{CH14 Surprised }
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง =_=’
ดั่งนางซินเข้าถวายตัวในวังหลวง ในที่สุดวันตัดสินชะตากรรมของผมก็มาถึง เจ้าขุนทัพหายดีวิ่งเป็นลิงลมได้อย่างเดิม ส่วนเจ้าขุนพล ก็ไม่ต้องพูดถึงหายก่อนหน้าที่นานแล้วในระหว่างที่เจ้าทัพนอนที่โรงพยาบาล ผมนี้ไม่ได้นอนบ้านใหญ่เลย ขืนนอนมีหวังฆ่าไอ้ตัวโรคจิตตายแน่ๆ แง่ม แต่คืนนี้นี้สิ ไม่เป็นไรเราซื้อยานอนหลับมาแล้วนี้ เอาใส่ให้หลับไปสัก 2 วันเลยดีไหมนะ ไอ้โรคจิตขี้แกล้งคนนั้นน่ะ
“ถึงแล้วหนูฝ้าย” ผมสะดุ้ง อะไรเนี้ยเผลอเหม่อแปปเดียวถึงบ้านเฉยเลยอ่ะ
“อ่ะ ขอบคุณครับลุง” ผมขอบคุณลุกศักดิ์คนขับรถที่อุตส่าห์ไปรับน้องกับผมที่โรงพยาบาลก่อนจะจัดการอุ้มเจ้าแฝดที่พากันหลับอุตุเป็นลิงอ้วนมาอุ้มไว้บนแขนคนล่ะข้าง ฮึ้ย โตกว่าเดิมอีกแล้วอีกหน่อยจะอุ้มไม่ไหวแล้วเนี้ย
“หนูฝ้ายกลับมาแล้วหรอจ๊ะ โอ๊ะ แฝดหลับหรอ มาม๊ะ แม่ช่วยหนูอุ้ม”
“มะ มะ แม่ ?”
“อ้าว ก็เราเป็นแม่กับลูกสะใภ้กับนี้จ๊ะ อิอิ อ่ะ น้องขุนทัพตื่นเลย โอเอ้ๆ เด็กผู้ชายนี้มันน่ารักจริงๆ” คุณหญิงพาน้องผมเข้าไปในบ้าน ผมถอนหายใจยกใหญ่ก่อนจะพาขุนพลตามไป แต่ก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อยัยน้อยนมโตมายืนเท้าสะเอวขวางทางอยู่ ฮ่วยอิหยั่งเน้อ!
“อย่าคิดนะว่าเอาตัวเข้าแลกแล้วทุกอย่างจะราบรื่นน่ะ นังตุ๊ด!!!”
“อ่ะ ! ฮึก… ฝะฝ้ายยยย” เจ้าพลสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจสะอึกเบะปากเหมือนจะร้องไห้ ผมเอามือลูบหัวปลอบโยนกดหัวน้องไว้ที่บ่าไม่ให้เห็นยัยนมโตองค์ลง หน่อยแหนะ! ผมใช่ตุ๊ดนะโว้ย เอาเถอะคนบ้าแบบนี้ผมไม่อยากเถียงด้วยแล้ว
“จะไปไหน!!!!”
“เฮ้ย! จะบ้าหรอไงว่ะ!!! ถ้าน้องกูตกไปจะรับผิดชอบยังไง!!!!” ผมตะหวาดเสียงดังลั่นเมื่อยัยบ้ากระชากผมจากด้านหลัง ผมหงายเงิบเกือบทำเจ้าพลเข้ากระแทกพื้น บอกแล้วถ้าด่าผมผมไม่โกรธแต่ถ้าจะทำร้ายน้องผม ได้เจอกันสักยก !!!!
“ฮือออออออ อย่านะ อย่าทำฝ้ายนะ!” เจ้าพลร้องไห้ออกมาทำให้คนงานเริ่มถยอยกันออกมาดูยัยน้อยหน้าเหว่อที่ผมตะหวาดออกไปเสียงดัง ผมไม่สนใจพาน้องเข้าบ้านทันที เจ้าพลซบหน้าเข้าที่ไหล่ผมสะอึกสะอื้นใหญ่โต เฮ้อ ยัยน้อยนั้นถ้ามาแกล้งน้องผมอีกละก็จะเอาหมามุ้ยใส่น้ำให้กินคันยันไส้เลยคอยดูสิ คอยดู๊!!!!
“มีอะไรกันหรอจ๊ะ หนูฝ้าย”
“เปล่าครับ ผมสะดุด ขุนทัพล่ะครับคุณหญิง”
“ว๊ายตายแล้วเด็กคนนี้ เรียกคุณแม่สิค่ะ คุณแม่”
“คะ คุณแม่” ผมแสร้งก้มหน้าลงต่ำกอดน้องไว้ จริงๆนี้ปากผมขมุบขมิบตาไอ้น้องจอมโรคจิตสาดเสียเทเสียโทษฐานทำให้เรื่องเป็นแบบนี้ คุณหญิงเข้ามาหยิกแก้มผมไปทีนึง เจ้าพลเงยหน้าขึ้นมาก็โดนหอมแก้มแดงไปอีกทีนึง จากร้องไห้อยู่ก็ยิ้มแป้นอ้าแขนให้คุณหญิงอุ้มอย่างเด็กขี้อ้อน
“ฝ้าย ทัพหิว ง่า คุณป้าหอมแต่พลอ่า หอมทัพบ้างสิ” เจ้าเด็กอ้วนแฝดน้องเดินขยี้ตาออกมาจากห้องรับแขก แหนะ แอบไปนอนมาใช่ไหมไอ้เด็กอ้วนพอตื่นก็บ่นหิวเลยดูดิ พอคุณหญิงได้ยินแบบนั้นก็รับบัญชาทันที สั่งซูชิชุดใหญ่จากร้านพรีเมียมมาสังเวยหมูสองตัวทันที … โอ้ โอทาโร่เนื้อหวานฟุดๆ
.
.
.
เอาล่ะ เสื้อหนาสองชั้น กางเกงในอีกสามชั้น ขายาวแขนยาว ไม่มีส่วนไหนน่าพิสมัย หึ แค่นี้ไอ้น้องจอมโรคจิตคงไม่ทำอะไรผมแล้วแน่ๆ หึหึ ถ้าทำอีก ผมยังมีนี้อีก!!!! สเปย์พริกไทยเข้มข้น หึหึ รับรองคืนแรกของการเข้าหอ(นรกแตก) ผมไม่มีทางเสียซิงแน่ๆ!!!
“ฝ้าย” ผมหันไปมองเจ้าแฝดที่โผล่แค่หน้าเข้ามาในห้องมองผมตาแป๋วไม่กล้าเข้ามาในห้อง
“ทัพบอกพลว่าอยากฝังนิทาน แต่พลอ่านยังไม่แข็งทัพเลยงอแง เอ่อ คือ” ผมยิ้มก่อนจะเดินออกไปหาและหอมเหม่งไปคนล่ะที หึหึ ชุดนอนหมีน้ำตาลกับหมีสีขาวน่ารักไปอี๊ก ผมจูงมือน้องไปห้องข้างๆ
หลังจากที่ส่งหมีสองตัวเข้านอนแล้วก็ต้องยืนยิ้มกับภาพเจ้าลิงแฝดสองคนนอนกอดกันกลม ทั้งๆที่มีเตียงเป็นของตัวเอง แต่ก็ไม่ยอมแยกออกจากกัน หึหึ ดูน้องผมสิ โตขึ้นเยอะเลย ไม่โตอย่างเดียวตันด้วย … ผมนึกไม่ออกเลย ถ้าวันไหนนะ ที่ผมพาน้องออกไปจากที่นี้ น้องจะน่าสงสารแค่ไหน เฮ้อ … แต่สบายใจเหอะทางเดียวที่ผมจะไปจากที่นี้คือใช้หนี้มหาศาลนั้นให้หมด ไม่อย่างงั้นทาสยังไงก็ยังเป็นทาสอยู่ดี แต่จะบอกอะไรให้นะทาสไม่ยอมเสียซิงหรอกนะ ไม่ต้องหวัง =_=’
แต่จะว่าไปนะ คืนนี้ยุทธวิธีการเอาชีวิตรอดของผมอาจจะไม่ได้ใช่ก็ได้ ก็จะอะไรซะอีกล่ะ ไอ้แมวจอมบ้านั้น ไม่มาให้ผมเห็นหน้า 2 วันแล้วนะสิ … ผมไม่ได้คิดถึงหรอกนะ แต่ผมผวามากกว่าเพราะไอ้บ้าโรคจิตมาแต่ล่ะทีเหมือนผีห่าซาตาน ฮึ้ย!!! ผมไม่ได้สนใจหรอกนะ ผมนอนกับน้องก็ได้ … ไม่สนหรอก
ผมเอื้อมตัวไป เอาผ้าห่มกับหมอนจากเตียงชั้นบนที่เจ้าลิงไม่ยอมขึ้นไปนอนลงมาปูนอนด้านล่าง ก่อนจะซุกตัวลงข้างเตียง หึ ผมไม่ได้สนสักหน่อยอยากจะไปม่อสาวที่ไหนก็ไปสิ ใครเค้าจะไปสนใจคนพันธุ์นั้น ไม่สนหรอก เชอะ
“5 ทุ่มแล้ว เฮ้อ” ผมนั่งจ้องพระจันทร์ที่กำลังส่องประกายอยู่บนท้องฟ้าอยู่ในซุ้มหินอ่อนในสวนหลังบ้านใกล้ๆเรือนไทยที่มีดอกไม้เลื้อยประดับสวยงาม ผมชอบมาที่นี้เวลาคิดอะไรไม่ออก มันสงบดี ถึงกลางคืนแบบนี้ยุงจะเยอะไปหน่อยก็เถอะ
นอนไม่หลับเลยให้ตายสิ แก้วกาแฟอุ่นๆในมือไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยเลย ไม่รู้สิ ผมรู้สึกเป็นห่วง … ใช่ผมกำลังเป็นห่วงไอ้โรคจิตนั้น ผมนอนปฏิเสธความคิดของตัวเองอยู่นานสองนาน สรุปผมก็อดยอมรับไม่ได้ว่าผมเป็นห่วงไอ้บ้านั้น …
การหายไปไม่ติดต่อมาแล้วสองวัน … เป็นใครจะมาเป็นห่วงล่ะ ถ้าเกิดหมอนั้นเกิดอุบัติเหตุและไม่มีใครรู้ล่ะ … โดนฆ่าเพราะไปปากหมาใส่ใครเค้าล่ะ … แต่ผมก็ไม่ได้เป็นห่วงไอ้บ้านั้นมากหรอกนะ จริงจริ๊งงงงง …
“เฮ้อ …” ผมยกถ้วยกาแฟในมือขึ้นจิบ … โรแมนติกชะมัด …
“ทำอะไร” ผมตกใจสะดุ้งกาแฟลวกปาก =_=’ ให้ตายสิ ผมบอกไปรึยังว่าไอ้ตัวยักษ์นี้มันมาเหมือนผีห่าซาตานอ่ะ!!! ผมย่นปากใส่ไอ้บ้า ดูดิยังใส่ชุดสูทอยู่เลยและมาเดินหลังบ้านทำไมดึกดื่นๆ กลับมาแล้วก็ไม่ไปหลับไปนอนบ้าปะ!
“ถามว่าทำไร หาตั้งนาน มาทำอะไรตรงนี้!!!”
“อะไรเล่า ปล่อยนะ!!! บ้าหรือไงอยู่ๆก็มากระชากแขนชาวบ้านเค้าอ่ะ!!!”
“ก็ถามว่ามาทำอะไรที่นี้!!!!”
“มาดูพระจันทร์โว้ย!!!!” ผมผละตัวเองออกมาจากไอ้บ้านั้น ออกมายืนหอบแฮ่กๆให้ไกลจากไอ้บ้านั้น เมามาหรือไงว่ะ! ประหลาดคน!!! อยู่ๆก็มาตะคอกคนอื่นอยู่ๆก็มากระชากแขนคนอื่นเค้า แม่งนิสัย!!!
“บ้านก็ไม่กลับมาสองวัน ติดต่อมาก็เปล่า ยังจะมาพูดจาบ้าๆแบบนี้อีกหรอว่ะ!!! ฮึ้ย!” ผมสะบัดหน้าเดินผ่านไอ้บ้านั้นออกมา เดินปึงปังเข้าไปในบ้าน แต่ยังไม่ทันจะได้ขึ้นบันไดผมต้องเม้มปากเมื่อเห็นยัยน้อยนมโตยืนเท้าสะเอวทำท่าอวดดีอยู่ อะไรว่ะดึกดื่นๆแบบนี้ไม่หลับไม่นอนกันหรือไงนะ!!!
“ไงย่ะ อกจะแตกตายหรือไงผัวไม่กลับบ้าน สงสัยจะไปติดใจสาวที่ไหนแล้วมั้ง อย่างงี้แหละนะของปลอม ก็คือของปลอม โฮ๊ะๆๆๆ”
“แหมนะ … ก็ยังดีกว่าอ่อยแทบตายแต่ก็ถูกของปลอบคาบไปแดกแหละนะ ว๊ายๆ นมใหญ่สมองเล็ก โฮ๊ะๆๆๆ” ผมแสร้งหัวเราะตามยัยนมโต กะจะไม่พูดไม่ยุ่งอะไรแล้วเชียว ไหนๆตรงนี้ก็ไม่มีคนอยู่แล้วพ่อขอจัดให้สักหน่อย บอกไปรึยังว่าผมน่ะนะ ไม่เคยด่าใครแต่ถ้าด่าเมื่อไหร่ ไอ้คนโดนด่าคงต้องกลับไปนอนฝันถึงคำด่าผมสามคืนสามวัน!!!
“กรี๊ด ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต อีตุ๊ด!!!! หน่อยยยยยยยยยยยยย!!!!”
ฟู๊!
“กรี๊ดดดดดดดดดด โอ้ย แสบ แสบบบบบ กะแก แกกกกกกกกกกกกกก!!! กรี๊ดดดดดดดดดดด” ผมเหยียดยิ้มก่อนจะเดินขึ้นบันไดไม่สนเสียงกรี๊ดผีเปรตนั้น ช่วยไม่ได้อยากจะเข้ามาจะทำร้ายผมเอง และช่วยไม่ได้ที่ผมเผลอพกสเปรย์พริกไทยติดมาด้วย … เสียใจนะหมดเวลาเล่นบทนางซินแล้ว
พอขึ้นมาได้ผมก็เดินเข้าห้องน้องและซุกตัวลงนอนทันที ไม่สนใจแล้ว ไม่ว่าไอ้บ้าโรคจิตหรือจะยัยนมโตบ้าบอนั้น ไม่สนใจแล้ว … คนบ้าๆแบบนั้นผมเกลียดที่สุด รังแกผมตลอดเลย ชาติก่อนผมคงไปทำบาปไว้เยอะใช่ไหมล่ะ … หึ เอาเลยเอาคืนผมให้เต็มที่ … ชดใช้กรรมให้หมอชาตินี้ชาติหน้าก็อย่าได้เจอกันอีก สาธุ
.
.
.
ค่ำคืนนั้นฝ้ายหลับไปด้วยความยากลำบากแต่ด้วยความที่ไม่ได้นอนหลายคืน ก็ผล่อยหลับไปได้ในที่สุด ความเงียบปกคลุมไปทั่วทั้งห้องมีเพียงเสียงลมหายใจกับเสียงละเมอของสองแฝดที่หัวเราะขึ้นคิกคักเพราะฝันว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางของเล่นมากมายก่ายกอง แต่แล้วประตูบานใหญ่ก็ค่อยๆเปิดออกอย่างเบามือ ทันใดนั้นร่างสูงใหญ่ตะหง่านก็เดินเข้ามาภายในห้อง และค่อยๆคุกเข่าลงข้างๆฝ้ายที่นอนหลับไม่รู้เรื่องก่อนจะค่อยๆช้อนร่างเพรียวบางนั้นขึ้นมาแนบอกก่อนจะเดินออกจากห้องนั้นไปอย่างเงียบเฉียบ ...
หารู้ไม่ว่าดวงตาใสกิ๊กของแฝดน้องมองอยู่ไม่ละสายตาเพราะความปวดฉิ๊งฉ่องที่ทำให้สะดุ้งตื่นขึ้นมาเจอภาพเหตุการณ์บรรยากาศหวานแหววผิดปกตินั้น … แต่เด็กน้อยก็ไม่ได้คิดอะไรสะกิดแฝดพี่ให้ลุกไปฉี่เป็นเพื่อน
ค่ำคืนนั้นร่างเล็กของฝ้ายถูกโอบกอดด้วยแขนแกร่งของใครอีกคน ที่ทั้งใจร้ายและหยาบกร้าน …
============================
ฟินตอนสุดท้าย ฮ่าๆๆๆๆ 
เจอกันตอนหน้าค๊า 
หัวข้อ: SERVITUDE จำนองรักแลกหัวใจไอ้แก่จอมร้าย{ทักทายค่า}25/6/59 P.23 {END} (อ่าน 194103 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก