หัวข้อ: สัตว์ประหลาด(30 Days of Something Disgusting) - เปิดจองตั้งแต่วันนี้ -20/10/58

[ลีลาวดี]

โอ้ย เรานี่อ่านไปก็มโน มากไปอีกแล้วว่าลูกเต๋า

มีอดีตบิดๆ ชอบกล เรื่องราวมันต่อเนื่องกันเป็น

ฉากๆ และได้จังหวะดีซะด้วย



ปล. ต่อให้สนิทกันแค่ไหน บ้านโทรมๆ แบบนั้นก็


ไม่มีเพื่อนคนไหนชมอย่างหน้าชื่นตาบานขนาดนั้น นะเต๋า
เกือบเชื่อแล้ว อีกนิด

ปลล. ไม่ได้มีอคติ กับนางนะ แต่กฏอย่างหนึ่งของเรื่อง
สยองขวัญ เหยื่อมักเป็นผู้กระทำเสียเอง  บรึ๊ย!!!!!


ปลลล. หลบ หมัด และ รองเท้า FC. ลูกเต๋า

[doll@love]

กรี้ซซซซ ทำไมยิ่งอ่านยิ่งสงสารโจ๊กอ่ะคะเนี่ยยยยย

[กฤษณ์]

ชักจะสงสารโจ๊กขึ้นมาแล้วสิ..
ถ้าโจ๊กกินพืชกินผลไม้ได้ กล้าคงไม่กลัวขนาดนี้..หรือกล้าไม่เคยรักโจ๊กอยู่แล้วกันแน่นะ
 

[noongkwang]

เฝ้ารอวันที่โจ๊กเติบโตนะ 

[Fuzz]

ขอให้โจ๊กโตแล้วหล่อๆเลยนะ สาธุ อิอิ

[hewlett]

โจ๊กก็มีหัวใจนี่นะ อยากให้โจ๊กกลายเป็นสิ่งที่ใกล้คนมากที่สุดจะได้ปลอดภัย
แต่สงสัยแฮะ ถ้าวันนึงโจ๊กคล้ายคน แล้วหยุดหรือกินน้อยลงตัวจะเล็กกลายเป็นก้อนเนื้อเหมือนเดิมหรือเปล่า
แล้วก็สัตว์ประหลายที่เจ๊กระเทยเคยเจอ มันไปไหนแล้วล่ะ

[IsDeer]

สงสารโจ๊กเหมือนกันนะ

[แมวทะเลทราย]

อย่าทิ้งโจ๊กนะกล้า
ความรักแท้จริงที่ทุกคนใฝ่หา โจ๊ก อาจจะมีให้นายก็ได้นะ

#ยังไงก็เชียร์โจ๊กให้ขึ้นแท่นพระเอกงับ

[มาโซซายตี้]

กี๊ๆๆ
อีกศพแล้ว

กล้าไม่ต้องห่วง โจ๊กโตขึ้น แต่ก็รักกล้านะ กล้าสั่งอะไร โจ๊กเชื่อฟังทุกอย่างเลย

แต่เต๋านี่สิ ดูเหมือนจะเป็นคนมีอะไรเยอะอยู่นะ ไม่ใช่น้องเคะบอบบางจริงซะล่ะมั้ง

[hormonesyj]

สงสารโจ๊กกกก
อย่าฆ่าโจ๊กเลยน้าาา

[entirom]

สงครามยังไม่จบ อย่านับศพทหาร
 
เอ้ยยย
 
เรื่องยังม่ะถึงครึ่ง อย่าพึงเดาส่งเดช
 
ว่าแต่ จะมี พระ-นายป่ะเนี้ย

[หยกกลม]

 :katai1:รอวันต่อปายยยย

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

สงสารโจ๊กจัง ต้นกล้าไม่รักโจ๊กอย่างที่พร่ำบอกเลยอ่า 

จะจบแบบดราม่ามั้ยคะ 

[squall]

สงสารโจ๊ก T^T อยากให้กล้ารักโจ๊ก

[tamako]

ชักสงสารโจ๊กขึ้นมาแล้วสิ

[rinny]

โจ๊กน่าสงสารมาก ทำไมกล้าไม่รักโจ๊กบ้างนะ?
 เอาเลยโจ๊ก โตมาให้หล่อๆแล้วจับกล้ากดแม่มเลย ฮ่าๆๆๆๆ

[Mr.masoKiss]

กิ๊ โจ๊กมาแล้ว>< อยากโดดไปหอมสักฟอดดดด
สงสารโจ๊กอ่ะ ตอนที่ต้นกล้าคิดจะเอาก้อนอิฐทุบโจ๊กให้ตายทั้งที่มือยังลูบหัวอยู่นี้ แบบ......อยากเดินไปตบให้หัวทิ่ม คิดแบบนั้นได้ไงห๊าาาาา ทั้งที่โจ๊กรักกล้าขนาดนี้ รอให้โจ๊กโตไวๆกลายเป็นคน ขอให้จบแฮปปี้ๆ ไม่สงสารโจ๊กก็สงสารคนอ่านเถอะ(TwT)

[mutyamania]

วันที่ 12

และมันก็เป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้.....
พวกไอ้เสือนั้นมีท่าทีเปลี่ยนไป  เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาในห้อง  พวกมันจ้องเขาเป็นตาเดียวอย่างจับผิด  โดยเฉพาะไอ้เสือที่จ้องเขาเขม็ง  เพียงชั่วขณะที่เผลอสบตากับมัน  สายตานั้นเต็มไปด้วยความกังขาและสับสน  และวูบหนึ่งในประกายตานั้น  เคลือบแฝงด้วยความแค้น
ต้นกล้ารีบหลบสายตาของพวกมัน
เมื่อวานนี้ไอ้อู๋แอบถ่ายคลิปวิดีโอตอนที่เขาอยู่กับไอ้โจ๊ก  ก่อนที่มันจะถูกน้ากะเทยปิศาจจัดการจนถึงแก่ความตาย  โทรศัพท์ของมันที่มีหลักฐานอยู่ถูกทุบทำลายทิ้ง  แต่ทว่า......
เขาจะรู้ได้อย่างไร  ว่ามันไม่ได้กดส่งวิดีโอให้คนอื่น ๆเรียบร้อยไปแล้ว
คุณน้าปิศาจบอกต้นกล้าว่าหล่อนเห็นมันหยิบขึ้นมาและกำลังถ่าย  หล่อนเลยจัดการเสีย  แต่เขาจะแน่ใจได้อย่างไรว่าก่อนหน้านี้  ไอ้อู๋หรือใครก็ตามจะไม่สะกดรอยตามเขา  และเก็บข้อมูลไปถึงไหนต่อไหน
ต้นกล้าอยากฆ่าพวกมันใจจะขาด  แต่ดูเหมือนว่าโอกาสนั้นจะไม่เอื้ออำนวยเอาเสียเลย
“มาแล้ววววว......อ่ะ....กล้า.....การบ้านเลข  เราโทรหามิ้นท์เมื่อวานตอนเย็น  อาจารย์สั่งการบ้านตรึมเลย  เราเองก็ปั่นทั้งคืนเลย  เอาไปลอกสิ”  ลูกเต๋าที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา  ส่งสมุดการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ให้เขา  ต้นกล้าทำหน้ามึนงงก่อนจะรับมา
“ขอบใจ”
ลูกเต๋าน่ารักเสมอ  ต้นกล้าละทิ้งความกังวลเรื่องฆ่าคนไปชั่วคราว  เขาได้มองหน้าอีกฝ่ายที่กำลังยืนยิ้มโชว์ฟันขาว ๆ นึกอยากจะหยิกแก้มป่อง ๆนั่นชะมัด
“กลางวันนี้กินเตี๋ยวเนื้อนะ”
“อื่อ”
“หรืออยากกินอย่างอื่น”
“ตามใจนาย....เรากินอะไรก็ได้”
ลูกเต๋าช่างแสนดีกับเขา  ดีเสียจนเด็กหนุ่มนึกกลัว  ถ้าหากว่าวันหนึ่ง  ลูกเต๋าเกิดรู้ขึ้นมาว่าเขาทำเรื่องเลวร้ายอะไรเอาไว้บ้าง  ไม่ว่าจะเลี้ยงสัตว์ประหลาด  ฆ่าคนอย่างเลือดเย็น  อีกฝ่ายจะยังยิ้มให้เขาเหมือนเดิมไหม  ลูกเต๋าคงเกลียดเขา  แล้วก็ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับคนชั่วช้าอย่างเขาอีกแน่ ๆ
ทำไมไม่ตาย ๆ ไปเสียให้หมดนะ
ไอ้แม็ค....
ไอ้เหี้ยปุ่น....
ไอ้อู๋.....คนนี้ไม่ใช่ฝีมือเขา  แต่เขาก็มีเอี่ยวด้วยเต็ม ๆ
ที่เหลือตอนนี้ก็มีไอ้เสือ ไอ้แจ็ค  ไอ้ปอ  ไอ้วิทย์  กับไอ้.....เบนซ์  ห้าคน....อีกตั้งห้าคนเชียวนะ
คงต้องเลือกเหยื่อรายต่อไปอย่างรอบครอบกว่านี้เสียแล้วล่ะ  ไม่ใช่สุ่มเลือกหรือเพราะบังเอิญมาติดกับอย่างคนก่อน ๆ เอาใครดี  ในห้าคนนี้  บ้านของใครไกลที่สุดล่ะ  ต้นกล้าไม่รู้เรื่องของพวกมันมากขนาดนั้น  เขารู้เพียงว่าบ้านไอ้แจ็คอยู่ตลาด  ที่เหลือก็ตามสวน  ไม่ก็คนละอำเภอ......บ้านไอ้เสือนั้นออกไปทางถิ่นโรงงานอุตสาหกรรม
แต่เขาจะเก็บมันไว้เป็นรายสุดท้าย 
ให้มันทรมานกับการเสียพวกพ้องไปทีละคน
ให้คนอย่างมันได้กลัวจนหนาวไปถึงกระดูกเสียบ้าง



“ทำหน้าหื่นนะเรา”
“เหวอ”     
ชั่วโมงเคมีที่แสนน่าเบื่อ  ต้นกล้ามัวแต่ใจลอย  รู้ตัวอีกทีลูกเต๋าก็จ้องหน้าเขาเสียใกล้  พอเห็นเขาตกใจอีกฝ่ายกลับยิ่งทำหน้าทะเล้น  ให้ตายเถอะคนอะไร  ขนาดทำตาเหล่ก็ยังน่ารัก  เพื่อนคนอื่น ๆในกลุ่มที่นั่งทำแล็บก็พลอยขำไปด้วย  มีลูกเต๋าก็ดีแบบนี้แหละ  เวลามีทำงานกลุ่มก็สามารถลากเขาเข้าไปร่วมด้วยตลอด
“คิดเรื่องลามกอยู่อ่ะดิ”
“เปล่า”
“ไม่เอาน่า.....คนกันเอง  ไหนบอกดิ๊.....ใครวะ”
“หึ.....เต๋า....นายก็รู้ว่าเราชอบใคร”
ได้เอาคืนบ้างนาน ๆครั้ง  ลูกเต๋าหน้าแดงและเลิกตอแยไปตามระเบียบ  ถ้าไม่ติดว่าคนเต็มห้อง  เขาจะจูบลูกเต๋าอีกครั้งและอีกครั้ง
“เลิกเรียนไปห้างกัน....”
“ซื้อไรอีกอ่ะ”
“ตากแอร์.....ดูหนังสือที่ซีเอ็ด....ไปมั้ย”
“อยากไปแต่ไม่ว่าง”
“งั้นพรุ่งนี้มั้ย”
“ขอดูก่อนนะ”
“อย่าคิดนานนะกล้า.....คิวเรายาวเป็นหางว่าว”
“ครับ”
คุยเล่นกันได้แค่นั้น  เขาก็ถูกอาจารย์ประจำวิชาเคมีเขม่น  ลูกเต๋าเอาตัวรอดได้ตามเคย  สามารถตอบคำถามเกี่ยวกับพวกสูตรเคมีได้เกือบหมด  เห็นเล่นไปเรียนไปแบบนั้น  แต่ก็เก่งและหัวดีใช่ย่อยหรอก
วันนี้เขามีเรื่องให้ต้องเหนื่อยอีกแล้ว
ย้ายที่ซ่อนของไอ้โจ๊ก
กำจัดเศษซากที่ยังเหลืออยู่
อ้อ.....ยังมีร่างอ้วน ๆ หนัก ๆของไอ้อู๋ที่คงต้องเอาติดไปด้วย  ทิ้งเอาไว้ให้เน่าก็คงเสียดายแย่  เนื้อเยอะขนาดนั้น  เยอะพอ ๆกับไอ้ชดที่เป็นชายร่างใหญ่  คงทำให้ไอ้โจ๊กอิ่มไปได้อีกหลายวัน....



“พวกมึงว่าไอ้เหี้ยนั่นจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ไหม”
ต้นกล้าแอบฟังพวกมันคุยกัน  ห้องเก็บของที่อยู่หลังโรงประชุมใหญ่คือแหล่งมั่วสุมของพวกไอ้เสือ  บางครั้งก็ใช้เป็นที่แอบเสพย์ยา  ควันบุหรี่คลุ้งตลบในอากาศ  ต้นกล้าหอบหายใจถี่อย่างตื่นเต้น  เขาซ่อนตัวอยู่ในตู้เก็บเอกสารที่อยู่ด้านหลัง  ซึ่งหันหน้าเข้าหากำแพง  คอยรอฟังว่าพวกมันจะหลุดอะไรออกมา
“กูให้ไอ้อู๋ตามดูอยู่  แต่มันก็เสือกหายไปอีกคน  โทรหาแม่งก็ไม่รับ  แล้วจะให้กูคิดยังไงวะ”  น้ำเสียงของไอ้เสือฟังดูวิตกกังวลไม่น้อย  คนอื่น ๆก็พากันเออออไปกับมันด้วย  ปึง!!!!  เสียงเหมือนใครสักคนกำลังต่อยอะไรสักอย่าง  คล้ายการบันดาลโทสะ
“ถ้ากูรู้ว่าเป็นฝีมือใครนะไอ้เหี้ย......กูไม่ปล่อยเอาไว้แน่”  เสียงของไอ้แจ็คนั่นเอง  ดูเหมือนว่ามันจะเจ็บแค้นแทนเพื่อนมากกว่าคนอื่น
“กูก็ไม่รู้.....ศัตรูพวกเราแม่งเยอะแยะ  อาจเป็นพ่อแม่ของอีนั่นก็ได้  เมียเก่าไอ้ปุ่นที่แม่งเสือกจะฆ่าตัวตายจนเป็นเรื่องนั่นไง.....หรือว่าจะเป็นพวกไอ้เชี่ยอาร์ทวะ......”
“หรือว่าไอ้เหี้ยเบียร์ที่มึงไปแย่งเมียมันมา”
พวกมันเดากันไปสารพัด  ทำให้ต้นกล้าโล่งอกไปเปราะหนึ่ง  อย่างน้อยก็ดูเหมือนว่าเขาเป็นเพียงแค่หนึ่งในผู้ต้องสงสัย  ที่พวกมันเองยังไม่สามารถสรุปได้ชัด  แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าปลอดภัย  ถึงขนาดให้คนตามดูเขา  เห็นทีตอนกลับบ้านคงต้องหาทางกลับที่วกวนซับซ้อนหลายต่อมากกว่านี้
และดูเหมือนว่าจะยังไม่มีใครรู้เรื่องไอ้โจ๊ก  แน่ล่ะ.....ถ้ามีคนรู้  คงเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตไปแล้ว  ก็ไอ้โจ๊กน่ะมันเป็นสัตว์ประหลาดนี่นะ



“ว่ายังไงไอ้เด็กหัวดื้อ”
เขาต้องบากหน้ามาหาหล่อนอีกแล้ว  คุณน้ากะเทยปิศาจที่ช่วยเขาเอาไว้หลายครั้ง  หล่อนเองก็เหมือนกับจะรอเขาอยู่  ร่างสูงโปร่งยืนกอดอกพิงกำแพง  ดวงตาวิกลจริตคู่นั้นจ้องมองเขาที่เดินมาแต่ไกล
“เข้ามาสิ”
“ครับ”
เขาตามหล่อนต้อย ๆอย่างเชื่อฟัง  หล่อนนั่งลงบนโซฟาก่อนจะเพยิดหน้าเป็นเชิงสั่งให้เขานั่งลง  ริมฝีปากที่เคลือบลิปสติกสีน้ำตาลเข้มคลี่ยิ้มที่มองดูชั่วร้ายเหลือเกิน.....
“ตกลงเธอจะไม่ฆ่ามันสินะ?”
“ผมยังทำตอนนี้ไม่ได้หรอกครับ”
“ทำไมล่ะ.....ถ้าแค่กำจัดคน  เธอไม่จำเป็นต้องใช้มันนี่”
“ผมต้องการให้คุณน้าช่วย”
หล่อนจ้องมองเขาด้วยสายตาแบบนั้นอีกแล้ว  สายตาที่ดูน่าขนลุกราวกับมองทะลุเข้าไปในจิตใจของเขาได้  หล่อนวางถ้วยชาที่ยกขึ้นจิบลงบนโต๊ะก่อนยักไหล่
“ชั้นกลายเป็นผู้ช่วยเธอไปแล้วรึไง”
“ได้โปรดเถอะครับ  ผมต้องการที่ซ่อนใหม่  แต่ว่าผมไม่รู้ว่าจะขนศพของไอ้อู๋ไปได้ยังไงโดยที่ไม่มีใครเห็น”
“ตอนแรกก็เผาเสื้อผ้าเปื้อนเลือดให้เธอ  ต่อมาก็ฆ่าคน  แล้วนี่ชั้นยังต้องช่วยเธอขนย้ายซากศพด้วย?”  น้ำเสียงฟังดูหยอกล้ออยู่ในที  ต้นกล้าแทบเดาอารมณ์ของหล่อนไม่ได้เลย  เปลี่ยนไปมาราวกับคนเสียสติ  เดาว่าหล่อนคงผ่านเรื่องเลวร้ายมาเยอะจนถึงอายุปูนนี้
“เอาสิ......ชั้นจะช่วย”
“ขอบคุณนะครับ”
“วางมือไปนาน......คงต้องเคาะสนิมกันหน่อยล่ะ.....นี่เธอรู้ไหม  อีแก่บ้านตรงข้ามน่ะมันเอาเรื่องของเธอไปพูดด้วยนะ  มันบอกว่าเธอเป็นผัวเด็กของชั้น  ถ้าวันไหนขาดอาหารให้ไอ้ตัวนั่น  ก็เอาเนื้อของมันไปเสียสิ  ชั้นยินดีจะช่วยเลยทีเดียว  ฮ่าฮ่าฮ่า”
“แหะ ๆ”



“ชอบที่อยู่ใหม่ไหมไอ้โจ๊ก.....”
“กิ๊”
เขาพามันมาหลบในโรงงานร้างที่ปิดตายมาเป็นสิบ ๆปี  พร้อมกับอาหารที่เริ่มส่งกลิ่น  ศพของเด็กสาวนั้นถูกกัดแทะเนื้อและเครื่องในจนเกลี้ยง  เขากับหล่อนช่วยกันแบกศพของไอ้อู๋ยัดใส่ท้ายรถ  ซากกระดูกของเด็กสาวและหลักฐานอื่น ๆ เขาปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหล่อนจัดการอำพราง  ส่วนไอ้โจ๊กนั้น  เขาจับมันแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเก่า ๆของเขา  และพามันนั่งรถไปด้วย  ดูท่าทางมันจะชอบหมวกที่เขาสวมให้เหลือเกิน  ในยามวิกาลเช่นนี้  หากดูเผิน ๆจากระยะไกล  ไอ้โจ๊กก็ดูเหมือนเด็กผู้ชายคนหนึ่งนี่เอง
“คนนี้ด้วยอีกคน....กูขอมึงเลยนะโจ๊ก  ห้ามกินคุณน้านะ  เขาช่วยมึงกับกูมาเยอะแล้ว”
“กิ๊”
“โอ้โห.....แต่งชุดแบบนี้แล้วหล่อนะมึงอ่ะ”
“หล่อ.....โจ๊กหล่อ.....กิ๊.....เหมือนกล้า.....โจ๊ก....เหมือนกล้า”
“เฮ้ย.....ไม่เหมือนหรอกไอ้ห่า”
ที่ซ่อนใหม่ของเขาเป็นห้องใต้ดินที่อยู่ด้านในสุดของโรงงานร้าง  ซึ่งค่อนข้างมิดชิดและปลอดภัยกว่าตึกร้างที่เปิดโล่ง  และตอนที่เขาไม่อยู่อย่างน้อย ๆ ก็ยังคล้องโซ่ล็อคเอาไว้  ไม่ให้ใครเข้าไปวุ่นวายได้ง่าย ๆ  เขาเตรียมไฟสปอร์ตไลท์แบบพกพาซึ่งต้องชาร์จไฟก่อนใช้จำนวนสองดวง  เอาไว้คอยสลับสับเปลี่ยนกัน  ดวงหนึ่งสามารถเปิดต่อเนื่องได้เป็นสิบชั่วโมง  ส่วนตอนกลางวันก็ยังพอมีแสงสว่างลอดเข้ามาเล็กน้อยจากช่องระบายอากาศที่อยู่เหนือพื้นดินขึ้นมา  พอให้มันได้มองเห็น  เขาไม่อยากทิ้งมันไว้ในความมืดมิด  อย่างน้อยตึกร้างที่เปิดโล่งก็ยังได้แสงจากดาวและพระจันทร์บนฟ้า  แม้ว่าแทบจะไม่ช่วยอะไรเลย  แต่ไอ้โจ๊กก็ยังได้มองออกไปข้างนอก..........
เขาห่วงมันมากไปหรือเปล่า  ไอ้โจ๊กเป็นสัตว์ประหลาดที่เคยอาศัยในกล่องนะ  ตอนนี้มันก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่  ถึงแม้ว่ามันจะดูคล้ายเด็กผู้ชายก็ตาม
“ไฟน่ะเปิดแบบนี้นะ....จำไว้.....วันไหนที่กูมาไม่ได้  มึงก็ต้องทนนะโจ๊ก  ที่นี่ค่อนข้างมืด  แต่ก็ปลอดภัย”
“กล้าอยู่กับโจ๊กนะ”
“ไม่ได้หรอก.....กูอยู่ได้อีกพักเดียวก็ต้องกลับแล้ว  พรุ่งนี้กูต้องไปเรียน”
“เหงากิ๊”
“อีกไม่กี่วันก็วันหยุดแล้ว  เดี๋ยวกูก็ได้มาอยู่กับมึงทั้งวัน.....อดใจรอให้ได้นะโจ๊ก”
“โจ๊กรอกล้า......เจ็บในนี้.....มันเจ็บในนี้”
“มึงเจ็บตรงไหนวะ....ปวดท้องเหรอ”
“ไม่กิ๊.....”
มันไม่รู้จะบอกเด็กหนุ่มว่าอย่างไร  ความรู้สึกแปลบจากด้านในนั้นไม่ใช่ความเจ็บปวดทางกาย  หากแต่เป็นหัวใจดวงน้อยที่คอยเฝ้ารอการมาของผู้เป็นนาย  มันโตขึ้น  และต้องออกมาอยู่ข้างนอก  และยิ่งนับวันเด็กหนุ่มก็ยิ่งกอดมันน้อยลง  ทำไมมันจะไม่รู้ว่าต้นกล้ากลัว  เมื่อหลายวันก่อนที่ตัวมันยังเล็กเด็กหนุ่มเอ็นดูมันมากกว่านี้.....
แต่คงไม่มีทางที่มันจะกลับไปตัวเล็กแบบนั้นอีกแล้ว....
ร่างกายของมันมีแต่จะโตขึ้น.....โตขึ้น
ความหิวกระหายที่เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
และความรู้สึกอีกอย่างที่เกิดขึ้นกับมันนั้นแปลกประหลาดกว่า  ยามที่ได้มองต้นกล้า  อวัยวะสืบพันธุ์ของมันเกิดปฏิกิริยาตามสัญชาติญาณ  แม้ว่าต้นกล้าจะเป็นตัวผู้เหมือนกับมันก็ตาม  แต่ทุกครั้งที่อยู่ใกล้  ความรู้สึกนั้นยิ่งชัดเจนขึ้น  เป็นความรู้สึกที่แสนจะทรมานสำหรับมัน  ทั้งรุ่มร้อน....โหยหา.....ทว่าส่วนลึกนั้น  มันกลับปะปนไปด้วยความสุขแบบแปลก ๆ
มันกำลังมีความต้องการทางเพศ 
และเด็กหนุ่มกำลังทำให้มันลุ่มหลง
“กล้า.....กอด.....กอดนาน ๆ......”
“ทำไมขี้อ้อนจังวะวันนี้”
“เดี๋ยวกล้าไปแล้วกิ๊....กล้าไป....โจ๊กเหงา.....ไม่มีกล้าแล้ว”
“ก็เล่นของเล่นที่กูทิ้งไว้สิ”
มันไม่รอให้อีกฝ่ายอนุญาต  ไอ้โจ๊กโถมตัวกอดรัดเด็กหนุ่มแน่น  ต้นกล้าตกใจและขัดขืนในตอนแรก  ก่อนจะค่อย ๆสงบลงและลูบหัวของมันเบา ๆ  บางครั้งเขาก็กลัว  และบางครั้งก็เป็นห่วงปนสงสาร 
“โจ๊กรักกล้านะ.....”
“กูรู้แล้วน่า.....บอกรักกูบ่อย ๆ คิดอะไรกับกูป่ะ”
“กิ๊”
“เข้าใจที่พูดไหมเนี่ย”
“ไม่เค้าไจ่?”
“เฮ้อ......มึงโตขึ้นทุกวัน  ถ้ามีแบบมึงอีกสักตัวก็ดีสินะ  เป็นตัวเมียด้วยยิ่งดีเลย.....”
“โจ๊กมีกล้าแล้วไง.....กิ๊”
 เด็กหนุ่มขยับตัวเพื่อจัดท่าทางให้เข้าที่  เขากอดตอบมันบ้าง  กลายเป็นว่าเด็กหนุ่มและไอ้โจ๊กนอนกอดกัน  หูของมันได้ยินเสียงหัวใจอีกฝ่ายกำลังเต้น  มันชอบเสียงหัวใจของต้นกล้า  ไอ้โจ๊กรู้สึกมีความสุขเหลือเกินจนไม่อยากให้อีกฝ่ายปล่อยมันไป  อยากหยุดเวลาเอาไว้แบบนี้  แค่มันกับเขา  ไม่ต้องกินหรือฆ่าใครอีก
ถ้าไม่ต้องฆ่าใคร.....ต้นกล้าจะยังรักมันไหม
มันช่างไม่รู้เอาเสียเลยว่าอีกฝ่ายไม่เคยรักมัน
มันไม่สามารถแยกความรู้สึกเวทนากับความรักได้
ไม่ใช่สำหรับต้นกล้า
แต่สำหรับมัน.....มันรักเด็กหนุ่มมากเสียจนยอมตายแทนได้เลย
“เชี่ยโจ๊ก....จู๋มึงแข็งนะ”
“กิ๊....จู๋แข็ง”
“ห่าเอ้ย”
เด็กหนุ่มกอดมันอีกพักใหญ่ ๆ ก่อนจะกลับบ้านและทิ้งไอ้โจ๊กเอาไว้กับความรู้สึกเต็มอิ่ม  และความรู้สึกแบบนี้จะคงอยู่ไปอีกสักพัก  จนกว่าความเหงาจะเข้ามาแทนที่ในรุ่งสาง



ส่วนคืนนี้มันคงหลับฝันดี
.
.
.
To be con

[Akikojae]

กรี๊ดดดด สงสารโจ๊ก
หน้าตาจู๋เป็นไง ฮือ ไม่กล้าคิดภาพ

คิดถึงโจ๊กมาก ขอบคุณนะคะ
บวกเป็ด กิ๊

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

โตขึ้นอีกแล้วนะโจ๊ก 

[plengpit]

  โอยยย สงสารโจ๊ก

[heroza]

โจ๊กโตขึ้นเพราะอาหาร แต่จู่๋ ก็โตขึ้นเพราะกล้า

[Phoenix_SM]

เพิ่งเห็นเรื่องนี้ค่ะ

ตอนแรกก็แค่อยากรู้ว่าเนื้อเรื่องเป็นยังไง กะจะอ่านผ่านๆ ลองเชิง

ไปๆ มาๆ ติดใจ อ่านรวดเดียวหมดทุกตอนเลย

ชอบโจ๊กมากค่ะ น่ารักกกกก แต่ก็น่าสงสาร (ในหลายๆ ความหมาย) 

[nunijerry]

สงสารโจ๊กก

กล้ารักโจ๊กบ้างเถอะ อย่าใช้ประโยชน์อย่างเดียวสิ เฮ้อ

ขอให้จบแบบ happy เหมือนเรื่องที่แล้วด้วยเถอะ สาธุ 

[Moose]

โจ๊กคือผู้ที่น่าสงสารที่สุด

[กฤษณ์]

จะจบแฮปปี้หรือไม่ ไม่สำคัญ ขอแค่โจ๊กมีความสุขก็เป็นพอ
 

[k2blove]

ลุ้น ๆ ว่าจะจบอย่างไรนะ
 

[แมวดำ]

ชักโกรธกล้าและทำไมไม่รักโจ๊กบ้าง

เราอยากให้โจ๊กมีความสุข

[Fuzz]

เราว่าตอนแรกๆน้ากระเทยไม่หลอนขนาดนี้นะ 555 
โจ๊กเริ่มที่จะหล่อแล้วสินะ 

[Min*Jee]

สงสารน้องโจ๊กกกกกกก