-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ด กรุณาอ่านทุกคน
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วย
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
-
3096 Days ขังลืม
กรุณาอ่านให้จบนะคะ คนเขียนพยายามอย่างมากกับเรื่องนี้ค่ะ
เกริ่นนำ
นิยายเรื่องนี้มีแรงบันดาลใจมาจากหนังเรื่อง 3096 Days ขังลืม 3096 วัน ซึ่งสร้างมาจากหญิงสาวรายหนึ่งในประเทศออสเตรเลียถูกลักพาตัวกว่า 8 ปีครึ่งและถูกชายที่ลักพาตัวข่มขืน
***************************************************************************
ข้อมูลความจริงจากข่าว
เรื่องจริงของ น.ส.นาทาสชา แคมพุช วัย 25 ปีเปิดเผยว่า เธอถูกนายวูฟกัง พริกโลพิล ช่างเทคนิคสื่อสาร ชาวออสเตรียน ลักพาตัวระหว่างทางไปโรงเรียน ในเช้าวันที่ 2 มีนาคม 2541 ขณะที่เธออายุ 16 ปีกว่า จากนั้นถูกขังไว้ที่ห้องใต้ดินในบ้านของเขา ที่เมืองสตราสฮอฟ รัฐโลเวอร์ ประเทศออสเตรีย และยอมรับว่าตนเองถูกข่มขืนแต่ไม่ยอมเปิดเผยถึงการถูกล่วงละเมิดทางเพศขณะที่ถูกกักขังหน่วงเหนี่ยว
เมื่อวันที่ 23 สิงหาคม 2549 น.ส.แคมพุชได้หนีออกมาจากบ้าน ขณะที่นายพริกโลพิลคุยโทรศัพท์ และหลังจากเธอหลบหนีออกมาไม่นาน เขาก็ฆ่าตัวตายด้วยการนอนให้รถไฟทับ
น.ส.แคมพุชกล่าวว่ายังคงสับสนกับความรู้สึกหลายอย่างที่มีต่อนายพริกโลพิลที่เธอเรียกว่า ′อาชญากร′ และหวังว่าเขาจะยังไม่ตายและมาเล่าข้อเท็จจริงในแง่มุมของเขา โดยเธอเสริมว่าจากการเรียนรู้เกี่ยวกับนายพริกโลพิล ทำให้เธอมองทะลุถึงเจตนาของเขาว่านายพริกโลพิลซึ่งไม่เคยมีแฟนมาก่อนจับตัวเธอมาก็เพื่อจะทำให้เธอรักเขา
รายงานกล่าวว่าหลังจากนายพริกโลพิลเสียชีวิต เธอยังพกรูปของเขาตลอดเวลา โดยยังอาศัยอยู่ในบ้านและขับรถของเขาด้วย เธอกล่าวว่ารู้สึกว่าชีวิตในวัยเยาว์ขาดหายไป แต่ยังดีที่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้กับเธอตอนที่อายุยังน้อย เพราะเธอยังคงไร้เดียงสาและเชื่อมั่นในความยุติธรรม
มีผู้ตั้งข้อสงสัยว่าทำไมก่อนหน้านี้เธอไม่ยอมหนีออกมาทั้งที่มีโอกาส ทั้งในตอนที่เขาพาเธอออกไปช้อปปิ้ง และไปเล่นสกีด้วยกัน แต่เธอบอกว่าไม่มีโอกาสหลบหนีและนายพริกโลพิลขู่ว่าจะแทงทุกคนที่มาช่วยเธอ
ผู้สื่อข่าวรายงานว่ามีนักการเมืองและนักกฏหมายหลายคนเชื่อว่า มีผู้สมรู้ร่วมคิดกับนายพริกโลพิลในการก่อเหตุและน.ส.แคมพุชไม่ได้เล่าเรื่องจริงทั้งหมด ขณะที่เธอกล่าวว่ามีคนจำนวนไม่น้อยที่ไม่เชื่อในสิ่งที่เธอเล่า ซึ่งมันทำให้เธอเกือบต้องไปย้ายไปอยู่ต่างประเทศหรือฆ่าตัวตาย
เรื่องราวของน.ส.แคมพุช ถูกนำไปสร้างเป็นภาพยนต์ชื่อ ‘ 3,096 days’ ที่ตั้งชื่อตามจำนวนวันที่เธอถูกลักพาตัวไป ซึ่งจะเข้าฉายในยุโรปในเดือนนี้ นอกจากนี้ยังมีรายการโทรทัศน์เชิญเธอไปสัมภาษณ์ และเธอได้เขียนหนังสือเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย
TALK
'คนเขียนพยามยามจะสร้างตัวละคร เริ่มต้นจากตัวนายเอกถูกตัวพระเอก (หรือไม่ ?) จับตัวไป อาจมีส่วนที่เหมือนหรือคล้ายหนังและหนังสือบ้าง แต่ไม่เหมือนหมดนะคะ ไม่ทราบว่ามีใครเคยได้ยินข่าวหรือว่าเคยดูหนัง อ่านหนังสือบ้างหรือไม่ แชร์กันได้นะคะ โกะคิดจะเขียนเรื่องนี้มานานแล้วค่ะ ท้าทายดี เพราะส่วนตัวชอบหนังแนวจิตแบบนี้อยู่แล้วค่ะ ยากมากนะ ยังไม่แน่ใจว่าจะออกมาดีหรือเปล่า เพราะตอนนี้เขียนแนวรักอยู่เรื่องหนึ่ง ไม่ทราบด้วยว่าเคยมีคนเขียนเรื่องนี้หรือแนวนี้รึเปล่า ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ จะพยายามให้ดีที่สุดค่ะ ใครมีข้อชี้แนะ ติเตียน แนะนำ ต่อว่า หรือ สงสัย ไม่เข้าใจตรงไหน สอบถามได้เลยค่ะ นักเขียนหน้าใหม่จะพยายามให้ดีที่สุดค่ะ ขอบคุณค่ะ'
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
อ้างอิงแหล่งที่มา
ชีวิตจริงไม่อิงนิยาย สาวถูกลักพาตัวกว่า 9 ปี หนีออกมาได้ เปิดใจ "ฉันถูกข่มขืน"
http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1361243181
-
เจิมมม!!!! จะรออ่านน๊าาา
เรื่องราวน่าสนใจดีมาก
เพิ่งเคยได้ยินข่าวนี้
ไม่รู้ว่าตอนนั้นไปมุดอยู่หลุมไหน =.=
:L1: :L1:
-
2 คำถามค่ะ
1. เรื่องนี้เป็นแนว stockholmes syndrome หรือเปล่าคะ?
2. จบแฮปปี้หรือเปล่า (สปอลย์กันตรงนี้เลย 555 อยากรู้มากๆ)
ขอบคุณค้า
-
รอๆค่า น่าสนใจมาก
-
น่าสนใจมาก ชื่อเรื่องก็น่าสนใจ
รายละเอียดก็น่าสนใจ
รออ่านค่ะ
-
ขอตอบคุณ ' กุ้งซอรี่ ' ก่อนเลยค่ะ อันนี้เค้ายกจากเว็บมาให้เลยนะ
หลังจากที่ดูหนังแล้วก็รู้สึกสงสัยในพฤติกรรมของนาตาชา เนื่องจากหนังเรื่องนี้สร้างมาจากเรื่องจริง เลยได้ลองหาข้อมูล จนได้ไปอ่านบทสัมภาษณ์ของเธอหลังจากที่เป็นอิสระจากการถูกจับตัวไป 4ปี เธอได้ให้สัมภาษณ์และเขียนไว้ในหนังสือว่า "ฉันอยากให้เขาตาย ฉันเกลียดเขา แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็เป็นเพื่อนคนเดียวที่ฉันมี และเขาก็ดีกับฉันมาก" ซึ่งเรื่องนี้มีจิตแพทย์พูดถึงอาการของนาตาชาว่า มันเป็นอาการทางจิต มีชื่อเรียกทางการแพทย์ว่า "Stockholm Syndrome" ก็คือการที่เหยื่อที่ถูกลักพาตัวเป็นระยะเวลานานๆ จะเกิด อาการเห็นอกเห็นใจผู้ที่ลักพาตัวไป ... น่าแปลกใจดีเหมือนกัน
Credit: http://forfilmfun.blogspot.com/2014/01/3096-days-3096.html?m=1
***ส่วนที่ถามว่าจะแฮปปี้หรือไม่ อันนี้ยังไม่ขอตอบได้มั้ยคะ ติดตามกันต่อไปเน้อ***
((( มาแล้วค่ะ เรื่องนี้จะให้คนเขียนเล่าเรื่องสลับกับตัวละครไปมานะคะ ดีไม่ดีอย่างไรแนะนำ ติชมได้ค่ะ )))
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ลอนดอน, Oct 31
เพราะอากาศที่เริ่มเย็น บวกกับความชื้นของน้ำฝนที่ตกเมื่อตอนรุ่งสางของช่วงฤดูปลายฝนต้นหนาวแบบนี้ ส่งผลให้เด็กชายตัวเล็กที่กำลังนอนอุตุขดตัวอยู่บนเตียงเล็กขนาด 3.5 เมตร ต้องยิ่งขดตัวงุดไปในผ้าห่ม กอดเจ้าหมีตัวโตที่แด๊ดดี้ซื้อให้เมื่อตอนเจอกันช่วงคริสมาสต์ปีที่แล้ว
ขณะที่ภายนอกห้องนอน ภายในบ้านหลังไม่ใหญ่ไม่เล็กจนเกินไป เหมาะสำหรับครอบครัว "สาธิลา" ครอบครัวที่มีแค่ แม่โบว์ คุณยายจรวย และ เด็กผู้ชายตัวน้อย แสนน่ารัก ลูกครึ่งอังกฤษ ที่มีนามว่า " น้องอัลเลน "
คุณยายนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเก่ากำลังถักนีตติ้งเป็นถุงมือเตรียมให้เจ้าหนูน้อยใส่ไปโรงเรียน เพราะหน้าหนาวกำลังมาเยือน ข้างๆมีแมวน้อยนอนขดอยู่ใกล้เตาผิงไฟ
คุณแม่กำลังทำอาหารเช้าเตรียมให้ลูกชาย ก่อนที่จะเดินไปปลุกอัลเลนที่นอนอุตุขดเป็นแมวอยู่บนเตียงนอน
"ตื่นได้แล้วครับอัลเลน"
เด็กน้อยลืมตาขึ้นมา กระพริบตาปริบๆ ไล่ความง่วง คุณแม่หอมแก้มเค้าแล้วจัดเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้
หลังอาบน้ำ แต่งชุดนักเรียนชายเสื้อสีขาว กางเกงเขียวลายสก็อตเสร็จ อัลเลนเดินถือกระเป๋าออกมานั่งบนโต๊ะทานข้าว ทักทายคุณยายเรียบร้อยก็ลงมือทานซีเรียลและขนมปัง
"เย็นนี้หนูขอไปหาแด๊ดดี้นะฮะแม่"
แม่โบว์ทำสีหน้าไม่พอใจ เค้าเลิกกับอเล็กซ์ที่เป็นคนสัญชาติอังกฤษมานานแล้ว โบว์อยู่ไทยตั้งแต่เด็ก เพราะคุณยายจรวยแต่งงานกับคุณตาที่นี่ แต่โชคร้ายที่คุณตาจากเค้าไปเสียก่อน ก่อนที่โบว์จะเลิกกับอเล็กซ์ พวกเค้าคบกันอยู่เป็นเวลา 10 ปี แต่ไปด้วยกันไม่ได้ เลยแยกทางกัน แด๊ดดี้อยู่อีกเมืองนึง เค้าไม่ค่อยมาหาลูก นานๆจะมาสักครั้งแต่โบว์ก็ไม่ค่อยพอใจ
"แม่ขอสั่งห้ามลูกไม่ให้ไปยุ่งกับผู้ชายคนนั้น"
"แต่แด๊ดดี้เป็นแด๊ดหนู แล้วหนูก็คิดถึงแด๊ดมาก". เด็กน้อยตัดพ้อ ใช่ว่าเค้าจะได้เจอพ่อทุกวันซะเมื่อไหร่
"ถ้าลูกไม่เชื่อแม่ แม่จะไม่คุยกับลูกอีกเลย"
"ทำไมแม่ต้องห้ามไม่ให้พ่อลูกเจอกันด้วย แม่ใจร้าย" อัลเลนตัดพ้อเสียงดัง
เพี้ยะ ! เสียงฝ่ามือหนาที่ฟาดลงไปบนหน้าเด็กชายอายุ 12 ปีดังสนั่น
แม่โบว์ยืนมือสั่น รู้สึกตัวว่าทำแรงเกินไป แต่ก็ไวไม่ทันเท่าลูกชาย ที่ตอนนี้คว้ากระเป๋าออกจากบ้านไปซะแล้ว
อัลเลนไม่รู้สึกอะไรแล้ว ตอนนี้หน้าเค้าชาไปหมด น้ำตาไหลลงมาเป็นทาง ฝนที่ยังตกปรอยๆอาจทำให้หนาวได้บ้าง แต่ไม่เท่ากับความหนาวและว้าเหว่ในใจตอนนี้ ร่างกายที่ถูกผู้เป็นแม่ที่รักมาตลอดทำร้าย
"ฮึ่กกกก .. ฮืออออออ แด๊ดดี้" เจ้าหนูร้องไห้คร่ำครวญ เดินเตร่ไปเรื่อยๆ เค้าพลาดรถโรงเรียนเพราะออกมาไวกว่าเวลา เด็กน้อยคิดว่าจะเดินไปเรื่อยๆ จนถึงโรงเรียน
ออกมาถึงถนนใหญ่ มองเห็นรถมากมายวิ่งสวนกันไปมา อัลเลนหมดแรง เสื้อผ้าเปียกปอนมอมแมม ทำให้เค้ารู้สึกอยากนอนลงไปที่พื้นตรงไหนก็ได้ซักที่
เดินข้ามถนนมาจนถึงซอย มีถนนสามแยกที่ติดกับป่า กำลังจะออกจากหมู่บ้านแล้ว อัลเลนรู้สึกว่ามีใครกำลังมองเค้าอยู่ แต่พอหันไปมองกลับไม่เจอใคร
เดินต่อมาได้อีกนิด เด็กน้อยเริ่มงุนงง สายตาพร่ามัว เนื่องจากตนเดินตากฝนออกมานานแล้ว เค้าเริ่มเวียนหัว หน้ามืด มองทางไม่เห็น สุดท้ายเด็กน้อยก็ล้มลงไปนอนบนทางฟุตบาตที่ไม่มีใครเดินผ่านมาสักคน
--------------------------------------------
ถนนที่ไม่ค่อยมีรถผ่านไปมาเพราะเป็นทางสามแยกติดกับป่าที่สามารถใช้เป็นทางลัดไปโรงเรียนของอัลเลนได้
ถนนที่ไม่มีผู้คนเดินผ่านไปมา เพราะตอนนี้ยังเป็นเวลาเจ็ดโมงเช้าอยู่
แต่ทว่ากลับมีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่อัลเลนอย่างจดจ่อ
เมื่อเห็นเด็กน้อยล้มลงหมดสติอยู่ที่พื้นนั่น เจ้าของสายตาคู่นั้นรีบเร่งวิ่งออกจากรถ เค้ารีบช้อนตัวเด็กชายที่นอนสลบไสลอยู่ขึ้นพาดบ่า แล้วเร่งฝีเท้าเพื่อนำร่างวางลงไปที่พื้นหลังของรถตู้ขนของคันเล็ก
---------------
เวลา 7.25 am
-รถตู้คันนั้นขับรถมุ่งหน้าไปทางชานเมือง ไม่ระบุที่หมาย
-ไม่สามารถระบุได้ว่าคนขับเป็นใคร หน้าตาอย่างไร
-เด็กชายตัวน้อยที่มีนามว่าอัลเลน กำลังนอนสลบไสลไม่รู้ชะตากรรมตนเอง
บันทึกไว้เพียงเท่านี้
ALLEN
TBC.
อัลเลนเป็นเด็กดี แม่โบว์เป็นคนดี คุณยายเป็นคนน่ารัก พ่ออเล็กซ์รักอัลเลนมาก เราบอกได้เท่านี้
-
แล้วแบบนี้คนที่ลักพาตัวอัลเลนไปจะฆ่าตัวตายแบบเรื่องจริงเหมือนในกรณีของนาทาชาไหม
-
"อัลเลนเป็นเด็กดี แม่โบว์เป็นคนดี คุณยายเป็นคนน่ารัก พ่ออเล็กซ์รักอัลเลนมาก เราบอกได้เท่านี้"
แต่บุคคลปริศนา....คาดเดาไม่ออกจริงๆ ฮือออออออออ
ลุ้นตอนจบ อันนี้เรื่องยาวประมาณกี่ตอนเหรอคะ? :ling1:
-
ใครลักพาหนูอัลเลนไป
-
กลัวความดราม่าแต่ก็ยังอยากอ่านต่อ
-
น่าสนุกจังแต่กลัวพระเอกตาย
-
เคยดูหนังแล้วจิตตกมากค่ะ เข้าใจความรู้สึกเลย ขนาดคนร้ายพาออกมาข้างนอกยังไม่กล้าหนี เพราะถูกจับมาตั้งแต่เด็ก
-
ติดตาม
-
Day 1
สีดำมืดสนิท ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นแสงไฟริบหรี่ที่แยงเข้ามาในดวงตา เมื่ออัลเลนค่อยๆลืมตาขึ้น หลังจากที่รู้สึกว่าความทรงจำของตนขาดหายไปช่วงเวลาหนึ่ง
เด็กน้อยรู้สึกหวาดกลัว แสงจากโคมไฟข้างบนช่างพาให้รู้สึกเงียบงันและวังเวง เขามาทำอะไรที่นี่กันนะ
โคมไฟติดผนังเป็นสิ่งแรกที่คัลเลนมองเห็น เด็กน้อยลุกขึ้นนั่ง ข้างๆตัวเขามีกระเป๋านักเรียนที่นำติดตัวมาด้วย ถัดไปสามเมตรข้างหน้าเขาเป็นซิงค์ล้างจานมีก๊อกสูงติดตั้งอยู่ ข้างซ้ายมือเป็นชักโครกตัวเก่าๆสีเขียวอ่อนยังพอใช้ได้
รอบห้องถูกปูด้วยกระเบื้องอย่างดี แม้จะค่อนข้างเก่าสักเล็กน้อย
เยื้องไปทางขวามือเป็นประตูใหญ่ คาดว่าน่าจะทำจากไม้อัดอย่างหนา ข้างหลังเขาเป็นผนังปูนว่างๆสีขาวที่ด้านบนมีแค่พัดลมระบายอากาศเก่าๆหนึ่งตัวเท่านั้น
รอบห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้า ความกว้าง ความยาว น่าจะราวๆซัก 4x8 เมตรได้
อัลเลนมองห้องสี่เหลี่ยมว่างเปล่าด้วยสายตาที่หวาดกลัว เสียงของเขาเริ่มสั่นเครือ ปากน้อยกัดฟันสั่นระริก
เมื่อตั้งตัวได้อัลเลนวิ่งปรี่ไปที่ประตู ซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นทางออกเดียวที่จะสามารถพาเขาออกไปจากที่นี่
"หวัดดีฮะ ... .. มีใครอยู่มั้ย" เสียงตะโกนเรียกอย่างหวาดหวั่น สลับกับเสียงทุบประตูร้องเรียกเผื่อว่าจะมีใครข้างนอกได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากเขา
แต่ทว่าแม้จะเคาะเรียกเสียงดังสักเท่าไหร่ ตะโกนเรียกจนเสียงแหบแห้งมากแค่ไหน ก็ไม่มีใครขานรับคำช่วยเหลือของเขาเลยสักคน
อัลเลนทรุดตัวลงนั่งชันเข่าทั้งสองข้างขึ้น แล้วปล่อยเสียงโฮออกมาอย่างดัง
"ฮึ่กกก ฮืออออ มีใครอยู่มั้ยฮะ ใครก็ได้ ช่วยผมที ฮือออ .. ช่วยผมที" ร้องไห้จนเหนื่อย เด็กน้อยเดินไปซุกตัวอยู่หลังห้องก้มหน้ากอดกระเป๋าสะอื้นเบาๆ
------------------------------------
1 ชั่วโมงผ่านไป
ตึก ตึก ตึก ตึก .. แกร๊ก !
แอ๊ดด .... เสียงเท้าคนเดินมาหยุดหน้าห้อง พร้อมเสียงไขกุญแจดังแกร๊กทำให้ประตูเปิดออก ก่อนจะเผยให้เห็นร่างของผู้ชายตัวสูงใหญ่ในเสื้อแจ็คเกตสีดำกางเกงยีนสีเข้ม ที่ตอนนี้กำลังยืนจ้องเค้าอยู่หน้าประตู
แม้จะหวาดกลัวแต่ไหน แต่อัลเลนคิดว่าอาจต้องขอความช่วยเหลือจากผู้ชายคนนี้ เด็กน้อยจึงนั่งอยู่นิ่งๆเพื่อมองดูว่าผู้ชายร่างสูงคนนี้เข้ามาเพื่อจะทำอะไร
"ลุกขึ้น"
"ถอยไป"
"ถอดรองเท้าออก"
ผู้ชายตรงหน้าสั่งให้อัลเลนขยับไปด้านข้าง เพื่อที่จะลงมือทำหน้าที่ปูเบาะนอนสีเขียวอ่อนไว้ที่มุมซ้ายหลังห้อง ตามด้วยผ้าห่มผืนบางสีเขียวเข้มหนึ่งผืน
ชายแปลกหน้าเอื้อมมือหยิบรองเท้าออกไปวางหน้าห้อง แล้วหยิบจานข้าวกับขวดน้ำเข้ามาวางไว้ที่ข้างเตียง ก่อนที่จะเดินไปนอกห้องและกำลังจะปิดประตูลงอีกครั้ง
"ผมอยากกลับไปหาแม่ .."
ปังงงง ! เสียงประตูปิดลงอย่างดัง มีเสียงใส่กลอนและแม่กุญแจอยู่ด้านนอก
"ฮึ่กกก ฮือออออ ฮึ่ก ฮึ่ก ฮือออออ" อัลเลนวิ่งไปที่ประตูทันที ลงมือทุบประตูอย่างแรง น้ำตาไหลนองหน้าคนตัวเล็กอย่างสะอึกสะอื้น ..
"ช่วยด้วย. ช่วยด้วยย ... ช่วยด้วยยย" เขาวิ่งไปกลางห้อง หันหน้าไปทางพัดลมระบายอากาศ แล้วตะโกนไปอย่างสุดเสียง จนเสียงแหบแห้ง ไอจนตัวโยน
'หมดหวัง' 'สิ้นหวัง' อัลเลนนึกได้เพียงเท่านี้ แค่นี้จริงๆสำหรับเด็กวัยสิบสองปีอย่างเขา
ชามข้าวและขวดน้ำที่ยังไม่ได้รับการสัมผัสจากอัลเลนก็ยังคงตั้งแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น เด็กน้อยม้วนเสื้อกันหนาวแขนยาวเพื่อทำเป็นหมอนรองนอนสำหรับค่ำคืนนี้
ยังไม่ทันได้ล้มตัวลงนอน ไฟทั้งห้องก็ดับวูบไป อัลเลนยืนขึ้นท่ามกลางความมืดมิด กางแขนเล็กของตนเดินคลำมือไปรอบๆห้อง
แม่ฮะะ แม่ ...
แม่อยู่ไหนฮะ
แม่ ......
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
TBC.
เป็นการพบกันที่ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด แต่จิตใจของอัลเลนนี่สิที่น่ากลัว สงสารอัลเลน ตอนที่ดูหนังก็สงสารนาตาชามากๆค่ะ ไม่อยากคิดว่าถ้าเป็นเราจะทนได้แบบนี้มั้ย อ่านกันให้สนุกนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ
-
เรากลัวเรื่องแบบนี้ที่สุดเลย :hao5: ถึงจะพามาด้วยความรัก หลงใหล อะไรก็ตามไม่ควรทำนะ สงสารเด็ก :serius2:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
:z1: :z1:
โรคจิตช่ะเค้าชอบนะ :katai4:
-
มันจิตตกมาก อ่านแล้วรู้เลย แต่คนเขียนต้องตั้งใจมากจริงๆ ดังนั้นต้องติดตามไปให้จบ
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ
เนื้อเรื่องน่าติดตามดี
-
Day 3
วันนี้วันอะไร วันที่เท่าไหร่ ผมนั่งมองโคมไฟในห้อง สายตาเหม่อลอย แม่จะตามหาผมบ้างไหม พ่อจะรู้เรื่องที่ผมหายไปหรือยัง ผู้ชายคนนั้นจับตัวผมมาทำไม
"เอาล่ะนั่งตัวตรงๆ วันนี้คุณครูจะสอนคำว่า .."
ผมยืนถือไม้บรรทัด ชี้สั่งบรรดานักเรียนของผมที่ทำมาจากดินสอหลายแท่งวางเรียงกันบนโต๊ะนักเรียนตัวใหม่
เหงาจัง ผมคิดถึงแม่ คิดถึงยาย คิดถึงแมวตัวน้อย ผมเสียใจ ผมอดเจอพ่อ ผมได้เจอหน้าพ่อปีละครั้งเอง แถมครั้งล่าสุดที่เจอกัน ผมโดนแม่โกรธอย่างหนักเพราะพ่อแอบมาเจอผม พ่อพาผมไปที่บาร์ของเพื่อนพ่อด้วย แม่ไม่ชอบ แม่ตีผม และ สั่งห้ามไม่ให้ผมเจอพ่ออีก
.......................................
"กาลครั้งหนึ่งมีเจ้าหญิงผู้เลอโฉม .............
..... จนกระทั่งได้เจอกับเจ้าชายผู้สูงศักดิ์"
"เฮ้ กินสิ"
"บิดออก"
ผมทำตามที่เขาสั่ง ผมหยิบบิสกิตที่เขานำลงมาให้บิดออก แล้วค่อยๆเล็มกินใส้ครีมข้างใน
"...... แล้วเจ้าชายกับเจ้าหญิงก็ได้ครองรักกัน อยู่ด้วยกันตลอดไป"
"เอาล่ะ คืนนี้ไว้เท่านี้ .." อ่านจบ เขาลุกขึ้น เก็บหนังสือ ซองขนม และเสียบไฟดวงเล็กที่เขานำมาให้ผมใช้ในเวลากลางคืน ในห้องผมมีโต๊ะหนังสือกับเก้าอี้เหล็กเพิ่มเข้ามาด้วย
"นอนได้แล้ว .." เขาก้มลงดึงผ้าห่มขึ้นมาถึงคอผม เขาเก็บของทั้งหมดแล้วเปิดประตูก้าวกำลังจะพ้นจากห้อง
"อย่าเพิ่ง .." เขาหยุดเดินทันที
"ได้โปรด ช่วยจูบผม" เขาหันมามอง
"แม่ผมจะจูบราตรีสวัสดิ์ผมก่อนนอนทุกคืน" พูดจบ เขาเดินเข้ามาหาผม ค่อยๆนั่งลง เขาก้มลงมาจูบที่หัวของผมเบาๆ
"ราตรีสวัสดิ์"
"ราตรีสวัสดิ์ฮะ"
......................
ผมนั่งรอ นอนรอ เมื่อไหร่เขาจะลงมาหาผม หรือ วันนี้เขาจะมีแขก หรือมีธุระต้องไปที่ไหน
ผ่านไปนานพอสมควร เขาเดินลงมาพร้อมขวดเปล่า และ แชมพูสระผมขวดใหญ่
"สวัสดีฮะ คุณช่วยส่งจดหมายให้แม่ของผมทีได้ไหม"
ผมขอร้องเขา เขาแกะจดหมายอ่าน พยักหน้าเล็กน้อย
"ถอดเสื้อออก" ผมถอดเสื้อตามที่เขาสั่ง
"ก้มหัวลง"
เขาเทน้ำจากขวดราดลงบนหัวของผม
"แชมพูเนี่ย อย่าเทเยอะสิ! ขวดนึงไม่ใช่ถูกๆนะ ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย !!!"
"คุณปล่อยผมไปเถอะ"
"ไม่มีใครต้องการเธอหรอก"
"พ่อแม่ผมไงล่ะ" ผมพูดเสียงสั่นเครือ
"งั้นหรอ แล้วทำไมพวกเขาไม่ยอมให้เงินค่าไถ่ฉันล่ะ เขาไม่แคร์เธอหรอก"
"ไม่จริง" พ่อแม่รักผม
"จริงสิ ไม่มีใครแคร์เธอเลยสักนิดเดียว"
"พวกเขาไม่มีเงิน ทำไมคุณไม่จับคนรวยๆมาเล่า"
"ไม่มีเงินก็ต้องหามาให้ได้ วิธีอื่นมีเยอะแยะ แต่พวกเขาเลือกจะไม่ทำ"
"ไม่จริง ไม่จริง" ผมสะบัดหัวแรง
"จริงสิ มานี่!" เขาเทแชมพูละเลงบนหัวผม แล้วขยี้อย่างแรง
"ฮืออออ ฮึ่กกกก ฮืออออออออ"
"อย่าร้อง" เขาตะหวาดผม
"ฮือออออออ"
"ได้ยินไหม อย่าร้อง ฉันไม่ชอบคนร้องไห้ หยุดสิ ... บอกให้หยุดไงโว้ย"
เขากระชากหัวผมอย่างแรง ช่วยผมด้วย ผมเจ็บ เขาไม่พอใจผม เขาบอกว่าพ่อแม่ไม่รักผม เขาที่จับผมมานั่นแหละที่ใจร้าย
"อื้อออออ" ผมหายใจไม่ออก สำลักน้ำ ผมจะตายไหม
เขากดหัวผมลงในอ่างล้างจานที่มีน้ำอยู่เต็มอ่าง ผมตะเกียกตะกายร้องขอชีวิต
"มองหน้าฉัน แล้วหยุดร้องได้ยินไหม" พูดจบ ผมสะอื้นหนัก เขากดหัวผมลงไปอีกครั้ง
"ฮือออออออออออออ" แม่จ๋าาาาา
"หยุดร้อง เงียบ ฉันเกลียดเสียงร้องไห้ เงียบ บอกให้เงียบ"
"ทนไม่ไหวแล้วโว้ย !"เขากดหัวผมลงอีกครั้ง เมื่อผมยังไม่หยุดร้องไห้
"โว้ย เปียกไปหมดแล้ว" เขาผลักหัวผมอย่างแรง ตอนนี้ผมเปียกไปหมดแล้ว
"มองหน้าฉัน มองหน้าฉัน ! แล้วเช็ดให้แห้งทั้งหมด" คำสั่งสุดท้ายเป็นเสียงเด็ดขาด ก่อนที่เขาจะเปิดประตูแล้วลงกลอนเหมือนทุกวัน
"ฮึ่กกกกกกกกกกก" ทำไม
ผมล้างหัวตัวเอง หยิบผ้าขี้ริ้วมาเช็ดน้ำเจิ่งนองที่พื้นให้แห้ง
ผมทำผิดอะไร ผมคิดถึงแม่ เขาจะเอาจดหมายไปให้แม่ผมหรือเปล่า
ผมหยิบเสื้อมาใส่ นั่งทรุดตัวลงไปที่เบาะ นอนลงไปทั้งๆที่ผมเปียก อากาศเย็นบวกผมที่ยังไม่แห้งทำให้ผมสั่น ตอนนี้ผมภาวนาอย่างเดียว ขอให้ผมไม่ป่วยก็พอ
...................................
..จากการสอบสวนผู้ให้ปากคำแถวที่เกิดเหตุ จนบัดนี้ยังไม่มีเบาะแสใดๆเกี่ยวกับการหายตัวไปของหนูน้อยอัลเลน ..... เสียงนักข่าวรายงานข่าวของเด็กน้อยผู้ซึ่งหายไปเป็นเวลา 72 ชั่วโมงดังขึ้น เนื้อหาของข่าวยังไม่มีความคืบหน้าใดๆ
"โธ่ อัลเลนหลานยาย. แกจะทำไงล่ะทีนี้"
"หนูทำได้แค่ภาวนาให้อัลเลนปลอดภัย"
........แม่คิดถึงลูก...........
TBC.
ทำไมต้องใจร้ายด้วย สงสารอัลเลนจังเลย
-
โถ่อัลเลนเด็กดี
-
สงสารหนูอัลเลน :hao5:
-
แง~ สงสารน้องอัลเลน
ไอ้แก่!! แกจับน้องมาทำไม?
พาน้องไปส่งที่บ้านเลยนะ!
:pig4: :pig4:
-
รู้สึกว่าคุณแม่ของหนูอัลเลนก็ไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่คิดนะ
ทำร้ายและตีลูกอย่างนี้ ด้วยเหตุผลนี้ ทำไมไม่รู้จักพูดแลอธิบาย ถ้าใช้ความรุนแรงเด็กก็จะจำฝังใจนะ
-
ดูเขายังไม่โหดร้ายอย่างที่คิด คงเพราะนี้มันแค่เริ่มต้นสินะ
-
พระเอกดูใจดีจังเลย>__<
-
น่าสงสารจัง
-
สงสัยไอคนจับตัวมันจะเหงามาก
:hao7:
-
คืนนี้จะลงให้นะคะ ยังเป็นตอนที่อัลเลนยังเด็กอยู่นะคะ
น้องจะเริ่มโตประมาณตอนที่ 4 นะคะ เขียนยากมาก ยิ่งดู ยิ่งสงสาร
เดี๋ยวจะเพิ่มฉากที่คิดเองด้วยค่ะ
. :m15:
-
มาปักหลักรอจ้าาาา
-
hope it'll be a happy endings. :hao5:
-
Day 14
"แม่ไม่เข้าใจว่าทำไมลูกยังหางานไม่ได้" หญิงสาววัยกลางคน แต่งตัวดี กำลังนั่งจิบน้ำชาอยู่ในสวนกับแม่และลูกชายของเธอ
"ขอโทษครับ" หนุ่มอังกฤษ ผิวขาว ผมยาวถึงต้นคอ ใบหน้าดูดี ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเอ่ยขอโทษผู้เป็นแม่
"อะไรนะ" เสียงคุณยายวัยเจ็ดสิบห้าพูดขึ้น อายุมาก คงจะได้ยินไม่ถนัดนัก
"หนูบอกว่าทำไมเขาไม่หางานเสียที" หญิงวัยกลางคนเอ่ยซ้ำ
.... ติ๊งต่องงงงง ....
"ผมไปเปิดเองครับ" ผู้ชายดวงตาสีน้ำตาลเข้มเดินลัดสวนที่ตนตกแต่งเอง ผ่านห้องเครื่องมือที่เชื่อสวนกับหน้าบ้าน ผ่านที่จอดรถไกลร้อยเมตรเมตร กว่าจะถึงประตูบ้านบานใหญ่
.
.
เขากดรีโมทเปิดประตูสองบานใหญ่ออก ต้อนรับแขกที่มาหา
"ขอโทษทีครับ พอดีผมนั่งอยู่หน้าบ้านน่ะ"
"สวัสดีครับ" เขาเอ่ยทักทาย ผู้มาใหม่สองคนแต่งเครื่องแบบตำรวจท้องถิ่นสีน้ำตาลอ่อน นั่นทำให้ใจของเขาตื่นกลัว แต่เขาต้องข่มความกลัวนั้นเอาไว้ ..
"คุณเป็นเจ้าของรถตู้คันนี้หรอ"
"เอ่อ ครับ"
"ผมขอตรวจดูหน่อยได้ไหม"
"ครับ แล้วมันเรื่องอะไรกัน"
"เอ่อ ช่วยเปิดประตูให้ทีครับ"
"อ่ออ คุณกำลังมองหาคนร้ายในคดีเด็กหายใช่ไหม ' อัลเลน ' ชื่อนี้หรือเปล่าครับ"
"คุณมีเบาะแสะอะไรบ้าง"
"คือผมแค่ฟังข่าวจากทีวีว่าคนร้ายใช้รถตู้สีขาว ติดฟิล์มทึบ กะอยู่แล้วเชียว ต้องมีคนมาตรวจ"
"เราดูมาหลายสิบคันแล้วครับ"
"ผมเข้าใจดีครับ"
"ทำไมถึงติดฟิล์มสีดำทึบมากขนาดนี้"
"มันชินน่ะครับ"
"อย่างนั้นช่วยเปิดประตูรถหน่อย"
"พวกนี้อุปกรณ์อะไร"
"เครื่องมือของผมน่ะครับ ของใช้จิปาถะอีก"
"คุณทำงานอะไร"
"โทรคมนาคมน่ะครับ ผมเป็นช่างน่ะ"
"บริษัทไหนล่ะ"
"อะไรนะครับ"
ตำรวจสองคนเดินเข้ามาในสวนหลังบ้าน พวกเขายืนอยู่บนแผ่นไม้หลายสิบแผ่นที่วางปูทำเหมือนเป็นทางเดินอยู่ในห้องเครื่องมือ
"ผมถามว่าทำที่บริษัทอะไร"
"อ่อ ซีเมนต์น่ครับ เคยทำน่ะ แต่ตอนนี้ว่างงานอยู่"
ตำรวจคนหนึ่งถ่ายภาพรถและบ้านไว้เป็นหลักฐาน
"โอ้ แย่จังนะครับ ขอถามคุณหน่อยคุณอยู่ที่ไหนวันที่ 31 ตุลา ตอนหกโมงถึงแปดโมงเช้า"
"สามสิบเอ็ดตุลา .... อ่อครับ ผมอยู่ที่นี่ อยู่ที่บ้านผมครับ"
"คุณมีพยานอ้างอิงไหม"
"อ่า ไม่มีครับ ผมอยู่คนเดียวน่ะ"
"คุณอยู่บ้านคนเดียวหรอ"
"ครับ ผมอยู่คนเดียว คุณยายกับคุณแม่ผมแค่แวะมาเยี่ยม ทำอาหารมาฝากเฉยๆ" เขาชี้ไปทางแม่และยายที่นั่งจิบน้ำชาอยู่ด้านหลัง หล่อนสองคนหันมาทักทายคุณตำรวจ
"ดื่มกาแฟหน่อยไหมครับ เรามีเค้กด้วยนะ"
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมต้องไปตรวจที่อื่นต่อ ไปล่ะครับ"
"บายครับ"
.
.
.
.
.
.
อัลเลนนอนกางแขนขาออก ไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว เด็กน้อยกำลังนึกภาพตอนที่เขายังเด็ก แด๊ดดี้พาเขาขี่คอวิ่งไปรอบๆห้อง แม่กำลังตีแป้งขนมปังเพื่อทานในวันคริสมาสต์อีฟคืนนั้น เขาแด๊ดและแม่ต่างหัวเราะกันอย่างมีความสุข เราอยู่กันเป็นครอบครัว มอบความรักให้แก่กัน มันเป็นความทรงจำที่ดีช่วงหนึ่งของอัลเลน เด็กน้อยมีความสุขทุกครั้งที่ได้นึกถึงมัน ...
.
.
.. แกร๊ก .. แอ๊ดดดดดดดด .....
"อรุณสวัสดิ์"
ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารและนม อัลเลนนั่งซบหน้าอยู่บนโต๊ะหนังสือของเขา
"เช้าแล้วหรอฮะ. .. ผม .. ผมจะต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนานเท่าไหร่"
เขาเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามเด็กน้อย วางถาดอาหารไว้บนโต๊ะตรงหน้า
"จนกว่าพ่อแม่เธอจะจ่าย .."
"หนูอยากได้นาฬิกา เด็กน้อยทำหน้าเศร้า แม้จะโดนขังอยู่ในนี้ แต่เขาก็อยากรู้ว่าตอนนี้เวลาเท่าไหร่
"ถ้าอยากได้เธอต้องทำตัวดีๆ .. เธอจะทำตัวดีได้ไหมล่ะ"
อัลเลนรีบพยักหน้า เขาดึงถาดอาหารมา วันนี้มีขนมปังพิซซ่ากับนม เด็กน้อยกินอย่างมูมมามจนชายตัวโตต้องเอ็ดเข้าให้
"คุณส่งจดหมายให้แม่ผมรึยัง" อัลเลนกลับไปนั่งซุกตัวในผ้าห่มอยู่ที่มุมหลังห้อง
"ส่งแล้ว" ชายคนนั้นกำลังนั่งไขอะไรสักอย่าง เขาตอบแบบขอไปที นั่นทำให้อัลเลนจ้องหน้าเขาอย่างไม่พอใจ
"หยุดจ้องฉันได้แล้ว!!!!!!!" เสียงตะหวาดจากคนตัวใหญ่ ทำให้เด็กน้อยหลบตาอย่างกล้าๆกลัวๆ
"คุณติดอะไร" อัลเลนถามเมื่อเห็นชายผู้นั้นติดอุปกรณ์ที่ผนัง
"ไว้คุยกับนาย ไว้ฟังเสียงนาย"
"คุณก็อยู่ข้างบนคนเดียวหรอ" เด็กน้อยแค่สงสัยเท่านั้น
"ฮึ่ยยย !" คำถามนั้นทำให้คนตัวโตกว่าโมโห แล้วอัลเลนก็ไม่มีสิทธิที่จะได้ถามไถ่เรื่องใดอีกเลย เพราะตอนนี้เขาคนนั้นไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Day 185
"อัลเลน จัสติน" นายต้องตั้งใจเรียนหน่อย
เด็กน้อยยืนอ่านหนังสือความรู้ทั่วไปที่เขานำลงมาให้นักเรียนฟัง เขาเล่นเป็นคุณครู ถามตอบไปมา ถ้าเป็นข้างนอกคนอาจจะคิดว่าเขาบ้า แต่ภายในนี้ อัลเลนมีเพื่อนที่เป็นแค่ชุดสองชุดที่สวมไว้ในเก้าอี้
พอเบื่อที่จะเล่นคุณครูนักเรียน อัลเลนนั่งวาดรูปเรื่อยเปื่อยบนฝาผนัง เขามีรูปของตัวเองเป็นคอเลคชั่น
เขาจำไม่ได้ว่าผ่านมากี่ปีกี่เดือนกี่วัน แต่เขาเริ่มชินและปรับตัวได้แล้ว ที่ผ่านมานานเหมือนกัน อัลเลนกับผู้ชายคนนั้นยังเหมือนเดิม ทำภารกิจทุกอย่างเหมือนเดิม
เด็กชายผมยาวถึงบ่า ทำให้เขาหน้าหวานเข้าไปอีก ใบหน้าเริ่มมีสี มีชีวิตชีวาขึ้นกว่าตอนแรกๆที่มาอยู่
.
.
"อัลเลน นายออกมาจากที่คุมขังได้อย่างไร"
"ผมหนีเขามาครับ ผมสู้เขา"
"นายทำได้ไง เขาตัวโตกว่านายตั้งเยอะ"
"ผมออกมาได้ .. ผมชนะเขา"
(( ไปแปรงฟันก่อน อยากเอาชนะฉันหรือไง .. ตอบฉันมา !!!! ))
"ไม่มีอะไร ผะ ผม .. คุณทำผมกลัว" เด็กน้อยตกใจ เขากำลังเล่นอยู่กับตุ๊กตาที่ผู้ชายตัวโตเอาลงมาให้ เขากำลังสัมภาษณ์ตัวเขาที่สมมติขึ้น แต่เผอิญคำที่ใช้มันไปจี้จุดคนตัวโตนี่สิ
ตั้งแต่วันที่เขาเอาอุปกรณ์มาติด ผมกับเขาก็ติดต่อสื่อสารกันผ่านทางเจ้ากล่องสีขาวนั่น เขาได้ยินผม ผมก็ได้ยินเขาด้วยเช่นกัน
(( "แปรงฟันหรือยัง" ))
"แปรงแล้ว"
(( "ล้างจานหรือยังอ่ะ" ))
"ล้างแล้ว" เด็กน้อยตอบ ทั้งๆจานยังวางเด่นอยู่บนซิงค์
เด็กน้อยโกหก โกหกอีกแล้ว ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก อัลเลนรู้ว่าผู้ชายคนนั้นอารมณ์ร้าย อัลเลนแค่ปกป้องตัวเอง
(( "นายต้องเชื่อฟังฉัน เข้าใจไหม" ))
"ครับ ผมจะเชื่อฟัง"
(( "ดี เชื่อฟังฉัน! เชื่อฟังฉัน!" ))
(( "เชื่อฟัง!" ))
(( "เชื่อฟัง!" ))
(( "เชื่อฟังฉัน!" ))
อัลเลนเลิกสนใจ เด็กน้อยเดินไปล้างจาน เขามักเป็นแบบนี้เสมอ พูดว่าให้เชื่อฟังเขา พูดคำนี้วันละหลายร้อยรอบ อัลเลนไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องพูดซ้ำไปมา เด็กน้อยคิดถึงแม่ ทำไมแม่ยังหาเขาไม่เจออีก ฮึ่กกกก ..
....เสียงหายไปแล้ว เขาคงกำลังเดินลงมา....
"แขนหนูเป็นอะไรไม่รู้ คุณต้องพาหนูไปหาหมอ" อัลเลนมักใช้หนูเวลาที่เขาต้องการอ้อน
เขาแตะมือลงที่แขนอัลเลน มันมีรอยขาวแดงอยู่รอบๆข้อมือ
"ถ้าเอาขนมมาเล่นอีก ฉันจะไม่ให้อาหารเธอ" ผู้ชายคนนั้นรู้ทันอัลเลน
"คุณต้องพาหนูออกไป .. หนูอยากกลับบ้าน!"
"ช่วยด้วย ช่วยด้วย" อัลเลนดิ้นอยู่ในแขนคนตัวโต เด็กน้อยพยายามจะวิ่งหนีออกไปที่ประตู
"ไม่มีใครช่วยแกได้"
"ตะโกนให้ปากแหกตายก็ไม่มี"
"ร้องไปสิ แหกปากไป"
"ช่วยด้วยยยยย ฮึ่กก "
แกมานี่ ฉันจะให้ดูอะไร ดูประตูนี่นะ แกไม่มีทางออกไปได้ ไม่มีทาง! จำไว้ !!!!
"ปล่อยหนูไปเถอะ ฮืออออออออออ"
"ไม่ ! ฉันอุตส่าห์ทำห้องสวยๆไว้รอ ฉันจะยอมปล่อยแกไปง่ายๆหรอ ไม่มีทาง!" เขาบีบหน้าอัลเลน ใช้มือบีบปากอย่างแรง เด็กน้อยทำให้คนตัวโตโกรธแล้ว เขากลัว "ฮือออ แม่อยู่ไหน"
เด็กน้อยถูกผลักอย่างแรงล้มไปนอนที่พื้นห้อง เขาก้มลงมาหยิบจานอาหาร สงสัยคืนนี้คงอดทานอีกตามเคย ตามด้วยเสียงปิดประตูอย่างดังดัง เด็กน้อยน้ำตาคลอเบ้า แต่ร้องไม่ออก คงเป็นเพราะความเคยชินสินะ
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
"คุณอยู่หรือเปล่าฮะ"
(( ........... ))
"ได้โปรด หนูหิวมากเลย เอาอะไรมาให้หนูมากินที"
"หนูหิวมากเลย หนูจะเป็นเด็กดี"
ไม่มีเสียงตอบรับเลย อัลเลนลองใช้วิธีอ้อนให้คนตัวโตเห็นใจ นำอาหารลงมาให้เขา
"เห็นใจหนูเถอะนะฮะ"
(( ............. ))
"ตอบสิ!!! " ความอดทนขาดผึง เด็กน้อยตะหวาดเสียงกร้าว น้ำตาเอ่อล้น
"ตอบสิ!!! ได้โปรด ฮึ่กกก ผมไม่ได้กินอะไรมาสี่วันแล้วนะ คุณอยากให้ผมตายหรือไง"
"ฮึ่กกกก อะไรก็ได้ ผมกินอะไรก็ได้ ผมหิว เห็นใจผมเถอะ ฮืออออ .. "
(( ............................. ))
"ฮึ่กกกกกก .. ผมอยากกลับบ้าน"
"ผมอยากอยู่กับแม่ T^T "
(( เชื่อฟังฉัน! ))
(( เชื่อฟังฉัน! ))
(( เชื่อฟังฉัน! ))
.
.
.
TBC.
สลดใจจริงๆ จะพยายามจบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งนะคะ เรื่องนี้ไม่หวังให้คนอ่านชอบ แค่พอใจก็ปลื้มแล้วค่ะ
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
อดข้าวต้องสี่วันทรมานนะนั่น
-
ได้ยินว่าพยายามแฮปปี้ตอนจบ โอเคทุกอย่างค่ะ :mew1:
ปอลอ อดข้าว 4 วันสำหรับเด็กๆทรมานมากๆเลย น้ำก็ไม่ให้หรอคะ โหดเกิน :katai4:
-
โอ้โห :sad4:
-
ไม่หวังให้ชอบ แต่ชอบไปแล้ว แฮ่ก ๆ ๆๆ
-
เป็นเราเอาหัวโขกกำแพงตายล่ะ ไม่อยู่หรอก จริงๆ T-T
โหดร้ายอ่ะ
-
มันดี ?'w' แบบ งงๆ 55
-
ปัก ชอบแนวจิตๆ โดยส่วนตัวยังไม่เคยดูเรื่องนี้ คงต้องไปดูซักหน่อยแล้ว
-
ไอ้คนลักพามาเนี่ยเราไม่เชียร์ให้มันเป็นพระเอกเด็ดขาด
เลวเกิน
-
น่าสงสาร :mew6:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
:z3:
-
มีคนเมนท์ด้วยดีใจ (╥﹏╥)
คืนนี้ว่างแล้วจะมาลงให้นะคะ
อิมเมจน้องขอเป็นคนนี้นะ
(http://i61.tinypic.com/9ghuf8.jpg)
จะพยายามเขียนและจบให้ดีที่สุดค่ะ :pig4:
-
3096 Days
(http://i59.tinypic.com/2hhzjb8.jpg)
Day 1394
.
.
(( เชื่อฟังฉัน ))
(( เชื่อฟังฉัน ))
ผมเบื่อ นี่มันสี่ปีแล้วนะ ผมอายุ 16 ผมรู้เรื่องมากกว่าแต่ก่อน ผมโตขึ้นมาก ตั้งแต่ผมถูกจับมา ตอนนั้นผมอายุ 12 เขาไม่ยอมปล่อยผมกลับบ้าน ทำไม ผมเฝ้าถาม ถามจนผมเหนื่อยเหลือเกิน
สามวัน สามวันแล้ว เขาไม่ให้ผมกินอะไรเลยมาสามวันแล้ว ผมหิว ผมอยากกินขนมปัง เบคอน นม น้ำส้ม ผมทรมานมาก ใคร .. ใครก็ได้
"ได้โปรด ผมเชื่อฟังคุณทุกอย่าง"
(( เชื่อฟังฉัน ))
"ผมหิว คุณไม่ให้อาหารผมมาสามวันแล้ว ผมจะเป็นเด็กดี"
(( เชื่อฟังฉัน ))
"ผมหิว ได้โปรด ผมจะเชื่อฟังคุณ" ทำไมเขาไม่ฟังผมเลย
(( เชื่อฟังฉัน ))
(( เชื่อฟังฉัน ))
"เชื่อฟังฉัน เชื่อฟังฉัน คุณจะพูดคำนี้ซ้ำซ้ำซากซากให้ผมฟังทำไม คุณเป็นประสาทหรอ"
ไฟในห้องปิด เปิด และ ปิดและเปิด ทุกครั้งที่เขาไม่พอใจ และตอนนี้มันมืดสนิท
"ผมขอโทษ .. " ผมรู้ว่าตัวเองพูดแรงเกินไป ผมไม่ควรว่าออกไปแบบนั้น นั่นจะทำให้เขาโกรธ
"ผมขอโทษ ผมขอโทษ ฟังนะ ผมขอโทษ ผมขอโทษ"
"ขอร้องล่ะ หาอะไรให้ผมกินที" ฮืออออ ทำไม
.
เสียงหายไป ผมเดินคลำๆไปล้างหน้า ตอนนี้ในห้องผมมีเตียงสองชั้น มีโต๊ะ โคมไฟ วิทยุ นาฬิกา หนังสือ ของใช้บางอย่าง แน่นเต็มห้องไปหมด
ตอนนี้ผมแค่ต้องนอนคอยว่าเขาจะนำอาหารลงมาให้ไหม และเกรงว่าคืนนี้จะไม่ได้อีกตามเคย ...
.
.
Day 1499
ผมนอนห้อยหัวเล็กน้อยอยู่บนเตียงชั้นสอง ผมอยู่ในชุดที่มีเพียงเสื้อตัวใหญ่คลุมเข่าตัวเดียว กับกางเกงในสีขาว เขาบอกว่าอยู่บ้านใส่แค่นี้ก็พอ ตอนนี้ผมของผมยาวถึงบ่าแล้ว ตัวผมซูบผอมเหมือนจะเหลือแต่กระดูกให้ได้
"นายช่วยเย็บกางเกงตัวนี้ให้ฉันหน่อย" ผมเรียนรู้วิธีทำอาหาร เย็บผ้า ทำไฟ ต่อเติมห้อง ผมเรียนรู้ด้วยตัวเอง และได้เขาช่วยสอน
เขาเดินเข้ามาหา ผมยังคงนอนอยู่ในห้องไม่สนใจเขา เขาเดินไปปิดวิทยุ แล้วเดินมาหยุดที่หน้าผม
"เป็นอะไร ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรอ" เสียงเขาเริ่มจะโกรธ
"ผมเจ็บ"
"เจ็บตรงไหน"
ผมปีนลงมานั่งบนเตียงชั้นหนึ่ง
"ไหน"
ผมกางขาออก ผมเจ็บตรงนั้น ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ช่วงนี้ผมมักจะตื่นมาโดยที่กางเกงในมีน้ำเยิ้มเปียก ผมพยายามฟังวิทยุก็แล้ว หาในหนังสือก็แล้ว แต่ก็ไม่เคยมีบอก
"ถอดกางเกงสิ" เขาบอกผม
ผมกระดกก้นเล็กน้อย ดึงกางเกงในที่มีคราบขาวออกมา วางไว้บนเก้าอี้ข้างๆ
"นายไม่ได้เป็นอะไรหรอกน่า" เขายิ้มเยาะผม
"แต่ผมรู้สึกเจ็บ เหมือนมีอะไรบีบตลอดเวลา"
"นายโตแล้ว คงต้องการจะปลดปล่อยมันออกมาบ้าง"
"ผมไม่เข้าใจ"
"อ่ะ มา เขยิบเข้ามา หันหลังชนฉัน" เขาปีนมานั่งบนเตียงกับผม ดึงผมเข้าไปนั่งในระหว่างขา เขาจับผมถ่างขาออกกว้าง ผมตัวเล็กกว่าเขาเยอะเลย
"ฉันจะสอนนาย เอามือมาจับแบบนี้ แล้วค่อยๆรูดส่วนกลาง ทำไปจนกว่าจะรู้สึกอยากปลดปล่อย แล้วนายก็จะไม่เจ็บ"
"อ๊ะ อื้ออ ผม คือ ผะ ผม" เขากุมมือผมที่รูดส่วนนั้นขึ้นลง ตอนนี้ผมรู้สึกว่าส่วนล่างขยายตัว ตอนนี้มันแข็งเต็มมือผมกับเขาแล้ว
"ทำแบบนี้แค่เฉพาะเวลาปวด เข้าใจไหม"
"คะ ครับ ผมเข้าใจ" ผมตอบรับ ตอนนี้มือเราสองคนรูดไวขึ้น ผมหน้าเหยเก ความรู้สึกตีกันไปหมด ผมเลยซบหน้าลงที่อกเขา ปล่อยให้เขาช่วยผมรูดส่วนนั้นไป
"ผมปวดฉี่ครับ เราหยุดได้ไหม" ผมเงยหน้าถาม
"ทำต่อไป อีกนิดก็หายปวด"
"อื้ออออ อ๊ะ" ผมกระตุกไปทั้งตัว มีน้ำสีขาวใสๆออกมาจากส่วนนั้น
"รู้สึกดีขึ้นรึยัง หืม" เขากดจูบลงบนหัวผม ผมหอบหายใจถี่ ซบหน้าอกแกร่ง ในมือยังมีน้ำใสๆอยู่เต็มไปหมด
"ดีครับ นี่น้ำอะไร" ผมยื่นมือให้เขาดู
"น้ำของนายไง ลองชิมดูสิ" เขาจับมือผมให้ผมชิมน้ำที่ว่า แล้วเขาก็เอามือผมไปดูดเลีย มันกินได้ใช่ไหม รสชาดมันแปลกๆ ไม่เห็นอร่อยเลย
"เอาล่ะ เดินไปล้างมือ ล้างตรงนั้นให้สะอาด แล้วมาเย็บกางเกงซะ" เขาสั่งผมแล้วลุกขึ้นยืน
"ผมอยากอาบน้ำ" ผมอยากล้างคราบออก มันเหนอะหนะไปหมดเลย
"แค่ใช้น้ำเช็ดก็พอ"
"แต่มันเปรอะไปหมดเลยนะ"
"อย่าขัดคำสั่ง ฉันบอกให้เช็ด เตียงก็เปรอะเห็นไหม สกปรกเป็นบ้า" เขาพูดจาไม่ดีกับผมเลย
"ก็คุณท...." ผมกำลังจะพูด แต่ไม่ทัน
"อย่ามาชักสีหน้าใส่ฉัน"
ผมเดินไปนั่งบนฝาชักโครก ให้ตายเถอะ เขามันบ้าอำนาจไม่เคยเปลี่ยน
"ข้างบนนั่น คุณมีฝักบัวไหม" ผมกลั้นใจถามออกไป
"บนบ้านน่ะหรอ.."
"มันมีฝักบัวที่ไหนกันเล่า"
.
.
"เอาล่ะ" เขาเปิดประตูห้องผมออก ส่งมือมาให้ผม ผมจับมือเขา เดินออกมาตามทางเล็กๆ เขาลอดช่องสีเหลี่ยมขนาด 1x1 เมตร ออกไป ผมคลานตามเขาออกมาข้่งนอก
ให้ตาย ผมเห็นบันไดปูนซีเมนต์ที่จะพาขึ้นไปชั้นบน แสดงว่านี่คือชั้นใต้ดิน และห้องผมก็ลึกลงไปอีก
"ออกมา" เขาสั่ง ผมจึงคลานออกมาจากช่องนั้น
"ถ้าฉันยังไม่สั่ง ห้ามขยับนะ และ อย่าคิดหนีเป็นอันขาดเข้าใจไหม" ผมพยักหน้ารับ
ตอนนี้ตัวผมสั่น รู้สึกหวาดกลัว ผมไม่เคยเห็นแสงตะวันมานานกว่าสี่ปี นี่เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้ขึ้นไปสูดอากาศข้างบน เขาขึ้นไปรอผมอยู่ด้านบน เหมือนกำลังดูลาดเลา
"ขึ้นมาได้แล้ว" เมื่อเขาพูดจบ ผมค่อยๆลุกขึ้น ขาผมสองข้างสั่น เวลาก้าวแต่ละทีเหมือนมันโซเซ ไม่มีแรงราวกับจะล้มพับ
ผมค่อยๆไต่บันไดขึ้นมา พอถึงข้างบน เขาจับแขนผมแล้วดึงให้ขึ้นมายืนข้างๆ ผมได้ยินเสียงหมาเห่า เสียงเด็กวิ่งเล่น เสียงรถ ผ่านกระจกบานใกล้ แถวนี้คงมีบ้านคนใช่ไหม ในห้องมีแต่อุปกรณ์เต็มไปหมด นี่เป็นห้องเก็บของหรอ
"อย่าทำอะไรนอกเหนือจากที่ฉันบอก" เขาบีบแขนผมแน่น เขามักใช้กำลังเสมอ
"เดินนำหน้าฉันไป ถ้าส่งเสียงร้องฉันจะฆ่านาย" เขาผลักผมเดินไปจนถึงประตู พอประตูเปิดออก ที่ผมเห็นมันเป็นทางเดินเล็กๆ มีกระจกติดบานเกล็ดสองสามอันอยู่ทางด้านขวา
เราเดินกันมาถึงห้องน้ำ ในนี้มีหน้าต่างอยู่หนึ่งบาน ห้องทาด้วยสีเขียวสบายตา ปูกระเบื้องอย่างดี มีอ่างอาบน้ำสีขาว ติดฝักบัวไว้ด้วย มีอ่างล้างหน้า กระจก และของใช้
"มองอะไรน่ะ "! เขาเสียงดังขึ้น เมื่อผมยื่นหน้ามองผ่านกระจกไปข้างล่าง
"ไม่ต้องปิดประตู อาบไปแบบนั้นแหละ ฉันจะเฝ้านายเอง" เมื่อเขาพูดดังนั้น ผมก็ต้องทำตาม ผมถอดเสื้อออก เหลือกางเกงในยืดๆตัวเดียว
"ขนขึ้นเยอะแล้วนะ" เขาบอกเมื่อผมถอดกางเกงในออก ตอนนี้ผมยืนอยู่กลางห้องน้ำในสภาพเปลือยเปล่า
"จะขังผมยังไง ผมก็ต้องโตขึ้นอยู่ดี"
"พูดอะไรน่ะ "! เขาตวาดผม
ผมทำเป็นไม่สนใจ เปิดน้ำจากฝักบัว แล้วลงไปยืนในอ่าง สี่ปีที่ไม่เคยได้อาบน้ำ ผมรู้สึกมีชีวิตขึ้นมาอีกครา ผมพยายามเก็บเกี่ยวความรู้สึกสดชื่นนี้ไว้ให้ได้มากที่สุด เพราะไม่รู้ว่าเขาจะยอมให้ผมขึ้นมาอาบน้ำอีกหรือเปล่า
.
.
"รีบกินให้หมด แม่จะได้เก็บล้างทีเดียว"
"เครื่องเนี่ยใส่จานให้เต็มแล้วค่อยล้างรู้ไหม" คนเป็นแม่เก็บจานชามใส่ลงไปในเครื่องล้างจาน
"แม่กลับละนะ " คนเป็นแม่กล่าวหลังจากดูแลลูกชายตัวเองเรียบร้อย
"ครับ" เขาเดินมาส่งแม่ที่หน้าประตูด้วย
"ลูกมีแฟนรึยัง" จู่ๆแม่เขาก็ถามขึ้น
"ทำไมแม่ถึงถามแบบนี้"
"ผมนี่ยาวไปนะ ของใคร" แม่เขาหยิบเส้นผมที่ติดอยู่บนเสื้อของเขาขึ้นมา
"เอ่อ ผมเปล่า เปล่า" เขาตกใจ รีบปฏิเสธ
"ไม่เป็นไร แม่ชอบ ยายเขากลัวลูกจะเป็นเกย์นะ" แม่ทักเขาอย่างเอ็นดู
"โธ่เว้ย เพ้อเจ้อแล้ว" กล่าวน้ำเสียงไม่พอใจ
"แม่รู้ดีลูกชาย ไม่ต้องกังวล " คนเป็นแม่กลับไปแล้ว แต่เขา เขารู้สึกโกรธมาก ที่ผมของมันทำให้แม่สงสัยเขา ...
.
.
"ฮึ่กกก .. ฮึ้ก" ผมทำอะไรผิด ฮือออ
คนตัวโตกว่ากระชากผมขึ้นมาจากห้อง เขาใช้แบตเตอเลี่ยนไถหัวผมอย่างแรง ผมที่เคยยาวค่อยๆร่วงลงทีละหย่อม ตอนนี้ผมหัวโล้น สภาพคงดูไม่ได้ เขาทำแบบนี้ทำไม ผมเจ็บไปหมดแล้ว ผมนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนเก้าอี้ในห้องน้ำ อยากตะโกนให้ใครช่วย แต่ผมคิดว่าคงไม่มีใครได้ยิน ถึงได้ยินก็คงเข้ามาช่วยผมไม่ทัน ผมอาจตายก่อนแล้ว
"ดูซะ" เขาผลักผมให้มายืนหน้ากระจก
ผมมองศรีษะตัวเองในกระจก หมดแล้วทุกสิ่ง ตอนนี้บนหัวผมไม่มีเส้นผมสักเส้น เขาคงพอใจแล้วสินะ
"ไม่มีผมก็ดีแล้ว" เขาพูดแล้วเดินเข้ามา โอบเอวผมไว้ หน้าเขาซุกไซ้ที่คอผม
"คุณทำแบบนี้ทำไม" ผมถามขึ้นมา ผมอยากรู้เหตุผล
"ไม่ต้องถาม เข้าใจไหม" เขาจ้องตาผมผ่านกระจก
"ครับ" ผมพยักหน้าให้ ที่จริงอยากจะร้องออกมาเสียงดังดัง แต่ผมทำแบบนั้นไม่ได้ ฮืออ
.
ถ้าผมฆ่าตัวตายจะดีไหม
แต่ถ้าผมฆ่าเขาตายล่ะ เรื่องทุกอย่างจะจบลงใช่ไหม
ผมได้แค่คิด คิดว่าสักวันคงมีใครตามหาผมจนเจอ
คิดว่าคงมีใครช่วยผมออกไปจากที่นี่ ...
แต่ผมทำได้แค่คิดเท่านั้นเอง !!!!!
.
.
.
ใจร้ายตลอด โตแล้วยังใจร้ายเลย อิมเมจนี้เลยค่ะที่คิดไว้ เหมือนโรคจิตดีไหมล่ะ
-
อู้วววว
-
คนแต่งนิละใจร้ายสุดค้างตลอด
-
มีแบบนี้มันต้องพัฒนาไปมีแบบนั้น...
(แบบนี้แบบนั้นคืออะไรงง่ะ5555)
-
โรคจิตนิดๆ เหมือนต้องการสะกดจิตเลยอ่ะ
-
อยากให้จบดีนะ เพราะเรื่องจริงสงสารโจรอ่ะ ฆ่าตัวตาย เราว่าคงหลงรักเหยื่ออ่ะ
-
:m15:
-
:sad4:
-
บ้าบอ โรคจิตใช่ปะ
แล้วจะจบแฮปปี้ยังไงยะ
ติดตามจ๊าา
-
อึดอัด ๆ หน่วง ๆ จิตๆ แต่สนุกมากเลยจ้าาา
-
:mew5: :mew5: :mew5: ุหนุกดีรออ่านต่อจร้า
-
ใครที่รอน้องอัลเลนอยู่ คืนนี้เจอกันค่ะ
(http://i60.tinypic.com/6zmt5d.jpg)
พอดีเขียนอีกสองเรื่องไปด้วย อิอิ
★彡BACK .. SEAT ,, ไอ้หน้าสวยที่รัก
วันทองเดอะซีรีย์
-
:mew1:
-
สงสาร
-
(http://i59.tinypic.com/swsg9i.jpg)
Day 1729
We wish you a Merry Christmas
We wish you a Merry Christmas
We wish you a Merry Christmas
And a Happy New Year
เสียงวิทยุเปิดเพลงเมอรี่คริสมาสต์ต้อนรับเทศกาลส่งท้ายปีเก่าดังอยู่ในห้องแคบๆใต้ดิน เด็กหนุ่มเดินวุ่นวายนำต้นคริสมาสต์มาประดับไฟ ติดไฟระยิบที่หัวเตียง ทั้งหมดนี่เขาขอให้คนข้างบนหามาให้ อัลเลนใส่ชุดไหมพรมสีขาวปนเทาตัวยาวถึงเข่า ร่างบางที่ด้านล่างใส่แค่ชั้นในสีขาวตัวเดียว บนหัวมีเชือกผูกเป็นเจ้าชายดูแล้วน่าเอ็นดู ผมก็ยังขึ้นไม่เท่าไหร่ เขาจัดของเสร็จก็ตอนที่คนตัวโตใส่สูทเดินลงมาหาเขาพร้อมกล่องของขวัญ
"ว้าววว ฮ่าาาา" เสียงร้องดีใจ เมื่อเด็กหนุ่มแกะกล่องของขวัญแล้วพบสิ่งที่เขาอยากได้ที่สุด
"โซนี่วอล์กแมนอันล่าสุด ขอบคุณฮะ" อัลเลนยิ้มตาปิดใส่กล้องวิดีที่เขาเป็นคนอัด
"แกะอีกสิ กล่องนั้นน่ะ" เขาชี้ไปที่กล่องอีกอันตรงหน้าอัลเลน เด็กน้อยรีบแกะห่อออก และพบว่ามันคือหนังสือที่เขาเคยขอไปเมื่อต้นเดือน
"อะไรน่ะ โอ้ววว 'เกาะมหาสมบัติ' 'เมาคลีลูกหมาป่า' ขอบคุณมากฮะ" เด็กหนุ่มเดินเข้าไปกอดชายตรงหน้า
"อย่าทำแบบนี้ นั่งลง" เขาแค่อยากแสดงคำขอบคุณ แต่กลับถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย เขาคงอารมณ์เสียอีกแล้วสินะ
"พูดกับกล้องสิ " เขาสั่งเปรยๆ อัลเลนจึงจัดเสื้อผ้า ฉีกยิ้ม แล้วมองไปที่กล้อง
"ต่อไปนี้ผมจะได้ฟังเพลงที่ผมชอบทุกวัน คุณใจดีที่สุดเลยฮะ แต่ผมคิดถึงบ้าน ผมอยากรู้ว่าตอนนี้พวกแม่กับยายเป็นอย่างไรบ้าง" เด็กหนุ่มนั่งซึมเล็กน้อย เพราะคิดถึงบ้าน คิดถึงแม่มาก
"จำเอาไว้นะ ! นายไม่มีใครทั้งนั้น ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ไม่มียาย ไม่มีบ้าน ที่นี่คือบ้านใหม่ มีฉันคนเดียวที่นายจะพึ่งได้ เข้าใจไหม คนอื่นตายหมดแล้ว ตายหมดแล้ว" เขาพูดเสียงคำราม เด็กหนุ่มได้แต่นั่งก้มหน้ารับฟังเท่านั้น
"ครับ" อัลเลนจำใจต้องพยักหน้ารับ ไม่อยากทำให้เขาโกรธ
"นายควรมีชื่อใหม่ นายไม่ใช่อัลเลนอีกต่อไปแล้ว" เขาหยิบหนังสือขึ้นมาไล่ดูชื่อตัวละคร เผื่อนำมาตั้งให้อัลเลนใหม่ได้
"แจ็คสันไหม ? ชื่อของปู่ทวดฉันเอง"
"หรือจะมาคัสดี ?"
"ผมชื่อ เจเรมี่ ได้ไหมฮะ" อัลเลนเสนอ นี่คือชื่อที่เขาอยากได้ ถ้าต้องเปลี่ยน
"นายชื่อเจ เรียกย่อๆว่าเจ" ไหนลองพูดกับกล้องสิ
"สวัสดีฮะ ผมชื่อเจฮะ" เด็กหนุ่มแสร้งยิ้ม โบกมือทักทายให้เขา
"เรียกฉันว่า ' วูฟกัง ' ก็ได้ ไหนลองขอบคุณฉันสักคำสิ" เขาสั่ง
" ขอบคุณนะฮะ คุณวูฟกัง "
.
.
We won't go until we get some
We won't go until we get some
We won't go until we get some
So bring it out here
"แม่ถักเสื้อให้หลานด้วย พอแกกลับมาจะได้อุ่นๆ น่าจะพอดีตัวนะ" คุณยายหยิบเสื้อไหมพรมที่ตนนั่งถักหลายเดือนที่ผ่านมาอวดลูกสาว ตอนนี้พวกเธอกำลังนั่งดูรายการรอบดึกอยู่ในห้องนั่งเล่น
"แม่ว่าแกจะยังชอบสีฟ้าอยู่หรอคะ .."
" ฮึ่กก .. หนูส่งลูกไปโรงเรียน ฮึ่ก .. ทุกๆเช้า แต่เช้า วันนั้น หนะ หนู ฮึ่กก หนูปล่อยลูก เดินไปเอง ฮึ่กก " คนเป็นแม่หยิบเสื้อไหมพรมมากอด หล่อนคิดถึงเด็กชายตัวน้อยเหลือเกิน
"ฮืออออออออ ฮืออออออออออ" เสียงร้องไห้ระงมห้องนั่งเล่น คนเป็นแม่รู้สึกเสียใจ และกล่าวโทษตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่หลายปี ถ้าหล่อนไม่ทำร้ายลูก ถ้าหล่อนยอมให้ลูกไปหาพ่อ เรื่องนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น เป็นความผิดของหล่อนเองทั้งหมด
.
.
ผมเดินหิ้วกระป๋องสีดำขึ้นมาชั้นบน ช่วงนี้ผมได้ขึ้นมาข้างบนบ่อยแล้วฮะ วูฟกังกำลังทุบกำแพง เสียงทุบดังมาก เขากำลังจะทำห้องใหม่ ผมจึงต้องเป็นลูกมือให้เขา
ผมเดินเข้ามาในห้อง เก็บเศษปูนใส่กระป๋อง ในห้องนี้มีหน้าต่างอยู่หนึ่งบาน แต่ตอนนี้สภาพดูไม่ได้เลย มีแต่ฝุ่นจากการทุบกำแพง เครื่องมือ ถุงปูนซีเมนต์วางเกะกะเต็มห้องไปหมด ผมลุกขึ้นชะโงกหน้ามองออกไปข้างนอก
"เจ ถอดเสื้อกล้ามออกก็ได้" ผมหันไป เขาทำหน้าไม่แน่ใจนัก
"อยู่บ้านไม่ต้องใส่หรอก" เขาพูดแล้วหันไปทุบกำแพงต่อ
ผมถอดเสื้อกล้ามตัวยาวถึงเข่าออก ตอนนี้เหลือแค่ชั้นในสีขาวตัวเดียว พาดเสื้อไว้ข้างๆแล้วนั่งลงเก็บเศษปูนต่อไป
"คุณทำห้องใหม่ทำไมฮะ" ผมลองถามดู เขาอาจจะทำห้องให้ใครสักคนมาอยู่ก็ได้
.
"แฟนคุณจะย้ายมาอยู่หรอ " ผมยืนขึ้น จ้องหน้าเขา รอฟังคำตอบ
.
' ตึงงงงงง !!!! ' เสียงค้อนที่ถูกเหวี่ยงลงกระแทกใส่ถุงปูนซีเมนต์ตรงหน้าผมดังขึ้นอย่างแรง ทำให้ถุงแตกออก ผงปูนซีเมนต์กระจายไปทั่วห้อง
"แค่ก แค่ก อ่ะ แค่กกก. ฮือออ " เขาไม่สนใจผม เดินออกไปหน้าห้อง
"ผมขออาบน้ำได้ไหม" ผมพูดทั้งน้ำตา ควันยังไม่หายไป ตอนนี้ผงปูนติดเต็มตัว ติดไปทั่วศรีษะ หน้าและปาก ผมสำลักฝุ่น ถ้าไม่ได้ล้างตัว ผมคงคันและเป็นหอบตายแน่ๆ
.
เขาเดินก้าวมาสามก้าว ค่อยๆมองพิจารณาร่างกายผมตั้งแต่หัวจนถึงปลายเท้า
"คืนนี้นายนอนข้างบนได้ .. "
"ฉันอนุญาต ให้นายนอนกับฉัน" เขาแสยะยิ้ม แล้วเดินจากไป
.
.
หลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาให้ผมใส่เสื้อยืดแขนสั้นสีขาวตัวบาง กับชั้นในตัวเดียว เขาพาผมเข้ามาในห้องนอนของเขา เขาคงชอบสีเขียวมาก เพราะหลายอย่างในบ้านเป็นสีเขียว ในห้องมีแอร์ เตียงสำหรับนอนคนเดียว ตู้เสื้อผ้าไม้ติดผนังขาดใหญ่ โต๊ะวางของ เครื่องใช้ต่างๆ
ปัง ! เขาปิดประตู ลงกลอน เดินไปข้างตู้เสื้อผ้า เขาค่อยๆปลดเข็มขัด ถอดกางเกงยีนออก เหลือแค่ชั้นในสีขาว ผมรู้หน้าที่เลยจะถอดเสื้อออก เหลือแค่ชั้นในตัวเดียว แต่เขาห้ามไว้ ผมเลยยืนรอเขานิ่งๆ ไม่กล้าลงไปนอนก่อน
วูฟกังเดินไปปิดไฟ เขาเปิดโคมไฟเล็กๆตรงหัวเตียงไว้ แล้วหยิบสายพลาสติกสีใสออกมา ผมนั่งลงบนเตียงพร้อมวูฟกัง พร้อมยื่นแขนสองข้างให้เขา เขาคงจะมัดผม คงกลัวว่าผมจะหนีไปตอนเขาหลับสินะ
เขาดันมือขวาผมลง หยิบมือซ้ายผมขึ้นมาใส่เข้าไปในสายพลาสติกที่ทำเป็นห่วงรัด เขาสอดมือซ้ายของเขาเข้ามาในห่วงด้วย แล้วดึงสายจนสุด
วูฟกังลุกขึ้น หยิบผ้าผืนบางขึ้นมาคลุมโคมไฟไว้อีกที เขาให้ผมลงไปนอนใต้ผ้าห่ม สอดแขนข้างที่มัดอยู่กับแขนซ้ายของผมลงมาให้ผมหนุน ผมนอนหันหลังให้เขา เขาดึงผมให้เข้ามาชิดอกมากขึ้น ห่มผ้าขึ้นมาถึงเอว
ผมใจเต้นแรง ไม่เคยมีครั้งไหนที่เต้นแรงขนาดนี้มาก่อน วูฟกังนอนซ้อนหลังผมไว้ เสียงหายใจกระเส่าทำให้ผมขนลุก ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ
"อ๊ะ " เขาใช้มือที่เหลือสอดเข้ามาในเสื้อยืดสีขาวของผม ผมเกร็งตัว หายใจแรงขึ้น เขาใช้นิ้วลูบไปที่ยอดอกเล็กของผม ผมรู้สึกเสียวที่หน้าท้อง เลยเอามือจับไปที่ขาอ่อนเขา ผมลากนิ้วไปตามสีข้างของเขา เพราะความรู้สึกแปลกใหม่ นั่นยิ่งทำให้เขาบี้จุกนมผมอย่างรุนแรง
"อื้ออออ ผมเจ็บฮะ " ผมดิ้นเล็กน้อย เพราะมันเจ็บมากกว่าเดิม
"นายชอบใช่ไหม ชอบที่ถูกฉันเล่นตรงนี้ใช่ไหม " เขาเลียใบหูผม พูดเสียงสั่นพร่า
ผมพยักหน้าตอบอือ กลัวถ้าตอบไม่แล้วเขาจะโกรธ เขาหอมแก้มผม จูบศรีษะผมเบาๆ
"หันหน้ามา " ผมหันเข้ามาทันที เอาหน้าซุกอยู่ที่หน้าอกหนา กลิ่นหอมจากตัวเขาทำให้ผมรู้สึกสบาย เวลาเขาไม่ดุผม เขาดูเป็นคนใจดีคนนึงเลย
"หลับซะ พรุ่งนี้เราจะไปซื้อของกัน" เขาดึงเสื้อผมลง จูบขมับผมแล้วกอดผมไว้ ผมหลับตาอยู่สักพัก ความเหนื่อยและไออุ่นจากคนตรงหน้าก็ทำให้หลับได้อย่างสบาย
.
.
TBC.
อย่าทำร้ายอัลเลนเลยวูฟกัง
-
พระเอกเรื่องนี้หาอะไรดีได้บ้างไหมคะเนี่ย :เฮ้อ:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
แอบสงสารหนูอัลเลนกับคุณแม่คุณยาย
แต่เค้าชอบแนวนี้ 555555 :hao6:
-
ไม่เห็นแววว่าจะรักได้เลยอ่ะ
โหด. :katai1:
-
โอ้ว...ซับซ้อนดีจังค่ะ รอๆๆๆ
-
อย่าคิดนะว่าคนอ่านจะยอมรับแก
ไอ่พระเอกคนเลว
จับน้องมาขังเป็นปีๆ
ไม่ให้น้องกินข้าว
จับไถผม แกเป็นโรคจิตปะถามหน่อย?
โรคจิตน่าตบหน้ามะมะโลยยย
:pig4: :pig4:
-
Day 1803
.
.
"เจ ... เจ " เสียงเรียกของวูฟกังดังขึ้น เขาคงไม่รู้ ผมเดินมาเก็บของที่รถก่อนแล้ว
"ผมอยู่ในโรงรถแล้วฮะ" ตะโกนบอก คนร่างสูงเดินออกมาพร้อมกับแผ่นสกีสองข้าง เขาจัดมันไว้บนหลังคารถบีเอ็มสีเทา รัดให้แน่น
"ฮึบ .. นายเตรียมครีมกันแดดหรือยัง" เขาถามผม
"ครับ"
"ลิปมันล่ะ"
"ครับ ผมหยิบแท่งธัญพืชอัดมาด้วยฮะ อยู่ในกระเป๋า" ผมตอบและหยิบรองเท้าสกีใส่ท้ายรถให้เขา
"ดีมาก " เขาชมผม
"เอาถุงมือมาหรือยัง " ผมถามเขา เพราะกลัวเขาจะลืม เล่นสกีถ้าขาดถุงมือคงจะลำบากแย่
"เอามาแล้ว" เขาตอบพร้อมกับเก็บเป้ลงท้ายรถ แล้วปิดมัน
"เอาล่ะ" เขากำลังจะไปแล้ว วันนี้สุดสัปดาห์ เขาจะไปเล่นสกีทุกเดือน เดือนละสองครั้ง
"เออนี่ คราวหน้าผมขอไปเล่นสกีด้วยนะ" ผมขอเขา ถ้าผมได้ออกไปข้างนอกบ้าง บางทีผมอาจจะมีโอกาสรอด
"ถ้านายทำตัวดีๆล่ะก็ มันก็ไม่แน่" ช่วงนี้ผมเป็นเด็กดีตลอดเลย ผมเชื่อฟังเขาทุกอย่าง
"ผมจะทำตัวดีๆ" ผมตอบรับและส่งยิ้มให้วูฟกัง
"ดีมากกก ถ้าเธอทำตัวดีๆ เราจะได้อยู่กันอย่างสบายๆ แค่เราสองคน นะ" ผมรู้หน้าที่เดินลงมาตามทางข้างล่าง
"นายเคยฟังเรื่องเล่าตลกของนักสกีไหม ที่เขาเล่าว่าก่อนที่การแข่งขันสกีจะเริ่ม ดันมีหิมะถล่มลงมา ลงไปสิ ลงไป" เขาเล่าเรื่องโจ๊กให้ฟัง ก่อนจะสั่งให้ผมลงไปในช่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ
"แล้วก็ให้ภรรยามาชี้ศพสามีที่ตาย พอเจ้าหน้าที่เปิดศพแรกให้ดูหล่อนก็ส่ายหน้า ศพที่สองหล่อนก็ส่ายหน้า พอศพที่สามหล่อนพยักหน้าแล้วบอกว่า 'ผัวฉันเองล่ะ เขาเข้าเส้นชัยเป็นคนที่สามล่ะ ' ฮ่าาาาา" เขาเล่าเรื่องตลกไป หัวเราะขันไป จนส่งผมในห้อง เขาก็ปิดประตูทันที เสียงหายไปแล้ว วูฟกังคงขึ้นข้างบนไปแล้ว
ผมทรุดตัวลงกับพื้นทันทีที่เขาปิดประตู นี่ผมต้องทนอยู่กับวูฟกังในสภาพแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่กันนะ
.
.
.
.
ขากลับจากการเล่นสกีวูฟกังแวะเข้าซูเปอร์มาเก็ต เขาเดินไปที่ช่องขายผลิตภัณฑ์ของผู้ชาย วูฟกังรีบหยิบเจลหล่อลื่นใส่ตะกร้าและเดินมาหยุดหน้าชั้นแขวนคอนดอม เขาชั่งใจอยู่สักครู่ ก่อนจะหยิบคอนดอมไซส์ตนไปด้วยสามสี่แพ็ค
...
...
แสงสีเสียงในผับกลางคืนทำให้ผู้คนดูเหมือนผีเสื้อระเริงเล่นท้าทายแสงไฟในค่ำคืนราตรี วูฟกังขับรถมาที่นี่เพราะเพื่อนของเขาโทรหา ดีซะอีก เขาจะได้ดื่มย้อมใจสักนิด
วูฟกังและเพื่อนหนุ่มกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน มีทั้งเสียงหัวเราะ คำชมเชย เขากระดกแก้วแล้วแก้วเล่า จนเมื่อเห็นผู้หญิงร่างกระทัดรัด ทรวดทรง องค์เอวได้รูป ใบหน้าสวยเซ็กซี่ แต่งกายวาบหวิว เผยร่างกายส่วนเนินนูนให้เห็น หล่อนเดินเข้ามาส่งตายตายั่วยวนและเชิญชวนวูฟกังให้ออกมาแดนซ์กับหล่อนกลางฟลอท่ามกลางผู้คนมากมาย
วูฟกังไม่คิดจะปฏิเสธคำชวน เขายกแก้วกระดกแล้วกระโดดลงจากชั้นลอย เขาดูดีมากในสายตาหล่อนจริงๆ หล่อนดึงมือวูฟกังไปเต้นกลางฟลอ จังหวะเพลงค่อนข้างเร็วทำให้พวกเขาออกลวดลายกันอย่างไม่ไว้หน้า
ร่างกายของหล่อนเสียดสีกับร่างกายของเขาทุกครั้งที่ออกท่วงท่า มือประสานมือ เนินอกอิ่มขนาดใหญ่โตเสียดสีคนตรงหน้าจนร่างกายสั่นไหว บั้นท้ายหล่อนถูกส่งมาถูไถเล่นเร้าอยู่ที่ส่วนอ่อนไหวของชายหนุ่ม
เขาโยกส่วนล่างเข้ากับจังหวะเพลง แก่นกายที่ตอนนี้ลุกขึ้นชูชันเบียดเข้ากับบั้นท้ายหล่อนตามจังหวะ มือของเขาวนเวียนอยู่ที่หน้าขาอ่อนหล่อน หล่อนไม่ได้ว่าอะไร มิหนำซ้ำยังอ้าขาออกเล็กน้อยเพื่อต้องการให้เขาส่งนิ้วสอดใส่เข้ามา
ความต้องการของวูฟกังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขาส่งนิ้วเรียวเข้าทักทายเม็ดสีสดในร่มผ้าสาวร่างเอ็กซ์ ถูไถไปตามร่องลึก ลากไปตามความยาวหยอกล้อกับช่องทางคับแคบ เขาสูดหายใจหนัก ความกระสันอยากทำให้เสียงพร่าสั่น ไม่มีใครสนใครพวกเขา พวกเขาจึงสามารถทำอะไรก็ได้
แต่ในขณะที่หล่อนพยามหันมาเพื่อต้องการจะจูบดูดดื่มกับเขา วูฟกังได้สติขึ้นมา เขาควรกลับบ้านไปหาเจ คนที่บ้านจะช่วยเขาได้มากกว่านี้ วูฟกังฝ่าฝูงชนออกมาอย่างโซเซ ปลายทางของเขาคือบ้านสวย ที่มีเด็กน้อยผู้น่ารักรอเขาอยู่
.
.
"เฮ้ นอนหรือยังเด็กดี" กลับมาถึงวูฟกังรีบมุ่งตรงไปยังสปีกเกอร์ กดถามคนข้างล่างว่านอนหรือยัง
"เอ่อ ครับ" เด็กโง่ ถ้านอนแล้วนายจะตอบฉันได้ไหม วูฟกังคิดเช่นนั้น
"เดี๋ยวฉันลงไปรับ ตื่นได้แล้ว" เขาบอกให้คนตัวเล็กเตรียมตัวก่อนที่จะรีบลงไปรับเด็กน้อยขึ้นมา คืนนี้เจจะต้องนอนกับเขา ถึงเวลาแล้วที่เขาจะกอดรักเด็กคนนี้เสียที
.
.
"ถอดเสื้อออก นั่งรอก่อน"
TBC.
เดี๋ยวมาลงให้อีกค่ะ เอาแค่นี้ไปก่อนเนอะ
-
น้องเจจจจจจจจจ~~~ :sad4: :sad4: :o12: :o12:
-
เจจะโดนมั้ยเนี่ย :katai1: :katai1:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ค้างเงิบ. 5555555
-
จะรักกันได้ไหมเนี้ยะคู่นี้
-
อิแวร์วูฟ!! แกอย่าทำไรน้องนะแกนะ
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
Day 1803 ll
.
.
"ถอดเสื้อออก นั่งรอก่อน" เขาสั่งผม ผมเลยรีบถอด เมื่อครู่เขาเข้าไปอาบน้ำโดยที่ให้ผมนั่งในห้องน้ำด้วย ตอนแรกที่เขาลงไปหาผม กลิ่นเหล้าและน้ำหอมผู้หญิงคละคลุ้งไปทั่วตัวของเขาเลย
วูฟกังใส่แค่กางเกงในตัวเดียวเหมือนผมตอนนี้ เขาใช้ผ้าผืนเล็กคลุมโคมไฟหัวเตียงไว้เพื่อให้แสงไม่สว่างเกินไป
จากนั้นเขาเปิดลิ้นชักหยิบพลาสติกที่ใช้รัดข้อมือของเราสองคนอยู่เป็นประจำออกมา ผมรีบยื่นมือให้เขา เมื่อเขาจัดการรัดสายให้แน่นจนเสร็จ ผมเปิดผ้าห่มขยับเข้าไป วูฟกังล้มตัวลงนอนยื่นแขนออกมาให้ผมนอนทับ
วูฟกังดึงผ้าห่มขึ้นมาเกือบถึงหน้าอก ผมขยับตัวหันหลังเข้าหาคนตัวโต ไออุ่นจากร่างกายเขาทำให้ผมหายหนาว เขาเอื้อมมืออีกข้างมากอดผมไว้
"อื้อ ..." ผมสะดุ้งเล็กน้อยตกใจที่มือของคนด้านหลังกำลังขยี้อยู่ที่ยอดอกผม
"อ๊ะ .." ผมก้มหน้าดูการกระทำของเขา เขาทั้งลูบ ทั้งบีบ ทั้งวน มันส่งผลให้ผมรู้สึกเสียวที่ยอดอกและหน้าท้อง
"หันหน้ามา นอนตรงๆ " เขาสั่ง ผมรีบหันหน้ามานอนตรงๆ หลับตาปี๋
"อ้าปากเล็กน้อย นั่นแหละ ดี อื้มม " เขาสั่งผม พอผมอ้าปาก ความรู้สึกที่ได้รับคือความนุ่มชื้นและแฉะที่ประกบลงมา ผมตกใจจะปิดปาก แต่เขาไม่ยอม ใช้ลิ้นวนที่ริมฝีปากผม แล้วสอดเข้ามา ลิ้นของผมนิ่งงัน ในขณะที่ลิ้นของคนร่างแกร่งพริ้วไหว
"อืมมมม อื้ออออ .." เขาส่งมือมาเล่นที่ตุ่มไตชูชันทั้งสองข้าง ลิ้นหนายังคอยจูบและดูดดันให้ผมต้องทำตาม ผมเรียนรู้จากเขา ถ้าผมยอมทำตามเขา ยอมให้เขาทำอะไรก็ได้กับร่างกายผม ผมอาจจะได้กลับไปเจอพ่อแม่และยายอีกครั้ง
"เด็กดี ไหนบอกสิ ว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไง" เขาละปากออกเนิบนาบ พรมจูบไปทั่วหน้า แล้วกระซิบที่หูผมเสียงกระเส่า
"ผมรู้สึกลอยได้ มันเบาๆ โหวงๆ คุณทำอะไรผมฮะ" ผมออดอ้อนคนตรงหน้า ผมรู้ว่านี่คืออะไร แต่ผมอยากรู้ว่าเขาทำทำไม
"ฉันกำลังทำให้เธอมีความสุขเจ" เขาตอบเสียงหื่น เลียที่ใบหูผมเล่น นี่คือความสุขที่คุณมอบให้ผมหรอวูฟกัง
"อ๊ะ ... อย่าฮะ มันเสียวไปหมดเลยฮะ อื้ออ" เขาย้ายมาที่หน้าอกผม ใช้ลิ้นละเล็มชิมความหวานจากยอดอกสีชมพูอ่อนของผม. ผมครางเสียงอ่อน เผลอแอ่นอกรับการเล้าโลมจากคนตรงหน้า
"ตรงนี้มีน้ำปริ่มแล้วนะ มีอารมณ์แล้วใช่ไหม" เขาส่งมือมาลูบไล้แก่นกายผมผ่านชั้นใน ปลายหัวผมคงมีน้ำออกมาแล้ว ผมรู้สึกเหมือนปวดฉี่เลย
"อื้อออ มันปวดฉี่ฮะ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า
"อ้อนวอนสิ อ้อนวอนฉัน" เขาหยุดมือ นั่นทำให้ผมส่งมือไปจัดการเอง แต่เขาก็จับมือผมบีบไว้
"อ๊ะ อย่าแกล้งฮะ ช่วยผมทีนะฮะ อื้ออ" ทันทีที่ผมบอกให้ช่วย เขาสอดมือเข้าไปหาแก่นกลางของผม บีบเล่นที่พวงไข่สองข้างแล้วจับรูดขึ้นลง ผมซุกหน้าส่ายไปมาอยู่ที่คอวูฟกัง
"ร้องสิ ร้องดังๆ" เขากระซิบเมื่อผมพยายามกลั้นเสียงเอาไว้ในลำคอ
"อ๊ะ อ๊ะ " ผมเลิกกลั้นเสียง ร้องออกมาตามที่เขาบอก
"เรียกชื่อฉัน เรียกชื่อฉัน"
"คุณวะ วูฟกัง อ๊ะ .. วูฟกัง อื้อออ " เมื่อเขาได้ยินชื่อตัวเองจากปากผม เขายิ่งเร่งมือแรงขึ้น ชักขึ้นลงอย่างถี่ ทำให้ผมตัวกระตุกปลดปล่อยน้ำออกมาทั้งหมด ขาผมตกลงที่เบาะอย่างหมดแรง
"หันข้างหลังมา " เขาสั่ง ผมนอนหันหลังเข้าหาเขา ตอนนี้ผมรู้สึกว่าแก่นกายของเขาจะดันอยู่ที่ก้นผม
"อ๊ะ ..จะ ..เจ็บบ " เขาสอดนิ้วเข้ามาที่ช่องทางของผมอย่างไม่ทันตั้งตัว
"อ่าาาา แน่นมาก " เขาร้องอย่างสุขสม ขยับนิ้วเข้าออก มันแน่นมาก เหมือนจะฉีกให้ได้
"สองนิ้ว สามนิ้ว .." เขาพูดตามจำนวนที่ส่งเข้ามา ภายในคับแน่นไปหมดแล้ว ผมขมิบบ้าง ตอดบ้าง เขาก็ยิ่งเร่งความลึกเข้ามาอีก
วูฟกังถอนนิ้วมือออกทั้งหมด แล้วลุกขึ้นเปิดหาอะไรสักอย่างในเก๊ะ เขาฉีกซองออก แล้วใส่ไปที่แก่นกายใหญ่โตของเขา
"อยู่นิ่งๆ อ้าขาอีกนิดสิ .... ซี้ดดด " เขาจ่อส่วนนั้นไว้ที่ก้นผม ผมอ้าขาขึ้นเล็กน้อย เขาใช้แก่นกายถูขึ้นลงที่ปากทางผม
"อ๊ะ วูฟกัง ผมเจ็บ" ผมร้องเสียงหลงเมื่อแก่นกายส่วนหัวของคนร่างหนา พยายามสอดส่วนหัวที่ชูชันเข้ามาในช่องทางเล็กของผม
"ชู่ววว นิดเดียวน่าา อืมมมมม " เขาปลอบแล้วกดลงมาทีเดียว ตอนนี้เข้ามาได่เกินครึ่งแล้วครับ มันใหญ่และแน่นไปทั้งช่องทาง
"อ๊ะ มันแน่นมาก มันจุกไปหมด เอาออกได้ไหมครับ" ผมพยายามจะดันวูฟกังออก มันต้องมีเลือดออกแน่ๆ อีกทั้งยังฝืดมากด้วย
"เงียบสิ ร้องครางแค่ชื่อฉันก็พอ" เขาสั่งแล้วค่อยๆขยับช้าๆเนิบนาบ ก่อนจะค่อยๆเพิ่มความเร็วยิ่งขึ้น
"อ๊ะ คุณวูฟฟ .. อ่า อ๊ะ " เขากระหน่ำเด้งเข้าใส่ช่องทางรักของผม มันดันเข้าไปลึกจนถึงหน้าท้อง ลึกมากจนผมจุกไปถึงหน้าอก
"พูดตามฉัน .. อะ .. แรงอีกครับคุณวูฟ พูด" เขาสั่งให้ผมพูดตาม
"ระ แรงอีกครับคุณวูฟ อ๊ะ" ผมพูดตามเสียงพร่า หัวสั่นคลอน
"เข้ามาลึกๆครับคุณวูฟ" เขาสั่งอีก
"ขะ เข้ามาลึกๆ คะ ครับ อ๊ะ อ๊ะ คุณวูฟ อ๊ะ" เหมือนผมเป็นโรคจิตตามเขา เขาสั่งให้ทำอะไรก็ทำ
"อาาาาา .. ซี้ดดดด ตอดแน่นมาก อ่าาา " เขากอดผมไว้แน่น กระแทกแก่นกายลงมาไม่ยั้ง
"อื้ออออ ไม่ไหวแล้วครับ อึ่ก .." เหมือนฉี่กำลังจะแตก ผมทนแทบจะไม่ไหวแล้ว
"ปล่อยมันออกมา ครางชื่อฉันไปเรื่อยๆ" เขาสั่งพร้อมเร่งความเร็วเพิ่มขึ้น ผมพูดแทบจะไม่เป็นคำแล้ว
"อ๊ะ คุณวูฟฟ. อ๊าาาาาา วูฟ วะ วูฟฟฟฟฟ" ผมกระตุกตัวเกร็ง จิกผ้าปูไว้แน่น ปลดปล่อยออกมาเลอะเต็มไปหมด
"อูยยย..เจ...เจ...นายเป็นเด็กดีมาก อืมมม อาาาาาาาาาาาา" เขาถอนแท่นร้อนออกแล้วกระแทกลงมาถี่ๆ เน้นๆจนท่อนรักของเขากระตุกอยู่ในร่างกายผมสองสามที ปลดปล่อยน้ำรักออกมา
...
...
ผมนอนหมดแรง ไร้เรี่ยวแรงจะเอ่ยคำใด วูฟกังผละออกจากตัวผม เขานอนหงาย ทำหน้าตาเหมือนคนกำลังอึ้ง หรือเขาจะอึ้งกับสิ่งที่ทำกับผมลงไป เขาอาจจะเมา หรือแค่ต้องการที่จะปลดปล่อยเท่านั้น
"ผมอยากไปเดินเล่นในสวน" ผมบอกเขา ผมรู้สึกแน่นอก อยากสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอก
"ว่าไงนะ" เขาถามหลังจากได้สติ
"ผมอยากออกไปเดินเล่นในสวน ได้โปรด"
.....
เขาพาผมเดินออกมาในสวน ผมไม่ได้ใส่รองเท้า ปล่อยให้ฝ่าเท้ารับรู้ถึงความนุ่มของต้นหญ้า ความชื้นจากน้ำค้างตอนกลางคืน ผมเดินออกมาหยุดอยู่กลางสวน มันโล่ง อากาศบริสุทธิ์ เขายังคงเดินมาข้างๆผม มือเรายังคงถูกมัดติดกันอยู่
ผมเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์สีเหลืองนวล คืนนี้พระจันทร์ช่างกลมสุกสวย แสงสว่างของพระจันทร์สาดส่องไปทั่วบริเวณ
จู่ๆเขาก็กระชากแขนผม ให้เดินกลับ ผมยังอยากอยู่ตรงนี้นานๆ
"ไม่ ถ้าผมอยู่กับคุณ คุณก็ต้องอยู่กับผม อื้ออออ"
เขาลากผมกลับมาในบ้าน แต่ไม่ได้ไปที่ห้องนอนเขา เขาลากผมลงมาห้องใต้ดิน ห้องที่ใช้กักขังผม เขาไม่พูดอะไรออกมาเลย เพียงแต่ใช้คีมตัดสายรัดข้อมือออก บังคับให้ผมลงไปในห้อง ผมขัดขืน ผมขืนตัวไว้ ไม่ให้เขาส่งผมลงไป เขาบีบหน้าผม จ้องผมตาเขม็งเหมือนส่งสัญญาณให้รู้ว่าโกรธมาก
สุดท้าย ผมก็สู้แรงเขาไม่ได้ เขาดันผมลงมา แล้วใช้ตู้เซฟปิดตายทันที หึ แค่ผมต้องการจะสูดอากาศบริสุทธิ์เนี่ย มันผิดมากใช่ไหม
...
ผมตั้งสติ ผมไม่ร้องให้อีกแล้ว ผมเดินไปเปิดเพลงแดนซ์ที่อัดไว้ โยกตัวอยู่หน้ากระจก เต้นแร้งเต้นกา ชูมือไปโดนโคมไฟที่ติดอยู่ ผมหัวเราะออกมา ทำตัวให้มีความสุขที่สุด ไหนๆก็อยู่มาได้ตั้งนานแล้วนี่ เรื่องแค่นี้ผมต้องผ่านมันไปให้ได้
TBC.
มันจะรักกันได้อย่างไรล่ะอัลเลนเอ้ยยย
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
สงสารหนูอัลเลน :hao5:
-
ทำได้แค่ทำใจสินะอัลเลน :เฮ้อ:
-
อิวูฟพัง!! สังคังขึ้นตูดแกหรือไงห๊าา!!
อารมณ์แกเป็นแบบไหนกันแน่ตอบ!!!?
สาบานเหอะว่านี่คือพระเอก?
ฉันอยากจะเอาตีนไปประทับหน้าแกมากนี่บอกเลย
ไม่รู้ว่าจะรักกันได้ยังไง แต่ขอเชียร์ให้เจหนี
จะไม่ทนนี่คือไม่ไหว สงสารเด็ก วูฟกังแกโคตรเลวนะรู้ยัง?
:pig4: :pig4:
-
......วูฟกังเห็นอัลเลนเป็นอะไร? แค่ชอบเลยเอามาเป็นที่ระบายส่วนตัวรึ??
โดนไป100ทีซะ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
วูฟกังมีความบกพร่องทางสมองหรือเปล่า รึว่ามีปัญหาทางสมอง
ปล่อยไว้เรื้อรังอย่างนี้เดี๋ยวก็แก้ไม่หายหรอก รีบไปปรึกษาแพทย์ดีหรือเปล่า
-
ขอตอนจบแบบ Bad end นะคะ แบบว่า อยากให้ไม่สมหวังอ่ะค่ะ อย่าสมหวังเลยนะคะ
เรามองว่า อัลเลนจะแบบว่าคิดอยากเข้าใจในพฤติกรรมของวูฟฯ อ่ะค่ะ
เหมือนถ้าเราโดนทำร้าย เราจะหาเหตุผลให้กับตัวเอง และพยายามโอนอ่อนไปในทางที่คนร้ายชักจูงอ่ะค่ะ
แล้วเราก็จะได้เข้าใจเขา แล้วเราก็จะเริ่มปรับตัวทำในสิ่งที่เขาต้องการและไม่ค่อยขัดใจ
เราว่านะ ถ้าตอนจบออกมาได้ แล้วมีการแบบออกมาเจอข้างนอกต่อนี่ อัลเลนอาจจะบ้าไปเลยก็ได้
เพราะแค่ที่อยู่ด้วยกันยังคุ้มดีคุ้มร้ายเลย แล้วถ้าให้ออกมาเจอข้างนอกอีก มีหวังโดนจับตัวไปอีกแน่
แล้วที่อยู่ด้วยกันนี่ อัลเลนจะเป็นเด็กเก็บกดมั้ยนะ? แล้วถ้าอัลเลนฆ่าตัวตายล่ะ?
ป.ล. ถ้าตอนจบแบบ Bad end จริงๆ จะขอบคุณมากค่ะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
สงสารอัลมอลต้องอยู่กับคนโรคจิต
-
มาเกาะขอบรออ่านต่อ
-
อยากให้หนูอัลเลนหนีออกมาได้แล้วให้วูฟตามหาเป็นบ้าเป็นหลังอ่ะ สะใจพิลึก คึๆ มาต่อไวๆน๊าาาา :impress2:
-
โอ๊ย ยังวูฟกังง เอานี่ไปกิน :z6: :z6: :z6:
-
:pig4: :pig4:
-
ถ้าจบเหมือนในหนัง พระเอกก็ต้อง โดดรางรถไฟให้รถไฟทับเสียชีวิต เราไม่อยากให้พระเอกตาย
แล้วก็อยากให้นายเอกอยู่กับพระเอก ฮ่าๆๆ ตอนดูหนังจบอยากให้เป็นแบบนี้
เพราะนาตาชาก็รัก และยังอยู่บ้านหลังนั้นอยู่ทั้งๆที่ เขาจากไปแล้ว
-
เป็นเอ็นซีที่หลอนมากค่ะ
-
Day 2010
.
"อย่าเทเยอะสิ" ผมชะงักมือที่กำลังเทนมจืดใส่แก้ว
"วางผ้ารองจานก่อน" ผมชะงักมือที่กำลังจะวางจานลงบนโต๊ะทานข้าวอีกรอบ
"ต้องให้บอกกี่ครั้งกันเนี่ยฮะ" ผมรีบไปหยิบแผ่นรองจานมาสองใบ
"ของนายไม่ต้อง" เขาดึงผ้ารองจานฝั่งผมออกแล้วเอากระดาษโบชัวร์ปูให้แทน
"แล้วไม่ต้องให้บอกซ้ำสองนะ ... เข้าใจไหม .. ได้ยินที่ฉันพูดไหมเจ ... ฮะ .. ฟังอยู่ไหม ... ฉันพูดให้ฟังอยู่นะ"
ผมที่กำลังเดินวุ่นเปิดฝาหม้อดู ใส่เครื่องปรุงรสอยู่ในห้องครัวจนไม่มีเวลาจะหันไปตอบคำถามเขา ทำให้วูฟกังเริ่มโมโหและใส่อารมณ์กับผม
"ผมก็ฟังอยู่นี่ไง" ถ้าคุณไม่ช่วยก็นั่งเฉยๆแล้วเงียบปากไป อัลเลนอยากพูดต่อออกไปแบบนั้นจริงๆ
"รีบๆเข้า แล้วนั่นน้ำมันเดือดเกินไปแล้ว " ยังไม่ทันได้วางช้อนกินข้าวลงบนจาน ผมก็ต้องผละไปหรี่ไฟที่เตา
"ไปเอาปลามา" เขาบอก ผมรีบเดินย้อนมาเปิดตู้เย็นหยิบปลา แต่ก็ไม่ทันใจเขาอยู่ดี
"เร็วเข้าสิ ชักช้าจริง ฉันยังทำเร็วกว่านายสิบเท่า" แล้วทำไมไม่มาทำเองล่ะ ผมอยากจะตะโกนใส่หน้าคนที่นั่งสั่งเฉยๆ ไม่ทำอะไรเลยสักอย่าง
ผมกำลังเอาปลาลงทอด มันถูกหั่นเป็นชิ้นๆไว้แล้ว
"หาอะไรมาให้ฉันดื่มก่อนสิ" ชิ้นสุดท้ายถูกวางลงบนกระทะไฟฟ้า เขาก็สั่งเรื่องอื่นขึ้นมาอีกครั้ง
"ครับ" ทำได้แค่รับคำ แล้วรีบทำตามที่เขาสั่ง
"ใส่ทำไมกางเกงในนั่นน่ะฮะ" เขาตวาดตอนที่ผมเขย่งเท้าหยิบแก้วจากชั้นวางข้างบน ผมที่ใส่สเวตเตอร์สีน้ำตาลตัวยาวกับชั้นในสีขาวตัวเดียวเลยต้องรีบถอดกางเกงในออก
"นายโง่หรือไงฮะ สกปรกแบบนั้นหาอะไรรองก่อนสิ" เขาตวาดผมที่พาดชั้นในไว้บนเก้าอี้ แล้วรีบหยิบโบชัวร์มาให้ผมรอง
"ที่รองแก้วด้วย" ผมกำลังเทน้ำ เขาก็กระแทกมาโดนมือผมจนน้ำหกเลอะไปหมด
"นี่ ! โง่หรือไง นี่!" เขาผลักหัวผม ตีมาที่ขมับผม แล้วดึงเส้นผมพร้อมก่นด่าใส่หน้าผม
"นั่งลง" เขาบอก ผมเดินไปนั่งอีกฝั่ง เขาจ้องหน้าผม ผมก็จ้องเขาตอบ
ผมอยากจะวิ่งหนีออกไป ไปไกลๆ ที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีเขา ที่ๆเขาตามผมไม่เจอ
เขาเดินไปหยิบกระทะที่กำลังทอดปลาค้างไว้อยู่แล้วเดินมาหาผม เขายื่นมันมาให้ผมดู
"อย่าหวังว่ามื้อนี้นายจะได้กินอะไร" เขาพูดเสร็จก็ตักปลาทอดไปใส่จานเขาทั้งหมด แล้วเดินไปเก็บกระทะ
ผมที่นั่งน้ำตาคลอมองไปที่จานปลา หิว หิวเหลือเกิน ผมไม่สนใจที่เขาบอกจะให้ผมอดข้าว เอื้อมมือไปหยิบปลาทอดมาทั้งๆมือเปล่า รีบยัดใส่ปากด้วยความหิวและโกรธ เขาพุ่งเข้ามาบีบปากผมด้วยความโมโห เศษปลาร่วงหล่นเต็มพื้น เขาอุ้มตัวผมขึ้นแล้วสะบัดชิ้นปลาที่อยู่ในมือผมออก ผมดิ้นจนหลุดแล้วรีบทรุดลงไปเก็บเศษปลาที่พื้นใส่ปาก เขาจิกหัวผมขึ้นมาแล้วอุ้มไปที่ซิ้งล้างจาน เขย่าบีบและใช้นิ้วล้วงให้ผมคายปลาในปากออกมาจนหมด
.............
สุดท้ายเรื่องก็จบแบบเดิมๆ ผมถูกเหวี่ยงลงมากองในห้องใต้ดินอับๆของผมตามเคย
..............
"ลงไปเร็วๆ"
"ไม่ได้ ผมทำไม่ได้"
"นายทำได้น่า ลงไป"
"เรียกช่างเถอะ"
"ไม่ได้ จะให้ใครมาบ้านไม่ได้ นายต้องลงไป...เร็ว" เขาใช้ให้ผมลงไปดูวาล์วน้ำในบ่อปูนที่ลึกมากและมืดมาก ผมยืนสั่นใส่แค่ชั้นในตัวเดียว มีไฟฉายคล้องคออยู่
"อืออ ... อึ่กกก .." สะอื้นตัวโยนด้วยความกลัว เขากดผมให้ลงไปในบ่อ มันเป็นทรงกลมขนาดใหญ่กว่าตัวผมไม่มาก เขาทั้งดัน ทั้งกด ทั้งเร่งให้ผมรีบลงไป ผมลงมาถึงด้านล่างสุดแล้วมันมีปั๊มน้ำอันใหญ่วางอยู่
"นั่นแหละ ... ฮ่ะฮะฮะฮ่าาาาาาาาา " เขาปิดฝาบ่อทันที แล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
"ไม่...ฮือออออออ กรี๊ดดดดด." ผมกรีดร้องด้วยความกลัว เขาตั้งใจทิ้งผมให้อยู่ในนี้ใช่ไหม
"ฮ่าาา... อะไรกัน ล้อเล่นแค่นี้ ร้องตกอกตกใจไปได้." เขาเปิดฝาท่อออก ผมรีบเปิดวาล์วแล้วรีบปีนขึ้นไปอย่างหวาดกลัว ผมกลัวจริงๆนะ มันมืดไปหมด มีน้ำขังด้วย ทำไมเขาต้องแกล้งผมแบบนี้
"ขึ้นมา"
"ไม่... ไม่ .. อย่ามาแตะ" เขาพยายามจะช่วยดึงผม แต่ผมรังเกียจ ไม่อยากให้เขาโดนตัวผม
ผลัวะะะ. ผมต่อยไปที่หน้าเขาเต็มแรง ผมรู้สึกโกรธมาก เขาเกือบจะทิ้งผมไว้ข้างล่างจริงๆแล้ว มันไม่ตลกเลยนะ
.....................
"อย่าาาาาาา" ผมขอร้องเสียงแข็ง เขาหยุดมือที่กำลังถือแบตเตอเรี่ยนที่เปิดเครื่องอยู่ เขาโกรธที่ผมต่อยหน้าเขามาก เขาจงใจจะลงโทษผมโดยการกล้อนหัวผมอีกรอบ
เขาเก็บของในมือและเดินออกไปจากห้องน้ำ ผมนั่งหอบหายใจถี่ เกือบไปแล้วสินะ
.....................
"อืมมมม .. "
"คุณจะแตะต้องตัวผมทำไม.."
"งอนหรอ "
"คุณรู้ไหมว่าผมกลัวแค่ไหน .. อึ่กก"
"ถ้านายไม่ดื้อ .. "
"ครับ ผมจะเชื่อฟังคุณ "
"ดี .. ต้องทำตามที่ฉันบอก .. ฟอด"
"ครับ.. จุ๊บบ"
"คืนนี้ .. นายต้องเป็นคนทำ"
".. แต่ผม"
"ขึ้นมา .. "
"อึ๊ .. อ่าาาา"
"ดี... อย่างนั้นน .. ค่อยๆๆ"
"อ๊ะ .. อือออ "
"เร็วอีกเจ .. แรง.. แรงอีก .. ซี้ดดดดด"
.
.
.
"ฟอด .. ฟอด .. ฟอด"
เสียงหอบถี่กระชั้นปนเสียงร้องเสียวครางด้วยอารมณ์ครุกรุ่นปะทุของคนใต้ล่างที่กระแทกตัวขึ้นมาใส่ร่างเล็กข้างบนไม่หยุดยั้ง วูฟกังดูจะชอบใจในบทรักครั้งนี้ ถือเป็นโชคดีของอัลเลนที่ไม่โดนทำร้ายร่างกายขณะร่วมรักกัน
.......................
เขานอนกอดผมที่ซุกตัวอยู่ในอกเขา ผมไม่เข้าใจทำไมเรื่องนี้เขาจะอ่อนโยนกับผมเสมอ ที่เขาจับตัวผมมาเพราะเรื่องนี้หรอ ปลดปล่อยอารมณ์ทางเพศ ถ้าเป็นแบบนั้น เขาจับผมมาตั้งแต่เด็กทำไม ทำไมตอนนั้นเขาไม่ทำอะไรผม ผมเป็นผู้ชายนะ ถ้าเขาอยากจะมีอะไรกับใครสักคน ทำไมถึงไม่พาผู้หญิงมาล่ะ
....................
TBC.
สั้นไปหน่อยนะคะ || โธ่เอ๋ย อัลเลน สงสารง่าาา ขอโทษที่มาช้านะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ที่รักและสงสารอัลเลนค่ะ แอบเห็นคนเชียร์วูฟกังด้วย ตามดูต่อไปค่ะ คนเขียนก็ลำบากใจเหลือเกิน
:pig4:
-
ขอบคุณจ้า
-
ยิ่งอ่านยิ่งงงไม่เข้าใจวูฟกังโรคจิตวิปริตสุดๆๆๆเป็นใบโคล่าปะเนี่ย
-
ผมว่าคุณวูฟกังนี่ มีปัญหาทางจิตซับซ้อนนะครับ
สงสารน้องเจ
-
อีตาบ้าวูฟกัง :z3:
-
ขอให้อิตาวูฟกังรักน้องด้วยเถอะ
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
Day 2099
.
"เดินหาตั้งสามร้านแหนะ กว่าจะได้" เสียงเขาพูดขึ้น ผมกำลังยืนส่องกระจกบานใหญ่อยู่ เขาซื้อเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ตัวใหม่มาให้ มันใส่กำลังพอดีเลย
"อย่าไดคิดหนีเชียวนา ถ้าฉันมีปืน ฉันฆ่าไม่เลี้ยงแน่" วันนี้เขาจะพาผมออกไปข้างนอก เราจะไปซุปเปอร์มาเก็ตกัน ยังมีอุปกรณ์ตกแต่งบ้านอีกหลายอย่างที่ยังไม่ได้ซื้อ
รถกำลังแล่นไปเรื่อยๆในใจกลางเมือง ต้นไม้สีเขียวชะอุ่ม ตึกราบ้านช่อง ผู้คนที่กำลังนั่งจับกลุ่มคุยกัน หรือกำลังเดินผ่านไปมา เป็นภาพที่ผมไม่เห็นมานานเกือบเจ็ดปี
ตั้งแต่ลงจากรถมา เขาก็ไม่ห่างผมเลย เราเดินเข้ามาเลือกดูโซนอุปกรณ์ตกแต่งบ้าน ห้างนี้ใหญ่มาก ผมเห็นผู้คนมากมายในนี้
"ดูสิ สีนี้เหมาะกับห้องนอน รหัส 8715"
"เอามาถังนึง น่าจะเหลือพอทาห้องเธอด้วยนะ"
ผมก้มลงหยิบถังสีม่วงอ่อน มันหนักมาก เขาไม่ได้ช่วยผมหรอก ผมวางถังสีไว้บนรถลากสี่ล้อ ผมเงยหน้าขึ้นมา ปรากฎว่าเขาหายไปจากช่องนี้แล้ว
ผมยืนเคว้ง ในหัวมีเสียงมากมายตีกันไปหมด มันคือหนทางหนี อีกเสียงก็บอกว่าให้เชื่อฟังเขา ผมชะงัก หันมองรอบๆ มีหญิงวัยทำงานเดินเข้ามาพร้อมกับพนักงาน ผมรู้สึกเบลอ เห็นภาพซ้อน มีเสียงอะไรก็ไม่รู้ร้องอยู่ในหู
"อันนี้เป็นไง ฉันว่ามันเข้าท่าดีนะ " ผมสะดุ้งตกใจ ยังไม่ทันได้ก้าวขา เขาก็โผล่มายืนข้างผม ยื่นกระจกให้ดู แล้วบอกว่ามันดูโอเครสำหรับเขา
เขาวางกระจกลงในรถพร้อมสิ่งของอื่นๆอีกไม่มาก เขาเข็นรถไปที่ช่องจ่ายเงินโดยที่มีผมเดินจับมือกับเขาไปด้วย
...........
ผมรู้สึกหงุดหงิด โกรธ และโทษตัวเองที่ไม่หนีไป ขณะที่มีโอกาส ผมมันผิดเอง ผมไม่กล้า ไม่แม้แต่จะตะโกนบอกให้คนช่วย
...........
"ดี .. ทำต่อสิ " วันนี้เขาให้ผทขึ้นมาที่ห้องใต้หลังคาที่ถูกทาด้วยสีม่วง เขานั่งยองๆถือกล้องวิดีโอถ่ายผมที่กำลังปูพรมที่พื้นห้อง
"มานี่ ..เจ" เขาเรียกผมให้คลานไปหากล้อง
"ยั่วยวนสิ .." ผมทำท่ายั่วยวนใส่กล้อง ดูเขาจะพอใจเป็นอย่างมาก
................
Day 2175
"เซอร์ไพรส์" เสียงเขาที่ดูตื่นเต้นมากบอกกับผม
"ว้าวววว สีไรแลกซ์" เขาปิดตาผมเดินมาที่ห้องใต้บันได พอเปิดตาออก สิ่งที่ผมเห็นคือห้องที่ทาด้วยสีม่วงเผือก พรมเป็นสีม่วงเข้ม ด้านข้างมีกระจก กระเบื้องสีทองดูอลังการติดกับอ่างล้างหน้า มีโคมไฟติดผนังสีเหลืองนวล ดูแล้วสบายตามาก ทุกอย่างในนี้ผมเป็นคนทำทั้งหมด
"นี่ .. จะเอาห้องน้ำแบบนางฟ้าหรือแบบเร่าร้อนดีล่ะ "
"ผมอยากไว้ผมยาว .."
"ถ้างั้นเอา .. นางฟ้าดีกว่า"
.............
เป็นเวลาหกปีกว่าแล้ว สำหรับคดีลักพาตัวเด๋กชายอัลเลน ..
"ผมอยู่นี่ .." ผมกอดวิทยุไว้แล้วร้องไห้ออกมา
เป็นที่ทราบกันดีว่าตำรวจค้นหาเด็กมานานมาก แต่ก็ยังไม่เจอ ยังมีอีกหลายคดีที่เด็กหายไปอย่างไร้ร่องรอย
"ผมยังไม่ตาย .." จะมีใครรู้บ้าง ว่าผมยังอยู่ ที่นี่ ตอนนี้
เสียงวิทยุทำให้เด็กชายอัลเลนรู้สึกเครียด ไม่มีเบาะแสเลยอย่างนั้นน่ะหรอ
แอ๊ดดดดดดด
"ทำไมชอบนอนกลางวันจังนะ " เขายื่นหน้ามาถามผมที่นอนกลิ้งอยู่บนเตียงในห้องใต้ดิน
"ตื่นสิ .. นางฟ้ามาแล้ว"
"อะไรนะ"
"นางฟ้าไง .. ห้องนอนเธอ"
............
เขาพาผมเข้ามาในห้องนอน ตอนนี้มีเตียงขนาดหกฟุตครึ่งกับของใช้บางอย่าง
ผมยื่นมือให้เขา เหมือนเคย มัดมือติดกัน เขาหยิบถุงสีดำออกมาแล้วยื่นให้ผม
"อะไรครับ"
"นางฟ้าไง"
ตอนนี้เรานั่งพิงหลังอยู่บนเตียง ผมอยู่ในชุดนางฟ้าสีขาวที่เขาว่า มันดูเหมือนจะเป็นชุดผู้หญิงมากกว่า
วูฟกังค่อยๆจับมือผมไปวางที่ขาอ่อนเขา ให้ผมลูบตั้งแต่ข้างล่างไล้ขึ้นมายังขาอ่อนด้านใน
"สวยมาก " เขาปลดสายเดี่ยวลูกไม้ของผม แล้วจูบลงมาที่ไหล่
"อะไร!" เขาขึ้นเสียงเล็กน้อยเมื่อผมหันหน้าหนีแล้วเบ้ปากใส่
"ไม่อยากหรอ"
"ไม่"
"แต่ฉันจะทำอะไรนายก็ได้ นายเป็นของฉัน" เขาเอาแขนมาคล้องคอผม ผมดิ้นเล็กน้อยจนเขาปล่อย เรานั่งพิงเตียงเหมือนเดิม ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
............
"ทำไมคุณถึงจับผมมา"
"ฉันเห็นเธอยิ้ม .. "
"ฉันเห็นเธอยิ้ม .."
"เตรียมการอยู่นานไหม"
"ห้า - หกเดือนน่ะ ..... วางระบบท่อน้ำ. สายไฟ เริ่มก่อผนัง .. ฉันไปซื้อวัสดุก่อสร้างไม่ซ้ำร้านกันเลย"
"ส่วนดินไปกระจายทิ้งหลายๆที่ ติดตั้งประตู .. ทั้งหมดนี้ .. เพื่อเธอคนเดียว
เขาตัดสายรัดข้อมือออก จับตัวผมให้นอนลงบนเตียงใต้ร่างเขา เขาเล้าโลม สอดใส่แก่นกาย ถาโถมเข้ามา ผมจิกเล็บไปที่หลังของเขา ขาทั้งสองข้างรัดตัวเขาแน่น เวลาที่ความรู้สึกทางอารมณ์พุ่งสูง เขามอบบทรักเร่าร้อนให้ผมตลอดคืน ความปราถนาของเขาช่างร้อนแรง มันแผดเผาทั้งกายและจิตใจของผม
....................
TBC.
ไม่ยาวมากนะคะ & ไม่นานเกินรอ เรื่องนี้ก็จะจบแล้วค่ะ สงสารอัลเลน
:pig4: :pig4:
-
ทำไมวูฟกังต้องให้อัลเลนใส่ชุดผญด้วย
นี่ผ่านไปหลายปีละ หนูอัลเลนคิดยังไงกับวูฟกังหนอ??
จะจบแล้ว รอตอนจบ.....( :hao5: แอบกลัวกับตอนจบนิดหน่อย)
-
ไอ้วูฟกังนี่โรคจิตไปนะ :katai1:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
ใส่ชุดนางฟ้าด้วยอ่ะ
-
จะจบแบบไหนนะ ไม่กล้าคาดเดาเลย
-
:ruready นางฟ้า...ลูกไม้...
คงต้องรอดูกันต่อไปว่าเรื่องนี้จะจบลงยังไง :เฮ้อ:
-
อัลเลนเอ๋ยมันจะจบยังไววะ
-
ชอบมากกกกกกกก
-
วูฟกังคิดอะไรอยู่กันแน่ล่ะเนี่ย :a5:
-
อิวูฟมันจิต
-
Day 2479
.
"อย่ามองฉันแบบนี้!"
"อย่ามอง .. ฮึ่กก "
"ฮืออออ .. ฮึ่กกก ... ฮือออ .. ฮึ่ก .. ฮึ่ก"
อัลเลนใช้มือปัดชุดนักเรียนตอนเด็กทิ้ง เพราะยิ่งเห็นก็ยิ่งตอกย้ำความเลวร้ายในวัยเด็ก เขานั่งกุมเข่าตัวเองอยู่บนชักโครก เด็กหนุ่มผู้ถูกจับตัวมาตั้งแต่เยาว์วัยรู้สึกหมดหวัง สิ้นแม้เรี่ยวแรงจะทำอะไรสักอย่างตอนนี้
เด็กหนุ่มนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขาเปิดที่อุ่นกาแฟขนาดกลาง มันเป็นเหมือนกระทะแบนๆที่ใช้ทำกับข้าวเวลาอยู่ในห้องใต้ดินนี้ อัลเลนเสียบปลั๊กไฟ เร่งความร้อนสูงสุด รอจนแผ่นเหล็กร้อนฉ่า เด็กหนุ่มนำกระดาษทิชชู่ม้วนขยุ้มเป็นกำวางบนแผ่นเหล็ก แต่ไม่ทันใจ อัลเลนนำทิชชู่ทั้งม้วน เสื้อที่ขาดรุ่ยอีกตัววางทับลงไป
ไม่นานนัก ควันเขม่าสีเทาก็ค่อยๆลอยขึ้นมาจากกองทิชชู่ เด็กหนุ่มขึ้นไปนอนบนเตียง หันหน้าสูดควันให้ลึกเต็มปอด เขม่าเริ่มคลุ้งไปทั่วทั้งห้อง อัลเลนเริ่มมองไม่เห็น หายใจไม่ออก เด็กหนุ่มนอนไออย่างทรมาน เขากะฆ่าตัวตายด้วยวิธิโง่ๆแบบนี้หรือ
"แค่ก .. แค่ก .. แค่ก "
สุดท้ายทั้งห้องถูกปกคลุมไปด้วยควันสีขาวเทา อัลเลนไอและสำลักอย่างเอาเป็นเอาตาย เด็กหนุ่มทนไม่ไหว วิ่งไปรองน้ำที่ซิงค์ล้างจานนำมาราดลงกองควันที่ถูกสุมขึ้นโดยเจ้าตัว เด็กหนุ่มทั้งราดน้ำ ทั้งใช้ผ้าแห้งปัดเป่าควันให้จางลง ใช้เวลานานพอสมควร กว่าห้องจะกลับมาสู่ความปกติ
เด็กหนุ่มคิดผิดที่ใช้วิธีนี้ เขายังไม่พร้อมที่จะตาย อัลเลนรีบจัดการเศษซากตรงหน้า เขาหมกมันไว้ในถุงขนาดใหญ่รัดปิดแน่น รีบเช็ดคราบ ทำลายหลักฐาน ลงน้ำยาเช็ดคราบเขม่า ฉีดสเปรย์ดับกลิ่นที่เหลืออยู่ไม่มาก ให้ห้องไม่อับจนเกินไป
...
....
"กลิ่นอะไร"
วูฟกังลงมาแล้ว เขานำอาหารมาให้ผม
"นายห้ามฆ่าตัวตาย .. เข้าใจไหม .. ห้าม"
เพี้ยะ
"ฮือออ"
ห้ามเข้าใจไหม .. เพี้ยะ
ทำไมนายต้องทำแบบนี้ .. เพี้ยะะ
อย่าทำอีก .. เพี้ยะะะ
"ฮึ่กกกกก .. อึ่กกก "
"อยู่กินกันดีๆไม่ได้ใช่ไหม .. นายกำลังทำมันพัง .. พังหมดเลย"
วูฟกังจิกหัวผม .. ตบหน้าผม .. กระชากตัวผม .. เหวี่ยงผมไปกองที่พื้น .. ตบหน้าผมอีก .. แล้วเขาก็ทึ้งหัวผมให้หันมาจ้องตาเขา
วูฟกังปล่อยมือ แล้วทรุดตัวลงนั่งพิงโต๊ะหนังสือ เขาดูเหนื่อย แต่ผมก็เหนื่อย ผมเบื่อทุกสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ แม้ผมกับเขาเราจะผูกพันกันเกินพี่น้อง เกินลุงหลาน หรือความสัมพันธ์อะไรก็ตาม แต่ตอนนี้ผมอยากออกไปแล้ว ผมอยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้
"คุณปล่อยผมไปเถอะ " ผมนั่งพิงกำแพงอีกฝั่ง จ้องหน้าเขา แล้วเอ่ยสิ่งที่ผมคิดเอาไว้ออกมา
"ถ้าคุณไม่ปล่อยตัวผม .. ไม่ใครคนใดคนนึงต้องตาย"
...
วันที่ 8
ทุบหัว ตบ. ต่อยเข้าที่ท้อง
วันที่ 12
ตบบ้องหู
วันที่ 14
เตะเข้าที่ขา
ผมนั่งจดบันทึกการกระทำของเขาลงในกระดาษทิชชู่ ผมเริ่มเขียนมันมาตั้งแต่ผมเริ่มรู้ความ ผมม้วนกระดาษที่เขียนเสร็จแล้วลงกล่องพายที่มีกระดาษที่ผมจดแล้วอีกหลายกอง ก่อนซ่อนมันไว้ในลิ้นชัก
.....
(( ฉันขอโทษ ))
(( ขอโทษ ขอโทษ ))
(( คืนนี้ขึ้นมานอนด้วยกันนะ ... เจ ))
......
"นายอยากไปจากฉันมากหรอ"
"คุณไม่เข้าใจ"
"ฉัน .. อยากให้นายอยู่ .. นะ"
"อะ .. อืมมม "
เขานอนกอดผมเอาไว้ ผมนอนคู้อยู่ในอกเขา ผม ... ผมที่รู้สึกสับสน ทุกอย่างมันยังไม่มีทางออก เขาไม่ให้ผมออกไปข้างนอก. เขากักขังผม เขาจับตัวผมมา เขาไม่ไว้ใจผม เขาขึ้นเสียงใส่ผม เขาทำร้ายผม เขาเจ้าอารมณ์ เขา .. เขา
"คืนนี้ .. นายอยากดูดาวไหม"
"อืมม "
....
เขาพาผมขึ้นมาที่ห้องใต้หลังคา ห้องที่ผมตกแต่งเองกับมือนั่นแหละ เขาให้ผมนอนหนุนตัก เขานั่งเอนตัวใช้มือยันพื้นไว้ ผมนอนมองดวงดาวระยิบระยับบนท้องฟ้า คืนนี้ฟ้าเปิด มันช่างสวยงามเหลือเกิน
"นั่นดาวอะไรครับ"
"ดาวไถ"
"คืนนี้ ดวงจันทร์ดวงใหญ่ดีนะครับ"
"นายอยากเป็นดวงจันทร์หรือไง"
"ผม .. " ผมไม่อยากเป็นดวงจันทร์ ผมไม่อยากเป็นแค่ดวงดาวที่รอคอยแสงที่ส่องมาจากดวงอาทิตย์ ผมอยากยืนได้ด้วยตนเอง ผมอยากแข็งแกร่งและคอยส่องแสงให้ผู้อื่น อย่างเช่นดวงอาทิตย์ซะเอง มันจะมีวันนั้นไหม
วันที่ผมจะค้นพบแสงสว่างในตนเอง
วันที่ผมจะค้นพบแสงสว่างนำทางให้ผมหลุดพ้นจากที่นี่เสียที
....................
TBC.
ตอนหน้าอาจจะจบนะคะ ขอบคุณที่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้ มันอาจจะไม่ดีอะไร แต่คนเขียนชอบเรื่องนี้มาก พยายามจะสื่อออกมาให้เห็นความไม่ปกติในโลกมนุษย์ ขอบคุณทุกคอมเม้นและทุกคำติชมค่ะ
:pig4: :pig4:
-
อีก 600 วัน
ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอคะ :ling1:
อยากรู้วูฟกังจะปล่อยอัลเลนแบบไหน 1. ฆ่าให้ตาย 2. ปล่อยไปดื้อๆเลย
ถ้าปล่อยอัลเลนไปแล้ว อัลเลนจะไปเรียกตำรวจมาจับวูฟกังไหม?....
หรืออัลเลนจะฆ่าวูฟกังเอง.... :hao5: :hao5:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
ไม่อยากเดาเลย
กดดัน
-
คาดไม่ถูกว่าจะจบยังไงแอบกลัวว่าจะเศร้ามากๆ
-
รอลุ้นว่าจะจบแบบไหน
-
รอ
-
มันจะจบยังไงวะ
-
สงสัยเช่นกันค่ะ ว่ามันจะจบยังไง :hao5: :hao5: :hao5:
-
Day. 2899
.
ลานสกีที่ปกคลุมไปด้วยหิมะน้ำแข็งทางเหนือของรัฐเป็นที่ๆวูฟกังชอบมาพักผ่อน แต่แปลกที่วันนี้เขาไม่ได้มาแค่คนเดียว เมื่อคนที่อยู่ด้วยกันทำตัวดีและเชื่อฟัง วูฟกังก็ยอมที่จะพามาเปิดหูเปิดตาด้วย
อัลเลนเติบโตเป็นหนุ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ยังจำภาพเด็กน้อยร้องขออาหารคนนั้นได้ไหม เด็กน้อยผมสีอ่อน และดวงตาที่มักจะเปล่งแสงเป็นประกาย ทำให้ผู้คนที่พบเห็นทั่วไปตกหลุมรัก ดูเขาสิ ตอนนี้เขาตัวสูงโปร่ง แม้จะร่างบางจนเกือบเห็นกระดูกเพราะได้กินบ้างไม่ได้กินบ้างตามอารมณ์ของเจ้าของบ้าน แต่ก็ไม่ทำให้ความน่ารักของเขาหายไปเลย
มีอยู่เพียงอย่างเดียวที่หายไป คือความร่าเริง เด็กหนุ่มหน้าตาหม่นหมอง ดูมีกังวล และเป็นทุกข์อยู่ตลอดเวลา จะมีใครสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงนั้นบ้างหรือไม่ แต่ที่แน่ๆตัวเขาเองนั่นแหละที่รับรู้ได้ว่าตนเองเป็นอย่างไร รู้สึกอย่างไร และ ต้องการสิ่งใด
"เฮ้! ไปต่อสิ "
"ผมเล่นไม่ได้ "
"อย่าลีลาน่ะ .. ไป .. ลงไปเรื่อยๆ"
วูฟกังพาผมมาที่ลานสกี มันน่าตื่นเต้นมากจริงๆ ที่นี่มีทั้งหิมะ ผู้คนมากมาย ท่ามกลางความเหน็บหนาวแบบอุณหภูมิติดลบ เราต้องใส่เสื้อกันหนาวตัวใหญ่สองชั้น กางเกงยีน รองเท้าผ้าใบ หมวกและถุงมือไหมพรม เรามีกระดานสกีติดเท้าและไม้ค้ำคนละคู่
ผมลงมาจากยอดสูงสุด หกล้มอยู่หลายครั้งจนเจ็บระบมไปหมด แต่วูฟกังไม่ยอมให้ผมหยุด เขายังบังคับให้ผมลงมาต่อ ซึ่งผมก็เล่นได้แปปเดียวนอกนั้นล้มลุกคลุกคลานจนผมเริ่มที่จะอดเซ็งไม่ได้
ผมสอดส่องสายตาไปทั่วตลอดเวลาที่เล่นสกี หนทางที่จะหนีไปจากเขาได้ ผมอาจจะต้องขอร้องให้คนอื่นช่วย
"ผมอยากเข้าห้องน้ำ .."
เราเล่นจนมาหยุดอยู่หน้าห้องน้ำไม้ระแนงขนาดใหญ่ ผมอาจจะต้องแยกตัวออกจากเขาก่อน แบบนั้น จะทำอะไรคล่องตัวขึ้นเยอะ
"ตามมา .."
เขาไถสกีมาหยุดหน้าประตู เปิดมันออกแล้วตะโกนถามว่ามีคนอยู่ข้างในหรือไม่ พอเห็นว่าไม่มีคนตอบ เขาก็ให้ผมเข้าไป ผมถอดถุงมือ แว่นตาดำ และรองเท้าออก ยื่นให้เขา แล้วเดินเข้ามาในห้องน้ำ
ผ่านไปห้านาที ผมยังนั่งกุมขมับอยู่บนฝาชักโครก วันนี้เขาให้ผมใส่เอี๊ยมยีนส์สีซีดกับเสื้อยืดสีขาวข้างใน
โกรกกกกกกกกกกกก
ผมรีบเปิดประตูออกมาเมื่อได้ยินห้องข้างๆกดชักโครก ผมต้องหาคนช่วย ผมต้องหนีไปจากวูฟกังให้ได้
"คุณครับ .. ช่วยผมด้วย .. ผมถูกลักพาตัวมา .. ผมอัลเลน สาธิลา เด็กที่โดนจับมาเมื่อแปดปีก่อนไง.."
ผมออกมาจากห้องน้ำ เหลือบมองให้แน่ใจว่าวูฟกังไม่ได้เข้ามา ผู้ชายผิวแทนคนนึงกำลังยืนล้างมืออยู่ ผมรีบเข้าไปขอร้องเขา เล่าความจริง อ้อนวอนหวังให้เขาเห็นใจและช่วยผม
"Arus re de opad un li cest "
ผู้ชายคนนั้นหันมามองผมอย่างงงๆ ก่อนที่จะตอบผมมาเป็นภาษาที่ผมไม่เข้าใจ ถ้าอย่างนั้นเมื่อครู่ที่ผมขอร้องเขา เขาคงฟังไม่รู้เรื่องเลยสินะ
ชายแปลกหน้าเดินนำออกไป ผมได้แต่ถอนหายใจดังๆออกมา หมดสิ้นแล้วหนทางหนี ผมรีบล้างมือแล้วเปิดประตูออกมา วูฟกังไม่ได้พูดอะไรเขาแค่มองผมอย่างไม่พอใจ คงเพราะผมเข้าห้องน้ำนานไปสินะ
.........
พวกเรานั่งกันมาในรถ ไม่มีใครพูดอะไร จนกลับถึงบ้าน รถแวนสีแดงเลือดหมูค่อยๆจอดในโรงรถคุ้นตา
"เกิดอะไรขึ้นในห้องน้ำน่ะ" อยู่ๆคนข้างๆก็หันมาถาม
"ป่าวนี่.." ผมใจเต้น หรือว่าเขาได้ยินที่ผมคุยกับผู้ชายคนนั้น
"เหอะ ๆ ตบตา .. โกหกชั้น .. นี่" พูดจบ ศอกหนาก็กระแทกมาที่หน้า หน้าด้านซ้ายผมชาไปหมด มันเจ็บเหมือนกระดูกจะหัก
"อื้อ !! .. ฮึ .. ฮือออ อึ่ก "
"นี่ ...... นี่ ......!"
วูฟกังทั้งตบ ต่อย ศอก กระแทก เข้ามาไม่ยั้ง เขาเอาแต่พูดว่า นี่ .. นี่ แล้วทำร้ายร่างกายผมอย่างต่อเนื่อง ผมสู้อะไรเขาไม่ได้ ทำได้เพียงใช้แขนขึ้นมาป้องกันให้แรงที่ส่งมาลดน้อยลง
................
อัลเลนนั่งกุมเข่าอยู่บนชักโครก หน้าตาเขายับเยินเกินกว่าจะมองออก จมูกยังคงมีเลือดไหลออกมาไม่ขาด ตาบวม คิ้วแตก เขาเพียงแค่นั่งกอดเสื้อเสวตเตอร์อย่างโดดเดี่ยว และ อ้างว้าง
เรื่องราวทั้งหมด ทุกๆการกระทำที่เกิดขึ้น เด็กหนุ่มจะบันทึกและรวบรวมมันไว้ในกล่องอันเดิม ซึ่งตอนนี้มันมีกระดาษทิษชู่ม้วนอยู่เกินสามสิบใบแล้ว
...........................
Day 2908
เค้กรูปเลข 19 สีขาวขนาดสามปอนด์ที่ถูกตกแต่งหน้าไว้ด้วยดอกกุหลาบสีชมพูปนเขียวในส่วนของใบ ถูกวางไว้บนโต๊ะไม้สีน้ำตาลปูด้วยผ้าปูโต๊ะสีชมพู มีเชิงเทียนแท่งยาวประดับด้วยดอกไม้ตั้งอยู่สามอัน บนโต๊ะมีแจกันดอกไม้ดอกไม้ บวกกับแสงสีนวลของเทียนทำให้บรรยากาศในห้อง ดูน่าตื่นตา
"สิบเก้านี่"
"ผมขอตัดเค้กนะ"
วูฟกังเปิดประตูแล้วดันผมเข้ามาในห้องที่ถูกจัดไว้แบบนี้ ผมเหลือบมองไปยังบานหน้าต่างที่สามารถเปิดออกไปได้ ผมขอเขาตัดเค้ก วูฟกังพยักหน้าตกลง วันนี้เขาใส่สูทผูกไทเต็มยศ ส่วนผมมีแค่เสื้อเชิ้ตตัวยาวสีขาวของเขา กับชั้นในตัวเดียว
เขาส่งมีดให้ผมที่กำลังตื่นตาตื่นใจ ผมรีบตัดเค้กส่วนของเลข 1 เขาหยิบจานขึ้นมารับ
"ไหนว่าหิวไง .. ตัดชิ้นใหญ่ๆเลยสิ"
"ได้หรอ " เขาพยักหน้า ผมจึงลงมือตัดเค้กอีกชิ้นใหญ่ๆใส่จาน
"สุขสันต์วันเกิด" เขาพูดแล้วยื่นถุงในมือมาให้ผม
"ให้ผมหรอ ... ชุดใหม่นี่ " ผมหยิบของในถุงออกมา มันน่าจะเป็นชุดยาวถึงเข่าอะไรสักอย่างสีแดง
"ลองใส่ดูสิ" ผมสวมเสื้อยาวแขนกุดสีแดง มันเป็นชุดของผู้หญิงนี่ แต่พอมองกระจก ชุดสีแดงที่ตัดกับผิวสีขาว อีกทั้งผมที่ยาวประบ่าก็ทำให้ดูหวานเหมือนผู้หญิงใช่ย่อย
"เต้นรำกันไหม". วูฟกังเดินมาแล้วรูดซิบหลังขึ้นให้ผม กดจูบลงมาที่ซอกคอ แล้วจับมือผมสองข้าง ตั้งท่าเต้นรำ
"โธ่เว้ย .. นายเต้นไม่เป็นนี่นาเจ" เขาสบถเล็กน้อย ผมไม่เคยเต้นรำ นั่นทำให้เผลอพลาดไปเหยียบเท้าเขา
"ซ้าย .. ขวา .. ช้า . ช้า .. เร็ว .. เร็ว ". เขาเร่งจังหวะไปเรื่อยๆ ผมเริ่มคุ้นชินกับมัน จึงทำให้สามารถเต้นกับเขาไปได้เรื่อยๆ
เต้นจนเหนื่อย เราก็ทานเค้กกัน เขาให้ผมจิบไวน์เล็กน้อย แค่นั้นก็ทำให้ผมมึนได้ เขาจึงต้องอุ้มผมท่าเจ้าสาว ช่วยปลดซิบและถอดชุดผมออก หลังจากนั้น เราก็ร่วมรักกันอีก มันเหมือนว่า พอเขามีครั้งแรก มันก็จะต้องมีต่อไปอีกเรื่อยๆ
...............
ช่วงหลังๆ ผมทำทุกอย่างได้โดยที่เขาไม่ต้องมานั่งบ่น ผมรู้วิธีที่จะทำให้วูฟกังพอใจ ผมสามารถหยิบจาน ปูผ้า หยิบแก้วมาวางที่แผ่นรอง เทน้ำอย่างคล่องแคล่ว ไม่เงอะงะ ผมจำทุกอย่างที่เขาบอกว่าต้องทำแบบนี้ มันคือผลประโยชน์ของตัวผมเอง และดูเหมือนเขาจะพอใจ
แต่ในทางกลับกัน ผมมักจะเหมือนคนโรคจิต เหมือนคนเป็นโรคประสาทที่คิดแต่จะหาวิธีหนี นี่ผมบ้าตามเขาไปแล้วใช่ไหม บ้ามา เลยต้องบ้ากลับ แบบนี้ถูกต้องหรือเปล่า
...........
Day 3096
"ชั้นว่าจะขายรถตู้ .. เราอาจจะได้เงินสักก้อนนึง .. เธอต้องช่วยทำความสะอาดมัน" เขาพูดตอนที่เรากำลังนั่งทานสลัด ผมพยักหน้าเข้าใจ แล้วรีบทานให้เสร็จ เก็บล้างให้เรียบร้อย แล้วออกไปช่วยเขาที่ลานจอดรถ
"อ่ะ .. เดี๋ยวนายเข้าไปเช็ดทุกซอก .. ดูดฝุ่น .. แล้วก็ล้างรถ .. เอาให้สะอาดล่ะ ทั้งพื้น แล้วก็เบาะ"
วูฟกังสั่งผม ผมจึงลงมือดูดฝุ่น เก็บของหน้ารถ เช็ดเบาะให้เงา แล้วย้ายไปทำในส่วนข้างหลังที่เป็นห้องโดยสารว่างๆ ไม่มีเบาะนั่ง
ผมดูดฝุ่นไปเรื่อยๆ ในขณะที่เงยหน้าขึ้นมา ผมเห็นประตูบ้าน ประตูบานยักษ์ที่แง้มอยู่เล็กน้อย ผมรีบคิดหาวิธีจะออกไป ในขณะที่มือยังคงดูดฝุ่นอยู่
วูฟกังเดินเข้ามาจากข้างหลัง ดึงตัวผมที่กำลังดูดฝุ่นให้เข้าไปหา เขาจูบผมที่ริมฝีปาก ตอนที่ผมหันไปหาเขา ผมแสร้งยิ้มว่าพึงพอใจ สักพักเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา
"ฮัลโหล .. ครับ , ได้ยินไหมครับ" เสียงเครื่องดูดฝุ่นที่รบกวนทำให้เขาไม่สามารถยืนคุยข้างๆผมได้
"สักครู่นะครับ .. ดูดฝุ่นไปดีๆ เดี๋ยวมา .. ครับ .. อ่อ ขายครับ รถตู้ ... " เสียงหายไปแล้ว เขาเดินเข้าไปในบ้าน นี่คือโอกาสดีที่สุดถ้าผมคิดจะหนีไปจากที่นี่
ผมตัดสินใจวางที่ดูดฝุ่นลงกับพื้นรถ เสียงเครื่องดูดฝุ่นที่ยังดังคงพอช่วยเขาได้ ผมลงมาจากรถ ยืนมองเขาผ่านประตูเป็นวินาทีสุดท้าย ก่อนที่จะรีบวิ่งออกมาจากประตู ผมวิ่งไปตามทางสุดแรงเกิด ไม่แม้แต่จะหันไปมองบ้านหลังนั้นอีก
................
"เขานัดเราวันอาทิตย์ .." วูฟกังเดินถือโทรศัพท์ออกมา เขาตั้งใจจะบอกอัลเลนว่าวันอาทิตย์นี้รถจะขายได้ และเราจะมีเงินใช้กันอีกหนึ่งก้อน ลมหายใจหยุดชะงักไป เมื่อเดินมาถึงรถตู้ ที่มีเพียงเครื่องดูดฝุ่นเสียงดังที่ถูกวางไว้กับพื้น ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของเด็กหนุ่มที่เขาคุ้นเคย
................
ผมวิ่งออกมาอย่างรีบร้อน ผมไม่ได้ใส่รองเท้า มีเพียงเท้าเปล่ากับเสื้อสีแดงตัวนั้น ผมวิ่งเลี้ยวตามซอยมาเรื่อยๆ แม้จะหอบและเหงื่อแตกจนแทบเป็นลมแต่ก็หยุดไม่ได้ ผมวิ่งลัดป่ามาออกอีกหมู่บ้าน ทำไมถึงไม่มีคนเลยนะ ผมวิ่งไปเรื่อยๆ พอเจอบ้านคนก็ชะเง้อมองว่ามีคนไหม
ผมวิ่งต่อมาเรื่อยๆจนสุดทาง ผู้คนแถวนี้เขาหายไปไหนกันหมด แต่แล้วสายตากลับเหลือบไปเห็นเงาของหญิงชราที่กำลังเดินเข้าประตูไป ผมรีบวิ่งลัดสวนเข้ามาอย่างใจร้อน
"เธอเข้ามาทำอะไรในสวนฉัน". คุณยายผมขาวเดินออกมาชี้หน้าด้วยความที่คิดว่าเขาบุกรุก
"สวัสดีครับ .. รบกวนช่วยแจ้งตำรวจได้ไหมครับ .. ผม อัลเลน สาธิลา ที่โดนจับตัวไปเมื่อ 8 ปีก่อน " ผมรีบพูดอย่างใจร้อน ผมกลัวว่าวูฟกังจะตามมาเจอที่นี่
.............
"ไหนครับอัลเลน" ตำรวจนายหนึ่งเดินเข้ามาในบ้าน ผมรีบลุกขึ้นอย่างดีใจ
"ผมครับ .."
"หยุดอยู่ตรงนั้น .. คุณมีเอกสารยืนยันหรือเปล่า" คุณตำรวจดูท่าจะไม่เชื่อที่ผมพูด
"ไม่มี .. แต่ผม อันเลน สาธิลา ที่ถูกจับไปเมื่อแปดปีก่อน". ตำรวจพยักหน้าเข้าใจ แล้วพาผมนั่งรถมาที่สถานีตำรวจ
..................
ผมยืนรอแม่อยู่ในห้องทำงานของกรมตำรวจ ผมกำลังนึกถึงวูฟกัง ตอนนี้เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าเขาออกมาแล้วไม่เห็นผมอยู่ในรถตู้ เขาอาจจะช็อคตายไปเลยก็ได้
"อัลเลน .."
เสียงที่ดังขึ้น ทำให้ผมรีบหันกลับไปมอง แม่ นั่นแม่ผมจริงๆ แม่ที่ดูกำลังอึ้ง ตกใจ เดินเข้ามาแล้วกอดเขาไว้ นี่มันเป็นเรื่องที่ดีที่สุดในชีวิตผมเลยก็ว่าได้ ผมกอดแม่กลับ เราร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความดีใจ แด๊ดดี้ที่มาด้วยก็ไม่ต่าง ท่านยืนมองเราสองคนแล้วร้องไห้อย่างตื้นตันใจ เราสวมกอดกันอยู่นาน โดยที่ไม่มีใครพูดอะไร แปดปีนี่เนอะ แม่คงจะกำลังตกใจที่ได้ลูกสาวกลับมา เพราะตอนนี้ ผมอยู่ในชุดกระโปรงสีแดงของเด็กผู้หญิง
ตำรวจให้ผ้าคลุมหน้ากับผม เขาพาผมเดินฝ่าวงล้อมของนักข่าว ข่าวของผม เด็กชาย อัลเลน ที่โดนลักพาตัวไป เมื่อแปดปีที่แล้วทำให้ผู้คนสนใจเป็นอย่างมากในการกลับมาครั้งนี้ ใครจะเชื่อ ว่าผมจะรอดมาได้ ทั้งๆที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยมาถึงแปดปี
"อัลเลนเป็นอย่างไรบ้างครับ"
"คุณทำไมถึงกลับมาได้คะ"
"ใครที่จับตัวคุณไปครับ .."
เสียงดังไล่หลังตั้งแต่ตำรวจพาผมฝ่าวงล้อมนักข่าวออกมาได้ ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนรถที่มีแด๊ดดี้เป็นคนขับ และแม่ที่นั่งข้างๆ ผมปล่อยใจให้ลอยไปเรื่อยๆ มองหญ้าสีเขียวสองข้างทางทำให้รู้สึกสงบ และ สดชื่น
คิดถึงแต่ก่อน ผมทนอยู่กับเขาไปได้ยังไงกันนะ ผมที่เป็นแค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ต้องโดนลงโทษด้วยการนั่งฟังคำว่า "เชื่อฟังฉัน" วันละหลายรัอยรอบ ให้อดข้าวอดน้ำ ถูกทำร้ายร่างกายจนบอบช้ำ แต่แล้ว ผมก็สามารถต่อสู้ อดทน และหนีออกมาได้ บางทีผมอาจจะเรียนรู้วิธีการรับมือคนอย่างเขาจากการกระทำของเขาเองที่ถูกส่งมาให้ผม
..................
คุณๆยังจำที่ผมเคยพูดให้เขาฟังได้ไหมครับ
"ไม่คุณก็ผม ใครคนใดคนหนึ่งต้องตายกันไปข้างนึง"
ถ้าตอนนี้ผมคือคนที่รอดชีวิต ... แล้ววูฟกังล่ะ เขาคือคนที่จะต้องตายใช่ไหม
END
จบแล้วค่ะสำหรับเรื่องนี้ จบแบบนี้ไม่ว่ากันเนอะ วูฟกังตายหรือไม่จะเฉลยในตอนพิเศษค่ะ ขอบคุณทุกคนมากๆนะคะ ยังไงรอตอนพิเศษกันหน่อยเนอะ จะรีบปั่นมาให้ค่ะ รักคนอ่านทุกคนค่ะ สวัสดี
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบได้โอเคนะแต่อัลเลนรักวูฟกังบ้างปะ
-
จบได้โอเคนะแต่อัลเลนรักวูฟกังบ้างปะ
รอตอนพิเศษนะคะ
:pig4:
-
ขอบคุณนะฮับบบบ :z2:
อ่านแล้วชอบ พระเอกจัง โรคจิตได้ใจมากมาย :katai4:
ขอบคุณคนเขียน :pig4:
-
แอบคิดนะว่า ให้คู่กันก็ดี :laugh: :laugh:
-
:m31:
บอกไม่ถูกจริงๆ
-
ไม่เอาจบเศร้าน้าาา :sad4:
-
:pig4: รอตอนพิเศษค่ะ
-
อ่านแล้วทำท่านี้แทน :m15: :m15: :m15: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
รอตอนพิเศษเลยค่ะ
-
เอ๊ย จบเฉย :katai4: รอตอนพิเศษนะ :katai1:
:pig4:
-
รอตอนพิเศษค่ะ :pig4:
-
ขอบคุณค่ะ ถ้าของจริงคนร้ายฆ่าตัวตาย แต่ว่าต้องรอดูบทสรุุปวูฟกังในเรื่องนี้
-
รอตอนพิเศษ :L2:
-
สนุกมากค่ะ ลุ้นทุกตอนเลย
รอตอนพิเศษ อิๆ
:katai2-1:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วแทบหยุดหายใจ หลากหลายอารมณ์บอกไม่ถูก รู้แต่ว่าพออ่านจบแล้วคิดเหมือนกันจริงๆว่า... ความรู้สึกหนึ่งบอกว่าเกลียดนะ แต่ก็ไม่อยากให้เขาตาย อีกความรู้สึกหนึ่งก็บอกไม่ถูกว่าคืออะไร แต่น่าจะไม่ใช่รัก รักไม่ลงหรอกโดนทำแบบนั้น ....ประมาณนั้นแหละค่ะ~~
-
Bad End Bad End Bad End Bad End Bad End Bad End Bad End Bad End
Bad End Bad End Bad End Bad End Bad End Bad End Bad End Bad End
Bad End Bad End Bad End Bad End Bad End Bad End Bad End Bad End
จบแบบนี้เถอะ เราปลื้มอ่ะ แต่แบบอยากรู้ว่าวูฟเป็นไง? แล้วจะมีเหตุการณ์แบบคลุ้มคลั่งอะไรแบบนี้บ้างมั้ย?
ไหนจะจิตใจอัลเลนอีกล่ะ เราว่าอัลเลนเข้าถึงยากอ่ะ เดาความรู้สึกไม่ถูกเลย :katai1:
-
เฮ้ยยยยยย! ไรอ่าาาาาาาา!!!
-
:L1:
-
ว่าจะไม่อ๊านไม่อ่าน แต่ก็อ่านจบจนได้ค่ะ (ฮา)
ชอบมากเลยค่ะเรื่องนี้ อ่านแล้วสงสารอัลเลน
บรรยายไม่ถูก การกระทำของวูฟกังเหมือนขาดๆเกินๆจนน่าโมโห แต่อีกใจก็สงสารนะคะ
ชอบตรงที่คนเขียนไม่ปรานีตัวละครนี่แหละค่ะ ทำร้ายคือทำร้าย ลงไม้ลงมือก็คือลงไม้ลงมือเลย
ยังไงดี คือบางทีถ้าอ่านนิยายบางเรื่องก็จะเห็นว่าพระเอกส่วนใหญ่ไม่ค่อยกล้าลงไม้ลงมือกับนายเอก
อย่างมากสุดก็อาจจะแค่ชกหรือตบหน้าประมาณนั้น อันนี้เล่นซ้อมซะเลือดกำเดาไหล คิ้วแตก หน้าบวม
บรรยายซะจนนึกภาพออกเลยค่ะว่าน้องเป็นยังไง สรุปคือชอบค่ะ มันเหมาะกับธีมเรื่องมาก
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ รอตอนพิเศษค่ะ :mew1:
-
อ่านแล้วเจ็บหัวใจจริงๆค่ะ สงสารอเลนสุดๆเลย ทำไมนะ ทำไมต้องเจอคนเห้ๆแบบนั้น
มาอ่านแบบรวดเดียวจบนี่เราเจ็บปวดแทนอเลนเลย เฮ้อ~ ทนมาตั้ง8ปี โหดจริงไรจริง
คนเรานี่น้า พรากลูกพรากแม่ ทำร้ายสารพัด ใช้งานเยี่ยงทาส จับมาขังหน่วงเนี่ยว8ปี
สงสัยจริงๆว่าใจของไอ้หมาบ้า(วูฟกัง)ทำด้วยอะไร??? น่าฆ่าให้ตายยิ่งนัก ฮืยๆๆๆๆ
ยังมีการมารวบหัวรวบหางหนูอเลนอีก แม่มเอ้ย น่าฝากลูกปืนไว้ในกระโหลกสักหลายๆนัด
อ่านแล้วรู้สึกเลยว่าปลุกความโรคจิตในตัวเราให้พลุพล่านมาก กร๊ากกกก ชอบๆๆ เมจก็น่ารักด้วย
ตอนนี้หนูอเลนก็หนีได้แล้ว เยส~ บราโว่~ ขอให้ชีวิตหนูดีขึ้นๆมากๆเลยนะลูก >_____<
อยากรู้แล้วสิว่าไอ้วูฟจะตายมะ? อเลนห้ามตายนะ เราหวง 5555 อยากอ่านตอนพิเศษแล้วอ้ะ มาต่อไวๆน้า
-
รอตอนพิเศษ :katai5:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ตื่นเต้นมากตอนอัลเลนหนี รอตอนพิเศษ อยากรู้ว่าวูฟกังเป็นยังไง อยากรู้เหตุผลว่าทำวูฟกังถึงจับอัลเลนมา อยากรู้มากกกกก รอตอนพิเศษนะค้า
-
:hao5:
ดีใจที่อัลเลน รอดมาได้
แต่ถ้าลุงวูฟตายแบบในหนัง
อันก็เศร้าอีก
มารออ่านตอนพิเศษดีกว่า :katai3:
เอิ๊กๆๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
Today
.
คุณๆยังจำที่ผมเคยพูดให้เขาฟังได้ไหมครับ
"ไม่คุณก็ผม ใครคนใดคนหนึ่งต้องตายกันไปข้างนึง"
ถ้าตอนนี้ผมคือคนที่รอดชีวิต ... แล้ววูฟกังล่ะ เขาคือคนที่จะต้องตายใช่ไหม
"เชื่อฟังฉัน"
"เชื่อฟังฉัน"
.
.
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นจากเตียงนอน หลุดออกมาจากห้วงแห่งความฝัน ฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนผมทุกคืน หลังจากที่ผมกลับมาอยู่บ้านได้สามเดือนแล้ว ผมกลายเป็นคนใหม่ ผมสร้างความสุขให้ตัวเอง มันโชคดีใช่ไหมล่ะที่ออกมาจากนรกขุมนั้นได้ แต่ในความโชคดีนั้นก็เหมือนมีอะไรบางอย่างหลบซ่อนอยู่ มันอยู่ลึกภายในจิตใจผม
"แม่ครับ .. แด๊ดครับ"
ผมเดินออกมาจากห้อง เชื่อไหมล่ะว่าตอนนี้แม่กับแด๊ดกลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว นี่คือหนึ่งในความสุขของผม
"วันนี้ผมจะไปสุสาน "
"รีบแต่งตัวเถอะลูก"
ผมนั่งมาหลังรถ แด๊ดเป็นคนขับ แม่นั่งมาข้างๆ ถามว่าเราไปสุสานทำไมน่ะหรอ นี่แหละครับเรื่องร้ายที่ผมไม่อยากให้เกิด
.
"แม่จ๋า .. หนูมาหาแล้วนะ วันนี้อัลเลนก็มา "
"ผมคิดถึงคุณยายนะครับ .. คุณยายสบายดีใช่ไหม .. ผมใส่ถุงมือที่คุณยายถักให้ด้วยล่ะ .. "
เรามาที่สุสานไม่ไกลมากนัก หลังจากที่ผมกลับมาแล้วไม่พบว่าคุณยายอยู่ในบ้าน ผมก็มาทราบทีหลังว่าท่านจากไปแล้ว น่าเศร้านะครับ ผมไม่ได้เจอหน้าคุณยายตั้งแปดปี
เราทำความสะอาดสุสานและพูดคุยกับคุณยายอีกเล็กน้อย แด๊ดก็พาพวกเรามาทานสเต็กที่ย่านชุมชน เราทานสเต็กไป คุยกันไป ผมมีความสุขมากๆครับ ผมจะเรียนต่อแบบเร่งรัด มันดีกว่าจะมานั่งเรียนใหม่ทั้งหมด ผมอยากเปิดร้านเบเกอรี่ หรือ ร้านขายหนังสือ มันเหมือนชีวิตของผม
แม้ว่าทางการจะจับกุมผู้ต้องหาที่กักขังเด็กชายอันเลนเป็นเวลากว่าแปดปีได้ตอนที่เขาพยายามจะนอนให้รถไฟทับโชคดีที่รถไฟเบรคทันและนำตัวเขาส่งตำรวจมาได้ แต่ก็ไม่อาจสอบสวนอะไรได้ เพราะคนไข้มีอาการทางจิต นั่นทำให้ทางตำรวจต้องเลื่อนการสอบปากคำออกไป ..
เสียงข่าวที่ดังออกมาจากทีวีทำให้แม่กุมมือผมแน่น ไม่หรอก ผมไม่ได้กลัวอะไรอีกแล้ว ผมแค่สังเวชและสงสัยว่าเขาจะฆ่าตัวตายทำไม ในเมื่อผมยังไม่ได้ให้การซักทอดอะไรสักอย่าง
"ลูกควรลืมมันไปซะ .. คนแบบนั้นมันต้องให้ตำรวจจับขังตายไปเลย"
แม่บอกผม ผมพยักหน้าแล้วกอดแม่แน่น ความกลัวมันหายไปตั้งแต่ผมอายุ 15 แล้ว
ผมเดินเข้ามาในห้อง จะทำอย่างไรดี ใจนึงก็บอกว่าควรจะเกลียดเขา แต่อีกใจกลับร่ำร้องสงสารเขา ถ้าเขาแค่จับผมไปทรมาน แล้วเขาจะฆ่าตัวตายทำไมกัน หรือเขาต้องการฆ่าตัวตายเพื่อหนีความผิด ท่าจะเป็นเหตุผลหลังซะมากกว่า
.
วันนี้ผมออกจากบ้าน ขึ้นรถประจำทางมาเรียน มันเป็นโรงเรียนสอนแบบรวดรัด จำได้ว่าแรกๆมีแต่คนฮือฮา เข้ามาถามเรื่องราวมากมาย แต่เดี๋ยวนี้ทุกคนเริ่มชินแล้ว อัลเลน ก็เลยเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น
"เราหัวไวมากเลยนะอัลเลน ครูดีใจด้วย คะแนนของเธอท็อปทั้งระดับ"
คุณครูเรียกให้ผมมาหาที่ห้อง ยื่นใบสอบครั้งล่าสุดมาให้ ผมยิ้มขอบคุณ ไม่นึกเหมือนกันว่าผมจะสามารถเรียนตามเพื่อนๆทันในเวลาไม่กี่เดือน
.
ผมกลับมาจากโรงเรียน เจอโน๊ตทิ้งไว้หน้าประตูห้องว่าจะกลับดึก ตอนนี้บ่ายสามโมงเย็นเห็นจะได้ ผมถอดเสื้อผ้าแล้วหยิบจานสปาเก็ตตี้ที่แม่ทำไว้ให้ออกมาอุ่น ผมนั่งทานไปเรื่อยๆ เผลอคิดถึงตอนที่ผมกับวูฟกังทานสปาเก็ตตี้ด้วยกัน แม้มันจะพะอืดพะอม แต่ก็อร่อยไม่แพ้กัน
ทุกครั้งที่ผมทำอะไรที่คล้ายกับตอนที่อยู่กับวูฟกัง ความรู้สึกเจ็บปวด โกรธเกลียด เคียดแค้น มักจะออกมาพร้อมกับ ความรู้สึกสงสาร และมักถามตัวเองถึงการให้อภัยอยู่ตลอดเวลา
.
วันนี้คลาสปล่อยก่อนปกติ ผมเลยกะจะเดินซื้อของสักหน่อย แต่ดันหันไปเจอโทรทัศน์เสนอข่าวของวูฟกัง ผมนั่งฟังอยู่ในร้านสะดวกซื้อ ใจความสำคัญผมจับได้เพียงแค่ประโยคเดียวคือ เขาออกจากโรงพยาบาลไปอยู่ที่บ้านกับแม่ และตำรวจจะเฝ้าระวังเป็นพิเศษ
ผมพยายามเลิกคิดเรื่องที่ผ่านมา เรื่องวูฟกัง แต่มันก็เลิกไม่ได้ แปดปีเชียวนะ แปดปีที่ผมใช้ชีวิตร่วมกับเขา ผมเดินออกมาจากร้าน แล้วเดินต่อไปเรื่อยๆจนเจอโบสถ์เก่าๆแห่งหนึ่ง
ผมเปิดประตูเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ไม้ ด้านหน้าเป็นพระเยซู ผมกุมมือไว้ตรงหน้า ขอพรท่านไม่ให้ผมต้องเจ็บช้ำไปมากกว่านี้ ให้ผมมีจิตใจที่ดีขึ้นกว่านี้ ไม่คิดเรื่องที่ผ่านๆมา ช่วยลบความทรงจำไปเลยยิ่งดี
"มีเรื่องทุกข์ใจหรอเรา" ผมหันไปมอง เห็นหลวงพ่อยืนอยู่ ผมรีบโค้งไหว้ ท่านก็มานั่งข้างๆผม
"ครับ ผมมีเรื่องที่ค้างอยู่ในใจ ลบเท่าไหร่ก็ไม่ออกไปเสียที"
"ถ้าลบไม่ได้ ทำไมไม่ทำให้มันกระจ่างล่ะ ถ้ามันเป็นสีดำ ทำไมเราไม่มองให้เป็นสีขาวซะล่ะ" ท่านพูด ผมพยายามคิดตามไปเรื่อยๆ
"ถ้าหากว่ามีคนมาทำไม่ดีกับเราอยู่หลายปี พ่อคิดว่าผมจะสามารถให้อภัยเขาได้ไหมครับ"
"ถามตัวเองเถอะ .. การให้อภัยขึ้นอยู่ที่จิตใจ ถ้าเราให้อภัยใครสักคนได้ คือจิตใจของเราเข้มแข็งแล้ว .. ยิ่งลืมมันได้ .. ใจเรายิ่งเป็นสุข"
.
.
ผมขอบคุณหลวงพ่อแล้วรีบวิ่งออกมาโบกแท็กซี่ ผมรู้ที่อยู่ของวูฟกังจากในทีวี ถ้าผมทำให้มันกระจ่าง ผมก็จะไม่ทุกข์อีกต่อไปสินะ รถแท็กซี่แล่นมาจอดหน้าบ้านที่ผมไม่ค่อยได้เห็นจากมุมนี้ มันดูใหญ่โตมากในความคิดผม เพราะเท่าที่รู้ ผมได้อยู่ในห้องแค่เดินไม่กี่ก้าวก็ชนกันแล้ว
ผมเปิดประตูรั้วเข้ามาในบ้าน สนามหญ้ารกกว่าตอนที่ผมอยู่ เขาคงไม่ได้ออกมาตัดบ่อยสินะ ใบไม้ที่ร่วงเกรียวไม่มีใครเก็บ ถ้าผมยังอยู่ ผมต้องเป็นคนกวาดเศษใบไม้พวกนี้ลงถัง
"สวัสดีครับ .. ผมมาเยี่ยมวูฟกัง" ผมบอกเจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่นั่งจิบกาแฟอยู่หลังบ้าน เขาคงมาเฝ้าวูฟกังสินะ
"อัลเลนหรอ .. เธอใช่คนที่เขาลักพาตัวไปหรือเปล่า" เขาถามสีหน้าดูตกตะลึง
"ครับ .. ผมมีเรื่องอยากคุยกับเขา .. ได้โปรด" เขาพาผมเข้าบ้านมา ผมได้กลิ่นข้าวต้ม ใครกันนะ
"หนู .. หนูมาแล้ว .. หนูคงช่วยเขาได้ .. เขาพร่ำเรียกหาหนูตลอด .. แม้จะหลับเขาก็ยังละเมอถึง " ผู้หญิงชราที่ยังดูดีบอก หล่อนยืนต้มข้าวต้มอยู่ หล่อนคงเป็นแม่ของวูฟกังสินะ ช่างน่าสงสาร มีลูกทั้งที ดันกลายเป็นคนจิตไม่ปกติอีก
"ผมมาเยี่ยมเขา .. "
"ได้สิ .. เขานอนอยู่ห้องใต้ดินน่ะ .. แม่ว่าเขาคงดีใจมากที่ได้เจอหนู " หล่อนตักข้าวต้มใส่ถ้วย พวกเราสามคนเดินลงมาทางห้องใต้ดิน สภาพยังเหมือนเดิม เหมือนตอนที่ผมยังอยู่
"เข้ามาสิ ..." หล่อนบอก ผมก้าวเข้าไปในห้อง สภาพไม่แตกต่างจากล่าสุดที่ผมอยู่ คุณตำรวจรออยู่หน้าประตูเผื่อเขาฟุ้งซ่านคิดจะทำอะไร
"อัลเบิร์ต ปีเตอร์ลูก .. มีคนมาเยี่ยมนะ" แม่เขาพูด ผมเดินเข้าไปใกล้เตียง เขานอนอยู่บนนั้น ร่างกายเขาดูอ่อนแอลงมาก เริ่มซูบเซียว ผิวสีเหลืองจาง หน้าตาดูอิดโรย ทำไมถึงเป็นแบบนี้
"เขาเรียกอาการตรอมใจน่ะ .. แม่ขอโทษแทนลูกชายแม่จริงๆนะ .. แม่ไม่เคยรู้เลยว่าเขาขังหนูไว้ข้างล่างนี้ .. ทานข้าวนะลูก " หล่อนจับมือผมแล้วพูดขอโทษทั้งน้ำตา พูดจบหล่อนหันไปบอกลูกชายแล้วคนข้าวต้มให้หายร้อน
"ผมขอป้อนเขาได้ไหมครับ .." ผมบอก หล่อนพยักหน้าแล้วเดินออกไปข้างนอก แง้มประตูไว้เล็กน้อย
"วูฟกัง .. คุณสบายดีใช่ไหม" ผมเอ่ยถามขึ้นมา เขาหันมามองหน้าผม น้ำตาไหลออกมาจากหางตา
"จ .. เจ .." เขาร้องไห้ออกมา มันเป็นภาพที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ผมสะอื้นตาม นี่สินะ เวรกรรม
"ทานข้าวเถอะนะ ผมจะป้อนคุณเอง" ผมพยุงเขาให้นั่งพิงกำแพงด้านใน ผมเข้าไปนั่งข้างๆพร้อมถ้วยข้าวต้ม เขาดูหน้าตาสดใสขึ้นกว่าเมื่อครู่เยอะขึ้นมาก ผมป้อนเขาไปเรื่อยๆจนหมด แล้วริณน้ำให้เขาดื่ม ผมส่งจานกับแก้วให้คุณตำรวจขึ้นไปเก็บแล้วบอกว่าอยากคุยกับเขาเพียงลำพัง
".... เจ .. " เขากอดผมไว้ แล้วซุกตัวลงมาแนบอิงที่หน้าอกผม ผมน้ำตาไหลออกมา เขาดูน่าสงสารเหลือเกิน ผมกอดเขาไว้เหมือนปลอบใจ ลูบหัวเขาให้เขาหยุดร้องไห้
"นายยังจะเชื่อฟังฉันอยู่ใช่ไหม .. เชื่อฟังฉัน .." เขาพูดคำนั้นย้ำๆ ผมชินแล้วล่ะ แต่คราวนี้มันไม่ได้เป็นคำสั่ง เขาพูดเหมือนคนเพ้อแล้วร้องไห้ออกมา ผมกอดเขาแล้วโยกไปมา บอกเขาว่าผมจะเชื่อฟังคุณและคุณต้องเชื่อฟังผมเช่นกัน
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่คนในอ้อมกอดหลับไป ผมวางเขานอนลงแล้วนอนกอดเขาไว้ เรานอนกอดกันจนแม่ของเขามาปลุก นี่ก็หกโมงแล้ว ผมคงต้องกลับก่อน ผมลาเขา เขาที่ดูไร้เรี่ยวแรงจะรั้งผมไว้ เขาดูซึมเศร้าขึ้นมาอีก แต่ผมสัญญาไว้แล้วว่าจะกลับมาดูแลเขาบ่อยๆ
"ขอบคุณมากนะหนูอัลเลน .. แม่ไม่เคยคิดเลยว่าลูกแม่จะทำได้เพียงนี้" หล่อนร้องไห้ออกมา ผมรีบบอกยกโทษให้ ใช่ผมยกโทษให้เขาทั้งหมด มันไม่มีอะไรดีไปกว่าการที่ผมจะให้อภัยเขาอีกแล้ว เขาก็คนเหมือนผม ที่เขาทำไปก็เพราะรักผม แม้มันจะผิดวิธี แต่ตอนนี้เขาก็ได้รับกรรมที่สาสมแล้ว
.
ผมเข้าออกบ้านวูฟกังทุกวันที่จะมาได้ ผมบอกพ่อกับแม้แล้ว ตอนแรกพวกท่านก็ไม่เข้าใจ และ กีดกัน แต่ผมบอกพวกท่านว่า ที่ผมทำไปเพราะผมอยากมีความสุขจริงๆ มันออกมาจากข้างใน ความสุขที่ไม่มีความทุกข์แอบแฝง
ผมมาหาเขา ป้อนข้าว ป้อนยา พาเขาขึ้นมาออกกำลังกาย เขาดูดีขึ้นแล้ว สามารถไปให้ปากคำได้สองอาทิตย์ครั้ง ผมไม่ได้ติดใจเอาความ ศาลเลยตัดสินว่าทำไปเพราะสติไม่สมประกอบ โทษจึงเบาลงมาหน่อย ผมรู้สึกสงสาร ตอนนั่นผมคิดแค่ว่าผมต้องออกมา ต้องหนีไปจากเขาให้ได้ แต่ลืมคิดไปว่าเขาจะอยู่อย่างไร ถ้าไม่มีผม
"เจ " เสียงเรียกผมจากห้องใต้ดิน ผมรีบเข้าไปหา เขาถือกล่องใส่กระดาษทิชชู่ของผมเอาไว้
"นายอ่านให้ฟัง .." เขาพูด ผมน้ำตาคลอ หยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมา
"ผมอัลเลน สาธิลา วันนี้ เขาไม่ให้ผมกินข้าว อึ่ก เขาใจร้าย"
"วันที่ 8 เขาตั้งชื่อให้ผม ที่จริงผมก็ไม่ค่อยชอบ แต่เจก็โอเคกว่าอลิซซาเบธ"
"วันที่ 15 เขาทำร้ายผม ทุบเข้าที่ใบหน้า อึ่กก ..ฮืออ"
ผมร้องไห้ออกมาอย่างหนัก มันเลวร้ายจริงๆ ผมเกือบจะลืมมันได้แล้ว แต่แค่ผมอ่านมัน ความเจ็บปวดก็กลัยมาเล่นงานผมเหมือนเคย
"อย่าร้อง .. ฉันขอโทษ .. นายเจ็บสินะ .. ฉันก็เจ็บ "
เขากอดผมไว้ เราร้องไห้ออกมาด้วยกัน เขาเจ็บหรอ ผมสิเจ็บ ฮึ่กก ไม่ใช่เขา แต่ก็ดี ดีใจที่เขาขอโทษ เราผละออกจากกัน เขาขอผมนอนตัก ผมให้เขานอน เขาซุกหน้าลงที่หน้าท้อง น้ำตายังไหลออกมาไม่ขาด ผมลูบหัวปลอบคนตัวใหญ่ไปเรื่อยๆ ผมไม่สามารถทิ้งเขาได้ ยิ่งเขาอ่อนแอ ผมยิ่งต้องเข้มแข็ง แม้ที่ผ่านมาเขาจะทำร้ายผมมามากมายขนาดไหน แต่ตอนนี้ผมให้อภัยเขาไปหมดแล้ว
.
"อัลเลน .. นายรักฉันบ้างไหม"
ผ่านมาปีกว่าแล้ว ผมยังมาหาเขาทุกวัน เขาดีขึ้นจนแทบปกติ เขาไม่ทำร้ายผม ทำอาหารให้ผมทาน บางทีพ่อกับแม่ผมก็มาเยี่ยมเขา ท่านบอกว่า ลูกรักใคร แม่ก็จะไม่ห้าม ซึ่งท่านบอกว่าผมรักวูฟกังไปเสียแล้ว ผมรักเขาหรอ ที่ผ่านมามันทำให้ผมรักเขาได้ใช่ไหม
"ฉันรักนายนะ .. รักตั้งแต่แรกเห็น .. รักตลอดไป"
เขากอดผมจากข้างหลัง พร่ำบอกคำว่ารักให้ผมฟัง ผมหลับตานึกถึงที่เขาเล่า เขาเจอผมเมื่อตอนเด็กตอนที่ผมหนีไปเที่ยวกับแด๊ด เขาบอกว่ารอยยิ้มผมทำให้เขามีความสุข หลังจากนั้นเขาก็หาวิธีลักพาตัวผมอยู่นาน จนเราต้องมาร่วมกันเผชิญกับความเจ็บปวดที่เขาเป็นคนก่อ
"พ่อกับแม่ผมบอกว่าผมรักคุณ .. แต่ผมไม่แน่ใจ" ผมหันไปหาเขา จับหน้าเขาให้จ้องตาผมแล้วพูดออกไป
"ฉันจะทำทุกอย่างให้นายรักฉัน .. อัลเลน"
พูดจบปากเราสองคนก็ค่อยๆแนบชิดประสานกันเป็นเนื้อเดียว ใครจะคิดว่าผมจะสามารถรักคนที่จับผมมาทรมานเป็นสิบปีได้ ใครจะคิดว่าที่เขาทำไปทั้งหมดเพราะเขารักผม ถ้าหากว่าเขาพูดว่าจะทำให้ผมรัก ผมก็คิดว่าสักวัน
" ผมคงจะรักคุณได้ .. วูฟกัง "
END
จบจริงๆค่ะ ขอบคุณที่ติดตามเรื่องนี้มาโดยตลอดนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ
-
สงสารวูฟกังหน่อยๆ เป็นงี้เพราะเป็นโรคทางจิตรึ เพราะรอยยิ้มอัลเลนไปกระตุ้นต่อนโรคจิตแกสินะ ไม่งั้นก็คงไม่เกิดเรื่องทั้งหมดขึ้น
(แอบเข้าใจพี่แกนิดนึง เราก็เป็น คึคึ)
ตอนจบอ่านไม่เข้าใจ ตกลงคือถ้าวูฟกังรักอัลเลนจริงๆ อัลเลนก็รักวูฟกังจริงๆเหมือนกันใช่ไหมคะ??
-
วูฟน่าสงสารมาก เพราะรักคำเดียวเลยสินะ
ขอตอนพิเศษอีกได้มั้ยคะ พลีสสสสสสสสสสสสสส
-
:pig4: :pig4: :3123: :pig4: :pig4:
-
ปกติชอบแฮปปี้เอ็นดิ้งเป็นทุนเดิม แต่เรื่องนี้มันไม่ใช่อะ มันไม่ใช่ ต้อง BAD สิ เราไม่มีความรู้สึกสงสารวูฟกังเลยแม้แต่นิดเดียว สงสัยเราอ่านเรื่องเกี่ยวกับเหยื่อพวกนี้มากไปหน่อย เรารู้สึกสงสารเขาจับใจ ส่วนใหญ่ผู้กระทำก็ยังลอยนวลจับได้บ้างไม่ได้บ้าง แบบโอ๊ยยยยยยมันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ เรื่องจริง ผญ คนนี้นก็ยังกลับไปบ้านหลังนั้นใช่มะ เฮ้อ ในนิยายคิดไว้แล้วว่าต้องประมาณนี่แบบวูฟไม่ตาย :katai1::katai1:
-
ปกติชอบแฮปปี้เอ็นดิ้งเป็นทุนเดิม แต่เรื่องนี้มันไม่ใช่อะ มันไม่ใช่ ต้อง BAD สิ เราไม่มีความรู้สึกสงสารวูฟกังเลยแม้แต่นิดเดียว สงสัยเราอ่านเรื่องเกี่ยวกับเหยื่อพวกนี้มากไปหน่อย เรารู้สึกสงสารเขาจับใจ ส่วนใหญ่ผู้กระทำก็ยังลอยนวลจับได้บ้างไม่ได้บ้าง แบบโอ๊ยยยยยยมันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ เรื่องจริง ผญ คนนี้นก็ยังกลับไปบ้านหลังนั้นใช่มะ เฮ้อ ในนิยายคิดไว้แล้วว่าต้องประมาณนี่แบบวูฟไม่ตาย :katai1::katai1:
เราสงสารผู้หญิงคนนั้นอ่ะ เขาทุกข์มากเลยนะที่วูฟกังตาย
เราเลยเขียนให้จบแบบกึ่งๆ คือคนร้ายก็ได้รับความทุกข์ทรมาน แต่ก็ให้เขาเริ่มต้นกันใหม่
เอาน่า ถือว่าสงสารอัลเลนเนอะ
:mew2:
-
ถึงจะรักแต่แสดงออกผิดวิธีไปเยอะเลยนะ
-
จบแฮปปี้เกินคาดมากค่ะ
เดาไว้แล้วว่าคงไม่ตาย แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้ลงเอยกัน
หมดทุกข์หมดโศกกันแล้วฮ่ะ แม้แม่ยกหนูอัลเลนจะไม่ให้อภัย
แต่ถ้าหนูอัลลเลนมีความสุขกับทางที่ตัวเองเลือกก็คงต้องยอม :hao5:
ขอบคุณมากเลยนะคะสำหรับนิยาย สนุกมากเลยค่า :กอด1:
-
ขอโทษนะคะ แต่พล็อตเป็นแบบนี้จริงๆ
ถ้าไงรอตอนพิเศษ ความคิดวูฟกัง ได้ไหม
เดี๋ยวจะเอามาลงแน่ๆค่ะ แต่อาจนานหน่อยน้า
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า
:กอด1:
-
ฮืออ น้ำตาคลอ
ถึงแมัจะอยากให้ขมุกขมัวกกว่านี้ เพราะวูฟมันโหดมาตลอด
แต่เราก็รักวุฟเหมือนกัน
งงตัวเอง
ชอบมากเลยค่ะ ที่อัลเลนกลับไปคุย
เหมือนเริ่มใหม่
รักษาจิตใจบิดเบี้ยวของวูฟซะ
สอนพี่แกว่ารักที่ถูกต้องมันเป้นยังไง :mew6:
-
ฮืออ น้ำตาคลอ
ถึงแมัจะอยากให้ขมุกขมัวกกว่านี้ เพราะวูฟมันโหดมาตลอด
แต่เราก็รักวุฟเหมือนกัน
งงตัวเอง
ชอบมากเลยค่ะ ที่อัลเลนกลับไปคุย
เหมือนเริ่มใหม่
รักษาจิตใจบิดเบี้ยวของวูฟซะ
สอนพี่แกว่ารักที่ถูกต้องมันเป้นยังไง :mew6:
เราร้องไห้ตั้งแต่บรรทัดแรกเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะ
:pig4:
-
ขอบคุณมากจบได้สวยจริงๆๆๆ
-
:3123: :pig4:
สนุกมากเลยคะ่
-
:pig4: จบแบบนี้ก็ดีค่ะที่อัลเลนกับไปคุยให้รู้เรื่องไม่ติดค้างใจ
-
ชื่อนาตาชา เหมือนเราเลย 55555555
เรากลัวมากเลยนิยายแบบนี้ (แต่เราสงสารเธอนะ ในเรื่องจริง แต่เราก็ไม่อยากให้ผู้ชายคนนั้นตายเหมือนกัน) กลัวกว่าเรื่องผีอีก เพราะส่วนใหญ่ จุดจบมักไม่สวย
เราเคยอ่าน นิยายออนไลน์ที่ฝรั่งเขียน ถ้ามันมีลักพาตัวแบบนี้ ยังไงตอนจบก็ไม่ happy แงๆ
ตอนนี้อ่านถึงวันที่พันกว่าๆ คนจับตัวเจย์มาต้อง เป็นโรคจิตชนิดหนึ่ง แต่พฤติกรรมแบบนี้พวกฆาตกรชอบเป็นกันนะ
xxxxxxxxxxxxxxxxx
เราอ่านถึงตอนจบแล้วค่ะ
น้ำตาไหลเลย
เหมือน...จะเข้าใจคนประเภทนี้
แต่ถ้าเราเป็นอันเลน คง เป็นแบบในเรื่องล่ะมั้ง เพราะจิตใจอ่อนแอ 555 สงสารและรักคนง่าย
-
ขอบคุณค่ะ o13
-
จบด้วยรักกันหรอ มันคงเป็นความรักที่บิดเบี้ยวสินะ
-
ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องแล้วจะไม่กล้าอ่านล่ะ ดีนะเนี่ยที่กดเข้ามา
อยากจะเรื่องนี้สนุกมาก อ่านแล้วรู้สึกอินไปกับอัลเลนทั้งเรื่องเลย
อ่านเรื่องนี้แล้วอยากจะไปหาหนังดูเลยอ่ะ
ขอบคุณนะคะสำหรับตอนจบที่ไม่ทำร้ายจิตใจคนอ่าน :กอด1:
:pig4: :pig4:
-
เยส~ แฮ้ปปี้เอ็นดิ้งกันสักที ขอกรี๊ดแปปนะ แบบมันตื้นตันอ่ะ
อ่านกี่ตอนๆก็ปวดใจ มีตอนนี้แหละที่ปลื้ม 10ปีที่2คนอยู่ด้วยดกัน
เฮ้อ~ ก็ถือว่าพิสูจน์รักแท้แล้วกันเนอะ ถึงมันจะโหดมากก็ตาม ; - ;
ชอบเรื่องนี้มากเลย ขอบคุณที่มีให้ฟินตอนเสเปเชี่ยลน้า
-
จบแบบนี้ก็โอเคนะคะ เราอยากให้อัลเลนมีความสุข
-
:pig4:นักเขียน ที่รังสรรค์งานมาให้อ่าน
แต่เรานิสัยไม่ดี อ่านตอนจบและตอนพิเศษเลย เพราะชื่อเรื่องกับพล็อตที่นักเขียนโปรย(แท้ๆ)
เชื่อไหม ตอนพิเศษที่อ่านมันเป็นอะไรที่งดงามมาก สำหรับเราแค่ตอนนี้ตอนเดียวมันสุดยอดมาก o13
ตอบโจทย์ในใจที่ตุ๊มๆต่อมๆว่าจะสุขตอนจบหรือไม่ ขอบคุณค่ะ
-
ประทับใจเนื้อหามากค่ะ คนเขียนแต่งดีมากก o13
แรกๆสงสารเจมาก แต่พอใกล้จบก้แอบสงสารวูฟกังนะ :mew2:
เป็นกำลังใจให้เรื่องนี้และเรื่องอื่นๆนะค้าาา :mew1:
-
ดีนะที่รถไฟเบรกทัน ไม่อย่างนั้นนายก็คงไม่ได้รับการให้อภัยอย่างนี้หรอกอัลเบิร์ต
-
สำหรับนิยายสนุกดีค่ะ พระเอกจิตไปหน่อย แต่ก็รับรู้ความรู้สึกว่าได้ว่ารักน้อง
แต่ในกรณีเรื่องจริง สงสารมากกว่าคงจะทรมานมากที่ถูกจับตัวไป
ขอบคุณมากค่ะ
-
เราเคยดูเรื่องนี้นะคะ สงสารน้องมาก เกลียดตาวูฟกังมากที่ทำร้ายร่างกายน้องเขา จับเขามายังทำร้ายอีก แต่ก็เข้าใจว่าคงอยากจะทำให้กลัวจนไม่กล้าหนีไป
-
ขอบคุณค่า ^^
-
ขอบคุณค่ะ
-
แงแง
-
ชอบ อยากอ่านอีกค่ะ
-
ชอบ อยากอ่านอีกค่ะ
ขอเป็นเสาร์อาทิตย์นี้เนอะ ไว้จะมาต่อให้ค่ะ
มัวแต่แตเรื่องใหม่ ลืมเรื่องเก่าหมด 55
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ :pig4:
-
ขอเป็นเสาร์อาทิตย์นี้เนอะ ไว้จะมาต่อให้ค่ะ
มัวแต่แตเรื่องใหม่ ลืมเรื่องเก่าหมด 55
จริงงงงงงงงงงงงงงงงเหรอคะ T___T
รอน้า แต่ไม่อยู่อ่ะ มาต่อแล้วไม่เหนเม้นอย่าตกใจ อีกอาทิตย์จะกลับมา
ขอบคุณนะคะ
^____^
ดีใจมากๆที่มาต่อค่ะ
-
ถ้าหากว่าสิบกว่าปีที่แล้วชีวิตผมเปรียบเสมือนนกน้อยที่ถูกกักขังอยู่ในกรง
นกน้อยที่ถูกทำร้ายและไม่สามารถออกไปเจอโลกภายนอกได้
วันหนึ่งมันกลับได้รับอิสระ ไม่ต้องโดนกักขังทำร้ายร่างกายอีกต่อไป
พวกคุณคงคิดว่านกน้อยตัวนั้นมันจะมีความสุขสินะ
ผมก็เคยคิดว่าตัวเองมีความสุขที่หนีออกมาได้
แต่ว่า วันนี้ ตอนนี้ ผมคงพูดได้เลยว่า ผมเลือกที่จะกลับไปอยู่ในกรงอีกครั้ง
ซึ่งครั้งนี้ผมเลือกที่จะเป็นนกน้อยที่อยู่กับเจ้าของอย่างมีความสุข ไม่ใช่นกน้อยที่โดนกักขังอีกต่อไป
.
.
"วูฟครับ .. ผมทำแพนเค้กไว้แล้วนะ .. คุณตื่นมาทานกับผมสิ" ผมเดินขึ้นมาที่ห้องของเรา ผ่านไปสองปีแล้วตั้งแต่เขาเริ่มเข้ารับการบำบัด สองปีที่เขาต้องทนทุกข์ทรมานด้วยอาการหวาดระแวงและซึมเศร้า ผมเองก็เรียนจบระดับชั้นไฮสคูลแล้ว ตอนนี้หนูน้อยอัลเลนโตเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้วนะ
"อืมม .. รีบตื่นไปไหนเจ" เขางัวเงียดึงผมลงไปนอนกอด คุณได้ยินหรือเปล่าว่าเขาเรียกผมว่าอะไร 'เจ' ชื่อที่เขามอบหรือยัดเยียดให้ผมในตอนนั้น แต่ตอนนี้ผมคุ้นเคยกับมันแล้วแหละ .. แด๊ดกับแม่ผมกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งเพราะความรักที่ยังมีต่อกัน ท่านมาเยี่ยมผมบ่อยๆ ผมก็ไปหาท่านบ่อยเหมือนกัน
"ตื่นเถอะครับ .. เราต้องไปไหว้หลุมศพคุณยายผมนะ .. จำไม่ได้หรอ" ผมเข้าไปคลอเคลียเล่นกับหนวดที่เริ่มขึ้นของเขา .. เขาเป็นผู้ใหญ่ที่หล่อมาก หล่อจนผมอิจฉา .. แม้ว่าเขาจะเคยทำร้ายผม ทำรุนแรงกับผม .. แต่เชื่อไหม .. ผมรักเขาไปแล้ว .. รักจนยอมให้อภัยทุกอย่าง
"จูบก่อน .. " เขาหันหน้ามาแล้วเอามือผมไปแตะที่ริมฝีปาก ผมใช้นิ้วเกลี่ยเล่นก่อนจะค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปหา แล้วเริ่มกดจูบลงไปเบาๆ ผมกดย้ำอีกสองสามทีเหมือนแกล้ง .. ก็วูฟยังไม่ได้แปรงฟันเลย .. ผมไม่จูบขี้ปากเขาหรอกนะ
"ไปอาบน้ำเถอะครับ .. ผมจะลงไปเตรียมของนะ" ผละออกมาแล้วรีบลุกขึ้นออกไปจากห้อง วูฟยันตัวขึ้นมาเดินไปอาบน้ำ ส่วนผมรีบจัดของกินกับดอกไม้ที่จะไปไหว้ยาย .. วันนี้เป็นสุดสัปดาห์ที่ผมกับวูฟรับหน้าที่ไปไหว้หลุมศพยาย .. เราผลัดกันแด๊ดกับแม่ไปมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว .. และถ้าเราว่างพร้อมกันไปกันทั้งสี่คน
.....
"ยายครับ .. ผมคิดถึงยายนะ .. รักยายครับ" ผมพูดแล้วจูบไปบนหลุมศพที่โอบกอดอยู่ตอนนี้ .. มาถึงผมก็เก็บกวาดบางส่วนที่ไม่สะอาด ก่อนจะจัดอาหารที่เตรียมมาให้ยาย .. วูฟช่วยตัดต้นหญ้าที่ขึ้นรก .. เราไหว้เสร็จก็มุ่งหน้าไปร้านสะดวกซื้อ .. ซื้อของไปปาร์ตี้เย็นนี้ .. วูฟได้งานแล้ว เขารับทำอุปกรณ์ไฟฟ้าต่างๆ ซึ่งมันมีรายได้ดี .. ผมเองก็มักจะไปช่วยร้านกาแฟของแม่ .. เรามีเงินใช้ .. มีข้าวกินครบสามมื้อ .. แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
"คุณซื้อไปทำไมเยอะแยะขนาดนี้ .. ผ .. ผมไม่ให้ทำเยอะหรอกนะ" ผมปรามวูฟที่กำลังหยิบกล่องถุงยางอนามัยขนาดบิ๊กไซส์ .. ถ้าจะซื้อเป็นสิบกล่องขนาดนี้ ผมคงตายแน่ๆ .. เขายิ้มแบบเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินหนีผมไปจ่ายตังเอง .. ไม่ได้ฟังที่ผมพูดเลยใช่ไหม .. ผมว่าผมอาจจะขอตัวกลับไปนอนที่บ้านสักอาทิตย์ดีกว่า .. จะได้ไม่โดนรังแกอีก
"หลังจากปาร์ตี้ .. ผมขอกลับบ้านได้ไหม" พูดออกไปตอนเรากำลังขับรถกลับบ้าน
"ไม่ได้นะ!!!" เขาตวาดเสียงดังเหมือนเมื่อก่อนที่เคยทำ ผมไม่หันหน้าไปมอง ได้แต่เงียบ .. ผมใช้ความเงียบเข้าสู้ เพราะรู้ว่าเขาไม่ชอบ และ จะรีบมาง้อผมทันที ..
"เจ .. ที่รัก .. นายก็รู้ว่าฉันมีอารมณ์ขนาดไหนเวลาอยู่ใกล้เนื้อตัวหอมๆของนาย .. แล้วถ้านายกลับไปนอนบ้าน .. ฉันไม่ต้องนอนตายอยู่บนเตียงหรอ" แล้วก็เป็นอย่างที่พูด .. เขาจอดรถข้างทางแล้วดึงมือผมไปจูบคลอเคลีย .. ตั้งแต่เขาหายจากอาการนั้น เขาก็ทำตัวน่ารักขึ้นเยอะ .. แถมยังเชื่อฟังผมขึ้นมากๆด้วย
"ผมให้ใช้แค่กล่องเดียว .. เกินกว่านั้นผมจะกลับบ้าน" ยื่นคำขาดออกไป วูฟทำตาละห้อยเล็กน้อย ก่อนจะดึงผมไปกอด
"กล่องเดียวครับ .. ไม่กลับบ้านนะ .. จุ๊บ" เขาดึงหน้าผมไปให้จ้องมองในตาเขา แล้วกดจูบมาที่ริมฝีปาก .. ผมพยักหน้ารับ .. เขายิ้มหวานแล้วกลับไปขับรถต่อ . เราถึงบ้านก็ไม่มีใครยอมลงจากรถ .. ถุงยางอนามัยชิ้นแรกถูกใช้ที่นี่ ตอนนี้
.
"อะ .. อื้อ. . วูฟ .. ผมจุก" ผมกอดคอวูฟแล้วยั้งไม่ขยับตัว เขานอนพิงเบาะคนขับ ส่วนผมกำลังคล่อมเขาไว้ .. เราเล้าโลมกันอยู่สักพัก ผมก็ต้องปีนข้ามเบาะมา เพราะเขาเอาแต่ใจ
"ขยับเบาๆนะ .. นายจะได้ไม่เจ็บ .. อ่าา .. แบบนั้นครับ .. อื้มม ". อื้อออ ผมโดนกดคอลงไปรับจูบร้อนแรง วูฟไม่ได้กดดันผมที่ค่อยๆดึงตัวขึ้นแล้วกดลงไป .. มันเสียวและจุกข้างในมาก .. ของวูฟกังมีขนาดใหญ่ .. ใหญ่แต่ก็ไม่เคยชิน .. แม้ผมจะร่วมรักกับเขาบ่อยแค่ไหน .. แต่ช่องทางผมมันก็อดจะเจ็บไม่ได้ทุกที
"อ๊ะ .. วูฟครับ .. ผมเสียว .. ว .. วูฟ .. อื้ออ .. อย่ากัดสิ .. อ๊า . อ๊ะ" ผมร้องแอ่นตัวหัวติดหลังคารถเมื่อตอนนี้เรากำลังทำรักกันอย่างรวดเร็ว ผมเด้งตัวไป ถูกวูฟกังคนหื่นเลียหัวนมไป .. เขากัดแล้วใช้ลิ้นดุนจนขึ้นเป็นไตแข็ง .. ลิ้นร้อนทำให้ผมเสียวจนแทบจะแตกออกมา .. เขาสวนแก่นกายเข้าออกมาในตัวผมจนตอนนี้ผมได้แต่ครางอือด้วยความเสียว
"อีกนิดนะเด็กดี .. อ่าา .. ดีครับ .. ส่ายก้นด้วยนะ .. อ่ะ .. อ่าาาาาาาาาา .. ซี้ดดดส์" ผมปลดปล่อยออกมาเมื่อถึงจุดแตก . เขาตามมาติดๆ รู้สึกได้ว่าในร่างกายผมตอนนี้ตุงและเริ่มจะผ่อนคลายเพราะไม่ได้ขยับ .. เขาเปิดประตูรถแล้วอุ้มผมลงมา ก่อนจะถอนแก่นกายออกจนผมร่วงลงไปเกาะเขา .. วูฟอุ้มผมขึ้นมาวางบนอ่างอาบน้ำ
"พักไปนะ .. ฉันจะไปเตรียมเตา .. อีกเดี๋ยวแม่ๆเราคงมา" ผมพยักหน้า เราจูบกันอีกทีก่อนที่เขาจะออกไป .. ผมจัดการตัวเองเรียบร้อยก็เดินอย่างเก้ๆกังๆมาแต่งตัว พักอยู่ข้างบนจนมีคนมาปลุก
"แม่ .. จุ๊บ" พอเห็นว่าเป็นแม่ ผมก็รีบตื่นแล้วจุ๊บแก้มแม่สองข้าง แม้ผมจะโตแล้ว แต่กับแม่ผมยังเป็นแค่เด็กธรรมดาๆคนนึง
"ไปลูก .. แม่อยากทานบาร์บีคิวแล้ว .. สีหน้าหนูอิดโรยนะอัลเลน .. ล้างหน้าล้างตาก่อนลงมานะจ๊ะ" แม่พูดแล้วเดินลงไป จะไม่ให้อิดโรยได้ไงล่ะ ก็โดนไปหนึ่งน้ำแล้ว .. ผมว่าคืนนี้ผมคงไม่รอด อีกสองซองที่เหลือคงได้ใช้แน่ๆ
"หวัดดีครับแด๊ด .. สวัสดีครับคุณนาย" ผมทักทายอีกสองคนที่เหลือ ตอนนี้ของกินเต็มโต๊ะไปหมดแล้ว วูฟกังหายไปไหนของเขาล่ะเนี่ย
"จุ๊บ .. พักแล้วดีขึ้นไหม". วูฟเดินมาจากไหนไม่รู้ยืนซ้อนตัวผมไว้แล้วกดจูบที่หลังคอของผม .. ทำบ้าอะไรต่อหน้าแม่เนี่ย
"แกทำอะไรน้อง .. แม่แอบเห็นนะว่าอัลเลนเดินแปลกๆ .. ดูแลน้องหน่อย .. อย่าใช้งานหนัก". เสียงแซวจากแม่วูฟทำให้ผมหน้าร้อนและคงจะแดงขึ้นสี แถมตอนนี้ทุกคนเอาแต่รุมหัวเราะผม จนผมอดไม่ได้กระทืบไปที่เท้าคนตัวโตหนักๆ โทษฐานทำให้ผมโดนล้อ
"จะว่าไปเด็กๆเขาก็รักกันดีแล้ว .. ทั้งๆที่เคยทำร้ายกันมา .. ฉันมีความสุขนะคะ .. นึกว่าลูกชายตัวเองต้องตายหรือติดคุกเสียแล้ว" คุณแม่วูฟเธอกล่าวน้ำตาซึม
"ฉันก็ดีใจค่ะคุณ .. เคยคิดว่าลูกชายได้ตายจากไปแล้วและคงไม่มีวันได้เจอ .. แต่ตอนนี้แค่ได้เขากลับมา .. ไม่ว่าเขาจะเป็นอะไร .. ฉันก็ยอมรับได้" แม่พูดน้ำตาไหล ผมกอดแม่ไว้ .. ผมก็เคยคิดนะครับว่าคงไม่ได้ออกไปเจอแม่แน่ๆ แต่เเล้วโชคก็ช่วยให้ผมมีทางออกไป .. ส่วนวันนี้ที่ผมกลับมา .. ผมกลับมาอย่างมีความสุข .. วูฟเปลี่ยนตัวเองเพื่อผม .. ผมพยายามสร้างครอบครัวของเรา .. วูฟดีกับผมมาก .. ไม่ทำร้ายร่างกายผมอีก .. ไม่ตวาดตะคอกผมเหมือนเดิมอีกแล้ว .. เขารักผมมาก .. ผมรู้ .. และผมก็รักเขามากเช่นกัน .. เวลาที่ผ่านมามันพิสูจน์อะไรได้หลายๆอย่าง ..
"แด๊ดกับแม่กลับก่อนนะ .. เจอกันใหม่สุดสัปดาห์หน้าจ้ะ" ผมกอดลาแด๊ดกับแม่แล้วรอส่งท่าน สักพักแม่วูฟกังก็ตามออกไป เราเก็บของเคลียร์ของเรียบร้อยก็ปิดบ้าน ขึ้นด้านบน .. เราเข้าไปอาบน้ำด้วยกัน .. ทำรักกันอีกครั้งก่อนจะออกมาแต่งตัว .. ผมหยิบไดอารี่ของผมแล้วชวนวูฟกังไปนอนห้องใต้หลังคาด้วยกัน
"นายจดว่าอะไรหืม" เขานอนตะแคงเอามือเท้าแขน มืออีกข้างลูบอยู่ตรงหน้าท้องผม
"ผมเขียนว่าวันนี้ผมมีความสุข และ วูฟกังดีกับผมมากแค่ไหนครับ" ผมหันไปบอกแล้ววาดดาวที่เห็นอยู่บนท้องฟ้าก่อนจะวางไดอารี่ลงแล้วเอนตัวพิงวูฟไว้ทั้งตัว .. คืนนี้ดวงดาวช่างสวยงามและเจิดจรัสเป็นพิเศษ .. ผมรักท้องฟ้าจัง
"อัลเลน ~". เขาเรียกชื่อผม .. เขาเรียกชื่อผมในรอบปี .. ผมหันไปมองหน้าเขา .. ตอนนี้เขากำลังร้องไห้ .. ใช่ เขาร้องไห้
"ฉันขอโทษกับทุกสิ่งที่ฉันเคยทำ .. ขอโทษที่ทำร้ายนาย .. ขอโทษที่ไม่ดูแลนาย .. รู้ไหม .. ฉันรักนายมาก .. มากกว่าตัวฉันเสียอีก .. ขอบคุณที่ไม่ทิ้งคนเลวๆอย่างฉัน .. ขอบคุณที่ช่วยชุบชีวิตใหม่ให้ฉัน .. นายคือคนที่ฉันรักที่สุด .. และจะรักตลอดไป .. เราแต่งงานกันนะ" แหวนสีเงินดูเกลี้ยงเกลาสะท้อนแสงจันทร์ในยามค่ำคืนถูกสวมลงมาที่นิ้วกลางของผม .. ผมหันไปกอดเขาไว้แน่น .. เราจูบกันใต้แสงจันทร์ มือเขาลูบอยู่ที่นิ้วผมข้างที่สวมแหวน .. ลูบให้รู้ว่าเขาคือเจ้าของผม .. เจ้าของนกตัวนี้
"ผมก็รักคุณครับปีเตอร์ .. ผมรักคุณ" เราจูบกันทั้งน้ำตา .. ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น .. เขาคือคนรักของผม .. ผมคือคนรักของเขา .. วูฟเป็นเหมือนผู้ฆ่าและชุบชีวิตผมอีกครั้ง .. ความรักของเราเกิดจากสิ่งที่เรียกว่า 'ความกลัว' เขากลัวผมจะทิ้งไป กลัวผมจะไม่รัก .. ส่วนผมกลัว กลัวว่าเขาจะอยู่ไม่ได้หากไม่มีผม .. กลัวว่าเขาจะทำร้ายตัวเอง .. ความกลัวเหล่านี้ถูกลบล้างตอนที่ผมกลับมาเยียวยารักษาเขาอีกครั้ง .. เราเปรียบเสมือนของขวัญของกันและกัน .. ตลอดไป
.
.
ผมรักคุณครับวูฟ รักตลอดไป
ฉันก็รักนายเจ รักตลอดชีวิตที่ฉันจะมีให้ได้
- THE END -
มาพิเศษสั้นๆนะคะ วูฟเขารักอัลเลนนะคะ สงสารเขาหน่อยเนอะ
ขอบคุณทุกคนที่คิดถึงเรื่องนี้นะคะ ตอนนี้ขอจบบริบูรณ์เลยน้าาา รักทุกคนมากๆค่ะ
:pig4:
-
ชอบมากกกก ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
-
หวานซึ้งตรึงจิตมากๆ
-
ซึ้งอ่ะ ชอบๆๆๆ อยากให้มีตอนพิเศษเรื่อยๆจัง :z6:
-
ชอบค่ะ จบแบบนี้ยิ่งชอบ :katai2-1:
เราเชื่อเสมอว่าการให้อภัยคือสิ่งที่ดี
ถึงแม้ว่ารักครั้งนี้มันจะมีจุดเริ่มต้นยังไงก็ตามแต่สุดท้ายมันก็คือรัก
เราจะมองข้ามข่าวข่มขืนฆ่านะคะ :katai1: เพราะอันนั้นมันเกินเยียวยาจริงๆ อย่างน้อยปีเตอร์ก็ไม่ได้ฆ่าหนูอัลเลน
ปล.ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :กอด1: :L2:
-
น่ารักนะปีเตอร
-
ขอบคุณสำหรับตอนจบพิเศษหวานๆค่ะ :mew1:
-
เกือบด่าวูฟแล้วแต่ดีนะที่มีสาเหตุ แค่เพราะมีอาการป่วย เราให้อภัย
-
ซึ้งงงงงง
-
ยอมรับเลยว่าอ่านไม่จบอ่านถึงหน้า3เพราะเคยดูหนังแล่ว แล้วเป็นหนังที่ชอบมากเรื่องหนึ่ง
ตอนแรกที่คนแต่งบอกอาจจะคล้ายๆเหมือนๆในหนังเราคิดว่าแค่พล็อตคล้ายๆแต่นี่เป็น(เกือบ)ทั้งเรื่องเลย เปลี่ยนแค่บางอย่างที่ผู้ชายควรจะ
หรือตั้งใจให้ออกมารูปแบบนี้อยู่แล้ว แต่เหมือนคนที่เคยดูอยู่แล้วมันก็รู้อยู่แล้วอ่ะคะ
ได้ข่าวว่าจบแฮปปี้><55 ถ้าเรายังไม่เคยดูคงชอบมากๆๆๆ(ชอบแนวนี้ดูคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้วูฟกังอะนะ)
สุดท้ายก็ขอบคุณความรู้ของใหม่จากการให้ปากคำของเหยื่อยคือตอนเราหาเราไม่เก่งอังกฤษ555
ขอบคุณที่แต่งให้คนอื่นๆอ่านด้วยค่ะ><
ปล.คนแต่งชอบหนังเรื่องนี้เหมือนเราเลย(รึเปล่านะ)><
-
ขนลุกเลยย
-
ขอบคุณมากๆค่ะที่มาต่อ
พอรู้ว่ามีอีก
ดีใจมาก
อยากให้มีความสุขกัน
เหมือนทั้งคู่ทรมานมาเยอะแล้ว
ทรมานตัวเอง
ทรมานอีกฝ่าย
ทรมานกายไม่เท่าไหร่ ทรมานใจนี่สิ
ขอบคุณมากๆนะคะ จะติดตามเรื่องอื่น น้า
-
หน่วง แต่ตอนจบดี สรุปคือ ชอบคะ <3
-
สนุกมากกกกกก ขอบคุณมากๆนะครับ
-
อ่านไปสงสารอัลเลนมากๆ อีตาวูฟกังถึงจะบอกว่ารัก แต่มันใช่ไหม ที่ต้องทำร้ายทารุณอัลเลนขนาดนี้
นี่ดีนะที่ตอนจบอาการดีขึ้น ไม่ทำร้ายแล้ว ไม่งั้นจะยุให้อัลเลนสาปส่ง เลิกยุ่งเลย คุๆๆ
-
เป็นฟิคที่ดีมากๆค่ะ แม้จะต่อยอดมาจากคดี แต่หลายฉากก้อได้อารมมากค่ะ ตราตรึงใจมากค่ะ บางครั้งความรักก็เกิดขึ้นเพราะความผูกพันแม้เค้าจะทำให้เราเจ็บปวด แต่งดีมากค่ะ ไม่งงเรย จบประทับใจค่ะ +1ให้นะคะ :)
-
:pig4:
-
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีดีมาให้อ่านค่าาา
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ดีๆนะครับ เป็นนิยายที่มีทุกอย่างจริงๆ ประทับใจและตราตรึงใจ :L1: :pig4:
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไหงตอนสุดท้ายอีพระเอกน่าสงสารสุดล่ะเนี่ยยยย
ทั้งที่ออกจะใจร้ายยย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ชอบคำนี้จัง forever <3
-
เฮ้ย ชอบมากๆเลยค่ะ :monkeysad:
ชอบนิยายที่แอบจิตแบบนี้จริงๆ55555 (แต่ไม่ชอบอะไรที่ดราม่ามากๆ มากไป)
จบดีงามมากค่ะ เป็นความรักในอีกมุมนึง ที่รักจนเสียสติ
รักมากจนอยากควบคุมไรงี้
ถึงจะแต่งมาจากหนังก็เถอะ (แต่เราไม่เคยดูหนังนะเลยอิน)
จะตามผลงานต่อๆไปค่ะ วิธีการเขียนน่าสนใจดี
-
:impress2:ชอบจังเลยแต่ถ้าเจอกะตัวเองคง.....
-
:mew6: ขอบคุณค่ะ
-
คุณโกะเก่งเนอะ ที่สามารถทำให้เรื่องนี้จบแบบแฮ็ปปี้ได้ เราชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :impress3: เราชอบอ่านนิยายก้อตรงนี้แหละ ตรงที่มันสามารถทำเรื่องที่เลวร้ายกลายมาเป็นดีได้ด้วยมือเรา :-[ เพราะชีวิตจริงมันไม่สามารถทำได้ :katai1: ขอบคุณน่ะจ้ะที่ทำให้เรื่องนี้จบแบบมีความสุขทดแทนความเป็นจริงที่เลวร้าย :mew2:
-
น่ารักก สนุกมาก
-
:pig4: :o12: :pig4:
-
สั้น กระชับ. สุข ทุกข์ ตรอมตรม เจ็บปวดทั้งร่ายกายและจิตใจ ท้ายที่สุด อบอุ่นด้วยความรัก ของครอบครัว ยังเป็นกลิ่นอายของโก๊ะ คงไม่กล้าดูหนัง เนอะ ทำใจบ่ได้
-
อีกหนึ่งเเบบของความรักนี่นะ เก้าปีที่อยู่ด้วยกัน เเถมยังตั้งเเต่เด็กอีก มันคงมากพอที่ทำให้เกิดความผูกพันธ์ :hao5:
ชอบๆ :katai2-1: :pig4:
-
:hao5: สนุกปนเศร้า แต่เราชอบนะ
ทรมานแต่ก็รัก แอร๊ยย
-
เริ่มต้นไม่สุขแต่ตอนจบก็สุข ดีจริงๆ
-
รักมากๆของคนจิตป่วย
8ปีที่มีร่วมกันมันฝังใจนะ
-
สนุกดีนะ แต่สั้นไปหน่อย อ่านแพลบๆจบซะแล้ว
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
สุดท้าย
-
จบได้ดีงามมากค่ะ การให้อภัยคือสิ่งที่สวยงาม วูฟกังกับใจและดีต่ออัลเลน แถมยังใช้ชีวิตคู่ด้วยกันอีก ประทับใจมากๆค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย ไม่รู้ว่าพลาดเรื่องนี้ไปได้อย่างไร เสียดายมากๆค่ะ ที่ไม่ได้ติดตามตั้งแต่แรก ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่าน
-
ขนลุกอ่ะ อินมากกกก
-
:mew6:
-
อ่านเรื่องนี้จบ เลยไปหาหนังมาดู
เสร็จแล้วก็กลับมาอ่านอีกรอบ
เหมือนว่าเพราะเวลาที่อยู่ด้วยกันมายาวนาน
แม้จะเจ็บปวด แต่ก็ผูกพันธ์ ทำให้เกิดสายสัมพันธ์บางอย่างเกิดขึ้นระหว่างทั้งสอง
แต่สงสารอัลเลนมากเลย 3096 วัน ที่ถูกขัง ไม่มีอิสระ ต้องอยู่คนเดียว เวลาที่วูฟกังไม่ได้มาหา
จิตตกแทนนนนนนน :katai1:
-
:กอด1: อัลเลลล
-
ความผูกพันบนความเจ็บปวด รวมทั้งความเกลียด และความสงสาร. แต่เห็นแสงสว่างด้วยการให้อภัยได้. ความสุขที่แท้จริงก็บังเกิดแด่คนทั้งสอง. ทั้งที่ในความเป็นจริงคงทำได้ยากถึงยากที่สุดในกรณีแบบนี้. ขอบคณครับบบบบ
-
o18 o18 :ling1:
-
เป็นความรักที่ไม่อยากได้ กลัวอ่ะ :ling3:
-
อ่านครั้งแรกนี่ไม่จบเลย แต่ก็อยากรู้เลยพักอ่านทำใจก่อน
กลับมาอ่านอีกที โอเคเลย o13 o13 o13
-
อ่านจบแล้ว อืม ไม่รู้ว่าจะชอบหรือเกลียด
ขอบคุณครับ
-
อ่านจบแล้วว ไม่แน่ใจ ว่าจะรู้สึกยังไงกับวูฟดี :z3:
แต่แฮปปี้ตอนสุดท้ายก็ดีเลยค่ะ o13 o13