หัวข้อ: At Dawn : แล้วพบกันใหม่....ตอน43 (12-07-17) ​p.23 ตอนจบ

[milkteabeige]

พี่โป๊ะ เปรียบเสมือนสัญลักษณ์ของ 'เหี้ย' ก็ไม่ปาน
แม้จะหล่อ รวย แต่สิ่งนี้ก็เกิดมาเพื่อพี่โป๊ะแล้วจริงๆๆ 5555 (แอบสะใจ)

น้องวิน เหมือนมีปมอะไรในใจ อยากให้พี่ผู้นำมาช่วยไข เอ๊ะ ผิดเรื่อง 555
คิดถึงพี่ซา คิดถึงน้องเจม (โอ๊ะ ผิดเรื่องอีก)

แต่สุดท้าย ก็มานั่งหน้าจอ รอตอนต่อไปอยู่ดี คิคิ

[iforgive]

พี่โป๊ะ  แม่งไม่เอะใจบ้างเลย  เอะใจหน่อยสิพี่

[lightseeker]

พี่โป๊ะรู้ แต่แค่ไม่พูด ชัวร์
นี้เค้าจีบกันยัง 

[lizzii]

พี่โปรไม่รู้แบ็กกราววินจริงๆ หรอ

[๐๐ตะวัน๐๐]

อ่านมาสามเรื่องพี่โป๊ะโดนด่าเหี้ยตลอดเลย ฮ่าๆๆ

ตั้งแต่น้องเจม น้องธาม แล้วยังมาน้องวินอีก เหมาะกับพี่จริงๆ

[sam3sam]

คาดว่าพี่โป๊ะน่าจะเริ่มรู้แล้ว แต่แค่ไม่พูดมั้ง
ช่วยเอาวินออกมาจากความมืดมนที่วินสร้างขึ้นเองด้วยนะอิพี่โป๊ะ

[sunakai]

ไม่อยากให้น้องกลับไปใช้ชีวิตมักง่าย

หรือไม่อยากให้น้องห่างกายกันแน่คะพี่โป๊ะ...เอาดีๆ อิอิ

แต่ดูเหมือนตัวน้องเองก็เริ่มไม่อยากห่างแล้วป่ะ?

เริ่มเกิดคำถามกับตัวเอง ไม่รู้อาลัยร้านหรือเจ้าของร้านกันแน่เนอะน้องวิน 


:: สั่งพี่หนึ่งน้องเจมไปแล้วน๊า รอ รอ รอ อยากให้พรุ่งนี้ตื่นมาเป็นวันที่ 21 เมษาเลยได้หรือเปล่าหว่าว หว่าวว ^_^

[celegana]

กรี๊ดดดดดด มาต่อแล้วววววววววววววววววววววววววววว >3<

[sirinami]

    รอนะค่ะ สนุกมากเลย

[ยอดมนุษย์ขนมปัง]

 

[QueenPedGabGab]

โอ้ยยยยยยยย
ชอบมากชอบมากชอบมากชอบมาก

[oaw_eang]

คิดถึงแล้วน้า

[beautifuldead]

รอพี่โป๊ะ กับน้องวินค่าา อ่านซ้ำหลายรอบก็ยังชอบมาก ><

[silverphoenix]

เหมือนจะคืบหน้า แต่ก็ยังไม่คืบหน้า 55
ชอบน้องวินจัง อยากเอามาเลี้ยงที่บ้าน อิอิ

[♠♥♦♣]

สนุกมากค่ะ
ติดตามนะคะ ถึงจะไม่เคยอ่านพี่โป๊ะจากเรื่องก่อนหน้าแต่เราก็หลงรักน้องวินเข้าไปซะแล้ว ^^

[stickyyrice]

พี่โป๊ะ เป็นพระเอกที่เเหวกจากที่กฎที่ควรจะเป็น เเต่ชอบอะ 5555
อัพบ่อยๆนะ เราจะเราเธอ อิอิ

[kajidrid]

Title :  At Dawn
วารินทร์ x วิณณ์
*********
ตอนที่ 10


ว่าง...ชะมัด
ก่อนหน้านี้ ชีวิตผมก็เป็นแบบนี้นะ อยู่บ้านเฉยๆ เบื่อก็ออกไปหาที่เที่ยวเดินเล่น ผมไม่ชอบเข้าห้างสรรพสินค้าเท่าไหร่ เพราะไม่รู้จะไปซื้ออะไร ข้าวของดำรงชีพป้าสุก็จัดการให้หมดทุกอย่างอยู่แล้ว ก่อนหน้านี้เคยคิดว่าไอ้ที่เดินเล่นเงียบๆ คนเดียวมันสามารถสร้างโลกส่วนตัวได้แล้วแท้ๆ
แต่ตอนนี้ พอได้เวลาว่างพวกนั้นกลับมา โลกที่เคยพักอยู่ได้กลับกว้างใหญ่จนเคว้งคว้าง
เช้านี้มีอาหารเช้าพร้อมทาน ฝีมือเชฟจากโรงแรม 6 ดาวติดริมแม่น้ำเจ้าพระยา รสชาตที่ชินปากไม่ทำให้ผมเจริญอาหารมากเลยขึ้นเลย
แบบนี้มันน่าโมโห สิ่งที่เปลี่ยนไปก็แค่ ร้านกาแฟร้านเดียว
ผมไม่ได้ชอบมันด้วยซ้ำ ผมไม่ได้ชอบกลิ่นกาแฟ ไม่ได้หลงรสชาตกาแฟ ไม่ได้รักความรู้สึกอุ่นหอมหวานยามแรกจิบกาแฟสักนิด  ทำไมผมถึงได้เบื่อหน่ายขนาดนี้เพียงเพราะไม่มีร้านกาแฟให้ไปทำงาน!
ไอ้บ้าพี่โป๊ะ!

“โอม!” พอเพื่อนรับสาย ผมก็กระชากเสียงเรียก ไอ้โอมเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถามผมด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจว่า ‘กูไปฆ่าแม่มึงหรอวิน ทำไมเสียงมึงกระชากวิญญาณขนาดนี้’
“ขอโทษ...อืม วันนี้มึงว่างมั้ย?” คำตอบโอมคือทำงาน และก็แน่นอนว่ามันทำงานที่ออฟฟิศไอ้พี่โป๊ะ ผมเบ้ปากพลางเดินไปที่ระเบียงห้องนอน

สายนี้แดดไม่แรงมาก มีลมพัดมาเอื่อยๆ แต่ป้าสุบอกว่าแดดแบบนี้แหล่ะทำให้ดำได้ดีนัก เพราะฉะนั้นที่ห้องน้ำบ้านผมถึงได้มีครีมกันแดดหลากยี่ห้อสุมหัวกันอยู่
ผมมองภาพวาดที่ก่อร่างขึ้นด้วยปลายพู่กันของตัวเอง ตอนนี้มันเสร็จสมบูรณ์แล้ว ผู้ชายที่ยืนหันหลังให้ผม แต่กลับเอี้ยวหน้ามาหา แผ่นหลังฉายให้เห็นเต็มตา แต่ผมหาแววตาเขาไม่เจอเพราะมีแว่นดำปิดบัง
นี่แหล่ะ ไอ้เหี้ยพี่โป๊ะ
ผมเห็นเขา ผมเจอเขา ผมคุยกับเขา แต่ผมไม่เคยเข้าใกล้เขาเลยล่ะมั้ง

“กินเหล้ามั้ย หรือมึงต้องเริ่มไอเอสแล้ว”  สำหรับโอมแล้ว เรื่องเรียนไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพราะฉะนั้น เย็นนี้ผมมีเพื่อนกินเหล้าแล้วครับ แต่โอมก็ยังเป็นโอม มันรู้จักผมดีเสมอ ถึงได้ส่งเงื่อนไขมาบอกกันหลังจากวางสายไปแล้วว่า ‘ถ้ากูตัดสินว่ามึงเมา ต้องกลับทันที’
ที่โอมต้องทำแบบนี้ ก็เพราะผมเมาแล้ว...กวนส้นตีนมาก
ผมยักไหล่ให้อากาศรอบตัวเป็นการแสดงออกว่าไม่แคร์หรอกเว้ย แต่กระนั้น ไอ้โอมก็ไม่รับรู้ความดื้อเงียบของผมอยู่ดี

ร้านที่มันนัดผมไปกินเหล้าแก้ว่างก็ร้านไอ้พี่โป๊ะนั่นแหล่ะครับ มันบอกว่าดูแลผมง่ายดี ทำงานได้ด้วย อยู่กับเฮียด้วย ไอ้ห่านี้ไม่ยอมเสียประโยชน์เลยสักข้อ
แต่ก็...ดีเหมือนกัน
ผมก็อยากเจอนายมือโปร
อย่าเข้าใจผิดคิดว่าพิศวาสเขานะครับ ผมแค่อยากไปเชิดใส่ ให้มันรู้บ้างว่าผมโคตรดีใจที่ไม่ต้องเจอหน้าเขา


#### @ D A W N  #####


กว่าผมจะมาปรากฏตัวที่ร้านไอ้พี่โป๊ะก็ล่วงมา 5 ทุ่มแล้วครับ สาเหตุที่ช้าทั้งที่นัดไอ้โอมไว้ตอน 3 ทุ่มก็เพราะว่าได้รับเมลล์จากพี่รุตต์แบบกะทันหัน
ที่ว่ากะทันหัน ก็เพราะว่าปกติแล้วพี่รุตต์จะส่งเมลล์มาหาผมสั้นๆ ไต่ถามสารทุกข์สุกดิบ แล้วก็บอกเล่าเรื่องราวของเขาว่าอะไรทำอะไร ยุ่งแค่ไหน ว่างแล้วทำไร ซึ่งมักจะส่งมาหาในวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่นี่มันกลางสัปดาห์ แล้วอีเมลล์ของเขาก็ยาวผิดปกติ

ผมอ่านโดยละเอียด ยอมรับว่ากลุ้มตามจนลงทุนโทรหาเขา แน่นอนว่าโทรด้วยสัญญาณอินเตอร์เน็ต เพราะผมไม่ได้รวย แต่ป้าผม คุณตาผมรวยมากเท่านั้นเอง
ฝ่ายนั้นรับสายด้วยน้ำเสียงแช่มชื่น พอผมถามเรื่องที่บ่นหนักหนา เจ้าตัวก็ส่งเสียงหัวเราะกลับมาแล้วบอกว่า พี่ปรับตัวได้แล้วครับ ... ได้ยินแบบนี้ก็เบาใจ ดีแล้วที่ไม่เสร่อโทรหาด้วยสัญญาณโทรศัพท์ แม่งเปลืองเปล่า!
พี่รุตต์ชวนผมคุยนั่นนี่เรื่อยเปื่อย เขาลงท้ายด้วยคำบอกว่า ‘พี่คิดถึงวินนะ’  ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพียงแค่ยิ้มอยู่กับตัวเองเงียบๆ อยู่ทางนี้ แต่สีหน้าผมในกระจกหน้าปัดนาฬิกา มันแจ้งความจริงแก่ใจผมว่า ผมไม่ได้ยินดีที่ได้ยินคำพูดนั้นเลย

นั่นสินะ ทำไม

พนักงานในร้านวิ่งมาถึงรถผม ทำเอาตกอกตกใจเหมือนกันเพราะไม่มีแบงก์แดงให้เป็นทิปเลย แต่พอลงจากรถและได้ยินคำทักถาม ผมก็โล่งใจ เจ้าคนนี้ถามผมว่า “เพื่อนโอมใช่มั้ย ไปโซนในเลยนะ ข้างหน้ายุ่ง ๆ”
โซนใน...ผมยินดีอยู่แล้ว
ผมเองก็ไม่รู้ว่าวัสดุที่ใช้ทำผนังห้องโซนนี้ทำด้วยอะไร แต่ก็กั้นเสียงอึกทึกพี่ผมไม่ชอบออกไปกกหู ในโซนนี้ไม่มีคนเลย แต่ผมก็ไม่กล้าแปลกใจหรอกว่าทำไมโซนนี้ไม่มีใครเข้ามานั่ง ก็ที่นี่คือผับ เน้นการพบปะ สังสรรค์ การสนุกสนานกับตัวเองที่เปิดม่านให้คนแปลกหน้าเข้ามาทักทายโดยไม่กลั่นกรองอะไรทั้งนั้น ใครเขาจะมานั่งหาความสงบในผับเหมือนผมกันล่ะ

“ไง วิน” อืม แต่คนที่ผมไม่คิดว่าจะมี ก็มีเหมือนกันแหล่ะนะ ผมหันไปมองต้นตอเสียงเรียก  หัวรองเท้าของไอ้นี่มันจะชี้หน้าผมหาพ่อมันรึไง!
“อ้าว คุณมือโปร” ผมทักเจ้าของรองเท้าหัวหยิ่ง ฝ่ายนั้นหัวเราะหึในลำคอแล้วก็ทิ้งตัวมาคลุกเล่นอยู่กับหัวผมจนรู้สึกรำคาญ

“ผมไม่ชอบ! อย่ามาโดนตัว”

“อ่ะโห! วันนี้ถูกหวยรางวัลที่1 รึไง ทำวางท่า ปกติเราก็เล่นกันได้นี่หว่า วิน” จำชื่อผมได้ด้วยหรอ? ก็งั้นๆ แหล่ะ จำได้เท่านี้ไม่เรียกฉลาดหรอกน่า
ผมตีหน้ามุ่ยใส่แล้วก็หันรีหันขวาง คำแรกที่ผมพูดกับเขาหลังจากโดนยีหัวคือ “โอมล่ะครับ”
“มันก็ทำงานอยู่สิ ชงเหล้านุ่ม ใครๆ ก็ชอบ”
“นัดกันหรอ?” เขาถามพลางนั่งคร่อมเก้าอี้หันหน้ามาทางผม รอยยิ้มขี้เล่นดูขี้โกงฉาบบนหน้าเขาอย่างชัดเจน แต่ใครสนกันล่ะ?
“ถามว่านัดกันหรอ?”

“ครับ”

“จะไปไหนกันต่อหรอ? ทำรายงานใช่มั้ย? เห็นโอมมันบ่นว่าการบ้านก็เยอะ รายงานก็เยอะ เทอมโปรเจคก็เยอะ ทำไมวินมีเวลามาเข้าผับเข้าบาร์ล่ะ”

“ผมเก่ง งานแค่นั้นไม่เท่าไหร่”

“ผม...หรอ?” เขาถามย้ำ เท้าแขนตัวเองลงตรงหว่างขาแล้วยื่นหน้ามาถามเย้ยผม ก็ได้ จะตอบให้

“ครับ ผม”

“ไม่น่ารักเลย เด็กอะไรวะเนี่ย”

“มาไงก็ไปงั้นแหล่ะ”

“ไปกินรังแตนที่ไหนมา”

“เป็นคน ต้องกินข้าวสิครับ”

“อ่อ แล้วโดนหมาที่ไหนแย่งข้าวล่ะ”

“เหี้ยมันมาแหย่ เลยไม่สบอารมณ์”

ท่าทางจะฉุนแฮะ เขาค้างสีหน้าครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็กระตุกยิ้ม แล้วก็เปล่งเสียงหัวเราะชอบออกชอบใจ ไอ้บ้านี่

“ขำอะไรครับ?” ผมถามเสียงเย็นชา แต่นายมือโปรกลับเอาแต่มองหน้าผมแล้วก็หัวเราะจนตัวงอ
“ผมถามว่าขำอะไร”
“วินถามว่าขำอะไร!”

“ขำเด็กเหี้ย”

ด่ากู! หน้าผมคงบอกแบบนั้นแน่ๆ เขาถึงได้กางมือมาป้องกันฝ่ามือของผมที่จะสับลงกลางหน้าเขาได้ทัน  ซี่ฟันขาวยืนเข้าแถวอยู่ตรงหน้าผม น่าหมั่นไส้

“เอ้าๆ ไอ้ยุ่ง พูดจากันดีๆ สิ อารมณ์เสียอะไรมากันแน่”

“เปล่าครับ” ผมไม่ได้โกหก ผมไม่ได้อารมณ์เสีย ผมแค่มาที่นี่เพื่อแสดงให้เขาเห็นว่าผมก็ใช้ชีวิตได้ตามปกติแม้ไม่ต้องไปทำงานที่ร้านกาแฟห่วยแตกนั่น

“อื้อ ร้านเราใกล้เสร็จแล้วนะ”

“เรา?”

“อื้อ ร้านของเรา”
“ก็ร้านพี่ ร้านวิน ร้านทราย” อ่อ ผมคลอนหัวหนีไปทางอื่นและไม่ตอบคำถาม เพราะผมไม่พูดกับคนโง่ พูดว่าเรา แต่เสือกมี 3 คน ประสาทสุดๆ
“วินไม่อยากกลับไปทำงานร้านของเราหรอ?”

“ไม่ครับ”

“ทำไมล่ะ” เสียงแข็งๆ แฮะ ผมเอียงหน้ามองแล้วก็หันมองทางอื่น เพราะไม่อยากสู้ตาจริงจังของเขา ไอ้หมอนี่ตาเข้ม เวลามองเขม็งแล้วเกร็งชะมัด
“พี่ถามว่าทำไมไม่อยากกลับไปทำงานที่ร้านเรา”
“อ๋อ เสพติดความสบายแล้วล่ะสิ แม่ยกเพิ่มเงินให้เป็นเดือนละเท่าไหร่”

“.................”

“บอกมาดิ พี่จะสู้ วินจะได้เลิกสันดานเกาะผู้หญิงกิน”

“เฮ้อออ” ผมถอนหายใจเพื่อผ่อนอารมณ์ ทำไมเขาถึงได้ถนัดเรื่องคิดเลยเถิดแบบนี้นะ

“พี่ถามก็ตอบ”

“ตอบอะไรก่อนล่ะครับ”
“ตอบเรื่องทำไมไม่อยากกลับไปทำงานร้านกาแฟ หรือตอบเรื่องได้เงินเดือนล่ะเท่าไหร่”

“แล้วแต่สะดวก”

“ครับ ไม่อยากไปทำงานร้านกาแฟแล้วเพราะ.....” เพราะอะไรดีล่ะ ผมโกหกไม่เก่งนักหรอก
“แม่งเล็ก” เหตุผลนี้น่าจะโอเคล่ะมั้ง
“แล้วก็ ได้เงินเดือนละแสนครับ”

“แสน!”
“นี่ปรนเปรอกันระดับไหนวะเนี่ย จ่ายเป็นแสน!”
“ตาย ตาย ตาย”
“โอยยย ใจจะวาย นี่วินหาเงินได้เดือนละแสนเชียวหรอ?”
“ทำอะไรบ้าง ไหนบอกดิ๊”

“ไม่ได้ทำอะไรพิเศษนี่ครับ แต่เป็นเด็กดี ไม่ออกนอกลู่นอกทาง รู้หน้าที่ รับผิดชอบทุกการกระทำของตัวเอง แค่นี้แหล่ะ”

“แม่ยกเขาไม่เรียกร้องเรื่องอย่างว่าหรอ?”

“ผมไม่รู้ เชิญไปถามสมาคมแม่ยกดู”
“แต่ชีวิตผมไม่เคยมีใครมาเรียกร้องอะไรแบบนั้น”
“ผู้หญิงคนเดียวที่เคยจับมือ ตายจากไปแล้วครับ” ผมตอบด้วยความสัตย์จริง และเขาก็คงเชื่อ วัดจากอาการมองผมตาค้าง

“นี่...เวอร์จิ้นอยู่ห่รอ” ไอ้ประสาท! แล้วแม่งวกมาเรื่องนี้ได้ไงวะ? ผมเหล่มองเขาตาขุ่นแล้วเมินหนี เขาน่าจะเข้าใจได้ว่าผมกำลังด่าเขาว่าเสียมารยาท

“ว้าว ว้าว ว้าว พ่อหนุ่มน้อย”
“ยังไม่มีสาวไหนได้แอ้มเลยหรอเนี่ย แม่ยกคนนี้โง่หรือประเสริฐเกินไปกันแน่ เลี้ยงไว้บนหิ้งขนาดนี้เชียว”
“ชักอยากรู้จักแล้วสิ”

“คุณมือโปรก็อยากให้ผู้หญิงเลี้ยงหรอ?”

“โอ๊ะ โอ อย่าดูถูกกันครับ” ไอ้คำว่าโอ๊ะโอนี่ผมอยากเอาเงินป้าสุมาฟาดหน้าซื้อถ้อยคำเหลือเกิน กวนส้นตีนสุดๆ
“อยากรู้จักเพราะจะประมูลวินกลับมาต่างหาก”

“ประมูล?”

“อื้อ ก็เราขายตัวไม่ใช่รึไง”

“ไอ้เหี้ย!”

“ครับ เด็กเหี้ย”

“ไอ้!!!!!” หมดคำจะด่า ผมถอนหายใจใส่หน้ามันแล้วก็บอกวัตถุประสงค์ของการมาเหยียบร้านมันในครั้งนี้
“ไอ้โอมล่ะ จะมาเจอมันแล้วก็จะกลับแล้วครับ ไม่อยากหายใจในนี้นานๆ แม่งต่ำ”

“หึ มีต่ำกว่านี้อีกนะ ขุดไว้ดักสันดานเด็กเหี้ย อยากเจอมั้ย”

“ไม่”

“แต่อยากสั่งสอน มาด้วยกันหน่อยดิ”

“ไม่”
“ไอ้โอมล่ะ พามันมาเจอผมหน่อย แค่ให้มันรู้ว่ามาตามที่นัดกันไว้แล้ว ผมจะกลับทันทีที่เจอโอม”

“งั้นชาตินี้ก็ไม่ต้องกลับหรอก ไอ้ยุ่ง!” ควั่บ! นายมือโปรกระชากตัวผมแล้วลากตรงดิ่งไปยังประตูเล็กๆ ที่มีป้ายเขียนว่าห้ามเข้า มันพาผมผ่านประตูต้องห้ามเข้ามาและผมก็แทบหน้าคะมำเพราะปรับสเตปการเดินไม่ทัน นี่มันทางลงไปชั้นใต้ดินอย่างที่ไอ้หมอนี่บอกไว้จริงๆ นี่หว่า ผมคิดว่าเขาแค่ปากดีใส่ผมเท่านั้น

“พี่โป๊ะ! จะพาวินไปไหน ปล่อยนะเว้ย!”

“เสียงอ่อนเป็นแล้วเรอะไอ้ยุ่ง”
“ยั่วโมโหกูให้เหมือนเมื่อกี้สิ เอาสิ แน่จริงก็แหย่ให้กูโมโหอีกสิ”
“เอาสิ!!!” มันตวาดใส่ผมแล้วสะบัดข้อมือผมทิ้ง เราหยุดอยู่ที่ปลายบันไดลงชั้นใต้ดิน ผมไม่รู้ว่าไอ้ห้องนี้มันมีไว้ทำอะไร และไอ้หมอนี่ก็ไม่บอกอะไรให้ผมกระจ่างจากความกลัวที่กำลังคืบคลานขึ้นจากปลายเท้าสู่คอหอยผมเลย

“..............” ผมเลือกจะเงียบ ก็แน่ล่ะ ใครจะโง่ทำตามที่มันท้า เกิดมันฆ่าผมจะทำยังไงเล่า!

“บอกให้ยั่วโมโหอีกไง”

“ไม่เอาแล้วครับ พี่กำลังบ้าเลือด”

“รู้ด้วยหรอว่าทำให้โมโห รู้ก็เสือกจะทำนะ” มันก้มตัวมาดันหน้าผากผมด้วยหน้าผากมัน ตามันจับจ้องตาผม แล้วผมจะสู้อะไรได้ล่ะ ตัวก็เล็กกว่า แรงก็น้อยกว่า ถ้าสู้กับคนที่กายภาพเป็นต่อแบบนี้ ผมก็ต้องสู้ด้วยสมองเท่านั้นแหล่ะ แต่ตอนนี้สมองผมคิดอะไรไม่ออกเลย
ผมหลบตาและพยายามก้มหน้าหนี แต่ไอ้พี่โป๊ะมันก็เอาหน้าผากมันดันให้หน้าผมแหงนมองหน้ามันตอบ

“เย็นรึยัง” ถามประหลาดว่ะ

“ห้าทุ่มกว่าแล้วครับ”

“หึ ไอ้ยุ่งเอ้ย!” เขาหัวเราะหึแล้วก็ขยับหน้าผากห่างออกไป นายมือโปรถอนหายใจแล้วก็ผละจากตัวผม ทันทีที่เขาปล่อยตัวผม ผมถึงได้รู้สึกว่าเมื่อกี้ถูกรัดกุมอะไรไว้บ้าง แผ่นหลัง หัวไหล่ ใบหน้า ช่วงขา ขาตรึงร่างกายผมไว้ได้ทั้งหมดเลย

ช่างเป็นคนที่มีร่างกายน่ากลัวจริงๆ

“เอ่อ เรา”

“หือ? เราหรอ?”

“ครับเรา”
“หมายถึง พี่โป๊ะกับวิน เราขึ้นไปข้างบนเถอะครับ”

“ไม่ล่ะ คืนนี้ไม่มีอะไรยุ่งนัก”
“พี่จะทำงานอื่นอยู่ในนี้ วินอยู่ด้วยกันหน่อยสิ” เพื่ออออออออออออออออออ? ให้อยู่ในนี้กับเหี้ยที่กำลังโมโหเนี่ยนะ! ไม่เอาด้วยหรอก

“เอ่อ งั้นพี่โป๊ะทำงานไป วินไม่กวนดีกว่า”

“นั่งที่โซฟา ง่วงก็นอน หิวก็เดินไปที่เคาน์เตอร์บาร์ ข้างหลังมีตู้เย็น อยากของหนักโทรขึ้นไปบอกที่ครัว เบอร์ 25 ปวดเยี่ยวก็ห้องน้ำด้านโน้น” ทุกอย่างที่เขาพูดรัวใส่ผมเกิดขึ้นเมื่อไฟทั้งห้องใต้ดินสว่างวาบขึ้น ที่นี่มีทุกพร้อมสิ่งสำหรับการดำรงชีพ เรียกว่าไม่โผล่ขึ้นไปดูดกลิ่นแดดก็ไม่ตาย แต่ผมไม่อยากอยู่กับเขาในนี้นี่หว่า เพราะเขากำลังอารมณ์ไม่ดี และที่สำคัญ ผมทำให้เขาอารมณ์ไม่ดีซะด้วยสิ เกิดมันชกผมขึ้นมา ผมจะตอบป้าสุที่ถนอมผมยิ่งกว่าไข่ในหินลาวายังไงดี

“แต่วิน...”

“เถอะน่า ทำตามที่พี่บอกไปก่อน อารมณ์เย็นทั้งคู่แล้วค่อยมาคุยกัน นะ” นะนี่คือคำชวนหรือคำบังคับวะ ผมขมวดคิ้วคิด หูได้ยินเสียงแอร์ทำงาน เสียงคอมพิวเตอร์ทำงาน เจ้าของห้องใต้ดินเดินลากเท้าไปที่เคาน์เตอร์ ทำเสียงก๊องแก๊งแป๊บเดียวก็วางเมนูแรกทิ้งไว้ให้ผมเดินไปลิ้มลอง

น้ำแดงโซดา เมนูง่ายชิบหายแต่ก็หวานปนซ่าชื่นใจชิบหายเหมือนกัน

เอาวะ อยู่กับแม่งก็ได้!
ผมไม่ได้พอใจกับการอยู่กับเขาลำพังแบบนี้หรอกนะ...
ที่อมยิ้มอยู่นี่ คงเพราะเครื่องปรับอากาศทำงานของมันสัมฤทธิ์ผลแล้ว พอรู้สึกสบายตัวแล้วผมก็เลยอารมณ์ดีขึ้นมานิดนึง ก็เท่านั้นแหล่ะ


“อือวิน”

“อืม”

“ร้านเรา มีข้าวขายด้วยดีรึเปล่า”
“พี่ไม่ถนัดอาหารคาวเท่าไหร่ อีกอย่าง ห่วงเรื่องกลิ่นรบกวนด้วย”

“อืมมม ไม่ต้องมีหรอกครับ ข้างๆ ก็ร้านขายข้าวแล้วไม่ใช่หรอ รอบร้านเลย ขายกาแฟที่พี่โป๊ะถนัดทำดีกว่า”
“บาริสต้าหล่อๆ สักคนก็ดูดลูกค้าได้แล้ว”

“ชมพี่หล่อหรอ?”

“แก่แล้วหูเพี้ยน”

“ฟังด้วยใจ พูดเบายังไงก็ได้ยินว่ะไอ้ยุ่ง”

เหี้ยหลงตัวเองหน้าตาแบบนี้นี่เอง ผมเบ้ปากอย่างไม่กลัวว่าเขาจะเห็น ก็เราหันหลังให้กันนี่ครับ ผมนั่งที่โซฟา หันหน้าหากำแพงที่มีโทรทัศน์จอแบนขนาดใหญ่ขึงตัวเองไว้ในระดับสายตา ส่วนเขาก็นั่งที่โซฟาอีกตัวที่หันหลังชนกับผม หันหน้าเขาคอมพิวเตอร์หน้าจอใหญ่พอๆ กับทีวีของเขานั่นแหล่ะ


“อือวิน” เขาคงเป็นคนประเภทที่ความคิดไม่ค่อยเรียงลำดับล่ะมั้ง เพราะผ่านมาเกือบชั่วโมงแล้ว เขาเรียกผมแล้วราว 3 ครั้ง คุยๆ จบประเด็นแล้วก็เงียบไปทำอะไรก๊อกแก๊กต่อ และพอนึกเรื่องขึ้นได้ก็จะเรียกใหม่ รอบนี้เป็นรอบที่ 4

“อืม”

“มีระเบียงไว้ชมวิวด้วย...”
“เอาไว้ให้วินวาดรูป ดีมั้ย”

“หืม?” เป็นครั้งแรกที่ผมหันไปมองเขา นายมือโปรยังนั่งหันหลังให้ผมอยู่ แต่การหันมามองเขาครั้งนี้ก็ไม่ได้เสียเปล่านัก เพราะมันทำให้ผมรู้ว่าเขาทำอะไรอยู่

เขากำลังออกแบบห้องพักชั้น 2-4 ของ “ร้านกาแฟเรา”

“แปลนร้านหรอครับ”

“อื้อ” เสียงตอบอยู่ในลำคอ แต่คำตอบทั้งหมดทั้งมวลอยู่ตรงหน้าผมนี่แหล่ะ นายมือโปรพิงโซฟา พาดคอและห้อยหัวมองหน้าผม ผมก็เลยพิงพนักโซฟา ตั้งคอมองหน้าเขา

มองจากมุมค้างคาวห้อยหัวแบบนี้ ผมคิดว่าเขาก็ยังหล่ออยู่ดี แต่ผมไม่พูดชมเหี้ยเด็ดขาด อัปมงคลปาก

“จริงๆ เขาก็อยากมีแค่ร้านกาแฟ แต่พี่ว่ามีห้องให้พักด้วย มันดีกว่าเนอะ”

“เขา?”

“อื้อ ลูกแพร์ไง” ผู้หญิงคนนี้ไม่ผิดอะไร แต่ผมไม่รู้สึกถึงความน่ารักน่าเอ็นดูของเธอเลยสักนิด ตายไปแล้วไม่ใช่รึไง ทั้งที่ตายจากไปแล้วก็ยังมีการดำรงอยู่ที่น่าอิจฉา
ทั้งที่ทิ้งทุกอย่างบนโลกนี้ไปแล้ว แต่กลับยังได้รับความรักอยู่อย่างสม่ำเสมอ ถ้าไม่รีบตายไปซะก่อน ผมว่าเธอก็คงวำลักความรักของนายมือโปรตายอยู่ดี

ผมเดินไปหาน้ำเย็นดื่ม เข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา จากนั้นก็ออกมามองหน้านายมือโปรอีกหน พร้อมกับประกาศความต้องการตัวเองแน่วแน่

“วินจะกลับครับ”

“อยู่กับพี่ก่อนดิ อดนอนเป็นเพื่อนกัน ดูแปลนร้านให้ด้วย เผื่อมีไอเดียดีๆ”

“ไม่เอา”

“ก็ร้านวินเหมือนกันนะ ถึงพี่จะจ้างด้วยเงินแค่ 2 หมื่น แต่ก็เงินนะ ทำไมทิ้งความภูมิใจนี้ไปรับเงินแม่ยกแล้วใช้ชีวิตไร้ค่า”

“ไม่ไร้ค่าครับ วินอยู่ของวินได้ วินรับได้และก็อยู่กับเงินนั้นได้จนตาย ไม่เคยรู้สึกเดือดร้อนอะไรเลย”

“ค่าของวินแค่แสนเดียวหรอ ถ้างั้นพี่ซื้อตัวสองแสน เอามั้ย”

“ไม่เอา”

“สามแสน”

“ไม่เอา”

“ห้าแสน”

“ไม่เอาครับ!”
“วินไม่ได้ขายตัว พี่ให้เงินเป็นล้านก็ซื้อวินไม่ได้”
“สิ่งที่ซื้อวินได้มีอย่างเดียว”

“อะไร?”

“ความรักล่ะมั้ง”

“พูดตลกว่ะ พูดยังกับรักแม่ยกนั่น”

“รักมากเลยครับ”
“มากที่สุด รักกว่าชีวิตอีก ชาตินี้คงรักใครมากกว่าเขาไม่ได้แล้ว”

“.............”

“อย่าคิดว่าความรู้สึกพี่น่ายกย่องคนเดียวสิ”
“อย่ามาตัดสินว่าความรักที่วินมีกับเขามันเทียบกับความรักที่พี่ยึดติดอยู่ไม่ได้
“คนของพี่อาจมีค่าในความทรงจำพี่ แต่เธอก็แค่โนบอดี้ในชีวิตวิน”
“ทำไมวินต้องอินกับความรักที่พี่ยึดติด ในขณะที่พี่เอาแต่พยายามทำลายความรักที่มีค่ากับวินมากอยู่ทุกครั้งที่พูดถึงมัน”

“วิน วินขายตัวเพื่อเงิน พี่มั่นคงกับคนที่รัก แค่นี้ก็รู้แล้วว่าการยึดติดของใครมีคุณค่ามากกว่ากัน”

“เหี้ยแบกตาชั่งหน้าตาเป็นงี้นี่เอง” ผมด่าเปรียบเปรยแล้วก็เดินมุ่งหน้าไปที่บันได ได้เวลาที่ผมจะเดินไปตามทางที่ผมเลือกแล้ว ชีวิตเป็นของผม ส้นตีนนี่เป็นของผม เส้นทางเป็นของผม การตัดสินใจเป็นของผม ทั้งหมดเป็นของผม!

“วิน!”
“พี่ก็หมดาความเมตตาเป็นเหมือนกันนะ”
“ถ้าจะดื้อกลับไปใช้ชีวิตแบบยอมให้เงินฟาดหัวล่ะก็....ไปให้ตลอดรอดฝั่งนะ”
“อย่ากลับมาให้พี่ได้เหยียบเราให้จมดินล่ะ!”

“เออ! ไม่ได้แอ้มกูหรอก!” ผมด่าแบบไม่หันไปมองแล้วก็ออกแรงวิ่งไปตามบันไดแสนชัน ประตูต้องห้ามปิดไล่หลังผม เสียงกระทบของมันดังเท่าแรงที่ผมส่งออกไป หวังว่ามันจะดังไปเตะกระดูกค้อน ช่าง โกรนของใครบางคนที่ยังอยู่ในห้องห้ามเข้าห้องนั้น

“อ้าววิน! กูก็หาให้วุ่น นึกว่ากลับไปแล้ว แต่รถมึงก็ยังอยู่นี่หว่า”

“ไอ้โอม! เมื่อไหร่เฮียมึงจะเลิกคิดว่ากูขายตัวสักที”
“มึงเล่าอะไรให้เขาฟังหรอ? มึงเล่าอะไรผิดไปรึเปล่าไอ้เหี้ย”
“ทุกวันนี้แม่งคิดว่าป้าสุเป็นแม่ยกกู คิดว่ากูขายตัวแลกเงินเดือนเดือนละแสน ไอ้เหี้ยสมองกบ!”

“ห๊ะ?” ไอ้โอมหน้าเหวอไป มันกรอกตาครุ่นคิดแล้วก็ตีหน้ายุ่ง มันห่านี่ส่งเสียงงอแงแล้วขยี้หัวตัวเอง มันถอดเสื้อคลุมของร้านออกแล้วก็ดึงตัวผมมุ่งหน้าไปที่ลานจอดรถ บังคับให้ผมเปิดรถแล้วก็มุดไปนั่งรอผมในฝั่งคนขับ

“ยืนรอแม่มึงเบ่งมึงสู่โลกอีกรอบหรอ ขึ้นรถสิไอ้คุณชาย!”

แล้วดุกูทำเหี้ยไรว้า?


ไอ้โอ้มเงียบอยู่นานมาก มันพึมพำคนเดียวเหมือนคนบ้า แป๊บเดียวก็มองหน้าผมแล้วก็หันไปพึมพำใหม่ ตอนแรกผมอยากเปลี่ยนเป็นคนขับเองเพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของตัวเอง แต่ไอ้โอมยืนยันว่ามันไม่เมา ไม่ได้กินเหล้าเลย ผมก็เลยต้องยอมให้มันขับต่อไป และมันก็ขับมั่วมาก นี่อยู่แถวไหนผมก็เดาไม่ออก แต่ดูๆ จากป้ายแล้ว ดูเหมือนมันจะพาผมไปสนามบิน นี่เราต้องหนีออกนอกประเทศกันเลยหรอ? กะอีแค่ทำให้ไอ้พี่โป๊ะมันเข้าใจผิดคิดว่าผมมีแม่ยกเลี้ยงเนี่ยนะ!

“โอม ไปไหนวะ”

“หาที่เคลียร์ กูต้องการที่โล่งกว้าง สมองกูรกไปหมด”

จริงๆ ในรถนี่ก็กว้างพอให้มึงเอาเรื่องรกสมองมากองๆ กันนะ ในสมองมึงคงจุอะไรได้ไม่เยอะหรอก

“ที่ไหววะ โล่งๆ”

“แถวนี้แหล่ะ” คำว่าแถวนี้ทำให้ผมมองซ้ายมองขวา โอเค กว้างมากครับ โล่งเชียว ข้างทางของถนนเข้าสนามบินสุวรรณภูมิเชียวนะ


“วิน ไหนมึงเล่าให้กูฟังดิ๊ว่าระหว่างมึงกับเฮียนี่ยังไง” ไอ้โอมเปิดฉากพูดหลังจากที่เราทั้งคู่ลงจากรถสู่ที่โล่งกว้างที่มันตามหา

“มึงแหล่ะต้องเป็นคนบอกกูว่าทำไมเขาถึงได้คิดว่ากูขายตัว เขารู้จักกูก็เพราะมึงไม่ใช่หรอ?”

“มึงคิดว่ากูใส่ร้ายมึง หาว่ามึงขายตัวหรอ?”

“ไม่ใช่เว้ย! แต่ไอ้เรื่องเข้าใจผิดเหี้ยๆ นี่มันจะเกิดขึ้นได้ยังไง ถ้าเขาไม่ได้หูมั่ว บื้อบ้า มันก็ต้องเกิดจากมึงซึ่งเป็นคนเล่าเรื่องกูให้เขาฟัง”

“กูไม่เคยบอกเฮียเลยว่ามึงขายตัว”

“โอเค แล้วมึงบอกอะไรเขาบ้าง”

เจอคำถามนี้ไป ไอ้โอมก็นิ่งเงียบ มันมองหน้าผมนิ่ง และมันก็ตัดสินใจพูดเสียที ไอ้ห่าเอ้ย ถ้าพูดช้ากว่านี้กูจะโทรสั่งพิซซ่ามานั่งแดกรอแล้ว

“บอกว่ามึงอ่ะ บ้านแตก” ไอ้เหี้ย คุณสมบัติกูดูเข้าข่ายขายตัวเชียว
“บอกว่ามึง ขี้เหงา”
“มึงเก็บตัว ไม่ชอบวุ่นวายกับใครแต่มึงก็เป็นคนที่ต้องการการเอาใจใส่มากๆ”
“บอกว่ามึงอ่ะ ปากแข็งแต่ใจดีมาก”
“บอกว่ามึงปฏิเสธความช่วยเหลือคนอื่นตลอดเวลา มึงออกมาอยู่คนเดียวด้วยความดื้อแพ่งกับศักดิ์ศรีโง่ๆ ของมึง”
“บอกว่ามึงยึดติดกับความผิดที่มึงไม่ได้ต้นเหตุเลยด้วยซ้ำ”
“มึงบอกมึงไม่แคร์อะไร แต่ความจริงแล้วมึงแคร์กระทั่งอากาศที่พวกเขาใช้หายใจ มึงไม่อยากให้ตัวเองเป็นมลพิษในอากาศมีค่าของพวกเขา”
“บอกว่ามึงน่าสงสาร ดูแลมึงดีๆ ด้วย”
“บอกว่ามีผู้หญิงคนนึงรักมึงมาก ยอมทุ่มเทให้มึงทุกอย่างทั้งที่ไม่ใช่แม่ และไม่มีวันเป็นแม่มึงได้”

“...............”

“กูบอกเฮียเองแหล่ะ ว่าให้ดูแลมึงด้วย”
“เอาใจใส่มึงมากๆ ดึงมึงออกมาจากโลกมืดๆ ของมีงเสียที”
“กูคิดว่าถ้าเป็นเฮียต้องทำได้แน่”

“แล้วทำไมมึงต้องให้เขามาดูแลกูด้วย กูอยู่ของกูได้”

“กูอยากไปอย่างแน่ใจ ไม่ห่วงอะไรมึงมาก”

“มึงจะไปไหน” สิ้นคำถามผม ไอ้โอมให้ความเงียบเป็นผู้ตอบ มันมองหน้าผมนิ่งแล้วก็ก้มหน้า
“โอม...มึง”

“จบโท กูก็จะไปอยู่กับป้ากูที่ซิดนีย์”

“แล้วไง”

“ก็กลัวมึง...ไม่มีใครดูแล”


ก็ช็อกนะ เพื่อนคนเดียวที่ผมสนิทด้วยจะไปอยู่ไกล แต่ที่ช็อกกว่าคือ มันห่วงผมขนาดนี้เลยหรอ? ผมเป็นคนน่าห่วมากนักหรอ เพิ่งรู้ตัวเหมือนกัน


“เฮ้อ เจตนามึงก็บริสุทธิ์ขนาดนั้น กูจะว่าอะไรมึงได้”
“แต่กูก็งงอยู่ดี ว่าทำไมไอ้เฮียของมึงถึงได้คิดว่ากูขายตัวไปซะได้”

“อันนี้กูก็ไม่รู้เหมือนกัน นี่เฮียโง่หรือเฮียโง่กันแน่วะ?” ไอ้โอมฝากหัวข้อให้คิด พวกผมขำกันอยู่ 2 คนแล้วก็นั่งรำลึกเรื่องในอดีต ในความเป็นเพื่อน ไอ้โอมไม่ได้ดีไปเสียทุกอย่าง ผมเองก็เหมือนกัน แต่ในความเป็นเพื่อนกัน ความห่วงใยของมันไม่เคยลดลง และผมก็ไม่เคยลดมูลค่าความห่วงใยของมันเลยแม้แต่นิดเดียว


“เอาเป็นว่า ให้เฮียมึงคิดไปแบบนั้นแหล่ะ ตลกดี” ผมบอกก่อนลาไอ้โอมในค่ำคืนนี้ มันขับรถมาส่งผมที่บ้านไม้ริมน้ำ ส่วนตัวมันนั่งแท็กซี่กลับบ้าน มันไม่อยากค้างบ้านผมเพราะกลัวว่าไอ้พี่โป๊ะจะไปลากคอมันแต่เช้าที่บ้านเพื่อกร่นด่าความดื้อรั้นของผมให้มันฟัง

“กูจะไม่บอกเรื่องไรเฮียอีกเลย เฮียแม่งฟังทุกศัพท์ก็กระแดะจับไปกระเดียด ต้องขอตบหัวสักที ถ้ากูตายก็รู้ไว้เลยว่าโดนเฮียยิง”

“เออ เออ ไปได้แล้ว”

“อืม ไปแล้วนะ” ผมยิ้มให้มันแล้วปิดประตูรั้ว

กลายเป็นว่า การเป็นเด็กขายตัว เป็นคุณลักษณะที่ผมไม่ได้เป็นแต่ก็ไม่คิดจะเอ่ยปฏิเสธล่ะนะ


cut

เง้อออออออออออออ
คิดถึงมากเลยค่ะ แต่เวลาเอื้อให้เท่านี้จริงๆ ค่ะ

[patchylove]

  พี่โป๊ะคิดเองเออเองอีกล่ะ 555

[lizzii]

พี่โป๊ะนี่ตลอดดดดด

[celegana]

กรี้ดดดด มาต่อแล้วววว คิดถึงคนแต่งมากๆเลยยย
เค้ากด F5 รอตัวเองทุกวันเลยน้าาาา >3<

[silverphoenix]

อีกคนก็คิดเองเออเอง  อีกคนก็ไม่ยอมอธิบาย

เป็นการจับคู่กันที่ดีมาก ฮ่าๆๆ

รอดูพี่โป๊ะหน้าแตกครัชช

+1 +เป็ด

[kokoro]

พี่โป๊ะ ตลอดดดดดอ่ะ
ดูซิว่าใครจะเป็นฝ่ายง้อ 

[Raiwyn]

พี่โป๊ะเอาแต่พูดถึงลูกแพร์ๆอยู่นั่น หมั่นนน

[BeeRY]

น่าจะด่าอิพี่โป๊ะเยอะๆนะวิน
คิดอะไรเป็นตุเป็นตะเชียว 

[titansyui]

 :pig4

[sunakai]

เข้ามาขำเหี้ยกับเด็ก(ของ)เหี้ยปะทะคารมณ์กัน

วินจะอิจฉาลูกแพร์ไปใย รอบกายก็มีแต่คนที่รักวินทั้งนั้น

ถึงจะมีเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวในชีวิต เพื่อนอย่างโอมก็นับว่าคุ้มค่าแล้ว

เล่นปล่อยเลยตามเลยไม่ยอมอธิบายกันแบบนี้ถ้าพี่เขารู้ทีหลัง
 
ระวังจะได้เจอตัวเหี้ยทำหน้าน้อยใจใส่เน้อ 

[Noeinoey]

ชอบบบบบบ มาอัพบ่อยๆนะคะะะ 

[JustWait]

 

[milkteabeige]

เหี้ยพี่โป๊ะยุ่งกับวินทำไมแต่แรกไม่รู้
แต่วินน่ะ ชอบพี่โป๊ะเข้าให้แล้วนะคะเด็ก(ของ)เหี้ย(พี่โป๊ะ)

[beautifuldead]

โอมเป็นเพื่อนที่ดีมาก เป็นเพื่อนที่เข้าใจวินที่เป็นวินจริงๆ
วิน...ยังไงก็ไม่ได้อยู่คนเดียวนะ ..กอดๆ >< ถึงจะทำเหมือนไม่แคร์ ไม่ได้อะไรเลย
แต่ที่จริงคนแบบนี้นี่มันขี้เหงาที่สุดเลยไม่ใช่เรอะ


ปล. อิพี่โป๊ะ ตกลงที่อุตสาห์เข้าข้างมาตลอดว่าแกฉลาดมากๆ แต่แอ๊บทำไม่รู้นี่...คือแกโง่ววจริงๆ รึ 55
แต่ยังไงก็ชอบความสัมพันธ์ของพี่โป๊ะกับวินนะ หึหึ