บทที่ 35
"สวัสดีครับแม่"พี่เมฆยกมือไหว้แม่ ผมส่งกระเช้าผลไม้ให้ท่าน แล้วยกมือไหว้ตาม แม่ส่งกระเช้าไปให้แม่บ้านประจำตัว แล้วดึงตัวผมไปกอดแน่น
"เหนื่อยมั้ยลูก"ท่านหอมแก้มผมซ้ายขวาจนชื่นใจ
"ไม่เหนื่อยครับ ได้นอนพักแปีบนึงก่อนมา ตอนนี้หายเหนื่อยแล้วครับ"ผมยกกล้ามอันน้อยนิดขึ้นมาเบ่งให้แม่ดู แม่กับพี่เมฆหัวเราะใหญ่
"น้าแพรวละครับ" พี่เมฆถามถึงใครคนหนึ่ง ผมมองรอบๆตามเขาไม่เห็นใคร
"เข้าห้องน้ำน่ะลูก นั่งก่อนสิ"ผมถูกปล่อยออกมา พี่เมฆเลื่อนเก้าอี้ให้ เรานั่งข้างกัน ข้างเก้าอี้ของแม่มีเก้าอี้ว่างอีกตัว
เรารอนานจนอาหารมาเสิร์ฟแต่เจ้าของเก้าอี้ตัวนี้ก็ยังไม่มา
ระหว่างรอแม่กับพี่เมฆมองผมเป็นตาเดียว บรรยากาศแปลกๆยังไงไม่รู้
"แม่ว่าแม่ไปตามน้าแพรวดีกว่า"แม่ลุกจากเก้าอี้อย่างร้อนรน
"ดินขอตัวเข้าห้องน้ำสักครู่นะครับพี่เมฆ"นั่งนานๆแล้วอยากลุกไปยืดเส้นยืดสายบ้าง
"ให้พี่ไปด้วยมั้ย"เขาจับมือผมไว้แล้วพยายามจะลุกตามผมขึ้นมา
"ไม่ต้องครับดินไปเองได้ พี่เมฆอยู่นี่แหละ เผื่อคุณแม่กลับมาไม่เจอท่านจะหาเอา"
"ได้ รีบไปรีบมานะ"พี่เมฆค่อยๆปล่อยมือที่รั้้ง
"คร๊าบ ไปเข้าห้องน้ำนะ ดินไม่ได้ออกไปเที่ยวไหนสักหน่อย"ผมทำเหมือนผมเป็นเด็กไปได้
"ก็แฟนน่ารักนี่ครับกลัวโดนฉุด"
"บ้า"
ผมเข้าไปทำธุระในห้องน้ำล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เดินออกมา ก่อนจะได้ยินผู้หญิงเถียงกันเสียงดัง
"แกจะหลบอยู่แบบนี้ไม่ได้นะแพรว ลูกที่แกตามหามาตั้งชีวิตอยู่ตรงหน้าแล้ว ทำไมไม่ออกไปหาเขาห๊ะ แกจะทิ้งโอกาสปล่อยให้เขาหายไปจากชีวิต แล้วทำเหมือนแกไม่มีตัวตนอย่างนั้นหรอ"นี่มันเสียงแม่พี่เมฆนี่น่า ผมค่อยๆลอบฟังตามประสาคนอยากรู้ ไม่ใช่อยากรู้อะไรหรอกครับ ถ้าผมออกไปตอนนี้ดูท่าจะไม่เหมาะ
"ก็แพรวไม่กล้าเจอหน้าลูกนี่คะ พี่พราวจะให้แพรวทำยังไง แพรวทิ้งทินกับลูกตั้งแต่ยังเด็ก แล้วตอนนี้จู่ๆจะให้แพรวไปเปิดตัวว่าเป็นแม่ แล้วเอาเขามาเลี้ยงอย่างนั้นหรอคะ"
ทินชื่อพ่อผมนี่ครับ แล้วทิ้งลูกไปตั้งแต่เด็ก เรื่องมันคุ้นๆจัง เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน
"มันก็ต้องเป็นแบบนั้นไม่ใช่หรอ ตอนนี้ดินสออยู่คนเดียวตาทินก็เพิ่งเสียไป แพรวจะทนเห็นลูกอยู่คนเดียวหรอ จิตใจเธอทำด้วยอะไร"ดินสอชื่อผม นี่มันเรื่องอะไรกัน แม่พี่เมฆกำลังคุยกับใครกันแพรวนี่ใคร
"ไม่ใช่แพรวไม่รักลูก แพรวรักลูกค่ะพี่พราว แพรวรักเขามาก ไม่อย่างนั้นแพรวคงไม่ออกตามหาเขาสองคนหลังจากหย่ากับไกรสรหรอก แต่แพรวยังไม่พร้อม แพรวยังไม่กล้าเจอหน้าเขา"ขาของผมมันเดินออกไปตามเสียงโดยอัตโนมัติ
ทันทีที่ผมโผล่ไปแล้วเห็นหน้าผู้หญิงที่ยืนคุยกับแม่พี่เมฆชัดๆผมถึงกับบางอ้อ มือผมสั่นระรัว ตัวผมก็สั่นเช่นกัน น้ำตามันพร่าไปทั่วดวงตาจนแทบมองอะไรไม่เห็น
สวัสดีครับคุณผู้หญิง หน้าคุ้นๆนะครับ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน นี่คุณกับผมเป็นอะไรกันหรือเปล่า ทำไมเราหน้าตาเหมือนกันแบบนี้ ทำไมคุณหน้าตาเหมือนแม่ของผมที่อยู่ในรูปพ่อเลย
"ดินสอ"แม่พี่เมฆตะลึงหลังจากเห็นผมโผล่ออกไป
"ฮือ ฮือ ฮือ"คุณผู้หญิงข้างๆ ร้องไห้โฮ เธอค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ผม ใช้มือลูบไปทั่วใบหน้าก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดเต็มแรง
"ลูกแม่ ฮือ ฮือ ดินสอ ลูกแม่ขอโทษ ฮือ"ทำไมต้องขอโทา ขอโทาผมทำไม
"คะ คุณเป็นใครกัน"คุณเป็นใคร ทำไมถึงเรียกผมว่าลูก
"แม่ขอโทษ แม่ขอโทษนะครับ แม่ขอโทษ"เธอค่อยๆทิ้งตัวลงไปนั่งกับพื้นแต่มือยังเกาะกอดที่ขาของผม ชุดสวยสง่ายับยู่ยี่ ใบหน้าสวยที่ถูกแต่งแต้มมาอย่างดีเปอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา
"คุณเป็นใคร ฮือ ฮือ"ผมค่อยๆย่อตัวลงไปหาเธอ มองหน้าเธอ ใช่ผุ้หญิงใจร้ายที่ทิ้งผมกับพ่อไปหรือเปล่า ใช่เธอมั้ย
"แม่ขอโทษ"ทำไมกัน ทำไมต้องพร่ำแต่ขอโทษผม
"แม่ครับเกิดอะไรขึ้น"ผมเงยหน้าตามเสียงของพี่เมฆ
"พี่เมฆช่วยดินด้วย"ผมขยับตัวไม่ได้ มันอ่อนแรงไปหมด มันงงไปหมดแล้ว
แม่พี่เมฆค่อยๆพยุงร่างผุ้หยิงคนสวยออกไป ส่วนผมก็โผกอดพี่เมฆที่อยู่ใกล้ๆ
ในร้านอาหาร เธอนั่งอยู่ตรงข้ามผม เรามองหน้ากันปราศจากบทสนทนาใดๆ อาหารคงเย็นจืดชืดไปหมดแล้ว ผมไม่มีกะจิตกะใจแตะต้องอะไรทั้งนั้นตัวผมกอดพี่เมฆไว้ตลอดเวลา
นี่อะไรกัน ทำไมแม่ของผมถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วแม่รู้จักแม่พี่เมฆตั้งแต่เมื่อไหร่ นี่มันอะไรกัน
ผมคิดย้อนไปตั้งแต่อยู่คอนโดพี่เมฆแล้ว พี่เมฆถามผมแปลกๆ ถ้าอย่างนั้นเขาคงรู้เรื่องแม่นานแล้วสินะ แล้วเขารู้ได้อย่างไรว่าเธอเป็นแม่ของผม
"แพรวมีอะไรจะคุยกับลูกมั้ย"แม่พี่เมฆสะกิดเธอ
"คะ เอ่อะคือ เป็นไงบ้าง สบายดีมั้ย"
คำพูดแรกของแม่ที่ผมได้ยินนอกจากคำว่าขอโทษคือ สบายดีมั้ย ผมปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด
แม่สวย สวยเหมือนที่พ่อบอก สวยเหมือนรูปที่พ่อให้ผม
สวยเหมือนในรุปที่พ่อวาดไว้ในห้องนอน
สวยเหมือนเวลาที่พ่อยิ้มทุกครั้งเวลาเล่าถึงแม่
ผมเห็นแล้วครับพ่อ แม่สวยจริงๆ สวยเหมือนที่พ่อบอก
"ฮือ ฮือ"ผมอ้าปากตอบอะไรไม่ได้เลย มันสั่นพูดไม่ออก พี่เมฆลูบหลังผมเบาๆเพื่อปลอบ
"คุยกับแม่สิครับ"พี่เมฆกระซิบบอกผม ผมไม่รู้จะพูดอะไร ผมไม่รู้ต้องทำอย่างไรด้วยตอนนี้ ทำตัวไม่ถูกจริงๆ
"แม่ว่าปล่อยให้แม่ลุกเขาคุยกันดีกว่านะ"ไม่นะครับ อย่างทิ้งผมไว้คนเดียวตอนนี้ แม่พี่เมฆกับพี่เมฆค่อยๆลุกออกไปพร้อมกัน
ผู้หญิงที่พี่เมฆบอกว่าเป็นแม่ของผมตอนนี้ เธอเอามือหนึ่งทาบอก อีกมือเช็ดน้ำตาตัวเอง แล้วค่อยๆลุกมานั่งข้างผม ผมแข็งทื่อเป็นท่อนไม้
มือของผมถูกรวบไปไว้บนตักแม่
"แม่ขอโทษนะลูก/แม่ทิ้งผมกับพ่อทำไม"นั้นคือสิ่งที่ผมอยากถาม เธออ้าปากค้างก่อนจะก้มหน้าร้องไห้เหมือนเดิม
"แม่ขอโทษนะลูกต่อไปนี้แม่จะไม่ทิ้งลูกไปไหนอีกแล้ว ยกโทษให้แม่นะครับ"
ผมรู้เรื่องราวทั้งหมดจากแม่ว่า
แม่เป็นนักเรียนไฮสคูลเพิ่งจบมาจากเมืองนอกตั้งใจกลับมาเรียนมหาลัยที่ไทย พ่อเป็นศิลปินไส้แห้งทำงานตามท้องถนนวาดรูปหาเงินเลี้ยงตัวเอง ทั้งสองพบกันบนถนนสายมหัศจรรย์ในเชียงใหม่
ความรักค่อยๆก่อตัวขึ้นแม่พาพ่อไปเปิดตัวกับตา ท่านอาระวาดอย่างหนักและสั่งให้ทั้งสองเลิกคบกัน
แน่นอนว่าแม่ก็ยังแอบคบกับพ่ออยู่ ตาส่งคนมาพังร้านวาดรูปของพ่อ ส่งคนมาทำร้ายพ่อจนเข้าโรงพยาบาล นั้นเป็นเหตุที่ทำให้พ่อกับแม่หนีตามกัน
ศิลปินไส้แห้งที่ไม่มีเงิน กับนักเรียนที่เพิ่งจบไอสคูลอ่ายุยังไม่ถึง 18
ตาโกรธแม่มากแต่ตามหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอเพราะทั้งคู่หนีไปจังหวัดอื่น
ค่อยๆร่อนแร่หางานทำ วาดรูปหาเงิน กัดก้อนเหลือกิน ไม่นานแม่ก็พบว่ามีผมอยู่ในท้อง ทั้งคู่ประคบประหงม ช่วยเหลือกันและกันจนคลอดผมออกมา
ตาของผมทราบข่าวท่านรีบส่งคนตามมาเอาตัวแม่กลับไปเรียนต่อ ท่านบังคับให้แม่แต่งงานกับลูกชายนักธุรกิจเพื่อนตา ถ้าไม่มาแต่งตาจะส่งคนมาทำร้ายผมกับพ่อ
แม่บอกว่าแม่ต้องทนทุกข์ทรมานเพราะคิดถึงผมและพ่อเป็นปีๆ จนเรียนจบและหย่ากับลูกชายนักธุรกิจคนนั้น ท่านออกตามหาพวกเราไปทุกที่แต่ก็ไม่พบ
ผมกับพ่อใช้ชีวิตแร่ร่อนไปทั่ว อยู่จังหวัดนี้ปีนึง จังหวัดนู้นสองปี อย่างนี้นี้เองที่แม่หาผมไม่พบ
แม่ไม่ได้ทิ้งผม แม่รักผม ผมคิดไปเอง ว่าท่านทิ้งผมทิ้งพ่อไป
ขอโทษครับแม่ ผมขอโทษ
...
แฮ่ๆ ก็ได้เจอกันแล้วเน๊าะน้องดินก้ไม่ต้องเสียใจ โดดเดี่ยวเดียวดายอีกแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆ
น้ำตาจะไหล ฮือ ฮือ รักน้อง เห็นน้องมีความสุข คนเขียนก็ปลื้มใจ
รอติดตามใหม่ตอนหน้านะคะ
เลิฟยู้ววววว
หัวข้อ: l ขายครับ ชื่อต้อมอายุ21ผิวขาวต้องการเงินครับสนใจโทรมา l จบ!!! (อ่าน 781910 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก