พิมพ์หน้านี้ - (เรื่องสั้น)”หล่อเพชฌฆาต” คุณใหญ่ ของ นายยอด (ตอนที่ 17 หน้า 13) 2/2/58
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: min_min_min ที่ 03-07-2014 23:14:59
-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
เรียน ท่านสมาชิกทุกท่านทราบและโปรดดำเนินการอย่างเคร่งครัด
เรื่อง กฎกติกาและมารยาท
กรุณาอ่านข้อความข้างล่างที่แนบมาด้วยข้าล่างนี้ ด้วยความระมัดระวังยิ่ง
เพราะเป็นบรรทัดฐานที่พึงยึดและปฏิบัติตามอย่างไม่สามารถพิจารณาเป็นอื่นได้
หากผู้ใดฝ่าฝืน ทางเราจะดำเนินการลงโทษอย่างเด็ดขาดต่อไป
จึงเรียนมาให้ทราบโดยทั่วกัน
นับถือ
อิเจ้ โมดุเรเตอร์
-
ตอนที่ 1
“ยอด ทำไมยอดถึงช้านักหล่ะ เหลือยอดคนเดียวนะ ที่ยังไม่ส่งงานพี่หน่ะ ซุปคนอื่น เค้าส่งกันไปหมดแล้ว” ผมถอนหายใจเฮือก เป็นครั้งที่ร้อย
“ผมเหลือ ตัวเลขจาก แค่ 2 สาขาใหญ่ครับพี่ ผมส่งก่อนเที่ยงแน่นอนครับ” ผมตอบทำหน้าเซ็งๆ
“หึ ตลอดหล่ะ ทำอะไรให้มันไวๆหน่อย อย่าเป็นตัวถ่วงเพื่อน แค่นี้หล่ะ” แล้วพี่ท่านก็วางสายผมไป
บอกตรงๆ ว่า ถ้าเงินไม่ดี ผมไม่ทนทำอะไรขนาดนี้หรอกครับ…. งานที่หนักแสนหนัก เหนื่อยแสนเหนื่อย …ไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย ผมเคยมีแฟนครับ ก่อนผมจะมาทำงานที่นี้ คบกันมา 6 ปี ตั้งแต่สมัยเรียน แต่แล้ว พอผมเริ่มทำงานที่นี้ได้แค่ 3 เดือน เธอ ก็ทิ้งผมไป โดยให้เหตุผลว่า…. ผมไม่มีเวลาให้เธอ และผมมันจน
ถ้าผมไม่ได้ทำงานที่นี้ ผมคงเสียใจเพราะโดนแฟนทิ้งไปเป็นปี แต่ ผมทำแบบนั้นไม่ได้ เสียใจขนาดไหน งานผมก็ต้องเดิน ยอดขายผมต้องได้ เป้าผมต้องผ่าน มันทำให้ผม ไม่มีเวลาที่จะคิดถึงเรื่องอื่นเลย……
โดยมีผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายขาย อย่างพี่ นันท์ หรือ ผช.นันทชาติ เป็นตัวแปรหลัก ที่ทำให้ผม ไม่มีเวลามานั่งเสียใจเลย แม้แต่เวลา เมาให้ดับดิ้น ผมก็ไม่มี
วันนี้เป็นวันหยุดผม… แต่ พี่นันท์ ก้อ ยังโทรตามยอดขายกับผม ตั้ง แต่เช้าตรู่ ตรู่จริงๆ สำหรับคนทำงานห้างอย่างผม เข้างาน10โมงเช้า คุณๆ คิดว่าผมจะตื่นกี่โมงหล่ะ และอีกอย่าง คอนโดที่ผมอยู่ ก้อ อยู่ในโซนที่ผมรับผิดชอบดูแล ขับรถ 10-20 นาที ก็ถึงที่ทำงานแล้ว 8 โมงกว่าๆ นู้นถึงจะตื่น แต่พี่นันท์ ดันโทรมาหาผมตั้งกะ 6 โมงเช้า เพื่ออะไร เพื่อมาเร่งยอดผม ในวันหยุด ผมเซ็งมากบอกเลย
ไหนๆ ตาก็แจ้งแล้ว ผมเลยต้อง ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา แปรงฟัน โทรสั่งข้าว แล้วเปิด โน๊ตบุ๊ค เช็คยอดขายรายวันส่งพี่นันท์ ผมจะได้ไม่โดนพี่ท่านโทรจิกอีกผมก็ได้แค่ฝันลมๆ แล้งๆ เดี๋ยวพอผมส่งงานนี้ เดี๋ยวพี่แก ก็มีเรื่องนั้นนี้นู้น มาจิกผมอีกเหมือนเดิม คงทั้งวันแหละ ไม่เป็นอันทำอะไรหล่ะผม คิดแล้วก็เซ็งจริงๆ ….
มัวแต่เหวี่ยง ลืมแนะนำตัวนะครับ ผมชื่อ ยอดชาย ครับ เรียกสั้นๆง่ายๆ ว่า Sup.ยอด เป็น ชื่อตำแหน่งอย่างย่อ และ ชื่อเล่นผมหน่ะครับ แฮะๆ ก็ย่อมาจาก Supervisor หน่ะครับ ผมเป็น sup. ตั้งแต่อายุยังน้อย ผมเริ่มมาจากพนักงานขายและ ไต่เต้า ทำยอดขายดีเด่น จน ผช. นันทชาติ ให้ผมเลื่อนขึ้นเป็น Supervisor ทั้งที่ผม อายุ แค่ 23 ปีเอง ถือว่าน้อยมาก สำหรับ วงการนี้ บริษัทผม เป็น บริษัท ขายกล้องครับ มีหลายร้อยสาขา ทั่วประเทศ ผมดูแลในส่วนโซน ปริมณฑล รอบนอก ดูทั้งหมด 20 สาขา ก็มีทั้งสาขาใหญ่ ยอดขาย 6-7 ล้าน ต่อเดือน ไปจนถึง ยอด ไม่ถึงแสน ต่อเดือน
เมื่อ 5 ปีก่อน ผมเรียนจบ ปวส. ช่างไฟฟ้า จากวิทยาลัยเทคนิค ชื่อดัง จากจังหวัดทางภาคอีสาน พอเรียนจบ ผมก็มาหางานทำในกรุงเทพ ผมจำได้ว่า วันนั้น ผมพึ่งขึ้นมากรุงเทพ และ พี่โจ รุ่นพี่แถวบ้าน ที่ผมมาอาศัย อยู่ด้วย แกได้พาผมไปเดินซื้อของ ที่ Lotus ผมเดินไปเจอใบประกาศรับสมัครงาน ที่ติดอยู่ที่หน้าร้านขายกล้อง พี่โจ จึงเข้าไปสอบถามกับพนักงานในร้านให้ และ…. วันต่อมาผมจึงเข้าไปเขียนใบสมัคร สัมภาษณ์งาน นับจากวันนั้น ผมจึงได้เข้าทำงานที่นี้ เป็นเวลา 5 ปีแล้วครับ….3 ปีแรก กับการเป็น พนักงาน และ 2 ปีสำหรับ การเป็น Supervisor
3 ปี ที่ผมเป็นพนักงาน ผมขยัน ทำงาน เพราะ เงินเดือนน้อยครับ แค่เดือนละ 9,000 บาท ผมอยู่ได้นะ เพราะ ค่าห้อง ก็แค่เดือนละ 1,200 เอง หารกับพี่โจ แต่ผมได้จากค่าคอม ฯ ได้เดือนละ เป็น หมื่นเชียวนะคุณ เบ็ดเสร็จ เดือนๆ หนึ่ง ผมได้ไม่ต่ำ กว่า 20,000 รายได้ดีเลยนะครับ เพราะ เงินที่ได้ มันขึ้นอยู่กับความขยันของเราเอง ผมทำงานที่นี้อยู่ หนึ่งปี แฟนผมก็เรียนจบ (ปวส) และ ได้ มาหางานทำที่กรุงเทพฯ เหมือนกัน เธอก็มาอยู่กับผมนี่แหละครับ ผมจึงต้องขยับขยาย ย้ายออกมาจาก พี่โจ แต่ก็อยู่หอ เดียวกันนั่นแหละ
พ่อแม่ ของ ทั้งผม และ จอยทราบกันดีเรื่องที่ผมสองคนอยู่ด้วยกัน ท่านก็ไม่ว่าอะไร ท่านต้องการให้ผมกับจอย แต่งงานกัน แต่ผมยังไม่พร้อมอะนะครับ ตอนนั้น ผมอายุแค่ 21 ปีเองนะ จอยก็ยังเด็ก แม่ผมจึง ไปขอหมั้นจอยไว้ก่อน เมื่อผมพร้อมจริงๆ ค่อยแต่ง ….
อะไร อะไร มันก็เกิดขึ้นได้อะนะครับ จอย ได้งานเป็นพนักงานขายเครื่องสำอางในห้าง แต่งหน้า แต่งตัวสวย..ทุกวัน…แล้วจอยก็เป็นคนสวยด้วย สังคมที่เปลี่ยนไป ทำให้จอย ที่น่ารักของผม เปลี่ยนไปเช่นกัน… จอย ใช้เงินเก่งขึ้น เธอเคี่ยวเข็ญให้ผมซื้อ รถยนต์ เพราะ เพื่อนๆที่ทำงานของเธอ มีรถใช้กันทุกคน ….
ถามว่าตอนนั้น ผมอยากได้ไหม ไม่หรอกครับ ผมคิดว่ามันไม่จำเป็น แต่สำหรับจอย เธอซีเรียสมาก … จอยให้ผมเอาเงินเก็บของเรา ที่ผมเก็บไว้เป็นค่าสินสอด นั่นแหละ ครับ ไปดาวน์รถ เพราะ ผมรัก และตามใจจอยมาก ผมจึงยอม และรถคันนั้น จอยก็ขอเป็นชื่อเธอเป็นเจ้าของรถ ผมก็โอเค ไม่ได้ว่าอะไร เพราะยังไง เราก็ต้องแต่งงานเป็นสามีภรรยา กันอยุ่แล้ว… จอยดูมีความสุขขึ้น ผมก็ดีใจ
ผมกับจอย อยู่ด้วยกันมา 2 ปี โดยที่ผม ไม่มีเงินเก็บเลย ผมรู้สึกแย่มาก เพราะ พ่อแม่ ของจอยเริ่มเร่งผมแล้ว แต่เงินสินสอดผมไม่มี และ ผมเก็บเงินไม่ได้ ค่าใช้จ่ายทั้งหมด รวมถึงค่าผ่อนรถ เดือนละ 8,000 กว่า ผมเป็นคนจ่าย สำหรับจอย เงินเดือนจอย แทบไม่พอใช้ จอยแต่งตัวเก่งขึ้น ใช้แต่ของแพงๆ บางเดือนก็ไม่พอใช้ ต้องขอผมอยู่บ่อยๆ ผมพยายามเตือนจอยหลายครั้ง เราทะเลาะกันบ่อยขึ้น ทะเลาะกันที จอยก็ขับรถหนีไปอยู่กับเพื่อน
จนเมื่อ พี่นันท์ ขาดซุป ในเขตปริมณฑลรอบนอก แกจึงทาบทามผม ตอนแรก ผมก็ไม่ยอมหรอกครับ เพราะผมหน่ะอยู่แบบนี้ ผมก็สบายตัวสบายใจดีอยู่แล้ว ไม่อยากวุ่นวาย รับผิดชอบอะไรมากมาย แต่พอผมเห็นการใช้จ่ายเงินของแฟนตัวเอง ผมก็คิดว่า ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป … ผมต้องมีการกู้หนี้ยืมสินเข้าซักวัน…..
และอย่างที่ผมเกริ่นๆไว้ แค่ 3 เดือน ที่ผมมาเป็นซุป จอย ก็หอบผ้าหอบผ่อน หนีไป พร้อมรถหนึ่งคัน จอยให้เหตุผลกับผมว่า… อยู่กับผมไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เวลาก็ไม่มีให้ เอาแต่ทำงาน จน ก็จน เธออยากไปเที่ยวนู้นเที่ยวนี้ บ้างแต่ผมก็ไม่ยอมพาไป พาไปอย่างมากก็แค่ ทะเลแถวๆบางแสน พัทยา เธออยากไปเที่ยว เชียงใหม่ ภูเก็ต เหมือนเพื่อนๆเธอบ้าง แต่ผมมันจนไงครับ ให้เธอไม่ได้ เธอจึงทิ้งผมไป ….เศร้าเนอะ… มันก็แค่นั้นแหละครับ…
มันเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้ผมไม่เป็นอะไรแล้ว ตำแหน่งที่สูงขึ้น ทำให้ผมมีรายได้เพิ่มขึ้น เวลาที่ผ่านไปทำให้ผมเก่งขึ้น บริหารงานได้ดีขึ้น 3 เดือนแรก ผมยังไม่รู้แนวครับ แต่หลังจากแฟนทิ้งไป ผมเริ่มลำบาก เพราะ ผมต้องใช้รถยนต์ในการเข้าตรวจสาขาต่างๆ ที่อยู่ห่างกันมาก วันหนึ่ง วันนึง ผมต้องเข้าตรวจ 3 สาขาถึงจะทัน… ซึ่งพอไม่มีรถผมก็แย่ …
แต่ผมก็ลำบากได้ไม่นานหรอกครับ พอผมเก่งขึ้น กับตำแหน่งใหม่ ที่ใหญ่ขึ้น และ ตัวคนเดียว ไม่ต้อง รับผิดชอบใคร ผมใช้เวลาเก็บเงินแค่ 3 เดือน ผมก็มีเงิน ดาวน์รถ คันใหม่แล้วแหละครับ Toyota Yaris รุ่น ล่าสุด ตัว ECO Car คือรถ ของผม ผมเลือกรถ ECO car เพราะ มันเหมาะ กับการทำงานของผมดี ขับในเมือง ขับบ่อยๆ ประหยัดน้ำมันดีด้วย พอผมมีรถ อะไร อะไร ก็ง่ายขึ้นเร็วขึ้น รายได้จากค่าคอมฯ ผมก็มากขึ้น ปี ครึ่ง กับตำแหน่งใหม่…ผมกู้เงินธนาคาร ซื้อ คอนโดเล็กๆ ห้องหนึ่ง ผ่อนเดือนละหมื่นกว่าบาท มีเงินเก็บก้อนหนึ่ง แค่นี้ชีวิตหนุ่มโสด อย่างผมก็Happy แล้วแหละครับ…อย่าว่าแต่เชียงใหม่ภูเก็ต เลยครับ เกาหลี ญี่ปุ่น ผมก็พาจอยไปได้ ถ้าเป็นผมในตอนนี้อะนะ….
แต่ตอนนี้ผมกำลังมีปัญหาครับ…
ผมกำลังจะออกจากงานครับ ผมเบื่อ ผมเหนื่อย เพราะ รายได้ที่มากขึ้น ทำให้เวลาผมน้อยลง แทบจะตลอด 24 ชม ที่ผมต้องเครียดเรื่องงาน วันหยุด เหมือนไม่ได้หยุด ทำให้ผมล้า….
และที่สำคัญ ประธานบริษัท ผม อ๋อ ต้องบอกว่า “ว่าที่สินะครับ” ท่านช่างเป็นคนหนุ่มที่ไฟแรงดีเหลือเกินครับ,,,, Sup.หลายๆ คน ตั้งฉายาให้ว่าที่ท่านประธานที่เคารพยิ่งของพวกผมว่า,,,,, “หล่อเพชฌฆาต”
-
ตอนที่ 2
อย่างที่เกริ่นๆไว้ครับ ผมกำลังมีปัญหา เมื่อต้นเดือน ตอนเข้าประชุมประจำเดือนกับท่านประธาน อยู่ดีๆ ฟ้าก็ผ่าลงกลางกบาลไอ้ยอด
“ยอด พีต้องพูดตรงๆนะ คือ … คุณใหญ่…” แล้วพี่นันท์ ก็เงียบ ถอนหายใจเฮือกๆ
“อะไรพี่” ให้เคลียร์ อย่าลีลา อยากพูดไปแบบนี้ แต่… ไม่กล้าอะ
“คุณใหญ่…เค้าบอกพี่ว่า อยากให้..เอ่อ ยอด…ลงเป็นพนักงานเหมือนเดิม” คืออะไรฟะ ไอ้ยอดงง นะ
“คือไรอะพี่ ผมไม่เข้าใจหว่ะ” ทำหน้ามึนๆ แบบงงๆครับ
“ยอด ก็รู้หนิ ว่า บริษัท เรากำลังจะเปลี่ยนมือ… บอสใหญ่ ท่านประธานของเรา จะวางมือ คุณใหญ่ จะขึ้นดูอย่างเต็มตัว” อันนี้ ผมทราบดี แล้วมัน ยังไง วะ ครับ ผมมองหน้าพี่นันท์ กระบอกตาร้อนผ่าวๆ
“เฮ้อ ยอดเอ้ย… เองมันก็นะ… เองมันเก่งยอด ในเรื่องงานขาย…ในเรื่องสเป็คกล้อง เองเป็น พนักงานเกรด A แต่เอง… มันช้า เรื่องงานเอกสาร การบริหารงาน คุณใหญ่เค้าเห็นว่า เอง มันเด็กไป…หน้าตาเองมันดูไม่น่าเชื่อถือ ดูไม่เข้มงวด . บริหารงานไม่เป็นไอ้ยอด… แต่เค้าเสียดายฝีมือเอง… เค้าอยากให้เอง ลงไปเป็นพนักงาน อยู่สาขาใหญ่คอยขายของ….. แล้วให้คนอื่น ที่เค้ามีความสามารถด้านบริหาร มารับตรงนี้แทนเอง …..ไอ้ยอด …เฮ้ย ไอ้ยอด… แม่งเอ้ย ร้องไห้ ทำไมวะ… ชีวิตเอง ไม่ได้จบสิ้น เพราะไม่ได้เป็น Sup.หรอกนะไอ้ยอด” ผม ไม่รับรู้ด้วยซ้ำ ว่าต่อจากนั้น พี่นันท์พูดอะไรต่อบ้าง
น้ำตาผมมันไหลบ่าออกมา แบบ สุดจะกลั้นจริงๆ ตอนโดนแฟนทิ้ง ผมยังไม่มีน้ำตาซักหยด แต่นี้ มันคือ อะไรวะครับ ผมทำงานที่นี้ ผมทุ่มเท ผมซื่อสัตย์ จากที่ไม่รู้อะไรเลย จนทุกวันนี้ ผมก็ไม่ได้หลงตัวเอง ผมเป็นมือ อันดับต้นๆของบริษัทด้วยซ้ำ ถึงผมจะ แค่ 24 ย่าง 25 แล้ว การที่ผมหน้าตาแบบนี้ นิสัยแบบนี้ มันยังไง ผมบริหารงานไม่เป็น ไม่ได้ตรงไหน เค้าเอาอะไรมาวัดผม
“พี่นันท์ แล้วคุณใหญ่ เค้า วัด ผมจากอะไรอะพี่… ยอดขาย ผมเหรอ ยอดZone ผมไม่เคยตกนะพี่ ค่าคอมฯ ผมก็ได้เยอะกว่า Sup. โซน อื่น อยากให้ขายอะไรลูกน้องผม ก็ทำได้หมด …. ปัญหา มันอยู่ตรงไหนพี่… พี่ช่วยบอกผมหน่อย “ น้ำตายังไหล ผมไม่คิดจะเช็ดมันด้วยซ้ำ
ไม่ใช่ว่าผม จะลงเป็นพนักงานไม่ได้ ยังไงก็ได้อยู่แล้วสำหรับผม…. แต่ที่ผมร้องไห้ เพราะผมเสียใจ เสียความรู้สึก ผม …. ที่ผ่านมาผมทุ่มเท ให้บริษัทนี้ไปเพื่ออะไร…. ผมไม่เคยโดนคุณใหญ่ตำหนิเรื่องงานเลย ตอนประชุม Sup.กัน ไม่เคยเลยซักครั้ง แล้วเหตุผลจริงๆ มันคืออะไร….
“ยอด พี่เคยเตือน ยอดแล้ว… เรื่องการวางตัว…. คุณใหญ่…. เค้าต้องการคนเก่ง คนที่รูปลักษณ์ภายนอก ดูดี ดูเป็นผู้นำ จริงๆ ไม่ใช่…อย่างยอด อย่าง กุล ปอย หนิง และณดล” ผมอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
คงไม่ใช่ผม คนเดียว ที่โดน เพื่อนๆ อีก 4 คนก็โดนไปด้วย Sup. ทั้งหมด 25 คน ทั้งประเทศ โดนตัดไป 5 ซินะ ทั้ง 4 คนรวมผมด้วย เป็น 5 ล้วนเป็น ซุป ที่ทำงานตรงนี้ ไม่ถึง 2 ปี ถือว่า ยังใหม่อยู่… และแต่ละคน ก็ อายุไล่เลี่ย กับผม ดูเด็กๆ แต่ นี้นะหรือ คือ เหตุผล ที่คุณใหญ่ เค้า คัดพวกผมออก… ให้ลงเป็นพนักงานเหรอ…..ผมไม่ยอม
“…. เค้าจะให้ผมลงเมื่อไหร่” ผมถามกลับ ตาจ้องพี่นันท์เขม็ง น้ำตาหยุดไหลแล้ว มันย้อนกลับลงไปท่วมท้นในใจ
“สิ้นเดือนนี้เลยยอด…ยอดโอเคนะ… จะลงสาขาไหนบอกนะ… เก่งๆอย่างยอด ต้องอยู่สาขาใหญ่เท่านั้น……..? หือ อะ….” ผมยกมือขวาขึ้น ห้ามพี่ยอดไม่ให้พูดต่อ
“ผมไม่ลงครับพี่…….. ผมขอลาออกละกันนะครับ…. ในเมื่อ คุณใหญ่ เค้าเห็นว่าผม ไม่เหมาะ…. ผมก็คงไม่เหมาะจริงๆ…ในระหว่าง เดือนนี้ ผมจะทำให้เต็มที่แล้วกันนะพี่… ขอบคุณมากครับ ที่ดูแลกันมา … ผมขอตัวนะพี่ เดี๋ยว พรุ่งนี้ เขียนใบลาออกให้…. “ ผมลุกขึ้นยืน โดยเร็ว ก่อนที่พี่นันท์ จะพูดอะไรอีก
“และก็นะครับพี่นันท์… ผมก็มีศักดิ์ศรี ของผมเหมือนกัน…ถึงมันกินไม่ได้ แต่เท่ห์หว่ะพี่…. ผมไม่ใช่คนไร้ความสามารถถึงขนาดจะต้องยอม …. เค้าไปซะทุกเรื่อง “ ว่าจบก็เปิดประตูห้องประชุมเล็ก แล้วออกไปเลย
ผมเดินเข้าห้องประชุมอีกห้อง ที่ติดกัน เดินเข้าไปคว้า สัมภาระ ของตัวเอง แล้วเดินออกจากห้องประชุม ผมไม่ได้สนใจ สายตาของเพื่อนๆ อีก เกือบ 20 คนที่นั่ง นิ่งๆ อึ้งๆ กับหน้าตาเปื่อนน้ำตา และ อาการหน้าตาบอกบุญไม่รับของผม
ผมเดินถือ สัมภาระ ประกอบด้วย เป้ หนึ่งใบ และจำพวกของฝาก ที่Sup.ต่างจังหวัด ไม่ว่าจะ เหนือ อิสานและใต้ ได้ซื้อมาฝาก เพื่อจะเอาไปเก็บในรถ
และก่อนที่จะถึง รถไม่กี่ก้าว ผมก็เจอ… คนที่ทำให้ผมรู้สึกปั่นป่วนในอารมณ์ หน้าชา ใจชา น้ำตาไหลพรากๆเมื่อกี้ .. ที่กำลัง เปิดประตู ลงมาจากรถเบนซ์สปอร์ต สีดำเงาวับ ที่จอดติดกับรถ ECO car ของผม พอดี
ด้วยของเต็มไม้เต็มมือ ผมจึงไม่สะดวกที่จะยกมือไหว้ ถึงจะไม่พอใจ เจ้าของรถขนาดไหน แต่ผมก็ทำอะไรมากไม่ได้ ผมจึงได้แต่ส่งยิ้มจางๆ ไปให้
คนที่ได้ฉายา “หล่อเพชฌฆาต “ เหลือบตามองผม นิดหนึ่ง ผมเห็นเค้าชะงักเล็กน้อย แล้วพยักหน้าให้ผมนิดๆ แล้วเดินผ่านผมไป ผมได้แต่ยืนนิ่งอึ้ง อยู่กับที่……
ไอ้ประโยค ที่พี่นันท์บอกกับผมว่า,,, คุณใหญ่เห็นผมไม่เหมาะ เพราะผม ดูเด็กไปหน่ะ มันยัง คุกรุ่นอยู่ในใจ ผมไม่ตายหรอกนะครับ คุณใหญ่ ถ้าผมจะออกจากที่นี้ ลาก่อนครับ ชาติหน้าฉันท์ใด ก็อย่าได้เจอกันอีกเลย
พวกคนประเภท ประเมินคนจาก รูปลักษณ์ภายนอก ไม่ได้มองกันที่ผลงาน แบบนี้ ผมก็ไม่อยากจะร่วมงานด้วยเท่าไหร่หรอก ถึงจะเสียดาย เสียใจ แต่ไม่แคร์หรอกครับ…. เพราะ ผมถือว่า ผมก็เก่ง พอตัว…..
ผม กดสัญญาณ เปิดรถ แล้วโยน ของทุกอย่าง เข้าไปในรถ เปิดประตูเข้าไปประจำที่ตำแหน่งคนขับ แล้วปรายตา มองเจ้าสปอร์ตคันหรูที่จอด อยู่ข้างๆ อยาก เอาอะไรไปขูดให้ได้แผล ซักแผลสองผล .. แต่ความเป็นจริงแล้ว
ผมทำได้แค่ ขับรถ ถอย ออกจากซอง อย่างแรง ด้วยความโมโห…. ผมจะไม่กลับมาที่นี้อีก……จริงๆ….บอกเลย
และ ด้วย เหตุการณ์ ณ วันประชุม ทำให้ผม ต้องมานั่งทำงานในวันหยุด แบบนี้ไงหล่ะครับ พี่นันท์ เริ่มเยอะกับผม มากขึ้น แต่จริงๆ ผมว่าไม่หรอก พี่นันท์ แก ก็เป็น ของแก แบบนี้มาตั้งนานแล้ว … มีแต่ผม เท่านั้นแหละครับ …ที่ความรู้สึกเปลี่ยนไป ผมเริ่มรู้สึก รับไม่ได้ กับ อาการจิก ยังกะ ไก่ ของพี่นันท์ แก โทรหาผมหลังจาก เกิดเหตุการณ์ น้ำตานองหน้าผมวันนั้นว่า
“ พี่ไม่อยากให้เองออกนะ ไอ้ยอด ทำงานต่อไป เถอะ เอง ทำยอดให้โต ทำงานให้เต็มที่ เดี๋ยว พี่คุยกับ คุณใหญ่ให้อีกรอบ”
“ไม่เอาแล้วพี่ ผมเบื่อ ช่างเหอะ ผมไม่สนแล้ว เดี๋ยว แสกน ส่งใบลาออกไปให้ละกัน เซ็นให้ด้วย”
ผมตอบแกไปแบบนั้น แล้วก็เป็นอันจบ จริงๆ ผมยังไม่รู้เลยนะ ว่าจะไปทำงานอะไรต่อ แต่ จะให้เปลี่ยนใจคงไม่ หลังจากผ่านเหตุการณ์วันนั้น นี้ก็กลางๆเดือนแล้ว พอยิ่งใกล้วันที่ผมจะออก มาก เท่าไหร่ พี่นันท์ ก็ยิ่ง อาการหนักครับ วุ่นวาย เวิ่นเว้อ ยืดเยื้อ กับผม อยู่ได้ จนผม เริ่มจะทนไม่ได้แล้วตอนนี้..........
:mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5:
-
ได้ใจเลยค่ะ อย่าไปยอมมีความสามารถต้องเอาออกมาใช้
แย่มากมองคนที่ภายนอก แบบนี้บริษัทก็คงเจอแต่คนหน้าตาน่าเชื่อถือแต่งานออกมาแย่แทนน่ะสิ
รอติดตามๆเรื่องน่าสนใจแท้~
-
มาต่อเร็วๆนะคะ ชอบ
บอกตามตรง ถ้าเจ้านายงี้นะ ก็ขออกเหมือนกัน ไปตายเอาดาบหน้า
เพราะคนที่น่าตาน่าเชื่อถือบางคน มันไปเป็นพวกโจรลักกินขโมยกินก็มี แล้วเอาอะไรมาวัด
คนแก่ๆๆๆบางคนดูภูมิฐาน ดูดี แต่แม่
บางทีชั่วร้ายกว่าเด็กอมมืออีก ยิ่งแก่ ก็ยิ่งมากประสบการณ์ในการประจบ
แต่การณ์งายถดถ่อย มัวแต่เอาเวลาไปเรีย และใส่ร้ายคนอื่น
:z3:
-
ตอนที่ 3
“พี่ยอด พี่ยอด พี่ยอด” ผมเงยหน้าขึ้นจาก Samsung galaxy Note 10.1 ที่กำลังจิ้มๆ ก้มๆ เงยๆ ดูโปรโมชั่น ที่น้องสาขาติดไว้กับตัวสินค้าหน้าร้าน ว่าถูกต้องหรือไม่
“ไรวะ หนึ่ง” ไอ้เจ้าหนึ่ง เป็นพนักงานขายที่สาขาผมครับ
สาขานี้เป็นสาขาใหญ่ ยอดขาย 8 ล้านต่อเดือน ผมเลยต้อง ละเอียดนิดนึง
“พี่ยอด เมื่อกี้ ผมเห็น เหมือน คุณใหญ่เลยหว่ะพี่… แว้บ ๆ อยู่ฝั่งนู้น “ ผมหันขวับ ไปตามสายตาที่ไอ้เจ้าหนึ่งมันเหลือบๆไป
“เฮ้อออ” แต่ก็ไม่เห็นไรครับ
แต่ผมมั่นใจว่า ไอ้หนึ่ง มันไม่ได้มั่วนิ่มหรอก พักนี้ คุณใหญ่ ออกตรวจโซนผมครับ… เมื่อวาน สาขาเล็กผม ก็โดนไป
โดนด่ายับ น้องติดโปรผิด ….
“อือ ช่างเถอะ.. พี่ไม่อยากใส่ใจไรมากละ… ไปซื้อไรให้กินหน่อยปะ หนึ่ง …เงินอยู่ในกระเป๋าไปหยิบเลย…” แล้วผมก็เลิกสนใจ “คุณใหญ่” ของไอ้หนึ่ง โดยฉับพลัน
ผมเบื่อจริงๆนะครับ ผมแค่รอ วันสิ้นเดือน เท่านั้นเอง จะได้จบๆกัน ตอนนี่ ก็แค่ ทำงานตามหน้าที่ครับ ใจหน่ะ ไม่มีแล้ว หมดใจตั้งแต่วันประชุม แล้วครับ…. ทำงานตามหน้าที่ หนึ่งทุ่มปุ๊บ ออกแล้ว ไปเที่ยวสนุกสนานกับเพื่อน กินเหล้า กินเบียร์กับเพื่อนบ้างตามประสา เพราะก่อนหน้านี้ เกือบ 2 ปี กับตำแหน่งใหม่ ไอ้ยอด แทบนับครั้งได้ ที่จะไปเที่ยวกับเพื่อนๆ
“พี่กินไร” ไอ้หนึ่ง มันถือแบงค์ 500 มาโบกๆที่หน้าผม
“เหมือนเดิม” ตาจ้อง note 10.1 ปากก็บอกมันไป
“ที่เหลือ …. จัดนะ อิอิ” ผมตวัดสายตามองไอ้ตัวดี ลูกน้องผู้ประเสริฐ ของผม
“อุ้ย น่ากลัว จังเบยยยย… อย่าทำตาดูดิว้า…. ล้วกเพี๋ยะ …. หมดหล่อกันพอดีอะ 55555” สาดดดด แล้วมันก็เดิน เขย่งก้าวกระโดด เหยงๆ ไปเลย
ไอ้หนึ่ง เห็นมันบ้าๆ บอๆ แบบนี้ แต่มันเก่งนะครับ พูดจาสุภาพ บุคลิกดี … มันอายุเท่าผมแหละครับ แต่ด้วย ผมเป็นหัวหน้ามัน มันจึงเรียกผมว่า… พี่ได้อย่าง สนิทใจ และอีกอย่าง คือ ผมเป็นคน รับสมัคร เป็นคนสัมภาษณ์ และ เป็นคนที่สอนกล้องมันเองกับมือ…. พอผมคิดว่ามันมีแวว ผมก็ย้าย มันขึ้นสาขาใหญ่เลย ….
จากหนุ่ม โรงงาน ….(มันเคยทำงานเป็น ช่างซ่อมเครื่องจักรในโรงงาน) หน้าตาพอไปวัดไปวาได้ … พอได้ขึ้นห้างใหญ่..รายได้ต่อเดือน หลายหมื่น จากไอ้หนึ่ง กลายเป็นคุณหนึ่ง เลยทันที อิอิ….. มันหล่อนะครับ …. ตัวสูงใหญ่….ผิวเข้มหน้าคม ตามแบบฉบับ คนใต้แท้ๆ….ถ้ามันอยู่นิ่งๆ จะหล่อเวอร์… ขายของให้ลูกค้า เสียงนุ่มมาก น่าเชื่อถือ..สไตร์เดียวกันกับผม (ก็ผมสอนมันมา) ลูกค้าสาวๆ นี้ เคลิ้มเลยครับ เวลา มันพรีเซนส์ ขายของ ลูกค้าเสมือนโดนสะกดจิต มันแนะนำอะไรไป ซื้อหมด… ไอ้หนึ่ง จึงเป็นมือหนึ่ง ของผม ไม่เก่งสเป็คกล้องมาก แต่ขายเก่งเวอร์
ผมมีสาขาใหญ่อยู่ 4 สาขา คือ สาขา ที่มียอดขาย 6 ล้านขึ้น มีพนักงานเก่งๆ แบบไอ้หนึ่ง อยู่ 4 คน รวมไอ้หนึ่งด้วยอะนะครับ ผู้ชายล้วน ไอ้แบงค์ ไอ้แมน และ พี่หน่อง พี่หน่องกับผม เข้างานพร้อมกัน ปฐมนิเทศ พร้อมกัน เป็นพนักงานเกรด A เหมือนกัน สนิทกันมาก พอผมมาเป็น ซุป ดูแลแก เราจึงเข้ากันได้ง่าย แกเชื่อผม แกศรัทธาในตัวผม แกไม่คิดว่า ผมเด็กกว่าแก เป็น 10 ปี แกคิดแค่ว่า ผมเก่งกว่า ผมเป็นหัวหน้า แกจึงทำงานให้ผม ได้แบบ ด้วยใจจริงๆ
เมื่อก่อน ตอนเป็นพนักงาน พวกเราไปเที่ยวกันบ่อยๆ ไปเที่ยวในที่นี้ ก็อย่างที่จอย แฟนเก่าผมตัดพ้อผมแหละ ก็ไปกันแค่ ใกล้ๆ พัทยา บางแสน เขาใหญ่ แค่นั้น ไปถ่ายรูปกัน ….. แต่พอผมเป็นซุป 2 ปีมาแล้ว ผมไม่ได้ไปเที่ยวไหนกันอีกเลย
เวลาพี่ๆ เค้าไปถ่ายรูปก็ชวนผมนะ … แต่ ผมไปไม่ได้ไง งานผมเยอะ … และผมก็ไม่มีอารมณ์เที่ยวด้วย … เฮ้อ…..
หลังจากออกจากงาน ผมคงมีเวลามากขึ้นนะครับ….
“เป็นไงบ้างครับ คุณยอด”
“เฮ้ย” เชี้ย ตกใจครับ
อยู่ๆ ก็มีเสียงนุ่มๆ มาพูด อยู่บนหัว….ไอ้ยอดหันควับเลย…. เจอลูกกระเดือก เต็มๆลูกกะตา ถอยหลังไป สองก้าวเลย
ตกใจ… ใกล้ไปปล่าววะ… พอได้ที่ ก็เงยหน้าขึ้นมอง มือไม้อ่อน กันเลยครับ …พูดไม่ออกเลยไอ้ยอด
“ว่าไงครับ … ลูกค้า เยอะเหมือนกันนะครับ” เอ่อ ไอ้ยอดยังเอ๋อ อยู่ครับ เสียงนิ่งและดุมากกกก
คือถึงผมจะทำงานที่นี้มา 5 ปีแล้วก็จริง แต่ คุณๆ ครับ ผมไม่เคย ได้พูดคุย อะไรกับ “ว่าที่ท่านประธาน” แบบ ใกล้ชิดขนาดนี้เลยนะครับ อย่างมากก็แค่ นั่งในที่ประชุมมีเพื่อนๆซุป และ ผช อยู่ด้วย แค่นั้นเอง แต่นี้… ตาต่อตา กันเลย
หล่อ นะครับ หล่อมาก หน้าใสกิ๊ก ปากแดงเชียว ผมมั่นใจ ว่าคุณใหญ่ ไม่ได้ทาลิปสติกแน่นอน จมูกโด่ง สวย และตา อุ้ย ตาคมเฉี่ยว ดุ และ ตาคมๆนั้น กำลังจ้องผมอย่าง เอาเรื่อง
สัด ไอ้ยอด แทบกองลงกับพื้น ถึงจะปากดีแค่ไหน แต่ก็ไม่ไหวนะครับ ผมยังเป็นลูกน้องเค้าอยู่นะ…
แววตาคุณใหญ่กำลัง เริ่มหงุดหงิดแล้วครับ เอาละเว้ย…ระเบิด อย่าพึ่งลงหัวไอ้ยอดนะเว้ยเฮ้ยยยยย
“เอ่อ … ครับ แฮ่ม” ผมกระแอม กะไอ เรียกสติสตัง ตัวเองให้กลับเข้าร่าง
ไม่ได้นะไอ้ยอด อย่าลืมว่า เค้าว่าเอง ว่ายังไง … อย่าทำให้เค้าดูถูกเอาได้
“ก็มีมาเรื่อยๆ นะครับ คุณใหญ่ ไม่ได้ เยอะ ตลอด น้องๆ ผม รับมือได้ครับ ลูกค้าไม่ได้เข้ามาทีเดียว พร้อมกัน ก็อย่างที่เห็น น้องๆ ก็พอมีเวลาไปทานข้าวบ้าง” ผมรวบรวมสติได้ ก็พุดเสียงนิ่งๆ สุภาพๆ
ในระหว่างที่พูด ก็เงยหน้าสบตาคุณใหญ่ตลอด เพื่อให้เค้ารู้ว่า… เมื่อกี้ แค่ตกใจ ไม่ได้กลัวคุณนะ ไรงี้ จริงๆ คือ ไม่กลัวหรอก แต่ “กลัวมากก” ต่างหาก แฮะ
“อืม” เค้าเปล่งเสียงออกแค่นั้น
แล้วเดินเข้าร้าน ไปช้าๆ มองดูนั้น นี่ พอ ลูกน้องผม ในร้าน เห็นคุณใหญ่ เดินเข้าไปก็ ยกมือหวัดดีกัน พรึบพรับ ลูกค้าที่นั่งๆ ยีนๆ อยู่ในร้าน 4-5 คนก็หันมามองเค้า…. คุณใหญ่ … อาตี๋ใหญ่ ของเฮียเล้ง ท่านประธานคนปัจจุบัน ….ลุค มาเฟีย ตัวพ่อ .
คุณใหญ่ เป็นคนบุคลิก ดีล้ำเลิศ ครับ ตัวสูง ใหญ่ ผิวขาว จั้ว น่าเจี๊ยะ (เฮ้ย ไม่ใช่ละ) วันนี้คุณใหญ่ แต่งตัวแบบหล่อเวอร์ จะดูดีไปไหน ….เสื้อ เชิต สีดำ แขนยาว พับ แขน ไว้แค่ศอก กางเกง สแลคสีเทาๆ รองเท้าหนังสีดำเงาวับ ลุค มาเฟีย ดีๆ นี่เองครับ… เปลี่ยนอาชีพ ยังทันนะครับ “ว่าที่ท่านประธาน” หึหึ
ผมนายยอดชาย พอมอง คุณใหญ่ แล้วก็ได้แต่อึ้งครับ… คือยังไงดีหล่ะ ผู้ชายคนนี้ เค้าดูดีทุกกระเบียดนิ้ว….สมกับตำแหน่งหน้าที่ การงานของเค้าแหละ …
แล้วผมก็ย้อนกลับ มาดูตัวผม….”คุณใหญ่ เค้าบอกว่าเองเด็กไป รูปลักษณ์เอง มันไม่น่าเชื่อถือ” …..
ผมที่ตอนนี้ แต่งตัวเหมือนเดิมทุกวัน … แต่งตัวในแบบที่ผมคิดว่า เหมาะสม และ คล่องตัวที่สุด ดูดีที่สุด แล้ว ยังเทียบไม่ติดขี้เล็บ คุณใหญ่เลย ……
เสื้อเชิต ลายส้มขาว พับไว้แค่ศอกเหมือนคุณใหญ่ เหน็บชายไว้ในกางเกงยีนส์สีดำ คาดทับด้วยเข็มขัดสีเดียวกัน รองเท้า ผ้าใบสีน้ำตาลดำ ….ที่แขนซ้าย มีนาฬิกา G-Shock สีดำคาดอยู่ …
ส่วนสูง 175 เซ็น ที่ผมภูมิใจนักหนา เทียบไม่ติดเลย กับ คนที่เดินหล่อ อยู่ข้างหน้าผม…. ผมมองได้แค่คางของคุณใหญ่เท่านั้นเอง…
มันก้อ คงไม่แปลก ที่คุณใหญ่ จะบอกว่า… บุคลิก ผมไม่ดี ไม่น่าเชื่อถือ มันดูเด็กไป … ก้อ ในเมื่อ คุณใหญ่ เค้า… ขนาดนี้ ..ผมไม่รู้หรอกว่า ….. ขนาดไหน ถึงจะดีสำหรับคุณใหญ่…. แต่ประจักแล้ว ว่า….แบบผม มันไม่ใช่….
“อะ”
“ใจลอยไปไหน” มัวแต่คิดอะไรเพลินๆ
คุณใหญ่ กลับมายืนจ้องหน้าผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้….หน้าตาบอกบุญไม่รับ อย่างแรง หนิ…
“พนักงานไม่โอเคนะ คุณยอด ..วันๆ คุณทำอะไร” ฟันหัวไอ้ยอด ฉับ ด้วยคำพูด อันร้ายกาจ… แล้วก้เดินหล่อ จากไป
ไอ้ยอด เหมือนโดนสตั้นไว้ 10 วิ หน้าชา ไปหมด พึ่งเคยโดนจังๆ กับตัวเองเป็นครั้งแรก….. สมแล้ว กับฉายา “หล่อเพชฌฆาต” เค้าสามารถ ฆ่าคนตาย ด้วยตาคมกริบ คำพูดเจ็บๆ และ หน้าตาอันหล่อร้ายของเค้าได้เลยทีเดียว
ผู้ชายคนนี้….น่ากลัว …….ไอ้ยอด คอนฟิร์ฒ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
อ๊าก อยากอ่านอีกค่ะ
-
ชอบแนวนี้อ่ะ feel เรื่องเล่า
ได้ประสบการณ์การทำงานดีด้วย
-
มาต่อด่วน ฮิฮิ
-
ตอนที่ 4
หลังจาก โดนคุณใหญ่ ฟันหัว ด้วย วาจาอันร้ายกาจในวันนั้น ก้อ ผ่านมา 5 วันละครับ อีก แค่ อาทิตย์เดียว ไอ้ยอดก็จะหมดภาระ ผูกพัน กับ บริษัทนี้แล้ว คิดแล้วก็ใจหายเหมือนกันหน่ะ… ทำมาตั้งนาน
วันนี้วันหยุด ผมครับ… หยุดทุกวันพุธ … ถึงจะออก แล้ว แต่วันหยุด ก็คือ วันหยุด ใช้ซะให้หมดๆ … วันนี้ก็เลย นัดพวก ไอ้หนึ่ง พี่หน่อง ไอ้แมน 3 ทหารเสือ ไปถ่ายรูป เล่นกัน ที่ เมืองโบราณ และอาจจะไปต่อกันที่ บางปู… อิอิ …. นานๆทีเนอะ ขอสนุกบ้างไรบ้าง
….. โดยผมจะเป็นนายแบบ ให้ น้องๆมันถ่ายอะครับ… เพราะ ผมไม่ค่อยมีสมาธิในการถ่ายซักเท่าไหร่ ….โทรศัพท์เข้าทั้งวัน ไม่รับก็ไม่ได้ด้วย…ลูกน้องโทรทั้งนั้น พี่นันท์ ก็โทร แล้ว กะโทร ขนาดบอกว่า มาเที่ยว ยังโทรจิก งึด แฮง… คนเรา
การที่เราจะถ่ายรูปสวยหรือ ไม่สวย มันไม่ขึ้นอยู่กับ ใช้กล้อง ยี่ห้อ อะไร ราคาเท่าไหร่ หรอกนะครับ มันขึ้นอยู่กับมุมมองของเรามากกว่า…. ผมใช้กล้อง Mirror less อยุ่ครับ Fuji ตัว 20,000 กว่า ราคาไม่แพง มีเลนส์ 3 ตัว Filter 3 แบบ แค่นี้ ไอ้ยอด ก็เอาอยู่แล้วครับ… ถ่ายสนุก ไม่ต้องคิดอะไรมาก….กล้อง Mirrorless มันเบาไงครับ ไม่หนักมาก … พวกผมเลย สะพายกล้อง เดินกันได้ทั้งวัน… ถึงจะมี Lens อยู่ตั้ง 3 ตัว แต่ไม่ได้หนักอะไรขนาดนั้น เมื่อก่อนผมใช้ กล้อง DSLR ครับ ต้องบอกว่า หนัก บรรลัย แต่เท่ห์ดีนะ มันใหญ่ ไง ดูโปรดี …. แต่ผมก็ชอบนะครับ…เวลาต้องถ่ายเป็นงาน เป็นการ ก็จะ ใช้ตัวนั้น แต่ถ้าถ่ายเล่นๆ ก็แบบ Mirrorless ครับ พกง่าย สบายตัว …
“พี่ยอด พี่ยอด ดูนี่ ฮ่าๆๆๆ โว้วๆๆ ลูกพี่ กุ หล่อ สาดดดดด ฮ่าๆๆๆ ดูๆๆ” ไอ้หนึ่ง มันวิ่งดุ๊กๆ
ยื่น มือถือ ในมือ มัน มาให้ผมดู…มัน เป็นหน้า Timeline ใน Line ของไอ้หนึ่ง มันครับ เป็นรูป ที่ผมหน่ะ… มือซ้าย ถือโทรศัพท์ แนบหู ส่วนตาจ้องอยู่ที่ โทรศัพท์อีก เครื่อง ที่มือขวา กำลัง ถือไว้อยู่ ลักษณะอาการ เหมือนกำลังเล่น Line
โดยมีกล้อง คล้องอยู่ที่คอ… ถึงจะเป็นภาพ ที่ดูยุ่งเหยิง เหมือนผม กำลังยุ่งมาก … แต่ ริมฝีปาก ผมกำลังยิ้ม อย่างมีความสุข …
ใช่ครับ ตอนนั้น ผมกำลัง คุยกับ แม่… และ ก็ได้ส่ง รูป ที่กำลังถ่ายเล่นกัน ไปให้แม่ผมดู ทางไลน์ ….
ทานโทษ ถึงแม่ผมจะอยู่อีสานบ้านนอก … แต่แม่ผมเล่นไลน์ นะครับ เพราะ แม่ อยากคุยกับผมทุกวัน…อยากรู้ว่า วันๆ ผมทำอะไรบ้าง แม่ก็เลยหัดเล่น และ ก็ @ เป็นเพื่อนผม แม่ผมน่ารัก สุดยอดอะ บอกเลย
และ ข้างล่าง ภาพนั้น ไอ้หนึ่ง มันก็เขียน บรรยายภาพไว้ว่า…
“ Sup.ครับ หล่อ ขนาดนี้ มีแฟนยังครับ ….?? เอ๊ะ หรือ รอเนื้อคู่…. ฮิ้วววววววววววววววว
เอ๊ะ หรือ ว่า ไม่มีใครเอา คร้าบบบ ล้วก เพี๊ยะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
และก็มีคน มากด ไลค์ มัน ณ ถึงตอนนี้ หลังจากที่มันโพส ไม่ถึง ชั่วโมง… เกือบ รอ้ย แล้วครับ
“ในเฟสด้วยพี่ นี่ๆๆ” แล้วมันก็เปิดไปที่หน้าเฟสบุค ให้ผมดู
ในเฟส รุสึกจะฮอต กว่าใน Line ครับ ตอนนี้ ปาไป 200 กว่า ไลค์ แล้วครับ ….
ก็มีคนมาเม้น ด้วยครับ ประมาณว่า…
-ไอ้หนึ่ง กุอยากได้ เอาถุงกรอบแกรบ ห่อ หัวหน้ามึงกลับบ้านฝากกุด้วย กุอยากได้ สัดดดด
-แอร๊ยยยย พี่หนึ่งคะ เราเลิกกัน… คุณพี่ Sup. คะ แต่งงานกับหนู นะคะ นะคะ นะคะ
อะไรประมาณนี้
และ ไอ้หนึ่ง มันก็ แท๊ก พวกผมทั้ง 3 คนด้วย ก็เลย มีทั้งเพื่อน ผม เพื่อน ลูกน้องทั้ง 3 ของผม มากดไลค์ มาเม้นท์ กันให้พรึบพรับ … ก้สนุกดีนะ … เพราะ ปกติ ผมไม่ค่อย ลงภาพ ตัวเองซักเท่าไหร่ มีแต่ รูป หมู หมา กา ไก่ ทิวทัศน์ นั่นนี้เรื่อยเปื่อย
“แหม๋ พอกุโพส รูปหัวหน้า กุลงนี่หน่ะ รีบแห่ กันมาไลค์ เลยพวกมึง … ทีเอารูปกุลง นะเงียบ เงิบ กันเป็นแถว … แหม๋ ไอ้พวกนี้ เห็นขี้ ดีกว่าไส้"” อ้าว ไอ้เชี๊ยะ หนึ่ง ..
“ไอ้หนึ่ง มึงหา ว่ากูเป็น ขี้ เหรอ …. เดี๋ยวเหอะๆ มึง ลามปาม สัด” ด่าแม่งเลย แต่ไม่ได้จริงจังไรหรอกครับ
“อะ… โต๊ด กร๊าบบ ล้วกเพี๊ยะ .. หนู ล้อเล่น คริคริๆๆ” แล้ว มันก็เดินเขย่งก้าวกระโดด เหยงๆ หนีไปเฉยเลย
อะไรของมัน… กวนตีน มาก กุบอก มึงตรงๆ
ไอ้หนึ่ง มันก็ เล่นงี้ของมันทั้งวัน ครับ ถ่ายรุปไป ก็ลง Line ลง เฟส อะไรของมันทั้งวัน …. และก็หัวเราะเอิ้กอ้าก อยู่คนเดียว เหมือนคนบ้า…..
ผมก็พึ่งรู้ ว่าผม รับคนบ้ามาทำงาน….
พวกผม 4 คน ถ่ายรูปกัน จนถึงประมาณบ่าย 3 ครับ อยู่ๆ พี่นันท์ ที่โทรจิกผม ตั้งกะเช้า… และก็หยุดโทรไป ซักประมาณ เที่ยงๆ ก็โทรมา
“ยอด … งานเข้า” นั่น น้ำเสียงแบบนี้ เฮ้อ
“มีอะไรเหรอพี่…” ทำเสียงเซ็งสุดขีด
ตอนนี้ พวกผม กำลัง กินข้าวเที่ยง (ตอนบ่าย3 กันอยู่ครับ)
“คือ งี้นะยอด… ยอด จาก ที่ยอด อยู่ตอนนี้ ใช้เวลาขับรถ ถึง ออฟฟิศ ประมาณ กี่ชั่วโมง” ถามทำไม เริ่ม มีลางสังหรณ์ไม่ดีครับ
“ ก็ เส้นนี้รถติดพี่ บางปู พี่ก็รู้…คง2-3 ชั่วโมงมั้งครับ… ถามแบบนี้มีอะไรพี่” คำนวณ คราวๆ แต่ผมว่า ใช้เวลานานกว่านั้น แน่นอน
“เอ่อ … คือ นะยอด งานด่วนหว่ะ… ยอด ขนส่งไม่ได้ เอากล้องที่ออฟฟิศ มาส่ง ที่ สาขา ไอ้แมน วันนี้…ลูกค้ามัดจำด้วย ” ผมใจหายวาบเลยครับ
“ แล่วไงพี่…พี่อย่าบอกนะ จะให้ผม เข้า ออฟฟิศ วันนี้ …” บ้าไปแล้ว ไอ้ยอดคิดในใจ นะครับ ไอ้คำหลัง
“ใช่ยอด ช่วยหน่อย เหอะวะ… ลูกค้าเป็น เพื่อนคุณใหญ่ด้วยยอด… จะไป เมืองนอก พรุ่งนี้ 10 โมง ตอนนี้ รถขนส่งไม่ว่างซักคัน ยังส่งของกันยังไม่เสร็จเลย ไม่มีใคร เอาไปส่ง ให้ได้หว่ะยอด…ลูกค้า จะเข้าไปเอาวันนี้ ก่อนห้างปิด… เออ แล้ว สาขาไอ้แมน มันปิดกี่ทุ่มวะยอด “
“เอ่อ… สี่ทุ่ม อะพี่…” ตอบไปแบบใจลอยๆ มึนๆ งงๆ
“เออ.. ดีๆ เดี๋ยว พี่โทรคุยกับลูกค้าเอง เดี๋ยว ให้ลูกค้ามาเอา ซัก ประมาณ 3 ทุ่มนะยอด ดีไหม” จะมาดีม๋งดีไหม อะไรหล่ะ
ผมยังไม่ตกลงรับปากเลยนะเฮ้ย ผมกำลังเที่ยวอยู่นะครับพี่ วันหยุดผมนะครับ จะเยอะ ไปไหม จะเยอะไปปล่าว
“พี่นันท์ครับ… คือ” กำลังจะอ้าปากค้าน
“ยอด ช่วยหน่อย ลูกค้า VIP ไม่งั้น โดนตั้งกระทู้ด่า ในเวป แน่ยอด.. เพื่อนเจ้านายด้วยนะยอด สาขาเองด้วย …. ไม่ทัน….เองตาย คุณใหญ่ เล่นงาน เองตายแน่ ไอ้ยอด “ สัด ขู่ กุไมนักหนา รุว่ากลัวใช่ไหมหล่ะ แม่ง
แล้วมันธุระกงการไรของผมวะ…. ขนส่ง จ้างไว้ทำมะนาวอะไร…ห่วยแตก … ลืมได้ไง ของสำคัญ กุ เซ็งมากบอกเลย
ช่างสิฟะ จะออกแล้ว ไม่สน ว้อยๆๆๆๆๆๆๆๆ กุกำลัง happy อยู่เนี๊ยะ อะไรกะกุนักหนาสาดดดดด เอ้ยยยยยย
“ก้อ ได้พี่…แต่ นะ พี่นันท์ กว่าผมจะถึงอะ ออฟฟิศ แม่งปิดละ… ทำไงอะ” อันนี้ คือความจริง ที่ต้องรับสภาพครับ
คือ ยังไงเสีย …. ไอ้ยอด ก็ต้อง เข้าไปเอาของมาให้ลูกค้า VIP เพื่อนคุณใหญ่ท่าน…. แค่คิด ไอ้ยอด ก็วิงเวียน คล้ายๆ คนกำลังแพ้ท้อง แค่ได้ยินชื่อ คุณใหญ่…. ลมก็ตีขึ้น จนหน้ามืดแหละ … กุจะบ้าตาย … พักนี้ เล่นงาน Sup.ยอด ไม่เว้นวันเลยนะครับ …คุณใหญ่…. ใจร้ายกับSup.ยอด จังเลยนะครับ … ฮือ
ก็นะครับ สรุป ว่า ไอ้ยอด ต้องขับรถ เข้าไปเอากล้องมาให้ลูกค้า VIP ให้ทัน ก่อน ห้างปิด คือ 4 ทุ่ม ตอนนี้ บ่าย 3 กว่าๆ ไอ้ยอด ต้องบึ่งไป สุดกำลัง..แรงม้า ของ น้อง yaris ลูกเลิฟ ของผม…ก็ ถ้าไม่ทัน ออฟฟิศ ปิด คือ 17. 30 น.
• Stock จะฝากของ ไว้กับ พี่นก เจ้าหน้าที่บัญชี ที่วันนี้ ทำโอ จนถึง 2 ทุ่ม
• ให้ไอ้ยอด ขับรถ เข้า ทางด้านหลัง ออฟฟิศ แล้วจอดแถวๆ นั้น แล้วมุดหัวเข้าประตูเล็ก ให้บอก พี่ยศ รปภ ที่เฝ้าด้านหลังว่า… มาเอาของ ของ คุณใหญ่….
กว่าจะขับรถหลุดออกมาจาก เส้นบางปู ตีรถวนขึ้นทางด่วนได้ เวลาก็ผ่านไป ชั่วโมงครึ่ง ไอ้ยอด เริ่มใจไม่ดี แต่จะให้ขับรถไว ก็ ไม่ใช่นิสัย ก้ขับไป เรื่อยๆ ชิวๆ 120 โดยประมาณ
ใช้เวลา ขับรถ อยู่เกือบ 3 ชม. ไอ้ยอด ก็ขับรถ ถึงออฟฟิศ โดยปลอดภัย….
ผมขับรถเข้าไปจอด ชิดกำแพง ด้านหลัง ออฟฟิศ ตามที่ พี่นันท์ แก สั่งความไว้ โผล่หน้าไปที่ประตู หลัง พี่ยศ ก็เข้ามาถาม ก็บอกแกไปว่า
“ผมชื่อ Sup.ยอดครับ . มาเอาของ ของคุณใหญ่ครับ แฮะ” แล้วพี่ยศ ก้เปิด ประตูเล็ก ให้ผม เดินเข้าไป
ตอนนี้ เวลา เกือบ 2 ทุ่ม แล้วครับ…ออฟฟิศ ตอนกลางคืน นี่วังเวง ดีจริงๆ ตึกใหญ่โต ถึงจะมีคนทำโอ อยู่ แต่ว่า… ด้านหลัง น่ากลัวชิบ เลย ครับ…
ผมเปิดประตู ด้านหลังออฟฟิศ เข้าไป โดยมี พี่ยศ เป็นคน เปิดให้…. ผมเดินผ่าน เคาร์เตอร์ประชาสัมพันธุ์ ที่ตอนนี้ปิดไฟ มืด ตื๋อ… ผมรีบเดิน ลิ่วๆ ผ่านห้องประชุมเล็ก ชั้น หนึ่ง ที่มีอยู่3 ห้อง ขึ้นบันได เพื่อ ที่จะเดินขึ้นไป ที่ห้อง บัญชี ที่อยู่ ชั้น 5 โทษ นะครับ ไม่มีลิฟท์ นะเออ
ชั้น สอง มืด สนิท ชั้น 3 เป็น แผนก ไอที ยังมีคนแผนกไอที หลงเหลือ อยู่บ้าง จึงยังพอมีแสงไฟ เล็ดรอด ออกมาให้ผมได้อุ่นใจอยู่
ชั้น 4 เป็น ชั้นของผู้บริหาร ที่ต้องอยู่ชั้น 4 เพราะ ชั้น 4 มันจะมีทางเชื่อม ไปที่ ตึกใหม่ … ที่เป็นตึก เทรนนิ่ง และเป็น สต๊อกสินค้า และแผนก จัดพิมพ์ เพื่อให้ผุ้บริหาร สะดวก เห็นว่างั้นนะครับ
ชั้น 4 ยังมีแสงไฟเล็ดรอด ออกมาบ้าง คงยังมี ผู้บริหาร ท่านใด ท่านหนึ่ง อยู่ในห้องนี้…
ไอ้ยอด วิ่งเร็วๆ ขึ้นไปถึงชั้น 5 พอถึงชั้น 5 ไอ้ยอด ก็อุ่นใจครับ ไฟสว่างโร่ เลย… มี คนทำโออยู่ ประมาณ 10 กว่าคน ไอ้ รอดตายแล้วววว…
“สวัสดีคร้าบบ…Sup.ยอดมาเอาของ ของ คุณใหญ่ครับ” ผมพูดเสียงเบาๆ กับพี่นก เจ้าหน้าที่บัญชี ที่หันมามองผมพร้อมยิ้มกว้าง
“แหม๋ Sup.ยอด ทุ่มเทสุดๆเลยนะคะ นี่ค่ะ … เหงื่อแตกซิกเชียว ทานน้ำหน่อยไหม” พี่นก พูดยิ้มๆ
แล้วยกถุง กระดาษ ใบเขื่อง ๆส่งมาให้ผม..
“ไม่รบกวนหล่ะครับพี่… “ ปากพุดไป มือก็รื้อ เจ้าของในถุงกระดาษมาดู
มองดู ใบส่งสินค้าในมือ และ รายการสินค้าว่าตรงกันปล่าว พอเช็ค แล้วว่าตรง ก็เซ็นรับ ส่งไปตัวจริงคืนพี่นก ส่วนสำเนา ผมก็ยัด ลงถุงกระดาษ เหมือนเดิม
“ผมกลับแล้วนะครับพี่นก” พี่นกส่งยิ้มให้ผมนิดๆ
“Sup . ยอดคะ ให้พวกพี่ลงไปส่งไหม… ที่นี้ตึกเก่านะคะ ไม่กลัวเหรอ” พี่อีกคน ที่นั่ง อยู่ข้างพี่นก พูดขึ้นมา ผมรู้ว่าพี่แก แซวเล่น แต่ผม กลัวจริงนะเฮ้ย
“แฮะ… ไม่เป็นไรครับ ไม่รบกวนละ” แล้วไอ้ยอด ก็ทำตัวลีบๆ เล็กๆ แล้วเดินเปิดประตู ห้องบัญชี ออกมาเลยครับ
ตามทางเดิน ชั้น 5 ไม่ค่อยน่ากลัวซักเท่าไหร่ เพราะยังเปิดไฟทั่วทั้งชั้น
“เฮ้ย” เชี๊ยะ ตกใจเพราะ ตาคนนี้อีก แล้วสิ นะไอ้ยอด
“สวัสดีครับ คุณใหญ่” ผมยกมือ พนม ไหว้คุณใหญ่ อย่างสวยงาม แล้วเตรียมชิงเลยครับ
น่ากลัว ชะมัด มายืนทำไรมืดๆ แถวบันได….
“เดี๋ยว … คุณยอดชาย” ไม่ใช่แค่เสียง แต่ผมรู้สึกถึงแรง จับที่ข้อศอกซ้าย
“คะ ครับ” ไอ้ยอด หันไปหาคุณใหญ่ แบบ มึนๆ งงๆ
และคุณใหญ่ ก็ปล่อย ข้อศอก ผมทันที
“ผม มี เรื่อง จะคุยด้วย …..เชิญ ” คุณใหญ่ กลับหลังหัน แล้วเดินดุ่มๆ ไปยังห้อง ที่มีแสงสว่างรอด ออกมา แค่เพียงห้อง เดียว
โดยที่ไม่สนใจซักนิด ว่าผม อยากจะคุยด้วยไหม…. คุยเรื่องไรฟะ.. ผมรีบ นะครับ คุณใหญ่ ผมรีบมากกกกก…. ลูกค้า รอผมอยู่นะคร้าบบบบ
แต่ก็ทำไรได้หล่ะ…. ถอนหายใจ หนึ่ง เฮือก แล้ว เดินตาม เจ้านายเข้าห้องไปสิครับ.. แหม๋…
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
เนื้อเรื่องชวนติดตามค่ะ
-
:hao3:
-
รออ่านอย่างใจจดใจจ่ออยู่น่ะค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียน มาต่อเร็วๆน่ะค่ะ อยากรู้มากเลยว่า "ว่าที่ท่านประธานนนนน"จะเรียกไปทำอะไร? ปล.การจัดหน้าอาจจะไม่ดีเพราะพิมพ์ที่มือถือโปรดอภัย :hao3:
-
เนื้อเรื่องน่าติดตามนะครับ ที่จริงเรื่องแบบนี้น่าจะทำยาวๆอ่านสนุกดี ขอบคุณครับ
-
สนุกค่ะ.... แต่สั้นจัง
-
เรื่องนี้สนุกจัง อ่านมาถึงตอนสี่แล้วแอบค้างนิดๆ คุณใหญ่จะเรียกยอดไปทำอะไรน้า อยากรู้จัง
รอคตอนต่อไปนะคะ :mew1:
-
เหมือนคุณใหญ่แกล้งเลยว่ะ
-
รออ่าน อยากอ่านเยอะกว่านี้ อิอิ
:katai2-1:
-
รู้สึกเกลียดหัวหน้า กับคุณใหญ่อิ๊บอ๋าย
แบบเอะอะไรโยนขรี้ให้ลูกน้องทำตลอด แบบนี้ทำงานด้วยไม่ไหวนะ
-
เมื่อไหรจะมาต่ออ่าาาาาาาาาาาาาาา
-
ตอนที 5
“เชิญ” คุณใหญ่ มองผมนื่งๆ
หน้าตาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ทั้งสิน พร้อมกับประตูห้องทำงานคุณใหญ่ที่เปิดออกกว้าง
ผมยืนนิ่ง พักหนึ่ง กะให้คุณใหญ่ เข้าไปก่อน แล้วผมจะเดินตาม … แต่ยังนิ่ง ครับ คุณใหญ่ ยังจับที่จับประตูนิ่ง
ผมจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง หน้าคุณใหญ่ นิดนึง…
คุณใหญ่ ..สะบัดหัวนิดๆ ประมาณว่า…. มึงเดินเข้าไปก่อนเลย ไรงี้
ผมก็เดินตัวลีบๆ ผ่านหน้าคุณใหญ่ไป…. ประตูมันก็ไม่กว้างอะไรมาก เพราะ เป็นบานประตูไม้ขนาดใหญ่ ที่สามารถ เปิดออกไปได้ ทั้ง 2 บาน แต่คุณใหญ่เลือกที่จะเปิด แค่บานเดียว แล้วคุณใหญ่ ก็ใช่จะตัวเล็กๆ ผมก็ใช้จะตัวเล็กจิ๋วซะเมื่อไหร่ …ไอ้ยอด ตอนเดินผ่าน จึง ได้กลิ่น หอมๆ ที่น่าจะมาจากตัวคุณใหญ่ ลอยเตะจมูกมาบางเบา… รู้สึกถึงไอ้ร้อน จากตัวคุณใหญ่ ที่แพร่ มาถึงตัวผม ….ความรู้สึกมันอธิบายไม่ถูกเนอะ รู้สึกแปลกๆ จั๊กจี้ ดีเหมือนกัน ฮิฮิ
พอเข้ามาในห้องทำงานของคุณใหญ่ ผมก็ยืนเคว้ง สิครับ ก็ไม่รู้จะนั่ง จะนอน หรือ จะยืน มือไม้มันเกะกะ ไม่รู้จะเอาไปว่างไว้ตรงไหนดี…
“แกร๊ก” ผมได้ยินเสียง แกร๊ก เบาๆ จึงหันควับ ไปหาคุณใหญ่
คุณใหญ่ไม่ได้สนใจผม ที่ยืนเอ๋อ แดร๊ก อยู่เลยแม้แต่นิดเดียว …คุณใหญ่เดิน ดุ่มๆ ลงไปนั่ง บนโซฟา ตัวสวย ที่อยู่ ในมุมรับรอง ของห้องทำงาน พอนั่งได้ที่ ก็พยักหน้าเรียกผมให้ลงไปนั่ง บนโซฟาอีกตัว …
ผมก็ลังเลนิดนึงครับ… เพราะ ผมแต่งตัวไม่ค่อยสุภาพซักเท่าไหร่ เนื้อตัว ก็มีแต่เหงื่อไคล เพราะ วันนี้ทั้งวัน ผมแอดแวนเจอร์ ตลอดวันเลย รู้สึกเหม็นเปรี้ยวตัวเองอยู่หน่อยๆ ด้วย
ยิ่งเห็นคุณใหญ่ ที่วันนี้ ถึงจะทำงานทั้งวัน แต่ ผมซักเส้น ก็ไม่กระดิก เลยครับ… ยังตรงเป๊ะ เวอร์ เป็นทรงอยู่เหมือนเดิม เสื้อสูทตัวนอก ที่ผมเห็นคุณใหญ่ใส่ประจำ พาดอยู่ที่เกาอี้นั่งทำงาน ตอนนี้ คุณใหญ่ มีแค่เสื้อเชิ้ต สีฟ้าอ่อน ที่พับแขนไว้แค่ศอก แบบที่เห็นเมื่อคราวก่อน กางเกงสแลคสีดำ รองเท้ายังเงาวับ เหมือนเช่นเดิม… หน้านี้ผ่องเชียว ไม่มีเหงือ ไม่มีคราบไคล ไม่มีสิวซักเม็ด … เฮ้อ…หล่อแต้หล่อว้า… หล่อไม่เกรงใจใครเลย
แล้วดูสภาพผมก่อนเถอะท่าน เสื้อยืด สีขาว ข้างหน้าสกรีนคำว่า Redbull ข้างหลังเป็น กระทิงสีแดงตัวใหญ่ กางเกงยีน ยี่ห้อเดียวกะพี่ตูนบอร์ดี้ แสลม ใส่ ….. แต่เพราะความอินดี้ ส่วนตัว ผมจึง ทำให้มันขาด เยอะกว่าของพี่ตูน … รองเท้าผ้าใบเน่าๆ สีน้ำตาลกระดำกระด่าง ที่ผมจำได้ว่า ตอนซื้อ ผมซื้อ สีขาวนะ แต่ไม่เข้าใจมันเปลี่ยน เป็นสีน้ำตาลตั้งแต่เมื่อไหร่
สภาพแบบนี้ ผมไม่คู่ควร อย่างยิ่ง กับ โซฟา ตัวละเป็นแสน ของคุณใหญ่… อยากจะนั่งลงกับพื้น ตรงหน้า พ่อเทพบุตรสุดหล่อ ผู้ได้ฉายาว่า “หล่อเพชฌฆาต” เป็นนางทาส อีเย็น เลยทีเดียวเชียวครับ
“คุณว่างมากเหรอ คุณยอดชาย … ถึงไม่รีบนังลง เมื่อไหร่จะได้คุย” อานะ … หน้านี้คือ เหมือน ไปกินรังแตนมาเลย หรืออีกนัยนึง เหมือนกับ กำลังหิวจัด แล้วไม่ได้ดั่งใจ
“อา… ครับๆ ผมขอโทษครับ…” ไม่ลังเลอะไรแล้วครับ
อยากให้นั่ง ก็นั่งฟะ… ขนาดเจ้าของยังไม่อนาทรร้อนใจ แล้วไอ้ยอดเป็นแค่ลูกจ้างตัวเล็กๆ จะไปสนใจทำไมนักหนาครับ… อย่ามาบ่นให้ได้ยินทีหลังละกัน ….
“นั่นถุงอะไร” คุณใหญ่ ถามขึ้นเสียงนิ่งๆ
พร้อมพยักเพยิด ไปที่ถุงกระดาษที่ผม วางไว้ข้างตัว
“เอ่อ… กล้องครับ… “ กลัวคุณใหญ่ไม่รู้ว่า เป็นเป็นกล้อง ปล่าวกวนตีนนะ จริง จริ้ง
“เธอ คิดว่าฉันโง่ เหรอยอดชาย” สรรพนามเปลี่ยนเลยทันใด หน้าที่บึ้ง อยู่แล้ว ยิ่ง ทั้งบึ้ง ทั้งบูด เป็นล้านๆๆ เท่า
“แฮะ…ปล่าวครับ คือ ก้ กล้อง ที่คุณ จักรกฤษณ์ เพื่อน คุณใหญ่ มามัดจำไว้ไงครับ …. พอดี ขนส่งเค้าลืมเอาไปด้วย” ผมยิ้มแหยๆ ไม่ได้ฟ้องนะ ก็ คุณใหญ่ถามอะ…
“แล้วเธอ ก็เข้ามาเอา….เข้ามาเอง หรือ ใครให้เข้ามา” โอ้ย อย่าดุ ได้ไหมครับ “ว่าที่ท่านประธาน “ ผมเกร็ง จนเยี่ยวเล็ด แล้วคร้าบบบ
“ก็ เฮ้อ.. ผมเข้ามาเองแหละ ครับ … ก็ ลูกค้า ต้องการด่วน !! จะเอาวันนี้ ถ้าผมไม่มาเอา แล้วใครจะเข้ามาหล่ะครับ” ไอ้ยอด เริ่มจะเซ็งๆ แล้วครับ เหนื่อยหน่าย อะไร กะกุ หนักหนา วะ … มานั่งสอบสวน ทำมะเขือ อะไร ….
คุณใหญ่ นิ่งไปพัก คงเห็นว่า ผม.. อารมณ์ เริ่มเปลี่ยนละ… คือ ผมก็ใช่จะอยากมา อะครับ คุณๆ เข้าใจปะ คือ กำลังเที่ยวอะ วันหยุดอะ… โดนบังคับให้มา ขับรถก็ไกล รถ ก็ติด ค่ำมืดแล้ว ข้าวยังไม่ได้กิน… ก็หงุดหงิด นะเฮ้ย…. แล้วลืมกันไปแล้วรึเปล่า อีกแค่อาทิตย์เดียวไอ้ยอดก็ออก แล้วนะ จะเยอะกันไปไหม อารมณ์เริ่มไม่ดี เหมือนหน้าตาละ…
“ของไอ้กฤษณ์ …” เงียบไปพัก คุณใหญ่ ก็พูดออกมา
“อะ ครับ” ก็ใช่สิ…ก้อบอกไปแล้ว ถามไม มองคุณใหญ่ เหวี่ยงๆ นิดนึง แต่คิดว่า คุณใหญ่คงไม่เห็น ไม่งั้นคงลุกขึ้นกระทืบผมตายไปละ
“เธอ รีบ” ผมปล่าวรีบ คร้าบบบบ แต่เพื่อนคุณอะรีบบบ โว๊ะ
“ผะ…” ยังไม่ทันจะพูดเลย ผม
คุณใหญ่ ลุกพรวด เลยครับ คุณใหญ่ เดินไปที่โต๊ะ ทำงานของตัวเอง แล้วหยิบมือถือ มากดๆ แต่ตาอะ จ้อง ไอ้ยอดครับ … รู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ไงชอบกล …
“กฤษณ์ … วันนี้ น้องเค้าคงเอากล้องไปให้มึง ไม่ทันละนะ…เดี๋ยว พรุ่งนี้ เอาไปให้ที่สนามบิน …”
------------------
“เออ.. เข้าไปจ่าย เงินเลย อือ…”
----------------
“เรื่อง ของกู… แค่นี้”
เอ่อ ไอ้ยอด เอ๋อ แดก ไปแล้วครับ,…. คือ เท่าที่ฟัง คือ… อะไร ยังไง เหมือน กับจะให้ผม เอากล้อง ไปให้เพื่อนคุณใหญ่ ที่สนามบินนะ … ใช่ไหมครับ หรือ ไอ้ยอด เข้าใจผิด
“ไม่รีบ แล้วนะ “ หา
คุณใหญ่ กลับมาหย่อนก้น ลงโซฟาตัวเดิมที่เดิม แล้วก็พูดอะไรที่ไอ้ยอด ไม่ค่อยเข้าใจในรูปประโยคซักเท่าไหร่
“กล้องของ ไอ้กฤษณ์ เดี๋ยวมันเข้าไปจ่ายเงิน ให้พนักงาน ยิงขายเลย… ส่วนเธอ พรุ่งนี้ เอาไปให้เพื่อนฉันที่สนามบิน ไปสอน มันใช้งานด้วย” อานะ … คือ ทำไมอะครับ… คือ ถ้าคุณใหญ่ ไม่รั้ง ผมไว้ ผมทันนะครับ
ทำไมผมต้องเสียเวลา อีกหนึ่งวัน เพื่อ ไปสอน เพื่อนคุณ เล่นกล้องด้วยครับ…
“อะ… ครับ” ถึงจะไม่พอใจขนาดไหน ไอ้ยอด ก็ทำได้เพียงแค่ พยักหน้า รับเบาๆ เท่านั้นแหละครับ
“หึ… ดี “ คุณใหญ่ เหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย แต่หน้ายังบึ้งอยู่
“ เข้าเรื่องเลยนะยอด …ทำไมเธอถึงลาออก” … เอ่อ คือ โดนสตั้นอีกแล้วครับ
ไม่คิดว่า … เรื่องที่คุณใหญ่จะคุยหน่ะ เป็นเรื่องนิ้ ไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเลยครับบอกตรง แล้วผม ก็เป็นประเภท ตอแหล ไม่เป็นซะด้วย… และก็ คุณใหญ่ ลืมไปรึเปล่า ว่า… ได้ว่าอะไรผมไว้… ดู ถูก ผมขนาดไหน … ขึ้นเหมือนกันนะครับ
“ คุณใหญ่.. ก็คุณใหญ่ อยากให้ผมลง เองหนิครับ… คุณใหญ่บอกผมไม่เหมาะ” ผมตอบคุณใหญ่แบบ…กรุ่นโกรธนิดๆ
ความรู้สึกกลัว และ เกรง คุณใหญ่ น้อยกว่า อารมณ์โกรธ ที่ครุกรุ่น อยู่ในใจ ตั้งแต่ วันที่ประชุมคราวที่แล้ว… ถึงผมจะไม่โวยวายอะไร ทำเหมือนลืมไปแล้ว แต่… ผมแค่ไม่มีโอกาสพูด ผมแค่ … ไม่ชอบนินทาเจ้านาย… แต่ในเมื่อเจ้านาย อยากจะให้ผมพูดเอง … ผมก็จัดให้ตามคำขอเลยครับ … ไม่มีอะไรต้องกลัว ต้องเกรง แล้ว ผม… กำลังจะออกแล้ว ….ผมจะไม่ใช่ลูกน้องเค้าอีกต่อไป….
ผม…. ไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว………
“ใช่… เธอไม่เหมาะ ที่จะเป็น Supervisor ฉันจึงให้เธอลงเป็นพนักงาน.. “ เหมือนน้ำตาจะไหลอีกแล้วครับ
ความเสียใจ ความผิดหวัง มันพุ่งขึ้นมาจนจะทะลัก ทลายออกมาอยู่แล้ว… คือ ตั้งแต่ วันที่ พี่นันท์ บอกผม เรื่องที่คุณใหญ่ อยากให้ลง…
ในใจผม มันยัง มีหวัง ไงครับ หวังว่า คงไม่ใ ช่ พี่นันท์ คงเข้าใจผิดไปเอง คุณใหญ่อาจจะ ไม่ได้พูด ไม่ได้คิด แบบนั้น ก็ในเมื่อผม ไม่ได้ยินกับหู ว่าคุณใหญ่ พูด ผมก็ยังจะยังหลอกตัวเองอยู่ว่า…. คุณใหญ่… เจ้านายของผม ไม่ได้คิดแบบนั้น
“กะ ก็ ดีแล้วนี้ครับ…ในเมื่อ ผมไม่เหมาะ ผมก็ขอออก… ผมมะ เฮ้ย” กำลังเล่นบทโศก อยู่ดีๆ คุณใหญ่ก็ลุกพรวด
แล้วทำท่าจะกระโจน เข้าใส่ผม
ไอ้ยอดก็ตกใจหนิครับ ลุกพรวด เลยเหมือนกัน ก่อนที่คุณใหญ่จะถึงตัวผม ผม ก็ยื่นมือ ถึงประตูแล้วเรียบร้อย ..ผมไวนะครับเรื่องหนีตายเนี๊ยะบอกเลย
“เฮ้ย อ๊ะ…ล๊อก คุณใหญ่ล๊อกทำไม”
ด้วยความตกใจครับ กระชากประตู แล้วมันไม่เปิด...อะ คือ ผมก็ไม่รู้หรอก ว่าคุณใหญ่ โกรธ อะไร และทำไมถึงต้องกระโจนใส่ผมแบบนั้น แต่ขอหนีตั้งหลัก ก่อน … แต่ประเด็นในตอนนี้คือ .. ล๊อกประตูทำไม
“หึหึ .. “คุณใหญ่ ยืนจ้องผมนิ่งๆ ตาโคตรดุ ผมได้ยิน เสียงหึ หึ สองหึ อันแสนสยอง มาจาก ผู้ชายรูปหล่อด้านหลัง
“กลัวอะไรยอด… เธอ คิดว่าฉันจะทำอะไรเธอ” ไอ้ยอดก็ปรายตามองแว้บๆ ด้วยไม่กล้ามองคุณใหญ่ตรงๆ คือ กุกลัวอะ เข้าใจปะ… คือ ป๊อด อะ… ใจปลาซิว อะ เข้าใจมะ…
นั้นเจ้านายนะเฮ้ย… ตลอด 5 ปีที่ทำงานที่นี้ มันถูกปลูกฝังมา… ว่า ตระกูลนี้ ลูกของเฮียเล้ง ทั้งหมด ที่มีอยู่ 5 คน ชาย3 หญิง 2 คุณใหญ่… พี่ชายคนโต คือคนที่จะได้ขึ้นเป็นประธานคนต่อไป… และ…. คุณใหญ่ น่ากลัวโคตรๆๆ … เด็ดขาดเฉียบคม… กล้าได้กล้าเสีย… และ ถ้าได้ว่าอะไรใคร มันไม่ได้หยาบคาย แต่มันเจ็บ ไปจนสุดขั้วหัวใจ…คนเก่า คนแก่ ที่บุกเบิก มากับเฮียเล้ง … ถ้าคุณใหญ่เห็นว่า ไม่ไหว ไม่โอเค … เค้า ก็จัดการ … ลดบทบาท ลดหน้าที่ลงทันที ใครทนไม่ไหวก็ออก นั้นแหละ คือ คุณใหญ่ ..ซึ่ง 5 ปีที่ผ่านมา ผมกลัว เค้าที่สุด…. แล้วเนี๊ยะ ต้องมาเผชิญหน้ากันขนาดนี้… กับท่าทาง คลุกกคราม ขนาดนี้… ผมไม่เยี่ยวราด ก็บุญเท่าไหร่แล้วครับ….
คุณใหญ่ กระตุกมุมปาก ส่งยิ้มเหี้ยๆ เอ้ย เหี้ยมๆ มาให้ผม.เอามือท้าวสะเอว แบบโคตรจะเท่ห์ .. แล้วค่อยๆเดินสาวเท้า เข้ามาหาผม ที่ตะกุย ประตูอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย
“ฉันไม่ได้บอก ให้เธอลาออกยอด…ฉันแค่…ให้เธอ ลงเป็นพนักงาน…แล้วทำไมเธอถึงลาออก” ไอ้คำว่าลาออก ไม่ต้องกระซิบข้างหูได้มะครับ…
“เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย ฯลฯ”
คือ ไอ้ยอด ตกใจจนจะช๊อกตายอยู่แล้วครับ…..
ตอนนี้สภาพ ของไอ้ยอด ของทุเรศ สิ้นดี… คุณใหญ่ทำแบบนี้ทำไมอะ … คุณใหญ่ถึงตัวไอ้ยอด ตั้งแต่พูดยังไม่ทันจบประโยคด้วย ซ้ำ …พอถึงตัวไอ้ยอดปุ๊บ มือขวา คว้าหมับเข้าที่สะเอว มือซ้าย ก็ยื่นไปปลดมือไอ้ยอดที่กำลังจับ ที่จับประตู ไว้ทั้งสองมือ
แล้วดึงมือไอ้ยอด ออกจากประตู แบบใจเย็นโคตรๆ อ่อยอิ่งไปไหน … ไอ้ยอดก็ทำตัวไม่ถูกสิ… คือ มันคืออะไรวะครับ…
เชี๊ยะ… คุณใหญ่ แม่ง คิดไม่ซื่อ กะผมอะ…. ผมไม่ได้โง่นะเฮ้ย… แบบนี้ มัน…
“คุณใหญ่ คุณใหญ่ คุณใหญ่” ไอ้ยอดได้แต่เรียกชื่อคุณใหญ่ซ้ำๆ แบบ เบา แสน เบา
เมื่อคุณใหญ่ ขัก จะเล่นเลยเถิด แล้วไอ้ผม ก็ทำอะไรไม่ได้ ดิ้นแด่วๆ…สะบัดเนื้อสะบัดตัวเต็มที่ แต่… ยิ่งผมดิ้น คุณใหญ่ก็ยิ่งรัดผมแน่นขึ้น… ตอนนี้สภาพผมคือ ผมกับคุณใหญ่แทบจะกลายเป็นคน คนเดียวกันไปแล้วครับ…
คุณใหญ่ปล่อยมือ ผมตั้งนานแล้ว … ผมก็พยายามทั้งผลัก ทั้งดัน คุณใหญ่ให้ออกจากตัวผม… คือ มัน… ไม่ใช่ธรรมดาแล้วนะเฮ้ย… ถ้าไม่สู้ ถ้าไม่ดิ้น… ผมต้อง…ต้อง ต้อง นั่นแหละ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
อร๊ายคุณใหญ่จะทำไรเนี้ย
-
เรื่องนี้น่าสนใจ รอตามๆ :hao7:
-
ใหญ่ ใจร้ายมากไปป่ะ น้องจะหนีไปที่อื่นแล้วนะจ๊ะ
-
ต่อเถอะพรีสสสสสสสส อยากอ่านต่อแล้วววววววววววววว
:katai1:
-
คุกคามจิตใจคนอ่านเหมือนกัน มาต่อเลยค่ะ
-
เย้ยๆๆๆๆ คุณใหญ่
อย่า
อย่านะ
อย่าชักช้า รีบๆเลย จะทำไรก็ทำ กล้องพร้อมแล้ว :hao6:
-
มาต่อเร็วน๊าาาาาา
อยากอ่านแล้ว :katai1: :katai1:
-
ค้างๆๆๆๆ
ลุ้นมากเลยอ่ะ
ยอดชายกลายเป็นลูกไก่ในมือคุณใหญ่แล้ว555
-
มาต่อไวๆนะครับ กำลังได้ที่เลย
-
:z13:
ค้างๆๆ
-
วันนี้จะมาต่อไหมค่ะ รออ่านอยู่น่ะค่ะ
:katai5:
-
วันนี้จะมาต่อไหมค่ะ รออ่านอยู่น่ะค่ะ
:katai5:
-
มาต่อเร็วนะครับ เก๊ารออยู่
-
ตอนที่6
“ยอด หยุด!!!!” เหมือนมีมนต์วิเศษ
ไอ้ยอดหยุดนิ่งเลยครับ…. ก็ไม่รู้ว่าไปทำอิท่าไหน ดิ้นอะไรกันยังไง ผมถึงได้โดนคุณใหญ่โอบรัดไว้ทั้งตัว มือที่ตอนแรกผลักๆก็วางแหมะอยู่กะอกล่ำๆของคุณใหญ่ และเสียงดุๆ ของคุณใหญ่ ก็ตวาดอยู่ข้างหูผมนี่เอง คุณใหญ่ ซบหน้าลงกับไหล่ผม ลมหายใจร้อนๆ คลอเคลีย อยู่แถวๆต้นคอ ขนบนตัวไอ้ยอด ลุกซู่เลยครับคุณๆ….
สถานการณ์ และ ก็บรรยากาศมันแปลกๆ ครับ…หวานๆ ม่วงๆ ยังไงชอบกล … คุณใหญ่ ชักเลยเถิด ชักอยู่ไม่สุขครับ พอเห็นผมนิ่ง คงได้ใจหล่ะมั้ง จากแค่หายใจรดซอกคอ กลายเป็น ไซร้ซอกคอ ไอ้ยอดซะงั้น!!!!! มันจะมากไปแล้วนะครับ คิดว่าเป็นเจ้านาย แล้วไอ้ยอดจะยอมง่ายๆเหรอครับ… ทำกันขนาดนี้ ก็ไม่ต้องไปคิดอะไรให้มากความเลย คิดไม่ซื่อ คิดจะจัดหนักไอ้ยอดใช่ไหม ไม่ได้โง่นะ บอกไว้เลย,,,!!!!!
“อะ เอ่อ…. คะ คุณใหญ่ ครับ” เวรแหละ ไหมหล่ะ
พอไอ้คำว่า “ครับ” ออกไป ปากคุณใหญ่ ที่ค่อยๆ ไต่ มากจากซอกคอ ไล้เบาๆ จนขึ้นมาถึงปลายคาง และมาหยุดนิ่ง อยู่ที่ริมฝีปากผม
สัด!!!!!!!
ตาคุณใหญ่ แม่งหวาน หยด อะ เอาหล่ะเว้ยเฮ้ย อนาคต ลูกตะไภ้ ตระกูล ดุลยเดชอนันต์ รออยู่มะรอมมะร้อ แล้วเว้ยเฮ้ยยย เอ่อ คุณๆคิดว่า อย่างคุณใหญ่นี้ ผมต้องเป็นลูกสะใภ้หรือ ลูกเขยหล่ะครับ
“หือ” แค่นี้
แล้วปากแดงๆ สวยๆ ของคุณใหญ่ ก็กดวู้บ ลง ประทับลงที่ปากไอ้ยอดเลยทันที ใจหายว้าบ เลย… เบิกตาขึ้นด้วยความตกใจ … คือ มันจะอะไรขนาดนี้ ไวไปไหม… ถึงเราจะรู้จักกันมาหลายปี (เจ้านาย กะ ลูกน้อง)และ ไอ้หลายปีที่ว่าก็คุยกันไม่ถึง 10 ครั้ง แล้ว อยู่ๆก็มาถึงเนื้อถึงตัว จนถึงขั้นจูบปากกันนี่…ผมรู้สึกว่า มันจะเร็วไปนะครับ…. เจ้านายยยยย
“ว่าไง”
คุณใหญ่ กดย้ำๆริมฝีปาก เบาๆ 2 -3 ครั้ง ที่ริมฝีปากของผม แล้วผละออก นิดๆ ย้ำว่านิดๆ เพราะปากคุณใหญ่ อยู่ห่างกับปาก ของผม แค่ ไม่กี่เซนต์ !!!!! หายใจรดจมูกกันเลยทีเดียว….
“คะ คือ…. ผมหิว” เวร กุพูดไรออกไป
เค้าทำมิดีมิร้าย มึงขนาดนี้นะ ไอ้ยอด มึงต้องด่า ต้องว่าเค้าเซ้…. ดูละครหลังข่าวบ่อยๆ ไมไม่จำมาใช้บ้างวะ… แล้วทำไมถึงพูดเรื่องปากท้องตัวเอง….ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน แบบนี้ แม้แต่ตัวผมเอง ผมยังไม่เข้าใจเลยครับ… พอพูดออกไปแล้ว ก็ หน้าร้อนวูบเลย
“หึหึหึ” คราวนี้ 3 หึ สินะ
แต่ไม่ค่อยน่ากลัวเท่าไหร่ มันดูคาดไม่ถึง ปนเอ็นดูหน่อยๆ อะนะ……
“เธอ… รับปากกับฉันก่อนยอด.. ว่าจะไม่ลาออก…. แล้วฉันจะพาไปกินข้าว …แฟร์ๆ” เสียงคุณใหญ่แม่งนุ่มหู เป็นที่สุด ผมก็เคลิ้มเลยอะนะ จ้องเป๋ง ไปที่ริมฝีปากสวยๆ แดงๆ นั่น ด้วยใจลุ้นระทึก จะกด ลงไหมว้า จะกดลงปากตูไหมว้า
“ว่าไงยอด”
“อาฮะ ครับ” รับปากไปแบบมึนๆ เหมือนโดนสะกดจิต
“หึ เธอรับปากฉันแล้วนะยอด…เปลี่ยนใจทีหลัง ฉัน “ เอา “ เธอตาย!! ยอดชาย” . ฮะ อะไรคือ เอา เธอตายฟะ ทำหน้าเป็นหมางง กำลังจะอ้าปากคร้าน
“อะ ….. ฮื้อ” คราวนี้ของจริงเลยครับ
กำลังจะอ้าปาก โดน ประกบปากเน้นเลย มือที่ตอนแรก โอบอยู่ที่สะเอว ก็เลื่อนมากดท้ายทอยไอ้ยอด ให้หมุน ให้เอียงไปตามที่คุณใหญ่ต้องการ
โธ่ คุณๆ ไอ้ยอด ก็ใช่จะอ่อนหัด เมียก็เคยมีมาแล้ว เรื่องพวกนี้ ไม่ใช่คนไร้เดียงสาอะไร ก็แค่ตกใจไปพัก พอตั้งสติได้ มันก็รู้สึกดีอะนะ เออ ยอมรับก็ได้ คุณใหญ่ แม่งเก่ง อะ … ลิ้นพลิ้วน่าดู ดูด เม้ม ไปทั่ว โพร่งปาก ดูดลิ้นจนผมเสียววูบๆ แถวๆ ท้องน้อย อารมณ์มันพาไปเนอะ …
แขนทั้งสองข้างโอบกอดคุณใหญ่ไว้แน่น… ยิ่งคุณใหญ่เห็นผมตอบสนองมากเท่าไหร่ คุณใหญ่ก็ยิ่งจูบผมอย่างหนักหน่วง ทั้งรุนแรง ทั้งซาบซ่า ไอ้ยอด เสียววูบ ขนลุกซุ่ ไปหมดทั้งตัว แข้งขานี่อ่อนไปหมด … จนต้องพึ่งร่างกายไอ้ใหญ่โตของคุณใหญ่เป็นที่พักพิง
“อื้อ..ยอด …ฉันเสียเวลาไปทำไมตั้ง 5ปี..ฉัน ฉัน ยอดดด อื้อ” คุณใหญ่พูดอะไรไม่รู้
พ่ำเพ้อ อยู่ได้ ปากแดงๆ นั้นก็อยู่ห่างแค่คืบ ไอ้ยอด เลยเป็นฝ่าย งับริมฝีปากของคุณใหญ่แทน พอปากเราเจอกันอีกครั้ง ไอ้ยอดก็ใช้ท่าไม้ตาย ดูด เม้ม ลิ้นก็ควาญหาลิ้นของคุณใหญ่ จนเจอ แล้วทั้งดูดทั้งกระชาก จนคุณใหญ่ ส่งเสียงฮึมฮัมในลำคอ อย่างถูกอก ถูกใจ ไอ้ยอด ก็ถึงอกถึงใจ อุ้ย ไม่ใช่ ถูกอก ถูกใจเหมือนกัน ฮิฮิ
“ก๊อกๆ “
ผมสะดุ้งเฮือก เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู เบาๆ แต่ทำไมถึงรู้สึกว่า มันดังอยู่แถวๆ หูผมนี่หว่า แต่คนที่ตอนนี้กำลังสาละวนอยู่กับการดูดเม้มใบตามใบหน้าและซอกคอผมอยู่ จะสนใจก็หาไม่
“ก๊อกๆ”
“คุณใหญ่ครับ” “ก๊อกๆ” คราวนี้มาทั้งเสียงเคาะ และเสียงเรียกเลยครับ คุณใหญ่ทำเสียง จิ๊จ๊ะ ในลำคอ
แล้วเลื่อนริมฝีปาก มาที่ริมฝีปากผมอีกรอบ คุณใหญ่กดปาก ลงที่ริมฝีปากผมหนักๆ ทีหนึ่ง
แล้วดึงผมขยับออกทางขวามือนิดนึง คุณใหญ่จับหน้าผมซุกลงที่อกแน่นๆของเค้า แล้วยื่นมือออกไปปลดล๊อกประตู แล้วผลักประตูออกไป ผมก็ตกใจสิครับ หน้าชาเลยอะ.. คือสภาพผมตอนนี้ มันส่อมากๆ เลยนะ ใครเห็นก็ต้องรู้อะ ว่าเกิดอะไรขึ้น ระหว่างผมกับคุณใหญ่
“มีอะไร” คุณใหญ่ถามออกไปเสียงดุๆ
“เอ่อ… คือ คะคุณใหญ่ครับ… ผม คือ ผมหาคุณยอดไม่เจอครับ… นี้จะ 3 ทุ่มแล้วครับ คุณใหญ่… คุณยอด แค่มาเอาของ แต่ตอนนี้ ยังไม่ออกไปเลยครับ รถก็ยังจอดอยู่ข้างกำแพงเหมือนเดิม… ผะ “
“ Sup. ยอด กำลังคุยงานกับผมอยู่…” ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ทั้งสองคน ทำหน้าตากันยังไง
แต่ผมนี้ลุ้นระทึกเลยครับ แบบ กลัวโคตรๆ มือเย็น เท้าเย็น ไปหมดอะ… อารมณ์ เสียวๆ วู้บๆวาบๆ เมื่อกี้ หายวับไปกับเสียงเคาะประตูแล้วครับ ยิ่งพอคุณใหญ่ เอื้อมมือไปเปิดประตู ไอ้ยอด นี่เข่าอ่อนเลยครับ ก็เลยเป็นหน้าที่ของคุณใหญ่ที่ต้องพยุงผมไม่ให้ล้มพับ
หน้าซุกอกล่ำๆ จนแทบหายใจไม่ออก แขนทั้งสองข้างก็กอดรัดคุณใหญ่ไว้แน่น
“อ๋อ ครับ โล่งอก หน่อย ผมขอโทษคุณใหญ่ ด้วยนะครับที่มารบกวน พอดีไม่เห็นกลับออกไปซะทีเลยเป็นห่วงหน่ะครับ ขอโทษครับ แฮะๆ”
“อือ.. อีกซักพัก ก็คุยธุระเสร็จแล้ว” แล้วคุณใหญ่ก็ดึงประตูเข้ามา
“แกร๊ก” นะ กดล๊ออีกแหระ
ผมทำหน้ายู่ อยู่กะอก คุณใหญ่
“มาต่อกัน หึหึ” คุณใหญ่หัวเราะ สุดสยองอยู่กับใบหูผม
แล้วงับ หมับ ที่ใบหูผมเฉยเลย ไอ้ยอดก็เสียววูบ ขนลุกซู่ซ่า อีกแหล่วอ้า ทำไมคุณใหญ่ถึงเป็นคนทะลึ่งแบบนี้เนี๊ยะ …
“คุณใหญ่ … พอ ..” ผมผลักอกคุณใหญ่ให้ออกห่างจากตัวผม
พอได้ที่ก้อ ยื่นมือทั้งสองข้าง ไปจับหน้าคุณใหญ่ไว้..
“คุณใหญ่ …หื่น” ตอนนี้ไม่กลัวคุณใหญ่ละ เลยกล้าต่อว่าไปนิดๆหน่อยๆ พอให้คุณใหญ่รู้ตัวว่า ผมไม่พอใจนะ
“ฮ่าๆๆ … เหรอ ก็ไม่รู้สินะ” โอ้ย คุณใหญ่ ทำท่าไรแบบนี้เนี๊ยะ
น่ารักสัดๆ อะบอกเลย น่ารักมาก ทำหน้าทำตาแบบ ฮึ้ย น่าร๊อค อะ… น่ารักซะจนผมอดใจไม่อยู่ ดึงหน้าคุณใหญ่มาจุ๊บๆ เบาๆ ที่ริมฝีปากอย่างหมั่นเขี้ยว
“คุณใหญ่ น่ารัก” อุ้ย พูดไรออกไป
พูดไปแล้วก็เขินอะ เลยซบหน้าลงกับซอกคอ คุณใหญ่ซะเลย
“หึหึ ฉันน่ารักเฉพาะกับเธอ เท่านั้นแหละยอด เธอคนเดียว” จะดูตอแหล ไปไหม
ถ้าผมจะบอกว่า ผมดีใจโคตรๆ อมยิ้มแก้มตุ่ยเลยแหละ ….
ผมไม่รู้หรอกครับ ว่าตอนนี้คุณใหญ่อยู่ในอารมณ์ไหน ถึงได้ทำแบบนี้กับผม และตัวผมเอง ก็บอกกันตรงๆ ว่า ก็ไม่รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกันแน่ แต่ที่แน่ๆ ชัวๆคือ ผมไม่ได้รังเกียจอะไร คุณใหญ่เลย ถึงผมจะเคยมีแฟนเป็นผู้หญิงและ ตลอดเวลากว่า 20 ปีที่ผ่านมา ผมก็ไม่เคยนึกรัก นึกชอบอะไร ผู้ชายคนไหนเลย ไม่เคยจินตนาการถึงเลยด้วยซ้ำ แต่ผมก็ไม่ได้แอนตี้ อะไรนะ ถึงจะไม่ได้แอนตี้ ก็อย่างที่บอก ก็ไม่ได้ชอบ งง ไหม …..
ก็เคยมีนะ ผุ้ชายเข้ามาจีบ แสดง เจตจำนงว่า มา เป็นแฟนกันเถอะ พ่อหนุ่ม ไรงี้ หรือ ขอมีอะไรกับผมตรงๆ ขอดูด ขอ อะไรผมซึ่งๆหน้าตรงๆ เลยก็มี ตั้งแต่สมัยเรียน เทคนิค แล้ว แต่คือผมก็ไม่ได้ชอบไง ก็ปฏิเสธไป แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธรุนแรงอะไร ผมก็เข้าใจในความรัก ความชอบ รสนิยม ของแต่ละคน… กับผู้ชายคนอื่นที่เข้ามาหาผม ในลักษณะแบบนี้ ผมก็แหยงๆ นะ บางครั้งถึงขั้นหลอนไปเลย
แต่กับคุณใหญ่… เฮ้ย … คุณใหญ่เชียวนะครับ… นี่คุณใหญ่นะ เกินจินตนาการ เกินที่ ใครจะใฝ่ฝันถึงจริงๆ ไม่ใช่เฉพาะผู้ชายหรอก แม้แต่ผู้หญิงก็เถอะ….หล่อ ซะขนาดนี้…สถานะทางสัมคม ทางครอบครัว ที่เป็นสุดยอดของผู้ชายเพอร์เฟค …(ถึงแม้ในเรื่องงาน จะถูกขนานนามว่า หล่อเพชรฌฆาตก็เถอะ) ผมซะอีกที่ซกมกยังกะอะไรดี ไม่มีอะไรที่เทียบกันได้ แม้แต่ปลายขี้เล็บ
… ถึงตอนแรกที่คุณใหญ่กระโจนใส่ผมหน่ะ … ผมจะงงๆ ตะลึง ตึงๆ สยองแสยง อยู่บ้าง แต่พอคุณใหญ่ประชิดตัว ใกล้ชิดจนถึงขั้น จูบ ลูบไล้ ผมกลับไม่รังเกียจอะไรเลย… แหม๋ ก็เห็นแก่หน้าตาอันหล่อเหลางะ เคแหมะ จบนะ ก็หลงรูปแหละ ยอมรับเลยยยย 555555555555 เอิ้กๆ
ผมก็ไม่รู้หรอก ว่า ผม Born To be แล้วไม่รู้ตัว เพราะไม่เคยใกล้ชิดผู้ชายคนไหนขนาดนี้ หรือเปล่า หรือจะ เป็นเฉพาะ กับพ่อรูปหล่อ ตรงหน้านี้เท่านั้น … อันนี้ ก็คงต้องหาโอกาสลองซักวัน อิอิ
ถามว่ารู้สึก แย่ หรือ งุนงงสับสนกับตัวเองไหมในขณะนี้ ไม่นะครับ … ผมเป็นคนแบบนี้ อยู่แล้ว ไม่คิดมาก ไม่คิดเยอะ … ชอบทำตามใจ ตามอารมณ์ของตัวเองเป็นใหญ่ อันไหน ที่ผมคิดว่า ผมทำแล้วมีความสุข ทำแล้วรู้สึกดี ไม่ทำให้ใครเดือดร้อนผมก็ทำ….
แล้วที่ทำกับคุณใหญ่ ในขณะนี้ ผมก็ไม่ได้คิดเยอะ คิดแยะ อะไร รู้แต่ว่า… ก็มันรู้สึกดี… แล้วผมจะปฏิเสธ มันไปเพื่อ
“คุณใหญ่ครับ….” ผมพูดเสียงอ่อนๆ
เมื่อผมรู้สึกว่า คุณใหญ่จะไม่ยอมขยับไปไหนง่ายๆ ก็ยังอยู่ในท่าเดิมไง หลังผมพิงอยู่กับประตูห้องคุณใหญ่ อีกฝั่งทื่ พื่ยศ ไม่สามารถ มองเห็นผมได้ ถ้าไม่เบี่ยงหน้า ละ ชะโงมามอง หน้าก็ซบอยู่กับซอกคอ ของ “สุดหล่อเพชฌฆาต” ส่วนคุณใหญ่ก็ยืนกอดผมนิ่งๆ ไม่ยอมขยับ …
“ว่าไงครับ” แอร๊ย เสียงหวานโคตรๆ อะ จะละลายละ จะละลาย
“หิวแล้ว” สั้นๆ แต่ได้ใจความ ตรงใจฝุดๆอะ
ก็หิวจริงๆอะ ท้องร้องจ้อกๆเลยนะ รับผิดชอบท้องไส้ไอ้ยอดก่อนได้ปะ… ตอนนี้หิวจนคิดไรไม่ออกละนะ..จริงๆ … เอ๊ะ หรือว่าที่ยอมคุณใหญ่ขนาดนี้ เพราะหิว จนไม่มีแรงขัดขืนกันแน่นะ…อืมๆ มีส่วนๆ
“อืม.. จูบ อีกทีแล้วไปเลย”
“อือ” จะถามทำไม ถ้าไม่ต้องการคำตอบอะ.. แหม๋…
ชอบปากไอ้ยอดขนาดนั้นเลยเหรอครับ คุณใหญ่ จูบได้ จูบดี…. อิอิ คุณใหญ่ก็ยืนสูบวิญญาณ ไอ้ยอด ไปพักหนึ่ง ทั้งจูบ ทั้งดูด ทั้งลูบ ทั้งคลำ จนไอ้ยอดที่หิวๆ จะเลิกหิวแหละ คุณใหญ่ ถึงได้ จัดแจงกับเสื้อผ้า หน้าผม ของผมจนรู้สึกว่าโอเค(ในความรู้สึกของ เค้า) เสร็จสรรพ ถึงได้พาไอ้ยอด เดินออกมาจากห้องทำงาน
คุณใหญ่ ขับรถออกนำหน้าผม แล้วให้ผมขับตามหลัง แล้วก็ไปทานข้าวกันครับ ริมแม่น้ำเจ้าพระยาเลยหล่ะนะ เป็นร้านที่ไม่ได้ดูหรูหรา หรือว่า ดู ซอมซ่ออะไร ก็อยู่มาตรฐาน 4 ดาว อาหารอร่อย กุ้งแม่น้ำตัวโตๆ กับ คุณใหญ่ ที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ให้ไอ้ยอดหัวใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ แค่นี้ อาหารวันนี้ก็สุดๆในชีวิตแล้วแหละครับ
ทานข้าว ก็ไม่มีอะไรมาก ผมกับคุณใหญ่ ก็ตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเดียว แบบว่าหิว คุณใหญ่ก็เอาแต่อมยิ้ม ผมก็เอาแต่นั่งเขิน จนอิ่มก็แยกทางใครทางมัน คุณใหญ่เดินมาส่งผมทื่รถ ก่อนที่ผมจะปิดประตู คุณใหญ่ ก็มองซ้ายมองขวา แล้ว คว้าคอผม ไปจูบที่ริมฝีปาก หนึ่ง ที เอาฟันงับริมฝีปากล่างผมด้วย
“พรุ่งนี้ เจอกัน ตอน 8 โมง ที่สนามบินนะยอด” คุณใหญ่พูดติดริมฝีปากผม
“ครับ … เจอกัน” ผมส่งยิ้มนิดๆให้คุณใหญ่
คุณใหญ่ทำท่าอิดออด เหมือนอยากพุดอะไร พอผมทำหน้าถามประมาณว่ามีอะไรครับ คุณใหญ่ก็ส่ายหน้า
“ขับรถดีๆ ระวังด้วยนะ…ถึงคอนโดแล้วโทรหาฉันด้วย” คุณใหญ่กำชับ ผมพยักหน้ายิ้มๆ
คุณใหญ่ปิดประตูรถให้ผมเบาๆ พอผมขับรถออกมาแล้ว ผมก็ยิ้มมาตลอดทาง มันรู้สึกสุขใจแบบ เอ่อๆ ไม่รู้สิครับ ผมคิดว่า คืนนี้ ผมคงนอนหลับฝันดี
แต่เอ เหมือนผมลืมอะไรไปซักอย่าง… เรื่องที่มันคาๆใจผมอยู่…. ช่างเหอะ เอาไว้นึกออกแล้วค่อยถามคุณใหญ่ละกัน
พอผมถึงคอนโด ก็ไม่ได้โทรหาคุณใหญ่หรอกครับ แค่ส่งไลน์ไปบอกว่าถึงห้องแล้วนะ กำลังจะอาบน้ำแค่นั้น
อ๋อ พวกผมหน่ะ Sup. ทุกคน ผช. ทุกท่าน มีเบอร์โทร มีไลน์ ของเจ้านายทุกคนอยู่แล้วครับ เจ้านายก็มีเบอร์โทร มีไลน์ของพวกผมเหมือนกัน เอาไว้คุยงานกันหน่ะ
พอหัวถึงหมอน ไอ้ยอด ก็นอนไม่หลับอะครับ หายใจออก ก็คิดถึงแต่หน้าคุณใหญ่ หายใจเข้าก็ได้กลิ่นตัวหอมๆ ของคุณใหญ่ลอยมา คิดถึงรสจูบ อันซาบซ่า คิดถึงมือสวยๆ ที่ลูบไล้ไปทั่วตัวไอ้ยอด
สัด!!!!!!! ของขึ้น รีบลุกเข้าห้องน้ำไปจัดการ กับตัวเอง 1 ทีแล้วกลับมานอนสลบเหมือด เฮ้อ… ไอ้ยอดนะไอ้ยอด สงสัยอาการหนัก เฮ้อ เฮ้อ เฮ้อ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ลืม"ถุงกล้อง"ม้ายยยยยย
-
โอ๊ยๆนายยอดนี่เหอะๆเสร็จโรงเรียนคุณใหญ่
-
เดี๋ยวนะยอด
ยอดเข้าใจสถานการณ์ได้ง่ายมากเลย เฮ้ย!!!ดูกต๊กกะจายน้อยมาก
แต่ก็ดีแล้ว :hao6: กองเชียร์รออยู่ จัดมาๆ
-
มาต่อแล้ว :sad4: ถึงกะน้ำตาไหลพรากกันเลยที่เดียว
เขียนเรื่องของคนวัยทำงานได้ดีมากเลยค่ะ ไม่น่าเบื่อด้วย เป็นกำลังใจให้คนเขียน เขียนออกมาให้อ่านเร็วๆ น่ะค่ะ รออยู่
:katai5:
-
ชอบเหมือนกันครับ เรื่องราวของวัยทำงาน
ว่าแต่ยอดชาย ขัดขืนหน่อยก็ยังดีนะ หรือไม่ก็เกร็ง ๆ ไว้
แต่นี่อะไร ดึงคอเขาลงมาจูบ อะ :z3:
-
ยอดชาย.....ขัดขืนบ้างไรบ้างงงง
-
ยอดชายจะมีผัว
-
:z1: :hao6: :hao7: :katai1: :katai2-1:
-
มาให้กำลังใจครับ
-
ตอนเริ่มเรื่องผมชอบครับ ไม่ค่อยได้เห็นนิยาย แนวนี้เท่าไร (หมายถึงผมคนเดียวนะ) แต่มาตอนนี้ ผมว่า เรื่องมันเดินเร็วไปหน่อยนะครับ มันดูปุ๊ปปับ รวดเร็ว จนเหมือนขาดธรรมชาติไป (หรือผมคิดเองคนเดียวก็ต้องขออภัยนะครับ) สำหรับความรู้สึก ณ ตอนนี้ ก็ยังชอบอยู่นะครับ และจะติดตามต่อครับ ขอบคุณนะครับ ที่นำเรื่องนี้ มาแบ่งปันกัน
:man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1:
-
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
:-[
รวบ ด่วน !!
-
ตอนที่ 7
ชีวิต คนเรามันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกครับ….
วันนี้ ต้องแหกขี้ตาตื่น ตั้งกะ 6 โมงเช้า ด้วยเจ้านาฬิกาปลุก เจ้าขุนทอง ของจอย ที่เธอซื้อให้ผม เมื่อนานมาแล้ว อือ เหมือนจะลืมอะไรไปจริงๆนะผม ว่า…..
“เชี้ยๆๆๆ ตายห่าหล่ะไอ้ยอด” แม่ง เอ้ย ….
กว่าจะนึกได้ว่าลืมอะไรก็แต่งตัวเรียบร้อย งัวเงียหากล้อง ก็ต้องตกใจสุดขีด กุ ลืมเอากล้องมาจากห้องทำงานคุณใหญ่ …
จะเอากล้องไปส่ง ลืมกล้องครับ ท่านผู้โชมมมมม…… ตกใจหน้าซีดเป็นกระดาษเลยครับ
“ครืดดดดดดด ครืดดดดดดด”
พระเจ้า คุณใหญ่โทรมาอะ….
“สวัสดีครับ คุณใหญ่” กระวนกระวายตายแน่ๆ คุณใหญ่ ด่าไอ้ยอดตายเลย
“ยอด… เธอ… ลืมอะไรรึเปล่า “ ไอ้ยอดกลั้นหายใจไป 2 วิ เหมือนคุณใหญ่จะรู้ เลยหน่ะ
“คุณใหญ่…ผมลืม ถุงกล้อง ไว้ที่ ห้องทำงานคุณใหญ่อะ” พูดเสียงหงอยๆ
ก็คุณใหญ่แหละ ทำให้ผมลืมอะ… มาทำอะไรกับผมก็ไม่รู้….มึนๆเบลอๆ งงๆ ลืมไปหมดเลย แม้แต่ของสำคัญขนาดนั้นยังลืม
“หึ… ฉันหิ้วมาให้แล้ว… รอที่คอนโดนั่นแหละ เดี๋ยวฉันเข้าไปรับ “ หา อะนะครับ ..
ตรู้ดๆๆ
ถามผมก่อนไหมครับ คุณใหญ่ ว่าอยากให้คุณมารับปล่าวววว …. ก็นั่งกำโทรศัพท์ แบบเอ๋อๆ ต่อไป ….คือวันนี้วันทำงานอะนะครับ ตามแพลนของผมนี้นะ… ผมจะเอากล้องไปส่งให้เพื่อนคุณใหญ่ ที่สนามบิน สอนเสร็จปุ๊บ ไม่น่าจะเกินเที่ยงนะ เพราะเห็นว่า ขึ้นไฟส์ 10 โมง ผมก็ ขับรถกลับ เข้าตรวจสาขา ที่เหลือ ที่ผมยังไม่ได้เข้าเลยใน เดือนนี้ อีก 1 สาขาใหญ่ เหลืออีก ไม่กี่วันก็จะออกแล้ว ก็ต้องเต็มที่ สั่งลาหน่อย
แหม๋…. บอกว่าจะออก ก็ ต้องออกสิครับ… ก็คุณใหญ่ บอกเองว่าผม ไม่เหมาะ ยังไงๆ ก็จะให้ผมลง ก็ผมไม่ลง ผมจะออกอะ…จะรั้งผมไว้ทำไม ในเมื่อไม่เหมาะ ไม่ใช่ อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ … มันก็ตัวไร้ค่า ตัวเกะกะ ตัวภาระ ดีๆนี่เอง …
คนที่เคย เป็นพนักงาน ขึ้นมาเป็น Sup. จากเป็นลูกน้อง มาเป็นหัวหน้า แล้วจะ ให้ผมลงไปเป็นลูกน้องอีก …แล้วลูกน้องผม จะคิดยังไงหล่ะครับ…. ผมไม่ลงหรอก ศักดิ์ศรี มันค้ำคอ… ถึงคุณใหญ่ จะ ทำแบบนั้นกับผม ถึงคุณใหญ่ จะทำเหมือนชอบผม แคร์ผม… แต่มันก็คนละเรื่องกับ เรื่องงาน…. และ อีกอย่าง คุณใหญ่ คือ ….. เจ้านาย “ว่าที่ท่านประธาน” …. ยังไงเจ้านายก็คือเจ้านาย….
อย่างที่บอกไว้ตั้งแต่ตอนแรก คนอย่างผม ไม่ใช่คนไร้ความสามารถ ผมเก่ง ในสายงานของผม ผมรู้ ถึงคุณใหญ่ จะกระซิบข้างหูเบาๆ ให้ผมเคลิ้บเคลิ้ม จนรับปากว่าจะไม่ออก… แต่เรื่องอะไรกันหล่ะ…. ผมมีที่ไปนะเฮ้ย… เก่งๆอย่างผม(ไม่ได้ยอตัวเองด้วย) มีที่ไปเสมอ… ตอนนี้ ก็รับงาน ถ่ายภาพ งานแต่ง ไว้แล้ว 2 งาน เตรียมอุปกรณ์ เตรียมกล้องเตรียมเลนส์ อะไรไว้พร้อมแล้วด้วย…. เหอๆ …..ต่อให้คุณใหญ่ สิบ คุณใหญ่ ก็เอาไอ้ยอดไม่อยู่หรอกครับ…..
จริงๆแล้ว ผมจะไป ผมจะอยู่ มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณใหญ่เลยนะครับ…. จริงแหมะ….
ไม่ถึง ชั่วโมง คุณใหญ่ ก็ขับมาถึงคอนโดผม โทรบอกให้ผมลงไปได้เลย….ผมก็ไม่แปลกใจหรอกนะครับ ว่าทำไมคุณใหญ่ ถึงรู้ว่า…คอนโดผมอยู่ตรงไหน ….แหม๋ ก็นะ ในตารางเบิกค่าเดินทางของผม มันบอกละเอียดยิบซะเหลือเกินหนิครับ ว่าบ้านช่องห้องหอ ผมอยู่ไหน…. วันแต่ละวัน ผมไปตะแลดแต๊ดแต๋ อยู่ที่ไหนบ้าง… ก็เค้าเป็นคนเซ็นอนุมัติ…ค่าเดินทาง เดือนละ เกือบ 20,000 ให้ผมหนิครับ….
อุ๊ แม่เจ้าโว้ยยยย
วันนี้คุณใหญ่หล่อ เหี้ยๆ เลยครับทุกท่าน….
ปกติผมจะเห็นแต่คุณใหญ่ ในชุดที่แบบ เป็นทางการไรงี้ใช่ปะครับ…แต่คุณใหญ่ที่ผมเห็นในตอนนี้ คือ หนุ่มหล่อหน้าใส ที่ไม่มีมาด อะไรเลย
เสื้อยืดสีดำแขนสั้น คอวี พอดีตัว กางเกงยีนส์ สีซีด อย่างเท่ห์ นาฬิกาโรเลกซ์ ทีผมเห็นคุณใหญ่ใส่ประจำ ตอนนี้ มันมีนาฬิกา สายหนังสำดำ ที่ผมไม่รู้ว่ายี่ห้องอะไรมาแทนที่… ร้องเท้าหนังสีน้ำตาลเข้ม คล้ายๆรองเท้าบู๊ท ใส่แว่นตาดำ ยืนแอ๊คท่า โคดๆๆ ของความเท่ พิงสะโพกไว้ที่หน้ารถเบนซ์สปอร์ตคันงาม… สูง ยาว ขาวตี๋ บร๊ะ ใครได้ไปเป็นลูกเป็นผัว… นี่คงไม่ต้องให้ทำอะไร เอาวางไว้บนหิ้ง โลดดด
แต่งตัวแบบนี้ ค่อย สมกับอายุหน่อย… ผมยังไม่ได้บอกใช่ปะครับว่า… คุณใหญ่ อายุ 27 ห่างจากผม แค่ 2 ปี ฮิฮิ …แต่เวลาทำงาน หน้าดุ โคตรๆอะนะ เลย ดูแก่ขึ้นซัก 10 ปี หุหุ
“คุณใหญ่ สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้คุณใหญ่งามๆ หนึ่งที
ยิ้มกระเรี่ยกระราด ให้ไปพร้อมด้วย… แบบหล่ออะ…ยังกะนายแบบแหนะ…
“หึ ยิ้มอะไรหน่ะยอด ทำหน้าตลก” เอ๋า… ก็มันฟินนนนนนน อะ….
“เปล่าครับ” ผมยิ้มตาหวานให้ไปอีก 1 ที
“หึประสาท ไปขึ้นรถชักช้า” ผมยังยิ้มแป้นแล่นให้คุณใหญ่อยู่
“คุณใหญ่ ผมเอาเป้ผม วางข้างหลังได้ปล่าว” ยกๆ เป้ ชู ให้คุณใหญ่ดู
ตอนที่ผมเปิดประตูขึ้นมานั่งในรถสปอร์ตคันงามของคุณใหญ่เรียบร้อยแล้ว
“อือ” แค่นั้น
พอได้รับอนุญาต ผมก็ยกเป้ ไปวางไว้เบาะด้านหลังทันที แล้วจึงทำการคาดเบลล์
แล้วคุณใหญ่ ก็สตาร์ทรถ สับเกียร์ แล้วเจ้ารถสปอร์ต คันหรู ก็ ทะยานออกไปสู้ถนน อันจอแจ ของกรุงเทพมหานคร แต่ว่าก็ว่าเถอะ รถคุณใหญ่เบาะนิ้มนิ่มเนอะ ผมว่าไม่ใช่เบาะ ออริจินอล คุณใหญ่ต้องไปเปลี่ยนมาชัวร์
ภายในรถก็ห้อมหอม ไม่เหมือน ไอ้อ้วนของผม (Yaris คันงาม) ที่เริ่มรู้สึกว่ากลิ่นจะตุๆ หลังจากที่ไม่ได้ล้าง ดูด ฝุ่นมาเป็นเดือน แฮะๆ ก็มันไม่มีเวลา
“คุณใหญ่ ถุงกล้องอยู่ไหนครับ” ใกล้ถึงสนามบินแหระครับ ลงทางด่วนหน้าก็ถึงเลย
“อยู่ข้างหลัง” ผมก็ปลดเบลล์ แล้วชะโงกหน้าไปดูด้านหลังอย่างที่คุณใหญ่ว่า
ผมจึงเห็นถุงกระดาษที่ผม ใส่กล้องมาเมื่อคืน วางไว้อย่างเรียบร้อย
“ขอบคุณมากครับคุณใหญ่ ที่ถือมาให้ผม” ผมยกมือไหว้ขอบคุณ คุณใหญ่อีกรอบ
พร้อมส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจ ไปให้อีก 1 ที
“อือ.. คราวหน้าคราวหลัง ก็ระวังหน่อยนะ ยอด… โชคดีที่ครั้งนี้ ไปลืมไว้ที่ห้องทำงานฉัน … “ คุณใหญ่พูดเสียงนิ่งๆ
ไม่เหลือบแลตา มามองผมเลย
“ครับ คุณใหญ่” คงไม่มีคราวหน้า แล้วหล่ะคุณใหญ่
“ฉันถึงบอกไง..เธอไม่เหมาะจะเป็น Sup. เธอประมาท เลินเล่อเกินไป” นั่นเห็นเงียบเอาใหญ่เลย
“ผมถึง จะออกไงครับ” ไอ้ยอดก็สวนขึ้นทันควัน ด้วยความรู้สึก โกรธนิดๆ
เอี๊ยดดดด
“โป้ก” “โอ้ยย” อะไรเนี๊ยะ
เจ๊บ ชิบหายเลยอะ…มันเรื่องอะไรวะเนี๊ยะ หัวโน เลือดไหลปะวะ สัด แม่ง คุณใหญ่ ขับรถภาษาอะไรวะ
“เฮ้ยยอด…เจ็บปล่าว ฉันขอโทษ เงยหน้ามาซิ ยอด เงยหน้า ฉันบอกให้เงยหน้า…”เหี้ย อะไรวะ …
แม่งๆเอ้ยย ….ไอ้ยอด เจ็บหน้าผากสุดๆ อะ จะไม่ให้เจ็บได้ไง ก็หน้าผาก กระแทก กับ คอนโซลหน้าอย่างจังเลยอะสิ เบลล์ก็พึ่งเอาออกเมื่อกี้เองด้วย แม่ง
“หัวไม่แตกหรอก..แค่โนๆ… “ คุณใหญ่เอามือทั้งสองข้างมาจับๆ ที่หน้าผม แล้วบังคับ ให้ผมเงยหน้าขึ้นมองเค้า พอเค้าเห็นว่า ไม่เป็นอะไร(มั้ง) เค้าก็ผลักหัว ผมออกอย่างแรง
แต่ผมว่า ผมต้องเป็นอะไรแน่ๆ นอนๆ เลยอะ สงสัยเลือดคลั่งในสมองแล้วมั้งตอนเนี๊ยะ รู้สึกเจ็บมากมายปวดหัวตุ๊บๆด้วยนะ
“ยอด เธอ รับปากฉันแล้วว่าเธอจะไม่ออก”คุณใหญ่กลับไปนั่งนิ่งๆ หลังพวงมาลัย แล้วก็พูดออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เสียงน่ากลัวโคตรๆ
แบบกัดฟันกรอดๆ เหมือนเค้ากำลังโมโหแบบสุดๆ
เฮ้ย อย่าบอกนะ ว่าทื่เบรกซะไอ้ยอดหัวทิ่มหัวตำ เพราะ เรื่องนี้… ทำให้ผมเจ็บตัวเนี๊ยะ เพราะเรื่องนี้อะนะ …ทำไมคุณใหญ่ ทำตัวแบบนี้วะ….โกรธ งี่เง่า ปัญญาอ่อนแบบสุดๆ แยกแยะ ห่าเหวอะไรไม่เป็นเลยอะ….
“เดี๋ยวค่อยคุยกันได้ปะครับ… ผมไม่อยาก ทะเลาะกับคุณใหญ่เดี๋ยวไม่มีอารมณ์สอนเพื่อนคุณ …จะเปิดล๊อกประตูให้ผมลงได้ยังครับ…ป่านนี้เพื่อนคุณรอแย่” รู้สึกเซ็งขึ้นมาในบัดดล…น้ำเสียงแบบไร้อารมณ์ แบบสุดขีด
อะไรนักหนาวะ… วุ่นวาย วึดวืด … แม่ง … ขนาด แค่จูบ กันไปไม่กี่ครั้ง… ก็เป็นไปได้ขนาดนี้ แล้วถ้า ผมเผลอตัว เผลอใจ ไปมีอะไรด้วย… ไม่ขังลืมผมเลยรึไงวะ…
พอคิดขึ้นมาก็หงุดหงิด โคตรๆ เลยครับ… คือ เข้าใจปะ… ว่าไม่ได้เป็นอะไรกันนะเว้ยเฮ้ย แค่จูบกัน… และผมก็ถูกใจคุณใหญ่แบบสุดๆ และ ก็ชอบใจในสิ่งที่คุณใหญ่ ทำกับผมเมื่อคืนนี้มากก ถึงมาก ที่สุด แต่แล้วไงอะ… ก็แค่ชอบอะ… เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะเฮ้ย… หงุดหงิด แม่ง เห็นช้างตัวเท่ามด
“ยอด !!!!!” ไม่มาแค่เสียง ตวาด ไอ้ยอดสะดุ้งเฮือก น่ากลัวสัด
คุณใหญ่ กระชากแขนผม จนผมที่ไม่ทันตั้งตัว ลอยหวือ แทบจะข้ามเกียร์ ไปนั่งบนตักคุณใหญ่อยู่แล้ว
“คุณใหญ่ปล่อย… นี่มันลานจอดรถ” ผมปรามคุณใหญ่ ด้วยความตกใจแบบสุดๆ
นี่มันลานจอดรถของสนามบินนะ จะมาเล่นหนังสดอะไรให้ชาวบ้านชาวช่องเค้าดูกันตรงนี้หล่ะ เด๋วก็โดนข้อหาอนาจารกันพอดี
ผมห้ามไปก็เท่านั้น คุณใหญ่ ใช้มือ อีกข้างที่ว่าง จากการบีบแขนผม มาคว้าหมับเข้าที่หน้า แล้วดึงหน้าผมให้แหงนเงย แล้วกดริมฝีปากกระแทกริมฝีปากผมอย่างแรง จนผมคิดว่า…ปากคงแตก เพราะผมรู้สึกถึงรสเลือดเค็มๆประแล่มประแล่ม ในปาก
คุณใหญ่ ไม่ได้สอดลิ้นเข้ามา คงแค่ทำเพราะอยาก ทำให้ผมเจ็บแค่นั้นเอง… ช่างประไร เจ็บ ก็ใช่ผมจะเจ็บคนเดียวซะเมื่อไหร่ คุณใหญ่ ก็เจ็บเหมือนกันแหละ…
คุณใหญ่ ทั้งกัดปากล่าง กัดปากบน ทั้งดูด ทั้งกระชากปากผมอย่างรุนแรง แม่ง เจ็บ สุดๆอะ น้ำตาไหลเลย เจ็บใจหนิ..
ทั้งเจ็บตัว ทั้งเจ็บใจ มันเรื่องบ้าอะไรวะหน่ะ…. มีแฟนเป็นผู้ชายมันต้องขนาดนี้กันเลยเหรอครับ… ถ้าเป็นแบบนี้ ไม่มีแม่งดีที่สุดอะ… เจ็บอะ
“หยุด!!!! ร้องทำไม เธอ ทำฉันโมโหเองนะ ยอด… เสร็จงานนี้ เราต้องคุยกันยอด เราต้องคุยกัน” แล้วคุณใหญ่ ก็เช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆ
เอาปากแดงๆ ที่พึ่งประทุษร้ายริมฝีปากผมเมื่อครู่ มากด จูบแรงๆ ลงที่แก้มทั้งสองข้าง แล้วก็ผลักผมออกห่าง แล้วคุณใหญ่ก็ยื่นมือ มาหยิบ ถุงกล้องที่วางอยู่แทบเท้าผมมาถือไว้ แล้ว บิดกุญแจ ดับเครื่อง เปิดประตู แล้วลงไปเลย..
ไอ้ผม ก็ได้แต่นั่งเอ๋อพักนึง… แล้วจึงค่อยๆ เอื้อมมือ ไปเปิดประตู แล้วลงมายืน เงียบๆ อยู่ข้างๆรถ… แบบ กูมึน งง กับชีวิตมากอะ ในช่วงนี้ คือ ผมปรับตัวไม่ทันจริงๆ กับอารมณ์ คนตรงหน้าผมหน่ะ…
...>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
คุยกันนิดๆ......
ไอ้ยอด เป็นพวก ทำอะไรตามใจคือไทยแท้ อะนะ
ทนๆ ไอ้ยอด มันไปก่อน.. ซึมซับ ความเป็นไอ้ยอด ไปทีละน้อย
เราจะได้เห็นสันดานไอ้ยอด ไปทีละนิด ละหน่อย พร้อมๆกับคุณใหญ่
จุ๊บๆ........
-
test
-
สนุกมากอ่ะๆๆๆ
คุณใหญ่เอาแต่ใจ+โหด แต่ชอบๆๆๆ
ยอดนายน่ารักดีๆๆๆๆๆ นิสัยบางครั้งก้เดาไม่ถูกนะ 555
ติดตามจร้าาา สนุกมากๆๆๆ
-
คุณใหญ่รุนแรงจัง
-
คุณใหญ่นี่โมโหร้ายจริงๆ
-
ชอบการดำเนินเรื่อง
แค่เคลิ้ม ใจแข็งไว้ลูก เล่นตัวบ้าง
ลาออกไปเลย
ยอดนายมันอินดี้เว้ย
-
ยอดลาออกเลย ไม่ต้องไปอยู่กะไอ้คุณใหญ่ นี้แหละ /โดนคุณใหญ่โบก :beat:
คุณใหญ่อ่ะ จะบอกอะไรก็บอกยอดเค้าตรงๆไปเลยสิค่ะ ยอดเค้าเป็นคนตรงน่ะ#อินจัด
ปอลอ.เป็นกำลังใจให้คนเขียนรีบมาต่อเร็วๆน่ะค่ะ อยากอ่านต่อแล้วเพราะตอนนี้มันสั้นอ่า :-[
-
กำลังมันเลย มาต่อเร็วๆ เน้อ อิอิ
-
อย่าบอกว่าคุณใหญ่แอบรักยอดมาได้ 5 ปีละ
ถึงจะน่าดีใจ แต่อารมณ์ร้ายแบบนี้ก็ไม่ไหวนะคะ
ขอผ่านด่วนนนนนน
-
แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ยอดชาย :hao6:
-
ชอบยอดอ่ะ
ชอบยอดดดดดด :hao7:
อย่าไปยอมอีคุณใหญ่นะ หมั่นไส้ :z6:
-
เอาใจช่วยยอด ดุจริงๆนะคุณใหญ่
-
:hao7: :katai2-1: สนุกครับ อิอิ รอตอนต่อไปน่ะครับ
-
:o8: สนุกคะ คุณใหญ่ดูดิบเถื่อน อารมณ์ฮาร์ดคอร์มาเลยคะ 555+ ชอบบบบบ :hao6:
-
สนุกมากๆๆๆ เขารอจร้าาาาา
-
มันค้างอะ
-
o18
-
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
สนุกค่ะ แต่คุณใหญ่รุนแรงไปนะ
-
ค้างอะ คุณใหญ่แอบชอบยอดใช่ปะ
อย่ารุนแรงกับยอดนักสิ
รอตอนต่อไปจ้า
-
จาก คนเขียนนะจ้ะ
ต้องขอโทษด้วย เรื่องนี้ กะว่า จะโพส ทุกวัน อัพ ทุกวัน
แต่พอดีว่า.. เมื่อคืน รถเกิดอุบัติเหตุ... :z3:
มอเตอร์ไซต์เฉี่ยว... หน้ารถของข้าพเจ้า พังไปทั้งแถบ กันชนหน้า หลุด ออกมาหมดเลย
ให้คิดถึง Transformers ตอนกำลังแปลงรา เป็นหุ่นยนต์ นะ นั่นแหละ ร่วงๆๆๆ เป็นยวง
ใจสลายอะ.... ขอเวลาทำใจซัก วัน สอง วัน เอารถ เข้าศูนย์ก่อนนะจ้ะ
จะมาอัพ ต่อให้ ..... หรือให้ ใจร่มๆ ดีๆ ก่อนจะ มาเขียนให้อ่านต่อ
ขออำภัยจริงๆ ใจไม่ด้านพอ... ลูกสาวบาดเจ็บ ป้าดโธ่.... :o12:
[attachment deleted by admin]
-
:กอด1:ดูแลลูกก่อนค่ะ แล้วค่อยมาต่อ
แล้วคนโอเคไหม ไม่เจ็บนะ
-
เข้าใจคร๊าาาาา
สู้ๆๆๆ
-
ไม่เป็นไรค่า รอได้
เป็นกำลังใจให้นะ
-
ขอใไ้ลูกสาวหายไวๆ กลับมาสวยเหมือนเดิมครับ
-
ขอให้ลูกรักแข็งแรงในเร็ววันนะค้าาา :)
-
จาก คนเขียนนะจ้ะ
ต้องขอโทษด้วย เรื่องนี้ กะว่า จะโพส ทุกวัน อัพ ทุกวัน
แต่พอดีว่า.. เมื่อคืน รถเกิดอุบัติเหตุ... :z3:
มอเตอร์ไซต์เฉี่ยว... หน้ารถของข้าพเจ้า พังไปทั้งแถบ กันชนหน้า หลุด ออกมาหมดเลย
ให้คิดถึง Transformers ตอนกำลังแปลงรา เป็นหุ่นยนต์ นะ นั่นแหละ ร่วงๆๆๆ เป็นยวง
ใจสลายอะ.... ขอเวลาทำใจซัก วัน สอง วัน เอารถ เข้าศูนย์ก่อนนะจ้ะ
จะมาอัพ ต่อให้ ..... หรือให้ ใจร่มๆ ดีๆ ก่อนจะ มาเขียนให้อ่านต่อ
ขออำภัยจริงๆ ใจไม่ด้านพอ... ลูกสาวบาดเจ็บ ป้าดโธ่.... :o12:
รับทราบค่ะ
ขอให้ซ่อมเสร็จในเร็ววัน แต่อย่าห่วงเลย
โตโยต้ารับประกัน..........อิอิ
-
ทำใจเรื่องรถเถิด ของเราจอดไฟแดงโดนมอเตอร์ไซค์ลากขูดไปแล้ว
-
โห ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ แล้วนี่ร่างกายไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม
ก็ถือว่ายังโชคดีมากอยู่ค่ะ ไว้หายดีทั้งรถทั้งคนค่อยมาต่อก็ได้ค่ะ
-
ขอให้ลูกสาวหายไวๆ นะครับ
-
รอได้ค่าา
-
รับทราบค่ะ ขอให้ลูกสาวหายไวๆ น่ะค่ะ
ว่าแต่คุณคนเขียนไม่เป็นไรใช่ไหมค่ะ
เป็นห่วงน่ะ /จะรออ่านนิยายต่อไปค่ะ
ปอลอ.อยากพิมพ์ลากยาวแต่ไม่รู้จะพิมพ์ได้หรือเปล่า?
-
รับทราบค่ะ รอได้ ให้ลูกสาวหาย จิตใจของเจ้าของลูกสาวดีขึ้นไวไวนะคะ
-
สู้ๆดีแล้วที่คนไม่เป็นไร
-
ดันๆ
-
ขอให้ลูกสาวหายไวๆนะ :mew1:
-
นานจังเลจ
-
ต้องขอโทษ ด้วยจริงๆ นะ เพื่อนๆทุกคนที่ตามอ่าน คุณใหญ่ กะ นายยอดกัน
ลูกสาว หายดีแล้ว งามพริ้ง เหมือนเดิม
แต่ใจคนเขียนเอง ที่ไม่ไหว .... เจอปัญหาเดียวกับ นายยอด จะออก วันที่ 25 นี้แล้วจ้ะ งาน
จริงๆนิยายเรื่องนี้ เขียนมาเพื่อปลอบใจตัวเองมากกว่า .......
คุณใหญ่ ในชีวิตจริง ไม่ได้ เหมือนคุณใหญ่ในนิยายหรอกนะ ..... มีแต่คำถาม ที่ฝาก มากับ หัวหน้า เราว่า....
"ซุป.... ไม่ได้มาประชุมเหรอ ... ตกลงแล้ว คือลาออกใช่ไหม" แค่นั้น สำหรับความทุ่มเท
จริงๆ.... เขียนต่อแล้วนะ แต่อารมณ์ ไม่ได้จริงๆ ตอนนี้ก็พยายาม เรื่องงานอย่างเต็มที่....
งานใหม่ไม่คิดจะหา... เพราะเหนื่อยมาก กับการทุ่มเท... แล้วผลออกมาแบบนี้... กะจะทำอย่างอื่น
ไม่เกิน วัน สอง วันนี้ ตอนใหม่ คงคลอด จุ๊บๆ จ้ะ
:mew2: :mew2: :mew2:
-
:L2:
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ
สู้ๆ :pig2:
-
:L2:สู้ๆๆๆๆจร้าาาาาาา
-
ชีวิตไม่สิ้น ก็ดิ้นกันไป
เอ้าดิ้นนนนนนนนนนนนนน
(http://f.ptcdn.info/170/020/000/1402905214-1392440539-o.gif)
-
เพิ่งได้มาอ่าน สนุกมากกกกกก
เป็นกำลังใจให้นะคะ
:กอด1:
-
ดันๆ
-
ตอนที่ 8
คุณจักรกฤษณ์ เพื่อน คุณใหญ่ เป็น หนุ่มตี๋หน้าใส สไตล์ เดียวกับคุณใหญ่ แต่ตี๋ไปนิดหนึ่ง ไม่คมเหมือนคุณใหญ่ แต่จัดว่าเป็นหนุ่มหน้าตาดีมากคนหนึ่ง และที่เหนือกว่าคุณใหญ่หลายขุม คือ รอยยิ้ม สดใส ที่เห็นฟันแทบจะครบ 32 ซี่ ที่เห็นแล้วพาลทำให้อยากยิ้มตาม ดูน่ามอง ชวนเป็นมิตร คุณกฤษณ์เป็นขาว คุณใหญ่ เป็นดำ อะไรประมาณนี้
แต่สองคนก็ดูสนิทสนมกันดีนะ ผมที่โดนคุณใหญ่ เหวี่ยงใส่ ตอนลงรถ ก็จ๋องๆ นิดนึงอะครับ พอ เจอรอยยิ้มคุณกฤษณ์ที่หันมาทักทายผมก็ยกมือ หวัดดี สวยๆ ทีหนึ่ง คุณกฤษณ์ ก็เริ่มทวงถาม กล้องของตัวเองทันที ก็กล้องราคา เฉียดแสน อะนะ
พอพวกผมได้ที่เหมาะๆ ผมก็เริ่ม เช็คสภาพกล้องให้คุณใหญ่ แกะกล่องอย่างเบามือ รื้อตัวกล้องมาประกอบเลนส์ ใส่แบต(แบตที่ติดมากะกล้องจะมีแบตอยู่ประมาณ 50% นะครับ)
“ยอด … พี่ไม่รู้ว่าลูกน้อง ยอด หลอกขาย ไอ้เจ้าพวกให้นี้พี่ปล่าวนะ ดูสิ” มือผมง่วนกับการใส่การ์ด
ตาก็เหลือบๆ ไปมองในกระเป๋ากล้องที่คุณกฤษณ์ซื้อมาต่างหาก เพราะกล้อง Mirrorless พวกนี้ไม่มีกระเป๋าแถม และไม่มีกระเป๋าเป็นของตัวเอง ในกระเป๋าของคุณกฤษณ์ มีอุปกรณ์ ในนั้นมากมาย มี Filter อยู่ 5 แบบ เลนส์ที่เป็น Promotion ซื้อพร้อมกล้องลด 50% ชุดทำความสะอาด ปากกาทำความสะอาด ผ้าเช็ดกล้อง ฯลฯ
“หึหึ ไม่ได้หลอก หรอกครับ พี่กฤษณ์ เป็นของจำเป็นที่ต้องใช้ทั้งนั้นหล่ะครับ เดี๋ยวผมจะสอนวิธีการใช้ให้” คุณกฤษณ์ให้ผมเรียกพี่ครับ ไม่ต้องเรียกคุณ
คุณกฤษณ์ บอกว่า เรียกพี่ดีกว่า ดูเป็นกันเองดี ไม่อยากให้เรียกคุณ มันดูห่างเหิน และเค้าเป็นแค่พนักงานกินเงินเดือนธรรมดาไม่ใช่ “ว่าที่ท่านประธาน” อย่างคุณใหญ่ แหม๋ พนักงานกินเงินเดือนธรรมดา แต่มีเงินซื้อ กล้องราคาเกือบแสน อะนะครับธรรมดามากๆเลย แถมนี้ก็นะ บินไปเที่ยว อิตาลี กับ ครอบครัวครับ คุณกฤษณ์บอกว่า ครอบครัว ไปก่อนแล้ว พอดีคุณกฤษณ์ ติดงานเลยไปพร้อมกันไม่ได้ เคลียร์งานเสร็จ ก็เลยตามไป
“แหม๋ พี่ก็ลืมไป ก็ มันร้านยอดนี่หว่า ยอดก็ต้องเห็นดีเห็นงามกับพนักงานสิวะ555 “ คุณกฤษณ์ พูดแล้วก็หัวเราะชอบใจ ประมาณว่า กูไม่น่าถามมึงเลย อะไรประมาณนี้
“มึงเรื่องมากนะกฤษณ์ ” ผู้ชายที่ไม่มีบทบาทเลยตั้งกะ ลงรถมา พูดขึ้นมาเสียงอย่างเข้ม นั่งเอามือกอดอก ไม่ได้สนใจใครเลย
แม้แต่ตอนมาถึง ก็ไม่ได้สนใจเพื่อนตัวเองนัก มีแต่คุณกฤษณ์ ที่หัวเราะชอบใจที่เห็นหน้าคุณใหญ่ ทั้งบึ้ง ทั้งตึง ทั้งหงุดหงิด
“อ้าวคุณใหญ่ ครับ… ผมซื้อของจากคุณราคาเป็นแสน ผมก็ต้องเรื่องมากนิดนึงสิครับ ยอด … พี่ว่าเจ้านายยอด มันดูแปลกๆนะ ห่างๆ มันไว้ก็ดี… มาด้วยกันรึเปล่า … “ ผมพยักหน้าหงึกหงัก หูฟัง มือก้อ เทส ปุ่ม ตั้งค่าอะไรให้คุณกฤษณ์ไป
“ตอนกลับ อย่ากลับ กับมันนะยอด… เดี๋ยวมันทนไม่ไหว “จับกินตับ” ดูท่าทางจะโมโหหิวนะ หรือ ว่าไงครับ !! คุณใหญ่ !! 5555” คุณกฤษณ์พูดไปก็หัวเราะชอบอก ชอบใจ อยู่คน เดียว
ผมที่ฟังบ้างไม่ฟัง บ้าง มัวแต่ ตั้งค่ากล้องให้คุณกฤษณ์อยู่ ก็ เผลอ หัวเราะออก มา ก็ เพราะเห็นคุณกฤษณ์หัวเราะนะสิครับ ได้ยินแว่วๆ ว่าคุณใหญ่ โมโหหิวหน่ะ ก็เห็นตามนั้น ก็เลยขำไปด้วย
“พูดมาก ดูกล้องของมึงไป หรือมึงจะไม่ให้ยอดสอนให้แล้ว กูจะได้พายอดกลับ… ยอดมีงานต้องทำ ไม่มีเวลาว่างให้มึงทั้งวันนะ…” คุณใหญ่ พูด น้ำเสียงออกจะหงุดหงิด รำคาญ คุณกฤษณ์อยู่มาก
“อ๋อ.. เหรอ…ทำงานแน่เร้อออ… มีโอกาสทั้งทีนา..หึหึหึ”อะไรของคุณกฤษณ์วะ
หรือว่าคุณกฤษณ์ จะรู้ว่า เพื่อนคุณกฤษณ์ คิดไม่ซื่อกะผม เอ ช่างแม่งเหอะ มัวแต่สนใจที่คุณกฤษณ์ กับคุณใหญ่ คุยกระแหนะ กระแหนกัน งานไม่ไปถึงไหนเลย
คุณกฤษณ์ ก็ใช่จะอยากเรียนอะไรมากมาย ก็ดูท่าว่าจะใช้เป็นอยู่แล้วหล่ะ ครับ
“ไอ้กฤษณ์!!” คุณใหญ่ตวาด คุณกฤษณ์ จนไอ้ยอดสะดุ้งโหยง หันหน้าไปมองคุณใหญ่เลยครับ
ตะโกนทำไมอะ ถ้าผมเกิดตกใจ ทำกล้องคุณกฤษณ์หลุดมือไปทำไง เกือบแสนนะครับ เกือบแสน คุณใหญ่ก็จ้องไอ้ยอดอยู่ละครับ จ้องเขม้ง ใช้สายตาข่มขู่ประมาณว่า รีบๆทำอะไรประมาณนี้
“เฮ้ออ” ไอ้ยอดถอนหายใจหนึ่ง เฮือก ส่ายหน้าเบาๆ อย่างอ่อนอกอ่อนใจหนึ่งที
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” คุณกฤษณ์ นี้ก็ยังไง อารมณ์ดีเกิ๊น
“มาๆ ยอด มาสอนพี่หน่อย อย่าไปสนใจเจ้านาย ขี้อิจฉาของน้องเลยมาๆ” เอ๊ะ คุณกฤษณ์นี้ยังไง
“ไอ้กฤษณ์!!!” คุณใหญ่ก็เอาแต่เรียกชื่อเพื่อน
“อารายยยย ของมึงนักหนา กูจะเรียน กล้องแล้ว ..ไอ้สัด!!” ชัดเจน สัดเต็มหน้าไอ้ยอดเลย
“ไม่ต้องเรียนแล้ว ปะยอด” ไม่พูดปล่าว
คุณใหญ่ คว้ากล้องในมือไอ้ยอด โยนให้คุณกฤษณ์ แบบไม่กลัวคุณกฤษณ์จะรับไม่ได้ คุณกฤษณ์ ก็ยืนทำหน้าเอ๋อๆ จะยิ้มก็ไม่ใข่ จะหัวเราะก็ไม่เชิง มันเลยดูค้างๆ
“คุณใหญ่” ไอ้ยอด ก็เงยหน้ามองคุณใหญ่นิดๆ น้ำเสียงออก งงๆ หน่อยๆ
“มันทำเป็นอยู่แล้วหล่ะ ไม่ต้องไปสอนอะไรมันมากมายหรอก ถ้ามันจะโง่ ขนาด ซื้อกล้องราคาเป็นแสน แล้วไม่มีปัญญาเล่น ก็ช่างหัวมัน ” แล้วคุณใหญ่ ก็ลากไอ้ยอด ออกมาจากตรงนั้นเลย
ผมได้ยินคุณกฤษณ์ พูดอะไรซักอย่าง แล้วก็หัวเราะ เสียงดังมาก แบบ คนในสนามบินหันมามองพวกผมกันหมดเลย ไอ้ยอดก็อายมาก อายมายเลย หล่ะครับทุกๆท่าน
ไอ้ยอดก้าวยาวๆ แทบจะเป็นวิ่งตามคุณใหญ่ออกมาจากสนามบิน ไปที่ ลานจอดรถ พอถึงคุณใหญ่เปิดประตูรถ ยัดไอ้ยอด เข้าไป แล้วก้อเดินไปเปิดประตูด้านคนขับ สตาร์ทเครื่อง แล้วขับออกมาอย่างไว
“เราต้องคุยกัน” คุณใหญ่ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น
“เฮ้อ.. ครับ” ไอ้ยอดก็ถอนหายใจ แล้วก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก
นั่งชมนกชมไม้ ชมรถที่ติดแหงกบนท้องถนน ไปเรื่อยๆ ช่างเป็นวันที่สดใส สดชื่นดีจริงๆเลย ให้ตายเหอะ
----------------------------------------------------------------------
คุณใหญ่ พาผมมาทานอาหาร ที่ร้าน แถวๆที่ทำงานผมนั่นแหละครับ ตอนแรกคุณใหญ่กะจะแวะพากินแถวๆสนามบิน แต่ผมปฏิเสธ ไปและให้เหตุผลว่า เดี๋ยวผมต้องเข้าตรวจสาขาอีก จริงๆ แล้วคือไม่หรอกครับ ผมกลัวว่า เผื่อ ผมพูดอะไรไปแล้ว คุณใหญ่ ไม่พอใจ เกิดโมโหไอ้ยอดขึ้นมา แล้วทิ้งไอ้ยอดไว้ในร้านอาหาร ผมกลัวไม่มีปัญญากลับ…เห็นแบบนี้ ถ้าไปในที่ ที่ไม่คุ้นเคย หลงตลอดศก นะครับ ไอ้ยอด
เอ่อ แล้วรู้ไหมครับว่า… คุณใหญ่ พาผมมาร้านไหน แต๊น แต้นๆๆๆ ร้าน ไก่ย่างส้มตำ ชื่อดังมากกก ร้านหนึ่ง … ผมมองหน้าคุณใหญ่แบบ จะขำดีไหม หรือ จะเฉยๆ ไว้ดี … คุณใหญ่ ไม่มองมาทางผมเลย จอดรถเสร็จ ก็ดับเครื่องแล้วก้าวขาฉับๆ เข้าไปในร้าน เสมือนว่า… รู้ทำเลดี แบบ มาบ๊อยบ่อย อะไรเทือกๆ นั้น
พอเข้าไปในร้าน คุณใหญ่ เลือก ทำเล ที่เป็นส่วนตัวนิดนึง ถึงจะบอกว่าเป็นร้านไก่ย่างส้มตำ แต่เป็นเจ้าดัง และร้านใหญ่มาก มีมุมเล็ก มุมน้อย ซอยเล็ก ซอยน้อย ให้ลูกค้าได้เลือกแล้วแต่ความพึงพอใจ
พอนั่งปุ๊บ พนักงานเสิร์ฟ ก็พุ่งหลาว มาหาเราทันที ตอนนี้ คนยังไม่เยอะ มีประมาณ สาม สี่โต๊ะ เท่านั้นเอง
“อืม.. ไฮเนเก้นขวด … อยากกินไรสั่งเลย” คุณใหญ่ สั่งเด็กเสิร์ฟ แล้ว พยักเพยิดมาทางผม แหม๋ แต่วันเลยนะครับเบียร์เนี๊ยะ
“ อืม เอา ส้มตำปูปลาร้า 1 ตำไทย 1 นะครับ… ไก่ย่างครึ่งตัว ลาบหมู น้ำตก แกงเห็ด ปลาลวกจิ้ม คอหมูย่าง ข้าวเหนียววว อืมมม คุณใหญ่เอาข้าวเหนียวไหม” อย่าหวัง ว่าคนอย่างไอ้ยอดจะอาย เรื่องกินเนี๊ยะ เหอๆ และที่สำคัญร้านนี้มาบ่อย กับพวกลูกน้อง เลยรู้ เมนูไหนอร่อย
จริงๆแล้ว ผมรู้ครับ ว่าคุณใหญ่ ทานได้ เคยไปเที่ยวกับบริษัทด้วยกัน ที่เมืองกาญฯ แล้วบังเอิญได้ร่วมโต๊ะกัน พอดี มันมีส้มตำ อะไรพวกนี้ด้วย… ผมก็แอบเห็นคุณใหญ่ก้อ ทานได้นะ ทานได้ทุกอย่าง พวกในออฟฟิศ ให้ทานไร ก็ทานได้หมดเลย
คุณใหญ่ จ้องหน้าผม แล้วส่ายหน้าน้อยๆ เหอะ ตามใจเถอะ อย่าได้แคร์
“งั้น เอา ข้าวเหนียว มา 2 กระติบ นะครับ น้ำ เอาน้ำไรดี น้าๆๆๆ “ ผมเปิดเมนูไปหน้า เครื่องดื่ม แล้วหันไปมองคุณใหญ่นิดนึง ประมาณว่า คุณใหญ่หล่ะ คุณใหญ่ส่ายหน้า อีกละ ผมยักไหล่จึ๊งนึง เบ๊ะปากนิดนึง แล้วก็ไม่สนใจคุณใหญ่อีก ก็แล้วแต่เถอะ (อีกละ)
“เอาน้ำตะไคร้ 2 ขวด นะครับ…. น้ำแข็งปล่าว 2 แค่นี้ก่อนละกัน” สั่งเสร็จเรียบร้อย ไอ้ยอดก็พับเก็บเมนู
แล้วหันไปสนใจ คนตรงหน้า ที่ตอนนี้ นั่งชมนก ชมไม้ หน้าตาบูดบึ้ง เฮ้อ… ก็ไม่รู้จะว่าไงอะเนอะ ตอนนี้ ไอ้ยอดอารมณ์เป็นปกติ แล้วครับ ผมมีข้อดีอยู่อย่าง คือ ผมเป็นคน ไม่คิดเยอะ โกรธง่าย หายเร็ว ใครจะทำอะไรผมก็แล้วแต่ ผมก็จะเฉยๆ เฉย จนบางที คนที่ทำผม คนที่โกรธ ที่เคืองผม นั่นแหละ ที่จะทุรนทุรายไปเอง ซึ่งพี่นันท์ เคยบอก กับผมว่า ผมเป็น Sup. ที่ไม่เหมือนใคร และ ไม่มีใครเหมือน ผมเป็นคนที่มีความอดทนเป็นเลิศ เหมือนจะอ่อน แต่ก็ไม่ใช่ เหมือนจะแข็ง แต่ก็ไม่เชิงง บางทีชอบทำอะไรแบบคาดไม่ถึง
จนบางครั้ง… แก ก็เดาทางผมไม่ถูก … แกถึงให้ผมแก้ปัญหาในโซนเองซะส่วนใหญ่ เพราะแก ค่อนข้างไว้ใจผมมาก ไม่ค่อยมายุ่งวุ่นวาย … แต่มันก็มีผลเสียนะ แบบนี้ไง ผมก็เลยไม่รู้ว่า ผม..ด้อยตรงไหน ไม่ดีพอตรงไหน สำหรับ เจ้านายอย่างคุณใหญ่….
ผมนั่งมองหน้าคุณใหญ่ โดยที่คุณใหญ่ ไม่ได้หันกลับมามองผมเลย…หล่อดีนะคุณใหญ่เนี๊ยะ หล่อเกินไป เพอร์เฟคเกินไป เหมือนที่ พี่นันท์ เคยพูดกับผมว่า ลูกๆ ของเฮียเล้งหน่ะ เค้าคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด พวกเค้าเกิดมาเค้าไม่ได้ลำบากเหมือนเฮียเล้ง เค้าไม่รู้หรอกว่า ลูกน้องอย่างเราๆ ทำงานกันหนักและเหนื่อยขนาดไหน เพราะเค้าไม่เคยได้สัมผัส แต่เฮียเล้ง เค้าเริ่มมาจากตัวปล่าวๆ สู้ลำบากมาด้วยลำแข้งตัวเอง กว่าจะมีวันนี้ ….เฮียเล้งเลยรักพนักงานทุกคน ใจดี เข้าอกเข้าใจ หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้เสมอ แต่สำหรับ ลูกๆ ของเฮียเล้ง ไม่….โดยเฉพาะคุณใหญ่… ที่…เฮ้อ…
ซักพัก เบียร์ของคุณใหญ่และน้ำตะไคร้ของผมก็มา เด็กรินเบียร์เย็นๆ เป็นวุ้นใส่แก้วให้คุณใหญ่ ที่ยังนั่งหันหน้าออกไปชมสวนด้านนอก ส่วนน้ำตะไคร้ของผม ไม่ต้องมีคนรินให้หรอก ผมหยิบแก้วน้ำแข็ง สองใบ ที่เด็กส่งให้ มาใกล้ตัว ยื่นมือไปหยิบขวดน้ำตะไคร้ แล้วรินลงไปทั้ง 2 แก้ว …
“กินเบียร์ตอนท้องว่างๆ ไม่ดีกับสุขภาพนะครับคุณใหญ่… น้ำตะไคร้หอมๆ ครับ ชื่นใจดีนะ” ไอ้ยอด ยื่นมือ ไปสะกิดที่แขนคุณใหญ่ ที่ยังไม่หันหน้ากลับมาสนใจอะไรต่อมิอะไร เหมือนเดิม
“อืม ขอบใจ” เท่านั้น ผมก็นึกว่า คุณใหญ่จะเหวี่ยงอะไรผมอีก
แต่ก็ปล่าว คุณใหญ่ หยิบแก้วใส่น้ำตะไคร้ เย็นๆ ขึ้นไปจิบๆ คงรู้สึกว่ารสชาติดี หละมั้ง เลย ดื่มไปหลายอึก จนหมดแก้ว …. คงหิวน้ำด้วยมั้ง.. ผมยื่นมือ ไปขอแก้วปล่าวจากคุณใหญ่ คุณใหญ่มองหน้าผมนิดๆ หน้าไร้อารมณ์เช่นเดิม แต่ตอนนี้ หน้าคุณใหญ่ ดูผ่อนคลายลงไปเยอะแล้ว … ผมจึงรินน้ำตะไคร้ ให้คุณใหญ่อีกแก้ว แล้วเลื่อนไปให้คุณใหญ่
แต่คุณใหญ่ไม่ได้รอแก้วน้ำตะไคร้จากผมหรอกครับ คุณใหญ่ ยก แก้วเบียร์ขึ้นดื่มแล้วเรียบร้อย แต่ตาอะ จ้องไอ้ยอดเขม็งเลย เขินสิครับผม ก็เลยแก้เขินด้วยการ หยิบน้ำตะไคร้ตัวเองขึ้นดื่มบ้าง น้ำตะไคร้ เย็นๆ หอมๆ ไม่หวานมาก รสชาติพอชื่นใจทำให้ไอ้ยอด รู้สึกสดชื่นขึ้นมานิดหน่อย…
จริงๆ ผมอยากจะพูดเรื่องที่มันค้างๆ คาๆ ใจ ระหว่างผมกับคุณใหญ่ให้มันจบๆ ไปเหมือนกันนะ แต่ดูท่าคุณใหญ่ ยังไม่อยากพูดอะไรซักเท่าไหร่ คงรอให้ทานข้าวเสร็จก่อนมั้ง
มีต่อด้านล่าง
-
อาหารเริ่มทยอยมาเสิร์ฟ ผมกับคุณใหญ่ค่อยๆ ทานไปไม่รีบ .. ตอนนี้ เกือบเที่ยงแล้ว โต๊ะในร้านมีลูกค้า เข้ามาจนจะเต็ม พนักงานในร้านเริ่มวุ่น … ดีที่ผมกับคุณใหญ่มาก่อนเวลาพักของพนักงานโดยทั่วไป
คุณใหญ่ทานแต่กับ ไม่ยอมทานข้าว … ที่ว่าทานแต่กับหน่ะ ก็นานๆ จะหยิบช้อน ขึ้นมาตักนั่น ตักนี่ทาน … แต่เบียร์ยังกะแก้วรั่ว ตอนนี้หมดไป 2 ขวดแล้ว …ผมซึ่งเป็นห่วงสุขภาพของคุณใหญ่ กลัวว่าโรคกระเพาะ จะถามหาเอา ก็ … สั่งข้าวผัดมาให้คุณใหญ่อีกจาน รอไม่นานข้าวผัดก็มา
“ทานข้าวหน่อยนะครับ… ดื่มแต่เบียร์ ไม่ดีนะครับ..ผมเป็นห่วง” ผมพูดเบาๆ แบบให้คุณใหญ่รู้ว่าผมเป็นห่วงจริงๆนะ
คุณใหญ่มองหน้าผมนิ่งๆ แต่ก็ยังไม่พูดอะไรอยู่ดี… หน้าขาวๆ เริ่มขึ้นสีแดงเล็กน้อย ริมฝีปากแดงๆ ฉ่ำๆ เม้มนิดๆ ผมยิ้มหน่อยๆ อย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี
ผมเลื่อนจานข้าวผัดไปตรงหน้า แต่คุณใหญ่ ก็ยังไม่ขยับ เอาแต่ยกเบียร์ดื่ม ตาก็จ้องผมเขม็ง …. จะทำเป็นไม่สนใจ แล้วก้มหน้าก้มตากิน ก็ดูจะ… ใจจืดใจดำไปหน่อย
ผมก็เลย ยื่นมือไปหยิบจานข้าวมาวางไว้ข้างหน้าผมตามเดิม … หยิบช้อน ส้อม แล้วตักข้าวผัดหอมๆ ร้อนๆ ขึ้นมาพอดีคำ เป่าหน่อย แล้วยื่นไปให้คนตรงหน้าที่ มองผมไม่วางตา
“ทานซะหน่อยเถอะ นะครับ คุณใหญ่ “ ผมพูดเสียงอ่อยๆ อย่างไม่รู้จะทำยังไงดี
เห็นคุณใหญ่มาดนี้แล้วผมทำตัวไม่ถูก….. เงียบเกินไป นิ่ง เกินไป ดู ไร้พิษสง แต่แบบ… คือ ยังไงอะ ผมอธิบายไม่ถูก เหมือนคนไม่มีใจจะทำอะไรแล้วอะ….
คุณใหญ่ อ้าปากรับ ข้าวในช้อนที่ผมยื่นให้ โดยที่ตาไม่ได้เคลื่อนไปจากตาผมเลย เราจ้องตากัน ในแววตาคุณใหญ่บอกอะไรผมมากมาย ผมไม่ได้โง่ ทำไมผมจะไม่รู้ว่าคุณใหญ่เป็นอะไร… และกำลังคิดอะไรอยู่…. อย่ามองผมด้วยแววตาตัดพ้อแบบนั้นเลยครับคุณใหญ่… ผมตัดสินใจแล้ว
ผมก็ทานข้าวไป ป้อนข้าวคุณใหญ่ไป…. โดยที่คุณใหญ่ยังเงียบ… ผมรู้สึกดีนะ … ที่ได้ทำอะไรให้เค้าบ้าง…อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้มั้งนะ….
ถามว่าอายไหม ไม่หรอกครับ… ผมเฉยๆ… ใครจะคิดยังไงผมไม่สนใจหรอก…. ถามว่าแคร์ไหม ว่าใครจะคิดยังไงกับทั้งตัวผมและคุณใหญ่ สำหรับผมไม่นะ… แคร์ทำไม สำหรับคุณใหญ่ ในเมื่อคุณใหญ่ ไม่ห้าม ไม่ปฏิเสธอะไร แล้วผมจะไปสนใจทำไม จริงไหมครับ
บรรยากาศระหว่างเรา มันดูสงบแบบแปลกๆ จนผมอิ่ม และ ดูท่าคุณใหญ่ก็คงพอแล้ว กับข้าวบนโต๊ะ ยังเหลือบ้าง อย่างละนิดละหน่อย … ผมก็เรียกเด็กมาเก็บโต๊ะ และ สั่งของหวานมาทานเป็น ไอศกรีม กะทิสดหอมๆ 1ที่ …
รอไม่นานไอศกรีม ก็มา ผมตักไอศกรีม ป้อนคุณใหญ่ด้วย… คุณใหญ่ก็ว่าง่าย ผมป้อนอะไรก็ทานหมด…. แต่เบียร์หมดไป 3 ขวดแล้ว…. แต่วันเลย….แล้วจะขับรถกลับยังไงหล่ะท่าน
“จะออกจริงๆใช่ไหม” ในที่สุดหลังจากที่รอเวลามานาน คุณใหญ่ก็พูดขึ้นเสียงเบาๆ แต่หนักแน่น ตามแบบฉบับคุณใหญ่
“ครับ” ผมตอบเบาๆ มือยังสาละวน กับการตักไอศกรีม เข้าปากอยู่
“ทำไม…โกรธฉันเหรอ” ผมส่ายหน้า
“แล้วทำไมหล่ะ…ฉันบอกเธอแล้ว ฉันมีเหตุผล ทำไมเธอถึงไม่ยอมเข้าใจ” เสียงตัดพ้อผมมากมาย แต่ความแข็งของน้ำเสียงไม่ได้ลดลงเลย
“คุณใหญ่… คุณใหญ่ก็มีเหตุผลของคุณใหญ่… ผมก็มีเหตุผลของผม… คุณใหญ่บอกว่าผมไม่เหมาะ… ผมก็คงไม่เหมาะจริงๆ …ผมไม่ได้โกรธ คุณใหญ่… คุณใหญ่เป็นเจ้านาย เป็นเจ้าของบริษัท ผมเป็นแค่ลูกจ้าง… ถึงผมจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่า… ผมไม่เหมาะ ตรงไหน ไม่ดีตรงไหน แต่ผมก็ต้องยอมรับ…. ผมคงกลับไปเป็นพนักงานเหมือนเดิมไม่ได้….ต้องขอโทษจริงๆครับ….” ผมพูดเรื่อยๆ น้ำเสียงปกติ..เพื่อให้คุณใหญ่รู้ว่า… ผมไม่ได้โกรธจริงๆนะ…
“ ฉัน… อยากให้เธออยู่ต่อยอด… อยู่ที่นี้ ด้วยกัน…. ฉัน ฉัน ถ้าฉันให้เธอกลับไปเป็น Sup. เหมือนเดิม เธอยังจะลาออกไหม…” คุณใหญ่พูดเสียงเบาหวิว….
“คุณใหญ่ ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้… ยังไงผมก็ไม่เปลี่ยนใจ… คุณใหญ่ก็ทำตามที่คุณใหญ่คิดและวางแผน ไว้ตั้งแต่แรกนั่นแหละครับ … ไม่ต้องรู้สึกผิดเรื่องผมหรอก…. “ ผมยื่นมือ ไปบีบมือคุณใหญ่เบาๆ แล้วชักออก แต่คุณใหญ่ ไม่ปล่อยมือผม
คุณใหญ่จับมือผมไว้แน้น อีกมือยกขึ้นมาแตะริมฝีกปากตัวเอง ข้อศอกเท้ากับพนักเก้าอี้ แล้วหันหน้าออกไปยังสวนเบื้องหน้า…
“ฉันจำวันแรก ที่ฉันเจอเธอได้ยอด …. “ คุณใหญ่ไม่ได้มองมาที่ผม ในตาเหม่อลอย เหมือนตกอยู่ในภวังค์ ความคิดของตัวเอง
“ผมก็จำได้… คุณใหญ่… เป็นครูคนแรกของผม” ผมมองไปในทิศทางเดียวกันกับคุณใหญ่
ความคิดผมย้อนไปไกล ถึงวันแรกที่เราพบกัน…. ผมพึ่งเข้ามาเป็นพนักงานใหม่ พึ่งทำงานวันแรก สาขาที่ผมไปฝึกงาน นั้น เป็นสาขาใหญ่ สาขาเกรด AA มีพนักงานประจำร้าน 4 คน (ปกติสาขาทั่วไปจะมีพนักงานแค่ 2 คน) ถึงจะมีพนักงานถึง4 คน PC แบร์นอีก 2 แต่ด้วย เป็นวันศุกร์สุดท้ายของเดือน ลูกค้าจึงเยอะ พอสมควร แต่พนักงานที่มีอยู่ในร้าน ก็พอรับมือกันได้ แต่ผมที่พึ่งเริ่มงาน ไม่รู้เรื่อง รู้ราวอะไร ผมไม่รู้สเปคกล้อง ไม่รู้ว่า พวก ACCESSORRY ที่ห้อยๆ วางๆ อยู่เต็มร้านนั้นเอาไว้ทำอะไร ยังไม่มีใครสอน พวกพี่ๆ สอนผม แค่ เรื่อง Service mild ในตอนเช้าก่อนเริ่มงาน ผมจึงเป็นตัวเกะกะ ช่วยอะไรก็ไม่ได้
ได้แต่เดิมตามรุ่นพี่ต้อยๆ คอยฟัง ว่าพี่ๆ เค้าคุยกับลูกค้ายังไง ในกระเป๋าเสื้อ โปโลสีขาว ที่ผมใส่อยู่ มีสมุดโน้ตเล็กๆ ใส่ไว้เพื่อคอยจดโน๊ตเล็กๆน้อยๆ
ผมเดินตาม รุ่นพี่ ไปทุกหนแห่ง คอยฟัง พี่ๆคุยกับลูกค้า คอยดู ตอนพี่ๆรูดบัตร เข้าเครื่อง Test เครื่อง ยิงขาย ทุกอย่าง แต่ผมก็ยังมึน รู้สึกว่า…. มันยากจัง……
วันแรกของผมไม่ค่อยสวยงามเท่าไหร่… ผมกลับห้องด้วยอาการเหนื่อยๆล้าๆ เหนื่อยที่เราไม่รู้เรื่อง ลูกค้าถามอะไรเราก็ต้องคอยวิ่งไปถามรุ่นพี่… ในใจก็ได้แต่คิดว่า… เมื่อไหร่เราจะเก่ง เมื่อไหร่เราจะรู้ … ใจผมอยากเป็นเร็วๆ จะได้ตอบคำถามลูกค้าได้… มันน่าสนุก…. ผมหยิบหนังสือ กล้องที่รุ่นพี่ให้มา มานั่งอ่าน…จนเผลอหลับไป
วันต่อมาเป็นวันเสาร์ วันนี้ บรรยากาศ ในร้านยิ่งวุ่นวาย กว่า เมื่อวาน…. พี่ๆ ไม่มีเวลาสอนงานอะไรผมเลย … ผมก็ยังได้แต่เดินตาม….
“น้อง.. เป็นพนักงานใหม่เหรอ …”
“ครับ” ผมที่กำลังยืนดูรุ่นพี่ที่กำลัง เซ็ท เมนูกล้องให้ลูกค้า หันหน้ากลับไปมอง ที่มาของเสียง
ด้วยความที่คนด้านหลังตัวสูงมาก ผมที่หันกลับไปมอง จึงเห็นหน้าอกของเค้าเป็นที่แรก เสื้อที่ชายหนุ่มคนนี้ใส่อยู่เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาว แขนยาว พับแขนไว้แค่ศอก มีกระเป๋าหนังสีดำสะพายข้างไว้ ผมมองเลื่อนไปที่ลำคอขาว และเลยไปที่ใบหน้า
ใบหน้าหล่อเหลากำลังส่งยิ้มกว้างขวางมาให้ผม….ทำให้ผมต้องยิ้มตาม….
“ทำงานมานานรึยัง” เค้าส่งคำถามมาอีกรอบ พร้อมรอยยิ้ม
“วันนี้วันที่สองครับ” ผมไม่รู้ว่าเค้าเป็นใคร แต่ดูท่าทางน่าจะเป็นนักศึกษา คงเป็นลูกค้าที่มาซื้ออุปกรณ์เพิ่ม เพราะกระเป๋าที่เค้าสะพายข้างอยู่เป็นกระเป๋ากล้อง
“อ๋อ มิน่าหล่ะ… เห็นเดิมตามพวกพนักงานต้อยๆเลย … ทำงานที่นี้เป็นไงบ้าง” ผมทำหน้าเหรอหรา เพราะไม่รู้ว่าจะตอบดีไหม
ผมหันหน้าไปหารุ่นพี่ ที่กำลัง Test กล้องให้ลูกค้าที่ยืนอยู่ใกล้ๆ พี่เค้าหันหน้ามาหาผม และยิ้มให้
“สวัสดีครับคุณใหญ่… วันนี้มาเดินเล่นหรือมาซื้ออะไรเพื่มครับ” รุ่นพี่หันไปสวัสดี ชายหนุ่มที่ยื่นอยู่ข้างๆผม
น้ำเสียงถ่อมเนื้อถ่อมตัวมากมาย ทั้งๆ ที่ดูท่าแล้ว รุ่นพี่ผม อายุมากกว่าชายหนุ่ม ที่พี่เค้าเรียกว่าคุณใหญ่ อยู่เกือบรอบ
แต่ผมก็ไม่คิดอะไรมาก คิดว่าปกติพนักงานก็คงจะคุยกับลูกค้าประมาณนี้หล่ะมั้ง
“มาเดินเล่นหน่ะ พี่ศักดิ์… “ ชายหนุ่มที่น่าจะชื่อว่าคุณใหญ่ ตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มนิดๆ
“ว่าไงเรา… ทำงานที่นี้เป็นไงบ้าง” คุณใหญ่หันหน้ามาถามผมอีกหน
“ก็ดีครับ… ผมชอบ….แต่ผมยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย… ตอบคำถามลูกค้ายังไม่ได้เลยครับ… ถ้าผมตอบคำถามลูกค้าได้บ้างคงสนุกน่าดู” ผมส่งยิ้มแหย๋ๆ ไปให้
“เหรอ… ฮ่าๆ คิดแบบนี้ก็ดีนะ… พี่แก้ว… ได้สอนอะไรเด็กใหม่ไปบ้าง…แล้วครับ” คุณใหญ่หันหน้าไปถาม พี่แก้วพนักงานหญิงของร้านอีกคนที่กำลังเตรียมของแถมให้ลูกค้าอยู่ที่เคาร์เตอร์
“ยังไม่ได้สอนอะไรเลยค่ะคุณใหญ่ เจ้ายอดพึ่งมาทำงานเมื่อวานวันแรกค่ะ… มาปุ๊บ ก็เจอดีศุกร์สุดท้ายของเดือนเลยค่ะ พวกแก้วก็วุ่นๆ เจ้ายอดเลยได้แต่เดินตาม” พี่แก้วพูดยิ้มๆ ปากพูดแต่มือ ก็หยิบจับ นู้นนี่นั้น เตรียมของให้ลูกค้าไป
“อ๋อ.. ครับ…” คุณใหญ่ พึมพำ เหมือนรับทราบ แล้วหันมามองหน้าผมอีกครั้ง
“อยากเรียนไหม” คุณใหญ่ถามผม น้ำเสียงนิ่งๆ แต่มุมปากกำลังยกยิ้ม ในตาเป็นประกาย
“อยากครับ… แต่… ไม่มีใครว่าง” ผมตอบเสียงอ่อยๆ
“พี่แก้ว… ว่างแล้ว ช่วยเตรียมกล้อง DSLR หนึ่งตัว Mirrorless หนึ่งตัว Compact และก็การ์ด ด้วยนะพี่ เดี๋ยวผมจะสอนกล้องเด็กใหม่ให้.. พี่แก้ว เดี๋ยวเปิดสต๊อกให้ผมด้วย เดี๋ยวผมเข้าไปสอนน้องเค้าในนั้น” คุณใหญ่พยักเพยิดให้ผมเดินตาม
โดยที่คุณใหญ่ก้าวขาฉับๆ ไปที่ห้องสต๊อกด้านหลัง
พี่แก้วรีบกุลีกุจอ เปิดประตูห้องสต๊อกให้คุณใหญ่ พร้อมยกนิ้วโป้งให้ผม และอ้าปากพูดประมาณว่า โชคดีเป็นบ้า อะไรประมาณนี้
ห้องสต๊อก เป็นห้องที่เอาไว้เก็บกล้องทุกรุ่นทุกตัว ที่มีขายในร้าน เนื่องจากสาขานี้เป็นสาขาใหญ่ ห้องสต๊อกจึงกว้างขวางมาก กล้องก็เยอะ ในมุม มุมหนึ่ง มีโต๊ะ เล็กๆวางอยู่ พี่แก้ว เดินตามเข้ามาพร้อมกล้อง ตามที่คุณใหญ่สั่ง ผมเดินออกไปจากห้องสต๊อก อีกรอบ เพื่อไปเอาเก้าอี้ มาให้คุณใหญ่ และผม นั่ง ตามที่พี่แก้วกระซิบบอก …
“ชื่ออะไรนะเรา“ คุณใหญ่ถามผม มือสาละวนกับการเตรียมกล้อง
“ ผมชื่อยอดชายครับ… ชื่อเล่นชื่อยอด” ผมตอบพร้อมนั่งลงตรงข้ามคุณใหญ่ ในมือมีสมุดโน๊ตและปากกาเตรียมพร้อม
“อือ… เอาหล่ะยอด มาเริ่มเรียนกันนะ … ตั้งแต่เริ่มต้นเลยนะยอด” คุณใหญ่บอกผมยิ้มๆ อย่างคนอารมณ์ดี ยิ่งทำให้ใบหน้าหล่อๆของคุณใหญ่น่ามองและดูหล่อขึ้นอีกเป็น 10 เท่า
ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าคุณใหญ่เป็นใคร แต่คงเป็นคนที่มีความสำคัญน่าดู คุณใหญ่เป็นครูที่ดี… คุณใหญ่พูดและอธิบายอะไรง่ายๆ ศัพท์ไม่เยอะ สอนจนผมที่งงๆ มึนๆ กลายเป็นเข้าใจ และ รู้เรื่อง รู้ราวขึ้นมา วันนั้นคุณใหญ่ อดทนนั่งสอนผม ทั้งแต่บ่ายโมง จนถึง ทุ่มกว่าๆ คนสอนก็เพลิน ลูกศิษย์ อย่างผมก็สนุก คุณใหญ่ เก่งมากๆเลยในเรื่องกล้อง ผมทั้งชื่นชมและศรัทธาในตัวคุณใหญ่ คุณใหญ่ได้บอกกับผมด้วยว่า ชอบถ่ายรูป มากกว่า ขาย ก่อนกลับ คุณใหญ่ได้พูดกับผมว่า….
“พยายามนะยอด… พี่ว่า ยอดอนาคต รุ่งแน่นอน ตั้งใจนะ อย่าพึ่งถอดใจ ให้จำความรู้สึกในวันนี้ไว้นะยอด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวันข้างหน้า อย่าท้อ”
นั้นเป็นคำพูดสุดท้าย ที่พี่ใหญ่ ของผม ได้บอกไว้ก่อนลา คุณใหญ่ให้ผมเรียกเค้าว่าพี่… ซึ่งผมก็ยอมเรียกแต่โดยดี เพราะผมไม่รู้นะสิครับ ว่าครูของผมเป็นใคร คิดว่าคงเป็นลูกค้า เพื่อนๆ หรื่อไม่ก็ญาติๆ ของพนักงานในร้าน ไม่ระแคะระคายใจซักนิดว่า ถ้าเป็นคนนนอก จะเข้าสต๊อกร้านได้อย่างไร
พอคุณใหญ่กลับไปแล้วนั่นแหละ พวกพี่ๆ ที่ร้านถึงได้บอกผมว่า นั่นหน่ะ คือคุณใหญ่ ลูกชายคนโตของเฮียเล้ง เจ้านายและเจ้าของบริษัทของเรา ผมก็ได้แต่อึ้ง แต่ก็ยิ้มปลาบปลื้มว่า…นี้เจ้านายของที่นี้ใส่ใจลูกน้องขนาดนี้เลยหรือ
และจากวันนั้น ผมก็พยายามอย่างเต็มที่ เรียนรู้กล้องทุกสิ่งอย่าง เรียนรู้ระบบงานจนเข้าขั้นเก่ง และผมก็ไม่ได้เจอพี่ใหญ่ของผมอีกเลย ผมเข้าไปอบรมที่บริษัทกะว่าจะเจอบ้าง แต่ก็ไม่ได้เจอ จนผมทำงานที่นี้ได้เกือบสามปี ผมจึงได้ข่าวว่า คุณใหญ่ เรียนจบปริญญาโท จากเมืองนอก และได้กลับมาช่วยงานเฮียเล้งแล้ว…
ผมได้เจอคุณใหญ่อีกหลายครั้ง ตอบเข้าอบรมที่บริษัท ตอนนั้นยังเป็นพนักงานอยู่ แต่ดูเหมือนพี่ใหญ่จะจำผมไม่ได้… พี่ใหญ่ ยังหล่อเหลาเหมือนเดิม แต่พี่ใหญ่ไม่ใช่พี่ใหญ่คนเดิมคนนั้นของผมอีกแล้ว รอยยิ้มที่เคยกว้างขวาง ยิ้มทั้งปากและตา เสียงนุ่มๆที่คอยแนะนำสอนนั่นนี่ผม ด้วยความเอ็นดู ไม่ใช่อีกแล้ว ที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้า คือ คุณใหญ่ ลูกชายคนโต ของเฮียเล้ง ทายาทที่จะขึ้นเป็น “ท่านประธาน”คนต่อไป
***********************************************************************
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ขอโทษมากมายสำหรับ ความล่าช้า
มาต่อละจ้า..... อารมณ์พร้อมที่จะเขียน
อะไรๆ ก้เลยค่อนข้างที่จะไหลลื่นๆๆๆ
และขออนุญาติ.... ลบชื่อเรื่องออกบ้างเน้อ
ม้ันยาวไป ....เหลือไว้แค่ หล่อเพชฌฆาต ก็พอเนาะ
-
:z13: ก่อน เดี๋ยวมา
ยอดคงประมาณว่าเสียความรู้สึกรึเปล่าที่คุณใหญ่ไม่เหมือนเดิม
แต่จากที่คาราคาซังมาสองตอนๆนี้ก็ยังไม่เคลียร์เหมือนเดิม ฮา
รึเราต้องรอคุณใหญ่มาเฉลยหว่า
-
:katai5: :katai5: :katai5:มาต่อเร็วๆน้า คิดถึงพี่ยอดดด
-
:hao7:มาแล้วๆๆๆ เย้ๆๆๆๆๆๆๆ
-
ดีใจๆมาต่อแร้ว
อยากอ่านมุมมองของคุณใหญ่จัง อยากรู้ว่า
ทำไมคุณใหญ่คิดว่ายอดไม่เหมาะกับการเป็นsup.
ยอดก็ดูขยันขันแข็งมีความรับผิดชอบดีออก
-
อยากอ่านในมุมของคุณใหญ่บ้าง
-
ถ้าลาออก
งานใหม่คงต้องเรียนรุ้อีก
ต่างคนต่างยุ่งอีกหรือเปล่า
-
คุณใหญ่ บอกสาเหตุที่ลดตำแหน่งน้องยอดไปสิ
ไม่ใช่มาคิดหนักว่าคืนตำแหน่งให้แล้วจะลาออกไหม
ก็คนมันเสียความรู้สึกไปแล้วนะ จะบอกให้.. ฮึ
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
:z3:
-
กลับมาต่อเเล้ว...หลังจากหายไปดูแลลูกสาว(ลูกสาวหายดีแล้วใช่ไหมค่ะ)
กลับมาต่อก็ยังคงความค้างได้เป็นอย่างดี รักษาคอนเซปดีมากค่ะ :katai2-1: :katai5: :katai5:
ขอบคุณนะคะ ที่มาต่อ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:เข้ามาติดตามด้วยคนจ้าาาาาาาาาาาา :mew1: :mew1: :mew1:
-
แอบงงกับคุณใหญ่ เฮ้ออออออ~
-
รู้สึกตอนนีัเศร้าอะ :เฮ้อ:
-
ตอนที่ 9
ผมกับคุณใหญ่ตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองกันอยู่พักใหญ่… ผมมารู้สึกตัว ตอนที่คุณใหญ่ ใช้ทั้งสองมือ จับมือข้างที่คุณใหญ่จับไว้ตั้งแต่แรก … พร้อมบีบมือผมเบาๆ
“บางที เรื่องบางเรื่อง มันก็ยากที่จะอธิบาย… ซักวัน เธอจะเข้าใจฉันนะยอด” คุณใหญ่พูดเบาๆ แต่หนักแน่น
ผมสบตากับคุณใหญ่ แววตาของคุณใหญ่กำลังบอกผมว่า เค้าเสียใจ … แต่ผมก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าเค้าเสียใจเรื่องอะไร อาจจะเป็นเรื่องที่ผมลาออก เรื่องที่ผมไม่ฟังคำพูดของเค้า หรือ อะไรก็แล้วแต่ … แต่ตอนนี้ ผมรู้สึกดีกับคุณใหญ่ชะมัด
“ครับ… “ ผมพูดยิ้มๆ ส่งยิ้มบางเบาไปให้คุณใหญ่ บีบมือคุณใหญ่กลับด้วย
คุณใหญ่ไม่ได้ยิ้มตอบผม…. คุณใหญ่แค่ส่งเสียง อืมเบาๆ ในลำคอ ….
“ในเมื่อเธอตัดสินใจแล้ว…ฉันก็คงไม่ห้ามเธฮอีกแล้วหล่ะ…..” คุณใหญ่พูดน้ำเสียงเหมือนเดิม คงเส้นคงวาไม่เปลี่ยน พร้อมหันหน้าหนี ไปมองสวนอีกครั้ง มือก็ผละจากมือผม ไปคว้าแก้วเบียร์ แล้วกระดกลงคอ 2-3 อึก จนหมดแก้ว
ผมรู้สึกใจหายหน่อยๆ…. ในอกมันโหว่งๆ…. ผมถอนหายใจหนึ่งเฮือก…. นั่งจ้องหน้าคุณใหญ่นิ่ง….. อีกแค่ไม่กี่วันเอง ไม่กี่วันเท่านั้น…. ผมอาจจะไม่ได้เจอเค้าอีกแล้วก็ได้…. พี่ใหญ่ของผม…..
พนักงานเข้ามารินเบียร์ให้คุณใหญ่ จนหมดขวด วันนี้ คุณใหญ่ ดื่มเบียร์คนเดียว ไป 4 ขวดแล้ว ถ้าเป็นเวลาปกติ ผมคงดื่มเป็นเพื่อนอยู่หรอกครับ แต่ผมต้องกลับไปเข้างาน ไม่เหมาะ แน่ๆ ที่หัวหน้างาน ดื่มของมึนเมาในเวลางาน คนรักษากฎ ทำผิดกฎซะเอง มันไม่ใช่เรื่อง….
พอหมดขวดที่ 4 คุณใหญ่ ก็เรียกพนักงานมาเก็บเงิน… แล้วเราก็แยกกันตรงนั้น ความจริง คุณใหญ่ จะไปส่งผมที่ห้างที่ผมทำงาน แต่ผมห้ามไว้…. ผมถามคุณใหญ่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าไหวไหม คุณใหญ่ก็ยืนยันว่าไหว …
“ถึงบ้านแล้ว…โทรบอก หรือไม่ก็ไลน์บอกผมด้วยนะครับ… ผมเป็นห่วงคุณ” ผมเคาะกระจกรถด้านข้างคนขับ พอคุณใหญ่เลื่อนกระจกลง ผมก็พูดกับคุณใหญ่เบาๆ ด้วยความเป็นห่วง
“อือ…” คุณใหญ่ ใส่แว่นดำอีกครั้ง แล้วตอบรับผมเบาๆ กลิ่นเบียร์คละคลุ้งออกมาจากลมหายใจ
คุณใหญ่เลื่อนกระจกรถปิดลง แล้วถอยรถ แล้วขับออกไป…. ผมมองตามด้วยความเป็นห่วง… ถึงจะดื่มไปตั้ง 4 ขวด แต่ดูท่าคณใหญ่ก็ยังมีสติดีอยู่ ส่งสัย คงคอแข็งน่าดูเหมือนกัน… แต่ผมก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี
ผมกระชับสายเป้ที่สะพายหลังอยู่ให้แน่นเข้า ถอนหายใจอีกหนึ่งเฮือก แล้ว เดินออกไปที่หน้าร้าน เรียกมอเตอร์ไซต์รับจ้าง ให้ไปส่งที่ห้างที่ผมจะเข้าตรวจวันนี้ … วันนี้ผมคงเข้าแค่ สาขาเดียว… ผมรู้สึกเหนื่อยมากเลยอยากพักจัง
----------------------------------------------------------------------------
พอเข้าสาขา ผมก็วุ่นวายกับการ ตรวจร้านนับสต๊อก ทั้งวัน … โทรศัพท์ ทั้งจากลูกน้อง จากพี่นันท์ก็โทรหาผมทั้งวันเลยเหมือนกัน….จนผมลืมไปเลยว่า… ผมรอโทรศัพท์ใครบางคนอยู่
วันนี้ผมเลิกงาน 1 ทุ่ม ตรง รู้สึกเหนื่อยเหมือนวิญญาณจะออกจากร่าง… พอเลิกงานปุ๊บ เรียกแท็กซี่กลับคอนโดเลยทันที อยากนอนมากมาย
ถึงคอนโดอาบน้ำ ใส่ชุดนอน กระโดด ขึ้นเตียงเตรียมนอนละ โทรศัพท์ผมดังขึ้น ตอนประมาณ 3 ทุ่มกว่าๆ ได้ ผมที่เคลิ้มๆ แล้วจะหลับมิหลับแหล่ ก็ต้องสะดุ้งเฮือก แล้วควานๆ มือไปที่หัวเตียงเพื่อหยิบโทรศัพท์
“ฮาโหล คร้าบ” ไม่ได้มองหรอกครับว่าเบอร์ใคร
“นอนแล้ว….” เสียงใครไม่รู้คุ้นๆ แต่พูดออกมาไม่มีประธานไม่มีกรรม มีแต่กิริยา สมองมึนๆ คือง่วงมากๆ
“คร้าบ… แต่ยังไม่หลับ กำลังจะหลับ ใครอะ ง่วงนะ มีไรด่วนปล่าว” คือตูง่วงมาก ถ้าเป็นลูกน้องผมโทรมา มันต้องแนะนำตัวก่อนว่าเป็นใคร เพราะผมจะจำเสียงลูกน้องตัวเองไม่ค่อยได้
“อืม…งั้นฉันไม่กวนแล้ว นอนเถอะ” หือ … อะไรอะ
“ฮือ มีอะไรก็พูดมาเถอะน่า ฟางอยู่ คุยได้… ว่าแต่ใครอะคร้าบ “ ตอนนี้ตาเริ่มจะแจ้งแล้ว ลีลาจริง ครายฟะ เลยแหงะหน้า มาดูเบอร์นิดหน่อย
“ช่างเถอะ … นอนซะ” เฮ้ยๆๆ เดี๋ยวๆๆ
“คุณใหญ่…!!!!!.”ตาแจ้งเลย ณ บัดนาว
“อือ…. “แล้วก็เงียบ
“คุณใหญ่… เป็นไงบ้าง วันนี้ กลับถึงบ้าน ปลอดภัยดีนะครับ” ผมถามด้วยความเป็นห่วง หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง อยากจะถามว่าไม ไม่โทรบอกผมหน่อยว่ากลับบ้านปลอดภัยดี แต่ก็ไม่รู้จะถามในฐานะอะไร ก็เลยได้แต่ถามไปแค่นั้น
“อือ…ดี…แล้วเธอ เป็นไงบ้างวันนี้” ก็เหนื่อยไงครับเจ้านาย เหนื่อยมากๆเลย
“ก็ ดีครับ… ทำงานสนุกดี” ตอบไปอีกอย่าง ทั้งที่จริงๆแล้ว ไม่หนุกเลย
ปากพูดไป ตัวก็หันนอนตะแคงข้าง เอาโทรศัพท์วางแปะไว้บนหู ไม่ต้องถือให้เมื่อย แล้วผมกับคุณใหญ่ ก็คุยอะไรกันไปบ้างก็ไม่รู้เรื่อยเปื่อยเฉื่อยแฉะ…. แล้วไอ้ยอดก็หลับ ปุ๋ย ไปตอนไหนก็ไม่รู้….อีกเหมือนกัน
หลังจากคืนนั้น ที่ผมคุยกับคุณใหญ่ ด้วยเรื่องไร้สาระ จนผมหลับทั้งๆที่ปากยังคุยจ้ออยู่… คุณใหญ่ก็ไม่ได้โทรหาผมอีกเลย แต่ก็มีเจอบ้างในไลน์กลุ่ม คุณใหญ่ สั่งงาน ฝากงาน และออกตรวจสาขา ต่างจังหวัด ซึ่งเท่าที่เห็นคุณใหญ่โพสในไลน์กลุ่ม Sup. และ ผู้บริหาร คุณใหญ่ กับเฮียเล้ง ได้ออกตรวจสาขาทางภาคตะวันออก คุณใหญ่อยู่กับเฮียเล้ง คงไม่มีเวลาโทรหาผมหรอก… หรืออีกนัยนึง … ก็ไม่รู้จะโทรหาผมทำไม … ผมมีความสำคัญอะไร… จริงไหมครับ…..ง้าวแต้ๆ ไอ้ยอด
และแล้ววันสุดท้ายของการทำงานของผมก็มาถึง… วันนี้ผมก็ทำงานเป็นปกติ แต่ก็แอบมีขี้เกียจบ้าง…. ผมก็นั่งเคลียร์งาน จนหมดทุกงานที่ค้างๆ คาๆ อยู่ ไม่ว่าจะเป็นเงินเดือนพนักงาน ยอดขาย ตารางเดินทาง ฯลฯ เสร็จเรียบร้อยภายในวันเดียว ทั้งๆ ที่งานพวกนี้ ตามปกติ ผมจะทำอยู่ 3 วัน ทำไงได้หล่ะ ก็คนมันขี้เกียจหนิ… รีบๆทำให้เสร็จๆ ไปจะได้ ไม่ต้องมาวุ่นวายอะไรอีก
ผมเคลียร์งานเสร็จ ตอน เกือบ 3 ทุ่ม ร้านเกือบปิดแล้ว… ผมจึงได้ล่ำลาพนักงานในร้านทุกคน แล้วก้าวขาออกจากร้าน รู้สึกใจหายมากๆ เลยครับ บริษัทนี้ ได้ให้ชีวิต ให้ความรู้ ให้อาชีพติดตัว ให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับผม….ต่อไปนี้ ผมจะไม่ใช่คนของที่นี้อีกต่อไปแล้ว…
วันนี้ตามจริงแล้ว ลูกน้องผมจะเลี้ยงส่งผม แต่ผมบอกไม่ต้องหรอก วันนี้ไม่อยากไป เอาเป็นวันหลังแล้วกัน… ผมขับรถมาเรื่อยๆ ตามเส้นทางที่คุ้นเคย ผมไม่ได้แวะมาที่นี้มาซักพักนึงแล้ว
พอถึงอพาร์ทเม้น กลางเก่ากลางใหม่แห่งหนึ่ง ผมก็จอดรถ เอาของทุกอย่างไว้ในรถนั่นแหละ ไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาด้วย ไม่อยากรับโทรศัพท์ ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น
ผมกดลิฟท์ไปที่ชั้น 5 พอลิฟท์เปิดก็ก้าวขา อย่างเชื่องช้า ใจผมรู้สึกหวิวแปลกๆ
ก๊อกๆๆ
“ค่ะๆ” ผมได้ยินเสียงตอบรับ มาจากข้างในห้อง
“พี่ยอด” สาวสวย ตรงหน้าผม ยังอยู่ในชุดฟอร์มของธนาคารแห่งหนึ่งที่เธอทำงานอยู่
เธอส่งยิ้มหวานมาให้ พร้อมถลาเข้ามากอดผมไว้ทั้งตัว
“พี่ยอด… พี่ยอดไม่มาหาหญิงเลย หญิงคิดถึง” เธอพูดน้ำเสียงสั่นๆ ผมยกมือลูบผมยาวสลวยของเธอ ก้มหน้าลง จูบขมับเธอเบาๆ
ผมดึงตัวเธอออกจากตัวผมเล็กน้อยแล้วเปลี่ยนมาโอบไหล่เธอแทน ผมพาเธอก้าวขาเข้าไปในห้องพร้อมปิดประตูลงกลอนเรียบร้อย ภายในห้องพักของหญิงมีกลิ่นหอมอ่อนๆ หญิงแต่งห้องเป็นโทนสีชมพูหวานๆ ผมทรุดตัวลงนั่งบนเตียงขนาดใหญที่กินเนื้อที่ ไปครึ่งหนึ่งของห้อง หญิงผละตัวออกจากตัวผม
แล้วทรุดตัวลงตรงหน้าเธอทำอย่างที่เธอทำประจำ เวลาที่ผมมาหาเธฮที่ห้อง หญิงถอดรองเท้าทั้งสองข้างออกจากเท้าผม ตามด้วยถุงเท้า หญิงลุกขึ้น หยิบทั้งรองเท้าและถุงเท้าไปวางไว้ที่ชั้นวางรองเท้าด้วยรอยยิ้ม เธอทำแบบนี้ทุกครั้งที่ผมมาหา
เธอเป็นผู้หญิงที่แสนดี และ น่ารัก ดูแลเอาใจใส่ผมดีมาก…. แต่ก็ไม่รู้ทำไมอีกเหมือนกัน ทั้งๆ ที่ผมกับเธอก็คบกันมาเกือบปีแล้ว… ผมก็ยังรักเธอไม่ได้ซะที … ผมไม่ได้เป็นแฟนเธอ …. และหญิงก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรจากผม ….ผมก็ไม่รู้ว่าเธอจะทนคบกับคนอย่างผมไปทำไม… เพราะแม้แต่คำว่าชอบ….ผมก็ไม่เคยให้เธอ…..เธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งสำหรับผม….. พิเศษหน่อยตรงที่…เธอว่าง่าย… ไม่เรื่องมาก… แค่นั้น
เธอเคยบอกกับผมว่า…เธอรักผม … แค่ตอนนี้ตอนที่ผมไม่มีใคร…ขอแค่ให้เธออยู่ข้างๆผมไปแบบนี้ แค่นี้เธอก็พอใจ … เมื่อผมเจอคนที่ใช่เธอจะไม่วุ่นวายกับผมอีก…. มันทำให้ผมสงสาร…
ตั้งแต่ผมเลิกกับแฟนไป ผมก็ไม่เคยจริงจังกับใครอีกเลย…. ไม่ใช่ผมปิดกั้นตัวเองหรืออะไร …. ผมแค่ยังรู้สึกสนุกกับขีวิตโสดอยู่ก็แค่นั้น… มีผู้หญิงหลายคน ที่คิดว่า..จะทำให้ผมหยุดได้… แต่สุดท้าย…. ก็ต้องผิดหวังกลับไปทุกคน… ผมไม่ใช่คนดีอะไร… ผมไม่ปฏิเสธใคร ก็จริง…. แต่ผม ก็….. ไม่เคยจริงจังกับใคร….เพื่อนๆบอกว่าผมนิสัยดี รักเพื่อน น้องๆที่ทำงานบอกผมเป็นหัวหน้าที่ดี .. แต่ผู้หญิงที่ได้เข้ามาในชีวิตผมกลับบอกว่า… ผมมันเหี้ย !!!!!!!
ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่า นิยามคำว่า “เหี้ย” ของพวกเธอ มันอยู่ประมาณไหน…. ผมคิดว่า…ผมก็คงเหี้ย จริงๆ สำหรับพวกเธอ…ก็แล้วจะให้ผมทำยังไง… ก็ในเมื่อ ผมไม่เคยไปหลอกใคร.. ผู้หญิงพวกนั้น คนเหล่านั้นเข้ามาหาผมเอง… พอนิสัยกับหน้าตาผม มันไปคนละเรื่อง ก็ผิดหวังกัน … แล้วมันเป็นความผิดของผมหรือไงกัน……
วันนี้ผมแค่รู้สึกเหนื่อย รู้สึกล้า…. ผมต้องการใครซักคน… และ…. คน คนนั้น ต้องไม่เรื่องมาก ไม่ถามเยอะ… หญิงเลยเป็นตัวเลือก ที่ผมตัดสินใจมาหา…. และหญิงก็ไม่ได้ทำให้ผมผิดหวัง… เรามีเซ็กกัน… นั้นแหละ คือ ความจริง ที่หญิงต้องยอมรับ หลังจากที่ผมระบายความเครียดทุกอย่างลงที่ตัวเธอ จนตัวผมเบาหวิว … หญิงก็อ้อนให้ผม นอนค้างที่นี้… แต่ผมก็ปฏิเสธไปเหมือนเคย… ผมค่อนข้างเรื่องมากนิดหน่อย เรื่องที่อยู่ที่นอน… เพราะถ้าแปลกที่ ผมจะนอนไม่ค่อยหลับ…..
หลังจากเสร็จกิจ เป็นรอบ ที่2 ผมก็ลุกขึ้นเข้าห้องน้ำอาบน้ำ เสร็จแล้ว…. ก็เดินออกจากห้องน้ำมาแต่งตัวเงียบๆ หญิงยังนอน เปลือยเปล่า อยู่บนที่นอน….
“ไม่ค้างจริงๆ เหรอคะ พี่ยอด….” หญิงถามผมน้ำเสียงติดจะเศร้าๆ เธอจะเป็นแบบนี้ตลอด เวลาที่ผมมาหา
ดีใจเมื่อเห็นหน้า… และทำหน้าจะร้องไห้ เมื่อผมเดินออกไป….. เธอจะเลิกกับผมก็ได้….. แต่ทำไม เธอถึงไม่เลิก……
“ไม่หล่ะ….พี่ไปนะ” ผมเดินเข้าไป กดริมฝีปาก ที่ริมฝีปากอิ่มๆที่ผมฟ้อนเฟ้นมาทั้งคืนเบาๆ
ผมเดินไปเปิดประตูห้อง ล๊อกห้องให้หญิงเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมา…จิตใจที่ว้าวุ้น มาทั้งวัน รู้สึกผ่อนคลายขึ้นบ้างเล็กน้อย หลังจากที่ได้ปลดปล่อยความอยากความใคร่ของตัวเองออกไป…..
ผมขับรถออกจากอพาร์ทเม้นของหญิง ตอน ตี 2 กว่าๆ …ฝนลงเม็ดปรอยๆ … ให้ความรู้สึกชุ่มฉ่ำ …. ผมขับรถพลางคิดเรื่องหญิงไปพลาง…. ผมสงสารเธอจัง….. ผมกำลังคิดว่า…. ผมจะไม่ไปหาเธอ อีกต่อไปแล้ว…. ห่างๆเธอไปซะ… เธอจะได้ไม่ต้องเจ็บเพราะผมอีก….
ห้องหญิง กับ คอนโด ผม ไม่ห่างกันเท่าไหร่… ผมขับรถประมาณ 20 นาที ก็ถึงคอนโดผม…..หลังจากจอดรถเข้าช่องจอดของผมเรียบร้อย… ผมก็เดินเร็วๆ เข้าไปในโถงด้านในคอนโด … ผมรู้สึกหนาวๆ เย็นๆ ขึ้นมาบ้างแล้ว…. อากาศด้านนอก ฝนจากที่ลงเม็ดปรอยๆ ตอนนี้ เทลงมาเหมือนฟ้ารั่ว …. บรรยากาศ แบบนี้น่านอนเป็นที่สุด ….
ผมเดินเร็วๆ ตรงดิ่งไปที่ ลิฟท์ เงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้ พี่จอม 1ใน2 รปภ กะดึก ของคอนโดผม พี่จอม วันนี้ คงเป็นเวร เดินตรวจภายในคอนโด ส่วน พี่สม รปภ กะดึก อีกคน คงเป็นเวร ตรวจ นอกอาการ เพราะเมื่อกี้ ผมยังเห็นพี่สม เดินเตร็ดเตร่ อยู่ในลานจอดรถอยู่เลย…..
พี่จอม ยกยิ้มให้ผมเล็กน้อย…
“คุณยอดครับ คุณยอด เดี๋ยวๆ” พี่จอม เรียกผมเบาๆ เมื่อผมเดินไปถึงลิฟท์แล้ว และกดเลขชั้น ห้องตัวเองเรียบร้อย
ลิฟท์เปิด ติ้ง…. เพราะตอนนี้ ดึกมาก ไม่มีใครใช้ลิฟท์
“ครับ พี่จอม” “เฮ้ย…” “เฮ้ย” สองเฮ้ย ขึ้นพร้อมกัน เฮ้ยแรกคือเฮ้ย จากปากผม
เฮ้ย ที่สอง คือเฮ้ย จากปากพี่จอม
… เมื่อร่างใหญ่ๆ หนาๆ ของผู้ชายคนหนึ่ง ถลามาหาผมอย่างเร็ว และแรง และคว้าหมับเข้าที่ตัวผม แล้วกอดไว้แน่น ….
“คุณ… เฮ้ย” พี่จอม ที่ได้สติ ก่อนผมพยายามที่จะดึง ชายหนุ่มคนนั้นออกจากตัวผม
“คะคะ คุณใหญ่” ผมสติกลับมา เมื่อหายตกใจ แต่กลายเป็นแปลกใจแทน ….
ไหง เป็น งั้น อะไร ยังไง ทำไมคุณใหญ่ ถึงได้มาอยู่ที่นี้ … ที่คอนโดผม ตอนตี 3 พร้อมกลิ่น แอลกอฮอล์ เหม็นหึ่ง …. สภาพ ที่เห็นตอนนี้ ฟ้องให้ผมรู้ว่า…. คงจัดหนักไปมิใช่น้อย….
“พี่จอม… ไม่เป็นไรครับ เพื่อนผมเอง… คงเมาหนัก แฮะ…” ผมหันไปบอก พี่จอม รปภ กะดึก
พร้อมกับยกมือขึ้นโอบตัวคุณใหญ่ ที่ตอนนี้ ทุ่มน้ำหนัก ลงมาที่ตัวผมทั้งตัว…. จนผมจะยืนไม่อยู่ อยู่แล้ว… ตัวหนักชิบ
“ก็จะไม่หนักได้ยังไงหล่ะครับ…. ผมเห็นนั่งดื่ม อยู่ ที่ผับ คุณจิ๊บ ตั้งแต่ 3 ทุ่ม แกมาสั่งความกับผมไว้ว่า ถ้าคุณยอดกลับมาให้ไปตามแกด้วย นี้แกให้เงินผมไว้ ตั้ง พัน หนึ่งแหนะ” พี่จอม บอกพร้อมยิ้มชอบใจ ผับคุณจิ๊บ ที่ว่า ก็ไม่เชิงผับหรอกครับ เป็นร้านอาหารมากว่า เปิดอยู่ด้านหน้าคอนโดนี้เอง
“อ๋อ ครับ… ขอบคุณครับพี่” ผมพยายามที่จะแหงะ คุณใหญ่ออกจากตัว
เนื่องจาก ผมเริ่มไม่ไหวแล้ว โคดหนักเลย….. แล้วไหงมาเมาปลิ้นตรงนี้หละเนี๊ยะคุณใหญ่… แล้วมาทำอะไรตั้งกะ 3 ทุ่ม มาหาผมเหรอ… แล้วทำไมไม่โทรบอกหว่า….
“ยอด… ยอด” คุณใหญ่เรียกชื่อ ผมซ้ำๆ
“แฮะ… คุณยอด ให้ผมช่วยไหมครับ “ พี่จอมยืนเก้ๆ กัง มองผมอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ พอรู้ว่าเป็นเพื่อนกัน แกก็ไม่คิดจะเข้ามายุ่งหล่ะครับ
“ไม่เป็นไรครับพี่… ช่วยกดลิฟท์ ให้ผมหน่อย” ผมบอกพี่จอม เบาๆ แล้วพยายามดันและประคองคุณใหญ่ เข้าไปในลิฟท์
“ผมว่า ให้ผมช่วยนะครับ คุณยอด ผมว่าคุณยอดคนเดียวไม่ไหวหรอกครับ…. ตัวใหญ่ซะขนาดนี้… “ ผมก็เห็นด้วย พอพี่จอม กดลิฟท์ให้ผมเรียบร้อย แก ก็มาช่วยผมประคองคนเมา เข้าไปในลิฟท์
เฮ้อ….. พอพาเจ้านายขี้เมาของผมเข้าไปในลิฟท์เรียบร้อย พี่จอม ก็วิ่ง ดุ๊กๆ ออกนอกลิฟท์ไป และกลับมาพร้อมกับกระเป๋าเป๋ ของผม ที่วางแอ้งแม้งอยู่ที่พื้น..
“ขอบคุณครับพี่จอม” พี่จอมส่งยิ้มซื่อๆให้ผม
พอลิฟท์เปิด ที่ชั้นของผม พี่จอมก็ช่วยผมแบกคุณใหญ่ มาที่หน้าห้อง ผมควานๆ หากุญแจห้องในกระเป๋าเป้ แล้วไขเข้าไป ผมควาน มือ ไปที่สวิตต์ ไฟห้องนั่งเล่นง แล้วเปิด พี่จอม ช่วยประคองคุณใหญ่ ไปวางแหมะ ไว้บนโซฟาหน้าทีวี… ผมมองดูคุณใหญ่ ที่หมดสภาพ หมดมาด ไม่เหลือดี… ไม่เหลือมาด สุดหล่อ เพชฌฆาต เลย แม้แต่นิดเดียว
“ขอบคุณมากครับ พี่จอม “ ผมขอบคุณพี่จอมเป็นครั้งที่ 3 แล้วหยิบแบงค์ 100 ที่วางอยู่ที่ชั้นวางทีวี มาให้แก เพื่อเป้นสินน้ำใจเล็กๆน้อย ๆ ที่แก มาช่วยผมแบก คนขี้เมา
“โอ้ย ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณยอด… คุณคนนี้ เค้าให้ ผมมาเป็นพันแล้วครับ แฮะ ยินดีรับใช้ครับผม” พี่จอมโบกไม้โบกมือปฏิเสธ วุ่นวาย ผมก็ได้แต่ยิ้มๆ
พี่จอมออกจากห้องผมไปแล้ว พร้อม ปิดล๊อกประตูห้องให้ผมเรียบร้อย…. พอพี่จอมออกไป ห้องทั้งห้อง ก็ตกอยู่ในความเงียบ ผมหันหน้าไปมอง คุณใหญ่ ที่นอนหายใจสม่ำเสมอ อยู่ที่โซฟา ตัวใหญ่ ….
มันเรื่องอะไรกันนี้หน่ะ…เฮ้อ…. เป็นอะไรไปหล่ะหนิคุณใหญ่ ถึงได้เมาขนาดนี้…. ผมท้าวสะเอว มองดู “ว่าที่ท่านประธาน” ด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง แล้วจึงตัดสินใจ เดินเข้าไปหา ก้มตัวลง ถอดรองเท้าและถุงเท้าออกให้คุณใหญ่ เพื่อที่จะได้นอนอย่างสบายตัว ….
ผมหยิบรองเท้าและถุงเท้าของคุณใหญ่ ไปวางไว้ที่ชั้นวาง เอ๊ะ ทำไมเหตุการณ์ มันคุ้นๆ …. เหอๆ … ผมหัวเราะแห้งๆ ให้กับตัวเอง เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา หญิง พึ่งทำแบบนี้กับผมไปหยกๆ แล้วนี้มันอะไร พอกลับถึงห้อง ผมต้องมาทำแบบเดียวกัน ให้คุณใหญ่งั้นหรือนี้…. ผมว่าโมเม้น มันแปลกๆนะ
ผมหันหน้ากลับมามองคุณใหญ่ แว้บหนึ่ง … ก็ตัดสินใจ เดินเข้าไปในส่วนของห้องครัว รื้อๆ ค้นๆ หากะละมัง พลาสติก ใบเล็ก ที่แม่ผมซื้อไว้ให้ พอได้ก็ เดินเข้าห้องน้ำ แล้วกดน้ำใส่ครึ่งๆ ผมเดินเอากะละมังมาวางไว้บนโต๊ะ กินข้าว แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอน เพื่อหยิบผ้าขนหนู และ ไม่ลืม หยิบโคโลญ มาเหยาะ ใส่น้ำ เพื่อ เช็ดเนื้อเช็ดตัวคุณใหญ่ …
ผมเดินถือกะละมังกลับมาที่ห้องนั่งเล่น ก็ไม่เจอคุณใหญ่แล้ว…. หางตาผมเหลือบเป็นเห็นอะไรแว้บๆ อยู่ที่ระเบียงห้องผม… อ๋อ… แล้วไหง คนเมา ที่เดินแทบไม่ไหว จนต้อง ให้ผมกับพี่จอม ช่วยกันแบก ขึ้นห้อง ถึงไปยืน … ทำซึ้ง เป็นพระเอก มิวสิก อยู่ตรงนั้นหล่ะนี้…….
“หายเมาแล้วเหรอครับ…” ผมพูดเสียงเรียบๆ พอจะรู้แล้วว่า… ตัวเองเสียรู้คนเข้าให้เสียแล้ว
ก็คุณใหญ่… หน่ะ …. ยืนตรงแหน๋ว ไม่ได้มีอาการเมาใดๆ หลงเหลืออยู่เลย
“ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้…. เธอ จะให้ฉันเข้าห้องเธอไหม” คนเจ้าเล่ห์ พูดขึ้นมาลอยๆ
ก็แน่นอนหล่ะครับ…. นอกจากครอบครัวผมแล้ว…. ไม่เคยมีใครได้เข้ามาเหยียบที่ส่วนตัว แห่งนี้ของผมเลยซักคนเดียว ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนที่ทำงาน หรือ ลูกน้องที่สนิทกับผมมากๆ เองก็ตามแต่…ผมค่อนข้างหวง ความเป็นส่วนตัวของตัวเองพอสมควรเลยทีเดียว
“เจ้าเล่ห์นักนะคุณ” ผมเดินไปยืนพิงราวระเบียง หันหลังออกไปด้านนอก หันหน้าเข้ามาภายในห้อง
ตอนนี้ฝนหยุดตก แล้ว …. บรรยากาศ เลยหนาวๆเย็นๆ ฉ่ำๆ แฉะๆ …. ระเบียงห้องผม เปียกนิดหน่อย…
คุณใหญ่ ยืนเงียบอยู่ข้างๆผม เหมือนมีอะไรอยู่ในใจมากมาย แต่ไม่ยอมพูดออกมา…..
*********
“เธอไปไหนมายอด…ฉันได้กลิ่นครีมอาบน้ำ” เงียบกันไปซักพัก คุณใหญ่ก็พูดฝ่าความเงียบออกมา
“เฮ้อ….ผม…. ไปนอนกับผู้หญิง มะ อ๊ะ …อฮือ” เท่านั้นแหละครับ ผมยังพูดไม่ทันจบดี
คุณใหญ่ก็หันควับกลับมา และ ดันตัวผมทั้งแรงและเร็ว จนตัวผมที่ไม่ทันได้ตั้งตัวไถล ไปจนมุม อยู่ที่ผนังระเบียงห้อง ริมฝีปากร้อนๆ ตะปบ ลงมาที่ริมฝีปากผม อย่างแรง …. ผมเจ็บ… คาดว่าปากคงแตกอีกแล้ว…..ผมพยายามไม่ดื้อ กับคุณใหญ่ พยายามไม่ขัดขืน …. ไม่รู้สิ … อาจจจะเพราะ ผมสัมผัสได้มั้ง ว่าคุณใหญ่ กำลังเสียใจ ….
ผมอ้าปากรับลิ้นร้อนๆ ของคุณใหญ่ แต่โดยดี…. มือนึงเอื้อมขึ้นไปลูบเบาๆที่ศรีษะของคุณใหญ่ นิ้วมือแทรกไปตามกลุ่มผมนุ่มๆ อีกมือ ยกขึ้นไปลูบไล้ที่แผ่นหลังกว้าง ที่กำลังสั่นสะท้าน….เพื่อปลอบใจหละหมั้ง….. ผม… นอกจากวิธีนี้แล้ว ผมไม่รู้จะทำยังไงดีเหมือนกัน…. ผมรู้ว่าคุณใหญ่ รู้สึกยังไง…. แต่จะให้ผมโกหกเหรอ… ผมทำไม่ได้หรอก…. ผมก็เป็นแบบนี้… รับผมได้ไหม…
จากตอนแรก คุณใหญ่ จูบผมค่อนข้างรุนแรง … แต่พอเห็นผมไม่ขัดขืน แถมยังให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี จูบลงโทษ จึงกลายเป็นจูบหวานๆ ที่ทั้งซาบซ่าน และรุนแรง ไปพร้อมๆกัน….
“ยอด…เธอ…ทำ…ฉัน…เสียใจ…” คุณใหญ่ ผละริมฝีปากออกจากปากผม แล้วพูดออกมาด้วยเสียง แหบกระเซ้า…
“ผม….ขอโทษครับ” ผมเลื่อนมือมาลูบไล้ที่แก้มคุณใหญ่ ด้วยมือทั้งสองข้าง ….
ผมทำไปแล้ว … และนี้คือตัวผม…. จะให้ผมทำยังไง…. ปกติ โดยสันดานผมแล้ว… ผมไม่เคยรู้สึกผิด… แต่ครั้งนี้… พอผมสบตาคุณใหญ่… ผมรู้สึก…. ผิดมาก …..
“อื้ออออ” ผมเลื่อนมือทั้งสองข้างขึ้นโอบกอดรอบคอคุณใหญ่
เมื่อคุณใหญ่แตะริมฝีปาก ลงมาที่ริมฝีปากผมอีกครั้ง … จากจูบหวานๆ กลายเป็นเร้าร้อน มือใหญ่ทั้งสองข้างของคุณใหญ่ เลื้อยเข้าภายในเสื้อเชิ้ต แล้วลูบคลำ ไปทั้วเนื้อตัวผม…. ตัวผมอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ… ทั้งๆที่พึ่งปลดปล่อยมาตั้ง สองรอบ แต่ตอนนี้… อารมณ์ผมมันกู่ไม่กลับเสียแล้ว… ยอมรับแบบไม่อายว่า…. คุณใหญ่ ลีลา สุดยอดดด เก่งฉกาจฉกรรจ์….ชนิดไอ้ยอดเทียบไม่ติด
999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ชดเชยที่หายไป เป็นเดือน...... มาต่อให้อีกตอนจ้า
เรื่องนี้บอกว่าจะเป็นเรื่องสั้น... แต่เท่าที่ดู มันจะสั้นจริงไหมนี้... ยังไม่เคลียร์อะไรซักกะอย่าง
ยิ่งเขียน ยิ่งรู้สึก Dark ขึ้นทุกวัน.... อีกนานครับ กว่าจะเคลียร์ เดี๋ยว ทุกอย่างจะเคลียร์ เมื่อถึงตอนจบ
-
ยอดทำคุณใหญ่เสียใจ ให้จัดหนักๆชดเชยเลยนะ ^^
-
อึนๆมึนๆตลอด ไม่รู้เรื่องเลยกับคุณใหญ่
-
สนุกดีค่ะ ไม่อนากให้เป็นแค่เรื่องสั้นเลย
-
ชอบบบ o13 o13
เป็นเรื่องยาวก็ดีนะ
-
พี่ยอดจะหยุดที่พี่ใหญ่ไหมนะ ฮิฮิ
-
อ้าว.......เขาจะได้กันแล้วหรอ?
ทุกอย่างมันคลุมเครือไปหมดเลยเนาะ :really2:
-
อ๊ายยยย ยอดอะ แพ้แล้ว แพ้ใจตัวเอง :ling1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกจัง
:mew1:
-
คลุมเคลือเนอะ
เพราะต่างฝ่ายก้อยังไม่พุดความรุ้สึกของตัวเองนี่นา
-
:katai1:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ ชอบวิธีเขียนแบบเล่าเรื่องมาก เพราะรู้สึกว่าอ่านสนุกดี
เหมือนเราได้ตามติดชีวิตคนๆนึง ว่าวันหนึ่งๆเขาทำอะไรบ้าง(เผือกนั่นเอง 55555+)
คุณใหญ่ไม่ชัดเจน ยอดก็ยังมึนๆตึงๆ พาเอาเรามึนตามไปด้วย55555+
แต่ว่านะยอดนะ....เราว่านายโดนซักดอกสองดอกเดี๋ยวก็รู้เอง...เอาเลยคุณใหญ่!!!!
55555555555555555+
-
ก็คุณใหญ่ไม่ชัดเจนอ่ะ แบร่ๆๆๆ
-
ยอด นี่แกจะไม่ตกใจหน่อยเหรอโดนคุณใหญ่รุกอะ :laugh:
ปล.คุณใหญ่ มันมีความชอบปนอยู่ความไม่ชอบอะค่ะ คุณดูนิสัยไม่ดี(กับยอด)เอามากๆ คุณอะไร๊ เอาแต่ใจ อารมณ์แปรปรวนซะไม่มี แต่ ทุกอย่างที่ทำไป คงเพราะความรู้สึกรัก(ใช่มั้ยคะคุณ...) หนูชอบคุณตรงนี้แหละค่ะ
ปล.2รับหนูไว้เลี้ยงดูซักคนนะคะคุณใหญ่ หนูชอบผู้ชายลุคมาเฟีย ฮาาา
-
o13
-
:L1:
-
น้องยอดจะหนีพี่ใหญ่ไปไหนพ้นจ๊ะ :haun4:
-
:mew2: :mew2: :mew2:จะว่างัยดีอะสงสารคุณใหญ่เหมือนกันอะ :mew2: :mew2: :mew2:
-
ไม่มีขัดขืนอะ 555+
เรื่องดำเนินไปแบบงงๆ
ยอดชายงง คนอื่นก็งงๆตามนายยอดไป
:hao7:
-
เป็นเรื่องยาวเถอะเพิ่งมาติดตามสนุกมากค่ะ
-
อ่านตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ รู้สึกภาษาแล้วก็อารมณ์ในการเขียนของไรท์จะดีขึ้นเยอะนะคะ o13
รู้สึกสนุกมาก ต้องบอกว่าชอบนิสัยของยอด(เพราะคล้ายกับตัวเองสุดๆ)
อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อแล้วสิ มาต่อเร็วๆนะคะ :mew1:
:pig4: :กอด1:
-
มาแลัวนึกว่าจะไม่มาซะแล้ว
-
คุณใหญ่จะเอาไงก็บอกชัดๆดิ
-
มันยังไม่ชัดเจนอ่ะ จะได้กันแล้วเหรอ :mew2:
-
อ่านรวดวันเดียวเลยนะเนี่ย ชอบมากเลย คุณใหญ่นี่ยังไงนิ อธิบายอะไรก็ไม่รู้เรื่องสักแย่าง
ส่วนยอดนี่ก็อีกคน อธิบายให้ชัดเจนแจ่มแจ้งกว่านี้หน่อยสิค๊าาาา
ปล. เห็นว่ายอดเป็นคนอืสาน แต่ที่สบถออกมานี่ภาษาเหนือล้วนๆเลยนะจ๊ะ อิอิ
-
ดันๆ
-
คุณใหญ่!!!
รู้สึกยังไงกับยอดก็บอกไปสิครับ อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่ได้
-
คุณใหญ่เสียใจ. ยอดปลอบใจหน่อยเร้วววสว5555
-
ตอนที่ 10
ผมตื่นมาตอน แปดโมงกว่าๆ ตอนที่นาฬิกาปลุก เจ้าขุนทองเจ้าเดิมส่งเสียงร้อง ….. ผมกระพริบตาปริบๆ และรู้สึกชาๆ ที่แขนด้านขวา กลุ่มผมนุ่มๆ สีดำ ที่ซุกซบอยู่กับอก ทำให้ผม คิดได้ว่า เกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน…. มันช่างเป็นคืนที่ อีโรติค ชมพูอมม่วงดีจริงๆเลยครับ ผมอมยิ้มให้กับตัวเอง….. พร้อมกับยื่นมือขึ้นไปกดปิดเสียงนาฬิกา เพราะกลัวคนที่นอนหลับสบายหายใจสม่ำเสมอจะรู้สึกตัวตื่นเสียก่อน
คุณใหญ่มาหาผมที่ห้อง พร้อมกับเล่ห์เหลี่ยมเล็กๆ ที่ทำให้ผมต้องหอบหิ้ว คุณใหญ่ขึ้นมาบนห้อง…. คุณใหญ่ลงโทษผมด้วยจูบ หนักหน่วง โทษฐานที่ ทำให้คุณใหญ่เสียใจ …. พอคุณใหญ่ จูบผมจนหนำใจ ลูบไล้ผมไปทั่วเนื้อตัว .. มือใหญ่ๆ ก็เลื่อนลงไปที่เข็มขัดเพื่อจะปลดมันออก
ผมตระครุบไว้เกือบไม่ทัน…. ปากคุณใหญ่ก็จูบซุกไซร้ ไปทั่วลำคอ มือไม่รักดีของคุณใหญ่ ก็พยายามเหลือเกินที่จะปลดเข็มขัดผม…..
“คุณใหญ่…. ผมยังไม่พร้อม” ทั้งๆที่เคลิ้มจนกู่ไม่กลับ แต่คุณใหญ่… ก็ยอมที่จะรามือ
“เมื่อไหร่” คุณใหญ่ถามผมเสียงกระเส้า ถึงจะรามือจากเข็มขัด ก็ใช่ว่าคุณใหญ่ จะรามือจากเนื้อตัวผม
“ไม่รู้… แต่ไม่ใช่ตอนนี้ …. ผม… ผมไม่พร้อมจริงๆ”
“อือออออ…. “ คุณใหญ่ ส่งเสียงคราง ฮึมฮัม ในลำคอ …. มือทั้งสองข้างเลื่อนลงไปบีบคั้นที่ เอ่อ…แก้ม… เออ … ก้น นั่นหละ… ของผม
มือบีบ ปากก็จูบ ดูด ซุกไซร้ อยู่กับลำคอ… สะโพกก็เด้ง เข้ามาบดเบียดกับ… ไอ้ยอดน้อย… ลูกรักของผม…. ผมหล่ะตกใจแทบตาย… คุณใหญ่น้อย… ดูท่าว่า… จะพร้อมรบมากๆ …แข็งโป้ก ร้อนผ่าวๆ ไอ้ยอดใจสั่น… นี้ขนาดมีกางเกงกั้นไว้ ยังขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นเนื้อแนบเนื้อจะขนาดไหน ไม่อยากจะนึก ….
“คุณใหญ่… พอ…ก่อนครับ…นี้มันระเบียงนะ …” ผมเริ่มประท้วง เมื่อรู้สึกว่า… คุณใหญ่เริ่มเอามือมาป้วนเปี้ยน แถวเข็มขัดผมอีกรอบ
“อืออออ ปะ เข้าห้อง” พูดปุ๊บ ก็ขยับมือที่บีบคั้นที่ก้นน้อยๆ ของไอ้ยอด ขึ้นมารวบที่เอวผม แล้วหอบ ไอ้ยอด เดินลิ่วๆ เข้าห้องมาเลย
และเราก็จบกันบนเตียง…. จบแบบสบายเนื้อสบายตัวทั้งผมและคุณใหญ่…. ผมช่วยคุณใหญ่จัดการกับ คุณใหญ่น้อยจนสงบ ด้วยมือ ทั้งสองข้างของผมนี่แหละ …. ก็ บอกแล้วไงครับ ว่า…. ผมยังไม่พร้อม….. อาจจะดู เหมือน ง่าย แต่ไอ้ยอดไม่ง่ายนะครับ …. ยากอยู่ (หน่อยนึง) ส่วนคุณใหญ๋ก็ ช่วยจัดการ ไอ้ยอดน้อย ให้ผม จนสำเร็จ ภารกิจเช่นกัน….
ความใคร่หน่ะ… มันเป็นเรื่องธรรมชาติ ผมไม่ได้โทษใคร ที่มันเกิดเลยเถิด มาถึงขนาดนี้…. มันมีอุปสงค์ มันก็ต้องมีอุปทาน ถ้าคุณใหญ่อยาก แต่ผมไม่ตอบสนอง มันก็จบ ในเมื่อ คุณใหญ่ รุก มา ผมก็รับไป มันก็เสมอกัน…. แฟร์ๆ … ผมว่า มันก็สนุกดีนะครับ ผู้ชายกับ ผู้ชายหน่ะ… อาจจะเพราะ เป็นผู้ชายเหมือนกัน… ทุกส่วนในร่างกาย ที่ผู้ชายอย่างเราๆ รู้กันว่า… ทำตรงไหนมันจะรู้สึกดี ต้องบีบ ต้อง บี้ ต้องดูด ต้องเลีย ตรงจุดไหน เราถึงจะเสียวซ่าน…. คุณใหญ่ จึงถึงอก ถึงใจดีสำหรับผม…. ผมคงจะติดใจคุณใหญ่ เข้าให้แล้วมั้งครับ… แต่นอกเหนือจากนั้น…. ผมก็ไม่รู้หรอกครับ… ว่า ผมรู้สึกยังไงกันแน่… แค่รู้สึกดี และ… ชอบ คุณใหญ่ หล่ะมั้ง… มันถึงใจดี… ผมชอบ…
ผมนอนลืมตาโพลง อมยิ้มน้อยๆ รู้สึกถึงการขยับตัวเล็กน้อยจากผู้ชายที่ซุกซบใบหน้าอยู่กับ หน้าอกผม ไอ้ยอดเลย หันตะแคงข้าง หันหน้าเข้าหาคุณใหญ่… แขนขวาที่โดนคุณใหญ่นอนทับอยู่ ก็ยกขึ้นโอบที่ศรีษะคุณใหญ่หลวมๆ แขนซ้ายตะหวัดรัดรอบศรีษะคุณใหญ่อีกที ขาซ้ายตะหวัดขึ้นพาดไว้บนเอวหนาๆ ของคุณใหญ่… ผมรู้สึกถึงอ้อมแขนของคุณใหญ่ ที่รัดเอวผมแน่นขึ้นกว่าเดิม ขาซ้ายของคุณใหญ่ ตะหวัดรัดเกี่ยวกับขาขวาของผม… ผมก้มหน้าลงสูดดมศรีษะ หอมๆ ของคุณใหญ่ ด้วยความรู้สึกที่พูดไม่ได้อธิบายไม่ถูก ผมรู้สึก ล้นๆเอ่อๆอยู่ในใจ…มันอุ่นๆวาบๆ
ผมนอนกอดคุณใหญ่ อยู่ในท่านั้น…. จนเผลอหลับไปอีกรอบ…. มารู้สึกตื่น เต็มตา… เมื่อตอนเกือบเที่ยง…. ถือว่าสายเป็นประวัติการณ์เลยทีเดียวครับ …. ตั้งแต่ทำงานที่บริษัท คุณใหญ่มา 5 ปี ไม่เคยตื่นเกิน 9 โมงเลย ถึงจะเป็นวันหยุด ก็ไม่เคยครับ… เพราะ เสียงโทรศัพท์ จากน้องๆ พนักงานที่ร้าน… จะเริ่มดัง ตั้งกะ 9 โมง … จากหัวหน้าอย่างพี่นันท์อีก บางทีก็ 7 โมง ปราณีหน่อย ก็ 8 โมง โดยประมาณ…
วันนี้ เลยเป็นวันแรก ในรอบ 5 ปี ที่จะเที่ยงแล้ว… โทรศัพท์ ยัง “มิดจั้ด” หรือ เงียบสนิทนั้นเอง …ตื่น ขึ้นมา คนที่นอนซบอก ผมมาทั้งคืน ก็ไม่อยู่ซะแล้ว… ผมค่อยๆ ไล่สายตาไปทั่วห้องนอน…กระพริบตาปริบๆ ไล่ขี้ตา ไป สอง สามหน … ก็ ไปเจอ กับมนุษย์ หน้าหล่อ ที่เกือบ ล่อ ผมไปเมื่อคืน…. ที่ตอนนี้ อยู่ในชุดพร้อมทำงาน…. กำลังนั่ง จิ้ม โน๊ตบุ๊ค อยู่ที่โต๊ะ ทำงานผม…
กางเกงเสลค สีดำ เรียบกริบ เสื้อเชิ้ต แขนยาว สีฟ้า…อ่อน.. ถูกซ่อนชายไว้ในกางเกงแสลค คาดทับด้วย เข็มขัดหนังสีดำเรียบหรู…. ผมมองท้ายทอย ขาวสะอาด หน้าใส หล่อ เหลา เกลี้ยงเกลา ที่ไม่มี ขน หรือ ไฝฝ้า ราคี ให้ใบหน้าใสกิ๊ก มัวหมอง แม้แต่นิดเดียว…. อ่านไม่ผิดหรอกครับ… คุณใหญ่… เป็นมนุษย์ เพศชาย ตัวใหญ่ยักษ์ ที่ … ไร้วี่แวว… ของหนวดเครา บนใบหน้า…. หล่อ เหลา เกลี้ยงเกลา… แลดูสะอาด สะอ้าน… ไฮโซ เกิน กว่าที่จะ ลงมาเกลือกกลั่วกับมนุษย์เพศชาย หน้าตาธรรมดา ดาดเดือด แบบไอ้ยอดชาย… คนนี้ได้… งงๆ มึนๆ ปน… ปลื้มๆดีนะครับ ว่าไหม….
“คุณใหญ่… เตรียมเสื้อผ้า มาพร้อมเลยเหรอครับ…กะค้างตั้งแต่แรก แล้วใช่ไหมหล่ะ” ผมพูดน้ำเสียงล้อเลียน …
รู้สึก กร่างๆ ยังไงชอบกลนะครับ..ปกติ ผมกลัวคุณใหญ่ ยังกะอะไร… แต่คงหลังเหตุการณ์ เมื่อคืนมั้งนะ… ทำให้ผมกร่างได้แบบ ไม่กลัวตาย
“หึ…ฉันมีเสื้อผ้าสำรอง ไว้ในรถอยู่แล้ว…งานฉันไม่แน่นอน..เธอก็รู้” ชิชะ… แหม๋…ปากแข็งไปเถอะ… แล้วนะ เสียงนี้จะนิ่งไปไหนครับ… ไม่เห็นเหมือนเมื่อคืนเลยอะ… เมื่อคืนออกจะ... น่ารัก แท้ๆ
“คร้าบบบบ ก็ไม่ได้ว่าอะไรเลย ซักคำ” ไอ้ยอดก็นอนกลอกตาไปมาอย่างเซ็งจิต…
“เดี๋ยวฉันต้องเข้าออฟฟิศ แล้วนะ… ฉันต้องเคลียร์งานให้เสร็จ… พรุ่งนี้จะไปญี่ปุ่น” ปากก็พูดไปเรื่อย แบบ ไม่หันมามองหน้าผม มือคุณใหญ่… ก็ทำการปิดชัดดาว โน๊ตบุ๊ค อย่างไว
“อือ.. ครับ..” รู้สึกเหงา ขึ้นมาในบัดดล…
โทรศัพท์ไอ้ยอด ก็เงียบกริบ..ปกติ ถ้ายังไม่ออกจากงาน… โทรศัพท์ ทั้ง 2 เครื่องคงส่งเสียงแข็งกันจนไอ้ยอด ต้องถอนหายใจไปเป็นสิบครั้งแล้วมั้ง…. แต่ตอนนี้ คือเงียบมาก… ความจริง ข้อนี้ ทำให้ ไอ้ยอด เหมือนมีก้อนอะไรมาติดอยู่แถวๆ คอ มันตื้อๆ…. ไอ้ยอด กลายเป็นคน ตกงาน ไปแล้วเรียบร้อย… ด้วยน้ำมือ ผู้ชายคนนี้…
“คิดอะไร” คุณใหญ่ ขึ้นมานั่งบนเตียงข้างไอ้ยอดตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้…
ไมพูดปล่าว…นิ้วชี้.. ใหญ่ๆ ของคุณใหญ่ก็ได้… มาจิ้ม จึกๆ อยู่ที่หว่างคิ้วผม….
“เป็นคนว่างงานแล้ว… วางแผนจะทำอะไรบ้างรึยัง” เสียงยังนิ่งและดุเหมือนเดิม… แต่เพิ่มออพชั่นให้ไอ้ยอดใจสั่น ด้วยมือใหญ่ๆ ที่ปัดผมหน้าม้าของไอ้ยอด ให้ออกจากหน้าผาก
“มีอะไรที่ต้องทำเยอะแยะ…วางแผนไว้หมดแล้ว… แต่ขอพักก่อน ซัก 2-3 วัน เหนื่อยเกิ๊น…” พูดเสียงแผ่วๆ … เพราะไอ้ยอด ตอนนี้ รู้สึกทั้งใจหาย และ โล่งใจ…
“อือ.. ดูแลตัวเองด้วยละกัน…. แล้วจะโทรหา… “ ผมมองหน้าคุณใหญ่… นิ่งๆ แบบไม่รู้จะพูดอะไรดี… ยังใจหายอยู่มั้ง…
“ครับ… ไปญี่ปุ่นเหรอ… “ ถ้าปกติ คงไม่กล้าถามหรอก… แต่ก็นะ…อะไรๆ มันเปลี่ยนไปแล้วหนิ
“อือ… ไปคุยเรื่อง ออเดอร์ ล๊อตใหม่ …คงซัก สัปดาห์หล่ะมั้ง…ฉันไปละ” พูดจบ คุณใหญ่ ก็ก้มลงจูบ ที่หน้าผากไอ้ยอด
ริมฝีปากนุ่มๆ ก็ไล่จูบซับตั้งแต่หน้าผาก ไปจนถึงริมฝีปากของผม….. ไอ้ยอด… ก็เคลิ้มเลย…
คุณใหญ่ ผละ ริมฝีปาก ออกจาก ปากไอ้ยอดอย่างอ่อยอิ่ง… ถอนหายใจหนึ่งเฮือก เหมือน กลุ้มอก กลุ้มใจอะไรเสียหนักหนา… แล้วก็ลุกพรวดขึ้นเลย…ไอ้ยอดก็ตกใจ รีบคว้า ข้อมือคุณยอดไว้โดยอัตโนมัติ…
“หือ “ คุณใหญ่ หันหน้ามามองไอ้ยอดหน่อยนึง.. สายตาและน้ำเสียงที่ออกมาจากลำคอสวยๆ กำลังถามไอ้ยอดว่า มึงจับมือกูทำไม
“คือ…กุญแจและก็ คีย์การ์ด สำรอง อยู่ในลิ้นชัก …. เผื่อ คุณใหญ่อยากมาหาผม” ไอ้ยอด พูดอ่อมแอ่ม อย่างอายๆ … เค้าไม่ได้ขอซะหน่อย เจือกอยากให้เอง…. หน้าด้านโคตรไอ้ยอด อ่อย คุณใหญ่หล่ะสิ….
“อือ…ขอบใจ นะ” คุณใหญ่ ยิ้มมุมปากน้อยๆ…. หน่อยนึง …
ไอ้ยอด ก็นอนม้วนเป็นกุ้ง อยู่บนที่นอน ด้วยความเขิน ปานสาวน้อยแรกรุ่น ริอาจทอดสะพานให้ชายหนุ่ม….. คุณใหญ่ลุกขึ้นอีกครั้ง ไปเปิดลิ้นชัก โต๊ะทำงานผม แล้วรื้อๆ ค้นๆ แป๊บเดียว ก็หยิบ กุญแจและคีย์การ์ดในนั้นออกมา แล้วหันมาหยิบกระเป๋าโน๊ตบุ๊ค กระเป๋าเอกสารของตัวเอง ….ก่อนจะถึงประตูห้องนอนคุณใหญ่หันหน้ามามองที่ไอ้ยอดนิ่งๆ …แววตา อาวรณ์มากมาย…คุณใหญ่เม้มปาก.เหมือนจะพูดอะไร… แต่แล้วก็เปลี่ยนใจไม่พูด…. ยื่นมือ ไปจับลูกบิดประตู แล้วเปิดออกไป พร้อมปิดกลับมาให้ไอ้ยอดเหมือนเดิม….
เสียงกุ๊กกั๊ก เสียงเปิด ปิดประตูข้างนอก ดังขึ้นเบาๆ และเงียบกริบลง…นั้นหมายถึง คุณใหญ่ ไปแล้ว….. ความเหงา เข้าเล่นงานไอ้ยอด ทันควัน….. ผมยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ บนโต๊ะข้างเตียง ไม่มีใครโทรหา ไม่มีไลน์ จากใคร ผมได้ออกจากกลุ่มทั้งหมด ของที่ทำงานแล้ว….. พี่อุ่น เพื่อนซุปด้วยกันที่สนิทกับผม แกบอกผม ว่า… วันสองวัน แรก ที่ออกจากงานอาจจะเหงา และเคว้งคว้าง บ้าง เพราะเราทำงานหนักกันมาตลอด แต่…ผ่านไปซักพัก แล้วยอดจะชิน และจะกลับไปใช้ชีวิตเหมือนปุถุชน คนธรรมดาคนอื่นเค้า…. ไอ้ยอดก็ได้แต่หวังว่า…จะชินเร็วๆ….
ออกจากงานวันแรก …. ไอ้ยอด ไม่ทำไรเลย… นอนอยู่ห้องทั้งวัน… หิวก็เดินไปเปิดตู้เย็น หาไรกิน… กินเสร็จก็นั่งเล่น เฟสบุ๊ค … ดูหนังของผมไปเรื่อย…. จนประมาณซัก ทุ่ม หนึ่ง มั้งครับ… คุณใหญ่ก็โทรหา… ก็คุยกันไม่กี่คำหรอกครับ… เหมือนคุณใหญ่ รีบๆ รนๆ…. ได้ยินเสียงซ้อ..(แม่คุณใหญ่หน่ะ) พูดอะไรซักอย่าง น้ำเสียงเหมือนกำลังไม่พอใจ….แล้วคุณใหญ่ก็วางสายไป…..
วันที่สองของการตกงาน…ไอ้ยอดขับรถ..ไปที่ห้าง เซ็นทรัล ใกล้บ้าน เพื่อจะไปดูหนัง… นอกจากถ่ายรูปแล้ว…งานอดิเรก อีกอย่างที่ไอ้ยอดชอบมาก ถึงมากที่สุดคือดูหนัง…. แต่ด้วยก่อนหน้านี้ งานยุ่ง งานเยอะซะจน แทบไม่มีเวลาหายใจ ทำให้เวลาที่จะมานั่งชิวๆ ในโรงหนังนั้น ยากซะยิ่งกว่ายาก …. ไอ้ยอด ดูหนัง คนเดียวครับ… ดูสองเรื่อง …. จบเรื่องนี้ ต่อเรื่องนั้น…. พอเสร็จ ก็เดินลงไปที่ร้านขาย CD ไปหาแผ่นเก็บตก หนัง ที่ไอ้ยอด พลาดไป ในรอบ2 ปีที่ผ่านมา ก็ได้มาเกือบ 10 เรื่อง …. กะดูให้ตาแฉะกันไปข้าง…..
อ๋อ สำหรับคุณใหญ่…. ไลน์มาบอก ผมตั้งกะ… 10 โมงแล้วว่า กำลังจะขึ้นเครื่อง …เค้าไม่ได้พิมพ์อะไรมาหรอกครับ…โคตรประหยัดคำพูดเลย… ก็แค่ ถ่ายรูปตัวเอง กะ เฮียเล้ง ส่งมาให้ผมดูแค่นั้น…. ตอนผมเปิดดูไลน์ ผมก็ขำๆอะครับ…ไม่ได้พิมพ์อะไรมาก แค่รูป รูปเดียว… ผมก็เข้าใจทะลุปรุโปร่ง ว่าคุณใหญ่ต้องการสื่ออะไร…. คุณใหญ่คงต้องการบอกผมว่า…ฉันกำลังจะขึ้นเครื่องนะ… ไปกับพ่อ… อะไรทำนองนั้น… น่ารักสุดๆ…คริคริ
สำหรับคนพึ่งตกงานอย่างผม วันสองวันแรก ก็เรื่อยเปื่อยครับ วันที่สาม ผมก็เตรียมอุปกรณ์ในการถ่ายรูปของผมเพราะพรุ่งนี้ ผมต้องไป ถ่ายรูป งานแต่งแล้ว งานแรก เป็นวันพรุ่งนี้… ถ่ายพรีวิว เจ้าบ่าวเจ้าสาวอยากได้ภาพ ถ่ายสวยๆ ที่ไม่ใช่ถ่ายในสตูดิโอ… และ ไม่แพงมาก ทำให้ผม เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด… ผมได้คุยกับเจ้าบ่าว… ที่เป็นเพื่อน กับ ลูกค้าประจำผม… เจ้าบ่าวบอกว่า… งานแต่งครั้งนี้หมดไปเยอะมากๆ งบบานปลาย…. อะไรที่จะประหยัดได้ก็ประหยัด… เค้าก็บอกผมตามตรงว่า… ไม่ค่อยเชื่อมือผมเท่าไหร่…. แต่ ทำไงได้เค้าไม่มีทางเลือก… ผมก็เงิบไปสิครับ… แต่มันก็จริงของเค้านะ…. ผมเป็นแค่พนักงานขายกล้อง… ไม่ได้ถ่ายจริงจังอะไร ถึงผมจะถ่ายรูป แล้วลงเวปขายด้วยบ้าง… มันก็แค่นั้น…มันเป็นอาชีพเสริม….ผมไม่ใช่ช่างภาพมืออาชีพ…ก็เป็นธรรมดาที่ลูกค้าจะไม่เชื่อมือ…
ก้าวแรก ของช่างภาพ ฟรีแลนด์ ของผม….ผมขับรถ ไปรับ น้องภูมิ ลูกชาย วัย 18 ของพี่หน่อง ตั้งแต่เช้า…. เพื่อให้น้องมาเป็นลูกมือ… ให้ผม … วันนี้ ผมนัดกับเจ้าบ่าว เจ้าสาว … ตอน 10 โมงเช้า ที่ รีสอร์ท เล็กๆ ที่จังหวัดระยอง… เราจะค้างกันหนึ่งคืน…. เพื่อเก็บภาพ ตอนเช้าอีกรอบ…. ไม่เลวนัก สำหรับงานแรก….…. ไม่ได้ติดขัดอะไร… เย็นวันอาทิตย์ …. หลังจากที่ถ่ายรูปกันจนเสร็จแล้ว… ผมก็ถือโน๊ตบุ๊ค อุปกรณ์ทำมาหากินของผม ไปให้เจ้าบ่าว เจ้าสาวดู และบอกว่า ผมยังไม่ได้แต่งภาพนะ…. ลูกค้าชอบใจมาก และ บอกว่า…ขอติดต่อ ให้ไปเป็นช่างภาพ ในวันแต่งด้วยเลย..... แต่ผม ปฏิเสธไป …เพราะ ในช่วง วันแต่งของลูกค้า ผม… ต้องกลับบ้านครับ… วางแผนไว้แล้ว… บอกพ่อ บอกแม่ บอกน้องๆ ไว้แล้ว เลื่อนไม่ได้
แต่สำหรับ เซ็ทภาพในวันนี้ ยังไม่หมดแค่นี้หรอกครับ… ผมต้องนำภาพไปแต่งอีก และผมต้องทำสมุดภาพให้ลูกค้าด้วย…
ผมใช้เวลา แต่งภาพ พร้อมออกแบบ สมุดภาพให้ลูกค้า… เกือบสัปดาห์จึงเสร็จ เรียบร้อย…. และพอเสร็จของเจ้าแรก ผมก็ต้องไปถ่ายพรีวิวงานแต่งของลูกค้าอีกราย…. ในระหว่างที่ผมกำลังวุ่นวาย กับ งานถ่ายภาพ ของผม คุณใหญ่ ก็หายต๋อม เข้ากลีบเมฆ คุณใหญ่ ไม่ได้โทรหา มีแต่ สติกเกอร์ แสดงอารมณ์ต่างๆ ส่งมาให้ผม ทางไลน์ บ้างเท่านั้น… แต่ผมก็ไม่ได้กังวลอะไรมากมาย … เพราะ กำลังสนุกกับงานที่ทำอยู่….
คุณโต… เป็นลูกค้าประจำ ของผม ที่ติดต่อลูกค้า สอง รายแรก ในอาชีพตากล้องให้ผม…ตอนนี้ แกเริ่ม ติดต่อรับงานให้ผมมาเรื่อยๆ…. แต่ก็ไม่ใช่งานใหญ่โตอะไรหรอกนะครับ… งานทั่วๆไป… แกบอกว่า…ให้ผมค่อยๆ สร้างชื่อไปก่อน… ให้คนรู้จักไปซักพัก ค่อยรับงานใหญ่…พัฒนาฝีมือ ไปในตัวด้วย… คุณโต ไม่ใช่ คนธรรมดา ไก่กา หรอกนะครับ… แกเป็นตากล้อง นิตยสาร ท่องเที่ยว… ชื่อดัง…ของเมืองไทย ….ภาพแกแต่ละภาพ งามงด งดงามเหลือจะกล่าว….. ผมสนิทกับแกพอสมควร … แกสอนผมหลายอย่าง ทุกครั้ง ที่แกมาซื้อเลนส์ใหม่ หรือ อุปกรณ์ ต่างๆ แกต้องโทรมาหาผมก่อน …เพื่อให้ผมเตรียมอุปกรณ์ไว้ให้แก …พอแกมาเราจะได้คุยนั่นนี่กัน…. ความสนิทสนมมันมีมานานแล้วครับ… ตั้งแต่ตอนที่ผมเป็นพนักงาน ลากยาว จนทุกวันนี้….
ผมใช้เวลากว่า 3 สัปดาห์ ในการเคลียร์ งาน ของลูกค้า 2 รายของผม …. พอเสร็จผมก็…เก็บข้าวของ Go To บ้านนอกทันที…. ผมจะกลับบ้านไปทำนาครับ….
ที่บ้านผมมีที่นากว่า 100 ไร่ … ผมมีพี่น้อง 4 คน ผมเป็นคนโต มีน้องชาย 2 น้องสาว 1 ที่นา100 ไร่ ไม่ได้แปล ว่าพวกผมรวยหรอกนะครับ… เพราะก่อนหน้านี้… ที่นาพวกผมก็เหมือนกับ ที่นา ของคนอื่นในหมู่บ้าน… ทำนาไม่ค่อยได้ เพราะ … พอหน้าฝน น้ำจะท่วมนา ทุกปี… … จะทำนาปัง ก็ทำไม่ได้อีกเหมือนกัน เพราะตอนนั้น ยังไม่มีคลองส่งน้ำ… คนอื่นในหมู่บ้าน ก็ขายที่นากันเกือบหมด มีแต่พ่อผม ที่ไม่ยอมขาย… ยังคงเก็บไว้แบบนั้น…. ถึงทำไม่ได้…แต่พ่อผม ก็ไม่เคยคิดจะขาย แกบอกว่า… พ่อ มีลูกหลายคน…. พ่อไม่มีสมบัติอะไรจะให้ นอกจากที่นา ที่เป็นมรดก ที่ปู่ย่า ตาทวด ทิ้งไว้ให้ …พ่อก็จะเก็บไว้ให้ลูกๆ…
ซึ่งมันเป็นเรื่องดี ที่พ่อ ไม่ยอมขายนา… เพราะ เมื่อปีที่แล้ว…รัฐพึ่งทำคลองส่งน้ำแล้วเสร็จ หลังจากที่ของบประมาณ ไปเกือบ 10 ปี …คนที่ขายนาไปก็เสียดม เสียดายกัน… มีแต่พ่อผม ที่ยิ้มกริ่ม … พ่อผม แกก็อายุเยอะแล้ว… แกทำคนเดียวไม่ไหว … น้องๆ ผมก็เรียนหนังสือ กันอยู่… ปีที่แล้ว แกทำนาปรัง ไป … แค่ 10 ไร่ พ่อ ไม่มีเงินลงทุนด้วย เพราะต้องส่งให้น้องๆ ถึงจะมีผมคอยช่วยส่ง แต่เด็กอีก 3 คนที่ต้องเรียนหนังสือ ..ทั้งค่าเทอม ค่ากิน ค่าอยู่ ไม่ใช่น้อยๆ พ่อทำแค่ 10 ไร่ แต่ได้มาเป็นแสน … พ่อบอกผมว่า ปีนี้ จะทำเยอะขึ้น… ผมก็รับปากว่าผมจะมาช่วย… ตอนนั้น ไม่คิดว่าตัวเองจะออกจากงาน…
อีกแค่ ไม่กี่วัน… ฤดูทำนาปรัง อีกรอบจะเริ่มขึ้นแล้ว… เพื่อนบ้านเริ่มไถกลบ… สูบน้ำเข้านากันแล้ว…พ่อผมก็เริ่ม ไถนาแล้วเหมือนกัน… พ่อผม มีรถไถนาเดินตาม คันเล็ก ที่พ่อ กู้เงิน ธกส ซื้อมา … เป็นสมบัติ อันมีค่ามหาศาลของแก … เพราะมีรถคันนี้ พ่อถึงได้ทำนาของแกได้เอง โดยไม่ต้องจ้างเค้าอะไรมากมาย….
ตอนแรก เรากะจะทำกันแค่ 50 ไร่… แต่ตอนนี้ ผมเปลี่ยนใจแล้ว… เราจะทำกันทั้งหมด … ทั้ง 100 ไร่นั้นแหละครับ…นาปรัง ที่บ้านผม ปี หนึ่ง ทำนากัน สองรอบ …. นาปรังใช้เวลาน้อยกว่า นาปี นะครับ สำหรับนาปี ทำไม่ได้ เพราะน้ำท่วม..พวกเราเลยทำกันแค่นาปรัง ปีละ สองรอบ….
แค่คิดก็ฟินแล้วนะครับ…นาปัง 2 รอบ 100 ไร่ ไม่ใช่น้อยๆ… มีผม พ่อ และน้องชาย คนที่3 เจ้ายศ ที่ตอนนี้ มันเรียน อยู่ที่วิทยาลัยการเกษตร แถวๆ บ้า นไม่ได้พักหอ… ขับรถไปกลับเอา …มันนี่แหละครับ ที่เป็นน้ำพักน้ำแรง ให้พ่อกับแม่อย่างแท้จริง… ตัวมันทั้งใหญ่ ทั้งหนา ทั้งถึก… ปีนี้ มันจะจบ ปวส..แล้ว และมันคงไม่เรียนต่อ…มันอยากมาทำเกษตร อะไรของมันก็ไม่รู้ มันวางแผนชีวิตมันไว้แล้ว… ส่วนเจ้ายิ่ง น้องชายคนที่ต่อจากผม… มันเคยหยุดเรียน ไป 1 ปีตอนที่มันจบ ม.6 มา … เพราะความเกเร ของมันเอง ตอนนี้ มันจึง เรียน วิศวะ โยธา เป็นปี สุดท้าย อยู่ที่ มหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังในภาคอีสาน …ส่วนน้องสาว คนเล็ก น้องแยม … กำลังเรียน ม.6 อยู่ในตัวจังหวัด พักอยู่ด้วยกัน กับ เจ้ายิ่ง
ผมเก็บของทุกอย่างเรียบร้อย…. เอารถไปเช็คสภาพมาแล้ว ก็ได้เวลาออกเดินทาง กลับ ตจว..หล่ะครับ…งานหนักรอ ไอ้ยอด อยู่… สู้ตายครับ….
1010101010101011001010101010101010101010101010101010101010101010101010101010101010101
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
เรื่องราว พึ่งเริ่มต้น ค่อยๆ ทนอ่านกันไปเรื่อยๆนะจ้ะ...
เป็นกำลังใจ ให้ไอ้ยอด คุณใหญ่... และ อีกหลายคน หลายท่านมากมายที่กำลังจะเข้ามาเอี่ยว...
สงสัย เรื่องนี้ คงเป็นเรื่องสั้นไม่ได้ซะแล้ว.... ถ้าเป็นเรื่องสั้น คงตัดฉับ จบเลย ไม่หนุก แน่ๆ
ขอดำเนินเรื่อง ไปแบบ เรื่อยๆ แบบนี้แล้วกันนะจ้ะ....ให้บรรยากาศ มัน อึนๆ ไปแบบนี้แหละ มึนดี อิอิ
-
สู้น้องยอด กลับไปทำนาก็รวยได้
-
คุณใหญ่แปลกๆอ่า เป็นไร
-
คุณใหญ่ เกิดอะไรขึ้น ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ ต้องแต่งงานใช่มั๊ยยยยย :katai4:
-
ยังไงก็ขอให้คุณใหญ่กับพี่ยอด ได้รักกันจริงๆ นะครับ ถึงแม้จะมีคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง หรือเข้ามาทำให้ชีวิตคู่หวั่นไหวไปบ้าง สู้ๆ นะครับ
-
รอจ้าาา ชอบบ :L2: :L2:
-
o13
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คู่กันแล้ว ก็ไม่แคล้วกันนะ
ก็ยอดให้ทั้งคีัย์การ์ด ทั้งกุญแจห้อง
ไม่เรียกว่าอ่อย ก็ไม่รู้เรียกว่าไรแล้ว
:z1:
-
คือมีนาเป็นร้อยไร่นี่ก็รวยแล้วล่ะยอด :z1:
แต่ที่คุณใหญ่หายเงียบไปแบบนี้ ไม่ดีเลยนะ :m16:
-
ทำนาก็รวยได้ สู้เว้ย............พี่ยอด
ใหญ่นายมึนตลอดๆๆๆๆขาดยอดไปแล้วจะรู้สึก
-
ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไปเนอะยอดเนอะ
-
o13
-
100 ไร่ทุกวันนี้ไม่ธรรมดาน่ะจ๊ะ
-
พรุ่งนี้ต้องดีกว่า
ไปอยู่กับครอบครัวทำนาชิวๆ
ชิวให้บริษัทคุณใหญ่ซึ้งไปเลย อิอิอิอิ
-
:katai5: :katai5: :katai5: มาต่อเร็วน่ะ คิดถึงพี่ยอด
-
คุณใหญ่ไม่ค่อยเคลียร์เท่าไร อ่ะ
ยังงงๆอยู่เลย
-
มาตามติดชีวิตยอดด้วยคน.....
สนุกค่ะ... o13 o13
-
คุณใหญ่ต้องรุกหนักกว่านี้อีก ต้องอ้อนบ่อยๆ เดี๋ยวยอดต้องใจอ่อนแน่นอน
-
:hao3: :hao3: :hao3:น้องยอดบอกคุณใหญ่ยังอะจะไปแล้วววววววววว :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ติดตามครับ เเละเป็นกำลังใจให้ผู้เเต่งครับ
:mew3: :mew3: :mew3:
-
แต่งได้ดีครับ เข้าใจง่าย
-
คุณใหญ่ดูกั๊กๆนะ หรือยังไม่มั่นใจในตัวยอดรึเปล่า
เพราะยอดก็เพิ่งจะรับรู้
ถ้าคุณใหญ่รุกตั้งแต่แรกๆ คงง่ายกว่านี้เนอะ :mew6:
-
คุณใหญ่ตกใจแน่...กลับมาไม่เจอยอด...
-
เนื้อเรื่องสนุกมากๆน่าติดตาม ดูเหมือนเป็ยชีวิตคนธรรมดาคนนึงจริงๆเลยจะติดตามต่อไปนะ
เรามีปัญหากันการอ่านเรื่องนี้นิดหน่อย ตรงการเว้นวรรคคำ(คือเราชอบภาษาและทุกอย่าง)
บางทีรู้สึกว่ามันไม่เป็นประโยคเลยสะดุดนิดดหน่อย
แต่ด้วยความที่สนุกเลยพยายามอ่านต่อไป หลังๆเริ่มชิน//อ่านรวดเดียว
รอตอนต่อไปนะคะ
-
คุณใหญ่ไม่เคลียร์ให้จบๆอ่ะ มันค้างคานะเนี่ย
-
คุณใหญ่หายไปไหน
-
ยอดสู้ๆ
-
คุณยอดสู้สู้นะครับ
-
อยากรู้ว่าทำไมคุณใหญ่ถึงชอบยอด
-
ตอนที่ 11
ด้วยความที่ผม ออกจากคอนโดแต่เช้า (มั้งนะ) ผมจึงมีเวลา เถลไถล เต็มที่…. ระยะทาง ถึงบ้าน กว่า 400 กิโล ปกติ ขับเรื่อยๆ ชิวๆ ก็ราวๆ 5 ชม. ถึง …. ผมแวะ ตรงตลาดผลไม้ข้างทาง ซึ่งผมไม่รู้ว่า มันเรียก ตลอดอะไร… ซื้อ ผลไม้ ไปฝาก คนที่บ้าน…. ถึงปั้ม ปตท.. ก็แวะ กิน ชาเขียว ชานมเย็น Amazon บ้าง … ผมกะถึงตัวจังหวัดประมาณ บ่าย 2 ก็เลยขับเรื่อยๆ ชมนก ชมไม้ ซื้อของฝาก แวะ ปั้มไปเรื่อย … ถ่ายรูป อัพสเตตัส เฟสบุ๊ค ไปเรื่อยเปื่อย..นานๆ จะอัพสเตตัสซักที … ก็เลยค่อนข้างฮอต นิดนึง….
…………………………………………………..
“ยิ่ง กูถึงคณะมึงละนะ… มึงรอกูอยู่ตรงไหนเนี๊ยะ” ผมกดโทรศัพท์โทรหาไอ้ยิ่ง น้องชายสุดเลิฟ เมื่อขับรถเลี้ยวเข้าลานจอดรถหน้าคณะ มัน
“เออ.. ยอด…กูลืมส่งงานจารย์ มึงนั่งรอกูก่อน..แป๊ปนึง…” มันตอบกลับมาน้ำเสียงนิ่งมากมาย
แล้วก็ตัดสายกูไปเลย..นี้หรือน้อง… เห็นใจกูบ้างไหม…กูขับรถมาจากกรุงเทพเลยนะ แล้วต้องมารับมึงอีก..แถมต้องมานั่งรอมึงด้วย…
ผมถอนหายใจหนึ่งเฮือก แล้วขับรถเข้าจอด ที่ลานจอดรถหน้าคณะไอ้ยิ่งมัน…. ผมดับเครื่อง เมื่อจอดรถสนิทดีแล้ว…เปิดประตูรถออกมา บิดขี้เกียจ สอง สามที… ตามองไปรอบๆ เพื่อมองหาสาวๆนักศึกษาน่ารัก น่าเอ็นดู ในชุดนักศึกษา ..เอ่อ… แต่แล้วไอ้ยอด ก็ต้องผิดหวังอย่างรุนแรง… กูลืมไปได้อย่างไรนะ …. ไอ้ยิ่งเรียนวิศวะ… ที่เห็นเดินสวนกันไปมาอยู่นี้… ก้อ ห่างไกลกับคำว่าน่ารักไปหลายขุม…. นักศึกษารุ่นราวคราวเดียว กับไอ้ยิ่ง … บ้างใส่เสื้อช๊อป บ้างใส่เสื้อนักศึกษา… เดินกันให้ว่อนไปหมด…. เห็นแล้วลายตา….
ดูปาก ยอดชายนะครับ…. ผู้ชาย ทั้งนั้น….เถื่อนสัดดดดดดดด….
ทั้งเหนื่อย… ทั้งเซ็งไอ้ยิ่ง… และยิ่งหงุดหงิด เข้าไปอีก.. เมื่อไอ้ยอด เดิน มานั่งรอไอ้ยิ่ง อยู่ที่ม้าหินอ่อน หน้าคณะมัน ใต้ต้นอะไรซักอย่างที่ผมไม่รู้จักชื่อ… มีเด็กมหาลัย วัยใส แต่ลุค เถื่อนโคด… มองมาที่ผม… เหมือนกังขา สงสัย หรืออะไรซักอย่าง เพราะแม่น … พวกเด็กนรก พวกนี้…มองๆ มาที่ผม… แล้วพูดไรกันซักอย่าง… มองมาที่ผม… มองไปที่รถ… และ หัวเราะ…อะไรกันวะ…สาดดดดดดดดดดด
“สวัสดีค่ะน้อง… มารอใครเอ่ย… ให้พี่ช่วยไรไหม” เอ่อ…. ที่ไอ้ยอดเห็นอยู่ตรงหน้านี่คือเด็กผู้หญิงใช่มะครับ… ฟังจากน้ำเสียงและคำพูด….
แล้วไอ้คำว่า น้อง !!! นี่มันคืออะไรอะ…ยอดชาย…มึนนะ… น้องสาว ผมสั้นตรงหน้า..เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดูน่ารัก น่าใคร่ แต่แอบกวนตีนนิดๆ… อมยิ้มหน่อยๆ… ให้ผม ทำหน้าประมาณว่า… พี่รอคำตอบอยู่นะจ้ะ…เด็กน้อย อะไรอย่างนี้.
ไอ้ยอดหน้าตึง… เมื่อ ได้ยินเสียง หัวเราะ กิ๊กๆกั๊กๆ และสายตาวิบวับ… ที่ส่อแวว เผือก .โคดๆ จาก พวกเด็กผู้ชาย ที่นั่ง ม้านั่งถัดจากผม… คาดว่าจะเป็นเพื่อนๆ ของเด็กผู้หญิงคนนี้ เห็นน้องนาง หันหน้าไปยึกคิ้วให้พวกมันด้วย ยกนิ้วจ่อ ที่ปาก ประมาณว่า… เงียบๆ อะไรทำนองนั้น
“หึ” ผมทำเสียง หึ ในลำคอ ทำให้เห็นว่า กู ไม่พอใจนะ
แล้วก้มหน้าลง มองโทรศัพท์ ในเมื่อตัวเอง… เมื่อมีเสียงข้อความ ไลน์ เข้า…
“ว่าไงคะ… รอ พี่ ….รอ เพื่อน……หรือ รอแฟน… “ ไอ้ตรงคำว่า… แฟนนี่… จะทำเสียงลับลมคมในเพื่อ
ผมไม่ตอบ… ถ้าเป็นน้องนางผมสั้นคนนี้มาถามด้วยอยากรุจักผมจริงๆ ผมก็คงตอบไปดีๆแหละ… แต่นี้.. ผมว่า เด็กกำลังกวนตีนผมหว่ะ… จริงๆนะ ผมไม่ค่อยชอบแบบนี้ซักเท่าไหร่….
โอ๊ะ โอ….หายไปเป็นชาติเศษ… พึ่งได้เวลาแสดงตัวเหรอท่าน…… ไปมุดอยู่ไหนมาวะครับ…. ไอ้ยอดเซ็ง คูณ 2
Kun^Yai^ : ยอด ไปเที่ยวไหน
^^SudYod^^ : ทำไมครับ
Kun^Yai^ : ฉันถาม… อย่ากวนตีน
โอ้ๆๆๆ…. ท่านครับท่านนนนน…… ไอ้ยอด ทำหน้าเหวอ เลย… คุณใหญ่ ไม่เคยพูดไรแบบนี้กะไอ้ยอดเลยอะ…สุภาพตลอดเลย ถึงหน้าตากะน้ำเสียง จะไม่ชวนให้สุภาพ แต่คำพูด สุภาพ แลดูผู้ดีตลอดเว.. นะครับ ไอ้ยอดขอบอก … แต่สงสัย คงกำลังเดือดดด… อาฮะ… คิดว่าเดือด เป็นคนเดียวรึไง… ไอ้ยอดก็เดือด เป็นนะ… หายหัวไปไหนหล่ะ….เคืองอะ
^^SudYod^^ : ปล่าว กวนตีนนะ… แล้วคุณใหญ่ จะอยากรู้ไปทำไม… สนใจด้วยเหรอ
เอาสิ… ปล่าวน้อยใจนะเฮ้ย.. แต่… มีสิทธิ์ไรอะ… ตัวเองหายหัวไปเป็นเดือนเลย… ผมไม่ถามซักคำคุณใหญ่ ไปไหนครับ..ไม่เคยเลยนะ
Kun^Yai^ : ฉันมีธุระ…อย่าเปลี่ยนเรื่อง…อยู่ไหน…
แค่เนี๊ยะ…หายไปเป็นเดือน ตอบมาแค่เนี๊ยะ… อยากโทรไปด่าจังเลยครับ… แหม๋… คันปากจริง….โมโหละ….
^^SudYod^^ : ปล่าวเปลี่ยน…แล้วคุณใหญ่รู้ได้ไงว่า…ผมมาเที่ยว…
Kun^Yai^ : up Status หรา ซะขนาดนั้น…ไม่รู้ก็ควาย ละ
เฮ้ยยยยย…เชี้ย ละ อาการหนักละครับ คุณใหญ่……แต่นะ…อัพสเตตัสเหรอ… ไอ้ยอด up ในเฟส นะ ไม่ใช่ในไลน์ แล้วตั้งค่าให้ดูได้เฉพาะเพื่อน… แล้วคุณใหญ่ เป็นเพื่อนไอ้ยอดเหรอวะครับ….หรือเพื่อนคุณใหญ่บอก ….ใช่เหรอ…หรือใครบอก เอ๊ะ ยังไง อะไร … ไอ้ยอด มึน
ผมทำหน้ามึนๆ… เงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ในมือ…. ก็ไปสบตากับน้องนาง ผมสั้น ที่ลงมานั่งเท้าคางมองผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้… อะไรของน้องวะครับ…จากเซ็งกลายเป็นโกรธ ถือว่าเสียมารยาทมาก…
“คุณครับ… เสียมารยาทนะครับ…” ผมพูดหน้านิ่งๆ เมื่อน้องผู้หญิง พอเห็นว่า ผมเงยหน้าขึ้นมอง ก็ส่งยิ้มพิมพ์ใจมาให้
แต่พอได้ยิน ผมพูด เธอก็นิ่ง หน้าเสีย นิดๆ … ย้ำว่านิดๆ
“แหม๋ ก็พี่ ถามน้องไปหลายคำ… ขอนั่งแล้วนะ… น้องก็ไม่หือ ไม่อือ… พี่ก็ ถือว่าน้องอนุญาต ละกัน เนาะ” จะมาเนาะอะไรของแม่นางกันหล่ะครับ….
“เฮ้อออ” ผมถอนหายใจหนึ่งเฮือก แล้วลุกขึ้น… ไปนั่งรอในรถก็ได้วะ….อารมณ์ขุ่นมัวสุดๆละ
“น้องคะ… เดี๋ยวก่อนค่ะ” น้องนางผมสั้น ยังไม่เลิกราวีผมอะ… ผมจะหมดความอดทนละนะ….
“เฮ้ย น้อง” ผมสะบัดแขนอย่างแรง เมื่อ น้องผู้หญิงคนนั้น ถือวิสาสะ เข้ามาดึงแขนผมไว้…
ผมสะบัดแรง จนน้องเค้าเซ…
“เฮ้ย” เสียงเฮ้ย ที่ตามมา คือ เพื่อนของน้องคนนี้ 4-5 คนที่ลุกขึ้นพร้อมกัน หน้าตาเหมือนจะแดรก หัวผม… กูผิด?
มันเรื่อง เชี้ยะ อะไรวะเนี๊ยะ…. กวนตีนกูสัดๆ เลยแม่ม….ไอ้ยอดก็ขึ้นเลยเหมือนกัน……
“เฮ้ย ทำผู้หญิง แบบนี้ได้ไงวะ ไอ้น้อง…… คิดว่า หน้าตาดีแล้วทำกร่างเหรอ… “ ไอ้เด็กผู้ชาย หน้าโหด คนหนึ่ง มันเดินเข้ามาหาผม แล้วผลัก หน้าอก ผมอย่างแรง
“ที่นี่ วิศวะ เว้ย…อย่ามากวนตีน” แล้วเพื่อนมัน ทั้งหมด ที่ยืนขึ้นมะกี้ ก็เดิน เข้ามาหาผมหมดเลย…หน้าตาแม่ม ตั้งใจจะกระทืบผมให้จมตีน
“อ้าว เฮ้ย อะไรกันวะ พวกมึง” ผมหันหลังกลับไปตรงที่มาของเสียง…
ไอ้ยิ่ง เดินตรงดิ่งเข้ามาหาความวุ่นวาย ที่ผมกำลังเผชิญอยู่…. น้องผมหล่อนะครับ… ตัวสูงกว่าผม… ขาว กว่าผม… หน้าตาคมเข้ม กว่าผม…ไม่อยากยอมรับ แต่ก็นะ…. ถึงจะหน้าตาดียังไง… มันก็แพ้คุณใหญ่ อย่างหลุดลุ่ย ไม่อยากจะคุย…ฮะฮะฮะ… มันใช่เวลาไหมหนิ ไอ้ยอด
“ก็ไอ้เชี้ยะ นี่สิพี่ยิ่ง…. เด็กคณะไหน ไม่รู้…มากวนตีนถึงที่…สงสัยเป็นพวกเกษตร” ควาย หน้าตาท่าทางอย่างกูอะนะ เป็นพวกเกษตร ห่าเหว อะไรของมึง….
ไม่ได้อะไรกับเด็กเกษตรนะครับ… แต่คือ … มองกูยังไงเป็นเด็กเกษตร … ที่สำคัญคือ กูเลยวัย นักศึกษา มาหลายปีดีดักแล้ว… เอาหัวแม่ตีน มองกันเหรอครับ….
“เกษตร ห่า อะไรของมึง… นี่พี่ชายกู สัด..” ไอ้เด็กพวกนั้น หน้าเหวอ อ้าปากหวอ
“… พวกมึงมองยังไง…. พี่กูแก่กว่าพวกมึงไม่รู้กี่ปี… ไอ้พวกควาย….ขอโทษพี่กู เดี๋ยวนี้ “ ไอ้เด็กพวกนั้น ทำหน้าสลด ยกมือไหว้ผม… กัน แบบมึนๆ
“อือ” ผมพูดแค่นั้น ก็พอดีกับ ที่เสียง โทรศัพท์ในมือ แผดเสียงดังแปดหลอดขึ้นมา … ทุกคนเลยหันมามองที่ผมกันหมด… รวมทั้งไอ้ยิ่งด้วย
โอ้ย คุณใหญ่…. อะไรของคุณกันคร้าบๆๆๆ ไม่เคลียร์ ไม่จบ ใช่มะครับ… ทีตัวเองไม่เคยเคลียร์ห่าไรเลย… หงุดหงิด แบบ Up เลเวล ….
ผมยกมือขอตัวกะไอ้ยิ่ง แล้ว ล้วงกระเป๋ากางเกง จับกุญแจรถ ยัดใส่มือมัน
“มึงขับ…” แล้วผมก็เดินไปรอข้างรถเลย
“ครับ” พูดเสียงเรียบๆ แต่ในใจลุ้นระทึก
“อ่านแล้ว ทำไม ไม่ตอบ เธอ อยู่กับใครยอดชาย” อะนั้นไง มาแล้ว เต็มยศเลย เสียงจะโหดไปไหนพี่… คิดว่ากลัว
“เอ่อ… ยะ” “ ยอด… แวะ ซื้อของก่อนนะ… ยังไม่ได้ซื้อไร ไปฝาก เจ้าโยเลย” เอ่อ…ไอ้ยิ่ง เหมือนมึงแกล้งกูเลยนะ ไอ้น้องเลว
“ยอด!!! เธออยู่ไหน… อยู่กับใคร” โอ้ย ตะคอกมาได้… สะดุ้งเลยสิผม
“ผม….”
“เอ๋า… ขึ้นรถสิ… ยืนทำมะเขือ อะไรหล่ะ” ผมหันไปถลึงตาใส่ไอ้ยิ่ง ด้วยความโมโห อะไรของมึงนักหนา…
“ยอดชาย… เธอ.. อย่ามาลองดีกับฉันนะ… ฉันถามว่าเธออยู่กับใคร….” โอ้ยยยยยยยยย ไม่กล้าหรอกคร้าบ ไม่กล้า
ไอ้ยอดกระชากประตูรถออก แล้วเข้าไปนั่งข้างคนขับ… เหงื่อ นี่ไหลโชก เลยครับ….
“ยอด… มึงว่า..แวะ โลตัส,BiG C หรือ ว่า Central ดีวะ” ไอ้เหี้ยๆๆ
“ไอ้ยิ่ง… จะไปไหนก็แล้วแต่มึงเถอะ ไอ้ควาย …” โมโหโคดๆ เลย ไอ้คนปลายสายแม่งก็อะไรก็ไม่รู้นักหนา…งี่เง่า
ไอ้น้องชาย นรก พอเห็นผมทำหน้าลำบากใจสุดๆ แม่ง ก็แกล้งกู… นิสัยเสีย …แต่ละคน แม่งเลว
“555555555 เป็นอะไรของมึงเนี๊ยะ อารมณ์เสีย อะไรของมึง… โอ๋ๆ … เดี๋ยวกูเลี้ยงไอติม” ควาย ผมทำปากด่ามัน แบบไม่มีเสียง… ยกนิ้วกลาง ให้มันด้วย
“ยอด” เสียงอ่อนลงนิดๆ ย้ำว่านิดๆ คงจับน้ำเสียงผมได้มั้ง ว่ากำลังเดือด โคดๆ เลย
“คร้าบบบ … อยู่กับน้องชายคร้าบ… ไอ้ยิ่งหน่ะ… ผมกลับบ้านหน่ะครับ… เลยทำบุญทำทาน แวะรับ ไอ้เด็กนรก นี่ที่มหาลัยมันหน่ะครับ…. พอใจยัง ครับคุณณ….เยอะ” ด่าด้วยซะเลย… นี่คือด่าแล้วนะ… ไอ้คำว่า “เยอะ” นี่คือ คำด่าใช่ไหมครับ
“อือ… “ แล้วเค้าก็เงียบ ไปอึดใจ … ผมก็นั่งถอนหายใจดังเฮือกก
เมื่อหันไปเห็นไอ้ยิ่ง… กำลังกลั้นหัวเราะ สุดกำลัง… มันขำอะไร…. กูเป็นตลกเหรอ… หน้าตากูตอนนี้ มันใกล้เคียงกับคำว่าตลกตรงไหน… ไอ้ควาย เผือกกกก
“ไม่บอกฉันเลย” เอ๋า… อารมณ์ไหนอีก ถึงเสียงจะแข็งอยู่.. แต่เหมือนน้อยใจผมเลยเนอะ ว่าปะครับ
“ก็ผมเห็น… คุณ..หญะ เอ่อ.” รีบกลับคำเมื่อเห็นไอ้ยิ่ง กำลังเงี่ยหูฟังอยู่
“ผมเห็นคุณ… กำลังยุ่ง อยู่…เลยไม่อยากกวน…” ประชดด้วยนะนั้น บอกเลย
“ไม่ได้ยุ่งขนาดนั้น” ไม่ได้ยุ่ง ควายเหอะ
“เหรอครับ…. ก็ไม่รู้สิ… ไม่เห็นโทรมา…ก็นึกว่ายุ่ง… เลยไม่อยากวุ่นวาย … กะอีแค่…เรื่องจะกลับบ้านแค่นั้นเอง” ยังประชดต่อ… แบบ … ก็ไม่ใช่ว่าไม่คิดนะ…. แค่ไม่พูดแค่นั้นเอง
“อยากให้โทร?” เอ๋า… เออ… ไม่อยากโทร ไม่อยากคุย ก็ช่างแม่งเหอะ.. รำคาญแหระ
“ช่างผมเหอะ… แค่นี้ใช่ไหมครับ…จบการรายงานข่าว..สวัสดี” แล้วไอ้ยอดก็ตัดสายแม่งเลย กูงอน!!!!!!!
“ฮ่าๆๆๆๆๆ “ ขำเหี้ย ไร ไอ้เด็กนี้… เดี๋ยวกูชกคว่ำเลย
“ขำเหี้ยไร ของมึง” อดไม่ได้ ว่าจะไม่ด่าแล้วเชียว
“ขำมึงแหระ… คุยกะใครวะ กิ๊กใหม่เหรอ หงอ เชียวมึง… คนนี้ท่าจะรักจริง หวังแต่ง 55555” หวังแต่งพ่อง มึงสิ… กวนตีนกูนะยิ่งมึงหน่ะ
“เออ… แล้วจะทำไม…. กวนตีนกูนะยิ่ง….ไอ้ควายเผือก…” ผมยื่น มือไปผลัก หัวมัน ด้วยความหมั่นไส้ … ไอ้น้องบ้า ชิง ไอ้ยศ มาเกิดก่อน…
ไอ้ยิ่ง มันโวยวายเล็กน้อย… เพราะมันกำลังทำตัวเป็น คนขับรถให้ผมอยู่…. แต่ก็แค่นั้น…. แล้วมันก็เปลี่ยนเรื่อง คงเห็นว่า ผมโมโหมันจริงๆ …..
แต่จะว่าก็ว่าเถอะ.. คุณใหญ่ครับ… ไม่คิดจะโทรมา ง้อ ไอ้ยอด ซักกะหน่อยเหรอครับ… แม่ง เซ็งเลยอะ… ไอ้เราก็รอ อยู่หน่ะ .. เฮอะ .. ช่างหัว คุณใหญ่เถอะนะครับ ผีเข้า ผีออก เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย…เยอะจัด….
1111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
มาต่อแล้วจ้า.... หานิยายตัวเองไม่เจอ ... หล่นไปไกลจัด
555555555 แหม๋... ไม่ได้อัพ แค่ อาทิตย์ เดียวเองเนอะ ว่าแมะ...
:z3:
-
สนน้องได้ม่ะ
-
:pig4:กวนทั้งคู่นะ 5555+
-
:serius2: :serius2: สั้นจังงงงง
-
:L2: :pig4:
-
หายไปนานๆแบบนี้
ระวังนะคุณใหญ่ นายยอดเขาก้อฮอตอยุ่นาาาา
รีบจับจอง ชัดเจนได้แล้ว
-
ยอดฮอตขนาดนี้ ชักเป็นห่วงคุณใหญ่ว่าปล่อยไปไกลแบบนี้
จะเส้นเลือดแตกตายซักวัน เพราะอารมณ์รุนแรงเหลือเกิน 555+
สนุกดีฮะ รออ่านตอนต่อไปนะคร้าบบบบ
-
โหยเด็กมหาลัยยังคิดว่ายอดเป็นน้องอีกอ่ะ
-
ตามติดค่ะ ชอบเรื่องนี้อ้า ชอบพี่ยอดดดดดดด
คาดว่าคุณหย่ายยยยจะตามไปถึงบ้านที่ตจว.เลยล่ะ คริๆ
-
พี่ยอดฮอตจริงอะไรจริง คุณใหญ่มาทำหึงตัวเองหายไปไม่ส่งข่าว ระวังพี่ยอดจะเปลี่ยนใจนะ หุหุ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณค่า + มาปูเสื่อรอตอนใหม่ หุหุ
-
ชอบคุณใหญ่ ฮิฮิ
-
คุณใหญ่หึงยอด อิอิ
-
ชอบตอนนี้จัง55 เราโรคจิตมั้ยเนี่ยย
-
คุณใหญ่มาง้อด่วนนนนนน :ling2: :ling2:
-
คุณใหญ่ทำตัวไม่เคลียร์แล้วมาทำหวง
-
รออยู่นะคะๆ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ยอดคุณใหญ่เขาไม่โทรมาง้อแต่เขาจะมาง้อด้วยตัวเองงงงงง 5555
-
อ่านมาหลายตอน ยิ่งรู้ซึ้งว่าพี่ยอดเสน่ห์แรงขึ้นทุกตอน คุณใหญ่จะมานั่งตายใจแบบแต่ก่อนไม่ได้แล้วนะ
ความสัมพันธ์เหมือนจะชัดเจนแต่คลุมเครือเนอะ ยังไงๆๆ ดูมีใจให้กันทั้งคู่แต่ยังไม่มั่นใจกันเฉย ๆ
สนุกอะ อ่านรวดเดียวเลย ตามติดๆๆ
-
คุณใหญ่โหดเชียว
-
:a14:
โอ๊ะ ่ยอดนะยอด
มีประชด ประชันด้วย
เอากับเขาสิ
:m3: :m3:
-
แล้วหายไปไหนมาไม่บอกหล่ะ
-
เดาอารมคุณใหญ่ไม่ถูกจะเาไงก็ไม่บอก
เงียบแบบนี้ยอดจะรู่้ไหม
-
o13
-
น่ารักดีค่ะ อ่านแล้วอมยิ้มตาม
o13
-
ตอนที่ 12
ไอ้ยิ่ง ขับรถ แวะซื้อ ของใน บิ๊กซี… สงสัยกะซื้อของเยอะหล่ะนะมัน…. ไอ้ยิ่ง น้องชายผม… ดูเหมือนจะเป็น แค่เด็กวัยรุ่นธรรมดา เรียนเสร็จกลับบ้านนอน หรือ ไม่ก็ มีเที่ยว มีดริ้ง เหมือนเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน ใช่ไหมครับ… แต่จริงๆ แล้วไม่เลย…..
ไอ้ยิ่งมันเป็นคนเรียนเก่ง มาแต่ไหนแต่ไร แล้วครับ… เหมือนเป็นความหวัง ของครอบครัวเราเลยก็ว่าได้…. พ่อกะให้ไอ้ยิ่งเรียนหมอ… ไอ้ยิ่ง… เกรด เฉลี่ย 4.00 มาตั้งแต่ ม.1 แล้ว พอจบ ม.3 มันจึงสอบเข้าที่สาธิต ของมหาวิทยาลัย ในตัวจังหวัด… แต่เมื่อ จบ.ม.6 ทุกสิ่งทุกอย่าง มันก็พังทลายลง… พัง เพราะ ตัวของมันเอง…. พ่อ แม่ ผม ไม่ด่า ไม่ว่า มันซักคำ… มีแต่น้ำตาของแม่.. ที่หลั่งไหลออกมา … และก้มหน้า รับผิดชอบ ในสิ่งที่น้องผมทำลงไป…..ผมได้แต่อึ้ง… ไม่คิด ว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นกับ ครอบครัวเล็กๆ ของผม… และ ไม่คิดว่า… จะเกิดขึ้นกับไอ้ยิ่งเลยจริงๆ….
เราแวะซื้อของกันได้ไม่นาน… เพราะ ต้องรีบแล้ว…โรงเรียนของน้องแยม กำลังจะเลิก ผม..กับไอ้ยิ่งต้องแวะ ไปรับน้องก่อน… ก่อนที่จะไปที่อื่น….
แวะรับน้องแยม..ที่โรงเรียน… แล้วก็ขับออกนอกเส้นทางที่จะกลับบ้าน ปกติเวลากลับบ้านกันพวกผมไม่ได้กลับเส้นนี้ เพราะมันอ้อม… แต่คราวนี้… มีเหตุจำเป็น….ก็เลยต้องมา
ผมไม่เคยมาที่นี้… เพราะตั้งแต่ตอนที่เกิดเรื่องกับไอ้ยิ่ง ผมก็ลงไปทำงานที่ กรุงเทพ แล้ว ผมจึงไม่ได้ลงมาดูไอ้ยิ่งในตอนนั้น…
ไอ้ยิ่งขับรถผ่าน ทุ่งนา ผ่านหมู่บ้าน เล็กหมู่บ้านน้อย…จนสุดเขตถนนใหญ่ ลาดยางมะตอย เป็นถนนลูกรังแดง…พอรถวิ่งผ่านที ฝุ่นสีแดงก็คลุ้ง ไปหมด…หลุมบ่อ ก็มีอยู่ประปราย ขนาดไอ้ยิ่งขับช้ายังกะเต่าคลาน รถผมยังตกหลุม ปั๊กๆ…น่าสงสารโคด…
บ้านไม้ยกพื้นสูง… ตามแบบฉบับบ้านเก่าๆ ทางแถบภาคอิสาน… ที่อยู่เบื้องหน้า คือ จุดหมายของพวกผม…หญิงวัยกลางคน นั่งอยู่บนแคร่ใต้ถุนบ้าน มือข้างหนึ่ง กำลังไกว่เปล เด็กอยู่…. พอไอ้ยิ่งขับรถเข้าไปในบริเวณบ้าน…ก็มีผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกัน กับคนที่นั่งอยู่ที่แคร่ อีก 2-3 คนก็เดินมาจากบ้านหลังใกล้ๆกันเข้ามาหา พวกผม….
“สวัสดีครับแม่…” พอจอดรถเรียบร้อย ไอ้ยิ่งก็เดินเข้าไปสวัสดี ผู้หญิงที่นั่งไกว แปลเด็กอยู่บนแคร่
“สวัสดีครับ/ค่ะ” ผมกับน้องแยม ลงจากรถ แล้วยกมือขึ้นสวัสดี พร้อมกันและหันไปสวัสดี… ผู้หญิง อีก 3 คน ที่เดินมานั่งที่แคร่
“ใครหล่ะหน่ะ… พ่อยิ่ง” หญิงที่ไกวเปลเด็ก ยิ้มให้ไอ้ยิ่งนิดๆ แล้วทำหน้าบุ้ยมาทางผม
“พี่ยอด พี่ชายคนโตหน่ะครับ” ไอ้ยิ่งพูดอย่างสุภาพ ผมส่งยิ้มให้แก
ไอ้ยิ่งตอนนี้ ต่างกับตอนที่แรกที่ผมเจอ จากหน้ามือ เป็นหลังมือ มันเงียบ และ ขรึม หน้าตาบ่งบอกถึงความไม่สบายใจอย่างหนัก…
“ลูกใครหล่ะครับแม่…ในเปล” คนถูกถามถอนหายใจเฮือกหนึ่ง
“ก็ลูก…อิแก้วตานั่นแหละ…อีกคนแล้ว” น้ำเสียงแกเหนื่อยหน่ายมากมาย
“อือ..ครับ…แล้วนี้…เจ้าโยหล่ะครับแม่” ถึงจะทำน้ำเสียงนิ่งๆ เรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไร แต่ผมรู้ว่าน้องผมกำลังไม่พอใจอย่างหนัก
“เออ…โย เอ้ย…โย …อยู่ไหนหน่ะลูก… พ่อเองมาแล้ว… โย” แกไม่ตอบคำถามไอ้ยิ่ง แต่หันไปเรียกหา เจ้าโยแทน
“เมื่อกี้..ฉันเห็น มัน เดินไปร้านยัยติ๋ม กับไอ้โอ๊ต หน่ะ…สงสัย พี่มันพาไปซื้อขนมหล่ะมั้ง” ผู้หญิงอีกคนพูดขึ้นมา
ตาก็ไล่มอง เราสามพี่น้อง ทีละคน….
“โอ้ย ถ้าไป นั่น อีกนานเลยกว่าจะกลับ… ไอ้โอ๊ต…คงพาน้องไปดูหนังแผ่น” หญิงอีกคนพูดขึ้น… ไอ้หนังแผ่นที่ว่า ..ผมคิดว่าคงเป็นVCD หล่ะมั้งนะ
“อ้าวเหรอ…อืม เดี๋ยว แม่ให้คนไปตามให้นะ แป๊ปเดียวลูก” ผมรู้สึกตึงๆ นิดๆ นี่แก เลี้ยงหลานยังไง เด็ก อายุ แค่ 3ขวบ ไปไหน มาไหน แกไม่รู้เรื่อง …
“อ้าว มาพอดี…ทำไมกลับเร็วหล่ะวันนี้..” เสียงยาย เจ้าโย พูดขึ้นน้ำเสียงเอ็นดู
ผมหันไปมองตามสายตาของแก…เห็นแล้วใจกระตุก… นั่นนะเหรอ.. คือหลานชายของผม…หลานชายคนแรกของตระกูลเรา…ลูกชายไอ้ยิ่ง…
เด็กผู้ชาย ตัวเล็กๆ..หน้าตามอมแมม…แก้มยุ้ยๆ ทั้งสองข้าง มีรอยเปื้อนดินเปื้อนฝุ่น ปากสีชมพูน่ารัก..มีรอยเปื้อนดำๆ รอบๆปาก… เสื้อกับกางเกงขาสั้นลายการ์ตูน ที่ผมจำได้ว่า..ผมซื้อในห้างราคาหลายตังค์ แล้วส่งมาให้หลาน …ตอนนี้ มีรอยขาด รอยเปื้อน สกปรกไปหมด… ขาขาวๆ ตัวขาวๆ มอมแมม..เปื้อนดิน…รองเท้าก็ไม่ใส่ …เท้าเล็กๆนั่นจึงสกปรกไปหมด… มันไม่ได้เปื้อน เพราะเด็กเล่นซน … แต่มันเหมือน หลานผม ไม่เคยได้รับการดูแล..จึงทำให้มีสภาพแบบนี้…
ผมเบือนสายตาจากน้องโย ไปมองไอ้ยิ่ง… ไอ้ยิ่งมองลูกชายของมันด้วยแววตาเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด…
“หนูรอพ่อ…” เสียงเล็กๆตอบกลับมา ยิ่งทำให้ผมสะท้อนในใจ
น้องโยคงตื่นๆ ที่เห็นคนเยอะ… พอพูดจบ ก็ไปแอบ อยู่ด้านหลัง เด็กผู้ชายตัวโตอีกคน ที่ยืนอยู่ข้างกัน…
ไอ้ยิ่ง ค่อยๆ นั่งลง… แล้วยื่นมือไปข้างหน้าทั้งสองข้าง…
“พ่อ…มาแล้ว..น้องโย… มาหา พ่อมา” ไอ้ยิ่งเรียกลูก เสียงเบาหวิว…
เจ้าตัวเล็ก ที่ยืนจ้องหน้า ไอ้ยิ่งเขม็งอยู่เมื่อครู่… ค่อยๆก้าวขาออกมาจากด้านหลังพี่ชาย.. …
“พ่อจ๋า” เจ้าตัวเล็กวิ่ง กระโดด ใส่พ่อตัวเอง… แล้วร้องไห้ออกมาเสียงดังลั่น…ผมน้ำตาไหลพราก…
….ไอ้ยิ่งกอดน้องโย แน่น…น้ำตามันไหล แต่ไร้เสียงสะอื้น… ไอ้ยิ่งค่อยๆ ยืนขึ้นโดยมีน้องโยร้องไห้สะอื้นอยู่กับบ่าไหล่มัน…น้องโยร้องไห้ซบหน้ากับไหล่พ่อ แขนเล็กๆทั้งสองข้างกอดคอพ่อไว้แน่น…
ผมไม่เคยเจอหน้าหลานเลย… ตั้งแต่ เจ้าโย ลืมตาดูโลก ……ไอ้ยิ่ง มันเป็นคนเรียนเก่ง หลังจากที่หยุดเรียน เพื่อเลี้ยงลูก เลี้ยงเมีย อยู่ 1 ปี ไอ้ยิ่ง มันก็หันกลับไปท่องหนังสือ อ่านตำราของมัน..จนมันสอบติด… คณะวิศวะ
ส่วนแก้วตา ก็โกรธ เป็นฟืน เป็นไฟ ที่ไอ้ยิ่ง กลับ ไปเรียนหนังสือ…แก้วตากลัวว่า ถ้าไอ้ยิ่ง กลับไปเรียน แล้วมันจะเลิกกับเธอ…มันจะทิ้งเธอ … แก้วตาทั้งขู่ ทั้งด่า ไอ้ยิ่งสารพัด แต่มันก็ไม่ยอม มันอยากเรียนต่อ … มันห่วงอนาคต ของมันของแก้วตา และของลูก… มันทั้งขอร้อง ทั้งอ้อนวอน แก้วตาให้กลับไปเรียน เรื่องลูก แม่ผมยินดีรับเลี้ยงไว้ให้… แม้แต่ตัวผม … ที่ตอนนั้น ได้อยู่กินกับจอยแล้ว.. ก็ยินดีที่จะส่งเสีย ค่านม ค่าแพมเพิร์สอะไรให้หลานเองทั้งหมด…. แต่แก้วตาก็ไม่ยอม… ด้วยอะไรก็สุดจะคาดเดา…เธอหอบลูก หนีกลับไปอยู่ที่บ้านพ่อแม่เธอ…แล้วยื่นคำขาด ห้ามครอบครัวผม เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเธอและลูกอีก…
ตอนนั้นไอ้ยิ่งสภาพจิตใจมันย่ำแย่มาก…. อยากเรียนก็อยากเรียน ไหนจะลูก ไหนจะเมีย และไหนจะทางพ่อแม่ผมอีก ที่อยากจะให้มันเรียนต่อ…
และในที่สุด มันก็ตัดสินใจเลือกเรียน…. และมันก็ได้แต่หวังว่า… พอห่างกันซักพัก แก้วตาจะคิดได้ รอให้ใจเย็นลงก่อน… ไอ้ยิ่งกลับไปเรียนหนังสือต่อ…ในขณะเดียวกัน มันก็ทำงานพิเศษ เป็นเด็กส่งพิซซ่า ไปด้วย… มันทั้งเรียน ทั้งทำงาน… เพื่อจะได้ส่งเงินเป็นค่าเลี้ยงดูเจ้าโย และมันก็ได้แต่หวังว่า…แก้วตาจะดีขึ้น…
แต่…ไม่ถึงปี ที่แยกจากไอ้ยิ่ง…แก้วตา ก็มีแฟนใหม่… และท้องลูกอีกคน… … ตอนนั้นน้องผม แทบเป็นบ้า… เป็นครั้งแรก ที่มันมาที่บ้านของแก้วตา… พร้อมพ่อและแม่ผม… มาเพื่อขอลูกไปเลี้ยงเอง… แต่แก้วตาไม่ยอม…แถมไล่พ่อแม่ผม ยังกะหมูกะหมา… ไอ้ยิ่ง มันโกรธมาก โกรธจนยื่นคำขาดว่า มันจะไม่มาเหยียบที่นี้อีก…
แต่ด้วยความที่มันห่วงลูก มันจึงแอบโทรติดต่อ กับแม่ของแก้วตาอยู่ตลอด… ไม่นานพอแก้วตาใกล้คลอด ก็ไปอยู่บ้านสามีใหม่…ที่อีกจังหวัดหนึ่ง.. และปล่อยให้เจ้าโยอยู่กับแม่ของตัวเอง… ในขณะเดียวกัน… พี่ชายของแก้วตา ก็เอาลูก มาทิ้งไว้ให้ แม่ เลี้ยง อีก 2 คน ปกติฐานะก็ไม่ดีอยู่แล้ว… พ่อแม่ของแก้วตา ยังต้องเลี้ยงหลานเล็กๆ อีก 3 คน พี่ชายของแก้วตา ก็นานๆทีจะส่งเงินมาให้…ซักครั้ง… เงินที่แม่แก้วตามีกินมีใช้อยู่ทุกวันนี้ จึง เป็นเงินของไอ้ยิ่งทั้งนั้น….
“แม่เจือครับ” ผมละสายตา จากน้องและหลาน แล้วตัดสินใจอะไรบางอย่าง
“หือ” แม่เจือ แม่ของแก้วตา หันหน้ามามองผม น้ำตานองหน้า… แก ก็คงรู้สึกไม่ได้ต่างอะไรกับพวกผมในเวลานี้หรอก
“ ผม จะ พา น้องโย ไปด้วยนะครับ… พวกผมจะเลี้ยงหลานเอง… แม่เจือ… คงเลี้ยงไม่ไหวแล้วหล่ะ… ลูกพี่ชาย แก้วตา 2 คน เจ้าโย แล้วไหนจะลูกแก้วตาอีกคน…. ผมสงสารหลาน และก็ สงสารแม่เจือด้วย… ผมขอเอาหลานไปเลี้ยงนะครับ” แม่เจือ นิ่งไปพักหนึ่ง แกคงเห็นด้วยกับผมแหละ…
เจ้าโยก็โตขึ้นทุกวัน… ตอนนี้ยังพอดูกันได้…แล้วต่อไปจะทำยังไงกัน….
“แม่หน่ะ ไม่มีปัญหาหรอกลูก…. แม่อยากให้เจ้าโย มันไปอยู่กับปู่กับย่ามันจะตาย… ฝั่งนู้นก็ไม่มีหลาน… แต่แม่ก็ต้องถามแม่มันก่อนหล่ะนะ… ขอโทรคุยกับมันแป๊ปนึง… เจ้าโอ๊ต ไปหยิบโทรศัพท์ ให้แม่หน่อยลูก… กดโทรหาแม่แก้ว ให้แม่ด้วยนะ” แม่เจือ แกพูดไปก็เรียกหา เรียกใช้เจ้าโอ๊ตไป
เจ้าโอ๊ต วิ่งตึ๊กตัก… ไปหยิบ…ตระกร้าใบเล็กๆ ที่แขวนไว้… ตรงใกล้ๆกับคอกวัว… มาวางไว้บนแคร่ ใกล้ๆ แม่เจือ แล้วค้นอะไรอยู่พัก ก็หยิบโทรศัพท์เครื่องเล็กๆ ราคาไม่กี่ร้อย มาถือไว้ แล้วกด หาเบอร์โทรออกทันที
“ฮาโหล…แม่แก้ว…แม่เจือจะคุยด้วย แป๊ปนะ” พอฝั่งนู้นรับสาย..เจ้าโอ๊ต ก็ยื่นโทรศัพท์ เครื่องเล็กให้แม่เจือไปคุย
“……………………”
“เออ… พ่อเจ้าโยมันมา…พี่ชายกับน้องสาว มันด้วย”
“………………………….”
“อือ.. มึงก็อย่าคิดเยอะ อีแก้วเอ้ย… กูจะให้พ่อยิ่ง เค้าเอาเจ้าโยไปเลี้ยงนะ”
“……………………………” สงสัยทางฝ่ายนู้นจะโวยวาย เพราะ ผมได้ยินเสียงลอดมาเสียงดังเลย
“อ้าว อีนี่…เห็นแก่ตัวนะมึง อีแก้ว…ลูกเต้า ห่วงมันมั่ง..ไม่รู้หล่ะ กูเลี้ยงไม่ไหวแล้ว… ลูกพี่มึง 2 ลูกมึงอีก 2 กูกับพ่อมึงเลี้ยงไม่ไหว… กูจะให้เค้าเอาไปละ…” แกพูดด้วยน้ำเสียงมีโมโห..ตวาดใส่ลูกสาวเสียงดัง
จนเจ้าโยที่สะอื้นฮักๆ อยู่บนไหล่พ่อ สะดุ้งเฮือก…
“แยม… พาหลานไปซื้อขนมก่อนไป… พาเด้กๆไปด้วยให้หมดเลย” ผมเรียกน้องสาว ที่ตอนนี้ยืนนิ่งอยู่กับที่ ด้วยทำตัวไม่ถูก
น้องแยมพยักหน้าหงึกหงัก… ยื่นมือ ไปรับน้องโยจากไอ้ยิ่ง … ผมยื่นแบงค์ ห้าร้อยให้น้องแยมไปใบ น้องแยมพยักหน้าเรียกเด็กๆ 3-4 คนที่ยืนเกาะกลุ่ม กับเจ้าโอ๊ต ที่ตัวโตกว่าเพื่อน… เจ้าโอ๊ต พอเห็น น้องแยม อุ้มน้องโย พยักหน้าให้ตัวเองเดินตาม ก็วิ่งทั๊กๆ เรียกลูกสมุนวิ่งตามน้องแยมไปติดๆ …
ผมกับไอ้ยิ่งมองหน้ากัน…ตอนนี้ ไม่ว่า…แก้วตาจะยอม หรือ ไม่ยอม ผมก็จะเอาหลานไปให้ได้… ถ้าพูดกันดีๆไม่รู้เรื่อง ผมก็คงต้องฟ้องศาล และ ผมเชื่อว่า ฝ่ายผมชนะแน่นอน….
“หึ ปากดี ไปเถอะมึง…มีปัญญาเลี้ยงเหรอลูกนะ…เคยส่งเสียมันสักบาทสักสตางค์ไหม…ที่กู มีปัญญาเลี้ยงลูกมึง ลูกพี่มึงมาทุกวันนี้..ก็เงินพ่อไอ้โยมันทั้งนั้น… มึงกับผัวใหม่มึง เคยส่งมาให้กูซักบาทไหม…ค่านม ค่าข้าวค่ากินค่าอยู่ ของ อิขวัญ ลูกมึงหน่ะ มึงเคยส่งมาให้กูไหม… อย่าให้กูพูดประจานลูกตัวเองนะ อีแก้ว… มึงจะคิดยังไง ก็ช่างหัวมึง… “ แกพูดไปหอบไป หน้าตาบิดเบี้ยว คงโมโหจัด
“………………………………..” แม่เจือเงยหน้าขึ้นมองไอ้ยิ่ง
“เออ… พ่อไอ้โย ยืนอยู่นี่แหละ … อะ พ่อยิ่ง …อีแก้ว มันจะคุยด้วย” แล้วแกก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ไอ้ยิ่งคุย
“อือ…ยิ่งจะเอาลูกไปให้แม่ยิ่งเลี้ยงนะแก้ว…” ไอ้ยิ่งมันจะพูดเพราะกับแก้วเสมอ ไม่ว่าแก้วจะด่าจะว่ามันยังไงก็ตาม มันพูดอยู่เสมอว่า… เพราะมันแก้วจึงเป็นแบบนี้
“……………………………….” ไอ้ยิ่งเม้มปากแน่น
“แก้ว…ยิ่งผิดเอง ยิ่งผิดทุกอย่างเลย แก้วจะด่า จะว่า ยิ่งยังไงก็ได้…แต่ยิ่งขอนะแก้ว..เกลียดยิ่ง ยังไงก็ขอให้เห็นแก่ลูกบ้าง…แม่ยิ่ง เลี้ยงลูกเราดีแน่นอนแก้วไม่ต้องห่วง…” เสียงไอ้ยิ่งเริ่มอ่อนลง
“……………………………….”ผมได้ยินเหมือนปลายสายกำลังร้องไห้
“แก้วครับ…ไม่ต้องร้องไห้นะ…”
“…………………………………….”
“แก้วไม่ผิดเลย…อย่าพูดแบบนั้น…ยิ่งผิด ยิ่งขอโทษ…ยกโทษให้ยิ่งนะ…แก้วไปหาลูกได้..บ้านยิ่ง ครอบครัวยิ่ง…ยินดีต้อนรับแก้วเสมอ แก้วก็รู้…”
“………………………………………….”
“อือ… ครับแก้ว… ยิ่งไม่คิดอะไรแล้ว… ยิ่งอาจจะโมโหแก้ว..แต่ยิ่ง ไม่เคยเกลียดแก้วนะ… “
“…………………………………………”
“ครับ… อือ… แก้วไปหาลูกได้… ถ้ายิ่งว่าง ยิ่งจะพาลูกไปเยี่ยม…ดีไหม… ไม่ต้องคิดมากหรอกแก้ว…มันผ่านไปแล้ว…เราย้อนกลับไปแก้ไขอดีต ไม่ได้แล้ว… แต่ตอนนี้ มันขึ้นอยู่กับแก้วแล้ว… “
“…………………………”
“แม่ครับ…แก้วจะคุยด้วย…” ไอ้ยิ่งพูดยิ้มๆ หน้าตามันผ่อนคลายขึ้นกว่าตอนแรกเยอะเลย
“ตกลงมันว่าไง พ่อยิ่ง” แม่เจือ ยังไม่ยอมยื่นมือมารับโทรศัพท์ ไปคุย แกทำเสียงกระซิบกระซาบถามไอ้ยิ่งกลับ
“ครับ…แก้วยอม” ไอ้ยิ่งยิ้มจนปากจะฉีกไปถึงใบหู
“เอ่อ…โอ้ยโล่งอก” แกจึงยอมยื่นมือมารับโทรศัพท์ไปคุย
แกพูดกับลูกสาวแก อีก พักนึง… แล้วแกก็ฝากให้พวกผมไกวเปล หลานไว้ให้ …แล้วแกก็เดินลิ่วๆ ขึ้นบ้านไป แกบอกแกจะไปเก็บข้าวของ ของเจ้าโยมัน….ผมจึงอาสา เดินตามแกขึ้นไปช่วยแกเก็บของด้วย…
ผมตามแม่เจือ ขึ้นมาบนบ้าน…ช่วยแกเก็บข้าวของ… ของเจ้าโย ที่มีอยู่ไม่กี่ชิ้น…ส่วนมากก็จะเป็นของ ที่ผมกับไอ้ยิ่ง ซื้อให้ทั้งนั้น… ไม่ว่าจะเป็นที่นอนหมอนมุ้ง เสื้อผ้า ของเล่น ต่างๆ … ผมก็ไมได้ตำหนิอะไรทางฝ่ายนี้หรอกนะครับ….ทำไงได้หล่ะ …คนไม่มีก็คือ ไม่มี ถึงที่บ้านผมจะจน… ค่อนข้างลำบาก… แต่ ก็ไม่ได้ลำบากยากแค้นอะไรขนาดนั้น… ก็ยังพอมีพอกินกันอยู่บ้าง… สถานภาพทางครอบครัวผม… คงจะดีกว่า ครอบครัวแม่เจือ อยู่เยอะเหมือนกัน….
ผมเดินถือตระกร้าใส่ของ ของเจ้าโยเดินลงบันไดมา…แม่เจือเดินตามมาข้างหลัง…แกหอบที่นอนหมอนมุ้งของเจ้าโยมาด้วย ผมหันไปเห็นแก ก่อนที่แกจะลงบันไดมา
“แม่เจือ ไม่ต้องเอาไปหมดก็ได้ครับ…เก็บไว้ให้เด็กๆที่นี้ใช้เถอะครับ…ของเจ้าโย เดี๋ยวผมไปซื้อใหม่ให้ แม่ไม่ต้องห่วง” ผมไม่ได้อวดมั่ง อวดมีอะไรหรอก… แต่ไม่อยากหอบข้าวของไปเยอะ…ของพวกนี้มันเล็กน้อย…ซื้อใหม่หาใหม่ ไม่กี่ตังค์ อยากให้แกเก็บไว้ให้หลานๆ ที่นี้ใช้มากกว่า
แกพยักหน้าหงึกหงัก แล้วเดินลับขึ้นไปบนบ้านอีกรอบ…แกลงมา พร้อมกับที่น้องแยม…เดินจูงมือ น้องโย.ที่ตอนนี้ ปากเลอะ มือ เลอะ ขนมเต็มไปหมด…แถมที่แขนยังมีถุงก๊อปแก๊ป ใส่ขนมมาอีกถุงใหญ่ห้อยอยู่… หน้าตายิ้มแย้ม..เสียงหัวเราะใสๆ..ที่ดังขึ้นอย่างมีความสุข…
แม่เจือ บอกให้พวกผม อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนแล้วค่อยกลับ… รอเจอพ่อกร ก่อน เดี๋ยวแก ก็ต้อนวัว เข้าคอกแล้ว…ใจผมก็อยากรออยู่หรอก… จะให้เจ้าโยได้ลาตา มันก่อนด้วย… แต่มันเริ่มจะค่ำแล้ว… แม่ผมก็รออยู่ที่บ้าน ไหนจะต้องแวะห้างที่อำเภอ แวะ ซื้อของใช้ให้เจ้าโยอีก… พวกผมจึงลากลับก่อน
ผมโทรบอกพ่อกับแม่ แล้วว่า แก้วตายอมยกน้องโยให้พวกเราแล้ว พ่อกับแม่ผมดีใจใหญ่… แม่ผมถึงกับปล่อยโฮออกมาเลยทีเดียว… ก่อนถึงบ้าน พวกผมจึงพาเจ้าโยแวะห้าง ซื้อ ของ ซื้อเสื้อผ้า…ของใช้เด็กต่างๆให้จนแทบจะขนขึ้นรถไม่ไหว เห่อกันโคดๆ เลยทีเดียว….
ไม่ถึงชั่วโมงพวกผมก็ถึงบ้านกัน….แม่ผมรีบวิ่ง เข้ามา…คว้าน้องโยไปกอดไปหอม ทั้งที่ตัวมอมๆ นั่นแหละ…แม่ผมแกก็บ่นอะไรของแก งุ้งงิ้งๆ แล้วรีบพาหลานชาย ไปอาบน้ำขัดขี้ไคล ทันที… พวกผม ก็ช่วยกันขนข้าวของเข้าบ้านตามไป
บ้านผมเป็นบ้านปูนชั้นเดียว มี 3 ห้องนอน… มีห้องน้ำ 1 ห้อง …มีห้องครัว ห้องนั่งเล่นดูทีวี บ้านชั้นเดียวของพวกผมค่อนข้างกว้างขวาง… บ้านหลังนี้ พึ่งทำเสร็จ เมื่อไม่กี่ปีมานี้เอง…ทำเสร็จตอนผมไปทำงานที่บริษัทคุณใหญ่นี่แหละครับ… ส่วนบ้านไม้หลังใหญ่ ที่ผมเคยอยู่สมัยเป็นเด็กนั้น… อา น้องชายของพ่อ ได้มารื้อไปสร้างที่อื่นแล้ว…เพราะที่ ที่ปลูกบ้านเดิม อาผม เอาไปจำนอง…และมันได้หลุดจำนองไปแล้วเรียบร้อย … พวกผม จึงย้ายมาสร้างบ้านอยู่ในที่ดินของตากะยาย…ตากะยายสงสาร พวกผม จึงยกที่ตรงนี้ให้…
ที่ดินของฝั่งพ่อผม มีเยอะนะครับ…ที่ดินที่เป็นบริเวณปลูกบ้านไม้สักหลังใหญ่นั้น กินอาณาบริเวณ ไปทั้งคุ้ม มีเนื้อที่ เกือบ 30 ไร่ ซึ่งถือว่าเยอะมาก… ที่ตรงนั้น อาผม ได้แบ่งไปขายทีละเล็กทีละน้อย จนในที่สุดก็ไม่เหลือ… พ่อผมก็ไม่ว่าอะไร… แต่พ่อได้ยื่นคำขาด…ที่ดินที่ปลูกบ้าน… พ่อยกให้อาทั้งหมด… แต่ที่ดินที่เป็นที่นา กว่า 170 ไร่นั้น…. นาบน ที่เป็นนาดอน ที่มีอยู่ 70ไร่ พ่อจะยกให้แค่ 40 ไร่ อีก 30 ไร่พ่อจะเก็บไว้… ส่วนนาล่าง ที่เป็นนาลุ่ม นาน้ำท่วม กว่า 100 ไร่ พ่อไม่ให้….
ซึ่งอาผมก็ไม่ว่า อะไร ยิ้มแก้มปริ…เพราะ จริงๆแล้ว พ่อจะไม่ให้ก็ได้ เพราะที่นานั้นเทียบมูลค่าไม่ได้เลยกับที่ปลูกบ้าน..… ส่วนที่นาลุ่ม อาไม่อยากได้อยู่แล้ว…เอามาแล้วทำอะไรได้ขายก็ไม่ได้ราคา…ทำนา น้ำก็ท่วม…ที่แกอยากได้ก็คงจะเป็นนาบน ที่เป็นนาดอน … แต่แกก็หมดหวังไปแล้ว ว่าจะได้… ในเมื่อพ่อแบ่งให้แบบนี้แก ก็เอา…พ่อจึงทำการโอนให้ และ ไม่ข้องเกี่ยวกันอีกเลย มาตลอด 20 ปีมานี้…
ที่ดินของพวกผมเยอะนะ… ที่นาหน่ะ… ที่พอทำนาได้ ก็คงจะเป็นนาดอน… ที่พ่อผมพอที่จะส่งลูกๆเรียนหนังสือได้ก็เพราะ ที่นา 30 ไร่แปลงนี้นี่แหละครับ… ส่วนนา 100 ไร่นั้น หาประโยชน์อะไรไม่ได้เลย…. ส่วนที่ดิน ที่ปลูกบ้านอยู่ตอนนี้.. ก็มีพื้นที่ แค่ 1 ไร่เท่านั้น…
มีพื้นที่หน้าบ้าน กว้างขวาง ให้แม่กับน้องแยมปลูกดอกไม้ ต้นไม้สวยๆประดับบ้าน… มีสวนหลังบ้านให้แม่ปลูกผักสวนครัวต่างๆ มีที่ข้างบ้าน ทั้งสองข้าง ที่มีต้น มะม่วง ต้นลำไย ปลูกเต็มทั้งสองด้าน… และมีที่เหลืออีกนิดหน่อย ที่พอทำเป็นโรงจอดรถ … ที่สามารถจอดรถยนต์ได้ 2 คัน ซึ่งปกติแล้ว ก็จะมีแต่รถอิต๊อก คันเก่งของพ่อเท่านั้น ที่มีอภิสิทธิ์เหนือรถเผ่าพันธุ์เดียวกันจอดอยู่… แต่วันนี้ มีรถยนต์คันเล็ก สีขาวของผมจอด เทียบรัศมีมันอยู่ด้วย….
ผมถือของเข้าบ้านเสร็จเรียบร้อย… ก็ออกมาเดินดูรอบๆบ้าน…ตอนนี้ ดวงอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า ท้องฟ้าจึงเป็นสี แดงๆ เหลืองๆ ดูน่ากลัว ไม่น้อย…. ผมเดินสำรวจดูบริเวณบ้านที่ไม่ได้กลับ กว่า 3 ปี… บ้านไม่ได้เปลี่ยนอะไรมากมาย… มีแต่ต้นไม้ที่ปลูกอยู่รอบๆบ้าน ที่โตขึ้นกว่าเมื่อก่อน…แปลงผักหลังบ้านของแม่ กำลังงาม… มะม่วงกำลังออกออกเล็กๆ เต็มต้น… ผมเดินย้อนกลับมาที่หน้าบ้านอีกรอบ…
ผมเดินไปเปิดก๊อกน้ำ แล้วจึงเดินไปหยิบสายยาง…เพื่อรดน้ำดอกไม้หน้าบ้านให้แม่… เพราะผมเห็นแล้วว่า..วันนี้แม่คงตื่นเต้นที่ได้เจอหลาน จนลืมรดน้ำต้นไม้แน่ๆ…. ผมได้ยินเสียงหัวเราะเอิ้กอ้าก อย่างชอบอกชอบใจ ของ เจ้าโย เสียงโวยวายของน้องแยม…เสียงทุ้ม ของพ่อที่หัวเราะไปกับหลานชาย… เสียงแม่ ที่เรียกเจ้ายิ่งให้ไปช่วยทำกับข้าว…เสียงเจ้ายศ…ที่บ่นๆ ว่าหิวๆๆ อยู่นั้น… ผมวางสายยางไว้ที่เดิม เมื่อรดน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว…
ผมเดินไปปิดก๊อกน้ำ… แล้วเงยหน้าขึ้นมองฟ้า…ที่ตอนนี้มีดวงจันทร์ ดวงโตๆ โผล่พ้นขอบฟ้ามาให้เห็นแล้ว…. ผม…คิดถึงคุณใหญ่ จังครับ…คุณใหญ่…ทำอะไรอยู่นะ… อยู่ที่บ้านกับครอบครัวรึเปล่า…หรือกำลังนั่งหน้ายุ่ง อยู่หลังโต๊ะทำงาน…เอ หรือว่า…กำลังโวยวายให้ใครอยู่นะ…. ผมอมยิ้มเมื่อคิดถึงใบหน้าของใครบางคน… และเมื่อคิดถึงคำพูดสุดท้ายที่เราคุยกัน…ไอ้ยอด ก็ย่นจมูกใส่…คนขี้หงุดหงิด…ด้วยความฉุน……จะไม่โทรหาผมจริงๆเหรอครับ คุณใหญ่…จะงอนจริงๆแล้วนะ…
ถอดถอนหายใจด้วยอาการเซ็งคุณใหญ่… แล้วจึงหันหลังเดินเข้าบ้าน… เสียงหัวเราะ ของเจ้าโยยังดังอย่างต่อเนื่อง… ผมกระโดดเข้าไปร่วมวง… เมื่อผมเห็นว่าตอนนี้ … เจ้าโยกำลังขี่หลังขี่คอ ไอ้ยศ… อย่างเมามันส์… ไอ้ยศ ก็แหกปากร้องเหมือนจะเป็นจะตายเมื่อหลาน…ยื่นมือไปบิดหู มันทั้งสองข้าง…เป็นแฮนด์มอเตอร์ไซต์ พร้อมเสียงบรื้นๆ ที่น้องโย…ตะโกนออกมาสุดเสียง พวกผมก็หัวเราะกันครื้นเครง…
ผมนั่งมองหลานด้วยความรู้สึกรักสุดใจ… น้องโยตอนนี้ โดนแม่ผมจับขัดขี้ไคล ตัดเล็บสระผม… ทาแป้งซะหน้าขาววอก..กลิ่นแป้งเด็กหอมตลบ อบอวล …แก้มใสๆ แดงเรื่อ ปากเล็กๆสีชมพู อ้าปากร้อง เสียงดัง … ขาขาวๆ ตัวขาวๆ เกลี้ยงเกลา ไม่มีฝุ่น ไม่มีดินให้หลงเหลืออยู่บนเนื้อตัว… ชุดนอนใหม่เอี่ยม ทื่เจ้าตัวร่ำร้องจะใส่ทั้งที่ยังไม่ได้ซัก…จนคนเป็นย่าไม่กล้าขัดใจ ยอมใส่ให้แต่โดยดี…
เจ้าโย มัน หน้าตาเหมือนเจ้ายิ่ง พ่อของมัน… มีแค่ตาเท่านั้น ตากลมโต ที่เหมือนแม่……. ผมมองหลานด้วยความรู้สึกที่เป็นสุขเหลือล้น… ตอนนี้ครอบครัวผมอยู่กันพร้อมหน้า….. ไม่มีความสุขไหนจะเทียบเท่าอีกแล้ว….
ขอบคุณ คุณใหญ่ ที่ไสหัวไอ้ยอดออกจากงาน… ไม่งั้นไอ้ยอดคงไม่มีวันนี้… กูคิดบวกสัดๆ อะ ฮ่าๆๆๆๆ !!!!!!!!
-------------------------------------------------------------------------------------------
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ชีวิตคิดบวก 55555555
-
5555 มองโลกสวยงาม
-
ชอบตอนนี้มากอะ แบบว่าเรื่องของยิ่งนี่แบบมันธรรมดาที่เห็นได้ทั่วไป แต่จะมีสักคนที่เข้าใจคนที่เจอปัญหาแบบยิ่ง ชอบยิ่งที่เป็นคนที่คิดดีคิดได้ คิดถึงอนาคต o13
-
เราเห็นปัญหาของยิ่งอยู่หลายคู่รอบตัว จนเหมือนกลายเป็นเรื่องธรรมดา
ไม่ดีเลย จริงๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ความสุข กับการอยู่พร้อมหน้าทั้งครอบครัว
สุขจากใจจริง ๆ อยากกลับไปเป็นแบบนั้นบ้างจัง
:o7: :o7: :o7:
-
ตอนนี้เล่าปัญหาครอบครัวของยอดได้ดีมากครับ
ในเรื่องจริงนิยิ่งกว่านี้อีก ไม่ได้ว่าได้ดูถูกแต่เด้กเเถวบ้านก็ใจแตกแบบนี้แหละครับ ผมไม่รู้ว่าพวกเค้าคิดอะไรกันอยู่ถึงได้พลาดให้เกิดเหตุแบบนี้เคยคิดนะตอนเราอายุเท่ากับเด็กพวกนี้กูทำไรอยู่ เหอะๆ ทำไมถึงชวนกันไปซัมสมประสบการณ์ชีวิตโดยไม่คิดที่จะไตร่ตรองกันจนเกิดมีลูกและเสียการเรียนอีก โอ้ยเยอะอย่าให้เหลา ไอ้ยิ่งน้องพี่ยอดนิก็เข้าข่ายนะ ฉลาดในการเรียนแต่ก็เอาตัวไม่รอดสุดท้ายมีลูกกับชะนีมักมาก สมใจอยากเลย
พอเข้าเรื่องพี่ใหญ่เมื่อไหร่คุณท่านจะยอมง้างปากหนักๆบอกอะไรให้ยอดมันได้เคลียๆสักรอบหน่อยก็ดีนะเพลีย :ruready
-
สนุก อยากอ่านอีก ชีวิตยิ่งคล้ายทองเนื้อเก้าซะจริง ดีหน่อยยอมปล่อยลูกให้มาอยู่กับยิ่ง ยังเห็นความสุขลูกอยู่
อยากอ่านยอดกับคุณใหญ่อีก อยากให้คุณใหญออกมาพูดมั่ง ออกมาแสดงความรู้สึกเกี่ยวกับยอดมั่ง
คุณใหญ่หายไปไหน ยอดงอนแล้วนะ รีบมาต่อนะ
-
คิดบวก คิดบวก
-
คิดดีมากๆๆๆๆๆ
คุณใหญ่รีบโทรหายอดด่วน เดี๋ยวโดนงอนนะ
-
ดีใจแทนเจ้าโย ซึ้งฮ่ะ :hao5: ชอบยิ่งขึ้นมาทันที ผู้ชายคนนี้มีมากกว่าที่เห็น
เราก็คิดเหมือนยอด โชคดีจังได้โอกาสลาออกมาเนี่ย ฮ่าๆ ชีวิตต้องคิดบวก
-
ยิ่งอ่านยิ่งติดพัน
-
กอดน้องโย มีความสุขมากๆนะลูก :กอด1:
แต่ยอดต้องไปให้คุณใหญ่กอดนะ :z1:
-
ยอดนี้ออกจะติสจัดนะ
-
พี่ยอดโลกสวยเน้อ
แต่ว่าคุณใหญ่เปนอะไรอะ
หายไปเอง มาเหวี่ยง
รีบไปเคลียร์งานตามมาหายอดเซ่
:angry2: :angry2:
-
o13
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ตอนที่ 13
ตอนนี้ พวกผมกำลังอยู่ในอาการเห่อหลานกันสุดๆ… พวกผมล้อมวง กินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตา กันเป็นวันแรก ในรอบ หลายปี…วันนี้แม่ผม มีเมนู พิเศษ…...ให้หลานชายสุดที่รักด้วย… แม่ต้มข้าวต้ม กระดูกหมู…รสชาติกลมกล่อมหวานล้ำ ให้เจ้าตัวแสบ…
น้องโย นั่งตักพ่อ ไม่ยอมห่าง… ออเซาะ ฉอเลาะ..อย่างน่ารัก น่าใคร่ หนูอย่างนั้น หนูอย่างนี้… เจ้ายิ่งก็นั่งกินข้าวไป ป้อนข้าวลูกไป…ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่… ภาพสองพ่อลูก มันน่ารักซะจน ผมหยิบ โทรศัพท์ มากด ถ่ายรูป…เก็บไว้ตั้งหลายภาพ… ทั้งๆที่นั่งกินข้าวอยูนั่นแหละ เลยโดนแม่ด่าซะ เปิงเลย…
กินข้าวอิ่ม สมาชิก ทุกคนในบ้าน ก็ออกมานั่ง รับลมอยู่ตรง..หน้าบ้าน… พ่อยก เก้าอี้โยกตัวโปรดมานอนเอนหลัง… ส่วนพวกผม ก็เอา เสื่อกก มาปูลงกับพื้นกระเบื้อง เอาหมอน มาวาง แล้วนอน ดูดาว กันไป…แม่กลัวลูกๆ จะโดนยุงกัด จึงเอาโลชั่นกันยุง มาให้พวกผมทา…
เจ้าโย… เปลี่ยนทำเล.. ไปนอน หงายทับอก ปู่ … แล้วคุยอะไรกันไม่รู้ งุ้งงิ้งๆ กันอยู่สองคน ปู่หลาน… พวกผมก็นอนคุยกันไปพักใหญ่… เจ้ายศ มันก็เตรียมตัว… ไปนอนเฝ้า เครื่องสูบน้ำ… เพราะตอนนี้ก็ 2 ทุ่มกว่าๆ แล้ว…. ถือว่าดึกมาก แถวๆ บ้านนอกอะนะครับ… พอพระอาทิตย์ตกดิน… ความเงียบก็เข้าครอบงำแล้วหล่ะครับ.. ยิ่งบ้านผม ที่อยู่นอกสุดหมู่บ้าน แล้วยิ่งเงียบไปกันใหญ่… แต่บ้านนอกๆ แบบนี้ก็ดีนะครับ…เงียบดี … ไม่มีบ้านใคร… มาบดบังทัศนียภาพสวยๆ แบบนี้…
บ้านผม เป็นบ้านที่นอกสุดหมู่บ้าน ตรงทางเข้าออกหมู่บ้านเลย… ด้านซ้ายมือติดกับถนน กลางหมู่บ้าน ด้านขวามือเป็นบ้านตายาย… ที่ปลูกห่างกันออกไป ถัดจากบ้านตายาย ก็จะเป็นบ้าน น้าๆ ของผม…
ประมาณ สามทุ่มกว่าๆ เจ้ายศ ก็ขับมอเตอร์ไซต์ คันเก่า.. ของมันออกไปนอนเฝ้าเครื่องสูบน้ำ แม่เตรียม เต็น เตรียมน้ำ เตรียมของกินมื้อดึกให้มันแล้วเรียบร้อย…ไอ้ยศ ขับรถออกไปทางบ้านน้าสาย… น้องสาวของแม่ เพื่อไปรับ..ไอ้ทศ ลูกชายวัย 18 ปีของน้าสาย ไปนอนเฝ้าเครื่องสูบน้ำเป็นเพื่อน …
แม่กับน้องแยม เข้าบ้านไปแล้ว… สองสาว..หาทำเลเหมาะๆ นอนดูละครกันเรียบร้อย…ส่วนพ่อ พอเจ้าโยตะเกียกตะกาย ลงมานอนกับไอ้ยิ่ง.. พอผมก็เดินเข้าบ้าน เข้าห้องนอน ไปแล้ว… ตรงหน้าบ้านตอนนี้ ก็มีแต่ผม… ไอ้ยิ่ง ที่มีน้องโย นอนทับอกอยู่… แต่สองพ่อลูกนั้น เค้าหลับกันไปแล้ว… จึงเหลือแต่ผม…ที่นอนตาค้าง เหม่อมอง..ออกไปยังท้องฟ้าเบื้องหน้า…
ความเงียบและความอบอุ่น ที่ผมได้รับทำให้ผมรู้สึกว่า… ผมได้กลับมาบ้านแล้ว… ได้กลับมาอยู่กับครอบครัวของผม… ผมคิดอะไรของผมเรื่อยเปื่อย… ตั้งแต่วันแรก ที่ผมออกจากบ้านไปหางานทำในกรุงเทพ คิดถึงตั้งแต่ตอนที่ผมไปแต่ตัว ไม่มีอะไรเลย… โดนแฟนทิ้ง เพราะหาว่าผมจน…ผ่านเรื่องราว ผ่านความลำบากมานับครั้งไม่ถ้วน… และทุกครั้ง ครอบครัวจะอยู่ข้างผมเสมอ แม่ พ่อ ที่ไม่เคยต่อว่าต่อขานอะไรผมเลย…น้องๆ ที่อาจจะไม่ได้เอ่ยปากว่าเป็นห่วง..แต่ในระหว่างที่ผมมีปัญหา เกิดเรื่องราวต่างๆขึ้น น้องๆ จะโทรมาคุยกับผมทุกวัน… เล่าเรื่องนั้น เล่าเรื่องนี้ให้ฟัง จนผม รู้สึกสบายใจ…. วันนี้เป็นวันที่ผม มีความสุขมาก….มากซะจน ผมไม่สามารถ อธิบายมาเป็นคำพูดใดๆได้…
ผมหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัว มาเปิดดูรูปที่ผม ถ่ายกันเล่นๆก่อนหน้านี้… ผมยิ้มออกมาด้วยความสุข… แล้วผมก็เลือกภาพ มาสี่ภาพ… ภาพแรก เป็นภาพที่ ผมถ่ายไอ้ยศ ที่คลานสี่ขา มีน้องโย นั่งอยู่บนหลัง…รอยยิ้มกว้างๆของน้องโย บ่งบอกถึงความสนุกสนานเกินพิกัด …มีน้องแยม คอยพยุงตัวหลานไว้ไม่ให้ตก…ภาพที่สอง… เป็นภาพที่ น้องโยนั่งอยู่บนตักไอ้ยิ่ง และ เงยหน้าไปพูดอะไรกับไอ้ยิ่ง ไอ้ยิ่งก็ก้มหน้าลงกระซิบกระซาบกันสองคนพ่อลูก…. ภาพที่สามเป็นภาพ ที่เจ้าโยนอนหงายกลิ้งเกลือกอยู่บนอกพ่อผม….และภาพสุดท้าย เป็นภาพ ผม น้องโยและไอ้ยิ่งนอนเอาหัวติดกัน… แล้วทำปากจู๋ พร้อมกันทั้งสามคน… ผมว่ามันตลกดี…
เลือกเสร็จ ผมก็อัพลงเฟสบุ๊คเลย… พร้อมกับเขียนบรรยาย ภาพไปว่า… ^^^ ขอบคุณทุกสิ่งอย่าง ที่ทำให้มีวันนี้… รักนะครับ น้องโยเย เทวดาตัวน้อยๆ.^^^
ผมกดแท๊ก น้องๆ ผมทั้ง 3 คน ผมกดส่งแค่แป๊ปเดียว… ก็มีคนเข้ามากดไลค์ เยอะแยะมากมาย ทั้งเพื่อนผม และเพื่อนน้องๆ ของผมด้วย…. ไม่ถึง 30 นาที ก็มีคนกดไลน์ เกือบ 200 อือ… ก็ช่วยไม่ได้อะนะครับ… บ้านผม มันฮอต กันทั้งบ้าน 55555555
“เฮ้ย… “ ผม อุทานด้วยความตกใจ…แปลกใจ และงุนงง
ผมกดเข้าไปดู Profile ของ ผู้ชาย หน้าคุ้นๆ ที่ up status ลงเฟสอย่างด่วน … ผมจะไม่ตกใจเลย ถ้า ชายหนุ่มหน้าตาดี… ที่ถ่ายรูป ตัวเองลงเฟส… พร้อมกับ ข้อความบรรยายภาพ ที่เขียนว่า…
^Darling ลืมของสำคัญ…กลับมารับด่วน!!! ^
จะไม่ใช่คุณใหญ่…..คุณใหญ่ เล่นอะไรแผลงๆ …ไอ้ยอด…เขินสัดๆ!!!!… เหี้ย จะไม่รู้สึกอะไรเลย… ถ้า คุณใหญ่ ไม่นอนทำหน้าหล่อ อยู่บนเตียงนอนลายกบเขียวของไอ้ยอด… กอด เจ้ากบเขียว ของไอ้ยอด ห่มผ้าห่มกบเขียว ของไอ้ยอด… เอ่อ
คือ ไอ้ยอด กำลังจะบอกว่า….ตอนนี้ คุณใหญ่ กำลังนอน “มโน” อยู่บนที่นอนของไอ้ยอด… และเพ้ออะไรเลี่ยนๆ หาไอ้ยอด… คุณใหญ่… ไอ้ยอด เขิน ไอ้ยอด อาย สัดๆ เลยหว่ะครับ….ออกสื่อขนาดนี้ ไม่เขิน ไม่อาย ให้สมกับหนังหน้าบางๆ ของคุณใหญ่ หน่อยเหรอครับ….
แล้ว แล้ว ไอ้ยอด เห็น สเตตัสของคุณใหญ่ได้ไงวะสัด…. ตกใจ ผสมอาย จนลนๆ …. เลื่อนขึ้นไปดูสถานะ… เราเป็นเพื่อนกัน…. คุณใหญ่กับไอ้ยอด เป็นเพื่อนกัน ตั้งแต่ชาติปางไหนวะครับ… ไอ้ยอดจำไม่ยักได้….
“เหี้ยแล้ว” ไอ้ยอดพึมพำกับตัวเอง …อมยิ้มแก้มตุ่ย…
เมื่อกดเช็ค ดู ก็ปรากฏว่า… คุณใหญ่… ตามกดไลค์ให้ไอ้ยอดตลอดทุกสเตตัส ที่ไอ้ยอด ตั้งเลย… …ผมอาจจะเป็นเพื่อนคุณใหญ่มานานแล้วก็ได้…แต่ผมไม่เคยสังเกตุเห็น. ผมจำไม่ได้หรอกว่า ผมขอเป็นเพื่อนคุณใหญ่ หรือคุณใหญ่ ขอเป็นเพื่อนผม… แค่รู้ว่าเค้าใส่ใจ…ผมมากขนาดนี้ ผมก็รู้สึกดีสุดๆแล้วหล่ะครับ…
แต่นอกจากผมแล้ว… ก็ไม่มีใคร ที่เป็นเพื่อนผม ในเฟส เป็นเพื่อนกับคุณใหญ่อีก… เพราะเราไม่มีเพื่อนร่วมกันเลย….
ผมกดดูภาพ คุณใหญ่ที่นอนกอด เจ้ากบเขียวของผมอีกครั้ง… คุณใหญ่ ไม่ว่า จะอยู่ท่าไหนก็ดูหล่อ และดูดีเสมอต้นเสมอปลาย….
หัวยุ่งเหยิงนิดๆ … ดูเปียกหน่อยๆ… เสื้อที่คุณใหญ่ใส่ ก็เป็นเสื้อขาวคอกลมธรรมดา… คุณใหญ่อมยิ้มน้อยๆ บนใบหน้า… ที่ไอ้ยอดเห้นแล้วก็ใจสั่น… เสมือนว่า คุณใหญ่ กำลังอ้อนไอ้ยอด อยู่งั้น…โอ้ยยย ตายๆๆ ไอ้ยอดฟิน เวอร์อะ… ทำไงดี … หัวใจเต้นแรงมากเลย…
แล้วมือก็ไปไว กว่าสมอง… กดไลค์เสย เลย … อยากจะเม้นเหมือนกันนะ… แต่ไม่กล้า… ก็เลยได้แต่กดอ่าน คอมเม้นของคนอื่นที่เม้นให้ คุณใหญ่…
คงเป็นเพื่อนๆ ของคุณใหญ่ซะเป็นส่วนมาก นอกจากยอดไลค์ ที่ปาเข้าไป 400 กว่าแล้ว… ก็มีคอมเม้นอีก เกือบ 40 เม้น…
-เหี้ยใหญ่… มึงเพ้ออะไร กูขนลุก
-รสนิยม มึงเปลี่ยนนะใหญ่…. ไอ้เขียวๆ นั่นคืออะไร…
-พิมพ์เหี้ยไร กูเลี่ยน …
- วู้วๆๆๆ คนคนนั้น มาเอาไอ้ใหญ่ ไปเก็บที กูไม่ไหว… จะอ้วก
- ใหญ่… มึงเป็นไปได้ขนาดนี้…กูจะพามึงไปถ้ำกระบอก… โอเคนะเพื่อน…
-พี่ใหญ่คะ……บอกหนูที่ พี่ไม่ได้ป่วย ไม่ได้กินอะไรผิดสำแดงไปใช่ไหมคะ…ต้องให้หมอ ล้างท้องไหมคะพี่
-ใหญ่ ถ้ากูเป็นน้องเค้า กูจะ รีบกลับมาเก็บมึง ลงหลุม ฝังดินกลบ ตลอดกาล ไอ้เหี้ย มึงมันอ่อน (ข้อความนี้ เป็นข้อความของคุณกฤษณ์
ฯลฯ
และสุดท้าย พอไอ้ยอดอ่านคอมเม้นท์ ของเพื่อนคุณใหญ่จนหมด … ก็อดไม่ได้ ที่จะ เม้น ให้คุณใหญ่เหมือนกัน
YC Kamolkit. : ^_^”
แค่นี้ ที่ไอ้ยอด เม้นไปและในทันที… ก็มี เม้นท์ ตอบจากคุณใหญ่ มาแบบนี้เลย แถมกดไลค์ ที่เม้นผมด้วย
Thanachat Kiattumrongkul : mis U so much…my boy !!! T_T
เหี้ย… งานเข้าแล่ว… ในทันทีที่ คุณใหญ่ กดไลค์ เม้นท์ ผม แถมยัง ข้อความ เม้นท์กลับนั่นอีก… บรรดาเพื่อนคุณใหญ่ ก็เม้นท์ต่อกันกลับมาอย่างบ้าคลั่ง….
ไอ้ยอดมึน… ไอ้ยอดเขิน ไอ้ยอดอาย….ไอ้ยอดลมจะจับ… และก็มีคนขอเป็นเพื่อนไอ้ยอดเข้ามาอีก กว่า 20 คน…เอ่อ…. คือ ยังไงวะครับ…
- ไอ้เหี้ย
- Grand opening ?
- ต๊ายยยยยยยยยย… เปิดตัว แล้วเหรอคะ… สวัสดีคะ เพื่อนสะไภ้ ฮิฮิ
- ว่าแล้วไหมหล่ะมึง
- โธ่… สุดหล่อ ไปซะแล้ว
- สงสัยว่าจะ ได้หลัง แล้วลืมหน้าอีกคน
- ข้าวสาร เป็นข้าวสุก แล้วสินะ สินะ สินะ
- ขอโทษที่ว่ามึงอ่อน… มึงมัน แน่จริง… แต่งเมื่อไหร่บอกกู… ฝากเพื่อนพี่ด้วยนะครับ น้องยอด !!!! (คุณกฤษณ์เจ้าเก่า… แรงมากอะ)
ฯลฯ
ไอ้ยอด รู้สึกทนไม่ไหว มันอายหว่ะครับ… ถามว่ารู้สึกอะไรนอกจากอาย และ เขิน ไหม… ตอบว่าไม่ครับ… ก็อย่างที่เคยบอก ขนาดคุณใหญ่ ยังไม่รู้สึกอะไร แล้วไอ้ยอดจะไปแคร์ ทำเผือก อะไรหล่ะครับ… แต่ยอมรับว่าคราวนี้ อายโคตรๆ ไม่คิดว่าคุณใหญ่จะทำไปได้ขนาดนี้…. ตั้งตัวไม่ทัน… กูอาย… แล้วก็มีข้อความทักส่วนตัวจากคุณใหญ่ .. ไอ้ยอดไม่กล้าอ่าน เขิน ยังไม่กล้าคุยอะ
เลยตอบกลับไปว่า….
: อย่าพึ่งคุยตอนนี้ … ผมอาย
แล้วผมก็ปิดโทรศัพท์หนีเลย… แบบกูไม่กล้าคุยแล้วอะ กูเขิน กูอาย…มาก ขอเวลาทำใจ… ซักพักใหญ่ๆก่อนแล้วกัน…
“เป็นเหี้ยไรของมึงวะ” ไอ้ยิ่ง มันตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มันต่อว่าผมเสียงดุๆ
แล้วลูบหลังลูบไหลน้องโย เทวดาตัวน้อยๆ ของพวกผม….ไอ้ยอดก็หัวเราะแหะๆ ด้วยความเขิน…สงสัยตอนนี้หน้าผมคงแดงแป๊ดแน่ๆ… เห็นไอ้ยิ่งจ้องหน้าผมใหญ่ คิ้วนี่ผูกกันเป็นโบว์เลย
แล้วมันก็ส่ายหน้ายิกๆ ค่อยๆ ลุกขึ้นโดยมีน้องโยเกาะอยู่ที่อกมัน… ไอ้ยิ่ง พาน้องโย ไปวางบนที่นอน ที่แม่ผมปูไว้ให้หน้าทีวี…คาดว่า…วันนี้ สองพ่อลูกคงนอนนี่…
ละครคงจบแล้ว… แม่ปิดทีวีเรียบร้อย ไอ้ยอด สะบัดหัวไล่ความอายไปสองสามที… ลุกขึ้นนั่งตั่งสติให้มั่น… แล้วหอบผ้าหอบผ่อน หอบหมอน ไปโยน ไว้บนที่นอนไอ้ยิ่ง ที่ ตอนนี้ มันกำลังกางมุง ให้มันสองพ่อลูกอยู่ ผมเดินเลยมันเข้าไปเปิดประตูห้องนอน แล้วเลิกมุ้ง ขึ้น มุดตัวเข้าไปนอน บนที่นอนนุ่ม ที่มีผ้าปูที่นอน และ ผ้าห่มลาย ลายดอกไม้สีชมพู สดใส เข้าชุดกัน ปูไว้เรียบร้อย…
ไอ้ยอดไม่ได้เปิดไฟ แค่อาศัยแสงสว่างจากข้างนอกเข้ามาเท่านั้นเอง ผมไม่ได้ปิดประตูห้องครับ มันเป็นความเคยชิน เพราะแม่จะเข้ามาปลุกตอนเช้า พวกผมขี้เกียจ ลุกขึ้นไปเปิดก็เลยตัดปัญหาโดยการไม่ปิดประตูห้องนอนซะเลย
ไฟข้างนอกห้องดับลงแล้ว… ไอ้ยิ่งคงเข้านอนแล้วเรียบร้อย ผมลืมตาโพลงอยู่ในความมืด… พอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้.ความร้อนก็เห่อขึ้นหน้าไอ้ยอดอีกแล้ว… … Mis u เหมือนกันนะครับคุณใหญ่ อิอิ เขินจังเลยอะ…ทำไงดี ทำไงดี…
-
:hao7: :hao7: ช่วงนี้อัพบ่อยจังเลยค่ะ ชอบบบบบบบบบบ555
เรื่องนี้อ่านไม่เบื่อเลยจริงๆ เมื่อไหร่คุณใหญ่กับพี่ยอดจะฟิตเจอร์ริ่งกันน้า 55555555 :z1: :z1: :z1:
-
โอ๊ยยย อริายยย แอร้ยยยย
:heaven
บ้าโดยสมบูรณ์
-
คุณใหญ่เลี่ยน
-
คุณใหญ่น่ารักมาก 5555 ยอดเขินเลย
-
เขาเขินแทนๆๆๆๆๆๆ คุณใหญ่แน่มากๆๆๆๆๆๆ :-[ :impress2: :-[
เอาอีกๆๆๆๆๆ
-
เปิดตัวแบบนี้เลยเหรอครับคุณใหญ่ พี่ยอดจะไหวไหมเนี่ย อิอิ
-
คุณใหญ่แรงอะ
-
:-[ :-[ ชอบเรื่องนี้จังเลย
-
นี่นั่งมโนว่าตัวเองเป็นยอดดดด เขินตัวบิดไปมาปากนี่ยิ้มมมมมมกว้าง คุณใหญ่แรงมากกก ma boy กรี๊ดดดดดดด อยากจิเข้าไปแอดเฟรนด์ 2 คนนี้
-
อายได้น่ารักมากน้องยอด อย่าลืมไปรับคุณใหญ่มาเก็บด่วน ลืมสามี(ในอนาคต)ไม่ดีนะ อิๆ ฟินเวอร์เลยคุณใหญ่
-
ฟินอ่ะ จิกหมอนกระจุย :o8:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
คุณใหญ่น่ารักมุ๊งมิ๊งมากกกกกอ่ะ
ไม่นึกว่าอย่างคุณใหญ่จะทำอะไรแบบนี้ได้ :-[
ชอบยอดกับครอบครัวตัว "ย" ทุกคนเลย
:กอด1:
-
นี่คุณใหญ่เพชฌฆาตเรอะ
กรี๊ดดดดดดดด
-
กร้ากกกกกกก คุณหย่ายยยเปิดตัวยิ่งใหญอลังเวอร์ค่าาา :)
-
:m13: :m13: :m13:
โอย ๆ ๆ ๆ เขิน
แอดเฟสเราบ้างดิคุณใหญ่
จะกดไลค์ทุกเม้นเลยคอยดู
-
เขิลลลลล คุณหย่ายยยยยยย จะน่ารักไปไหนนนนนน
-
โอ๊ย....เขิล
-
คุณใหญ่เริ่มชัดเจนแล้ว สู้ๆเอาให้ยอดหงอไปเลย
-
:o8: โอ้ยยยยฟินเวอร์ขนาดเขาอยู่หีางกันนะเนีีย ถ้าเขาอยู่ด้วยกันมิต้องจิกหมอนเลือดซิบหรอเนี่ยๆๆๆๆ
-
คู่นี้ดูน่ารักมุ๊งมิ๊ง ขึ้นมากๆเลย ชอบๆ
ปล. คนเขียนเป็นคนอีสานแม่นบ่ บรรยายบรรยากาศได้แบบใช่แถวบ้านเลย คิดถึงบ้าน
-
เขินแทนจ้า เปิดตัวกันแบบนี้เลย :hao7:
-
:mew1:
-
คุณใหญ่เลิศอ่ะ
-
โอ้ยยยยย เขินแทนแต่อย่าเขินนานนะยอดเดี๋ยวคุณใหญ่มันจะงอนเอา
-
ก้าวหน้าแบบ ก้าวกระโดดเลยคุณใหญ่
ออกสื่อสุ่สายตาประชาชน 5555
-
คุณใหญ่ออกตัวแรงมากค่ะะ
ช้อบบ ชอบเรื่องนี้ สนุกมากค่าาา
-
อ่านแล้วเขินตาม 555
-
คุณใหญ่แหวววว
-
สรุปคุณใหญ่แกล้งตีขรึมหรอ 5555 :o8:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
โอ้ยยยยตายยยย ขุ่นใหญ่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
น่ารักเฟ่อร์ ไม่ไหวแล้ว เขินแทน
-
เค้าจีบกันน่าร๊ากกกกกอ่ะ
-
คุณใหญ่คะ55555
-
:-[ :-[ :-[ :-[ เขินนนนนนน
-
ทำการเปิดตัวยอดชายผ่านสื่อ!!!!
คุณใหญ่เห็นนิ่ง ๆ มุ้งมิ้งเงียบนี่นา เขิลล o4
-
:o8:เขินด้วยคนนะยอด :-[
อร๊ายยยยยยยย!ฟินอ้ะ :impress2:
-
อ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุด ชอบมากครับ นิยายเรื่องนี้ดูเรียลดี มีประโยชน์แก่คนอ่านในเรื่องการใช้ชีวิต และเรื่องงาน
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
-
:hao7: จัดมาหลายๆดอกเลยค่ะคุณใหญ่
-
อ๊ายอ่านอล้วชอบมาก
คุณใหญ่ดูมุ้งมิ้งฟุ้งฟิ้งสุดๆอ่าค่ะ
-
บทที่ 14
เมื่อคืน มันเกิดไรขึ้นกับไอ้ยอดหว่า…จนถึงตอนนี้ พวกผมมาช่วย พ่อ หว่านกล้า จนเลยกินข้าวเที่ยง มาเป็นชั่วโมง ไอ้ยอด ยังไม่เปิดมือถือ เลยครับ… บอกตรง ไม่กล้าสู้หน้าคุณใหญ่ ผมมีลางสังหรณ์สังเห่าว่า… ถ้าผมเปิดโทรศัพท์เมื่อไหร่ คุณใหญ่ ต้องโทรหาผมปั๊บ อย่างแน่นอน …. ป่านนี้คงเดือด ปุดๆ แล้วอะมั้ง… ที่ติดต่อไอ้ยอดไม่ได้เลยตั้งแต่มะคืน… ก็อายนี่หว่า… ใครจะไปคิดว่า… หน้าอย่างคุณใหญ่..จะทำอะไรแบบนี้ก็เป็นด้วย… หรือ ผมมองอะไรในตัวคุณใหญ่ผิดไปอะปล่าววะครับ…..
จะว่าไปแล้ว.. ตอนที่เจอคุณใหญ่ครั้งแรก เมื่อ 5ปีก่อน คุณใหญ่ ก็เป็นแค่ เด็กหนุ่มวัยรุ่น หน้าตาดี… อารมณ์ดี ออกจะกรุ่มกริ่มหน่อยๆ ด้วยซ้ำนี่เนอะ… จริงๆแล้ว… ผมชอบคุณใหญ่ ตอนไหนมากกว่ากันน้า,… คุณใหญ่ ที่ยิ้มง่าย น่ารัก ในตอนนั้น หรือว่า จะเป็น คุณใหญ่…”ว่าที่ท่านประธาน” ที่โหดสัดๆ คนนี้…. แต่จะเป็นคนไหนก็เป็นคุณใหญ่ เหมือนเดิมนี่เนอะ… ช่างเถอะ … จะเป็นคนไหน ก็น่ารักสำหรับไอ้ยอด เสมอแหละ….(กล้าเนอะ)
“ยิ้มสยองอะไรของพี่วะ… ไม่ช่วยก็หลบไปไกลๆปะ..เกะกะ” เอ๋า ไอ้น้องเนรคุน ผมมองไอ้ยศ แบบเคืองๆ…
ไอ้ยศ ตัวน้องๆควาย เดินมากระแทกไหล่ผม.. ที่ยืนปั่นจิ้มปั้นเจ๋อ อยู่ตรงกระสอบใส่ข้าวปลูก ที่เตรียมหว่าน… แต่ยืนแช่อยู่ตั้งนาน ก็ไม่ยอมขยับตัก… ไอ้ยศมันคงรำคาญผมอะมั้ง…
“จะช่วยหว่านไหมเนี๊ยะ พี่ยอด… จะช่วยก็เอาตระกร้ามา จะตักให้… ชักช้าเมื่อไหร่เสร็จ… ถ้าขี้เกียจ ก็นู้นเลย…ไปนั่งเล่นกับเจ้าโย เจ้าแยม ที่เถียงนา นู้นไป๋” จิกตาใส่กูเพื่อ
“ไอ้ยศ… มึงด่ากูเหรอ…กูเป็นพี่มึงนะไอ้ควายถึก… ใจลอยนิด ใจลอยหน่อยแม่ง…สัด” ไม่ว่าเปล่า… ถีบแม่ง.. ถีบเสร็จก็ว่างตระกร้าไม้ไผ่สาน ให้ไอ้ยศตักข้าวปลูกใส่ให้…ตัวผมก็ยืนกอดอกมอง…
“ฮะๆๆ… โอ้ยยย ใครจะกล้า… ไม่ได้ด่าเล้ย แค่เป็นห่วง แหม๋ เดี๋ยวนี้ มีน้อยอก น้อยใจ …ฮะๆๆๆๆ” ดูท่าไอ้น้องนรกส่งมาเกิดของผม… มันจะเป็นพวกซาดิสส์ ชอบความรุนแรง ไอ้ยอด ก็เลย ยกตีน ขึ้น ยันไปที่ก้นดำๆ ของมันหนึ่งที…
“ยอด… มึงปิดโทรศัพท์เหรอ” ไอ้ยิ่ง เดินดุ่มๆ เหงื่อท่วมตัวมาหาผม…
ไอ้นี้ก็นะ… เห็นมันหน้าตาดี… ท่าทางสำอาง ห่วงหล่อ ยังกะอะไรดี… พอตอนทำงาน… มันคืออะไรวะครับ..หมวกก็ไม่ใส่ เสื้อแขนยาว ก็ไม่….. ใส่เสื้อแขนสั้น… กางเกงวอร์มสมัยมัธยม… กับอีแตะ…. หน้าแดง คอแดง แขนเริ่มดำแหระ… อีกไม่นานคงไหม้….
“อือ…แล้วทำไม ไม่ใส่เสื้อแขนยาว…หมวกก็ไม่ใส่ ไอ้ควาย…เดี๋ยวแม่งไข้แดก” บ่นให้มันนิดๆ… ไอ้นี่ ไม่สบายง่าย..เคยเป็นหวัดแดด บ่อยๆ อะไรของมันก็ไม่รู้
“เออ..ช่างกูเหอะ… พี่ภัทร โทรเข้าเครื่องกู บอกให้มึงโทรกลับ” ผมพยักหน้าหงึกๆ ไอ้ภัทร เป็นเพื่อนผมครับ…
เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียน ปวช… ปวส… ก็ตามไปเรียนที่เดียวกัน เป็นเพื่อนซี้ผม… แต่มันโชคดีกว่าผม บ้านมันมีกะตังค์นิดหน่อย มันเลย สอบเรียนต่อ ที่สถาบันที่มีชื่อแห่งหนึ่ง แถวๆ ลาดกระบัง…. ผมกับมันก็ยังไปมาหาสู่กันอยู่นะ… มันก็มาหาผมเรื่อยแหละ… ว่างๆ ก็ไปเที่ยวกันบ้าง…. ตอนนี้มันเรียนจบแล้วและก็ได้ทำงานที่โรงกลั่นน้ำมันแถวระยอง….
ไอ้ภัทร มันไม่ค่อยว่างโทรหาผมหรอกครับ.. ส่วนมากจะ ส่งไลน์ ส่งเฟส อะไรมาหาผมซะมากกว่า…. สงสัยมันมีธุระสำคัญอะไรหล่ะมั้งนะ….
ผมเดินเลี่ยง ไอ้น้องสองคนออกมาจากตรงนั้น แล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์ ตัวเก่า เก๋ากึ๊ก หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วทำการเปิดเครื่อง กดโทรศัพท์ หาไอ้เพื่อนยากทันที
ไม่อยากจะเหลา… ไอ้ยอด เต็มยศ มากนะครับท่าน… ใส่เสื้อยืดแขนยาวไว้ข้างใน สวมทับด้วยเสื้อแขนยาวลายสก๊อต ตัวเก่า กางเกงยีนส์ รองเท้าบู๊ท… ใส่หงอบใบใหญ่ของแม่ และก็มีผ้าคลุมหน้า…ที่แม่ไปสรรหา จากไหนมาให้ก็ไม่รู้…. ฮะ ว่าไงนะ…หาว่าไอ้ยอดห่วงหล่อเหรอ…โนๆๆ ปล่าวเลย… มันร้อน มันแสบ มากนะครับท่าน หนังผมไม่ได้หนา เหมือนหนัง ไอ้ยิ่ง กับ ไอ้ยศนะ จะได้สะเทิ้นน้ำสะเทิ้นบก สะเทิ้นแดด สะเทินฝนขนาดนั้น….ไอ้สองคนนั้น ไม่ยอมหาอะไรปิดบังแสงแดด เลยอะมัน …เสื้อยืด แขนสั้นทั้งคู่ กางเกงวอมเก่าๆ … เป็นมะเร็งตายซะเหอะ พวกมึง
“โหล… ไอ้ยอด ปิดเครื่องหาพ่องมึงเหรอ ติดต่อยากสัด” อ้าว ไอ้นี่… โทรศัพท์กู จะปิดจะเปิดเรื่องของกู
“ไอ้ควาย มีธุระไรว่ามา… กูช่วยพ่อ หว่านข้าวอยู่นะ… ชักช้ากูวาง…เปลืองค่าโทร” กับไอ้ภัทร พูดกับมันดีๆ ไม่ได้ครับ…
ถึงมันจะช่วยผมในหลายๆเรื่อง ถ้าไม่ได้มันไอ้ยอด ก็แย่.. แต่คิดเหรอครับ… ว่าผมจะสำนึกบุญคุณมัน…ไม่มีทาง…มันสิ ควรจะสำนึกบุญคุณผม เพราะ การที่ผมให้มันไปช่วยสืบราคาคู่แข่งหน่ะ… ทำให้มันได้แฟนดีเลิศประเสริฐศรีซะขนาดนั้น…สำนึกบุญคุณกูซะ และตอบแทนกูด้วย…ไอ้เหี้ยะ ไม่ใช่ พูดคำด่าคำแบบนี้…กูไม่ปลื้ม บอกเลย
“โอ๊ะโฮะ ปากมึงนี่นะยอด… ดีตลอดดดด… “ อะ แน่นอนซิ… ปากไม่ดี คุณใหญ่ ไม่จูบเอ๋า จูบเอาหรอก อานะ คิดถึงคุณใหญ่แล้วหน้าร้อนวูบๆ … ในเมื่อเปิดศัพท์แล้ว…ก็โทรหาดีกว่าเนาะ
“เออ… ไอ้ควาย รีบๆพูด กูรีบ” จะโทรหาคุณใหญ่ อันนี้ ได้แต่พูดในใจ แฮะๆ
“อือ…เข้าเรื่องนะยอด… คุณแบงค์จะคุยกับมึงเรื่องงาน…. มึงจะเอาไงยอด จะออกจากวงการนี้ไปเลย หรือ มึงยังไง แค่พักผ่อนรึเปล่า.. ยังไงซะ มึงก็ลองคุยกับคุณแบงค์ดูก่อน…. “ น้ำเสียงเป็นงานเป็นการขึ้นมาทันทีเลย
คุณแบงค์ที่ว่า ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ… คุณแบงค์ เป็นลูกชายคนกลางของเฮียวิบูลย์ คู่แข่งอันดับหนึ่ง ของบริษัทคุณใหญ่ ทำธุรกิจขายกล้องเหมือนกัน แต่บริษัท ของเฮียวิบูลย์ จะเน้นท่องเที่ยวด้วย มีรายการท่องเที่ยวเป็นของตัวเอง และแตกแขนงกิจการเป็นบริษัททัวร์ด้วย….
แล้วไอ้ภัทร ไปข้องเกี่ยวอะไรกับ บริษัทคู่แข่งคุณใหญ่นะเหรอครับ… ไอ้ภัทร มันเป็นว่าที่ลูกเขย ของเฮียวิบูลย์ไงหล่ะครับ…ไม่รู้มันไปสืบราคาให้ผมอิท่าไหน… ได้คุณบัว น้องสาวคุณแบงค์ มาเป็นแฟนเฉยเลย แถม ทางฝ่ายนู้นก็ไม่ได้รังเกียจรังงอนอะไรมัน… ชอบมันซะด้วยซ้ำ…. มันกับคุณบัวหมั้นกันไว้แล้ว…รอแค่คุณบัวเรียนจบ ก็แต่งเลย…
“ไม่รู้หว่ะ…ขอกูพักก่อน กูกำลังสนุกกับ การตกงานอยู่…หึหึ” หัวเราะสองหึ อย่างคนไม่แคร์สื่อ ทั้งๆที่ตัวเองไม่มีงานทำยังจะหยิ่ง
“เหอะ.. ว่างไปนานๆสนิมขึ้นนะมึง…หมดไฟตายห่าเลย… เออ ลองดูแล้วกันยอด …คุณแบงค์ เค้าอยากได้มึงมานานละ มึงก็รู้..ไหนๆ บริษัทเก่ามึง เค้าก็เชดหัวมึงออกมาแล้ว มึงก็มาทำกับคุณแบงค์เลยดีกว่า…”ไอ้เหี้ยพูดซะกูเสียหมาไปเลย
“ไอ้เหี้ย…ปากมึงนี่หมาดีจริงๆ…. เออ กูจะลองคุยดูละกัน” แล้วผมกับไอ้ภัทร ก็คุยเรื่องนั้นนี่กันอีกนิดๆหน่อย แล้วมันก็วางสาย ไป
ผมก็ไม่ได้คิดมากคิดเยอะอะไรหรอกครับ… ผมรู้จักคุณแบงค์ดี…พอๆกับที่คุณแบงค์รู้จักผมแหละ… เคยกินเหล้าด้วยกันด้วย… ไอ้ภัทรนั่นแหละ เป็นตัวกลาง…คุณแบงค์กับคุณใหญ่จะว่าไป…ก็อยู่ในตำแหน่งเดียวกันแหละครับ อายุก็เท่าๆกัน…ที่สำคัญเหมือนจะเป็นเพื่อนกันด้วยนะ……แต่คุณแบงค์เค้าไม่ซีเรียสเหมือนคุณใหญ่…เห็นไอ้ภัทรบอกว่า คุณแบงค์จะไม่รับช่วงต่อ แต่จะให้คุณแบม พี่สาวคนโตรับแทน ส่วนตัวคุณแบงค์เอง จะมาทำทัวร์อย่างเดียว…
ผมนั่งนิ่งๆ มองท้องทุ่งนาของพ่อ ที่ตอนนี้… ที่ปลายไกลลิบ รถไถใหญ่ กำลังไถนาอีกแปลงอยู่… ผมชอบอิสระแบบนี้นะ…แต่ผมไม่ได้ชอบทำนา…อะไรขนาดนั้น…เลือดชาวนาอาจจะมีอยู่ในสายเลือด แต่…มันไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างของผม…ตอนนี้ผมอาจจะอยากทำ…อยากลองพิสูจน์ตัวเอง…อยากช่วยพ่อ อยากหนุนน้อง…แต่…มันไม่ใช่ผม
ผมรักบ้านผมที่นี้… รักครอบครัวของผม…รักท้องทุ่ง ให้ผมทำจริงๆ ผมก็ทำได้…แต่… มันไม่ใช่ตัวผม…เสียงโทรศัพท์ในมือดังขึ้นอีกครั้ง…ไอ้ยอดตื่นจากพวัง ก้มหน้าลงมองโทรศัพท์ในมือ
“ครับ คุณใหญ่….” ได้คุยกับไอ้ภัทร ทำให้ใจผมมันเริ่มสงบ ผมพร้อมจะคุยกับคุณใหญ่แล้ว
“ปิดเครื่อง…ทำไมเหรอ” เสียงนิ่ง ไม่บ่งบอกสถานะทางอารมณ์
“ก็…ตอนนั้น ผมอายคุณนี่” ไอ้ยอด พูดเสียงอ่อยๆ ก้อนะ พอคิดถึงเรื่องนั้น ก็เขินอีกแล้ว
“หึ… อายเป็นด้วย” เอ๊ะ ยังไง เหมือนโดนหลอกด่าเลย
“อายไม่เป็นเลย…หน้าไอ้ยอด โคดหนาเลย…”เอ๊ะ ทำไมน้ำเสียง ไอ้ยอดเหมือนจะงอนๆนะ…ประชดแม่ง
“หึหึ…”สองหึ คืออะไรวะครับ ไม่ขยายความห่าไรเลย มันคือโค้ด ลับ อะไรรึเปล่านะ
“หัวเราะอะไรของคุณ” น้ำเสียงไม่พอใจหน่อยๆ
“ปล่าว…บางที…เธอ ก็ทำตัวปัญญาอ่อน ไม่สมหน้าตาเลยนะยอด” อัยยะ อัยยะ ปากคอ เราะร้ายยย มากกกกกกก ไอ้ยอดไม่ปลื้ม ขอบอก
“คุณใหญ่…อะไรเนี๊ยะ ทำไมต้องด่าผมด้วย…ถ้าจะโทรมาว่ากันนะ…ไม่ต้องโทรมาเลย…เสียเวลาคนทำงานเนี๊ยะ กำลังหว่านข้าวช่วยพ่ออยู่เนี๊ยะ.. ร้อนจะตายอยู่แล้ว…ยังจะมากวนตีนอีก” อุ้ย ไอ้ยอดแรงอะ…หลุดปากไปแล้ว ก็พึ่งนึกได้ตัวเองพูดไม่เพราะกับคุณใหญ่
“………………………………………………….” คุณใหญ่เงียบ ไอ้ยอด ใจไม่ดี..
“อือ…งั้นแค่นี้นะ…ฉัน ก็ แค่…คิดถึงเธอ….ตู้ดๆๆๆ” เหี้ยๆ แล้ววางสายไปทำไมอะ…โกรธ ไอ้ยอดเหรอ…พูดเล่นอะ…ทีคุณใหญ่ ยังพูดกับไอ้ยอด แบบนี้ได้เลยอะ…คืออะไรอะ….
-------------------------------------------------------------
ว่าจะโทรกลับ…นิ้ว จิ้ม เบอร์ แล้ว ชักออก จะโทร ไม่โทร อยู่เป็นสิบรอบ…แต่สุดท้ายก็ไม่โทร…ก็ไอ้ยอดไม่ผิดอะ..คุณใหญ่แหละ ปัญญาอ่อน ทำตัวขี้งอน ขี้น้อยใจ ยังกะสาวน้อยแหนะ…. ไม่ไหวจะเคลียร์ ไม่สนแหละ…
ไอ้ยอด ลุก ขึ้น ปัดตูด สองสามที ตอนนี้ไอ้ยอด นั่งอยู่บนคันนา ใต้ต้นฝรั่งขี้นก …ก็ว่าจะไม่สน กะไปทำงานต่อ…แต่นะ ใจนะใจ.. ทำไมมันกังวลจังวะ ไอ้ยอด ไม่เคยเป็นแบบนี้เลยให้ตาย
ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย…ทั้งที่จริงๆแล้วดีใจแทบตายที่คุณใหญ่โทรมา…ก็แค่เขินหนิ …แต่ไม่คิดว่าคุณใหญ่ จะน้อยใจด้วยเรื่องเล็กน้อยแค่นี้… ไอ้ยอด อดไม่ไหวจริงๆ ยกโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง…
ถอดหงอบออกจากหัว…ดึงผ้าปิดหน้าออก… เสยหน้าม้าขึ้นหน่อยๆ แล้วก็…
แช๊ะๆ แช๊ะๆ
ได้มา 4 แอ๊ค … แล้วจิ้มเข้าไปที่ App Facebook เลือกรูปที่คิดว่าตัวเองแบ๊ว สุดติ่ง แล้วพิมพ์ บรรยายาย รูปไปว่า…
“ไม่เอา ไม่งอน… เหนื่อยจังเลย…มาช่วยทำนาหน่อยซิ…จุ๊บ จุ๊บ ” … เหะๆ ทำไปได้นะกู
ไม่ได้แท๊กใคร… แค่โพสสเตตัสเฉยๆ… แชร์ สถานที่ เป็น
# เถียงนาน้อยคอยรัก
และกดโพสเลย….
เป็นไงหล่ะ… ไอ้ยอด ไม่ใช่ขี้ๆนะจะบอกให้… ไม่งั้น ไม่มีแฟนเป็นโหล… สับรางได้เป็น 10 ดอกนะ คริคริ บ่อยากสิพากย์ มันสิยาวววว 555555
ไม่ถึงอึดใจ…ก็มีหนุ่มหล่อมากดไลค์ให้ก่อนชาวบ้านชาวเมืองเค้า…. และเม้นให้ไอ้ยอดว่า..
Thanachat Kiattumrongkul : T_T
ไอ้ยอด กดไลค์ ข้อความให้ แล้วก็เป็นอันจบการง้อ…หัวเราะชอบใจไปหนึ่งที…แล้วเดินหน้าเริด ไปช่วยน้องๆหว่านข้าว…อารมณ์ดีโคดๆ…ให้หว่าน จนถึงเย็นโดยไม่พัก ไอ้ยอดกะบ่บ่นเด้อ..บาดหนิ…. คริคริ….
------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้ เป็นตอนสั้นๆเนอะ....
อ่านกันไปก่อนนะจ้ะ .... พรุ่งนี้ คนเขียน จะกลับบ้านนอก อีกรอบ...ขับรถกันลืมตายอีกแว้วววว
อาจจะไม่ได้อัพเรื่อง ซัก 2-3-4-5 วัน หล่ะมั้งนะ...ฮ่าๆๆๆๆ
คิดถึง คุณใหญ่ นายยอด กันด้วยนะจ้ะ ผู้อ่านที่น่ารัก...ของ min min
แล้วเราจะกลับมา...
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
น้องยอดก็หวานใช่ย่อย
-
ง้อกันซะน่ารักเชียว >/////////////<
-
ยอดอย่าเล่นตัวเยอะเด๋วคุณใหญ่เปลี่ยนใจ
-
เดินทางปลอดภัยค่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตามไปช่วยทำนาเร็วคุณใหญ่
-
น่ารักเชียว
-
โอ๋ยยย แต่ละคน :m1:
-
อย่ามัวแต่หวานกันออกสื่อ มาหวานกันต่อหน้าเลยเถอะ อิอิ :impress2:
-
เปิดตัวเลยจ้าา
-
เก่งมาจากไหน แต่เรื่องความรักได้เกิดกับใคร
มักไปไม่ถูกเลย ทำเรื่องที่ไม่น่าทำได้
แต่คุณใหญ่นี่ ประกาศออกสือ ต่อหน้ายอด
กลับไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่
ว่าแต่คนเขียน อย่าทิ้งไปนานนาาา คิดถึง
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:ling1: :ling1:
-
:z3: :z3: หวาๆๆๆ อย่าลานานนร๊าาา แบบว่าเพิ่งมาอ่านแล้วติดเลยนะเนี่ย :laugh:
คุณใหญ่แกมุ้งมิ้งๆจริงๆ ยอดก็ทำตัวเขิลได้น่ารักอร๊าาา :m20: :m20:
ว่าแต่คู่นี้เค้าแปลกๆแหะ บอกไม่ถูกว่าแปลกยังไงแต่มัน อืมมม ........
ว่าแต่ที่เพื่อนยอดเสนอมาก็น่าสนนะ ไปเข้าบริษัทคุณแบงค์เลย เช็คเรทติ้งกันหน่อยยย
เผื่อคุณใหญ่จะออกอาการหึงโหด :z1:
-
ลองไปคุยดูค่ะยอด ถ้าข้อเสนอดีบริษัทคุณแบงค์ก็น่าจะไม่เลว..
แยกงานกับเรื่องส่วนตัว เนาะ
-
ตลกยอดทั้งเรื่องเลยอะ
สนุกดีน่ะ
คุณใหญ่ก็ไม่พัฒนาเลย งอนเก่งแปลกๆ
แต่ยอดง้อได้น่ารักมากอะ ชอบๆ
-
:กอด1:ยอดกะคุณใหญ่น่ารักอ่ะ ชอบๆๆๆ มาต่ออีกนะคับ
-
มุ้งมิ้งงงงงง :hao7:
-
อุ๊ย...คุณใหญ่งอน
-
มุ้งมิ้งกันตลอดแต่ไม่เคลียอ่ะ
-
คุณใหญ่ก้ติ๊งต๊องเหมือนกัน
-
ท่าทางคุณใหญ่จะมีคู่แข่งแล้วนะ
-
ง้อได้หวานๆแบ๊วๆ ไม่แพ้กันเลยนะ สองคนนี้
ถ้ายอดไปทำงานกับ บ. คุ่แข่งจะเปนไรไหมหนอ
-
ดันๆ
-
ติดตามๆๆ
ชอบๆๆๆ
-
ตอนที่ 15
“ฮัดเช่ยยยย ฮัดเช่ยยย” หวัดแดกครับ
ห่วงแต่ไอ้ยิ่ง กลัวไอ้ยิ่งเป็นไข้… สรุปแว่ ผมนี่แหละครับ ป่วยเรย…. มาช่วยที่บ้านทำนาได้ 4 วันแหละ มานอนเฝ้าเครื่องสูบน้ำตอนกลางคืน เพราะ ไอ้ยศ มันไปเรียน ผมก็เลยไม่ให้มันมานอนเฝ้า มันต้องตื่นไปเรียนแต่เช้าหน่ะ… กลางวันร้อนเหี้ยๆ กลางคืนอากาศเย็นจัด มีหมอกด้วย… ก็เลยเป็นฉะนี้แหละ … ท่าทางจะมีไข้ด้วยนะผม
ปีนี้ทำนาเยอะ อีกหลายวันถึงจะหว่านเสร็จครับ…. หว่านเสร็จเดี๋ยวลงปุ๋ยอีก แปลงที่หว่านก่อน ต้นกล้าเริ่มงอกแหละครับ เหลืออีกไม่กี่ไร่ ก็จะเสร็จแล้ว…. ก็คงจะเบาแรงลงหน่อย … ไอ้ยอดก็จะได้มีเวลา ไปถ่ายรูป ลงเวปขายซะที ตามจริง ก็ได้ถ่ายรูปไปลงเวปบ้างแล้วเหมือนกัน…. ถ่ายตอน หนุ่มหล่ออย่างไอ้ยิ่ง ไถนาหน่ะ อย่างที่เคยว่าไว้ ผมไม่ใช่คนถ่ายภาพสวยอะไร เทคนิคอะไรก็ยังไม่ฟู่ฟ่า ผมเน้นถ่ายรูปที่มันเรียลๆ ดูแล้วจริง ภาพผมที่ขายได้ก็จะเป็นแนวๆนี้…ธรรมชาติ ป่าไม้ คนธรรมดา ดาดๆ
ภาพที่ผมถ่ายตอนมาทำนานี่ ถือว่าโอเคเลยนะครับ… ขายได้ไปหลายภาพเลย โดยเฉพาะ ภาพไอ้ยิ่ง ที่กำลังเดินตามรถไถนาเดินตาม ภาพไอ้ยศ กำลังหว่านข้าวลงในนา มันสื่อถึงว่า… นี่แหละลูกชาวนา ไม่ว่าจะเป็นใครมาจากไหน จะเรียนจบอะไรอยู่ในสังคมแบบไหน แต่เมื่อกลับบ้าน กลับสู่ถิ่นฐาน เรานั้นก็แค่ ลูกชาวนา กระดูกสันหลังของชาติ ผมชอบภาพนี้
ครืดดดด ครืดดดด ครืดดดดดด
ไอ้ยอดกำลังนั่งพักร้อนครับ… ขณะที่กำลังจะลุกขึ้นไปหว่านข้าวต่อ แรงสั่น จาก.โทรศัพท์มือถือ ก็สั่นขึ้นเบาๆ ไอ้ยอด จึง ล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์ ตัวเก่า แล้วก็จ้องดูที่หน้าจอว่าใครโทรมา
***เฮียเล้ง***
เฮียเล้ง เฮียเล้ง มีเรื่องอะไรหว่า งงครับ ปกติ เฮียเล้ง เจ้าของบริษัท พ่อของคุณใหญ่ ไม่เคยโทรหาผมเลย มีแต่ผมที่โทรหา เพื่อขอส่วนลด ในเคสพิเศษก็เท่านั้นเอง มีเรื่องอะไรรึเปล่าหว่า
“สวัสดีครับ” ไอ้ยอดกรอกเสียงลงไปอย่างสุภาพ
“ยอดชายรึเปล่า นี่เฮียเล้งนะ”
“ครับเฮีย ผมยอดชายครับ” ไอ้ยอดน้ำเสียงออกมึนๆ
“เออ อายอด… เฮียมีเรื่องจะให้ เอ็งช่วยหน่อย … “ เฮียเล้ง ตอบกลับมาเร็วๆ น้ำเสียง เหมือนจะไม่สบายใจเอามากๆ
“ครับเฮีย… ถ้าผมช่วยได้นะครับ” เฮียเป็นเจ้านายที่ดีมากครับ ผมเคารพเฮียมาก
คนอย่างเฮียเล้ง ไม่เคยขอให้ใครช่วยไม่ใช่เฮียหยิ่งหรืออะไร เฮียแค่ ไม่อยากรบกวนคนอื่น เฮียเคยบอกว่า เฮียอยากจะลองสู้ทุกอย่างดู ถ้าสู้ไม่ไหวจริงๆ เฮียถึงจะขอให้คนอื่นช่วย ผมไม่รู้ว่าเฮียจะให้ผมช่วยอะไร แต่ผมคิดว่า เฮียคงหมดหนทางจริงๆ
“เอ็งช่วยเฮียได้แน่ยอด ถ้าเอ็งช่วยไม่ได้ก็ไม่มีใครช่วย เฮียได้แล้ว …”
“ครับเฮีย” มันขนาดนั้นเลยเหรอ ไอ้ยอดคิด
“ยอด ยอด ช่วยคุย กับไอ้ใหญ่ ให้เฮียหน่อย ชวนมันไปอยู่บ้านยอด …หรือ ไปที่ไหนก็ได้ ไปจากที่นื่ หายหน้าไปเลย.....” เฮียถอนหายใจ ไอ้ยอดงงเต๊ก ไม่เข้าใจอะไร ยังไงหล่ะครับเฮีย
“ครับ ผมไม่เข้าใจอะครับเฮีย” ไอ้ยอดถามกลับแบบมึนๆ สมองประมวลผลไม่ทัน
“เฮ้อ… เฮียไม่อยากพูดอะไรมาก …… ตอนนี้ ไอ้ใหญ่ มันกำลังอยู่ในอันตราย …. เฮียกลัวว่า จะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับมัน อาจจะถึงชีวิตเลยคราวนี้…เฮียอยากจะให้มันหลบไปที่ไหนซักพัก … เฮียทั้งขอร้องทั้งบังคับ ให้มันไปอยู่เมืองนอก แต่มันก็ไม่ยอมไป… …เฮียเข้าใจว่ายอดออกจากบริษัทเฮียแล้ว… แต่ถือว่า ช่วยเฮีย แล้วก็ช่วยไอ้ใหญ่มันนะยอด….” ไอ้ยอดตกใจครับ คือ อันตรายถึงชีวิต มันคือเรื่องอะไรกันหว่าครับ แล้วทำไมต้องเป็นผม หรือว่า เฮียจะรู้เรื่องผมกับคุณใหญ่ ไอ้ยอดมึน
“ครับเฮีย … ไม่มีปัญหาหรอกครับ เรื่องช่วย แต่ มันเรื่องอะไรกันหน่ะครับ….ถึงขั้นอันตรายถึงชีวิตเลยเหรอ”
“อือ… เรื่องงานนี่แหละยอด เรื่องเงินเรื่องทองมันไม่เข้าใครออกใครหรอก… คนบางคนมันเสียผลประโยชน์ เสียมากทีเดียว … คนที่ทำให้มันเสียก็คือ ไอ้ใหญ่นั่นแหละ… ไอ้ใหญ่ มันโดนลอบทำร้ายมาหนหนึ่งแล้ว แต่โชคดี ที่ไอ้ใหญ่มันไม่เป็นอะไร แต่เฮียไม่รู้ว่า… จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก มันเกินที่เราจะควบคุมแล้ว…เรื่องอะไรนั้นเดี๋ยวยอดก็ถามกันเอาเอง…แค่ยอดรับปากเฮียว่าจะพาตัวเจ้าใหญ่มันไป เฮียก็ขอบใจยอดมากๆแล้ว…นะยอด ตอนนี้ เฮีย กับ ซ้อ ก็ไม่รู้จะทำยังไงกับเจ้าลูกหัวดื้อคนนี้แล้ว…ยอดเป็นความหวังเดียวของเฮียเลย”
“ครับเฮีย … แล้วเฮียจะให้ผมคุยกับคุณใหญ่ เมื่อไหร่ครับ” ผมถามอย่างงงๆ
“ไอ้ใหญ่…มันออกจากกรุงเทพ เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี….ส่วนทางนี้เฮียจัดการเอง…พวกเลวๆนั่น ต้องเจอคนอย่างเฮีย” เฮียพูดน้ำเสียงเจ็บแค้นมากมาย
“ครับเฮีย เดี๋ยวผมโทรหาคุณใหญ่เลยครับ” ไอ้ยอดอดกังวลไม่ได้ เรื่องอะไรกันนะ
“ดี…ขอบใจมาก… ไปแบบเงียบๆ อย่าให้ใครรู้นอกจากคนที่บ้านยอด…” เฮียย้ำกับผม น้ำเสียงเหมือนโล่งอก
“ครับ…แค่นี้นะครับเฮีย…” ถึงจะมีความสงสัยอยู่มาก แต่… คิดว่าเด๋วถามกับคุณใหญ่เอาก็ได้
หรือเป็นเพราะเรื่องนี้รึเปล่าที่ทำให้คุณใหญ่… ทำตัวอึมครึมมาตลอด…. ถึงเวลาที่ไอ้ยอดจะรู้แล้วสินะ….
“เอ่อ เดี๋ยวครับเฮีย…” ไอ้ยอดเรียกเฮีย ก่อนที่เฮียจะวางสาย
“ว่าไงยอด…”
“เฮีย..วันนี้คุณใหญ่ยังไปทำงานอยู่รึเปล่าครับ…”
“ไป… วันนี้ มันเข้าออฟฟิศ… อยู่ห้องทำงานมันนี่แหละ เฮียไม่ให้มันออกไปไหน… แม้แต่คอนโดยอดเฮียก็ไม่ให้ไป หึหึ ” นั่น หัวเราะเสียงเหมือนกันเลยพ่อลูก…งานเข้าไอ้ยอดแล้ว…หน้าร้อนวูบเลย
“เฮีย…คือ …” ไอ้ยอด พูดไม่ออกกระทันหัน…ความมั่นใจหายไปเกือบครึ่ง
“เฮ้อ… เรื่องของเด็กๆ…เฮีย ไม่ยุ่งหรอก… ว่ายังไงหล่ะยอด ยอดมีอะไรอีกไหม” เฮียพูดอย่างผู้ใหญ่ใจดี ที่คงจะเข้าใจโลก(มั้ง)
“เอ่อ ครับ… เฮีย เดี๋ยวผมเข้ากรุงเทพเลยแล้วกันครับ…ถ้าออกตอนนี้ คงถึงเย็นๆ …เดี๋ยวเฮีย… ทำยังไงก็ได้ ให้คุณใหญ่ ไปรอผมที่คอนโด โดยที่ไม่มีใครรู้… เดี๋ยวผมพาคุณใหญ่ออกมาคืนนี้เลยครับ” ถึงจะไม่รู้เรื่องอะไรมากมาย แต่ยิ่งคนรู้น้อยเท่าไหร่ยิ่งดี
“อืม… ได้ไม่มีปัญหา…เฮียขอบใจยอดอีกครั้งนะ…บุญคุณครั้งนี้เฮียจะไม่มีวันลืมเลย” อานะ เฮีย ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้นะครับ
“เฮีย… ผมมีชีวิตที่ดี มีทุกสิ่งทุกอย่าง ก็เพราะเฮียให้โอกาส… แค่ตอบแทนเฮียเล็กๆน้อยๆ .. ผมไม่ถือเป็นบุญคุณหรอกครับ” ผมพูดกับเฮียอย่างจริงใจ…เฮียมีบุญคุณกับผมจริงๆ … ถึงแม้คนที่เฮียให้ผมช่วยจะไม่ใช่คุณใหญ่ ถึงเฮียไม่ขอร้อง ไอ้ยอดก็ต้องช่วยอย่างสุดความสามารถอยู่แล้ว
“อือ… เอ็งเป็นเด็กดีนะยอด… ดีจริงๆ ที่ไอ้ใหญ่…มันได้เจอคนดีๆ อย่างเอ็ง…เอาหล่ะ … เดี๋ยวทางนี้เฮียจัดการเอง….เดินทางปลอดภัยนะยอด” แล้วเฮียก็วางสายไป ทามกลางอาการเห่อร้อนบนใบหน้าของไอ้ยอด…เฮียนะเฮีย พูดกำกวมให้ไอ้ยอดคิดอีกแล้ว
ผมวางสายจากเฮียเล้ง…. ความกังวลใจ ความไม่สบายใจมากมาย กดดันจนไอ้ยอด ต้องนั่งนิ่งๆเพื่อใช้สมองประมวลผล … มันเรื่องอะไรกันนะ…เกี่ยวกับเรื่องงาน เกี่ยวกับเรื่องที่คุณใหญ่ ปลดพนักงานออกมากมายนี้รึเปล่า…. เรื่องกฎมากมายที่คุณใหญ่ตั้งขึ้นใหม่ นี้ไหม แล้วทำไมคุณใหญ่ถึงไม่เคยเล่าอะไรให้ผมฟังเลย…. คุณใหญ่ไม่ไว้ใจผมเหรอ… ความน้อยใจวิ่งลิ่วๆ ขึ้นมากระแทกใจอย่างรุนแรง… รุนแรงจนถึงขั้นเหมือนมันวิ่งเข้ามาจุกอยู่ที่คอหอย…. ขอบตาร้อนผ่าวๆ … คุณใหญ่นะคุณใหญ่… มีอะไรไม่เคยบอกกันบ้างเลย คุณใหญ่ เห็นผมเป็นอะไร….
นั่งทอดถอนใจอยู่พัก ไอ้ยอด จึงเดินไปบอกพ่อว่า..ต้องกลับกรุงเทพด่วน มีเรื่องให้ไปจัดการ…พ่อไม่ว่าอะไร…พ่อบอกแต่ว่าขับรถดีๆ ระวังตัวด้วย…งานที่นี่ไม่ต้องห่วงคนงานเยอะแยะ…
ไ อ้ยอด ขับ มอเตอร์ไซต์กลับบ้าน เข้าไปบอกแม่ …แม่ก็โอเค แต่ให้พาน้องไปด้วย ไอ้ยศ หรือไอ้ยิ่งก็ได้… แม่บอกว่าผมเป็นหวัดอยู่ ขับรถอันตราย… ผมจึงโทรไปหาไอ้ยิ่ง บอกให้มัน เตรียมตัว จะพาเข้ากรุงเทพฯ ไอ้ยิ่งมันงงๆ เล้กน้อยแต่ก็โอเค
ผมอาบน้ำแต่งตัวซักพัก ก็ขับรถออกไปรับไอ้ยิ่ง…ที่มหาลัย… เราออกจากตัวจังหวัดตอนบ่าย2 คงถึงกรุงเทพฯ ราวๆ ทุ่มกว่าๆ ถ้ารถไม่ติดอะนะ…
*********************************************************
มาแล้วจ้า.... มาแบบสั้นๆ...กุดๆ
เอาไว้ว่างๆ จะมาอัพใหม่....ช่วงนี้...ยังอยู่ ตจว...อยู่อะไม่ว่างจริงๆ นะจ้ะ...
-
:ling1: :ling1: :ling1:
มาน้อย แต่ทำให้ค้างงงงงงงมากมาย
อย่างน้อยก็ทำให้หายคิดถึงได้นิดหน่อย
ขอบคุณคนเขียนมากจ้าาาา
*** ว่าแต่เฮียเล้งบอก "แม้แต่คอนโดยอดเฮียก็ไม่ให้ไป หึหึ"
นี่หมายความว่า......เฮีย...
:m17: :m17: :m17:
-
รอ ยอดใหญ่ ได้เสมอ
-
รอๆๆ ยอดใหญ่
-
เป็นแผนของลูกหรืิอเปล่าเนี่ยแบบว่าอยากใกล้ชิดกว่านี้อะไรแบบนั้นอะ
-
พ่อคุณใหญ่น่ารักจัง
-
:L2:คิดถึงคุณใหญ่กับยอด ตล๊อด ตลอด ๆๆๆๆๆๆรอจร้าาาา
-
เป็นแผนรึเปล่า
-
อ่านแต่แรกจนจบ
มาราธอนมั่ก
มดขึ้นคอมขอบอก / ตบเพี๊ยะๆๆๆ
-
:pig4:
-
พี่ใหญ่อุบายหรือเปล่าคะ :katai5:
-
โอ้ยยยยย ขุ่นใหญ่จามาช่วยทำนาแล่วชิมิ
เย้ๆๆๆ
หวานกันมดขึ้นนาแน่นอน อิอิ
-
:hao3: เรื่องจริ๊งงงงง ไม่ใช่ว่าคุณพ่อคุณลูกร่วมมือกันหร๊อกนะ o18
-
อ๊ากกกกกกกก สั้นจริงอะไรจริง
นั้งรออ่านตอนต่อไป อิอิ
-
เย้...มาแล้ว
ว่าแต่...สั้นจัง
คิดถึงคุณใหญ่-พี่ยอด
-
คุณพ่อตาสร้างเรื่องหรือคุณใหญ่สร้างเรื่องหรือเปล่าเนี่ย ลุ้นค่ะลุ้น
-
คุณพ่อสามีวางแผนให้มีกระท่อมปลายนาคอยรักเปล่า
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
จะเป็นไงต่อน้า
-
:katai2-1: :katai2-1: คิดถึงพี่ยอด
-
:z2: :z2: :z2:มาต่อแล้ววววววววววววว :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
มาต่อเร็วๆหน่อยน้า
ตอนนี้คนอ่านค้างมาก :katai1: :katai1: :z3:
-
แง มาน้อยแถะคนเขียน
อั่นคนอ่านค้างเด๊หนิ :ling1:
-
แงงงงงงงง หายไปนานเลย กลับมาทีก็มานิดเดียว ไม่เป็นไรเข้าใจ
มาต่ออีหเร็วๆนะ อยากเห็นนายยอดกับคุณใหญ่งุ้งงิ้งมุ้งมิ้งใส่กันแล้วอ่ะ อิอิ
-
ว๊าวว เค้าจะได้ไปสวีทกันกลางทุ่งนาแล้ว
-
ภาพคุณใหญ่อยู่กลางทุ่งนา
ลอยขึ้นมา
ในฐานะแฟน มันน่าปลื้มใจน้อยเสียเมื่อไหร่
-
ค้าง....
-
อ่านแล้วหลงรักเรื่องนี้เลยค่ะะะะะะะะะะะะ สนุกมากกกกกกกกกกกก ชอบค่ะ :L2: o13 รอตอนต่อไปอยู่นะค้าาาาาาาา
-
o22 อ่านชื่อตอน นึกว่าจะมุ้งมิ้ง ซะอีก !!!!! จะเกิดรัยขึ้นน้า
-
:ruready สำหรับใหญ่และยอดเขารอได้เสมอ อิอิ :hao7:
ลงชื่อตามด้วยคนค่าาา :katai4:
-
:z13:
-
อ่านแล้วชอบเรื่องนี้อ่ะ โอ๊ยย ช่วงนี้เจอแต่นิยายดีๆ อ่านสนุกๆ ทั้งนั้นเลย
แต่แบบแหม คุณใหญ่ไม่ขอเป็นแฟน มานั่งน้อยนงน้อยใจนะจ๊ะ มีประกาศออกสื่อ แต่ตอนเฮียเล้งโทรมานี่ มีความเป็นไปได้จังว่าเป็นแผนของคุณใหญ่อ่ะ เพราะพี่แกยังอัพรูปนอนห้องน้องยอดอยู่เลยนะ แหมๆ คุรพ่อก็อยากได้สะใภ้คนนี้สินะ แหม
-
:pig4: :pig4:
-
หือจะมีบทบู๊หรอจ๊ะ
-
ตามมาจากห้องนิยายแนะนำ จะเข้ามาอ่านแต่ไม่ไหว ไม่รู้เรื่องเลย ไม่ต้องเว้นวรรคเยอะก็ได้ค่ะ อ่านแล้วสะดุดเหมือนคนพูดติดๆ ขัดๆ ไม่ถูกหลักภาษาด้วย จบประโยคแล้วค่อยเว้นก็พอ
ยกตัวอย่าง จะใส่ขีดเส้นใต้ตรงที่ไม่ต้องเว้นนะคะ
มัวแต่เหวี่ยง ลืมแนะนำตัวนะครับ ผมชื่อ ยอดชาย ครับ เรียกสั้นๆง่ายๆ ว่า Sup.ยอด เป็น ชื่อตำแหน่งอย่างย่อ และ ชื่อเล่นผมหน่ะครับ แฮะๆ ก็ย่อมาจาก Supervisor หน่ะครับ ผมเป็น sup. ตั้งแต่อายุยังน้อย ผมเริ่มมาจากพนักงานขายและ ไต่เต้า ทำยอดขายดีเด่น จน ผช. นันทชาติ ให้ผมเลื่อนขึ้นเป็น Supervisor ทั้งที่ผม อายุ แค่ 23 ปีเอง ถือว่าน้อยมาก สำหรับ วงการนี้ บริษัทผม เป็น บริษัท ขายกล้องครับ มีหลายร้อยสาขา ทั่วประเทศ ผมดูแลในส่วนโซน ปริมณฑล รอบนอก ดูทั้งหมด 20 สาขา ก็มีทั้งสาขาใหญ่ ยอดขาย 6-7 ล้าน ต่อเดือน ไปจนถึง ยอด ไม่ถึงแสน ต่อเดือน
-
มาติดเรื่องนี้อีกแล้วสิเรา :ling1:
-
ต่อไปในเฟสคงได้ภาพคู่สินะ 555
-
โห ทางสะดวกสุดๆ เฮียพ่อก็เป็นใจเนอะ
พาใหญ่มาอยู่บ้านนาด้วยกันดีไหม แต่ขานั้นประเจิดประเจ้อ เดี๋ยวเขาก็รู้กันทั้งบ้าน 555
ขอบคุณค่ะ รอมาต่อนะคะ
-
คุณพ่อสามีเปิดทาง
ทางรักโรยด้วยกลีบกุหลาบ 555
-
พาคุณใหญ่มาอยุ่ด้วยกัอดีสิ
จะได้กระชับความความสัมพันให้มันแนบแน่นขึ้นไปอีก อิอิ
-
คงต้องลุ้นว่าหนุ่มไฮโซกับการทำนาจะเป็นยังไง 555
ขอบคุณคนเขียนจ้า :mew1:
-
โอ้ว ดราม่า...
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :L2:
-
:hao7: :hao7:มาต่อแบบสั้นมาก รอรอรอนะครับบบบ :ling1: :ling1:
-
วันนี้จะมาต่อไหมน๊า
:hao7:
-
เถียงนาน้อยคอยรัก
-
มาปูเสื่อรอคุณใหญ่กับยอดชายที่เถียงนาน้อยด้วยคนคับ... :katai5:
-
ตอนที่ 16
กว่าผมกับไอ้ยิ่ง จะถึงกรุงเทพ ก็ปาเข้าไปเกือบ ทุ่มแล้ว… ผมไม่แน่ใจว่า คุณใหญ่ได้ไปรอผมที่คอนโดรึยัง ระหว่างนั่งรถไปด้วยกัน ผมก็ได้บอกไอ้ยิ่งคราวๆแล้ว ว่าเราเข้ากรุงเทพกันมาอย่างด่วนจี๋ครั้งนี้เพราะอะไร … ไอ้ยิ่งมันไม่พูดอะไร…มันเอาแต่ถอนหายใจและก็บอกผมว่า…แล้วแต่มึง… แค่นั้น
รถราในกรุงเทพก็ยังติดเช่นเดิม… ผมกับไอ้ยิ่งถึงคอนโดก็เกือบ3 ทุ่ม … พอถึงคอนโดผมก็ขึ้นลิฟท์และตรงดิ่งขึ้นไปบนห้องผมทันที ผมเพลียมากๆ อยากพักมากเลย… อาการหวัดแดกเริ่มกำเริบ เมื่อต้องขับรถนานๆ… ไอ้ยิ่งเดิมตามตูดผมมาติดๆ … มันก็บ่นงุ้งงิ้งๆ ว่าผมไม่ยอมให้มันขับ… ผมก็บอกว่า…มึงได้ขับแน่ตอนกลับ มันก็ทำหน้าเคืองๆผมนิดหน่อย
ประตูหน้าห้อง ไม่มีแม่กุญแจคล้อง แสดงว่า… คุณใหญ่ได้มารอผมอยู่ในห้องแล้วเรียบร้อย..ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอก… พอใช้กุญแจไขเข้าไปในห้อง… ภายในห้องรับแขกของผม… ไฟในห้องสว่างโร่… ที่โซฟากลางห้อง คุณใหญ่นอนเหยียดยาวอยู่บนนั้น….
“กู ไม่เข้าใจ… ทำไมเจ้านาย…ที่พึ่งเฉดหัวมึงออกจากบริษัท ถึงได้มีกุญแจห้องมึงได้วะยอด….” ไอ้ยิ่งหลังจากที่มันปิดปากเงียบสนิท มานานมันก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ตอนที่มันเดินตามผมเข้ามาในห้อง … มันคงเก็บกดมานานอะนะผมว่า
“เออ.. หุบปากเหอะ เสือก” ผมด่ามันเสียงเบา ผมเอาศอกถองท้องมันด้วย …
“ไอ้เหี้ย เจ็บ” มันแหกปากซะจน ผมกลัวว่า ผู้ชายหน้าตาดีที่หลับตาพริ้มอยู่บนโซฟาจะลืมตาตื่นขึ้นมาซะก่อน….
และ คนที่นอน หล่ออยูบนโซฟา ก็สะดุ้งตื่นกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันที…. คุณใหญ่เมื่อเห็นหน้าผมก็ยิ้มอย่างดีใจ… ทำท่าเหมือนจะกระโจนเข้าใส่ผม… ผมก็ยิ้มให้คุณใหญ่เหมือนกัน…. ดีใจเหี้ยๆเลยครับ…
“เฮ้ย เหี้ยอะไรเนี๊ยะ… “ และแล้วมารผจญ ก็กระโดดมาแทรกกลาง ก่อนที่คุณใหญ่จะถึงตัวผม…
ผมส่งยิ้มให้คุณใหญ่ โดยโผล่หน้าออกมาจากหลังไอ้ยิ่ง… ผมพยายามจะเบี่ยงตัวออก แต่ไอ้ยิ่งมันไม่ยอมหว่ะครับ… มันดันๆหัวผมให้กลับไปอยู่ด้านหลังมันเหมือนเดิม… ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ คุณใหญ่ กับ ไอ้ยิ่ง กำลังทำหน้าแบบไหนอะไรยังไงกันอยู่….
“อือ…ยอด กูว่า เจ้านายมึง… ดูเด็ก แล้วก็หล่อ กว่าที่คิด…” ไอ้ยิ่งมันทำเสียงขรึม..โคตร ไม่เหมาะกับมึงเลย
“มิน่า…แม่งพอเค้าบอกให้มารับ…มึงถึงได้แจ้นขับรถมาหา …ไอ้ควายมันใกล้ซะที่ไหนหล่ะ…ห่วงผู้ชาย…ไอ้เหี้ย” อ้าว ไอ้เหี้ยเล่นกูแล้วไอ้ยิ่ง
และแล้ว ผมก็หลบออกจากหลังไอ้ยิ่งได้สำเร็จ…ผมส่งยิ้มให้คุณใหญ่… คุณใหญ่ไม่ได้ยิ้มตอบกลับมา…หน้าโคตรนิ่ง…เหมือนกำลังโมโห…แบบสุดๆ…คนอะไรขนาดยืนเท้าสะเอว…หน้าตาบอกบุญไม่รับ…ยังหล่อเลย….
“ใคร…?” สั้นมาก แต่กูสั่นสะท้านไปถึงขั่วหัวใจ
“ผัวมันมั้ง…” ไอ้เหี้ย ไอ้ยอดตกใจอะครับ…ไอ้ยิ่งมึงเป็นเหี้ยอะไร กวนตีนกูใช่ไหม… มึงพูดอะไรออกมา
ไอ้ยอดอ้าปากหวอ…คือ ไอ้ยอดทำตัวไม่ถูกอะไรครับ…คือ ไม่คิดว่าไอ้ยิ่ง…มันจะทำอะไรแบบนี้อะ… เหมือนมันจะเดาอะไรๆระหว่างผมกับคุณใหญ่ออก… แต่แม่งกูสยองท่าทางคุณใหญ่จนอยากกระโดดตึกตายให้รู้แล้วรู้รอด
“ยอด!!!!!” สะดุ้งเฮือกเลย ไอ้ยอด…
คุณใหญ่ เข้ามาประชิดตัวผมตั้งกะเมื่อไหร่มะรู้ มารู้ตัวก็ตอนที่… ได้ยินเสียงไอ้ยิ่งโวยวาย… ไอ้ยอดก็หันหน้ามอง คนนั้น คนนี้ที… กูมึน…
“ไอ้เหี้ย ปล่อยแขนพี่กู” เออ… ปล่อยแขน..อะไร ผมก้มลงมองแขนตัวเอง….
!ผัวะ!
“เฮ้ย!”
เสียงผัวะ ที่ว่าคือ… เสียงหมัดเน้นๆ ของไอ้ยิ่ง ที่ฟาดผั่วะ เข้าที่ใบหน้าของคุณใหญ่…เสียงเฮ้ยคือเสียงไอ้ยอด ที่ถลาตามคุณใหญ่ที่เสียหลักล้มหงายหลังลงบนโซฟา …โดยที่มีตัวผมล้มทับลงไปอีกทีหนึ่ง… ก็ขนาดโดนต่อยขนาดนั้นคุณใหญ่ยังไม่ยอมปล่อยแขนผมเลย…ไอ้ยอดก็ล้มคว่ำ ลงไปบนอกล่ำๆของคุณใหญ่อะสิ… ดั้งโด่งๆของไอ้ยอดก็จิ้มปึกเข้าไปที่หน้าอกแข็งๆ ดั้งแทบหัก…
“ไอ้ยอด!” อันนี้เสียงไอ้ยิ่ง
“โอ้ยยย…กูเจ็บบ… ไอ้เหี้ยยิ่ง มึงทำอะไร…” ผมพยุงตัวลุกขึ้นนั่งอย่างไว แล้วตวาดแหว ใส่ไอ้ยิ่งด้วยความโมโห
ไอ้ยิ่ง มันตลึงมองมาที่ผมตาค้าง อ้าปากพะงาบๆ โคตรตลก แต่ตอนนั้นคือผม ไม่ขำ… โกรธเหี้ยๆ มันต่อยคุณใหญ่ของผมได้ไง…
ผมถลึ่งตัวกะจะไปฟาดปาก ไอ้น้องเลว ที่บังอาจมาต่อยสุดหล่อของไอ้ยอด… แต่ลุกไม่ขึ้นหว่ะ… อะไรยังไงวะ… ผมหันขวับไปมองคุณใหญ่…ที่ตอนนี้นอนหน้านิ่ง ไม่ยอมขยับเขยื้อนตัวไปไหน…กระตุกยิ้มมุมปากหน่อยๆ แต่ช๊อตเด็ดมันไม่ใช่อยู่ที่หน้าคุณใหญ่ มันอยู่ที่มือทั้งสองข้างของคุณใหญ่ที่ตอนนี้จับอยู่ที่สะเอวผม…และกดเอวผมไว้ไม่ยอมให้ผมลุกไปไหน ไอ้ไม่ยอมให้ไปไหนหน่ะไม่เท่าไหร่..แต่ที่ไอ้ยอดนั่งทับอยู่นี่สิครับ…มันคือ…ไอ้ยอดกำลังทับ คุณใหญ่น้อยอยู่อะซี้….
“ไอ้ยอด!!” ไอ้ยิ่งทำเสียงระโหย มันยกมือขึ้นชี้ๆนิ้วมาที่ผมกับคุณใหญ่…
ผมอ้าปากหวอ ส่งยิ้มแหยๆ ไปให้ไอ้ยิ่ง มือก็พยายามแกะมือคุณใหญ่ออกจากเอวตัวเองแต่ … คุณใหญ่แม่งมือเหนียวยิ่งกว่ากาวตราช้าง
“คุณใหญ่!!ปล่อยผม…” รู้สึกตัวเองกับคุณใหญ่กำลังอนาจารกันนะตอนนี้ ไอ้ยิ่งยังชี้นิ้วสั่นๆอ้าปากพะงาบๆอยู่….
“ไอ้ยอดด!!!!! มึงทำอะไรไอ้เหี้ยยยย” มึงจะอะไรนักหนาวะยิ่ง กะอิแค่ผู้ชายนั่งทับกัน ธรรมดาจะตายเนอะ?
แล้วนี่คุณใหญ่ ก็เหลือเกินจริงๆผมหันหน้ากลับไปมองคุณใหญ่ เมื่อพยายามแกะยังไงมือกาวตราช้างของคุณใหญ่ก็ไม่ยอมออก
“คุณใหญ่” ผมพูดเสียงนิ่งๆ เมื่อเห็นละว่าคุณใหญ่ ทำตาเหมือนขำ ก็จะขำใครก็ขำไอ้ยิ่งหน่ะสิ
“โอเค…” คุณใหญ่พอเห็นผมทำท่าจริงจังก็ปล่อยมือออกจากสะเอวผมทันที หน้ายังนิ่งอยู่ แต่ตานี่วาวเชียว
พอคุณใหญ่ปล่อยเอวผม ผมก็ลุกขึ้นยืนทันที ส่วนคุณใหญ่ก็ขยับตัวจากนอนเป็นนั่ง ทำหน้านิ่งๆจ้องมาที่ผมกับไอ้ยิ่ง
ไอ้ยิ่งสงบลงแล้ว ผมเงียบ คุณใหญ่เงียบ ไอ้ยิ่งยืนกอดอก มองผมกับคุณใหญ่สลับกันไปมา …
“คือ สรุปนี่ผัวมึง” ปากหรือนั่น จากที่ทำเป็นมองจิ้งจกบนเพดาน ไอ้ยอดก็หันขวับกลับไปหาไอ้ยิ่งทันที
“ไอ้เหี้ย… ทำไมคุณใหญ่ต้องเป็นผัวกู…มึงไม่คิดว่ากูจะเป็นผัวคุณใหญ่บ้างรึไง มึงเห็นพี่มึงเป็นอะไร” ผมโวยวายด้วยความขัดใจ เป็นผู้ชายเหมือนกัน ทำไมหล่ะ ทำไมไอ้ยิ่งมันถึงคิดว่าคุณใหญ่จะเป็นผัวผม …ทั้งๆที่ผมก็พอจะเข้าใจไอ้ยิ่งแต่มันก็อดที่จะโมโหไม่ได้ ขนาดน้องกูแท้ๆยังคิดว่ากูจะเป็นฝ่ายโดน แล้วในสายตาคนอื่นหล่ะ…เออ รู้สึกผมจะโมโหผิดเรื่องนะว่าไหม
“โธ่…ไอ้ยอด” ไอ้ยิ่งมันมองผมตั้งแต่หัวจดเท้าเท้าจดหัวแล้วส่ายหน้า เอ่อ มันแปลว่าอะไรวะครับ
“อะแฮ่มม…ยอด”ผมหันหน้างอๆ ไปหาคุณใหญ่
คุณใหญ่มองมาที่ผม กับไอ้ยิ่ง ที่ยืนค้ำหัวคุณใหญ่อยู่ ในใจคงคิดไอ้พวกเด็กไม่มีมารยาทมายืนเถียงกันค้ำหัวผู้ใหญ่ไรงี้มั้งนะ!!! หรือยังไง …. ก็หน้าตาคุณใหญ่แบบว่า มันอึ้งๆอะนะ… มองมาที่ผมแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“โอ๊ะ… ขอโทษครับคุณใหญ่… ผมชื่อยิ่งครับ เป็นน้องชายไอ้ยอด.. เมื่อกี้แบบตกใจอะครับ เลยต่อยคุณไป..นิดนึง แฮะๆ” กูว่าไม่นิดนะไอ้ยิ่ง คุณใหญ่มีรอยม่วงๆแดงๆที่ปลายคางด้วยไอ้สัด…มึงทำหน้าคุณใหญ่มีราคี
ไอ้ยิ่งรีบแถไปยกมือไหว้คุณใหญ่ทรุดตัวลงนั่งโซฟาเดี่ยวที่อยู่ข้างๆโซฟาตัวยาวที่คุณใหญ่นั่งอยู่ ….
คุณใหญ่ก็ส่งยิ้มให้นิดๆประมาณว่าไม่ถือสาหรอก อะไรประมาณนี้ ยกมือรับไหว้ไอ้ยิ่งอย่างผุ้ใหญ่ใจดี
“คือ ผมคิดว่า พี่ผมโดนคุณใหญ่ลวนลามอะครับ… แต่มาคิดดูดีๆแล้ว… ผมว่าระดับคุณใหญ่เนี๊ยะ ไม่มีทางมาลวนลามไอ้ขี้ก้างอย่างไอ้ยอดมันหรอก มีแต่มันนั่นแหละที่คิดไม่ดีกับคุณ… จริงไหมครับ ” อะไรวะ กูว่าโมเม้น และความคิดของมึงมันแปลกๆนะไอ้ยิ่ง
เมื่อกี้กูก็รู้สึกดีใจและภูมิใจขึ้นมานิดนึงอะนะตอนที่มึงต่อยคุณใหญ่ แต่คำพูดคำจาของมึงเมื่อกี้นี้มันคืออะไรวะยิ่ง กูงงกับมึงมากเลย
“หึ..อือ” คุณใหญ่ตอบรับมาแบบนี้ ซึ่งผมก็ไม่รู้ความหมายของมันเหมือนกัน ตอนนี้คุณใหญ่ไม่ยิ้มแล้วครับ
ผมทรุดตัวลงนั่งข้างคุณใหญ่ บนโซฟาตัวเดียวกัน แต่คนละด้าน รักษาระยะห่างไว้นิดนึง
คุณใหญ่มองไปที่ไอ้ยิ่ง แววตานิ่งๆ ผมว่าไอ้ยิ่งก็ดูแปลกๆ ปากมันเหมือนจะพูดดีๆแต่ผมว่านะ… เหมือนสองคนกำลังหยั่งเชิงกันอะ…เหมือนมีประกายไฟแปล๊บๆแลบออกมาจากตาทั้งสองคนที่จ้องกันด้วย
“แล้วถ้าฉันบอกว่า… ยอดไม่ได้คิดลวนลามฉันหรอก…ฉันต่างหากที่คิดลวนลามยอด เธอจะว่าไง” หา ไอ้ยอดอ้าปากค้างอีกรอบ เสียงคุณใหญ่ยังนิ่ง ไอ้ยิ่งมุมปากมันกระตุกนิดๆ …มันเหลือบตามามองผมแบบไม่พอใจ แล้วหันไปอ้าปากถามคุณใหญ่
“หึ… คุณเป็นเกย์” อุ้ย กูยังไม่กล้าถามเรย มึงก็ช่างกล้านะ
ไอ้ยอดกลั้นใจรอคำตอบเลยครับ
“ใช่” คุณใหญ่ตอบ
“เหี้ย” เสียงไอ้ยิ่ง
“หา” เสียงไอ้ยอด
แล้วห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ เอาจริงๆนะ ถึงความสัมพันธ์ของผมกับคุณใหญ่มันจะก้าวกระโดด แบบอึมครึม มีเงื่อนงำ ไม่ขัดเจนอะไรซักอย่าง แต่ผมก็พูดได้อย่างเต็มปากนะ ว่าผมชอบคุณใหญ่ ชอบมากๆด้วย และผมก็รู้ซึ้งดีว่าคุณใหญ่ไม่ได้แค่ชอบผมหรอก ผมไม่ได้ซื่อขนาดนั้น แต่ ผมก็ไม่เคยคิดหาคำตอบอะไรมากมายให้มันรกสมอง ผมไม่เคยถามตัวเองว่าคุณใหญ่เป็นเกย์รึเปล่า ผมไม่เคยคิดว่าการที่ผมชอบคุณใหญ่ ผมต้องเป็นเกย์ด้วยไหม ผมแค่รู้สึกว่าผมชอบ… แค่นั้น
พอได้ยินคุณใหญ่ตอบมาแบบนี้ ก็ทำให้ผมฉุกคิดขึ้นมาเหมือนกันว่า….ผมเป็นเกย์…เหมือนคุณใหญ่สินะ…ผมชอบผู้ชายเหรอ…แต่ผมก็เคยมีเมียนะ….หรือว่านี้คือเหตุผลที่ผมไม่เคยรังเกียจรังงอนอะไรพวกเกย์ พวกกระเทยที่ชอบเข้ามานัวเนียผม… บางทีผมก็ยิ้มเอ็นดูพวกเธอด้วยซ้ำ ถ้าไม่มากไป
“ไอ้ยอด” ผมได้ยินเสียงไอ้ยิ่ง เรียกชื่อผม
เหมือนคาดคั้นเอาคำตอบอะไรซักอย่างกับผม แต่ผมไม่ใช่คุณใหญ่ ที่จะตอบคำถามไอ้ยิ่งแบบตรงไปตรงมา ผมก็คือผม บางทีความคิดในสมองของผม มันก็อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ แต่บางครั้งบางขณะคำพูดมันก็เรียงกันอยู่ในสมองรอแค่เมื่อไหร่จะพูดเท่านั้นเอง
“มึงจะมาซักพวกกูหาอะไร…กูจะเป็นอะไร เป็นเกย์ เป็นตุ๊ดเป็นกระเทย หรือเป็นผีห่าซาตานอะไร แล้วยังไง… กูก็นั่งอยู่ตรงนี้ … กูก็ไม่ได้เหาะได้ หรือมีอภินิหารเหนือมนุษย์อะไรซักหน่อย…ถ้ามึงได้คำตอบแล้วยังไงยิ่ง… มึงอยากได้คำตอบแบบไหนจากกู ถ้ามึงไม่พอใจที่กูเป็นแบบนี้ก็บอก แต่กูจะบอกอะไรมึงให้นะ ถึงยังไงกูก็เป็นพี่มึง อันนี้แหละที่มึงเปลี่ยนไม่ได้… ถ้ามึงไม่พอใจก็บอกนะ กูจะพาคุณใหญ่ไปหลบที่อื่น” ผมบอกไอ้ยิ่งไปนิ่งๆ ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมผมถึงตอบมันไปแบบนี้ แค่ตอนนี้ผมคิดแบบนี้ก็เท่านั้นเอง
“หึ…มึง มันก็เป็นแบบนี้แหละยอด… มึงมันเป็นคนแบบนี้… กูถามมึงกูถามเค้า…เพราะมึงเป็นพี่กูกูเป็นห่วงมึง กูไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับมึงกับเค้าเลย…มึงไม่เคยพูดเรื่องพวกนี้ มึงเล่าแต่เรื่องงาน เรื่องทุกสิ่งทุกอย่างของมึง เรื่องอิจอย เมียเก่ามึง มึงเล่า แต่เรื่องเค้า มึงไม่เล่า กูก็แค่เป็นห่วง กูเป็นน้องมึง … ถึงมึงจะเหี้ยถึงมึงจะไปเป็นฆาตกร มึงก็พี่กู กูไม่เคยเกลียดมึง กูมีแต่เป็นห่วง แล้วทำไม ทำไมมึงถึงพูดกับกูแบบนี้ มึงนะไอ้ยอด มึงพูดมึงทำอะไรมึงไม่คิดถึงจิตใจคนอื่นหรอกไอ้เหี้ย!! มึงหน่ะ เหมือนจะดีนะยอด แต่มึงมันคน นิสัยเหี้ยเห็นแก่ตัวไอ้สัด!!!!” แล้วไอ้ยิ่งมันก็เดินกระแทกส้นตีน เข้าไปทางห้องนอนของผมแล้วปิดประตูห้องดังปั่ง สั่นสะเทือนไปทั้งห้อง
ไอ้ยอดก็อึ้งพูดไม่ออกผมมันเหี้ยจริงๆอะแหละ ก็ผมโมโหหนิ ผมโกรธ ด้วยอารมณ์เพียงชั่ววูบผมถึงได้พุดจาแบบนั้นกับน้องไป แต่…จะให้ผมรู้สึกผิดอะเหรอ ไม่มีทางไอ้ยิ่งอะแหละที่มันผิด ไอ้สัดทำเป็นพูดดีปากดี ไอ้น้องเหี้ย มารยา กูจะดูน้ำหน้าอย่างมึงสิ จะทำตัวเป็นนางเอกได้ซักกี่น้ำ รอให้กูง้อเหรอชาติหน้าเหอะมึง ให้เวลาหนึ่งชั่วโมงไม่ออกมากูทิ้งมึงไว้นี่แหละ
“เฮ้อ…” ผมถอนหายใจหนึ่งเฮือก
แล้วหันหน้าไปหาคุณใหญ่ที่ตอนนี้ นั่งมองหน้าผม หน้าเครียดมากมาย …จะเครียดทำไมครับคุณใหญ่ อย่าไปอินังขังขอบกับมันมากนักเลยไอ้ยิ่งหน่ะ ปล่อยมันเหอะ ผมมองตรงปลายคางคุณใหญ่ที่มันเริ่มม่วงขึ้นแล้ว คิดแล้วก็โมโหไอ้ยิ่งต่อยมาได้ไอ้น้องเลว
“เจ็บมากไหมครับ” ผมยกมือขึ้นไปลูบๆที่ปลายคางของคุณใหญ่
“ไม่เท่าไหร่หรอก เล็กน้อย …น้องเธอก็แค่เป็นห่วงเธอหน่ะ…ปล่อยไว้แบบนั้นจะดีเหรอ” คุณใหญ่บุ่ยหน้าไปทางประตูห้องนอนที่ปิดสนิท โธ่คุณใหญ่ป่านนี้มันคงเงี่ยหูฟังคุณกับผมคุยกันอยู่นะสิไอ้ยิ่งหน่ะ มันดราม่าไปงั้นแหละสันดานมันผมรู้ดี
“ช่างมันเถอะครับ… เดี๋ยวผมไปเอายามาทาให้นะ” ผมลดมือลงจากปลายคางคุณใหญ่
“ไม่ต้องหรอก…ฉันคิดถึงเธอ” พร้อมกับคำพูดนิ่งๆเรียบๆนั้น คุณใหญ่ก็ค่อยๆดึงผมเข้าไปกอด
ผมไม่รู้ว่าผมคิดถึงคุณใหญ่มากแค่ไหนเทียบกับความคิดถึงที่คุณใหญ่คิดถึงผมได้รึเปล่า แต่ผมโคตรรู้สึกดีเลย มันอุ่นมันวูบมันวาบ ผมขยับมือขึ้นไปโอบกอดคุณใหญ่บ้าง
“ยอด ยอดจริงๆใช่ไหม… ฉัน” เสียงคุณใหญ่สั่น
ใจไอ้ยอดสั่น ผมพยักหน้าหงึกหงักกับไหล่คุณใหญ่
“ผมก็คิดถึงคุณนะครับ … คุณใหญ่หายไปไหนมา ไม่มาหาผมเลย” ได้ทีก็อ้อนซะเลย น้ำเสียงก็อ้อนหน่อยๆ กระแดะซ้าไอ้ยอด
“อือ…เดี๋ยวค่อยคุยนะยอด…ตอนนี้ฉันขอ อือ” แล้วคุณใหญ่ก็หยุดพูดแค่นั้น
จมูกโด่งๆของคุณใหญ่กดซ้ำๆย้ำๆลงกับซอกคอของผม ไอ้ยอดเสียววูบ ส่งเสียงครางออกมาแบบไม่รู้ตัว คุณใหญ่เปลี่ยนจากจมูกมาเป็นริมฝีปากบางๆแดงๆที่ผมชอบนักหนา คุณใหญ่ไล่เรื่อยจากลำคอมาที่ปลายคางและจบลงที่ริมฝีปากของผม
“ฮือ คุณใหญ่” ผมพูดได้แค่นั้นเมื่อคุณใหญ่ค่อยๆผลักผมให้หงายหลังล้มลงไปกับโซฟาตัวยาวที่เรานั่งกันอยู่
ลิ้นร้อนๆ หวานๆของคุณใหญ่เข้ามาดูดดึง เกี่ยวตวัดกับลิ้นร้อนๆของผม ปากคุณใหญ่ ลิ้นคุณใหญ่ทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยมในการสำรวจโพรงปากของผม ไอ้ยอดเคลิ้มจนจะคลั่งตายอยู่แล้ว มือของคุณใหญ่ก็ทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยมไม่แพ้กัน มือคุณใหญ่ลูบเรื่อยขึ้นลงระหว่างหัวนมกับพุงแบนๆเรียบๆของผม แล้วลูบวนๆซ้ำๆอยู่แถวๆสีข้างของไอ้ยอด
“อ้า คุณใหญ่” ไอ้ยอดครางระโหย เมื่อคุณใหญ่ผละริมฝีปากออกจากริมฝีปากของผม
แล้วจูบระเรื่อยไปตามมุมปากข้างแก้มจมูกเปลือกตา ริมฝีปากคุณใหญ่สำรวจไปทั่วใบหน้าของผม ….ไอ้ยอดหลับตาพริ้ม ลืมแล้วซึ่งทุกสิ่งอย่าง ลืมไปแล้วด้วยว่าตัวเองมาที่นี่ทำไม และลืมไปแล้วว่าเราไม่ได้อยู่กันแค่สองคน ในคอนโดขนาดปานกลางแห่งนี้ …….แต่ก็ช่างมันเถอะ ไอ้ยอดไม่แคร์…หึหึ
******************************************************************************
มาต่อแล้วจ้า ช้าหน่อย แต่ก็มาเน้อ.... มึีความสุขกับการอ่านจ้า
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สวีทไม่เกรงน้องเลย 5555+
-
:z10: ยิ่งอยู่ในห้องนะ
-
ไอยิ่ง.....เอ็งพลาดแระ 55555555555
-
:hao3: :hao3: :hao3:ไม่มีอายน้องเลยนะยอด :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
เด่วยิ่งออกมาเห็นนะ
-
ก่อนอื่น... :hao6:
ขอพูด ยอดดดดดด น้องยิ่งยังอยู่ในห้องนะ
อย่าหื่นมากเลย คุณใหญ่คิดถึงก็ใช่อยู่ มากไปมั้ยเนี่ย
.
.
ดีใจคนเขียนกลับมาต่ออีกครั้งนะ หายไปนานคิดถึง
ดูแลสุขภาพด้วยจ้า
:L2: :L2: :L2:
-
ยอดไม่แคร์แม้จะอยู่ข้างนอก (ที่เสี่ยงดับการที่ยิ่งจะเปิดประตูออกมาเจออย่างมาก)
-
มาสั้นจุงเบยยยย
โอ้ยยขออีกกก
ขอแบบบว่าจัดเลยคุณใหญ่ๆๆๆ
แต่ว่าาา ยิ่งแอบดูอยู่ชัวร์ อิอิ
-
ฤทธิ์ของความคิดถึงของคุณใหญ่ มันมากมายจริงๆ อิอิ
:-[ :-[ :-[
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
เปิดโอกาสให้พี่เค้าจู๋จี๋กับแฟนใช่มั้ยยิ่ง
-
o13
-
เดี๋ยวๆๆ
ไว้ไปต่อที่เถียงนาน้อยนะ ตอนนี้ไม่ได้อยุ่กันสองคน
ป่ะๆๆ กลับบ้าน อิอิ
-
ยิ่ง ได้ดูหนังสดก็คราวนี้แหละ 5555
-
แล้วน้องยิ่งล่ะ? พี่ยอดกับคุณใหญ่สนใจบ้างก็ได้นะ อายน้องอ่ะ
-
:ruready :ruready
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อัยย๊ะ คุณใหญ่รุกซะ
ฮายอด ว่าไอ้ยิ่งมารยา
ปล.หาผัวให้ยิ่งสักคน เอิ๊กๆ :hao7:
-
:impress2: :impress2: อะไรกัน ยอดไม่ง้อน้องเลย 555 ปล่อยยิ่งแต่วิ่งหาคุณใหญ่
-
นายเอกเห็นแก่ตัวจริง ๆ เหมือนเห็นผู้ชายเห็นความสุขส่วนตัวมากกว่าความรู้สึกของน้องชายตัวเองและยังคิดว่ายิ่งผิดอีก จะมีใครรักและห่วงใยเราได้เท่าคนในครอบครัวตัวเอง หลงผู้ชายเกินไปป่าวยอด ยิ่งกลับบ้านเถอะถ้าพี่ชายคนเดียวไม่ใส่ใจควารู้สึกของเราขนาดนี้อ่ะนะ
แล้วคือน้องอยู่ในห้องแล้วจะด้นสดกันที่โซฟา? โตแล้วทั้งคู่ไม่มีความยั้งคิดหรือยางอายกันหน่อยเลยหรือกล้าดีนะ
-
ดูๆแล้วคิดว่ายอดต้องรีบๆหาสามีให้น้องยิ่งแล้วหล่ะ กฤษณ์เพื่อนคุณใหญ่ก็น่าสนนะ
-
อึนนนนนนนนนนนนนมากกกกกกก
-
อร๊ายยยย ยอดนายมันแรง น้องอยู่ข้างในนะเฮ้ย
-
เอาอีกๆๆๆๆๆ
-
อร๊างงงงงง รอนะค่ะ :katai2-1: :hao6:
-
ยอดดดดดดดเห็น(ว่าที่)ผัวดีกว่าน้องในไส้ได้อย่างไรๆๆๆ อ๊ากกกกก
555
-
มารอ นายยอด กับคุณใหญ่
-
เมื่อไรจะมาค่ะ รอนายยอด กะคุณใหญอยู่นะค่ะ :mew2:
-
ตกลงว่าเค้าได้กันแล้ว :hao6:
-
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
มารอด้วยคนครับ
-
เออ ยอดน้องเอ็งอยู่ในห้องแอบฟังอยู่ไม่ใช่ไง
ดีใจที่มาต่อน่ะ จะรออ่านต่อค่ะ
-
กรี๊ด จัดเต็มมากคุณใหญ่
อยากอ่านต่อแล้วจ้า
-
รอๆๆตอนต่อไป ชอบๆๆ สนุกๆๆ
-
เอิ่มม
ยิ่งถูกลืม 55555
-
ติดตามอ่าน รออยู่นะ~~~~ คิดถึง :กอด1: มาลงให้นักอ่านให้ชื่นใจหน่อยเถอะนะ :o12:
-
มารอ ร๊อ ตอนต่อไป
-
ชอบคุณใหญ่กับยอดมากๆๆๆๆๆเลย
รออ่านต่อไปอยู่นะคะ
-
เดี๋ยวยิ่งก็ออกมาจ๊ะเอ๋หรอก แหมมมม
-
ไม่กลัวเลยนะ ยอดดดดดด :ling1:
-
รอนะตัว คิดถึงไอ้ยอด
-
รออยู่นะคะ สนุกมากๆเลย คิดถึงคุณใหญ่กะยอดจัง :mew2:
-
รอด้วยคนขอรับ
-
เรื่องราวน่าสนใจดีค่ะ
มาต่อเร็วเร็วนะคะ
-
***********************************************************
ตอนที่ 17
“คุณใหญ่…พอครับ พะ พอก่อน อือออ” ผมครางประท้วงคุณใหญ่ผะแผ่ว เมื่อเริ่มรู้สึกว่าคุณใหญ่ชักจะเลยเถิด
“ยอด ฉันคิดถึงเธอ คิดถึงเธอ อืออ” ทำไมคุณใหญ่ต้องทำเสียงหวานขนาดนี้ด้วยนะ ไม่รู้รึไงครับ แค่นี้ไอ้ยอดก็หลงคุณจะแย่แล้ว
“คุณใหญ่ หื่น” ผมแกล้งต่อว่าคุณใหญ่เบาๆเมื่อคุณใหญ่ผละริมฝีปากออกจากปากผม มาคลอเคลียร์อยู่ที่ซอกคอขาวๆของผม
“กับเธอคนเดียว” คุณใหญ่ตอบคำผมพร้อมเสียงกระซิบหวานๆที่ข้างหู หูยสยิวกิ้ว
“ฮือ คุณใหญ่ พอก่อนสิครับ คุณใหญ่มีอะไรจะบอกผมรึเปล่า อือออ อ๊า อา” เอ๊ะคุณใหญ่นี่ยังไงนะ นี่จะไม่ยอมปล่อยตัวผมเลยใช่ไหมนี่ จะนวดจะเฟ้นจะขย้ำให้ผมหวานฉ่ำไปทั้งตัวเลยรึไงนะ
ริมฝีปากสวยๆนั่นก็ไม่ต้องทำหน้าที่ดีขนาดนั้นก็ได้นะครับ ไอ้ยอดใจจะขาด ผมได้แต่โอดครวญในใจเมื่อคุณใหญ่ดึงเสื้อยืดที่ผมสวมอยู่ขึ้นแล้วขบกัดไปตามหน้าอกแบนๆของผม ไอ้ยอดจะคลั่งตาย
“อือออออ OK พะพอก่อนก็ได้ แต่ ยอดดด” คุณใหญ่กลับมาดูดเม้มหนักที่ริมฝีปากบวมๆของผมอีกรอบ
คุณใหญ่ดูดดุนริมฝีปากผมอย่างรุนแรงและหนักหน่วง ลิ้นร้อนๆไล่ต้อนลิ้นของผมไปทั่วโพรงปาก ไอ้ยอดอย่างเคลิ้ม แล้วอยู่ๆคุณใหญ่ก็ผละออก ผมได้ยินเสียงคุณใหญ่ถอนหายใจเฮือกแล้วดึงเสื้อยืดผมลงมาปิดหน้าอกที่คุณใหญ่ได้ดึงขึ้นดูดหน้าอกผมเมื่อครู่ แล้วซบหน้าลงกับหน้าอกแบนๆของผม
ผมกับคุณใหญ่อยู่นิ่งๆกันครู่หนึ่ง เพื่อปรับสภาพอารมณ์ไม่งั้นคงมีได้เสียกันต่อหน้าต่อตาไอ้ยิ่งเป็นแน่
“คุณใหญ่ คุณใหญ่จะไม่บอกผมหน่อยเหรอว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่” ผมตัดสินใจถามสิ่งที่มันค้างคาใจผมมาเป็นเวลานาน
ผมตั้งปณิธานกับตัวเองไว้ว่าจะไม่ถาม จะไม่เซ้าซี้อะไรคุณใหญ่ ผมจะรอให้คุณใหญ่พร้อมและบอกกับผมเอง แต่ผมว่าตอนนี้ ผมถามออกไปเลยจะดีกว่า เพราะ ผมยังหาเหตุผลไม่เจอว่าทำไมเฮียเล้งถึงให้ผมมารับคุณใหญ่ ทั้งๆที่ผมหน่ะลาออกไปแล้วไม่ใช่ลูกน้องคุณใหญ่อีกต่อไปแล้ว
“เฮ้อ… ได้สิ มันคงถึงเวลาที่ฉันต้องบอกเธอแล้วหล่ะมั้ง” คุณใหญ่ถอนหายใจอีกหนึ่งเฮือกแล้วปล่อยแขนใหญ่ๆออกจากเนื้อตัวผม
ผมขยับตัวออกจากคุณใหญ่แล้วนั่งตัวตรง เตรียมตัวฟังเรื่องที่คุณใหญ่กำลังจะเล่า ผมมีลางสังหรณ์ว่ามันจะเป็นเรื่องเดียวกันกับเรื่องที่คุณใหญ่ต้องการให้ผมออกจากตำแหน่ง Supervisor
“ยอด มีคนยักยอกสินค้าในบริษัทเรา ทำกันเป็นขบวนการเธอรู้รึเปล่า” หา ไอ้ยอดมองหน้าคุณใหญ่งงๆ
“ยักยอก ยักยอกยังไงเหรอครับ” ผมมองหน้าคุณใหญ่อย่างอึ้งๆ
“หึ อือ ตอนที่ฉันตรวจสอบบัญชีตอนแรก ฉันก็คิดเหมือนกันนะว่ามีช่องโหว่ตรงไหนที่ทำให้พนักงานสามารถยักยอกของในบริษัทได้ ฉันว่ามันยากนะ ในเมื่อเรามีการตรวจสอบกันอยู่ตลอด โดย Sup หัวหน้าของเธอ และระบบตรวจสอบในออฟฟิศอีก” คุณใหญ่หยุดพูดแล้วจ้องตาผมเขม็ง ผมก็จ้องตาคุณใหญ่กลับเหมือนกัน
“ฉันจึงพุ่งเป้าไปที่ Supervisor ฉันได้ทำการตรวจสอบอยู่เงียบๆ และก็เป็นอย่างที่ฉันคาดการยักยอกครั้งนี้ มี Supervisor มาเอี่ยวด้วย แล้ว Supervisor ทำได้ยังไง ในเมื่อมี ผช.ดูแลพวกเธออยู่ แต่พอฉันได้ตรวจสอบเอกสารการโอนเข้าโอนออกอย่างจริงจังด้วยตัวเอง ฉันจึงได้เห็นว่าก็หัวหน้าพวกเธอนั่นแหละ ที่เป็นตัวการทั้งหมด”
“เอ่อ ว่าไงนะครับ หัวหน้า คุณใหญ่หมายถึง เอ่อ” ลมหายใจผมสะดุด อย่าบอกนะว่าเป็นพี่นันท์ จะเป็นไปได้ยังไง พี่นันท์ พี่นันท์ที่สั่งสอนผมมาพี่นันท์ที่บอกผมอยู่ตลอดว่าเราต้องซื่อสัตย์กับบริษัท พี่นันท์ที่เก่งและทุ่มเทให้กับบริษัทขนาดนั้นอะนะ
“ใช่ ผช.นันทชาติ นั่นแหละ ฉันสืบรู้มาซักพักหนึ่งแล้ว แต่ฉันไม่สามารถเอาผิดเค้าได้คาหนังคาเขา ผช.นันท์เป็นคนเก่า คนแก่ของบริษัท เป็นคนที่ทำงานมากับคุณพ่อฉันตั้งแต่เริ่มตั้งบริษัท ฉันจึงคิดว่าเค้าไม่ได้ทำคนเดียว และพอฉันสืบลึกเข้าไปอีกฉันจึงรู้ว่า คนที่ร่วมมือกับ ผช.นันท์ มีทั้งคนในออฟฟิศเองและพนักงานหน้าร้าน รวมทั้ง Supervisor เองด้วย ฉันจึงเริ่มไล่ต้อน ผช.นันท์ ตั้งแต่ กดดัน Sup. กดดัน ตัวเค้าเอง ออกกฎต่างๆมาเพื่อดักทางเค้าและทำให้เค้าเผยไต๋ออกมา ฉันถอด Sup.บางคนออก โดยบอกกับ ผช.นันท์ว่าไม่โอเค มีทั้งคนที่ร่วมมือกับ ผช.นันท์ และ คนที่ไม่โอเคจริงๆในสายตาฉัน หนึ่งในนั้นคือเธอ” ผมหน้ายู่หน่อย
“ผมปล่าวร่วมมือกับ พี่นันท์นะ” ผมกล่าวแก้ตัวอัตโนมัติ
“ฉันรู้” คุณใหญ่ยิ้มน้อยๆ แล้วเอื่อมมือมาลูบเบาๆที่ศรีษะผม
“ผช.นันทชาติ ไม่กล้ายุ่งกับเธอหรอก เพราะเค้ารู้ว่า…หึ ช่างเถอะ” อ้าว ไหงงั้นหล่ะครับคุณใหญ่ ไอ้ยอดหน้างอเล็กน้อย
“หึหึ แต่ฉันก็กลัว กลัวว่าเมื่อเค้าถึงคราวจนตรอกเค้าจะดึงเธอเข้ามาเกี่ยว เธอ มองโลกในแง่ดีเกินไปยอด เธอตามเกมส์เค้าไม่ทันหรอก และฉันก็เกือบช้าไป เธอคงจำได้ ตอนที่เธอไปตรวจโซนอิสานกับ ผช.นันท์และก็เพื่อนๆ Sup.ของเธอ ผช.นันท์ ให้เธอทำอะไร โอนกล้องกลับสาขาโดยไม่ผ่านออฟฟิศ ใช่รึเปล่า เป็นกล้อง DSLR ทั้งนั้น” ผมพยักหน้าหงึกหงัก คิดตามคำพูดของคุณใหญ่และก็เห็นเป็นฉากๆ
ตอนนั้นผมก็เอ๊ะใจอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมคราวนี้พี่นันท์ถึงได้ ให้ผมทำโอนเข้าสาขาเลยไม่ผ่านออฟฟิศ แต่ผมก็ไม่ได้ถามเพราะ …ผมใจหายวาบ ใช่เพราะผมเชื่อใจพี่นันท์ เพราะเค้าคือหัวหน้าผม เค้าเปรียบเสมือนครูของผม
“แล้วกล้องไปตกอยู่ที่ไหน มันยังส่งไม่ถึงสาขาเธอใช่รึเปล่า” ใช่เพราะผมไปรถพี่นันท์ กล้อง 15 ตัว จึงอยู่บนรถพี่นันท์ แต่ ใบส่งของ เป็นส่งเข้าสาขาผม พี่นันท์บอกกับผมว่า เดี๋ยวเค้าจะรีบเอากล้องมาส่งให้ พอผมกลับมาที่สาขาก็ถามน้องว่าพี่นันท์ได้เอากล้องทั้ง 15 ตัวมาส่งรึยัง น้องที่สาขาบอกยัง แต่พี่นันท์ได้โทรมาบอกให้น้องทำโอนไปอีกสาขาหนึ่ง ซึ่งเป็นสาขาในโซนของซุปอีกคน มันเหมือนเป็นการโอนลอย และกว่าจะตรวจสอบพบก็คงอีกนานเพราะมันเป็นการโอนระหว่างสาขา ไม่ใช่โอนเข้าออฟฟิศ มันค่อนข้างที่จะตรวจสอบยาก แล้วตกลงกล้องทั้ง 15 ตัวอยุ่ที่ไหนกันนะ แล้ว….
พอคิดมาถึงตรงนี้ หน้าผมก็ซีดเผือดลง พี่นันท์ หลอกใช้ผมมาแล้วกี่ครั้งนะ
“ไม่ต้องห่วงหรอก ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ ผช.นันท์เค้าใช้เธอ เค้าคงคิดว่าถ้าเป็นเธอแล้วฉันจะไม่ตรวจสอบ แต่เค้าคิดผิด ยิ่งเป็นเธอฉันยิ่งต้องตรวจสอบหนักกว่าคนอื่น เพราะเมื่อถึงวันที่เธอจะต้องมาอยู่ข้างๆฉัน จะได้ไม่มีเสียงครหาว่าร้ายเธอตามหลัง “ คุณใหญ่ส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ผมมือใหญ่ๆก็ลูบไล้เบาๆมาตามแก้มสันกรามและมาหยุดอยู่ตรงริมฝีปากบวมๆของผม
“คุณใหญ่กลัวว่าผมจะโดนหลอกใช้อีก จึงให้ผมลงจากการเป็น Sup.เหรอครับ” ผมถามกลับไปด้วยน้ำเสียงเบาหวิว
“ใช่ ฉันไม่อยากให้เธอเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องวุ่นวายพวกนี้ เพราะฉันคิดว่าถึง ผช.นันท์จะไม่มีโอกาส หลอกใช้เธออีก แต่เธอเป็นจุดอ่อนหนึ่งเดียวของฉัน เค้าต้องใช้เธอเป็นเครื่องมือไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เพราะช่วงนั้นเค้าเริ่มรู้ตัวแล้วว่าฉันรู้ว่าเค้ากำลังทำอะไร”
“ฉันเป็นห่วงเธอนะยอด ตอนแรกที่เธอบอกจะลาออก ฉันรู้สึกผิดมากเลย เธอไม่ใช่ไม่เหมาะ เธอเก่งเธอเหมาะสมทุกอย่างกับตำแหน่งนี้ แต่เธอใจอ่อนเกินไปเธอใจดีและเชื่อใจคนง่ายเกินไป ฉันกลัวว่า พวกเค้าจะใช้เธอเป็นเครื่องมือ ฉันคิดว่าให้เธอลงเป็นพนักงาน พอเรื่องทุกอย่างมันจบ มันเคลียร์ ฉันก็จะให้เธอกลับไปเป็น Sup.เหมือนเดิม หรือถ้าเธอรู้สึกเหนื่อย รู้สึกล้า เธอก็ไม่ต้องกลับไปทำอีก มาอยู่ข้างๆฉัน มาเป็นผู้ช่วยฉันคอยดูแลฉัน อยู่กับฉันตลอดไปก็พอ ฉันเป็นคนเห็นแก่ตัว คนเห็นแก่ตัวอย่างฉันก็คิดได้เพียงเท่านี้ ”
“คุณใหญ่…คุณใหญ่คิดยังไงกับผมกันแน่ ทำไม คุณใหญ่ถึงได้….” ผมถามคุณใหญ่ขึ้นมาน้ำเสียงเบาหวิว
ผมอยากรู้จริงๆ นะก่อนหน้านี้ผมคิดว่า จะยังไงก็ช่างเถอะ จะอะไรก็แล้วแต่ให้มันเป็นไป ผมทำทุกอย่างตามที่หัวใจผมมันเรียกร้อง ผมปล่อยทุกอย่างให้มันเป็นไปแล้วแต่มันจะเป็น ผมพยายามไม่คิดมากไม่คิดเยอะ ไม่พยายามหาคำตอบกับการกระทำทั้งของคุณใหญ่และของผม
แต่ตอนนี้ผมว่า ให้ผมรู้ซักนิดเถอะว่าจริงๆแล้วคุณใหญ่คิดยังไงกับผมกันแน่ สำหรับคุณใหญ่ ผมเป็นอะไรสำหรับคุณใหญ่กันแน่นะ
“หึ ฉันทำขนาดนี้มันยังไม่ชัดอีกเหรอยอด ว่าฉันคิดยังไงกับเธอ” คุณใหญ่พูดพลางใช้มือที่จับริมฝีปากผมอยู่เมื่อครู่ ขยับมาจับที่คางผมแล้วค่อยๆดึงเข้าหาตัวเอง ผมก็ขยับตามอย่างว่าง่าย
“ก็…ไม่รู้สิครับ ผะ ผม อือ” ยังไม่ทันได้พูดจบคุณใหญ่ก็ประกบปากลงมาที่ริมฝีปากผมอีกรอบ
คราวนี้มันไม่ได้เร้าร้อนรุนแรงเหมือนก่อนหน้า แต่มันช่างอบอุ่น นุ่มนวล อ่อนหวานเสียเหลือเกิน
“อือ…เรื่องมันเป็นแบบนี้ นี่เอง …อือ ฮึ”
“สัด ไอ้ยิ่งแม่งงงง” ผมตกใจแทบช๊อก ผมรีบดึงหน้าออกจากคุณใหญ่แทบไม่ทัน
เมื่อไอ้ยิ่ง ไอ้น้องตัวดี แม่มมันมาทั้งตัวทั้งเสียงครับ มาเสนอหน้าทำหน้าแป่นแล้นมองพวกผมอยู่หลังโซฟาที่ผมกับคุณใหญ่กำลังนั่งจู๋จิ๋กันอยู่นี่แหละครับ
“อะไร ต่อสิต่อ กำลังฟิน เลย 5555” ไอ้ยิ่งมันว่างั้น แล้วกระโดดหยอยมานั่งลงโซฟาตัวเดิมที่มันนั่งก่อนหน้า
ผมหันหน้าไปมองคุณใหญ่ ที่ตอนนี้นั่งอมยิ้มหน่อยๆ มองไอ้ยิ่งขำๆ ผมหันไปมองไอ้ยิ่ง ไอ้ยิ่งมันทำหน้ากรุ่มกริ่มมองสบตากับผมแบบล้อๆ ไอ้สาดดดด ไอ้น้องเลววววว กูอายมากบอกเลยยย
“แม่งงงง” ผมยกเท้าอันเรียวงามขึ้นยันหน้าแข้งไอ้ยิ่งอย่างเขินอาย
“ฮ่าๆๆ เขินได้รุนแรงจริงนะมึงไอ้ยอด ฮ่าๆๆ” ตอนนี้ผมแทบจะระเบิดตัวเอง คือปกติผมก็ไม่ใช่คนขี้อายอะไรขนาดนั้นหรอกครับ แต่หน้าตาไอ้ยิ่งที่กำลังล้อผม แล้วท่าทางนิ่งๆของคุณใหญ่ทำให้ผมรู้สึกทำตัวไม่ถูก
“หึ พอแล้วไอ้ยอด แรดเกินไปแล้วมึง “ ไอ้ยิ่งมันมองผมยิ้มๆพลางส่ายหัว เอ๋า ไอ้น้องเลว กูแรดตรงไหน
“สรุปคือ ที่คุณไล่ไอ้ยอดออกจากงานคือ ห่วงมันว่างั้น” ไอ้ยิ่งหันไปพูดกับคุณใหญ่น้ำเสียงจริงจัง
“จะพูดแบบนั้นก็ถูก จริงๆแล้วตอนแรกฉันไม่คิดว่ายอดจะลาออกหรอกนะ แต่พอยอดลาออกจริงๆฉันก็โล่งอก” เอ๋าไหงงั้นหล่ะครับคุณใหญ่ ไอ้ยอดหน้าเสียกันเลยทีเดียวนี่มันหมายความว่าไงวะครับ
“ผมพอจะเข้าใจละ แต่พี่ผมมันสมองน้อย มันคงไม่เข้าใจสิ่งที่คุณทำหรอกครับ แล้วทำไมพ่อคุณถึงได้ให้ไอ้ยอดมารับคุณไปที่อื่นหล่ะ อันนี้แหละที่ผมอยากรู้ อย่าหาว่าผมก้าวก่ายเลย แต่ตอนนี้ผมจำเป็นต้องรู้ เพราะว่าพวกคุณได้ดึงพี่ชายผมครอบครัวผมเข้าไปเกี่ยวด้วยแล้ว” ผมเหลือบสายตาไปมองคุณใหญ่นิดหนึ่งเมื่อไอ้ยิ่งพูดจบ คุณใหญ่นั่งตัวตรงหน้าเครียดเม้มปากแน่น
“ฉันขอโทษนะ ที่ทำให้ครอบครัวเธอต้องเดือดร้อน ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพ่อฉันคุยอะไรกับพวกเธอ แต่อย่าไปใส่ใจกับคำพูดของพ่อฉันมากมายนักก็ได้ ไม่มีอะไรมากหรอก” คุณใหญู่พูดจบก็ถอนหายใจอีกหนึ่งเฮือก
“ผมคงจะทำเป็นเฉยไม่สนใจไม่ได้หรอกครับคุณใหญ่ เฮียเล้งหน่ะตั้งแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยขอความช่วยเหลือจากใคร โดยเฉพาะลูกน้องกระจอกกระจอกอย่างไอ้ยอด แต่คราวนี้เฮียเล้งโทรหาผม ขอให้ผมช่วยย้ำแล้วย้ำอีก มันคงเป็นเรื่องใหญ่หนักหนาเกินกว่าที่เฮียเล้งจะรับมือได้ ถึงแม้คนที่เฮียเล้งบอกให้ผมมารับจะไม่ใช่คุณใหญ่ เมื่อเฮียอุตส่าห์เชื่อใจคนอย่างผม ผมก็ยินดีช่วย ยินดีทำ แล้วนี่ยิ่งเป็นคุณใหญ่ด้วยแล้ว คุณใหญ่คิดว่าผมจะนิ่งเฉยได้เหรอครับ” ไอ้ยอดพูดอย่างรู้สึกน้อยใจนิดๆ คุณใหญ่ไม่เคยเล่าอะไรให้ผมฟังเลย พอเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นยังจะมาพูดปัดให้ผมออกไปเสียอีกมันน่าน้อยใจน้อยซะที่ไหนหล่ะ
“นั่นสิครับคุณใหญ่ คุณใหญ่คิดว่าที่พวกผมรีบร้อนมารับคุณใหญ่เพราะอะไร เพราะไอ้ยอดมันห่วงคุณ ผมที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยยังอดห่วงคุณไม่ได้ อย่าผลักไสไอ้ยอดมันเลยครับ ผมกลัวพี่ผมจะตรอมใจตายไปซะก่อน” เอ๊ะ ไอ้นี่พูดเหมือนจะดีนะตอนแรกๆ ทำไมคำพูดท้ายมันฟังดูทะแม่งๆหว่า หรือไอ้ยอดคิดมากไป
“ตกลงที่มึงพูดนี่คือ หวังดีกับกู กับคุณใหญ่ หรือมึง กำลังด่ากูกันแน่ไอ้ยิ่ง เอาให้แน่ซักอย่าง” ผมพูดน้ำเสียงเคืองๆมัน
“หึหึ เฮ้อ พวกเธอสองคนพี่น้องนี่ เหลือเกินกันจริงๆ “ คุณใหญ่พูดน้ำเสียงเอื่อมๆ พวกผม
“ตกลงพ่อฉันคุยอะไรกับพวกเธอกันหล่ะ” คุณใหญ่หลังจากที่ถอนหายใจเป็นครั้งที่ร้อย ก็เงยหน้าขึ้นมองหน้าผมกับไอ้ยิ่งสลับกันไปมา
“เฮียเล้งบอกให้ผมมารับคุณใหญ่ ไปพักที่บ้านผมหรือที่ไหนก็ได้ขอให้ออกไปจากกรุงเทพฯ ซักพัก ตอนนี้คุณใหญ่มีคนปองร้ายอยู่ให้รีบมารับด่วนๆก็แค่นั้นอะครับ ไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ เฮียเล้งบอกให้ผมมาถามกับคุณใหญ่เอง” ผมตอบคุณใหญ่ไป คุณใหญ่ก็พยักหน้าเข้าใจ ท่าทางเคร่งเครียดขึ้นมาอีกหน
“พ่อนี่นะ ฉันบอกไปแล้วว่าฉันดูแลตัวเองได้แท้ๆ” คุณใหญ่พูดเหมือนรำพึงกับตัวเอง แต่พวกผมสองพี่น้องก็ยังเจือกได้ยิน
ผมกับไอ้ยิ่งมองสบตากัน แปลเป็นนัยๆว่า มันชักจะดึกแล้วนะ ถ้าคุณใหญ่ไม่ยอมไปคงต้องมีการบังคับกันเสียแล้วเพราะดูท่าคุณใหญ่จะยังคงมึนๆอึนๆอยู่คงไม่ยอมไปด้วยง่ายๆเป็นแน่แท้
“แล้วตกลงเรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่หล่ะครับคุณใหญ่” อันนี้ไอ้ยิ่งเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาอย่างเหลืออด กับไอ้อาการท่ามากของคุณใหญ่
“เฮ้อ” คุณใหญ่ไม่ได้พูดอะไรแต่ถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก
คุณใหญ่ขยับตัวเล็กน้อย พร้อมกับดึงชายเสื้อยืดสีดำที่สวมอยู่ขึ้น เผยให้ผมกับไอ้ยิ่งได้เห็นหน้าท้องแบนราบที่มีกล้ามท้องเป็นลอนสวยงาม แต่มันมีอะไรที่ทำให้ผมถึงกับหน้าซีดเผือด พูดไม่ออก ได้แต่มองหน้าคุณใหญ่สลับกับหน้าท้องซิกแพ็คของคุณใหญ่
“ฉันโดนลอบทำร้าย จากใครก็ไม่รู้ ฉันไปดื่มนิดหน่อย กับพวกไอ้กฤษ แล้วอยู่ๆก็มีคนมาหาเรื่อง พวกนั้นให้การกับตำรวจว่า หมั่นไส้ฉัน ฉันไปมองหน้าพวกมัน พวกนั้นก็โดนปรับแจ้งข้อหาอะไรไปนิดๆหน่อยๆ “ คุณใหญ่ทำน้ำเสียงเหมือนมันเป็นเรื่องเล็กน้อย
“แต่…แผล คือ” ผมยื่นมือไปลูบแผ่วๆที่หน้าท้องคุณใหญ่ ตรงตำแหน่งแผลเป็นที่ยังไม่หายสนิทดี ตอนนี้ที่แผลที่โดนแทงนั้น เป็นสีชมพูออกแดงๆ
“ฉันไม่เป็นไรหรอก …ก้อนั่นแหละ แต่พ่อของฉันคิดว่า มันไม่ใช่เรื่องทะเลาะวิวาทหมั่นไส้เข้าใจผิดกันธรรมดาหรอก มันคงมีอะไรมากกว่านั้น หลังจากนั้นอีกหลายวัน ตอนฉันกลับจากไปตรวจโซนเธอ ก็มีรถมอเตอร์ไซต์รับจ้างขับมาปาดหน้าฉัน ฉันหักหลบ รถฉันเลยเสียหลักชนเข้ากับเสาไฟฟ้า ดีที่ฉันไม่ได้ขับเร็ว ฉันจึงไม่เป็นอะไร” ผมอ้าปากหวอด้วยความตกใจ มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ แล้วทำไมคุณใหญ่ไม่บอกผมเลยซักคำ
ผมมองคุณใหญ่ด้วยแววตาตัดพ้อ คุณใหญ่ส่งยิ้มน้อยๆมาให้ผม พร้อมกับดึงมือผมที่ลูบป้อยๆอยู่ที่พุงแข็งๆของคุณใหญ่มาจับไว้ พร้อมกับยกขึ้นกดริมฝีปากลงที่กลางฝ่ามือไอ้ยอดหนักๆหนีงที
“แฮมๆๆ” เสียงกระแอมกระไอของไอ้ยิ่งทำให้ผมกับคุณใหญ่หลุดออกจากโลกสีชมพูอมม่วงที่ทั้งผมและคุณใหญ่ได้สร้างขึ้นมา
“คุณพ่อของคุณใหญ่คงคิดว่า มีคนอยู่เบื้องหลังใช่ไหมครับ” ไอ้ยิ่ง หลังจากที่ทำหน้าเหม็นเบื่อใส่ผมแล้ว มันก็หันไปถามคุณใหญ่น้ำเสียงจริงจัง
“ใช่ ฉันก็คิดเหมือนพ่อฉันนั่นแหละ มันไม่น่าจะมีเรื่องบังเอิญอะไรถึงสองครั้งสองคราหรอกนะยิ่ง” ไอ้ยอดก็คิดเหมือนกัน
“และผมก็คิดว่า คุณพ่อคุณใหญ่คงคิดว่าคนที่เป็นคนทำคงไม่พ้น…” ไอ้ยิ่งมองหน้าคุณใหญ่อย่างครุ่นคิด
“ใช่ …ฉันคิดว่าคนที่ทำก็คงเป็นพวก ผช.นันทชาตินั่นแหละ” ผมใจหายวาบ
นี่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ แล้วทำไม พี่นันท์ ถึงได้ทำอะไรขนาดนี้นะ
“สงสัยก็ได้แต่สงสัยแหละนะ เพราะไม่มีหลักฐานนี่ คนแทงก็เป็นแค่กลุ่มวัยรุ่นที่บอกว่าหมั่นไส้ฉัน ตอนโดนรถมอเตอร์ไซต์ขับตัดหน้า เจ้าตัวก็ให้การกับตำรวจหน้าซื่อตาใสว่า นึกว่าแซงพ้นฉันแล้วจึงเลี้ยวเข้าซอย แล้วจะทำอะไรได้หล่ะ” คุณใหญ่พูดยิ้มๆมือที่จับมือผมอยู่ก็ไม่ปล่อย คุณใหญ่ใช้นิ้วหัวแม่มือคลึงที่ฝ่ามือผมเบาๆเหมือนนวดให้ผมคลายกังวล
“แต่เธอไม่ต้องห่วงไปหรอกนะยอด ตอนนี้ตำรวจกำลังตามสืบดูพฤติกรรม ผช.นันท์อยู่ ไม่นานคงได้เรื่อง” เพราะเหตุนี้ในระหว่างรอตำรวจเฮียเล้งเลยต้องการให้คุณใหญ่ไปให้ไกลจากกรุงเทพสินะ
“ผลประโยชน์มันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ โลกความจริงมันโหดร้ายจริงๆ กูอยากเป็นนักศึกษาไปตลอดชีวิต จังเลยหว่ะยอด” ไอ้ยิ่งมันเพ้อ มันส่ายหัวดุ๊กดิ๊กพร้อมลุกขึ้นยืน
“งั้นเราก็ รีบกลับบ้านกันเถอะครับ เดี๋ยวดึกซะก่อน หรือไม่ก็ เดี๋ยวหัวหน้ามึงจะตามมาซัดเจ้านายสุดที่รักของมึงซะก่อนนะไอ้ยอด” ไอ้ยิ่งมันว่างั้นแล้วยักคิ้วให้ผมหนึ่งจึก
“ไอ้บ้า พูดอะไรไม่คิดว่ากูก็อายเป็น “ ผมบ่นอุบอิบลับหลังไอ้ยิ่งมัน ที่ตอนนี้เดินไปที่ตู้เย็นเปิดตู้แล้วหยิบน้ำเปล่าออกมาเปิดฝาดื่มอึกๆ โดยไม่สนใจใคร
“จริงๆแล้ว เธอไม่ต้อ---“ ผมยื่นมือไปปิดปากคุณใหญ่ให้หุบปากลงเสีย
“ไปอยู่บ้านผมอะดีแล้วครับ …ถึงคุณใหญ่จะดูไม่เดือดร้อนซักเท่าไหร่ที่มีคนปองร้ายคุณ แถมคนร้ายก็ยังลอยนวล แต่คุณพ่อคุณแม่คุณ ครอบครัวคุณเค้าก็เป็นห่วงคุณกันนะ …แล้วผมอีกหล่ะ ถ้าคุณใหญ่เป็นอะไรไป ผม…ไอ้ยอดคนนี้จะทำยังไง” ผมพูดกับคุณใหญ่น้ำเสียงตัดพ้อ
คุณใหญ่ดึงมือผมออกจากปากตัวเอง พร้อมยื่นมือมาลูบที่หัวเน่าๆของผมเบาๆอย่างรักใคร่
“ถ้าเธอเต็มใจจะให้ฉันไปอยู่ที่บ้านด้วย…ฉันก็ OK” คุณใหญ่พูดยิ้มๆ
ทำให้ไอ้ยอดต้องยิ้มตาม ปากแทบจะฉีกถึงใบหู
8888888888888888888888888888888888888888888888888
มาต่อแล้วนานจังเลยเนอะ อิอิ ก็มาละนะจ้าๆๆๆๆ
จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆ
-
มาแล้วววว จุ๊บๆ รักคนเขียน :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
กลับมาแล้วดีใจจัง
:mew4: :pig4:
-
นึกว่าตาฝาดไป
o13
-
ในที่สุดก็มาแล้ว คุณใหญ่กำยอยดจะเป็นไงต่อแล้วใครเป็นคนวางแผนทั้งหมด
-
เซอร์ไพรส์ รอตั้งแต่ปลูกข้าวจนเกี่ยวเสร็จและทำอย่างอื่นเรียบร้อยแล้วถึงได้อ่าน ดีใจจังนึกว่าลืมไปซะแล้ว
-
ปี้ยอดกลับมาอยู่ในอ้อมกอดคุณใหญ่แล้ว อิอิ~>_<~
-
o13 :katai4:มาต่อแล้วๆๆ
-
มาแแล้ววววววววววว
-
ดีใจที่มาต่อค่ะ
ชอบยอดกับคุณใหญ่มากกกกกก
ตอนนี้หวีดหวานอิอ๊ะจริงๆ
ตอนนี้ยอดก็เข้าใจคุณใหญ่ซะทีนะ ที่ให้ยอดลาออกง่ายๆ อย่านอยด์น้อยใจอีกล่ะ
-
:katai4:นึกว่าหายไปแล้วนะเนี้ยะ
ตอนหน้าอย่าหายไปอีกนะคครับ รออยู่อยากรู้ว่า ไอ้พวกคนเลวมันจะทำอะไรแล้วมันจะโดนจับยังไงแต่ขอให้ไอ้ยอดต่อยหน้า ตัวการสักครั้งนะ
-
สนุกมากครับ แวะมาเป็นกำลังใจให้คุณใหญ่และนายยอด ขอบคุณครับ
-
ซ้าทุ ขอให้ไอ้กอขอคอ ยิ่ง มีเมียเป็นผู้ชาย ขวางซะจริง
-
สนุกมากเลย รอติดตามอยู่นะคะ :m3:
-
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ :pig4:
กำลังสนุกเลย
-
มาเถอะมาต่อ ตอนแรกๆไอยอดก็แมนนะ ทำไมหลังๆมันดูมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งหว่าา :hao3: :hao3:
-
คิดถึงงงงงง ชอบๆๆ คุณใหญ่กะยอดทำเอามดไต่จอเราแล้ว ฮ่าๆ
-
o18 o18
มาต่อที เอายิ่งมาแย่งซีน พระ-นาย ซะงั้น อิอิอิ
แต่ชอบนะ รอตอนใหม่อยู่น้าาาาาา
-
:hao5: ดีใจจัง
-
สนุกมาก ฟินจริงๆ :hao7:
-
หวานกันจริงๆ ตอนนี้
-
Yeah มาต่อแล้ว
-
โหยยยย คิดถึงมาก
มาต่อบ่อยๆนะ
-
สนุกอะ ชอบชอบชอบ เดี๋ยวต้องมาเฝัาบ่อยห้องนี้บ่อยๆ ละ ^^
-
เรื่องทั้งหมดก็เกือบจะกระจ่างแล้ว
คุณใหญ่เป็นห่วง ปกป้องยอด
แต่อย่าลืมใส่ใจคนรอบข้างด้วยนะ
คุณพ่อคือดีงาม ให้ยอดมาพาไปถูกต้องที่สุด
เพราะคุณใหญ่เจอลูกตัดพ้อเข้าไป
ยอมเลยนะจ๊ะ
-
มาแล้วๆ คิดถึงคุณใหญ่ อิอิ
ป.ล.แอบคิดถึงคุณใหญ่ พี่ยอดจะมาทำร้ายเราไหมเนี่ย
-
:katai4: :katai4:ย้ากอ่านรวดเดียวจบ สนุกมากเลยค่ะชอบยอดอ่ะแบบเดาเธอไม่ได้เลยว่าจะทำอะไร
ดูเป็นคนชิลอ่ะ555 ส่วนคุณใหม่นี้เป็นแบบที่ชอบเลยอ่ะฟินจัง หวังว่าคนเขียนคงไม่ต้มมาม่าให้เรามากเกินไปเนอะ
บ่อน้ำตาตื้นอยู่555 อยากอ่านต่อนะคะ
-
ยิ่งเป็นน้องที่แบบ หึหึ เกรียนดี
ตอนนี้น่ารักไปอีกแบบนะ ชอบ ละมุนเบา ๆ น่ารักดี แต่จะดีกว่านี้ ถ้านเขียนมาต่อบ่อย ๆ เราคิดถึงมากเลยนะนี่
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านอีก อ่านอีก
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ว่าที่ลูกเขยกำลังไปฝากตัวกับพ่อตาแม่ยายแระ รีบมาต่อนะเขียนสนุกมากค่ะ
-
:-[ :-[
รอ รอ รอ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:z3: :z3: :z3:
คิดถึงคุณใหญ่กะยอดแล้วอ่า
-
สนุกมากครับเรื่องนี้ ยอดมั่นใจในตัวเองดีจังเลย คุณใหญ่ก็อ้อนได้น่ารักมาก
รอนะครับอย่าลืมมาต่อนะ
-
ชอบบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านไปยิ้มไปจนแก้มจะตุ่ยอยู่แล้วครับท่านนนนนนนนน
แบบมาดคุณใหญ่นี่ทำเอานึกถึง ฮังหลง จากเรื่องมาเฟียที่รักเลย โฮ้วววววววววว
คลั่งใคร้เบาๆครับ ฮืออออออออออออ (T.,T)
คุณใหญ่นี่คงสนพ่อยอดชายนายยอดมานานอ่ะ ถึงได้ดูรักมากมายขนาดนี้ 5555+
อิจฉาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
:L2: :3123: :L2: :3123: :L2: :3123: :L2: :3123:
-
เป็นเรื่องสั้นที่สนุกและครบรสมากๆคะ จะรอตอนใหม่นะ o13
-
สนุกมากค่ะ รอติดตามต่ออยู่น้า
-
คิดถึงคุณใหญ่กับนายยอด
ไม่มาต่อแล้วหรอค้า
-
Miss YoU.... :mew1: :mew1: :mew1:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ สนุกมากๆ
รอมาต่อนะคะ
-
มาดันให้คุณคนเขียนค่าาา
รออยู่นะค้าาา
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
สนุกมากค่ะ :mew1:
-
รออยู่นะคะ :monkeysad:
-
:call: :call: :call: :call:
-
แล้วเธอก็ไม่กลับมา :เฮ้อ:
-
ครบปีแล้วน๊า เค้าคิดถึงปี้ยอดกับคุณใหญ่จริงๆๆๆๆๆ
-
1 ปี ผ่านไป... :a5:
-
:beat:t คนเขียนหายไป
-
สนุกมากเลยค่ะ
ยอดน่ารักจัง
-
อยากอ่านต่อ 1 ปี แล้วน้าาา :monkeysad:
-
รอจ้า
-
จะจบแล้วววววว มาต่อเถอะคร้าบบ
-
จะจบแล้วง่าาา มาต่อเถอะคร้าบบบ :z3:
-
เสียดายคนเขียนไม่มาต่อให้จบ :hao5:
-
นั้นสิน่าเสียดายมากเลย :hao5: คงไม่มาต่อแล้วละ :mew2:
เสียดายๆคงต้องเลิกติดตามนิยายดีๆไปอีกหนึ่ง o22
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
อ่านรวดเดียว ชอบๆ จะรอนะคะ :mew1:
-
มาต่อเร็วๆสิค้าาาา
-
กลับมาเถิดดดดดด อยากอ่านมากกกกกกก
-
อ่านยังไม่จบแต่อดใจไม่ไหวขอเม้นก่อน เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ สนุกมาก
-
คิดถึงคุณใหญ่
-
ไม่อัพต่อแล้วเหรอคะ รออยู่น้าา :mew4: :mew4: :mew4:
-
กำลังสนุกเลย
คนเขียนหายไปนานมากกกกกกกก
:hao5: :hao5:
-
ยังรออยู่นะ :katai5:
-
กลับมาเถอะนะครับ คนอ่านยังรอ :sad4: :sad4: :sad4:
-
ยังรออยู่นะ
-
ยังรออยู่นะคะ กลับมาเถอะ พลีสส
-
:katai5: :katai5:
-
5ปีผ่านไป
-
:undecided: รออยู่นะ
-
เสียดายว่านักเขียนยังไม่กลับมาเลย กำลังสนุกนะคะ ค่อยๆคลายไปทีละปม