เอ่อ
มองซ้าย มองขวา
ขอสารภาพเลยว่า ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องนี้รู้สึกว่าไม่อยากอ่าน เพราะเรื่องต้องเศร้าแน่นอน เง้อ
เข้า ๆ ออก ๆ บอร์ด ก็ทำเป็นมองไม่เห็น เพราะกลัวว่าอดใจไม่ไหวจะคลิกเข้ามาอ่าน
และแล้ววันนี้
ก็อดใจไม่ไหวจริง ๆ ค่ะ คลิกเข้ามาจนได้
เริ่มอ่านตั้งแต่ประมาณทุ่มกว่า ๆ จนถึงตอนนี้ สามทุ่มกว่า ๆ
ในที่สุดก็อ่านจนทันตอนล่าสุดแล้วค่ะ เศร้ามากเลยค่ะ ไม่มีตอนไหนที่ไม่กดดัน ไม่เศร้า และไร้น้ำตา
ขอบคุณมากนะคะที่เล่าเรื่องนี้ให้ได้อ่าน อย่างน้อยก็เป็นสิ่งย้ำเตือนตัวเอง
บางครั้งความรักก็ไม่จำเป็นต้องครอบครอง ขอให้คนที่เรารักมีความสุขก็เพียงพอแล้ว ถึงแม้เราจะเจ็บก็ตาม
ขอเป็นกำลังใจให้คุณคนเล่าเรื่องนะคะ ทุกความทรงจำมีค่าเสมอค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
