หัวข้อ: 3096 Days ขังลืม • Forever ,, UP ( 15/11/57) .. { END} -พิเศษ- P. 6

[kitwiphat]

ขอบคุณมากจบได้สวยจริงๆๆๆ

[cakecoke]

 
สนุกมากเลยคะ่

[boonpa]

  จบแบบนี้ก็ดีค่ะที่อัลเลนกับไปคุยให้รู้เรื่องไม่ติดค้างใจ

[berlyn]

ชื่อนาตาชา เหมือนเราเลย 55555555
เรากลัวมากเลยนิยายแบบนี้ (แต่เราสงสารเธอนะ ในเรื่องจริง แต่เราก็ไม่อยากให้ผู้ชายคนนั้นตายเหมือนกัน) กลัวกว่าเรื่องผีอีก  เพราะส่วนใหญ่ จุดจบมักไม่สวย
เราเคยอ่าน นิยายออนไลน์ที่ฝรั่งเขียน ถ้ามันมีลักพาตัวแบบนี้ ยังไงตอนจบก็ไม่ happy แงๆ
ตอนนี้อ่านถึงวันที่พันกว่าๆ คนจับตัวเจย์มาต้อง เป็นโรคจิตชนิดหนึ่ง แต่พฤติกรรมแบบนี้พวกฆาตกรชอบเป็นกันนะ

xxxxxxxxxxxxxxxxx

เราอ่านถึงตอนจบแล้วค่ะ

น้ำตาไหลเลย

เหมือน...จะเข้าใจคนประเภทนี้

แต่ถ้าเราเป็นอันเลน คง เป็นแบบในเรื่องล่ะมั้ง เพราะจิตใจอ่อนแอ 555 สงสารและรักคนง่าย

[Lovecartoon1996]

ขอบคุณค่ะ

[Inwoสูs]

จบด้วยรักกันหรอ มันคงเป็นความรักที่บิดเบี้ยวสินะ

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องแล้วจะไม่กล้าอ่านล่ะ ดีนะเนี่ยที่กดเข้ามา

อยากจะเรื่องนี้สนุกมาก อ่านแล้วรู้สึกอินไปกับอัลเลนทั้งเรื่องเลย

อ่านเรื่องนี้แล้วอยากจะไปหาหนังดูเลยอ่ะ

ขอบคุณนะคะสำหรับตอนจบที่ไม่ทำร้ายจิตใจคนอ่าน 

   

[rinny]

เยส~ แฮ้ปปี้เอ็นดิ้งกันสักที ขอกรี๊ดแปปนะ แบบมันตื้นตันอ่ะ
อ่านกี่ตอนๆก็ปวดใจ มีตอนนี้แหละที่ปลื้ม 10ปีที่2คนอยู่ด้วยดกัน
เฮ้อ~ ก็ถือว่าพิสูจน์รักแท้แล้วกันเนอะ ถึงมันจะโหดมากก็ตาม ; - ;
ชอบเรื่องนี้มากเลย ขอบคุณที่มีให้ฟินตอนเสเปเชี่ยลน้า

[JustWait]

จบแบบนี้ก็โอเคนะคะ เราอยากให้อัลเลนมีความสุข

[วัวพันปี]

 :pig4:นักเขียน ที่รังสรรค์งานมาให้อ่าน
แต่เรานิสัยไม่ดี อ่านตอนจบและตอนพิเศษเลย เพราะชื่อเรื่องกับพล็อตที่นักเขียนโปรย(แท้ๆ)
เชื่อไหม ตอนพิเศษที่อ่านมันเป็นอะไรที่งดงามมาก สำหรับเราแค่ตอนนี้ตอนเดียวมันสุดยอดมาก
ตอบโจทย์ในใจที่ตุ๊มๆต่อมๆว่าจะสุขตอนจบหรือไม่ ขอบคุณค่ะ

[แกมแก่มแก้มแก๊มแก๋ม]

ประทับใจเนื้อหามากค่ะ  คนเขียนแต่งดีมากก

แรกๆสงสารเจมาก แต่พอใกล้จบก้แอบสงสารวูฟกังนะ 

เป็นกำลังใจให้เรื่องนี้และเรื่องอื่นๆนะค้าาา

[Chichi Yuki]

ดีนะที่รถไฟเบรกทัน ไม่อย่างนั้นนายก็คงไม่ได้รับการให้อภัยอย่างนี้หรอกอัลเบิร์ต

[puchi]

สำหรับนิยายสนุกดีค่ะ  พระเอกจิตไปหน่อย  แต่ก็รับรู้ความรู้สึกว่าได้ว่ารักน้อง

แต่ในกรณีเรื่องจริง  สงสารมากกว่าคงจะทรมานมากที่ถูกจับตัวไป

ขอบคุณมากค่ะ

[lahlunla]

เราเคยดูเรื่องนี้นะคะ สงสารน้องมาก เกลียดตาวูฟกังมากที่ทำร้ายร่างกายน้องเขา จับเขามายังทำร้ายอีก แต่ก็เข้าใจว่าคงอยากจะทำให้กลัวจนไม่กล้าหนีไป

[pp_song]

ขอบคุณค่า ^^

[funland]

ขอบคุณค่ะ

[ไอศกรีมละลาย]

แงแง

[ไอศกรีมละลาย]

ชอบ อยากอ่านอีกค่ะ

[Akikojae]

ชอบ อยากอ่านอีกค่ะ

ขอเป็นเสาร์อาทิตย์นี้เนอะ ไว้จะมาต่อให้ค่ะ
มัวแต่แตเรื่องใหม่ ลืมเรื่องเก่าหมด 55

[aoihimeko]

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ 

[ไอศกรีมละลาย]

ขอเป็นเสาร์อาทิตย์นี้เนอะ ไว้จะมาต่อให้ค่ะ
มัวแต่แตเรื่องใหม่ ลืมเรื่องเก่าหมด 55

จริงงงงงงงงงงงงงงงงเหรอคะ T___T


รอน้า แต่ไม่อยู่อ่ะ มาต่อแล้วไม่เหนเม้นอย่าตกใจ อีกอาทิตย์จะกลับมา


ขอบคุณนะคะ


^____^

ดีใจมากๆที่มาต่อค่ะ

[Akikojae]

ถ้าหากว่าสิบกว่าปีที่แล้วชีวิตผมเปรียบเสมือนนกน้อยที่ถูกกักขังอยู่ในกรง





นกน้อยที่ถูกทำร้ายและไม่สามารถออกไปเจอโลกภายนอกได้





วันหนึ่งมันกลับได้รับอิสระ ไม่ต้องโดนกักขังทำร้ายร่างกายอีกต่อไป





พวกคุณคงคิดว่านกน้อยตัวนั้นมันจะมีความสุขสินะ





ผมก็เคยคิดว่าตัวเองมีความสุขที่หนีออกมาได้





แต่ว่า วันนี้ ตอนนี้ ผมคงพูดได้เลยว่า ผมเลือกที่จะกลับไปอยู่ในกรงอีกครั้ง





ซึ่งครั้งนี้ผมเลือกที่จะเป็นนกน้อยที่อยู่กับเจ้าของอย่างมีความสุข ไม่ใช่นกน้อยที่โดนกักขังอีกต่อไป

.



.





"วูฟครับ .. ผมทำแพนเค้กไว้แล้วนะ .. คุณตื่นมาทานกับผมสิ"  ผมเดินขึ้นมาที่ห้องของเรา ผ่านไปสองปีแล้วตั้งแต่เขาเริ่มเข้ารับการบำบัด สองปีที่เขาต้องทนทุกข์ทรมานด้วยอาการหวาดระแวงและซึมเศร้า ผมเองก็เรียนจบระดับชั้นไฮสคูลแล้ว ตอนนี้หนูน้อยอัลเลนโตเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้วนะ





"อืมม .. รีบตื่นไปไหนเจ"  เขางัวเงียดึงผมลงไปนอนกอด คุณได้ยินหรือเปล่าว่าเขาเรียกผมว่าอะไร 'เจ' ชื่อที่เขามอบหรือยัดเยียดให้ผมในตอนนั้น แต่ตอนนี้ผมคุ้นเคยกับมันแล้วแหละ .. แด๊ดกับแม่ผมกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งเพราะความรักที่ยังมีต่อกัน ท่านมาเยี่ยมผมบ่อยๆ ผมก็ไปหาท่านบ่อยเหมือนกัน





"ตื่นเถอะครับ .. เราต้องไปไหว้หลุมศพคุณยายผมนะ .. จำไม่ได้หรอ"  ผมเข้าไปคลอเคลียเล่นกับหนวดที่เริ่มขึ้นของเขา .. เขาเป็นผู้ใหญ่ที่หล่อมาก หล่อจนผมอิจฉา .. แม้ว่าเขาจะเคยทำร้ายผม ทำรุนแรงกับผม .. แต่เชื่อไหม .. ผมรักเขาไปแล้ว .. รักจนยอมให้อภัยทุกอย่าง





"จูบก่อน .. "  เขาหันหน้ามาแล้วเอามือผมไปแตะที่ริมฝีปาก ผมใช้นิ้วเกลี่ยเล่นก่อนจะค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปหา แล้วเริ่มกดจูบลงไปเบาๆ ผมกดย้ำอีกสองสามทีเหมือนแกล้ง .. ก็วูฟยังไม่ได้แปรงฟันเลย .. ผมไม่จูบขี้ปากเขาหรอกนะ





"ไปอาบน้ำเถอะครับ .. ผมจะลงไปเตรียมของนะ"  ผละออกมาแล้วรีบลุกขึ้นออกไปจากห้อง วูฟยันตัวขึ้นมาเดินไปอาบน้ำ ส่วนผมรีบจัดของกินกับดอกไม้ที่จะไปไหว้ยาย .. วันนี้เป็นสุดสัปดาห์ที่ผมกับวูฟรับหน้าที่ไปไหว้หลุมศพยาย .. เราผลัดกันแด๊ดกับแม่ไปมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว .. และถ้าเราว่างพร้อมกันไปกันทั้งสี่คน





.....





"ยายครับ .. ผมคิดถึงยายนะ .. รักยายครับ"  ผมพูดแล้วจูบไปบนหลุมศพที่โอบกอดอยู่ตอนนี้ .. มาถึงผมก็เก็บกวาดบางส่วนที่ไม่สะอาด ก่อนจะจัดอาหารที่เตรียมมาให้ยาย .. วูฟช่วยตัดต้นหญ้าที่ขึ้นรก .. เราไหว้เสร็จก็มุ่งหน้าไปร้านสะดวกซื้อ .. ซื้อของไปปาร์ตี้เย็นนี้ .. วูฟได้งานแล้ว เขารับทำอุปกรณ์ไฟฟ้าต่างๆ ซึ่งมันมีรายได้ดี .. ผมเองก็มักจะไปช่วยร้านกาแฟของแม่ .. เรามีเงินใช้ .. มีข้าวกินครบสามมื้อ .. แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว





"คุณซื้อไปทำไมเยอะแยะขนาดนี้ .. ผ .. ผมไม่ให้ทำเยอะหรอกนะ"  ผมปรามวูฟที่กำลังหยิบกล่องถุงยางอนามัยขนาดบิ๊กไซส์ .. ถ้าจะซื้อเป็นสิบกล่องขนาดนี้ ผมคงตายแน่ๆ .. เขายิ้มแบบเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินหนีผมไปจ่ายตังเอง .. ไม่ได้ฟังที่ผมพูดเลยใช่ไหม .. ผมว่าผมอาจจะขอตัวกลับไปนอนที่บ้านสักอาทิตย์ดีกว่า .. จะได้ไม่โดนรังแกอีก





"หลังจากปาร์ตี้ .. ผมขอกลับบ้านได้ไหม"  พูดออกไปตอนเรากำลังขับรถกลับบ้าน





"ไม่ได้นะ!!!"  เขาตวาดเสียงดังเหมือนเมื่อก่อนที่เคยทำ ผมไม่หันหน้าไปมอง ได้แต่เงียบ .. ผมใช้ความเงียบเข้าสู้ เพราะรู้ว่าเขาไม่ชอบ และ จะรีบมาง้อผมทันที ..





"เจ .. ที่รัก .. นายก็รู้ว่าฉันมีอารมณ์ขนาดไหนเวลาอยู่ใกล้เนื้อตัวหอมๆของนาย .. แล้วถ้านายกลับไปนอนบ้าน .. ฉันไม่ต้องนอนตายอยู่บนเตียงหรอ"  แล้วก็เป็นอย่างที่พูด .. เขาจอดรถข้างทางแล้วดึงมือผมไปจูบคลอเคลีย .. ตั้งแต่เขาหายจากอาการนั้น เขาก็ทำตัวน่ารักขึ้นเยอะ .. แถมยังเชื่อฟังผมขึ้นมากๆด้วย





"ผมให้ใช้แค่กล่องเดียว .. เกินกว่านั้นผมจะกลับบ้าน"  ยื่นคำขาดออกไป วูฟทำตาละห้อยเล็กน้อย ก่อนจะดึงผมไปกอด





"กล่องเดียวครับ .. ไม่กลับบ้านนะ .. จุ๊บ" เขาดึงหน้าผมไปให้จ้องมองในตาเขา แล้วกดจูบมาที่ริมฝีปาก .. ผมพยักหน้ารับ .. เขายิ้มหวานแล้วกลับไปขับรถต่อ . เราถึงบ้านก็ไม่มีใครยอมลงจากรถ .. ถุงยางอนามัยชิ้นแรกถูกใช้ที่นี่ ตอนนี้



.




"อะ .. อื้อ. . วูฟ .. ผมจุก"  ผมกอดคอวูฟแล้วยั้งไม่ขยับตัว เขานอนพิงเบาะคนขับ ส่วนผมกำลังคล่อมเขาไว้ .. เราเล้าโลมกันอยู่สักพัก ผมก็ต้องปีนข้ามเบาะมา เพราะเขาเอาแต่ใจ





"ขยับเบาๆนะ .. นายจะได้ไม่เจ็บ .. อ่าา .. แบบนั้นครับ .. อื้มม ". อื้อออ ผมโดนกดคอลงไปรับจูบร้อนแรง วูฟไม่ได้กดดันผมที่ค่อยๆดึงตัวขึ้นแล้วกดลงไป .. มันเสียวและจุกข้างในมาก .. ของวูฟกังมีขนาดใหญ่ .. ใหญ่แต่ก็ไม่เคยชิน .. แม้ผมจะร่วมรักกับเขาบ่อยแค่ไหน .. แต่ช่องทางผมมันก็อดจะเจ็บไม่ได้ทุกที





"อ๊ะ .. วูฟครับ .. ผมเสียว .. ว .. วูฟ .. อื้ออ .. อย่ากัดสิ .. อ๊า . อ๊ะ"  ผมร้องแอ่นตัวหัวติดหลังคารถเมื่อตอนนี้เรากำลังทำรักกันอย่างรวดเร็ว ผมเด้งตัวไป ถูกวูฟกังคนหื่นเลียหัวนมไป .. เขากัดแล้วใช้ลิ้นดุนจนขึ้นเป็นไตแข็ง .. ลิ้นร้อนทำให้ผมเสียวจนแทบจะแตกออกมา .. เขาสวนแก่นกายเข้าออกมาในตัวผมจนตอนนี้ผมได้แต่ครางอือด้วยความเสียว





"อีกนิดนะเด็กดี .. อ่าา .. ดีครับ .. ส่ายก้นด้วยนะ .. อ่ะ .. อ่าาาาาาาาาา .. ซี้ดดดส์"  ผมปลดปล่อยออกมาเมื่อถึงจุดแตก . เขาตามมาติดๆ รู้สึกได้ว่าในร่างกายผมตอนนี้ตุงและเริ่มจะผ่อนคลายเพราะไม่ได้ขยับ .. เขาเปิดประตูรถแล้วอุ้มผมลงมา ก่อนจะถอนแก่นกายออกจนผมร่วงลงไปเกาะเขา .. วูฟอุ้มผมขึ้นมาวางบนอ่างอาบน้ำ





"พักไปนะ .. ฉันจะไปเตรียมเตา .. อีกเดี๋ยวแม่ๆเราคงมา"  ผมพยักหน้า เราจูบกันอีกทีก่อนที่เขาจะออกไป .. ผมจัดการตัวเองเรียบร้อยก็เดินอย่างเก้ๆกังๆมาแต่งตัว พักอยู่ข้างบนจนมีคนมาปลุก





"แม่ .. จุ๊บ" พอเห็นว่าเป็นแม่ ผมก็รีบตื่นแล้วจุ๊บแก้มแม่สองข้าง แม้ผมจะโตแล้ว แต่กับแม่ผมยังเป็นแค่เด็กธรรมดาๆคนนึง





"ไปลูก .. แม่อยากทานบาร์บีคิวแล้ว .. สีหน้าหนูอิดโรยนะอัลเลน .. ล้างหน้าล้างตาก่อนลงมานะจ๊ะ"  แม่พูดแล้วเดินลงไป จะไม่ให้อิดโรยได้ไงล่ะ ก็โดนไปหนึ่งน้ำแล้ว .. ผมว่าคืนนี้ผมคงไม่รอด อีกสองซองที่เหลือคงได้ใช้แน่ๆ





"หวัดดีครับแด๊ด .. สวัสดีครับคุณนาย" ผมทักทายอีกสองคนที่เหลือ ตอนนี้ของกินเต็มโต๊ะไปหมดแล้ว วูฟกังหายไปไหนของเขาล่ะเนี่ย





"จุ๊บ .. พักแล้วดีขึ้นไหม". วูฟเดินมาจากไหนไม่รู้ยืนซ้อนตัวผมไว้แล้วกดจูบที่หลังคอของผม .. ทำบ้าอะไรต่อหน้าแม่เนี่ย





"แกทำอะไรน้อง .. แม่แอบเห็นนะว่าอัลเลนเดินแปลกๆ .. ดูแลน้องหน่อย .. อย่าใช้งานหนัก". เสียงแซวจากแม่วูฟทำให้ผมหน้าร้อนและคงจะแดงขึ้นสี แถมตอนนี้ทุกคนเอาแต่รุมหัวเราะผม จนผมอดไม่ได้กระทืบไปที่เท้าคนตัวโตหนักๆ โทษฐานทำให้ผมโดนล้อ





"จะว่าไปเด็กๆเขาก็รักกันดีแล้ว .. ทั้งๆที่เคยทำร้ายกันมา .. ฉันมีความสุขนะคะ .. นึกว่าลูกชายตัวเองต้องตายหรือติดคุกเสียแล้ว" คุณแม่วูฟเธอกล่าวน้ำตาซึม





"ฉันก็ดีใจค่ะคุณ .. เคยคิดว่าลูกชายได้ตายจากไปแล้วและคงไม่มีวันได้เจอ .. แต่ตอนนี้แค่ได้เขากลับมา .. ไม่ว่าเขาจะเป็นอะไร .. ฉันก็ยอมรับได้" แม่พูดน้ำตาไหล ผมกอดแม่ไว้ .. ผมก็เคยคิดนะครับว่าคงไม่ได้ออกไปเจอแม่แน่ๆ แต่เเล้วโชคก็ช่วยให้ผมมีทางออกไป .. ส่วนวันนี้ที่ผมกลับมา .. ผมกลับมาอย่างมีความสุข .. วูฟเปลี่ยนตัวเองเพื่อผม .. ผมพยายามสร้างครอบครัวของเรา .. วูฟดีกับผมมาก .. ไม่ทำร้ายร่างกายผมอีก .. ไม่ตวาดตะคอกผมเหมือนเดิมอีกแล้ว .. เขารักผมมาก .. ผมรู้ .. และผมก็รักเขามากเช่นกัน .. เวลาที่ผ่านมามันพิสูจน์อะไรได้หลายๆอย่าง ..





"แด๊ดกับแม่กลับก่อนนะ .. เจอกันใหม่สุดสัปดาห์หน้าจ้ะ"  ผมกอดลาแด๊ดกับแม่แล้วรอส่งท่าน สักพักแม่วูฟกังก็ตามออกไป เราเก็บของเคลียร์ของเรียบร้อยก็ปิดบ้าน ขึ้นด้านบน .. เราเข้าไปอาบน้ำด้วยกัน .. ทำรักกันอีกครั้งก่อนจะออกมาแต่งตัว .. ผมหยิบไดอารี่ของผมแล้วชวนวูฟกังไปนอนห้องใต้หลังคาด้วยกัน





"นายจดว่าอะไรหืม" เขานอนตะแคงเอามือเท้าแขน มืออีกข้างลูบอยู่ตรงหน้าท้องผม





"ผมเขียนว่าวันนี้ผมมีความสุข และ วูฟกังดีกับผมมากแค่ไหนครับ" ผมหันไปบอกแล้ววาดดาวที่เห็นอยู่บนท้องฟ้าก่อนจะวางไดอารี่ลงแล้วเอนตัวพิงวูฟไว้ทั้งตัว .. คืนนี้ดวงดาวช่างสวยงามและเจิดจรัสเป็นพิเศษ .. ผมรักท้องฟ้าจัง





"อัลเลน ~". เขาเรียกชื่อผม .. เขาเรียกชื่อผมในรอบปี  .. ผมหันไปมองหน้าเขา .. ตอนนี้เขากำลังร้องไห้ .. ใช่ เขาร้องไห้





"ฉันขอโทษกับทุกสิ่งที่ฉันเคยทำ .. ขอโทษที่ทำร้ายนาย .. ขอโทษที่ไม่ดูแลนาย .. รู้ไหม .. ฉันรักนายมาก .. มากกว่าตัวฉันเสียอีก .. ขอบคุณที่ไม่ทิ้งคนเลวๆอย่างฉัน .. ขอบคุณที่ช่วยชุบชีวิตใหม่ให้ฉัน .. นายคือคนที่ฉันรักที่สุด .. และจะรักตลอดไป .. เราแต่งงานกันนะ"  แหวนสีเงินดูเกลี้ยงเกลาสะท้อนแสงจันทร์ในยามค่ำคืนถูกสวมลงมาที่นิ้วกลางของผม .. ผมหันไปกอดเขาไว้แน่น .. เราจูบกันใต้แสงจันทร์ มือเขาลูบอยู่ที่นิ้วผมข้างที่สวมแหวน .. ลูบให้รู้ว่าเขาคือเจ้าของผม .. เจ้าของนกตัวนี้





"ผมก็รักคุณครับปีเตอร์ .. ผมรักคุณ" เราจูบกันทั้งน้ำตา .. ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น .. เขาคือคนรักของผม .. ผมคือคนรักของเขา .. วูฟเป็นเหมือนผู้ฆ่าและชุบชีวิตผมอีกครั้ง .. ความรักของเราเกิดจากสิ่งที่เรียกว่า 'ความกลัว' เขากลัวผมจะทิ้งไป กลัวผมจะไม่รัก .. ส่วนผมกลัว กลัวว่าเขาจะอยู่ไม่ได้หากไม่มีผม .. กลัวว่าเขาจะทำร้ายตัวเอง .. ความกลัวเหล่านี้ถูกลบล้างตอนที่ผมกลับมาเยียวยารักษาเขาอีกครั้ง .. เราเปรียบเสมือนของขวัญของกันและกัน .. ตลอดไป





.



.

ผมรักคุณครับวูฟ รักตลอดไป








ฉันก็รักนายเจ รักตลอดชีวิตที่ฉันจะมีให้ได้

- THE END -

มาพิเศษสั้นๆนะคะ วูฟเขารักอัลเลนนะคะ สงสารเขาหน่อยเนอะ
ขอบคุณทุกคนที่คิดถึงเรื่องนี้นะคะ ตอนนี้ขอจบบริบูรณ์เลยน้าาา  รักทุกคนมากๆค่ะ

[Moose]

ชอบมากกกก ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ

[mukmaoY]

หวานซึ้งตรึงจิตมากๆ

[neno.jann]

ซึ้งอ่ะ ชอบๆๆๆ อยากให้มีตอนพิเศษเรื่อยๆจัง

[suck_love]

ชอบค่ะ จบแบบนี้ยิ่งชอบ 
เราเชื่อเสมอว่าการให้อภัยคือสิ่งที่ดี
ถึงแม้ว่ารักครั้งนี้มันจะมีจุดเริ่มต้นยังไงก็ตามแต่สุดท้ายมันก็คือรัก

เราจะมองข้ามข่าวข่มขืนฆ่านะคะ เพราะอันนั้นมันเกินเยียวยาจริงๆ อย่างน้อยปีเตอร์ก็ไม่ได้ฆ่าหนูอัลเลน

ปล.ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ 

[kitwiphat]

น่ารักนะปีเตอร

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

ขอบคุณสำหรับตอนจบพิเศษหวานๆค่ะ 

[Dark_Evil]

เกือบด่าวูฟแล้วแต่ดีนะที่มีสาเหตุ แค่เพราะมีอาการป่วย เราให้อภัย

[Jthida]

ซึ้งงงงงง