมีรูทในประเทศท่าน)  เดือนละ  ๑ ครั้ง  หวาย . . . ขอแลกได้มั้ย  ไม่อยากกลับเลย  เบื่อเมืองไทย  อากาศร้อน  แถมรถติด  โอ้ย  สารพัดข้ออ้างที่ผมไม่อยากกลับ

   . . . บริษัทมีที่พักให้เป็นคอร์ท   แต่ละห้องมีสองห้องนอน  พนักงานอยู่ห้องละหนึ่งคน   ไม่อยากพักรวมสัญชาติไหน  ให้ระบุ . . . กลัวมีการเหยียดเชื้อชาติแหง ๆ  ผมระบุไปแล้ว  THAILAND . . .

   กลัวมาก . . .

   กลัวเจอใครที่เป็นคนชาติเดียวกัน  แล้วต้องเสวนากัน  สนิทกัน  แล้วถ้ารักมันเข้าอีก . . . เพราะเหตุนี้  ไม่ขอร่วมห้องกับคนที่เขียนกรอกไปข้างต้น . . .

   มิน่า . . . ใคร ๆ  อยากมาทำกันจัง  ไอ้ไฟว์สตาร์ห้าดาวนี่  ผมไม่กังขากับสิ่งที่อ่านเลยแม้แต่น้อย . . .

   ทุกอย่างดูดีไปหมดเลย    ผมเซ็นไปในเอกสารฉบับแรกในทันทีโดยไม่มีข้อสงสัยแม้แต่น้อย . . .

   ทุกอย่าง . . . ดีไปหมด

   หากเอกสารฉบับที่สอง . . .

   . . . กรมธรรม์ประกันชีวิต . . .  มันจะแปลกอะไร  การทำงานแบบผม  อัตราความเสี่ยงสูงจะตาย  แต่บริษัทประกันนี่สิ . . . อังกฤษ

   โอ้โห . . .

   บริษัทประกันอันดับหนึ่งของอังกฤษเสียด้วย  ผมอ่านดู  ความคุ้มครอง  วงเงินประกันที่บริษัทจ่ายให้หากเสียชีวิต . . .ห้าแสนปอนด์

   ห้าแสนปอนด์ . . .

   เวอร์โครต ๆ  ไอ้สายการบินนี้    ลืมไป บ้านมันขายน้ำมัน  ทองคำเหลวใต้พื้นดินทั้งนั้น  มันจะเนรมิตอะไรก็ย่อมได้อยู่แล้ว  แถมพวกนี้  ไม่ชอบงานบริการอีก  เพราะมันเห็นว่า  บ้านมันรวยกระมัง  ไม่อยากทำงานที่ต้องมารองรับอารมณ์คนมากมาย  หลากหลายชาติพันธุ์

   ปอนด์นึง . . .  หกสิบกว่าบาท 

   . . . ห้าแสนปอนด์  สามสิบกว่าล้าน . .   

   ชาตินี้จะหาได้ที่ไหนว่ะ . . . สามสิบล้าน

   ผมว่าผมน่าจะตัดสินใจถูกต้องแล้วล่ะที่เลือกที่นี่ . . . 

   เพราะ . . .

   ไอ้บูติคแอร์ไลน์ของผม  แม้จะจ่ายโบนัสหกเดือน  แต่ยังมีการทยอยจ่ายอีกนะ  ไม่ได้รวดเดียวหกเดือน  แต่ให้เป็นงวดหกงวด  แถมใครลาออกไม่ได้ด้วย . . .

   นี่ . . .

   ผมขาดทุนโบนัสจากบูติกแอร์ไลน์อยู่หลายเดือน   ทั้ง ๆ  ที่ปีที่ผ่านมา  ผมทำงานทั้งปี  แต่พอมาลาออกปีนี้  ยังได้โบนัสไม่ครบเลย  เซ็งสายการบินในประเทศเลย  พอมาเจออะไรที่เจริญหูเจริญตาแบบนี้

   ผมอ่านมาถึงช่อง . . .

   . . . ผู้รับผลประโยชน์ในกรรมธรรม์ 

   ผมกรอกไปทันทีด้วยความเคยชิน  หากพอรู้ตัวอีกที  ก็ยิ้มกับตัวเอง  ทำไมนะ  ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน  สมองผมมันสั่งการได้รวดเร็วขนาดนั้นเลยหรือ

   1. KOMESE   CHOTCHUNGCHARIN

   2. AKEKARAT  KEAWKANHA

   ใช่!. . .   

   ผมชินกับการมีชื่อคนสองคนเท่านั้น   

   หรือหากมองอีกแง่  ทำไมไม่มีแดน . . . 

   ผมบอกเลย  แดนมันรวย   คนบ้านมันรวยไม่ลำบากหรอก  แต่คนที่ไม่มีอะไรนี่สิ  มันต้องดิ้นรนขวนขวาย  เพื่อให้ได้มาถึงสิ่งที่ตัวเองต้องการ

   หาก . . .

   อีกสองคน . . .

   ยังไม่รู้เลย  จะหาบ้านใหญ่ ๆ  ไว้เป็นที่พักพิงยามแก่เฒ่าได้หรือเปล่า  ผมยิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าของเจ้าของชื่อที่ผมเพิ่งกรอกลงไปในเอกสาร  ผมรวบเอกสารไว้รวมกัน  ก่อนเอาเอกสารทั้งหมดไปยื่นให้เจ้าหน้าที่  ที่รอตรวจความเรียบร้อย

   “คุณอาร์มค่ะ”

   “ครับผม  มีอะไรผิดพลาดหรือครับ”

   “ช่องนี้นะค่ะ  ไม่แน่ใจว่าผิดพลาดหรือเปล่า”  เจ้าหน้าที่  อายุมากกว่าผม  เอาเอกสารมาให้ผมดู

   ผมยิ้ม . . .

   “ไม่ผิดครับ . . . ถูกต้องครับ”

   “คนละนามสกุลกับคุณอาร์มด้วยนี่ค่ะ”

   “ครับผม  ผมไม่มีญาติพี่น้องนี่ครับ  มีแค่เพื่อนสนิทสองคน  ในชื่อที่ผมเขียนไปเท่านั้นเองครับ”

   “อ่อค่ะ  งั้นเรียบร้อยแล้วค่ะ”

   “ครับผม  ผมกลับได้เลยใช่มั้ยครับ”

   “ค่ะ นี่ค่ะตั๋วเครื่อง  ยินดีที่ได้ร่วมงานด้วยกันนะค่ะ  อิจฉาเพื่อนคุณอาร์มจัง  มีเพื่อนน่ารักแบบนี้”

   “ขอบคุณครับ . . .”  ผมรับตั๋วมา 

   “. . . อย่าอิจฉาเลยครับ  แต่ใจผมนะ  อยากให้เครื่องตกตั้งแต่ไฟลท์แรกที่ผมบินเลยนะครับ” 

   “ดูพูดเข้า  ตลกนะคะคุณอาร์ม”

   “จริง ๆ  นะครับ  สามสิบกว่าล้าน  เพื่อนผมมันคงรักผมมากยิ่งขึ้นแน่ ๆ  ที่จู่ ๆ  มีเงินสดมากองตรงหน้า”

   ผมมองหน้าเจ้าหน้าที่  ยิ้มให้หล่อน

   “ไม่ตกหรอกค่ะ  สายการบินเราไม่เคยมีประวัติเรื่องอุบัติเหตุนะค่ะ”  หล่อนยิ้ม

   ผมออกมาจากบริษัท . . .

   ต่อจากนี้  อีกไม่นาน  ผมจะไปจากที่นี่แล้ว  อีกไม่กี่วันผมได้ไปทำงาน  งานที่ผมไม่เคยคิดจะทำมาก่อนในชีวิต 

   ถนนสายชีวิต . . . หักเหเสมอ

[Bliss_Destiny]

อั้กกกกก!!

เจ็บมากเลย!!

ถูกของพี่อาร์ม   ถนนชีวิตหักเหเสมอT^T

 

ถ้าพี่สบายใจแล้วก็โอเคล่ะค่ะ สู้ต่อไปนะคะ

ทุกคนในเล้าเป็นกำลังใจให้นะคะพี่^^

[Black Angel]

 

ดีใจจัง คนแรกเลยครับ

ดีครับ เดินไปข้างหน้าเสมอ เพราะ พระอาทิตย์ ยังมีให้เห็นทุกวัน

วันนี้จะมีอีกตอนไหมครับ

 

[Black Angel]

 

Oop!  นึกว่าเม้นต์คนแรก ว้า

แต่มีอีกตอนสำหรับวันนี้ใช่ไหม ครับ คุณอาร์ม

 

[imon]

มารายงานตัวแล้วจร้า

[pongsj]

เศร้าอีกแล้วววววววววววววววววววววววววว เศร้าได้อีก 

[kdds]

 

[แก้ว]

เตรียมบินแล้ว 

มีเรื่องอยากถามอ่ะค่ะ
พี่อาร์ม    - ที่ตั้งชื่อว่า อาร์ม เพราะต้องใช้ 2 แขนปลอบใจตัวเองหรือเปล่าคะ
น้องโก    - เป็นเพราะตั้งใจให้ "ไป" หรือเปล่าคะ
เพื่อนโอ๋  - เป็นเพื่อนที่เข้าใจเรา ปกป้องเราตลอดใช่มั้ยคะ

หรือว่า แก้วคิดมากไปเอง   

[Bliss_Destiny]

เตรียมบินแล้ว 

มีเรื่องอยากถามอ่ะค่ะ
พี่อาร์ม    - ที่ตั้งชื่อว่า อาร์ม เพราะต้องใช้ 2 แขนปลอบใจตัวเองหรือเปล่าคะ
น้องโก    - เป็นเพราะตั้งใจให้ "ไป" หรือเปล่าคะ
เพื่อนโอ๋  - เป็นเพื่อนที่เข้าใจเรา ปกป้องเราตลอดใช่มั้ยคะ

หรือว่า แก้วคิดมากไปเอง   

เออเนอะ... ไม่ทันสังเกตุเลยค่ะ!!

โห.. จริงอย่างที่คุณแก้วจริงๆด้วยอ่ะ   

จิ้มเพิ่มคะแนนให้คุณแก้วด้วยความเต็มใจเลยค่า!~   

[IZE]

จาไปแล้ว

ทิ้งทุกอย่างแล้วไปงั้นเหรอ  แน่ใจเหรอ

[mist]

ยังเศร้าอยู่ 

[iamhappywood]

คุณแก้วเก่งจังครับ ไม่ได้คิดจะสังเกตเลยทีเดียว


เข้าใจแล้วว่าทำไมพี่อาร์มถึงใจแข็งไม่ให้โอกาสพี่โกง่ายๆ
สงสารจังเลย 

เศร้าจังเลย