หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒

[B52]

น่ังซึมซับความสุขจากการเรื่องนี้

[Min*Jee]

คิดถึงโมเม้นพี่บอมกับหมวดบูมเลย คิดถึงมหากับหมวดเต้ยด้วย เด็กๆน่ารักค่ะ ชอบเรื่องนี้สุดๆเลยยยย
รอติดตามผลงานต่อไปนะคะ

[patee]

 

[black sakura]

น่ารักๆอ่ะครอบครัวนี้
รอๆเรื่องใหม่คร้าาาาา
 

[hormonesyj]

รักครอบครัวนี้มากค่ะ ว่างๆก็มาลงตอนพิเศษอีกนะคะ รอเสมอเลย ตั้งตารอเรื่องใหม่ด้วย 

[SuPeRDonGDanG]

ขอบทสรุปบิวอั๋นด้วยได้ไหมคะ ><

[boyslover]

ต่อรุ่นลูกใช่ไหม อิอิ

[twinmonkey0311]

รอติดตามเรื่องใหม่นะคะ

[noy]

เด็กๆน่ารักทุกคนเลย

[takara]

อิอิ น่ารักอะ

[DraCo_SLa13]

ลงเรื่องมหม่แล้วแจ้งด้วยนะคะ จะได้ตามไปอ่านจ้า

[me12inzy]

อ๋อยยยยย อยากฟัดเด็กๆ  น่ารักกันซะ อั๋นน่าเห็นใจนะแต่ที่ทำไว้ก็มากเลย
พ่อบอมบ์กับอาบูมนี่ไม่ได้สวีทกันเลยนะ ลูกขัดตลอดดด ตีก้น

[why yyy]

ขอบคุณ

[่jjay]

ไม่อยากให้หยุด แต่ก็ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆมีข้อคิดให้ได้อ่านนะคะ

รออ่านเรื่องใหม่นะคะ

[AMMY★]

ไม่อยากให้จบแต่ก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ รอเรื่องใหม่ค่ะ
จะเป็นรุ่นลูกป่าวน้อ   

[4life]

ไม่อยากให้จบเลย ชอบการเขียนการบรรยายของคนเขียนมากๆ
เเค่ชื่อเรื่องก็เอาใจไปเต็มๆ เเล้ว 5555

ปล. ยังคิดถึงไอ้หน้าหยกกะเฮียคินอยู่เลย เฮ้อออออ
rewrite ได้ป่ะ อิอิอิอิ //นางขอได้หน้าด้านๆ มาก 

[k2blove]

 
ขอบคุณที่มีเรื่องดี ๆ มาให้อ่านนะ
จะรอผลงานต่อไปแน่นอน
 

[GlassesgirL]

ที่ไม่ค่อยได้หวานกันเพราะเด็กๆนักอาบูมหวงอาบูมมากสินะ ฮาาาา
เด็กๆน่ารักกันจริงๆ ชาลีฉลาดช่างพูดมาก
บอมบ์กับหมวดบูมแม้จะไม่หวานกันมากแต่รักกันเหมือนเดิมก็พอ 

 

[ทิวสนที]

แล้วเรื่องพ่อเสือยิ้มยากล่ะคะ

[Chrysan]

พี่บอมบ์ยังเก่งอยู่เสมอ

ผู้ชายคนนี้ทั้งเก่ง กล้า และแกร่ง
เป็นลูกที่ดี เป็นพี่น้องที่ดี เป็นเพื่อนที่ดี
เป็นคนรักที่ดี และยังเป็นพ่อที่ดีอีกด้วย

อนาคตแสบซ่า ชาลีต้องเก่งไม่แพ้พ่อบอมบ์แน่ ๆ
หัวการค้าตั้งแต่เด็กกันทุกคน

ไม่ห่วงความสัมพันธ์พี่บอมบ์กับหมวดบูมแล้ว
บินมาหากันบ่อย ๆ ระยะทางไม่ใช่ปัญหา
ถ้าคนอยากมาหากันยังไงก็ต้องมา

รักกันตลอดไปนะ  ทั้งหมวดบูมและผองเพื่อน

ขอบคุณนักเขียน 

[Sohso]

น่ารักเสมอครอบครัวนี้

อยากรู้เรื่องคู่บิวกับอั๋นว่าจะยังไงต่อ

[alt1991]

  สนุก ขำ ๆ เป็นเรื่องที่อบอุ่นมากกกกกกก เด็ก ๆ น่ารัก
น่าเสียดายที่จะจบแล้ว 

[comkacom]

จะลากันเเล้วเหรอ อยากรู้เรื่อง 2หนุ่ม ตอเต่า เงียบไปเลย มาเล่าให้รู้เรื่องก่อนนะนะนะนะ......
ยินดีต้อนรับเรื่องใหม่ที่กำลังจะมา สู้ๆคุณเมฆสู้ๆ

[ormn]

เด็กๆน่ารักทุกคนเลย

[jum1201]

เด็กๆ น่ารักหมือนเดิม ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป

รอติตามเรื่องใหม่จ้าา

[uknowvry]

ชอบเรื่องนี้ที่สุดดดดดด อยากอ่านอีกจังน๊าาาาา...ว่าแล้วก็ไปอ่านอีกรอบดีกว่า อิอิอิ

[AGELA]

ตอนพิเศษ เมื่อลูกชายผมโต ครั้งที่ ๒

ปีนี้ ธัชระพี กับธีรภัทร อายุ ๒๑
ชาลีอายุ ๑๙

คนเล็กของบ้านเขาเข้ามหาวิทยาลัยชั้นปีที่ ๑ ส่วนพี่ชายฝาแฝดขึ้นเรียนชั้นปีที่ ๓
แล้วไอ้บอมบ์ล่ะ ตอนนี้อายุเท่าไรดีครับ

แฮะๆ ๔๗ แล้ว แม่ผม ๙๕ แล้ว แก่มาก ตอนนี้เดินไม่ค่อยสะดวกต้องใช้ไม้เท้า

หลานๆเข้ามหาวิทยาลัย คุณย่าก็ดีใจ แต่คนที่บ่นมากเป็นพิเศษก็คือ

“แม่ เมื่อไหร่ตะวันจะได้เข้ามหาลัยเหมือนพี่แสบพี่ซ่าอ่ะ พี่ชาลีก็เข้าไปอีกคนแล้ว เหงาเลย”เด็กชายบ้านตรงข้ามบ่นกับแม่ตัวเองต่อหน้าผม

“ก็ย้ายตามพี่เขาไปสิ ไปอยู่กับตากับยาย”

“อืม ก็ดีนะ งั้นตะวันย้ายโรงเรียนดีกว่า”

“จะย้ายไปกลางเทอมเลยเหรอ”เจ้าแสบถามน้องชายบ้านตรงข้าม

“อื้ม อยู่นี่ก็เหงาอ่ะพี่แสบ พี่ชาลีไปแล้ว ผมก็ไม่รู้จะอยู่กับใคร”ตะวันทำหน้าเศร้าๆ

“อ้าว แล้วแม่ล่ะ”คนเป็นแม่ถามลูกชายที่ถูกลดความสำคัญ

“หึหึ คนแก่คิดมากอ่ะ ตะวันก็ยังรักแม่เหมือนเดิมแหละ แค่มันเหงาๆอ่ะ เฮ้อ ทำไงดีนะ ย้ายไปดีไหม”

“ไม่ต้องย้ายหรอก เรียนให้จบแล้วค่อยตามพี่ไป จะย้ายไปตอนนี้เท่ากับเราต้องเริ่มต้นอะไรใหม่หลายอย่างเลยนะ”ชาลีมาดนิ่งๆ พูดเตือนน้อง

“นั่นน่ะสิ แต่พวกพี่ไปแล้ว ผมเหงานี่ เราไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด จริงๆพี่น่าจะเรียนแถวบ้านนะ”

“เฮอะ ข้าไม่ไปต่างประเทศมันก็บุญเท่าไหร่แล้ว”เจ้าซ่าพูด

“อ้าว ก็พ่อให้ไปทำไมไม่ไปกันละ ทีงี้มาพูดแบบนี้อีก”ผมมองหน้าลูกชายซึ่งตอนนี้โตเป็นหนุ่มแล้ว

“พ่ออ่ะ ก็คิดถึงคุณย่า คิดถึงพ่อนี่ ใครจะไปอยู่ไหว ไปสักเดือน ๒ เดือนยังพอว่า ให้ไปอยู่เป็นปีๆ ไม่ไหวอ่ะ”ตัวโตเป็นควายป่าแล้วก็มานั่งซบนั่งอ้อนเหมือนตอนเด็กๆไม่มีผิด

“แล้วก็ทำเป็นพูดนะ จะเอาไงฟาง จะให้อยู่นี่หรือจะไป”หันไปถามฟาง

“ก็แล้วแต่ ที่ไหนที่อยากไปหนูไม่ห้ามหรอกพี่บอมบ์ แต่ไปแล้วต้องดี ถ้าไม่ได้ดีก็อย่ากลับมา”

“ดูแม่พูดอ่ะ ตัดเยื่อใยมากเลย นี่ลูกนะ”เจ้าตะวันกลิ้งไปนอนตัก “เฮ้อ ถ้าจะย้ายไปเทอม ๒ ดีไหมแม่”

“ก็แล้วแต่เราสิ อยากทำอะไรแม่สนับสนุนทุกอย่าง”

“งั้นสอบกลางภาคเสร็จแล้วค่อยย้ายแล้วกันเนอะ โทรหาตาดีกว่า ให้ตาหาโรงเรียนให้”หยิบมือถือของตัวเองไปคุยที่อื่นซะแล้ว

“แล้วนี่จะทำอะไรต่ออ่ะ มานั่งอ้อนพ่อแบบนี้ ข้าวของเก็บเสร็จแล้วเหรอ”ผมถาม ๓ กุมารที่มานั่งรุมหน้ารุมหลัง ซบหน้าซบไหล่ผม เกะกะมากพวกไอ้ลูกลิง

“จัดของเสร็จแล้วครับ พ่อบอมบ์ต้องไปอยู่กับชาลีสักเดือนนะ ไม่งั้นห้ามกลับบ้าน”

“อ้าว แล้วจะให้ย่าอยู่คนเดียวเหรอ ไปที่นู้นพ่อแม่เราก็รออยู่นี่”ผมหมายถึงอั๋นกับบิว ตอนนี้ก็ลงเอยกันแล้ว

“แม่ พี่ตะวันจะย้ายโรงเรียนเหรอ”อาทิตย์เดินมาถามหลังจากที่รู้ความ ตะวันชั้น ม. ๕ อาทิตย์ก็ม. ๔ เจ้าธันว์ ม. ๓ น้องอัญคนเล็กของบ้านขึ้น ม. ๒ น่ารักขึ้นทุกวันครับลูกสาวคนเล็กของบ้านนี้ ไอ้ซันนี่หวงมากเป็นพิเศษ

“อืม เขาจะตามพี่ชาลีไปเรียนอ่ะ”ฟางตอบลูกชาย

“อ๋อครับ ตอนขึ้นม. ๔ ยายให้ย้ายไปก็ไม่อยากไป ทีงี้กลับอยากย้ายซะงั้น”อาทิตย์งงกับพี่ชายของตัวเอง

“แม่ ยายบอกว่าย้ายได้”เจ้าตะวันวิ่งมาบอกแม่หน้าบาน

“นี่จะไปเรียนกรุงเทพกันทั้งหมดเลยเหรอ แล้วทวดจะอยู่กับใครละทีนี้”แม่ผมถือไม้เท้าเดินมานั่งบนแคร่

“อืม นั่นสิ ทวดเหงาแย่เลย แต่อาทิตย์ก็อยู่นะทวด”เจ้าตะวันไปนั่งใกล้ๆ

“อือ ก็แล้วแต่แม่ฟางแล้วกัน จะทำยังไง”แม่พยักหน้า

“เขาอยากไปก็ต้องให้ไปค่ะแม่”ฟางจะเรียกแม่ผมว่าแม่นะครับ ถึงจะแต่งงานกับไอ้ซันก็ยังเรียกแม่ผมว่าแม่เหมือนเดิม ไม่ได้เรียกย่าตามสามีอ่ะ

สรุปก็นั่งตัดสินใจกันแปบเดียว พี่ชูโทรมาบอกว่าหาโรงเรียนได้แล้ว นี่เขาสอบกลางภาคจะเสร็จแล้ว สอบเสร็จคงจะได้ย้ายโรงเรียน คิดว่าเรียนในกรุงเทพมันน่าสนุกรึไงวะ ไหนจะรถติด ไหนจะมลพิษ ถึงแม้ตอนนี้พวกรถไฟฟ้ามันจะไปได้ทุกที่แล้วก็ตาม แต่กรุงเทพก็ยังคงเป็นกรุงเทพ มันวุ่นวาย ที่จริงผมอยากจะให้ลูกไปเรียนต่างประเทศให้หมดเลยนะครับ ให้เขาไปอยู่กับโลกตะวันตกบ้าง แต่เขาไม่อยากไป บอกคิดถึงพ่อ คิดถึงย่า โทรหากันมันไม่หายคิดถึงหรอก ผมก็ อืม ตามใจ เรียนที่อยากเรียนแล้วกัน สอบติดที่ไหนก็เอาที่นั่นละกัน ตอนนี้เจ้าแสบเรียนคณะวิศวะ เจ้าซ่าเรียนเกษตร คนละมหาลัยกันครับ ชาลีแอดติดเศรษฐศาสตร์ครับ ได้เรียนที่เดียวกันกับเจ้าแสบ โล่งใจหน่อย อย่างน้อยพี่น้องกันจะได้ไปเรียนด้วยกัน เอ๊ะ หรือว่าไม่พร้อมกัน มันเรียนคนละสาขานี่หว่า แต่สิ่งหนึ่งที่ผมภูมิใจคือ เขาจบตรีก่อน ๑ ใบ ผมให้เรียนกฎหมายกันทุกคนครับ ก็อย่างที่รู้ว่ามีมหาลัยหนึ่งในสองแห่งเขาให้นักเรียนม.ปลายเรียนก่อนได้ ผมก็ให้ลูกเรียน อันนี้ผมบังคับเรียนครับ ฮ่าๆๆ กูบ้าอ่ะ เขามีบ่นๆนะ แต่พอเรียนๆไปเขาเข้าใจเนื้อหา มันง่าย แล้วมีอะไรก็ พ่อบอมบ์ติวให้ตลอด ผมเองเหมือนได้ทวนความรู้ ลูกผมเองก็ได้เพิ่มความรู้ใหม่

วันถัดมาผมต้องไปส่งเด็กๆที่มหาลัยครับ ไปถึงบ้านของไอ้อั๋นก็เย็นแล้ว

“พ่อบอมบ์”เสียงเรียกดังมาแต่ไกลพร้อมกับร่างอวบของเด็กชายวัย ๗ ขวบ  “คอปเตอร์คิดถึงพ่อบอมบ์จังเลย”ผมต้องก้มลงอุ้ม ฮึ่ม น้ำหนักใช้ได้ พวกนี้เลี้ยงลูกดีเกินไป เดี๋ยวต้องพากลับไปเลี้ยงที่บ้านแล้วละ

“อ้วนขึ้นรึเปล่าเราอ่ะ พ่ออุ้มไม่ไหวเลยเนี่ย”

“แฮ่ๆ คอปเตอร์ไม่ได้ออกกำลังกายครับ”

“อ้าว ไหนว่าบอกพ่อว่าจะออกกำลังกายไง ไม่ได้นะ สัญญากันแล้วนี่”

“ครับ พ่อบอมบ์จะมาอยู่กับคอปเตอร์กี่วันครับ”

“๕ วัน”

“๕ วันเองเหรอพ่อ ไหนว่าจะอยู่ ๑๕ วัน”ชาลีหันมาถามผม

“อ้าว ก็ไม่เห็นจะมีอะไรนี่ พรุ่งนี้เราก็ไปสัมภาษณ์ จากนั้นรอเปิดเทอม ให้พ่ออยู่ทำอะไรอ่ะตั้งหลายวัน งานที่บ้านมีต้องทำอีกนะ”

“ก็อยู่เป็นกำลังใจไง เนอะพ่อ”ชาลีหันมาขอความเห็นจากไอ้อั๋น ลูกๆรู้เรื่องทั้งหมดแล้วนะครับ ผมเล่าให้เขาฟังตั้งแต่อายุ ๑๕ อ่ะ เจ้าแสบเจ้าซ่าก็รู้เรื่องของตัวเองหมดแล้ว ผมไม่ได้ปิดบังอะไรหรอกครับ แต่เด็กๆเขาโอเคดีนะครับ รักผมเหมือนเดิม

“คอปเตอร์อยากให้พ่อบอมบ์อยู่นานๆจัง พ่ออั๋นชอบดุคอปเตอร์ ไม่ใจดีเหมือนพ่อบอมบ์เลย คอปเตอร์อยากโป้งพ่ออั๋น”

“แน่ะ ฟ้องอีกแล้วนะเรา ก็ตัวเองทำผิดไม่ให้พ่อดุได้ไง หืม เออ เอาของไปเก็บสิชาลี เข้าบ้านกันพี่บอมบ์”

เราเข้ามาในบ้าน ตอนนี้ไอ้อั๋นมันเป็นผู้ใหญ่ กลับมาคืนดีกับบิว แต่งงานกันและมีเจ้าคอปเตอร์อีก ๑ คน บิวก็บอกว่ามีแค่นี้พอแล้ว ลูกเยอะปวดหัว ฮ่าๆๆ

เรามานั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยครับ แสบซ่าตอนเขามากรุงเทพเขาก็มาอยู่บ้านหลังนี้แหละครับ เวลาเขาไปเรียนเขาก็ไปรถไฟฟ้าบ้าง รถเมล์บ้าง ให้ขับรถไปเองนี่ไม่ไหว รถติด แต่ผมซื้อให้เขาขับอยู่นะครับ เวลาลูกๆเดินทางในที่ที่เขาอยากไปด้วยตัวเอง เขาจะได้สะดวกหน่อย หรือเวลากลับบ้าน ถ้าไม่นั่งเครื่องบินก็พากันขับรถกลับ  นี่ก็โชคดีที่การเดินทางในกรุงเทพมันโอเคขึ้นกว่าเมื่อก่อน รถไฟฟ้าทะลุทะลวงไปในจุดใหญ่ๆและขยายวงกว้าง นี่ชาลีก็มาอยู่นี่อีกคน สะดวกดี ผมก็ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วครับ ไม่มีภาระอะไรแล้ว ลูกโตหมดแล้ว จะมีก็แต่งานที่จะต้องทำที่บ้าน

แสบซ่าช่วยน้องเอาของขึ้นไปวางบนห้อง บ้านหลังนี้ใหญ่ดีครับ ตามฐานะของเขาอ่ะ ส่วนผมมายืนชมนกชมไม้ในสวน มีเจ้าคอปเตอร์คอยป่วน อ้อนแต่จะให้ผมอุ้ม ผมไม่อุ้มหรอก เด็กบ้าอะไรอ้วนมาก

“อั๋น พี่เอาลูกไปเลี้ยงนะ มึงเลี้ยงลูกไงวะกลมเหมือนลูกบอลเลย”

“คอปเตอร์ไม่อ้วนนะพ่อบอมบ์ คอปเตอร์แค่อวบเท่านั้นเอง แม่บิวบอก”รีบเถียงผมทันทีเลยครับ

“หึ ไอ้หมูอ้วน ก็พ่ออุ้มไม่ไหว จะไม่อ้วนได้ไงอ่ะเรา ไปอยู่กับพ่อดีกว่า พ่อจะพาออกกำลังกาย”

“เอาเลยพี่บอมบ์ ไอ้ตัวเล็กมันขี้เกียจ ใช้งานอะไรไม่ค่อยจะได้”

“อ้าว ก็บ้านเรามีคนใช้แล้วนะพ่อ ทำไมคอปเตอร์ต้องทำด้วย พี่อี๊ฟทำหมดแล้ว คอปเตอร์ไม่รู้จะทำอะไร”เถียงพอมันอีกคนครับ

“อือ ก็แบบนี้แหละถึงต้องไปอยู่กับพ่ออ่ะเรา ย้ายไปเรียนที่บ้านนอกดีกว่าเนอะ ไปอยู่กับคุณย่า พี่ชาลีมา คุณย่าเหงา คอปเตอร์ก็ต้องไปอยู่เป็นเพื่อนย่า”ผมแหย่เด็กเล่นครับ ไม่พาไปให้เกะกะหรอก เลี้ยงเด็กจนเบื่อละ ไหนจะลูกไอ้ภีม ลูกไอ้ภูมิ ลูกน้องเมย์ นี่ผมมาไล่ลำดับญาติแล้วนะ แม่ผมมีลูก ๔ คน ลูกแท้ๆก็ผมกับพี่เบิ้ล พี่นิดพี่น้อยลูกบุญธรรม แล้วมีหลาน ๑๔ คน มีเหลน ๒๗ คน มีลื่อ ตอนนี้ ๔ คน เหลนจะแต่งงานอีกปี สองปีข้างหน้าอีก ๓ คน เวลากลับบ้านทำบุญวันสงกรานต์ วันสารททีหนึ่งนะครับ บ้านไม่มีที่จะนอนครับ เยอะมาก แต่แม่ผมจำชื่อหลานชื่อเหลนได้ทุกคนนะครับ ถึงจะแก่แต่ความจำดีมาก ใครนิสัยยังไงนี่รู้หมด หลานคนนี้เป็นแบบนี้ เหลนคนนี้นิสัยแบบนี้ รู้หมดเลยครับ เพราะเลี้ยงมากับมือ นี่ไอ้ผักกาดก็พาลื่อไปให้ทวดเลี้ยงครับ มันก็หางานในตัวจังหวัดทำ มาปลูกบ้านใกล้ๆ ตอนนี้เพิ่งจะขวบกว่าๆ ซนมากครับ


วันที่ชาลีสัมภาษณ์ ผมก็ต้องถ่อไปด้วย จะไม่ไปน่ะเหรอ ไม่ได้ครับ ทั้ง ๓ คนพากันเกลี้ยกล่อมผมจนได้ จริงๆไม่อยากมานะครับ อยากให้ลูกเขาทำอะไรด้วยตัวเอง ไม่รู้อะไรให้มาถามรุ่นพี่ แล้วที่เขาสัมภาษณ์ เขาก็ถามลูก ไม่ได้ถามพ่อด้วย ตอนผมเข้ามหาลัย ผมจัดการอะไรด้วยตัวเองหมดเลยนะครับ ปฐมนิเทศคณะ เขาให้พาผู้ปกครองมา ผมก็ไม่ได้บอกพี่เบิ้ล ฮ่าๆๆ แต่กับเจ้าแสบเจ้าซ่านี่ ตอนที่เขาสอบได้ เขาก็ให้ผมมาด้วย ติดพ่อมากพวกนี้

มาถึงมหาลัย เจ้าแสบในฐานะเจ้าถิ่นเขาก็วิ่งวุ่นพาน้องไปทำนั่นทำนี่ ส่วนเจ้าซ่านี่เรียนมหาลัยเดียวกันกับผม เป็นรุ่นน้องนะเนี่ย ฮ่าๆๆ ห่างกันไปซะเกือบ ๓๐ รุ่นละมั้ง เจ้าซ่ามาถึงหนุ่มๆสาวๆมองกัน มีลูกหล่อก็แบบี้แหละครับ เออ ตอนนี้ลูกชายผมสูงกว่าผมอีก เจ้าแฝดนี่ปาไป ๑๙๖ ส่วนชาลีนี่ ๑๙๐ ครับ พวกนี้ผมป้อนเสาไฟฟ้าเป็นอาหารครับ ถึงได้สูงโย่งกันแบบนี้

“เดี๋ยวพ่อไปหาอะไรกินแถวนี้ดีกว่า แสบก็ดูน้องด้วยแล้วกัน”ผมบอกลูกชาย ตอนนี้มีผู้ปกครองมาคอยให้กำลังลูกหลานของตัวเอง

“พ่อนั่งแถวนี่แหละ”

“ก็ไม่เห็นจะมีอะไรนี่ เขาถามลูกนะไม่ได้ถามพ่อด้วย เมื่อไหร่จะโตเนี่ย ถ้ามีปัญหาอะไรโทรตามพ่อแล้วกัน เดี๋ยวพ่อเดินชมแถวๆนี้หน่อย เออ ชวนพ่อมาจะเป็นลูกแหง่ให้ได้รึไง ไม่อายชาวบ้านเขาเหรอ ป่ะๆ”ผมโยกหัวชาลีแล้วเดินจากคณะมาชมบรรยากาศ ก็เจอเพื่อนเก่าครับ มาเป็นอาจารย์ แล้วเจอเพื่อนสมัยมหาลัยมาส่งลูกเหมือนกัน เรานั่งคุยกันตามประสาเพื่อนครับ

พักใหญ่การสัมภาษณ์เสร็จเรียบร้อยแล้ว เจ้าซ่าเดินมาหาผมแล้วก็ทักทายเพื่อนผม ตามประสาครับ ผมแนะนำลูกชายให้รู้จัก และคุยกันอีกนิดหน่อยก่อนจะไปหาเจ้าชาลี

“เรียบร้อยแล้วนะ ช่วงบ่ายมีกิจกรรมอะไรอีกไหม เผื่อรุ่นพี่จะนัดเพิ่มเติม”

“ไม่มีแล้วพ่อ แต่รุ่นพี่ให้ใบนัดวันมาทำกิจกรรมมาอ่ะ พ่อลงเรียนโทอีกใบสิ จะได้มานั่งในห้องเรียนเป็นเพื่อนชาลี ตะกี้อาจารย์ถามว่าที่บ้านทำอะไร ชาลีเล่าให้ฟัง อาจารย์บอกว่าเป็นลูกค้าของเราด้วย”

“เหรอ อืม เดี๋ยวต้องมาทักทายกันหน่อย ป่ะ หาอะไรกิน จะกินที่บ้านหรือกินที่นี่ หรือกินที่ไหน”

“แสบมันอยากกินข้างคลองครับพ่อ ฮ่าๆๆๆ”เจ้าซ่าแซว

“เดี๋ยวโดนเตะ อยากกินเองก็มาโยนให้คนอื่น”

“เอาเป็นว่า เราไปกินทั้งครอบครัวดีกว่าเนอะ”ผมพูดกับลูกๆ

“เอ๊ย พ่ออ่ะ ฮ่าๆๆๆ”ขำทั้งลูกทั้งพ่อ

แล้วเราก็มากินข้างคลองจริงๆครับ ร้านตั้งอยู่ข้างๆคลองใสสะอาด ร้านอาหารอย่างหรู แหม อย่าคิดไปไกลสิครับ นั่งกินข้าวแล้วก็มองลูกชาย ผมในวัย ๔๗ ปี ใกล้จะเข้าเลข ๕ แล้ว บรรยากาศเป็นเหมือนวันวาน ไอ้ตัวเล็กทั้ง ๓ คน ที่เคยวิ่งวุ่นในบ้าน รื้อของ รื้อเสื้อผ้า เถียงพ่อบ้าง อำคุณย่าเล่นบ้าง เด็กน้อยที่เคยงอแงร้องจะซื้อขนมตอนเช้าๆ เด็กน้อยที่ไปหยิบหนังสือมาให้พ่ออ่านให้ฟัง เด็กน้อยที่ช่วยเก็บผัก คอยนั่งคิด คอยนั่งถาม ช่วยบวกเลข ช่วยทำบัญชี

ตอนนี้เขาโตเป็นหนุ่มแล้ว มันเหมือนเป็นภาพซ้อนขึ้นมาว่าเจ้าเด็กดื้อของผมยังเด็กอยู่ แต่ตอนนี้เขาอยู่ในวัยที่เขาเติบโต พร้อมจะรับผิดชอบอะไรที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม ส่วนผมเองก็พร้อมที่จะวางมือลงในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า เวลาที่ผ่านไปมันเร็วมากเลยนะครับ แปบเดียว ลูกโตซะแล้ว

“พ่อทานอันนี้สิ อร่อยนะ”เจ้าแสบยังคงตักนั่นตักนี้ให้ผมเหมือนเดิมครับ เขาเป็นยังไง เขาก็ยังทำอย่างนั้นเสมอมา

“มันเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”

“ไม่เหมือน ของแสบมันรสต้มยำ ของพ่อนั่นมันผัดขี้เมาแล้ว”

“แล้วไม่กินเองล่ะ”

“ก็อยากให้พ่อชิม”

นี่แหละครับ ความเอาอกเอาใจที่เขามีต่อผู้ใหญ่ ผมภูมิใจนะครับที่เขาเติบโตมาแบบรู้จักสิ่งที่ถูกที่ควร เรื่องเรียนเขาก็ไม่ด้อยกว่าใคร ความมีน้ำใจ จิตอาสา ก็เพียบพร้อม ผมบอกลูกๆเสมอนะ ว่าการเรียนเราไม่ต้องเก่งมากก็ได้ ขอแค่เรามีน้ำใจ ทำอะไรเพื่อส่วนรวมให้มาก คิดเพื่อส่วนรวม อย่าคิดอะไรเพื่อตัวเอง เพราะคิดเพื่อตัวเอง มันจะได้เราแค่คนเดียว แต่ถ้าเราคิดเพื่อส่วนรวม คนอื่นจะได้ประโยชน์ด้วย แต่การคิดเพื่อส่วนรวม ก็อย่าทุ่มมากเกินไป ดูกำลังของตัวเองด้วยว่าเราทำได้แค่ไหน ตัวเองรับได้แค่ไหน คือ ก็สอนให้เขาใช้ชีวิตอย่างสมดุล ไม่ตามกระแสและไม่อยู่ในถ้ำ เพราะชีวิตไม่ใช่เรื่องที่ยาวนานเลยครับ มันแค่ลมหายใจเข้าออก แค่นี้จริงๆ เราไม่รู้หรอกว่าเราจะจากโลกนี้ไปเมื่อไหร่ ฉะนั้น ระหว่างที่เรายังหายใจ ให้ทำอะไรไว้กับโลกใบนี้ ก็โอเคสำหรับลูกครับ เขาเข้าใจดี เข้าใจดีกว่าผมอีกมั้ง อาจจะเป็นเพราะว่าเขาได้ซึมซับธรรมะตั้งแต่เด็กๆ มีหลวงตาคอยควบคุมและคอยสอนอยู่เสมอ ตอนนี้หลวงตาก็ยังมีชีวิตอยู่นะครับ อายุ ๑๑๕ ปีแล้ว

“เหม่ออะไรอ่ะพ่อ อิ่มแล้วเหรอครับ”ชาลีสะกิดถามผม

“หืม อืม ไม่มีอะไร”

“แล้วก็อบว่าซ่าเหม่อตอนกินข้าว พ่อเองก็ชอบเหม่อ”เจ้าซ่าขำผม ตอนเด็กๆนี่บางวันจะเอาข้าวไปนั่งกินหน้าทีวีแล้วชอบเหม่อมองทีวีจนไม่ได้กินข้าว ผมต้องสะกิด จนต้องลงโทษห้ามกินข้าวหน้าจอทีวี หึหึ ผ่านไปไวจังไอ้ตัวเล็ก

“มีอะไรให้คิดเล็กน้อยน่ะ”

“คนแก่ชอบคิดถึงความหลัง”เจ้าซ่ายิ้มล้อเลียนผม

“หึหึ ก็มันจริงนี่นา ลูกๆโตกันหมดแล้ว ไม่เหลือคราบเด็กน้อยที่เคยป่วนพ่อเลย อ่ะ กินให้หมด แล้วจะไปไหนกันรึเปล่า จะกลับบ้านหรือว่าเดินเล่นสักหน่อย”

“เดินเล่นก็ได้ครับพ่อ”

พออิ่มแล้วเราจึงเดินเล่น ไปเที่ยวตามที่ต่างๆเท่าที่เวลาจะอำนวย กรุงเทพเปลี่ยนไปมาก อากาศร้อนขึ้นกว่าเดิม แต่ความสะดวกสบายก็โอเคกว่าเดิม นิสัยคนเปลี่ยนไปตามกาลเวลาธรรมดาของเมืองใหญ่ แต่ต่างจังหวัดตอนนี้ก็เติบโตขึ้นแล้วนะครับ เพราะความสะดวกสบายในการเดินทาง ไม่ว่าจะทางเครื่องบิน รถไฟความเร็วสูง หรือแม้แต่รถไฟฟ้าได้ขยายไปตามตัวเมืองใหญ่ในแต่ละภูมิภาค ประชากรเพิ่มขึ้น ความต้องการในการบริโภคเพิ่มมากขึ้น ความเหลื่อมล้ำระหว่างรายได้ก็ยังมีอยู่ แต่เด็กรุ่นใหม่เขาพัฒนา ก็เป็นธรรมดาของการมีชีวิตอยู่ให้รอดในสังคมครับ เวลามันผ่านไปเร็วจริงๆ   




ปล. เปิดเทอมกันจึงอยากให้รับรู้บรรยากาศของ ๓ กุมาร ที่เคยซุกซน
ก็เป็นตอนเล็กๆ ต้อนรับเฟรชชี่ครับ เรื่องใหม่ เขียนได้นิดเดียว อิอิ
แต่ไม่ใช่ตอนต่อของ ๓ กุมารนะ ผมเขียนถึงพวกเขาไม่ค่อยออก
ส่วนเรื่องเอี่ยมศรีที่เคยเขียนคู่กับไอ้หิน ผมทำไฟล์หายไปแล้ว
ฝันดีกันทุกคนนะ

[NuTonKaw]

เป็นครอบครัวใหญ่มากกกก ที่รักกันสุดๆ

3แสบโตแล้วหล่อแถมเก่ง ที่สำคัญยังติดพ่อสุดๆ

[wikawee]

ว้า~~~~ ไม่เห็นหมวดบูมหมวดเต้ย เเล้วก็ตวงเลยอ่ะ คิดถึงงงงงง 

[Vanillaเปรี้ยว]

โตเป็นหนุ่มหล่อกันหมดละ