ย้อนรอย
วันนี้ของปีนั้น
ต้นเดือนกรกฎาคมของทุกๆปีเป็นช่วงที่ทหารผลัด ๑ จะฝึกเสร็จกัน ช่วงนี้ต่างคนต่างเหนื่อยล้า ผมพลทหารปี ๒ ตอนนี้เป็นรุ่นรองแล้ว เริ่มเก๋า เริ่มจะออกลายได้บ้างแล้ว
“เงี่ยนโว้ยยยยยยยยยยยย เงี่ยนโว้ยยยยยยยยยย”
“แหกปากหาพ่อมึงเหรอไอ้ต๊อด วิดพื้นท่าเตรียม”เสียงผู้หมวดสุดหล่อซึ่งกำลังนั่งคุยกับผมหน้ามุขกลางดังขึ้น ไอ้คนตะโกนว่าเงี่ยนนี่ถึงกับเงียบกริบ
“เตรียม”
“เย็บพื้นที่เตรียม”
“เตรียม”
“จะเอากี่น้ำ”
“ผู้หมวดครับ ผมสำนึกแล้ว”
“๓ น้ำดีไหม”
“จวยผมหักพอดีอ่ะผู้หมวด”
“ก็มึงเงี่ยนไม่ใช่เหรอ”
“ผมพูดเล่นครับ”
“กวนตีนนะมึง วิดพื้น ๓๐ ปฏิบัติ”
“ครับ วิดพื้น ๓๐ ครั้งครับ”
“เริ่ม”
“๑ ๒ ....”
“เอาใหม่ๆ นับแบบนี้ ผมเงี่ยน แล้วนับ ๑ ผมเงี่ยนแล้วนับ ๒ นับเสียงให้ดัง นับไม่ดังกูให้มึงเด้าพื้นแน่”
“ครับ ผมเงี่ยน ๑ ผมเงี่ยน ๒ ผมเงี่ยน ๓ ....”
“บูม พี่ของขึ้นว่ะ”ผมพูดเบาๆเม่อหมวดบูมมานั่งกับผมข้างหน้า
“กวนตีนแล้วพี่บอมบ์มึงอ่ะ เพิ่งจะลาไป มาของขงของขึ้นอะไรของมึงอีก”
“ก็มันมีอารมณ์”
“เดี๋ยวให้ลงไปเด้าพื้นเป็นเพื่อนไอ้ต๊อด”
“เป็นลำเลยอ่ะบูม”ผมลูบเป้าตัวเองเล่น มันขึ้นจริงๆนะ ใส่บ๊อกเซอร์กับกางเกงกีฬามันนูนขึ้นจนเห็นเป็นลำ หมวดบูมแกมองมาแล้วทำหน้าเบื่อหน่ายใส่
“มึงอยากโดนเตะใช่ไหมพี่บอมบ์”
“กูหยอกมึงเล่นก็ไม่ได้นะ”ไอ้ที่เป็นลำเมื่อกี้ผมเอาขวดน้ำยัดนะ แหม่ กวนตีนแฟนสักหน่อย ไม่ได้ขึ้นจริงๆหรอก ช่วงนี้เหม็นเหงื่อทหารใหม่ ไม่ค่อยมีอารมณ์ หึหึ
“ผมเงี่ยน ๒๗ ผมเงี่ยน ๒๘ ผมเงี่ยน ๒๙”
“เสียงกระเส่าจังวะ เด้าพื้นหนักเหรอไอ้น้อง ใกล้แตกยัง”ผู้หมวดตะโกนถาม
“ใกล้แล้วครับ หัวผมนี่แหละครับจะแตก”พี่ต๊อดตอบเสียงดัง
“ผมเงี่ยน ๓๐ ผมเงี่ยน ขอบคุณครับ”
“ลุก ไปชักว่าวในห้องน้ำไป ไอ้เวร เงี่ยนคนเดียวไม่พอ ยังจะมาตะโกนให้คนอื่นได้ยินอีก กลัวคนไม่รู้เหรอว่าเงี่ยน”
“ก็ผมคิดว่าไม่มีใครอยู่”พี่ต๊อดตอบขึ้นมา
“เออๆ ไปๆ ปวดหัวกับพวกนี้ มันไม่ได้เอากะเทยเหรอวะ ถึงได้แหกปากเสียงดัง”
“ทุกคืนอ่ะ เมื่อคืนพี่ยังเกือบจะโดนลากไปเลย”
“มึงลงไปทำอะไรบอมบ์”ผู้หมวดจ้องตาเขม็งเลย
“ลงไปเยี่ยว กูไม่หาเศษหาเลยหรอกบูม กูไม่ใช่คนตะกละตะกลามอะไรขนาดนั้น”ผมตอบแล้วขยี้หัวผู้หมวดเล่น
“ไว้ใจพวกมึงไม่ได้หรอก กูไม่ได้คุมพวกมึง ๒๔ ชั่วโมง ห่างหูห่างตานิดเดียวพวกมึงก็แจ้นไปหาคนอื่นแล้วละ”
“เดี๋ยวกูเตะ ถ้ากูทำนะ ทำไปนานแล้ว แค่ไม่ทำเท่านั้นเอง หึงอ่ะดิ”
“อ้าว แล้วแฟนจะมีไว้ทำซากอะไรถ้าไม่หึงบ้างอะไรบ้าง”
“หึหึ”
“ผู้หมวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“เสียงดัง กอดเสาแล้วร้องหาผัวเลยมึง ทำท่าชะนีด้วย”
“ผู้หมวดอ่ะ หนูเอาน้ำมาให้ ชงเองเลยนะ”
“น้ำอะไร”
“น้ำมะนาว”
“ได้มาจากไหน”ผมหันไปถามอีหนู
“ไปขอมะนาวมาจากป้าแล้วก็ไปสอยเอารังผึ้งที่ร้อย ๓ มาชงให้ จะถามทำไมพี่บอมบ์ หนูก็ซื้อวัตถุดิบมาแหละ อยากกินอะไรที่มันสดชื่นบ้าง”อีหนูเอามาวางบนโต๊ะแล้วนั่งตักผม
“อื้ม อร่อยดีนะ ไม่เปรี้ยวไม่หวาน พอดีๆ”ผู้หมวดเอ่ยชมหลังจากชิมไปอึกหนึ่ง “แต่ตอนนี้กูว่ามึงเปรี้ยวแล้วละ”
“หนูเพิ่งอาบน้ำนะผู้หมวดเปรี้ยวอะไรอีกล่ะ เปรี้ยวเหงื่อหรือเปรี้ยวเสื้อผ้า”อีหนูเอามือคล้องคอผม
“เปรี้ยวตีนกูอ่ะมึง เก้าอี้มีเสือกไม่นั่ง แล้วนี่เอามาแก้วเดียวเหรอ”
“ใช่ อีกแก้วหนูทำหกแก้วแตก”
“คนหรือควายวะเนี่ย”ผมลูบคออีหนูแล้วด่าเบาๆ
“แรดอ่ะพี่บอมบ์ ไม่ใช่ควายแต่เป็นแรด ฮ่าๆๆ”
“ด่าตัวเองก็เป็นด้วยนะมึง”หมวดบูมพูดแล้วหยิบขึ้นกระดกอีกอึกหนึ่ง “กินไหมบอมบ์ อร่อยนะ”เหลือครึ่งแก้วยื่นมาให้ผม ผมก็รับมากระดกเบาๆ
“ใส่เกลือเยอะไปนิดหนึ่งนะ แต่ก็โอเค”ผมติ “หึหึ คนแม่งก็เหี้ยเนอะ ทำให้แดกฟรีแล้วตินั่นตินี่”
“ใช่ เหี้ยมาก”เต็มหน้ากูเลยอีหนู
“จ๊ะเอ๋ ทำอะไรกัน”ไอ้มหาเดินมาจากหน้าคลังล่ะครับ
“หน้าบวมมาเชียว เพิ่งตื่นเหรอพี่มหา”อีหนูเอามือเท้าคางแล้วถามใบหน้ายิ้มแย้ม
“อือ นั่งเปิดพัดลมเย็นๆแล้วฟุบหลับไปครึ่งชั่วโมง ผู้หมวดปล่อยลาไหมครับ อยากจะไปเดินตาแอร์เย็นๆ”
“จะไปไหมล่ะ ไปหาอะไรกินกัน”หมวดบูมปิดสมุด
“ไหนว่าจะอ่านให้จบบท สอบไม่ได้เดี๋ยวก็มาบ่นให้กูฟังอีกว่ายาก”
“พักบ้างเหอะบอมบ์ ตอนนี้กูหิวละ ป่ะ เดี๋ยวบอกสิบเวรให้ ไอ้พวกที่เหลือเดี๋ยวจะปล่อยให้พวกมันไปเดินเล่น กลับก่อน ๕ โมงเย็น ดีไหม”
“ดีครับ”อีหนูยิ้ม
“นกหวีดอยู่ไหน”
“หนูกรี๊ดให้ก็ได้นะผู้หมวด”
“มึงเป็นผู้ชายนะหนู”
“ครับผม กระผมพลทหารอภิญญ์ .... เป็นผู้ชายแมนๆครับ”อีหนูยืนตรงแล้วตะเบ๊ะทั้งที่ไม่ได้สวมหมวก มันทำท่าเข้มแข็ง เสียงห้าวๆ
“เฮ้อ แบบนี้ก็มีด้วยเนอะ”ผู้หมวดส่ายหัวแล้วลุกไปหานกหวีด ผมกับไอ้มหาก็นั่งขำอีหนูล่ะครับ บทมันจะบ้ามันก็บ้า นี่ติดเชื้อบ้าไปจากผมกับไอ้มหาแน่เลย
“พาผู้หมวดไปร้องเกะกันป่ะ หนุอยากแหกปากอ่ะ”
“มีเงินกี่บาท”
“ให้แฟนหนูโอนให้ก็ได้พี่บอมบ์ เรื่องเงินเรื่องทองหนูไม่เดือดร้อนหรอก หนุไม่จำเป็นต้องไปเก็บขวดขายทั้งที่ใส่ทองเส้นละ ๕ บาทเต็มคอหรอก”
“ไม่ต้องประชดกูก็ได้นะ”ผมดีดหูอีหนูเบาๆ
“พี่ไม่อายเหรอ เงินทองกองเท่าภูเขาแล้วยังเก็ยขวดเก็บแก้วอะไรพวกนั้นอ่ะ”
“ไม่มีใครรู้หรอกว่ากูรวย เขารู้แค่กูคือไอ้บอมบ์ พลหทารหัวเกรียนหน้าตาบ้านๆ”
“นี่หน้าบ้านๆยังขนาดนี้ ถ้าหน้าตาระดับพระเอกจะแค่ไหน เชอะ เบื่อพวกถล่มตัว เออ แล้วพี่มหาจะไปได้ไหม ทหารใหม่เขาจะเบิกปืนกี่โมง”
“ให้รุ่นน้องเฝ้าก็ได้มั้ง เผื่อมันไม่ไป เออ วันนี้วันเสาร์ มึงก็ชวนกูสับสนนะ วันนี้ไม่เบิก เดี๋ยวเอาของไปเก็บแปบนะ”
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด ปริ๊ด ปริ๊ด
“เฮ้”
“รวมที่ใต้ถุน”ผู้หมวดตะโกนบอก ผมเก็บหนังสือเก็บชีทแล้วตามลงไปด้านล่าง สิบเวรก็เดินมาแบบเอื่อยๆ จากนั้นสั่งเช็คยอด เหลือทั้งกองร้อย ๒๘ คน ตอนนี้ ๑๐ โมงแล้ว “เดี๋ยวกินข้าวเสร็จผู้หมวดจะปล่อยให้ไปเดินเล่นนะ”
“เฮ้”
“เบาๆไอ้สัส แต่ต้องกลับก่อน ๕ โมงเย็น ใครกลับช้า ดองเวรโรงทั้งคืน”
“ไม่มีตังค์ครับผู้หมวด”
“กลับพรุ่งนี้ได้ไหมครับ”
“ปล่อยล็อคลาก็ได้นะครับผู้หมวด”
“เฮ้ย ไอ้สัส อย่าแจง”
“เออๆ ล็อคลาเดี๋ยวทหารใหม่ขึ้นกองร้อยก่อนค่อยว่ากัน แต่วันนี้ปล่อยให้ไปชมนกชมไม้ก่อน”ผู้หมวดปรามพวกที่กำลังคุยเสียงดัง “ใครจะลาก็ลานะ ใครจะอยู่ก็อยู่ ๕ โมงตรง ผู้หมวดจะมาเช็คยอดด้วยตัวเอง ใครเลทเวรโรง ใครหนีจำหน่ายทิ้ง”
“ไม่หนีหรอกครับผู้หมวด”
“ให้มันได้ตามที่พูดก็แล้วกัน หลังกินข้าวเสร็จนะ”
“ตอนนี้ไม่ได้เหรอครับ”
“ตอนนี้ห่าอะไร ส่งยอดกินข้าวไปแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ยังครับ”ผู้ช่วยสิบเวรซึ่งเป็นทหารรุ่นใหญ่ตอบผู้หมวด
“เออ ไปกินให้เขาหน่อย เอาอุตส่าห์หุงแล้ว หลังเที่ยงแล้วกัน ห้ามต่อรอง เลิก”
“ตรง”
“ขอบคุณครับ”
“ชวนหมวดเต้ยด้วยนะผู้หมวด ไปร้องเกะกัน”อีหนูเดินตามผู้หมวดขึ้นมาด้านบน
“กูไม่ชอบร้องเพลง”
“อ้าว แล้ววันนั้น ๑๐ กว่าเพลงนี่ใครร้องอ่ะ”
“มึงจำคนผิด”
“ผู้หมวดอ่ะ”
“กูอยากเดินซื้อของว่ะ อยากทำตัวไฮโซ”ไอ้มหาพูดขึ้นมาบ้าง
“อยากเดินห้างเหรอพี่มหา โอ๊ย หนูหน้าดำอยู่นะ หัวเกรียนด้วย”
“มึงแค่เก็กหน่อยเขาก็ไม่รู้หรอกว่ามึงเป็นตุ๊ดอ่ะ”ไอ้มหาตบไหล่อีหนู
“ให้มันเป็นตัวของตัวเองไปเถอะ แค่นี้ก็ไม่รู้จะแมนไปไหนแล้ว มันแมนกว่าเมื่อก่อนเยอะนะ”ผมเอาแขนพาดไหล่กอดมันเล่นๆ
“ขอบคุณพี่บอมบ์ที่เข้าใจ หนุไม่สนหรอกว่าจะดำไม่ดำ เพราะแฟนมีแล้ว อิอิ โทรหาพี่เจิดให้แกมารับดีกว่า”
“ฝรั่งมันประชุมอยู่ไม่ใช่เหรอ”ผมเตือน
“เออว่ะพี่ ลืมไปเลย งั้นวันนี้คงไม่ได้เจอกันล่ะสิ อืม ช่างเถอะ ลงไปหาอะไรกินไหมพี่บอมบ์ หิวอีกแล้ว”
“เอาไปไหนหมดวะ เห็นกินทั้งวัน”ผมตบเบาๆที่หน้าท้อง มีซิกแพคด้วยนะ หุ่นล่ำขึ้นทุกวัน
“ไม่รู้อ่ะ”
“กูว่าพลังงานมันใช้ไปกับการพูดละมั้ง วันๆนี่พูดอะไรก็ไม่รู้ งิ้งงิ้งแต่เรื่องชาวบ้าน เก่งจริงเรื่องชาวบ้านนี่ ติดตามเขาตลอดอ่ะ ทีเรื่องตัวเองไม่เห็นจะรู้อะไรบ้างเลย”ไอ้มหาประชดประชัน
“หนูก็เพลาๆลงแล้วนะพี่มหา แต่บางคนเขาหล่อไง หนูก็กรี๊ดบ้างอะไรบ้าง ไม่ได้อยู่แบบแห้งๆเหี่ยวๆแบบพี่อ่ะ เราก็ต้องรู้บ้างแหละพี่”
“แต่มันเยอะไปมั้ย มึงตามเป็นร้อยแล้วบ่นให้คนอื่นเขาจะฟังมึงเหรอ มีแต่มาบ่นให้กูกับไอ้บอมบ์ไอ้ซันฟัง ดูอะไรที่มันมีประโยชน์บ้าง ดูเข้าไป เป้าตุงเป้าไม่ตุง ของพวกกูมึงดูทุกวันมึงไม่พอใจอีกเหรอ”
“อยากกินมากกว่า ฮ่าๆๆ แหม ก็ดูฟินๆไปงั้นแหละพี่ นายแบบหล่อๆนี่นา เฮ้อ หล่อวัวตายหล่อควายล้ม คนอะไรเกิดมาหล๊อหล่อ”
“มึงก็หน้าตาดีนะหนู ไม่ลองถ่ายดูล่ะ เขาไม่รู้หรอกว่ามึงสาว”ผมจับคางอีหนูโยกเล่น
“บ้า ไม่เอาหรอก ไม่กล้า ชอบดูมากกว่าชอบถ่ายเอง เออ พี่มหาโทรบอกหมวดเต้ยละยังว่าจะได้ลา เดี๋ยวออกไปก็ไม่เจอกัน”
“ยังว่ะ เดี๋ยวไปเอามือถือแปบ”ไอ้มหาเดินไปหน้าคลัง ส่วนผมลงไปด้านล่างละครับ ไปหาอะไรกินกับอีหนู ไอ้ซันก็เล่นปิงปองกับรุ่นพี่รุ่นน้องไป เข้าพีเอ็กส์ หาขนมกินเบาๆ เอามือถือมาเล่น ถ่ายรูปตัวเองลงแอพลิเคชั่นต่างๆเท่าที่จะพอมีให้เล่น ผมไม่เล่นเยอะนะ มันดูวุ่นวาย ไม่ได้ดาราอะไรด้วย จากนั้นก็นั่งดูเฟส อ่านข่าวต่างๆ แล้วยืดเส้นยืดสายด้วยการยกดัมเบลเล่นๆ
มื้อกลางวันพวกเราไปกินก่อนทหารใหม่ ๓๐ นาที การกินก็ว่องไวครับ กินานเดียวเก็บแล้วเอาไปล้างกัน ช่วยกันล้าง แล้วเดินกลับกองร้อยเตรียมตัวออกไปด้านนอก คนที่จะลาก็ประมาณ ๑๕ คนครับ ที่เหลือก็อยู่กองร้อยกันไปครับ ไม่มีเงินบ้าง ไม่อยากไปบ้าง ไม่รู้จะไปไหนบ้าง พวกผมทั้งแก๊ง ไอ้ซัน อีหนู หมวดบูม หมวดเต้ยไปเจอกันข้างหน้า ที่เราจะไปก็คือเดินห้างกันละครับ ผมไม่ได้ใส่ชุดวอร์มนะ ใส่ชุดไพรเวทธรรมดา
“ไม่ได้เดินแบบนี้นานแล้วเนอะ”ผมมองร้านค้าต่างๆที่ดึงดูดให้เราพร้อมจะไปเสียเงิน คนขายสวยดี คนเดินนี่สิสวยกว่า
“มองอะไรพี่บอมบ์”อีหนูกระแทกไหล่ผม
“มองคนสิวะ จะให้มองหาหมาที่ไหน”
“ให้มันมองๆไปเถอะ มองหน้ากันเองทุกวันมันก็เบื่อบ้างแหละ มานี่มองหนุ่มๆสาวๆบ้าง”หมวดเต้ยพูด
“กูไม่มองธรรมดานะ กูจะเดินไปขอเบอร์”หมวดบูมพูด
“ใครจะให้มึงบูม”ผมพูดท้า
“โธ่บอมบ์ ก่อนคบมึง กูก็ไม่ใช่ไร้เดียงสาอะไรนะ แล้วนี่จะบ้าบอกันทำไม หาอะไรกินดีกว่า กูหิว”
“บุพเฟ่ไหม”หมวดเต้ยเสนอ
“ก็ดีนะ หนูกินมานิดเดียวเอง กะว่าจะมาจัดหนักข้างนอก ป่ะๆ หาอะไรอร่อยๆกินกัน”อีหนูเดินนำไปร้านอาหารบุพเฟ่แห่งหนึ่ง มาถึงก็ไม่รอช้า มื้อกลางวันที่กองพันน่ะเหรอ กินเหมือนแมวดมครับ มานี่ต้องจัดหนัก วันเสาร์นี่คนเยอะ ช่วงนี้เป็นเวลาหลากเพศหลายวัยมากินกัน ผมก็มองไปเรื่อย สะดุดตาใครก็มองคนนั้น มองไปกินไป บริหารเสน่ห์ไป เรียกว่าทุกคนปล่อยฟีโรโมนกันเต็มที่
“อิ่มยังวะ”หมวดเต้ยถาม พี่แกอิ่มก่อนใครเลยครับ
“ยัง เหลือเวลาอีกตั้งครึ่งชั่วโมง”ไอ้มหาตอบพลางคีบหมึกเข้าปาก
“น้องเติมน้ำซุปหน่อย”ผมเรียกน้องพนักงานที่เดินผ่าน
“อยากกินเจี๊ยวเอ๊ยเกี๊ยว”อีหนูรำพึง มันอยู่ด้านในนะครับ ออกไม่ได้
“ไม่ต้องมามองแล้วขอความเห็นใจกูเลย จะใช้กูก็บอกตรงๆว่าอยากแดก”หมวดเต้ยดีดหน้าผากอีหนู
“ผู้หมวดไปเอาให้หน่อยนะ ไหนๆก็อิ่มแล้ว จริงๆเราไม่ต้องเกรงใจร้านเขาก็ได้นะ ยังไงอ่ะเขาก็กำไรอยู่วันยังค่ำ”
“แต่ถ้ามีคนแบบพวกเรามากินทุกวัน กูว่าร้านนี้ขาดทุนย่อยยับแน่ๆ มึงดูดิ เขาเอาถาดไปเก็บตั้ง ๕ รอบแล้ว คนหรือควายวะ แดกกันไม่บันยะบันยัง”ไอ้มหาพูดแล้วหยิบกุ้งเทลงหม้อ อะไรผ่านหน้าเราเทลงหม้อหมดเลยครับ นี่เขาเรียกว่าแดก เขาไม่รียกว่ากิน
แล้วมันก็ผ่านไปจนหมดเวลาละครับ ผมก็ยัดอย่างเดียว แต่ไม่เอาให้แน่นมากหรอก เอาแค่พอประมาณ จากนั้นจ่ายตังค์ หมดไป ๒ พันกว่า ไม่เป็นไร เราหารกัน เสร็จจากนี่แล้วไปเดินเล่น เข้าห้องน้ำ ผมยืนเยี่ยวคนแรก ไอ้มหา ไอ้ซัน หมวดบูม หมวดเต้ย อีหนู
“เอรอะ...... อิ่มว่ะ”อีหนูเรอดังลั่นห้องน้ำ
“เหี้ยเอ๊ย มารยาทน่ะมีไหม”
“มีครับ แต่มันไม่ไหวจริงๆ ลมมันดัน”ดูมันตอบสิ
“ไอติมไหมวะ”ไอ้ซันถามอีหนู
“ก็นี่ไง คนละแท่งๆ กูก็อิ่มไป ๑๐ ชาติ”มันชี้มาที่เป้าพวกผม
“เดี๋ยวได้ตายคาห้องน้ำห้าง เอาป่าว ไฮโซนะมึง ตายบนที่หรูหราแบบนี้”ไอ้มหาล้างมือหันไปคุยกับอีหนู ก็แบบนี้แหละครับ พวกเรา บทอยากจะฆ่าก็ฆ่ากันเองซะงั้น แต่ดีแค่ปากนะ ท้าตีท้าต่อยไปงั้นๆ เอาแค่สนุกๆก็พอ ให้ทำจริงน่ะเหรอ ก็ไม่อ่ะ
ออกจากห้องน้ำเราไปเดินซื้อของ หาอะไรกินหวานๆ ก็ไอติมนั่นแหละครับ อันนิดเดียวก็ยืนกินข้างๆร้าน ทิ้งขยะ เดินดูของต่อ ดูรองเท้า ดูนาฬิกา ไปๆมาๆ มายืนดูรถ
“สวยเนอะ อยากลองว่ะ”ผมก็พูดนั่นพูดนี่ไปเรื่อย เดินมองรอบๆ แล้วไอ้คนข้างๆก็คุยกับผม ผมโม้ไปเกือบ ๒๐ นาทีล่ะครับ
“กูไปดูยีนส์แปบนะบอมบ์”หมวดบูมเดินมาบอก อ้าวฉิบหาย แล้วกูคุยกับใคร
“หืม อืม”ผมมองหมวดบูมแล้วหันไปมองคนข้างๆ ห่าเอ๊ย เด็กม.ปลายที่ไหนไม่รู้ แม่งเสียงเสือกเหมือนไอ้บูมซะด้วย โอ๊ย ตายห่า กูคุยกับคนไม่รู้จักเหรอวะ
“จะตามก็ตามไปนะ”หมวดบูมหันหลังเดินไป สีหน้าไม่ได้โกรธเคืองอะไร
“แฮะๆ โทษทีน้อง นึกว่าคุยกับเพื่อนพี่อยู่”
“แฮะๆ ครับ ไม่เป็นไร”
“แต่งชุดนักเรียนแบบนี้เพิ่งเลิกเหรอ”
“อ๋อ ใช่ครับ วันนี้มีกิจกรรม แต่เลิกตอนเที่ยงอ่ะครับ”
“อ่อ ก็ไม่เตือนพี่เนอะว่าไม่ได้คุยกับคนที่รู้จัก”
“แฮะๆ ก็ถือซะว่าเรารู้จักกันสิพี่ จะได้ไม่อาย”
“เออๆ จะให้แม่ถอยให้เหรอ ถึงได้ดูแล้วดูอีกน่ะ”
“ให้พี่ถอยให้ดีกว่า”
“หืม”มาแนวไหนวะเนี่ย
“ล้อเล่น ผมก็ดูไปงั้นๆแหละครับ อ้อนป๊าหลายครั้งแล้ว ป๊าไม่ยอมออกให้สักที”
“อย่าเพิ่งมีมันเลยไอ้น้อง ภาระว่ะ ยิ่งการจราจรแบบนี้มันยิ่งจะอารมณ์เสีย”
“นั่นสิครับ”
ผมก็ล้งเล้งกับน้องมันไปจนได้แลกเฟสกัน คือพ่อมันเป็นนักธุรกิจน่ะ ต้องเข้าทางลูก เผื่อจะได้เจอพ่อน้องมันแล้วเจรจาทำธุรกิจร่วมกัน แต่ดูๆแล้ว น้อมันจะชอบผู้ชายด้วยหรือเปล่า ผมก็ไม่ค่อยมีเซ้นต์นะ ต้องอีหนู มันบอกเรดาห์มันไม่เคยผิดพลาด ผีเห็นผี มันว่างั้น ก็ต้องให้อีหนูมาฟันธงล่ะครับ เรื่องมองคนถ้าแบบอื่นๆ พวกโหงวเฮ้งผมพอจะมองออกบ้าง แต่ให้มองว่าใครเกย์ไม่เกย์นี่ถ้าไม่ใช่ประเภทแบบอีหนูผมก็ไม่ค่อยจะรู้หรอก บางคนมันเนียนจะตาย
ตามหมวดบูมไปดานบน โดยที่แยกย้ายกับน้องมันเรียบร้อยแล้ว
“รู้จักเหรอ เด็กเมื่อกี้น่ะ”
“เปล่า ใครก็ไม่รู้ พี่นึกว่าคุยกับบูมไง”
“ฮ่าๆๆ ไอ้บ้าเอ๊ย”
“เออ โม้ไปซะเยอะ”
“ไม่เหลียวไปมองบ้างเหรอ หรือไม่เอะใจอะไรบ้างเหรอว่าใช่ไม่ใช่”
“ใครจะไปรู้ ก็มองแต่รถ เดินวนหลายรอบ ไอ้น้องคนนั้นก็วนตาม เราก็ไม่ได้มอง โม้อย่างเดียว นี่ถ้าไม่มาบอกว่าจะมาดูยีนส์พี่คงไม่รู้ตัว”
“ฮ่าๆๆ คนบ้าอะไรวะ แบบนี้ก็มีด้วย”
“เออ นี่มันหน้าบางไม่หาย แล้วเลือกได้ละยังล่ะ จะเอาตัวไหน”
“อยากได้ตัวนั้น หมื่นกว่า”
“เอาดิ”
“เงินเดือนทั้งเดือนเลยนะ”
“อ้าว ไม่พอก็ขอพ่อสิ”
“ขอพี่อ่ะ ได้ป่ะ เดี๋ยวผ่อนให้เดือนละพัน”
“เออๆ ออกให้ครึ่งหนึ่งแล้วกัน”
“หึหึ มิน่าคนเขาถึงได้หาแฟนรวย มันช่วยได้แบบนี้นี่เอง”
“เฮ้ย แต่ถ้าจ่ายบ่อยกูก็เลิกเหมือนกันนะ หาเมียมาช่วยหาเงินไม่ใช่หามาผลาญ ไม่อยากจะยกตัวอย่าง มีเพื่อนคนหนึ่งเว้ย เมียแม่งโคตรผลาญ กูละเหี่ยใจแทนมัน”
“ผู้หญิงมันซื้อของจุกจิกมั้ง”
“เปล่า เมียมันเป็นผู้ชายนี่แหละ เดี๋ยวซื้อนั่นซื้อนี่ ไม่ตามใจมันก็ไม่ไหว รักไปแล้ว มันก็งอแง กูก็ได้แต่บอกว่า ใจเย็นๆ”
“กูว่าไปกันไม่รอดหรอกพี่บอมบืถ้าแบบนี้อ่ะ มึงเชื่อสิ ถ้าแฟนมันล้มละลายอ่ะ มันทิ้งแน่”
“คงงั้นมั้ง แต่ความโง่ของคนมันไม่เข้าใครออกใครว่ะบูม กูก็แค่รับฟัง เคยบอกมันหลายอย่าง จนกระทั่งยุให้เลิกกันอ่ะ มันก็ไม่ยอมปรับปรุง แล้วก็มาบ่น สัส”
“หึหึ ช่างมันเถอะ บูมไม่ผลาญพี่บอมบ์ก็แล้วกัน แต่ตัวนี้อยากได้จริงๆ จ้องมานานแล้ว เดี๋ยวผ่อนให้นะ”
“เออๆ จะกี่ตัวก็ตามใจมึงเถอะ ตอนนี้กูยังมี ซื้อๆไป วันไหนกูไม่มีก็แดกน้ำพริกกัน”
“ฮ่าๆๆๆ ดูรูปกับข้าวแล้วเอาข้าวมากินงี้เหรอ”ขำขันกันไปครับ พอจ่ายเงินเสร็จแล้วก็เดินไปที่อื่นต่อ ไปหาไอ้ซัน ไอ้ซันมันก็ไม่ซื้ออะไรหรอกครับ มันไม่มีตังค์
“ไอ้พวกที่มาเดินมันก็ไม่มีตังค์เหมือนผมแหละอา มันมาแค่ให้รู้ว่ากูยังเดินห้างได้นะ”
“ถูกของมึง”
“กลับกันเถอะผู้หมวด เดี๋ยวเลทนะ”อีหนูเดินมาเตือนพวกเรา ซึ่งตอนนี้ ๔ โมง ๑๕ รถจะติดป่ะวะ มันก็แหงอยู่แล้วแหละ กรุงเทพนะไม่ใช่ต่างจังหวัด พวกเราก็ออกเดินทาง โดยแท็กซี่ กว่าแม่งจะรับขึ้น คือเราแบ่งกันขึ้นนะ ๒ คัน ก็เฉลี่ยกันไป ไปนั่งติดอยู่นิดหน่อยแล้วก็ถึงกองพัน ๔ โมง ๕๙ นาที ดูสิ อะไรจะเป๊ะขนาดนั้น มาถึงจ่ายตังค์ค่าแท็กซี่ผู้หมวดก็เป่านกหวีดรวม เช็คยอด แล้วปล่อยให้เล่นบอลกันต่อไป ไม่มีคนขาดคนหนีนะครับ ให้ใจกัน
“อะไรเนี่ย”ผมถามเมื่อหมวดบูมแกมาเลื้อยๆ กอดบ้าง ซบบ้าง คือผมเข้ามาในห้องแอร์ของพี่แกนะ อยู่กัน ๒ คนเปิดทีวี ข้าวเย็นไม่ไปกินหรอก เก๋าแล้วไง
“อยู่กับพี่บอมบ์นี่ก็มีความสุขดีเนอะ”
“อืม ต้องมีความสุขสิ”
“ไม่น่าเชื่อว่าเราจะรักกัน”
“นั่นดิ ไม่คิดไม่ฝันเลยนะ เจออุปสรรคหลายอย่างเลย”
“หึหึ”ผู้หมวดยิ้มกว้างดึงแขนผมไปเล่น “อยากอยู่แบบนี้ไปนานๆเนอะ”
หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒ (อ่าน 1219447 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก