<<เพลิงพ่าย>>
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: <<เพลิงพ่าย>>  (อ่าน 425429 ครั้ง)

ออฟไลน์ Pam_ban

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1086
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +109/-2
Re: <<เพลิงพ่าย>> บทที่ 11 ( 09 / 11 / 57 )
«ตอบ #180 เมื่อ10-11-2014 22:38:36 »

ุุุุถึงอดีตจะน่าเห็นใจขนาดไหน  แต่ไอ้แดนมันก็โหดไปนะ  :z6:  ทำเหมีอนชีวิตคนอ่ี่นเป็นของตัวเองคนเดียว  หลงผิดเอามาก ๆ โรคจิตแต่เด็กเลยอ่ะ  สงสารราฟ  เป็นรักแรกที่เจ็บปวดของพี่เด่วจริง ๆ    :ling3: 


รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove
<<เพลิงพ่าย>> บทที่ 12 ( 11 / 11 / 57 )
«ตอบ #181 เมื่อ11-11-2014 20:48:35 »


                                                                เพลิงพ่าย

                                                                ภาคกลาง

                                                                 บทที่ 12


ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตามราฟาเอลยืนยันว่าจะมากับผมด้วย กรอบหน้างดงามยิ่งซีดเผือดและเงียบงันเมื่อ

ต้องครุ่นคิดสิ่งที่อยู่ในใจ


“คุณคิดยังไงกับผม”


จู่ๆ ก็เอ่ยถามในระหว่างที่ผมขับรถยนต์คันเก่าที่แด๊ดยกให้มาตามถนนเส้นนอกเมืองอย่างไม่รีบร้อนนัก

เพราะยังไม่ถึงเวลานัดกับแดเนียล คำถามนั้นทำให้ผมฉุกคิดและต้องตั้งคำถามกับตัวเองเช่นกัน


นั่นสินะ ผมคิดอย่างไรกับราฟาเอล แมกเวล

รักหรือเปล่า

ผมหันไปมองเสี้ยวหน้างดงามที่คลับคล้ายกับใครคนหนึ่งซึ่งผมเคยคิดว่าได้ฝังมันจนตายจากไปแล้วพร้อม

กับเด็กชายคนหนึ่งก่อนที่จะขึ้นเครื่องบินมาอยู่ที่นี่ แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลย

ยอมรับเถอะว่าผมมีเซ็กส์กับราฟาเอลเพียงเพราะติดตาต้องใจในความคล้ายคลึงเท่านั้น


ใช่  มันเป็นความเห็นแก่ตัวของผมเอง


แต่พอเห็นสภาพของราฟาเอล ความรู้สึกที่เกิดขึ้นต่อมาคือความสงสารในชะตากรรมที่เขาได้รับ แต่มันก็ยัง

ไม่ใช่ความรักอยู่ดี


“ผมชอบคุณ”


ผมตัดสินใจเอ่ยออกไปหลังจากถามใจตัวเองพักใหญ่



“และก็รู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้คุณ”


ราฟาเอลคลี่ยิ้มเศร้า เขาก้มลงมองมือตัวเองที่ประสานกันแน่นอยู่บนตัก


“ผมเข้าใจ ผมเองก็รู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้คุณเช่นกัน แต่ความรู้สึกของเราทั้งคู่อาจเป็นแค่เซ็กส์ของคนที่โหยหา

อะไรบางอย่างมาเติมเต็มให้ชีวิต แต่มันก็ไม่ใช่ความรัก”


คำพูดเรียบๆนั่นกระแทกใจผมดังปัง


“แดนอาจไม่ใช่คนดีนัก แต่ว่าเขาก็ดูแลผมมาตลอดชีวิตแม้ว่าเราจะต้องแยกจากกันไปช่วงหนึ่งก็เถอะ

แต่สำหรับคนที่ขาดในทุกสิ่งและต้องหาอะไรมายึดเหนี่ยวไว้ นั่นแหละคือคุณค่าของผมสำหรับเขา คุณเชื่อ

ไหมว่าเขาสามารถเนรมิตมาให้ผมได้ทุกอย่าง แม้ว่าเขาอาจจะร้ายสำหรับคนอื่นแต่เขาดีกับผมมาก”


สุ้มเสียงเศร้าสร้อยทำให้ผมตัดสินใจหักพวงมาลัยไปจอดอยู่ข้างทางและหันไปมองราฟาเอลเต็มตา


“ทั้งที่มันทำร้ายร่างกายคุณนี่นะ คุณยังมองว่ามันดีอีกหรือ”


ราฟาเอลหันมามองผมตอบ


“แล้วถ้าคนที่คุณรักมีเซ็กส์กับคนอื่น คุณจะเป็นยังไง หือ ปราบ”


เสียงทอดถอนใจทำให้ผมต้องคิดตาม


“ถ้าผมดึงดันไปคบกับคุณ ต่อไปเราก็คงเลิกกันเพราะคุณเองก็ไม่ได้รักผม แต่สำหรับแดนผมเป็นทุกสิ่งทุก

อย่างสำหรับเขา อย่างน้อยผมอาจจะทำให้เขาใจเย็นและอ่อนโยนได้บ้าง”


“คิดดีแล้วหรือราฟ”


ผมพยายามทักท้วง แต่ราฟาเอลกลับยิ้มเหมือนตัดสินใจได้


“อย่างน้อยแดเนียลก็รักผม”


มือเรียวเอื้อมมาดึงมือผมไปกุมไว้


“ขอบคุณนะ คุณทำให้ผมได้คิดและเข้าใจอะไรได้อีกหลายอย่างเลย วันนี้คุณไม่ต้องไปหาแดนหรอก ผมจะ

เป็นคนไปหาเขาเอง ไปเพื่อบอกให้เขารู้ว่า ผมพร้อมที่จะอยู่กับเขาแล้ว ผมขอแค่ให้คุณไปส่งใกล้ๆจุดนัด

หมายก็พอ”


“ราฟ เอางั้นหรือ”


ใบหน้าเรียวพยักน้อยๆ ดวงตาสีฟ้าสดใสขึ้นเมื่อตัดสินใจได้ ผมเองก็คงต้องปล่อยให้ราฟาเอลได้ทำในสิ่งที่

เขาใคร่ครวญแล้ว

ราฟาเอลโน้มตัวมาจูบผม เมื่อถอนปากออกไปก็ขยิบตาให้ผมอย่างคนขี้เล่น


“ว่าแต่ลีลาบนเตียงของคุณเร้าใจมากเลยนะปราบ ไม่รู้ว่าคุณไปฝึกมาจากไหน แต่ใครที่ได้มีเซ็กส์กับคุณคง

ติดใจทุกคนแหละ”


ผมส่ายหน้าน้อยๆพร้อมกับหัวเราะให้กับความเป็นตัวของตัวเองที่กลับคืนมาสู่ราฟาเอล ก่อนที่จะขับรถไป

จนใกล้สถานที่นัดหมาย


“จอดให้ผมลงตรงนี้แหละปราบ ไม่ไกลจากตรงนี้ จะมีสวนสาธารณะข้างทาง แดนเคยพาผมมาแถวนี้

แล้วคุณก็กลับไปเสีย ผมจะไปหาเขาเอง”


ผมจอดรถให้ราฟาเอลลงไปยืนอยู่ริมถนนโลคอลสาย68


“ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งนะปราบ ผมจะไม่มีวันลืมคุณเลย”


ร่างบอบบางก้าวเดินจากไป ฝีเท้ามั่นคงนั้นทำให้ผมได้แต่ถอนหายใจแล้วจึงกลับรถ

ผมเองก็จะไม่มีวันลืมคุณเลยแม้ว่าเราจะรู้จักกันเพียงไม่นาน ราฟาเอล









Daniel’s Part


ผมแค้นจนแทบกระอักเป็นเลือดกับเรื่องทั้งหมด

มันเป็นความคับแค้นที่ค่อยๆ กลั่นเติมลงไปสะสมอยู่ในหัวใจจนเกิดเป็นตะกอนขุ่นหนาที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่ามัน

มากมายเพียงไหน แต่เรื่องที่เกิดขึ้นล่าสุดมันเป็นละอองชิ้นสุดท้ายที่ตกลงไปให้หลุดดำมืดของจิตใจแล้วทำ

ให้ทุกอย่างมันปะทุ


ไอ้เตี้ย ไอ้โปน ไอ้เหยิน


นั่นคือสิ่งที่ผมรับมันมาเป็นความแค้นตั้งแต่เด็กๆ มันอาจจะระเบิดขึ้นมาบ่อยครั้งถ้าไม่มีร่างเล็กของราฟมา

คอยฉุดรั้งไว้

อา ราฟ นางฟ้าตัวน้อยๆ ที่ผมต้องคอยปกป้องจากไอ้พวกเจ้าหน้าที่ในบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าที่คอยแต่จะล่วง

ละเมิดโดยเฉพาะกับเด็กที่ไม่มีทางสู้ ผมจึงเป็นสิ่งจำเป็นของราฟที่จะคอยมายืนตัวสั่นหลบภัยอยู่เบื้องหลัง

จนกระทั่งมีคนมารับราฟไปเลี้ยง หัวใจของผมก็เหมือนจะฉีกขาด

แต่ผมก็ตามหาราฟจนเจอ เชื่อเถอะ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน หรือไกลสุดขอบโลกผมก็จะหาเขาจนได้

ผมรักราฟมาก แม้ว่าบางครั้งจิตใจอ่อนไหวเยี่ยงศิลปินของเขาจะทำให้เผลอไผลไปกับคนอื่นบ้าง ผมก็จะ

ไปลากเขากลับคืนมาแล้วจัดการไอ้คนที่เข้ามายุ่มยามจนน่วม ราฟเองก็โกรธบ้าง แต่ไม่นานราฟก็จะรู้ว่า

เขาเองก็ขาดผมไม่ได้ในเมื่อเราเกิดมาเพื่อเติมเต็มซึ่งกัน

ครั้งนี้ก็เช่นกันที่ราฟเผลอไผล แต่ผมก็อาจจะไม่เดือดมากขนาดนี้ถ้าไอ้เลวคนนั้นจะไม่ใช่ไอ้ปราบ

เด็กเอเชียที่อยู่บ้านเดียวกับผม

นี่ก็เป็นอีกตะกอนหนึ่งในจิตใจเช่นกัน กับเด็กในบ้านที่หน้าตาดีหลายคน ผมหมั่นไส้พวกมันตั้งแต่เห็นหน้า

ทั้งไอ้โนเอล ไอ้โมกข์ และยิ่งมีไอ้ปราบเข้ามา พวกมันทั้งหลายดาหน้าไปทำให้แด๊ดมีความสุข ซึ่งมันเป็น

ปมด้อยย่างหนึ่งของผม


ผมเกลียดพวกมัน


และยังเสือกมายุ่งกับคนของผม ที่สำคัญคือเหมือนแด๊ดจะเข้าข้าง มันทำให้ผมระเบิด

เป็นเพราะสมองที่พระเจ้าอาจจะประทานมาให้ทดแทนที่ท่านลืมให้อย่างอื่นมาด้วย ผมยอมรับว่ามีคู่แข่ง

ของแด๊ดหลายคนที่ติดต่อมาให้ผมเลือกที่จะไปอยู่กับเขาแทนแด๊ดที่มีมือดีอยู่ด้วยหลายคน พวกเขา

เหล่านั้นจ้องซื้อตัวผมอยู่นานแล้ว แต่ผมก็ยังรีรอ ผมจะรอดูว่าแด๊ดจะเห็นคุณค่าของผมบ้างไหม แต่

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ผมรู้ว่าแด๊ดยังคงมองข้ามผ่าน แล้วผมจะรออะไรอีกล่ะ

เมื่อเซซังออกมาจากห้องของราฟเมื่อคืนที่ผ่านมา ผมลุกร้อนไปด้วยเพลิงแห่งโทสะเมื่อโทรศัพท์ไปหาคนที่

พร้อมจะจ่ายเงินดึงผมไปทำงานด้วย


“ผมพร้อมจะไปอยู่กับคุณตามข้อเสนอที่คุณให้ ตอนนี้โปรเจ็คผมเสร็จแล้ว ถือว่าผมเรียนจบก่อนเวลาก็ได้

ผมพร้อมทุกอย่าง แต่ผมขอให้คุณทำอะไรให้ผมอย่างหนึ่ง”


ผมยื่นข้อเสนอ ทางนั้นถามผมว่ามันคืออะไร


“กำจัดศัตรูให้ผมคนหนึ่ง แค่คนเดียว”


เสียงเหี้ยมเมื่อเอ่ยออกไป ผมไม่รอช้าที่จะท้าทายไอ้ปราบเพราะรู้สันดานกันดีอยู่แล้วว่ามันต้องมา

ผมให้มันมาที่นี่ ถนนเลี่ยงเมืองที่เป็นทางผ่านของพวกบรรดารถทางไกล เมื่อไอ้ปราบมาถึงมือกำจัดที่ทาง

นั้นเตรียมไว้ให้จะขับรถคันใหญ่พรุ่งตรงมาหามันและการตายของมันจะกลายเป็นอุบัติเหตุบนท้องถนนโดย

ที่ผมยังมือสะอาดในขณะที่นั่งรอดูความตายของมันอยู่ในรถยนต์คันหนึ่งที่ซ่อนตัวอยู่ในสวนสาธารณะ

ที่พักข้างทาง


รถขับเคลื่อนสี่ล้อคันใหญ่ที่อยู่ริมถนนเริ่มติดเครื่อง ดวงตาของผมลุกวาบด้วยความตื่นเต้นและกระหายใน

ความตายของมัน ผมเห็นรถคันนั้นพุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

มันทะยานเร็วรี่เข้าสู่เงาคนจางๆในความโพล้เพล้ของแสงอาทิตย์ยามค่ำ แต่เงาคนนั้นทำให้หัวใจของผม

หล่นวูบ เพราะแค่เงาผมก็จำได้


“ไม่!”


ผมตะโกนอย่างบ้าคลั่งพลางเปิดประตูรถยนต์แล้ววิ่งออกไปอย่างเสียสติเมื่อเห็นรถคันใหญ่พุ่งเข้าชน

ร่างคนที่เดินมาจนลอยละลิ่วอยู่กลางอากาศก่อนที่จะหล่นลงมากระแทกพื้นถนน  เสียงเนื้อกระทบของแข็ง

จนกระดูกป่นแหลกดังกึกก้องไปทั่วท้องถนนท่ามกลางเสียงเอะอะเอ็ดตะโรโกลาหลของคนที่จอดพักรถ

แถวนั้น รถคันใหญ่ขับรถหนีหายไปในความมืดทิ้งให้ร่างเพรียวบางนอนจมกองเลือดหายใจรวยริน


“ราฟฟฟ”


ผมพุ่งเข้าไปหาร่างกายที่เต็มไปด้วยกองเลือด กระดูกแขนขาของนักบัลเลต์ดาวรุ่งบัดนี้หักงอผิดรูปร่าง

ช่องท้องถูกกระแทกจนบอบช้ำ หัวทุยได้รูปกระโหลกผลุบจนเห็นได้ชัด

ผมคุกเข่าประคองร่างนั้นมาไว้บนตักพลางร้องไห้อย่างหมดสภาพท่ามกลางคนที่เริ่มมุงอย่างสนใจ

ดวงตาสีฟ้าที่ผมหวงแหนเบิกโพลงเมื่อร่างกายเริ่มกระตุก

ลมหายใจจากจมูกโด่งเริ่มขาดช่วง ใบหน้างดงามที่เต็มไปด้วยเลือดหันมามองผม

น้ำตาหยดหนึ่งไหลรินจากหางตาก่อนไหลไปรวมกับโลหิตแดงฉาน แขนข้างหนึ่งสั่นไหวราวกับกำลัง

พยายามจะยกมันมาหาก่อนที่มันจะร่วงผล็อยไปพร้อมกับลมหายใจเฮือกสุดท้าย


“ไม่ ราฟ อย่าตาย อย่าทิ้งผมไว้คนเดียว”


ผมร้องไห้กอดร่างอันไร้ลมหายใจจนกระทั่งรถฉุกเฉินมาแยกเราออกจากกัน ผมถึงจะพอมีสติ

ผมกัดฟันจนกรามแทบหัก


ราฟยอมทิ้งชีวิตเพียงเพื่อปกป้องไอ้ปราบ

ไอ้สารเลว

ผมสาบาน

ผมจะจองล้างจองผลาญมัน ให้มันรู้สึกถึงความเจ็บปวดไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่










มีต่ออีกนิด


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 11-11-2014 20:51:58 โดย Belove »

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove
<<เพลิงพ่าย>> บทที่ 12 ( 11 / 11 / 57 )
«ตอบ #182 เมื่อ11-11-2014 20:53:52 »

ต่อกันอีกหน่อย




ผมเลิกคิ้วอย่างสงสัยเมื่อไอ้โมกข์ยื่นหนังสือพิมพ์ให้ผมในตอนเช้าพร้อมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ผมรับมัน

มาแล้วสแกนอ่านพาดหัวหน้าแรก และเมื่อเห็นผมถึงกับช็อก


“บัลเลต์หนุ่มถูกรถชนสยองตายคาที่เกิดเหตุ”


โอ ไม่ ราฟ


มือของผมสั่นสะท้านเมื่อไล่อ่านข่าว หัวใจของผมเต็มไปด้วยความสลดหดหู่


“ไอ้แดนมันจะคิดว่าราฟาเอลยอมไปตายแทนมึงหรือเปล่า”


โมกข์ถามขึ้นมาทำให้ผมฉุกคิด


“มันคงวางแผนนี้ไว้เพื่อมึง แต่พอกลายเป็นราฟาเอลที่ไปตายแทน มันคงคิดว่าราฟาเอลรักมึงมาก

จนกระทั่งยอมไปตกลงกับมันแทนมึง นี่มันจะยิ่งแค้นมึงหรือเปล่า”


“แต่มันไม่ใช่ความจริง ราฟไปเพื่อจะบอกว่าเขาเลือกมัน ระยำเอ๊ย”


ผมขยำหนังสือพิมพ์โยนทิ้ง หดหู่กับสิ่งที่เกิดขึ้นจนพูดไม่ออก


“ราฟาเอลตายไปแล้ว ใครจะบอกความจริงข้อนี้กับมันได้ มึงคิดว่ามันจะฟังมึงหรือเปล่าล่ะ”


โมกข์พูดอย่างคนที่รู้จักแดเนียลดี เพื่อนสนิทของผมถอนหายใจเมื่อเห็นสีหน้าของผม มันวางมือบนบ่าของ

ผมแทนคำพูดปลอบโยนที่เห็นผมยังทำใจไม่ได้กับความตายของราฟาเอล แมกเวลที่ผมเองเป็นพาหนะพา

ไปส่งถึงเงื้อมมือมัจจุราช

ทั้งผมและแดเนียลต่างก็เสียใจกับการสิ้นลมหายใจของราฟาเอล

แต่ชีวิตของผมก็ยังต้องดำเนินต่อไป รวมถึงคนที่เคยอยู่บ้านเดียวกับผม แดเนียล เครตั้น








ชีวิตของผมกลับมาเข้ารูปเข้ารอยอีกครั้ง ผมเรียนจนจบปริญญาและออกมาทำงานให้แด๊ดเต็มตัว

แดเนียลไม่เคยย่างกรายกลับมาที่บ้านอีกเลย แด๊ดเคยบอกอย่างตัดใจว่า แดเนียลไปทำงานให้กับคนอื่น

และคงไม่กลับมาอีกแล้ว

แด๊ดกลายเป็นผู้ชายวัยใกล้ห้าสิบที่ยังแข็งแรง งานต่างๆถูกโอนจ่ายไปให้เดวิดที่กลายเป็นว่าที่ผู้นำคน

ต่อไป ในขณะที่แด๊ดคุมบังเหียนเจ้าพ่อมาเฟียชื่อต้นๆของโลก เดวิดทำงานให้แด๊ดโดยมีแอนดรูเป็นผู้ช่วย

จากเด็กกลุ่มแรกที่แด๊ดช่วยเหลือ ทั้งคู่เติบโตมาเป็นหุ้นส่วนชีวิต แม้ว่าผมจะเถียงกับแอนดรูบ่อยๆ แต่เรื่อง

นี้ก็ยินดีกับทั้งคู่จริงๆ


โนเอลกลายเป็นนายแบบชื่อดังค่าตัวแพง มันเดินทางไปเดินแบบแฟชั่น ถ่ายแบบของมันสารพัด ได้ข่าว

แว่วๆ มาว่าเงินเก็บเหลือเฟือกำลังจะถูกแปรเปลี่ยนไปเป็นโมเดลลิ่งมองหานางแบบและนายแบบรุ่นใหม่

เข้าสู่วงการเมื่อโนเอลเริ่มมองถึงอนาคตในวันข้างหน้า อ้อ! ข่าวบอกว่าเพื่อนผมเจ้าชู้น่าดู ฟันทั้งนางแบบ

และนักแสดงในวงการเป็นว่าเล่น

และแล้ววันหนึ่ง แด๊ดก็เรียกผมกับโมกข์ไปคุย


“แด๊ดคิดว่าถึงเวลาแล้วที่ลูกทั้งสองควรจะกลับไปมีชีวิตของลูกเอง”


ผมกับโมกข์มองหน้ากันแล้วหันไปมองแด๊ดอีกที


“แด๊ดมองออกว่า โมกข์และปราบไม่ควรจะมามีชีวิตที่แขวนอยู่กับเส้นด้ายกลางอากาศกับธุรกิจมืดอย่างที่

แด๊ดทำอยู่ ลูกทั้งคู่ต่างก็มีสิ่งที่ต้องกลับไปกอบกู้ และเวลานั้นก็มาถึงแล้ว”


“ผมรู้ครับว่าแด๊ดต้องพูดแบบนี้สักวัน แต่ไม่นึกว่าจะมาเร็วแบบนี้”


ไอ้โมกข์พูดขึ้นพลางก้าวไปหาแด๊ดที่นั่งอยู่บนโซฟานุ่มในห้องนอนกว้างที่พวกเราต่างคุ้นเคย มันคุกเข่าต่อ

หน้าแด๊ดและดึงมือแด๊ดมาวางไว้บนหัว


“แด๊ดจะเป็นบุคคลที่ผมและปราบเคารพตลอดไป”


ผมลุกขึ้นไปหาแด๊ดบ้าง


“ก่อนจะจากกัน ขอให้ผมและโมกข์ได้ดูแลแด๊ดเป็นค่ำคืนสุดท้ายเถอะครับ”


ผมจูงมือแด๊ดมาที่เตียงถอดเสื้อผ้าแด๊ดอย่างเบามือ โมกข์ที่ตอนนี้สูงกว่าแด๊ดก้มหน้าลงไปประกบปากจูบ

แด๊ด ส่วนผมค่อยๆลูบไล้เนื้อตัวปลุกเร้าอารมณ์ก่อนที่เราจะประคองแด๊ดให้ล้มตัวลงไปบนที่นอนกว้าง

แด๊ดนอนกลางเตียง ปล่อยให้ผมและโมกข์จัดการตามร่างกายตามที่เราต้องการ ไอ้โมกข์จัดการครอบปาก

ลงไปบนท่อนเนื้อกลางตัวส่วนผมก็กำลังปรนเปรอยอดอกจนกระทั่งมันเริ่มแข็งเป็นไต

ผมคว้าคอนด้อมที่หัวเตียงกับหลอดเจลที่ยังคงตั้งอยู่จุดเดิมให้ไอ้โมกข์ มันรับไปจัดการสวมใส่ให้ตัวเอง

พร้อมกันกับผม มันจัดแจงจัดการช่องทางของแด๊ดจนพร้อมสรรพก่อนที่มันจะสอดแทรกไอ้จ้อนเข้าไปใน

ร่างของแด๊ด

แด๊ดครางอย่างถูกใจ ผมเองก็ไม่รอช้าเมื่อไอ้โมกข์กำลังเคลื่อนที่เนิบนาบ ผมก็นอนคว่ำอยู่ตรงเอวของแด๊ด

และคว้าท่อนเนื้อที่ถูกปลุกเร้าเข้าปากแทน


“อืออออ เสียวมาก ลูกแด๊ดเก่งกันจริง”


ดวงตาของแด๊ดฉ่ำไปด้วยความต้องการ ไอ้โมกข์สาวเอวได้พักใหญ่มันก็ถอนร่างออก ผมที่รู้จังหวะรีบลุก

ขึ้น คว้าหมอนมารองใต้สะโพกของแด๊ดจนยกสูง แล้วผมก็ดันตัวเองเข้าไปแทนที่โมกข์

แด๊ดเสียวซ่านจนต้องเม้มปากแน่น ปลายเท้าจิกเมื่อเราสองคนสลับกันทำอยู่อย่างนี้ คนหนึ่งสอดใส่

อีกคนก็จะจัดการกับส่วนอื่น จนกระทั่งแด๊ดสุขสมไปหลายรอบกว่าที่ผมและโมกข์จะเลิกปรนเปรอให้คนที่

เรารัก







เรื่องทั้งหมดในชีวิตดำเนินอยู่ในความทรงจำจนกระทั่งเครื่องบินแลนดิ้งลงสู่สนามบินสุวรรณภูมิ

เสียงแอร์โฮสเตสประกาศแจ้งยกเลิกการรัดเข็มขัดนิรภัยและให้ผู้โดยสารทยอยลงจากเครื่องบิน

ผมก้าวมาเหยียบแผ่นดินประเทศไทยหลังจากไปสิบปี ประเทศที่ผมคิดว่าผมไม่เหลือความทรงจำใดๆแล้ว

แต่ผมคิดผิด

เมื่อหันไปมองหน้าไอ้โมกข์ เราสองคนเพื่อนตายก็รู้ดีว่าความจริงเราสองคนยังตัดขาดจากอดีตไม่ได้

และเมื่อผมก้าวเดินในแผ่นดินไทยผมก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าผมโหยหาอดีตแค่ไหน

ผมสูดอากาศนำออกซิเจนเข้าปอด



สวัสดีประเทศไทย

ผมกลับมาแล้ว

แม่ครับ ลูกชายของแม่ที่บัดนี้เติบโตและแข็งแกร่ง พร้อมที่จะกลับมาเผชิญกับทุกสิ่งแล้วครับ

แม่ครับ ทอดสายตาจากสวรรค์ติดตามชีวิตของลูกคนนี้

ปราบ ปริวัตร

ผมกลับมาแล้วครับแม่





------------------------------------------จบภาคกลาง--------------------------------------------



โปรดติดตามเนื้อเรื่องจริงๆ ของ เพลิงพ่าย ภาคสมบูรณ์ได้ในบทหน้านะคะ


 :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 11-11-2014 22:18:16 โดย Belove »

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6284
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
Re: <<เพลิงพ่าย>> บทที่ 11 ( 09 / 11 / 57 )
«ตอบ #183 เมื่อ11-11-2014 21:31:32 »

สงสารราฟจัง
แดนแม่มมมมมม ไม่มีคำบรรยาย
ตัวเองทำผิด แต่เอาแต่โทษคนอื่น หึ้ยยยย

ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7579
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8

ออฟไลน์ Teddysdeath

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 440
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
ถ้าแดนไม่คิดตุกติกราฟก็คงไม่ตาย :katai1:

ออฟไลน์ rogerr

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 834
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
แอบเศร้าเรื่องราฟนะ มูลเหตุต่างเกิดจากความผิดพลาด
ตอนหน้าคงเป็นเวลาทีปราบเอาคืนแล้วสิ ซี้ดดด!!!!!! :hao6:
รอตอนต่อไปไม่ไหวแระ (ชอบความรุนแรง) งุงิ อุอิ ครุคริ

ออฟไลน์ Pam_ban

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1086
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +109/-2
เป็นครั้งแรกจริง ๆ ที่รู้สึกสงสารแดเนียล  จะบอกว่ามันทำตัวเองก็ดูใจร้ายเกินไป  ถึงแม้ความจริงจะเป็นอย่างนั้นก็ตาม  ให้ทุกขแก่ท่าน  ทุกขนั้นถึงตัว  ราฟเลยกลายเป็นผู้บริสุทธิที่ถูกสังเวยจากความริษยาของผู้ชายที่ตัวเองเลีอก  แม้จะไม่ได้รักก็ตาม  น่าสงสารท่ี่สุดก็คงเป็นราฟนี่ล่ะนะ  แต่ก็คิดซะว่าได้พ้นทุกขซะที   :hao5:  ส่วนแดเนียลตราบใดที่ยังมีไฟริษยาอยู่  ชีวิตก็คงจะค่อย ๆ ถูกมอดไหม้ด้วยไฟทีละน้อย  ถ้าไม่หยุดทำร้ายคนอี่น  เพราะมีหลายคนที่ตกเป็นเหยี่อและเครี่องมีอแก้แค้นมาแล้ว  ซึ่งก็น่าสงสารมาก  อ่านไปอ่านมาบางทีก็รู้สึก หดหู่  อย่างห้ามไม่ได้จริง ๆ นะคะ  สงสัยอินมากไป   :เฮ้อ: ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คนแต่งต่อไปนะคะ  ยีนยันว่าตอนนี้สงสารนายแดเนียลอยู่ แต่ตอนหน้าไม่แน่   o18  เพราะคงไม่ได้เห็นมุมอ่อนแอแบบนี้ของไอ้แดเนียลอีก



ยินดีต้อนรับพี่ปราบกลับเมีองไทยค่ะ  คราวนี้คงมาทวงทุกสิ่งทุกอย่างของคุณแม่คีน  ที่สำคัญ  ใจดวงน้อยที่เคยทิ้งไปก็ขอให้กอบกู้มาไว้ให้ได้อีกครั้งนะคะ  พี่เด่วของน้องป้อง



รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:

ออฟไลน์ maru

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3553
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +162/-7
ปรามน่าจะบอกความจริงกับแดเนียล ถึงจะแดเนียลจะไม่เชื่อแต่ก็ถือว่าได้บอกแล้ว ได้บอกแทนความรู้สึกของราฟาเอล แล้วป้องจะเป็นยังไงนะ

ออฟไลน์ kms

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1061
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-14
โหหหห สรุปปราบไม่ได้รับผลกรรมอะไรเลยเหรอที่ทำให้ราฟต้องตาย
สบายใจ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ fay 13

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5635
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +286/-44

ออฟไลน์ BeeRY

  • ❤。◕‿◕。ยิ้มเข้าไว้นะ。◕‿◕。❤
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 9405
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +897/-8
ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะนะพี่ปราบ แต่กับแดเนียลนี่เดาไว้ลางๆเลยว่าจะเจอกับอะไรบ้าง :z3:
น้องป้องคนน่ารักกำลังจะมาสินะ คิดเด็กตัวป้อมนุ่มนิ่มจัง :man1:

ออฟไลน์ =นีรนาคา=

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2546
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +296/-6
จบเพื่อเริ่มต้น
ไม่รู้ว่าถึงประเทศไทยแล้ว จะเป็นยังไงบ้างเนอะ

ออฟไลน์ Viewonohm

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 844
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-5
ปราบทำกรรมไว้กับทั้ง แดเนียลทั้งราฟ  กลับมายังจะมาทำร้ายโนเอลอีกเหรอ  ไม่นะไม่ยอมมมมมม :ling1: :ling1:


รอต่อหน้าค่ะ อิอิ

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove
<<เพลิงพ่าย>> บทที่ 13 ( 12 / 11 / 57 ) #Bracon#Incest#
«ตอบ #194 เมื่อ12-11-2014 21:48:31 »

คำชี้แจงจากผู้แต่ง

ตั้งแต่เปิดเรื่องเพลิงพ่าย คนแต่งก็มัวแต่พาคนอ่านเข้าไปอยู่ในโลกวัยเด็กของปราบ

จนซึมไปตามๆกัน

เอาล่ะค่ะ เรามาทิ้งความรู้สึกหดหู่ ทึมๆ มัวๆ พวกนั้นทิ้งไป

และนับแต่บทนี้ ขอต้อนรับนักอ่านทุกท่านกลับคืนสู่ความจัดจ้านเผ็ดร้อน

เชิญทัศนากันได้ตามอัธยาศัย

ขอบคุณค่ะ



     
                                                                      เพลิงพ่าย

                                                                   บทที่ 13
   

   “และสุดท้ายนี้ ขอเสียงปรบมือให้กับสองผู้บริหารสุดหล่อไฟแรงผู้ทำให้อินไฟไนท์อินดัส

เตรียลของเราได้รับรางวัลบริษัทธุรกิจดาวรุ่งน้องใหม่ด้วยครับ”


         เมื่อสิ้นสุดเสียงลากยาวปลุกใจของพิธีกรกลางเวทีเสียงเฮจากผู้คนด้านล่างก็กระหึ่มขึ้น พร้อมกับ

เสียงปรบมือกึกก้อง ปราบและโมกข์ชูแขนขึ้นพร้อมกันด้วยความภาคภูมิกับความสำเร็จที่ได้รับก่อนที่จะ

ก้าวลงมานั่งที่โต๊ะร่วมกับพนักงานของบริษัทในค่ำคืนแห่งเกียรติยศ

       กว่าสามปีเมื่อกลับมาสู่เมืองไทย จากเงินเก็บที่เคยได้รับเมื่อยังอยู่กับกัสโต แลงดาจิโอ มาเฟียชื่อดัง

ของโลก ปราบและโมกข์นำส่วนหนึ่งมาลงทุนทำธุรกิจด้านอุตสาหกรรมเครื่องจักรเล็กและใช้เวลาทั้งหมด

ทุ่มเทให้กับงานชิ้นแรก จนกระทั่งวันนี้มาถึง วันที่บริษัทของเพื่อนตายทั้งสองได้รับรางวัลบริษัทดาวรุ่งจาก

แวดวงนักธุรกิจระดับประเทศ ทำให้ทั้งคู่ขึ้นแท่นคนดังและเนื้อหอมในชั่วพริบตาแม้ว่าบางคนจะยังกังขาถึง

ที่มาของหนุ่มโสดทั้งสอง แต่เมื่อได้พบกับเสน่ห์มากล้นของทั้งปราบและโมกข์ บรรดาขาเมาท์ก็หุบปากได้

สนิทเหมือนกัน

       เมื่อได้ขึ้นไปรับรางวัลแห่งความภาคภูมิเมื่อยามกลางวันมาแล้ว  ณ บัดนี้ในเวลาที่เมืองหลวงแห่ง

ประเทศไทยกลายเป็นเมืองแห่งแสงสีในยามค่ำคืน ปราบกับโมกข์ลงทุนปิดร้านอาหารกลางใจเมืองแห่ง

หนึ่งเพื่อจัดงานเลี้ยงฉลองให้กับพนักงานทุกคนที่กำลังดื่มกินและร้องเพลงคาราโอเกะกันอย่างสนุกสนาน


       “ที่กูเคยบอกมึงว่าจะกลับไปดูไร่ของพ่อน่ะ กูจะไปแล้วนะ”


โมกข์บอกกล่าวพลางยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม ปราบพยักหน้าเชิงรับรู้เพราะโมกข์เคยบอกเขามาพักใหญ่

แล้วว่าจะขอไปฟื้นฟูไร่มนัญชัยที่เคยติดจำนองและตกไปเป็นของคนอื่นในพื้นที่ ซึ่งตอนนี้โมกข์ทยอยซื้อคืน

จนกระทั่งเขาได้ที่ดินของเขากลับคืนมาจนเกือบจะหมดแล้ว


       “ไปเหอะ อินไฟไนท์มั่นคงแล้ว มึงกลับไปทำในสิ่งที่มึงต้องทำ”


       “แล้วมึงล่ะ”


       โมกข์ถามเขาบ้าง


       “ทำไมมึงไม่กลับไปทำในสิ่งที่มึงต้องทำบ้าง”


      ปราบยักไหล่ เบ้หน้า


      “ชีวิตกูมีแค่ที่นี่ก็เพียงพอแล้วไอ้ยักษ์”


      ถอนหายใจบางเบาเมื่ออดครุ่นคิดถึงเรื่องของตัวเองไม่ได้ แม้ว่าจะกลับเมืองไทยมาหลายปีแต่ปราบ

ไม่เคยแม้แต่จะเหลียวมองไปยังธุรกิจที่เคยเป็นของแม่เขา

       ไม่อยากจะกลับไปข้องเกี่ยว ปราบบอกตัวเองอย่างนั้น ในเมื่อตัดเยื่อใยไปแล้วปราบไม่อยากจะให้มัน

หลงเหลืออะไรอีกแม้ว่าทุกสิ่งจะเป็นของเขาตามที่แม่ได้ยกให้ก็ตาม


       “กรี๊ดดดด นี่ได้เวลาเดอะเฟมัสมาแล้วนี่”


       เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นจากกลุ่มสาวๆ ที่นั่งรวมกันอยู่มุมหนึ่ง เรียกความสนใจได้จากทั้งห้อง


       “อะไรเจ้ นี่ติดรายการเรียลลิตี้กับเขาด้วยเหรอ”


      “ติดมากด้วย ไม่รู้หรือไงว่าเจ้เป็นแฟนคลับเบอร์แปด”


      เสียงของแววดาวสาวใหญ่ที่เป็นเลขามือดีของปราบแว่วดังมาให้ได้ยินก่อนที่จะกระวีกระวาดไป

จัดแจงให้พนักงานของร้านช่วยเปิดการถ่ายทอดสดให้จากจอโทรทัศน์เครื่องหนึ่ง จากนั้นบรรดาสาวๆ เลย

ไปนั่งรวมกลุ่มกันสลอนอยู่หน้าจอ


         “แอร้ยยย น้องป้อง”


         ปราบสะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียง


         “เชียร์หมายเลขแปดเหรอเจ้ดาว”


         “ใช่สิ น่ารักมากเลยนะ พวกหล่อนดูสิหน้าตาจิ้มลิ้มจนเจ้อยากดึงมากด”


         “เหยยยย อิเจ้หื่นว่ะ”


         เสียงหนุ่มคนหนึ่งที่เดินไปยืนมองหน้าจอเอ่ยแซว


         “แต่ก็ เออ แม่ม หน้าตาดีจริงว่ะ”


         “ช่ายแมะ แกเป็นผู้ชายแกยังยอมรับว่าหน้าตาดี กรี๊ดดด อาทิตย์นี้น้องป้องของฉันได้ร้องคนแรกเว้ย

เร่งเสียงให้ดังหน่อยสิแก น้องป้องฉันนอกจากหล่อแล้วยังเสียงดีด้วยนะ แล้วพวกแกก็เงียบๆกันก่อนเดี๋ยว

ฉันไม่ได้ยินเสียงน้อง”


         ในประเทศไทยคงจะมีคนชื่อซ้ำกันบ้างแหละ ปราบพยายามบังคับให้หัวใจที่อยู่ๆ ก็เต้นรัวให้กลับคืน

สู่สภาพเดิม ก่อนที่จะสะดุ้งอีกครั้งเมื่อเสียงพิธีกรในรายการดังลอดออกมาให้ได้ยินเต็มสองหู


         “ต่อไปเชิญพบกับนักร้องสุดหล่อเจ้าของเสียงหวานบาดหัวใจสาว ป้อง ปมุต อนันตกุล ผู้เข้าแข่งขัน

หมายเลขแปด”


แกร๊งงงง


         ปราบกระแทกแก้วเหล้าลงบนโต๊ะจนแทบแตก


         ป้อง ปมุต อนันตกุล


         ชื่อที่เขาเกือบลืมเลือนไปแล้ว แต่ในวินาทีนี้ปราบเพิ่งรู้ใจตัวเองว่าเขาไม่เคยลืมชื่อนี้ได้เลย

         ประเทศไทยคงไม่มีใครที่จะเหมือนกันทั้งชื่อจริงชื่อเล่น รวมทั้งนามสกุลหรอก

         ปราบหายใจขัดเมื่อเสียงร้องเพลงทุ้ม นุ่ม ชวนฟังดังขึ้นจากจอโทรทัศน์ ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้า

ปอดลึกๆ เมื่อร่างกายที่แทบไร้สติพาตัวเองก้าวเดินไปหยุดยืนมองภาพที่ฉายจากจอสี่เหลี่ยมอยู่เบื้องหลัง

กลุ่มสาวออฟฟิศ

         เหงื่อชื้นซึมอยู่ตามขมับและเนื้อตัวที่ซ่อนอยู่ในเสื้อเชิ้ตเนื้อดีคลุมด้วยสูทดำเข้ารูปเผยให้เห็นรูปร่าง

สูงและกล้ามเนื้อแน่นชวนมองของปราบเมื่อเขาจ้องภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าตาไม่กะพริบ

         สูง แต่น่าจะเตี้ยกว่าเขา คงจะไม่เกินร้อยแปดสิบ แต่กลับผอมเพรียวเมื่อใส่กางเกงหนังสีดำเป็น

มันวาวยิ่งทำให้ท่อนขาดูเรียวเล็ก เมื่อเลื่อนสายตาไปถึงช่วงบนก็เห็นเอวคอดซ่อนอยู่ในเสื้อยืดสีสว่าง

สะท้อนแสงไฟขณะกำลังยืนเด่นอยู่กลางเวที ปราบแทบกลั้นหายใจเมื่อเขาเห็นกรอบหน้าชัดๆ

         ใบหน้าเรียวยาวประกอบด้วยเครื่องหน้าที่สมบูรณ์ราวรูปสลัก ผมสีน้ำตาลเข้มจัดทรงได้รูปล้อมวง

หน้า ปราบไล่สายตาพิศดูตั้งแต่คิ้วโก่งเป็นระเบียบที่ตั้งอยู่เหนือดวงตาโตสีฟ้าอมเทาที่ทอประกายสดใส

จมูกโด่งได้รูปปลายรั้นที่บ่งบอกว่าเจ้าของคงจะเฮี้ยวไม่หยอก และที่สำคัญ ปากเล็กจิ้มลิ้มบัดนี้กลับ

กลายเป็นกลีบปากทรงกระจับหยักแดงเรื่อจนอยากจะดึงมาแล้วบดแนบริมฝีปากตัวเองลงไปพิสูจน์ความ

นุ่มของมัน


         “กรี๊ดดดดดด น้องป้อง ลูกแม่”


คราวนี้ปราบสะดุ้งจริงๆ กับเสียงกรี๊ดของแววดาวเมื่อเพลงจบลง หญิงสาวนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่รวมทั้งคนอื่น

ที่ออกปากชื่นชมกับเสียงร้องอันไพเราะ


เชื้อไม่ทิ้งแถว

ก็เป็นลูกของนักร้องนี่นะ


         “นี่ ข่าวเขาบอกว่าเป็นคู่จิ้นกับหมายเลขสองที่ชื่อชาวีไม่ใช่เหรอ เจ้ดาว”


         “ใครว่าจิ้น เรียลนะยะ ถ้าพวกหล่อนๆ ดูภาพตอนที่อยู่ในบ้านน่ะรับรองว่าฟินสิบตลบ หล่อนรู้หรือ

เปล่าว่าเจ้ก็สังกัดบ้านคู่ด้วยนะ กรี๊ด พี่วีน้องป้องอ่ะ น่ารักสุดๆ นั่นไงล่ะ เบอร์สอง ชาวี หล่อไหมล่ะ”


         ปราบมองตามแววดาวที่ชี้ชวนให้ดูภาพชายหนุ่มหน้าเข้มที่ก้าวมายืนเคียงข้าง หน้าของเขาบึ้งลง

ทันทีเมื่อมองเห็นความสนิทสนมซึ่งกันและกันพร้อมกับเสียงกรี๊ดที่กระหน่ำไปรอบทิศ


ฮึ นี่ก็สนิทชิดเชื้อกับคนง่ายตั้งแต่เด็กจนโตเลยสินะ


         นึกค่อนอยู่ในใจ พลางสะบัดหน้ากลับมานั่งที่เดิมพร้อมกับกระดกเหล้าเข้าปากจนโมกข์ได้แต่มอง

อย่างสงสัย


         “เป็นเชี่ยไรมึง”


         ปราบไม่ตอบ แต่ดวงตาดุกลับคุโชนแสงกล้า

         บางทีที่เคยคิดไว้ว่า ชีวิตอาจไม่ได้ทำอะไรนอกเหนือจากบริษัทที่กำลังทุ่มเทให้อยู่ ปราบอาจจะคิด

ผิด เพราะตอนนี้เขากลับนึกถึงเรื่องอะไรสนุกๆ ขึ้นมาได้

         มุมปากยกยิ้มเมื่อละเลียดเหล้าเข้าปากอีกครั้ง  เขารอจนกระทั่งงานเลี้ยงเลิกราจึงได้เดินไปหาแวว

ดาวแล้วออกคำสั่ง


         “พรุ่งนี้ตอนเช้ามารับเงินจากผม แล้วไปโหวตยังไงก็ได้ ที่จะทำให้หมายเลขแปดได้ที่หนึ่งจากการ

ประกวด”


         
----------------------------------------------- TBC ------------------------------------------
         
          บทนี้ขอสั้นๆ ก่อนนะคะ มาเปิดตัวน้องป้องน่ะค่ะ
           
   พื้นที่โฆษณานิยายของผู้แต่ง ฝากไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ :pig4: :pig4: :pig4:

ร้ายซ่อนรัก (จบแล้ว)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.0

X-Theme the series เรื่องสั้นนี้มีไว้ X (จบแล้ว)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40976.0

รักได้ไหมผู้ชายธรรมดา (จบแล้ว)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40152.0

รักวุ่นวายของนายตัวร้ายรูปหล่อ (เรื่องสั้น) (จบแล้ว)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44227.0

Only Love Is Real ให้รักนำทาง (ยังไม่จบ)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41771.0

ขอบคุณค่ะ
         
         
                                                                                                                                                

[attachment deleted by admin]
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 12-11-2014 22:29:29 โดย Belove »

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6284
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
จะเจอกันแล้วสินะ

ออฟไลน์ HISY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3645
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-3
อิจฉาคู่จิ้นกะน้องอ่ะดิพี่เดี่ยว

ออฟไลน์ tongdbsk

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 57
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
โหยย... น่าสนุกแล้วล่ะสิ  ติดตามตอนต่อไปครับ

ออฟไลน์ rogerr

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 834
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
อิอิ ได้กลิ่นคาวเลือด  :hao6: :hao6:

ออฟไลน์ Viewonohm

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 844
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-5
โอ้ยย กำลังจะนอนพอดี เห็นอัพตาสว่างเลย o18

พี่ปราบก็เบาๆกับน้องหน่อยเนอะ  น้องไม่รู้เ :o12:รื่องงงง

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: <<เพลิงพ่าย>> บทที่ 13 ( 12 / 11 / 57 ) #Bracon#Incest#
« ตอบ #199 เมื่อ: 13-11-2014 00:07:31 »





ออฟไลน์ Teddysdeath

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 440
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
ว้ายๆๆๆๆตื่นเต้นๆๆๆ
น้องป้องจะจำพี่เด่วได้มั่ยนี่ :hao7:

ออฟไลน์ fay 13

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5635
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +286/-44
 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7579
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8
มันกำลังเริ่มแร้วสินะ หึหึ

ออฟไลน์ BeeRY

  • ❤。◕‿◕。ยิ้มเข้าไว้นะ。◕‿◕。❤
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 9405
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +897/-8
พึ่งนึกได้ว่าพี่โมกข์เป็นใคร แอร๊ย :z3:
จากอดีตสู่ปัจจุบัน คนละเรื่องเลยนะคะพี่ขา :katai2-1:
พี่ปราบอย่าทำร้ายน้องป้องนะ :katai1:

ออฟไลน์ ekuto

  • ถ้าวันไหนไม่เข้ามาในเล้า วันนั้นเหมือนชีวิตขาดบางอย่าง
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 605
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +52/-5
กรี๊ดดดดดด (แต๊วแตกเลยเรา)

กรี๊ดน้องจะผิดมั๊ยอ่ะ พี่ปราบรีบลงทัณน้องเลย แฮ่กๆๆๆๆ

ออฟไลน์ =นีรนาคา=

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2546
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +296/-6
แอบขำพ่อบุญทุ่มได้มั้ยเนี่ย
ว่าแต่มีแผนอะไรนะ รอติดตาม

ออฟไลน์ EunJin

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1313
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-2
เริ่มเข้าสู้เนื้อเรื่องหลักแล้ว...
จากอดีตจนถึงปัจจุบัน โอ้ยยยหัวใจจะวายเจ้าค่ะ

ออฟไลน์ iammz

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2683
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +292/-6
จะได้เจอน้องป้องแร้ววว~~

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove
<<เพลิงพ่าย>> บทที่ 14 ( 15 / 11 / 57 ) #Bracon#Incest#
«ตอบ #208 เมื่อ15-11-2014 22:14:37 »


                                                                    เพลิงพ่าย

                                                                     บทที่ 14
         

ในตอนแรกที่ไม่คิดจะข้องแวะกับเรื่องในอดีต ปราบก็ไม่ได้ตามหาคนรู้จักที่เป็นกุญแจสำคัญ แต่เมื่อ

จุดมุ่งหมายถูกปรับเปลี่ยนปราบจำเป็นต้องเสาะหาใครบางคน เขาใช้เวลาไปราวสัปดาห์ก็ได้ที่อยู่ของคนที่

ตามหาจนได้

         เย็นวันหนึ่งปราบขับรถยนต์มาตามถนนในบ้านจัดสรรแถบชานเมืองหลวง มองบ้านเลขที่ไปทีละ

หลังจนพบเลขที่ต้องการ ปราบเพ่งมองไปยังรั้วบ้านที่ด้านในเป็นบ้านสองชั้นทรงสวยขนาดพอเหมาะเพื่อ

ถามใจตนเองเป็นรอบสุดท้าย เมื่อตัดสินใจแน่วแน่เขาก็ไม่รอช้าที่จะลงจากรถไปกดกริ่งเพื่อเรียกบุคคล

ภายในบ้าน

         รอเพียงไม่กี่อึดใจประตูรั้วเล็กด้านข้างก็ถูกแง้มออก ก่อนที่จะปรากฏร่างท้วมของชายมีอายุ ดวงตา

ที่เริ่มฝ้าฟางเพ่งมองอาคันตุกะอย่างปราบด้วยความฉงนฉงาย


         “ไม่ทราบว่ามาหาใครครับ”


         ปราบยกมือไหว้อย่างนอบน้อม เขาคลี่ยิ้มอ่อนเป็นการทักทายผู้สูงวัย


         “คุณลุงพิชัย สวัสดีครับ”


         คิ้วสีดอกเลายิ่งขมวดเมื่อได้ยินคำเรียกชื่อตนเองจากชายหนุ่มหน้าตาดีที่พิชัยยังจำไม่ได้ว่าเขาเคย

ไปรู้จักที่ไหน เขาจึงต้องพิจารณาคนที่มาเยือนตรงหน้าอย่างถี่ถ้วน

         ใบหน้าหล่อเหลาสะดุดตาแบบนี้ถ้าได้เคยเห็นสักครั้ง อย่างไรเขาก็ต้องจำได้ พิชัยพยายามทบทวน

ความทรงจำจนปวดหัว แต่เมื่อมองไปมองมาใบหน้านี้ก็คลับคล้ายคลับคลาอยู่เหมือนกัน


         “เราเคยรู้จักกันด้วยหรือพ่อหนุ่ม”


         ปราบยิ้มให้พิชัยอีกครั้งแล้วจึงเฉลยคำตอบให้ชายสูงวัยอ้าปากค้าง


         “รู้จักสิครับ รู้จักดีด้วย ถ้าคุณลุงจะยังไม่ลืมเด็กชายเดี่ยวลูกชายของคุณแม่วาดดาว”






         พิชัยยังไม่คลายความตื่นเต้นแม้ว่าจะเชื้อเชิญให้ปราบเข้ามานั่งคุยกันในห้องรับแขก ทันทีที่เด็กใน

บ้านยกถาดน้ำวางต้อนรับและเดินออกไป เขาก็รีบหันมาพูดกับปราบ


         “คุณเดี่ยวหายไปไหนมาสิบกว่าปี รู้ไหมว่าผมตกใจมากที่เห็นคุณ”


         เมื่อรู้แน่ชัดว่าชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่นั่งอยู่ตรงหน้าคือใคร พิชัยก็ยิ่งสะท้อนใจเมื่อเห็นใบหน้า

นั้นเต็มตา

         เด็กชายในอดีตที่เป็นหลานชายของคนที่ชุบเลี้ยงเขาและส่งเสียจนเรียนจบทนายความช่างดูสง่างาม

อยู่ในชุดลำลอง ใบหน้าแม้จะเปลี่ยนไปจากสมัยยังเด็กจนจำแทบไม่ได้แต่เมื่อจ้องดีๆ ก็เห็นความ

ประพิมประพายคล้ายคุณวาดดาวผู้เป็นมารดาโดยเฉพาะดวงตาคมดุคู่นั้น


         “ผมพยายามตามหาคุณแทบพลิกแผ่นดินแต่ก็ไม่เจอ  คุณปัญญาเองเขาก็ตามหาตัวคุณวุ่นไปหมด”


         ปราบยิ้มขื่นเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว


         “เขาจะตามหาผมทำไมครับ ในเมื่อเขาก็มีครอบครัวใหม่แล้ว”


         พิชัยถอนหายใจอย่างหนักอึ้ง


         “อย่าลืมว่าคุณเดี่ยวมีมรดกที่คุณดาวยกให้จำนวนไม่น้อย”


         “มรดกที่เขาต้องการใช่ไหมครับ”


         พิชัยปฎิเสธไม่ออกจนปราบแค่นยิ้มหยัน


         “ที่ผมตามหาคุณลุงจนเราเจอกันในวันนี้ เพราะผมอยากจะรู้เรื่องในอดีตเมื่อผมหายไปว่าเขาทำ

อะไรไว้บ้างกับทรัพย์สินและบ้านของแม่”


ปราบไม่เรียกผู้ชายคนนั้นว่าพ่อสักคำ แต่พิชัยก็เข้าใจว่าปราบหมายถึงใคร


         “คุณปัญญาก็บริหารงานในฐานะเจ้าของมาเรื่อยๆ โดยที่หุ้นส่วนคนอื่นยังไม่รู้ว่าชื่อหุ้นใหญ่

เปลี่ยนแปลงไปแล้ว ตอนนั้นก็เริ่มระส่ำระสาย เพราะพอขาดท่านขาดคุณดาว คุณปัญญาก็เริ่มเอาแต่ใจ

ตัวเองมากขึ้น จนกระทั่งมีประกาศจากศาลแจ้งมายังผู้ถือหุ้นว่าคุณดาวยกหุ้นให้คุณเดี่ยวพวกเขาก็เลยเริ่ม

โวยวาย”


         พิชัยเล่าเหตุการณ์ในอดีตให้ฟัง


         “พอคุณเดี่ยวหายไปเรื่องก็ยิ่งเลวร้าย จนคุณปัญญาต้องออกตามหาคุณเดี่ยวให้มาแสดงตัวว่า

เจ้าของที่แท้จริงยังอยู่ เมื่อไม่เจอคุณปัญญาก็ต้องไปฟ้องต่อศาลว่าคุณเดี่ยวเป็นบุคคลสาบสูญและขอเป็น

ผู้จัดการมรดกเพราะเขาเป็นผู้ปกครองอันชอบธรรม แต่ก็ใช้เวลาถึงห้าปีกว่าจะสำเร็จตามกฏหมาย”


         “หมายความว่าตอนนี้เขาก็ได้สมบัติทุกอย่างไปครองสมใจแล้วสิครับ”


         “ถูกต้องครับ”


         คำยืนยันนั้นทำให้ปราบกัดฟันแน่น


          “แล้ว เอ่อ แล้วเรื่องครอบครัวใหม่ของเขาล่ะครับ”


         พิชัยถอนหายใจ


         “คุณปัญญาก็ยังอยู่กับคุณรัศมีแบบทิ้งกันไม่ได้แม้ว่าจะทะเลาะกันบ่อยๆ ในระยะหลังครับ

ส่วนคุณป้องก็ถูกเลี้ยงดูแบบตามใจจนเกือบจะเหลิง ไม่ใช่เด็กไม่ดีหรอกนะครับ แต่เป็นเด็กที่ถูกสปอยล์จน

กลายเป็นเอาแต่ใจมากกว่า แต่ที่น่าหนักใจมากกว่านั้น”


         พิชัยเหลือบตามองใบหน้าคมที่กำลังตั้งใจฟังจนสีหน้าเคร่งเครียด


         “สามสี่ปีหลังนี่คุณปัญญาเริ่มเที่ยวหนัก จ่ายแต่ละทีไม่ใช่น้อยๆ ไม่รู้ว่าไปเชื่อตามคำชักชวนของ

เพื่อนคนไหนที่พากันไปเที่ยวตามคาสิโนประเทศเพื่อนบ้าน เงินทองทรัพย์สินก็เริ่มร่อยหรอจนต้องทยอย

ขายหุ้น นี่ผมยังกลัวว่าแกจะมัวเมาจนไม่เหลืออะไรเลย คุณเดี่ยว ในเมื่อคุณกลับมาแล้ว คุณไม่นึกเสียดาย

สิ่งที่คุณตาของคุณได้สร้างมาหรือครับ”


         สมองของปราบกำลังประมวลอย่างหนักในสิ่งที่พิชัยพูดมา อารมณ์ร้อนปะทุอยู่ในอกเมื่อคนที่ได้ชื่อ

ว่าเป็นพ่อกำลังผลาญทรัพย์สินจากแม่ที่รักพ่อจนลมหายใจสุดท้าย

         ปราบยอมไม่ได้ที่จะปล่อยให้สิ่งเหล่านั้นละลายไปด้วยน้ำมือของคนเห็นแก่ได้อย่างนั้น เขาเงยหน้า

สบตาชายสูงวัยแล้วเล่าเหตุการณ์คร่าวๆในชีวิตของบุคคลสูญหายให้พิชัยฟัง


         “ปราบดาตายไปแล้วจริงๆครับ เหลือแต่ปราบ ปริวัตร ที่ยังคงมีลมหายใจและจะทวงสิ่งเหล่านั้น

คืนกลับมา ผมคงต้องพึ่งคุณลุงในเรื่องข้อมูลของบริษัท”


         พิชัยส่ายหน้า


         “ผมปลดระวางจากการทำงานให้บริษัทนานแล้วครับคุณเดี่ยว เอ่อ คุณปราบ แต่สำนักงานกฏหมาย

ของผมก็ยังทำงานให้กับบริษัทของคุณอยู่โดยลูกชายของผมที่น่าจะวัยไล่เลี่ยกับคุณปราบชื่อว่า ชนัย ถ้า

ยังไงผมจะให้เจ้านัยติดต่อกับคุณปราบอีกที”







         สิ่งที่รับรู้จากพิชัยทำให้ปราบต้องกลับมาจมอยู่กับความรู้สึกคับแค้นอยู่ในคอนโดกว้างที่เขาซื้อไว้พัก

อาศัย  ปราบอยู่คนเดียวที่นี่ในขณะที่โมกข์ตัดสินใจซื้อบ้านหลังใหญ่และย้ายไปอยู่ที่นั่น แม้ว่าปราบจะอยู่

คนเดียวแต่เขาก็ไม่เคยรู้สึกเดียวดายเหมือนอย่างวันนี้

         ก้าวเดินมาที่ระเบียงของห้องพักหรูชั้นบนสุดของตึกสูงที่เขาเป็นเจ้าของในชั้นนี้แต่เพียงผู้เดียว

พลางทอดสายตาออกไปยังเบื้องล่างที่เต็มไปด้วยแสงระยิบระยับจากเมืองที่ไม่เคยหลับใหล น้ำตาซึมเมื่อ

คิดถึงดวงหน้างดงามของผู้เป็นมารดา และความรู้สึกเศร้าสร้อยก็แปรเปลี่ยนเป็นแค้นเคืองในสิ่งที่ผู้เป็นพ่อ

กระทำทั้งหมด มือแกร่งบีบราวระเบียงจนแน่นเพื่อระบายไฟร้อนออกมา

         แม้จะรู้ว่าความแค้นคือไฟที่พร้อมจะเผาไหม้แม้จิตใจตนเองแต่เมื่อมาถึงตอนนี้ ปราบพร้อมให้ไฟนั้น

เผาผลาญ

         เผาให้มันร้อนให้มันลุกไหม้ เพื่อที่เขาจะนำไฟที่กระพือโหมกลายเป็นแรงผลักดันให้เขาทวงทุกอย่าง

กลับคืนมา

         ปราบวางแผนการทีละขั้นตอนอยู่ในใจ มันอาจจะต้องใช้เวลาไม่น้อยแต่ว่าเขารอได้ ในเมื่อเวลาก็

ผ่านมาพอควรแล้ว จะช้ากว่านี้ปราบก็มีความอดทนพอ

         โดยเฉพาะหมากตัวหนึ่งในเกมนี้


         ปมุต อนันตกุล


         “แม้ว่าคุณปัญญาแกจะทำตัวเหลวไหล แต่มีข้อดีอยู่ข้อหนึ่งคือแกรักคุณรัศมีและคุณป้องมากนะ

ครับ คุณป้องนี่เป็นแก้วตาดวงใจของคุณปัญญาเลยทีเดียว”


         ข้อความหนึ่งที่รับรู้จากพิชัยยิ่งทำให้แผนการเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น


         ดีสิ ยิ่งรักมากแค่ไหน จะได้ยิ่งเจ็บปวดเมื่อต้องสูญเสียสิ่งรักด้วยน้ำมือตนเอง


         นัยน์ตาดุวาววับอยู่ในความมืดของราตรีกาล








         ปราบดำเนินแผนการอย่างไม่รีบร้อนนักเมื่อค่อยๆ สืบเสาะวิถีชีวิตของนายปัญญาผู้ได้ชื่อว่าเป็น

บิดาแท้ๆ จนกระทั่งข้อมูลทุกอย่างครบอยู่ในมือก็ผ่านไปร่วมเดือน และเมื่อคิดว่าทุกอย่างพร้อมแล้ว เขาก็

เริ่มดำเนินตามแผนของเขา เส้นใยของธุรกิจมืดที่เขาเคยทำงานให้กับกัสโต ผู้เป็นบิดาบุญธรรมถูกเขารื้อ

ฟื้นความสัมพันธ์ขึ้นมา


         “สวัสดีครับมิสเตอร์โฮ ผมคือปราบที่เคยติดต่อกับคุณเรื่องงานของมิสเตอร์แลงดาจิโอ พ่อบุญธรรม

ของผม โอ ขอบคุณครับที่ยังจำกันได้ ครับ สบายดีครับ ที่ติดต่อคุณวันนี้เพราะผมมีเรื่องต้องรบกวน”


         ปราบบอกสิ่งที่ต้องการ


         “ผมทราบว่าคาสิโนของคุณที่ชายแดนติดกับไทยมีลูกค้าจำนวนมาก ซึ่งบังเอิญมีอยู่คนหนึ่งที่ผม

สนใจในธุรกิจของเขา ชื่อว่าปัญญา อนันตกุล ผมอยากให้คุณช่วย ถ้าลูกค้าคนนี้มาหาคุณผมอยากให้คุณ

ปล่อยเงินเพื่อความบันเทิงแก่เขาเท่าที่เขาต้องการโดยให้เขานำธุรกิจมาเป็นสิ่งไถ่ถอน และผมยินดีที่จะ

จ่ายเงินให้คุณเพื่อซื้อต่อกิจการของคนๆนี้ในทุกๆอย่าง รวมถึงทรัพย์สินต่างๆ อย่างบ้านหรือที่ดิน

โอ เป็นพระคุณอย่างสูงสำหรับความร่วมมือครับ”


         ปราบยิ้มสมใจเมื่อการเจรจาสิ่งที่ต้องการประสบผลสำเร็จ นึกขอบคุณบารมีของพ่อบุญธรรมอยู่ไม่

น้อย เขาไม่รอช้าที่จะติดต่อเจ้าของคาสิโนอีกหลายแห่งที่บิดาของเขาชอบไป ขั้นตอนนี้อาจจะต้องใช้เวลา

พักใหญ่กว่าที่จะเห็นผล

         ตอนนี้ปราบกำลังนึกถึงหมากตัวสำคัญของเขา

         ไม่รอช้าเมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้มีรายการเดอะเฟมัส ซึ่งเป็นสัปดาห์สุดท้ายของการแข่งขันตามที่

แววดาวบอกมา ปราบรีบคว้ารีโมทโทรทัศน์มากดเปิดทันที

         ไม่ทันที่จะเห็นการแสดงของผู้เข้าแข่งขันที่เหลือเพียงสองคนสุดท้ายคือหมายเลขสองและหมายเลข

แปดเมื่อภาพในจอสี่เหลี่ยมเริ่มเปิดขึ้น  สิ่งที่ปราบเห็นคือชายหนุ่มหน้าตาดีสองคนกำลังกุมมือกันแน่นด้วย

ใบหน้าที่แสดงถึงความตื่นเต้นอยู่กลางเวทีและนั่นก็ทำให้คิ้วดกเข้มของปราบขมวดมุ่นลงอย่างขุ่นใจ


         “ผู้ชนะเลิศเป็นเดอะเฟมัสคนใหม่คือ ผู้เข้าแข่งขันหมายเลข สอง ชาวี”


         เสียงโห่ร้องด้วยความยินดีดังกึกก้องเมื่อผู้ชมในห้องส่งเห็นผู้ชนะเลิศและผู้ได้ตำแหน่งที่สองโผเข้า

กอดกันแน่น มันยิ่งทำให้ปราบหงุดหงิดจนต้องปิดโทรทัศน์ลงทันที

         ตอนเช้าคงต้องไปตำหนิแววดาว ที่ไม่ได้ทำให้ปมุตได้ที่หนึ่งในเมื่อเขาบอกแล้วว่าทุ่มไม่อั้น แม้ว่า

เลขาของเขาจะทำหน้างงๆ เมื่อได้ยินคำสั่งแม้ว่าจะตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้ยิน


         “คุณปราบเชียร์น้องเขาด้วยหรือคะ”


         “ไม่ได้เชียร์ แต่เห็นหน่วยก้านเหมาะจะเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้บริษัทเรา ผมเลยอยากให้เขาได้ตำแหน่ง

สูงหน่อย”


         นั่นคือเหตุผลข้างๆ คูๆ ที่ปราบบอกกับแววดาว

         หมากตัวนี้ปราบยังนึกไม่ออกว่าจะใช้ตัวช่วยตัวไหน ในเมื่อเขาเองไม่ถนัดเรื่องวงการบันเทิงเอา

เสียเลย ปราบนั่งเคาะโต๊ะอย่างใช้ความคิด


         บิงโก!!


         ปราบคลี่ยิ้มพลางรีบคว้าโทรศัพท์ต่อสายตรงไปยังต่างประเทศ


         “ว่าไงโนเอลเพื่อนรัก สบายดีไหม อ้าว เหรอ เออ ขอโทษว่ะ ใครจะรู้ว่ามึงกำลังฟันนางแบบอยู่

ตอนนี้”


         ปราบหัวเราะชอบใจเมื่อรู้ว่าตนเองโทรไปขัดจังหวะทางขึ้นสวรรค์ของเพื่อนสนิทอีกคนหนึ่ง


         “ก็คิดถึงมึงไง เฮ้ย มึงคุยกับกูอยู่ก็หยุดเอาก่อนได้ไหม สัส  เสียงครางดังมาถึงนี่ ทำไม กูก็แค่จะถาม

มึงว่าสนใจจะมาเที่ยวเมืองไทยไหม กูมีเรื่องสนุกๆให้มึงช่วยว่ะ”








มีต่ออีกนิด
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 15-11-2014 23:29:00 โดย Belove »

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove
<<เพลิงพ่าย>> บทที่ 14 ( 15 / 11 / 57 ) #Bracon#Incest#
«ตอบ #209 เมื่อ15-11-2014 22:20:34 »

ต่อกันอีกหน่อย





มือเรียวขยับสูทสีดำเนื้อมันวาวให้กระชับกับลำตัวพลางมองตัวเองในกระจกอย่างพึงใจ
         
ตั้งแต่วันประกาศผลรางวัลการประกวดจากรายการเรียลลิตี้ สมาชิกผู้เข้าแข่งขันก็ต้องเดินสาย

ขอบคุณสื่อมวลชนและผู้มีอุปการะคุณกับรายการตลอดทั้งเดือนจนแทบไม่ได้พักผ่อน ก็เพิ่งจะมีเมื่อคืนที่

ได้นอนเต็มตาเพื่อที่จะให้ทุกคนได้เตรียมตัวกับงานเลี้ยงใหญ่ครบรอบสิบปีของค่ายที่บรรดานักร้อง

นักแสดงและแขกผู้มีเกียรติที่ได้รับเชิญมากันอย่างคับคั่งในยามค่ำ

         เงาจากกระจกฉายให้เห็นร่างโปร่งสูงราวร้อยแปดสิบเซ็นติเมตร กับกรอบหน้าหวานของลูกเสี้ยวไทย

จีนฝรั่งที่ลงตัวจนใครเห็นก็ต้องเหลียวมองยิ่งสวมใส่สูทเข้ารูปก็ยิ่งดูดี

         ปมุตยิ้มให้กับตัวเองด้วยความมั่นใจเมื่อพร้อมจะออกไปเจิดจรัสอยู่ท่ามกลางสายตาผู้คน ขาเรียว

ก้าวยาวออกจากห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันจะผ่านพ้นแขนของเขาก็ถูกรั้งให้หยุดอยู่กับที่

         ดวงตาสีฟ้าอมเทาจ้องมองคนที่หยุดเขาไว้ ร่างอวบอิ่มของหญิงสาววัยรุ่นเปลือยไหล่สล้างในชุด

ราตรีที่แดงเพลิงกำลังจ้องใบหน้าของเขาด้วยประกายตาวาววาม ปมุตสบตาอย่างเข้าใจในแววตานั้น

เพียงแค่เขาดึงเบาๆ ร่างอวบอิ่มก็ถลาตามแรงจนแผ่นหลังพิงอยู่กับกำแพงข้างห้องน้ำ

         สบตากันอีกครั้งปมุตก็ก้มลงฝังจมูกลงกับซอกคอขาวเนียนที่เจ้าหล่อนเอียงคอให้อย่างยินดี

ลมหายใจกระเส่าจนอกอวบกระเพื่อมเมื่อปมุตดึงร่างเข้าบดเบียด พลางย้ายจมูกดอมดมไปตามไหล่ลาด

หญิงสาวดึงใบหน้านั้นขึ้นมาแล้วเผยอปากเชิญชวนพลางกดคอปมุตให้โน้มลงมา


         “ไม่ได้”


         ปมุตพูดเสียงเฉียบพลางหยุดการกระทำทั้งหมดจนหญิงสาวงงงัน


         “ทำไมล่ะพี่ป้อง พลอยแค่อยากให้พี่ป้องจูบพลอย”


         เจ้าหล่อนขึ้นเสียงอย่างขัดใจ แต่ก็ยังดึงดันเหนี่ยวรั้งคอชายหนุ่มไว้


         “พี่ไม่ชอบให้ใครมาจูบปาก ปล่อยได้แล้วพลอย พี่หมดอารมณ์แล้ว”


         ปมุตฝืนตัวออกจากการเกาะเกี่ยว คิ้วโก่งขมวดอย่างไม่สบอารมณ์ ชายหนุ่มเองไม่เข้าใจเหมือนกัน

ว่าทำไมเขาถึงไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องริมฝีปากของเขา


         “แต่ พี่ป้อง!”


         “พี่บอกให้ปล่อย”


         “ทำอะไรกัน!”


         เสียงบุคคลที่สามดังขึ้นทำให้พลอย หรือ สรุตา หนึ่งในผู้เข้าประกวดเดอะเฟมัสสบถเบาๆ ก่อนที่จะ

ยอมปล่อยปมุตพลางหันไปมองค้อนคนที่ก้าวมาใหม่


         “พี่วีเข้ามาขัดจังหวะชะมัด”


         “พลอยทำตัวน่าเกลียดมาก นี่เป็นสาวเป็นแส้นะ ไม่อายหรือไงมาให้ท่าผู้ชายหน้าห้องน้ำแบบนี้”


         สรุตาย่นหน้าใส่เมื่อได้ฟังคำพูดสั่งสอนนั้น


         “อายก็อดน่ะสิ พลอยเล็งพี่ป้องตั้งแต่เข้ามาในบ้านใหม่ๆแล้ว นี่ถ้าไม่มีคนขัดคอเราสองคนคงลงเอย

กันไปนานแล้วหล่ะ ก็เพราะมีพ่อแก่อย่างพี่วีนี่แหละ”


         หญิงสาวเบ้ปากใส่


         “พี่วีอย่ามาทำตัวเป็นพี่ใหญ่ดูแลเด็กหน่อยเลย นี่ถ้าคนอื่นเขาเห็นพี่คงนึกว่าตอนนี้พี่กำลังหึง”


         สรุตาหัวเราะรื่นใส่หน้าชาวี


         “ว่าแต่พี่วีหึงพี่ป้องที่มายุ่งกับพลอย หรือหึงว่าพลอยไปยุ่งกับคู่จิ้นของพี่กันแน่ล่ะ”


         “พลอย!”


         สรุตาเดินเชิดหน้าจากไปแล้วปล่อยให้ชาวีทำหน้าบึ้งใส่ปมุตที่ยังทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน


         “ทำไมทำตัวแบบนี้ล่ะป้อง ถ้าคนอื่นมาเห็นจะเป็นเรื่องใหญ่นะ”


         ปมุตหัวเราะเบาๆ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมชาวีต้องโกรธนัก


         “โธ่ พี่วี เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมชาติ ฝ่ายหนึ่งต้องการ อีกฝ่ายก็แค่สนอง ขำๆ น่ะครับ ไปกันเถอะ

งานจะเริ่มแล้วนะ”


         ปมุตเดินผ่านและนำเขาไป จึงไม่ทันได้เห็นสายตาขัดเคืองระคนเจ็บช้ำของชาวี

         ชาวีกำลังเก็บงำความรู้สึกไว้ ความรู้สึกที่เปิดเผยไม่ได้ มันเกิดขึ้นตั้งแต่เห็นใบหน้างดงามของชาย

หนุ่มรุ่นน้องอย่างปมุตตั้งแต่วันแรก มันทำให้หัวใจของเขาระส่ำระสายแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปทำตัวใกล้ชิด

จนภาพที่ถ่ายทำเรียลลิตี้ออกสู่สายตาประชาชนทำให้เกิดกระแสคู่จิ้น

         เขาไม่ได้ทำเพื่อสร้างกระแสอย่างที่คนในสังคมโซเชียลเน็ตเวิร์คพูดกันสักนิด เขาทำเพราะเขาอยาก

ทำ ชาวีบอกใครไม่ได้ว่าเขากำลังหลงเสน่ห์ของปมุตเข้าอย่างจัง ได้แต่กลืนความเจ็บช้ำลงไปพลางเดิน

ตามหลังปมุตไปต้อยๆ







         

         ดวงตาคู่สวยมองไปรอบๆ อย่างเบื่อหน่าย

         แม้ว่าจะชอบแสดงออกด้วยการร้องเพลงและเป็นจุดสนใจอยู่กลางเวที แต่เขากลับไม่ค่อยนิยมที่

จะต้องมาเดินไปมาในงานแล้วหยุดทักทายผู้หลักผู้ใหญ่สักนิด แต่ในฐานะรองชนะเลิศการแข่งขันเขา

จำเป็นต้องทำ ดีที่ว่าเมื่อเวลาผ่านไปความสนใจพุ่งไปอยู่ที่คุณแมน เจ้าของค่ายที่กำลังขึ้นไปกล่าวคำแถลง

อยู่บนเวทีพร้อมชาวีที่ได้รับรางวัลชนะเลิศ ปมุตเลยได้โอกาสมาเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวด้านข้างของ

ห้องบอลรูมกว้างที่ตอนนี้แออัดไปด้วยผู้คนอยู่หน้าเวที

         มือเรียวคีบแก้วเครื่องดื่มยืนพิงผนังห้อง ทอดสายตาไปอย่างไร้จุดหมายก่อนที่จะรู้สึกร้อนวูบราวกับ

มีแรงดึงดูดอยู่เบื้องหลังจนต้องหันขวับไปมอง


         ทันทีที่สบตากับใครคนหนึ่งที่อยู่ไกลออกไปอีกฝั่งของห้องปมุตก็หายใจขัดไปหมด ยิ่งอีกฝ่ายคลี่ยิ้ม

บางเบาพร้อมสายตาท้าทายพลางยกแก้วเครื่องดื่มชูสูงเพียงเล็กน้อยมาให้


ให้ตายสิ!


         ปมุตต้องเม้มปากแน่นเมื่อเขาแทบละลายไปกับสายตาคมคู่นั้น





----------------------------------------------------- TBC ---------------------------------------------------

         
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 15-11-2014 23:33:26 โดย Belove »

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด