หัวข้อ: รักฤๅผูกพัน . . . ก็เจ็บปวดเท่ากัน

[RAJCHABUT]

ตอนที่  ๒๖




   สิ่งเดียวที่มันอยู่ในตัวผม  มันคือ . . .ไฟ 

   ไฟที่ร้อนรน  ไฟที่อยากเอาชนะ  อยากแก้แค้น  ไฟที่มันเผาผลาญใจตัวผมเอง  ผมไม่สามารถควบคุมให้ตัวเองเป็นคนดีได้ต่อไป  เพราะความหึงหวงมันเข้ามาบดบังตา  มันเข้ามาครอบงำความรู้สึกที่ดีของผมหมดสิ้น

   ผมลืมไป . . .

   . . . ลืมบางอย่าง

   เพราะ . . .

   กว่าผมจะรู้ตัวมันก็สายเกินกว่าที่ผมจะให้อภัยตัวเอง . . .

   สิ่งที่ผมทำลงไป ไม่แตกต่างอะไรจากคนที่ขาดสติ  ผมไม่มีสติมากพอที่จะควบคุมตัวเอง  เพราะถ้าผมรักมันแบบที่ปากผมบอก . . . ผมคงไม่ทำร้ายมัน

   ตอนนั้น . . .

   . . . ทั้งรักทั้งเกลียด . . .

   ผมรักมันนะ  รักมันมาตลอดตั้งแต่รู้จักมา . . .

   . . . . ส่วนเกลียด  คงจะเพิ่งเริ่มวันนี้แหละ  วันที่ผมรู้ว่ามันกำลังโกหกผมอยู่  ผมเกลียดการโกหกมาตั้งนานแล้ว    พอมาเจอเรื่องโกหกซ้ำ ๆ  ผมรับไม่ได้  ผมไม่สามารถที่จะรับการโกหกแบบที่มันทำได้อีกแล้ว

   ผมมานั่งทบทวนดู . . .

   . . . เจ็ดปีที่ผ่านมา

   ผมไม่เคยทำอะไรเพื่อตัวเองเลย  ทุกสิ่งผมทำเพื่อมันทั้งนั้น  ผมทำให้มันได้นะ  ขอแค่ให้มันเรียน  ผมยินดี  หลังจากมันเรียนจบ  มันจะทำอะไรเรื่องของมัน  ผมคงไม่สามารถไปบังคับเขาได้ 

   เมื่อถึงวันที่มันจบ . . .

   ผมจะเดินออกมาเอง  ถึงผมจะเจ็บเจียนตายผมก็ยอม  ยอมที่จะเดินออกมา  เพราะผมตั้งใจเอาไว้แบบนั้น  และผมไม่เคยที่จะทรยศต่อความตั้งใจของตัวเอง  ผมจำทำให้ได้ในสิ่งที่ผมตั้งใจ

   แต่ . . .

   . . . ตอนนี้  . . .

   มันไม่ใช่แล้ว . .  .

   ทุกอย่างมันพังหมด  สิ่งที่ผมคิดเอาไว้มันเปลี่ยนไปหมดแล้ว   ผมไม่เข้าใจ  ผมทำมาให้มันได้ตลอด  แค่ปีเดียวเอง  ปีเดียวที่ผมจะปล่อยให้มันได้เป็นอิสระ  ทำไมมันทำให้ผมไม่ได้  มันทำร้ายหัวใจผมได้อย่างไร

   ผมพายเรือมาให้มันนั่ง . . . 

   . . . เห็นฝั่งรำไร

   หาก . . .

   . . . มันถีบผมลงจากเรือ  ปล่อยผมไหลไปตามท้องนทีที่เชี่ยวกราก 

   มันทำร้ายผม  มันทำลายทุกอย่างที่ผมเคยหวัง ความหวังที่ไม่มีผมอยู่เลยด้วยซ้ำ  ไม่ใช่เพื่อตัวผมเอง แบบนี้จะให้ผมยอมหรือ  ผมไม่ยอมหรอก  ไม่มีวันที่ผมจะยอม

   ผมขอเอาคืน . . .

   . . . สิ่งใดที่มันทำไว้ . .  .

   จักตอบแทนมันอย่างสาสมเช่นกัน . . .

   . . . ผมสัญญา

   ผมจะตอบแทนทุก ๆ คนที่เกี่ยวข้องอย่างสาสมที่สุด  ผมทำให้เขารู้จักกับความเจ็บปวด  เหมือนกับที่ผมได้รับมา  ทุก ๆ  คนจะเจ็บเหมือนที่ผมเคยเจ็บ

   “หน่อยหรือ”

   “พี่อาร์ม”  เสียงจากปลายสายคงแปลกใจ  เพราะผมโทรเข้าเบอร์ใหม่ของเจ้าตัว

   “รู้เบอร์นี่ได้ไงค่ะ”

   “รู้แล้วกัน  ไม่มีอะไรที่พี่อยากรู้แล้วไม่รู้”

   “พี่มีอะไรหรือเปล่า”

   “ยุ่งเหรอครับ”

   “ก็นิดนึงแต่คุยได้”

   ในเมื่อเจ้าตัวบอกว่าคุยได้  ผมก็จะคุย  ถึงเขาจะบอกว่าคุยไม่ได้  ผมก็จะต้องคุยอยู่ดี  เพราะสิ่งเดียวที่ผมจะทำตอนนี้  ทำอย่างไรก็ได้ให้เจ็บ  เจ็บกันทุก ๆ  ฝ่าย  อย่าหวังเลยว่าใครจะมีความสุข

   ความพยาบาทในใจผมมันมากมาย

   เหมือนสุภาษิตญี่ปุ่นบอกไว้ . . .

   . . . ความพยาบาทคือขนมหวาน

   ของหวาน  ยิ่งกินยิ่งติด  ผมค่อย ๆ  ซึมซับเอาความพยาบาทที่ผมมีช้า ๆ  ผมลืมความรักความหวังดีที่มีต่อคน ๆ  นึงไปหมดสิ้น  เพราะตอนนี้หัวใจผม  มันมีแต่ความอาฆาตแค้น

   ไฟ . . .

   ที่มันแผดเผาใจผมอยู่ตลอดเวลา  มันร้อนรุ่มสุมอก  ยากที่จะดับลงได้ง่าย ๆ ในช่วงเวลาที่หัวใจมีแต่ความเจ็บปวดกับสิ่งทีได้รับ

   “คุยกับโกบ้างมั้ย”

   “ไม่ได้คุยกันตั้งนานแล้ว”

   สันดานพวกลักกินขโมยกิน . . .

   ผมยิ้มเยาะจับไม่ได้คาหนังคาเขามีหรือจะยอมรับ  ถ้าไม่ได้คุยมีหรือที่ผมจะโทรหามันได้  ในเมื่อเบอร์นี้  ผมก็เอามาจากเครื่องไอ้โก  มันฉลาดกว่าที่ผมคิด  ดี  ยิ่งเจอคนที่ฉลาดมากเท่าใด  ผมจะยิ่งหาทางที่ตอบแทนอย่างสาสม

   ให้สมกับที่มันแทรกเข้ามา . . .

   . . . มันแทรกเข้ามาทั้ง ๆ  ที่มันยังมีคนอื่นอยู่  มันทำร้ายคนที่รักมัน  มันทำร้ายผม  มันทำร้ายคนของผม  ผมจะต้องตอบแทนให้มากกว่าที่มันทำเอาไว้  คอยดูผมบ้าง  ผมไม่ยอมให้มันเสวยสุขบนหยาดน้ำตาผมเด็ดขาด . . .

   มารยาหญิง . . .

   . . . ห้าร้อยเล่มเกวียน

   หาก . . . มารยาคนที่เสียของรักแบบผมล่ะ  ผมรับรองได้  มากกว่าที่คนแบบนั้นจะคิดถึงเป็นแน่  ผมไม่ยอมเจ็บอยู่ฝ่ายเดียวหรอก

   “แหม  แฟนกันไม่โทรหากันแปลกล่ะ”

   “จริง ๆ นะพี่”

   “ก็มันบอกพี่เองว่าคุยกันทุกวัน”

   “พี่ . . .”   เสียงมันคงคาดไม่ถึง

   “เห็นมั้ย  เรื่องแค่นี้  มันยังเล่าเลย  หน่อย  พี่ไม่อยากบอกหรอกนะ  ผู้ชายนะ  เหมือนกันหมดแหละ  ไม่มีใครพูดความจริงทั้งร้อยหรอก”

   “หน่อยคิดว่าพี่ไม่ชอบหน่อยที่โทรหาพี่โกบ่อย ๆ  หน่อยกลุ้มใจนะพี่  ไม่รู้จะคุยกับใคร  มีแต่พี่เขานั่นแหละที่ห่วงหน่อย”

   “ไม่ชอบแล้วพี่จะโทรหาเหรอ”  ผมรู้เวลาไหน  ควรเดินไปฟาดฟัน  เวลาไหน  ควรเลี้ยงเอาไว้ใช้งาน 

   ยังหรอก . . .   

   มันยังไม่ถึงเวลาที่ผมจะฆ่าเขา  มันทำผมเจ็บเจียนตาย  ผมต้องเอาคืนก่อนสิ  จะยอมให้เรื่องมันจบแบบง่าย ๆ  หรือ  ไม่มีทาง  ไม่มีวันที่ผมจะจบเรื่องนี้แบบง่าย ๆ  มันไม่สาสมกับสิ่งที่ผมได้รับ

   การฆ่าในทันทีทันใดไม่สนุกหรอก 

   สิ่งที่ผมเจอมา . . .

   . . . ผมไม่ยอมให้เขาตายในดาบเดียวเป็นแน่  ในเมื่อผมได้เจอกับความทุกข์ทรมานเพราะความรักที่โดนทรยศ คนที่ทุรยศต่อหัวใจของผมจะได้รับความเจ็บปวดมากกว่าเป็นร้อยเป็นพันเท่า  ผมไม่ยอมหรอก  ไม่มีวันยอมอีกต่อแล้ว

   ของแบบนี้ต้องค่อย ๆ . . . ฆ่า 

   ผมสัญญา ผมจะลงมือทำอย่างละเมียดให้สวยที่สุด  ให้สมกับที่มันได้สิ่งที่ผมรักมากที่สุดไปทีเดียว   โศกนาฏกรรมครั้งนี้  ผมจะทำให้งดงามที่สุดเลย  คอยดูสิ  คนแบบผมทำได้  ผมทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว

   “พี่โกบอกพี่ไม่ชอบให้คุยโทรศัพท์”

   “ก็ถูก  แต่มันเข้าใจอะไรผิดไปมั้ง  พี่ไม่อยากให้มันคุยในตอนกลางคืนดึก ๆ  เพราะมันจะต้องเรียน  แล้วปีนี้ปีสุดท้าย  มันต้องเรียนหนัก   แล้วมันน่ะ  ความหวังของคนทั้งบ้านมันเลยนะ  หน่อยรู้มั้ย”    ผมยอมรับในสิ่งที่เขาสงสัย 

   แต่เชื่อเหอะ . . . 

   คนแบบผม ไม่ยอมรับทั้งหมดหรอก  มันไม่ใช่เรื่องที่ผมจะยอมรับว่าสิ่งที่โกเมศวร์บอกมันคือเรื่องจริง 

   “ก็พอรู้ หน่อยเองก็อยากให้เขาเรียน”

   ผมยิ้ม . . . 

   . . . เข้าทาง . . . 

   เนื้อทรายตัวน้อย ๆ  กำลังเดินมาให้ผมฆ่า  มันเดินเข้าสู่กับดักผมอย่างว่าง่าย  รออีกสักประเดี๋ยวนะ  จะค่อย ๆ  ทำให้เห็นว่ากรงที่นายพรานสร้างไว้มันงามขนาดไหน  กรงที่ลวงตาสวยงามนะ  ค่อย ๆ  เดินมาเถอะ  มาช้า ๆ 

   “เทอมที่แล้วมันเรียนตกวิชานึง”   น้ำเสียงผมเศร้า  หากแววตาวาว

   รักมาก . . .

   . . . แค้นมาก 

   ถ้าไม่มีมันเข้ามาในชีวิต  ผมคงไม่ต้องเจอเรื่องโกหก  เหมือนที่โกมันบอก  เขาเป็นฝ่ายขอเบอร์ก่อน  เขาโทรมาหาเองก่อน  ผู้ชายลองผู้หญิงทอดสะพานขนาดนี้  ไม่เดินข้ามไป  ก็คงโดนตราหน้า

   ในเมื่อตบมือข้างเดียวไม่ดัง . . .

   . . . ผมจะสอนบทเรียนความเจ็บปวดนี้ให้เอง 

   บทเรียนที่ผมเองก็แทบเอาชีวิตมาไม่รอด  คอยดูเถิด  บทเรียนครั้งนี้จะต้องจดจำไปจนลมหายใจสุดท้าย  ในเมื่อผมไม่ได้  อย่าหวังเลยว่าเขาจะเอามันไปได้ง่าย ๆ 

   ผมไม่มีวันปล่อยให้ทุกอย่างง่ายแบบที่คิดหรอก

   “จริงหรือพี่  หน่อยไม่รู้เลย”  เสียงเหมือนตกใจ

   “จริง  พูดกันตรง ๆ  ตั้งแต่ที่หน่อยเข้ามาในชีวิตของมัน  มันเอาแต่คุยโทรศัพท์  ไม่เป็นอันอ่านหนังสือ  พี่เคยเตือนมันแล้ว  แต่มันบอกมันทำได้  แล้วผลออกมา  มันตก  หน่อย . . .”    ผมถอนหายใจ ทำเสียงให้ดูน่าสงสาร

   “ค่ะพี่”

   “ถ้าหน่อยเป็นพี่  หน่อยจะรู้สึกอย่างไร  คนที่เรียนดีแถวหน้า  จู่ ๆ  เรียนตก  หน่อยจะรู้สึกอย่างไร . . .”  ผมเงียบรอฟังท่าที

   “ค่ะพี่อาร์ม”

   “. . . แล้วถ้าที่บ้านเขารู้ว่าตั้งแต่หน่อยเข้ามาในชีวิตของมัน  แล้วทำให้ผลการเรียนมันตกต่ำ  ที่บ้านมันจะยอมรับหน่อยมั้ย”

   ระเบิดที่ผมทุ่มไป . . .

   มันต้องได้ผลบ้างสิน่า  เรื่องแบบนี้  ผู้หญิงคนนั้นคิดไม่ทันผมหรอก  ผมเชื่อว่าการศึกษามันสอนให้คนคิดซับซ้อน  แล้วผู้หญิงที่จบแค่ประถมหกแบบนั้น . . .

   ชั้นเชิงมันต่างกัน . . .

   “ทำไมเขาไม่บอกว่าเขาตก  ถ้าหน่อยรู้  หน่อยคงไม่คุยกับเขาแบบนั้นหรอก”

   “ไม่มีใครรู้อนาคตหรอกหน่อย  ตอนนี้มันเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจะเอายังไงต่อ  พี่ห่วงหน่อยนะ  เพราะเท่าที่เจอมาหน่อยก็ดี รู้จักสัมมาคารวะ  พี่ไม่อยากให้คนที่บ้านมันมองหน่อยไม่ดี  ถ้าหน่อยจะเดินไปเป็นสะใภ้บ้านนั้น  พี่ก็อยากให้คนที่บ้านมัน  ญาติพี่น้องมันยอมรับหน่อย . . .”   เห็นมั้ย  ผมพูดดีใส่ตัวก็ได้  ทั้ง ๆ  ที่ภายในใจผมมันอยากจะฉีกเนื้อเขาออกเป็นน้อย ๆ

   “. . . แต่ถ้ามันเรียนไม่จบ  หน่อยคิดหรือว่าคนที่บ้านของมันจะมองหน่อยได้เต็มตา  ในเมื่อคนที่ทำให้มันเป็นแบบนั้น . .”

   “เขาคงคงคิดว่าเป็นหน่อย”  เสียงนั้นรับมา

   ผมยิ้มกับตัวเอง . . .

   . . . ของทุกอย่างบนโลกมีศิลปะ

   ศิลปะ . . . สร้างโลก

   ผมกำลังใช้ศิลปะในการทำลาย  ผมรับรองด้วยนี่จะเป็นงานศิลป์ที่สวยสด  หายาก  มันจะเป็นชิ้นเดียวในโลก  เป็นงานชิ้นเดียวที่ผมจะทำมันด้วยหัวใจ

   หาก . . .

   เป็นหัวใจที่สุมไปด้วยไฟแค้น . . .

   ความแค้น . . . ที่มันเกาะกินหัวใจผมอยู่   แล้วมันค่อย ๆ  กินหัวใจผมเองช้า ๆ  โดยที่ผมเองก็เจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าสิ่งที่ผมกระทำ

   ผมไม่ได้ไร้สติที่จะออกไปโวยวาย . .  .

   บทเรียนที่ผ่านมา  มันสอนผม

   น้ำตา . . .

   . . . อาจใช้กับคนแบบโกเมศวร์ไม่ได้  เพราะน้ำตาของผมมันไม่มีค่าพอ  มันไม่มีความหมายสำหรับคนแบบโกเมศวร์ 

   สัญชาตญาณของสัตว์โลกเพศผู้ . . .

     ถ้ายังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ มันจะไม่ยอมเบื่อหน่าย  จะต้องทำจนกว่าจะได้    มิแตกต่างอะไรไปจากโกเมศวร์แน่ ๆ   ผมแน่ใจว่ามันยังไม่ได้สิ่งที่มันต้องการ

   “มันคือคนแรกของตระกูลที่จะรับปริญญานะหน่อย  แต่ตอนนี้มันตกวิชานึง  ซึ่งนั่นอาจหมายความว่า  ความหวังของคนที่บ้านจะช้าไปอีกหนึ่งปี”

   “พี่อาร์ม  หน่อยจะต้องทำไง  หน่อยไม่อยากให้พี่โกจบช้า”

   เห็นมั้ย . . . 

   ท้ายที่สุดแล้ว  มันก็เข้ามาในกรงที่ผมดักเอาไว้ . . . 

   ผมยิ้ม    รอยยิ้มเหี้ยมกว่าทุก ๆ  คราวที่ผ่านมา  เกมส์นี้สนุกกว่าที่ผมคิดเสียอีก  แบบนี้ค่อยน่าเล่น  มันคงคุ้มกับการที่เราเล่นเกมส์  ผมไม่ยอมเสียอะไรไปง่าย ๆ  หรอก  อยากได้ของที่ผมรักด้วยหัวใจ  ต้องแลกกัน

   แลก . . . ด้วยอะไรดี

   หากมันจะพรากหัวใจผมไป

   . . . ผมขอน้ำตาคนสองคนเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน

   “ไม่รู้เหมือนกัน  ไว้พี่คิดก่อนนะ  แต่สัญญากับพี่สักอย่างได้มั้ย”

   “อะไรเหรอพี่”

   “เรื่องที่คุยกันวันนี้  อย่าบอกโกมันนะ  แล้วไม่ต้องถามมันเรื่องที่มันสอบตก  ไว้พี่จะคิดดูก่อนว่าจะช่วยมันยังไงได้”

   “ค่ะพี่  สัญญา  หน่อยไม่พูดกับเขาหรอก”

   “เดี๋ยวพี่ถ่ายเอกสารผลการเรียนของมันแฟกซ์ไปที่ร้านหน่อยนะ  เอาไปให้ป้าภาแกด้วย”   ผมรู้  การทำวิธีนี้  มันจะได้เห็นว่าสิ่งที่ผมพูดคือเรื่องจริง 

   “ได้ค่ะพี่  เย็น ๆ  หน่อยจะเอาไปให้”

   “สัญญานะที่คุยกันวันนี้ความลับ”

   “ค่ะพี่  หน่อยสัญญา  หน่อยไม่อยากให้เขาจบช้าเหมือนกัน  แต่ช่วงนี้หน่อยควรทำอย่างไรดีล่ะพี่”

   “ก็คุยกับมันเฉพาะกลางวันก็ได้  บอกมันว่ากลางคืนยุ่ง  มันจะได้มีเวลาอ่านหนังสือไง  ไม่ต้องให้มันคิดว่าเราหายไปเลยไง”    ของบางอย่างต้องรู้จักการผ่อนสั้นผ่อนยาว

   “อ้อ  มีอะไรโทรหาพี่ได้  ไม่ต้องเกรงใจ”

   “ค่ะพี่  พี่อาร์มดีจังเลย  ดีเหมือนที่พี่โกเล่าให้ฟังเลย  ดีใจจังที่พี่อาร์มเข้าใจ  งั้นเดี๋ยวพี่ส่งมาแล้วกัน  หน่อยจะรอ”

   ผมยิ้ม . . .

   ยกนี้ผมชนะแน่ ๆ  เพราะลวดลายและชั้นเชิงมันแตกต่างกัน  คู่ต่อสู้ที่อ่อนชั้นกว่ามีหรือจะทันเกมส์  ผมมั่นใจ  มั่นใจอย่างที่สุดถึงชัยชนะ

   ชัยชนะที่ต้องแลกมาด้วยหยดเลือดและหยาดน้ำตา

   หาก . . .

   หลังจากผมส่งแฟกซ์ไปให้ผมโทรไปอีกครั้งหลังจากนั้นไม่เกินสิบนาที  ผมบอกหล่อนว่า  อย่าเอาให้ป้าภาเลย  เดี๋ยวแกไม่สบายใจ . . .

   ทำไมนะหรือ . . .

   เพราะผมต้องการแค่ให้หล่อนรู้ที่ผมพูด . . .

   . . . ความจริง  ความจริงที่ว่ามันเรียนตก  ตกตั้งแต่ที่มันมีอีกคนเข้ามาในหัวใจ  ผมรู้ที่ของผมในหัวใจของมันค่อย ๆ  เล็กลง ๆ ตามวันเวลา  ผมไม่มีค่า ไม่มีความหมายกับมัน  มากเท่ากับคนที่มันเจอ  มากกว่าคนที่มันปิดบังซ่อนเร้นผมเอาไว้

   เชื่อเหอะ . . .

   . . . คนอย่างอาร์ม

   . . . เมื่อลงมือฆ่า . . .

   เลือดสักหยดจะไม่ให้ตกต้องพื้น

   . . . น้ำตาที่มันเคยท่วมหัวใจผม 

   ผมจะเอาคืน  ผมจะเรียกมันคืนทุกหยาดหยดน้ำตาที่ผมเสียไป  ผมไม่มีวันเสียน้ำตาไปฟรี ๆ  เด็ดขาด  ผมสัญญากับตัวเอง  ถึงต้องแลกด้วยการจากลาทั้งชีวิต . . . ผมยอม

   ผมมีอะไรที่จะต้องเสียอีกหรือ . . .





   ผมรู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก  ผมเจ็บปวดเจียนตายกับสิ่งที่ผมเจอ  ผมอยากเอาคืน  เอาคืนทุก ๆ  คนที่มันทำกับผม  ผมไม่สนหรอกใครจะว่าอย่างไร  ในเมื่อสิ่งที่ผมทำลงไป  เคยมีใครมองเห็นค่าของมันบ้างมั้ย

   ในเมื่อ . .  . ไม่มีใครมองเห็นความดี

   ผมนี่แหละ . . .

   จะทำเลวให้เขาดู  ผมจะเลวให้เขาคาดไม่ถึงเลยทีเดียว   ผมกลับไปบ้าน  พกเอาความแค้นไปเต็มหัวอก  ความแค้นที่มันสุมอยู่ในหัวใจผม   พลังความรักที่เคยมีมากแค่ไหน  ไม่สามารถมายับยั้งความเจ็บปวดที่ผมมีได้อีกต่อไป

   มันอาจจะยังไม่รู้เรื่องที่ผมคุยกับคนของมัน  เพราะมันไม่มีท่าทีใด ๆ  ผมก็เฉยทำเหมือนไม่มีอะไรที่เกิดขึ้น 

   แปลกนะ . . .

   ผมไม่อยากมองหน้ามัน  ผมเริ่มมีความรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นมัน  ผมถามตัวเอง  นี่หรือ  คนที่ผมรักกว่าชีวิตผมเอง  เขาตอบแทนผมแบบนี้ได้อย่างไร  เขาทำกับผมได้อย่างไรกัน 

   ถ้า . . .

   เขาเดินมาบอกผมสักคำ . . .

   . . . พี่อาร์มผมขอมีใครได้มั้ย . . .

   ผมไม่ใจดำพอหรอกกระมัง  เพราะผมรู้  สิ่งที่ผมมี  เทียบไม่ได้กับสิ่งที่เขาอยากมี  ผมมันก็แค่มนุษย์ที่ถูกสาป  ผมคงยอมให้ตามที่เขาขอ

   แต่ . . .

   ในเมื่อเขารู้ทั้งรู้

   . . .ว่าผมรักเขา . . . 

   รักมากมายขนาดไหน  และมันเองก็รู้หัวใจรักของผมที่มีต่อมัน  เป็นแบบที่ผิดแปลกแตกต่างไปจากธรรมชาติ  แม้มันจะไม่รักผมสักนิด  หากมันบอก  ผมจะไม่ว่าอะไรมันเลย  แต่มันรู้ทั้งรู้  มันเห็นแววตาเวลาที่ผมเจ็บปวด    มันยังทำกับผมได้  มันทรยศกับผมได้ขนาดนี้  ผมอยากที่จะเดินกับมันอีกหรือ

   ไม่ . . .

   . . . ไม่มีทาง  ผมบอกตัวเองแบบนั้นในเวลานั้น

   หาก . . .

   การปล่อยให้เขาไปแบบสบายมันจะง่ายเกินไปมั้ง

   ผมจะต้องสอนบทเรียนให้เขา  บทเรียนที่ผมได้รับมา  มันจะกลับคืนไปให้เขา  น้ำตาที่ผมเสียไป  มันจะชดใช้ด้วยความเจ็บปวดทั้งชีวิต

   ผมนอนนิ่ง ๆ  บนเตียงเดิม  ไฟไม่เปิด  หากแต่ผมไม่หลับ  ผมเหมือนเสือที่จ้องตะครุบเหยื่อ  รอเวลานั้นของผม  มันเดินเข้ามานอนลงใกล้ ๆ  ผมเหมือนเคย แต่วันนี้มันจะได้รู้ . . .

   ผมพลิกตัวขึ้นทับมันเอาไว้ . . .

   จูบไปที่หน้าผากมัน  ก่อนที่จะลามมาที่ซอกคอ  หากวันนี้  ผมทำไปด้วยความอยากแก้แค้น    บทรักหรือ  ไม่ใช่หรอก  ผมรู้สิ่งที่ผมเกลียดมันหยิบยื่นให้ผม  เพราะฉะนั้นสิ่งที่มันเกลียด  ผมจะยัดเยียดให้กับมัน  ผมแค่อยากระบาย  ผมไม่อยากมีอะไรกับมันด้วยความรักหลงเหลือแม้แต่นิดเดียว . . .

   “นอนเหอะพี่  ขายังไม่หายเลยนะ”

   เสียงมันบอก  หากเป็นเมื่อก่อน  ผมคงจะหยุด  เพราะนั่นคือคนที่ผมรัก 

   แต่ตอนนี้ . . .

   วันนี้อะไรก็คงมาหยุดผมไม่ได้อีกแล้ว  ความรู้สึกชิงชังกับการโดนโกหกมันเต็มอยู่ในหัวใจผม  ผมเหมือนคนที่หยุดตัวเองไม่ได้  ผมไม่ฟังคำของมัน  ระดมจูบมัน  อย่างกับคนที่ไม่เคยเจอ

   เสื้อมันหลุดจากร่างกาย  ผมละเลงลิ้นมาที่อกของมัน  ก่อนที่จะเม้มไปที่หน้าอกที่ตรงนั้น . . .

   “โอ้ย  เบา ๆ  สิเจ็บ”

   เหรอ  เจ็บเป็นด้วยเหรอ  ตรงนี้ที่แกบอกเจ็บมันแค่ภายนอกนะโกเมศวร์ 

   แต่ . . .

   ที่เดียวกับที่แกบอกเจ็บที่ตรงนั้น  ที่ก้อนเนื้อขนาดกำปั้นมันฝังอยู่ของอีกคน  มันเจ็บยิ่งกว่าที่แกเจ็บตอนนี้เสียอีก  มันเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บอย่างไรเสียแล้วด้วยซ้ำ

   ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น  ผมรู้แค่ว่า  ผมจะเอา  จะทำให้มันรู้ว่าสิ่งใดก็ตามถ้าผมจะเอา  ผมต้องเอา . . . หัวใจของผมมันมาล้อเล่นไม่ได้

   ผมไม่ใช่คนที่มันจะมาย่ำยีได้ง่าย ๆ

   เพียงไม่นาน   เราสองคนไร้ซึ่งเสื้อผ้าติดกาย  บทรักที่ผมเคยถนอมในวันก่อน  ไม่มีหลงเหลืออีกเลย  ตอนนี้ผมเหมือนคนละคน  มีแต่ความเร่าร้อน  รุนแรง  ผมดูดเสียจนที่คอมันเป็นรอยแดงจ้ำ

   รอยนี้จะติดตัวมันไปอีกหลายวัน . .  .

   สะใจชะมัด  มันคงต้องดึงคอเสื้อมาปิดรอยที่ผมฝากเอาไว้ตอนไปเรียนแน่ ๆ  หากมันไม่อยากตอบคำถามเพื่อน ๆ  ของมัน  ยังหรอก  แค่นั้นมันยังน้อยไป  น้อยไปเหลือเกินหากเทียบกับความเจ็บปวดที่ผมได้รับ

   ผมเกลียดตัวเองเหลือเกินในเวลานั้น . . .

   จริง ๆ  นะผมทั้งสะใจ  ทั้งเกลียดตัวเองที่ทำลงไปแบบนั้น

   เหมือนมีสองคนที่อยู่ในร่างเดียวกัน  แต่ดูเหมือนว่าสิ่งชั่วร้ายที่อยู่ในตัวผมมันจะชนะ มันควบคุมความรู้สึกส่วนดีเอาไว้สิ้น  ผมโหมเข้าหามัน  โดยที่ไม่สนใจว่ามันจะรู้สึกอย่างไร  ผมว่าคืนนั้น . . .

   มันคงจารจำไปชั่วชีวิต . . .

   คืนที่เลวร้ายที่สุดตั้งแต่ที่มันรู้จักกับผมมา  และมันไม่ใช่คืนแรกที่มันจะต้องโดน  เพราะไอ้ความชั่วในตัวผมบอกเอาไว้ . . .

   . . . ทุกวันที่มันคุยโทรศัพท์กับหน่อย  กลางคืนมันต้องเจอแบบที่มันเจอตอนนี้   ถ้ามันมีสุขตอนกลางวัน  กลางคืนจะเป็นเวลาที่มันทรมานอย่างที่สุด . . .

   ในเมื่อมันพูดเอง . . .

   . . . ความสุขของพี่ผมยอม

   นี่แหละ . . . ความสุขของการได้แก้แค้น

   ผมรู้สึกหอบตัวโยน  เมื่อน้ำอะไรบางอย่างมันเคลื่อนออกจากร่างกาย  ผมไม่สนหรอกว่าอีกฝ่ายจะเป็นอย่างไร  เพราะเมื่อผมได้ในสิ่งที่ผมปรารถนา  ผมก็นอนหันหลังให้กับร่างนั้น . . .

   หาก . . .

   ผมรู้สึกร้อนผ่าวที่ดวงตา  ก่อนที่มันจะไหลลงซับกับหมอนของผม

   ผมเจ็บปวดกับสิ่งที่ผมทำลงไป  ผมทำไปเพื่ออะไร  มันดีแล้วหรือ  มันใช่แล้วหรือ  ผมได้แต่ถามตัวเอง  ผมไม่รู้  ผมรู้แต่ว่า  มันต้องเจ็บ  ต้องเจ็บแบบที่ผมเจ็บ  หากผมไม่รู้ตัวเองเลย . . .

   ผมต่างหากที่เจ็บ . . .

   ไฟแค้นมันกำลังเผาหัวใจผม  มันค่อย ๆ  ไหม้ไปในตัวผมโดยที่ผมไม่รู้ตัว  สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมตอนนี้  มันเลวร้าย  และยากที่ผมจะแก้ไขให้คืนดีดังเดิมได้ . . .

   ผมทำลายทุก ๆ  อย่าง   ด้วยสองมือของผมเอง

[mist]

กรรม    รักมากก็แค้นมาก

พี่อาร์มจะเป็นนางมารร้ายเหรอ 

[iamhappywood]

ตามอ่านมาทันจนได้ ชอบมากๆ เลยครับ 

พอจบแล้ว ช่วยส่งให้ผมด้วยนะครับ


แต่พี่อาร์มก็มีช่วงเวลาที่มีความสุขมากนะครับ
จะรออ่านต่อนะครับ

[kdds]

ผู้หญิงที่คิดอย่างงี้ ..น่าเกลียดน่ากลัวจิงๆ บรึ๋ยๆ
ส่วนโก...น่าตบกบาล สมองส่วนสามัญสำนึก จะได้กลับเข้าที่เข้าทาง

[แก้ว]

ต้องทำให้มันเจ็บปวดอย่างที่สุด  ให้สาสมกับที่มันทำเอาไว้กับผม . . .

ไม่นะ     

[RAJCHABUT]

เอ้ยยยยยยยยยย

สำหรับคนที่มองว่าผมแสนดี  โปรดทำใจ  แล้วรับสภาพกับสิ่งที่ผมทำต่อไปให้ได้นะครับ  ผมไม่ใช่คนดีอะไรมากมายหรอกนะครับ  ทุกอย่างที่ผมทำไป  เพียงเพราะอยากได้  อยากดี  อยากมี  ผมเองปุถุชนคนธรรมดาครับ

รู้จักเจ็บ . . . การอาฆาตพยาบาทไม่ดีนะครับ  มันเกาะกินใจ  เพราะเมื่อเวลาผ่านไป  คนที่เจ็บปวดคือตัวเราเองครับ  โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านให้มาก ๆ  นะครับ  แล้วไม่ควรกระทำตามโดยเด็ดขาด

เพราะสิ่งนั้นมันติดอยู่ในใจ . . . ลบอย่างไรก็ไม่หมดหรอกครับ

[lucifel]

เข้าข้างพี่อาร์มเต็มร้อย


เกลียดอาการใฝ่ต่ำ เอากระหรี่ทำเมีย
จะนอกทั้งที หาดีกว่านี้ไม่ได้


ทำถูกแล้วพี่อาร์ม
ต้องสั่งสอนบ้าง


ทำร้ายใจตัวเองถึงจะเจ็บ
แต่ก็ดีกว่านอนเจ็บโดยที่อีกฝ่ายเริงร่าไม่เห็นหัว

[ifwedo]

มารออ่านครับลุ้นจิงๆ

[andy_kwan]

ผู้ชายอย่าง"โก"นะเหรอ
คงจะต้องบอกว่า
พอกันทีขอเลิกแค่นี้ดีกว่า อยู่ต่อไปช้ำใจนักหนา

จำไม่ได้แล้ว คนแก่ขี้ลืม

[แก้ว]

ต่างคนต่างมีเหตุผล

รออ่านตอนต่อไปนะคะ 
รักพี่อาร์ม 
รักน้องโก 

[Junrai_Hyper™]

รัก ผูกพัน โกรธ เกลียด ก็ เจ็บเหมือนกัน

ไม่น่าเชื่อว่าโกจะทำได้

ไม่น่าเชื่อว่าพี่อาร์มจะร้ายได้

วนเวียนไปตามกรรมจริงๆ

 

[อิง]

    

อ่านมาถึงพาร์ทนี้แล้วยอมรับเลยว่า นี่แหล่ะชีวิตของคนเรา

ไม่มีใครที่จะทำตัวเป็นพระเอกนางเอกได้ตลอดชีวิตหรอก

ใครบ้างที่จะทนให้ตัวเองถูกทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียวซ้ำแล้วซ้ำเล่า

บางครั้งสิ่งที่เราทำไป คนอื่นอาจตัดสินว่ามันผิด แต่บางครั้งเราไม่ได้เป็นเค้าเราไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บแค่ไหน

เรื่องที่ไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวเราเอง เราไม่สามารถรับรู้ถึงความรู้สึกนั้น ๆ ฉะนั้นเราคงไม่สามารถไปตัดสินคนอื่นได้หรอก

เป็นกำลังใจให้คุณอาร์มนะคะ 

[RAJCHABUT]

รอตอนต่อไปเน้อ

[IZE]

ผีร้ายเข้าสิงแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   

เป็นผมก็อทำ ขอให้ได้ทำถึงแม้ว่าจะเป็นการทำร้ายตัวเราเองก็ตาม

[mist]

บาดจิตจริง ๆ 

[andy_kwan]

มารยาหญิง หรือ มารยาชาย
สุดท้ายก็พ่ายมารยาเกย์ แต่จะเผาตัวเองหรือเปล่า
อาร์มคิดให้ดีนะ
มันอาจจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองก็ได้

[Bliss_Destiny]

จริงค่ะ

จะมารยาใครที่ไหน สุดท้ายพี่ลองคิดดู... กรรมตามสนอง

มันอาจจะย้อนกลับมาหาตัวเรานะคะ

อ่านตอนนี้แล้วโกรธอ่ะ  ทั้งพี่อาร์มทั้งพี่โก  อะไรเนี่ย  ทำกันลับหลัง

ทั้งคู่เลยอ่ะ  แบบนี้สู้มาต่อยกันเลยดีกว่ามั้ยคะ? เรื่องมันจะได้จบๆ

เป็นแผลที่ร่างกายแค่นี้ไม่ตายหรอก  แต่แผลที่ใจที่ตามมาจากการแก้แค้นของพี่น่ะ 

มันคงไม่ได้ทำให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี  จริงไหมคะ?

แล้วเราก็ยิ่งทรมาน คิดโน่นคิดนี่ โทษนู่นโทษนี่  ผิดกันทั้งคู่แหละค่ะพี่

แต่ยังไงก็ตาม   ก็ดับๆไฟแค้นลงไปบ้างนะคะ  เข้าวัดเข้าวาเสียหน่อย  เผื่อจะดีขึ้นนะพี่นะ

[kdds]

โกหก...เกลียดคนอย่างงี้จัง

[Junrai_Hyper™]

ว้อยยยย

เครียดวุ้ย

เผาผลาญกันเข้าไป

เอาให้แหลกกันไปข้างหนึ่ง

สุดท้ายคนที่เจ็บ...

[pongsj]

เกลียดคนโกหก โดนแบบนี้ก็สมควรแล้ว

[อิง]

แผลที่กายรักษาได้ แต่แผลที่ใจยากเกินจะเยียวยา

          

[DEK-JANGRAI™]

เพราะคำพูด  คำสัญญาทั้งนั้น  ที่ทำให้อาร์มต้องมาเป็นแบบนี้


เอาใจช่วยอาร์มนะ


ถึงแม้ว่ามันจะชั่วร้ายไปหน่อย  แต่โก ก็ต้องเจอแบบนี้บ้าง


อะรัยที่มันเป็นเหมือนเดิม ไม่มีความเปลี่ยนแปลง มันก็จะเบื่อเร็ว


แต่อะรัยที่มันเปลี่ยนแปลง  อยู่ตลอดเวลา ย่อมจะทำให้ไม่มีวันเบื่อ

[iamhappywood]

ผมว่าผมเข้าใจนะครับว่าทำไม พี่อาร์มถึงทำไปแบบนั้น

แต่มันก็ไม่ใช่ทางออกที่ดีในความเห็นของผมอยู่ดีนะครับ

เพราะคนสุดท้ายที่เจ็บก็คือพี่อาร์ม แต่อยากรู้จังว่าพี่อาร์มจะทำอย่างไรต่อไป

[naumi]

เฮ้อ....... รักมากก้อแค้นมาก
ไม่รู้จะสงสารรึสมน้ำหน้าโกดีที่โดนอาร์มทำแบบนั้น
อยากให้เรื่องคลี่คลายเร็วๆจัง ปวดใจจนเกินจะทนแล้ว ฮือๆ อาร์มทนมาได้ยังไง

[แก้ว]

just let it be 


รักพี่อาร์มและน้องโกค่ะ   

[sarin]

ไฟแค้น..ดับยาก....
ทุรนทุรายใจเรานะฮะ
รักตัวเอง...ให้มากนะครับ

[lucifel]

ไม่ว่ายังไงเรื่องนี้ก็เข้าข้างพี่อาร์มอ่ะ


ต่อให้พี่อาร์มฆ่าโกกับหน่อยตายก็เข้าข้างพี่อาร์มอยู่ดี



การแก้แค้นนั้นเป็นสิ่งที่หอมหวาน

มันจะสะใจสุดๆเมื่อได้ทำถึงแม้จะรู้สึกผิดไปบ้างก็ตาม

เพราะมันยังดีกว่าการนั่งเฉยๆให้เขาทำร้ายเราฝ่ายเดียว

ทำดีให้ตาย มันก็ไม่เห็นค่าการกระทำของเราหรอก

แต่ความสะใจจากการแก้แค้นมันเป็นเหมือนสิ่งหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณคนเราไม่ให้แตกเป็นเสี่ยงๆจากการโดนทำร้ายอย่างแสนสาหัส

การแก้แค้นถึงใครจะมองว่าไม่ดีเป็นสิ่งที่ผิดผิด แต่มันก็ทำให้ใครบางคนจำเราไปจนตาย และ  รู้จักสำนึกกับสิ่งที่มันได้ทำลงไป

คนบางคนถ้าไม่โดนเอาคืนซะบ้าง ไม่ว่าจะชาตินี้ชาติหน้าก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าตัวเองมันเลว...

[Black Angel]

 

ยิ่งรักมากเท่าไร ก็ยิ่งเกลียดมากเท่านั้นครั

แต่สุดท้ายทุกคนเจ็บหมด ครับ

 

[tonsai_2520]

   “ไตรลักษณ์” 

   หลายคนอึ้งดิ๊  ไม่คุ้น  แต่อาจจะเคยได้ยิน  ศาสนาพุทธแบบนี้แหละสอนให้คนเดินสายกลาง  จนในที่สุด  คนไม่รู้แก่นของศาสนาเสียด้วยซ้ำ   เรื่องไตรลักษณ์  ก็เป็นหลักสำคัญอีกแนวหนึ่ง  มีหัวข้อสั้น ๆ  ว่า  “อนิจจัง  ทุกขัง  อนัตตา”

    “อนิจจัง”  คือ  สิ่งทั้งปวงเปลี่ยนแปลงเรื่อย  ไม่มีอะไรเป็นตัวเองที่หยุดอยู่แม้ชั่วขณะ  มีรักได้  ก็เลิกรักได้  ฉันไดก็ฉันท์ข้าวแหละ  เอาน่า  ถือว่ามาอ่านเรื่องคนบ้า  บ่นแร่ะกันเผื่อมันประเทืองสมองขึ้นมาบาง  อ่านแต่เรื่องงอนกัน  ดีกัน  เอากัน  มาอ่านธรรมะสักนิดก็ดีนะ  เพื่อน ๆ

   “ทุกขัง”   หมายความว่า  สิ่งทั้งหลายทั้งปวงมีลักษณะเป็นความทนทุกข์ทรมาน  อยู่ในตัวเอง  มีลักษณะดูแล้วน่าชัง น่าเบื่อหน่าย  น่าระอาอยู่ในตัวมันเองทั้งนั้น  มีรักก็มีทุกข์แหละ  รักมากก็ทุกข์มากเป็นธรรมดา

   “อนัตตา”   คือ  การบอกให้รู้ว่า  บรรดาสิ่งทั้งหลายทั้งปวงไม่มีอะไรที่เราควรจะไปยึดมั่นถือมั่นด้วยจิตใจว่า  เป็นตัวเราหรือเป็นของเรา  ถ้าไปยึดถือก็ต้องเป็นทุกข์  และยังบอกให้รู้ว่าสิ่งทั้งปวงนั้นยิ่งกว่าไฟ  เพราะว่าไฟนั้นเราสามารถมองเห็นว่ามันลุกโชติช่วง  เราไม่ควรไปเข้าใกล้  แต่สิ่งทั้งปวงนั้นมันเป็นไฟที่มองไม่เห็น  เราจึงเข้าไปกอดกองไฟด้วยความสมัครใจ  แล้วมันก็เลยเป็นทุกข์อยู่ตลอดเวลา  นี่คือการบอกให้รู้ว่าสิ่งทั้งปวงคืออะไร





ปล.  แต่ก็มิได้นำพา

[RAJCHABUT]

ไม่ว่ายังไงเรื่องนี้ก็เข้าข้างพี่อาร์มอ่ะ


ต่อให้พี่อาร์มฆ่าโกกับหน่อยตายก็เข้าข้างพี่อาร์มอยู่ดี



การแก้แค้นนั้นเป็นสิ่งที่หอมหวาน

มันจะสะใจสุดๆเมื่อได้ทำถึงแม้จะรู้สึกผิดไปบ้างก็ตาม

เพราะมันยังดีกว่าการนั่งเฉยๆให้เขาทำร้ายเราฝ่ายเดียว

ทำดีให้ตาย มันก็ไม่เห็นค่าการกระทำของเราหรอก

แต่ความสะใจจากการแก้แค้นมันเป็นเหมือนสิ่งหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณคนเราไม่ให้แตกเป็นเสี่ยงๆจากการโดนทำร้ายอย่างแสนสาหัส

การแก้แค้นถึงใครจะมองว่าไม่ดีเป็นสิ่งที่ผิดผิด แต่มันก็ทำให้ใครบางคนจำเราไปจนตาย และ  รู้จักสำนึกกับสิ่งที่มันได้ทำลงไป

คนบางคนถ้าไม่โดนเอาคืนซะบ้าง ไม่ว่าจะชาตินี้ชาติหน้าก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าตัวเองมันเลว...

น่ากลัวครับ . . .


อย่าจองเวรดีแล้วมังครับ . . .

ปล.  ช่วงนี้จิตตก  ซึมเศร้ากับเรื่องที่เขียน  สงสัยต้องหาอะไรใหม่ ๆ  ให้ลืมสิ่งเดิม ๆ