หัวข้อ: SERVITUDE จำนองรักแลกหัวใจไอ้แก่จอมร้าย{ทักทายค่า}25/6/59 P.23 {END}

[SaJung13]

ต่อๆๆๆ
  :call:อยากอ่านต่อมากๆ
สงสารน้องฝ้ายจีังเลย
ขอให้จอมรักฝ้ายเร็วๆ

[PaTtO]

  คุณหญิงฉลาดมาก ไอ้น้องฝ้ายมันแอ๊บบบบบ
จอมนิสัยไม่ดี เอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่น

[pa_pa]

{CH 9 recall }

   ไอ้บ้านั้น … ไอ้บ้านั้น ผมต้องจัดการขั้นเด็ดขาดซะแล้ว!!!!



   ผมยืนคนกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลอยู่ในห้องทำอาหารของออฟฟิตที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากห้องทำงานของไอ้หมาแก่มากนัก ฮึไอ้แก่จอมร้าย! บังอาจย่ำยีผม ผมต้องจัดการให้เด็ดขาด!!! ตั้งแต่ทำงานขายรักมาไม่เคยเพลี้ยงพล้ำให้ศัตรูได้มากขนาดนี้ รู้ถึงไหนอายเค้าถึงนั้น แม่งเอ้ย!!! เรื่องนี้เหตุผลกูไม่สนแล้ว จะต้องเอาเลือดหัวมันออกให้ได้ … แต่แหมอันนั้นก็ดูจะรุนแรงไป เอาอย่างอื่นออกดีกว่า ฮึฮึ



แก๊ก …


   ผมวางช้อนลงบนซิ้งค์ล้างจานอย่างเบามือก่อนจะค่อยๆบรรจงยกแก้วกาแฟขึ้นมาใส่ถาดเล็กๆที่เตรียมไว้และพยุงมันขึ้นมืออย่างช้าๆ ยิ้มเล็กยิ้มน้อยให้กาแฟในถ้วยที่ปรากฏเงาหน้าผมอยู่ หึหึ คนอะไรหล่อจริงๆ



   “อ้าวน้องมาอีกแล้วหรอค่ะ” ผมยิ้มหวานให้เลขาขาสวยเนียนน่าลิ้มลองวันนี้เธอมาในชุดสีม่วงรัดติ้ว แหมๆ ไอ้เจ้าจอมขาหื่นนั้นคงไม่ได้มีแค่ไว้เป็นเลขาสินะ ช่างเหอะ หน้าที่ของผมคือการทำให้ไอ้บ้านั้นทำตัวเป็นที่น่ารังเกียจของคนหมู่มาก ก่อนอื่นต้องทำไม่ให้มันกล้าแหย่มกับพี่ซะก่อน!!!!


   
   ผมค่อยๆเปิดประตูเข้าไปเห็นไอ้น้องจอมร้ายหมาแก่กำลังยืนเหม่อมองทำมิวสิควิดีโอออกไปทางกำแพงกระจกที่อยู่ริมห้องเหมือนว่ามีกล้องมาซูมรูขุมขนอยู่ซะปานนั้นหล่อนะ หล่อจัง เดี๋ยวเถอะจะไปได้หล่อในห้องน้ำสัก 5-6รอบ อิอิ



   “คุณจอมครับ ผมเอา กาแฟมาให้” ผมแอบเน้นคำว่ากาแฟ ก่อนจะเดินยิ้มแป้นแล่นเอาถ้วยไปวางไว้บนโต๊ะทำงานของหนูจอมหมาแก่ไอ้หมานั้นหันมองหน้าผมนิ่งเดินมานั่งไม่พูดไม่จา ผมก็แสร้งยิ้มกว้างซะปากเกือบฉีกถึงรูหู เดี๋ยวก่อนเดี๋ยวจะได้ขำกันยาวๆ


   “นี้อะไร ?”


   “กาแฟไงครับเห็นเป็นชาดำเย็นหรอ ว๊าย โง่นี้ อุ๊บ!” ผมทำท่ารูปซิบปากเมื่อตาคมเหลียบขึ้นมามองผมอย่างเอาเรื่อง แหม ทำเป็นนิ่ง ขอโทษสักคำน่ะเป็นไหมว่ะ!!!!! ทำเหี้ยๆเอาไว้มึงจำไม่ได้สินะไอ้จอมน้อยไม่น่ารัก!!!!


   “ใส่อะไรไว้รึเปล่า”


   “ทำไมล่ะครับไม่เชื่อใจผมหรอ”


   “ก็ไอ้หน้าแบบนี้แหละที่ไม่อยากจะเชื่อ” แง๊ว =_=’ กูออกจะแอ๊บแบ๊วน่ารัก


ผมทำเป็นบุ้ยปากแก้มป่องเหมือนเจ้าแฝดชอบทำเวลาโดนดุ ไอ้น้องจอมมองผมนิดๆก่อนจะถือแก้วกาแฟขึ้นมามองและเหลือบตาคมมองผมที่ยืนลุ้นอยู่ กินเลยกินเข้าไป ยาถ่ายชั้นดีให้มึงดีท็อกลำไส้ทั้งวันรออยู่เต็มแก้วเลย อิอิ คิดซะว่ามันเป็นสารแทนความหวานล่ะกันนะ รับรองอะไรถึงใจคาเฟอีนเต้นแซมบ้าเลยแหละ


   “ยานอนหลับลากเอาฉันไปฆ่า ยาถ่ายแก้แค้นให้อับอาย หรือยาปลุกเซ็กส์ที่ติดใจเมื่อกันล่ะ หึ  เด็กน้อย ระดับฉันแค่นี้ทำอะไรไม่ได้หรอก” มันเหยียดยิ้มมุมปากอย่างน่าหมั่นไส้ก่อนจะวางแก้วกาฟลงที่เดิมก่อนจะเดินออกไปจากห้อง … เลว … เลวที่สุด ทำไมผมถึงโดนมันดักทางตลอด ไม่เปิดโอกาสให้ได้แก้แค้นเลย ไม่ได้การล่ะต้องหาวิธีทำให้น้องจอมไม่น่ารักอย่างมันสำนึกให้ได้!!!!


   “น้องฝ้ายค่ะ”


   “ครับ” ผมหันไปตามเสียงเลขาขาสวยหน้าหมวยนมโตที่เรียกผมจากหน้าห้อง เธอยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาหาผมในมือถือแฟ้มสองสามอันก่อนจะเอาไปวางที่โต๊ะโซฟาที่อยู่ริมห้องอีกฝั่ง และควักมือเรียกผม ผมเอียงคออย่างสงสัยก่อนจะยอมเดินเข้าไปหาพี่ขาสวย


   “พี่ชื่อ นฤมล เรียกพี่มลก็ได้นะจ๊ะ อ่า … เริ่มยังไงดี แค่ท่านประธานหรือคุณจอมของหนูให้พี่มาสอนงานให้น่ะจ๊ะ”


   “หือ ? มันเรื่องอะไรกันครับ”


   “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่แหม ท่านคงเห็นเราอยู่ว่างๆล่ะมั่ง มาๆมานั่งนี้สิ พี่จะสอนงานให้เบื้องต้นให้ก่อน”และผมก็โดนพี่มลขาสวยนมโตลากไปนั่งข้างๆก่อนจะไม่พูดพร่ำทำเพลงตัวเลขหลายสิบล้านในบัญชีบริษัทก็เริ่มกระแทกเข้ามาในหัวผมจนมึนตึบ พระเจ้า! นี้มันโคตรนรก เฮ้อ …

.




.



.



   ภายในห้องประชุมขนาดใหญ่กรรมการระดับสูงและหัวหน้าระดับสูงนั่งอยู่กันครบ ขณะที่ร่างสูงกรรมการสูงสุดนั่งอยู่หัวโต๊ะ มองการพรีเซ้นต์โครงการของหัวหน้าฝ่ายขายอัมเรศ จอมโอหังที่เขารู้ดีอยู่เต็มอกว่าเป็นงูพิษจ้องจะเลื้อยขึ้นมาตามขาเก้าอี้เขาลงมา … ด้วยกลวิธีมากมายหลายต่อหลายครั่ง และไม่เคยสำเร็จเลยแม้แต่ครั่งเดียวเพราะเขาจัดการปิดช่องโหว่ที่จะเปิดให้สัตว์เลี้ยงไม่เชื่องมาลอบกัดเอาได้


   “โครงการกว้านซื้อที่ดินบริเวณชุมชนเพื่อทำเป็นห้างสรรพสินค้า เป็นไปตามเป้าครับ และนี้คือแปลงโครงสร้าง”


   ร่างสูงมองภาพจำลองที่ฉายอยู่บนสไลด์ด้วยอาการนิ่งเงียบ ไม่ได้ตื่นตะลึงกับแบบแปลงห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่โตกว่า 10 ชั้น ครบวงจรไปด้วยร้ายค้าร้ายอาหารหลากหลายและแน่นอนทันทีที่มันเปิดตัวจะต้องได้รับความนิยมอย่างยิ่งจากคนทุกเพศทุกวัย มันอาจจะเป็นโครงการหมื่นล้านธรรมดาๆ แต่สำหรับผู้บริหารระดับสูงที่หุ้นส่วนมันคือขุมทรัพย์ค้าของเถื่อนตลาดมืดล็อกใหญ่ที่สุดเท่าที่มีมาและเป็นการนำเข้าที่ง่ายกว่าหากใช้สินค้ามากมายเป็นฉากกั้นติดเพียงแค่รอการเซ็นอนุมัติเสียงสุดท้ายของประธานกรรมการบริษัทอย่างจักรภัทร     


   “ผมเห็นสมควรว่า ควรจะเร่งรื้อถอนให้หมดสิ้นภายในสิ้นปีนี้ครับผม”


อัมเรศพูดจบสายตาคมก็มองตรงมาที่เจ้าจอมที่นั่งมองอยู่ก่อนแล้วก่อนจะยิ้มมุมปากให้ ใครไม่สังเกตคงไม่เห็นว่ามันคือรอยยิ้มของความท้าทายคงมีเพียงเขาที่นั่งมองมันนิ่งในใจยังไงนึกขบขันกับเจ้าอสรพิษนั้น มันคงนึกว่าถ้ากรรมการระดับสูงมารวมตัวกันขนาดนี้คงจะกดดันประธานบริษัทอย่างเจ้าจอมได้ ... แต่เปล่าเลย สำหรับเขาความกดดันมันคือสิ่งที่ต้องพบเจอทุกวัน จนชินชาเสียแล้ว


   “ผมก็เห็นด้วยกับโครงการนี้นะครับ ไหนๆเราก็กว้านซื้อที่มีจนหมดแล้ว สมควรที่จะต้องรื้อถอนกันเสียที” คณะกรรมการคนนึงพูดขึ้น ทำให้อีกหลายเสียงพลอยหยักหน้าหืออือด้วย มีแต่เจ้าจอมที่ยังนั่งยิ้มมุมปากมองภาพเหล่านั้นเหมือนดูละครสัตว์


   “ทำไมน๊า … ทั้งๆที่ผมเป็นผู้ที่จะได้รับผลประโยชน์มากที่สุดกับไม่เห็นด้วยกับโครงการนี้” เจ้าจอมพูดลอยๆขึ้นก่อนจะควักเอาบุหรี่ขึ้นมาสูงยกขาขึ้นพาดบนที่นั่งอย่างสบายใจ


   “ชักจะมากไปแล้วนะ!!! นี้คุณไม่ให้เกียรติพวกเราเลยนะ!” กรรมการอาวุโสชาวอังกฤษ คนนึงพูดด้วยภาษาบ้านเกิดอย่างฉุนๆเมื่อเห็นท่าทีจอมหยิ่งและไม่เห็นหัวของประธานสูงสุด


   “ถ้าไม่พอใจก็ออกไปและขายหุ้น 10 % ของคุณซะ มิสเตอร์เอริสัน มีอีกหลายเจ้าที่เขาพร้อมจะซื้อต่อจากคุณ แต่ถ้าไม่ กรุณานั่งลงและฟังผมพูดให้ดีๆ”

ดวงตาราชสีห์คมกริบนั้นทำให้มิสเตอร์เอริสันนั่งลงได้ถึงจะมีอาการหงุดหงิดไปเสียหน่อยพร้อมกับหุ้นส่วนทั้งหลายก็เงียบเสียงลงด้วย อัสเรศยืนมองด้วยสีหน้าที่ไม่ยิ้มแย้มเหมือนเคย เจ้าจอมลุกขึ้นก่อนจะทิ้งบุหรี่ลงพื้นกระเบื้องใช้เท้าเหยียบจนไฟดับ ก่อนจะเดินไปที่สไลด์หน้าห้องและหยิบรีโมตขึ้นมาปิดมันลง


   “เดิมที ผมไม่สนับสนุนโครงการดังกล่าวอยู่แล้ว การรื้อถอนบ้านเรือนผมไม่ได้เป็นคนเซ็นรับรอง เพียงแต่ว่าคนเซ็นนั้นคือพ่อของผม ที่ท่านเซ็นไว้ก่อนที่จะเดินทางไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ และตอนนี้เขาได้ถอนตัวออกจากหน้าที่กรรมการสูงสุดเป็นที่เรียบร้อย ... เฮ้อ แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดโครงการนี้ถึงไม่ยกเลิกตามไปด้วย … ว่าไงอัมเรศ นายตอบคำถามฉันได้ไหม” เจ้าจอมพูดด้วยเสียงหนักแน่นแต่นิ่ง มองไปรอบๆห้องก่อนจะมาหยุดประจันหน้ากับหัวหน้าฝ่ายขายอย่างอัสเรศที่ยืนมองอยู่ก่อนแล้วที่ริมห้อง


   “… ขออนุญาตครับท่านประธาน ผมต้องบอกก่อนว่าโครงการนี้นายท่านได้มอบหมายไว้ให้ผมจัดการตั้งนานแล้ว แต่เนื้อที่ตรงนั้นเป็นที่ที่จัดการยากเพราะเป็นแหล่งชุมชนแล-”


   “จนต้องใช้เวลานานนับหลายปีค่อยๆเผาไล่ที่ ใช้กำลัง ยึดบ้าน ปล่อยคนจนที่มีหนี้สินติดตัวเร่ร่อนอย่างไม่ใยดีอย่างงั้นรึ มารตการรองรับไหนล่ะ ฉันไม่ได้เห็นได้รับรู้ ?”


   “แต่พวกท่านก็รู้อยู่ว่าอย่างไรโครงการนี้ก็ผิดกฎหมายและจะมาห่วงจริยธรรมอะไรกันอีก” อัสเรศหันไปขอความเห็นจากคณะที่นั่งฟังอยู่ เจ้าจอมยังคงเหยียดยิ้มมุมปากอย่างสมเพชในตัวเจ้าอสรพิษ


   “งั้นรึ … เสียงส่วนมากคงเชียร์ให้สร้างสินะ แต่เสียใจ กรรมการสูงสุดอย่างฉัน ไม่อนุมัติและใครจะถอนหุ้นทิ้งก็ตามใจ”


เจ้าจอมพูดพร้อมเหยียดยิ้ม ไม่มีใครกล้าถกเถียงขึ้นเพียงแต่แสดงความไม่พอใจทางสีหน้า เจ้าจอมไม่สนใจเพราะเขาเองถือหุ้นบริษัทดังกล่าวถึง 60 % และพวกที่นั่งอยู่ก็เป็นเพียงผู้ถือหุ้นส่วนน้อยของบริษัท และมีบริษัทอีกมากที่จ้องจะหวังผลกำไรของบริษัทของเขา จึงไม่จำเป็นต้องง้อหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหน เพียงแค่ตลอดเวลาเขาปล่อยให้อสรพิษอย่างอัมเรศอยู่ภายในบริษัทและทำตามใจตัวเองก็เพื่อจะเล่นสนุกเหมือนราชสีห์เล่นกับเหยื่อก่อนที่จะขย่อนกินเพียงเท่านั้น และเจ้างูก็หลงกลราชสีห์อย่างเขาเข้าเต็มเปา 


“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอประกาศด้วยนามของประธานสูงสุดในเครือกฤตยชญ์เนตร ให้ยกเลิกแผนการโครงการห้างสรรพสินค้าทั้งหมด หากใครยังดื้อดึง ขอความกรุณาอย่าหาว่าผมใจร้าย...จบการประชุม”


 เขากล่าวเพียงแค่นั้นก็หันมาเหยียดยิ้มให้อัมเรศที่ยืนกำมือแน่นก่อนจะเดินออกมาจากห้องประชุมด้วยท่าทีไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ในสายตาทุกคนเขาอาจจะเป็นคนเสเพล ไม่เอาอ่าว และเรื่อยเปื่อย แต่ในความเรื่อยเปื่อยของเขา ความเป็นผู้นำสูงสุดก็ไม่ได้ทิ้งลายจากผู้เป็นพ่อ  เพียงแต่ว่าเขากับพ่อต่างกันที่วิธีการเป็นผู้นำริเริ่มกับผู้นำที่คิดจะทำลายและสร้างขึ้นมาใหญ่มันต่างกัน 
หลายปีที่เขากำรงตำแหน่ง เขาหวังเพียงทำลายทุกสิ่งที่พ่อเขาทำไปทีล่ะเล็กละน้อยปรับเปลี่ยนกิจการจากดำให้เป็นเทาและสุดท้ายให้มันกลายเป็นสีขาว ในผลกำไรที่มากขึ้นกว่าเดิม ถึงแม้โจทย์ดั่งกล่าวจะยากเพราะรากฐานที่ผู้เป็นพ่อสร้างไว้มันลึกซะจนถอนยากแต่นั้นก็คือบททดสอบของผู้ที่มีชื่อที่แผลว่าผู้ยิ่งใหญ่อย่าง จอม จักรภัทร กฤตยชญ์เนตร
   


   ร่างสูงเดินเข้ามาภายในห้องทำงานที่เงียบสนิทของเขา เผลอแปปเดียวก็ 11 โมงกว่าแล้ว เขามองไปที่โซฟาที่มีเจ้าฝ้ายกำลังนั่งหัวหมุนอยู่หน้าแผนงานมากมายเพียงลำพังโดยไม่รู้ตัวเลยว่าถูกจับจ้องมองจากเขา เจ้าจอมบอกกับตนเองว่า เขาได้มองเด็กคนนี้ออกตั่งแต่แรกเห็นในความเข้มแข็งนั้นเต็มไปด้วยความไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องรู้ราวความคิดอ่านเขียนยังคงเท่ากับเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันเพียงแต่ถือดีว่าตนนั้นรับภาระหนักกว่าใครบนโลกเลยต้องแสร้งเข้มแข็งเพื่อให้อยู่รอด และมันน่าสนุกที่จะจ้องมองหยอกล้อเล่นกับเด็กคนนั้น อยากที่จะคอยเฝ้าดูว่าเด็กคนนี้จะทนเขาได้นานสักแค่ไหน …




=========================


ก็รู้นะเรื่องแค่ไอ้เจ้าจอมร้ายยกเลิกโครงการรื้อถอนบ้านฝ้ายจะไม่ทำให้คนอ่านหายเกลียด ฮ่าๆๆๆๆ

เรื่องมันต้องดำเนินต่อไป

ขอบคุณที่ติดตามและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ

แจกันเอ้ยเจอกัน จุ๊บๆ

 

[หยาดน้ำค้าง]

จิ้มมมมมมมม

จิ้มไว้ก่อนนะคะเดี๋ยวไปอ่านก่อน


********************************

อร้ายยยยจอมนี่อ่านความคิดของหนูฝ้ายออกหมดเลยอ่ะ
หนูฝ้ายสู้ๆ อยากเห็นจอมโดนแกล้ง ก๊ากกกกกกก

[BlueCherries]

- -* แหม่ จอมขี้แกล้งจริงๆ อยากโดดถีบ

[mukmaoY]

จอมมม     

[loveview]

ต้องลับคมกันอีกนานนนน

[cher7343]

อ่านไม่เต็มอิ่มเลยยยย

[greenapple]

 

[black sakura]

จอมเนี่ยรู้ทั้งรู้แต่ก็ยังแกล้งน้อง
คอยดูตอนฝ้ายเอาคืนคงสนุกละงานนี้
ขิงก็ราข่าก็แรง

[shikyu3211]

หนูฝ้ายวันนี้บทน้อยนะ

[ormn]

  เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆอ่านตามทันแล้วววววววว

[cavalli]

 

[B52]

สรุปคือฝ้ายมันคิดไปเองว่าตนเองเนี่ยเนียนแล้ว หารู้ไม่ว่า...

[•♀NoM!_KunG♀•]

แกล้งเด้กจังนะ

[koikoi]

สงสารน้องฝ้าย

[Biwty...]

 

[aoihimeko]

แหมอีตาจอมนึกว่าจะโง่จนโดนเขาโกง

แต่แกก็บ้าเนาะรู้ทั้งรู้ว่าหนูฝ้ายเขาลำบากขนาดไหน

แกก็ยังจะแกล้ง ฮึ้ย....มันน่า...ฆ่า.....นัก 

[omuya]

พึ่งอ่าน ชอบฝ้ายจังเลย น่ารัก

[JustWait]

คำผิดเยอะจังเลยค่ะ 

แต่สนุกนะ น้องฝ้ายน่ารัก

[sanri]

  หุหุ หนูจอมนี่ขี้เล่นเหมือนกันนะเนี่ย
แต่เล่นแบบแอบจิตนะเนี่ย 

[Mr.masoKiss]

อ่านรวดเดียวเลย สนุกกกกกกกกมากกก  >[]<
มาต่อเร็วๆน่าา

[AoMSiN555]

รอติดตามอยู่นะ ให้กำลังใจนักเขียนนะกัฟ  นักอ่านก็ตั้งตารอนะ สู้ๆนะ

[pa_pa]

{CH 10 Annoy }

   เวลานี้ไอ้สองแสบเลิกเรียนแล้วและคงมีคนบ้านใหญ่ไปรับแล้วแน่ๆ … แต่ถ้าไม่มีคนไปรับล่ะ … ไอ้แสบสองคนต้องรอ รอแล้วพอไม่เห็นผมก็ร้องไห้หาผม และเจ้าพลก็ต้องพาเจ้าทัพกลับเองเด็กพวกนั้นไม่รู้ทาง สุดท้ายก็ต้องหลงทาง หลงทางเสร็จก็ถูกจับไปขาย … อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!! ไม่อาววววววว!!!!


   “จะไปไหน”


ผมชะงักหันไปมองไอ้มนุษย์ปูนปั้นที่เอาแต่นั่งเซ็นต์เอกสารเงียบๆอยู่หลายชั่วโมงขนาดผมนั่งหัวโด่อยู่ในห้องด้วยยังไม่สนใจ ชวนไปกินข้าวก็เมินผม แถมพอผมไปกินยังต้องใจดีมีความเป็นมนุษย์สงสารเพื่อร่วมโลกด้วยการซื้อมาฝากมันอีก แถมยังเอาอะไรมายัดใส่หัวผมเยอะแยะก็ไม่รู้ ไม่ได้อยากเรียนสักหน่อยบัญชีอะไรเนี้ย! จิ๊ ! และทีอย่างงี้มาเรียกคนอื่นเค้า


   “ทำไมต้องบอกด้วย ?”


   “… ก็แล้วแต่ … แต่ถ้าเดินออกจากห้องนี้ไปอย่าหวังจะได้เข้าบ้านฉันอีกเลย” หน่อยยยยยยยยย!!!! ไอ้เวรนี้ =_=’ ขู่ตลอดดดดด


   “จะไปรับน้อง!!!”


   “ฉันให้คนไปรับกลับบ้านแล้ว” ไอ้บ้านั้นพูดหน้าตาเฉย ชิชะ! ทำเป็นอวดดี หล่อนักหรือไงฮะ!


   “งั้นก็กลับกันเหอะ จะ 5 โมงแล้วนะ” ผมหน้ามุ่ยเดินไปหามันที่นั่งก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรอยู่ยุกยิกๆ ตั้งนานแล้วนะไอ้ท่าทางแบบเนี้ย งานมันจะยุ่งอะไรนักหนาเป็นถึงเจ้าคนนายคนเอาแต่ทำงานอยู่ได้ ถ้าเป็นผมก่อนหน้านี้ไม่แปลกหรอกนะ ฮึ จะไปยึดบ้านใครอีกล่ะ ไอ้หน้าเลือดดดดดด!


   “งานยังไม่เสร็จ”


   “งั้นกูกลับก่อนนะ! โอ๊ะ!!! ปล่อยยยยยยยย!” ผมร้องลั่นเมื่อไอ้หนูจอมโรคจิตเอื้อมตัวมารวบเอวผมขึ้นไปบนโต๊ะทำงานมันอย่างไม่ทันตั้งตัวสภาพก็เรทอาร์มาก!!!! ไอ้บ้านั้นเอาหน้าเข้ามาใกล้ผมที่สภาพคุกเข่าขาคู่อยู่บนโต๊ะทำงานของมันเอกสงเอกสารยับหมดแล้วเห็นไหม และหน้าแบบนี้ ยะ อย่า คิดว่ากูจะหลงกลนะไอ้แก่จอมร้าย!!!!!


   “ไหนบอกสิจะไปไหน ?”


   “กลับบ้าน!”


   “บ้านใคร” มันยิ้มมุมปากก่อนจะเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ผมอีก ไอ้บ้านี้!!!!! อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!


   “บะบ้านคุณหญิง!!!!”


   “หึหึ กลับยังไง” ไม่ต้องมาหัวเราะเยาะเลยหน้ากูคงทุเรศมากสินะตอนนี้นะ!!!!!ฮึ้ย!กัดหูซะดีไหมเนี้ย!!!!


   “เอาหน้าออกไปนะ!!!!! อ๊ากกกกกกก! ปล่อยนะเว้ยไอ้บ้า!!!!” ผมตะโกนใส่หน้ามันและพยายามขัดขื่นตัวออกมาแต่ก็พลาดท้ายืนขึ้นและอุ้มผมพาดบ่าเดินไปที่โซฟาที่ผมนั่งตายตอนตายมาตลอดทั้งวัน ฮึ้ย ผมเกลียดโซฟาตัวนั้น!!!


ฟุบ!


ผมถูกมันเอามานั่งคร่อมตัวมัน ไอ้นี้มันแกล้งผมแน่ๆ ดูหน้ามันผมก็รู้ !!!! ผมจัดการง้างมือจะทุบหน้ามันให้แรงที่สุดแต่ก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆมันก็รวบเอวผมและพลิกตัวคร่อมผมไว้ในท่านอน! อ๊ากกกกกก! ยิ่งเรทเข้าไปอีก อยากโดนดีสินะได้เลย!!! ท่าไม้ตาย!!!!! หัวเข่าเตะไข่!!!!



… แอ๊ะ… มันรู้ทันอ่ะเอาหัวเข่ากดขาผมไว้เฉยเลย!!!!


   “หึหึ ใช่มุขเดิมไม่ได้ผลหรอกไอ้หนู มาต่อกันจากเมื่อตอนเช้าดีกว่าเนอะ”  มันยิ้มมุมปากก่อนจะเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ … จน … จน …



ผลั๊ก!!!!!


   ผมผลักหน้ามันจนหน้ามันหงายและรีบลี้ภัยออกมาจากไอ้บ้านี้ แต่ก็โดนรวบกลับไปอีกรอบนี้มันรัดตัวผมไว้แน่นเลย และก้มลงมาจูบโดยที่ผมไม่ระวังตัวด้วย ฮึก … ไอ้บ้านี้ ไอ้บ้านี้!!!! ทำไมมันชอบแกล้งผมนัก ยึดบ้านผมไป เอาน้องมาขู่ แถมยังมาทำร้ายจิตใจอีก มันไม่ได้เห็นผมเป็นคนเลย ผมเป็นแค่ของเล่นของมันใช่ไหม แม่งชั่ว ไอ้จอมชั่ว!!!!!!


   “หึ นึกว่าแน่” ผมมองไอ้บ้าที่ลุกออกไปจากตัวผมด้วยน้ำตาที่นองหน้า ทำไมผมเป็นแบบนี้ตลอด ไม่เคยต้องเป็นแบบนี้เลย จะขายรักก็ไม่เคยต้องแพ้ทางใคร หาทางออกมาได้ตลอด แต่กับไอ้บ้าที่นั่งมองหน้าด้วยสายตาเยาะเย้ยแบบนี้ ทำไมผมต้องแพ้ตลอด ไม่ยุติธรรมเลย ฮึก ไม่ยุติธรรม


   “จะกลับก็ลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย” มันพูดไม่มองหน้าผมสักนิด ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป ผมค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งติดกระดุมที่ไอ้โรคจิตแกะออกตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แย่ชะมัด สภาพแบบนี้เหมือนโดนรุมโทรมมาเลย ไอ้ฝ้ายนะไอ้ฝ้าย เมื่อไรจะหาทางแก้แค้นไอ้บ้านี้ได้สักที !!!!






โครม!


   “ออกรถสิ”


พอขึ้นไปบนรถได้ผมก็หันไปบอกไอ้บ้าโรคจิตที่เล่นกระดานฉนวนไอแพตบ้าบออะไรก็ไม่รู้ อ้าว แล้วใครจะขับรถล่ะมานั่งหลังกันสองคนแบบเนี้ย หมอนั้นหันมามองผมก่อนจะยักไหล่และเผยอปากไปที่ลุงคนขับรถด้านหน้าแกมองผมแบบยิ้มๆผ่านกระจกมองหลัง ผมหดไหล่ก่อนจะยิ้มแห้งๆให้ลุงแกย่นคอหันไปแยกเขี้ยวให้ไอ้น้องจอมแก่นิสัยชั่วร้าย ไอ้หมอนั้นยิ้มเยาะผมก่อนจะออกคำสั่งให้ลุงแกออกรถ หึ! คุณชายจริงๆ ทีเจอกันตอนแรกนี้ ดริฟเกือบทับผมกับน้องแหนะ เชอะ!


   “ร้องเพลงหน่อยสิ”


   “ก็เปิดเพลงเอาสิ… ครับ” ผมกัดฟันพูดเมื่อหันไปเห็นตาลุงคนขับรถ โอ้ย! อยากด่าโค้นนนนนนนน


   “จะร้องไม่ร้อง… หรืออยากให้คนอื่นรู้ว่าเวลาฉันสัมผัสนานนายร้องเสียงยังไง” ผมผลักหน้าไอ้โรคจิตที่เอาหนวดมาถูแก้มผม โว๊ะ!!! ร้องก็ร้องว่ะ ร้องแล้วอย่ามาบ่นแล้วกัน


   “เอาเพลงอะไรล่ะ”


   “… นับหนึ่ง”


   “ก็ถามว่าจะเอาเพลงอะไร!”


   “นับสอง”


   “ไอ้หมานี้!!!”


   “นับสะ …”


   “ช้าง ช้าง ช้าง ช้าง ช้าง น้องเคยเห็นช้างหรือเปล่า ช้างมันตัวโตไม่เบา  จมูกยาวๆ เรียกว่างวง มีเขี้ยวใต้งวงเรียกว่างา มีหูมีตาหางยาว เฮ้!!!!” ผมกางมือเหมือนสองแฝดชอบเต้นให้ผมดู ลุงคนขับหัวเราะกิ๊กส่วนไอ้น้องจอมร้ายมองผมนิ่งเก็กหน้าชาแล้วมั่งน่ะ =_=’


   “ตลกดีนะครับหนูคนนี้”


   “ปัญญาอ่อนสิไม่ว่า”


มะ มะ แหมมมมมมมมมมมมม!!!!! อย่ามาให้เต้นอีกเป็นครั้งที่สองแล้วกัน เชอะ!!!!!


ปัง!!!   


ผมปิดประตูรถเสียงดังเดินหงุดหงิดงุ่นง่านเข้าไปในบ้านใหญ่ไม่สนใจไอ้บ้าโรคจิตที่หยิ่งคุยด้วยก็ไม่พูด แต่พอผมหยุดพูดก็คะยั้นคะยอให้ให้ผมพูดอยู่ได้ น่าเบื่อชะมัด!


“ฝ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!” ผมหูกระดิกยิ้มร่าเมื่อได้ยินเสียงผสานของเจ้าเด็กแฝดสองคนที่วิ่งออกมาจากบ้านใหญ่ สองคนอยู่ในชุดนอนหมีกันทั้งคู่ต่างกันแค่เจ้าพลเป็นสีขาวกับเจ้าทัพเป็นสีน้ำตาล น่ารักดุ๊กดิ๊กมาก ต้องกราบขอบพระคุณคุณหญิงรสกรอีกแล้วสินะ ฮ่าๆๆๆๆ 


“วันนี้เราทำงานศิลปะมาด้วยล่ะ นี้ๆ นี้พล นี้ทัพ นี้ฝ้าย นี้คุณหญิง ป้าน้อมแล้วนี้ก็ เอ่อ … ” เจ้าทัพเงยหน้ามองไอ้โรคจิตที่เดินมาพอดีก่อนจะเข้ามากอดขาผมอย่างกลัวๆ ทำเอาเจ้าพล กลัวไปด้วยสองแฝดเกาะผมเป็นตังเมเลย … ในรูปมีไอ้บ้านี้ด้วยงั้นเหรอเนี้ย


“กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ มาๆมากินข้าวกันก่อนนะจ๊ะ” คุณหญิงเดินยิ้มแป้นตาม2 แฝดออกมา


“วันนี้ผมไม่กินนะครับ”


“ทำไมล่ะตาจอม”


“…” เอาอีกแล้วปิศาจโรคจิตออกโรงอีกแล้วผมมองไอ้หนูจอมโรคจิตที่เดินขึ้นบันไดไปอย่างหมั่นไส้เชอะ ทำเป็นเก๊กไม่เข้าท่า


“เฮ้อ … มาจ๊ะน้องฝ้ายหนูพลหนูทัพ เรามากินข้าวกันดีกว่าเนอะ”


“ไปรอที่โต๊ะเลยนะครับเดี๋ยวผมขึ้นไปตามคุณจอมก่อน”


“แต่หนูฝ้าย”


“ไม่เป็นไรครับ” ผมว่าก่อนจะวิ่งขึ้นตามไอ้บ้าโรคจิตไป มันจะมากไปแล้วมีแม่ตามกินข้าวแบบนี้แล้วยังจะปฏิเสธหน้าตายอีกเป็นลูกภาษาอะไรแค่สวัสดียังไม่มีสักคำ เย็นชาแบบนี้มันสมควรแล้วหรือไง ใจจะทนก็ตามใจอ่ะ ผมไม่ทนหรอก!


“นี้!!!! เฮ้ย!!!! โรคจิต!” ผมตะโกนออกมาเสียงดังเมื่อเปิดประตูเข้าไปเจอไอ้บ้าทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่อันเดอร์แวร์ขาสั้นสีดำแค่ตัวเดียว!!!!!! หุ่นดีไปอี๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก อิจฉาโว้ย !!!!


“ทำไม อยากมองขนาดนั้นเลยหรอไงถึงตามมา ฮึ!” ผมร้องว๊ากขึ้นเมื่อมันเดินมากระชากแขนผมเข้าไปในห้องแถมล็อกประตูอีกต่างหาก บร๊ะแล้ว!!!!!


“ยะ อย่านะ แค่จะมาตามกินข้าวเฉยๆ อย่าทำอะไรกูนะ” ผมร้องเสียงลั่น และเหมือนได้ยินมันหัวเราะนิดๆด้วย เออเว้ย เมื่อกี้ยังเห็นเย็นชาเป็นแป้งแช่น้ำอยู่เลย ชิ อารมณ์เปลี่ยนไวจริงๆนะมึงนะ


“หึหึ อยากให้ฉันลงไปกินข้าวหรอ” ผมพยักหน้าหลบตามันที่มองผมแทบจะทะลุไปทั้งตัวและดูสภาพมันเด้!!!! สะยึ้ยมาก =_=’


“ก็ได้ … แต่มีข้อแม้นะ นายต้องอาบน้ำให้ฉัน …”


“ง่ะ!” ผมเผลออุทานออกมาอ้าปากค้าง … ก่อนจะเห็นภาพโซโลโมชั่นเดินเข้าห้องน้ำไป … งะ งั้นมึงก็อดตายไปเลยแล้วกันนะ!!!!!!!!!!




.



.



.



   มื้อเย็นผ่านไปโดยไม่มีไอ้น้องจอมโรคจิตนั้น เฮอะ! ไม่อยากกินก็อดตายไปซะเรื่องอะไรผมต้องไปอาบน้ำให้คนพันธ์นั้นด้วย ถ้าเป็นสองแฝดที่ผมเดินจูงกลับมาบ้านสะโล้สะเล้อ้อนให้ผมอุ้มกันใหญ่ ผมเลยปฏิเสธไม่ลงต้องเอาไอ้หมีน้อยสองตัวขึ้นมาอุ้มไว้แขนคนล่ะข้าง เฮ้อ … สองแฝดโตขึ้นอีกแล้วสินะ … ถ้าวันไหนโตจนผมอุ้มไม่ไหวจะเป็นยังไงนะ … ผมไม่อยากให้ถึงวันนั้นเลย …



   ผมค่อยๆวางเจ้าหมีอ้วนสองตัวลงบนที่นอนของทั้งคู่อย่างเบามือก่อนจะห่มผ้าห่มให้แน่นอก ปิดหน้าต่างไม่ให้ลมโกรกน้องเดี๋ยวจะไม่สบายเอาและหันมาเปิดแอร์ 26 องศาให้แทน ก่อนจะเดินกลับมาหอมแก้มแฝดคนล่ะทีเป็นการราตรีสวัสดิ์ แต่ดูเหมือนจะหอมแรงไปหน่อยเจ้าพลแฝดพี่ลืมตาขึ้นมามองผมก่อนจะยิ้มให้และโน้นตัวผมไปหอมหน้าผากเบาๆ


   “ไม่เหนื่อยนะฝ้าย พลรักฝ้ายมากๆเลยนะ ทัพก็รักฝ้ายแต่วันนี้ทัพเล่นมากไปหน่อยทัพเลยหลับไปแล้ว พลจะดูแลน้องนะฝ้าย รักฝ้ายนะ” พูดเสร็จตาสองข้างของเจ้าพลก็หลับลงมือเล็กๆค่อยๆคลายออกไปกอดก่ายแฝดน้องที่ตะแคงข้างซุกหน้ามาหาตนอย่างน่ารักน่าเอ็นดู … ผมแอบปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ทันตั้งตัวเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆเดินออกมาให้เงียบที่สุด


   พอเข้ามาให้ห้องได้ … ความเข้มแข็งทุกอย่างก็พังทลายลงด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาเหมือนไม่มีวันหมด … ผมจะเข้มแข็งต่อหน้าคนอื่นผมจะไม่ร้องไห้ … ผมบอกได้แค่นี้    




==========================

มะ มะ มา แย้วจ้า ฮ่าๆๆๆ

คิดถึงหนูฝ้ายกันม้ายยยยยยยยยยยยยย 

ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ

เจอคำผิดลิสมาเลยน๊า อิอิ

รักจ้า 


 

[titansyui]

 

[ormn]

  น้องฝ้ายสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจ้า

[BlueCherries]

อ่านแล้วแค้นใจ

หนูฝ้ายเมื่อไหร่จะแก้แค้นได้บ้างคะเนี่ย มาบ้านหลังนี้โดนข่มตลอดเลย

[bun]

สองแฝดน่ารัก น้องพลแมนมาก

[loveview]

สองแฝดน่ารักจัง

[mukmaoY]

คนพรรค์นี้
ลมโกรก
จำได้แค่นี้จ้า55
ชอบตอนนี้จัง ฝ้ายอุ้มลูกหมี คือน่ารักมาก อบอุ่