ตอนพิเศษ เมื่อลูกผมโต ครั้งที่ ๔
อิ่มหนำกับมื้อกลางวันที่ไอ้มาดามมันเลี้ยง ภาคบ่ายเจ้าแสบต้องไปเรียนที่มหาลัย เจ้าซ่าก็มีเรียน ทีแรกว่าจะกลับเลย แต่ว่าไปเจ้าซ่าพาไปเจออาจารย์ที่ชมรม
“ซ่าโดดเรียนดีกว่า จะได้อยู่คุยงานกับพ่อด้วย”
“ถ้างั้น ไปลาออกไป รู้หน้าที่ของตัวเองหรือเปล่า วัยนี้เป็นวัยที่ควรจะหาความรู้ สร้างฐานให้กับตัวเอง”
“คนผลิตนวัตกรรมใหม่ๆ เขาเรียนไม่จบ เขายังรวยเลย”
“เดี๋ยวนะ ที่พูดนี่หมายถึงใคร ลูกเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”
“ก็อย่างพวกไมโครซอฟต์ไรงี้”
“แล้วสังเกตไหม แล้วบ้านเราก็มีคนไม่จบปริญญาตั้งหลายคน ทำไมเขาเหล่านั้นไม่รวย”
“ก็เขาไม่ได้สร้างอะไรใหม่ๆ”
“ประโยคที่ซ่าพูดเมื่อกี้มันเป็นข้ออ้างของพวกขี้เกียจ พวกหลักลอย ไม้หลักปักเลนไม่มีจุดยืนของตัวเอง แล้วชอบพูดว่า ทีคนนั้นไม่จบแล้วยังรวยเลย มันเป็นข้ออ้างของคนไม่ได้เรื่อง ซ่าลองคิดดีๆนะ การที่เขาไม่เรียนไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็นความสำคัญของการศึกษา แต่ความคิดของเขามันล้ำหน้าระบบการศึกษาไปมากแล้ว เขาจึงเห็นว่าถ้าเขายังเรียนอยู่ ความคิดของเขามันไม่สามารถจะเติบโตไปได้ ลูกอย่าลืมว่าระบบการศึกษามันยังมีข้อจำกัดบางอย่าง แต่มันเป็นข้อจำกัดของอัจฉริยะ ซ่าเป็นอัจฉริยะหรือยัง ซ่ามีความคิดอะไรที่ก้าวหน้าออกจากระบบการศึกษาได้หรือเปล่า ถ้ามั่นใจ พ่อไม่สนใจกับใบปริญญา พ่อพร้อมให้ซ่าลาออกเสมอ แต่ที่พ่อให้เรียน เพราะพ่ออยากให้เราสร้างฐาน ถ้าหากฐานเราดี การต่อยอดมันก็จะดี ถ้าเราไม่อยู่ในกรอบ แล้วเราจะมองเห็นนอกกรอบได้ยังไง แล้วการจะออกนอกกรอบ เราก็ต้องรู้ว่ากรอบมันมีแค่ไหน เข้าใจไหม”
“ครับ”
“ฉะนั้น ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด อย่าลำดับความสำคัญผิด เรื่องเรียนเป็นหลัก ชมรม เรามาคุยกันทีหลังได้ พ่อกับอาจารย์ยังอยู่ คุยกันกี่รอบก็ได้ ฉะนั้นต้องเข้าเรียน”ผมดุลูกชาย ตัวผมเองแต่ก่อนถึงจะเกกมะเหรกเกเรไปบ้าง แต่ผมไม่ค่อยโดดเรียนนะครับ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆนี่หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็จะไม่โดด ต่อให้เรียนกับอาจารย์ที่เกลียดขี้หน้ายังไงก็ไม่ทำครับ
“ซ่าขอโทษ”เจ้าซ่าเข้ามากอดแล้วอ้อนๆ
“ทีหลังต้องคิดให้มากๆ เรื่องไหนสำคัญที่สุด เรื่องไหนสำคัญรองลงมา เข้าใจไหม”
“ครับ”
“ไอ้ลูกแหง่ เมื่อไหร่จะโตวะ”
“ก็ไม่เห็นยากจะโตนี่ อยู่ให้พ่อเลี้ยงสบายจะตาย”
“ฮ่าๆๆๆ”
“ซ่าไปเรียนดีกว่า พ่ออย่าเพิ่งกลับนะ เดี๋ยวกลับพร้อมกัน”
“อื้ม เดี๋ยวพ่ออยู่คุยกับอาจารย์ก่อนรอไปพลางๆ”ผมพยักหน้า ลูกชายยกมือไหว้แล้วเดินไปเรียนที่คณะ ส่วนผมนั่งคุยกับอาจารย์ ก็คุยกันไปเรื่อยๆ ถามน้องๆที่ไม่มีเรียนด้วย อ่อ อาจารย์ที่ชมรมก็เป็นรุ่นน้องผมนะครับ อายุเพิ่งจะ ๔๐ แต่เก่งครับ จบจากเยอรมัน เรานั่งคุยจนลูกชายเลิกเรียนครับ
“มาแล้วครับ”
“อื้ม อ้าว พาใครมาด้วยอ่ะ แฟนเหรอ ไหนว่าเลือกไม่ได้ไง”ผมทักเมื่อลูกชายจูงมือผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในชมรม
“เพื่อนครับพ่อ ไอ้แมนนี่พ่อข้า พ่อนี่ไอ้แมนครับ เพื่อนสนิท”
“สวัสดีค่ะ”ท่าทางประหม่ากับการเจอผม ไอ้แมนที่ว่าคือผู้หญิงครับ สูงน่าจะ ๑๗๐ หน่อยๆ ผิวขาว ผมยาว และสวย สวยแนวเดียวกับบิวตี้เลย แต่ผมก็งงว่าทำไมต้องชื่อไอ้แมนด้วย หรือว่าเป็นสาวประเภทสอง เอ๊ะ ลูกชายผมนี่อะไรกันแน่
“สวัสดีลูก แน่ใจเหรอว่าเพื่อนน่ะซ่า เพื่อนเขาไม่จูงมือกันเดินหรอกนะ”
“เพื่อนจริงๆพ่อ เนอะไอ้แมน นี่สนิทกันตั้งแต่ปี ๑ นะครับ ซ่าเคยเอารูปให้พ่อดูด้วยนี่”
“อืม เพื่อนเราตั้งเยอะ พ่อคงจำได้หรอกนะ ถ้าไม่ใช่เพื่อนนี่พ่อจีบได้ป่ะ พ่อชอบเด็กๆ”
“เอ๊ย พ่ออ่ะ นี่มันรุ่นลูกแล้วนะ ไม่ได้ๆ”พอผมพูดว่าจะจีบนี่รีบเอามือคล้องคอผู้หญิงคนนั้นไว้ทันที เอ๊ะ มันยังไงนี่ลูกชายกู ตกลงว่าเพื่อนหรือว่าใครอะไรยังไงกันแน่ แต่มองสายตาแล้ว ทำไมจะไม่รู้ โธ่ ไอ้เด็กน้อย
“หึหึ แล้วเรียนคณะเดียวกันหรือว่ายังไง”
“หนูเรียนวิศวะค่ะ”ผู้หญิงที่ชื่อแมนเอาแขนของเจ้าซ่าออก “แล้วหนูไม่ได้ชื่อแมนนะคะ หนูชื่อหมวย ซ่าชอบเรียกหนูว่าแมน”
“ก็แมนจริงๆนี่หว่า ผู้ชายทำอะไรเอ็งก็ทำได้หมดทุกอย่าง ผู้หญิงที่ไหนทำงานของผู้ชาย เออ”
“เอ๊ะ แล้วทีผู้ชายทำงานของผู้หญิงล่ะ งานน่ะไม่มีชายไม่มีหญิงหรอกนะ เอ็งเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”เอาแล้วครับ กัดกันซะแล้ว
“แบบนี้ประจำแหละครับ ชอบเถียงกันบ่อยๆ”อาจารย์กระซิบบอกกับผม จากนั้นก็ดูผลงาน คือ ดูแล้วดูอีกนะครับ ตอนเย็นเขาจะรวมกลุ่มกันได้เยอะ ผมก็ต้องมาทำความรู้จักกับสมาชิก มีมาหลายคณะครับ ก็จำหน้าได้บ้าง จำไม่ได้บ้าง
ระหว่างที่ลูกชายเขาคุยงานของเขา ผมก็มาคุยกับหมวย หรือไอ้แมนของลูกชายผม เป็นเด็กผู้หญิงแนวลุยๆ เป็นคนสวยที่ไม่ห่วงสวย เพราะสวยธรรมชาติอยู่แล้ว บ้านเกิดเมืองนอนก็ภาคเดียวกันกับผมครับ เป็นลูกสาวคนเดียวของแม่ ก็แสดงว่าแม่เป็นซิงเกิ้ลมัม ดูคร่าวๆแล้วก็ไม่ใช่เด็กมีปัญหาอะไร ไอ้ลูกชายมองยังไงว่าเป็นผู้ชาย ผมยังมองว่าเป็นผู้หญิงอยู่เลยครับ
“ไอ้แมน ระวังเหอะเอ็ง คุยกับพ่อข้ามากๆจะหลงคารมพ่อข้า”มาแล้วครับ เดินมากอดคอแบบคนหวงของ
“เอ๊ะ เอ็งนี่ ชอบเกะกะจริงๆ”หมวยก็ยกแขนลูกชายผมออก แต่ลูกชายก็ดึงดัน
“อะไร เดี๋ยวนี้แตะไม่ได้เลยนะเอ็ง หวงเหรอ”เจ้าซ่ายีหัวเพื่อนกวนประสาท ผมมองแล้วไม่เหมาะสมกับความเป็นลูกผู้ชายเลยครับ
“ซ่า เราเป็นลูกผู้ชาย ทำแบบนี้กับผู้หญิงมันเหมาะสมแล้วเหรอ”ได้เวลากูดุลูกอีกแล้ว
“ก็ไอ้แมนเป็นผู้ชาย”ตอบผมแบบมั่นอกมั่นใจมาก
“ลูกเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”
“ก็นี่มันแมนๆอ่ะ ผู้หญิงอะไรแมนๆ ถ้าไม่ใช่ผู้ชายแล้วซ่าจะเรียกไอ้แมนได้ไง”ตรรกะอะไรของเอ็งวะ ไอ้ลูกชาย
“หืม ที่ลูกจะสื่อคืออะไร ลูกเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า พ่อก็เห็นว่าเพื่อนของซ่าเป็นผู้หญิง ต่อให้เขาจะมีท่าทางยังไง แต่เขาคือเพศหญิง ผู้หญิงทุกคนพ่อแม่เขาก็หวง เขาก็รัก แล้วลูกทำแบบนี้กับเขา มันเหมือนไปดูหมิ่นเกียรติศักดิ์ศรีพ่อแม่เขามากเลยนะ อย่าทำตัวเหมือนไม่ได้รับการสั่งสอนมาสิ”
“.....”อึ้งแดก โดนดุต่อหน้าธารกำนัล
“พ่อเคยบอกว่ายังไง หืม คนทุกคนมีศักดิ์ศรีเหมือนกัน เราต้องให้เกียรติกันและกัน แล้วกับผู้หญิง เขาเป็นสาวเป็นนาง ถึงเขาจะลุยๆแบบผู้ชาย แต่ยังไงผู้หญิงก็คือผู้หญิง ทำไมไม่ให้เกียรติเขา คิดอยากจะกอดก็กอด อยากจะจับมือก็จับ ญาติเราก็ไม่ใช่ พี่น้องท้องเดียวกันก็ไม่ใช่ ทำไมถึงทำตัวแบบนี้”ผมยืนกอดอกมองหน้าลูกนิ่งๆ ตอนนี้ทั้งโรงงานแม่งเงียบกริบ
“ก็สนิทกัน”
“ยังจะเถียงอีก ต่อให้สนิทแค่ไหน เราก็ต้องไม่ดูหมิ่นเขาสิ ไปกอดไปจับแบบนี้ คนเขามีความรู้สึกนะ ไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบ ถ้าเป็นแค่เพื่อนกัน ควรวางตัวให้เหมาะสม เราจับเขาได้แค่ไหน เราแตะเขาได้แค่ไหน นี่คิดอยากจะจับก็จับ อยากจะเดินมากอดคอกอดแขน ทำเป็นหวงก้าง แบบนี้มันคืออะไร”ผมมองตาลูกชายตรงๆ นานๆจะโดนดุที ชอบทำตัวหงอๆ ทำท่าจะเดินเข้ามากอด “ยืนฟังตรงนี้ ห้ามมาทำตัวเป็นลูกแหง่”ผมชี้จุดยืนของเขา เจ้าซ่ายืนมองหน้าผมนิ่งๆและทำสายตาสำนึกผิด ส่วนน้องหมวยก็นิ่งเหมือนกันครับ คนอื่นๆนี่ดูอึ้งๆ กูบอกแล้ว อย่าให้กูต้องดุ
“ซ่าขอโทษ”
“คนที่สมควรจะขอโทษคือหมวยมากกว่านะ ที่พ่อดุตรงนี้พ่อไม่ได้อยากประจานนะ แต่มันดูไม่เข้าท่า ซ่าทำตัวแบบนี้ คนอื่นเขาจะเข้าใจผิดว่าหมวยเป็นผู้หญิงไม่รักนวลสงวนตัว ผู้ชายคนไหนจะเข้ามากอดมาจับก็ได้ ซ่าอยากให้คนอื่นเขาคิดแบบนี้เหรอ”
“ไม่ครับ”
“แล้วทำไมถึงไม่คิดจุดนี้บ้าง พอถามว่าแฟนหรือเปล่าก็ปฏิเสธ ทำตัวแบบนี้เป็นการตัดโอกาสคนอื่นนะรู้ไหม เราไม่ได้เป็นแฟนเขา ผู้ชายคนอื่นที่รักที่ชอบจะเข้ามาจีบ ก็จีบไม่ได้ พอคนอื่นถามก็บอกว่าเพื่อน เขาก็อาจจะเข้าใจผิดว่าหมวยเป็นผู้หญิงประสาอะไร ปล่อยเนื้อปล่อยตัว เขาจะมองหมวยว่าเป็นผู้หญิงไม่ดี อยากให้หมวยตกเป็นเป้าที่ไม่ดีของสังคมเหรอ ลูกสอบตกความเป็นลูกผู้ชายนะซ่า ต้องปรับปรุงพฤติกรรมใหม่ เข้าใจไหม”
“ครับ”
“ขอโทษหมวยเขาซะ แล้วเราต้องทำตัวให้ถูกต้อง ถ้าเป็นเมื่อก่อนจับแต่งงานไปแล้ว หรือจะเอาแบบนั้น”
“พ่ออ่ะ”ทำหน้างอใส่ผม
“อะไร ก็จับมือถือแขนกันแบบนี้ พ่อก็เข้าใจว่าแฟนสิ เออ รักเขาก็จีบเขาไปดิ เนอะหมวย”ผมขยิบตาให้น้องเขา
“คะ ค่ะ”หมวยรับคำผมแบบงงๆ
“วุ้ย ไม่ได้รักสักหน่อย พ่อพูดอะไรก็ไม่รู้”เดินเข้ามางุ้งงิ้งกอดผม
“ดูมันๆ โตแล้วทำตัวเหมือนเด็กๆ ตกลงว่าสำนึกรึยัง”
“ครับ สำนึกแล้วครับ”
“ครับแต่ปากอ่ะ เราต้องคิดให้มันเยอะๆนะ อย่าคิดอะไรตื้นๆ อย่าคิดว่าทำไมคนอื่นทำได้ ทำไมเราถึงทำไม่ได้ เพราะคนเรามัวแต่คิดแบบนี้ สังคมมันจึงเกิดเรื่องแบบนี้ คนอื่นเขาทำได้ มันก็เป็นความผิด อะไรคือความผิดแล้วเรายังจะหาข้ออ้างให้มาถูกต้องกับตัวเอง มันเหมาะสมแล้วเหรอ”
“เข้าใจครับพ่อบอมบ์ ขอบคุณครับที่เตือนซ่า”
“ขอโทษหมวยเขาด้วย พ่อขอโทษด้วยนะลูกที่ลูกชายทำตัวไม่สุภาพใส่”
“คะ ค่ะ”หมวยยิ้มรับแบบงงๆ
“เออหมวย ถ้าจะมีแฟน อย่าคิดคบคนแบบเจ้าซ่าๆนะ มันง๊องแง๊ง ดูซิ อายุ ๒๑ ละ ยังทำตัวเหมือนเด็กๆ”
“ทำแต่กับพ่อคนเดียวแหละ คนอื่นไม่ทำหรอก นี่ๆหมวย ข้ารักพ่อนะ เอ็งอย่าเข้าใจผิด อย่าเชื่อที่พ่อพูดว่าไม่โต ข้าสูงกว่าพ่ออีกแน่ะ”ลูกชายยืนเต็มความสูง เออ ปล่อยพ่อบ้างก็ดี กอดทั้งวันมันอึดอัด
“ครอบครัวดูอบอุ่นจังเลยนะคะ”สีหน้าของหมวยเจื่อนลงไปหน่อยหนึ่ง
“ฮันแน่ อยากกอดพ่ออ่ะดิ มากอดข้าก่อนก็ได้ ข้าไม่คิดตังค์”
“ซ่า เมื่อกี้พ่อสอนว่ายังไง”
“อุย ล้อเล่น แค่ล้อเล่นอ่ะพ่อ”
“พ่อว่าเดี๋ยวจับแต่งเลยดีกว่า หนูไม่มีใครมาจีบใช่ไหมลูก งั้นเดี๋ยวพ่อขอจองตัวให้เจ้าซ่าเลยแล้วกัน”
“พ่อ เดี๋ยวๆๆๆ”
“อะไร นี่เมื่อก่อนนะ จับมือเสียไก่ จับไหล่เสียหมูนะเว้ย”ไม่รู้สำนวนถูกไม่ถูกนะ ด้นสด ฮ่าๆๆ
“แล้วจับนมเสียอะไรพี่”อาจารย์ถาม
“เสียน้ำสิวะ เฮ้ย”ผมถึงกับหันขวับไปทันที
“ฮ่าๆๆๆ”ขำกันทั้งโรงงาน
ก็อยู่คุยกับพวกเขานิดหน่อย ผมจึงชวนเด็กๆทั้งหมดไปเลี้ยงมื้อเย็นกัน ใครว่างก็ไป ใครไม่ว่างก็ตามสบายครับ ส่วนใหญ่จะว่างทันที แหม่ เรามาที่ร้านอาหารในห้างใกล้ๆครับ ก็สั่งแบบบุฟเฟ่ กินไปคุยกัน สนุกสนานเฮฮา อ่อ เจ้าแสบกับชาลี เออ เจ้าตะวันด้วยอีกคน ตามมาสมทบ ก็รู้จักกันแล้ว จึงเป็นกันเองมาก ชาลีนั่งข้างผม ตักนู้นตักนี่ให้ตลอด
“พ่อชิมอันนี้”ก็ตักมาให้ “พ่ออันนี้อร่อยนะ”หยิบมาให้อีก ผมก็ เออ อยากทำก็ทำ ผมก็ตักให้ลูกคืนบ้าง เจ้าตะวันนี่เข้ากับพี่ๆได้ไวมาก ด้วยบุคลิกที่กวนๆอยู่แล้ว กล้าพูดกล้าคุย
“พี่ซ่าๆ แฟนเหรอ”มองไปยังหมวยที่นั่งข้างเจ้าซ่า
“เพื่อนข้า”เจ้าซ่าตอบ
“น่ารักอ่ะพี่ พี่คนน่ารัก พี่ชื่ออะไร ผมสนใจพี่นะ”
“ไอ้วัน ทำอะไรให้นึกถึงหน้าแฟนเอ็งด้วย เดี๋ยวโบกด้วยกระบวย”
“ฮ่าๆๆ มีหวงๆ โด่ว แต่เพื่อนพี่น่ารัก ผมจะเลิกกับแฟนแล้วมาจีบรุ่นพี่ดีกว่า”
“เฮ้ยๆ ไม่ได้เว้ย ต้องข้ามศพข้าไปก่อน”
“เฮอะ ทำเป็นหวงอ่ะ คนไม่มีพันธะชอบสร้างภาระให้ตัวเอง แค่เพื่อนน้องเนิ้งนี่จีบไม่ได้เลยเนอะ แอบมีซัมติงอะเบ้าแดทหรือเปล่า หืม พี่ชาย”ตะวันเล่นหูเล่นตาใส่
“ไม่มีอะไรทั้งนั้นอ่ะ ห้ามจีบคือห้ามจีบ”ตาเขียวใส่น้องเชียว “ไอ้แมน เอ็งอย่าไปหลงคารมมันนะ ไอ้เด็กนี่มันร้าย”
“พี่อย่าไปเชื่อพี่ซ่า ผมร้ายยังไงก็ร้ายไม่เท่าพี่ซ่าหรอก”
“มีย้อนๆ เดี๋ยวเตะคาโต๊ะเลยเอ็ง”ก็ล้งเล้งกันไปครับ ส่วนเจ้าแสบ เคยสนใจคนอื่นที่ไหนล่ะ กินอย่างเดียว ชาลีตักให้นี่สบายเลย พอของตัวเองหมดยังมาแย่งในจานผมอีก
“พ่ออิ่มแล้วเหรอ”เจ้าแสบถาม ผมกินได้ไม่ค่อยเยอะมาก ไม่เหมือนตอนยังหนุ่มๆ กินเป็นกะละมังเลยทีเดียว พอเริ่มสูงวัยก็กินน้อยลงนิดหนึ่ง กินเยอะระบบการทำงานของกระเพาะจะทำงานหนักครับ พอลูกถามผมก็พยักหน้า นั่งมองลูกและนั่งคุยกับเด็กๆต่อ
เมื่อถึงเวลาสมควรเราจึงแยกย้ายกันกลับครับ ผมให้เจ้าซ่านั่งแท็กซี่ไปส่งเพื่อนสนิทของเขา ผู้หญิงเดินทางคนเดียวไม่ปลอดภัยครับ เย็นนี้ผมแวะไปหาไอ้ภูมิ ไอ้ภูมิซื้อบ้านใหม่นะครับ ส่วนบ้านของพี่เบิ้ลหลังเก่านั้นไอ้ภีมอยู่กับครอบครัว บ้านใหม่ของไอ้ภูมิก็ไม่ไกลกันนัก
“อ้าว อา สวัสดี”เข้าไปในบ้านไอ้ภูมิกำลังนั่งดูทีวีกับลูก
“พ่อบอมบ์”ลูกชายคนเล็กของบ้านเดินมาจับมือผมแล้วพยายามปีนให้อุ้ม พวกนี้เป็นลิงกันรึไงวะ “คิดถึงพ่อบอมบ์จัง พ่อบอมบ์ทำไมทวดไม่มาด้วยครับ”ปีนให้ผมอุ้มจนได้ครับ ความสามารถมากจริงๆ
“ทวดแก่แล้ว นั่งรถนานๆไม่ไหว”
“ให้นั่งเครื่องบินมาก็ได้”
“ก็ขับเครื่องบินไปรับทวดสิ ทำไมยังตัวเล็กเหมือนเดิมเลยอ่ะเรา หืม พ่อเลี้ยงไม่ดีเหรอ”
“ใช่ครับ พ่องดค่าขนม”
“หึ มันสมควรไหมละ บอกว่าเล่นอะไรให้ระวัง ของพังต้องรับผิดชอบ”ไอ้ภูมิสอนลูก
“ทำอะไรพังอีกล่ะเรา”
“กระจกบ้านแตกครับ ช้างแค่เตะบอลเบาๆเองนะพ่อบอมบ์ แล้วมันพลาด กระจกแตกเลย คิกๆๆๆ”ตกลงว่าสำนึกป่ะวะ
“อ้ากกกก พ่อบอมบ์ คิดถึง”คราวนี้ลูกชายคนโตวิ่งมากอดครับ เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ หัวยังเปียกๆอยู่เลย “ไม่บอกก่อนว่าจะมา สิงห์รอแล้วรออีก”คนโตนี่ชื่อสิงห์ คนรองชื่อเสือ คนเล็กชื่อช้าง บ้านนี้เขาตั้งชื่อลูกเป็นสัตว์ นี่ถ้ามีลูกสาวแล้วตั้งว่าแรดนะ กูจะขำให้ แต่คงไม่มีแล้วละครับ ๓ คนนี่ก็ปวดหัวแล้วละ
“อื้มๆ เช็ดหัวให้แห้งก่อนดีไหม”
“แฮะๆ ขอโทษครับ ดีใจจนลืมไปเลย”แล้วก็ไปเช็ดตัวเช็ดตัวให้เรียบร้อย เจ้าสิงห์มานั่งโม้กับผม ตอนนี้เป็นวัยรุ่นแล้ว ดื้อมากกว่าเดิมตามประสาวัยรุ่น ไอ้ภีมบอกว่าจะส่งให้ไปเรียนที่บ้าน ให้พี่เบิ้ลดูแล เพราะดื้อมาก ไม่ค่อยฟังพ่อ นี่นั่งคุยกันมันก็เถียงพ่อฉอดๆๆๆนะครับ ผมล่ะขำ
“สิงห์ บางเรื่องพ่อก็หวังดีกับเรานะ เราต้องฟังบ้าง เข้าใจไหม เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่เรายังของเงินพ่อใช้อ่ะ เราต้องฟังพ่อ เข้าใจไหมเนี่ย”
“ก็พ่อชอบบ่นนี่ สิงห์ไม่ชอบที่พ่อบ่น บางเรื่องสิงห์ก็รู้แล้ว แต่พ่อชอบพูดซ้ำๆ”
“หึหึ เข้าใจๆ แต่สิงห์อย่าลืมว่าไม่มีใครหวังดีกับเราเท่าพ่อแม่เราอีกแล้ว แล้วปีหน้าว่าไง จะย้ายไปอยู่กับทวดไหม”
“ก็ดีครับ สิงห์ไม่อยากเป็นทหาร เป็นทหารแล้วงานเยอะ เจอกันน้อยลง”เลื้อยมาซบผม ไอ้คนเล็กนั่งตัก คนกลางนั่งพิง คนโตเลื้อยใส่ สารพัดจริงๆกูเนี่ย
ไอ้ภูมิตอนนี้เป็นพันเอกแล้วครับ เมียมันก็เป็นผู้พิพากษาตามที่ตั้งใจเอาไว้ ลูกๆโตแล้ว คนโตอายุ ๑๕ จะม.๔ แล้ว คนรองอายุ ๑๓ คนเล็กนี่ ๑๒ ผู้ชายทั้งบ้านครับ ก็เย้วๆตามประสา ปิดเทอมพวกเขาก็จะไปอยู่ที่บ้านผม ไปอยู่กับทวด แล้วทวดก็จะจับหลานๆบวชเณรให้หมด ฮ่าๆๆ
ผมนั่งคุยไม่นานมากนะครับ ต้องกลับไปนอนที่บ้าน คุยกันพอหอมปากหอมคอ ให้เด็กๆหายคิดถึง ก่อนกลับแวะบ้านไอ้ภีมนิดหนึ่ง ไอ้ภีมนี่ลูก ๒ ครับ คนโตผู้ชาย ๑๓ ปี คนเล็กผู้หญิง ๑๒ ปี ก็คุยกันไม่นานมาก ผมอยากกลับไปอาบน้ำนอนแล้ว
กลับมาถึง ชาลีกับไอ้อั๋นมีปากมีเสียงกัน คนเป็นพ่อก็ไม่ยอม คนเป็นลูกก็ไม่ยอมครับ คือผมก็ไม่รู้ว่าเขาเถียงเรื่องอะไรกัน เขาเถียงกันบ่อยครับ ๒ คนนี้ แต่รักกันเหมือนเดิม ชาลีเป็นคนที่มั่นใจในตัวเอง และความรู้ความคิดเขาไม่ด้อยนะครับ ประสบการณ์เขาถูกบ่มเพาะมาถึงแม้จะยังไม่แก่วิชาเหมือนไอ้อั๋นก็ตาม แต่ตามหลังกันไม่กี่ก้าว
“ขี้เกียจเถียงกับพ่อแล้ว คืนนี้นอนกอดพ่อบอมบ์ดีกว่า”เดินมาซบผม
“คืนนี้พ่อจะนอนคนเดียว ห้ามใครเกะกะ”
“พ่อ”ทั้ง ๓ คนมันมามองหน้าผม
“พ่อบอมบ์ครับ แต่คอปเตอร์อยากจะนอนกับพ่อบอมบ์นะ คอปเตอร์อยากฟังพ่อบอมบ์เล่านิทาน”คนเล็กก็เอาด้วยอีกคน
“เฮอะ อะไรเนี่ย”
ขำๆกันไป แต่ผมนอนคนเดียวนะ อยากนอนคิดอะไรเล่นๆบ้าง มันต้องเวลาเป็นของเราบ้างนิดหนึ่งครับ ลูกโตแล้ว นี่ตามใจมาเยอะ จนผมไม่มั่นใจว่าถ้าเขาไม่มีผม เขาจะแกร่งหรือเปล่า ผมก็เป็นใบไม้ที่อยู่ในระยะใบแก่ อีกหลายปีข้างหน้าคงจะเป็นใบไม้สีเหลืองที่ค่อยคืบคลานตั้งแต่โคนใบ หรืออาจจะโดนลมพัดแรงๆแล้วใบร่วงหลุดไปก่อนใบจะสุกเหลืองแล้วร่วงหล่นจากต้นไม้ก็ได้
วันนี้คงจะเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะอยู่กรุงเทพ เราครอบครัวใหญ่มานัดเจอกันกับเพื่อน อีหนู ฝรั่ง ไอ้มหา ตอนนี้เป็นอาจารย์ หมวดเต้ย ก็เป็นพันเอกแล้ว
“ไม่เจอหน้ากันนานเลยอ่ะพี่บอมบ์ หล่อขึ้นนะเนี่ย”อีหนูยังปากหวานเหมือนเดิม
“อืม หล่อที่ไหน สู้เด็กๆไม่ได้หรอก แก่แล้วเว้ย”
“ยังไงก็หล่อเหมือนเดิมแหละ ว่าไงหนุ่มๆ หล่อเฟี้ยวกันทุกคนเลย มากอดหน่อย”มันกอดเด็กๆคนละที เด็กๆก็ทักทายยิ้มแย้มแจ่มใส ทักทายกันฮาเฮ ไอ้มหาก็เหมือนเดิม เป็นอาจารย์ตามที่หวังเอาไว้ครับ หมวดเต้ยก็โอเคของพี่แกไป ฝรั่งนี่งานหนักของมัน ยุ่งๆ แต่เราก็ติดต่อกันตลอดนะครับ ยังเหมือนเดิม
แต่มีคนหนึ่งที่ผมไม่ได้ติดต่อ เพราะเราติดต่อกันไม่ได้อีกแล้ว ไม่ว่าจะด้วยเครือข่ายอินเตอร์เน็ตหรือสัญญาณมือถือ เราอาจจะติดต่อกันได้เพียงแค่ทางใจมั้งครับ เพราะมันไกลกันเหลือเกิน
รอยยิ้มของเด็กๆที่โตขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับความหวังของใครคนหนึ่งที่เคยโอบอุ้ม ผมอยากให้เขาเห็นภาพเหล่านี้นะครับ
“เสียดายเนอะที่ไอ้บูมไม่ได้อยู่เห็นความสำเร็จของไอ้พวกลิง”หมวดเต้ยพูดขึ้นระหว่างที่เราพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
๗ ปีแล้วสินะ ที่เขาได้ทำหน้าที่ของลูกผู้ชายในการปกป้องชาติอย่างสมบูรณ์และต้องชีวิตตนเองก็ต้องจบลงในคราวเดียวกัน
ทุกวันนี้ถึงจะไม่มีเขาแล้ว พวกเราก็ต้องอยู่ให้ได้ เรื่องเลวร้าย มันพร้อมจะเกิดขึ้นกับเราเสมอ มันไม่มีสัญญาณล่วงหน้าว่าจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่ผมก็ไม่เสียใจนะครับ เพราะระหว่างที่เรายังอยู่ เราได้ทำหน้าที่ของกันและกันได้อย่างสมบูรณ์ ผมได้ทำหน้าที่ของผมอย่างเหมาะสมต่อเขา เขาเองก็ทำหน้าที่ได้เหมาะสมกับความเป็นรั้วของชาติ การไม่เสียใจไม่ใช่ว่าไม่ได้รัก เรายังคงอยู่ในใจของกันและกัน และเราก็ยังคงต้องเดินต่อไปข้างหน้าโดยไม่อาวรณ์กับเรื่องเลวร้ายให้ได้....ชีวิตที่ต้องก้าวเดินไปข้างหน้า... เวลาที่มีอยู่เราทำอะไรดีๆต่อกันหรือยัง
จบบริบูรณ์
หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒ (อ่าน 1218987 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก