หัวข้อ: <<เพลิงพ่าย>>

[fay 13]

 

[rogerr]

ขอบคุณครับ

[iammz]

สงสารพี่เด่ว

[koikoi]

คิดถึงน้องป้องอ่ะ

[2pmui]

รออ่านนะ

[rogerr]

คิดถึงพี่เด่วแล้ววววววว

[maru]

ป้องจะเป็นยังไงบ้างนะนั่น

[Belove]

                                                                  เพลิงพ่าย

                                                                   ภาคกลาง

                                                                    บทที่ 7

บ้านของแด๊ดหลังใหญ่มาก ผมเรียกมันว่าคฤหาสถ์เลยดีกว่า

มันเหมือนปราสาทหลังหนึ่งในหนังฝรั่ง สถาปัตยกรรมก่อสร้างทรงงดงามท่ามกลางสวนกว้างจากรั้วด้าน

นอกที่เปิดปิดอัตโนมัติด้วยรีโมทคอนโทรลจากคนรับใช้ในบ้านต่อเมื่อได้รับคำสั่งอนุญาต โดยผู้มาเยือน

จะต้องแจ้งชื่อและหน้าตาผ่านกล้องวงจรปิดแล้วเท่านั้น         

แต่แค่เพียงรถยนต์คันยาวของแด๊ดที่ประกอบด้วยคนขับรถ แอนดรู เดวิด แด๊ด และสมาชิกใหม่ที่นั่งตื่นตา

อยู่ที่เบาะหลังสุดคู่กับแด๊ดมาถึง รั้วหน้าบ้านก็เปิดออกทันที

รถยนต์หรูจอดลงหน้าทางขึ้นคฤหาสถ์ แด๊ดเปิดประตูก้าวลงไปโดยไม่รอให้ใครมาเปิดให้แล้วก้มหน้ามาหา

ผม


“ลงมาสิปราบ”


ผมก้าวออกจากรถไปยืนขาสั่นกับสถานที่ใหม่ และ ชีวิตใหม่

แอนดรูเบ้ปากใส่ผมก่อนที่จะก้าวยาวๆ ไปช่วยคนรับใช้ฝรั่งตัวสูงขนของออกจากรถยนต์และยกมันเข้าบ้าน

ในขณะที่เดวิดยิ้มน้อยๆ คล้ายแด๊ดแล้วจึงเดินไปช่วยแอนดรูขนของ

เหลือเพียงหนุ่มใหญ่ที่ยกมือแต่บ่าของผมอย่างใจดี


“ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวของเรา ปราบ”


มือใหญ่บีบเบาๆที่ไหล่เพื่อพาผมก้าวเดินขึ้นบันไดเข้าสู่ภายในที่ยิ่งทำให้ผมตัวลีบเล็ก ผมเคยคิดว่าบ้าน

ของผมก็ใหญ่โตแล้ว เมื่อมาเทียบกับที่นี่ความโอ่อ่าของมันทำให้ความคิดของผมพังทลายลงไปหมด

ผมเงยหน้าขึ้นมอง ห้องโถงกว้างความสูงจรดชั้นสองด้านขวามือเป็นห้องรับแขกที่ประกอบด้วยเฟอร์นิเจอร์

หรูหรา มองเห็นห้องแยกเล็กๆ ที่น่าจะทำไว้เป็นห้องประชุมมิดชิด ส่วนด้านซ้ายมีโต๊ะอาหารกว้างขวางจน

สามารถนั่งได้เป็นสิบๆ คน ด้านหน้าของผมมีบันไดวนใหญ่โตราวจับสีทองมุ่งขึ้นสู่ชั้นบนที่มีทางเดินกว้าง

รอรับ ผมเห็นสายตาหลายคู่จ้องมองผมมาจากด้านบน


“แด๊ดกลับมาแล้ว”

“พาเด็กใหม่มาด้วยโว้ย”

“คนเอเชียเหรอ”

“แด๊ดไปเมืองไทยก็ต้องเป็นคนไทยดิ”

“ว้า ไปคราวที่แล้วพาไอ้โมกข์มากูยังไม่ชินกับมันเท่าไหร่เลย ไอ้คนนี้มาจะเป็นไงบ้างวะ”


เสียงพึมพำค่อนข้างดังอย่างไม่เกรงใจเรียกรอยยิ้มขึ้นได้จนใบหน้าหล่อเหลาของแด๊ดคลี่ยิ้มออกมา


“จะนินทาก็ขอเสียงเบากว่านี้นิดนึง นี่แด๊ดจำได้หมดนะว่าเสียงใคร ออกมาต้อนรับสมาชิกใหม่กันหน่อย”


ใบหน้าผลุบโผล่เริ่มทยอยแสดงตัวก่อนที่เด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งที่อายุไม่น่าจะต่างจากผมมากนักกรูกันลงมา

จากบันไดแล้วพากันโผเข้ากอดแด๊ดพลางส่งเสียงทักทายจ้าละหวั่นโดยมีผมยืนมองห่างๆ แด๊ดทักทายจน

ครบจึงได้ยกมือปรามให้ทุกคนเงียบลง


“โมกข์กับแดนล่ะ”

“ไอ้โมกข์อยู่ในห้องส่วนไอ้แดนออกไปทำงานอะไรก็ไม่รู้ที่โรงเรียนครับ”


คนหนึ่งกล่าวตอบ แด๊ดพยักหน้ารับรู้ก่อนที่จะหันมาหาผมให้ผมเดินเข้าไปหา แด๊ดวางสองมือไว้บนบ่าของ

ผมดันตัวให้เผชิญหน้ากับทุกคนที่จ้องมอง


“แด๊ดไปเมืองไทยและได้รู้จักเด็กคนหนึ่งที่มีชีวิตที่น่าสงสารไม่แพ้พวกเราทุกคน และแด๊ดหวังว่าพวกเราจะ


ให้การต้อนรับสมาชิกใหม่เป็นอย่างดีเหมือนทุกครั้ง สมาชิกใหม่ของครอบครัวเราชื่อปราบ รู้จักกันไว้นะ”


เสียงทักทายดังลั่นจอแจจนผมงงไปหมดจากเด็กหนุ่มเกือบสิบคนตรงหน้า จนแด๊ดต้องยกมือห้ามอีกครั้ง


“แนะนำแบบนี้ปราบจะไปจำได้ยังไง แต่ไม่เป็นไรอยู่ๆ ไปก็จำกันได้เอง ตามแด๊ดมาสิจะพาไปห้องพัก แด๊ด

ให้อยู่ห้องเดียวกับเพื่อนคนไทยด้วยกัน”


เสียงฮือดังหึ่งๆอยู่ด้านหลังจากกลุ่มเด็กหนุ่ม


“ไอ้โมกข์จะมีรูมเมท โอย หวังว่าคงอยู่กันรอด”

“เฮอะ ใครจะอยู่กับมันได้ กูเคยอยู่ตอนนั้นแค่สามวันยังทนไม่ไหว”


ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าไอ้คนชื่อโมกข์นี่มันเลวร้ายเพียงใดถึงมีแต่คนพูดถึงในแง่เลวร้ายบ่อยครั้ง จนกระทั่ง

แด๊ดพาผมขึ้นบันไดมาที่ชั้นสอง

ถัดจากบันไดเป็นลานกว้างมีโซฟาและโต๊ะตัวเล็กเอาไว้ให้นั่งเล่น ทางเดินแบ่งเป็นสองปีกซ้ายขวา แต่ละ

ปีกมีประตูห้องให้เห็นอยู่หลายห้อง เอาไว้ผมอยู่นานกว่านี้จะลองนับดูว่าคฤหาสถ์นี้มีกี่ห้องกันแน่ แด๊ดชี้ให้

ดูประตูใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าลานกว้าง


“นี่ห้องแด๊ด”


แด๊ดเดินนำผมไปทางปีกขวา ผ่านประตูไปจนถึงประตูที่สามจึงได้เคาะประตูเบาๆ รอไม่นานประตูนั้นก็เปิด

กว้างด้วยคนตัวสูงใหญ่กว่าผม แด๊ดพาผมเข้าไปในห้อง

เป็นครั้งแรกที่ผมรู้จักมัน ไอ้คนไทยตัวสูงหน้าคม ตาดุ แต่เมื่อเห็นแด๊ดดวงตาคู่นั้นก็สว่างไสวขึ้นมาทันที


“แด๊ดกลับมาแล้ว”


“ใช่ กลับมาพร้อมกับเพื่อนใหม่มาจากเมืองไทย แด๊ดจะให้มาอยู่กับโมกข์ให้โมกข์เป็นพี่เลี้ยง”


ดวงตาคมหม่นแสงลงเล็กน้อย


“ผมกลัวว่าเขาจะทนไม่ได้เหมือนคนอื่นๆ”

แด๊ดเดินเข้าไปยกสองแขนกอดปลอบโยน


“เมื่อไหร่ที่แผลในใจถูกกาลเวลาเยียวยาให้หายบาดเจ็บเหลือแค่รอยแผลเป็น ลูกชายของแด๊ดก็จะหายจาก

มัน เชื่อแด๊ดเถอะ มานี่ แด๊ดจะแนะนำให้รู้จักเพื่อนใหม่ชื่อปราบ”


แด๊ดหันมาทางผม


“ปราบ เพื่อนคนนี้ชื่อโมกข์ เขามาอยู่กับแด๊ดก่อนหน้าปราบได้สักปีกว่าแล้ว แด๊ดจะให้ปราบอยู่ห้อง

เดียวกับโมกข์ รู้จักกันไว้สิ”


ผมสบตาดุของโมกข์แล้วคลี่ยิ้มให้ เห็นมันยิ้มตอบแค่นิดเดียว แต่นัยน์ตาที่มองมาทำให้ผมถูกชะตาด้วย

แด๊ดอยู่คุยอีกพักหนึ่งจึงได้ขอตัวไปพักผ่อน ปล่อยให้ผมอยู่กับโมกข์

ผมมองสำรวจห้องเล็กที่ประกอบด้วยเตียงเดี่ยวสองเตียงอยู่คนละฝั่งฟากของห้อง มีตู้เสื้อผ้าบิวท์อินอยู่

ด้านหนึ่ง ส่วนอีกด้านหนึ่งเป็นประตูห้องน้ำ


“เราต้องนอนเตียงไหน”

โมกข์ชี้มือไปที่เตียงว่าง ผมเดินไปโยนกระเป๋าเป้ใบเก่าคร่ำคร่าลงไปบนเตียงแล้วนั่งลงพลางถอนหายใจ

อย่างอ่อนเพลียจากการเดินทาง


“มึงไปทำอะไรให้แด๊ดพามานี่ได้”


โมกข์เอ่ยถาม


“วิ่งราวกระเป๋าแด๊ด”


ตาคมจุดรอยยิ้มขัน


“มึงผ่านด่านไอ้แอนดรูจนถึงตัวแด๊ดได้ไง”


ผมยักไหล่


“มันเผลอ แต่พอวิ่งหนีก็ถูกมันวิ่งไล่มากระทืบจนจุกไปหมด นายล่ะ”


“แด๊ดไปเจอกูตอนกูหนีจากโรงพยาบาลรักษาโรคจิต”


ผมขมวดคิ้วมองโมกข์ที่เล่าอย่างเป็นเรื่องปกติเหมือนเขาพูดคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ


“เกิดอะไรกับนาย”


“บ้านกูเจ๊งแม่กูหนี พ่อกูเลยยิงตัวตายต่อหน้ากู ก็…แค่นั้น”


โมกข์ลงท้ายว่าแค่นั้น แต่ผมกลับรู้สึกถึงความสะเทือนใจไม่น้อยเมื่อไหล่ของมันสั่นเบาๆ


“ญาติห่างๆที่แสนจะหวังดีชิบหายพากูไปทิ้งที่สถานสงเคราะห์ กูกลายเป็นโรคซึมเศร้าจนเขาต้องพาไป

รักษาที่โรงพยาบาล กูทนกับการรักษาไม่ได้ก็เลยหนีออกมา บังเอิญว่าแด๊ดไปเมืองไทยพอดี กูเลยเจอแด๊ด

ตอนที่กูซมซานอยู่ข้างถนน”

โมกข์เล่าความเป็นมาของมันให้ผมฟัง จนผมอดนึกไม่ได้ว่าชีวิตมันโหดร้ายกว่าผมนัก แล้วมันก็เล่าความ

เป็นมาของสมาชิกในบ้านหลังนี้ให้ฟัง

    ไม่ใช่มีแต่เด็กผู้ชายที่แด๊ดรับเลี้ยง เด็กผู้หญิงก็มีแต่ไม่สะดวกที่จะให้มาอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน แด๊ดเลย

อุปการะเป็นเงินและฝากเลี้ยงดูตามบ้านโฮสที่ไว้ใจได้ในบ้านหลังนี้จึงมีแต่วัยรุ่นหนุ่มๆ ราวสิบคน

   แอนดรูและเดวิดเป็นรุ่นแรกที่แด๊ดรับเด็กมาเลี้ยงอย่างที่ผมเคยเล่าให้ฟัง ทั้งคู่อายุราวยี่สิบปีในขณะที่

คนอื่นๆ อายุก็ลดหลั่นกันลงไป จอห์น แพทริค อดัมส์เป็นรุ่นรองลงมาอายุน่าจะ 17 หรือ 18 ถ้าโมกข์จำ

ไม่ผิด ถัดลงมาจากนั้นอีกห้าคน ก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกับโมกข์คือ 15-16 ปีโดยที่ผมซึ่งเป็นสมาชิกใหม่

อายุน้อยที่สุดคือ 14 ปี

    โมกข์อายุมากกว่าผมปีกว่าๆ ตอนที่เจอกันมันอายุ 15นิดๆ โมกข์มาอยู่กับแด๊ดได้หนึ่งปีแล้ว ก็เท่ากับ

ตอนที่มันมาที่นี่ก็อายุใกล้เคียงกับผมตอนนี้ เด็กทั้งหมดแด๊ดจะส่งเรียนจนเจ้าตัวพอใจซึ่งอย่างน้อยขอให้

จบไฮสคูล แล้วหลังจากนั้นแด๊ดจะไม่บังคับทางเดินของแต่ละคน ไม่ว่าจะเลือกเดินไปในทิศทางไหนก็ตาม

แด๊ดเคยกล่าวกับผมในภายหลังว่า


“แด๊ดเลี้ยงได้แต่ตัว ส่วนเรื่องความคิดแด๊ดบังคับไม่ได้ แด๊ดเองก็ไม่ใช่คนดีทำงานผิดกฏหมายมาก็เยอะ

แด๊ดสอนใครไม่ได้หรอก  ใครอยากจะเดินไปในเส้นทางสีดำแด๊ดก็ไม่ห้าม หรือใครรักดีอยากจะไปให้พ้นคน

บาปอย่างแด๊ดก็ไปได้เลย แด๊ดขออย่างเดียว ไม่ว่าจะเลือกไปในถนนเส้นไหนก็ขอให้พวกเราที่แด๊ดเลี้ยงมา

รักกันอย่าทำลายกันเองแค่นั้นแด๊ดก็พอใจแล้ว”


“กูรักแด๊ด เขาให้กูในสิ่งที่แม้แต่ญาติที่เหลืออยู่ยังให้ไม่ได้”

โมกข์พูดกับผมเมื่อเขาเล่าทุกอย่างจบลง





เย็นวันนั้นผมก้าวเข้าสู่เก้าอี้นั่งของโต๊ะอาหารตัวยาวเป็นครั้งแรกท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของทุก

คน แด๊ดกล่าวต้อนรับอย่างเป็นทางการให้ผมลุกขึ้นแนะนำตัวเอง ผมกวาดสายตามองสบตาทีละคน

จนกระทั่งต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นสายตาสีน้ำข้าวที่จ้องมาอย่างไม่เป็นมิตรตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกัน

เป็นฝรั่งตัวไม่สูงนัก เปลือกตาโปนผิวหน้ามีกระสีน้ำตาลอยู่บนโหนกแก้ม ฟันเหยิน และดวงตาเจ้าเล่ห์ราว

กับงู ผมไม่ถูกชะตากับมันเลยสักนิด

มันสะบัดหน้าใส่ผมพลางหันความสนใจไปที่จานอาหารของมัน


“ไม่ต้องสนใจมันหรอกไอ้แดเนียลน่ะ มันเขม่นทุกคนที่หน้าตาดีกว่ามัน”


เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นข้างตัว พร้อมกับมือที่ยื่นมาให้จับทักทาย


“กูโนเอลนะ ยินดีที่ได้รู้จัก”

ผมยิ้มและยกมือจับตอบ หมดความสนใจกับไอ้ฝรั่งหน้าตาไม่เป็นมิตรนั่นในที่สุด








อาจเป็นเพราะเวลาที่ไม่ตรงกันกับเมืองไทยทำให้ผมนอนไม่หลับแม้เวลาจะผ่านไปค่อนคืนจนต้องพลิกตัว

กระสับกระส่ายไปมา เหลือบตามองไอ้โมกข์ที่หลับอยู่แต่เห็นเปลือกตาของมันไหวระริกอยู่ในความมืดของ

ห้อง

และไม่นานหลังจากนั้น ผมก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ๆ ไอ้โมกข์ก็ตะโกนร้องโหยหวนเสียงดังลั่นในความ

เงียบสงัด มันตะโกนทั้งที่ยังหลับตาแน่น

ผมเด้งตัวขึ้นมาอย่างตกใจ เสียงมันดังลั่นและฟังดูเจ็บปวดเหมือนสัตว์ที่ถูกนายพรานยิงกระสุนใส่จน

บาดเจ็บ


“โมกข์ โมกข์ ไอ้โมกข์ เฮ้ย เป็นอะไร”


ผมผวาไปเปิดไฟ เมื่อห้องสว่างผมเห็นร่างสูงของมันนอนคุดคู้ราวกับทารกที่เพิ่งหลุดมาจากท้องแม่ 

เหงื่อกาฬแตกพลักทั้งที่มันยังหลับตาแน่น

เกิดอะไรขึ้นกับมัน

ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงเคาะที่ประตูผมรีบวิ่งไปเปิดก็เห็นแด๊ดที่อยู่ในชุดคลุมเนื้อดียืนอยู่หน้าห้อง ผมหลีก

ทางให้แด๊ดเข้าไปนั่งที่เตียงและสอดท่อนแขนไปโอบโมกข์ไว้


“โมกข์ตื่นสิ นี่แด๊ดเองนะ แด๊ดอยู่ข้างๆ โมกข์แล้ว”


แปลกที่โมกข์ลืมตาขึ้นมาช้าๆ ทั้งที่เมื่อสักครู่ผมเขย่าตัวมันเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น

เสียงโหยหวนเงียบลง โมกข์ลุกขึ้นมานั่งเนื้อตัวยังสั่นเทาจนต้องยกเข่าขึ้นมาใช้สองแขนกอดเข่าตัวเองไว้

สายตาดุยังคงเลื่อนลอย

แด๊ดกดจูบไปที่หน้าผากของโมกข์จนกระทั่งสติเริ่มกลับคืนมาแด๊ดจึงลุกขึ้นและดึงแขนโมกข์ให้ยืนขึ้นตาม


“ไปนอนกับแด๊ด”


โมกข์ก้าวตามแด๊ดไปอย่างด้วยอาการเซื่องสุดฤทธิ์ ผมก้าวตามมามองแผ่นหลังของคนทั้งคู่อยู่หน้าท้อง

เลยได้เจอโนเอลที่ออกมายืนมองเช่นกัน เพิ่งรู้ตอนนี้ว่ามันอยู่ห้องตรงข้ามผม


“เจอฤทธิ์ไอ้โมกข์ตั้งแต่วันแรกเลยสิมึง”

“เกิดอะไรขึ้นกับมัน”

“มันฝันร้าย พอฝันก็เป็นแบบนี้แหละ ไอ้สถานสงเคราะห์อะไรสักอย่างที่เมืองไทยเขาถึงส่งมันไปรักษา

อาการมันไง แต่นี่ก็ดีขึ้นมาแล้วนะช่วงนี้แค่อาทิตย์ละครั้งโดยเฉลี่ย สมัยมาใหม่ๆ แหกปากแม่งทุกคืน”


โนเอลเล่าให้ฟัง


“พวกกูน่ะ ใครที่ต้องอยู่ห้องเดียวกับมันถึงกับต้องขอย้ายห้องเพราะทนเสียงมันไม่ไหว ทั้งที่จริงก็ไม่ได้

เกลียดขี้หน้าอะไรมันหรอก ออกจะสงสารมันด้วยซ้ำ”

นี่คือชีวิตในอดีตของเพื่อนสนิทผม โมกข์ มนัญชัย










หลังจากนั้นผมก็มัวแต่ยุ่งอยู่กับการเรียนเมื่อแด๊ดพาผมไปเข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยม การเรียนในสถานที่ใหม่

ทำให้ผมเครียดจนไม่มีเวลาสนใจเรื่องอื่น ไอ้โมกข์เองก็ฝันร้ายน้อยลงถ้าวันไหนมันฝันผมก็มีหน้าที่ปลุกมัน

ขึ้นมา ถ้าปลุกยากนักผมก็แค่กระโจนไปบนเตียงแล้วถีบมันให้ร่วงมากระแทกพื้น คราวนี้ไม่ตื่นให้มันรู้ไปสิ

กว่าทุกอย่างจะเข้าที่เมื่อผมปรับตัวกับการเรียนและชีวิตในอเมริกาจนกลับมาเป็นตัวของตัวเองเวลาก็ผ่าน

ไปเกือบปี

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่ไม่ต้องไปเรียนหนังสือ ผมคว้าแผ่นวีซีดีหนังฝรั่งที่ยืมมาจากเพื่อนไอ้มืดในโรงเรียน

เดินตรงมาทีห้องโฮมเธียเตอร์ข้างห้องประชุมของแด๊ด หนังเรื่องนี้ผมอยากดูมานานแล้วกะว่าจะไปเปิดแล้ว

เร่งเสียงลำโพงดังๆให้หนำใจ

เปิดประตูผลัวะเข้าไปพลางกดสวิทไฟให้ห้องสว่าง ผมกวาดสายตาเร็วๆ จนปะทะกับสิ่งที่ทำให้ผม

ตาเหลือกขึ้นมาทันที


“เหวอ เอ้อ อะ ขอโทษ”


ผมตะโกนลั่น รีบปิดไฟและก้าวออกมาจากห้อง ก่อนที่จะหมุนลูกบิดแง้มเข้าไปใหม่เพื่อกดล็อคจากด้านใน

ให้อีกด้วย ก่อนที่ผมจะอ้าปากค้างหลังพิงประตูหัวใจเต้นตุ้บๆ

โนเอลที่สนิทกับผมพอๆกับโมกข์กำลังลงจากบันได มันมองสภาพผมแล้วก้าวมาหาอย่างสงสัย


“เป็นเชี่ยไรมึง หน้าเอ๋อขนาดนี้”

ผมกระพริบตาปริบๆ ปากคอสั่น


“กูเห็นแพทริคมันขึ้นคร่อมอดัมส์อยู่ตรงโซฟาในห้อง มัน มัน แก้ผ้าแก้ผ่อนล่อนจ้อนทั้งคู่เลย”


“อ๋อ….”

โนเอลลากเสียงยาวเฟื้อยพลางหัวเราะอยู่ในลำคออย่างมีเลศนัย


“มันคงไม่ขึ้นคร่อมกันอย่างเดียวละมั้ง เจอของดีเข้าเต็มๆเลยสิมึง ไอ้ปราบ”






-----------------------------------------TBC -------------------------------------------

[Pam_ban]

เหมือนได้ชีวิตใหม่เลยจริง ๆ ตอนเด็กว่าพี่เด่วน่าเห็นใจแล้ว พอมาเจอฝันร้ายของโมกข์ย่ิ่งน่าสงสารเข้าไปใหญ่.  แต่พี่เด่วเอาอยู่.      แด๊ดช่างเป็นคนดีและตาถึงจริง ๆ 

รอตอนต่อไปค่ะ ไอ้นายแดเนียลเนี่ยคงจะเป็นคนขวางโลกตั้งแต่เด็กเลยสินะ. น่าจับไปขังเดี่ยวจริง ๆ

 

[lizzii]

บ้านแด๊ดน่าอยู่นะเนี่ย ฮ่าๆๆ

[HISY]

ชีวิตใหม่ของพี่เดี่ยวน่าสนใจทีเดียว
โดยเฉพาะที่เห็นฉากขึ้นคร่อม ก๊ากกก

[ormn]

  ชีวิตใหม่ของปราบมีแต่เรื่องตื่นเต้น

[rogerr]

ขอบคุณครับ เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ

[mukmaoY]

     เรียนรู้

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

แด๊ดใจดี ชีวิตต่อจากนี้ขอให้มีแต่เรื่องดีๆนะปราบ 

[Belove]

ถ้อยแถลงจากผู้แต่ง

เรียนท่านนักอ่านที่รักยิ่ง


นับตั้งแต่บทนี้เป็นต้นไป อาจมีบทล่อแหลมต่อศีลธรรมอยู่บ้าง

ทั้งนี้ผู้แต่งได้ทบทวนแล้วว่ามันจำเป็นต้องมีต่อการดำเนินของเรื่อง

ผู้แต่งจะพยายามใส่ลงไปเท่าที่จำเป็น

หากนักอ่านที่เน้นเสพดราม่าเพียงอย่างเดียวโดยมิชอบฉากดังกล่าว

จะอ่านข้ามไป ผู้แต่งก็ไม่ว่า เพียงแต่เกรงว่าจะเสียอรรถรสไปบ้าง

จึงเรียนมาเพื่อทราบและโปรดอ่านต่อไป


 


                                                                     เพลิงพ่าย

                                                                     ภาคกลาง

                                                                        บทที่ 8


นี่ผมมาทำอะไรที่นี่

ถามตัวเองเมื่อกำลังนั่งอยู่บนกิ่งสูงของต้นไม้ต้นใหญ่ท่ามกลางอากาศเย็นชื้นและความมืดมิดโดยมีโนเอล

นั่งอยู่บนกิ่งใหญ่ถัดไป

มันเป็นเพราะคำชวนห่ามๆ ของไอ้โนเอลแท้ๆ และนี่ผมหลงเชื่อตามมันมาเมื่อเรากินอาหารเย็นกันเสร็จ

ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไป บางคนก็ดูหนังฟังเพลง บางคนก็อ่านหนังสือเรียนอย่างไอ้โมกข์ แต่บางคนเช่น

ผมกับโนเอลเสือกบ้าปีนต้นไม้เล่นตอนมืดๆ

เมื่อตอนบ่ายหน้าห้องโฮมเธียเตอร์ที่ผมบังเอิญเปิดเข้าไปเจอหนังสดระหว่างอดัมส์กับแพทริค ตอนนั้น

โนเอลมันเคาะประตูห้องเสียงดังลั่น


“เฮ้ย โนเอล ทำไรอย่างนั้นวะ”


ผมคว้ามือที่ตบประตูห้องป้าบๆ อย่างตกใจ โนเอลมันหัวเราะหึหึ ก่อนตะโกนให้คนในห้องได้ยิน


“แพทริคไอ้ไก่อ่อน มึงอย่ามัวลีลา จัดการให้อดัมส์ร้องดังๆ เลยนะมึง”


“ฟัค”


ผมหลับตาปี๋เมื่อได้ยินเสียงตอบโต้ดังลอดมาจากด้านใน โนเอลหัวเราะก้ากพลางลากผมออกมาจากตรง

นั้น มันกระซิบเบาๆ


“ไอ้แพริคมันกระจอก มึงอยากดูของเด็ดกว่านี้ไหมล่ะปราบ”


ผมมองหน้ามันแบบมึนๆ


“อะไรของมึงที่ว่าเด็ด”


“เหอะน่ะ หลังมื้อเย็นมึงมารอกูที่หลังบ้านนะ อย่าให้ใครรู้นะมึง”


มันกระซิบกระซาบผมแล้วเดินเดาะปากจากไปอย่างสบายอารมณ์ จนกระทั่งถึงเวลานัดโนเอลก็พาผมมาที่

ต้นไม้ต้นสูงใหญ่ที่ปลูกมาเป็นสิบปี แต่ละกิ่งของมันใหญ่กว่าท่อนขาผมเสียอีก มันให้ผมปีนขึ้นมานั่งอยู่บน

คบไม้สูงเท่าชั้นสองของตัวบ้าน

ความมืดและใบอันดกครึ้มบดบังสายตาให้เราสองคนนั่งอยู่บนต้นไม้โดยที่ไม่มีใครสังเกต ผมเลิกคิ้วทำหน้า

สงสัยจนโนเอลชี้ให้หันหน้าไปทางตัวบ้าน เพิ่งเห็นว่าต้นไม้ต้นนี้ขึ้นอยู่หลังห้องแด๊ดพอดี และระดับความสูง

ที่โนเอลมันเลือกให้ ช่างพอเหมาะกับระดับของหน้าต่างห้องของแด๊ด ผมจึงเห็นแด๊ดที่อยู่ในชุดคลุมหลัง

อาบน้ำเดินมาหยุดยืนอยู่กลางห้อง

อ่า…

ผมค่อยๆ ขมวดคิ้วแต่ดวงตากลับเบิกกว้างอย่างสงสัยเมื่อเห็นไอ้แอนดรูที่เคยกระทืบผมกับเดวิดผู้แสนจะ

อ่อนโยนปรากฎกายอยู่ในห้องแด๊ดด้วยทั้งคู่ของมันมีแค่ผ้าเช็ดตัวคลุมท่อนล่างไว้ แด๊ดพึมพำอะไร

บางอย่างบนใบหน้าเปื้อนยิ้ม พลันเดวิดก็ก้าวมายืนซ้อนอยู่ด้านหลัง ค่อยๆปลดเสื้อคลุมแด๊ดออกและโยน

ทิ้งอย่างไม่ใยดี


“เฮ้ย”


ผมยกมือปิดปากตัวเองเมื่อเห็นแอนดรูเดินมาหยุดยืนเบื้องหน้าแด๊ด มันยกสองมือมาประคองใบหน้าหล่อ

เหลาของแด๊ดแล้วประกบปากลงไป แด๊ดไม่ห้ามปรามสักนิดซ้ำยังอ้าปากให้แอนดรูสอดลิ้นเข้าไปจูบกันจน

แก้มตอบในขณะที่เดวิดที่อยู่ด้านหลังจูบหนักลงที่ต้นคอของแด๊ดก่อนที่จะลากลิ้นไปตามเนื้อตัวที่เต็มไป

ด้วยร่องรอยแผลเป็นจางๆ เดวิดสอดแขนเข้าไปโอบกอดพลางลูบไล้เนื้อตัวด้านหน้า เน้นย้ำอยู่ตรงหน้าอก

ทั้งบดทั้งบี้ทั้งคลึง สะโพกของมันถูไถอยู่กับบั้นท้ายแด๊ดจนผ้าเช็ดตัวมันหลุดลุ่ยและร่วงไปกองอยู่บนพื้น

ผมตาวาวเมื่อเห็นไอ้จ้อนของมันตั้งลำชี้โด่เบียดไปกับร่องก้นแด๊ด


ไอ้แอนดรูก็ไม่ยอมน้อยหน้า ปากจูบดูดดื่มมือคว้าแก่นกายแด๊ดมากอบกุมนวดเฟ้นด้วยอุ้งมือ มันดึง

ผ้าผ่อนตัวเองทิ้งเหลือแต่ตัวเปล่าๆ มันจับน้องชายของมันไว้ในอุ้งมือคู่กันกับของแด๊ดแล้วสาวมือช้าๆ

พลางลากปากมันมาหยุดอยู่ที่ลำคอแด๊ดและงับปากไปเบาๆ

แด๊ดเงยหน้าให้แอนดรูขบเม้มถนัดๆ ปากหยักได้รูปเริ่มห่อตัวแล้วปล่อยลมหายใจออกมาช้าๆ ในขณะที่

แอนดรูมันค่อยๆ ย่อตัวลงนั่งจนใบหน้าอยู่ตรงเอวแด๊ดมือที่กอบกุมแท่งเนื้อของแด๊ดจ่ออยู่ตรงปาก มันแลบ

ลิ้นเลียตรงยอด ก่อนลากยาวจนสุดโคน

ผมใจสั่น มือที่เกาะกิ่งไม้เกร็งจนเล็บแทบจิกลงไปในเนื้อไม้ เมื่อเห็นเดวิดใช้มือโกยเนื้อที่บั้นท้ายแด๊ดออก

พลางส่งนิ้วทะลวงเข้าไปหมุนวนในช่องลับ อีกมือมันขยำไปที่หน้าอกใช้ซอกนิ้วคีบหัวนมแด๊ดจนตั้งชัน

ส่วนไอ้แอนดรูมันเขมือบไอ้นั่นของแด๊ดเข้าไปในปากเกือบทั้งดุ้นแล้ว มือใหญ่ของแด๊ดขยุ้มหัวแอนดรูไว้

ใบหน้าของแด๊ดเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ถูกจุด ปากของแด๊ดสั่นเมื่อโยกเอวเข้าหาปากไอ้แอนดรูและเมื่อดึง

เอวกลับก็เจอนิ้วเดวิดสวนกลับเข้าไป

โอย!

สัส!


แอนดรูมันโยกหน้าเข้าออกเร็วรี่ ไม่นานนักมันก็รีบคายท่อนเนื้อแด๊ดออกจากปากใช้มือจับโคนไว้แล้วปล่อย

ให้แด๊ดพ่นน้ำเมือกใส่หน้าอกของจนมันเป็นวงไหลเยิ้มลงมา มันมองแด๊ดตาเชื่อมก่อนที่มันจะลุกไปที่โต๊ะ

ข้างเตียงหยิบของบางอย่างออกมา ทั้งที่เดวิดยังไม่ยอมเลิกหมุนวนปลายนิ้วที่ผมเห็นมันสอดเข้าไปเป็นนิ้ว

ที่สาม แอนดรูเดินกลับมาเบื้องหน้าแด๊ดที่เปิดปากครางออกมา ผมไม่ได้ยินเสียงหรอกแต่มันคงกระเส่าเต็ม

ที ดูจากหน้าแด๊ดก็พอรู้

ได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วมาจากโนเอลที่นั่งบนคบไม้สูงขึ้นไปจากผม


“โหมโรงแล้วก็ถึงบทสำคัญสินะ”


ของที่อยู่ในมือแอนดรูคือซองคอนด้อมนั่นเอง มันฉีกซองหนึ่งออกค่อยๆคลี่ตามความยาวแล้วสวมจนแนบ

ท่อนเนื้อให้แด๊ด เสร็จแล้วมันก็โยนอีกอันหนึ่งให้เดวิดคว้ารับไว้จากนั้นมันก็จัดการใส่ให้ตัวเอง และมันก็บีบ

เจลทาไปรอบร่องก้นของแด๊ดรอให้เดวิดใส่คอนด้อม

เดวิดก้าวขึ้นไปนอนหงายรออยู่บนเตียงคิงไซส์ ไอ้จ้อนอันใหญ่ใส่ปลอกหุ้มเรียบร้อยตั้งโด่อยู่ตรงเอว

ไอ้แอนดรูดึงแด๊ดให้ตามขึ้นมา มันดันแด๊ดให้เอนตัวนอนหงายทับอยู่บนร่างของเดวิดอีกที แอนดรูจับ

ขาแด๊ดอ้ากว้างแล้วมันก็จับแท่งเนื้อมโหฬารของเดวิดงัดขึ้นจ่อเข้ากับช่องทางของแด๊ดพลางดันเข้าไปช้าๆ

ผมเห็นแด๊ดทิ้งขาลงไปกับที่นอนเกร็งจนเท้าจิกเมื่อแท่งเนื้อนั้นค่อยๆ ผลุบหายเข้าไปในช่องทางทีละน้อย

จนเกือบหมดลำ


แอนดรูปล่อยช่องทางนั้นให้เป็นหน้าที่ของเดวิด มันลุกขึ้นยืนอ้าขาคร่อมไปบนร่างของแด๊ดที่อยู่บนเดวิด

อีกทีก่อนที่จะย่อตัวลงกลายเป็นคุกเข่าระดับหน้าอกของแด๊ดที่เปิดปากรอ แล้วมันก็จับน้องชายของมันส่ง

เข้าปากแด๊ดที่รอรับอยู่พลางโยกเอวดันลึกเข้าไปในคอที่แด๊ดกำลังโยกหัวเข้าออกดูดแท่งเนื้อจนแก้มตอบ 

เห็นมันหอบลึกจนรู้สึกได้ว่าไอ้แอนดรูมันแตกคาปากแด๊ดแน่ๆ ก่อนที่มันจะดึงเอวออกมาจากหน้าแด๊ด

ถอยหลังกลับไปโหย่งตัวอยู่ตรงเอวแด๊ดคว้าท่อนลำของแด๊ดใส่เข้าไปในช่องทางของตัวมัน

ผมอ้าปากค้างน้ำลายเหนียวหนึบ ตาลุกวาวกับภาพที่เห็นในตอนนี้

เดวิดนอนอยู่ล่างสุด มันใช้มือจับหัวเตียงเป็นหลักยึด เอวของมันโคตรแข็งแรงตอนที่ยกกระทุ้งท่อนเนื้ออยู่

ในช่องทางลับของแด๊ดที่อยู่ตรงกลาง เวลาเดียวกันแอนดรูก็เด้งตัวขึ้นลงอยู่ที่เอวแด๊ด มือของมันประสาน

มือแด๊ดแน่นเมื่อแด๊ดโยกเอวสวนใส่มัน

จังหวะโคตรเข้ากัน ภาพโคตรเร่าร้อน จนไอ้จ้อนของผมมันกระตุกและผมรู้สึกปวดร้าวไปทั้งหน้าท้องตาม

ใบหน้าของคนในห้องที่กำลังเหยเกเพราะความเสียวซ่าน ผมต้องใช้มือบีบมันไว้ แทบกลั้นลมหายใจตาม

ราวกับจะได้ยินเสียงเนื้อกระทบกันดังเข้ามาในจินตนาการด้วย

แอนดรูดึงปลอกทิ้ง น้ำเมือกไหลย้อนฉ่ำมันคว้าไอ้จ้อนมันไว้แล้วรูดสาวเร็วรี่ เงยหน้าพ่นลมหายใจถี่ยิบใน

ขณะที่เดวิดยิ่งเร่งซอยไม่ยั้งถึงขนาดต้องตั้งขาช่วยไว้ แด๊ดเองใช้มือเกี่ยวเอวแอนดรูไว้เป็นหลักเมื่อกำลังถูก

กระแทกกระทั้นทั้งบนทั้งล่างจนหัวโยกหัวคลอน ผมไม่รู้ว่าระหว่างคนทั้งสามใครจะเป็นฝ่ายเสร็จก่อน

แต่ตอนนี้คนที่เสร็จคนแรกคือผมที่ไอ้จ้อนปล่อยพิษจนเต็มกางเกง


“เหี้ย”


ผมกัดฟันพลางด่าตัวเอง อับอายไอ้โนเอลที่กลั้นหัวเราะแทบไม่ไหว มันทำสัญญาณมือให้ผมปีนลงจาก

ต้นไม้ จนเมื่อมายืนคู่กันอยู่บนพื้นมันถึงกับยกมือตบหัวผม


“สัสปราบ ให้มาแอบดูเสือกแตกซะเอง ไป รีบกลับห้องมึงไปล้างเลย เดี๋ยวกูตามไป”






มีต่ออีกนิด....

[Belove]

ต่อกันอีกหน่อย






ผมเปิดประตูห้องพลางวิ่งเข้าห้องน้ำ ไม่สนใจไอ้โมกข์ที่มองตามอย่างงงๆ จัดการรีดพิษตัวเองออกจนหมด

ถือโอกาสอาบน้ำไปด้วย ก่อนที่จะเดินตัวเบาออกมาเจอไอ้โนเอลที่กำลังนั่งหัวเราะอยู่กับเชี่ยโมกข์ ผมคว้า

หมอนปาใส่หน้ามันทั้งคู่


“นินทากูกันล่ะสิ”


“ไม่ได้นินทาแต่เขาเรียกว่าพูดถึงอย่างเอ็นดูโว้ย”


โนเอลแม่งยอกย้อน


“ไงมึง เด็ดจริงอย่างที่กูบอกไหม”


ผมทรุดตัวลงนั่งบนเตียงตัวเอง สมองยังมึนๆ กับสิ่งที่เพิ่งรับรู้


“กูเพิ่งรู้ว่าแด๊ดเป็นเกย์”


ผมเอ่ยออกไปอย่างเหลือเชื่อ


“มาเฟียชื่อดัง จัดการคนมาก็เยอะ คือกูนึกไม่ถึง แล้วก็ไม่นึกว่าไอ้แอนดรูกับเดวิดมันก็เป็นด้วย”

สีหน้าโนเอลจริงจังขึ้นเมื่อมองหน้าผม


“แล้วมึงจะตกใจป่ะ ถ้ากูจะบอกมึงว่าเด็กที่แด๊ดรับอุปการะ ร้อยละเก้าสิบแปดผ่านมือแด๊ดมาหมดแล้ว”


ผมอ้าปากค้างเป็นรอบที่ร้อยแปด คราวนี้มันเนิ่นนานกว่าที่ผมจะรับรู้ในสิ่งที่โนเอลบอก ผมหันไปมองไอ้

โมกข์เห็นมันพยักหน้าอมยิ้มผมก็ยิ่งสะดุ้ง


“มึง ไอ้โมกข์ เมื่อไหร่วะ”


“ก่อนมึงมาที่นี่ไม่นาน”


ผมหันไปทางโนเอล สบตามันเป็นเชิงถาม


“โนๆ กูเป็นสองเปอร์เซ็นต์ที่เหลืออยู่”


ผมคงทำหน้าเหมือนแดกยาขม โมกข์มันเอื้อมมือมาตบไหล่ผมเบาๆ


“มึงอย่าคิดมาก แด๊ดไม่เคยบังคับจะเอาใครหรอก ส่วนใหญ่พวกเราเต็มใจทั้งนั้นเพราะเรารู้ว่ามันเป็น

ความสุขของแด๊ด”


โนเอลพยักหน้าหงึกๆ ทำนองว่าเห็นด้วย


“ใช่ และอย่างกูที่รู้ตัวว่าไม่ได้ชอบทางนี้แด๊ดก็ไม่เคยบังคับเหมือนกัน”


โมกข์หน้าขรึมเมื่อเขาอธิบายให้ฟัง


“อย่างกู กูก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรให้แด๊ด สิ่งที่กูทำได้คือความสุขทางกายของแด๊ดนี่แหละ แล้วแด๊ดก็ไม่เคย

ห้ามพวกเราเรื่องเซ็กส์เพราะรู้ว่าวัยของพวกเราต้องการปลดปล่อย แด๊ดขอแค่ความสะอาดเท่านั้นที่เป็นกฎ

เหล็กเรื่องนี้”


โนเอลรีบเสริม


“คอนด้อมเบิกได้ไม่จำกัด ถ้ามึงหัดสังเกตและตาไม่ถั่วขนาดนี้มึงคงเห็นกล่องคอนด้อมตั้งอยู่ตามซอกหลืบ

ทั่วทุกห้องของบ้านแหละไอ้ปราบ”


“แล้วทำไมมึงไม่มีอะไรกับแด๊ดล่ะ โนเอล”


“กูรู้ตัวว่าชอบผู้หญิงโว้ย แล้วตอนนี้ก็กำลังเดทกับสาวชั้นเดียวกันอยู่”


คุยกันต่ออีกสักพักโนเอลก็ขอตัวกลับห้อง ผมล้มตัวลงนอนพลางครุ่นคิดเนิ่นนาน

นี่ผมตกอยู่ท่ามกลางดงเกย์หรือนี่

แม้แต่ไอ้โมกข์เพื่อนสนิทก็ยังผ่านมือแด๊ดมาแล้ว

ผมกำลังถามตัวเองว่าผมรังเกียจหรือเปล่า ทั้งแด๊ดและคนอื่นๆ

ผมนิ่งคิด

ไม่…

ผมต่างอะไรจากพวกเขาเมื่อใบหน้าของน้องชายคนละแม่ลอยเด่นอยู่ในสมอง

อารมณ์เวลาใกล้ชิดกับร่างเล็กปะทุง่ายดายยิ่งกว่ารัศมีผู้เป็นแม่เวลามาวอแวผมเสียอีก

แด๊ดดีกับผมขนาดนี้แล้ว จะให้ผมรังเกียจแด๊ดงั้นหรือ


“ไอ้ยักษ์”


ผมเรียกไอ้โมกข์ที่ตอนนี้ตัวสูงพอๆกับฝรั่งอยู่ในความมืดของห้อง


“อะไรของมึงอีก สัสปราบ กูง่วง”


“มึงเป็นรุกหรือเป็นรับ”


“รุกดิ”


“แล้วแด๊ดล่ะ”


“แด๊ดเป็นไบ รับก็ได้รุกก็เก่ง”


“แล้ว…”


ผมลากเสียงอย่างคนที่ยังไม่มั่นใจนัก


“ถ้ากูอยากทำให้แด๊ดมีความสุขบ้างล่ะ กูต้องทำไง”


ผมเห็นเงาหัวของไอ้โมกข์ที่ยกขึ้นมาจากหมอนเพื่อมองผมในความมืดก่อนที่จะทิ้งหัวลงไปนอนอย่างเดิม


“อย่างแรกคือถามใจมึงก่อนว่าพร้อมหรือยัง”


ไอ้โมกข์ตอบกลับ


“ถ้ามึงพร้อมก็เรียนเชิญมึงไปลงชื่อรับบัตรคิวที่เดวิด”



ชีวิตใหม่ที่ได้มา ไม่รู้ว่าจะตอบแทนแด๊ดอย่างไรถึงจะดีที่สุดสำหรับเด็กที่เคยซุกหัวนอนอยู่ตามใต้ทางด่วน

เด็กที่แม้แต่พ่อแท้ๆ ยังไม่เหลียวแล

แต่ผู้ชายคนนี้กลับยื่นมือให้การช่วยเหลือโดยไม่ได้เรียกร้องอะไร

ผมควรจะทำอย่างไรเพื่อให้แด๊ดมีความสุข นอกจากผลการเรียนในปีแรกที่ออกมาค่อนข้างดีกับคนที่เพิ่ง

ปรับตัวอย่างผม

ผมนึกอะไรไม่ออกนอกจากเดินไปหาเดวิดที่ผมค่อนข้างเกรงใจไม่แพ้แด๊ดเพราะความเงียบขรึมของเขา


“เดวิด”


ผมอึกอักจนเดวิดมองอย่างสงสัย

จนผมสูดลมหายใจเข้าปอดเรียกความมั่นใจกลับคืนมาได้ ผมจึงเงยหน้าสบตาเดวิดพลางพูดอย่างชัดถ้อย

ชัดคำ


“ผมอยากทำให้แด๊ดมีความสุข ผมอยากนอนกับแด๊ด”







-------------------------------------- TBC -------------------------------------------

[Teddysdeath]

อยากสมัครเป็นแม่บ้านอยู่ประจำบ้านแด๊ด ยื่นเรซูเม่ที่ไหนคะ
 

[ormn]

 

[rogerr]

 
เป็นบ้านที่น่าอยู่จริงๆ ท่าทาง(ท่วงท่า)น่าจะอบอุ่น คริคริ

[liza sarin]

 

[koikoi]

แด็ดคงเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในโลก

[Pam_ban]

ฮ่วย  โนเอลนะ  พาพี่เด่วไปดูอะไร  ใจแตกเลย     ที่ห่วงมาก  หวังว่าจะไม่โดนเดวิดสกายคิกกลับมาซะล่ะ     กลัวจะโดนโมกขกับโนเอลหลอกเอา     แต่จะยอมจริงก็คงไม่เป็นไรมั้ง  เพราะแด๊ดหล่อ     อีกใจก็อยากให้ปราบแสดงความรัก  ความกตัญญูแบบอ่ี่นมากกว่านะ  เก็บตัวไว้ให้น้องป้องคนเดียวดีกว่า  เป็นพี่เด่วเหม่ี่อนเดิมก็ดีอยู่แล้วล่ะนะ   


รอตอนต่อไปค่ะ


 

[HISY]

ไม่ทราบว่าบ้านแด๊ดรับสมัครแม่บ้านไหมคะ

[fay 13]

 

[iammz]

ฮาเร็มชัด ๆ >.<

[lizzii]

คล้ายๆ กับเรื่องfatherhoodของเจ๊หมวยเลย
ที่รับเด็กมาอุปการะ แล้วเด็กก็มอบความสุขให้งี้
แต่ดีเทลต่างกันเยอะอยู่
รอดูว่าปราบจะทำไงให้แด๊ดมีความสุข

[kms]

กรี๊ดดดดดด อะไรกันนี้บ้านนี้ๆๆๆ
รอตอนหน้ารัวๆๆ

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

รอตอนหน้า 

[Viewonohm]

ตกใจคิดว่าพี่โมกข์เสร็จแด๊ด