หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒

[่jum]

ใจอ่อนกับน้ำตาบูม หวังว่าจะไม่มีเหตุการณ์ไม่เชื่อใจแบบนี้อีก

[Akikojae]

ร้องไห้ตามเลย ฮืออออออ
อยากตาย ไม่โกรธหมวดบูมแล้วววว
โอ๋เอ๋น้าคนดี ให้พี่บอมบ์ฟัดสัก 15 วัน หายกัน
รักนะจุ๊บๆ <3
 

[noy]

ซึ้ง

[AMMY★]

สงสารหมวดบูมนะ แต่ก็เข้าใจแก
เฮ้อ จบเรื่องจบราวสักทีนะ
 

[Sohso]

ทุกคนเข้าใจกันแล้วก็ดี

คนเรามันก็มีผิดพลาดกันได้

ให้อภัยจะทำให้เป็นสุขมากกว่าเก็บใส่ในใจแล้วเป็นทุกข์

เรื่องบางเรื่องมันก็ละเอียดอ่อน ต้องเข้าใจทั้งสองฝ่าย

[patee]

เล่นเอาน้ำตาซึมไปเหมือนกัน

[nicksrisat]

รออยู่นะครับ มาต่อให้อ่านหน่อย  รอๆๆๆ

[beattyza]

น้ำตาซึมเลยย

[AGELA]

ตอนที่ ๖๗ ครอบครัวใหญ่

“เฮ้ยๆ พอแล้วมั้งอีหนู กูว่าชักจะนานไปแล้วละ แอบแตะอั๋งผู้หมวดของกูป่ะเนี่ย”หลังจากที่ซึ้งกันมาพอสมควรแก่เวลา ผมก็รีบเอ่ยทักพวกมันทำลายบรรยากาศ ไม่อยากเศร้านานหรอกครับ อยากสนุกสนานเฮฮามากกว่า เศร้ามากไปมันผิดคอนเซปการดำเนินชีวิตของผม

“พี่บอมบ์อ่ะ คนบ้า เฮ้อ แต่แค่นี้ก็ดีใจล่ะ ถือว่าความสำเร็จขั้นต้น ครั้งหน้าผู้หมวด พี่บอมบ์เผลอแล้วเจอกัน”อีหนูกลับมาบ้าได้เหมือนเดิมแล้วครับ ไอ้มหาคลายกอดไปคนแรกตามด้วยไอ้ศักดิ์ ไอ้ซันและอีหนู ส่วนผู้หมวดผมยังไม่ปล่อยหรอก

“กี่โมงแล้ววะ อ้าว จะ ๓ โมงครึ่งแล้วนี่หว่า เฮ้ยกลับเว้ย”ไอ้มหาดูนาฬิกาที่ข้อมือ

“เออๆ กลับๆ กลับละนะอา เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาอีก”ไอ้ซันหยิบเสื้อมาใส่ให้เรียบร้อย พอผองเพื่อนออกจากห้องไปแล้ว หมวดบูมยังกอดผมอยู่ ไม่ยอมเงยหน้า ไม่พูดอะไร

“กินข้าวกันก่อนไหม”ผมพูดทำลายความเงียบ หมวดบูมพยักหน้า พอเงยหน้าขึ้นมา ตาแดง แก้มแดง จมูกแดง เหมือนเด็กๆเลยครับ โจ๊กเย็นแล้ว ผมนั่งห้อยขาอยู่บนเตียงลากโต๊ะมาใกล้ๆ ส่วนของหมวดบูมซื้อข้าวมันไก่มามั้ง ลงมือกิน

“ไม่ค่อยหิว”หมวดบูมวางช้อนลงหลังจากกินได้ไม่กี่คำ

“อ้าว ทำไมอ่ะ เมื่อเช้ากินไรบ้างยัง”หมวดบูมส่ายหน้า “มื้อกลางวันก็ไม่ได้กินอีกน่ะสิ”

“อือ กินไม่ค่อยลง”

“หือ เป็นโรคกระเพาะขึ้นมาต้องนอนโรงบาลนี่อดไปเที่ยวนะ”ผมยื่นไปมือเกาคางที่มีหนวดขึ้นบางๆ เพิ่งเคยเห็นผู้หมวดในลุคเด็กงอแง ฮ่าๆๆ น่ารักดีๆ ซึมๆ หงอยๆ เห็นแล้วอยากโอ๋ทั้งวัน

“อือ กินก็ได้”ผู้หมวดพยักหน้าแล้วพยายามกินข้าวมันไก่ สุดท้ายก็กินหมดครับ ผมลงจากเตียงเก็บนู้นเก็บนี่ นี่ขนาดยังเจ็บตัวนะยังซ่าได้อีก ฮ่าๆๆ

“ดูทำหน้าเข้าดิ ยิ้มหน่อยครับที่รัก อย่าทำหน้าแบบนี้ หมดหล่อ”ผมจับที่แก้มของผู้หมวดทั้ง ๒ ข้างบีบเบาๆ

“ขอบคุณนะที่ยกโทษให้”หมวดบูมจับที่หัวเข่าผมเบาๆ

“ผมโกรธผู้หมวดได้ไม่นานหรอกครับ เมื่อกี้อ่ะแกล้งงอนไปงั้นแหละ อยากรู้ว่าผู้หมวดหน้ามึนของผมจะง้อผมแบบไหน”

“อือ เมื่อกี้เครียดมาก ทำอะไรไม่ถูก กลัวว่าจะถูกเมิน จะถูกบอกเลิก กลัวไปสารพัดอย่าง แต่ก็ดีแล้วที่แค่แกล้ง ถ้าเอาจริงบูมคงทำอะไรไม่ถูก คงจะเป๋ไปพักใหญ่”

“หึหึ ที่จริงผมมีโกรธบ้างแหละครับผู้หมวด แต่คงไม่นานหรอก โกรธกันไปมีแต่จะช้ำใจซะเปล่า อีกอย่าง ถ้าโกรธกัน เลิกกัน ผมจะไปหาแฟนแบบผู้หมวดได้ที่ไหนอีก แฟนมึนๆแบบนี้หายากนะ แฟนตัวเองโดนเขากล่าวหาว่าเสพยาทั้งที่จริงหรือไม่จริงก็ไม่รู้ แล้วยังทำหน้ามึนบอกให้ยอมรับอีก ฮ่าๆๆ”ผมพูดเล่นขำๆ

“ใครจะไปรู้ล่ะว่าจริงหรือไม่จริง พอใกล้จะออกเวรมา ง่วงก็ง่วง ไหนจะเครียดเรื่องงานกลัวว่าพี่บอมบ์จะทำไม่ทัน พอมีคนโทรมาบอกว่าพี่บอมบ์เสพยา โคตรสับสน ตอนขับรถกลับกองพันแทบจะชนท้ายรถคันอื่นไปหลายสิบคัน มาถึงกองพัน เจอคลิปอีก จากที่เป๋ๆก็ยิ่งเป๋ไปใหญ่ ตอนนั้นแม่งโคตรสับสน ทำอะไรไม่ถูก จะช่วยยังไง พี่บอมบ์เสพจริงไหม คลิปจริงหรือคลิปปลอม แล้วถ้าพี่บอมบ์ผิดจริง บูมจะทำยังไง ไม่รู้สิ มันมึนไปหมด ทำอะไรไม่ถูก พยายามกลั้นใจพูดในสิ่งที่ไม่อยากพูด กลัวไปหมดทุกอย่าง กลัวคนอื่นจะหาว่าเราเข้าข้างคนผิด กลัวคนอื่นจะรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน กลัวว่าพี่บอมบ์จะเสพยาจริงๆ กลัวแม้กระทั่งคำตอบว่าพี่บอมบ์เสพ พอตกกลางคืนนอนไม่หลับ หลับๆตื่นๆ กระวนกระวาย เช้ามาโดนมหาเรียกมาต่อว่าอีก จากเครียดๆอยู่แล้ว โดนมหาลากมาด่า บูมโวยแม่งซะเลย ไอ้มหาก็ปากจัด ด่าทีนี่บาดลึก เกือบจะร้องไห้ไปรอบหนึ่งแล้วนะ จนจ่าวินซัดให้ทีหนึ่งเลยพอมีสติมาบ้าง แต่สุดท้าย แม่ง พี่บอมบ์จัดให้อย่างหนัก บูมขึ้นไปอ้วกบนห้องซะเลย”หมวดบูมบรรยายเป็นฉากๆ พี่แกคงจะลนลานจริงๆล่ะครับ ขนาดเล่าๆมาลิ้นแทบจะพันกันในบางครั้ง “เฮ้อ ไม่รู้สิ บูมรักพี่บอมบ์มากเท่าไหร่ ความเสียใจ ความผิดหวัง มันก็อ่อนไหวได้มากเท่านั้น แล้วพอลุงเบิ้ลมาอีก ตอนนี้แหละโคตรกลัว กลัวจะโดนเด้ง กลัวกองร้อยจะพัง ในหัวนี่โคตรสับสนเข้าไปใหญ่ ดีที่ลุงเบิ้ลไม่เอาเรื่องหนัก ไม่งั้น เราคงไม่ได้เจอหน้ากัน แล้วเมื่อกี้อีก บูมกลัวว่าพี่บอมบ์จะขอเลิก มาถึงก็ไม่พูดไม่จาอะไรกันบ้างเลย แม่ง เครียดหนัก ทนไม่ไหวร้องไห้มันซะเลย สุดๆของชีวิตจริงๆ ไม่เคยกลัวอะไรเท่านี้มาก่อน”หมวดบูมระบายความรู้สึกทุกอย่างให้ผมฟัง แต่ดีที่พี่แกไม่ร้องอีกครั้งหนึ่ง

“จะเลิกไปทำไม เราไม่ได้นอกใจกันนี่ เออ ถ้าผู้หมวดอยากคบกับคนใหม่ก็ว่ากันไปอย่าง เรารักกันดีๆแต่ว่ามันมีปัจจัยภายนอกมาทำให้ความสัมพันธ์ของเราสั่นคลอนไปบ้าง อย่าคิดมาก เลิกคิดได้แล้ว ผมไม่ใช่คนที่จะเลิกคบเลิกใครง่ายๆนะถ้าไม่มีเหตุผลที่หนักหน่วงจริงๆ”

“อืม”หมวดบูมพยักหน้า สีหน้าดีขึ้นกว่าเมื่อครู่เยอะเลยครับ ดีแล้วละ ผมไม่ค่อยชอบคนหน้าเศร้าสักเท่าไหร่ ชีวิตเราต้องสนุกสนานแต่อยู่ในพื้นฐานของความเป็นจริง เศร้าได้แต่อย่านาน

“เป็นไงบ้างบอมบ์ อ้าว ผู้หมวด สวัสดีครับ”จ่าวินเข้ามาเยี่ยมผมในช่วง ๔ โมงหน่อยๆ เปิดประตูเข้ามาถามผมแล้วเจอกับผู้หมวดพอดีแกเลยยกมือไหว้ทักทาย

“สวัสดีครับ”ผู้หมวดยกมือไหว้กลับ

“เป็นไงบ้างวะ”

“ค่อยยังชั่วแล้วครับจ่า จ่าล่ะครับเป็นไงบ้าง โดนพักราชการป่ะ ถ้าโดนพักเดี๋ยวผมไปคุยกับพี่ผมให้”

“ไม่โดนๆ คนที่โดนอะผู้กองเลยคนแรก นี่ก็ไม่รู้ว่าผลสรุปจะออกมายังไง เห็นประชุมกันเครียด เฮ้อ หมดปัญญา แต่ก็ช่างเหอะ เรื่องของผู้ใหญ่ ผู้น้อยแบบจ่าคงได้แต่ทำตามคำสั่ง”จ่านั่งลงแล้วเอาผลไม้ไปวาง ผลไม้เยอะจริงๆเลยครับกินไม่หมด

“ผู้กองคงโดนพักราชการแล้วน่าจะโดนย้ายมั้ง ผู้หมวดก็คงจะโดนอะไรสักอย่าง รอผลสรุปอีกที”ผู้หมวดคุยสีหน้าเคร่งขรึม

“บอกแล้วไม่มีใครเชื่อ บอกให้ตรวจก่อน เฮ้อ ผมก็ไม่คิดนะว่าจะเจอของหนักแบบนี้ นี่ถ้าเสธ.เล่นงานพวกเราจริงๆผมว่าไม่รอดทั้งกองพันอ่ะ แต่ดีที่เสธ.ท่านมีจิตใจเมตตา มีพี่ชายเป็นนายพลก็ไม่บอกจ่านะบอมบ์ ปกปิดกันอยู่ได้”

“บอกคนอื่นไปเดี๋ยวเขาก็จะหาว่าผมขี้อวดสิครับจ่า ผมไม่ชอบโดนเลือกปฏิบัติหรอกครับ จ่าคิดดูนะถ้าผมบอกตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเป็นทหาร ทุกคนคงจะไม่กล้าแตะต้องอะไรผม เพราะกลัวบารมีพี่ผม แต่ผมไม่คิดจะบอก เพราะผมก็คือไอ้บอมบ์ พี่ชายผมก็ตำแหน่งของเขา”

“เออ กูล่ะสมน้ำหน้าไอ้อาร์ตมัน จ่าเคยเตือนมันหลายครั้งแล้วนะว่าอย่าคิดงัดข้อกับเอ็ง เพราะจ่ามองเอ็งมาตลอดนะบอมบ์ จ่ามองเอ็งว่าเอ็งต้องเป็นคนที่มีอะไรสักอย่างที่มากกว่าพลทหาร แล้วไงล่ะ โป๊ะเชะเข้าจนได้ แต่ก็นับถือน้ำใจเอ็งนะบอมบ์ที่ไม่เอาอิทธิพลของพี่มาใช้ เออ มัวแต่โม้นอกเรื่อง แผลเป็นไงบ้าง เออ ดูสิ ช้ำเป็นจ้ำๆเลยว่ะ”จ่ามาดูที่รอยช้ำตามเนื้อตัวของผม มันก็ดำๆเขียวๆเต็มตัวแหละครับ

“บำๆ”จ่ากำลังดูรอยช้ำตามตัวของผม แปบนึงเท่านั้นเสียงที่ผมอยากได้ยินมานานก็ดังขึ้นมาหลังจากที่ประตูห้องถูกเปิดเข้ามา

“อ้าว แม่มาไง สวัสดีครับแม่”ผมยกมือไหว้แม่แต่ไกล เจ้าแสบเจ้าซ่าเดินเตาะแตะมาที่เตียงซึ่งผมกำลังนั่งอยู่

“แม่สวัสดีครับ”ผู้หมวดยกมือไหว้

“แม่ผมเองครับจ่า แม่นี่จ่าวิน ลูกพี่ของบอมบ์อ่ะแม่”

“จ้าๆ ไหว้พระลูก น้องแสบน้องซ่า อย่าเพิ่งซนลูก ฮึ่บ ขอแม่นั่งก่อนนะ ภีม ดูน้องให้ย่าหน่อยลูก”แม่ผมเดินไปนั่งที่โซฟา

“แสบ ซ่า มานี่มา”ไอ้ภีมตามมาจูงมือลูกชายที่เดินเลยเตียงผมไป

“บำๆ”

“มาให้พ่ออุ้มมา”ผมส่งมือ ๒ ข้างไปอุ้มลูก ตอนนี้ลูกผม ๑๐ เดือนแล้วครับเดินได้เตาะแตะ ฟันขึ้นแล้วด้วย โคตรคิดถึงเลยครับ เข้าใจเลยว่าหัวอกของคนเป็นพ่อเป็นแม่เวลาอยากเจอหน้าลูกเป็นยังไง

“อุ้มได้ไหมลูก ไม่เจ็บเหรอ”แม่ถามด้วยความเป็นห่วง ที่จริงผมเจ็บนะครับแต่อยากกอดลูกมากกว่า

“ไม่เจ็บหรอกแม่ ไง สุดหล่อ มาให้หอมแก้มหน่อย”ผมอุ้มเจ้าแสบขึ้นมาหอมแก้มไปหลายฟอด จากนั้นก็เป็นคิวเจ้าซ่าบ้าง

“บำๆ”เจ้าลูกชายยิ้มกว้างเห็นฟันขึ้นไม่กี่ซี่ หล่อเหมือนผมเลยครับ ฮ่าๆๆๆ

“เออ แม่มาไงอ่ะ ไหนพี่ภาบอกว่าจะให้ไอ้ภีมไปรับ อย่าบอกนะว่าพาหลานขึ้นรถทัวร์กันมา ๓ คน”

“อือ กว่าภีมจะไปรับแม่ก็พรุ่งนี้ มะรืนนี้กว่าจะได้มา ฮึบ ไหนดูสิ เป็นไงบ้าง”แม่เดินมาที่เตียง ผมก็โชว์รอบฟกช้ำดำเขียวให้แม่ดู แม่ผมก็เลิกชายเสื้อดูทั้งด้านหน้าด้านหลัง ส่วนลูกผมไอ้ภีมกับหมวดบูมอุ้มหยอกเล่นงุ้งงิ้ง “อือ ดูสิ ช้ำไปทั้งตัวเลย”แม่ผมมองแล้วพูดเบาๆ “หมอเขาว่าไงบ้างลูก”

“แค่ช้ำอ่ะแม่ ไม่กี่วันเดี๋ยวก็หายแล้ว”

“อือ ปกติเห็นแต่เตะแต่ต่อยเขาปากบวมหน้าแตก นี่มาโดนเองบ้าง แล้วเป็นไงมาไง”ผมเล่าเรื่องราวให้แม่ฟัง แม่ผมพยักหน้าอย่างเดียว ไม่ได้พูดอะไร เรื่องเตะต่อยกันนี่แม่ผมรู้สึกจะชินและรู้นิสัยผมดีครับ เพราะเมื่อก่อนผมก็เตะต่อยกับเขาไปทั่ว ใครเก๋าๆนี่ผมฟาดมาหลายแก๊งล่ะครับ ก็มีเจ็บมีบวมบ้างตามประสา แต่เขาเจ็บหนักกว่าเท่านั้นเอง

“แม่กินอะไรยังเนี่ย”

“กินแล้ว แล้วหมอให้ออกจากโรงบาลวันไหน”

“พรุ่งนี้มะรืนนี้แหละแม่ ไม่เป็นอะไรมากแล้ว”จากนั้นแม่ผมก็นั่งคุยกับจ่าวิน ตามประสาผู้ใหญ่เขาครับ จ่าวินนี่อายุ ๔๐ กว่าๆแล้วนะครับ เป็นจ่าสิบเอก แกเก่งมาก แต่เป็นคนเก็บตัว ไม่ได้หมายถึงแกไม่เอางานนะครับ หมายถึงแกไม่ค่อยชอบเผยความรู้ของแก แต่จากที่ผมสัมผัสมา แกไปฝึกหลักสูตรทหารมาเยอะมาก ดีไม่ดีเยอะกว่าผู้หมวดอีกมั้งครับ แล้วความรู้ทางการทหารกับประวัติศาสตร์ก็แน่น ไปป่าครั้งที่แล้วแกเล่าเรื่องราวให้ฟังเยอะมาก

“จ่ากลับแล้วนะบอมบ์ ผมกลับแล้วนะครับผู้หมวด กลับแล้วนะครับคุณแม่”

“ครับจ่า”

“จ้าๆ ว่างๆไปกินข้าวที่บ้านกันนะ”แม่ผมยิ้มโชว์ฟันดำ ฟันดำแต่ผมขาว

“ครับ ขอบคุณล่วงหน้าครับ ไปละบอมบ์”จ่าลุกออกไป

“ฮึ่บ สุดหล่อ มาให้หอมหน่อยสิ”ผมพยายามลงจากเตียงเดินไปอุ้มลูกซึ่งไอ้ภีมกำลังชวนหยอกเล่น เจ้าซ่ามองหน้าผมงงๆแต่ยอมให้ผมอุ้มแต่โดยดี

“บำๆ”เออแหะ จำชื่อผมได้ด้วย

“หล่อขึ้นเยอะเลยนะเรา มาให้หอมก่อน”ผมจัดการหอมแก้มลูกหลายที เมื่อกี้ไม่พอครับ ฮ่าๆๆ “อยู่บ้านซนไหมแม่”

“ก็ตามประสาเด็กแหละ จับปูใส่กระด้ง ยิ่งเดินเป็นแล้วนี่แม่ขี้เกียจจะตามหา”

“ตัวเล็กของพ่อซนกับคุณย่าเหรอ หืม”ผมเอาหน้าไปซุกพุงน้อยๆของเจ้าลูกชาย

“คิกๆๆๆ”เจ้าซ่าหัวเราะคิกคัก ส่วนเจ้าแสบนั่งนิ่งบนตักผม

“อือ”เจ้าแสบส่งเสียง เมื่อไหร่ลูกจะพูดได้นะ อยากรู้จริงว่าลูกอยากจะพูดอะไรกับผม ได้แค่ส่งเสียงอื้อๆอ้าๆ

“ครับผม ไงเรา ยิ่งโตยิ่งหล่อนะเนี่ย เนอะ หล่อเนอะ”ผมพยักหน้าคุยกับลูก เจ้าลูกชายก็ยิ้มแป้นเชียวครับ

“อาบอมบ์ อ้าว ย่า ย่าสวัสดีครับ”ไอ้ภูมิเข้ามาในห้องร้องเรียกผม พอเจอหน้าแม่ผมมันรีบปรี่เข้ามากอดมาหอมแม่ผมทันทีเลยครับ ไอ้ภูมิกับไอ้ภีมมันรักแม่ผมมาก ฮ่าๆๆ “ย่ามาเมื่อไหร่อ่ะ นี่แม่บอกให้ภูมิไปรับย่าเย็นนี้ แล้วทำไมถึงมาก่อน”

“กว่าภูมิจะไปรับย่า ย่าก็ต้องรอนาน ย่าใจร้อน แล้วเป็นไงบ้างเรา เพิ่งเลิกงานเหรอ”แม่ผมลูบหัวไอ้ภูมิเบาๆ

“ครับ เอ๊ย ตัวเล็ก โหย มาให้อุ้มหน่อย คิดถึงว่ะ หูย ดูดิ โตขึ้นเยอะเลย ไง คิดถึงพี่ภูมิบ้างไหมสุดหล่อ”ไอ้ภูมิอุ้มเจ้าแสบไปกอดรัดฟัดเหวี่ยง

“อ้า”เจ้าซ่าเองก็ตอบรับหน้าชื่นตาบาน

“คนไหนแสบ คนไหนซ่าอ่ะย่า ชักจะสับสน ยิ่งโต ยิ่งหล่อเหมือนพี่ภูมิเลย ถอดแบบมาเป๊ะๆ”นั่น เอาลูกกูไปเข้าข้างความหล่อตัวเองซะงั้น ไอ้ภูมกับไอ้ภีม ๒ พี่น้องนี่หล่อนะครับ หล่อแบบเข้มๆ ส่วนสูงของทั้งคู่น่าจะ ๑๘๗ อกผายไหล่ผึ่ง ตาคมดุได้พี่เบิ้ล รวมๆแล้วหล่อครับ หล่อเหมือนอามันแหละ ฮ่าๆๆๆ

พี่น้องภูมิ ภีม อุ้มลูกผมไปหยอกคิดคักราวกับว่าในโลกนี้มีแค่พวกมันงั้นแหละ หมวดบูมนั่งคุยกับแม่ผมเรื่อยเปื่อย จนถึงเวลา ๖ โมงหน่อยๆ หมวดบูมกับไอ้ภีมลงไปหาซื้อของกิน

“แม่ แม่มากรุงเทพแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้มาตรวจสุขภาพนะแม่ ไหนๆก็มาแล้ว”

“อือ จะตรวจอะไรมากมาย แม่ยังไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”

“ตรวจเหอะแม่ วันนี้ไม่เป็น วันหน้ามันอาจจะเป็นก็ได้”

“อือ แล้วแต่แกแล้วกัน”

ครู่หนึ่งข้าวปลาอาหารมาพร้อมเพรียงกัน เราตั้งวงกันง่ายๆ นั่งกันบนพื้น ลูกผมซนมากครับช่วยจับนั่นหยิบนี่ จนผมต้องจับมาอุ้มถึงอยู่นิ่ง ผมกินข้าวเองแล้วป้อนข้าวลูกไปด้วย ไม่ว่ากี่มื้อต่อกี่มือผมก็ได้กินแค่โจ๊ก เพราะเครื่องในไม่ต้องทำงานหนัก กินเองด้วย ป้อนลูกด้วย ลูกก็ซนครับแย่งช้อนผมไปหลายครั้ง ผมไม่รำคาญนะครับ สนุกมากกว่า

“อิ่มยัง”ผมถามเจ้าลูกชายตัวดีที่นั่งมองผมตาแป๋ว

“อ้ำๆ”

“ยังไม่อิ่มเหรอ อ่ะ อ้ำ”ผมป้อนโจ๊กลูกชายอีกไม่กี่คำ ลูกก็อิ่มแล้วพากันไปเกาะที่ข้างเตียง ไปหยิบจับงุ้งงิ้งกัน ๒ คนพี่น้อง ผมเองกินข้าวไปมองลูกไป มีความสุขครับ เสียดายไม่ได้อยู่เลี้ยงเอง

กินอิ่มแล้วช่วยกันเก็บข้าวของทิ้งขยะ ครู่หนึ่งพี่เบิ้ล พี่ภา พี่นิด พี่พร พี่น้อย พี่ป่าน แล้วก็ลูกๆหลานๆครับ พี่นิดกับพี่พรนี่เป็นสามีภรรยากันนะครับ มีลูก ๔ คน คนโตชื่ออั้ม อายุ ๓๔ ปี คนรองชื่อฉัตร อายุ ๓๑ ปี ๒คนนี้เป็นนายทหารครับ คนที่ ๓ ชื่อชินเป็นหมอทหารนะครับ อายุ ๒๖  ส่วนคนสุดท้อง น้องเมย์ อายุ ๒๔ ปี  ส่วนพี่น้อย มีลูก ๕ คนครับ คนโต ชื่อโด่ง  อายุ ๓๒ ปี คนรองชื่ออ้วน อายุ ๓๐ ปี ๒คนนี้เป็นทหารเช่นกัน คนกลางชื่อกลาง ๒๘ ปี เป็นทหารเรือครับ  คนถัดมาเป็นผู้หญิงครับชื่อหมิว เป็นแพทย์ทหาร แล้วคนสุดท้อง ชื่อ ยุ้ย อายุ ๒๕ ปีคนนี้เพิ่งจบหมอไปหยกๆครับ ครอบครัวพี่ๆผมมีแต่คนรับราชการทั้งนั้นเลยเหรอ ซึ่งต่างจากผมที่แหวกแนวกว่าคนอื่นในบรรดาพี่น้อง มีช่วงม.ปลายพี่ผมให้ไปสอบเพื่อเป็นทหารนะครับ ผมไปสอบ สอบผ่าน แต่ผมคิดว่าไม่ใช่แนวของผม คือผมไม่ชอบสายบังคับบัญชาแบบลำดับขั้นนะครับ ผมชอบอิสระมากกว่า อยากเป็นผู้บังคับบัญชาของตัวเอง ซึ่งผมก็ไม่เคยเสียใจกับหนทางที่ผมเลือกเดิน เพราะผมคิดว่าการทำประโยชน์ให้ประเทศชาติ นอกจากการรับราชการแล้ว ผมก็สามารถทำได้เช่นกัน

“แม่ ทีหลังอย่าเดินทางคนเดียวนะแม่ มันอันตราย รอหลานไปรับหน่อยก็ไม่ได้”พี่น้อยพูดกับแม่ด้วยความเป็นห่วง

“เอ้อ แม่ก็รอว่าเมื่อไหร่จะไปรับ แม่ใจร้อนเลยขึ้นรถมาซะเลย เอาน่า ไหนๆก็มาถึงแล้ว แล้วนี่กินข้าวกินปลากันรึยัง”

“ยังเลยแม่ ก็มัวแต่รอกันไปรอกันมา จะมาที่โรงบาลพร้อมกัน”

ญาติๆพี่ๆน้องๆผมถามนู้นถามนี่ เสียงดังพอสมควรครับเพราะคนเยอะ ดีนะห้องที่ผมพักเป็นห้องพิเศษครับ กว้างดี เลยรองรับคนได้หลายสิบคน จนถึงเวลา ๒ ทุ่มหน่อยๆทุกคนจึงแยกย้ายกันกลับบ้านเหลือผมกับหมวดบูม ๒ คน

“กลับไปอาบน้ำนอนไป พรุ่งนี้ติดงานไม่ใช่เหรอ”ผมไล่ผู้หมวดหลังจากที่ทุกอย่างสงบลง

“กลับไปอาบน้ำนอนแล้วใครจะนอนเป็นเพื่อนอ่ะ”

“นอนคนเดียวได้ โตแล้ว”

“เหรอ แน่ใจนะ”

“หึหึ กลับไปนอนบ้านไป เดี๋ยวคืนนี้ผมจะนอนคนเดียว ได้ข่าวมาว่าหมอป๊อบแกเข้าเวร เผื่อได้สอยตูดหมอตัวขาวๆสักหน่อย”ผมยักคิ้วให้ผู้หมวด ๒ จึ้ก

“เดินให้คล่องก่อนเหอะพี่ชายแล้วค่อยคิดจะสอยตูดคนอื่นน่ะ หยุดฟุ้งซ่านได้แล้วคิดถึงหน้าลูกบ้างเหอะ”

“หน้าลูกอ่ะคิดถึง แต่ตูดเมียพี่คิดถึงมากกว่า มามะที่รัก เตียงวางถุงยางเดี๋ยวกดกริ่งขอพยาบาล คืนนี้เอวไม่ล้า ขาไม่อ่อนแรง เราจะอีคึกันยันเช้าเลยดีไหม”

“ฮ่าๆๆ ไอ้หื่น เดี๋ยวมานะ เงี่ยนก็ชักว่าวไปถ้าไม่ปวดแขน จุ๊บ”หมวดบูมจูบแก้มผมทีหนึ่งแล้วเดินลอยหน้าลอยตาออกจากห้องไป ไอ้เราก็อุตส่าห์เงี่ยน เผื่อฟลุ๊ค ฮ่าๆๆ แต่พอมองสภาพร่างกายตัวเอง ยังไม่หายดีเลยครับ คงอีกสักพักอ่ะ เอาเหอะปล่อยให้พี่แกร่าเริงไปก่อน เดี๋ยวเจอไอ้บอมบ์จัดหนักคงได้คลาน ฮ่าๆๆๆ


ผมอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วมานั่งทายาเบาๆตามแขนขา เจ็บจี๊ดๆดีครับ  สักครู่หนึ่ง แพทย์เจ้าของไข้ก็เข้ามาสอบถามอาการของผมครับ ถามเรื่องทั่วไป แต่แพทย์คนนี้น่ารักดีครับ ตัวเล็กๆ ขาวๆ ตี๋ๆ ปากสีชมพูด้วย

“เจ็บไหมครับ”หมอหนุ่มถามเสียงนุ่ม ที่จริงเขาชื่อหนุ่มหรือไม่หนุ่มผมไม่รู้นะครับ เรียกมั่วไปก่อน

“หมอ ผมว่าตามตัวผมไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่ แต่ผมรู้สึกเจ็บตรงนี้อ่ะ”ผมชี้ไปที่หน้าอกขวาของผม “หมอช่วยฟังอาการเต้นของหัวใจได้ไหม มันรู้สึกหนึบๆอ่ะ”

“ครับ”หมอหูฟังมาฟังเสียงหัวใจผมแล้วขมวดคิ้ว

“อืม หมอว่าก็ปกติดีนะครับ มันปวดยังไงเหรอครับ”

“ปวดหนึบๆ ผมว่าผมเป็นโรคหัวใจนะครับหมอ รู้สึกมันเย็นตรงขั้วหัวใจด้วยอ่ะ ผมว่ามันต้องการความอบอุ่น หมอพอจะว่างมาทำให้หัวใจผมอบอุ่นไหมครับ”

“เอ่อ...”หมอหน้าแดงเห่อเลยทีเดียวครับ ผมนั่งยิ้มกับอาการขัดเขินของคุณหมอหนุ่ม

“ฮ่าๆๆ ผมหยอกเล่นนะครับ ถามจริงมีแฟนยัง”

“แฮะๆ หน้าโหลๆแบบผมไม่มีใครเอาหรอกครับ”

“ถามจริง ไม่มีใครเอาหรือไม่เอาใคร หน้าตาหมอก็ไม่เลวนี่หว่า แอบรักข้างบ้านจนไม่อาจตัดใจเขาหรือเปล่าเลยไม่ยอมมีใคร”ผมยักคิ้วกวนๆให้หมอ

“รู้ด้วยเหรอว่าผมแอบรักคนข้างบ้าน”ไอ้สัส กูเดา

“ไม่รู้อ่ะ ผมเดา”

“แฮะๆ เปล่าหรอกครับ ไม่ได้แอบรักคนข้างบ้าน แต่แอบรักคนบ้านตรงข้าม”

“อ้าว ก็จีบเลยสิ จะรออะไร หรือว่ารักคนมีเจ้าของแล้ว”

“ก็ไม่เชิงหรอกครับ แบบไงดีอ่ะ เขาเป็นลูกเจ้าของร้านซ่อมรถอ่ะครับ ออกจะเกเรแล้วเถื่อนๆ เหมือนพี่แหละมั้ง มีเรื่องเตะต่อยบ่อยครั้ง แล้วก็ชอบให้ผมมาทำแผลบ่อยด้วย ผมจำได้ว่าทำแผลให้ตั้งแต่เขาขึ้นม.๑อ่ะครับ เขามีเรื่องหัวร้างข้างแตกบ่อยมาก แล้วผมก็ไปทำแผลให้เขาทุกครั้ง มันก็เลย จึกๆที่หัวใจอ่ะ”หมอเล่าไปด้วยสีหน้าอมยิ้มมีความสุข “อุย แฮะๆ เผลอเล่าอะไรออกไปก็ไม่รู้ ขอโทษทีนะครับถือว่าฟังเรื่องฝันเฟื่องไปก็แล้วกัน”

“อืม ไม่เป็นไร แล้วเขามีแฟนยัง”

“ยังเลยครับ พี่อ่ะ มีแฟนยัง หล่อๆแบบนี้ไม่น่าจะเหลือรอด”

“มีแล้ว ลูก ๒ แล้วด้วย ชอบก็จีบเขาเลยสิหมอ จะมัวแต่รออะไร ช้าไปคนอื่นคาบไปแดกไม่รู้นา”

“แฮะๆ มันไม่ง่ายหรอกครับกับการจะเดินไปบอกรักผู้ชายทั้งที่เราเป็นผู้ชายอ่ะ เป็นคนไข้ คนไข้จะกล้าไหมอ่ะ”

“กล้าไม่กล้าก็ได้เมียเป็นผู้ชายมาแล้วอ่ะ”ผมยักคิ้วให้ ๒ จึ้ก

“เฮ้ย พี่พูดจริงเหรอ”หมอทำหน้าตกใจ

“ฮ่าๆๆ จะโกหกทำไมล่ะครับ เอาน่า ใจกล้า หน้าด้าน ถ้าเขามีใจให้ ยังไงก็ต้องเล่นกับเราแน่นอน แต่ถ้าเขามีลูกมีเมียแล้วก็อย่าไปจีบเลย ต้องตัดใจ เป็นชู้ใครมันไม่สนุกหรอก”

“ครับ เขาไม่มีใครนะ แต่ก็ไม่รู้ว่าเขารอใครหรือแอบมีใครหรือเปล่า เฮ้อ หนักอกนะครับ เป็นหมอรักษาคนแต่รักษาใจตัวเองไม่ได้นี่แย่เลยเนอะ เดี๋ยวผมขอตัวไปดูคนไข้รายอื่นก่อนนะครับ ขอบคุณที่ให้คำแนะนำ”

“ครับผม”

ผมหยิบผลไม้มานั่งกินเล่นเบาๆ กินโจ๊กไปไม่อยู่ท้องเลยครับ ชักจะหิวขึ้นมาตงิดๆ นั่งกินผลไม้แล้วดูสารคดีของต่างประเทศไปพลางๆ ประมาณ ๓ ทุ่มครึ่งหมวดบูมก็เข้ามาในห้องกบกระเป๋าใบเล็กๆ คงจะเตรียมของมาพร้อม ก็ไม่มีอะไรสำหรับค่ำคืนนี้ ถึงเวลานอน เราก็นอน พรุ่งนี้สายๆก็คงจะออกจากโรงพยาบาลได้ เพราะไม่ได้เป็นอะไรหนักมาก แค่ช้ำครับ

“บอมบ์ กอดหน่อยดิ นอนไม่หลับ”หมวดบูมพูดขึ้นทำลายความเงียบหลังจากที่ทีวีและไฟในห้องถูกดับลง มีเพียงแสงไฟจากด้านนอกที่สาดส่องมาพอมองเห็นอะไรลางๆ

“เสี้ยนเหรอ”

“ใช่ คันมาก หาอะไรมาแหย่หน่อยดิ ไอ้หื่นกาม ยั่วหน่อยไม่ได้เลยนะ”

“อ้าว ซะงั้น แล้วก็มาชวนให้คิดลึกนะ นอนเหอะ ผมหายดีเมื่อไหร่ เตรียมตัวไว้ให้ดีเลย ๕ วัน ๕ คืน”

“ไอ้หื่น คิดแต่เรื่องกามๆ”

“อะไร จะพาไปเที่ยวภูเก็ตเหอะ มันกามตรงไหนวะ ฟังยังไม่จบความเลย”

“เหรอครับพี่บอมบ์ เหอะ รีบๆหายละกัน”

“ห่วงเที่ยวหรือห่วงผมมากกว่ากันอ่ะ”

“ห่วงเศรษฐกิจของประเทศ เราต้องออกไปใช้จ่ายเงินรู้เปล่า แล้วการท่องเที่ยวคือการทำเงินให้กับประเทศอีกอย่างหนึ่ง ดังนั้น พี่บอมบ์ต้องรีบหาย เพราะยังมีคนตั้งหน้าตั้งตารอที่ภูเก็ตอีกหลายชีวิตที่จะให้เราไปถลุงเงิน”เอามาซะยาวเชียว ตกลงคือห่วงเที่ยวมากกว่าห่วงกูสินะ ฮ่าๆๆ


ตอนเช้าหมวดบูมตื่นไปทำงานแต่เช้า สายๆแม่ผมก็กระเตงหลานพามาที่โรงบาลครับ โดยมีน้องเมย์เป็นคนมาส่ง นี่ถ้าไม่มีคนมาส่งผมว่าจะโวยวายกับญาติๆซะหน่อย มาถึงแม่ก็เอาข้าวปลาอาหารมาให้กิน ที่จริงก็เพิ่งจะซัดโจ๊กพร้อมหมวดบูมไปตะกี้นี่เอง แต่โจ๊กมันละลายเร็ว ผมไม่เรียกว่ามันย่อยนะครับ เรียกว่าละลายดีกว่า เพิ่งกินไปตะกี้กลับไม่รู้สึกว่าอิ่มเลย

“เมย์ พาย่าไปตรวจสุขภาพหน่อยไป”

“ค่ะอา แล้วใครจะดูน้องอ่ะอาบอมบ์ อาบอมบ์ดูไหวเหรอ”

“อืม ไหว ตัวเล็กมาหาพ่อมา”เจ้าตัวเล็กมาถึงก็เดินเตาะแตะไปหยิบจับนู้นนี่ดีนะที่ไม่มีอะไรหล่น พอผมเรียกก็พากันวิ่งมาทั้ง ๒ คน แม่ผมยอมไปตรวจสุขภาพแต่โดยดี ผมเองก็อยู่เลี้ยงลูกในห้อง ลูกซนเหมือนที่แม่พูดจริงๆเลยครับ เดินเล่นไปทั่ว พอประมาณสัก ๑๐ โมงเริ่มเหนื่อย ผมแกะนมกล่องใส่ขวดให้คนละขวดแล้วจัดที่จัดทางดีๆให้นอน ทุกอย่างจึงสงบลง มองหน้าลูกแล้วสงสารที่ไม่ได้กินนมแม่ มีแต่พ่อมันที่ได้กินคนเดียว เฮ้อ โตมาหานมกินเองนะลูก

ประมาณสักเกือบบ่าย ๒ แม่ผมกับน้องเมย์ก็เข้าห้องมา ผมถามเกี่ยวกับผลการตรวจ เมย์ก็เล่ามาเป็นฉากๆ ตามธรรมดาของคนแก่ครับ อะไรบางอย่างเริ่มเสื่อมลงไปบ้าง แต่ก็ไม่มีโรคอะไรขั้นรุนแรง ก็คงต้องคอยดูแลแม่ให้มากกว่าเดิม

“นี่หมอก็มาพูดห้ามแม่ว่าให้หยุดกินหมาก แหม ห้ามอะไรห้ามได้ แต่หมากนี่แม่หยุดกินไม่ได้จริงๆ”แม่ผมพูดพลางหยิบใบพลู ปูน หมากมาพันๆม้วนๆแล้วกิน

“ก็ค่อยๆลดสิแม่ เขาไม่ได้ห้ามกินวันนี้เลยที่ไหนละ ลดลงเรื่อยๆ กินจนฟันดำหมดแล้วเนี่ย”

“แอ๊ะ”ตื่นซะแล้วเจ้าตัวเล็กของผม พอตื่นขึ้นมาก็เยี่ยวใส่กางเกงเลยครับ ผมเลยต้องอุ้มเข้าไปห้องน้ำล้างเนื้อล้างตัวหยิบกางเกงตัวใหม่มาใส่ให้ ดีนะที่ตื่นมาไม่งอแง ตื่นมาตาใสแจ๋ว พอคนน้องตื่น คนพี่ก็ตื่นตามบ้าง แต่ไม่เยี่ยวครับ ไม่เยี่ยวใส่ที่นอนนะครับ พอผมอุ้มมานั่งตักเท่านั้นแหละ เยี่ยวรดผมเลยครับ

“แอ๊ะ อา”

“ยิ้มแป้นเชียวนะได้เยี่ยวใส่พ่อเนี่ย เมย์อุ้มน้องซ่าหน่อย เดี๋ยวอาจะพาเจ้าตัวแสบไปเข้าห้องน้ำ”น้องเมย์อุ้มเจ้าซ่าไป ผมอุ้มเจ้าแสบไปล้างเนื้อล้างตัว แล้วอุ้มมาใส่กางเกงให้ จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วเก็บข้าวของออกจากโรงพยาบาลโดยค่าใช้จ่ายครั้งนี้กองร้อยรับผิดชอบครับ

ผมมายืนที่หน้าโรงบาลรอน้องเมย์ไปเอารถมาครับ ยืนรอกับแม่ อุ้มลูกไว้ทั้ง ๒ ข้าง เหมือนเจ้าตัวเล็กจะไม่ยอมให้แม่ผมอุ้มครับ จะให้ผมอุ้มอย่างเดียว แม่ผมก็เป็นห่วงกลัวผมจะเจ็บ แต่ผมกัดฟันอดทนได้เวลาที่ลูกดิ้นๆมันก็กระทบกระเทือนบ้าง แต่กัดฟันเพื่อลูกเอาครับ จนรถของน้องเมย์ใกล้จะมาจอดเทียบกับฟุตบาท

“ บิวๆ รอด้วย”

[The_Beggar]

เจิมก่อนอ่าน

[Sohso]

ครอบครัวที่เกี่ยวพันกับทหารกันเกือบหมดบ้านเลยนะเนี่ย

ลูกหลานเยอะจริง 55555

ว่าแต่หลานอายุมากกว่าพี่บอมบ์อีกนะเนี่ย น้อยกว่าแค่ 2 คน ลูกหลงนี่เอง

รอตอนต่อไป  บิวคือ ?

[Akikojae]

รักครอบครัวพี่บอมบ์จัง
ส่วนความรักระหว่างบูมบอมบ์
กลับมาหื่นใส่กันเหมือนเดิมแล้ว
แสบซ่ารีบโตนะลูก
 

[NooNaM]

   มาต่อไวๆน้าาาาาา รออยู่

[nicksrisat]

ตามมาเจิม
ได้อ่านนิดเดียวไม่สะใจเลยยยย
ขออีกค้าบบบบบบบบ

[Yarkrak]

ชอบครอบครัวนี้อบอุ่นมากๆรักกันดี

 

[boyslover]

หื่นตลอดเวลานะบอมบ์

[kapook_koopak]

บิว ใครหว่า ท่าจะอ่านหลายเรื่องเกิน --"

[TR]

หายแล้วหื่นนะบอมบ์ 555
มีแอบหยอดหมอเจ้าของไข้ด้วย แหมๆ
แอบสงสารหมวดบูมตอนที่เครียดเรื่องบอมบ์
คงหลายเรื่องประดังเข้ามาจริงๆแหละ สงสาร เครียดถึงขั้นอ้วกเลย
ตอนนี้ก็เข้าใจกันแล้วนะ งั้นรอตอน5วัน5คืน อยากรู้บอมบ์จะจัดการหมวดบูมยังไง

[B52]

 

[nicksrisat]

 
เข้ามากดดันและรอออออค้าบบ
 

[black sakura]

มันช่างเหมาะกะชื่อตอนจริงๆ
เวลารวมญาติคงสนุกน่าดู

[iceman555]

บิว คือใครหว่าาาาา ตัวละครเยอะมากกก  อิอิ

[ormn]

  ใครที่ไหนละเนี่ย

[yokky34]

บิว คือคร๊ายยยย

อยากรู้อ่ะ ขออีกตอนจิคะ แหะ แหะ

[aiyuki]

ครอบครัวสุขสันต์น่ารักจริงๆ ทั้งครอบครัวเลย ชอบๆๆ

[GlassesgirL]

เป็นครอบครัวที่ใหญ่มากจริงๆ
แสบซ่าร์ก็เดินได้แล้ว ซนใหญ่เลยนะ
จะไปภูเก็ต 5 วัน 5 คืน
หมวดบูมเตรียมตัวให้ดีๆ
 

[่jum]

ครอบครัวใหญ่จริงๆ

[why yyy]

ขอบคุณ

[SuPeRDonGDanG]

อ้าววววววววววจบห้วนไปไหมอะ ค้างเลย
บิวคือใครหว่า

จะว่าไปครอบครัวนี้ใหญ่จริงๆนะ จำชื่อไม่ไหวเลยทีเดียว

[noy]