หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒

[Timeline17]

มันคือบันทึกความทรงจำของพวกเขาที่เราได้มีโอกาสไปสัมผัสได้ร่วมสุขร่วมทุกข์ ตลก หัวเราะ ตื่นเต้น ดีใจ หวาดกลัวกับสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น ทุกครั้งที่เรากังวล ใจนี่คือดิ่งไป จนสุดท้ายก็ผ่านมาได้ ที่สุดคือหมวดบูม คิดถึงที่ไรก็น้ำตาไหล ขอบคุณคุณเมฆ ที่เขียนต่อ ให้เรายังมีความหวัง ตอนที่รู้ว่าสุดท้ายเป็นยังไง คือมันตื้นตันจริงๆ ขอให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกัน อนาคตเราไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง แต่ถ้ายังรักเหมือนเดิมก็ขอเถอะ ชีวิตเหนื่อยมาไม่น้อย พักผ่อนอยู่กับคนที่รักอยู่กับคนรอบข้างบ้างนะหมวดบูม ได้โอกาส ได้ปฏิหาริย์แล้ว

ตอนแรกนึกว่าเรื่องนี้จะตลก อ่านสนุกๆ แต่เอาจริง มันสอนสัจธรรมชีวิตไม่น้อยเลย ยิ่งเราแก่ตัวไป มองย้อนไปก็มีแค่ความทรงจำกับสิ่งที่ทำไว้ คอยเตือนสติเรา ขอบคุณจริงๆ ที่คุณเมฆเขียนเรื่องนี้ ขอบคุณที่พาพวกเขาทุกคนมาให้เราได้รู้จัก มาบอกเราในสิ่งที่เราอาจจะหลงลืมมันไป เพิ่งอ่านจบก็คิดถึงทุกคน // ถ้าปาฏิหารย์มีจริง ขอรู้เรื่องพี่บอมบ์ กับหมวดบูมอีกสักนิดคือที่สุดแล้ว

[เป็ดอนุบาล]

         กลับมาเม้นอีกครั้ง

 ตอกย้ำว่าคิดถึงทุกๆตัวละครเลยคะ ทุกๆคนจะยังมี

ภาพที่ชัดเจนในใจเรานะคะ น่าจะมีเล่มออกมานะคะ

อยากเก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆ น่ารักๆ อบอุ่น ไปกับ

การอ่านนิยายคะ❤️❤️

[sailom_orn]

 
เค้าตกหลุมรักกันตั้งแต่เเรกเห็น น่าอิจฉา
เด็กๆก็น่ารัก คู่อื่นๆก็สนุก

[Mura_saki]

กลับมาอ่านด้วยความคิดถึง

[ชนิสรา]

คิดถึงสุดมูฟออนเป็นวงกลม ขอบคุณที่พาบูมกลับมา
รักนิยายเรื่องนี้มาก
ให้เเง่คิดในการใช้ชีวิตในหลายๆเรื่อง รักเรื่องนี้ รักบอมบูม รักตัวละครทุกตัว

[AGELA]

ตอนที่ ๑๔/๒

การฝึกดำเนินไปอย่างเข้มข้นมากขึ้นทุกวัน พวกเรามีความเป็นทหารเกือบจะสมบูรณ์แบบแล้ว หมายถึงจิตใจนะครับ ส่วนร่างกายแค่เปลี่ยนชุดใครๆก็เป็นได้ ระหว่างการฝึก ก็เหมือนเดิมครับ โดนแกล้งบ้าง โดนซ่อมบ้าง หยอกกันบ้างตามประสาคนไม่กลัวใคร แต่ก็ไม่ได้กร่างกับใครไปทั่วนะครับ เก๋าแบบพอดี ให้พออยู่ได้

“เอี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย”ร้องเสียงลากยาวบ่งบอกว่าเรากำลังฝึกปรือวิธีการโผ แม้เทคโนโลยีจะก้าวหน้าไปไกล ถึงกับว่าการรบไม่ต้องใช้กำลังทหารจำนวนมากก็สามารถทำลายเป้าหมายได้ วิธีการโผแบบดั้งเดิมก็ยังจำเป็นต้องใช้อยู่ดี

“เข้มแข็งหน่อย อย่าง๊องแง๊งเหมือนเด็กน้อย”เสียงจ่าบ่นพวกเรา

“เอี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”ตุบ “โอ๊ย”

“ไอ้บ้า ใครสอนมึงให้โผแบบนั้น”เพื่อนร่วมหมวดผมโผแล้วหมอบลงพื้นผิดท่า ปรากฏว่าสันปืนกระแทกปากเลยครับ ได้เลือดเลย “โง่ตายห่านะมึง”จ่าบ่นแต่ก็ไปดึงขึ้นเพื่อช่วยเหลือ

“ซี้ดด เจ็บครับครู”

“เออ ให้มันหูตาสว่างบ้าง จะได้เลิกโง่ กูโผให้ดูเป็นสิบรอบมึงก็ไม่เอาอย่างเนอะ นี่ถ้ามีกระสุนกูว่าปืนลั่นตายห่าก่อนได้ยิงข้าศึก”บ่นไป ดูแผลทหารไป “จะด่าว่าควายกูก็สงสารควายว่ะ”ส่ายหน้าแบบเอือมระอา แบบนี้แหละครับ โอกาสพลาดมันมี ทำไม่ถูกวิธีเจ็บตัวได้เลย

เราฝึกการโผอยู่ ๔-๕ รอบจึงได้พัก อากาศร้อน เหงื่อชุ่มตัวมาก หยิบหมวกแก๊ปมานั่งพัดแรงๆ อยากจะถอดเสื้อแล้วโดดลงแช่ในน้ำสัก ๕ นาที ร้อนจริงๆ

ตัดมาที่ช่วงกลางวัน กินข้าวกันที่โรงเลี้ยง พวกเรากินกันด้วยความเร่งรีบเหมือนเดิม ผมจัดการข้าวตรงหน้าภายในเวลา ๓ นาทีแล้วเพิ่มอีกจาน และอีกจาน นั่งกินเงียบๆฟาดเรียบไป ๓ จาน

“อิ่มกันรึยังทหารใหม่”หมู่จอห์น คนนี้ใจดีครับ ไม่ค่อยแดกพวกเราสักเท่าไหร่ ที่ชอบแดกคือนายสิบใหม่ๆ คนร้อนวิชาก็แบบนี้

“ยังครับ”แสบตอบขึ้นท่ามกลางความเงียบ

“มึงจะกินเอาโล่หรือไง”

“ขออีกจานนะครับครู”

“ให้เวลา ๒ นาที”

“ขอบคุณครับ”


“กูยอมมึงจริงๆ”หมู่จอห์นส่ายหน้าเมื่อเห็นว่าแสบจัดการกับอาหารตรงหน้าได้ตามเวลาที่กำหนด “อิ่มแล้วนะ ทหารใหม่ ลุก”

จัดแถวกันอย่างว่องไวที่หน้าโรงเลี้ยง แดดเปรี้ยงๆ อาหารที่กินไปเมื่อครู่เหมือนไม่ได้กิน ร่างกายดูดซึมพลังงานได้ไวมาก

“ให้เวลาพักครึ่งชั่วโมงนะ นอนพักกันไป เดี๋ยวบ่ายโมงหมู่จะเรียกรวม โอเคม่ะ”

“ครับครู”เราตอบเสียงเอื่อยเฉื่อย ได้กินและก็ได้นอน มันช่างมีความสุขจริงๆ มันก็แค่บางวันอ่ะนะ บางวันก็จะมีกิจกรรมให้เราทำ บางวันก็เป็นการแกล้งทหารใหม่ จะว่าไปแล้วเราฝึกมาเดือนกว่า อะไรๆเริ่มจะทันเกมส์ของผู้หมู่ผู้จ่าแล้วละครับ ยิ่งพวกผม ๒ คนนี่เรียกว่าไม่ได้มีความเกรงกลัวอะไรเลย เขาก็อาจจะมองว่าเราไม่ดีนะ แต่เราอ่ะ เราต้องสนิท เพราะถ้าเราสนิทกันเราจะทำงานไปด้วยดี ผมไม่เคยเชื่อว่าความกลัวจะทำให้เราสามัคคีกันนะครับ บางครั้งความกลัวนี่แหละทำให้เราเกี่ยงกัน

ช่วงบ่ายเราไปฝึกต่อ ฝึกไปขำไป ว่างๆก็มานั่งร้องเพลง ผมร้องไม่เก่งนะครับ คนที่ร้องเพลงเก่งก็อย่างพวกตินติน ตินตินเขาเคยออกรายการทีวีด้วย เมื่อปีที่แล้วไปประกวดร้องเพลง แต่ก็ไปไม่ถึงแชมป์ ตกรอบช่วงท้ายๆรายการละ

“ร้องเพลงยังเสียงดีขนาดนี้ ถ้าโดนปี้นี่เสียงจะหวานแค่ไหนวะ”หมู่แซ็ก ครูนายสิบหน้าหม้อล้อตินติน

“ต้องลองแล้วครับครู”ตินตินทำตาหวานใส่ ไม่มีการเกรงกลัวเลยสักนิด เอาละซี้เด็กมันเล่นด้วยน่ะ

“เดี๋ยวเจอๆ”อีกฝ่ายก็ไม่เบา พวกเราที่นั่งฟังก็ได้แค่ขำๆ ตอนนี้ไม่มีใครคิดอะไรมากแล้วครับพวกเรามันห่างเมีย

“อย่าดีแต่ปากนะครับครู คืนนี้ผมรออยู่”

“ร่าน”เสียงจากใครบางคนดังมาจากด้านหลัง

“มัวแต่ทำตัวผู้ดีไม่ได้แดกผู้ดีๆนะ กูจะบอกให้”กอดอกเชิดหน้า นางงามเวเนซูเอล่ายังยอมแพ้

“ขอโทษที...”

“อะไรกัน ๒ คนนี้ มาฝึกเลย นั่งพักดีๆไม่ชอบ”จ่าหัวหน้าสถานีพูดแทรกขึ้น พวกเราต้องกระเด้งตัวลุกขึ้นอย่างว่องไว จะเอื่อยเฉื่อยไม่ได้ครับ จ่าแกแดกทีไม่ต่ำว่า ๕๐ 

สรุปพวกเราก็ต้องฝึกกันต่อไป ส่วนใครจะโดนเขม่นก็ปล่อยเขาไป เพราะยังไงเราก็ต้องฝึกกันต่ออยู่แล้ว

ได้เวลาอาหารเย็น วันนี้สิบเวรใจดี ถึงแม้เราจะคุยกันในโรงเลี้ยงไม่ได้ แต่ว่าเราได้กินอิ่ม วันนี้กับข้าวอร่อย ฉู่ฉี่ปลาทูกับพะโล้ ผมกินไข่ไป ๓ ฟอง ปลาทู ๑ ตัว ข้าว ๓ จาน ใช่ครับ มันคือการกิน ไม่ใช่แมวดม

“กินไม่กลัวอ้วนเลยนะพวกมึง”ผู้หมวดเดินมาถามผมระหว่างที่ผมกำลังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆอยู่ในปาก จะตอบก็ตอบไม่ได้

“เดี๋ยวออกไปก็หมดแรงแล้วครับผู้หมวด ว่าแต่ทำไมผู้หมวดอิ่มเร็วจัง กับข้าววันนี้อร่อยนะ”ผมชี้ไปที่กับข้าวอันแสนจะโอชะ กลายเนจรเข้ไปแล้วละครับ ตอนนี้อะไรก็อร่อยไปซะทุกอย่าง

“อร่อยก็กินเยอะๆ ผู้หมวดไม่ค่อยหิวเท่าไหร่”หมวดริมยิ้ม ยิ้มทีนี่โลกสดใส รอยยิ้มแบบบนี้เหมือนที่อาบูมชอบยิ้มให้พ่อเลย

“ต้องหาอะไรกินอีกนะครับ เป็นห่วง”แสบ แฝดผู้พี่ ยิ้มให้กับผู้หมวดแล้วตักข้าวกินต่อ ตุบตับๆ

“ต้องแดกพวกเอ็งทั้งกองร้อยถึงจะอิ่ม”ผู้หมวดพูดแบบลอยหน้าลอยตามากๆ แบบว่า กูเหนืออ่ะ

“ไม่ดีครับ”ผมส่ายหน้าประกอบการปฏิเสธ การแดกไม่ใช่เรื่องน่าปลื้มสักเทาไหร่ เพราะร่างกายตอนนี้มันช่างเหนื่อยล้าซะเหลือเกิน ถ้าให้พักสักวันนี่ผมจะขอนอนสัก ๒ วัน ๓ คืนเลยละ

กินอิ่มก็ไปอาบน้ำ กว่าจะได้อาบ เสียเวลาไปกับเรื่องจุกจิก ส่วนใหญ่ก็ชอบแกล้งพวกผมกันครับ รุ่นพี่แกโดนมาเยอะมั้ง พอได้โอกาสลง ก็มาลงกับรุ่นน้อง โดนกันเป็นทอดๆ

วันนี้มีลมหนาวมันพอให้เราระคายผิวบ้าง พอเย็นๆเหมือนทาแป้งเย็น อาบน้ำเสร็จทีแรกก็เหมือนจะสดชื่น แต่เพราะหมอบคลานหน้าห้องน้ำเหงื่อแตกอีกตามเคย ขึ้นมาทาแป้งให้หอมๆ พร้อมกับคำสั่งว่าทาแป้งข้างเดียว คือทาครึ่งซีก นี่มันคนหรือเปล่านะ มองหน้าแสบแล้วก็ชวนขำขัน

มานั่งอบรมที่ห้องอบรม ก่อนอบรมก็มีตุบตับหุบหนับ แดกกันไปพลางๆ คิดอะไรไม่ออกเราก็แดกกันก่อน ผมรู้สึกว่าตัวเองจะทนมือทนตีนเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม ถึงแม้แต่ก่อนจะไม่ใช่นักเลงโตอะไรก็ตามเถอะ รู้สึกว่าถึกและบึกบึนขึ้น กล้ามเนื้อแข็งแรงเพิ่มมากขึ้น ไม่อ้วนเหมือนเมื่อก่อน จะว่าอ้วนก็ไม่ใช่นะครับ อวบๆหมีๆ ประมาณนั้น

“อะไรมึง”

“เปล่าครับผู้หมวด”

“ก็เห็นมองหน้า”

“ผู้หมวดอย่าจับผิดผมสิครับ ไม่ให้มองหน้าจะให้ผมมองตรงไหน นมก็ไม่มี มองหน้าน่ะดีที่สุดแล้ว”แสบต่อปากต่อคำกับผู้หมวดระหว่างที่พี่แกเดินมาดูการอบรมของพลทหาร ถามว่าความเกรงใจมีไหม มีครับ แต่ความสนิทก็พาเรามาถึงจุดนี้ได้ จริงๆผู้หมวดใจดีนะครับ แต่ว่าด้วยความที่เป็นผู้บังคับบัญชามันต้องเนี๊ยบ ต้องเข้ม ต้องเป๊ะ ไม่งั้นแล้วมันไม่น่าเกรงขาม

“กูหล่อ กูเข้าใจ”พูดแล้วก็ยิ้มมุมปาก กอดอกเบาๆพิงเสา นิดหน่อย นี่ถ้ามีกล้องล่ะก็ มุมมันได้เลยล่ะ

“ผมจะพยายามเข้าใจผู้หมวดนะครับ”ผมแซะผู้หมวดเล่น เราไม่ได้คุยกันเสียงดังอะไรมากมายนะครับ พูดจบผู้หมวดก็เดินมาหน้าเวที จับไมค์แล้วสอบถามสารทุกข์สุขดิบของทหารทุกคนนาย ช่วงนี้พวกเรายังคงฝึกเรื่อยๆ เหนื่อยทุกวัน ไม่มีใครไม่เหนื่อย แต่คำตอบที่เราต้องตอบคือ ไม่เหนื่อย โอเค เรามันคนเหล็ก

ช่วง ๒ ทุ่มกว่าๆก็เป็นช่วงฟรีสไตล์ มีคลิปตลกให้เรานั่งดูคลายเครียด แสบนั่งพิงผมหัวเราะเสียงดัง ส่วนผมเอามือซุกไปที่หน้าท้องแฝดผู้พี่ของตนเอง เคยมีคนพูดว่าเรากินกันเอง ผมนี่ขำก้ากเลย คนเราก็ชอบคิดอะไรไปไกล ถึงแม้เราจะแก้ผ้าอาบน้ำด้วยกันบ่อยๆมันก็ไม่เคยมีความรู้สึกอะไรแบบนั้นเลย

พูดถึงเรื่องอาบน้ำก็จะเล่าย้อนวัยที่เรากำลังก้าวเข้าสู่วัยรุ่น ม.๒ เราเริ่มมีขนขึ้น ตรงนั้นบ้าง ตรงนี้บ้าง ผมอาบน้ำผมชอบสังเกตความเปลี่ยนแปลงของแสบ แล้วก็มองของตัวเอง จากขาเนียนๆขาวๆในวันม.๑ ตอนนี้มีขนหน้าแข้งขึ้นหน่อยๆ ก็ลามมาที่ตรงนั้น และก็ตรงนี้ครับ ส่วนพ่อไม่ต้องรอให้ลูกถามหรอกครับ จะถามลูกก่อนเสมอ และจะมีคำอธิบายบางครั้งพ่อก็จะมีคลิปมีรูปให้พวกเราดู พ่อผมใจถึงครับ

“วัยรุ่นอ่ะ มันเป็นวัยของการเปลี่ยนแปลง เราจะโตขึ้น ร่างกายเราจะสูงขึ้น จะมีขนมีหนวดตามที่ต่างๆ และที่สำคัญตอนนี้เราสามารถที่จะเป็นพ่อคนได้แล้ว”

“จริงเหรอพ่อ”แสบถามพ่อด้วยความตะลึง จะว่าเราใสก็ใสจริงนะครับ

“จริงสิ”พ่อมองตาพวกเราและพยักหน้า ปึกมือซ้ายตบไหล่แสบ มือขวาตบไหล่ผม แทบทรุดเลย

“แต่พวกเรายังเล็กๆอยู่นะพ่อ ยังไม่มีเงินเดือนเลย”ผมทำท่าคิดหนัก นี่เราสามารถมีลูกได้แล้วเหรอ ถ้ามีลูกเราก็ต้องเลี้ยงลูก ต้องมีเงิน ต้องมีค่านม ต้องมีค่าเสื้อผ้า ดูเยอะมากเลย

“บางคนไม่มีเงินเดือนเขาก็มีได้นะลูก คือเรื่องเงินเดือนมันเป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่ที่พ่อจะบอกเราก็คือ ร่างกายเราจะผลิตฮอร์โมนต่างๆ และสิ่งที่ทำให้เราสามารถเป็นพ่อคนได้”พ่อหยิบมือถือขึ้นมาจากนั้นเสิร์ทให้พวกเราดู พ่อสอนเรื่องความเปลี่ยนแปลงของร่างกาย เล่าเรื่องอะไรบ้างที่เรามีแตกต่างจากเมื่อก่อน และอะไรบ้างที่เราสามารถทำสิ่งใหม่ให้เกิดขึ้น เราได้รู้เรื่องที่พ่อบอกว่าพวกเราสมควรรู้อย่างมาก “ตอนนี้อย่าเพิ่งไปลองนะ เดี๋ยวพลาด เราพลาดทั้งๆที่เราไม่พร้อม อะไรๆทุกอย่างจะมืดสนิทเลยนะ เราเห็นเพื่อนร่วมชั้นของเราหลายคนไหมล่ะที่เขามีแฟนแล้วพลาดน่ะ”

“อืม แม็คนั่มไง ที่ทำรุ่นพี่ท้อง ไม่น่าเชื่อนะเนี่ยว่าเราสามารถทำให้คนอื่นท้องได้”แสบเกาคาง พ่อไม่เคยปิดบังเรื่องวัยรุ่นเลย และพวกราก็ไม่เคยจะแอบไปศึกษาเองหรืออะไรเองนะครับ พ่อดักทางลูกได้เก่งมาก

“ถ้าพ่อไม่สามารถทำให้ท้องได้ พ่อก็จะไม่มีแฝด”พ่อเก็บมือถือลง ในแวบนึงสายตาของพ่อก็ดูวูบเหมือนรู้สึกผิด ผมพอจะเข้าใจพ่อดีว่าตอนที่พ่อมีพวกเราช่วงนั้นพ่อยังไม่ทันได้ตั้งตัว มันเป็นเหตุการณ์ที่กระทันหันมากๆ

“ใช่ๆ พ่อต้องรักแสบมากกว่าซ่าแน่ๆเลย”แสบ พี่ชายขี้โม้ไถลตัวเองซบพ่อ “พ่อว่าใครเหมือนพ่อมากกว่าระหว่างแสบกับซ่า”เอาละซี่

“พ่ออย่าไปเข้าข้างแสบนะ ยังไงก็ต้องเป็นซ่าอยู่แล้ว เพราะซ่าอ่ะหน้าตาดี ใครๆก็ชมว่าซ่าอ่ะได้พ่อ จมูกโด่งได้พ่อ ยิ้มเหมือนพ่อ มีคนชมเยอะเลย”ผมผลักหัวแสบที่พูดเอาแต่ได้ฝ่ายเดียว ไอ้เราก็ลูกอีกคนนะเว้ย ไม่ยอมหรอก

“เขาชมข้ามากกว่านะซ่า ได้ยินอะไรมาผิดป่ะ”แสบผลักผมบ้าง โดยมีพ่อนั่งมองซ้ายมองขวากับท่าทีของลูกชายและทำหน้าเหวอๆใส่

“ชอบเข้าข้างตัวเองจริง พ่อต้องตัดสินว่าใครเหมือนพ่อมากกว่า ถ้าใครชนะคนนั้นต้องซักผ้าให้กัน ๑ สัปดาห์”แสบท้า มีเหรอผมจะยอม ผมเหมือนพ่อมากกว่าแสบอยู่แล้ว งานนี้พ่อต้องเป็นผู้พิพากษาละครับ

“ไม่มีใครเหมือนพ่อสักคนอ่ะ”พ่อพูดทะลุกลางปล้อง พวกเราก็เหวอสิครับ ได้ไง เราคือลูก จะไม่เหมือนพ่อได้ไง ว้อท

“พ่อ นี่ลูกนะ ทำไมลูกจะไม่เหมือนพ่อ”แสบประท้วง มองด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ คือเราเข้าใจ แต่สายตามันไปแบบนั้น

“หรือว่าเราจะเหมือนแม่มากกว่า แต่เราก็ไม่เคยเห็นรูปแม่เลยเนอะ บางทีเราอาจจะเหมือนปู่ก็ได้”ผมพึมพำกับตัวเองให้พ่อได้ยิน ไม่รู้ละ ไม่เหมือนพ่อก็ต้องเหมือนใครสักครละครับ ไม่ยอมๆ งานนี้ซ่าไม่ยอมเด็ดขาด

“ใช่ หรือว่าเราหน้าเหมือนคุณทวด อื้ม มีความเป็นไปได้สูงมาก”แสบทำท่าครุ่นคิด

“คิดไปเรื่อยนะเรา ลูกพ่อก็ต้องเหมือนพ่อสิ จะไปเหมือนปู่ได้ไง แล้วก็เปายิงฉุบกันเอาเองแล้วกันว่าใครแพ้ใครชนะ พ่อไปสวนหลังบ้านละ ไปคุยกับไก่ดีกว่า คุยกับคนนี่ไม่รู้เรื่อง”พ่อยิ้มก่อนจะเดินนีพวกเราไป มีเหรอพวกเราจะไม่ตามหลังพ่อ เกาะแขนกันคนละข้างกวนพ่อตามไปสวนหลังบ้าน และผลสรุปของการเถียงกันว่าใครเหมือนพ่อมากกว่าต้องยุติลงเมื่อพ่อบอกว่าชาลีหน้าเหมือนพ่อมากที่สุด สุดท้ายต้องซักผ้าเองเหมือนเดิม ของใครของมัน

จบเรื่องสั้นของพวกผมกับพ่อ ตัดมาที่ตอนนี้พวกเรานั่งดูคลิปตลกคลายเครียดกันอยู่ นั่งหัวเราะกันลั่นศาลากลางน้ำ พอคลิปจบ พากันสวดมนต์ก่อนจะเข้าห้องน้ำและขึ้นนอน อากาศไม่ร้อนไม่หนาว นอนได้ไม่ต้องห่มผ้า

ปรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด “ไอ้พวกลูกกระจ๊อก แน่จริงมาชิงธงสิโว้ย”เสียงนกหวีดตามด้วยเสียงสิบเวรคืนนี้ พวกเราเพิ่งหลับไปได้ชั่วโมงเดียว




กูฝันป่ะวะ




ปรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด เสียงนกหวีดดังขึ้นในท่ามกลางความมืด ด้วยสัญชาตญาณของชายชาติทหารทำให้พวกเรากระเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างว่องไว ไฟโรงนอนถูกเปิดขึ้นสว่างจ้า สายตาเราปรับเข้ากับแสง สมองจูนกัยสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่มีเวลาที่จะให้เราได้หายใจหายคอนาน งานนี้ไม่ได้ฝันไป มันคือความจริง

“ทหารใหม่ หยิบแค่รองเท้าผ้าใบแล้ววิ่งไปรวมด้านล่าง ให้เวลา ๓ วินาที”คำสั่ฟ้าผ่า ได้ยินชัดเจนบ้างไม่ชัดเจนบาง ตอนนี้สติเริ่มมา ผมควานหารองเท้าผ้าใบได้ก็รีบวิ่งลงไปด้านล่าง

“เฮ้ยๆมึง เร็วเว้ย”คนที่มีสติก่อนใครเอ่ยเตือนเพื่อนร่วมผลัดพลางหยิบรองเท้าผ้าใบวิ่งลงไปก่อนใครเขา ผมว่าผมไวแล้วยังจะมีคนไวกว่าผมอีก

“ครูเอาถุงเท้าไปด้วยไหมครับ”

“ไม่ต้อง เอาแค่ผ้าใบก็พอ เร็วเลยพวกมึงถ้ายังชักช้ากูจะแดกให้น่วมเลย”เสียงของผู้ช่วยครูพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน ผมเองคว้าผ้าใบได้ก็รีบจูงมือซ่าวิ่งลงไปรอด้านล่าง

“หมอบ หมอบลง”เสียงของครูนายสิบดังขึ้น พวกที่ลงไปก่อนต้องหมอบลงกับพื้น “คลานต่ำมา เฮ้ย ไอ้พวกข้างบนมึงจะช้าไปถึงไหน เสียงโวยวายของครูผู้ช่วย พวกเราต้องรีบคลานเพื่อรวมตัวกันให้เร็ว สุดท้ายเสียงเตือนให้รวมแถว ตอนนี้สมองตื่นตัวกันอย่างเต็มที่แล้วครับ พวกเราวิ่งมารวมเต็มเป็นแถวตอนเรียง๔ ตามหมวดของตัวเอง จากนั้นทำการเช็คยอดและมีผู้หมวดนำธงประจำหน่วยฝึกมาเยาะเย้ยพวกเรา

นาทีแห่งความระทึกใจเริ่มขึ้นหลังจากที่นับยอดและจำหน่ายเสร็จเรียบร้อย การชิงธงนั่นคือการโดนแดกดีๆนี่เอง งานนี้ใครจะได้ไปต้องอาศัยเล่ห์เหลี่ยมและกลยุทธ์ขั้นสุดยอด

ครึ่งชั่วโมงผ่านไปกับหลากหลายท่วงท่า เราก็แอบคุยๆกันระหว่างที่โดนแดกว่าจะเอายังไง ผมหลุดวงโคจรจากแสบไปอยู่กับหมวดท้ายๆ แล้วเราก็โคจรมาหากันอีก สภาพก่อนไปและหลับมาโดนแดกด้วยกันนี่โทรมมาก จนถึงเวลาพอสมควร ผมคิดวิธีได้แล้วว่าจะบอกแสบไป เราก็โดนลุกหมอยนอนหงายต่อ จนจังหวะสุดท้ายที่เราจะได้ธงมา








“ไอ้แสบ มึงจูบกูทำไม”












ขอโทษที่ไม่ได้ต่อเรื่องตั้ง ๒ ปีเลยนะครับ
คิดเนื้อเรื่องไม่ค่อยออก เขียนได้เดือนละบรรทัด อิอิ
จะพยายามมาต่อบ่อยๆนะครับ
ขอบคุณที่ยังรักกัน
รักคุณผู้อ่านทุกคน

[Yarkrak]

 
มาหลอกให้อยกาแล้วจากไปอีกสามปีหรือเปล่าเนี่ย

[Subterra]

 

นอนไม่หลับ เลยกลับมาอ่าน ขอบคุณนะครับที่ยังไม่ทิ้งเรื่องนี้  คิดถึงเรื่องนี้มาก

[JUST_M]

แสบ หนูทำใครลูกกก

ขอบคุณที่กลับมาต่อนะคะ ตามอ่านเรื่อยๆเลย

คิดถึงแก๊งค์นี้

[Yarkrak]

จากตอนที่ ๑๓ ครั้งที่ ๒ โดดไป ตอนที่ ๑๔/๒
แล้วตอนที่ ๑๔ นี่ ลงที่ไหนเมื่อไหร่ ทำไมไม่เคยเห็น

[noy]

นึก​ว่า​ตาฝาด

[เป็ดอนุบาล]

    ว้ายยยยยยยตายเเล้ว แสบหนูไปจูบใครเค้าคะ

ดีใจมากกกกกกก ที่มาต่อนะคะ

เหมือนของขวัญปีใหม่เลยคะ รักและคิดถึงตัวละครทุกตัวเสมอคะ และเข้ามาอ่านอยู่เสมอเช่นกันคะ เพราะเป็นนิยายที่เหมือนอ่านแล้วได้กลับไปในช่วงเวลาที่มีความสุขกับเพื่อนๆทุกครั้งคะ♥️♥️

[Elf_Carat]

  ขอบคุณที่กลับมาต่อค่าพี่เมฆ ย้อนกลับมาอ่านด้วยความคิดถึงไม่นึกว่าจะโชคดีได้อ่านตอนใหม่ด้วย รอติดตามเสมอนะคะ

[Elf_Carat]

จากตอนที่ ๑๓ ครั้งที่ ๒ โดดไป ตอนที่ ๑๔/๒
แล้วตอนที่ ๑๔ นี่ ลงที่ไหนเมื่อไหร่ ทำไมไม่เคยเห็น

ไม่ได้โดดอะไรค่ะ /๑ หมายถึงบทของแสบที่เล่าเรื่อง /๒ จะเป็นซ่าค่ะ

[nbom_pkai]

คุณเมฆ งืออออ การรอคอยได้สิ้นสุดลงแล้ว
ดีใจที่กลับมานะคะ

[sailom_orn]

 

[[€]ŝĊörŦ]

ขอบคุณที่กลับมาต่อครับ .. รออยู่เสมอนะ

[MicFah27]

อยากให้กลับมาลงไอ้หน้าหยกอีกครั้ง พลีส อ่านแล้วเขินตัวบิด คิดถึงเรื่องนี้มากค่าา

[jpjiraporn]

 

[MicFah27]

กลับมาต่อด้วยนะคะ อ้อ อย่าลืมลงไอ้หน้าหยกให้หน่อยนะคะ พลีสสส

[Pitachio]

 

[nokkaew]

เมื่อไรจะมาอีก

[SuperBB]

เข้ามาอ่านรอบที่เท่าไรแล้วไม่รู้ ชอบมากๆ

[arissara]

ขอบคุณนะคะ ชอบเรื่องนี้มาก มากจริงๆ
อ่านไปอ่านมา ฮา ได้ข้อคิด ซึ้ง รักที่สุดคือหมวดบูม แกน่ารักรู้สึกรักมากๆ พอมาถึงตอน ที่บอกว่าแกเสีย จนเต้นเเรง ซึม อ่านไปก็มีคำว่าบูม ลอยไปมา

อ่านไปเรื่อยๆก็อั้นน้ำตาไว้ แต่มาไม่ไหวตอนที่แฝดโดนอบรม เเล้วอาบอกว่า เหมือนบูมดลใจให้มา อยากมาเยี่ยมบูม มันคือร้าวใจคนรักบูมมากๆ ปล่อยโฮ มันคือคำว่า คิดถึง คิดถึงจัง คิดถึง

[arissara]

ปลื้มเรื่องนี้มาก รักที่บูมกลับมา
สุดจะบรรยายความกะเรื่องนี้ จุ๊บ

[donutomo]

เพิ่งได้มาอ่านครั้งแรก...คือบับมัน ดีย์มากกกก พูดเลยย เหมือนได้ไปชีวิตในกรมทหารจริงๆ
ว่าแต่ เรื่องนี้มีภาค 2 ต่อไหมคะ พอดีลองเสิชหา เค้าบอกว่า มีภาค 2 ด้วย
คิดถึงพี่บอมบ์กับหมวดบูม ❤️

[Mura_saki]

คิดถึงแสบซ่า

[sugarcane_aoi]

เข้ามาอ่านกี่รอบก็ยังสนุกเหมือนเดิมคิดถึงบอมม์กับบูม เสียดายไรท์ไม่มาต่ออีกจะได้หายคิดถึงแสบกับซ่าและบรรดาเพื่อนพ้อง

[sugarcane_aoi]

เข้ามาเจอโดยบังเอิญ คิดถึงทุกคนเลย ซ่ากับแสบก็ยังคงความแสบและซ่าเหมือนเดิม ขอให้คิดออกแล้วมาต่ออีกนะคะ

[noy]