หัวข้อ: รักฤๅผูกพัน . . . ก็เจ็บปวดเท่ากัน

[RAJCHABUT]

ตอนที่ ๒๗




   ความแค้นที่เกาะกุมหัวใจ  มันไม่ได้ทำให้ผมมีความสุขเลยแม้แต่น้อย  ตรงกันข้ามมันทำให้ผมเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส  ทุกครั้งที่ผมมีอะไรกับโก  หัวใจผมเจ็บปวด  เพราะนั่นไม่ใช่ความรักอีกต่อไปแล้ว

   มันคือ . . .

   . . . ความแค้น  คือไฟที่สุมในหัวใจ  มันยากที่จะดับลงได้ง่าย ๆ  ไฟมันจะเผาหัวใจผมอย่างช้า ๆ  และยากเกินกว่าที่ผมจะถอนตัว

   การอยากเอาชนะ . . .

   . . . อยากได้อยากมี  ความอยากที่เป็นกิเลสทั้งหลาย  ผมเหมือนคนบ้าที่ทำอะไรไปโดยที่ไม่เคยตรองดู  ความดีที่ผมเคยมีมันหายไปหมด  มันหายไปโดยที่ผมเองก็ไม่รู้ตัว   เพราะในหัวของผมมีแต่ความรู้สึกว่าผมโดนทรยศ 

   ในเมื่อผมเจ็บ . . .

   . . . คนที่หยิบยื่นความเจ็บมาให้ผมต้องเจ็บปวดยิ่งกว่า

   “เฮ้ย  ไอ้อาร์ม  มึงไปทำไรมา”    ไอ้เพื่อนรักมันทักผม    หลังจากที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน 

   “ทำไร”  ผมมองหน้ามัน

   “ทำไมมึงโทรมแบบนี้”  มันเอามือมาจับคางผม  พลิกไปพลิกมา  แววตาที่มันมองมา  มันมีแต่ความแปลกใจ  กับสภาพร่างกายที่ผมปล่อยปละ  แทบไม่เอาใจใส่ดูแลมันสัยเลย  ผมจะเอาเวลาไหนมาใส่ใจในร่างกาย  ในเมื่อตอนนี้หัวใจผมร้าวระบมเป็นที่สุด

   “ไม่ได้ทำไร”

   “ดูแลตัวเองบ้างสิมึง  ปล่อยตัวโทรมไรขนาดนี้ว่ะ”

   “อือ. . . ”  ผมไม่อยากพูด  ตอนนี้ผมรู้แค่หัวใจผมมันลอย ๆ  เหมือนคนที่ไม่มีชีวิต  ผมมีชีวิตอยู่อีกหรือ

   “. . . คืนนี้ไปหาไรกินมันมะ”   

   “วันพุธนี่นะมึง . . . ใครออกเที่ยวกัน”

   “กูไง. . . “  ผมบอกมัน  มองมันด้วยแววตาออนวอน  ในเวลานี้  ผมมีใครเสียที่ไหน  ผมมีแต่มันคนเดียวเพียงเท่านั้น 

   “ตามใจไม่ไปกูไปคนเดียวก็ได้”

   ผมยักไหล่  ไม่เห็นแปลก  จะมีใครอยู่กับผมหรือไม่อยู่กับผม  มันไม่ใช่สาระสำคัญอีกต่อไป   ผมจะต้องเรียนรู้การที่จะอยู่คนเดียวบนโลกนี้ให้ได้

   ผมมีใคร . . .

   . . . ไม่เห็นมีใคร . . . 

   ทำดีไป  ไม่มีใครเห็น  ทำไปทำไม  เพื่ออะไรกัน

   ในเวลานั้น . . . ผมไม่มีสติพอที่จะดูแลตัวเอง  ไม่มีความรู้สึกพอที่จะรู้สึกดีกับใคร  เพราะในหัวผมมีแต่ความหวาดระแวง  มีแต่จะทำยังไงดี  คืนนี้ผมจะทำยังไงกับคนที่บ้านต่อดี

   แต่ . . .

   อีกความรู้สึกหนึ่ง . . .   

   . . .  ผมเจ็บปวด  ผมไม่อยากเห็นหน้ามัน  ผมอยากอยู่คนเดียว  อยากหนีไปให้ไกล  ไปให้ไกลที่สุด  เพื่อว่าจะได้ไม่ต้องทำร้ายมันอีก  ผมไม่อยากทำร้ายคนที่ผมรัก

   ผมเจ็บปวดทุกครั้งที่เริ่มทำร้ายมัน . .

   และ . . . เจ็บปวดยิ่งกว่าที่เห็นเบอร์หน่อยในเครื่องมัน  เบอร์ที่เพิ่งผ่านการใช้งานมาไม่นาน  มันเจ็บปวดแทบขาดใจ  เพียงแค่เห็นเบอร์โทรเท่านั้นเอง

   มันเคยโทรหาผมหรือ . . .

   ไม่มี  ข้อนี้ผมน้อยใจอยู่เต็มหัวอก . .  .

   แค่เศษเงินไม่กี่บาท . . . ซื้อความรู้สึกของคนแบบผมได้  แต่มันไม่ทำ  มันไม่เคยทำเลย  ผมได้แต่เก็บเอาความน้อยใจที่มีเป็นทุนเดิมเป้นความแค้น  เป็นเชื้อที่พร้อมจะปะทุได้ทุกที่ทุกเวลา

   แดนมันคอยหลบหน้าผมตั้งแต่วันนั้น . . .

   วันที่ซาตานเข้าสิงผม   สายตาที่มันมองผมด้วยความชื่นชมไม่มีอีกต่อไป  มีแต่แววตาว่างปล่าวเสมือนว่าไม่มีผมอยู่บนโลกใบนี้

   ผมรู้ดี . . .

   ผมรู้จักแดนมันดี  มุมมองความรักของมันคือการให้  มันให้ได้ทุกอย่างสำหรับคนที่มันรัก  มันเลี่ยงที่จะคุยกับผม  แววตาที่มันมองผม  มีแต่ความสงสาร  แต่แค่เพียงแว๊บเดียวเท่านั้น  เพราะหลังจากนั้น  แววตาที่แดนม่  จะมีแค่ความว่างเปล่า

   มันวางตัวเฉย  มันไม่ยอมพูด  ผมไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้มันจะอยู่ข้าง ๆ  ผมอีกมั้ย  ในเวลานี้จะมีใครสักกี่คนที่ยืนเคียงข้างผม  ไม่มีหรอก  ไม่มีเลย

   แต่ . . .

   ในตอนนั้น  ผมรักแค่ตัวเอง 

   ปมปลอม . . .

   ปมที่ผมสร้างมาเพื่อหลอกตัวเองว่าคือความจริง  แต่มันไม่ใช่  สิ่งที่ผมสร้างเอาไว้  ไม่ใช้ความจริงแต่มันคือปัญหา  ที่จะตามมา    ปมปลอมไม่ได้ช่วยให้สิ่งต่าง ๆ  มันดีขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย  ผมไม่รู้จักตัวเอง  หลงไปกับมายาที่ผมสร้างเอาไว้

   “เฮ้ยมึง มาจริง ๆ  เหรอนี่”    เกือบห้าทุ่ม  มันมาที่ผมนั่งที่ร้านเดิม   ร้านที่ผมกับเพื่อน ๆ  จะมากันเป็นประจำ

   ไอ้เพื่อนรักมันนั่งลงข้าง ๆ  ผม 

   “ไหนบอกวันพุธใครเขาเที่ยว”  ผมหันไปมองมันก่อนยกกระดกหมดแก้ว

   “ไอ้เหี้ยนี่  เป็นบ้าไร  มีอะไรกลุ้มใจหนักหนาว่ะ”

   “ใครกลุ้ม  ไม่มี”

   “เออไม่มี  กูคิดไปเองมั้ง”

   “ก็ดี”  ผมตอบมันสั้น ๆ  สนใจกับดนตรีที่เล่นอยู่มากกว่า  อาจเพราะผมไม่อยากให้มันเห็นอะไรในตัวผมก็ได้

   “มึงเป็นอะไรมากมั้ยนี่  เห็นไอ้แดนบอกมึงปล่อยตัวโทรม  ทีแรกกูไม่อยากเชื่อหนุ่มเจ้าสำอางค์แบบมึงจะทำได้  จนวันนี้กูมาเห็นกับตา  กูถึงกับช็อคเลยนะมึง”

   “ไม่มีอะไรหรอก  แค่เหนื่อย”

   “งานเหรอ”

   “ก็มีส่วน”

   “อาร์ม  ถึงช่วงที่ผ่านมากูจะไม่ค่อยได้เจอมึง  แต่กูห่วงมึงนะโว้ย  มึงมีอะไรมึงก็พูดสิวะ  มีอะไรมึงก็เล่าให้กูฟังได้  กูไม่ชอบเลยที่มึงทำตัวแบบนี้  กูอยากเห็นมึงสดใสแบบเมื่อก่อนมากกว่า”

   “กูไม่มีอะไรจริง ๆ”    ผมบอกมัน  แต่น้ำตาตกใน

   ผมจะบอกมันได้อย่างไร  ในเมื่อมันเคยรู้เรื่องผมกับโกเมศวร์เสียที่ไหน  ถ้าผมบอกมันแล้ว  มันจะยังเป็นเพื่อนผมอยู่อีกมั้ย  ผมแคร์มัน  เพราะในเวลานี้มันคือเพื่อนคนเดียวที่ผมมีอยู่

   ด้ายเส้นบาง ๆ . . .

   เป็นเพียงด้ายเส้นเดียวเท่านั้นที่ยึดตัวผมให้อยากยืนอยู่บนโลกนี้  เพราะในเวลานี้ผมไม่มีใคร  ไม่มีใครอีกแล้วจริง ๆ  ผมมีมันเป็นเพื่อน  เป็นทุก ๆ  สิ่ง  แล้วผมไม่กล้าที่จะบอกอะไรกับมัน  ผมกลัว  หากผมพูดออกไป  มันจะห่างหาย . . .

   “กูโทรไปหาไอ้โก  มันบอกมึงกลับบ้านดึก  เมาไปทุกคืนเลย  มึงเป็นอะไรนักหนา”   มันจ้องหน้าผม

   ผมยิ้ม . . .

   ยิ้มทั้ง ๆ  ที่น้ำตามันท่วมใจ  มองหน้าเพื่อนรักเอาไว้  ผมอยากจดจำมันเอาไว้ให้มากที่สุด  ให้มากเท่าที่จะมากได้

   ผมพูดกับมันยังไงดี . . . อยากพูดแต่ไม่รู้จะพูดยังไงดีแล้ว

   “เพื่อนพี่นี่แน่มากเลย  พวกผมยอม”    ไอ้บอลเด็กเสิร์ฟยกน้ำแข็งโซดามาเพิ่ม  มันยกนิ้วหัวแม่โป้งให้ผม

   “ทำไมเหรอน้อง”

   “เล่นเมาติดกันมาวันนี้วันที่แปดแล้ว  ผมพนันกับเพื่อนอยู่เลย  ว่าวันนี้พี่เขาจะมาอีกมั้ย  คนอะไรกินอึดชะมัด”   มันคีบน้ำแข็งใส่แก้วจะชงให้

   “ไอ้บอล  มากไปแล้ว”   ผมปรามมัน 

   “ไอ้อาร์ม  กลับบ้านเหอะ  กูมีเรื่องต้องคุยแล้วว่ะ”   ไอ้โอ๋มองหน้าผม

   “ยังไม่อยากกลับ”   ผมเทเหล้าลงแก้วตัวเอง

   “แต่กูสั่งให้มึงกลับ”

   “พ่อกูเหรอ”    ผมมองหน้ามัน  กวนตีนสุดชีวิต  มันจะแปลกอะไร  ถ้าชีวิตนี้ผมจะไม่มีคนที่ผมรักเหลืออยู่

   จะแปลกหรือ . . .

   . . . ถ้าผมจะอยู่คนเดียวบนโลกนี้

   ยามเกิดมา . . .

   . . . ผมก็เกิดมาคนเดียว

   แม้กระทั่ง . . . ฝาแฝด 

   ยังเกิดมาไม่พร้อมกันเลย  แล้วผมจะกลัวทำไมว่าผมจะอยู่โดยไม่มีคนที่ผมรักเหลืออยู่อีกแล้ว  ในเมื่อตอนนี้  ผมไม่เหลืออะไรอีกแล้ว  ผมไม่มีใครที่อยู่กับผมสักคน

   “ไม่ใช่พ่อ  เพื่อน . . .”  มันมองหน้าผม   

   “เพื่อนแท้คนสุดท้ายที่มึงจะมีไง”  มันจ้องหน้าผม

   น้ำตาผมเอ่อ . . .

   . . . เพื่อน . . .

   ผมจำต้องยอมกลับ  ทั้ง ๆ  ที่ไม่อยากจะกลับ  มันขับมาทางพระรามแปด  ก่อนที่จะจอดที่ใต้สะพาน  ผมมองหน้ามัน . . .

   “เดินเล่นดีมั้ย”

   “ตามใจมึงสิ”  ผมบอกมันหากแต่ลงจากรถก่อนมัน 

   ยามดึก  อากาศกลางแม่น้ำลมพัดโชยเย็น  ผมเดินกับมันมาหยุดที่กลางสะพาน  เรายืนเกาะราวสะพานเอาไว้  มองไฟของกรุงเทพฯ  สวย  สะพานที่ใกล้กันมองเห็นชัด  สะพานพระปิ่นเกล้า    เรือข้ามฝากยังคงแล่นอยู่กลางแม่น้ำช้า ๆ  ที่ตรงนั้นยังมิหยุดนิ่งยังคงดำเนินต่อไป

   หาก . . .

   ชีวิตผมล่ะ  ผมยังหายใจ  ยังไม่หยุดนิ่ง  ชีวิตคนก็ไม่แตกต่างจากเรือ  ยามไร้ลมไร้คลื่นก็ราบเรียบ  แต่เมื่อเจอคลื่นใหญ่  เรือจะต้องประคองตัวเอง  เพื่อฟันฝ่ามรสุมไปจนถึงฝั่ง  ผมมองดูเรือ  แล้วย้อนมองดูตัวเอง

   ไม่แตกต่างกับเรือนี่หว่า . . .

   “มึงมีอะไรจะพูดกับกูมั้ย”  เสียงมันถามผม  หากสายตามันทอดยาวไปทางทิศที่ตั้งของโรงพยาบาลศิริราช

   “ไม่มี”

   “อย่าหลอกตัวเองเลยเพื่อน  ไม่เหนื่อยหรือที่ต้องหลอกตัวเอง”

   “ทำไม”  ผมหันไปมองหน้ามัน  หากมันยังคงมองไปที่เดิม  ผมเห็นแค่ใบหน้ามันครึ่งซีก   แต่ผมรู้ได้  มันห่วงผม  เพราะหากมันไม่ห่วงมีหรือที่มันจะทำแบบนี้ 

   “เพราะกูรู้จักมึง”

   “ใครบอกอะไรมึงไอ้โอ๋”   ผมมองหน้ามัน

   “ไม่มี . . .”  มันหันกลับมามองหน้าผม 

   “. .  .ไม่มีใครบอกอะไรกูทั้งนั้น  กูไม่ได้เจอมึงมานานนะ  เพราะตั้งแต่เรียนมา  ไม่เจอกันอย่างมากสองอาทิตย์  แต่นี่  ตอนนี้เกือบเดือนมั้ง  แล้วจะให้กูรู้อะไรล่ะ  กูไม่รู้อะไรเลย  ไม่รู้อะไรจริง ๆ  ถ้าจะมีสักคนที่บอกกู . . .”

   “ใคร”

   “ตัวมึงนั่นแหละไอ้อาร์ม  มึงมีอะไรในใจที่มันพูดออกมาไม่ได้อย่างนั้นหรือ  มึงบ้ามั้ย  ไปกินเหล้าทุกคืน  มึงไปทำงานไหวเหรอ  มึงมีอะไรทำไมมึงไม่บอกไม่พูด  มึงเป็นแบบนี้กูสบายใจหรือ”

   “กูไม่รู้จะพูดยังไง”  ผมหันไปทางสายน้ำที่ไหลลงต่ำ

   สายน้ำไหลลงสู่ที่ต่ำเสมอ

   สายน้ำไหลไปแล้ว . . . ไม่ย้อนคืนกลับ  แล้วชีวิตผมล่ะ  ชีวิตของผมต่อจากนี้จะทำอย่างไรดี  ผมจะให้สิ่งต่าง ๆ  มันย้อนคืนแบบสายน้ำหรือ

   “ก็เริ่มจากที่มึงพูด”

   มันไม่รู้หรือ  ผมอึดอัด  อึดอัดมากกับสิ่งที่ผมต้องเก็บมันเอาไว้ตอนนี้  ผมไม่รู้  ว่าสิ่งที่ผมทำลงไป  มันจะชั่วขนาดไหนในสายตาของเพื่อนที่ผมรักมากที่สุด

   “มึงจะโกรธกูมั้ย”

   “โกรธเรื่องอะไร”

   “ถ้ากูจะบอกมึง  มึงอย่าโกรธกูได้มั้ย”

   “ไม่โกรธ  กูไม่โกรธ  แต่ถ้าวันนี้มึงยังไม่พูดอะไรออกมา  กูโกรธ”   มันหันมายิ้มน้อย ๆ 

   บรรยากาศค่อยดีมานิดนึงเมื่อผมเห็นรอยยิ้มของมัน . .

   รอยยิ้มมันอบอุ่นเหมือนทุกครั้ง  บางทีมันคงถึงเวลาที่ผมควรจะยอมรับความจริงเสียที  ผมจะกลัวอะไรอีก  ในเมื่อตอนนี้สภาพของผมก็ไม่มีอะไรดีอยู่แล้ว  การจะมีใครหรือไม่มีใครเข้าใจผมตอนนี้  มันไม่แปลกอะไร

   “กูว่ากูชอบผู้ชายวะ”  ผมจะได้แม่น  ประโยคแรกที่ผมพูดออกไป  ผมรวบรวมความกล้าแทบแย่

   “ใครว่ะ  ชอบกูเหรอ”  มันหันมาทางผม

   “สัสสสสส  ไม่ใช่มึงหรอก”

   “แล้วใคร”  มันหันมามองหน้าผม

   “ไอ้โก”

   “กูนึกแล้ว . . .”   มันถอนหายใจ  ก่อนหันกลับไปทางเดิม 

   “. . .ตั้งแต่เมื่อไหร่”

   “ตั้งแต่ที่เจอมัน  กูก็รู้สึกถูกชะตา ก่อนที่มันจะมาเรียนเสียด้วยซ้ำ”

   “ไอ้เหี้ยเอ้ย  กูน่าจะคิดตั้งนานแล้ว”  มันเอามือมาโอบไหล่ผมเอาไว้  มันไม่ได้รังเกียจผม  ในสิ่งที่ผมบอกมัน

   “ทีแรกกูรักมัน  กูแค่ไม่อยากให้มันอยู่กับเมียมัน  เพราะเมียมันเป็นเด็กบาร์  แล้วพอแม่มันมาพูดให้กูพามันมาเรียน  กูเลยทำเพื่อให้มันมาเรียน”  ผมพูดโดยไม่ได้มองหน้ามัน 

   ความทรงจำในวันเก่าของผม . . .

   “มิน่า เลยออกแผนให้พวกกูไปเที่ยว เพื่อมันจะได้มีเงิน  แผนสูงชิบหาย  แล้วเรื่องทองที่กูไปตึ้งอีก  โอ้ยทำไมกูโง่ไม่คิดเสียตั้งแต่ตอนนั้นว่ะ”

   “กูไม่กล้าบอกมึง  กูกลัวมึงจะไม่คบกู”

   “ทำไม”

   “กูเป็นเกย์”

   “แล้วมันเป็นโรคติดต่อเหรอ  ถ้ากูอยู่ใกล้มึงกูจะติดจากมึงเหรอ  แล้วเกย์ที่มึงบอกมันไม่ใช่เพื่อนกูเหรอ”

   ผมน้ำตาไหล . . .

   ผมรักมันนะ  เพื่อนที่ดีที่สุดของผม  ยามที่ผมทุกข์ที่สุดในหัวใจคงมีแต่มันเท่านั้นที่อยู่ข้าง ๆ  ผม   มันอยู่กับผม  ไม่ทิ้งผมไปไหน  มันแบ่งเบาความทุกข์ในหัวใจของผมให้บางเบาลงไม่ได้  แต่มันทำให้หัวใจที่เต็มไปด้วยความทุกข์อบอุ่นได้

   มันเหมือนกระแสน้ำเย็นกลางลาวาอันร้อนรน

   “มึงจะอยู่กับมันไปนานแค่ไหน  จนตายเหรอ”

   “ไม่ใช่  ไม่ใช่เลยเพื่อน  กูขอแค่มันเรียนจบปริญญาตรี  แล้วกูไม่สนหรอกว่ามันจะไปจากชีวิตกูหรือเปล่า”

   “เหรอ  งั้นตอนนี้ก็เจ็บที่ต้องทำใจลาจากสินะ  อีกไม่ถึงปีมันก็จบแล้วนี่”

   “ไม่ใช่  มันมีคนอื่น  มันมีผู้หญิงอื่น”  ผมเหมือนมีอะไรมาจุกที่ลำคอ  มันตีบแน่นเมื่อนึกถึงผู้หญิงคนนั้น

   “มึงน่าจะดีใจกับมันนะไอ้อาร์ม  อย่างน้อยมันก็ได้ใช้ชีวิตแบบที่มันอยากเป็น”

   “ไม่  กูไม่อยากให้มันมีเมียแบบนั้นแน่”

   “หึงเหรอ  บ้าไปแล้วมึง  ผู้ชายที่ไหนจะอยู่กับผู้ชายไปจนตาย  มันไม่มีจริงหรอก  ขนาดหญิงชายยังเลิกกันเลย  มึงจะรั้งมันไว้ได้อย่างไร”

   “กูไม่รั้ง  ถ้ามันจะมีคนที่ดีกว่านั้น  มึงคิดดูนะโว้ยกูเอามันมาเรียน  มาจากสังคมที่แย่ ๆ  เอามันมาจากหญิงบาร์  แล้วตอนนี้มันจะกลับไปที่จุดเดิม  มันจะกลับไปหาผู้หญิงที่ไม่มีอะไรเลย  จบแค่ปอหก  แล้วพ่อเขาเอามาฝากคนที่นั่น  ยังไม่ทันเป็นนางสาวก็มีผัวแล้ว  แล้วผัวมันก็นามสกุลเดียวกันกับไอ้โก  ในขณะที่มันยังนอนกับผัวมัน  แต่มันแอบคบไอ้โก  แล้วมึงจะให้กูทำยังไง  ให้กูปล่อยให้มันไปเจอคนแบบนั้นเหรอ  ที่สำคัญ  ทำไมมันต้องโกหกกู  ทำไมมันไม่บอกกูตรง ๆ”  เสียงผมสั่น หากหัวใจผมตีบ  สิ่งที่ผมพูดมันออกมาพร้อมอะไรบางอย่างในร่างกาย

   มันดึงผมไปซบกับบ่ามัน . . .

   “ทำไมชีวิตคนเรามันถึงได้เหี้ยแบบนี้ว่ะ”  ไอ้เพื่อนรักผมมันสบถออกมา

   “กูไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว  แค่ปีเดียวเองเพื่อน  แค่ปีเดียวกูก็จะปล่อยมันแล้ว  แต่มันทำแบบนี้กับกู  กูเจ็บ  กูเจ็บ”  ผมร้องไห้ออกมา  ใช้บ่ามันเป็นที่รองรับซับน้ำตา

   มันไม่พูดออกมา  ไม่มีคำปลอบจากเพื่อนรัก . . .

   . . . มันมีแต่มือที่ลูบไปมาบนหัวผม  หัวที่ซบอยู่กับบ่ามัน

   แค่นี้ . . .

   . . . ยิ่งกว่าคำพูดใด ๆ  ทั้งหมดที่ผมเคยได้ยินจากมัน  สัมผัสอันอบอุ่นจากปลายนิ้วของมันแล่นผ่านมาสู่หัวใจของผมอย่างช้า ๆ   มันเป็นช่วงเวลาที่แย่ที่สุด  และเป็นเวลาที่ผมจะจดจำเอาไว้มากที่สุดเช่นเดียวกัน

   “กูแค้นมัน  กูเกลียดมัน  กูเลยโทรหาผู้หญิงของมัน  แต่มันไม่รู้  กูอยากแก้แค้น  ที่มันทำกูเจ็บ  กูเลยต้องเมา  เพราะเวลากูเมา  กูกลับไปบ้าน  กูจะได้แก้แค้นมัน  กูทำกับมันเหมือนมันไม่ใช่คน  กูอยากทำอะไร  กูก็ทำ  ก็ไม่สนหรอก  มันจะคิดยังไง  กูรู้แค่ว่าถ้ากูเจ็บ  มันต้องเจ็บ”

   “ไอ้อาร์ม . . .”  เสียงมันตกใจ   

   “. . . มึงทำบ้าอะไรไป  มึงทำได้ไง น้องมึงทั้งคน”

   “กูไม่รู้  กูไม่รู้ตัวเหมือนกัน  กูรู้แต่กูแค้น  กูเจ็บ  กูทำไงก็ได้”

   “แล้วมันหายมั้ย  มันหายมั้ยมึง”

   ผมอ่อนแอ . . .

   ตัวตนที่แท้จริงของผม  ผมร้องไห้ออกมาโดยที่มันยืนให้ผมใช้ไหล่มันแทนที่พัก  ยามที่ผมอ่อนล้าที่สุดแล้ว  ขาผมแทบยืนไม่ไหว  หัวใจผมบอบซ้ำอย่างที่สุด  เมื่อผมสารภาพถึงความสารเลวในตัวเองที่ผมได้ทำลงไป 

   “ไม่เลย  ไม่มีครั้งไหนเลยที่กูมีความสุข  กูสะใจ  แต่กูเจ็บยิ่งกว่าตอนที่กูรู้ว่ามันโกหกกูเสียอีก  กูทำมันเจ็บ  มันต้องเสียใจ”

   “เอาน่าเพื่อน  เอาน่า  ไม่ต้องทำอีกแล้ว  ไม่ต้องทำอีก  น้องมึงทั้งคนนะโว้ย  มันรักมึงเหมือนกันแหละ  ไม่อย่างนั้น  มันคงไม่ยอมให้มึงทำกับมันแบบนั้นหรอก”  มันกระชับไหล่ผมเอาไว้  เอาปลายนิ้วตบที่ไหล่ผมเบา ๆ

   “มึงจำตอนวันเผาแม่ได้มั้ยไอ้โอ๋  วันนั้นมึงก็อยู่กับกูแบบนี้  วันนั้นกูรู้แล้ว  กูไม่มีใคร  ไม่มีใครอีกแล้ว  มึงบอกไม่ทิ้งกู ไอ้โกบอกไม่ทิ้งกู  แล้วไง  ตอนนี้  มันทิ้งกู  มันทิ้งกูไปแล้ว  มันฆ่ากูอย่างเลือดเย็นที่สุด  คนที่กูรัก  และหวังว่าเราน่าจะเป็นพี่น้องที่ดีกันได้  มันฆ่ากูแล้ว  มันฆ่ากูทั้งเป็นไอ้โอ๋”  ผมร้องไห้ไม่หยุด  ตอนนี้คงไม่มีอะไรที่จะมาหยุดผมเอาไว้ได้อีกต่อไปแล้ว

   สิ่งที่ผมเจอ สิ่งที่อัดแน่นในหัวใจ . . .

   “แต่กูไม่ทิ้งมึงหรอก  มึงจะเป็นยังไง  กูไม่มีวันทิ้ง” 

   ผมรู้ . . .

   ผมรู้  มันไม่ได้ปลอบผม  แต่นั่นคือความเป็นจริงที่สุดในสิ่งที่มันพูด  คำพูดของมัน  มันรักษาคำพูดเสมอ  มันเคยทิ้งผมเสียที่ไหน

   “เอาน่า  ยังไงมันก็น้องมึง”

   “แต่กูทำลายมัน  กูทำร้ายมัน กูเกลียดตัวเอง  ถ้ากูไม่ทำมัน  ถ้ากูไม่ทำร้ายมัน  ถ้ากูรักมันเหมือนที่กูรักมึง  มันก็คงไม่เจ็บ  กูก็ไม่เจ็บ  แต่กูมันเลวไง  กูเลวที่ทำมันได้  กูไม่มีความสุขเลยตั้งแต่ที่กูรู้ว่ามันมีคนอื่น  ตั้งแต่ปีใหม่กูไม่เคยได้นอนเต็มตา  บางคืนกูต้องสะดุ้งตื่นมากลางดึก  ทั้ง ๆ  ที่กูหลับ  แต่ทำไมน้ำตากูไหล  กูเลวนะ  กูเลว  กูไม่มีวันให้อภัยตัวเองที่กูทำให้มันเจ็บ”  ผมร้องไห้ออกมาอีก

   ความแค้นที่ผมหลอกตัวเอง . . .

   . . . ว่ามันเป็นความสุข  คือสิ่งที่ผมต้องทำ

   แท้จริง แล้ว . . . มันมีแต่ความเจ็บปวด

   “เอาน่าเพื่อน  เริ่มใหม่นะ  เริ่มใหม่  สิ่งที่ผ่านมาอย่าเก็บไปคิด  มึงเริ่มทำสิ่งที่ดีใหม่  ท่องเอาไว้นะ  มันคือน้อง  มันเป็นน้องไง”

   ผมไม่รู้วันนั้น . . .

   ผมร้องไปมากขนาดไหน  ผมรู้แต่ว่าสิ่งที่ผมพูด  สิ่งที่ผมระบายออกมา  ผมเกลียดตัวเองจับหัวใจ  ผมทำลงไปได้อย่างไร  ผมทำสิ่งที่เลวร้ายที่สุดให้กับคนที่ผมรักมากที่สุดได้อย่างไรกัน

   ไฟที่สุมอยู่ในอก . . .

   . . . คือนรกดี ๆ  นี่เอง






   ไม่รู้มีใคร  บอกว่าโลกมีอยู่   ๒  ใบ

   ใบแรก . . .

   . . . โลกแห่งความจริง

   ใบที่สอง . . .

   . . . โลกแห่งความฝัน

   ความฝันไม่เคยทำร้ายใคร  แต่ความจริงมันอาจจะเจ็บปวดบ้าง  เพราะมันคือลูกอมฮอลล์  รสชาติของชีวิตไง  เพราะแต่ละคนสัมผัสโลกต่างแง่  ต่างมุม  ต่างทัศนคติ โลกเปลี่ยนไปตามมุมมองที่คนจะมองว่าเป็นเช่นไร  มีทั้งสุข ทุกข์ สมหวัง ผิดหวัง  มันขึ้นอยู่กับโลก

   หัวใจไม่ได้มีไว้เพื่อเจ็บ . . .

   แต่ . . . หัวใจมีไว้เพื่อรัก

   แล้วผมก็รักมันมากเสียด้วยสิครับ  มากจนเรียกว่า  หวง  หลง  หรืออะไรอีกร้อยแปด  ที่อยากผูกมันเอาไว้กับผมเสียด้วยซ้ำ  อ้าว  ก็คนเราเห็นแก่ตัวเพราะความรักด้วยกันทุกคนมิใช่เหรอครับ

   สิ่งที่ผมทำลงไป 

   ผมรู้  ไม่ได้ทำให้ผมมีความสุขขึ้นมาเลย  ตรงกันข้าม  มันมีแต่ความทุกข์  ไฟมันเผาหัวใจผมช้า ๆ  กว่าจะรู้ตัวก็สายเสียแล้ว

   สายเสียแล้ว . . .

   . . . ผมเกลียดคำนี้จับหัวใจ

   บางที . . .

   ผมอาจจะต้องทำอะไรสักอย่าง  สิ่งที่ผมไม่เคยทำมาเลยตลอดชีวิต  สิ่งที่ผมหลอกตัวเองเสมอ . . . ว่าผมทำเพื่อมัน

   หรือ . . .

   . . . แท้จริงแล้ว  ผมทำเพื่อตัวเองกันแน่

   “QR  รับลูกเรือต่างชาติร่วมร้อย ต้อนรับโดฮาเกมส์  2006”    ไอ้แดนมันอ่านเสียงดัง  ก่อนเหลือบมามองผม

   “พี่น้อย  ไม่อยากเป็นแอร์หรือพี่  ไฟว์สตาร์แอร์ไลน์นะพี่  หรูด้วย”  มันหันไปบอกพี่อีกคนที่ในออฟฟิศ  หากผมรู้  หางตามันมองมาที่ผม

   “ไหนแก  รับจริงหรือ  พี่อยากไปสมัคร”

   “นี่ไงพี่  ข่าวในเวปประชาชาตินี่ไง”  มันเอี้ยวตัวหลบให้รุ่นพี่ที่ลุกมาดู

   “รับเยอะนะเนี่ย  แบบนี้รอไม่ได้แล้วล่ะ  แต่ภาษาขนาดพี่นี่จะไหวมั้ยนี่  ถ้าแบบน้องอาร์มนี่หายห่วง  ได้แน่ ๆ”

   ผมนั่งนิ่ง . . .

   คิดหาทางว่า  ผมควรจะทำอย่างไรดี  กับการเดินออกไปจากชีวิตของมัน  ผมไม่อาจทนเห็นมันเจ็บได้อีกแล้ว  ผมไม่อยากทำร้ายมันอีก  ถึงแม้ว่ามันจะโกหกผมเอาไว้  แต่สิ่งที่ผมตอบแทนให้มัน

   คงล้างความดีที่ผมทำให้มันหมดสิ้นแล้ว . . .

   “น้องอาร์มว่าไง  นั่งใจลอยเชียว”    พี่น้อยหันมาทางผม

   “ว่าไงนะครับพี่”  ผมยิ้มเก้อ ๆ

   “แน่ะใจลอยจริง ๆ  ด้วย  QR  รับลูกเรือต่างชาติไง  แดนมันเปิดเวปอยู่นี่  น้องอาร์มไม่สนใจเหรอ  เงินดีนะ  ดีกว่าทีจีอีก”

   “เหรอพี่  แล้วต้องประจำที่ไหน”

   “DOHA  จ๊ะ  ลองไปสมัครดูมั้ย”

   “DOHA”    ผมได้แต่ท่องชื่อนี้เอาไว้ในใจ  บางทีวิถีชีวิตของผม  อาจจะต้องหันเหก็ได้ 

   “โอ้ย  พี่อาร์มไม่ไปหรอกพี่  ผมเอาหัวเป็นประกัน  เขาไม่ไปไหนจากเมืองไทยหรอก  เงินดีก็ไม่มีทางไป  คนมีห่วงขนาดนั้น”

   เสียงแดนมันเหมือนกระตุ้นอะไรผมบางอย่าง . . . 

   ผมหันไปมองหน้ามัน  ยิ้มให้มัน  ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน หลังจากที่ผมรู้สึกว่าระหว่างมันกับผมมีม่านบาง ๆ  คอยกั้นเราอยู่  สิ่งที่มันพูด  น่าจะกระตุ้นให้ผมลุกยืนอีกครั้ง  บางที . . . การตัดสินใจของผมครั้งนี้  น่าจะเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดแล้ว

   เส้นทางชีวิต . . .

   . . . มีถนนอีกเส้นที่ผมมองเห็น

   ตอนนี้มันเหลืออยู่แค่ว่า  ผมจะเดินไปบนถนนเส้นนั้นหรือไม่  ถนนที่ผมไม่เคยคิดว่าจะเดินเข้าไปเลย . . .

   . . . ลูกเรือ . . .

   QR  ไฟว์สตาร์แอร์ไลน์

   ชื่อนี้ . . . มันติดอยู่ในความทรงจำของผมตลอดไป . . .

[iamhappywood]

พี่อาร์มทำแบบนี้ก็เจ็บปวดแย่สิครับ

แต่นี่คงเป็นเหตุผลที่พี่อาร์มไปจากพี่โกสิครับ

ทำร้ายคนอื่นไม่พอ ยังทำร้ายตัวเองด้วย

ถ้านี่เป็นเรื่องจริงก็เป้นเรื่องที่ไม่มีใครมีความสุขเลยนะครับ

ชีวิตคนเรา ถ้ามันไม่สุข ก็ไม่ควรจะจมกับความทุกข์ หรือความแค้นได้มากขนาดนั้น

บางครั้ง ความผูกพัน มันอาจซื้อความรักไม่ได้ แต่มันอาจจะมีสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าความรักรออยู่ก็ได้นะครับ

พรุ่งนี้มาต่อเร็วๆ นะครับ

[RAJCHABUT]

พี่อาร์มทำแบบนี้ก็เจ็บปวดแย่สิครับ

แต่นี่คงเป็นเหตุผลที่พี่อาร์มไปจากพี่โกสิครับ

ทำร้ายคนอื่นไม่พอ ยังทำร้ายตัวเองด้วย

ถ้านี่เป็นเรื่องจริงก็เป้นเรื่องที่ไม่มีใครมีความสุขเลยนะครับ

ชีวิตคนเรา ถ้ามันไม่สุข ก็ไม่ควรจะจมกับความทุกข์ หรือความแค้นได้มากขนาดนั้น

บางครั้ง ความผูกพัน มันอาจซื้อความรักไม่ได้ แต่มันอาจจะมีสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าความรักรออยู่ก็ได้นะครับ

พรุ่งนี้มาต่อเร็วๆ นะครับ

เป็นเรื่องจริงประมาณ . . . ๘๐ %

ทรมานเนาะ  แต่ก็ต้องผ่านมันให้ได้

ปล.  แล้วเรื่องนี้เขียนจากมุมมองมุมเดียวนะครับ   มุมมองความคิดอีกฝ่ายเราไม่สามารถรู้ว่าเขาคิดอะไรในตอนนั้น ๆ  โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน  อิอิอิอิ

[kdds]

พี่โอ๋ เป็นเพื่อนที่ประเสริฐมากเลยค่ะ

[ifwedo]

พี่โอ๋เป็นเพื่อนที่ดีมากๆๆเลย รักจังพี่โอ๋ จุ๊บๆๆอิๆ

[nana]

 :L2:มาให้กไลงใจค่ะ


 

[nana]

:L2:มาให้กำลังใจค่ะ


 : :

 

[/quote]

[Bliss_Destiny]

เสียใจกับพี่อาร์มเรื่องพี่โก


แต่ดีใจกับพี่อาร์มเรื่องเพื่อนตายอย่างพี่โอ๋ค่ะ


ดีจังเลยนะคะ...


อย่างน้อย พี่อาร์มก็รู้มายังมีพี่โอ๋คอยอยู่ข้างๆนะคะพี่!


สู้ๆนะคะ! 

[แก้ว]

บางที การหลบไปจากสถานที่ที่ทำให้เราเจ็บปวดและค่อย ๆ จมไปกับความทุกข์แค้น.....น่าจะเป็นทางออกที่ดี  
หลบเพื่อหยุดบางสิ่งบางอย่าง ให้ความคิดอ่านค่อย ๆ ตกตะกอน
ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ


แก้วคิดว่า พี่อาร์มตัดสินใจถูกต้องแล้วค่ะ  

[Junrai_Hyper™]

รักพี่โอ๋ เชียร์พี่โอ๋

ขอเป็นน้อยพี่โอ๋ได้มั้ยจ๊ะ

กร้ากกกก

 

[อิง]

ถึงแม้จะต้องมีเพื่อนเพียงแค่คนเดียวในโลก ขอแค่เพื่อนแบบโอ๋ก็คงพอ 

เป็นกำลังใจให้คุณอาร์มนะคะ   

[pongsj]

สู้ๆน่ะคับ..................รอติดตามน่ะคับ

[wutwit]

เข้ามาสนับสนุนพี่อาร์มอีกคนนนนนน

บางครั้งเวลาและความห่างไกล

มันช่วยเยียวยาให้ความบอบช้ำมันจางลงได้จริงๆ

ผมก็เป็นหนึ่งที่มีเหตุการณ์ลักษณะนี้

นี่ก็ปาเข้าไป 7 ปีแล้วม้างที่ไม่ได้เจอกานอีกเลย

แต่พอกลับไปคิดถึงสิ่งดีๆที่เราเคยทำร่วมกันแล้ว

มันก็สุขใจดีนะ.........

[naumi]

นี่เรื่องกำลังเดินทางมาถึงทางแยกแล้วสินะ
อยากรู้จังว่าอาร์มจะเดินออกมายังไง ตอนนี้รู้แค่อาร์มเดินออกมาด้วยวิธีนี้แน่นอน.....
รออยู่นะคะ เปนกำลังใจให้เหมือนเดิมค่ะ

[andy_kwan]

อย่างน้อยก็ยังมี โอ๋ แดน เป็นคนดีๆอยู่ข้างกาย(ใจ)เสมอ
เจ้าโกห่วยแตกก็ช่างมันเหอะ

[RAJCHABUT]

ตอนที่  ๒๘




   ถ้าคนเราจะทำอะไรผิดพลาด การที่เราแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดน่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่ถูกต้องที่สุด  ผมมองเห็นถนนอีกเส้น  ถนนที่ผมจะเดินมันไปได้  หากแต่ สิ่งที่พันธนาการผมเอาไว้  ผมจะตัดได้หรือ . . .

   ผมตัดได้ . . .

   . . . หาก . . .

   มันล่ะ  มันจะตัดได้หรือ ?

   การลาจาก . . .

   . . . ระหว่างมัน . . .

   และผม . . . 

   ไม่ช้าไม่เร็วก็ต้องจาก  แต่มันอยู่ที่ว่าจะจากกันด้วยความเจ็บปวด  หรือจากกันด้วยรอยยิ้มมันก็อีกเรื่องหนึ่ง  แต่สิ่งที่ผมเห็นตอนนี้  ผมจะต้องทำให้มันออกจากชีวิตของผมโดยเร็วที่สุด . . .

   ผมตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว . . .

   . . . ผมจะตัดมันเอง . . .

   ตัดแบบที่ไม่ให้มีเหลือเยื่อใยเลยสักนิดเดียว    ผมจัฟันให้ขาดในดาบเดียว  แววตามุ่งมั่น หากแต่หัวใจผมมันสั่น ๆ 

   . . . อย่ากลัวไปเลย . . . อาร์ม 

   ไม่วันนี้ก็วันหน้า  สู้เจ็บเสียตั้งแต่ตอนนี้  เผื่อวันหน้า  จะได้ไม่ต้องเจ็บมากกว่านี้  รักตัวเองให้มาก ๆ  ก่อนนะอาร์ม . . . ผมบอกตัวเอง

   “โก . . .”   ผมเรียกเมื่อมันล้มตัวลงนอนข้าง ๆ  ผม

   “ครับ”

   ผมเงียบ . . . . ได้แต่ถอนหายใจ  ต่อจากวันนี้  มันคงจะจบลงแล้ว   หลังจากนี้อีกไม่กี่ชั่วโมง  ระหว่างมันกับผม  คงไม่มีอะไรที่หลงเหลือกันอีก

   การจากลา . . .

   . . . คงจะสมบูรณ์เสียที

   ผมสัญญา . . . จะทำตามสัญญาที่ผมให้มันไว้   ผมจะไม่อยู่ให้มันต้องเจ็บปวดเพราะผมอีกต่อไปแล้ว    ละครฉากนี้จะสวยสดและงดงาม  เป็นการส่งท้ายด้วยน้ำตา  ผมรับรอง  ผมจะรังสรรค์มันให้งดงามมากที่สุด

   ให้งามเท่า ๆ  ที่หัวใจผมอยากให้เป็น

   “เรียกแล้วเงียบ  มีอะไรหรือพี่”

   “โกมีอะไรที่ยังโกหกพี่อยู่อีกมั้ย”

   “ไม่มีนี่พี่”

   “แล้วยังมีเรื่องอะไรที่ยังไม่ได้บอกพี่อีกหรือเปล่า”

   “ไม่มีนะ ผมบอกพี่ทุกเรื่องอยู่แล้ว  พี่อยากรู้อะไร  ผมก็บอก”

   “ยังติดต่อกับหน่อยอีกหรือเปล่า”  ผมไม่อยากหันไปมองมัน  เพราะผมคิดว่าคำตอบน่าจะเป็นอย่างที่ผมคิดเอาไว้ตั้งแต่ต้นนั่นแหละ

   “ไม่มีนี่ครับ”

   ผมหันไปกอดมันเอาไว้ . . .

   คนในอ้อมกอดผมนี่มันหัวใจของผม  แต่ทำไม  ผมต้องเจอกับการโกหกซ้ำ  อย่างไม่มีวันจบสิ้นแบบนี้ก็ไม่รู้

   “พี่รักโก  รักมากกว่าตัวพี่เองเสียอีก”

   “พี่อาร์ม”  มันกอดผมเอาไว้  มันใช้นิ้วมันเช็ดน้ำตาของผมที่เริ่มไหล 

   “. . . อย่าร้องสิพี่  พี่ร้องทำไม”

   วันนี้ผมคงจากลากับมันด้วยน้ำตา . . .

   “ยืมโทรศัพท์ได้มั้ย”

   “เอาดิ”  มันหยิบโทรศัพท์ของมันที่หัวเตียงยื่นมาให้ผม

   ผมรับมาด้วยมือสั่นระริก  บางทีนี่อาจเป็นการเอาตัวเองขึ้นสู่ลานประหารก็เป็นได้  ไม่ใช่มันหรอกที่จะเจ็บ  หากคนที่เจ็บปวดคือผมต่างหาก  แต่ผมไม่กลัว  ในเมื่อผมตัดสินใจที่จะเดินเข้าสู่หลักประหาร  ผมก็ต้องเดินไปอย่างมั่นใจมากที่สุด


   อย่าให้ใครรู้ว่าเราหวาดกลัว . . .

   “โก . . . รักพี่มั้ย”

   “ก็พี่เป็นพี่ผม”

   “ถามว่ารักหรือไม่รัก  ไม่ได้ถามว่าเป็นอะไรกัน”

   “รัก . . . แบบพี่ชาย”

   “ทำไมต้องมีต่อท้ายอยู่เรื่อย  รักแบบไหนก็ตามแต่  พี่ขอ  ให้พี่โทรศัพท์เสร็จก่อน  แล้วเราค่อยคุยกัน  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามในขณะที่พี่ยังไม่วางสาย  โกไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น  สัญญาได้มั้ย”

   “ได้”

   “อย่าลืมนะ สัญญาแล้วนะ  ถ้าที่ผ่านมาไม่เคยทำตามสัญญา  หรืออาจจะลืมไปว่าสัญญาอะไรไว้  แต่ครั้งนี้  พี่ขอครั้งเดียว”

   “ครับพี่”

   ผมกดทิ้งเมื่อมีเสียงตอบรับจากปลายสาย . . .

   เขาคงโทรกลับมา . . .

   เที่ยงคืนแบบนี้  เขาคงยังไม่หลับ  ไม่หลับแน่ ๆ  ผมมั่นใจ  เพราะเสียงที่รับเมื่อครู่ยังสดใสอยู่  เป็นดังที่ผมคาด . . .

   ผมกดรับสายพร้อมเปิดเสียงลำโพง . . .

   “พี่โก . . . พี่โก . . . ได้ยินมั้ย”   ปลายเสียงนั่นบาดหัวใจผมพิลึก

   “พี่อาร์มเอง  ไม่ใช่พี่โก”  ผมพยายามอย่างมากในการทำน้ำเสียงให้อยู่ในระดับปกติ  มันเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บอย่างไรแล้ว 

   “ทำไมเอาเครื่องพี่โกโทรมาล่ะพี่  หน่อยเพิ่งเลิกคุยกับพี่โกไปสักพักนี้เอง”

   “พอดีเครื่องพี่ตังค์หมดลืมเติมตังค์”

   “นอนดึกจัง  แล้วพี่โกหลับไปแล้วหรือ”

   “หน่อยพี่ถามอะไรหน่อยสักข้อได้ไหม”

   “ถามสิพี่  หลายข้อก็ได้”

   “ข้อเดียวเอง  ข้อเดียวเท่านั้น”   เสียงผมสั่น  แต่อย่าหวังเลยว่าผมจะเสียน้ำตา  น้ำตาของผมมันไม่มีวันไหลออกมาอีกแล้ว

   เพราะ . . .

   มันไหลกลับรินรดหัวใจผมหมดแล้ว  หัวใจผมตอนนี้มันคงท่วมไปด้วยหยาดหยดแห่งน้ำตา  มันใกล้ถึงเวลาสุดท้ายของผมแล้วมิใช่หรือ

   “ค่ะพี่”

   “สมมุติว่าคนที่นอนอยู่กับหน่อยทุกคืน  โกหกหน่อย  ปิดบังหน่อยมาตลอด  เขาพูดเท็จตลอด  หน่อยจะรู้สึกอย่างไร  หน่อยจะทำยังไง”

   “พี่อาร์ม”  มันมากอดผมเอาไว้ มันซุกตัวเข้าหาผม 

   แต่ผมรังเกียจ  ผมแกะมันออกจากการเกาะกุม  ในขณะที่มันพยายามจะเกี่ยวรัดผมเอาไว้  แต่มันจะมีประโยชน์อะไร  ในเมื่อสายใจที่เคยห้อมล้อมเราเอาไว้มันไม่มีแล้ว  ทุกสิ่งทุกอย่างมันเกินกว่าที่หัวใจของผมจะรับได้อีกแล้ว  จะเป็นอ้อมแขนมัน  หรือหัวใจของมันก็ไม่สามารถที่จะเดี่ยวรัดผมเอาไว้ได้อีก เพราะในหัวใจของผมมันบอก . . .

   . . . ผมรังเกียจมันเสียแล้ว

   ผมเกลียดที่สุดการโกหก . . .

   แต่สิ่งที่มันทำกับผม  สิ่งที่คนแบบผมได้รับและเจอมา  มันควรค่ากันอย่างนั้นหรือ  มันเคยพูดความจริงกับผมสักครั้งหรือ?

   “เจ็บสิพี่  เจ็บมาก  ทำไมหรือพี่  ทำไม”

   “ป่าว”  ผมบอกได้แค่นั้น  ก่อนร้องไห้ออกมา . . .

   หาก . . . มิใช่ร้องเพราะอยากร้อง 

   แต่ผมร้องเพราะผมมีเหตุผล . . .

   เชื่อเหอะ  เมื่อผมวางสาย  ปิดเครื่อง  เขาต้องโทรกลับเข้ามาอีก  ไม่เครื่องผมก็เครื่องของโกเมศวร์แน่ ๆ  ผมรู้จักเขาดี  รู้จักดีแล้ว . . .

   เกมส์ . . .

   . . . ที่ผมจะต้องปิดให้ได้เหมือนที่หัวใจผมอยากจะปิด  แม้การปิดเกมส์ครั้งนี้จะทำเอาผมเจียนตาย  แต่ผมก็ยินดี  เพราะผมไม่มีทางอื่นใดเหลืออยู่อีกแล้ว

   หาก . . .  ผลจากการปิด 

   มันจะทำร้ายหัวใจผมอีกแค่ไหน ผมไม่รู้  ผมรู้เพียงแค่  หากผมจะเจ็บปวดอีกครั้ง  ครั้งนี้น่าจะเพียงพอ  ไม่น่าจะมีการเจ็บปวดให้อีกแล้วกับคนที่ผมรักแต่เขายังสามารถโกหกผมได้

   “พี่อาร์ม”   เสียงมันใกล้ ๆ  หูผม

   หากแต่ . . .

   ผมล่ะ  ผมไม่ทนเจ็บอีกแล้ว  คราวนี้  ผมจบจริง ๆ  จบแบบที่ควรจะจบ  ให้มันจบทุก ๆ  อย่างลง    ผมทำร้ายเขามามาก  ทำร้ายตัวเอง  ถ้านี่จะเป็นการทำร้ายเราสองคนครั้งสุดท้าย  ผมจะยินดี

   ยินดีเป็นที่สุด . . .

   “ผมขอโทษ  ผมขอโทษ”

   “อย่าเลยโก  อย่าทำร้ายกันเพียงแค่คำว่าขอโทษ  อย่าทำร้ายกันอีกกับคำว่าขอโทษ แล้วไม่เคยทำให้อะไรมันดีขึ้นมา  โกก็รู้  อีกแค่ปีเดียวเท่านั้น  ปีเดียวเอง  แต่โกทำไม่ได้  โกทำให้พี่ไม่ได้” 

   มันกอดผมเอาไว้ . . .

   ผมยอม . . . 

   เพราะต่อจากนี้  มันคงไม่มีโอกาสได้กอดผมอีกแล้ว  ผมจะไม่มีวันยอมให้ตัวเองเจ็บเพียงเพราะต้องการอ้อมกอดของมันอีกแล้ว  ผมเจ็บมามากแล้ว  และผมทำร้ายมันมามากเช่นเดียวกัน

   เรา . . . ถึงเวลาแห่งการจากโดยสมบูรณ์

   โทรศัพท์ผมสั่น . . .

   ผมรู้ . . .

   ถึงเวลาจริง ๆ แล้ว  เวลาแห่งการจากลามันทรมาน  ผมพยายามแล้ว  ที่จะจากลากันด้วยรอยยิ้ม  แต่หัวใจที่แหลกละเอียดแบบผมจะมีรอยยิ้มอีกหรือปล่าว

   “สวัสดีครับ” 

   “พี่อาร์ม  พี่อาร์มร้องทำไม”

   “หน่อย . . .”  ผมเรียกได้เท่านั้น  ก่อนที่จะร้องไห้ออกมาอีก   

   “. . . รักโกมั้ย”  เสียงถามผมแหบแห้งอยู่ในลำคอ  เหมือนหัวใจผมที่แห้งผากเหมือนทุ่งนาหน้าแล้งก็มิปาน

   “รักพี่ รักสิ”

   “ถ้ารัก  ดูแลมันด้วยนะ  อย่าทำร้ายมันนะ  อย่าให้มันต้องเจ็บปวดอีกนะ”

   “พี่อาร์ม  มีอะไรพี่  พี่อาร์ม”

   “พี่คงทำได้แค่นี้  พี่คงส่งมันได้แค่นี้  ต่อจากนี้    พี่คงไปส่งมันไม่ได้อีกแล้ว   หน่อยรักมันให้มากนะ    อย่าทำร้ายมันเหมือนที่พี่เคยทำ”

   “พอเหอะพี่อาร์ม  พอเหอะ”  โกมันพยายามแย่งโทรศัพท์จากผม

   “พี่โก  พี่อาร์มพี่โกร้องทำไม  เกิดอะไรขึ้นหรือพี่อาร์ม”

   “ปล่าวไม่มีอะไร”

   “พี่ บอกมาเหอะ  บอกมาสิ  อย่าร้องพี่อาร์ม  พี่อย่าร้องนะ”

   ผมไม่รู้เหมือนกัน  ตอนนั้นผมร้องเพราะเสียใจ  หรือผมร้องเพราะต้องการเล่นละครตบตาใครกันแน่  ผมรู้เพียงแต่ว่า  ทำอย่างไรก็ได้  ให้มันจบ ๆ  ไม่ต้องเจ็บปวดกันอีกทั้งสองฝ่าย  หรือ  อาจจะสามฝ่าย

   “อย่าให้พูดเลย  แค่นี้นะ”

   ผมตัดสายทิ้ง . . .   ผมคงไม่ไหวอีกแล้ว

   เพียงแค่อึดใจเดียว . . .

   . . . เขาโทรเข้ามาอีก

   “พี่อาร์ม  บอกสิพี่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเกิดอะไรขึ้น”

   “หน่อย  หน่อยคิดว่า  มีผู้ชายที่ไหน  เขาหวงผู้ชายอีกคนที่ไปจีบผู้หญิงอื่นมั้ย  แล้วจะมีผู้ชายที่ไหน  จะโทรไปหาผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่แฟนมั้ย”   มันตีบมันตันหัวใจของผม

   ดาบนี้แหละ . . .

   . . . ผมจะฟันมันให้เต็มแรง

   แรง . . .

   . . . พอที่ผมจะตายจากไปจากหัวใจของโกเมศวร์

   “พี่หมายความว่าไง”

   “ไม่มีผู้ชายคนไหน  โทรไประรานผู้หญิงของผู้ชายอีกคนหรอกหน่อย  ถ้าเขาสองคนไม่มีอะไรกัน” 

   ผมฟันลงไปแล้ว  ผมฟันเสียเต็มแรงเกิด  เลือดมันคงค่อย ๆ  ไหลออกจากร่างกายอย่างช้า ๆ  ต่อจากนี้  ผมกับมันค่อย ๆ  ขาดลง  มันจบลงด้วยคำพูดที่ผมเตรียมเอาไว้  ผมอยากให้เป็นแบบนี้  ทางออกที่ดีที่สุดในการให้มันออกไปจากชีวิตของผมเอง

   “พี่กับพี่โก . . . พี่โก  มันจริงหรือพี่  มันจริงหรือพี่โก  บอกหน่อยสิพี่  พี่สองคน  ไม่ใช่พี่น้องกันเหรอ  พี่อาร์มมันเรื่องจริงหรือเรื่องหลอก”

   “อย่าไปถามเขาเลยหน่อย  จริงหรือไม่  มันจะสำคัญตรงไหน  ในเมื่อตอนนี้สิ่งที่มันทำกับพี่  มันเกินที่จะทนอยู่แล้ว  พี่ต้องนอนน้ำตาไหลทุกคืน  เพราะคำที่มันบอกรักคนอื่นก้องอยู่ในหัว  มันเจ็บ  เจ็บจนเกินที่จะทนแล้วหน่อย”

   “ทำไมพี่ไม่บอกหน่อย  ถ้าพี่บอกแต่แรก  หน่อยก็จะถอยออกมาเอง”

   “มันไม่ได้อยู่ที่หน่อย  มันอยู่ที่เขา”

   “พี่อาร์ม  ขอคุยกับพี่โกได้มั้ย”

   “อย่าเลย  ตอนนี้เราเจ็บกันทุกคน  มันเองก็คงไม่มีความสุขหรอกที่พี่พูดเรื่องนี้  แต่พี่เองก็ไม่มีความสุขหรอก  ถ้ามันนอนอยู่กับพี่  แต่มันรักอีกคน  สิ่งที่พี่ทำ  ทางออกที่ดีที่สุดแล้วหน่อย  หน่อยดูแลมันให้ดีนะ  ให้สมกับที่มันรักหน่อย”   ผมไม่ไหวแล้ว  การบอกยกคนที่เรารักให้คนอื่นมันยิ่งกว่าการทรมาน

   “ไม่นะพี่อาร์ม  หน่อยดูแลเขาได้ไม่ดีเท่าพี่หรอก  พี่ดูเขาเหอะ  พี่ดูแลเขาเหมือนเดิม  หน่อยถอยมาเองพี่  หน่อยถอยออกมาเอง”

   “พอเหอะ  เลิกคุยเรื่องนี้เหอะ  พี่ไม่ไหวแล้ว  ปวดหัวเหลือเกิน”  ผมตัดสายทิ้งไป  ก่อนปิดเครื่อง

   หาก . . . คนที่นอนกอดผมอยู่นี่สิ  มันสะอื้นอยู่เลย

   “พี่คืนให้โกแล้วนะ  อิสระที่โกต้องการ”  ผมบอกมัน  แต่ทำไมหัวใจผมเจ็บ  เจ็บอย่างที่สุดแล้ว  ผมอยากร้องไห  แต่ไม่ใช่ตอนนี้  ผมจะอ่อนแอให้มันหัวเราะเยาะผมอีกไม่ได้  ผมต้องไม่ร้อง  ไม่ร้อง  ผมได้แต่สั่งหัวใจตัวเอง

   “ทำแบบนี้ทำไมพี่อาร์ม  พี่ทำแบบนี้ทำไม”

   “มันดีที่สุดแล้ว  โกไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเรา  ในขณะที่พี่ไม่อยากให้โกกับหน่อยคบกัน  ในเมื่อเราเดินมาตรงกลางไม่ได้  แบบนี้ดีที่สุดแล้ว  ต่อจากนี้  เราต่างคนต่างอยู่อย่างสมบูรณ์  เราไม่ได้เป็นอะไรกันอีกแล้วนะโก”

   “พี่อาร์ม  ทำไม  ทำไม”  มันกอดผมเอาไว้

   หากแต่ตอนนั้น . . .

   ผมไม่มีหัวใจอีกแล้ว  หัวใจผมตายไปแล้ว  ไม่มีอำรที่เหลือหัวใจรักไว้อีก  ที่ยังเต้นอยู่  มันคือหน้าที่  หน้าที่ของหัวใจที่คอยสูบฉีดโลหิตเท่านั้น   

   ส่วนหัวใจรัก  ผมไม่มีหัวใจที่จะรั้งมันเอาไว้  ไม่แม้แต่อยากจะเห็นหน้าของมัน

   “ถ้าอยากอยู่ ได้ . . .  ต่อไปพี่จะอยู่  แต่รับรองเราจะอยู่กันด้วยความเกลียดชัง  เราจะไม่มีความรู้สึกที่ดีกันอีกแล้ว”  ผมแกะมันออกจากอ้อมกอด

   หัวใจผมล่ะ . . .

   ยับเยินสิ้นดี  ผมไม่รู้เหมือนกันว่านั่นคือสิ่งโง่หรือฉลาดกันแน่  แต่มันมีทางไหนที่ดีกว่าทางนี้หรือ  มันไม่มีเลย  ไม่มีหนทางสำหรับคนสามคน  บนถนนสายชีวิตจะมีแค่คนสองคนเท่านั้น

   และผมรู้ . . .

   . . .  ผมคือส่วนเกิน
   


   ผมว่านั่นน่าจะเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดแล้ว  ทางที่จะแยกคนสามคน  มันยากมากสำหรับการทำใจจากลา  แต่ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกล้วนมีคู่ . . .

   . . . สิ่งที่เกินมาต้องออกไปจากระบบ

   ผมเลือกที่จะออกมาเอง. . .

   หาก . . .

   มันเจ็บปวดสิ้นดี  กับการตัดสินใจแบบนั้น  ผมไม่รู้ ตอนนี้ในสายตาโกเมศวร์ผมจะเป็นตัวอะไร   ผมรู้แค่ว่า  ทำยังไงก็ได้  ให้มันเกลียดผม  ให้มันเกลียดมากที่สุด

   ถ้า . . .

   ผมไม่ใช่คนที่มันรักที่สุด

   . . . ผมขอเป็นคนที่มันเกลียดที่สุดก็ได้

   หลังเหตุการณ์วันนั้น . . . มันหายหน้าไป

   ผมไม่ได้โทรหามัน  แต่ผมห่วงมัน  เจ็บปวดที่มันหายไป    มันเองก็ไม่ได้โทรหาผม  สิ่งเดียวที่ผมทำได้ . . . ผมแอบไปหามันที่มหาวิทยาลัย

   . . . มันยังมาเรียน

   ผมยิ้มกับตัวเอง  อย่างน้อยมันก็ยังมาเรียน  มันไม่ทิ้งสิ่งที่ผมหวังเอาไว้  ผมดีใจที่ต้นไม้ของผม  มันยืนหยัดได้  มันยืนยงได้แม้พายุที่พัดจะแรง  แต่มันก็ไม่ล้มไปตามแรงลม

   ยังหรอก . . . มันยังไม่ได้ออกไปจากชีวิตผมอย่างสมบูรณ์ในเมื่อข้าวของมันยังอยู่เต็มบ้านผมเลย

   คราวนี้ . . . 

   ผมโทรกวนมัน  ป่วนมัน ยามดึก  ผมโทรหา  แกล้งเมา  โวยวายที่มันไม่กลับบ้าน  ผมบอกให้มันกลับมา  กลับมาเคลียร์กัน  จะเอาอย่างไรก็บอกมา  ไม่ต้องอยู่กันคาราคาซังแบบนี้

   “พี่อาร์ม”  มันกลับมาตอนดึก  หลังจากมันเลิกเรียนกระมัง

   ผมมองหน้ามัน . . .

   แววตามันเจ็บปวด  สีหน้ามันไม่มีความสุขเอาเสียเลย  หากแต่ตัวผมล่ะ  มีความสุขดีอยู่หรือ  ผมเจ็บปวดเจียนตายกว่ามันเสียอีก

   ผมทำร้ายมัน . . . 

   . . . ผมทำลายมัน  ผมทำร้ายตัวเอง  ทำลายตัวเอง  ความรักที่ผมบอกเคยมีให้มัน  กลับมาเป็นแรงที่ทำร้าย  ทำลายเราลงทั้งสองฝ่าย  ต่อจากนี้คงมีแค่ . . .

   . . . ความทรงจำ  . . .

   หรือ . . . อาจไม่มีความทรงจำใด ๆ  ในหัวใจของมันเลยก็ได้

   ผมคงเจ็บปวดหากผมไม่เคยมีตัวตนสำหรับมัน  แค่ในความทรงจำของมันผมยังไม่เคยมี  แต่ผมยินดี  ยินดีรับความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นมาทั้งหมด

   “ผมจะย้ายไปอยู่กับเพื่อน”

   “ไม่ให้ไป  ยังเรียนไม่จบ”   ผมรู้จักมัน 

   หากผมบอกยอม . . . 

   . . . มันจะไม่ยอม 

   เพราะฉะนั้น  ทำอะไรก็ได้ที่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่อยากให้มันทำ  แล้วผมจะได้สิ่งที่ผมต้องการ

   ผมต้องการ . . .

   . . . หรือ . .  .

   เขาบังคับให้ผมต้องการแบบนั้นกันแน่ . . .

   “พี่จะรั้งผมไว้อีกทำไม  ในเมื่อพี่อยากให้ผมออกไปจากชีวิตพี่  แล้วพอมาถึงตอนนี้  ตอนที่ผมอยากให้พี่ไป  พี่ยังจะมารั้งผมเอาไว้อีกเพื่ออะไร”

   มันพูดถูก . . .

   หาก . . . หัวใจผมหายวาบ    ก็ในเมื่อสิ่งนี้มิใช่หรือที่ผมคิดว่ามันจะหยุดการทำร้ายของผมกับมัน  ถึงเวลาแล้วสินะ  เวลาแห่งการจากลา

   “เรื่องอะไร  สัญญาอะไรไว้”

   “เรียนจบ”

   “ตอนนี้ยังไม่จบ  แต่ผมมีคนอื่นแล้ว  พี่ก็ควรทำตามสัญญาเหมือนกัน  ในเมื่อผมทำตามที่พี่บอกไม่ได้  แล้วพี่ละทำตามที่บอกได้มั้ย”   มันมองหน้าผม

   “เรามาคุยกันดี ๆ  ได้มั้ย  โกเลิกกับหน่อยได้มั้ย”   ผมบอกมัน  แต่หัวใจกลัวว่ามันจะบอกว่าได้  เพราะถ้าแบบนั้นหมายความว่าผมจะต้องลงไปอยู่กับการโกหกอีก 

   แต่ . . . เชื่อเหอะ  ผมรู้จักมัน 

   มากกว่าที่มันรู้จักตัวมันเอง . . .

   “ไม่ได้หรอกพี่  เขาเป็นแฟนผม”

   เจ็บจัง . . . ทำไมผมเจ็บแบบนี้ก็ไม่รู้   สองหูผมได้ยินชัดเจน  หูผมไม่ได้ฝาด  สิ่งที่มันพูดชัดเจนแล้ว

   “ไหนบอกเพื่อนกันไง  แฟนเพื่อนไม่เอาหรอก สุดท้ายกลืนน้ำลายตัวเอง”  ผมรู้  ยิ่งยั่วมันมากเท่าไหร่  ยิ่งขับมันออกไปจากชีวิตผมมากขึ้น

   ผมต้องการแบบนั้นมิใช่หรือ . . .

   “เมื่อก่อนเพื่อนแต่ตอนนี้แฟน  ทำไมเหรอพี่”  มันมองหน้าผม

   ทำไมหัวใจผมเย็นเยียบแบบนี้  ผมนะทั้งอยากให้มันไปพ้นหูพ้นตา  ทั้งอยากให้มันอยู่ใกล้ ๆ  รอวันที่มันจะจบ  อีกไม่ถึงปีเท่านั้น  ความรู้สึกผมตอนนั้นยิ่งกว่าสับสนเสียอีก  ไม่รู้จะบอกว่าอย่างไรดี . . .

   “นะพี่อาร์มนะ  ให้ผมไปนะ”  มันจับมือผมเอาไว้

   ผมมองหน้ามัน 

   พยายามค้นหาว่ามันซ่อนอะไรในแววตาคู่นั้นเอาไว้บ้าง 

   หาก . . .

   มันเก่งกระมัง  มันซ่อนเอาไว้มิดชิด  ผมไม่รู้  ไม่รู้อะไรเลย  มันไม่มีอะไรให้ผมรู้เลยว่ามีผมอยู่  มันคงลืมผม  และตัดผมออกไปจากหัวใจมันได้แล้ว

   “ผมทำร้ายพี่มามากแล้ว  พี่อย่าให้ผมต้องทำร้ายพี่อีกเลย  ที่ผ่านมาผมโกหกพี่มาตลอด  พี่อาร์มปล่อยผมไปนะ”

   . . . พี่อาร์มปล่อยผมไปนะ . . . .

   เสียงของมันเสียดแทงลึกในหัวใจของผม  ทีแรกมันเฉย ๆ  แต่แค่เพียงครู่เดียวเท่านั้นมันเจ็บ  ร้าวลึก  คล้ายหัวใจจะหยุดเต้น  ความเจ็บปวดเพราะความรัก
มันเป็นแบบนี้นี่เอง

   น้ำตาผมเอ่อ . . . หากมันตาแดง ๆ

   “พี่อาร์มปล่อยผมให้ผมมีชีวิตที่ผมอยากเป็นนะพี่อาร์ม  ผมขอ  ผมขอนะพี่อาร์ม  ปล่อยผมไป”

   ผมพยักหน้าช้า ๆ  ครั้งที่สามแล้วที่มันขอให้ผมปล่อยมัน  ให้ผมปล่อยมันไป  แบบนี้ใช่ไหมที่ผมต้องการ  ผมได้แต่นิ่งเหมือนหุ่นที่ถูกสาป  สิ่งเดียวที่ผมทำได้ . . .

   พยักหน้าช้า ๆ . . . .

   คำตัดสินที่รู้ว่า  ต่อจากวันนี้  ผมไม่มีวันอีกแล้ว  ต่อจากวันนี้ผมไม่มีมันแล้ว  ผมต้องปล่อยมันไปตามที่มันอยากจะไป . . .

   มันเก็บของใช้ส่วนตัว . . .

   ผมมองภาพนั้นไม่ได้หรอก  ผมได้แต่ขึ้นกลับไปบนห้องนอน  ห้องนี้ผมอยู่ร่วมเรียงกับมันมานาน  ทุก ๆ  อย่างมีแต่อุ่นไอของมัน  ผมเจ็บจนแทบทนไม่ไหว  อยากจะไปกอดมันเอาไว้  อยากขอร้องมันที่ผมทำไปทั้งหมด  ผมผิดเอง

   ผมอยากบอกมัน . . . 

   . . . เรากลับมาเหมือนเดิมได้ไหม?

   กลับมาอยู่เหมือนเดิมนะ  แล้วโกจะคบกับใครพี่ไม่ว่า  แต่ผมทำไม่ได้  ผมไม่อาจทนทำร้ายตัวเองได้อีก  และผมไม่อาจทำร้ายมันได้อีกแล้วเช่นกัน  ที่ผ่านมามันเจ็บปวด 

   ผมสะดุ้ง . . . เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูหน้าบ้าน

   ผมแอบมองมันทางหน้าต่าง . . .

   . . . มันเดินออกไปแล้ว  หัวใจผมล่ะ  แทบจะแตกสลายอยู่แล้ว  ผมไม่มีอะไรแล้ว  สิ่งที่ผมทำ  ผมไม่โทษมันแม้แต่นิดเดียว  เป็นผมเองที่เริ่มต้นเรื่องนี้มาทั้งหมด  วันนี้ผลลงเอยแบบนี้  ผมต้องยิ้มรับกับมัน  และรับสภาพว่าต่อจากนี้ ผมไม่มีมันอีกแล้ว

   ไม่มีวันนั้นอีก . . .

   ผมลงมาจากบนห้องนอน . . .

   ข้าวของกองใหญ่  มันเก็บกองเอาไว้หน้าบ้าน . .

   ขาผมแทบไม่มีแรงจะยืนอยู่  น้ำตาผมไหลรดใบหน้า  สิ่งที่เห็นคือสิ่งที่ผมต้องการใช่ไหม  ผมต้องกลับขึ้นห้องอีกครั้ง  สิ่งที่ผมเห็นชัดเจนทั้งหมด  ทุกอย่างมันชัดแจ้งไม่ต้องมีคำพูดใด ๆ  อีก

   เพียงครู่ใหญ่  เสียงรถแท็กซี่มาจอดหน้าบ้าน  ผมเห็นมันลงมาจากรถ  แค่นี้น้ำตาผมก็โรยรินอีกครา   ผมกลับมาล้มตัวบนที่นอนอย่างช้า ๆ   ผมจะทนได้หรือ  หากผมเห็นภาพที่มันขึ้นรถจากผมไปแบบนั้น

   ประตูห้องนอนมีคนเปิด . . .

   “พี่อาร์ม”  มันเดินมาจับปลายเท้าผมเอาไว้

   แค่สัมผัสจากมัน . . . 

   น้ำตาผมไหลพราก  นี่คงเป็นวินาทีสุดท้ายที่ผมจะได้อยู่กับมัน  หลังจากนี้  ผมต้องรับกับความเป็นจริงให้ได้  ว่าผมไม่มีมันอีกแล้ว  ไม่มีอีกแล้วนะ  ผมกับมันเราเดินมาสุดทางแล้วจริง ๆ

   . . .  ถนนที่เราเดินด้วยกัน  มาสุดทางแล้วจริง ๆ . . .

   “ผมไปแล้วนะ  พี่อาร์มดูแลตัวเองดีนะ ๆ  รักตัวเองให้มาก  ทำเพื่อตัวเองนะพี่  ต่อจากนี้ผมไม่เป็นภาระให้พี่อีกแล้ว”  มันบีบที่ขาผม

   “โก”  เสียงผมสั่นน้ำตาผมไหล

   ผมโผเข้าหามัน . . .

   . . . กอดมันเอาไว้ . . . 

   เหมือนวันก่อน  ผมกอดมันเอาไว้แน่น  คนที่ผมรักยิ่งกว่าตัวเอง  ผมไม่นึกเลย  ภาพสุดท้ายระหว่างมันกับผมจะจบลงแบบนี้  จบลงที่ความเจ็บปวดเจียนตายเช่นนี้

   “ผมต้องไปแล้วละพี่”

   “พี่ขอโทษ  พี่รักโกนะ  พี่รักมากกว่าชีวิตพี่เสียอีก”  ผมกอดมัน  หอมไปที่แก้มซ้ายทีขวาที 

   ต่อจากนี้ . . .

   ผมควรเรียนรู้และรับสภาพกับความเป็นจริงให้ได้ . . . .

   . . . ผมปล่อยมันแล้ว . .  .

   ปล่อยไปตามทางที่มันอยากจะเดิน . . . 

   . . . ต่อจากนี้ระหว่างมันและผม  จบสิ้นกันแล้ว 

   ผมมาแอบมองมันที่หน้าต่าง  มันหันมามองทางห้องผม  ก่อนที่มันจะขึ้นรถไป  รถหายไปแล้ว  หากผมล่ะ  ผมได้แต่ทรุดตัวลงช้า ๆ  ขาที่เคยหยัดยืนไร้เรี่ยวแรง  ผมค่อย ๆ  พยายามยันกาย  กระเสือกกระสนไปหาซอกแคบ ๆ  ของห้อง

   ผมได้แต่กระเถิบตัวไปในมุมที่เรียกได้ว่า . . .

   . . . แทบจะเป็นเนื้อเดียวกับผนังห้อง

   ผมเหมือนคนบ้าเลยในเวลานั้น . . .   

   มีแต่น้ำตาที่มันไหลออกมา  ผมร้องไห้จนหลับไป  แล้วผมสะดุ้งตื่นมา  มองไปยังที่นอนที่เคยนอนด้วยกัน  หวังว่านั่นคือฝันร้ายของผม  แต่มันไม่ใช่  ทุกอย่างมันคือความจริง 

   . . . ความจริงที่อยู่ตรงหน้า

   ไม่มีมันอีกแล้ว . . .

   ผมไม่รู้ว่าคืนนั้น  ผมร้องไห้จนหลับไปกี่รอบ . . .

   แต่สำหรับผมนั่นคือห้วงเวลาที่ผมไม่อยากหายใจเลย   ผมหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง  หมดสิ้นความรัก  หมอสิ้นความศรัทธาในการกระทำทั้งหมด . . .

   หรือ . . .

   . . . จะเรียกว่า

   ตั้งแต่วันนั้น . . . ผมไม่มีอะไรอีกแล้ว  ผมเหลือแค่ลมหายใจในร่างกายที่เหมือนจะเป็นซากลงทุกวัน 

   ผมจะยืนหยัดบนโลกนี้ได้อย่างไร ?

   . . .  คำตอบ . . .

   ผมต้องพยายามเรียนรู้ กับสิ่งที่เกิดขึ้นมา และค้นหาคำตอบมันให้ได้  ผมจะต้องอยู่ . . . อยู่รอวันใหม่

   พรุ่งนี้ . . . อาจจะเป็นวันของผม

   หาก . . .

   วันนี้ผมอ่อนแอ  ผมอ่อนแอจนสุดกำลัง  ผมรอแค่พรุ่งนี้เท่านั้น  พรุ่งนี้  ชีวิตของผมจะต้องดีกว่าวันนี้  เพราะวันนี้ผมไม่มีใครอีกแล้ว  คนที่ผมคิดจะฝากชีวิตเอาไว้  เขาเพิ่งเดินออกไปจากชีวิตของผม

   จะโทษใครได้ . . . ในเมื่อผมทำลายมันด้วยสองมือของผมเอง

[imon]

ยังไมาด้ายอ่านแต่จิิ้้้้มไว้ก่อน

[Bliss_Destiny]

พยายามเข้านะคะพี่อาร์ม

ถ้าจ็บวันนี้เรานได้

วันพรุ่งนี้เราก็ต้องทนได้เหมือนกัน!

มันจะเบาบางลง

แต่ต้องใช้เวลา  และเวลาที่ว่านั้นของแต่ละคนมันไม่เท่ากัน...

นี่เป้นผลลัพย์ ที่พี่บอกว่าพี่ทำลายมันด้วยตัวพี่เอง

มันก็จริง

แต่... มันก็เป็นผลลัพย์  จากที่พี่โกทำลายตัวเองเหมือนกัน!

ใจเย็นๆนะคะ    ยังมีพี่โอ๋อยู่นะพี่นะ 

[IZE]

การตัดใครซักคนที่เรารักมากว่าชีวิตเรา เอง  นี้ทำไมมันยากเย็นซะเหลือเกิน

[ifwedo]

ตอนนี้เศร้าได้อีก ฮืออ ไม่ไหวแล้ว

[kdds]

เศร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา 

[AidinEiEi]

 
พี่อาร์มใจร้าย....ทั้งกับโก...และตัวเอง....
ได้แต่หวังว่าพี่อาร์มจะเข้มแข็งได้ในที่สุด
เข้มแข็งทั้งร่างกายและจิตใจนะคะ
 

[Black Angel]

 

เวลา ครับ เวลา จะเป็นยารักษาที่วิเศษที่สุด

เมื่อตัดสินใจแล้ว จงเดินไปข้างหน้า ครับ

อย่าหันหลังกลับ เพียงเพื่อพบกับความผิดหวัง

 

[iamhappywood]

นั่งเฝ้าเลยนะเนี่ย เช้า กลางวัน เย็น

ทำไม พี่อาร์มใจร้ายจังเลยครับ

ใจร้ายกับพี่โก แล้วยังใจร้ายกับตัวเองด้วย

พี่อาร์มให้โอกาสพี่โกอีกครั้งนะครับ ครั้งสุดท้ายน้า

เศร้า 

[แก้ว]

แก้วคิดว่า ความรักของพี่อาร์มถอดแบบมาจาก(หลวง)พ่อแน่ ๆ เลย
ถ้าได้เข้าไปกราบท่าน พูดคุยกับท่าน
น่าจะช่วยให้พี่อาร์มผ่านวันเวลาผ่านไปอย่างง่าย ๆ
แทนที่จะจมไปกับความเศร้าที่ผ่านไปช้า ๆ ทั้งวัน


รักพี่อาร์มและน้องโกค่ะ   

[mist]

  และแล้วก็มาถึงทางแยก 

[tonsai_2520]

เหมือนชีวิตกรูเล้ยยยยยยยยยยยยย . . .

. . . เน่าได้อีก . . .

เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[HURAHURA]

จะมาต่ออีกไหม    เห็นบอกว่ามี 30 ตอน

[naumi]

เฮ้อ...นางเอกนอกจอร้องตามนางเอกในจอ จนน้ำตาจะท่วมคอมแล้ว  
แอบเจ็บกะตอนสุดท้ายลึกๆ นึกว่าอาร์มจะเปนคนเดินออกมา แต่กลับกลายเปนโกเดินจากไปซะนี่
เสียดเข้าไปทั้งใจเลยแฮะ เหมือนศักดิ์ศรีโดนย่ำยีอ่า
แต่ถึงวินาทีนั้น คงไม่มีใครมีเวลามานั่งนึกถึงศักดิ์ศรีหรอกเนอะ :m29:เจ็บปางจะตายแบบนี้
แต่ก้อแอบดีใจลึกๆแฮะ ที่โกไปจากอาร์มซะได้ ถึงมันจะไม่ดีกะคนทั้งคู่ก้อเหอะที่คิดแบบนี้ แต่เราก้อคิดแบบนี้จริงๆ
เพราะไม่งั้นอาร์มก้อคงเจ็บซ้ำเจ็บซาก ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดไปตลอดชาติแหล่ะเราว่า
บอกได้คำเดียวตอนนี้...เกลียดโกมากมาย

ปล.วันนี้ขออีกสักตอนได้มั๊ย คาไว้แบบนี้นอนไม่หลับแน่เรย ฮือๆๆ อยากให้ถึงตอนอาร์มไปต่างประเทศเร็วๆจัง ไม่อยากให้อาร์มยืนบนผืนแผ่นดินเดียวกะโกแล้ว เว่อร์ไปมั๊ย

[RAJCHABUT]

เฮ้อ...นางเอกนอกจอร้องตามนางเอกในจอ จนน้ำตาจะท่วมคอมแล้ว  
แอบเจ็บกะตอนสุดท้ายลึกๆ นึกว่าอาร์มจะเปนคนเดินออกมา แต่กลับกลายเปนโกเดินจากไปซะนี่
เสียดเข้าไปทั้งใจเลยแฮะ เหมือนศักดิ์ศรีโดนย่ำยีอ่า
แต่ถึงวินาทีนั้น คงไม่มีใครมีเวลามานั่งนึกถึงศักดิ์ศรีหรอกเนอะ :m29:เจ็บปางจะตายแบบนี้
แต่ก้อแอบดีใจลึกๆแฮะ ที่โกไปจากอาร์มซะได้ ถึงมันจะไม่ดีกะคนทั้งคู่ก้อเหอะที่คิดแบบนี้ แต่เราก้อคิดแบบนี้จริงๆ
เพราะไม่งั้นอาร์มก้อคงเจ็บซ้ำเจ็บซาก ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดไปตลอดชาติแหล่ะเราว่า
บอกได้คำเดียวตอนนี้...เกลียดโกมากมาย

ปล.วันนี้ขออีกสักตอนได้มั๊ย คาไว้แบบนี้นอนไม่หลับแน่เรย ฮือๆๆ อยากให้ถึงตอนอาร์มไปต่างประเทศเร็วๆจัง ไม่อยากให้อาร์มยืนบนผืนแผ่นดินเดียวกะโกแล้ว เว่อร์ไปมั๊ย

วันนี้สองตอนแล้วนะครับ . . . คนนะไม่ใช่เครื่องจักร  แต่ผมเขียนเร็ว

ใกล้จบแล้วหรือเปล่า . . . ไม่แน่ใจ    ไม่บอกดีกว่า


กล้าขอ อีกตอน . . .กล้าให้นะครับ


ปล.  บางทีตอนนี้อาจจะจุกจนไม่อยากจะพูดอะไรอีกก็ได้