-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com
.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*******************************************
สัตว์ประหลาด (30 Days of Something Disgusting….)
Intro
นี่เป็นเรื่องราวของเด็กหนุ่มผู้แสนอาภัพ.....
“ต้นกล้า.....ลงมาช่วยแม่ทีลูก”
เสียงของมารดาที่ดังมาจากชั้นล่าง ทำให้เด็กหนุ่มจำต้องเดินลากขาลงมาอย่างเบื่อหน่าย สามทุ่มกว่ายังไม่ใช่เวลานอนของเขา แต่เป็นเวลากลับบ้านของคนที่เขาแสนเกลียด
‘พ่อครับ.......อย่าทำผม......โอ้ย’
‘.....หึหึหึ....ร้องไปเถอะมึง ร้องให้ตายก็ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก....อีพรแม่มึงนอนเดี้ยงอยู่ที่โรง’บาลโน่น.....’
หลังจากที่หายไปสองวันเต็ม ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ก็กลับมาอย่างหมดสภาพ เนื้อตัวสกปรกมอมแมม เหน็บขวดเหล้าไว้ที่รักแร้ ลมหายใจส่งกลิ่นเหม็นคลุ้งไปหมด เสียงด่าทอดังลั่น และร่างบอบบางของแม่ ถูกชายคนที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘พ่อเลี้ยง’ ของต้นกล้าสะบัดอย่างแรง จนล้มลงไปกองกับพื้น
“พ่ออย่า....”
“คราย....ครายพ่อมึงวะ....ไอ้ลูกแหง่.....มึงไปซื้อเหล้ามาอีก.....ซื้อมาเยอะ ๆ”
เด็กหนุ่มพยายามห้ามไม่ให้อีกฝ่ายทำร้ายแม่ของเขา พ่อเลี้ยงกำลังยกขาเตรียมจะกระทืบ ทั้งที่ตัวเองก็ยังทรงตัวยืนอย่างลำบาก ยิ่งได้เห็นแม่พยายามตะเกียกตะกายจะลุกขึ้น เด็กหนุ่มยิ่งรู้สึกโกรธเกลียดเป็นทวี
โกรธตัวเองที่แสนจะขี้ขลาด
โกรธตัวเองที่ไม่เคยช่วยแม่ได้เลยสักครั้ง
โกรธตัวเองที่ปล่อยให้มันคนนั้นกระทำย่ำยี
เพราะโกรธมาก ก็เลยเผลอหลุดคำพูดบางคำออกมาอย่างไม่ตั้งใจ และไม่คิดว่าคนเมาจะได้ยินมันด้วย
“ไปนอนได้แล้ว.....เมาเหมือนหมาเลยรู้มั้ย”
“มึงด่าใคร....ไอ้กล้า.....นี่มึงด่ากูเหรอ....ไอ้เด็กเหี้ย”
ต่อให้ชายคนนี้เมาแค่ไหน แต่ต้นกล้าไม่เคยสู้แรงของพ่อเลี้ยงได้เลยสักครั้ง ทั้งขนาดตัวที่เป็นรอง.....
และความขี้ขลาดของเขาเอง
เขาถูกมันต่อยที่ใบหน้า ไอ้ขี้เมาชกเขาจนลงไปกองกับพื้นเหมือนแม่อีกคน มันเตะเขาซ้ำ ๆที่ท้อง จนเด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนโลกหมุน
“พี่....พอแล้ว.....อย่าทำลูก”
“มึงไม่ต้องเสือก ปากดีกับกู.....ต้องสั่งสอนมั่งซะบ้าง มึงเลี้ยงมันอย่างกับเทวดา”
ถูกเตะจนจุก ถูกทุบตีจนเลือดอาบ ต้นกล้ามองแม่ของเขาอย่างเจ็บปวด แม่ที่ไม่เคยช่วยเขาได้เลยสักครั้งเช่นกัน
ไม่ใช่แค่ทำร้ายร่างกาย ที่ผู้ชายคนนี้ทำกับเขา
ต้นกล้าหลับตาลง
ฝันร้ายในอดีตที่เขาไม่เคยลืม
ทรมานเหลือเกินทั้งยามตื่น
และยามหลับ
.
.
.
.
.
“เฮ้ย....ไอ้กล้า มึงมีเรื่องต้องคุยกับพวกกูนะ.....จะรีบไปไหน”
เขานอนหลับไปหนึ่งวันเต็ม ๆ โดยฝีเท้าของพ่อเลี้ยง ต้นกล้าไม่ได้ไปโรงเรียนหนึ่งวัน และมันเป็นคราวซวยของเด็กหนุ่มเอง ที่มันดันตรงกับวันส่งรายงาน
“พวกกูซวยก็เพราะมึง มึงหายไปไหนมาวะ” เสือ หรือเสือใหญ่ หัวหน้าแก๊งค์เด็กเกเรขยุ้มลำคอของเขาเอาไว้ ก่อนที่เขาจะทันได้คิดหนี มันกับพรรคพวก ลากเขามาหลังอาคารเรียนปลอดคน ก่อนจะลงมือซ้อมเขาเสียอ่วม
“เราขอโทษ....เราไม่สบาย” ปากปริแตกของเขาร้องขอความเมตตา แต่กลับถูกพวกมันหัวเราะ ไอ้เสือใหญ่ถ่มน้ำลายใส่หน้าเขา วันนี้มันดูแปลกไป ดูน่ากลัวขึ้นมากกว่าเดิม คงเพราะด้วยฤทธิ์ของยาเสพย์ติด ที่ทำให้มันคุ้มดีคุ้มร้าย
“แล้วตกลงรายงานพวกกูมึงก็ยังทำไม่เสร็จเหรอวะ งั้นกูไม่เอาแล้ว เอาเงินมึงมา กูจะไปจ้างเค้าทำ”
“เออ.....กูด้วย”
“กูด้วย”
เด็กหนุ่มพยายามยื้อแย่งกระเป๋า เขามีเงินอยู่เพียงไม่กี่ร้อย แต่ก็ต้องใช้ทั้งอาทิตย์ พวกมันคนหนึ่งเตะเขาที่ท้อง ก่อนจะเสยซ้ำอีกทีที่ปลายคาง ต้นกล้านอนหงายอย่างหมดสภาพ เพียงแค่อึดใจเดียว ร่างกายของเขาก็เปียกปอนไปด้วยปัสสาวะของพวกมัน
“เยี่ยวรดแม่มเลย”
“เออ”
“เอาเลย”
สุดท้ายพวกมันก็จากไป ทิ้งไว้เพียงร่างกายบอบช้ำของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
อยากตายเหลือเกิน
ทำไมโลกใบนี้ถึงได้โหดร้ายกับเขานัก
เขาไม่เคยทำร้ายใคร
ไม่เคยทำเรื่องไม่ดี
แต่ดูสิ่งที่เขาได้รับ
พ่อแท้ ๆของเขา อยู่ ๆก็หายตัวไป ทิ้งไว้แต่แม่ กับมัน.....ไอ้ชด น้องชายของพ่อ ผู้ซึ่งมีศักดิ์เป็นอาเขา มันข่มขืนแม่ต่อหน้าต่อตาเขา เมื่อตอนที่เขายังเป็นเพียงไอ้ต้นกล้า เด็กประถมตัวเล็ก ๆ
แต่ที่แม่ไม่เคยรู้.....คือมันเองก็ทำเรื่องระยำแบบนั้นกับเขาด้วย เขาถูกมันล่วงละเมิดทางเพศมาตลอด ถูกบังคับให้ใช้ปากมั่ง มือมั่ง สำเร็จความใคร่ให้มัน ตอนที่แม่ไม่อยู่ กว่าเขาจะโตพอที่จะป้องกันตัวเองได้บ้าง สิ่งเหล่านั้นก็กลายเป็นฝันร้าย ที่ทำให้เขากลายเป็นคนเก็บกด ไม่ชอบสุงสิงกับใคร
และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เขากลายเป็นเป้าของพวกเด็กเกเร เขามักถูกเพื่อนรังแกมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ถูกรีดไถเงินบ้าง บังคับให้ทำการบ้าน หรือแม้กระทั่งเป็นที่รองมือรองเท้า เวลาพวกมันอยากจะระบายอารมณ์
เขาค่อย ๆ พยุงร่างของตนขึ้น ก่อนจะเดินกลับบ้าน ระหว่างทางปราศจากผู้คน แล้วฝนก็เริ่มลงเม็ดหนาขึ้น ในที่สุดก็กระหน่ำสาดใส่ร่างของเขาจนเปียกโชก
ก็ยังดี
อย่างน้อยก็ยังได้ชำระล้างปัสสาวะเหม็น ๆของพวกมันออกไปจากตัวเขา
แม่คงร้องไห้อีกตามเคย หากเห็นเขาในสภาพแบบนี้ ทั้งเขาและแม่ต่างก็เป็นพวกขี้แพ้น่าสมเพช ที่ไม่เคยปกป้องตัวเองและคนที่รักได้เลย
“พ่อหนุ่ม”
ในซอกตึกที่เขาเดินผ่าน มีกันสาดที่ยื่นออกมาเพื่อกันน้ำฝน ใครบางคนยืนอยู่ตรงนั้น และกำลังเรียกเขา
ชายแก่.....ชายแก่หลังค่อม ผิวขาวซีดในชุดสีดำ กำลังจ้องมองมาที่เขา ด้วยใบหน้าอันเรียบเฉย ในมือของชายคนนั้นถือกล่องบางอย่าง ที่ดูเหมือนกล่องใส่สมบัติของพวกโจรสลัด
“ครับ”
“รับนี่ไปสิ”
“เห?....ให้ผม....เหรอครับ”
“ใช่.....เจ้าสิ่งนี้มันเกินภาระของฉันเสียแล้ว ฉันกำลังจะตาย ฉันอยากให้มันกับเธอ”
“ผม....?.....ให้ผม.....?”
ทำไมถึงต้องเป็นเขาด้วยล่ะ เด็กหนุ่มคิด และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเดาออก ว่าเขาคิดอะไร
“ฉันเห็นเธอเดินผ่านทางนี้ทุกวัน....เช้า....เย็น เธอดูเศร้าเหลือเกิน และฉันหวังสิ่งนี้คงจะช่วยเธอได้ ได้โปรดรับมันไปด้วยเถิด เวลาของฉันเหลือไม่มากแล้ว ฉันเองก็ไม่มีลูกหลานคอยรับมรดกเสียด้วยสิ หากเจ้าสิ่งนี้ตกไปอยู่กับคนที่ไม่คู่ควรล่ะก็ มันต้องแย่แน่ ๆเลย”
เด็กหนุ่มยืนมองกล่องนั้นอย่างลังเล เพียงอึดใจหนึ่ง เขาตัดสินใจรับมันมา เป็นครั้งแรกที่ชายชรายิ้ม ฟันของเขาดูน่าเกลียดเหลือเกิน เป็นฟันผุที่ดูแล้วเหมือนเขี้ยวแหลม ๆอย่างบอกไม่ถูก ทั้งดำสกปรกและบิดเบี้ยว คล้าย ๆกับหินงอกหินย้อย
“เอ้านี่กุญแจ มันเป็นขอเธอแล้ว....กลับไปเปิดดูที่บ้าน....อย่าให้ใครเห็นมันเป็นอันขาด”
ฝนยังคงกระหน่ำ ต้นกล้าเดินจากมาพร้อมกับกล่องใบใหญ่ มาคิด ๆดูแล้ว ต่อให้เขาไม่ค่อยได้สนใจผู้คนสักเท่าไหร่ แต่ชายแก่คนนี้ดูไม่คุ้นหน้าเสียเลย
เขาเดินย้อนกลับไป
ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว
.
.
.
.
.
To be con
แนวเขย่าขวัญเช่นเดิมค่ะ
-
:กอด1: น่าสนใจมากคะะะะะะะะ
-
จัดมาาา เข้ามาตามต่อ หุๆ>3< รวมเล่มเรื่องนู้นเสร็จอย่าลืมบอกน้าเดี๋ยวผมพลาด เรื่องนี้จะดราม่ามากไหมเอ่ย(หมายถึงพระกับนาย คนอื่นจะมาดร่ามาใส่ก็ช่างมันนน แค่อยากรู้จะจบสวยไหม)
-
วันที่ 1
หลังจากได้กล่องใบนี้มาแล้ว เขาตั้งมันไว้ที่ข้างเตียง อาบน้ำอาบท่าแล้วนอนหลับไปอย่างเหนื่อยล้า
แล้วเขาก็ลืมมันไปเสียสนิท
“ต้นกล้า....มากินเข้าวลูก”
แม่เรียกเขาลงไปกินข้าว วันนี้เป็นวันเสาร์ เป็นวันที่เขาไม่ต้องไปเจอพวกไอ้เสือที่โรงเรียน ส่วนไอ้เหี้ยชด ป่านนี้คงตายห่าคาขวดเหล้าไปแล้ว
แม่ของเขาทำงานรับราชการในตำแหน่งธุรการที่เงินเดือนน้อยนิด ลำพังเงินเดือนของแม่ก็แทบจะไม่พอยาไส้อยู่แล้ว ขณะเดียวกัน เงินทำศพของพ่อก็เริ่มร่อยหรอลงไปทุกที ไอ้ชดไม่เคยทำงาน ชีวิตของมันไม่เคยทำเหี้ยอะไรนอกจากทุบตีพวกเขากับเมาไปวัน ๆ
“แม่ไปก่อนนะกล้า.....ฝากดูแลพ่อด้วย”
“มันไม่ใช่พ่อผม”
“แม่รู้จ้ะ......แต่.......”
“ไม่ได้อยู่ต่อหน้ามัน ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมรู้ดีว่าควรทำตัวแบบไหน แม่ไปทำงานเถอะ”
เสาร์-อาทิตย์แม่ของเขาก็ยังต้องทำงาน พอดีว่าเพื่อนของแม่เปิดร้านอาหาร แม่เลยได้ไปทำงานพาร์ทไทม์ เพื่อหาค่าเหล้ามาจุนเจือไอ้สัตว์นรกที่นอนหลับอยู่ข้างบนนั่น
“ว่าไง....ไอ้ตัวแสบ”
เด็กหนุ่มทักทายเจ้าแมวสีเทาตัวเขื่องที่กำลังตะกายกระจกหน้าต่าง เพื่อที่จะเข้ามาในห้องนอนของเขา ต้นกล้าแอบเก็บปลาเอาไว้ให้มันตัวหนึ่ง เขาไม่ได้ตั้งชื่อให้มัน และมันก็ดูยินดีที่เป็นแบบนั้น เจ้าแมวแปลกหน้าที่ตอนนี้กลายเป็นผู้คุ้นเคย กระโจนขึ้นเตียงนอนของเขาอย่างถือวิสาสะ แต่พอเขาโยนปลาลงไปบนพื้น มันก็รีบพุ่งตัวลงไปจัดการทันที
“ถ้าเลี้ยงแมวได้ก็ดีสิเนอะ แต่ขืนไอ้ชดเห็นมึงเข้าล่ะก็นะ มันฆ่ามึงตายแน่”
ครั้งแรกที่เจอ มันก็ตัวโตแบบนี้แล้ว อยู่ ๆมันก็โผล่เข้ามาในคืนที่ฝนตก เนื้อตัวของมันเปียกปอน จนเขาอดไม่ได้ที่จะต้องเปิดหน้าต่างรับมันเข้ามา เช็ดตัวให้มัน แล้วพอรุ่งเช้ามันก็หายไป เป็นแบบนี้จนเด็กหนุ่มรู้สึกชินเสียแล้ว เขาไม่ได้เป็นห่วงมันเหมือนช่วงแรก ๆ ประเดี๋ยวมันนึกอยากจะมามันก็มา บทจะหายหน้าไปก็นานจนนึกว่าตายไปเสียแล้ว
ตาซ้ายของมันบอด เป็นรอยแผลคล้ายถูกใครฟันมา แต่ถึงจะพิการ เจ้าแมวตัวนี้มันก็มีชีวิตที่ดีกว่าเขามากมายนัก
“เอ้า....แดกเสร็จแล้วก็ซนนะไอ้แมว”
“เมี้ยว......”
เขามองตามมันไป จนสะดุดตาเข้ากับสิ่งหนึ่ง กล่องใบนั้น.....กล่องที่ชายแก่ให้เขามาเมื่อวานนี้ เขาจำได้ว่ายังไม่ได้เปิดดูข้างในเลย และลูกกุญแจก็ยังคงวางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ
แต่ตอนนี้เจ้ากล่องใบนั้นเปิดอ้าอยู่ และข้างในนั้นว่างเปล่า!!!!
“โธ่เอ๊ย ตาแก่ติ๊งต๊อง......ที่แท้ก็กล่องเปล่า ๆเหรอเนี่ย มิหน่า....ถึงว่าทำไมเบาจัง นึกว่าจะมีของเจ๋ง ๆเสียอีก”
เจ้าแมวสีเทาดมกล่องใบนั้นอย่างสนใจ แล้วอยู่ดี ๆ มันก็ทำท่าขู่ฟ่อ
“เบา ๆสิแมวเอ้ย.....เดี๋ยวไอ้หมาบ้าชดก็ตื่นขึ้นมาหรอก”
เจ้าแมวตัวโตดูตื่นกลัวอย่างน่าประหลาด มันทำท่าทางแบบนั้นสักพักหนึ่ง จนในที่สุดแล้วมันก็ตัดสินใจกระโจนหนีออกไปทางหน้าต่าง
“อะไรของมัน.....ก็กล่องเปล่าแท้ ๆ”
เด็กหนุ่มนึกถึงข้าวของบางส่วนที่กองอยู่บนห้องใต้หลังคา หนังสือของพ่อกองสุม ๆอยู่ข้างบนนั้น รูปถ่ายและข้าวของอื่น ๆก็เช่นกัน แล้วพอมองที่กล่องเปล่าใบนี้ เขาก็นึกขึ้นได้ว่าอย่างน้อยมันก็ยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง
ต้นกล้าหอบหิ้วกล่องไม้ขึ้นไปบนห้องใต้หลังคา ที่ซึ่งเต็มไปด้วยฝุ่น และกลิ่นเหม็นอับ ๆ ไม่ค่อยมีใครขึ้นมาบนนี้บ่อยนัก นอกเสียจากเขา เพื่อทำความสะอาดปีละสองสามครั้ง
เด็กหนุ่มเช็ดฝุ่นออกจากหนังสือของพ่อ ก่อนจะทยอยเก็บลงใส่กล่อง กล่องใบนี้ใหญ่พอสมควรเลยทีเดียว แต่ก็ไม่มากพอจะเก็บของทั้งหมด ต้นกล้าจึงเลือกเก็บแต่ของที่สำคัญ ๆเท่านั้น อย่างพวกหนังสือปกแข็งสภาพดี กับรูปของพ่อที่ใส่กรอบไม้
กร้วมมมมม!!!!
แจ่บ ๆ ๆ ๆ
เสียงอะไรน่ะ เด็กหนุ่มสะดุ้งจนเผลอทำกรอบรูปหล่นจากมือ กระจกแตกเป็นเสี่ยง ๆ และกรอบไม้นั้นก็ผุจนหลุดแยกออกจากกันเป็นชิ้น ๆ
ใครน่ะ
หรือว่าไอ้ชดมันสร่างเมาแล้ว
อุตส่าห์หนีมันได้ตั้งนาน ถ้ามันขึ้นมาเจอเขาบนนี้ เขาเองก็จนปัญญาที่จะต่อสู้กับมัน
นึกถึงลิ้นสาก ๆที่เลียใบหน้าของเขา ถ้อยคำต่ำ ๆ น้ำเสียงกักขฬะของมัน เด็กหนุ่มรู้สึกขนลุกด้วยความรังเกียจ
“พ่อเหรอ.......หิวเหรอครับ”
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หลังจากขืนใจแม่ของเขาแล้ว มันก็บังคับให้เขาเรียกมันว่าพ่อ เด็กหนุ่มค่อย ๆลุกขึ้นอย่างลังเล ไม่มีเสียงตอบรับ มีแต่เสียงแปลก ๆ เหมือนใครกำลังกินอะไรอยู่
“เจ้าแมวเหรอ....มึงใช่มั้ย....ซนนักระวังเถอะ......”
มีบางอย่างอยู่ในมุมมืดนั่น บางอย่างที่เด็กหนุ่มแน่ใจว่าไม่ใช่มนุษย์
“แฮ่......”
“เหวอ!!!”
ทันทีที่หน้าต่างถูกเปิดออกเพื่อให้แสงสว่างเข้ามา เด็กหนุ่มและเจ้าสิ่งนั้นต่างก็ตกใจด้วยกันทั้งคู่ ต้นกล้าแทบล้มทั้งยืน เมื่อเห็นเจ้าตัวประหลาดกำลังกัดแทะซากหนู
เจ้าตัวประหลาดนั้นเป็นก้อนเนื้อสีน้ำตาล ขนาดไม่โตมากนัก ดวงตาของมันแดงก่ำ และฟันของมันเป็นเขี้ยวแหลม เขาแทบอาเจียนเมื่อมองเห็นขาของหนูผู้เคราะห์ร้ายติดอยู่ในซอกฟันอันแสนน่ากลัวนั้น เจ้าสิ่งนี้ไม่มีขา มันมีเพียงแขนสองข้าง หรืออะไรทำนองนั้น สำหรับใช้เคลื่อนไหว และรูปร่างของมันก็น่าเกลียดเหลือทน
แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นฝ่ายกลัวเขามากกว่า มันพยายามหลบอยู่หลังเสา ค่อย ๆแง้มหน้าออกมา มือของมันคว้าเอาซากหนูอีกครึ่งตัวที่ยังเหลืออยู่มากินต่อ
“แกเป็นตัวบ้าอะไรเนี่ย”
เด็กหนุ่มนึกถึงกล่อง.....คำพูดของชายแก่ หรือว่าเจ้าตัวนี้ คือสิ่งที่อยู่ในกล่องใบนั้น
“ใจเย็น ๆ อย่ากลัว.....ชั้นไม่ทำร้ายแกหรอก”
“กิ๊ ๆ ๆ ๆ”
“มานี่มา”
เขาทำใจดีสู้เสือ ค่อย ๆเดินเข้าไปหามันอย่างเป็นมิตร เจ้าสัตว์ประหลาดค่อย ๆคลานออกมาจากที่ซ่อน จ้องมองมือของเขาที่ยื่นออกไปตาใสแจ๋ว ไม่รู้ว่าเชื่องหรือต้องการจะเขมือบมือของเขากันแน่ เด็กหนุ่มคิด
ผลั้วะ!!!!
เขาฟาดมันด้วยหนังสือเล่มหนา จนมันแน่นิ่งไป
“ขอโทษนะ.....ไอ้ตัวอะไรก็ไม่รู้......”
เขาอุ้มร่างของเจ้าสิ่งนั้นลงไปข้างล่าง
หวังว่ามันจะไม่ตายไปเสียก่อนนะ
.
.
.
.
.
To be con
เรื่องนี้แนวใส ๆเหมือนเคยค่ะ หนึ่งวัน = หนึ่งตอน บางตอนสั้น บางตอนยาว แต่มีตอนหลักตามวันทั้งหมด 30 ตอนค่ะ
สัตว์ประหลาดนั้น เอาอิมเมจมาจากเรื่อง Bad Milo ผสมกับ Basket Case น่ารักน่าชังเชียวค่ะ
[attachment deleted by admin]
-
ลุงให้กุมารหรือกล่องรากบุญหรือเปล่านี่
-
ชอบอ่ะๆ ถึงไม่มีขาตาแบ้วๆ ก็ยังน่าเอ็นดูอยู่ :katai5:
แอบกินหนูโถ่ท่าทางจะหิวมาก ไปตีจนสลบแล้วสินั่น
-
เรื่องไม่เท่าไหร่ แต่ช็อกภาพประกอบ ไม่ค่อยดูหนังสยองขวัญ จิตใจเราบอบบาง
-
อิมเมจของน้องสัตว์ประหลาดน่ารักดีนะคะ แหะๆ :a5:
-
น่ารักมากเลยค่ะ o22 :a5:
-
ตอนแรกยังไม่เห็นภาพ>>> :impress2:
เลื่อนลงมาสักพัก :a5: o22
-
อิมเมจทำเอาเราผวา :mew5:
ยิ่งขวัญอ่อนอยู่
แอบคิดอยู่ว่ากล่องรากบุญหรือเปล่า ไอ้ตัวนี้น่าจะใช้กำจัดไอ้ชดได้นะ
-
^
^
^
^
^
^
ไม่เคยดูรากบุญง่ะ ขอไปหาข้อมูลแป๊บ
-
Bad Milo ผมชอบมากเลยนะเรื่องนี้ อีกเรื่องไม่เคยดูแหะสงสัยต้องไปลองหามาเจิมมั่ง
-
Bad Milo อุนจิปิศาจ 555+ เรื่องนี้คนแต่งดูแค่ช่วงท้าย ๆ ในช่องเคเบิ้ล น่าสงสารมากตอนที่ถูกพระเอกตัดแขน หน้าตาน้องน่าหมั่นเขี้ยวมาก อยากเลี้ยงไว้ในลำไส้ใหญ่สักตัว
ส่วน basket case เป็นภาพยนต์ยุค 80 - 90 ต้น ๆ เกี่ยวกับชายคนหนึ่งที่มีพี่ชายฝาแฝดเป็นเนื้องอก ภาคแรกดูผ่าน ๆ แต่ภาค 2-3 เคยเช่ามาดู หนังออกไปแนวฮา ๆเสียมากกว่าน่ากลัวนะคะ แต่ดูแล้วสองพี่น้องนี่เขารักกันแบบซึน ๆ พระเอกมีการประชดโดยการจับพี่ชายมาเย็บกลับเข้าไปในตัวอีก ขำมาก.....อ้อ เรื่องนี้ีมีชื่อไทยว่า มันแอบอยู่ในตะกร้านะคะ ลองหามาดูกัน
-
อ่านไปอ่านสนุกดี พอเลื่อนลงมาเจออิมเมจของตัวนั้น o22 :a5:
-
ดันค่ะ กำลังปั่นตอนที่ 2 เข้ามาอ่านเยอะ ๆนะคร๊า กราบกราน
-
อิมเมจน่าเกลียดน่ากลัวมาก T.T
-
เอาภาพ basket case ขึ้น ก็เห็นอิมเมจของสัตว์ประหลาดชัดเลย จำได้ว่าดูครั้งแรกตอนประถม แบบว่า... ขยาดตะกร้าไปพักใหญ่ >< แบบอี๊ ไม่นะ!!!
-
น่ารักน่าชัง 5555 :laugh:
อารมณ์ต้นกล้าคงแบบ WTF !! :katai1: :katai1:
งงว่ามันออกมาเองได้ไง :really2:
-
:z2: รอตอน222222222222222
-
“กิ๊กิ๊กิ๊กิ๊กิ๊กิ๊กิ๊กิ๊กิ๊กิ๊กิ๊”
“เออรู้แล้วว่าหิว เบา ๆหน่อยสิวะ ก็หามาให้กินแล้วนี่ไง”
หลังจากฟาดมันจนสลบ ต้นกล้าก็พาเจ้าสิ่งนั้นพร้อมกับกล่องของมันมายังห้องนอนของเขาอีกครั้งหนึ่ง
ไอ้ชดยังไม่ตื่น แน่นอน.....แดกเหล้าแทนน้ำสามวันสามคืนแบบนั้น กว่ามันจะฟื้นก็คงเย็นนู่นแหละ
เขาหาของกินมาให้มันเท่าที่จะหาได้ มีเนื้อหมูดิบ ๆเหลืออยู่ในตู้เย็น เด็กหนุ่มแอบหยิบมาครึ่งหนึ่ง หลังจากที่เห็นมันกินหนูบนหลังคา ก็เดาได้ไม่ยากว่ามันชอบกินของดิบ ๆ แล้วมันก็กินเก่งเสียด้วย
“เมื่อวานแบกมายังเบา ๆอยู่เลย ทำไมวันนี้รู้สึกเหมือนมึงหนักขึ้นวะ....ไอ้ตัวอะไรก็ไม่รู้”
“กิ๊”
“กินอิ่มแล้วก็ช่วยเงียบด้วยล่ะ....เนี่ยน่ะเรอะของที่ตาแก่บอกว่าจะดีกับกูน่ะ ภาระชัด ๆ”
“กิ๊”
“ห่านี่ก็พูดเป็นอยู่แค่นี้อ่ะเรอะ”
“กิ๊กิ๊กิ๊”
“อิ่มแล้วก็นอนในกล่องไปนั่นแหละ”
เจ้าตัวประหลาดกินง่ายนอนง่ายเสียจริง ต้นกล้าเอาเสื้อผ้าเก่า ๆที่ไม่สวมแล้วคลุมตัวของมันเอาไว้ ตาใส ๆ ของมันมอง ๆไปก็น่าเอ็นดูดี อย่างกับตัวอีทีในหนังที่เคยดูกับพ่อ ตอนแรกเขาตั้งใจจะขังมันเอาไว้ โดยหาของหนัก ๆ มาทับ เนื่องจากที่ล็อคด้านในถูกมันพังด้วยฟันคม ๆนั่นไปเสียแล้ว มันคงหิวมากนั่นแหละ ตัวบ้าอะไรไม่รู้ กินเก่งเสียจริง
แปลกดีที่เขาไม่รู้สึกกลัวหรืออยากจะเอามันไปทิ้งเลย คงเพราะลึกๆแล้ว เขาแอบชื่นชมความสามารถในการเอาตัวรอดของมันกระมัง เขาจึงตัดสินใจเก็บมันเอาไว้ก่อน เผื่อว่ามันอาจจะมีประโยชน์กับเขาบ้างอย่างที่ตาแก่คนนั้นบอก
และคืนนี้เด็กหนุ่มตั้งใจว่าจะดักหนูที่ห้องใต้หลังคากับในครัวเสียหน่อย
..................................................
....................................
.........................
...............
.......
วันที่ 2
ไอ้ชดจ้องมองเขาอย่างจับผิด
“กล้า.....แม่จำได้ว่าเมื่อวานหมูมันเหลือมากกว่านี้นี่นาลูก”
“อ๋อ....มันเอามาทำผัดกระเพราให้กูกินเองแหละ”
มันตอบแทนเขา ก่อนจะส่งรอยยิ้มอย่างรู้ทันให้ ต้นกล้ากลืนน้ำลายเอื๊อก หลังจากทำอาหารเช้าเสร็จ แม่ก็รีบร้อนออกไปเหมือนอย่างเคย ทิ้งให้เขาอยู่เผชิญหน้ากับมันตามลำพัง
“วันนี้มึงไม่ต้องไปติวหนังสือหรือว่าทำงานกลุ่มเรอะ”
“ไม่มี”
“พูดกับพ่อให้มันมีหางเสียงหน่อยสิว้า”
“ครับ!!!!”
“กูรู้ว่ามึงแอบทำอะไร เมื่อวานนี้กูไม่ได้เมาขนาดไม่รู้เรื่อง มึงแอบเลี้ยงแมวเอาไว้ในห้องล่ะสิ ไอ้แมวสีเทาตาบอดตัวที่คอยมาป้วนเปี้ยนใช่มั้ยล่ะ กูเคยเตะมันครั้งนึง นึกว่ามันจะเข็ดแต่เปล่าเลย....ก็เหมือนกับมึงสองแม่ลูกนั่นแหละ โดนเท่าไหร่ก็ไม่เข็ด หึหึหึ”
“ก็แค่ให้อาหาร....ไม่ได้เลี้ยงสักหน่อย”
“มึงอยากเลี้ยงกูก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่......ยังไงซะ ข้าวของในบ้านนี้ กูก็ไม่ได้ออกเงินสักบาทนี่นะ ฮ่าฮ่าฮ่า”
มันหัวเราะ ส่วนเขากลับรู้สึกเหมือนถูกจี้ใจดำ ปกติแล้ว....หากเป็นวันหยุดเช่นนี้ ต้นกล้ามักหาเรื่องออกจากบ้านเสียทุกครั้ง เว้นแต่ว่าจะเป็นเสาร์-อาทิตย์ที่ไอ้ชดนั้นเมาเหมือนหมา ไม่ก็หายหัวออกไปไหนต่อไหน แต่เพราะว่าเมื่อวานนี้ เขามัวแต่วุ่นวายอยู่กับเจ้าตัวประหลาดนั่นมากเกินไป พาลทำให้นอนไม่หลับไปทั้งคืน เดี๋ยวหลับเดี๋ยวตื่นด้วยใจกังวล เผลอหลับอีกทีก็เกือบสว่าง และสะดุ้งตื่นเพราะเสียงแม่เรียกให้ลงไปกินข้าวเช้า
เด็กหนุ่มไม่ต้องการอยู่ร่วมกับไอ้สัตว์ร้ายนี้สองต่อสอง ความทรงจำเลวร้ายในวัยเด็กคอยย้ำเตือนให้เขาต้องหาทางป้องกันตัวเอง เท่าที่คนขี้ขลาดอย่างเขาพอจะทำได้
นั่นก็คือการวิ่งหนีปัญหา
“มึงนี่โตขึ้นเยอะเลยนะกล้า.....นึกถึงเมื่อก่อนนี้ที่มึงยังเป็นเด็กน้อยน่ารัก เหมือนเพิ่งเมื่อวานนี้เองว่ะ”
เขาเองก็เหนื่อยที่จะหนีแล้วเหมือนกัน เขาโตขึ้นเยอะแล้ว เกือบจะเป็นหนุ่มเต็มตัว ไม่ใช่เด็กผู้ชายผิวขาวตัวเล็กอย่างในวันวานอีกต่อไป ไอ้บ้านี่คงไม่คิดอะไรแบบนั้นกับเขาแล้วกระมัง
“มึงยิ่งโตก็ยิ่งน่ากินนะ....รู้ตัวไหม....หึหึหึ”
“พ่อ....ปล่อยยยยย”
“อยู่กันแค่สองคน เรียกกูว่าพี่ชดก็ได้นะ กูไม่ถือ.....”
แต่เปล่าเลย ดูเหมือนสิ่งที่เขาคิดเอาไว้มันผิดมหันต์ คนมักมากอย่างมันไม่เคยรู้จักคำว่าพอ และไม่เคยคิดที่จะวางมือ แม้ว่าเขาจะมีศักดิ์เป็นหลานแท้ ๆของมัน
“กูไม่น่าปล่อยให้มึงรอดมือไปได้เลยกล้า น่าจับทำเมียเสียอีกคน แม่ของมึงเองก็แก่ขึ้นทุกวัน......หลวมหมดแล้วว่ะ”
“ไอ้ทุเรศเอ๊ย ปล่อยกูนะเว้ยยยย”
เพราะไอ้ตัวประหลาดนั่นทีเดียว ที่ทำให้ชีวิตเขาคลาดเคลื่อนไปได้ถึงเพียงนี้ ถ้าหากเขาตื่นเร็วกว่านี้ วันนี้เขาคงไม่ต้องอยู่เจอหน้ามัน มันฉวยโอกาสตอนที่เขาเผลอ เดินอ้อมมาด้านหลัง แล้วกดร่างของเขาลงไปกับโต๊ะกินข้าว มือของมันล้วงเข้าไปในเสื้อของเด็กหนุ่ม บีบขยำเนื้อเนียนนุ่มนั้นเต็มแรง ลิ้นสาก ๆของมันชอนไชเข้าไปในรูหู ต้นกล้ารู้สึกขยะแขยงเหลือเกิน
“แต่มันก็คุ้มที่เก็บมึงมาได้ถึงตอนนี้ ถ้าเอาแม่งตั้งแต่ตัวเท่าลูกหมา มึงคงรับไม่ไหว ตายห่าตามพ่อมึงไปอีกคน ไอ้เหี้ยนั่นน่ะมันโคตรใจเสาะเลยรู้ไหม”
“อย่า....ขอร้อง.....ผมขอร้อง.....อย่าทำแบบนี้เลยนะอาชด”
“คิดดี ๆนะกล้า ยอมเป็นของกู.....กูสัญญาว่าจะดีกับมึง กับแม่มึงให้มากกว่านี้ จะไม่ทุบตีพวกมึงสองคนอีก”
ต้นกล้าไม่เชื่อ....ไม่เชื่อเลยแม้แต่นิด ไอ้สัตว์นรกตัวนี้ ยามที่ฤทธิ์สุราเข้าครอบงำ ความเป็นสัตว์ร้ายของมันยิ่งเผยออกมาเป็นเท่าตัว มันกระชากร่างของเขาขึ้นมาด้วยมือแกร่งเพียงข้างเดียว กวาดข้าวของบนโต๊ะออกเสียงดัง แล้วโยนร่างของเด็กหนุ่มขึ้นไป
มือหนาหยาบของมันบีบคางของเขา บดขยี้ริมฝีปากลงมา มืออีกข้างของมันพยายามฉีกทึ้งเสื้อผ้าบนตัวเขา
กลัว
กลัวเหลือเกิน
“เลิกดิ้นแล้วรึไง ชอบล่ะสิไอ้เด็กร่าน”
พอเขาหยุดขัดขืน มันก็ผ่อนกำลังลงมาหน่อยหนึ่ง มือของมันลูบไล้ร่างกายของเขาอย่างย่ามใจ ราวกับคิดว่าตัวเองนั้นแน่เสียเต็มประดา ประหนึ่งเป็นเทพเจ้าแห่งเซ็กส์ เด็กหนุ่มจ้องตอบมันด้วยแววตาฉ่ำเยิ้ม
“ผมยอม.....แล้วพ่อจะไม่ตีผมจริงนะ”
“กูสัญญา”
“......อืม.....”
“นั่นมึงตกลงแล้วนะ งั้นกูขอจัดล่ะ อยากเต็มแก่แล้ว แม่มึงเอาไม่มันส์เหมือนแต่ก่อนเลยว่ะ”
ต้นกล้าฉวยจังหวะที่มันกำลังถอดกางเกง ถีบเปรี้ยงเต็มแรงเข้าที่กลางลำตัว จนมันเสียหลักล้มไม่เป็นท่า เด็กหนุ่มรวบรวมแรงที่มี ตะเกียกตะกายหนีขึ้นไปบนห้องของตัวเอง ถึงแม้ว่าจะลงสลักประตูแล้ว เด็กหนุ่มกลับไม่รู้สึกว่าตัวเองปลอดภัยเลย ประตูไม้บาง ๆ นั่นจะต้านทานความกราดเกรี้ยวของมันได้นานแค่ไหนกัน
ปึงๆๆๆๆๆ
“ไอ้เด็กเหี้ย ฤทธิ์เยอะนักใช่ไหม ดี....ในเมื่อพูดกันดี ๆแล้วเสือกพยศ กูก็จะไม่ทำดีกับมึงแล้ว กูเข้าไปได้เมื่อไหร่ กูจะล่อให้ครางเหมือนหมาเลย แม่มึงก็เหมือนกัน กลับมากูจะซัดให้เดี้ยงจนต้องไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มเลย ช่วงที่มันไม่อยู่กูจะล่อมึงทุกวัน”
จะทำอย่างไรดี ถ้ามันเข้ามาได้ ไม่ใช่แค่เขาที่จะแย่ แต่มันอาจเห็นไอ้สัตว์ประหลาดที่เขาเลี้ยงเอาไว้ด้วย....
“กิ๊กิ๊กิ๊กิ๊”
ต้นกล้าเหลือบมองเจ้าตัวปัญหาอย่างใช้ความคิด ไอ้ตัวกินเนื้อสดนี่จะช่วยอะไรได้ นอกเสียจากขู่ให้มันตกใจ หมดสิ้นความกลัวแล้ว ไอ้สัตว์นรกนั่นคงฆ่ามันตายได้อย่างไม่ยากเย็น แม้จะมีเขี้ยวแหลม ๆอยู่เต็มปาก แต่เมื่อเทียบกับขนาดตัวแล้ว.....
จริงสิ
ถ้าลองทำแบบนี้ดูล่ะ
เด็กหนุ่มคงต้องเสี่ยงดู ชีวิตของเขามันไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วนี่ ต่อให้ตายไปเสียก็ถือว่าเป็นบุญ ส่วนผู้หญิงที่เป็นแม่ของเขา จะอยู่อย่างไรก็ช่างหัวหล่อนเถิด จะยังโง่ดักดานที่จะทนอยู่กับไอ้คนพรรค์นี้ ก็ตามแต่เวรกรรม
“พ่อ.....หยุดพังประตูได้แล้ว....ผมยอมแล้วก็ได้”
“กูไม่เชื่อมึงหรอก ไอ้เด็กตอแหล”
“ผมจะเปิดให้พ่อเข้ามา.....พ่ออย่าทำอะไรรุนแรงเลยนะ....มันไม่สนุกหรอก.....ผมจะทำทุกอย่างที่พ่อสั่ง แบบนี้ไม่ดีกว่าเหรอ.....ผมไม่ชอบเจ็บตัวนักหรอกน่า”
“มึงอย่ามาลีลา”
ทันทีที่เขาถอดกลอนและหมุนล็อคลูกบิด ไอ้ชดก็กระชากประตูเปิดออกอย่างแรง ท่าทีโกรธเกรี้ยวของมันในตอนแรกสงบลงแทบจะทันที เมื่อเจอภาพตรงหน้า
ลูกเลี้ยงของมันในสภาพเปลือยเปล่า ผิวเนื้อเนียน ๆ ทำเอามันคลั่ง แต่เป็นคลั่งอย่างอื่นที่หาใช่ความโมโหโกรธาไม่ บางอย่างในกางเกงของมันตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อพบกับรอยยิ้มเชิญชวนของเด็กหนุ่มเนื้อหวานนุ่ม
“นั่นอะไรของมึง”
“กล่องนี่น่ะเหรอ.....ของเล่นไงครับ ผมเองก็โตแล้ว.....ใช่ว่าจะไม่มีความต้องการ”
“หึ.....ชอบแบบนี้ก็ไม่บอก ขอกูดูหน่อยสิวะ”
“ตามสบายครับ ผมเป็นของพ่อแล้ว พ่ออยากจะดูอะไรก็เชิญตามต้องการเลย”
ไม่ทันที่มือของไอ้ชายชั่วจะแตะโดนกล่อง เจ้าตัวประหลาดในกล่องก็พุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว สองมืออัปลักษณ์คู่นั้นจับหัวของไอ้ชดเอาไว้แน่น ดูเหมือนว่าตอนนี้มันกำลังหิวจัด เด็กหนุ่มดักหนูให้มันเมื่อคืนนี้ ยังไม่ทันจะได้เอาให้มันกิน ก็ดันมาเกิดเรื่องไอ้ชดเสียก่อน
“อ๊ากกกกกก”
โครมมมมมม
ตึง
ตึง
ตึงงงงงงง!!!!
ร่างใหญ่โตปานยักษ์ของไอ้ชดเสียหลักตกบันไดอย่างไม่เป็นท่า ก่อนจะแน่นิ่งไปโดยปราศจากเสียงร้อง ต้นกล้าค่อย ๆก้าวเท้าออกมาจากห้อง ตอนนี้เด็กหนุ่มไม่เห็นเจ้าตัวประหลาดนั่นแล้ว คงจะตกใจเสียร้องของไอ้ชดจนเตลิดไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ ภาพผู้ชายสารเลวที่นอนแผ่อยู่เบื้องล่างนั้น ทำเอาเด็กหนุ่มอดยิ้มอย่างสาแก่ใจไม่ได้ ทั้งที่ตอนนี้หัวใจของเขานั้นเต้นแรงจนแทบจะกระเด็นออกมานอกอกเลยทีเดียว
“พ่อ.......”
ตายแล้ว
ไชโย
สำเร็จ
ไอ้ชดนอนตายตาเหลือกค้าง คอของมันหัก เด็กหนุ่มก้มลงสำรวจอย่างถ้วนถี่ ใบหน้าของมันเป็นรอยนิดหน่อย แล้วยังไงล่ะ มันก็ไม่ใช่ฝีมือเขาเสียหน่อย หากตำรวจอยากจะตรวจเพื่อพิสูจน์หาหลักฐานอะไรก็ทำไปเถอะ ต้นกล้ารีบยกหูโทรศัพท์แล้วกดหาตำรวจทันที
“ฮัลโหล....สวัสดีครับ.....คือผมมีเรื่องจะแจ้งน่ะครับ พ่อของผม....เค้า.....เอ่อ”
“อึก....อึก....”
บ้าจริง ยังไม่ตายอีกเหรอวะ เด็กหนุ่มรีบวางสายเมื่อได้ยินเสียงสำลักลมหายใจของมัน แต่แล้วเมื่อหันไปก็เป็นอันต้องใจหายวาบ เมื่อเจ้าตัวประหลาดนั้นออกมาจากที่ซ่อน แล้วตรงดิ่งมายังร่างที่ใกล้สิ้นลมของไอ้ชดอย่างรวดเร็ว แม้ว่ามันจะปราศจากขาก็ตามที!!!!
“กิ๊กิ๊กิ๊กิ๊กิ๊กิ๊”
ไม่ทันที่จะเข้าไปคว้าตัว มันก็งับเข้าที่ลำคอของไอ้ชดเสียแล้ว คราวนี้ไอ้ชดได้ไปเฝ้ายมบาลจริงแท้แน่นอน เลือดของมันพุ่งเป็นสาย สาดกระจายไปหมด
“บ้าเอ้ย......หยุดนะ.....หยุดกินเดี๋ยวนี้นะเว้ยยยยยย”
เป็นอันว่าปัญหาชีวิตอันหนักอึ้งของเด็กหนุ่ม ก็คลี่คลายออกไปได้เรื่องหนึ่งแล้ว แต่ตอนนี้เขากำลังมีอีกปัญหาหนึ่งตามมาติด ๆ
เขาจะเอาศพผู้ชายตัวโตนี่ไปซ่อนที่ไหนดีก่อนที่แม่จะกลับมาเห็น
.
.
.
.
.
.
To be con
:katai2-1:
เลี้ยงไว้เถอะกล้าเอ๊ย ออกจะน่ารัก 5555+
-
กินคนชั่วได้ แต่อย่าเผลอมากินกล้าล่ะ
ขอบคุณค่ะสำหรับตอนใหม่
-
ดันค่ะ เดี๋ยวมาต่อ
-
น่ากลัวววววว
-
ช่ายยย กินคนอื่นได้อย่ากินกล้านะลูก :katai5:
-
กินไปเลยลูก กินไปเลย กินได้ทุกคนที่ทำไม่ดีกับน้องกล้าเท่านั้นนะลูก อย่าเผลออยู่ๆหิวละกลิ้งไปงับขาน้องกล้าละ 555
-
แอบสยอง~
ตัวอะไรไม่รู้น่าเกลียดน่าชัง~
มาช่วยให้ชีวิตน้องกล้าเค้าให้ดีขึ้นหน่อยเถอะ ชีวิตน้องเค้าดราม่าเหลือเกิน~
-
:a5: อย่างโหดอ่ะ
-
ก็กินซากให้หมดสิก็หมดเรื่อง คิกๆๆ
เราว่าเรื่องนี่มีแค่ตัวเอกกันตัวสองแขนก็โอนะ
คนแต่งเก่งอ่ะ เราอ่านไปโดนคิดว่าเรื่องนี่ไม่จำเป็นต้องมีพระเอกเลย ((คนอ่านนี่บ้าไปแล้ว :katai5:
-
แดร๊กซะก็สิ้นเรื่อง :laugh: :laugh:
-
จับเขมือบทำลายหลักฐานซะ
-
“ต้นกล้าลูก....”
“ครับแม่”
“เอ่อ.....เค้าไปไหนแล้วล่ะลูก”
“ไม่รู้สิครับ คงออกไปเมาอีกตามเคย”
"เหรอจ๊ะ"
เด็กหนุ่มส่งยิ้มเนือย ๆให้แม่ของเขาอย่างปราศจากพิรุธ วันนี้เขาเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เหนื่อยเสียจนไม่มีอารมณ์จะมานั่งตื่นกลัวกับอะไรทั้งนั้น
“แม่ไปอาบน้ำนอนเถอะ เดี๋ยวจานพวกนี้ผมล้างเอง”
“แต่วันนี้ลูกดูเหมือนไม่ค่อยสบายเลยนะ เดี๋ยวแม่จัดการเอง ไปพักเถอะ”
“เปล่าหรอกครับ ผมไม่เป็นไร พอดี....มันออกไปแต่เช้าน่ะ ผมเลยมีเวลานอนทั้งวัน”
“นอนมากร่างกายก็อ่อนเพลียได้นะลูก”
เด็กหนุ่มเฝ้ารอ.....
รอจนกระทั่งแม่ของเขาเข้านอน
คืนนี้ยังมีเรื่องให้ทำอีกเยอะเลยทีเดียว
“กี๊”
“คืนนี้อยู่บนนี้ไปก่อนนะ.....กินเสียให้เต็มที่ล่ะ จะได้ไม่ต้องไปไล่จับหนูกินอีก”
“กิ๊....กิ๊”
ต้นกล้าเอาชิ้นส่วนของไอ้ชดที่เหลือใส่ลงในกล่อง พร้อมกับพาเจ้าตัวประหลาดขึ้นมาซ่อนบนห้องใต้หลังคา เพียงแค่ข้ามพ้นช่วงวัน มันก็กัดกินเครื่องในของไอ้ชดจนเกือบหมด ตอนนี้ไอ้สารเลวที่เขาแสนเกลียด เหลือเพียงแค่หัว กับแขนขาเท่านั้น ที่ยังมีเนื้อห่อหุ้ม
“กินเก่งเหมือนกันนะมึง.....เหมือนตัวจะโตขึ้นเลยนะ”
“กิ๊”
เด็กหนุ่มลูกหัวของมันอย่างเอ็นดู มันหยุดแทะเลยเงยหน้าขึ้นจ้องเขาตาใส
“เอาไว้กูจะตั้งชื่อให้มึงนะ.......กูต้องไปแล้ว”
เขาบอกราตรีสวัสดิ์มัน
..................................................
....................................
.........................
...............
.......
วันที่ 3
“มึงนอนในห้องกูได้....ไม่ต้องอยู่ในกล่องแล้ว แต่ห้ามทำเลอะเทอะล่ะ เข้าใจไหม”
ไอ้ตัวประหลาดที่จนแล้วจนรอดเขาก็ยังคิดชื่อให้มันไม่ออก ดูเชื่องและเชื่อฟังเขามากขึ้น หลังจากที่กินผู้ชายตัวใหญ่หนักเกือบร้อยกิโลเข้าไปจนเหลือเพียงกองกระดูกขาวโพลน ตอนนี้ดูมันไม่กลัวเขาอีกแล้ว(แต่เขายังคงกลัวมันอยู่ดี) เด็กหนุ่มแปลกใจอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมเขาถึงยังรอดชีวิตได้อยู่ ทั้งที่ควรจะเป็นรายแรกที่ถูกมันเขมือบ
คงเพราะชายแก่คนนั้นยกมันให้แก่เขา และตอนนี้เขาก็คือเจ้านายของมัน
“ขี้มึงเหม็นเป็นบ้าเลยรู้ไหม.....ก็สมควรหรอก แดกเข้าไปขนาดนั้น”
ต้นกล้าโดดเรียนในช่วงเช้า เพื่อที่จะจัดการกับเศษซากของไอ้ชด รวมถึงอุจจาระของเจ้าสิ่งนั้นที่ออกมาเป็นก้อนกลม ๆ คล้ายกับดินปั้นขนาดใหญ่ กลิ่นแรงเป็นบ้าเลยทีเดียว
เด็กหนุ่มเอาก้อนหินทุบกะโหลกของไอ้ชดจนแตกกระจายไม่มีดี เขาเก็บทุกชิ้นส่วนของไอ้ปิศาจร้ายตนนั้น รวมกับขี้กองโตของเจ้าสัตว์ประหลาดและก้อนหินอีกจำนวนหนึ่งในถุงกระสอบใบใหญ่ซ้อนกันสองชั้น มัดอย่างแน่นหนาแล้วโยนลงบ่อเกรอะหลังบ้าน เสี่ยงเกินไปที่จะเอาออกไปทิ้งไกล ๆ อาจมีคนเห็นและสงสัยก็เป็นได้
คนเลว ๆอย่างไอ้ชด อยู่ในที่เหม็น ๆ แบบนั้นก็เห็นจะเหมาะสมดีแล้ว
.
.
.
.
.
ที่โรงเรียน
เพราะมีเรื่องราวหลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงสองสามวันมานี่ ต้นกล้าจึงแทบจะไม่มีสมาธิที่จะเรียน จนถูกอาจารย์ประจำวิชาตำหนิอยู่หลายครั้ง เขาไม่ใช่เด็กเรียนเก่งเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว หัวสมองปานกลาง ค่อนไปทางไม่ฉลาด ซึ่งตลกดีที่ต้องมานั่งทำการบ้านหรือรายงานให้พวกเด็กเกเรทั้งแก๊งค์
สุดท้ายเขาก็โดนอาจารย์ไล่ออกไปยืนเฉย ๆ นอกห้องเป็นการทำโทษ เนื่องจากลืมหยิบหนังสือเรียนวิชาสังคมมา
ที่โรงเรียน.....มีแต่คนที่เขาเกลียดทั้งนั้น ทั้งพวกอาจารย์ที่ดีแต่ทำเป็นสอนคนอื่น แต่ความจริงแล้วกลับไม่เคยใส่ใจนักเรียนเลยด้วยซ้ำ พวกเพื่อน ๆที่เห็นเขาเป็นตัวตลก กลุ่มไอ้เสือทั้งกลุ่ม ที่หาเรื่องรังแกเขาไม่เว้นแต่ละวัน แทนที่ครูจะช่วย กลับเห็นเป็นเรื่องตลก บางทีเขากลับถูกดุอย่างไร้เหตุผล แต่พวกมันกลับได้รับการยกเว้น ไม่มีอาจารย์คนไหนกล้าเสี่ยงกับสวะพวกนั้นหรอก
“ไง......วันนี้เบลอนะ นอนดึกเหรอ”
“อ้าว.....ออกมาได้ไงเนี่ย”
“โดนไล่ออกมาเหมือนกันน่ะสิ”
จะมีก็แต่คน ๆนี้ล่ะมั้งที่ดีกับเขา แม้จะด้วยความสงสารก็ตามที
“ลูกเต๋า” เด็กผู้ชายตัวขาว รูปร่างสูงโปร่งพอๆกับเขา หน้าตาน่าเอ็นดูและเป็นที่กรี๊ดกร๊าดของสาว ๆ เพิ่งจะย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ตอนเทอมสอง เป็นคนเดียวที่ยอมเป็นเพื่อนกับเขาโดยไม่แคร์คนรอบข้าง บ่อยครั้งที่ลูกเต๋าถูกพวกไอ้เสือเขม่น แต่ลูกเต๋าก็ไม่เคยโดนแกล้งแรง ๆ อย่างเขาเสียที คงเพราะลูกเต๋าไม่เคยแสดงทีท่าว่ากลัวด้วยกระมัง นั่นทำให้ต้นกล้ารู้สึกอิจฉาเพื่อนคนนี้ขึ้นมานิดหน่อย
คนหน้าตาดี ดูโดดเด่น ใคร ๆก็รักใคร่เอ็นดู บุคลิกและการวางตัวทุกอย่างนั้นดูเพียบพร้อมไปเสียหมด ผิดกับเขา ที่จะมีก็แต่ไอ้เหี้ยชดเท่านั้นแหละมั้งที่นึกพิศวาส
น่ารัก.....ลูกเต๋าน่ารักชะมัด ผิดกับเขาที่ไม่มีอะไรดีสักอย่างเดียว ผิวขาวซีดดูอมโรค หน้าตาจืด ๆ เห่ยๆ แถมยังนิสัยไม่น่าคบ ซื่อ ๆบื้อๆ แหยๆ ถามคำตอบคำ ใครต่อใครถึงได้เข้ามาแค่ชั่วประเดี๋ยวแล้วเมินหน้าหนีกันไปหมด
“เฮ้ยมองหน้าเราทำไม”
“เปล่าหรอก....คิดอะไรเพลิน ๆน่ะ”
“อุตส่าห์หาเรื่องออกมาอยู่ด้วยนะเฮ้ย.....ยิ้มหน่อยเด้”
“อื่อ”
เขายิ้ม แล้วอีกฝ่ายนั้นก็หัวเราะเขา หน้าเขาคงตลกมากเลยสินะ เขาไม่ค่อยยิ้ม เพราะรู้ว่ายิ้มไปมันก็ไม่เป็นธรรมชาติ ในใจของเขามันไม่มีความสุขพอที่จะฉายแววออกมาหรอก
“ทำหน้าตาอมโรคทั้งวัน ใครจะกล้าคุยด้วย รู้มั้ย....บางครั้ง....นาน ๆครั้งที่นายยิ้ม มันดูดีมากเลยนะ”
“เหรอ.....ไม่รู้เลย.....ไม่มีใครบอก”
“เย็นนี้ไปกินไอติมกัน”
“ห๊ะ......กินติม? กับใครวะ......เอ่อ....หมายถึงไปกันเยอะมั้ย?”
“จะกับใคร.....ก็กับคนชวนดิ ไปกับเราสองคน.....เดทไงคะที่รักขา”
“บ๊ะไอ้ทุเรศนี่”
ลูกเต๋าทำให้เขาหัวเราะได้เสมอ พวกเขาคงส่งเสียงดังมากไปหน่อย จนอาจารย์สอนวิชาสังคมซึ่งเป็นหญิงวัยใกล้เกษียณต้องโผล่หน้าออกมาดุ
“นี่!!! พวกเธอสองคน ที่ชั้นให้ออกมายืนนอกห้องเนี่ย เพื่อให้สำนึกที่ไม่ตั้งใจเรียนนะยะ ยืนเงียบ ๆ ไม่ใช่ให้ส่งเสียงดังรบกวนเพื่อนเค้า เดี๋ยวไล่ให้ลงไปยืนที่สนามกีฬาเลย”
“ครับ”
“ครับ”
หลังจากเจ้าหล่อนกลับเข้าไปแล้ว พวกเขาก็แอบขำกันเบาๆ
.
.
.
.
.
“ทำไมไม่กินล่ะ ไม่อยากกินเหรอ”
ลูกเต๋าถามเขา พร้อมกับส่งยิ้มกว้างที่ดูแล้วมีเสน่ห์เหลือเกิน รอยยิ้มของลูกเต๋าดูเปิดเผยและจริงใจมากที่สุดเท่าที่ต้นกล้าเคยเห็นเลยก็ว่าได้ คอยดูเถอะ ต่อไปหากขึ้นมหาวิทยาลัย ได้ไว้ผมยาวกว่านี้สักหน่อย หมอนี่คงได้ถ่ายหนังสือแฟชั่นไม่ก็แสดงเอ็มวีแหง ๆ เผลอๆอาจได้เป็นดารา
เขาเหมือนไอ้งั่งที่นั่งร่วมโต๊ะกับเด็กหนุ่มที่ดูเจิดจ้าจนแสบตา สายตาหลายคู่รุมจ้องมองพวกเขา แต่ทว่าลูกเต๋าไม่ยี่หร่ะกับคนพวกนั้นเลยแม้แต่น้อย ผิดกับต้นกล้า.....ที่รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ รู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควร
“อายที่นั่งกินกับเราแค่สองคนเหรอ”
“เฮ้ย....เปล่านะ”
“งั้นก็กินสิ”
“มันก็เขิน ๆนิดหน่อยน่ะ ไม่คิดว่าจะต้องกินถ้วยเดียวกัน”
“แบบนี้คุ้มกว่าเว้ย....แถมได้กินทุกรสที่ชอบเลยนะ....นี่ถามจริง พวกไอ้เสือเนี่ย....คอยหาเรื่องนายตลอดเลยเหรอ”
"เออน่ะ....อย่าพูดถึงมันได้ไหม"
"นายก็หัดสู้คนเสียบ้างสิ"
ก่อนลูกเต๋าจะมา เขาโดนหนักกว่านี้ ถูกจับแก้ผ้าต่อหน้าคนทั้งห้องก็เคยมาแล้ว แต่พอได้เป็นเพื่อนกับลูกเต๋า พวกมันก็แกล้งเขาได้ยากขึ้นกว่าเดิม แต่ทว่าพอสบโอกาส พวกมันก็จัดเสียสาสมอย่างเมื่อวันก่อนโน้น เขาอยากสู้เหมือนที่ลูกเต๋าสู้ แต่มันสายเกินไปเสียแล้ว เขายอมพวกมันมานาน.....นานมากเกินไป จนไม่รู้จะสู้อย่างไรแล้ว ทำได้แค่หนีเท่านั้นแหละ
ต้องฆ่า
มีทางเดียวเท่านั้น
ต้องฆ่าพวกมันให้หมด
ต้นกล้านิ่งอยู่นาน จนลูกเต๋ายื่นมือมาตบกันเสียงดังตรงหน้าเขา เรียกสติเด็กหนุ่มให้กับคืนมา ลูกเต๋าชวนคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ เขาก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เวลาที่ลูกเต๋าพูดจ้อแบบนี้มันยิ่งดูมีเสน่ห์ เสียงใส ๆนั่นก็ชวนฟัง แถมยังยิ้มไปด้วยขณะพูดอีก ทำเอาเคลิ้มจนแทบไม่อยากจะคิดอะไรทั้งนั้นเลยทีเดียว
“อร่อยดีนะ”
“ใช่ม๊ะ”
“ขอบใจนายมากเลยนะ.....ที่ยอมเป็นเพื่อนกับเรา”
“เปล่า.....ไม่ได้ยอมสักหน่อย เต็มใจต่างหาก”
“อ่า.....เหรอ....งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ”
“วันหลังให้เราไปเที่ยวบ้านนายนะ”
“เอ่อ....ได้สิ”
"กลับดีๆนะที่รัก"
"ไอ้บ้า....ขนลุกนะ"
อืม ถ้าลูกเต๋ามาที่บ้าน....คงต้องหาอะไรมาล่ามกล่องเสียแล้วล่ะ
“โชคดี”
“เช่นกัน”
.
.
.
.
.
“เมี้ยววววววววววว”
เฮ้ย....บ้าจริง ต้นกล้าลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท นอกจากไอ้สัตว์ประหลาดแล้ว(ตอนนี้ก็ยังคิดชื่อไม่ออกอยู่ดี) เขายังมีเจ้าแมวนักเลงนั่นอีกตัวที่คอยมาเยี่ยมเยียนเป็นครั้งคราว
เสียงร้องของเจ้าแมวดังขึ้น ทันทีที่เขากลับมาถึงบ้าน ขณะกำลังถอดรองเท้านักเรียน เด็กหนุ่มนึกถึงเสียงร้องของมันตอนที่ดมกลิ่นกล่องของเจ้าตัวประหลาดนั่น เสียงแบบเดียวกันนี่แหละ ต้นกล้าทิ้งกระเป๋านักเรียน แล้ววิ่งขึ้นไปดูอย่างร้อนรน
“ห้ามกินแมวนะเว้ยยยยยยย” เด็กหนุ่มแหกปากตะโกนลั่น
สภาพในห้องนั้นไม่ได้เละเทะอย่างที่คิด หน้าต่างห้องที่เขาแน่ใจว่าปิดแน่นหนาแล้วเปิดอ้า ไม่อยากจะเชื่อว่าไอ้ตัวประหลาดที่มีเพียงแค่สองแขนจะทำเรื่องยาก ๆ อย่างเช่นเปิดหน้าต่างได้ เขาคิดว่ามันทำเป็นแค่กินกับขับถ่ายเสียอีก
ประเมินมันต่ำไปหน่อยแล้วกระมัง ทั้งๆที่อุตส่าห์ย้ายโต๊ะเขียนหนังสือไปอยู่อีกมุมหนึ่งแล้ว แต่ตอนนี้เขาเห็นเก้าอี้นั่งตั้งอยู่ตรงหน้าต่าง มันคงลากมา
ที่มุมห้อง เจ้าแมวสีเทากำลังขู่ฟ่อใส่บางอย่างที่กำลังซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงนอน หางของเจ้าแมวตั้งชันขนชี้ฟูฟ่อง หรือว่ามันจะกลัวแมว....
“กิ๊กิ๊”
“ออกมาเถอะ.....เอ่อ.....เฮ้อ.....กูเรียกมึงว่าโจ๊กก็แล้วกัน มึงแม่งเละเหมือนโจ๊ก”
มันค่อย ๆ คลานออกมา ก่อนจะวิ่งมาหลบหลังเขา......วิ่ง.....ใช่มันวิ่ง
“เฮ้ย.....ทำไมมึงมีขาได้วะ” เขาอุ้มมันขึ้น พลิกดูเท้าน้อย ๆกับขาสั้น ๆกำลังดิ้นกระแด่ว
“มึงกำลังโตขึ้น....โตเร็วเหลือเชื่อ.....มึงเปิดให้มันเข้ามาเหรอ”
“กิ๊”
“เก่งนี่หว่า....แล้วไหงถึงได้หลบไปอยู่ใต้เตียงล่ะ.....กลัวรึไง เปิดให้เค้าเข้ามาแล้วเสือกกลัวเองเนี่ยนะ”
“กิ๊กิ๊กิ๊กิ๊”
“หึหึหึ.....ไหนมึงทำให้กูดูสิ....ลองปิดให้ดูหน่อย”
ทันทีที่เขาสั่ง มันวิ่งด้วยสองขาสั้น ๆไปยังหน้าต่าง ปีนขึ้นไปบนเก้าอี้ แล้วกระโดดขึ้นไปเกาะบนขอบหน้าต่างอย่างง่ายดาย เพียงแต่คราวนี้มันยากกว่าตอนเปิดนิดหน่อย มันไม่มีแรงพอที่จะดึงหน้าต่างแบบบานพับวิทโก้ให้กลับเข้ามา อีกทั้งรูปร่างของมันยังทำให้ทรงตัวลำบาก แต่สุดท้ายมันก็พยายามที่จะดึงหน้าต่างเข้ามาด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมด
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
สุดท้ายมันก็ทำสำเร็จ ทว่าตอนนี้ตัวมันห้อยต่องแต่งอยู่อย่างนั้น ขาของมันดันเตะเก้าอี้จนล้ม กลายเป็นว่ามันเกาะมือจับหน้าต่างเอาไว้แน่น แต่ไม่กล้ากระโดดลงมา ได้แต่ส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เป็นครั้งแรกที่ต้นกล้าได้หัวเราะออกมาดังๆแบบนี้ เขาเดินไปอุ้มมันลงมา มันจ้องหน้าเขาอย่างออดอ้อนเหมือนลูกหมา
“นี่....มึงสองตัวทำความคุ้นเคยกันเสียสิ....แล้วก็ห้ามกินล่ะเข้าใจไหม กูจะหาอาหารมาเลี้ยงมึงเอง เพราะฉะนั้นมึงไม่ต้องฆ่าใครอีกแล้ว กูรู้ว่ามึงฟังกูเข้าใจ.....ไอ้โจ๊ก”
ดูท่ามันจะชอบชื่อนี้ พอเขาเรียกมันว่าโจ๊ก.....มันก็หัวเราะชอบใจ เสียงหัวเราะมันฟังพิลึก คล้ายกับกำลังเลียนแบบเขา เขาอุ้มมันไปวางไว้ใกล้ ๆเจ้าแมวสีเทา ที่บัดนี้ก็ยังไร้ชื่อ
เจ้าแมวตาเดียวดูเหมือนจะคลายความกลัวลงไปบ้างแล้ว ต้นกล้าลูบหัวมันเบา ๆ และเจ้าโจ๊กก็พยายามจะลูบหัวเจ้าแมวด้วยเช่นกัน
“เป็นเพื่อนกันแล้วนะโจ๊ก....ไอ้แมว”
“เมี้ยวววว”
“กิ๊”
“ถ้าแดกแมวล่ะก็กูไม่เลี้ยงมึงจริง ๆนะเว้ย จับส่งตำรวจแม่มเลย”
“กิ๊....แม๊.....แม๊....แมมมมม....แมมมมมมม”
ให้ตายสิ มันเรียนรู้ไวเป็นบ้า นอกจากจะเลียนเสียงหัวเราะของเขาแล้ว ยังพยายามพูดตามอีก
ฉลาดมากนะไอ้โจ๊ก มึงนี่ก็มีประโยชน์เหมือนกันนะ เด็กหนุ่มลูบหัวมันอย่างเอ็นดู
.
.
.
.
.
ตกดึกคืนนั้นเอง
ตึ๊งตึ่ง
เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น ทั้งเขาและมัน(ที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา.....ใช่.....ตัวมันนุ่มนิ่มน่ากอดดี เขาอดไม่ได้ที่จะกอดมันแทนตุ๊กตา และดูมันก็ชอบเสียด้วย) ต่างก็ตกใจตื่นขึ้นมาพร้อม ๆกัน
“ห่าเอ้ย.....ลืมปิดเสียง....ใครส่งไรมาวะแม่ง”
เด็กหนุ่มเปิดดู บนหน้าจอนั้นระบุว่าลูกเต๋าเป็นคนส่ง คลิปวิดิโองั้นหรือ
ต้นกล้าเกร็งมือแน่น.....นี่มันอะไรกัน จะเกินไปแล้วนะ เด็กหนุ่มโกรธจนหน้าแดงก่ำ เม็ดเหงื่อผุดซึมขึ้นที่ใบหน้า หายใจติดขัดไปหมด ในคลิปวิดีโอเขาเห็นเพื่อนเพียงคนเดียว กำลังถูกย่ำยีอย่างทารุณโดยพวกไอ้เสือที่ดูเหมือนกำลังเมายาได้ที่
ไอ้สัตว์นรกนั่นพยายามบังคับลูกเต๋าให้ใช้ปากให้มัน โดยมีพรรคพวกคอยส่งเสียเชียร์ แต่ลูกเต๋าขัดขืน มันเลยเปลี่ยนมาซ้อมแทน ทั้งเตะและต่อยจนลูกเต๋าลงไปกองกับพื้นอย่างสิ้นท่า สุดท้ายเหมือนกับว่ามีคนสักคนมาเห้นเข้า และตะโกนขอความช่วยเหลือ พวกมันจึงแยกย้ายกันเผ่นหนีไป
เจ้าโจ๊กเองก็มองคลิปนั่นไปพร้อม ๆกับเขาด้วย เด็กหนุ่มลูบหัวเจ้าตัวประหลาด ก่อนจะกดภาพค้างเอาไว้ ภาพของไอ้เสือ
“มึงดูหน้ามันไว้นะโจ๊ก.....”
ต้นกล้ายิ้มเหี้ยม หัวเราะอย่างคนโรคจิต ความปรารถนาลึกๆที่จะสังหารฉายแววขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้ชัดเจน และมีจุดมุ่งหมาย ต่างไปจากทุกครั้ง
“นี่แหละอาหารของมึง”
.
.
.
.
.
To be con
น้องโจ๊กมีขาแล้ว.....ต่อไปคงโตขึ้น....โตขึ้น :z2:
-
น้องโจ๊กยิ่งแดร๊กยิ่งกลายเป็นคนสินะคุณพี่=..= ว่าแต่เต๋านี่พระ นาย หรือตัวเอก(ร้าย ดีค่อยว่ากัน)ที่จะตายเหมือนเรื่องก่อน(ฮา) ส่วนหนูโจ๊กนี่จะมาตบแย่งกล้ากับเต๋าอะป่าว หรือตอนหลังน้องกล้าจะถูกแดร๊ก(ไม่ดีๆ) หรือจะกลายเป็นครอบครัวหรรษา(กรั๊กๆ)
ปล.แต่ไงๆก็เชียร์หนูโจ๊กเต็มที่ละนะเรื่องนี้ จบยังไงค่อยว่ากัน แต่ถ้าจบไม่สวยจะเคือง(??) :z2:
-
ยังไงก็ได้ขอแฮปปี้เป็นพอฮับ :hao7:
ปล.โจ๊กจะกลายเป็นหนุ่มแล้ว :laugh: :laugh: :laugh:
-
รู้สึกเหมือนหนังโรคจิตแบบนิดๆ
-
แดร็กไอเสือมันเลยลูกกกกก! :angry2:
-
:katai2-1: อ่านไป ขนลุกไป โจ๊กจะกินคนอีกแย้วววว
-
ชอบอ่ะ
-
แดรกแม่มเลยโจ๊ก!!!
-
โจ๊กตัวเมียตัวผู้คะ อ่านมารู้แค่ว่ากินง่ายถ่ายคร่องเป็นก้อนกรมๆ ฮา~ รอวันที่4ๆ
-
สนุกกก โจ๊กจัดการไอเลวเสือเลย :3125: :3125: :3125:
-
อ่านตอนนี้จบ ในหัวนึกออกแต่คำว่า แดรกแม่งงง :laugh:
-
นึกถึงทองสุก13 ตอนผีท้ายเกาะออกอาละวาด "แดก แดก แดก แดก แดก แดก"
-
นิยายแต่ละเรื่องของแอดนี้ เดาทางไม่ถูกเลย มาดันๆช่วยค่ะ ลงวันละสองตอนไปเลย วันละตอนมันไม่อิ่ม
:hao3:
-
แดร๊กให้หมดเลยลูก
ว่าแต่สุดท้ายนี่โจ๊กจะแดร๊กลูกเต๋ารึเปล่า
-
เรื่องแปลกดี ชอบค่ะ
กลัวอย่างเดียว กลัวว่าโจ๊กจะกินไม่เลือกอ่ะ :ling3:
แต่ห้ามกินแมวสีเทานะ :m16:
-
ใจคนนี่น่ากลัวกว่าสัตวประหลาด
-
ถ้าไม่ติดที่อิมเมจ
เจ้าสัตว์ประหลาดในความคิดเรานี่น่าเอ็นดูมากเลยนะ :katai1:
-
พระเอกกำลังเติบโตใช่มั้ย 55555 ชอบค่ะ มาต่ออีกน้า :mew1:
-
วันนี้มานั่งรอดูปิปพิศดารของโจ๊ก.
-
หู้ยยย ชอบมากก
แดกมันให้หมดเลยค่า
ฟิคเรื่องนี้ใสเหลือเกินค่ะ
ขนลุกพรือออ
หยึ๋ย ขอจินตนาการโจ๊กดูดีกว่าในรูปนะคะ รับบ่ได้ >< o22
-
โหดดดดดดด :katai1:
-
โจ๊กน่ารักกก~
ถึงจะฟันแหลมก็เถอะะ 5555
ปล.ขอนอกเรื่องนิดนึงนะคะ ปกพี่ยศสวยมากกกเลยค่ะะ อยากได้ไม่ไหวแล้ว><~
-
เหี้ยมอย่างต่อเนื่อง
-
น้องโจ๊กน่ารัก อยากกอดน้องโจ๊กบ้างงงงงงง
-
วันที่ 4
“กิ๊”
“หิวใช่ไหมล่ะโจ๊ก.....อดทนเอาไว้ก่อนนะ กูรู้ว่ามึงติดใจรสชาติของเนื้อคนไปแล้ว แต่ตอนนี้มึงช่วยทนกินอาหารพวกนี้ไปก่อนก็แล้วกัน”
ต้นกล้าป้อนปลาทูสดให้มันกับมือ ไม่โยนให้กินบนพื้นเหมือนเคย ตอนแรกไอ้โจ๊กทำท่าว่าจะไม่กิน แต่พอเขาลูบหัวมันเบาๆ พร้อมกับยื่นปลาจ่อไปที่ปากของมันอย่างคะยั้นคะยอ มันถึงยอมเขมือบปลาดิบลงท้องอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก หน้าตาของมันดูตลกและน่าเอ็นดูแบบแปลกๆ จนต้นกล้าอดที่จะฟัดไม่ได้ และพอเขาทำแบบนั้น มันก็ดูจะอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย
“ต้องให้ป้อนกับมือนะมึงอ่ะ....ไง.....ก็ไม่เลวใช่ไหม ปลาเจ้านี้สดมากเลยจริง ๆนะ เสียดายที่มึงไม่แดกของสุก ปลาทูต้มมะดันฝีมือแม่กูน่ะสุดยอด”
"กิ๊"
"แดกแค่ปลานะเฮ้ย อย่าเสือกงับมือกูล่ะไอ้ห่า"
คราวนี้มันหัวเราะ(ทำเสียงเลียนแบบเสียงหัวเราะของเขา) มันคงเข้าใจที่เขาพูดจริงๆนั่นแหละ ตาแก่คนนั้นคงจะสอนภาษามนุษย์ให้มันมาไม่มากก็น้อย ไม่เช่นนั้นมันคงเป็นแค่ก้อนเนื้อที่หิวกระหายเพียงอย่างเดียว.....
ไอ้โจ๊กติดใจในรสชาติของเนื้อมนุษย์จริงอย่างที่ต้นกล้าว่านั่นแหละ ไม่เฉพาะแค่เนื้อมนุษย์เท่านั้นหรอก ยิ่งเป็นเนื้อของสิ่งมีชีวิตที่ยังเป็น ๆอยู่ รสชาติที่เต็มไปด้วยความกลัวนั้นกระตุ้นน้ำย่อยในกระเพาะอาหารของมันได้ดีนัก มากกว่าของที่ตายแล้วเป็นไหน ๆ ต้นกล้าเคยให้มันลองกินหมูทอด หม่ำได้ไม่เท่าไหร่ก็ขย้อนออกมาเลอะเทอะไปหมด
“มึงนี่โตไวนะ รู้สึกว่าจะสูงขึ้นอีกแล้ว....ผ่านไปแค่คืนเดียวเอง”
ต้นกล้าเหลือบดูนาฬิกาบนผนัง วันนี้เขาคงไปโรงเรียนสายอีกตามเคย เด็กหนุ่มเอ่ยล่ำลามัน มันยืนจ้องเขาตาละห้อย มองตามเขาจนกระทั่งเขาปิดประตู
“กูจะหาทางเอาอาหารมาให้มึงให้ได้....โจ๊ก”
.
.
.
.
.
.
ผ่านไปสองคาบแล้ว ลูกเต๋าก็ยังไม่มาเรียน เด็กหนุ่มรอคอยเพื่อนของเขาด้วยใจที่เป็นห่วง พวกไอ้เสือเองวันนี้ก็หายกันไปจนเกือบหมดเช่นกัน จะเหลือก็แต่ไอ้แม็ค ที่คาดว่าจะถูกส่งมาดูลาดเลา ต้นกล้าลอบมองมันด้วยสายตาอาฆาตแค้น
ดี
ในเมื่อมึงเป็นฝ่ายแยกตัวออกมา
งั้นมึงก็เป็นรายแรกเสียเถอะ
“เฮ้ย....มองหน้ากูหาพ่อมึงเหรอวะ” ไอ้แม็คหันมา พร้อมกับพ่นคำผรุสวาทใส่หน้าเขา แต่ทว่าวันนี้ต้นกล้ากลับเป็นฝ่ายจ้องหน้ามันด้วยสายตาแข็งกร้าว จนมันต้องเป็นฝ่ายหันกลับไปอย่างยอมแพ้
ไอ้แม็ค
มึงมันเหี้ยพอๆกับไอ้เสือนั่นแหละ
มึงกับพวกของมึงเคยเยี่ยวรดหน้ากู
เด็กหนุ่มจะไม่ยอมตกเป็นเบื้องล่างของพวกมันอีกแล้ว พอกันเสียที
“สวัสดีครับอาจารย์”
ลูกเต๋าเดินเข้ามาในสภาพสะบักสะบอม เด็กหนุ่มยกยิ้มอย่างลำบากเพื่อทักทายต้นกล้า ทว่าอีกฝ่ายนั้นกลับสนองตอบอย่างเฉยชา
“มาสายอ่ะ”
“อืม”
"อาจารย์ว่าไงบ้างอ่ะ"
"ก็เช็คขาดไป....ทั้งสองวิชานั่นแหละ"
"เหรอวะ.....แย่จัง ไม่มีใบรับรองแพทย์มาด้วยสิ"
"อืม"
“ตั้งใจเรียนนะครัช....แหม่....งั้นไม่กวนแล้วก็ได้ครับผม”
เพราะเขาแท้ ๆ ถ้าลูกเต๋าไม่มาสนิทกับเขา ไม่คอยปกป้องเขา ก็คงไม่ถูกพวกมันทำแบบนี้ ครั้งหนึ่งลูกเต๋าเคยมาช่วยเขาเอาไว้ได้อย่างฉิวเฉียด ตอนที่ถูกพวกไอ้เสือรุมซ้อม จำได้ติดตาว่าลูกเต๋านั้นสามารถรับหมัดหนัก ๆของไอ้เสือได้ ด้วยมือที่ดูบอบบางเพียงข้างเดียวเท่านั้น ลูกเต๋าเคยเล่าให้ฟังว่าเรียนเทควันโด้มาก่อน ตั้งแต่ประถม มาเลิกเอาตอนขึ้นมัธยมปลาย ลูกเต๋าดูมีพื้นฐานการต่อสู้ที่ไม่เลวเลย แต่ที่พลาดเสียท่าพวกมันได้ คงเพราะถูกลอบทำร้ายจากด้านหลังเป็นแน่
แล้วถ้าสมมติว่าไม่มีคนมาเห็นล่ะ หากเมื่อวานนี้ไม่มีคนผ่านเข้ามาจนพวกมันไหวตัวทันแล้วเผ่นหนีไป ลูกเต๋าอาจจะโดนเยอะกว่านี้ เดาว่าไอ้เสือคงคิดอะไรกับลูกเต๋าบ้างแหละ เด็กหนุ่มหน้าหวานรูปร่างผอมบาง แต่ว่าแข็งแกร่งขนาดคิดต่อกรกับคนอย่างไอ้เสือได้ เพียงเพื่อปกป้องไอ้ขี้แพ้อย่างเขา เขาแอบเห็นไอ้เสือมองลูกเต๋าด้วยสายตาแปลก ๆ อยู่หลายครั้ง มันเหมือนสายตาที่เขามองลูกเต๋าไม่มีผิด แต่เพราะเป็นไอ้เสือนักเลงหัวไม้นี่แหละ มันถึงไม่สามารถจีบลูกเต๋าอย่างเปิดเผยได้ เหมือนอย่างจีบสาวๆ มันจึงเลือกที่จะใช้วิธีแบบนั้น ไม่อยากจะคิดว่าถ้าไม่มีเพื่อน ๆของมันอยู่ด้วย ลูกเต๋าจะถูกมันทำอะไรบ้าง มันคงขืนใจลูกเต๋าเป็นแน่ แล้วเขาคงทนไม่ได้หากเป็นเช่นนั้น
“กลางวันนี้กินไรดีวะกล้า....อูย”
“หึ.....ปากแตกแบบนั้นจะกินอะไรได้วะเต๋า....ไปมีเรื่องกับใครมาล่ะ”
“มีเรื่องที่หนาย.....เปล่าสักหน่อย ซุ่มซายน่ะ กลิ้งตกบันไดที่บ้านอ่ะดิ ดีไม่คอหักตาย ฮ่าฮ่าฮ่า”
ขนาดถูกทำร้ายมา ยังไม่ยอมบอกเขาสักคำ ยังคงตีหน้าระรื่นเป็นทองไม่รู้ร้อนได้อีก คงเพราะอยากให้เขาสบายใจสินะ ต้นกล้านึก เพราะลูกเต๋าดีแบบนี้ไง เขาถึงได้รู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควร คนอย่างเขามันทั้งขี้ขลาด พึ่งพาอะไรไม่เคยได้ มิหนำซ้ำยังเป็นฆาตกรมือเปื้อนเลือด
จะให้ลูกเต๋าเข้ามายุ่งเรื่องนี้ไม่ได้เป็นอันขาด
“เราเลิกยุ่งกันเถอะเต๋า”
“เฮ้ยยย....อะไรของนายวะกล้า”
“เราไม่อยากเป็นเพื่อนกับนายแล้ว ต่อไปนี้ไม่ต้องมายุ่งกับเราอีก”
"ทำไมวะกล้า....ทำไมนายพูดแบบนั้น เราทำอะไรให้นายไม่พอใจงั้นเหรอ"
"ไม่.....ไม่ได้ทำอะไร.....เราอยากอยู่คนเดียวมากกว่า เลือกสมเพชเราสักทีเถอะ"
เต๋า.......
คนอย่างนายมันดีเกินไป
พวกที่ชีวิตสวยงามไม่ควรจะต้องลดตัวลงมาเกลือกกลัวกับคนสกปรกอย่างเขา พวกที่ชีวิตสวยงามจะมาเข้าใจอะไรล่ะ ทำไมไม่สุู้ล่ะกล้า ถามจริงเถอะ ถ้ามันง่ายแบบนั้น เขาคงไม่ยอมถูกใครต่อใครกดหัวมาจนถึงทุกวันนี้หรอก
ต้นกล้าตัดสินใจหันหลังให้กับเพื่อนเพียงคนเดียวของเขา
แล้ววิ่งจากมาโดยไม่หันหลังกลับ
.
.
.
.
.
.
“กิ๊”
ไอ้โจ๊กรู้สึกหิว ปลาทูที่เจ้านายป้อนมันเมื่อเช้าแทบจะไม่ระคายกระเพาะอาหาร
มันนั่ง(เท้าคาง)รออย่างเบื่อหน่าย มันเหงาเหลือเกิน เมื่อต้นกล้าออกไปเรียน ตั้งแต่เกิดมามันก็ต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างหลบซ่อนในกล่องที่แสนจะคับแคบมาโดยตลอด และอาศัยซากหนูที่เจ้านายคนเก่าโยนให้กินเพียงแค่วันละหนึ่งตัวประทังชีวิต
แต่มันไม่เคยพอ ชีวิตของไอ้โจ๊กนั้นเกิดมาพร้อมกับความกระหาย ที่ผ่านมาในหัวของมันมีเพียงคำว่าอาหารเท่านั้น มันไม่มีพ่อแม่ ไม่รู้ว่าตัวเองเกิดมาจากไหน สิ่งเดียวที่มันรู้จักก็คือความมืดมิดภายในกล่องเท่านั้น แต่เมื่อได้เจอกับต้นกล้า ชีวิตของมันก็เปลี่ยนไป มันได้ออกมาเดินเล่น มันได้ถูกกอด และมันได้กินเนื้อมนุษย์ และเพราะมันได้กินเยอะขึ้น มันจึงโตเร็วขึ้น.....เร็วขึ้น
ก๊อกๆ
เจ้าแมวสีเทามาเคาะหน้าต่างอีกแล้ว ไอ้โจ๊กเดินอย่างรีบเร่งด้วยขาสั้นๆของมันที่ยาวขึ้นมานิดหน่อย ลากเก้าอี้ และปีนขึ้นไปผลักหน้าต่างให้แมวเข้ามา
หรือจะกินเจ้าแมวตัวนี้ดีนะ
มันนึกถึงต้นกล้า มันจำได้ว่าต้นกล้าเคยสั่งเอาไว้ว่าอย่างไร
‘ห้ามแดกแมวนะมึง’
นึกถึงตอนที่เด็กหนุ่มลูบหัวเจ้าแมวตัวนี้ เหมือนกับที่ลูบหัวมัน มันจึงเรียนรู้ที่จะอดทน เพราะมันอยากให้เด็กหนุ่มรัก มันไม่รู้หรอกว่าความรักคืออะไร แต่มันรู้ว่าหากกินเจ้าแมวตัวนี้แล้ว ความรู้สึกที่เด็กหนุ่มมีให้กับมันตอนนี้จะต้องไม่เหมือนเดิม และมันอาจจะถูกทิ้ง ไม่ถูกกอดแบบเมื่อคืนนี้อีกก็เป็นได้
แค่คืนเดียวที่มนุษย์คนนั้นกอดมัน ในหัวใจของมันก็รู้สึกมีความสุข แน่นอน มันไม่รู้หรอกว่าความสุขคืออะไร มันรู้เพียงว่าอ้อมกอดของต้นกล้านั้นทำให้มันรู้สึกสบายข้างในอย่างมากเลยทีเดียว
“เมี๊ยว”
“กิ๊”
เจ้าแมวสีเทาคายซากหนูให้มัน ก่อนจะใช้เท้าหน้าเขี่ยให้ มันลูบหัวเจ้าแมวอย่างเอ็นดูบ้าง ก่อนจะจัดเขมือบเจ้าซากหนูนั้นเพื่อรองท้องไปก่อน
"เมี๊ยววววววว"
"ค่อบบบบบบ....ค้อบบบบบบบ.....จ๊ายยยยยย....ค้อบบบบจ๊ายยยยย"
.
.
.
.
.
.
.
“เฮ้ย....ไอ้กล้า รายงานสุขศึกษาฝากมึงทำด้วยนะเฮ้ย อย่าลืมล่ะไอ้ห่า ไม่งั้นไอ้เสือเอามึงตาย”
ไอ้แม็คนั่นเอง มันแอบดักเจอเขาอยู่ตรงมุมตึกหลังโรงเรียน ตอนที่เขากำลังจะกลับบ้านพอดี อยู่ ๆ มันก็พุ่งเข้ามาล็อคคอเขาเอาไว้ แล้วลากให้เดินไปด้วยกัน มันตัวเล็กกว่าต้นกล้านิดหน่อย เขาได้กลิ่นบุหรี่ผสมกลิ่นปากของมัน ช่างน่าสะอิดสะเอียนเสียจริง
“ได้สิ”
“ทำเป็นเข้มนะมึงอ่ะ.....โห่ไอ้เหี้ยนึกว่าจะแน่”
“แน่?.....ยังไงอ่ะ”
“ก็ที่มึงจ้องหน้ากูคาบเลขไงวะ.....”
“เปล่าหรอก....เรามึน ๆน่ะ ขอโทษนะ”
“วันนี้พวกกูไม่มา.....กูก็นึกว่ามึงแม่งจะไม่กลัวกูเสียแล้ว กูจะบอกให้นะ ไอ้เหี้ยเสือน่ะ โหดไม่ได้ครึ่งหนึ่งของกูร๊อกกก”
“อืม”
“อย่าลืมรายงานนะเว้ย”
“ไม่ลืมหรอกน่า”
“เออ......เอาเงินมายืมใช้สักร้อยนึงสิวะ”
“ไม่มีอ่ะ.....ใช้หมดแล้ว”
“เฮ้ยอะไรวะ.....ทุกทีไม่เคยปฏิเสธนี่หว่ามึงอ่ะ กูว่าไม่ใช่แล้ว....มึงแม่งไม่กลัวกูเลยนี่หว่า.....พรุ่งนี้ไอ้เสือมามึงเจ็บแน่ ส่งกระเป่ามึงมาดิ๊”
มันกระชากกระเป๋าเป้นักเรียนของเขา เททุกอย่างลงบนพื้น ก่อนจะใช้เท้าเขี่ยเพื่อหากระเป๋าสตางค์
“เห้ย.....กระเป๋าตังค์มึงอ่ะ”
“เออ...จะ....จริงด้วยสินะ.....สงสัยลืมไว้บนห้องเรียนแน่เลย”
“งั้นเหรอ.....ขึ้นไปเอามาให้ไวเลยเพื่อน กูรอมึงอยู่ตรงนี้แหละ”
“ได้สิ”
ต้นกล้าก้าวขาเดินออกมาไม่ทันถึงสิบก้าว ไอ้แม็คก็วิ่งตามมาล็อคคอเขาเอาไว้ มันหัวเราะเจ้าเล่ห์ เสียงหัวเราะของมันก็เป็นอีกอย่างหนึ่งที่ต้นกล้ารู้สึกรังเกียจ
“มึงอย่าลีลานะเฮ้ย....”
“ปะ....เปล่า”
“กูไปด้วยดีกว่า”
ต้นกล้าพามันขึ้นไปบนอาคารตามคำสั่ง บนตึกเรียนตอนนี้ไม่เหลือใครอีกแล้ว นักเรียนชุดสุดท้ายที่น่าจะเพิ่งทำเวรเสร็จ เดินสวนกับพวกเขาตอนกำลังจะเข้าไปข้างใน
ทั้งตึกดูเงียบเชียบและน่ากลัว คงเพราะเป็นอาคารเก่าที่ทำด้วยไม้ครึ่งคอนกรีต ห้องเรียนของวิชาสุดท้ายนั้นอยู่ชั้นสี่ ระหว่างทางนั้นไอ้แม็คตบหัวของเขาหลายครั้ง ต้นกล้าได้เพียงแต่ข่มใจเอาไว้ก่อนเท่านั้น ตึกเงียบมากจริง ๆ และห้องพักอาจารย์ก็ถูกปิดหมดแล้ว
“มึงว่าตึกนี้มีผีไหมวะ”
“ไม่รู้สิ”
“ถึงแล้ว....เข้าไป”
“ไม่เข้าไปด้วยกันเหรอ”
“กูรอตรงนี้แหละ”
“กลัวรึไง”
“กลัวเหี้ยอะไรล่ะ”
“ไม่กลัวก็เข้าไปด้วยกันสิ”
“พรุ่งนี้มึงเจ็บตัวแน่ไอ้กล้า กวนตีนกูหลายดอกแล้วนะวันนี้อ่ะ”
ไอ้แม็คจิ๊ปาก มันผลักอกเขาจนเซ ก่อนจะเดินนำเข้าไป ต้นกล้ากระหยิ่มยิ้มอย่างมีความหวัง
มึงรนหาที่เองนะแม็ค
“เจอแล้ว”
“มึงส่งมา”
ไอ้แม็คฉวยกระเป๋าสตางค์จากมือเขาไปเปิดดู ในนั้นมีเงินอยู่สามร้อยบาท มันล้วงเงินออกมาทั้งหมดก่อนจะโยนกระเป๋าส่งคืนให้เขา
“กูเอาหมดนี่แหละ โทษฐานกวนตีน พรุ่งนี้เตรียมตัวเจอยำตีนได้เลย”
“..........”
มันชี้หน้าเขาอย่างคาดโทษ ก่อนจะเดินเต๊ะจากไปด้วยท่าท่างเต๊ะจุ๊ย ต้นกล้าคว้าเอาเก้าอี้เรียนฟาดมันจากข้างหลัง
“โอ้ยยยยยย”
“หึหึหึ”
“ไอ้กล้า....มึง.....โอยยยย....นี่มึงกล้าตีกูเหรอวะ”
“จุ๊ๆๆๆ.....อย่าเสียงดังไปเลยนะแม็ค....."
"ช่วย.....ยย......โอ้ยยยยยย"
"ร้องไปก็เปล่าประโยชน์น่า.....มึงร้องอีกกูก็ตีมึงอีก จนกว่ามึงจะเงียบ....หึหึ”
“มึงคิดจะทำอะไร”
“ก็ทำแบบที่มึงทำกับลูกเต๋าไง”
“ไอ้สัตว์กล้า.....มึงทำกูมึงตายแน่ กูไม่จบแน่ไอ้เหี้ย มึงรู้มั้ยว่าพี่กูเรียนที่ไหน รับรองว่ามึงไม่ตายดี.....ไอ้สัตว์ เจอช่างกลกระทืบให้ไส้แตก....หรือว่ามึงอยากถูกยิงทิ้งวะ.....ฮ่าฮ่าฮ่า.....มึงเอาเลย ฟาดกูเลยสิวะ.....ต่อให้ขอโทษมึงก็ไม่มีทางรอดแล้วไอ้ควายยยย”
ดูท่าว่าไอ้แม็คจะไม่เข้าใจจริง ๆนั่นแหละ เปล่าเลย.....ต้นกล้าไม่ได้ต้องการจะทำร้ายมันเพื่อแก้แค้นให้ลูกเต๋าเสียหน่อย
“เหรอ.....งั้นก็โทรเรียกพี่มึงมาสิ”
ไอ้แม็คล้วงเอาโทรศัพท์ออกมา แต่ยังไม่ทันจะกดโทร ต้นกล้าก็ฟาดมือมันด้วยเก้าอี้อีกครั้ง มันร้องลั่นอย่างเจ็บปวด
“ทำไมไม่โทรล่ะแม็ค”
“มึงต้องการอะไรวะ....อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะเว้ย”
“กราบตีนกูสิ แบบที่มึงเคยให้กูกราบไง ไหว้กูสวย ๆ เผื่อว่ากูอาจจะใจดียอมปล่อยให้มึงออกไป จะฟ้องพี่มึง หรือว่าไอ้เสือพ่อมึงก็ตามใจ กราบสิ”
“ไม่....โอ้ย”
เด็กหนุ่มฟาดมันไม่ยั้ง ไม่ยากอย่างที่คิด ในหัวของต้นกล้ามีแต่สิ่งที่คนเหล่านี้ทำกับเขา ใบหน้าเยาะเย้ย และเสียงหัวเราะของพวกมัน ไม่เพียงเฉพาะไอ้แม็คหรือไอ้เสือ แต่ยังเป็นเพื่อนร่วมชั้นคนอื่น ๆ พวกอาจารย์ที่เขาเกลียด รวมทั้งไอ้สารเลวชดพ่อเลี้ยง ทำให้เรี่ยวแรงของเขาฮึดขึ้นมาอย่างน่าประหลาด เขาตีมันจนเลือดอาบ ตาปิด ฟันล่วงออกมาหลายซี่ ไอ้แม็คยกมือไหว้อ้อนวอนขอชีวิต ในที่สุดมันก็ยอมกราบเท้าเขา
“ดี.....แม็ค.....มึงกราบกูแล้ว......แต่มึงควรจะทำให้เร็วกว่านี้ เมื่อกูสั่งให้มึงกราบมึงก็ควรกราบทันที ตอนนี้มึงหมดโอกาสแล้ว”
ต้นกล้ารัดคอมันด้วยเข็มขัดจนมันแน่นิ่งไป
.
.
.
.
.
.
ไอ้แม็คยังไม่ตาย
ต้นกล้าทิ้งมันเอาไว้อย่างนั้น ก่อนจะย้อนกลับมาอีกครั้งในยามวิกาล พร้อมกับกล่อง.....
“กูรู้โจ๊ก.....มึงไม่ชอบกินของที่ตายแล้ว นี่อาจจะไม่ใช่ไอ้เสือ แต่เนื้อของมันก็น่าจะอร่อยเหมือนกัน....มึงลองชิมสิ”
“กล้า.......กู.....ขอ.....โทษ”
ไอ้แม็คครางเสียงแผ่ว ทั้งมือและเท้าของมันถูกพันด้วยเทปกาวจนแน่น เด็กหนุ่มฉายไฟไปที่หน้าของมัน ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ไม่เหลือคราบความเป็นนักเลงโตเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย
“ไม่ต้องกลัวหรอกแม็ค ไม่มีใครตามมาช่วยมึงแน่นอน.....อีกเดี๋ยวมึงก็สบายแล้ว”
“อย่า.....”
กร๊วมมมมมมม....
แจ่บๆๆๆๆๆ...
แฮ่.....
ไอ้โจ๊กรู้หน้าที่ของมันเป็นอย่างดี มันตรงเข้างับที่ลำคอของเหยื่อเป็นอย่างแรก ก่อนจะกัดกินอย่างบ้าคลั่ง ไอ้แม็คมองเขาอย่างตาเหลือกค้างด้วยความกลัวสุดขีดจนถึงนาทีสุดท้าย ต้นกล้าปล่อยให้ไอ้โจ๊กทำงานของมันไป เขาเดินออกมาข้างนอก นั่งลงแล้วร้องไห้
เขาทำอะไรลงไป
นี่คือตัวเขาจริง ๆหรือ
ทำไมถึงได้โหดร้ายแบบนี้
ถึงจะเป็นพวกมันก็เถอะ แต่มันสมควรที่จะต้องตายอย่างนั้นหรือ
เด็กหนุ่มหัวเราะ.....หัวเราะร่วนอย่างเสียสติ หากว่าตอนนี้มีใครมาได้ยินเข้า คนๆนั้นคงเผ่นกระเจิงหนีไปอย่างขนหัวลุก
“ฮ่าฮ่าฮ่า......เอิ๊กกกกก.....ฮ่าฮ่าฮ่า”
เขาไม่อยากจะเป็นไอ้ขี้แพ้อีกแล้ว เพราะฉะนั้นเขาไม่ควรจะใจอ่อนอีกต่อไป ศพแรกคือไอ้ชด แม้จะไม่ได้ลงมือด้วยตัวเองก็ตาม ตอนนี้ก็มีอีกศพหนึ่งแล้ว และเขาก็มีเอี่ยวเต็มๆในคราวนี้ ทำไมต้องใจอ่อน ในเมื่อคนเหล่านี้มองเขาเป็นแค่สวะ ไม่เคยเห็นเขาเป็นมนุษย์เลยด้วยซ้ำ
“ถ้าไม่ฆ่า....แล้วไอ้โจ๊กมันจะกินอะไรล่ะวะ....หึหึหึหึหึ”
เอ้า.....ใครจะเป็นรายต่อไปดีล่ะ
.
.
.
.
.
To be con
ต้องพักการกินบ้างนะโจ๊ก ฆ่าทุกวันเดี๋ยวคนสงสัย สามสิบวันสามสิบศพ.....ไม่ดีมั้งโจ๊กเอ้ยยยย 5555+
-
เอาน้องโจ๊กแบบแบ๊ว ๆมาสังเวย /// รูปล่างเป็นน้องลูกเต๋า ส่วนนายกล้า ยังหาอิมเมจจิต ๆ ไม่ได้ คือต้องจิตและหน้าตาดีด้วย 5555+
[attachment deleted by admin]
-
นั้นสิเล่นฆ่าแล้วแดกทุกวันก็ไม่ไหวนะ เดี๋ยวคนสงสัย ฮ่าๆ
ส่วนไอ้เสือคงไม่ใช่แนวทำเลวๆแล้วอยู่ดีๆมาเป็นคู่รองหรอกนะเหอะๆ :katai5:
ทำเลวขนาดนั้นก็หวังว่าจะได้ทำความดีโดนเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้โจ๊กโต :katai2-1: :katai2-1:
-
กินเลยลูก กินนนน
สงสารลูกเต๋านะ แต่กล้าก็ทำไปเพื่อปกป้อง -3- ไม่ลองคุยกันดีๆละลูก
-
น่ากลัววววว ไอ้โจ๊กน่ากลัว แมวน่ารัก ฮาๆๆๆๆๆ
-
แดกให้อิ่มนะโจ๊ก
แล้วอย่าเจือกแดกน้องแมวเข้าไปล่ะ 55555
-
โอ้ยยยยย จะบ้าตาย อ่านในมือถือแบบพอดีจอแล้วดลื่อนลงมาเรื่อยๆเจอหน้าโจ๊กทีไรตกใจทุกที ไม่ไหวนะ เห้อ
-
โจ๊กเริ่มพูดได้แล้วอ่ะ ต่อไปจะกลายเป็นตัวอะไรเนี่ย
-
กินอิ่ม นอนหลับ ตัวใหญ่ขึ้น งานนี้เลี้ยงยากแน่ๆ
-
น้องโจ๊กยังน่ารัก เสมอต้นเสมอปลายเลยนะลูก :hao5:
-
กล้าเริ่มโหดและจิตขึ้นทีละนิดแล้วนะเนี้ย o22
-
หรือไอ้โจ๊กจะเป็นพระเอก 555+
-
หน้าน้องโจ๊กเหมือนหนังฆาตกรอะไรสักอย่าง...(หลอน)
อืม ทั้งหลอนทั้งน่ารักจริงๆชอบๆ จะติดตามนะคะ
-
แมวววว ชอบอะน่ารักมาก สรุป คู่เอกน้องเหมียวกับโจ๊ก(ฮา) แต่กินวันละคนนี่ลำบากกล้านะลูกโจ๊ก จะจบยังไงหว่า=3=
-
เฮ้ยสนุกมากอ่ะมาต่อด่วนๆเบย
-
อกอีแป้น :a5:
อ่านได้นิดเดียว ขออนุญาตทำใจก่อนนะคะ มันเป็นนิยายสยองขวัญของแท้ร้อยเปอร์เซ็น :ling3:
-
โจ๊กกก ถ้าโตแล้วก็จับกล้ากดเลยนะ อิอิ :katai2-1:
-
พึ่งอ่าน..ตอนแรกๆ หืม มีแต่แขน กลัวคนด้วย..
อิมเมจในหัวกำลังเริ่มสร้างสัตว์ประหลาดแบ้วๆแบบในมอนสเตอร์อิ้ง ตัวเป็นเยลลี่สีสดใส มีลูกตาอันเดียว ฟันแหลมหน่อยๆ ตัวลื่นๆหยึยๆดุ๊กดิ๊กๆ
#มองอิมเมจที่ให้มา
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
โจ๊กกำลังโต กินเยอะๆนะ :laugh: :pigha2:
-
สงสารลูกเต๋า
-
ชอบเวลาพี่แมวกับโจ๊กอยู่ด้วยกัน น่ารัก ><
-
กินเข้าไปเยอะๆจะได้โตไวๆ อิอิ
-
โจ๊ก กินเยอะๆ จะได้โตไวๆ
-
โคตรจิตเลยอ่ะ
แต่แต่งได้สุดยอดมาก
โจ๊กเหมือนจะโตขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายวันที่ 30 จะกินต้นกล้าป่ะเนี่ย
-
รอ
-
วันที่ 5
วันนี้เด็กหนุ่มตัดสินใจโดดเรียน
เขาเหนื่อยมาทั้งคืนกับการเก็บกวาดสิ่งที่ไอ้โจ๊กทำเอาไว้ ซากของไอ้แม็คที่ถูกแทะไปครึ่งหนึ่ง กล่องใบเดิมเล็กไปเสียแล้ว ไม่สามารถที่จะใส่ทั้งศพ และใส่ทั้งไอ้โจ๊กได้ในคราวเดียว เขาจึงเอาชุดนักเรียนของไอ้แม็คสวมให้ไอ้โจ๊กเพื่อเป็นการอำพราง แม้จะไม่ค่อยแนบเนียนนักก็ตามที แล้วจำยอมให้ไอ้โจ๊กเดินตามเขากลับบ้าน ถึงจะยังมืดแต่ก็เสี่ยงต่อการถูกเห็นอยู่ดี คราวหลังเห็นทีจะต้องวางแผนกันให้รอบครอบและรัดกุมกว่านี้
คนจะสงสัยรอยเลือดไหม เด็กหนุ่มรู้สึกเป็นกังวล กลัวว่าเรื่องจะสาวมาถึงตัวได้ ที่เขาทำคือแค่เช็ดมันให้แห้งเท่านั้น แต่ร่องรอยนั้นก็ดูจะไม่จางหายไปง่าย ๆ ต่อให้เป็นพื้นไม้ แต่ก็ต้องมีคนสังเกตเห็นรอยด่างอยู่ดี
“กินซะโจ๊ก ก่อนที่มันจะเน่าแล้วก็ส่งกลิ่น คงอีกหลายวันกว่ามึงจะได้กินเนื้อคนอีก”
เขาปล่อยมันไว้กับซากที่เหลืออยู่บนห้องใต้หลังคา ก่อนจะอาบน้ำและหลับเป็นตาย ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเคาะประตูในตอนเช้า แม่ของเด็กหนุ่มมีท่าทีเป็นกังวล และชั่งใจอยู่นานก่อนจะเคาะประตูห้องซึ่งไร้เสียงตอบกลับ ไม่ใช่เรื่องไอ้ชดที่หายไป แต่เป็นเรื่องที่ลูกชายเธอนั้นมีท่าทีแปลก ๆ
ปกติเธอจะออกไปทำงานก่อนเขา โดยเตรียมข้าวเช้าทิ้งเอาไว้ให้ แต่วันนี้เธอกลับสองจิตสองใจ ใจหนึ่งอยากถาม อีกใจหนึ่งก็กลัว ความผิดปกติที่เกิดขึ้นในบ้านในสองสามวันมานี้ ใช่ว่าเธอจะไม่สังเกตเห็น
ทั้งของสดในตู้เย็นที่หายไป
เสียงพูดคุยในห้อง
และเมื่อคืนนี้ลูกชายของเธอหายไปกลางดึก และกลับมาก็อาบน้ำอยู่เป็นชั่วโมง
ไหนจะกล่อง.........
เธอเห็นลูกชายหอบหิ้วกล่องใบนั้น ใบเดียวกันกับที่เคยเห็นในวันที่ฝนตก กับอะไรบางอย่าง
เธอเกือบจะแอบขึ้นไปดูอยู่แล้วเชียว แต่ก็กลัวเกินกว่าจะทำเช่นนั้น
และถ้าไม่ติดว่าไอ้ชดเพิ่งจะหายไปเพียงแค่สามวัน เธอคงจะฟุ้งซ่านไปอีกว่าลูกชายของเธออาจมีเอี่ยว
ก๊อก ๆ ๆ ๆ
"กล้า........สายแล้วนะลูก วันนี้หนูไม่ไปเรียนหรือ?"
"......................."
"กล้า.....นอนเหรอลูก"
ก๊อก ๆ ๆ ๆ
ในที่สุดเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมตอบสนองเธอ ด้วยความกลัวที่มีมากกว่าความอยากรู้ เธอจึงยอมถอยไปโดยดี ยังไงเสียเธอก็คงไม่กล้าถามเขาตรง ๆ และต่อให้ถามไป เธอก็ไม่รู้ว่าคำตอบนั้นจะเป็นสิ่งที่เธออยากได้ยินหรือเปล่า
เธอได้แต่ภาวนาขออย่าให้มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นอีกเลย
.
.
.
.
.
ต้นกล้าตื่นอีกทีก็เกือบบ่ายโมง
ไอ้โจ๊กฉีกยิ้มร่าโชว์เขี้ยวแหลมรออยู่บนห้องใต้หลังคา ทันทีที่เขาขึ้นไป มันก็วิ่งเข้ามากอดเขา เด็กหนุ่มตกใจจนเกือบจะถีบมันกระเด็น ก็ดูเขี้ยวแหลม ๆพวกนั้นสิ มันน่ากลัวมากกว่าน่ารักนะ
“แดกเกลี้ยงเลยนะมึง.....สูงขึ้นเยอะเลย อีกหน่อยคงตัวเท่ากู”
“กิ๊”
“มึงว่าแม่จะสงสัยไหม”
“ซงงงงงงงสายยยยยยย”
เขาคุยกับมัน ขณะที่กำลังเก็บซากกระดูกที่ปราศจากเนื้อของไอ้แม็ค ศพนี้ก็คงต้องโยนลงบ่อเกรอะอีกเช่นเคย เขาฉีดสเปรย์ดับกลิ่น ละอองนั้นฟุ้งกระจายไปทั่ว แล้วไอ้โจ๊กก็ดูจะไม่ชอบเอาเสียเลย
“อย่าโวยวายน่า ไม่ฉีดก็เหม็นแย่.....นี่ถ้ากูถูกตำรวจจับนะโจ๊ก มึงห้ามกินแม่กูนะ จะไปแดกใครก็เรื่องของมึงเถอะ”
เด็กหนุ่มพูดติดตลก แต่ในใจก็คิดไปถึงไหนต่อไหน หลังจากฆ่าคนไปแล้วสองศพ เขาก็รู้สึกเหมือนแบกความผิดบาปเอาไว้บนบ่าทั้งสอง ต่อให้เถียงว่าไอ้โจ๊กเป็นคนฆ่า แต่สุดท้ายเขาเองก็มีส่วนในการตายเต็ม ๆ
“ป่ะ.....ลงข้างล่างกันดีกว่า มึงมันก็ดีตรงนี้ ว่าง่าย ไม่สร้างปัญหา สั่งให้เงียบก็เงียบ”
“กิ๊”
“ห้ามให้แม่เห็น แล้วก็ห้ามทำร้ายแม่ด้วย เข้าใจไหม”
“เค้าใจ่” มันตอบเขาด้วยสำเนียงประหลาดอย่างเคย
“เข้าใจ!!!” เด็กหนุ่มทวนคำให้มันฟัง ไอ้โจ๊กพยายามเปล่งเสียงเลียนแบบนายของมัน
“เข่าใจ???”
“ช่างเถอะ....เดี๋ยวอีกหน่อยมึงก็พูดคล่องเองแหละ”
หลังจัดการกับศพไอ้แม็ค ต้นกล้าก็เปิดทีวีดูกับเจ้าสัตว์ประหลาด มันขึ้นนั่งบนโซฟาข้าง ๆเขาโดยที่ไม่ต้องสั่ง แถมยังนั่งเท้าคางเลียนแบบเขาอีกต่างหาก มันจ้องภาพในจอสีเหลี่ยมด้วยดวงตาเป็นประกาย เวลาที่มันทำหน้าแบบนี้ ต้นกล้าก็อดเอ็นดูมันไม่ได้ เด็กหนุ่มเห็นมันเป็นเหมือนน้องชายคนหนึ่งของเขาไปเสียแล้ว
“กินคราวนี้แล้วจะอยู่ไปได้อีกกี่วันวะ”
“กิ๊”
“ฮ่าฮ่าฮ่า.....กูให้เต็มที่วันครึ่งอ่ะ.....เผลอๆไม่ถึง”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
“หัวเราะตามกูเหรอ”
“กิ๊กิ๊กิ๊”
“นอกจากแม่......ลูกเต๋า......ก็มีมึงนี่แหละ ที่อยู่ข้างกู แต่แม่ก็ไม่เคยช่วยอะไรกูได้เลย ส่วนลูกเต๋ากูก็เลิกคบเขาไปแล้ว เหลือแต่มึง ตอนนี้กูเหลือแค่มึงแล้วนะ ไอ้คู่หู”
เจ้าสัตว์ประหลาดจ้องหน้าต้นกล้าด้วยสายตาออดอ้อน มันเข้าใจเด็กหนุ่ม ไม่ใช่คำพูด แต่เป็นความรู้สึกที่สื่อออกมา เด็กหนุ่มคนนี้ก็เหมือนมัน โดดเดี่ยวและไร้ค่า มันเคยเข้าใจว่าตัวเองเกิดมาเพื่อกิน แต่มาบัดนี้มันรู้แล้ว ว่ามันสามารถรู้สึกและเป็นได้อีกหลายอย่าง เป็นเพื่อน เป็นทาสผู้ซื่อสัตย์ เป็นที่เพิ่ง
ถ้ามันเข้าใจความหมายของคำว่ารัก มันคงพูดได้เต็มปากว่ามันรักต้นกล้าเข้าให้แล้ว(แน่นอน.....ถ้ามันพูดได้) และมันยินดีที่จะสละทุกอย่างที่มีเพื่อเด็กคนนี้
“เฮ้ย....ไอ้โจ๊ก.....นี่มึงมีไข่นี่หว่า.....เป็นตัวผู้นี่หว่าเฮ้ย.....บ๊ะ.....ผ่านไปไม่เท่าไหร่โตเป็นหนุ่มแล้วสิมึง”
“......”
“นี่ไง.....ตรงนี้ไง....ไข่ของมึง”
ต้นกล้าเพิ่งสังเกตเห็นเพศของมันก็คราวนี้ อวัยวะเพศผู้ของไอ้โจ๊กเพิ่งปรากฏให้เห็นเป็นรูปร่าง ไม่ต่างจากของมนุษย์เท่าไหร่ เพียงแต่ตอนนี้มันยังเป็นแค่องคชาติของเด็กทารกแรกเกิดเท่านั้น ต้นกล้าเกาไข่สองใบของมันเล่นอย่างหยอกเย้า ไอ้โจ๊กหัวเราะเอิ๊กอ๊าก มันรู้สึกจั๊กกะจี้ ต้นกล้าเล่นกับมันเหมือนเล่นกับเด็กอยู่พักใหญ่ พอเกาคางมันก็ทำท่าเคลิ้ม เกาพุงให้มัน มันก็หัวเราะเอิ๊กอ๊าก ตอนนี้เขาชินกับเสียงหัวเราะสยองของมันแล้ว
“กูมีเสื้อผ้าตอนเด็ก ๆ อยู่ในห้องเก็บของ เดี๋ยวกูเอามาใส่ให้มึงนะ”
เขาจับมันแต่งตัวด้วยชุดเก่า ๆของเขา ตอนนี้ไอ้โจ๊กดูใกล้เคียงเด็กผู้ชายวัยกำลังหัดเดิน เด็กหนุ่มสังเกตเห็นว่าพัฒนาการของไอ้โจ๊กนั้นรวดเร็ว และดูคล้ายมนุษย์ มันโตขึ้น....ไม่ใช่ตัวใหญ่ขึ้น ทว่ายืดขยายจากทารกค่อย ๆเติบโตไปเป็นผู้ใหญ่ ทั้งสัดส่วนและความสูง อีกไม่กี่วันมันคงจะโตจนเกือบเท่าเขา แล้วถึงตอนนี้เขายังจะซ่อนมันเอาไว้ได้อีกไหม
ไม่รวมถึงสมองของมันที่เรียนรู้ได้รวดเร็ว แล้วถ้ามันโตไปมากกว่านี้ แค่เนื้อมนุษย์จะยังเพียงพอสำหรับมันหรือไม่
ต้นกล้ากำลังคิดหาทางออก ถ้ามันเป็นอันตรายกับเขา เขาจะจัดการกับมันอย่างไรดี แทงด้วยมีด หรือว่าใส่ยาพิษในเนื้อให้มันกินดีล่ะ.......
หรือจะสอนให้มันล่าเหยื่อด้วยตัวเอง
หรือสอนให้มันอยู่อย่างมนุษย์ รู้จักควบคุมความกระหาย ก่อนที่มันจะสูงเท่าตึกแปดชั้น
อันไหนมันง่ายกว่ากันนะ
แล้วพวกของไอ้เสือยังเหลืออยู่อีกกี่คน
ห้องเรียนทั้งห้องจะพอสำหรับมันไหม
หรืออาจจะต้องกินทั้งโรงเรียนถึงจะพอ
“ถ้ามึงหิว....มึงต้องอดทนนะโจ๊ก กินแค่ของที่กูหามาให้มึงไปก่อน รับรองว่ายังมีให้มึงกินอีกเยอะ”
"เข้าใจ"
"พูดได้แล้วนี่หว่า เกือบเหมือนคนแล้วนะมึงอ่ะ"
เด็กหนุ่มเปิดคอมพิวเตอร์ เชื่อมต่ออินเตอร์เน็ต แล้วเริ่มค้นหาข้อมูลที่ต้องการ เขาสมัครอีเมล์ใหม่ ดาวน์โหลดโปรแกรมเพื่อป้องกันการสืบค้นเลขไอพี จากนั้นจึงสมัครเฟสบุ๊คโดยใช้ชื่อและรูปโปรไฟล์เป็นภาพของเน็ตไอดอลสาวน้อยคนหนึ่ง
ในแก๊งค์ของไอ้เสือ.....มีอยู่คนหนึ่งที่บ้าผู้หญิงมากกว่าใคร
ไอ้ปุ่น......มันคงคิดว่าตัวเองนั้นหล่อเสียเต็มประดา เอาจริง ๆแก๊งค์ไอ้เสือมันก็หน้าเหี้ยเหมือนนิสัยหมดทุกคนนั่นแหละ เว้นแต่ไอ้เสือที่พอจะดูเป็นผู้เป็นคนบ้าง แต่มันก็เลวที่สุดเช่นกัน ถึงคุมคนอื่นๆได้อยู่
ไม่ทันจะถึงหนึ่งชั่วโมงที่เขากดแอดเพิ่มเพื่อนเข้าไป ไอ้ปุ่นก็กดรับเขา
พร้อมกับส่งข้อความมาทักทาย
[สวัสดีครับ.....ชื่อไรอ่ะเตง(ตัวเอง)]
ต้นกล้าเอื้อมมือไปลูบหัวของไอ้โจ๊ก ขณะที่ตาของเขายังไม่ละไปจากหน้าจอ
“คราวนี้คงต้องเปลี่ยนที่หากินใหม่เสียแล้วว่ะโจ๊ก”
[สวัสดีจ้ะ เราชื่อดาด้า เรียนอยู่หญิงล้วน]
.
.
.
.
.
.
to be con
:hao6: ต่อไปคงพาโจ๊กออกงานได้เนอะ
-
ดาด้าโจ๊กจัดการมันให้สิ้นซากเลยนะ !
ไข่จะได้โตไวๆ :haun4:
-
น่ากลัวเหมือนเดิม แต่อย่าเกิดไรขึ้นเลย
-
โจ๊กโตไวๆนะ 555+
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:hao7: :hao7: :hao6: โจ๊กกกกกก
-
อดใจรอตอนต่อไปแทบไม่ไหว
เรารู้ว่าคนเขียนจะเขียนให้ดีดีต้องใช้เวลา
แต่อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
บอกตรงๆเรากลัวโจ๊กตายอยู่เป็นคูหูน่ารักกับตัวเอกไปอีกนานๆน้า
-
น้องกล้ากะไอ้โจ๊ก~
กำเนิดคู่หูปลาท่องโก๊~~~
-
แอบคิดลึกๆไปเหมือนกันนะ สมมติถ้ากินพวกเสือไปหมดแล้ว โจ๊กจะกินอะไรอ่ะ
หาทุบหัวคนแถวบ้านมาแทะเหรอ
:katai1:
-
ไข่ๆๆ โจ๊กมีไข่ โตเป็นรูปเป็นคนละนะน้องโจ๊ก ต่อไปโตมาๆหนวดคงจะขึ้นตามๆมา :katai5:
รอโจ๊กหัดพูดคำว่ารัก!
-
ไปๆมาๆ โจ๊กกดกล้า เหอๆๆๆๆ :hao6:
-
ฉันกลัวว่าสุดท้ายมันจะแด๊กลูกเต๋าเพื่อจะได้กดน้องกล้าจัง
-
อยากเห็นโจ๊กโต ใจจะขาดแล้ว มันจะเหมือนคนไหม o13 :hao5: :hao5:
-
:hao6: :hao6:
-
โตมาหน้าเหมือน ตัวmilo หรือเปล่าจ๊ะโจ๊ก หลอนกันทั้งบาง แน่
แต่อย่าบอกนะ ว่าจะโตขึ้นเป็นหนุ่มหล่อ อันนี้พอรับได้
อย่ากิน กล้านะ คนอื่นช่างมัน แต่กดกล้า จะคอยชินแล้วจะรอฟิน
ตอนนี้ก็กินเยอะๆ เข้าไว้ พวกไอ้เสือยังมี อีกหลายตัว!!!!!
-
ดาด้าจะล่อลวงยังไงงานนี้ต้องลุ้น อิอิ
-
ตามมาจากพี่ยศแล้วก็ไม่ผิดหวังเลยจริงๆ o13
โจ๊กจะได้อาหารอีกแล้วสินะ :hao7:
-
มันอาจจะมีรูปร่างเหมือนสิ่งที่กินเข้าไปก็ได้นะ...
-
:ruready จับตารอดูโจ๊กโต ตัวผู้ด้วย :katai2-1:
-
เกาไข่ เกาไข่ .... ติดเรทเชียว ฮ่า
-
คิดแผนนานจัง นี่รออ่านบอกเลย :katai5:
-
คนแต่งกลับบ้านนอกค่ะ...อดใจรออีกนิด
-
ปูเสื่อนอนตีพุงรอ
ฮึ๊บๆ
:katai5:
-
มารอ ร้อ รอ
-
เป็นนิยายวายแนวสยองที่อ่านแล้วเพลินดี
พอจะเดาออกแล้วละว่า ตัวเอก มีกล้ากับโจ๊ก ไม่รู้ใครจะรุกใครจะรับรอโจ๊กมันโตกว่านี้ก่อน ฮ่าๆ
ว่าแล้วมันคุ้นๆ ที่แท้ก็เจ้าของเดียวกับ เรื่อง กลับมาจากนรกนั่นเอง 555
-
โจ๊กจะโตมาเป็นคนจริงๆใช่มะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ
-
กรี๊ดดดด โจ๊กเป็นสัตว์ประหลาดที่น่ารักน่าเอ็นดูมากๆเลย 5555
ชอบๆ กล้าน่าสงสารมากๆเลย พ่อกล้าหายไปไหนน้า น่าสงสารทั้งแม่ทั้งลูก
แต่ตอนจะโหดก็โหดสุด เลือดเย็นสุด โรคจิตสุด ชอบค่ะ ชอบบบบบบ >^<
อยากอ่านต่อแล้วค่ะ อยากให้กล้าโดนโจ๊กกด เอ้ย! ไม่ใช่ๆ อยากเห็นกล้าล้างแค้น
มาอัพไวๆน้าค้า เราจะรออยู่น้า >_________<
-
รอรอรอ
โจ๊กเมื่อไหร่โตเนี่ย :ling1:
-
รอโจ๊กโตอยู่นะคะ คิดถึงมากๆ
น่ารักจริงๆเลยเรื่องนี้ ชอบโจ๊กกกกก
-
หวังว่าตอนจบกล้าจะไม่โดนโจ๊กกินนะคะ
ปล.แต่ถ้ากินอีกความหมายนึงจะฟินมากกกกกกกกกกก ฮี่ๆๆๆๆๆ
-
จะมาอัพไหมคะะะะะะะะะะะะะะะ
-
อ่านแล้วรู้สึกคุ้นๆ พอดูรูปคนแต่งเท่านั้นแหละ ใช่เลย เจ๊มาแนวนี้อีกละ
กลัวว่าจะมีการรักกันเกิดขึ้น ทีนี้ล่ะแหวกแนวยิ่งกว่าอะไรดีซะอีก
-
สยดสยองเบาๆ
-
รอต้นกล้ากะน้องโจ๊ก
-
ชอบค่ะ รอนะคะ :hao7:
-
วันที่ 6
วันนี้แม่อยู่รอจนกระทั่งเขาลงมา.....
“อ้าวแม่ ยังไม่ไปทำงานอีกเหรอครับ”
“จ้ะ.....พอดีวันนี้แม่....มัวแต่เตรียมข้าวเช้าให้กล้าน่ะ แม่ทำของโปรดกล้าด้วยนะลูก แกงส้มชะอมไข่ กับปลาทอด.....”
“อารมณ์ไหนเนี่ย ของพวกนี้ทำตอนเย็น ๆก็ได้นี่นา เดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก” ต้นกล้าส่งยิ้มให้แม่อย่างอารมณ์ดี
เด็กหนุ่มนั่งลงจัดการกับของโปรดตรงหน้า ต้นกล้าคดข้าวพูนชาม จ้วงตักกับกินอย่างน่าอร่อย ขณะที่ผู้เป็นแม่นั้นคอยจับตามองทุกอิริยาบถ สักพักเขาก็เริ่มรู้ตัวว่าถูกจ้องมอง ทันทีต้นกล้าเงยหน้าขึ้นสบตากับแม่ หล่อนก็รีบหลบสายตาลูกชายอย่างมีพิรุธ
“แม่มีอะไรจะคุยกับผมหรือเปล่า”
“ทำไมหรือจ๊ะ”
“ก็ปกติแม่ไม่เคยอยู่จนถึงเวลานี้นี่นา ที่ทำงานของแม่ก็ไกลจากบ้านมาก ออกเวลานี้ยังไงก็ไม่ทันแน่ ๆ แม่รอเจอผมใช่หรือเปล่า”
ต้นกล้ามองแม่ของเขาอย่างจับผิด ผู้หญิงอย่างแม่นั้นซื่อเซอะอย่างที่ไอ้ชดมันว่านั่นแหละ ดูแปบเดียวก็รู้แล้วว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“เอ่อ.....ชดเค้า....หายไปนานเนอะ”
“ก็แล้วไม่ดีหรือไง แม่อยากให้มันกลับมาเหรอ”
“เปล่าจ้ะ....แม่แค่....”
“ครับ?”
“ป่านนี้เค้าน่าจะกลับมาแล้ว แม่ไปจ่ายตลาดก็ไม่เจอเค้าเมาอยู่ที่นั่นเหมือนเคย ชาวบ้านยังถามเลยว่า.....”
“อาจจะตายไปแล้วก็ได้มั้ง?”
“ต้นกล้า!!!”
ผู้เป็นแม่รู้สึกตกใจ ที่ลูกชายของหล่อนพูดเรื่องความเป็นความตายออกมาได้หน้าตาเฉย ต้นกล้ายักไหล่อย่างไม่ใส่ใจนัก เขาหันมาสนใจอาหารตรงหน้าต่อ ก้มหน้าก้มตากินข้าว นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้กินของดีดีแบบนี้ เพราะแม่ต้องแบ่งเงินเป็นค่าเหล้าค่าบุหรี่ของไอ้เหี้ยชด คนไร้ค่าอย่างมันตายไปได้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมแม่ถึงต้องอาลัยอาวรณ์มันด้วย หรือว่าแม่สงสัยอะไรในตัวเขา แม่ไปรู้ไปเห็นอะไรมาอย่าวนั้นหรือ?
“แม่ทำท่าแปลก ๆ เหมือนห่วงมัน”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกจ้ะ”
“หรือว่าแม่รักมัน?”
“กล้า!!! หนูอย่าพูดแบบนี้อีกนะลูก ผู้ชายคนเดียวที่แม่รักก็คือพ่อของหนู ซึ่งตายไปแล้ว.....ส่วนหนูก็คือลูกที่แม่รักมากที่สุด แม่แค่เป็นห่วง กลัวว่าลูกจะเข้าไปข้องเกี่ยวกับเรื่องไม่ดี สองสามวันมานี่ลูกทำตัวแปลก ๆ หายออกไปกลางดึก....ไหนจะกล่องใบนั้น...”
“หึ....รักมากงั้นหรือ รักแต่ไม่เคยปกป้องอะไรผมได้เลย แม่เคยรู้หรือเปล่าว่ามันทำอะไรกับผมบ้าง มันไม่ใช่แค่ทุบตีอย่างที่แม่เห็น ลับหลังแม่....มันเกือบจะข่มขืนผมตั้งหลายครั้ง แม่รู้หรือเปล่า ว่าตอนเด็ก ๆผมต้องใช้ปากให้มัน แม่เคยช่วยผมได้ไหม”
“ต้นกล้า....”
“หยุดเรียกชื่อผมเสียที”
ผมฆ่ามันเองแม่พอใจหรือยัง....เขาเกือบจะหลุดประโยคนี้ออกไปแล้ว แม่กำลังสงสัยเขา แล้วสิ่งที่แม่เห็น เขายังนึกหาคำแก้ตัวไม่ออกในตอนนี้ เขาจำเป็นต้องเบี่ยงประเด็นไปก่อน โดยการพูดถึงสิ่งที่เขาไม่กล้าบอกแม่ เพราะไม่ต้องการให้แม่เสียใจ
แต่มาตอนนี้ ให้แม่รู้เรื่องที่มันทำกับเขาดีกว่า....ดีกว่าให้แม่รู้ว่าลูกชายของแม่เป็นฆาตกรที่เลี้ยงตัวประหลาดเอาไว้
แม่ของเขาฟุบหน้าลงไปบนโต๊ะและกำลังร้องไห้ หล่อนทั้งตกใจและเสียใจที่ได้รู้ความจริงจากปากลูก ที่ผ่านมาหล่อนเป็นแม่ที่ไม่เอาไหน ปล่อยให้ไอ้สัตว์นรกนั่นคุกคามชีวิตหล่อนกับลูกเสมือนลูกไก่ในกำมือ พอเสียสามี หล่อนก็กลัวไปหมด หล่อนถูกมันขืนใจอย่างทารุณ ทำให้หล่อนทั้งเกลียดทั้งกลัวมัน กลัวว่าหากขัดขืนหรือคิดสู้ ลูกชายของหล่อนอาจจะได้รับอันตราย แต่เปล่าเลย ลูกชายของหล่อนเองก็ไม่ได้ปลอดภัย หล่อนไม่เคยรู้ว่ามันทำแบบนั้นกับต้นกล้าด้วย ยิ่งคิดหัวอกของคนเป็นแม่ก็ทั้งเจ็บปวดและคับแค้นในหัวใจในคราวเดียวกัน
“แม่ไม่ต้องร้องหรอก ผมไม่ได้มีความลับอะไร กล่องนั่นเป็นงานที่ต้องส่งอาจารย์ ผมลืมเอาไว้ นึกขึ้นได้เลยกลับไปเอา ส่วนไอ้ชด ผมก็แค่อยากให้มันตาย ผมขอโทษที่ตวาดใส่แม่”
“จ้ะ....แม่เชื่อลูก แม่จะไม่ถามเซ้าซี้หรือว่าจับผิดอะไรอีกแล้ว แล้วถ้ามันกลับมา....แม่จะไล่มันออกไป แม่จะทำ แม่จะไม่กลัวอะไรมันอีกแล้ว”
“ครับแม่ ผมโตแล้ว แม่ไม่ต้องกลัวมันอีกแล้ว ผมจะปกป้องแม่เอง”
.
.
.
.
.
เด็กหนุ่มออกจากบ้านพร้อมกับแม่ของเขา แต่พอแยกกัน เขาก็ย้อนกลับมาที่บ้านอีกครั้ง
“กิ๊”
“โจ๊ก.....แม่เริ่มสงสัยกูแล้ว มึงเองก็อยู่ในกล่องไม่ได้อีกแล้ว แล้วกูก็ไม่อยากให้มึงอยู่ที่นี่.....มันไม่ปลอดภัย”
“ปอดดดดด....พายยยยยย”
“ใช่ ถ้าแม่จับได้ มันคงไม่ดีแน่ ๆ มึงสัญญากับกูนะ ห้ามทำร้ายแม่กู.....แค่แม่กูกับแมว กูขอได้ไหมโจ๊ก ต่อให้หิวแค่ไหนมึงก็ต้องทน วันนี้มึงทนหิวหน่อยนะ กินหมูนี่ไปก่อน”
“โจ๊กกก....หิว.....กล้า.....โจ๊กกกก....หิว”
เขาเองก็ยังคิดไม่ตก ว่าจะหลอกล่อไอ้ปุ่นมาได้อย่างไร ไอ้เรียกออกมาน่ะคงไม่ยากเกินความสามารถนัก คุยกันในแชทแค่ไม่กี่ชม. มันก็เอ่ยปากนัดเจอเขาแล้ว แต่ว่า.....เขาจะไปหาผู้หญิงที่ไหนมาล่ะ
ต้นกล้าส่องดูตัวเองในกระจก ก่อนจะสะบัดหัวแรง ๆสองสามครั้ง มันต้องมีทางอื่นสิ จะให้เขาแต่งเป็นผู้หญิงเนี่ยนะ ใครจะเชื่อ ที่สำคัญเขาแต่งหน้าแต่งตัวไม่เป็นเลยน่ะสิ
“โอ้ยยยย.....กูเครียดดดดด”
“เคี้ยดดดดดดดด”
“ฮ่าฮ่าฮ่า....เครียดโว้ยไอ้ตูด ไม่ใช่เคี้ยด ดูนะ เวลากลุ้มใจ....คนเราจะทำแบบนี้ เอามือกุมหัวตัวเอง เฮ้ยนี่กูทำอะไรอยู่วะเนี่ย สอนภาษาสัตว์ประหลาดเหรอ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า....สาดปาหลาด”
ไอ้โจ๊กเริ่มหัดพูดตามเขา ตอนนี้มันพูดได้เยอะขึ้น แต่ส่วนใหญ่มันยังไม่รู้ความหมายของคำ เว้นแต่คำว่ากิน....หิว....เนื้อคน....เลือด กับคำอีกไม่กี่คำที่เขาพูดย้ำกับมันบ่อย ๆ จนมันซึมซับแม่เริ่มเข้าใจ
“มีคนช่วยได้โจ๊ก.....แต่กูก็ไม่รู้ว่ามันจะปลอดภัยแค่ไหน คงต้องเสี่ยงเอา แล้วคืนนี้กูก็ต้องหาที่อยู่ใหม่ให้มึง”
“โจ๊กกกก....อยู่.....กับ......กล้า”
“ไม่ได้ อยู่ไม่ได้แล้ว”
“กล้า....ทิ้ง.....ทิ้ง”
“โธ่เอ๋ย.....ไอ้โจ๊ก.....กูไม่ทิ้งมึง แต่มึงอยู่กับกูไม่ได้แล้ว ไม่ได้จริง ๆ”
“โจ๊กกกก....จะ.....ไม่....กิน....แม่.....สัญญา.....ไม่....กิน”
ต้นกล้านึกถึงอาคารร้างที่ไฟไหม้ อยู่ห่างไกลจากแหล่งชุมชน บางทีคงต้องเอามันไปซ่อนไว้ที่นั่น ผ่านไปอีกวัน ตัวของมันก็สูงขึ้นมาอีกนิดหนึ่ง ถ้าหากได้กินไอ้ปุ่นซึ่งตัวโตกว่าไอ้แม็ค ไอ้โจ๊กคงโตมากกว่านี้อีก
“กูต้องไปเรียนแล้ว....มึงอยู่แต่ในนี้ แล้วก็เงียบ ๆ ได้ยินอะไรก็มุดเข้าไปใต้เตียง เข้าใจไหม”
“กล้า....ไม่....ทิ้ง....นะ”
“ไม่หรอก....กูสัญญา”
ต้นกล้าคว้าตัวไอ้โจ๊กมากอด เขาลูบหัวของมันเบา ๆ ก่อนจะดันตัวมันออกมา ดวงตาของไอ้โจ๊กในตอนนี้ดูเศร้า ราวกับมันเข้าใจทุกอย่าง นับวันมันยิ่งเหมือนมนุษย์ ไม่ใช่รูปร่าง แต่เป็นอารมณ์ความรู้สึก ต้นกล้ามั่นใจว่ามันกำลังรู้สึกเศร้า เขาจึงกอดมันอีกทีเพื่อเป็นการยืนยัน ว่าเขาจะไม่ทอดทิ้งมัน
ไอ้โจ๊กรับรู้ได้จากอ้อมกอดนั้น ความรู้สึกที่ต้นกล้าส่งผ่านมายังตัวมัน ทั้งจังหวะการเต้นของหัวใจ และอุณหภูมิของร่างกาย มันแสยะยิ้มสยองโชว์ฟันเขี้ยวอันแหลมคม เด็กหนุ่มหัวเราะพร้อมกับขยี้หัวมันเบา ๆ
“เดี๋ยวคงต้องสอนมึงแปรงฟันบ้างแล้ว เลือดติดเต็มเหงือกเลย ไอ้ตัวแสบ”
“กิ๊กิ๊”
“ปากเหม็นด้วย”
.
.
.
.
.
เด็กหนุ่มตัดสินใจเดินเข้าห้องเรียน หลังจากที่ยืนกัดเล็บอย่างลังเลอยู่นาน วันนี้พวกไอ้เสือมากันครบทุกคน ขาดก็แต่ไอ้แม็ค ต้นกล้าใจเต้นตึกตัก อยากรู้ว่าจะมีใครพูดถึงไอ้แม็คบ้างหรือเปล่า ไหนจะรอยเลือดในห้องเรียนอีก ผ่านไปวันหนึ่งแล้ว ป่านนี้จะมีคนสังเกตเห็นหรือยัง
ไอ้เสือจ้องหน้าเขาเขม็ง ยิ่งทำให้ต้นกล้าทั้งกลัวและตื่นเต้นเป็นทวีคูณ เขารู้สึกได้ถึงเหงื่อที่ชื้นเต็มฝ่ามือ ลูกเต๋าเองก็กำลังจ้องมองเขาเช่นกัน แต่ต้นกล้าไม่ได้สังเกตเห็นเพราะมัวแต่เดินก้มหน้ามองพื้น
“ไฮ....”
“เอ่อ....ไฮ”
“เมื่อวานทำไมไม่มา”
“เราไม่สบาย”
“เป็นอะไร”
“เราบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับเรา”
เป็นอีกครั้งที่ต้นกล้ารู้สึกเจ็บปวดหัวใจ ลูกเต๋าพยายามที่จะพูดกับเขา และไถ่ถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย ตามประสาเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง แต่เขากลับตัดบทอีกฝ่ายอย่างร้ายกาจและไร้เยื่อไย แม้แต่หน้าอีกฝ่ายก็ยังไม่กล้ามองด้วยซ้ำไป
“ถึงกล้าไม่อยากเป็นเพื่อนกับเราแล้ว....แต่ยังไงกล้าก็ยังเป็นเพื่อนเรานะ”
“........”
“เราไม่รู้ว่าเราทำผิดอะไร ถ้าหายโกรธแล้วก็มาคุยกันได้เสมอเลยนะ”
รออีกนิดนะลูกเต๋า รอจนถึงวันที่เขาฆ่าพวกมันจนหมด เขาสัญญากับตัวเองว่าจะไม่เย็นชากับเพื่อนเพียงคนเดียวของเขาอีก แม้ว่ามันจะอาจจะสายเกินไปแล้ว แต่เขาจะทำทุกอย่างให้ลูกเต๋ากลับมารู้สึกกับเขาเหมือนเดิม เขาจะยิ้ม จะร่าเริง จะไม่ทำตัวน่าเบื่ออีก แล้วก็จะเริ่มคุยกับคนอื่นก่อนด้วย
“ลูกเต๋า....เที่ยงนี้กินอะไร เราอยากกินเตี๋ยวเนื้อ พลอย....ไปกินเตี๋ยวเนื้อม๊ะ....เต๋าไปด้วยกันนะ พวกจ๊ะจ๋าไปกันหมดเลย” เด็กสาวหน้าตาน่ารักเดินเข้ามาถาม หลังจากที่อาจารย์ประจำวิชาเดินออกไป เธอส่งยิ้มหวานให้ลูกเต๋า และมองต้นกล้าด้วยสายตาแปลกประหลาด
“อื่อ...ไปสิ....กล้า....ไปกินด้วยกันก็ได้นะ”
“เราไม่หิว เต๋าไปกินกับเพื่อนเถอะ”
“อืมมมม ได้....”
“เย้....น่ารักมากเต๋า ไม่ได้ไปกินด้วยกันนานแล้ว คิดถึง”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ขนาดนั้นเลย”
“จ้า”
ลูกเต๋าก็ยังคงเป็นลูกเต๋าที่ใครต่อใครต่างก็ต้องการเหมือนเคย ด้วยความที่เป็นเด็กหัวดี หน้าตาน่ารักและอัธยาศัยดี เด็กผู้หญิงแต่ละกลุ่มต่างจึงก็พยายามดึงลูกเต๋าให้เข้าร่วมกลุ่มด้วย พวกผู้ชายเองไม่เว้นแม้แต่พวกไอ้เสือที่เคยเข้ามาตีสนิท แต่ก็ต้องหน้าแตกกลับไป เพราะฉะนั้นแล้ว ถึงจะไม่มีเขาสักคน ลูกเต๋าก็ยังมีเพื่อนคนอื่น ๆ อีกเยอะแยะที่อ้าแขนรออยู่ ต้นกล้ารู้สึกสมเพชตัวเองขึ้นมาทันที ที่หลงคิดไปเองว่าอีกฝ่ายคงจะแย่ที่ไม่มีเขาอีกแล้ว ตอนนี้ที่น่าเป็นห่วงคือจะล่อไอ้ปุ่นออกมาอย่างไรต่างหาก
“เฮ้ย....เสือมึงเห็นเด็กใหม่กูยังวะ เรียนหญิงล้วนด้วยนะมึง”
“ไหนขอกูดูหน่อยสิ”
“น่ารักมั้ย ชื่อน้องดาด้า”
“น่ารัก....แต่รูปปลอมหรือเปล่าเหอะมึง ไม่ใช่ว่าตัวจริงแม่งเป็นผู้ชายล่ะ”
ต้นกล้าเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ ไม่มีใครพูดถึงไอ้แม็คที่หายไป มีแต่ไอ้ปุ่นที่พล่ามเรื่องผู้หญิงคนใหม่ของมันเสียงดังลั่น ราวกับจะอวดให้คนทั้งห้องรู้
“ไม่เกินมะรืน กูได้ชัวร์ แล้วเดี๋ยวจะแบ่งให้พวกมึงเหมือนเคย”
“เฮ้ยยังไงวะ....ยังไง....ทำแบบน้องเฟิร์นคนก่อนเหรอมึง”
“เออ....ระดับนี้แล้ว ไม่ให้ซวยหรอกน่ะ”
“แม่งกรีดแขนฆ่าตัวตายเนี่ยนะไม่ซวย”
“เหี้ยอย่าเสียงดังสิ คราวนี้ไม่แล้ว ไม่ถ่ายคลิปแบล็คเมล์ แต่ใช้ยาแทนเว้ย ถ้ามันสมยอมใครจะเอาผิดได้วะ”
เลว....เลวบริสุทธิ์จริง ๆ
ไอ้เหี้ยปุ่นเคยทำแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง คลิปพวกนั้นต้นกล้าเองก็เคยเห็น มันจีบผู้หญิงและหลอกฟันไม่พอ ยังถ่ายคลิปมาแบล็คเมล์ทั้งตอนอึ๊บกันและตอนเล่นยา เพื่อใช้ขู่ให้เธอยอมมาเป็นของเล่นให้เพื่อน ๆของมันอีก จนกว่าพวกมันจะเบื่อ เรื่องของใบเฟิร์นเมื่อปีก่อนก็เป็นเรื่องดังไปทั่วทั้งจังหวัด ขนาดลงหนังสือพิมพ์พาดหัว แต่ก็ไม่มีหลักฐานอะไรเอาผิดกับพวกมันได้ แม้ว่าในตอนนี้คลิปของเหยื่อพวกนั้นจะยังคงปรากฏอยู่ให้เห็นตามเว็บไซต์ต่างๆก็ตาม แต่พวกมันก็ฉลาดพอที่จะเลือกถ่ายในม่านรูดและถ่ายให้เห็นเพียงแค่เหยื่อเท่านั้น
ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว
ต้องฆ่า
ต้องฆ่า
.
.
.
.
.
.
ในฐานะแม่คนหนึ่ง ในที่สุดความอยากรู้ก็เอาชนะความกลัวจนได้ หล่อนไม่เชื่อเรื่องที่ลูกเล่า ไม่ใช่เรื่องไอ้ชด แต่เป็นเรื่องกล่องใบนั้นต่างหาก
อย่างน้อยก็ขอให้ได้รู้เถิด ยังไงเสียหล่อนก็ยืนอยู่ข้างลูกอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
ตอนเช้าหลังจากที่แยกกัน หล่อนก็แอบสะกดรอยตามลูกชาย แล้วก็พบว่าต้นกล้าย้อนกลับมาที่บ้านอีกครั้ง หล่อนยืนรอจนกระทั่งเด็กหนุ่มออกมา แล้วจึงไขบ้านเข้าไป หล่อนเห็นเด็กหนุ่มแวะร้านขายหมูในตลาด
ทำไมต้องซื้อเนื้อหมูด้วยล่ะ ? หล่อนนึกถึงวันที่เนื้อและปลาหายไปจากตู้เย็นอย่างผิดสังเกต
หรือว่าจะเลี้ยงตัวอะไรเอาไว้ ? ในใจภาวนาให้เป็นแบบนั้น แม้จะมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่ามีเรื่องผิดปกติในบ้าน และลูกชายของหล่อนต้องรู้เห็นเรื่องที่ไอ้ชดนั้นหายตัวไป ยิ่งได้เฝ้าสังเกตพฤติกรรม ก็ยิ่งมั่นใจว่าต้นกล้ากำลังปกปิดอะไรเอาไว้
“อีพรเอ๊ย......เกิดจะมาสนใจอะไรป่านนี้นะ” หล่อนตำหนิตัวเอง
ตึง!!!!
มีเสียงดังมาจากข้างบน หล่อนคว้ามีดมาเล่มหนึ่ง ค่อย ๆก้าวขาขึ้นบันได
เริ่มได้กลิ่นแปลก ๆ
กลิ่นคาวเลือด
ประตูห้องนอนของลูกชายค่อย ๆเปิดออกอย่างระวัง ทุกอย่างในนั้นเป็นปกติ แล้วกล่องล่ะ ทำไมกล่องใบนั้นไม่ได้อยู่ในห้อง จริงสิ....หล่อนเห็นต้นกล้าหอบมันขึ้นไปบนห้องใต้หลังคา
ก๊อก ๆ ๆ
“ว๊าย......โธ่เอ้ย.....แมวเหรอเนี่ย” เจ้าแมวสีเทานั่นเอง ดูท่าเหมือนมันกำลังเคาะเรียกใครสักคน เพื่อที่จะเข้ามา หล่อนหันหลังอย่างช้า ๆ ปิดประตูห้องนอนลูกชาย แล้วเปลี่ยนเป้าหมายไปยังห้องใต้หลังคา ที่ซึ่งกล่องใบนั้นตั้งอยู่
“กิ๊”
ไอ้โจ๊กค่อย ๆโผล่หัวออกมาจากใต้เตียง มันหันไปมองประตู และหันมามองเจ้าแมวสีเทาอย่างดีใจ
มีเพื่อนเล่นแล้ว
“กิ๊”
รอเดี๋ยวนะ
รอให้แม่ของกล้าไปก่อน
.
.
.
.
.
.
“เฮ้ยยยยย”
ตอนพักเที่ยง ในห้องสมุด....ไอ้เสือกระชากตัวเขาซึ่งกำลังหาหนังสือสำหรับทำรายงาน แล้วลากเข้าไปในมุมที่ปลอดคน ตรงนั้นมีเด็กมัธยมต้นอยู่เพียงสองคน แค่แยกเขี้ยวขู่ เด็กพวกนั้นก็กระเจิงหายไปอย่างรวดเร็ว
“มึงไปไหนมา”
“ป่ะ...ไปไหน”
“ก็เมื่อวานนี้มึงไม่ได้มาเรียน”
“เราไม่สบายน่ะ”
“ไอ้แม็คมันไม่ได้มาเรียนสองวันแล้ว กูโทรหามันก็ไม่ได้รับ วันอังคารมึงได้คุยกับมันมั่งมั้ย”
“คุย....แม็คฝากทำรายงาน ทำให้พวกนายด้วย”
“แค่นั้น?”
“อื่อ”
“ก็แล้วไป มึงจะไปไหนก็ไปเถอะ”
ต้นกล้าแทบก้าวขาไม่ออก มาจนถึงตอนนี้ ไอ้เสือไม่ได้น่ากลัวอีกต่อไปแล้ว แต่ที่เขากลัวคือความลับของเขาต่างหาก ขืนถูกมันจับได้ตอนนี้ ทุกอย่างคงล้มไม่เป็นท่า
ถ้าเป็นอย่างนั้นก็อดแก้แค้นน่ะสิ
“เดี๋ยว....อย่าเพิ่งไป”
“มีอะไรเหรอ.....ระ....เราจะไปหาหนังสือมาทำรายงาน”
“ไอ้แม็คมันโทรหากู ตอนเย็นวันอังคาร....”
เป็นไปไม่ได้ เรื่องนั้นเขาตรวจดูดีแล้ว หลังจากที่ฟาดมันจนน่วม เขาก็เก็บโทรศัพท์ของมันมาด้วย มันยังไม่ทันได้กดโทรหาใครเลย และเขาก็มัดมันแน่นหนาขนาดนั้น ไม่มีทางที่มันจะขอความช่วยเหลือใครได้
“เหรอ” ต้นกล้าแปลกใจตัวเอง ที่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ ไอ้เสือไม่รู้อะไรทั้งนั้น มันก็แค่สงสัยเรื่องคลิปของลูกเต๋าที่มันส่งให้เขาดูกลางดึก คนอย่างมันไม่มีทางเป็นห่วงเพื่อนหรอก
“มันพูดอะไรก็ไม่รู้ กูฟังไม่ถนัด แล้วสายก็ตัดไป”
“อื่อ”
“มึงแน่ใจนะ ว่าไม่มีอะไร”
“ไม่มีนี่”
“มึงไปได้แล้ว ทำให้ดีด้วยนะ รายงานน่ะ”
“ได้สิ”
อีกไม่นานหรอกเสือ
อีกไม่นานมึงก็จะได้รู้เองนั่นแหละ
ทั้งเรื่องไอ้แม็ค และเรื่องอื่นที่มึงสงสัย
รอให้ถึงตาของมึงก่อนเถอะ
หึหึหึ
.
.
.
.
.
ต้นกล้ายืนลังเลอยู่นาน บ้านของหล่อนนั้นอยู่ถัดจากบ้านเขาไปไม่กี่หลัง หลังเป็นคนเก็บตัวและไม่ค่อยสุงสิงกับใคร
“มายืนจ้องบ้านชั้น มีอะไรหรือเปล่า”
“ครับ....สวัสดีครับ”
หล่อนปรากฏตัวขึ้นเงียบ ๆทางด้านหลัง ในมือถือถุงพะรุงพะรัง และเดินผ่านเขาไปอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่หลังจากไขประตูบ้าน หล่อนก็หันมามองเขา
“จะเข้าหรือเปล่า”
“ครับ”
ในบ้านนั้นค่อนข้างมืด นับว่าเป็นสาวประเภทสองที่ใช้ชีวิตได้อย่างลึกลับเสียจริง พวกชาวบ้านต่างก็ลือกันไปต่าง ๆ ทั้งหาว่าหล่อนเป็นพวกโรคจิตบ้าง คนร้ายหนีคดีบ้าง หนักสุดก็เห็นจะเป็นร่างทรง คงเพราะหล่อนชอบสวมเสื้อผ้าสีดำดูกรุยกราย และสวมใส่เครื่องเงินเต็มตัวไปหมด
“ชื่ออะไรล่ะเรา”
“ต้นกล้าครับ”
“อืมมมมม”
ถ้าขอให้หล่อนช่วยแต่งหน้า หล่อนจะหาว่าเขาเพี้ยนไหม มันไม่มีทางอื่นอีกแล้วจริง ๆ จะให้ไปหาจ้างใครมา ในเมื่อเขาเป็นแค่เด็กมัธยมที่ยังไม่มีงานทำ อีกอย่างเรื่องนี้จะให้คนรู้มากก็ยิ่งวุ่นวาย
“เป็นคนแปลกดีนะ”
“เห?”
“ชั้นเห็นเธอหอบกล่องออกไปเมื่อคืนก่อน แล้วก็กลับมาพร้อมกับ......คนแคระ?”
“คุณน้าเห็นด้วยหรือครับ”
“จากหน้าต่างห้องนอนน่ะ จะว่าไปกล่องใบนั้นชั้นเห็นเธอหิ้วตากฝนมาด้วยนะ”
“ครับ”
เด็กหนุ่มใจหาย ทั้งที่วันนั้นดูจนแน่แล้วว่าบ้านทุกหลังนั้นปิดไฟนอนกันหมด ต้นกล้านึกถึงเรื่องที่ต้องทำขึ้นมาในหัว ถ้ารู้มากก็ต้องกำจัด ดีเสียอีก....ไอ้โจ๊กจะได้มีอาหารกิน ถ้าหล่อนวุ่นวายหรือว่าสร้างปัญหาน่ะนะ แต่ดูเหมือนว่าหล่อนจะไม่ได้ใส่ใจอะไรในตัวเขาเลย หากเป็นบ้านอื่นคงได้แจ้นมาฟ้องแม่เขาไปนานแล้ว
“ไม่ใช่เรื่องของชั้น ชั้นก็แค่เห็น ทำยังไงได้ล่ะ ก็มันเห็นไปแล้วนี่.....จริงไหม”
“คุณน้าทำงานอะไรเหรอครับ”
“เมื่อก่อนนี้เป็นช่างแต่งหน้า.....ต่อมาก็แต่งหน้าศพ ตอนนี้ไม่ได้ทำงานแล้ว.....อยู่เฉย ๆน่ะ”
“อ่อครับ”
“ทำไม.....ไม่เชื่อหรือว่าชั้นแต่งหน้า เห็นรอยแผลที่แก้มชั้นมั้ยล่ะ ไม่เห็นล่ะสิ นี่แหละเวทมนตร์ล่ะ”
ตาของหล่อนเป็นประกายขึ้นมาวูบหนึ่ง ดูเป็นคนเพี้ยน ๆ แต่ก็ไม่มีพิษมีภัยกับใคร
“อยากให้ชั้นแต่งหน้าให้มั้ยล่ะ”
“ครับ?.....อะไรนะ”
“ก็เธอมาหาช่างแต่งหน้าไม่ใช่หรือ”
เธอหายเข้าไป และกลับมาพร้อมอุปกรณ์ชุดใหญ่ ในนั้นมีแต่เครื่องสำอาง
“ยังใช้ได้อยู่ ถอดแว่นตาออกเสียสิ”
“เห?”
“เธอต้องระวังพวกสอดรู้สอดเห็นให้ดี โดยเฉพาะอีแก่บ้านตรงข้าม ถึงจะปิดไฟนอนกันหมด แต่ก็ใช่ว่าจะปลอดภัย พวกสอดรู้....หึหึหึ ถ้าเธออยากจะเก็บความลับเอาไว้ เธอก็ยิ่งต้องระวังเป็นสองเท่า”
“ครับ......คนแคระนั่น....เป็นเพื่อน.....”
“ไม่ต้องบอกชั้น ชั้นไม่อยากรู้เรื่องของเธอ แล้วเธอก็อย่าถามเรื่องของชั้น เธอรู้แค่ว่าชั้นเป็นช่างแต่งหน้า.....เป็นกะเทยเพี้ยน ๆ โอเค๊”
ต้นกล้าเองก็รู้ว่าจากแม่นี่แหละ ว่าหล่อนเป็นช่างแต่งหน้ามาก่อน หล่อนคงจะถูกผู้ชายทำร้ายหรือไม่ก็หลอกลวงจนกลายเป็นคนเพี้ยน ๆแบบนี้ บางทีหล่อนอาจจะฆ่าใครแล้วฝังเอาไว้ในบ้านนี้ก็ได้ เขาเองก็ไม่ได้กลัวอะไรหรอก ทางใครก็ทางมันอยู่แล้ว เขาก็มีปัญหาของเขา ไม่ว่างพอจะมายุ่งเรื่องของใครเช่นกัน
“ชั้นชอบแต่งตัวเวลาอยู่บ้านน่ะ แต่งเป็นคนนั้นคนนี้ วิกผมชั้นก็มีนะ......อืม.....ผิวเธอดีมากเลยนะ แต่ต้องแต่งมากหน่อย......หน้าจืด ๆของเธอมันสะดุดตาเวลาแต่งเป็นผู้หญิงน่ะ”
“ครับ”
“แลเงาแบบนี้นะ ให้เห็นสันจมูก แล้วก็ตรงนี้...ให้หน้าดูเรียวขึ้น แต่งมากไปก็แก่.....เน้นแค่ตาให้โตกว่านี้ก็พอแล้ว”
“เอ้าเสร็จแล้ว ส่องกระจกสิ”
เบื้องหน้าของเด็กหนุ่มนั้นดูราวกับเป็นคนละคน ดูสวยหวานอย่างกับใบหน้าของเด็กผู้หญิง หากสวมวิกผมเสียหน่อยคงยากที่จะจำได้ ถึงจะไม่เหมือนเน็ตไอดอลที่ใช้เป็นรูปโปร์ไฟล์ แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับคนมักง่ายอย่างไอ้ปุ่นหรอก
“พรุ่งนี้ผมให้คุณน้าแต่งให้อีกได้ไหมครับ พอดีผมต้องไปงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อนน่ะ เค้าบังคับให้แต่งแฟนซีไป”
“ได้สิ”
“ขอบคุณมากเลยนะครับ”
“ไปล้างหน้าซะ ขืนกลับไปแบบนั้นแม่เธอต้องตกใจแน่”
ตราบใดที่ไม่สร้างปัญหา เขาจะไม่ฆ่าหล่อน ถึงแม้หล่อนจะเห็นไอ้โจ๊กแล้วก็ตาม
ที่เหลือก็แค่คืนนี้อีกคืน
หาบ้านใหม่ให้ไอ้โจ๊ก จะได้ไม่ต้องคอยกระเตงมันไปไหนๆให้คนเห็น
“รอก่อนนะโจ๊ก คืนพรุ่งนี้มึงได้กินอาหารสมใจแน่ ๆ”
หึหึหึ
.
.
.
.
.
to be con
หายไปนาน ขอโทษทีนะคะ ช่วงนี้กลับต่างจังหวัดบ่อย ค่อนข้างโลวเทคนิดนึง ไม่มีเน็ต แอร์การ์ดก็ใส่ซิมไม่ได้(ซิมโดนตัดเหลืออันนิดเดียว) แต่จะพยายามอัพให้ถี่ ๆ เท่าที่จะทำได้นะคะ :katai2-1:
ตัวละครใหม่นี่ใส่พอให้เป็นสีสัน เป็นเจ๊กะเทยโรคจิตนิด ๆ ให้พระเอก? อย่างต้นกล้าได้มีตัวช่วยบ้าง เพราะน้องโจ๊กแด๊กเก่งอย่างเดียว เดี๋ยวจะเสียเรื่อง :hao7:
-
อร๊ายยยย ตอนต่อไปได้แต่งหญิงแน่นอนวุ๊ยยย
เดี๋ยวโจ๊กเห็นแล้วจะหวั่นไหวนะ (ฮา)
-
ความลับใคร ความลับมัน~
ไม่ขี้เผือก ชีวิตก็ยืนยาว :laugh: o18 :laugh:
-
โอ้ยคิดถึงคนเขียน
คิดถึงโจ๊ก
คิดถึงต้นกล้า
ตอนนี้ทำเราค้างมากอ่ะ
-
:katai1: :katai3:
-
จ๊ากกก อย่าฆ่าคนมั่วซั่วนะกล้า
รอค่าาาาาาา ไอ้โจ๊กจะโตแล้วใช่ไหม กิ๊. :impress2:
-
เริ่ดค๊าาาา คิดถึงโจ๊กมากๆ :katai2-1:
-
จิ้มมมมมม สนุกกกกกก
-
มารอน้องดาด้าปฏิบัติแผนการรรรร :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบๆ ดีตัวใหญ่บ้าผู้หญิง กินแล้วโจ๊กจะได้กรายเป็นเหมือนเด็กไม่ใช่แค่คนแคระน่ะนะ โฮๆ
ปล.หรือคุณพี่จะหักบทอีกครั้ง พระเอง<<<<ใครกันแน่ OMG
-
อ่านแล้วลุ้นอยู่ตลอดเลยค่ะ อยากเห็นโจ๊กโตเป็นหนุ่ม
สนุกมาก อยากให้ลงครั้งละสิบตอนเลยนะคะ55555555555555
-
แอบอยากเห็นหน้าน้องกล้า
พอบอกว่าจืดๆแต่ดูดีแล้วก็ดูจิตๆนี่แอบนึกถึงมัตสึยาม่า เคนอิจิที่เล่นเป็นแอลเดธโน้ตเลยค่ะ (แต่สมัยหนุ่มกว่าปัจจุบันนะ..)
/มุมสายตาหลายๆภาพรู้สึกขวางโลกและแอบมีปัญหานิดๆทำให้นึกถึงน้องกล้าเลยค่ะ
รอนะคะ รอน้องโจ๊กเติบใหญ่...
-
เอ็นดูน้องโจ๊กจัง น่าร้ากกกกกกกกก
-
ฆ่าไปเรื่อยๆ ถึงเหนื่อยก็หยุดไม่ได้
-
เอ็นดูโจ๊กจังแฮะ 5555
โตไวๆน้าาาาาาาา
-
ท่าทางยัยป้าบ้านตรงข้ามเจ๊คนนี้ต้องโดนแด๊กเข้าสักวันแน่
-
คิดภาพโจ๊กเกาะขอบอ่างล้างหน้าแล้วแปรงฟันแล้วแลดูน่ารักแปลกๆแหะ..
-
แอบเศร้าตอนจะเอาโจ๊กไปไว้ที่อื่น ม่ายยยยยยยยยยยยยยยTT^TT
-
โอโหจิตมากๆ
แต่ดันชอบตรงมันคล้ายๆจะแฟนซีเนี้ยละ 555+
โอ้ยชอบหงะ
โจ๊กจะกลายเป็นคนสักวันไหมนิ
กลัวยังเดียวคือโจ๊กจะกินเต๋าและกลายเป็นเต๋าไป
-
เอาแอบกลัวว่าโจ๊ะจะกินลูกเต๋าจังเลย ถ้ากล้ากลับมาดีกับลูกเต๋าแล้ว :ling3:
-
เอาแล้ว เริ่มแผนการล่อด้วยผู้หญิง(แต่งหญิง)
-
ชักไม่มั่นใจแล้วสิว่า ตอนจบ กล้าจะรอดตาย กลายเป็นคนดี หรือโดนขังใน รพ.บ้าป่ะเนี้ย
-
เรื่องมันจิต เราก็จิต
ไปด้วยกันได้ อิอิ
ชอบมากๆ เลย
ตอนนี้เชียร์ให้เต๋าโรคจิตพอๆ กับต้นกล้า
จะได้เป็นคู่รักนักฆ่า สวีทวี้ดวิ้วช่วยกันหาอาหารให้น้องโจ๊กกิน
-
รอตอนหน้าค่าาาา :mc4:
-
ดันๆ
-
รออยู่นะะะะะะะะ :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
ตอนคั่น : โจ๊ก....
“กิ๊”
สัตว์ประหลาดอย่างมันก็รู้จักเหงา......
ช่วงเวลาที่กล้านั้นไม่อยู่ สิ่งมีชีวิตเดียวที่แวะเวียนมา ก็เห็นจะมีแต่เจ้าแมวสีเทาตาบอด
แต่ส่วนใหญ่แล้วมันจะอยู่กับซากศพเสียมากกว่า
สำหรับไอ้โจ๊กแล้ว ‘การกิน’ ไม่เพียงแค่เป็นสัญชาตญาณของความหิวกระหาย หากแต่มันคือหน้าที่
และเมื่อหน้าที่ของมันเสร็จสิ้น สิ่งที่มันจะได้รับ ก็คือมือนุ่ม ๆของเด็กหนุ่มผู้เป็นเจ้าของที่ลูบลงมาบนหัวของมัน
สายตาและรอยยิ้มของต้นกล้า
คือความสุขที่หล่อเลี้ยงไอ้โจ๊ก
“กิ๊”
คนแล้วคนเล่า
ทุกเลือดเนื้อคือพลังชีวิต
ร่างกายของมันโตขึ้น
พร้อมๆกับความต้องการที่มากขึ้น
ต้นกล้าให้อาหารมันมากเกินไป.....มากกว่าที่เจ้าของเดิมเคยให้
แสงแดด...อากาศ....และสิ่งแวดล้อมที่กว้างกว่ากล่องที่มันเคยอยู่ก็มีส่วนเช่นกัน
และสิ่งที่มันไม่เคยได้รับมาก่อน
นั่นคือความรัก
แม้จะเป็นเพียงเศษเสี้ยวในฐานะสัตว์เลี้ยง....หรือผู้มีผลประโยชน์
แต่สัมผัสที่เกิดจากความเอ็นดูนั้นส่งผลต่อชีวิตน้อย ๆของมัน
ความรัก.....
มันรักต้นกล้าอย่างหมาที่รักเจ้าของ
“รัก......ร้ากกกกกก.....กล้า......กิ๊”
หากแต่เด็กหนุ่มจะรู้หรือเปล่า....
ขณะที่เศษความรักเพียงละอองในอากาศ ที่ผู้เป็นเจ้าของนั้นมีให้มันอย่างคงที่
แต่ความรักของไอ้โจ๊กกลับโตขึ้นทุกวัน
มันเรียนรู้ภาษามนุษย์
เรียนรู้ความรู้สึกต่าง ๆของมนุษย์
รวมถึงความรักของต้นกล้าที่มีให้แก่ลูกเต๋า มันซึมซับมาทั้งหมด
จนถึงวันที่มันรักต้นกล้าอย่างสุดหัวใจ
มันจะรู้หรือไม่ ว่าความเศษความรักของต้นกล้านั้น....จะยังคงมีให้มันเพียงเท่าเดิม
ต้นกล้าจะสละชีวิตของเขาให้แก่มัน เหมือนอย่างที่สามารถสละให้ลูกเต๋าได้หรือไม่
แต่มันสามารถสละชีวิตของมันให้แก่ต้นกล้าได้อย่างแน่นอน
ในฐานะสัตว์เลี้ยงผู้ภักดี.....นั่นคือในสายตาคนต้นกล้า
“กูมาแล้วโจ๊ก.....เก่งมาก.....กินจนเกลี้ยงเหมือนเดิมเลยนะ”
“กิ๊”
“มากอดทีมา....”
“กอด...กอด....กอด”
แต่สำหรับไอ้โจ๊ก.....มันคือในฐานะของสัตว์ประหลาดที่ตกหลุมรักมนุษย์
รัก....ที่ไม่มีทางสมหวัง
(to be con)
ช่วงนี้กลับต่างจังหวัดยาววววววว แบบไม่มีกำหนด เน็ตป่วย คอมพ์ห่วย ต้องแย่งกันใช้กับน้องชายและคุณพ่อ ทำให้ไม่สะดวกมาต่อบ่อย ๆนะคะ อย่าเพิ่งลืมกันไปเสียก่อน ปกติหากอยู่คนเดียวหัวจะแล่นมาก เวลาคนเยอะ ๆมันแต่งไม่ออกจริง ๆ
-
:hao5: สงสารโจ๊กกกกกกกก :o12:
มาสั้นๆก็ยังดีกว่าไม่มาเน้อ อิอิ คิดถึงมากนะคะ :mew1:
-
รักโจ๊กให้มากๆนะต้นกล้า :sad4:
-
โจ๊กน่าร๊ากกก ><!
-
เห็นแววมาม่ามาแต่ไกล
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
น่าสงสาร!!!
ความแตกต่างเป็นอุปสรรคในความรัก รักข้างเดียวเสียด้วย
-
สมหวังสิลูก..
ชีวิตยังมีพรุง่นี้เสมออออ
:L2:
-
โจ๊กน่ารักมากอ่ะ ต้นกล้ารับรู้ความรักของโจ้กบ้างมั้ย TT
-
สงสารโจ๊กอ่ะ
กล้าจะรักโจ๊กได้ไหม :monkeysad:
-
:a12: :a12:
กินอิ่มแล้วก็นอนนะโจ๊ก
-
ตอนจบโจ๊กอาจจะสวมรอยเป็นลูกเต๋ารึเปล่า
ประมาณว่าหึงกล้า เลยจะแด๊กลูกเต๋า
โดนกล้ากับลูกเต๋าจัดการ แต่จัดการไม่หมด
แอบมาแด๊กลูกเต๋า กลายร่างเป็นลูกเต๋าไปคบกับกล้า โดยที่กล้าไม่รู้ว่าเป็นโจ๊ก
#มโน เอง ฮ่าฮ่าฮ่า :laugh:
-
สั้น ไม่มีใครโดนแดร๊ก
เสียใจ รอต่อไป
คนแต่งสู้ๆฮะ
-
ไอ่ โจ้กกกกกกกกกกกกกก (ทำเสียงเพี้ยน) 555
น่ารักเกิน ขอแบบ โจ๊กโตมารูปร่างเหมือนคน แล้วปล้ำกล้า กิ๊ๆๆๆๆ
ฟิน :hao7: :hao6: :-[ :impress2:
-
ปาดน้ำตาาาาา
-
สงสารโจ๊กง่ะ
คนเขียนต้องให้จบแบบมีความสุขนะ
ไม่เอาbad end
เราทำใจไม่ได้ :hao5:
-
ไม่อยากจะนึกถึงตอนจบเลยอ่ะ
ไม่กล้าจะนึก T-T
-
โจ๊กน่ารัก
รอโจ๊กโตนะคะ
-
กำลังจะบอกว่า เหมือนน้องบิ๊กพี่บู้... จนกระทั่งสะกิจใจกับชื่อคนแต่ง....
พัฒนาขึ้นมากเลยครับ
เรื่องนี้สนุกมาาากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao5:
-
วันที่ 7
ข้อความ >>>>> ปุ่น
[ดาด้า.....ไปเจอเราที่ร้าน xxx ตอน 2 ทุ่ม บอกว่าเป็นเด็กพี่ปุ่นนะจ๊ะ]
ต้นกล้าตื่นเต้นจนเกือบจะเสียแผน
เด็กหนุ่มยืนลับ ๆล่อ ๆ หน้าร้านเหล้าในตัวเมืองอยู่นานเลยทีเดียว กว่าจะตัดสินใจก้าวขาออกไป แน่นอนว่าเขาต้องถูกการ์ดขอตรวจบัตร ซึ่งเขาก็ไม่มีเวลาทำบัตรปลอมเสียด้วยสิ แต่พอชูหน้าจอโทรศัพท์ที่มีข้อความของไอ้ปุ่นให้การ์ดร่างยักษ์ดู พวกนั้นก็ยอมปล่อยให้เขาเข้าไปอย่างง่ายดาย เอาเป็นว่าต้องขอชมคุณน้ากะเทยคนนั้น ที่เนรมิตเด็กผู้ชายหน้าจืดอย่างเขา ให้ออกมาสวยราวกับไอคอนสาวญี่ปุ่น
ร้านนี้ถ้าจำไม่ผิด ญาติของไอ้เสือเป็นหุ้นส่วนอยู่ แล้วพี่ชายของไอ้ปุ่นก็ทำงานอยู่ในนี้
‘น่ารักดีว่ะ.....’
ต้นกล้าได้ยินเสียงพวกการ์ดพูดถึงเขาลับหลัง ขนลุกชะมัด ถึงจะเป็นคำชมก็เถอะ
เด็กหนุ่มกระชับกระเป๋าถือในมือแน่น
และรอคอยเวลา
‘รีบ ๆมาเสียทีสิวะ เหนียวตัวจะแน่อยู่แล้ว’
ชั่วอึดใจเดียว ไอ้ปุ่นก็โผล่มานั่งอยู่ข้าง ๆเขาเสียแล้ว ตั้งแต่ตอนไหน เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เสียงเพลงข้างในนั้นดังเหลือเกิน แล้วแสงสว่างนั้นก็น้อยเต็มที จนยากจะมองออกว่าใครเป็นใคร
“มองหาเราอยู่เหรอตัวเธอ”
“ปุ่น....”
“ดื่มอะไรหน่อยไหม”
“โค้ก”
“ตื่นเต้นเหรอ.....ทำไมต้องทำเสียงห้าวด้วยล่ะ.....”
“อื่อ.....นิดหน่อย”
ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาทำอะไรน่าอายแบบนี้ ความรู้สึกนั้นติดลบยิ่งกว่าเป็นไอ้ขี้แพ้เสียอีก ไอ้ปุ่นเองก็ดูเหมือนว่าจะเมามาพอสมควร ไม่จากเหล้าก็ยา มันถึงได้ถือวิสาสะถึงเนื้อถึงตัวเขาแบบนี้ ไอ้ครั้นจะขัดขืนหรือก็กลัวว่าเหยื่อจะหลุดมือไป จำต้องปล่อยให้มันเข้าใจไปเองว่ากำลังเดทอยู่กับเด็กสาวใจง่าย
“ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปอีกนะ”
“ขอบใจนะ”
“ถ้าเสียงหวานกว่านี้จะแจ่มมากเลย....เหมือนกะเทยอ่ะ....กะเทยป่ะเนี่ย”
“บะ.....บ้าเหรอ.....ไม่ใช่.....เราเป็นผู้หญิง”
“เราก็แซวเล่น”
“ปุ่น......เที่ยวคนเดียวเหรอจ๊ะ”
“ปกติก็ไม่อ่ะ....ไปกันเป็นกลุ่ม แต่วันนี้ไม่พามา เดี๋ยวหญิงตื่น....ฮ่าฮ่าฮ่า พวกมันมีแต่หน้าเหี้ย ๆอ่ะ เดี๋ยวด้าตกใจนะ”
“เหรอ.....”
จากโอบ ไอ้ปุ่นก็เริ่มกอดเขาแน่นขึ้น มันกดจมูกฝังลงไปบนแก้มของเขาแล้วบอกว่าหอมดี มือของมันเองก็อยู่ไม่สุข ลูบไล้ท่อนขาของเขาบ้าง พยายามจะล้วงเข้าไปข้างในเสื้อบ้าง ต้นกล้าหายใจติดขัด เขานึกถึงไอ้ชดกับสัมผัสที่น่าขยะแขยงของมัน
อีกประเดี๋ยวจุดจบของมันก็คงไม่ต่างไปจากไอ้ชดและไอ้แม็ค
“ไปต่อกันเถอะ”
“เห?”
“ไม่ทำอะไรน่ะ.....แค่ไปคุยกันเฉย ๆ อยากรู้จักมากกว่านี้”
“ที่ไหน?”
“ก็ที่ที่มันเป็นส่วนตัวแล้วก็เงียบกว่านี้ไงครับผม”
“จ้ะ”
“ดีมากกกก.....มานต้องงงงยางง้านนนน”
ไอ้ปุ่นขับรถ(ที่น่าจะเป็นของพี่....หรือไม่ก็ของพ่อมัน)พาเขาไปยังโรงแรมม่านรูด ต้นกล้าเหลือบมองดูตัวเองในกระจกมองหลัง สภาพของเขาตอนนี้ดูไม่ค่อยโอเคเหมือนตอนมา ถูกมันหอมและจูบจนเครื่องสำอางหลุดลอกออกไปบางส่วน ซอกคอของเขาเองก็แดงเป็นจ้ำเนื่องจากแพ้อะไรสักอย่าง บางทีอาจเป็นชุดที่เขาใส่มา หรือไม่ก็วิกผม แต่ยังดีที่ไอ้ปุ่นนั้นเมาจนแยกแยะอะไรไม่ถูก ขนาดขับรถยังเป๋ไปเป๋มาเลย
“จะเข้าไปจริง ๆเหรอ ในว่าแค่คุยไง”
“ที่นี่......ห้องราคาไม่แพง....ของคนรู้จัก”
"แล้วไง"
"ก็นี่ไง....ที่ที่เงียบแล้วก็เป็นส่วนตัว แหม่ตัวเธออย่าคิดลามกดิ เข้าม่านรูดก็ใช่ว่าจะต้องมีอะไรกันนี่จริงไหม ระแวงแบบนี้แสดงว่าด้าก็คิดเหมือนกันแหละ"
"หึ....เข้าใจแล้ว"
"งั้นไปกันเถอะ เดี๋ยวสั่งอะไรเย็น ๆดื่มกัน เปิดเพลงเพราะๆ"
“แต่เรามีที่ที่เจ๋งกว่านั้นนะ”
“ที่ไหน”
“ขับตามที่เราบอกสิ.......”
“จะหลอกให้พากลับบ้านน่ะสิ.....ไม่หลงกลหรอกน่า”
“เปล่านะปุ่น.....เราเอาไอ้นี่มาด้วย”
ไอ้ปุ่นแทบสร่างเมาเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในกระเป๋าถือทรงหวานแหวว ในนั้นมีซองพลาสติกซึ่งบรรจุผงขาวอยู่ พร้อมอุปกรณ์การเสพครบ ไอ้ปุ่นเงยหน้าขึ้นมองคู่เดทของมัน น้องดาด้ากำลังยิ้มหวานให้มัน เป็นยิ้มที่ดูน่ากลัวนิด ๆแต่ก็มีเสน่ห์ชวนให้หลงใหลอย่างน่าประหลาด
“ไปเอามาจากไหนวะ”
“ก็หามาได้ละกัน”
“เจ๋งเหมือนกันนี่หว่า”
“สนมั้ยล่ะ”
“ไหน.....แล้วไอ้ที่ที่ว่าเจ๋ง ๆน่ะมันอยู่ที่ไหน”
“รู้จักตึกร้างที่อยู่ติดกับสรรพากรไหม ตรงปากทางเข้าเมืองน่ะ เรากับเพื่อนไปที่นั่นกันทุกอาทิตย์แหละ”
“น่ากลัวออก”
“ตื่นเต้นจะตาย นายกลัวรึไง....ถ้ากลัว....งั้นเราเข้าโรงแรมก็ได้นะ......ก็แค่ผิดหวังนิดหน่อย นึกว่านายจะ.....”
“โอเค.....ตามนั้น จัดไปที่รัก”
ไอ้ปุ่นทำทีท่ากล้าหาญไปอย่างนั้น เอาเข้าจริง ๆแล้วมันกลับเป็นฝ่ายเดินตามหลังเขาต้อย ๆเมื่อไปถึงที่หมาย ต้นกล้าพามันเข้าไปในตึกร้างที่เงียบสงัดและปราศจากผู้คน แถวนั้นไม่มีบ้านคน แต่เป็นที่ดินรกร้าง และมีสถานที่ราชการที่ตั้งอยู่อย่างกระจายตัว บรรยากาศในตึกนั้นลึกลับราวกับสถานที่รวบรวมพลังวิญญาณอันชั่วร้าย เหมือนในรายการเรียลลิตี้ท้าผี ไม่ก็หนังสยองขวัญทุนต่ำ
ที่ที่เขาเตรียมไว้สำหรับมันนั้น อยู่ชั้นบนสุด ไอ้ปุ่นทั้งกลัวและทั้งตื่นเต้น ด้วยความที่เป็นคนเซ็กส์จัด ความกลัวจึงค่อย ๆแปรเปลี่ยนเป็นความปรารถนาอันแปลกประหลาด เลือดในกายนั้นสูบฉีดพล่าน และของสงวนของมันก็กำลังตื่นตัวจนปวดหนึบ
“ตรงนี้แหละ”
“มีไฟฉายยักษ์ด้วย”
“ก็บอกแล้วไงว่ามาบ่อย.....ขี้เกียจขนกลับไปน่ะ”
“งั้นเรามาทำกันเลยมั้ย”
“ไหนว่าคุยกันเฉย ๆไงปุ่น”
“หึหึหึ”
“สักปึดไหม”
ต้นกล้าส่งซองผงขาวให้มัน ไอ้ปุ่นรับมาด้วยมืออันสั่นเทา ค่อย ๆบรรจงฉีกห่อออกและเทผงนั้นลงกับกระดาษที่ใช้รอง
“เห?......นี่มัน”
“อะไรจ๊ะ”
“นี่มันแป้งนี่เฮ้ย”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“โอ้ยยยยยยย”
ผลั้วะ!!!
ต้นกล้าฟาดมันเต็มแรงถึงสี่ครั้ง ด้วยท่อนเหล็กที่ตกอยู่แถวๆนั้น ไอ้ปุ่นร้องโอยโอดด้วยความเจ็บปวด เสือผู้หญิงเจ้าคารมอย่างมันคงไม่คิดเหมือนกันว่าจะมีวันนี้ วันที่เสือร้ายนั้นถูกเด็กสาวซัดจนหมอบ
“มึง......โอ้ยยยยยยย”
“เจ็บดีไหมไอ้เหี้ย......ซึมซาบเข้าไปซะ จะได้รู้ว่าเหยื่อของมึงคนก่อนๆหน้านี้เขาเหมือนตกนรกทั้งเป็นยังไง”
“มึงเป็นใคร.....ใครส่งมึงมาวะ”
“พระเจ้าไงล่ะไอ้ปุ่น พระเจ้าส่งกูมาเพื่อจัดการกับคนชั่วอย่างมึง”
"อีเหี้ยด้า....พอแล้ว...มันเจ็บโว้ยยยย"
ไอ้ปุ่นเองก็ใช่ว่าจะยอมถูกตีอยู่ฝ่ายเดียว มันสู้กลับโดยการกระโจนเข้าใส่อีกฝ่ายด้วยแรงทั้งหมดที่มี ต้นกล้าเสียหลักล้ม เขาถูกมันชกที่ใบหน้า รู้สึกถึงรสชาติประแล่มของเลือดที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี เด็กหนุ่มประมาทไปนิด เหยื่อในคราวนี้ตัวโตกว่าเขามากนัก ไม่ได้ตัวเล็กผอมเกร็งอย่างไอ้แม็ค ไอ้ปุ่นรวบลำคอของเขาด้วยมือที่แกร่งราวคีมเหล็กของมัน ทว่ามันไม่ได้ออกแรงบีบเคล้นในทีเดียว มันค่อย ๆเพิ่มน้ำหนักลงมาทีละนิด.....ราวกับจงใจทรมาน
“มึงเป็นใคร”
“กู....อึก....บอกแล้วไง.....กูเป็พระเจ้า....ฮ่า....ฮ่า”
“เดี๋ยวนะ......นี่มึงเป็นผู้ชายนี่หว่า......แถมเสียงมึงคุ้นชิบหาย......อ่ะ.....ไอ้เชี่ยกล้า....มึงงงง”
“เออ.....กูเอง......โจ๊กกกกกกกก”
ไอ้ปุ่นมัวแต่สนใจเขา มันคิดที่จะฆ่าเขาให้ตาย จนลืมไปว่าในตึกร้างนี้ยังมีอีกสิ่งหนึ่งซึ่งอดทนรออย่างหิวกระหาย
ตึกๆๆๆๆๆ
ง่ำ
“อ๊ากกกกกก”
“กรรรรรรร์”
ไอ้โจ๊กออกมาตามเสียงเรียก เหมือนที่ได้ซักซ้อมเอาไว้เป็นอย่างดี ยิ่งได้เห็นผู้เป็นนายถูกอาหารของมันทำร้ายแบบนี้ จิตใจของมันก็ยิ่งเจ็บแค้น เพิ่มพลังโจมตีขึ้นเป็นทวีคูณ งับแรกเข้าที่บ่าหนา ๆ กระชากเอาชิ้นเนื้อก้อนใหญ่เต็มคำ เลือดนั้นพุ่งกระฉูดราวกับน้ำพุ ทิ้งไว้แต่เพียงเสียงครางอย่างเจ็บปวดที่ไม่ดังมากนัก มันกัดกินไอ้ปุ่นอย่างบ้าคลั่งด้วยฟันที่ทั้งแหลมและแข็งแรงของมัน ฉีกเนื้อของเหยื่อออกเป็นชิ้น พยายามมุดตัวเข้าไปในร่างเพื่อกัดกินเครื่องใน หากไม่เพราะถูกจู่โจมทางด้านหลังแบบนี้ ไอ้ปุ่นเองก็คงจะสามารถสู้กับไอ้โจ๊กไอ้อย่างง่ายดาย ด้วยขนาดตัวที่ต่างกันราวยักษ์ใหญ่กับเด็กประถม
เพราะแบบนี้ต้นกล้าถึงได้พยายามยั่วโทสะของมันเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ
ต้นกล้าเลือกที่จะไม่วางยา หรือตีมันที่จุดสำคัญ เขาไม่อยากทำให้มันสลบ เขาอยากให้มันรู้สึก ให้ร่างกายของไอ้สัตว์เดรัจฉานในคราบเด็กมัธยมปลายได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดทรมานก่อนจะสิ้นใจ
แบบที่มันทำกับเขา
และกับคนอื่น ๆ
“กิ๊”
“ทำดีมากโจ๊ก.......อย่ารีบกินหมดล่ะ.....เก็บไว้กินวันหลังบ้าง....เพราะรายต่อไปมันคงยากขึ้นแล้ว”
“กล้า......สวยยยยย”
“ฮ่าฮ่าฮ่า.....เหรอวะ.....ไปจำมาจากไหนวะไอ้กร๊วก”
“กล้า....นอน....นี่....นะ”
“เฮ้ย....ไม่ได้ ๆ บอกแล้วไง ว่าต้องแยกกันก่อน อย่างอแงน่า กูไม่ทิ้งก็คือไม่ทิ้ง สัญญาว่าจะมาหาอีก จะมาให้มึงเห็นหน้าทุกวัน”
“กอดโจ๊ก....กอดโจ๊ก”
ไอ้โจ๊กนั้นเริ่มงอแงเมื่อเขาจะกลับ ไอ้สัตว์ประหลาดเริ่มโวยวายเป็นภาษาคน และจ้องเขาอย่างน่าสงสารเต็มที ต้นกล้าจำต้องคว้าตัวมันมากอดไว้แนบอก เสียงไอ้โจ๊กสะอื้นเฮือกอย่างน่าสยอง แต่พอลูบหัวไปสักพัก มันก็สงบลง และยอมปล่อยเขาไปแต่โดยดี
"อย่า...ทิ้งงงง....โจ๊กกกก....นะ....."
ตอนนี้เหมือนกับว่าเขามีลูกเล็ก ๆที่ต้องเลี้ยงดู
ลูกที่กินเก่งเป็นบ้า
...........................................................
“เข้ามาล้างหน้าก่อนสิ”
“ครับ”
เด็กหนุ่มแวะหากะเทยแก่คราวแม่ก่อนกลับบ้าน....โดยสัญชาติญาณ เจ้าหล่อนเปิดประตูรับเขาด้วยท่าทางไม่ยินดียินร้าย แม้ว่าร่างของเขาจะชุ่มโชกไปด้วยเลือดของไอ้ปุ่นก็ตาม เขาจนปัญญาที่จะคิดหาคำแก้ตัวที่เข้าท่าเข้าทางกว่านี้ รู้แค่เพียงว่าให้คนเพี้ยนๆอย่างหล่อนเห็น ยังจะดีกว่าให้แม่ของเขาเห็น และสงสัยเขาหนักเข้าไปอีก
“คือ....ผม....โดนแกล้งสาดสีมาน่ะครับ เปื้อนหมดเลย แหะๆ”
“พวกนั้นคงเอาเลือดหมูสาดใส่เธอ...กลิ่นคาวเป็นบ้า”
“เอ่อ.....คงงั้นมั้งครับ...ค่าชุดนี่ผมจะชดใช้....” ต้นกล้าพูดติดขัด เขารู้ว่าหล่อนรู้ เพียงแต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจเท่านั้น หล่อนยกมือขึ้นปฏิเสธ ก่อนจะชี้ไปยังห้องน้ำ
“ช่างเถอะ.....ไปเปลี่ยนชุดซะ แล้วก็เอาชุดนี้ถอดใส่ถุงดำเอาไว้”
“ครับ”
“อาบน้ำให้สะอาด....แม่เธอจะได้ไม่สงสัย”
“ครับคุณน้า”
บางครั้งต้นกล้าก็สงสัย ว่าทำไมหล่อนถึงได้เย็นชานัก ใจหนึ่งเด็กหนุ่มก็อยากจะไว้ใจ แต่เพราะชีวิตของเขานั้นไม่เคยมีใครที่ไว้ใจได้เลยสักคนเดียว เว้นเสียแต่ไอ้โจ๊ก....ซึ่งมันก็ไม่ใช่มนุษย์ เขาจึงลังเลที่จะรู้สึกไว้เนื้อเชื่อใจหล่อน จะมีก็แต่ความหวาดระแวง แต่ก็ยังคงต้องพึ่งพา หากไม่ได้หล่อนแล้ว เขาก็คงไม่อาจจัดการไอ้ปุ่นได้ในร่างของไอ้ขี้แพ้ต้นกล้า ก็หวังว่าหล่อนจะไม่เอาไปโพนทะนา หรือคาบเรื่องไปบอกใคร เห็นเงียบ ๆเก็บตัวแบบนี้ก็ใช่จะไว้ใจได้ เขาน่ะอยากให้หล่อนคิดว่าตัวเขาเป็นพวกกะเทยฝึกหัดที่แอบแม่มาแต่งหญิงมากกว่า แต่ดูท่าแล้วหล่อนคงไม่โง่เชื่อ.....
“ขอบคุณครับ”
“อืม.....กลับไปนอนได้แล้ว”
“เอ่อ....แล้วเสื้อ”
“ชั้นจัดการเอง ไปให้พ้น ๆเสียทีเถอะไป๊....ชั้นง่วงแล้ว”
เก็บหล่อนเอาไว้....เพราะหล่อนไม่ปากมากและยังมีประโยชน์ ตราบใดที่หล่อนไม่ทำให้ชีวิตเขาแย่ หล่อนก็จะยังมีมือเอาไว้แต่งหน้า และมีชีวิตอยู่เพื่อส่องดูความงามอันผิดเพี้ยนของหล่อนเองตราบนานเท่านาน
สิ่งสำคัญกว่าการกังวลเรื่องของหล่อน คือการหาอาหารให้ไอ้โจ๊กต่างหากเล่า
"คนต่อไป.....อืม......ใครกันนะ.....ใครดี......ใครก่อนดี"
เด็กหนุ่มแทบจะฮัมออกมาเป็นเพลงเลยทีเดียว
.
.
.
.
.
.
.
to be con
3 ศพแล้ว เย่เย้
เรื่องนี้ภาษาอาจจะดิบ ๆห้วน ๆไปบ้างนะคะ ซึ่งหากนำไปเสนอ สนพ. ทำรวมเล่มคงต้องแต่งแต้มต่อเติมอีกเยอะเลยทีเดียว(ถ้าเขาสนใจนะคะ) เอาเป็นว่าให้ "กลับมาจากนรก" ออกมาเป็นรูปเป็นร่างก่อนดีกว่าเนอะ
:katai1:
ใจร้อน อยากเห็นเหมือนกัน 5555+
-
น้องกล้าเริ่มน่ากลัวขึ้นทุกวัน 555
ส่วนโจ๊กยังน่ารักเหมือนเดิม โตไวไวน้าาา
-
โจ๊กขี้อ้อนจัง น่าร้ากกกกกกกก
-
น้องโจ๊กน่ารักจังเลย :ling1:
-
โจ็กน่าฟัดดดดด
-
โจ๊กน่ารักอ่ะ
ไม่อยากให้มีดราม่าของโจ๊กกะกล้าเลย
คิดว่าคนเขียนต้องเซอร์ไพร์หักมุมเราอีกแน่ๆ :hao5:
-
กอดโจ๊ก ..
อย่าทิ้ง .. นะกล้า
กล้า .. สวยยย :-[
-
หวังว่ากระเทยคนนั้นจะเป็นแบบไมเคิลนะ ไม่ปริปากบอกใคร ((ไม่เคิลมันปริปากบอกใครได้อ่ะ?))
เรื่องนี้โจ๊กเป็นพระเอก ส่วนกล้าเป็นนายเอก ครบพอดี อิอิ
-
อ้อนแล้วววววววว เฮ~~~~
กล้าชักdarkขึ้นเรื่อยๆ=[]=
ขอให้จบแฮปปี้นะคะ แง้
-
อยากให้น้องโจ๊กสมหวังงกับพี่กล้าาา
-
โจ๊กน่าร๊ากกกกกกก แต่ตอนจบสิ ไม่กล้าคิด
-
โจ้กชักจะอ้อนเก่งขึ้นเรื่อยๆละแหะ..
เหมือนกำลังอ่านนิยายพัฒนาการลูกน้อยพันธุ์โหด #ห๊ะ
:z13:
-
รู้สึกว่าโจ๊กจะดูมีจิตใจคล้ายมนุษย์มากขึ้น ตอนนี้กล้าเอาคนที่ตัวเองเกลียดให้คนอื่นกินยังไม่เท่าไร แต่ความคิดที่จะดึงคนอื่นที่ไม่ได้รังแกตัวเอง (อย่างเจ๊กระเทย) มาสังเวยให้โจ๊กนี่ ด้านมืดในใจของกล้านี่ ดำทะมืดสุดๆ รอดูพัฒนาการของโจ๊กค่ะ ว่าแต่เรื่องนี้ใครเป็นพระเอกกันแน่ เหมือนจะมีแต่ แม่กับลูกโจ๊กนะ
-
:m1: :m1: :m1: :hao5:
น้องโจ๊กน่ารักจัง
-
โจ๊กอ้อนได้น่ารักสุดๆ :m1: :m3:
-
ต้นกล้าเริ่มหลุดความเป็นคนไปแล้ว
อิอิ ชอบ
-
มาตามอ่านตอนแรกเลย เจอรูปเจ้าสัตว์ครึ่งตัวเข้าไป หลอนเลยอ้ะ นี่ตีห้าเอง เงียบสงัดด้วย เง้อออ
-
หยุดฆ่าคนสัก 2 วันนะคะ
..................................................
วันที่ 8
หล่อนจ้องมองชุดกระโปรงสีหวานที่เปรอะไปด้วยคราบเลือด.....
วิกผม....
เครื่องประดับ...
โบว์ผูกผม...
และแผ่นซิลิโคนสำหรับเสริมเต้า....
โยนทั้งหมดลงในถังขยะ ราดน้ำมัน แล้วจุดไฟเผา
เด็กหนุ่มคนนั้นซุกซ่อนอะไรเอาไว้กันแน่
ต่อให้หล่อนพยายามที่จะไม่สนใจใครต่อใคร เพื่อให้โลกเห็นว่าหล่อนนั้นแกร่ง แต่สำนึกลึก ๆของหล่อนก็ยังมีประกายแห่งความสงสัย อันเป็นเรื่องที่ห้ามไม่ได้ สำหรับมนุษย์ปุถุชน
เจ้าเด็กบ้าหน้าตายเดินผ่านหน้าบ้านของหล่อนแต่เช้า รอยยิ้มเป็นมิตรบนใบหน้านั้นแหละ
น่ากลัวที่สุด!!!!
.
.
.
.
.
“โจ๊ก......กูมาหามึงแล้ว.....กูขนของเล่นกับอุปกรณ์วาดรูปมาให้มึงด้วยนะ.....วันนี้กูจะอยู่กับมึงทั้งวัน”
แค่เขา......
กับมัน
เด็กหนุ่มหอบหุ่นยนต์ อิเล็คโทนเด็กเล่น กระดาษแล้วก็ดินสอสีใส่กระเป๋าเป้มาพร้อมกับมื้อกลางวัน(ขนมปังกับนม) เขามาหามันตามสัญญา
ส่วนใหญ่ในความคิดของต้นกล้า คือมาดูผลงานที่ไอ้โจ๊กทำเอาไว้
ส่วนน้อยของเขานั้นคือความเอ็นดูปนเวทนา เขาอยากตอบแทนอะไรมันนิดหน่อย นึกออกก็แต่วิธีนี้ ไอ้โจ๊กมันก็เหมือนกับเด็กเล็ก ๆ
“กิ๊”
“มึงเหลือเอาครึ่งหนึ่งอย่างที่กูบอก....ดีมากโจ๊ก เพราะมึงต้องทนหิวเอาหน่อย แต่ไม่นานหรอก กูจะเอามาให้มึงอีก ไม่ใช่แค่ไอ้เสือ แต่ทั้งห้อง.....กูสัญญากับมึงเลย”
“กล้า.....กอด”
“โอ้โห มึงโตขึ้นเยอะเลยนะวันนี้ สูงขึ้น.....อะไร ๆก็เปลี่ยนไปจากวันแรก.....นี่ กูเอาของเล่นมาให้มึงด้วยนะ เฮ้ยยยย หุ่นยนต์แดกไม่ได้ อย่าเอาเข้าปากสิไอ้สัตว์เอ้ย....อี๋.....แล้วนั่นขี้มึงใช่ไหม ก้อนโตเป็นบ้าเลย.....”
“โจ๊ก....ทน......เก็บไว้กินตามกล้าบอก”
“ดีแล้วล่ะโจ๊กเอ้ย”
“กล้าจะได้รักโจ๊กไง”
เด็กหนุ่มสะอึกกับความแสนรู้ของมัน สัตว์ประหลาดอย่างมันน่ะหรือ? จะรู้จักความรัก มันเลียนแบบคำพูดของเขาได้เกือบทั้งหมด ดูเสมือนจริงเสียจนน่าขนลุก เขาลูบหัวมัน ไอ้โจ๊กหลับตาพริ้ม ก่อนจะก้มลงเอาหน้าถูกับหน้าท้องของเขา กลัวมันจะเปลี่ยนมากินเครื่องในของเขาเสียเหลือเกินสิน่า
“เออ.....กูรักมึง.....นี่.....มาวาดรูปเล่นกันดีกว่า”
“วาด?”
“ใช่....วาดตามกู จับดินสอแบบนี้.....อย่างนั้นล่ะ”
มือของมันไม่เชิงจะเหมือนมือของมนุษย์เสียทีเดียว ผิวหนัง สีสัน และพังผืดต่าง ๆ ทำให้มันยังคงเป็นสัตว์ประหลาดที่ดูคลับคล้ายมนุษย์ก็เท่านั้น ต้นกล้าวาดลงไปในกระดาษอย่างลวก ๆให้มันดู ไอ้โจ๊กเรียนรู้อย่างตั้งใจ
“กูวาดรูปห่วย แต่กูมั่นใจว่ากูวาดมึงได้ ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ฮ่าฮ่าฮ่า...ห่วย.....ห่วย”
เขาร่างโดยที่ไม่ต้องดูแบบ ไม่กี่นาทีก็ได้ภาพของไอ้โจ๊ก ตอนที่โตขึ้นมาจากเดิมหน่อยหนึ่ง จากที่เคยเป็นเพียงก้อนเนื้อ เด็กหนุ่มรู้สึกว่าไอ้โจ๊กที่ตัวขนาดนั้นกำลังน่ารักและเลี้ยงง่ายเลยทีเดียว
“โจ๊ก.....รูปโจ๊ก....”
“ใช่....กูวาดมึง....ไหนมึงเลือกมาสักสีสิ กูจะระบายให้มึงดู”
ไอ้โจ๊กหยิบสีเนื้อส่งให้ต้นกล้า เด็กหนุ่มรับมาโดยที่ไม่ได้คิดอะไร
ขณะที่ผิวของต้นกล้านั้นขาวซีด ผิวหนังของไอ้โจ๊กเป็นสีน้ำตาลอ่อน
สีเนื้อกับสีน้ำตาลอ่อนในกล่องนั้นก็ดูเผิน ๆแล้วมันก็คล้ายกัน
ความแตกต่างที่เกือบ ๆจะคล้ายคลึง แต่ทำไมล่ะ? ต้นกล้าจะเข้าใจไอ้โจ๊กบ้างไหม
ไอ้โจ๊กไม่อยากจะเป็นสัตว์ประหลาดอีกต่อไปแล้ว
มันอยากจะเป็นมนุษย์
มนุษย์แบบต้นกล้า.....
เพื่อที่ต้นกล้าจะได้.......
รักมันบ้าง.......แบบที่มนุษย์นั้นรักกัน.....แบบที่ต้นกล้ารักแม่....แบบที่ต้นกล้ารักคนที่อยู่ในหน้าจอคอมพ์และมือถือ.....
ลูกเต๋า.....
ถ้าไม่เพราะล้างแค้นให้ลูกเต๋า ต้นกล้าจะยังเลี้ยงมันเอาไว้แบบนี้ไหม
“ตามึงแล้ว”
“กิ๊”
มันจับดินสอแน่น และลากลงไปบนพื้นกระดาษสีขาวอย่างตั้งใจ ต้นกล้าวาดรูปมัน มันก็จะวาดรูปต้นกล้าบ้าง
ทำแบบนั้นแล้วต้นกล้าจะยิ่งรักมันมากกว่านี้ไหม
“เฮ้ย ๆ ๆ ไอ้โจ๊ก......นี่มึงวาดกูเหรอวะ”
“กิ๊”
“เอาสวย ๆนะมึง เอาให้เหมือน”
“เหมือน.....โจ๊ก.....ทำได้......โจ๊ก.....เก่ง.....กิ๊”
เด็กหนุ่มนั่งพิงเสาเพื่อเป็นแบบให้มันวาด ไอ้โจ๊กขีดเขียนอย่างตั้งอกตั้งใจ ต้นกล้าลอบระบายยิ้มน้อย ๆ สายลมอ่อน ๆที่พัดเข้ามา ช่วยให้กลิ่นคาวเลือดกับกลิ่นเหม็นของมูลเจ้าสัตว์ประหลาดนั้นเบาบางลงไปได้บ้าง ต้นกล้าค่อย ๆปิดเปลือกตา แล้วหลับไปในที่สุด
.
.
.
.
“กล้า......”
ไอ้โจ๊กเงยหน้าขึ้นจากรูปที่มันตั้งใจวาด
ใบหน้าของมนุษย์ที่มันรักที่สุดในยามหลับ ทำให้ข้างในร่างกายของมันปั่นป่วน
บางอย่างที่น่าจะเรียกว่าหัวใจของมัน กำลังเต้นแรง
มันจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างหลงใหล
“รักกล้า.....โจ๊ก.....รัก.....”
พยายามเท่าไหร่ก็ไม่เหมือนเลยสักนิด สิ่งที่มันวาด กับต้นกล้าตัวจริงนั้นต่างกันลิบลับ
เป็นแบบนี้แล้วต้นกล้ายังจะดีใจอยู่ไหม
เด็กหนุ่มจะดุมันหรือเปล่า ที่มันวาดรูปเขาออกมาได้ตลกเหลือเกิน
จะชมมัน เหมือนอย่างที่ชมมันตอนกำลังจัดการกับเหยื่อไหม
จะลูบหัวมันเบา ๆ แล้วดึงตัวมันไปกอดอีกไหม
ความรู้สึกมากมายเหลือเกินกำลังเกิดขึ้นกับมัน
จากตัวประหลาดที่มีชีวิตเพียงแค่กินกับนอน
ไม่ใช่เพราะกินเนื้อมนุษย์ หรืออยู่กับมนุษย์มากเกินไปหรอก
แต่เป็นเพราะสิ่งที่คนเขามีกันต่างหากเล่า
‘ความรัก’
“กล้า.....กล้า”
“อื่ออออ.....อ้าว.....ไอ้โจ๊ก.....วาดเสร็จแล้วเหรอวะ.....ไหนเอามาดูสิ”
“อื่ออออ”
“มึงจะ ‘อื่อ’ ตามกูทำไมเนี่ย อายเหรอ.....ไม่ต้องอายน่า กูบอกแล้วไง ว่ากูก็วาดรูปห่วยเหมือนกัน ตอนเด็ก ๆเพื่อนเขาได้กันสามดาว กูไม่ได้สักดาวเลยวะ”
“กล้าวาดเก่ง....วาดโจ๊กสวย”
“นะ....ให้กูดูหน่อยนะท่านโจ๊ก....นี่กูเรียกมึงท่านเลยนะ...ฮ่าฮ่าฮ่า”
มันส่งกระดาษให้เขาอย่างอิดออด ต้นกล้ารับเอาไปดู แล้วก็อึ้งไปพักใหญ่ ไอ้โจ๊กพัฒนาไปไกลขนาดนี้เชียวหรือ? ยิ่งกว่าก้าวกระโดดเสียอีก ดูเหมือนมันจะโตขึ้นตามจำนวนวัน ไม่ทันหมดเดือนนี้ มันคงกลายเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว
รูปที่มันวาด แม้จะไม่ได้ใกล้เคียง แต่ในฐานะสัตว์ประหลาดที่เขาเพิ่งสอนมันส่งเดชเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้ ถือว่ามันทำได้ดี มันเก็บทุกรายละเอียดบนใบหน้าของเขา ไม่ว่าจะรอยสิวหรือขี้แมลงวัน
“เก่งนี่มึง.....วาดสวยนี่หว่าเฮ้ย”
“กิ๊”
“เก่งมากท่านโจ๊ก” เขาลูบหัวมัน แล้วหัวใจของไอ้โจ๊กก็กลับมาชุ่มฉ่ำอีกครั้ง ต้นกล้าชอบภาพของมัน ต้นกล้าลูบหัวมันแล้วบอกว่ามันเก่ง
ถ้ามันกินเนื้อคน = เก่ง
มันวาดรูปได้ก็ = เก่ง
หมายความว่าต้นกล้าจะรักมันมากขึ้นไปอีกใช่ไหม
ไอ้โจ๊กรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ดีใจเสียจนคืนนี้มันอาจจะนอนหลับฝันดี โดยที่ลืมอาหารที่มันเหลือเอาไว้ ‘ครึ่งหนึ่ง’ ไปสนิทเลยก็เป็นได้
“ง่วงว่ะ.....นอนอีกรอบม๊ะ”
“กอดโจ๊ก.....นอนกอดกัน.....แบบที่บ้าน”
“เอาสิ.....อีกหน่อยมึงโตกว่านี้คงเป็นหมอนข้างให้กูได้สบาย”
“กิ๊”
เด็กหนุ่มกอดเจ้าสัตว์ประหลาด
แล้วทั้งเขาและมันต่างก็หลับเอาแรงกันงีบใหญ่
จนไม่ได้สังเกตถึงการมีอยู่ของใครอีกคน ที่กำลังสุ่มแอบดูพวกเขาอยู่ในมุมมืด ๆ
และเสียงฝีเท้าที่ค่อย ๆย่องจากไปอย่างเบาที่สุด
.
.
.
.
.
To be con
ตอนนี้ใส ๆแบ๊ว ๆ และพรุ่งนี้อีกวันหนึ่ง รอวันจันทร์ก่อนเถอะ จะสร้างแลนด์มาร์คให้ดู 5555+
-
ตอนนี้สั้นหน่อย แต่วันที่ 9 จะยาวกว่านี้
เพราะหนึ่งตอน = หนึ่งวัน
อย่างที่แจ้ง บางวันสั้น บางวันยาว ตามแต่เหตุการณ์
ก็อย่าเพิ่งแปลกใจกันนะคะ
แล้วก็อย่าลืมน้องโจ๊กกันนะ...เพิ่ล ๆ
-
ตายแล่ว ใครล่ะนั่น
-
ใครคะะะ อย่าทำอะไรน้องโจ๊กนะ :katai1:
-
ไม้น้า
ไอ้คนแอบดูมันคือใครวว้า :hao5:
-
แม่ กะเทย ลูกเต๋า
ใครตามกล้ามา
ฮือออ รักโจ๊กก สงสาร
รีบมาน้าาา
:o12:
-
สงสัยนางแม่แอบมาส่องแน่ อยากเห็นโจ๊กกลายเป็นคนเร็วๆ จัง
ขอบคุณค่ะสำหรับตอนใหม่
-
โจ๊กโตขึ้นแล้ว จะโหดอีกไหมเนี่ย
:ling3:
-
โจ๊กน่ารักมาก โตไวๆน้า
-
โจ๊กกกก อ่านแล้วกิ๊บก๊าวใจมากค่าาาาา
น่ารักมากๆเลย รู้สึกได้ถึงพัฒนาการต่างๆที่ค่อยๆเริ่มขึ้น
ขอให้ลงเอยด้วยกันดีนะจ๊ะ
-
โอ๊ยย ลุ้นนน :o12: :o12:
-
ใคร ใคร ใคร๊ :katai4:
-
สงสารโจ๊กอ่ะ ทั้งเอ็นดูทั้งสงสาร ฮือออออออออ
-
พี่กะเทยรึเปล่า ระวังโดนแด๊กนะคุณพี่
ตอนนี้เริ่มฉายแววว่าโจ๊กอาจแด๊กลูกเต๋า
-
กระเทยคนนั้นรึเปล่า หรือเป็นแม่ของกล้า
อยู่ดีไม่ว่าดีนะคะ หาเรื่องตายให้ตัวเองจริงๆ เล้ย
-
คุณป้าข้างบ้าน ยังไงก็คงจะอดความสงสัยไว้ไม่ได้
-
เจ้กะเทยหรือแม่ต้นกล้ากันนะ
ดูท่าคนที่มาแอบดูจะต้องเอาเรื่องวุ่นวายมาด้วยแน่เลย
ปล.รอดูแลนมาร์คน้าา :bye2:
-
ใคร ใคร! ใครอ้ะ! โอ๊ยตื่นเต้นมากๆ แม่? เจ๊กระเทยคนนั้น? หรือเต๋า?
เมื่อความลับมีคนรู้เห็นเพิ่มอีกหนึ่งคน เรื่องมันคงถึงจุดเปลี่ยนอีกจุดหนึ่งแล้วล่ะ
โจ๊กจะเป็นไง เห็นมีตอนหนึ่งที่เล่าในพาร์ทของโจ๊กมีแพลมๆเกี่ยวกับเต๋าด้วย
กลัวประเด็นนี้จัง กลัวโจ๊กจะตัดสินใจเก็บเต๋าเพราะหวงโดนทิ้ง+กลัวจะหมดความสำคัญ กลัวว่ากล้าจะไม่รัก
ตอนนี้วันที่แปด เหลืออีกยี่สิบสองวัน สามสิบวันจากชื่อเรื่องมีความหมายหรือบอกอะไรได้อีกไหมนะ หรือไม่มีอะไรนอกจากเรื่องนี้มีสามสิบวัน=สามมสิบตอนจบ หรือสามสิบวันจะถึงจุดพีคสุดๆของเรื่อง
-
เนื้อเรื่องเข้มข้นมาก
ลุ้นทุกตอนเลยสิน่า ใครกันนะ จะเกิดเรื่องอะไรหรือป่าวน้า
กล้าหน้ากลัวขึ้นทุกวัน โจ๊กก็น่ารักขึ้นทุกวัน :o8:
อ๊ากกก .. อยากรู้แล้ว :katai2-1: เป็นกำลังใจให้ค่า
-
มาติดตามด้วยครับ ลุ้นมากตอนนี้ 5555
-
เนื้อเรื่องแปลก น่าสนใจ และสยองเอามากๆ
โดยเฉพาะเมื่อดูรูปประกอบไปด้วย :mew5:
-
ทำไมบางทีเราก็รู้สึกว่าลูกเต๋าไม่ใช่คนดี หรือเราขี้ระแวงเกิน
-
วันที่เก้าาาาาา มารอฮับ :hao7:
-
มารอโจ๊กนะ กิ๊กิ๊ :katai5:
-
วันที่ 9 :impress2: อย่าเกินเที่ยงคืนนะ o18
-
มาปูเสื่อรอ :katai3:
-
:call:
-
มารอน้องโจ๊กแล้วน้า
คนเห็นจะเป็นเจ๊กระเทยไหม? ตื่นเต้นจัง
-
ปูเสื่อรอ
:กอด1:
-
รอโจ๊กกกก >____<
-
หัวมาแล้วววววววววววววววว
-
จิ้มๆ คนเขียน
เห็นหัวข้อแต่ยังมิเห็นกระทู้เลยย
-
วันที่ 9
“โห.....แม่ ทำไมวันนี้แต่งตัวสวยจังเลยครับ”
เด็กหนุ่มสะดุดตากับโฉมใหม่ของแม่ที่แปลกตาออกไปในวันนี้ ปกติแล้วแม่ของเขาเป็นคนสวย แม้จะอายุเข้าเลขสี่มาหลายปีแล้วก็ตาม ทว่าความลำบากจากภาระหน้าที่การงานและไอ้เหี้ยชด ทำให้แม่ของเขาดูโทรมกว่าวัยในชุดซอมซ่อ หล่อนยกยิ้มให้ลูกชาย ริมฝีปากนั้นแดงสด ดูเข้ากันดีกับชุดกระโปรงลูกไม้สีดำและผมทรงเกล้ามวยต่ำถักเปียคาดทั้งสองข้าง
“จ้ะ....นาน ๆ ทีแม่ก็อยากจะแต่งตัวบ้างน่ะ วันนี้แม่ทำแกงจืดเต้าหู้ให้ทานนะจ๊ะ เห็นลูกกล้าเหมือนจะเป็นไข้ ทานอะไรร้อน ๆจะได้ดีขึ้น”
“กำลังอยากกินอยู่พอดีเลย ขอบคุณนะครับ”
“จ้ะ....ทานเยอะ ๆนะ แม่น่ะ.....อยากจะทำอาหารให้ลูกทานแบบนี้ไปตลอดเลย....รู้มั้ยคนเก่ง”
“ถ้าอย่างนั้น ผมว่าแม่เลิกทำงานพิเศษแล้วพักผ่อนอยู่กับบ้านดีกว่านะ ทำงานเจ็ดวันแบบนี้มันเหนื่อยเกินไป ผมไม่อยากเห็นแม่เหนื่อย โดยที่ผมช่วยอะไรไม่ได้เลย”
“หนูแค่ตั้งใจเรียนก็พอแล้ว เดี๋ยวพอมีงานทำแล้วค่อยเลี้ยงแม่ก็ได้ อู้ว.....กว่าจะถึงตอนนั้นแม่คงจะห้าสิบแล้วล่ะ แก่แย่เลย....หึหึ”
“แม่ดูอารมณ์ดีจังเลยนะครับ มีเรื่องอะไรเล่าให้ผมฟังไหม”
“ตอนนี้ยังจ้ะ.....ส่วนเรื่องงานพิเศษ รอให้อะไรเข้าที่กว่านี้แล้วแม่ค่อยเลิกทำ จะได้มีเวลาดูแลตัวเองบ้าง ดีไหมจ้ะ.....ยังไงบ้านเราก็ไม่ได้มีภาระหนี้สินอะไร....”
ใช่.....เด็กหนุ่มแอบคิดในใจอย่างเห็นด้วย ไม่มีหนี้สิน ไม่มีปลิงอย่างไอ้เหี้ยชด ลำพังเงินเดือนของแม่กับเงินเก็บ รวมถึงมรดกของพ่อที่ทิ้งเอาไว้(ซึ่งเหลืออยู่ไม่มากนัก) คงพอเลี้ยงดูพวกเขาไปได้อย่างสบายอีกหลายปีทีเดียว
“แม่ไปก่อนนะ....กลางวันนี้อย่าลืมทานข้าวด้วยนะจ๊ะ แล้วก็อย่านอนให้มันเยอะนัก เสียสุขภาพหมด แล้วเดี๋ยวเย็นนี้แม่จะกลับมาทำอะไรให้ทาน”
“ครับแม่”
เธอลูบหัวลูกชายอย่างรักใคร่ 'รออีกนิดนะคนเก่ง ขอให้แม่แน่ใจว่ามันจะไม่กลับมาแล้วจริง ๆ' หล่อนคิด หลายวันมานี่หล่อนเอาแต่ประสาทเสีย เพราะมัวแต่ระแวงว่าลูกชายจะก่อเรื่อง จนลืมนึกถึงเรื่องที่ดีกว่านั้น ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตาม แต่ถ้าไอ้ชดจะไม่กลับมาอีกแล้ว หล่อนถือว่าพระเจ้ายังมีความกรุณาแก่หล่อนและลูกอยู่ นี่อาจเป็นสิ่งที่สวรรค์ตอบแทนในความอดทนมาเป็นเวลาหลายปีของหล่อน แต่กระนั้น ถึงแม้ว่ามันจะกลับมา หล่อนนี่แหละที่จะฆ่ามัน ให้มันชดใช้ในสิ่งที่ทำกับต้นกล้า....
นี่ต่างหากเล่า สิ่งที่คนเป็นแม่ควรคิด หล่อนควรจะปกป้องลูกของหล่อนได้แล้ว
ไม่ว่าลูกชายของหล่อนจะเกี่ยวข้องหรือไม่
...........................................................................
“นี่เธอน่ะ.....มานี่เดี๋ยวสิ”
ต้นกล้าหยุดชะงักตามเสียงเรียกที่คุ้นเคย น้ากะเทยที่จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ชื่อของหล่อนเอ่ยเรียกเขา ขณะที่เขานั้นกำลังหอบข้าวของจะไปหาไอ้โจ๊ก ซึ่งต้องเดินผ่านหน้าบ้านของหล่อนเหมือนอย่างเคย
“คุณน้ามีอะไรกับผมเหรอครับ”
“ต้องมีสิ”
“เอ่อ...คือว่าผม”
“รีบงั้นหรือ? แค่แป๊บเดียวเท่านั้นแหละ เข้ามาข้างในก่อนสิ”
ต้นกล้ารู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆ แต่เด็กหนุ่มก็ยังคงปั้นสีหน้าให้ดูเป็นปกติมากที่สุด เขาเดินตามหล่อนเข้าไปในบ้านที่ดูทึมทึบหลังนั้น กลิ่นเทียนหอมที่จุดนั้นแรงเสียจนรู้สึกเวียนหัว หล่อนนี่ไม่รู้จักเปิดหน้าต่างระบายอากาศบ้างหรือยังไงกันนะ เด็กหนุ่มคิด
“นั่งสิ”
“ครับ”
“เอ้า....เอาไป....ชั้นอยากให้เธอดู”
กะเทยประหลาดส่งหนังสือพิมพ์ให้เขา ดูจากสภาพแล้วคงไม่ต่ำกว่าสิบปี หรืออาจจะมากกว่านั้น แล้วมันก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆเมื่อเขาเหลือบไปเห็นปี พ.ศ. ที่หนังสือพิมพ์ฉบับนี้ตีพิมพ์ มันเกินกว่ายี่สิบปีเสียอีก....
“ฆ่าโหดยี่สิบสามศพ เหยื่อเป็นครูและนักเรียน คนร้ายอ้างว่าเป็นฝีมือของปิศาจ......คุณน้าครับ....???”
“ใช่....ตามนั้นแหละ เรื่องของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ถูกเพื่อนร่วมชั้นรุมรังแกจนเสียสติ เด็กคนนั้นก็เลยลงมือสังหารเหยื่อทีละคน และนำศพเพื่อน ๆมาฝังเอาไว้ทีบ้าน รวมถึงพวกครูบางคนด้วย”
“แล้วคุณน้าเก็บข่าวนี้เอาไว้ทำไมกันล่ะครับ”
“เพราะว่าตัวชั้นก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วยน่ะสิ.....”
“แล้วตอนนี้เด็กคนนั้นเค้า...”
“เรื่องนั้นเธออย่ารู้เลย แต่เธอจงจำเอาไว้เถอะ ว่าปิศาจน่ะมีจริง ๆ แล้วมันอยู่ในนี้” หล่อนจ้องหน้าเขาขณะที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ นิ้วมือของหล่อนนั้นกำลังชี้ไปที่ศีรษะของหล่อนเอง
“ถ้าเป็นชั้น ชั้นจะฆ่ามันก่อนที่มันจะช่วงชิงตัวตนของตัวชั้นไป....ถ้าเธอปล่อยให้มันฆ่าตัวตนของเธอได้ เมื่อถึงตอนนั้น เธอจะไม่เหลืออะไร แม้แต่คนที่รักเธอมากที่สุด”
“ผมว่าเด็กคนนั้นคงจะเสียสติมากกว่านะครับ น่าสงสารเหลือเกิน”
“เธอจำคำพูดของชั้นเอาไว้เถอะพ่อหนุ่ม ชั้นผ่านมันมาแล้ว เชื่อเถอะว่ามันไม่สนุกเลย ปิศาจน่ะมีอยู่จริง ๆ”
“แล้วทำไมไม่คิดบ้างล่ะครับ ว่าการต้องตกเป็นเหยื่อของสังคมมันก็ไม่สนุกเหมือนกัน ไม่มีใครอยากฆ่าคนหรอกครับ เว้นเสียแต่จะเป็นโรคจิต แต่เพราะเด็กคนนั้นอาจจะหมดทางเลือกแล้วจริง ๆก็ได้ คุณน้าว่าจริงไหมครับ”
“มันก็จริง....แต่”
“ปิศาจไม่มีจริงหรอกครับ แต่คนที่สอดรู้สอดเห็นเรื่องของคนอื่นต่างหาก ที่อาจจะต้องตาย คุณน้าเองก็เคยบอกผมใช่ไหมล่ะครับ”
“ใช่....ความลับใคร...ความลับมัน ถ้าไม่ขี้สงสัย ก็จะมีชีวิตอยู่ได้นาน.....เอาล่ะ เธอรีบไปทำธุระของเธอเสียเถอะไป๊”
“ผมขอโทษที่พูดไม่ดี.....ผมแค่....”
“ชั้นไม่โกรธเธอหรอกนะ....เพราะชั้นเองก็มีความลับเหมือนกัน ชั้นแค่เห็นเธอแล้วนึกถึง......ช่างเถอะ ไปได้แล้วไป”
"สวัสดีครับ" ต้นกล้ายกมือขึ้นไหว้หล่อนก่อนจะเดินออกไป
ความลับใครความลับมัน.....
ใช่แล้ว....
ถ้าคิดจะเก็บความลับ ต้องระวังตัวขึ้นเป็นสองเท่า
หล่อนเป็นคนสอนเขาเอง ตอนที่กำลังลงรองพื้นให้เขา เด็กคนนั้นพอแต่งเป็นผู้หญิงแล้วสวยมากจริง ๆ มากยิ่งกว่าหล่อนตอนยังเด็กเสียอีก
หล่อนไม่ชอบยุ่งเรื่องของใคร
แต่เพราะเด็กหนุ่มคนนี้เข้ามาวุ่นวายกับหล่อนก่อน ต้นกล้าทำให้หล่อนนึกถึงตัวเองในสมัยก่อนขึ้นมาอีกครั้ง
กับเรื่องที่หล่อนคิดว่าลืมมันไปได้หมดแล้ว
.......................................................................
“กิ๊กิ๊กิ๊....กล้า......เย่เย้”
“แหมไอ้ห่า รู้จักไชโยโห่ฮิ้วนะมึง”
เจ้าสัตว์ประหลาดอวดเด็กหนุ่มให้ดูผลงานของมัน รูปวาดที่มันวาดให้เขา กับรูปที่เขาวาดให้มันถูกติดคู่กันบนผนังด้วยของเหลวหนืด ๆจากศพของไอ้ปุ่น ที่ตอนนี้ไม่เหลือแม้แต่กระดูก....บ้าน่ะ กินเข้าไปได้ยังไงกัน เจ้าสัตว์ประหลาด!!!
“นี่มึงแดกกระดูกเข้าไปด้วยเหรอวะ......”
“กล้าดู....กล้าดู....โจ๊ก.....กับกล้า.....ตรงนั้น”
“เออ....กูเห็นแล้ว มึงเก่งมากโจ๊ก”
“ตามโจ๊กมา.....ตามมา”
เด็กหนุ่มเดินตามไอ้สัตว์ประหลาดที่ตอนนี้สูงจนเกือบจะเท่าเอวของเขา ทั้งที่เมื่อแปดวันก่อน ไอ้โจ๊กยังเป็นแค่ก้อนเนื้อที่ไม่มีกระทั่งขา มันลากเขาด้วยท่าทีที่ตื่นเต้นเหมือนเด็ก ๆ ไปยังห้อง ๆหนึ่ง ที่ซึ่งมีซากของไอ้ปุ่นและ 'คนอื่นๆ' อยู่ในนั้นด้วย
“อาหาร....โจ๊กหาเอง....กิ๊.....โจ๊กเก่ง....กล้า.....”
“ตายแล้ว....นั่นมัน....ไอ้โจ๊ก”
“กล้า....โจ๊กเก่ง....กล้ารักโจ๊ก.....รักโจ๊ก”
ในห้องนั้นมีเด็กวัยรุ่นสองคนนอนตายอยู่ในสภาพที่น่าสยดสยอง ผู้ชายหนึ่งและผู้หญิงหนึ่ง น่าจะเป็นพวกเด็กวัยรุ่นที่ชอบเล่นแผลง ๆ ไม่ก็เป็นพวกคู่รักที่แอบมามีอะไรกันในตึกร้าง แทนที่จะเป็นโรงแรมม่านรูด ก็เลยต้องเสียชีวิตแทนที่จะเสียเงิน เด็กหนุ่มทั้งโกรธและกลัวขึ้นมาจับใจ ต้นกล้าสะบัดมือน่าเกลียดของไอ้โจ๊กที่กำลังจับมือของเขาอยู่ออกไป และตวาดใส่มันเสียงดังอย่างลืมตัว
“ไอ้โจ๊ก!!! หยุดเขย่าแขนกูได้แล้ว”
“กิ๊”
“นี่มึงทำอะไร กูบอกแล้วใช่ไหมว่าให้มึงอดทน ให้กินเฉพาะของที่กูหามาให้”
“กล้าไม่ให้กินแมว.....กับแม่......สองคนนี้....ไม่ใช่”
มันจ้องหน้าเขาอย่างสงสัย ดวงตาของมันในตอนนี้ดูใสซื่อเหมือนเด็กที่ไม่รู้ตัวว่าทำผิดอะไร ต้นกล้าเหลือบมองไปที่ศพทั้งสองอีกครั้ง สภาพศพเต็มไปด้วยรอยแผลเหวอะหวะ ที่ลำคอและที่ท้อง เด็กผู้หญิงนั้นยังมีกางเกงชั้นในพันเกี่ยวอยู่ตรงข้อเท้า ดวงตาเหลือกค้างด้วยความหวาดกลัวสุดชีวิต ดูเหมือนว่าไอ้โจ๊กจะนำเรื่องวุ่นวายมาให้เขาเสียแล้ว เด็กหนุ่มหันไปเผชิญหน้ากับมัน แล้วผลักมันจนล้มกลิ้งลงไปกับพื้น
“กิ๊.....เจ็บ.....เจ็บ.....”
"ทำไมวะ มึงทำแบบนี้ทำไม มึงก็รู้ว่ากูไม่มีวันปล่อยให้มึงอด ถึงจะหาคนมาไม่ได้ แต่กูก็หาอย่างอื่นมาให้มึง...."
"โจ๊กต้องทำ....ต้องทำ....กิ๊"
“กูบอกมึงแล้ว แต่มึงก็ยังทำ ก็ดีในเมื่อมึงไม่ฟังกูแล้ว ต่อไปนี้กูก็จะไม่มาหามึงอีก เก่งแล้วนี่ หาอาหารกินเองได้แล้ว ไม่ต้องพึ่งกูอีกแล้ว”
“โจ๊กรักกล้า....รัก....รัก”
“หยุดพูดแบบนั้นเสียที สัตว์ประหลาดอย่างมึงน่ะหรือจะรักใครได้ ที่มึงรู้ก็แค่เรื่องแดกเท่านั้นแหละ อีกหน่อยถ้ามึงหิวแล้วกูหาอาหารให้มึงไม่ได้ มึงก็จะกินกูด้วยใช่ไหม ใช่ไหม” ต้นกล้าจับตัวมันเขย่าอย่างบ้าคลั่ง ผลักมันจนหงายหลังล้มลงไปอีกครั้ง ไอ้โจ๊กพยายามจะลุกขึ้นอย่างลำบาก เป็นเพราะหัวของมันยังมีขนาดโตเกินไปจนทำให้เสียสมดุล
“กิ๊”
อยู่ ๆไอ้โจ๊กก็ร้องไห้ เด็กหนุ่มตกใจเป็นอย่างมาก ๆ เมื่ออยู่ๆก็มีน้ำไหลออกมาจากดวงตาสีเข้มคู่นั้น ในตอนแรกเขาคิดว่าร่างกายของมันผิดปกติ และขับบางอย่างออกมา แต่ก็ไม่ใช่ มันจ้องหน้าเขา สีหน้าของมันดูปวดร้าวเหลือเกินอย่างเห็นได้ชัด เสียงสะอื้นนั้นแม้จะฟังดูน่ากลัว แต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนเด็กที่กำลังร้องไห้ สัตว์ประหลาดตัวนี้ยังเป็นเด็กอยู่ หากเทียบกับมนุษย์....
“สองคน....กิ๊.....สองคนนี้เห็นอาหาร.....โจ๊ก...รักกล้า....รักกล้า.....ไม่กิน....ไม่กิน”
ต้นกล้าตั้งสติแล้วมองไปยังศพทั้งสามอีกครั้ง ไอ้ปุ่นเองก็ยังมีเนื้อติดร่างกายอยู่ ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่ไอ้โจ๊กนั้นจะหิวกระหายจนต้องออกล่าเหยื่อด้วยตัวเอง มันก็แค่ฆ่าคนเพื่อปกปิดความลับให้เขา ยิ่งคิดก็ยิ่งขนลุก ทำไมสัตว์ประหลาดอย่างมันถึงคิดได้ขนาดนี้ นับวันไอ้โจ๊กยิ่งฉลาด ทั้งสติปัญญาและอารมณ์ความรู้สึก เด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกผิดที่ตะคอกใส่มัน
“โจ๊ก.....ไอ้โจ๊ก”
“ฮึก....กิ๊.....ฮึก...ฮึก”
“กูขอโทษนะ.....กูไม่ได้ตั้งใจจะตะคอกมึง กูแค่โมโหเพราะคิดว่ามึงขัดคำสั่งกู ทั้ง ๆที่มันเป็นความผิดของกูเอง กูเป็นคนพามึงมาที่นี่เพราะคิดว่าคงจะไม่มีใครเห็น”
“โจ๊กรักกล้านะ.....กล้าอย่าทิ้งโจ๊กนะ.....โจ๊กไม่กินกล้า.....ไม่กิน”
“หยุดร้องได้แล้ว ปกติก็น่ากลัว ยิ่งร้องยิ่งทุเรศนะรู้ไหม”
“กล้า.....ทุเรศ”
“ห่าเอ้ย”
ไอ้โจ๊กแสยะยิ้ม แล้วชี้ไปที่หน้าของเขา นานทีเดียวกว่าเด็กหนุ่มจะรู้สึกตัวว่าน้ำตาของเขาก็ไหลเหมือนกัน นี่เขาคงจะเสียสติไปแล้วใช่ไหม ที่เผลอร้องไห้ไปกับตัวประหลาดอย่างไอ้โจ๊ก เขาต้องยอมรับว่าทำใจแข็งไม่ได้จริง ๆ เมื่อได้เห็นน้ำตาของมัน กับแววตาตัดพ้อคู่นั้น
“เออ....หยุดร้อง ดีแล้ว มึงจะได้มีอาหารกิน แต่ต่อไปนี้อย่าทำอีกเข้าใจไหม ถ้ามีคนมา มึงต้องซ่อนตัวนะ เขาจะเห็นศพก็ช่าง แต่อย่าให้เห็นมึงได้ เข้าใจไหม”
“เข้าใจไหม”
“เออ....แล้วเข้าใจไหมล่ะ”
“กิ๊”
“มานี่มา วันนี้กูเอาของเล่นใหม่มาด้วย”
เด็กหนุ่มพาไอ้โจ๊กกลับไปที่เดิม ตอนนี้เขากลายเป็นพ่อหรือไม่ก็พี่ชายที่กำลังปลอบเด็กเล็ก ๆอย่างเต็มตัวไปเสียแล้ว เด็กหนุ่มเทโดมิโนออกจากถุงพลาสติก สอนให้มันต่อ ไอ้โจ๊กเลิกสะอื้นแล้วจ้องมองตาแป๋ว พยายามจะหยิบของเล่นเข้าปากอีกตามเคย
“สมัยก่อนกูจะเล่นกับพ่อ แบ่งคนละครึ่ง มึงเห็นแต้มสี ๆนั่นไหม เอาตรงที่เท่ากันมาเรียงต่อกัน แบ่งกันคนละครึ่ง ใครต่อได้ยาวกว่าชนะ”
“อย่างนี้เหรอ”
“ใช่”
“รางวัลล่ะกิ๊”
“ห่า....โลภมากนะมึงอ่ะ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
ไม่ว่าจะวาดรูป ต่อโดมิโน หรือเล่นอิเล็คโทนเสียงสัตว์ สำหรับไอ้โจ๊ก อะไรก็สนุกไปเสียทุกอย่าง ขอแค่มีต้นกล้าอยู่ด้วยกับมัน แม้ว่าคืนนี้มันจะต้องนอนเพียงลำพัง แต่มันก็ยังได้เห็นรูปวาดที่ติดเอาไว้บนผนัง ดวงตาของมันสามารถมองเห็นได้ดีในที่มืด แต่ถึงมันมองไม่เห็น ในหัวของมันก็ยังมีภาพของต้นกล้าผู้เป็นเจ้าของชีวิตมัน
“เล่นแบบนี้ก็ได้ เอามาตั้งเรียงกัน.......แล้วก็ล้มแม่งเลย”
“ล้มแม่งเลยกิ๊”
“เออ....ช่วยกูเรียงยาว ๆเลยนะ แล้วเดี๋ยวมาดูโดมิโนล้มกัน มึงรู้ไหมโจ๊ก พ่อกูน่ะเรียงได้ตั้งหลายแบบเลยนะ เสร็จแล้วพ่อก็จะให้กูล้ม เป็นภาพที่สวยมากเลยมึงรู้ไหม นี่ถ้าพ่อยังอยู่ก็ดีสิ ถ้าพ่อยังอยู่ ชีวิตกูคงไม่เป็นแบบนี้”
“กล้ามีโจ๊กไง”
“ใช่.....กูมีมึง ตอนนี้มีแค่มึงเท่านั้นที่เป็นเพื่อนกู.....กูจะพยายามมาหามึงทุกวัน แต่ถ้าวันไหนกูมาไม่ได้ มึงต้องรอกูนะโจ๊ก”
“โจ๊กจะรอกล้านะ.....”
“หึ....ไอ้ตัวแสบ มึงนี่ไป ๆมา ๆรู้ภาษากว่าคนอีกนะเนี่ย”
ต้นกล้าลูบหัวมัน ทว่าตอนนี้ไอ้โจ๊กไม่สนใจอะไรนอกจากกองโดมิโนตรงหน้า
.................................................................
“กลับมาแล้วครับแม่”
“แหมกลับมาเสียดึกเชียวนะลูก”
“พอดีเพื่อนชวนเล่นเกมส์น่ะครับ”
“เหรอจ๊ะ”
เด็กหนุ่มส่งเสียงโต้ตอบกับแม่ของเขาที่ตอนนี้คงจะกำลังง่วนอยู่ในครัว ระหว่างขณะที่เขากำลังยืนถอดรองเท้าอยู่หน้าประตูบ้าน ต้นกล้า่ระบายรอยยิ้มน้อย ๆ ที่ไม่ค่อยจะได้เห็นกันบ่อยนัก บนใบหน้าที่เย็นชาของเขา ดีแล้วที่แม่อารมณ์ดีขึ้น ดูสดใสขึ้นมากกว่าเมื่อก่อน เห็นอย่างนี้แล้วค่อยสบายใจขึ้นมาได้นิดหน่อย
“เพื่อนหนูเค้ามานั่งคอยตั้งแต่เย็นแล้ว แม่ก็เลยชวนทานข้าวด้วยน่ะจ้ะ”
เพื่อน ? ประโยคถัดมาของแม่ ทำเอาเด็กหนุ่มสะดุ้ง เพื่อนอย่างนั้นหรือ เขาไม่มีเพื่อนที่ไหนนี่ แล้วใครกันที่ที่มาหาเขา แต่ถึงอย่างนั้น มันอาจจะเป็นใครก็ได้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยบอกที่อยู่บ้านให้ใครรู้ และไม่เคยพาใครมาทีี่บ้าน แต่บ้านของเขามันก็อยู่ใกล้โรงเรียนมากเหลือเกิน แค่ใครสักคนสะกดรอยตามเขามาก็คงไม่ยากเย็นอะไรนัก
แต่พอได้เห็นว่าเป็นใคร เขาก็ยิ่งประหลาดใจเข้าไปอีก ต้นกล้ายืนตะลึงนิ่ง จนกระทั่งฝ่ายนั้นเป็นคนเอ่ยชื่อเขาขึ้นมาก่อน
“ต้นกล้า”
“.......”
“เอ้า....เพื่อนเค้ามาหาแน่ะ....เจ้าลูกคนนี้นี่ ยืนอ้ำอึ้งอยู่ได้”
“เอ่อ....เต๋า....ไปคุยกันข้างบนสิ....เดี๋ยวผมลงมานะครับแม่”
"แหม...ความลับเยอะจริงนะพ่อคุณ รีบลงมานะ จวนจะเสร็จแล้ว"
ต้นกล้าลากลูกเต๋าให้เดินขึ้นไปบนห้องด้วยกัน ความรู้สึกของเขาในตอนนี้ ทั้งดีใจและสับสนอย่างบอกไม่ถูก ปนๆกันไปจนรู้สึกวูบวาบในหัวใจ ลูกเต๋าเองก็จับมือเขาตอบเช่นกัน สัมผัสอุ่น ๆจากมือนุ่ม และแรงบีบเบาๆนั้น ทำเอาต้นกล้าหยุดชะงักไป พอรู้ตัวว่าเผลอจับมืออีกฝ่าย เขาจึงรีบปล่อยมือของลูกเต๋าในทันที และแสดงสีหน้าขอโทษขอโพยอย่างเคอะเขิน จนอีกฝ่ายหลุดขำ
“นายมาที่นี่ทำไม”
“เราเป็นห่วงกล้าน่ะสิ อยู่ ๆกล้าก็ทำตัวแปลก ๆ”
“........เราบอกนายแล้วไง เราไม่อยากคุยกับนายอีกแล้ว”
“ทำไมล่ะกล้า กล้าบอกเราสิว่าเราทำอะไรผิด วันก่อนหน้าที่กล้าจะไม่อยากคุยกับเรา กล้าก็ยังดีดีอยู่เลย”
“มันไม่มีอะไรดีหรอกเต๋า ชีวิตเรามันไม่เคยมีอะไรดีทั้งนั้น....เราว่าเต๋าอยู่ให้ห่างเราดีกว่า ”
“เพราะเรื่องไอ้เสือใช่ไหม”
ต้นกล้าเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่าย ลูกเต๋ามองเขาอย่างตัดพ้อ ใบหน้าที่แสนน่ารักของอีกฝ่ายที่ทำให้ต้นกล้าเพ้อจนถึงขั้นเก็บเอาไปฝันนั้น ตอนนี้กำลังเอ่อท้นไปด้วยน้ำตา
หนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัว รวมเป็นสองแล้วนะที่เขาทำให้ร้องไห้ในวันนี้
“ใช่.....เพราะเต๋ามายุ่งกับเรา นายถึงได้.....”
“แต่เราไม่กลัว”
“นายต้องกลัวเต๋า ถ้าหากว่าวันนั้นไม่คนมาเห็นนายจะเป็นยังไง มันไม่ใช่แค่ถูกซ้อม แต่เต๋าอาจจะโดนมากกว่านั้น”
“แล้วจะให้เราเลิกคบกับกล้าเพื่อเอาตัวรอดน่ะเหรอ เราไม่ทำแบบนั้นแน่ เว้นแต่กล้าจะเกลียดเราจริง ๆ แต่ต้องมีเหตุผลด้วยว่าทำไมถึงเกลียด”
“เราเกลียดนายเพราะนายมันขี้ตื๊อ แถมยังชอบทำหน้ายิ้มตลอดเวลา เห็นแล้วมันหงุดหงิด”
“เหตุผลไม่ผ่านง่ะ.....ตกไป”
“ทั้ง ๆที่ถูกไอ้เสือเล่นงานจนเกือบแย่ แต่นายก็ยังยิ้มได้อีก นายมัน.....โรคจิต”
“เหตุผลนี้ก็ไม่ผ่าน เพราะงั้นเราเป็นเพื่อนกันต่อไปนะกล้า”
“โว้ย....พูดไม่รู้เรื่องหรือไง เราจริงจังนะเต๋า เราไม่ตลกไปกับนายหรอกนะ”
“เราก็จริงจัง เพราะเราอยากเป็นเพื่อนกับกล้าจริง ๆ กล้าไม่เหมือนคนอื่น เราชอบกล้านะ ชอบมากด้วย”
“พอเถอะเต๋า”
“ทำไมล่ะ.....เราสองคนจะสู้ไปด้วยกัน เราจะไม่ยอมให้คนพวกนั้นแกล้งกล้าอีก เราจะปกป้องกล้า.....”
ต้นกล้าคว้าตัวอีกฝ่ายมาจูบ ลูกเต๋าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีขัดขืน ต้นกล้าจูบอีกฝ่ายอย่างไม่ประสีประสา แต่มันกลับเป็นจูบที่ลึกซึ้งและอบอุ่นที่สุด และที่สำคัญ มันเป็นจูบแรกของลูกเต๋า จูบที่ไอ้เสือเคยพยายามจะพรากมันไปแต่ว่าทำไม่สำเร็จ
คงเพราะลูกเต๋านั้นสูงน้อยกว่าเขาเพียงแค่ไม่กี่เซ็นต์ และเขาเองก็ไม่ใช่คนสูงใหญ่เหมือนอย่างไอ้เสือ ทำให้ใบหน้านั้นอยู่ใกล้กันโดยที่ไม่ต้องโน้มตัวอย่างในหนัง มันจึงง่ายขึ้นที่จะบดขยี้จูบได้อย่างถนัดโดยที่ไม่ต้องเมื่อยคอ เขากระคองหัวอีกฝ่ายเอาไว้ และเพิ่มน้ำหนักจูบลงไปอีกนิด พอทุกอย่างเข้าที่ของมัน ลูกเต๋าก็ตอบสนองจูบของเขา เด็กหนุ่มทั้งสองจูบกันอยู่นานจนแทบสำลักลมหายใจ ทั้งคู่ผละออกจากกัน ยืนหอบและหน้าแดงก่ำ ต้นกล้ารู้สึกปวดหนึบตรงเป้ากางเกง
“แล้วแบบนี้ล่ะพอไหม เราไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับเต๋า เราชอบเต๋านะ ไม่ใช่แบบเพื่อนชอบกัน แต่ลึกซึ้งกว่านั้น ตอนแรกเราก็ไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้เรารู้ตัวแล้วว่าเราแอบชอบเต๋ามาตลอด ทั้งชอบแล้วก็อิจฉา แต่มันก็ยังไม่ใช่เหตุผลที่เราไม่อยากให้เต๋ามายุ่งกับเราอยู่ดี....”
“แล้วเหตุผลของนายมันคืออะไร”
“เราบอกเต๋าไม่ได้ เข้าใจเราเถอะนะ”
“อืม.....”
“เต๋าเกลียดเราหรือเปล่า”
“เรา....ลงไปกินข้าวกันดีกว่า”
“เอ่อ....นั่นสิเนอะ”
“กล้า”
“อื่อ”
“เราไม่เกลียดกล้าหรอกนะ แล้วก็ไม่คิดจะเลิกเป็นเพื่อนกับกล้าด้วย กล้าฟังเรานะ....กล้าไม่ได้ตัวคนเดียวอีกแล้ว แต่กล้ายังมีเรานะ”
"เอาไว้ทุกอย่างโอเค แล้วเราค่อยเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะเต๋า"
"มากกว่านั้น.....เราก็โอเคนะ"
"หึหึหึ"
ขอบคุณมากเลยนะเต๋า
ขอบคุณมากจริง ๆ
ถ้าเขาผ่านพ้นเรื่องนี้ไปได้สำเร็จ มันคงถึงเวลาที่จะได้ทำตามหัวใจของตัวเองเสียที
........................
to be con
โจ๊กก่อเรื่อง
สรุปว่าฝีเท้านั้นเป็นของใครกันนะ ยังคงเป็นปริศนาต่อไป :mew1:
-
ฝีเท้านั้นนี่เป็นของเต๋ารึเปล่า??
-
มุ้งมิ้ง แบบหยองนิดๆ นะเคอะ
o13
-
รักโจ๊กมากกกกกกกกกกกกก :-[
กล้าจูบกับลูกเต๋า แงๆ
ตอนที่กล้าว่าโจ๊ก เราร้องไห้เลย สงสารมาก อย่าทำร้ายโจ๊กเลยยยย :mew2:
-
ฮึ่มมมมมมมมมมมม :z3:
มีเค้าลางว่าน้องโจ๊กต้องแดกแห้ว แต่!!!!! อย่าพึ่งวางใจ อะไรก็เกิดขึ้นได้ในนิยายเรื่องนี้ :laugh:
รอตอนต่อไป
จู่ก็รู้สึกสงสารน้องโจ๊กขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล!! :hao5:
-
น้าข้างบ้าน เคยเห็นโจ๊กสมัยอดีต ที่ฆ่าคนยี่สิบห้าศพเหรอ
ตึกร้างนี่คนเข้าออกเยอะนะ ย้ายที่ซ่อนเถอะ
ไม่งั้นโจ๊กถูกคนเห็นอีกแน่
-
แวว มาม่า มาม่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :hao5:
-
คุณพี่กะเทยเคยเป็นฆาตกรมาก่อนเหรอเนี่ย :katai1:
ส่วนลูกเต๋ากับกล้าเหมือนจะสมหวังแล้ว(?)
แล้วโจ๊กล่ะ สงสัยว่าลูกเต๋าจะโดนแด๊กแน่ :mew5:
-
เจ้กระเทยคือเด็กคนนั้นหรือเปล่า
โจ๊กเริ่มพัฒนาแล้ว งั้นงานนี้เป็นผู้ชาย (ที่เหมือนคน) ตัวโตๆ สามารปกป้องและโอบกอดต้นกล้าได้นะ
แต่จะเอาเป็น 3P ก็ได้ไม่ปฏิเสธ เต๋า-ต้นกล้า-โจ๊ก เรียงกันเลย ครึ ครึ
-
เรื่องนี้สยองอ่า อ่านไปขนลุกไป ไม่คาดเดาอะไรทั้งนั้น นี่แค่ 9 วันนะยังลุ้นขนาดนี้ เหลืออีกตั้ง 21 วัน ไม่อยากจะคิดเลย
-
ลุ้นทุกตอนเลยจริงๆ
เจ้กระเทยเป็นเด็กคนนั้นหรือเนี่ย เอ๊ะหรือเจ้แกจะเป็นสัตว์ประหลาดซะเอง o22
โอ้ว ลึกลับซับซ้อนมากค่ะ
รู้สึกแม่กล้าทำตัวแปลกๆไงไม่รู้
ติดตามตอนต่อไปค่า รักกล้า รักโจ๊ก :กอด1:
-
โอยเต๋าจะโดนกินไหมคะ...
-
เรื่องนี้ อะไรๆก็เกิดขึ้นได้งั้นเรอะ
-
ตอนจบคงจะเศร้ามากแน่ๆอ่ะ
ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย
คนเขียนจะทำลายตับเราเหรอห๊า :hao5:
-
:hao7:
กลัวตอนต่อไปอะ
-
ดันน้องโจ๊กต่อไป.....
-
กระดื้บบบบ มา นึกว่ามาต่อโจ๊ก
-
ไม่ได้เข้ามาแปปเดียว ความน่ารักของโจ๊กมากขึ้นเป็นกองเลย
กรี๊ดดดดดดด น่ารักสุดๆ >^< ทำไมเป็นสัตว์ประหลาดที่น่ารักแบบนี้?!?!
เราจะงอนกล้าแล้วนะที่ทำให้โจ๊กเสียใจ เชอะๆๆๆๆ แอบเชียร์ให้โจ๊กเป็นคน
ทำไมนะ ทำไมโจ๊กน่าสงสารแบบนี้??? ฮือออ ต่อๆๆๆๆๆๆ
-
เคยเกิดเหตุการณนั้น เจ้กระเทยต้องรู้เรื่องนั่นแหละ
-
มารอโจ๊ก :z2:
-
ตอนนี้ทั้งสงสาร ทั้งรักทั้งเอ็นดูน้องโจ๊ก อ่านตอนที่โจ๊กโดนต้นกล้าผลักล้ม อ่านแล้วเกือบร้องไห้ตามโจ๊กT T อยากให้ตันกล้ารักน้องโจ๊กของเราให้มากกว่านี้
-
โอมจงแดร๊กๆๆ
ถึงเราจะชอบโจ๊ก แต่ก็ยังไม่มากพอให้เราอยากให้โจ๊กเป็นพระเอกนะ
ตอนนี้มันยังมีความหยองอยู่มากไปหน่อย
ลูกเต๋าแหละ น่ารักดี
แต่สงสัยกล้าจะเป็นคนกด อิอิ
ชอบตอนบรรยายความรู้สึกของโจ๊กนะครับ
มันดูจริงใจ จริงจังดี ถอดออกมาได้ครบเลย
-
เปิดหน้าเว็บรอโจ๊กตลอดเลยน่าาาา รีเฟรชหน้าเว็บวันละตั้งหลายรอบ คิดถึงโจ๊กมากกกกก คนแต่งมาเถ๊อะะะ!~~~~
[ลงไปดิ้นนอนชักตายที่พื้น ]
-
เฮ่ออ ยิ่งโจ๊กเรียนรู้เกี่ยวกับมนุษย์มากเท่าไหร่
เหมือนจะยิ่งถลำลึกและยึดติดมากเท่านั้น
กล้าสอนเรื่องต่างๆได้ แต่ความรู้สึก กล้าลืมที่จะสอนมันไป
โจ๊กตอนนี้ก็เหมือนเด็ก ยังแยกแยะอารมณ์ความรู้สึกได้ไม่หมด
ยิ่งมีความรู้สึกมาก เค้าก็จะสับสนและเหมารวมไปว่ามันเป็นความรู้สึกอย่างหนึ่งที่มีต่อกล้า
กลายเป็นว่า การยึดติดและความอิจฉาที่ตามมา จะกลายเป็นผลร้ายในตอนสุดท้าย
ไม่ว่าจะกับใครก็ตาม แต่ก็ยังหวังให้โจ๊กโตเร็วๆ แล้วก็เป็นมนุษย์ได้
แหมมมมม ยังไงคู้ที่เราหวังก็เป็นคู้โจ๊ก-กล้าอยู่ดีล่ะนะ :hao7:
-
‘ครูครับช่วยผมด้วย.......ครูครับ’
‘ถ้าเธอไม่อยากถูกแกล้ง ก็ทำตัวให้สมกับเป็นลูกผู้ชายหน่อยสิ.....เป็นผู้ชายหรือเปล่าเธอน่ะ’
ฆ่าฆ่าฆ่าฆ่าฆ่าฆ่า
‘กินพวกมันให้หมด อย่าให้เหลือ.....พวกมันทุกคนต้องตาย’
เด็กหนุ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง มองดูร่างไร้วิญญาณของเด็กอีกคนหนึ่ง ถูกบางอย่างลากเข้าไปในตู้......กล่องใบนั้นโตเกินกว่าที่มันจะอาศัยอยู่ได้อีกต่อไปแล้ว
ที่พื้นมีเลือดไหลนองเต็มไปหมด.....เสียงกัดแทะ กลิ่นคาว และเสียงลมหายใจของบางอย่าง กลับทำให้เขารู้สึกปลอดภัยมากกว่าจะนึกหวาดกลัว
ยิ่งได้กินมากเท่าไหร่ ร่างกายของมันก็ยิ่งโตขึ้นมากเท่านั้น เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปสัมผัสกับหนวดสีม่วงที่ดูคล้ายกับหนวดของปลาหมึกยักษ์ของมันที่ยื่นออกมาจากตู้เสื้อผ้าเบา ๆ อย่างรักใคร่ แต่ทันใดนั้นเอง เขาก็หันควับไปทางประตูห้องที่แง้มอยู่ จ้องมองและแสยะยิ้มให้ใครอีกคนหนึ่งที่กำลังยืนแอบดูอยู่ในมุมมืด เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวกับภาพที่ได้เห็น เสียงพื้นกระดานลั่นดัง....เอี๊ยดด....อ๊าดดด
“เห็นแล้วสินะ”
แล้วหล่อนก็สะดุ้งตื่นจากความฝัน.......
วันที่ 10
เหยื่อรายต่อไป ต้นกล้าเลือกไอ้แจ็ค ไม่มีเหตุผลสำหรับการสุ่มเลือกในครั้งนี้ เพราะไม่ว่าจะเป็นใครในแก๊งค์ของไอ้เสือ พวกมันก็มีสิทธิ์ที่จะได้รับความตายอย่างเท่าเทียมกัน ไม่มีคนไหนที่เขาจะยอมใจอ่อนละเว้น เพราะพวกมันเป็นแค่เดนมนุษย์ในชุดนักเรียนเท่านั้น
เว้นเสียแต่คนสุดท้าย เหยื่อรายสุดท้ายที่เด็กหนุ่มหมายหัวมันเอาไว้ เพื่อให้มันต้องพบกับความทรมานอย่างหาที่สุดไม่ได้ และสำหรับรายนี้ ต้นกล้านี่แหละจะจัดการมันด้วยตัวของเขาเอง ก่อนที่จะส่งไปเป็นอาหารของไอ้โจ๊ก มันคนนี้ต้องตายด้วยมือของเขาเท่านั้น
มันคนนั้นก็คือไอ้เสือ ไอ้สารเลวที่คอยบงการให้เพื่อนเหี้ย ๆของมัน ให้มารุมทำร้ายเขาอย่างเลือดเย็น มันคนนี้ที่บงการให้พวกเศษเดนทรชนนั่นฉี่ใส่ร่างกายของเขา รุมจี้ผิวเนื้อของเขาด้วยบุหรี่ที่สอดไส้อย่างอื่นปนอยู่ด้วย
การที่เพื่อนในกลุ่มหายไปถึงสองคนแบบนี้ พวกมันย่อมรู้สึกตะขิดตะขวงใจอยู่บ้างเป็นแน่ เพียงแต่ว่าพวกมันจะนึกสงสัยไอ้ขี้แพ้ที่ยอมเป็นที่รองมือรองเท้าพวกมันมาตลอดหลายปีอย่างเขาหรือเปล่า เขาอาจจะไม่กลัวพวกมันอีกแล้ว หรือหากกลัวก็อาจจะน้อยลงกว่าเมื่อก่อนมาก แต่ต้นกล้าก็มั่นใจว่าไม่ได้ทำตัวน่าสงสัย เขาก็ยังคงเป็นไอ้แหยคนเดิม และศัตรูของไอ้เสือก็มีมากมายจนนับไม่ไหว
“กล้า”
“เอ่อ....เต๋า....อื่อ”
“เย็นนี้ไปเดินเล่นกัน”
“ห๊ะ....ดะ....เดินเล่นเหรอ”
“ใช่....ไปกันแค่สองคน....พอดีว่าใกล้จะวันเกิดเพื่อนสนิทเราน่ะ เป็นเพื่อนที่โรงเรียนเก่า เราก็เลยว่าจะดูของขวัญส่งไปอวยพรให้เขาสักหน่อยน่ะ”
“ที่ไหนเหรอ”
“ยังไม่รู้เลย....คงไปดูแถวๆตลาดนั่นแหละ”
เขากับลูกเต๋ากลับมาคุยกันอีกครั้ง หลังจากที่ทนลูกตื๊อของอีกฝ่ายไม่ไหว สำหรับต้นกล้าแล้ว ใบหน้าที่น่ารักน่าเอ็นดูของลูกเต๋าที่กำลังตัดพ้ออ้อนวอน มันทำให้เขาทนใจแข็งได้ไม่นานนักหรอก แล้วที่สำคัญ เวลาที่ลูกเต๋ายิ้มหวาน ๆหรือว่ายิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขา มันดูน่ามองกว่ากันตั้งเยอะ
จะว่าไปเมื่อวานนี้หลังจากกินข้าวเสร็จ ลูกเต๋าก็อยู่คุยกับเขาจนดึกเชียวแหละ ทั้งคุยทั้งตื๊อ วิงวอนสารพัด ชักแม่น้ำทั้งห้าเพื่อให้พวกเขานั้นกลับไปคุยเล่นกันอย่างแต่ก่อน ถึงขั้นขู่ว่าหากเขาไม่ยอม ไอ้ตัวแสบจะลงทุนง้อเสียงดัง ๆต่อหน้าทุกคนในห้องเลยทีเดียว และถึงแม้ว่าจะถูกเขาจูบไปหยก ๆ แต่ลูกเต๋าก็ไม่ได้มีทีท่าที่เปลี่ยนไปจากเดิมเลยสักนิด ยังคงหัวเราะร่าอย่างเด็กที่มีสุขภาพจิตดีเยี่ยม
ต้นกล้าเหลือบมองไปยังกลุ่มของไอ้เสืออีกครั้ง แล้วคราวนี้บังเอิญว่าไอ้เสือก็หันมาสบตากับเขาเช่นกัน เด็กหนุ่มรีบเบนสายตาหลบเหมือนอย่างที่เคยทำ ทั้งที่ตอนนี้หัวใจของเขาไม่เหลือความกลัวอีกแล้ว
ไอ้แจ๊คนั้นถ้าจำไม่ผิดบ้านของมันก็อยู่ในตลาดซึ่งข้อดีก็คือสามารถหามันได้โดยง่ายกว่าคนอื่น ๆ ที่บ้านอยู่ในสวน หรืออยู่ในอีกฝากอำเภอ แต่ข้อเสียก็คือ ที่ ๆมันอยู่นั้นค่อนข้างจะพลุกพล่านไปด้วยผู้คน และเสี่ยงต่อการถูกคนเห็นได้เช่นกัน เรื่องนั้นไม่เป็นปัญหาสำหรับเขา เพราะว่าอดทนรอให้ดึกอีกสักหน่อย ในตลาดนั้นก็จะเงียบและปราศจากผู้คนซึ่งง่ายต่อการลงมือเช่นกัน แสงไฟและซอกหลืบของตึกแถวนั้นน่าจะทำให้การลงมือนั้นง่ายกว่าการไปเสี่ยงส่องไฟฉายตามร่องสวน และเสี่ยงกับหมาสวนที่เจ้าของเลี้ยงไว้
ถือว่าเหยื่อที่สุ่มมาในครั้งนี้ค่อนข้างง่ายและท้าทายในคราวเดียวกัน
“เราดีใจที่กล้ายอมคุยด้วยนะ”
“ถามหน่อยสิ”
“อะไร”
“ทำไมถึงอยากเป็นเพื่อนกับเรา ทั้ง ๆที่เราก็ไม่ใช่คนคุยเก่ง น่าเบื่อจะตาย”
“เพราะเราชอบคนแบบกล้าไง คนอื่นน่ะพูดมากแล้วก็คอยเอาใจเรามากเกินไป ทั้ง ๆที่เราก็แค่คนธรรมดา ไม่ได้เหนือกว่าใครสักหน่อย เรียนก็กลาง ๆ หน้าตาก็.....นี่.....ถามตรง ๆเลยนะ นายว่าหน้าอย่างเรามันน่ารักมากมั้ย”
“น่ารักสิ นายน่ะเป็นดาราได้สบาย ๆเลยนะ”
“พ่อเราบอกว่าหน้าเราเหมือนแม่ แถมยังหวานไป....นี่ถ้าเราเกิดสมัยพ่อหนุ่ม ๆ อ่ะ ไม่ฮ๊อตขนาดนี้หรอก สมัยนั้นมันต้องแบบน้าสมบัติ.....น้าทูน.....ลุงสรพงษ์ ไม่ก็ลูกครึ่งเงี้ยะ เข้ม ๆคม ๆ.....”
“นายหน้าเหมือนพวกนักร้องเกาหลีน่ะ พวกสาว ๆเลยชอบ แถมเพิ่งย้ายมาไม่นาน คนก็เลยยังเห่อนายอยู่”
“โห.....แต่เราว่ากล้าก็หน้าเหมือนเด็กญี่ปุ่นเหมือนกัน”
“หึ.....พวกโอตาคุน่ะสิ”
ต้นกล้ากับลูกเต๋าหลีกหนีความวุ่นวายในโรงอาหาร โดยซื้อนมกับขนมปังมากินรองท้องกันที่หลังห้องสมุด ซึ่งด้านบนนั้นปลูกไม้เลื้อยจนหนาทึบ เพื่อกันแสงแดดที่จะส่องลงมา
“กล้ารู้ไหม....บางทีคนเราก็หาเหตุผลที่จะชอบใครสักคนไม่ได้หรอก มันก็อาจจะเพียงเพราะเราถูกชะตากับกล้า ก็เท่านั้น แต่ที่เราชอบกล้า คงเพราะหลังจากที่ได้คุยกันบ่อยขึ้นมากกว่า เรายอมรับว่าเราสงสารที่กล้าโดนพวกมันแกล้ง แต่เราไม่อยากให้กล้าคิดว่าเพราะสงสารก็เลยมาคบด้วยหรอกนะ มันไม่เกี่ยวกันเลย”
“แต่เราชอบเต๋าก็เพราะเต๋าดีกับเรานะ”
“ชอบแบบลึกซึ้งเลยสินะ”
“อื่อ”
“แปลกดี....เมื่อวานที่กล้าจูบเรา.....เราไม่รู้สึกรังเกียจเลย กล้าว่าเราเป็นเกย์ไหม”
“นายติดเชื้อเกย์เรียบร้อยแล้ว....เรานี่แหละแพร่เชื้อ พอดีได้รับมาอีกทีน่ะ หึหึหึ” วูบหนึ่ง ต้นกล้าเผลอนึกถึงจูบที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์ของไอ้เหี้ยชด....
“ไอ้เพี้ยนเอ๊ย......กินเสร็จแล้วเข้าไปตากแอร์กันเหอะ ร้อน”
ยังไม่ทันจะเขยื้อนตัวไปไหน คนกลุ่มหนึ่งก็พากันเข้ามาล้อมโต๊ะม้านั่งหินอ่อนของพวกเขาเอาไว้ ก่อนจะถือวิสาสะนั่งลง โดยที่ใครคนหนึ่งโอบคอลูกเต๋า แล้วกระชากตัวเด็กหนุ่มให้ขยับเข้าไปแนบชิดกับมันมากยิ่งขึ้น ส่วนเขาเองซึ่งกำลังจะลุกขึ้นถูกใครอีกคนหนึ่งขยุ้มคอเสื้อจากทางด้านหลัง แล้วดึงให้นั่งลงเช่นกัน
“ไอ้เสือ”
“อย่าดิ้นสิวะ....ไงอีคู่ตุ๊ด.....มานั่งจีบอะไรกันตรงนี้วะ รู้มั้ยว่ากว่ากูจะหาเจอมันเหนื่อยแค่ไหน”
“ปล่อยพวกเราไปเถอะเสือ”
ต้นกล้าฝืนใจขอร้องมันอย่างทุกครั้ง ส่วนลูกเต๋านั้นยังคงดิ้นอยู่ในวงแขนของมัน.....ไอ้เสือ.....คนที่เขาเกลียดที่สุดรองจากไอ้ชด กำลังแลบลิ้นเลียแก้มเนียนนุ่มของลูกเต๋าอย่างถือสิทธิ์ พวกมันหัวเราะกันอย่างชอบใจ ราวกับดูโชว์ขำขัน ต้นกล้าอยากให้ไอ้โจ๊กอยู่ตรงนี้ และตอนนี้ จะได้เขมือบมันทุกตัวในคราวเดียวกัน
“หน้าอย่างมึงต่อให้เป็นผู้ชายกูก็ไม่สนว่ะ จับปี้แก้ขัดก็คงจะใช้ได้อยู่เหมือนกัน พวกมึงว่าไหม......”
“จริงว่ะไอ้เสือ ปากน้องเต๋านี่คงจะนุ่มน่าดู ตอนใช้ปากให้พวกพี่นี่คงจะเพลินดีไม่น้อย คิดแล้วเดียมจู๋ว่ะมึง ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ปล่อยกูนะโว้ย”
“เฮ้ย!!! เลิกดิ้น มึงน่ะสู้กูไม่ได้หรอกนะอีตุ๊ดหน้าขาว ลองกูได้เอาจริงขึ้นมา พวกมึงน่ะจะยับ ถุย!!!!” ไอ้เสือกถ่มน้ำลายลงบนพื้น ก่อนจะหันมามองต้นกล้าที่นั่งหน้าซีดตัวสั่น ทั้งที่ในใจนั้นเจ็บแค้นจนอกทบระเบิดอยู่แล้ว
“มึงล่ะวะ.....คิดว่าไง.....มึงว่าอีตุ๊ดนี่น่าล่อตูดไหมวะ ตอบกูมาสิ ไอ้ขี้แพ้”
“มะ...ไม่.....”
“เหรอ.....เอ......หรือกูจะล่อมึงแทนดีวะ พวกมึงว่าไง”
“ไอ้เหี้ยเนี่ยเหรอวะ.....ตอนโดนล่อมันคงคราง.....อา.....อา......อา.....สาดดดด.....อาพ่อง ฮ่าฮ่าฮ่า”
“เอ้า เวลามันโดนมันอาจจะครางเพราะก็ได้นะเว้ย สั่งให้ครางเหมือนหมามันก็ทำได้ จริงไหมวะไอ้กล้า”
ไอ้หมูอ้วนสกปรกที่กำลังล็อคตัวเขาอยู่เอ่ยทำเสียงล้อเลียน โดยมีไอ้เสือคอยตบมุก จากนั้นพวกมันก็หัวเราะกันลั่นอีกครั้ง ลูกเต่าดิ้นสะบัดอย่างแรง พร้อมกับเอาหัวกระแทกไปที่หน้าของไอ้เสือ อาศัยช่วงที่มันกุมหน้าร้องโอดโอย ดิ้นหลุดออกจากวงแขนของมันได้ในที่สุด
“มึง......”
“เออ.....อย่าคิดว่ากูจะยอมมึงนะไอ้เสือ”
“มึงเล่นผิดคนแล้วไอ้เต๋า.....ระวังตัวเอาไว้ให้ดีเถอะมึง”
“ถุย!!! กูไม่กลัวมึงหรอก ปล่อยเพื่อนกูเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นกูจะไปฟ้องห้องปกครอง กล้าก็ลองดู”
“หึ....ฟ้องห้องปกครอง กลัวจนตัวสั่นเลยไอ้ลูกตุ๊ด!!!”
“ดีกว่าลูกกระหรี่ล่ะวะ”
ต้นกล้าไม่เคยได้ยินลูกเต๋าด่าแบบนี้มาก่อน เห็นหน้าใส ๆแบบนั้น ปากร้ายเอาเรื่อง แถมเสียงห้าวอย่างนักเลงยิ่งกว่าใครบางคนในกลุ่มไอ้เสือเสืออีก ต้นกล้านึกถึงเสียงเล็ก ๆของไอ้แม็ค ก่อนที่มันจะถูกเขาส่งไปเป็นอาหารของไอ้โจ๊ก
พวกมันยอมปล่อยเขา แต่ก็ยังไม่วายพวกมันรุมถูกตบหัวจนแสบร้อนท้ายทอยไปหมด ลูกเต๋าแยกเขี้ยวขู่ พวกมันหัวเราะ ก่อนจากไปไอ้เสือแอบขยุ้มก้นของลูกเต๋าอย่างแรง ลูกเต๋าตะโกนด่าไล่หลังอย่างโกรธจัด
“ไอ้ลูกหมาเอ๊ย แน่จริงตัว-ตัวเด้......กล้าเจ็บไหม”
“ชินแล้ว แค่โดนตบหัวเอง มากกว่านี้ก็โดนมาแล้ว”
“เจ็บใจนัก ถ้าฆ่ามันได้ล่ะก็ เราทำไปแล้ว จะเอาปืนของพ่อมายิงแม่งให้หมด พวกชั่ว!!!”
“อย่าเลย.....เราระวังตัวเอาไว้ดีกว่า.....เต๋าฆ่ามันแล้วเราจะคุยกับใครล่ะ”
“ห๊ะ....งงอ่ะ ไรวะกล้า”
“เต๋าก็ติดคุกไง แล้วที่นี้เราจะคุยกับใคร เรามีเต๋าเป็นเพื่อนแค่คนเดียวนะ”
“หึหึ เราก็แค่พูดเพราะโมโหน่ะ อยากจะเหยียบหน้าแม่ง โดยเฉพาะไอ้เหี้ยเสือ.....เราเกลียดมัน”
ต้นกล้ารู้ รู้ดีเชียวแหละว่าลูกเต๋าเกลียดมันมากแค่ไหน ไอ้โสโครกสารเลวนั่นบังคับให้ลูกเต๋าใช้ปากให้มัน ภาพในคลิปนั่นยังคงหลอกหลอนเขา ภาพของคนที่เขารัก ถูกพวกมันทึ้งเสื้อผ้าจนขาด บีบปากแล้วพยายามเอาไอ้หนูสกปรกของมันไล้ใบหน้าขาว ๆนั้นจนทั่วไปหมด แล้วพยายามจะยัดเข้าไปในโพรงปากอุ่น ๆ ปากที่ต้นกล้าเพิ่งจะจูบอย่างลึกซึ้งเมื่อคืนนี้เอง
อย่าเลยเต๋า.....งานสกปรกแบบนั้น ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของไอ้โจ๊กจัดการเถอะ
คนชั่วช้าอย่างพวกมัน จุดจบของพวกปิศาจในคราบเยาวชน ก็คือต้องเป็นอาหารของสัตว์ประหลาดกระหายเลือดเท่านั้น
ตลาดที่พวกเขาไปเดินนั้นอยู่ในตัวเมือง ที่นี่มีห้างสรรพสินค้าเพียงแค่สองสามแห่งเท่านั้น แต่ตลาดที่ว่านี่คือแหล่งรวมของเด็กนักเรียนซึ่งอยู่ติดกับตลาดสด มีร้านรวงต่าง ๆซึ่งเป็นตึกแถวเรียงทอดกันไปทั้งแถบและเป็นชุมชนเก่าแก่ มีทั้งร้านขายขนม ร้านขายเสื้อผ้า ตุ๊กตา โทรศัพท์มือถือ ร้านขายชุดนักเรียน เครื่องเขียน รวมไปถึงตำราเรียนทุกระดับชั้น ร้านเกมส์คอมพิวเตอร์ซึ่งพอสองทุ่มกว่า ๆก็พากันทยอยปิดกันจนเกือบหมดแล้ว ไม่ได้เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงอย่างในกรุงเทพ
“เข้าร้านนี้กัน เราว่าจะซื้อตุ๊กตาให้เพื่อนน่ะ กล้าช่วยเราเลือกนะ”
“เพื่อนผู้หญิงเหรอเต๋า”
“คงจะผู้ชายมั้ง”
“ผู้ชายเขาเล่นตุ๊กตาด้วยเหรอ”
“เราประชดเว้ย แต่ผู้ชายชอบสะสมตุ๊กตามันก็มีอ่ะนะ เพื่อนผู้ชายเราก็มี เยอะด้วย แต่สนิทกันน่ะมีแค่ไม่กี่คนหรอก แล้วเพื่อนที่เกิดเดือนนี้อ่ะ เป็นผู้หญิง....โอเค๊”
“อ่อ.....”
ต้นกล้าเหลือบมองตุ๊กตาอีทีหน้าตาประหลาดแล้วอดนึกถึงไอ้โจ๊กไม่ได้ เขาหมดห่วงเรื่องอาหารของมัน เพราะว่ายังเหลืออีกตั้งสองศพให้มันกิน ทว่าอีกใจหนึ่งก็อดเป็นห่วงมันไม่ได้ กลัวว่าจะมีคนไปเห็นมันเข้าแบบวัยรุ่นสองคนนั่น แล้วมันก็อาจจะต้องฆ่าใครอีก ไม่ก็ตัวมันนั่นแหละอาจจะถูกชาวบ้านจับได้ แล้วฆ่าทิ้งเสีย
แบบนั้นมันคงไม่ดีกับแผนการของเขาเท่าไหร่
แต่ยังไงเขาก็ต้องเว้นช่วงที่จะไปหามันบ้าง ไม่อย่างนั้นเขาเองก็เสี่ยงที่จะโดนคนจับได้เช่นกัน
รอไปก่อนนะโจ๊ก ยังไงมึงก็ยังมีของให้กินอีกเยอะ พอจะต่อเวลาไปได้อีกหลายวัน ถ้ามึงรู้จักกินน่ะนะ เด็กหนุ่มนึก เขาเองก็สั่งมันไว้แล้ว และไอ้โจ๊กเองก็ดูเหมือนจะเข้าใจทุกอย่างที่เขาสั่งได้เป็นอย่างดี แม้ว่าศพพวกนั้นจะอยู่ได้เพียงไม่นาน ก่อนจะเริ่มส่งกลิ่นเหม็น และบางทีไอ้โจ๊กอาจจะไม่กินเนื้อที่เน่าแล้วก็เป็นได้ เอาเถิด....เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยเข้าไปดูให้แน่ใจว่าทุกอย่างนั้นยังโอเคอยู่
อีกอย่างหนึ่งที่น่ากังวลไม่แพ้กันคือต้นกล้าเองก็ยังนึกวิธีกำจัดศพพวกนั้นไม่ออก จะเอาไปโยนใส่บ่อเกรอะที่บ้าน ทิ้งลงคลอง หรือว่าขุดหลุมฝังดีล่ะ บางทีในตึกร้างนั้นอาจจะมีท่อหรือบ่อที่ขุดทิ้งเอาไว้พอจะซ่อนซากศพและเศษกระดูกพวกนั้นก็ได้ เขาจะได้ไม่ต้องเสี่ยงหอบไปไหนต่อไหน
ตั้งสามศพเชียวนะ นี่มันออกจะนอกแผนไปเสียหน่อย
“กล่องดินสอก็น่ารักนะ” เสียงของลูกเต๋าทำให้เด็กหนุ่มหลุดออกจากห้วงความคิด ต้นกล้าหันไปมองดูของที่อีกฝ่ายชูอยู่ในมือ “เอาสีไรดี.....น้ำเงิน.....เขียว” “ที่ห้อยมือถือไหมล่ะ”
“มันเล็กไปนะ”
“ไม่เห็นเกี่ยวกับขนาดเลย เกี่ยวกับราคามากกว่า หึหึ”
“ฮ่าฮ่า.....จริง ซื้อเสร็จแล้วกินติมกัน”
“เอาสิ”
ขอใช้ชีวิตแบบเด็กธรรมดาสักวันเถอะนะโจ๊ก ต้นกล้าพยายามลืมสายตาอ้อน ๆกับฟันซี่แหลม ๆพวกนั้น เด็กหนุ่มต้องการที่จะใช้เวลาอยู่กับคนที่เขาชอบบ้างก็เท่านั้นเอง
“คืนนี้กล้า.....มาค้างบ้านเราไหมล่ะ”
“หา?”
“พูดจริง ๆ นะ เราจะได้คุยกันเยอะกว่านี้ไง”
“อืม”
“ตกลงนะกล้า”
“เราโทรบอกแม่ก่อนละกัน”
“กิ๊”
ไอ้โจ๊กวาดรูปเป็นสิบ ๆภาพ รูปของต้นกล้า มนุษย์ที่มันรัก หูของมันเงี่ยฟังอย่างตั้งใจ ทว่าดวงตะวันเจียนจะลับขอบฟ้าแล้ว มันก็ยังไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่แสนจะคุ้นเคยนั้น มันยังคงรอคอยอย่างมีความหวัง บางทีต้นกล้าอาจจะมาดึกกว่านี้ เด็กหนุ่มสั่งให้มันอดทนรอ มันกินไอ้ปุ่นจนเหลือแต่กระดูกแล้ว และเริ่มแทะขาของศพเด็กผู้หญิงไปข้างหนึ่ง และเมื่อผ่านคืนนี้ไป ร่างกายของมันก็จะโตขึ้นไปอีก
“รอกล้านะ....รอกล้า....โจ๊ก.....กิ๊”
ไอ้สัตว์ประหลาดจ้องมองรูปวาดของมัน ภาพของต้นกล้าที่พยายามอย่างไรก็ไม่มีทางเหมือนตัวจริงค่อย ๆ ถูกความมืดเข้าบดบัง มันเท้าคางจ้องอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งท้องฟ้าด้านนอกนั้นเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท คืนนี้ไม่มีดาวสักดวง มีเพียงจุดสีแดงเล็ก ๆของเสาสัญญาณสถานีวิทยุ มันร้องครางอย่างหงอยเหงา เมื่อรู้ว่าคืนนี้ต้นกล้าก็คงไม่มาหามัน
“กิ๊”
. . . . To be con
เพิ่งวันที่สิบ อีกตั้ง 20 วัน 20 ตอน มีแต่คนเชียร์โจ๊กเป็นพระเอก แต่นางยังเตี้ยอยู่เลย 5555+ ป๋อหล๋อ ถ้าโจ๊กไม่เป็นคนจะยังโอเคมั้ยคะ เอาแบบเป็นร่างสัตว์ประหลาดแบบเท่ห์ ๆ ตาแป๋ว ๆ มีเขี้ยวแหลม ๆและมีเขา กิ๊ ๆ ๆ ๆ
-
โอ๊ยยยยยย กล้ากับเต๋าจะได้กันไหม
แล้วโจ๊กล่ะ ฮืออออ สงสารมากกก
สามพีเถอะเนอะ มันส์ดี :hao7: :hao6:
-
สงสารโจ๊กกกกก~ :o12:
-
โจ๊กกกกกกกกกกกก~ รอกล้าแปปนึงตอนนี้กะลังเห่อเต๋าอยุ่
น่าส่งสารอ่ะ :hao5:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด โจ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกTT^TT
-
สงสารโจ้ก :ling2:
-
ฮ่อยย สงสารโจ๊ก เมื่อไหร่จะโตตต อึดอัดมากเลย ลูกเต๋านี่ให้บรรยากาศทะแม่งอยู่นะ =..=
-
โจ ีกทั้งน่ารัก น่ากลัว และน่าสงสาร
-
จบ ด้วยเรื่องเศร้าหรือเปล่านะ จะติดต่อไป
-
สงสารโจ๊กจัง :monkeysad:
-
สงสารโจ๊กอ่ะ แต่ถ้าลูเต๋ามาดีแล้วโดนแด๊กก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น
-
กรี๊สสส โจ๊กมาแล้ววว>< แต่โดนเต๋าแย่งซีนแทบทั้งตอน ฮืออออ TT ถึงจะบรรยายให้โจ๊กดูสยดสยองแค่ไหน แต่เราก็ไม่กลัวเลยนะ โจ๊กออกจะน่าเอ็นดู ตอนนี้ทั้งรักทั้งหลงโจ๊ก อยากจับฟัดสักที (หวังว่าคงไม่โดนแดรกหัวก่อน555) <3
โตไวๆนะโจ๊กกก จะเป็นครึ่งคนครึ่งสัตว์อะไรก็ช่าง ขอแค่หล่อพอ=.,= 1 เสียงโหวตโจ๊กเป็นพระเอก คุณค่าที่กล้าคู่ควร
-
สงสารโจ๊กกกกกกกกกกกก TT
-
โจ๊กกกกก
-
เหลือตั้ง20ตอน โจ๊กโตจนสูงกว่ากล้าแล้วมั้ง จะรอๆๆ ขอให้เป็นสัตว์ประหลาดหล่อๆนะ
โหยๆๆๆ ตอนนี้กล้าแบบดูชิลมากเลย ไปซื้อของกับเต๋างี้ เดี๋ยวก็ไปนอนบ้านเต๋าอีก อิจแปป
สงสารโจ๊กอีกแล้วๆๆๆ หนูโจ๊กดูรักกล้ามากๆๆๆๆ แบบมากๆๆๆๆ แต่กล้าเห็นโจ๊กเป็นแค่สัตว์เลี้ยง
คือแบบ จะมีหวังมั้ย จะมีหวังให้หนูโจ๊กสมหวังมั้ย? แอบไม่อยากให้กล้าคู่เต๋าอ่ะ มันดูเคะเคะ
แบบดูเบี้ยนๆอ่ะ แหะๆๆๆ me/หลบตีนส์แปป รอๆๆๆ รออ่านต่อน้า มาอัพไวๆน้า
-
ในหัวคิสเวลานึกถึงโจ๊ก จะนึกถึงสติช ตลอดๆ :mew5:
คือหมั่นไส้กล้านะ อะไรงานสกปรกให้หนูดจ๊กทำ แบบไม่อยากให้เต๋ามือเปื้อน หงุดหงิด :katai1:
-
สงสารโจ๊กกกก :katai4: :katai4:
-
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ
อ่านตอนนี้ สงสารโจ๊กอ่ะ กล้าเป็นโลกทั้งใบของโจ๊ก แต่เธอดูจะมองโจ๊กเป็นแค่เครื่องมือมากกว่าเพื่อน
รอดูโจ๊กโตวันโตคืน
-
ป้าข้างบ้านเคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้จริงด้วย (แต่น่าจะคนละตัวกับโจ๊กนะ เพราะ นานมาแล้ว)
รู้สึก โหวงเหวงใจ กี๊ๆๆ โจ๊กรอกล้ามาหา กลัวจัง กลัวกล้าลืมโจ๊ก
แล้วจะเกิดไรขึ้น
-
โจ๊กโตไวไวน้าาาา
-
มองอีกด้าน ลูกเต๋า เหมือนคนที่ต้องการ คนที่ด้อยกว่าตนไว้ข้างตัว
เพื่อให้ตนเองดูดี ดูเด่น ในสายตาคนอื่นนะ คนที่แกล้งทำดีกับคนที่ถูกกลั่นแกล้ง
สุดท้ายก็เผยความจริงออกมา ว่าลับหลังหัวเราะเยาะในความ
ซื่อของต้นกล้าหน่ะ เรามโนมากไปเปล่าเนี่ย
รู้สึกเหมือนคนดีแบบนี้ มันดีจนเกินไป เหมือนมีอะไรแอบแฝง
แต่คนแบบนี้ก็มีจริงๆนะ หวังว่า เราจะมโนเกินไป แต่ยังไง มันก็ดูเป็นคนที่พยายามทำตัว
ให้ดูเป็นคนดี เชื่อไม่ลง
ปล. รักโจ๊ก เชียร์โจ๊ก กินมันเลยคร่าาา แซ่บ!!!!!!!
-
เลือกยากขนาดนั้น 3P ไปเลยค่ะคนเขียนนนนน 55+ ล้อเล่นค่าาาา
สงสารโจ๊กนะถ้าหากไม่ได้เป็นพระเอกกะเขา
-
ไปเจอหนังเรื่องนึงมา
คล้ายๆ ตัวโจ๊กในจินตนาการเลย
โจ๊กคล้ายๆ แบบนี้ไหมคะคนเขียน :hao7:
[attachment deleted by admin]
-
รู้สึกว่าเต๋ามีอะไรแปลกๆ...หรือเราคิดไปเอง...???
-
ไปเจอหนังเรื่องนึงมา
คล้ายๆ ตัวโจ๊กในจินตนาการเลย
โจ๊กคล้ายๆ แบบนี้ไหมคะคนเขียน :hao7:
เกรงว่าจะน่ากลัวไปนะคะ 55555
-
รอโจ๊ก .. รักโจ๊ก ... กิ๊
-
ถึงตอนโจ๊กทีไรจะร้องไห้เอาตลอด สงสารโจ๊กกก :hao5: :hao5:
ไม่แน่ถ้าโจ๊กโตไปอาจจะเป็นเมะยันเดเระก็ได้ ฮุๆๆๆๆ :hao6: :hao6:
-
โจ๊กกกกกก :hao5:
ตกใจเหมือนกันที่ลูกเต๋าด่าไอ้เสือ
แบบ.. เรานึกว่าลูกเต๋าจะเรียบร้อยกว่านี้
ยังคงมีอะไรที่กล้าไม่รู้เกี่ยวกับลูกเต๋าอีกสินะ
เรื่องนี้เดาความคิดตัวละครไม่ออกจริงๆ รอต่อไปค่า :katai2-1:
-
“เข้ามาสิ.....เราอยู่คนเดียวน่ะ”
“พ่อกับแม่ของนายไปไหนล่ะ”
“พ่อเราเค้าไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก คงอีกนานกว่าจะมา.......”
"หมายถึง......กลับดึกเหรอ"
"ยังไม่กลับมาเลยต่างหาก พ่อเราต้องเดินทางน่ะ กลับมาเดือนละครั้ง...."
“งั้นนายก็อยู่คนเดียวมาตลอดเลยสิ”
“อื่อ.....ก็ส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนั้นแหละ”
“เราชอบบ้านของนายนะ.....มันน่าอยู่มากเลย”
“กล้า.......”
“อื่อ”
“นายมาที่นี่ได้ทุกเมื่อเลยนะ....บ้านหลังนี้ยินดีต้อนรับเสมอ”
วันที่ 11
เขาได้นอนเตียงเดียวกับลูกเต๋า.....
มันช่างเหมือนความฝัน หากแต่เป็นฝันที่มีอยู่จริง มันเกิดขึ้นกับเขาจริง ๆ กลิ่นกายหอม ๆ และกลิ่นผ้าปูนั้นตราตรึงในห้วงความทรงจำ และเขาจะเก็บช่วงเวลาแห่งความสุขนี้เอาไว้ จดจำมันไปอีกแสนนาน
อย่างน้อยชีวิตของเขาก็ยังมีสิ่งดีดีให้น่าจดจำอยู่บ้าง
เมื่อวานนี้แอบได้เห็นตอนลูกเต๋าเปลี่ยนเสื้อ หุ่นผอมบางแต่กลับซ่อนความแข็งแกร่งเอาไว้อย่างกลมกลืน ผิวขาว ๆนั้นทำเอาเขาร้อนวูบวาบไปหมด ต้นกล้ารู้ดีว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขามันคืออะไร
ความต้องการ.....
เขาก็เหมือนเด็กผู้ชายวัยเดียวกันคนอื่น ๆ ที่มีความปรารถนาในเพศรส ไม่ว่าจะกับเพศเดียวกัน หรือเพศตรงข้าม
ทว่าลูกเต๋าช่างสมบูรณ์แบบจนตัวเขาไม่อาจเอื้อม แม้จะรู้สึกไม่ดีเลยที่คิดแบบนั้น แต่เขาก็ไม่อาจระงับอารมณ์ที่พุ่งผล่านนั้นได้ ช่างน่าละอายยิ่งนัก ทั้งที่อีกฝ่ายคิดกับเขาเพียงเพื่อน นึกเจ็บใจที่ตัวเขาเองกลับเป็นฝ่ายพึ่งพิงอยู่เพียงฝ่ายเดียว แทนที่จะเป็นฝ่ายปกป้องลูกเต๋า ถ้าแสดงให้อีกฝ่ายได้เห็นว่าเขาเองก็เข็มแข็งและพึ่งพิงได้ ลูกเต๋าอาจจะรู้สึกอะไรกับเขามากกว่านี้
ต้นกล้าไม่ชอบให้ใครมาสงสาร
โดยเฉพาะกับคนที่เขาตกหลุมรัก
อยากเป็นฮีโร่ของลูกเต๋า เหมือนที่ลูกเต๋าเป็นฮีโร่ของเขา
ไม่เป็นไรหรอก ถึงแม้เขาจะสูงกว่าอีกฝ่ายแค่ไม่กี่เซ็นต์ ขอแค่ปกป้องอีกฝ่ายได้บ้างก็พอแล้ว.......
“ไงกล้า......นอนหลับสบายไหม”
“อื่อ”
“เราน่ะ.....ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ เราก็นอนคนเดียวมาตลอด นาน ๆพ่อถึงจะกลับมาสักที พอนายมาค้างด้วย เราก็รู้......ไม่เหงา.....มัน.....อบอุ่นแล้วก็อุ่นใจน่ะ”
“เอ่อ.....ขอโทษนะ....คือเราสงสัย....ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะเต๋า นายกับครอบครัวเพิ่งย้ายมาไม่ใช่เหรอ”
“จริง ๆแล้วคนที่ย้ายมามีแค่เราน่ะ......”
ต้นกล้าไม่อยากถามเซ้าซี้ เดาดูก็พอจะรู้ว่าครอบครัวของลูกเต๋าต้องมีปัญหาแน่ ๆ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเดาความคิดของเขาได้ คงเป็นเพราะหน้าบื้อ ๆของเขา ที่ทำให้อีกฝ่ายสามารถอ่านดูได้อย่างง่ายดาย
“แม่เราเสียไปแล้วน่ะกล้า”
“เฮ้ย....ล้อเล่นน่ะ....ขอโทษนะ”
“จริง.....พ่อกับแม่เราหย่ากันตั้งแต่เรายังเด็ก ตอนแรกแม่เอาเราไปอยู่ด้วย แต่ว่า.....อุบัติเหตุทางรถยนต์น่ะ”
“ถ้างั้น....เอ่อ.....รูปที่ห้องรับแขก”
“นั่นน่ะไม่ใช่แม่ของเราหรอก”
"นายคงเสียใจมากสินะ"
"ที่สุดในชีวิตเลยแหละ"
“เราเองก็เสียพ่อไปเหมือนกัน”
“หึ......เรากับนายมีอะไรเหมือนกันหลายอย่างเลยนะ”
“แต่เราไม่เข้มแข็งอย่างเต๋าเลย”
“ไม่จริงหรอก”
ต้นกล้าอดทึ่งไม่ได้ ทั้งที่ชีวิตของพวกเขาต่างก็สูญเสียคนที่รัก แต่อีกฝ่ายดูจะเข้มแข็งและร่าเริง ราวกับชีวิตไม่เคยพานพบเรื่องร้าย ๆ ส่วนตัวเขานั้นต่างไป เพราะมีไอ้ชดเป็นพ่อเลี้ยง ชีวิตของเขาถึงได้จมดิ่งอยู่กับความซึมเศร้า ถึงจะมีแม่ แต่ก็ไม่เคยช่วยเหลืออะไรได้เลย
แต่ลูกเต๋ากลับผ่านเรื่องร้าย ๆ ด้วยตัวเองเพียงลำพัง
เด็กหนุ่มทั้งสองนอนคุยกันอยู่นานเนิ่น จนกระทั่งต้นกล้าเป็นฝ่ายนึกขึ้นมาได้ก่อน ว่าวันนี้พวกเขามีเรียน และเขาเองก็ไม่ได้เอาชุดนักเรียนมาเปลี่ยนเสียด้วย เหลือบมองดูนาฬิกา หากกลับไปเปลี่ยนที่บ้านตอนนี้ยังไงก็คงไปเรียนไม่ทันคาบแรกอยู่ดี
“วันนี้เราโดดเรียนกันสักวันไหม” ลูกเต๋าทำหน้าเจ้าเล่ห์ หน้าแบบนี้แหละ ที่น่าจับฟัดเสียจริง
“เอ่อ......ตามใจนายสิ”
“เรากับกล้าจะได้อยู่ด้วยกันนานกว่านี้ไง”
“งั้นเรานอนต่อนะ ง่วงว่ะ”
“กล้า......นายกอดเราได้ไหม”
"......."
"มันอาจจะฟังดูแปลก แต่เราน่ะไม่ได้เข้มแข็งอะไรหรอกนะ เราแค่อยากให้ใครสักคน.....กอดเรา....แค่นั้นเอง"
ต้นกล้าประทับจูบลงไปอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากนุ่มๆของพวกเขาแตะกัน ถ่ายทอดไออุ่นและความรัก ต้นกล้าโอบกอดอีกฝ่ายเอาไว้ มองตากันสักพักหนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆหลับตาลง
“โจ๊กกูมาแล้ว”
เด็กหนุ่มมาหาเจ้าสัตว์ประหลาดด้วยใจที่เป็นกังวล บนตึกร้างนั้น ในที่ที่มันเคยอยู่มีเพียงรูปวาดฝีมือไอ้โจ๊กกระจัดกระจายอยู่เต็มไปหมด และมีบางส่วนที่ติดอยู่บนผนังแตกร้าวที่มีเชื้อราและคราบตะไคร่ขึ้นเกาะเต็มไปหมด
“โจ๊ก......มึงไปหลบอยู่ไหนว๊า ออกมาหากูเถอะ.....”
“กิ๊”
ต้นกล้าใจชื้นที่ได้ยินเสียงตอบรับของมัน ก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นความตกใจ เมื่อไอ้โจ๊กนั้นวิ่งออกมาจากมุมมืด แล้วพุ่งชนเขาจนล้มไปกองกับพื้น
“กล้ามา.....กล้ามา.....กิ๊”
สุ่มเสียงของมันเปลี่ยนไป ฟังดูคล้ายเสียงคำรามของสัตว์ป่าเข้าไปทุกที
“ไอ้โจ๊กอย่า....”
ไม่เจอกันเพียงแค่วันเดียว ไอ้โจ๊กสูงขึ้นจนถึงหน้าอกของเขาเสียแล้ว ต้นกล้านึกไปถึงเมื่อสิบวันก่อนที่เจอกับมัน จากไอ้ก้อนเนื้อเละๆ พัฒนามาเป็นเด็กแบเบาะ ซึ่งแรก ๆก็ดูน่ารักดี แต่ยิ่งมันโตขึ้น สิ่งที่ต้นกล้ารู้สึกกับมันมีเพียงแค่ความกลัว กับความหวาดระแวง
เขาไม่รู้ว่ามันจะโตได้อีกแค่ไหน
เขาไม่รู้ว่าคนที่เขาพามาเซ่นสังเวยเจ้าสัตว์ร้ายตัวนี้ พอถึงวันหนึ่งแล้ว มันจะเพียงพอกับมันหรือไม่
เขากลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์ที่ไม่อาจควบคุมได้ ถ้าเพียงแค่สิบวัน ไอ้โจ๊กโตได้ขนาดนี้ แล้วนับไปอีกเดือนหนึ่งล่ะ เป็นเดือน......เป็นปี.......มันอาจจะโตเท่าตึกสี่ชั้น ถึงตอนนั้นมันคงเกินที่เขาจะควบคุมมันได้อีกต่อไปแล้ว
เด็กหนุ่มกลัวเหลือเกิน เขากำลังเลี้ยงตัวอะไร? สิ่งที่เขาทำเพียงเพราะต้องการแก้แค้นเท่านั้น หากสำเร็จแล้ว เขาคงไม่จำเป็นต้องเลี้ยงมัน แต่เมื่อถึงตอนนั้นแล้ว เขาจะกำจัดมันได้อย่างไร
เขากำลังสร้างปิศาจร้ายขึ้นมา
เขาควรจะหยุด ณ ตอนที่เขายังมีโอกาสใช่หรือไม่
“โจ๊กเหงา......โจ๊กกินหมด.....กินหมดแล้ว”
เขานึกภาพออก หนึ่งวันเต็ม ๆที่เขาไม่มาเล่นกับมัน รวมกับครึ่งวันนี้ สิ่งที่ไอ้โจ๊กทำระหว่างที่รอเขาก็คงไม่พ้นเรื่องกิน
“มึงกินหมดสามคนเลยเหรอวะ”
“เหลือคนนึง....กล้าดู.....กล้าตามโจ๊กมา”
เขาปล่อยให้มันลากจูงตามใจชอบอย่างไร้เรี่ยวแรง มันพาเขาไปดูที่เก็บอาหาร เด็กหนุ่มยังพอใจชื้นที่มันยังเหลือร่างของเด็กสาวเอาไว้ ส่วนไอ้ปุ่นกับเด็กวัยรุ่นผู้ชาย เหลือเพียงกองกระดูกขาวโพลน กับขี้กองใหญ่ของไอ้โจ๊ก
“เล่นกับโจ๊ก”
“เออ....ได้สิ.....อยากเล่นอะไรล่ะ กูเอาไอแพดมาด้วย หวังว่ามึงคงจะเล่นได้นะ”
“ไอแพ่ดดดด”
“แพ่ดนั่นมันเสียงมึงกำลังขี้แล้วไอ้ห่า”
เขาพามันกลับไปห้องเดิม ก่อนจะสำรวจมันเต็มสองตา ร่างกายของไอ้โจ๊กนั้นดูใกล้เคียงกับมนุษย์มากขึ้นทุกที แม้กระทั่งส่วนหัวที่ใหญ่โตผิดส่วนของมันก็ดูเหมือนว่าจะค่อย ๆเล็กลง จมูกของมันเริ่มนูนและเป็นรูปทรงมากขึ้น เว้นเสียแต่ดวงตาสีเข้มดวงโตคู่นั้นกับเขี้ยวแหลม ๆที่ดูน่ากลัวมากขึ้นทุกวัน ที่ทำให้มันยังคงเป็นสัตว์ประหลาด ไม่ใช่มนุษย์
ไม่สิ......มันไม่ใช่มนุษย์ตั้งแต่แรก และจะไม่มีวันเป็น แม้ว่าจะกินเข้าไปอีกกี่คน มันก็คงไม่เปลี่ยนร่างกลายเป็นคนได้หรอกน่า!!!
“คิดถึงกล้า....รอกล้าทั้งคืน.....โจ๊กไม่ก่อเรื่องเลยนะ.....โจ๊กไม่ซนตามกล้าสั่ง”
“ดีแล้ว เอ้า....ไหนลองเล่นดูสิ น่าจะเล่นได้นะ”
เด็กหนุ่มสอนมันเล่นเกมส์ง่าย ๆ อย่างพวกเรียงสี เกมส์บล็อกเตตริส เกมส์ตัดผลไม้ พอเริ่มเป็นแล้ว ไอ้โจ๊กก็เลิกสนใจเขา มันนั่งพิงกำแพง ก้มหน้าก้มตาเล่นเหมือนเด็ก ๆ โดยที่ต้นกล้าคอยลูบหัวของมันเบา ๆ
เด็กหนุ่มเหลือบมองอิฐบล็อกที่หล่นอยู่แถวนั้น ถ้าสมมติว่าเขาจบมันเสียเดี๋ยวนี้ล่ะ แค่ทุบมันให้ตาย กำจัดศพพวกนั้นไปซะ แล้วจบเรื่องบ้า ๆ ไม่ต้องแก้แค้นอะไรทั้งนั้น หรือถ้าคิดจะทำ ก็ทำมันด้วยตัวของเขาเอง ที่ผ่านมาเขาก็ทำเองมาตลอดนี่ ไอ้โจ๊กแค่ช่วยกำจัดซากเท่านั้นเอง
ต้นกล้าฉวยอิฐขึ้นมาก้อนหนึ่ง มืออีกข้างยังคงลูบหัวมัน เขาทำมันได้แน่ ๆ เขาเพิ่งเจอมันได้แค่สิบกว่าวันเท่านั้น จะว่าไปมันก็เป็นแค่สัตว์ประหลาดอันตราย ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของเขาด้วยซ้ำ ไม่ใช่เจ้าแมวตาบอดสีเทาที่แวะเวียนมาหาเขาบ่อย ๆ ว่าแต่.....หมู่นี้เขาไม่ค่อยเจอมันเลย
เวลาสิบวัน คงไม่ทำให้เกิดความผูกพันธ์ขึ้นมาได้หรอก
“โจ๊กเก่งมั้ย”
“เออ....มึงเก่ง....เก่งที่สุดเลยโจ๊ก”
“โจ๊กรักกล้าที่สุดเลยกิ๊......ร๊ากกกกก.......กิ๊”
เด็กหนุ่มค่อย ๆวางก้อนอิฐในมือลง แล้วเขี่ยให้ออกไปพ้นตัว เขาทำไม่ลงหรอก แค่สิบวัน แต่เขากับมันก็ผ่านเรื่องเหี้ย ๆด้วยกันมาถึงขนาดนี้ เขาไม่มีทางล้มเลิกสิ่งที่ตั้งใจเอาไว้ง่าย ๆ แน่
ช่างมันสิ มันจะโตเป็นตัวอะไรก็ช่าง เขาไม่ใช่ฮีโร่เสียหน่อย ที่จะได้มานั่งเสียเวลาคิดเป็นห่วงความเดือดร้อนบนโลก ก็ในเมื่อโลกใบนี้มันเหี้ยกับเขาก่อน จะเกิดอะไรขึ้นก็ช่างแม่งมันสิ ก็ปล่อยให้โลกนี้รับผิดชอบไปเองก็แล้วกัน
“พรุ่งนี้กูจะเอาเสื้อมาให้มึงใส่”
“เสื้อ”
“จะได้หล่อ ๆเหมือนคนไง”
“เหมือนกล้า.....กิ๊”
“ใช่......แล้วพรุ่งนี้กูจะพามึงออกล่าเหยื่อด้วย น่าสนุกไหม”
“ดี.....โจ๊ก.....ช่วยกล้าหาอาหาร......อาหารของโจ๊ก”
“ทั้งหมดนี้ก็เพื่อมึงเลยนะโจ๊ก กูทำเพื่อมึงนะ”
“ทำเพื่อโจ๊ก.....กล้ารักโจ๊ก......กิ๊”
“ใช่.......กูรักมึง มึงเองก็ต้องรักกู.....แล้วเชื่อที่กูบอกรู้ไหม ถ้ามึงไม่เชื่อ กูก็จะไม่รักมึง จะเกลียดมึง ไม่มาหา”
“ห้ามทิ้งโจ๊กนะ....กล้า.....ห้ามทิ้งนะ.....โจ๊กรักกล้านะ.....รัก....รัก”
“กูจะไม่ทิ้งมึง....กูสัญญากับมึงแล้วไง มึงเองก็ต้องสัญญาด้วยสิ”
"โจ๊ก.....สัญญา"
เคร้งงงงง
โอ๊ยยยยย
ไอ้โจ๊กรีบพุ่งตัวไปทันทีที่ได้ยินเสียง ต้นกล้าวิ่งตามมันไปด้วยความตกใจ ไม่จริงน่า......เมื่อกี้นี้มันเสียงคนร้อง?
“กรี๊ดดดดดด”
“ไอ้โจ๊กอย่า.....ห้ามกินนะ”
ให้ตายเถอะ มีคนเห็นพวกเขาจนได้แล้ว
“คุณน้าไม่ต้องกลัวหรอกครับ ไอ้โจ๊กมันไม่ทำร้ายคุณน้าหรอก”
“นี่เธอตั้งชื่อให้มันด้วยรึ?”
“กิ๊”
กะเทยแก่เหลือบมองอย่างไม่ไว้ใจ หล่อนรู้ดีว่ามันจะไม่กินหล่อนแน่ ๆ ตราบใดที่เด็กหนุ่มสั่งเอาไว้ หล่อนใช้อิฐทุบโทรศัพท์จนพังไม่มีชิ้นดี
“ไอ้อ้วนนี่มันแอบถ่ายภาพเธอ......กับมัน”
หล่อนแอบสะกดรอยตามเด็กหนุ่มมาได้สักพักหนึ่งแล้ว ทุกอย่างนั้นเป็นอย่างที่คิดเอาไว้ มีคนหลายคนต้องตายเพราะมัน รวมถึงเด็กวัยรุ่นชายหญิงคู่นั้น ที่บังเอิญ 'ซวย' อยู่ผิดที่ผิดเวลา
ดูท่าไอ้สัตว์ประหลาดนั่นจะหลงใหลเด็กหนุ่มคนนั้นอยู่ไม่น้อย หล่อนเห็นมันวาดรูปเขาซ้ำ ๆ เป็นสิบ ๆภาพ วาดเสร็จแล้วก็จ้องมองอย่างหลงใหล ราวกับว่ามันกำลังตกหลุมรักมนุษย์อย่างนั้นแหละ
หล่อนไม่เคยเห็นสัตว์ประหลาดตัวนั้นทำแบบไอ้ตัวนี้ สัตว์ประหลาดตัวที่หล่อนเคยเห็น เป็นเพียงเครื่องจักรสังหารที่ทำหน้าที่อย่างซื่อสัตย์ และกัดกินอย่างบ้าคลั่ง ตามคำสั่งผู้เป็นนายเท่านั้น
หล่อนตั้งใจว่าจะดูเงียบ ๆ และจะไม่ยอมเอาตัวเองเข้าไปพัวพันกับเรื่องนี้อีกเป็นอันขาด แค่ดูเพื่อให้รู้แจ้ง เพื่อที่หล่อนจะได้หลีกให้ห่างจากมัน หล่อนพยายามเตือนเด็กหนุ่มแล้วนี่นะ ทำแค่นี้ก็คงจะเพียงพอแล้ว
แต่ว่าวันนี้มีคนอื่นตามมาด้วยน่ะสิ
ไอ้เด็กอ้วนท่าทางส่อพิรุธที่หล่อนไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน
นี่แหละปัญหา แล้วพอรู้ตัวอีกที หล่อนก็ตีมันจนนิ่งไป ไอ้อ้วนนี่ทำให้หล่อนนึกถึงตัวเองในสมัยก่อน ไม่ใช่เพราะหล่อนมีรูปร่างน่าเกลียดอย่างมันหรอกนะ แต่ว่าหน้าของมันดันเหมือนกับคนที่แกล้งหล่อนกับเพื่อนของหล่อนในอดีตน่ะสิ
“นั่นไอ้อู๋.....มันชื่อไอ้อู๋......คุณน้าเล่นงานมันเสียหมอบเลย”
“ไม่ใช่แค่หมอบหรอก มันตายแล้วล่ะ ที่นี่ไม่ปลอดภัย เธอคงต้องเปลี่ยนที่ซ่อน 'มัน' แล้วล่ะ”
“ทำไมคุณน้าถึงช่วยผมล่ะครับ”
“ชั้นบอกแล้วไง ปิศาจน่ะมีจริง ชั้นเคยเห็นมันมาก่อน แล้วที่ชั้นช่วยเธอ เพราะเธอทำให้ชั้นนึกถึงตัวเอง หลงทางและสับสน หึ.....มันคือที่พ่ึงเดียวของเธอใช่ไหมล่ะ สุดท้ายแล้วเธอก็จะถูกมันครอบงำความคิด สั่งให้ทำแต่สิ่งชั่วร้าย.....ไม่หรอก ไม่ใช่ปิศาจตัวนั้น แต่เป็นตัวที่อยู่ในนี้ต่างหากล่ะ” เธอชี้มือไปยังไอ้โจ๊กก่อนจะชี้ไปที่หัวของตัวเอง ไอ้โจ๊กหลบอยู่หลังต้นกล้า และกำลังกอดเด็กหนุ่มเอาไว้แน่น โผล่มาเพียงแค่หัวและแยกเขี้ยวขู่กะเทยแก่อย่างน่าสยดสยอง หล่อนแสยะฟันขู่มันกลับอย่างไม่กลัวเกรง
“เธอควรจะฆ่ามันซะ”
“ผมไม่ทำแบบนั้นหรอกครับ”
“แล้วแต่นะ ชั้นแค่แนะนำ......ถ้างั้นชั้นไปก่อนล่ะ”
หล่อนโบกมือลาทั้งที่หันหลัง จากไปพร้อมถุงดำที่ใส่เศษกระดูกมนุษย์ อย่างน้อยหล่อนก็อยู่อยู่ข้างเขา เด็กหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ก็โล่งได้ไม่นาน ร่างที่นอนแน่นิ่ง และกำลังจะกลายเป็นอาหารของไอ้โจ๊กคือหนึ่งในแก๊งค์ของไอ้เสือ
ทำไมไอ้อู๋ถึงตามเขามา
แถมยังถ่ายวิดีโอเอาไว้อีก
หรือว่าไอ้เสือจะเริ่มระแคะระคายเรื่องนี้เสียแล้ว นับรวมศพนี้ สมากชิกในแก๊งค์ของมันก็หายตัวกันไปถึงสามคน ดูท่าว่าจะต้องรอดูท่าทีของมันในวันพรุ่งนี้เสียก่อน เรื่องจัดการไอ้แจ๊คคงต้องชะลอเอาไว้
มาถึงขั้นนี้คงหยุดไม่ได้เสียแล้ว
ต่อให้มันรู้ตัวแล้ว ที่ต้องทำคือรอบครอบมากกว่านี้ เขาต้องระวังตัวมากกว่านี้อีก
ใช่.....ต้องย้ายที่ซ่อน
ไม่ไกลจากตรงนี้มีโรงงานร้าง
“อาหาร.....กิ๊”
“ใช่.....อาหาร.....ของมึง”
“กินของเก่าก่อนกิ๊”
“ฮ่าฮ่าฮ่า กูก็มัวแต่กังวลเรื่องอาหารของมึง ไป ๆมาๆเหลือตุนเฉยเลย”
“พรุ่งนี้กล้ามานะ.....มาหาโจ๊ก.......ไม่มีอาหารไม่เป็นไร......แต่กล้ามา”
“กูไม่รับปากนะ.....ถ้ากูไม่มา มึงห้ามก่อเรื่องล่ะ"
"กิ๊"
ต้นกล้าจูบหัวมัน ไอ้โจ๊กเข้าใจว่าสิ่งนี้คือการแสดงความรัก
มันเข้าใจไปเองทั้งนั้น
.
.
.
.
.
.
to be con
-
เราอยากร้องไห้ สงสารโจ๊กมาก
กล้าไม่รักโจ๊กแล้ว
สุดท้ายต้องกลายเป็นปีศาจที่โดดเดี่ยวเหมือนแฟรงเก้นไตน์
แงแง เราหดหู่มากอ่ะตอนนี้ แถมกล้ายังงานเข้าพวกไอ้เสือจะเล่นงานกล้าไหมง่ะ :hao5:
-
สงสารโจ๊กขั้นรุนแรง
ทำไมเป็นแบบนี้
แค่สิบกว่าวันเอง
กล้าใจร้าย ฮืออ
:ling1:
-
โจ๊กโตขึ้น กล้าจะควบคุมได้ไหมนะ
คิดไม่ออกเลย
-
หนูจะโตมาหน้าตาแบบไหนกันคะโจ๊ก..จมูกกับหน้าเริ่มเข้ารูปแล้วด้วย..
ตาโตๆน่าจะเหลือไว้นะ เวลาอ่านเรื่องตาโตๆบ้องแบ๊วของหนูทีไรพี่คิดว่าหนูน่ารักมากๆทุกทีเลยค่ะ :man1:
-
ฮืออออ สงสารโจ๊กกกกกก
เป็นมนุษย์นะๆๆๆๆๆ อยากเห็น เอาหล่อๆให้กล้าตะลึง วะฮะฮ่าๆๆ :impress2:
-
อยากให้กล้ารักโจ๊ก :monkeysad:
-
เสนอให้ลูกเต๋าเป็นภรรเมียส่วนโจ๊กเป็นสารมีคะ!! :hao5:
อย่า ดราม่ามากนะ ฮืออออออ
-
ไม่มีอะไรมากกกกก
แค่อยากบอกว่า...โตขึ้นหล่อๆ นะโจ๊กกี้
-
โอ้ย เรานี่อ่านไปก็มโน มากไปอีกแล้วว่าลูกเต๋า
มีอดีตบิดๆ ชอบกล เรื่องราวมันต่อเนื่องกันเป็น
ฉากๆ และได้จังหวะดีซะด้วย
ปล. ต่อให้สนิทกันแค่ไหน บ้านโทรมๆ แบบนั้นก็
ไม่มีเพื่อนคนไหนชมอย่างหน้าชื่นตาบานขนาดนั้น นะเต๋า
เกือบเชื่อแล้ว อีกนิด
ปลล. ไม่ได้มีอคติ กับนางนะ แต่กฏอย่างหนึ่งของเรื่อง
สยองขวัญ เหยื่อมักเป็นผู้กระทำเสียเอง บรึ๊ย!!!!!
ปลลล. หลบ หมัด และ รองเท้า FC. ลูกเต๋า
-
กรี้ซซซซ ทำไมยิ่งอ่านยิ่งสงสารโจ๊กอ่ะคะเนี่ยยยยย :hao5: :hao5:
-
ชักจะสงสารโจ๊กขึ้นมาแล้วสิ..
ถ้าโจ๊กกินพืชกินผลไม้ได้ กล้าคงไม่กลัวขนาดนี้..หรือกล้าไม่เคยรักโจ๊กอยู่แล้วกันแน่นะ
:katai1:
-
เฝ้ารอวันที่โจ๊กเติบโตนะ :z2:
-
ขอให้โจ๊กโตแล้วหล่อๆเลยนะ สาธุ อิอิ :z1:
-
โจ๊กก็มีหัวใจนี่นะ อยากให้โจ๊กกลายเป็นสิ่งที่ใกล้คนมากที่สุดจะได้ปลอดภัย
แต่สงสัยแฮะ ถ้าวันนึงโจ๊กคล้ายคน แล้วหยุดหรือกินน้อยลงตัวจะเล็กกลายเป็นก้อนเนื้อเหมือนเดิมหรือเปล่า
แล้วก็สัตว์ประหลายที่เจ๊กระเทยเคยเจอ มันไปไหนแล้วล่ะ
-
สงสารโจ๊กเหมือนกันนะ
-
อย่าทิ้งโจ๊กนะกล้า
ความรักแท้จริงที่ทุกคนใฝ่หา โจ๊ก อาจจะมีให้นายก็ได้นะ
#ยังไงก็เชียร์โจ๊กให้ขึ้นแท่นพระเอกงับ
-
กี๊ๆๆ
อีกศพแล้ว
กล้าไม่ต้องห่วง โจ๊กโตขึ้น แต่ก็รักกล้านะ กล้าสั่งอะไร โจ๊กเชื่อฟังทุกอย่างเลย
แต่เต๋านี่สิ ดูเหมือนจะเป็นคนมีอะไรเยอะอยู่นะ ไม่ใช่น้องเคะบอบบางจริงซะล่ะมั้ง
-
สงสารโจ๊กกกก
อย่าฆ่าโจ๊กเลยน้าาา
-
สงครามยังไม่จบ อย่านับศพทหาร
:ling3:
เอ้ยยย
:hao7:
เรื่องยังม่ะถึงครึ่ง อย่าพึงเดาส่งเดช
:hao4:
ว่าแต่ จะมี พระ-นายป่ะเนี้ย
-
:katai1:รอวันต่อปายยยย
-
สงสารโจ๊กจัง ต้นกล้าไม่รักโจ๊กอย่างที่พร่ำบอกเลยอ่า :monkeysad:
จะจบแบบดราม่ามั้ยคะ :mew2:
-
สงสารโจ๊ก T^T อยากให้กล้ารักโจ๊ก
-
ชักสงสารโจ๊กขึ้นมาแล้วสิ
-
โจ๊กน่าสงสารมาก ทำไมกล้าไม่รักโจ๊กบ้างนะ?
เอาเลยโจ๊ก โตมาให้หล่อๆแล้วจับกล้ากดแม่มเลย ฮ่าๆๆๆๆ
-
กิ๊ โจ๊กมาแล้ว>< อยากโดดไปหอมสักฟอดดดด
สงสารโจ๊กอ่ะ ตอนที่ต้นกล้าคิดจะเอาก้อนอิฐทุบโจ๊กให้ตายทั้งที่มือยังลูบหัวอยู่นี้ แบบ......อยากเดินไปตบให้หัวทิ่ม คิดแบบนั้นได้ไงห๊าาาาา ทั้งที่โจ๊กรักกล้าขนาดนี้ รอให้โจ๊กโตไวๆกลายเป็นคน ขอให้จบแฮปปี้ๆ ไม่สงสารโจ๊กก็สงสารคนอ่านเถอะ(TwT)
-
วันที่ 12
และมันก็เป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้.....
พวกไอ้เสือนั้นมีท่าทีเปลี่ยนไป เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาในห้อง พวกมันจ้องเขาเป็นตาเดียวอย่างจับผิด โดยเฉพาะไอ้เสือที่จ้องเขาเขม็ง เพียงชั่วขณะที่เผลอสบตากับมัน สายตานั้นเต็มไปด้วยความกังขาและสับสน และวูบหนึ่งในประกายตานั้น เคลือบแฝงด้วยความแค้น
ต้นกล้ารีบหลบสายตาของพวกมัน
เมื่อวานนี้ไอ้อู๋แอบถ่ายคลิปวิดีโอตอนที่เขาอยู่กับไอ้โจ๊ก ก่อนที่มันจะถูกน้ากะเทยปิศาจจัดการจนถึงแก่ความตาย โทรศัพท์ของมันที่มีหลักฐานอยู่ถูกทุบทำลายทิ้ง แต่ทว่า......
เขาจะรู้ได้อย่างไร ว่ามันไม่ได้กดส่งวิดีโอให้คนอื่น ๆเรียบร้อยไปแล้ว
คุณน้าปิศาจบอกต้นกล้าว่าหล่อนเห็นมันหยิบขึ้นมาและกำลังถ่าย หล่อนเลยจัดการเสีย แต่เขาจะแน่ใจได้อย่างไรว่าก่อนหน้านี้ ไอ้อู๋หรือใครก็ตามจะไม่สะกดรอยตามเขา และเก็บข้อมูลไปถึงไหนต่อไหน
ต้นกล้าอยากฆ่าพวกมันใจจะขาด แต่ดูเหมือนว่าโอกาสนั้นจะไม่เอื้ออำนวยเอาเสียเลย
“มาแล้ววววว......อ่ะ....กล้า.....การบ้านเลข เราโทรหามิ้นท์เมื่อวานตอนเย็น อาจารย์สั่งการบ้านตรึมเลย เราเองก็ปั่นทั้งคืนเลย เอาไปลอกสิ” ลูกเต๋าที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา ส่งสมุดการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ให้เขา ต้นกล้าทำหน้ามึนงงก่อนจะรับมา
“ขอบใจ”
ลูกเต๋าน่ารักเสมอ ต้นกล้าละทิ้งความกังวลเรื่องฆ่าคนไปชั่วคราว เขาได้มองหน้าอีกฝ่ายที่กำลังยืนยิ้มโชว์ฟันขาว ๆ นึกอยากจะหยิกแก้มป่อง ๆนั่นชะมัด
“กลางวันนี้กินเตี๋ยวเนื้อนะ”
“อื่อ”
“หรืออยากกินอย่างอื่น”
“ตามใจนาย....เรากินอะไรก็ได้”
ลูกเต๋าช่างแสนดีกับเขา ดีเสียจนเด็กหนุ่มนึกกลัว ถ้าหากว่าวันหนึ่ง ลูกเต๋าเกิดรู้ขึ้นมาว่าเขาทำเรื่องเลวร้ายอะไรเอาไว้บ้าง ไม่ว่าจะเลี้ยงสัตว์ประหลาด ฆ่าคนอย่างเลือดเย็น อีกฝ่ายจะยังยิ้มให้เขาเหมือนเดิมไหม ลูกเต๋าคงเกลียดเขา แล้วก็ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับคนชั่วช้าอย่างเขาอีกแน่ ๆ
ทำไมไม่ตาย ๆ ไปเสียให้หมดนะ
ไอ้แม็ค....
ไอ้เหี้ยปุ่น....
ไอ้อู๋.....คนนี้ไม่ใช่ฝีมือเขา แต่เขาก็มีเอี่ยวด้วยเต็ม ๆ
ที่เหลือตอนนี้ก็มีไอ้เสือ ไอ้แจ็ค ไอ้ปอ ไอ้วิทย์ กับไอ้.....เบนซ์ ห้าคน....อีกตั้งห้าคนเชียวนะ
คงต้องเลือกเหยื่อรายต่อไปอย่างรอบครอบกว่านี้เสียแล้วล่ะ ไม่ใช่สุ่มเลือกหรือเพราะบังเอิญมาติดกับอย่างคนก่อน ๆ เอาใครดี ในห้าคนนี้ บ้านของใครไกลที่สุดล่ะ ต้นกล้าไม่รู้เรื่องของพวกมันมากขนาดนั้น เขารู้เพียงว่าบ้านไอ้แจ็คอยู่ตลาด ที่เหลือก็ตามสวน ไม่ก็คนละอำเภอ......บ้านไอ้เสือนั้นออกไปทางถิ่นโรงงานอุตสาหกรรม
แต่เขาจะเก็บมันไว้เป็นรายสุดท้าย
ให้มันทรมานกับการเสียพวกพ้องไปทีละคน
ให้คนอย่างมันได้กลัวจนหนาวไปถึงกระดูกเสียบ้าง
“ทำหน้าหื่นนะเรา”
“เหวอ”
ชั่วโมงเคมีที่แสนน่าเบื่อ ต้นกล้ามัวแต่ใจลอย รู้ตัวอีกทีลูกเต๋าก็จ้องหน้าเขาเสียใกล้ พอเห็นเขาตกใจอีกฝ่ายกลับยิ่งทำหน้าทะเล้น ให้ตายเถอะคนอะไร ขนาดทำตาเหล่ก็ยังน่ารัก เพื่อนคนอื่น ๆในกลุ่มที่นั่งทำแล็บก็พลอยขำไปด้วย มีลูกเต๋าก็ดีแบบนี้แหละ เวลามีทำงานกลุ่มก็สามารถลากเขาเข้าไปร่วมด้วยตลอด
“คิดเรื่องลามกอยู่อ่ะดิ”
“เปล่า”
“ไม่เอาน่า.....คนกันเอง ไหนบอกดิ๊.....ใครวะ”
“หึ.....เต๋า....นายก็รู้ว่าเราชอบใคร”
ได้เอาคืนบ้างนาน ๆครั้ง ลูกเต๋าหน้าแดงและเลิกตอแยไปตามระเบียบ ถ้าไม่ติดว่าคนเต็มห้อง เขาจะจูบลูกเต๋าอีกครั้งและอีกครั้ง
“เลิกเรียนไปห้างกัน....”
“ซื้อไรอีกอ่ะ”
“ตากแอร์.....ดูหนังสือที่ซีเอ็ด....ไปมั้ย”
“อยากไปแต่ไม่ว่าง”
“งั้นพรุ่งนี้มั้ย”
“ขอดูก่อนนะ”
“อย่าคิดนานนะกล้า.....คิวเรายาวเป็นหางว่าว”
“ครับ”
คุยเล่นกันได้แค่นั้น เขาก็ถูกอาจารย์ประจำวิชาเคมีเขม่น ลูกเต๋าเอาตัวรอดได้ตามเคย สามารถตอบคำถามเกี่ยวกับพวกสูตรเคมีได้เกือบหมด เห็นเล่นไปเรียนไปแบบนั้น แต่ก็เก่งและหัวดีใช่ย่อยหรอก
วันนี้เขามีเรื่องให้ต้องเหนื่อยอีกแล้ว
ย้ายที่ซ่อนของไอ้โจ๊ก
กำจัดเศษซากที่ยังเหลืออยู่
อ้อ.....ยังมีร่างอ้วน ๆ หนัก ๆของไอ้อู๋ที่คงต้องเอาติดไปด้วย ทิ้งเอาไว้ให้เน่าก็คงเสียดายแย่ เนื้อเยอะขนาดนั้น เยอะพอ ๆกับไอ้ชดที่เป็นชายร่างใหญ่ คงทำให้ไอ้โจ๊กอิ่มไปได้อีกหลายวัน....
“พวกมึงว่าไอ้เหี้ยนั่นจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ไหม”
ต้นกล้าแอบฟังพวกมันคุยกัน ห้องเก็บของที่อยู่หลังโรงประชุมใหญ่คือแหล่งมั่วสุมของพวกไอ้เสือ บางครั้งก็ใช้เป็นที่แอบเสพย์ยา ควันบุหรี่คลุ้งตลบในอากาศ ต้นกล้าหอบหายใจถี่อย่างตื่นเต้น เขาซ่อนตัวอยู่ในตู้เก็บเอกสารที่อยู่ด้านหลัง ซึ่งหันหน้าเข้าหากำแพง คอยรอฟังว่าพวกมันจะหลุดอะไรออกมา
“กูให้ไอ้อู๋ตามดูอยู่ แต่มันก็เสือกหายไปอีกคน โทรหาแม่งก็ไม่รับ แล้วจะให้กูคิดยังไงวะ” น้ำเสียงของไอ้เสือฟังดูวิตกกังวลไม่น้อย คนอื่น ๆก็พากันเออออไปกับมันด้วย ปึง!!!! เสียงเหมือนใครสักคนกำลังต่อยอะไรสักอย่าง คล้ายการบันดาลโทสะ
“ถ้ากูรู้ว่าเป็นฝีมือใครนะไอ้เหี้ย......กูไม่ปล่อยเอาไว้แน่” เสียงของไอ้แจ็คนั่นเอง ดูเหมือนว่ามันจะเจ็บแค้นแทนเพื่อนมากกว่าคนอื่น
“กูก็ไม่รู้.....ศัตรูพวกเราแม่งเยอะแยะ อาจเป็นพ่อแม่ของอีนั่นก็ได้ เมียเก่าไอ้ปุ่นที่แม่งเสือกจะฆ่าตัวตายจนเป็นเรื่องนั่นไง.....หรือว่าจะเป็นพวกไอ้เชี่ยอาร์ทวะ......”
“หรือว่าไอ้เหี้ยเบียร์ที่มึงไปแย่งเมียมันมา”
พวกมันเดากันไปสารพัด ทำให้ต้นกล้าโล่งอกไปเปราะหนึ่ง อย่างน้อยก็ดูเหมือนว่าเขาเป็นเพียงแค่หนึ่งในผู้ต้องสงสัย ที่พวกมันเองยังไม่สามารถสรุปได้ชัด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าปลอดภัย ถึงขนาดให้คนตามดูเขา เห็นทีตอนกลับบ้านคงต้องหาทางกลับที่วกวนซับซ้อนหลายต่อมากกว่านี้
และดูเหมือนว่าจะยังไม่มีใครรู้เรื่องไอ้โจ๊ก แน่ล่ะ.....ถ้ามีคนรู้ คงเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตไปแล้ว ก็ไอ้โจ๊กน่ะมันเป็นสัตว์ประหลาดนี่นะ
“ว่ายังไงไอ้เด็กหัวดื้อ”
เขาต้องบากหน้ามาหาหล่อนอีกแล้ว คุณน้ากะเทยปิศาจที่ช่วยเขาเอาไว้หลายครั้ง หล่อนเองก็เหมือนกับจะรอเขาอยู่ ร่างสูงโปร่งยืนกอดอกพิงกำแพง ดวงตาวิกลจริตคู่นั้นจ้องมองเขาที่เดินมาแต่ไกล
“เข้ามาสิ”
“ครับ”
เขาตามหล่อนต้อย ๆอย่างเชื่อฟัง หล่อนนั่งลงบนโซฟาก่อนจะเพยิดหน้าเป็นเชิงสั่งให้เขานั่งลง ริมฝีปากที่เคลือบลิปสติกสีน้ำตาลเข้มคลี่ยิ้มที่มองดูชั่วร้ายเหลือเกิน.....
“ตกลงเธอจะไม่ฆ่ามันสินะ?”
“ผมยังทำตอนนี้ไม่ได้หรอกครับ”
“ทำไมล่ะ.....ถ้าแค่กำจัดคน เธอไม่จำเป็นต้องใช้มันนี่”
“ผมต้องการให้คุณน้าช่วย”
หล่อนจ้องมองเขาด้วยสายตาแบบนั้นอีกแล้ว สายตาที่ดูน่าขนลุกราวกับมองทะลุเข้าไปในจิตใจของเขาได้ หล่อนวางถ้วยชาที่ยกขึ้นจิบลงบนโต๊ะก่อนยักไหล่
“ชั้นกลายเป็นผู้ช่วยเธอไปแล้วรึไง”
“ได้โปรดเถอะครับ ผมต้องการที่ซ่อนใหม่ แต่ว่าผมไม่รู้ว่าจะขนศพของไอ้อู๋ไปได้ยังไงโดยที่ไม่มีใครเห็น”
“ตอนแรกก็เผาเสื้อผ้าเปื้อนเลือดให้เธอ ต่อมาก็ฆ่าคน แล้วนี่ชั้นยังต้องช่วยเธอขนย้ายซากศพด้วย?” น้ำเสียงฟังดูหยอกล้ออยู่ในที ต้นกล้าแทบเดาอารมณ์ของหล่อนไม่ได้เลย เปลี่ยนไปมาราวกับคนเสียสติ เดาว่าหล่อนคงผ่านเรื่องเลวร้ายมาเยอะจนถึงอายุปูนนี้
“เอาสิ......ชั้นจะช่วย”
“ขอบคุณนะครับ”
“วางมือไปนาน......คงต้องเคาะสนิมกันหน่อยล่ะ.....นี่เธอรู้ไหม อีแก่บ้านตรงข้ามน่ะมันเอาเรื่องของเธอไปพูดด้วยนะ มันบอกว่าเธอเป็นผัวเด็กของชั้น ถ้าวันไหนขาดอาหารให้ไอ้ตัวนั่น ก็เอาเนื้อของมันไปเสียสิ ชั้นยินดีจะช่วยเลยทีเดียว ฮ่าฮ่าฮ่า”
“แหะ ๆ”
“ชอบที่อยู่ใหม่ไหมไอ้โจ๊ก.....”
“กิ๊”
เขาพามันมาหลบในโรงงานร้างที่ปิดตายมาเป็นสิบ ๆปี พร้อมกับอาหารที่เริ่มส่งกลิ่น ศพของเด็กสาวนั้นถูกกัดแทะเนื้อและเครื่องในจนเกลี้ยง เขากับหล่อนช่วยกันแบกศพของไอ้อู๋ยัดใส่ท้ายรถ ซากกระดูกของเด็กสาวและหลักฐานอื่น ๆ เขาปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหล่อนจัดการอำพราง ส่วนไอ้โจ๊กนั้น เขาจับมันแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเก่า ๆของเขา และพามันนั่งรถไปด้วย ดูท่าทางมันจะชอบหมวกที่เขาสวมให้เหลือเกิน ในยามวิกาลเช่นนี้ หากดูเผิน ๆจากระยะไกล ไอ้โจ๊กก็ดูเหมือนเด็กผู้ชายคนหนึ่งนี่เอง
“คนนี้ด้วยอีกคน....กูขอมึงเลยนะโจ๊ก ห้ามกินคุณน้านะ เขาช่วยมึงกับกูมาเยอะแล้ว”
“กิ๊”
“โอ้โห.....แต่งชุดแบบนี้แล้วหล่อนะมึงอ่ะ”
“หล่อ.....โจ๊กหล่อ.....กิ๊.....เหมือนกล้า.....โจ๊ก....เหมือนกล้า”
“เฮ้ย.....ไม่เหมือนหรอกไอ้ห่า”
ที่ซ่อนใหม่ของเขาเป็นห้องใต้ดินที่อยู่ด้านในสุดของโรงงานร้าง ซึ่งค่อนข้างมิดชิดและปลอดภัยกว่าตึกร้างที่เปิดโล่ง และตอนที่เขาไม่อยู่อย่างน้อย ๆ ก็ยังคล้องโซ่ล็อคเอาไว้ ไม่ให้ใครเข้าไปวุ่นวายได้ง่าย ๆ เขาเตรียมไฟสปอร์ตไลท์แบบพกพาซึ่งต้องชาร์จไฟก่อนใช้จำนวนสองดวง เอาไว้คอยสลับสับเปลี่ยนกัน ดวงหนึ่งสามารถเปิดต่อเนื่องได้เป็นสิบชั่วโมง ส่วนตอนกลางวันก็ยังพอมีแสงสว่างลอดเข้ามาเล็กน้อยจากช่องระบายอากาศที่อยู่เหนือพื้นดินขึ้นมา พอให้มันได้มองเห็น เขาไม่อยากทิ้งมันไว้ในความมืดมิด อย่างน้อยตึกร้างที่เปิดโล่งก็ยังได้แสงจากดาวและพระจันทร์บนฟ้า แม้ว่าแทบจะไม่ช่วยอะไรเลย แต่ไอ้โจ๊กก็ยังได้มองออกไปข้างนอก..........
เขาห่วงมันมากไปหรือเปล่า ไอ้โจ๊กเป็นสัตว์ประหลาดที่เคยอาศัยในกล่องนะ ตอนนี้มันก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่ ถึงแม้ว่ามันจะดูคล้ายเด็กผู้ชายก็ตาม
“ไฟน่ะเปิดแบบนี้นะ....จำไว้.....วันไหนที่กูมาไม่ได้ มึงก็ต้องทนนะโจ๊ก ที่นี่ค่อนข้างมืด แต่ก็ปลอดภัย”
“กล้าอยู่กับโจ๊กนะ”
“ไม่ได้หรอก.....กูอยู่ได้อีกพักเดียวก็ต้องกลับแล้ว พรุ่งนี้กูต้องไปเรียน”
“เหงากิ๊”
“อีกไม่กี่วันก็วันหยุดแล้ว เดี๋ยวกูก็ได้มาอยู่กับมึงทั้งวัน.....อดใจรอให้ได้นะโจ๊ก”
“โจ๊กรอกล้า......เจ็บในนี้.....มันเจ็บในนี้”
“มึงเจ็บตรงไหนวะ....ปวดท้องเหรอ”
“ไม่กิ๊.....”
มันไม่รู้จะบอกเด็กหนุ่มว่าอย่างไร ความรู้สึกแปลบจากด้านในนั้นไม่ใช่ความเจ็บปวดทางกาย หากแต่เป็นหัวใจดวงน้อยที่คอยเฝ้ารอการมาของผู้เป็นนาย มันโตขึ้น และต้องออกมาอยู่ข้างนอก และยิ่งนับวันเด็กหนุ่มก็ยิ่งกอดมันน้อยลง ทำไมมันจะไม่รู้ว่าต้นกล้ากลัว เมื่อหลายวันก่อนที่ตัวมันยังเล็กเด็กหนุ่มเอ็นดูมันมากกว่านี้.....
แต่คงไม่มีทางที่มันจะกลับไปตัวเล็กแบบนั้นอีกแล้ว....
ร่างกายของมันมีแต่จะโตขึ้น.....โตขึ้น
ความหิวกระหายที่เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
และความรู้สึกอีกอย่างที่เกิดขึ้นกับมันนั้นแปลกประหลาดกว่า ยามที่ได้มองต้นกล้า อวัยวะสืบพันธุ์ของมันเกิดปฏิกิริยาตามสัญชาติญาณ แม้ว่าต้นกล้าจะเป็นตัวผู้เหมือนกับมันก็ตาม แต่ทุกครั้งที่อยู่ใกล้ ความรู้สึกนั้นยิ่งชัดเจนขึ้น เป็นความรู้สึกที่แสนจะทรมานสำหรับมัน ทั้งรุ่มร้อน....โหยหา.....ทว่าส่วนลึกนั้น มันกลับปะปนไปด้วยความสุขแบบแปลก ๆ
มันกำลังมีความต้องการทางเพศ
และเด็กหนุ่มกำลังทำให้มันลุ่มหลง
“กล้า.....กอด.....กอดนาน ๆ......”
“ทำไมขี้อ้อนจังวะวันนี้”
“เดี๋ยวกล้าไปแล้วกิ๊....กล้าไป....โจ๊กเหงา.....ไม่มีกล้าแล้ว”
“ก็เล่นของเล่นที่กูทิ้งไว้สิ”
มันไม่รอให้อีกฝ่ายอนุญาต ไอ้โจ๊กโถมตัวกอดรัดเด็กหนุ่มแน่น ต้นกล้าตกใจและขัดขืนในตอนแรก ก่อนจะค่อย ๆสงบลงและลูบหัวของมันเบา ๆ บางครั้งเขาก็กลัว และบางครั้งก็เป็นห่วงปนสงสาร
“โจ๊กรักกล้านะ.....”
“กูรู้แล้วน่า.....บอกรักกูบ่อย ๆ คิดอะไรกับกูป่ะ”
“กิ๊”
“เข้าใจที่พูดไหมเนี่ย”
“ไม่เค้าไจ่?”
“เฮ้อ......มึงโตขึ้นทุกวัน ถ้ามีแบบมึงอีกสักตัวก็ดีสินะ เป็นตัวเมียด้วยยิ่งดีเลย.....”
“โจ๊กมีกล้าแล้วไง.....กิ๊”
เด็กหนุ่มขยับตัวเพื่อจัดท่าทางให้เข้าที่ เขากอดตอบมันบ้าง กลายเป็นว่าเด็กหนุ่มและไอ้โจ๊กนอนกอดกัน หูของมันได้ยินเสียงหัวใจอีกฝ่ายกำลังเต้น มันชอบเสียงหัวใจของต้นกล้า ไอ้โจ๊กรู้สึกมีความสุขเหลือเกินจนไม่อยากให้อีกฝ่ายปล่อยมันไป อยากหยุดเวลาเอาไว้แบบนี้ แค่มันกับเขา ไม่ต้องกินหรือฆ่าใครอีก
ถ้าไม่ต้องฆ่าใคร.....ต้นกล้าจะยังรักมันไหม
มันช่างไม่รู้เอาเสียเลยว่าอีกฝ่ายไม่เคยรักมัน
มันไม่สามารถแยกความรู้สึกเวทนากับความรักได้
ไม่ใช่สำหรับต้นกล้า
แต่สำหรับมัน.....มันรักเด็กหนุ่มมากเสียจนยอมตายแทนได้เลย
“เชี่ยโจ๊ก....จู๋มึงแข็งนะ”
“กิ๊....จู๋แข็ง”
“ห่าเอ้ย”
เด็กหนุ่มกอดมันอีกพักใหญ่ ๆ ก่อนจะกลับบ้านและทิ้งไอ้โจ๊กเอาไว้กับความรู้สึกเต็มอิ่ม และความรู้สึกแบบนี้จะคงอยู่ไปอีกสักพัก จนกว่าความเหงาจะเข้ามาแทนที่ในรุ่งสาง
ส่วนคืนนี้มันคงหลับฝันดี
.
.
.
To be con
-
กรี๊ดดดด สงสารโจ๊ก
หน้าตาจู๋เป็นไง ฮือ ไม่กล้าคิดภาพ
คิดถึงโจ๊กมาก ขอบคุณนะคะ
บวกเป็ด กิ๊
-
โตขึ้นอีกแล้วนะโจ๊ก :katai5:
-
:hao5: โอยยย สงสารโจ๊ก
-
โจ๊กโตขึ้นเพราะอาหาร แต่จู่๋ ก็โตขึ้นเพราะกล้า :katai2-1: :katai2-1:
-
เพิ่งเห็นเรื่องนี้ค่ะ
ตอนแรกก็แค่อยากรู้ว่าเนื้อเรื่องเป็นยังไง กะจะอ่านผ่านๆ ลองเชิง
ไปๆ มาๆ ติดใจ อ่านรวดเดียวหมดทุกตอนเลย
ชอบโจ๊กมากค่ะ น่ารักกกกก แต่ก็น่าสงสาร (ในหลายๆ ความหมาย) :mew6:
-
สงสารโจ๊กก
กล้ารักโจ๊กบ้างเถอะ อย่าใช้ประโยชน์อย่างเดียวสิ เฮ้อ
ขอให้จบแบบ happy เหมือนเรื่องที่แล้วด้วยเถอะ สาธุ :hao5:
-
โจ๊กคือผู้ที่น่าสงสารที่สุด
-
จะจบแฮปปี้หรือไม่ ไม่สำคัญ ขอแค่โจ๊กมีความสุขก็เป็นพอ
:katai1:
-
ลุ้น ๆ ว่าจะจบอย่างไรนะ
:katai1: :katai1:
-
ชักโกรธกล้าและทำไมไม่รักโจ๊กบ้าง
เราอยากให้โจ๊กมีความสุข
-
เราว่าตอนแรกๆน้ากระเทยไม่หลอนขนาดนี้นะ 555 :a5:
โจ๊กเริ่มที่จะหล่อแล้วสินะ :z1:
-
สงสารน้องโจ๊กกกกกกก :hao5: :hao5:
-
กรี๊ดดดด สงสารโจ๊ก
หน้าตาจู๋เป็นไง ฮือ ไม่กล้าคิดภาพ
คิดถึงโจ๊กมาก ขอบคุณนะคะ
บวกเป็ด กิ๊
ฮ่าๆๆๆๆๆ ขำอ่ะ >>>>หน้าตาจู๋เป็นไง ฮือ ไม่กล้าคิดภาพ<<<<
ทำเอาเห็นภาพขึ้นมาลางๆ แต่งแม่งสยองเกินจะพรรณนา 55 :m20:
-
เราเริ่มเห็นแววว่าเค้าอาจจะได้กัน :o8:
-
สงสารโจ๊ก :mew2:
-
ดันหนูโจ๊ก
-
โจ๊กจู๋แข็ง55
ทำไมมีลางสังเห่าว่ากล้าจะติดนัดลูกเต๋าแล้วเบี้ยวนัดโจ๊ก
-
รักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊ก
รักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊ก
รักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊กรักโจ๊ก
สะกดจิตกล้า o18
-
โจ๊กกกกก ทำไมแกน่าสงสารแบบนี้?!?! รีบๆโตแล้วจับกล้ากดเลยนะ
-
โจ๊กน่าสงสารอ่ะ
อยากให้กล้าคู่กับโจ๊ก T-T
-
ขอโจ๊กหล่อๆ กำลังเดาว่าโจ๊กอาจจะฆ่าเต๋าแล้วก๊อปหน้าตามา
(เพ้อเจ้อ) 555
-
สงสารโจ๊กกก ใจจิขาดแย้ว(TAT)ฮืออออว์ //กัดผ้าเช็ดหน้า
-
โตมาโจ๊กจะแปลงกร่างได้ไหม
-
กล้า...สวย
ภาพของเด็กหนุ่มในวันนั้น วันที่ต้นกล้าแต่งเป็นเด็กผู้หญิงเพื่อล่อหลอกไอ้ปุ่นออกมาฆ่า กลิ่นกายหอมหวานกว่ามนุษย์คนไหน กลิ่นที่ไอ้โจ๊กคุ้นเคยเป็นอย่างดี มือนุ่ม ๆ ที่คอยลูบสัมผัสหัวของมันทุกครั้งที่ภารกิจลุล่วง ภาพทั้งหมดกำลังฉายอยู่ในห้วงเวลาแห่งความฝัน
สัตว์ประหลาดก็มีความฝัน....
และในคืนนี้....ความฝันของมันให้ความรู้สึกที่ต่างออกไป
ขณะที่ร่างกายของมันยืดขยายในยามหลับ ความรู้สึกของไอ้โจ๊กก็โตขึ้นด้วยเช่นกัน จากฝันแบบเด็ก ๆ เมื่อหลายวันก่อน กลับกลายเป็นฝันของเด็กหนุ่มวัยเจริญพันธุ์
ด้วยเวลาเพียงแค่ไม่กี่คืนเท่านั้น....
ตรงนั้นของมันตื่นตัวอย่างเห็นไอ้ชัด แท่งเนื้อที่มีรูปร่างคล้ายเดือยแหลมกับถุงอัณฑะที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าคืออวัยวะสืบพันธุ์เพศผู้เจริญเติบโตขึ้นพร้อม ๆกับขนาดตัว รูปร่างคล้ายของมนุษย์ แต่ทว่าสีสัน ขนาดและเส้นเลือดที่ปูดโปนทำให้ดูแล้วน่ากลัวและเป็นอันตรายคล้ายปลิงประหลาดจากดาวดวงอื่น ชุ่มไปด้วยเมือกเหนียวใสและพลั่งพรูออกมาเรื่อย ๆ อีกทั้งร่างกายของไอ้โจ๊กยังไร้ซึ่งเส้นขนปกปิด เจ้าสิ่งนั้นกำลังแข็งขึง เตรียมพร้อมเพื่อการสืบพันธุ์
สัตว์ประหลาดกำลังฝันถึงมนุษย์ที่มันหลงรัก
และมันไม่สามารถควบคุมความต้องการทางเพศอันเป็นธรรมชาติได้
ในความฝัน ไอ้โจ๊กปรารถนาที่จะฉีกทึ้งเสื้อผ้าที่ปกคลุมร่างกายของอีกฝ่ายออกให้หมด อยากลูบไล้ผิวเนื้อเนียนนั้นให้ทั่วทุกตารางนิ้ว เลียชิมความหอมหวานและอ่อนนุ่มในทุก ๆส่วน...
สูดดมกลิ่นหอมนั้นให้เต็มปอด โอบกอดและบดเบียดร่างกายจนหลอมละลายเป็นหนึ่งเดียวกัน.....
แต่ในความฝัน....มันทำได้เพียงยืนจ้องอีกฝ่ายเท่านั้น ทำได้เพียงฝันซ้อนฝัน นั่นเพราะสำนึกความเป็นนายและสัตว์เลี้ยง ที่สั่งให้มันทำได้เพียงคิด สำนึกที่ร้องสั่งให้ระงับความต้องการนั้นโดยอัตโนมัติ สำนึกที่คอยย้ำเตือนมันอยู่เสมอ
ว่าสัตว์ประหลาดอย่างมันมีสิทธิ์แค่ไหน
วันที่ 13
ถึงเวลาแล้วที่ต้องเริ่มหัดให้ไอ้โจ๊กออกล่าเหยื่อด้วยตัวเอง.....
ต้นกล้ากำลังมีความคิด สำหรับเหยื่อรายต่อไป.....
ที่ซ่อนนั้นแม้จะมิดชิดแค่ไหน แต่ก็ใช่ว่ามันจะปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์ หากว่าได้ที่ซ่อนดี แต่ผู้ซ่อนนั้นเอาแต่หลบซ่อน คงยากที่จะเปลี่ยนที่ซ่อนให้เป็นฐานที่มั่นของผู้ล่า เขาต้องสอนมันล่าและหาอาหารด้วยตัวเอง รู้จักหลบหลีกอย่างชาญฉลาด เผื่อวันข้างหน้าเกิดอะไรขึ้นมา และเขาไม่อาจอยู่รับมือกับปัญหาได้ทุกครั้ง ไอ้โจ๊กควรจะเอาตัวรอดได้ด้วยตัวของมันเอง และต้องช่วยเหลือเขาได้หากเกิดอะไรขึ้นกับเขา
สำหรับสัญชาติญาณในการล่า เขาเชื่อว่ามันมีอยู่เต็มเปี่ยม สัตว์ประหลาดอย่างมันเกิดมาเพื่อทำลายล้าง กินทุกอย่างที่ขวางหน้า
คงถึงเวลาแล้วกระมัง ที่ยอดปิระมิดจะไม่ใช่ที่ยืนของมนุษยชาติอีกต่อไป หากควบคุมมันได้ เขาต่างหากล่ะที่จะเป็นหนึ่งเดียวที่อยู่เหนือห่วงโซ่อาหาร....
‘หึหึหึ.....คิดไปได้นะต้นกล้า
ไร้สาระชะมัด’
“วันนี้พวกแม่งหายไปหมดเลย ห้องสงบแท้” ลูกเต๋าเอ่ยยิ้ม ๆ ต้นกล้าหันไปดูที่นั่งของพวกไอ้เสือที่ว่างเปล่า ถึงขนาดนี้แล้วอะไรมันก็เกิดขึ้นได้ ป่านนี้พวกเหี้ยนั่นคงกำลังตามล่าหาคนที่จับตัวเพื่อนของมันไป ซึ่งเขาจะประมาทไม่ได้เป็นอันขาด เขาเองก็เป็นอีกหนึ่งที่พวกมันสงสัย
‘ถ้ารู้แล้วยังไง.....แจ้งความสิ ตำรวจคงจับพวกมึงส่งโรงพยาบาลบ้า’
“ตกลงวันนี้ไปเดินห้างแม๊ะ”
“เอาดิ”
“เย็นนี้กล้าไปกินข้าวบ้านเราสิ....ซื้อของไปทำกินกัน”
“ก็ดีนะ แต่เราทำกับข้าวไม่เป็น”
“นายกำลังพูดอยู่กับใคร นี่ลูกเต๋านะเว้ย.....ผู้เคยชินกับชีวิตตัวคนเดียว ไม่ต้องห่วงเรื่องอาหาร”
“กินไม่ได้แน่ ๆ”
“ถะรุ้ยยยย!!!!”
ชีวิตเด็กหนุ่มมันก็แบบนี้แหละ ต้นกล้าคิด มีจริงมีเล่นบ้าง ถึงการวางแผนฆ่าคนจะสำคัญมากแค่ไหน แต่คนเราก็ควรแบ่งเวลาให้เรื่องอื่นบ้าง โดยเฉพาะเรื่องหัวใจ.....
ความสุขสำหรับเขาก็เหมือนคนที่ห่างไกล ใช่ว่าจะได้พบเจอกันบ่อยๆ
อีกอย่างเขาควรทำตัวเป็นปกติสิ แบบคนปกติที่ไปไหนมาไหนกับเพื่อนบ้าง ไม่ใช่เลิกเรียนแล้วก็ตรงดิ่งไปห้องใต้หลังคาบ้าง ตึกร้างบ้าง โรงงานร้างบ้าง สถานที่พวกนั้นมีแต่กลิ่นคาวเลือด กับกลิ่นเหม็นของซากศพ อดทนไว้เถิดไอ้สัตว์ประหลาด มึงได้กินสมใจแน่ ๆ อีกอย่างเพื่อป้องกันให้ใครก็ตามสะกดรอยเขาได้ยากขึ้น อย่าให้การไปฐานที่มั่นนั้นดูเป็นกิจวัตรประจำวันที่ต้องผ่านเส้นทางเดิม ๆ
“คืนนี้ค้างห้องเราอีกก็ได้นะ....”
“ต้องกลับไปเอาชุดหรือเปล่า”
“ไปทำไม....ตัวเราก็พอ ๆกัน ยืมเสื้อพละเราใส่ก็ได้นี่”
“กางเกงในล่ะ”
“ใส่........ของเราก็ได้.....หรือกล้าจะไม่ใส่”
ต้นกล้าหน้าแดงไปเรียบร้อยแล้ว.....
ทำไมนะ พอเป็นเรื่องของลูกเต๋าทีไร เขาพร้อมที่จะโยนทิ้งปัญหาทุกอย่าง แลกกับช่วงเวลาความสุขอันแสนสั้น
เขาก็คนนะ เขามีหัวใจ แล้วลูกเต๋าก็ไม่ใช่ความลุ่มหลง เขาไม่เคยเปิดใจให้ใครง่าย ๆ และไม่ได้สนใจเพียงแค่รูปร่างหน้าตาของอีกฝ่าย มิหนำซ้ำในตอนแรกเขายังนึกรำคาญคน ๆนี้ด้วยซ้ำไป ทว่าตอนนี้ความดีของลูกเต๋าเอาชนะหัวใจของเขาได้
ถึงจะได้แค่เพื่อนคนหนึ่ง มันก็คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม......
ชั่วโมงเรียนตอนบ่ายนั้นน่าเบื่อเกินกว่าจะทนนั่งเรียนอยู่ได้ ลูกเต๋าและต้นกล้าจึงชวนกันโดดเรียนไปนอนเล่นกันบนดาดฟ้าของอาคารเรียนใหม่ ไม่เป็นปัญหาสำหรับประตูที่ปิดล็อคเอาไว้ ต้นกล้าอดทึ่งไม่ได้กับความสามารถของอีกฝ่ายที่เขาเพิ่งได้เห็น คนหน้าทะเล้นค่อย ๆใช้คลิปลวดหนีบกระดาษแหย่เข้าไปในรูกุญแจ แค่ไม่กี่นาทีพวกเขาก็ถึงฐานทัพลับ ๆ แหล่งที่สองของต้นกล้า
“ลมเย็นจัง”
“มาตรงนี้ดิ....แดดไม่ส่อง”
“พวกเรากลายเป็นเด็กเกเรกันแล้วใช่ไหม.....”
“ต้องบอกว่าเป็นคู่เกรียนน่าจะเหมาะสมกว่านะ”
แผ่นหลังผอมบางพิงผนังตึก แม้สายลมยามบ่ายชวนให้เคลิ้มหลับ แต่หัวใจที่กำลังเต้นแรงราวกับรับคาเฟอีนเข้าไปมากเกินปกติ ทำให้ต้นกล้ายังลืมตาได้อยู่ ทั้งคู่หันมาสบตากัน ใบหน้าใกล้กันเพียงคืบ ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดกันทำให้เกิดความรู้สึกวาบหวิวในช่องท้อง
“เราว่ากล้าเนี่ย.....มอง ๆไปแล้วก็น่ารักดีเหมือนกันนะ”
“เหมือนคนโรคจิตมากกว่า”
“กล้ารู้มั้ย....ที่โรงเรียนเก่า เรากับเพื่อนสนิทพูดกูมึงกันทั้งกลุ่มเลย”
“งั้นพวกเราคงยังไม่สนิทกันล่ะมั้ง”
“เรารู้สึกสนิทกับกล้าแล้วนะ.....แต่เราไม่อยากพูดแบบนั้นกับกล้าเลยว่ะ”
“นายสงสารเราใช่ไหม”
“เพราะกล้าพิเศษต่างหาก”
“เหรอ”
“แถมเข้าถึงยาก บางทีเราก็รู้สึกเหมือนคนบ้าที่พูดคนเดียว กล้ามากกว่าที่ไม่สนิทกับเรา”
“ถ้าไม่สนิทเราจะกล้าจูบเต๋าเหรอ”
คราวนี้ลูกเต๋าเป็นฝ่ายหน้าแดงบ้าง ต้นกล้าค่อย ๆเคลื่อนมือมากอบกุมมือของอีกฝ่าย ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ริมฝีปากอ่อนนุ่มที่ล่อตาล่อใจเขาเสียเหลือเกิน เขาจูบลูกเต๋าอีกแล้ว และอีกฝ่ายก็ไม่ขัดขืนเช่นเคย นั่นยิ่งทำให้เด็กหนุ่มสับสน
ตกลงลูกเต๋าคิดกับเขาแค่เพื่อนจริง ๆน่ะหรือ หรือเพราะความรู้สึกอื่น ทำให้ไม่กล้าขัดขืน กลัว? สงสาร? เขาควรจะหยุดไหม
“ถ้าเต๋ารังเกียจ.....ก็บอกเราตรง ๆเถอะนะ” น้ำเสียงเศร้า ๆเอ่ยขึ้นหลังจากถอนจูบออกจากริมฝีปากของอีกฝ่าย
“ยังยืนยันคำเดิมว่าไม่รังเกียจ”
“เราจะเป็นมากกว่าเพื่อนกันได้ไหม”
“เพิ่งบอกไปหยก ๆ ว่ากล้าพิเศษ”
“หมายความว่าไง”
“คิดเองสิวะครัช”
“ถ้าให้เราคิดเองงั้นเราปล้ำนายนะเต๋า.....หึหึ”
“เย้ยยยย.....กล้าแม่งลามก”
ต้นกล้าไม่อยากสรุปอะไรทั้งนั้น ไม่อยากคิดไปเองหากอีกฝ่ายไม่ได้เอ่ยออกมา เขาขอแค่ช่วงเวลาอันแสนสุขแบบนี้ ความสุขที่เป็นของจริง ไม่ใช่หลอกตัวเอง ไม่ว่าเขากับลูกเต๋าจะคบกันในฐานะอะไรก็ตาม
แค่ได้อยู่ใกล้ ใช้เวลาร่วมกัน ได้ถึงเนื้อถึงตัวนิดหน่อย อาจจะฟังดูมักน้อย ทั้งที่อีกฝ่ายเปิดช่องด้วยคำตอบอันแสนกำกวม....
แค่นั้นก็พอแล้วสำหรับต้นกล้า
เด็กหนุ่มผู้ขาดซึ่งความรัก
แต่ถ้าได้มากกว่าจูบก็คงจะดีไม่น้อยเลยทีเดียว
“อยากได้ตุ๊กตาเหรอกล้า เราเห็นนายยืนจ้องนานแล้ว”
เด็กหนุ่มนึกถึงไอ้โจ๊กอีกแล้ว
คราวก่อนก็ในร้านขายของขวัญ พอมาคราวนี้เดินผ่านแผนกของเล่นเด็ก สายตาของเขาก็หยุดชะงักที่เจ้าตุ๊กตาหน้าตาประหลาด สะดุดกับดวงตาโตบ้องแบ๊วดูแล้วเหมือนมันกำลังออดอ้อนเชิญชวนให้ซื้อ
แถมยังสีเนื้อเหมือนไอ้โจ๊กอีกต่างหาก ถึงเจ้านี่จะดูน่ารักกว่ามากก็เถอะ
“มันตลกดี”
“ซื้อป่ะล่ะ”
“อืม.......สองร้อยห้าสิบเลยนะ....เงินเราไม่พอว่ะเต๋า”
“หยิบมาดิ เราออกให้ก่อน”
“ไม่เป็นไร”
ลูกเต๋าส่ายหัวยิ้ม ๆ ก่อนจะฉวยเจ้าตุ๊กตาสัตว์ประหลาดนั้นโยนลงรถเข็นเสียเอง เจ้าตัวประหลาดนั้นดูไม่เข้าพวกเอาเสียเลย ในรถเข็นมีแต่อาหารกับขนมเต็มไปหมด
“พรุ่งนี้เราคืนให้”
“ไม่ต้อง เราซื้อให้กล้า.....สำหรับเพื่อนคนพิเศษ”
“เพื่อนคนพิเศษ.....ฟังดูไม่เลวนะ”
“ถ้าน่ารักไปตลอดแบบนี้เราจะเลื่อนตำแหน่งให้”
“เป็นแฟนใช่ไหม”
“เปล่า....เป็นพ่อ.....ไหน ๆพ่อเราก็ไม่ค่อยโผล่มาแล้วอ่ะนะ”
“ไอ้บ้าเอ๊ย”
“ตลกใช่ไหม....ถ้าตลกนายต้องรู้จักหัวเราะออกมาดัง ๆแบบนี้....ฮั้วะว๊ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
“พอแล้วเต๋า มนุษย์ป้ามองแล้ว”
พรุ่งนี้ไอ้โจ๊กคงดีใจกับของเล่นใหม่ ต้นกล้านึกถึงหน้าของมันตอนที่กำลังดีใจ ฉีกยิ้มจนเห็นเขี้ยวแหลมทุกซี่ มันคงทำเขาสยองโดยการกระโจนเข้ากอดอีกตามเคย
ค่ำคืนนี้ของไอ้โจ๊กนั้นมืดมิดกว่าคืนไหน ๆ ไม่มีท้องฟ้าให้มันมองออกไปนอกตึกร้างอีกแล้ว ไฟสปอร์ตไลท์นั้นดับไปแล้วตั้งแต่ตอนรุ่งสาง คืนนี้กล้าคงไม่มา มันเริ่มเรียนรู้กับคำว่าผิดหวัง
กับคำว่าเสียใจ....
“โจ๊กคิดถึงกล้า.....คิด.....ถึง”
มันกัดแทะร่างกายที่เต็มไปด้วยเนื้อและไขมันของไอ้อู๋ ประทังความหิวโหย ต้นกล้าคงกำลังหาอาหารให้มันอยู่สินะ เจ้าสัตว์ประหลาดพยายามคิดในแง่บวก วันไหนที่เด็กหนุ่มหายไป วันต่อมาเด็กหนุ่มมักมีของมาฝากมันเสมอ ไม่อาหารก็ของเล่น ไอ้โจ๊กคิดถึงแมวสีเทาด้วยเช่นกัน ถ้ามันยังได้อยู่ที่บ้านกับต้นกล้า มันก็ยังมีเพื่อนคลายเหงา
บางครั้งมันก็ไม่ต้องการที่จะโต
“พรุ่งนี้กล้าคงมาเนอะ”
เจ้าตัวประหลาดพูดคุยกับซากศพที่เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของมันในยามนี้
ซากศพที่ไม่อาจคุยโต้ตอบมันได้
“เฮ้ยยยย.....หน้าตาดีทุกอย่างเลยว่ะเต๋า”
“เฮ้ยยยย.....กินก่อนมั้ยกล้า รสชาติมันอาจไม่ดีเหมือนหน้าตานะเฮ้ย”
“หมาไม่รับประทาน....”
“ถะรุ้ยยย.....จะบอกว่าอร่อยกว่าที่ตาเห็นต่างหาก”
บนโต๊ะกินข้าวมีอาหารหลายอย่าง ต้มยำทะเลน้ำข้น ยอดฟักแม้วผัดกับกุ้ง ต้มจืดเต้าหู้ขาว ลูกเต๋ายืนมองอาหารบนโต๊ะอย่างภูมิใจ ลูกเต๋ากับชุดกันเปื้อน.....ก็น่ารักไปอีกแบบนะ
“อร่อยวะ”
“ใช่มั้ยล่ะ ขนาดทำส่ง ๆ ยังได้ขนาดนี้”
“เหรอเต๋า.....ที่เห็นคือยังไม่ทุ่มสุดตัวใช่ไหม”
“เราชอบที่นายเริ่มพูดเล่น....เริ่มแซวเรากลับบ้าง....ค่อยคุ้มเหนื่อยหน่อย กินเยอะ ๆเลยนะ”
“นายก็มากินด้วยกันสิ”
“กินสิครับ ผมก็หิวนะแหม่”
ต้นกล้าตักข้าวให้อีกฝ่าย อดยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อเห็นลูกเต๋าถูมือไปมาก่อนจะลงมือกินอย่างน่าอร่อย นึกไปถึงก่อนหน้านี้ว่าลูกเต๋าต้องอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่โตนี้อย่างโดดเดี่ยว มีคนมาทำความสะอาดให้อาทิตย์ละสองครั้ง พ่อบังเกิดเกล้านั้นยิ่งแล้วใหญ่ นาน ๆถึงจะโผล่มาสักครั้งหนึ่ง
ทั้งชีวิตนั้นอบอวลไปด้วยความเหงา แต่คน ๆนี้กับร่าเริงและมีรอยยิ้มให้ทุกคนเสมอ
ก่อนหน้านี้อยากถามเหมือนกันว่าเหนื่อยบ้างไหมที่ต้องทำตัวมีความสุขตลอด
แต่ตอนนี้ต้นกล้าได้สัมผัสอีกฝ่ายอย่างใกล้ชิด ไม่ใช่การเสแสร้งว่ามีความสุขเลยแม้แต่น้อย แต่เป็นการคิดบวกเพื่อให้ตัวเองและคนรอบข้างมีความสุขต่างหาก
ไม่ใช่อย่างเขา.....ที่ทุกข์คนเดียวไม่พอ ยังแผ่กระจายออร่าความระทมทุกข์ให้คนรอบข้างอีก
ถ้าไม่มีลูกเต๋า เขาคงไม่รู้ว่าความสุขคืออะไร
หลงรักคน ๆนี้.....
มากขึ้นทุก ๆวัน
“ใครสอนนายทำอาหาร”
“แม่เราน่ะ”
“นายเก่งมากเลยนะที่อยู่คนเดียวได้”
“แต่ก็เหงามากเลย.....ตอนมาอยู่แรก ๆ ก็แชทคุยกับเพื่อนเก่าทุกวัน.....แต่ตอนนี้มีกล้าแล้วไง”
“เราทำให้นายหายเหงาได้เลยเหรอ คนอย่างเราเนี่ยนะ”
“คนอย่างนายเนี่ยแหละ....ทำให้ชีวิตเราตื่นเต้นขึ้นแยะ ก็อย่างเวลาเล่นมุกเงี้ย.....ต้องคอยลุ้นว่ากล้าจะหัวเราะไหม เลเวลในการหัวเราะต่างกัน ถ้า...หึ แปลว่าโคตรฝืด หึหึ....เกือบขำแล้ว หึหึหึ....ขำนิดหน่อย ถ้าหึสี่ครั้ง....แสดงว่ามุกเราผ่าน”
“ขนาดนั้น.....”
“รู้ไหม.....บางครั้งเราก็อิจฉากล้านะ”
“อิจฉา.....เราเนี่ยนะ?”
“อิจฉาที่ได้กินข้าวฝีมือแม่ทุกวัน.....แหะ ๆ แต่วันนี้เราแย่งนายมานอนเป็นเพื่อนอีกแล้ว แม่นายจะด่าไหมวะ”
“นายคงไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยวทั้งที่มีคนอยู่ด้วยสินะ.....”
“กล้า.......”
“ถ้ามีแม่แล้วเหมือนไม่มี เรายอมอยู่คนเดียวดีกว่า”
“งั้น.....นายกับเราก็ไม่ต่างกัน....เพราะงี้เราถึงได้ลงตัวกันไง”
“จริงของนาย”
“กล้าไปดูทีวีไป....เดี๋ยวเราเก็บล้างเอง”
“เราช่วยนะ”
ลูกเต๋าไม่เคยถามถึงครอบครัวเขา ไม่เคยอยากรู้ปัญหา คน ๆนี้มีแต่จะมอบความสุขความสบายใจให้เขาเสมอ....
เขาไม่เคยต้องการคำปลอบใจสวยหรู และอีกฝ่ายก็ไม่เคยให้สิ่งเหล่านี้กับเขา ถึงเคยก็น้อย....และไม่ถือเป็นสาระอะไร
แต่ลูกเต๋าก็เป็นคนเดียวที่ยืนข้างเขามาตลอด ปกป้องเขา....ทำให้เขายิ้มได้
เป็นแบบนั้นแหละดีแล้ว
ปล่อยเรื่องเลวร้ายให้เป็นหน้าที่ของเขาแต่เพียงผู้เดียวเถอะ
to be con
ตอนนี้ชิว ๆ พักเรื่องจิต ๆไปก่อนนะคะ ได้ฆ่าได้แกงกันแน่ค่ะ ในตอนต่อ ๆไป
กิ๊
-
สงสารโจ๊กมากก
ฮือออ โตขึ้นทุกวันเลย
ปล. ไอ้จู๋น่ากลัววววว
:ling3:
-
สงสารโจ๊กกก แงงงงๆๆๆๆ ต้นกล้ากำลังมีความสุขกับเต๋า แต่กลับทิ้งให้โจ๊กเหงาอยู่ตัวเดียว ยิ่งโตยิ่งเหงาเนอะโจ๊ก สงสารTwT sadddd
-
คนอ่านอย่าเพิ่งทิ้งน้องโจ๊กนะคะ คนแต่งอยากอัพบ่อย ๆ แต่ช่วงนี้ติดภารกิจมาก ไป ๆกลับ ๆกรุงเทพ-ตจว. เน็ตเน่ากากบ้าง อึดอัดเหมือนกัน.....
ช่วยกันลุ้นนะคะว่าต้นกล้าจะคู่ใคร.....
คู่ไอ้เสือ.....(ฮา)
-
โจ๊กลูกแม่
ยังมีแม่ยกอย่างแม่เสียใจกับลูกน้า
ตอนนี้มันสะเทือนใจจิงๆ
-
บรรยายน้องน้อยโจ๊กซะน่ากลัวเลย
:katai1:
สงสาารโจ๊กอ่ะ :ling2:
กล้าเอ้ยยย เลี้ยงแบบไม่ให้ความรักกันเล้ย..
-
โจ๊กน้อยของเฮาาาาาาา :monkeysad: :z6: #ใครเป็นของแกยะ
น่าสงสาร ตอนนี้กล้าเริ่มอยู่ดีมีสุขแล้ว ส่วนนายได้แต่หงอยเหงาเปล่าเปลี่ยวใจ โอ๋เอ๋นะ :hao5:
-
อยากเลี้ยงโจ๊ก
-
น้ำตาจะไหล สงสารน้องโจ๊กTT
-
กล้าแม่งงงงง โมโหกล้ามากอ่ะ
-
ทำไมโจ๊กน่าสงสารอย่างนี้ :hao5:
โตเร็วๆนะลูก แล้วมาข่มขื่นกล้าเร็วๆนะ รออยู่ :hao3:
-
รอโจ๊กจะออกโรง
:hao5:
-
โจ๊กจะเป็นไงต่อ
-
กลัวโจ๊กคุมตัวเเงไม่ไหวปล้ำกล้าจังค่ะ :ling2:
-
เราอาจจะได้เห็นฉากโจ๊กปล้ำกล้าก็ได้มั้งเนี่ย
-
สงสารโจ๊ก :o12:
อยากให้กล้าเข้าใจความรู้สึกโจ๊กบ้างจัง
แต่เหมือนมีแววกล้าจะเสร็จโจ๊กในไม่ช้า :z1:
-
:o211: :o211:
-
มาดันโจ๊ก :katai4:
-
สฝสารน้องโจ๊กอ่ะ :mew4:
-
สัตว์ประหลาด จะเปลี่ยนเป็นมนุษย์ ก็ยังเป็นสัตว์ประหลาด มนุษย์ยังเป็นสัตว์เดรัจฉานได้เลย เอ๊ะงง เกี่ยวกันมั๊ย อิอิ (โจ๊กจะเป็นมนุษย์เหรอ ย๊ากอ่ะ)
-
ดันหนูโจ๊ก....ฮึบ ๆ ๆ
-
รู้สึกว่ากล้าน่ากลัว :katai1:
-
วันที่ 14
ลูกเต๋าสวมเสื้อกล้ามสีขาวเนื้อบางเบาและย้วยยืด
กางเกงสปอร์ตบ๊อกเซอร์ที่ไม่ค่อยจะเข้ารูปเข้าทรงเท่าไหร่
โคนขาขาว ๆที่โผล่พ้นกางเกงนั้นยังไม่น่าตื่นเต้นเท่าการได้รู้ว่าลูกเต๋าไม่ได้สวมใส่อย่างอื่นอีก
แม้แต่กางเกงชั้นใน
(เอื๊อก......)
“ตื่นแล้วเหรอ” เป็นเวลาเนิ่นนานทีเดียวที่ยืนจ้องอยู่อย่างนั้น ต้นกล้าสะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงีย เขามองลูกเต๋าที่กำลังส่งยิ้มหวานมาให้ ดวงตากลมโตของอีกฝ่ายตอนนี้หรี่เล็กจนเป็นขีด
ไม่รู้ว่าเพิ่งตื่นขึ้นมา หรือว่าตื่นนานแล้วสิน่ะ
ถ้าเป็นอย่างหลัง มันคงน่าขายหน้าไม่น้อยเลยทีเดียว ก็เขาเล่นจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาแทะโลมแบบนั้น และลูกเต๋าคงจะต้องแอบขำกับท่าทางโง่เง่าเงอะงะของเขาแน่ๆ
“อืมมม”
“มานี่สิ”
อีกฝ่ายลืมตาขึ้นมาเห็นต้นกล้ากำลังยืนเก้กัง จึงตบที่ว่างข้างๆตัวเพื่อให้เด็กหนุ่มกลับขึ้นมานอนต่อ
“เราไม่ได้ตั้งใจจะจ้อง.....นาย.....เลยนะ”
“นี่จ้องกันนานแค่ไหนแล้วนิ”
“อ่ะอ้าว.....เพิ่งตื่นหรอกเหรอ”
“เออสิ.....แสดงว่าจ้องอยู่นานแหงเลย.....ไง.....ขาเค้าขาวใช่มั้ย”
“นายนี่มันยั่วโมโหจริงๆ”
ลูกเต๋าหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ก่อนจะพลิกตัวหันมานอนจ้องหน้าอีกฝ่ายบ้าง ดวงตากลมโตคู่นั้นตอนนี้ลืมขึ้นเต็มตา ต้นกล้าถือวิสาสะเขี่ยคราบขี้ตาออกให้อย่างไม่รังเกียจ
“สโตรคเกอร์ว่ะกล้า”
“แค่เขี่ยเฉย ๆ ยังไม่ได้เอามาดมเลย”
“งั้นเราเขี่ยให้กล้าบ้างดีกว่า”
“เฮ้ยไม่ต้อง”
หยอกเล่นกันพอหอมปากหอมคอ พอจะทำให้ต้นกล้าลืมภาพวาบหวิวก่อนหน้าซึ่งส่งผลต่ออวัยวะเพศของเขาไปได้บ้าง แต่กระนั้นเด็กหนุ่มก็ไม่อาจขจัดภาพเหล่านั้นออกไปจากสมองได้
“นี่กล้า......เราขอถามอะไรกล้าหน่อยได้ไหม”
“อื่อ.....ว่ามาสิ”
“กล้าคิดยังไงกับพวกแก๊งค์ไอ้เสือที่หายตัวไปอ่ะ”
“หายเหรอ.....ก็ไม่เห็นพวกมันจะหายไปไหนนี่”
“เราแอบได้ยินพวกมันคุยกันอ่ะ......ไอ้ปุ่นกับไอ้แม็คหายไป......ติดต่อไม่ได้......รายต่อมาก็ไอ้อู๋ กล้าว่าพวกมันอาจจะโดนสั่งเก็บไหม”
“เรื่องยาน่ะเหรอ”
“เราก็ไม่รู้......หึ่ยยยย....น่ากลัว”
ต้นกล้ากลัวแทบแย่ พยายามที่จะไม่แสดงพิรุธ ทำท่าทางให้ดูโง่ที่สุด แต่แล้วก็โล่งใจเมื่อลูกเต๋าดูไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้มากเท่าที่ควรนัก อาจเพราะไปได้ยินมาแล้วเกิดสงสัย ก็เลยโพล่งขึ้นมาเพราะไม่รู้จะคุยอะไร คนหน้าทะเล้นฉวยผ้าห่มขึ้นคลุมร่างของพวกเขาทั้งคู่ แกล้งทำเสียงผีที่ฟังยังไงก็น่ารักมากกว่าจะรู้สึกกลัว
“ผี.....ผ้า.....ห่มมมมม.....เหอ.....เหอ”
วันนี้พวกไอ้เสือก็ยังไม่ยอมโผล่มาเรียนเช่นเคย นั่นทำให้ต้นกล้ารู้สึกไม่สบายใจขึ้นมานิดหน่อย......
แกล้งทำเป็นสงสัยไปเรื่อย แต่ที่จริงแล้วพุ่งเป้ามาที่เขาเต็ม ๆเลยหรือเปล่านะ
อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นแหละ
คงต้องแอบเข้ามาดูที่อยู่ของพวกมันเรียงตัวแล้วสินะ ในสมุดประจำตัวนักเรียนต้องมีแน่ ๆ และคนที่เก็บสมุดพวกนั้นก็คืออาจารย์ที่ปรึกษาของเขา ถ้าหาไม่เจอก็ยังมีที่ห้องแนะแนวอีกที่หนึ่ง ต้นกล้าอยากจะมีเพื่อนเป็นแฮคเกอร์เสียจริง เพราะหากเจาะฐานข้อมูลเว็บไซด์ของโรงเรียนได้คงสะดวกกว่านี้แน่ ๆ
“นักเรียนทำความเคารพ”
“สวัสดีครับ/ค่ะคุณครู”
ออดคาบสุดท้ายดังขึ้น นักเรียนทุกคนต่างก็กุลีกุจอเก็บของกันอย่างรีบร้อน หลังจากที่เหนื่อยกับวิชาหนัก ๆ มาตลอดทั้งวันแล้ว
“เต๋าเราไปก่อนนะ”
“อ้าวเดี๋ยวสิว่าจะชวน.....”
“ต้องรีบกลับบ้านน่ะ รับปากกับแม่ไว้ว่าจะช่วยดูดฝุ่น”
“เดี๋ยวสิกล้า....”
เด็กหนุ่มวิ่งจากมาอย่างรีบร้อน เขาทิ้งไอ้โจ๊กให้อยู่ตามลำพังอีกแล้ว รู้สึกเป็นห่วงมันขึ้นมานิดหน่อย ต้นกล้าใช้เวลาเพียงยี่สิบนาทีกึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับมาถึงบ้าน หยิบข้าวของสำคัญใส่กระเป๋าเป้ใบใหญ่ เนื้อหมูชิ้นใหญ่ในตู้เย็นสองชิ้น ไฟสปอร์ทไลท์อีกดวงหนึ่งที่ชาร์จเอาไว้จนเต็ม เด็กหนุ่มไม่ลืมหยิบตุ๊กตาที่เขาซื้อให้มันติดมือไปด้วย หวังว่าคงจะทำให้มันอารมณ์ดีมากขึ้น
ระหว่างเดินออกมาจากบ้าน เด็กหนุ่มรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ คล้ายกับมีบางอย่าง หรือใครสักคนกำลังตามเขามา ระแวงจนหันกลับไปมองข้างหลังหลายครั้ง แต่ก็ไม่พบใครอยู่แถวนั้น
ต้นกล้าเลี่ยงเส้นทางลัดที่ค่อนข้างเปลี่ยว เส้นทางที่เขาใช้เป็นประจำในเวลานี้กลับรู้สึกไม่ปลอดภัยเสียแล้ว เด็กหนุ่มจึงยอมเสียเวลาเดินผ่านตลาดในหมู่บ้านซึ่งมีคนพลุกพล่านแทน
แว่บหนึ่งที่เขาหันกลับไปทางด้านหลัง
เขาคลับคล้ายคลับคลาว่าอาจจะเห็นไอ้เสือ!!!!
แต่พอตั้งสติแล้วหันกลับไปอีกทีไอ้เสือก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว
คิดไปเอง
เห็นภาพหลอนไปเองทั้งนั้น
เขาต้องไม่กลัวสิ
ต่อให้มันตามเขามาจริง ๆ เขาก็ไม่มีอะไรต้องกลัว ขึ้นรถสองแถวต่อไปไหนต่อไหนแล้วค่อยวกกลับมาก็ยังได้ ต้นกล้าพยายามสงบจิตใจที่กำลังร้อนรุ่ม อีกไม่กี่ก้าวก็พ้นตลาดถัดไปเป็นสวนสาธารณะ ปกติแล้วต้นกล้าจะใช้ทางลัดซึ่งเป็นป่ารกทะลุมายังสวนสาธารณะแห่งนี้ ซึ่งถัดออกไปอีกไม่ไกลก็คือโรงเรียนของเขา
มองไปยังสนามเด็กเล่น ตอนนี้จวนจะห้าโมงเย็นแล้ว เด็กเล็กซึ่งมีผู้ปกครองมาด้วยกระจายตัวอยู่เต็มไปหมด ส่วนพวกวัยรุ่นและผู้ใหญ่ต่างก็พากันจับกลุ่มออกกำลังกาย วิ่ง และเต้นแอโรบิค
มีรถยนต์คันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดเทียบชิดเด็กหนุ่ม ต้นกล้าสะดุ้งสุดตัวเมื่อรถคันนั้นบีบแตรทักทายเขา กระจกด้านคนขับค่อย ๆเลื่อนลงมา เผยให้เห็นใบหน้าที่คุ้นตาเป็นอย่างดี
“ขึ้นรถไอ้หนู”
“คุณน้า”
คุณน้าปิศาจมาช่วยเขาเอาไว้อีกแล้ว
“มีคนสะกดรอยตามเธอ.....”
“จริงเหรอครับ”
ใบหน้าเรียบเฉยซึ่งปกปิดด้วยแว่นกันแดดสีชาหันมองเขา เด็กหนุ่มรู้โดยทันทีว่าหล่อนไม่ได้โกหกแน่ ๆ ประกอบกับสิ่งที่เขารู้สึกระหว่างเดินทาง ทำให้ต้นกล้าหันกลับไปมองข้างหลังอีกครั้ง มีคนตามเขามาจริง ๆ แต่ไม่ใช่ไอ้เสือ ไอ้แจ๊คยืนชะโงกหน้าอยู่บนฟุตบาท มันกำลังโทรศัพท์คุยกับใครสักคน
“เปลี่ยนที่ซ่อนก็ใช่จะปลอดภัย เอาเข้าจริงที่ใหม่ก็อยู่ไม่ห่างจากตึกร้างนั่นเท่าไหร่”
“........”
“มีคนประกาศตามหาเด็กผู้หญิงคนนั้นแล้วนะ ออกข่าวท้องถิ่น แต่พวกตำรวจคิดว่าหล่อนหายไปกับแฟน ที่ไหนได้ศพพวกนั้นฝังอยู่หลังบ้านชั้นนี่เอง”
ต้นกล้าไม่สบายใจกับสิ่งที่ได้ยินเลย เด็กสองคนนั่นไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกับเขา กลับต้องมาเซ่นสังเวยเป็นอาหารของไอ้โจ๊กเพราะว่าอยู่ผิดที่ผิดทาง
“ทำไมเงียบไปล่ะ เธอน่าจะโล่งใจนะ”
“คุณน้าช่วยผมไว้อีกแล้ว”
“หึ...มันมีเหตุผลให้ต้องช่วยน่ะสิ ชั้นมันตกกระไดพลอยโจนไปแล้วนี่ ขืนไม่ร่วมมือเธอคงให้ไอ้ตัวนั่นมาจัดการกับชั้นจริงไหม”
“ถ้าคุณน้าไม่บอกใคร.....ผมก็ไม่ทำแบบนั้นหรอก”
“ย่ะ”
“ว่าแต่คุณน้าเล่าเรื่องสัตว์ประหลาดที่คุณน้าเคยเจอให้ผมฟังได้ไหม”
“ยังก่อน.....ยังมีเวลาคุยกันอีกเยอะ”
หล่อนเขาพาเขาแทบจะอ้อมทั้งตัวเมือง ก่อนจะหย่อนเขาลงในซอยแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ด้านหลังโรงงานร้าง แน่นอนว่าเขาคงต้องปีนเข้าไป
“ชั้นส่งเธอแค่นี้นะไอ้เด็กหัวดื้อ”
“ขอบคุณครับ”
“เดี๋ยว”
“ครับ”
“พรุ่งนี้ฉันจะเอาเครื่องปั่นไฟให้เธอยืม คงจะสะดวกกว่า แถวนี้ไม่ค่อยมีคนอยู่ คงไม่ส่งเสียงดังรบกวนใครเท่าไหร่นัก.....เจอกันที่*ตลาดล่างนะ ชั้นจะรอรับเธอที่นั่น.....โชคดี”
(*ตลาดใหญ่ของอำเภอที่ต้นกล้าไปเดินซื้อของกับลูกเต๋า)
ต้นกล้ายกมือไหว้หล่อนอีกครั้ง บางครั้งเขากลับคิดว่าหล่อนยังดูห่วงใยเขามากเสียยิ่งกว่าแม่แท้ ๆของเขาเสียอีก หล่อนอายุไม่น้อยแล้วแต่ยังดูสวยแบบแปลก ๆ ดูเหมือนผู้หญิงมีอายุมากกว่าจะดูเหมือนสาวประเภทสอง ต้นกล้าไม่แน่ใจว่าหล่อนแปลงเพศแล้วหรือยัง ตั้งแต่เริ่มสนิทกันเพราะสถานการณ์บังคับ เขายังไม่เคยเห็นเนื้อหนังมังสาของหล่อนแบบถนัด ๆเลย
“ไอ้โจ๊ก.......กูมาแล้วนะ......วันนี้มีของสดมาฝาก เผื่อมึงเบื่อกินศพไอ้เหี้ยอู๋แล้ว”
“กล้า........”
เสียงของมันครางผะแผ่ว ต้นกล้าฉายไฟไปมาเพื่อหาตัวมัน ก่อนจะเห็นมันนอนขดตัวอยู่ตรงมุมห้อง
“โจ๊ก.....มึงไม่สบายเหรอ”
“ไม่....สบาย”
“เจ็บ....กูหมายถึงมึงเจ็บตรงไหนไหม”
“เจ็บตรงนี้”
มันชี้ไปที่หัวใจตัวเอง ต้นกล้าเพิ่งสังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงอย่างเต็มตาก็คราวนี้ ดวงตาสีเข้มคู่โตนั้นยังคงดูออดอ้อนเหมือนเดิม แต่มีหลายสิ่งที่เปลี่ยนไป เขาเพิ่งสังเกตว่ามันมีใบหูเหมือนกับค้างคาว ใบหน้าของมันเข้ารูปและดูคล้ายมนุษย์มากขึ้น กะโหลกศีรษะที่เขาคิดว่ามันมีขนาดโตเกินตัวนั้น เมื่อเทียบกับขนาดตัวของมันในตอนนี้แล้วดูสมส่วนมากขึ้น ลำคอของมันยืดขยาย ผิวหนังนุ่มลื่นและละเอียดขึ้นแต่ยังปราศจากเส้นขนเหมือนเดิม
จากเดิมที่เป็นก้อนเนื้อนิ่ม ๆ เขาเพิ่งรู้ว่าไอ้โจ๊กเป็นสัตว์มีกระดูกสันหลังก็คราวนี้แหละ!!!
ตรงด้านหลังของไอ้โจ๊กนั้น ตรงส่วนที่คล้ายกับสะบักของมนุษย์นั้นปูดขึ้น เหมือนกับว่าจะมีอะไรงอกออกมาอีก กระดูกสันหลังเห็นเป็นเส้นยาว ก้นปอด ๆนั่นก็น่าเอ็นดูดีไม่น้อย
กลับไปมองใบหน้าของมันอีกครั้ง มีกระดูกเล็ก ๆ ขนาดเท่ากรวด ขึ้นตรงเหนือคิ้วข้างละสามจุด และที่กลางหน้าผากเรียงลงมาอีกสาม รวมเป็นเก้า ต้นกล้าแอบคิดว่าหากมันโตขึ้นมากกว่านี้ คงจะเป็นมอนสเตอร์ที่เท่ห์เอาการทีเดียว
“มึงกินอะไรแล้วหรือยัง ศพไอ้อู๋ยังไม่แหว่งไปถึงไหนเลย มึงกินเนื้อหมูไหม เปลี่ยนดูบ้าง”
“โจ๊กดีใจที่กล้ามา......ทรมานเหลือเกินกิ๊”
“หัวใจมึงเต้นเบามากเลยโจ๊ก”
“พอกล้ามา......ความเจ็บมันค่อย ๆ.....หายไป......แต่โจ๊ก.....เจ็บตรงอื่น”
“ตรงไหนอีก”
ไอ้โจ๊กคลำไปทั่วทั้งร่าง ความเจ็บปวดทั้งหมดต้นกล้าคิดว่าคงเพราะร่างกายของมันเข้าสู่ช่วงวัยเจริญพันธุ์ ฮอร์โมนต่าง ๆพากันทำงานพลุ่งพล่าน แล้วยังไงเล่า ได้แค่สันนิษฐาน จะแบกมันไปหาหมอมีหวังคงได้แตกตื่นกันทั้งจังหวัด
“ตรงนี้.....รู้สึก......โจ๊ก.....รู้สึก”
มันลูบคลำอวัยวะเพศของตัวเอง ตรงส่วนนั้นของมันชุ่มไปด้วยเมือกใสเต็มไปหมด ต้นกล้าหน้าแดงเมื่อได้เห็นของไอ้โจ๊กเต็ม ๆตา ขนาดของมันน่ากลัวเหมือนกับของไอ้เหี้ยชดเลย
“เหมือนโจ๊กเลย.....เหมือนโจ๊ก”
ไอ้โจ๊กลูบหัวตุ๊กตามนุษย์ต่างดาวที่ดูคล้ายมันตอนเด็ก ๆที่ต้นกล้าซื้อมาให้ มันนอนคว่ำและลูบหัวเจ้าตุ๊กตาซ้ำ ๆ ไปมาเหมือนกำลังเล่นอยู่กับเด็กทารก สัมผัสอย่างเบามือ และกอดอย่างรักใคร่ทะนุถนอม ไม่ช้าอาการที่เหมือนกับสุนัขป่วยของมันก็ดีขึ้น
“พรุ่งนี้วันเสาร์ กูจะมาอยู่กับมึงทั้งวัน ดีใจไหม”
“ดีใจ....แต่ห้ามเอาโจ๊กตัวเล็กกลับนะ คืนนี้โจ๊กจะกอดโจ๊กตัวเล็กนอน”
“เออ....ไอ้ห่า....หวงจริง”
“กล้าให้โจ๊กนี่”
“เดี๋ยวนี้ยอกย้อนได้นะมึง”
“หยอกหยอนนนน”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
“กล้า......”
“อะไร”
“โจ๊กมีอะไรให้ดู.....ห้ามดุโจ๊กนะ.....ห้ามโกรธโจ๊กนะ....โจ๊กไม่รู้.....โจ๊กเปล่า”
เด็กหนุ่มรู้สึกแปลกใจ ดุอย่างนั้นหรือ จะมีเรื่องอะไรที่เขาจะต้องดุมันล่ะ นอกจากเรื่องที่มันฆ่าคนนอกเหนือคำสั่งเขา ซึ่งเขาก็อุตส่าห์พามันเข้ามาหลบถึงในนี้แล้ว หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องนั้นนะ
มันจูงมือพาเด็กหนุ่มเดินไปอีกด้านหนึ่งของห้อง พอมันยืนขึ้นเต็มความสูงแบบนี้ ต้นกล้าก็พบว่ามันสูงเกือบจะไล่เลี่ยกับเขาแล้ว ไอ้โจ๊กพาเด็กหนุ่มมาหยุดอยู่ตรงตู้เก็บของขนาดเตี้ยที่เจาะเข้าไปในผนัง คล้าย ๆกับตู้ใต้ซิงค์อ่างล้างจาน เรียงต่อกันเป็นทางยาว มีประตูสำหรับเปิดปิดอยู่จำนวนแปดบาน ไอ้โจ๊กชี้มือไปยังประตูที่อยู่ตรงหน้าเท้าของเขากับมัน เด็กหนุ่มฉายไฟฉายส่องดูอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเปิดออกดู
“เหี้ย!!!” ต้นกล้าอุทานหลังจากที่ตกตะลึงจนเผลอปล่อยไฟฉายร่วงหลุดจากมือ แสงจากไฟฉายบนพื้นส่องให้เห็นสิ่งที่อยู่ในนั้นชัดเจนยิ่งขึ้น
“โจ๊กเปล่านะ......กิ๊”
“กูรู้....โจ๊ก”
ในนั้นมีโครงกระดูกมนุษย์อยู่สองโครง!!!!
To be con
ศพใครกันนะ แอบจับผิดอะไรคนแต่งอยู่หรือเปล่า อาจเป็นสิ่งที่คนอ่านรู้สึกติดค้างอยู่ก็ได้นะ หึหึหึ
-
ยิ่งอ่านยิ่งตื่นเต้น โจ๊กยังน่ารักเหมือนเดิม ไม่สิ! มากกว่าเดิมอีก ><
-
เกี่ยวกับป้ารึเปล่า เห็นบอกเคยเห็นแบบโจ๊ก.. :ling2:
-
อ่อกกกกกกก ปริศนาาา
-
ค้างแบบไม่น่าให้อภัยเลย
โจ๊กน่าสงสารมาก รู้จักเจ็บด้วย
อย่าทำร้ายโจ๊กน้าาาา
รักโจ๊กกก
:กอด1:
-
สงสารโจ๊กจับใจ
แต่จะสงสารกล้ายิ่งกว่าถ้าโดนโจ๊กกด
-
๋โจ๊กเริ่มหล่อแล้ว เอโครงกระดูกใครหว่า หรือว่าฝีมือสัตว์ประหลาดตัวก่อนหน้านี้
-
ลุ้นๆ
-
ถ้าให้เดานะ เค้าคิดว่าน่าจะมีตัวแบบโจ๊กก่อนหน้าโจ๊กแล้วก็ได้ 55555 ถ้าเป็นแบบนั้นคงสนุกน่าดูเลย 5555
ไกล้จะถึงครึ่งทางแล้ว 15วัน อีก15วันนี้คงสนุกยิ่งขึ้นแน่ ยังไงก็รอติดตามอยู่นะนักเขียน
นักอ่านก็จะตั้งตารออ่านนะ สู้ๆละ :กอด1:
-
โจ๊กน่ารักตอนกอด ตุ๊กตา
-
คุณน้าเอามาซ่อนอ๊ะเปล่าเนี่ย
-
หรืออาจจะมีฆาตกรรมกันก่อนหน้านี้
-
เอิ่มมมม จินตานาการภาพในอนาคตออกมาเป็นฉากๆเฉ๊ยยย
คือ บับว่า..... แม่งหลอนอ่ะ - - ทำไมปมปัญหามันดูเยอะแยะจุง
ไม่ใช่มีพวกโรคจิต ฆาตกรมาใช้บริการ(?)ห้องนั้นหรอกนะ :mew5:
รู้สึกโจ๊กจะน่ารักขึ้นเรื่อยๆเลยยยยยยย คึคึ มีแนวโน้มว่ากล้าอาจโดนกด หวายๆๆๆ :hao6:
-
โจ็ก โจ๊กไหลเยิ้มเลย หุหุ
-
เฮ้ยเอาล่ะสิเรื่องชักซ้อนเงื่อนขึ้นอีกแล้ว :hao5:
โจ๊กลูกแม่ยังน่ารักเหมือนเดิม :hao7:
ฮุฮุ :katai2-1:
-
มารอลุ้นด้วย
-
:ling3: :ling3:
เริ่มน่ากลัวแล้วละ
-
ค้างงงงง
-
รอลุ้นการเจริญเติบโตโจ๊กทุกตอนเลย รอลุ้นอยู่จะเป็นยังไงนะ อะไรหงอกมาตรงสะบักหว่า หรือโจ๊กจะมีปีก คิดไปนั้น จื้นล่วงหน้าไปละ มีปีกมีเขาสักหน่อยคงเท่ดี :hao7:
-
สวัสดีคับ
ผมอ่านมา ได้หน้าที่ 5 แล้วคับ แต่ผมมีความรู้สึกว่าจะโหดร้ายเกินไปหรือเปล่าาาา เพราะคนอ่านมีจินตนาการจะทำให้จิตใจเขาโหดร้ายไปด้วย มันเหมือนหนังฆ่าตกรรมเกินไป จะทำให้กะเทย หรือเกย์ ที่เก็บกดนำไปลอกเลียนแบบได้นะคับ เป็นห่วงมากๆ
ั
ถ้าผมพูดไปทำให้กะทบจิตใจผู้แต่ง และผู้อ่าน หรือหลายๆคนอาจจะไม่พอใจ ผมก็ต้องขอโทษมากๆด้วยนะคับ....เพราะมันเป็นความเข้าใจของผม
-
ค้างโหดร้ายมากกก :ling1:
-
OMG!!!! กระดูกใครละนั่น? 2โครงด้วย อย่าบอกนะว่า
ไอ้เสือฆ่าใครแล้วหมกโรงงานร้าง? หรือน้ากระเทยฆ่าใคร?
-
น้องโจ๊กกกกกกกกก โตขึ้นมากเลยนะลูกกกก แม่ไม่ได้เข้ามาไม่กี่วัน หนูเจริญพันธุ์ซะละ!!!!
คิดว่ายังไงซักวันกล้าต้องโดนกดจังๆแน่ รออยู่ๆ
ตอนต่อไปน้า
-
โจ๊กจะมีปีกหรอ อย่างเท่ห์เลยอ่ะ :katai2-1:
-
ของสัตว์ประหลาดที่ป้าคนนั้นพูดถึงกินไว้มั้งงง
-
เยส ในที่สุดโจ๊กมันก็หล่อขึ้น หุหุ เห็นของหนูโจ๊กแล้วหน้าแดงด้วยอ่ะ :katai2-1:
ไอ้สองโครงนั้นมันใคร ใครฆ่าหรือตึกร้างนั้นเคยมีเหตุฆาตกรรมจนร้างหว่า
-
“พรุ่งนี้วันเสาร์ กูจะมาอยู่กับมึงทั้งวัน ดีใจไหม”
“ดีใจ....แต่ห้ามเอาโจ๊กตัวเล็กกลับนะ คืนนี้โจ๊กจะกอดโจ๊กตัวเล็กนอน”
ตรงนี้น่ารักมากๆเลยค่ะ โจ๊กจะกอดโจ๊กตัวเล็กนอนน
-
น้องโจ๊กอย่างเท่ โตไวมากกก
14 วันก่อนยังเละเป็นโจ๊กอยู่เลย 55555
สงสารน้องจัง ต้นกล้าใจร้ายอ่ะบางที ชอบทิ้งให้อยู่คนเดียวตัวเองก็ไปมีความสุขกะเมียเก็บT_T
-
อ่านแล้วรู้สึกหน่วงใจ :hao4:
สงสารโจ๊กตลอดเลย
เมื่อไรกล้าจะสนใจโจ๊กให้มากกว่านี้นะ :เฮ้อ:
-
สองศพนี้นี่เกี่ยวข้องกับเจ๊กระเทยหรือเปล่า
ตอนแรกกะจะตัดใจจากเรื่องนี้แล้วนะเนี่ย สงสารโจ๊กคนเขียนใจร้ายเกินไป T-T แต่ก็ตัดใจไม่ลง
-
หลังๆโจ๊กไม่ค่อยร้อง"กิ๊~"เท่าไหร่
เป็หนุ่มแล้วสินะน้องโจ๊ก :mew3:
-
อร๊ายยย โจ๊กกกเริ่มเป็นหนุ่มแล้ว>__< ชอบโฟรกัสไปที่บรรยายก้นปอดๆของโจ๊ก ฮ่าๆๆ น่ารักกก สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกๆ
-
เอาอิมเมจต้นกล้าไปดูก่อนนะคะ มีคนบอกว่านึกถึงพ่อหนุ่มคนนี้ คนแต่งอยากจะบอกว่าอืมมม.....มันใช่เลยแหละ
*ตอนต่อไปจะลงให้อ่านภายในสัปดาห์นี้นะคะ กำลังปั่นอยู่.....ฮึบๆๆๆ
[attachment deleted by admin]
-
o13
กล้าน่ารัก
5555+
รอคนเขียนมาต่อ
:hao3:
-
ใช่เลย คนนี่้แหละกล้า
o13 o13 o13
-
หรือพวกเสือมันจะเป็นพวกชอบแกล้งคนที่ชอบกันนะ..
-
กล้าาาาาาาาาาาา น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao7:
-
คุยก่อนอ่าน : พี่ยศ(ผู้กลับมาจากความตาย)ฝากข่าวเรื่องรวมเล่ม “กลับมาจากนรก” ให้เรามาแจ้งว่าใกล้จะแล้วเสร็จเป็นรูปเป็นร่างแล้วนะคะ ขั้นตอนค่อนข้างล่าช้าเพราะทาง สนพ. ที่ติดต่อมาเป็น สนพ.เปิดใหม่และค่อนข้างอินดี้นิดนึง :katai4: น้อง ๆ พี่ ๆทีมงานล้วนมีงานประจำ ปกตอนนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว ใกล้จะได้เปิดจองกันแบบจริง ๆจัง ๆในเร็ววันนี้ ส่วนเรื่องนี้หากจบแล้วจะนำเสนอให้ทาง สนพ. พิจารณาอีกที เลยอยากทราบว่ามีใครสนใจรวมเล่มน้องโจ๊กไหมคะ ถ้ารวมเล่มอาจจะมีการแก้ไขปรับปรุงเนื้องานให้เข้ารูปเข้ารอย ทั้งภาษาและความขัดแย้งบางประการ แต่ไม่ถึงขั้นรีไรท์จนเนื้อเรื่องเปลี่ยน อย่างไรก็แล้วแต่ หวังว่าทาง สนพ.จะเมตตา รับพิจารณาความใสแบ๊วของต้นกล้าและโจ๊ก คู่หูเทเลทับบี้
อันนี้เฮียยศส่งสารมาค่ะ
“สวาทดีแฟนขลับ นี่ข้าเองง...เกลียดติโย๊ดด ตอนนเน้...พากย์พูมได้งานนทำแล้วว ซึ่งงข้ารู้สึกกเสียเซ้ลลฟฟ์นิดด ๆ รู้สึกกไร้ค่ามว้าก....และเจ้าเมววมายเคิลยังเมินนข้าอีกด้วยย ข้าจึงค์อยากกรวมมเล่มมพ๊อคเก็ตบุ๊คค์ เกี่ยววกับบตัววข้าเองง ซึ่งมันนคงหน่าสนจวยมิช่ายน้อยย เพื่อหารายด้ายยเป็นค่าอาหารเมววเกรดเอค์ เรียกสัทธธาจากไอ้เมววเวนกลับมาอีกค์ครั้งง์”
สรุปช่วงนี้เฮียว่าง ๆ ก็เลยเขียนอัตชีวประวัติตัวเองขายว่างั้นเถอะ แหม่....คงคิดว่ามันน่าสนใจมากสิท่า เอาเป็นว่าเฮียก็ยังเป็นเฮียยศผู้ซึ่งมีความมั่นใจในตัวเองเปี่ยมล้นเช่นเคย ซึ่งหากขายดี เฮียแกตั้งใจจะนำไปกว้านซื้อเลือดมาสต๊อคไว้กินหน้าหนาว แต่อย่างไรก็ดี ทูน่ากระป๋องต้องมาก่อน เพราะเฮียคือทาสแมวตัวจริง
ทิ้งทายจากเฮีย
“คืนน์เน้เจออ์กัลย์”
........................................................
วันที่ 15
เด็กหนุ่มรู้สึกไม่สบายเป็นอย่างมาก ความกังวลทั้งหลายแสดงออกมาทางสีหน้าของเขาอย่างชัดเจน จนหล่อนสังเกตเห็นในที่สุด
“เป็นอะไรหรือเปล่า....”
“เปล่าครับ”
“ขอโทษทีที่นัดมาเจอที่นี่.....ชั้นไม่อยากให้คนพวกนั้นตามมาถึงบ้าน อย่างน้อย ๆ ก็ไม่อยากซวยติดร่างแหไปด้วย แค่ช่วยเธอ....ชั้นก็เสี่ยงมากพอแล้ว”
เด็กหนุ่มนอนคิดเรื่องโครงกระดูกในตู้ที่โรงงานร้างตลอดทั้งคืน จนเผลอนึกกังวลเรื่องอื่น ที่ตลาดนั้นเป็นถิ่นที่อยู่ของไอ้แจ๊ค หนึ่งในแก๊งค์ไอ้เสือที่สะกดรอยตามเขามา อีกทั้งเมื่อเช้านี้ เขาก็ออกมาจากบ้านในสภาพที่เลื่อนลอย ไม่มีกะจิตกะใจแม้แต่จะคิดระแวง ว่าอาจมีใครดักรอหรือสะกดรอยตาม.....
เหนื่อย....
รู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน....
เรื่องโน้นเรื่องนี้ประเดประดังเข้ามาเป็นดินพอกหางหมู....
โชคยังดีที่วันหยุดแบบนี้ แถวบ้านของต้นกล้าเต็มไปด้วยผู้คนที่หยุดพักผ่อน พากันออกมาเดินเล่นบ้าง จับจ่ายซื้อของที่ตลาดนัด บ้างก็เปิดรั้วบ้าน รดน้ำต้นไม้ เด็ก ๆและหมาวิ่งเล่นกันให้ควั่ก
แม่ของเด็กหนุ่มออกจากบ้านก่อนเขาเหมือนเช่นที่เคย
“ถึงแล้ว.....ชั้นจะเข้าไปด้วยนะ อย่างน้อยมีเครื่องปั่นไฟก็ยังสะดวกหน่อย ห้องนั่นน่ะมืดอย่างกับขุมนรก”
“.......”
“เธอเป็นอะไรน่ะ...ฮึ รีบขนของเข้าไปสิ ช่วยชั้นขนหน่อย”
เด็กหนุ่มกำลังคิดถึงใครบางคนที่ตายไปแล้ว......
มึงมันใจเสาะเหมือนพ่อ.....
ไอ้ชดเคยพูดแบบนี้กับเขา ก่อนหน้าประโยคนั้นล่ะ.....กูกลัวมึงจะตายตามพ่อมึงไปอีกคน.....
ผู้ชายคนเดียวที่แม่รัก.....ก็คือพ่อของหนู.....ซึ่งตายไปแล้ว
“นั่นมันอะไรน่ะ”
หล่อนตกใจ แต่ไม่ถึงกับหวีดร้องกับสิ่งที่เห็น ไม่ใช่ร่างกายที่เจริญเติบโตอย่างรวดเร็วของไอ้โจ๊กหรอกที่ทำให้หล่อนประหลาดใจ แล้วก็ไม่ใช่เพราะเห็นเศษซากของไอ้อู้ที่ถูกกัดทึ้งเป็นชิ้น หล่อนคงตายด้านกับภาพความตายเสียแล้ว แต่สิ่งที่สะดุดหล่อนก็คือโครงกระดูกสองโครงที่ยังมีเสื้อผ้าห่อหุ้มอยู่ครบ ถูกใครสักคนจับนั่งพิงผนัง โดยที่โครงกระดูกที่น่าจะเป็นของผู้ชายคนหนึ่ง มีหมวกสวมอยู่ หมวกที่ต้นกล้าให้ไอ้โจ๊ก
“กล้าดู......โจ๊กแต่งตัวให้ตุ๊กตาคน”
“เออ.....เท่ห์ดี”
เด็กหนุ่มสนองตอบอย่างแห้งแล้ง
“ใครอีกล่ะนั่น”
“ผมก็ยังไม่ทันได้ดูเหมือนกันครับ.....เมื่อคืนมันมืด.....มันอยู่ในตู้ตรงนั้น ไอ้โจ๊กคงลากออกมาเล่น”
กะเทยแก่เหลือบมองโครงกระดูกสองโครงนั่นอีกครั้ง ใช้เวลาอยู่นานทีเดียว กว่าภาพความทรงจำในอดีตจะหวนกลับมา เธอเหลือบมองต้นกล้าด้วยท่าทีลังเล
“เธอจะไม่ดูหน่อยเหรอ......ว่าเป็นของใคร”
“คุณน้าดูให้ผมทีสิครับ”
ต้นกล้าพยายามกลั้นเสียงสะอื้น.....แค่เห็นชุดที่ใส่ เขาก็พอจะรู้แล้วว่าเป็นใคร แจ็คเก็ตสีดำตัวนั้น แบบเดียวกันกับที่เขาเคยเห็น.....
ในรูปถ่ายของพ่อ......
แต่โครงกระดูกอีกโครงในชุดของผู้หญิง เด็กหนุ่มไม่รู้จริง ๆว่าหล่อนเป็นใคร
พ่อของเขาอยู่ ๆก็หายตัวออกไปจากบ้านอย่างลึกลับ ในค่ำคืนหนึ่ง ตอนนั้นเขายังเด็กมาก แต่ก็พอจะนึกภาพของพ่อในห้วงความทรงจำสีจาง ๆครั้งสุดท้ายได้
เด็กดีของพ่อ....
พ่อรักหนูนะลูก....
พ่อเหมือนกับจะบอกลาเขา.....ก่อนจะหันหลังแล้วจากไป
หลายปีให้หลัง พ่อกลายเป็นบุคคลสาบสูญและถูกระบุว่าตาย โดยที่ไม่มีแม้แต่ร่างสำหรับทำพิธีเผาศพ ช่วงนั้นแหละที่ไอ้ชดเข้ามา มันขืนใจแม่ของเขา และพยายามล่วงละเมิดเขาด้วย
หลายครั้งที่แม่และไอ้ชดเผลอหลุดบางอย่างออกมา บางอย่างที่คนทั้งคู่ดูมั่นอกมั่นใจเหลือเกิน ว่าพ่อของเขานั้น ‘ตาย’ ไปแล้วจริง ๆ
ไอ้ชดเป็นคนฆ่าพ่ออย่างนั้นหรือ.....มันจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร หวังในสมบัติ ซึ่งตามสิทธิ์แล้วเป็นของลูกเมีย ได้ครอบครองบ้าน รวมทั้งตัวพวกเขาสองคนแม่ลูกด้วย
ราวกับลูกไก่ในกำมือ
หรือที่จริงแล้วไอ้ชดมันรู้อะไรบางอย่าง บางอย่างที่มีค่าพอที่จะกุมชีวิตใครสักคนหนึ่งได้
แล้วโครงกระดูกของหญิงสาวล่ะ......หล่อนเป็นใคร
“นี่กระเป๋าสตางค์ของเขา.....เธอควรเก็บมันไว้นะต้นกล้า” กะเทยแก่ยื่นกระเป๋าหนังสีดำให้เขา เด็กหนุ่มรับมาด้วยมืออันสั่นเทา.....
ไม่จริงใช่ไหม.....
ให้พ่อของเขาหายสาบสูญไปเสียยังจะดีกว่า
ดีกว่ามาเจอกันในสภาพแบบนี้
“กล้า......กิ๊.......อย่าร้อง......ร้องแล้วทุเรศ”
“หึหึหึ.....กูคงทุเรศมากเลยใช่ไหม”
น้ากะเทยยืนมองเด็กหนุ่มอย่างชั่งใจ เรื่องนี้หล่อนพอรู้มาบ้าง แม้จะเป็นเพียงแค่ข่าวในกรอบเล็ก ๆ ในหน้าสุดท้ายของหนังสือพิมพ์เพียงฉบับเดียว ประกาศคนหาย.....ข่าวลือบางอย่าง ช่วงนั้นเป็นช่วงที่หล่อนย้ายเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ใหม่ๆ
แต่หล่อนเลือกที่จะกลืนเรื่องพวกนั้นเอาไว้
หล่อนเข้าใจดีที่เดียว....ที่ว่าบางครั้ง คำโกหกยังไม่ทำให้เจ็บปวดเท่าความจริงที่ได้รู้
ชายหนุ่ม.....หายสาบสูญไปพร้อมกับ......
ชู้รัก
กะเทยแก่จากไปแล้ว ทิ้งไว้แต่เพียงเด็กหนุ่มที่กำลังสิ้นเรี่ยวแรง.....ภาพสุดท้ายที่เขาได้เห็นพ่อ พ่อเหมือนกำลังเจ็บปวด....คำพูดสั่งลาที่เปล่งออกมา แฝงไปด้วยความทรมาน
“กล้า.....อย่าร้อง......กล้าเป็นไร”
ไอ้โจ๊กรู้ดีว่ามีบางอย่างผิดปกติ มันสัมผัสได้ถึงความโศกเศร้าจากคน ๆนี้ ต้นกล้าที่มันคุ้นเคยมักเป็นผู้ออกคำสั่งอย่างเข็มแข็ง ความโกรธแค้น และเกรี้ยวกราดต่อโลกเบี้ยว ๆใบนี้ แต่ตอนนี้ต้นกล้าคนนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่
มีเพียงเด็กชายที่เศร้าและสับสน
และตอนนี้มันโตพอที่จะโอบกอดอีกฝ่ายได้บ้างแล้ว
“โจ๊ก......มึงกอดกู....ฮึก....กอดกูแน่น ๆ”
“กอด.....กล้าไม่ร้อง.....”
“นั่นพ่อกูโจ๊ก.....เขาเป็นพ่อกู.....กูเจ็บเหลือเกินโจ๊กเอ๊ย”
“พ่อคืออะไรเหรอกล้า”
คำถามของเจ้าสัตว์ประหลาด ถูกตอบกลับด้วยอ้อมกอดของอีกฝ่ายที่กระชับแน่นขึ้น น้ำตาของต้นกล้าไหลเปียกหน้าอกของมัน มันลูกหัวเด็กหนุ่มเหมือนที่เด็กหนุ่มเคยลูบหัวของมัน
“กูภาวนาให้เป็นฝีมือของไอ้ชด......หึหึ......ต้องเป็นมันแน่ ๆ มันเลวออกปานนั้น มึงจำไอ้ชดได้ใช่ไหม มนุษย์คนแรกที่มึงกินไง”
“กล้าพอแล้ว......กล้าไม่ต้องพูด....โจ๊กจะกอดกล้าเอง....โจ๊กจะปกป้องกล้าเอง.....กิ๊”
ในที่สุด เวลาที่ไอ้โจ๊กรอคอยก็มาถึงเสียที
มันโตพอที่จะปกป้องคนที่มันรัก
แม้จะเจ็บปวดที่เห็นต้นกล้าเศร้า
แต่อีกเสี้ยวหนึ่งในหัวใจของมัน กลับเต้นอย่างลิงโลด
มือของเจ้าสัตว์ประหลาดค่อย ๆเกลี่ยคราบน้ำตาบนใบหน้าของเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน ต้นกล้ากำลังหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของไอ้โจ๊ก
ความเจ็บของกล้า....
โจ๊กขอเจ็บเอง....
มันคิดเช่นนั้น ก่อนจะก้มลงสูดดมกลิ่นหอมจากเส้นผมของผู้เป็นนาย
“ต้นกล้า........ขอโทษทีนะลูก พอดีวันนี้เก็บร้านเสร็จแม่เลยอยู่คุยกับเพื่อนเพลินไปหน่อย”
แม่ของเขากลับมาแล้ว
รอยยิ้มบนใบหน้าของแม่ที่ปรากฏให้เห็นบ่อยขึ้น หลังจากที่ไอ้สารเลวชดหายตัวไป รอยยิ้มที่ต้นกล้าเคยมองว่ามันสวยงามเหลือเกิน
แต่ทว่าตอนนี้เขารู้สึกเกลียดมัน
“ทานข้าวเย็นหรือยังคนเก่งของแม่.....หมู่นี้หนูไม่ค่อยอยู่ติดบ้านเลยนะลูก”
“ผมไปค้างบ้านเต๋ามาน่ะครับ”
“อ๋อ.....พ่อหนุ่มน้อยคนนั้นนั่นเอง ชวนเค้ามาทานข้าวบ้านเราอีกสิลูก เด็กอะไรกินน่าอร่อย....สงสัยที่บ้านไม่มีคนทำกับข้าว”
หล่อนหยอกเย้าลูกชาย ก่อนจะสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ ต้นกล้านั่งก้มหน้านิ่ง มือกำหมัดเกร็งแน่น คล้ายกำลังระงับอารมณ์บางอย่าง น้ำเสียงนั้นเล่าก็ฟังดูแปลกไปจากทุกครั้ง ถึงแม้ว่าลูกชายของหล่อนจะเป็นเด็กพูดน้อย แต่คนเป็นแม่ก็ย่อมเห็นถึงบางอย่างที่ผิดแปลกไปจากเดิม
“แม่ครับ”
“มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ”
“พ่อของผม.....ตายแล้วจริง ๆเหรอครับ”
“ทำไมถามอะไรแบบนั้นจ๊ะ”
หล่อนชะงักมือที่กำลังเอื้อมหมายจะแตะบ่าของลูกชาย นี่ลูกของหล่อนไปรู้อะไรมาอย่างนั้นหรือ
“แม่ก็อยากจะให้พ่อยังอยู่ แต่พวกเราก็ตามหากันแทบพลิกแผ่นดินแล้ว แต่ก็ไร้วี่แวว แถมตอนที่ไปยังไม่ได้พกอะไรติดตัวไปด้วยอีก....อยู่ ๆก็หายไปเฉย ๆ....”
“พ่อพกนี่ไปด้วยไงครับ”
หล่อนตะลึงจนพูดไม่ออก เมื่อลูกชายล้วงบางอย่างออกมาวางเอาไว้บนโต๊ะ กระเป๋าสตางค์หนังสีดำที่ดูเก่าซอมซ่อ หญิงสาววัยกลางคนแทบอยากจะกรีดร้อง ทว่าลำคอไม่อาจเปล่งเสียงออกมาได้เลย
“แม่จะไม่ถามผมสักนิดเลยหรือครับ ว่าผมไปเจอมันที่ไหน”
“ที่ไหน......เหรอ....จ๊ะ”
ตึงง!!!!
“กรี๊ดดดดด”
เสียงบางอย่างดังลงมาจากบนชั้นสอง ทำเอาหล่อนเผลอหวีดร้องออกมาอย่างเสียสติ
นั่นทำให้เด็กหนุ่มยิ่งมั่นใจในความจริงอันแสนเจ็บปวดนี้
“ทำไมครับ.....แม่ทำไปทำไม”
“ฮืออออ......ต้นกล้า......แม่ขอโทษนะลูก.......หนูอย่า......อย่าเกลียดแม่เลยนะคนดี.....ฮืออออออ”
หล่อนร้องไห้ และหวีดร้องออกมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงโครมครามจากด้านบน
“พ่อของลูกกำลังจะทิ้งพวกเรา.....เค้าจะทิ้งแม่กับหนูไป ตอนนั้นหนูยังเล็ก ยังไม่เข้าใจอะไร......พ่อกับผู้หญิงคนนั้น......นังสารเลวนั่น”
“แม่ฆ่าพ่อ!!!! เพียงเพราะพ่อมีชู้ แต่กลับปล่อยให้ไอ้ระยำชดทรมานผมอยู่ตั้งหลายปี.......คุณยังเป็นแม่คนอยู่หรือเปล่า คนที่สมควรตายก็คือคุณนั่นแหละ”
“ต้นกล้า.....!!!!”
หล่อนทิ้งร่างลงกับพื้นและสะอื้นไห้เป็นเด็ก ๆ ลูกชายของหล่อนพูดถูกทุกอย่าง ไอ้ชดกุมความลับของหล่อนเอาไว้ และยกเรื่องนี้มาขู่ทุกครั้งที่มันต้องการเงิน หรือร่วมหลับนอนกับหล่อน หล่อนน่าจะฆ่ามัน แต่ภาพของสามีกับชู้ที่นอนน้ำลายฟูมปากนั้นคอยหลอกหลอนหล่อนเสียจนไม่กล้าที่จะลงมือสังหารใครอีก
ฆ่าก็เพราะว่ารัก
ไม่ใช่เพราะเกลียด
เธอเป็นแม่ที่แย่ที่สุด.....ต่อจากนี้ไปเธอจะมองหน้าลูกชายได้อีกอย่างไรกัน
“แม่ลุกขึ้นมาเถอะครับ.....ช่างมันเถอะ.....เรื่องมันผ่านไปแล้ว ตอนนี้เราเหลือกันแค่สองคนเท่านั้น”
เด็กหนุ่มลูบหลังมารดาเป็นเชิงปลอบใจ แม่ของเขาเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ทั้งน้ำตา ก่อนจะโผเข้ากอดเลือดเนื้อเชื้อไขเพียงคนเดียว
“ต่อไปนี้แม่จะชดเชยให้ลูกทุกอย่าง จะไม่ออกไปทำงานพิเศษ จะรีบกลับมาทำอาหารให้กิน เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะต้นกล้า.....หรือจะย้ายไปจากที่นี่ดี จริงสิ.....เราย้ายออกไปอยู่ที่อื่นกันดีกว่า”
“แม่เอาของขึ้นไปเก็บก่อนเถอะครับ จะได้ไปล้างเครื่องสำอางออกด้วย หน้าเปื้อนหมดแล้ว....ผมหิวแล้วด้วยครับ”
“จ้ะ.....แม่จะไป....แม่จะไปเดี๋ยวนี้.....อยากทานอะไรแม่จะทำให้ทานนะจ๊ะ”
หล่อนยิ้มอย่างคนเสียสติ ก่อนจะรีบร้อนวิ่งขึ้นไปข้างบน เด็กหนุ่มมองตามมารดาของเขาด้วยสายตาที่เรียบเฉยไร้ซึ่งความรู้สึก
ผมอภัยให้แม่....
แต่สิ่งที่อยู่บนนั้นคงไม่
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงกรีดร้องดังขึ้นช่วงสั้น ๆ ก่อนที่บ้านทั้งหลังจะปกคลุมด้วยความเงียบ
“มึงนี่ซนจังนะไอ้แมวเปรต ไม่เจอกันหลายวัน ผอมไปเยอะเลย”
ต้นกล้าลูบหัวเจ้าแมวสีเทาตาบอดที่กำลังเลียอุ้งเท้าตัวเองอย่างเอ็นดูรักใคร่ เขาวางปลาทูนึ่งของโปรดของมันลงบนพื้น โดยไม่ได้อยู่รอดูมันกิน เด็กหนุ่มรีบผลุนผลันออกไป
ในห้องนอนของแม่ แม่ของเขาฟุบอยู่บนพื้น เด็กหนุ่มเดินผ่านร่างที่แน่นิ่งนั้นอย่างไม่สนใจใยดี
“คนทำผิด.....สมควรแล้วที่จะจมอยู่กับความเศร้าไปตลอดชีวิต”
ต้นกล้าส่งยิ้มให้บางอย่าง บางอย่างที่ยิ้มตอบกลับมาเช่นกัน เด็กหนุ่มมองเห็นเป็นใบหน้าของพ่อ พ่อของเขากำลังหัวเราะหัวใคร่ เขาเองก็หัวเราะไปกับพ่อด้วย
“ลาก่อนนะครับพ่อ.....นี่เป็นการบอกลาครั้งสุดท้ายแล้วจริง ๆ”
ต้นกล้าเอ่ยกับหัวกะโหลกชาย-หญิงที่ตั้งอยู่บนหัวเตียง เด็กหนุ่มตัดสินใจเก็บกะโหลกลงในถุงพลาสติกสีดำ เพื่อที่จะนำไปฝังเอาไว้หลังบ้าน โดยไม่สนใจแม่ของเขาที่สลบไปเพราะความตกใจ
To be con
ตอนนี้ไม่มีโมเม้นท์กล้า-โจ๊ก
วันที่ 16 ค่อยมาเต็ม ๆ นะจ๊ะ
:katai1:
-
เราเดาถูกด้วยอ่ะว่าแม่ฆ่าพ่อ
ฮืออออ กล้าจิตใจเย็นชาเกินไปแล้ว
ช็อตนี้โจ๊กเก่งมาก รักโจ๊กมาก :กอด1:
-
งือ จะสงสารใครดีหว่า
-
:ruready
-
กล้านี่เข้มแข็งมากนะ เจออะไรต่ออะไรมาตั้งเยอะแล้วยังไม่สติแตก......... แต่ชักจะโรคจิตขึ้นทุกวัน :z6: #โดนเหยียบ
-
กล้าอ่ะทำเราหดหู่เลย
โจ๊กรีบๆโตนะลูกน้าอยากเห็นลูกโตเต็มวัยเร็วๆ
-
อืมม เรื่องพลิกไปซะงั้นนนนน
สงสารใครดี
สงสารคนอ่านดีกว่า รอใจจดใจจ่อ>W<
-
ชาบูชาบู น้องโจ๊ก :z1:
คุณแม่แอบมีมุมดาร์คนะเคอะ :katai1:
-
อืมห์ อะไรเริ่มคลี่คลาย
แต่โจ๊กนี่สิจะเป็นยังไงต่อไปนะ
-
ความจริงที่แสนโหดร้าย
-
คดีพลิก ตอนแรกแอบคิดว่าจะเป็นฝีมือตัวประหลาดตัวก่อนหน้านี้อีก ไม่นึกว่าคนเขียนจะหยิบเอาพ่อ ซึ่งเป็นตัวละครที่กล่าวไว้ลอยๆ ในตอนต้นมาใช้ เหนือคาดหมายจริงๆ
-
้โจ๊กพระเอกเบยยย ต้นกล้าเย็นชามากอ่ะ เดาว่าแม่กล้าจะต้องเป็นบ้าแน่เลยอ่ะ
ป.ล คิดถึงเฮียยศมากกกกกกก คืนนี้จะรอเจอเฮียนะ :กอด1:
-
ตอนแรกนึกว่าโจ๊กกินตอนสมัยอยู่คนเจ้านายคนก่อน ขอโทษนะโจ๊ก.. :z3:
แอบชอบตรงที่โจ๊กกอดต้นกล้าแหะ
-
ตกใจนึกว่าจะสั่งโจ๊กหม่ำคุณแม่ซะแล้ว
-
อือหือออ พี่เกียดติโย๊ดดดดด>3<คิดถึงงงง หนังสือของพี่ น้องจะเก็บตังค์รออุดหนุนนะเจ้าคะ ไว้เป็นค่าอาหารจ้าวเมววเกดเอค์ของพี่ คิดถึงพี่เกียดติโย๊ดดดดเสมอต์
ส่วนน้องโจ๊กโตเป็นหนุ่มแล้ว>__< แมนมากกก ตอนที่โจ๊กยังเด็กเราให่อิมเมจโจ๊กเป็นไมโลใน bad milo ตาแป๋วๆเหมาะกับโจ๊กตอนเด็กมาก น่าเอ็นดู~~ ตอนนี้โจ๊กโตล่ะ พยายามคิดภาพตาม แต่ก็คงยังน่ารั๊กค์เช่นเคยยย ///// *กระโดดฟัด* รอตอนหน้า มาเรวๆนะเจ้าค่ัะ
หนังสือน้องโจ๊ก ไม่พลาดค๊าาา เก็บตังค์รอเลย
-
คดีพลิก เดาไม่ถูกเลยอ่ะ ฮ่าๆ น้องแอบโหดนะเนี่ย หนูดูคล้ายคนโรคจิตเข้าไปทุกทีแล้วลูก :mew5:
-
อุ้ย คดีพลิก ไม่ได้นึกถึงคุณแม่เลยแฮะๆ...
แอบรอคอยโจ็กโตเป็นหนุ่ม ฮะๆ
-
ดันน้องโจ๊ก
-
:a5: ต๊กกะใจ๋สุดๆ นึกว่ากล้าเอาโจ๊กมากินแม่ซะแล้ว - -
ที่แท้กระโหลกพ่อนี่เองงงงงงง (หรอมมมม) เรื่องมันเศร้า ..... ชักเว่าแป๊บบบบ :hao6:
-
โจ๊กปลอบกล้านะลูก นุ้งโจ๊กน่าเอ็นดูขึ้นทุกวัน :กอด1:
-
โอยกล้าลูก หนูเบี้ยวขึ้นทุกวัน
โจ๊กเก่งมากค่ะ :กอด1: กอดน้า
-
น้องกล้าเริ่มจิตเข้าไปทุกวันๆ....
-
โหดสาสสสสสส กล้าแม่ม พ่อหนีไปกับชู้ แม่ก็เป็นคนฆ่าพ่อ
ไอ้ชดก็เอาควาทลับนี้มาขู่ ชีวิตโหดร้ายมากจริงๆ ตอบนี้เครียดๆอ่ะ
รอตอนหน้านะ ขอโจ๊กกล้าแบบจัดเต็มจัดหนักเลยนะ จะรอนะ มาต่อไวๆ
-
โจ๊กกก!มาแล้ว โจ๊กกก!~~ แอร้ยยย โจ๊กกกกกกกก~~*เกาะขอบจอด้วยความดีใจ* หัวเรื่องมาแล้ว[π[]π] คิดถึงโจ๊กมากกก
-
เกาะด้วยคน มาเร็ว ๆ น้อโจ๊ก
-
วันที่ 16
อาหารบนโต๊ะล้วนเป็นของโปรดของต้นกล้า......
หญิงสาววัยกลางคนในชุดผ้ากันเปื้อนกำลังหันหลังสาละวนอยู่หน้าเคาท์เตอร์ครัว และเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า หล่อนก็รีบเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนและหันมายิ้มให้ลูกชายที่เพิ่งเดินลงมาอย่างรักใคร่ อาหารประเภทผัดอีกจานซึ่งส่งกลิ่นหอมเย้ายวน ถูกยกนำมาตั้งเอาไว้บนโต๊ะกินข้าวอีกหนึ่งเมนู
“แม่โทรบอกเพื่อนแล้วนะจ๊ะ.....แม่คงไม่ไปทำงานพิเศษอีกแล้ว ต่อไปนี้แม่จะให้เวลากับต้นกล้าเต็มที่ จะเป็นแม่ที่ดีอย่างที่หนูอยากให้เป็นยังไงล่ะ.....ทานข้าวสิจ๊ะ แม่ทำของโปรดหนูเอาไว้ทั้งนั้นเลย มีปลาทูต้มมะดันที่หนูชอบกินด้วยนะลูก.....”
“ผมจะรีบไปทำธุระน่ะ”
“ทำธุระ....ธุระงั้นเหรอ....เอ่อ....ธุระอะไรเหรอจ๊ะ.....จริงสินะ หนูกล้าของแม่โตเป็นหนุ่มแล้ว คงมีเรื่องส่วนตัวที่ไม่อยากให้แม่วุ่นวานใช่ไหม งั้นไม่ต้องบอกก็ได้จ้ะ แม่เข้าใจ ทานข้าวเช้าก่อนแล้วค่อยไปสิจ๊ะคนเก่ง”
“ผมไม่ค่อยหิวน่ะครับ”
เด็กหนุ่มมองอาหารบนโต๊ะ และจ้องมองแม่ของเขาด้วยสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึก ริมฝีปากบางเฉียบค่อย ๆเคลื่อนไหวน้อย ๆ ก่อนจะเปล่งคำพูดร้ายกาจ ที่ทำร้ายหัวใจคนฟังจนแทบไม่มีดี
“ทำไมถึงอยากให้ผมกินนักล่ะครับ.......แม่ใส่อะไรลงไปในนั้นงั้นเหรอ”
เด็กหนุ่มไม่เสียเวลาหยุดเพื่อมองดูปฏิกิริยาของอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ หลังจากที่พูดจบ ต้นกล้าก็เปิดประตูแล้วก้าวขาออกไปจากบ้านอย่างไม่ลังเล เสียงประตูปิดตามหลังอย่างเบามือนั้นกลบเสียงสะอื้นไห้ของผู้เป็นแม่จนหมดสิ้น
ความเจ็บปวดที่สุด
คือการที่ไม่มีใครไว้ใจเราอีกแล้ว
โดยเฉพาะสำหรับพร.....หญิงวัยกลางคนผู้แสนอาภัพ
เธอเหลือคนที่เธอรักมากที่สุดเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น
นั่นก็คือต้นกล้า
“ต้นกล้า.....ฮือออ.....ลูกแม่......แม่ขอโทษ.....ขอ....โทษจริงๆ”
“กล้ามาแล้ว.......มาหาโจ๊กแล้ว”
ไอ้โจ๊กกำลังรอเขาด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง เด็กหนุ่มเพิ่งสังเกตเห็นอย่างจริงจังก็วันนี้ ไม่ใช่แค่ร่างกายของมันหรอกที่โต แต่รวมไปถึงสมองและพัฒนาการทางด้านอารมณ์ความรู้สึกด้วย หากเทียบกับมนุษย์ มันก็น่าจะอยู่ในช่วงวัยที่ไล่เลี่ยกันกับเขา....
หรือโตกว่า.....
“มึงโตเป็นหนุ่มแล้วนะโจ๊ก.....พูดชัดแล้วก็พูดรู้เรื่องขึ้นตั้งเยอะ แถมเสียงมึงก็ฟังดูน่าเกรงขามสมตัวดี.....”
“เกรงขามคืออะไรเหรอกล้า”
“เกรงขามก็คือเกรงขามไงโจ๊ก.....คือการมีพลังอำนาจ สามารถทำให้ใครหน้าไหนยอมสยบอยู่แทบเท้า งงใช่ไหม งั้นอธิบายง่าย ๆ คือมึงทำให้พวกมนุษย์กลัวได้อย่างสมบูรณ์แบบยังไงล่ะวะ”
ไอ้โจ๊กไม่รู้สึกดีใจกับคำชมของเด็กหนุ่มเลยแม้แต่น้อย มันชอบให้ต้นกล้าบอกว่ามัน ‘เก่ง’ หรือ ‘ฉลาด’ มากกว่า
“แล้วกล้ากลัวโจ๊กไหม.....โจ๊กคงเสียใจถ้ากล้ากลัว....”
“เฮ้ย.....กูไม่กลัวมึงหรอกโจ๊ก......มึงรู้ไหม นอกจากลูกเต๋าแล้ว ก็มีแค่มึงที่กูไว้ใจ บางครั้งกูก็รู้สึกว่ามึงเป็นเหมือนน้องชายของกู หึหึ....โจ๊ก.....คนที่ยืนข้างกูน่ะ ตอนนี้เหลือแค่สองคนแล้วนะ แค่ลูกเต๋ากับมึงเท่านั้นนะโจ๊ก”
ต้นกล้าไม่เหมือนต้นกล้าคนเดิมที่ไอ้โจ๊กรู้จัก แววตาของเด็กหนุ่มนั้นว่างเปล่าอย่างน่าใจหาย น้ำเสียงและท่าทางที่เคยใช้กับมันก็เปลี่ยนไป ไอ้โจ๊กอยากกับไปตัวกระเปี๊ยกเหมือนแต่ก่อน มันชอบเวลาที่ต้นกล้าแสดงท่าทางเอ็นดูมัน ลูบหัวของมัน หยิกแก้มห้อย ๆทั้งสองข้างของมัน ซึ่งตอนนี้โครงหน้าแบบนั้นไม่เหลือเค้าอีกต่อไปแล้ว ตัวของมันในตอนนี้ก็โตเกินกว่าจะวิ่งเล่นซุกซน หรือทำท่าทางน่ารักกลิ้งเกลือกไปมา จะขยับไปทางไหนก็น่าอึดอัดไปเสียหมด
หากว่าห้องนอนของต้นกล้าในวันแรกที่มันออกมาจากกล่องนั้น คือโลกที่เคยดูกว้างสำหรับมัน ทว่าในวันนี้ ในห้องแคบ ๆ แบบนี้มันช่างน่าอึดอัดสิ้นดี
ไอ้โจ๊กไม่อยากจะเป็นหรอก....สุดยอดปิศาจที่ผู้คนเกรงขาม
ไม่อยากจะโตขึ้นเรื่อย ๆแบบนี้
สิ่งที่มันต้องการ.....แค่เป็นเหมือนต้นกล้า
เป็นมนุษย์.....
ต้นกล้าจะได้รักมันอย่างที่มนุษย์พึงจะรัก ไม่ใช่ในสภาพแบบนี้
แต่สัตว์ประหลาดอย่างมันไม่ควรหวังสูงใช่ไหม
อยู่ในที่ที่ควรอยู่ ในที่ซ่อนที่จะไม่มีใครมาเห็น ในโลกที่มีเพียงมันกับต้นกล้า กลิ่นคาวและเหม็นเน่าของซากศพ ซึ่งเป็นอาหารของมัน
รอคอยให้เด็กหนุ่มแวะมาหา พร้อมกับเศษเสี้ยวความรักเพียงแค่เล็กน้อย เทียบเท่ากับละอองธุลีในอากาศ
มันควรพอใจเพียงแค่นี้
เพราะถ้าหากว่ามันต้องการมากกว่านี้
รบเร้าและเรียกร้อง
ต้นกล้าอาจจะไม่มาหามันอีกเลย
“เจ็บหลังจัง.....กิ๊”
“ไหนขอกูดูหน่อยสิโจ๊ก”
สิ่งแปลกปลอมตรงสะบักหลังของมันทั้งสองข้างที่ต้นกล้าเคยเห็นเมื่อวันก่อน มาวันนี้เจ้าสิ่งนั้นเติบโตขึ้น โดยที่ตรงส่วนปลายของมันนั้นมีลักษณะเป็นกระดูกแหลมคล้ายเขาสัตว์ ส่วนตรงฐานนั้นเป็นก้อนเนื้อนิ่มๆหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัว และพอเด็กหนุ่มเผลอเอามือไปสัมผัสมันเข้า ไอ้โจ๊กก็ส่งเสียงคำรามออกมาอย่างเจ็บปวด ต้นกล้าสะดุ้งและชักมือกลับด้วยความตกใจ ถึงแถวนี้จะไม่ค่อยมีคนอาศัยอยู่เยอะอย่างในตัวเมือง แต่ก็ใช่ว่าจะปลอดภัย
“กรรรรรรรรร์”
“เจ็บเหรอ”
“กิ๊”
"กูขอโทษนะ....กูจะไม่ถูกมันอีก....."
"ไม่เป็นไร....บางทีมันก็ไม่เจ็บ.....แต่ตอนนี้โจ๊กเจ็บ....กิ๊"
คงเพราะเจ้าสิ่งนั้นกำลังเติบโต.....แทงทะลุผิวหนังของมันออกมา ผิวหนังบริเวณนั้นก็ตึงเสียจนเห็นเส้นเลือด ไอ้โจ๊กคงเจ็บทุกครั้งที่เจ้าสิ่งนั้นงอกยาวออกมาเรื่อย ๆ
แหงล่ะ....ในเมื่อร่างกายของมันเติบโตรวดเร็วเพียงนี้
“มาช่วยกันติดหลอดไฟดีกว่าไอ้โจ๊ก.....ตอนนี้เรามีเครื่องปั่นไฟแล้ว ตอนกลางคืนมึงจะได้ไม่ต้องนอนมืด ๆ.....คืนนี้กูเองก็จะนอนค้างกับมึงด้วย”
“จริงนะกล้า.....กล้าจะค้างกับโจ๊ก.....อยู่กับโจ๊ก.....นอนกับโจ๊กตัวเล็ก” มันหันกลับไปอุ้มตุ๊กตาอีทีหน้าตาประหลาดที่เขาซื้อให้ พูดคุยกับตุ๊กตาอย่างดีใจ ความเจ็บปวดทรมานเมื่อครู่ที่ผ่านมาดูหายเป็นปลิดทิ้ง มันตั้งชื่อเจ้าตุ๊กตาว่า “โจ๊กตัวเล็ก” ต้นกล้าอดหัวเราะในความใสซื่อของมันไม่ได้ เขาเดินเข้าไปหามัน โอบกอดมันเอาไว้ ไอ้โจ๊กทั้งตกใจและดีใจ มันเอาแต่ยืนนิ่งไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหน
“มึงชอบให้กูกอดใช่ไหม”
“กิ๊”
“มึงหิวหรือเปล่าโจ๊ก.....มึงกินจนไม่เหลืออะไรแล้วนี่นะ.....อดทนเอาไว้ก่อน พรุ่งนี้มึงได้กินแน่ ๆ”
“โจ๊กจะอดทน....อดทนอย่างที่กล้าสั่ง กล้าจะได้รักโจ๊กเยอะ...เย๊อะ”
“ห่า....เดี๋ยวนี้ทำเสียงสูงก็เป็น”
“โจ๊กโตเป็นหนุ่มแล้ว”
"แต่บางทีมึงก็เหมือนเด็ก.....แต่ถ้าเทียบกับการที่มึงโตมาขนาดนี้ในเวลาเพียงแค่สิบกว่าวัน.....โอเค.....มึงเป็นหนุ่ม กูไม่เถียง"
"กล้าพูดเร็ว....โจ๊กไม่เค้าไจ่"
“หึหึ....ไอ้โจ๊กเอ๊ย นี่ถ้ามึงกินอาหารอย่างคนได้ก็ดีสินะ....ถ้ามึงโตช้ากว่านี้......บางทีชีวิตของมึงกับกูอาจจะง่ายกว่านี้.....”
น้ำเสียงคนเด็กหนุ่มทั้งเศร้าและรู้สึกผิดจนไอ้โจ๊กรู้สึกใจหาย เพราะแบบนี้หรือเปล่า ต้นกล้าถึงได้เหนื่อย อาหารที่มันกินเด็กหนุ่มล้วนเป็นคนหามาให้ถึงที่ หากไม่ใช่เพราะความหิวกระหายในเลือดเนื้ออย่างไม่มีวันสิ้นสุด อันเป็นสิ่งที่ติดตัวมันมาตั้งแต่เกิด สัตว์ประหลาดอย่างมันคงจะอยู่ร่วมกับมนุษย์ได้ง่ายกว่านี้
ไอ้โจ๊กไม่อยากเป็นภาระ
มันอยากช่วยต้นกล้ากำจัดคนพวกนั้น...คนที่ทำให้ต้นกล้าไม่มีความสุข มันคงจะดีกว่านี้ หากสิ่งที่มันทำ ไม่ใช่เพื่อสนองความหิวโหยของตัวมันเองด้วย
แต่เป็นสิ่งที่ทำเพราะว่าความรักล้วน ๆ
ต้นกล้าอาจจะมองมันด้วยสายตาอย่างอื่นบ้างก็ได้นะ
“มึงเปล่าทำให้กูลำบากหรอกโจ๊ก อย่าเป็นกังวลไปเลย ยังไงเสียกูก็ต้องฆ่าคนพวกนี้อยู่ดี แต่ที่กูเป็นห่วงคือมึงต่างหากเล่า หากหมดพวกไอ้เสือไปแล้วกูจะทำอย่างไรกับอาหารของมึง ให้กูไปฆ่าคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ กูทำไม่ลงหรอกโจ๊กเอ๊ยยยย....”
“โจ๊กอดทนได้......กินเนื้อที่กล้าหามาให้ก็อยู่ได้”
“ไม่จริงหรอกโจ๊ก.....มึงอยู่ไม่ได้หรอก.....เราต่างก็รู้ว่ามึงต้องการมากกว่านั้น.....”
“มานี่มา.....มาดูอะไรนี่”
หลังจากเปลี่ยนดวงไฟจนเสร็จ ต้นกล้าก็เรียกมันให้มาดูอะไรบางอย่าง เด็กหนุ่มหยิบแท็บเล็ตออกมาจากกระเป๋าเป้พร้อมกับนมและขนมปังซึ่งเขาตั้งใจจะกินเป็นมื้อกลางวัน
“แมว....กิ๊”
ไอ้โจ๊กทั้งตื่นเต้นและดีใจที่ได้เห็นเจ้าแมวสีเทาอีกครั้ง ถึงจะเจอกันเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แค่สองสามครั้ง มันก็จดจำและรู้สึกผูกพันกับเจ้าแมวตัวนี้ คงเพราะมีบางอย่างที่คล้ายคลึงเชื่อมพวกมันเข้าไว้ด้วยกัน
“ทำไมแมวไปอยู่ในนั้นล่ะกิ๊.....แมวน่ารัก.....โจ๊กรักแมวกิ๊”
“มึงคิดถึงมันไหมไอ้โจ๊ก”
“คิดถึง”
“อยากเจอใช่ไหม”
“อยาก....”
“งั้นมึงก็ต้องออกไปข้างนอก.....อย่าเอาแต่ซ่อนในนี้ มึงต้องหัดล่าเหยื่อด้วยตัวเอง มันอาจจะยากตรงที่มึงต้องระวังอย่าให้ใครเห็น ไม่อย่างนั้นล่ะเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ”
“โจ๊กไม่อยากฆ่าคนกิ๊......ฆ่าคนไม่ดี....แต่โจ๊กก็ต้องกิน......กล้าต้องช่วยนะ....ช่วยโจ๊ก”
ไอ้โจ๊กไม่ได้รู้สึกดีกับการฆ่านักหรอก ถึงจะเป็นคนที่กล้าอยากให้ตาย แต่วาระสุดท้าย คนเหล่านั้นต่างก็ดิ้นรนเอาชีวิตรอดน่าน่าเวทนา จนกระทั่งมันโตขึ้น ไอ้โจ๊กถึงได้เข้าใจ....
ว่านั่นคือความสงสาร.....
ถึงจะเป็นสัตว์ประหลาดที่ดูน่ากลัว....
แต่สัตว์ประหลาดอย่างมันก็มีหัวใจนะ....
“มีฟาร์มหมู....แล้วก็ฟาร์มไก่.....มึงไม่จำเป็นต้องกินแต่เนื้อมนุษย์นี่จริงไหม.....”
“คนพวกนั้นไม่ดีกับกล้าถึงตาย.....แต่คนอื่นดี....โจ๊กฆ่าได้เหรอ”
“มึงต้องกินเพื่อความอยู่รอด.....ไม่ผิดหรอก หมูกับไก่ยังไงก็ต้องตายอยู่แล้ว เป็นอาหารให้พวกมนุษย์ยังไงล่ะ มนุษย์เองก็ไม่ได้ดีนักหรอก มันก็เหี้ยทั้งหมดนั่นแหละ”
“แต่กล้าดีกับโจ๊ก.....กล้ารักโจ๊ก”
“หึ....กูไม่ใช่คนดีหรอก.....กูมันเลวเสียด้วยซ้ำ.....ถ้ามึงคิดจะฆ่ากู....ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตาม กูไม่โกรธมึงเลย....โจ๊ก”
“โจ๊กไม่ทำแบบนั้น....โจ๊กไม่มีวันทรยศกล้า.....กิ๊”
เด็กหนุ่มโผเข้ากอดมัน และมันก็กอดเขา ต้นกล้ารู้สึกได้ถึงสัมผัสที่แสนอบอุ่น กับลูกเต๋า....เขาเองเป็นฝ่ายที่อยากจะปกป้อง จนบางครั้งเขาเองก็ลืมไปว่าตัวเขานั้นไม่ได้เข้มแข็งอะไร เขาเองก็อยากได้อ้อมกอดจากใครสักคนเหมือนกัน
น่าขำสิ้นดีที่ในตอนนี้เขากลับตกอยู่ในอ้อมกอดของมัน.....อ้อมกอดของไอ้โจ๊ก....สัตว์ประหลาดแสนรู้
มนุษย์แบบไหนกันที่ถูกสัตว์ประหลาดกอด....
เขาคงจะไม่เหลือใครแล้วจริง ๆนั่นแหละ
“พรุ่งนี้กูจะพามึงออกไปล่าเหยื่อ.....มันจะไม่ง่ายเหมือนทุกครั้งแล้ว....มึงพร้อมจะสู้ไปกับกูใช่ไหม”
“กล้าสั่งโจ๊กได้เลย โจ๊กจะทำตามที่สั่งทุกอย่าง.......ที่รักของโจ๊ก”
“อ่ะ.....ไอ้โจ๊ก”
ที่รัก.....อย่างนั้นน่ะหรือ....
สัมผัสของมันอ่อนโยนกว่าที่คิด
สุ้มเสียงของมันเมื่อครู่ก็ฟังดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
ลมหายใจอุ่น ๆของมันที่กระซิบถ้อยคำเหล่านั้นข้าง ๆหูของเขา ทำเอาเด็กหนุ่มรู้สึกร้อนผ่าวจนใบหน้าขาวซีดนั้นแดงระเรื่อไปหมด ไม่เคยถูกมันกระซิบข้างหูแบบนี้มาก่อน มิหนำซ้ำเขายังอยู่ในอ้อมกอดของมันอีกด้วยสิ!!!
“ลองกินขนมปังดูมั่งมั้ย?” ต้นกล้าพยายามสลัดความรู้สึกแปลก ๆเหล่านั้นออกไป เขาบิขนมปังเนยสดป้อนใส่ปาก ไอ้โจ๊กเคี้ยวไปได้ไม่เท่าไหร่ก็คายทิ้ง
“แหวะ.....ไม่อร่อย.....กิ๊”
“ห่า.....อย่าคายทิ้งสิวะเสียของ”
ค่ำคืนนี้.....ห้องร้างในโรงงานที่ปิดตายนั้น ดูสว่างไสวกว่าที่เคย
แสงสีส้มนวลสวย ส่องกระทบใบหน้าของต้นกล้ายามหลับ
ไอ้โจ๊กค่อย ๆใช้นิ้วของมันเกลี่ยแก้มนุ่ม ๆนั้นอย่างอ่อนโยนและเบามือที่สุด
ต้นกล้าที่กำลังหน้ามุ่ย ย่นจมูกหายใจฟุดฟิด น่ารักเสียจนหัวใจของเจ้าสัตว์ประหลาดเต้นไม่เป็นจังหวะ
วันนี้คงเป็นวันที่ไอ้โจ๊กนั้นมีความสุขที่สุด
ทำไมน่ะหรือ?
หากจะบอกว่าเป็นเพราะคืนนี้....ต้นกล้ามานอนค้างกับมัน.....
นั่นยังไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้องหรอกนะ
.
.
.
.
To be com
เพิ่งวางโครงเรื่อง(แบบละเอียด-วันต่อวัน)จนถึงวันสุดท้ายเสร็จแล้ว แอบใจหายที่อีกไม่นานเรื่องนี้ก็จะจบ อีกแค่เพียงสิบสี่ตอนเท่านั้น ช่วยลุ้นกันจนกว่าจะถึงวาระสุดท้ายของน้องด้วยนะคะ
:กอด1:
-
คนเขียนตั้งใจจะอำลาวงการตั้งแต่เรื่องพี่ยศแล้ว อยู่ ๆไฟมันก็กลับมาอีกครั้ง จบเรื่องโจ๊ก มีโปรเจ็คต์ใหม่ที่ยิ่งใหญ่รออยู่ ก็คงไม่ใหญ่อะไรมากมาย หากเทียบกับนักเขียนเก่ง ๆชื่อดังหลาย ๆคน แต่ก็ถือว่าใหญ่มากสำหรับเราแหละ ตั้งใจว่าคราวนี้จะวางโครงเรื่องจริงจัง ถึงขั้นทำโปรไฟล์ตัวละครเลย (บางทีวางเรื่องคร่าวเกินก็มักจะหลุดอะไรสำคัญ ๆไปจนต้องมาตามแก้ไข----ฮืออออ)
ไฟท์โตะ
อ่อ คนแต่งชื่อเชลบี้
อ่อ เปิดจองพี่ยศแล้วนะคะ
http://scarletpublishing.lnwshop.com/product/3/the-boy-who-came-back-from-the-dead-%E0%B8%81%E0%B8%A5%E0%B8%B1%E0%B8%9A%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B8%88%E0%B8%B2%E0%B8%81%E0%B8%99%E0%B8%A3%E0%B8%81
อุดหนุนกันได้นะคะพี่น้อง.....ฮิ้ววววว
-
แอร๊ยยยยย กล้ามีความรู้สึกกับโจ๊กแล้ววว
น่าสงสารจังเลย กลัวคนจับได้ กลัวกล้าไม่รักโจ๊ก
ที่รักของโจ๊กกก ,, เขินมากกกกก ><~
:o8:
-
หัวใจพองโตกับคำว่า 'ที่รักของโจ๊ก' (///////[]//////) กรี๊ดดด ชักตายน้ำลายฟูมปากด้วยความเขิน *ดิ้นกระเเด๋วๆๆๆ* หนูแฮนซั่มมากโจ๊ก (ㅅ´ ˘ `)♡
หนังสือพี่เกียรติยศ (*´∇｀*)เอาแน่นอนค่ะ เดี่ยวเล่นในคอมจะไปอ่านรายละเอียดการจองการสั่งซื้ออีกที
จะติดตามผลงานเรื่อยๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ หลงรักคนเขียนไปเต็มเปาเลย/// ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆนะคะ ชอบมาก เขียนต่อไปนานๆเถอะคะ *เทน้ำมันราดเชื้อเพลิงใส่คนเขียน ให้มีไฟเขียนนิยายให้อ่านไปนานๆ*
-
หวานจัง
-
งื้อออออ โจ๊กโตแล้ว เอ๊ะๆ โตแล้วก็อ้อนได้นะ.. อย่ายอมแพ้นะลูกกก :katai2-1:
-
คือฟิน ที่รงที่รัก อ๊ากกก
-
คือตอนนี้ โรงงานร้างกลายเป็นรังรักไปแล้วจ้าาาาาา :laugh:
ประโยคสุดท้ายทำฉันคิดลึก :z1:
-
โจ๊กโตขึ้นเยอะมากเลย มีแอบหวานๆด้วย :hao7:
-
อะไรที่มันงอกออกมาง่อ
-
ุโจ๊กเริ่่มรุกกล้าแล้วสินนะ โจ๊กน่ารักมากเลยยยย :hao5:
สั่งจองพี่ยศไปแล้ววว อิอิ
-
กรี๊ดกล้าเริ่มเขินโจ๊ก
-
ตื่นเต้นๆค่ะจะมีโปรฯใหม่คิๆ จะรอเรื่องใหม่นะคะ
แต่ตอนนี้ขอลุ้นกับน้องกล้ากับหนูโจ๊กก่อน
-
เราอยากจะเดินทางไปอนาคตไปอ่านนิยายตอนต่อไปของคนเขียนจัง
จะบอกว่าเราลุ้นมากถึงมากที่สุด
สงสัยมากอ่ะว่าโตเต็มที่โจ๊กจะเป็นอะไร
ใจหล่อมากโจ๊กลูกแม่เมื่อไหร่หน้าตาจะหล่อบ้างห๊าเมื่อไหร่?<กรรโชกคนแต่ง55555> :katai4:
-
มีคนจะแย่งเป็นแม่โจ๊กกะเราด้วย5555
ยังน่ารักเหมือนเดิมนะลูกมาให้แม่กอดที
โจ๊กเป็นเผ่าปีศาจหรือเปล่านะสงสัยจังออกแนวแฟนตาซีซะงั้นเรา
-
บางทีสัตว์ประหลาด ก็ไม่ได้ร้ายอย่างที่คิด
เป็นเพราะ ต้องกิน ต้องอยู่ เพื่อให้มีชวิตต่อไป
เหมือนหมู หมา กา ไก่ แต่ผิดตรงที่ร่างกาย
ที่ไม่เหมือนทั่วไป จึงทำให้เป็นสัตว์ประหลาด
เม้นเอง งง เอง อิอิอิ ที่กล่าวมาทั้งหมด
สรุปใจความได้ว่า "สงสารโจ๊ก"
:m15:
-
ชอบอ่ะ ยิ่งอ่านก็ยิ่งมันส์
มาต่อไวๆนะ
-
รู้สึกมุ้งมิ้งฟรุ๊งฟริ๊งกับคำว่า 'ที่รัก' กรี๊ดดดดดดดดดดดดด :m25:
ปล.อีกแค่ 14 วัน ฮืออออออ เร็วไปนะ
-
อ่าเจอคำว่า วาระสุดท้ายของน้อง แล้วสตั้นท์
ฮืออออออ
-
โอ้ยเขินสัตว์ประหลาดอ่ะ โดนโจ๊กแอทแทกเต็มๆเลย
ทำไมยิ่งโตยิ่งน่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้น้า กล้าก็เขินโจ๊กอีก
โง้ยๆๆ ค้างๆๆ อยากอ่านต่อแล้ว มาอัพหน่อยน้า รอๆๆๆ
-
มาอ้อน.....กิ๊
(http://i.ytimg.com/vi/7gsF4hNNv9c/0.jpg)
[attachment deleted by admin]
-
น่ากลัวนะ .. กิ๊ o22
-
รัก กับเส้นกั้นบางๆของคำว่า ธรรมชาติ
แม้จะเป็นรักเฉกเดียวกัน แต่นั่นจะทำให้ทั้งคู่ผ่านอุปสรรคไปด้วยกันได้จริงหรือ?
โจ๊กรักกล้า แล้วก็รักมากขึ้นเรื่อยๆด้วย แล้วกล้าล่ะ คงเริ่มรู้สึกอะไรมากขึ้นแล้ว
แต่ไม่รู้ว่าทั้งสองจะผ่านเส้นกั้นนั้นไปได้รึเปล่า ลูกเต๋าอีก แม้จะเป็นชายเหมือนกัน แต่มันก็ยังง่ายกว่าเรื่องของโจ๊กกับกล้า
...... หวังว่าคงไม่จบแบบดราม่าใช่มั้ยคะคนแต่ง TT ไม่ได้กดดันอะไรหรอก เพราะยังไงถึงเหตุการณ์จะพลิกล็อค
ถึงโจ๊กจะเหมือนคน แต่นั่นก็แค่เหมือน ความคิดกับการกระทำน่ะใช่ แต่เรื่องอื่นๆล่ะ ก็หวังว่าจะปรับตัวกันไปเรื่อยๆได้
ถ้าไม่รักสามเส้าก็อาจจะจบแบบไม่มีใครได้อยู่ด้วยกันเลยก็ได้(คิดในแง่ลบแบบสุดๆ = =')
เอาใจเชียร์คนแต่งเต็มที่ค่ะ เพราะเดาทางเรื่อง ยังไม่ค่อยออก ตามใจคนแต่งล่ะทีนี้ ><?
ปล.ยังคงยืนยันจุดยืนและปณิธานเดิมว่า ........ กล้าโจ๊ก เว้ยยยยยยยยยย 5555 :hao7:
-
นุ้งกล้าหน้าแดงแหล่ะ~~~
-
จัดพี่ยศไปเรียบร้อยมารอต่อคิวกับน้องโจ๊กต่อ อดใจรอ20ตอนกะค่อยอ่านทีเดียวนะนี่ หรือจะรอจบเลยนะ เขาไม่อยากค้างง :hao6:
-
มีการมาอ้อน มายั่วให้เราอยากอ่านต่อT T .....
เดี่ยวปั้ดร้องไห้ใส่เลยหนิ กิ๊
-
:katai4: :ling1: รักโจ๊กนะกล้า รักโจ๊กนะ กรี๊ดดดดดด! :ling1:
-
เสาร์-อาทิตย์ จะมาต่อนะค้า ขอโทษจริง ๆ เพิ่งได้งานใหม่ หัวตื้อไปหมดจนแต่งไม่ออกเลย (ใจจริงอยากต่อเร็ว ๆ เพราะยิ่งทิ้งช่วงนานคนอ่านหายหมด----แงแง----อย่าทิ้งน้องโจ๊กนะกิ๊)
แอบเปิดแบดไมโลดูตอนเที่ยงเพื่อสร้างแรงดลใจ
-
รอน้องโจ๊กเสมอค่าาา สู้ๆนะคะ
:mew1:
-
กล้าเริ่มใจอ่อนและ ดีใจจัง
-
วันที่ 17
ถึงเวลาที่เจ้าสัตว์ประหลาดจะต้องเติบโตเสียที
เวลาของเด็กหนุ่มเหลืออีกไม่มากแล้ว ไอ้โจ๊กที่โตวันโตคืน กำลังจะทำให้เรื่องนั้นยิ่งยุ่งยากมากขึ้น ถึงเวลาที่เขาต้องปล่อยมันไปเสียที นับจากนี้ไปไอ้โจ๊กจะต้องหากินด้วยตัวของมันเอง
และเขาจะสอนมันทุกอย่าง.....ทุกอย่าง....เท่าที่คนมือเปื้อนเลือดอย่างเขาควรรู้
คนที่เกิดมาเพื่อเป็นฆาตกร....บางทีอาจไม่ใช่มัน.....
“โตไปกว่านี้มึงก็จะออกข้างนอกลำบากแล้วนะไอ้โจ๊ก”
“เจ็บ....กิ๊......เจ็บ”
“อดทนหน่อยเว้ย...ชุดมันอึดอัดใช่ไหม.....หึ สัตว์ประหลาดต้องมาแต่งตัวเป็นสัตว์ประหลาด ไม่มีอะไรที่ตลกไปกว่านี้อีกแล้ว”
เจ้าสัตว์ประหลาดร้องโอดโอย หนอกแหลมตรงสะบักของมันโตขึ้นอีกแล้ว และแทงทะลุชุดมาสคอตขึ้นมา ต้นกล้าต้องกอดมันอยู่นาน กว่าที่มันจะสงบลงได้
“เฮ้ย......วันนี้ผัวมึงไม่มาเหรอวะ”
เด็กหนุ่มรู้สึกเป็นห่วง ‘เพื่อนคนพิเศษ’ จนหัวใจของเขานั้นร้อนรุ่มไม่เป็นอันกินอันนอน
ต้นกล้า....ที่มีเพียงต้นเดียวในโลกเบี้ยว ๆใบนี้
ต้นกล้าต้นเล็ก ๆ ที่ทนมรสุมได้ดีเหลือเกิน
ต้นกล้า.....นายช่างเป็นคนที่ลึกลับเสียจริง เข้าถึงยากและน่าสงสาร แต่ถึงกระนั้นก็เหมือนมีแรงดึงดูดให้เขาสนใจ ทั้งที่คนอย่างเขาสามารถเป็นเพื่อนกับใครก็ได้ สามารถเข้าร่วมกลุ่มได้กับคนเกือบทุกประเภท.....ยกเว้นก็แต่พวกเดนมนุษย์สารเลวอย่างพวกไอ้เสือ แต่ลูกเต๋ากลับยอมเสียโอกาสที่จะได้มีสังคมดี ๆทิ้งไป แล้วเลือกที่จะคบกับคนที่ใครก็มองว่ามืดหม่น น่าเบื่อ
เลือกที่จะอยู่กับคน ๆนี้เพียงลำพัง
เลือกที่จะถูกมองว่าเป็นตัวประหลาดไปด้วย
ลูกเต๋าคงตกหลุมรักต้นกล้าเข้าให้แล้วล่ะ
ตลอดช่วงเช้า เขาเอาแต่พยายามติดต่ออีกฝ่าย กระหน่ำส่งข้อความหา หลังจากที่เมื่อวานนี้อยู่รอที่บ้านของอีกฝ่ายจนดึกดื่น แม่ของต้นกล้า....น้าพร ชวนทานข้าวเย็นด้วยกัน แม้จะไม่สนิทใจ แต่ก็รู้สึกสงสารจนปฏิเสธไม่ลง ใจหนึ่งก็หวังว่าต้นกล้าจะกลับมา
แต่คืนนั้นต้นกล้าไม่ได้กลับบ้าน
และเช้าวันนี้มีเพียงไอ้เสือที่เข้ามาเรียน
และตอนนี้ไอ้เสือกำลังไล่ต้อนเขาเสียจนมุม ขณะที่เขากำลังออกมาจากห้องน้ำหลังเสร็จกิจธุระ มันจิกขยุ้มคอเสื้อเขา บีบคางจนเจ็บ ห้องน้ำแคบ ๆ แบบนี้เขาขัดขืนมันซึ่งตัวโตกว่าไม่ได้เลย
“ไง.....กูถามว่าผัวมึงไม่มา?”
“ผัวเหี้ยไรมึง”
“อ่อ....ลืมไป อย่างมึงจะเอามันทำผัวได้ไง ในเมื่อปากนิ่ม ๆของมึงมีไว้สำหรับไอ้เสือน้อยของกู ฮ่าฮ่าฮ่า” ภาพฝันร้ายในวันนั้นฉายย้อนขึ้นมาอีกครั้ง เรื่องน่าอายในชีวิตลูกผู้ชาย ถูกบังคับให้ทำเรื่องสกปรก ท่ามกลางเสียงโห่เชียร์อย่างกักขฬะ การเลือกที่จะยืนอยู่ข้างต้นกล้า ทำให้เด็กหนุ่มต้องพบกับโลกใบใหม่ที่แสนโหดร้าย โลกซึ่งไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด
“ไอ้ลูกกระหรี่!!!”
วูบหนึ่ง เขาเห็นแวบตาเจ็บปวดของมัน แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นแววตาดุร้าย ลูกเต๋ากระพริบตาอย่างตกใจเมื่อไอ้เสือนั้นชูกำปั้นขึ้นมา แต่มันก็ไม่ได้ต่อยเขา ทั้งที่เขาสมควรโดน
“เออ....แม่กูเป็นกระหรี่!!!.....แล้วไง.....เพราะแม่กูเป็นกระหรี่ ชีวิตกูมันถึงได้เหี้ยแบบนี้ไง บอกมาว่าไอ้สัตว์กล้ามันอยู่ที่ไหน เพื่อนมึงน่ะฆ่าเพื่อนกู.....ไอ้เหี้ยนั่นมันโรคจิต คนอย่างกูถึงเลวแต่ก็ไม่เคยฆ่าใคร”
“มึงแน่ใจเหรอ แล้วเด็กผู้หญิงพวกนั้นที่มึงรุมโทรมแล้วอัดคลิปจนพวกเค้าต้องตายทั้งเป็นล่ะ ปล่อยกูได้แล้ว กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากล้าไปไหน”
ให้ตายเถอะ ลูกเต๋าไม่ใช่คนพูดจาหยาบคายหรอกนะ อย่างน้อยมันก็ไม่ใช่ตัวตนของเขา แต่กับคนที่เขารังเกียจจับใจอย่างมัน เด็กหนุ่มอยากให้มีคำด่าที่แรงกว่านี้ สำหรับนิยามความเลวระยำของพวกมัน
ไม่ควรเผลอสงสารมันสิ.....ไม่น่าสงสารเลยสักนิด ครอบครัวเขาเองก็ไม่ได้อบอุ่น แต่ไม่จำเป็นต้องทำตัวเลวร้ายเพื่อประชดโลกนี่
“กูจะยอมเชื่อ แต่ถ้าพวกกูรู้ทีหลังว่ามึงมีส่วนด้วย.....กูจะเอามึงให้หนักเลยคอยดู”
มันจับหน้าของเขากดแนบกับกำแพงห้องน้ำ กระซิบข้างหูด้วยเสียงแหบพร่า แถมยังขบกัดใบหูของเขาอย่างมันเขี้ยว มือของไอ้เสือบีบขยำกล่องดวงใจของเขา ไม่แรงมากนัก แต่ก็เจ็บพอดู นั่นพอจะทำให้เขาสลัดความสงสารที่มีอยู่อย่างน้อยนิดเมื่อครู่ออกไปได้
“ไปนะเมียรัก”
“ไอ้เหี้ยยยยย”
“ไอ้เบนซ์ลูกไอ้อำพันใช่ไหมพ่อหนุ่ม.....บ้านเขาอยู่ในซอยน่ะหนุ่ม หาไม่ยากร้อก เดินเข้าไปเจอร้านขายผลไม้ ถัดไปอีกสองหลัง มีป้ายเป็นไม้แขวนอยู่น่ะลูก......”
“กิ๊”
“ว่าแต่มาทำอะไรกันน่ะลูก....แต่งตัวเหมือนมีงาน”
“งานของโรงเรียนน่ะครับ.....พวกผมเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายวิชาการ เอ่อ....ขอตัวก่อนนะครับ.....ไปโจ๊ก”
“กิ๊”
เป็นภาพที่ตลกและสะดุดตา แต่ก็ไม่ได้ผิดปกติ หรือว่าดูขัดตาเสียจนต้องจารึกเอาไว้เป็นเหตุการณ์สำคัญในห้วงความทรงจำ ภาพที่ผู้คนละแวกนั้นซึ่งเป็นชาวสวนพบเห็น มีเพียงเจ้าหน้าที่ราชการหน้าละอ่อน กับตัวมาสคอตสัตว์ประหลาดที่ถือป้ายรณรงค์อะไรสักอย่าง น้ากะเทยขับพาพวกเขามาส่งเพียงแค่ครึ่งทาง พอแค่ให้พ้นจากสายตาของผู้คนที่ขวักไขว่ในตัวเมือง แต่พอถึงส่วนที่เป็นกิ่งอำเภอซึ่งมีแต่บ้านสวน พวกเขาก็โบกรถสองแถวมากันเอง ในเวลาแบบนี้ของวันจันทร์ ผู้คนส่วนใหญ่ล้วนไปทำงานกันหมด ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหน้าที่หน่วยงานหลวง ครู นักเรียน หรือพนักงานโรงงานที่ต้องออกไปทำงานกันอีกฝากหนึ่งของจังหวัด หรืออีกจังหวัดที่อยู่ติดกัน
เวลาแบบนี้แหละ เหมาะแก่การฆ่านัก
“เข้ามานั่งข้างในก่อนสิหนุ่ม”
“ถอดชุดออกก่อนก็ได้จ้ะ บ้านฉันมันร้อน ไม่มีแอร์มีเออกับเขาหรอก”
พ่อแม่ของไอ้เบนซ์นั้นดูไม่ค่อยจะเชื่อในตอนแรก เมื่อต้นกล้าบอกว่าลูกชายของพวกเขาได้รับเลือกให้เป็นตัวแทนไปแข่งกีฬาต้านภัยยาเสพติด แม้ว่าไอ้เบนซ์จะชอบฟุตบอล แต่มันชอบแทงมากกว่าจะลงเตะแบบจริงจัง
ต้องขอบคุณน้ากะเทยสำหรับชุดพวกนี้ ในห้องลับของหล่อน(ที่เขาเพิ่งได้เห็นเป็นครั้งแรก)นั้นเต็มไปด้วยเสื้อผ้าแบบต่าง ๆ จนเหมือนกับตัวเขาหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่ง หล่อนจับเขาแต่งหน้าแต่งตัวเป็นหนุ่มข้าราชการชั้นผู้น้อยได้อย่างแนบเนียนเลยทีเดียว วิกผมหยักศกหวีน้ำมันเชย ๆ กับตกแต่งไรหนวดนิดหน่อย ให้ดูคล้ายคนที่เพิ่งโกนหนวดมา
หล่อดีนี่เรา....
เป็นครั้งแรกที่หล่อนชมว่าเขาหล่อ แต่หล่อนคงจะชมฝีมือการตกแต่งของตัวเองมากกว่า คราวก่อนก็ชมเขาว่าสวย ก็ต้องยอมรับในฝีมือที่สามารถแต่งไอ้หน้าจืดเบื่อโลกให้ออกมาเป็นน้องดาด้าคนสวยได้ สวยจนมีคนต้องสังเวยชีวิตให้นั่นประไร
“ดื่มน้ำก่อนสิจ๊ะ”
“ขอบคุณครับ”
พ่อแม่ของไอ้เบนซ์ขอตัวออกไปทำงานต่อ ทิ้งให้เขากับไอ้โจ๊ก(ที่ตอนนี้นั่งตัวแข็งทื่อ)เอาไว้ตามลำพัง เด็กหนุ่มลุกขึ้นดูกรอบรูปบนผนังอย่างถือวิสาสะ
ไอ้เบนซ์.....ดูเหมือนจะเป็นลูกคนเดียว อยู่ในครอบครัวเล็ก ๆ ที่ประกอบไปด้วยพ่อแม่และลูก
นอกจากรู้ว่าบ้านของไอ้แจ็คอยู่ตลาดแล้ว บ้านของไอ้เบนซ์ก็เป็นอีกที่หนึ่งที่หาได้เจอโดยง่าย ต้นกล้าดูเอาจากในเฟสบุ๊คของไอ้ปุ่นซึ่งเป็นเพื่อนกับเขา ในนามของเด็กสาวดาด้า พวกมันเคยมากินเหล้ากันที่นี่ และแชร์รูปโดยแท็กชื่อเข้ามา พร้อมระบุโลเกชั่นคร่าว ๆ
ลืมนึกไปเสียสนิท สืบเอาจากในโลกโซเชี่ยลนั้นง่ายแสนง่าย ไม่ต้องลงทุนไปงัดแงะตู้เก็บเอกสาร ไม่ต้องเก่งขนาดเจาะฐานข้อมูลของระบบโรงเรียนเพื่อหาชื่อที่อยู่ของพวกมัน ไม่ยากเลย ทุกอย่างนั้นง่ายมาก
อึก.....บ้าชิบ.....อยู่ ๆก็รู้สึกเหมือนจะวูบ เป็นลมแดดงั้นรึ?
“เราโทรเช็คกับทางโรงเรียนแล้ว ไม่มีโครงการที่ว่า แล้วก็ไม่มีชื่อของมึงด้วย ไอ้หนุ่ม มึงเป็นใคร”
อยู่ๆต้นกล้าก็รู้สึกเวียนหัว เขาหันไปเห็นสองสามีภรรยากำลังจ้องมองมาด้วยสายตาโกรธแค้น คนพ่อเป็นคนพูดกับเขา ในมือนั้นถือพร้าเล่มโต ส่วนคนแม่นั้นถือเชือกมาม้วนหนึ่ง
น้ำนั่น.....
สองคนนี้ไม่เชื่อเขา....
ดูเหมือนต้นกล้าจะมั่นใจมากเกินไปหน่อย ทั้ง ๆที่เขาสามารถโกหกได้หน้าตาเฉย ทำไมล่ะ ทั้งที่เป็นชาวสวนท่าทางซื่อ ๆแท้ ๆเลยเชียว แต่ทำไม.....
“ลูกกูเขาบอกกูหมดแล้ว ตอนนี้มีคนจ้องเล่นงาน นึกไม่ถึงจะมาด้วยวิธีนี้”
“ตายซะเถอะพวกมึง”
ต้นกล้าวูบหลับไป
“กิ๊”
“อ่ะ......ไอ้โจ๊ก”
“กล้าฟื้นแล้วววว.....เหย่.....เย้.....กิ๊”
เด็กหนุ่มพบว่าตัวเองยังคงนอนอยู่ที่เดิม ช่วงที่หลับไป หูของเขาแว่วยินเสียงเห่าระงมของหมาสวน เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
“บ้าจริง.....จะมาเล่นงานเขา เสือกพลาดท่าจนได้”
“ไม่ฆ่ากิ๊......กล้าไม่สั่ง.....โจ๊กไม่ทำ....โจ๊กเก่งงงงงง”
“เห?”
ไอ้โจ๊กช่างรู้มากจริง เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนพร้อมกับสะบัดหัวแรง ๆสองสามครั้ง สองสามีภรรยาขดตัวอยู่มุมห้องและยังไม่ตาย คนทั้งคู่ยกมือไหว้ท่วมหัว ริมฝีปากปริแตกระล่ำละลักของความเมตตา ทว่าฟังไม่เป็นภาษา แน่นอนล่ะ คงตกใจที่ได้เห็นสัตว์ประหลาดน่ากลัวอย่างไอ้โจ๊กเป็นครั้งแรกในชีวิต เด็กหนุ่มมองดูที่ขาทั้งสองข้างของคนทั้งคู่ ท่อนขานั้นบิดเบี้ยวผิดรูปร่างไป คล้ายกับถูกบางอย่างจับหักหรือทุบออกเป็นท่อน ๆ
“จะ....หนี....กิ๊....โจ๊ก....ไม่ทำ.....โจ๊กเก่ง......กล้ารักโจ๊กไหม”
“เออ....รักที่สุดเลย”
เขาหอมแก้มมันอย่างลืมตัว ไอ้โจ๊กนั้นหลุดโลกไปแล้ว มันฉีกยิ้มจนเห็นเขี้ยวแทบทุกซี่ ดวงตาใส ๆนั้นสั่นระลิกอย่างดีใจ นอกบ้านมีสุนัขสามตัวคอยมาด้อม ๆมอง ๆอย่างหวาดผวา พอตัวหนึ่งเริ่มเห่า อีกตัวก็เห่าตาม ไอ้โจ๊กหันไปคำรามใส่จนพวกมันกระเจิงหายออกไป ก่อนจะกลับมาอยู่ในโลกส่วนตัวของมันต่อไป
“ฉลาดมากนะพวกมึง.....หึหึหึ.....ฉลาดแต่ไม่เฉลียว คิดว่ากูจะมาให้พวกมึงเล่นงานง่าย ๆงั้นสิ เลิกไหว้กูสักที!!!! ตอนแรกตั้งใจไว้ชีวิต แต่ตอนนี้คงปล่อยไม่ได้แล้ว......”
เด็กหนุ่มแสยะยิ้มน่าขนลุก ต้นกล้าล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าเสื้อของนายอำพัน พ่อของไอ้เบนซ์
ตู๊ดดดด......ตู๊ดดดดด
“............................”
“พ่อ....โทรมามีอะไร”
“นี่ไม่ใช่พ่อ”
“มึง!!!”
“นี่เราเอง....ต้นกล้า พอดีแวะมาคุยเรื่องรายงานน่ะ.....ใช่ใช่ใช่.....รายงานที่เราต้องทำให้พวกนายทุกคนไง ตอนนี้ของนายเสร็จแล้วนะ แวะเข้ามาดูสิว่าใช้ได้ไหม.....”
“กูจะโทรแจ้งตำรวจ”
“อย่าลืมแจ้งข้อหามียาเสพติดในครอบครองด้วยละกัน อ้อ.....คลิปแบล็คเมล์สาว ๆด้วย กูเจอมันในคอมพ์ของมึง”
“มึงต้องการอะไร”
“กลับบ้านซะเบนซ์”
ต้นกล้ากดวางสาย โดยไม่สนใจเสียงเอะอะโวยวาย ถ้ามันฉลาด มันควรจะพาพวกมันมาด้วย แต่ถ้ามันรักพ่อแม่ของมัน มันคงรู้ความหมายของเขา ว่ามันควรกลับมาเพียงลำพัง ไม่เช่นนั้นพ่อกับแม่ของมัน......
“กินได้หรือยัง.....กิ๊”
“เอาสิ.....เหลือไว้คนหนึ่งก่อนละกัน เผื่อต้องใช้ต่อรอง”
ไม่มีเสียงกรีดร้อง เมื่อฟันคม ๆของไอ้โจ๊กงับเข้าที่ลำคอของหญิงวัยกลางคนรูปร่างท้วม มีเพียงเสียงสวดมนต์อย่างไร้สติของผู้เป็นสามี กับเสียงฉีกกระชากเนื้อหนัง เลือดสีแดงสดสาดกระทบผนัง ไม่เลวนัก สำหรับการล่าเหยื่อครั้งแรกของไอ้โจ๊ก งานนี้มันมีส่วนเกือบเจ็ดหกเปอร์เซ็นต์
"ฉลาดมากไอ้หนู....."
"กิ๊....แจ่บ ๆ ๆ ๆ ๆ"
ส่วนตอนนี้ต้นกล้าทำได้เพียงรอ
To be con
...........................................................
วันที่ 17 มีต่อนะคะ ลงเท่านี้ก่อน ง่วงมากกกกก.....พรุ่งนี้ทำงานแต่เช้า
:heaven
-
ดีใจโจ๊กมาแล้ววว +1
ต้นกล้าเอ๋ย ใจเจ้าช่างน่ากลัว
นี่ฆ่ามั่วไปหมดละนะ เฮ้อ
ทำไงดี ตราบาปมันจะติดไปจนตายเลยนะ
แล้วจะจบดีๆได้ไงอ่ะ แงๆๆๆ :ling1:
ปล. ฟินล่ะสิไอ้โจ๊ก โดนคนรักหอมแก้ม 55 :impress2:
-
คราวนี้กินทีเดียวสามคน โตพรวดแน่
-
โหดมากอ่ะ
กลัวต้นกล้าแย้ว :ling3:
-
omg!!!! เกือบแล้วนะ เกือบแล้วนะกล้า เฮ้อ ยังดีที่โจ๊กฉลาด
โจ๊กนี่เก่งขึ้นทุกวันเลยนะ ช่วยกล้าได้เยอะจริงๆ อยากอ่านต่อแล้ว
มาต่ออีกไวๆน้า จะรอๆๆๆๆ *_*
-
โจ๊กพัฒนาขึ้นเยอะ แต่แผนการณืยังมีช่องโหว่เยอะเหมือนกัน คราวหน้าต้องคิดรอบคอบกว่านี้น๊า
-
โจ๊กทำทุกอย่างเพื่อให้กล้ารัก กล้าทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แก้แค้น :เฮ้อ:
-
กินเยอะๆนะลูก จะได้โตเร็วๆ ความหวังของสาววายทั้งหลายนะลูก
-
โจ็ก บางทีนายก็น่าสงสารเกินไปนะ เฮ้ออ
-
เด็ดค่ะคุณลุกคุณป้าก็ใช่น้อยๆ กล้าพลาดท่า ดีนะมีน้องโจ๊ก แต่แอบกลัวเรื่องมันจะไม่ง่ายอย่างที่คิด :katai1:
*ส่วนตอนนี้คนอ่านทำได้เพียงรอ
-
โจ๊กน่ารักอ่ะ ไม่ว่าภายนอกจะน่ากลัวแค่ไหนโจ๊กก็ยังน่ารักสำหรับเราเสมอค่ะ
ห่วงแต่ต้นกล้านี่ล่ะ ไม่รู้จิตใจจะบิดเบี้ยวไปอีกแค่ไหน
ส่วนน้ากระเทยก็ยังมีปมให้สงสัยอีกเยอะ เฮ้อ...
อยากให้เรื่องนี้จบแบบแฮปปี้นะคะ ไม่ชอบมาม่าเลยค่า
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
ต้นกล้าหอมแก้มโจ๊ก อร๊างงงค์ ฟรินนนส์~~*เมินอีสองผัวเมียนั้นไป เพราะมันคิดจะฆ่าต้นกล้า*
กินเยอะๆนะโจ๊กกก จะได้โตไวๆ-..-
วันที่ 17 จะรอน่าคนเขียนนน ขอโจ๊กพิเศษใส่ไข่เลยน่าาา *อ้อนคนแต่ง กิ๊*
-
(http://33.media.tumblr.com/88aa42d7b7c177dcc809a6617093e2f0/tumblr_mt956n176r1rernnho1_500.gif)
โฉบมาหา.....กิ๊
cr. http://ixodoidea.tumblr.com/post/61474089875/bad-milo
.....................................
หล่อ ๆ ๆ
(http://th07.deviantart.net/fs70/PRE/i/2013/255/c/0/bad_milo_by_rothsothy-d6m2zc5.png)
cr. by RothSothy on deviantART
-
จ..จ.....โจ๊กกกก 555555555 :ling3:
-
กล้าจะปล่อยโจ๊กไปจริงไเหรอ
:ling1:
-
ความรักที่บิดเบี้ยวกับหัวใจที่บิดเบี้ยว :z3:
-
รักโจ๊กไปโหวตโจ๊กด้วยนะคะ ขอแค่มีชื่อติดเป็นเกียรติเป็นฝี....เอ๊ยเป็นศรี ก็พอใจแร๊ะ
-
เฮ้ยตอนนี้ลุ้นโครตอ่ะ
ไม่ใช่ว่าไอ้เบ๊นมันชวนพวกมาเป็นฝูงนะเฮ้ย
พ่อแม่ไอ้เบ๊นนี่เลวจัดจ้านใช้ได้เลย
หะเรี้ยทั้งบ้าน
-
โจ๊กเรียนรู้เร็วแท้ ส่วนกล้าก็จิตใจบิดเบี้ยวขึ้นทุกวัน...
-
มั่ว ๆ นัวเนีย ๆ อีหลีอ่ะตอนนี้ :katai1: :katai1: :katai1: อ่านแล้วมีติดขัดตรงไหนวานบอกนะคะ :mew2:
17.2(ต่อ)
ไอ้โจ๊กใช้เวลาไม่นานนักในคราวนี้ มันจัดการเขมือบหญิงชาวสวนวัยกลางคนร่างท้วมจนเหลือแต่ซากกระดูก ภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมง ต่อหน้าต่อตาสามีของหล่อน ที่ดูเหมือนว่าจะกลายเป็นคนวิกลจริตไปแล้ว....
ภายในเวลาไม่ทันข้ามวัน
ร่างของมันขยายใหญ่ขึ้นอีก ต้นกล้าได้ยินเสียงฉีกตัวของกล้ามเนื้อเจ้าสัตว์ประหลาดดังขึ้น ทั่วทั้งตัวของมันสั่นสะท้าน ไอ้โจ๊กนั้นดูเจ็บปวดและทรมานแสนสาหัส มันทรุดร่างลงและส่งเสียงกรีดร้อง เมื่อหนอกแหลมบนสะบักของมันแทงทะลุโผล่ผิวเนื้อยาวขึ้นมาอีก เป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มได้มีโอกาสเห็นการเจริญเติบโตของมันอย่างเต็มตา ไปพร้อม ๆกับมัน ผิวหนังของมันบางส่วนนั้นตึงใสเสียจนเห็นเส้นเลือดปูดโปนอย่างชัดเจน แต่เพียงชั่วครู่บริเวณนั้นก็ค่อย ๆหายจนเกือบจะเป็นปกติ
“กล้า.......” เสียงของมันเปลี่ยนไปอีกแล้ว ทุ้มต่ำขึ้น และแหบพร่า ดวงตาของมันสุกใสเป็นประกาย แม้ว่าร่างกายของมันกำลังเจ็บปวด ต้นกล้าค่อย ๆเอื้อมมือไปแตะกับกรงเล็บของมัน เด็กหนุ่มส่งยิ้มให้สัตว์ประหลาดแทนคำขอบคุณและกำลังใจ
แค่รอยยิ้มก็ทำให้ไอ้โจ๊กมีความสุขจนแทบจะลืมความเจ็บปวดทั้งมวลแล้ว
“มึงไหวไหม”
“ไหววววว......”
“มึงทำดีแล้วโจ๊ก ยังมีอาหารให้มึงอีกเยอะเลย มึงไม่ต้องอดอยากอีกต่อไปแล้ว อยู่ได้อีกหลายวันเลยแหละ”
“ลูบหัวโจ๊กหน่อย.....ที่รักของโจ๊ก.....”
อีกแล้ว ไอ้สัตว์ประหลาดกำลังทำให้เขาหายใจปั่นป่วน มันไปจำคำพูดแบบนี้มาจากไหนกัน เขาไม่เคยสอนมันเสียหน่อย จะว่าเป็นเพราะกินเลือดเนื้อและสมองมนุษย์เข้าไป ก็ยากที่จะเชื่อ เพราะแต่ละคนที่เป็นอาหารของมัน ล้วนแต่เป็นพวกใจบาปจิตใจแข็งกระด้าง อย่างไอ้เหี้ยชด ไอ้เหี้ยปุ่น อีแก่ที่เพิ่งตายโหงไปนี่ก็ด้วย!!!
หรือเพราะกินเนื้อคู่รักหนุ่มสาวเข้าไป
ต้นกล้าได้แต่คาดเดาไปต่าง ๆนานา เด็กหนุ่มไม่เคยรู้ตัวเลยสักครั้ง ยามที่เขานอนหลับไปพร้อมกับมัน ยามที่เฝ้าฝันถึงลูกเต๋า ไอ้โจ๊กจดจำคำพูดเหล่านั้นจากเสียงละเมอแผ่วเบาของเขาเองนั่นแหละ
'ลูกเต๋า.....ที่รักของเรา.....เรารักนายนะ'
'กล้ารักโจ๊กนะกิ๊....รัก.....กิ๊'
ต้นกล้าลูบหัวของมันอย่างอ่อนโยน เขาอดนึกถึงเจ้าแมวจรตาเดียวผู้องอาจตัวนั้นไม่ได้ ยามที่มันนึกครึ้มอกครึ้มใจมาออดอ้อนถูไถบนตักเขา แบบเดียวกันกับที่ไอ้โจ๊กกำลังทำในตอนนี้ไม่มีผิดเพี้ยน เจ้าสัตว์ประหลาดหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ไอ้โจ๊กค่อย ๆกระเถิบร่างกายอันใหญ่โตของมันขึ้นมาเกยบนตักเขาราวกับเด็กเล็ก ๆ
“กูรักมึงนะโจ๊ก.....มึงเองก็รักกูใช่ไหม....ถ้ารักกูมึงต้องทำเพื่อกูนะโจ๊ก.....มึงต้องช่วยกู เหมือนที่กูช่วยมึง”
“ที่~รัก~ของ~โจ๊ก”
“โจ๊ก....มึงโตขึ้นอีกแล้ว ตอนนี้คงสูงกว่ากูแล้วล่ะมั้ง อีกหน่อยมึงคงตัวเท่าตึกแน่ ๆเลย ไม่เป็นไร มีป่าให้มึงหลบซ่อนตัว กูจะไม่ทิ้งมึง จนกว่ามึงจะเอาตัวรอดได้”
“ไม่เอา....โจ๊ก....จะอยู่.....อยู่กับที่รัก”
“หึ....มึงแม่งประเสริฐแท้ ทั้งที่กู.....” ต้นกล้าฝืนกลืนคำพูดลงไป เขาเลยจุดที่จะสำนึกผิดชอบชั่วดีมาไกลแล้ว
เสียงฝีเท้าคนกระตุ้นมันให้ตื่นตัวอีกครั้ง ไอ้โจ๊กผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ต้นกล้าได้แต่มองขึ้นไปด้วยความทึ่ง สิบหกวันก่อนหน้า ช่างต่างกับตอนนี้ลิบลับ เขาไม่เคยมองมันในมุมนี้มาก่อน สัตว์ประหลาดที่เขาเลี้ยงเอาไว้เพื่อแก้แค้น ไม่ยักรู้ว่าไอ้โจ๊กจะมีอีกมุมที่ดูน่าพึ่งพาได้ขนาดนี้ แผ่นหลังกว้าง ๆนั้นบดบังภาพเบื้องหน้าคล้ายกับกำแพงหนา ๆ เด็กหนุ่มกลายเป็นเหมือนทารกที่ต้องมีคนปกป้อง ทั้งที่ก่อนหน้า....ไอ้โจ๊กต่างหากที่เหมือนทารกในเงื้อมมือเขา
“มึงทำอะไรครอบครัวกูไอ้สัตว์!!!”
เป็นไอ้เบนซ์นั่นเอง มันดูตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า พื้นบ้านเต็มไปด้วยเลือดและเศษเครื่องใน กองซากกระดูกเปรอะเปื้อนโลหิตสีแดงนั้นยากจะดูออกว่าเป็นของคนหรือสัตว์ แต่ไอ้เบนซ์รู้ดีทีเดียว ว่านั่นคือซากของแม่มัน จากเศษเสื้อและผ้าถุงที่กองอยู่ ใกล้ๆกันนั้นพ่อของมันกำลังนั่งตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า
“พ่อ!!!!.....พ่อ!!!!.....แม่ไปไหน.....เฮ้ยยยย นั่นมันตัวเหี้ยอะไรวะ”
แล้วมันกลับต้องตกใจยิ่งกว่า เมื่อสายตาตวัดไปพบกับภาพอันน่าสยองของสิ่งที่ตลอดทั้งชีวิตอันสั้นของมัน นับแต่ลืมตาดูโลกจวบจนถึงวันนี้ ไม่มีโอกาสที่จะเคยได้เห็น และอาจเป็นภาพสุดท้ายที่ติดตามันไปจนวาระสุดท้ายของชีวิต ตัวประหลาดที่เหมือนกับหลุดออกมาจากหนังสยองขวัญทุนต่ำ ทว่าทำออกมาได้แนบเนียนและสมจริงกว่า
นั่นเพราะสิ่งที่มันได้เห็นคือของจริง หาใช่ภาพมายาปรุงแต่ง หรืองานซีจี
ไอ้เบนซ์ไม่แม้แต่จะทันได้กรีดร้อง เมื่อไอ้โจ๊กนั้นพุ่งเข้าประชิดตัว กรงเล็บแหลมคม และฟันเขี้ยวซี่เล็ก ๆ ซึ่งเรียงกันอย่างเป็นระเบียบอยู่เต็มปาก พร้อมที่จะฉีกกระชากเดนมนุษย์ในคราบเด็กหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายออกเป็นชิ้น ๆ
ปัง!!!!
เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด พร้อม ๆกับร่างของมันที่ทรุดลง ไอ้โจ๊กถูกใครอีกคนยิงเจาะเข้าตรงไหล่ซ้าย เป็นครั้งแรกที่มันถูกมนุษย์ทำร้าย ความเจ็บปวดจากกระสุนปืนที่เจาะเข้าร่างของมันนั้น เป็นความเจ็บที่มากกว่าครั้งไหน ๆที่มันเคยเจอมา มันเคยถูกต้นกล้าผลักจนล้มกลิ้ง เคยกลิ้งตกบันได หรือแม้แต่เจ็บปวดจากร่างกายที่ยืดขยาย ความเจ็บปวดนั้นเทียบไม่ได้เลยกับในตอนนี้
ไอ้โจ๊กได้เรียนรู้ความเจ็บปวดทางกายเป็นครั้งแรก แต่บาดแผลนั้นไม่ได้ทำอันตรายแก่ร่างกายของมันมากเท่าไรนัก เมื่อตั้งสติได้ มันจึงพุ่งตัวเข้าไปอีกครั้ง ไม่ใช่ไปยังคนที่เหนี่ยวไกยิงมัน แต่เป็นชายแก่ที่เอาแต่พร่ำสวดมนตร์คาถาสั่ว ๆ และนึกเอาเองว่าบทสวดพวกนั้นจะปกปักคุ้มครองคนชั่วอย่างเขาได้
ต้นกล้าสั่งให้มันเก็บอีกคนหนึ่งไว้....เผื่อต้องใช้ต่อรอง
ที่รักของโจ๊ก....เก่ง.....กิ๊
“ปล่อยพ่อกูนะ”
“กิ๊”
ไอ้เบนซ์รีบวิ่งลนลานไปยังที่ซึ่งไอ้เสือยืนอยู่ มันเอื้อมมือไปหมายจะลดปืนในมือของอีกฝ่ายลง ทว่ากลับถูกปืนกระบอกนั้นฟาดเข้าที่ใบหน้าจนเลือดกลบ
“ไหนมึงว่าจะช่วยพ่อแม่กู”
“มึงปัญญาอ่อนหรือเปล่าวะ....มึงยังคิดว่าไอ้ตัวเหี้ยนี่จะไว้ชีวิตพวกเราเหรอ”
พวกมันอีกหลายคนยังคงยืนอยู่ด้านนอกอย่างขลาดกลัว ไอ้เบนซ์ใช้มือปาดเลือดอย่างลวก ๆ จ้องมองไอ้เสือสลับกับฝ่ายต้นกล้าด้วยสายตาเจ็บแค้น อย่างคนที่ไม่อาจทำอะไรได้
....ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า....
ต้นกล้ากำลังหัวเราะ
เขาไม่ได้กลัวตายเลยสักนิด
เวลาละเลงเลือดนั้นช่างมาเร็วกว่าที่คิดไว้เสียอีก เขายังไม่มีโอกาสได้เอ่ยลาลูกเต๋าเลย
นั่นคือเรื่องที่น่าเศร้า แต่ก็คงไม่ต่างจากการมีแม่เป็นฆาตกร มีพ่อที่คิดหนีตามชู้ ชีวิตที่ถูกรังแกทั้งจากพ่อเลี้ยงและเพื่อนร่วมชั้นมาตลอด....
ไอ้โจ๊กมองนายของมันอย่างห่วงหา ในอุ้งมือของมันยังคงจิกขยุ้มบ่าของชายวัยกลางคนอย่างหวงแหน เลือดซึ่งเกิดจากกรงเล็บแหลมคมซึ่งฝังลงไปไหลอาบร่างของนายอำพันจนแดงฉาน ชายวัยกลางคนโชคดีพอที่สติอันหลุดลอยนั้น ทำให้ร่างกายของเขาหลุดพ้นจากความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น และแน่นอนว่าเขาจะยังรอดอยู่ จนกว่าต้นกล้าจะสั่งนั่นแหละ
“ไอ้เหี้ยกล้า มึงพาตัวอะไรมาฆ่าแม่กูวะ”
“หึหึหึ....เนี่ยนะเหรอ....มึงไม่รู้หรือไงว่าพระเจ้าส่งมันลงมาจัดการกับพวกมึง ไงไอ้เสือ.....คิดว่าปืนของมึงจะหยุดมันได้นานแค่ไหนกัน มึงรู้ไหม เมื่อสิบกว่าวันก่อน ตอนที่กูได้มันมาใหม่ ๆ ตัวมันเล็กเสียจนซ่อนอยู่ในกล่องได้เลยนะ แล้วดูตอนนี้สิ”
ไอ้เสือไม่ได้รู้สึกหวาดกลัว ทั้งที่เพื่อน ๆของมันนั้นกลัวแทบบ้า แต่มันกลับคุมสติได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ ต้นกล้าเองก็เช่นกัน ใครจะคิดว่าไอ้ตี๋หน้าจืดขี้แพ้ จะกลายมาเป็นคู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อ และจ้องมองพวกมันอย่างท้าทาย
“เฮ้ยพวกมึงน่ะ....มาพาไอ้เหี้ยเบนซ์ออกไป”
“ไอ้เสือ มึงอย่านะเว้ย.....นั่นพ่อกูนะเว้ยไอ้เหี้ย!!!”
ไอ้เบนซ์ถูกพาตัวออกไปแล้ว พวกที่เหลือรีบกรูกันเข้ามา แล้วลากมันออกไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงแค่สามชีวิตที่ยืนประจันหน้ากันอยู่ ไม่นับพ่อของไอ้เบนซ์ที่สติขาดผึ่ง ไอ้เสือยกปืนขึ้นเล็ง หมายมั่นที่ตรงกลางหน้าผากของไอ้สัตว์ประหลาด
“มีอะไรจะสั่งเสียมั้ยไอ้ขี้แพ้”
“มี”
“ว่ามาสิ”
“ขอให้ดวงวิญญาณมึงไปสู่สุคตินะ”
ปัง!!!!
ไอ้โจ๊กหยุดนิ่ง ทั้งที่มือยังจับเหยื่อ เลือดสีดำเหมือยกับสีนัยน์ตาของมันค่อย ๆไหลซึมออกมาทีละนิด ทุกอย่างหยุดนิ่งไปนาน ก่อนที่เสียงคำรามนั้นจะดังลั่นขึ้น ไอ้เสือยกปืนขึ้นเล็กซ้ำ ทว่าคราวนี้เป็นร่างของนายอำพันที่ลอยระลิ่วเข้ามากระแทกมันจนล้มไป
ไอ้โจ๊กนั้นรู้สึกเจ็บปวดทั้งแผลที่ไหล่ และบางอย่างตรงสะบักสองข้างที่แทงงอกออกมาเรื่อย ๆ กระดูกชิ้นเล็ก ๆ ที่เรียงกันอยู่บนหน้าผากของมันสามชิ้น ชิ้นหนึ่งแตกร้าวอย่างเสียหายจากการรองรับลูกตะกั่วที่มีความเร็วโดยเฉลี่ย 400 เมตรต่อวินาที
แต่ถึงไม่มีกระดูกชิ้นนั้น ก็ใช่ว่ากระสุนปืนจะฆ่ามันตายได้ อย่างน้อยก็ในตอนนี้ ตอนที่มันโกรธถึงขีดสุด ความเจ็บปวดของร่างกายยังเทียบไม่ได้เลยกับความปวดร้าวในใจที่เกิดขึ้นเพราะความเป็นห่วงนายของมัน เจ้าสัตว์ประหลาดกระโจนเข้าใส่ร่างของไอ้เสือซึ่งถูกนายอำพันทับอยู่ ปืนพกของไอ้เสือนั้นกระเด็นออกไปไกล ต้นกล้ารีบวิ่งเข้าไปหมายจะคว้า แต่กลับไม่ทันไอ้แจ็คที่พุ่งเข้ามาอย่างเงียบ ๆ
“อย่าแม้แต่จะคิดไอ้เหี้ยกล้า....มึงแม่งวิปริต เลี้ยงตัวเหี้ยอะไรเอาไว้ คอยดูเถอะพวกกูจะฆ่ามัน คราวนี้พวกกูได้เป็นฮีโร่ ส่วนขี้แพ้อย่างมึงไม่คุกก็โรงพยาบาลบ้า.....แต่เดี๋ยวสิ มึงน่ะ....ตายซะดีกว่ามั้ง”
ขณะเดียวกัน ไอ้โจ๊กซึ่งพยายามจะกัดกินไอ้เสือทั้งเป็น แต่กลับงับโดนลำคอของชายแก่ที่ถูกอีกฝ่ายใช้เป็นโล่กำบัง และแม้ว่าตอนนี้ไอ้โจ๊กจะมีร่างกายที่ได้เปรียบ มันตัวโตกว่าไอ้เสือก็จริง แต่ก็ไม่มากเท่าใดนัก และตอนนี้ร่างกายของมันกำลังบาดเจ็บ มันจึงเป็นฝ่ายเพรี่ยงพร้ำ
ปัง!!!
เสียงปืนอีกนัดดังขึ้น แต่มันไม่ได้ถูกยิงอย่างแม่นยำเท่าสองนัดแรก ไอ้แจ็คไม่เคยจับปืนจริง ๆมันก่อน ท่ายิงเท่ห์ ๆ ไม่ได้ช่วยให้ยิงแม่นขึ้น แรงเหวี่ยงทำให้มันพลาดเป้า และคราวนี้ไอ้โจ๊กเบนเข็มมาเล่นงานมันแทน
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก”
ไอ้เสือใช้จังหวะนี้เผ่นหนีไปพร้อมกับคนอื่น ๆ พ่อของไอ้เบนซ์ยังไม่ตายแต่ก็หายใจผะแผ่ว
ไอ้โจ๊กกินอย่างบ้าคลั่ง....กินเพื่อชดเชยกับสิ่งที่เสียไป กินเพื่อไม่ให้เจ็บปวด
ต้นกล้าได้แต่มองภาพตรงหน้าอย่างทึ่ง ๆ ไม่ใช่ภาพการตายที่เด็กหนุ่มเห็นจนชินตา แต่กลับเป็นบางสิ่งที่งอกออกมาจากด้านหลังของไอ้โจ๊ก ขณะที่มันกำลังกัดทึ้งร่างของไอ้แจ็ค
สิ่งที่งอกงอกมานั้นคล้ายกับผืนผ้าใบขนาดใหญ่ แต่ทว่าเป็นสีเดียวกับเนื้อหนัง และเต็มไปด้วยเส้นเลือด สวยงามราวกับภาพวาดซาตานที่เขาเคยเห็นในอินเตอร์เน็ต
ปีกของสัตว์ประหลาด
To be con
มีคนตายอีกแล้ว
ไอ้โจ๊กอดกินพ่อแม่ลูกเลยอ่ะ ลูกหนีไปได้ แต่ก็ได้เพื่อนลูกมากินคนหนึ่ง
ตอนหน้าเรื่องจะวุ่นไปอีกแค่ไหน ไม่รู้จะจบลงในสามสิบวันไหมเนี่ย
ชักเป็นห่วงนิด ๆ
:hao7:
-
แล้วจะไม่ถูกจับได้หรอ :a5:
-
แล้วจะไม่ถูกจับได้หรอ :a5:
ดูจากการทำงานของตำรวจไทยที่ผ่านมา....อืม.....อาจจะจับได้ก็ได้นะคะ ต้องลุ้นกันในตอนถัด ๆ ไป 5555+(แซวขำ ๆนะคะ ตำรวจเก่ง ๆบ้านเราก็มีค่ะ)
-
เฮ้ยยย กลัวจังเลย จะไปบอกใครป่าววะ
โอ๊ยยย สงสารโจ๊กกก ถูกยิงด้วยอ่ะ
อยากให้จบดีๆอ่ะ ไม่อยากให้โจ๊กตาย
กล้าาา เห็นแก่ตัวไปแล้ววว :m15:
-
ถ้าเสือแจ้งความคาดว่าจะโดนด่าว่าบ้า 5555
โจ๊กโตแล้ววว เสียงทุ้มด้วยยย มีปีกด้วยยยยย
-
โจ๊กของพี่ มีปีกด้วยรึ ยอมรับจริงๆว่าณจุดๆนี้เจ้ตกใจมากๆ o22
-
เราไม่อยากให้โจ๊กจายยยยยย ถ้าโจ๊กตายจริงๆ คนเขียนจะได้เห็นเราร้องไห้สามวันแปดวันแน่ :z3: :katai2-1
-
กรี้ดดๆนิมานเวตาลชัดๆ
-
ทำไมเสือไม่โดนกินนะ เซ็งเลย
-
โจ๊กมันเวตารชัดๆ
-
โจ๊กมีปีกจริงๆด้วย งอกแล้วๆ เท่แล้วๆ แล้วโดนยิงจะเป็นไรไหมนิ
-
เราไม่อยากจินตนาการความฉิบหายวายป่วงที่จะตามมาเลยอ่ะ :katai1:
สงสารโจ๊กจิงจัง :hao5:
ส่วนกล้าไม่อยากให้ติดคุกหรือเข้าโรงพยาบาลบ้าเลย :ling3:
แช่งใหพวกไอ้เสือตายให้โม้ดดดดดดดดด :katai4:
-
งื้อออ พวกนี้รอดไปแล้วต้นกล้าจะเป็นยังไงเนี่ย
:katai1:
-
อึ๊กกก สู้ๆนะโจ๊กกล้า :hao5: (แม้พวกคุณเป็นฆาตกร เราก็จะรัก.... :hao7:)
สู่สุขคตินะคะอีแจ็ค ท่ามากนักใช่มั้ยมึงน่ะ 55555 :laugh:
-
มีปีกด้วย อย่างกับเวตาลเนอะๆ
-
พอโจ๊กไม่หล่อ แควน ๆ ก็ทิ้งโจ๊ก......กล้าอย่าทิ้งโจ๊กไปอีกคนนะ....กิ๊
-
โจ๊กมีเขาและมีปีกด้วย แล้วที่นี้จะเป็นยังไงต่อละ
รอลุ้นต่อเลยค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
โจ๊กเข้าใกล้ซาตานเข้าไปทุกที เอ๊ะ หรือเวตาลหว่า :hao4:
-
:heaven
ต้องอุ้มกล้า บินไปได้แน่ ๆ เลยโจ๊ก
-
ลุ้นจะตายแล้วค่าาาา
โอยยย ชอบแนวนี้มากก
โจ๊กห้ามตาย ห้ามเด็ดขาดดดดดด
อนาคตของไม่พ้นหนุ่มหล่อมีปีกงอกนะโจ๊ะ แอร้ยย (มันมโน)
-
พลาดเรื่องนี่ไปได้ยังงายยย!!! เพิ่งเข้ามาอ่าน บอกตรงๆเลยชอบมากค่ะ ว่าแล้วก็ตามไปอ่านอีกเรื่อง :hao7:
-
โหยยย พึ่ง17วันเองนะ กล้าโดนเล่นงานซะละ
ไอ้เสื่อก็เห็นโจ๊กแล้วด้วย แย่จริง
สงสารโจ๊กจัง เป็นไรมากป่าวลูก หายไวๆนะ
มาต่ออีกน้า จะรอๆๆๆๆๆ
-
(https://33.media.tumblr.com/df7a923f22d90ed2aa4abde6dedc9ecb/tumblr_my0qvvdfMr1rne776o1_500.gif)
:hao5:
ไปเจอกิฟนี้มา น่าฉงฉาน....แต่จบสวยอยู่ น้องกลับเข้ารูตรูดพระเอกไป แฮ่
ชอบแบดไมโลมาก เสียดายเป็นหนังอินดี้นอกกระแส และคงไม่มีภาคต่อ ถ้าเป็นหนังดังคงมีตุ๊กตาไมโลวางจำหน่ายให้เกลื่อนตลาดไปหมด :hao7:
-
:hao3: มารอ :hao3:
-
โจ๊กมีปีกกกกกกก สอยไอ้พวกนั้นไปกินบนฟ้าโล้ดโจ๊ก 555 แอบหวานท่ามกลางศพ ....ฟินกับคำว่า ที่รักของโจ๊ก โจ๊กเป็รหนุ่มละ ต้นกล้าละเป็นไงเจอน้องโจ๊กจีบไปถึงกับหวั่นไหว 555
ไม่จบภายใน 30 วันไม่เป็นไร ยิ่งดีใจซะอีกอยากให้เขียนยาวๆๆๆๆๆๆๆๆไปเลยยยย รักโจ๊ก รักคนเขียน...กิ๊
แบดไมโลตอนจบหน่วงๆอะ ฉากดัลแคนตัดมือตัดขาไมโลนี้แบบ)งฉานนน ( TДT) เราแอบอยากได้ตุ๊กตาไมโลนะ ฝึกปั้นอยู่ 5555
-
:sad4: :sad4: :sad4:
" โจ๊ก เรารักโจ๊กน่ะ กิ๊! "
:ling1: :ling1: :ling1:
-
มีปีกอย่างนี้ ต่อไปก็โฉบคนไปกินได้สิ :hao3:
-
สงสารโจ๊กเบาๆ ทำเพื่อคนรัก
กล้าเอ๊ย สติกลับมาสักทีเถอะ
-
เรารอ โจ๊กลูก :ling2:
-
เห็นแววว่าจะจบไม่สวยอย่างบอกไม่ถูก.....
-
วันที่ 18
สัตว์ประหลาดที่บาดเจ็บ
.
.
.
.
[ค่ำคืนวันที่ 17 ย่างเข้าวันที่ 18 หลังเหตุการณ์นองเลือด
เศษชิ้นเนื้อ กระดูก เครื่องใน และอวัยวะบางส่วนที่ยังหลงเหลือ.....]
“อ่ะ...ไอ้โจ๊ก....มึงจะทำอะไรกูวะ....ปะ....ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะเฮ้ย”
“ไว้ใจโจ๊กนะ.......กล้า......ไว้ใจโจ๊ก”
ตั้งแต่เล็กจนโต ต้นกล้าไม่เคยได้มีโอกาสนั่งเครื่องบินมาก่อน วิสัยทัศน์ของภาคพื้นดินยามมองลงมาจากที่สูง เขาเองก็เคยเห็นแต่จากในหนังหรือ Google Map เท่านั้น ไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่เขาได้บินไปพร้อม ๆ กับมัน.....ไอ้สัตว์ประหลาดตัวโตมีปีกเหมือนค้างคาว
ไม่ทันที่จะได้ออกคำสั่งใดๆทั้งสิ้น แต่ไอ้โจ๊กกลับรู้หน้าที่เป็นอย่างดี แม้ว่ามันจะบาดเจ็บ และมันเพิ่งจะมีปีกงอกออกมา นั่นเท่ากับว่าเป็นการบินครั้งแรกของมันด้วยเช่นกัน มันทำไปโดยสัญชาติญาณ ในขณะที่จิตสำนึกส่วนลึก มันปรารถนาแค่ช่วยต้นกล้าให้พ้นจากความยุ่งยากเท่านั้นเอง คงไม่ดีแน่หากมีใครมาเห็นเขาในสภาพโชกเลือดคนอื่น และอยู่ท่ามกลางซากศพที่เละไม่เป็นชิ้นดี ต่อให้รู้แน่แก่ใจว่าพวกไอ้เสือคงไม่โง่แจ้งตำรวจก็ตามที
คำสั่งของต้นกล้า....ต่อให้อีกฝ่ายไม่เอ่ยออกมา แต่มันก็เรียนรู้และจดจำเอาไว้จนหมดแล้ว
มากกว่าหน้าที่....
แต่เพราะความรัก
นั่นทำให้มันต่างจากหุ่นยนต์
แม้จะยังห่างไกลจากความเป็นมนุษย์....
และมันไม่มีวันได้เป็น....
"กอดโจ๊กนะ....กอดแน่น ๆ"
"เออ"
ถูกพวกเหี้ยนั่นเห็นไอ้โจ๊กเสียแล้ว แต่กลับปล่อยให้มันหลุดมือไปได้ น่าเจ็บใจ นี่ถ้ามันไม่มีปืนล่ะก็ ต่อให้พากันมามากกว่านี้ก็คงไม่คณามือไอ้โจ๊กของเขาหรอก เด็กหนุ่มกัดฟันอย่างเจ็บแค้นใจ ทั้งที่ก่อนหน้านั้น เขากลับมีแต่ความเรียบเฉย ไม่ยินดียินร้าย
อ่ะ......ไอ้โจ๊กของเขา
ที่รักของโจ๊ก......
เหี้ยเอ๊ย
อยู่ ๆเขาก็รู้สึกร้อน ๆใบหน้าชอบกล
.
.
.
.
.
.
เขาอยู่กับมันยันเช้า โดยที่ไม่ได้นอนเลยสักงีบ มันบินกลับไปยังโรงงานร้าง โดยมีเขาคอยบอกทิศทาง แรก ๆ ก็กลัวจนไม่กล้าลืมตามองลงไป ได้แต่กอดคอมันแน่น แต่พอค่อย ๆตั้งสติและพยายามเชื่อใจ เขาก็พบว่าประสบการณ์ในครั้งนี้มันช่างสุดยอดและหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว
ใครบ้างจะมีโอกาสได้บินกับสัตว์ประหลาด
แต่ถ้าเป็นอาหารล่ะก็....เพียบเชียวล่ะ
มึงนี่บทจะเท่ห์ก็เท่ห์ฉิบหายเลยนะไอ้โจ๊ก.....
ไอ้ก้อนเนื้อเละ ๆตัน ๆวันนั้น นึกภาพไม่ออกเลยว่ามันจะเป็นได้อย่างในวันนี้ เด็กหนุ่มเพ่งมองมันทั่วทั้งร่าง แผงอกกำยำคล้ายมนุษย์ที่มีหุ่นอย่างนักมวยปล้ำ ทว่ามีช่วงไหล่ที่กว้างกว่า และแขนที่ยาวผิดสัดส่วน แต่สำหรับสัตว์ประหลาด มันคือช่วงลำตัวที่สวยงามอย่างในภาพเขียน กรงเล็บนั้นเล่า ช่างดูทรงพลังเสียจริง เขี้ยวแหลม ๆขาววาววับ จะมีก็แต่ดวงตาออดอ้อนที่ดูไม่เข้ากันเท่าไหร่
แต่ก็ทำให้มันเป็นไอ้โจ๊ก....ไอ้โจ๊กของเขา
ปีกของมันนั้นเล่า ยามที่โบกสะบัดไปมาในอากาศ ก่อให้เกิดเสียงลมที่ดังอื้ออึง ปีกคู่นั้นที่พาเขาบินอยู่บนท้องฟ้าเมื่อคืนนี้ ท้องฟ้าที่เย็นและสวยกว่าทุกคืน ปีกนั้นคงจะห่อตัวเขาจนมิด และมันคงจะอบอุ่นน่าดู หากต้องออกมากินนอนกับมันจริง ๆ ในวันที่อากาศตอนกลางคืนเหน็บหนาวแบบนี้....
นี่คงโตที่สุดของมันแล้วกระมัง เด็กหนุ่มคิด ภาวนาอย่าให้ใหญ่โตไปมากกว่านี้ ถึงเขาจะชอบไอ้โจ๊กตอนที่เพิ่งมีขางอกใหม่ ๆ เพราะว่ามันดูน่ารักน่ากอด แต่ไอ้โจ๊กในตอนนี้ก็สวยงามมากเลยทีเดียว หากโตกว่านี้ความงามคงกลายเป็นอะไรที่สยดสยอง
“มึงเจ็บไหม.....มึงโดนยิง....สองนัด”
“เจ็บบบบ....แต่โจ๊ก....โจ๊กอดทน”
“มึงเก่ง โจ๊ก.....มึงเก่งที่สุด ถ้าไม่มีมึง กูคงไม่มาถึงจุดนี้ ถ้าไม่มีมึงเคียงข้างกู กูคงทำทุกอย่างคนเดียวไม่ได้”
“โจ๊กจะอยู่กับกล้าตลอดไป”
“ไม่ได้หรอกโจ๊ก”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะเราไม่เหมือนกัน.....เพราะกูเป็นมนุษย์.....ชีวิตมนุษย์มันสั้น.....มึงก็เคยเห็นความตาย.....แต่ก่อนจะถึงวันนั้น มันนานพอที่มึงจะเรียนรู้เพื่อที่จะอยู่ได้ด้วยตัวเอง หาอาหารเอง หาที่ซ่อนเอง กูเลี้ยงมึงเหมือนเลี้ยงไอ้แมวไม่ได้ รู้แบบนี้แล้วยังอยากอยู่กับกูอีกไหม....”
“ตลอดไป......โจ๊กกับกล้า”
“โธ่เอ๊ย.....ไอ้โจ๊ก”
จะทำอย่างไรมึงถึงจะเข้าใจ
บางครั้งไอ้โจ๊กก็ดูจะเข้าใจอะไรยาก แต่บางเรื่องที่ว่ายาก มันกลับเข้าใจได้โดยง่ายดาย ต้นกล้าอดรู้สึกผิดไม่ได้ที่หลอกใช้มันเป็นเครื่องมือ เขาพยายามนึกถึงสิ่งต่าง ๆ ที่ตัวเขาเองทำให้มัน สิ่งเหล่านั้นถือเป็นประโยชน์ต่างตอบแทนกันได้ไหม
เขาจ่ายมันด้วยอาหาร
จ่ายด้วยอ้อมกอด
จ่ายด้วยของเล่น
มันตอบแทนเขาด้วยการกินซากศพและฆ่าคน
และตอบแทนเขาด้วยสิ่งที่เขาแทบจะไม่เคยให้มันจริง ๆเลยสักครั้ง
มันตอบแทนเขาด้วยความรักและภักดี
มันกำลังขาดทุนนะรู้ตัวไหม....ไอ้สัตว์ประหลาดโง่เอ๋ย
“กล้ารักโจ๊ก......โจ๊ก.....รักกล้า”
“นอนพักนะไอ้โจ๊ก เราเหนื่อยกันมากแล้ว วันนี้กูขอสั่งให้มึงนอน นอนจนกว่าจะหาย”
เมื่อได้เพ่งพิศไปยังบาดแผล....รอยบุ๋มและชิ้นกระดูกที่แตกร้าว.....
แววตาที่ออดอ้อนแม้จะดูเหนื่อยล้า
ทำไมเขาถึงรู้สึกเจ็บปวดไปกับมันด้วย
เด็กหนุ่มตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
.
.
.
.
ต้นกล้ากลับมายังบ้านอีกครั้ง โดยใส่เสื้อเก่า ๆที่เขาเคยขนมาให้ไอ้โจ๊กสวมใส่ตอนที่ย้ายจากตึกร้างมายังโรงงานร้าง สวมหมวกและแว่นดำอำพราง สภาพของเขาหากสกปรกกว่านี้อีกนิด คงดูเหมือนเด็กจรจัด
แม่ของเขาไปทำงานแล้ว เด็กหนุ่มจึงใช้เวลาเต็มที่ในการกำจัดหลักฐานที่ติดตัวเขา เขาจุดไฟเผาเสื้อผ้าเปื้อนเลือด อาบน้ำ ชะล้างคราบและกลิ่นคาวเลือดให้หมดไปจากตัว
ใช้เวลาในขณะที่สายน้ำไหลผ่านอาบร่างกาย คิดทบทวนทุกเรื่องที่ผ่านมา
เขาคงไม่ต้องเป็นฆาตกร......หากบอกเรื่องที่ไอ้ชดล่วงละเมิดเขาให้แม่หรือใครสักคนรู้
พวกไอ้เสือคงไม่ตาย....หากเขาไม่ทำตัวเป็นไอ้ขี้แพ้ที่ยอมถูกแกล้งตั้งแต่แรก เพื่อนหลายคนที่กลัวมัน แต่คนพวกนั้นก็ไม่ได้ถูกรังแกอย่างเขา
ถ้าเขาทำตัวให้น่าคบมากกว่านี้ เขาก็จะมีเพื่อน.....มีกลุ่มที่คอยปกป้องซึ่งกันและกันอย่างคนอื่น ๆ
แต่ตอนนี้เขามีลูกเต๋า......นั่นยังไม่พออีกหรือ
เขามีไอ้โจ๊ก......
แล้วไงต่อล่ะ?
บอกเรื่องที่ไอ้ชดพยายามข่มขืนเขาให้แม่บังเกิดเกล้าฟัง.....ทำอย่างกับว่าหล่อนจะช่วยเขาได้
พวกครูก็ไม่เคยฟังเขา
ตอนประถมเขาเคยปลูกต้นไม้ส่งอาจารย์ ขณะที่เพื่อนคนหนึ่งแอบไปขุดต้นไม้ที่ปลูกในสวนของโรงเรียนมาส่ง เพื่อนคนนั้นขอแบ่งดินจากเขาไปครึ่งหนึ่ง แต่กลับเป็นต้นไม้ของเขาเองที่ถูกอาจารย์ตำหนิ กระถางของเขาใหญ่เกินไป พอดินหายไปครึ่งหนึ่ง มันจึงดูเหมือนกับว่าเขานั้นไปขโมยต้นไม้ใครมาปักเอาไว้ แล้วเอาดินกลบไปแบบส่ง ๆ
เขาร้องไห้ เพราะอาจารย์ไม่ยอมรับฟังเขา พยายามอธิบาย แต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจฟัง
ทั้งที่เขาตั้งใจปลูกมันจนโต แต่อีกคนกลับได้คะแนนเต็ม
ความยุติธรรม....ถ้าอยากได้เราต้องสร้างมันเอง
ใครสักคน....หรือตัวละครในหนังสักตัวเคยพูดออกมา ประโยคนี้ฝังหัวของเขามาตลอด และมันก็จริงอย่างที่ใครคนนั้นพูด
ช่วยไม่ได้หรอกถ้าใครสักคนจะตกเป็นอาหารของสัตว์ประหลาด มันแค่หิว พวกมึงนั่นแหละควรปกป้องตัวเอง
อยู่ ๆต้นกล้าก็หัวเราะ
เขานี่มันสารเลวยิ่งกว่าใครเสียอีก
.
.
.
.
.
.
“ไอ้โจ๊ก”
เขากลับไปหามันพร้อมกับอุปกรณ์ทำแผล ไอ้โจ๊กนอนขดตัวเหมือนหมาป่วย มันส่งสายตาน่าสงสารมองเขา เวลามันเก็บเขี้ยวเก็บเล็บ มันก็ไม่ได้ดูน่ากลัวเท่าไหร่นัก
หรือไม่เขาก็คงชินไปแล้วล่ะมั้ง
“หนังหนานะมึงอ่ะ ห่า.....โดนยิงหัวก็ไม่ตาย หรือเป็นเพราะโชควะ.....”
“กื๊”
“แต่มึงต้องให้กูดูไหล่มึง.....ต้องเอากระสุนออก”
“เจ็บ.....โจ๊กเจ็บ”
“ห่า....อย่าสำออย ทีเมื่อคืนล่ะบู๊แหลก อดทนหน่อยเว้ย”
“กล้ากอดโจ๊กได้ไหม”
“ได้สิ.....แต่ขอทำแผลก่อน แล้วกูจะกอดมึงหลาย ๆทีเลย”
เจ้าสัตว์ร้ายข่มเสียงคำรามในลำคอ เมื่อเด็กหนุ่มใช้คีมทิ่มแทงเข้าไปในแผลของมันเพื่อคีบเอากระสุนออกมา ต้นกล้ากลั้นหายใจด้วยความกลัวว่ามันอาจจะทนความเจ็บไม่ไหวแล้วเผลอเล่นงานเขา แต่ไอ้โจ๊กก็อดทนได้เป็นอย่างดี
เขาเป็นคนสั่งให้มันอดทน และมันก็ตอบสนองคำสั่งของเขาดังเช่นทุกครั้ง
“เย็บแผลหน่อยนะมึง”
“เหยบบบบบ”
“เย็บเว้ย”
หลังจากทำแผลเสร็จ ไอ้โจ๊กค่อย ๆปิดเปลือกตาลง ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างรวดเร็ว เพราะความเหนื่อยล้าที่มันต้องเผชิญมาตลอด เจ้าสัตว์ประหลาดหายใจเป็นจังหวะ ต้นกล้าลูบหัวของมันอย่างแผ่วเบา เด็กหนุ่มส่งเสียงฮัมออกมาเป็นเพลงที่ตัวเขาเองเป็นคนคิดท่วงทำนองขึ้นมาแบบส่ง ๆ เสียงเย็น ๆนั้นฟังดูหลอนไม่น้อย ยิ่งในที่ที่เสียงซึ่งเปล่งออกมาฟังดูกึกก้องแบบนี้ หากใครมาได้ยินเข้าคงกลัวจนเก็บไปฝันร้าย
แม้ว่าจะต้นกล้าจะฮัมเพลงไปตามเรื่อง แต่สำหรับไอ้โจ๊ก....มันคือเพลงกล่อมนอนที่ฟังไพเราะที่สุด
เหนื่อย.....โจ๊ก....เหนื่อย
แต่โจ๊กมีความสุข....ความสุข
ต้นกล้ารักโจ๊กเยอะ ๆนะ.....อย่าทิ้งโจ๊กไปเลย.....โจ๊กจะอยู่กับที่รักของโจ๊ก......
ตลอดไป
กลิ่นของต้นกล้าหอมหวานเหลือเกิน
กลิ่นสบู่ที่เจ้าตัวนั้นหยิบมาฟอกกลายเป็นความชาชิน
สำหรับไอ้โจ๊ก.....มันคือความหอมหวานอันแสนสุข
ความสุขนั้นมากพอจะเยียวยาความเจ็บปวดทางกายให้ทุเลาลง
มือของต้นกล้านุ่มจัง อยากให้ลูบแบบนี้ตลอดไป
จมูกและริมฝีปากนุ่ม ๆที่ชนแก้มของมันโดยบังเอิญ ตอนที่อีกฝ่ายหอมมันอย่างลืมตัว
ไอ้โจ๊กยอมแลกทั้งชีวิตของมัน เพื่อให้ได้รับสัมผัสแบบนี้อีกสักครั้ง
แม้เพียงเสี้ยววินาทีก่อนตาย
ตึง!!!!!
“กรรรรรรรรรรรร์”
หูของมันแว่วเสียงดังมาจากข้างนอก ไอ้โจ๊กนั้นลืมตาโพลงราวกับเปิดสวิทซ์ มีใครสักคนตามกลิ่นของพวกเขามาถึงที่นี่ ที่ของต้นกล้า....กับโจ๊ก
ไม่ใช่คนพวกนั้น
กลิ่นหอมละมุน ทว่าคนละกลิ่นกับนายของมัน ต้นกล้าสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ก่อนจะถอดกรูดจนชิดผนังอย่างคนที่ลนลานทำอะไรไม่ถูก ขณะที่ไอ้โจ๊กนั้นพุ่งตัวออกไปอย่างแรง พังประตูเหล็กที่กั้นขวางอยู่อย่างแน่นหนาออกไป โดยที่ลืมไปว่าร่างกายของมันกำลังอยู่ในช่วงพักฟื้น
“เฮ้ยยยย.......อย่าเข้ามานะ”
เสียงตะโกนด้วยความตกใจจากด้านนอกนั้นฟังคุ้นหู หลังจากรวมสติได้ ต้นกล้าก็รีบวิ่งตามไอ้โจ๊กออกไป เขาตะโกนห้ามมันเอาไว้ได้ทันก่อนที่มันจะฉีกร่างผู้มาเยือนออกเป็นชิ้น ๆ
“ไอ้โจ๊กอย่า”
“กล้าช่วยเราด้วย”
“แอบดู......กิ๊.......แอบดู”
มือของมันยังคงรวบกำลำคอของอีกฝ่ายเอาไว้ ดูเหมือนว่ามันเองก็ยังลังเลที่จะฆ่ามนุษย์ในเงื้อมมือคนนี้ แม้ว่าผู้เป็นนายจะไม่ร้องห้ามมันก็ตาม มันสูดดมเหยื่อตรงหน้าอย่างลังเล เหมือน.....แต่ก็ไม่ใช่
กินได้ไหมนะ.....
หรือต้องรอให้ต้นกล้าสั่งมันเสียก่อน.....
“ไอ้โจ๊ก.....มึงปล่อยเพื่อนกูเดี๋ยวนี้”
“กิ๊”
“กูบอกว่าเดี๋ยวนี้!!!! ไม่งั้นกูจะหนีมึงไปให้ไกล ๆเลย!!!”
เด็กหนุ่มตะโกนลั่นอย่างลืมตัว แม้ว่าเขาจะเคยสั่งมันเอาไว้ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่ามันจะไม่คิดขัดคำสั่งเขา แต่เพราะเป็นห่วงมากเหรอเกิน กลัวว่าอีกฝ่ายจะได้รับอันตราย
ทำไมลูกเต๋าถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ
ไม่สิ
ลูกเต๋าไม่ควรจะต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้เลยด้วยซ้ำไป
ทำไมถึงเป็นแบบนี้
ต้นกล้าไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ สิ่งที่เป็นกังวลและกลัวมาตลอดมาถึงจนได้แล้ว
บ้าเอ๊ย.....ถูกเจอจนได้!!!!
…………………………..
To be con
มาลุ้นตอนต่อไปนะ....กิ๊
:mew2:
-
เจ้มจ้นแล้ว รักสามเศร้าครั้งนี้ +1
พะฮืออออ ทำไงดี สงสารโจ๊กเหลือเกิน
มีปีกแล้ว หนีมาอยู่กับพี่ไหมลูก
มามะเดี๋ยยพี่กอดเอง :กอด1:
-
ลูกเต๋ามาแล้วโจ๊กจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย
:ling1:
-
โธ่ ลูกเต๋ามาแล้ว แล้วโจ๊กที่รักกล้าล่ะ :z3:
-
ถึงเวลาแด๊กนายเอกแล้ว
แล้วต้นกล้าก็จะกลายเป็นนายเอกแทน
-
ไม่ค่อยชอบลูกเต๋าบ่องตง
ยิ่งมาแนวนี้โจ๊กยิ่งเหมือนเปนมือที่สาม
เซ็งแท้น้อ
-
ไม่โทษนางที่เป็นห่วงกล้าแล้วตามมาที่ซ่อนจนเจอ
แต่ไม่ถูกใจนางเพราะ ต่อไปนางอาจเป็นต้นเหตุให้โจ๊กเจ็บปวดใจมากขึ้นไปอีก :mew5:
-
กินไปเลยโจ๊ก เรื่องนี้ไม่ต้องมีนายเอก 2 คน
ถึงเวลาที่ต้นกล้า จะเป็นนายเอกเต็มตัวสักที
เชียร์โจ๊ก FC. milo jr.
-
ต้นกล้า บางอย่างก็ต้องเลือกละนา...
สงสารโจ๊กมากๆ
-
ไม่กล้าอ่าน :katai1:
ทีแรกว่าจะรอให้จบเรื่องก่อนค่อยเข้ามา กลัวโจ๊กตาย..
แต่สงสารโจ๊กกกก กล้าอย่าทำร้ายจิตใจโจ๊กนะ ฮืออ
-
สงสารโจ๊กอ่ะ
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
-
แง ลูกเต๋าจะมาทำไมมม คนเขาจะสวีทกันกล้ากำลังหวั่นไหวกับโจ๊กอยู่แล้วเชียววววว *ร้องไห้แล้ววิ่งไปเตะลูกเต๋าออกจากเรื่อง*
รักโจ๊กมากกก โจ๊กอย่าตายนะ......มียาที่ทำให้เป็นอมตะแบบไมเคิลมั้ย เอามาฉีดตูดต้นกล้าสักเข็มหน่อยT T
รักคนเขียนเช่นเคย....มาต่อเร็วๆนะครับ
-
ลูกเต๋าจุ้นอ่ะ ตามกล้ามาชัว (อิอิ คิดอย่างมีอัคติ) สงสารโจ๊ก คนเขียนให้โจ๊กได้กับกล้านะิคึคึ :hao4: :-[
-
ลูกเต๋านางก็น่ารักดีนะคะ คุคิคุคิ
คาแรคเตอร์ไม่แรง+ร้ายเงียบ อย่างหยกในเรื่องที่แล้ว
ให้โอกาสนางหน่อยจิ
555555+
-
ลูกเต๋ามาได้ง๊าย
-
:sad4:
-
ลูกเต๋ามาทำไมหละนั้น :เฮ้อ:
-
อย่าให้เรื่องของโจ๊กเศร้าเกินไปเลยน่ะ
:sad4: :sad4: :sad4:
รักโจ๊กน่ะ กิ๊!
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ไม่เอาาา ไม่เอาลูกเต๋า โจ๊กจับแดรกหัวแม่มเบ๊ยยยย!!!กรั๊กกๆๆๆๆ...... ผลัวะ!! *เจอต้นกล้าถีบลงบ่อเกรอะ*
แหะแหะ เก๊าล้อเล๊นนน จริงๆก็ชอบลูกเต๋านะ เพราะนางก็ยังไม่สร้างความเดือดร้อนให้กล้า แต่อยากให้เต๋ากับกล้าเป็นเพื่อนที่ดีกันดีกว่า อย่ามาเล่นบทกินกันเองเลยยย ไปซบอกกว้างๆแมนๆของโจ๊กดีกว่าเยอะะ *ถึงมันจะยังขี้อ้อนกับยังนอนกอดตุ๊กตาไอ้โจ๊กตัวเล็กก็เถอะ*
ปล.กระปวยลิง.....คิดถึงโจ๊กแล้วอ่าาา มาเร็วๆๆๆน่าาาา *งอแง*
-
เพิ่งอ่านมาถึงตอนปัจจุบันค่ะ นิยายแนวนี้สนุกค่ะ ต่างจากหลายๆ แนวที่อ่านมา ถือว่าเป็นเอกลักษณ์ของผู้เขียนก็ได้ค่ะ เคยอ่านอีกเรื่องนึงที่เป็นแนวพี่น้องเรื่องนั้นสนุกเหมือนกันค่ะ ติดงอมแงม เป็นกำลังใจให้นักเขียนสร้างผลงานต่อไปค่ะ
-
บางทีนะ....เข้าใจว่าห่วง แต่เสือกในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องก็จะทำให้คนอื่นเดือดร้อนได้นะเออ อิหนู
-
คิดถึงโจ๊กกกก .. กิ๊ :mew2:
-
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก(?)
รอตอนต่อไปอยู่นะครัชชชชชชช
มาเร็วดิ๊~~~~~~~~~~~~~~ :z3:
-
คิดถึงโจ๊กแย้วววววว
:ling1: :ling1:
-
ไอ้โจ๊กมาแล้ววววววววววววว
ยังวันที่ 18 อยู่นะกิ๊
วันที่ 18.2
.
.
.
.
“ลูกเต๋า......นี่.....ไอ้โจ๊ก”
“กิ๊”
“โจ๊ก....นี่ลูกเต๋า.....มึงเองก็เคยเห็นรูปเค้าแล้วนี่....นึกดี ๆสิ”
เมื่อไม่มีทางเลือก เด็กหนุ่มจำต้องแนะนำทั้งสองให้รู้จักกัน ไอ้โจ๊กค่อย ๆคลายมือออกจากลำคอของอีกฝ่าย ก่อนจะพุ่งเข้าไปสูดดมกลิ่นกายของลูกเต๋าอย่างรวดเร็ว อีกฝ่ายทำได้แค่เกร็งจนตัวแข็ง ตาค้าง ผิวที่ขาวอยู่แล้วกลับดูซีดเข้าไปอีก เจ้าสัตว์ร้ายสูดดมจนแน่นอนใจ ตั้งแต่หัวจรดเท้า สูดดมกลิ่นหอมหวานจากซอกคอขาว ๆนั่นจนชุ่มปอด ก่อนจะแสยะยิ้มหวานโชว์เขี้ยวแหลมและปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ
มันเคยเห็นคน ๆนี้....ในโทรศัพท์ของต้นกล้า
เคยได้ยินชื่อนี้นับครั้งไม่ถ้วน....จากปากของนายผู้เป็นทุกสิ่ง
“ลูกต๋าววววว”
“ห่าโจ๊ก.....อย่าทำแบบนี้อีกนะ กูตกใจหมด”
ต้นกล้าเองก็แทบหยุดหายใจเช่นกัน
.
.
.
.
“สรุปว่ากล้าแอบเลี้ยงมันเอาไว้เหรอ....เราไม่เข้าใจ มีคนให้กล่องนายมา แล้วก็เป็นไอ้ตัวนี้อ่ะนะ”
“แฮฮฮฮฮฮฮ่......กรรรรรรรรรรรรรร์”
“กะ....กล้า....มันจะกินเรามั้ย”
“มันคงอยากให้เต๋าเรียกชื่อ”
“ไง........อ่ะ....อะ....อะ......ไอ่.....โจ๊กก-กกก-กก”
“กิ๊กิ๊”
ต้นกล้าเล่าทุกอย่างให้ลูกเต๋าฟังตั้งแต่ต้นจนจบ ทว่าเรื่องราวบางส่วนถูกบิดเบือนไปบ้าง อย่างเช่นเรื่องที่ว่าเขาฆ่าไอ้แม็ค อย่างทารุณ หรือตอนที่แต่งเป็นเด็กผู้หญิงออกไปหลอกล่อไอ้ปุ่น ที่เขาไม่แม้แต่จะเอ่ยถึงให้อีกฝ่ายได้ฟัง ต้นกล้าแสร้งทำเป็นว่าเรื่องทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นโดยที่เขาไม่ได้ตั้งใจ เป็นการตกกะไดพลอยโจน เขายอมรับว่าจัดการกับพ่อเลี้ยง แต่นั่นเพราะต้องการป้องกันตัว และก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะตกบันไดคอหักตาย เขากะใช้ไอ้โจ๊กเพื่อขู่ให้ไอ้ชดกลัวและไม่กล้าข่มเหงรังแกเขาก็เท่านั้น
“เรื่องใหญ่แล้ว......พวกนั้นหลอกกล้าไปที่บ้านไอ้เบนซ์ เพราะขู่จะแฉคลิปของเราเนี่ยนะ....แล้วไอ้ตัวนี่....เอ่อ....หมายถึงไอ้โจ๊กก็เลยตามไปช่วย แล้วก็ฆ่าพ่อแม่ไอ้เบนซ์ตาย คือ.....ไม่มีใครเชื่อแน่ ๆ เว้นเสียแต่ว่าจะเอาตัวไอ้โจ๊กไปยืนยัน แต่มีหวังได้ตายกันระนาวแน่นอน”
แม้ต้นกล้าจะรู้สึกผิดต่อลูกเต๋า ที่บิดเบือนเรื่องเสียจนตัวเองดูเป็นฮีโร่ แต่มันก็เป็นเรื่องที่จนปัญญา เกินกว่าจะหาทางออกอื่นได้อีก เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายเกลียดเขา หรือมองว่าเป็นคนอำมหิต แม้ว่าที่ทำไปทั้งหมด ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอยากปกป้องและแก้แค้นให้ลูกเต๋าเท่านั้นเอง
“เราให้ใครเห็นมันไม่ได้หรอกเต๋า......ถ้าเรื่องไอ้โจ๊กแพร่งพรายออกไปจนกลายเป็นข่าวใหญ่ มีหวังว่ามันต้องโดนฆ่าทิ้งแน่”
“แต่ถ้าเราปล่อยเอาไว้มันก็จะ....”
“ระวังหน่อย....มันเข้าใจภาษามนุษย์ดีทีเดียวแหละ”
“แล้วถ้ามันหิวล่ะ”
“ตอนนี้คงยังหรอก”
“กล้าไม่กลัวเหรอ”
“กลัว?”
“ก็มันอาจจะกินกล้าน่ะสิ
“โจ๊กรักกล้า....ไม่กิน.....ไม่กินนนนน....กรรรรรรร์”
คำถามสุดท้ายไอ้โจ๊กเป็นฝ่ายชิงตอบ มันส่งเสียงคำรามอย่างน่าสยอง และจ้องมองลูกเต๋าด้วยสายตาประหลาดที่ดูชั่วร้าย ต้นกล้าไม่อาจเดาอารมณ์ของมันในตอนนี้ได้เลย หากว่ามันเกิดอาละวาดจนเกินควบคุม และทำร้ายลูกเต๋าขึ้นมา เขาคงไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้ มันไม่ใช่ก้อนเนื้อหรือว่าคนแคระอีกต่อไปแล้ว
“พวกมันคิดว่ากล้ามีส่วนเรื่องที่เพื่อนมันหายไปเหรอ”
“อื่อ....คงอย่างนั้นแหละ”
“แล้วมันตามไปช่วยกล้าถูกได้ไงอ่ะ.....ไอ้โจ๊กน่ะ”
“มันก็บินไป.....ล่ะมั้ง...ก็มันมีปีกนี่”
"เรื่องนั้นเรารู้น่า....แค่สงสัยว่ามันตามไปถูกได้ยังไง"
"คงเพราะมันมีญาณทิพย์ล่ะมั้ง เราก็ไม่รู้ว่ะเต๋า"
“เฮ้ออออ.......เอาเถอะ ๆ อยู่ที่โรงงานนี่ก็ไม่ปลอดภัยอีกแล้วรู้มั้ย ลองเรื่องเลยเถิดแบบนี้ พวกมันยิ่งปักใจเชื่อไปกันใหญ่ แล้วทีนี้พวกมันก็จะเบนเข็มมาเล่นงานกล้าเต็ม ๆ โดยเฉพาะไอ้เบนซ์ มันต้องอยากแก้แค้นนายแน่ ๆ ก็เล่นฆ่าพ่อกับแม่มันนี่นะ”
“ตัวมันโตขึ้นทุกวันแบบนี้ เราคงต้องเอาไปปล่อยในป่า.....”
“แล้วถ้ามันหิวล่ะ ใครจะคอยควบคุม มีหวังออกมาอาละวาดหาของกินในเมืองแน่ ๆ”
“น่ะ...นั่นสิเนอะ.....”
“กล้าบอกเองว่ามันกินเนื้อดิบ ๆได้ อย่างน้อยถ้ายังมีกล้าอยู่ด้วย มันจะได้ไม่ฆ่าคนสะเปะสะปะ”
ต้นกล้าจะพูดอย่างไรดีล่ะ ขืนบอกว่าเขาตั้งใจจะฝึกมันให้ออกล่าเหยื่อเอง อีกฝ่ายจะคิดกับเขาอย่างไร คงมองเขาเป็นไอ้คนใจร้าย จิตใจอำมหิตและเห็นแก่ตัว แต่เรื่องที่ลูกเต๋าพูดมามันก็ถูก ที่นี่ไม่ปลอดภัยอีกต่อไปแล้ว แม้ว่าตอนนี้ไอ้เสือจะยังไม่รู้ แต่มันต้องสืบเสาะตามมาจนเจอแน่ ๆ
“เอางี้....เอาไปซ่อนที่ห้องใต้ดินบ้านเราก็ได้นะ”
“ห๊ะ”
“จริง ๆนะ.....บ้านที่เราอยู่มีห้องใต้ดินใหญ่มาก.....เห็นพ่อเราบอกว่าเจ้าของเดิมเป็นนักวิทยาศาสตร์สองคนผัวเมีย เคยไฟไหม้มาแล้วด้วย แต่คนที่ซื้อมันมาก่อนหน้าก็ปรับปรุงซ่อมแซมจนใหม่เอี่ยม นายพอนึกภาพออกมั้ย ห้องทดลองลับ ๆน่ะ มีทางเชื่อมกับท่อระบายน้ำใต้ดินของเมือง มันต้องปลอดภัยกว่าแน่ ๆ อย่างน้อยเราเป็นเจ้าของบ้าน คงไม่มีใครกล้าเข้ามาวุ่นวาย หรือบุกเข้ามาง่าย ๆหรอก อีกอย่างรั้วบ้านเราแน่นหนากว่าของนาย แถมคนละแวกนั้นก็เป็นคนใหญ่คนโต....พวกไอ้เสือไม่กล้าเสี่ยงหรอก”
ไอ้โจ๊กมองคนทั้งสองคุยกันอย่างเคร่งเครียด และความรู้สึกประหลาดในใจของมันก็ค่อย ๆก่อตัวขึ้น ช่องว่างระหว่างต้นกล้ากับมันเพิ่มขึ้นอีกแล้ว แม้จะพอเข้าใจภาษามนุษย์อยู่บ้าง แต่เรื่องที่คนสองคนคุยกันนั้นค่อนข้างซับซ้อนเกินกว่ามันจะเข้าใจได้ทัน
ที่ตรงนั้นเต็มแล้ว.....ไม่มีที่ว่างสำหรับโจ๊ก
สองคนนั้นดูเหมาะสมกัน
แน่ล่ะ....ต้นกล้ากับลูกเต๋าคือสายพันธุ์เดียวกัน
แต่ว่าโจ๊ก.....ไม่ใช่
โจ๊กเป็นสัตว์ประหลาด
โจ๊กรักกล้า
ไม่กินกล้า
ถึงโจ๊กจะหิว
ถึงแม้จะเจ็บข้างใน.....เจ็บในนี้
เจ็บข้างในมันยิ่งกว่าเจ็บแผล
เจ็บแผลเป็นความรู้สึกใหม่ แต่ตอนนี้ไอ้โจ๊กชินเสียแล้ว
แต่เจ็บข้างใน ไอ้โจ๊กไม่เคยชิน
มันเหมือนกับว่าไอ้โจ๊กนั้นหล่นจากที่สูง หัวใจมันรู้สึกหวิว ๆ
สมองปั่นป่วน
ความรู้สึกหดหู่และเสียใจ ไอ้โจ๊กเองก็ไม่เข้าใจ
เพราะมันไม่ใช่มนุษย์
“ว่าแต่ทำไมถึงได้ตามเรามา” ต้นกล้าเอ่ยถามอย่างสงสัย วันนี้ลูกเต๋าควรจะนั่งเรียนอยู่ในห้องเรียนเหมือนกับเด็กคนอื่น ๆมากกว่า ลูกเต๋าขาดเรียนน้อยครั้งจนนับนิ้วได้เลย
“เราเป็นห่วงกล้าน่ะสิ ช่วงนี้ทำตัวแปลก....ปกติก็แปลกอยู่แล้ว เข้าเรียนก็ไม่ค่อยเข้า”
“วันนี้นายก็เลยโดดเรียนมาหาเรา”
“ใช่.....เรารอกล้าอยู่หน้าบ้าน แต่พอกล้ากลับมาเราก็.....เราอยากรู้ว่านายทำอะไรอยู่ก็เลยซ่อนตัว แล้วก็สะกดรอยตามมา”
“......อืม”
เป็นคำตอบที่ฟังแล้วชื่นใจดีไม่น้อย ต้นกล้ารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสำคัญของอีกฝ่ายขึ้นมาเลยทีเดียว
“กล้าไม่โกรธเราใช่ไหม....เราเป็นห่วงกล้าจริง ๆนะ กลัวจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น ก็ตอนที่กล้าไม่อยู่ พวกไอ้เสือก็ไม่มาเรียน มีแต่ไอ้เสือเข้ามาคนเดียว มันเข้ามาแค่ช่วงเช้าแล้วก็หายไป ก่อนไปมันยังมาเค้นเอากับเราเรื่องกล้าเลย ทำไมมันถึงได้ปักใจเชื่อว่าเป็นฝีมือกล้าก็ไม่รู้.....เฮ้ย....อย่าเงียบไปดิ”
“.......ตีนนายเบามาก”
“ชิส์....บ้าเอ๊ย.....ก็เพราะนายไม่ทันระวังตัวต่างหาก นายเอาแต่เดินจ้ำเอา ๆ”
“คือเราต้องรีบมาทำแผลให้มันน่ะ”
“ดูท่ากล้าเองก็รักมันนะ”
“ไม่หรอก....เราจะไปรักมันได้ยังไง”
เผลอพูดออกไปจนได้ พูดออกไปแล้วโดยที่ไม่ทันได้รู้ตัวด้วยซ้ำ ต้นกล้าแค่ไม่อยากให้ลูกเต๋ามองเขาแย่ไปกว่านี้ และความจริงก็คือเขาไม่ได้รักมันเสียหน่อย
เขาเป็นมนุษย์นะ
แล้วมันก็เป็นสัตว์ประหลาด
ถ้าแค่ความเอ็นดูในฐานะเจ้าของ....เขาก็พอจะมีให้มันอยู่ไม่น้อย
แต่ประโยคเมื่อครู่นี้ แม้คนพูดจะหลุดออกมาด้วยความไม่ใส่ใจ
แต่ไอ้โจ๊กนั้นรับรู้.....กล้ารักโจ๊กไม่ใช่เหรอ.....กล้าบอกโจ๊กบ่อย ๆ โจ๊กก็รักกล้า แต่ทำไมเมื่อกี้นี้กล้าไม่รักโจ๊กแล้วล่ะ
เจ็บเหลือเกิน.....
กล้าไม่รักโจ๊กแล้ว.....
ไม่รักเหมือนกับที่รักลูกเต๋า....
ก็กล้าไม่เคยละเมอออกมาว่ารักโจ๊กเลยสักครั้งนี่นะ
“แล้วเราจะไปยังไง”
“ปกติเราจะให้น้าข้างบ้านมาช่วย.....เอ่อ.....เราเองก็ไม่รู้ชื่อ”
“ไว้ใจได้เหรอ เค้าก็เห็นมันแล้วนี่ แน่ใจได้ไงว่าจะไม่บอกใคร”
“ไว้ใจได้สิ”
“แล้วเราจะไปยังไง”
“เชื่อใจเราไหมล่ะ.....เราให้ค่ำก่อน.....ระหว่างนี้ก็เก็บของ....แล้วค่อยมาเอาวันหลัง”
ต้นกล้าหันมาหามันและส่งยิ้มให้เช่นเคย ยิ้มที่เคยทำให้โจ๊กรู้สึกดี แต่ว่าตอนนี้โจ๊กกลับไม่แน่ใจเสียแล้ว ทำไมมนุษย์ช่างซับซ้อนเช่นนี้ และในบรรดามนุษย์ทุกคนที่ไอ้โจ๊กรู้จัก อาหารทั้งหลาย.....ต้นกล้านี่แหละที่ซับซ้อนที่สุด
ใจคนยากแท้หยั่งถึง
.
.
.
.
“กล้า.......น่ากลัวว่ะ....”
“ไอ้โจ๊ก....กอดพวกกูแน่น ๆนะ”
ไอ้โจ๊กพาเด็กหนุ่มทั้งสองบินขึ้นไปบนท้องฟ้า หลังจากที่ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า ลูกเต๋านั้นแหกปากร้องโวยวายในตอนแรก ก่อนจะกอดไอ้โจ๊กแน่น ต้นกล้านึกขำอีกฝ่าย และพาลขำตัวเองตอนที่ได้บินกับมันเป็นครั้งแรก เขาก็กลัวแบบนี้แหละ อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำไป ลูกเต๋านั้นเกร็งนิ่งและหลับตาปี๋อยู่นาน ก่อนจะค่อย ๆเปิดเปลือกตาขึ้นดูบรรยากาศเบื้องล่าง มองได้ชั่วเสี้ยววินาทีก็หลับตาปี๋อีกครั้ง
อย่างน้อยในตอนนี้ลูกเต๋าก็กลัวมากกว่าเขา แบบนี้สิยิ่งดีใหญ่ เขาจะได้ปลอบอีกฝ่ายให้หายกลัว
“หึหึ.....กลัวความสูงเหรอต๋าวววว”
“เออดิ”
“ตอนแรกเราก็กลัว.....แต่เพราะมองลงไปจากบนนี้มันสวยดีน่ะ....เหมือนเราเป็นนกเลย.....จริงไหมไอ้โจ๊ก”
“กิ๊”
ต้นกล้าคงลืมไปแล้วล่ะมั้ง ว่าตอนนี้ร่างกายของมันกำลังบาดเจ็บ ไอ้โจ๊กต้องแบกรับน้ำหนักคนสองคน ไม่ไหวก็ต้องไหว ในเมื่อเป็นคำสั่งของคนที่มันรักและเทิดทูน ยิ่งได้เห็นอีกฝ่ายมีความสุข ส่งเรียกหัวร่อต่อกระซิก มันก็พอจะกัดฟันข่มความเจ็บลงไปได้บ้าง
“เต๋า....นายลืมตามองไปรอบ ๆสิ หายใจเข้าลึก ๆ เดี๋ยวพอนายเริ่มชินแล้วนายก็จะชอบจนต้องขอลองอีก”
“ไอ้บ้า.....แม่ง...พูดสองแง่สองง่าม”
“หึหึหึ....เราน่ะ....เคยฝันอยากจะมีปีก จะได้บินหนีไปไกล ๆ จากไอ้บ้านเฮงซวยแล้วก็สังคมที่นี่ มีปีกแบบเท่ห์ ๆ บินไปไหนก็ได้อย่างที่ใจต้องการ”
ไอ้โจ๊กลอบมองหน้าคนพูด น้ำเสียงและแววตาของเจ้านายฉายแววเศร้า แม้จะแสร้งทำเป็นเริงร่า ไอ้โจ๊กเองก็รู้สึกมีความสุขที่ได้ทำให้คนที่มันรักสมหวัง ถึงต้นกล้าจะไม่มีปีก ไอ้โจ๊กก็จะขอเป็นปีกให้เด็กหนุ่มเอง
ตราบเท่าที่ต้นกล้าต้องการ
“กล้าอยากไปไหน....บอกโจ๊กนะ....โจ๊กจะพากล้าไป”
“เออ....ได้สิ...รอให้เสร็จเรื่องวุ่นวาย....เอ่อ....หมายถึงรอให้เรื่องสงบ กูจะให้มึงพาบินรอบเมืองเลย”
“กิ๊....รอบเมือง....กิ๊”
“กูไว้ใจมึงนะโจ๊ก....กูเชื่อว่ายังไงมึงก็ไม่ปล่อยให้กูตก...ใช่ไหม.....”
“ใช่กิ๊”
“กับลูกเต๋าก็เหมือนกันนะ เขาเป็นคนสำคัญของกู มึงก็ต้องปกป้องเขาสุดชีวิตเลยเข้าใจไหม”
“โจ๊กเข้าใจ”
“มึงพูดได้สักทีนะไอ้คำนี้อ่ะ.....หึหึหึ...เต๋า....นายเลิกกลัวได้แล้ว นายต้องเชื่อใจมัน มันไม่มีทางปล่อยนายตกแน่ ๆ”
“โอ้วววว......สวยจังแฮะ.....คืนนี้ท้องฟ้าสวยมาก.....อากาศก็ดี.....ไป ๆมา ๆก็ชักจะเพลิน แต่ขอไม่มองข้างล่างนะ”
ต้นกล้าเองก็ลอบมองรอยยิ้มไร้เดียงสาของอีกฝ่ายเช่นกัน
รู้ตัวดีว่าไม่คู่ควร
แต่อย่างน้อยคนข้างบนก็ยอมโน้มตัวลงมาหาเศษดินที่แสนต่ำต้อย
แค่ได้ใช้เวลาร่วมกัน แม้เพียงช่วงสั้น ๆ
ชีวิตของต้นกล้าก็ถือว่ามีความหมายมากมายแล้ว
ถ้าไม่มีลูกเต๋า
ป่านนี้เขาคงจะเชือดข้อมือตัวเองตายไปแล้วล่ะ
และถ้าไม่มีไอ้โจ๊ก
เขาก็คงยังเป็นไอ้ขี้แพ้ที่โดนรังแกไปจนวันตาย
ขอบคุณนะ....เต๋า
มึงด้วยนะไอ้โจ๊ก
.
.
.
.
.
“คืนนี้มึงนอนที่นี่แหละ ดีกว่านอนที่โรงงาน เดี๋ยวกูหาผ้าห่มอุ่น ๆมาให้”
“กล้านอนกับโจ๊กนะ.....นอนกับโจ๊ก”
“เออ....กูก็อยู่ข้างบนแหละ มึงนอนพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เช้ากูค่อยลงมาเปลี่ยนผ้าพันแผลให้มึง....แล้วก็หาอะไรให้มึงกินด้วย”
เด็กหนุ่มเอ่ยราตรีสวัสดิ์กับมัน หลังจากที่เขากับลูกเต๋าช่วยกันขนหมอนและผ้าห่มลงมาให้ วันนี้ไอ้โจ๊กไอ้นอนหลับบนที่นอนนุ่ม ๆ ที่นอนปิกนิกสามชิ้นซ้อนกัน มีหมอนหนุนหัว มีผ้าห่มที่ไม่หนาและบางจนเกินไป ปกคลุมร่างกายของมันจากความเย็นยามค่ำคืน
นอนสบายกว่าในตึกร้างและโรงงานร้าง
แต่รู้อะไรไหม
ไอ้โจ๊กอยากนอนในที่ที่ลำบากแบบนั้นมากกว่า เพราะไอ้โจ๊กมีต้นกล้านอนเป็นเพื่อน
แม้จะไม่ทุกวัน แต่ไอ้โจ๊กนั้นก็พอจะเข้าใจถึงเหตุจำเป็น
แต่ในวันนี้ ต้นกล้าอยู่ที่เดียวกับมัน แต่เด็กหนุ่มกลับเลือกที่จะทิ้งมันไปนอนกับใครอีกคน นั่นทำให้หัวใจของมันเจ็บปวดอีกแล้ว
ไอ้โจ๊กไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย
เจ็บในนี้....เจ็บ.....เจ็บแบบนี้ไม่ชอบเลย.....
“เอ่อ.....ฝันดีนะไอ้โจ๊ก”
ลูกเต๋าเองก็บอกลามันเช่นกัน ต้องยอมรับว่าลูกเต๋าเอง....ในสายตาของไอ้โจ๊ก ก็เป็นเด็กหนุ่มที่น่ารักน่าเอ็นดู และสามารถทำให้ร่างกายของมันตื่นตัวได้ไม่แพ้กัน โดยฌฉพาะกลิ่นตัวที่หวานหอมนั่น
แต่ลูกเต๋าไม่ใช่ต้นกล้า
คนละคนกัน
แทนที่กันไม่ได้
สำหรับมันต้นกล้าไม่ใช่ความคุ้นชิน
แต่คือโลกทั้งใบ
.
.
.
.
To be con
จบวันที่ 18
แง๊ ๆ ๆ หายหัวไปนานมากจริง ๆค่ะ พอดี(พอดีอีกแล้ว----แก้ตัวตลอด) คนแต่งกำลังจะย้ายที่ทำงาน และย้ายที่อยู่ไปไกลจากที่เดิมมาก ๆ ช่วงนี้เลยวิ่งวุ่นหาที่พักเป็นระวิง หาคนช่วยขนของอีก หัวเลยไม่ค่อยแล่นเลย ทั้ง ๆที่แต่งค้างมาเป็นอาทิตย์แล้วกิ๊..... :เฮ้อ:
-
โจ๊ก~~น่าสงสารจัง
หมั่นไส้ลูกเต่าเบาๆ
ทำไมรู้สึกสังหรใจแปลกๆกับนางนะ
เราคงคิดมากไปเองอ่ะ :katai1:
-
โจ๊กมาแล้ว...
มาแล้ว...
กิ๊
[attachment deleted by admin]
-
อยากให้โจ๊กกินกล้าไปให้ซะรู้แล้วรู้รอด :เฮ้อ:
คนใจร้าย!
:hao5: สงสารน้องโจ๊ก
-
สงสารโจ๊กจริงๆเลยยยยย
ทำไมกล้าทำกับโจ๊กแบบนี้
เข้าป่าไปเลยลูก ไปอยู่ให้ไกลจากความลำเอียงงง
ปล. ไม่ใช่ว่าลูกต๋าววว ให้ใครมาจับโจ๊กทดลองนะ โกรธมากกก :ling1:
-
สงสารโจ๊กอ่ะ :mew6:
-
หมั่นไส้กล้าว่ะ
-
อีก 12 วันสินะ
-
ชอบลูกเต๋านะนางดูมีอะไรซ่อนอยู่ แต่กลัวจะตายง่ายเหมือนหยกเรื่องที่แล้ว
ห้องทดลองใต้ดินบางทีอาจเป็นที่กำเนิดโจ๊กก็ได้ คิดว่าลูกเต๋าต้องรู้อะไรแน่ๆ
งานมโนต้องมาก่อน แอบติดใจเรื่องกลิ่นของนางด้วยมันมีอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า
แต่เห็นหน้าโจ๊กแล้วจิ้นไม่ลงเลยทีเดียวสยองเกินไปค่ะ รู้สึกตัวเองเข้าผิดเรื่อง ฮ่าๆ
-
หงึๆ!!! :ling3: :ling3: :ling3:
-
บอกมาน้า โจ๊กผิดที่ตรงไหน เต๋าก็ดีแต่ตรงนี้เรารักโจ๊ก จบป่ะ!
-
สงสารโจ๊ก :ling1:
-
จัด 3p เลย :laugh5:
-
โจ๊กกกกกกกกกก;_:
-
ไม่เป็นไรนะคะโจ๊กกกก ที่รักของเจ๊ๆๆๆๆ :man1:
-
รักโจ๊กมากเบยยยย อย่ามาม่าเลยน้าาา ขอให้โจ๊กปลอดภัย
-
กินให้หมดเลยโจ๊ก
-
โอ๊ยสงสารโจ๊ก :ling1:
-
เซ็งกะลูกเต๋ามาก
เหมือนไม่ค่อยทำประโยชน์อะไรให้สักเท่าไหร่
รู้สึกเหมือนเป็นตัวปัญหาชอบกล
โจ๊กเอ้ยถ้ามันอยู่ยากก็ไปอยู่คนเดียวเถอะลูกน้า :hao5:
-
น้องโจ๊กน่าสงสารอ่ะ
-
ดัน.....
-
ดันช่วยค่ะ ฮึบๆ
-
รสจูบ.....ที่ตราตรึงกว่าทุกครั้ง
สัมผัส.....ที่อ่อนละมุน
เสียงหัวใจที่ราวกับจะเต้นไปพร้อม ๆกัน
ร่างกายที่สอดประสานกันเป็นหนึ่งเดียว.....ไม่ได้เกิดขึ้นด้วยอารมณ์ใฝ่ต่ำชั่ววูบ
มันลึกซึ้งกว่านั้นมากนัก
"เรารักนาย"
วันที่ 19
“กิ๊”
เด็กหนุ่มบรรจงพันแผลให้เจ้าสัตว์ร้ายในห้องใต้ดิน มันส่งเสียงหายใจดังฟืดฟาดอย่างไม่ใคร่สบอารมณ์นัก ตอนที่บาดแผลถูกราดด้วยแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อ เขาลูบหัวมันอย่างอ่อนโยนพร้อมกับส่งรอยยิ้มบาง ๆให้ มันจ้องตอบกลับมาด้วยดวงตาใสแจ๋วดูออดอ้อนที่ไม่เคยเปลี่ยน นับตั้งแต่ตัวมันได้ถือกำเนิดขึ้นมา
“แผลหายเร็วเหมือนกันนี่เรา....เห็นกล้าบอกว่าโดนยิงมาไม่ใช่เหรอ”
“ลูกกกก....ต๋าววววว”
ไอ้โจ๊กครางเรียกชื่อเขา เด็กหนุ่มคลายความหวาดกลัวลงไปจากเมื่อวานนี้พอสมควร เขาตั้งใจจะผูกมิตรกับมันด้วยเนื้อสดชิ้นโต เนื้อสเต็คเกรดพรีเมี่ยมที่เขาตั้งใจซื้อมาเพราะอยากกินถูกมันงับไปจากมืออย่างช้า ๆ มันค่อย ๆเคี้ยว ราวกับพยายามจะซึมซับรสชาติ เขาเดาจากท่าทีของมันแล้ว มันคงจะไม่ค่อยถูกปากไอ้โจ๊กเท่าไรนัก
นั่นเพราะอาหารของเจ้าสัตว์ร้ายคือเนื้อที่ยังมีชีวิต เปี่ยมไปด้วยรสชาติของความกลัว
ยิ่งกลัวก็ยิ่งอร่อย ยิ่งกรีดร้องคร่ำครวญ เนื้อนั้นก็ยิ่งมีรสชาติที่พิเศษ
เหยื่อที่ตายไปแล้ว ความอร่อยจะพร่องลงไปทีละนิดๆ
แต่ก็ไม่ถึงกับแย่นักหรอก ไอ้โจ๊กฉีกยิ้งแฉ่งให้เด็กหนุ่ม ราวกับต้องการจะขอบคุณ
“หัดกินอาหารมนุษย์บ้างนะ ต้นกล้าจะได้ไม่ลำบาก ใจคอจะให้เขาไปฆ่าคนมาให้หรือไง....”
ต้นกล้า......
ลำบาก????
นั่นเพราะลูกเต๋ายังไม่รู้ ว่าอาหารของไอ้โจ๊กส่วนใหญ่นั้น ต้นกล้า “ตั้งใจ” หามาให้แทบทั้งสิ้น แม้ว่ารายหลัง ๆมันจะเป็นผู้ลงมือสังหาร แต่เหยื่อก็ล้วนเป็นคนที่ต้นกล้าชักนำมาให้
หาใช่ความบังเอิญอย่างที่อีกฝ่ายอ้างไม่
“อ้าวเต๋าอยู่นี่เอง”
คนที่เพิ่งถูกเอ่ยถึงเมื่อครู่ปรากฏตัวอยู่ตรงหัวบันได ต้นกล้าบิดขี้เกียจพร้อมกับเปิดปากหาวหวอด เด็กหนุ่มเดินสะลึมสะลือลงมาในชุดเสื้อกล้ามยืดย้วยโชว์ผิวขาวซีด เอ่ยทักทายลูกเต๋า ไอ้โจ๊กจ้องมองเนื้อหนังของผู้เป็นนายด้วยความรู้สึกอย่างสัตว์ที่พร้อมจะสืบพันธุ์
แต่มันต้องห้ามใจเอาไว้
ห้ามใจ....ไม่ให้เผลอกระโจนเข้าใส่
ห้ามใจไม่ให้เข้าไปกอดรัด.....
สูดดมกลิ่นหอม ๆ ที่ทำให้หัวใจของมันมีความสุข
มือใหญ่พร้อมกรงเล็บแหลมดึงผ้าห่มขึ้นมาปกปิดส่วนกลางลำตัวที่กำลังแข็งขึง ความรู้สึกเขินอายเริ่มปรากฏให้เห็นชัดขึ้น นับตั้งแต่ช่วงที่มันเจริญเติบโตจนเต็มวัยสมบูรณ์ มันคว้าตุ๊กตา “โจ๊กตัวเล็ก” ขึ้นมากอดแก้เขิน ก่อนจะฉุกนึกขึ้นมาได้ว่า ตอนนี้มันดูไม่เหมือนโจ๊กตัวเล็กแล้วล่ะ
ไม่ใช่แค่ร่างกาย
แต่เป็นความรู้สึก
ความรู้สึกแบบผู้ใหญ่ในความเป็นเด็ก.....ผสมผสานปนเปกันอย่างสับสน
เพราะมันเพิ่งเป็นผู้ใหญ่ได้แค่ไม่กี่วันเท่านั้นเอง.....
และเพราะมันผ่านโลกมาน้อยเกินไป
เวลาไม่ถึงเดือนนั้น คงไม่มากพอที่จะเรียนรู้สันดานและความซับซ้อนของมนุษย์ได้หมดหรอก
“เราทำแผลให้มันน่ะ”
“ไม่กลัวแล้วหรือไง”
“ก็กล้า ๆ กลัว ๆ แต่อยากผูกมิตรด้วยน่ะ มันจะได้เชื่อง ๆไง”
พูดจบลูกเต๋าก็เขยิบตัวเข้าไปแนบชิด แขนข้างหนึ่งโอบพาดแผ่นหลังกว้างของเจ้าสัตว์ประหลาด กลิ่นหอมหวานที่แรงกว่าผู้เป็นนายนั้น ทำให้ไอ้โจ๊กรู้สึกเคอะเขิน มันหายใจติดขัด และกำลังรู้สึกสับสน หากว่ามันเป็นมนุษย์ ตอนนี้มันคงกำลังหน้าแดงลามไปถึงใบหู มันนั่งนิ่ง ก้มหน้า กอดไอ้โจ๊กตัวเล็กแน่นขึ้น ตรงโหนกเหนือตาของมันนั้นขมวดเล็กน้อย(มันไม่มีคิ้ว) ดวงตาใส ๆนั่นก็เอาแต่จ้องพิ้น
“เขินเพื่อนกูเหรอไอ้โจ๊ก....ดูทำหน้าเข้า”
“เต๋า....หอม....หอม....กิ๊”
“ใช่หอมมาก....กูดมมาทั้งคืน”
ดมมาทั้งคืน....คำพูดหยอกเย้านี้ทำเอาใครบางคนหน้าแดงขึ้นมาจริง ๆ ขณะที่คนพูดนั้นทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไอ้โจ๊กนั้นจ้องมองมนุษย์ทั้งสองคนสลับกันอย่างสงสัย
ต้นกล้าดมกลิ่นลูกเต๋าด้วย
ต้นกล้าจะกินลูกเต๋าไหม
ลูกเต๋าไม่น่ากินหรอก....เพราะกลิ่นของลูกเต๋า....เหมือนกลิ่นของกล้าเลยกิ๊
ต้นกล้าคงไม่กินลูกเต๋าหรอก เพราะต้นกล้ารักลูกเต๋านี่นา
“วันนี้โดดเรียนเหรอ”
“เราก็โดดเป็นเพื่อนกล้านั่นแหละ”
“ขอบใจสำหรับเสื้อนอนนะ.....ดีที่เราตัวเท่า ๆกัน....แม้แต่ไซส์กางเกงใน รู้มั้ย ใส่กางเกงในของนายแล้วรู้สึกเหมือนนายกำลังเอามือโอบอุ้มกล้าน้อยของเราเลย”
“ไอ้เชี่ยนี่....ทะลึ่งใหญ่แล้ว”
“เดี๋ยวนี้ด่าเหรอ”
สิ่งที่ไอ้โจ๊กสังเกตเห็นระหว่างทั้งคู่นั้น เหมือนกับสนิทแนบแน่นขึ้นกว่าเดิม ผู้เป็นนายดึงลูกเต๋าไปจากมัน กอดและหอมกันต่อหน้ามัน ก่อนจะประกบปากจูบกันอย่างดูดดื่ม
“เมื่อคืนนี้มันวิเศษจริง ๆนะเต๋า”
“อะ....อื่อ”
เมื่อคืนนี้....
วิเศษ....
มันคืออะไร ไอ้โจ๊กอยากจะเข้าใจ
ทำไมถึงพิเศษ มันจะเหมือนคืนที่ต้นกล้าอยู่กับโจ๊กไหม
ตอนที่ต้นกล้านอนกอดโจ๊ก...
โจ๊กนอนกอดต้นกล้า....
สำหรับไอ้โจ๊ก....นั่นก็ถือว่าเป็นรางวัลที่แสนพิเศษมากมายแล้ว
“นี่....ทำไมพวกเราไม่ลองหัดให้มันกินอาหารแบบมนุษย์ล่ะกล้า” ลูกเต๋าเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาอีกแล้ว ไอ้โจ๊กพยายามทำความเข้าใจ กินอาหารแบบมนุษย์ ถ้าทำได้ มันก็จะได้กลายเป็นมนุษย์สินะ
ถ้าทำได้แบบนั้น ก็จะไม่ทำให้กล้าเดือดร้อน....
เพราะกล้าต้องหาอาหารให้โจ๊ก....
ถ้านั่นทำให้กล้าเดือดร้อน การกินอาหารของโจ๊กคงเป็นเรื่องไม่ดีงั้นสิ
“อยากเป็นคนกิ๊....เป็นมา....นุด......แบบกล้า.....แบบเต๋า”
“ไอ้ห่า....เสือกทะลึ่งอยากจะเป็นคนซะงั้นนะ”
“ลองดูนะกล้า ถ้าคิดจะเลี้ยงมันเอาไว้ เราก็ต้องเซฟตัวเอง พวกสัตว์เลี้ยงที่ไม่มีเจ้าของ อะไรที่มันกินได้มันก็กินหมดแหละเพื่อประทังชีวิต ฝึกเสียหน่อย ถึงจะยากแต่มันก็ต้องลอง ดีกว่าปล่อยให้มันไปทำร้ายใครต่อใคร”
“นั่นสินะ”
ลูกเต๋ายิ้มอย่างให้กำลังใจทั้งนายและบ่าว ก่อนจะวิ่งผลุนผลันขึ้นไป ตอนนี้ในห้องใต้ดินเหลือเพียงเขากับมันตามลำพัง ไอ้โจ๊กส่งสายตาออดอ้อนเหมือนอย่างเคย และต้นกล้าก็เข้าไปกอดมันอย่างทุกที เด็กหนุ่มเริ่มชินกับมันในสภาพสมบูรณ์แบบนี้แล้ว ไอ้โจ๊กยังคงเป็นไอ้โจ๊กที่ขี้อ้อนเหมือนเดิม ไม่สิ รู้ภาษาขึ้นกว่าเดิม แต่รวม ๆแล้วมันก็ยังเป็นสัตว์ร้ายที่เชื่องเฉพาะกับเขาเท่านั้น แม้ว่ารูปร่างของมันจะดูน่าเกรงขามก็ตาม
อย่างน้อย ๆ มันก็ยังไม่ทำอันตรายลูกเต๋า ทั้ง ๆที่ไม่ได้มีเขาอยู่ด้วยเพื่อคอยควบคุม
“น่ารักใช่ไหม ลูกเต๋าน่ะแสนดี เขาน่ะดียิ่งกว่ากูเสียอีก”
“กล้าดี.....ดีกับโจ๊ก.....ดีที่สุด”
“หึหึ เอาเถอะ...ถ้ามึงว่าอย่างนั้น งั้นกูก็ขอฝากมึงได้ไหม ระหว่างกูกับมึง หากว่ากูมีอันเป็นไป หมายถึงตายน่ะ มึงต้องคอยปกป้องลูกเต๋า เหมือนที่ปกป้องกูนะ เข้าใจไหม”
“ไม่ตาย....กล้าไม่ตาย....โจ๊กไม่ยอมนะ....ที่รักของโจ๊ก”
“รับปากกูสิโจ๊ก ว่าจะถวายชีวิตของมึงเพื่อคนที่กูรัก มึงต้องรักลูกเต๋าเหมือนที่รักกูนะ เขาจะดีกับมึงยิ่งกว่าที่กูดี....กูเชื่ออย่างนั้น ห้ามทำร้ายเขานะรู้ไหม”
“กิ๊”
มันครางอย่างเศร้าสร้อย เมื่อเด็กหนุ่มพูดเรื่องความตายขึ้นมาเป็นครั้งที่สอง มันกับต้นกล้าจะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดไปอย่างที่มันฝัน ถูกของผู้เป็นนายแล้ว มนุษย์นั้นแสนอ่อนแอ และเป็นอาหาร แต่ต้นกล้าพิเศษกว่านั้น
มันพอจะเข้าใจดีเรื่องความตาย
แล้วตัวมันเองล่ะ....มันจะตายไหม
มันยอมที่จะตายเคียงข้างมนุษย์ที่มันหลงรัก ดีกว่าอยู่เป็นอมตะชั่วนิจนิรันดร์
และหากมันตายเพื่อนายที่มันรักได้
มันก็ต้องตายเพื่อคนที่นายมันรักได้เช่นเดียวกัน
เด็กหนุ่มรีบผละออกจากการโอบกอด เมื่อลูกเต๋าวิ่งลงมาพร้อมกับบางสิ่ง ไอ้โจ๊กนั้นเริ่มสังเกตเห็นว่าใบหน้าของอีกฝ่ายนั้นยิ้มแย้มอยู่เสมอ ผิดกับนายของมันที่ไม่ค่อยแสดงอารมณ์เท่าไรนัก ครั้นจะแสดงทีก็ดูล้นจนผิดปกติ
ลูกเต๋าน่ารัก....
โจ๊กจะรักลูกเต๋าอย่างที่กล้าสั่งได้ไหมนะ
ทุกเรื่องที่กล้าสั่ง มันดูง่ายไปหมด
แต่ทำไมเรื่องนี้ถึงได้ยากจัง
เพราะไอ้โจ๊กไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยสักนิดเดียว
“กล้า ๆ......ลองให้มันเริ่มจากอะไรง่าย ๆก่อนไหม.......ลองให้มันดื่มนี่ดู”
“นมเนี่ยนะ”
“ทำไมอ่ะ”
“นั่นต่างกับเครื่องในมากนะ ไม่ได้ใกล้เคียงเลย”
“แต่เราว่านมมันคาวนี่.....ลองดื่มสิ....อร่อยกว่าเนื้อคนนะไอ้โจ๊ก.....มึงก็ดูน่าจะเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมนะ ไม่เคยกินนมแม่หรือไง”
“เต๋า......เราว่ามันไม่น่าจะมีแม่นะ.....”
ไอ้โจ๊กรับแกลลอนนมสดพลาสเจอไรซ์จากอีกฝ่ายมาอย่างลังเล มันสูดดมกลิ่นนมสดตามสัญชาติญาณ กลิ่นพิลึก จะว่าคาวหอมเหมือนเลือดก็ไม่ใช่ มันเป็นกลิ่นคาวแปลก ๆ ที่ไม่น่ากินเอาเสียเลย
ถ้ากินไอ้น้ำนี่ โจ๊กจะเหมือนกล้าจริง ๆเหรอ
เป็นแบบมนุษย์ กินอยู่อย่างมนุษย์
ถ้าเป็นอย่างนั้น
ทุกอย่างคงง่ายกว่านี้
ต้นกล้าไม่ลำบาก
มันเองก็ไม่ต้องฆ่าใคร
ไม่ต้องทนฟังเสียงกรีดร้องของอาหาร เสียงกรีดร้องอย่างหวาดกลัว....แม้ว่านั่นจะยิ่งทำให้เนื้อมีรสชาติดีก็ตาม
เพราะหัวใจของสัตว์ร้าย ก็ยังพอมีความเมตตาหลงเหลืออยู่
ซึ่งอาจจะมีมากกว่านายของมันเสียด้วยซ้ำไป
อึก....อึก....อึก
พรวดดดดดด!!!!
“แหวะ.....กิ๊”
“ห่าโจ๊ก.....พ่นใส่พวกกูทำเชี่ยไรเนี่ย”
ต้นกล้าสบถอย่างหัวเสีย ส่วนลูกเต๋านั้นเอาแต่ขำก๊าก ไอ้โจ๊กดื่มนมเข้าไปแค่สามอึกก็พ่นออกมาเลอะเทอะไปหมด มันจ้องมนุษย์ทั้งสองตาปริบ ๆ ดูเหมือนว่ามันจะไม่ค่อยรู้ตัวเท่าไรนัก ว่ามันทำอะไรผิด แต่พอเห็นลูกเต๋าหัวเราะ มันก็หัวเราะบ้าง สุดท้ายแล้วผู้เป็นนายก็พลอยหัวเราะไปกับมันด้วย
ต้นกล้าหัวเราะ.....ต้นกล้ามีความสุข....
อึก....อึก...อึก
พรวดดดดดดดด!!!!!
ไอ้โจ๊กดื่มนมเข้าไปอีกอึกใหญ่ ๆ....
ก่อนจะพ่นใส่มนุษย์ทั้งคู่อีกครั้ง
“ไอ้โจ๊กกกกก!!!! ไม่ใช่แล้ว....นี่มันเล่นแล้ว”
“กิ๊”
เอาล่ะ....ถ้าอยากจะอยู่แบบมนุษย์
ไอ้โจ๊กคงต้องพยายามให้มากกว่านี้
.
.
.
.
.
to be con
อย่าเพิ่งคิดว่าเรื่องจะสงบนะเคอะ อีก 11 วัน มีเรื่องหนัก ๆรออยู่
:hao5:
-
นอนกัดผ้าห่มรัวๆ แล้วจากนั้นตะโกนว่าน้องเต๋าเชิญออกค่ะ แงแง ต้นกล้าไปกินลูกเต๋าทำไม กินโจ๊กดีกว่าเนอะ คุณคนเขียนขาลำเอียงๆมาทางฝั่งโจ๊กบ้างก่ะได๋ :serius2:
-
อ้าว~ ได้กันแล้วหรือ
โจ๊ก...หนูอดทนใว้นะมันต้องมีสักวันที่หนูจะสมหวัง :ling3:
-
ฮึ่มไฟริศยาฉันพวยพุ่งเลย
เข้าใจหัวอกแม่ยกป่ะคนเขียน
เขียนไห้กล้ากับลูกเต๋าได้กันด้วยอ่า
ทำร้ายจิตใจ :hao5:
-
+1 ให้น้องโจ๊กกก
นางเป็นสัตว์ประหลาดนางยังรู้จักรัก
รู้จักว่ากล้ามีบุญคุณกับมันเลย
แล้วเมื่อคืนนี่ลูกกล้ากับเต๋าเขามีซัมติงกันแล้วหรอ :hao4:
แล้วโจ๊กล่ะะะะ ฮือออออออออออ
อีก 11 วัน อย่าดราม่าหนักเลยน้าาาาา
สงสารโจ๊กกกก .. กิ๊
-
เอาสามพีไปเลย
ไม่อยากสงสารโจ๊กแล้ววว
มันเจ็บปวด
-
OMG!!!! สงสารโจ๊กสุดๆเลย ฮือออออออ
กล้าแม่งใจร้าย เต๋าก็ดีเกินไป ทำไมไม่มีใครสนใจโจ๊กเลยน้า
ทั้งๆที่มันพยายามมากเลยแท้ๆ ; - ; โจ๊กสมหวังไวๆนะลูก กดกล้าเลย สู้ๆ
-
โจ๊กกกกกกก สงสารโจ๊กกกกกกกกกกก :katai1:
-
อดทนไว้นะโจ๊กลูกกกกก :hao5:
-
โอ๊ยโจ๊กลูกกกกก :ling1:
-
สงสารโจ๊ก :hao5:
-
โจ๊กนับวันยิ่งน่ารัก
-
กลายเป็นส่วนเกินไปเลยโจ๊ก :hao5:
-
อยากจะมุดเข้าไปในเรื่องแล้วพาโจ๊กหนี
:katai5:
ต้นกล้านะต้นกล้า..
-
ลูกเต๋าคนดีทำไงให้นายออกไปจากชีวืตโจ๊กเนี่ย
-
โธ่โจ๊กกกกกกกกกก
-
รักโจ๊กกกกกกกกกกก :katai4: :katai4:
อีก11วันจะเกิดอะไรขึ้นบ้างน้า
ปล.สนุกมากเลย o13
-
สงสารโจ๊ก :sad4: อยากให้กล้ารักโจ๊ก
-
"กล้ารักโจ๊ก....กิ๊"
"ที่รักของโจ๊ก..."
"กล้าบอกรักโจ๊ก...."
"ลูบหัวโจ๊ก"
"วาดรูปโจ๊ก....กิ๊"
"ให้ 'โจ๊กตัวเล๊กกก' ด้วยนะกิ๊"
"หาอาหารให้โจ๊กด้วย"
"โจ๊กก็รักกิ๊....รักกล้า...."
"ตลอดดดดดดด...ไปปปปปปปป...."
(http://static.squarespace.com/static/51b3dc8ee4b051b96ceb10de/51ce6099e4b0d911b4489b79/51f7df6ee4b0eda27e6ea813/1375258179588/hilariously-insane-red-band-trailer-for-bad-milo-preview.jpg?format=1000w)
แฮรรรรรรรร่!!!!!!
-
สงสารโจ๊กอ่ะะะ
-
อร้ายยย โจ๊กจ้าาาา คิดถึงมากกกกก//// *จับโจ๊กมาจุ้บหัวเหม่ง*
คิดถึงทั้งโจ๊กทั้งคนเขียนเลยย เปิดเทอมแล้วยุ่งมาก ไม่ได้มาดูตั้งนานตอน 19 ก็มาละ>< แอบตกใจ.....กล้าเต๋า พวกนายได้เสียกันแล้วติ๊T T ฮ่วยยยยยย
สงสารโจ๊กอ่ะ แงๆๆๆ จบสวยๆนะครับ สงสารไอ้โจ๊กมันให้น้องโจ๊กเป็นคนเถอะ พลีสสสสสสสสสสสสสสสส *กระโจนเกาะขาน้ำตานองหน้า* งือออออออว์ (; v;)
-
อยากให้ความทรงจำในอดีตเป็นเพียงฝันร้าย.....
เจ้าสัตว์ประหลาดพุ่งออกมาจากตู้ใบเก่าที่มันซุกซ่อนอยู่
ตรงดิ่งไปยังเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย
อย่างหิวกระหาย
ฉีกกระชากเลือดเนื้ออย่างไม่ปราณี
‘ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย’
ความตาย
ความทรมานก่อนสิ้นใจ
ถือเป็นรสชาติแฝงอันแสนหวาน
วันที่ 20
“นี่เธอยังไม่ไปเรียนอีกเหรอ”
‘กุหลาบ’ คือชื่อของเธอ และเธอยังมีอีกชื่อหนึ่ง เอาไว้สำหรับให้คนอีกกลุ่มหนึ่งเรียกขานเธอ ที่ๆเธอเคยทำงานอยู่ สมัยที่ร่างกายนี้ยังอ่อนเยาว์ ในคณะนางโชว์ชื่อดัง งานคอสตูม ที่เธอว่าเหมาะกันดีแล้วสำหรับใบหน้าที่มีรอยแผลน่าเกลียดน่ากลัวเช่นนี้
.
.
.
.
‘โรส’
.
.
.
.
กาลเวลาไม่อาจลบเลือนทุกสิ่งไปได้เลย
รอยแผลที่มันฝากเอาไว้บนใบหน้าของหล่อนคอยย้ำเตือนเรื่องนี้ ทุกครั้งที่เช็ดเอาเครื่องสำอางหนาเตอะนั้นออกไป
เด็กหนุ่มเจ้าปัญหาบุกมาหากันแต่เช้า เพื่อชวนหล่อนไปขนของทุกชิ้นที่เก็บอยู่ในโรงงานร้างนั่น เขาบอกแก่หล่อนว่าได้ที่ซ่อนใหม่แล้ว ข้าวของบางส่วนคงต้องทำลายทิ้งเสีย เพื่อไม่ให้มีอะไรสาวถึงตัวพวกเขาได้
ตลกดีที่เขากับหล่อน ต้องมาทำในหลาย ๆสิ่งร่วมกัน หล่อนนึกขำ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านั้นแล้ว คนทั้งคู่แทบจะไม่ได้พูดคุยหรือสนใจกันและกันมาก่อน แต่เพราะเรื่องที่หล่อนเป็น ‘กะเทยบ้า ๆบอๆ’ คงจะทำให้เขาจุดประกายความคิดบางอย่างขึ้นมากระมัง
ตามประสาคนช่างฝันที่ไร้เพื่อน
เด็กคนนี้ไม่ต่างจากหล่อนเมื่อหลายสิบปีที่แล้วนักหรอก
“เธอคงไม่ได้ให้ชั้นมาแค่ช่วยขนของใช่ไหม”
“ไหน ๆเราก็ฝ่าฟันด้วยกันมาถึงขนาดนี้แล้ว ถึงคุณน้าจะไม่เต็มใจก็เถอะ ผมมีเรื่องอยากจะถาม....เรื่องเกี่ยวกับ”
“ไอ้สัตว์ประหลาดที่ชั้นเคยเห็นน่ะรึ”
“คุณน้าเคยเห็นจริง ๆใช่ไหม”
“เลิกเรียกชั้นว่าคุณน้าเถอะ....ชั้นมีชื่อนะ....โรส.....ชั้นชื่อโรส”
กะเทยแก่เสยผมยาวรุ่ยร่ายที่ปกปิดสองข้างแก้มเอาไว้ เผยให้เห็นรอยแผลเป็นจาง ๆ ที่ดูเข้ากับใบหน้าเย็นชาของหล่อนดีนัก หล่อนสบตากับเขาอยู่พักหนึ่ง นึกประมวลผลย้อนหลังในสมอง ก่อนจะตอบคำถาม
“ตัวที่ชั้นเคยเห็น.....ไม่เหมือนกับไอ้โจ๊กของเธอหรอกนะ.....มันไม่มีชื่อ.....เพราะว่ามันไม่เคยถูกตั้งชื่อ......ไม่พูด.....เพราะไม่มีใครสอนให้มันพูด......มันแค่กิน.......กินตามคำสั่งจากจิตใต้สำนึกของนายมันก็เท่านั้น แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่ามันภักดี มันเป็นแค่ความตรงการที่จูนกันติดเท่านั้นเองแหละ.....”
“มันมีตัวตนจริง ๆ ไม่ใช่จินตนาการใช่ไหมครับ”
“คิดว่าชั้นบ้างั้นสิ....เธอไม่น่าคิดแบบนั้นนะ ในเมื่อเธอเองก็มีของเธอตัวหนึ่ง”
หล่อนส่งรอยยิ้มเยาะชวนให้เด็กหนุ่มรู้สึกอึดอัด
“นานมาแล้ว......ยังมีกุหลาบกับเด็กผู้ชายอีกคนหนึ่ง......” เธอเหม่อมองออกไปข้างหน้า พึมพำอย่างไม่เต็มเสียง คล้ายกับพยายามเรียกคืนความทรงจำในอดีต
“เด็กคนนั้นชื่อสันติ....สันติกับกุหลาบ คนไร้ค่าที่สังคมไม่เคยมองเห็น......มันไม่ต่างจากที่เธอเจอมานักหรอกต้นกล้า......สัตว์ประหลาดมันเกิดขึ้นมานานแล้ว มันอยู่ข้างในตัวพวกเราทุกคน แต่สำหรับเด็กสองคนนั้น สัตว์ประหลาดของพวกเขาถูกสังคมคอยช่วยหล่อเลี้ยง ให้มันเติบโตและแข็งแกร่งมากขึ้น.....”
“คุณน้า......อึก.......คุณโรส”
“อย่าถามชั้นเลย เรื่องที่เธออยากรู้ คำตอบมันมีอยู่ในใจของเธอแล้ว......”
“ผมขอโทษที่ลากคุณน้าเข้ามาข้องเกี่ยวกับมันอีกครั้ง”
“เพราะมันเป็นชะตาลิขิตยังไงล่ะ......ทั้ง ๆที่เราไม่เคยคุยกัน แต่วันนั้นเธอกลับนึกถึงชั้น เธอขอให้ชั้นแต่งหน้าให้กับเธอ รอยแผลฟกช้ำบนหน้าของเธอเตือนให้ชั้นนึกถึง.....ตัวเอง”
หล่อนลุกขึ้นยืน จูบหน้าผากของเด็กหนุ่ม.....ไม่มีอะไรพิเศษแฝงในนั้น นอกเสียจากความเอ็นดูที่ผู้ใหญ่คนหนึ่งมีให้
“ชั้นไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ ไม่อยากถูกรังเกียจ สมัยนั้น.....การผิดเพศเป็นเรื่องที่น่าละอายมากนัก ชั้นเลือกไม่ได้ต้นกล้า.....ร่างกายของชั้นคอยบังคับจิตใจของชั้น เธอฟังไม่ผิดหรอก ฮอร์โมนพวกนั้นทำให้ชั้นเบี่ยงเบนไปโดยธรรมชาติ มันคือธรรมชาติของชั้น ไม่ใช่จิตใจ ไม่ใช่ความต้องการ มันเหมือนกับที่ผู้ชายเกิดมาเป็นผู้ชาย ผู้หญิงเกิดมาเป็นผู้หญิงนั่นแหละ”
ต้นกล้าเคยอ่านเรื่องพวกนี้ผ่านตามาก่อน......จำไม่ได้แล้วว่าที่ไหน นอกจากพวกกะเทยแท้ที่มีอวัยวะเพศกำกวมแล้ว ยังมีคนที่มีฮอร์โมนผิดปกติจนร่างกายนั้นเบี่ยงเบนเปลี่ยนสภาพ ทำให้มีบางส่วนละม้ายคล้ายเพศตรงข้าม เช่นผู้ชายที่มีเต้านมและเสียงแหลมสูงแบบผู้หญิง ทั้งที่จิตใจยังเป็นชาย... แต่กรณีของหล่อนนั้น คงมีหลากหลายสาเหตุที่บีบคั้นให้หล่อนต้องมีสภาพเช่นนี้
“ชั้นเคยบอกให้เธอฆ่ามัน.....แต่ตอนนี้มันคงสายไปแล้ว แล้วเธอจะทำอย่างไรต่อไป เธอจะปกปิดความลับนี้ไปได้นานแค่ไหน.....เด็กน้อยเอ๊ย.....เธอปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ภายใต้การควบคุมของมัน แค่เพียงไม่กี่วัน เธอก็เผลอใจไปผูกพันกับมันเสียได้”
“ผมฆ่ามันไม่ได้หรอก.....มันผิดอะไร มันก็แค่ต้องการอาหารเพื่อประทังชีวิตเท่านั้นเอง”
“ก่อนหน้านี้มันอยู่ได้อย่างไร.....ก่อนที่เธอจะได้มัน.....”
“มัน......ผม.....อึก.....”
“ใครเป็นคนให้เนื้อมนุษย์แก่มัน.....ใครกันล่ะ.....หึหึหึ”
ต้นกล้ารู้สึกเหมือนน้ำท่วมปาก....
เขาเข้าใจผิดมาโดยตลอด
ใครกันแน่ที่หลงติดกับดัก
ใครเล่าที่ติดหลุมพรางที่ตัวเองสร้างขึ้น
.
.
.
.
หล่อนส่งเขาลงที่ตลาด หลังจากที่กำจัดข้าวของพวกนั้นจนหมดสิ้นแล้ว ข้าวของพวกนั้นรวมถึงโครงกระดูกที่ปราศจากหัวนั่นด้วย เด็กหนุ่มฝังพ่อของเขากับชู้รักเอาไว้ที่บ้าน ส่วนลำตัวนั้น หล่อนคงหาเตาเผาดีดีจัดการกับมันจนได้นั่นแหละ เพราะหล่อนเองก็เคยทำเช่นนี้มาก่อนหลายคราแล้ว
เด็กหนุ่มเก็บเรื่องของหล่อนมาครุ่นคิด
เขามีโอกาสที่จะฆ่ามันตั้งแต่แรกแล้ว วันนั้นที่ห้องใต้หลังคา แต่เขากลับเลือกที่จะเก็บมันเอาไว้เอง
ตอนนั้นด้วย ที่คิดจะทุบหัวมันด้วยก้อนอิฐ.....แต่บางอย่างกลับสั่งให้เขาวางอิฐก้อนนั้นลง......
ดวงตาที่ออดอ้อน.....
เว้าวอน
และภักดี
เขาเอง
ที่ถูกมันครอบงำ
เขาเองที่พ่ายแพ้สายตาอ้อน ๆคู่นั้น และบางครั้งก็เผลอร้องไห้ไปกับมันด้วย
ไอ้โจ๊ก.....เขาพ่ายแพ้แก่ความไร้เดียงสาของมันเข้าให้เสียแล้ว
เขาแพ้ความรักที่มันมีให้กับเขา เด็กหนุ่มไม่ได้คิดถึงความรักแบบชู้สาว แต่เป็นรักแบบถวายชีวิต มันมอบชีวิตให้เขาได้จริง ๆ
“กูจะฆ่ามึงยังไง.....กูทำไม่ได้.....ทำไม่ได้”
.
.
.
.
.
“กล้า............โจ๊กกิน......กิน.....กินได้แล้ว”
ต้นกล้ารู้สึกประหลาดใจ เมื่อเขาแวะไปหาลูกเต๋าแล้วพบรถคันหนึ่งจอดอยู่ และยิ่งประหลาดใจเข้าไปอีก เมื่อเห็นไอ้โจ๊กนั้นกำลังนั่งเท้าคางเป็นเด็ก ๆ อยู่ที่โต๊ะกินข้าว เล็บของมันขูดโต๊ะจนเป็นรอยยาว
“มันกินนมได้แล้ว....ล่อไปเป็นลิตรเลย”
“รถใครน่ะเต๋า”
“อ๋อ....ที่จอดอยู่หน้าบ้านน่ะเหรอ......ของเพื่อนบ้านเอามาฝากไว้น่ะ......พอดี....เอ่อ....โรงรถของเขาเสีย....มันพังคลืนลงมาเลยน่ะ....”
“นายเอามันขึ้นมาข้างบนทำไม ไม่กลัวคนเห็นเหรอ”
น้ำเสียงนั้นแสดงออกถึงความไม่พอใจ ที่อยู่ ๆลูกเต๋ากับไอ้โจ๊กนั้นดูสนิทสนมกันเร็วเป็นพิเศษ หงุดหงิดที่เห็นลูกเต๋านั้นไว้วางใจไอ้สัตว์ร้ายหน้าตาน่ากลัวนั่น ทั้ง ๆที่เกือบจะถูกมันเอาชีวิต
“ลงไปข้างล่างไอ้โจ๊ก.....”
“โจ๊กกิน.......กินข้าวด้วย....กินด้วยกัน”
“กูบอกให้ลงไป!!!!”
“กิ๊”
ไอ้โจ๊กถูกนายของมันตวาดอีกแล้ว มันเดินห่อไหล่กว้าง ๆนั้นจนตัวลีบ(เท่าที่จะลีบได้)อย่างน่าสงสาร เพราะขนาดตัวที่ใหญ่โตเกินมนุษย์ทำให้มันเดินชนนั่นชนนี่จนล้มระเนระนาดไปหมด มันหันมาจ้องนายของมันอย่างตัดพ้อและน้อยใจ แต่ทว่าคราวนี้สายตาออดอ้อนนั้นกลับไม่ได้รับความเห็นใจจากนายของมันอีกแล้ว
ข้อเสียข้อหนึ่งของการเติบโต
คือยิ่งทำให้มันกับนายเหินห่างกันมากขึ้น
“กล้าเป็นอะไร....ไปโกรธมันทำไม”
“เราไม่ได้แค่โกรธมันหรอก....เราโกรธนายด้วยเต๋า ก็ตกลงกันแล้วไงว่าจะให้มันหลบอยู่แต่ในห้องใต้ดินน่ะ”
“เราก็แค่สงสารที่ให้มันอยู่ในนั้น มันเหงามากเลยรู้ไหม วันนี้ทั้งวันนายก็ออกไปข้างนอก ส่วนเราก็ต้องไปเรียน นายน่าจะได้เห็นหน้าของมันตอนที่เรากลับมา มันเศร้ามาก ๆเลยนะ มันดีใจแค่แป๊บเดียวเท่านั้น เพราะว่าเราไม่ใช่นาย มันคอยนายอยู่.....”
“ลูกเต๋า....นายอย่าไปไว้ใจมันมาก เกิดมันหิวแล้วทำอันตรายนายขึ้นมาจะทำไง เราเป็นห่วงนายนะ ขนาดเราเองอยู่กับมันมาก่อนยังอดที่จะกลัวมันไม่ได้เลย เพราะงั้นนายอย่าลงไปหามัน....โดยที่ไม่มีเราเป็นอันขาดเลยรู้ไหม”
“นายแน่ใจเหรอว่าห่วงเรา”
“ทำไมล่ะ....เราต้องเป็นห่วงนายสิ.....ทำไมนายถามแบบนั้น”
“เพราะน้ำเสียงของนายมันดูไม่ใช่แบบนั้นเลยน่ะสิ”
ต้นกล้าดึงตัวของอีกฝ่ายมากอดเอาไว้ ราวกับต้องการจะย้ำเตือนว่าหลังจาก ‘ค่ำคืนพิเศษ’ ของพวกเขานั้น ความสัมพันธ์ของเขาทั้งคู่มันจะไม่เหมือนเดิมแบบที่ผ่านมาอีกแล้ว เขากอดอีกฝ่ายแน่นเพื่อเป็นการยืนยันแก่ตัวเขาเอง เขารักลูกเต๋า และมันจะไม่แปรเปลี่ยนเป็นอื่น
ไม่ว่าใครหรือตัวอะไรก็ไม่อาจทำลายความมั่นคงของเขาได้
“เราไม่เหลือใครแล้วเต๋า เราไม่อยากเสียนายไป......ไม่อยากเสียไปจริง ๆ”
“เราไม่ไปไหน อยู่กับกล้าที่นี่แหละ”
บทรักเร่าร้อนกำลังเกิดขึ้นอีกครั้ง แม้จะเป็นเพียงการสัมผัสภายนอกที่ไม่ได้ลึกซึ้ง แต่มันก็พาพวกเขาไปสู่ดินสวรรค์แสนหวาน ริมฝีปากนุ่ม ๆที่บดขยี้จูบกัน กลิ่นกายที่แสนหอมหวาน.....
รสชาติของความรัก
และในคืนนี้เขากับลูกเต๋าจะนอนกอดก่ายกันทั้งคืนบนเตียงนุ่ม อย่างเช่นในคืนแรก เด็กหนุ่มทั้งสองพอจะเรียนรู้การเสพสมระหว่างเพศเดียวกัน แต่ทว่าพวกเขาไม่ได้ทำแบบนั้น ไม่มีใครสามารถทำร้ายอีกฝ่ายได้ลง มันจึงเป็นแค่การสัมผัสกันทางด้านนอกเท่านั้น
.
.
.
.
“กล้า......เกลียดโจ๊ก........เกลียดโจ๊กแล้ว”
เกลียด.....คำ ๆนี้เป็นของใหม่สำหรับไอ้โจ๊ก แววตาของต้นกล้าในวันนี้ไร้ซึ่งความอารี ดังเช่นที่เคยมีให้มันอย่างที่แล้วมา ความเจ็บปวดนี้กำลังส่งผลต่อมัน มันกำลังคลุ้มคลั่ง เมื่อบางอย่างในตัวมันกำลังต่อสู้กัน
ความเกลียดชัง
ความน้อยเนื้อต่ำใจ
ความปรารถนาในตัวของผู้เป็นนาย
อยากจะฉีกกระชากเปลือกที่ห่อหุ้ม จนเห็นเพียงเนื้อหนังขาว ๆ อยากโลมเลีย กอดรัดให้สาแก่ใจ ความต้องการที่ถูกเก็บเอาไว้กำลังปะทุขึ้นมาอีกครั้ง
ทำไมไอ้โจ๊กถึงต้องอดทนด้วยเล่า
ทำไมต้องนึกห่วงหาอีกฝ่าย
ทั้งที่เขาไม่เคยรักมัน
มันจะทำอย่างที่ใจต้องการบ้างได้ไหม
ดวงตาออดอ้อนนั้นแปรเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ ตัวของมันสั่นเทิ้ม ไม่ช้ามันก็ส่งเสียงคำรามดังกึกก้อง พร้อมกับปีกที่สยายกางออกจนสุด.....
กล้าจะเป็นของโจ๊กได้ไหม
เป็นของโจ๊ก....
เหมือนที่โจ๊กเป็นของกล้า
.
.
.
.
.
“ไอ้เบนซ์.....มึงเลิกคร่ำครวญเสียทีเถอะ”
น้ำเสียงแข็งกร้าวนั้นตวาดอย่างรำคาญใจ ใส่เด็กหนุ่มที่กำลังร้องไห้อย่างขวัญเสีย
“มันฆ่าพ่อแม่กู....เพราะมึง....เพราะมึง”
ไอ้เสือถีบเข้าที่ชายโครงของไอ้เบนซ์จนล้มกลิ้งไม่เป็นท่า ก่อนจะลงไปชกซ้ำสามสี่หมัดจนเพื่อนของมันเลือดกบปาก
“เพราะไอ้เหี้ยกล้าต่างหาก.....เพราะมันกับไอ้ตัวเหี้ยนั่น มันฆ่าไอ้แจ๊ค ฆ่าเพื่อนเราทุกคน รวมถึงพ่อแม่มึงด้วย มิหนำซ้ำพวกกูยังต้องตกที่นั่ง กลายเป็นฆาตกร มึงไม่อยากล้างแค้นเหรอ ไม่อยากให้มันชดใช้อย่างสาสมเหรอไอ้หน้าโง่เอ๊ย”
“ฮึก.....ฮึก.....มึงก็เห็น....ขนาดถูกยิงแสกหน้ามันยังไม่ตายเลย”
“แล้วไง......ที่มันโดนไปก็แค่กระสุนนัดหนึ่ง ลองจับมันเผาหรือไม่ก็ระเบิดมันสิวะ ดูสิมันยังจะรอดไหม ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
ไอ้เสือหัวเราะอย่างเสียสติ ในใจของมันมีแต่ความเคียดแค้นจนไม่อาจเก็บงำกิริยาให้นิ่งแบบผู้นำได้อีกต่อไป มันถึงระเบิดเสียงหัวเราะดังยาวอย่างสาแก่ใจ
“กูจะจับตัวคนที่มันรักมาทำลายทิ้งซะ.....ต่อหน้าต่อตามัน กูจะจับอีตุ๊ดหน้าขาว....อีลูกเต๋ามาข่มขืนให้ยับ แล้วกรีดหน้ามันให้เป็นแผล ต่อหน้ามัน กูจะทำให้มันเจ็บ เหมือนที่มันทำกับพ่อแม่มึงไงไอ้เบนซ์.....”
ไอ้อัดผงสีขาวเข้าไปปึ้ดใหญ่ ๆ
มันมาไกลเกินไปแล้วเช่นกัน
-
OMG............. :hao5: :hao5: :hao5: น้องโจ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อีกสิบวันเอ๊งงงงงงง
-
+1 ค่ะ สำหรับตอนนี้บีบหัวใจเรามากมาย
ฮืออออ น้ำตาไหลเลยอ่ะ ตวาดโจ๊กทำไม
ไม่รักก็ปล่อยโจ๊กไปเลย กล้าเห็นแก่ตัวมาก
คิดถึงแต่คนอื่น ถ้าเราเป็นโจ๊กจะฆ่าให้ตายทั้งคู่
อินมากกกก อีกสิบวันสุดท้ายยยยย
รออย่างไร้ความหวัง :m15:
-
โจ๊กกกกกกกกกกกกก :hao5: :hao5: :hao5:
ทำอย่างที่นายอยากทำเลย
กิ๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :katai1: :katai1: :katai1:
-
อ๊าก สงสารโจ๊กอ่ะ
-
สงสารโจ๊ก แต่ก็กลัว กิ๊
-
โจ๊ก น่าสงสารจัง :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
-
โจ๊กจัดการเลยลูก :hao6:
-
แย่แว้ว ไอ้เสือมันบ้าแล้ววววว
-
มีแต่เรื่องร้ายๆอ่าตอนนี้
รู้สึกใจหายวาบ
สงสารโจ๊ก
เป็นห่วงกล้า
โอ้ยคนเขียนต้องรับผิดชอบ
ที่ทำให้เราเริ่มจะปวดตับแล้วอ่ะ :hao5:
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
ฮืออออ สงสารทุกคนเลยยย
-
มันจะกลายเป็นแบบนี้มั้ย
ต้นกล้า = สันติ
ลูกเต๋า = กุหลาบ
อะไรแบบนี้
-
พูดไม่ออกอีกแล้ว
สงสารโจ๊ก กล้าทำไมถึงทำกับโจ๊กเหมือนเลี้ยงตัวอะไรสักอย่าง
คิดอยากให้ความรักก็ให้ คิดจะสงสารก็สงสาร พอนานๆทีก็เริ่มห่างออกมา พอเจออะไรใหม่ก็เริ่มตีจาก ไม่ได้ต่างอะไรกับของเล่นที่ถูกทิ้งเลย :katai1:
-
สงสารโจ๊กแต่ก็กลัวๆนะ...คงข่มขืนแน่ๆ
-
โจ๊กลูกกกกก อดทนไว้ลูก สติ สติ
-
สงสารโจ๊กมากๆเลยง่า T o T
-
ทำไมต้นกล้านิสัยงี้ห๊าาาา!! น่าเกลียดมากกกก ทู้เรสสสสสสสสสส~~~= "= แง่งงงงงง จับตีตูดสักป้าบๆๆ
ถ้าอยู่ในเรื่องอยากจะพาโจ๊กหนีจากคนนิสัยแบบนี้มาก แม่มมมม พอตอนไม่เหลือใคร ไอ้โจ๊กอันนั้นไอ้โจ๊กอันนี้มีประโยชน์สำคัญนักหนา มาตอนนี้ เหอๆ ทำอย่างกับโจ๊กเป็นสิ่งของไม่มีความรู้สึก อยากใช้งานค่อยใส่ใจพอหมดประโยชน์แล้วก็แทบเขี่ยหนี โว๊ยยยย ปั้ดเสยกบาลแยก นิสัยแกทุเรศน่าเกลียดยิ่งกว่าตัวประหลาดอย่างโจ๊กอีก ดูปากนิชานะคะ ทุเรศ~~=____=" *ไอ้นี้อินจัด*
ระบายอารมณ์แล้วโล่ง 555 คิดถึงคนเขียนน่าา เนื้อเรื่องสนุกเข้มข้นขึ้นทุกวัน>< เป็นกองอวยน้องโจ๊กคะ เรื่องนี้โจ๊กเป็นพระเอก *ชูป้ายไฟ*
ปล.สั่งหนังสือพี่ยศไปแล้ว เอาไปเป็นค่าอาหารไอ้เมววไมเคิลซะนะคะ 5555 แต่กว่าจะสั่งได้ก็โชว์โง่ให้โลกเห็นไปหลายดอกT T *โธ่ ชีวิต....ไม่รักจริงไม่ทำนะ 555*
-
สงสารทุกคนเลย :z3:
-
ดันน้องโจ๊กก่อน พรุ่งนี้กลับไปจะรีบแต่งต่อ(กลับมา ตจว. และแต่งค้างไว้ในโน้ตบุ๊คได้ครึ่งนึง แต่ลืมก๊อปเอามาด้วย T^T) คงได้อ่านอาทิตย์หน้านะ
-
รอโจ๊กกก สู้ๆค่า
-
ประตูสู่ห้องใต้ดินที่ทั้งกว้างและมืดมิด ราวกับอีกมิติที่ปราศจากแสงถูกเปิดแง้มอย่างช้า ๆ
เด็กหนุ่มควานหาสวิตซ์ไฟอยู่ครู่หนึ่ง ไม่นานนักแสงสว่างสีขาวก็ก่อกำเนิดขึ้น ลำแสงสว่างวาบจากหลอดไฟนีออน สาดกระทบผนังที่ทาด้วยสีขาว ห้องโล่ง ๆที่มีเพียงตู้เหล็กไม่กี่ใบจัดวางชิดผนังอย่างเป็นระเบียบ
ตรงกลางห้องนั้น มีร่างของบางสิ่งนอนหมอบอยู่ ไอ้สัตว์ประหลาดฟุ่บนิ่งคล้ายกำลังหลับใหล ทว่าดวงตาของมันยังคงลืมโพลงค้างไว้อย่างนั้น มันได้ยินเสียงเปิดประตู และเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคย แต่ทิฐิในตัวมันสั่งให้มันนอนนิ่งไม่ไหวติง ไม่หันไปดูและแสดงท่าทางดีใจอย่างทุกครั้ง
“กูเอาเนื้อสดมาฝากมึง.....สดจริง ๆไม่ปรุงรส หวังว่าคงจะแก้ขัดได้บ้าง.....”
“.......”
“ไอ้โจ๊ก”
มันส่งเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ และไม่ยอมหันไปมองผู้เป็นนาย ต้นกล้ายืนจ้องมันอย่างลังเลอยู่อึดใจหนึ่ง คล้ายกำลังชั่งใจที่จะทำบางอย่าง เขาค่อย ๆวางถาดเนื้อลง และมืออีกข้างหนึ่งกำลังกำบางสิ่งแน่น
เธอต้องฆ่ามันนะ....
ฆ่ามัน
ฆ่ามัน
ฆ่ามันเสีย!!!!
เด็กหนุ่มเงื้อมือขึ้นสุดแขน สายตาจับจ้องไปที่คอของมันอย่างแน่วแน่ ชั่วพริบตา เจ้าสัตว์ประหลาดหันมาเผชิญหน้ากับเขา....
ดวงตาของมัน สบกับดวงตาของเขา
เขามองเห็นความรวดร้าวในแววตาคู่นั้น
และมันเองก็มองเห็นความรู้สึกผิดไหววูบในดวงตาของเขาเช่นกัน
“กล้า.....เกลียด.....โจ๊ก.......ฆ่า.....ฆ่า....ฆ่าโจ๊ก....เลย”
“.......”
วันที่ 21
เขาทำไม่ได้จริง ๆ ภาพของมันที่หมอบราบอยู่ตรงแทบเท้าของเขา ไม่ใช่การอ้อนวอนขอชีวิต แต่เป็นการมอบชีวิตให้อย่างศิโรราบ หัวของมันถูที่ท่อนขาของเขา คล้ายลูกหมาที่กำลังออดอ้อน ทว่าตัวมันในยามนี้กลับดูละม้ายคล้ายผู้ชายตัวโตคนหนึ่ง กำลังวิงวอนต่อเด็กหนุ่มธรรมดาอย่างเขา
มันทำให้เขาเจ็บปวดไปด้วย
ทำไมมึงต้องเป็นสัตว์ประหลาดด้วยไอ้โจ๊กเอ๋ย
ทำไมมึงถึงต้องหล่อเลี้ยงชีพด้วยเลือดเนื้อด้วย
“กล้า....ตื่นได้แล้ว วันนี้นายต้องไปโรงเรียนสักที ไม่งั้นหมดสิทธิ์สอบ”
เขาเอาแต่นอนคิดเรื่องของมันจนนอนไม่หลับทั้งคืน ทั้งคำพูดของกะเทยกุหลาบ ตัวประหลาดที่เจ้าหล่อนเคยเห็นจะแสนรู้และภักดีได้อย่างไอ้โจ๊กไหม
เขาลุกขึ้นจากเตียงด้วยความอ่อนล้าเหลือกำลัง ภายในเวลาไม่ถึงเดือน มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายเกินจะแบกรับได้ไหว ทั้งการฆ่านองเลือด ทั้งคำโกหกคำโต
เขานั่นแหละที่น่าจะเป็นฝ่ายตาย ๆไปเสียตั้งนานให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
มือขาวซีดฉวยโทรศัพท์ขึ้นมาดู มิสคอลเกือบร้อยสายจากแม่ของเขา และข้อความอีกเป็นสิบที่หล่อนส่งมา ต้นกล้ามองมันอย่างชั่งใจ
ก่อนจะกดลบทุกอย่างทิ้งไป
กี่วันแล้วที่เขาไม่ได้กลับบ้าน
แค่ไม่กี่วัน แต่ดูเหมือนยาวนานเหลือเกิน แต่เป็นความยาวนานที่ไม่ได้รู้สึกทุรนทุรายอะไรนัก
เด็กหนุ่มล้างหน้าล้างตาอย่างลวก ๆและแต่งตัวไปเรียนพร้อมลูกเต๋า ก่อนออกไป เขาไม่ลืมแวะเอาถาดเนื้อสดให้มัน ไอ้โจ๊กยังคงนอนอยู่ในท่าเดิมเหมือนเมื่อวาน นอนหมอบคว่ำอย่างหงอยเหงา มันไม่หันมามองเขาด้วยซ้ำไป
.
.
.
.
.
ตลอดทั้งวัน สรรพเสียงต่าง ๆในห้องเรียนไม่ได้เข้าสู่สมองเขาเลยสักนิด
ตุ่บ!!!!
แปรงลบกระดานตกลงกระทบหัวของเขาด้วยความแรงไม่ใช่น้อย เพียงแค่นั้นก็พอจะเรียกสติของเขากลับมาได้ชั่วขณะหนึ่ง เพื่อน ๆในห้องต่างหัวเราะคิกคัก สภาพของเขาคงดูไม่จืดเลยทีเดียวในตอนนี้ ทั้งผมและเสื้อพละเปรอะเปื้อนไปด้วยผงช็อค
“มึงน่ะ.....ถ้าไม่ตั้งใจเรียนก็ออกไปเลย กูอนุญาต”
เขาได้ยินเสียงลูกเต๋าโวยวายใส่อาจารย์คนนั้น.....นี่หรือคำพูดของคนเป็นครู ทำไมกับพวกไอ้เสือ ครูพวกนี้ไม่กล้าเหมือนอย่างที่ทำกับเขาบ้างนะ ทำไมทุกครั้งที่เขาโดนแกล้ง ถึงไม่มีใครหน้าไหนยื่นมือเข้าช่วยเลยล่ะ ทำไมอาจารย์พวกนั้นถึงได้ทำเป็นมองไม่เห็น ตอนที่เนื้อตัวของเขาเปียกปอนไปด้วยฉี่เหม็น ๆ หรือหน้าตาที่บวมปูดกลับบ้านเกือบทุกวัน
เขานั่งอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งมีใครสักคนมากระชากแขนของเขา ฉุดกระชากให้ลุกขึ้นยืน เสียงอาจารย์ด่าทอ สลับกับเสียงของลูกเต๋าที่พยายามจะปกป้องเขา
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!” เด็กหนุ่มแผดเสียงลั่นอย่างเหลืออด เขาสะบัดแขนออกจากการฉุดกระชากนั้น และผลักอาจารย์สอนสุขศึกษาวัยกลางคนจนหงายหลังล้มก้นกระแทกพื้น
สรรพเสียงจ้อกแจ้กนั้นเงียบสงัดลงไปในทันที
.
.
.
.
.
เขาวิ่งจากมา
จากมาจากความวุ่นวายทั้งหลาย
วิ่งออกมาจากโรงเรียนที่เปรียบดั่งขุมนรกมาตลอดหลายปี
วิ่งตัดผ่านสวนสาธารณะซึ่งเป็นทางผ่านกลับบ้าน
เหนื่อยเหรอเกินแล้ว
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เขาคงหาทางทำให้อาจารย์คนนั้นกลายเป็นอาหารของไอ้โจ๊ก แต่เขาทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว เขาทรุดกายลงพิงต้นไม้ใหญ่ สวนสาธารณะในยามสายแบบนี้ผู้คนดูบางตา แต่ก็ไม่ถึงกับรกร้างว่างเปล่า
เขาหลับตาลง
สายลมเย็นเอื่อย ๆผัดผ่านใบหน้าของเขา จนเหงื่อนั้นระเหยจนแห้งไป
เขาฝันถึงชายแก่ที่มีฟันน่าเกลียดคนนั้น เจ้าของคนก่อนของไอ้โจ๊ก
คนที่เขาไม่เคยคิดหาคำตอบ ว่าเป็นใครกันแน่
คนหรือว่าปิศาจ
ชายแก่คนนั้นดักรอเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เหมือนกับที่ดักรอเขา
‘รับไปสิ......มันเป็นของเธอแล้ว’
ชายแก่พูดกับเด็กคนนั้น บรรยากาศที่รายล้อม พอจะบอกได้คร่าว ๆ ว่าเป็นยุคสมัยใด
Rrrrrrrrr…..
ไม่รู้ว่าเขาหลับไปนานแค่ไหน รู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่เสียงโทรศัพท์นั้นดังขึ้น เขาล้วงมันออกมาจากกระเป๋ากางเกง ลูกเต๋านั่นเองที่โทรหาเขา
“ฮัลโหล”
“กล้า.....ตอนนี้กล้าอยู่ไหน”
“อยู่ที่สวน”
“ไอ้บ้าเอ๊ย ทำคนอื่นเขาเป็นห่วงไปหมดเลยรู้ไหม นายเล่นเอาทุกคนตกใจหมดเลย ขนาดไอ้แก่ขาโหดยังหน้าซีดเลย เราเลยบอกว่ากล้าป่วย....”
“เหรอ.....แล้วแกว่าไง เราจะโดนทัณฑ์บนไหมวะเต๋า”
“ตอนแรกอ่ะจะโดนแล้ว เรากับเพื่อน ๆช่วยกันพูดให้ มีคนเห็นใจหลายคน พวกเราช่วยกันพูดเรื่องไอ้เสือด้วย ไอ้แก่(ฉายาอาจารย์คนนั้น)แม่งเงียบเลย มันก็รู้ว่ากล้าโดนมาหนัก แต่ไม่เคยช่วย.....”
“ขอบใจนะ”
“เออ...รออยู่นั่นแหละ เดี๋ยวไปหา......เฮ้ยยยยยยย ปล่อยยยยยยย....อื่ออออออออออ”
“ลูกเต๋า......เป็นอะไร ลูกเต๋า!!!!”
เด็กหนุ่มตาสว่างเป็นปลิดทิ้ง เมื่อได้ยินเสียงกุกกักเล็ดลอดออกมาจากทางปลายสาย เสียงต่อสู้ขัดขืน และเสียงหัวเราะที่คุ้นหูเหลือเกิน
“ไง.....ไอ้เหี้ยกล้า”
“อ่ะ.....ไอ้เสือ.....”
“เออ....กูเอง กูขอยืมตัวน้องเต๋าไปเล่นด้วยสักสองสามวันได้ไหมวะ ฮะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
.
.
.
.
.
แย่แล้ว
เขาลืมพวกมันไปเสียสนิท
ไม่น่าหลงวางใจว่าเรื่องทุกอย่างจะเรียบร้อยเลย
ลูกเต๋าบอกกับเขาว่าพวกมันตอนนี้กำลังถูกตำรวจไล่ล่าตามตัวอยู่ และมีข่าวลือแว่วมาว่าพวกมันได้หนีออกไปกบดานตามชายแดนบ้าง ประเทศเพื่อนบ้านบ้าง ต้นกล้าเองก็พอรู้ ว่าบ้านของไอ้เสือนั้นค่อนข้างจะมีฐานะ และคนในครอบครัวล้วนเป็นคนมีอิทธิพล เกี่ยวข้องกันกับพวกมีสี ไม่อย่างนั้นแล้วจะหายาเสพย์ติดมาในปริมาณมาก ๆ แบบนั้นได้จากที่ไหน แถมทุกเรื่องที่มันเคยก่อกันเอาไว้ ตัวมันและเพื่อนพ้องก็ลอยตัวรอดไปได้ทุกครั้ง
แต่หนนี้ไม่เหมือนที่ผ่านมา ไม่ใช่เรื่องยาหรือหรอกพาเด็กสาวมาคร่าสวาท แต่เป็นคดีฆาตกรรมโหดสะเทือนขวัญ ไม่มีใครสาวมาถึงเขาและไอ้โจ๊ก ใครเล่าจะคิดว่าศพเละ ๆ ที่เหมือนกับถูกเทออกมาจากเครื่องบดเหล่านั้น จะเป็นฝีมือของไอ้สัตว์ประหลาดมีปีก
“โจ๊ก.....มึงต้องช่วยกูนะ....เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”
ต้นกล้าวิ่งกระหืดกลับหอบกลับไปยังบ้านของลูกเต๋า ตรงดิ่งไปยังห้องใต้ดิน แต่ภาพที่เห็นตรงหน้ากลับทำเอาตัวของเขาแข็งทื่อและสั่นสะท้าน ไอ้โจ๊กนั้นกำลังเหยียดกายยืนขึ้นเต็มความสูงและกางปีกของมันออกจนสุด ดวงตาออดอ้อนของมันบัดนี้กลับดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก มันจ้องมองเขา ในมือของมันกำแขนของซากศพหญิงสาวที่ปราศจากหัว กลิ่นเน่าเหม็นตลบคลุ้งไปทั่ว ที่พอมองรู้ว่าเป็นผู้หญิงนั้น เขาดูเอาจากเสื้อผ้าของศพที่สวมใส่อยู่
มันไปจับผู้หญิงคนนี้มาจากไหน ต้นกล้าพยายามคิดหาคำตอบ เขากับลูกเต๋าขังมันเอาไว้ ตอนที่ออกไปเรียน แล้ว......
ประตูที่เปิดออกไปสู่ทางระบายน้ำที่ลูกเต๋าเคยบอก เปิดออกกว้าง เป็นไปได้หรือ ที่มันจะออกไปฆ่าใคร....ในเมื่อขนาดตัวของมันในตอนนี้ ไม่สามารถผ่านช่องประตูไปได้แน่ ๆ
ไม่ทันได้คิดหาคำอธิบายอื่นที่ตามมาอีก ไอ้สัตว์ประหลาดกระโจนขึ้นเพียงครั้งเดียวก็ประชิดถึงตัวเขา ร่างของเด็กหนุ่มล้มตัวลงนอนราบไปกับบันไดห้องใต้ดิน ต้นกล้าได้แต่จ้องมองไอ้โจ๊กที่แปรเปลี่ยนไปด้วยความหวาดกลัว
ไม่มีเสียงพูด
ไม่มีคำออดอ้อนตัดพ้อ
มีเพียงลมหายใจที่อบอวลไปด้วยกลิ่นคาวเน่าของซากศพ มันหายใจรดเขาและขู่คำรามอย่างโหดร้าย
“แฮ่”
“อ่ะ....ไอ้โจ๊ก....นี่กูเอง กูไง.....ต้นกล้า....ที่รักของมึงไง”
“ที่....รัก.....” มันทวนคำของเขา ก่อนจะคำรามออกมาสุดเสียง เด็กหนุ่มรู้สึกหวาดกลัวจนแทบหยุดหายใจก็คราวนี้ เมื่อนึกถึงความตายที่กำลังจะมาเยือน
“ไม่...มี....ไม่...มี....ที่รัก.....อีกแล้ว”
ไอ้โจ๊กเหวี่ยงร่างของต้นกล้าลงไปกองบนพื้นห้องใต้ดิน เด็กหนุ่มรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่าง มันกระโดดขึ้นมาคร่อมร่างของเขา กรงเล็บของมันฉีกกระชากเสื้อผ้าของผู้เป็นนายออกจนเกือบจะเปลือยเปล่า
“ยะ....อย่า....ไอ้โจ๊ก”
ลิ้นสาก ๆของมันเลียไปทั่วร่างของเขาจนชุ่ม มันจ้องมองเขา....ไม่ใช่สายตาของผู้ล่าที่จ้องมองอาหาร ต้นกล้าคุ้นชินกับสายตาแบบนั้นดี
สายตาของไอ้ชดที่จ้องมองเด็กชายตัวน้อย
กลัวเหลือเกิน
นี่มันไม่ใช่ไอ้โจ๊กที่เขารู้จัก
ไม่มีอีกแล้ว
กรงเล็บของมันตะครุบข้อมือของเขาเอาไว้ เด็กหนุ่มสิ้นไร้เรี่ยวแรง ปล่อยให้มันสูดดมร่างกายของเขาอยู่อย่างนั้น มันเป็นตัวผู้ และโตเต็มที่แล้ว สิ่งที่มันต้องการ นั่นก็คือการผสมพันธุ์
ทว่าเขาไม่ใช่สัตว์ประหลาดแบบมัน
เขาไม่ใช่เพศเมียเสียด้วยซ้ำไป
แล้วทำไมมันถึงได้.....
“ไป.....ไปปปปปป......ออออกกกกกกไปปปปปป”
มันกุมหัวอย่างเจ็บปวด และปล่อยเขาเป็นอิสระในที่สุด ไอ้โจ๊กขดตัวเป็นก้อนกลมขนาดใหญ่ยักษ์ ท่าทางของมันในตอนนี้เหมือนกำลังอดกลั้นอย่างสุดความสามารถ
“โจ๊ก.....โจ๊กกกก....รักกก....รักกก....กรรรร์”
สุดท้ายแล้วมันเป็นฝ่ายจากไป ต้นกล้าได้แต่นั่งกอดตัวเองอย่างหวาดกลัวสุดชีวิต ไม่มีสติแม้แต่จะคิดหนี นานที่เดียวกว่าเขาจะรู้สึกว่าไอ้โจ๊กไปจากห้องนี้แล้ว เด็กหนุ่มไม่ได้ยินแม้แต่เสียงโครมคราม และเสียงกระจกแตก เขานั่งอยู่อย่างนั้นทั้งคืน และไม่มีใครสักคนที่โผล่มาช่วยเขา
“ฮะฮะฮะ....ต้องช่วยเต๋า....ช่วยเต๋า......ช่วยคนเดียวก็ได้....ฮะฮะ....”
กว่าสติจะกลับคืนมาได้ เด็กหนุ่มกลับรู้สึกว่าตัวเองโชคดี ที่ไม่มีใครโผล่เข้ามาช่วย ต้นกล้าจ้องมองศพของหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายฝีมือของไอ้โจ๊ก และมองไปยังทางระบายน้ำที่อยู่ติดกันกับห้องนี้
อันดับแรกเขาต้องซ่อนศพก่อนสินะ
.
.
.
.
.
To be con
อีก 9 วัน
(คำผิดเอาไว้มาสกรีนดูทีหลังนะคะ เหนื่อยมว๊ากกก ขอไปปั่นอีกเรื่องก่อนเน้อ)
.............................
และขอฝาก
ข้างบ้านของจ่อยมีปิศาจอาศัยอยู่
แนวเด็กน้อยจิตป่วน ครอบครัวหรรษาเด้อค่า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44423.0
-
ฮือออออ มาสั้นอ่ะวันนี้
เหลืออีกแค่ 9 วันเอง จะร้องไห้
สู้ๆนะคะ เรารออยู่
ตอนนี้พีคขั้นสุดแล้วสินะ
โจ๊กก แกรักกล้านะ อย่าทำแบบนี้เลย
:mew6:
-
เย้ ได้อ่านแล้ววว ต้นกล้าหนูจะทำอย่างไรต่อไปล่ะลูก
-
อยากอ่านต่ออ่ะ ค้างคา
จริงๆก็ไม่เชียรลูกเต๋าหรอก แต่...มันสงสารไปหมดอ่ะ
-
สนุกจังเลยอ่าาา อ่านรวดเดียวเบย :o8:
มันแหวกแนวฝุดๆอ่าาา โจ๊กตอนโตเต็มวัยนี่ เวอร์ชั่นเดม่อนป่ะคะ แต่ไม่มีเขาใช่ป่ะ
ส่วนเจ้าเสือตัวร้ายก้อแอบเท่นิดๆป่ะ? 555+
รอลุ้นต่อไป อิอิ แต่เค้าว่าเค้าพอเดาได้นะว่าผู้หญิงที่โจ๊กกินรายล่าสุดเป็นใคร
ปล. โจ๊กเวอร์ชั่นเด็กนี่เราว่าน่ากลัวมากๆอ่ะ เห็นรูปที่โพสแล้วยิ่งหยึย!!
-
ตอนจบกล้าบ้าแน่ๆ
-
ว่าแล้วเชียวต้องมีซีนหนักหน่วง
ปวดตับเว้ย
หิวข้าวด้วยเม้นแต่เช้ายังไม่ได้กินข้าวเลย
ปวดตับไปพร้อมๆกับหิวข้าวเลยไม่รู้อารมไหนแล้ววุ้ย
ตอนนี้น่าสงสารไปซะทุกคนเบย
เศร้า :hao5:
-
เหลืออีก 9 วันเอง จะร้องไห้ :mew4: :mew6: :katai1:
-
สงสารทั้งโจ๊ก ทั้งกล้า แต่ลูกเต๋าจะรอดไหมเนี่ย
-
น้ำตาไหลพราก คนอ่านเตรียมมีดมาแทงตัวเองรอละ 555
-
9vol6fmhkp8'w,jivflyd8o""""l'lkiF0Ud :hao4:
-
9vol6fmhkp8'w,jivflyd8o""""l'lkiF0Ud :hao4:
ตอนสุดท้้ายคงไม่รอดสักคน....สงสารโจ๊ก
ชิมิค๊า
-
ถ้ารวมเล่มจะตั้งชื่อว่าอัลไลดี ช่วยคิดชื่ออังกฤษเกร๋ๆหน่อยสิเคอะ
Monster in Box.....
-
แต่งได้ดีมาก น่าติดตามมาก สนุกมากครับ โอ้ย ลุ้นไปกับต้นกล้า
-
9 วันที่เหลือนี่ ดราม่าล้วนๆเลยป่ะเนี่ย T o T
-
อีกเก้าวัน จะดราม่าล้วนๆรึไม่
-
เพิ่งมาเจอเรื่องนี้เมื่อคืน ก็รวดดดดดยาวมาเลยค่ะ วางไม่ลงตัดจบไม่ได้ซะที
ขออีกตอนๆอยู่นั่นแหละ จนวันนี้มีสอบ GAT PAT ค่ะแต่นอนซะเที่ยงคืนกว่า T ______ T (มัวแต่อ่านไม่ยอมนอน)
แงงงง แถมพออ่านก่อนเข้าห้องสอบ(อะไรจะขยันขนาดนี้)คือเอาเก็บไปคิดตอนสอบเลยค่ะ
ตอนนั้นอ่านค้างไว้ถึงตอนที่โจ๊กได้ยินกล้ากับเต๋าหยอกล้อกันหลังจากมีอะไรกันแล้วน่ะค่ะ แบบ โอยยยยยยย ใจนี่ฟุ้งมาก
คิดไปหมดว่าต่อไปจะเป็นยังไง สงสารโจ๊กมากๆ T T .. เอาจริงๆเลยนะคะ ไม่เคยอินนิยายเรื่องไหนเท่าเรื่องนี้มาก่อนเลย
คือเรื่องอื่นอ่านแบบวางไม่ลง ก็มีค่ะ แต่เรื่องที่ทำให้เราคิดขนาดที่เลิกอ่านไปแล้วก็ยังวนอยู่ในหัวได้เนี่ย น้อยมากกกกกกกๆๆจริงๆ
เรื่องนี้คือหนึ่งในไม่กี่เรื่องจริงๆค่ะ เราชอบมากเลยตั้งแต่ตอนแรกยันตอนนี้ ไม่มีตอนไหนที่ไม่ชอบเลยจริงๆ
อินกับคาแรคเตอร์มากๆ ชอบต้นกล้านะคะ .. คือในความคิดเราต้นกล้ายังมีความเป็นคนอยู่นะ มีจิตสำนึกอยู่ว่าสิ่งที่ทำมันไม่ดี
ยังมีมุมอ่อนแอ หวาดกลัวกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป กลัวผลที่ตามมาจากการกระทำ สรุปง่ายๆคือยังเป็นมนุษย์โง่ๆอยู่ดีค่ะ
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นด้วยความเป็น 'มนุษย์' นี่แหละที่ทำให้ต้นกล้ามีความรู้สึกที่ไม่ควรจะรู้สึกอยู่ด้วย ......... #ซึ่งก็ลุ้นจะตายแล้วค่ะ TT
ขอเม้นถึงนิยายบ้างแล้วกันนะคะ (ข้างบนนี่อะไร เพ้อเจ้อล้วนๆ OTL)
ส่วนตัวมีเรื่องนึงที่ติดค้างอยู่ในใจตั้งแต่ที่อ่านมาเรื่อยๆแล้วค่ะ นั่นคือ .. เราสัมผัสไม่ถึงความรักของกล้ากับเต๋าเลย
ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่าทำไม คือนิยายเรื่องอื่นก็มีแหละที่นายเอกหรือพระเอกเคยมีแฟนเก่า หรือชอบคนอื่นก่อน อะไรแบบนี้
แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยที่เราอ่านแล้วไม่รู้สึกว่าสองคนนี้รักกันเลยค่ะ คืออาจจะคิดมากไปว่าเต๋าเข้ามาเพราะบางอย่างจริงๆ
บางอย่างที่ไม่ใช่แบบ ใจแลกใจ รักจากใจจริง อะไรแบบนั้นน่ะค่ะ คงมองโลกแง่ร้ายไปเองก็ได้ . ___ . ..
แต่นอกจากเรื่องนี้ทุกอย่างทุกฟีลคืออินหมดจริงๆค่ะโดยเฉพาะความรู้สึกของโจ๊ก คือสงสารมากๆ T ______ T
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์แล้วก็ขอบคุณจริงๆค่ะสำหรับนิยายดีๆ ^^
ส่วนเรื่องชื่อภาษาอังกฤษ เราขอแนะนำแค่ THE MONSTER อะไรแบบนี้ก็โอเคแล้วนะคะ คลาสสิคดี > <
สู้ๆค่า ~ <3
-
โตเต็มวัยแล้วโจ๊ก สภาพเปลี่ยนไปถึงระบบสมอง
เริ่มโหดร้ายตามสัญชาตญาน แต่จิตใต้สำนึกที่ยังจำกล้าได้อยู่ แต่ต่อไปจะเป็นยังไง
น้องเต๋าจะโดนรุมโทรมแล้ว
คนอย่างกล้า ขี้ขลาดขนาดนั่น จะช่วยยังไงได้
ลุ้นสุดๆ
อ่านไปใจเหวี่ยงไปเหวี่ยงมา ยังกะนั่งรถไฟเหาะตีลังกา
เหนื่อยมาก 555
รวมเล่ม ชื่ออังกฤษ ประมาณ My monster ดูหวานๆขื่นๆดีนะ
-
ตอนสุดท้้ายคงไม่รอดสักคน....สงสารโจ๊ก
ชิมิค๊า
ถะ....ถูกต้องนะคร๊าบบบบบ ฮรือออลืมเปลี่ยนภาษาอีกแล้ว Q_Q
-
วันที่ 22
นี่มันอะไรกัน
ลูกเต๋าสะดุ้งตื่นขึ้นจากฝันร้าย และพบว่าตัวเองนั้นถูกพันธนาการอยู่ในสถานที่อันมืดมิด
แสงสว่างเดียวที่เขามองเห็น ส่องลอดผ่านเข้ามาทางช่องระบายอากาศ ความทรงจำครั้งสุดท้ายที่พอจะนึกออกก็คือเขากำลังตามหาต้นกล้าด้วยความเป็นห่วง แล้วเหตุการณ์หลังจากนั้น มีคนล็อคตัวเขาจากข้างหลัง รถตู้ เสียงสบถหยาบคาย และทุกอย่างก็มืดมิด
หลับไปนานเท่าไหร่กันนะ
บ้าน....
ต้นกล้า....
ยังมีอีกหลายเรื่องที่น่าเป็นห่วง แต่ตัวเขากลับตกอยู่ในที่นั่งลำบากเสียเองแบบนี้ ไม่ต้องเสียเวลาเดาก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นฝีมือของคนกลุ่มไหน เสียงดังแกร๊กทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งสุดตัว อย่างเด็กน้อยที่กำลังขวัญเสีย เขามองไปยังแสงสว่างจ้าที่ค่อย ๆสาดส่องเข้ามาอย่างช้า ๆ อันเกิดจากใครสักคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามา ด้วยลมหายใจที่ติดขัด
“ฟื้นแล้วเหรอมึง”
“อื้อออออออ”
ไอ้เสือยิ้มเหี้ยม ขณะที่เขาทำได้เพียงสะบัดหัวส่ายไปมา ปากของเขาถูกพันแน่นด้วยเทปกาว และร่างกายที่เปลือยเปล่าของเขาก็ถูกมัดอย่างแน่นหนาด้วยเชือก ผูกติดกับเก้าอี้ มือของไอ้เสือลูบไล้เนื้อตัวของเขา ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“มึงแม่งขาวเหี้ย ๆ ขาวแบบนี้ผู้ชายกูก็ไม่เกี่ยง ขอแค่ทำให้มึงร้องอย่างเจ็บปวด.....หึหึหึ”
เบี้องหลังของไอ้คนถ่อยทมิฬในคราบเด็กมัธยมปลาย ยังมีพวกของมันอีกสี่ หนึ่งในสี่ดูมีท่าทางตื่นเต้นไม่แพ้ไอ้เสือ ผู้ซึ่งกำลังจาบจ้วงร่างกายของเขา ทั้งทางสายตา การกระทำและคำพูด สองในนั้นดูกระอักกระอ่วนอย่างเห็นได้ชัด และอีกหนึ่งดูเศร้าหมองหมดอาลัยตายอยาก ไอ้เบนซ์ผู้ซึ่งสูญเสียครอบครัวไปนั่นเอง มิหนำซ้ำยังถูกออกหมายจับ เพราะตกเป็นผู้ต้องสงสัย สมรู้ร่วมคิดกันฆ่าล้างโคตรตัวเอง
“ชาญ.....นี่ไงที่กูบอก น่าเอาไหมวะ”
“เออ.....จัดไป.....เวียนเอาให้หมดทุกคนเลยนะ จัดท่าแจ่ม ๆ แล้วถ่ายคลิป”
“ไอ้เหี้ย ถ่ายหาพ่องเหรอ ลืมแล้วหรือไง พวกเรากำลังโดนตามล่านะเว้ย....ฮ่าฮ่าฮ่า”
ไอ้ชาญเหมือนเป็นคนเดียวที่มีอารมณ์ร่วมไปกับไอ้เสือ จะด้วยฤทธิ์ยาหรือความชอบส่วนตัวก็ตามแต่ ลูกเต๋ามั่นใจว่าไอ้ชาญไม่ใช่เด็กนักเรียนโรงเรียนเดียวกับเขา อาจจะเป็นพวกสายอาชีพจากอีกวิทยาลัยหนึ่ง
“อย่าทำหน้าสงสัย ชาญ....ลูกพี่ลูกน้องกูเอง กูเอามันมาร่วมสนุกด้วย”
เทปกาวถูกกระชากออกอย่างแรงจนแสบ ลูกเต๋าสบถออกมาได้เพียงไม่กี่คำก็ถูกชกจนลงไปกองกับพื้นพร้อมกับเก้าอี้ หน้าอกขาว ๆ ถูกเท้าหนัก ๆเหยียบย่ำ พรากทั้งศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ และความเห็นอกเห็นใจเพียงน้อยนิดไปจนสิ้น ไอ้ชาญอ้อมไปอีกด้านหนึ่ง บีบปากเขาแล้วกรอกผงบางอย่าง ไม่ช้าเขาก็รู้สึกมึนด้วยฤทธิ์ของผงนั่น
ไม่เห็นจะรู้สึกดีเลยสักนิด
ภาพทุกอย่างนั้นเคลื่อนไหวช้าไปหมด แถมยังซ้อนกันหลายชั้นจนรู้สึกตาลาย ลูกเต๋าอยากจะอาเจียน และตะโกนด่า ทว่าสุ้มเสียงของเขากลับหายไปหมด ร่างกายของเด็กหนุ่มอ่อนเปลี้ยไม่ผิดไปจากผู้ป่วยอัมพาต พวกมันเดินวนรอบร่างของเขา เหมือนกับประกอบพิธีกรรมเซ่นสังเวยอะไรสักอย่าง ขาของเขาถูกจับแยกออก เขามองเห็นเพียงร่างกำยำเกินวัยของไอ้เสือ กำลังเคลื่อนไหวเป็นจังหวะ มันกำลังทำบางสิ่งกับร่างกายส่วนร่างของเขา เสียงหัวเราะและเสียงหอบหายใจดังขึ้น แจ่มชัดในความรู้สึก สวนทางกับภาพที่ไม่ชัดเจน
“ไอ้เสือ....”
“ว่าไงวะ”
“เอ่อ....พวกกูสามคนขอบายนะเว้ย ไม่ชอบแบบนี้ว่ะ”
“เออ....ตามใจ แล้วอย่าเสือกเสี้ยนทีหลัง พ่อจะยันหน้าให้หงายเลย”
ไอ้เสือและไอ้ชาญผลัดกันกระทำย่ำยีร่างกายของเขานับครั้งไม่ถ้วน ทั้งทุบตีและร่วมเพศอย่างซาดิสม์ ใครสักคนปัสสาวะรดตัวเขา และอุดปากของเขาด้วยกางเกงชั้นใน ไอ้ชาญควักโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายวิดีโอเอาไว้ พวกมันกำลังหัวเราะบนความเจ็บปวดของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
“ยิ้มหน่อยเว้ย....จะส่งไปให้ผัวมึงดู....ไอ้เหี้ยกล้าไง ฮ่าฮ่าฮ่า”
ทรมานเหลือเกิน
ช่วยด้วย
กล้า
เขาได้แต่พร่ำร้องภาวนา
แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายมา
ไม่อยากให้ต้นกล้าต้องมาเผชิญชะตากรรมเดียวกับเขา
.
.
.
.
.
เช้าวันที่ 23
เขาถูกข่มขืนทั้งคืนจนสลบไป
พอสิ้นจากฤทธิ์ยา ความเป็นมนุษย์ของไอ้เสือก็กลับคืนมาอีกครั้งหนึ่ง สามัญสำนึกที่เจ้าตัวพอจะมีอยู่บ้าง ทำให้มันเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับน้ำและอาหาร มันค่อย ๆใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดไปตามร่างกายขาว ๆของอีกฝ่าย ที่ถูกมันกระทำย่ำยีจนแปดเปื้อน
“มึงทำแบบนี้ทำไม” ลูกเต๋าจ้องมองมัน ด้วยสายตาที่ปราศจากความรู้สึกใด ๆ แววตาคู่นั้นไม่มีแม้ความโกรธขึ้ง แต่เป็นสายตาอย่างคนที่หมดอาลัยตายอยาก
“กูต้องการแก้แค้นเพื่อนมึง”
“ต้นกล้าไปทำอะไรให้มึง ที่ผ่านมามีแต่พวกมึงคอยรังแกเขาตลอด มึงยังจะไปแค้นอะไรเขาอีก ทำไมไม่เลิกยุ่งกับพวกเราเสียที”
“แล้วมึงคิดว่าเพื่อนมึงเป็นอย่างที่มึงเห็นเหรอวะ” ไอ้เสือกระแทกกะลังใส่น้ำลงบนพื้นอย่างหัวเสีย น้ำกระฉอกจนเปียกไปทั่วบริเวณนั้น ลูกเต๋าประคองร่างกายอันบอบช้ำของตน ค่อย ๆเขยิบตัวขึ้นไปจนชิดกำแพง แล้วลุกขึ้นนั่งหันหน้าไปเผชิญหน้ากับไอ้เดนมนุษย์ที่ทำลายเขาจนย่อยยับ
“มึงรู้ไหมว่าเพื่อนมึงมันวิปริต ไอ้กล้าแม่งเลี้ยงตัวเหี้ยอะไรเอาไว้ก็ไม่รู้ แล้วมึงรู้อะไรไหม ต่อให้พวกกูแม่งเหี้ยแค่ไหน แต่ก็ไม่อำมหิตฆ่าคนอย่างเลือดเย็นเหมือนเพื่อนมึงหรอก”
“หมายความว่าไง มึงเข้าใจผิดแล้ว กล้าแค่ป้องกันตัว เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย มีแค่ครอบครัวไอ้เบนซ์ที่ตาย แต่มันเป็นเรื่องสุดวิสัย พวกมึงพยายามจะทำร้ายกล้าก่อน แล้วไอ้โจ๊กมันก็มาช่วยเอาไว้....”
“มันบอกมึงอย่างนั้นเหรอ”
ไอ้เสือแค่นยิ้ม มันล้วงเอามือถือออกมาจากกางเกง แล้วกดบางอย่างให้อีกฝ่ายฟัง คลิปเสียงวันนั้นที่บ้านของไอ้เบนซ์ ตอนที่ต้นกล้าโทรไปหาพวกมัน เพื่อล่อมาให้ไอ้โจ๊กกำจัดทิ้งเสีย ลูกเต๋าหน้าซีด เขาไม่เคยรับรู้ถึงอีกด้านของต้นกล้ามาก่อน น้ำเสียงนั้นฟังดูเรียบเฉยสบาย ๆ แต่กลับแฝงไปด้วยความอำมหิตเลือดเย็น
“มันปลอมตัวเข้าไปเพื่อจับพ่อกับแม่ของไอ้เบนซ์เป็นตัวประกัน นี่น่ะหรือคนดีของมึง นี่น่ะหรือเหยื่อที่ถูกรังแก มึงน่าจะได้เห็นสีหน้าของมันในวันนั้น ตอนที่สั่งให้....หึ....มันตั้งชื่อไอ้ตัวเหี้ยนั่นด้วยใช่มั้ย มันสั่งให้ไอ้ตัวประหลาดนั่น ฆ่าพวกกูให้หมดทุกคน ตอนกูไปถึง แม่ของไอ้เบนซ์ก็ถูกตัวเหี้ยนั่นแดกจนไม่เหลือแล้ว ทีนี้มึงเข้าใจกูแล้วใช่ไหม ว่าระหว่างกูกับมันแล้วก็ไอ้ตัวเหี้ยนั่นมีเรื่องให้ต้องสะสางกันอีกยาว......”
ลูกเต๋าได้แต่นิ่งเงียบอย่างใช้ความคิด
ถึงอย่างไรเสียต้นกล้าก็เป็นฝ่ายถูกกระทำก่อนอยู่ดีนั่นแหละ ความโกรธแค้นทำให้ขาดสติ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเขา เป็นเพราะคลิปวิดีโอนั่น ตอนที่พวกไอ้เสือพยายามขืนใจเขา ทำให้ต้นกล้าเปลี่ยนไป
ทีละนิด
ลูกเต๋าเข้าใจดี
ถึงคนที่กำลังจนตรอก
คนที่ถูกกระทำย่ำยีมาทั้งชีวิต เมื่อมีโอกาส เขาก็อยากจะฆ่าทุกคนที่เคยทำร้ายเขาให้หมด ไม่เพียงแก้แค้น แต่เป็นการชำระล้างจิตใจให้สะอาดอีกครั้งหนึ่ง
“มึงแดกน้ำกับของที่กูเอามาให้ซะ แล้วถ้าอยากอาบน้ำหรือเข้าห้องน้ำก็บอกกู”
“มึงข่มขืนกู”
“หึหึ.....นั่นเป็นส่วนหนึ่งของการแก้แค้น อีกส่วนเพราะมึงมันน่าล่อตูด....”
“ไอ้เหี้ยเสือ!!!”
“เอาน่ะ....สัญญาว่าจะไม่ทำแบบเมื่อคืนอีก คราวนี้จะมีแค่กูกับมึง ไม่ให้ใครมาวุ่นวายทั้งนั้น เสร็จเรื่องนี้แล้วกูจะพามึงหนีไปด้วย มึงเป็นของกูแล้ว ถึงจะโดนไอ้ชาญล่อไปด้วยก็เถอะ กูไม่ถือว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า”
ไอ้เสือหัวเราะ มันเอื้อมมือมาหมายจะลูบใบหน้าของเขา แต่เขาก็ขยับตัวถอยหนีโดยอัตโนมัติ แต่ทว่าในห้องนั้นมีเพียงเขาและมัน มันค่อย ๆต้อนเขาจนสิ้นทางหนี โน้มใบหน้าลงมา จูบแก้มของเขาอย่างแผ่วเบา รู้ตัวอีกทีเขาก็ถูกมันประกบจูบ รสจูบของไอ้เสือทำให้เขารู้สึกเคลิ้มตามไปด้วย อย่างไม่อาจฝืนได้ เขายอมให้มันจูบโดยที่ไม่ขัดขืน หรือกัดลิ้นของมัน
“กูไม่ได้อยากเลว มึงจำเอาไว้เถอะ......แต่ในเมื่อกูเลวไปแล้ว กูต้องเลวให้สุด มึงพักซะ กูต้องเตรียมการต้อนรับเพื่อนมึง.......จะจัดให้สาสมใจเลยเชียว”
มันพูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้น
ก่อนจะปล่อยให้เด็กหนุ่มอยู่ตามลำพัง
ในห้องสี่เหลี่ยมที่ปราศจากทางออก
.
.
.
.
.
To be con
:mew1:
-----------------------
แก้ไขคำผิดรอบที่ 1
ขอบคุณคนอ่านด้วยค่า
-
มันค่อย ๆต้นเขาจนสิ้นทางหนี <<ต้อน
ทำไมเคลิ้มละลูกกก;[]; สงสารทุกคนเลยโหวยยยย
-
อะนะ เคลิ้ม
เฮ้อ ทรมานกันต่อไป
-
โหดร้ายอ่ะตอนนี้
แต่เป็นห่วงกล้ามาก
ต้องมาเจอไอ้เดนคนพวกนี้
จะสู้ยังไง
ไม่กล้าอ่านตอนหน้าแล้วอ่ะ :katai1:
-
สงสารร ฮือออออออ
รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้วค่า
:m15:
-
ยังคิดจะพาคนดีๆไปร่วมทุกข์กับพวกมันอีกนะ
-
น่านนนน งานเลือดสาดต้องมา เหอๆ สงสารแท้
-
โอ๊ยกรรม เรื่องมันช่างซับซ้อนยิ่งนักกกกก ; ______ ;
ไม่รู้จะสงสารใครดี สงสารตัวเองได้ไหมคะ //ผิด ดราม่าได้อีก โถน้องลูกเต๋าของพี่ ถึงพี่จะไม่ค่อยชอบน้องแต่ขนาดนี้ก็เกินไปนะะะ
ไม่รู้ป่านนี้อีกฝั่งจะเป็นยังไง อยากอ่านมุมต้นกล้าหรือโจ๊กไวๆจังค่ะ
จะรอมาต่ออยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ <3
-
ทำไมลูกเต๋าซวยอย่างงี้!!! :sad4: :sad4:
-
คิดถึงโจ๊กจัง :ling1: :ling1: :ling1:
เป็นไงบ้างโจ๊ก???
อยู่ไหน??? กิ๊ กิ๊
:katai1: :katai1: :katai1:
-
โถ่ น้องเต๋านึกว่ากล้าจะมาช่วยทัน
ไอ้เลวเสือ
ขอให้เมิงโดนโจ๊กโทรมซักสิบรอบ ก่อนจับกิน
-
เหมือนเสือจะอ่อนโยนกับเต๋าแบบจิตๆ?
-
สงสารนางง่ะ
หรือนางจะได้คู่กะอิเสือ
แงๆๆๆ มานิดเดียวเองค่ะ
ไม่พอๆๆๆ รอโจ๊กของเค้า
:L2:
-
ว่างๆโจ๊กอาจจะมาโฉบพวกนี้ก็ได้นะ
เรื่องกำลังจะซ้ำรอยอดีตมั้ยเนี่ย
แล้วลูกเต๋าก็โตมาเป็นแบบกุหลาบ
-
วันที่ 23-24
คืนวันที่ 23
ร่างกายของเด็กหนุ่มถูกชำระล้างจนสะอาด มันอ่อนโยนกว่าตอนที่ฤทธิ์ของยาครอบงำ มันลูบไล้ร่างกายของเขาอย่างแผ่วเบา.....คืนนี้มีเพียงมันกับเขาในห้องนี้ ความเจ็บปวดจากการร่วมรัก ถูกเยียวยาด้วยสัมผัสที่อ่อนโยนผสมความรุ่มร้อน
มันให้เขากินยาด้วย แต่เป็นยาคนละอย่างกับที่มันกิน
เขารู้สึกดีเหลือเกิน แม้ว่าร่างกายยังคงเจ็บปวด
ลูกเต๋าถูกมันร่วมรักมาราธอนอีกครั้ง...อีกครั้ง....และอีกครั้ง ตักตวงความสุขสมตลอดทั้งราตรี
แต่ทว่าสติที่รางเลือนทำให้เขาพลาดบางอย่างไป เสียงครางกระเส่าที่ไม่สามารถจับใจความได้
คำพูดบางคำที่หลุดจากปากของไอ้เดรัจฉานที่กำลังคร่อมร่างของเขา
ความลับของไอ้เสือที่แม้แต่ตัวมันเองก็อาจจะไม่มีวันรู้
“ซี๊ด.....ไอ้กล้า.......อ่าห์......มึง....กู....รัก....ซี๊ดดดดดด”
มันร่วมรักกับอีกคน แต่กลับครางชื่อของอีกคนหนึ่งออกมา
.
.
.
.
.
.
เส้นทางนั้นลึกลับซับซ้อนเสียยิ่งกว่าเขาวงกต
เขาต้องช่วยคนรักให้ได้
แม้ว่าจะเหลือเพียงลำพังก็ตาม
วันที่ 24
ต้นกล้าไม่รู้เลยว่ามีอะไรกำลังรอเขาอยู่ เด็กหนุ่มตัดสินใจเผชิญหน้ากับพวกมันตามลำพัง ไม่มีแม้กระทั่งอาวุธ ต้นกล้าใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงเดินทางมายังสถานที่แห่งนี้ด้วยหัวใจที่ร้อนรนจนแทบบ้า ตามแผนที่ที่ไอ้เสือส่งมา มันขู่กำชับทิ้งท้าย ถ้าหากต้องการให้ลูกเต๋ามีชีวิตรอดกลับไป ขอให้เด็กหนุ่มมาคนเดียว ห้ามแจ้งความ และพกอาวุธใดใดติดตัวมาด้วย
แต่ไอ้เสือไม่ได้พูดถึงไอ้โจ๊ก
แต่ไอ้โจ๊กก็ไม่ได้อยู่เคียงข้างเขาแล้วเช่นกัน
ต้นกล้าเข้าใจมันนะ แม้ว่าเขาจะกลัวมันจับใจ
เรื่องนี้เขาผิดเอง ผิดที่ให้ความรักกับมันมากเกินไป เขาควรจะเลี้ยงมันอย่างสัตว์เดรัจฉาน ให้มันเป็นแค่เครื่องจักรสังหารเอาไว้ใช้งานเท่านั้น
เพราะเศษความรักที่ต้นกล้ามอบให้มัน ทำให้เจ้าสัตว์ประหลาดเข้าใจผิด
โกดังร้างที่เก็บของผิดกฎหมาย ทั้งซากสัตว์ป่าและไม้เถื่อนถูกสร้างขึ้นในสถานที่ๆลึกและปราศจากผู้คน มีต้นไม้ใหญ่บดบัง และมีเพียงทางเดินเท้าเข้าไปเท่านั้น ในที่ดินส่วนบุคคลแห่งนี้เต็มไปด้วยความตาย และซากศพมากมายที่ถูกฝังอยู่เบื้องล่าง
ประตูโกดังเปิดแง้มเอาไว้ ราวกับมันรอเขาอยู่ เด็กหนุ่มค่อย ๆเปิดเข้าไป เขาสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อรวบรวมความกล้า และพ่นความลังเลและหวาดกลัวทั้งหลายทิ้งออกมา
ตายเป็นตาย
ต่อให้ถูกทรมาน
ถูกทำร้าย
เขาก็ต้องช่วยลูกเต๋าให้ได้
ชีวิตของต้นกล้าไม่เคยมีค่าอยู่แล้ว เขาขอสละชีวิตไร้ค่าหนึ่งชีวิตนี้เพื่อรักแรกและรักเดียวของเขา
“ลูกเต๋า”
ภาพที่เห็นทำเอาหัวใจของเด็กหนุ่มแหลกสลาย เพื่อนรัก คนรัก ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเหลืออยู่ แรงใจที่ทำให้เขาไม่ฆ่าตัวตายเพื่อหนีจากโลกเลวร้ายใบนี้ นอนสลบไสลอยู่ตรงกลางพื้นโล่ง ในสภาพเปลือยเปล่าล่อนจ้อน ต้นกล้าเดินเข้าไปใกล้ร่างนั้นด้วยขาที่อ่อนล้าจนแทบยืนไม่ไหว ระยะทางนั้นราวกับไกลเป็นกิโลเมตร
“ลูกเต๋า.....เรามาแล้ว เรามาช่วยเต๋าแล้วนะ”
เด็กหนุ่มอยากจะร้องไห้กับภาพที่เห็น แต่มันกลับจุกอยู่ในอกเกินกว่าจะร้องออก สภาพร่างกายที่บอบช้ำ รอยฟกช้ำเป็นจ้ำตามตัวยังไม่น่าสะเทือนใจเท่ากับร่องรอยการข่มขืน เลือดที่ไหลออกจากช่องทางด้านหลังนั้นทำให้เขาต้องกรีดร้องออกมาในที่สุด
พวกมันทำแบบนี้กับคนที่เขารักได้ยังไง
เป็นเพราะเขา เป็นความผิดของเขาเอง หากไม่คิดแก้แค้น คนที่เขารักคงไม่ต้องถูกพวกระยำย่ำยีจนมีสภาพเช่นนี้ ลูกเต๋าบริสุทธิ์และเป็นสีขาว เป็นด้านสว่างที่ไม่สมควรต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
เขาเสียใจ
และโกรธแค้น
ไม่ใช่พวกมันแต่เป็นตัวเขาเอง
แปะ ๆ ๆ
เสียงปรบมือของใครสักคนดังขึ้น พวกมันค่อย ๆปรากฏตัวขึ้นจากซอกหลืบที่มืดมิดของโกดัง เดนมนุษย์ทั้งห้ากระจายตัวกันเป็นวงกลม ล้อมรอบตัวเขากับลูกเต๋าซึ่งอยู่ตรงกลาง วงกลมนั้นถูกบีบตัวเคลื่อนที่เข้ามาแคบลงเรื่อย ๆ เสียงฝีเท้านั้นราวกับพร้อมใจกันประสานเป็นจังหวะที่กึกก้อง ดังสะท้อนไปทั่วโกดังแห่งนี้ ฟังดูเหมือนการบรรเลงจังหวะแห่งความตาย
“พวกกูได้เอากันครบทุกคน....เมียของมึงเนี่ย เอามันส์ชิบเลยว่ะไอ้กล้า กูล่อมันทั้งคืนจนสลบคาของกูไปเลย แล้วกูก็เอาต่อจนถึงเช้า”
ไอ้เสือโกหกเพื่อปลุกเร้าความโกรธของอีกฝ่าย ซึ่งมันก็ได้ผลมากเสียด้วย ต้นกล้าจ้องมองมันด้วยความโกรธแค้น กรีดร้องอย่างบ้าคลั่งและวิ่งเข้าใส่มัน
ด้วยมือเปล่าที่ปราศจากอาวุธ
.
.
.
.
.
ถูกเตะและต่อยนับครั้งไม่ถ้วนจนเลือดอาบ แต่เด็กหนุ่มก็ยังไม่ยอมที่จะสลบไปง่าย ๆ ต้นกล้าพยายามลุกขึ้นยืนทั้งที่สังขารไม่เอื้ออำนวย เหวี่ยงหมัดกลางอากาศได้เพียงสองสามครั้งก็ร่วงลงไปกองกับพื้น
“มึงจะฆ่ามันจริง ๆเหรอวะ”
“กูว่าพอได้แล้วมั้ง”
ไอ้ปอกับไอ้วิทย์เอ่ยขึ้นพร้อมกัน ก่อนจะต้องเงียบไปเพราะสายตาอำมหิตของไอ้เสือ แม้แต่คนที่บ้าระห่ำพอ ๆกันอย่างไอ้ชาญยังยั้งมือลงอย่างลังเล ต้นกล้าไม่ใช่คู่มือของพวกมัน ต่อให้ตัวต่อตัวก็ไม่มีทางเอาชนะได้ และไอ้ชาญก็ไม่ค่อยชอบกระทำกับคู่ต่อสู้ที่ไม่สมน้ำสมเนื้อเสียเท่าไหร่ ถ้าหากไม่จำเป็นน่ะนะ
“ฆ่ามัน.....ฆ่ามันให้ตายไปเลย แต่ก่อนตายทรมานมันก่อนนะ หึหึหึ ไอ้เสือ.....ทำไมมึงไม่จับมันมัดแล้วข่มขืนไอ้เต๋าต่อหน้ามันล่ะ เหมือนที่มันฆ่าเพื่อนเราต่อหน้าเราไง”
มีเพียงไอ้เบนซ์ที่เห็นด้วยในคราวนี้ เด็กเลวที่แค้นใจเนื่องจากสูญเสียพ่อแม่ เป็นคนเดียวที่ฟาดต้นกล้าด้วยท่อนเหล็กจนเลือดไหลอาบศีรษะอย่างไม่ยั้งมือ
ไอ้เสือยกยิ้มอย่างเห็นด้วย มันกระชากตัวต้นกล้าขึ้นมา ตบเบา ๆที่ใบหน้าเพื่อเรียกสติ
“มึงอย่าเพิ่งตายสิวะไอ้กล้า อยู่ดูอะไรสนุก ๆกับกูก่อน”
“ปล่อยเต๋าไป.....เรายอมแล้ว....อยากจะฆ่าก็เชิญ.....ได้โปรด”
“ช้าไปแล้วที่จะขอร้อง มึงควรทำตัวให้เชื่องเหมือนที่ผ่านมา มึงมันกระจอก ขี้แพ้ มึงไม่สามารถเอาชนะพวกกูได้หรอก ถ้ามึงไม่มีไอ้ตัวเหี้ยนั่น คิดว่ามึงจะมาได้ไกลขนาดนี้หรือไงวะ”
“ตัวอะไรของมึงวะ” ไอ้ชาญเอ่ยถาม มันยังไม่เคยได้มีโอกาสเห็นไอ้โจ๊กเหมือนกับคนอื่น ๆ ไอ้เสือหัวเราะลั่นอย่างชอบใจ
“ว่าแต่วันนี้มึงไม่เอามันมาด้วยล่ะ กูอุตส่าห์ไม่ห้ามแล้วนะ อย่าบอกว่ามึงมาตัวเปล่าจริง ๆน่ะ.....ห่า กูอุตส่าห์เตรียมของรอต้อนรับมันด้วย”
“มันตายแล้ว....ไอ้โจ๊ก.....อึก.....เสือ....มีแค่เรา....เราผิดเอง....ฆ่าเราซะเถอะ”
ร่างของเด็กหนุ่มถูกเหวี่ยงลงไปกองกับพื้น ไอ้เสือยกเท้าขึ้นหมายจะกระทืบซ้ำลงไปที่ท้องของอีกฝ่าย แต่กลับถูกไอ้ปอเอ่ยบางอย่างขัดขึ้นมาเสียก่อน
“ไอ้เสือ.....ช่วยกูด้วย”
“แกเข้าใจผิดแล้ว ไอ้พวกเดนนรก ไอ้หนุ่มนั่นยังมีไม้ตายอื่นอีก”
กุหลาบย่องมาจากด้านหลังช้า ๆ หล่อนล็อคคอของไอ้ปอซึ่งตัวเล็กกว่าทุกคนในที่นี้ แล้วจ่อขมับของมันด้วยปืนพก ลากมันออกมาจากวงล้อมมายังจุดที่สามารถมองเห็นทุก ๆคนได้ถนัด จากตรงนี้หากมีใครพุ่งเข้ามา หล่อนจะยิงมันอย่างไม่ลังเลเลย
“โอ้.....เจ๊.....เฮ้ย ไอ้กล้า นี่มึงพาอีแก่นี่มาด้วยเหลือวะ.....แหมมีปืนซะด้วย”
“ปล่อยเด็กสองคนนั่นซะ แล้วชั้นจะไว้ชีวิตเพื่อนแก”
กุหลาบกดปืนแนบกับขมับของไอ้ปอแรงขึ้น หล่อนเป็นผู้ชาย แม้จะอายุมากแล้ว แต่เรี่ยวแรงก็ยังคงมีมากกว่าไอ้เด็กขี้ยาพวกนี้ หล่อนตัวโตกว่าไอ้ปอ มันจึงไม่มีโอกาสดิ้นสะบัดให้หลุดจากการกอดรัดได้เลย
“เฮ้อ.....งั้นกูคงไม่มีทางเลือกแล้วสินะ.....ไอ้กล้าเอ๊ย....กูคงต้องปล่อยมึง”
แต่ไอ้เสือกลับไม่ทำอย่างที่พูด มันตวัดปืนพกซึ่งเหน็บไว้ข้าวเอวออกมาแล้วยิงใส่ไอ้ปอสามนัด ด้วยความแรงของชนิดปืนและกระสุนที่ใช้บวกกับระยะที่ค่อนข้างใกล้ เพียงพอที่จะทำให้ร่างสองร่างทรุดลงพร้อม ๆกัน ไอ้ปอกระตุกอยู่สามสี่ครั้งก่อนจะแน่นิ่งไป ดวงตาเหลือกค้างอย่างไม่เข้าใจ เลือดไหลทะลักออกจากปาก มันเดินไปซ้ำอีกสองนัด ก่อนจะยึดปืนได้อีกหนึ่งกระบอก
“ห่า.....อีกะเทยแก่ กูไม่ใช่เด็กสามขวบนะเว้ยที่จะได้กลัวคำขู่ของมึง โทษทีนะปอ มันต้องมีการเสียสละกันบ้าง ทีนี้ก็ตามึงแล้วไอ้กล้า....กูจะทำกับมึง อย่างที่ทำกับเมียมึง กูจะล่อมึงบ้าง ดูสิว่าตัวมึงจะทำให้กูเสียวได้เหมือนเมียมึงไหม”
กรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรห์
ยังไม่ทันที่เสื้อผ้าของต้นกล้าจะถูกกระชากออกจนหมด ทันใดนั้นเอง มีบางสิ่งพุ่งชนทะลุกระจกด้านบนเหนือประตูทางเข้าโกดังด้วยความเร็วสูง เสียงกระพือปีกกับเสียงคำรามลั่นทำเอาพวกเดนมนุษย์พากันยกมือขึ้นปิดหูด้วยความทรมาน
ฟึ่บ
อ้ากกกกก
"เฮ้ย...นี่มันอะไรกันวะ"
ไอ้วิทย์ถูกโฉบกระฉากขึ้นไปบนอากาศ บางสิ่งนั้นยังคงกรีดร้องและบินฉวัดเฉวียนไปมาอย่างบ้าคลั่ง เลือดและเครื่องในโปรยปรายลงมาบนพื้นโกดังราวกับสายฝน ไม่นานก็มีเสียงดังตุ่บพร้อมกับศพเละ ๆของไอ้วิทย์ตกกระทบพื้น ดวงตาทั้งสองข้างถูกเจาะจนโบ๋ กะโหลกด้านหลังถูกเจ้าสิ่งนั้นทำลายจนมองเห็นด้านในที่ปราศจากก้อนสมอง???
“แฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ่..................กี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ”
"อ๊ากกกกกกก"
คราวนี้เป็นร่างของไอ้เบนซ์ที่ถูกโฉบขึ้นไปเป็นคนที่สอง ไอ้เสือพยายามรวมสติและสาดกระสุนใส่เจ้าสิ่งนั้นจนหมดแม็ค ไม่มีใครมองเห็นตัวมันได้ทัน มีเพียงเงาที่เคลื่อนไหววูบไปวูบมาอย่างรวดเร็ว ทุกคนได้ยินเพียงเสียงร้องและเสียงกระพือปีกก้องสะท้อนไปมาทั่วทั้งโกดังเท่านั้น และก็เหมือนไอ้วิทย์ ฝนเลือดตกกระหน่ำลงมาใส่คนที่เหลืออีกครั้ง พร้อม ๆกับร่างของไอ้เบนซ์ที่ถูกบิดเป็นเกลียวไม่ต่างจากผ้าขี้ริ้ว
“ไอ้โจ๊ก”
ต้นกล้าร้องเรียกชื่อมันอย่างแผ่วเบา เขารู้ดีกว่าใครว่าเป็นไอ้โจ๊กของเขา เด็กหนุ่มพยายามพลิกตัวขึ้นนอนหงาย เขาเป็นคนเดียวที่มองเห็นปีกคู่นั้นบินโฉบอยู่เหนือศีรษะอย่างช้าเชื่องเป็นภาพสโลว์โมชั่น
“ไอ้เสือ....รีบหนีก่อน มึงอยากเป็นรายต่อไปหรือไง”
ไอ้ชาญพาญาติผู้น้องของมันวิ่งหลบไปอีกทาง มันรู้จักทิศทางในโกดังนี้ดีกว่าใคร แต่ไอ้เสือยังไม่วายฉุดกระชากร่างที่หลับไม่ได้สติของลูกเต๋าพาไปกับพวกมันด้วย
“มึงจะทำอะไร จะเอามันไปถ่วงทำเหี้ยอะไร”
“ไอ้ชาญมึงไม่รู้เหี้ยอะไรก็หุบปาก มีมันพวกเราจะปลอดภัยจากไอ้ตัวเหี้ยนั่น.....”
“แล้วทำไมมึงไม่เอาไอ้กล้ามาแทนวะ”
“เพราะว่าไอ้กล้ากับไอ้ตัวเหี้ยนั่นจะต้องเป็นฝ่ายไปหาพวกเราน่ะสิ”
ไอ้ชาญไม่ได้เข้าใจในสิ่งที่ไอ้เสือพูด มันจึงได้แต่ส่ายหัวอย่างขัดใจ ไอ้เสือยกยิ้ม การแก้แค้นยังไม่จบ มันคิดดีแล้วที่พาลูกเต๋ามาแทนต้นกล้า เพราะเห็น ๆกันอยู่ว่าต้นกล้าพร้อมที่จะตาย
แบบนั้นมันจะไปสะใจอะไร
มันไม่ได้ต้องการทำร้ายร่างกายอีกฝ่ายเพื่อล้างแค้น
แต่ต้องการให้อีกฝ่ายมีชีวิตอยู่อย่างตายทั้งเป็นต่างหาก
.
.
.
.
.
“ต้นกล้า......ไอ้หนูน้อยของชั้น”
กุหลาบครางเสียงแผ่ว หล่อนกำลังจะตาย
ต้นกล้าค่อย ๆฟื้นคืนสติขึ้นมา ความเจ็บปวดทั้งหลายอยู่ ๆกลับมลายหายไปจนสิ้น เด็กหนุ่มพยุงร่างของตัวเองขึ้นมา ไม่มีความเจ็บปวดแล้ว มีเพียงความอ่อนล้าเท่านั้น
ก่อนที่เขาจะสิ้นสติไป ภาพสุดท้ายคือปีกของไอ้โจ๊กที่กางออกมา ปีกของมันห่อหุ้มร่างกายของเขาเอาไว้ ร่างกายซึ่งอยู่ในอ้อมแขนที่แข็งแกร่งของมัน
พลังบางอย่างจากตัวมันฟื้นคืนความเจ็บปวดของเขาจนเกือบหายเป็นปกติ นึกว่าจะต้องตายอยู่ที่นี่เสียแล้ว
“ค.....คุณน้า.....คุณน้าถูกยิง”
“ใช่.....ไอ้หนู.....ชั้นแก่เกินไป....แก่เกินกว่าจะสู้รบตบมือกับเด็กรุ่นหลัง.....หึหึหึ”
“คุณน้าอย่าขยับ ผมจะไปโทรเรียกคนมาช่วย”
หล่อนจับชายเสื้อของเด็กหนุ่มดึงเบา ๆด้วยเรี่ยวแรงที่เหลือน้อยลงทุกทีเป็นการรั้งเอาไว้
“สายไปแล้ว.....มันสายไปแล้วสำหรับกุหลาบ....กุหลาบต้องไปอยู่กับสันติแล้ว....ไอ้หนูเอ๊ย....แต่มันยังไม่สายเกินไปสำหรับเธอนะ”
“ไม่นะคุณน้า....ผมไม่เหลือใครแล้ว อย่าจากผมไปอีกนะ.....ถึงแม้เราจะรู้จักกันน้อยเหลือเกิน แต่คุณน้ากลับเสี่ยงตายช่วยผม ทั้งที่เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน แต่คุณน้ากลับเสียสละมากกว่าแม่แท้ ๆของผมที่ปล่อยให้ผมต้องทุกข์ทรมานเป็นสิบ ๆปี ผมไม่ให้คุณน้าตาย...ไม่เอา”
“ต้นกล้าฟังชั้น.....เธอยังหยุดทุกอย่างได้ ปล่อยให้ตำรวจจัดการ โยนความผิดทุกอย่างให้พวกมันเสีย.....แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่.....เธอต้องฆ่ามันด้วย” กุหลาบชี้มือไปยังสิ่งหนึ่งที่นั่งห้อยขาอยู่บนขื่อสูง เหนือศีรษะพวกเขา เจ้าสิ่งนั้นกำลังมองลงมา เงียบเชียบและนิ่งไม่ไหวติงราวกับรูปปั้น
“ชั้นเคยได้กล่องแบบเธอ....นานมาแล้ว.....ต้นกล้า....ไอ้ตัวนั่นมันฆ่าสันติ.....เพื่อนคนเดียวที่ชั้นรัก....เพราะความแค้นขาดสติของชั้น ชั้นเป็นคนสั่งมันเอง....ต้นกล้า”
เลือดทะลักออกจากปากและจมุกของกะเทยแก่ ขณะเดียวกันกับที่ภาพในอดีตฉายขึ้นมา ชัดเจนราวกับจะย้ำเตือนเป็นครั้งสุดท้าย เด็กหนุ่มในห้องใต้ดินของโรงเรียน กำลังมองดูเจ้าตัวประหลาดมีหนวดลากร่างที่แน่นิ่งของเด็กอีกคนหนึ่งเข้าไปกินในตู้ เสียงฉีกทึ้งกัดกินเนื้อในยามนั้นช่างฟังดูไพเราะจับใจเหลือเกิน ทันใดนั้นเอง เด็กหนุ่มกลับได้ยินเสียงของใครบางคนดังขึ้นจากด้านนอก อย่างไม่รอช้า เขาสั่งให้ ‘มัน’ พุ่งตรงออกไปจัดการทันที
‘ไม่....สันติ.....เราขอโทษ......โธ่เว้ยยยยย.....อ๊ากกกกกกกกก.....ฮืออออ’
เสียงร้องที่ฟังคุ้นหูดังขึ้นสั้นๆ กุหลาบรีบวิ่งตามไปดู เพื่อนคนเดียวที่เข้าใจเขา กำลังถูก ‘มัน’ เขมือบลงท้อง
กุหลาบทำได้แค่มอง
ร่างของสันติถูกกลืนหายเข้าไป ไม่เหลือแม้ซาก ไอ้ตัวบ้านั่นพ่นรองเท้านักเรียนข้างหนึ่งออกมา
เขาตัดสินใจฆ่ามันในตอนนั้น และนั่นทำให้เขาได้รอยแผลเป็นน่าเกลียดน่ากลัวติดตัวมาจนถึงทุกวันนี้
รอยแผลที่กุหลาบไม่อยากนึกถึง
รอยแผลที่จะอยู่กับกุหลาบไปตลอดชีวิต
“เธอทำให้ชั้นนึกถึงตัวเองในตอนนั้น โลกนี้มันเลวร้าย....แต่มันก็ไม่เสมอไปหรอก มันยังพอมีหวังสำหรับเธอ เธอกับเด็กคนนั้นจะต้องผ่านมันไปให้ได้ แต่สำหรับชั้น....มันไม่ทันเสียแล้ว.....สันติมารับชั้นแล้ว....สันติ.....อึก.....อ....”
“คุณน้า....ไม่ไม่ไม่...ตื่นสิ....ตื่นขึ้นมาคุยกับผมสิครับ”
กุหลาบไปแล้ว จากเขาไปแล้วอีกคน ความสัมพันธ์ที่พิเศษและแปลกประหลาดระหว่างคนต่างวัยสองคน เริ่มต้นและจบลงในเวลาอันสั้น
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองมัน เจ้าสัตว์ประหลาดเหมือนกับรู้หน้าที่ตัวเอง มันบินลงมายืนอยู่ตรงหน้าของเขา ต้นกล้าวิ่งเข้าไปและกอดมันแน่น
“ขอบใจมึงมากนะไอ้โจ๊ก....ทั้ง ๆที่กูไม่เคยทำอะไรให้มึงเลยแท้ ๆ”
“กิ๊....กล้า.....ให้โจ๊ก.....ให้เยอะ.....เยอะเลย...กิ๊”
ต้นกล้าหันกลับไปมองศพของกะเทยแก่เป็นครั้งสุดท้าย เด็กหนุ่มยิ้มอย่างขมขื่น เขาก้มลงกราบร่างที่ไร้วิญญาณด้วยความรู้สึกที่เสียใจอย่างสุดซึ้ง
“ขอโทษนะครับคุณน้า.....แต่ผมหยุดไม่ได้จริง ๆ......ลาก่อนนะครับ.....”
เด็กหนุ่มเอ่ยลาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างของเขาจะถูกเจ้าสัตว์ประหลาดอุ้มขึ้นและบินจากไป
ไกลแสนไกล
.
.
.
.
To be con
อย่าลืมเรื่องนี้นะคะ พอดีพล็อตตัน ทำท่าจะจบไม่ลงในสามสิบวัน 5555+ เหลืออีกหกวันเองนะคะ กว่าต้นกล้าจะเดินทาง กินเวลาไปเยอะพอดู เลยไม่สามารถเล่าแบบหนึ่งวัน : หนึ่งตอนได้ เดี๋ยวจะไม่สมจริงน่ะค่ะ
รายนามผู้รอดชีวิต
ไอ้เสือ
ไอ้ชาญ
ลูกเต๋า
????
ศพในห้องใต้ดินล่ะใคร 5555+
........................
แวะมาอีดิทคำผิด
-
กรี๊ดดด คิดถึงมากมาย
อิเสือมึงสมควรตายมาก
คุณน้าไม่น่าตายเลย สงสารโจ๊กด้วย
รอตอนต่อไปนะคะ เลย 30 วันก็ไม่เป็นไรค่ะ
บวกเป็ด
-
คิดถึงโจ๊ก มากกกกกกกกกก
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เต๋าบอบช้ำมากกก
-
คุณน้าาาาาาาาาาาาา :hao5:
-
อึ้งตรงที่อิเสือมันชอบกล้าแล้วซึนเดเระเนี่ยแหละ o22
-
ชอบบบมากกกกก :hao7: :hao7: :hao7:
-
ถึงจุดแตกหักแล้วสินะ โฮววว
นี่สงสารลูกเต๋ามากอ่ะ โดนขนาดนั้น
ไอ้เสือสมควรตาย !!!
คุณน้าไปดีนะคะ
โจ๊กกกก คิดถึงแกมากกก
:monkeysad:
-
สงสารคุณน้า ไม่อยากให้ตายเลย แต่ก็นะ แบบนี้อาจจะดีสำหรับแกแล้วก็ได้
คราวนี้ก็สะสางที่เหลือ สงสารลูกเต๋านะ ประสบเคราะห์กรรมทั้งเรื่อง แต่ยังไงก็รักโจ๊กมากกว่า โจ๊กน้อยใสซื่อที่รักต้นกล้าหมดหัวใจ อยากให้โจ๊กสมหวังนะ
รออ่านต่อค่ะ สนุกมากเลย
-
โหะ เสือมันชอบกล้านี่เองเรอะ
ชอบแต่ก็ทำร้ายกันโหดสสุดๆ สงสารน้องเต๋า
พี่ข้างบ้าน ก็มาช่วยสุดชีวิตเหมือนกันนะเนี่ย R.I.P.
แอบสงสัย โจ๊กตามมาได้ยังไง นึกว่าคลั่งจนกู่ไม่กลับแล้ว
มากกว่า 30 วันไปอีกก็ได้ค่ะ รอลุ้นๆๆตอนต่อไป
-
มารอๆ
-
มาดันน้องโจ๊ก....แฟนคลับหายไปเยอะมาก กลัวอะไรกัน จากสถิติ นิยายเค้าจบแฮปปี้ทุกเรื่องนะ 5555+
-
นี่เสือชอบกล้าจริงหรอเนี่ย แต่เล่นปล่อยให้เบนซ์เอาท่อนเหล็กฟาดหัวเลยนะ
แถมจะตายแหล่มิตายแหล่ มันรักประเภทไหนของมัน(วะ)เนี่ย -*- ..
สงสารทุกคนเลย ทั้งลูกเต๋าที่ไม่ได้ผิดอะไร ทั้งต้นกล้าที่โดนซ้อมปางตายแถมยังแทบขาดใจ
ทั้งโจ๊กด้วย .. ฮือ ..โจ๊ก T ___________ T ..
ว่าแต่ ศพนั้นศพใคร ? อยู่ในบ้านเต๋าด้วยนะ เราว่าเต๋าต้องอะไรยังไงแน่ๆเลยอ่ะ ยังไม่ค่อยเชื่อใจเท่าไหร่ แต่ก็สงสารอยู่ดี
ถึงยังไงก็ไม่เคยชอบเลยฉากข่มขืน :(
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์เสมอเช่นเดิมนะครับผม
-
อุ๊ต๊ะ!!!!
-
ยกมือสูงๆ บอกน้องโจ๊กว่ายังเป็นแ :hao4:ฟนคลับเหมือนเดิม ที่ไม่ได้มาเม้นในหลายๆ ตอนเพราะว่าอยากเก็บไว้อ่านรวดเดียว แต่ยังเข้ามาส่องเรื่อยๆ อิอิ #แม่ยกน้องโจ๊ก
-
อยากจะคราย ครายแปปนะ ทำไมมันเศร้าแบบนี้
มาต่อไวๆนะ อยากอ่านต่อแล้ว
-
เฮ้ย
กว่าจะทำใจเข้ามาอ่านได้
หลายวันอยู่
ไม่ปวดกระเพาะมากอย่างที่คิด
แบบว่าสงสารน้ากุหลาบมากๆ
โอ้ยตันก็ค่อยๆแต่งนะ
คนอ่านรอได้
-
พูดไม่ออก :hao5:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งแต่ตอนที่10ต้นๆ เพราะไม่ว่าง มาวันนี้ ลืมไปสะละ #ฉันอ่านถึงตรงไหนนน
-
วันที่ 25
“กิ๊ซซซซ”
สิ่งแรกที่เด็กหนุ่มมองเห็นเมื่อลืมตาขึ้นมาก็คือใบหน้าของมัน แววตาออดอ้อนคู่เดิมที่คุ้นเคย และเสียงร้องสั้น ๆ เป็นการต้อนรับที่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง
“ไอ้โจ๊ก.....อ่ะ.....”
ไอ้สัตว์ประหลาดยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขา มันเอาหน้าของมันแนบกับใบหน้าของเขา ลมหายใจร้อน ๆของมันทำให้ต้นกล้ารู้สึกอบอุ่นจนร้อน
นานทีเดียวกว่าจะรู้สึกตัวว่าร่างกายของเขานั้นเปลือยเปล่า ไอ้เสือฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเขาออก แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร ไอ้โจ๊กก็มาช่วยเขาได้ทัน แต่ ณ ตอนนี้ ต้นกล้ากลับรู้สึกแปลก ๆอย่างบอกไม่ถูก เนื้อตัวของเขาไม่มีสิ่งใดปกปิด และร่างกายใหญ่โตน่ากลัวของไอ้โจ๊กก็กำลังคลอเคลียอยู่ใกล้ ๆ ตรงนั้นของมันร้อนและแข็งขึง เสียดสีอยู่แถว ๆบั้นท้ายของเขา เนื่องจากว่ามันกำลังอุ้มเขาอยู่ ทำให้เด็กหนุ่มนึกถึงวันนั้น วันที่มันคลุ้มคลั่ง และพยายามจะทำบางอย่างกับเขา ต้นกล้าเผลอหลับตาปี๋อย่างหวาดกลัว และนั่นยิ่งทำให้ไอ้โจ๊กรู้สึกเจ็บปวด
“กล้า....ไม่กลัว....ไม่กลัวโจ๊กนะ.....โจ๊กหายแล้ว.....”
“มึงมาช่วยกูได้ยังไง...ไอ้โจ๊ก....มึงหากูเจอได้ยังไง”
“ตามมา....โจ๊กตามกล้ามา.....ห่วง.....”
มันสูดดมกลิ่นกายของเด็กหนุ่มเบา ๆแทนคำอธิบาย แต่ต้นกล้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่นั่นเอง ไอ้โจ๊กสูดดมร่างกายของเด็กหนุ่มอีกครั้ง ดวงตากลมโตสีเลือดกระพริบปริบๆ “ดม....โจ๊ก...ดม....ตามมา....ดมกล้า”
“อ่อ....กูเข้าใจแล้ว”
ตอนนี้ต้นกล้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาอยู่ที่ไหน ที่ที่มันพาเขามาหลบซ่อนนั้นเป็นถ้ำที่ดูน่ากลัวเหลือเกิน มีแสงสว่างเพียงน้อยนิดจากช่องหินเล็ดลอดเข้ามาให้พอได้มองเห็น แสงที่สาดลงมานั้นกระทบใบหน้าของมันอย่างพอดิบพอดี ส่วนอย่างอื่นในตัวมันนั้น เขาสัมผัสได้แม้จะมองเห็นไม่ชัด ร่างกายของเขาเป็นอะไรไปแล้ว อยู่ ๆตรงนั้นของเขามันก็ตื่นตัวด้วยเช่นกัน คงเพราะผิวหนังหยาบ ๆของมันเสียดสีกับเนื้อหนังอ่อนนุ่มที่ปราศจากเสื้อผ้าของเขา
มันจะเป็นแบบนี้จริง ๆน่ะหรือ
ชะตาลิขิตที่ทำให้เขาต้องตกเป็นของมัน แม้จะไม่ยินยอม แต่กลับไม่อาจขัดขืนได้ มือของมันลูบใบหน้าของเขา เกลี่ยเส้นผมอย่างทะนุถนอมเท่าที่สัตว์ตัวหนึ่งจะพึงทำได้ ลมหายใจของมันเหม็นกลิ่นคาวเลือดและความตาย แต่กลับหอมหวานอย่างน่าประหลาด ราวกับว่าตอนนี้เขาถูกดูดให้หลงอยู่ในความโลกอีกใบหนึ่ง หลงใหลไปกลับความดำมืดอันน่าสะพรึงกลัว
คล้อยตามไปกับสัมผัสของสัตว์ร้าย
“โจ๊ก....กูขอร้อง....กูต้องไปช่วยเต๋า....พากูไป....ตามกลิ่นเต๋าไป....ทำได้ใช่ไหม”
“ไม่.....ไม่ไป....กล้าของโจ๊ก....อยู่กับโจ๊ก”
แม้ขัดขืนเพียงเล็กน้อย เสียงคำรามน่ากลัวก็ดังขึ้น เสียงร้องของมันดังกึกก้องเสียจนเด็กหนุ่มเกรงว่าอาจจะทำให้ก้อนหินถลมลงมาฝังร่างเขาทั้งเป็นก็เป็นได้ ไอ้โจ๊กไม่ใช่ไอ้โจ๊กตัวเดิมที่คอยสนองตอบคำสั่งของเขาอีกต่อไปแล้วในยามนี้ แม้มันจะช่วยเขามาจากเดนนรกพวกนั้น แต่มันหาได้ทำเพราะเขาเป็นนายไม่
แต่เพราะเด็กหนุ่มเป็นของมันต่างหาก ไอ้โจ๊กแค่ทวงของ ๆมันคืน
ไม่มีอีกแล้ว....ทาสผู้ภักดี จะไม่ฟังคำสั่งของต้นกล้าอีก เพราะถ้าทำแบบนั้น มันก็จะได้เป็นแค่สัตว์เลี้ยง
ไอ้โจ๊กไม่อยากเป็นสัตว์เลี้ยง มันอยากครอบครองเด็กหนุ่มคนนี้ต่างหาก
หลังจากคืนนั้นที่มันคุ้มคลั่ง ไอ้โจ๊กหนีออกไปไกลแสนไกล หลบเร้นซ่อนกายในป่า ประทังความหิวโหยด้วยการจับสัตว์ที่ชาวบ้านเลี้ยงเอาไว้เป็นอาหาร มีใครหลายคนเห็นมันและสามารถจับภาพเอาไว้ได้ จนตอนนี้กลายเป็นข่าวใหญ่ครึกโครม ทั้งพาดหัวหนังสือพิมพ์ และออกข่าวโทรทัศน์จนกลบเรื่องฆ่าหมู่ของไอ้เสือกับพวกพ้อง ภาพของสัตว์ร้ายที่แม้ไม่ชัดเจนแต่ก็ให้ความรู้สึกที่ขนพองสยองเกล้า หากว่าต้นกล้าพอได้มีเวลาสักเพียงเล็กน้อยที่จะสนใจ เด็กหนุ่มมัวแต่เป็นกังวลเรื่องของลูกเต๋าจนไม่อาจรับรู้อะไรได้อีก
กว่าชาวบ้านจะรวมตัวกันออกตามล่า ไอ้โจ๊กก็หนีไปเสียแล้ว มันอาศัยความมืดมิดในคืนที่ไร้พระจันทร์ กลมกลืนไปกับเงาเมฆสีดำทะมึน เพียงบินให้สูงขึ้น มันก็กลายเป็นจุดเล็ก ๆ ไม่ต่างจากนกหรือค้างคาว
ทรมานแค่ไหนต้นกล้านึกไม่ออกหรอก เด็กหนุ่มที่เจ้าสัตว์ประหลาดหลงรักไม่เคยที่จะใส่ใจความรู้สึกของมันเลยสักนิด ต้นกล้าจะรู้ไหมว่าไอ้โจ๊กทรมานแค่ไหน ที่ต้องฝืนทนต่อความต้องการ ต่อสู้กับกิเลสในหัวใจดวงน้อย ๆ น้ำรักหลั่งออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพียงแค่นึกถึงกลิ่นหอม ๆที่ติดปลายจมูก
เจ็บปวดแค่ไหนที่เห็นคนที่รักถูกทำร้ายปางตาย สัญชาติญาณสั่งให้มันอุ้มร่างบอบช้ำนั้นขึ้นมากอดเอาไว้ หลังจากที่ไล่ฆ่าคนเลวพวกนั้นอย่างบ้าคลั่ง กางปีกกว้างนั้นเพื่อปกคลุมและถ่ายทอดพลังชีวิต คนที่ได้เห็นแสงสีขาวเรืองรองที่เปล่งออกมาจากตัวมัน ไม่มีโอกาสได้ไปบอกต่อเสียแล้ว น้ากุหลาบเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ก่อนหล่อนจะสิ้นใจ
เพื่อรักษาอีกฝ่าย มันต้องเสียสละพลังชีวิตไปมากแค่ไหน ริมฝีปากนุ่มๆที่ไอ้โจ๊กหลงไหลเป็นนักหนาปริแตก ศีรษะบวมช้ำและมีเลือดคั่งจากการถูกกระหน่ำตีด้วยท่อนเหล็ก ดวงตาปูดโปนและปิดสนิท ทันทีที่รักษาเด็กหนุ่มจนหาย ตัวมันเองกลับเหนื่อยล้าจนแทบขาดใจ
“กิน....กิน”
มันป้อนผลไม้ป่าลูกสีแดงรสชาติหวานให้เด็กหนุ่ม ต้นกล้าจำต้องกินเข้าไปอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ แต่พอได้ลองลิ้มเข้าไปแล้ว เขากลับต้องขอจากมันอีก ไอ้โจ๊กคอยป้อนอาหารและน้ำให้กับเด็กหนุ่มไม่ผิดไปจากพ่อที่กำลังดูแลลูก
“แฮ่” ไอ้โจ๊กขู่คำรามอีกแล้ว เมื่อเด็กหนุ่มเริ่มดิ้น
“กูแค่อยากนอน....มึงวางกูลงเถอะ กูไม่หนีไปไหน กูสัญญา”
“สัญญา...โกหก....กล้าโกหก....โจ๊กไม่เชื่อ....กิ๊”
มันกอดเขาแนบอก ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเสียเอง เด็กหนุ่มจะรู้ไหมว่ามันกำลังทะนุถนอมเขาอยู่ พื้นถ้ำนั้นแข็งและเต็มไปด้วยก้อนหินก้อนกรวด ผิวเนื้อมนุษย์ที่ปราศจากเสื้อผ้านั้นบอบบางเกินกว่าจะนอนลงไปได้
“อยู่กับโจ๊ก....ตลอดไป.....อย่าไปไหน”
มันพูดประโยคนี้ออกมาซ้ำ ๆ จนกระทั่งทั้งเขาและมันต่างก็หลับไป
.
.
.
.
.
ฟ้ามืดแล้ว
เมื่อเด็กหนุ่มตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็ไม่พบกับแสงสว่างที่ลอดผ่านเข้ามาอีกแล้ว เวลานี้ถ้ำทั้งถ้ำปกคลุมไปด้วยความมืดและเงียบสงัด ไม่มีแม้แต่เสียงร้องของสัตว์กลางคืนอย่างที่ควรจะเป็น ป่าทั้งป่านั้นเงียบราวกับว่าในที่สุดมันก็พบกับสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่า และทำให้ทั้งป่าพร้อมใจพากันเงียบเสียงลงเพื่อเป็นการยำเกรงเจ้าสิ่งนั้น
ความหนาวเหน็บในค่ำคืนที่ปราศจากเตียงนุ่ม ๆและผ้าห่ม ปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมากลางดึก
“กิ๊”
“มึงตื่นอยู่เหรอไอ้โจ๊ก”
“กิ๊”
“กูหนาว.....มึงกอดกูให้แน่นกว่านี้ได้ไหม”
แม้ไม่เห็นหน้าเขาก็พอจะรู้ว่ามันดีใจเพียงใด สิ้นคำขอ เจ้าสัตว์ประหลาดโอบกอดเด็กหนุ่มแนบแน่นขึ้นกว่าเดิม แนบชิดเสียจน...
“ห่า....ไอ้จู๋มึงไม่ต้องแข็งก็ได้นะ”
“ทรมานกิ๊.....กล้า....โจ๊กทรมาน”
อาวุธของมันเสียดสีอยู่แถว ๆร่องก้นของเขา เด็กหนุ่มหน้าแดงซ่าน หากว่ามีแสงสว่างสาดวาบเข้ามาในยามนี้คงได้เห็นใบหน้านิ่งๆที่ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมามากนักกำลังเขินอาย ไอ้โจ๊กกอดเขาแน่นขึ้น และพยายามจะบดเบียดท่อนเนื้อร้อน ๆของมันลงมาจนแนบชิด จนแทบจะหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกัน ลมหายใจของมันถี่กระชั้น ท้ายที่สุดแล้วความต้องการที่มันอุตส่าห์กักเก็บเอาไว้ ก็ไหลทะลักออกมาจนชุ่มโชก
“อ่ะ....ไอ้โจ๊ก”
“ขอโทษกิ๊.....กล้าตัวนุ่ม....โจ๊กทรมานตรงนั้น.....ตอนนี้ไม่แล้ว....โจ๊กไม่ทรมานแล้ว”
“ห่านี่มึงถูตูดกูจนน้ำแตก....เหนียวไปหมดแล้ว”
ปากก็โวยวายไปอย่างนั้น แต่ร่างกายกลับตรงกันข้าม ตั้งแต่ช่วงกลางวันแล้วที่เขารู้สึกแปลก ๆ ผิวเนื้อเปลือยเปล่าที่แนบสนิทกัน มันทำให้เขาเกิดอารมณ์อย่างว่าขึ้นมาเสียได้
ทั้งที่มันไม่ใช่มนุษย์
น่าเกลียดและน่ากลัว
แต่มันก็รู้สึกไปแล้ว และตอนนี้ก็ยังรู้สึกอยู่ เด็กหนุ่มค่อย ๆเลื่อนมือของตนลงไปสัมผัสกับส่วนนั้นที่แข็งขึง เพียงไม่ที่วินาทีเขาก็ปลดปล่อยออกมาอีกคน
“กล้า....”
“อะไร”
“กล้า...ทรมาน....เหมือนโจ๊ก....ใช่ไหม”
“อ่ะ...เออ”
“เวลานึก....เวลาโจ๊กนึกหน้ากล้า....โจ๊กทรมาน.....”
เขาจะบอกมันอย่างไรดี ว่านั่นคือความรู้สึกทางเพศ
กลัวว่าสอนมันไปแล้ว มันอาจจะทำบ้า ๆกับเขา
และที่สำคัญ
เขากลัวใจตัวเองว่าอาจจะยอมแลกบางอย่างเพื่อหลอกใช้มัน
แค่นี้เขาก็รู้สึกขยะแขยงตัวเองเต็มกลืนแล้ว
“โจ๊ก.....กูอยากกลับบ้าน มึงพากูกลับบ้านเถอะ”
“ที่นี่คือบ้าน....โจ๊กกับกล้า....คือบ้าน”
“กูต้องช่วยลูกเต๋า มึงเข้าใจไหม กูปล่อยให้เค้าตายไม่ได้ ถ้ามึงรู้จักความรัก มึงต้องเข้าใจสิ ว่ากูเจ็บปวดแค่ไหน”
“โจ๊กเจ็บ.....เจ็บที่กล้าไม่รัก....กล้าไม่รัก”
“โจ๊ก.....กูรักมึงไม่ได้.....รักไม่ได้”
เขาอาจจะถูกมันฆ่าตาย แต่เขาต้องบอกให้มันเข้าใจ เขาเป็นมนุษย์ ส่วนมันไม่ใช่ ลำพังแค่ความรักของเขาซึ่งเป็นเพศเดียวกันมันก็ยุ่งยากมากเกินพอแล้ว คนกับสัตว์จะรักกันได้อย่างไร ไม่ใช่ว่าไม่รับรู้ ความรักที่ไอ้โจ๊กมีต่อเขามันเป็นแบบไหน เขากระจ่างแจ้งมาตั้งนานแล้ว
แต่เขาไม่อาจตอบสนองรักของมันได้จริง ๆ
และตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะคิดเรื่องอื่น
ลูกเต๋ากำลังตกอยู่ในอันตราย พวกมันอาจจะยังไม่ทำอะไรในตอนนี้ แต่หากปล่อยเอาไว้นานเนิ่น มันก็ไม่แน่
แค่คิดภาพคนที่เขารัก ถูกพวกเดนมนุษย์กระทำต่ำช้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า หัวใจของเขามันก็แหลกสลาย หากต้องสูญเสียลูกเต๋าไปอีก เขาก็คงไม่อาจทนมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีก
“โจ๊ก....ถ้ามึงจะขวางกู....มึงก็ฆ่ากูเสียเถอะ กูรู้ว่ามึงทำได้ ตอนนี้มึงไม่เห็นกูเป็นนายอีกแล้ว แต่กูขอให้มึงเข้าใจกูสักนิด กูรู้ว่ามึงเข้าใจที่กูพูด ถ้ามึงปล่อยกูไปไม่ได้จริง ๆ มึงไปช่วยลูกเต๋าแทนกูได้ไหม”
แค่คำว่าไม่รักไอ้โจ๊กก็เจ็บปวดหัวใจเหลือเกินแล้ว
ยิ่งเด็กหนุ่มพร้อมที่จะสละชีวิตเพื่อขอให้มันช่วยเด็กหนุ่มอีกคน หัวใจของมันยิ่งเจ็บปวดเป็นสองเท่า
มันจะทำแบบนั้นได้อย่างไรกัน
ถ้าไม่มีกล้าอยู่
โจ๊กก็อยู่ไม่ได้
โจ๊กเข้าใจแล้ว....เข้าใจทุกอย่าง ไม่ว่าจะทำยังไง กล้าก็ไม่มีวันเป็นของโจ๊ก
ไม่ว่ามันจะซื่อสัตย์แค่ไหน
ไม่ว่ามันจะยอมเปลี่ยนแปลงตัวเอง พยายามไม่กินสิ่งมีชีวิตที่มีเลือดเนื้อ แต่งกายเลียนแบบมนุษย์ ฝึกทำท่าทางให้ดูคล้าย หรือแม้แต่พูดภาษามนุษย์
ไม่ว่ามันจะยอมตายแทนคน ๆนี้ได้เป็นพันๆครั้ง
หรือแม้แต่กักขังเด็กหนุ่มเอาไว้
แต่ต้นกล้าก็ไม่มีวันเป็นของไอ้โจ๊ก
“โจ๊ก....จะช่วย......”
“อืม....รับปากกับกูนะไอ้โจ๊ก....ร่างกายของกูเป็นของมึงแล้ว....มึงอยากจะทำอะไรก็เชิญ”
ใจร้ายมากนะต้นกล้า ที่พูดแบบนี้ออกมา ความมืดมิดในถ้ำแห่งนี้ เด็กหนุ่มคงมองไม่เห็นน้ำตาของมันที่กำลังรินไหล
ร่างกายนี้เป็นของไอ้โจ๊ก.....แต่ก็เพื่อใครอีกคน
ร่างกายนี้เป็นของไอ้โจ๊ก...แล้วหัวใจล่ะ
ถ้ามอบมันให้โจ๊ก แล้วกล้าต้องเจ็บปวด โจ๊กยังจะกล้ารับมาอีกไหม
“โจ๊ก...กับกล้า....ช่วยเต๋า.....ไปช่วยเต๋า”
“มึงพูดจริงใช่ไหม ขอบใจมึงมากนะไอ้โจ๊ก”
เด็กหนุ่มพุ่งเข้ากอดมันด้วยความดีใจ
อ้อมกอดของต้นกล้า
ช่างหนาวเหน็บเสียยิ่งกว่าฤดูหนาวไหน ๆ
.
.
.
.
To be con
let it go let it go.....โอ้ย อีกห้าวัน
-
:z13: :z13:
แวะมาจิ้มก่อนอ่าน
ฮืออออออ น้ำตาจะไหลเลยตอนสุดท้าย สงสารโจ๊กจริงๆ T ______ T ..
ไม่ว่าใครจะมองโจ๊กเป็นสัตว์ประหลาดหรืออะไร แต่สำหรับเราโจ๊กเป็นเหมือน Hybrid Child เลย (การ์ตูนวายเรื่องนึงค่ะ ตอนนี้มีค่ายอนิเมะเอาไปทำแล้วด้วย ลองเสิร์ชกันดูนะยังไม่มีค่ายไหนประกาศ LC เพราะฉะนั้นใน tirkx ยังมีให้โหลดอยู่ค่ะ)
คือแบบ มีชีวิตขึ้นมาด้วยความรัก คิดได้มีความรู้สึกได้ก็เพราะความรัก ถึงแม้จะเป็นเศษเสี้ยวของความรู้สึกของต้นกล้าก็ตาม
แต่ในเมื่อโจ๊กมีความรู้สึกขึ้นมาไม่ต่างจากมนุษย์ แถมยังซื่อสัตย์และรักเดียวยิ่งกว่ามนุษย์ซะอีก เราก็มองว่าโจ๊กก็คือคนนะ
อยากให้แฮปปี้เอนดิ้งจังเลย แงงงงงงงงงงงงง มันจะไม่มีโอกาสแล้วจริงๆหรอคะ *มองคนเขียนตาปริบๆ*
สงสารโจ๊กกกกกกกก :o12: :o12:
ต้นกล้านะต้นกล้า ใจร้ายที่สุดเลยพูดแบบนั้นออกมาได้ยังไง ไม่คิดถึงความรู้สึกโจ๊กบ้าง T T ..
ไม่ไหวแล้วอิน ฮืออออ สงสารโจ๊กจริงๆค่ะ .. ถ้าจะจบเศร้าก็ขอให้ใครตายไปเพิ่มอีกซักคนเลยเถอะค่ะ
เอาโจ๊กไม่ก็กล้าตายเลยเถอะ จะได้ดาร์คให้มันสุด :ling3:
ราตรีสวัสดิ์ค่ะคนเขียน :sad4:
-
เก๊ามาแล้ว ฮือออออ
สงสารโจ๊กมากๆๆๆ
ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย
มันจะแฮปปี้เอนดิ้งยังไงคะเนี่ย
เหลือแค่อีกห้าวันเอง น้ำตาจะไหล
:monkeysad:
-
กว่าจะแต่งได้ ก็หมดทิชชู่ไปหลายขยุ้มเหมือนกัน ราตรีสวัสดิ์ค่ะคนอ่านที่น่ารักทุกท่าน
-
สงสารโจ๊กจังเลย
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
-
กี๊ซซซซ อิกล้า ฮึ่มมมม :m16: :katai1:
-
รักโจ๊กนะ :mew6:
-
โจ๊กมาอยู่กับเค้าเถอะ
ปล่อยอิกล้าไป จะตายแหล่ไม่ตายแหล่
พ่อคนดี๊ คนดี
(ลำเอียงล้วนๆ)
-
แง่งๆๆ
โจ๊กลูกแม่ถึงรักของหนูจะไม่สมหวัง
แต่แม่ยกไม่มีวันทิ้งหนูเด็ดขาดดดดดดดดดดด
น้ำตาเราซึมเบย
กล้าโหดร้ายมาก
ถึงจะรู้ว่าไม่ยุติธรรมแต่ตอนนี้เราเกลียดลูกเต๋าสุดๆ
โจ๊กสุดท้ายแล้วจะไม่เหลืออะไรเลยเหรอ
คนเขียนทำร้ายจิตใจ :hao5:
-
สงสารโจ๊กมากค่ะ แต่ก็เข้าใจกล้านะว่ามันแตกต่างกันจนไม่อยากจะยอมรับ
เต๋าก็น่าสงสารโดนอิเสือทำร้ายอยู่ๆก็กลายเป็นตัวแทนอีกคนซะง้้น
เฮ้อ...เรื่องนี้จะจบแบบแฮปปี้จิงๆเหรอคะคนเขียน
ไม่อยากจะเดาตอนจบเลย คงต้องลุ้นกันต่อไปอีก 5 วันเอง
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
ยังไม่อยากจะคิดถึงตอนจบบบบ อ๊ากกกก อยากจบแบบแฮปปี้ฮือออ
-
คือแบบ...กล้าเป็นคนอันนี้ก็เข้าใจนะ เพราะถ้าให้กล้าอยู่กับโจ๊กมันมองไม่เห็นอนาคตอ่ะ ถูกป่ะ เพราะโจ๊กก็ไม่ใช่คนด้วย แต่ก็ไม่อยากให้ต้นกล้าคู่กับเต๋านะ
-
หน่วงได้อีก ฮึ่มๆ รู้สึกเกียจกล้าจัง
แต่ก็ไม่เท่าไอ้เสือนะ
-
อิกล้า บ้า
สงสารโจ๊กง่ะ
แต่ก็สงสารเต๋าด้วย ป่านนี้จะเป็นไงมั่ง
มันดูเหมือนจะไม่มีที่ทางที่จะลงตัวเลยนะเนี่ย
แต่ถ้าคนแต่งบอกว่าจบแฮปปี้
ก็ยังคิดไม่ออกว่าจะเป็นยังไง
แต่ก็รออ่านค่ะ
-
โจ๊กหนีไปเลยเหอะ อยู่แบบนี้ก็เจ็บเปล่าๆ :เฮ้อ:
-
ลุ้นต่ออีก5วัน
-
โยนกล้าให้เสือมันแล้วไปหานายใหม่กันเต้อะโจ้ก.. :ling1:
-
สงสารโจ๊กอีกแล้ว กล้าเหมือนเป็นพวกเห็นแก่ตัวขึ้นเรื่อยๆอ่ะ :mew2:
-
โจ๊กก :o12: :sad4:
-
สงสารโจ๊ก :sad4:
-
นี่ถ้าจบไม่ happy แอบมีเคืองนะเออ :fire: :m31: สงสารโจ๊ก
-
เกิดเป็นโจ๊กนี่น่าสงสารมากเลย ฮือๆ ทำไมกล้าใจร้ายแบบนี้
สงสารโจ๊กสุดๆเลย TTToTTT
-
เจ็บ :m15: :m15: :m15:
"โจ๊ก" ไม่ร้องนะ :sad4:
รักโจ๊กที่สุดเลย :mew6: :mew6: :mew6:
-
:hao5: โจ๊กเจ็บซ้ำเจ็บซากจริงๆเลย
-
:katai5: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เราไม่อยากให้โจ๊กคู่กับกล้า
ส่วนกล้าจะคู่กับใครก็ได้ช่างมัน
แต่กับโจ๊กสมควรได้คู่กับคนที่เห็นคุณค่าของมันมากกว่านี้
และสมควรอย่างยิ่งที่จะมีความสุขมากกว่านี้
-
เห็นว่าเรื่องนี้เงียบเหงาแล้วก็รู้สึกผิดเล็กๆเพราะชอบทำตัวเป็นนักอ่านเงา
อ่านแล้วไม่ค่อยเข้ามาโพสต์อะไรเท่าไหร่
สนุกนะ ชอบคนเขียนที่ขยันหาไอเดียแปลกๆมาแต่งเป็นเรื่องราว
ตามมาตั้งแต่เรื่องพี่ยศแล้ว
ที่สำคัญคือเด็ดเดี่ยวมากกับการมุ่งมั่นเขียนเรื่องที่มันไม่ใช่กระแสหลัก
ทั้งๆที่รู้ว่าจะไม่ได้รับการตอบสนองดีแบบเรื่องรักสดใสอื่นๆ
ตอนนี้อินไปกับอารมณ์สงสารแต่ยังไม่ถึงขั้นเจ็บตาม(แต่เชื่อว่านักเขียนยังเตรียมเรื่องไว้สะกิดความรู้สึกอีกแน่ๆ)
สงสารโจ๊กกับความรักที่ไม่มีทางสมหวัง
สงสารกล้า ทั้งที่ทำตัวเห็นแก่ตัว เหมือนหลอกใช้โจ๊ก
แต่ก็มีความรักที่ทุ่มเทมุ่งมั่นให้กับลูกเต๋าเหมือนกัน
ลูกเต๋าที่เหมือนจะเข้มแข็งแต่สุดท้ายก็ตกเป็นเหยื่อ
สู้ๆนะทุกคน นักเขียนด้วย
-
เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่อง
ตอนแรกสารภาพเลยว่าไม่ได้เชียร์โจ๊กกับกล้า แต่เชียร์กล้าเต๋า เพราะคิดว่ามนุษย์กับสัตว์ประหลาดจะเป็นไปได้ยังไง(อิงหลักความเป็นจริงมาก)
แต่....
ตอนที่กล้าบอกเต๋าว่าจะไปรักโจ๊กได้ยังไง ทำไมน้ำตาเราถึงไหลออกมาได้(โอ้ที่จริงเราปันใจให้โจ๊กหรือนี่)
หลักจากตอนแรกๆที่ออกจะตลกๆปนหวาดกลัว(โจ๊ก)ทำไมหลังๆมันดาร์กดราม่ามากเลยอ่ะ
ถ้าตอนสุดท้ายโจ๊กตายเราจะวิ่งชนต้นไม้จริงๆด้วย ฮึ่ย
สัญญาพรุ่งนี้จะซื้อโจ๊กกิน(เกี่ยวไหม) อยากกินโจ๊ก อยากให้โจ๊กกิน เอ้ยไม่ใช่55
อ่านตอนดึกนี่เสียวหันหลังไปเจอโจ๊ก55
-
วันที่ 26
ยังไม่ตายหรือนี่ ?
เสียงคนพูดคุยโต้เถียงกันดังขึ้นเรื่อย ๆ จนเด็กหนุ่มไม่อาจข่มตาให้หลับต่อไปได้อีก แม้ว่าร่างกายจะยังอ่อนล้าเหลือกำลัง เขาค่อย ๆลืมตาขึ้นมองไปรอบ ๆ ห้อง....ห้องที่ไม่คุ้นเคยอีกแล้ว
ที่นี่ที่ไหนกัน...
ไม่ใช่ที่โกดังนี่....
“เอ้า...มันฟื้นแล้ว มึงจะเอายังไงต่อ...หืม? ไอ้คนฉลาด”
“มึงรีบไปซื้อเสบียงเถอะไป๊....เดี๋ยวกูเฝ้ามันเอง”
“เออ....รักกันจริงนะไอ้เหี้ย!!!”
เขาไม่ได้ถูกมัด และพวกมันก็มีกันน้อยลง แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะหนีไปไหนได้อยู่ดี
หรือต่อให้มีแรงพอ เขาก็สู้กับมันไม่ไหวหรอก หนูในกรงเล็บเสือ มีแต่ตายกับตายก็เท่านั้น
เขายังตายไม่ได้ แม้ศักดิ์ศรีจะถูกย่ำยีจนไม่เหลือ
เขายังไม่อยากตาย ยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป
จะมายอมแพ้เอาตอนนี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นทุกอย่างที่ทำมาก็สูญเปล่าน่ะสิ!!!
“ไง....มึงหลับไป.....สองวันเต็ม ๆเลยนะ นึกว่าจะตายห่าไปแล้ว”
“........เกิดอะไรขึ้น......กล้าล่ะ.....เขามาไหม....พวกมึงทำอะไรกล้า”
“แหม ตื่นมาก็เรียกหากันเลยนะ ทำไม....ห่วงมันมากเหรอ มึงห่วงตัวเองก่อนดีกว่านะ....หึหึ”
พอไอ้ชาญออกไป ก็เหลือเพียงแค่เขากับมัน ในห้องพักโมเต็ลราคาถูก ไอ้เสือเข้ามาประคองเขาให้ลุกขึ้นนั่ง ลูกเต๋าอยากจะสะบัดตัวแรง ๆ แต่ร่างกายของเขาตอนนี้ไม่ต่างจากคนเป็นอัมพาตที่ไม่อาจช่วยเหลือตัวเองได้ เขาจึงต้องจำยอมให้มันช่วยเหลือ ทั้งที่มันคนเดียวกันนี้ เป็นคนทำลายเขาจนป่นปี้อย่างเลือดเย็น
“ตอนมึงหลับ...มึงละเมอหาน้ำ กูเลยให้มึงกินทั้งนมทั้งน้ำ....สุดท้ายแม่มฉี่แตกเลอะเทอะไปหมด ลำบากกูต้องมาเปลี่ยนเสื้อให้”
“มึง....”
“เออ....กูนี่แหละทำให้มึง”
“คิดว่าทำดีเล็ก ๆน้อย ๆ มันจะชดเชยกับที่มึงข่มขืนกูได้เหรอวะ”
“กูก็ไม่ได้คิดขนาดนั้น กูแค่.....เวทนามึง”
“ไอ้สัตว์”
มันหัวเราะเมื่อเขาด่า ใบหน้าของมันไม่มีสลดหรือสำนึกผิด ไม่ว่าจะทำเรื่องชั่วร้ายลงไปสักกี่ครั้ง ทำลายคนดีดีไปไม่รู้เท่าไหร่ ลูกเต๋านึกแปลกใจที่คนอย่างมันกร้านโลกและด้านชาได้ถึงเพียงนี้ ทั้งๆที่อายุยังไม่ถึงสิบแปดปี
“มันมานะ.....”
“อะไร”
“ฮีโร่ของมึง.....มากับไอ้ตัวนรกนั่น ฆ่าเพื่อนของกูไปสาม....ไม่สิ สองคน อีกคนนึงกูยิงทิ้งเอง เพราะแม่งเสือกถ่วง แต่ก็ว่าไม่ได้หรอก ถึงกูไม่ฆ่า มันก็ต้องตายอยู่ดี แล้วศพก็คงจะดูไม่จืดเหมือนอีกสองตัว....ไม่รู้สิ บางทีไอ้ตัวเหี้ยนั่นอาจจะเขมือบจนหมด”
“โกหก....ถ้ากล้ามาจริง ทำไมกูกับมึงถึงยังนั่งคุยกันอยู่แบบนี้ กล้าต้องช่วยกูสิ....ไอ้โจ๊กไม่มีทางปล่อยมึงไว้แน่”
“มึงคิดว่าไอ้เหี้ยกล้าเป็นคนดีขนาดนั้นเลยเหรอ หืม?....คนที่ฆ่าคนอื่นได้อย่างเลือดเย็นอย่างมัน มันต่างจากคนอย่างกูตรงไหนวะ ช่วยตอบทีสิ”
“ที่กล้าเป็นแบบนี้ เพราะพวกมึงรังแกเขาก่อน ไอ้ลูกกระหรี่”
เอาอีกแล้ว!!!
ลูกเต๋าเสียวสันหลังวาบเมื่อหลุดโพล่งคำด่าที่ฟังดูรุนแรงออกไป ทุกครั้งที่เถียงสุ้ไม่ได้ หรือเดือดจัด เขาจะด่ามันด้วยคำนี้ทุกครั้ง ราวกับเป็นคำศักดิ์สิทธิ์ที่จี้ใจดำคนหน้าด้านชั่วช้าอย่างมัน คำเดียวที่ทำให้มันชะงัก และมีบางอย่างวูบไหวในแววตาแข็งกร้าว
เขาควรจะกลัวสิ ในเมื่อตอนนี้เขาอยู่กับมันเพียงลำพัง ชะตากรรมของเขา จะเป็นตายร้ายดียังไง เขาเองก็ยังมองไม่เห็นบทสรุปเลย
แต่มันกลับหัวเราะดังขึ้นกว่าเดิม
ไอ้เสือค่อยๆโน้มตัวเข้ามาใกล้ ขณะที่เขาเอาแต่เกร็งตัวนิ่ง
“ด่าเสร็จแล้วหัวหดเหรอ....กูโกรธนะ....ถ้าเป็นคนอื่น กูจะเลาะฟันแม่งทีละซี่เลย แต่เป็นมึงกูยอมให้ก็ได้ เพราะมึงเองก็ถูกกูเล่นไว้เยอะ”
“ขอโทษ”
“ขอโทษทำไม....หึ.....แม่กูน่ะ ถึงไม่ได้เป็นกระหรี่ แต่มันก็ร่านยิ่งกว่ากระหรี่อีก มึงรู้ไหม....มันนอนกับเขาไปทั่วจนคลอดกูออกมาแล้วก็หายหัวไปไม่เคยมาดูดำดูดี....” มันเล่าด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ใบหน้าของมันกระตุกยิ้มไปด้วย ราวกับขำขันปนสมเพชในชะตาชีวิตของมันเอง
“อีเหี้ยนั่นทิ้งกูไว้กับป๋า คนที่เลี้ยงกูมานั่นแหละ ป๋าไม่เคยยอมรับว่ากูเป็นลูก กูเองก็รู้ว่าไม่ใช่ลูกเขา มึงนึกภาพออกใช่ไหม ว่าเขาจะเลี้ยงกูยังไง เขาก็เลี้ยงกูให้เหี้ยสุด ๆ ไปเลยน่ะสิ พวกนั้นเห็นกูเป็นแค่สัตว์เลี้ยง ฝึกกูเอาไว้ใช้งานมันก็เท่านั้น ลูกชายป๋า....หึ ที่พวกมึงได้ยินกันมาน่ะมันเรื่องตอแหล ถ้ากูเป็นลูกเขาจริง เขาคงเลี้ยงกูให้ได้ดีกว่านี้ หรือต่อให้สันดานกูแม่งเหี้ย กูก็คงเป็นเหี้ยชั้นสูงกว่านี้ล่ะวะ ฮ่าฮ่าฮ่า” มันหัวเราะน้ำตาไหล หลังจากที่คิดคำมาบริภาษตัวเองได้อย่างสาแก่ใจ
“ถ้ากูเป็นลูกชายแท้ ๆของเขา....เขาคงตามใจกูทุกอย่าง คงส่งกูไปเรียนที่ที่ดีกว่านี้ กูคงไม่ต้องลดตัวลงไปเป็นเพื่อนกับพวกเศษสถุล ให้เงินกูใช้โดยที่กูไม่ต้องเสี่ยงไปขายยา เงินที่กูมีน่ะ.....กู ‘ทำงาน’ แลกมาทั้งนั้น ป๋าบอกว่ากูหน้าเหมือนแม่ ทุกครั้งที่มองหน้ากู ป๋านึกถึงแต่อีสำส่อนเลี้ยงไม่เชื่องนั่น เขาเลี้ยงกูแบบนี้เพื่อแก้แค้น แม้จะไม่เคยดุด่าหรือตี แต่เขาไม่เคย ‘รัก’ กู”
ดวงตาของมันฉายประกายแห่งความปวดร้าว แม้เพียงชั่วขณะหนึ่ง ในความเข็มแข็ง ความเงียบสงบ ไอ้เสือก็ยังเป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่มีอารมณ์อ่อนไหวตามธรรมชาติ
ทำไมลูกเต๋าจะไม่เข้าใจมันล่ะ
ถูกเลี้ยงดูโดยปราศจากความรักมันแสนเจ็บปวด
ก็ถ้าคนอย่างไอ้เสือไม่เคยเรียนรู้ที่จะรักหรือเมตตา แล้วมันจะมีสิ่งนั้นให้แก่คนอื่นได้อย่างไร
ลูกเต๋านึกภาพออกแม้จะไม่ได้เห็นด้วยสองตา มันคงยิงคนที่มันเรียกว่าเพื่อนได้อย่างไม่ลังเล
เพียงเพื่อให้ตัวเองอยู่รอด
แล้วเขาล่ะ
มันจะฆ่าเขาด้วยไหม เพื่อแก้แค้นต้นกล้า
“ทำไมไอ้กล้าถึงได้รักมึงรัก”
มันถามเขา หลังจากที่ต่างคนต่างเงียบกันไปพักใหญ่ มันอยู่ในโลกของมัน ส่วนเขาก็อยู่ในห้วงความคิดของเขา
เขายังไม่อยากตาย
ยังมีหลายเรื่องให้สะสาง
ความรู้สึกมากมายที่ยังค้างคา
เขายังกระหายที่จะมีชีวิต
เพราะเขาเองก็ลงทุนไปไม่น้อยเช่นกัน!!!!
“กูไม่เข้าใจ....”
“กูถามยากไปหรือไง กูแค่อยากรู้ว่ามึงมีอะไรดี ไอ้เหี้ยกล้าถึงได้คลั่งไคล้มึงนัก”
“ก็.....คงเพราะว่ากูไม่ได้ลากเขาไปรุมซ้อมหลังโรงเรียนล่ะมั้ง”
“มึงนี่เป็นตัวประกันที่ปากดีมากนะรู้ไหม”
“มึงก็เป็นผู้ร้ายที่โคตรใจดีเลยรู้ไหม....มึงควรจะมัดกูเอาไว้นะ ถ้าไม่อยากให้กูพูดอะไร.....”
“หึหึหึ.....ตอนยิงมึง....กูคงทำใจลำบากน่าดู”
ยิงเขา.....มันคิดจะยิงเขาทิ้งจริง ๆด้วยสินะ
ลูกเต๋าไม่ใช่คนโง่ แต่เป็นเพราะการกระทำ ที่ชวนให้สับสนของมันต่างหาก ทั้งอ่อนโยน ดุดัน เห็นแก่ได้ ความเศร้า ความเก็บกดคลั่งแค้น หรือแม้แต่ริษยา
คลุมเครือ....ไม่ชัดเจน....ไม่สุดไปสักทางหนึ่ง
ถ้าคำตอบมีเพียงซ้ายกับขวา
ถ้าไม่เพราะรักมาก.....ก็คงเกลียดมาก
ถ้าเป็นเพราะรัก เขาเดาว่ามันอาจจะมีใจให้เขาจนถึงขั้นหลงใหล มันเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลดีแล้วที่มันจะโกรธ เพราะเขาดันไปมีใจให้กับไอ้ขี้แพ้อย่างต้นกล้า การที่มันจับเขามาข่มขืนและทรมาน คงทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวด
และถ้าเขาตาย
นั่นคือการแก้แค้นอย่างสาสมที่จะทำให้อีกฝ่ายทรมานไปทั้งชีวิต
แต่ถ้าเป็นอีกคำตอบหนึ่งล่ะ ลูกเต๋าไม่อยากจะคิด....
บางทีเขาอาจจะไม่ได้สำคัญขนาดนั้น
บางทีอาจเป็นเขาเองที่เข้ามาแทรก
ความสัมพันธ์แปลก ๆ ของคนสองคน
มันเป็นไปได้ไหมที่ไอ้เสือจะตกหลุมรักคนที่มันรังแกอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
มันจะเป็นไปได้ไหม....ที่เขาต้องพบกับชะตากรรมเช่นนี้...นั่นเพราะเขาเป็นศัตรูหัวใจของมัน
ซ้าย....หรือขวาดีล่ะ
เป็นคำถามที่ยากเสียยิ่งกว่าโจทย์ฟิสิกส์อีกนะ
.
.
.
.
.
.
“ต้นกล้า.....หนูหายไปไหนมา....แม่เป็นห่วงแทบแย่”
ต้นกล้าลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเขายังมีแม่
เด็กหนุ่มกลับมาที่บ้านในสภาพที่ดูไม่เป็นคน ขอบตาลึกโหล ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงดูมอมแมม เด็กหนุ่มสวมเสื้อผ้าของใครก็ไม่รู้ ระหว่างทางกลับบ้าน เขาสั่งให้ไอ้โจ๊กแวะโฉบเอาเสื้อผ้าของใครสักคนมาสวมใส่แก้ขัดไปก่อน
และเมื่อมาถึง ผู้หญิงคนนี้ก็นั่งคอยเขาอยู่แล้ว.....
สิบกว่าปีกับความทรมาน เพราะความรักโง่ ๆของคนๆนี้ ผู้หญิงที่เขาคิดว่ารักที่สุด บัดนี้เขากลับรู้สึกเฉยชาว่างเปล่า แม่แท้ๆที่ปล่อยให้ผัวใหม่ทรมานตัวเองและลูก ไม่คิดต่อสู้ขัดขืน ทำให้ชีวิตเขาต้องตกอยู่ในสภาพขี้แพ้อย่างนี้ แต่กลับฆ่าชายที่ตัวเองรักได้อย่างเลือดเย็น
ถ้าแม่หย่ากับพ่อเสีย แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ หาแฟนดีดีสักคน ชีวิตเขาคงจะมีความสุขมากกว่านี้
สายไปแล้วที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม
“กินข้าวก่อนเถอะ....แม่ขอร้อง ไม่ต้องคุยกับแม่ก็ได้ แต่หนูอย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้ได้ไหม”
“ครับ”
กับข้าวบนโต๊ะยังน่ากินเหมือนเช่นทุกครั้ง นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่แม่ทำได้ล่ะมั้ง ทำอาหารอร่อย ๆ ไว้รอต้อนรับเขากลับมาจากโรงเรียน วันที่ไอ้เหี้ยชดเมาเหมือนหมา นอนสลบไม่รู้เรื่องอยู่ข้างบน เขากับแม่นั่งกินข้าวกัน คุยกัน หัวเราะกัน
แต่ตอนนี้เขาจำเป็นต้องกินเพื่อที่จะได้มีแรงไปช่วยคนที่เขารัก
อย่างน้อยตอนนี้เขาควรจะมีโทรศัพท์สมาร์ทโฟนสักเครื่องหนึ่ง แล้วพยายามติดต่อพวกมัน เพราะตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าพวกมันจับลูกเต๋าไปไว้ที่ไหน เขาทำได้เพียงแต่รอรับข้อมูลเท่านั้น
คราวนี้ไอ้เสือจะต้องตาย
จะพลาดไม่ได้อีกแล้ว
เขากับลูกเต๋าจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ เรียนให้จบมัธยมปลาย จากนั้นก็จะหนีไปให้ไกลแสนไกล เขาไม่รังเกียจหรอก แม้ว่าลูกเต๋าจะถูกย่ำยีจากสัตว์เดรัจฉานพวกนั้น เขาจะค่อยๆรักษาเยียวยาอีกฝ่าย ต่อจากนี้ไปเขาจะเป็นฝ่ายปกป้องและดูแลลูกเต๋าบ้าง
และพวกเขาจะช่วยกันเลี้ยงไอ้โจ๊ก.....
เพื่อตอบแทนในความภักดีของมัน
มึนหัวจัง
ทำไมรู้สึกแย่แบบนี้นะ
.
.
.
.
.
.
“แม่ขอโทษนะต้นกล้า”
เธอประคองร่างของลูกชายขึ้นรถ ในนั้นมีสัมภาระและของจำเป็นหลายอย่าง เพิ่งรู้ว่าลูกโตขนาดนี้ก็ตอนที่รู้สึกว่าตัวลูกหนักจนเกือบจะพยุงไม่ไหว
หนีกันไปเถอะนะต้นกล้า
ไปเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน
ลืมไอ้เมืองเฮงซวยนี่ ชีวิตโสมม ขอแค่หนูอภัยให้แม่ แม่ก็พร้อมที่จะอภัยให้หนูเช่นกัน
เราจะลืมเรื่องทุกอย่าง แล้วผ่านไปด้วยกัน
พรปิดประตูรถเช่า ก่อนจะเดินอ้อมไปยังด้านที่นั่งคนขับ หญิงวัยกลางคนมองดูบ้านหลังโทรมที่อาศัยอยู่มานาน มองท้องฟ้าของเมืองที่หล่อนอาศัยอยู่มาตลอดชีวิต มองแหวนในเปื้อนเลือดในมือที่หล่อนได้บังเอิญไปพบเข้าในห้องใต้หลังคา
แหวนของไอ้เหี้ยชด
“ขอบใจที่ฆ่ามันเพื่อเรานะลูกแม่”
หญิงสาวเปิดประตูขึ้นประจำที่นั่งคนขับ เจ้ารถบุโรทั่งค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากที่หมายอย่างช้าเชื่องในตอนแรก ก่อนจะค่อย ๆเพิ่มความเร็วขึ้นทีละนิด มุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทางด้วยความเร็วที่สม่ำเสมอ ไม่รีบร้อนนัก อีกนานทีเดียวกว่ายานอนหลับจะหมดฤทธิ์ เบื้องหน้านั้นท้องฟ้าค่อย ๆเปลี่ยนเป็นสีชมพูอมม่วง เป็นสัญญาณของราตรีที่กำลังจะมาเยือนในไม่กี่อึดใจ พรรู้สึกสบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน.....หนูรู้ความลับของแม่ แม่ก็รู้ความลับของหนู ฮิฮิฮิ.....
โดยหารู้ไม่ว่ามีเงามืดของมฤตยูซึ่งบินโฉบอยู่บนฟ้า ร่วมเดินทางไปกับหล่อนและลูกด้วย
.
.
.
.
.
To be con
อีกสี่วัน....สี่วัน
-
อีกสี่วัน กับชะตากรรมของโจ๊ก
-
เข้ามาลุ้น
อีกสี่วันๆๆ :hao5:
-
ให้ฉันไปด้วยนะเธอ (โจ๊กร้อง)
ให้เต๋าคู่กับเสือ กล้าคู่โจ๊ก เริ่ดเลยค่ะ
-
ตื่นเต้นจัง ..
ไม่รู้จะเม้นอะไรเลยค่ะ พิมพ์ไม่ออก ; ___ ;
เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
อีกสี่วันเอง :mew2:
-
จะมีใครไปช่วยลูกเต๋ามั้ยอ่ะ :mew2:
อีกแค่สี่วันเอง จะจบดีใช่มั้ย
-
ถ้าแม่กล้าพากล้าไปแล้วเต๋าล่ะ
ฮืออ สงสารเต๋าจังเลย
สงสารโจ๊กด้วยที่ต้องมารักกล้ามากถึงเพียงนี้
อีกสี่วันจะเป็นไงน้อ ร้องไห้แปปค่ะ
เราจะรอวันที่เรื่องนี้แฮปปี้นะ
:กอด1:
-
แม่ของกล้าเสียสติไปแล้วแน่ๆ คิดว่าแค่ย้ายเมืองแล้วกล้าจะรักได้เหมือนเดิมหรือ
เป็นแม่ที่คิดอะไรง่ายจริงๆ สงสารต้นกล้า
เรื่องนี้นะ นิสัยของกล้ากับเสือมาจากผู้ปกครองทั้งนั้นเลย มีแต่คนเห็นแก่ตัวรักแต่ตัวเองทั้งนั้น
-
อยากอ่านต่อ ฮือออ
-
:hao4: อีก 4 วัน รอลุ้นๆๆ
จะช่วยเต๋าได้มัย
แล้วแม่ของกล้าจะตายมัยนี้ที่พากล้าหนีโจ๊ก(โดยไม่รู้ตัว)
-
:hao5: :hao5:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: เครียจโว้ย
-
เม้นไม่ออก แต่เป็นกำลังในให้ครับ
-
ไม่รู้จะบอกอะไรนอกจาก
ติด
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
แม่จะโดนโฉบไปด้วยมั้ยเนี่ย
-
ขุ่นแม่บ้าไปแล้ว :hao5:
เนื้อเรื่องชวนตื่นเต้นขึ้นทุกที
อุต๊ะไม่อยากเชื่อว่าเสืออาจจะชอบกล้า
เลวใส่ซะขนาดนั้น
ย้อนแย้งจิง
เริ่มส่งสารลูกเต๋าและ
หรือชีวิตเธอจะย่ำแย่เพราะมาคบกับต้นกล้าวะ
ดาวมฤตยูจิงจิงง่ะต้นกล้า555555
-
โอ้ย แม่หลอนมาก
-
ว๊าวๆ จะจบยังไงเนี่ย อยากรู้แล้ววววว
-
; w; โจ๊กจ้าาาาา แงๆๆๆ ทำไมมันอึดอัดรัดใจแบบนี้ กลับมาอ่านอีกทีตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนปัจจุบันT__T เศร้าาาา กลับมาติดเหมือนเดิม
#อึ้งตรงที่อีเสือชอบต้นกล้า......ถ้าไม่มีโจ๊ก ฉันคงเชียร์แกไปแล้วนะเสือ 555555 เถื่อนๆเหมือนคู่ น้องกี๋ & กันต์
-
ยิ่งใกล้จบ ยิ่งลุ้น
ยังไงก็ยังชอบโจ๊ก มากกว่าลูกเต๋า ไม่รู้ทำไม
-
:ling1: :ling1: :katai4: :o12:
-
ลุ้นระทึกค่ะ
-
ชอบโจ๊กอ่ะ น่าสงสารด้วย เฮ้อ เกลียดไอกล้า ฆ่ามันเลยโจ๊ก :hao6:
-
ข้ามปีแบ้วว :katai5:
-
รอรอรอรอรอรอรอ :z13:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:mew6:
-
‘สวัสดีครับ....กลับมาพบกับผมอีกแล้ว.....นายสันติกับรายการทอล์คทูไนท์ รายการที่จะพาคุณเกาะติดเรื่องราวน่าสนใจมากมาย และเรื่องฮอตฮิตที่กำลังเป็นกระแสร้อนแรงของสังคมในขณะนี้ เป็นยังไงบ้างฮะกับวันหยุดลองวีคเอนท์ที่ผ่านมา เชื่อว่าหลายคนคงได้พักผ่อนกันอย่างจุใจ ใช้เวลากับครอบครัว แต่คนที่ยังทำงานอยู่ก็อย่าน้อยใจไปเลยนะครับ และวันนี้ผมก็มีกระแสร้อน ๆมาฝากคุณผู้ชมอีกเช่นเคย’
ภาพในจอสี่เหลี่ยมกำลังฉายให้เห็นชายหนุ่มผู้มีหน้าตาแปลกประหลาดและรูปร่างงองุ้มที่ดูพิกลพิการ แต่กลับสวมสูทผูกไทดูขัดตา กำลังหันหน้าเข้าหากล้องและพูดเจื้อยแจ้วไปเรื่อย ดวงตาของเขานั้นปิดสนิทและมีคราบแห้งกรังน่ารังเกียจ รอบดวงตานั้นเป็นสีช้ำเลือดช้ำหนองคล้ายซากศพที่กำลังเน่า ผิวหนังดำคล้ำ ขรุขระเป็นปุ่มป่ำ และที่หน้าผากของชายผู้นี้ยังมีดวงตาอีกดวงหนึ่งเบิกกว้างอยู่คอยสบกับผู้ที่กำลังรับชมอยู่อีกฝากหนึ่ง
‘กระแสธุรกิจฟาร์มมนุษย์กำลังมาแรงมากเลยนะครับในเวลานี้ และตอนนี้ใคร ๆต่างก็หันมาเลี้ยงมนุษย์ซึ่งเป็นสัตว์ที่เราบริโภคกันนี่แหละฮะ และแขกรับเชิญของเราในวันนี้ ก็เป็นหนุ่มหล่อทายาทโรงงานผลิตและส่งออกเนื้อมนุษย์พันธุ์มองโกลอยด์รายใหญ่ระดับประเภท และยังนำเข้าเนื้อมนุษย์พันธุ์ต่าง ๆจากทั่วทั้งมุมโลก ขอเสียงปรบมือต้อนรับคุณโจ๊กครับ’
แปะแปะแปะ
“กิ๊”
ไอ้โจ๊กปรากฏตัวในสตูดิโออย่างสง่างามในชุดสูทหรูที่มีช่องสำหรับสอดปีกออกมาเพื่อความคล่องตัวในการบินโฉบไปมาบนท้องฟ้า แม้ว่ามันจะอยู่ในโลกที่มีเทคโนโลยีขนส่งที่ทันสมัยมากกว่ายุคที่มนุษย์ครอบครองโลกก็ตาม ดวงตาของมันยังคงความใสซื่อแบบเด็ก ๆ ไม่เคยเปลี่ยน มันแสยะยิ้มโชว์เขี้ยวแหลม ๆที่ผ่านการขัดฟอกมาอย่างดีจนขาวและเงาวับ
“ถามหน่อยได้มั้ยฮะ ตอนนี้กระแสเรื่องการนำสัตว์เลี้ยง ที่เราเลี้ยงเพื่อบริโภคเพียงอย่างเดียว มาเป็นสัตว์เลี้ยงเหมือนอย่างแมวหรือเสือนั้นกำลังเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์ในโลกออนไลน์ในขณะนี้ ผมอยากจะทราบว่าใครเป็นคนริเริ่มความคิดนี้”
“โจ๊ก.....โจ๊กคิด.....โจ๊กเก่งกิ๊....ชมโจ๊กสิ...โจ๊กเก่ง”
“อ่า.....เก่งมากครับคุณโจ๊ก....เราถึงไหนกันแล้วนะครับ...อ่อ.....และเราอยากทราบว่าทำไมธุรกิจจำหน่ายมนุษย์สำหรับเลี้ยงดูเล่นถึงได้บูมมาก ๆในหมู่วัยรุ่นและคนทำงานในขณะนี้ เรียกได้ว่าไปที่ไหนมีแต่คนจูงมนุษย์แทนหมูหรือเสือดาวกันหมดแล้ว แถมห้างสรรพสินค้าบางแห่งยังอนุญาตให้พาพวกมันเข้าไปได้อีกต่างหาก ตอนนี้มังกรโคโมโดตกกระป๋องไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วล่ะคร้าบบบผม”
(ผู้ชมในห้องส่ง : หัวเราะ)
“คน....น่ารัก....กิ๊...โจ๊กชอบเลี้ยงคน....กิ๊....คนดีที่สุด....กิ๊”
“แต่คุณโจ๊กครับ มนุษย์ถือว่าเป็นสัตว์ชั้นต่ำและเต็มไปด้วยเชื้อโรค การนำพวกมันมาเลี้ยง หรือปล่อยให้ลูกหลานของเราเข้าไปใกล้ชิดคลุกคลี จะก่อให้เกิดผลเสียและความไม่เหมาะสมอีกมากมายเลยนะครับ ซึ่งตอนนี้กรมอนามัยก็ออกมาเคลื่อนไหวคัดค้าน เนื่องจากพวกมันมีความชั่วร้ายปนเปื้อนอยู่ในปริมาณสูง ซึ่งปกติสัตว์พวกนี้เรากินเป็นอาหารอย่างเดียวเท่านั้น การนำพวกมันมาเลี้ยงดูอาจก่อให้เกิดการปนเปื้อนติดเชื้อต่อเผ่าพันธุ์ของเราก็ได้นะครับ ไม่เพียงแค่นั้น ทางกระทรวงวัฒนธรรมเองก็ออกมาเคลื่อนไหวเช่นกัน เนื่องจากเป็นเรื่องที่ขัดต่อจารีตและประเพณีอย่างร้ายแรง ผู้ปกครองหลายคนก็เกรงว่าบุตรหลานจะซึมซับความชั่วร้ายจากพวกมันมา และทำให้พวกมันกลับมาเป็นใหญ่อีกครั้งหนึ่งคุณโจ๊กมีความเห็นในเรื่องนี้อย่างไรบ้าง....”
“คน...ไม่น่ากลัว....เชื่อโจ๊ก....กิ๊...โจ๊กเอามา....เอามาให้ดู”
หญิงสาวสองหัวรูปร่างสูงใหญ่จูงบางอย่างเข้ามาในห้องส่ง มนุษย์วัยรุ่นเพศชายในสภาพเปลือยเปล่าถูกคล้องด้วยปลอกคออิเล็คโทรนิคติดสัญญาณติดตามตัว และมีบาร์โค้ดประทับอยู่ที่ข้างลำตัวเพื่อแสดงให้เห็นว่ามนุษย์ตัวนี้ถูกจำหน่ายออกและมีเจ้าของแล้ว ผู้ชมในห้องส่งบางคนส่งเสียงโห่ บ้างก็มองอย่างรังเกียจ ผิวหนังของสัตว์ชั้นต่ำตัวนี้ขาวซีดและเนียนเรียบไร้ปุ่มปม มองเห็นเส้นเลือดฝอยดูน่าเกลียด และไม่เจริญหูเจริญตา
“ขอถามอีกข้อนะครับ....คุณโจ๊กไม่กลัวว่าจะกระทบกับธุรกิจส่งออกเนื้อมนุษย์ซึ่งเป็นธุรกิจหลักเหรอครับ อ้อ...แล้วก็มีผู้ชมทางบ้านส่งคำถามนี้มาด้วยครับคุณโจ๊กครับ.....คุณคิดดีแล้วเหรอ ที่จะยกระดับอาหารมาเป็นสัตว์เลี้ยง ช่วยพูดอะไรบ้างสิครับคุณโจ๊ก...คุณโจ๊กครับ”
“ตัวนี้....โจ๊ก...รักที่สุด....ชื่อต้นกล้า.....มันเก่งมากเลยกิ๊.....มันกินเก่ง.....แถมยังเชื่อฟังโจ๊กคนเดียว....กินสิกิ๊....กินให้หมดเลยกิ๊”
เนื้อสีแดงสดฉ่ำชุ่มไปด้วยโลหิตถูกโยนลงกลางพื้นห้องส่ง เด็กหนุ่มกระโจนเข้าใส่และหิวอย่างหิวโหย แม้ว่านั่นจะเป็นเนื้อมนุษย์ด้วยกัน แต่มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เขาอยู่รอด ผู้ชมในห้องส่งพากันเบ้หน้าอย่างรังเกียจ บ้างก็ลุกหนีออกไปจากห้องส่ง บ้างก็มองอย่างเวทนา ชายหนุ่มคนหนึ่งถึงกับ ‘อาเจียนของเหลวสีเขียวออกมาทางทวารหนัก’ เจ้าสัตว์ประหลาดปลดกางกางของมันออก และดึงร่างเปลือยเปล่าของเด็กหนุ่มออกมาจากกองอาหาร เพื่อนำมาระบายความใคร่ออกอากาศไปทั่วประเทศ เสียงครางสยองดังกึกก้องพอ ๆกับเสียงโห่ไล่ของเหล่าบรรดาตัวประหลาดหลากหลายชนิดในห้องส่ง แวบหนึ่งที่เหลือบมอง เด็กหนุ่มเห็นคุณน้ากุหลาบถูกหั่นเป็นชิ้น ๆ จัดใส่ภาชนะเตรียมเอาไว้เพื่อใช้สำหรับอัดรายการทำอาหารในคิวถัดไป
เด็กหนุ่มเจ็บปวดเจียนตาย เมื่อถูกอวัยวะสืบพันธุ์ขนาดใหญ่ยักษ์กระแทกกระทั้นอย่างไร้ความปราณี ร่างของเขาถูกจับฟาดลงไปบนพื้นห้อง ตอนที่เจ้าสัตว์ประหลาดนั้นถึงจุดสุดยอด
เลือดไหลทะลัก
สมองของเขากระจายเกลื่อนพื้น
ลูกตากลิ้งออกมาจากเบ้า
“ว๊า.....ตายซะแล้วกิ๊.....ไม่เป็นไร....โจ๊กมีอีกหลายตัวกิ๊.......”
“เฮ้ย....เอาไอ้คนตัวนี้ไปทิ้งถังขยะ...เออๆ.....หรือพวกมึงจะเอาไปแบ่งกันกินก็ตามใจ”
เสียงใครสักคนตะโกนแทรกขึ้น และเด็กหนุ่มก็สะดุ้งตื่นจากฝัน
.
.
.
.
เฮือก
ฝันบ้าอะไรเนี่ย
สมจริงชะมัดเลย
วันที่ 27 เวลา 10 : 48 น.
ปวดหัวเหลือเกิน ร่างกายของเขามันล้าไปหมดแล้ว ทั้งร่างกายและจิตใจของเด็กหนุ่มในตอนนี้ เปรียบได้กับเครื่องจักรที่ทำงานหนักเกินไปจนร้อน
ถัดออกไปเบื้องหน้า หญิงสาวในชุดสีแดงเพลิงยืนหันหลังให้เขา ผมของหล่อนยาวตรงจรดบั้นท้ายดูไม่คุ้นตา หล่อนกำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง แสงสว่างที่กระหน่ำสาดเข้ามา ทำให้ร่างของหล่อนในตอนนี้ดูเหมือนกับภาพหลอนที่บิดเบี้ยวไม่เป็นรูปทรง
แม่....
ที่นี่ที่ไหน....
ลูกเต๋า
ต้องไปช่วย
เด็กหนุ่มรีบลุกขึ้นจากเตียงจึงทำให้เขารู้สึกเวียนหัวจนต้องทิ้งตัวลงไปนอนอีกครั้ง หล่อนหันมามองตามเสียง ดวงตาของพรนั้นแปรเปลี่ยนไปจากแม่ที่ต้นกล้ารู้จัก ไม่ใช่อายแชว์โดว์สีดำที่ถูกป้ายจนหนาเป็นปื้น แต่เป็นบางอย่างในนั้นที่ดูผิดปกติไปจากเดิม
แววตาของคนที่เสียสติ
“ตื่นแล้วเหรอคนเก่งของแม่ ฮิฮิฮิฮิ”
“แม่....เฮ้ยยยย...นี่มันอะไรกัน ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ.....แม่มาล่ามโซ่ผมไว้ทำไม”
“แม่จะไม่ยอมเสียหนูไปอีกแล้วกล้า....หนูเป็นของแม่ เป็นส่วนหนึ่งของแม่ เป็นเลือดเนื้อของแม่ เราจะเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน แม่จะไม่ให้ใครมาทำร้ายหรือพรากหนูไปจากแม่อีกแล้ว”
ต้นกล้าพยายามรวบรวมสติไม่ให้บ้าตามหล่อนไปอีกคน แม้ว่าตัวเขานั้นจะเฉียดใกล้ความบ้าเข้าไปอยู่ทุกทีแล้ว เด็กหนุ่มกระชากและดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง แต่โซ่ตรวนนั้นก็รัดแน่นจนปวดร้าวไปถึงกระดูก
“แม่ไม่รู้ว่าหนูทำได้ยังไง...แต่แม่รู้ความจริงหมดแล้ว หนูทำใช่ไหมจ๊ะ หนูฆ่ามัน พักหลังมานี้หนูเปลี่ยนไป หนูไปขลุกกับอีกะเทยแก่นั่น มีคนเห็นหนูออกจากบ้านตอนกลางดึก หนูคิดจะทำอะไรกันแน่ แต่ไม่ต้องห่วงไปหรอกจ๊ะ หนูปลอดภัยแล้ว อยู่กับแม่ที่นี่ เริ่มต้นกันใหม่อีกครั้งนะลูกนะ”
“ไม่.....แม่ไม่เข้าใจ ผมต้องไปช่วยลูกเต๋า....ลูกเต๋าตกอยู่ในอันตราย”
“ฮ่าฮ่าฮ่า.....อย่ามาหลอกแม่เลย ฮิฮิฮิ...ฮิฮิฮิฮิฮิฮิ.....เอาหนูลูกเต๋ามาอ้าง.....เอ๋.....หรือว่าพวกหนูสองคนรู้เห็นเป็นใจกัน คิดจะหนีไปจากแม่ใช่ไหม เหมือนที่พ่อของแกคิดจะหนีไปจากชั้น”
หล่อนตบตีลูกชายอย่างบ้าคลั่ง แบบที่ไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต ภายในวันนั้นกลับมาอีกครั้ง หลังจากที่หล่อนนัดสามีกับชู้มาคุยเรื่องหย่า หล่อนวางยาพิษใส่เครื่องดื่ม และมองดูคนทั้งสองดิ้นทุรนทุรายอย่างทรมานด้วยความสาแก่ใจ
ไอ้ชดเป็นผู้ชายเพียงคนเดียว ที่ถึงแม้จะเลว แต่มันก็ไม่คิดจะทิ้งหล่อนไปไหน
หล่อนอาจรักมันก็ได้มั้ง
ไอ้โจ๊กบินโฉบวนอยู่เหนือหลังคาอย่างร้อนใจ มันยังจำคำสั่งของนายได้ขึ้นใจอยู่เสมอ ว่ามีใครบ้างที่มันไม่มีสิทธิ์แตะต้อง แต่ทว่าผู้หญิงคนนี้ ในเวลานี้กลับเปี่ยมไปด้วยอันตราย และมันมีหน้าที่ต้องปกป้องเจ้านาย แม้จะเป็นการขัดคำสั่งก็ตามที
“ถ้ารู้ว่ามันคิดจะพาแกหนีไปล่ะก็ ชั้นใส่ยาพิษในข้าวเย็นให้มันกินเสียก็ดี มีใครอีก....ไหนแกบอกชั้นมาซิ แกสมคบคิดอะไรกับใครบ้าง ไอ้เด็กเวร.....ชั้นดีกับแกไม่พอใช่ไหม หืม?”
“ไปกันใหญ่แล้ว แม่ช่วยตั้งสติได้ไหม นี่ผมลูกแม่นะ แม่ไม่มีสิทธิ์มาล่ามผมเหมือนสัตว์แบบนี้”
สติของหล่อนขาดผึงลงในวินาทีนั้น หล่อนกระหน่ำตีลูกชายด้วยเข็มขัดจนหนำใจ ก่อนจะทรุดลงและร้องไห้
“แม่คิด.....คิดว่าสักวันหนูจะอภัยให้ แต่หนูก็เย็นชา หนูพาพวกมันมาเย้ยแม่ แต่แม่ก็ให้อภัยหนู หนูฆ่าไอ้ชด....ผู้ชายคนเดียวที่อยู่ข้างแม่มาตลอด แม่ก็อภัย....”
“แม่ครับ....ปล่อยผมไป.....ได้โปรด”
“แม่รู้....รู้แล้วว่าหนูคงไม่มีวันอภัย สายตาหนูมันฟ้อง แต่เอาเถอะ เรายังมีเวลาอยู่อีก....ถ้าอับจนหนทาง....แม่คงต้องทำให้หนูเงียบเสีย....ไม่ก็ตายไปพร้อม ๆกันที่นี่ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้”
นี่ไม่ใช่แม่ที่เขารู้จักอีกต่อไปแล้ว
ผู้หญิงน่ารัก ใจดี ขี้กลัวคนนั้น มีปิศาจร้ายแฝงเร้นอยู่
หรือนั่นอาจเป็นตัวตนของแม่
แม่รักแต่ตัวเอง
เพราะอย่างนี้แม่ถึงยังเก็บไอ้ชดเอาไว้ แทนที่จะฆ่ามันเสีย
แต่กับพ่อ....แม่กลับไม่ลังเลเลย
เขาเองก็เช่นกัน
เขาเชื่อว่าแม่ฆ่าเขาได้
เพราะแม่ไม่สามารถทนอยู่อย่างโดดเดี่ยวได้ และก็ไม่อาจยอมรับการถูกทอดทิ้งได้เช่นกัน สุดท้ายหากเขายืนกรานจะไป แม่คงฆ่าเขา แล้วหาแมงดาตัวใหม่มาเกาะ.....จนกว่ามันจะทิ้งแม่ไป และเมื่อถึงวันนั้นแม่คงฆ่ามัน
“ขอโทษนะครับแม่”
“ไม่เป็นไรจ้ะ.....เดี่ยวแม่ไปทำอะไรให้ทานนะครับคนเก่ง”
“ขอโทษที่ผมต้องไปจริง ๆ”
เพล้งงงงงง
หล่อนกรีดร้อง และพุ่งเข้าใส่ลูกชายอีกครั้ง ทว่าคราวนี้หล่อนต้องหยุด เนื่องจากมีบางอย่างพุ่งชนทะลุหน้าต่างเข้ามา
“ฮะ.....ฮะ.....ตัวบ้าอะไรเนี่ย.....”
“ปล่อยกล้า...แฮ่.....ปล่อยกล้านะกิ๊”
มือเพียงข้างเดียวก็กำรอบลำคอของหญิงวัยกลางคนได้มิด และมีที่เหลือพอให้มันออกแรงบีบเคล้น หากออกแรงอีกนิดเดียว กระดูกที่แสนเปราะบางของหญิงคนนี้คงจะป่นเป็นผงในชั่วพริบตา
มันไม่กิน
และมันไม่ทำร้าย
มันยังจดจำและเชื่อฟังคำสั่งของนายทุกอย่าง
ไอ้โจ๊กส่งเสียงคำรามลั่นใส่หญิงหม้ายผู้นี้ หล่อนเบิกตาค้างอย่างตื่นสะพรึง ภาพตรงหน้านั้นน่ากลัวเสียยิ่งกว่าอะไรใดใดบนโลกนี้ที่หล่อนเคยเห็น แววตาของมันราวกับซาตานจากขุมนรกกำลังสูบกินวิญญาณของหล่อน ไม่กี่นาทีถัดมา ผมของหล่อนก็เปลี่ยนเป็นสีขาว สติสัมปชัญญะหลุดลอยไปไกลจนไม่อาจพูดอะไรออกมาได้อีก ดวงตาของพรเหม่อลอยตอนที่ไอ้สัตว์ประหลาดเหวี่ยงร่างของเธอลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี และตรงไปทำลายโซ่ตรวนที่พันธนาการนายของมันเอาไว้ให้ขาดสะบั้น
“เจ็บมั้ย.....นายของโจ๊ก.....ขอโทษกิ๊.....โจ๊กขู่แม่กล้า....อย่าโกรธโจ๊กนะ”
มันหมอบลงแทบเท้าของเขาด้วยความจงรักภักดี มือของมันหมายจะแตะเด็กหนุ่มแต่ก็ชะงักเอาไว้อย่างลังเล
“กูไม่โกรธมึง.....ไม่เกลียดมึง กูต้องขอบคุณมึงด้วยซ้ำที่จดจำทุกคำที่กูสั่ง”
“แม่....แม่รักกล้านะกิ๊.....โจ๊กรู้......”
“ใช่.....แต่เป็นรักที่น่ากลัวเหลือเกิน แม่กูรักกูมาก.....แต่รักตัวเองมากกว่า.......”
เด็กหนุ่มประคองร่างของแม่พาไปที่เตียง จัดท่าทางให้นอนเข้าที่ ดวงตาของพรยังคงเหม่อค้าง ราวกับศพที่ยังหายใจ
แม่ของเขาไม่มีวันเหมือนเดิม
“ผมจะโทรให้คนมาช่วย....เสร็จเรื่องทุกอย่าง ผมจะดูแลแม่เอง.....ผมสัญญา....ว่าจะไม่หนีไปไหน ผมจะอยู่กับแม่นะครับ เราสี่คนจะอยู่ด้วยกัน.....แม่....ผม....ลูกเต๋า....มึงด้วยนะโจ๊ก พวกเราจะเป็นครอบครัวที่อบอุ่น”
เป็นคำโกหกคำโต....ที่ออกมาจากปากของคนที่กำลังสิ้นหวัง
ไอ้โจ๊กดึงตัวนายของมันไปกอดเอาไว้แนบอก ไม่ช้าน้ำตาของต้นกล้าก็ไหลเปียกปอนอาบหน้าอกของมันจนเปียกชื้น
อย่าร้องไปเลย
กล้าเจ็บ...โจ๊กเจ็บยิ่งกว่า
โจ๊กยอมเจ็บเองเพื่อให้กล้ายิ้ม
จะไม่เรียกร้องอะไร
ขอแค่ได้มองกล้า
ขอแค่กล้าแอบมองโจ๊กบ้างก็พอ
ความสุข
ครอบครัว
สิ่งเหล่านั้นจะมีหรือไม่มีก็ช่าง
แต่โจ๊กจะช่วยนายของมันทุกอย่างเท่าที่กำลังของมันยังไหว
อีกไม่นานหรอกกล้า
โจ๊กคงอยู่เพื่อเจ็บปวดได้อีกไม่นาน
เวลาของโจ๊กใกล้หมดลงทุกทีแล้ว
สัตว์ประหลาดรู้ตัวดี ว่าจุบจบของมันนั้นใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว
.
.
.
.
To be con
วาระสุดท้ายจะเป็นเช่นไร
28
29
30
กิ๊
อีกสามวันเองนะ
ปล. เรื่องที่ลงนี่ถือว่ายังเป็นเดโมนะคะ ถ้าทางสำนักพิมพ์สนใจ ก็คงเหมือนเดิมคือมีการขัดเกลา ตรวจทานใหม่ทั้งหมด และอาจปรับเปลี่ยนเนื้อหาบางส่วนเพื่อความสมบูรณ์และสมจริง ซึ่งทางสนพ.จะเข้ามามีส่วนในการชี้แนะและให้ไอเดียด้วย(โดยไม่กระทบเนื้อหาโดยรวม วางใจได้ว่าเนื้อหาในเว็ปกับหนังสือนั้นไม่ผิดไปจากกัน.....สำหรับคนที่ไม่ได้ซื้อ แต่หนังสืออาจเพิ่มความพิเศษเล็กน้อย.....พิเศษสำหรับคนซื้อ อันนี้เข้าใจกันเนอะ)
ถ้าไม่ผ่านก็ตามนั้นนะ 5555+
ส่วนหนังสือพี่ยศ น่าจะได้กันภายในเดือนนี้ แอบตื่นเต้นแทนด้วย 5555+
*****
คำผิดเอาไว้พรุ่งนี้มาตรวจอีกที
-
ตอนแรกตกใจแทบตาย
สั้นอ่ะ อีกไม่กี่วันเอง
ตอนนี้ยังไม่ไปถึงไหนเลย
แม่กล้าทำไมทำแบบนี้
สงสารกล้ากับโจ๊ก
นั่นก็รักเจ้านายมันเหลือเกิน
เฮ้อ รอนะคะ
:mew2:
-
โจ๊กก็รักเจ้านายของมันเหลือเกิน
แม่ก็แสนดีแต่ที่ไหนได้....
ส่วนกล้าก็น้าาา ไม่รู้ตอนจบเรื่องนี้จริงๆจะเป็นไปแบบไหน :katai1:
-
:katai1: จุดจบใกล้เข้ามา ม่ายน้าาาาาาา
-
โจ๊กจะตายเหรอ
ไม่น้า :hao5:
พูดเป็นลางอย่างนี้ไม่ดีนะลูกแม่
-
ไม่เอานะคะ เราไม่ยอมให้โจ๊กตายน๊า
ไหนคนเขียนบอกว่าเรื่องนี้จะแฮปปี้ไงคะ เค้าไม่ยอมๆๆ
สงสารโจ๊ก กล้า ลูกเต๋า สรุปน่าสงสารทุกตัวละครเลยค่ะ
รอบทสรุปอีก 3 วัน ลุ้นๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
รออีก 3 วันน่ะค่ะ :mew1:
-
กิ๊ ...... อีกสามวัน ฮืออออT T โจ๊กจ้าาา เรารอหนังสือของโจ๊กอยู่นะ ซื้อแต่ของพี่ยศเดี่ยวน้องโจ๊กน้อยใจ 5555 จะหยอดกระปุกรอนะค่ะ เอาเงินค่าหนังสือสมทบทุนไปให้โจ๊กศัลยกรรม 5555
-
เอ่อ ...เขาสงสารทุกคนจับใจ
-
เป็น 27 ตอนที่บีบคั้นหัวใจมาก สนุกลุ้น สยองไปในเวลาเดียวกัน ชอบมาก
ไม่รู้จะลงเอยอย่างไร ขอตามลุ้นไปกับ 3 วันที่เหลือจ๊ะ
-
ชู้รักของพ่อกล้า เป็นแม่ของเต๋ารึเปล่า
-
ไม่กล้าคาดเดาตอนจบ :เฮ้อ:
-
:jul1:
-
โจ๊กเอ๊ย แกนี่มันรักกล้ามากเกินไปแล้ว
รออีกสามวันค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
โจ๊กจะตายเหรอ ไม่เอานะ :sad4:
-
เจ็บปวดแทนโจ๊แปป ทำไมน่าสงสารขนาดนี้ ToT
-
:hao5:
-
:hao5: :hao5: โจ๊กที่น่าสงสาร :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ทำอย่างไรดีถึงจะตามหาลูกเต๋าเจอ
ต้นกล้าเฝ้ารอจนแน่แก่ใจว่าจะมีคนมาช่วยแม่ของเขาจริง ๆ เด็กหนุ่มซุ่มรออยู่ในทุ่งหญ้านอกตัวบ้าน รอจนกระทั่งรถตำรวจท้องถิ่นแล่นเข้ามาจอด
แม่ของเขาถูกพาออกมาจากบ้านในสภาพที่ไม่ต่างอะไรจากซากศพนัก สติของหล่อนเลอะเลือน บ้าใบ้ และดูแก่ลงไปในชั่วพริบตา ถึงอย่างไรเสียแม่ก็ยังเป็นแม่ ยังเป็นคนที่เด็กหนุ่มรัก แม้ว่าในตอนนี้จะมีความรู้สึกชิงชังปะปนอยู่ แต่ทว่าได้เห็นสภาพอันน่าเวทนาของหล่อนแล้ว ความเคียดแค้นในใจของเขาก็ทุเลาเบาบางลงไปได้บ้าง
แต่เขาจะไม่มีวันลืม ว่าหล่อนเองก็มีส่วนที่ทำให้ชีวิตของเขาก้าวเข้าสู่โลกมืด
แต่ตอนนี้ยังมีอีกเรื่องที่น่าเป็นห่วง ก็คือลูกเต๋า เขาจนหนทางจริง ๆว่าจะติดต่อพวกมันได้จากช่องทางไหน โทรศัพท์มือถือเครื่องเดียวที่เขามีก็สูญหายไปในระหว่างการต่อสู้ ส่วนที่เขามีตอนนี้เป็นแค่โทรศัพท์ปุ่มกดธรรมดาที่ไม่สามารถเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ตได้ บางทีถ้ายังไม่มีใครไปเจอศพน้ากุหลาบ กับสวะสังคมที่เหลือเพียงกองกระดูกเหม็นเน่าพวกนั้น เขาอาจจะโชคดีพอ เพราะว่าข้อมูลและเบอร์โทรทั้งของลูกเต๋าและไอ้เสืออยู่ในเครื่องนั้นทั้งหมด
เจ็บใจที่เขากลับลืมเรื่องสำคัญ ทั้งที่ไม่ควรลืม แต่ก็อีกนั่นแหละ ในโลกที่ทุกอย่างสะดวกสบาย สมุดโทรศัพท์เล่มหนา หรือการจดชื่อเพื่อนลงในกระดาษสอดเอาไว้ในกระเป๋าสตางค์มันคงเป็นเรื่องที่น่าขันและไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว
“เราจะไปไหนกันต่อ....”
“กิ๊....โจ๊กจะพากล้าไป....ทุกที่....กล้าสั่งโจ๊กมาเลย....สั่งเลย”
“เราคงต้องย้อนกลับไปยังจุดเริ่มต้น”
วันที่ 28
เด็กหนุ่มเหนื่อย แต่ทว่า ‘มัน’ เหนื่อยยิ่งกว่า
ต้นกล้าได้กินและพักผ่อนเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น ส่วนไอ้โจ๊ก....มันไม่ได้กินอาหารมาเป็นวันๆแล้ว
ต้นกล้าขับรถไม่ได้ และถึงขับได้ เขาก็คงพาไอ้โจ๊กซึ่งตอนนี้ตัวโตเกินไปบรรทุกขึ้นรถไปด้วยกันกับเขาไม่ได้อยู่ดี การที่ต้องบินในระยะไกล และต้องคอยประคองร่างกายของนาย ทำให้มันรู้สึกเหนื่อยจนแทบขาดใจ
เป็นเพราะพลังชีวิตครึ่งหนึ่ง ถูกมอบให้นายอันเป็นที่รัก เพื่อช่วยเด็กหนุ่มที่กำลังนอนหายใจรวยรินใกล้ตายอยู่รอมร่อ พลังสีขาวบริสุทธิ์ที่ช่วยสมานบาดแผลทั้งหลาย ไปพร้อมๆกับพรากเอาพลังชีวิตของมันไปด้วย
ต้นกล้าจะรู้ไหม
ว่าโจ๊กเหนื่อยแค่ไหน
ทุกอย่างที่มันทำลงไป ในสายตาของมนุษย์อาจมองดูโง่เขลา แต่สำหรับตัวมันแล้ว มันคิดว่ามันทั้งเก่งและฉลาด เพราะทุกครั้งที่มันทำตัวเป็นประโยชน์ เด็กหนุ่มจะชมมันว่าเก่งและฉลาดมากทุกทีไป
มึงเก่งมากไอ้โจ๊ก รู้จักเหลือเอาไว้กินวันหลังด้วย
มึงวาดรูปกูเหรอวะ เก่งมากท่านโจ๊ก
มึงฉลาดนี่หว่า สอนไม่กี่ครั้งก็เข้าใจภาษาคนแล้ว
กูรักมึงนะโจ๊ก
มีแต่มึงที่ยืนข้างกู
กูไม่มีใครแล้ว
กูรักเต๋านะ
มึงก็ต้องรักเต๋าเหมือนกูนะเข้าใจไหม
กล้ารักเต๋า......โจ๊กรักกล้า....โจ๊กรักเต๋าด้วย....กิ๊
และเป็นไปตามคาด เมื่อพวกเขาไปถึงโกดังร้าง ทุกอย่างยังคงสภาพเดิม เศษกระดูกของพวกเศษสถุลถูกกัดแทะจนแทบไม่เหลือเนื้อติด เลือดที่สาดกระจายไปทั่วทุกตารางนิ้ว เศษเสื้อผ้า และนั่น....กระเป๋าสะพายของเขา
กุหลาบยังคงนอนหลับตาอยู่บนพื้นโกดัง เหมือนในวันที่เขาจากมา หล่อนนอนหลับอย่างสงบแม้ว่าร่างกายจะเริ่มเน่าและส่งกลิ่นเหม็น ฝูงแมลงวันมากมายเหลือเกินพากันเข้ามารุมตอมและวางไข่ อีกไม่ช้า ร่างของคุณน้าคงมีสภาพที่ไม่น่าดู
ยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกผิด เขาไม่ควรลากคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องเลยจริง ๆ
“หยุดนะ”
เสียงใครสักคนหนึ่งตะโกนขึ้น เด็กหนุ่มรีบกระโจนเข้าไปหลบในมุมมืด ไอ้โจ๊กส่งเสียงคำรามกึกก้อง และหลังจากนั้นต้นกล้าก็ได้ยินสรรพเสียงมากมายเหลือเกินจากข้างนอก
มีคนมา
ทำไมต้องเป็นเวลานี้ เขากำลังจะออกไปอยู่แล้วแท้ ๆ
กลุ่มชายในเครื่องแบบตำรวจต่างพากันบุกเข้ามาพร้อมกราดยิงใส่ไอ้โจ๊ก เนื้อหนังของมันหนามากก็จริง แต่ใช่ว่าจะไม่เจ็บปวด ไอ้โจ๊กได้แต่ขู่ และยกปีกขึ้นป้องกันตัวเองอย่างสับสน มันไม่เคยเจอคนมากแบบนี้ ไม่มีใครเคยได้เห็นมัน เว้นแต่เหยื่อที่ไม่ทันได้อ้อนวอนขอชีวิตจนจบประโยคด้วยซ้ำ
คนพวกนี้ไม่กลัวมันหรือ
คนพวกนี้มีมากเหลือเกิน
ต้นกล้าจะเป็นอันตรายไหม
หรือคนพวกนี้ต้องการฆ่าเพียงแค่มันตัวเดียว
ปีกของมันถูกกระสุนซัดสาดจนแหว่งวิ่น คราวก่อนมันถูกมนุษย์คนหนึ่งที่มีทั้งความกล้าและบ้าบิ่นยิ่งเจาะกะโหลกของมัน เคราะห์ยังดีที่คราวนั้นกระสุนดันพลาดไปถูกชิ้นกระดูกที่ไม่มีความสำคัญมากนัก คล้ายๆเขาหรือนอของสัตว์
“ไอ้โจ๊ก.....จับกู......มาจับกูเร็วสิ” มันได้ยินเสียงกระซิบจากมุมมืด “เอากูเป็นตัวประกัน มีกูพวกนั้นจะไม่ทำมึง”
ไอ้โจ๊กบินพุ่งเข้าใส่คนกลุ่มนั้นด้วยความเร็วสูง ก่อนจะเลี้ยวกลับตัวไปอีกทางที่ต้นกล้ายืนอยู่ มันตกใจไม่น้อยที่นายของมันแหกปากร้อง แต่เพียงเสี้ยววินาทีมันก็เข้าใจได้โดยเร็วว่านั่นเป็นการแสดง
“ช่วยด้วยยยครับ....ช่วยผมด้วย....มันจะกินผมแล้ว....อ๊ากกกกก”
“เฮ้ยหยุดยิงก่อน.....มีคนอยู่ในนี้ ไอ้ตัวเหี้ยนี่จับคนเอาไว้....มันจับเด็กวัยรุ่นผู้ชายเอาไว้หนึ่งคน......หยุดยิงก่อน”
ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
เสียงคำรามเฮือกสุดท้ายที่สัตว์ประหลาดเปล่งออกมา ทำเอาทุกคนนั้นถึงกับทิ้งทุกอย่างเพื่อยกมือขึ้นปิดหู เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดและกราดเกรี้ยว ดังสะท้อนกึกก้องไปทั่ว มีเสียงกระสุนตามหลังมาอีกประมาณสี่ห้านัด แต่สายไปแล้ว สัตว์ประหลาดโฉบเด็กหนุ่มหายขึ้นไปบนฟ้า
.
.
.
.
.
“มึงเจ็บไหม....ไอ้โจ๊ก.......กูขอโทษนะ ไม่คิดว่าจะมีคนมา......”
“กรรรรรร์”
ไอ้โจ๊กส่งเสียงคำรามออกมาผะแผ่ว ขณะที่มันกำลังพักฟื้น วัวนมในฟาร์มเป็นแหล่งพลังงานชั้นดี สำหรับให้มันได้ฟื้นฟูร่างกายที่อ่อนล้าและหิวโหย
ดวงตาข้างหนึ่งของมันถูกยิงจนบอด
มันเหนื่อยและรู้ตัวว่ากำลังจะตาย แต่เพราะความห่วงหาอาลัย ทำให้มันฮึดสู้เพื่ออยู่ต่อ เด็กหนุ่มตรงหน้า เป็นเจ้าชีวิตของมัน เป็นคนเดียวที่ทำให้มันฝืนจนสามารถเอาชนะความตายได้
แต่เวลาของมันเหลืออีกไม่มากแล้ว
พลังชีวิตของมันที่เสียไป ต่อให้กินแค่ไหนก็ไม่มีวันกลับคืนมาเหมือนเดิม
แต่ก่อนจะสิ้นลม มันขอแค่ได้ทำให้นายของมันกลับมามีความสุขได้อีกสักครั้ง
“มึงอยากให้กูกอดมึงไหม....กูกอดมึงนะ.....กูมันเห็นแก่ตัว.....มึงต้องมาเจ็บตัวเพราะกูอีกแล้ว”
“กล้าไม่ร้อง....ร้องไห้...ทู่เรศ....กิ๊”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
เด็กหนุ่มกางแขนออกจนสุด เพื่อโอบกอดมัน ไอ้โจ๊กนอนขดตัวบนพื้นหญ้าไม่ต่างจากก้อนหินขนาดยักษ์ ไม่ช้ามันก็หลับไป พร้อมกับส่งเสียงครางละเมอออกมาเหมือนเด็ก ๆ
ต้นกล้าหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาแล้วต่อกับเพาเวอร์แบงค์ ไม่กี่อึดใจโทรศัพท์ของเขาก็สามารถเปิดเครื่องได้
เบอร์แรกที่เขาโทรหาก็คือเบอร์ของมัน
‘ไงมึง.....โทรมาได้ก็แปลว่ายังไม่ตายสินะ กูเตรียมเรื่องสนุก ๆ เอาไว้รอมึงเพียบเลย....หึหึหึ’
ไอ้สารเลว
สัตว์เดรัจฉาน
นรกส่งมาเกิด เสียงของมันเหมือนกับคนเมายา
‘มึงรีบมาให้ไวเลยนะเว้ย.....กูเบื่อจะเล่นกับเมียมึงเต็มทีละ....ช้ากว่านี้กูคงต้องหั่นนั่นเฉือนนี่ออกแก้เซ็ง มึงคงต้องมีเมียพิการแล้วว่ะ....ยินดีล่วงหน้าด้วยนะ...ฮ่าฮ่าฮ่า’
‘กล้า......อย่ามา........อย่ามานะ.......หนีไป’
อีกเสียงหนึ่งเป็นของคนที่เขารัก นั่นทำให้เด็กหนุ่มได้รู้ ว่าลูกเต๋ายังไม่ตาย
อย่างน้อยเขาก็ยังรู้ ว่าจุดหมายปลายทางข้างหน้านั้นยังมีอะไรรออยู่
แม้ว่าจะต้องเสี่ยง
หรืออาจเป็นเพียงความหวังลม ๆแร้งๆก็ตาม
.
.
.
.
To be con
ตอนนี้อาจสั้น แต่ตอนหน้าคงไม่สั้นแล้วนะ ฉากเผชิญหน้าที่ทุกคนรอคอย(ยังมีคนคอยชิมิ) และปมปริศนาอีกนิดหน่อย จะได้รับการคลี่คลาย :hao5:
-
โอ๊ยยยย สงสารรรรรรรรรรรรโจ๊กกกกกกกกกกก
ลุ้นวันต่อไปนะคะ จะจบแล้วอ่าา
-
สงสารโจ๊กใจจะขาด
คือแบบวันต่อไปนี่หนักหน่วงใช่ไหมคะ
อย่าให้โจ๊กตายเลยนะแค่นี้ชีวิตโจ๊กก็น่าสงสารเป็นดาวพระศุกร์อยู่ละ
ให้มันมีชีวิตสมหวังบ้างเถอะ
-
อยากให้ทุกอย่างกลับไปตอนกล่องยังไม่ถูกเปิด
ไม่น่ามีวันนี้เลย สายไปแล้ว ทุกอย่าง จริงๆ
:m15: :m15:
-
ม่ายยย โจ๊กต้องรอด
-
ลุ้นนนนนนนน โอ้ย สงสารโจ๊กน้ำตาจะไหล คือแบบเหมือนแค่เศษเสี้ยวความรักจากกล้าก็พอใจ ฮืออออ
โจ๊กอย่าตายน้าาาา อย่าตายได้มั้ย แง๊ๆ
-
:hao5: :hao5: โจ๊กก็กำลังจะตาย ลูกเต๋าไม่รู้จะรอดมัย :hao5:
แล้วกล้าจะอยู่กับใคร หรือตายพร้อมโจ๊กละนี้ :hao5: :hao5:
ลุ้นๆๆๆ ลุ้นละทึกเลย
-
ง่ะลูกโจ๊กต้องตายจิงๆหราเนี่ย
หงิงหงิง
ทำใจได้และ
แต่ยังรู้สึกอยากให้มีชายหนุ่มกล้ามล่ำ
มาคอยปกป้องดูแลต้นกล้าอยู่ดี
ความทะเยอทะยานทางด้านมืดของฉันที่จะเห็นโจ๊กเป็นคนจับคู่กับกล้าคงเป็นแค่ฝัน
แงแง
หลังๆนี้ดราม่าจัดเต็มตลอด
-
อีกสองตอน แควนๆอย่าเพิ่งหมดหวังนะกิ๊
........
เรื่องนี้น่าจะจบอย่างแฮปปี้ในทางของมันล่ะนะ
........
แอร๊ยยย คนอ่านจะฆ่าเราไหมเนี่ย
******
ปล.รู้กันยัง ตอนแรกที่เขียน เราตั้งใจให้โจ๊กเป็นเคะนะเออ แบบแบ๊ว ๆน่ารัก และโดนกล้ากด แต่คงไม่น่าสงสารเท่าโจ๊กในตอนนี้ก็เป็นได้ เลยเปลี่ยนให้โจ๊กเป็นเมะหนุ่มแทน
#รันทดแบบจัดเต็ม#กิ๊#ไม่สมหวัง#ไม่ได้กินกันเบย
-
โถ่ สงสัยจบแบบเละเป็นโจ๊ก ชิมิ!
ป่วงไส้ดีแท้
/ คนที่ปริศนาเยอะอย่าง เต๋า เนี่ย น่าจะเปิดตัวได้แล้วน้าาา (ฮีเป็นใครกันแน่ เหมือนฮีจะไม่ได้กะโหลกกะลา และน่าจะรู้อยู่แล้วด้วยเกี่ยวกับโจ๊ก)
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารทั้งกล้า ทั้งโจ๊ก ทั้งลูกเต๋า
-
ไม่เอานะ ไม่ให้โจ๊กตายยยย
คนเขียนบอกจะแฮปปี้ แต่เรากลัว :mew6:
-
Jimm
-
สงสารโจ๊กอ่ะ :o12:
-
ไม่นะ!!!! โจ๊ก :o12:
-
จบแฮปปี้แน่ใช่มั้ย เอาแบบไม่มีใครตายได้มั้ย
อยู่ด้วยกันสิได้มั้ยยย สงสารโจ๊กกกกใจจะขาดดดด :o12:
:hao5: :katai1:
รักกันสิรักกันนนนนน
-
การต่อสู้ครั้งสุดท้าย
คราวนี้ทุกอย่างคงถึงเวลายุติเสียที
“กูมาแล้ว.....มึงจะเอายังไงก็ว่ามา”
วันที่ 29
สถานที่นัดหมายนั้นเป็นบ้านไร่ในหุบเขา ห่างไกลจากตัวเมืองและถนนสายหลัก ล้อมรอบด้วยภูเขาและป่าทึบ เป็นสถานที่สำหรับผลิตยานรกและเก็บตุนของผิดกฎหมาย โดยมีพ่อและญาติพี่น้องของไอ้เสือเป็นเจ้าของ และมีลูกน้องจำนวนหนึ่งคอยดูแลไม่ให้มีผู้บุกรุก แต่ทว่าบัดนี้เส้นทางนั้นถูกเปิดเพื่อให้เด็กหนุ่มและ ‘มัน’ ได้เหยียบย่างเข้าไปโดยสะดวก
ไอ้เสือนั้นราวกับยืนรออยู่นานแสนนาน ร่างสูงใหญ่และใบหน้าที่ดูกร้านโลกนั้นกำลังเฝ้ารออย่างใจจดจ่อหลังจากที่แผนที่ถูกส่งไปตั้งแต่เมื่อวาน ด้านหลังที่มันยืนกอดอกอยู่นั้นเป็นบ้านพักที่ทำด้วยท่อนไม้เนื้อดีผ่าซีก ทันทีที่มันเห็นต้นกล้าเดินเข้ามาเพียงลำพัง มันก็ยกยิ้มอย่างพึงพอใจ
“มึงมาคนเดียว?”
“ใช่”
“แล้วมันล่ะ....มันหลบอยู่ที่ไหน คราวนี้มันจะโผล่มาฆ่ากู เหมือนอย่างคราวก่อนไหมวะ”
“ลูกเต๋าล่ะ.....ลูกเต๋าอยู่ไหน พาลูกเต๋าออกมาก่อน”
“มึงไม่มีสิทธิ์สั่งกูนะ แต่เอาเถอะวะ....ไหนๆก็เป็นวาระสุดท้ายของมึงแล้ว.....กูจะยอมมึงสักเรื่องหนึ่ง ไอ้ชาญ เอาตัวมันออกมา”
ไอ้เสือเสือหันไปร้องสั่งคนที่อยู่ด้านใน เพียงอึดใจประตูบ้านพักก็เปิดออก ไอ้ชาญประคองร่างของลูกเต๋าออกมา ลูกเต๋าที่เคยน่ารักสดใส เป็นเด็กหนุ่มมีเสน่ห์ที่ใครๆต่างก็ตกหลุมรัก กลายเป็นเด็กหนุ่มร่างผอมซีด ดวงตาลึกโหลดูอ่อนเพลียราวกับคนป่วย ในเวลาเพียงไม่กี่วัน
“กูให้คนในไร่รุมโทรมมันน่ะ”
“มึง!!!!ไอ้ระยำ”
“กูล้อเล่น......ไม่มีใครทำอะไรทั้งนั้น มันไม่ยอมแดกอะไรเอง ก็เลยมีสภาพอย่างที่เห็น ห่า....มึงคิดว่าลูกน้องป๋ากูแม่งจะเป็นตุ๊ดกันหมดเลยหรือไง ถ้ามันเป็นผู้หญิงก็ว่าไปอย่าง หึหึหึ....จะมีก็แต่กูกับไอ้ชาญ ที่ลองมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน”
“กูอยู่ตรงนี้แล้ว....กูมาหามึงแล้วไง มึงปล่อยลูกเต๋าไปสิ มึงอยากแก้แค้นกูไม่ใช่เหรอ”
“ปล่อย.....จริงสิ.....ไอ้ชาญ มึงปล่อยมันไปได้แล้ว กูไม่ต้องการตัวมันแล้ว เพราะคนที่กูต้องการมันมาที่นี่แล้ว”
ไอ้ชาญทำตามที่ไอ้เสือสั่ง ร่างปวกเปียกของลูกเต๋าถูกเหวี่ยงออกไปข้างหน้า ทันทีที่ขาอันสั่นเทานั้นออกเดิน ไอ้เดนนรกก็ยิงลูกเต๋าเข้าที่น่องข้างซ้าย
ปัง!!!!
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
“มึงมันไอ้หน้าตัวเมีย”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
ต้นกล้าตะโกนออกไปด้วยโทสะ นั่นยิ่งทำให้มันหัวเราะจนน้ำตาไหล เด็กหนุ่มถลันเข้าไปประคองคนรักของเขาที่พยายามตะเกียกตะกายจะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ลูกเต๋าและต้นกล้าต่างก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น
“เต๋า....เราขอโทษ ขอโทษที่ทำให้นายต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ ความผิดของเรา....ของเราเอง”
“กล้าอย่าร้อง....ไม่ใช่ความผิดของกล้าเลย....อูย....เจ็บ....เจ็บขาจัง....แหะแหะ”
“มองหน้าเราเอาไว้ เราจะออกไปด้วยกัน พวกเราต้องรอด.....ต้องรอดได้ยินไหม”
“เฮ้ย.....พวกมึงจะตอแหลบีบน้ำตากันอีกนานไหมวะ กูเลี่ยน” ไอ้เสือตะโกนขึ้นมาอย่างเหลืออดปนรำคาญ ดวงตาของมันในตอนนี้แดงก่ำและดุร้าย อาการคุ้มคลั่งซึ่งเป็นผลข้างเคียงจากการเสพยาเริ่มทำงาน มันยิงปืนขึ้นฟ้าซ้ำๆ ราวกับเป็นการระบายโทสะ
“ตายห่าแม่งทั้งคู่ดีม๊ะ....หึหึหึ”
ท้องฟ้ากำลังเปลี่ยนสี ด้วยใกล้จะพลบค่ำในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า สิ่งมีชีวิตบางอย่างนั้นพุ่งทะยานออกมาจากหุบเขาซึ่งเป็นที่ซ่อน มันบินฉวัดเฉวียนอย่างรอคอยจังหวะ โดยมีฉากหลังเป็นผืนฟ้ายามเย็นย่ำดูหมองเศร้ากว่าทุกๆวัน ดวงตะวันนั้นคล้อยต่ำลงเรื่อยๆ พร้อมกับแสงสว่างที่เริ่มจางหาย ความมืดดำเข้ามาแทนที่กันเป็นวัฏจักร เสียงนกร้องดังเซ็งแซ่นั้นสะท้อนใจคนฟัง ไม่ต่างอะไรกับท่วงทำนองมรณะ เสียงแมลงในป่านั้นก็พร้อมใจกันขับขานบทเพลงโศกเศร้าไว้อาลัย
ไอ้โจ๊กพุ่งตรงเข้าหาเป้าหมายด้วยความเร็วสูง แต่ไม่ทันที่มันจะได้ถึงร่างนั้น ร่างของมันก็ถูกยิงร่วงกลางอากาศด้วยปืนยิงจรวด
เสียงดังสนั่นของปืน ตามด้วยเสียงเฮละโลของคนงานในไร่ นั่นหมายถึงภารกิจสำเร็จลุล่วงไปอย่างหนึ่ง
สัตว์ประหลาดไม่ยอมแพ้ แม้ว่าปีกด้านขวาและแขนของมันจะเสียหายย่อยยับ คนพวกนั้นรุมยิงมันอย่างบ้าคลั่งด้วยปืนเถื่อนหลายชนิด มันทำได้เพียงส่งเสียงคำรามสู้ แต่ดูเหมือนคนพวกนั้นไม่ได้ตั้งใจจะโจมตีร่างกายของมันอย่างที่ควรจะเป็น ไอ้โจ๊กกำลังถูกไล่ล่าต่างหากเล่า คนพวกนั้นต่างไล่ต้อนมันด้วยความสนุกสนาน ไม่ได้สนด้วยซ้ำว่าสัตว์ประหลาดตรงหน้าพวกมันนั้นก็มีชีวิต มีเลือดเนื้อ
มีหัวใจ
ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
ต้อนมันไปเรื่อย ๆ
ยิงอีก....ยิงอีก
ตัวเหี้ยอะไรวะเนี่ย
วันนี้แหละกูจะแดกของแปลก
มึงถ่ายเอาไว้ด้วยนะเว้ย ดังแน่คราวนี้
“พอแล้ววววว....พอที....หยุดเถอะ”
ต้นกล้ากรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง แม้จะเตรียมใจมาบ้างแล้ว แต่เรื่องราวกลับเลวร้ายกว่าที่คิด ลูกเต๋าถูกพรากไปจากเขาอีกครั้งหนึ่ง แต่เด็กหนุ่มไม่ทันได้สังเกตเห็นหรือรู้ตัวในทันทีเลยด้วยซ้ำ เขามัวแต่มองไปที่ไอ้โจ๊กด้วยหัวใจที่ปวดร้าว สัตว์ประหลาดคู่ใจของเขาถูกเดนนรกทรชนยิงเฉี่ยวลำตัวบ้าง ยิงที่แขนขาบ้าง ราวกับจงใจจะทรมานให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ร่างกายของมันแหว่งวิ่น เครื่องในบางชิ้นเสียหาย ไอ้โจ๊กถอยร่นไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งหล่นลงไปในหลุมที่ถูกขุดรอเอาไว้.....
โดยที่ต้นกล้าไม่สามารถทำอะไรได้เลย
“มึงฆ่ากูสิ....ไอ้เสือ....มึงปล่อยมันไปเถอะ.....ปล่อยลูกเต๋าไป....กูอยู่นี่แล้ว”
“ไม่!!!.....ทีนี้เข้าใจหรือยัง ว่ามึงรู้สึกยังไง การที่ต้องสูญเสียคนที่มึงรัก กับสิ่งมีค่าในชีวิต มึงเข้าใจความรู้สึกของกูบ้างมั้ย”
“กูไม่เข้าใจ....กูไม่เคยไปทำอะไรให้มึง มีแต่มึงที่ไล่ต้อนกู”
“มึงไม่ทำ....แต่พ่อของมึงทำ มีเรื่องอีกมากที่มึงยังไม่รู้....วันนี้มึงจะได้รู้......”
เสียงของไอ้เสือนั้นดังก้องอยู่ในหัวของเขา ใครสักคนหนึ่งโยนระเบิดลงไปในหลุม เสียงของมันนั้นดังกึกก้องจนเด็กหนุ่มรู้สึกหูอื้อและตาลาย ไม่ช้าเขาก็อาเจียนออกมาอย่างสุดกลั้น
“พ่อของมึงเป็นชู้กับแม่ของกู.....พวกนั้นหนีตามกันไปแล้วทิ้งกูเอาไว้ให้ป๋าเลี้ยง เพราะอีร่านนั่นกับชายชู้ของมัน ทำให้กูเป็นแบบนี้.....ป๋าอาจจะไม่เคยเห็นกูเป็นลูก แต่ป๋าไม่มีวันโกหกกูเรื่องนี้แน่ๆ มึงดูเสียให้เต็มตา”
ไอ้เสือโยนรูปถ่ายสีซีดจางใบหนึ่งลงตรงหน้าเขา เด็กหนุ่มหยิบมาดูด้วยมืออันสั่นเทา ชายร่างสูงใหญ่กับหญิงสาวในรูปนั้นถูกแอบถ่ายขณะเดินออกมาจากโรงแรมม่านรูด และโรงแรมแห่งนั้น ทุกวันนี้ก็ยังเปิดให้บริการอยู่ มันโยนภาพถ่ายให้เขาอีกสองสามใบ แต่เขาไม่มีกะจิตกะใจที่จะดูอีกต่อไปแล้ว
“แบบนี้มีเหตุผลมากพอไหมไอ้กล้า ที่กูจะเกลียดมึง....กูอยากจะทรมานมึง ทำให้มึงเจ็บอย่างที่กูเจ็บบ้าง อย่างน้อยมึงก็ไม่เคยโดนกล่าวหาว่ามีแม่เป็นกระหรี่เหมือนกู.....”
“.......”
ต้นกล้าสลบไป หัวใจของเขาเหนื่อยล้าเกินกว่าจะต้านทานไหว
.
.
.
.
ป๋าจะบอกอะไรให้นะเสือ.....ผู้ชายที่แม่แกหนีตามไปก็คือพ่อของไอ้เด็กคนนั้นนั่นแหละ
ป๋าบอกกับมันในเย็นวันหนึ่ง ขากลับจากโรงเรียน มันกับป๋านั่งที่เบาะหลังรถคันหรู ป๋าชี้ออกไปข้างนอก ไปยังเด็กผู้ชายตัวผอมเล็กเดินจูงมือมากับผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง
ต้นกล้า
ความเกลียดชังและความลุ่มหลงก่อตัวขึ้นในวันนั้น จนถึงวันที่เขาเริ่มแตกเนื้อหนุ่ม
มันไม่ใช่ความรักหรอก แต่สำหรับไอ้เสือ ต้นกล้าก็เปรียบเสมือนแม่เหล็กที่ดึงดูดให้มันเข้าไปหา อย่างน้อยการได้หาเรื่องรังแกเด็กหนุ่มผิวบางขาวซีด หน้าตาขวางโลกคนนี้ มันก็ทำให้ไอ้เสือได้ใกล้ชิดอีกฝ่ายเกือบจะทุกวัน
มันลุ่มหลงในวังวนแห่งแค้น โกรธแค้นไปหมดทุกสิ่งรอบตัว ป๋าที่เย็นชาและไม่เคยเห็นมันเป็นลูก กับเด็กหนุ่มที่ได้ใช้ชีวิตอย่างสะอาดและปกติ อย่างน้อยต้นกล้าก็ยังอยู่ในโลกที่ดีกว่ามัน ผู้ซึ่งข้องเกี่ยวกับงานสกปรกมาตั้งแต่อายุยังน้อย
นั่นเพราะป๋าเกลียดมันสุดหัวใจ ในขณะที่มันเทิดทูนอีกฝ่ายเหมือนพ่อแท้ๆเพียงคนเดียวของมัน
สมองที่ถูกปลูกฝังแต่สิ่งเลวร้าย บ่มเพาะความชั่วให้เข้าไปสู่กมลสันดาน
แล้วลูกเต๋าก็เข้ามา นั่นยิ่งทำให้มันชิงชังอีกฝ่ายมากขึ้น
พอๆกับลุ่มหลงมากขึ้นเช่นกัน
ต้นกล้า
มึงมันเหมือนคำสาป
เพราะมึงที่ทำให้กูมาไกลถึงขนาดนี้ หึ....กูรู้ ว่ามึงก็มาไกลเช่นกัน
และสิ่งที่ไอ้เสือคนนี้จะทำ คือทรมานมึงให้เจ็บเจียนตาย เจ็บปวดกับการต้องสูญเสียทุกอย่าง เจ็บเสียจนความตายก็ไม่สามารถพรากความเจ็บนั้นไปจากมึงได้ มึงจะอยู่อย่างทนทุกข์ และมึงต้องการจะตาย แต่ฝันไปเถอะ
เพราะต่อจากนี้ไป กูคือพระเจ้าของมึง
“ตื่นแล้วเหรอ”
“อื่อ”
“ได้เวลาทำในสิ่งที่ติดค้างกันจากคราวก่อนเสียทีเนอะ”
.
.
.
.
.
เขารู้สึกตัวอีกทีหนึ่งก็พบว่าตัวเองถูกล่ามโซ่เอาไว้ในสภาพเปลือยเปล่า และตอนนี้ไอ้เสือกำลังคร่อมร่างของเขาอยู่
ในสภาพเปลือยเปล่าด้วยเช่นกัน
“กูโชคดีอย่างหนึ่ง...ตรงไหนมึงรู้ไหม...หึหึ....ตรงที่กูมีป๋าสนับสนุนทุกความเหี้ยที่กูได้ทำยังไงล่ะ หายากนะพ่อแบบนี้.....ป่านนี้พวกคนงานคงกำลังแดกเนื้อไอ้ตัวเหี้ยนั่น....”
“โจ๊ก......มันชื่อว่าโจ๊ก”
“กูมีอะไรเด็ด ๆให้มึงดู ถ่ายทอดสดแบบเรียลไทม์เลยนะมึง”
ไอ้เสือผายมือไปยังหน้าจอแอลอีดีขนาดใหญ่ยักษ์ตรงหน้า ซึ่งกำลังฉายภาพลูกเต๋ากำลังถูกทรมานโดยคนงานคนหนึ่งในไร่ ชายร่างกำยำหวดแส้ลงไปบนแผ่นหลังที่เปลือยเปล่า ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ต่างอะไรจากจิตรกรสั่ว ๆที่สะบัดพู่กันอย่างส่งเดชบนบนผืนผ้าใบสีขาว ไม่กี่อึดใจก็กลายเป็นภาพศิลป์ราคาแพงที่พวกคนรวยหน้าโง่ทุ่มเงินไม่อั้นเพื่ออวดรสนิยมเก๋ไก๋
“กูมีแพลนจะทรมานเมียของมึงยาวเหยียดเป็นหางว่าวเลยว่ะ ยังไงซะ พวกคนงานก็ต้องได้เป็นผัวอีลูกเต๋าทุกคน ถึงมันจะไม่เต็มใจทำก็เถอะ....ห่า....ไวอาก้าป๋ากูก็ขายนะ ทำเป็นเล่นไป” มันหัวเราะร่วนอย่างมีความสุขปนสะใจ หรือไม่ก็ถูกใจในคำพูดที่มันเป็นคนสรรหาคิดขึ้นมา หรือบางทีมันอาจจะชอบอกชอบใจที่ได้เห็นใบหน้าอันแสนเจ็บปวดของเขาก็เป็นได้
“แต่ในระหว่างนั้น มึงกับกู....เรามาทำอะไรเพื่อกระชับสัมพันธ์กันหน่อยดีไหม”
“กูบอกแล้วไง กูพร้อมให้มึงทำทุกอย่างได้ตามใจ พร้อมมานานแล้ว ทำไมไม่ปล่อยลูกเต๋าไปซะทีล่ะ”
“ปล่อยมันไปแล้วกูจะได้เห็นมึงเจ็บเจียนตายแบบนี้น่ะเหรอ ไม่เอาน่า.....ทำเป็นนิ่ง แต่ในใจมึงน่ะ......” มันจ้องมองเขาด้วยสายตาโลมเลีย อาการข้างเคียงอีกอย่างหนึ่งของสารเสพติดคงกำลังเริ่มทำงานของมันแล้ว “กำลังเจ็บจี๊ดเลยใช่ไหม”
มันโน้มตัวลงมา
ประทับริมฝีปาก
มือแกร่งของมันบีบกำรอบลำคอของต้นกล้าเอาไว้อย่างเตรียมพร้อม
เป็นจูบแรกของเขากับมัน
รสชาตินั้นเจ็บปวดสิ้นดี
.
.
.
.
เจ็บปวด
กิ๊
เจ็บปวดจนแทบจะขาดใจมันเป็นอย่างนี้
อานุภาพของระเบิดนั้นมหาศาลพอที่จะทำลายร่างใครสักคนให้แหลกเป็นผงจนไม่เหลือไม้กระดูก
แต่ไม่ใช่สำหรับมัน!!!
ร่างกายของมันเสียหายรุนแรง และบางส่วนนั้นแหว่งหายไป ใบหน้าซีกหนึ่งของมันแหลกเละ....เละเป็นโจ๊ก มันไม่เคยเจ็บปวดมากขนาดนี้ ไม่เพียงแค่ร่างกาย แต่เป็นจิตใจของมัน จิตวิญญาณของไอ้โจ๊กกำลังเจ็บปวดจนไม่อาจบรรยายได้หมด
มันช่วยอะไรต้นกล้าไม่ได้เลย
ทั้งที่สัญญาเอาไว้แท้ ๆ
เสียงคนงานก่อกองไฟ ล้อมวงร้องเพลงกันอยู่ข้างบนนั้น ไอ้โจ๊กพยายามรวบรวมกำลังเท่าที่มันมี กำลังเฮือกสุดท้าย
โจ๊กไม่รู้หรอกนะ....ว่าโจ๊กเกิดมาจากอะไร
โจ๊กไม่รู้ว่าใครสร้างโจ๊ก
ไม่รู้ว่าต้องอ้อนวอนต่อสิ่งไหน
ไม่มีพระเจ้า
มีเพียงกล้า
ถ้าอย่างนั้นขออ้อนวอนต่อต้นกล้าได้ไหม ขอแค่ให้โจ๊กได้มีเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายอีกครั้ง ขอแค่เศษเสี้ยวความรักจากต้นกล้า อีกแค่เพียงนิดเดียว เพื่อให้โจ๊กได้มีชีวิตรอดต่อไปอีกสักชั่วโมงหนึ่ง
หรือแค่ห้านาทีก็พอแล้ว
ไอ้โจ๊กไม่เข้าใจหน่วยวัดของเวลาหรอก มันนึกเอาตามความรู้สึกที่ควรจะเป็น คนงานคนหนึ่งเดินมาที่หลุม และปัสสาวะรดร่างกายที่เสียหายของมันอย่างไม่ใยดี
แค่แรงเฮือกสุดท้าย
และชายคนนั้นก็เสียหลักลื่นตกลงไปในหลุมนั้น
และเขาไม่มีโอกาสได้กลับขึ้นไปอีกเลย
.
.
.
.
.
หนึ่งคน
เลือดเนื้อจากมนุษย์หนึ่งคน มาค่าพอแค่ให้มันได้ปีนขึ้นมาจากหลุมเท่านั้น
คนงานในไร่อีกราว ๆหกถึงเจ็ดคน กำลังนั่งล้อมวงรอบกองไฟและดื่มเหล้ากันจนเมามาย ไม่มีใครสนใจเศษซากตัวประหลาดที่ถูกระเบิดฉีกทึ้งจนเสียหาย ไอ้โจ๊กหลับตาและรอคอยอย่างเงียบเชียบหลังพุ่มไม้ รอจนพวกมันนั้นค่อย ๆล่วงไปทีละคน....ทีละคน
วันที่ 30 เวลา เที่ยงคืนสิบห้านาที
ยิ่งเจ็บปวด
ยิ่งต้องกิน
และเมื่อกิน
ความเจ็บทั้งหลายก็ค่อยๆดีขึ้น
ภายในเวลาอันสั้น ไอ้โจ๊กจัดการเขมือบคนงานทั้งหมดที่นอนเมาไม่ได้สติ....ทีละคน....ทีละคน......ไม่มีเสียงร้อง เพราะไม่มีเวลาให้พวกมันได้ร้อง ร่างกายของมันค่อย ๆซ่อมแซมและเติมเต็มรอยแผล
อีกสองสามคนคงพอ
เวลาของโจ๊กมีไม่มากแล้ว
ถึงร่างกายนี้จะหาย แต่ดวงวิญญาณของโจ๊กนั้นคือไม่อาจฝืนยื้อต่อไปได้อีกแล้ว
พลังชีวิตอีกครึ่งหนึ่งในตัวโจ๊ก โจ๊กขอมอบมันทั้งหมดให้นายของมัน
ปีกของมันไม่มีแล้ว และคงไม่งอกออกมาอีก ไอ้ชาญกำลังเดินตรงดิ่งมาทางนี้ และพอมันเข้ามาใกล้เรื่อย ๆจนกระทั่งดวงตาของมันจับพบกับความผิดปกติบางอย่าง เมื่อนั้นจุดจบของมันก็มาถึง
ตีหนึ่ง
ไอ้ชาญแหกปากร้องลั่นและพยายามจะวิ่งหนี แต่ไม่เร็วไปกว่ามัจจุราชในร่างสัตว์ประหลาด ไอ้โจ๊กดูดเลือดสดๆแทนกัดกินเนื้อหนัง มันดูดจนร่างของไอ้ชาญนั้นซีดเป็นกระดาษ ผิวหนังวัยหนุ่มแห้งเหี่ยว จนกลายเป็นมัมมี่แห้งๆ
ต้นกล้า
ที่รักของโจ๊ก
อย่าเป็นอะไรนะ
โจ๊กกำลังไป.....กำลังไป
ช่วย
อย่างที่สัญญาไว้
กล้าจะได้รักโจ๊ก...เย๊อะ.....เยอะ
ไม่ต้องเยอะมากก็ได้
ฝากดูแลโจ๊กตัวเล็กด้วยนะ.....เอ็นดูมัน...เหมือนที่โจ๊กเอ็นดู
ฝากทักทายแมวตาเดียวด้วย
โจ๊กคิดถึงมันมากเลย
.
.
.
.
.
มันกำลังจะเริ่มเกมกามอันแสนป่าเถื่อน หลังจากที่สูดดมผงขาวเข้าไปปึ้ดใหญ่ ๆ
อีกไม่นานความปรารถนาของไอ้เสือจะเป็นจริง
คนๆนี้จะต้องเป็นของมันแต่เพียงผู้เดียว ดีแล้วที่เพื่อนหน้าโง่พวกนั้นตายๆไปเสียได้ เพราะมีพวกมันอยู่นี่แหละ ไอ้เสือถึงหาโอกาสงามๆไม่ได้เสียที
โอกาสที่จะยัดเยียดความเจ็บปวดอันแสนสุขสม
แต่ทว่ามีบางอย่างมาขัดขวางมันในวินาทีสุดท้ายอีกแล้ว ประตูห้องถูกบุกพังเข้าไป พร้อมกับเสียงขู่คำรามที่ฟังดูน่ากลัวน้อยกว่าแต่ก่อน ไอ้สัตว์ร้ายที่ควรจะกลายเป็นบาร์บีคิวเลี้ยงพวกคนงานไปแล้ว กลับมายืนอยู่ตรงหน้ามันอีกครั้ง ในสภาพที่สมบูรณ์จนเกือบจะเหมือนเก่า
เจ้านายของโจ๊ก
ที่รักของโจ๊ก
ภาพตรงหน้ามันบาดหัวใจโจ๊กเหลือเกิน
โจ๊กมาช่วยแล้วนะ.....
มาแล้ว.....
“เหี้ยยย”
ไอ้โจ๊กพุ่งเข้าใส่ไอ้เสือด้วยความกราดเกรี้ยว มันจับร่างของไอ้เสือเหวี่ยงไปมาอย่างบ้าคลั่ง ให้มันสาสมกับที่บังอาจมาแตะต้องคนที่มันรัก
ลูกเต๋าในสภาพบอบช้ำที่ถูกช่วยชีวิตมาได้ทัน ค่อยๆประคองร่างกายของตนเข้ามาในห้องเพื่อแก้มัดอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ ทว่าจนแล้วจนรอด เขาก็หากุญแจมาไขโซ่ไม่เจอเสียที
“ฮ่าฮ่าฮ่า.....มึงมาช่วยมันเอาไว้อีกแล้ว มึงมันเป็นตัวอะไรกันแน่”
“กรรรรรรรร”
แขนข้างหนึ่งของไอ้เสือถูกจับบิดเป็นเกลียว มันกรีดร้องอย่างทรมานพร้อมทั้งหัวเราะอย่างสะใจไปด้วย ไอ้โจ๊กจึงเปลี่ยนมาหักขาของมันแทน
“ฆ่ากูสิ....มึงชนะแล้ว....เกมนี้กูแม่งกากเอง....รีบฆ่ากูสิวะ”
สัตว์ประหลาดจ้องมองลึกลงไปในดวงตาคู่นั้น ดวงตาที่ดูกร้านโลกและเต็มไปด้วยความชั่วร้าย กลับมีบางอย่างวูบไหวขึ้นมา บางอย่างที่ทำให้ไอ้โจ๊กนั้นรู้สึกสับสนและลังเลที่จะฆ่าไอ้เสือเหมือนอย่างเหยื่อคนอื่นๆ
ไอ้โจ๊ก.....ห้ามแดกแมวนะมึง
ไอ้โจ๊ก.....มึงอย่าทำร้ายแม่กูนะเฮ้ย
อย่าขู่คุณน้าอย่างนั้นสิ
ห้ามแตะลูกเต๋านะ ไม่งั้นกูจะไม่มาหามึงอีกเลย
เหมือน....
เหมือนเหลือเกิน....
ดวงตาของไอ้เสือ.....มันมีบางอย่างที่ไอ้โจ๊กรู้สึกคุ้นเคย.....
มันตัดสินใจทิ้งไอ้เสือเอาไว้ในสภาพแบบนั้น ขาหักสองข้าง และแขนที่ถูกบิดเหมือนผ้าขี้ริ้ว ไอ้โจ๊กตรงไปช่วยนายของมันที่ถูกล่ามเอาไว้ เขี้ยวแหลม ๆของมันกัดทึ้งโซ่ตรวนจนขาด
“ไป....ไปจากที่นี่กัน....เราจะกลับบ้านกัน....เราสามคน.....เต๋า....กู....แล้วก็มึง”
ปัง
เสียงปืนดังขึ้นอีกหนึ่งนัด โลหิตสีแดงฉานนั้นค่อยๆไหลซึมออกมาจากแผ่นหลังเปลือยเปล่า ก่อนจะไหลทะลักพรั่งพรูออกมา พร้อมกับร่างของใครคนหนึ่งที่ทรุดฮวบลง
เสียงของไอ้โจ๊กคำรามกึกก้องอีกครั้ง ตามด้วยเสียงของหนักกระทบผนัง ร่างของไอ้เสือถูกจับเหวี่ยงอย่างแรง มันแน่นิ่งไปแล้ว เป็นหรือตายไม่มีใครอยากรู้
“กล้า......เราโดนยิงแหละ....ฮะฮะ.....กลับ.....สามคน.....ไม่ได้แล้ว”
“ไม่.....ลูกเต๋า......ไม่นะเว้ย....นายห้ามมาตายไปอีกคนนะ.....อย่าทิ้งเรา”
เด็กหนุ่มประคองกอดคนรัก ร่ำไห้ปริ่มใจจะขาด ไอ้โจ๊กยืนมองนายของมันด้วยหัวใจที่เจ็บปวดไม่แพ้กัน
ลูกเต๋าตายแล้ว และนายของมันก็ยังคงนั่งกอดศพคนรักอยู่อย่างนั้น ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ต้นกล้าร้องไห้จนไม่มีน้ำตาไหลออกมาอีก
“อ่ะ.....ไอ้โจ๊ก.....มึงจะทำอะไร....อย่านะ.....อย่าเอาเต๋าไป......มึงไปกินไอ้เสือสิ....ไปกินมัน.....อย่าเอาไป”
เด็กหนุ่มไม่เข้าใจว่ามันจะทำอะไร แต่ลูกเต๋าตายแล้ว ไอ้โจ๊กดึงร่างของลูกเต๋าไปจากเขา เด็กหนุ่มสิ้นเรี่ยวแรงจะขัดขืน
“เชื่อใจโจ๊ก.....โจ๊ก......จะช่วยกล้า.....สัญญาแล้ว”
ลำแสงสีขาวเรืองรองก่อตัวขึ้น ล้อมรอบไอ้โจ๊กที่กำลังอุ้มช้อนร่างของลูกเต๋าเอาไว้ ลำแสงนั้นอบอุ่นและไม่รู้สึกแสบตาขณะที่จ้องมองเลยสักนิดเดียว ในที่สุดแสงสีขาวนั้นก็บดบังทุกอย่าง กลายเป็นวงกลมที่เรืองรอง ต้นกล้าจ้องมองภาพตรงหน้าตาไม่กระพริบ
ในค่ำคืนอันแสนโหดร้ายนี้
ค่ำคืนแห่งการสูญเสีย
นี่เป็นสิ่งที่งดงามที่สุดในชีวิตของเด็กหนุ่มที่มีแต่ความมืดหม่น
เวลาผ่านไป
จากนาที
เป็นชั่วโมง
แสงสีขาวนวลนั้นค่อย ๆจางลงไป จนสามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ในวงกลมนั้นเป็นรูปร่างมากขึ้น ในที่สุดแสงนั้นก็ดับไป เหลือเพียงแค่ไอ้โจ๊ก กับร่างของลูกเต๋า รอยแผลจากจากเฆี่ยนตีนั้นหายไปแล้ว รอยเจาะที่เกิดจากกระสุนปืนนั้นก็อันตรธานหายไปเช่นกัน
“ไอ้โจ๊ก....มึงช่วยลูกเต๋าเหรอ....เหมือนที่มึงช่วยกูใช่ไหม”
“กิ๊”
“ลูกเต๋า.....ฟื้นสิ.....ปลอดภัยแล้ว.....มึงเก่งมากไอ้โจ๊ก.....กูรักมึง......ลูกเต๋าหายใจแล้วมึงดูสิ”
คนที่ตายไปแล้ว อยู่ ๆก็กระพริบเปลือกตาถี่ยิบ ลูกเต๋าฟื้นขึ้นมาด้วยความมึนงง ใบหน้าแรกที่เห็นคือต้นกล้า ไม่ค่อยได้เห็นอีกฝ่ายยิ้มกว้างแบบนี้บ่อย ๆนักหรอก
“อะไรเนี่ย.....เรา.....ไม่ตายเหรอ”
“ใช่....ไอ้โจ๊กช่วยนายไว้ มันช่วยนาย......มันรักษานายจนฟื้น”
ไอ้โจ๊กมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความสุข เศษเสี้ยวความรักจากต้นกล้า แม้จะไม่เคยมีอยู่จริง แต่มันก็ทำให้หัวใจของไอ้โจ๊กพองโตได้ทุกครั้ง
เหนื่อย
รู้สึกเหนื่อยจนอยากจะนอนพัก
หลับไปนานแสนนาน
“อ่ะ.....ไอ้โจ๊ก.....มึงเป็นอะไร......มึงบอกกูสิ.......”
ตอนนี้เด็กหนุ่มทั้งสองหันไปสนใจร่างของสัตว์ประหลาดที่ล้มตึงลงไปเฉย ไอ้โจ๊กกระพริบตาใสแจ๋วของมันมองผู้เป็นนาย ริมฝีปากค่อยๆยกยิ้มจนมองเห็นเขี้ยวแหลม ๆที่ไม่เงางามเหมือนก่อน พวกเขาช่วยกันช้อนประคองร่างกายอันใหญ่โตของมันขึ้นมา ไอ้โจ๊กจ้องมองต้นกล้าและลูกเต๋าสลับกันไปมา ดวงตาคู่นั้นยังคงออดอ้อนไม่แปรเปลี่ยน แม้ว่าลมหายใจของมันรวยรินเต็มที
“มึงเหนื่อยใช่มั้ย.....มึงกินไอ้เสือสิ.....มึงจะได้หาย”
“ไม่หายแล้ว.....ไม่แล้ว.....กิ๊......อยู่กับโจ๊ก.......กล้ากอดโจ๊กได้ไหม”
“ไม่.....มึงอย่าพูดแบบนี้ มึงต้องไม่หนีกูไปไหนสิ มึงพูดเหมือนมึงจะตาย ไอ้ห่า มึงจะตายได้ไง ขนาดโดนจนเละ มึงยังรอดกลับมาช่วยกูได้เลย.....ไอ้โจ๊ก”
“กล้า....ดูนี่สิ......ตัวของมัน”
ร่างกายของไอ้โจ๊กค่อย ๆหดเล็กลงอย่างเห็นได้ชัด ส่วนที่เคยเป็นปีกและเหลือเพียงชิ้นกระดูกปูดโปนนั้นค่อย ๆหดกลับเข้าไป รวมไปถึงชิ้นกระดูกเล็ก ๆที่เรียงตัวอยู่บนหน้าผากมันก็เช่นเดียวกัน
“ดีใจ.....โจ๊ก....ทำได้.....ช่วยเต๋า.....โจ๊กเก่งไหม”
“เก่ง.....มึงเก่งมาก”
“รักโจ๊กนะ....กิ๊”
“รักสิ.....กูรักมึง.....มึงอย่าตายนะ ไม่ตายได้ไหม กูจะไปพาไอ้เสือมาให้มึง มึงกินมันนะ จะได้หาย”
“อย่า....ไม่หิว...โจ๊กไม่หิวแล้ว อย่าไปไหน อยู่กับโจ๊กตรงนี้”
เหมือนกับกดปุ่มรีเพลย์ ร่างกายของมันหดลงเรื่อย ๆและย้อนกลับยังตอนเริ่มต้น ตัวของมันไม่หนักอีกแล้ว จนต้นกล้าสามารถประคองมันเอาไว้ด้วยตัวของเขาเพียงคนเดียว เขาอุ้มมันเอาไว้ จูบหน้าผากมันซ้ำ ๆ น้ำตาของเด็กหนุ่มไหลรินลงไปบนร่างของมัน ไอ้โจ๊กยิ้มอย่างมีความสุข
คำว่ารักจากปากของกล้า.....มันคือคำโกหก โจ๊กรู้ดี.......
แต่ตอนนี้กล้ากำลังเสียใจ กล้าไม่ได้โกหก
อย่างน้อยโจ๊กก็มีค่าพอให้กล้าร้องไห้
มันหดเล็กลงจนตัวเท่าเด็กประถม หัวของมันกลับมาโตผิดสัดส่วนอีกครั้ง จะมีก็แต่ตาใส ๆของมันที่ไม่เคยเปลี่ยน เสียงของมันแหลมเล็กลง เป็นเสียงเด็ก ๆ และพูดไม่เป็นประโยค เหมือนตอนที่มันเพิ่งหัดพูดใหม่ ๆ
“กล้า.....ทู่เรศ....กิ๊”
“เออ....กูมันทุเรศ....กูมันเหี้ย.....กูขอโทษ”
“โจ๊ก.....รัก....กล้า” มันยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของผู้เป็นนาย ก่อนจะหันไปมองลูกเต๋าที่กำลังร้องไห้เช่นกัน
“เพราะมึงช่วยกูใช่ไหม มึงถึงต้องตาย กูก็ขอโทษนะ......”
“กล้า....รัก.....เต๋า.......โจ๊ก.....รัก......เต๋า.....ด้วย”
“กูก็รักมึง”
หากคำว่ารักจากปากของมนุษย์คือคำโกหก มันก็คงเป็นคำโกหกที่หวานที่สุดในโลกแล้ว
ร่างของมันหดเล็กลงเรื่อย ๆจนเหลือเพียงแขนสองข้าง เหมือนวันที่เด็กหนุ่มได้เจอมันเป็นครั้งแรก
มันค่อย ๆหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า
และในที่สุดมันก็ไม่พูดหรือส่งเสียงออกมาอีก
จากก้อนเนื้อนุ่มนิ่ม ตัวของมันเริ่มแข็ง และยังคงหดลงเรื่อย ๆ
สุดท้ายแล้วไอ้โจ๊กก็กลายเป็นผลึกสีเนื้อขนาดเท่าฝ่ามือ
เด็กหนุ่มกอดเจ้าสิ่งนั้นเอาไว้
หัวใจของเขากำลังเจ็บปวดและรู้สึกผิด
“กูขอโทษ....ไอ้โจ๊ก”
แสงของวันใหม่สาดส่องเข้ามา
ทว่าหัวใจของต้นกล้า.....แสงสว่างใดใดก็ไม่อาจส่องไปถึง
.
.
.
.
.
to be con
(ฝากดูคำผิดด้วยน้า....ตาบวมแล้ว 555+)
ไม่ขอพูดอะไรมาก.....ยังเหลือ วันที่ 30 อีกหนึ่งตอน
และตอนพิเศษอีกหนึ่ง
(สัญญาน้อยๆก่อน จะได้ไม่กดดัน)
นี่เป็นดราม่าสุด ๆเท่าที่เคยแต่งมาเลยนะ แต่อย่างไรก็แล้วแต่ บทสรุปของนิยายก็ยังคงจบแบบแฮปปี้และสวยงามอย่างที่สัญญาเอาไว้ ขึ้นอยู่กับมุมมองของแต่ละคนล่ะนะ
-
สงสารโจ๊กอะ :mew4: :hao5: :o12: :sad4:
-
ร้องไห้เลยค่ะ :mew4:
-
เศร้ามากมาย สงสารโจ๊กจริงๆ :hao5:
-
ไม่ได้เม้นซะนานT T โจ๊กลูกแม่!!!! พอกลับมาอ่านอีกทีทำไมคนแต่งทำเช่นนี้ โหดร้ายมาก! :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ทำไมฉันสงสารไอ้เสือวะ
หรือฉันจะถูกใจในความยันเดเระของผู้ชายคนนี้
555555
โจ๊กน่าสงสารโครต แงแงแง
สรุปลูกเต๋าเป็นนางเอกสินะ
จบแบบเคะชนเคะเลยทีเดียว
-
^
จิ้มข้างบน
ไม่เอานะ เคะ-เคอะ เนี่ย รอเสืออยู่ ให้พวกนางช่วยเยียวยา
ตอนจบขอแบบ 3 p ได้ไหมอ่ะ
เหลือกันอยู่ 3 คน(?) แล้วนิ (โจ๊กก็หดไปแล้ว อิเสือก็ดูจะทนทายาด)
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เห้อออ เรื่องมันเกิดขึ้นจากความแค้นทั้งนั้นเลย
เศร้าอ่าาาา ไม่เอาแล้วววววว
จบดีก็ไม่กล้าอ่านแล้ววว
:m15:
-
เศร้าสุดๆ
-
:sad4: :katai4: :ling1:
-
โจ๊กกกกกก กลับมาโตใหม่น้าาาา ฮือออออ เศร้าไม่ไหวแล้ววว รักโจ๊กกก
-
สงสารโจ๊กมากเลย
ทำไมต้องทำเพื่อกล้าขนาดนี้ :mew6:
-
ชอบอ่าาา ฮือๆ ร้องไห้ตามเลยอะ สงสารโจ๊ก ชอบโจ๊ก โจ๊กน่ารัก :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
คิดไม่ออกว่าจะแฮปปี้ยังไง.. ลูกเต๋าฟื้นถึงโจ๊ะจะกลับมาก็กลับมาเจอสองคนนี้เหมือนเดิม
ฆ่าไปเยอะขนาดนี้จะอยู่กันยังไง.. ถ้าไม่กลับมาแล้วเต๋ากับกล้าจะอยู่ยังไง
คิดไรไม่ออกจริงๆ
:ling2:
-
กรี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ :katai1:
หวังว่ากล้าจะไปเจอคุณลุงที่ให้กล่องมา แล้วคุณลุงก็ช่วยนะ
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
ไม่รู็จะสรรหาคำไหนมาอธิบายดี
ตอนแรก แอบจะอ้วดและ เลือกสาดมาก แต่ เอาไปเอามา ฉันก้อโคตรโรคจิตนี่หว่า
บอกเลย... ชอบมาก
อ่านแต่นิยายละมุน หวานๆ มาเยอะและ อ่านแนวโหดนะ แต่ไม่เท่าเรื่องนี้เลย
อลังการมาก แอบจิตระยะแรกเริ่ม หึหึ "คนต่อไป ใครดีน๊าาา" รู้สึก ชอบ
ประทับใจมาก ประทับจิต โปรดปรานค่ะ หึหึ
-
เสียน้ำตาไปเป็นถังกับนิยายเรื่องนี้
สรุปแล้วโจ๊กก็ตายสินะ เฮ้อ~ สงสารทุกคนในเรื่องเลย
ทำไมมันเศร้าขนาดนี้??? รอวันที่30กับตอนพิเศษนะคะ มาเร็วๆนะ
-
ม่ายยยยยยยยยยยย :o12:
-
:hao5: :hao5: โจ๊ก :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
แต่ "ฝากดูแลโจ๊กตัวเล็กด้วยนะ" นี้หมายถึงอะไร
-
:hao5: :hao5: โจ๊ก :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
แต่ "ฝากดูแลโจ๊กตัวเล็กด้วยนะ" นี้หมายถึงอะไร
ตุ๊กตาเอเลี่ยนที่ต้นกล้าซื้อให้โจ๊กค่ะ โจ๊กเรียกตุ๊กตาตัวนั้นว่าโจ๊กตัวเล็ก เพราะหน้าคล้ายมัน
-
แวะมาดันน้องโจ๊ก.......
-
ช่วยกานนนนน
:z2:
-
ดันๆๆๆๆๆ ให้โจ๊กกลับมา :z3:
-
ตันตอนจบอ่ะ เครียดจังเลยวุ้ย อ้ากกกกกกกก
-
งือออ ไม่เอาแบบนี้สิ ไม่ให้โจ๊กตายนะโจ๊กต้องกลับมาสิ :m15:
-
รอตอนจบ อยู่นะคะ
เราเดาว่าเรื่องนี้น่าจะรวมเล่มต่อจากพี่ยศด้วย รอซื้ออยู่นะคะ :กอด1:
-
มาดันดองง
-
ระหว่างรอคนเขียนมาต่อตอนใหม่เลยนั่งอ่านโจ๊กอีกรอบ
ไม่พ้นเสียน้ำตาอีกแล้ว สงสารโจ๊กอ่ะ ไม่อยากให้โจ๊กตายเลยค่ะ
มีปาฏิหารย์ไหนให้โจ๊กกลับมามั้ยคะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
คือแบบ...
โจ๊กกกกกกกก
:z3: :z3: :z3:
-
วันที่ 30 และเหตุการณ์หลังจากนั้น
ทุกอย่างนั้นจบสิ้นแล้ว
สามสิบวันที่ผ่านมาเปรียบเสมือนความฝัน
ฝันร้ายที่ต้นกล้ายังไม่อยากตื่นเลย
สามสิบวันอาจดูสั้นเหลือเกิน หากเทียบกับเวลาทั้งชีวิต
แต่สามสิบวันของต้นกล้ามันมีความหมายมากกว่านั้น
ทุกสิ่งที่เขาทำ
เรื่องราวที่เกิดขึ้น
ผู้คนมากมายที่ร่วมแสดงในฉากโศกนาฏกรรมเรื่องนี้
คุณน้า
ไอ้แม็ค
ไอ้ปุ่น
ไอ้เสือ
แม่
ไอ้ชด
และคนอื่น ๆ
ตัวเขา...
ลูกเต๋า...
กับมัน...
ไอ้โจ๊ก
“กล้าไปจากที่นี่กันเถอะ ถึงเวลาที่เราต้องไปแล้ว มันจบแล้ว” คนที่เขาควรจะแคร์มากที่สุด และเป็นคนเดียวที่ยังคงยืนหยัดอยู่เคียงข้างเขาเป็นคนสุดท้ายกำลังพูดกับเขา ฉุดดึงร่างของเขาให้ลุกขึ้นจากพื้น แต่ทว่าในหัวของต้นกล้า เขากลับคิดถึงแต่มัน
รักโจ๊กนะ....รักเยอะ....เยอะ
กูรักมึงไม่ได้ไอ้โจ๊ก.....รักไม่ได้
มันเป็นแค่สัตว์ประหลาด
และเขาก็รู้จักมันได้เพียงแค่สามสิบวัน
แต่ทำไมหัวใจของเขามันเจ็บปวดเหลือเกิน.....
เจ็บปวดและรู้สึกสูญเสีย
คงเพราะเขาไม่เคยคิดว่ามันจะตายเร็วแบบนี้....และมันตายเพราะช่วยคนที่เขารัก
มันเร็วจนยากจะทำใจ
ทำไมต้องเป็นเขาที่ได้กล่องใบนั้น???
เหมือนกับที่....ทำไมต้องเป็นน้ากุหลาบ....นั่นสิ....ทำไมเล่า....หรือแค่ใครก็ได้ที่บังเอิญอยู่ผิดที่ผิดเวลาเท่านั้น
พวกเขาตัดสินใจจากมาโดยที่ไม่แจ้งตำรวจ ไม่มีประโยชน์ที่จะทำเช่นนั้น ในเมื่อพวกเขาเองก็มีส่วนร่วมในเหตุการณ์นองเลือด และสิ่งเดียวที่เป็นเครื่องยืนยันความบริสุทธิ์ของเขาบัดนี้เหลือเพียงแค่ก้อนหินก้อนเล็กๆ ไม่มีใครเชื่อหรือหากแม้นคนเหล่านั้นเชื่อ เศษซากมนุษย์ที่กระจัดกระจายไม่มีดีก็คงต้องมีคนรับผิดชอบอยู่ดี ในประเทศแห่งนี้ การหาคำตอบในการไขคดีอันซับซ้อนยังไม่ใช่เรื่องที่ควรคาดหวังในตอนนี้ ประเทศที่ผู้บริสุทธิ์ยังคงทนทุกข์ทรมานในคดีที่ตนไม่ได้เป็นคนก่อ ขณะที่คนทำผิดนั้น ช่วงเวลาแห่งการชดใช้มันช่างแสนสั้นเหลือเกิน
แต่สำหรับต้นกล้าแล้ว ไม่ใช่อะไรต้องเป็นกังวลอีกต่อไป เด็กหนุ่มเริ่มทำใจและพร้อมจะเผชิญหน้ากับสิ่งที่ตัวเองก่อขึ้น เขาเพียงแค่รอว่าเมื่อไหร่ตำรวจจะโทรตามตัวเขาไปสอบสวนเสียที
แต่ก็ไม่มี
ไม่มีใครคิดตามหาเขา
ไม่มีใครสนใจเหมือนอย่างเคย
ข่าวเดียวที่เขาได้รับคือทางโรงพยาบาลจิตเวชได้พยายามติดต่อเขาผ่านทางโรงเรียน เพื่อแจ้งเรื่องแม่ของเขาเท่านั้น
ช่วงเวลาพักฟื้นจิตใจ ต้นกล้าตัดสินใจย้ายมาอยู่กับลูกเต๋าจนกว่าทุกอย่างจะดีขึ้น เขาไม่อาจทนอยู่เพียงลำพังในบ้านหลังซึ่งมีแต่เรื่องร้ายๆ บางทีเมื่อเขาโตขึ้น และบรรลุนิติภาวะ เขาอาจจะขายมันเพื่อส่งเสียตัวเองเรียน
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป
ผู้คนยังให้ความสนใจกับคลิปวิดีโอที่มีคนถ่ายเอาไว้ได้ เด็กหนุ่มคนหนึ่งถูกสัตว์ประหลาดโฉบหายขึ้นไปบนฟ้า ถูกแพร่กระจายไปทั่วโลกอินเตอร์เน็ต เด็กหนุ่มคนนั้นดูธรรมดาประกอบกับความมืดและความละเอียดของกล้องที่ถ่าย ทำให้ยากจะดูออกว่าเป็นใคร หลายคนเชื่อ และมีไม่น้อยที่คิดว่าเป็นการจงใจทำขึ้นเพื่อสร้างกระแส ข่าววัวควายถูกฆ่าตายอย่างน่าสยองถูกจับมาโยงทั้งที่มีเหตุผลและไม่มีเหตุผล บ้างก็ว่าเป็นผีสาง บ้างก็ว่าเป็นการทดลองทางวิทยาศาสตร์ แต่เชื่อเถอะ....ว่าต่อจากนี้ไป ทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติเหมือนเช่นที่มันเคยเป็น และเรื่องสัตว์ประหลาดก็จะค่อยๆถูกลืม
สองอาทิตย์ผ่านไป ทุกคนในโรงเรียนต่างก็ได้ยินข่าวของไอ้เสือที่รอดชีวิตมาอย่างไม่สวยนัก มันกลายเป็นคนพิกลพิการและวิกลจริตไม่ยอมพูดจากับใคร จนพ่อของมันต้องพาตัวไปฝากเอาไว้ที่โรงพยาบาลบ้า คดีของพ่อแม่ไอ้เบนซ์ถูกปิดลงแล้ว คดีอื่นๆก็เช่นกัน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือของไอ้เสือ และตอนนี้มันก็อยู่ในสถานะที่ไม่อาจจะรับโทษทางกฎหมายได้
แล้วเขาล่ะ....
เรื่องทั้งหมดที่เขาก่อขึ้น เขากำลังชดใช้มันอยู่ใช่ไหม
ต้นกล้าได้แต่ถามคำถามที่ไม่อาจตอบตัวเองได้ เขาควรจะมีความสุขแต่กลับไม่มี เขากับลูกเต๋านอนกอดกัน ร่วมรักกัน แต่มันก็ดูฝืดฝืนและทรมานอย่างบอกไม่ถูก
ไม่ต้องกังวลอีกต่อไปแล้ว.....ว่าต้องคอยหาอาหารให้ ‘มัน’
ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องที่ซ่อน หรือกลัวว่าใครจะมาเห็น
ทุกอย่างจบแล้ว
ทำไมถึงไม่ใช้ชีวิตให้เหมือนคนปกติเสียที
.
.
.
.
.
หลายปีผ่านไป
ต้นกล้าไม่ได้เรียนจบมัธยมปลายพร้อมกับคนอื่นๆ เนื่องจากขาดเรียนเป็นเวลานาน และสมองของเขาไม่ค่อยจะรับอะไรเท่าไหร่นัก นั่นทำให้เขากับลูกเต๋าต้องจากกันไปไกลแสนไกล
เขากลับมาอยู่บ้านตัวเอง และเลือกเรียนต่อในมหาวิทยาลัยเล็กๆในจังหวัด ด้วยเงินของพ่อที่ยังคงพอมีเหลืออยู่ ทุกอย่างค่อยๆดีขึ้น หรืออาจจะเป็นเพราะสุดท้ายแล้ว เขามันก็แค่มนุษย์คนหนึ่งที่ต้องหาทางเอาตัวรอดให้ได้ มันก็เท่านั้น
เขาติดต่อกับลูกเต๋าอยู่ในช่วงแรกๆ ก่อนที่จะขาดการติดต่อจากกันเป็นเวลานาน อยู่ๆลูกเต๋าก็หายไปจากชีวิตของเขา เบอร์โทรหรือทุกอย่างในโลกออนไลน์ที่เคยใช้คุยกันถูกลบหายไม่มีเหลือ ราวกับว่าไม่เคยมีลูกเต๋าอยู่บนโลกใบนี้ แม้แต่บ้านของลูกเต๋าก็กลายเป็นของคนอื่น ครอบครัวที่ซื้อมันไปเป็นครอบครัวธรรมดาที่มีลูกเล็ก ๆ สองคน และไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกันกับคนรักของเขา
ยังใช้คำว่าคนรักได้อีกไหมนะ
เด็กหนุ่มควรจะเสียใจ แต่หัวใจของเขาด้านชาเหลือเกิน บางทีมันอาจจะดีแล้วก็ได้ ที่ปล่อยให้ลูกเต๋าได้ไปมีชีวิตใหม่ เริ่มต้นใหม่โดยลืมเรื่องบัดซบที่เคยเกิดขึ้นในเมืองนี้ ลืมไปเสียว่าเคยมาข้องเกี่ยวกับคนอย่างเขา
ต้นกล้าพยายามออกตามหาชายแก่คนนั้นเป็นครั้งคราว แต่มันก็เหมือนกับการงมเข็มในมหาสมุทร ไม่มีใครรู้สึกหรือเคยเห็นชายแก่คนนั้น เด็กหนุ่มฝังก้อนหินสีเนื้อที่เคยเป็นไอ้โจ๊กตรงสวนหน้าบ้านพร้อมกับทำป้ายชื่อให้มัน
แมวตาเดียวไม่เคยกลับมาที่นี่อีก มันคงย้ายไปที่อื่นตามประสาแมวจร หรืออาจถูกรถทับตายไปแล้วก็เป็นได้ ต้นกล้าพยายามไปเยี่ยมแม่ของเขาให้บ่อยเท่าที่จะบ่อยได้ หญิงสาววัยกลางคนยังคงปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอก ผมเปลี่ยนเป็นสีขาวอย่างถาวร ต้นกล้าได้ยินมาว่าไอ้เสือเองก็อยู่ที่โรงพยาบาลนี้ แต่เขากลับไม่เคยเห็นมัน
บ่ายวันหนึ่ง ขณะที่กำลังทำความสะอาดห้องนอนของแม่ เด็กหนุ่มก็พบจดหมายฉบับหนึ่งโดยบังเอิญในลิ้นชักตู้เสื้อผ้า เนื้อความในจดหมายกล่าวว่า
‘............พร ถึงแม้ว่าคุณกับผมจะแต่งงานกัน โดยความเห็นชอบของผู้ใหญ่ แต่เราทั้งคู่ก็ใช้ชีวิตร่วมกันได้อย่างมีความสุขตามอัตภาพ อยู่ร่วมกันฉันท์เพื่อนคู่คิด จนกระทั่งเรามีเจ้ากล้าเป็นโซ่ทองคล้องใจ ระหว่างคุณกับผมมันอาจไม่ใช่ความรัก แต่มันเป็นความผูกพันที่ยากจะหาคำพูดใดมาอธิบายได้
มาวันนี้ ผมมีเหตุจำเป็น ที่จะต้องลาจากคุณกับลูกไปสักพัก มันไม่ใช่เพราะความรักหรอกที่ทำให้ผมต้องตัดสินใจเช่นนี้ เพราะถึงอย่างไรเสียคุณก็ได้ชื่อว่าเป็นเมียแต่ง และผมทำใจยากเหลือเกินที่ต้องจากตาหนูไป ผมกับก้อย เรารักกันมานาน คุณก็พอรู้ แต่เรื่องของเรื่องก็คือผมดันเผลอไปมีความสัมพันธ์กับเธอจนตั้งท้อง ทั้งที่ผมเองก็มีคุณ และเธอเองก็มีสามีแล้ว เสี่ยรู้เรื่องนี้มาตลอด รู้และคิดหาทางกำจัดเราทั้งคู่เสีย เสี่ยเพิ่งรู้ว่าตัวเองนั้นเป็นหมัน ก็ตอนที่เจ้าเสือนั้นโตจนหัดพูดได้แล้ว ผมกับก้อยจึงจำเป็นต้องหายตัวไปจากเมืองนี้ พร้อมกับลูกของผมกับก้อยด้วย คงไม่ปลอดภัยที่จะปล่อยแกเอาไว้ ผมอยากให้คุณเอาเรื่องที่ผมมีชู้และหนีคุณไป เอาไปบอกกับใครต่อใคร เพื่อให้คุณเป็นผู้ถูกกระทำย่ำยีในสายตาชาวบ้าน เพื่อให้คุณกับเจ้ากล้านั้นปลอดภัยจากเงื้อมมือของเสี่ย ผมจำต้องเลือกหนีตายกับเจ้าเสือ แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องเงินนะ เงินทั้งหมดที่ผมมี ผมยกให้คุณกับลูก ผมขอจากไปแต่ตัว หากฟ้าเมตตา คงพอมีหนทางให้เราสามคนได้กลับมาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าอีกครั้ง
ห่วงหาและอาลัยคุณเสมอ’
(ตรงส่วนที่เป็นชื่อและวันที่นั้นถูกแมลงกัดแทะจนแหว่งหายไป)
เขากับไอ้เสือเป็นพี่น้องกัน มันช่างน่าขำสิ้นดี เด็กหนุ่มพับจดหมายและเก็บคืนกลับที่เดิมของมัน
ยังมีเรื่องไหนที่เขาควรจะรู้อีก ถ้าจะมีอะไรร้ายๆก็ขอให้เข้ามาตอนนี้เลยเถิด ชีวิตของเขามันชาชินกับเรื่องพวกนี้ไปเสียแล้ว หากเป็นแต่ก่อน เขาคงร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลัง หรืออาจจะเป็นเขาเองก็ได้ ที่ถูกจับสวมชุดคนบ้า และขังในห้องสำหรับผู้ป่วยโรคจิตที่เป็นอันตราย ขณะที่นึกอย่างขำขัน ดวงตาของเขากลับฉ่ำชื้นไปด้วยน้ำตาอย่างไม่รู้ตัว
ไอ้โจ๊ก
ถ้ามึงอยู่กับกูตอนนี้.....มึงคงหาว่ากูทุเรศแน่ ๆ
กูก็จะหัวเราะ แล้วก็กอดมึงแรงๆ จนมึงต้องร้อง...กิ๊.....ฮ่าฮ่าฮ่า
กูไม่เคยลืมมึงนะโจ๊ก
ไม่เคยลืมสามสิบวันที่มีมึงเข้ามาในชีวิต
ถ้ามึงไม่ตายไปเสียก่อน คนที่อยู่ข้างๆกูในตอนนี้ก็อาจจะเป็นมึง
.
.
.
.
.
เขาเผลอนอนหลับไปในห้องนอนของแม่ และตกใจตื่นขึ้นมาในกลางดึก บ้านทั้งหลังตกอยู่ในความมืด ต้นกล้าไม่กล้าที่จะกดสวิทซ์ไฟ เนื่องจากมีบางอย่างกำลังส่งเสียงกุกกักอยู่ด้านล่าง
เด็กหนุ่มค่อยๆก้าวลงบันไดพร้อมกับแท่งเหล็กที่ใช้เกี่ยวบันไดทางขึ้นห้องใต้หลังคาในมือ ข้างเอวนั้นเหน็บไฟฉายเอาไว้เผื่อต้องใช้ เสียงบางอย่างนั้นดังมาจากห้องครัว เป็นเสียงคล้ายใครกำลังรื้อค้นอะไร เท้าเปลือยเปล่าของเด็กหนุ่มสัมผัสกับความสากซึ่งน่าจะเป็นคราบดินที่ติดรองเท้ามันคนนั้นเข้ามา มีแสงไฟสว่างออกมาจากห้องครัวของเขา ที่มาของแสงซึ่งเป็นไปได้ในตอนนี้ก็คือตู้เย็นที่ถูกเปิดออก
กรุ๊บๆๆ....แจ่บๆๆๆ.....กร้วม.....กิ๊
“เฮ้ยยยยยย”
“กิ๊....กิ๊”
“ไอ้โจ๊ก.....”
“แฮ่”
ไอ้โจ๊ก....หรืออาจเป็นสิ่งที่ดูคล้ายไอ้โจ๊กทิ้งชิ้นเนื้อในมือและพุ่งเข้าใส่เขา เด็กหนุ่มฝาดมันเต็มแรงด้วยท่อนเหล็กในมือจนมันสลบไป
.
.
.
.
.
.
“หิวสินะ”
“กิ๊”
“ให้กินอีกชิ้นเดียวพอนะ....แดกเยอะเกินเดี๋ยวตัวโตเว่อร์อีก คราวนี้คงต้องจำกัดอาหารกันหน่อยล่ะมั้ง”
ไอ้ตัวประหลาดทำหน้าเหมือนเสียดาย มันส่งสายตาออดอ้อน ทั้งที่ปากกำลังเคี้ยว ชิ้นเนื้อดิบๆติดตามซอกฟัน ทำให้ต้นกล้านึกถึงวันแรกที่เจอกัน ไอ้โจ๊กกลับมาแล้ว ยังไงไม่รู้ แต่ดูเหมือนว่ามันจะจำอะไรเกี่ยวกับเขาไม่ได้เลย
มันสะดุ้งเมื่อเขาลูบหัวมัน เจ้าตัวประหลาดจัดการเนื้อจนหมดในเวลาอันรวดเร็ว ยังดีที่คราวนี้มันมีขางอกออกมาแล้ว ไม่เหมือนวันแรกบนห้องใต้หลังคา ที่มีเพียงแค่มือสองข้าง และรูปร่างนั้นเละเป็นโจ๊ก
“มึงอ่ะ....ชื่อโจ๊ก”
“โจ๊....ก......ก..............กิ๊”
“คืนนี้มึงนอนในกล่องใบเดิมนะ กูเตรียมผ้าห่มไว้ให้มึงแล้ว.....ถ้าปวดฉี่หรืออยากอึก็เรียกกู เข้าใจที่พูดไหมเนี่ย ไม่ปล่อยให้เรี่ยราดแบบเมื่อก่อนแล้วนะ”
“เค้าไจ่”
“เออ....เค้าไจ่ก็เค้าไจ่”
และคืนนั้นก็ผ่านพ้นมาได้ โดยที่เขาไม่ถูกมันแทะกินขณะที่นอนหลับ ตอนเช้าตรู่มันปลุกเขาด้วยเสียงร้องอันเป็นเอกลักษณ์ ซึ่งเมื่อต้นกล้าตื่นขึ้นมา กลางห้องของเขาก็มีอึก้อนโตกองอยู่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ไอ้ห่า....บอกให้เรียกก็เรียกจริงๆด้วย ทีหลังบอกก่อนจะขี้ออกมานะ เหม็นชิบ”
“กิ๊”
“หิวใช่ไหม....แต่อย่าเพิ่งกิน.....บอกแล้วไงว่าไม่ตามใจแล้ว ควบคุมอาหาร จะได้ไม่ต้องโตเร็ว อยู่แบบนี้แหละน่ารักดี”
“น่ารากกกกกกกก”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
“กิ๊ซซซซ....กา...ก่า.....ฮาฮ่าฮ่า”
เด็กหนุ่มใช้เวลาตลอดปิดเทอมเลี้ยงดูมันให้ดีเท่าสุดเท่าที่จะทำได้ ไอ้โจ๊กค่อยๆเติบโตอย่างช้า ๆ และเรียนรู้ที่จะระงับความหิว มันกินเป็นเวลา ขับถ่ายเป็นที่เป็นทาง จนกระทั่งมันสูงพอๆกับเด็กอนุบาล ต้นกล้าก็หัดให้มันแปรงฟัน แม้จะเลอะเทอะในช่วงแรก ๆ แต่อย่างน้อยมันก็ไม่กลืนยาสีฟันลงไป มันเลือกที่จะพ่นใส่หน้าของเขาแทน
“ยิงฟันให้กูดูซิ....โอ้โห.....ขาววับ”
“โจ๊กเก่ง....กิ๊”
“ใช่....มึงเก่ง.....เก่งที่สุด”
“รักโจ๊กนะ....รักโจ๊ก”
“รักสิ....คราวนี้รักจริงๆ กูรักมึงนะโจ๊ก”
ไม่ว่าไอ้ตัวนี้จะเป็นไอ้โจ๊กหรือไม่ แต่เด็กหนุ่มตัดสินใจแล้วว่าชีวิตของเขานับแต่นี้ จะเลี้ยงดูสัตว์ประหลาดตัวนี้ให้ดีที่สุด เลี้ยงด้วยหัวใจของเขาที่ต้องการจะเลี้ยง หาใช่ด้วยความแค้นอย่างคราวก่อนไม่ เขากับมันใช้เวลาทั้งวันดูโทรทัศน์ เล่นเกมส์ วาดรูป หรือแม้แต่ฟังเพลง เขาสอนมันเต้นทั้งที่ตัวเขาเองก็ไม่ใช่คนชอบเต้น และเต้นได้น่าตลกเสียด้วยซ้ำไป สองคนพ่อลูกเล่นกันจนเหนื่อย จนกระทั่งฟ้ามืด เขาจึงพามันอาบน้ำและเข้านอนพร้อมๆกัน
“กล้า....นิทาน....เล่า....เล่า”
“ได้สิ.....เรื่องไหนดีล่ะคืนนี้”
“เจ้าชายยยยอาสูนนนนน”
“หึหึหึ”
เขาอ่านนิทานให้มันฟัง ไอ้โจ๊กจ้องมองสมุดภาพตาแป๋วอย่างตื่นเต้นเหมือนทุกครั้งและพยายามจะเรียนรู้ที่จะฝึกอ่านตาม ต้นกล้าเกาหัวให้มันไปด้วย มันร้องครางอย่างสบายตัว ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา
เด็กหนุ่มดึงผ้าขึ้นห่มให้มัน เจ้าสัตว์ประหลาดนอนนิ่งเหมือนเด็ก ๆ
มาแล้ว
มาถึงตอนจบจนได้แล้วสินะ
น้ำตาของเขาค่อยๆไหลออกมาอย่างสุดกลั้น นี่มันคงเป็นผลกรรมของเขาเองที่เขาต้องอยู่กับมันให้ได้ อย่างน้อยเขากับมันก็ยังได้เจอกัน แม้แต่ต้องจากกันทุกเวลาที่ดวงตะวันโผล่ขึ้นขอบฟ้า
เด็กหนุ่มแตะแก้มของไอ้โจ๊กอย่างแผ่วเบา ไม่กี่อึดใจ ร่างของมันก็สลายกลายเป็นฝุ่นผงสีเรืองรอง
.
.
.
.
.
ต้นกล้าตื่นขึ้นจากฝัน
ฝันที่ไม่ใช่ฝันดี และไม่ใช่ฝันร้าย
น้ำตาของเขายังคงไหลแม้ว่าจะตื่นขึ้นจากฝันแล้วก็ตาม
ซ้ำไป-ซ้ำมา
เป็นอยู่อย่างนี้แทบทุกวัน
เวลาผ่านไปหลายปีแล้ว จากเด็กหนุ่มกลายเป็นชายหนุ่ม และเขายังฝันถึงมันทุกคืน ฝันอย่างเต็มใจ ไม่ใช่แค่ชดใช้ แต่ในฝันนั้นเขาได้แก้ไขในสิ่งที่ตัวเองทำพลาด ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่มีวันเกิดขึ้นอีกแล้วในชีวิตจริงที่เหลืออยู่
หน้าบ้านของเขา ตรงหลุมศพของไอ้โจ๊ก ต้นไม้ประหลาดที่มีผิวตะปุ่มตะป่ำน่าเกลียด เปลือกของมันเป็นสีเนื้อ ไร้ซึ่งใบ ดอก และผล ต้นไม้ที่ดูเหมือนกับต้นไม้ตายซากนั้นใครจะรู้ว่ามันโตขึ้นทุกปี...ทุกปี จนกระทั่งสูงเกือบจะเท่าหลังคาบ้าน ต้นกล้าโอบกอดมันเอาไม้เหมือนกำลังกอดใครสักคน และพรมจูบเปลือกไม้แข็งๆนั้น เหมือนกำลังจูบคนๆหนึ่ง หรือสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่เขานึกถึงมันอยู่เสมอ
“กูจะอยู่ที่นี่กับมึง.....จะไม่ทิ้งมึงไปไหนอีก กูขอให้สัญญา และคราวนี้กูจะทำให้ได้จริง ๆ.......ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน....จะเป็นต้นไม้หรือในฝัน....กูก็จะไม่ทอดทิ้งมึงอีก......”
สามสิบวัน = หนึ่งเดือน
หนึ่งเดือนของคุณอาจจะไม่มีความสำคัญอะไร
หนึ่งเดือนของคุณอาจเป็นแค่ช่วงเวลาหนึ่งที่คุณต้องไปเรียนหรือทำงานที่คุณเกลียด
หนึ่งเดือนของคุณอาจเป็นเดือนที่สำคัญ นั่นเพราะวันหนึ่งในนั้นเป็นวันเกิด....วันตาย.....วันครบรอบ....วันที่คุณได้เลื่อนตำแหน่ง....วันที่คุณเรียนจบ....มีแฟนครั้งแรก.....แต่งงาน....มีลูก
แต่สำหรับต้นกล้า
หนึ่งเดือน = ตราบเท่าชีวิต
ชีวิตที่ครั้งหนึ่งเคยมีสัตว์ประหลาดดวงตาบ้องแบ๊วที่กินเก่งเป็นบ้า
สัตว์ประหลาดที่รักเขาหมดหัวใจ....อย่างไม่มีเงื่อนไข
End
.
.
.
.
.
เด็กชายตัวผอมกำลังเดินกลับบ้านในสภาพมอมแมม
วันนี้ถูกไอ้เลวพวกนั้นไถเงินจนไม่เหลือ ถูกรุมชกเพียงเพราะวันนี้เขาขอให้มันละเว้น....
‘พวกนาย...อ...อย่าเอาไปหมดได้ไหม....เราต้องซื้อยาให้แม่’
พ่อคงทุบตีอีกตามเคย.....และคงไม่ถามถึงร่องรอยฟกช้ำบนตัวเขา แต่ถ้าพ่อเมา เขาอาจโชคดี วันนี้เขาเจ็บตัวมามากพอแล้ว
เด็กชายก้าวขาอย่างช้าเชื่อง
ยังไม่อยากถึงบ้านในตอนนี้ ช่วงเวลาระหว่างทาง คือความสุขความสงบเดียวที่เขาได้รับ จากโลกที่บูดเบี้ยวใบนี้
บ้านที่มีพ่ออารมณ์ร้าย
มีแม่ที่นอนเจ็บปางตาย
น้องสาวที่ถูกพ่อแท้ๆข่มขืน
สามชีวิตที่ถูกกระทำย่ำยีไม่ต่างจากสัตว์ ยามที่ยานรกออกฤทธิ์ ผู้ชายคนหนึ่งที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีและพ่อ ก็แปรเปลี่ยนเป็นสัตว์ประหลาดที่น่ากลัว
“ไอ้หนู”
เสียงแหบพร่าร้องเรียกเด็กชาย เสียงนั้นดังมาจากซอกตึก พ่อหนูค่อยๆหันไปมอง ชายชราในชุดสีดำกำลังส่งยิ้มให้เขา ฟันของชายแก่นั้นดูน่าเกลียดเหมือนกับหินงอกหินย้อย น่าแปลกที่แม้ว่าจะหวาดกลัวมากเพียงใด ขาทั้งสองกลับถูกตรึงเอาไว้จนไม่อาจขยับไปไหน ชายแก่ค่อยๆสาวเท้าออกมาจากมุมมืดในซอกตึกเก่า พร้อมกับกล่องไม้ใบใหญ่ในมือ
“รับมันไปสิ.....มันเป็นของเธอแล้ว”
เด็กชายจ้องมองราวกับถูกสะกดจิต กล่องไม้มีรอยแตกเล็ก ๆ บางสิ่งที่ดูคล้ายกับขาของแมลงยื่นออกมาจากรอยแตกนั้น ราวกับต้องการจะทักทายเจ้านายคนใหม่
*************************************************
จบแล้วน๊า
แต่เดี๋ยวก่อน ยังมีอีกสองตอนพิเศษ ใครที่บอกว่าไม่เคลียร์ หรือใครที่รับตอนจบไม่ได้แล้วไม่ยอมอ่านต่อ ขอบอกว่าจะต้องเสียใจแน่ ๆ กิ๊ 55555+
-
น้ำตาแตกเลย สงสารโจ๊กจังเลย
ตอนแรกนึกว่าโจ๊กกลับมาแต่ดันเป็นแค่ฝัน
สรุปแล้วโจ๊กได้กลายเป็นต้นไม้โอบกอดต้นกล้าเอาไว้สินะ
สัตว์ประหลาดที่รู้จักคำว่ารักและอดทนเฝ้าปกป้องเจ้านายมันอย่างสุดหัวใจ
ยังรอตอนพิเศษนะคะ หวังว่าจะได้อ่านแบบแฮปปี้บ้างน้า
:pig4: :กอด1: :L2:
-
รอตอนพิเศษอยู่นะ กิ๊ :z1:
-
จบแบบอยากเอาหัวโขกคอม :z3:
ตอนพิเศษนี้ให้กล้ากับโจ๊กสมหวังเถอะ
ชีวิต1คนกับ1ตัวนี่น่าสงสารยิ่งกว่าดาวพระศุกร์ :hao5:
-
โจ๊กน่าสงสาร
รอตอนพิเศษ หวังว่าจะไม่มาม่าอีกนะ :mew6:
-
:o12:มันจึงเป็นความรักที่ไม่ถึงกับสุข เป็นความทุกข์ที่ไม่ถึงกับเศร้า เป็นความรักที่ทั้งซึ้งทั้งเหงาอยู่ด้วยกัน :katai1:
-
อยากเม้นท์ แต่เม้นท์ไม่ออก ขอร้องไห้แป้ป :o7: :o7: :o7: :o7:
-
นั่งรอตอนพิเศษเลย!!!!!
ขอให้มีอะไรดีๆเข้ามาในชีวิตต้นกล้าบ้างเถอะ
รอตอนต่อไปปปปป
-
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก
ไม่รู้จะพูดอะไร เครียด
รักโจ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
โอ๊ยยย น้ำตาไหลพรากกกกกกกก คิดถึงโจ๊ก สงสารต้นกล้า ฮือออออ อ่านแล้วอยากให้กล้ากลายเป็นเจ้าชายนิทราจะได้อยู่กับโจ๊กในฝันตลอดไป
-
แง่งๆ
เศร้ามากอ่า
หงิงๆทำร้ายจิตใจสุดๆ
รู้สึกว่าจบดี
แต่ก็ยังอดสะเทือนใจมะได้ง่า :hao5:
-
รอตอนพิเศษนะครับ กิ๊
-
รอตอนพิเศษค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เรื่องเลวร้ายทุกอย่างก็เริ่มต้นขึ้นจากความเป็นสัตว์ในตัวผู้ใหญ่ที่เป็นผู้ก่อนั่นแหล่ะ
หน่วงทั้งเรื่องเลยค่ะ อยากให้ชีวิตของเด็กๆได้มีความสุขบ้าง :hao5: แม้ตอนนี้กล้าจะไม่เด็กแล้วก็เถอะ
-
โจ๊กกกกกกกกกก :ling1:
-
โจ๊กคือผู้เสียสละ รักโจ๊กมากมาย
ขอให้ตอนพิเศษจบลงด้วยดี
มีอะไรฟินๆมาให้ติดตาม
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
เรื่องสนุกมากๆเลย
:กอด1:
-
ตอนแรกนึกว่าจะมาแบบเจ็บๆ จบได้ดีเลยนะคะ..
แอบงงตรงที่กลายเป็นฝัน นึกว่าโจ๊กจะอยู่ได้เฉพาะตอนกลางคืน แล้วกลับมาใหม่เมื่ออีกคืนเริ่มขึ้นซะอีก..
หวังว่าเด็กคนต่อไปที่ได้กล่องไปจะไม่ทำเละเทะอีกนะ.. :ling3:
-
สงสารโจ๊ก สงสารกล้า จะว่าไปก็น่าสงสารทุกคนในเรื่องนี้ค่ะ
ไม่ว่าจะเป็นลูกเต๋าหรือเสือต่างก็มีปมของตัวเอง
มันก็จบ happy ในแบบของมันอย่างที่คนเขียนบอกล่ะค่ะ
แต่ตอนพิเศษนี่ขอแบบหวานๆ ของโจ๊กกับกล้าด้วยนะคะ น้ำตานองทั่วจอคอมแล้ว
+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
ตาแก่ฟันหินงอกหินย้อย มันนั่งเครื่องย้อนเวลาไปหาเป้าหมายป่าว
ฮีพร้อมทุกที่ทุกเวลาจริง ๆ
ลูกเต๋ามาฝาระมีใหม่แล้วยัง นางเงียบไปเลย หรือว่ามีเบื้องหลัง หุหุ
o18
-
อยากเห็นรูปร่างหน้าตาของสัตว์ประหลาดตัวใหม่อ่ะ มีขาเหมือนแมลงด้วย
-
ฮืออออ โจ๊กลูกแม่(TwT) ทั้งๆที่ทำใจเผื่อไว้แล้วนะเนี่ย
-
รอตอนพิเศษน้าา รักโจ๊กคิดถึงโจ๊กอยากเห็นโจ๊กกลับมา
จบแบบนี้ :m15: อ่ะ ไปหาผ้าซับน้ำตาแปป :monkeysad:
ปล.แอบมีความรู้สึกว่าที่เต๋าหายไปเสือจะเป็นคนทำรึเปล่านะ :confuse:
-
สงสารโจ๊กจัง แต่ก็ยังดีกว่ากล้าล่ะนะ
อยู่ก็เหมือนตาย มีความสุขกับความฝันแค่ตื่นหนึ่ง
-
:mew6: :mew6: จบแบบย้ำตาซึมเลย โจ๊กที่น่าสงสาร :mew6: :mew6: :mew6:
สนุกมากๆๆๆค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
รอ รอ รอ ตอนพิเศษค่ะ
-
น้ำตาไหลพรากเลย งือออออออออ
-
รออออออน่ะกิ๊
-
The Devil Within
ผมไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่
.
.
.
.
.
.
ลูกกระสุนที่เจาะทะลวงร่างของผมนั้น ตัดโดนจุดสำคัญ ณ เสี้ยววินาทีนั้น วิญญาณของผมถูกพรากออกจากร่างที่คุ้นเคย ถูกดึงไปยังดินแดนที่ผมไม่รู้จัก ดินแดนที่มีแต่ความมืดมิด เสียงสุดท้ายที่ผมแว่วยิน คือเสียงครวญอย่างอาลัยของคนที่รักผม.....
ณ ที่ตรงนั้น...
สถานที่อันมืดมิดและแห้งแล้ง
ผมเห็นใครหลายคนกำลังเฝ้ารอคอยบางอย่าง
และผมเห็นผู้หญิงคนนั้น
อสรพิษที่ทำร้ายเราอย่างเลือดเย็น
.
.
.
.
.
ตายแล้ว
ผมพลั้งมือฆ่าเธอจนตาย
หญิงชั่วที่พรากพ่อไปจากแม่....ทำให้แม่ของผมตรอมใจ
แม่จากผมไปเพราะอุบัติเหตุ แต่สาเหตุก็เป็นเพราะเธอ เธอทำให้แม่ของผมซึมเศร้า จิตใจล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่เหมือนแม่คนที่ผมรู้จัก
บางครั้งผมก็อดคิดไม่ได้ ว่าแม่จงใจเดินออกไปให้รถชน เพราะหมดอาลัยตายอยากเกินกว่าจะมีชีวิตอยู่แล้ว
ผมมองร่างของเธอที่นอนฟุ่บอยู่บนพื้น กะโหลกศีรษะยุบ ผมกระหน่ำตีเธอด้วยฆ้อนซ้ำลงไปอีกจนสาแก่ใจ
.
.
.
.
.
ผมลากศพของเธอไปยังห้องใต้ดิน
ที่ซึ่งมีสัตว์ร้ายนอนคอยอยู่ด้วยความหิวโหย
มันชื่อไอ้โจ๊ก คนๆนั้นเป็นคนตั้งชื่อให้ เขาบอกว่าเพราะตอนที่เจอกันครั้งแรก ร่างกายของมันเละเหมือนโจ๊ก แต่ตอนนี้ไอ้โจ๊กนั้นโตเต็มวัยแล้ว และมันต้องการอาหาร....
“กูรู้ว่ามึงพยายามจะกินอาหารของคน.....อดทนไว้นะโจ๊ก......ไม่ต้องรีบร้อน.....ตอนนี้มึงจัดการกับอีสารเลวนี่ก่อน ก่อนที่ต้นกล้าจะมาเห็น”
ร่างของเธอถูกกัดกินอย่างหิวโหย
ผมสะใจ
สะใจจนต้องหัวเราะออกมาดังๆ
.
.
.
.
.
ดวงวิญญาณของผมถูกดึงกลับมาเข้าร่าง
ณ ดินแดนแห่งการรอคอยนั้น ที่ๆผมควรอยู่ ผมเห็นเธอส่งยิ้มเย้ยหยันมาให้ แต่ทันใดนั้นแสงสว่างสีขาวบริสุทธิ์ก็ดึงผมให้กลับขึ้นไปบนนั้น บนโลกมนุษย์
ยากจะเชื่อว่าสิ่งมีชีวิตที่อัปลักษณ์และดูชั่วร้ายอย่างไอ้โจ๊ก จะเป็นผู้ที่คืนชีวิตให้แก่ผม เป็นเจ้าของลำแสงสีขาวเรืองรองนั่น แต่ผมเชื่ออย่างหมดหัวใจ ผมฟื้นขึ้นมาได้ เพราะหัวใจที่แสนงดงามของมัน
ผมต่างหากที่เป็นสัตว์ประหลาด
และผมไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่
.
.
.
.
.
.
ร่างกายของผมแปลกไป
ความกระหายในคาวเลือดบังเกิดขึ้นอย่างช้าๆ
ในวันหนึ่งที่ผมเผลอทำมีดบาดนิ้วตัวเอง ผมเพิ่งรู้ว่ารสชาติของเลือดมนุษย์มันอร่อยแบบนี้เอง
แล้วหลังจากนั้นผมก็เริ่มทำมีดบาดนิ้วบ่อยขึ้นอย่างจงใจ
หลังจากจบมัธยม ผมสอบติดมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ และนั่นคือการเริ่มต้น การเสาะแสวงหาแหล่งอาหาร
ผมมีเซ็กส์กับคนแปลกหน้านับไม่ถ้วน ทั้งชายและหญิงที่เข้ามา
เซ็กส์นำไปสู่ความตาย
ผมไม่ได้ทำเพราะใคร่อยาก หลังจากถูกขืนใจอย่างทารุณจากพวกไอ้เสือ ผมก็ไม่เคยมีความรู้สึกต้องการในเรื่องแบบนั้นกับใครอีก ผมใช้เซ็กส์ก็เพื่อจะหาอาหารต่างหาก
รสนิยมทางเพศยังเป็นสิ่งที่เคลือบแคลงใจ ผมไม่เคยนึกชอบผู้ชาย แต่ครั้งแรกของผมกลับเป็นเขาคนนั้น ผมยอมรับว่ามันรู้สึกดีไม่น้อยตอนที่จูบกัน ริมฝีปากหวานและบางนุ่ม ร่างเปลือยเปล่าของเราคลุกเคล้ากอดกันจนสุขสม ทุกอย่างที่เกิดขึ้น เป็นเพราะสถานการณ์พาไป
ครั้งที่สองผมถูกข่มขืนโดยชายสองคน พวกมันผลัดกันเสพสมจนร่างกายของผมบอบช้ำ ทวารฉีกขาดและมีเลือดไหล น่าแปลกที่ผมกลับชอบมัน โดยเฉพาะมันคนนั้น คนที่ยิงกระสุนฝังใส่ร่างกายของผมจนดับดิ้น
ต้นกล้ากับไอ้เสือ สอนคนนั้นมีบางอย่างที่คล้ายคลึงกัน และหลังจากถูกมันข่มขืน ครั้งต่อๆมาที่ถูกกระทำ ผมรู้สึกเต็มใจ
ผมมองชายกำยำที่นอนบนเตียงเป็นครั้งสุดท้าย ท้องของเขาถูกแหวกออก และเครื่องในบางส่วนถูกกัดกินจนหายไป
อร่อยจัง
อร่อยจนหยุดกินไม่ได้เลย
หลายคืนต่อมาผมก็พบกับชายอีกคนหนึ่ง ผิวของเขาขาวผ่อง และร่างกายของเขาอวบนิดๆ เราเมคเลิฟกันได้ไม่ถึงห้านาที ผมก็อดใจไม่ไหว ผมกินเขาทั้งๆที่เสื้อผ้ายังคาอยู่ กางเกงของเขากองอยู่ตรงข้อเท้า ทำให้อะไรๆมันง่ายขึ้น
คนแล้วคนเล่า
ข้างในของผมเปลี่ยนไปอย่างช้า ๆ จากคน แปรเปลี่ยนเป็นสัตว์ประหลาด แม้ว่ารูปลักษณ์ภายนอกจะยังคงเดิม แต่ข้างในมันไม่ใช่ผมอีกต่อไปแล้ว
คงเป็นเพราะผมไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่
ผมเป็นดวงวิญญาณที่ถูกดึงขึ้นมาจากขุมนรกอันแสนเหน็บหนาว....ใช่ นรกมันหนาว ไม่ได้ร้อนอย่างที่คิด
และผมหยุดความกระหายไม่ได้เลย
.
.
.
.
.
ผมกับต้นกล้า เราเลิกติดต่อกัน ผมเป็นฝ่ายหายไปจากชีวิตเขา
บ่อยครั้งที่ผมฝันเห็นมัน ไอ้เสือ คนที่ข่มขืนผมอย่างทารุณ
และบ่อยครั้งผมฝันเห็นผู้ที่ชุบชีวิตผม ไอ้โจ๊ก ผมชักไม่แน่ใจ ว่ามันช่วยผม หรือมันต้องการจะยึดครองดวงวิญญาณผมกันแน่
แต่ผมรู้ดีว่ามันไม่ใช่
ไอ้โจ๊กไม่ได้ชั่วร้าย
ดวงวิญญาณของผมเองต่างหากที่ชั่วร้ายเกินอภัย
พ่อ.....ผมไม่ได้ตั้งใจ
ผมเอง...ผมเป็นคนวางยาพ่อ ไม่ใช่เพื่อสมบัติ แต่เพื่อความสาแก่ใจ
ผมเอง....ที่ฆ่าผู้หญิงคนนั้นอย่างโหดเหี้ยม และโยนร่างของเธอให้สัตว์ประหลาด
ผมคือคนเลวที่สวมหน้ากากปกปิดตัวตนเอาไว้
ภายใต้โฉมหน้าของลูกเต๋าผู้แสนดี
แต่ผมไม่ดีขนาดนั้น
ผมไม่คู่ควรกับคนๆนั้นเลยสักนิด
ผมอยากบอกต้นกล้าใจจะขาด ว่าลูกเต๋าคนที่เขาตกหลุมรักนั้นไม่ใช่ผม
ไม่ใช่
และไม่เคยมีอยู่จริง
.
.
.
.
.
.
ผู้หญิงคนนั้นกำลังหวีดร้อง
ร้องอย่างเจ็บปวดทรมานแสนสาหัส
การให้กำเนิดกำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า
ค่ำคืนนี้.....ผมกับเธอ เราเจอกันในผับแห่งหนึ่ง ผมสบตาเธอ เธอจ้องกลับอย่างไม่กลัวเกรง เธอเป็นฝ่ายเข้ามาขอชนแก้วผม เราจูบกัน โลมไล้กันและกัน แล้วก็เหมือนกับคืนก่อนๆ เราทั้งสองจบกันบนเตียงของโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่ง ด้วยบทรักอันแสนเร่าร้อนที่เธอเป็นฝ่ายคุมเกม
แต่แล้วเธอก็ตั้งท้อง
ต่อหน้าต่อตาของผม
อยู่ๆท้องของเธอก็โตขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอมองผม ทั้งกรีดร้องทั้งอ้อนวอนขอให้ผมช่วย
แต่ผมกลับยืนมองด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ภาพที่เห็นมันช่างสยดสยองเหนือคำบรรยาย สยองเสียจนความนึกอยากในเลือดเนื้อของผมมันหายไปจนหมด
เจ้าสิ่งนั้นแหวกท้องของเธอออกมา พร้อมๆกับลมหายใจของเธอที่หมดลงอย่างน่าอนาถ ดวงตาของเธอเหลือกค้าง และมองมาที่ผมอย่างมีคำถาม
มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?
และผมกับมัน...เราสบตากัน ดวงตาสุขใสนั้นคุ้นตาดีเหลือเกิน ฟันแหลมๆนั่นก็ด้วย เจ้าทารกปิศาจกำลังกัดกินเครื่องในของแม่อย่างหิวโหย
ผมหันหลังและวิ่งจากมาอย่างไม่คิดชีวิต
.
.
.
.
.
.
ชีวิตหลังกลับจากความตายมันไม่มีวันเหมือนเดิม
ความกระหายในเลือดเนื้อ
และการให้กำเนิดบางสิ่ง
ราวกับว่านรกนั้นใช้ร่างกายของผมเป็นประตู เพื่อปลดปล่อยสิ่งชั่วร้ายขึ้นสู่โลก
วิ่ง...ผมวิ่งอย่างบ้าคลั่ง
ร่างกายโชกเลือดและเปลือยเปล่า สองข้างทางนั้นปราศจากผู้คน เงียบสงัดและมืดมิด
รถคันหนึ่งแหกโค้งมาด้วยความเร็วสูง
ร่างของผมลอยละล่องลงสู่สายธารา
เย็นสบายและสงบ
.
.
.
.
.
นานเท่าไหร่
ที่ผมจมลงสู่ก้นแม่น้ำ
ดวงตาของผมปิดสนิท
สายน้ำเย็นฉ่ำไหลชำระสิ่งโสมมบนตัวผมจนหมดสิ้น
อยากอยู่อย่างนี้ตลอดไป
ไม่ต้องตื่นขึ้นมารับรู้สิ่งใดอีก
และแล้วแสงสีขาวก็ส่องกระทบร่างของผม ผมรู้สึกได้แม้หลับตา
นรกหรือสววรค์
ฝัน
หรือความจริง
ผมไม่พยายามคิดหาคำตอบ บางทีนี่อาจจะหมดเวลาสำหรับลูกเต๋าแล้วก็เป็นได้
ผมปล่อยให้ร่างกายของตัวเองลอยขึ้นไปอย่างช้า ๆ ลอยขึ้นไปสู่อีกภพชาติหนึ่ง
แต่ทว่าไม่ใช่
ไม่มีภพชาติอะไรทั้งนั้น อย่างน้อยก็ในเวลานี้ ร่างของผมลอยขึ้นสู่ผิวน้ำ
ได้ยินเสียงใครหลายคนกำลังพูดคุยกัน เปลือกตาของผมค่อยๆเปิด ที่แท้แสงจ้านั้นคือแสงไฟจากไฟฉาย
“เฮ้ย.....ยังหายใจเว้ย”
“คุณๆ....”
“ลืมตาแล้ว....คุณโอเคมั้ย เจ็บตรงไหนมั้ย?”
“คุณปลอดภัยแล้วนะ.....เราจะพาคุณไปโรงพยาบาล”
ผมนึกขำ ขำตัวเองที่คิดว่าทุกอย่างนั้นจบสิ้นแล้ว
คนชั่วช้าอย่างผม...
พระเจ้าคงไม่ยอมให้ตายง่ายๆ หรอก
.
.
.
.
.
จบตอนพิเศษ
-
เฮ้ยยยยย :a5:
ลูกเต๋าเปลี่ยนไป
มีตอนพิเศษอีกมั้ยค่ะ เอามาให้เสพต่อด่วน :katai1:
-
หืมมม ลูกเต๋าเป็นอะไร?โจ๊กสิง? เด็กที่แหวงพุงผู้หญิงนั่นคือตัวอะไร ?
คำถามมากมายที่อยากได้คำตอบ ค้างงะ จะมีพาร์ทต่อไปใช่ไหม
-
ลูกเต๋าที่สดใส ไม่มีจริง :a5:
แถมยังเป็นภาชนะคอยให้กำเนิดสัตว์ประหลาด ตัวต่อๆไปอีก
สรุปทั้งเรื่อง สัตว์ประหลาดยั่งโจ๊กนี่แหล่ะ ดูเป็นคนที่สุดแล้ว
ที่เหลือคือคนที่ข้างในเป็นสัตว์ประหลาดทั้งนั้น
-
มีภาคต่อไหมคะ อยากให้กล้าได้ได้กลับมาอยู่กับโจ๊ก หรืออยู่กับลูกเต๋า คือรู้สึกเศร้าถ้ากล้าต้องอยู่แบบโดดเดี่ยวค่ะ
-
คิดจะแต่งภาคต่อค่ะ แต่ถ้าแต่งตัวละครคงเป็นเซ็ทใหม่แล้ว และไม่รู้คนจะอ่านไหม
เป็นคนแต่งภาคต่อไม่ขึ้น กลัวคนไม่อ่านแล้วพาลจะหมดกำลังใจแต่งต่ออีก(นิสัยเสียเนอะนังคนนี้ 5555+)
ภาคต่ออยากให้สัตว์ประหลาดเป็นเคะบ้าง
-
เอาจริง กำลังซัดข้าวอยู่ โอย
ลูกเต๋าเป็นตัวเบิกทาง แง
แล้วโจ๊กกับกล้าล่ะค้าาาา
อยากรู้ตอนต่อไปแล้ว
น้ำตาเล็ด
อยากอ่านโจ๊กกล้าแล้ววว
:hao5:
-
:a5: :a5: o22 ลูกเต๋า........ เป็นปีศาจยิ่งกว่าโจ๊กอีก น่ากลัววว ไม่น่าช่วยเลย
สงสารโจ๊กจริงๆ งือออ ต้นกล้าก็โดดเดี่ยวต่อไป
-
โธ่ น้องโจ๊กของเราเป็นเทวดาเลยเนาะ
สงสารลูกเต๋าจัง
-
โจ๊กโผล่มาเหรอ หรือนี่คือวิธีสร้างสัตว์ประหลาดแบบโจ๊ก
-
แสดงว่าแบบโจ๊กนี่ต้องมีมากกว่าหนึ่งสินะแบบนี้ แต่...นั่นไม่ใช่ประเด็น!! กล้าละ!โฮฮๆๆๆ ลูกเต๋าก็สงสาร กล้า โจ๊ก แง้
-
ลูกเต๋าน่ากลัวมากอ่ะ นึกไม่ถึงจริงๆ แต่เรายังรอกล้ากับโจ๊กนะคะ :hao5:
-
สรุปต้นกล้าใช้ชีวิตอยู่คนเดียวอย่างเศร้าๆ
เสียใจ :hao5:
-
ชีวิต........ ทำไมยากเย็นขนาดนั้น :o12:
-
ภาคต่อคนแต่งเอากล้ามาอีกนะ กระซิกๆ
-
ลูกเต๋ากลายเป็นเอ็ดเวิร์ดคัลเลนไปแล้ว :a5:
-
อีกภาคที่แหวกแนวของลูกเต๋าหรือนี้
สนุกมากๆๆค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
เป็นเรื่องที่สนุกมากๆเลยหล่ะครับ
-
งง ๆ แหะ
แป๊บนะ ปีศาจที่ลูกเต๋าใช้กินหญิง(ชู้) มันเป็นตอนไหนหว่า.....????
ขี้เกียจย้อนไปดูแล้วอ่ะ
:confuse:
-
งง ๆ แหะ
แป๊บนะ ปีศาจที่ลูกเต๋าใช้กินหญิง(ชู้) มันเป็นตอนไหนหว่า.....????
ขี้เกียจย้อนไปดูแล้วอ่ะ
:confuse:
ตอนที่ลูกเต๋าถูกจับตัวไปแล้วกล้ากลับไปหาโจ๊กที่ห้องใต้ดินไงคะ ที่ไอ้โจ๊กกำลังกินศพผู้หญิงอยู่....
-
ตอนที่ลูกเต๋าถูกจับตัวไปแล้วกล้ากลับไปหาโจ๊กที่ห้องใต้ดินไงคะ ที่ไอ้โจ๊กกำลังกินศพผู้หญิงอยู่....
รับทราบ....
ถึงว่า เรื่องนี้ นู๋เต๋ามันแอบใส ๆ อยู่
ที่แท้
:a5:
ปล.เรื่องหน้าเอาแบบ เบา ๆ ก็ได้งับ
/ จน เครียด แต่ชอบนิยาย :ling3:
-
อ่านแล้วเสียใจ
.
.
.
เสียใจ ที่โจ๊กไม่ได้กล้าเป็นเมีย
รับไม่ด้ายยยยยย :ling1:
-
ลูกเต๋า T T โถ่วววว ถึงเธอจะไม่ใสๆ แต่ก็เคยเป็นแสงสว่างให้กล้านะ
-
เอ่อ เด็กที่ออกมาจากท้องนี่ แนวๆspeciceภาคสองเลยป่ะครับ
เอาอีกๆๆ เอาภาคสองด้วย แต่อยากให้เกิ่นๆถึงต้นกล้าบางนิดอ่ะครับ
เอาภาคต่อนะครับ ผมหนับหนุน
-
:katai2-1:เราชอบจินตนาการของคุณมาก ๆ จ้ะ ตอนนี้ติดตามถึงวันที่ 11 แหละ ยังเดาทิศทางของเรื่องไม่ถูกน่ะ พยายามอดใจไม่ให้อ่านไปถึงช่วงท้าย ๆ งานคุณต่อยอดเรื่องราวของสิ่งที่คนได้สร้างสรรค์มาได้ยอดเยี่ยมเลยล่ะ มันไม่มีอะไรใหม่หรอกแต่เอามาต่อยอดเรื่องราวได้อย่างน่าสนใจและทำให้สิ่งที่น่าเกลียดกลายเป็นสิ่งที่น่าสงสารและคนอ่านก้อหลงรักมันเอาใจช่วยมันได้อย่างไม่ยากจริง ๆ นับถือจ้า ใครจะไปคิดว่าตัวละครสยอง ๆ ที่แสนน่าเกลียดที่เคยได้อ่านได้ดูจะถูกนำมาทำให้กลายเป็นเรื่องฟิน ๆ แบบนี้ได้น่ะ :mew1:
-
เรื่องเล่าของ “เด็กชายจากคณะละครสัตว์”
“สมัยนี้ไม่มีใครเขาอยากดูพวกมึงกันแล้ว” คุณลุงที่เก็บผมมาเลี้ยงบอกกับผม ก่อนจะโยนเศษขนมปังแข็งๆเข้ามาในกรง....
แต่ก่อนที่ผมและคนอื่นๆจะได้มาอยู่ที่นี่ คุณลุงบอกว่าคณะละครสัตว์ของเราเป็นคณะที่รุ่งเรืองและทำรายได้งามที่สุดในยุคนั้น ทุกครั้งที่จัดงานวัด เด็กๆในละแวกนั้นจะรบเร้าขอพ่อกับแม่มาดูการแสดงกันแทบจะทุกบ้าน จนในหมู่บ้านนั้นแทบจะกลายเป็นเมืองร้างกันไปเลยทีเดียว
รายได้งามคืออะไร ผมเฝ้าสงสัยแต่ไม่กล้าถาม เพราะตัวผมนั้นอาศัยอยู่แต่ในกรง ไม่เคยได้ออกไปไหนๆ หรือแม้แต่โชว์ของคณะก็ยังไม่เคยเห็นเลยด้วยซ้ำไป
‘รายได้ก็คือไอ้กระดาษสีๆนั่นไงเล่า.....แล้วมึงเห็นขวดเหล้านั่นไหม นั่นแหละคือสิ่งที่ใช้รายได้ซื้อ…’
‘เอ๊า....ยังจะทำหน้างงอีก รายได้เก๊าะคือเงินยังไงเล่าไอ้หนู’
มนุษย์ต้นไม้บอกกับผม เขาอายุมากและอยู่กับคุณลุงมานาน ผิวหนังของเขาปุ่มป่ำน่าเกลียดเหมือนกับต้นไม้....
จะว่าไปผมก็ไม่เคยเห็นต้นไม้หรอก ก็ผมอยู่แต่ในกรงนี่นะ
อยู่ในนี้ คอยฟังเรื่องที่เขาพูดกัน รู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง นานๆครั้งที่ใครสักคนจะพูดคุยกับผม ใครหลายคนแวะเวียนเข้ามาดูและจากไป บางคนเข้ามาซ้ำอีกจนผมจำหน้าได้ และเมื่องานวัดเลิก ผมกับคนอื่นๆก็ต้องย้ายไปอีกที่ และผมก็ลืมหน้าพวกเขา
คนพวกนี้แหละคือรายได้ มนุษย์ต้นไม้บอกผมอีกเช่นกัน เขาเหล่านั้นจ่ายเงินเพื่อเข้ามา ‘ดู’ สิ่งซึ่งแตกต่างจากตน หลายคนที่มองผมอย่างเคลือบแคลงสงสัย พร้อมกับพูดเบา ๆกับตัวเองว่า.....นั่นคือของจริงใช่ไหม และอีกหลายคนที่มีสีหน้ารังเกียจ ขยะแขยง มนุษย์ตัวเล็กส่วนมากจะแหกปากร้องลั่นเมื่อเห็นผม และอีกไม่น้อยเลยที่พยายามจะเอาไม้แหย่เข้ามา ผมจำต้องแยกเขี้ยวขู่หรือส่งเสียงคำราม เด็กพวกนั้นก็จะหัวเราะและวิ่งหนีไป
อาจเป็นเพราะผมดู ‘คล้าย’ กับพวกเขา
แค่คล้ายเท่านั้นล่ะมั้ง
แค่คล้าย....แต่ไม่ใช่...และไม่มีวันเป็นเช่นนั้นได้
.
.
.
.
.
“ตื่นๆๆๆ.....เดี๋ยวงานก็จะเริ่มแล้ว มึงจะมัวขี้เกียจอยู่ไม่ได้นะเว้ย....เอิ๊ก....ห่า.....คืนนี้ขอค่าเหล้าดีดีสักขวดก็ยังดี”
นานแค่ไหนแล้วที่ถูกขังอยู่ในกรงแคบ ๆ ไม่ต่างจากสัตว์ ประทังชีวิตด้วยอาหารชั้นเลว
มนุษย์ต้นไม้บอกกับผมอีกเช่นกัน ว่าสิ่งที่ผมกินนั้น ไม่ต่างจากอาหารที่สัตว์ตัวอื่นๆกินสักเท่าไหร่ บางครั้งผมได้ลิ้มรสเนื้อย่าง หรือขนมหวาน แต่นั่นก็นานๆครั้ง บางครั้งคนที่เข้ามาดูก็จะยื่นห่อช็อคโกแลตให้ผม ผมต้องระวังไม่ให้คุณลุงเห็น มิเช่นนั้นแล้วผมก็จะถูกตี แล้วก็ถูกงดอาหารเป็นเวลาสามวันเต็มๆ
เพราะผมไม่ใช่มนุษย์ ผมเป็นสัตว์ สัตว์ต้องกินอยู่อย่างสัตว์ คุณลุงบอกกับผมเช่นนั้น มนุษย์ต้นไม้ไม่ใช่สัตว์ เขาจึงได้รับสิทธิ์ให้กินแบบมนุษย์ และหลายครั้งที่เดียวที่แกหยิบยื่นความเวทนาให้ โดยการแบ่งอาหารของแกให้กับผม แกบอกว่าไม่เช่นนั้นแล้ว ผมคงขาดสารอาหารตายก่อนจะโต
คนอื่นอาจมองว่าแกประหลาดไม่ต่างจากผม แต่สำหรับผม....มนุษย์ต้นไม้เป็นสิ่งดีดีเพียงไม่กี่อย่างในชีวิตที่ผมได้รับ และผมรักแกเหมือนพ่อ
พ่อ.....พ่อผมเป็นใครกันนะ
เอาเป็นว่าผมชินแล้ว ไม่ว่าคุณลุงจะโยนอะไรมาให้ ผมก็กินได้ทั้งนั้นแหละ อย่างน้อยก็ยังมีอาหาร อย่างน้อยก็ไม่ต้องอดตาย
อ้อ...เจ้าจระเข้ถูกคุณลุงขายไปแล้ว ต่อไปนี้ด้านซ้ายมือของผมคงเงียบเหงาแย่
โลกข้างนอกเป็นอย่างไรบ้างนะ
เจ้าจระเข้จะอยู่สุขสบายไหม
หวังว่าคนที่ซื้อมันไปจะดูแลมันเป็นอย่างดี
ผมอยากออกไปข้างนอกบ้างจัง
.
.
.
.
.
.
.
เขาเป็นชายแก่ที่สวมชุดคลุมสีดำ และฟันของเขาน่าเกลียด
เขาต่างจากคนอื่นที่แวะเวียนเข้ามา เขาหยุดอยู่ตรงหน้ากรงของผม และจ้องมองอย่างสนใจ ไม่ใช่สนใจแบบคนอื่น ไม่ใช่สนใจว่าผมเป็นตัวประหลาดจริงไหม หรือว่าสนใจว่าผมจะมีความรู้สึกเหมือนกับพวกเขาหรือไม่
แต่เป็นการสนใจอีกแบบหนึ่ง แกจ้องมองผมและยิ้มให้ราวกับรู้จักผมเป็นอย่างดี สายตาแกบอกเช่นนั้น แกโบกมือทักทาย และกระซิบกระซาบเป็นคำพูดด้วยเสียงที่แหบพร่า
“สบายดีไหมไอ้หนู” แกถามผม และผมมีสิทธิ์ตอบได้เพียงแค่เสียงคำรามอย่างสัตว์เท่านั้น ในโลกของผม โลกของคณะละครสัตว์ ผมเป็นเพียงสัตว์ร้ายที่เอาไว้สำหรับโชว์ความน่าเกลียด น่าสะพรึงกลัว ให้ผู้คนได้ตกใจขวัญหนีดีฝ่อ
มนุษย์ฉลาม นั่นคือสิ่งที่คุณลุงตั้งให้ผม เป็นชื่อที่ใช้ในการแสดงเลยนา....นั่นทำให้ผมภูมิใจมากเลยทีเดียว
“กรรรรรร์”
“ยังดุเหมือนเดิมเลยนะ....เอ็งน่ะ....ไม่เหมือนตัวอื่นๆนะรู้ไหม”
ใช่....ไม่เหมือนคนอื่น ตาแก่คนนี้พูดถูก ไม่มีใครในที่แห่งนี้ทีมีดวงตาแบบผม ดวงตาดำสนิทปราศจากตาขาว และฟันเขี้ยวที่แหลมจนดูเหมือนฉลาม...
ผมไม่เคยเห็นฉลามหรอก....มนุษย์ต้นไม้บอกมาน่ะ
แต่ผมเคยเห็นตัวเองในโปสเตอร์นะ แต่ผมว่ามันดูน่ารักไปหน่อย
ที่นี่คือคณะละครสัตว์
และผมถูกจัดให้อยู่ในหมวดของสัตว์
ในซุ้มที่ผมแสดง มีทั้งสัตว์และมนุษย์ประหลาด ครึ่งหนึ่งเป็นของปลอม ไม่ว่าจะเป็นผีกระสือหรือนางเงือก สัตว์ที่ถูกย้อมสีหรือนำบางสิ่งมาต่อเติมลงไปจนดูผิดธรรมชาติ เสือหิมะผอมโซที่จะตายแหล่มิตายแหล่ นกเงือกที่ดูเหมือนกำลังเจ็บป่วยและทรมาน ช้างที่ต้องโชว์อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย และมนุษย์ประหลาดที่มีร่างกายผิดปกติ อย่างพวกคนแคระ ผู้หญิงมีหนวด ชายร่างยักษ์ และชายร่างสูง ตัวตลก
และมนุษย์ต้นไม้
แต่ไม่มีใครเลยที่เป็นแบบผม
ไม่ใช่ทั้งมนุษย์แล้วก็สัตว์
“สนใจมันหรือลุง” คุณลุงเรียกตาแก่คนนั้นว่าลุง นั่นหมายความว่าแกคงจะแก่มากแล้วจริงๆ ตาแก่เอาแต่จ้องมองผม และยิ้มแปลกๆจนผมรู้สึกอึดอัดชอบกล
“ไอ้เหี้ยนี่น่ะ....ฉันไม่ได้ตั้งชื่อให้มันหรอกลุง พี่ชายของฉันไปเจอมันมาตั้งแต่ตัวกระเปี๊ยกเดียว กระเปี๊ยกเดียวจริงๆ กำลังแดกไส้แม่มันอยู่ในม่านรูด อีนั่นคงจะโดนผัวมันฆ่าตาย แต่ไอ้นี่มันดวงแข็ง ไม่ยอมตายตามแม่มันไป เด็กนรกมาเกิดแท้ๆเชียว.....”
คุณเล่าให้ชายแก่ฟัง เหมือนกับที่เคยเล่าให้คนอื่นๆฟัง เวลาที่มีใครถามถึงหรือทำท่าทีสนใจในตัวผม คุณลุงพยายามจะขายผมอยู่หลายครั้ง แต่ไม่มีใครสักคนยอมซื้อ
ก็ใครเล่าจะยอมจ่ายเงินซื้อตัวประหลาดที่ไม่ใช่ทั้งคน...ไม่ใช่ทั้งสัตว์
มันเป็นเรื่องจริงนะ....เรื่องที่คุณลุงเล่าให้ชายแก่และใครต่อใครฟังน่ะ แม้ว่าคุณลุงจะเป็นคนขี้โมโหและขี้โกหกอย่างหาตัวจับได้ยาก(มนุษย์ต้นไม้บอกแบบนั้น...โธ่เอ๊ยคุณ....ทั้งชีวิตในกรงของผมจะไปได้เห็นคนขี้โมโหแล้วก็ขี้โกหกอย่างคุณลุงได้ที่ไหนอีกเล่า) แต่เรื่องที่แกเล่าเกี่ยวกับตัวผมนั้นเป็นความจริง อย่างน้อยก็เกือบทั้งหมด
ผมมั่นใจ...เพราะหลายต่อหลายครั้งที่ผมฝันถึงเหตุการณ์ในวันนั้นอย่างแจ่มชัด วันที่ผมเกิด วันที่ลืมตาดูโลก แหวกผนังท้องและลำไส้ออกมาอย่างยากลำบาก ความรู้สึกกระเสือกกระสนที่จะมีชีวิตรอดนั้นยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำของผมมาจนถึงทุกวันนี้
ทุกครั้งที่ฝัน....ชายหนุ่มคนนั้น...คนที่มองผมอย่างตื่นตะลึง....นั่นคือพ่อของผมหรือเปล่า หรือเป็นแค่ใครบางคนที่บังเอิญผ่านมาเห็น
และหลายครั้งที่ผมฝันเห็นเรื่องอื่น....เรื่องที่ไม่น่าจะเกี่ยวกับตัวผมเลย.....ผมฝันเห็นใครอีกคนหนึ่ง
‘เก่งมาก.....มึงกินเกลี้ยงเลย’
‘กูรักมึงนะ....’
‘ขอบใจมากที่อยู่กับกู.....ไม่ต้องรีบ....อาหารยังมีเหลืออีกเพียบ’
ในฝันผมเห็นตัวเองกลายเป็นตัวประหลาดที่น่าเกลียดและน่ากลัวกว่านี้ ฝันเห็นผิวหนังตัวเองเป็นสีน้ำตาล หยาบและเหี่ยวย่นเหมือนกับหุ่นยางเก่าๆที่ถูกแดดส่องจนละลาย เด็กหนุ่มแปลกหน้าคนนั้นโยนเนื้อดิบๆให้ผม.....ผมกินอย่างหิวโหย และส่งเสียงร้องประหลาดเพื่อที่จะขอกินอีก
เขาลูบหัวผม และผมรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก มันดีจนแทบจะไม่อยากตื่นขึ้นมาเลยล่ะ
หรือว่านั่นจะเป็นพ่อของผม
“โธ่....ไอ้ขอทานเอ้ยยย....ทำเป็นจ้องอยู่ได้ตั้งนาน กูก็นึกว่าจะสนใจ.....ไอ้แก่เฮงซวย”
เสียงคุณลุงโวยวายลั่น หลังจากที่ชายแก่ชุดดำคนนั้นจากไปโดยที่ไม่ยอมซื้อผม แกบอกว่าผมไม่ใช่ของแกหรอก มีใครบางคนรอที่จะเป็นเจ้าของผมอยู่แล้ว
'เวลาแห่งความเจ็บปวดและทรมานสิ้นสุดลงแล้ว....ถึงเวลาที่เอ็งจะต้องเป็นอิสระเสียที....ไอ้หนูเอ๊ย' ตาแก่บอกผมแบบนั้น ก่อนที่จะโยนบางอย่างเข้ามาในกรงของผม
สิ่งที่จะนำไปสู่อิสรภาพ
.
.
.
.
.
.
ผมใช้กุญแจดอกนั้นไขพาตัวเองออกมาจากกรงอันแสนแคบ....
ร่างกายของผมไม่เคยได้เคลื่อนไหวมากขนาดนี้มาก่อน และอาหารสัตว์ที่คุณลุงให้ผมกินประทังชีวิตนั้น แทบจะไม่ได้ช่วยให้ผมมีเรี่ยวแรงขึ้นเลย
ทางออกอยู่ข้างหน้าโน้นแล้ว
โลกที่ผมอยากจะเห็น
อยู่อีกไม่กี่อึดใจ
อย่างน้อยสัญชาติญาณในการเอาตัวรอดที่มีติดตัวมาตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ มันก็มากพอที่จะให้ให้ผมนั้นกระเสือกกระสนตัวเองออกไปจนได้สิน่า
ผมบอกกับตัวเองเช่นนั้น มี0อาหารมนุษย์เหลืออยู่บนโต๊ะ และผมเหลือบไปเห็น ผมจึงเบนตัวเองออกมาจากทางออกที่อยู่เพียงไม่กี่ก้าว กลับเข้ามาเพื่อที่จะกิน อย่างน้อยก็ขอให้ท้องอิ่มเสียก่อน ข้างหน้าค่อยว่ากันใหม่ ผมไม่อยากจะออกไปและจบชีวิตให้เป็นที่น่าอนาถอยู่เพียงแค่หน้าซุ้มเพียงไม่กี่ก้าว
อร่อยหรือ....ผมไม่รู้สึกแบบนั้นเลยสักนิดเดียว ผมแค่กินให้ได้มากที่สุดเพื่อให้มีแรงเท่านั้น แต่ดูเหมือนผมจะประมาทมากเกินไปหน่อย และเป็นโชคร้ายที่วันนี้คุณลุงไม่เมาเหมือนอย่างที่เคย
“จับได้แล้วไอ้ตัวประหลาด....บอกแล้วไงว่าอย่าคิดจะหนี อยากเจ็บตัวมากหรือไง”
ผมถูกคุณลุงกระชากตัวออกมาจากโต๊ะ และเหวี่ยงลงไปกองที่พื้น ผมอาเจียนอาหารที่กินเข้าไปออกมาบางส่วน และเงยหน้ามองด้วยความรู้สึกเจ็บแค้นอัดอั้นในใจ
ผมแค่อยากจะออกไปเท่านั้น
ชีวิตของผมมันควรจะเป็นของผมไม่ใช่หรือไง
ผมถูกขังในกรงแคบ....และทำรายได้ให้คุณลุงมานานเกินไปแล้ว....แลกกับขนมปังเก่า ๆขึ้นราก้อนเล็ก ๆที่ไม่เคยทำให้อิ่มท้องได้เลย
“อย่ามองกูแบบนั้น ถ้าไม่มีกู มึงตายห่าไปนานแล้ว ไม่มีใครเค้าอยากเอาเด็กหน้าตาประหลาดอย่างมึงไปเลี้ยงหรอก มึงมันลูกผี แดกเครื่องในแม่ตัวเอง....”
ผมถูกเตะที่ท้อง....
สาม...
สี่..ครั้ง
และก่อนที่จะมีครั้งที่ห้า ผมรวบรวมเรี่ยวแรงที่มี กอดขาของคุณลุงเอาไว้ แล้วกัดสุดแรง
“มึงสู้กูเหรอ....ไอ้ตัวจัญไร ไอ้เด็กผี......ได้.....กูจะฆ่ามึงแล้วจับดองแม่ง”
ร่างของผมลอยละลิ่วกระทบผนัง คุณลุงเดินย่างเข้ามาอย่างช้า ๆ พร้อมกับท่อนเหล็กในมือ
ผมต้องตายเสียแล้วหรือ....
โลกภายนอกเป็นอย่างไรผมยังไม่เคยได้เห็นเลย
ดวงอาทิตย์นั้นสวยแค่ไหน
ท้องฟ้าล่ะ....จะเหมือนอย่างในโปสเตอร์ไหม
น้ำตก....มีจริงหรือเปล่า น้ำมากมายจากไหนกันที่ไหลจากที่สูงลงมาโดยที่ไม่มีหมด
ต้นไม้....ของจริงจะเหมือนกับมนุษย์ต้นไม้ไหม
แล้วเจ้าจระเข้.....มันจะมีเพื่อนๆบ้างหรือเปล่า....คุณลุงบอกว่าคนที่ซื้อมันไป จะเอามันไปทำกระเป๋า....มันจะทำตัวเดียวไหวไหม....มือของมันเป็นแบบนั้นจะเย็บกระเป๋าได้อย่างไรกัน....ถ้ามันทำได้ มันคงเป็นจระเข้ที่เก่งที่สุด
“หนีไป.....ไปซะ”
ผมค่อยๆลืมตาขึ้น และพบว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ คุณลุงนั้นนอนจมกองเลือดอยู่ตรงหน้าผม ท่อนเหล็กในมือยังถูกกำเอาไว้แน่น ดวงตาเหลือกลานแต่ดูไร้ชีวิต
ผมเงยหน้าขึ้นมอง และพบว่ามนุษย์ต้นไม้กำลังมองตอบด้วยสายตาอาทร แกฉุดผมขึ้นมาจากพื้น และส่งบางอย่างให้กับผม
“เงิน....ในนี้เค้าเรียกว่าเงิน....ไปจากที่นี่เสีย....ไปให้ไกล....ไม่ต้องย้อนกลับมา”
“ไปกับผมไหม....คุณมนุษย์ต้นไม้”
“ไม่ได้....ไปไม่ได้....ต้องรับผิดชอบสิ่งที่ทำ.....ไอ้หนู....มึงหนีไปเสีย....ไปหาคนช่วย......ต้องมีคนช่วยมึงได้...ไป!!!”
.
.
.
.
.
สายฝนกระหน่ำ
และตัวของผมเปียกปอน
ฝนมันเป็นแบบนี้....เย็นฉ่ำแต่ก็ทำให้เหน็บหนาว ผมเคยถูกมันสาดกระเซ็นเข้ามาโดนตัวอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่มากเท่าครั้งนี้
ผมวิ่งออกไป....เท่าที่สองเท้าและเรี่ยวแรงของผมจะพาไปได้
วิ่งผ่านมนุษย์คนแล้วคนเล่า
บางคนหวีดร้อง
บางคนถอยหนี
ตัวประหลาด!!!
นั่นคนหรือเปล่า???
ยังเด็กอยู่เลย….
ช่วยผมด้วยสิ ช่วยหยุดผม แล้วถามผมทีว่าหิวไหม ถามผมทีว่าผมกำลังจะไปที่ไหน ไม่มีใครสนใจที่จะถามเด็กคนนี้เลยว่าหนาวไหม....ต้องการผ้าห่มอุ่นๆหรือเปล่า
ไม่มี....
โลกภายนอกที่ผมฝัน มันโหดร้ายแบบนี้เองหรือ....ผมนึกคำขู่ของคุณลุง ตอนที่ถูกฟาดด้วยแส้ ตอนที่ยังเด็กมากเหลือเกิน ผมถูกขังอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ และต่อมาก็ในกรง ชีวิตที่เป็นวงจรและไม่มีวันจบสิ้น แต่ก็เป็นชีวิตที่คุ้นเคยและรู้สึกปลอดภัยเหลือเกิน
ระวัง!!!
ใครสักคนตะโกน ซึ่งต่อมาผมก็เริ่มเข้าใจ บางอย่างที่มีทั้งใหญ่และเล็กพุ่งเข้ามาแฉลบเฉียดตัวผมไป ผมตกใจและหมุนคว้างอย่างทำอะไรไม่ถูก....เจ้าพวกนั้นคล้ายกับสิ่งที่เรียกว่า ‘รถยนต์’ แบบที่ผมเคยเห็นในโปสเตอร์ เสียงดังหนวกหูเหมือนกับเสียงนกหวีดดังขึ้นหลายเสียงประสานกัน ผมยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น ก่อนที่เจ้ารถคันหนึ่งจะค่อยๆชะลอเข้ามาหยุดตรงหน้าผม
มีคนลงมาพร้อมกับร่ม ผมมองเขา และเขาก็มองผม สายฝนที่เริ่มซาทำให้ผมเห็นหน้าของเขาชัดเจนขึ้น เขาดูตกใจที่เห็นผม แต่ไม่ใช่ตกใจกลัวอย่างที่มนุษย์คนอื่นๆเป็นเวลาที่ได้เห็นใบหน้าของผม มันออกจะดูประหลาดใจมากกว่า
“ไอ้หนู......มายืนทำอะไรตรงนี้......หืม?” เสียงนกหวีดและเสียงตะโกนด่าทอยังคงดังขึ้นเป็นระยะ แต่ตอนนี้ไม่ได้สนใจมันอีกแล้ว ผมมองหน้าเขาอยู่นานทีเดียว ใบหน้าที่ดูคุ้นตา และทำให้หวนคิดถึงใครคนนั้น
.....กินเยอะๆ....ไอ้โจ๊ก......กูจะหาอาหารมาให้มึงอีก....
.....กิ๊......โจ๊ก....รัก...รักกล้า....กิ๊
“กล้า.....”
ต้นกล้า.....ชายในฝันของผมชื่อต้นกล้า เขาดูเหมือนชายคนนี้ จะผิดกันก็ตรงที่คนตรงหน้าผมนั้นดูเป็นผู้ใหญ่กว่า และมีหนวดเคราขึ้นเต็มไปหมด และต้นกล้าในฝันของผมก็ไม่ได้สวมแว่นตาแบบชายคนนี้ แต่ทว่าแววตาคู่นั้นยังคงเค้าเดิมไม่มีเปลี่ยน เหมือนมากเสียจนผมเผลอเรียกชื่อนั้นออกมา
และนั่นทำให้เขาดึงตัวผมไปกอดเสียแน่นเลย
“มึงกลับมาหากูแล้ว...ฮึก....ใช่มึงจริงๆด้วย.....ไอ้โจ๊ก.....”
“โจ๊ก...”
“ใช่....โจ๊ก....โจ๊กของกู....ของกู”
ชายคนนี้เรียกผมว่าโจ๊ก.....ไม่ใช่ผมคนเดียวหรอกหรือที่ฝันแบบนั้น นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่คุณน้าคนนี้กอดผมและร้องไห้สะอึกสะอื้น จนกลบเสียงต่างๆรอบตัวผมจนสิ้น แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้ในหัวของผมนั้นคิดอยู่เพียงอย่างเดียวเท่านั้น....
ว่านี่เป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นดีเหลือเกิน
.
.
.
.
.
.
.
- End -
จบแบบนี้เลยดีมั้ยคะ???? :hao5:
-
ยังอยากรู้ค่ะว่าจะเป็นไงต่อ
โอ๊ย สงสารโจ๊กเหลือเกิน
ทำไมต้องเจอแต่สิ่งเลวร้ายด้วยเนี่ย
ขอบคุณนะคะ รอตอนต่อไปน้า
:z13:
-
อย่าเพิ่งจบบบบบบบบ อยากรู้เรื่อง ว่าพบกันแล้ว จะเป็นยังไงต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากรู้
ได้โปรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มีต่อเถอะน้าาา :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ภาค 2 ด่วนๆๆๆ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
รักโจ๊กน้าาาา กิ๊กิ๊ ลูกของลูกเต๋านี่เอง
-
พี่จระเข้ไปทำกระเป๋า น่าสงสารอ่ะ :hao5:
-
แอร้ยย อยากดิ้นด้วยความปลื้มปริ่ม โจ๊กสุดที่รักกลับมาแล้วววว
-
อิมเมจ อิกล้าตอนหนุ่ม
ขอเป็นคนนี้ละกัน ตี๋ ๆ ตัวเล็ก ๆ แต่หนวดดก...อรั๊ง.....น้ากล้าของหลานโจ๊ก
[attachment deleted by admin]
-
อย่าจบแบบนี้เลย ต่อเถอะ :a5:
-
แล้วจะเป็นยังไงต่อนี่.. กล้ากลับแก่โจ๊กกลับเด็ก สักวันก็คงหลุดเวลาไป :ling3:
แต่ในที่สุดก็ได้พบกันละเนอะ.. ปริ่มแทน
-
Joke is coming back!!!! ปลื้มปริ่มมมมม
-
:z3: มันจะไม่ดีนะคะ ถ้าจบแบบนี้ อยากรู้เรื่องต่อไป การใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอันหวานแหวว(?) ของกล้ากับโจ๊ก
-
อย่าจบเลย ต่ออีกเถอะ ให้คนอ่านมีโมเมนต์ฟินๆของกล้ากับโจ๊กบ้าง
-
ขออีกซักตอนนะ เขาชอบมากเลย
-
อยู่แบบอาหลานก็ดีเว้ย
ได้เจอกันแล้วดีใจโฮก
-
เซอวิสซักตอนนะคะ
ปวดใจมาหลายตอน
ดีใจทั้งสองเจอกัน
ขอให้มีความสุขหลังจากที่ผ่านเมฆครึ้มมามากมาย
-
แล้วเจ้าจระเข้.....มันจะมีเพื่อนๆบ้างหรือเปล่า....คุณลุงบอกว่าคนที่ซื้อมันไป จะเอามันไปทำกระเป๋า....มันจะทำตัวเดียวไหวไหม....มือของมันเป็นแบบนั้นจะเย็บกระเป๋าได้อย่างไรกัน....ถ้ามันทำได้ มันคงเป็นจระเข้ที่เก่งที่สุดตลกร้าย o13
โจ๊ก ได้เจอกล้าแล้วนะ ดีใจที่สุด
รอรวมเล่มนะ ได้ซื้อเรื่องกลับมาจากนรก มีเรื่องสั้นแถมมาหลายเรื่อง สนุกทุกเรื่อง แต่เรื่องที่ชอบที่สุดในเรื่องสั้นคือเรื่องของ บื้อกับหมอก หนังสือเรื่องนี้(พี่ยศ)เป็นเล่มที่เรารู้สึกชอบมากที่สุดในหนังสือทุกเรื่องที่โอนเงินซื้อในปีที่ผ่านมาค่ะ
ขอบคุณนักเขียน ที่เขียนแนวแบบนี้มาให้ได้อ่านค่ะ :กอด1:
-
ดีๆ จบดีชอบ น้ำตาไหล อยากได้หลังสือ ฮื่อๆ
-
มาต่อแล้วววววววววววว
-
เป็นตอนจบแบบที่ลงตัวดีค่ะ โจ๊กตายและเกิดใหม่ได้เพราะลูกเต๋า ส่วนกล้าก็ได้โจ๊กกลับคืนมาแล้ว เหลือแต่ลูกเต๋าที่กลับไปไหนไม่ได้
-
ขอ special ซักตอน
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ
เพิ่งอ่าน
ตอนโจ๊กตายลอกเลยง่าเสียน้ำตาไปหลายลิตร
คนเขียน เขียนดีมากเลยค่ะ
เอาตอนพิเศษอีกซักตอนสองตอนก็ดีนะคะ
อิอิ
-
นี่พลาดเรื่องนี้ไปได้อย่างไรกัน?
สนุกมากค่ะอ่านรวดเดียวจบเลย เป็นนิยายอีกเรื่องที่ทำให้น้ำตาร่วงเผาะได้
สงสารโจ๊กตั้งแต่กลางๆเรื่องยันจบเรื่อง....(เริ่มแรกมาแอบหวั่นเกรงในความน่ารักน่าชังเล็กน้อย5555.)
ความจริงจบอย่างนี้เราก็ไม่มีอะไรค้างคาแล้วนะ เพราะสุดท้ายเราก็ได้รู้ว่าเขากลับเจอกันแล้ว
เข้าตำราคู่แล้วย่อมไม่แคล้วกันอะไรประมาณนั้น ฮึฮึ :katai2-1:
ปล.แต่อีกใจก็แอบอยากให้มีตอนพิเศษมาต่ออีกเรื่อยๆนะคะ คืออยากเห็นตอนเขาหวานกันบ้างไรบ้างหลังจากเลือดสาดกันมาทั้งเรื่อง555555.
-
จบไม่ได้ค่ะ เอาอีกกกก
-
ขออีกนะๆๆๆๆ คืนชีพทั้งทีขอเซอวิสหน่อย
แล้วลูกเต๋าหลังจากนั้นเป็นยังไงเนี่ย
-
งื้อออ น้ำตาปริ่มไปหลายตอนเลยค่ะ
น้องโจ๊กน่าสงสารร
ที่จริงแอบคิดในใจอยู่แล้วนะว่าลูกเต๋ามันดีโดดเด่นเกินไป ต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆ o18
อ่านมาจนจบนี้เริ่มมีความคิดอยากให้น้องโจ๊ก เป็นรับบ้างแล้วค่ะ กล้าดูแมนขึ้นเยอะ โจ๊กกลับใสๆแบ้วๆเหมือนตอนเกิดใหม่ๆ น่ารักกก ยิ่งตอนโจ๊กพูดถึงพี่จระเข้ทำเอาสะอึกไปเลย มันคือตลกร้ายอย่าที่คห.บนบอกจริงๆค่ะ
อย่าพึ่งจบเลยนะคะะ เป็นนิยายเลือดสาดที่สนุกมากก
ปล.ขอปักหมุดรออ่านตอนที่น้องโจ๊กมีความสุขชีวิตหวานแหววนะคะ^^
:กอด1:
-
คุณคนเขียนยังคงไม่ทำให้เราผิดหวังเช่นเคย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ตบมือแบบรัว ๆ กับความยอดเยี่ยมของเรื่องราว ที่สามารถนำตัวละครประหลาด ๆ ที่เราเคยได้อ่านได้ดูแบบสยอง ๆ กันมาแล้วมาร้อยเรียงเรื่องราวได้อย่างน่าสนใจกับมุมมองดี ๆ อ่านไปแล้วทำให้เราได้คิดว่าระหว่างมนุษย์กับโจ๊กใครกันแน่ที่เป็นสัตว์ประหลาด พวกเขาอาจจะหน้าตาไม่เจริญหูเจริญตามองแล้วไม่สวยงามแต่จิตใจของเขากับสวยงามซื่อตรงและไม่บิดเบี้ยว กินคือกิน รักคือรัก มนุษย์เสียอีกที่จิตใจนั้นยากแท้หยั่งถึง อ่านแต่ละตอนนี่คาดเดาไม่ถูกเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เพราะคนเขียนมีลูกเล่นมาให้เราได้แปลกใจตลอด และตอนท้ายแบบเสียน้ำตาเลย แบบมันเศร้าอยู่ในอกน่ะ และช่วงตอนพิเศษเราต้องขอบคุณคนเขียนจริง ๆ ที่มาทำให้หัวใจเราชื่นบานน่ะ เลยอดฟินไม่ได้ว่าจะมีภาคสองไหม แต่คงไม่ดีน่ะ กลัวไม่ฟิน เอาแบบตอนพิเศษสักอีกตอนสองตอนน่าจะดีกว่า
อ้อ และ ตกลงเต๋าก้อมีอะไรมากกว่าที่คิดจริง ๆ เพราะนายช่างผิดปกติมนุษย์เกินน่ะ :hao4: เรื่องนี้แม้จะดราม่ากว่ากลับมาจากนรกแต่ก้อให้ความสนุกความฟินได้ไม่แพ้กันจริง ๆ :mew1: สมัครเป็นแฟนคลับเลยจ้า เสียดายคนเขียนไม่มีเฟซเลยไม่สามารถติดตามว่ามีอะไรมาอัพเดท หรือเปิดเรื่องใหม่หรือยัง รู้เรื่องนี้จากทางสกาเล็ตน่ะจ้ะ :mew2:
-
คุณคนเขียนยังคงไม่ทำให้เราผิดหวังเช่นเคย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ตบมือแบบรัว ๆ กับความยอดเยี่ยมของเรื่องราว ที่สามารถนำตัวละครประหลาด ๆ ที่เราเคยได้อ่านได้ดูแบบสยอง ๆ กันมาแล้วมาร้อยเรียงเรื่องราวได้อย่างน่าสนใจกับมุมมองดี ๆ อ่านไปแล้วทำให้เราได้คิดว่าระหว่างมนุษย์กับโจ๊กใครกันแน่ที่เป็นสัตว์ประหลาด พวกเขาอาจจะหน้าตาไม่เจริญหูเจริญตามองแล้วไม่สวยงามแต่จิตใจของเขากับสวยงามซื่อตรงและไม่บิดเบี้ยว กินคือกิน รักคือรัก มนุษย์เสียอีกที่จิตใจนั้นยากแท้หยั่งถึง อ่านแต่ละตอนนี่คาดเดาไม่ถูกเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เพราะคนเขียนมีลูกเล่นมาให้เราได้แปลกใจตลอด และตอนท้ายแบบเสียน้ำตาเลย แบบมันเศร้าอยู่ในอกน่ะ และช่วงตอนพิเศษเราต้องขอบคุณคนเขียนจริง ๆ ที่มาทำให้หัวใจเราชื่นบานน่ะ เลยอดฟินไม่ได้ว่าจะมีภาคสองไหม แต่คงไม่ดีน่ะ กลัวไม่ฟิน เอาแบบตอนพิเศษสักอีกตอนสองตอนน่าจะดีกว่า
อ้อ และ ตกลงเต๋าก้อมีอะไรมากกว่าที่คิดจริง ๆ เพราะนายช่างผิดปกติมนุษย์เกินน่ะ :hao4: เรื่องนี้แม้จะดราม่ากว่ากลับมาจากนรกแต่ก้อให้ความสนุกความฟินได้ไม่แพ้กันจริง ๆ :mew1: สมัครเป็นแฟนคลับเลยจ้า เสียดายคนเขียนไม่มีเฟซเลยไม่สามารถติดตามว่ามีอะไรมาอัพเดท หรือเปิดเรื่องใหม่หรือยัง รู้เรื่องนี้จากทางสกาเล็ตน่ะจ้ะ :mew2:
อยากกดไลค์ให้สักแสนล้านรอบ 'ใครกันแน่ที่เป็นสัตว์ประหลาด' มันตรงจริงๆค่ะเพราะโจ๊กบริสุทธิ์มากๆ :กอด1:
ปล.สร้างเพจเถอะค่ะได้ตามไปกดไลค์ ตามไปฟอลโล่ววววววว
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ สกรีมแปป ในที่สุดต้นกล้ากับโจ๊กก็ได้กลับมาเจอกันแล้วววว ><
-
อยากได้ตอนหวานๆอีกสัก 10 หรือ 20 ตอนดี เอิ่ม...ขอมากไปป่ะ :L2:
-
ในที่สุดก็ได้เจอกันแล้ววววว :mc4: :mc4:
อย่าเพิ่งจบเลยน้าา เอาอีกๆ อยากอ่านโจ๊กกับกล้าไปเรื่อยๆเลย :mew1:
-
สัตว์ประหลาดเป็นมนุษย์ดีๆนี่เอง เฮ้อ สงสารโจ๊กมากเลยอ่ะ
ได้เจอกล้าแล้ว ไปอยู่ด้วยกันน้าาาาา :กอด1:
-
ตอบหลายๆคอมเม้นท์นะคะ
คือคนแต่งก็ทำเป็นยั่วแย็บไปอย่างนั้นเองแหละค่ะ ตอนพิเศษต้องมีแน่นอนอยู่แล้ว และสุดท้ายเรื่องนี้ก็แฮปปี้เอนดิ้งอย่างที่มันควรจะเป็น อย่างที่เคยบอกเอาไว้จริงๆนั่นแหละ มิได้โกหก อิอิอิ
แต่ใจหนึ่งคิดว่าตอนจบแบบไม่ต้องมีตอนพิเศษมันสมบูรณ์อยู่ในตัวเองแล้วนะคะ แบบให้โจ๊กตายไปเลยแล้วกล้าก็มีความสุขแบบขื่นๆจากความฝัน มันก็ดูเป็นผลกรรมของกล้าดี ส่วนลูกเต๋าที่ไม่ได้ดีไปเสียทั้งหมด แต่มีมุมสีเทา และมีปมในเรื่องของครอบครัว อีกทั้งยังเคยตายไปแล้วแต่ถูกดึงกลับมา นางก็เหมาะที่จะพบกับบทสรุปอันแสนสยองแบบนี้แหละ เพราะในหนังฝรั่งหลายเรื่อง ตัวละครที่ฟื้นกลับมาจากความตายมักมีบางอย่างในตัวที่เปลี่ยนไป (คนเปลี่ยนหัวคน ,กลับมาจากป่าช้า 1-2 , etc.) ส่วนต้นกล้าตอนที่โจ๊กช่วย นางยังไม่ตายแค่เดี้ยงไปเท่านั้น และตัวละครที่เลวแบบสุดขั้วอย่างไอ้เสือ(ที่มีความดีอยู่น้อยมาก) ก็มีจุดจบที่น่าสมเพชเช่นกัน(คาแรคเตอร์แบบรู้ดีชั่วแต่ยังทำ)
รวมไปถึงตัวละครสมทบอื่นๆอย่างไอ้ชด(ตายคนแรก) แม่พร หญิงที่ขาดความรักไม่ได้และโหดสุดเมื่อถูกนอกใจ เจ๊กุหลาบ ผู้รอดชีวิตจากสัตว์ประหลาดตัวก่อน แต่ต้องมาจบชีวิตเพราะช่วยกล้า ล้วนมีบทสรุปที่สาสมและเติมเต็มให้เรื่องนี้สมบูรณ์
ที่ขาดไม่ได้คือชายแก่ลึกลับผู้มีหน้าที่ผลิตและแจกจ่ายสัตว์ประหลาดน่ารัก ๆ ความจริงแล้วแกเป็นปิศาจ ซาตาน หรือนายหน้าจากอเวจีกันแน่นะ ไม่มีแกก็ไม่มีน้องโจ๊กนะ.....กิ๊
ส่วนตอนพิเศษนี่แต่งมาเพื่อให้คนอ่านได้ยิ้มได้ชุ่มชื้นหัวใจกันบ้างน่ะค่ะ เห็นว่าเศร้าสร้อยกันมาทั้งเรื่องแล้ว ถ้าเป็นหนังก็คงเป็น alternate ending หรือฉากที่ถูกตัดออก อะไรประมาณนั้นมากกว่า เพราะเรื่องนี้มันสมบูรณ์จริงๆในตอนสุดท้ายอยู่แล้ว
ปล.ขอไปดูแฟนเพจชาวบ้านก่อนนะคะ ว่ามีอะไรกันบ้าง น่าทำเนอะ ทำแล้วจะบอกนะจ๊ะ อย่าลืมมาไลค์กันเยอะๆนิ
-
รอเสมอค่ะคนเขียน :กอด1:
-
รักคนเขียนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :L2:
-
:katai2-1: สุดยอดจริงๆ :katai2-1:
-
ทำแฟนเพจแล้วนะคะ มาเม้าส์ห....มอยกันได้
พูดคุยกุ๊งกิ๊ง...จุ๊งจิ๊ง....ฟรุ๊งฟริ๊ง....งุงิ..คุคิคะ
มานั่งอ่านตัวละครเวิ่นเว้อความในใจกันได้ที่นี่
https://www.facebook.com/MutyaWhoCameBackFromTheDead
-
แอบไปส่องในเฟสคนเขียนมาแล้ว โจ๊กน่ารักมากมายค่ะ
ถือว่าเป็นตอนจบที่สวยงามและสมบูรณ์ที่สุดแล้วค่ะ
ทุกคนมีจุดสรุปลงตัวอย่างที่คนเขียนบอก รออ่านตอนพิเศษนะคะ
ชื่อคนเขียนไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยค่ะ ชอบมากๆๆ
+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
ทำแฟนเพจแล้วนะคะ มาเม้าส์ห....มอยกันได้
พูดคุยกุ๊งกิ๊ง...จุ๊งจิ๊ง....ฟรุ๊งฟริ๊ง....งุงิ..คุคิคะ
มานั่งอ่านตัวละครเวิ่นเว้อความในใจกันได้ที่นี่
https://www.facebook.com/MutyaWhoCameBackFromTheDead
มะ มะ เมาท์อะไรนะคะ!
5555 ตามไปกดไลค์มาแล้วค่ะ
รักน้องโจ็กก :กอด1:
-
ฝีมือไปไกลกว่าเรื่องแรก เป็นหนังคนละม้วนเลย
แรกๆ เสน่ห์อยู่ที่ความแหวกแนว และคาดเดายาก แต่สำนวนยังไม่เนียน และพล็อตยังไม่แน่น
ก็พัฒนาขึ้นทุกเรื่อง
จนพอมาถึงเรื่องนี้ มันแน่นไปหมด เยี่ยมจริงๆ
และยังคงรักษาเอกลักษณ์ของพล็อตแหวกๆ ไว้อย่างเสมอ
-
จะบอกว่าตอนจบแบบนั้นมันก็เหมาะสมกันแล้วกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่อดเศร้าไม่ได้จริงๆ ยังดีที่มีตอนพิเศษมาให้ อย่างน้อยก็ยังทำให้โจ๊กได้สมหวัง ได้เจอกันคนโจ๊กรัก และรักโจ๊ก :hao5: #เม้นทั้งน้ำตา :o12:
-
สรุปเรื่องนี้โจ๊กดีสุด และน่าสงสารสุดสินะ :mew6:
-
เพิ่งได้มาอ่าน ร้องไห้สงสารโจ๊กตั้งแต่วันที่ 10 จนจบ
ขอตอนพิเศษหวานๆ ให้เห็นโจ๊กมีความสุขสมหวังสักตอนเถอะ
ขอร้อง พลีสสสสสสสสสสสสสส
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: คิดถึงนะโจ๊ก :กอด1: :กอด1:
สนุกมากๆค่ะ :mew1: :mew1:
-
อ๊ายยยยย ไม่เจ็บ แต่ไม่จบค่ะ :laugh:
ชอบอ่ะะะ อยากอ่านตอนต่อ แบบ คนแต่งเหมือนไม่ได้มาแต่งแบบให้คนอ่านอยากจบอ่ะ 5555
จริงๆนึกว่ามันจบตั้งแต่วันที่ 30 นะ แต่พอมีตอนพิเศษแค่นั้นแหละคุณเอ๋ยย
อยากอ่านต่อแหงะ :ling1: ชอบๆๆๆ กระทืบไลค์รัวๆเลยค่ะ มาลงแบบตอนพิเศษก็ได้ค่ะ
พอให้รู้ว่าหลังจากนี้ที่สองคนนี้อยู่ด้วยกันรึเปล่า? แล้วมันจะเป็นยังไง? จบแบบนั้นเลยก็ได้ค่ะ แหะๆ
รักหนูโจ๊ก+หน่องกล้า :กอด1:
ปล.แอบสงสารลูกเต๋านะ ฟื้นจากความตายมาได้ แต่ดั๊นนนน ไม่ได้เป็นมนุษย์ปกติกับเค้าอีก แถมไม่ได้อยู่กับกล้า เหมือนการที่โจ๊กยอมตายเพื่อให้ลูกเต๋ารับความกระหายเลือดมาอีกที - - แถมพออยากตาย ก็ดั๊นไม่ได้ตายอีกอยู่ดี เออ คนเรา :hao3:
-
:mew4:
-
มารอตอนพิเศษค่ะ :call:
-
มารอตอนพิเศษ ของกล้ากับโจ๊ก o13 :call: :pig4:
-
ได้มีโอกาสมาอ่านนิยายของคุณมัสยาครั้งเเรกค่ะ
ประทับใจกับเรื่องกลับมาจากนรกมาก
ก็เลยตามมาอ่านเรื่องนี้ต่อ
บ่อน้ำตาเเตกเลยค่ะตอนที่โจ๊กช่วยลูกเต๋าไว้
ณ จุดๆนั้นมันตื้อเลยค่ะ
นึกว่าจะจบเเบบ Bad end โดยต้นกล้าคู่กับลูกเต๋าซะเเล้ว
ในใจเราเชียร์โจ๊กมากค่ะ 555
ตอนเราอ่านเราไม่ชอบลูกเต๋าเลยค่ะ
ในใจก็คิดว่าจะมาเเบบหยกรึเปล่า 555
เเล้วก็นะ คิดไว้ไม่มีผิด
อ่อ .. มาต่อตอนพิเศษไวๆนะคะ
ป.ล. รักคนเขียนนะคะ 555
เเล้วก็ชอบพล็อตเเละการวางเรื่องมากค่ะ
-
:-[ :-[ :-[
รักโจ๊กนะ
-
ฮือออออ :mew2:
-
สุดยอดเลยเรื่องนี้ ครบทุกรสจริงๆ
อ่านแล้วหลงโจ๊กเลย สงสารอะ พระเอกตัวจริงต้องเค้าคนนี้นี่แหละ
อ่านถึงตอนจบนึกว่าจะต้องอ่านแล้วเก็บไปอึนๆต่อคนเดียวแล้ว แต่อ่านตอนพิเศษละฟินเลยค่ะ
ได้แค่นี้ก็เอาละ อย่างน้อยก็ให้โอกาสโจ๊กมีความสุขกับเค้าบ้าง
สุดท้ายก็ ชอบมากเลยค่ะ จะติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปนะคะ :o8: o13
-
ตอนพิเศษ เด็กชายสัตว์ประหลาดกับชายหนุ่มผู้โดดเดี่ยว
กี่ปีแล้วนะ ที่ต้องใช้ชีวิตแบบนี้
อยู่ไปวันๆ ในบ้านหลังเดิมที่ดูเหมือนจะใหญ่ขึ้นทุกวันในความรู้สึก ความโดดเดี่ยวมาพร้อมกับความเหงา เกาะกุมหัวใจที่แต่เดิมเคยด้านชา ให้ด้านชายิ่งกว่าเก่า
ความฝัน ดูเหมือนจะเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ชดเชยและเติมเต็มไฟแห่งชีวิต
อย่างน้อยก็ทำให้คนๆหนึ่งได้อยู่อย่างมีความหมาย ไม่ใช่ของเล่นที่ไขลาน
ในความฝัน
สิ่งที่แม้นอัปลักษณ์ในสายตาคนทั้งโลก กลับเป็นเพียงสิ่งเดียวที่สวยงามที่สุดสำหรับเขา
ต้นกล้าใช้ชีวิตอยู่กับฝันนั้น ไม่สนหากใครจะมองว่าหมกมุ่น ใครจะหาว่าลมๆแล้งๆก็ช่างเถิด
ไม่มีใครรู้เสียหน่อย ไม่มีใครรู้เรื่องราวเกี่ยวกับตัวเขา เพราะเขาไม่เคยปริปาก
ไม่มีเพื่อน ไม่พูดจา ไม่สุงสิงกับใคร จากเด็กหนุ่ม กลายเป็นชายหนุ่มเต็มตัว งานที่ทำแม้จะไม่ได้เงินมากมาย แต่ก็พอหล่อเลี้ยงชีพให้อยู่รอดได้ในแต่ละวัน
ปิดกั้นตัวเอง ใครสักคนพูดถึงเขาแบบนั้น ก็จริงอย่างที่เขาว่ากันนั่นแหละ
จนกระทั่งได้เจอเด็กคนนี้
เด็กชายผู้มีใบหน้าประหลาด ที่โผล่มาในวันที่ฝนกระหน่ำ
ริมฝีปากปริแตกเอ่ยบางอย่างออกมาอย่างแผ่วเบา และถูกสรรพเสียงที่รายล้อมกลบจนฟังไม่ได้ยิน แต่เขากลับรู้สึกเหมือนเด็กคนนี้กำลังเรียกชื่อเขา ทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน
กล้า.....ชายหนุ่มอ่านปากของเด็กชายได้เช่นนั้น
และเขาคิดถึงมัน
ตัวประหลาดในความฝันที่มีดวงตาใสซื่อ กับเขี้ยวที่แหลมคม
อย่างที่เด็กคนนี้มี
โจ๊ก
.
.
.
.
.
.
‘เด็กชายสัตว์ประหลาดเจ้ามาจากไหน’
‘ผมมาจากคณะละครสัตว์ไงครับ’
‘แล้วก่อนหน้านั้นล่ะ’
‘ผมจำไม่ได้แล้ว’
คืนแรกกับความฝันที่ปราศจากไอ้โจ๊ก......คือค่ำคืนที่ทรมานที่สุด
เวลาที่ล่วงผ่านมา ไม่มีค่ำคืนไหนที่ไม่ฝันถึง ความฝันกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ขณะที่ยามตื่นนั้นช่างไร้ความหมาย ทว่าคืนนี้มันต่างออกไป ไม่มีไอ้โจ๊กตัวนั้น ตัวที่ส่งเสียงร้องน่าชัง ตัวที่ทำตาใสแป๋วคอยออดอ้อนขอรางวัลจากเขา หลังจากที่มันสามารถออกเสียงหรือเขียนสะกดคำที่เขาบอกได้อย่างถูกต้อง ตัวที่ร้องขอให้เขาเล่านิทานก่อนนอนพร้อมกับเกาหัวของมันเบาๆในทุกคืน แต่เขากลับฝันถึงเรื่องที่ไร้สาระ เขาฝันเห็นเด็กผู้ชายที่มีฟันเขี้ยวและดวงตาสีแดงเข้มอย่างไอ้โจ๊ก กำลังร้องเรียกเขาอยู่กลางถนนในคืนพายุกระหน่ำ
ฝนที่ทำเอาตัวเขาเปียกปอน
เปียกปอน
เปียก
“เหี้ยยยย!!!!”
ที่ว่างข้างกายของชายหนุ่มเปียกชื้น และมีกลิ่นแปลกๆที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดีในวัยเยาว์
“ไอ้หนู”
นี่ไม่ใช่ฝัน เด็กชายคนนี้....มีดวงตาและฟันที่ไม่เหมือนใคร เด็กชายที่หน้าละม้ายคล้ายสัตว์ประหลาดที่เขาเคยเลี้ยง กำลังนั่งกอดเข่าอยู่ตรงมุมห้องรับแขก และเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาสำนึกผิด
“.......”
“ปวดฉี่ทำไมไม่เข้าห้องน้ำ....มาฉี่รดที่นอนน้าทำไม....หืม?”
“......”
“พูดภาษาคนได้ไหมเนี่ย”
“ผมขอโทษ”
“เออๆ...ช่างมันเถอะ....ก็ฉี่ไปแล้วนี่นะ....ไปอาบน้ำเสียไป เดี๋ยวจะพาไปส่งบ้าน”
“บ้าน?”
“ใช่....บ้าน”
“บ้าน.....คืออะไร?”
“หา?”
‘เด็กชายสัตว์ประหลาด เธอมีบ้านไหม’
‘บ้านคืออะไร?’
‘บ้านไง....เธอไม่รู้จักบ้านหรือ บ้านก็คือที่อยู่อาศัย’
‘กรงขังไง....กรงขังคือบ้านของผม’
กลายเป็นต้นกล้าที่ต้องพาเด็กชายหน้าตาประหลาดที่แสนจะหวาดกลัวผู้คน ไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายให้สะอาด เด็กชายประหลาดที่ไม่กล้าแม้แต่จะขยับเขยื้อนตัวไปไหนๆ หากเขาไม่สั่ง ชายหนุ่มฉีดน้ำฝักบัวใส่ร่างผอมบางนั่น ทันทีที่เจอน้ำ เด็กชายก็สะดุ้งจนตัวโยน
“อย่าดิ้นสิ”
“ผมขอโทษ”
“เคยอาบน้ำบ้างไหมเนี่ย”
“.......”
ไม่มีเสียงโต้ตอบ เด็กชายไม่พูด หากเขาไม่ถาม แต่เอาเข้าจริงเมื่อถูกถาม ก็ใช่ว่าเด็กคนนี้จะตอบคำถามของเขา สิ่งที่ออกมาจากปากของเด็กชายมีเพียงคำขอโทษ กับทวนคำถามของเขาด้วยประโยคคำถามสั้นๆก็เท่านั้น
ผิวหนังขาวซีดจนเห็นเส้นเลือด เคยโดนแสงแดดบ้างไหม?
รอยแผลเป็นพวกนี้อีกเล่า เด็กคนนี้ถูกเลี้ยงดูมาแบบไหนกัน
ร่างกายที่ผ่ายผอมแบบนี้ เคยได้กินอาหารดีดีกับเขาบ้างหรือเปล่า
ใบหน้ากับฟันแบบนั้น จะใช้ชีวิตอยู่ในสังคมได้อย่างไรกันนะ
สรุปแล้วเด็กคนนี้มีชีวิตรอดมาจนโตป่านนี้ได้อย่างไรกัน
ให้เดา....คงจะต้องเจอแต่เรื่องเลวร้าย อาหารชั้นเลว และการเลี้ยงดูที่ขาดการเอาใจใส่
“ถ้าไม่มีบ้าน.....อยู่กับน้าไปก่อนไหม”
“ผม....อยู่ได้เหรอครับ”
“ได้สิ”
“..........”
แล้วเด็กชายก็เงียบไปอีกพักใหญ่
“น้าชื่อต้นกล้า.....เราล่ะชื่ออะไร”
“สัตว์ประหลาด....ผมชื่อสัตว์ประหลาด”
ชายหนุ่มถึงกับสะอึกกับคำตอบนั้น เด็กคนนี้ไม่มีชื่อ และเพราะหน้าตาแบบนี้ ถึงได้ถูกเรียกอย่างใจร้ายว่าสัตว์ประหลาด อย่างน้อยไอ้โจ๊กของเขาก็ยังมีชื่อ
“นั่นน่ะ.....มันไม่ใช่ชื่อหรอกนะ”
“มนุษย์ฉลาม....คุณลุงเรียกผมว่ามนุษย์ฉลาม”
“ลุงไหนกัน”
“ลุง....เจ้าของคณะละครสัตว์”
“เราเป็นหลานของเขาหรือ?.....”
“เปล่าครับ”
“ทำงานที่นั่นใช่ไหม.....ใช้แรงงานเด็กมันผิดกฎหมายนะรู้หรือเปล่า”
“ผมแสดง.....แสดงเป็นมนุษย์ฉลาม.....อยู่ในกรงให้คนมาดู”
บ้าไปแล้ว.....นี่คือคนนะ ไม่ใช่สัตว์ ลุงใจร้ายแบบนี้ขืนปล่อยให้กลับไป มีหวังคงถูกทารุณอีกแน่ แค่คิด....ชายหนุ่มก็สงสารเด็กคนนี้ขึ้นมาจับใจ
“พอเถอะ.....ต่อไปนี้น้าเรียกเราว่าโจ๊กละกัน”
“โจ๊ก”
“ชอบไหม”
“ครับ”
ต้นกล้าตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ว่าเหตุใดเขาถึงได้ผูกพันและรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยเด็กคนนี้ทั้งๆที่เพิ่งจะรู้จักกัน เขารู้แค่เพียงว่า คงจะเป็นคนที่ใจร้ายไม่ต่างจากคนพวกนั้น หากปล่อยให้เด็กน้อยคนนี้กลับไปเผชิญโลกที่โหดร้ายที่เคยหนีจากมา เพียงลำพัง
“สวมแว่นนี่ไว้.....แล้วก็ผ้าปิดปาก.....เราจะไปข้างนอกกัน”
“ข้างนอก”
“ใช่......ไปข้างนอก....ไปหาของกินกัน.....”
“ผม.....ไม่อยากไป”
“ทำไมเล่าโจ๊ก”
“ผม......ไม่เหมือนคนอื่น.....คนกลัว.....คนไม่ชอบผม.......ผมน่าเกลียด.......สัตว์ประหลาด...เป็นสัตว์ประหลาด”
“ไม่ใช่สักหน่อย....ไม่ใช่สัตว์ประหลาด....โจ๊ก...กับน้า....เราเหมือนกัน”
“ไม่เหมือน.....คุณน้า....ไม่น่าเกลียด.....คุณน้า....กับคนอื่น....เหมือนกัน....ผมไม่เหมือน....ไม่”
.
.
.
.
.
‘นั่นคืออะไร’ เด็กชายถาม
‘นั่นคือครอบครัว’ ต้นกล้าตอบ
‘ครอบครัวคืออะไร’
‘ครอบครัวคือพ่อกับแม่แล้วก็ลูกไง’
‘แล้วครอบครัวของคุณน้าล่ะ’
‘ไม่มีหรอก’
‘แล้วครอบครัวของผมล่ะ’
‘..........’
‘...........’
‘เอางี้ไหม โจ๊กกับน้า เรามาเป็นครอบครัวเดียวกันนะ’
กว่าจะยอมออกมาก็ต้องเสียเวลาเกลี้ยกล่อมกันเป็นชั่วโมง
เด็กชายสะดุ้งกับอากาศที่เย็นเฉียบจากแอร์ในซุปเปอร์มาร์เก็ต ทุกสิ่งรอบตัวล้วนเรียกความสนใจได้เกือบทั้งหมด
โดยเฉพาะตรงนั้น เด็กชายมองตรงไปยังเบื้องหน้า ท่ามกลางผู้คนที่เดินกันขวักไขว่จับจ่ายซื้อของกันในวันหยุด
ตรงนั้น....มีผู้ชายตัวโตๆ กำลังเข็นรถเข็น
มีผู้หญิงที่สวยและดูใจดี
แล้วก็มีเด็กผู้ชายอีกสองคน คนหนึ่งน่าจะตัวเท่าๆกับเขา อีกคนหนึ่งตัวนิดเดียว ในมือถือตุ๊กตาหมี ทั้งสี่หัวเราะร่ากันอย่างมีความสุข
ทำไม.....ถึงดูมีความสุขกันจังนะ
ทำไมคนที่ดูแตกต่างกันถึงได้อยู่รวมกันได้
จะมีผู้ชายตัวโตกับผู้หญิงที่มีใบหน้าแบบเขาไหม....แล้วก็เด็กผู้ชายอีกคนที่มีหน้าตาน่าเกลียดแบบเขา
ถ้ามีก็คงดี
ถ้ามีคงไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป
“โจ๊ก......ไปดูนมกับขนมกัน”
“......ให้ผม...ให้ผมใช่ไหม”
“ก็ใช่น่ะสิ แล้วเดี๋ยวจะพาไปหาเพื่อนน้าที่เป็นหมอเด็กนะ....ตรวจร่างกายดูหน่อย”
“ตรวจ.....ร่างกาย.....”
“ใช่...ให้หมอตรวจ จะได้รักษา”
“รักษาแล้วผมจะเหมือนน้ากล้าไหม”
“.....เอ่อ.....เรื่องนั้นน่ะ....”
ต้นกล้าไม่สามารถตอบคำถามของเด็กชายได้เลย
.
.
.
.
.
“กล้า.....นายไปเจอเด็กคนนี้ที่ไหน”
ศร....คือเพื่อนร่วมห้องสมัยมัธยมต้นของกล้า ก่อนที่จะแยกห้องกันตอนขึ้นมัธยมปลาย เขาทั้งสองไม่ใช่เพื่อนกัน เป็นเพียงคนรู้จักที่เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันเท่านั้น หลับจบมัธยมปลาย ศรสอบติดแพทย์ที่มหาวิทยาลัยชื่อดัง หลังเรียนจบก็กลับมาเปิดคลินิกที่บ้านเกิด
เคสของโจ๊กเป็นเคสแรกที่หมอหนุ่มเคยเห็น ลักษณะความผิดปกติที่ไม่เคยพานพบมาก่อนทั้งในตำราแพทย์ และประสบการณ์ที่ผ่านมา หน้าตาแบบนี้ไม่น่าจะมีอยู่จริงบนโลกใบนี้ด้วยซ้ำ หากสื่อรู้เรื่องนี้ คงกลายเป็นเรื่องดังกระฉ่อน ทั้งทางการแพทย์ และทางโลก
ต้นกล้าไม่กลัว....หากเกิดอะไรขึ้น
ก็ในเมื่อเขาเป็นคนบอกกับโจ๊กเอง ว่าโจ๊กก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง ไม่มีเหตุผลที่ต้องหลบๆซ่อน หากป่วยเป็นโรค จะได้รักษาได้ทัน
“ก็.....เป็นเด็กที่ค่อนข้างแข็งแรงเลยทีเดียว ถึงจะถูกเลี้ยงมาไม่ดีนักก็เถอะ นายไม่ต้องห่วง” ศรบอกกับเพื่อนร่วมโลกให้เข้าใจ ก่อนจะสั่งจ่ายยาบำรุงให้สองสามอย่าง เพื่อเอากลับไปกินที่บ้าน
“เหลือ....ค่อยยังชั่ว”
“แต่ถ้ามีอาการอะไรก็รีบพามาหาเราก็แล้วกัน ถ้ามีอะไรร้ายแรงเกินกำลัง ก็ส่งเข้ากรุงเทพได้ นายพยายามให้เขากินเยอะๆก็แล้วกันนะ”
“อืมมมม”
“แล้ว....นายจะทำยังไงต่อไป” ศรถามอย่างเป็นห่วง
“ก็ทำทุกอย่างให้ถูกต้อง จะเกิดอะไรขึ้นก็ค่อยว่ากัน แต่ถ้าเราได้เลี้ยงเขา เราก็จะเลี้ยงให้ดีที่สุด ให้เขาได้อยู่ได้ด้วยตัวเอง”
ศรพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
.
.
.
.
.
.
‘ครอบครัวต้องมีพ่อกับแม่ แล้วก็ลูก คุณน้ากับผม เรามีสองคน ไม่ใช่ครอบครัว’
‘ไม่จำเป็นหรอก เพราะโจ๊กกับน้า เราไม่เหมือนใคร’
‘คุณน้าเหมือน เหมือนคนอื่นๆ โจ๊กต่างหากที่ไม่เหมือน’
‘ครอบครัวต้องมีความรัก ถึงมีครบพ่อแม่ลูก ถ้าไม่มีรัก ก็ไม่ใช่ครอบครัว’
‘รักคืออะไร’
‘น้าก็ไม่รู้’
‘........’
‘แต่โจ๊กกับน้า....เราจะเรียนรู้ไปด้วยกัน’
สองปีผ่านไป เด็กชายก็เรียนรู้ที่จะมีความสุข
ได้เข้าเรียน....
ได้มีเพื่อน.....
อาจจะช้าไปเสียหน่อยกับการเริ่มต้นใหม่ทุกอย่าง แต่เพราะไม่ได้อยู่ลำพังอีกต่อไปแล้ว นับจากนี้เด็กชายไม่ได้สู้ตัวคนเดียว เป็นครั้งแรกที่เด็กชายรู้สึกว่าตัวเองก็เป็นสิ่งสำคัญของโลกใบนี้อยู่เหมือนกัน ในช่วงแรกสื่อมวลชนให้ความสนใจ มีทั้งคนที่อยากจะจับไปทดลอง ทว่าไม่อาจต้านทานกระแสสังคมจนต้องรามือไป อย่างน้อยตัวประหลาดอย่างเขายังมีคนเห็นพ้องว่าเขาคือมนุษย์ และพึงได้รับสิทธิ์อย่างที่มนุษย์คนหนึ่งพึงจะได้รับ มีทั้งคนที่ยื่นมือเข้ามาเพื่อที่จะช่วยเหลือค่ารักษา แม้เด็กชายไม่อาจเปลี่ยนสิ่งที่มีมาแต่กำเนิดได้ แต่ไม่มีใครอยากจะพาเขาไปเลี้ยง เด็กชายกับน้ากล้าจึงยังได้อยู่ด้วยกัน
ครอบครัวที่สมบูรณ์...แม้สมาชิกจะไม่ครบถ้วน
คนอื่นเปลี่ยนจากหวาดกลัวมาเป็นชอบเขา แม้จะถูกล้อบ้าง ถูกรังเกียจบ้าง แต่ก็ไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่อะไร สำหรับเด็กชายคนหนึ่งที่ถูกทารุณทั้งร่างกายและจิตใจมาตลอดชีวิต
‘น้ากล้าเป็นผู้ชาย โจ๊กก็เป็นผู้ชาย เรามีลูกไม่ได้หรอก’
‘เด็กโง่เอ๊ย.....งั้นโจ๊กเป็นลูกน้าไหมล่ะ’
‘ไม่เอา....โจ๊กอยากเป็นพ่อ....เป็นพ่อ....น้ากล้าเป็นแม่ได้ไหม....แล้ว...แล้ว.....โจ๊กตัวเล็กเป็นลูก’ เด็กชายชูเจ้าตุ๊กตาตัวเก่าที่ถูกเก็บรักษาเป็นอย่างดี เจ้าตุ๊กตาที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเจ้าสัตว์ประหลาดน่าเกลียดที่ชื่อไอ้โจ๊ก
‘หึหึหึ ได้สิ แล้วแต่โจ๊กเลย’
จากเด็กชาย....กลายเป็นหนุ่มน้อย เด็กหนุ่มได้รับการช่วยเหลือและเลี้ยงดูอย่างดีจนสูงใหญ่
แต่ถึงจะสูงแค่ไหน หนุ่มน้อยกลับมีจิตใจที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา
ตุ๊กตาตัวนั้น....ตัวที่ต้นกล้าเคยซื้อให้เจ้าสัตว์ประหลาด ถูกเก็บรักษาเป็นอย่างดี และกลายมาเป็นตัวโปรดของเด็กหนุ่ม เจ้าโจ๊กตัวเล็กที่มีใบหน้าน่าชัง ถูกเด็กหนุ่มกอดนอนทุกคืน โจ๊กหลับไปพร้อมๆกับมัน หลังจากฟังนิทานจนจบ เสียงเย็นๆที่ฟังดูเย็นชาสำหรับคนอื่น กลับเป็นเสียงที่ฟังแล้วอบอุ่นหัวใจมากที่สุด
‘น้ากล้า.......คือ.....โจ๊กว่าโจ๊ก.....รัก....รักน้ากล้าแล้วล่ะ น้ากล้ารักโจ๊กไหม’
‘รักสิ น้ารักเราที่สุดเลย’
‘โจ๊กไม่น่ารักหรอก....โจ๊กน่าเกลียดจะตาย....ให้โจ๊กรักน้ากล้าคนเดียวพอแล้ว น้ากล้าไม่ต้องรักโจ๊กหรอก โจ๊กไม่เป็นไร’
‘ไม่เป็นไรแล้วร้องไห้ทำไม’
‘โจ๊กแค่เสียใจ.....ที่น้ากล้าจะไม่รักโจ๊ก’
‘ตกลงยังไงเนี่ย....อยากให้น้ารักไหม ตอบมาอย่าลีลา’
‘รักนิดเดียวก็พอ......แต่รักโจ๊กตลอดไป’
โจ๊กตัวนั้นไม่ได้หายไปไหน มันถูกเก็บรักษาเอาไว้เป็นอย่างดีในเซฟแห่งความทรงจำ แต่ในชีวิตจริงที่แสนเหงาของชายหนุ่ม มีโจ๊กอีกคนหนึ่งเข้ามาแทนที่ ต้นกล้ายังคงฝันถึงไอ้โจ๊กตัวนั้นเป็นครั้งคราว ขณะที่เจ้าต้นไม้ประหลาดนั้นยังคงตั้งตระหง่าน คอยปกปักคุ้มครองเขาเหมือนที่เคยเป็นมา
‘น้ากล้า......เขี้ยวโจ๊กขาวไหม คุณหมอขูดหินปูนให้เกลี้ยงเลย’
‘ขาวสิ’
‘หมอชมว่าโจ๊ก....ล้อ.....หล่อ หน้ากล้าว่าโจ๊กหล่อไหม’
‘มันแน่นอนอยู่แล้วหลานน้า’
‘หล่อกว่าน้ากล้าไหม’
‘ไม่รู้สิ....คงงั้นมั้ง’
‘น้ากล้าอย่าอิจฉาโจ๊กเลยนะ’
‘เอ้า...ไอ้นี่’
‘ก็คนมันหล่ออ่ะ’
‘หึหึหึ......ครับ....หล่อครับ หล่อกว่าน้าอีก’
‘ยอมรับแล้วล่ะสิว่าโจ๊กหล่อ’
สองน้าหลานใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุข ชีวิตที่เคยเหี่ยวเฉาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม จวบจนกระทั่งความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เข้ามาเยือนอีกครั้ง
สัตว์ประหลาดหนุ่มเริ่มมีความรัก....
และความต้องการ....
“น้ากล้า......” เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างเคอะเขิน แม้ว่าแววตากับเขี้ยวแหลมๆจะทำให้ดูน่าสะพรึงมากก็ตาม
“ว่าไง....อ้อนแบบนี้อย่างได้อะไรหรือเปล่า” จะมีก็แต่ผู้เป็นน้าที่มองเห็นความออดอ้อนในแววตาคู่นั้น ชายหนุ่มขยี้หัวหลานชายอย่างเอ็นดู
“โจ๊กจะมีแฟนแล้วนะ.....มีคนมาจีบโจ๊กด้วย....เป็นรุ่นพี่.....นิสัยดีมากๆเลย”
“งั้นเหรอ.....ก็.....ดีแล้วนี่”
“พี่ฟางไม่กลัวโจ๊ก แถมยังชวนโจ๊กไปดูหนังด้วยนะ”
“เมื่อไหร่ล่ะ”
“พรุ่งนี้ครับ....โจ๊กคงกลับมืดหน่อย น้ากล้าอนุญาตไหม.....”
“ตามใจสิ”
..แปล๊บ...
ชายหนุ่มรู้สึกชาวาบในอกอย่างบอกไม่ถูก
เขาควรดีใจ....แต่กลับรู้สึกเป็นห่วง
เด็กหนุ่มไม่เหมือนใคร ใบหน้าแบบนั้น จะมีสักกี่คนที่ยอมรับ แล้วมองเข้าไปในเนื้อแท้ที่บริสุทธิ์
ใครจะรู้ว่าเจ้าโจ๊กนั้นรักแมว....และมักจะร้องไห้ออกมาทุกครั้งที่เห็นสัตว์เล็กๆนอนตายอย่างเดียวดายอยู่ริมถนน
โจ๊กที่มีจิตใจอ่อนโยนเกินคนปกติ
เด็กผู้หญิงคนนั้นจะมาดีหรือเปล่า
จะมาหลอกเจ้าโจ๊กไหม
อยากจะพูดสิ่งที่คิดออกไป แต่ทำไม่ได้เลย เพราะเขาเอง....เขาเองที่ย้ำกับเด็กคนนี้มาตลอด ย้ำว่าเจ้าโจ๊กนั้นปกติและเหมือนกับคนอื่นๆ
แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่
โลกนี้มันไม่ได้สวยงามขนาดนั้น
วันต่อมา
หลานชายเปิดประตูเข้ามาด้วยหน้าตาตื่น
“น้ากล้า”
“ไปดูหนังมาสนุกไหม”
เด็กหนุ่มไม่ตอบ แต่กลับโผเข้ากอดเสียแน่น
“เป็นอะไร.....ร้องไห้ทำไม”
“พี่ฟางแกล้งโจ๊ก.....โจ๊กหนีมา.....พี่ฟางแกล้ง”
“แกล้ง....เขาแกล้งอะไรให้โจ๊กเสียใจงั้นหรือ”
“โจ๊ก....โจ๊ก”
เด็กหนุ่มหน้าแดงจัด ดูๆไปแล้วก็น่าเอ็นดูดีเหมือนกัน
“พี่ฟางจะ........ปล้ำโจ๊ก”
“เฮ้ยยยย”
“พี่ฟางพูดออกมา...โจ๊กไม่ชอบเลย.....พี่ฟางชอบทำแบบนั้นกับสัตว์....พี่ฟางเป็นคนแปลก.....แต่โจ๊กไม่ใช่ของแปลกนะ....โจ๊กทั้งโมโหทั้งเสียใจ.....โจ๊กไม่เคยคิดแบบนั้นเลย.....โจ๊กนึกว่าเราจะแค่จับมือกันเฉยๆ...จับมือแล้วก็มองตากันแบบในละคร....”
“ขวัญเอ๊ย....ขวัญมานะหลานน้า....ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”
“น้ากล้า”
“หืม”
“น้ากล้าไม่มีแฟนบ้างเหรอ.....น้ากล้ามีแฟนสิ โจ๊กจะได้เรียนรู้จากน้ากล้าไง”
เจ้าสัตว์ประหลาดเอย.....เจ้าช่างอ่อนต่อโลกเสียจริง
โจ๊กชอบเฝ้าดูน้ากล้าอยู่ห่างๆ
ชอบมองเวลาที่น้ากล้าเอางานกลับมาทำ
น้ากล้าชอบทำหน้านิ่งๆ แต่เวลายิ้มทีหัวใจของโจ๊กนั้นเต้นไม่เป็นจังหวะ
ตึกตัก
ตึกตัก
แต่ถึงจะไม่ยิ้ม แค่มองหน้าขรึมๆโจ๊กก็มีความสุขแล้ว
รู้สึกปวดหนึบตรงน้องชาย และบางครั้งก็เก็บเอาไปฝันลามก
โจ๊กนึกถึงคืนนั้น ในห้องของฟาง หญิงสาววิปริตที่เลี้ยงหมาโกลเด้นตัวโตเอาไว้สนองกามกิจของตัวเอง มันทำให้โจ๊กรู้สึกขยะแขยง ภาพพี่ฟางคนที่สวยน่ารักและจิตใจดีถูกทำลายลงในคราวเดียว
โจ๊ก.....พี่ขอร้อง...โจ๊กอย่าบอกใครนะ
อื่อ....โจ๊กไม่บอกหรอก....แต่ว่าพี่ฟางอย่ามายุ่งกับโจ๊กอีกเลยนะ....โจ๊กไม่ชอบแบบนี้จริงๆ
โจ๊ก...เกลียดพี่แล้วใช่ไหม
เปล่าเลย...ผิดหวัง...ผิดหวังมากต่างหาก
ภาพพี่ฟางที่ค่อยๆปลดเปลื้องเสื้อผ้าจนเปลือยเปล่า ไม่ทำให้โจ๊กใจเต้นได้เลย แต่กลับรู้สึกแบบนั้น เมื่อเห็นน้ากล้านุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ผิวน้ากล้าขาวจั๊วะ หัวนมชมพูซีด หน้าทองมีขนนิดๆดูแล้วน่ารักเซ็กส์ซี่จะตาย
โจ๊ก....เป็นเกย์สินะ
คิดลามกแบบนั้นกลับผู้ชาย....มิหนำซ้ำยังเป็นน้ากล้าอีก
“โจ๊ก.....ทำอะไรอยู่.....อาบน้ำเสร็จยัง”
อย่า...
น้ากล้าอย่าเรียกโจ๊ก....
โจ๊กกำลังทำเรื่องไม่ดี....
โจ๊กกำลังคิดแบบนั้น....นึกถึงน้ากล้าแล้วช่วยตัวเอง....นึกถึงหนังโป๊ชายชายที่แอบโหลดมาดู แต่จินตนาการเป็นตัวโจ๊กเองกำลังทำแบบนั้นกับน้ากล้าอยู่
อ๊า.....ไอ้โจ๊กลามก....ไอ้ลามก
เสียงน้ากล้าในตอนนี้....มันยิ่งกระตุ้นเข้าไปอีก
“ทำไรเนี่ย....อาบนานจัง....นึกว่าล้มหัวฟาด”
“แหะๆ”
แฮ่กๆ
โจ๊กกำลังหอบ ดวงตาสีเข้มนั้นจ้องมองอีกฝ่ายอย่างมีความหมาย ขณะที่ส่วนกลางลำตัวนั้นนูนโป่งขึ้นมาจนมองเห็นได้ชัด น้ากล้าก้มลงมองแล้วก็หน้าแดง.....
อ๊ากกกก....
อย่ามองนะ...
โจ๊กอายจะแย่แล้ว
“ไปกินข้าวเถอะไป”
“ครับ”
น้ากล้าเองก็ชอบผู้ชายเหรอ
วันหนึ่งโจ๊กแอบเห็นรูปของคนๆนั้น คนที่ดูคุ้นหน้าเหลือเกิน น้ากล้าเก็บรูปพวกนั้นเอาไว้ที่ห้องใต้หลังคา
My Sweet And Sadness
ไดอารี่ของน้ากล้า....
ลูกเต๋า....
น้ากล้าไม่เคยเอ่ยถึงเลย.....ใครกันนะ
หวานแต่ก็เศร้าอย่างนั้นเหรอ....ไม่หรอก Sweet น่าจะหมายถึงคนรักมากกว่า
ใครกันที่ทำให้น้ากล้ารู้สึกแบบนั้นได้
ถ้าเป็นโจ๊กก็ดีสินะ
11/7/20xx
ครบรอบหนึ่งปีแล้วที่นายหายไป.....
น่าเสียดายที่ผ่านเหตุการณ์มามากมาย แต่ไม่เคยได้เขียนถึงเลย
มาวันนี้....มันเขียนไม่ออกแล้ว
นึกถึงนาย....น้ำตามันก็เอ่อไปหมด
น้ากล้า.....ร้องไห้...แค่นึกถึงก็ร้องไห้
คนๆนี้ต้องสำคัญมากแน่ๆ
24/7/20xx
ผ่านไปสองปีแล้ว....ตามหานายจนไม่เป็นอันทำอะไร
ไม่มีน้ำตาแล้ว แต่ไม่ได้แปลว่าลืม
นึกถึงคืนแรกของเรา
เรากอดกัน....บนเตียงของนาย
กลิ่นกายของนาย
รอยยิ้มของนาย
อาหารฝีมือนาย
ยังอยู่ในใจ
19/7/20xx
ห้าปีแล้ว.....คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เขียนถึง
ไม่รู้จะเขียนอะไร เพราะไม่ใช่คนชอบเขียน
จะเก็บนายเอาไว้ในกล่องแห่งความทรงจำ
อยู่อย่างโดดเดี่ยว....เหมาะแล้วกับคนเลวๆคนนี้
ไม่จริงเสียหน่อย....น้ากล้าดีที่สุด
“ทำอะไรน่ะโจ๊ก”
“หวาๆๆๆ”
“ซ่อนอะไรเอาไว้ข้างหลัง”
“ผมขอโทษ.....แค่ขึ้นมาทำความสะอาดน่ะครับ....ขอโทษ”
เด็กหนุ่มค่อยๆส่งไดอารี่ที่ถูกฝุ่นจับจนเกรอะให้น้าชายอย่างรู้สึกผิด
น้ากล้า...หน้าบึ้งมากเลย
คงโกรธโจ๊กมากสินะ
ไอ้โจ๊ก....มึงนี่มันสอดรู้สอดเห็นไม่เข้าเรื่องจริงๆ เป็นแค่เด็กที่เค้าเก็บมาเลี้ยงแท้ๆ....บ้าเอ๊ย
แค่คิดน้ำตาของเด็กหนุ่มก็ไหลเอ่อ.....ไม่อยากถูกโกรธ....ไม่อยากสร้างปัญหา....ไม่อยากทำอะไรรบกวนจิตใจ
อยากให้น้ากล้ามีความสุข
อยากทำอะไรได้มากกว่านี้
“จะร้องทำไมหืม?....ไอ้ตัวโต....ตัวก็โตทำไมขี้แยจัง”
“น้ากล้า....โจ๊กวุ่นวาย.....กับของสำคัญ....น้ากล้าไม่โกรธเหรอ”
น้าชายคลี่ยิ้ม ยิ้มที่อ่อนโยนและอบอุ่น ยิ้มของโจ๊กคนเดียวเท่านั้น พอได้เห็นรอยยิ้มนั่น เด็กหนุ่มก็รู้สึกคลายความกังวลลงไปได้มากเลยทีเดียว
“ในนั้นน่ะไม่มีอะไรสำคัญหรอก....น้าเขียนไม่เก่ง....ก็เลยเขียนได้แค่นั้น...ฮึ่ยยย...ไอ้แสบเอ้ยมาแอบอ่านซะได้ ขายหน้าชะมัดเลย...อ่านของเค้าแล้วยังมาร้องห่มร้องไห้อีก”
“น้ากล้าคิดถึงเค้าไหม”
ถามไปแล้ว ถามเองก็ใจแป้วเอง ถ้าน้ากล้าบอกว่ายังคิดถึงเล่า....
กลัวคำตอบเหลือเกิน
ไม่อยากให้น้ากล้าคิดถึงใครทั้งนั้นแหละ
“ก็.....นานๆครั้ง....ถามทำไมเหรอ”
“คนๆนั้นสำคัญมากเลยใช่ไหม....”
ผู้ชายคนนั้น....เด็กหนุ่มเคยฝันถึง เหมือนที่เคยฝันถึงน้ากล้า.....นิมิตเหล่านั้นมีอะไรซ่อนเร้นอยู่ รูปของเด็กผู้ชายที่มีรอยยิ้มสดใสถูกแปะในสมุดไดอารี่....ช่างละม้ายคล้ายชายในฝันเหลือเกิน
ลืมไปแล้ว
ตั้งแต่อยู่กับน้ากล้า เด็กหนุ่มก็ไม่ฝันอะไรแบบนั้นอีก แต่พอมาวันนี้ ใบหน้าซีดเซียวที่ดูตื่นตะลึงของชายคนนั้นซึ่งมองผ่านม่านตาอันถูกบดบังด้วยเลือดและเครื่องใน หวนกลับมาอีกครั้ง ความฝันที่เด็กหนุ่มไม่เคยปริปากบอกเรื่องนี้แก่ใคร แม้แต่กับน้ากล้าก็เถอะ
“เคยสำคัญน่ะ.....แต่ตอนนี้ไม่แล้ว.....ตอนนี้โจ๊กสำคัญมากที่สุด”
“น้ากล้า....ฮึกฮึก”
“ขี้แยจริงวุ้ย....หึหึ....ถ้าสำคัญน้าคงไม่เก็บมันบนนี้หรอก.....บนนี้สำหรับของที่ไม่ได้ใช้แต่ก็ทิ้งไม่ได้น่ะ....”
“ไม่สำคัญแต่ก็ไม่ลืมใช่ไหมครับ”
“สมุดเล่มนั้นน่ะ....มันไม่มีอะไรหรอกนะ....แต่ถ้าโจ๊กอยากรู้....เรื่องของคนๆนั้น....น้าจะเล่าให้ฟังก็ได้....เรื่องของน้า....กับคนๆนั้น.....แล้วก็ใครอีกคนหนึ่ง.....อยากฟังไหม”
“อยากครับ....โจ๊กอยากรู้เรื่องของน้ากล้า...อยากรู้ที่สุดเลยครับ”
“สัญญากับน้าได้ไหม.....ว่าจะไม่เกลียดน้า....หลังจากที่ฟังจนจบน่ะ”
“โจ๊กเกลียดคนที่รักมากที่สุดไม่ได้หรอก.....ไม่มีวัน...โจ๊กจะไม่มีวันเกลียดคนที่ช่วยชีวิตโจ๊กเป็นอันขาด น้ากล้าวางใจเถอะ”
“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้น้าจะเล่านิทานให้ฟัง......นิทานเรื่องนี้กล่าวถึงสัตว์ประหลาดใจร้ายตนหนึ่ง.....ชื่อของมันก็คือต้นกล้า.....เจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้ทำเรื่องไม่ได้เอาไว้มากพอดูเลย.....ไม่ต้องมาทำตาใสเลยเรา....ยังไม่ใช่ตอนนี้ ลงไปกินข้าวเที่ยงได้แล้ว”
“ครับน้ากล้า”
“เฮ้ยไอ้เด็กบ้านี่....ปล่อยน้านะเฮ้ย”
เด็กหนุ่มอุ้มช้อนร่างผอมๆของน้าชายขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย คืนนี้จะได้รู้จักน้ากล้ามากขึ้นไปอีก แค่คิดหัวใจของเจ้าโจ๊กก็พองโตไปด้วยความสุขล้น ไม่แน่ว่านิทานเรื่องนี้ อาจจะไขปมปริศนาความฝันประหลาดพวกนั้นก็เป็นได้ พอนึกถึงน้ากล้าในชุดมัธยมปลายแล้วมันก็รู้สึกคึกอย่างไม่มีสาเหตุ
น้ากล้าน่ารัก
โจ๊กรักน้ากล้าที่สุดเลย
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
โจ๊กคนนี้จะอยู่เคียงข้างน้ากล้าเอง
จะปกป้องน้ากล้าด้วยชีวิต
เราสองคนก็จะมีกันและกันตลอดไป
.
.
.
.
.
.
จบบริบูรณ์
น้าโจ๊กกับหลานกล้ายังคงดำเนินชีวิตต่อไป บทสรุปของคนทั้งคู่ยังอีกยาวไกล แต่ที่แน่ๆคือทั้งสองคนไม่ต้องโดดเดี่ยวอีกแล้ว แม้ตอนหลักจะจบเศร้า แต่ตอนพิเศษก็แฮปปี้สุดๆเช่นกัน(แม้ไม่ากเท่าที่หลายคนหวัง แต่อย่าลืมว่าเรื่องนี้เน้นโทนหม่นนะคะ 5555+)
เอาเป็นว่าหมดแล้วนะคะสำหรับเรื่องนี้.....ลงให้ตามที่สัญญาไว้ คงไม่มาต่ออีกแล้ว หลังจากนี้ไปคงมีเวลาเต็มที่สำหรับการแก้ไขงานส่ง สนพ. เพื่อรวมเล่ม (แก้เยอะมากค่ะ....ก็ทำไปได้ประมาณหนึ่งแล้ว)
ภาพร่างปกของน้องโจ๊ก....แอบเห็นแล้ว สยองใช้ได้เลยค่ะ 5555 ถ้าเสร็จแล้วคงได้ดูกัน ตอนนี้อุบไว้ก่อน
วันที่เปิดจอง...ระยะเวลา....ราคา ยังไม่มีกำหนดการออกมาค่ะ จนกว่าทุกอย่างจะลงตัว(ทาง สนพ. ไม่อยากให้รอนานอย่างเล่มก่อน----น่ารักมาก สนพ.นี้ 55555+)
หากมีความคืบหน้าเพิ่มเติมอย่างไรจะมาอัพเดตให้ทราบกันค่ะ
-
:o12: น่าร้ากกกกกกกก
-
เห็นว่าอัพปุ๊บ รีบอ่านเลยค่ะ :impress2:
หลงรักบักโจ๊กแบบฝุดๆ พออ่านตอนพิเศษนี่...
น่าร๊ากกกกกกก น้องต้นกล้าด้วย
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ :heaven
-
แอร่ยย ยย แฮปปี้
-
แม้เนื้อเรื่องจะสยดสยองน่ากลัวขนาดไหน
แต่ความน่ารักของโจ๊กก็สะกดราได้อยู่หมัด
ดีใจที่ท้ายที่สุดแล้วทั้งคู๋ก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
ขอบคุณคนแต่งสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ :L2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: แค่นี้ก้อพอเพียงแล้วจ้ะ สำหรับความสุขที่ลงตัวแหละ เรามั่นใจว่าคนสองคนต้องเข้าใจและรักกันในที่สุด เพราะว่าเขาคือคนสองคนที่เหงาเศร้าในรูปแบบที่ต่างกันแต่กลับเหมือนกันอย่างที่สุด โจ็กคนนี้อาจจะคือโจ็กที่ได้จากไปแล้วและกลับมาเกิดในร่างใหม่ที่ดีกว่าเดิมถึงแม้จะไม่ได้สมบูรณ์แบบแต่มันคือความสวยงามสำหรับต้นกล้าคนนี้ที่สุดแล้ว แค่มีกันและกันมันก้อเพียงพอแล้วล่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
ป.ล.จะรอรูปเล่มและเปิดจองน่ะจ้ะ ไม่พลาดอยู่แล้วจ้า :mew4:
-
Don't forget about Joke
-
ชอบตอนพิเศษ เหมือนได้เยียวยา
รอหนังสือนะคะ :กอด1:
โจ๊กเป็นสัตว์ประหลาดแต่ข้างนอก แต่ข้างในไม่ใช่
ผิดกับบางคน ข้างนอกเป็นคน ข้างในเป็นสัตว์ประหลาด ...........
-
รักโจ๊ก o13
-
รอเล่มมาก อยากได้ตอนพิเศษอีกเยอะๆ
-
เป็นอีกเรื่องที่จะอยู่ในใจเราแน่ๆ สนุกมากๆ
เราเสียน้ำตาให้โจ๊กเลย สงสารโจ๊กมากกกกกกกกกก
ถึงใครมองว่าเป็นสัตว์ประหลาดดุร้ายไม่ดียังไง
แต่จริงๆแล้วใครจะรู้ไหมว่า โจ๊กรักกล้าจริงๆ
-
โจ๊กเอ๊ยยยยย นับถือใจเลยจริงๆๆๆๆ น้ำตาไหลพรากเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :กอด1:
-
อ่านแบบมาราธอนทั้งคืน
อธิบายไม่ถูกเลย หลายอารมณ์มากค่ะ ส่วนมากเป็นน้ำตามากกว่า ฮือออ :hao5:
มีเป็นหนังสือซื้อแน่นอนค่ะ มันตรึงใจเรามากอ้ะ :hao5:
ดีนะมีตอนพิเศษมาให้กระชุ่มกระชวย หลังจากที่ร้องไห้ไปแล้วทั้งเรื่อง :o8:
ขอบคุนค่ะสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้จะตรึงใจเราไปอีกนาน o13 o13
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ อ่านแล้วอยากกลับไปอ่านตั้งแต่ต้นอีกรอบ
แต่สงสารโจ๊กจังเลย มโนว่าเป็นโจ๊กกลับมาเจอกล้าในเวอร์ชั่นนี้
อยู่ดูแลกันไปเป็นน้ากล้ากับหลานโจ๊กยังงี้ตลอดไปน๊า
+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
ยังไงๆโจ๊กก็รัก ไม่ว่าจะเป็นต้นกล้าหรือน้ากล้า
ไม่ว่าชาติไหนๆ โจ๊กก็รักไม่เปลี่ยน
น่ารักที่สุด
เป็นสิ่งมีชีวิตที่บริสุทธิ์มากๆเลย
-
โจ๊กกลับมาก็ดีแล้ว
แอบเชียร์ให้คุณหลานโตไวๆ >///<
-
ขอบคุณมากค่าาาาาาา กราบงามๆ อ่านจบนี้กลิ้งเลย ไม่ไหวแล้ว :z3:
-
ค่อยยังชั่ว
-
:mew1:
-
อ่านจบแล้ว เย้เย่ ชอบจินตนาการของผู้แต่ง สนุกมากคับ ตอนแรกๆสงสารต้นกล้า พอตอนหลังๆเริ่มเซ็งต้นกล้าเพราะดูสับสนทางความคิด
-
ขอบคุณค่ะที่แต่งเรื่องราวดีๆนี้ออกมา
เราตามคุณมาจากเรื่อง กลับมาจากนรกค่ะ (และตอนนี้อยากได้หนังสือเรื่องนั้นมาก จะรีปริ้นเมื่อไหร่บอกนะคะจะตามไปเก็บ^^)
นิยาของคุณพล๊อตแปลกมากเลยค่ะ ทั้งเรื่องพี่ยศ น้องจ่อยและเรื่องนี้...จะสยองก็ใช่ แต่สนุกมาก
ตัวละครของคุณนั้น ...เรียล... ทำให้รู้สึกแปลกๆ (ในทางที่ดีนะคะ) มันแต่ผีด้านมืดที่อยู่ในใจของมนุษย์ทุกผู้...มนุษย์ที่เลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์ประหลาดตนใดในโลก...
ไม่รู้จะบอกคุณอย่างไรได้หมด แต่เราชอบเรื่องนี้ของคุณมากนะ (น้ำตาหยดแหมะเลยกับฉากเศร้าๆนั้น)
เอาใจช่วยและจะติดตามเรื่องอื่นๆของคุณอีกนะคะ
ถ้าเรื่องนี้เป็นรูปเล่มเมื่อไหร่จะรีบจองทันที^^
-
รอรวมเล่ม แต่กลัวพลาดจังเลย ไม่ค่อยว่างเข้ามาซะด้วย :sad11:
-
เป็นเรื่องที่เข้ามาอ่านด้วยความอึ้งกับพลอตมาก แปลกแหวกเเนวและไม่คาดคิดว่าจะมีคนแต่งแบบนี้
สนุกมากค่ะ และอินมาก ตอนจบ (เรื่องหลัก)ร้องไห้เลย สงสารโจ๊ก โฮฮฮฮ พอตอนพิเศษแล้วน่ารักมาก
อ่านแล้วไม่รู้สึกว่าโจ๊กเป็นสัตว์ประหลาดเลย แต่เป็นแค่เด็กต้องการความรักเท่านั้นเอง โฮววว
จินตนาการสุดยอดจริงๆค่ะ ชื่นชม!
-
อ่ารวดเดียวจบ สนุกค้า ตอนปกติก็ฟิน ตอนพิเศษยิ่งฟิน :-[
-
เพิ่งส่งต้นฉบับดิบๆไปเมื่อเช้าแบบเลทสุดๆ หลังจากที่ผัดวันประกันพรุ่งมานานหลายเดือน
ภาพปกน่าจะเสร็จแล้ว
หากได้รายละเอียดและราคาที่แน่นอนจะนำมาโพสท์พร้อมภาพปกนะคะ
หวังใจเป็นอย่างแรว๊งงงง ว่าจะมีคนรอ ยังอยากได้น้องโจ๊กกันอยู่ใช่ไหม 55555+
ขอบคุณทุกแรงใจและทุกๆการสนับสนุนค่ะ
-
รักโจ๊ก...กิ๊กิ๊กิ๊
-
รออยู่ค่ะ ^^
-
โจ๊กกกกกกก :hao7:
-
น้องโจ๊กเปิดให้จับจองกันแล้วนะกิ๊......
เปิดจองให้เป็นเจ้าของความน่ารักไสยๆ ได้ตั้งแต่วันนี้ - 20 ตุลาคม 2558 เท่านั้น พร้อมของแถมพิเศษจากใจโจ๊ก.... :katai2-1:
..............................................................................
เปิด จองเดี่ยว
(https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xat1/v/t1.0-9/11825232_324287861051495_3359432739069341703_n.jpg?oh=d1616b6bf7505ad8388baedc3fd6e0db&oe=56592434&__gda__=1447389931_24d0d7e792a0a0a0e5b6fc08e8f321ca)
ชื่อเรื่อง : สัตว์ประหลาด (30 Days of Something Disgusting)
ผู้แต่ง : เชลบี้
ภาพปก : Reammm
ราคา : 520 บาท
ของแถมรอบพรีออเดอร์ : Magnet ตัว SD น้องโจ๊ก
ของแถม : ที่คั่นหนังสือ
รายละเอียด : - เนื้อหาหลักประมาณ 350 หน้า
- ตอนพิเศษที่ลงในบอร์ด 3 ตอน (ประมาณ 45 หน้า)
- ตอนพิเศษเฉพาะในเล่ม 4 ตอน (ประมาณ 50 หน้า)
คำโปรย :
มนุษย์ทุกคนล้วนมีสัตว์ประหลาดซ่อนเอาไว้ภายในหลุมดำมืดของจิตใจ
หล่อเลี้ยงด้วยกิเลส ตัณหา ความโกรธแค้นชิงชัง ความริษยา และความต้องการอันไม่สิ้นสุด
คราใดที่คุณอ่อนแอถึงขีดสุด มันจะยึดครองร่างกาย เลือด เนื้อ รวมไปถึงวิญญาณของคุณ...
และในขณะที่ความสวยงามซุกซ่อนไว้ซึ่งความเน่าเหม็น
ความอัปลักษณ์ก็อาจซ่อนความงดงามอันบริสุทธิ์เอาไว้เช่นเดียวกัน...
ยามเย็นที่พายุฝนพัดกระหน่ำ เด็กหนุ่มกับร่างกายที่บอบช้ำได้รับบางสิ่งจากชายแปลกหน้า
...กล่องหนึ่งใบ... ที่จะเปลี่ยนชีวิตเขาไปตลอดกาล
"ต่อไปนี้กูเรียกมึงว่าโจ๊กนะ... ไอ้โจ๊กของกู มึงต้องเชื่อฟังกูนะ กูมีแค่มึงเท่านั้น แค่มึงเท่านั้น..."
"โจ๊กกับกล้า... คือบ้าน... โจ๊กกับกล้า... ตลอดไป"
การแก้แค้น... คมเขี้ยวโชกเลือด... และจิตใจอันคลุ้มคลั่ง...
'เธอต้องฆ่ามัน'
แต่เขาได้ถลำลึกลงไปเสียแล้ว...
ลิงค์จอง
http://scarletpublishing.lnwshop.com/product/13/%E0%B8%AA%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%A7%E0%B9%8C%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%B2%E0%B8%94-30-days-of-something-disgusting
(http://cg.lnwfile.com/_/cg/_raw/44/7r/ax.png)
-
ภาพปก
[attachment deleted by admin]
-
จองเป็นเซ็ท
Bundle A
(https://scontent-sin1-1.xx.fbcdn.net/hphotos-xfp1/v/t1.0-9/11753673_324287404384874_4414488268541705484_n.jpg?oh=d68d61af9a5afb025416b8e80765708c&oe=5644A32A)
http://scarletpublishing.lnwshop.com/product/14/bundle-a-%E0%B8%AA%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%A7%E0%B9%8C%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%B2%E0%B8%94%E0%B8%81%E0%B8%A5%E0%B8%B1%E0%B8%9A%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B8%88%E0%B8%B2%E0%B8%81%E0%B8%99%E0%B8%A3%E0%B8%81
ประกอบด้วย : - สัตว์ประหลาด (30 Days of Something Disgusting)
- The Boy Who Came Back from the Dead (กลับมาจากนรก)
ราคา : 870 บาท
ของแถม :
- ที่คั่นหนังสือเรื่องละ 1 ลาย
- Magnet ตัว SD น้องโจ๊ก
ของแถมพิเศษสำหรับบันเดิล :
- Character Sketch สัตว์ประหลาด + Illustration กลับมาจากนรก
***********************************************************
Bundle B
(https://scontent-sin1-1.xx.fbcdn.net/hphotos-xpt1/v/t1.0-9/11825956_324287484384866_6698967084327541219_n.jpg?oh=caa401388511c100a31bcb4c28f8f57e&oe=5640B63F)
http://scarletpublishing.lnwshop.com/product/15/bundle-b-%E0%B8%AA%E0%B8%B8%E0%B8%94%E0%B9%82%E0%B8%95%E0%B9%88%E0%B8%87%E0%B8%AA%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%A7%E0%B9%8C%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%B2%E0%B8%94
ประกอบด้วย : - สุดโต่ง
- สัตว์ประหลาด (30 Days of Something Disgusting)
ราคา : 1,900 บาท
ของแถม :
- ที่คั่นหนังสือ 4 ลาย (เล่มละ 1 ลาย)
- โดจินชิตัว SD สุดโต่ง 6 หน้า (แทรกในเล่มเฉพาะรอบพรีออเดอร์)
- Magnet ตัว SD น้องโจ๊ก
ของแถมพิเศษสำหรับบันเดิล :
- Postcard Set ตัว SD สุดโต่ง 3 ลาย + Character Sketch สัตว์ประหลาด
***********************************************************
Bundle C
(https://scontent-sin1-1.xx.fbcdn.net/hphotos-xpt1/v/t1.0-9/11800408_324287574384857_7323513477199778423_n.jpg?oh=92a39d8f3c54dcc57fddc9cb1763c9f6&oe=5648EF0B)
http://scarletpublishing.lnwshop.com/product/16/bundle-c-%E0%B8%AA%E0%B8%B8%E0%B8%94%E0%B9%82%E0%B8%95%E0%B9%88%E0%B8%87%E0%B8%81%E0%B8%A5%E0%B8%B1%E0%B8%9A%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B8%88%E0%B8%B2%E0%B8%81%E0%B8%99%E0%B8%A3%E0%B8%81
ประกอบด้วย : - สุดโต่ง
- The Boy Who Came Back from the Dead (กลับมาจากนรก)
ราคา : 1,730 บาท
ของแถม :
- ที่คั่นหนังสือ 4 ลาย (เล่มละ 1 ลาย)
- โดจินชิตัว SD สุดโต่ง 6 หน้า (แทรกในเล่มเฉพาะรอบพรีออเดอร์)
ของแถมพิเศษสำหรับบันเดิล :
- Postcard Set ตัว SD สุดโต่ง 3 ลาย + Illustration กลับมาจากนรก
***********************************************************
Bundle D
(https://scontent-sin1-1.xx.fbcdn.net/hphotos-xtf1/v/t1.0-9/11822335_324287717718176_958746971159954247_n.jpg?oh=ff769d9a7bdabbd675d39e2c6b269226&oe=563FA76A)
http://scarletpublishing.lnwshop.com/product/17/bundle-d-%E0%B8%AA%E0%B8%B8%E0%B8%94%E0%B9%82%E0%B8%95%E0%B9%88%E0%B8%87%E0%B8%AA%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%A7%E0%B9%8C%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%B2%E0%B8%94%E0%B8%81%E0%B8%A5%E0%B8%B1%E0%B8%9A%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B8%88%E0%B8%B2%E0%B8%81%E0%B8%99%E0%B8%A3%E0%B8%81
ประกอบด้วย : - สุดโต่ง
- สัตว์ประหลาด (30 Days of Something Disgusting)
- The Boy Who Came Back from the Dead (กลับมาจากนรก)
ราคา : 2,250 บาท
ของแถม :
- ที่คั่นหนังสือ 5 ลาย (เล่มละ 1 ลาย)
- โดจินชิตัว SD สุดโต่ง 6 หน้า (แทรกในเล่มเฉพาะรอบพรีออเดอร์)
- Magnet ตัว SD น้องโจ๊ก
ของแถมพิเศษสำหรับบันเดิล :
- Postcard Set ตัว SD สุดโต่ง 3 ลาย + Character Sketch สัตว์ประหลาด + Sticker ตัว SD กลับมาจากนรก 8 ตัว (จำนวนจำกัด หากหมดจะได้รับเป็น Illustration กลับมาจากนรก แทน)
(http://cg.lnwfile.com/_/cg/_raw/44/7r/ax.png)
-
อ่านแล้วพบว่าไม่มีใครดีพร้อม ตัวละครถูกทำร้ายจนต้องดิ้นรนหาทางรอด กล้ากับโจ๊กยังได้กลับมาอยู่ด้วยกัน สงสารแต่ลูกเต๋า ต้องทนอยู่กับความกระหาย
-
สนุกมากๆเลย พลอตแหวกแนวมากๆๆๆ
เดาเนื้อเรื่องได้ยากจริงๆ ซับซ้อนซ่อนเงื่อน
ปมบางจุดพอเฉลยมานี่ช็อคไปเลย555 o22
ทุกตัวละครไม่มีใครดีพร้อมสักคน เอาจริงคือทุกคนก็เหมือนสัตว์ประหลาด
โดนความชั่นกลืนกินเหมือนที่น้ากุหลาบเคยพูดไว้เลย :katai1:
ชอบเนื้อเรื่องมากๆ หลงรักโจ๊กสุดละะ
โจ๊กเป็นตัวละครที่ดูบริสุทธิ์มากสำหรับเรา
ร้องไห้ตามตลอดเลย ร้องไห้หนักมากจริงๆ
ยิ่งตอนจบนี่แบบ..ทำม๊ายยยยย :o12: :o12:
แต่พออ่านสเปแล้วรู้สึกเหมือนวิ่งอยู่กลางทุ่งหญ้าอ่ะะ โลกนี้ช่างสวยงาม :hao5:
สนุกมากจริงๆ ขอบคุณมากนะคะ
-
บอกตรงๆสนุกได้ใจมากแต่น่ากัวสุดๆเหมือนกันอะ
-
โจ๊กกก กิ๊ :hao5:
-
ซื้อแน่นอนค่ะ Set B o13
-
สวัสดีค่ะ เพิ่งอ่านจบสดๆร้อนๆ เราชอบนะคะ แปลกดีค่ะ
เราเชียร์โจ๊กตั้งแต่แรกเลยค่ะ ขอบคุณที่ทำให้แฮปปี้เอนดิ้งด้วย เป็นตอนจบแบบที่เราชอบเลยค่ะ ถ้าเป็นเราเราอาจจะปล่อยให้จบแบบแบดเอนด์ด้วยซ้ำ
ชอบโจ๊กค่ะ รู้สึกเป็นเด็กๆซื่อสัตย์มาก อยากให้มีคนรักเราแบบนี้บ้างเลยค่ะ
อีกคนที่ชอบก็คือ เสือค่ะ ชอบดูเป็นคนที่เห็นอะไรๆอย่างที่มันเป็น แต่ก็ยังเลือกที่จะทำเลวอยู่ดี ชอบความรู้สึกที่เสือมีให้กล้าค่ะ
ที่คิดไม่ถึงแล้วรู้สึกแปลกๆนิดหน่อยก็คือ ลูกเต๋าค่ะ
-
ชอบทุกเรื่องที่แต่งเลยครับ ขอบคุณมากครับ
-
o13 :pig4:
-
บอกตัวเองทุกครั้งว่าอย่าเปิดมาอ่านนิยายของคุณ...
แต่ก็ทําไม่ได้เลยสักครั้ง
บ้าจริง
เฮ้อ..
คืนนี้นอนไม่หลับอีกแหล่ะ :ling1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย น้องโจ๊ก ถึงภายนอกหนูจะเป็นสัตว์ประหลาด แต่จิตใจหนูสะอาด บริสุทธิ์ที่สุดในเรื่องแล้ว
-
อ่านพี่ยศจบ ก็มาอ่านโจ้กต่อ
อร๊ายย โจ้กผู้เสียสละ :sad4: :sad4: :sad4:
-
กิ๊...
-
:L2:
-
ชอบโจ๊กมากๆๆๆ คือแบบบ ขอบคุณผู้แต่งมากเลยคะ สนุกมากๆๆ
แบบ เหมือนเรื่องสั้นที่ ไม่สั้นแต่ เนื้อหาครอบคลุม และ มี ปม ให้ไขที่ละนิด
แนวแบบนี้เป็นอะไรที่สุดยอดด มันต้องโยงๆๆๆ เจ๋งคะ
อ่านแล้วก็มีโมเม้นยิ้มๆๆ ๆๆ
อยากให้มีเรื่องต่ออออยากอ่าน น้าหลาน คิคิ
-
ชอบเรื่องนี้มากคะ อ่านรวดเดียวจบเลย อ่านตั้งแต่แรกรู้สึกสงสารโจ๊กคิดว่าโจ๊กต้องไม่สมหวังแน่ ๆ และแอบเชียร์ตอนไปอยู่ในถ้ำ ว่าให้จัดการ...กล้าซะ 5555
แล้วยิ่งอ่านมาถึงตอนจบยิ่งหน่วง สงสารหนักเค้าไปอีก แต่ยังดีที่มีตอนพิเศษบรรเทาใจ โดยเฉพาะฉากอุ้มเจ้าสาว อุ้ย! ฉากยกตัวกล้ามันฟินนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมาดเลยที่ผลิตนิยายดี ๆ แฟนตาซีจะมีนานๆทีแบบนี้มาให้ได้อ่านกัน และนำเสนอชีวิตในอีกมุมมองหนึ่งด้วย ขอยคุณนะคะ
ปล.อยากสั่งหนังสือแต่มาช้าเกินไป ฮื่อ
-
ช่างน่ารักน่าชังอะไรเช่นนี้ 55555
-
สายดาร์กมาเต็ม เป็นอีกรูปแบบนึงที่ชอบอ่านค่ะ
แถมเดาตอนจบยากซะด้วย ไม่รู้ว่าที่คิดไว้ถูกป่าว
ลุ้นนนนนนนน :hao7:
-
โจ๊กกกกกกกกกกกกกกกก
ดราม่าเลยอ่าาาาา
-
ที่จริงเต๋าก็เป็นคนดีนะ เหมาะกับกล้าเหมือนกัน แต่เราชอบโจ๊กอ้า
ชอบความใสซื่อแบบสยองๆของโจ๊กอะ
เพราะงั้นเราทีมโจ๊กนะ :mew1:
-
เราว่ากล้าก็ผูกพันกับโจ๊กแหละ แต่ยังไม่ได้รัก เหตุผลหนึ่งคือกล้าคิดว่าไม่คิดที่จะรักเพราะโจ๊กไม่ใช่คนไง
แถมยังมีลูกเต๋าที่เลิศล้ำอยู่อีกคน
โจ๊กตอนนี้เลยน่าสงสารมาก มีแววดราม่าน้ำตาไหลพรากๆ
#เราทีมโจ๊กนะ
-
โจ๊กรักกล้าจนตายเเทนได้ โจ๊กย้ำเเบบนีหลายครั้งจนเราเริ่มกังวล
ว่าตอนท้ายโจ๊กจะทำอย่างนั้นจริง
โฮๆๆ
น้องโจ๊กกกกก
-
ทำ ทำไม ใช้คำว่าวะระสุดท้ายคะ
ม่ายยยย อ่านเเล้วใจเเป้วเลย
ไม่น้าาาาา
#จะเป็นจะตายก็ทีมน้องโจ๊ก
-
ว๊าวววววว น้องโจ๊กมีปีก
ซาตานสุดเเบ๊วของพี่!!! #โดนตบ!!
-
เต๋าเป็นผู้เคราะห์ร้ายจริงๆ
ลุ้นกล้ากับโจ๊กต่อไป
กล้าไม่เหลือใครแล้ว เหลือแต่โจ๊กนั่นแหละ
เพราะเต๋าเป็นของเสือไปแล้ว??
เหอๆ
-
แล้วกล้าจะรู้...ตอนที่โจ๊กจากไป
ว่ากล้าได้เสียสิ่งที่ยิ่งใหญ่และสำคัญที่สุดในชีวิตไปแล้ว
นั่นคือ รัก ที่ไม่หวังสิ่งตอบแทน
รักที่ซื่อสัตย์ ภักดี
รัก ที่ยอมพลีกายพลีใจให้
แม้ตัวเองจะต้องเจ็บปวดเพียงใด แต่ขอแค่ให้คนที่รักมีความสุขก็พอ
นั่นคือสิ่งมีค่า ที่กล้าเฝ้าหา ไม่ใช่หรือ????
ทั้งๆที่โจ๊กไม่ใช่คน แต่กลับมีสิ่งที่คนหลายคนไม่มี
#ร่ำไห้ สงสารน้องโจ๊ก #ทีมน้องโจ๊กตลอดกาล
-
ตอนที่ลูกเต๋า บอกว่าตัวเองลงทุนไปเยอะเลยยังไม่อยากตาย
ทำไมเราสะกิดใจและรู้สึกไม่ดี
หรือเราจะคิดมากไป???
-
ทรมานใจมากว่าเมื่อไรจะอ่านจบ 555+
สยองมาก แต่ก็ .. น่ารักดีนะโจ๊กอะ 555+
-
เสียน้ำตาจนได้...โฮฮฮฮฮฮฮ
-
คนจริงๆมีปีศาจสิงในจิตใจ
ส่วนปีศาจนั้นกลับตรงกันข้าม
ในเรื่องทุกคนช่างน่าสงสารและเป็นเหยื่อของคนทราม(รุ่นก่อนๆ)ทั้งสิ้น
เป็นอย่างนี้ไม่สิ้นสุด
-
สนุกค่าาาาาาาาา
ในที่สุดกล้ากับโจ๊กก็กลับมาเจอกัน
ค่อยยังชั่ว เหมือนลุ้นมาชั่วชีวิตเลย 55555
-
คือแบบว่าอ่านแล้วสงสารโจ๊กมาก
เสียน้ำตาเป็นลิตรกันเลยทีเดียว อ่านไปน้ำตานองไป อินมาก :hao5: :hao5:
แต่ตอนพิเศษกะแฮปปี้ โจ๊กได้อยู่กับกล้า :hao3: :hao3:
:pig4: :pig4:
-
สนุกมากเลยค่ะ ไม่ซ้ำซาก ลุ้นทุกตอนเลยว่า จะเกิดอะไรขึ้นในตอนต่อไป
การบรรยายก็ดี บรรยายแบบคนอ่านสามารถซึมซับอารมณ์ตัวละคร แล้วยังยำตัวละครได้แบบไม่กลัวตัวละครช้ำอีก คือ ชื่นชมค่ะ นอกจากนี้ยังชอบการใส่รายละเอียดให้ตัวละครของนักเขียนที่ทำให้ตัวละครมีมิติ และการใส่ BG ให้ตัวละครให้มีความเป็นเหตุและผลของพฤติกรรมที่แสดงออกอีก +เป็ดทุกตอนค่ะ ขอบคุณที่ตั้งใจเขียนนิยายดีๆ ให้อ่านนะคะ
-
แบบว่าจบแบบนี้มีความอึนนิดๆนะ :hao5:
-
คิดถึงโจ๊กกันม๊ายยยยยย
-
อยากจะเลิกอ่านแต่ต้นเรื่องละ แต่ทำไมถึงอ่านจบเนี๊ย :katai1: มันให้ความรู้สึกแบบบอกไม่ถูก
-
เพิ่งอ่านจบเลยค่ะ
อ่านไปก็ปวดใจไปกับน้องโจ๊ก
อ่านไปก็รู้สึกว่าโจ๊กมีความเป็นมนุษย์มากกว่ามนุษย์ทุกคนในเรื่องซะอีกค่ะ ที่กิน ที่ฆ่าไปนอกจากเพราะเป็นอาหารแล้วก็เป็นเพราะต้องการช่วยคนที่ตัวเองรัก คนที่เป็นชีวิต เป็นโลกทั้งใบของตัวเองก็เท่านั้นเอง :hao5:
-
และสองคนก็ได้มาเติมเต็มกันอีกครั้ง
-
เพิ่งได้มาอ่านในปี 2019 สนุกสุดๆ ไปเลยคะ
ขอบคุณนะคะ ที่เขียนมาให้อ่าน
-
อ่านมาได้แค่กลางเรื่อง แต่ตอนนี้อ่านต่อไม่ไหวแล้วจริงๆสงสารโจ๊กไม่กล้าที่จะอ่านต่ออยากอ่านให้จบมันไม่ไหวจริงๆ
-
อ่านถึงหน้า6 รู้สึหสนุกมากจริงๆ แต่ไม่กล้าอ่านต่อแล้วเพราะยิ่งอ่านยิ่งรักโจ๊ก ผูกพันธ์กับโจ๊กเลยอาจจะทนไม่ไหวถ้าโจ๊กเจ็บและเหมือนจะเป็นแบบนั้นสะด้วย เห้อ รักน้องโจ๊กนะ
-
รักเรื่องนี้ อยากให้มีตอนต่อๆไปอีก เคยอ่านไปแล้วไม่ชอบเลยปิดออกและพอย้อนมาตั้งใจอ่านใหม่ ก็คือ ถ้าไม่อ่าน คือคุณพลาดอะ บอกเลย ร๊ากกก ❤❤