คุยก่อนอ่าน : พี่ยศ(ผู้กลับมาจากความตาย)ฝากข่าวเรื่องรวมเล่ม “กลับมาจากนรก” ให้เรามาแจ้งว่าใกล้จะแล้วเสร็จเป็นรูปเป็นร่างแล้วนะคะ ขั้นตอนค่อนข้างล่าช้าเพราะทาง สนพ. ที่ติดต่อมาเป็น สนพ.เปิดใหม่และค่อนข้างอินดี้นิดนึง
น้อง ๆ พี่ ๆทีมงานล้วนมีงานประจำ ปกตอนนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว ใกล้จะได้เปิดจองกันแบบจริง ๆจัง ๆในเร็ววันนี้ ส่วนเรื่องนี้หากจบแล้วจะนำเสนอให้ทาง สนพ. พิจารณาอีกที เลยอยากทราบว่ามีใครสนใจรวมเล่มน้องโจ๊กไหมคะ ถ้ารวมเล่มอาจจะมีการแก้ไขปรับปรุงเนื้องานให้เข้ารูปเข้ารอย ทั้งภาษาและความขัดแย้งบางประการ แต่ไม่ถึงขั้นรีไรท์จนเนื้อเรื่องเปลี่ยน อย่างไรก็แล้วแต่ หวังว่าทาง สนพ.จะเมตตา รับพิจารณาความใสแบ๊วของต้นกล้าและโจ๊ก คู่หูเทเลทับบี้
อันนี้เฮียยศส่งสารมาค่ะ
“สวาทดีแฟนขลับ นี่ข้าเองง...เกลียดติโย๊ดด ตอนนเน้...พากย์พูมได้งานนทำแล้วว ซึ่งงข้ารู้สึกกเสียเซ้ลลฟฟ์นิดด ๆ รู้สึกกไร้ค่ามว้าก....และเจ้าเมววมายเคิลยังเมินนข้าอีกด้วยย ข้าจึงค์อยากกรวมมเล่มมพ๊อคเก็ตบุ๊คค์ เกี่ยววกับบตัววข้าเองง ซึ่งมันนคงหน่าสนจวยมิช่ายน้อยย เพื่อหารายด้ายยเป็นค่าอาหารเมววเกรดเอค์ เรียกสัทธธาจากไอ้เมววเวนกลับมาอีกค์ครั้งง์”สรุปช่วงนี้เฮียว่าง ๆ ก็เลยเขียนอัตชีวประวัติตัวเองขายว่างั้นเถอะ แหม่....คงคิดว่ามันน่าสนใจมากสิท่า เอาเป็นว่าเฮียก็ยังเป็นเฮียยศผู้ซึ่งมีความมั่นใจในตัวเองเปี่ยมล้นเช่นเคย ซึ่งหากขายดี เฮียแกตั้งใจจะนำไปกว้านซื้อเลือดมาสต๊อคไว้กินหน้าหนาว แต่อย่างไรก็ดี ทูน่ากระป๋องต้องมาก่อน เพราะเฮียคือทาสแมวตัวจริง
ทิ้งทายจากเฮีย
“คืนน์เน้เจออ์กัลย์”........................................................
วันที่ 15เด็กหนุ่มรู้สึกไม่สบายเป็นอย่างมาก ความกังวลทั้งหลายแสดงออกมาทางสีหน้าของเขาอย่างชัดเจน จนหล่อนสังเกตเห็นในที่สุด
“เป็นอะไรหรือเปล่า....”
“เปล่าครับ”
“ขอโทษทีที่นัดมาเจอที่นี่.....ชั้นไม่อยากให้คนพวกนั้นตามมาถึงบ้าน อย่างน้อย ๆ ก็ไม่อยากซวยติดร่างแหไปด้วย แค่ช่วยเธอ....ชั้นก็เสี่ยงมากพอแล้ว”
เด็กหนุ่มนอนคิดเรื่องโครงกระดูกในตู้ที่โรงงานร้างตลอดทั้งคืน จนเผลอนึกกังวลเรื่องอื่น ที่ตลาดนั้นเป็นถิ่นที่อยู่ของไอ้แจ๊ค หนึ่งในแก๊งค์ไอ้เสือที่สะกดรอยตามเขามา อีกทั้งเมื่อเช้านี้ เขาก็ออกมาจากบ้านในสภาพที่เลื่อนลอย ไม่มีกะจิตกะใจแม้แต่จะคิดระแวง ว่าอาจมีใครดักรอหรือสะกดรอยตาม.....
เหนื่อย....
รู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน....
เรื่องโน้นเรื่องนี้ประเดประดังเข้ามาเป็นดินพอกหางหมู....
โชคยังดีที่วันหยุดแบบนี้ แถวบ้านของต้นกล้าเต็มไปด้วยผู้คนที่หยุดพักผ่อน พากันออกมาเดินเล่นบ้าง จับจ่ายซื้อของที่ตลาดนัด บ้างก็เปิดรั้วบ้าน รดน้ำต้นไม้ เด็ก ๆและหมาวิ่งเล่นกันให้ควั่ก
แม่ของเด็กหนุ่มออกจากบ้านก่อนเขาเหมือนเช่นที่เคย
“ถึงแล้ว.....ชั้นจะเข้าไปด้วยนะ อย่างน้อยมีเครื่องปั่นไฟก็ยังสะดวกหน่อย ห้องนั่นน่ะมืดอย่างกับขุมนรก”
“.......”
“เธอเป็นอะไรน่ะ...ฮึ รีบขนของเข้าไปสิ ช่วยชั้นขนหน่อย”
เด็กหนุ่มกำลังคิดถึงใครบางคนที่ตายไปแล้ว......
มึงมันใจเสาะเหมือนพ่อ.....
ไอ้ชดเคยพูดแบบนี้กับเขา ก่อนหน้าประโยคนั้นล่ะ.....กูกลัวมึงจะตายตามพ่อมึงไปอีกคน.....
ผู้ชายคนเดียวที่แม่รัก.....ก็คือพ่อของหนู.....ซึ่งตายไปแล้ว
“นั่นมันอะไรน่ะ”
หล่อนตกใจ แต่ไม่ถึงกับหวีดร้องกับสิ่งที่เห็น ไม่ใช่ร่างกายที่เจริญเติบโตอย่างรวดเร็วของไอ้โจ๊กหรอกที่ทำให้หล่อนประหลาดใจ แล้วก็ไม่ใช่เพราะเห็นเศษซากของไอ้อู้ที่ถูกกัดทึ้งเป็นชิ้น หล่อนคงตายด้านกับภาพความตายเสียแล้ว แต่สิ่งที่สะดุดหล่อนก็คือโครงกระดูกสองโครงที่ยังมีเสื้อผ้าห่อหุ้มอยู่ครบ ถูกใครสักคนจับนั่งพิงผนัง โดยที่โครงกระดูกที่น่าจะเป็นของผู้ชายคนหนึ่ง มีหมวกสวมอยู่ หมวกที่ต้นกล้าให้ไอ้โจ๊ก
“กล้าดู......โจ๊กแต่งตัวให้ตุ๊กตาคน”
“เออ.....เท่ห์ดี”
เด็กหนุ่มสนองตอบอย่างแห้งแล้ง
“ใครอีกล่ะนั่น”
“ผมก็ยังไม่ทันได้ดูเหมือนกันครับ.....เมื่อคืนมันมืด.....มันอยู่ในตู้ตรงนั้น ไอ้โจ๊กคงลากออกมาเล่น”
กะเทยแก่เหลือบมองโครงกระดูกสองโครงนั่นอีกครั้ง ใช้เวลาอยู่นานทีเดียว กว่าภาพความทรงจำในอดีตจะหวนกลับมา เธอเหลือบมองต้นกล้าด้วยท่าทีลังเล
“เธอจะไม่ดูหน่อยเหรอ......ว่าเป็นของใคร”
“คุณน้าดูให้ผมทีสิครับ”
ต้นกล้าพยายามกลั้นเสียงสะอื้น.....แค่เห็นชุดที่ใส่ เขาก็พอจะรู้แล้วว่าเป็นใคร แจ็คเก็ตสีดำตัวนั้น แบบเดียวกันกับที่เขาเคยเห็น.....
ในรูปถ่ายของพ่อ......
แต่โครงกระดูกอีกโครงในชุดของผู้หญิง เด็กหนุ่มไม่รู้จริง ๆว่าหล่อนเป็นใคร
พ่อของเขาอยู่ ๆก็หายตัวออกไปจากบ้านอย่างลึกลับ ในค่ำคืนหนึ่ง ตอนนั้นเขายังเด็กมาก แต่ก็พอจะนึกภาพของพ่อในห้วงความทรงจำสีจาง ๆครั้งสุดท้ายได้
เด็กดีของพ่อ....
พ่อรักหนูนะลูก....
พ่อเหมือนกับจะบอกลาเขา.....ก่อนจะหันหลังแล้วจากไป
หลายปีให้หลัง พ่อกลายเป็นบุคคลสาบสูญและถูกระบุว่าตาย โดยที่ไม่มีแม้แต่ร่างสำหรับทำพิธีเผาศพ ช่วงนั้นแหละที่ไอ้ชดเข้ามา มันขืนใจแม่ของเขา และพยายามล่วงละเมิดเขาด้วย
หลายครั้งที่แม่และไอ้ชดเผลอหลุดบางอย่างออกมา บางอย่างที่คนทั้งคู่ดูมั่นอกมั่นใจเหลือเกิน ว่าพ่อของเขานั้น ‘ตาย’ ไปแล้วจริง ๆ
ไอ้ชดเป็นคนฆ่าพ่ออย่างนั้นหรือ.....มันจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร หวังในสมบัติ ซึ่งตามสิทธิ์แล้วเป็นของลูกเมีย ได้ครอบครองบ้าน รวมทั้งตัวพวกเขาสองคนแม่ลูกด้วย
ราวกับลูกไก่ในกำมือ
หรือที่จริงแล้วไอ้ชดมันรู้อะไรบางอย่าง บางอย่างที่มีค่าพอที่จะกุมชีวิตใครสักคนหนึ่งได้
แล้วโครงกระดูกของหญิงสาวล่ะ......หล่อนเป็นใคร
“นี่กระเป๋าสตางค์ของเขา.....เธอควรเก็บมันไว้นะต้นกล้า” กะเทยแก่ยื่นกระเป๋าหนังสีดำให้เขา เด็กหนุ่มรับมาด้วยมืออันสั่นเทา.....
ไม่จริงใช่ไหม.....
ให้พ่อของเขาหายสาบสูญไปเสียยังจะดีกว่า
ดีกว่ามาเจอกันในสภาพแบบนี้
“กล้า......กิ๊.......อย่าร้อง......ร้องแล้วทุเรศ”
“หึหึหึ.....กูคงทุเรศมากเลยใช่ไหม”
น้ากะเทยยืนมองเด็กหนุ่มอย่างชั่งใจ เรื่องนี้หล่อนพอรู้มาบ้าง แม้จะเป็นเพียงแค่ข่าวในกรอบเล็ก ๆ ในหน้าสุดท้ายของหนังสือพิมพ์เพียงฉบับเดียว ประกาศคนหาย.....ข่าวลือบางอย่าง ช่วงนั้นเป็นช่วงที่หล่อนย้ายเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ใหม่ๆ
แต่หล่อนเลือกที่จะกลืนเรื่องพวกนั้นเอาไว้
หล่อนเข้าใจดีที่เดียว....ที่ว่าบางครั้ง คำโกหกยังไม่ทำให้เจ็บปวดเท่าความจริงที่ได้รู้
ชายหนุ่ม.....หายสาบสูญไปพร้อมกับ......
ชู้รัก
กะเทยแก่จากไปแล้ว ทิ้งไว้แต่เพียงเด็กหนุ่มที่กำลังสิ้นเรี่ยวแรง.....ภาพสุดท้ายที่เขาได้เห็นพ่อ พ่อเหมือนกำลังเจ็บปวด....คำพูดสั่งลาที่เปล่งออกมา แฝงไปด้วยความทรมาน
“กล้า.....อย่าร้อง......กล้าเป็นไร”
ไอ้โจ๊กรู้ดีว่ามีบางอย่างผิดปกติ มันสัมผัสได้ถึงความโศกเศร้าจากคน ๆนี้ ต้นกล้าที่มันคุ้นเคยมักเป็นผู้ออกคำสั่งอย่างเข็มแข็ง ความโกรธแค้น และเกรี้ยวกราดต่อโลกเบี้ยว ๆใบนี้ แต่ตอนนี้ต้นกล้าคนนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่
มีเพียงเด็กชายที่เศร้าและสับสน
และตอนนี้มันโตพอที่จะโอบกอดอีกฝ่ายได้บ้างแล้ว
“โจ๊ก......มึงกอดกู....ฮึก....กอดกูแน่น ๆ”
“กอด.....กล้าไม่ร้อง.....”
“นั่นพ่อกูโจ๊ก.....เขาเป็นพ่อกู.....กูเจ็บเหลือเกินโจ๊กเอ๊ย”
“พ่อคืออะไรเหรอกล้า”
คำถามของเจ้าสัตว์ประหลาด ถูกตอบกลับด้วยอ้อมกอดของอีกฝ่ายที่กระชับแน่นขึ้น น้ำตาของต้นกล้าไหลเปียกหน้าอกของมัน มันลูกหัวเด็กหนุ่มเหมือนที่เด็กหนุ่มเคยลูบหัวของมัน
“กูภาวนาให้เป็นฝีมือของไอ้ชด......หึหึ......ต้องเป็นมันแน่ ๆ มันเลวออกปานนั้น มึงจำไอ้ชดได้ใช่ไหม มนุษย์คนแรกที่มึงกินไง”
“กล้าพอแล้ว......กล้าไม่ต้องพูด....โจ๊กจะกอดกล้าเอง....โจ๊กจะปกป้องกล้าเอง.....กิ๊”
ในที่สุด เวลาที่ไอ้โจ๊กรอคอยก็มาถึงเสียที
มันโตพอที่จะปกป้องคนที่มันรัก
แม้จะเจ็บปวดที่เห็นต้นกล้าเศร้า
แต่อีกเสี้ยวหนึ่งในหัวใจของมัน กลับเต้นอย่างลิงโลด
มือของเจ้าสัตว์ประหลาดค่อย ๆเกลี่ยคราบน้ำตาบนใบหน้าของเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน ต้นกล้ากำลังหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของไอ้โจ๊ก
ความเจ็บของกล้า....
โจ๊กขอเจ็บเอง....
มันคิดเช่นนั้น ก่อนจะก้มลงสูดดมกลิ่นหอมจากเส้นผมของผู้เป็นนาย
“ต้นกล้า........ขอโทษทีนะลูก พอดีวันนี้เก็บร้านเสร็จแม่เลยอยู่คุยกับเพื่อนเพลินไปหน่อย”
แม่ของเขากลับมาแล้ว
รอยยิ้มบนใบหน้าของแม่ที่ปรากฏให้เห็นบ่อยขึ้น หลังจากที่ไอ้สารเลวชดหายตัวไป รอยยิ้มที่ต้นกล้าเคยมองว่ามันสวยงามเหลือเกิน
แต่ทว่าตอนนี้เขารู้สึกเกลียดมัน
“ทานข้าวเย็นหรือยังคนเก่งของแม่.....หมู่นี้หนูไม่ค่อยอยู่ติดบ้านเลยนะลูก”
“ผมไปค้างบ้านเต๋ามาน่ะครับ”
“อ๋อ.....พ่อหนุ่มน้อยคนนั้นนั่นเอง ชวนเค้ามาทานข้าวบ้านเราอีกสิลูก เด็กอะไรกินน่าอร่อย....สงสัยที่บ้านไม่มีคนทำกับข้าว”
หล่อนหยอกเย้าลูกชาย ก่อนจะสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ ต้นกล้านั่งก้มหน้านิ่ง มือกำหมัดเกร็งแน่น คล้ายกำลังระงับอารมณ์บางอย่าง น้ำเสียงนั้นเล่าก็ฟังดูแปลกไปจากทุกครั้ง ถึงแม้ว่าลูกชายของหล่อนจะเป็นเด็กพูดน้อย แต่คนเป็นแม่ก็ย่อมเห็นถึงบางอย่างที่ผิดแปลกไปจากเดิม
“แม่ครับ”
“มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ”
“พ่อของผม.....ตายแล้วจริง ๆเหรอครับ”
“ทำไมถามอะไรแบบนั้นจ๊ะ”
หล่อนชะงักมือที่กำลังเอื้อมหมายจะแตะบ่าของลูกชาย นี่ลูกของหล่อนไปรู้อะไรมาอย่างนั้นหรือ
“แม่ก็อยากจะให้พ่อยังอยู่ แต่พวกเราก็ตามหากันแทบพลิกแผ่นดินแล้ว แต่ก็ไร้วี่แวว แถมตอนที่ไปยังไม่ได้พกอะไรติดตัวไปด้วยอีก....อยู่ ๆก็หายไปเฉย ๆ....”
“พ่อพกนี่ไปด้วยไงครับ”
หล่อนตะลึงจนพูดไม่ออก เมื่อลูกชายล้วงบางอย่างออกมาวางเอาไว้บนโต๊ะ กระเป๋าสตางค์หนังสีดำที่ดูเก่าซอมซ่อ หญิงสาววัยกลางคนแทบอยากจะกรีดร้อง ทว่าลำคอไม่อาจเปล่งเสียงออกมาได้เลย
“แม่จะไม่ถามผมสักนิดเลยหรือครับ ว่าผมไปเจอมันที่ไหน”
“ที่ไหน......เหรอ....จ๊ะ”
ตึงง!!!!
“กรี๊ดดดดด”
เสียงบางอย่างดังลงมาจากบนชั้นสอง ทำเอาหล่อนเผลอหวีดร้องออกมาอย่างเสียสติ
นั่นทำให้เด็กหนุ่มยิ่งมั่นใจในความจริงอันแสนเจ็บปวดนี้
“ทำไมครับ.....แม่ทำไปทำไม”
“ฮืออออ......ต้นกล้า......แม่ขอโทษนะลูก.......หนูอย่า......อย่าเกลียดแม่เลยนะคนดี.....ฮืออออออ”
หล่อนร้องไห้ และหวีดร้องออกมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงโครมครามจากด้านบน
“พ่อของลูกกำลังจะทิ้งพวกเรา.....เค้าจะทิ้งแม่กับหนูไป ตอนนั้นหนูยังเล็ก ยังไม่เข้าใจอะไร......พ่อกับผู้หญิงคนนั้น......นังสารเลวนั่น”
“แม่ฆ่าพ่อ!!!! เพียงเพราะพ่อมีชู้ แต่กลับปล่อยให้ไอ้ระยำชดทรมานผมอยู่ตั้งหลายปี.......คุณยังเป็นแม่คนอยู่หรือเปล่า คนที่สมควรตายก็คือคุณนั่นแหละ”
“ต้นกล้า.....!!!!”
หล่อนทิ้งร่างลงกับพื้นและสะอื้นไห้เป็นเด็ก ๆ ลูกชายของหล่อนพูดถูกทุกอย่าง ไอ้ชดกุมความลับของหล่อนเอาไว้ และยกเรื่องนี้มาขู่ทุกครั้งที่มันต้องการเงิน หรือร่วมหลับนอนกับหล่อน หล่อนน่าจะฆ่ามัน แต่ภาพของสามีกับชู้ที่นอนน้ำลายฟูมปากนั้นคอยหลอกหลอนหล่อนเสียจนไม่กล้าที่จะลงมือสังหารใครอีก
ฆ่าก็เพราะว่ารัก
ไม่ใช่เพราะเกลียด
เธอเป็นแม่ที่แย่ที่สุด.....ต่อจากนี้ไปเธอจะมองหน้าลูกชายได้อีกอย่างไรกัน
“แม่ลุกขึ้นมาเถอะครับ.....ช่างมันเถอะ.....เรื่องมันผ่านไปแล้ว ตอนนี้เราเหลือกันแค่สองคนเท่านั้น”
เด็กหนุ่มลูบหลังมารดาเป็นเชิงปลอบใจ แม่ของเขาเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ทั้งน้ำตา ก่อนจะโผเข้ากอดเลือดเนื้อเชื้อไขเพียงคนเดียว
“ต่อไปนี้แม่จะชดเชยให้ลูกทุกอย่าง จะไม่ออกไปทำงานพิเศษ จะรีบกลับมาทำอาหารให้กิน เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะต้นกล้า.....หรือจะย้ายไปจากที่นี่ดี จริงสิ.....เราย้ายออกไปอยู่ที่อื่นกันดีกว่า”
“แม่เอาของขึ้นไปเก็บก่อนเถอะครับ จะได้ไปล้างเครื่องสำอางออกด้วย หน้าเปื้อนหมดแล้ว....ผมหิวแล้วด้วยครับ”
“จ้ะ.....แม่จะไป....แม่จะไปเดี๋ยวนี้.....อยากทานอะไรแม่จะทำให้ทานนะจ๊ะ”
หล่อนยิ้มอย่างคนเสียสติ ก่อนจะรีบร้อนวิ่งขึ้นไปข้างบน เด็กหนุ่มมองตามมารดาของเขาด้วยสายตาที่เรียบเฉยไร้ซึ่งความรู้สึก
ผมอภัยให้แม่....
แต่สิ่งที่อยู่บนนั้นคงไม่
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงกรีดร้องดังขึ้นช่วงสั้น ๆ ก่อนที่บ้านทั้งหลังจะปกคลุมด้วยความเงียบ
“มึงนี่ซนจังนะไอ้แมวเปรต ไม่เจอกันหลายวัน ผอมไปเยอะเลย”
ต้นกล้าลูบหัวเจ้าแมวสีเทาตาบอดที่กำลังเลียอุ้งเท้าตัวเองอย่างเอ็นดูรักใคร่ เขาวางปลาทูนึ่งของโปรดของมันลงบนพื้น โดยไม่ได้อยู่รอดูมันกิน เด็กหนุ่มรีบผลุนผลันออกไป
ในห้องนอนของแม่ แม่ของเขาฟุบอยู่บนพื้น เด็กหนุ่มเดินผ่านร่างที่แน่นิ่งนั้นอย่างไม่สนใจใยดี
“คนทำผิด.....สมควรแล้วที่จะจมอยู่กับความเศร้าไปตลอดชีวิต”
ต้นกล้าส่งยิ้มให้บางอย่าง บางอย่างที่ยิ้มตอบกลับมาเช่นกัน เด็กหนุ่มมองเห็นเป็นใบหน้าของพ่อ พ่อของเขากำลังหัวเราะหัวใคร่ เขาเองก็หัวเราะไปกับพ่อด้วย
“ลาก่อนนะครับพ่อ.....นี่เป็นการบอกลาครั้งสุดท้ายแล้วจริง ๆ”
ต้นกล้าเอ่ยกับหัวกะโหลกชาย-หญิงที่ตั้งอยู่บนหัวเตียง เด็กหนุ่มตัดสินใจเก็บกะโหลกลงในถุงพลาสติกสีดำ เพื่อที่จะนำไปฝังเอาไว้หลังบ้าน โดยไม่สนใจแม่ของเขาที่สลบไปเพราะความตกใจ
To be con
ตอนนี้ไม่มีโมเม้นท์กล้า-โจ๊ก
วันที่ 16 ค่อยมาเต็ม ๆ นะจ๊ะ
โพลล์
หัวข้อ: สัตว์ประหลาด(30 Days of Something Disgusting) - เปิดจองตั้งแต่วันนี้ -20/10/58 (อ่าน 170137 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก