พี่ครับ...ได้สักครั้งผมจะตั้งใจเรียน
ตอนที่16
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นซินดี้ก็ดูเงียบๆไป เปลี่ยนเบอร์ใหม่ ไม่ค่อยจะออกไปไหน ซึ่งผมก็เข้าใจมันดี เราสองคนไม่มีการพูดถึงเรื่องนั้นอีก ผมเข้าใจดี มันคงอยากให้จบ ไม่อยากให้พูดขึ้นมาสะกิดแผลอีก
“ซินดี้ คืนนี้มึงไปเปล่าไอ้ป่านเลี้ยง”
ผมคุยโทรศัพท์กับซินดี้อยู่
“ไปแหล่ะมึง ไม่ไปเดี๋ยวไอ้ป่านงอนเอา”
“กูก็ว่างั้น”
ผมยิ้มๆไม่พูดอะไร เราคุยกันอีกสักพักก็วางสาย ระหว่างนี้ปิดเทอมผมก็อยู่บ้านเฉยๆ ไม่ออกไปไหน รอเวลาไปรับใบจบ รอเวลาประกาศผลมหาลัย
“ก็อกๆ”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมเลยเดินไปเปิดประตูเจอพี่แพทยืนอยู่
“มีอะไรเหรอพี่แพท”
พี่แพทเข้ามานั่งในห้องผมก่อนจะพูดขึ้น
“คืนนี้พีบอกแม่ว่าจะไปเที่ยว ไปไหนละ”
ว่าเรื่องอะไร พี่แพทคงเป็นห่วงผม ผมอมยิ้มแล้วตอบพี่แพท
“ไปร้านZSZ ครับ ไอ้ป่านเลี้ยงที่สอบติดวิศวะ”
“ป่านสอบติดทีเดียวกับพี่เหรอ”
“ใช่ พวกเราคงได้เรียนที่เดียวกันหมด”
ผมตอบแล้วไปนั่งข้างๆพี่แพท พี่แพทเลยลูบหัวผมแล้วมองผมอย่างห่วงใย
“พี่ไม่อยากให้พีเรียนที่นั้นเลย พีก็รู้ใช่ไหมว่ามันเรียนที่นั้น”
ผมนิ่งทันทีที่พี่แพทพูดจบ แล้วมองหน้าพี่แพท
“แต่อนาคตสำคัญกว่านะพี่แพท แล้วอีกอย่างคนเราหนีอะไรไม่ได้ตลอดชีวิตหรอก ถ้าจะเจอมันก็ต้องเจอ”
“ก็ใช่ แต่พี่เป็นห่วงพีนะ ต่อให้น้องพี่จะเข้มแข็งขึ้นขนาดไหน แต่ในสายตาพี่ พี่ยังเป็นเด็กน้อยตัวเล็กๆที่พี่ต้องปกป้องเสมอ พี่อยากให้พีคลาดสายตาพี่เหมือนในอดีต พี่ไม่อยาก...”
พี่แพทไม่ทันจะพูดจบผมขัดขึ้นซะก่อน
“พอเถอะพี่แพท มันไม่ใช่ความผิดของพี่แพทหรอก”
“แต่ถ้าช่วงนั้นพี่ไม่เที่ยว ไม่เกเร ดูแลพีกว่านี้”
“พี่บอกว่าหยุดไงพี่แพท!!”
ผมขึ้นเสียงดังพี่แพทจึงหยุดพูด ผมรู้สึกผิดที่เห็นพี่แพทหน้าเจื่อน
“พีขอโทษที่ขึ้นเสียงใส่ แต่พี่แพทอย่าโทษตัวเองเลย อีกอย่างถ้าพี่แพทไม่อยากให้พีเจ็บ พี่แพทก็หยุดขุดมันขึ้นมาพูดสักที”
พี่แพทมองผมแล้วดึงผมเข้ามากอด
“พี่ขอโทษพี พี่ขอโทษ”
ผมกอดพี่แพทตอบไม่พูดอะไร ผมเข้าใจว่าพี่แพทเป็นห่วง แต่พี่แพทไม่รู้หรอกว่าการที่พี่แพทพูดถึงมัน รื้อฟื้นถึงมัน มันยิ่งทำให้ผมเจ็บและนึกถึงเหตุการณ์เลวร้ายที่ผ่านมา
.................
“เอ้าชน!! เต็มที่โว้ย วันนี้ป๋าป่านเลี้ยงเอง”
ไอ้ป่านแหกปากดังลั่น พวกเราหัวเราะกันเบาๆ แมทน้อยจึงพูดขึ้น
“กูว่าไม่ใช่มึงฉลองละ มึงอยากกินเองมากกว่า”
“ฮ่าๆ รู้ใจกูจริงๆ พอดีได้โอกาสขอตังพ่อมากินเลี้ยง ฮ่าๆ”
ไอ้ป่านตอบพร้อมทำหน้าทะเล้น ผมมองไอ้ป่านแล้วอดยิ้มตามไม่ได้ ป่านเป็นคนที่หล่อ คมเข้ม คนภายนอกจะมองว่ามันขรึมๆ แต่ถ้าสนิทจะรู้เลยว่ามันฮามากก หุ่นของมันไม่ต้องพูดถึง แซ่บ สูง เท่ห์แบบนักกีฬา ไม่งั้นสาวๆโต๊ะข้างๆคงไม่มองมันอย่างทอดสะพานเยอะแยะ แต่แปลกมันไม่ค่อยมีแฟนเลย มีแค่คนเดียวตอนมอต้น ซึ่งเลิกกันไปนานแล้ว
“ซินดี้มึงเป็นไรวะ ช่วงนี้เงียบๆ”
ไอ้พีทถามซินดี้ขึ้น ไอ้ป่านเลยหันไปมองถ้าสังเกตดีดีจะรู้ว่ามันเป็นห่วง
“กูไม่เป็นไร”
ซินดี้ยิ้มนิดๆ แต่วสายตามันไม่ได้ยิ้มด้วยเลย ผมมองซินดี้ จริงๆแล้วมันก็กะเทยที่สวยคนนึง ยิ่งช่วงนี้ผมเริ่มยาวขึ้น มันก็ดูวิ๊งๆไปอีก เสียดายช่วงนี้นางเฮิร์ทเลยดูเศร้าๆ
“เออ ปิดเทอมเราจัดทริปไปทะเลกันปะ”
ผมหาเรื่องคุยช่วยซินดี้ ไม่อยากให้มันโดนซักมาก
“น่าสนนะ อยากไปทะเลภูเก็ต”
แมทเสนอความคิด ผมพยักหน้าเห็นด้วย
“กูเห็นด้วย พอดีเลยพ่อกูมีเพื่อนเปิดรีสอร์ทที่ภูเก็ต ได้พักไม่แพงๆ”
ไอ้พีทพูดขึ้น ผมเลยหันไปถามไอ้ป่านกับซินดี้
“แล้วมึงสองคนว่าไง”
“กูโอเค ตามนั้น”
ไอ้ป่านตอบแล้วหันไปมองซฺนดี้ ซินดี้เลยตอบบ้าง
“กูก็โอเค”
“เย้ แล้วเจอกันทะเลภูเก็ต”
ผมตะโกนลั่นแล้วพวกเราก็สนุกสนานเฮฮากัน นั่งกินนั่งเม้าท์กันไปสักพัก ไอ้พีทก็เริ่มได้เบอร์มา ผมเลยอดแซวไม่ได้
“แหม๋ ไอ้พีท นั่งไม่นานก็ได้เบอร์มึงนี้ตัวพ่อเลยจริงๆ”
ไอ้พีทยักไหล่แบบไม่แคร์ แล้วยังเก็กเสียงหล่ออีก
“ก็พีหล่ออะน้อง จะให้ทำไงได้”
“แหวะ”
พวกเรารวมหัวกันแหวะใส่มันพร้อมกัน ฮ่าๆ ไอ้พีทมันก็หล่อจริงๆนั้นแหล่ะ หล่อ สูง ขาว หุ่นดี ไม่บึ๊กแต่ก็เพรียวๆ มันสูง180ได้ ไอ้ป่านสูงกว่ามัน ไอ้ป่าน183แถมไอ้ป่านบึ๊กกว่านิดๆ ก็มันนักกีฬานี้
“สักวันเถอะมึงไอ้พีท จะเจอคนปราบ”
ผมพูดขึ้นอย่างหมั่นไส้มัน
“ใช่ อย่างมึงนะพีทต้องเจอแบบเจ้าชู้กว่า เพลย์บอยกว่าถึงจะเอามึงอยู่”
แมทน้อยสมทบอย่างเห็นด้วยกับผม
“แบบนี้มึงได้เป็นผ่ายรับแน่”
อิซินดี้สอดขึ้นแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
“สัส ไม่โว้ยยยย ก็รุกเท่านั้น”
พวกเราไม่ตอบอะไรแต่หัวเราะลั่นใส่มัน
“พี ”
เสียงเรียกจากด้านหลังให้ผมหันไปมอง อาร์นั้นเอง ไม่เจอกันตั้งนาน
“ว่าไงอาร์”
“คิดถึงพีไง”
พูดไม่พอยังทำสายตาหวานเชื่อมให้ผมอีก
“เสี่ยวเหมือนเดิม จำไม่ได้เหรอเราบอกว่าไม่ชอบคนเสี่ยวๆ”
“จำได้สิ แต่ต้องบอกเพราะมันมาจากส่วนลึกในจิตใจ”
“หยุดๆ จะอ้วก”
ผมโบกมือให้อาร์หยุด อาร์เลยมานั่งใกล้ๆแล้วจับมือผมมาจูบ
“ทำอะไรอะอาร์”
ผมตกใจเล็กน้อย ทุกคนในโต๊ะก็ดูตกใจ
“ก็จูบมือพีไง คิดถึงอยากทำมากกว่านี้ แต่คงไม่ได้”
อาร์พูดแล้วทำตาวิบวับ ผมเลยดึงมือออก
“ถ้าอาร์อยากได้เซ็กซ์จากเราอีกคงไม่มีทางแล้วละ ไปหาที่อื่นสิ ระดับอาร์แปปๆก็ได้”
“คนอื่นก็ไม่เหมือนพีนี่”
“หยุดสักทีเถอะอาร์ ไหนบอกจะไม่มาให้เจอหน้าอีก”
ผมพูดเข้มขึ้นอาร์คงรู้ว่าผมเริ่มโมโหแล้ว อาร์เลยเลิกทำหน้าตาเจ้าชู้แล้วจริงจัง
“ทำไมอาร์ต้องถอยละ ในเมื่อพี่เอ็มมันเอาแต่รุก”
ผมขมวดคิ้วนิดๆแล้วถามต่อ
“อาร์ไปรู้อะไรมา”
“หึหึ คิดว่าอาร์ไม่รู้เหรอว่าไอ้พี่เอ็มมันออกตัวแรงขนาดว่าจะจีบพี”
“แล้วยังไงละ”
ผมถามต่อ ไม่ได้จะกวนนะ แต่อยากรู้จริงๆ
“ก็พี่เอ็มมันวันไนท์สแตนเหมือนกับอาร์นี้ พี่เอ็มยังจีบพีได้ แล้วทำไมอาร์จะจีบพีบ้างไม่ได้”
อาร์ตอบแล้วยิ้มมุมปาก ผมเงียบไม่พูดอะไร อาร์เลยพูดต่อ
“ครั้งนี้พีไล่ยังไงอาร์ก็ไม่ไปแน่ แล้วเจอกันนะ จุ๊บๆ”
อาร์ส่งจุ๊บส่งท้ายแล้วเดินออกไปด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“งานเข้าแล้วไงมึง”
แมทน้อยพูดขึ้น แล้วมองผมอย่างเป็นห่วง
“แม่ง ทำไมไม่มีใครหยุดวะ กูว่ากูก็หยุดแล้วนะ ทำไมไม่วันไนท์สแตนเหมือนคนอื่นๆวะ คืนเดียวจบไรงี้ ทำไมต้องมาอะไรกับกูนักหนา”
ผมพูดขึ้นอย่างหัวเสีย จะอะไรกับชีวิตผมนักหนา
“นั้นดิ แต่ละคนไม่อยากจะปล่อยมึงเลย คิดดูพี่น้องยอมแข่งกันเอง”
ซินดี้พูดขึ้น ผมส่ายหน้าอย่างหัวเสีย
“มึงอาจจะเด็ด โดนใจพวกเขาก็ได้”
ไอ้ป่านแทรกขึ้น ผมเลยอวยพรมันไป
“พอเลยไอ้ป่าน”
....................
“พี่แพทมารับพีเลยครับ พี่รออยู่หน้าร้าน”
ตอนนี้พวกเรากินกันเสร็จเริ่มแยกย้ายกันแล้ว ผมเลยมาโทรศัพท์บอกพี่แพทให้มารับ เพราะพี่แพทบอกเองจะมารับ ตอนขามาพี่แพทก็มาส่ง
“ครับ เดี๋ยวพี่ไปรับ”
พูดแค่นั้นผมก็วางสาย ขี้เกียจยินรอเลยมานั่งที่ม้านั่งแถวๆนั้น บังเอิญมันมีพุ่งไม้บังอยู่ ไม่สังเกตคงไม่เห็น
“พีมันไปไหนแล้ว”
ผมหันไปตามเสียงเห็นซินดี้ยืมมองหาผมอยู่ ผมจะตอบแต่มีเสียงขัดซะก่อน
“พี่แพทคงมารับมันแล้วมั้ง”
ไอ้ป่านนั้นเอง คงเดินตามซินดี้มา
“ก็คงงั้นแหล่ะ”
ซินดี้ตอบไอ้ป่านไป สองคนนั้นยืนใกล้ๆกันไม่พูดอะไร ไม่นานไอ้ป่านก็พูดขึ้น
“มึงเป็นอะไรพูดกับกูได้นะซินดี้”
ไอ้ป่านถามซินดี้ด้วยสายตาอ่อนโยน
“กูไม่เป็นอะไรหรอก”
ซินดี้ตอบแล้วหันไปยิ้มนิดๆให้มัน
“มึงอย่าฝืนเลยซินดี้ กูเป็นเพื่อนมึงมาตั้งแต่ม.1 ทำไมกูจะไม่รู้”
“กูไม่ได้ฝืน”
“มึงนี่ยังจะปากแข็งอีก รู้ไหมกูเป็นห่วง”
ไอ้ป่านพูดพร้อมแตะไหล่ซินดี้ ซินดี้ไม่ตอบอะไรแต่เงยหน้ามองไอ้ป่านแทน ไอ้ป่านเลยพูดต่อ
“กูคิดถึงรอยยิ้มของมึงมากกว่า รอยยิ้มที่ยิ้มแล้วตามึงยิ้มด้วย ไม่ใช่ยิ้มแล้วตามึงเศร้าแบบนี้”
ซินดี้มองป่านแล้วพูดขึ้น
“กูขอกอดมึงได้ไหมป่าน”
“ได้ดิ”
ไอ้ป่านพูดจบซินดี้ก็โถมตัวเข้ากอดไอ้ป่าน ตรงที่ผมนั่งทำให้ผมเห็นหน้าไอ้ป่านว่ามันยิ้มมีความสุขขนาดไหม มันคงจะรักซินดี้มากสินะ ผมอยากให้ไอ้ป่านสมหวังจังเลย ถ้าซินดี้ได้เจอคนดีดีแบบไอ้ป่านผมก็ดีใจ
“หมับ”
มีคนจับแขนผม ผมตกใจหันไปมอง
“แมท”
ผมเรียกแมทเบาๆ ตกใจหมด มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง
“ใช่กูเอง คิดว่าเป็นไอ้อาร์จะมาฉุดมึงเหรอ”
ผมยอมรับเลยว่าตอนแรกคิดแบบนั้น ฮ่าๆ
“เออ ประมาณนั้น”
“จุ๊ๆ”
แมทจุ๊ปากให้ผมเบาๆ แล้วชี้ไปที่ไอ้ป่านกับซินดี้
“กูอยากให้สองคนนั้นรักกัน”
“มึงรู้เหรอแมท”
ผมตาโตมองแมทที่ส่ายหน้ามองผมอย่างระอา
“รู้สิ ถ้าสังเกตดีดีจะรู้ว่าไอ้ป่านมันชอบซินดี้ตั้งนานแล้ว แม้ไอ้ป่านจะชอบชวนซินดี้ทะเลาะ แต่มึงก็น่าจะรู้ว่านั้นคือวิธีเข้าหาฉบับไอ้ป่าน”
“เออนั้นดิเนอะ”
“กูอยากให้ซินดี้มีความสุข”
แมทพูดต่อ ผมเลยมองหน้ามันแล้วถาม
“มึงรู้อะไรมาเหรอแมท”
“รู้ในสิ่งที่มึงก็รู้ พี่กูกิ๊กกับซินดี้กูเพิ่งรู้ เพราะพี่กูมาเล่าทุกอย่างให้ฟังเอง พี่กูมันเล่าหมดทุกอย่าง มันขอให้กูช่วยง้อ แต่กูไม่ช่วยหรอก แถมชกมันไปหนึ่งทีที่ทำซินดี้เสียใจ”
แมทพูดจบผมยิกนิ้วโป้งให้เลย มันเลยพูดต่อ
“มันจะให้กูหาเบอร์ซินดี้ให้ เพราะมันไม่กล้าไปที่บ้านซินดี้ มึงก็รู้บ้านซินดี้เปิดค่ายมวย”
“ฮ่าๆ พี่มึงแม่งป็อด แต่มึงอย่าช่วยพี่มึงนะกูขอ”
“ใครจะกล้าว่ะ ถ้าพี่ซินดี้รู้ว่าน้องสาวสุดสวยของตนเองเสียใจเพราะพี่กู พี่กูโดยนักมวยทั้งค่ายแน่”
แมทตอบยิ้มๆ แล้วพูดต่อ
“มึงไม่ต้องห่วงกูไม่ช่วยแน่ ให้มันรู้สำนึกซะบ้างอยากเจ้าชู้ดีนัก”
ครืน ครืน
เสียงโทรศัพท์ผมสั่นเลยหยิบขึ้นมาดู พี่เพลง เอ๊ะ พี่เพลงโทรมาทำไม
“ฮัลโหลพี่เพลง”
“พีอยู่ไหนพี่อยู่หน้าร้านละ”
“อื้มเดี๋ยวพีออกไป”
ผมพูดเสร็จก็วาง หันไปข้างนอกไอ้ป่านกับซินดี้หายไปแล้ว เลยหันไปหาแมทแล้วพูด
“มึงกลับไง ให้พี่กูไปส่งปะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูกลับกับไอ้พีท”
ผมพยักหน้าแล้วเดินมาที่รถ พี่เพลงยินพิงรถอยู่ แมทก็เดินมาส่งผมด้วย
“กลับดีดีนะมึง ไหนไอ้พีทละ”
”มันไปห้องน้ำเดี๋ยวคงออกมา”
แมทตอบแล้วมองหน้าผมสลับกับพี่เพลง
“พี่ไปส่งไหมแมท”
พี่เพลงพูดขึ้น
“ไม่เป็นไรครับพี่เพลง”
“ไม่เป็นไรได้ไง เดี๋ยวพี่ไปส่งที่คอนโดไอ้มาร์ทเอง ไปดูมันหน่อย เมาเหมือนหมาละ”
“ไม่เป็นไรแมทไม่อยากจะรบกวนพี่เพลง เดี๋ยวแมทให้ไอ้พีทไปส่งเอง”
“แมทอย่าดื้อดิ บอกว่าพี่ไปส่งเอง”
พี่เพลงเริ่มขึ้นเสียงละ แมทน้อยยังยืนนิ่งไม่ยินดียินร้ายกับท่าทางพี่เพลง
“อย่าบังคับผม ผมไม่ชอบ”
แมทพูดแค่นั้นแล้วเดินไปหาไอ้พีทที่ออกมาพอดี เล่นเอาผมงง มองทั้งสองคนสลับไปมา
____________________________________________
ตอนนี้แอบบอกใบ้อะไรหลายอย่างอยู่นะ อิอิ ว่าใครคู่ใคร
ตอนที่ผ่านมาซินดี้โดนด่าเยอะแยะ ฮ่าๆ สงสารนางนะ เริ่มอยากให้นางมีคู่ อิอิ
ส่วนพี่มาร์ทพี่แกโดนด่าก็ถูกต้องอยู่แล้ว ฮ่าๆ คนเขียนชอบคุณคนนึงที่คอมเม้นต์แล้วคิดเหมือนกันเลยว่านอกใจก็คือนอกใจ ไม่มีอะไรต้องอธิบายมากกว่านั้น
หลายคนเชียร์ป่านกับซินดี้ เราไม่อยากจะสปอยว่า ซินดี้นางจะดราม่าแค่นี้เพราะหลังจากนี้นางจะเป็นกะเทยที่น่าอิจฉามาก (คนเขียนอยากมีเองเลยเอามาใส่ให้ซินดี้ ฮ่าๆ)
อีกอย่างคนเขียนตั้งใจนะให้ผู้ชายของพีเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษตัวอ. หมด ไม่รุ้ดิ มันชอบ ฮ่าๆ
คนเขียนอาจจะเบลอๆบ้างในเรื่องชื่อตัวละคร ต้องขอโทษด้วยครับ ทักท้วงเตือนกันมาได้
สุดท้ายขอบคุณสำหรับทุกคนที่อ่านและคอมเม้นต์ครับ
หัวข้อ: >>> พี่ครับ....ได้สักครั้งผมจะตั้งใจเรียน<<<ตอนที่44 ตอนจบ หน้า48 11/1/58 (อ่าน 413309 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก