หัวข้อ: <<เพลิงพ่าย>>

[hembetaro]

แอร๊ยยยย พี่ปราบเจอกับน้องป้องแย้ววส 

[rogerr]

เจอกันแล้ว งุงิ

[AMINOKOONG]

ว่านิยายตัวเองแต่งให้พ่อเลวระยำสุดๆแล้วนะมาเจอเรื่องนี้ทั้งเลวทั้งเหี้....ซะยิ่งกว่า
แทบรอวันที่ปราบเอาคืนพวกมันอย่างสาสมไม่ไหว พวกเลวเดนคนนั่นควรได้รับการเอาคืนหนักๆ
สงสารปราบมากอ่ะ อยากมให้ตอนจบปราบไม่ต้องมานั่งเสียใมจหรือให้อภัยพ่อเลวๆแบบนี้เลย
คือเลวจนไม่เหลือความเป็นคนเลยอ่ะ เรื่องอื่นๆหรือบางเรื่องยังพอมีความดีอยู่บ้าง
นี่อะไรรักป้องแต่ไม่รักปราบเป็นเราๆก็แค้น

[•♀NoM!_KunG♀•]

เจอแระสินะ ชำระแค้น แต่จะเจ้บเองมั้ยน้อ

[Teddysdeath]

เพราะน้องป้องโดนพี่เด่วสะกดจิตไว้ตอนเด็กๆสินะ เลยไม่ยอมให้ใครจูบปาก

แต่เกลียดอีพ่อจัง ทำไมเลวได้ขนาดนี้

[Viewonohm]

  ค้างงง  พี่ปราบรุกแล้วว   

[BeeRY]

เจอกันแล้วใช่ไหม พี่ปราบกับน้องน้องป้อง
แต่มันไม่มุ้งมิ้งเหมือนตอนเด็กแล้วน่ะสิ

[fay 13]

 

[iammz]

ถึงเวลาล้างแค้นชิมิพี่เด่ว~

[ekuto]

จุ๊บ คนเขียนมาต่อเร็วๆนะ ได้เวลาลงโทษน้อง

[Pam_ban]

หวั่นไหวไปกับพี่เด่วแล้วล่ะสิน้องป้อง     เตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้ว  รอเวลาพี่เดี่ยวรุกอย่างหนักหน่วง     เมี่อแผนการสำเร็จ  แต่หวังว่าพี่เด่วจะไม่ใจร้ายกับป้องมากเกินไปนะ   


รอตอนต่อไปค่ะ



 

[ka[ze]na]

เอาแล้ว...เจอกันแล้ว อิๆๆ

[lizzii]

เจอกันแล้วสินะ

[HISY]

เจอกันแล้วๆ

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

เจอกันแล้วนะพี่เดี่ยวน้องป้อง 

[Belove]

                                                                       เพลิงพ่าย

                                                                         บทที่ 15


ปมุตละสายตาจากดวงตาสีนิลคู่นั้นไม่ได้ แม้ว่าอยากทำใจจะขาด

         ราวกับเป็นแม่เหล็กต่างขั้วที่ดึงดูดซึ่งกันในขณะที่ปมุตยืนเบี่ยงกายหันหน้าไปทางเขาคนนั้น หัวใจ

ค่อยๆ เต้นเร็วขึ้น แรงขึ้น กว่าจะรู้ตัวมันก็ควบคุมไม่อยู่จนแทบจะหลุดออกมานอกทรวงอก


เกิดอะไรขึ้น!


         ความรู้สึกร้อนวูบวาบชัดเจนอยู่แถวใบหน้าแล้วลามไปที่ต้นคอก่อนที่มันจะแล่นลงไปถึงแผ่นหลังพา

ให้ร่างกายระส่ำระสายจนปมุตต้องจิกปลายเท้าที่ห่อหุ้มด้วยรองเท้าหนังเนื้อดีลงกับพื้นห้องเพื่อประคอง

ตัวเองไว้

         ดวงตาคมคู่นั้นไม่ยอมหลบเช่นกัน ยังคงทอดนิ่งมายังเขาด้วยความมั่นใจในตัวเอง ทะนงในศักดิ์ศรี

ผสมผสานกับประกายระยิบระยับเป็นการหยอกล้อท้าทายอยู่ในที ประกอบกับโครงหน้าเนี้ยบทุก

กระเบียดนิ้ว คิ้วดกเข้มพาดอยู่เหนือดวงตาเลิกขึ้นเล็กน้อยเสมือนหนึ่งเป็นการทักทาย จมูกโด่งคมรับกับ

ริมฝีปากบางที่บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวคงจะเจ้าคารมไม่น้อย และทั้งหมดตั้งอยู่บนร่างกายสูงปกคลุมด้วยทักซิโด

ราคาแพงส่งเสริมให้ยิ่งดูดีจนคนที่เดินผ่านอดที่จะเหลียวมองไม่ได้ แต่คนๆ นั้นกลับไม่สนใจสักนิดเพราะ

ทอดสายตามาทางเขา ปมุตเผลอกัดกลีบปากตัวเองจนรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา


         “ป้อง ทำอะไรอยู่”


         สะดุ้งเฮือกเมื่ออยู่ๆ เสียงของชาวีดังขึ้นข้างตัว ปมุตหันไปมองชาวีที่เดินมากับคุณแมนเจ้าของ

ค่ายเพลงจนมาถึงตัวเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และเมื่อเขาหันกลับไปมองที่เดิมคนๆ นั้นก็อันตรธานไปแล้ว


บ้าจริง!


         หัวใจยังไม่หยุดสั่นไหวจนปมุตต้องสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ เพื่อให้สภาพของมันคืนสู่ปกติโดยเร็ว

ที่สุดก่อนที่เขาจะหันไปยิ้มเจื่อนๆ ให้ชาวี


         “เห็นยืนเหม่ออยู่ตั้งนาน”


         “คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะพี่วี”


         ชาวียิ้มอย่างเอ็นดูพลางยกปลายนิ้วขึ้นแตะที่ข้อศอกของปมุตเพื่อให้เดินไปหาคุณแมนซึ่งกำลัง

สนทนาอยู่กับแขกในงานเรียกแสงแฟลชจากนักข่าวได้ไม่น้อยในฐานะคู่จิ้นที่มาแรงที่สุดในช่วงนี้


         “อ้าว นี่ไงครับ แชมป์กับรองแชมป์”


         คุณแมนผายมือเป็นการแนะนำเมื่อทั้งสองเดินเข้าไปถึง ฝรั่งหน้าตาหล่อเหลาหันมามองพร้อมกับ

รอยยิ้มกว้างขวาง


         “โอ้ แฮนซัมบอย  หน้าตาดีจริงๆ มองเป็นเอเชียก็ได้ หรือจะมองเป็นยุโรปก็ดูดี ยินดีด้วยนะครับกับ

ชัยชนะ คุณเป็นแชมป์ที่เหมาะสมมาก”


         ภาษาอังกฤษรัวเป็นชุดและคว้ามือของปมุตไปเขย่าราวกับสนิทสนมกันมานานรวมถึงถ้อยคำที่

เข้าใจผิดทำให้ปมุตยิ้มแหยแต่ชาวีหน้าตึงเปรี๊ยะ


         “อ่า ไม่ใช่ครับ ปมุตเป็นรองแชมป์ ส่วนนี่ชาวี ได้แชมป์ครับ”


         คุณแมนรีบแก้ไขข้อมูล คิ้วสีบรอนด์เลิกสูงพร้อมกับส่ายหน้าอย่างคนระอาตัวเอง


         “โอ้มายก็อด ขออภัยที่ผมเข้าใจผิด ก็แหม คุณปมุตดูดีขนาดนี้ เอ่อ ยินดีด้วยนะครับคุณชาวี”


         มือขาวตามเชื้อชาติที่ยังกุมมือปมุตปล่อยออกอย่างอ้อยอิ่ง กว่าจะยอมเปลี่ยนจุดหมายไปจับมือ

กับชาวีที่กำลังเดือดปุดๆ อยู่ในใจ


         ไอ้ฝรั่งขี้นก ปากหมา หน้าหม้อ


         เห็นอยู่ชัดๆว่ามันพุ่งความสนใจและหลอกแต๊ะอั๋งปมุต นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องรักษาภาพพจน์เขาคงจะ

ผลักให้มันอยู่ห่างๆ  แต่ตอนนี้เท่าที่ทำได้คือฉีกยิ้มให้กว้างที่สุดและออกแรงบีบที่มือจนกระดูกอีกฝ่ายแทบ

หัก


         “ขอบคุณมากครับ”


         ชะ ไอ้เด็กเมื่อวานซืน


         บีบเสียกระดูกลั่นไปหมด มองตามันก็รู้แล้วว่าคงหวงก้างที่เขาไปยุ่งกับปมุต นี่ก็คงคิดไม่ซื่อกับผู้เข้า

แข่งขันด้วยกันใช่ไหม ดวงตาสีเทาท้าทายตรงๆพลางบีบมือตอบจนอีกฝ่ายหน้าเสียไปเหมือนกันจึงได้ยอม

เลิกราปล่อยมือ


         “นี่คือคุณโนเอล”


         คุณแมนแนะนำ


         “อดีตนายแบบชื่อดังก่อนจะผันตัวเองมาเป็นโมเดลลิงอยู่ที่มิลาน ปั้นเด็กมาแล้วหลายคนบางคนก็

ก้าวไปถึงนักแสดงของฮอลลีวูด เป็นชายหนุ่มที่มากไปด้วยความสามารถ”


         “ขอบคุณสำหรับคำชื่นชมครับคุณแมน”


         หลงตัวเอง


         ชาวีนึกหมั่นไส้ใบหน้ายิ้มแย้มที่ไม่ได้ถ่อมตัวเหมือนชาวเอเชียเมื่อได้รับคำชม เขาได้แต่แอบเบ้ปาก

ไม่ให้คุณแมนเห็น แต่มือหรือจะรอดสายตาไวดุจเหยี่ยวคู่นั้นไปได้


         “ได้ข่าวว่าคุณโนเอลจะขยายกิจการมาทางเอเชียหรือครับ”


         คุณแมนถามเป็นงานเป็นการ


         “ใช่ครับ ตลาดเอเชียในตอนนี้กว้างขึ้นมาก ผมก็เลยเห็นลู่ทางและจะมาเปิดที่ประเทศไทยเป็นที่แรก

แต่ผมจะเปิดเป็นบริษัทออแกไนซ์รับจัดงานนะครับ สำหรับค่ายคุณแมนผมก็อาจจะมาใช้บริการเด็กใน

สังกัดบ่อยหน่อยเพราะเราก็รู้จักกันมานาน แล้วถ้าเห็นเด็กคนไหนหน่วยก้านดีผมก็จะส่งเสริมให้ไปไกล

กว่านี้ ว่าแล้วก็เรียนเชิญไปงานเปิดตัวบริษัทของผมวันมะรืนนี้ด้วยนะครับ แต่ เอ ผมยังขาดคิวการแสดง

อยู่อีกหนึ่งคิว ถ้ายังไงผมถือโอกาสจ้างทั้งแชมป์และรองแชมป์ไปแสดงในงานด้วยไม่ทราบว่าคิวจะว่าง

ไหม”


         “ว่างสิครับ ถ้าไม่ว่างผมก็เคลียร์ให้ว่างเพื่อคุณโนเอลได้”


         คุณแมนรีบตอบก่อนที่จะหันมาหาชาวีและปมุต


         “เตรียมตัวแสดงให้เต็มที่นะ ให้สมกับที่คุณโนเอลไว้วางใจ”











          ปมุตไม่ได้เตรียมใจมาเพื่องานราตรีสวมหน้ากากสักนิด

         เขาไม่นึกว่างานเลี้ยงเปิดตัวบริษัทออแกไนซ์จะจัดยิ่งใหญ่หรูหรายิ่งกว่างานเลี้ยงของบริษัทเขาเสีย

อีก ดีที่ว่าฝ่ายดูแลศิลปินทำการบ้านมาดีพอ และได้เตรียมหน้ากากมาให้แล้วทั้งของเขาและชาวีรวมทั้ง

เสื้อผ้าที่เขากำลังสวมใส่อยู่ ชาวีอยู่ในชุดสูทสีดำส่วนปมุตใส่สีขาวทั้งชุดรวมทั้งหน้ากากอันเล็กใช้คาดตาที่

ประดับด้วยขนนกเล็กๆโดยรอบ

         เมื่อก้าวเดินตามคุณแมนเข้าไปในงานก็ตื่นเต้นเร้าใจไปกับเสียงเพลงอึกทึก คุณแมนเดินทักทายแขก

ในงานพร้อมหนีบชาวีและเขาอยู่พักใหญ่ จนใกล้ถึงคิวแสดงฝ่ายดูแลศิลปินจึงได้พาเขาและชาวีไปเตรียม

ตัวในห้องพักด้านหลังเวที


         “งานของคุณโนเอลนี่ใหญ่จังว่ะ พี่วี”


         เขาพูดกับชาวีเมื่อได้อยู่ในห้องพักเงียบๆ เสียงดังจากภายนอกแว่วมาให้ได้ยินเป็นระยะ


         “ฮึ อวดรวยชะมัด ไอ้ฝรั่งบ้า”


         “อ้าว ไหงไปว่าเขางั้นล่ะ ไม่ชอบหน้าเขาหรือไง”


         ปมุตถามกลั้วหัวเราะอย่างชอบใจเมื่อเห็นชาวีย่นหน้า ชาวีก็เป็นเสียอย่างนี้คิดมากไปทุกเรื่อง

แม้แต่เรื่องที่โนเอลจ้องเขาตาเป็นมัน ชาวีก็เอามาบ่นตั้งแต่วันแรกจนถึงก่อนเข้างานวันนี้ด้วยซ้ำ


         “แกน่ะมันมองโลกสวยงามเกินไปไอ้ป้อง พี่ว่าอย่าไปใกล้มันเชียว ยังจะหัวเราะอีก นี่ ต้องอยู่ห่าง

มันไว้รู้ไหม พี่ไม่ไว้ใจมันเลย”


         ปมุตส่ายหน้ากับความคิดมากของชาวี


         “พี่วีนั่นแหละ คิดมากเกินไป เลิกคุยเรื่องนี้ดีกว่าผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ ใกล้ถึงเวลาจะแสดงแล้ว”


         ปมุตเดินผิวปากหวือเข้าห้องน้ำที่อยู่ใกล้ห้องพัก ชายหนุ่มทำธุระล้างมือเรียบร้อยก็เดินตัวปลิว

ออกมา

         ย่นคิ้วเมื่อเห็นใครบางคนเดินเลี้ยวลับมุมตึกไปแวบๆ ร่างสูงนั้นช่างคุ้นตาจนหัวใจเต้นถี่ เขารีบก้าว

เดินตามแต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา


         บ้าชะมัด

         แกเป็นอะไรนะปมุต


         เขาก่นด่าตัวเองเมื่อเผลอคิดถึงดวงตาสีนิลคู่นั้นอีกแล้ว เหมือนที่มันเฝ้าหลอกหลอนเขามาตลอด

ตั้งแต่ครั้งแรกที่สบตา
         








         การแสดงของเขาและชาวีผ่านพ้นไปด้วยดี มันเป็นคิวที่อยู่เกือบท้ายของช่วงงานเลี้ยง หลังจากการ

แสดงของเขาก็จะเป็นช่วงที่โนเอลขึ้นไปบนเวทีและเปิดตัวอย่างเป็นทางการ ตอนนี้เขาเลยมีเวลาที่จะมา

เดินเตร็ดเตร่อยู่ในงานโดยปราศจากเงาตามตัวอย่างชาวีที่กำลังถูกรุมล้อมด้วยสาวแก่แม่ม่ายในงาน

ก็ถ้าเทียบหน้าตา ดูเหมือนชาวีจะเป็นที่ถูกอกถูกใจของพวกผู้หญิงมากกว่าเพราะความหล่อแบบไทยๆ

ในขณะที่ตัวเขาเองค่อนไปทางหน้าหวานคล้ายมารดาจึงไม่เป็นที่นิยมนัก

         ปมุตก้าวเดินอย่างไร้จุดหมายมาถึงใกล้ประตูทางออกจากห้องงานเลี้ยง ท่ามกลางความมืดและ

แสงไฟสลัวเขาเห็นบุรุษร่างสูงในสูทสีดำใส่หน้ากากคาดดวงตาไว้ ลมหายใจของปมุตสะดุดไปหมดเมื่อเห็น

มุมปากที่ยกยิ้มเหมือนจะส่งมาทางเขา แล้วร่างสูงนั้นก็ผลักประตูก้าวออกไปจากห้อง

         สมองไม่ทันยั้งคิดแต่ปฏิกิริยาของร่างกายกลับรวดเร็วเมื่อปมุตสืบเท้าก้าวตามไปในทันที ชายหนุ่ม

ออกมายืนคว้างอยู่กลางทางเดิน เหลียวซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นใคร เขารีบเดินแกมวิ่งออกมาจนถึงหน้าตึกที่

จัดงาน ปมุตเห็นผู้ชายคนนั้นกำลังเลี้ยวไปที่มุมตึก เท้าของปมุตก็พาเขาติดตามไป

         เมื่อเลี้ยวขวับที่มุมตึกปมุตก็ตกใจเมื่อเห็นร่างสูงนั้นยืนหันหลังพิงกำแพงรออยู่แล้ว มือใหญ่

ล้วงกระเป๋ากางเกงสบายๆ เมื่อเขาไปถึง และเมื่อได้เจอในระยะใกล้ความกล้าของปมุตก็เลือนหายทันที

         กลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อสบตาแม้ใบหน้าจะมีหน้ากากสีดำปกปิดแต่มันไม่ได้ปิดบังแววตาคมกล้าที่

เฝ้าหลอกหลอนเขาได้ ปมุตเตรียมถอยหลังหมุนตัวกลับ แต่หัวใจของเขาก็ร่วงไปอยู่ที่เท้าเมื่อต้นแขนถูกดึง

ไว้และดันให้เขาเป็นฝ่ายหันหลังชนกำแพงเสียเอง

         หัวใจเต้นตึกตักเมื่อผู้ชายตรงหน้าเลื่อนตัวเข้ามาใกล้  ยกแขนข้างหนึ่งดันกำแพงตึกไว้ แม้ว่าจะ

ไม่ได้ยึดจับตัวเขาแต่ปมุตกลับรู้สึกราวกับอยู่ในวงล้อมอันยากจะต่อกร เขาได้แต่ทำใจดีสู้เสือที่รอขย้ำด้วย

การแนบหลังติดกำแพงและเงยหน้าสบตาคู่นั้นทั้งที่เขาหวั่นไหวจนปากสั่น


         “ปละ ปล่อยผมไป”


         คิ้วเข้มเลิกสูงเมื่อได้ยิน ดวงตาคมพราวระยับ


         “ผมก็ไม่ได้จับตัวคุณไว้นี่”


         กลีบปากสีแดงเรื่อเม้มลงอย่างขัดใจ จริงอย่างที่เขาพูด ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ยึดตัวเขาไว้สักนิด มือที่เท้า

กำแพงไว้ก็มีเพียงข้างเดียว หากจะก้าวเดินไปก็ทำได้

         แต่ปมุตก็ไปไม่ได้ในเมื่อตอนนี้ขาสองข้างสั่นไปหมด


         “ตามผมมาทำไม”


         เสียงนั้นเบาจนเกือบเป็นกระซิบ แต่ปมุตกลับได้ยินชัดเจนแม้ว่าเสียงอึกทึกจากในงานเลี้ยงจะดัง

ลอดมาให้ได้ยินอยู่บ้าง คำถามนั้นเรียกเลือดมาเลี้ยงบนใบหน้าจนร้อนวูบ


         “จะบ้าหรือไง ใครตามคุณกันเล่า”


         กัดฟันโต้เสียงเบาไม่แพ้กัน ดวงตาคู่นั้นยิ่งวาววับราวกับกำลังกลั้นหัวเราะ


         ให้ตายเถอะ!

         เกลียดดวงตาพูดได้คู่นี้นักเชียว


         ปมุตนึกอยากจะให้ร่างกายสูงใหญ่ไปไกลๆ จะได้ไม่ได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นราวกับกลองของเขา


         “แล้วที่เที่ยวเดินตามหาหน้าห้องน้ำก่อนร้องเพลง หรือว่า วิ่งตามมาถึงนี่ไม่ได้เรียกว่าตาม ว่างั้น”


         “ผมก็แค่…”


         แค่อะไรดีวะ ปมุตก็นึกหาเหตุผลไม่ออกเหมือนกันว่าเขาจะตามผู้ชายคนนี้ทำไม เลยได้แต่ก้มหน้า

แล้วกรอกตาไปมาเพื่อคิดคำตอบ

         ปราบเกือบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่เมื่อเห็นทีท่านั้น เขาก้มหน้ามองร่างเพรียวที่หน้าแดงก่ำยืนกัดปาก

ตัวลีบเพื่อหาคำตอบมาโต้แย้ง

         เฮ้อ เทวดาตัวน้อยของเขาก็ยังน่าเอ็นดูเหมือนเดิมแม้ว่าจะเติบโตเป็นหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆแล้วก็ตาม

ยิ่งโตก็ยิ่งทำให้เขาอยากจะลิ้มลองรสชาติว่าจะหอมหวานเหมือนอดีตหรือไม่

         แค่คิดมือก็ไวจนสอดไปที่ด้านหลังแล้วเหนี่ยวร่างเพรียวนั้นเข้ามาใกล้จนเขาสูดกลิ่นหอมอ่อนๆจาก

ต้นคอระหงนั้นได้ ปมุตหน้าเหวอพลางยกมือขึ้นดันแผ่นอกของเขาแล้วพยายามผลักออก


         “เฮ้ย คุณ ปล่อยผมนะ”


         คราวนี้ยิ่งหนีไม่รอด ปมุตอยากจะกลั้นใจตาย

         เมื่อครู่พอมีลู่ทางเขาก็ยังไม่มีแรง และนี่ มืออุ่นจนร้อนวางทาบอยู่ที่แผ่นหลัง อกของเขาเบียดชิดอยู่

กับอกแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ปมุตกำลังตัวสั่นประดุจลูกแกะที่รอเจ้าป่าขย้ำ


         “คุณขึ้นกับสีขาวนะ ใส่ชุดนี้แล้วดูดี บริสุทธิ์ไร้เดียงสา”


         เสียงแหบพร่าดังอยู่แค่ริมหู


         “เนื้อตัวก็หอมจนอยากรู้ว่าใช้น้ำหอมยี่ห้ออะไร”


         “ปละ ปล่อย”


         เสียงของปมุตเบาหวิวเมื่อรู้สึกถึงบางสิ่งที่สัมผัสอยู่ตรงต้นคอ เมื่อมันฝังลงไปเขาก็แทบจะหมดแรง

ยืนจนร่างสูงต้องดันให้เขาพิงไปกับกำแพงอีกครั้ง

         มือแกร่งข้างหนึ่งโอบเอวกระชับ อีกข้างหนึ่งวางไปบนหน้าอกข้างซ้ายของปมุตบดเบียดปลายยอด

ผ่านเสื้อเชิ้ตเนื้อบางเบาจนมันดึงดันขึ้นมา ริมฝีปากลากไล้จากต้นคอมาที่ปลายคางเข้าใกล้เรียวปากอิ่ม


         “อย่า อย่าจูบปาก ไม่เอา”


         ปมุตวิงวอนอย่างหมดเรี่ยวแรงและพยายามจะหันหน้าหนีแต่ปราบก็ใช้จมูกโด่งของเขาบังคับให้

ใบหน้าหวานอยู่นิ่ง ก่อนที่เขาจะสัมผัสกลีบปากนุ่มด้วยปากของเขา


         อา…


         ปมุตลืมเลือนทุกอย่างไปหมดแล้วแม้แต่วันเวลากับสัมผัสบางเบานั้น แค่ผู้ชายร่างสูงใหญ่

ประทับเรียวปากลงมาเบาๆ เพียงแค่เสี้ยววินาที


         “ปราบ”


         เสียงนั้นไม่ได้ดังไปกว่าเสียงกระซิบแต่มันก้องกังวานอยู่ในหัวสมองของปมุต เมื่อปราบผละริม

ฝีปากออกช้าๆ แต่จมูกโด่งยังคลอเคลียอยู่แถวพวงแก้ม


         “ผมชื่อ ปราบ ปริวัตร จำชื่อผมไว้ในหัวใจคุณ ตรงนี้”


         มือที่วางแนบอยู่ตรงหน้าอกข้างซ้ายขยำเบาๆ แต่ปมุตถึงกับผวา


         “แล้วพบกันใหม่นะครับ น้องป้อง”


         จมูกโด่งกดหนักๆ สั่งลา แล้วปราบก็สบตากับปมุตอีกครั้งก่อนที่เขาจะก้าวเดินเลียบตัวตึกหายไปใน

ความมืด ทิ้งไว้แต่ปมุตที่ยังยืนพิงกำแพงอ้าปากหายใจเข้าอย่างทุรนทุราย


         ปราบ ปริวัตร

         ผู้ชายคนนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน






---------------------------------------------------- TBC------------------------------------------------------

           

สอบถามเรื่องรวมเล่ม X-theme  The series

ใครเคยอ่านแวะไปตอบโพลให้บ้างนะคะ

http://goo.gl/forms/aqLzva7wcw

ขอบคุณค่ะ

[iammz]

กรี๊ดดดด!!!~~

พี่เด่วของนุ้งป้องเท่มากกกกก

นุ้งป้องละลายเลยทีเดียว ~.~

[rogerr]

    ปราบเดินหน้าแร้ววว

[lizzii]

น้องป้องจำพี่เดี่ยวได้ไหมมมมมมม

[Viewonohm]

น้องป้องคงไม่อยากให้ใครมาทับรอยพี่เดียวใช่มั้ย ?

[•♀NoM!_KunG♀•]

โดนเข้าแระไงละ หึหึ

[iceman555]

 

[fay 13]

 

[Teddysdeath]

พี่เด่วกับเทวดาน้อยได้จุ๊บกันอีกแล้ว

อย่าร้ายกับน้องมากนะพี่เด่ว

[punthipha]

15 บทรวดอ่านทันแล้ว 

[LadyGreaz]

รออ่านอย่างใจจดใจจ่อทุกวันเลย
รอตอนต่อไปนะคะ
(ตอนนี้จิ้น โนเอล กับ ชาวี จังเลย คู่นี้จะคู่กันมั้ยน๊อออ)

 

[maru]

ป้องน่าจะจำเดี่ยวไม่ได้ แต่ใจป้องน่าจะจำเดี่ยวได้ เดี่ยววางแผนอะไร ใช้ป้องเป็นหมากเพื่อทำร้ายพ่อตัวเองหรือ แล้วไม่คิดถึงใจป้องบ้างหรือ

[=นีรนาคา=]

เริ่มแล้วสินะ
แอบจิ้นโนเอลชาวี คึคึ

[Pam_ban]

จะเปลี่ยนเป็นพี่ปราบกับน้องป้องก็คล้องจองกันดี  แต่ชอบพี่เด่ี่ยวเป็นการส่วนตัวมากกว่าอ่ะ  อาจจะเอาไว้ให้น้องป้องเรียกได้คนเดียวก็ได้นะ     เริ่มรุกหนักข้อขึ้นแล้ว   มาขโมยจูบที่น้องอุตส่าหถนอม  สงสัยน้องป้องคงจะตั้งรับไม่ทัน  เลยมึน ๆ เบลอ ๆ ใจเต้นแรงอยู่  หวังว่าแผนที่วางไว้จะไม่มีอุปสรรคใหญ่มขวางทางได้นะคะพี่ปราบ   


ส่วนคู่โนเอล  กับ ชาวีชักแปลก ๆ  อยากให้มีอะไรในกอไผ่จัง   


รอตอนต่อไปนะคะ


 

[ka[ze]na]

ใจ...ละลาย