บทที่ 32
เมธา Talk
“คุณเมธา ความประพฤติของคุณในฐานะอาจารย์ไม่เหมาะสม ผมคงต้องให้คุณออกจากการเป็นอาจารย์จากมหาวิทยาลัยเรา”
“ครับ”ผมก้มหน้ารับชะตากรรม เหมือนโลกของผมพังครืดลงมาก ผมไม่ได้ห่วงตัวเอง ความจริงผมตั้งใจมารับหน้าที่สอนให้หมดทุน แล้วออกไปทำงานที่ไร่กับครอบครัว ไม่ก็ทำงานในโรงพยาบาลของพี่ชายอยู่แล้ว ผมห่วงน้องมากกว่า ถ้าผมไม่อยู่เขาจะเป็นยังไง
“กฏของมหาลัยถ้าอาจารย์ท่านใดมีเรื่องร้องเรียนไม่ว่าจะเป็นเรื่องการสอนหรือเรื่องชู้สาวเราต้องทำแบบนี้ขอโทษด้วยนะครับที่ต้องทำแบบนี้”
“ครับ”
“ผมไม่ไล่คุณออก แต่ผมจะคุณย้ายไปทำงานที่มหาลัยวิทยาลัยXXX แทน ผมอยากให้คนมีความสามารถอย่างคุณอยู่สอนเด็กที่
กำลังจะเป็นอนาคตของชาติ ผมยังไม่อยากให้คุณออกจากการเป็นอาจารย์ ยังไงก็รับคำพูดของผมไปพิจารณาด้วยนะ ผมขอโทษที่ต้องทำแบบนี้มันอาจจะเป็นการบังคับคุณเกินไป”ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ เป็นความผิดของผมเอง ผมต้องรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น ท่านคณะบดีช่วยผมมากพอแล้ว ผมมองชื่อมหาวิทยาลัยเราเป็นหลักแน่นอน ผมไม่อยากทำให้ชื่อเสียงของมหาวิทยาลัยเสียหาย
ที่ทำงานใหม่ของผมคือมหาวิทยาลัยทางเหนือที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่นัก และที่นั้นก็เป็นบ้านเกิดของผมด้วย ผมจะอยู่เพื่อสอนนิสิตต่อไป
“ขอบคุณครับที่ช่วยเหลือ”ผมยกมือไหว้ขอบคุณท่านคณะบดี แล้วเซ็นบนแจ้งย้ายที่ทำงาน ผมชดใช้ค่าใช้จ่ายในการจ้างงานให้กับทางมหาวิทยาลัยเพื่อนำไปใช้ให้เกิดประโยชน์ต่อไป ระหว่างนั้นผมแทบไม่ได้ฟังที่ท่านคณะบดีพูดต่อ รู้แต่เพียงว่า ผมต้องย้ายไปที่นั้นอย่างเร็วที่สุดเพราะเขาต้องการคน
ประตูแห่งโลกความจริงเปิดออก น้องนั่งรอผมอยู่กับปูเป้ เธอเดินเลี่ยงออกไปทันทีที่ผมเดินออกมา ผมไม่อยากพูดอะไรตอนนี้จูงมือเขากลับบ้านทันที น้องถามตลอดทางว่าผมเป็นอะไร หน้าเล็กเหมือนจะร้องไห้มันบาดหัวใจของผมให้เป็นแผล เพราะความประพฤติของผมทำให้เราต้องห่างกัน
ลงจากรถผมก็ดึงเขามากอดทันที ตัวน้องเล็ก ตัวเล็กนิดเดียว ถ้าน้องต้องอยู่คนเดียวน้องจะอยู่อย่างไร ผมอยากซึมซัมความรู้สึกว่ามีน้องอยู่ในตัวนานๆ ผมจูบน้องไปทั่วหน้า ทั่วศรีษะ จูบไปทั่ว จนน้องต้องดึงผมเข้าบ้าน
“พี่เมฆเป็นอะไร”น้องจับมือสองข้างของผมรวบเข้าหากัน ไม่ต้องเป็นห่วงพี่นะ พี่สิต้องห่วงเรา ดวงตาเล็กสั่นระริก ใบหน้าหวานเศร้าซึม ปากเล็กเม้มเข้าหากัน แก้มนิ่มยกสูงเพราะอาการกังวล แค่คิดว่าต้องห่างสักวินาทีเดียวก็ไม่อยากแล้ว
“เป็นอะไร”น้องขยับตัวเข้ามาอ้อน น้องใช้มือแตะที่ริมฝีปากผมเบาๆ น่ารัก น้องน่ารักมากจริงๆ ลมหายใจของผม ความหวังของผม ผมแตะปากจุ๊บที่หน้าผากน้อง แล้วเลื่อนไปดูดปากน้องเบาๆ
“พี่เมฆ”น้องร้องไห้ตัวสั่น ไม่ร้องนะคนดีของพี่ ผมใช้มือปาดน้ำตาจากแก้มใสออกไป
“ถ้าไม่มีพี่ เราจะอยู่ได้มั้ย”ถ้าไม่มีพี่ เราจะตั้งใจเรียน ไม่ออกไปดื้อไปซน ทำได้มั้ยครับ ดินสอของพี่
“พี่เมฆจะไปไหน ไม่เอา ดินไม่ให้ไป ฮือ ฮือ”น้องร้องไห้ป่านขาดใจ ตัวเล็กๆโถมเข้ามากอดผมเอาไว้ ผมจุกจนพูดไม่ออก ผมตัดสินใจแล้ว นิสิตจำนวนมากต้องการความรู้จากผมเพื่อไปพัฒนาวงการแพทย์ของไทย ผมไม่ได้ถือดีว่าเก่งอะไร แต่คนที่จบเฉพาะทางทางด้านสมองจากต่างประเทศในไทยมีไม่กี่คน และผมก็คือหนึ่งในนั้น ผมต้องกลับมาถ่ายทอดความรู้ให้สมกับทุนการศึกษาพวกนี้
“รับปากมาก่อนว่าถ้าพี่ไม่อยู่เราจะอยู่ให้ได้”ผมกำชับน้องอีกรอบ
“ไม่เอา ไม่ไป ไม่ให้ไป”น้องโวยวายลั่น หน้าเล็กเปื้อนไปด้วยน้ำตา
“พี่รักดินนะ”ผมกอดตอบน้องแล้วซบหน้าลงบนตัวหอมนุ่มนิ่มของเขา
“ดินก็รักพี่เมฆ ฮือ ฮือ บอกดินมา เรื่องอะไรกัน ทำไม ฮือ”
“พี่ต้องย้ายไปทำงานที่XXX”น้องเงียบไปสักพัก ก่อนดึงตัวออกแล้วส่ายหน้าไปมา
“ไม่ให้ไป ดินไม่ให้พี่เมฆไป ฮือ ฮือ พี่เมฆบอกว่าจะอยู่กับดินไง ดินไม่ให้ไป ฮือ อย่าทิ้งดินเลย ไหนพี่เมฆบอกรักดินละ ไหนบอกว่าอยากอยู่กับดิน”พี่ก็ไม่อยากไปพี่อยากอยู่กับเรารู้มั้ย แต่พี่ต้องทำงานใช้ทุน
“พี่สัญญาว่าจะกลับมาเยี่ยมทุกอาทิตย์ จากนั้นกับที่นี่ไม่ไกลกันสักหน่อย”ผมบีบแก้มย้วยๆ ไปมา ไม่เอานะครับไม่ร้อง
“ดินไม่ให้ไป ฮือ”
“ขี้แย อายุ 21 แล้วน้า”ผมชอบให้น้องอ้อนผมแบบนี้จัง ผมชอบให้น้องรั้งผมแบบนี้จัง
“ฮึก ฮึก ต้องไปจริงๆหรอครับ”ผมฟัดแก้มนิ่มไปพักหนึ่งก่อนจะพยักหน้า
“พี่เซ็นต์ตอบรับการทำงานไปแล้ว”
“ตัดสินใจเร็วไปหรือเปล่าครับ หรือว่าไม่อยากอยู่กับผมกันแน่ จะทิ้งผมก็ใช้วิธีอื่นสิครับ อย่าทำแบบนี้เลย”เสียงน้องตัดพ้อ
“พี่ไม่เคยคิดจะทิ้งดินเลยนะ”สักวินาทีเดียวก็ไม่เคย น้องดึงตัวออก
อย่าทำแบบนี้ อย่าดึงตัวออกไป ดินสอ ผมพยายามรั้งน้องไว้ แต่น้องเดินหนีขึ้นบ้าน
ปัง ปัง ปัง
“ดินสอฟังพี่ก่อน พี่ไม่ได้จะทิ้งดินนะ พี่ต้องไปทำงานจริงๆ”ผมเคาะจนเจ็บมือน้องก็ไม่ยอมเปิดประตู
ฮือ ฮือ
เสียงน้องร้องไห้อยู่ในห้อง ทำผมเจ็บเป็นสิบๆเท่า ยิ่งน้องร้องไห้หนักแค่ไหนผมก็ยิ่งทรมานมากเท่านั้น ตั้งแต่เจอหน้าเขาผมก็ไม่อยากให้น้องไปไหน ผมรักเขามากทุกคนก็รู้
ผมเดินลงไปหยิบกุญสำรองห้องน้องที่ปั๊มไว้ในรถมาไขประตู น้องนอนขดเป็นลูกนกร้องไห้อยู่บนเตียง
“ดิน”ผมรั้งตัวน้องเข้ามากอด
“ฮึก ฮึก ไปเลย อยากไปไหนก็ไป อยากทำอะไรก็ทำชีวิตของคุณ ฮือ ฮือไม่ต้องสนใจผม คุณอยากทำอะไรก็ทำ”ไม่ ไม่เอาอย่าผลักไสพี่สิ ผมจับมือน้องเอาไว้ ไม่ให้ดินขยับตัว น้องบิดข้อมือตัวเองออก ดื้อจริง
“ทำไมครับ เขาจะทำให้ผมเกิดมาทำไม ในเมื่อเกิดมาแล้วเขาก็ไม่ดูแลผม คนที่ผมรักทยอยหายออกไปจากชีวิตทีละคน พ่อ ปูเป้ แล้วก็มาพี่เมฆอีก ทำไมฮือ ทำไมไม่ฆ่าผมให้ตายไปเลย ปล่อยให้ผมอยู่ทรมานแบบนี้ไปทำไม”น้องใช้สองมือทุบหน้า ทุบอกตัวเอง
“หยุดดิน หยุดพอแล้ว อย่าทำแบบนั้น พี่ขอร้องละ แค่นี้พี่ก็เจ็บแล้ว อย่าทำร้ายตัวเองเลย ถ้าเราทำร้ายตัวเองพี่จะเบาใจได้ยังไงละ อย่าทำแบบนี้”ผมดึงมือน้องมากำไว้ จูบอ่อนโยนคงจะช่วยให้น้องคลายอารมณ์ได้ น้องค่อยๆอ่อนลงก่อนจะนอนราบไปกับเตียง เสียงสะอื้นยังคงมีให้เห็นอยู่บ้าง
ผมเอียงตัวลงไปนอนข้างน้อง ดึงน้องเข้ามากอดไว้ หวังว่าความอบอุ่นที่ผมให้จะทำให้น้องเข้าใจอะไรมากขึ้น ผมไม่ได้หนีไปไหน ผมอยู่ตรงนี้
“ดินครับ พี่ไม่ได้ไปไหน พี่อยู่ตรงนี้ อยู่กับดินได้ยินมั้ย”
“ฮึก ฮึก”หัวใจผมถูกฟาดซ้ำแล้วซ้ำอีก ไม่ชอบเลยเวลาน้องร้องไห้ ไม่ชอบเลยจริงๆ
“มาเยี่ยมดินบ่อยๆนะ”น้องหันมาซบไหล่ผมแต่ยังสะอื้นเหมือนเด็กไม่เลิก
“จะมาให้เบื่อขี้หน้าเลย”ผมจูบบนผมนุ่มๆของน้อง ผมลูบไปมาเพลิน จนน้องหลับไปตอนไหนไม่รู้ สงสัยเหนื่อยเดินทางจากเพชรบูรณ์ แล้วก็ร้องไห้
ผมกล่อมจนห้องหลับ น้องพยายามเอามือกอดก่ายป่ายไม่ให้ผมไหน ผมนอนเฝ้าเขาอยู่พักหนึ่ง ก้มหอมแก้มน้อง จูบไปทั่วตัวจนพอใจ ก็ลุกออกมาโทรศัพท์หาแม่ ท่านรอฟังข่าวอยู่ที่เพชรบูรณ์เพราะผมกับน้องรีบออกมาจนไม่ได้เอาขนมที่ท่านเตรียมมาด้วย ท่านโทรหาผมหลายสายแล้วแต่ผมไม่ได้รับ
“แล้วน้องว่าไงบ้างลูก”แม่ถามถึงน้องหลังจากผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง น้ำเสียงแม่ห่วงน้องเหมือนผมเลย
“ก็ร้องไห้โวยวายครับ เขาไม่อยากให้ผมไป”
“มันด่วนไป น้องคงรับไม่ทัน”
“นั่นสิครับ ผมจะทำอย่างไร ใจก็ไม่อยากไป แต่ทางนู้นต้องการตัวผม”ทางนี้ก็ต้องการเหมือนกัน ผมแอบมองน้องที่ยังนอนนิ่งอยู่บนเตียง อยากกอดจะแย่แล้ว
“ไม่ต้องห่วงนะลูกทางนี้แม่จะดูแลน้องเอง ทำงานใช้ทุนให้เสร็จ หลังจากนั้นค่อยกลับมาหาน้อง น้องก็มีหน้าที่เรียนเหมือนกัน แม่จะกล่อมเขาเอง”แม่ของผมน่ารักมากจริงๆ ผมรักแม่นะครับ
“ขอบคุณครับแม่”
“พรุ่งนี้เดี๋ยวแม่ไปหานะ”
“ครับขอบคุณครับ”ผมวางสายแล้วเดินกลับไปขึ้นเตียง นอนกอดน้องแน่นตลอดคืน
...............................................................................................
ฮือออออออ ปาดทิชชู่ ฮึกๆๆๆๆๆๆๆ
พี่เมฆไม่เอา ไม่ไปไหนทั้งนั้นนนนนนนนนน
แกทิ้งน้องไปได้ยังไงห๊าาาา
หัวข้อ: l ขายครับ ชื่อต้อมอายุ21ผิวขาวต้องการเงินครับสนใจโทรมา l จบ!!! (อ่าน 883593 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก