“กูยอมแค่ให้มึงเห็นหน้า..แต่อย่าคิดจะดึงมันกลับเข้ามาในชีวิต”
มันว่าแล้วยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลมาให้ผม ผมก้มหน้าลงค่อยๆ บรรจงแกะเอกสารในนั้นออกมาดู ก่อนจะหยุดนิ่งจ้องมองใบหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของตัวเองในรูปถ่ายที่ได้มา ผู้ชายผอมแห้งหน้าตาหมองคล้ำตามแบบฉบับคนติดยา..ผู้ชายที่ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกภูมิใจเลยสักนิดที่ได้เห็น คนๆ นี้งั้นเหรอที่เป็นพ่อของผม
“คนแบบนั้นมีแต่จะทำให้มึงแย่”
“ผมรู้ครับ”
“...”
“ผมก็แค่อยากเห็นหน้าคนที่ทำให้แม่ผมต้องเจ็บแค่นั้นเอง”
.
.
พวกเราย้ายกลับมาอยู่ที่คอนโดเพราะไม่อยากเห็นแม่มันต้องร้องไห้..หรือต้องอาละวาดจนเป็นลมทุกวัน เหมือนแม่มันยังยอมรับเรื่องระหว่างพวกเรายังไม่ได้..แต่ถึงจะยังยอมรับไม่ได้ก็ทำใจร้ายขัดขวางลูกตัวเองไม่ลงอยู่ดี สุดท้ายผมกับมันเลยต้องย้ายออกมาจากบ้านอย่างนี้
“ผมไม่อยากอยู่ที่นี่เลย..”
“แล้วมึงจะไปอยู่ไหน”
“ผมอยากกลับบ้าน”
มันดึงตัวผมเข้าไปกอดทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น..คงเพราะมันเองก็คงรู้ว่าบ้านที่ผมพูดถึงมันคือที่ไหน ผมหลับตาลงช้าๆ ในอ้อมกอดของมัน รู้สึกอยากกลับไปอยู่ที่กระบี่มากจริงๆ ผมอยากนอนและตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงคลื่นเหมือนทุกที..มากกว่าที่จะต้องตื่นมาในห้องสี่เหลี่ยมอุดอู้น่าอึดอัดอย่างนี้
“สักวันกูจะพามึงไป..”
“...”
“กูสัญญา..”
นี่เป็นอีกครั้งที่ผมจะเชื่อมั่นในคำสัญญาของมัน..
.
.
ผมได้แต่นั่งๆ นอนๆ อยู่ในห้องที่คอนโดไม่ได้ออกไปไหน..ที่เป็นอย่างนี้ไม่ใช่เพราะว่ามันไม่ยอมปล่อยหรือกักขังผมเอาไว้เหมือนเมื่อก่อน แต่เป็นเพราะผมเองไม่รู้สึกอยากจะไปไหน ทุกๆ วันผมเอาแต่เฝ้าวนเวียนคิดเรื่องของตัวเอง และเรื่องที่จะกลับไปอยู่ที่โน้น..คิดไปคิดมาก็เหนื่อยที่จะต้องทนอยู่ที่นี่ แต่ผมก็ยังเชื่อว่าสักวันมันจะทำสัญญา..เพราะผมไม่อยากกลับไปอยู่ที่บ้านหลังนั้นเพียงคนเดียว
.
.
“เหนื่อยไหมครับ”
“กูจะเหนื่อยเพราะเห็นมึงเอาแต่ทำหน้าแบบนี้แหละ” มันว่าแล้วลูบเบาๆ ที่แก้มผม “เบื่อเหรอ”
“ไม่หรอกครับ..”
“...”
“ทานข้าวเถอะ..ผมเตรียมรอไว้แล้ว”
“อืม..”
ผมรู้ว่ามันคงไม่เชื่อ..แต่มันก็ไม่คิดจะเซ้าซี้ถามอะไร เรานั่งกินข้าวกันไปเงียบๆ มีบ้างที่ผมจะตักนู้นนี่ใส่จานมัน..โดยที่มันเองก็ตักกลับคืนมาให้ผมเช่นกัน นึกๆ ดูแล้วพวกเราก็ไม่ได้ใช้ชีวิตต่างไปจากตอนที่อยู่ที่นู้นเท่าไร..แต่ในความรู้สึกผมมันกลับต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“จริงๆ แล้วผมเบื่อ..”
“...”
“เบื่อและคิดถึงบ้าน..”
“กูรู้..”
ต่างคนต่างเงียบ..ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง ผมไม่รู้ว่าคำพูดของผมจะทำให้มันต้องรู้สึกยังไง..ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมอยากลองทำตัวเอาแต่ใจ แล้วเรียกร้องเอาให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
.
.
“อาทิตย์หน้า..”
“ครับ ?”
“อาทิตย์หน้ากูจะพามึงไป”
“ทำได้ด้วยเหรอครับ..” ผมถาม..ส่งยิ้มให้มันไม่หุบ “เราไปได้จริงๆ เหรอครับ”
“อืม..”
“...”
“ถ้ามันจะทำให้มึงยิ้มได้แบบนี้”
“ขอบคุณนะครับ..” ผมฉีกยิ้มมากขึ้นกว่าเดิม “ขอบคุณ”
“อืม..”
“...”
“ถ้ากูพามึงกลับไปแล้ว..” มันว่าขณะวางช้อนลง “ถ้ากูตามใจมึงทุกอย่าง..”
“...”
“ถึงตอนนั้นมึงจะหมดข้ออ้างมาปฏิเสธความรู้สึกของกูได้อีกไหม..”
“...”
“กูอยากรู้จริงๆ”
Ma-NuD_LaW
น้ำตาไหล เพราะอะไรก็ไม่รู้...
บอกแล้วอย่าอ่านนิยายตอนหั่นหัวหอมอยู่ 
.
.
ขอบคุณทุกความเห็นจ้า 
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 537136 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก