ตอนที่ ๘๐ ความเชื่อใจ ครึ่งแรก
ปรี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปึงงงงงงงงง โครมมมมม ปึงงงงงงงงงง ปุบ ปุบ ปึง
หลังจากที่ทุกอย่างขึ้นขึ้นอย่างรวดเร็วภายในเสี้ยวนาที ตอนนี้ผมได้แต่กำพวงมาลัยด้วยความมึนงงและหัวใจที่สั่นระรัว ถุงลมนิรภัยพองกางกระแทกอัดหน้าและรอบลำตัวผม ความรู้สึกเสียววูบผ่านช่องท้องไล่ขึ้นบนลงล่าง ก่อนที่ทุกอย่างจะนิ่งสนิท เหลือเพียงเสียงหัวใจที่เต้นระทึกของผม
ผมนั่งนิ่งตัวแข็งทื่ออยู่ในรถ ได้ยินเสียงโหวกเหวกจากด้านนอก ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกเลยครับ กว่าจะตั้งสติได้และรู้สึกว่าตัวเองยังไม่ตาย โหย หวิดสิ้นชื่อไอ้บอมบ์ซะแล้ว
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงรถของหน่วยกู้ภัยก็มาถึงยังที่เกิดเหตุ ผมยังมีสติดีทุกอย่างแต่ว่าตอนนี้ผมออกไปไหนไม่ได้ เนื่องจากเมื่อกี้ผมเบรกรถกะทันหันแล้วล้อมันก็ลากยาว ผมหักพวงมาลัยเพื่อที่จะหลบคนเลยทำให้รถผมดริฟต์หมุนติ้วแล้วพลิกคว่ำไปรอบหนึ่งก่อนจะไปกระแทกกับเกาะกลางถนน ดีนะที่ไม่มีรถวิ่งไล่หลังมา ไม่งั้นผมอาจจะไม่มีลมหายใจอีกต่อไปเลยก็ได้
เจ้าหน้าที่กูภัยใช้ชะแลงงัดประตูรถผม แล้วก็ใช้คีมตัด สภาพรถไม่ต้องพูดถึงครับเละไปพอสมควร กว่าที่เขาจะเอาผมออกจากรถได้ใช้เวลาไปพักใหญ่
“เฮ้ยพี่ เป็นไปได้ไงอ่ะ รถแม่งคว่ำซะขนาดนี้”เจ้าหน้าที่กูภัยมองด้วยความมึนคงที่เห็นผมออกจากรถได้ผมยังยืนได้เป็นปกติ คือผมก็ไม่รู้ว่าผมปลอดภัยมาได้ไง
“มึงอย่ามัวอึ้ง พาพี่เจ้าไปตรวจร่างกายก่อน เออ แล้วผู้หญิงคนนั้นด้วย”เจ้าหน้าที่ที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าของกู้ภัยชี้ไปที่หญิงสาวคนหนึ่งซึ่งนอนหมอนซบกับพื้นถนนอยู่ คนนี้แหละครับที่ผมเกือบจะชนเข้าให้
ผมมาโรงพยาบาลพร้อมกับหญิงสาวคู่กรณี มองแล้วรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาแต่ยังคิดไม่ออกว่าเคยเจอกันที่ไหนหรือเปล่า มาถึงโรงพยาบาลก็ตี ๕ แล้วครับ ผมเข้าไปเช็คร่างกาย ไม่มีอะไรมากหรอกครับแค่เศษกระจกบาดที่แขนกับเข่าถลอกนิดหน่อย ร่างกายเครื่องในทุกอย่างยังปกติดี แต่คนที่ผมจะชนนี่สิครับไม่รู้เขาเป็นไงบ้าง ผมไม่รู้ว่าเขาเกิดบ้าอะไรขึ้นมาถึงได้เดินไม่ได้ดูตาม้าตาเรือ หรือว่าเมา หรือว่าอยากฆ่าตัวตาย ผมได้แต่นั่งคิดคนเดียว
เช้ามาพี่น้อยโทรหาผม เพราะเห็นผมไม่กลับบ้านกลับช่องทั้งคืน พอผมเล่าว่าเกิดอะไรขึ้นพี่น้อยลนลานยกใหญ่ ผมก็บอกว่าไม่เป็นอะไรมากพี่น้อยเลยเบาใจ สายๆตำรวจจึงมาสอบปากคำกับผมและไล่สอบพยานใกล้เคียงที่เห็นเหตุการณ์ ระหว่างที่ตำรวจสอบปากคำอยู่นั้น พี่เบิ้ลแกก็มา จนตำรวจสอบปากคำเสร็จเรียบร้อย ผมจึงได้เข้าไปดูคู่ความซึ่งตอนนี้น่าจะยังไม่ฟื้นครับ สักครู่หมออกมาจากห้องคนไข้
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรมากไหมหมอ”ผมถามหมอผู้หญิงน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับผม
“ใช่ญาติของคนไข้หรือเปล่าคะ”
“อ๋อ เปล่าครับ แต่เป็นคู่กรณีกันครับ”
“อ๋อ ปลอดภัยแล้วค่ะ นี่โชคดีนะคะที่เด็กในท้องไม่เป็นอะไร”
“อ้าว เขาท้องเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ ท้องอ่อนๆ น่าจะ ๘ สัปดาห์ได้แล้วล่ะค่ะ ปลอดภัยทั้งคู่ คุณเองก็โชคดีนะคะที่รอดชีวิตมาได้”
“ครับหมอ”ผมพยักหน้าและยิ้มให้ จากนั้นหมอก็ขอตัวไป ที่จริงหมอให้ผมกลับบ้านได้แล้วนะครับ แต่ผมก็ยังงงตัวเองว่าจะอยู่รออะไร ผมนั่งรอที่หน้าห้องผู้หญิงคนนั้นจนหมอเข้าไปตรวจอีกครั้งหนึ่งผมจึงอนุญาตตามหมอเข้าไป ผู้หญิงคนนั้นเขาฟื้นแล้วครับ พอเห็นหน้าผมก็น้ำตาแตกทันที
“ฮึกๆ ฮือๆๆๆ ทำไมไม่ชนหนูให้ตาย ฮือๆๆๆ”เห็นหน้าผมแล้วอยากตายทันที โหย ผู้หญิงอะไรใจร้ายจัง ผู้หญิงคนนี้เขาร้องไห้ฟูมฟายพร่ำเพ้อพรรณนา ต่อว่าผมกลายๆว่าผมหักหลบเขาทำไม ทำไมไม่ชนเขาให้ตายไปเลย เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว เขาอยากจะไปให้พ้นๆจากโลกอันแสนวุ่นวาย ผมไม่รู้จะทำยังไงครับ ถ้าชนตาย ผมก็ผิดโทษฐานขับรถประมาททำให้คนถึงแก่ชีวิต
“อยากตายทำไม ไม่สงสารลูกบ้างเหรอ”ผมเข้าไปใกล้ๆ โดนทุบหน้าอกทีหนึ่ง
“ฮือๆๆ ฮึก หนูไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว ฮือๆๆๆ”เห็นน้ำตาผู้หญิงนองหน้าแล้วผมก็รู้สึกสงสาร ผมไม่ค่อยชอบน้ำตาสักเท่าไหร่ครับ เห็นแล้วมันใจอ่อนยวบยาบลงทันที
“ใจเย็นๆ มีอะไรค่อยพูดค่อยจากัน”ผมพูดเสียงอ่อนโยน
“ฮือๆๆๆ”ยิ่งปลอบยิ่งร้องไห้หนัก
“ใจเย็นๆนะ”ผมพูดเสียงอ่อนลงอีกพร้อมกับรวบมือทั้ง ๒ ข้างแล้วบีบเบาๆ ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงคนนี้จะนิ่งแทบจะหยุดร้องไห้ทันที “มีอะไรเล่าให้ฟังไหม”
“หนูอยากตาย”
“อยากตายไปทำไม บอกพี่สิ”ผมถือวิสาสะขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วรวบกอด อย่าหาว่าไอ้บอมบ์แอบแต๊ะอั๋งผู้หญิงเลยนะครับ
“ฮึก หนูไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว หนูอยากไปอยู่กับพ่อกับแม่”
“ชู่ว์ ใจเย็นๆก่อน ตอนนี้น้องกำลังหนีปัญหา ไหนลองเล่าเรื่องให้พี่ฟังได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น”
“ฮึก ฮือๆๆๆๆ ไอ้คนเฮงซวย ฮือๆๆ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ฮือๆๆๆ”อ้าว ออกทะเลไปไหนอีกแล้วล่ะ น้องคนนี้ร้องไห้อีกพักใหญ่ครับ ปากก็ก่นด่าสาปแช่งผู้ชาย ซึ่งไม่น่าจะใช่ผมหรือผู้ชายทั้งโลก แต่น่าจะเป็นผู้ชายคนใดคนหนึ่งที่มีความสำคัญกับเขา นี่ถ้าผมไม่เพ้อเจ้อไปเอง ผมกำลังคิดว่าผู้หญิงคนนี้กำลังอยากจะฆ่าตัวตายเพราะท้องกับผู้ชายที่ไม่มีความรับผิดชอบ ผมไม่รู้ว่าผมคิดถูกหรือเปล่า
น้องคนนี้ร้องไห้อย่างหนักก่อนจะกลั้นสะอื้นแล้วทองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย จนประมาณสักเที่ยงกว่าๆครับ ห้องพยาบาลถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับ ๒ หนุ่มที่หน้าตาละม้ายคล้ายกัน
“เจ๊”ผู้ชายคนแรกพูดเสียงดังแล้ววิ่งปราดเข้ามา “เจ๊ ฮึก ทำไมเจ๊ทำแบบนี้ ฮือๆๆ เจ๊ไม่สงสารบอมบ์เหรอ”อ้าว ชื่อซ้ำกับกูอีก อย่าบอกนะว่าอีกคนชื่อบูม กูจะฮาให้เลยอ่ะ
“เจ๊ เพราะไอ้เหี้ยอั๋นใช่ไหมที่มันทำให้เจ๊ต้องเป็นแบบนี้ เจ๊บอกบาสมา บาสจะไปฆ่ามัน”อีกคนก็น้ำตาไหลอาบเป็นทางเข้ามากอดแล้วร้องห่มร้องไห้ ตอนนี้ทั้ง ๓ คนร้องไห้หนักกว่าเก่าแล้วพูด ถามซึ่งกันและกัน ผมก็ฟังได้ความบ้างไม่ได้ความบ้าง แสดงว่าที่ผมเดาเมื่อกี้นี้ก็น่าจะถูก ผมให้พี่น้องเขากอดกันร้องไห้อยู่พักใหญ่แล้วผมก็เข้าไปแทรก จากนั้นคนน้องก็เล่าเรื่องให้ผมฟัง
เรื่องก็ประมาณว่า พี่สาวของเขาซึ่งก็คือผู้หญิงที่ผมจะขับรถชนเมื่อคืนนี้นะครับ เขาท้อง ก็ตามที่หมอบอกผมแหละครับ พอท้องแล้วทีนี้ก็ไปบอกแฟนว่าตัวเองท้อง ซึ่งแฟนของน้องผู้หญิงคนนี้ชื่ออั๋น อ่อ แล้วน้องผู้หญิงคนนี้ชื่อบิวนะครับ บิวไปบอกกับแฟนว่าท้อง แต่ฝ่ายชายกลับปัดความรับผิดชอบ แล้วก็มาเป็นอีท่านี้แหละครับ จะฆ่าตัวตายด้วยการกินเหล้าให้เมาแล้วเดินให้รถชนไปซะ น้องๆของบิวเล่าไป บิวก็ร้องไห้ไป ผมรู้สึกสงสารเป็นอย่างมาก พูดแทบไม่ออกเลยครับ มันน่าสงสารนะครับกับเรื่องแบบนี้ ผู้หญิงยังไงก็เป็นข้าวสาร หุงไปแล้ว มันก็ไม่สามารถที่จะงอกขึ้นใหม่เหมือนผู้ชาย ที่เขาเปรียบว่าผู้ชายข้าวเปลือกผู้หญิงข้าวสารน่ะ ผมนั่งมอง ๓ พี่น้องที่ตาแดงก่ำ
“เอางี้แล้วกันนะ เดี๋ยวพี่ช่วยเคลียร์ให้เอาไหม”ผมเสนอตัวเองเลยครับ ทั้ง ๓ คนมีสีหน้ากระอักกระอ่วนใจ แต่ผมก็พูดไปด้วยความมุ่งมั่นที่อยากจะช่วยเหลือ
“ผมจะไปฆ่ามันให้ตาย”
“คิดว่าฆ่าเขาตายแล้วปัญหาจะจบแค่นั้นเหรอ หืม”ผมกอดอกมองหน้า
“พี่ดูที่มันทำกับเจ๊สิ”ขึ้นเสียงใส่ผม
“ใจเย็นๆ ฆ่าเขาตายเราไม่ได้ประโยชน์อะไรหรอก นอกจากจะติดคุก แล้วคิดว่าปัญหาจะจบแค่นั้นเหรอ อย่าคิดอะไรสั้นเกินไปสิ เขาตายหรือเราตายปัญหามันไม่ได้จบลงหรอก มันเป็นแค่การหนีปัญหา แล้วกว่าจะฆ่าได้ ไหนต้องหาปืน ไหนต้องหาจังหวะดีๆอีก เขาไม่ได้เดินให้เรามาฆ่าง่ายๆหรอกนะ ถ้าฆ่ากันง่ายๆเขาจะมีกฎหมายไว้ทำไม”
“พี่ไม่เข้าใจความรู้สึกของพวกผมหรอก พี่มันคนนอก”
“ก็ใช่ไงที่พี่เป็นคนนอก แต่รู้ได้ไงว่าพี่ไม่เข้าใจความรู้สึกของคนอื่น จะลองดูป่ะล่ะ พี่ให้ยืมปืนพี่ก็ได้นะ เอาไปแล้วยิงแสกหน้า ตำรวจมาจับ ติดคุกกี่ปีดี ไม่ต่ำกว่า ๒๐ ปี มีประโยชน์อะไรล่ะ แล้วเรายิงปืนเป็นรึเปล่า การยิงปืนไม่ใช่สักแต่ว่าเหนี่ยวไกนะ ถ้ายิงไม่เป็น จะไปจ้างใคร หืม จ้างมือปืน ไม่ใช่บาทสองบาทนะ ยิงไปเขาไม่ตายขึ้นมาล่ะ เกิดเขาอยากล้างแค้น เราก็ตายฟรี ใจเย็นๆ การฆ่าใครปัญหาไม่ได้จบ ไม่ต้องฆ่า แต่เราจะทำให้มันทรมาน ดีไหม”
“ฮึ่ย”คนน้องเล็กสุดทำท่าฟึดฟัด ฮึดฮัดใส่ผม “พี่ก็ดีแต่พูด”
“หึหึ ตอนนี้พี่ว่าใจเย็นๆก่อนดีกว่าไหม ถ้ายิ่งเราใจร้อนปัญหามันไม่มีทางตกผลึกหรอก เชื่อพี่ เดี๋ยวพี่ช่วยแก้”ทุกคนต่างเงียบ จากนั้นหมอเข้ามาเช็คร่างกายของบิวอีกครั้งหนึ่ง ผมก็ซักรายละเอียดเกี่ยวกับเด็กในท้อง หมอก็พูดให้ผมฟังว่าเด็กปลอดภัยทุกอย่างครับ โล่งใจไปเปราะหนึ่ง
“แกไปไหนมา”ผู้หญิงวัยกลางคนยืนกอดอกมองหน้าด้วยความไม่พออกพอใจ “ฉันว่าแล้วไม่มีผิด แกน่ะมันหลานไม่รักดี ให้มาเรียนหนังสือไม่ตั้งใจเรียน กลับไปแหกแข้งแหกขาให้เขาเอา เอาไงล่ะ ท้องไม่มีพ่อ ทำไมแกเป็นคนแบบนี้”มันเหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด ผู้หญิงวัยกลางคนซึ่งผมไม่รู้ว่าเป็นแม่หรือใคร ด่ากราดหลานสาวเรื่องราวตั้งแต่ยุคสมัยไหนมาก็ไม่รู้ครับ บิวถึงกับล้มทั้งยืน โชคดีที่ผมรับตัวไว้ทัน
“น้ารู้ได้ไงว่าเจ๊ท้อง”บอมบ์ถามน้าตัวเองด้วยสายตาแบบ ไม่รู้ บอกไม่ถูกว่ะ
“ทำไมจะไม่รู้ ก็เพราะผัวเก่าอีนังนี่มันด่ากูปาวๆ ว่าจ้องจะจับเขา อยากตกถังข้าวสาร เขาไม่เอาตำรวจมาเอาเรื่องก็บุญเท่าไหร่แล้ว พวกแกออกไปเลยนะ อย่ามาทำให้ฉันอัปรีย์หมดหมองไปมากกว่านี้”
“น้ามีสิทธิ์อะไรมาไล่พวกผมอ่ะ”
“แกเอาของพวกแกออกไปจากบ้านฉันเลยนะ ไสหัวไปให้ไกลๆทั้งพี่ทั้งน้อง ไป๊”
“น้าอ้อน น้าไม่มีสิทธิ์มาไล่พวกผมนะ”
“ทำไมฉันจะไล่พวกแกไม่ได้ ห๊ะ”คนเป็นน้าตะคอกมาเสียงดัง “ฉันถามพวกแกหน่อยแล้วกันแกมีสิทธิ์อะไรที่จะอยู่ต่อไปล่ะ บ้านนี้ก็ชื่อของฉัน ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ไล่”
“น้าอ้อนอย่ามาพูดแบบนี้นะ บ้านนี้บ้านพ่อแม่บาสต่างหากล่ะ”น้องคนเล็กขึ้นเสียงใส่
“ของพ่อแม่แกเหรอ พ่อแม่แกตายไปแล้ว หึ ชื่อก็เป็นของฉัน พวกแกไสหัวไปเลยนะ ทั้งพี่ทั้งน้อง ฟิล์ม ไปเอาเสื้อผ้าของพวกมันออกมาจากบ้านเราให้หมด”น้าของบิวเรียกคนใช้มา
“ค่ะ คุณผู้หญิง”
“น้าอ้อนไม่มีสิทธิ์ไล่พวกผมนะ นี่มันบ้านผม”
“ไป๊ ฉันบอกให้ออกไปไง ฉันให้เวลาพวกแก ๑๐ นาที หอบผ้าหอบผ่อนพวกแกออกไปให้หมด แล้วนี่ดูซะด้วย ชื่อบ้านมันชื่อของฉัน”เขาชูใบกรรมสิทธิ์ในตัวบ้านกับที่ดินหลังนี้ ทั้ง ๓ คนถึงกับไปไม่ถูกเลยครับ “ฉันมีสิทธิ์ ต่อไปนี้ทุกอย่างจะเป็นของฉันทั้งหมด แล้วฉันกับพวกแกขาดกัน นับตั้งแต่นาทีนี้เป็นต้นไปฉันไม่นับญาติเลวๆแบบพวกแก ออกไปก่อนที่ฉันจะเอาน้ำมาราดเสนียด”จากนั้นคนรับใช้ในบ้านก็เอาพวกเสื้อผ้าข้าวของมากองไว้ที่หน้าบ้าน พี่สาวตอนนี้ผมก็พยุงตัวไว้ ส่วนน้องชายทั้ง ๒ คนก็น้ำตานองหน้า
“คุณทำแบบนี้ไม่ถูกนะ เป็นญาติพี่น้องประสาอะไรทำไมไม่ช่วยเหลือกัน”
“แกไม่ต้องเสือกเรื่องของชาวบ้าน อ่อ นี่ผัวใหม่มันล่ะสิ ฉันว่าแล้ว นางนี่มันมั่วเซ็กส์ ท้องป่องขึ้นมาแบบนี้ คงหาพ่อเด็กไม่ได้ล่ะสิ ดีแล้วที่ผู้ชายดีๆอย่างน้องอั๋นไม่ต้องมาจมปลักกับอีนังนี่ ร่านไปทั่ว ไปเรียน ปากบอกว่าเรียนๆๆๆ ไม่รู้เรียนเอาความรู้หรือเรียนหาผัวกันแน่ จ้องจะจับผู้ชายมากี่คนแล้วล่ะ”
“น้าไม่มีสิทธิ์ด่าเจ๊นะ ทำไมน้าเป็นคนแบบนี้”
“ก็ฉันเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่ พวกแกโง่กันเอง โง่ทั้งโคตรเหง้า ไป๊”
“น้าอ้อน”
“ทำไม กูไม่ใช่น้ามึงอีกต่อไปแล้ว แล้วกูก็ไม่มีหลานเหลวๆแบบนี้ ออกไปให้พ้นจากหน้าบ้านกู”
“คุณนี่เลวเข้ากระแสเลือดเนอะ ลูกหลานตัวเองกลับไม่ดูดำดูดี”ผมพูด
“ทำไม มึงจะทำไมกู”
“โอเคๆ ตอนนี้ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก แต่วันข้างหน้าเดี๋ยวคุณเจอผมแน่”ผมพยักหน้าท้าทาย “น้องเก็บข้าวของมากองไว้ก่อนเถอะ”ผมพูดกับน้องๆพลางประคองบิวซึ่งตอนนี้เป็นลมไปแล้วครับ น้องๆเก็บข้าวของทั้งน้ำตา อะไรที่ว่าเป็นของใช้ คนใช้เอามากองไว้หน้าบ้านหมดเลยครับ สักพักอีหนูโทรหาผม ผมรับสายมันก็โวยวายใส่ผมยกใหญ่เลยครับ ผมไม่ได้พูดอะไรแต่สั่งให้มันบึ่งรถมารับผม เอารถกระบะมาได้ก็ดี ครู่หนึ่งไม่ถึงชั่วโมงดี อีหนูมันเอากระบะมาจริงครับ
“นี่มันเรื่องอะไรอ่ะพี่บอมบ์”
“เดี๋ยวเล่าให้ฟัง บอมบ์ บาส เอาของขึ้นรถก่อน”ผมสั่ง ส่วนบิวตอนนี้สลบคาตักผมครับ บอมบ์ บาส มีสีหน้าลังเล “เชื่อใจพี่”
“มาๆ เดี๋ยวพี่ช่วย”อีหนูอาสา ผมอุ้มบิวขึ้นไปวางข้างในรถแล้วก็หาอะไรมาพัด ส่วนน้องชายทั้ง ๒ คนได้แต่ขนของด้วยน้ำตา ครู่หนึ่งข้าวของที่กองหน้าบ้านก็เต็มกระบะรถเรียบร้อย
“ป่ะ เดี๋ยวพี่เคลียร์เอง”ผมตบไหล่น้องๆเบาๆจากนั้นก็ขึ้นรถแล้วก็ออกเดินทาง ผมไม่รู้ว่าจะพา ๓ พี่น้องนี้ไปที่ไหนดี จะพาไปบ้านพี่เบิ้ลก่อนก็เกรงใจพี่เบิ้ล
“นี่มันอะไรอ่ะพี่บอมบ์”อีหนูถาม
“โทรหาฝรั่งให้หน่อยหนู ให้ฝรั่งหาบ้านให้สักหลังสิ”ผมตัดสินใจให้อีหนูโทรหาฝรั่ง ฝรั่งมันมีหุ้นเกี่ยวกับพวกอสังหาริมทรัพย์อยู่ ให้ฝรั่งหาบ้านหรือคอนโดให้อย่างรวดเร็วพร้อมเข้าไปอยู่ แปบเดียวเท่านั้นก็ได้บ้านหลังหนึ่ง ในหมู่บ้านถัดจากซอยบ้านอีหนูไปประมาณ ๒ ซอย เป็นบ้านเดี่ยวครับ ก็ห่างจากบ้านที่ถูกไล่ไกลเหมือนกันนะ พอไปถึงบ้านที่เราเลือกไว้ ฝรั่งมารออยู่แล้วครับ
“มีอะไรเหรอบอมบ์ ทำไมถึงอยากได้บ้านกะทันหัน”ฝรั่งถาม
“ขอพักเหนื่อยก่อน”นี่ทั้งวันผมวุ่นๆกับเรื่องนี้มากเลยนะครับ ข้าวปลาก็ยังไม่ได้กิน แล้วไม่รู้ว่าทำไมจะต้องไปยุ่งกับเขาด้วย จะไม่ทำมันก็รู้สึกไม่ดี เหมือนมีใครกำลังดึงผมไว้ว่าให้ช่วยเหลือ ๓ พี่น้องนี้ก่อน
“พี่บอมบ์ยังไม่เล่าให้หนูฟังเลยพี่เจิด”อีหนูเดินไปกอดเอว
“อื้ม เรื่องคงยาว เดี๋ยวแปบนึงนะ อย่าเพิ่งเอาของเข้าไป รอแม่บ้านมาทำความสะอาดสักพักก่อน”
ครู่หนึ่งคนทำความสะอาดมากัน ๕ คนเลยครับ ชาย ๒ คน หญิง ๓ คน ระหว่างนี้ผมก็เลยสอบถาม บอมบ์กับบาสถึงเรื่องราวต่างๆ พี่น้องก็เล่าให้ฟังว่า บ้านที่เขาโดนไล่ออกมาเมื่อกี้เป็นบ้านของพ่อแม่เขาเอง ตอนนี้พ่อแม่ของทั้งคู่ก็เสียชีวิตไปแล้ว พ่อเขาเสียชีวิตเมื่อ ๖ ปีที่แล้วด้วยอุบัติเหตุ ปีต่อมาแม่ของเขาก็เสียชีวิต ทรัพย์สมบัติของพ่อแม่เขาเยอะมากนะครับ ที่ดินของพ่อซึ่งอยู่ที่บ้านเกิดต่างจังหวัดก็เกือบๆ ๑๐๐ ไร่ พ่อเขาเป็นคนต่างจังหวัดนะครับ มาแต่งงานกับแม่เขาแล้วย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพ ส่วนแม่ก็เป็นเจ้าของร้านทองครับ พอพ่อแม่ของทั้งคู่เสียชีวิต น้าของเขาซึ่งเป็นน้องสาวในสายเลือดของแม่ก็เข้ามามีอำนาจในการจัดการมรดก เนื่องจากทั้ง ๓ คนยังไม่บรรลุนิติภาวะครับ ญาติฝ่ายพ่อก็ไม่มีเพราะพ่อเป็นลูกชายคนเดียว ปู่กับย่าก็เสียชีวิตไปแล้ว จึงเหลือน้าที่เข้ามารับช่วง ก็ได้น้านี่แหละครับคอยส่งเรียน จัดการเรื่องภาระการเลี้ยงดู อ่อ แล้วทั้ง ๓ คน บิวเรียนปี ๔ แล้วนะครับ ส่วนบอมบ์ปี ๓ บาสเพิ่งจะเข้าปี ๑ แล้วเรื่องของบิว บิวก็มีแฟน ผมจำหน้าเขาได้แล้วนะครับ ตอนที่ผมไปซื้อเจ้าสมาร์ทโฟนที่ผมใช้ปัจจุบัน ที่ว่าผมเห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังกระหนุงกระหนิง ซึ่งผมกำลังหื่นๆเรื่องคัพซี คัพดีของเจ้าตัวนั่นแหละครับ บิวท้องกับแฟน แล้วก็บอกกับแฟน แล้วน่าจะโดนแฟนปฏิเสธมามั้งครับ เรื่องนี้ค่อยไปถามเอากับเจ้าตัวทีหลัง
ครู่ใหญ่เมื่อบ้านเรียบร้อยแล้วจึงได้ขนของเข้าไปด้านใน ผมโทรหาญาติๆของผมที่ว่างๆให้ไปรับแม่ผมมาหน่อยเพราะผมคงไม่ได้กลับบ้านแล้วล่ะครับ เมื่อจัดบ้านเรียบร้อยแล้วผมก็ได้นั่งนั่งแผ่ด้วยความอ่อนเพลีย แล้วพักหนึ่งพ่อแม่อีหนูก็เข้ามาดู อีหนูก็เล่าเรื่องให้พ่อแม่มันฟัง สักพักพี่น้อยกับพี่เบิ้ลก็มาครับ เพราะแกรู้ข่าวคร่าวๆ ผมก็เล่าเรื่องให้ฟังตั้งแต่ผมรถคว่ำแล้วมาเจอกับเรื่องแบบนี้ ครู่หนึ่งบิวตื่นขึ้นมา พี่น้องบอมบ์ บาส กุลีกุจอดูแลพี่สาวของตน ส่วนเรื่องแฟนของบิวที่ผมคิดว่าจะไปเอาเรื่อง พอถามประวัติจากพี่น้องบาสบอมบ์แล้ว
“พี่ว่าเราไปสู้รบปรบมือกับเขาไม่ไหวหรอกบอมบ์ ไม้ซีกอย่างพี่ไปงัดไม้ซุงอย่างเขาไม่ได้หรอก”ไอ้อั๋นแฟนของบิวพ่อมันใหญ่ครับ ขนาดว่าพี่เบิ้ลยังไม่กล้างัดเลย
“แล้วทำไงอ่ะพี่เบิ้ล”
“ก็เก็บเด็กเอาไว้ก่อน ตอนนี้ทำยังไงก็ได้ที่ไม่ต้องฆ่าเด็ก เด็กในท้องเขาไม่ได้มีความผิดอะไรหรอกนะ ที่ผิดน่ะคือผู้ใหญ่ที่ไม่รู้จักโต แล้วเรื่องน้าที่โดนไล่ เดี๋ยวหาทนายเก่งๆมา หาพยานหลักฐานมาสู้กัน ของของเราก็ต้องเป็นของของเราสิ”
“อืม บอมบ์ก็ว่างั้นแหละพี่เบิ้ล”แล้วพี่เบิ้ลก็เข้าไปคุยกับบิวเงียบๆ ส่วนผมคุยกับ ๒ พี่น้องเงียบๆ ถามเรื่องการเรียนของทั้งคู่ว่าเป็นยังไงอะไรยังไง บอมบ์ แหม ชื่อเหมือนผม ขอเรียกว่าบอมบ์เล็กแล้วกันนะครับ บอมบ์เล็กเรียนปี ๓ วิศวะอินเตอร์ครับ ส่วนบาสน้องเล็กคนสุดท้องเรียนแพทย์เพิ่งจะปี ๑ ๓ พี่น้องเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันครับ เรียกว่าเรียนเก่งกันทั้งบ้านเลยทีเดียว ผมคุยคร่าวๆกับ ๒ พี่น้องแล้วก็บอกเขาไปว่า
“ต่อไปเรื่องของพวกเรา ๓ คน ให้เป็นภาระของพี่แล้วกันนะ”
“ผมไม่อยากเรียนแล้วพี่”บาสน้องเล็กพูดด้วยเสียงหมดอาลัยตายอยาก
“ไม่อยากเรียนแล้วจะไปทำอะไรกินล่ะ เราติดแพทย์มาแล้ว ถ้าไม่อยากเรียนจะไปทำงานอะไร ทำงานเอาเงินเดือนไม่เท่าไหร่นี่นะ จะพอกินเหรอ”
“แล้วผมจะเอาเงินจากที่ไหนล่ะ”บอมบ์เล็กมองหน้าผมสีหน้าเหนื่อยท้อ
“เรื่องเงินเรื่องเล็กสำหรับพี่ พี่รับปากว่าจะช่วย ก็คือช่วย พี่ให้เราหยุดเรียนช่วงนี้ได้ แต่สัปดาห์หน้าเราต้องเข้มแข็ง รู้ไหม”ผมลูบหัวเจ้า ๒ คนเบาๆ
“พี่เป็นใครก็ไม่รู้ แล้วพี่มาช่วยผมทำไม”พี่น้องพูดไปก็สะอื้นไห้น้ำตาอาบแก้ม
“เอาเถอะน่า เดี๋ยวเราได้รู้จักกันมากกว่านี้แน่นอน ตอนนี้เราตั้งหลักให้ได้ก่อน อย่าคิดจะทิ้งการเรียน ถ้าไม่สบายใจเรื่องเงินเรื่องทอง ก็จดใส่บัญชีเอาไว้ เรียนจบเมื่อไหร่ แล้วทำงานใช้หนี้พี่เอา เชื่อพี่ คนที่จบการศึกษาสูงกว่าย่อมมีโอกาสมากกว่าคนที่จบน้อย ถ้าพวกเราออกไปทำงานกันตอนนี้ สุดท้ายก็ไม่พ้นพนักงานทั่วไป มันจะพอกินเหรอ พี่ไม่ได้ดูถูกคนเงินเดือนต่ำนะว่าชีวิตเขาจะไม่รอด มันรอดอยู่หรอก แต่แบบเดือนชนเดือน ตอนนี้น้องลงทุนกับความรู้ให้มากๆดีกว่า หัวเรายังดี สมองเรายังไบรท์ อย่าคิดอะไรมาก ชีวิตคนไม่มีใครไม่เคยล้มหรอก ในโลกนี้มีคนล้มลุกคลุกคลานกันหมดนั่นแหละ มันอยู่ที่ว่าเราล้มแล้ว เราจะนอนแบะกับพื้นแล้วยอมแพ้โชคชะตา หรือเราจะลุกขึ้นมาสู้กับโชคชะตา เขาโกงเราได้ให้เขาเอาไปก่อน ตอนนี้มันทีเขา เราก็ทำให้มันเป็นทีเราบ้างสิ สิบปีแก้แค้นก็ยังไม่สาย”ทั้งคู่นั่งเงียบ
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่จะช่วยอีกแรงแล้วกันนะ ตอนนี้ไปอาบน้ำอาบท่า กินข้าวก่อน ทำใจให้สบายๆ พรุ่งนี้เรามาสู้กับมันใหม่”ฝรั่งมาคุยกับ ๒ พี่น้อง สักพักหนึ่งพี่เบิ้ลก็เดินมาหาผมหลังจากคุยกับบิวเงียบๆ
“โอเคแล้วละบอมบ์ ตอนนี้ให้น้องทำใจก่อน คืนนี้จะนอนบ้านหรือนอนที่นี่ล่ะ”
“คงจะนอนที่นี่แหละพี่เบิ้ล”
“อื้ม งั้นพี่กลับบ้านก่อนแล้วกันนะ”แล้วพี่เบิ้ลกับพี่น้อยกลับบ้านไป ส่วนน้าอิฐน้าไก่พ่อแม่อีหนูก็กลับบ้านไปพักผ่อน
“พี่เจิด หนูอยากนอนกับพี่บอมบ์”อีหนูกดแขนฝรั่งทำท่าออดอ้อน
“แรดจังเมียกู คืนนี้พี่กำลังเหงา คงต้องออกไปตระเวนราตรีแน่เลย”ฝรั่งกอดคออีหนูแล้วยิ้มอารมณ์ดี
“กลับไปเอาอกเอาใจผัวเถอะหนู สงสารผัวบ้าง”
“จับมือบอมบ์ เราใจตรงกัน”ฝรั่งยืนมือมาจับเขย่าเบาๆ “แต่กูก็สงสารมึงนะบอมบ์ เมียทิ้งไปตั้ง ๕ เดือน ช่วยตัวเองไปก่อนละกันเพื่อน”ฝรั่งตบไหล่ผม
“เดี๋ยวเหอะจะให้ผู้กองสั่งอีหนูงดลา ดองลายาวยันปลดเลยดีกว่ามั้ง หึหึ”ผมพูดหยอก
“ฮ่าๆๆ ไปละ มีอะไรกริ๊งมาได้ตลอดเวลา”แล้วฝรั่งกับอีหนูก็ออกจากบ้านไป ผมล็อกประตูเรียบร้อย บิวไปอาบน้ำแล้วนั่งกินข้าวแบบคนซังกะตาย ผมก็ไม่ได้พูดอะไรหรอกครับ ดูอยู่ห่างๆ พูดไปตอนนี้เขายังรับอะไรไม่ได้เพราะจิตใจเขายังวุ่นวาย ความคิดมันแล่นไปเรื่อยๆของมัน ปล่อยให้เขาจิตใจสงบๆก่อนครับ ค่อยว่ากันอีกที แต่นี่ผมว่ามันผ่านไปครึ่งแล้วนะ
นั่งเล่นมือถือสักพักสวยโทรหาผม ผมก็คุยกับสวยเล่าเหตุการณ์ต่างๆที่ผมเจอมาทั้งวัน ผมกับสวยนี่ไม่มีอะไรติดใจกันแล้วนะครับ ยอมรับว่าผมเลวที่เข้าไปกอดเขา มันเป็นความตั้งใจของผมเอง ผมอยากกอดสวย อยากหอมแก้มเขาเป็นครั้งสุดท้าย เพราะตอนที่เราจากกัน เราไม่ได้ล่ำลากัน เราเลิกกันไม่ใช่เพราะความผิดของกันและกัน เมื่อวานก็ถือว่าเราได้ทำหน้าที่ของคำว่าแฟนกันโดยสมบูรณ์ ก็ไม่รู้จะพูดยังไงครับ พูดไปก็เหมือนหาเรื่องแก้ตัวให้ตัวเองดูดีขึ้น ผมคือคนธรรมดา เวลาไหนอารมณ์ดีผมก็จะดี เวลาไหนผมร้ายผมก็จะเหี้ย ผมไม่เคยบอกใครเลยนะว่าผมเป็นคนดี ผมบอกทุกคนมาเสมอว่าความเลวของผมน่ะมีอีกเยอะ และผมก็ต้องแก้ไขตัวเองอีกเยอะ นี่มันแค่เศษเสี้ยวความเลวของผมเท่านั้นเอง
หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒ (อ่าน 1062043 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก