หัวข้อ: รักฤๅผูกพัน . . . ก็เจ็บปวดเท่ากัน

[kdds]

อ่านแล้วหงุดหงิด โก อ่ะ
ไอ้คำว่า "ก็เขาโทรมา" เนี่ยะฟังม่ายขึ้น ไม่เด็ดขาดเลย 

[Entaneer#30]

แล้วก็เรียกน้ำตาได้เหมือนเดิม
 

[แก้ว]

เพื่อน ๆ  เคยบอกว่า "อกหักเป็นเรื่องธรรมดา"
แต่แก้วก็ยังทำใจไม่ได้ซักที    


-----------------------------------
พี่อาร์มสู้ ๆ  

[oaw_eang]

ชื่อตัวละคร เปลี่ยน

ฉากในท้องเรื่องเปลี่ยน

แต่ทำไม สเต็ป ของเรื่องเหมือนเดิมเปี๊ยบ

ฮาๆๆๆ

แต่ก็บีบหัวใจดี   

[tonsai_2520]

ชื่อตัวละคร เปลี่ยน

ฉากในท้องเรื่องเปลี่ยน

แต่ทำไม สเต็ป ของเรื่องเหมือนเดิมเปี๊ยบ

ฮาๆๆๆ

แต่ก็บีบหัวใจดี   

แร่ดดดดดดดดดดดดดดดดดด


เมื่อคืนเมาเละเด่ะ . . . ได้กินไส้กรอกยัง

[IZE]

ก็เขาโทรมา    ถ้าเราไม่รับหรือคุยด้วย ก็ไม่น่าจะมีอะไรถ้า เราไม่ได้คิดไรกับเขาจริงๆๆ

พูดมาได้เนอะ 

เศร้าได้อีกตอนนี้ น้ำตาไหลพรากอีกแล้ว

[~NeMeSiS_PURE~]

พี่โกนิสัยไม่ดี 

ยังดีที่พี่อาร์มมีความรับผิดชอบ

ถ้าผมนะ  ไม่อยู่นานแระ  :เตะ1:

[naumi]

เข้ามารอ....... แม้จะรู้ว่าจะต้องเสียน้ำตาอีก แต่ก้อยังจะรอ เฮ้อ เปนไรไปเนี่ยเรา

[RAJCHABUT]

ตอนที่  ๒๔



   ไม่มีใครรู้อนาคต . . .

   แม้กระทั่ง . . . หมอดู 

   ทุกอย่างที่เกิดขึ้น  เราไม่สามารถรู้ได้ล่วงหน้า   สิ่งที่เกิดขึ้น  บางทีมันทำให้เรารู้ว่า  แท้จริงแล้วมนุษย์ยังมีอะไรมากมายที่ต้องเจออีก  ไม่มีใครหลีกหนีมันได้พ้น

   ผมเชื่อ . . .

   . . . ความรักเหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมด . . .

   ถ้าคุณเป็นผม . . . ในเวลานั้น

   คุณจะตัดสินใจอย่างไร ? . . .

   . . . ความรักที่ไม่มีการอภัยเรียกว่าความรักได้หรือ . . .

   ผมเลยเลือกที่จะให้อภัยกับคนที่ผมรัก  สิ่งที่มันทำให้ผมเจ็บปวด  คงเทียบไม่ได้กับสิ่งที่ผมเห็นอยู่ตอนนี้  คนที่นอนเจ็บอยู่บนเตียง . . .

   ผมรักมัน . . .

   . . . โดยลืมรักตัวเอง

   “กลับก่อนนะ”  ผมบอกเมื่อมันดึกแล้ว

   “พี่อาร์ม . . .  นอนที่นี่ได้มั้ย”  แววตามันมองผม  ผมมองหน้ามัน  ก่อนหันมองหน้าแดน  และป้าภา . . .

   แกมองผมกับลูกชายคนเดียวของแก . . .

   สายตาคล้ายมีคำถาม . . . หรือป้าภากำลังสงสัยอะไรอยู่หรือเปล่า  ผมหันมายิ้มกับมันอีกครั้ง

   “แดนเปิดห้องไว้แล้ว”

   “ให้แม่ไปนอนที่โรงแรมได้มั้ย  แล้วพี่นอนที่นี่ . . .”     มันอ้อนเหมือนเด็ก   

   “. . . ได้มั้ยแม่  แม่นอนที่โรงแรมได้มั้ย”

   “เอาแบบนั้นหรือลูก  แม่นะยังไงก็ได้  ลูกอาร์มว่าไง”

   “แดน . . .”  ผมหันไปหามัน

   “เอาแบบนั้นก็ได้  งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งแม่ที่โรงแรมก่อนนะโก    แล้วเลยอาบน้ำสักหน่อย   เด๋วพี่มานอนเป็นเพื่อนด้วยอีกคน . . .”  แดนมันยิ้ม 

   “. . . พี่อาร์มจะเอาอะไรมั้ย”  แดนมันหันมาถามผม

   ผมส่ายหน้า . . .

   ทั้งห้องเหลือแค่ผมกับมัน . . .

   . . . ความเงียบเข้ามาปกคลุม  มีเรื่องอะไรมากมายที่มันเกิดขึ้นกับผม  ผมได้แต่มองหน้ามันเงียบ ๆ  นั่งกุมมือมันเอาไว้  มันจะรู้ได้มั้ย  ว่าผมเจ็บกว่าที่มันเห็นเสียด้วยซ้ำ

   “เจ็บมั้ย”  ผมจับที่รอยถลอกบนใบหน้า

   “ตึง ๆ  ยังไม่เท่าไหร่  คืนนี้สิน่าจะเจ็บ”

   “ไม่น่าเลย  หัวแตกด้วยหรือ”  ผมเอามือแตะที่ผ้าพันแผลคล้ายมัมมี่ของโกเบา ๆ  มันมีแผลเต็มไปหมดตามตัว  แผลที่เกิดจากการดื้อของผมเอง

   โกเมศวร์พยักหน้ารับ   

   “. . . แค่แปดเข็ม  ไกลหัวใจ”

   “ตั้งแปดเข็ม  เจ็บมากมั้ย”    ก็แผลที่ผมผ่าตัดเพิ่งเย็บไปห้าเข็มเอง  แล้วนี่มันมากกว่าที่ผมเจอมาเสียอีก

   “ดี  เอาเลือดชั่ว ๆ  ออกเสียบ้างน่าจะดี”

   “ทำไมพูดแบบนั้น”  ผมมองหน้ามัน  แววตามันเศร้า

   “ก็มันจริง  ผมทำให้พี่ต้องเจ็บ  ต้องเดือดร้อน  ผมรู้  ผมมันเลว  ที่จริงผมน่าจะตาย ๆ  ไปเสียให้พ้น ๆ  พี่จะได้ไม่ต้องมาร้องไห้เพราะผมอีก”   น้ำตามันไหล  ผมใจอ่อนยวบอีกแล้ว  ถ้ามันเป็นนักแสดง  มันคงจะเป็นนักแสดงที่เล่นได้อย่างสมบทบาทที่สุด

   ผมเอามันมากอดเอาไว้ . . .

   “ไม่นะ  ไม่เลย  โกไม่ได้ทำ  ไม่ได้ทำอะไรเลย”   ในอ้อมกอดผม  มีมันอยู่  ผมลูบหลังมันเบา ๆ 

   “พี่อาร์ม” 

   “ครับ”  ผมปล่อยมันจากอ้อมกอด  มองหน้ามันเอาไว้

   “พี่รู้มั้ย  ตอนที่ผมขับตามพี่มา  ผมรู้  พี่ไปแล้ว  พี่ไปจากผมแล้ว  ผมไม่ยอมหรอก  ผมไม่ให้พี่ไปหรอก  ผมบิดไม่กลัวเลยนะ  ตอนนั้นตาผมมันมองไม่เห็น  ผมไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกเสียใจขนาดนั้น”

   “โก”  ผมจับมือมันเอาไว้

   “ผมตามพี่ไม่ทันแล้ว  ถ้าผมตายพี่คงได้รู้ว่าผมตามพี่  ผมไม่ได้อยากให้พี่กลับ”  มันมองหน้าผม  น้ำตามันไหลริน

   ผมได้แต่เอามือเช็ดน้ำตามันเบา ๆ

   “ทำไมต้องทำขนาดนั้น”  ผมเจ็บแปลบในหัวใจ  นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่  ผมทำร้ายหัวใจตัวเองได้ขนาดนี้เลยเชียวหรือ

   ผมเชื่อ . . .

   . . .  มันไม่ได้โกหกผม . . .

   “ก็พี่บอก . . . ลาก่อน”

   “แล้วไง”

   “ผมรู้พี่อาร์ม . . . ผมรู้สิ่งที่พี่พูด  สิ่งที่พี่คิด  ไม่มีวันหรอกพี่อาร์ม  ไม่มีวันที่ผมจะยอม”   มันดื้อตาใสจริง ๆ 

   “อะไร”  ผมถาม เมื่อมันยื่นมือมาให้ผม

   “เขาโทรมา” 

   “รับสิ”

   มันส่ายหน้า  “ไม่หรอก  พี่ไม่ชอบ ผมไม่อยากให้พี่ไม่สบายใจ”

   “ทำไม”

   “เดี๋ยวพี่หนีผมไปอีก  เมื่อตอนเที่ยงเขาโทรมา . . .”   มันกลืนน้ำลายลงคอช้า ๆ  มันคงเจ็บปวดกับเรื่องที่มันจะเล่า 

   “. . . ผมบอกเลิก  ว่าเราเป็นเพื่อนกันเถอะ  แต่เขาถามผมทำไม  มันเกิดอะไรขึ้น  เขาพยายามพูดให้ผมกลับไปเป็นแบบเดิม  แต่ผมบอก  ผมคงทำไม่ได้  เป็นเพื่อนกันดีแล้ว”

   ผมหลับตานิ่ง . . . มิน่าสีหน้ามันตอนนั้นดูเครียดเสียเหลือเกิน

   ทำไมนะ  ทำไมตอนนั้นผมถึงไม่เข้าใจมัน  ในเวลาที่มันมีทุกข์  ผมน่าจะอยู่ข้าง ๆ  มัน  แต่ทำไมผมกลับเอาปัญหาไปให้มัน  หรืออาจเพราะว่า  ผมรักมันมาก  มากจนลืมความถูกต้องทั้งหมด

   “พี่ก็รู้  ผมไม่เคยวางสายใครก่อน  ผมพยายามบอกให้เขาวางแล้ว  แต่เขาไม่ยอม  เขาถามว่าเขาไม่ดีตรงไหน  และอีกหลาย ๆ  อย่างที่เขาพยายามให้ผมกลับไปเหมือนเดิม  จนกระทั่งพี่มาคว้าโทรศัพท์  ผมโล่ง  แต่สายตาที่พี่มองผม . . . พี่โกรธผม”

   “แล้วทำไมไม่บอก  ทำไมไม่พูดตั้งแต่ตอนนั้น”

   “ก็พี่เปิดโอกาสให้ผมมั้ย  พี่พูดเอา ๆ  แล้วพี่ก็เดินกลับไป  พี่ไม่รู้หรือ  ผมก็เจ็บเป็นนะพี่”  ผมกอดมันเอาไว้

   ผมเกลียดตัวเอง  ผมเหมือนคนโง่ที่ไม่ยอมรับฟังอะไรเลย  เอาแต่ใจ  เอาแต่ความรู้สึกของตัวเอง  ถ้าผมใจเย็นกว่านั้นสักนิด  ยอมรับฟังอะไรจากมันบ้าง  ผมคงไม่เจ็บปวดกับการเห็นแล้วคิดไปเอง

   “ผมไปที่บ้านน้าปู . . .”  มันหยุด  มองหน้าผม

   “. . . น้าปูบอกพี่กลับไปเมื่อกี้  พี่รู้มั้ยในตอนนั้นผมรู้  พี่ไม่กลับมาอีก  ผมไม่ได้เจอพี่อีกแน่ ๆ  ผมเลยไปรอที่ท่ารถ  ผมขอนะพี่  ขอให้ได้เจอพี่  ผมรู้ผมรั้งพี่เอาไว้ได้   เพราะไม่มีวันที่พี่จะโกรธผม  ผมรู้พี่ไม่ทิ้งผมแน่ ๆ   แต่มันไม่ใช่แบบที่ผมคิด  พี่ไม่ฟังอะไร  พี่ไม่ยอมถามอะไรผมเลย  จนกระทั่งรถออก . . .”  มันเอามือปาดน้ำตาของมัน   

   “. . .  พี่รู้ไหม  มันเจ็บปวดจนที่สุดแล้ว  ผมยืนมองรถที่ออกไปช้า  มันเหมือนใครมาเฉือนหัวใจผมไปแล้ว   ตอนนั้นผมบอกตัวเองเลย  ผมไม่ยอมอีก ผมไม่ยอมให้พี่ไปหรอก   ผมต้องตามพี่กลับมา”

   “โก”   ผมได้แต่ครางเท่านั้นจริง ๆ  วันนี้มันพูดยาว  สิ่งที่มันเก็บเอาไว้ในหัวใจกระมัง  สิ่งที่มันไม่เคยพูดออกมาให้ผมได้รับรู้เลย

   “ผมขับรถตามไป  พยายามโทรหาพี่  แต่พี่ปิดเครื่อง  หรือไม่มีสัญญาณ  ผมไม่แน่ใจ  จนรถมาถึงโค้ง ผม . . .” 

   “พอแล้ว  พอแล้ว  ไม่ต้องเล่าแล้ว”   ผมดึงมันมากอดเอาไว้

   นี่ถ้าผม . . . ไม่ใจร้อน

   ถ้าผมมีเหตุผลมากกว่านี้ . . .

   ผมไม่รู้สิ่งที่เกิดขึ้นเขาเรียกว่าอะไร  แต่สำหรับผม  นี่คือวันที่เลวร้ายที่สุด  และดีที่สุด  ในวันนั้นผมได้รู้หัวใจที่แท้จริงของมัน  ผมรู้ชีวิตผม  ผมรักคนไม่ผิด  ผมดีใจที่ได้ตามหาหัวใจตัวเองจนเจอ

   “พี่รักโก  พี่ขอโทษ  ขอโทษที่ทำให้มันต้องเกิดเรื่องแบบนี้ด้วย”

   “ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง  แต่ผมรู้  มือผมกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น  จนคนมาเจอ  เขาโทรบอกแม่  ผมเจ็บ  แต่ผมบอกแม่เอง  มาโรงพยาบาลที่เชียงใหม่  ผมเจ็บนะพี่  แต่ผมทนได้  ผมต้องมาเชียงใหม่”

   “ทำไมโก  ทำไม”   คราวนี้เป็นผมที่เจ็บ  เจ็บกับสิ่งที่มันเล่ามาให้ผมฟัง

   “เพราะถ้าช้ากว่านี้  ผมจะไม่มีวันได้เจอพี่อีก  พี่ไปแล้ว  ผมไม่ยอมหรอก  ผมไม่ยอมให้พี่ไปหรอก  ผมบอกแม่โทรหาพี่ตลอดทาง  แต่พี่ไม่เปิดเครื่อง   “

   ผมกอดมันนิ่งเหมือนคนที่ถูกสาป  เรื่องที่มันเล่าให้ผมฟังจะจริงเท็จอย่างไร  ผมไม่รู้  แต่สิ่งที่มันอยู่เป็นหลักฐานในตัวมัน  ผมรู้แล้ว  ผมทำร้ายมัน  ผมทำร้ายมันอย่างที่ผมไม่อยากให้อภัยตัวเอง

   “ผมเลยต้องโทรหาพี่โอ๋  ผมบอกว่าผมแหกโค้ง ติดต่อพี่ไม่ได้  ให้พี่โอ๋โทรหาพี่หน่อย เพราะพี่อยู่เชียงใหม่”

   ผมหลับตานิ่ง  ปะติดปะต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นมาทั้งหมด . . .

   สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมยิ่งกว่านิยายน้ำเน่าเสียอีก  มันรักผมมากขนาดนั้นเลยเชียวหรือ  ทำไมที่ผ่านมา  ผมเองที่รู้สึกว่าผมรักมัน  แต่ผมไม่เคยได้ความรักจากมันเลย  แต่วันนี้ผมกลับรู้สึกอีกแบบ

   วันนี้ผมรู้สึกหัวใจผมอิ่ม . . .

   . . . ความรักที่ผมตามหามาตลอด . . .

   หัวใจมันอยู่กับผม . . .

   . . . อยู่กับผมตลอดเวลา

   มันอยู่กับผม  อยู่ข้าง ๆ  ผมไม่ได้ไปไหน  ความรักที่มันมีให้ผม  แม้มันไม่พูดผมจะรู้มั้ย  แต่วันนี้  ผมรู้แล้ว  มันรักผม  จะเป็นรักแบบไหน  ผมไม่สนใจ ผมรู้แค่มันรักผมแค่นั้นเป็นพอ 

   ถึงผมจะเสียมันไปอีก . . . ผมก็ไม่เสียใจ 

   . . . เพราะผมรู้ครั้งหนึ่งผมได้หัวใจมันแล้ว




   สำหรับผม  เรื่องที่เกิดขึ้นมาทั้งหมด  มันทำให้ผมต้องทบทวนตัวเองอีกครั้ง  มันเกิดอะไรขึ้นกับผม  ผมรักมันนะ  สุดหัวใจอยู่แล้ว  ถ้ามันสั่งให้ผมไปตาย  ผมไม่รีรอเลยนะ  ผมจะทำให้มันทันที

   ผมโง่มาก . . . ที่ยึดความรักเอาไว้เป็นสรณะแบบนั้น

   ก็ . . . มันคือด้ายเส้นบาง ๆ  เส้นเดียวที่ผมมี 

   . . . มันไม่ใช่น้อง  แต่เป็นยิ่งกว่าน้อง 

   ไม่ใช่ครอบครัว . . .

   . . .  แต่ยิ่งกว่าสายเลือดเดียวกัน

     มันอยู่กับผมจนเราแทบจะเป็นชีวิตเดียวกันอยู่แล้ว  พอมีเรื่องที่เหมือนกระทบใจ  ผมจึงเจ็บปวด

   และ . .  .

   นึกโมโหตัวเองทุกครั้งที่ผมทำลงไปแบบนั้น . . .

   . . . ถ้าผมมีสติกว่าที่เป็นอยู่  ผมคงจะไม่ต้องเสียอะไรที่ผมไม่อยากเสีย  อาจเพราะบางที  เวลาของคนบางคนมีมาแค่นั้นก็เป็นได้

   เมื่อก่อน . . .

   ผมรักมันทั้งหัวใจ . . .

   . . . ด้วยหัวใจผมเอง

   หากแต่ . . . วันนี้

   ผมยังรักมัน . . . ด้วยหัวใจผมเอง  แต่ที่มีเพิ่มเข้ามา คือ ความหวาดระแวง  เพราะผมไม่สามารถรักมัน  โดยไม่มีข้อแม้แบบครั้งก่อนได้อีกแล้ว . . .

   บทเรียน . . . ที่ผมแลกมาด้วยน้ำตา

   มันคือบทเรียนที่ผมจะต้องเรียนรู้  และนำมาแก้ไขในสิ่งที่เคยผิดพลาด  จะไม่ยอมให้เกิดการผิดพลาดกับตัวเองอีก  เพราะถ้าผิดอีก  นั่นเท่ากับว่า  ผมได้ฆ่าตัวเองอีกครั้ง  ที่เอาตัวเองไปเจ็บปวดกับเรื่องความรัก

   ในขณะที่ผมหลับสนิท  ผมรู้สึกเหมือนมีใครมาตบกบาล . . .

   “ไอ้เหี้ย”  ผมงัวเงียเมื่อเห็นหน้ามัน  ไอ้เพื่อนรัก  มันเดินเข้ามาพร้อมไอ้แดนที่บอกว่าออกไปส่งป้าภาตั้งแต่ตอนดึก

   “เจอหน้ากันไม่ได้นะมึง  อวยพรกูเรื่อย  ง่วงโว้ย  ให้กูนอนด้วย”   มันโยนกระเป๋าใบเขื่อง  ไปที่ปลายเตียงคนเฝ้าไข้

   ผมมองเวลาตีหนึ่งกว่าเข้าไปแล้ว . . .

   “โกเป็นไงบ้าง  เจ็บมากมั้ย”  มันเดินไปที่เตียงนอนของโก

   “ก็เจ็บพี่  เริ่มปวดที่แผล”

   “เอายาแก้ปวดมั้ย”    ผมหันไปมองหน้า

   “ไม่ต้องพี่  แล้วพี่โอ๋มายังไง”

   “ถึงพี่จะไม่ทำงานอยู่บูติคแอร์ไลน์แบบไอ้สองตัวนั่น . . .”   โอ๋มันบุ้ยปากมาที่ผมและแดน   

   “. . . วาสนาของพี่ทำได้แค่นั่งนกฮูกเท่านั้นน้องเอ้ย”

   “นกฮูก”  โกมันทำหน้าประหลาดใจ

   “ก็จองไว้นานแล้ว  ก็ไอ้นี่ดิ  บอกจะมาปาย  พี่กับไอ้แดนเลยจองนกไฟลท์ดึกหลังเที่ยงคืนไว้ สี่ร้อยกว่าก็นั่งเครื่องได้  แต่รายนั้นหนีมาก่อนเมื่อบ่าย”   มันยิ้ม  ไปทางไอ้แดน

   “จริงดิพี่”

   ผมหันไปทางแดน  มันยิ้มเก้อ ๆ   เกาหัวแกรก ๆ

   “เอ้า  พูดเล่นที่ไหนกัน  เฉพาะห้าวันช่วงสงกรานต์เท่านั้นน้องเอ้ย  ไม่งั้นมะมีปัญญาหรอก  ทีแรกนึกว่าจะได้เจอที่ปาย  แต่ก็ดี  พรุ่งนี้ได้เล่นสงกรานต์ริมคูเมือง” 

   “ผมอดเลย”  มันทำหน้าเซ็ง

   “กะจะไปเซอร์ไพรซ์เพื่อนมัน   ที่ไหนได้  เพื่อนดันเซอร์ไพรซ์ซะก่อน . . .”   มันหันมาทางผม

    “. . . ไอ้อาร์ม  มึงไปนอนบนเตียงกับน้องมึงไป  เดี๋ยวกูนอนกับไอ้แดน”

   “ไม่เอา  เขาถือ”

   “ถือเหี้ยไร”

   “คนไม่เจ็บนอนเตียงคนป่วยจะเจ็บ”

   “เป็นไรไป  มึงเคยนอนแล้ว  ไม่เจ็บอีกหรอก”

   “เอางั้นเหรอ”

   “เออเด่ะ  ไปเลยไป”  มันไล่อีกครั้งนั่นแหละ  ผมถึงได้ไปนอนเบียดที่เตียงคนเจ็บ 

   ฟ้าหลังฝน . . .

   หรือ . . . ฟ้าสว่างก่อนพายุใหญ่กันแน่

   


   ตอนที่ผมเข้าโรงพยาบาลมันดูแลผมเป็นอย่างดี  แต่ตอนนี้กลับกัน  มันเป็นคนเข้าโรงพยาบาล  แล้วผมดูแลมัน . . .

   ผมดูแลมันได้ไม่เท่าที่มันดูแลผม . .

   อาจเป็นเพราะ . . .

    เรื่องผู้หญิงคนนั้นยังรบกวนหัวใจผมอยู่ ตลอดเวลา  แม้มันจะไม่รับโทรศัพท์  แต่ดูเหมือนว่าความพยายามของผู้หญิงคนนั้นจะมีมากกว่าที่ผมคิด  นอกจากจะส่ง SMS  ข้อความหวาน ๆ  มาแล้ว  หล่อนถึงกับลงทุนโทรเข้าเครื่องผม . . .

   “สวัสดีครับ  อาร์มครับ” 

   “พี่อาร์มหรือค่ะ  หน่อยเองค่ะ”

   ผมหน้าตึงทันที . . . 

   . . . เพราะผมไม่อยากเสวนาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว  แล้วนี่เจ้าตัวกล้าหาญขนาดที่โทรเข้ามาถึงเครื่องผมเสียอีก  แบบนี้ผมยิ่งว้าวุ่นใจหนักเข้าไปอีก

   “มีอะไรหรือครับ”   ผมต้องพยายามเป็นอย่างมากในการปรับน้ำเสียงให้ฟังดูเป็นปกติมากที่สุด

   “พี่โกเป็นไงบ้างพี่  หน่อยโทรหาเขาไม่รับสายเลย”   

   ดีจังเลย เจ้าหล่อนตรงไปตรงมาดีแท้ ๆ    บอกความต้องการที่แท้จริงให้มาเสียด้วย  ไอ้อารมณ์ดีที่มีมีสองสามวันเริ่มพุ่งปรี๊ด . . .

   “ไม่รู้สิครับ    โทรศัพท์ก็อยู่กับมันนี่ครับ”

   “หน่อยขอคุยกับพี่เขาได้มั้ยค่ะ”

   “พี่อยู่ข้างนอกกับเพื่อนครับ    ไม่รู้จะเข้าไปโรงพยาบาลตอนไหนเหมือนกัน”  ผมไม่ได้โกหกนะ  เพราะตอนนี้ผมออกมาซื้อของที่ร้านเซเว่นใกล้ ๆ  กับโรงพยาบาลนั่นแหละ

   “จริง ๆ  เหรอพี่”

   “โกหกได้ตังค์มั้ยครับ”

   “ปล่าวพี่  แค่หน่อยเป็นห่วงเค้า  คิดถึงเค้า”

   นี่ตกลงกูเป็นตัวอะไรไปแล้วหว่า  ทำไมต้องมาคุยมาต่อความยาวสาวความยืดกับคนแบบนี้ด้วย  ทั้ง ๆ  ที่บอกตรง ๆ  ไม่ชอบ  หรือจะเรียกว่าเกลียดก็น่าจะได้  แต่ผมยังคุยกับเขาอยู่ได้  อาจเพราะผมยังระแวงอยู่ก็ได้

   การผูกมิตรเพื่อหาความลับอะไรบางอย่างมันก็ดีกว่าตัดไปเลยมิใช่หรือ ?

   “ธรรมดาครับ  เรื่องคิดถึงห่วงหา  ใคร ๆ  ก็พูดได้  ทำได้ครับ”

   “พี่หมายความว่าไงค่ะ”

   “ก็คิดถึงไงครับ  พี่เองเคยเป็น  คิดถึงคนที่เรารัก  อยากเจอ  อยากคุยด้วย  วันไหนไม่ได้เจอ  มันเหมือนขาดอะไรบางอย่าง”

   “หน่อยก็รู้สึกแบบนั้นแหละพี่”

   “ชัยสบายดีเหรอ”

   “อะไรนะค่ะ”  เสียงหล่อนเหมือนตกใจ

   “พี่ถามว่าชัยสบายดีหรือ . . .”

   “พี่รู้จักชัยด้วยหรือ”

   “รู้จักสิ  รู้จักดี   รู้จักกับมันก่อนรู้จักโกเสียอีก”

   “อ้าว  พี่ไม่ได้เป็นพี่น้องกับพี่โกหรือ”

   “เขาบอกแบบนั้นหรือ”

   “ใช่  พี่โกบอกอยู่กับพี่ชายที่กรุงเทพฯ  หน่อยเลยนึกว่าเป็นพี่น้องกัน”  คงใช่ในสายตาของมันผมเป็นได้แค่นี้กระมัง  มากกว่านี้  ผมเป็นไม่ได้  และไม่มีทางเป็นได้ 

   ผมเข้าใจมันนะ สถานะที่ดีที่สุดในการบอก . . .

   . . . เพื่อน 

   พี่ . . . 

   แต่จะเป็นเพื่อนได้อย่างไร  ในเมื่ออายุมันห่างกันขนาดที่ดีที่สุดก็คือ . . .พี่

   “งั้นพี่ก็เป็นพี่น้องกับชัยเหมือนกัน”

   “พี่อาร์มพูดถึงชัยบ่อย”

   “อืม  เพราะพี่เข้าใจคนที่จะเสียของรักเป็นยังไง”

   “เรื่องอะไรพี่  หน่อยไม่เข้าใจ”

   “ไม่ต้องเข้าใจก็ได้  แค่อยากให้รู้  ถ้าเรารักอะไรมาก ๆ  เราจะทนได้หรือ  ถ้าเราต้องเสียสิ่งนั้นไปให้คนอื่น  แล้วเราจะทนได้อีกหรือ  ถ้าคนที่ได้ไปไม่ใช่คนที่คู่ควร  หรืออาจเป็นคนที่ด้อยค่ากว่าของที่เรารัก”

   “ไม่รู้เหมือนกันพี่  หน่อยไม่รู้พี่พูดเรื่องอะไร”

   “ก็อาจหมายถึงนกสักตัวที่เราเจอตอนที่มันหนาวสั่นใกล้ตาย  เราเอามาประคบประหงม  เฝ้าถนอมเลี้ยงดูให้มันเติบใหญ่ สีขนงดงาม  แล้วทีนี้พอมันหลุดจากกรง  ใครก็ไม่รู้จับเอาไว้  เลี้ยงดูแบบทิ้ง ๆ  ขว้าง ๆ  ถ้าเราไปเจอ  เราจะทนได้หรือ  กับสิ่งที่เราดูแลมาต้องเป็นแบบนั้น”

   “หน่อยงง  พี่พูดอะไรพี่อาร์ม”

   “เรื่องทั่ว ๆ  ไปไง”

   “หน่อยไม่รู้พี่หมายความว่าอย่างไร แต่ถ้าเป็นหน่อย  หน่อยคงไม่ยอมเสียของรักให้ใครง่าย ๆ  หรอก”

   “แม้กระทั่งเจ้าของเดิมเขาทวงคืนแบบนั้นหรือ”

   “ใช่พี่  ถ้าหน่อยรักใคร  หน่อยจะทำให้เขามาเป็นของหน่อยให้ได้” 

   ผมเงียบไปชั่วครู่ . . .

   ผู้หญิงแบบนี้ผมบอกได้คำเดียวว่าน่ากลัว  หากแต่ผมยังจำเป็นที่ต้องเสวนาด้วย  เพราะอย่างน้อยที่สุด  ผมว่าผู้หญิงคนนี้น่าจะให้ผมได้รู้อะไรที่ผมยังไม่รู้  หล่อนไม่ใช่คนที่เก็บความรู้สึกได้ดี  เพราะฉะนั้น  การค่อย ๆ  หลอกล่อเพื่อจะถามอะไรไม่ใช่เรื่องยาก

   “วันก่อนชัยโทรมาหาพี่”

   “เกี่ยวไรกับหน่อย”

   “ไม่รู้   ก็เห็นว่าเพื่อนกันเลยบอกให้ฟัง  มันโทรมาปรับทุกข์  เรื่องจะโดนทิ้งอะไรแบบนี้”

   “หน่อยกับชัยจบไปแล้วพี่  เราจบกันตั้งนานแล้ว”

   “บางทีเราอาจคิดว่าจบ  แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่ยอมจบมันก็แย่เหมือนกัน  จะทำอย่างไรดี  ให้มันจบได้โดยสมบูรณ์  นอกจากมาคุยกันทั้งสองฝ่าย  ยอมที่จะเดินคนละทางกันทั้งสองฝ่าย”

   “พี่หมายความว่างัย”

   “ก็ไม่นี่  สำหรับพี่  ถ้าคนที่พี่รักเขาไม่ต้องการพี่แล้ว  พี่จะไม่รั้งเขาเอาไว้หรอก  การที่เรารั้งเขาเอาไว้มันทรมานเสียเปล่า ๆ  ยกเว้น. . .”

   “ยกเว้นอะไรหรือพี่”

   “. . . อยู่เพื่อการแก้แค้น”

   “น่ากลัวจัง”

   “ก็ว่าอยู่  แต่มันแว่บ ๆ  มาเท่านั้น  ถ้าเป็นหน่อย  หน่อยจะทำยังไง  ถ้าคนที่เรารัก  เขานอนกับเรา  แต่ปากเขาบอกว่าคิดถึงคนอื่น”

   “หน่อยทนไม่ได้หรอกพี่  ต้องให้รู้ดำรู้แดงไปเลย”

   “นั่นสิ  ขอบใจนะ”

   “ขอบใจเรื่องอะไร”

   “ก็ไม่รู้เหมือนกัน  ขอบใจที่โทรมาคุย  โทรมาหา  บางเรื่องที่คิดไม่ออก  ตอนนี้พอจะเริ่มคิดออกมั่งแล้ว  บางที  พี่ว่า  ความรักมันอาจจะไม่จำเป็น  คนที่นอนกับเราตอนนี้น่าจะเป็นคนที่เราแคร์ให้มากที่สุด”

   “พี่หมายความว่างัยค่ะ”

   “คนนอนคุยกัน  ยังไงเสียก็สำคัญกว่าคนที่โทรคุยแหละมั้ง”

   “แน่ล่ะพี่”

   “แค่นี้ก่อนนะชัยมันโทรมา  บางทีพี่อาจจะให้มันมาเชียงใหม่วันนี้”

   “มีไรพี่ ทำไมต้องให้พี่ชัยไปที่นั่น”

   “เปล่าไม่มีไรหรอก  แค่อยากเจอมัน   ไว้พี่โทรหานะ” 

   ผมตัดสายทิ้ง  ไม่มีใครโทรมาหรอก  แต่การที่เราจะขึ้นหลังเสือมันต้องมีลีลากันบ้างเล็กน้อย  ผมรู้ผู้หญิงคนนี้ไม่เลิกราง่าย ๆ  แน่ ๆ  แล้วที่ผมไม่รู้  ระหว่างผู้หญิงคนนี้กับโกเมศวร์จะถึงขั้นนอนคุยกันหรือยัง 

   ถึงโกจะบอกผมว่ายัง  แต่ผมจะเชื่อหรือ . . .

   ทางเดียว . . .

   ต้องเอามาเป็นพวกก่อนฆ่าทิ้ง  หรือบางทีเราก็ได้ที่อาจเป็นคนโดนฆ่า  ผมยิ้มกับตัวเอง    บางทีเกมส์นี้มันอาจเพิ่งเริ่มก็เป็นได้   เกมส์ที่ผมไม่อยากจะลงเล่นเลยแม้แต่นิดเดียว

   หาก . .  . โกเมศวร์  มันเปิดเกมส์

   แล้ว . . .

   มันปิดเกมส์เองไม่ได้  ถ้ามันปิดไม่ได้  ผมนี่แหละที่จะปิดให้มันเอง  เกมส์ที่เดิมพันด้วยชีวิตของผมเอง  ผมยินดีเอาตัวเข้าไปพัวพันหาก . . .

   จะต้องสกัดผู้หญิงคนนี้ออกไปจากชีวิตโกเมศวร์ให้ได้  เพราะปลายทาง . . .

   . . . มันแค่เอื้อม

   ผมไม่ยอมให้ใคร . . . มาขวางเส้นทางที่มันต้องการหรอก  โดยเฉพาะผู้หญิงที่ไร้สมองแบบนั้น

   ผมสรุปเอาเลย . . .

   . . . ผู้หญิงคนนี้โง่  ไร้สมอง  ขนาดผมหลอกด่าแบบกลาย ๆ  เจ้าหล่อนยังไม่รู้  หรืออาจแกล้งทำไม่รู้

   ส่วน . . . 

   จริต  มารยา  ผมไม่รู้  คงมากพอตัวกระมัง   ไม่อย่างนั้นคงไม่กล้าสับรางให้กับผู้ชายที่ใช้นามสกุลเดียวกันได้หรอก . . .

   ผู้หญิงแบบนี้หรือ . .  .

   โกเมศวร์ . . . มันรักมันชอบเข้าไปได้อย่างไร

[~NeMeSiS_PURE~]

เง่อ  ไม่พูดดีก่าอ่านอย่างเดียว 



แต่แค่อยากบอกว่า  ถ้าผมเป็นพี่อาร์มผมก็จะทำแบบเดียวกับที่พี่อาร์มทำ

[Bliss_Destiny]

ร้องไห้ต่ออีกตอนT^T   

ฮือ....

แต่ว่าพี่คะ  พี่ถามตัวเองว่ากำลังทำร้ายหัวใจตัวเองอยู่หรือเปล่า? 

....มันก็ใช่... แต่ ถ้าพี่ไม่ตัดสินใจให้เด็ดขาดตั้งแต่ตอนแยกออกมา พี่เองก้จะยังต้งมานั่งเสียใจกับสิ่งที่โกทำ...

ใช่ไหมคะ...?   

[imon]

การจากเป็น กับ การจากตาย
อย่างไหนเจ็บปวดกว่ากัน
 .
.
.
.
.

.

.ผมแปลกปะที่อ่านตอนนี้กับตอนคืนรถแล้วไม่ร้องไห้
...แค่มันเศร้าๆๆ

[naumi]

เฮ้อ...โชคชะตาหนอโชคชะตา สุดท้ายอาร์มก้อหนีไปไหนไม่พ้น ขนาดตัดสินใจหนีออกมาได้ถึงขนาดนี้ แต่สุดท้ายก้อถูกดึงกลับไปที่เดิม ไม่รู้จะโทษอะไรดีแล้ว เฮ้อ...
เพราะรักคำเดียวจริงๆ เราเจ็บแค่ไหนก้อทนได้เสมอ แต่เหนคนที่ตัวเองรักเจ็บ มันเหมือนจะขาดใจตายให้ได้จริงๆ เพราะรักอีกนั่นแหล่ะเหนี่ยวรั้งเราไว้ให้ไปไหนไม่รอด เฮ้อ.... กลับมาคราวนี้อาร์มจะเจ็บเพราะสาเหตุไหนอีกหนอ เปนกำลังใจให้เสมอนะ

[kdds]

มันต้องมีเรื่องอีกแน่ๆ 
เวลาโกทำไรคิดถึงใจคนที่รักตัวเองมั่งไหมนั่น (ทั้งแม่ทั้งพี่อาร์ม) = ='

[IZE]

  :m15:ตัดยังไงก็ตัดไม่ขาด คนรักทั้งคน  ทำยังไงก็ไม่ลืม เพียงแต่บางคนเมื่อจากกันไปแล้วเลือกที่จะไม่คิดถึงมันมากว่า

[imon]

ทุกตอนของเรื่องที่พี่เขียน ผมอ่านตอนซ้ำแล้วซ้ำเล่า  บางตอนอ่าน 3-4 รอบ
บางวันเก็บไปฝันว่าเป็นเรื่องของตัวเอง(เป็นเอามาก)
สำหรับพี่  จากเป็น
สำหรับผม  จากตาย
เศร้าคนละแบบ
สำหรับพี่ยังดีที่มีเพื่อนและน้องที่ดีคอยเป็นที่ผึ่งยามที่พี่ลำบาก 
แต่..............ผมไม่มีใครที่พูดด้วยด้ายเลย
เรื่องของผมเกิดมาตั้งแต่ปี42 และผมก้อเสียเขาไปปีที่แล้ว
เชื่อปะไม่มีใครรู้เรื่องของผมกะเขาเลย......เศร้าว่ะ
แค่นี้นะ.....................

[sarin]

  เศร้าอีกแล้วค้าบ...
P.S. พี่ค้าบ...รักตัวเองให้มาก...พักผ่อนบ้างนะค้าบ

[naumi]

ทุกตอนของเรื่องที่พี่เขียน ผมอ่านตอนซ้ำแล้วซ้ำเล่า  บางตอนอ่าน 3-4 รอบ
บางวันเก็บไปฝันว่าเป็นเรื่องของตัวเอง(เป็นเอามาก)
สำหรับพี่  จากเป็น
สำหรับผม  จากตาย
เศร้าคนละแบบ
สำหรับพี่ยังดีที่มีเพื่อนและน้องที่ดีคอยเป็นที่ผึ่งยามที่พี่ลำบาก 
แต่..............ผมไม่มีใครที่พูดด้วยด้ายเลย
เรื่องของผมเกิดมาตั้งแต่ปี42 และผมก้อเสียเขาไปปีที่แล้ว
เชื่อปะไม่มีใครรู้เรื่องของผมกะเขาเลย......เศร้าว่ะ
แค่นี้นะ.....................

เอ่อ..ไม่รู้จะพูดไงดี ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ.....

[oaw_eang]

ชื่อตัวละคร เปลี่ยน

ฉากในท้องเรื่องเปลี่ยน

แต่ทำไม สเต็ป ของเรื่องเหมือนเดิมเปี๊ยบ

ฮาๆๆๆ

แต่ก็บีบหัวใจดี   

แร่ดดดดดดดดดดดดดดดดดด เมื่อคืนเมาเละเด่ะ . . . ได้กินไส้กรอกยัง

ไม่เมา  เลยได้กินไส้กรอก  เพราะถ้าวันไหนเมา ยืนเต้นหลับตาทุกที

เลยไม่รู้ว่า มีใครรอสบตากะเราบ้าง

พอเมื่อวานไม่เมา ก็เลยแอ๊บสวย  ปรากฏว่าเลือกไม่ถูกเลย   จิกตูจัง  อิิอิ

ปล. น้ำตาปรื่มเลยเคอะตอนนี้  ก่อนอ่านต้องโปรแกรมตัวเองให้ลืมเรื่องเดิมๆ ไปซะก่อน

เศร้าได้ใจเคอะคุณพี่ 

[DeShiWa]

อ่าครับเพิ่งมาอ่านใหม่ครับสนุกดี

อ่านได้หน้าเดียวอยู่เลยครับ

แล้วจะมาอ่านต่อนะครับ อิอิ

[RAJCHABUT]

ตอนที่  ๒๕



   ผมว่าการกระทำบางอย่างมันไม่มีเหตุผล . . . 

   . . . หรือ . . .

   เพราะว่าความจริงแล้ว รักมันไม่จำเป็นที่จะต้องมีเหตุผลรองรับ  คนที่มีความรัก  ไม่ว่าใคร  ต่างอยากที่จะได้มาในสิ่งที่ตัวเองรักทั้งนั้น  ผมไม่โทษใครทั้งสิ้นกับทุก ๆ  เรื่องที่ผ่านมา . . .

   สิ่งใดก็ตามที่ผมทำลงไปแล้ว  ผมไม่คิดที่จะย้อนเวลาเพื่อกลับไปเปลี่ยนแปลงมันอีก  ไม่ว่าสิ่งที่ทำลงไปมันจะดีหรือเลวก็ตามแต่

   เหมือนกับเรื่องนี้ . . .

   ใครจะมองว่าผมโง่  ที่ตัดสินใจเดินออกมาแล้ว  เดินกลับเข้าไปใหม่  แต่ในสถานการณ์ของคนที่รักเต็มหัวใจแบบผม  การหักใจลาจาก . . .

   มันคงไม่สามารถที่จะทำได้ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง . . .

   ผมมีหัวใจ . . .

   . . . มีเลือดเนื้อ

   . . . มีความรู้สึก . . .

   และที่แน่ ๆ  ผมมีรักให้คน ๆ  นึง

   แล้วเมื่อ . . .

   . . . คนที่เรารักเจ็บปวด . . .

   ในเวลาที่เรายังตัดใจไม่ได้  เราจะไม่หันกลับไปหาเขาเลยหรือ  ผมไม่ใช่เป็นคนใจแข็งได้ขนาดนั้น  แล้วยิ่งมารับรู้ . . .

   ที่มันต้องเจ็บตัวแบบนี้ . . .

   มันจะพูดจริงหรือปั้นเรื่องก็ตามแต่   หากผมยอมที่จะให้อภัยมันโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย  บางทีอาจจะเป็นผมเองก็ได้ที่ไม่ยอมรับรู้  หรือรับฟังอะไรเลย  ถ้าผมยอมที่จะฟังอะไร  และใจเย็นมากกว่านี้ . . .

   รู้แบบนี้ . . .

   . . . แปลว่าแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว

   สายเกินไป . . . ที่จะกลับไปแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาด

   ผมคงได้แต่เก็บเอาความผิดพลาดมาไว้กับตัวเอง  เก็บมันเอาไว้เป็นบทเรียน  เพื่อที่ว่าจะไม่ให้มันต้องผิดพลาดอีกในเวลาข้างหน้า  คนเราจะผิดพลาดได้สักกี่ครั้งในชีวิต  ไม่มีใครบอกได้ . . .

   แต่สำหรับ . . . คนแบบผม

   จะไม่ยอมให้มันผิดเกิดความผิดพลาดเกินสามครั้งเป็นแน่  ใครจะมองอย่างไร  ผมไม่รู้  ผมรู้แค่หัวใจตัวเองเท่านั้นในเวลานี้

   . . . ผิดครั้งแรก . . .

   เป็นครู . . .

   ผิดครั้งที่สอง . . .

   . . . เป็นบทเรียนที่จะแก้ไข

   ผิดซ้ำครั้งที่สาม . . . คือโง่

   หากผมจะโง่ . . .

   คงมีแค่เรื่องเดียวในชีวิต  เรื่องที่ผมรักคนอื่นมากกว่าตัวเอง  แล้วหากวันนึง  ผมเลือกที่จะรักตัวเองบ้าง   จะมีใครว่าผมมั้ย

   “แดน . . . อยู่ไหนว่ะ”  ผมโทรหามัน  หลังจากที่มันกลับไปกรุงเทพฯ  ได้สองวันแล้ว

   มันกลับไปพร้อมไอ้เพื่อนรักของผม . . .

   “ที่ทำงานดิพี่  จะกลับไฟลท์วันนี้ไม่ใช่เหรอ”

   “อืม”

   “แล้วมีอะไรมั้ยพี่  แขกเยอะนะวันนี้  กำลังยุ่ง”

   “มีตังค์เท่าไหร่  ตอนนี้พอมีมั้ย”

   “ก็มีอยู่  จะออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ”

   “อืม”

   “แม่เขาไม่มีเลยเหรอ”  เสียงมันเหมือนจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่  ผมเข้าใจดี  เพราะเรื่องเงินทอง  มีหลายครั้งแล้วที่ผมยื่นมือเข้าไป  เป็นมือที่มันเองไม่เคยมองเห็นเสียด้วยซ้ำ

   “ไม่พอ  ขาดอีกราวหมื่นนึง”

   “มันไม่มีประกันหรือ”

   “มีแต่ที่ประกันมหาวิทยาลัย  แต่ต้องทดรองจ่ายก่อนอยู่ดีแหละ   ได้มั้ยนี่  ไม่ได้จะไปหาที่อื่นอีก”  ผมเริ่มหงุดหงิดกับน้ำเสียงของไอ้แดน

   ทำไมหรือ . . .

   ผมผิดใช่ไหม  ที่ทำแบบนั้น  ผมเลือกโทรหามัน  เพราะคิดว่ามันจะเข้าใจผม  แต่มันซักอย่างกะผมเป็นผู้ต้องหาของมันก็มิปาน

   “ได้ ๆ  อีกสิบนาทีพี่ไปกดเอาเองแล้วกัน  ทำไมไม่ทำประกันชีวิตนะ  เกิดอุบัติเหตุยังพออุ่นใจ  ปีนึงหมื่นเดียวเอง”  มันบ่นมาตามสาย

   “บ่นเป็นคนแก่ไปได้คนเรา”

   “ผมไม่ได้บ่นนะพี่  พูดจริง ๆ  คนเราไม่ค่อยวางแผนล่วงหน้าหรอก  เอาเหอะ พูดไปเดี๋ยวพี่เสียมากกว่านี้อีก  แค่นี้ก่อนนะพี่อาร์ม  เดี๋ยวผมมจัดการให้”

   ผมรู้  มันบ่นไปแบบนั้นเองแหละ  เพราะถึงอย่างไร   อีกไม่เกินสิบนาทีต่อมาผมก็ไปกดเงินที่มันโอนมา  แล้วไปเคลียร์ที่การเงินของโรงพยาบาล  ก่อนที่จะขึ้นกลับไปที่ห้อง . . .

   หาก . . . เสียงที่ลอดออกมาจากห้อง

   ผมยืนนิ่ง . . .

   “ทำไมไม่กลับบ้านเรา  โกจะลงไปกรุงเทพฯ  เลยหรือ  แล้วจะอยู่ยังไง  ขายังใส่เฝือกแบบนี้”  เสียงป้าภาดังลอดมาผมได้ยินถนัด

   “อยู่ได้น่าแม่”

   “โก . . .  แม่ถามลูกจริง ๆ นะ  ลูกกับพี่อาร์ม  มีอะไรมากกันกว่าพี่น้องธรรมดาหรือเปล่า”

   ผมยืนนิ่งเหมือนถูกสาป . . . 

   ไม่เคยคิด  จะได้ยินเรื่องแบบนี้   แม้พยายามทำใจเอาไว้บ้าง  แต่ไม่นึกว่า  พอได้ยินจริง ๆ  มันยิ่งกว่าการนึกไปเองเสียอีก   ผมเข้าใจป้าภา  เข้าใจแกดี  แกคงห่วงลูกชายของแก  คงไม่มีพ่อแม่คนไหนหรอกที่อยากจะเห็นลูกตัวเองเป็นอย่างที่ผมกำลังเป็น

   เสียงในห้องเงียบอยู่พักใหญ่ . . .

   . . . ผมจะทำยังไงดี

   อยู่ที่เดิมตรงนี้ . . .

   หรือ  เดินเข้าไป  แต่สุดท้าย  ผมเลือกที่จะอยู่เงียบ ๆ  นิ่ง ๆ  คอยฟังอย่างเดียว  และจะต้องเข้าใจกับสิ่งที่มันเกิดขึ้น  เพราะอย่างไรเสีย  สิ่งที่เป็นอยู่  กับสิ่งที่คนอื่นมองด้วยความสงสัย  มันก็เรื่องราวเดียวกัน

   ความจริง . . .

   . . . สักวัน  คนอื่นก็ต้องรู้

   “แม่ . . .”

   “ทำไมต้องตกใจ  ถ้าไม่มีอะไรก็บอกไม่มี  แม่นะเป็นแม่เรานะ  ทำไมแม่จะไม่สังเกต  มันอยู่ที่ว่าแม่จะพูดหรือไม่พูดก็เท่านั้น  ตั้งนานแล้วที่แม่มองเราสองคน  แต่แม่ไม่แน่ใจ  จนเมื่อวันที่เข้าโรงพยาบาล . . .”

   “ทำไมเหรอแม่”

   “. . . แม่ว่าแม่คิดไม่ผิด  พอลูกอาร์มมาเท่านั้น  แม่เห็นนะโก  แม่เห็น  มันอยู่ที่ว่าแม่จะคิดไปขนาดไหน  แม่ถึงถามโก  ว่าโกมีอะไรมากกว่าพี่น้องกับลูกอาร์มหรือ”

   “ไม่มีหรอกแม่  แม่คิดมากไป  แม่อย่าลืมนะ  พี่อาร์มไม่มีใครนะแม่  พี่เขาตัวคนเดียว   แล้วเขาก็เอาผมไปเรียน  อยู่กันมาตั้งหลายปี  ถ้ามีก็มีไปนานแล้วแม่  คนที่เขาไม่มีใครอยู่บนโลกนี้โดยไม่มีพ่อแม่  มันเหงาขนาดไหน  เขาก็มีแต่ผมนี่แหละ”

   มันบอกแม่มัน . . .

   หัวใจผมอิ่มเอม  แบบที่มันเป็นอยู่  น่าจะดีที่สุด  แต่ทำไม  ผมกลับไม่รู้สึกว่าอยากได้แบบที่โกบอก  ผมอยากให้มันบอกแม่ไปตามตรงมากกว่า  ผมคิดแต่สิ่งที่ตัวเองได้  ไม่มองสิ่งที่คนอื่นต้องสูญเสีย . . .

   “โกแน่ใจหรือลูก”

   “แน่ใจเรื่องอะไร”

   “ที่ไม่มีอะไรกัน”

   “ทำไมเหรอแม่ เรื่องนี้มันสำคัญมากขนาดไหนหรือ”

   “สำคัญสิโก  สำคัญมาก  โกอย่าลืมนะ  ว่าผู้หญิงนะ เกิดมาคู่ผู้ชาย  แล้วมาผิดเพศผิดคู่แบบนี้  มันดีหรือ  รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น”

   “อายหรือแม่ . . . อย่างผมมีอะไรน่าอายอีก”

   “ทำไม”

   “พ่อแม่เลิกกัน  พ่อได้เมียอีกเป็นสิบ  ผมมีเมียเด็กบาร์มาก่อน  แล้วแม่ . .”

   “หยุดเลยนะโก . . .ใครสั่งใครสอนให้โกพูดกับแม่แบบนี้”  ป้าภาเสียงสั่น  เรื่องที่น่าอายของตัวเอง  ไม่อยากให้ลูกพูดกระมัง

   “ได้แม่  ถ้าแม่เห็นว่าโกทำเลว  แม่คอยดูต่อไปแล้วกัน  แต่ผมขอกลับกรุงเทพฯ  ผมบอกตรง ๆ  ผมรักแม่รักมากกว่าใครทั้งหมด   แต่ผมรังเกียจคนที่บ้าน”

   “ทำไมพูดแบบนี้”

   “ผมบอกตามที่ผมคิด  แต่ความสุขของแม่ผมยอม”

   ความสุขของแม่ . . .

   . . . ผมยอม . . . 

   มันแทงหัวใจผม  มันจะแตกต่างอะไรจากที่มันเคยพูดกับผมเมื่อหลายปีก่อน

   . . . ความสุขของพี่ . . . ผมยอม

   ถ้า . . . ผมไม่เคยทำอะไรเพื่อตัวผมเอง

   แล้ว . . .

   โกเมศวร์ . . . มันเคยทำอะไรเพื่อตัวมันเองบ้างกระนั้นหรือ  ผมถึงบอก  ผมไม่โกรธมัน  ไม่เคยเลยสักครั้งที่ผมจะโกรธหรือเกลียดมัน  ผมเข้าใจ  มันมีเหตุผลในการกระทำเสมอ  เพียงแต่ว่ามันจะบอกเหตุผลนั้นให้ใครฟังหรือเปล่า . . .

   ผมยืนนิ่ง . . .

   สมองผมคิดนะ  ตอนนั้นผมคิดอะไรอยู่ผมไม่แน่ใจ  แต่ผมว่าน่าจะเป็นเรื่องที่ผมมีส่วนทำให้แม่กับลูกต้องมีปากเสียงกันกระมัง  นี่ผมกำลังทำอะไรลงไป  สิ่งที่ผมทำ  มันดีที่สุดอยู่แบบนั้นหรือ

   บางที . . . น่าจะถึงเวลาที่ผมจะส่งต้นไม้คืนเจ้าของ

   แต่ . . .

   ผมจะคืนอย่างไร  ในเมื่อหัวใจผมรักต้นไม้ที่ผมปลูก  รักจนยากที่ผมจะถอยออกมาง่าย ๆ  ผมจะทำอย่างไรกับความพันผูกที่ผมถักทอมันขึ้นมา  ผมจะแก้ไขสิ่งที่ผมทำได้อย่างไร

   “ผมยอมให้แม่  เพราะแม่คือแม่  แต่สำหรับ คนที่บ้าน  ผมไม่ยอม  ยังไงผมก็ไม่มีวันยอมรับ  แม่เข้าใจมั้ย  ผมไม่ยอมรับ”  เสียงมันดังขึ้น  เหมือนคนที่ร้องไห้ด้วย

   ผมเจ็บปวด . . .

   เจ็บเกินกว่าที่จะยืนฟังอยู่ได้อีก  ผมค่อย ๆ  หลบออกมาอย่างเงียบ ๆ  ความจริงหากผมไม่หลบออกมา  บางที  ผมอาจจะไม่รู้สึกอะไรมากมาย  แต่ผมไม่กล้าพอที่จะยอมรับความจริงในเวลานี้  ความจริงที่ผมเองก็รู้

   มันเจ็บปวด . . .




   ผมคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งนั้นจะทำให้มันกับผมเข้าใจกันมากขึ้น  แต่ผมคิดผิด  เพราะความเป็นจริงแล้ว   มันเพิ่งเป็นแค่จุดเริ่มต้น   เป็นจุดเริ่มต้นที่จะพาให้ผมและมันเดินไปสู่จุดที่แตกหัก . . .

   เพราะความคิดที่แตกต่างกันกระมัง

   “ทำไมติด F   เรียนยังไงถึงตก”

   “ก็มันยาก”

   “ไม่มีอะไรยากเกินไปกว่าความพยายามของเราหรอกโก  ที่คิดว่ายากนะ  มันยากขนาดไหน  ทำไมเพื่อน F  กันทั้งห้องหรือไง”

   “ก็ตกเยอะ”

   “แต่ไม่ได้แปลว่าทั้งห้อง”

   “ไม่กี่คน”

   “ทำไมเหรอโก  ทำไมเราไม่เป็นคนในส่วนน้อยนั่นหละ  ทีนี่โกรู้แล้วใช่ไหม  ทำไมพี่ถึงบอกว่า  ถ้าการมีแฟนมันจะกระทบต่อการเรียน  ถ้าก่อนหน้านี้  โกเอาใจใส่กับการเรียนมากกว่านี้  มันคงไม่ตกหรอก  โกเคยเต็มที่กับมันมั้ยที่ผ่านมา  พอพี่พูดก็หาว่าเอาเรื่องที่ผ่านมาแล้วมาพูดอีก  แต่เพราะเรื่องที่ผ่านมาไม่ใช่หรือที่มันทำให้เกิดผลแบบนี้  ถ้าวันนั้นเชื่อพี่  จะออกมาแบบนี้มั้ย”  ผมเทศน์มันแล้วล่ะ

   สิ่งที่ผมเคยเฝ้าบอกมัน  มาตอบสนองมันแล้ว . . .

   “มันตกกันได้พี่”

   “พูดง่าย ๆ  ถ้าคนเรา  ไม่มองที่ผ่านมา  แล้วคิดแต่จะแก้ปัญหา  มีหวังตามแก้กันไม่รู้จบ  ทำไมไม่หัดคิดว่า  ถ้าทำแบบนี้จะเกิดแบบไหน  ถ้าทำแบบนั้นจะเกิดแบบนี้มั้ย  เวลาทำอะไรทำไมไม่ลองหัดคิดดูบ้าง”

   “เอาน่าแค่ตัวเดียวเอง”

   “ตัวเดียวก็มีผล  ทำให้จบช้าได้เหมือนกัน”

   “แต่ก็จบ”

   “จบแบบนั้นจะภูมิใจเหรอ  จบแบบที่เราเองก็รู้ว่าตรงไหนมีรอยด่าง  กับการจบแบบยืดอก  ความรู้สึกต่างกันว่ะ   ถ้าโกคิดแค่ว่า  เรียนเพื่อให้จบ  ลองใช้สมองคิดอีกรอบดูมั้ยว่ามันใช่แบบที่คิดตอนนี้หรือไม่”

   “ยังไงพี่ก็ได้เห็นผมใส่ครุยแดง”

   “ขอบใจ  ที่ยังจำได้  และจะขอบใจอีก  ถ้าทำตามสัญญาที่ให้ไว้  เพราะจะเห็นหรือไม่มันไม่สำคัญ  ถ้าก่อนหน้าวันใส่ครุยแดงโกมีคนอื่น”

   “หาเรื่องเหรอ  พูดอะไร  เรื่องมันผ่านมาแล้ว”

   “ก็เตือนให้จำไง  ว่าอย่าให้มีอีก  เพราะความรู้สึกบางอย่างมันไม่สามารถเรียกคืนได้ทุกครั้ง”  ผมมองหน้ามันนิ่ง

   ผมยอมรับ . . .

   หลังจากลับมาจากเชียงใหม่  ผมเริ่มห่างเหินกับมัน  ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร  แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่ป้าภาพูดกับมันจะมากระทบต่อความรู้สึกของผมอยู่ตลอดเวลา  ผมอยากถอยห่างออกมา  ให้มากกว่าที่เป็นอยู่  ทั้ง ๆ  ที่ในเวลานั้น

   ผมมีแต่ความหวาดระแวง . . .

   . . . กลัวมันเรียนไม่จบตามกำหนด . . .

   กลัวมันกลับไปหาผู้หญิงคนนั้นอีก

   ทำไมนะหรือครับ . . . ก็คนเคยมีประวัติ

   มันเคยโกหกผมเอาไว้  แล้วถ้ามันจะโกหกผมอีก  ผมจะทนได้หรือ  ที่จะให้ใครมาโกหกผมซ้ำ ๆ  ซาก ๆ  ในเมื่อที่ผ่านมา  ผมเจ็บขนาดนั้น  ถ้าผมต้องเจ็บอีก  ผมจะทนได้หรือ  ผมเลยมีแต่ความระแวงในตัวของโกเมศวร์

   สิ่งที่ผมหวานระแวงมากที่สุด . . .โทรศัพท์

   เพราะนั่นคือทางเดียวที่คนห่างไกลจะสามารถติดต่อกันได  มันอยู่กับผม  เรื่องที่มันหายไปนอนที่อื่นผมรู้แน่ ๆ  แต่เรื่องโทรศัพท์  มันไม่ได้อยู่กับผมตลอดเวลา . . .

   อย่างที่ผมบอกมาเสมอ . . .

   ผมก็มนุษย์ธรรมดา  รู้จักเจ็บ รู้จักปวด  แล้วผมก็ทำสิ่งที่ไม่น่ากระทำ  ผมเอาโทรศัพท์มันมาดู  เมื่อมันเข้าไปอาบน้ำ

   เช็ควัน . . .

   . . . ผมขมวดคิ้ว  เดี๋ยวนี้วันของมันใช้ได้ไปถึงปีหน้า

   ผมยืนนิ่ง . . .

   . . . คล้ายตัดสินใจ  อะไรที่จะเห็นต่อจากนี้ต้องยอมรับให้ได้  เพราะไม่มีอะไรที่จะเลวร้ายกว่าเรื่องที่ผ่านมาอีกแล้ว  ถ้าจะมีอะไรต่อจากนี้เข้มแข็งไว้ได้มั้ย  ผมถามตัวเอง  ถ้าคิดว่าเข้มแข็งพอ  ก็เลือกที่จะทำต่อไป

   หาก . . . คิดว่าอ่อนแอ

   วางมันเอาไว้ที่เดิม  แล้วคิดเสียว่า มันไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย  มันไม่เคยเกิดขึ้นมาเลย  ลืมเรื่องวันที่มีในโทรศัพท์ของมันซะ

   มือผมคล้าย ๆ  จะไม่มีแรงมองเครื่องที่อยู่ในมือ  ก่อนกดไปดู . . .

   เบอร์ที่โทรเข้าโทรออก  ผมเช็คทุกเบอร์ . . .

   ข้อมูลการใช้ . . . 

   . . . โทรออก

   โทรเช้าวันไหน  แต่ละครั้งใช้เวลานานเท่าไหร่ . . .

   เทคโลยี่เดี๋ยวนี้ก้าวหน้า  หากมันก็เหมือนหอกดาบที่กลับมาทำร้ายเราดี ๆ  นี่เอง  การที่เราเห็นอะไร  มันทำให้เราอดคิดไม่ได้  ผมไม่น่าอยากรู้เลย  ไม่น่าอยากรู้ว่ามีอะไรในโทรศัพท์ของคนอื่น  ของที่ไม่ใช่ของผมเอง

   . . . นิด . .  .

   มีชื่อนี้ที่มันใช้บ่อยมาก  ทั้งโทรออกและโทรเข้ามา  และที่สำคัญ  ใช่แต่ละครั้งนานเกินชั่วโมง

   ผมโง่ . . .

   . . . ฉลาดแต่ไม่เฉลียว

   “แดน  โทรเบอร์นี้ให้หน่อยดิ  แต่บอกขอสายอ้อมนะ”  ผมบอกไอ้แดนในวันรุ่งขึ้นเมื่อกลับมาจากกินข้าวตอนพักเที่ยง

   “เบอร์ใครเหรอพี่”

   “ไม่รู้”

   “อ้าว . . .”  มันมองหน้าผม 

   “. . . อ๋อ  เดียวนี้หัดเช็คคนที่บ้านแล้วเหรอ  ไม่ไว้ใจว่างั้น”

   “รู้ดีอีกนะมึง”

   “มันจะดีหรือพี่”

   “ทำไม”

   “พี่คิดว่า  ถ้าพี่รู้ว่าปลายสายคือใคร  พี่จะสบายใจแบบนั้นหรือ  พี่อยากรู้จริง ๆ  ว่าปลายสายเป็นใคร  ถ้าเป็นคนที่พี่คิดอยู่  พี่จะทนได้หรือ”  มันมองหน้าผม

   สิ่งที่มันพูดก็ถูก . . .

   . . . ผมจะทนได้หรือ . . .

   “ไม่รู้เหมือนกัน  แต่มันอึดอัด  อยากรู้”

   “ถ้ารู้แล้วไม่สบายใจพี่จะยังอยากรู้อีกมั้ย”

   ผมนิ่งไปนาน . . .

   จะเอาอย่างไรต่อไปดี  บางทีที่มันเป็นอยู่ทุกวันนี้ก็ดีอยู่แล้วมิใช่หรือ  เพราะผมกลับไปก็เห็นคนที่บ้าน  แม้มันจะโทรศัพท์บ้าง  แต่ไม่นานเท่าเมื่อก่อน 

   “อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดว่ะแดน  ถ้ามันยังอยู่ด้วยความโกหกกันอีก  เราก็ควรที่จะเดินจากไปตามทางชีวิตของแต่ละคน”

   “แล้วพี่จะทนได้หรือถ้าไม่มีมัน”

   นั่นสิ . . . ผมจะทนได้หรือ  ถ้าต้องอยู่โดยไม่มีคนที่ผมรัก

    แล้วผมจะทนได้หรือ . . . 

   . . . ถ้าหัวใจของคนที่ผมรัก . . .

   ไม่ได้อยู่กับผม  ผมไม่เคยอยู่ในสายตาของมันเลย  อย่างไหนจะเจ็บปวดมากกว่ากันล่ะ

   “แดน  ที่ผ่านมามันก็เจ็บจนเกินกว่าเจ็บอยู่แล้ว  ถ้าต้องเจ็บอีก  มันก็ไม่ตายหรอก  ลองโทรเหอะ  อยากรู้ว่าใคร  แต่อย่าลืมนะ  ขอสายอ้อม  ถ้าเขาบอกไม่มีหลอกล่อถามว่าใคร”

   ผมบอกมันตัดสินใจแล้ว . . .

   . . . สิ่งใดที่ตัดสินใจแล้ว . . .

   ผมจะต้องยอมรับมันให้ได้  ไม่ว่าผลของการตัดสินใจจะก่อให้เกิดความสุขหรือความเจ็บปวดขนาดไหนก็ตาม  ผมขอรับผิดชอบกับสิ่งที่ได้ตัดสินใจมันไป  โดยไม่มีข้อโต้แย้ง . . .

   ผมนั่งมองโทรศัพท์ที่แดนโทรออกด้วยความกระวนกระวาย  เสียงมันเปิดลำโพง  ทำให้ผมได้ยินถนัด

   “สวัสดีค่ะ”

   ผมชัดแจ้ง . . . 

   . . .หัวใจชาวาบ . . . 

   เสียงนั่นผมเคยได้ยิน  มันเหมือนเสียงที่พิพากษาสิ่งที่ผมอยากรู้  ผมตัวเย็นเยียบ  ขนลุกเกรียว  เข้าใจดี  และจะต้องเรียนรู้การอยู่คนเดียวเสียแล้ว  เสียงที่ประหารผม . . .

   “อ้อมหรือป่าวครับ”

   “ไม่ใช่ค่ะ”

   “แล้วอ้อมไปไหนครับ”

   “ไม่ใช่เบอร์อ้อมนะค่ะ”

   “ขอโทษครับ  ไม่ใช่เบอร์อ้อม  แล้วนั่นเบอร์ใครล่ะครับ  พอดีเมื่อก่อนอ้อมใช้เบอร์นี้น่ะครับ”  ไอ้แดนมันกะล่อนได้ใจผมจริง ๆ

   “หน่อยค่ะ”

   “งั้นขอโทษนะครับ  ไม่ทราบคุณหน่อยอยู่ที่ไหนครับ  พอดีผมว่าเบอร์นี้เบอร์อ้อมนะครับ”

   “หน่อยอยู่ปายค่ะ”

   ชัดเจนในหัวใจของผม . . .

   . . . นิด . . .

   ความหมายเดียวกัน . . .  หน่อย

   ผมไม่น่าโง่เลย . . .

   ผมโดนมันแทง  มันลอบทำร้ายผมอีกครั้ง  เรื่องมันยังไม่จบ  ได้  ในเมื่อมันยังไม่จบ  ผมจะเล่นกับมันด้วย 

   “ขอโทษนะครับ  ขอโทษที่โทรผิด”  แดนกดวางสายมันมองหน้าผมนิ่ง

   “พี่อาร์ม”

   “ขอบใจนะ”

   “ไหวมั้ยพี่”

   “เรื่องอะไร”    

   “เสียงสั่นขนาดนั้น  ผมบอกแล้ว  อย่าโทร”

   “โทรสิดี  ในเมื่อมันทำพี่เจ็บ  ในเมื่อมันทำร้ายความรู้สึกพี่  ต่อจากนี้  พี่จะเอาคืน  มันต้องได้รับบทเรียน  พี่ไม่ยอมให้มันทำกับพี่ฝ่ายเดียวแบบนี้แน่ ๆ  มันต้องเจ็บ  เจ็บกว่าที่พี่เจ็บ”  แววตาผมเปลี่ยนไป

   สิ่งไหนที่ผมเจ็บ  ผมขอทวงคืน  ผมจะตอบแทนมันให้สาสมกับที่มันทำร้ายหัวใจของผม  ผมไม่ยอม  จะไม่มีวันยอมอีกแล้ว

   “พี่อาร์ม  อย่าทำเลยพี่  ทำร้ายคนที่เรารัก  คนที่เจ็บปวดยิ่งกว่าคือพี่เองนะพี่”

   “อย่าห้ามเลยแดน . . . มันต้องชดใช้ สิ่งไหนที่มันทำไงไว้กับพี่พี่ขอทวงคืน”   ผมแค้นจนไม่รู้จะแค้นอย่างไรแล้ว   

   “ผมไม่อยากเชื่อว่านี่คือพี่อาร์ม  พี่อาร์มคนที่ผมเคยรู้จัก”  แดนมันมองหน้าผม 

   “แกเชื่อเหอะแดน    ว่าคนอย่างอาร์มรักใครเท่าชีวิต  ใครที่มันทรยศ  อาร์มจะเอามันคืนเท่าชีวิตเหมือนกัน”  ผมมองหน้าแดน  น้ำตาคลอหน่วย

   “พี่อาร์ม”  มันมองหน้าผม  อย่างคนที่คาดไม่ถึง

   “อย่าห้ามให้ยากเลยแดน  บทเรียนครั้งนี้  พี่จะเอามาเก็บ  เอามากอดเอาไว้  แล้วพี่จะคืนให้มัน  ให้คนที่ทำให้พี่เจ็บปวดอย่างที่สุดแล้ว”

   “พี่อาร์ม . . . ผมไม่อยากเชื่อ  ว่าคนที่นั่งตรงหน้าผมจะใช่พี่อาร์มที่ผมรู้จัก  พี่อาร์มคนที่ทำอะไรเพื่อความรัก  แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ . . .”  แววตาแดนผิดหวัง

   “. . . ไม่ใช่พี่อาร์ม  ไม่ใช่เลย”  มันค่อย ๆ  ลุกออกไปอย่างช้า

   ผมมองตามแดน . . . บางที  มันอาจเดินออกไปจากชีวิตของผมอีกคน  แต่จะอะไรก็ตาม  ในเวลานี้  หัวใจของผมมีแต่ไฟแค้น  มันพร้อมที่จะเผาไหม้ทุก ๆ  อย่างที่อยู่ข้างหน้า

   หากตอนนั้น . . .

   . . .ผมเหมือนคนที่หมดทุกอย่างแล้ว  คนที่หมดศรัทธา  ย่อมไม่มีสมองมาคิดถึงเรื่องใด ๆ  อีกแน่ ๆ 

   ผมเจ็บซ้ำด้วยสิ่งเดิม ๆ  มันทำอย่างไรไว้กับผม . . . 

   ผมไม่ยอม  ไม่มีวันที่ผมจะยอมเสียน้ำตาคนเดียวอีกแล้ว  มันจะต้องได้รับการสั่งสอน  ที่มันทำกับผมแบบนี้  มันทำแบบนี้กับผมได้อย่างไร  ในเมื่อผมนี่แหละที่ให้มันทุกอย่าง  ผมสร้างมันมาด้วยมือของผมเอง 

   แล้ว . . .

   . . . ถ้าตีนผมจะเหยียบจะย่ำ  ก็คงไม่แปลก . . .

   ผมกำมือเอาไว้แน่น . . .

   กรามขบกันจนนูนที่แก้ม    แค้นอย่างที่สุดแล้ว  ในเวลานี้ไม่มีอะไรมาหยุดผมได้อีก  เพราะสิ่งเดียวที่เข้ามาอยู่ในตัวผมตอนนั้น  ผีร้าย . . .

   สิ่งที่ผมคิด . . .

   ต้องทำให้มันเจ็บปวดอย่างที่สุด  ให้สาสมกับที่มันทำเอาไว้กับผม . . .

   มันดูถูกผม . . . 

   . . . มันทำร้ายหัวใจผม 

   . . . มันเห็นน้ำตาผมไม่ค่า . . . 

   ต่อจากนี้  มันจะได้รับการตอบแทน  สิ่งที่มันทำไว้กับผม  ผมขอทวงคืน  ผมจะทวงคืนน้ำตาทุกหยาดหยดที่ผมเสียไป  ผมไม่ยอมให้ผมเสียน้ำตาไปฟรี ๆ

[Junrai_Hyper™]

เฮ้อ กรูว่าแล้ว

ความหวานที่เสม็ด หายไปหมด

ไม่น่าอ่านเล้ยยยย

 

[oaw_eang]

แน่ใจหร้อ  พ่อพระเอก

ว่าหัวใจเค้าอยู่ที่ตัวเอง  อิอิ

[แก้ว]

เฮ้ออออออออออออ   

[naumi]

เฮ้อออออออออออออออ

นานาจิตตัง สัตว์โลกย่อมเปนไปตามกรรม

[IZE]

ทำดีที่สุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆแล้ว

ในเมื่อเค้าอยากให้เราร่วมเล่น  ก็เล่นกับเค้าหน่อย  เพื่ออะไร  ตอกย้ำตัวเองงั้นเหรอ

[~NeMeSiS_PURE~]

[Bliss_Destiny]

จัดการเล้ยยยยยยยยยยยยยยยย :เตะ1: :เตะ1:

[sun]

   จำมิได้ อ่านกี่ตอนรวดง่ะ

  จะเร่งให้จบปายหนายยยยยยยยยยยยยยย......ย

สติหลุด อยู่ พี่จ๋า...ครือแว่.. นุ้งซินเสียตังค์เพราะผะชาย อีกแล้นนนนนนน...น กรี๊ดดดดดดด....ด   



.............................


เอาวุ้ย เสือ พบ ยุง (?) งานนี้ ใครจะอยุ่ ใครจะไป

แต่เขาบอกว่านะพี่ ยุงร้ายกว่าเสือ นะ  เอิ้กๆ

ฉะน้าน....   ฆ่ามัน ฆ่ามัน...ให้ตายไปเลยยยยย...ย ( อันนี้ก้อออกแนวโหดไปนิ๊ดดด อิอิ)

แล้วใคร จะเป็น ยุง แล้วใคร จะเป็น เสือ   ล่ะ...?   


ป๋อล๋อ*1... ก้อบอกแว้ว น้องพี่สติหลุด .. เม้นมันเลย รั่วๆ แบบนี้แล่ะ  ฮ่าๆ   

.......................................................

ป๋อล๋อ* 2  ชอบความคิดของแดนจัง ^^ ไม่แปลกหรอกพี่  เราสร้างอดีตที่ดีได้
                เพียงแค่ เราทำปัจจุบัน ให้ดีที่สุด เท่านั้นเอง

ป๋อลล๋อ*3  เจ็บมากมั๊ยพี่(หัวใจ) ตอนรู้ว่าโก รถแหกโค้งอ่ะ
                 แล้วตอนนี้ ยังเจ็บอยู่หรอเปล่า ...???  (ถามอะไรไปวุ้ย)

-เจ็บเพราะยึดตึด...กับอดีต
-เจ็บเพราะผูกใจเจ็บ...ปล่อยวางไม่ได้
.
.
.

อ๊ากกกกกส์    
...................วิ่งตามตุดพูห์ไปดีกว่า คิคิ   

[sarin]

 o7เฮ้อ...ตูกะแล้ว
เด๋ว..ขอเวลาไปหาอก.....ซับน้ำตาหน่อยฮะ...อิ.อิ.