“ไว้จะซื้อให้ใหม่..” มันบอกแค่นั้น..ก่อนจะเดินออกจากห้องนอน
ผมไปผมยืนนิ่ง..มองดูซากเตียงที่หลุดกระจัดกระจายออกเป็นชิ้นๆ รอบห้อง นึกไม่ออกเลยว่าคืนนี้ผมจะนอนที่ไหน..เมื่อมันเล่นพังข้าวของผมในห้องเสียเละเทะขนาดนี้ แม่งใช้อารมณ์มากเกินไปจริงๆ
“เฮ้อ..”
ผมถอนหายใจออกมาแบบเบื่อๆ หันไปมองประตูห้องตัวเองที่กำลังปิดสนิท..เมื่อเห็นว่าไม่มีวี่แววที่มันจะกลับเข้ามาวุ่นวายอะไรกับผมอีก ผมเลยเดินเข้าไปเขี่ยเศษซากข้าวของทั้งหมดไปกองรวมกันที่มุมห้อง ก่อนจะหยิบผ้าห่มขึ้นมาสะบัดสองสามที..แล้วปูลงไปกับพื้นห้อง
คืนนี้คงต้องนอนแบบนี้ไปก่อน..เอาไว้ค่อยคิดดูอีกทีว่าจะต้องทำยังไงต่อ ไม่รู้ว่ามันจะซ่อมได้ไหม..ทั้งโต๊ะทั้งเตียงพวกนี้ แต่เมื่อกี้มันบอกว่าจะซื้อให้ผมใหม่นี่นา ถ้างั้นก็คงไม่ต้องซ่อมละมั้ง..
“แล้ววันนี้จะเอาเสื้อผ้าที่ไหนมาเปลี่ยนว่ะ..”
พึมพำกับตัวเองแบบนั้น..ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นไปอาบน้ำ ก่อนออกมาเพิ่งจะโดนมันทำเรื่องอย่างว่าไป..ยังไม่ได้อาบน้ำล้างตัวเลยสักนิดก็โดนบังคับให้กลับมา รู้สึกว่าตัวเองสกปรกชะมัด.. ผมจัดแจงถอดเสื้อกับกางเกงออกวางพาดไว้ที่ราว..ก่อนจะเปิดน้ำราดร่างกายตัวเอง น่าขยะแขยงสิ้นดี..ไอ้ร่างกายที่ถูกมันแตะต้องแบบนี้
“เลี้ยงไม่เชื่อง..สันดานเหมือนแม่มึงไม่มีผิด”คำพูดของมันวนเวียนเข้ามาในหัวอีกครั้ง เหมือนแม่งั้นเหรอ..ผมเหมือนแม่ใช่ไหม แล้วแม่ผมคือใครกันล่ะ ?
.
.
“อื้อ..” ผมขดตัวมากขึ้น..เมื่อรู้สึกว่ามีใครกำลังรบกวน “อย่ายุ่งได้ไหม..”
“นี่มึงกล้าสั่งกู..” ผมลืมตาขึ้นมา..ก็เจอกับมัน “จะหนีไปไหน..”
มันตามมาดึงตัวผมให้กลับเข้าไปอยู่ใต้ร่างมันอีกครั้ง..ก่อนจะออกแรงอุ้มผมขึ้นจากพื้น “จะ..จะทำอะไรครับ”
“ก็พามึงไปนอนไง..”
“นอน..ไปนอนที่ไหนครับ”
“ห้องกูไง..” น้ำเสียงมันติดจะรำคาญผมนิดๆ “จะให้กูเอามึงบนพื้นแข็งๆ หรือไง..ปวดหลังตาย”
“คุณนัท..” ผมเริ่มดิ้น..เมื่อรู้จุดประสงค์ของมัน “เพิ่ง..เพิ่งทำไปเมื่อกลางวันเองนะครับ”
“แต่กูอยาก..”
ได้ยินมันพูดแบบนั้น..แล้วผมจะไปขัดใจอะไรมันได้ ทำแค่ยอมๆ มัน..ก้มหน้าก้มตายอมมันไปแบบนั้น ผมมองดูเสื้อผ้าตัวเองถูกถอดไปทีละชิ้นๆ ทั้งเสื้อทั้งกางเกงเป็นตัวเดิมที่ผมใส่กลับมา..มันสกปรกนิดหน่อยแต่ยังพอใส่ได้ จนกระทั่งตอนนี้..ตอนที่ถูกมันเหวี่ยงลงไปบนพื้น
“กูจะคิดทบต้นทบดอก..เอาให้สาสมที่มึงกล้าหนีกูไปเลย”
“หึ..”ผมแค่นเสียงหัวเราะออกมา..ไม่รู้ว่าผมทำไปเพราะอยากจะยั่วโมโหมัน หรือเพื่อจะเยาะเย้ยตัวเองกันแน่ “เอาให้ตายไปเลยดีไหมครับ..น่าจะสาสมที่สุดแล้ว”
เพี๊ยะ !! หน้าผมชาไปเกือบครึ่ง.เมื่อถูกตบซ้ำไปบนรอยแผลเดิมกับเมื่อกลางวัน ปากคงแตกซ้ำอีก..ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้หน้าจะบวมเพิ่มขึ้นด้วยหรือเปล่า คงต้องรอลุ้นดูอีกที..
“อย่าปากดีกับกูให้มากนัก..”ว่าแล้วบีบกรามผมแน่น “ความอดทนกูมีไม่มาก..”
น่าขำนะครับ..ที่มันกล้าพูดแบบนี้ ความอดทนงั้นเหรอ..ที่ผ่านมาผมยังไม่เคยเห็นในตัวมันด้วยซ้ำ แล้วมันยังกล้าพูดได้อีกเหรอ..ว่ามันเคยมี ??
.
.
“เสร็จแล้วก็รีบเก็บกวาด..แล้วกลับไปนอนห้องตัวเองด้วย”
มันบอกแค่นั้น..ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ผมเลยรีบลุกขึ้นมาเก็บเสื้อผ้า..เก็บซากถุงยางสองสามชิ้นที่มันโยนทิ้งเรี่ยราดเอาไว้ แล้วรีบเดินออกไปหยิบผ้ามาเช็ดคาบน้ำคาวๆ ที่ไหลย้อนออกมาเปื้อนพื้นห้อง ต้องเป็นผมทุกทีสิที่เหนื่อย..เหนื่อยแล้วยังต้องมาตามเก็บกวาดแบบนี้อีก โลกนี้แม่งไม่เคยยุติธรรมเลยจริงๆ
.
.
รุ่งเช้าผมก็ได้แต่นั่งๆ นอนๆ อยู่ในห้องนอนของมัน..เพราะไม่เหลือเสื้อผ้าที่จะใส่อีกแล้ว และสิ่งที่มันทำคือการโยนเสื้อเก่าๆ ตัวโคร่งๆ ของมันให้ผมตัวหนึ่ง..ก่อนจะสั่งว่าห้ามก้าวขาออกจากห้องมันจนกว่าพวกคนงานขนของจะออกไปหมด มันสั่งซื้อเตียงซื้อตู้ให้ผมใหม่..ก่อนจะให้คนไปขนของผมมาจากหออย่างที่พูดเอาไว้เมื่อวาน
ผมนั่งเงียบๆ อยู่บนพื้นหน้าเตียงของมันเกือบทั้งวัน..ในขณะที่มันต้องออกไปข้างนอก พามิวไปทานข้าว..เดินเล่นที่ห้างตามคำสั่งของแม่มัน ผมล้มตัวลงนอนกับพื้นแข็งๆ เมื่อรู้สึกง่วง..แต่พอหลับตาลงกลับได้ยินเสียงมันแว่วมาในหัวอีกครั้ง
“เลี้ยงไม่เชื่อง..สันดานเหมือนแม่มึงไม่มีผิด”เท่าที่จำได้..ผมก็แค่เด็กที่อาศัยอยู่ในบ้านเด็กกำพร้า ไม่เคยมีความทรงจำเรื่องแม่ด้วยซ้ำ..จนกระทั่งวันที่ถูกครอบครัวมันรับมาเลี้ยง ตอนนั้นผมดีใจมาก..รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะมีพ่อแม่เหมือนคนอื่นเขาแล้ว แต่จู่ๆ มันกลับพูดคำนี้ออกมา..พูดเหมือนมันรู้อะไรอย่างนั้นแหละ ผมลุกขึ้น..ก่อนจะเดินไปรื้อลิ้นชักหัวเตียง และโต๊ะทำงานมัน อาจจะมีอะไรบ้าง..อะไรที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันมีจริงหรือเปล่า
“ทำอะไรของมึง..” ผมสะดุ้ง..หันกลับไปมองมันแบบหวาดๆ “คิดจะขโมยของกูหรือไง..”
“ผมเปล่า..เปล่าครับ” หยุดมือที่กำลังรื้อค้น..แล้วเดินเข้าไปหามัน “ผมแค่ช่วยจัดของ..”
“ให้มันจริงเถอะ..” มันพูดแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง “แล้วเงียบๆ ด้วย..กูจะนอน”
“ครับ..” รับคำ..ก่อนจะลงไปนั่งข้างๆ เตียงเงียบๆ
“ถ้ามิวโทรมา..ก็บอกว่ากูไม่สบาย หลับไปแล้ว” มันพึมพำบอกผม..ก่อนจะหยิบมือถือออกจากกระเป๋ากางเกงมาโยนๆ ไว้บนโต๊ะข้างเตียง
ผมนั่งมองมัน..แบบไร้ความรู้สึก เพราะไอ้ท่าทางไร้พิษสงแบบนี้ของมันทำให้ผมแปลกใจ..คนแบบนี้น่ะเหรอที่ทำเรื่องเลวร้ายกับผม ท่าทางเซื่องๆ แบบนี้ใช่ไหมที่ทำกับผมได้แบบไม่ใช่คน
“ขึ้นมานอนข้างๆ กู”
“ครับ ?” ผมถาม..เมื่อไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน
“กูบอกให้ขึ้นมานอน !!”
“...”
“เร็วๆ”
เมื่อเห็นผมนิ่ง..มันเลยฉุดแขนผมให้ลุกขึ้นแล้วดึงเข้าไปในอ้อมกอด..ผมนอนนิ่ง ไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่มันทำเท่าไร นี่มันกำลังเหนื่อยเหรอ..หรือกำลังเบลอๆ อะไรอยู่หรือเปล่า ?
“มึงไปง้อมิวแทนกูมากี่ครั้งแล้ว..”
“ครับ ?”
“อย่าให้กูต้องถามซ้ำซาก !”
“เอ่อ..” ผมอึกอัก “ก็..ก็ทุกครั้งแหละมั้งครับ”
ผมก็ง้อมิวแทนมันทุกครั้งนั่นแหละ..เพราะทุกครั้งที่ถูกมิวโกรธ มันชอบมาระบาย..มาลงกับผมตลอดนี่
“หึๆ” มันหัวเราะในลำคอ..ก่อนจะเงียบไป
“คุณ..คุณนัท”
มันไม่ตอบอะไรอีก..ท่าทางจะหลับสนิทแล้วจริงๆ ผมเลยค่อยๆ ยกแขนมันออกจากตัว..ก่อนจะย้ายตัวลงมานอนที่พื้นอีกครั้ง ผมทำใจให้นอนร่วมเตียงกับมันไม่ได้จริงๆ ขนาดแค่ต้องนอนร่วมห้องกันแบบนี้ ผมยังไม่อยากทำเลย..
Ma-NuD_LaW
ขอร้อง..อย่าแสดงความเห็นอะไรที่มันดักทางคนเขียนนักจะได้ไหม ?
ขอบคุณครับ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
