บทที่ 14
เมื่อคืน มันเกิดไรขึ้นกับไอ้ยอดหว่า…จนถึงตอนนี้ พวกผมมาช่วย พ่อ หว่านกล้า จนเลยกินข้าวเที่ยง มาเป็นชั่วโมง ไอ้ยอด ยังไม่เปิดมือถือ เลยครับ… บอกตรง ไม่กล้าสู้หน้าคุณใหญ่ ผมมีลางสังหรณ์สังเห่าว่า… ถ้าผมเปิดโทรศัพท์เมื่อไหร่ คุณใหญ่ ต้องโทรหาผมปั๊บ อย่างแน่นอน …. ป่านนี้คงเดือด ปุดๆ แล้วอะมั้ง… ที่ติดต่อไอ้ยอดไม่ได้เลยตั้งแต่มะคืน… ก็อายนี่หว่า… ใครจะไปคิดว่า… หน้าอย่างคุณใหญ่..จะทำอะไรแบบนี้ก็เป็นด้วย… หรือ ผมมองอะไรในตัวคุณใหญ่ผิดไปอะปล่าววะครับ…..
จะว่าไปแล้ว.. ตอนที่เจอคุณใหญ่ครั้งแรก เมื่อ 5ปีก่อน คุณใหญ่ ก็เป็นแค่ เด็กหนุ่มวัยรุ่น หน้าตาดี… อารมณ์ดี ออกจะกรุ่มกริ่มหน่อยๆ ด้วยซ้ำนี่เนอะ… จริงๆแล้ว… ผมชอบคุณใหญ่ ตอนไหนมากกว่ากันน้า,… คุณใหญ่ ที่ยิ้มง่าย น่ารัก ในตอนนั้น หรือว่า จะเป็น คุณใหญ่…”ว่าที่ท่านประธาน” ที่โหดสัดๆ คนนี้…. แต่จะเป็นคนไหนก็เป็นคุณใหญ่ เหมือนเดิมนี่เนอะ… ช่างเถอะ … จะเป็นคนไหน ก็น่ารักสำหรับไอ้ยอด เสมอแหละ….(กล้าเนอะ)
“ยิ้มสยองอะไรของพี่วะ… ไม่ช่วยก็หลบไปไกลๆปะ..เกะกะ” เอ๋า ไอ้น้องเนรคุน ผมมองไอ้ยศ แบบเคืองๆ…
ไอ้ยศ ตัวน้องๆควาย เดินมากระแทกไหล่ผม.. ที่ยืนปั่นจิ้มปั้นเจ๋อ อยู่ตรงกระสอบใส่ข้าวปลูก ที่เตรียมหว่าน… แต่ยืนแช่อยู่ตั้งนาน ก็ไม่ยอมขยับตัก… ไอ้ยศมันคงรำคาญผมอะมั้ง…
“จะช่วยหว่านไหมเนี๊ยะ พี่ยอด… จะช่วยก็เอาตระกร้ามา จะตักให้… ชักช้าเมื่อไหร่เสร็จ… ถ้าขี้เกียจ ก็นู้นเลย…ไปนั่งเล่นกับเจ้าโย เจ้าแยม ที่เถียงนา นู้นไป๋” จิกตาใส่กูเพื่อ
“ไอ้ยศ… มึงด่ากูเหรอ…กูเป็นพี่มึงนะไอ้ควายถึก… ใจลอยนิด ใจลอยหน่อยแม่ง…สัด” ไม่ว่าเปล่า… ถีบแม่ง.. ถีบเสร็จก็ว่างตระกร้าไม้ไผ่สาน ให้ไอ้ยศตักข้าวปลูกใส่ให้…ตัวผมก็ยืนกอดอกมอง…
“ฮะๆๆ… โอ้ยยย ใครจะกล้า… ไม่ได้ด่าเล้ย แค่เป็นห่วง แหม๋ เดี๋ยวนี้ มีน้อยอก น้อยใจ …ฮะๆๆๆๆ” ดูท่าไอ้น้องนรกส่งมาเกิดของผม… มันจะเป็นพวกซาดิสส์ ชอบความรุนแรง ไอ้ยอด ก็เลย ยกตีน ขึ้น ยันไปที่ก้นดำๆ ของมันหนึ่งที…
“ยอด… มึงปิดโทรศัพท์เหรอ” ไอ้ยิ่ง เดินดุ่มๆ เหงื่อท่วมตัวมาหาผม…
ไอ้นี้ก็นะ… เห็นมันหน้าตาดี… ท่าทางสำอาง ห่วงหล่อ ยังกะอะไรดี… พอตอนทำงาน… มันคืออะไรวะครับ..หมวกก็ไม่ใส่ เสื้อแขนยาว ก็ไม่….. ใส่เสื้อแขนสั้น… กางเกงวอร์มสมัยมัธยม… กับอีแตะ…. หน้าแดง คอแดง แขนเริ่มดำแหระ… อีกไม่นานคงไหม้….
“อือ…แล้วทำไม ไม่ใส่เสื้อแขนยาว…หมวกก็ไม่ใส่ ไอ้ควาย…เดี๋ยวแม่งไข้แดก” บ่นให้มันนิดๆ… ไอ้นี่ ไม่สบายง่าย..เคยเป็นหวัดแดด บ่อยๆ อะไรของมันก็ไม่รู้
“เออ..ช่างกูเหอะ… พี่ภัทร โทรเข้าเครื่องกู บอกให้มึงโทรกลับ” ผมพยักหน้าหงึกๆ ไอ้ภัทร เป็นเพื่อนผมครับ…
เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียน ปวช… ปวส… ก็ตามไปเรียนที่เดียวกัน เป็นเพื่อนซี้ผม… แต่มันโชคดีกว่าผม บ้านมันมีกะตังค์นิดหน่อย มันเลย สอบเรียนต่อ ที่สถาบันที่มีชื่อแห่งหนึ่ง แถวๆ ลาดกระบัง…. ผมกับมันก็ยังไปมาหาสู่กันอยู่นะ… มันก็มาหาผมเรื่อยแหละ… ว่างๆ ก็ไปเที่ยวกันบ้าง…. ตอนนี้มันเรียนจบแล้วและก็ได้ทำงานที่โรงกลั่นน้ำมันแถวระยอง….
ไอ้ภัทร มันไม่ค่อยว่างโทรหาผมหรอกครับ.. ส่วนมากจะ ส่งไลน์ ส่งเฟส อะไรมาหาผมซะมากกว่า…. สงสัยมันมีธุระสำคัญอะไรหล่ะมั้งนะ….
ผมเดินเลี่ยง ไอ้น้องสองคนออกมาจากตรงนั้น แล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์ ตัวเก่า เก๋ากึ๊ก หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วทำการเปิดเครื่อง กดโทรศัพท์ หาไอ้เพื่อนยากทันที
ไม่อยากจะเหลา… ไอ้ยอด เต็มยศ มากนะครับท่าน… ใส่เสื้อยืดแขนยาวไว้ข้างใน สวมทับด้วยเสื้อแขนยาวลายสก๊อต ตัวเก่า กางเกงยีนส์ รองเท้าบู๊ท… ใส่หงอบใบใหญ่ของแม่ และก็มีผ้าคลุมหน้า…ที่แม่ไปสรรหา จากไหนมาให้ก็ไม่รู้…. ฮะ ว่าไงนะ…หาว่าไอ้ยอดห่วงหล่อเหรอ…โนๆๆ ปล่าวเลย… มันร้อน มันแสบ มากนะครับท่าน หนังผมไม่ได้หนา เหมือนหนัง ไอ้ยิ่ง กับ ไอ้ยศนะ จะได้สะเทิ้นน้ำสะเทิ้นบก สะเทิ้นแดด สะเทินฝนขนาดนั้น….ไอ้สองคนนั้น ไม่ยอมหาอะไรปิดบังแสงแดด เลยอะมัน …เสื้อยืด แขนสั้นทั้งคู่ กางเกงวอมเก่าๆ … เป็นมะเร็งตายซะเหอะ พวกมึง
“โหล… ไอ้ยอด ปิดเครื่องหาพ่องมึงเหรอ ติดต่อยากสัด” อ้าว ไอ้นี่… โทรศัพท์กู จะปิดจะเปิดเรื่องของกู
“ไอ้ควาย มีธุระไรว่ามา… กูช่วยพ่อ หว่านข้าวอยู่นะ… ชักช้ากูวาง…เปลืองค่าโทร” กับไอ้ภัทร พูดกับมันดีๆ ไม่ได้ครับ…
ถึงมันจะช่วยผมในหลายๆเรื่อง ถ้าไม่ได้มันไอ้ยอด ก็แย่.. แต่คิดเหรอครับ… ว่าผมจะสำนึกบุญคุณมัน…ไม่มีทาง…มันสิ ควรจะสำนึกบุญคุณผม เพราะ การที่ผมให้มันไปช่วยสืบราคาคู่แข่งหน่ะ… ทำให้มันได้แฟนดีเลิศประเสริฐศรีซะขนาดนั้น…สำนึกบุญคุณกูซะ และตอบแทนกูด้วย…ไอ้เหี้ยะ ไม่ใช่ พูดคำด่าคำแบบนี้…กูไม่ปลื้ม บอกเลย
“โอ๊ะโฮะ ปากมึงนี่นะยอด… ดีตลอดดดด… “ อะ แน่นอนซิ… ปากไม่ดี คุณใหญ่ ไม่จูบเอ๋า จูบเอาหรอก อานะ คิดถึงคุณใหญ่แล้วหน้าร้อนวูบๆ … ในเมื่อเปิดศัพท์แล้ว…ก็โทรหาดีกว่าเนาะ
“เออ… ไอ้ควาย รีบๆพูด กูรีบ” จะโทรหาคุณใหญ่ อันนี้ ได้แต่พูดในใจ แฮะๆ
“อือ…เข้าเรื่องนะยอด… คุณแบงค์จะคุยกับมึงเรื่องงาน…. มึงจะเอาไงยอด จะออกจากวงการนี้ไปเลย หรือ มึงยังไง แค่พักผ่อนรึเปล่า.. ยังไงซะ มึงก็ลองคุยกับคุณแบงค์ดูก่อน…. “ น้ำเสียงเป็นงานเป็นการขึ้นมาทันทีเลย
คุณแบงค์ที่ว่า ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ… คุณแบงค์ เป็นลูกชายคนกลางของเฮียวิบูลย์ คู่แข่งอันดับหนึ่ง ของบริษัทคุณใหญ่ ทำธุรกิจขายกล้องเหมือนกัน แต่บริษัท ของเฮียวิบูลย์ จะเน้นท่องเที่ยวด้วย มีรายการท่องเที่ยวเป็นของตัวเอง และแตกแขนงกิจการเป็นบริษัททัวร์ด้วย….
แล้วไอ้ภัทร ไปข้องเกี่ยวอะไรกับ บริษัทคู่แข่งคุณใหญ่นะเหรอครับ… ไอ้ภัทร มันเป็นว่าที่ลูกเขย ของเฮียวิบูลย์ไงหล่ะครับ…ไม่รู้มันไปสืบราคาให้ผมอิท่าไหน… ได้คุณบัว น้องสาวคุณแบงค์ มาเป็นแฟนเฉยเลย แถม ทางฝ่ายนู้นก็ไม่ได้รังเกียจรังงอนอะไรมัน… ชอบมันซะด้วยซ้ำ…. มันกับคุณบัวหมั้นกันไว้แล้ว…รอแค่คุณบัวเรียนจบ ก็แต่งเลย…
“ไม่รู้หว่ะ…ขอกูพักก่อน กูกำลังสนุกกับ การตกงานอยู่…หึหึ” หัวเราะสองหึ อย่างคนไม่แคร์สื่อ ทั้งๆที่ตัวเองไม่มีงานทำยังจะหยิ่ง
“เหอะ.. ว่างไปนานๆสนิมขึ้นนะมึง…หมดไฟตายห่าเลย… เออ ลองดูแล้วกันยอด …คุณแบงค์ เค้าอยากได้มึงมานานละ มึงก็รู้..ไหนๆ บริษัทเก่ามึง เค้าก็เชดหัวมึงออกมาแล้ว มึงก็มาทำกับคุณแบงค์เลยดีกว่า…”ไอ้เหี้ยพูดซะกูเสียหมาไปเลย
“ไอ้เหี้ย…ปากมึงนี่หมาดีจริงๆ…. เออ กูจะลองคุยดูละกัน” แล้วผมกับไอ้ภัทร ก็คุยเรื่องนั้นนี่กันอีกนิดๆหน่อย แล้วมันก็วางสาย ไป
ผมก็ไม่ได้คิดมากคิดเยอะอะไรหรอกครับ… ผมรู้จักคุณแบงค์ดี…พอๆกับที่คุณแบงค์รู้จักผมแหละ… เคยกินเหล้าด้วยกันด้วย… ไอ้ภัทรนั่นแหละ เป็นตัวกลาง…คุณแบงค์กับคุณใหญ่จะว่าไป…ก็อยู่ในตำแหน่งเดียวกันแหละครับ อายุก็เท่าๆกัน…ที่สำคัญเหมือนจะเป็นเพื่อนกันด้วยนะ……แต่คุณแบงค์เค้าไม่ซีเรียสเหมือนคุณใหญ่…เห็นไอ้ภัทรบอกว่า คุณแบงค์จะไม่รับช่วงต่อ แต่จะให้คุณแบม พี่สาวคนโตรับแทน ส่วนตัวคุณแบงค์เอง จะมาทำทัวร์อย่างเดียว…
ผมนั่งนิ่งๆ มองท้องทุ่งนาของพ่อ ที่ตอนนี้… ที่ปลายไกลลิบ รถไถใหญ่ กำลังไถนาอีกแปลงอยู่… ผมชอบอิสระแบบนี้นะ…แต่ผมไม่ได้ชอบทำนา…อะไรขนาดนั้น…เลือดชาวนาอาจจะมีอยู่ในสายเลือด แต่…มันไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างของผม…ตอนนี้ผมอาจจะอยากทำ…อยากลองพิสูจน์ตัวเอง…อยากช่วยพ่อ อยากหนุนน้อง…แต่…มันไม่ใช่ผม
ผมรักบ้านผมที่นี้… รักครอบครัวของผม…รักท้องทุ่ง ให้ผมทำจริงๆ ผมก็ทำได้…แต่… มันไม่ใช่ตัวผม…เสียงโทรศัพท์ในมือดังขึ้นอีกครั้ง…ไอ้ยอดตื่นจากพวัง ก้มหน้าลงมองโทรศัพท์ในมือ
“ครับ คุณใหญ่….” ได้คุยกับไอ้ภัทร ทำให้ใจผมมันเริ่มสงบ ผมพร้อมจะคุยกับคุณใหญ่แล้ว
“ปิดเครื่อง…ทำไมเหรอ” เสียงนิ่ง ไม่บ่งบอกสถานะทางอารมณ์
“ก็…ตอนนั้น ผมอายคุณนี่” ไอ้ยอด พูดเสียงอ่อยๆ ก้อนะ พอคิดถึงเรื่องนั้น ก็เขินอีกแล้ว
“หึ… อายเป็นด้วย” เอ๊ะ ยังไง เหมือนโดนหลอกด่าเลย
“อายไม่เป็นเลย…หน้าไอ้ยอด โคดหนาเลย…”เอ๊ะ ทำไมน้ำเสียง ไอ้ยอดเหมือนจะงอนๆนะ…ประชดแม่ง
“หึหึ…”สองหึ คืออะไรวะครับ ไม่ขยายความห่าไรเลย มันคือโค้ด ลับ อะไรรึเปล่านะ
“หัวเราะอะไรของคุณ” น้ำเสียงไม่พอใจหน่อยๆ
“ปล่าว…บางที…เธอ ก็ทำตัวปัญญาอ่อน ไม่สมหน้าตาเลยนะยอด” อัยยะ อัยยะ ปากคอ เราะร้ายยย มากกกกกกก ไอ้ยอดไม่ปลื้ม ขอบอก
“คุณใหญ่…อะไรเนี๊ยะ ทำไมต้องด่าผมด้วย…ถ้าจะโทรมาว่ากันนะ…ไม่ต้องโทรมาเลย…เสียเวลาคนทำงานเนี๊ยะ กำลังหว่านข้าวช่วยพ่ออยู่เนี๊ยะ.. ร้อนจะตายอยู่แล้ว…ยังจะมากวนตีนอีก” อุ้ย ไอ้ยอดแรงอะ…หลุดปากไปแล้ว ก็พึ่งนึกได้ตัวเองพูดไม่เพราะกับคุณใหญ่
“………………………………………………….” คุณใหญ่เงียบ ไอ้ยอด ใจไม่ดี..
“อือ…งั้นแค่นี้นะ…ฉัน ก็ แค่…คิดถึงเธอ….ตู้ดๆๆๆ” เหี้ยๆ แล้ววางสายไปทำไมอะ…โกรธ ไอ้ยอดเหรอ…พูดเล่นอะ…ทีคุณใหญ่ ยังพูดกับไอ้ยอด แบบนี้ได้เลยอะ…คืออะไรอะ….
-------------------------------------------------------------
ว่าจะโทรกลับ…นิ้ว จิ้ม เบอร์ แล้ว ชักออก จะโทร ไม่โทร อยู่เป็นสิบรอบ…แต่สุดท้ายก็ไม่โทร…ก็ไอ้ยอดไม่ผิดอะ..คุณใหญ่แหละ ปัญญาอ่อน ทำตัวขี้งอน ขี้น้อยใจ ยังกะสาวน้อยแหนะ…. ไม่ไหวจะเคลียร์ ไม่สนแหละ…
ไอ้ยอด ลุก ขึ้น ปัดตูด สองสามที ตอนนี้ไอ้ยอด นั่งอยู่บนคันนา ใต้ต้นฝรั่งขี้นก …ก็ว่าจะไม่สน กะไปทำงานต่อ…แต่นะ ใจนะใจ.. ทำไมมันกังวลจังวะ ไอ้ยอด ไม่เคยเป็นแบบนี้เลยให้ตาย
ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย…ทั้งที่จริงๆแล้วดีใจแทบตายที่คุณใหญ่โทรมา…ก็แค่เขินหนิ …แต่ไม่คิดว่าคุณใหญ่ จะน้อยใจด้วยเรื่องเล็กน้อยแค่นี้… ไอ้ยอด อดไม่ไหวจริงๆ ยกโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง…
ถอดหงอบออกจากหัว…ดึงผ้าปิดหน้าออก… เสยหน้าม้าขึ้นหน่อยๆ แล้วก็…
แช๊ะๆ แช๊ะๆ
ได้มา 4 แอ๊ค … แล้วจิ้มเข้าไปที่ App Facebook เลือกรูปที่คิดว่าตัวเองแบ๊ว สุดติ่ง แล้วพิมพ์ บรรยายาย รูปไปว่า…
“ไม่เอา ไม่งอน… เหนื่อยจังเลย…มาช่วยทำนาหน่อยซิ…จุ๊บ จุ๊บ ” … เหะๆ ทำไปได้นะกู
ไม่ได้แท๊กใคร… แค่โพสสเตตัสเฉยๆ… แชร์ สถานที่ เป็น
# เถียงนาน้อยคอยรัก และกดโพสเลย….
เป็นไงหล่ะ… ไอ้ยอด ไม่ใช่ขี้ๆนะจะบอกให้… ไม่งั้น ไม่มีแฟนเป็นโหล… สับรางได้เป็น 10 ดอกนะ คริคริ บ่อยากสิพากย์ มันสิยาวววว 555555
ไม่ถึงอึดใจ…ก็มีหนุ่มหล่อมากดไลค์ให้ก่อนชาวบ้านชาวเมืองเค้า…. และเม้นให้ไอ้ยอดว่า..
Thanachat Kiattumrongkul : T_T ไอ้ยอด กดไลค์ ข้อความให้ แล้วก็เป็นอันจบการง้อ…หัวเราะชอบใจไปหนึ่งที…แล้วเดินหน้าเริด ไปช่วยน้องๆหว่านข้าว…อารมณ์ดีโคดๆ…ให้หว่าน จนถึงเย็นโดยไม่พัก ไอ้ยอดกะบ่บ่นเด้อ..บาดหนิ…. คริคริ….
------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้ เป็นตอนสั้นๆเนอะ....
อ่านกันไปก่อนนะจ้ะ .... พรุ่งนี้ คนเขียน จะกลับบ้านนอก อีกรอบ...ขับรถกันลืมตายอีกแว้วววว
อาจจะไม่ได้อัพเรื่อง ซัก 2-3-4-5 วัน หล่ะมั้งนะ...ฮ่าๆๆๆๆ
คิดถึง คุณใหญ่ นายยอด กันด้วยนะจ้ะ ผู้อ่านที่น่ารัก...ของ min min
แล้วเราจะกลับมา...
หัวข้อ: (เรื่องสั้น)”หล่อเพชฌฆาต” คุณใหญ่ ของ นายยอด (ตอนที่ 17 หน้า 13) 2/2/58 (อ่าน 111500 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก